Αισχρή καπηλεία του ονόματος του ΠΑΟΚ από τη ναζιστική Χρυσή Αυγή

Από nikos

Για ακόμη μια φορά τα ναζιστικά αποβράσματα της εγκληματικής Χρυσής Αυγής επιχειρούν να ψαρέψουν ψήφους από τη μεγάλη δεξαμενή των οπαδών-φιλάθλων του ποδοσφαίρου.
Έτσι, με αφορμή πρόσφατη διαμαρτυρία στη Θεσσαλονίκη μιας μικρής μερίδας οπαδών του ΠΑΟΚ για την Συμφωνία των Πρεσπών, τα φασιστοειδή δεν έχασαν ευκαιρία να καπηλευτούν – και πάλι!- το όνομα της δημοφιλούς βορειοελλαδίτικης ομάδας για πολιτικό όφελος.
Χρησιμοποιώντας τον τίτλο «Προδότες, ένας είναι ο ΠΑΟΚ και μια η Μακεδονία» στο ναζιστοσάιτ τους, τα ανθρωποειδή της Χρυσής Αυγής προσπαθούν να αναμείξουν τον ΠΑΟΚ και τον φίλαθλο κόσμο του με τις εθνικιστικές, φασιστικές και μισαλλόδοξες κορώνες τους. Το έχουν άλλωστε ξανακάνει στο παρελθόν, παίρνοντας πληρωμένη απάντηση από τους ίδιους τους οργανωμένους οπαδούς της ομάδας.
Ήταν το 2013, όταν οι χρυσαυγίτες τα «έβαλαν» με τον αλβανικής καταγωγής ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ Έργκους Κάτσε, χύνοντας ρατσιστικό δηλητήριο και επιχειρώντας να χειραγωγήσουν τα εθνικιστικά ένστικτα τμήματος των οπαδών. Την απάντηση τους την πήραν από συνδέσμους του ΠΑΟΚ οι οποίοι σε κοινή τους ανακοίνωση εξαπέλυαν δριμύτατη επίθεση στη ναζιστική συμμορία.
Οι οπαδοί της ομάδας χαρακτήριζαν «κατάπτυστη, γλοιώδη και αισχρά ψηφοθηρική» την ανακοίνωση των χρυσαυγιτών, τους οποίους στόλιζαν με κοσμητικά επίθετα (αμόρφωτοι ανιστόρητοι υπανθρωπίσκοι κλπ.).
Σημείωναν δε, μεταξύ άλλων, οι σύνδεσμοι του ΠΑΟΚ: «Σας απαγορεύεται δια ροπάλου, τσεκουριού και φωτιάς (αγαπημένα αντικείμενα του έμφυτου μίσους σας σε παναθρώπινες αξίες) να πιάνετε στο στόμα σας το ιστορικό χαμηλοτάβανο, τους ανθρώπους του και τον ΠΑΟΚ εν γένει, που εξαιτίας της (πανομοιότυπης με τη δική σας) μισαλλοδοξίας της απέναντι πλευράς του Αιγαίου, αναγκάστηκε να ξεριζωθεί από την εστία του και με ανήκεστες κακουχίες να μεταναστεύσει αλλού».
Πρέπει και σήμερα, οι οπαδοί κάθε ομάδας, η νεολαία που συσπειρώνεται γύρω από τον αθλητισμό, ο λαός συνολικά, να δώσει «κόκκινη κάρτα» στην εγκληματική οργάνωση των χρυσαυγιτών, γυρίζοντας την πλάτη στην φασιστική-εθνικιστική ιδεολογία που οι απόγονοι του Χίτλερ και των ταγματασφαλιτών επιχειρούν να διασπείρουν μέσα και έξω απ’ τα γήπε

Δια βίου εκπαίδευση και αγορά: αντιφάσεις και όρια για τις κοινωνικές ανάγκες του 21ου αιώνα

Πέτρος Σκυθιώτης

Το πλέγμα σχέσεων εργασίας, οικονομίας και εκπαίδευσης είναι το βασικό δίκτυο σχέσεων οι οποίες αλληλεπιδρώντας κατευθύνουν την αναπαραγωγή και την ανάπτυξη μιας κοινωνίας. Ιστορικά, οι σχέσεις αυτές την επηρεάζουν σε μέγιστο βαθμό, καθώς καθορίζουν ποσοτικά και ποιοτικά τον πλούτο που μπορεί να παραχθεί μετρημένος σε προϊόντα και υπηρεσίες, καθώς και το είδος του υποκειμένου της εργασίας που παράγει αυτόν τον πλούτο. Οι παραγωγικές σχέσεις, οι παραγωγικές δυνάμεις και η διαλεκτική τους δεν περιορίζεται μόνο στην εργασία και συνεπώς στην οικονομία (ως το εδώ και τώρα, το παρόν και το άμεσο μέλλον της παραγωγικής βάσης μια κοινωνίας), αλλά επεκτείνονται και στην εκπαίδευση αφού εκεί εδράζεται ο σχεδιασμός των προηγούμενων δύο. Αλλά και αντίθετα: ο σχεδιασμός της εκπαίδευσης εδράζεται και στις νέες εξελίξεις και μεταβολές, τις νέες ανάγκες, τις νέες τάσεις της οικονομίας και της εργασίας.

Προκύπτει, επομένως, ένα δίπολο για το οποίο απαιτείται ένας κυκλικός «σχεδιασμός». Στον έναν πόλο είναι η εκπαίδευση και στον άλλον η οικονομία-εργασία· ο ένας πόλος σχεδιάζεται με σημείο αναφοράς τον άλλο, ο σχεδιασμός του ενός λαμβάνει υπόψη και ανατροφοδοτείται από τον σχεδιασμό του άλλου. Έβαλα παραπάνω σε εισαγωγικά τη λέξη σχεδιασμός για τον εξής λόγο: στην αστική ιδεολογία, ενώ η εκπαίδευση είναι (ή ήταν;) κάτι φυσικό να σχεδιάζεται αφού αυτή αφορά ένα μακρόχρονο διάστημα απόκτησης γνώσεων (το οποίο αυξάνει όσο ιστορικά αυξάνουν οι συσσωρευμένες γνώσεις και οι τεχνολογικές δυνατότητες της κοινωνίας), στην εργασία-οικονομία της αγοράς ο σχεδιασμός αποτελεί απαγορευμένο ή/και ανέφικτο όρο.

Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής λειτουργεί με ευκαιρίες κερδοφορίας και επενδύσεων, με συνεχείς μεταβολές, με οικονομικούς κύκλους σε μακρές και σύντομες διάρκειες ανά χώρες και ανά κλάδους, με κρίσεις κ.λπ., έτσι ώστε να καθιστούν το σχεδιασμό όχι μόνο περιττό, αλλά και μη θεμιτό. Εφ’ όσον στην ελεύθερη αγορά τα κεφάλαια μπορούν ελεύθερα να μετακινούνται στον χώρο (από τον έναν κλάδο στον άλλο, από μια χώρα στην άλλη κ.λπ.), αυτός ο διπλός σχεδιασμός (της εκπαίδευσης από την οικονομία και της οικονομίας από την εκπαίδευση) ποτέ ουσιαστικά δεν μπορεί να είναι μακροπρόθεσμος, ώστε να υλοποιεί ένα μακρόπνοο σχέδιο ανάπτυξης σε αμετάβλητες συνθήκες. Αντιθέτως, το μέγιστο που μπορεί να κάνει, εφ’ όσον η αστάθεια είναι εγγενές χαρακτηριστικό της κεφαλαιοκρατίας, είναι να δίνει σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή απλώς ένα δείγμα, μια κατεύθυνση για το μεσοπρόθεσμο μέλλον.

Επομένως, η εκπαίδευση στην ελεύθερη αγορά είναι υποχρεωμένη να σχεδιάζεται το πολύ σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, ενώ τις περισσότερες φορές αυτός ο σχεδιασμός πέφτει έξω λόγω του αστάθμητου παράγοντα της ίδιας της αγοράς. Στην ουσία, η εκπαίδευση και η εκπαιδευτική διαδικασία εφ’ όσον συνδέεται με την αγορά (την «αγορά εργασίας» στην αστική ορολογία) ακολουθεί με κάποια διαφορά φάσης σαν με εξαρτημένα αντανακλαστικά τις μεταβολές και τις τάσεις που επικρατούν στην τελευταία προσπαθώντας τρέχοντας από πίσω τους κάθε φορά να τις υπηρετήσει· τάσεις και μεταβολές οι οποίες ίσως έχουν αλλάξει όταν το υποκείμενο της εργασίας έχει ολοκληρώσει πια την εκπαίδευσή του και κληθεί να την χρησιμοποιήσει στην εργασία του.

Καταλήγουμε στο εξής φαινόμενο: η εκπαίδευση σχεδιάζεται ώστε να παράγει υποκείμενα της εργασίας για μια οικονομία-εργασία που εξ ορισμού δεν μπορεί να σχεδιαστεί. Επομένως, η εκπαίδευση χρειάζεται συνεχώς προσαρμογές και επαναπροσαρμογές στα νέα δεδομένα της μη σχεδιασμένης οικονομίας-εργασίας και αυτές οι προσαρμογές πρέπει να είναι γρήγορες, άμεσες, ευέλικτες και μη μακροχρόνιες. Αυτή είναι η δια βίου εκπαίδευση και οι λεγόμενες δεξιότητες τις οποίες παρέχει στον (μετ)εκπαιδευόμενο. Η δια βίου εκπαίδευση καταλήγει να είναι η μη σχεδιασμένη, η μη συνεκτική, η αποσπασματική και «ευέλικτη» εκπαίδευση.

Η δια βίου εκπαίδευση καλύπτει τον εξ αρχής ελαττωματικό σχεδιασμό της εκπαίδευσης, έναν σχεδιασμό που αντικειμενικά δεν μπορεί να κάνει σωστή πρόβλεψη. Εφ’ όσον η αγορά είναι απρόβλεπτη, το ίδιο μεταφέρεται και στην εκπαίδευση: γίνεται δια βίου απρόβλεπτη. Καταλήγει, έτσι, ο σχεδιασμός της εκπαίδευσης να είναι ο μη σχεδιασμός της: βασικός σκοπός της γίνεται η προσαρμοστικότητα κι η ευελιξία του υποκειμένου της εργασίας σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

Η δια βίου εκπαίδευση πέρα από το να καθιστά προσαρμοσμένους και προσαρμόσιμους στα νέα δεδομένα τους εν δυνάμει ή εν ενεργεία εργαζομένους, επιτελεί κι άλλη μία λειτουργία στο παρόν σύστημα: εντάσσει τον τομέα της εκπαίδευσης ακόμα εντονότερα στην καπιταλιστική αγορά και διακηρρύσει πως ο εργαζόμενος πλέον αναλαμβάνει ατομικά την ευθύνη της μετεκπαίδευσης και της δια βίου εκπαίδευσής του. Μεταφέρεται σταδιακά και σταθερά, δηλαδή, η ευθύνη της εύρεσης εργασίας σε σχέση με την εκπαίδευση από το κράτος, από τους θεσμούς, στο άτομο.

Το άτομο, συνεπώς, όχι μόνο καλείται να πληρώνει την εκπαίδευσή του (το πάλαι ποτέ δικαίωμα και σε εργασία και σε εκπαίδευση-μόρφωση), αλλά καλείται να κάνει κι αυτό που, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, δεν μπορεί να κάνει ούτε το ίδιο το κράτος σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα: να προβλέπει την πορεία της οικονομίας-αγοράς εργασίας και να σχεδιάζει την εκπαίδευσή του, ώστε να συντονιστεί με αυτήν. Ώστε να καταστήσει τον εαυτό του, την εργατική του δύναμη, προϊόν προς ζήτηση. Εννοείται πως στο τέλος η μη προνοητικότητα, η ανικανότητα πρόβλεψης και πρόγνωσης ή έστω η ατυχία, πέφτει στο ίδιο το άτομο, αφού ήταν δική του η ευθύνη της μη κατάλληλης εκπαίδευσης που επέλεξε, όσο και αν πλήρωσε και κοπίασε γι’ αυτήν. Αν η εκπαίδευση και τα προσόντα που προέκυψαν απ’ αυτήν δεν έχουν ζήτηση, τότε φταίει ο ίδιος. Από κει και πέρα μπορεί να εφαρμόσει την μέθοδο δοκιμής – λάθους και ίσως κάποια στιγμή να συντονιστεί με τη ζήτηση.

Ακριβώς αυτός ο μη σχεδιασμός είναι και η καλύτερη διαφήμιση της χρηστικής αξίας της ιδιωτικοποιημένης δια βίου εκπαίδευσης: όταν ποτέ δεν ξέρεις και ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις ποιες δεξιότητες θα χρειαστούν αύριο· όταν ποτέ δεν ξέρεις αν υπάρχει ή όχι και ποια ακριβώς είναι η χρηστική αξία των δεξιοτήτων που καλείσαι ν’ αποκτήσεις. Εντάσσεται, έτσι, και η εκπαίδευση ως εμπόρευμα στο νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, με την τάση – λόγω του μη σχεδιασμού – να ζητούνται τα πάντα και συνεπώς να προσφέρονται και τα πάντα. Έτσι, εισβάλλει η αγορά ολοκληρωτικά στην εκπαίδευση καθιστώντας τις γνώσεις δεξιότητες-εμπορεύματα και τους εκπαιδευόμενους εν ενεργεία και εν δυνάμει πελάτες.

Διαστρεβλώνεται, έτσι, η ίδια η χειραφετητική ουσία της εκπαίδευσης και μόρφωσης. Όταν η συνεκτική γενική παιδεία της κριτικής σκέψης, της δημιουργικότητας και της βασικής έρευνας γίνεται αποκομμένες δεξιότητες εφαρμοσμένες στη ζήτηση του σήμερα, αλλά που διαρκώς ανεβοκατεβαίνουν στο χρηματιστήριο της αγοράς εργασίας, το άτομο καλείται να λειτουργήσει με μοναδικό σκοπό να βρει την ευκαιρία για να γίνει προϊόν ζήτησης. Ταυτόχρονα, το αποσπασμένο σώμα γνώσεων και δεξιοτήτων που έχει αφομοιώσει δεν του επιτρέπει να αναπτυχθεί στο μέγιστο βαθμό, ώστε να φτάσει στο στάδιο να διακρίνει δυνατότητες πέρα απ’ αυτό που τώρα υπάρχει. Δεν του επιτρέπει, δηλαδή, να δομήσει μια συνεκτική επιστημονική κριτική σκέψη μέσω της οποίας θα αναλύει ιστορικά, κριτικά και λογικά τα δεδομένα της κοινωνίας και τις δυνατότητες του μέλλοντος. Απλώς, παραμένει στο στάδιο της εφαρμογής γνώσεων και δεξιοτήτων που του έρχονται «απ’ έξω» και της εναλλαγής τους στις μεταβλητές συνθήκες.

Η εκπαίδευση όμως σε σχέση με την εργασία δεν είναι αυτό. Ιστορικά, η εκπαίδευση διαρκώς έχει την τάση να απελευθερώνει τον εργαζόμενο από την χειρωνακτική κοπιαστική εργασία και να του αναθέτει καθήκοντα πνευματικής εργασίας που απαιτούν αυξημένες και δομημένες γνώσεις. Πρώτον, με το σώμα γνώσεων και τεχνολογικών επιτευγμάτων που εφαρμόζονται στην παραγωγή, η μηχανή αντικαθιστά βαθμιαία τον άνθρωπο στη χειρωνακτική εργασία απαλλάσσοντάς τον από αυτήν και δεύτερον, με τον χρόνο εκπαίδευσης που απαιτείται έτσι ώστε ο εργαζόμενος κάθε φορά να αποκτά νέου τύπου ικανότητες που σχετίζονται με την ολόπλευρή του μόρφωση, την κριτική σκέψη και την επιστήμη.

Όσο, λοιπόν, ιστορικά οι παραγωγικές δυνάμεις (μία εξ αυτών και η επιστήμη – τεχνολογία) αναπτύσσονται, τόσο υπάρχει η τάση ο χρόνος χειρωνακτικής εργασίας να γίνεται χρόνος εκπαίδευσης και απόκτησης γνώσεων, τόσο υπάρχει η ανάγκη κοινωνικής επένδυσης στην εκπαίδευση των νέων γενιών ώστε να παραχθούν υποκείμενα εργασίας πνευματικής και επιστημονικής εργασίας.

Εδώ βρίσκεται και ένα όριο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αφού τα παραπάνω πρέπει οπωσδήποτε να συνδεθούν με το καπιταλιστικό κέρδος, με την παραγωγή ακόμα μεγαλύτερης υπεραξίας μέσα και από την εκπαίδευση. Αντί, δηλαδή, η εκπαίδευση να οδηγεί στην μόρφωση, στην δια βίου συγκροτημένη δημιουργική μόρφωση που απελευθερώνει τον άνθρωπο και την κοινωνία από την χειρωνακτική καταναγκαστική εργασία και τον κάνει υποκείμενο καλλιτεχνικής δημιουργικότητας, πολιτισμού και επιστημονικής ενασχόλησης, στις νέες συνθήκες αυτή η τάση εργαλειοποιείται ώστε η εκπαίδευση να προβάλλει ως εχθρική, αφού αυτή μετατρέπεται σε επένδυση με αβέβαιο αποτέλεσμα, σε αγχωτική απόκτηση αποσυνδεδεμένων μεταξύ τους δεξιοτήτων, σε μακρύ διάστημα ανεργίας πριν την ένταξη του ατόμου στην παραγωγή. Από τη μία, η εκπαίδευση του εν ενεργεία εργαζομένου αποτελεί στοιχείο της αύξησης της σχετικής υπεραξίας στην παραγωγή, από την άλλη η εκπαίδευση του εν δυνάμει εργαζομένου αποτελεί επενδυτική ευκαιρία και κέρδος για το δίκτυο της ιδιωτικής δια βίου εκπαίδευσης.

Ακριβώς αυτό δίνει και την ένδειξη ενός συστήματος που βρίσκεται σε στασιμότητα και φθίνει, αφού δεν δύναται να αξιοποιήσει τα νέα δεδομένα της επιστήμης και της τεχνολογίας, τις νέες δυνατότητες μόρφωσης και ανάπτυξης που υπάρχουν για τους εκπαιδευόμενους για την πρόοδο της κοινωνίας. Μετατρέποντάς τες σε εμπόρευμα, σε επένδυση, σε αβεβαιότητα, προβάλλοντάς τες ως εχθρικές στον σύγχρονο εκπαιδευόμενο και εργαζόμενο, δείχνει παράλληλα και τα όρια που έχει η καπιταλιστική αγορά σε σχέση με την ολόπλευρη εκπαίδευση-μόρφωση που αντιστοιχεί στις νέες σύγχρονες ανάγκες των κοινωνιών του 21ου αιώνα. 

Jeanne Marie Labourbe, Γαλλίδα ηρωίδα της Επανάστασης στην Σοβιετική Ένωση

Από Πάνος Αλεπλιώτη

Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης // 

Στις 8 Απριλίου 1877, γεννήθηκε η Jeanne Marie Labourbe, Γαλλίδα επαναστάτρια, Μπολσεβίκα και διεθνίστρια. Εμπνεύστηκε από παιδί από την κληρονομιά της Κομμούνας του Παρισιού. Το 1894, σε ηλικία 17 ετών, βρήκε δουλειά σαν καθηγήτρια γαλλικής γλώσσας στην Ρωσία και συμμετείχε στην ίδρυση του μπολσεβίκικου κόμματος.
Συμμετείχε στην Οκτωβριανή των Μπολσεβίκων του 1917 και το 1918 ίδρυσε την πρώτη γαλλική κομμουνιστική ομάδα στην Ρωσία.
Όταν τα γαλλικά στρατεύματα κατέλαβαν την Οδησσό για να χτυπήσουν την Οκτωβριανή Επανάσταση μετακόμισε εκεί και άρχισε την δράση της μεταξύ των Γάλλων στρατιωτών και των ναυτικών. Συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην εξέγερση των Γάλλων στην Μαύρη θάλασσα και στην άρνησή τους να επιτεθούν ενάντια στις επαναστατικές δυνάμεις.
Το 1919 συνελήφθη για την δράση της και εκτελέστηκε από την Γαλλική Στρατιωτική Διοίκηση στην Οδησσό. Την δεκαετία του 20 ομάδα της Κομμουνιστικής νεολαίας Γαλλίας ονομάστηκε «Τα παιδιά της Labourbe». Ταινία του 1965 για την εξέγερση των Γάλλων ναυτικών στην Μαύρη θάλασσα περιγράφει την συμβολή της.
Στα 100 χρόνια από την γέννησή της, το 1977, η Σοβιετική Ένωση εξέδωσε γραμματόσημο προς τιμήν της.

Ακόμη και σήμερα στην Γαλλία υπάρχουν δρόμοι με το όνομά της.
«Η γενική ακτινοβολία της Επανάστασης, για να μετουσιωθεί σε «χειροπιαστά αποτελέσματα», χρειάστηκε συνειδητή προπαγανδιστική και οργανωτική δραστηριότητα των μπολσεβίκων στις γραμμές των γαλλικών στρατευμάτων της επέμβασης. Ήταν σημαντική η δουλειά των «απέξω» που κατάφερε αποτελέσματα και στις γραμμές των γαλλικών στρατευμάτων. Σε αυτήν την προσπάθεια, οι μπολσεβίκοι είχαν και θύματα όπως η Γαλλίδα επαναστάτρια, Ζαν Μαρί Λαμπούρμπ, από χρόνια μετανάστρια στη Ρωσία. Μαζί με τους συντρόφους της οργάνωναν τη ζύμωση στις γραμμές των Γάλλων στρατιωτών. Την 1η Μάρτη 1919, η Λαμπούρμπ, μαζί με άλλους 10 συντρόφους, ανάμεσά τους πέντε γυναίκες, πιάστηκαν από τη γαλλική στρατονομία και εκτελέστηκαν. Αυτή η θυσία δεν πήγε χαμένη και αυτή συνέβαλε στην υπόσκαψη της προσπάθειας του Γαλλικού Γενικού Επιτελείου να μη διασαλευτεί η επιβολή της πειθαρχίας περιγράφει ο Ριζοσπάστης παρουσιάζοντας το βιβλίο του
ΑΝΤΡΕ ΜΑΡΤΙ. «Το έπος της μαύρης θάλασσας» Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» το 2014. 

Αντικομουνισμός και διαπιστευτήρια προς το «σοσιαλδημοκρατικό κέντρο»

09-04-2019

Η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στη σοσιαλδημοκρατία απαιτεί διαπιστευτήρια κι αντικομουνιστικές επιδόσεις, που εμφανίζονται με “αντιφασιστικό” περίβλημα και το πρόσημο της διδασκαλίας του ολοκληρωτισμού. Το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ δε θεώρησε καλό να απουσιάσει από αυτή τη «σταυροφορία».

Γιώργος Μαργαρίτης

 

Στη χώρα μας, για λόγους πολιτικούς και ιστορικούς, ο ανοικτός αντικομουνισμός δεν είχε ως σήμερα ενταχθεί ως «επίσημο» μάθημα στην διδακτική ύλη των Πανεπιστημίων. Όχι ότι τα πράγματα ήταν ιδανικά. Απλά μαθήματα αυτού του είδους δεν βρήκαν ανταπόκριση και δεν κυριάρχησαν στη διδακτική ύλη. Για να εξυπηρετηθούν οι ιδεολογικές ανάγκες της άρχουσας τάξης προτιμήθηκε ο έμμεσος δρόμος της πρόκλησης σύγχυσης δια του μεταμοντερνισμού, του κονστρουκτιβισμού και άλλων «αγνωστικιστικών» μεθοδολογιών που η αστική «επιστήμη» έχει επιστρατεύσει.


Οι πολιτικές ανάγκες του κυβερνώντος κόμματος φαίνεται πως ανατρέπουν βίαια αυτήν την παγιωμένη κατάσταση. Η στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία μέσα και έξω από τη χώρα και η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε «κεντροαριστερά», απαιτούν διαπιστευτήρια που περιλαμβάνουν και τις αντικομουνιστικές επιδόσεις. Οι τελευταίες εμφανίζονται στις πανεπιστημιακές αίθουσες με «αντιφασιστικό» μάλιστα περίβλημα καθώς φέρουν το πρόσημο της διδασκαλίας του «Ολοκληρωτισμού» -γενικώς και ειδικώς. Σε αυτού του είδους τα μαθήματα γίνεται συνήθως μια έντεχνη ανάμιξη του Ολοκαυτώματος και του Άουσβιτς με τις «Δίκες της Μόσχας», των ναζιστικών πρακτικών με τις κομουνιστικές αντίστοιχες και του Χίτλερ με τον Στάλιν ως «υποδείγματα» «ολοκληρωτικών» καθεστώτων.

Το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης δε θεώρησε καλό να απουσιάσει από αυτή τη «σταυροφορία». Με ευθύνη και κάλυψη του Προέδρου του Τμήματος – που συμβαίνει να είναι βασικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη – εντάχθηκε στο πρόγραμμα σπουδών του Τμήματος το μάθημα «Θεωρίες Ολοκληρωτισμού».

Το αντικείμενο του μαθήματος είναι, κατά την περιγραφή του στον ιστότοπο του Τμήματος,  «Η περιγραφή και λειτουργία συγκεκριμένων ολοκληρωτικών καθεστώτων –κυρίως του Σοβιετικού Σταλινισμού και του ναζισμού- στοχεύουν στο να αναδείξουν το θεωρητικό υπόβαθρο και τα αίτια της ανόδου του φαινομένου του ολοκληρωτισμού».

Από τα εισαγωγικά μαθήματα δόθηκε το στίγμα. «Το ολοκληρωτικό κίνημα: ναζί και μπολσεβίκοι» ήταν το αντικείμενο μιας από τις πρώτες παραδόσεις. Το δε περιεχόμενο ήταν της ακόλουθης ποιότητας.

Αντιγράφουμε:

«Ο Στάλιν … αποδυναμώνει τα Σοβιέτ καταπολεμώντας την ποικιλότητα ώστε να φτιάξει την αταξική, μαζοποιημένη κοινωνία (αυτός είναι και ο λόγος της οικονομικής ύφεσης που πέρασε η ΕΣΣΔ το διάστημα 1928-1933). Η διαφορά του με την απλή δικτατορία είναι ότι εδώ κάθε έκφανση της ζωής, οικονομική και κοινωνική, καθορίζεται πλήρως από το καθεστώς μέσω της άσκησης ολοκληρωτικής τρομοκρατίας. Η σύναψη κοινωνικών δεσμών γίνεται πλέον επικίνδυνη καθώς ο οποιοσδήποτε μπορεί να κατηγορήσει οποιονδήποτε για το οτιδήποτε. Από αυτό φαίνεται και ο ουσιαστικός στόχος του ολοκληρωτισμού ο οποίος είναι ο κατακερματισμός της κοινωνίας. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται η πλήρη αφοσίωση του ατόμου στο κίνημα. Πρόκειται πλέον για θρησκεία, όχι για πολιτικό κόμμα. Επιπλέον υπάρχει συμμαχία του όχλου με την ελίτ. Το κίνημα εκμεταλλεύεται την απέχθεια της μάζας για την αστική τάξη και κυριαρχεί το μίσος. Στόχος είναι η καταστροφή των πάντων και όχι η αναδόμηση…»

«… τα παραπάνω χαρακτηριστικά συμπίπτουν με τα σημερινά χαρακτηριστικά της Χ.Α. και του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ ασκεί πλήρη έλεγχο στην προσωπική ζωή των μελών, όχι σε επίπεδο φιλοσοφικό (το προσωπικό είναι και πολιτικό), αλλά επιτάσσει ένα συγκεκριμένο πρότυπο ζωής και θέλει να γνωρίζει τι κάνεις και με ποιον, να ελέγχει το πώς φέρεσαι. Ο ηγέτης ενσαρκώνει τη μάζα, η έννοια της διαταγής και εκτέλεσης χάνεται, γιατί ο ηγέτης ενσαρκώνει τις επιθυμίες της μάζας. Δεν υπάρχει διαλεκτική, μόνο έλεγχος πάνω στο άτομο το οποίο είναι έτοιμο να πεθάνει για το κίνημα, χωρίς να γνωρίζει ουσιαστικά το λόγο. Αυτό φάνηκε με την ήττα του ναζιστικού καθεστώτος, όπου στα μέλη του δεν είχε “μείνει” η ιδεολογία, δε γνώριζαν γιατί ήταν μέλη του Ναζιστικού Κόμματος και γιατί διατίθενται να πεθάνουν για αυτό».

Η σχέση των παραπάνω ισχυρισμών με την επιστήμη δεν είναι κάτι που απασχολεί το μάθημα. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι πολύ βολική η έννοια της «θεωρίας». Με τον τρόπο που χρησιμοποιείται, «αθωώνει» το οποιοδήποτε επιστημονικό, ιστορικό ή πραγματολογικό ατόπημα, οποιαδήποτε επίθεση ενάντια στην απλή λογική. Περί «θεωρίας» πρόκειται, δηλαδή περί «άποψης», και εφόσον οι «απόψεις» είναι ιερές, όποιος τολμήσει να τους κάνει κριτική δεν μπορεί παρά να είναι ο ίδιος φορέας «ολοκληρωτισμού». Αυτός είναι ο παρονομαστής των «επιχειρημάτων» που επιστρατεύουν οι ακαδημαϊκοί του ΣΥΡΙΖΑ και των συναφών ιδεολογικών κύκλων. Με αυτή τη λογική, στο όνομα της «ελευθερίας των απόψεων»  προωθούν την πλέον σκοταδιστική επίθεση ενάντια στην επιστήμη. Τα μεγέθη, οι αριθμοί, τα τεκμήρια, τα στοιχεία εκπίπτουν και το μόνο που μένει είναι η «άποψη». Όλως τυχαίως ετούτη η άποψη υπαγορεύεται πάντα από τα συμφέροντα και τις επιθυμίες της άρχουσας καπιταλιστικής μας τάξης.

http://www.katiousa.gr

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΧΡΩΜΑΤΟΨΙΑ ΤΩΝ «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ»!!

Το Viva La Revolucion Σας Ενημερώνει:

Όταν ακούς κάποιον να σου λέει ότι στους δήμους και στις περιφέρειες δεν πρέπει να υπάρχουν «χρώματα», το πρώτο που πρέπει να σκεφτείς είναι ποιο «χρώμα» θέλει να σου κρύψει!

Πρόκειται για κάποιου είδους ιδιόμορφης «πολιτικής
αχρωματοψίας» που βλέπει μόνο συγκεκριμένα χρώματα.
Έχοντας μπει στην τελική ευθεία για τις εκλογές του Μαΐου συνωστίζονται οι «αυτοδιοικητικοί», οι «ανεξάρτητοι», οι «ακομμάτιστοι» διεκδικώντας την ψήφο του πατραϊκού λαού.

Ο Ν. Παπαδημάτος κατάφερε να βγει φωτογραφία με τον Κ. Μητσοτάκη, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι όποιος ψηφίζει Γ. Ρώρο ψηφίζει Τσίπρα, το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Γ. Αλεξόπουλος έχει συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιό του όλο τον μηχανισμό του κόμματος, ο Ν. Νικολόπουλος είναι ένας ακομμάτιστος αρχηγός κόμματος!!
Τι τους ενώνει :

- Όλοι τους, όταν τα κόμματά τους ψήφιζαν μνημόνια εφάρμοζαν και εφαρμόζουν αντιλαϊκές πολιτικές που φτωχοποίησαν τον λαό, δεν έλεγαν και ούτε σήμερα λένε μισή κουβέντα. Στηρίζουν αυτές τις επιλογές προσπαθώντας να τις εξωραΐσουν.Το πρωί λοιπόν ως κομματικά στελέχη στηρίζουν τα κόμματά τους που π.χ. μείωσαν κατά 60% την κρατική επιχορήγηση προς τους δήμους, περιφέρειες και το απόγευμα είναι «αυτοδιοικητικοί που δεν ξέρουν τίποτα για όλα αυτά!!

- Όλοι μαζί σχεδόν με τα ίδια επιχειρήματα επιτίθενται στη Δημοτική Αρχή που είναι κομματική, δογματική κτλ.

Πρόκειται για μια αγωνιώδη προσπάθεια αποπροσανατολισμού, με την οποία θέλουν να κρύψουν τις ευθύνες τους για τις εφαρμοζόμενες πολιτικές και να αντιστοιχίσουν την ψήφο του πατραϊκού λαού με βάση κομματικές προτιμήσεις . Τόσο ακομμάτιστοι είναι.

Η στόχευσή τους είναι διπλή.

Πρώτον να αποκρύψουν ότι η Λαϊκή Συσπείρωση είναι η μόνη παράταξη που έχει πετύχει μια πολύ μεγάλη διεύρυνση συμπεριλαμβάνοντας στα ψηφοδέλτιά της υποψηφίους που έχουν διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και που τώρα συστρατεύονται με τη Δημοτική αρχή. 

Η λίστα των υποψήφιων που έχει ανακοινωθεί μέχρι τώρα αποδεικνύει αυτή τη μεγάλη διεύρυνση.
Δεύτερο, να περιορίσουν το πλατύ ρεύμα στήριξης που χαίρει η Δημοτική Αρχή.
Γιατί την ίδια ώρα που ούτε οι ίδιοι δεν πείθουν ακόμα και το κομματικό τους ακροατήριο η Λαϊκή Συσπείρωση κερδίζει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας του πατραϊκού λαού ανεξάρτητα κομματικών επιλογών.

Προτείνουν λοιπόν οι « αυτοδιοικητικοί», οι «ανεξάρτητοι», οι «ακομμάτιστοι» ως κριτήριο ψήφου την κομματική προέλευση των πολιτών. Μιλάμε για την αποθέωση του παλαιοκομματισμού σε ιλουστρασιόν έκδοση.

Η Λαϊκή Συσπείρωση λέει: ψήφισε με βάση ποιοι έκαναν τη μεγάλη προσπάθεια να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες ανάγκες σου.
Ψήφισε με κριτήριο το ανασκευασμένο σχολείο του παιδιού σου. Τις παιδικές κατασκηνώσεις που συμμετέχει δωρεάν, με το ότι δεν πληρώνεις τροφεία στους παιδικούς σταθμούς , τη δημιουργία πάρκων, πλατειών, παιδικών χαρών όπου κάνεις τη βόλτα σου, τα γήπεδα όπου πλέον μπορείς να κάνεις αθλητισμό, το θέατρο και τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που παρακολούθησες στη γειτονιά σου και τόσα άλλα.

Ψήφισε με κριτήριο ποιος σεβάστηκε και το τελευταίο ευρώ που είχε στη διάθεσή του για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του λαού.

Ψήφισε αυτούς που έβαλαν εμπόδια στις αντιλαϊκές πολιτικές , που αγωνίστηκαν για «δουλειά για όλους, δουλειά για δικαιώματα», που δεν ήταν τα καλά παιδιά του συστήματος υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντά σου και όχι τα συμφέροντα των λίγων.
Ψήφισε αυτούς που σχεδιάζουν μια σειρά έργων που είναι σε εξέλιξη ή προγραμματίζονται για να αλλάξουν την Πόλη, να γίνει η Πάτρα πόλη που θα τη χαίρονται οι Πατρινοί.

Η Δημοτική Αρχή ποτέ δεν χώρισε τον λαό με βάση την κομματική του επιλογή, το έργο της αφορά όλο τον λαό.

Ο λαός και πείρα και κρίση έχει, είδε τη μεγάλη προσπάθεια και στηρίζει τη Δημοτική Αρχή. Θα δώσει μια ηχηρή απάντηση στις 26 Μαΐου δίνοντας στη Λαϊκή Συσπείρωση τη δύναμη να συνεχίσει το έργο της.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΛΑΡΜΑΣ Γραμματέας συλλόγου Δ/Ν Πάτρας, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την Λαϊκή Συσπείρωση.

Ακριβές εκλογές...

Είμαστε σχεδόν δυο μήνες πριν από τις εκλογές. Οσο πιο κοντά ερχόμαστε στην ημερομηνία διεξαγωγής τους, τόσο πιο φανερό γίνεται ότι για τον λαό η ψήφος είναι ένα δικαίωμα που θα το πληρώσουν ακριβά τα φτωχά λαϊκά στρώματα!
Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, που το καπιταλιστικό σύστημα, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου έχουν μετατρέψει τη ζωή με δικαιώματα σε «άπιαστο όνειρο», για τον λαό και ειδικότερα για τη νέα γενιά τα εμπόδια στην άσκηση των δικαιωμάτων τους γίνονται ακόμα περισσότερα. Ακόμα και για να ψηφίσει ένας άνθρωπος σήμερα, χρειάζεται να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Είναι χιλιάδες οι εργαζόμενοι, οι οποίοι για να ασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα, χρειάζεται να μετακινηθούν από και προς τους δήμους όπου είναι γραμμένοι. Τα έξοδα όμως της μετακίνησης, σε πολλές περιπτώσεις και ολόκληρων λαϊκών οικογενειών, είναι υπέρογκα, με υψηλές τιμές εισιτηρίων σε ΚΤΕΛ, πλοία, τρένα κ.λπ., πολύ ακριβή βενζίνη, πανάκριβα διόδια.

* * *

Ολα αυτά χωρίς αμφιβολία όχι απλά δεν διευκολύνουν την άσκηση του, κατά τ' άλλα, συνταγματικά κατοχυρωμένου εκλογικού δικαιώματος, αντίθετα μπορεί να σταθούν εμπόδιο, προκειμένου ένας κόσμος να πάει στον τόπο του να ψηφίσει.
Ιδιαίτερη κατηγορία, που έρχεται αντιμέτωπη με αυτήν τη δυσκολία, αποτελούν οι εργαζόμενοι στον κλάδο του Τουρισμού, του Επισιτισμού και στα συναφή επαγγέλματα, εκείνοι δηλαδή που είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν το μισό χρόνο μακριά από τα σπίτια τους, με εργασιακές σχέσεις - λάστιχο και μισθούς πείνας. Επίσης, οι αναπληρωτές δάσκαλοι και καθηγητές που, για να μπορέσουν να ασκήσουν το επάγγελμα που σπούδασαν και να τα βγάλουν πέρα, δουλεύουν μακριά από τα σπίτια και τις οικογένειές τους και ίσα - ίσα τα καταφέρνουν. Οι φαντάροι που υπηρετούν ανά την επικράτεια και συχνά βρίσκονται πολύ μακριά από το σπίτι τους, χωρίς να έχουν κανένα σοβαρό επίδομα από το κράτος καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας τους. Πρόκειται για μερίδα του λαού που αντικειμενικά δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα με τα καθημερινά και στοιχειώδη έξοδά της, πόσο μάλλον με τις πρόσθετες δαπάνες που προκύπτουν από τη μετακίνηση για την άσκηση του δικαιώματος της ψήφου.

* * *

Αν πάρουμε τώρα και την περίπτωση που κάποιος θελήσει να ασκήσει και το δικαίωμά του να είναι υποψήφιος, τότε το κόστος αγγίζει μεγαλύτερα νούμερα! Μέσα από αλλεπάλληλες αυξήσεις, τα παράβολα που είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν σήμερα όσοι πολίτες επιθυμούν να θέσουν υποψηφιότητα στα αξιώματα των περιφερειακών, δημοτικών και κοινοτικών εκλογών, φτάνουν μέχρι και 200 ευρώ για τον έναν (!) υποψήφιο (200 ευρώ για υποψήφιο περιφερειάρχη και δήμαρχο, 50 ευρώ για περιφερειακό και δημοτικό σύμβουλο, 10 ευρώ για κοινοτικό σύμβουλο!). Αυτό το κόστος θέτει σοβαρά εμπόδια στους εργαζόμενους, στους ανθρώπους εκείνους που προέρχονται από τα φτωχά λαϊκά στρώματα και θέλουν να θέσουν υποψηφιότητα. Προκαλεί όμως και μεγάλες δυσκολίες στους εκλογικούς συνδυασμούς λαϊκής προέλευσης και σύνθεσης, πόσο μάλλον αν αναλογιστούμε τα επιπλέον έξοδα για το χαρτί και για το τύπωμα των χιλιάδων ψηφοδελτίων, μιας και γι' αυτά δεν προβλέπεται ούτε η ελάχιστη κρατική επιχορήγηση.
Αποκαλύπτεται ξεκάθαρα ότι η περίτρανη κατοχύρωση των δικαιωμάτων του «εκλέγειν» και του «εκλέγεσθαι» στο Σύνταγμα, ειδικά στις σημερινές δύσκολες για τον λαό οικονομικές συνθήκες, αποτελεί κενό γράμμα, μιας και η κυβέρνηση στην πράξη δεν κάνει καμία προσπάθεια για να κατοχυρωθούν.

* * *

Το Κόμμα μας χρόνια, με παρεμβάσεις, Επερωτήσεις και Ερωτήσεις, ζητά να παρθούν μέτρα, προκειμένου όλοι οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι από τα λαϊκά στρώματα που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες, να διευκολυνθούν οικονομικά, για να πάνε στον τόπο τους να ψηφίσουν. Ηδη την προηγούμενη βδομάδα καταθέσαμε ως Κόμμα σχετικές Ερωτήσεις στη Βουλή, ώστε να εξασφαλίσει το κράτος για όλους (εργαζόμενους, φαντάρους κ.λπ.) δωρεάν μετακινήσεις με όλα τα μέσα, άδειες με αποδοχές για τους εργαζόμενους για τις μέρες που χρειάζονται (τουλάχιστον 3 μέρες), ελεύθερη, δωρεάν διέλευση από τα διόδια τις μέρες της ψηφοφορίας, καθώς και δυο μέρες πριν και μετά, κατάργηση όλων των παραβόλων των υποψηφίων.
Είναι μια κατάσταση που στην ουσία της περιορίζει απαράδεκτα την άσκηση αναφαίρετων δικαιωμάτων σε μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού.
Η διαχρονική εισπρακτική λογική των κυβερνήσεων, και της σημερινής, πρέπει να εκλείψει και όχι να βάζει τον λαό να «πληρώνει» για να ασκεί τα δικαιώματά του!

Ναρκοπέδιο

Ενα πραγματικό ναρκοπέδιο για το λαό είναι τα κάλπικα διλήμματα που ρίχνει στο τραπέζι ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά και τα «εγκαίνια» της κατ' όνομα «προοδευτικής συμμαχίας». Τα διλήμματα αυτά είτε είναι ψεύτικα, είτε έχουν ήδη απαντηθεί από την ίδια την κυβέρνηση, συνολικά με το αντιλαϊκό της έργο, σε συνέχεια των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Για παράδειγμα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει απαντήσει στο ερώτημα που έθεσε ο πρωθυπουργός στο Γαλάτσι, ότι δεν είναι «με τις ανάγκες των πολλών». Τις ανάγκες αυτές συνέχισε να τις τσακίζει, να τις υποβαθμίζει όλα αυτά τα χρόνια, για να υπηρετήσει «τα συμφέροντα των λίγων», των επιχειρηματικών ομίλων, με ένα τρίτο μνημόνιο και ένα «μεταμνημονιακό» μνημόνιο έως το 2060, με δεκάδες αντεργατικούς νόμους, με φοροαπαλλαγές και προνόμια για τα μονοπώλια.
Μαζί κυβέρνηση, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και άλλοι, απέδειξαν ότι είναι «θιασώτες των ελίτ», στηρίζοντας από κοινού αντιλαϊκές αλλαγές σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, υποβαθμίζοντας και στερώντας ακόμα και τα στοιχειώδη από το λαό. Οι ίδιοι άλλωστε ομολογούν ότι έχουν ψηφίσει μαζί τη μεγάλη πλειοψηφία των αντιλαϊκών νομοσχεδίων.
Κάλπικο είναι και το δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός, «ανάπτυξη και εργασία ή λιτότητα και ελαστικοποίηση». Γιατί η ανάπτυξή τους, η ανάπτυξη για τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα κέρδη τους, πάει χέρι χέρι με τη λιτότητα, τα χαμηλά εισοδήματα, τη δουλειά και ζωή - λάστιχο, και βεβαίως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη μεγάλη ανεργία. Το πραγματικό δίλημμα για τους εργαζόμενους και το λαό είναι «ανάπτυξη με κριτήριο τα κέρδη του κεφαλαίου ή με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες».
Κάλπικο είναι επίσης το δίλημμα «δημοκρατία ή ακροδεξιά». Γιατί η πολιτική τους θρέφει την ακροδεξιά. Γιατί από κοινού «δημοκράτες» και «ακροδεξιοί» αναγορεύουν σε «εθνικό συμφέρον» το συμφέρον των αφεντικών. Δεν τους χωρίζουν σινικά τείχη, γι' αυτό άλλωστε συγκυβέρνησαν οι παλιοί ΠΑΣΟΚοι με τον ΛΑ.Ο.Σ., οι ΣΥΡΙΖΑίοι με τους ΑΝΕΛ. Γι' αυτό συνυπάρχουν μαζί με ακροδεξιούς και χρυσαυγίτες σε δημοτικά ψηφοδέλτια. Γιατί η πολιτική του εγκλωβισμού προσφύγων και μεταναστών, της ΕΕ, είναι βούτυρο στο ψωμί του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Γιατί η «δημοκρατία» τους έχει την ακροδεξιά και τους φασίστες σαν «χρυσή εφεδρεία» όποτε, όπως και όταν τους χρειαστούν ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Γι' αυτό τους κανακεύουν και προσπαθούν να «πέσουν στα μαλακά». Γιατί οι «Μόριες» σε όλη την Ελλάδα, η συνενοχή στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα που δημιουργούν τα κύματα προσφύγων, δεν βρίσκονται στην «όχθη της αλληλεγγύης», όπως ισχυρίζεται ο Τσίπρας.
Μπροστά σ' αυτά τα κάλπικα διλήμματα, που θα δυναμώνουν ενόψει των εκλογών αλλά και μετά απ' αυτές, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα χρειάζεται να δώσουν απάντηση στο πραγματικό δίλημμα: Αν δηλαδή θα συνεχίσουμε στο δρόμο που μας έφερε έως εδώ, που αποδεδειγμένα φέρνει φτώχεια, ένταση της εκμετάλλευσης, ανεργία, δυσβάσταχτα βάρη και χρέη για το λαό, ανασφάλεια για το αύριο, ή θα αντεπιτεθούμε ενάντια στο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του, την ΕΕ και την πολιτική τους.
Οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη να αχρηστεύσουν τις παγίδες και τα κάλπικα διλήμματα, να ορθώσουν ανάστημα απέναντι σ' αυτήν την πολιτική και όσους την υπηρετούν, να περάσουν στην αντεπίθεση για τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματά τους, ισχυροποιώντας το ΚΚΕ παντού. Για να δυναμώσει η λαϊκή αντίσταση και διεκδίκηση, η ελπίδα, η προοπτική της πραγματικής αλλαγής.