Καταγγελία Γραμματείας Κέρκυρας του Π.Α.ΜΕ. για το νέο εργατικό "ατύχημα" στον τομέα καθαριότητας του Δήμου Κέρκυρας

 Καταγγελία Γραμματείας Κέρκυρας του Π.Α.ΜΕ. για το νέο εργατικό "ατύχημα" στον τομέα καθαριότητας του Δήμου Κέρκυρας

Άλλο ένα εργατικό «ατύχημα» στον τομέα καθαριότητας του Δήμου Κέρκυρας,  έρχεται να προστεθεί στην πληθώρα των εργατικών «ατυχημάτων» που συμβαίνουν τον τελευταίο χρόνο, με ρυθμό που αυξάνεται ανησυχητικά στους Δήμους όλης της χώρας.  Πρόκειται στην πραγματικότητα για εργοδοτικά εγκλήματα ! 

Συγκεκριμένα, την Τετάρτη (6/4/2016) το πρωί  και ώρα 7:00 π.μ. στην περιοχή της Ανάληψης, εργαζόμενος συμβασιούχος (μίσθωση έργου) στην καθαριότητα, στην προσπάθειά του να ξεμπλοκάρει τον κάδο απορριμμάτων που κόλλησε στο ψηλό σημείο της πρέσας αποκομιδής, χτυπήθηκε στο στήθος απ’ τον βραχίονα που συγκρατούσε τον κάδο. Ο εργαζόμενος χτυπημένος  εκσφενδονίστηκε στο οδόστρωμα με αποτέλεσμα να υποστεί κακώσεις στο πίσω μέρος της κεφαλής και του κορμού. 

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες που μετέφερε ο ίδιος ο εργαζόμενος στα μέλη της γραμματείας του ΠΑΜΕ, που τον επισκέφθηκαν για να συμπαρασταθούν σ’ αυτόν και την οικογένειά του στην χειρουργική κλινική του Γεν. Νοσοκομείου Κέρκυρας. . . κ α ν έ ν α ς υπεύθυνος πολιτικός παράγοντας της Δημοτικής αρχής δεν ενδιαφέρθηκε για την τύχη του! 

Είναι πια «κοινό μυστικό» πως, τα μέτρα ασφάλειας και υγιεινής στην υπηρεσία καθαριότητας είναι ανύπαρκτα και ο μηχανολογικός εξοπλισμός υποβαθμισμένος και με πλημμελή συντήρηση. 

Η Δημοτική αρχή Κέρκυρας του ΣΥΡΙΖΑ φέρει βαρύτατες πολιτικές ευθύνες γιατί  ενώ επαγγέλλονταν «αριστερές» ανατροπές στο Δήμο και σεβασμό στα δικαιώματα των εργαζομένων, βλέπουμε τώρα πως συνεχίζει να υλοποιεί τις πολιτικές των προκατόχων της. Εφαρμόζει πιστά και απαρέγκλιτα τον αντιδραστικό νόμο του «Καλλικράτη», την δημοσιονομική πειθαρχία των μνημονίων και της Ε.Ε.

Συνεχίζει να έχει ιδιωτικοποιημένους τομείς της καθαριότητας και οι εργολάβοι να θησαυρίζουν.

Αξιοποιεί με τον ίδιο τρόπο τα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας, με εργασιακές συνθήκες γαλέρας. Με οκτάμηνα, πεντάμηνα, με συμβάσεις έργου και εξευτελιστικούς μισθούς που δεν καλύπτουν ούτε μέρος των στοιχειωδών αναγκών των εργαζομένων και των οικογενειών τους. 

Είναι ώρα η Δημοτική αρχή Κέρκυρας ν’ αναλάβει το σύνολο των ευθυνών της και να στελεχώσει με αποκλειστικά μόνιμο προσωπικό με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα την καθαριότητα (όπως και κάθε δημοτική υπηρεσία), να εκσυγχρονίσει τον μηχανολογικό εξοπλισμό, και να παρέχει σύγχρονη προστασία στους εργαζόμενους με υλικά και μέσα ασφάλειας και υγιεινής. 

Τέλος, καλούμε την διοίκηση του Σωματείου ΟΤΑ Κέρκυρας να πάρει θέση για το γεγονός αυτό και  να αναλάβει τις ευθύνες της προκειμένου να εγγράψει όλους τους συμβασιούχους του Δήμου στο Σωματείο, κάνοντας πράξη την ενότητα όλων των εργαζομένων,  χωρίς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς. 

Και με τα "Greece Papers", κύριε;…

 Και με τα "Greece Papers", κύριε;…

Aνεξάρτητα από τα κίνητρα τέτοιων αποκαλύψεων, ανεξάρτητα από τον επιλεκτικό ενδεχομένως χαρακτήρα τους (ενδεικτικό για το  πώς αξιοποιούνται τέτοιες διαρροές στον ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο ισχύος μεταξύ εκείνων που διαφεντεύουν τον πλανήτη), στην υπόθεση των «Panama Papers» υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη διάσταση:

Προστίθενται νέα στοιχεία για τον τρόπο λειτουργίας ενός συστήματος που αποτελεί από τη φύση του «σκάνδαλο» παρότι οι απολογητές του προσπαθούν να διαχωρίσουν τα σκάνδαλα από το σύστημα.

Το σύστημα – σκάνδαλο, που τα σκάνδαλά του είναι προέκταση της εκμετάλλευσης και της βρωμιάς που τα παράγει, έχει όνομα. Λέγεται «Καπιταλισμός».

Οι προύχοντες, οι κουμανταδόροι του συστήματος, οι πολυεθνικές, τα μονοπώλια, οι τράπεζες και όλο το αρχιτεκτόνημα της καταπίεσης και της απάτης που οικοδομείται πέριξ αυτών, από την μια απομυζούν την υπεραξία που παράγεται από την εργασία των μισθωτών σκλάβων του πλανήτη κι από την άλλη φυγαδεύουν τα κέρδη που προέρχονται από τον σφετερισμό της δουλειάς των μισθωτών δούλων τους. «Καπιταλισμός – Μια ιστορία αγάπης» που θα έλεγε και ο Αμερικανός ντοκιμαντερίστας Μάικλ Μουρ…  

Η υπόθεση, λοιπόν, των «Panama Papers», που περιγράφει αυτή την υπέροχη ιστορία σε βάθος  40 ετών, που απλώνεται σε 200 χώρες, δεν έχει να κάνει με την λειτουργία μιας «κακής» εταιρείας,  της  Mossack Fonseca, που έστηνε offshore εταιρείες ανά τον κόσμο. Γιατί, όπως σωστά αναφέρει ο συνάδελφος Κώστας Εφήμερος σε σχετικό άρθρο του, η Mossack Fonseca, η τέταρτη μεγαλύτερη υπεράκτια δικηγορική εταιρεία διεθνώς, που ειδικεύεται στην φυγάδευση κεφαλαίων σε «φορολογικούς παραδείσους» μέσω της ίδρυσης 214.000(! ) offshore ανά τον κόσμο, δεν είναι ένα «κακό» γρανάζι του συστήματος. Είναι ένα (μόνο) από τα γρανάζια του «κακού» συστήματος.

Το σκάνδαλο δεν είναι η Mossack Fonseca, το σκάνδαλο είναι το ίδιο το σύστημα. Και η συνωμοσία για την οποία μιλάμε δεν είναι άλλη από το πώς το 1% των κεφαλαιοκρατών, μια ευάριθμη κάστα που απαρτίζει την πολιτική και οικονομική «ελίτ» του πλανήτη εκμεταλλεύεται, κλέβει και λεηλατεί το 99% των ανθρώπων του πλανήτη.

• Πώς αλλιώς να ερμηνευτεί το γεγονός των 500 τραπεζικών ιδρυμάτων παγκοσμίως που φέρονται να διατηρούν διαύλους συνεργασίας με τη Mossack Fonseca, έχοντας ιδρύσει 15.600 εταιρείες-σφραγίδα για λογαριασμό πελατών τους (ανάμεσά τους από την ευυπόληπτη βρετανική HSBC με πάνω από 2.300 τέτοιες «εταιρείες», την ελβετική UBS με πάνω από 1.100 off shore μέχρι τις Credit Suisse, Deutsche Bank και Commerzbank);
• Πως αλλιώς να ερμηνευτεί ότι στους μεγαλύτερους τροφοδότες αυτής της μπίζνας αναδεικνύονται το Λουξεμβούργο (του επί 18 χρόνια πρωθυπουργού του Γιούνκερ), η Ελβετία (το θησαυροφυλάκιο της Ευρώπης) και η Αγγλία (με το χρηματοπιστωτικό City του Λονδίνου) που σε συνεργασία με γαλλογερμανικές τράπεζες, τις οποίες ανακεφαλαιοποιούν με το αίμα εδώ και 5 χρόνια οι ευρωπαϊκοί λαοί, κατατάσσονται μέσω των «Panama Papers» στα μεγαλύτερα «πλυντήρια» χρήματος;
• Και πως αλλιώς να ερμηνευτεί το γεγονός ότι στο σύστημα που λέγεται Καπιταλισμός, στο σύστημα δηλαδή της «ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων», όλα αυτά είναι απολύτως… νόμιμα, όπως πολύ σωστά διαπίστωσε ο κ.Ομπάμα;…

Tέτοιες αποκαλύψεις αξιοποιούνται ώστε ορισμένοι όταν το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι, εκείνοι να δείχνουν στους λαούς το δάκτυλο ή τον… Παπασταύρου.

Όμως η υπόθεση των offshore σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα κάθε άλλο παρά εξαντλείται στον συνεργάτη του κ.Σαμαρά, για τον οποίο ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, ο Γεωργιάδης, επιθυμεί να του αφιερωθεί δρόμος με το όνομά του…

Aς δούμε, λοιπόν, ένα μέρος μόνο του «δάσους»:

1.  Ως γνωστόν, μέσω των offshore δεν κάνουν τις συναλλαγές τους ούτε συνταξιούχοι, ούτε άνεργοι, ούτε μισθωτοί. Άλλοι τις κάνουν.

Σύμφωνα με τις αναφορές από το λεγόμενο Παγκόσμιο Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης, αλλά και εκτιμήσεις των επιτελών του τμήματος Οικονομικών Ερευνών του ΣΔΟΕ (εφημερίδα «Νέα», 11/5/2009), οι ελληνικών συμφερόντων offshore διακινούσαν ετησίως – προ κρίσης - περί τα 500 δισ. ευρώ!

Ακούσατε ποτέ τίποτα περί εντοπισμού και φορολόγησής τους, από αυτούς που κόβουν μισθούς και συντάξεις;

2.  Σύμφωνα με τον κατάλογο που συνέταξε ο διεθνής μη κερδοσκοπικός οργανισμός «Το Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης»,  ο «χάρτης» φοροδιαφυγής στην Ελλάδα μέσω offshore εκτίνεται από τον Παναμά, τις Νήσους Μάρσαλ και τη Δυτική Σαμόα (!) μέχρι τις Βρετανικές Παρθένες Νήσους και τα νησιά Τερκς και Κέικος (!)…

Τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας το 2014 μιλούσαν γιαπερισσότερες από 23.000 τέτοιες υπεράκτιες εταιρείες που έχουν αναπτύξει κερδοσκοπική δραστηριότητα στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια (εφημερίδα «Τα Νέα», 29/11/2014), έχοντας αποκτήσει ελληνικό ΑΦΜ και νόμιμους εκπροσώπους στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 έως τα τέλη 2011.

Μάθατε εσείς ποτέ κάτι για τα στοιχεία των πραγματικών τους ιδιοκτητών, των τραπεζικών λογαριασμών, των δραστηριοτήτων και της φορολόγησης των εν λόγω εταιρειών στην Ελλάδα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων;

3.  Τις ημέρες του περασμένου Ιουλίου, όταν η χώρα βρισκόταν εν μέσω οικονομικής τρομοκρατίας και «capital controls» εκδόθηκε – και μάλιστα επί… «αριστερής» κυβερνήσεως - μια πολύ ενδιαφέρουσα εγκύκλιος του υπουργείου Οικονομικών,  η ΠΟΛ 1138/30-6-2015.

Σύμφωνα με αυτήν οι αλλοδαπές εταιρείες που διαθέτουν ακίνητα στην Ελλάδα μπορούν να εντάσσουν τα εισοδήματα από την εκμίσθωση ή την ιδιόχρηση των ακινήτων αυτών σε ευνοϊκότερο φορολογικό καθεστώς. Επίσης τους παρέχεται η δυνατότητα οι δαπάνες που εμφανίζουν για τα ακίνητα να εκπίπτουν από το φορολογητέο εισόδημα με τελική συνέπεια οι εταιρείες αυτές, με την συγκεκριμένη χρήση του ακινήτου να μην  φορολογούνται (http://www.news.gr/oikonomia/oikonomika-nea/article-wide/227651/h-hora-hreokopei-kai-oi-offshore-vasilefoyn.html). Περίεργα πράγματα. Ε; 

Aς έρθουμε τώρα σε κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον, μιας και πρόκειται για επίσημα στοιχεία του ελληνικού κράτους, τα οποία κατ’ αντιστοιχία των «Panama Papers» θα μπορούσαμε να τα αποκαλέσουμε κι έτσι: «Greece Papers»…

Το θέμα αποκαλύφθηκε τον Νοέμβρη του 2012 αλλά, όλως περιέργως… «χάθηκε». Ας το υπενθυμίσουμε:

Οι offshore που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, σύμφωνα με το έγγραφο που παρουσίασε ο τότε υφυπουργός Οικονομικών Γ. Μαυραγάνης, ανέρχονται στις 21.065. Από αυτές οι 16.580 είναι ενεργές.

Σύμφωνα με το έγγραφο, τα στοιχεία που προκύπτουν για τις offshore εταιρείες όσον αφορά στις δηλώσεις Ειδικού Φόρου επί των Ακινήτων, είναι τα εξής:

• Το 2003 υποβλήθηκαν 383 δηλώσεις και ο φόρος ανήλθε σε 4,8 δισ. ευρώ.
• Το 2004: δηλώσεις 411 - φόρος 3,6 δισ. ευρώ.
• Το 2005: δηλώσεις 352 - φόρος 3 δισ. ευρώ.
• Το 2006: δηλώσεις 311 - φόρος 3,1 δισ. ευρώ.
• Το 2007: δηλώσεις 275 - φόρος 2,8 δισ. ευρώ.
• Το 2008: δηλώσεις 239 - φόρος 3,4 δισ. ευρώ.
• Το 2009: δηλώσεις 201 - φόρος 3,4 δισ. ευρώ.
• Το 2010: δηλώσεις 1177 - φόρος 3,4 δισ. ευρώ.
• Το 2011: δηλώσεις 998 - φόρος 0,9 δισ. ευρώ
• Το 2012: δηλώσεις 965 - φόρος 0,3 δισ. ευρώ.

Από τα καταπληκτικά αυτά στοιχεία εξάγονται τα εξής καταπληκτικότερα συμπεράσματα:

Πρώτο: Από τις offshore εταιρείες που λειτουργούν στην Ελλάδα, αυτό που συνέβη επί μια ολόκληρη δεκαετία είναι ότι δηλώσεις - ως υποχρεούνται - για τον προσδιορισμό του ειδικού φόρου επί των ακινήτων που διαθέτουν, κατέθεταν στην καλύτερη περίπτωση μόλις οι 7 (!) από τις 100 offshore και στη χειρότερη περίπτωση... η μία (!!!) από τις 100 offshore!

Δεύτερον: Από το 2010, από την εποχή των Μνημονίων δηλαδή και μετά, παρότι ο αριθμός των δηλώσεων έχουν έως και πενταπλασιαστεί, ο φόρος που κλήθηκαν να πληρώσουν οι offshore μειώθηκε έως και... δέκα φορές!

Στα θαυμάσια, επομένως, που  συμβαίνουν στην Ελλάδα, ας προσθέσουμε:

α. Τη μη υποβολή φορολογικών δηλώσεων μέχρι και από το 99% (!) των offshore που λειτουργούν στην χώρα,

β. ο φόρος που πληρώνουν (;) αυτές που τελικώς υποβάλλουν δηλώσεις μειώθηκε έως και 92%!

Τούτα τα «ωραία» προέκυψαν μετά την τροποποίηση του νόμου 3091/2002 (με τον οποίο επιβλήθηκε ειδικός φόρος 3% επί της αξίας των ακινήτων που ανήκουν σε νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες) από το νόμο 3842/2010.

Μια λεπτομέρεια:

Αυτός ο τόσο φιλικός νόμος προς τις offshore δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 58, τεύχος Α, στις 23/4/2010. Ήταν την ίδια μέρα, στις 23/4/2010,  που ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς Μνημονίων...

Κύπρος: το μνημόνιο έφυγε... μένοντας!

 Κύπρος: το μνημόνιο έφυγε... μένοντας!

Βγήκε κι η Κύπρος από το μνημόνιο, λοιπόν. Και μπράβο της! Μπράβο και πάλι μπράβο, καθ' ότι αυτά πρέπει να λέγονται. Βγήκε κι η Κύπρος από το μνημόνιο, όπως έχουν ήδη βγει και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Και μπράβο και στην Ιρλανδία, και μπράβο και στην Πορτογαλία. Χίλια μπράβο σε όσους βγήκαν από τα μνημόνια και δυο χιλιάδες σ' όσους κατάφεραν να μη μπουν ποτέ σε δαύτα. Κι αυτά να τα βλέπουμε εμείς οι άχρηστοι, οι ανίκανοι, οι ρεμπεσκέδες, που από το ένα μνημόνιο βγαίνουμε και στο άλλο μπαίνουμε και μας σιχτιρίζει όλος ο κόσμος κι έχουμε καταντήσει κάτι σε μνημονιομανείς, παναπεί πρεζάκηδες των μνημονίων που δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτά.

Βρυξέλλες, 7/3/2016: Ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Γερούν Ντάισελμπλουμ λέει ένα ανέκδοτο και ο υπουργός
οικονομικών της Κύπρου Χάρης Γεωργιάδης σκάει στα γέλια, δίπλα στον πρόεδρο του ESM  Κλάους Ρέγκλινγκ.

Ξέρω τι σκέφτεστε διαβάζοντας την προηγούμενη παράγραφο και σπεύδω να βάλω τα πράγματα στην σωστή τους θέση: όχι, δεν τρελλάθηκα! Απλώς σας προετοιμάζω για την επίθεση που θα εξαπολύσουν εναντίον μας τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τις επόμενες μέρες. Τι θα εξαπολύσουν, δηλαδή, που η επίθεση έχει ήδη εκδηλωθεί. Πάρτε ένα μικρό δείγμα:
- "Γιατί η Κύπρος βγήκε από το μνημόνιο και η Ελλάδα παραμένει" (Καθημερινή, 3/4/2016)
- "Αναστασιάδης: Η νοικοκυρεμένη πολιτική θα συνεχιστεί" (Πολίτης [Κύπρου], 7/4/2016)
- "Η Κύπρος μετανιώνει που δεν μπήκε νωρίτερα στο Μνημόνιο" (Το Χρήμα, 6/4/2016)
- "Βγήκε από το μνημόνιο η Κύπρος" (in.gr, 31/3/2016)

Τι σημαίνει, όμως, το "βγαίνω από το μνημόνιο"; Το "βγαίνω από το σινεμά", ας πούμε, μπορεί να σημαίνει πάω μια βόλτα και μπορεί να πιω κι ένα ποτό ή, αν ήταν η τελευταία παράσταση, πάω σπίτι για ύπνο. Το "βγαίνω από το μνημόνιο";

Ας είμαστε ψύχραιμοι. "Βγαίνω από το μνημόνιο" θα πεί τέρμα τα δίφραγκα και τα φράγκα που έπαιρνα από τον Μηχανισμό Στήριξης (ESM) και τώρα πρέπει να ξαναβγώ στις αγορές για δανεικά. Επίσης, σημαίνει ότι τώρα, εκτός από τα δανεικά που χρειάζομαι για να σπρώξω την διαλυμένη οικονομία μου μπροστά, χρειάζομαι και παραπανίσια δανεικά για να ξεπληρώσω τα φράγκα και τα δίφραγκα που είχα πάρει κατά την διάρκεια του μνημονίου από τον Μηχανισμό Στήριξης. Υποθέτω ότι όλοι θυμάστε κάτι δόσεις, που για να τις πάρουμε μαύριζε το συκώτι μας επειδή έπρεπε κάθε φορά να κλείσει πρώτα μια αξιολόγηση; Πώς το βλέπετε το θέμα, λοιπόν; Δεν πρέπει κάποια στιγμή να επιστρέψουμε αυτά τα λεφτά και, μάλιστα, με τόκο; Ε, αυτή η στιγμή είναι τώρα.

Το κακό είναι ότι αυτή η ρημάδα η στιγμή δεν είναι καθόλου στιγμή, καθ' όσον τραβάει πολύ σε μάκρος. Η Κύπρος, ας πούμε, έμεινε τρία χρόνια σε μνημόνιο και θα χρειαστεί δεκαπέντε για να ξοφλήσει τα δανεικά αυτής της τριετίας, με το τελευταίο τοκοχρεωλύσιό της να έχει οριστεί για τον Μάρτιο του 2031. Υπ' αυτή την έννοια, είναι απολύτως λογικό το ότι η Ελλάδα θα καθαρίσει τις ανάλογες υποχρεώσεις της το 2050 και πάντοτε υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα ακολουθήσει και τέταρτο μνημόνιο. Συνεπώς, είχε δίκιο βουνό ο Βαρουφάκης που είπε πριν έναν μήνα: "Θα ήμουν ο πρώτος που θα πανηγύριζα αν η Κύπρος, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία έβγαιναν από το μνημόνιο, αλλά δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, απλά τέλειωσε η καταβολή δόσεων από το ESM. Τώρα ξεκινάει η μακρά και βασανιστική διαδικασία της αποπληρωμής του 95% των χρημάτων των δόσεων. Απλά τέλειωσαν τα πακέτα. Τώρα θα ξεκινήσουν νέα μέτρα".

Προσέξατε όσο έπρεπε την τελευταία φράση τού Βαρουφάκη; Δείτε τώρα τι λέει ο ίδιος ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας στο τουίττερ:

Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι μνημονιακοί νόμοι όχι απλώς δεν πρόκειται να καταργηθούν αλλά θα προστεθούν και νέοι, με περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα. Με δυο λόγια: το μνημόνιο φεύγει μένοντας! Το είπε ξεκάθαρα ο επί κεφαλής του Μηχανισμού Στήριξης Κλάους Ρέγκλινγκ, στην ανακοίνωση που εξέδωσε στις 31 Μαρτίου, ημέρα της εξόδου της Κύπρου από το μνημόνιο: "Το τέλος του προγράμματος δεν είναι το τέλος της μεταρρυθμιστικής ατζέντας στην Κύπρο. Χρειάζονται περισσότερες προσπάθειες για να μειωθεί το ποσοστό των μη εξυπηρετούμενων δανείων, να συνεχισθούν οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και να διατηρηθεί η δημοσιονομική πειθαρχία (...) Για τον σκοπό αυτό, ο ESM θα ενημερώνεται τακτικά από την Κύπρο και θα μετέχει στις αποστολές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δύο φορές τον χρόνο, για τη μετά το πρόγραμμα παρακολούθηση". Πόσο πιο καθαρά να το πει ο άνθρωπος; Πάντως, αν κρίνουμε από τα παραπάνω "τιτιβίσματά" του, ο Αναστασιάδης τον κατάλαβε απολύτως.

Βγήκε, λοιπόν, η Κύπρος από το μνημόνιο. Και μπράβο της. Μόνο που, βγαίνοντας, πήρε μαζί της τους πετσοκομμένους μισθούς, τις συντάξεις εξαθλίωσης, τα γκρεμισμένα εργασιακά δικαιώματα, την κατακόρυφα αυξημένη μετανάστευση των νέων, τις κατεστραμμένες μικροεπιχειρήσεις, την πρωτοφανή ανεργία (16,5%, εκεί που πριν 3 χρόνια δεν ξεπερνούσε το 4,4%), το εκτιναγμένο στο 108% του ΑΕΠ χρέος (από 61,3% το 2010), τους καινοφανείς και δυσβάσταχτους φόρους στα ακίνητα, τις κουρεμένες καταθέσεις, την διάλυση του κοινωνικού κράτους, την κατάρρευση του ΑΕΠ... Κράτησε, δηλαδή, όλα τα συστατικά στοιχεία του μνημονίου.  Όπως έκαναν, άλλωστε, και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, πιστοποιώντας μια μεγάλη αλήθεια: ακόμα κι αν βγεις από τα μνημόνια, αυτά θα μένουν εκεί. Στον σβέρκο σου.

Κάψε το σενάριο

 Κάψε το σενάριο

Η ζωή λέει είναι αυτό που (μας) συμβαίνει στην πραγματικότητα, όσο εμείς πλάθουμε φανταστικά σενάρια με το μυαλό μας. Που σαν φράση έχει γίνει όμως τελείως κλισέ και δε διεκδικεί δα κανένα βραβείο πρωτοτυπίας. Όπως το όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, καλή ώρα.

Ή σαν τη φετινή δεύτερη φάση της Ευρωλίγκα, που έληξε πάντως άδοξα, χωρίς γκρανικινιολικό, χιτσκοκικό, θριλερικό φινάλε για την τελευταία μέρα, παρά τα ογδόντα τόσα σενάρια που έπαιζαν πριν από δύο βδομάδες κι ήταν τόσο εθιστικά, που κάποιοι τα συνέχισαν με κεκτημένη ταχύτητα. Αν η Καλλονή νικήσει τον ΠΑΟΚ και μια πεταλούδα πετάξει κάπου στην άλλη γωνιά του πλανήτη...

Μπορείς επίσης να το ρίξεις στους χρησμούς, που δε λένε απολύτως τίποτα: θα είναι σαν ήττα, αλλά θα είναι γλυκιά σαν ήττα -κατά τις προφητείες του Παΐσιου. Ή αν δε νικήσουμε, θα ηττηθούμε. Κι αν έρθει ισοπαλία; Στο ποδόσφαιρο ναι, ίσως, αλλά στο μπάσκετ δε γίνεται.
Παρεμπιπτόντως, όσοι αναφέρουν ως στρατηγικό στόχο (κι όχι ως πιθανό, προσωρινό ενδεχόμενο) τη δυαδική εξουσία, είναι σαν να πιστεύουν ότι μπορούμε να παίζουμε συνέχεια παρατάσεις ή να εκτελούμε πέναλτι επ' αόριστον, χωρίς να βγαίνει ποτέ νικητής. Θεωρητικά γίνεται...

Ερχόμαστε λοιπόν στο στίβο της ταξικής πάλης και τη σημερινή συγκυρία. Η οποία μοιάζει ήδη πολύ διαφορετική σε σχέση με δυο μήνες πριν, που το κίνημα φαινόταν να ζεσταίνει τις μηχανές του και να μην αυτοαναιρείται ετυμολογικά, ευρισκόμενο σε πλήρη ακινησία. Η χτεσινή 24ωρη απεργία της Αδεδυ ήταν κάπως ψόφια και δε δίνει πολύ θετικούς οιωνούς εν όψει της επικείμενης, αλλά ακήρυκτης ακόμα 48ωρης.

Τι μεσολάβησε σε αυτό το μεσοδιάστημα και ανατράπηκαν εντυπωσιακά τα δεδομένα; Βασικά τίποτα, πέρα από κάποιες κινητοποιήσεις των Λακεδαιμόνιων, κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Κι αν σε κάποιους φαίνεται -κι εν μέρει είναι- αντιφατικό να υπάρχει κόπωση μετά από μια δίμηνη απραξία, ας σκεφτεί καλύτερα πως τα αδρανή μυαλά είναι τα πιο κουρασμένα, ακριβώς όπως και με τα αγύμναστα σώματα.

Η δεύτερη βασική διαφοροποίηση είναι η στάση των καναλιών, που δημιουργούσαν κλίμα για τις δικές τους σκοπιμότητες, πάντα μες στα πλαίσια της στρατηγικής της τάξης τους, που περνάει μέσα από την εφαρμογή του μνημονίου και το γκρέμισμα του ασφαλιστικού. Κι αν επιβεβαιωθεί πως το κίνημα λειτουργεί, ενισχύεται ή αποσυσπειρώνεται κυρίως με τηλεοπτικούς όρους κι ότι απευθύνεται σε συνειδήσεις παθητικών τηλεθεατών, αυτό προφανώς είναι άκρως ανησυχητικό κι αποθαρρυντικό.

Αυτό το λέω περισσότερο ως καμπανάκι κινδύνου κι όχι προδικάζοντας τις αντιδράσεις και την ανταπόκριση των εργατικών μαζών στο απεργιακό κάλεσμα. Έχει αποδειχτεί πάντως πως η επιτυχία μιας απεργίας περνάει υποχρεωτικά από την προετοιμασία (ω ναι, ακριβώς όπως και με τις ομάδες) και τη σκληρή δουλειά μυρμηγκιού (όσο κλισέ κι αν ακούγεται, τόσο αμείλικτη είναι η ισχύς του στην πράξη). Τα υπόλοιπα, που κάνουν τη διαφορά και φτιάχνουν κλίμα ή παρακινούνται απ' αυτό, αφορούν το χύμα κόσμο, που όσο εύκολα έρχεται, αλλά τόσο εύκολα απομακρύνεται και μας χάνει. Κι είναι ζήτημα πώς θα μονιμοποιηθούν οι δεσμοί μαζί του και δε θα είναι επαφές αραιά και που, σε στιλ να μην ξεχνιόμαστε.

Ας δούμε συνοπτικά μερικά πιθανά ενδεχόμενα-σενάρια, για να τα εξετάσουμε αναλυτικά τις επόμενες μέρες.
Πρώτο σενάριο: το κίνημα είναι ψόφιο, το κλίμα δεν αντιστρέφεται, η κυβέρνηση κλείνει την αξιολόγηση, περνάει πανηγυρικά το ασφαλιστικό με διακομματική συναίνεση -ή και όχι. Οι συγκεντρώσεις Μουσείου και ΓΣΕΕ είναι απογοητευτικές, ενώ το εξωκοινοβούλιο ετοιμάζει μεγάλες, επετειακές εκδηλώσεις για το ετήσιο μνημόσυνο από το δημοψήφισμα, την ελπίδα που θάψαμε και το όχι που αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι. Περαστικά μας και να περιμένουμε σύντομα την επόμενη λυπητερή. Αυτά είναι τα τελευταία μέτρα μέχρι τα επόμενα, που θα έλεγε και ο Γκάλης, που είδε το φόβο στα μάτια μας.
Και πώς τον λεν τον Ιταλό...

Δεύτερο και πιθανότερο (κατά τη γνώμη μου) ως προς τις βασικές πλευρές του σενάριο: το κλίμα αντιστρέφεται μερικώς, χάρη και στις δικές μας προσπάθειες, γίνεται μια μεγάλη κινητοποίηση την πρώτη μέρα της 48ωρης, η κυβέρνηση νιώθει να πιέζεται και τα αφήνει όλα για την πασχαλινή ραστώνη. Πήραμε τα πάνω μας, αφήνουμε (μία ακόμα) παρακαταθήκη για το μέλλον στο κινηματικό ταμείο παρακαταθηκών, αλλά ο κυβερνητικός σχεδιασμός περνάει σχεδόν στο σύνολό του, χωρίς μεγάλο κόστος κι απώλειες.

Τρίτο και μακρύτερο σενάριο: τους έχουμε, τους ρίχνουμε, προεπαναστατική κατάσταση. Σείεται η Αθήνα από τις παλλαϊκές απεργιακές συγκεντρώσεις, ο κυβερνητικός λόχος φυλλορροεί σαν δέντρο το χειμώνα, η αντιπολίτευση φοβάται να εκτεθεί, ανατρέπουμε το μνημόνιο. Και μετά αλλάζουμε και πλευρό, πρώτη φορά αριστερά.

Όσο αντικειμενικά (κι όχι παραγγελιά, κατά βούληση) κι αν εμφανίζεται πάντως η επαναστατική κατάσταση, το σημαντικό σε κάθε περίπτωση -όπως έμαθε κι ο Ολυμπιακός, από πρώτο χέρι στην Ευρωλίγκα- είναι να εξαρτάσαι απότις δικές σου δυνάμεις και να μην κρέμεσαι από αποτελέσματα τρίτων. Το ζήτημα δεν είναι απλά να πάψουμε να είμαστε κομπάρσοι και να γίνουμε πρωταγωνιστές του έργου, ούτε να κάψουμε το σενάριο και να πορευτούμε αυτοσχεδιάζοντας, σαν κάτι κρύους, ατάλαντους (ντεμέκ) αυτοσχεδιασμούς στην τηλεόραση, με αμφίβολα αποτελέσματα. Το ζητούμενο είναι να αρχίσουμε να γράφουμε εμείς την πλοκή του έργου, με βάση τους δικούς μας σχεδιασμούς.

Σε «Ελντοράντο» ταξικής εκμετάλλευσης παραπέμπει (και) η Γαλλία

 Σε «Ελντοράντο» ταξικής εκμετάλλευσης παραπέμπει (και) η Γαλλία

“Non merci!” Η μεγάλη αναταραχή στην Γαλλία λόγω εργασιακού «Μεσαίωνα»

Σε «Ελντοράντο» ταξικής εκμετάλλευσης παραπέμπει (και) η Γαλλία

Γράφει: Ελοντί Κ. Αγάθου

Το νομοσχέδιο της υπουργού Εργασίας της Γαλλίας, Μιριάμ Ελ Κομρί, έρχεται να προστεθεί στην ήδη μεγάλη λίστα των μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης Ολάντ, η οποία συνεχίζει το έργο των προκατόχων της. Δηλαδή, ενός άτυπου γαλλικού «μνημονίου», το οποίο εγκαινιάζεται επί εποχής Σαρκοζί (2010-2011) με τις διαδοχικές μεταρρυθμίσεις στις συντάξεις και συνεχίζεται: Νόμος Μακρόν (που «φιλελευθεροποιεί» όλη την οικονομία και περιορίζει τα συνδικαλιστικά δικαιώματα), συστηματική καταστροφή όλων των δημοσίων υπηρεσιών και κατάρρευση της Κοινωνικής Ασφάλισης (η μόνη εξαίρεση στις περικοπές δημοσίων δαπανών αφορά στις στρατιωτικές δαπάνες και τις δαπάνες «ασφαλείας» ιδιαίτερα μετά τα δυο τρομοκρατικά χτυπήματα), μεταρρυθμίσεις υπέρ των εργοδοτών (πιστώσεις φόρων και κρατικές επιχορηγήσεις ύψους 60 δισ. ευρώ για το έτος 2013-2014 στις επιχειρήσεις για την «προαγωγή της ανταγωνιστικότητας και την δημιουργία θέσεων εργασίας»).

Μην ξεχνάμε επίσης και το πλαίσιο του κράτους «έκτακτης ανάγκης»: Τις ποινικές διώξεις και φυλακίσεις συνδικαλιστών, τη μαζική καταστολή, τον (πλέον «επίσημο») ρατσισμό του κράτους (η στέρηση της ιθαγένειας, με πολύ θολά κριτήρια, είναι πλέον εγγεγραμένη στο γαλλικό Σύνταγμα).
Το πολυνομοσχέδιο έχει πολλές διατάξεις τις οποίες δεν μπορούμε να αναλύσουμε εδώ. Θα περιοριστούμε λοιπόν στα γενικά χαρακτηριστικά του.

Ο νέος νόμος στοχεύει στην αύξηση του χρόνου εργασίας, την ελαστικοποίηση της εργασίας και τη μείωση των απολαβών των εργαζομένων με στόχο την αύξηση των κερδών.
Μερικά παραδείγματα:

• Αύξηση του ανώτατου ορίου ημερήσιας εργασίας από 10 σε 12 ώρες με απλή συμφωνία εντός της επιχείρησης

• Αύξηση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας από 44 ώρες σε 46 ώρες για 12 συνεχόμενες βδομάδες,

• Μείωση των προσαυξήσεων για τις υπερωρίες (οι προσαυξήσεις μειώνονται από 25% και 50% ανάλογα τις ώρες εργασίας και τον κλάδο, σε 10%)

• Επέκταση του «ημερήσιου ποσού» (forfait journalier) σε όσους εργοδότες το επιθυμούν (οι εργαζόμενοι αμοίβονται με βάση το «’ημερήσιο ποσό»” και όχι με βάση τις ώρες εργασίας αλλά ούτε τις υπερωρίες).

Αλλο παράδειγμα είναι η ρύθμιση του χρόνου εργασίας για 3 χρόνια. Ως τώρα, λόγω του θεσμοθετημένου 35ωρου, οι επιχειρήσεις είχαν δικαίωμα να ρυθμίζουν τον χρόνο εργασίας από τη μια βδομάδα στην άλλη, για να μη πληρώνουν υπερωρίες. Εάν ένας εργαζόμενος δούλευε 40 ώρες μια βδομάδα και την επόμενη βδομάδα δούλευε 30 ώρες, δεν πληρωνόταν με υπερωρίες ούτε του επιτρεπόταν, λόγω αυτού, να πάρει ρεπό. Αυτή τη στιγμή, χωρίς κλαδική ή εταιρική συμφωνία, η ρύθμιση αυτή μπορεί να γίνει μέχρι και για 4 βδομάδες, ενώ με συμφωνία – εταιρική ή κλαδική – η ρύθμιση μπορεί να επιτρέπεται ως και 1 χρόνο. Με τον νόμο Ελ Κομρί, προβλέπεται η δυνατότητα να γίνονται οι ρυθμίσεις για 3 χρόνια.




Μέσα στο γενικότερο πλαίσιο κρίσης, ανεργίας, μείωσης των κοινωνικών δαπανών, ορισμένες διατάξεις θα συμβάλλουν στο να γίνει η αβεβαιότητα και η επισφάλεια στην εργασία και στις συνθήκες διαβίωσης, οκανόνας. Για παράδειγμα, με τον νέο νόμο το κατώτατο όριο για τις συμβάσεις μερικής απασχόλησης (24 ώρες την βδομάδα) αναιρείται. Οι απολαβές σε αυτό το καθεστώς θα καθιστούν για τους εργαζόμενους αυτούς αδύνατη την εύρεση σπιτιού. Να σημειώσουμε εδώ ότι το 82% των εργαζομένων μερικής απασχόλησης στη Γαλλία είναι γυναίκες.

Επίσης ο νέος νόμος στοχεύει στη περαιτέρω απορρύθμιση μειώνοντας την προστασία του εργαζομένου. Ο ρυθμιστικός ρόλος των επιθεωρητών εργασίας περιορίζεται. Για παράδειγμα, ενώ παλιότερα ο νόμος όριζε πως για οποιαδήποτε αύξηση ημερήσιου ωραρίου χρειάζεται η άδεια του επιθεωρητή εργασίας, στον νέο νόμο δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο. Ο ρόλος του ιατρού εργασίας αλλάζει: Ως τώρα ήταν υπεύθυνος για την υγεία του εργαζομένου με ιδιαίτερο βάρος στη πρόληψη, και για να διατηρήσει ο εργαζόμενος τη θέση του σε περίπτωση προβλημάτων προτείνοντας μέτρα προσαρμογής στη δουλειά του. 

Ο νέος νόμος αλλάζει την αποστολή του και τώρα είναι υπεύθυνος για τη πιστοποίηση «της ικανότητας του εργαζομένου να ασκήσει οποιαδήποτε από τα υπάρχοντα καθήκοντα εντός της επιχείρησης» και να «διασφαλίσει τη συμβατότητα της υγείας του εργαζόμενου με τη θέση που του έχει ανατεθεί». 

Πρόκειται σαφώς για επιλογή των εργαζόμενων με βάση την υγεία τους, χωρίς καμία πρόληψη ασφαλών συνθηκών εργασίας.

Εργασιακή «γαλέρα» και άγρια καταστολή

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του νέου νομοσχεδίου είναι η αλλαγή του ρόλου των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των συνδικάτων. Καταργείται η εργασιακή νομοθεσία που περιόριζε ως τώρα τον χρόνο εργασίας και τους μισθούς, δηλαδή προστάτευε τον εργαζόμενο από εργοδοτικές καταχρήσεις. Εφόσον οι ρυθμίσεις θα γίνονται εντός κάθε επιχείρησης θα εξαρτώνται από τις εκάστοτε ισορροπίες ισχύος μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένων εντός της κάθε επιχείρησης ή κλάδου. Στις επιχειρήσεις όπου ο συσχετισμός δυνάμεων δεν είναι ευνοϊκός για τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι, εκ των πραγμάτων, θα δουλεύουν περισσότερο και με χαμηλότερους μισθούς.

Να σημειώσουμε εδώ πως το νέο νομοσχέδιο προβλέπει τη δυνατότητα οι μέχρι τώρα υποχρεωτικές ετήσιες διαπραγματεύσεις για τους μισθούς, να οργανώνονται πλέον κάθε τρία χρόνια, με κλαδική συμφωνία.

Επίσης ο νέος νόμος εισάγει σοβαρότατες αλλαγές στην μορφή των διαπραγματεύσεων εντός κάθε επιχείρησης. Εως τώρα τα συνδικάτα μπορούσαν να καταγγείλουν μονομερώς μια συμφωνία εντός της επιχείρησης. Σε αυτή τη περίπτωση τα συνδικάτα είχαν 3μηνη προθεσμία πριν την επαναδιαπραγμάτευση, γεγονός που τους επέτρεπε να προετοιμαστούν, να ενημερώσουν και να κινητοποιήσουν τους εργαζομένους. Με τον νέο νόμο, το σύνολο των εταιρικών συμφωνιών ισχύουν έως και 5 χρόνια. Στη συνέχεια η συμφωνία θεωρείται άκυρη και παύει να ισχύει. Η 3μηνη προθεσμία δεν υφίσταται πλέον.

Τέλος με τον νέο νόμο, οι αποφάσεις εντός της κάθε επιχείρησης θα μπορούν να επιβάλλονται με«δημοψήφισμα», ακόμα κι αν δεν συμφωνεί το 70% των εκπροσώπων των εργαζομένων. Μέχρι τώρα, ο νόμος προέβλεπε πως μπορεί να επιτευχθεί συμφωνία εντός της κάθε επιχείρησης μόνο με τη σύμφωνη γνώμη του 50% των εκπροσώπων των εργαζομένων. Με τον νέο νόμο, όχι μόνο οι συμφωνίες θα μπορούν να επιτευχθούν με τη σύμφωνη γνώμη του 30% των εκπροσώπων, αλλά επίσης, σε περίπτωση διαφωνίας, η διεύθυνση της επιχείρησης θα μπορεί πλέον να επιτελεί συμφωνίες οργανώνοντας «δημοψηφίσματα» των εργαζομένων.
Φυσικά και δεν πρόκειται για «άμεση δημοκρατία»…

Το μέτρο δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες να βάλουν το πιστόλι κατευθείαν στον κρόταφο των εργαζομένων. Όπως έγινε και στη περίπτωση της Air France, θα αρκεί να ρωτήσουν το προσωπικό αν προτιμά να χάσει τη δουλειά του ή να συνεχίσει να δουλεύει, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες εργασίας…

Εν κατακλείδι παρακάμπτεται συνολικά και «δομικά», ο συνδικαλισμός.





Τέλος ο νέος νόμος εισάγει διατάξεις που μειώνουν το κόστος των απολύσεων και διευκολύνουν τις απολύσεις. Μέχρι τώρα στις περιπτώσεις όπου ένας εργαζόμενος απολύεται για ανικανότητα λόγω εργατικού ατυχήματος ή επαγγελματικής ασθένειας, ο νόμος προβλέπει πως το ελάχιστο της αποζημίωσης είναι 12 μήνες μισθού. Με τον νόμο Ελ Κομρί, το ποσό μειώνεται σε 6 μήνες.

Επίσης με τον νέο νόμο δεν θα υπάρχουν πλέον ελάχιστες αποζημιώσεις στις περιπτώσεις αδικαιολόγητων απολύσεων, ενώ ως τώρα, σε περίπτωση παράνομης απόλυσης, οι απολυμένοι έπαιρναν το λιγότερο αποζημίωση ισοδύναμη με έξι μήνες μισθού.

Τέλος, όσον αφορά τις απολύσεις για οικονομικούς λόγους: Εως τώρα στις περιπτώσεις όπου μια απόλυση για «οικονομικούς» λόγους θεωρηθεί άκυρη, o εργαζόμενος δικαιούται επανένταξη στην αγορά εργασίας. Όταν αυτό δεν είναι εφικτό – για παράδειγμα δεν υπάρχει θέση που να αντιστοιχεί με τα προσόντα του – ο νόμος προβλέπει ποσό αποζημίωσης ίσο με τουλάχιστον 12 μηνιαίους μισθούς. Με τον νέο νόμο, το όριο θα είναι 6μηνο και μόνο για τους εργαζόμενους με 2 χρόνια προύπηρεσία.

Ο νόμος επίσης διευκολύνει τις απολύσεις. Για παράδειγμα, στις περιπτώσεις μεταβίβασης επιχειρήσεων, έως τώρα, όταν μια επιχείρηση πουλούσε το σύνολο ή ένα μέρος των δραστηριοτήτων της, οι θέσεις και οι συμβάσεις εργασίας μεταφέρονταν αυτόματα στη δομή στην οποία είχε γίνει η μεταβίβαση. Πλέον, με το νομοσχέδιο, ο νόμος επιτρέπει στη δομή να δέχεται μόνο ένα μέρος των εργαζομένων και να απολύει τους υπόλοιπους. Επίσης ο νόμος περιέχει διάταξη για τις περιπτώσεις εργαζόμενων που αρνούνται αλλαγές στα συμβόλαια τους: Θα επιτρέπεται να απολυθούν.

Πιο συγκεκριμένα, έως τώρα, σε περίπτωση οικονομικών δυσκολιών, οι εργοδότες μπορούσαν να διαπραγματευτούν συμφωνία «διατήρησης της απασχόλησης» με τα συνδικάτα (για παράδειγμα μειώσεις μισθών ή αύξησης του χρόνου εργασίας) όμως εάν ένας εργαζόμενος αρνούνταν τη συμφωνία, είχε νομική προστασία και μπορούσε να αμφισβητήσει την απόλυση. Με τον νέο νόμο, ο εργαζόμενος που αρνείται την τροποποίηση του συμβολαίου του μετά από συμφωνία μπορεί να απολυθεί. Να σημειώσουμε εδώ, ότι η συγκεκριμένη διάταξη δεν περιορίζεται σε προβληματικές επιχειρήσεις με οικονομικές δυσκολίες: Με τον νέο νόμο, αλλάζουν και τα κριτήρια που θεωρούνται έγκυρα σε νομικό επίπεδο για να δικαιολογούν τις απολύσεις. Ενώ παλιότερα οι μαζικές απολύσεις για «οικονομικούς» λόγους ήταν έγκυρες στις περιπτώσεις κλεισίματος ή αναδιοργάνωσης της επιχείρησης, τεχνολογικών μεταβολών ή οικονομικών δυσκολιών, πλέον κριτήρια για νόμιμες απολύσεις θα θεωρούνται και οι μειώσεις του «κύκλου εργασίας», του αριθμού παραγγελιών, ακόμα και για λίγους μήνες. Αυτά τα κριτήρια όμως είναι δύσκολο να εξακριβωθούν. Η συνέπεια είναι η διευκόλυνση των απολύσεων.

Με λίγα λόγια οι διατάξεις του νέου νομοσχεδίου στοχεύουν στη δημιουργία ενός ευέλικτου και πλήρως εκμεταλλεύσιμου εργατικού δυναμικού, στη παράκαμψη των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμφωνιώνπρος όφελος ιδιωτικών συμφωνιών μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου, στις ανεξέλεγκτες απολύσεις και στην απουσία νομικών κυρώσεων σε περίπτωση παραβάσεων του εργοδότη. Ο περαιτέρω κατακερματισμός των μισθολογικών συνθηκών και η διαίρεση των εργαζομένων θα καθιστά πιο δύσκολες τις κοινές κινητοποιήσεις

Κοινωνική κατακραυγή και θερμός πρώτος γύρος κινητοποιήσεων
Ο νόμος Ελ Κομρί πυροδότησε αμέσως την κοινωνική κατακραυγή. Λίγες μέρες μετά τη δημοσιοποίηση του, συνδικαλιστές και μέλη διάφορων οργανώσεων λανσάρουν την petition «k;», απαιτώντας την άμεση κατάργηση του. Πλέον έχει ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο υπογραφών. Τα καλέσματα για κινητοποιήσεις απόμαθητές, φοιτητές και εργαζόμενους πολλαπλασιάζονται. Στις 9 Μαρτίου, 500.000 διαδηλωτές κατακλύζουν τους δρόμους σε όλη τη Γαλλία. Απέναντι στη συνεχώς αυξανόμενη κοινωνική οργή ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Manuel Valls, επικαλούμενος την ανάγκη «επεξεργασίας» του νομοσχεδίου, ανακοίνωσε την αναβολή της παρουσίασής του στο υπουργικό συμβούλιο για τα τέλη Μαρτίου. Η εντατικοποίηση των αγώνων όμως συνεχίζεται παρά το καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Η κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει χρόνο κάνοντας έκκληση για «κοινωνικό διάλογο» ενώ τα ρεφορμιστικά συνδικάτα απαιτούν από τη πλευρά τους «αλλαγές» του νομοσχεδίου.



Στις 14 Μαρτίου η κυβέρνηση ανακοίνωσε κάποιες αλλαγές σε ορισμένες διατάξεις του νομοσχεδίου, οι οποίες φυσικά δεν αλλάζουν την ουσία του. Στις 17 Μαρτίου, οι μαθητές και οι φοιτητές κάλεσαν σε Πανγαλλική Ημέρα Δράσης, ενώ ανακοινώνονται ημερομηνίες απεργιών σε διάφορους κλάδους. Την ίδια μέρα η κυβέρνηση ανακοινώνει αυξήσεις για τους δημοσίους υπαλλήλους (της τάξης του 0,6%!!!).

Οι πορείες στις 18 Μαρτίου δέχονται ανευ προηγουμένου καταστολή, με δεκάδες τραυματίες. Στην περίπτωση μάλιστα της πορείας στο Στρασβούργο, οι διαδηλωτές δέχθηκαν πλαστικές σφαίρες από τις δυνάμεις καταστολής. Στις 24 Μαρτίου, ημέρα παρουσίασης του νομοσχεδίου στο Υπουργικό Συμβούλιο: Νέα ημέρα μαζικών κινητοποιήσεων.

Την Πέμπτη 31 Μαρτίου ημέρα απεργίας, πάνω από 1.000.000 διαδηλωτές κατακλύζουν τους δρόμους παρά την καταρρακτώδη βροχή. Σε πολλές πόλεις οι διαδηλώσεις μετατρέπονται σε συγκρούσεις με την αστυνομία. Το απόγευμα της ίδιας μέρας γίνεται κατάληψη της πλατείας République στο Παρίσι, από χιλιάδες διαδηλωτές, ενώ γίνεται εκκένωση της πλατείας από τις δυνάμεις καταστολής στις 6 το πρωί. Λίγες ώρες αργότερα γίνεται κάλεσμα επανακατάληψης της πλατείας.

Οι μαθητές και οι φοιτητές καλούν σε νέο γύρo κινητοποιήσεων, με καλέσματα για πορείες σε όλη τη Γαλλία για τις 5 και 9 Απρίλη. Και η συνέχεια αναμένεται (τουλάχιστον) ενδιαφέρουσα…

Πηγή: Το Περιοδικό

Πηγή Αγκάρρα

   Η χώρα των διαρροών

Από Σφυροδρέπανος

Επιμέλεια Βασίλης Κρίτσας

Πριν από λίγες μέρες, η παγκόσμια κοινή γνώμη σοκαρίστηκε (;) από τις αποκαλύψεις εγγράφων που εμπλέκουν μια σειρά σημαίνοντα στελέχη και πολιτικούς ηγέτες χωρών με την κατοχή οφ-σορ εταιριών και διάφορων οικονομικών σκανδάλων. Οι πιο υποψιασμένοι αναρωτήθηκαν για ποιο λόγο τα βέλη των αποκαλύψεων είχαν συγκεκριμένες κατευθύνσεις, αφήνοντας όλως τυχαίως στο απυρόβλητο την αφρόκρεμα των οικονομικών και πολιτικών στελεχών των Ηνωμένων Πολιτειών. Σαν να λείπει ο Μάης από τη Σαρακοστή…! Το παρακάτω απόσπασμα, παρμένο από το πολύ ενδιαφέρον και αξιόλογο βιβλίο του Κώστα Λουλουδάκη – Ιουλιανού “Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo” (που αποτελεί μια, γλαφυρή συναρπαστική περιγραφή-επισκόπηση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της αμερικάνικης ηπείρου) ίσως δίνει κάποιες απαντήσεις για το τυχαίο του πράγματος και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω του.

Η Κολομβία ήταν η χώρα που θα ένωνε τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό. Το έργο το ανέλαβαν οι Γάλλοι υπό την επίβλεψη του Γάλλου διπλωμάτη και επιχειρηματία Φερντινάν ντε Λεσέψ (Ferdinand de Lesseps). Ο Λεσέψ με το Γάλλο ναύαρχο Ντε λα Ρονσιέρ-Λε Νουρί (De la Ronciere-Le Noury) δημιούργησαν την εταιρεία Panama Canal Company και άρχισαν να ψάχνουν επενδυτές σε Γαλλία, Βρετανία και ΗΠΑ. Το αρχικό κεφάλαιο βρέθηκε και τα έργα κατασκευής της διώρυγας ξεκίνησαν το 1881, αλλά ως το 1889 πέθαναν από εργατικά ατυχήματα, την πείνα και την κούραση, κίτρινο πυρετό ή ελονοσία 22.000 άνθρωποι. Επιπροσθέτως, ο κακός προγραμματισμός, τα τεχνικά προβλήματα, η ελλιπής μελέτη, η μικρή χρηματοδότηση και τα σκάνδαλα διαφθοράς οδήγησαν το 1890 στη διακοπή των εργασιών.
Τα δικαιώματα κατασκευής της διώρυγας τα αγόρασαν οι ΗΠΑ από την Panama Canal Company και άσκησαν αμέσως πιέσεις στην Κολομβία απαιτώντας ιδιοκτησιακά δικαιώματα στο έργο. Η κυβέρνηση της Κολομβίας αντέδρασε. Τότε ο πρόεδρος Τίοντορ Ρούζβελτ (Thoedore Roosevelt) χρηματοδότησε το 1903 μια “εξέγερση”, που με την αμέριστη συμπαράσταση του αμερικανικού στόλου και των πεζοναυτών ήταν επιτυχής. Έτσι μια λωρίδα γης 75.650 τ.χλμ. από την επαρχία της Κολομβίας μετατράπηκε σε χώρα.
Ο γιατρός Μανουέλ Αμαντόρ Γκερέρο (Manuel Amador Guerrero) διορίστηκε πρόεδρος, οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τη χώρα του και αυτός αναγνώρισε τη διώρυγα ως αμερικανικό έδαφος. Μάλιστα ο Γκερέρο το 1904 δημιούργησε το πρώτο σύνταγμα της νεοσύστατης δημοκρατίας του Παναμά. Το άρθρο 36 του συντάγματος αυτού ανέφερε: “Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει σε ολόκληρο το έδαφος του Παναμά για το συμφέρον της ησυχίας και της τάξης.
Καθαρές δουλειές!
Ευχαριστημένος ο πρόεδρος Ρούζβελτ στις 6 Δεκεμβρίου 1904, ύστερα δηλαδή από την επιχείρηση στον Παναμά, δήλωσε: “Οποιαδήποτε χώρα που ο λαός της συμπεριφέρεται φρόνιμα μπορεί να υπολογίζει στην εγκάρδια φιλία μας. Αν ένα έθνος αποδείξει ότι ξέρει να φέρεται λογικά, αποδοτικά και μυαλωμένα στις κοινωνικές και πολιτικές υποθέσεις, αν διατηρεί την τάξη και εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του, δεν πρέπει να φοβάται καμία ανάμειξη από τη μεριά των Ηνωμένων Πολιτειών. Μόνιμη κακή συμπεριφορά ή ανικανότητα που θα οδηγούσαν στη χαλάρωση των υποχρεώσεων που έχει κάθε πολιτισμένη κοινωνία μπορεί στην Αμερική, όπως και οπουδήποτε αλλού, να οδηγήσουν τελικά στην επέμβαση ενός πολιτισμένου έθνους…”
Μετά ο πρόεδρος άρχισε να κόβει τιμολόγια, να υπολογίζει έξοδα μεταφοράς και προμήθειες και να μετράει τα κέρδη της διώρυγας, επιβάλλοντας “πολιτισμό” με ανοιχτή βία εκεί όπου οι λαοί δεν ζούσαν λογικά, αποδοτικά και μυαλωμένα… Το 1906 στον Ρούζβελτ απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Επιτακτική ανάγκη η ιδεολογική και οργανωτική ανασύνταξη του κινήματος

Επιτακτική ανάγκη η ιδεολογική και οργανωτική ανασύνταξη του κινήματος

Αποσπάσματα από την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση που οργάνωσε η ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ για τον ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών

Στιγμιότυπο από τη μαζική εκδήλωση - παρουσίαση

Στην γεμάτη με κόσμο αίθουσα του Δημαρχείου στο Χαϊδάρι, παρουσιάστηκε την περασμένη Κυριακή η νέα μπροσούρα που εξέδωσε η Τομεακή Οργάνωση Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ για τον ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών, συνοψίζοντας τις εξελίξεις από τη λήξη της εννιάμηνης απεργίας τον Ιούλη του 2012 μέχρι τις δικαστικές διώξεις, τις καταδίκες και το κλείσιμο του εργοστασίου. Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα αποσπάσματα από την ομιλία που έκανε στην εκδήλωση ο Γιάννης Μερεντίτης, μέλος του Γραφείου Περιοχής της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΤΕ Βιομηχανίας.

***

Η συμβολή του αγώνα των Χαλυβουργών στο εργατικό κίνημα ήταν μεγάλη, γεγονός που πολλοί εργάτες αναγνωρίζουν. Θα ήταν αλλιώς, όμως, τα πράγματα, αν το παράδειγμά τους τότε το ακολουθούσαν και άλλα εργοστάσια του κλάδου του Μετάλλου, ολόκληρος ο κλάδος, όλοι οι κλάδοι της Βιομηχανίας.
Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί, γιατί μας βοηθάει στο να δούμε καλύτερα το τι εργατικό κίνημα χρειάζεται σήμερα, με ποια γραμμή και ποια οργάνωση, για να μπορέσει να αντιμετωπιστεί η επίθεση του αντιπάλου και να περάσει στην αντεπίθεση.
Σήμερα, για παράδειγμα, αναπτύσσονται σε αρκετούς χώρους αγώνες. Ανάβουν ξεχωριστές φωτιές και σβήνουν, χωρίς να πολλαπλασιάζονται, να επεκτείνονται στον όμιλο, στον κλάδο, γιατί ο κάθε αγώνας δεν γίνεται υπόθεση όλου του κλάδου. Υπάρχουν φορές που οι εργάτες χαίρονται όταν κάποια άλλη επιχείρηση του κλάδου κλείσει, γιατί θα έχει περισσότερες δουλειές η επιχείρηση που δουλεύουν. Ταυτίζουν το συμφέρον τους με το συμφέρον της επιχείρησης, επιδρά ο συντεχνιασμός, η λογική «της επιχείρησής μας».
Από την άλλη, οργανώνονται κλαδικοί αγώνες που δεν στηρίζονται απ' όλα τα εργοστάσια των κλάδων, γιατί σε πολλά κυριαρχεί ο φόβος, η ανασφάλεια, η λογική της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων», αλλού ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός που βάζει εμπόδια.
Δεν έχει ακόμα συνειδητοποιηθεί ότι τα επιτελεία της αστικής τάξης, για να προωθήσουν τα αντεργατικά τους σχέδια, συντονίζονται σε κάθε κλάδο και γενικότερα, επεξεργάζονται και βαθαίνουν την ενιαία γραμμή τους απέναντι στην εργατική τάξη και το κίνημά της. Οτι παρά τις αντιθέσεις τους μεταξύ τους, όλοι τους συμφωνούν στην επίθεση απέναντι στους εργάτες. Ο Μάνεσης, για παράδειγμα, είχε τη στήριξη απ' όλη την τάξη του, από το κράτους τους, τη δικαιοσύνη τους, τα μέσα προπαγάνδα τους.
Γι' αυτό σήμερα χρειάζεται να προβάλουμε με μεγαλύτερη ένταση την ανάγκη ιδεολογικής και οργανωτικής ανασύνταξης του κινήματος, να κατανοηθεί το περιεχόμενο, ο στόχος της. Πως όταν εμείς μιλάμε για κίνημα, σε καμία περίπτωση δεν το ταυτίζουμε με έναν αγώνα ή μια κινητοποίηση ανάλογα με το ξέσπασμα του ενός ή του άλλου προβλήματος στο εργοστάσιο, στον κλάδο κ.λπ.
Μιλάμε για ένα ενιαίο πανελλαδικό κίνημα με βάση τον κλάδο, που θα πατάει γερά στα πρωτοβάθμια σωματεία και τους τόπους δουλειάς, που θα διακρίνεται για τη σταθερή συμμετοχή στην οργάνωση, στη δράση, με πολύμορφα χαρακτηριστικά με βάση τις ανάγκες της ζωής των εργαζομένων, που θα παλεύει σε ενιαία κατεύθυνση και δε θα εξαντλείται στη συμμετοχή στις αρχαιρεσίες ή και σε κάποιες απεργίες και κινητοποιήσεις.

Ο αντίπαλος είναι ισχυρός αλλά όχι ανίκητος

Σήμερα, υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα εργατών που νομίζει ότι δε βγαίνει τίποτα με τους αγώνες, γιατί ο αντίπαλος είναι ισχυρός και αυτό τον κρατάει σε αδράνεια. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι ο ταξικός αντίπαλος δεν είναι τόσο ισχυρός όσο εμφανίζεται και ότι οι αγώνες έχουν αποτελέσματα.
Ο αγώνας των Χαλυβουργών ήταν ένας αγώνας ενός εργοστασίου και όμως ανάγκασε την κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα προκειμένου να τους χτυπήσει και παρ' όλα αυτά κράτησε 9 μήνες, την πλειοψηφία δεν μπόρεσαν να την λυγίσουν. Μέσω της αλληλεγγύης και άλλων μορφών κινητοποίησε και ευαισθητοποίησε χιλιάδες εργάτες, ανέδειξε το βάρβαρο πρόσωπο της εργοδοσίας, της έκανε ζημιά. Στρίμωξε τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, τον ανάγκασε να εκτεθεί περισσότερο στα μάτια των εργατών. Βοήθησε αρκετούς εργάτες να ξεπεράσουν το φόβο, να καταλάβουν τη δύναμή τους.
Το ίδιο επιβεβαίωσαν και οι τελευταίες κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, απεργίες. Ανάγκασαν την κυβέρνηση να καθυστερήσει να φέρει το Ασφαλιστικό, πιθανόν και να μην φέρει τώρα όσα είχε αποφασίσει τον Αύγουστο. Ανάγκασε και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να ταχθούν κατά του κυβερνητικού ασφαλιστικού σχεδίου, χωρίς να διαφωνούν στην ουσία του. Ανάγκασαν τον κυβερνητικό συνδικαλισμό να ελιχθεί για να μην απομονωθεί. Απέδειξαν τη δύναμη του εργατικού κινήματος, παρ' όλο που και αυτή τη φορά η πλειοψηφία της εργατικής τάξης δεν κινητοποιήθηκε.
Κανένας δεν είπε ότι ο αντίπαλος δεν είναι ισχυρός. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι η εργατική τάξη δεν έχει συνειδητοποιήσει την ακατανίκητη δύναμή της, ότι «χωρίς αυτή γρανάζι δε γυρνά». Το πρόβλημα είναι ότι η εργατική τάξη ακόμα δεν την έχει αξιοποιήσει. Η πλειοψηφία της εργατικής τάξης παραμένει ανοργάνωτη. Σε πολλά εργοστάσια δεν υπάρχουν συνδικαλιστικές οργανώσεις. Οι συσχετισμοί παραμένουν αρνητικοί, οργιάζει η νοθεία και έτσι ο αντίπαλος φαίνεται πιο ισχυρός απ' ό,τι στην πραγματικότητα είναι.
Σήμερα, όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε ποια θα ήταν η δύναμή μας, αν μέσα στα εργοστάσια είμαστε οργανωμένοι, είχαμε συγκροτήσει ισχυρά ταξικά εργοστασιακά σωματεία, ισχυρά κλαδικά συνδικάτα και συμμετείχαμε όλοι ενεργά. Αν συνολικά στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα υπήρχε άλλος συσχετισμός και δεν πλειοψηφούσαν οι δυνάμεις του συμβιβασμού, της κοινωνικής διαχείρισης και συναίνεσης.
Αν όλοι μας είχαμε συμβάλλει στο να έχει συγκροτηθεί ένα πανελλαδικό κίνημα με βάση τον κλάδο, με ισχυρά πρωτοβάθμια σωματεία στους χώρους δουλειάς, με ενιαία κατεύθυνση απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία, στις κυβερνήσεις και το κράτος, στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, στο ρεφορμισμό, στον οπορτουνισμό, σε συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους και τη φτωχή αγροτιά.

Ανέβασμα της ιδεολογικής δουλειάς και διαπάλης στο κίνημα

Μέσα από τον αγώνα των Χαλυβουργών αποδείχτηκε για άλλη μια φορά πως δεν φτάνει η συμμετοχή σε αγώνες, ακόμα και με ανεβασμένες μορφές, για να αλλάξει η συνείδηση του εργάτη. Δεν φτάνει η σύγκρουση με τον εργοδότη, γιατί αυτός δεν είναι μόνος του, έχει την κυβέρνηση, το κράτος, τα κόμματά του, τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, είναι μέλος μιας τάξης που έχει την οικονομική και πολιτική εξουσία. Γι' αυτό μέσα σε κάθε αγώνα χρειάζεται να γίνεται ταυτόχρονα και συνδυασμένη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική δουλειά.
Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί σήμερα, μαζί με τον οικονομικό πόλεμο που κάνει η αστική τάξη απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, δυναμώνει ταυτόχρονα και τον ιδεολογικό πόλεμο. Εχει στην κυβέρνησή της ένα κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει μεγαλύτερη ικανότητα από τα προηγούμενα στο να κάνει το μαύρο - άσπρο, να ενσωματώνει συνειδήσεις και μέσα από το κίνημα.
Γι' αυτό σήμερα, η προσπάθεια για να οργανωθούν και να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι, για να έχει επιτυχία η 48ωρη απεργία, η Πρωτομαγιάτικη απεργία και συγκέντρωση, απαιτεί το ανέβασμα της ιδεολογικής δουλειάς και διαπάλης μέσα στο κίνημα.
Σε πολλούς εργάτες, για παράδειγμα, που σήμερα κινητοποιούνται, που μας πλησιάζουν και μας ακούνε, συνυπάρχουν θετικά και αρνητικά στοιχεία. Ζητάνε να αποσυρθεί το Ασφαλιστικό και τα μέτρα, ταυτόχρονα όμως είναι με την καπιταλιστική ανάκαμψη, από την οποία πηγάζουν και τα υπόλοιπα, θέλουν να γίνουν επενδύσεις, γιατί αυτές νομίζουν ότι είναι ο δρόμος για να έχουν δουλειά.
Είναι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως για τη στρατηγική του αλλά για τα ψέματα που τους είπε. Είναι ενάντια στην ΕΕ και στα κόμματα που τη στηρίζουν και ταυτόχρονα φοβούνται την πολιτική αστάθεια, ανησυχούν που η ΕΕ δεν είναι ενωμένη. Εκφράζουν συμπάθεια απέναντι στους πρόσφυγες, αλλά είναι και υπέρ της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας, της παρέμβασης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, ανησυχούν μήπως βγούμε έξω από την αντιδραστική συμφωνία της Σέγκεν και υιοθετούν πολλές αντιδραστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις.
Βρίζουν τα αστικά πολιτικά κόμματα, για παράδειγμα, όχι γιατί υπηρετούν την αστική τάξη, αλλά γιατί τους ξεγέλασαν, γιατί τους είπαν ψέματα, γιατί είναι ανίκανοι κ.ά. Ολα αυτά, όμως, διαμορφώνουν το κατάλληλο έδαφος για τη δημιουργία των αντίστοιχων ιδεολογημάτων, διλημμάτων που εγκλωβίζουν, όπως αριστερά - δεξιά, μνημόνιο - αντιμνημόνιο και το νέο μεταρρυθμιστές - λαϊκιστές.
Εμείς θα πρέπει να δουλεύουμε με υπομονή, με ανεκτικό πνεύμα απέναντι σε εργάτες που έχουν διαφορετικές απόψεις και με καμία ανεκτικότητα απέναντι στην αστική ιδεολογία και πολιτική, στα μονοπώλια και στον οπορτουνισμό. Να δουλεύομε με τέτοιο τρόπο που δε θα βάζει τους εργάτες με διαφορετικές απόψεις απέναντι και με όξυνση της διαπάλης με τις απόψεις και τις δυνάμεις που τους κρατάνε εγκλωβισμένους.

Αναντικατάστατος ο καθοδηγητικός ρόλος του ΚΚΕ

Παρά τον ηρωισμό των Χαλυβουργών, χωρίς την καθοδήγηση και τη βοήθεια του ΚΚΕ δύσκολα θα μπορούσε αυτός ο αγώνας να γίνει όπως έγινε. Η πολύτιμη συλλογική πείρα του Κόμματος αποτέλεσε πολύτιμο όπλο στα χέρια των απεργών, ενώ σημαντική ήταν και η πείρα που απέκτησε και το ίδιο το Κόμμα απ' αυτό τον αγώνα.
Αναδείχτηκε πιο παραστατικά ο αναντικατάστατος καθοδηγητικός ρόλος του ΚΚΕ, η ανάγκη ύπαρξης οργανωμένων δυνάμεων του ΚΚΕ μέσα στα εργοστάσια. Χωρίς γερό Κόμμα σε κάθε κλάδο και μεγάλο χώρο δουλειάς, τέτοιοι αγώνες δεν μπορούν να γίνουν, ούτε να έχουν σωστό προσανατολισμό, ότι η μάχη της ανασύνταξης είναι άρρηκτα δεμένη με τη μάχη της ισχυροποίησης του ΚΚΕ.

ΤΕ ΧΙΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ: Καταδικάζει την επίθεση των ΜΑΤ

 ΤΕ ΧΙΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ: Καταδικάζει την επίθεση των ΜΑΤ

Ανακοίνωση εξέδωσε η ΤΕ Χίου του ΚΚΕ, με αφορμή την επίθεση των ΜΑΤ σε κατοίκους πριν από μερικές μέρες. Η ανακοίνωση αναφέρει:

«Η ΤΕ Χίου του ΚΚΕ καταδικάζει απερίφραστα τη βίαιη επίθεση των ΜΑΤ σε κατοίκους του νησιού. Η εκρηκτική κατάσταση στο νησί μας, η απαράδεκτη κατάσταση στο λιμάνι, δεν είναι τυχαία. Είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της συμφωνίας της ίδιας της κυβέρνησης με την ΕΕ για το κλείσιμο των ευρωπαϊκών συνόρων.

Τεράστιες ευθύνες μοιράζονται και οι τοπικοί παράγοντες τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΝΔ αλλά και η δημοτική Αρχή, που στηρίζει αυτήν την πολιτική.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του κ. Μιχαηλίδη και του κ. Μηταράκη αποτελούν μνημείο προκλητικότητας και αποπροσανατολισμού, την ίδια στιγμή, που και οι δυο τους ψήφισαν στη Βουλή το νομοσχέδιο που επικυρώνει τις συμφωνίες με την ΕΕ, τον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων στη χώρα μας!

Ολοι τους είναι υπόλογοι και θα έχουν κάθε ευθύνη αν εξακολουθήσουν κατασταλτικές ενέργειες σε βάρος προσφύγων ή Ελλήνων. Αυτό ακριβώς το κλίμα αξιοποιεί και η ΧΑ προσπαθώντας να σπείρει το δηλητήριο της ξενοφοβίας και του μίσους.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ στη Χίο, που χωρίς κουβέντα για τη συμμετοχή της κυβέρνησης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, συνεχίζει να σπέρνει αυταπάτες χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα περί "Ευρωπαϊκού κεκτημένου", "ανθρωπισμού και αλληλεγγύης".

Ολοι τους ξέχασαν ότι χειροκροτούσαν την Αραβική Ανοιξη, την αντιπολίτευση στη Συρία και τους τζιχαντιστές, όταν προετοιμαζόταν το σημερινό έγκλημα. Ξέχασαν πως εγκαλούσαν το ΚΚΕ ότι βλέπει φαντάσματα όταν επισήμαινε τους κινδύνους.


Η ΤΕ Χίου του ΚΚΕ καλεί το χιώτικο λαό να συνεχίσει να δείχνει τη γνήσια αλληλεγγύη του, να είναι σε επαγρύπνηση, να εκφράσει τη διαμαρτυρία του απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση με κάθε τρόπο. Να μην πέσει στην παγίδα του ρατσισμού, και να οργανώσει την πάλη του συνολικά απέναντι στην πολιτική κυβέρνησης - ΗΠΑ - ΕΕ, που γεννά τη φτώχεια, την ανεργία, τον πόλεμο. Να παλέψει και να απαιτήσει:

• Αμεση διευκόλυνση στους πρόσφυγες, ώστε να φύγουν προς στις χώρες που επιθυμούν με ανυπακοή στις συμφωνίες της ΕΕ.
• Αξιοπρεπή φιλοξενία σε ανοικτούς χώρους με ευθύνη του κράτους και του Δήμου.
• Κλείσιμο των απαράδεκτων στρατοπέδων συγκέντρωσης (hot spot)».

Πηγή: Ριζοσπάστης 
___________
Βλέπε ακόμη:

• Η κατάσταση στη Χίο και η παρέμβαση των κομμουνιστών

Συμμετέχω στη μεγάλη πορεία Πάτρα–Αθήνα κατά της ανεργίας. Από το «μακροχρόνια άνεργος» προτιμώ το πάντα αγωνιστής

Συμμετέχω στη μεγάλη πορεία Πάτρα–Αθήνα κατά της ανεργίας. Από το «μακροχρόνια άνεργος» προτιμώ το πάντα αγωνιστής

Συμμετέχω στη μεγάλη πορεία Πάτρα –Αθήνα κατά της ανεργίας, που οργανώνει ο Δήμος Πατρέων. Πρώτ’ απ’ όλα επειδή είμαι άνεργος και μ’ αφορά άμεσα. Βαρέθηκα ν’ ακούω λόγια συμπάθειας και παρηγοριάς, να ’χω τη υγειά μου, να κάνω υπομονή, θα δούμε τι θα γίνει και τέτοια. Η καλή υγεία προϋποθέτει φυσιολογική ζωή. Ένας άνεργος δεν ζει φυσιολογική ζωή.

Ήμουν σαράντα όταν ξεσπούσε η «κρίση». Όλοι έλεγαν «είναι προσωρινό, θα περάσει». Από τότε, αμέτρητα «αυτό δεν γίνεται» έγιναν. Και κάθε μέρα που περνάει όλο και χειρότερα. Μου ζητάνε θυσίες, κι άλλες θυσίες, κι άλλες. Πέρασαν ήδη σχεδόν οχτώ χρόνια, η «κρίση» και η ανεργία καλπάζουν και καταπίνουν στο διάβα τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις σε φύλλο και ηλικία.

Συμμετέχω στην πορεία γιατί το παιδί μου είναι άνεργο. Το παιδί του αδελφού μου είναι άνεργο. Ο γείτονάς μου είναι άνεργος. Ο φίλος μου είναι άνεργος. Γιατί κάθε γνωστό μου σπίτι έχει μέσα τουλάχιστον ένα με δυο ανέργους, που κρύβονται πίσω απ’ την εξώπορτα και τα βάζουν με τον εαυτό τους, απελπίζονται, νιώθουν τύψεις, χάνουν την όρεξή τους για ζωή ή, αν είναι «τυχεροί», μετράνε τη ζωή τους σε πεντάμηνα ή οχτάμηνα «απασχόλησης».

Συμμετέχω στην πορεία γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να μείνω άνεργος, ας είμαι σήμερα «τυχερός» και έχω δουλειά. «Τυχερός» επειδή   «απασχολούμαι»  δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε ώρες τη μέρα για δυο, τρία, τέσσερα κατοστάρικα. Κακοπληρωμένος, αργοπληρωμένος κι  ανασφάλιστος. «Απασχόληση» βάφτισαν την εργασία, τη δουλειά, το μεροκάματο. Τη διαδικασία μέσα από την οποία ο άνθρωπος ολοκληρώνεται, δημιουργεί, χτίζει τη ζωή του. 

Συμμετέχω στην πορεία για να βουλώσω τα στόματα αυτών που δεν με υπολογίζουν, που με ειρωνεύονται, που συστηματικά με κοροϊδεύουν και με εξαπατούν. Κλείνω τ’ αυτιά μου στις Κασσάνδρες του «δε γίνεται τίποτα».

Συμμετέχω στην πορεία γιατί ένα τόσο σοβαρό ζήτημα που έχει να κάνει με τη ζωή μου δεν  πρόκειται ποτέ ν’ αλλάξει προς το καλύτερο με το να κάθομαι να το παρατηρώ. Γιατί δεν μπορώ να κάνω άλλο υπομονή, γιατί δεν θέλω να κάνω άλλο υπομονή. Από την «κρίση» δεν χάνουμε όλοι. Κάποιοι, οι πολλοί, καταστρέφονται και κάποιοι ―λίγοι― κερδίζουν. Δεν αφήνω τη ζωή μου στην τύχη και δεν περιμένω ένα θαύμα να με σώσει. Θαύματα γίνονται στα παραμύθια.

Συμμετέχω στην πορεία γιατί γύρω μου υπάρχει πλούτος, υπάρχει αλματώδης πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας, υπάρχουν ―και περιμένουν να ευδοκιμήσουν― όλες εκείνες οι συνθήκες για να μπορούν ΟΛΟΙ οι άνθρωποι να ζουν σαν άνθρωποι, μα κάθε μέρα που περνάει η ζωή μας γυρίζει χρόνια πίσω. Αυτά που παράγουμε δεν μας ανήκουν, μας τα κλέβουν. Μας κλέβουν και τη ζωή.

Συμμετέχω στην πορεία γιατί το πρόβλημα της ανεργίας είναι μεγάλο και μεγάλος πρέπει να γίνει και ο αγώνας μας. Γιατί κατάλαβα ότι πρέπει να κάνω ―επιτέλους― κάτι για μένα και την τάξη μου. Ν’ ανταμώσω με τα ταξικά μου αδέλφια και τους συμμάχους μας στον αγώνα. Μας αφορά όλους. Η πορεία αυτή πρέπει να γίνει πορεία όλων των ανέργων, όλων των εργαζόμενων, των μισοαπασχολούμενων, των μικροαγροτών, των συνταξιούχων, των αυτοαπασχολούμενων, των επιστημόνων, της νεολαίας.

Συμμετέχω στη μεγάλη πορεία κατά της ανεργίας γιατί με άγγιξαν τα λόγια και τα έργα του κομμουνιστή δήμαρχου Κώστα Πελετίδη. Τέτοιους άρχοντες χρειάζεται ο λαός, παιδιά δικά του, να μιλάνε στις καρδιές των εργατών, των φτωχών, των λαϊκών ανθρώπων, να εξηγούν και να πείθουν με τα εφόδια και την κατάρτισή τους, να απαντούν σε εχθρούς και «φίλους»· με όρεξη για δουλειά, χωρίς να λογαριάζουν κόπο και θυσίες, με φαντασία στη σκέψη, στην οργάνωση, στη διεκδίκηση και φρεσκάδα στο λόγο· να εμπνέουν και να συγκινούν, να παρακινούν, να ενεργοποιούν, να γίνονται η σπίθα που θ’ ανάψει τη φωτιά.

Η συμμετοχή στην πορεία κατά της ανεργίας είναι ταυτόχρονα και μια απάντηση σε όσους αμφιβάλλουν για την αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας πρωτοβουλίας. Όπως λέει και ο κόκκινος δήμαρχος: «Όταν περπατάς μόνος σου είσαι φοβισμένος. Αν περπατάνε τρεις λες ότι κρατιέμαι από κάπου, αν περπατάνε τριάντα γινόμαστε ομάδα, αν είμαστε τριακόσιοι αρχίζεις και νιώθεις δυνατός, τρεις χιλιάδες είμαστε μια πολύ ισχυρή δύναμη, τριακόσιες χιλιάδες πλέον αρχίζει το πράγμα κι αλλάζει, ενάμισι εκατομμύριο όμως να βρίσκονται σε μια κίνηση που να λένε ότι θέλω να ζήσω, τότε χτυπάς όλα τα εμπόδια που στέκονται μπροστά σου…».

Ε λοιπόν είμαστε πολλοί, είμαστε εκατομμύρια και είμαστε πολύ δυνατοί· φτάνει να ενώσουμε τη δύναμή μας και να την κατευθύνουμε εκεί που πρέπει.

Συμμετέχω στην μεγάλη πορεία κατά της ανεργίας γιατί μια ζωή την έχουμε και γι’ αυτή θ’ αγωνιστούμε. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το δρόμο του αγώνα. Είναι η ώρα να ακουστεί η φωνή των ανέργων, είναι ώρα αγώνα. Κανένας δεν μπορεί να μείνει παρατηρητής. Το μέλλον μας δεν είναι η ανεργία. Σηκωνόμαστε από τους καναπέδες του συμβιβασμού και της μιζέριας. Ενωνόμαστε σ’ ένα μεγάλο ποτάμι συμμετοχής, διαμαρτυρίας, διεκδίκησης. Για τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας.

Συμμετέχω στην πορεία γιατί από το «μακροχρόνια άνεργος» προτιμώ το πάντα αγωνιστής.

Πέμπτη 7 Απρίλη 2016.

ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΙ ...ΣΤΑΣΗ 5ης ΜΕΡΑΣ

ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΙ ...ΣΤΑΣΗ 5ης ΜΕΡΑΣ

Στους Αγιους Θεοδώρους εφτασε για την διανυκτέρευση της 5ης ημερας η Πορεία .Στον δρόμο απο Κόρινθο τους υποδέχονταν εργάτες απο βιομηχανίες που βρίσκονταν πάνω στον δρόμο της πορείας 

Ενθουσιώδη υποδοχή επιφύλαξαν στους οδοιπόρους από την Πάτρα οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια της «Μότορ -  Όιλ». Ο πρόεδρος του Σωματείου τους αποκάλεσε «μαχητές της ζωής» και διαβεβαίωσε πως την Κυριακή όλοι οι εργαζόμενοι των διυλιστηρίων θα παραστούν στο μεγάλο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα. Ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, ευχαρίστησε τους εργαζόμενους της «Μότορ - Όιλ» και τόνισε πως «αυτή η αμέριστη συμπαράσταση και μαζική στήριξη στον αγώνα μας, μας γεμίζει με αισιοδοξία και δύναμη».

Με παρατεταμένα χειροκροτήματα υποδέχτηκαν την πορεία οι εργαζόμενοι του εργοστασίου επεξεργασίας ξύλου «Μουρίκης» στα Ίσθμια. Όλοι οι εργάτες έχουν βγει από το εργοστάσιο και με το πανό τους που αναγράφει «Όχι άλλη ανεργία - Πλήρη δικαιώματα - Πλήρης εργασία» εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους.

Στη σύντομη στάση έγινε χαιρετισμός από το Σωματείο Εργαζομένων.

Την πορεία χαιρέτισε και ο Νίκος Αγγέλου, μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας της ΠΑΣΥ και πρόεδρος του Αγροτοκτηνοτροφικού Συλλόγου Αργολίδας. Οι συγκεντρωμένοι απάντησαν με το σύνθημα «Εργατιά - αγροτιά μια φωνή και μια γροθιά».

Πλήθος κόσμου τίμησε τους οδοιπόρους ενάντια στην ανεργία στην εκδήλωση υποδοχής που έγινε το απόγευμα της Πέμπτης στους Αγίους Θεοδώρους, τελευταίο σταθμό της σημερινής πέμπτης μέρας της μεγάλης πορείας.

Τους οδοιπόρους υποδέχθηκαν και χαιρέτησαν ο δήμαρχος Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων - Περαχώρας,Γιώργος Γκιώνης, ο δήμαρχος Σπάρτης Ευάγγελος Βαλιώτης, ο δήμαρχος Κορίνθου Αλέξανδρος Πνευματικός.Χαιρετισμούς έκαναν επίσης ο Γιώργος Γιαρίκας από το Σωματείο Συνταξιούχων Ηλεκτροτεχνιτών, ο Μαρίνος Πάτρας εκπρόσωπος του σωματείου εργαζομένων στον Δήμο Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων - Περαχώρας και ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων Μουσικού Σχολείου Κορίνθου Μενέλαος Μενελάου.

Στη συνέχεια μίλησε ο δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης ο οποίος ανάμεσα σε άλλα απεύθυνε κάλεσμα συμμετοχής στην μεγάλη συγκέντρωση - συναυλία που θα γίνει την Κυριακή 10 Απρίλη στο Σύνταγμα στις 6 μ.μ. και η οποία όπως είπε θα σηματοδοτήσει «το προσωρινό τέλος της μεγάλης πορείας. «Να είστε όλοι εκεί», είπε χαρακτηριστικά.

Η εκδήλωση συνεχίστηκε με ροκ μουσική από το συγκρότημα «Older of the black jacket», οι οποίοι ξεσήκωσαν τον κόσμο και με την μουσική, αλλά και με το κάλεσμα τους λέγοντας ότι οι αγώνες δίνονται στους δρόμους. «Δίνουμε το χέρι σε όσους σηκώνονται», είπαν καταχειροκροτούμενοι. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με δημοτικούς χορούς από το Χορευτικό Τμήμα της κοινότητας Αγίων Θεοδώρων.