Papa don’t preach

 Papa don’t preach

Η ρώμη έχει τόσο πολλές εκκλησίες-αξιοθέατα, που αν τυχόν έχεις στην ταξιδιωτική σου συντροφιά κάποιον αρχιτέκτονα, κολλημένο με τα κτίρια και το αντικείμενό του, μπορεί να σε σέρνει μαζί του από ιερό ναό σε ναό, να τρέχεις αλαφιασμένος να τους προλάβεις όλους και να σε βεβαιώνει στο τέλος πως είδατε μόνο τους πιο σημαντικούς, τα σοσάκια που λέγαμε στο λύκειο, αφού ξεπεράσει γελώντας διπλωματικά το σχόλιο πως μοιάζετε πλέον με γκρουπ γιαγιάδων προσκυνητριών που το ‘χουν βάλει τάμα να δούνε όλες τις εκκλησίες. Πάλι καλά που δεν πήγαμε με τα γόνατα δηλαδή. Κι ενώ σκέφτεσαι πως ούτε στην ελλάδα δεν πρέπει να έχεις μπει σε τόσους ναούς και πως η μόνη σχέση σου με το άθλημα (που το αποφεύγεις ευλαβικά, ακόμα και το πάσχα, που οι άλλοι πηγαίνουν για την κοινωνική σύμβαση και το τζέρτζελο) ήταν ο ιταλός ποδοσφαιριστής chiesa, που στα ιταλικά σημαίνει εκκλησία (άντε και ο iglesias στον ατρόμητο, για τον ίδιο λόγο), μπαίνει ο διάολος (δηλ ο θεός) μέσα σου και σου κολλάει ο ρυθμός από το τροπάρι που ψάλλουνε οι καπουτσίνοι, αλλά σε μια πιο ραπ εκδοχή: σά-ντα μαρία σάντα, σά-ντα μαρία σάντα…

Η βασική εξήγηση για την ύπαρξη τόσων σανταμαριών –μέχρι και μια σανταμαρία οδηγήτρια (που «ζει, ζει…») πετύχαμε- είναι μάλλον ότι κάπου πρέπει να βολευτούν και να χωρέσουν όλοι αυτοί οι κουκουλοφόροι καπουτσίνοι (μεταφραστικός πλεονασμός) που συρρέουν από κάθε καθολική γωνιά της γης. Και μόνο εδώ καταλαβαίνεις πλήρως πόσο κίβδηλο και ψευδεπίγραφο είναι το δίλημμα του συνθήματος «ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες», καθώς αποτελούν τις δύο συμπληρωματικές όψεις του νομίσματος της εξουσίας, που νίπτουν ή μία την άλλη και οι δυο μαζί τον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο· που οργανώνει φιλανθρωπικού χαρακτήρα παροχές, αλλά νίπτει με τη σειρά του τας χείρας του (δηλ την εκκλησία και το πολιτικό, κυβερνητικό προσωπικό) για τις πραγματικές αιτίες της κοινωνικής δυστυχίας.

Άσε που τώρα πλέον μπορείς να βρεις και μια αριστερά χωρίς γραβάτες, που να κάνει τη δουλειά πολύ καλύτερα από το γραβατωμένο προσωπικό και δεν χαϊδεύει πια τα αυτιά κουκουλοφόρων ή καπουτσίνων, αλλά της δεξιάς του κυρίου, των δικών μας ρασοφόρων, που συνεχίζουν τις χρυσοφόρες μπίζνες τους και γνωρίζουν καλά από πρώτο χέρι πως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε και οι διακηρύξεις του παππά και το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης τους αριστερούς. Κι άσε το αίτημα του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους να εκκρεμεί ως τη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού, που θα είναι επ-ανάσταση νεκρών κι αυτών που, κατά ζίζεκ, ξέχασαν να πεθάνουν, γιατί μόνο μια σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να προωθήσει στην πράξη άλυτα αστικοδημοκρατικά ζητήματα που χρονίζουν και κακοφορμίζουν.

Μέχρι τότε η εκκλησία παραμένει κράτος εν κράτει, ή μάλλον κρατίδιο εν κράτει, στην προκείμενη, εφόσον μιλάμε για το βατικανό και τη ρώμη. Αλλά πριν πούμε περισσότερα για αυτό, ας σημειωθεί παρενθετικά η ειρωνεία του πράγματος, με τόσες σανταμαρίες, να είναι ο σαν τζιοβάνι (λατεράνο) καθεδρικός της πόλης και ο σαν πιέτρο η πιο γνωστή και διαφημισμένη κιέζα (εκκλησία).

Δηλ όταν λες κρατίδιο, έχει και σύνορα; Όχι, αλλά αντί για συνοριοφύλακες, βρίσκεις μια σειρά αρπακτικά με.. πληροφορίες στη διαδρομή από το σταθμό του οκταβιανού μέχρι το βατικανό, που περιμένουν να σε τσιμπήσουν, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν να skip the line, να παρακάμψεις την ουρά της αναμονής, που όσο την πλησιάζεις (και προτού να τη δεις) αυξάνεται θεαματικά στα λόγια για να τρομάξεις και να πειστείς: δύο, τρεις, πέντε ώρες, ενώ στην πραγματικότητα δεν πρέπει να υπερέβαινε το μισάωρο (βαριά μία ώρα). Αλλά είναι πραγματικά απίστευτη η κοσμοσυρροή, με το λαό να πιάνει το μισό και παραπάνω του κύκλου (έλλειψης για την ακρίβεια) της επιβλητικής πλατείας. Ουρά υπάρχει ακόμα και στις τουαλέτες του βατικανού ή στα παγωτά που πουλάνε δίπλα, στην οδό του σάντο σπιρίτου (βοήθειά μας). Φρενίτιδα! Αλλά γιατί όχι; Στην ελλάδα σχηματίζαμε πολύωρες ουρές για να προσκυνήσουμε μία εικόνα της παναγίας (άξιον εστί). Ας βλέπουμε και τη δική μας καμπούρα, πριν βγάλουμε τους εαυτούς μας καλύτερους.

Καθώς λοιπόν οι συνοριοφύλακες είναι εκπαιδευμένα τσακάλια, τους αρκεί μια λέξη, για να καταλάβουν την εθνικότητά σου κι αρχίζουν να σου μιλάν σε σπαστά ελληνικά: «εσύ, έλατε, στάσου..» Μα πώς διάολο (πάλι αυτός) μας καταλαβαίνουν, μυρίζουμε θυμάρι και βασιλικό; Μα όχι, εμείς δεν είμαστε με τον εδες, εμείς είμαστε οι άλλοι. Α, si... prima volta sinistra, e? –Νο, no, fratello, camarata, αυτοί είναι seconda volta πασόκ. Θε μου τη δεύτερη φορά που θα ‘ρθω να ψηφίσω, όσα πασοκ κι αν λαχταρώ, δε θα ξαναγαπήσω. Άσε που η στάση otaviano για βατικανό στο μετρό –εκεί που όλα είναι πενταβρώμικα, σαν πράσινο 89’, που εμείς το ξεβρωμίσαμε- είναι αμέσως μετά από τη στάση cipro (τσίπρο), αν δε με απατά το παπικό αλάθητο.

Αλλά εμείς δεν παρακάμπτουμε τίποτα, προτιμάμε να hold the line, που τραγουδάνε και οι τότο, τη γραμμή κρατάμε και τους προσπερνάμε, αναθεωρητές δε γινόμαστε. Και δεν είμαστε και στο μαυσωλείο του λένιν, όπου η ουρά περιμένει μέσα στο τσουχτερό κρύο, αλλά μπορούσες να την παρακάμψεις αν είχες ειδική άδεια από τις σοβιετικές αρχές ή το κόμμα.

Ο άγιος πέτρος μπορεί να έχει πολλά αναγεννησιακά έργα-στοιχεία αλλά για μένα ήταν η πρώτη ουσιαστική επαφή και κατανόηση της έννοιας του μπαρόκ. Που, αν δεν κάνω κάποια χοντροκομμένη απλοποίηση, δίνει βάρος στην επίδειξη και τον εντυπωσιασμό, ως μια τελευταία προσπάθεια της φεουδαρχίας που σαπίζει να πιαστεί από το τρένο της ιστορίας και να επιβληθεί με ένα μεταβατικ(αν)ό πρόγραμμα. Όλες οι εκκλησίες της ρώμης είναι επιβλητικές, φορτωμένες με χιλιάδες αναμνήσεις, χρυσάφι, περίτεχνους θόλους, ζωγραφικούς πίνακες και γλυπτά για να προσελκύσουν με αυτόν τον τρόπο το ευρύ κοινό. Αλλά ο τελικός τους σκοπός δεν είναι να εξυμνήσουν τον άνθρωπο και το μεγαλείο του, που εν σοφία εποίησε όλα αυτά τα θαυμαστά έργα με πενιχρά μέσα και τεχνογνωσία, αλλά να κάνουν τον επισκέπτη να νιώσει μικρός κι ασήμαντος μπροστά στη θεία δύναμη, ένα ταπεινό, τιποτένιο σκουπίδι, που νιώθει τύψεις ακόμα και για την ύπαρξή του. Κι αν αυτό ισχύει μια φορά για κάποιες «συμβατικές» σαντα-μαρίες, στο βατικανό δε στοχεύουν να εντυπωσιάσουν απλώς τον απλό κι εύπιστο λαό, αλλά σε μια επίδειξη ρώμης (της ρώμης) που θα υποτάξει και τους τρανούς βασιλιάδες που (δε διαθέτουν απαραίτητα περισσότερη καλλιέργεια και γούστο από τους «κοινούς θνητούς» και) θα αιχμαλωτιστούν από το επιβλητικό θέαμα, για να γονατίσουν και να προσκυνήσουν τον πάπα.

Αυτό που μένει κατά την (τελείως υποκειμενική) γνώμη μου, είναι μια σχεδόν κιτς αίσθηση νεοπλουτισμού. Ο άγιος πέτρος μπορεί να διαθέτει μερικά πολύ αξιόλογα έργα, που το καθένα απ’ αυτά είναι αριστούργημα. Όλα μαζί όμως συνθέτουν μια υπερβολή, που το ποδοσφαιρικό της αντίστοιχο θα ήταν να θες να χωρέσεις πχ τρία σέντερ φορ και τρία δεκάρια στην ίδια ενδεκάδα, χωρίς καν έναν μακελελέ να τρέχει να τους καλύπτει.

Χαρακτηριστική για όσα λέγαμε παραπάνω είναι κι η ελληνική επιγραφή στον τρούλο του άγιου πέτρου, που δε μιλάει καν για ποίμνιο, αλλά για πρόβατα κι ερίφια: βόσκεις τα αρνιά σου, ποιμαίνεις τα πρόβατα.

Την εκκλησία πάντως μπορείς να την εκτιμήσεις και να την χαρείς καλύτερα αν ανέβεις στο εσωτερικό μέρος του θόλου και μετά στην οροφή του, εξωτερικά, σκαρφαλώνοντας 500 και βάλε σκαλοπάτια (μισό παλαμήδι, που λέει κι ο redfly), που σου προσφέρουν μια καλή ευκαιρία να ιδρώσεις και αρκετά καλές πιθανότητες πνευμονίας, καθώς βγαίνεις στον καθαρό αέρα να θαυμάσεις την επιβλητική θέα. Μη φυσάς δεν είναι απαραίτητο, μη φυσάς, θα κάτσω ένα τέταρτο.

Την περιγραφή του μουσείου του βατικανού και της καπέλα σιξτίνα, λέω να την αφήσω στο redfly, που περιηγήθηκε κάνα τετράωρο, αλλά πέρασε λέει σχεδόν τρέχοντας κάποια κομμάτια, δεν είδε τίποτα από την πτέρυγα των ετρούσκων, και αν τον αφήναμε μονάχο, ακόμα μέσα θα ήτανε.

Ανακεφαλαιώνοντας στον επίλογο, δε μπορεί να μη σημειώσει κανείς την απίστευτη βιομηχανία θρησκευτικού τουρισμού που έχει στηθεί από το βατικανό. Και δεν είναι κάτι καινούριο, που δεν το γνώριζες και δεν το είχες δει στην χώρα σου, αλλά φτάνει πραγματικά σε επίπεδα γραφικότητας, όταν πρέπει πχ να βάλεις μία μονέδα (κέρμα) για να ανάψεις ένα ηλεκτρονικό κεράκι (!) ή να φωτίσεις τη σκοτεινή γωνιά μιας εκκλησίας, που κρύβει κάποιο σπουδαίο έργο του καραβάτζιο ή κάποιου άλλου ζωγράφου (για δύο λεπτά και μετά πάλι από την αρχή, άλλο νόμισμα).

 Χώρια η απίστευτη σειρά προϊόντων με τον πάπα-φρανσίσκο (και τους προηγούμενους). Πάπας σε μπλουζάκια, σε κούπες, σε κονκάρδες, ημερολόγια, σημειωματάρια και καρτ ποστάλ, πάπας-καρικατούρα, έξω από καντίνες, σε κάθε τουριστική γωνιά, σε πάγκους πλανόδιων, σε διάφορες πόζες, να χαμογελά, να χαιρετά, να ευλογεί, να σκέφτεται, κτλ. Μόνο πάπα σε εσώρουχο δε βρήκαμε κι αυτό επειδή δεν το ψάξαμε, ίσως.

Ντάξει ρε φίλε, ποιος νομίζεις ότι είσαι δηλ, ο τόττι;

Πού κι αυτός είναι κάτι σαν παπικό είδωλο για την πόλη.

Στην τελική όμως αυτός έχεις την μπλάζι. Εσύ τι έχεις;

Εσύ, θα μου πεις, έχεις εκατομμύρια πιστούς με την ευφυΐα του τόττι. Και είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι για να διαιωνίζεις την κυριαρχία σου στην αιώνια πόλη και την οικουμένη.

Γελάει μαζί μας η Ιστορία…

 Γελάει μαζί μας η Ιστορία…

Φωτό: Ανδρέας Μπέλιας

Προσπαθώ  συχνά να δώσω στην Ιστορία ανθρώπινο πρόσωπο και κάθε φορά που το κατορθώνω, βλέπω μπροστά μου μια γυναίκα χωρίς ηλικία, με ανάκατα μαλλιά, να ξεκαρδίζεται στα γέλια. Δεν ξέρω αν είναι απ' αυτά που έχει ζήσει ή απ’ αυτά που σήμερα ζει. Μάλλον θα ναι κι από τα δύο μαζί. Η σύγκρουση που λένε στα σενάρια, η ανατροπή. Σίγουρα θα γελάει με τον εαυτό της, δηλαδή μ' εμάς. Γελάω κι εγώ μαζί της, δηλαδή με τον εαυτό μου, και δε θα παραξενευτώ αν δω να γελάει και το παρδαλό κατσίκι.

Διαβάζω ένα ρεπορτάζ στην εφημερίδα για τους Αλβανούς και νομίζω πως διαβάζω το βιογραφικό μου. Κυριακάτικα, λέει, κάθονται στο καφενείο της Ομόνοιας, όπου μαζεύονται και τα λένε. 'Ο,τι έκανα κι εγώ πριν από τριάντα οχτώ χρόνια στην Κολονία. Προτού δημιουργήσουμε ένα καφενείο για να τα λέμε, μαζευόμασταν και τα λέγαμε στο σταθμό των τρένων. Ή δεν τα λέγαμε, κοιταζόμασταν μόνο από μακριά και συνεννοούμασταν. Το πρόσχημά μας ήταν πως θέλαμε ν αγοράσουμε ελληνική εφημερίδα από το μοναδικό κιόσκι που τις πουλούσε και οι πιο συνεσταλμένοι την κρατούσαν ορθάνοιχτη στα χέρια σαν ελληνική σημαία. «Έλληνας είσαι, φίλε;».

Μπορεί να είχαμε την τύχη να καταφθάσει και κανένα τρένο από την πατρίδα φορτωμένο με καινούργιους. Μπορεί να είχαμε ακόμα μεγαλύτερη τύχη, να ‘φτανε κανένας συντοπίτης και να μαθαίναμε νέα για γνωστούς μας. Όπως φαινόμασταν εμείς τότε, φαίνονται οι Αλβανοί σήμερα. Αυτοί δεν έρχονται με τρένο, για να μαζεύονται στο σταθμό, έρχονται με τα πόδια και η Ομόνοια είναι το πηγάδι για να ξεδιψάσουν, να πέσουν μέσα και να πνιγούνε ή να τους πετάξουμε εμείς.

Μας κυνηγούν, λένε. Ό,τι έκαναν και σ' εμένα. Μαχαίρωνε κάποιος Ιταλός ένα συμπατριώτη του στο Μόναχο και την πλήρωνα εγώ στην Κολονία. Έκλεβε ένας Έλληνας πορτοφόλι στην άλλη άκρη της Γερμανίας και ψάχνανε τις τσέπες τις δικές μου. Μας εκμεταλλεύονται, ισχυρίζονται. Και σ’ εμένα το ίδιο κάνανε. Ο χειρότερος και στυγνότερος εργοδότης που είχα στη ζωή μου ήταν Έλληνας στη Φρανκφούρτη και μάλιστα σπουδαγμένος. Ήμουν χωρίς άδεια εργασίας, χωρίς άδεια παραμονής κι έκρινε σωστό να είμαι και χωρίς μισθό. Μου έδινε δέκα μάρκα κάθε Σάββατο -δούλευα και τα Σάββατα- όσα χρειαζόμουν για να πηγαινοέρχομαι και να του δουλεύω.

Πολλές φορές, πηγαίνοντας με φίλους μου να πιούμε μια μπίρα σε γερμανικά μαγαζιά, σηκώνονταν μερικοί άντρες και μας κλείνανε την είσοδο. Την είχαν την ατυχία αυτή όσοι ξένοι διέθεταν έντονα μεσογειακά χαρακτηριστικά. Ευτυχώς εγώ δεν τα διέθετα και δε μου κλείναν την πόρτα. Είχαν όμως και την τύχη, εξαιτίας αυτών των ίδιων χαρακτηριστικών, να τους ανοίγουν την πόρτα τους οι γυναίκες. Δυστυχώς εγώ δεν τα διέθετα και δε μου την άνοιγαν.

Οι γονείς μου παίρνουν σύνταξη από τη Γερμανία και κάθε πρωί βγαίνουν στο μπαλκόνι και λένε «ευχαριστώ» - ιδέα δεν έχω σε ποιον. Είκοσι τόσα χρόνια δούλευαν στο εργοστάσιο δίπλα δίπλα με Τούρκους. Το 1922 ο πατέρας μου ήρθε στη Θεσσαλονίκη από τη Σμύρνη, όπου οι Τούρκοι σφάξανε το δικό του πατέρα. Πρόσφυγες, με όλα τα δεινά της προσφυγιάς. Ακόμα και το όνομα άκουσα πως τους άλλαξαν. Ένας που ξέρει απ' αυτά μου είπε πως Σουργούνης στα τούρκικα σημαίνει πρόσφυγας, άστεγος, αλήτης, και το ελληνικό στόμα απέβαλε το γάμα.

ΤΟ 1940 πήγε στην Αλβανία να πολεμήσει τους Ιταλογερμανούς. «Μετά είκοσι έτη» δούλευε μαζί με τους Ιταλούς στη Γερμανία. Σήμερα ήρθαν οι Αλβανοί να δουλέψουν στην Ελλάδα. Τρελά πράγματα. Η Ιστορία γελάει και μαζί της γελάω κι εγώ. Κι επειδή εγώ είμαι ο τελευταίος που πρέπει να γελάει, υποπτεύομαι μήπως και είμαι εκείνο το παρδαλό κατσίκι.

Αντώνης Σουρούνης

[Το διήγημα με τίτλο «Γέλια» περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Αντώνη Σουρούνη «Κυριακάτικες ιστορίες», εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2002]

Λεβ Γιασίν, η «μαύρη αράχνη» της κόκκινης αρμάδας

  Λεβ Γιασίν, η «μαύρη αράχνη» της κόκκινης αρμάδας

25 χρόνια από το θάνατο του καλύτερου τερματοφύλακα του 20ου αιώνα.

Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές όλων των εποχών, ένας αθλητής που προπορεύτηκε της εποχής του, ο κορυφαίος -των κορυφαίων- τερματοφύλακας στον κόσμο για τον 20ο αιώνα και ίσως ο μεγαλύτερος στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο Λεβ Ιβάνοβιτς Γιασίν, έφυγε πρόωρα από τη ζωή (μόλις στα 60 του χρόνια) μια μέρα σαν σήμερα, στις 20 Μάρτη του 1990, αφήνοντας στη μνήμη των φίλων του ποδοσφαίρου μερικές από τις ομορφότερες στιγμές του αθλήματος και το όνομά του χαραγμένο με χρυσά γράμματα στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού.

Ο επονομαζόμενος και «μαύρη αράχνη» των γηπέδων ―εξαιτίας της εξ ολοκλήρου μαύρου χρώματος εμφάνισής του και της ικανότητάς του να «αιχμαλωτίζει» τις φάσεις μέσα στην περιοχή του και να εξουδετερώνει τους αντιπάλους του επιθετικούς― Λεβ Γιασίν γεννήθηκε στη Μόσχα στις 22 Οκτώβρη του 1929. Οι γονείς του ήταν εργάτες σε εργοστάσιο. Σε ηλικία 12 ετών, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου όταν ολόκληρος ο σοβιετικός λαός έχει ριχτεί στη μάχη ενάντια στον γερμανικό φασισμό που επελαύνει στην Ευρώπη, ο Λεβ πιάνει δουλειά σε εργοστάσιο παραγωγής πολεμικού υλικού. Παράλληλα έχει ξεκινήσει να παίζει ποδόσφαιρο και να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στην τοπική κοινωνία, ώσπου σε μια διοργάνωση αγώνων μεταξύ ομάδων εργοστασίων θα τραβήξει την προσοχή των ανθρώπων της Ντιναμό Μόσχας και θα πάρει μεταγραφή στη μεγάλη ομάδα.

Την πρώτη του εμφάνιση ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής θα την πραγματοποιήσει το 1949, σε έναν αγώνα που θα ήθελε να ξεχάσει για πάντα, αφού εξαιτίας της κακής απόδοσής του στάθηκε αφορμή να παροπλιστεί για τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ο νεαρός Λεβ δεν το έβαλε κάτω. Ασχολήθηκε σε υψηλό επίπεδο με το χόκει επί πάγου και μάλιστα με την ομάδα χόκει της Ντιναμό κατέκτησε το πρωτάθλημα Σοβιετικής Ένωσης το 1953!

Όμως ο Λεβ Γιασίν ήταν γεννημένος για το ποδόσφαιρο και καμιά άτυχη στιγμή, καμιά κακή απόδοση σε έναν αγώνα δεν θα μπορούσε να ανακόψει μια μεγάλη πορεία που θα κρατούσε 22 ολόκληρα χρόνια και στη διάρκεια της οποίας θα προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στον αθλητισμό της πατρίδας του και ο ίδιος θα κέρδιζε με το σπαθί του την ψηλότερη θέση στην κορυφή της παγκόσμιας αναγνώρισης και καταξίωσης.

Ο Γιασίν είχε την ικανότητα να «διαβάζει» τις κινήσεις του αντίπαλου επιθετικού, να αντιδρά με μεγάλη ταχύτητα και να αποτρέπει τον κίνδυνο από την εστία του, ενώ γινόταν φόβος και τρόμος στις ―για σεμινάριο― εξόδους του μακριά από το τέρμα και στις μονομαχίες «ένας εναντίον ενός». «Δεν θυμάμαι άλλον τερματοφύλακα στην ιστορία που να καταλάβαινε και να «διάβαζε» έτσι το παιχνίδι. Με το που άρχιζε από κάποια πλευρά η επίθεση του αντιπάλου, ο Λεβ έδινε ήδη οδηγίες στους αμυντικούς για το σημείο που αυτοί πρέπει να καλύψουν στον αγωνιστικό χώρο», θυμάται ο Βλαντίμιρ Πιλγκούι, αντικαταστάτης του Γιασίν κάτω από τα δοκάρια της Δυναμό Μόσχας.

Έμεινε στην ιστορία η περίφημη «πάσα Γιασίν» όταν, αφού αποσοβούσε τον κίνδυνο μπροστά στην εστία του ο Γιασίν πετώντας την μπάλα με το χέρι τροφοδοτούσε με μοναδική ακρίβεια τις αντεπιθέσεις της ομάδας του. Με μεγάλη επιτυχία υπερασπιζόταν τα δίχτυα του και στη διαδικασία του πέναλτι, έχοντας αποκρούσει περισσότερα από 150 στην καριέρα του.

Το 1956 κέρδισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες το χρυσό μετάλλιο και το 1960 το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Σαν μέλος της Σοβιετικής Ένωσης πήρε μέρος στις διοργανώσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1958 (αποκλείστηκε στον προημιτελικό από την Σουηδία), 1962 (αποκλείστηκε στον προημιτελικό από την Χιλή), και 1966 (τέταρτη θέση). Το 1970 ταξίδεψε στο Μεξικό για το Παγκόσμιο Κύπελλο όμως ήταν 40 ετών και ο ρόλος του ήταν πιο πολύ αυτός του βοηθού προπονητή παρά του παίκτη. 

Μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του την έκανε το 1963 ως μέλος της Μικτής Κόσμου απέναντι στην Εθνική Αγγλίας στο στάδιο Γουέμπλεϋ καθώς έκανε απίστευτες αποκρούσεις. Το τελευταίο του παιχνίδι το έδωσε στις 27 Μάη του 1971 σε ένα συμβολικό αγώνα στο στάδιο Λένιν της Μόσχας όπου μπροστά σε περισσότερους από 100.000 θεατές οι καλύτεροι παίκτες της Ντιναμό Μόσχας αντιμετώπισαν τη Μικτή Κόσμου (Εουσέμπιο, Μπόμπι Τσάρλτον, Γκερντ Μύλλερ κ.α.) σε ένα ματς που τελείωσε ισόπαλο 2-2.

[...]

25 χρόνια μετά το θάνατό του το αστέρι του Λεβ Γιασίν συνεχίζει να κρατά αμείωτη τη λάμψη του. Οι ενέργειές του στους αγωνιστικούς χώρους αποτελούν μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς και διδάσκονται στους νέους τερματοφύλακες, που αν και δεν τον είδαν ποτέ από κοντά να παίζει θα ήθελαν πολύ να του μοιάσουν. Ο τερματοφύλακας με τη μαύρη εμφάνιση, τα μαύρα γάντια και το μαύρο καπέλο, παραμένει και σήμερα αγαπητός στους Ρώσους και στους λαούς της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και σε εκατομμύρια ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταφέροντας την αύρα μιας εποχής όπου το ποδόσφαιρο ήταν περισσότερο παιχνίδι παρά εμπόρευμα και αντικείμενο στοιχήματος…

Αποσπάσματα από άρθρο του "οικοδόμου", που θα βρείτε ολόκληρο στο σάιτ "Ατέχνως"

Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα, μια τζατζίκι, μια πατάτες

 Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα, μια τζατζίκι, μια πατάτες

Η ρώμη είναι ίσως ιδανικός προορισμός για (εμάς) τους μη πολυταξιδεμένους, που σε όλη τη ζωή τους δεν έκαναν ταξίδια μακρινά, ούτε αγάπησαν το θηβαίο, ακολουθώντας πιστά τη λαϊκή παροιμία «της γάτας ο περίπατος μέχρι τον αχυρώνα» και φοβούνται τις μεγάλες και απότομες αλλαγές, που δε συνδέονται με κάποια κοινωνική επανάσταση ή, ακόμα χειρότερα, έρχονται να την υποκαταστήσουν, όπως για παράδειγμα η αλλαγή του 81’ και το σύγχρονο ροζ κακέκτυπό της.

Η σημερινή ανάρτηση εγκαινιάζει τα «ημερολόγια αυτοκρατορίας», μια σειρά κειμένων για ένα πρόσφατο ταξίδι (που δικαιολογεί και την πολυήμερη απουσία) της κε του μπλοκ και τις εντυπώσεις της από την πρωτεύουσα της γειτονικής χώρας (αγαπημένο κλισέ). Ελπίζω οι σφοι αναγνώστες να ανεχτούν την «περιαυτολογία» και να βρουν αρκούντως ενδιαφέροντα τα κείμενα αυτής της σειράς.

Μια σύντομη περιήγηση στην αιώνια πόλη (άλλο αγαπημένο κλισέ) αρκεί για να βρεις πολλές ομοιότητες με τα καθ’ ημάς και να θυμηθείς τη γνωστή φράση: ούνα φάτσα, ούνα ράτσα. Και από εκεί πια είναι ένας συνειρμός δρόμος ως το φασισμό και το ρατσισμό (αν κι ο πρώτος έχει μάλλον διαφορετική ετυμολογική ρίζα) την εμφάνισή κι ανάπτυξή τους στις δύο χώρες τον τελευταίο αιώνα, παρά το ισχυρό αντίβαρο του μαζικού κινήματος και των αγωνιστικών περγαμηνών των δύο λαών. Ο μουσολίνι, ο μεταξάς, ο παπαδόπουλος ή και πιο πρόσφατα, η λαβεντούζα, το φαρμακονήσι και η αμυγδαλέζα αφορούν την ίδια γειτονιά (του κόσμου). Όμορα κολαστήρια για της γης τους κολασμένους που αναζητούν μια υποφερτή «διέξοδο» από το μαρτύριο κι εμείς τους στέλνουμε στο πυρ το εξώτερο και τον εξαποδώ, χωρίς να συνειδητοποιούμε πως κατά βάθος βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι της επίγειας κόλασης.

Πού να τρέχεις τώρα να αναζητάς σοσιαλιστικούς παραδείσους και τη σοβιετική γη της επαγγελίας, εκεί που ενώνεται ο τίγρης λαός με τον ευφράτη και τις εύφορες αντικειμενικές συνθήκες. Αυτά εξάλλου ανήκουν στη δευτέρα παρουσία, οπότε κάλλιο να περιμένουμε τη λύση ως μάννα εξ ουρανού, από κάποιον άνωθεν σωτήρα.

Αν έρχεσαι λοιπόν με λεωφορείο από το τσιαμπίνο, το παλιό αεροδρόμιο της πόλης (κάτι σαν το ελληνικό, αλλά εν ενεργεία), η πρώτη σου εικόνα από τον τερματικό σταθμό της ανανίνα (το νι παχύ με προφορά γγ) μπορεί να είναι αυτοί ακριβώς οι κολασμένοι, που τους πετύχαμε σε ένα άθλιο υπαίθριο παζάρι (φλι μάρκετ) με αυτοσχέδιους πάγκους. Ή μάλλον όχι, η πρώτη εντύπωση έρχεται από αέρος και είναι μοναδική, κάτι σαν γρήγορη εναέρια τουρνέ στα βασικά αξιοθέατα, αν έχεις δηλ καλή θέση σε παράθυρο. Ενδιάμεσα έχεις την ευκαιρία να χαριεντιστείς με το διπλανό σου.

-Φτάνουμε.

-Α ναι; Τι βλέπεις;

-Επτά λόφους.

-Αλήθεια; Για να δω…

-Σοβαρέψου.

Κι ύστερα έρχεται η προσγείωση στο έδαφος και την πραγματικότητα. Κι αν ξύσεις κάτω από τη λαμπερή επιφάνεια της πόλης, βλέπεις πχ ένα παλιό μετρό, με πενταβρώμικους σταθμούς, όπου το σκέφτεσαι δυο και τρεις φορές, πριν ακουμπήσεις κάτω τα πράγματά σου. Ενώ οι συρμοί κινούνται "ανάποδα", ακολουθώντας το αγγλικό μοντέλο οδήγησης, από την αριστερή λωρίδα. Ενίοτε μάλιστα μπερδεύεσαι από την ανακοίνωση για την αποβίβαση και την πόρτα που τελικά θα ανοίξει.

-Από δεξιά; Αφού σινίστρα δεν είπε;

-Έλα ντε. Δεν είναι αριστερά κατά τη φορά της αμαξοστοιχίας;

-Μπα.. όχι. Αριστερά κατά τη φορά του σύριζα. Prima volta sinistra.

Ο οποίος θα δούμε τι σκοπεύει να κάνει με το αντίστοιχο τσιαμπίνο στην αθήνα, το δικό μας ελληνικό και το φιλέτο που έχουν βάλει τα μονοπώλια στο μάτι για... αξιοποίηση –ας το αφήσουμε έτσι, ως δημιουργική ασάφεια, αν και η γλώσσα του σώματος της κυβέρνησης έχει τη δημόσια περιουσία σε στάση αναμονής, στημένη στα τέσσερα, να περιμένει να περάσει κανείς να την… αξιοποιήσει.

Βάζεις κάτω λοιπόν τις ομοιότητες που σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν στο σπίτι σου. Ότι μπαίνεις με την παρέα σου στο συρμό και δεν είστε οι μόνοι που ακούγεστε στο βαγόνι, και γύρω-γύρω μουγγοθόδωροι. Η σχεδόν θεατρική εκφραστικότητα κι η χαρακτηριστική κίνηση που κάνουν, σαν μπουκιά, όταν διαμαρτύρονται εμφατικά, πχ οι ποδοσφαιριστές για τον καταλογισμό ενός οφσάιντ. Ο λαμπερός ήλιος που μπορεί να κάψει το πρόσωπο μάρτη μήνα. Οι άπειρες εκκλησίες, όπως στο μάθε παιδί μου γράμματα και την έκθεση του καλογερόπουλου (όνομα και πράγμα) για το χωριό του και τους ευάριθμους παπάδες που παράγει ως βασικό προϊόν. Τα πάμπολλα (που θυμίζει συνειρμικά ιταλική λέξη) χνάρια της ιστορίας στον ιστό της πόλης.

Κι από την άλλη: κάτι αναστροφές στη μέση του δρόμου κι η οδηγική συμπεριφορά ενός τυπικού ελληνάρα (mascara greco mascara), αν και σχεδόν πάντα θα βρεθεί κάποιος καλός σαμαρείτης να σταματήσει, για να περάσουν οι πεζοί. Τα σκουπίδια και η βρωμιά στους δρόμους των προαστίων έξω απ’ το ιστορικό κέντρο και τη βιτρίνα της πόλης. Τα αστικά λεωφορεία (πολλά εξ αυτών είναι κατακόκκινα σε αντίθεση με τα επίσημα ταξί που ‘ναι όλα λευκοφρουροί) με τις σπασμένες αναρτήσεις, που έχουν διαλυθεί στα πλακόστρωτα σοκάκια της ρώμης και σε κάνουν να φοβάσαι πως θα πέσει ο ουρανός (τους) στο κεφάλι σου. Το κλασικό (πιο πολύ και από καραβάτζιο) ποπόπιασμα στους τουρίστες, που τους βλέπουν σα θηράματα και γενικώς ζώα που θα καταπιούν αμάσητο ό,τι τους σερβίρουν. Το μποτιλιάρισμα, τα τσαντίρια εκτός κέντρου, τη φτώχια, τις κοινωνικές αντιθέσεις και την πόρκα μιζέρια των σύγχρονων ρωμαίων (καταταγείτε μας λέγανε).

Εντάξει, μπορεί να έχουν τρομερά μνημεία-αξιοθέατα και ωραίες κοκέτες γυναίκες (ή καλοντυμένους άντρες, αν το βλέπεις από άλλη σκοπιά), αλλά και στην αθήνα μπορείς να χαθείς και να μείνεις με ανοιχτό στόμα από τα αρχαία της, αν σε αφήσουν πχ κάπου στην πλάκα. Κι όσο για ανθρώπινη ομορφιά (και τα καθιερωμένα της πρότυπα δηλ, γιατί κατά τα άλλα είναι καθαρά υποκειμενική, όπως ο πλούτος για το βαρουφάκη, τον οποίο κάποιοι πχ θεωρούν ωραίο άντρα, και αυτός με τη σειρά του θεωρεί πως απευθύνεται σε πτωχούς τω πνεύματι και τον παίρνει να λέει ό,τι μουσμουλιά θέλει), αν πας στο κέντρο της θεσσαλονίκης ένα πρωί, θα χορτάσει το μάτι σου από φοιτήτριες ή/και τσιμισκούλες, που έχουν ντυθεί λες και έφυγαν μόλις από τα μπουζούκια. Εντάξει, και από εκκλησίες, άλλο τίποτα. Μπορεί οι σαράντα εκκλησιές να έχουν παραπλανητικό όνομα και μόνο μία εκκλησία, αλλά δεν χρειάζεται να πας πολύ μακριά, για να βρεις και τις υπόλοιπες τριάντα εννιά σε ακτίνα 1-2 χιλιομέτρων.

Συνεπώς ούνα φάτσα, ούνα ράτσα σε όλα, έτσι;

Όχι ακριβώς. Γιατί τίποτα δεν είναι σαν το σπίτι σου. Και τίποτα δεν παίζει με τις ευαίσθητες χορδές σου και δεν μπορεί να σε εκνευρίσει περισσότερο από αυτά που τρως κάθε μέρα στη μάπα. Έτσι που –αν δεν είσαι κρητίκαρος ή κάποιος άλλος με αντίστοιχο τοπικισμό για την ιδιαίτερη πατρίδα σου, που είναι η ομορφότερη στον κόσμο- να αντιστρέφεται ο μύθος της λαγομάν(δρ)ας και της κουκουβάγιας μάνας, που βλέπει το δικό της παιδί ως το πιο όμορφο απ’ όλα.

Η ρώμη μπορεί να έχει πολλά κοινά και παρόμοιες παθογένειες με την ελληνική πραγματικότητα, αλλά δεν μπαίνει κανένα θέμα σύγκρισης με τις δικές μας πόλεις. Έχει απίστευτες πλατείες, κλασικά κτίρια, ανοιχτούς χώρους. Κι είναι ένα ατελείωτο μουσείο με δωρεάν περιήγηση (παρά τη σχετικά ακριβή ζωή της) όπου τα εκθέματα έχουν φθαρεί πολύ λιγότερο στον χρόνο από τα δικά μας αρχαία (πέρα από όσα «κατέστρεψαν» αυτοί από μόνοι τους και τα έκαναν εκκλησίες), εμπλουτίστηκαν σημαντικά στην αναγέννηση και προστατεύτηκαν μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα να σε εντυπωσιάζει κάθε γωνιά του ιστορικού της κέντρου.

Το βασικό ερώτημα βέβαια είναι γιατί να μην είναι το ίδιο ωραία κι η καινούρια πόλη, με τα πολύ πιο σύγχρονα κι εξελιγμένα μέσα που διαθέτουμε σήμερα –και ούτε μπορούσαν να φανταστούν στην εποχή τους οι διάφοροι πάπες κι αυτοκράτορες, που έχτιζαν υπέρλαμπρα κτίρια και ναούς, αφήνοντας όμως το λαό τους να υποφέρει από την πείνα.

Οι λέξεις κλειδί για την απάντηση που γυρεύουμε είναι: άναρχο καπιταλιστικό σύστημα, σοσιαλιστικός κεντρικός σχεδιασμός, ικανοποίηση λαϊκών αναγκών. Σαν τις λέξεις για την καρτέλα, που είχε το τέλος κάθε ενότητας στο μάθημα της γλώσσας, προτού πάμε στο επόμενο.

   Tupac Amaru ΙΙ, o ηγέτης της μεγαλύτερης εξέγερσης ιθαγενών στη Λατινική Αμερική

Από Οικοδόμος στο Μαρ 21, 2015 Ιστορία

Επιμέλεια: Βαγγέλης Γονατάς //

Στις 19 Μαρτίου 1738,  γεννήθηκε στην Κάνας του Περού, ο  José Gabriel Condorcanqui, περουβιανός επαναστάτης, απόγονος των Ίνκας, τρισέγγονος του τελευταίου ένδοξου ηγεμόνα των Ίνκας  Tupac Amaru (I) που πέθανε το 1572.
Σπούδασε στους Ιησουίτες ( Colegio San Francisco de Borja ) και έκανε περιουσία ασχολούμενος με τις μεταφορές, την εξόρυξη και τη  γεωργία,  και εξ αυτού απόκτησε κύρος  ανάμεσα στους ινδιάνους και τους μιγάδες το οποίο του επέτρεψε να ηγηθεί της μεγαλύτερης  εξέγερσης ιθαγενών ενάντια στις ισπανικές αρχές του Περού το 1780, οργανώνοντας έναν στρατό από 6.000 ινδιάνους.
Με τον αγώνα του  ενάντια  στους φόρους, τα υποχρεωτικά δάνεια, τις αυθαιρεσίες και καταχρήσεις των ισπανών δικαστών, ήταν ο  πρώτος που απαίτησε την απελευθέρωση της Αμερικής από κάθε ξένη κυριαρχία και στις 16 Νοέμβρη του 1780  θέσπισε μεταξύ άλλων διάταγμα  για την κατάργηση της δουλείας των νέγρων, για πρώτη φορά στην ήπειρο.

Ο Condorcanqui  πήρε το όνομα του προγόνου του Tupac Amaru, και έγινε γνωστός ως Tupac Amaru II,  που έγινε σύμβολο της εξέγερσης κατά των ισπανών κατακτητών.
Το πρώτο στρατιωτικό απόσπασμα που στάλθηκε για να καταστείλει την εξέγερση ηττήθηκε από τον Tupac Amaru, o oποίος στη συνέχεια στράφηκε  προς την πόλη Cuzco, τότε πρωτεύουσα του Περού αλλά αποκρούστηκε από τα ισπανικά στρατεύματα.
Μετά από αυτό ο Agustín de Jáuregui, ο  (ισπανός) αντιβασιλέας του Περού έστειλε κατά του Tupac Amaru στρατό 17.000 ανδρών ενώ παράλληλα  έκανε κάποιες παραχωρήσεις στους ινδιάνους, με στόχο να αποθαρρύνει την εξέγερση.  Θεσμοθέτησε π.χ, μια ειδική  αίθουσα ακροάσεων όπου εξετάζονταν οι καταγγελίες των ιθαγενών, με στόχο να περιορίσει  την εξουσία των δικαστών.
Αυτή η τακτική απέδωσε και οδήγησε στην πτώση του Tupac Amaru, που αφού ηττήθηκε στην μάχη Checacupe (1781), παραδόθηκε από κάποιους δικούς του στους ισπανούς, οι οποίοι  τον οδήγησαν στην πρωτεύουσα  Cuzco, όπου τον δίκασαν και την εκτέλεσαν.

Ο ισπανός αντιβασιλέας  αφού τον υποχρέωσε να παρακολουθήσει την εκτέλεση ολόκληρης της οικογένειάς του, διέταξε  για παραδειγματισμό τον διαμελισμό του (και τελικά τον αποκεφαλισμό του)   και έστειλε  κάθε ένα κομμάτι από το σώμα του  στα  χωριά της περιοχής των ανταρτών, με σκοπό να καταστείλει την εξέγερση. Η οποία όμως, συνεχίστηκε για κάποιο χρονικό διάστημα ακόμη υπό την ηγεσία ενός ξαδέρφου και ενός  ανιψιού του Tupac Amaru και οδήγησε τελικά  σε κάποιες  μικρές μεταρρυθμίσεις.
Ωστόσο η μεγαλύτερη εξέγερση ιθαγενών της ηπείρου ενέπνευσε για πολλά χρόνια μετά τα κινήματα στη  Λατινική Αμερική. Στο Περού,  το κομμουνιστικής αναφοράς Επαναστατικό Κίνημα ΤΟΥΠΑΚ ΑΜΑΡΟΥ  (Túpac Amaru Revolutionary Movement-TARM) που έδρασε τη δεκαετία του 80, πήρε το όνομά του  από τον ιθαγενή ηγέτη. Η τελευταία του ενέργεια ήταν η κατάληψη το 1996   της ιαπωνικής Πρεσβείας στο Περού και η κράτηση για πάνω από τέσσερεις μήνες 72 αιχμαλώτων, που έληξε με την εισβολή και εκτέλεση των μαχητών του  TARM.
Όμως και το κίνημα Tupamaros που ιδρύθηκε τη  δεκαετία του 60 στην Ουρουγουάη, από το  οποίο προήλθε το σημερινό “Ευρύ Μέτωπο”  που κυβερνά σήμερα τη  χώρα, τίμησε τον ιθαγενή ηγέτη δίνοντας το όνομά του στην οργάνωση.

Τα ψίχουλα και οι πραγματικές ανάγκες

Τα ψίχουλα και οι πραγματικές ανάγκες

«Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ψηφίζεται ένα νομοσχέδιο που ικανοποιεί τις κοινωνικές ανάγκες των πολλών και όχι κάποιων λίγων και εκλεκτών», ισχυρίστηκε προχτές στη Βουλή ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, αναφερόμενος στο νομοσχέδιο «για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης»...
Αλήθεια; Για τις «κοινωνικές ανάγκες των πολλών» η κυβέρνηση «κούρεψε» με το εν λόγω νομοσχέδιο ακόμα και αυτά τα ψίχουλα που έταζε προεκλογικά για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας; Για τις «κοινωνικές ανάγκες των πολλών» από τα 1,3 δισ. ευρώ που προβλέπονταν στο περιβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» για τα μέτρα που περιλήφθηκαν στο νομοσχέδιο, το σχετικό κονδύλι τελικά συρρικνώθηκε στα μόλις 200 εκατ. ευρώ;
Για τις «κοινωνικές ανάγκες των πολλών» αποκλείεται ακόμα και από τα ψίχουλα του εν λόγω νομοσχεδίου η μεγάλη πλειοψηφία των φτωχών εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών; Για τις «κοινωνικές ανάγκες των πολλών» αποκλείονται από τις προβλέψεις του ακόμα και 4μελείς οικογένειες που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με 400 και κάτι ευρώ το μήνα;
Για τις «κοινωνικές ανάγκες των πολλών» ακόμα και τα ψίχουλα αυτά προς την ακραία φτώχεια η κυβέρνηση τα μεθόδευσε με τη μέθοδο του μοιράσματος της φτώχειας, δηλαδή ο λιγότερο φτωχός να πληρώνει για τον πιο φτωχό, αφήνοντας απείραχτο το κεφάλαιο;
Για τις «κοινωνικές ανάγκες των πολλών» η κυβέρνηση αρνήθηκε να κάνει αποδεκτές ακόμα και τις τροπολογίες που κατέθεσε στο νομοσχέδιο η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, μεταξύ άλλων για διαγραφή οφειλών των φτωχών νοικοκυριών προς τη ΔΕΗ, για αύξηση της μηνιαίας παροχής δωρεάν ρεύματος, για παροχή δωρεάν και πλήρους ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης για όλους, για παροχή ενός γεύματος ημερησίως στους μαθητές με δαπάνη του κρατικού προϋπολογισμού;

***

'Η μήπως όλα αυτά έγιναν σύμφωνα με τις ανάγκες των «λίγων και εκλεκτών», τις ανάγκες δηλαδή της αποπληρωμής «στο ακέραιο και εγκαίρως» ενός χρέους που δεν είναι του λαού (αλλά ακριβώς των «λίγων και εκλεκτών», των καπιταλιστών), τις ανάγκες της εγχώριας αστικής τάξης, που αποδείχθηκε ότι δεν «αντέχουν» ούτε τα ψίχουλα που υποσχόταν στο λαό προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ;
Και ποιο, αλήθεια, μέτρο ενάντια στα συμφέροντα των «λίγων και εκλεκτών» πήρε η κυβέρνηση, προκειμένου να δώσει έστω αυτά τα ψίχουλα σε περισσότερα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά που τα έχουν ανάγκη; Μήπως, για παράδειγμα, επέβαλε έστω καμιά έκτακτη εισφορά στο μεγάλο κεφάλαιο γι' αυτό το σκοπό; Ούτε για αστείο...
Και για να πάμε στο ακόμα σημαντικότερο: Από πότε οι κοινωνικές ανάγκες του λαού για δουλειά για όλους με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, για εξασφαλισμένη στέγη, ηλεκτροδότηση και θέρμανση, για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία και Υγεία κ.ο.κ., «ικανοποιούνται» (όπως λέει ο Αλ. Τσίπρας) με κουπόνια σίτισης, με επιδότηση μέρους του ενοικίου, με μια ποσότητα δωρεάν ρεύματος που απέχει από τις πραγματικές ενεργειακές ανάγκες των λαϊκών νοικοκυριών; Από πότε οι κοινωνικές ανάγκες του λαού «ικανοποιούνται» με τέτοιου είδους ψίχουλα, με διάρκεια 9 μηνών (και μετά βλέπουμε...) ακόμα και γι' αυτά τα εξαθλιωμένα λαϊκά νοικοκυριά που θα καταφέρουν να «πιάσουν» τα απαράδεκτα «εισοδηματικά» και «περιουσιακά» κριτήρια;
Καθαρές κουβέντες: Οι «κοινωνικές ανάγκες των πολλών» δεν μπορούν να ικανοποιηθούν όσο τον τεράστιο πλούτο που παράγουν τον καρπώνονται οι καπιταλιστές, όσο ο λαός δεν οργανώνει την πάλη του για την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών του και την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών του, την πάλη του ενάντια στο ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης.

«Δεν θα πάρουμε υφεσιακά μέτρα»

«Δεν θα πάρουμε υφεσιακά μέτρα»

Η χτεσινή δήλωση του πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα, ότι οι μεταρρυθμίσεις που η ελληνική κυβέρνηση θα καταθέσει στο επόμενο Γιούρογκρουπ δεν θα περιλαμβάνουν «υφεσιακά μέτρα» δεν αποτελεί διαβεβαίωση που απευθύνεται στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα, αλλά στους επιχειρηματικούς ομίλους, στο κεφάλαιο. Ουσιαστικά, δηλώνει ότι οι αναδιαρθρώσεις που θα πραγματοποιηθούν δεν θα δυσκολέψουν τις προσπάθειες για ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Το «όχι άλλα υφεσιακά μέτρα» είναι, άλλωστε, σύνθημα του ΣΕΒ και των άλλων εργοδοτικών ενώσεων. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η πολιτική που ακολουθήθηκε το προηγούμενο διάστημα ήταν αντιλαϊκή επειδή ήταν «υφεσιακή», επειδή δηλαδή από κάποιο σημείο και μετά η περιοριστική πολιτική, που ήταν αναγκαία για την αντιμετώπιση των μεγάλων ελλειμμάτων, έγινε βρόχος στο λαιμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, για να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική πρέπει να υπάρξουν αντι-υφεσιακά μέτρα, δηλαδή μέτρα, αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις που θα στηρίξουν την καπιταλιστική ανάπτυξη, με απλά λόγια τις επενδύσεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Εξαρτώντας έτσι την πιθανότητα βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων από την ανάκαμψη των κερδών των επιχειρήσεων. Αυτό και αν είναι διαφημιστική απάτη... Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι η ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου προϋποθέτει τσακισμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, υποβαθμισμένες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, προϋποθέτει τη διατήρηση όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου των προηγούμενων χρόνων.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι και πριν από την κρίση το επιχείρημα ότι θα μεγαλώσει η πίτα και ότι απ' αυτό το μεγάλωμα «κάτι παραπάνω» θα πάρει και ο εργαζόμενος δεν επιβεβαιώθηκε. Ακόμα και αν οι εργαζόμενοι ζούσαν σε πολύ καλύτερες συνθήκες σε σχέση με σήμερα, εντούτοις βίωναν μια σταδιακή αφαίρεση κατακτήσεων και δικαιωμάτων από τις αρχές ακόμα της δεκαετίας του 1990, πληρώνοντας ακριβά και το «μεγάλωμα της πίτας» που όντως υπήρξε και απόλαυσαν τα μονοπώλια. Από την άλλη, «μη υφεσιακά μέτρα» δεν σημαίνει ότι δεν θα είναι και αντιλαϊκά. Π.χ. οι περίφημες απαλλαγές από φόρους, εισφορές σε ασφαλιστικά ταμεία, μειώσεις στο ενεργειακό κόστος που διεκδικούν οι επιχειρήσεις προκειμένου να κάνουν επενδύσεις είναι μεταρρυθμίσεις που φορτώνουν το βάρος της ανάκαμψης στις πλάτες των εργαζομένων. Οποια απαλλαγή και διευκόλυνση γίνεται για το κεφάλαιο σημαίνει νέα βάρη για τους εργαζόμενους. Συνεπώς, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να «μαγεύονται» από τα ωραία λόγια και τις υποσχέσεις για μη υφεσιακά μέτρα. Το κύριο ζήτημα που πρέπει να συνειδητοποιηθεί είναι ότι στην κατεύθυνση της στήριξης της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ανάκτηση των απωλειών τους ούτε ικανοποίηση των αναγκών τους. Το τέλος της λιτότητας για το οποίο μιλάνε δεν αναφέρεται στους εργαζόμενους, που καλούνται υπομονετικά και «πατριωτικά» να στηρίξουν τη συγκυβέρνηση προσδοκώντας στη δευτέρα παρουσία λίγα ψίχουλα παραπάνω απ' αυτά που μοιράζουν στην ακραία φτώχεια. Βεβαίως, τις επόμενες μέρες θα ξεκαθαριστεί ακόμα καλύτερα το περιεχόμενο της αναλυτικής λίστας των μεταρρυθμίσεων που, σύμφωνα με πληροφορίες, εκτός από τη γνωστή λίστα Βαρουφάκη θα περιλαμβάνει και άλλα μέτρα, με δεδομένη την αντιλαϊκή κατεύθυνσή τους. Δεν πρέπει, λοιπόν, να χάνεται ούτε λεπτό από την οργάνωση της πάλης και διεκδίκησης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Σταδιακή κλιμάκωση και νέες προκλήσεις της κυβέρνησης του Κιέβου

Σταδιακή κλιμάκωση και νέες προκλήσεις της κυβέρνησης του Κιέβου

ΚΙΕΒΟ.--
Στην καταγγελία ότι το τελευταίο 48ωρο σημειώθηκαν από τις στρατιωτικές δυνάμεις της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου 32 επιθέσεις, προχώρησαν οι ρωσόφωνοι πολιτοφύλακες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Οι κινήσεις αυτές παραβιάζουν τη συμφωνία - συμβιβασμό της 12ης Φλεβάρη στο Μινσκ ανάμεσα στις δύο πλευρές και, σε συνδυασμό με τη φανερή κόντρα για την ερμηνεία της συμφωνίας σχετικά με την απόδοση ειδικού καθεστώτος στις δύο επαρχίες, δημιουργούν ένα νέο εκρηκτικό μείγμα στην ήδη εύθραυστη εκεχειρία.
Η πιο σοβαρή επίθεση σημειώθηκε την Πέμπτη το βράδυ, όταν, όπως κατήγγειλε ο αναπληρωτής επικεφαλής των πολιτοφυλακών του Ντονέτσκ, Εντουαρντ Μπασούριν, στην πόλη Αβντέφκα (κοντά στη γραμμή αντιπαράθεσης) στρατιωτικό όχημα που έφερε πολυβόλο άνοιξε πυρ κατά πολιτοφυλάκων, σκοτώνοντας 3 και τραυματίζοντας άλλους τόσους. Το περιστατικό καταγγέλθηκε με έντονο τρόπο στον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) που επιβλέπει την εκεχειρία. Επίσης, ο Μπασούριν ανέφερε επίθεση του ουκρανικού στρατού στο χωριό Σιρκίνο, κοντά στη Μαριούπολη, παρότι το χωριό αυτό δεν ελέγχεται από τους πολιτοφύλακες, και μεγάλη κινητικότητα αρμάτων μάχης.
Ταυτόχρονα, ο λεγόμενος Πρόεδρος της αυτοαποκαλούμενης Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ, Αλεξάντερ Ζακχρατσένκο, δήλωσε ότι η συμφωνία του Μινσκ δεν θα εφαρμόζεται εφόσον η κυβέρνηση του Κιέβου την παραβιάζει. Και ανέφερε ότι η κίνηση του ουκρανικού Κοινοβουλίου να μην αναγνωρίσει τις αρχές στις δύο αυτοαποκαλούμενες Λαϊκές Δημοκρατίες, για την πολιτική διαδικασία που προβλέπει η συμφωνία για συνταγματική αλλαγή, ειδικό καθεστώς αυτονομίας και διενέργεια τοπικών εκλογών, είναι ένδειξη ότι επιδιώκεται η υπονόμευσή της.

Νέες προκλήσεις της κυβέρνησης του Κιέβου

Ακόμα χτες έγινε γνωστό ότι οι λεγόμενοι «εκπαιδευτές» σύμβουλοι των ΗΠΑ που συμμετέχουν στα γυμνάσια του ουκρανικού στρατού στις δυτικές περιοχές θα φτάσουν στα τέλη Μάρτη τους 780 (από 300 που είχαν ανακοινωθεί αρχικά), ενώ ο Ουκρανός Πρόεδρος, Πέτρο Ποροσένκο, επανέφερε και πάλι την πρόθεση της κυβέρνησής του να ζητήσει την αποστολή «ειρηνευτικών» δυνάμεων του ΟΗΕ και της ΕΕ για να επιβληθεί η συμφωνία. Επίσης, δήλωσε σε συνέντευξή του στο πρακτορείο «Euronews» ότι «ΕΕ και ΝΑΤΟ είναι οι εταίροι της Ουκρανίας και μπορούμε να ζητήσουμε τη συμβολή τους». Πάντως σημείωσε με νόημα ότι η απόφαση για ειρηνευτική αποστολή στο Συμβούλιο Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ θα συναντήσει βέτο και θα πρέπει πάλι να συζητηθεί σε επίπεδο των δυνάμεων που συμμετείχαν και στη συμφωνία του Μινσκ. Σχετικά με τη Ρωσία ήταν χαρακτηριστική η φράση του: «Μετά την προσάρτηση της Κριμαίας και μετά την κατάληψη του Ντονμπάς το μεταπολεμικό σύστημα ασφάλειας στον κόσμο δεν λειτουργεί. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί, δυστυχώς, ένα από τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών έγινε επιτιθέμενο», ισχυρίστηκε, επιχειρώντας να κρύψει την ιμπεριαλιστική επέμβαση που έγινε στη χώρα του από τους «φιλειρηνιστές» συμμάχους της ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ στην αντιπαράθεση με την καπιταλιστική Ρωσία.
Επίσης, ο πρωθυπουργός Α. Γιατσενιούκ επιμένει ότι θα απελευθερωθούν τα «κατεχόμενα εδάφη με κάθε τρόπο» Ολα αυτά δείχνουν ότι ρίχνεται συνεχώς «λάδι στη φωτιά» για να κλιμακωθεί η σύγκρουση.

Παρέμβαση της Ρωσίας στον ΟΗΕ

Στοιχείο της αντιπαράθεσης είναι και η υποβολή αιτήματος από τη Ρωσία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για ένα σχέδιο απόφασης με το οποίο γίνεται έκκληση η ουκρανική κυβέρνηση να «αρχίσει άμεσα διαβουλεύσεις» με τους πολιτοφύλακες στην Ανατολική Ουκρανία για τη διοργάνωση τοπικών εκλογών στις περιοχές που ελέγχουν.
Αν και δεν βγήκαν πολλά από την κεκλεισμένων θυρών συνεδρίαση, με βάση διαρροές, στο σχέδιο απόφασης προτείνεται το ΣΑ να «εκφράσει την ανησυχία του για την καθυστέρηση στην εφαρμογή της παραγράφου της συμφωνίας του Μινσκ που προβλέπει τη διαβούλευση για τη διενέργεια τοπικών εκλογών». Το κείμενο είναι σαφής απάντηση στην κίνηση του ουκρανικού Κοινοβουλίου που θέτει όρους για απόδοση καθεστώτος αυτονομίας.
Επίσης, έγινε γνωστό ότι σε αντιπερισπασμό η Λιθουανή πρεσβευτής ζήτησε να γίνει συζήτηση για «το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κριμαία», από τη συζήτηση αυτή όμως απείχαν τόσο η Ρωσία όσο και άλλα τρία μέλη του ΣΑ (η Κίνα, η Βενεζουέλα και η Αγκόλα).
Χτες επίσης το ζήτημα των κυρώσεων στη Ρωσία συζητήθηκε χωρίς να αποφασιστεί επέκτασή τους αλλά επανεξέταση τον Ιούλη ανάλογα με την πορεία εφαρμογής της συμφωνίας του Μινσκ. Ακόμα είχε προγραμματιστεί μια συνάντηση στις Βρυξέλλες για το ζήτημα της Ενέργειας ανάμεσα στη Ρωσία, στην Ουκρανία και την ΕΕ για τον καθορισμό της τιμής του ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ουκρανία, για το λεγόμενο καλοκαιρινό πακέτο μετά την 1η Απρίλη.