Ο Μεσαίωνας σας χαιρετά

Κατιούσα

Η είδηση προέρχεται από την Πορτογαλία και το πιο σημαντικό -δυστυχώς- από τον αιώνα μας κι όχι από τις εποχές του Μεσαίωνα και της Ιεράς Εξέτασης, στις οποίες παραπέμπει ευθέως.
Ένας Πορτογάλος έδειρε βίαια την πρώην γυναίκα του, με ένα ρόπαλο που είχε καρφιά πάνω του, και της άφησε μελανιές και σημάδια σε όλο της το κορμί, επειδή του ήταν άπιστη. Το “πρωτότυπο” στην παραπάνω είδηση είναι πως είχε για συνεργό του τον πρώην εραστή της πρώην συζύγου του. Ο ανδρικός τους εγωισμός δεν κατάφερε να ξεπεράσει ότι τους άφησε και τους δύο, για να συνεχίσει τη ζωή της.
Το χειρότερο όμως έρχεται στη συνέχεια κι αφορά την πορτογαλική δικαιοσύνη. Ο δράστης τιμωρήθηκε μεν, αλλά η ποινή του ήταν εξαιρετικά επιεικής, κι η έφεση που άσκησε το θύμα για να αυξηθεί, απορρίφθηκε με το δικαστήριο, που αναγνώρισε ελαφρυντικά στο δράστη! Το σκεπτικό είναι ότι η μοιχεία είναι ένα πολύ σοβαρό χτύπημα για την ανδρική τιμή, κάτι που καθιστά κατανοητή την επίθεση. Και το τελικό χτύπημα είναι ότι αναφέρεται στο σκεπτικό πως σε κάποιες κοινωνίες, οι μιχαλίδες λιθοβολούνται ενώ στη Βίβλο διαβάζουμε ότι πρέπει να τους επιβάλλεται η θανατική ποινή! Έτσι μπορούν να αναγνωριστούν ελαφρυντικά στον “προδομένο, ταπεινωμένο άνδρα”, που έπεσε σε κατάθλιψη και έδρασε υπό αυτό το καθεστώς…
Ο νόμος που χρησιμοποιήθηκε προέρχεται από τον 19ο αιώνα, αλλά το σκεπτικο που δικαιολογεί την απόφαση, είναι ακόμα πιο πίσω με βιβλικές αναφορές… Δεν ξέρουμε αν αναφέρει κιόλας πως πρέπει “η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα…”
Η απόφαση έχει ξεσηκώσει προφανώς έντονες αντιδράσεις από διάφορους φορείς, ενώ όπως αναφέρουν ρεπορτάζ, δεν είναι η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος δικαστής (βλέπε στην κεντρική φωτό) καταφεύγει στη Βίβλο για να τεκμηριώσει νομικά αποφάσεις του.
Συνηθίζουμε να λέμε πως ο Μεσαίωνας ήταν μια σκοτεινή, μαύρη τρύπα για την ανθρωπότητα και την εξέλιξή της -που μπορεί να έχει βάση, αλλά είναι κάπως αφοριστικό και άδικο. Αυτή είναι η μισή αλήθεια, και καταλήγει σε ένα αφόρητο ψέμα, αν δεν την συμπλήρώσουμε, κλείνοντας τα μάτια στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα, που προελαύνει σε όλα τα μέτωπα. Ο εργασιακός μεσαίωνας εξάλλου, δε θα μπορούσε παρά να βρει το αντίστοιχό του και στο εποικοδόμημα.

Οι προλετάριοι δεν έχουν παρά να χάσουν την… τροφική αλυσίδα τους

Κατιούσα

Και ξαφνικά οι αντισπισιστές έγιναν της μόδας κι όλο περισσότεροι μαθαίνουν για αυτούς. Δηλαδή για τους πρασινόμαυρους αναρχικούς. Κάποιοι μπορεί να τους είχαν ακούσει, όταν αποφάσισαν να καλέσουν σε πορεία στις 6 Δεκέμβρη. Όχι σε όποια κι όποια πορεία, ούτε για την επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Αλλά σε πορεία εναντίον της γούνας.
Το κίνημα όμως ήταν έτοιμο να προχωρήσει και σε πιο προωθημένες κινήσεις, κλιμακώνοντας τον… αγώνα του. Έτσι λοιπόν αντισπισιστές έσπασαν ένα κρεοπωλείο στην Καλλιδρομίου, βγάζοντας παράλληλα μια τουλάχιστον ξεκαρδιστική ανακοίνωση στο Ιντιμίντια που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε εύκολα και καταλήγει ως εξής.

Η διεθνής εβδομάδα αντισπισιστικών δράσεων 30/10 εως 5/11 ας αποτελέσει αφορμή για να προκαλέσουμε μαυροπράσινο χάος στις γειτονιές των μεγάλων και των μικρών πόλεων: Να σπάσουμε κρεοπωλεία, να πυρπολήσουμε γουναράδικα, να βανδαλίσουμε pet-shop, να απελευθερώσουμε έγκλειστα ζώα, να σαπίσουμε στο ξύλο κυνηγούς και σφαγείς, να δράσουμε με αντισπισιστική φαντασία και μαυροπράσινο σθένος.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΓΗΣ

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων (ALF)
Αντισπισιστικός Πυρήνας Σφυροφόρων Καταδρομέων

Πάλι καλά που δεν τελείωνε λέγοντας “ραντεβού στα γουναράδικα”…
Το μόνο που μπορούμε να προσθέσουμε από την πλευρά μας είναι κάποιες επόμενες κινήσεις “καρφί στο μάτι του συστήματος”. Να οργανωθεί για παράδειγμα επίθεση σε χορευτές χασάπικου, με βασικό αίτημα την αλλαγή του πτωματολάγνου ονόματος, που νομιμοποιεί αυτήν την κουλτούρα. Να προχωρήσουμε σε σπάσιμο και καταστροφή ιχθυοπωλείων γιατί τα ψάρια ανήκουν στο Αιγαίο τους. Να μελετηθεί παράλληλα ο ύποπτος ρόλος μελισσιών στην εκμετάλλευση εργατριών και κηφήνων.
Όπως είπε κι ο Καπυμπάρα, ορίζοντας τον τελικό στόχο: σπάμε την άτιμη την τροφική αλυσίδα…
Κι οι σύντροφοι εργάτες και ζώα -όλοι ενωμένοι- δεν έχουν παρά να χάσουν την τροφική αλυσίδα τους.


Αλλά αυτές οι κινήσεις δε θα μείνουν αναπάντητες. Ο εχθρός συσπειρώνεται. Ήδη οργανώνονται ομάδες σπισιστών για επιθέσεις σε πάγκους λαϊκών αγορών. Τρέμετε αγγουράκια, κολοκυθάκια και μπάμιες. Τα βιολογικά προϊόντα ειδικά είναι άμεσος στόχος πάλης. Εμπρός για μια νέα Φρουτοπία, στο δρόμο που χάραξε το σύνθημα του Τριβιζά: άνθρωποι-ψυγεία, η ίδια συμμορία…

Χρωστάμε, ναι. Αλλά σε ποιόν;

Στα πρόσφατα κείμενά μας κάναμε ορισμένες αναφορές στο υπέρογκο δημόσιο χρέος που έχουν ορισμένες χώρες. Εκείνο που δεν σημειώσαμε είναι ότι και οι υπόλοιπες χώρες του κόσμου έχουν δημόσιο χρέος, το οποίο απλώς δεν θεωρείται υπέρογκο. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει χώρα πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη που να μη χρωστάει. Και κάπου εδώ επανέρχεται το κλασσικό ερώτημα των αδαών περί τα οικονομικά: αφού όλοι χρωστάμε, σε ποιόν χρωστάμε;

Για να έχει νόημα η απάντηση, δεν θα σας την δώσω μονολεκτικά. Επειδή ιστορικά επιβεβαιώνεται η μαρξική θέση ότι η οικονομία επιβάλλει την πολιτική, εκτιμώ ότι η σώφρων σκέψη και οι ορθές αποφάσεις των πολιτών προϋποθέτουν στοιχειώδεις γνώσεις των λειτουργιών της οικονομίας. Προς τούτο, προτίθεμαι να κουράσω τον αναγνώστη, δίνοντάς του το υλικό που απαιτείται για να καταλάβει το πώς παίζεται το παιχνίδι και να βγάλει μόνος του τα συμπεράσματα.

Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, συγκεκριμένα δε στις 19 Ιουλίου 1844, η μεγάλη Βρεττανία θεσμοθέτησε τον περίφημο Τραπεζικό Νόμο του Peel (Peel Banking Act), ο οποίος πολύ σύντομα υιοθετήθηκε από όλον τον κόσμο, έστω και με μικρές παραλλαγές. Βάσει αυτού του νόμου, οι εκδότριες τράπεζες ήσαν υποχρεωμένες να καλύπτουν πλήρως και απολύτως τα χρήματα που τύπωναν. Θυμάστε τα παλιά χαρτονομίσματα της δραχμής, π.χ. το χιλιάρικο; Κάτω από το ολογράφως αποτυπωμένο "Δραχμαί Χίλιαι" έγραφε με μικρότερα γράμματα "Πληρωτέαι επί τη εμφανίσει". Θυμάστε, επίσης, ότι τα χαρτονομίσματα λέγονται και τραπεζογραμμάτια; Αυτά, δηλαδή, δεν είναι λεφτά αλλά ισοδυναμούν με λεφτά, εφ' όσον η εκδότρια τράπεζα δεσμεύεται να δώσει το ανάλογο χρηματικό ποσό σε όποιον απλώς της τα δείξει. Για να έχει νόημα η δέσμευση, η τράπεζα πρέπει να διαθέτει τα αντίστοιχα χρήματα την ώρα που εκδίδει τα τραπεζογραμμάτια, αλλιώς μιλάμε είτε για πλαστογραφία είτε για έκδοση ακάλυπτων γραμματίων.

Σερ Ρόμπερτ Πηλ (1788-1850): Πρωθυπουργός της Αγγλίας και εμπνευστής του Τραπεζικού Νόμου

Αυτό ακριβώς έκανε ο Τραπεζικός Νόμος του Peel: ανάγκαζε τις εκδότριες τράπεζες να τυπώνουν χρήμα μέχρι το ποσό που βρισκόταν στα συρτάρια τους. Έτσι, θα έμπαινε φρένο στην τεχνητή πιστωτική ανάπτυξη, η οποία στηριζόταν σε εικονικό χρήμα και ως εκ τούτου προκαλούσε τεχνητές διαταραχές (ανοδικές ή καθοδικές) στην οικονομία.

Παρ' ότι ο Νόμος του Peel δεν καταργήθηκε ποτέ, δεν τροποποιήθηκε και ποτέ. Έτσι, στην πράξη επηρέασε ελάχιστα την τραπεζική κερδοσκοπία. Βλέπετε, η υποχρέωση των τραπεζών για καλύμματα ίσχυε μόνο για τα εκδιδόμενα τραπεζογραμμάτια και όχι για τις υπόλοιπες μορφές χρήματος, τις οποίες αποκαλούμε συλλήβδην λογιστικό χρήμα, όπως οι υποσχετικές, τα γραμμάτια, τα δάνεια κλπ. Έτσι, με το πέρασμα του χρόνου οι τράπεζες μείωναν όλο και περισσότερο τις συναλλαγές τους με μετρητά, αντικαθιστώντας τις με λογιστικές εγγραφές, παρακάμπτοντας τον Νόμο του Peel.

Κλασσικό παράδειγμα ενός ολόκληρου κύκλου συναλλαγών που δεν χρειάζεται πραγματικό χρήμα για να πραγματοποιηθεί, είναι το γνωστό ανέκδοτο με τον πελάτη του ξενοδοχείου, ο οποίος πληρώνει το δωμάτιο αλλά, επειδή δεν μένει ικανοποιημένος, μετά από λίγο παίρνει πίσω τα λεφτά του και φεύγει. Στο μεταξύ, όμως, με αυτά τα λεφτά ο ρεσεψιονίστ πλήρωσε την καμαριέρα, εκείνη τον γκρουμ, αυτός τον σερβιτόρο, εκείνος τον μάγειρο και ο τελευταίος επέστρεψε στον ρεσεψιονίστ τα δανεικά που του είχε πάρει. Για να γίνει το παράδειγμα πιο χαρακτηριστικό, αντικαταστήστε τα μετρητά τού ανέκδοτου με μια επιταγή και... ιδού!

Αυτά έγιναν το 1844 και, όπως είπαμε, αποδείχτηκαν απλώς καλές προθέσεις. Πρακτικά, δηλαδή, δεν εμπόδισαν την ασυλλόγιστη τραπεζική επέκταση, η οποία συνέχισε ακάθεκτη να φτιάχνει φούσκες. Κάμποσα χρόνια αργότερα, με πρώτη και καλύτερη την πολιτειακή Fed το 1913, άρχισαν να ιδρύονται κεντρικές τράπεζες. Η ιδέα ήταν να δημιουργηθεί σε κάθε χώρα ένα καταφύγιο για τις εμπορικές τράπεζες, το οποίο θα τις διέσωζε όποτε έπεφταν σε ξέρα, άλλο αν, πολύ σύντομα, αυτές οι κεντρικές τράπεζες έγιναν καταφύγιο και για τις κυβερνήσεις τους (*). Το πλέγμα ολοκληρώθηκε το 1930, με την από μέρους των κεντρικών τραπεζών ίδρυση της Τράπεζας Διεθνών Συναλλαγών (BIS), η οποία είναι επιφορτισμένη με την διάσωση όποιας κεντρικής τράπεζας παρουσιάσει πρόβλημα.

Πώς δουλεύει το σύστημα; Ας πούμε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ αντιμετωπίζει δυσκολία στην εκτέλεση του προϋπολογισμού επειδή της λείπει ένα δισ. από τα συρτάρια της. Σιγά την δυσκολία! Το υπουργείο οικονομικών εκδίδει ένα ομόλογο ύψους ενός δισ. και το πάει για πούλημα στην Fed. Εκεί, ένας υπάλληλος ανοίγει τον υπολογιστή του, πληκτρολογεί έναν άσσο ακολουθούμενο με εννιά μηδενικά και πατάει το enter, μεταφέροντας έτσι στα συρτάρια του υπουργείου αέρα κοπανιστό αξίας ενός δισεκατομμύριου.

Ας ανοίξουμε εδώ μια παρένθεση για να κάνουμε μια άκρως ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Όπως διαπιστώνουμε, υπάρχει και κάτι που η παντοδύναμη κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν μπορεί να κάνει: να τυπώσει χρήμα. Αυτό μόνο η Fed μπορεί να το κάνει. Μεταξύ μας, καμμιά κυβέρνηση στον κόσμο δεν μπορεί να τυπώσει χρήμα. Είναι τέτοια η παράδοση της πολιτικής στο κεφάλαιο ώστε σε όλο τον πλανήτη χρήμα τυπώνουν μόνο οι κεντρικές τράπεζες και όχι οι κυβερνήσεις. Κλείνουμε την παρένθεση και επιστρέφουμε στο παράδειγμά μας.

Καλά, ο υπάλληλος της Fed μετέφερε αέρα κοπανιστό στο υπουργείο. Και καλά, επίσης, με τον ίδιο τρόπο το υπουργείο θα πληρώσει την Λόκχηντ και εκείνη τους προμηθευτές της κλπ. Τί θα γίνει, όμως, αν κάπου σπάσει η αλυσίδα και εμφανιστεί κάποιος κολλημένος που θέλει να πάρει τα λεφτά του στο χέρι; Κατά πρώτον, να σας θυμίσω ότι σε κάτι τέτοιες κακοτοπιές οφείλεται η διεθνής πρεμούρα να καταργηθούν τα μετρητά και όλες οι συναλλαγές να γίνονται με λογιστικό χρήμα. Και κατά δεύτερον... πού είναι το πρόβλημα; Θα πάρει μπρος ο εκτυπωτής της Fed και σε πέντε λεπτά ο περί ου ο λόγος κολλημένος θα πληρωθεί με φρέσκο χρήμα. Σιγά τα ωά!

Πάμε τώρα στο ζουμί. Το υπουργείο πήρε ένα δισ. από την Fed αλλά της έδωσε ένα ισόποσο ομόλογο, το οποίο κάποτε θα λήξει και θα πρέπει να πληρωθεί μαζί με τους τόκους του. Αφού η κυβέρνηση δεν τυπώνει χρήμα, πού διάβολο θα βρει λεφτά για να πληρώσει; Ελάτε καλέ και σας είχα για ξύπνια παιδιά! Θα κόψει ένα καινούργιο ομόλογο και θα πάρει δανεικά από... την Fed!! Και κάπως έτσι το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ ξεπέρασε τον περασμένο μήνα τα 20 τρισεκατομμύρια δολλάρια, όπως φαίνεται στο παραπάνω διάγραμμα (**).

Κάπου εδώ λέω να ολοκληρώσω για σήμερα. Δεν ξέρω αν σας κούρασα με όλα τούτα αλλά είμαι σίγουρος ότι τώρα πια μπορείτε να δώσετε μόνοι σας την απάντηση στο ερώτημα που διατυπώσαμε στην αρχή του κειμένου.


--------------------------------
(*) Φυσικά, η Ελλάδα δεν απετέλεσε εξαίρεση. Σχετικά με την βοήθεια που επί σειρά ετών έδινε η κεντρική μας τράπεζα στο δημόσιο, έχουμε αναφερθεί εκτενώς στην σειρά των κειμένων για την Τράπεζα της Ελλάδος.

(**) Πρόσεξτε πως το χρέος αρχίζει να αυξάνεται με την εγκατάλειψη του "κανόνα του χρυσού" επί Νίξον και πώς εξακοντίζεται μετά την υιοθέτηση του νεοφιλελευθερισμού επί Ρέηγκαν. 

 

Απο  http://teddygr.blogspot.gr

ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ (Δωσίλογοι και Φιλοναζιστές), -1- Η πέμπτη φάλαγγα στη χώρα μας

 

 

ΤΟ ΤΣΑΚΙΣΜΑ TΩN ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»

ΑΝΑΤΥΠΩΣΗ «ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ»

ΘΕΣΣΑΛΙΑ 1944

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Οι μεγαλύτεροι, και ευγενέστεροι αγώνες των λαών είναι οι αγώνες για τη λευτεριά. Είναι οι αγώνες που για επιστέγασμα φέρνουν  τον πολιτισμό και την πρόοδο. Οι λαοί στους αγώνες τους αυτούς  παραμερίζουν τις σκοτεινές δυνάμεις πού στέκονται εμπόδιο σ' αυτή την ιστορική αναγκαιότητα.

Σήμερα ο Λαός μας πλάι στους μεγάλους μας συμμάχους αγωνίζεται με αυτοθυσία και ηρωισμό στα Ελληνικά βουνά και στις Ελληνικές πόλεις για να καταχτήσει αυτή τη λευτεριά. Την εθνική του πρώτα - πρώτα λευτεριά. Στο δρόμο του στέκει εμπόδιο ο απαισιώτερος καταχτητής που γνώρισε. Μα δεν είναι μόνος αυτός. Πλάι στον αιμοσταγή τύραννο, ενωμένο μαζί του, προβάλλουν το μικρό τους ανάστημα ταπεινοί προδότες για να σταματήσουν το χείμαρο του Έθνους. Από την αρχή ακόμα της ηρωικής εποποιίας του στρατού μας στην Αλβανία και πολύ πριν απ' αυτήν περίμεναν νοσταλγικά την κάθοδο των Ούνων. Ήθελαν έτσι να στερεώσουν την κυριαρχία  τους πάνω στο λαό μας για να του δέσουν πειό σφιχτές τις αλυσίδες και να μείνουν αιώνιοι τοποτηρητές των τυράννων. Όσο βλέπουν να διαλύεται το όνειρό τους αυτό, όσο βλέπουν να ανεβαίνει το Εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του λαού μας τόσο η ένωσή τους με τον καταχτητή γίνεται στενότερη. Στον κα­τήφορο που πήραν ξεγυμνώθηκαν ολότελα και σε πολλές περιπτώσεις ξεπέρασαν στο αντιλαϊκό τους όργιο και τον ίδιο τον καταχτητή. Οι αγωνιστές του λαού, οι συνεχιστές της Πίνδου και της Κλεισούρας, είναι πειά οι κακούργοι, οι εγκληματίες, οι αναρχικοί. Σαστισμένοι μπροστά στα καταστροφικά χτυπήματα που δέχονται από παντού καταχτητές  και προδότες κάνουν αίσχη και κακουργήματα που θα μεί­νουν αιώνιο στίγμα στην ιστορία.

Μα ο Ελληνικός λαός οδηγημένος οπό την πίστη του στον εαυτό του και το δίκαιο αγώνα του συνεχίζει την πάλη του στο πλευρό των μεγάλων του συμμάχων στο πλευρό της αγωνιζόμενης ανθρωπότητας. Μέσα στους επικούς αυτούς αγώνες σφυρηλατείται η Εθνική του ενότητα κατά του καταχτητή και των προδοτών. Η δημιουργία της ΠΕΕΑ είναι σήμερα η ενσάρκωση αυτής της ενότητας. Πολιτικοί, Καθηγητές Πανεπιστημίου, Εργάτες, Στρατηγοί, Διανοούμενοι  όλοι αγωνιστές και καθοδηγητές στο μεγάλο αγώνα του Έθνους, αποτελούν το Εθνικό Συμβούλιο. Αντίθετοι σ' αυτή την ενότητα, αντίθετοι στο Λαό που τη σφυρηλατεί, αντίθετοι στον εθνικό αγώνα στέκονται οι προδότες. Είναι λίγοι και δειλοί μα έχουν μαζί τους τα όπλα των καταχτητών. Κι έχουν ακόμη τα όπλα της ψευτιάς, της συκοφαντίας, του ξετσίπωτου κυνισμού. Μα θα τσακισθούν κι αυτοί και θα σπάσουν τα όπλα τους μπρος στη θριαμβευτι­κή πορεία του ενωμένου στην πάλη λαού.

Η μελέτη αυτή θέλει να δώσει μια γενική εικόνα της δράσης των προδοτών και ταυτόχρονα ένα όπλο στα χέρια του αγωνιζόμενου Έθνους μας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Η πέμπτη φάλαγγα στη χώρα μας

Είναι γνωστό πως ο Χίτλερ χρωστάει την εύκολη νίκη του στην Ευρώπη στην προδοσία πού εκδηλώθηκε σε μια σειρά χώρες από τις ιθύ­νουσες τάξεις των χωρών αυτών. Συγγενεύοντας ιδεολογικά με το χιτλερισμό οι τάξεις αυτές στάθηκαν ανίκανες να ηγηθούν του λαού τους και να οργανώσουν την άμυνα της χώρας τους. Αντίθετα άφησαν ανοιχτές τις πόρτες για να οργανωθούν οι αντεθνικές εκείνες δυνάμεις μέσα στον τόπο τους που καλλιεργούσαν την ηττοπάθεια και που παράλυσαν την αντίσταση του Έθνους. Επίστευαν έτσι πως με την ήττα θα χάσουν λιγότερα απ' ότι θάχαναν όταν οι Λαϊκές Εθνικές Δυνάμεις αντιστέκονταν νικηφόρα στο γερμανοϊταλικό φασισμό, πράγμα πού θάφερνε στη σκηνή τους ίδιους τους Λαούς πρωταγωνιστές στην πάλη και τη νίκη κατά του φασισμού.

Έτσι και στη χώρα μας η Βασιλομεταξική δικτατορία, αποκορύφωμα αντιλαϊκών καθεστώτων πού κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια τον τόπο μας, προπαρασκεύασε εντατικά στην ουσία την προδοσία και έκανε στραβά μάτια στην οργάνωση της πέμπτης φάλαγγας στη χώρα μας. Ο ίδιος ο Μεταξάς με την κλίκα του παζάρευε από το 1937 το ξεπούλημα της Ελλάδας στο Χίτλερ. Είναι γνωστή η υπόθεση της δακτυλογράφου του Υπουργείου των Εξωτερικών Ροδοκανάκη πού καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί έδωσε σε πράχτορα ξένης δύναμης απόρρητο έγγραφο του Υπουργείου Εξωτερικών. Επρόκειτο για τις διαπραγματεύσεις του Μεταξά με τον Χίτλερ πού η Ροδονακάκη έδωσε σε πράχτορα ξένης δύναμης αντίθετη προς τη Γερμανία, πράγμα που προκάλεσε έντονες διαμαρτυρίες της δύναμης αυτής και είχε μια σειρά συνέπειες. Ενώ ο πόλεμος έφθανε στις πόρτες μας η διχτατορία άφηνε τον τόπο τελείως απαράσκευο πολεμικά, έπαιρνε άχρηστο πολεμικό υλικό από τη Γερμανία και εξακολουθούσε να κρατάει έξω από το στράτευμα εμπειροπόλεμους Αξιωματικούς και να καταδιώκει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες για τα πολιτικά και κοινωνικά τους φρονήματα Και όμως ήξαιρε καλά πως οι Κομμουνιστές θα ήσαν, όπως το απόδειξαν, οι πιο συνεπείς αγωνιστές της Εθνικής λευτεριάς πού μέσα από τη φυλακή με το στόμα του ηρωικού αρχηγού τους πάλευαν από τότε για την Εθνική ενότητα για το Εθνικό μέτωπο για να αποκρούσουμε τον ξένο επιδρομέα. Έτσι  η κυβέρνηση της Βασιλομεταξικής διχτατορίας, αποδείχτηκε στην πράξη ο μεγαλύτερος πράχτορας του Χίτλερ και του Μουσολίνι στη χώρα μας προπαρασκευάζοντας με όλους τους τρόπους την ήττα και την υποδούλωση του Ελληνικού Λαού. Στις πιο εμπιστευτικές θέσεις του κράτους τοποθετούνταν πληρωμένοι πράχτορες του Χίτλερ και του Μουσολίνι ή στην επιεικέστερη εκδοχή άνθρωποι με πολύ ελαστική εθνική συνείδηση. Ενώ ο Μεταξάς στις 28)10)40 έλεγε το θεατρινίστικό του «όχι» τα συγκεγκριμένα γεγονότα μιλούσαν καθαρά και εξηγούσαν την αληθινή σημασία του Μεταξικού «Όχι». Ο Αρχιστράτηγος Παπάγος με την κήρυξη του πολέμου καλούσε τον Συν)χη Γεωργούλη για να του αναθέσει το Επιτελείο του Σώματος Στρατού του Πιτσίκα. Να τι είπε επί λέξει ο Αρχιστράτηγος Παπάγος στο Γεωργούλη: «Έχουμε πλήρη επίγνωση πως η Ιταλία, είναι μεγάλη δύναμις με την οποία δε μπορούμε να πολεμήσουμε, αλλά πρέπει να ρίξουμε μερικές ντουφεκιές εκεί επάνω για την τιμή των όπλων μας».

Τα ίδια επίστευε και ο Υφυπουργός των Στρατιωτικών της Βασιλομεταξικής διχτατορίας Παπαδήμας. Όταν επεσκέφτηκε στον «Ευαγγελισμό» πού νοσηλευόταν ο Συν)χης Δαβάκης του είπε: «Εμείς περιμέναμε να τελειώσει ο πόλεμος σε τρεις μέρες. Αυτό πού καταφέρατε σείς είναι ένα θαύμα». Έτσι εκφράζονταν οι πιο υπεύθυνοι στρατιωτικοί Αρχηγοί πού είχαν τοποθετηθεί στην κορυφή της στρατιωτικής ηγεσίας του Έθνους. Οι δηλώσεις αυτές είναι ιστορικά ντοκουμέντα πού δείχνουν καθαρά τις προθέσεις της διχτατορίας. Δεν είχαν στο νου τους παρά να πολεμήσουν τρεις μέρες και να παραδώσουν χωρίς πόλεμο το Λαό μας στην πιο επαίσχυντη δουλεία και καταστροφή, ενώ αυτοί ετοιμάζονταν να φύγουν για έξω αποκομίζοντας μαζύ τους το χρυσάφι πού θα τους εξασφάλιζε την καλοπέρασή τους.

Κάτω από αυτό το πνεύμα το καθεστώς της 4ης Αυγούστου τοποθετούσε στην ανώτερη στρατιωτική ιεραρχία στελέχη αφοσιωμένα στην υπόθεση της προδοσίας. Το αν ο αντιφασιστικός Λαός μας τους χάλασε τα σχέδια, όπως χάλασε τα σχέδια του Χίτλερ και του Μουσολίνι και επέδρασε αποφασιστικά πάνω στην τύχη του και στην πορεία του πολέμου γενικά είναι άλλο ζήτημα. Στα χέρια μας σήμερα βρίσκονται έγγραφα Γερμανών κατασκόπων πού ρίχνουν φως στη δουλειά της Γερμανικής στρατιωτικής κατασκοπείας στη χώρα μας. Δείχνουν τις επαφές τους με μια σειρά ανώτατα στελέχη του στρατού πού τους έδιναν εκθέσεις για την όλη στρατιωτική κατάσταση της χώρας. Μπορούμε να βεβαιώσουμε κατηγορηματικά πως ο υποστράτηγος Ι. Μπάκος, διοικητής της Β΄ Μεραρχίας ήταν πληρωμένος κατάσκοπος της Γερμανικής κατασκοπείας και πρόδινε μαζύ με μια σειρά από συνεργάτες του όλα τα στρατιωτικά μυστικά της χώρας. Ο ίδιος ο Μπάκος βρίσκεται σήμερα στην Αίγυπτο στο ίδιο 4αυγουστιανό περιβάλλον του Γλύξμπουργκ. Έτσι μπορούμε σήμερα να εξηγήσουμε τις συγκεκριμμένες πράξεις προδοσίας των πιο υπευθύνων στρατιωτικών παραγόντων της χώρας. Αυτοί πού μας κατηγορούν πως είμαστε όργανα των Βουλγάρων, άφηναν ελεύθερο το Βούλγαρο στρατιωτικό Ακόλουθο να πηγαίνει στο Ξεν. της Μ. Βρεττανίας κάθε μέρα μέσα στο Βασιλικό καταφύγιο. Εκεί παρακολουθούσε όλες τις συζητήσεις, είχε τους στενούς του φίλους και φεύγοντας πήγαινε κατευθείαν στη Γερμανική Πρεσβεία, όπου έδινε αναφορά για όλες τις συζητήσεις. Φυσικά όλα διαβιβάζονταν στο Ιταλικό Στρατηγείο. Το πόσο στοίχιζαν στο Λαό και στην όλη διεξαγωγή του πολέμου οι εκθέσεις αυτές του Βούλγαρου Στρατιωτικού Ακολούθου, αυτό ήταν ζήτημα που καθόλου δεν ενδιέφερε τους ασφαλισμένους στο Βασιλικό καταφύγιο της Μ. Βρεττανίας μανδαρίνους του Επιτελείου.

Αυτόπτες μάρτυρες βεβαιώνουν το καταπληχτικό επεισόδιο που προκάλεσε ο Αυλάρχης Μερκάτης στο βασιλικό καταφύγιο δυο μέρες ύστερα από την κήρυξη του πολέμου από τη Γερμανία εναντίον μας. Με κυνικότητα δήλωνε εκεί μέσα τα έξης· «Ω! Αυτοί οι παληάνθρωποι οι Αμερικανοί, οι έμποροι του θανάτου. Αυτοί είναι όλοι Ε­βραίοι και δεν αφήνουν να τελειώσει αυτός ο πόλεμος». Οι δηλώσεις αυτές από τόσο επίσημο στόμα πού μόνο πληρωμένος πεμπτοφαλαγ­γίτης θα μπορούσε να κάνει, προκάλεσε τότε την αντίδραση κάποιας κυρίας πού του είπε: «Ντροπή σας κύριε Μερκάτη να εκφράζεστε έτσι». Και δεν ήταν ο μόνος από το στενό περιβάλλον του Γεωργίου που με τόση κυνικότητα εκφραζόνταν έτσι για τον πόλεμο. Έχομε συγκεκριμμένες πράξεις προδοσίας πού στοίχισαν ακριβά και σε μας και στους συμμάχους μας Άγγλους από τον υπασπιστή του Βασιλιά I. Τέτση. Ο υπασπιστής αυτός του Βασιλιά, πράχτορας πουλημένος στους Γερμανούς είχε διορισθεί από το επιτελείο, φυσικά με την υπό­δειξη άλλων ανωτάτων πραχτόρων των Γερμανών, σαν σύνδεσμος του Γενικού Στρατηγείου μας με τους Άγγλους. Όλα τα σχέδια της κοι­νής δράσης Άγγλων και Ελλήνων στον πόλεμο τα παρέδινε καθημε­ρινά στους Γερμανούς. Το δήλωσε ο ίδιος ξετσίπωτα ύστερα από την κατοχή σε φίλους του και έτσι βγήκε στη φόρα η δράση του· ο ίδιος ο Βασιληάς εκ των υστέρων αναγκάστηκε να μιλήσει εναντίον του και να τον αποκαλέσει προδότη. Για το Λαό μας σημασία έχει το γεγονός πως η Βασιλομεταξική διχτατορία στις πιο υπεύθυνες στρατιωτικές θέ­σεις τοποθετούσε πράχτορες πουλημένους του εχθρού, και όχι οι εκ των υστέρων δηλώσεις. Αξιωματικοί εμπειροπόλεμοι και πραγματικοί πατριώτες πού πήγαιναν να ζητήσουν να πολεμήσουν δέχονταν από το Μανιαδάκη και τον Αντύπα τις εξής απαντήσεις: «Τι τα θέλετε αυτά, καθήστε στις δουλειές σας. Ο πόλεμος τελειώνει σε μερικές μέρες». Ο Βόρσας, γνωστός σ' όλους γερμανόφιλος Αξιωματικός του Επιτε­λείου, τοποθετημένος για τις πολεμικές πληροφορίες του πολέμου, ή­ταν πολύ ευχαριστημένος και γελαστός όταν οι ειδήσεις από το μέ­τωπο ήσαν κακές. Πολλοί τόξεραν αυτό και έλεγαν. «Χαρούμενος δυ­στυχώς είναι πάλι ο Βόρσας σήμερα. Κακά μαντάτα θάχουμε» Ο Βόρσας, ύστερα από το τέλος του πολέμου μαζύ με το Μπαλή έγιναν σύνδεσμοι των Αξιωματικών με τους Ιταλούς και καλλιέργησαν το πνεύμα της υποταγής στους Αξιωματικούς φροντίζοντας ταυτόχρονα να δημι­ουργήσουν τεράστια περιουσία με τις συναλλαγές τους με τους καταχτητές.

Αυτό ήταν το πεμπτοφαλαγγίτικο περιβάλλον του Ξενοδοχείου της Μ. Βρεττανίας και του Επιτελείου πού έκανε τον πόλεμο. Μπορεί κανείς να το συγκρίνει με την ορμή με την οποία ο Λαός μας πολε­μούσε για τη λευτεριά του πάνω στα Αλβανικά βουνά. Ανάλογα με αυτό το πνεύμα πού διοχέτευαν από το Ξενοδοχείο της Μ. Βρεττανίας ενεργούσαν και πολλοί Διοικητές Σωμάτων και Μεραρχιών και Ανώ­τεροι Αξιωματικοί. Ο υποστράτηγος Ζωιόπουλος Διοικητής της VIIης Μεραρχίας Δράμας, είχε γυναίκα Γερμανίδα. Σήμερα ξέρουμε πολύ καλά τη δράση τής Γερμανίδας αυτής και του στρατηγού και τις σχέ­σεις τους εδώ με τους γερμανούς Αξιωματικούς και μπορούμε να εξηγήσωμε για ποιο σκοπό η κυρία και ο κύριος Ζωιόπουλος ταξείδευαν συχνά με το αυτοκίνητό τους στα οχυρά μας στη Μακεδονία και έ­παιρναν φωτογραφίες των οχυρών αυτών. Ο Ζωιόπουλος από την πρώτη στιγμή που μάς κήρυξαν την πόλεμο οι Γερμανοί εγκατέλειψε τα παιδιά μας μέσα στα προδομένα απ' αυτόν οχυρά και μαζύ με τον Ε­πιτελάρχη του και τον Υπασπιστή του πήγε στην Καβάλλα και με αντιτορπιλλικό έφθασε στον Πειραιά. Ο αντικαταστάτης του Συν)χης Ρεβύθης έδινε τις πιο αυστηρές διαταγές να μην πειραχθεί τίποτε από το πολεμικό υλικό και από τις αποθήκες τροφίμων γιατί έπρεπε λέει να παραδοθούν ανέπαφα στους Γερμανούς και στους Βουλγάρους. Αντιμετώπισε το Λαό με πολυβόλα γιατί ο Λαός είχε αντίθετη γνώμη από τον Ρεβύθη, και πήγε να σπάσει τις αποθήκες να πάρει τρόφιμα και όπλα για να μην πεθάνει τής πείνας και να συνεχίσει την ένοπλη αν­τίσταση και τον κλεφτοπόλεμο για τη λευτεριά του.

Ο Στρατηγός Δέδες εμπόδιζε τους Αξιωματικούς και φαντάρους να διαφύγουν μέσω Χαλκιδικής στην ελεύθερη ακόμα Ελλάδα για να συνεχίσουν τον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων μας, ενώ υπήρχαν όλες οι δυνατότητες διαφυγής. Στους διαμαρτυρόμενους Αξιωματικούς και φαντάρους έλεγε. «Δεν θα φύγει κανείς, θα περιμένουμε τους Γερμανούς να μας πουν τι θα κάνουμε». Ο υποστράτηγος Λιούμπας, Διοικητής μηχανοκινήτου Μεραρχίας, εγκατέλειψε κρυφά τη μονάδα του χωρίς να εμπλακεί σε μάχη και ήρθε να παραλάβει Φρούραρχος στην Αθήνα. Ο γνωστός Συν)χης Κουρκουλάκος πού σήμερα παίρνει όπλα από τους Γερμανούς και βρίσκεται στην υπηρεσία τους επί κεφα­λής Συντάγματος Τσολιάδων στην Πάτρα, εγκατέλειψε τη θέση του με την κήρυξη του πολέμου από τη Γερμανία. Πήγε στα Γιάννενα και υπό τη σκέπη του Πιτσίκα προπαγάνδιζε ξετσίπωτα υπέρ των Γερμα­νών. Ο Παπαδόγκωνας άλλος γνωστός προδότης, κατόρθωσε να φέ­ρει την Επιμελητεία της Μεραρχίας Παπαστεργίου στην Τρίπολη. Με­γάλες ποσότητες γαλέτας, ρυζιού, οσπρίων, εληών, λαδιών τα αποθήκευσε στα υπόγεια της Παιδαγωγικής Ακαδημίας τής Τρίπολης, και αφού έδιωξε τούς φαντάρους, έγινε ο πρώτος και μεγαλύτερος μαυρα­γορίτης θησαυρίζοντας. Αυτό είναι γνωστό σ’ όλη την Τρίπολη.

Όλα αυτά πού δίνουμε είναι μερικά στοιχεία για το ποιόν των ανθρώπων πού τοποθετήθηκαν στις πιο υπεύθυνες θέσεις για να υπε­ρασπίσουν το έθνος από την υποδούλωση. Δεν ξεχνάμε φυσικά και την υπέροχη στάση πολλών ηγετών πού δεν τους είχε μολύνει το πεμπτοφαλαγγίτικο δηλητήριο. Ο Λαός μας θα ζητήσει μια μέρα ευθύνες για όλα αυτά και θα αποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του.

Εκείνο που συνέβαινε με το στρατό, γινόταν φυσικά και σ’ όλους τους άλλους κλάδους της δημόσιας ζωής την εποχή αυτή. Αναφέρουμε ένα παράδειγμα της δράσης της πέμπτης φάλαγγας πάνω στο οικονομικό επίπεδο. Πρόεδρος τής Κρατικής Επιτροπής Προμηθειών ήταν ο γνωστός στρατηγός Α. Πουρνάρας, γερμανόφιλος ως το κόκκαλο. Εί­ναι γνωστός ο ρόλος της Επιτροπής στις προμήθειες υλικού κλπ. από τη Γερμανία. Γύρω από την Επιτροπή αυτή οι φίλοι του Πουρνάρα ή­ταν μια σειρά από Γερμανούς κατάσκοπους σαν τον Καμχάουζεν, Σιούμπελ, Κλόεμπε, Χαϊλεμεν, Γκαϊγκερ, Ζάϊτε και άλλοι. Όλοι αυτοί αποδείχτηκαν Γερμανοί πράχτορες. Ήταν αξιωματικοί πού δρούσαν στα Ελληνικά μετόπισθεν προστατευόμενοι από το καθεστώς τής 4ης Αυγούστου.

Ο Μανιαδάκης χρησιμοποίησε τον πιο πιστό του άνθρωπο τον Αστυνόμο Παξινό, σαν Διοικητή της Γενικής Ασφάλειας. Έπειτα τον τοποθέτησε στο κέντρο Αλλοδαπών για να σκεπάζει από τη θέση του αυτή όλους τους Γερμανούς κατάσκοπους και οργανωτές της πέμπτης φά­λαγγας. Με την είσοδο των Γερμανών ο Παξινός φιλοξενούνταν στη σπίτι του γνωστού κατάσκοπου Τόμας Χάουζεν στο Ψυχικό και διέδιδε κατάλληλα πως κρυβόταν από τους Γερμανούς. Κατά πολύ περίεργο τρόπο πιάστηκε από τους Γερμανούς και δραπέτευσε από τα χέρια τους για το Κάιρο. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία πώς πήγε εκεί για να συ­νεχίσει την πεμπτοφαλαγγίτικη δράση του. Η γυναίκα του Παξινού πού έμεινε εδώ είχε στενότατες σχέσεις με τους Γερμανούς και με γερμανικές κούρσες και Γερμανούς αξιωματικούς πηγαινοερχόταν στην Κόρινθο.

Έτσι με τη βοήθεια του αρχικατάσκοπου Παξινού διευκολύνονταν η δράση εκατοντάδων πραχτόρων των Γερμανών. Αναφέρουμε μερικούς ιδιαίτερα από εκείνους πού έπαιξαν έναν απαίσιο ρόλο ύστερα από την κατοχή. Ο Λέϋ διατηρούσε εργοστάσιο από κονσέρβες στο Θησείο. Ο Βράντε ήτο Διευθυντής της Αρχαιολογικής Εταιρείας, ο Κίρστεν το ίδιο Αρχαιολόγος. Ο Μπέρτραμ είχε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων στη Λεωφόρο Συγγρού. Όλοι αυτοί μαζύ με όσους ντόπιους κατάσκοπους είχαν οργανώσει, βασάνισαν χιλιάδες Έλληνες. Οι πράχτορές τους σήμερα βρίσκονται μέσα στη Γκεσταπό και μέσα στις φασιστικές οργανώσεις πού δημιούργησαν. Ο Ευταξίας, ο Βουλπιώτης, ο Αγήνορας, ο Μποδοσάκης, ο Μπάκος, ο Σκανδάλης, η Ζίτσα Καραϊσκάκη, η κυρία Έβερτ, ο Δικηγόρος Κρυστάλλης και δυο χιλιάδες (2.000) άλλοι γκεσταπίτες, αυτοί και τα απαίσια όργανά τους βρίσκονται κάτω απ' την άγρυπνη παρακολούθηση τού αγωνιζόμενου  Έθνους μας και θα πληρώσουν πολύ σύντομα τη αίμα πού έχυσαν και χύνουν. Οι μαυροφορεμένες οικογένειες και ο Λαός θα τούς παραλάβει σύντομα από τον πρώ­το μέχρι τον τελευταίο και θα τούς δικάσει και θα τούς τιμωρήσει μ' όλη την αυστηρότητα πού χρειάζεται.

Γιατί ο Μεταξάς ΗΤΑΝ φασίστας!

Γιώργος Μαργαρίτης

Στα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» το αστικό πολιτικό σύστημα που διαδέχθηκε τη χούντα είχε μερικές «κόκκινες γραμμές», τις οποίες και σεβόταν υποδειγματικά. Οι πνευματικές ελίτ του συστήματος καταδίκαζαν μετά βδελυγμίας κάθε «εκτροπή» (δικός τους όρος) του αστικού συστήματος στο παρελθόν προς καταστάσεις δικτατορικές ή φασιστικές. Ας μην ξεχνάμε ότι η νομιμοποιητική και εξωραϊστική βάση του νέου συστήματος ήταν η αντιδικτατορική αντίσταση των αστικών δυνάμεων έστω και αν αυτή συνοψιζόταν στην έκρηξη βομβών ικανών να προκαλέσουν την επέμβαση των Ευρωπαίων κηδεμόνων του Συμβουλίου της Ευρώπης, αποφεύγοντας την «εκτροπή» της λαϊκής εξέγερσης. Σε αυτό το πλαίσιο οι ίδιες αυτές ελίτ δεν παρέλειπαν κάθε Αύγουστο να καταδικάζουν το καθεστώς της «4ης Αυγούστου», τη δικτατορία δηλαδή του Μεταξά – για ειδικούς λόγους (ο Μεταξάς πέθανε το 1941, ο Γεώργιος επέστρεψε στη χώρα το 1946 για να τη σώσει από τον κομμουνισμό…) ξεχνούσαν τον Γεώργιο Β’ Γλύξμπουργκ, καθόλα συνεταίρο του Μεταξά στη δικτατορία.

Αυτά γίνονταν τον παλιό καιρό, όταν η «μεταπολίτευση» ήταν στις δόξες της. Σήμερα πυκνώνουν οι προερχόμενες από την ίδια αστική ελίτ απόψεις περί του αγαθοεργούς ρόλου του Ιωάννη Μεταξά. Μαντεύει κανείς ότι σε λίγο θα γίνει και πρότυπο ο δικτάτορας. Εξωραΐζονται σήμερα γύρω μας οι φυλακίσεις, οι εκτοπίσεις, οι διωγμοί αθώων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι «προληπτικές συλλήψεις», οι επιθέσεις σε απεργούς, η καταστολή… στο Μεταξά θα κολλήσουμε τώρα! Σε αυτό το κλίμα στην πολύ γνωστή ιστοσελίδα του Protagon.gr δημοσιεύθηκε, στις 7 Αυγούστου, «επετειακό» σημείωμα του Γιώργου Λυκοκάπη με ενδεικτικό τίτλο «Γιατί ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας».

Δεν ήταν γιατί το λέει ο Πάξτον! Η επιστράτευση ενός διάσημου ιστορικού – γνωστή τακτική αυτή – προσδίδει επιστημονικό κύρος σε όποιο ρηχό και ασήμαντο σημείωμα ή άρθρο! Ο Πάξτον λοιπόν φέρεται να λέει (λέει πολλά ο Πάξτον, αυτό το λίγο όμως άρεσε στον σημειογράφο μας…) ότι για να έχουμε φασισμό πρέπει να έχουμε «μαζικό ριζοσπαστικό κόμμα», δηλαδή φασιστικό κίνημα… «Ο Μουσολίνι είχε τους Μελανοχίτωνές του, ο Χίτλερ τα Τάγματα εφόδου», λέει – εννοεί τα παραστρατιωτικά σώματα που είχε το φασιστικό και το ναζιστικό κόμμα στην Ιταλία και τη Γερμανία αντίστοιχα. Ο Μεταξάς, διαπιστώνει, δεν είχε τέτοια, άρα δεν ήταν φασίστας! Παρεμπιπτόντως, ο σημειογράφος δε χάνει την ευκαιρία να ψέξει τη μαρξιστική αριστερά που στην περίπτωση αυτή (όπως παντού και πάντα – υπονοεί) δεν κατάλαβε τίποτα! Δεν κατάλαβε δηλαδή ότι τα φασιστικο-ναζιστικά κόμματα έχουν «ισχυρή λαϊκή στήριξη». Θα μπορούσε να σημειώσει κανείς ότι η «ισχυρή λαϊκή στήριξη» δε βοήθησε τον Χίτλερ να κερδίσει εκλογές στις οποίες κανόνισε να κατέβει μόνος του απαγορεύοντας καθετί που βρισκόταν αριστερά της δεξιάς. Θα βοηθούσε εξαιρετικά τον όποιο σημειογράφο να ρίξει μια ματιά στα κείμενα της «μαρξιστικής αριστεράς» που μελετά το φασισμό από τη δεκαετία του 1930 – χωρίς να περιμένει τον Πάξτον!

Εκτός από τον Πάξτον, που φέρεται να βεβαιώνει ότι ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας, έχουμε και τις ίδιες τις αρετές του δικτάτορα που, κατά τον σημειογράφο, οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα. Ο Μεταξάς δεν συμμερίστηκε τον «ακραίο εθνικισμό» των Μουσολίνι και Χίτλερ, δεν είχε σχέση με «στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς», δεν ήταν ρατσιστής και αγαπούσε ακόμα και τους Εβραίους!!! Επιπλέον, δεν ήταν χαρισματικός (εννοεί όπως ο Μιχαλολιάκος; Αυτό ομολογώ δεν το κατάλαβα!). Είχε δε συνεργάτες όπως ο Κορυζής ή ο Σεφέρης (κατώτερος διπλωματικός υπάλληλος ήταν τότε) – για εύλογους λόγους παραλείπεται ο Μανιαδάκης και άλλοι θαυμάσιοι. Τέλος, φέρεται να έφερε κάποια τάξη στη χώρα: «Συχνά μιλάμε για τον Μεταξά θεωρώντας ότι πριν είχαμε έναν δημοκρατικό παράδεισο»! Αρα…
Θα μπορούσαμε να μείνουμε στην εύθυμη πλευρά του σημειώματος η οποία κορυφώνεται από την υπολανθάνουσα παραίνεση του αρθρογράφου στη σημερινή ακροδεξιά να πάρει παράδειγμα από τον Μεταξά και όχι από τον Μιχαλολιάκο. Τα αναγραφόμενα όμως και το ψάρεμα σε θολά νερά που υποκρύπτουν υποχρεώνουν σε κάποιες απαντήσεις.
Πρώτον: Ο Μεταξάς ήταν φασίστας. Το πρόβλημά του ήταν ότι στη χώρα που κυβερνούσε δεν ήταν δυνατό να εγκατασταθεί ένα «κλασικό» φασιστικό καθεστώς. Η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από τη βρετανική γεωπολιτική κυριαρχία και στο Λονδίνο δε θα ήθελαν να μοιάζει με το μουσολινικό και το χιτλερικό καθεστώς κανένας από τους προστατευόμενους από τη Βρετανία τοπικούς ηγετίσκους. Ο πόλεμος πλησίαζε και δεν υπήρχε καιρός για παρεξηγήσεις. Για το λόγο αυτό ολόκληρα τμήματα της ελληνικής πολιτικής – μεταξύ τους η εξωτερική πολιτική και ο στρατός – ανατέθηκαν απευθείας στο Παλάτι, στον Γεώργιο τον Β’ δηλαδή.
Δεύτερον: Ο Μεταξάς δε συμβιβάστηκε ποτέ με την ιστορική συγκυρία που τον εμπόδιζε να εγκαταστήσει κλασικό φασιστικό καθεστώς στη χώρα του. Διέλυσε τις προηγούμενες ελληνικές φασιστικές οργανώσεις (μεταξύ τους την «Τρία Εψιλον» και τα αιματοβαμμένα τάγματα εφόδου της, τους «Χαλυβδόκρανους») μόνο και μόνο για να δημιουργήσει από την αρχή ένα μαζικό φασιστικό κίνημα που θα του επέτρεπε να έχει το πάνω χέρι στη «συγκυβέρνηση» με τον Γεώργιο Β’. Πρόκειται για την ΕΟΝ – την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας – η οποία ιδρύθηκε, στελεχώθηκε και οργανώθηκε στη βάση των πιο σκληρών φασιστικών νεολαιίστικων οργανώσεων. Το «όραμά» της ήταν ο Τρίτος Ελληνικός Πολιτισμός (το Τρίτο Ράιχ σε ελληνική εκτέλεση) που θα ήταν χιλιόχρονος (όπως και το κατά τον Γκαίμπελς Ράιχ!). Οι στολές, η εκπαίδευση της ΕΟΝ ήταν παραστρατιωτικές και το πρόσχημα για την κατεπείγουσα δημιουργία της ήταν η ανάγκη προάσπισης του ελληνικού πολιτισμού απέναντι στην κομμουνιστική επιθετικότητα που μόλις είχε εκδηλωθεί στην Ισπανία (τον Ιούλη του 1936 έγινε το πραξικόπημα των εθνικιστών στρατηγών ενάντια στη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας και ξεκίνησε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος).
Τρίτον: Το σημείωμα του κ. Λυκοκάπη συνοδεύεται από μία φωτογραφία που μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις. Ο Μεταξάς βρίσκεται ανάμεσα σε στελέχη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου – πολιτικά, στρατιωτικά, παραστρατιωτικά – που όλοι τους χαιρετούν ναζιστικά. Προς Θεού δεν είναι αυτό που φαίνεται! Στον κατά τον κ. Λυκοκάπη Μεταξά «όποιος Ελληνας πιστεύει στον Χίτλερ (…) είναι κακόπιστος». Αρα αποκλείεται οι συνέλληνες του Μεταξά στην φωτογραφία να μιμούνται Γερμανούς ναζί. Μάλλον υψώνουν το χέρι για να κρύψουν τον ήλιο που τους εμποδίζει να ατενίσουν το χιλιόχρονο μέλλον του Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού…. Αμ πώς!!!

Γιώργος Μαργαρίτης

Σημείωση: Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη της Κυριακής 19 Αυγούστου 2012

Η κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων

Κατιούσα

Σήμερα είναι η επέτειος της κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων στην Πετρούπολη από τους Μπολσεβίκους -μόνο που αφορά το παλιό ημερολόγιο, για αυτό κι εμείς την τιμάμε στις 7 Νοέμβρη. Παραθέτουμε το σχετικό κεφάλαιο, όπως το περιγράφει ο Βίκτορ Σερζ, στο βιβλίο του “το Έτος Ι της Επανάστασης” (εκδ. Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο).

Σε τρεις συντρόφους είχε ανατεθεί να οργανώσουν την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων: τους Ποντβόισκι, Αντόνοφ-Οβσέενκο και Λάσεβιτς. Μαζί τους εργαζόταν ο Τσουντνόφσκι, ένας εξαιρετικός αγωνιστής από τους πρώτους που μπήαν στο κόμμα, που σύντομα θα σκοτωνόταν στην Ουκρανία. Η πρώην αυτοκρατορική κατοικία είναι τοποθετημένη στο κέντρο της πόλης στις όχθες του Βέβα. Βλέπει το Φρούριο Πέτρου και Παύλου από 500-600 μέτρα μακριά. Στα νότια, η πρόσοψη του παλατιού βλέπει μια απέραντη λιθόστρωτη πλατεία όπου υπάρχει και η στήλη του Αλέξανδρου Α’. Ένα ιστορικό σημείο. Στο πίσω μέρος της πλατείας, σε ημικύκλιο, βρίσκονται τα πελώρια, ευπρεπή γραφεία του πρώην Υπουργείου Πολέμου και του Υπουργείου Εξωτερικών. Σ’ αυτήν την πλατεία, στα 1879, ακούστηκαν οι πυροβολισμοί που έριξε ο σπουδαστής Σολόβιεφ και μπορούσε κανείς να δει τον αυταρχικό Αλέξανδρο Β’ να τρέχει σκυφτός δεξιά κι αριστερά, ωχρός από τον τρόμο. Το 1881 αυτά τα ζοφερά κτίρια ταρακουνήθηκαν από τα εκρηκτικά που τοποθέτηση κάτωω από τα αυτοκρατορικά διαμερίσματα ο ξυλουργός Στεπάν Χαλτούριν. Κάτω από τα παράθυρά του, στις 22 Ιανουαρίου 1905, οι στρατιώτες πυροβόλησαν το πλήθος των εργατών που είχαν έρθει, βαστώντας εικόνες και ψάλλοντας ύμνους, να ικετέψουν τον Τσάρο, τον “πατερούλη” του λαού. Εδώ κείτονται περίπου πενήντα νεκροί και πάνω από χίλιοι τραυματίες. Αλλά και η απολυταρχία τραυματίστηκε θανάσιμα, από τις ίδιες της τις σφαίρες.
Τώρα, στις 25 Οκτώβρη, ήδη από νωρίς το πρωί, μπολσεβίκικα συντάγματα και Κοκκινοφρουροί άρχισαν να περικυκλώνουν τα Χειμερινά Ανάκτορα, όπου βρίσκονταν τα γραφεία της κυβέρνησης Κερένσκι. Η επίθεση είχε προγραμματιστεί για τις 9 πμ, αν κι ο Λένιν ήταν ανυπόμονος κι ήθελε να έχουν τελειώσει πριν απ’ αυτήν την ώρα. Ενώ ο σιδερένιος κλοιός στένευε αργά γύρω από το παλάτι, το Συνέδριο των Σοβιέτ συγκεντρωνόταν στο Σμόλνι, ένα πρώην γυμνάσιο θηλέων της αριστοκρατίας. Σε ένα μικρό δωωμάτιο του κτιρίου, ο Λένιν, παράνομος ακόμα και μεταμφιεσμένος σαν γέρος, βημάτιζε νευρικά πάνω-κάτω. Ρωτούσε όποιον καινούργιο ερχόταν, “τα Ανάκτορα -δεν τα καταλάβαμε ακόμα;”. Η οργή του μεγάλωνε απέναντι στους διστακτικούς, τους χασομέρηδες, τους αναποφάσιστους. Απειλούσε τον Ποντβόισκι -“Θα πρέπει να τον εκτελέσουμε, ναι, να τον εκτελέσουμε!” Οι φαντάροι μαζεμένοι γύρω από τις φωτιές στους δρόμους γύρω από το παλάτι, έδειχναν την ίδια ανυπομονησία. Τους άκουγες να μουρμουρίζουν πως “κι οι μπολσεβίκοι άρχισαν να το παίζουν διπλωμάτες”. Ακόμα μια φορά τα αισθήματα του Λένιν ήταν μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια ίδια με εκείνα των μαζών. Ο Ποντβόισκι, βέβαιος για τη νίκη, συγκράτησε την επίθεση. Ο εχθρός ήταν καταδικασμένος και η αγωνία τον αποθάρρυνε. Το αίμα των επαναστατών δεν περίσσευε εύκολα, κάθε σταγόνα ήταν πολύτιμη.
Το πρώτο κάλεσμα για παράδοση διαβιβάστηκε στους υπουργούς στις 6 η ώρα. Στις 8 δόθηκε δεύτερο τελεσίγραφο. Κρατώωντας μια σημαία ανακωχής ένας μπολσεβίκος ρήτορας απευθύνθηκε στους υπερασπιστές του παλατιού και οι στρατιώτες ενός τάγματος επιλέκτων πέρασαν με τη μεριά των επαναστατών. Τους καλωσόρισαν δυνατές ζητωκραυγές από την πλατεία, που ήταν τώρα πεδίο μάχης. Λίγα λεπτά αργότερα παραδόθηκε το Γυναικείο Τάγμα. Οι τρομοκρατημένοι υπουργοί ακόμα δίσταζαν να παραδοθούν, φρουρούμενοι σε μια τεράστια αίθουσα δίχως φως, από λίγους ευέλπιδες. Ο Κερένσκι είχε διαφύγει, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα επιστρέψει σύντομα επικεφαλής έμπιστων στρατευμάτων. Οι υπουργοί περίμεναν ότι ο όχλος που ούρλιαζε θα τους κάνει κομματάκια. Τελικά, τα κανόνια του Αουρόρα -που έριχναν μόνο άσφαιρα!- αποθάρρυναν τους αμυνόμενους. Η επίθεση των Κόκκινων συνάντησε μόνο μια δύναμη αντίσταση. Εκρήξεις χειρομβοβίδων στα μεγάλα μαρμάρινα σκαλοπάτια, συμπλοκές εκ του συστάαδην στους διαδρόμους. Στο σύθαμπο του προθαλάμου, μια λεπτή γραμμή ωχρών ευελπίδων στέκονταν με διασταυρωμένες τις ξιφολόγχες μπροστά από μια πόρτα επενδυμένη με ξύλο.
Είναι ο τελευταίος προμαχώνας της τελευταίας αστικής κυβέρνησης της Ρωσίας. Οι Αντόνοφ-Οβσέενκο, Τσουντνόφσκι και Ποντβόισκι παραμερίζουν τις ξιφολόγχες και περνούν. Ένας νεαρός του ψιθυρίζει: “Είμαι μαζί σας!” Πίσω από την πόρτα βρίσκεται η Προσωρινή Κυβέρνηση: δεκατρείς καταρρακωμένοι, τρεμαμενοι τζέντλεμαν, δεκατρία αποκαρδιωμένα πρόσωπα κρυμμένα στο σκοτάδι. Καθώς συνοδεύονται από Κοκκινοφρουρούς βγαίνοντας από το παλάτι, κραυγές ζητούν το αίμα τους. Κάποιοι φαντάροι και ναύτες έχουν διάθεση για σφαγή. Οι εργάτες-φρουροί τους συγκρατούν. “Μη χαλάτε την προκεταριακή νίκη με υπερβολές!”.
Οι υπουργοί του Κερένσκι φεύγουν για το Φούριο Πέτρου και Παύλου, αυτήν την παλιά Βαστίλη όπου φυλακίστηκαν πολλοί μαρξιστές της ρώσικης ελευθερίας. Εκεί συναντούν τους υπουργούς του τελευταίου Τσάρου. Όλα έχουν τελειώσει.
Στις παρακείμενες περιοχές της πόλης, η κυκλοφορία είχε συνεχιστεί κανονικά. Στις αποβάθρες, οι αργόσχολοι χάζευαν ήσυχα.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση

"Η απόδραση των 11" αλα Ελληνικα

Η απίθανη ιστορία της ομάδας κρατούμενων της Μακρονήσου κατά την διάρκεια του εμφυλίου! Η επικράτηση στη Λεωφόρο επί του Ολυμπιακού (2-1) και η ταπείνωση των φασιστικών αρχών. Η ομοιότητα με την κινηματογραφική επιτυχία «η απόδραση των 11».

Κατά την διάρκεια του εμφυλίου (1946-1949) η Μακρόνησος αποτέλεσε τόπο μαρτυρίου για χιλιάδες αντιφρονούντες. Εκεί κατέληξαν μεταξύ άλλων και αρκετοί ποδοσφαιριστές της εποχής.
Παρά τις εφιαλτικές στιγμές που ζούσαν, ο βασιλιάς των σπορ τους βοήθησε να σταθούν στα πόδια τους. Μάλιστα ίδρυσαν την ομάδα της Μακρονήσου όπου τους επετράπη να δώσουν αγώνες.
Ο Παναθηναϊκός ήταν ένας από τους συλλόγους που ταξίδεψε στο πολύπαθο νησί του Αιγαίου πελάγους. Κομβικό σημείο για την ποδοσφαιρική ομάδα των κρατούμενων της Μακρονήσου αποτέλεσε το... εκτός έδρας ματς που έδωσαν κόντρα στον Ολυμπιακό.
Η αναμέτρηση διεξήχθη στη Λεωφόρο και έλαβε μεγάλες διαστάσεις. Περισσότεροι από 12.000 θεατές, είδαν την μικτή ομάδα των εξόριστων της Μακρονήσου που αποτελούνταν από το τάγμα σκαπανέων να επικρατεί με 2-1 των «ερυθρολεύκων». Οι νικητές γνώρισαν την αποθέωση, αφού παρά την κούραση και τις τραγικές συνθήκες διαβίωσης είχαν στείλει το δικό τους μήνυμα στους δυνάστες τους.
Θα μπορούσε να είναι και η ελληνική εκδοχή της ιστορικής ταινίας «η απόδραση των 11», όπου στη Γερμανία, σ' ένα στρατόπεδο, το 1943, μια ομάδα αιχμαλώτων δέχεται ν' αντιμετωπίσει σ' έναν ποδοσφαιρικό αγώνα τη γερμανική ομάδα, την οποία εν τέλει κερδίζει!
Αξίζει να σημειωθεί πως στήθηκε ειδική επιχείρηση προκειμένου οι κρατούμενοι να επιστρέψουν στην Μακρόνησο, ενώ δόθηκε διαταγή από την ντροπιασμένη φασιστική ηγεσία να διαλυθεί άμεσα η ομάδα!
Ο ιστορικός αγώνας διεξήχθη στη Λεωφόρο στις 26 Ιανουαρίου του 1949. Με τη φανέλα της Μακρονήσου αγωνίστηκαν κόντρα στην παλιά τους ομάδα οι Δαρίβας, Μαλαμόπουλος και Διονύσης Γεωργάτος, ενώ παρόντες ήταν ο πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού, Αντώνης Παπαντωνίου, του Ηρακλή, Νίκος Λιάρος, αλλά και του Εθνικού, Γιώργος Πατηνιώτης.
Οι κρατούμενοι της Μακρονήσου προηγήθηκαν 2-0 χάρη σε τέρματα που πέτυχαν οι πρώην «ερυθρόλευκοι», Μαλαμόπουλος (39΄), Δαρίβας (60΄) με τον Ολυμπιακό να μειώνει στο 78΄ με τον Χριστόπουλο.
Είθισται δικτατορικά καθεστώτα να χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο ως εργαλείο χειραγώγησης των λαών. Στην περίπτωση του φιλικού της Λεωφόρου το μήνυμα των καταπιεσμένων και των βασανισμένων εστάλη και ήταν ηχηρό!

απο Nathan Voice