14 Δεκ 2013

Ο ΔΣΕ σημειώνει μια τακτική νίκη και προκαλεί αναταραχή στο αντίπαλο στρατόπεδο 56

Ο ΔΣΕ σημειώνει μια τακτική νίκη και προκαλεί αναταραχή στο αντίπαλο στρατόπεδο





Οι πολεμικές συγκρούσεις του ΔΣΕ με τον κυβερνητικό στρατό δε γνώρισαν ανάπαυλα μετά τη μεγάλη μάχη του Γράμμου και τον ελιγμό των αντάρτικων δυνάμεων στο Βίτσι. Απεναντίας, ο στρατός της κυβέρνησης των Αθηνών συνέχισε τις επιχειρήσεις του, με σκοπό τη συντριβή του Δημοκρατικού Στρατού. Ετσι, είναι σωστό να θεωρήσει κανείς ότι οι πολεμικές συγκρούσεις στο Βίτσι αποτελούν την τελική φάση των συγκρούσεων στο Γράμμο.

Ο συσχετισμός δυνάμεων

Σ' όλη τη διάρκεια της μάχης του Γράμμου, στην περιοχή του Βίτσι, υπήρχαν οι εξής δυνάμεις του ΔΣΕ: Μια ταξιαρχία 500 μαχητών, με διάταξη στην Μπέλα Βόντα ως το Πισοδέρι. Η 18η ταξιαρχία, αποτελούμενη από 900 περίπου μαχητές που είχε διάταξη στα υψώματα Βίγλα - Πλατύ - Κούλα, ως την κύρια κορυφή του Βίτσι. Και, τέλος, μια ταξιαρχία από 700 περίπου μαχητές που είχε διάταξη στο συγκρότημα Μάλι Μάδι. Στις δυνάμεις αυτές, μετά τον ελιγμό από το Γράμμο, προστέθηκαν περίπου 6.500 με 7.000 μαχητές. Συνολικά, οι δυνάμεις του ΔΣΕ που έδωσαν τη μάχη στο Βίτσι ήταν περί τις 9.000 μαχητές.

Ο κυβερνητικός στρατός διέθεσε τις εξής δυνάμεις: Την 15η Μεραρχία με τις 46, 63 και 73 ταξιαρχίες της. Την 53η ταξιαρχία της 1ης Μεραρχίας, την 33η ανεξάρτητη Ταξιαρχία που φρουρούσε τη Φλώρινα και την 3η ορεινή Ταξιαρχία που αποτελούσε και την εφεδρική δύναμη του Β` Σώματος Στρατού. Το σύνολο των δυνάμεων του κυβερνητικού στρατού που ρίχτηκε σ' αυτήν τη μάχη ήταν περί τις 25.000 άνδρες. Ακόμη, χρησιμοποιήθηκαν 7 πεδινές πυροβολαρχίες, 2 πυροβολαρχίες μέσων πυροβόλων, σχεδόν όλη η αεροπορία και πολλά τανκς. Οπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν συντριπτικός σε βάρος του Δημοκρατικού Στρατού.

Τακτική νίκη του ΔΣΕ


Ο κυβερνητικός στρατός επιχείρησε να δώσει το κύριο χτύπημα στις δυνάμεις του ΔΣΕ στο συγκρότημα του Μάλι Μάδι, χωρίς όμως επιτυχία. Οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού αμύνθηκαν ηρωικά και τη νύχτα 9 προς 10 Σεπτεβρίου του 1948 πέρασαν στην αντεπίθεση, υποχρεώνοντας τον αντίπαλο σε άτακτη υποχώρηση, προκαλώντας του σοβαρές απώλειες και αποκομίζοντας άφθονο πολεμικό υλικό. Η 22η Ταξιαρχία του κυβερνητικού στρατού διαλύθηκε και τα τμήματά της πλημμύρισαν πανικόβλητα την Καστοριά.

Η επιτυχία αυτή του ΔΣΕ θα μπορούσε να είναι ακόμη μεγαλύτερη, στρατηγικής σημασίας νίκη, αν υπήρχαν οι απαραίτητες εφεδρείες που θα επέτρεπαν επιχειρήσεις για κατάληψη του χώρου της Καστοριάς και της Φλώρινας.

Η τακτική νίκη του ΔΣΕ στο Βίτσι προκάλεσε αναταραχή στο αντίπαλο στρατόπεδο, όπου και λήφθηκαν μεγάλης έκτασης εκκαθαριστικά μέτρα. Να τι λέει σχετικά ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος στο βιβλίο του "Αντισυμμοριακός Αγών" (σελ. 453): "Ούτω ολόκληρος η ιεραρχία της 22ας Ταξιαρχίας εγένετο υπαίτιος της διαλύσεως των τμημάτων της και του καταπλημμυρισμού της Καστοριάς διά πανικόβλητων φυγάδων. Και έπρεπε να εξέλθουν συνεργεία εκ των μετόπισθεν της Καστοριάς, διά να περισυλλέξουν ράκη από απόψεως ηθικού και να λειτουργήσουν στρατοδικεία, μόνο κατά των οπλιτών, δι' επιβολήν κυρώσεων προς παραδειγματισμόν". Αναφερόμενος στις αιτίες της ήττας του κυβερνητικού στρατού στο Βίτσι, ο Ζαφειρόπουλος, μεταξύ άλλων, υπογραμμίζει ότι αυτή η ήττα οφείλεται "εις την κατάπτωσιν του ηθικού, οφειλομένην εις τη σωματικήν κόπωσιν του στρατιώτου και εις την ψυχικήν κατάπληξιν την οποίαν υπέστη εκ της διαπιστώσεως εις Βίτσι ότι ο συμμοριτισμός υφίστατο εν πλήρει δράσει και ακμή, εν αντιθέσει προ ό,τι ελέχθη εις αυτόν μετά την πτώσιν του Γράμμου και εγένετο πιστευτόν, ότι ο συμμοριτισμός εξέλειψε πλέον. Επαυσε πλέον ο στρατιώτης να έχη εμπιστοσύνην εις τον εαυτόν του, προς τα όπλα του, προς τους συναδέλφους του, προς τον ηγήτορά του και εκυριαρχείτο από δυσπιστίαν προς τον εαυτόν του και προς όλους" (στο ίδιο, σελ. 456).

Για ανακρίσεις και στρατοδικεία, μετά την ήττα του κυβερνητικού στρατού, μιλάει και ο στρατηγός Θρ. Τσακαλώτος, ο οποίος γράφει σχετικά για την επίδραση που αυτή είχε: "Ο συμμοριτισμός, πληγείς καιρίως εις τον Γράμμον, κατόρθωσε να αναδιοργανωθή εις το Βίτσι και να γίνεται απειλητικός όχι μόνον εις την περιοχήν ταύτην, αλλά και εις όλην τη χώραν, όπου διετήρη ακόμη μικράς εστίας εν δράσει, λόγω της αγκιστρώσεως των δυνάμεών μας εις Βίτσι. Η πλάστιγξ ήρχισε να κλίνη εις βάρος των εθνικών δυνάμεων" (Θρ. Τσακαλώτου: "40 χρόνια στρατιώτης της Ελλάδος", τόμος β`, σελ. 165).

Τέλος, ο Ε. Αβέρωφ στο βιβλίο του "Φωτιά και Τσεκούρι" (σελ. 368) γράφει για το θέμα: "Οι άνδρες πέταξαν τα όπλα τους και, καταληφθέντες από πανικό, εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και έσπευσαν προς την Καστοριά. Στις παρυφές της πόλεως, τμήματα με καλό ηθικό, που είχαν εν τω μεταξύ ειδοποιηθή, έφραξαν το δρόμο των φυγάδων. Συνελήφθησαν από τη Στρατιωτική Αστυνομία και παραπέμφθησαν αμέσως σε έκτακτα στρατοδικεία, δηλαδή σε δικαστήρια που αποτελούντο πρωτίστως από αξιωματικούς μη ανήκοντες στη στρατιωτική δικαιοσύνη, συνήθως από αξιωματικούς εν εκστρατεία. Εβδομήντα οκτώ φυγάδες εξετελέσθησαν εκείνες τις ημέρες. Ηταν όλοι μαχηταί του Γράμμου".

Ακόμη και ο Βαν Φλιτ...

Στη συνέχεια, ο Ε. Αβέρωφ αναφέρεται και σε άλλα μέτρα που πήρε το κυβερνητικό στρατόπεδο και οι Αμερικανοί για την ανόρθωση του στρατού τους. Αναφέρει σχετικά: "Ο Σοφούλης, παρά τα 88 του χρόνια, πήγε αεροπορικώς στην Καστοριά, επισκέφθηκε τα τμήματα, μίλησε στους στρατιώτες. Ο υπουργός των Στρατιωτικών, ένας από τους καλύτερους βουλευτάς του Λαϊκού Κόμματος, ο Γεώργιος Στράτος, και ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου έκαμαν το ίδιο. Ο αρχηγός της Αμερικανικής Αποστολής Βαν Φλιτ, που είχε παρακολουθήσει και όλες τις μάχες, τους εμιμήθη. Ο τελευταίος όμως παρά λίγο να δημιουργήση ένα σοβαρό επεισόδιο. Στην Καστοριά, σε συγκέντρωση ανώτερων αξιωματικών, κατηγόρησε το Στρατό ότι χρησιμοποίησε την αμερικανική βοήθεια χωρίς να συντρίψει τον εχθρό, και διερωτήθη αν δεν έμενε πλέον στους Αμερικάνους παρά να αναχωρήσουν... Ευτυχώς για τον Στρατό, οι ανησυχίες έφτασαν πολύ πιο πέρα από τον στρατηγό Βαν Φλιτ. Περί τα μέσα Οκτωβρίου, ο υπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο Τζορτζ Μάρσαλ, που διέθετε τόσο κύρος, συνοδευόμενος από τον Αμερικανό υπουργό Εθνικής Αμύνης και αρκετούς βοηθούς του, έφθανε στην Αθήνα για να εξετάση επί τόπου την κακή πορεία των επιχειρήσεων. Ο γράφων πιστεύει ότι γνωρίζει πως η ερώτηση "πρέπει να φύγουμε;", αν και τους ήταν ενοχλητική, είχε τεθή από ορισμένους υψηλά ισταμένους Αμερικανούς. Αλλά η απάντηση του Μάρσαλ υπήρξε κατηγορηματική: δεν έπρεπε να φύγουν" (στο ίδιο, σελ. 393 - 394).

Η δράση του ΔΣΕ σε άλλες περιοχές

Στο διάστημα της μεγάλης μάχης στη Βόρεια Πίνδο και στο χώρο του Βίτσι, οι δυνάμεις του ΔΣΕ ανέπτυξαν αξιόλογη δραστηριότητα στις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας. Συνοπτικά αυτή η δραστηριότητα έχει ως εξής: Η ταξιαρχία των σαμποτέρ του ΔΣΕ, με επικεφαλής τον Α. Αγγελούλη (Βρατσάνος), ανέπτυξε σαμποταριστική δράση στο υψίπεδο της Κοζάνης, προκαλώντας καταστροφές στις συγκοινωνίες του αντιπάλου, παρακωλύοντας σοβαρά τη μεταφορά εφοδιασμού και έμψυχων δυνάμεών του στο μέτωπο, προκαλώντας πτώση του ηθικού των φαντάρων. Στη Θεσσαλία, τμήματα της 1ης Μεραρχίας τον Αύγουστο και Σεπτέμβρη του 1948 πραγματοποίησαν επιτυχείς επιθέσεις σε χωριά και κωμοπόλεις της περιοχής (Ζάρκο, Τσιότι, Φαρκαδώνα κ.ά.), ενώ χτύπησαν με επιτυχία και αστικά κέντρα. Στις 23 - 24/8 μπήκαν στα Τρίκαλα, στις 5 - 6/9 κατέλαβαν τον Τύρναβο και στις 14 με 15/9 μπήκαν στην Αγιά. Ακόμη χτυπήθηκαν η Καλαμπάκα και η Λάρισα. Τη δράση αυτή στη Θεσσαλία διεύθυνε ο Κ. Καραγιώργης.

Κατά τη διάρκεια της μάχης στο Βίτσι, ο κυβερνητικός στρατός επιχείρησε την τρίτη εκστρατεία του για την κατάληψη του ορεινού όγκου Μουργκάνα της Βορειοδυτικής Ηπείρου. Η επίθεση, σύμφωνα με τις κυβερνητικές πηγές, έγινε με τις 74, 75 και 76 ταξιαρχίες της 8ης Μεραρχίας, την 35η ταξιαρχία της 10ης Μεραρχίας, 4 τάγματα Εθνοφρουράς, μια ίλη ιππικού, ενώ χρησιμοποιήθηκαν και 60 πυροβόλα. Οι δυνάμεις του ΔΣΕ ήταν 4 τάγματα. Η εκστρατεία αυτή του κυβερνητικού στρατού άρχισε στις 28 Αυγούστου 1948 και τελείωσε στις 16/9 του ιδίου έτους. Ο ΔΣΕ αμύνθηκε σκληρά και ηρωικά, αλλά στο τέλος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την περιοχή. Οι δυνάμεις του στις 16 προς 17 Σεπτέμβρη ελίχθηκαν προς τα Ζαγόρια κι από κει στο Γράμμο.

Στην Πελοπόννησο, με επικεφαλής τον Στέφανο Γκιουζέλη, ο ΔΣΕ ανέπτυξε αξιόλογη δραστηριότητα. Να πώς περιγράφει αυτή τη δραστηριότητα ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος στο βιβλίο του "Αντισυμμοριακός Αγών" (σελ. 502): "Η αλλαγή της καταστάσεως, ήτις εδημιουργήθη εκ των επιτυχιών των συμμοριακών δυνάμεων, εδημιούργησεν ευνοϊκάς συνθήκας δι' αποφασιστικοτέραν δράσιν και ανάπτυξιν του συμμοριτισμού. Πράγματι, εσυνεχίσθη η δράσις του συμμοριτισμού εις όλην την έκτασιν της Πελοποννήσου. Ωργανώθησαν σαμποτάζ εις τας οδικάς και σιδηροδρομικάς αρτηρίας, με αποτέλεσμα τη συχνήν διακοπήν των συγκοινωνιών. Εξετελέσθησαν επιτυχώς επιχειρήσεις, διά των οποίων εγένεντο κύριοι μεγάλων περιοχών. Ούτω διά των μαχών Παπαδούς και Κρεσταίνων και διά της καταλήψεως της Ανδριτσαίνης εκυριάρχησαν εις την περιοχήν της Ολυμπίας. Διά των μαχών εις τα Καβάσιλα, Λεχαινά, Ανδραβίδα περιόρισαν τας εθνικάς δυνάμεις εις τα δύο κέντρα του Πύργου και της Αμαλιάδος του Νομού Ηλείας. Διά της μάχης της Χαλανδρίτσης επεκράτησαν εις την Αχα`ϊαν και επεξέτειναν τη δράσιν των μέχρι των προθύρων των Πατρών. Εις την ορεινήν Κορινθίαν εξουδετέρωσαν ορισμένα σημεία στηρίγματος και επεξέτειναν τον έλεγχόν των μέχρι Κορίνθου - Αργους - Ναυπλίου. Εξησφάλισαν εις τη Νότιον Πελοπόννησον την πρωτοβουλίαν μετά τας επιτυχίας των εις τη Βόρειον Πελοπόννησον και τας μάχας του Μαλέβο και της Νεδούσης του Ταϋγέτου".

Αναγκαία διευκρίνιση

Μια επιστολή της Ηρώς Μπαρτζώτα


Από την Ηρώ Μπαρτζώτα, σύντροφο του Βασίλη Μπαρτζώτα, πήραμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω σημείωμα, σχετικά με το αφιέρωμα για τα 50χρονα του ΔΣΕ, ευχαριστώντας την ταυτόχρονα για την παρέμβασή της.

"Αγαπητοί σύντροφοι,

στο 50ό μέρος του δημοσιεύματος "Για τα 50 χρόνια του ΔΣΕ", αναφέρεται ένα άρθρο, που δημοσιεύτηκε ανυπόγραφο στο περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός", τεύχος 9/1949. Το άρθρο είναι το κεντρικό του τεύχους αυτού με τίτλο: "Η εξέλιξη της κατάστασης και τα καθήκοντα του ΔΣΕ". Ως πιθανός συγγραφέας αναφέρεται ο Ν. Ζαχαριάδης.

Η αλήθεια είναι ότι συγγραφέας είναι ο Βασίλης Μπαρτζώτας. Σας στέλνω φωτοτυπημένες σελίδες από ένα τετράδιο, που άφησε ο Β. Μπαρτζώτας, όπου αναφέρονται ό,τι έχει γράψει στη ζωή του, από το 1927 ως το 1979. Αυτό για την ιστορική αλήθεια και μόνο.

Χρόνια σας πολλά και πολλές επιτυχίες για το καλό του λαού μας.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Ηρώ ΜΠΑΡΤΖΩΤΑ".



Αθέλητες ομολογίες των αντιπάλων του ΔΣΕ 55

Αθέλητες ομολογίες των αντιπάλων του ΔΣΕ





Οι αντίπαλοι του ΔΣΕ έκαναν ό,τι πέρναγε από το χέρι τους, για να διαστρεβλώσουν το πραγματικό νόημα και τα μηνύματα της μάχης του Γράμμου, να συκοφαντήσουν την αξία του Δημοκρατικού Στρατού, τα ιδανικά και την ανιδιοτέλεια των μαχητών του. Ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος σε μια προσπάθειά του να μειώσει το Δημοκρατικό Στρατό και να εναρμονιστεί με τα προπαγανδιστικά ψεύδη της μετεμφυλιακής περιόδου γράφει για τους πολιτικούς επιτρόπους του ΔΣΕ και για το σύνολο των μαχητών του γενικότερα: "Οι Πολιτικοί Επίτροποι ήσαν τα πρόσωπα, επί των οποίων εστηρίζετο η συνοχή των τμημάτων και η παρακολούθησις του ηθικού των συμμοριτών και τέλος διά του πιστολίου επέβαλον την τρομοκρατίαν, ενέπνεον τη θέλησιν της κομμουνιστικής ηγεσίας και οδηγούν στη μάχη, δίκην προβάτων προς σφαγήν, τα άβουλα και απρόθυμα, βιαίως στρατολογηθέντα άτομα". (Βλέπε: "Αντισυμμοριακός Αγών", σελίδες 415 - 416). Ο ίδιος, όμως, όταν χρειάζεται να περιγράψει τις μάχες που έγιναν στη Βόρεια Πίνδο το 1948, αντιφάσκοντας με τον εαυτό του ανατρέπει τους παραπάνω ισχυρισμούς του. Να τι λέει στο βιβλίο του, "Ο αντισυμμοριακός αγών", στη σελίδα 389: "Συνεχής αγών σώματος προς σώμα, διαδοχή εκατέρωθεν αντεπιθέσεων και κατ' επανάληψιν εναλλαγή κυριότητος των υψωμάτων Νικολέρι (1348) - Κουπάγκα - Γκούρα ήσαν τα χαρακτηριστικά γεγονότα του 6ήμερου σκληρού και πολυδάπανου τούτου αγώνος... εν συμπεράσματι, εκατέρωθεν υπήρχε φρενίτις αντιστάσεως και επιθέσεως". Επίσης, στη σελίδα 379, περιγράφοντας τις μάχες από τα υψώματα Ζούζουλης μέχρι το Ταμπούρι του Σμόλικα (12/7-4/8/1948) αναφέρει: "Τα κύρια χαρακτηριστικά της φάσεως ταύτης είναι οι σκληροί μετωπικοί αγώνες, προς κατάληψιν ισχυρώς οργανωμένων τοποθεσιών. Η ισχυρά αντίδρασις των συμμοριτών διά πείσμονος αμύνης και ισχυρών αντεπιθέσεων, προς εξασφάλιση των απειλουμένων ζωτικών χώρων του συνόλου της τοποθεσίας των. Η ανεπάρκεια των δυνάμεων κρούσεως (II και X Μεραρχίαι), διά βαθείαν και ταχείαν εκμετάλλευσιν του ρήγματος Ταλλιάρου προς παρεμπόδισιν συνενώσεως των δυνάμεων Σαμαρίνης μετά τοιούτων του Γράμμου. Αι αισθηταί απώλειαι Αξιωματικών και οπλιτών, αίτινες εμείωσαν τη μαχητικότητα των μονάδων".

Απ' όλα αυτά οφείλει να αναρωτηθεί κανείς πώς ήταν δυνατόν οι μαχητές του ΔΣΕ δίνοντας τέτοιες μάχες, σώμα με σώμα - όπως ο ίδιος ο Ζαφειρόπουλος λέει - να ήταν ταυτόχρονα άβουλα και απρόθυμα άτομα που πήγαιναν σαν πρόβατα στη σφαγή με την απειλή του περιστρόφου του Πολιτικού Επιτρόπου; Φαίνεται πως ο αντικομμουνισμός της περιόδου του εμφυλίου - αλλά και μετά - πέραν των άλλων, κατάφερε να δημιουργήσει κι αυτή την κατηγορία των ομολογουμένως ιδιόρρυθμων στη συμπεριφορά... προβάτων!!!

Για τη σφοδρότητα των μαχών και τη μαχητικότητα του ΔΣΕ έχει γράψει και ο Θρ. Τσακαλώτος. Συγκεκριμένα λέει: "Οι συμμορίτες αμύνονται σθεναρώς εφ' όλου του μετώπου των. Τα ναρκοπέδια υπήρξαν το φόβητρο και Διοικήσεων και διοικουμένων. Το ηθικό κατρακυλά. Επί 40 ημέρες ματαίως καταβάλλονται προσπάθειαι διασπάσεώς των. Η Ανώτατη Ηγεσία προ της γενικής καθηλώσεως, υπό την πίεσιν της ανάγκης μελετά την αναθεώρησιν του σχεδίου της. Η κοινή γνώμη είναι ανάστατος" (Βλέπε: "40 Χρόνια Στρατιώτης... ", τόμος Β`, σελίδα 125). Παρουσιάζοντας αυτό το απόσπασμα του στρατηγού Τσακαλώτου, μαζί με τα υπόλοιπα προαναφερθέντα του Ζαφειρόπουλου, δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστα όσα λέγονται περί συμμοριτών και συμμοριτισμού. Αναμφίβολα, η χρησιμοποίηση αυτών των χαρακτηρισμών από τους στρατηγούς δεν είναι τίποτε άλλο από αυτοεξευτελισμός τους. Και τούτο γιατί αν πραγματικά ο ΔΣΕ ήταν ένα συνονθύλευμα συμμοριτών και όχι πραγματικός εθνικοαπελευθερωτικός - επαναστατικός στρατός, τότε οι στρατηγοί του κυβερνητικού στρατού, που τον πολεμούσαν 70 ολόκληρες ημέρες στο Γράμμο, χωρίς ουσιαστικά να καταφέρουν να τον νικήσουν πρέπει να θεωρηθεί πως ήταν πιο ανίκανοι για πόλεμο από τους νεοσύλλεκτους φαντάρους που διοικούσαν. Να σε τι αυτοεξευτελισμό οδηγούσε τα επίλεκτα στρατιωτικά της στελέχη η ντόπια αντίδραση και οι ξένοι προστάτες της - δίκην αντικομμουνιστικής προπαγάνδας - με τους ισχυρισμούς περί συμμοριτών και κατσαπλιάδων.

Καταλήγοντας στην παράθεση κρίσεων των αντιπάλων του ΔΣΕ για τη μάχη του Γράμμου αξίζει να αναφέρουμε τι λέει ο Ζαφειρόπουλος στο προαναφερόμενο βιβλίο του (σελίδα 424) για την εικόνα που είχαν τα πράγματα μετά τον ελιγμό του ΔΣΕ στο Βίτσι: "Η έγκαιρος εγκατάλειψις του Γράμμου - σημειώνει - και η έγκαιρος πλαισίωσις του Βίτσι ενεφάνησαν την παραδοξότητα ταύτην ως αποτέλεσμα της ηθικής καταστάσεως των αντιπάλων: Ο συμμοριτισμός ο ηττηθείς εις τον Γράμμον να έχη ανώτερον ηθικόν από τας εθνικάς δυνάμεις, αίτινες υπήρξαν οι νικηταί του Γράμμου".

Ο απολογισμός των απωλειών


Οπως έχουμε ήδη προαναφέρει ο στρατηγός Τσακαλώτος υπολογίζει πως οι απώλειες του κυβερνητικού στρατού στη Μάχη του Γράμμου ήταν "υπέρ τας 14.000 εκτός μάχης". Ο Ζαφειρόπουλος όμως δίνει τα εξής στοιχεία: "Απώλειαι: Αύται υπήρξαν υπερβολικαί και μάλιστα εις αξιωματικούς και προσήγγισαν διά μεν τους αξιωματικούς το 9%, διά δε τους οπλίτας το 13%. Εν λεπτομερεία ανήλθον: α) Αξιωματικοί: Νεκροί 109. Τραυματίαι 287. Αγνοούμενοι 9. Σύνολον 505. β) Οπλίται: Νεκροί 1123. Τραυματίαι 5.285. Αγνοούμενοι 332. Σύνολον 6740.

Αι απώλειαι των συμμοριτών δεν υπολείφθησαν των εθνικών δυνάμεων, ανελθούσαι εις νεκρούς μετρηθέντας 3.128, συλληφθέντας 590 και παραδοθέντας 1600. οι τραυματίαι καθ' υπολογισμόν εκυμαίνοντο εις 4.500" (Δ. Ζαφειρόπουλου: "Ο Αντισυμμοριακός Αγών", σελίδα 430)

Στο περιοδικό του ΔΣΕ "Δημοκρατικός Στρατός" (τεύχος Σεπτεμβρίου του 1948) δίνονται οι εξής απώλειες του κυβερνητικού στρατού στη μάχη του Γράμμου: Νεκροί 5.125, τραυματίες 16.000, αιχμάλωτοι 439, αυτόμολοι 98, λιποτάχτες 1.200. Σύνολο 22.862.

Απ' όσα παραθέσαμε - και με δεδομένο ότι σε κάθε πόλεμο η μία πλευρά εξογκώνει τις απώλειες της άλλης και ελαχιστοποιεί τις δικές της - οφείλουμε να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις:

- Ο Στρατηγός Τσακαλώτος υπολογίζει τις απώλειες του κυβερνητικού Στρατού (νεκρούς τραυματίες κλπ.) σε πάνω από 14.000. Ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος είναι πιο φειδωλός. Δίνει σύνολο απωλειών σε αξιωματικούς και οπλίτες 7.245. Τέλος, ο ΔΣΕ ανεβάζει αυτές τις απώλειες στις 22.862. Η αλήθεια συνεπώς πρέπει κατά προσέγγιση να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο νούμερο που δίνει ο Τσακαλώτος και σ' αυτό που δίνει ο ΔΣΕ. Και αναμφίβολα αυτές οι απώλειες δεν είναι μόνο του στρατού, αλλά και των χωροφυλάκων και των ΜΑΥδων που πήραν μέρος στη μάχη.

- Το μέγεθος των απωλειών του ΔΣΕ που εμφανίζει ο Ζαφειρόπουλος είναι τερατώδικο για τους εξής λόγους: Αν προσθέσει κανείς τα νούμερα που παραθέτει βγαίνει ένας αριθμός απωλειών 9.818 ανδρών σε νεκρούς, τραυματίες κ.ο.κ. Με δεδομένο ότι η παρατακτή δύναμη του ΔΣΕ στο Γράμμο ήταν περίπου 8.600 άνδρες, αν δεχτούμε τους αριθμούς που παραθέτει ο Ζαφειρόπουλος προκύπτει το εξής εξωφρενικό και ταυτόχρονα γελοίο: Ο ΔΣΕ φέρεται να έχασε στο Γράμμο (τέθηκαν δηλαδή με τον ένα ή άλλο τρόπο εκτός μάχης) όλη τη μάχιμη δύναμή του και επιπλέον 1.200 μαχητές!!!



Ο ΔΣΕ μετά το Γράμμο

Αλλαγές στην ηγεσία και τη διάρθρωση


Μετά τη μάχη στο Γράμμο και τον ελιγμό των δυνάμεων του ΔΣΕ στο Βίτσι, ο Μ. Βαφειάδης απαλλάχτηκε από τα καθήκοντα του αρχηγού του ΔΣΕ και στάλθηκε στη Σοβιετική Ενωση για ανάρρωση και ξεκούραση. Για το τι πραγματικά συνέβη έχουν γραφτεί πολλά. Λέγεται ότι προς το τέλος της μάχης ο Βαφειάδης έπαθε νευρικό κλονισμό. Ο ίδιος κατά καιρούς είχε διαψεύσει αυτή την εκδοχή και ενεφάνιζε την απομάκρυνσή του από την ηγεσία του ΔΣΕ ως αποτέλεσμα συγκρούσεών του με τον Ζαχαριάδη.

Για το θέμα αυτό, ο Β. Μπαρτζιώτας - που τότε ήταν πολιτικός επίτροπος στο ΓΑ του ΔΣΕ - γράφει στο βιβλίο του "Εξήντα χρόνια Κομμουνιστής" (σελ. 290 - 291) πως όντως ο Βαφειάδης έπαθε νευρικό κλονισμό και σε μία από τις κρίσεις του άρχισε να πυροβολεί εναντίον αξιωματικού του Δημοκρατικού Στρατού. Για νευρικό κλονισμό του Βαφειάδη μιλάει και ο Δ. Βλαντάς ("Εμφύλιος Πόλεμος 1945 - 1949", Γ` τόμος, Β` ημίτομος, σελ. 157 - 158), αναφέροντας ανάμεσα στα άλλα και το επεισόδιο με τους πυροβολισμών, για το οποίο μιλάει ο Μπαρτζιώτας. Ο Βλαντάς, όμως, θεωρεί πως ο Βαφειάδης δεν έπαθε - αλλά παρίστανε ότι έπαθε - νευρικό κλονισμό "για να μην βρεθεί στον ΔΣΕ κατά την ήττα του". Μαρτυρίες που κάνουν λόγο για νευρικό κλονισμό του Μάρκου έχουν δώσει κι άλλοι πέραν των προαναφερομένων. Αλλά και ο ίδιος ο Μάρκος, μιλώντας στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, το Γενάρη του 1949, παραδέχεται επί της ουσίας ότι η συμπεριφορά του δημιούργησε πρόβλημα. Συγκεκριμένα - αν και αρνήθηκε ότι η κατάστασή του δικαιολογούσε αντικατάσταση από τη θέση του αρχηγού του ΔΣΕ - παραδέχτηκε το επεισόδιο με τον αξιωματικό του Δημοκρατικού Στρατού, χωρίς να μπαίνει σε λεπτομέρειες και έκανε λόγο για επίσκεψή του σε γιατρό του ΔΣΕ που τον εξέτασε ("5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, 1949 - Εισηγήσεις - Αποφάσεις - Λόγοι", μόνο για εσωκομματική χρήση, σελ. 139 - 140). Ανεξαρτήτως πάντως του τι πραγματικά συνέβη και σε ποια κατάσταση βρέθηκε ο αρχηγός του ΔΣΕ, οφείλουμε να σημειώσουμε πως - πέραν των όποιων διαφωνιών που μπορεί να υπήρχαν - η απαλλαγή του Βαφειάδη από τη θέση του αρχηγού του ΔΣΕ δεν έχει σχέση με τις διαφωνίες του, πολύ περισσότερο, με αυτές που ο ίδιος ενεφάνισε αργότερα. Το πιο πιθανό είναι ότι σ' αυτήν την αλλαγή - εκτός της προσωπικής του κατάστασης - συνέβαλαν και οι γενικότεροι σχεδιασμοί αλλαγών στη διάρθρωση του Δημοκρατικού Στρατού, τους οποίους έθεσε σε εφαρμογή εκείνο το διάστημα η ηγεσία του κινήματος.

Στις 26/8/1948 συνεδρίασε το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με τη συμμετοχή των Ν. Ζαχαριάδη, Β. Μπαρτζιώτα, Δ. Βλαντά, Λ. Στρίγκου και του Γ. Βοντίτσιου - Γούσια που τότε δεν ήταν ακόμη μέλος του οργάνου. Στη συνεδρίαση αυτή, το ΠΓ συζήτησε τη μάχη στη Β. Πίνδο, καθώς και τα πολιτικά και στρατιωτικά διδάγματα και συμπεράσματα που έβγαιναν απ' αυτήν. Για το θέμα αυτό, βγήκε απόφαση που φέρει για συνωμοτικούς λόγους την παραπλανητική ημερομηνία 25/8/1948 (βλέπε ολόκληρη την απόφαση: "Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ", τόμος 6ος, σελ. 276 - 284). Ακόμη το ΠΓ συζήτησε και το θέμα της ηγεσίας του ΔΣΕ μετά την απαλλαγή του Μ. Βαφειάδη και κατέληξε ότι στο εξής ο ΔΣΕ θα διοικείται από συλλογική ηγεσία - ονομάστηκε Ανώτατο Πολεμικό Συμβούλιο - με επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη. Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, προωθήθηκαν αλλαγές σ' όλο το μήκος και το πλάτος του ΔΣΕ που αποσκοπούσαν στη μετατροπή του σε τακτικό στρατό.

Η νέα διάρθρωση του ΔΣΕ

Η νέα διάρθρωση του ΔΣΕ ήταν η εξής:

- Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ με το 1ο, 2ο, 3ο Επιτελικά Γραφεία και βοηθητικές υπηρεσίες.

- Ανώτατο Πολεμικό Συμβούλιο του ΔΣΕ, με πρόεδρο τον ΓΓ του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδη.

Κάτω από τις άμεσες διαταγές του έχει τις ακόλουθες μονάδες:

- Σχολή Αξιωματικών του ΓΑ του ΔΣΕ, με διοικητή τον συνταγματάρχη Πύραυλο.

- Ταξιαρχία σαμποτέρ του ΓΑ του ΔΣΕ, με διοικητή τον αντισυγματάρχη Βρατσιάνο.

- Επιλαρχία ιππικού με διοικητή τον ταγματάρχη Νέστορα.

- Μοίρες πυροβολικού του ΔΣΕ.

- Κλιμάκιο του Γενικού Αρχηγείου της Νότιας Ελλάδας (ΚΓΑΝΕ), με διοικητή τον αντιστράτηγο Καραγιώργη.

1η Μεραρχία Θεσσαλίας - Διοικητής Γιώτης

2η Μεραρχία Ρούμελης - Διοικητής Διαμαντής

3η Μεραρχία Πελοποννήσου - Διοικητής Γκιουζέλης

6η Μεραρχία Κ. Μακεδονίας - Διοικητής Πετρής

7η Μεραρχία Αν. Θράκης - Διοικητής Λασάνης

8η Μεραρχία Ηπείρου - Διοικητής Αρβανίτης

9η Μεραρχία Καστοριάς - Διοικητής Παλαιολόγος

10η Μεραρχία Καστοριάς - Διοικητής Υψηλάντης

11η Μεραρχία Φλώρινας - Διοικητής Σκοτίδας

24η Ταξιαρχία Καϊμακτσαλάν - Διοικητής Αμύντας

- Διάφορα ανεξάρτητα αντάρτικα τμήματα του ΔΣΕ σε Κρήτη, Ικαρία, Σάμο, κλπ.

("Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ", τ. έκτος, σελ. 545 - 546)



Η 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ

Στη διάρκεια της μάχης του Γράμμου, στις 28 με 29 Ιούλη του 1948, συνήλθε σε Σώμα η 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Στις εργασίες της πήραν μέρος 19 μέλη της ΚΕ και της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του Κόμματος. Κύριο θέμα της ολομέλειας ήταν "η πολεμική και πολιτική κατάσταση και τα καθήκοντα του ΚΚΕ". Την εισήγηση έκανε ο Μ. Βαφειάδης. Επίσης η ολομέλεια συζήτησε ως ειδικό θέμα της την "απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, σχετικά με την κατάσταση στο ΚΚ Γιουγκοσλαβίας".

Παίρνοντας υπόψιν τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε η ολομέλεια, μπορούμε να κατανοήσουμε το υπεραισιόδοξο πνεύμα που χαρακτηρίζει τις αποφάσεις της, αλλά και το άγχος για εξασφάλιση έμψυχου υλικού υπέρ του ΔΣΕ, που οδηγεί σε αυστηρές και εκτός πραγματικότητας κρίσεις για τις οργανώσεις των πόλεων του Κόμματος (γι' αυτές έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενο μέρος του αφιερώματος). Στην πολιτική της απόφαση, η ολομέλεια "εκφράζει το θαυμασμό της και χαιρετίζει επαναστατικά τους ήρωες μαχητές, μαχήτριες και αξιωματικούς της Βόρειας Πίνδου και ολόκληρο το ΔΣΕ". Κρίνοντας όμως την κατάσταση στη χώρα, εκτιμάει ότι "το τέλος του μοναρχοφασισμού είναι πιο κοντά από κάθε άλλη φορά" κι ότι "το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και ο μοναρχοφασισμός ποτέ δεν περνούσαν τέτοια ολόπλευρη κρίση που την κύρια πηγή της έχει στα χτυπήματα που τους καταφέρνει ο ΔΣΕ. Το μοναρχοφασισμό - υπογραμμίζεται στην απόφαση - από παντού τον κυκλώνει η χρεοκοπία. Ποτέ η αντικειμενική κατάσταση δεν ήταν τόσο ευνοϊκή για να χτυπηθεί αποφασιστικά η μοναρχοφασιστική ληστρική σφηκοφωλιά".

Ως κύρια αδυναμία του Κόμματος, η ολομέλεια εκτιμάει την κατάσταση των κομματικών οργανώσεων στις πόλεις. Στην πολιτική απόφαση υπογραμμίζεται: "Η βασική και κύρια αδυναμία, που παρουσιάζει το ΚΚΕ, μέσα στις τόσο ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες, βρίσκεται στο ότι δεν κατορθώσαμε να συντρίψουμε την οπορτουνιστική συνθηκολόγηση και τις ταλαντεύσεις μέσα στις κομματικές οργανώσεις, πρώτ' απ' όλα των πόλεων... Η 4η Ολομέλεια διαπιστώνει ότι η καθυστέρηση του κινήματός μας στις πόλεις αποτελεί μια απ' τις πρωταρχικές και βασικές αδυναμίες μας. Οι κομματικές οργανώσεις και οι κομμουνιστές σε Αθήνα - Πειραιά - Θεσσαλονίκη - Βόλο - Καβάλα και σε άλλες μεγάλες πόλεις, δεν πραγματοποίησαν τα καθήκοντα που τους έβαλε η 3η Ολομέλεια (και το γράμμα του ΠΓ προς τις κομματικές οργανώσεις και τα μέλη του ΚΚΕ σε Αθήνα - Πειραιά - Θεσσαλονίκη και τις άλλες πόλεις της χώρας), όσο και οι κατοπινές κομματικές αποφάσεις".

Επίσης στην πολιτική απόφαση της Ολομέλειας γίνονται μια σειρά εκτιμήσεις για τα προβλήματα του Κόμματος και του ΔΣΕ και καταγράφονται οι στόχοι για το ξεπέρασμά τους. Τέλος, υπογραμμίζεται ότι "στο Γράμμο ο ΔΣΕ ανοίγει τον τάφο του μοναρχοφασισμού και της ξενικής κατοχής" και γίνεται έκκληση να βρεθούν όλες οι δυνάμεις στις επάλξεις (ολόκληρη η πολιτική απόφαση της Ολομέλειας: "Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ", τόμος 6ος, σελ. 268 - 273). Οπως προαναφέραμε, η 4η Ολομέλεια συζήτησε πάνω στην απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών για το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας. Με την απόφαση αυτή του Γραφείου Πληροφοριών, που λήφθηκε στις 28 Ιούνη του 1948, το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας τέθηκε εκτός του ΙΝΦΟΡΜΠΙΡΟ και κατηγορήθηκε - μεταξύ άλλων - για απομάκρυνση από το μαρξισμό - λενινισμό και για εσφαλμένη πολιτική στα ζητήματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής (Βλέπε: "Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ", τόμος Α`, σελ. 593). Με απόφασή της, η 4η Ολομέλεια ενέκρινε την απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών. Αυτή η απόφαση της ολομέλειας δε δόθηκε τότε στη δημοσιότητα, λόγω της "ιδιόρρυθμης θέσης του ΚΚΕ και του κινήματος απέναντι στη Γιουγκοσλαβία". Η απόφαση ανακοινώθηκε εσωκομματικά και ενημερώθηκε για το περιεχόμενό της και τη συνολικότερη στάση του Κόμματος και το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας (βλέπε ολόκληρη την απόφαση: "Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ", στο ίδιο, σελ. 274 - 275).






Η πορεία του ΚΚΕ μετά το 1988

Η πορεία του ΚΚΕ μετά το 1988




Σήμερα η κε του μπλοκ αναδημοσιεύει ένα ακόμα απόσπασμα από το κείμενο του πγ της κετουκε στο τρέχον τεύχος της κομεπ, για την «πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του κκε». Πρόκειται για το τελευταίο μέρος του κειμένου και περιλαμβάνει τις εκτιμήσεις του πγ για τη στρατηγική του κόμματος από το 88’ ως και τις μέρες μας, με την προγραμματική επεξεργασία του 19ου συνεδρίου. Ο τίτλος του κειμένου είναι δικός μου, όπως άλλωστε και ο χρονικός διαχωρισμός. Επέλεξα να τα αναδημοσιεύσω γιατί θεωρώ ότι αφορούν μία πολύ σημαντική περίοδο με κρίσεις και συμπεράσματα για την πορεία του κόμματος, που διατυπώνονται για πρώτη φορά –σε τέτοια έκταση και με τόση σαφήνεια τουλάχιστον- κι αξίζει συνεπώς να σημειωθούν και να αναδειχθούν.

Παραλείπω συνειδητά το ενδιάμεσο κομμάτι, που είναι ίσως και το πιο ουσιαστικό μέρος, για τα ιδεολογικά-θεωρητικά προβλήματα στην προγραμματική αντίληψη του κόμματος μεταξύ των δύο κρίσεων του 68’ και του 91’. Η αναδημοσίευση αυτή (που είναι κι η τελευταία) δεν έχει το νόημα να αποτρέψει τον αναγνώστη να αγοράσει της κομεπ, αλλά αντιθέτως να του εγείρει το ενδιαφέρον για να την πάρει και να διαβάσει προσεκτικά ολόκληρο το κείμενο. Καλή ανάγνωση.

-.-.-

Η απόφαση της Ολομέλειας της Κε του Δεκέμβρη του 1988 επικύρωσε το πόρισμα της ομάδας εργασίας ΚΚΕ-ΕΑΡ, το εκτίμησε ως μια πρώτη προσέγγιση ανάμεσα στα δύο κόμματα σε βασικά θέματα, με συγκλίσεις που επιτεύχθηκαν με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Εκτιμούσε ότι μπορούσε να συμβάλει στη διαμόρφωση μιας προγραμματικής διακήρυξης των δυνάμεων της Αριστεράς και της προόδου, που θα έβαζε τις βάσεις ενός συνασπισμού μακράς πνοής, αποτελούσε επίσης κείμενο προετοιμασίας του εκλογικού προγράμματος, με τη συμβολή των απόψεων και των ιδεών όλων των δυνάμεων που θα έπαιρναν μέρος σ’ αυτόν (σελίδα 147 των ντοκουμέντων «Από το 12ο στο 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ»).

Σημειωνόταν επίσης ότι το κοινό πόρισμα της ομάδας εργασίας ΚΚΕ-ΕΑΡ διέρρευσε από την επιτροπή που το επεξεργαζόταν πριν να έλθει στο ΠΓ και στη συνέχεια στην ΚΕ για συζήτηση κι απόφαση. Αποτελεί κι αυτό ένα δείγμα, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα, για το πώς οι οπορτουνιστές μέσα κι έξω από το Κόμμα προσπαθούσαν να το φέρουν προ τετελεσμένων γεγονότων. Δεν είναι βέβαια ζήτημα του παρόντος κειμένου η συζήτηση για τα γενικά και ειδικά προβλήματα που συνδέθηκαν και με τη διαδικασία συγκρότησης του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου».

Κάτω από το παραπάνω πρίσμα, στις εκλογικές αναμετρήσεις της περιόδου 1989-1991 το Κόμμα δεν κατέβηκε αυτοτελώς στις εκλογές, αλλά ως «Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου»· πήρε μάλιστα στην πλάτη του την ευθύνη να πριμοδοτήσει και βουλευτές που ανήκαν στις άλλες δυνάμεις του φορέα, πριν απ’ όλα της οπορτουνιστικής ΕΑΡ ή πρώην «ΚΚΕ εσωτερικού». Στο ίδιο πλαίσιο έγινε ενιαία κοινοβουλευτική ομάδα, αναστάλθηκε μέρος της δραστηριότητας της ΚΝΕ, όπως το Φεστιβάλ, που διοργανώθηκε ως του «Συνασπισμού».

Το 1989 το ΚΚΕ, με απόφαση της ΚΕ και του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ, προχώρησε στη συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας μεταβατικής-υπηρεσιακής και όχι κανονικής προγραμματικής, αρχικά με τη ΝΔ και στη συνέχεια και με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ. Οι λόγοι σχηματισμού ης πρώτης κυβέρνησης, με τη ΝΔ είναι γνωστοί, να κερδηθεί ο απαιτούμενος χρόνος μέχρι τις επόμενες εκλογές ώστε να μην παραγραφεί το σκάνδαλο Κοσκωτά, το οποίο από σκοπιμότητα, πριν απ’ όλα από την πλευρά της ΝΔ, μετατράπηκε σε μείζον πολιτικό πρόβλημα ώστε να διευκολυνθεί η επιστροφή της στη διακυβέρνηση ύστερα από 8 χρόνια ΠΑΣΟΚικής θητείας. Η δεύτερη κυβέρνηση με τη συμμετοχή και του ΠΑΣΟΚ έγινε με στόχο να αποκλειστούν οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις σε μια περίοδο που το πρώτο κόμμα δεν είχε την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να διαμορφώσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Δεν είναι της πρόθεσης του κειμένου να προχωρήσει σε μια πιο λεπτομερειακή ανάλυση της περιόδου εκείνης, που σίγουρα η επιλογή της συγκυβέρνησης όξυνε την κρίση που υπέβοσκε στο Κόμμα και η οποία με ευθύνη των δεξιών κι «αριστερών» οπορτουνιστών είχε μεταφερθεί μελετημένα και μέσα στην ΚΝΕ. Και οι δύο ομαδοποιήσεις, που δρούσαν καθαρά ως φράξιες, αλληλεπικαλύπτονταν και αλληλοσυνεργάζονταν, δεν ασκούσε κριτική η μία στην άλλη, ενώ εμφανίζονταν με εκ διαμέτρου διαφορετικές απόψεις. Στην πραγματικότητα συνέβαινε το αντίθετο. Είχαν πλήρη σύμπνοια μεταξύ τους όσον αφορά την πολεμική κατά της πλειοψηφίας της ΚΕ με στόχο την αλλοίωση του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος, την ανοιχτή απομάκρυνσή του από το μαρξισμό-λενινισμό.

Δε θα σταθούμε επίσης στη στάση των περίφημων συμμάχων των οπορτουνιστών στο πλαίσιο του τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ που, μόλις ξέσπασε ανοιχτά η κρίση στο Κόμμα, έπαιρναν αποστάσεις –οι περισσότεροι- στο σχηματισμό των δύο κυβερνήσεων για να στριμώξουν το Κόμμα στη γωνία και ν’ ανοίξουν διαύλους επικοινωνίας με το ΠΑΣΟΚ.

ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ

1. Η συμμετοχή και στήριξη των δύο κυβερνήσεων του 1989-1990 από τυπική πλευρά δεν αποτελεί παραβίαση του Προγράμματος του Κόμματος, δεδομένου ότι στη γενικότητά της ήταν ενταγμένη στη λογική της συνεργασίας και με αστικές πολιτικές δυνάμεις. Εκφραζόταν ακόμα και η αντίληψη ότι, όταν το αστικό πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται εξασφαλίσει σταθερή αστική κυβέρνηση κι επομένως εμφανίζεται ένα είδος αστάθειας, που έχουν διαπαιδαγωγήσει το λαό να τη φοβάται αντί να την αξιοποιεί, τότε δεν είναι θέμα αρχής το Κόμμα να μετέχει ή να στηρίζει κυβέρνηση για τη σταθεροποίηση, που θα εξασφάλιζε βελτίωση της θέσης του.

Για πολλά χρόνια μετά από το 1974, κεντρικό πολιτικό αίτημα αποτέλεσε η διεκδίκηση της απλής αναλογικής όχι μόνο ως εκλογικό σύστημα που εξισώνει για όλα τα κόμματα τις προϋποθέσεις για την εκλογή βουλευτή, αλλά και ως σύστημα που μπορούσε να στερήσει από την αστική τάξη τη δυνατότητα μονοκομματικής κυβέρνησης, ως κλειδί για πολιτική συνεργασία, για την ανάδειξη του ΚΚΕ σε ρυθμιστή στο σχηματισμό κυβέρνησης.

2. Η συμμετοχή του Κόμματος σε τέτοιες κυβερνήσεις φούντωσε μέσα στο Κόμμα τον οπορτουνισμό, που σήκωσε ανοιχτά κεφάλι μ’ επικεφαλής μέλη της ΚΕ και τον τότε ΓΓ Γρηγόρη Φαράκο.

3. Ως επακόλουθο των αναλύσεών μας για το τι πραγματικά σήμαινε κρίση του πολιτικού συστήματος (που βεβαίως δεν ταυτίζεται με αδυναμία για ένα διάστημα να εξασφαλίσει σταθερή κυβέρνηση) ήταν η εκτίμηση ότι το σκάνδαλο Κοσκωτά και η διάψευση ελπίδων από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ μπορούσε να οδηγήσει στη μεγάλη αποδυνάμωσή του κι έτσι ν’ απελευθερωθούν οι εργατικές λαϊκές δυνάμεις που ήταν εγκλωβισμένες, να δυναμώσει ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ πολιτικά και κοινοβουλευτικά ή να σχηματιστεί μια νέα αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή σοσιαλδημοκρατία που θα ευνοούσε τη συνεργασία και νέο κυβερνητικό συνασπισμό στο πλαίσιο του αστικού κράτους, στο έδαφος του καπιταλισμού. Να έσπαγε δηλαδή η συσκευασία που έκλεινε μέσα το «καλό» και το «κακό» ΠΑΣΟΚ. Η άποψη για την «καλή» και «κακή» σοσιαλδημοκρατία κυριαρχούσε σε όλον τον 20ό αιώνα, σε πείσμα των πραγματικών εξελίξεων και των χιλιάδων αποδείξεων από την εποχή ακόμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και κυρίως από το διάστημα του Μεσοπολέμου.

4. Η αποδυνάμωση του αστικού πολιτικού συστήματος μπορεί να συντελείται σταδιακά ή και με γρήγορους ρυθμού ανάλογα με την όξυνση των εσωτερικών αντιφάσεών του και την αντανάκλασή της στο εσωτερικό πολιτικό επίπεδο και σ’ επίπεδο διακρατικών συμμαχιών. Βέβαια πρόκειται για διαδικασία που επιδρά στις διαθέσεις της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, στην πρόοδο της πολιτικής συνειδητοποίησης, τον απεγκλωβισμό σε κάποια έκταση και βάθος από τη στρατηγική της καπιταλιστικής ανάπτυξης, και όχι γενικά γιατί υπάρχει δυσαρέσκεια εξαιτίας οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων σε θέματα ηθικής, δημοκρατίας, διαχείρισης απέναντι στα αστικά κόμματα.

Οι εξελίξεις κατά το 2012, συμπεριλαμβανομένων και των εκλογών, προσφέρουν ισχυρή απόδειξη για το γεγονός ότι η κρίση για μεγάλα αστικά κυβερνητικά κόμματα δεν ταυτίζεται με την πραγματική αστική πολιτική κρίση. Ουσιαστική αποδυνάμωση του αστικού πολιτικού συστήματος δεν υπήρξε, όπως προέκυψε και από τις εκλογές του Ιούνη, όπου η παλιά διαχωριστική γραμμή «Δεξιά-αντιΔεξιά» πήρε τη μορφή «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο».

Τα επίσημα κόμματα της αστικής τάξης καταποντίστηκαν –ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ- κι όμως το αστικό πολιτικό σύστημα, όσο κι αν δεν μπορεί να διαχειρίζεται τη λαϊκή δυσαρέσκεια με την ίδια ευκολία, όσο κι αν δεν μπορεί να υπηρετείται από μονοκομματικές κυβερνήσεις, έχει σημαντικές εφεδρείες, ανάμεσα στις οποίες δεσπόζουσα θέση κατέχει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΠΟ ΤΟ 1991

Το 14ο Συνέδριο αποτελεί τομή με την έννοια ότι προετοίμασε ιδεολογικά και πολιτικά την πορεία επαναστατικής ανασυγκρότησης του ΚΚΕ, κυρίως προετοίμασε τα επόμενα χρόνια το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου. Το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου, ως αποτέλεσμα της ωρίμανσης του Κόμματος, αλλά και συστηματικής μελέτης των εξελίξεων, στη βάση των επεξεργασιών εκτίμησης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, της μελέτης της ιστορίας του Κόμματος, δηλαδή της στρατηγικής του την περίοδο 1949-1968, αντικαταστάθηκε με νέο Πρόγραμμα στο 19ο Συνέδριο.

Στο 15ο Συνέδριο το 1996 έμεινε ως παλιό, ανεδαφικό, αποπροσανατολιστικό αποτύπωμα στο νέο τότε Πρόγραμμα του Κόμματος μια φράση που συνιστούσε εκτίμηση πιθανότητας ανάδειξης, μέσω κοινοβουλίου, κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών κοινωνικών δυνάμεων που, κάτω από προϋποθέσεις και στο βαθμό που έπαιρνε ριζικά μέτρα, μπορεί ν’ άνοιγε την επαναστατική διαδικασία. Στο Πρόγραμμα δεν ήταν σαφής (ως συνέπεια του επιπέδου της ωριμότητας, άρα και της ικανότητας ν’ απαλλαγούμε από λαθεμένες κληρονομημένες αντιλήψεις) η σχέση του Κόμματος με το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, η στάση του Κόμματος απέναντι στο ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης που θα εξέφραζε συμφέροντα αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων. Δεν υπήρχε ρητή αναφορά ότι το ΚΚΕ δεν έχει θέση σε καμία κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, ζήτημα που ξεκαθάρισε το 19ο Συνέδριο και ως αποτέλεσμα μελέτης της πείρας του 20ού αιώνα, τόσο του Κόμματος όσο και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Με το τότε επίσης επίπεδο ωρίμανσης του Κόμματος, αλλά και τις περιορισμένες από τα ίδια τα πράγματα τότε δυνατότητες επεξεργασιών, οι προγραμματικές κατευθύνσεις αποτελούσαν περισσότερο μέτωπα πάλης και λιγότερο συνεκτικό και συμπυκνωμένο πρόγραμμα.

Το 15ο Συνέδριο ξεκαθάριζε ότι η συμμαχία δε συμπεριλαμβάνει όλα τα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα, ούτε βεβαίως τμήματα της αστικής τάξης. Οι ελλείψεις στο Πρόγραμμα του Κόμματος, ορισμένες αμφισημίες δεν μπορεί να υποσκελίσουν τη μεγάλη σημασία του Προγράμματος του 15ου, που έλυσε το πιο βασικό ζήτημα, την κατάργηση των σταδίων, το σαφή προσδιορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης ως σοσιαλιστικού, ζήτημα που δεν εξαρτάται από το συσχετισμό δυνάμεων, αλλά το χαρακτήρα της εποχής.

Έχει ενδιαφέρον για το ζήτημα που διαπραγματεύεται το άρθρο αυτό ένα σημείο των Θέσεων της ΚΕ για το 14ο Συνέδριο, στη Θέση 38, στο οποίο δινόταν μια πλευρά στο ερώτημα: Αν η ένταση της κρίσης θα ήταν μικρότερη σε σύγκριση με την έκταση και το βάθος που πήρε. Συγκεκριμένα αναφερόταν:

«Η ένταση και έκταση της κρίσης στο Κόμμα θα ήταν πολύ μικρότερη αν η προηγούμενη ΚΕ εξασφάλιζε τη σωστή προετοιμασία του 13ου Συνεδρίου και διαμόρφωνε όρους συζήτησης των διαφορετικών απόψεων, στην ουσία διαφορών, με βάση τις αρχές και τους κανόνες λειτουργίας του Κόμματος […] Η προσπάθεια που έκανε η πλειοψηφία της ΚΕ να συντεθούν οι διαφορετικές απόψεις ξεκινούσε από τη θέληση να αποτραπεί η ρήξη και διάσπαση. Η όλη μετασυνεδριακή πορεία απόδειξε ότι η σύνθεση μπορεί να γίνει μόνο στο βαθμό που υπάρχει κοινή ιδεολογική αφετηρία, ενιαία ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική δομή. Οι διαφορές όμως ήταν βαθύτατες και σε τελευταία ανάλυση αφορούσαν την αναγκαιότητα ύπαρξης Κομμουνιστικού Κόμματος και κομμουνιστικού κινήματος στην εποχή μας. Γι’ αυτό και η κρίση δεν μπόρεσε να αποφευχθεί».

Εξάγεται λοιπόν ένα πολύτιμο, στην ουσία αυτονόητο συμπέρασμα. Σε περιόδους που για διάφορους λόγους ο οπορτουνισμός απειλεί το Κόμμα από τα μέσα ή δυσκολεύει ακόμα την αποτελεσματικότητά του, διαβρώνει την ιδεολογικοπολιτική του ενότητα, η ΚΕ έχει την ευθύνη να θέσει μπροστά στα μέλη του Κόμματος τις διαφορές και τα μέλη του Κόμματος μετά λόγου γνώσης κι ευθύνης να δώσουν λύση από τα κάτω προς τα πάνω. Σύνθεση διαφορών σε ιδεολογικό και προγραμματικό επίπεδο δεν μπορεί να γίνει, και, αν γίνει, τότε το Κόμμα μετατρέπεται σε οπορτουνιστικό και μόνο, γιατί εκφράζει συμβιβασμό ανάμεσα σε αντιδιαμετρικές απόψεις. Η λεγόμενη «ενότητα μέσ’ από τη διαφορετικότητα», η σύνθεση διαφορετικών απόψεων σε θέματα ιδεολογίας και προγράμματος, στο όνομα να μη γίνει διάσπαση, λειτουργεί ως ο πιο ασφαλής δρόμος για τη μετάλλαξη του Κόμματος ή για την αυτοπεριθωριοποίησή του, ακόμα και την αυτοδιάλυση που την γνωρίσαμε ως εξέλιξη σε πολλά κομμουνιστικά κόμματα μετά από το 1991.

Το ΚΚΕ μετά από το 19ο Συνέδριο είναι πιο δυνατό γιατί διαθέτει επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική που είναι προϊόν και της καθοδηγητικής μας κοσμοθεωρίας, του μαρξισμού-λενινισμού, αλλά και της συστηματικές μελέτης των εξελίξεων που συμβάλλουν στην ανάπτυξή της. Είναι πιο δυνατό γιατί είναι στην πρώτη γραμμή της συσπείρωσης και πάλης στα καθημερινά οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων, γιατί με ουσιαστικό τρόπο παλεύει τη στρατηγική με τακτική ευέλικτη, αλλά και με συνείδηση ότι τα όρια της ευελιξίας της προσδιορίζονται από τη στρατηγική.

Ό,τι κατάφερε το Κόμμα από το 1991, χρονιά της κρίσης και ολοκλήρωσης της νίκης της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ, οφείλεται στο γεγονός ότι πάντα ήταν στενά δεμένο με την πάλη της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ότι πάλεψε σθεναρά άλλοτε μ’ επιτυχία, άλλοτε με λάθη και αντιφάσεις τον οπορτουνισμό, ότι δε μετατράπηκε σε οπορτουνιστικό κόμμα, ότι είχε και έχει το σθένος να μελετάει κριτικά κι αυτοκριτικά την πορεία του, ν’ αναγνωρίζει λάθη και αδυναμίες δημόσια. Από την άποψη αυτή αξίζει να επαναλάβουμε την τελευταία φράση στην εισαγωγή του Β’ τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος: «Ασπίδα του Κόμματος είναι η ίδια η εργατική τάξη, οι πρωτοπόροι νέοι και νέες εργατικής και λαϊκής καταγωγής, οι συνειδητοί επιστήμονες και επιστημόνισσες, γιατί επιστήμη είναι αλήθεια, γιατί αλήθεια για την κοινωνική πρόοδο σημαίνει σοσιαλιστική κομμουνιστική προοπτική».
Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα
 


Ας μιλήσουμε για τον Χαρίλαο Φλωράκη, λοιπόν! Αφού σας καίει ακόμα!

Ας μιλήσουμε για τον Χαρίλαο Φλωράκη, λοιπόν! Αφού σας καίει ακόμα!
Πρόλογος του Χαρίλαου Φλωράκη

Ολα όσα περιέχονται σ' αυτό το βιβλίο... είμαι εγώ.

Είναι οι πρωτοβουλίες μου και η δράση μου στο Κόμμα, είναι οι αγορεύσεις μου και οι τοποθετήσεις μου στη Βουλή, είναι οι θέσεις μου στα όργανα του (ενιαίου) Συνασπισμού της περιόδου 1989 - 1991, είναι η στάση μου στις συσκέψεις υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή στα Συμβούλια Αρχηγών, είναι οι συνεντεύξεις μου και οι δηλώσεις μου στα ΜΜΕ, είναι οι ομιλίες μου στις πόλεις και στα κεφαλοχώρια κατά τις προεκλογικές περιοδείες, είναι η παρουσία μου στα διεθνή φόρα, είναι οι συσκέψεις μου με συντρόφους.

Είναι, ακόμη, το βιβλίο αυτό, οι σημειώσεις μου, οι σκέψεις μου, οι εκμυστηρεύσεις μου σε φίλους και συνεργάτες, η αγωνία μου για τις αρνητικές εξελίξεις, αλλά και η οργή μου για όσα μπορούσαν να αποφευχθούν και, τελικά, δεν τ' αποφύγαμε.

Πάνω απ' όλα, όμως, το βιβλίο αυτό είναι η ακλόνητη πίστη μου στο σοσιαλισμό και στην τελική νίκη του, είναι η αταλάντευτη πεποίθησή μου ότι καμία ανατροπή και καμία προδοσία δεν πρόκειται να ξεστρατίσει τους λαούς από την πορεία τους προς το σοσιαλισμό.

Κοντολογίς, το βιβλίο αυτό είναι μια πολιτική ομιλία μου.

Η πιο μεγάλη πολιτική ομιλία μου, που συγκεφαλαιώνει όλες τις άλλες, αλλά και ένα είδος ανοιχτής πολιτικής διαθήκης προς τη νεολαία που αντιστέκεται.

Και ευχαριστώ το δημοσιογράφο Χρ. Θεοχαράτο που μόχθησε, ώστε από το βήμα αυτό να ανακεφαλαιώσω με μία και μόνον αγόρευση, όλους τους πολιτικούς αγώνες μου.

Σημειώσεις του Χαρίλαου Φλωράκη, γύρω στο 1991, όπως παρουσιάζονται στο βιβλίο:
-- «Πλουραλισμός; Ας δούμε: Ο πλουραλισμός γνωμών είναι παράγοντας ανάπτυξης, όχι, όμως, ο οποιοσδήποτε πλουραλισμός. Υπάρχει πλουραλισμός που δρα στα πλαίσια του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού - δηλαδή πλουραλισμός γνωμών και ενότητα δράσης. Και υπάρχει και πλουραλισμός, να κάνει ο καθένας του κεφαλιού του. Αυτός ο πλουραλισμός εμποδίζει την εφαρμογή της πολιτικής και οδηγεί στην παράλυση της συλλογικής θέλησης...».

-- «Ποια ανανέωση, σύντροφοι; Υπάρχει ανανέωση και ανανέωση. Υπάρχει η επαναστατική ανανέωση, που στηρίζεται στις θεμελιακές αρχές του Κομμουνισμού. Υπάρχει και η ανανέωση που αναζητάει το καινούριο όχι μέσα στα πλαίσια των αρχών, αλλά πέρα από αυτές - ακόμη και ενάντιά τους. Υπάρχει ανανέωση, που τη δημοκρατική λειτουργία την αντικαθιστούν με την αναρχία, με το μη σεβασμό της θέλησης της πλειοψηφίας, με τη δημιουργία κέντρου αντιπολίτευσης. Επικαλούνται τις εξελίξεις στον κόσμο, αλλά ξεχνάνε τις επιδιώξεις των αντιπάλων σχετικά με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτές δεν άλλαξαν. Αυτά επιβάλλουν όχι χαλάρωση, αλλά δυνάμωμα της ενιαίας έκφρασης και δράσης. Το δυνάμωμα της πειθαρχίας και της τήρησης του Καταστατικού. Η αυστηρή τήρηση του Καταστατικού είναι ο κύριος δείχτης της αφοσίωσης του κομμουνιστή στην υπόθεση του Κομμουνισμού...».

-- «Αμ οι μεταρρυθμίσεις; Διακηρύσσουν ότι με έναν ευνοϊκό συσχετισμό των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων μπορεί οι μεταρρυθμίσεις να αποκτούν δομικό χαρακτήρα και να οδηγούν σε ποιοτικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς. Οι μεταρρυθμίσεις δίχως την εξουσία της Εργατικής Τάξης και των συμμάχων της, δε μεταβάλλουν, δεν αλλάζουν τις βάσεις της υπάρχουσας κοινωνικής δομής. Οι μεταρρυθμίσεις έχουν διπλό περιεχόμενο: Από τη μία είναι βήμα προς τα εμπρός που βελτιώνουν την κατάσταση. Από την άλλη προφυλάσσουν (με την εκτόνωση) το υπάρχον κοινωνικό σύστημα...».

-- «Επικαλούνται και την ενότητα! Αλλά, βάση της ενότητας είναι ο σεβασμός της θέλησης της πλειοψηφίας, η πειθαρχία σ' αυτή, η δουλιά για την υλοποίησή της. Δίχως ενιαία έκφραση και δράση δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα. Και δίχως αυτές τις προϋποθέσεις δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα ούτε στο Κόμμα. Δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα δίχως την υποταγή - ή συμμόρφωση, αν θέλετε, σύντροφοι- της μειοψηφίας στη θέληση της πλειοψηφίας. Φυσικά, ούτε οργάνωση μπορεί να υπάρξει. Αν δεν κατανοηθεί το τι κόμμα είμαστε, δεν μπορεί να γίνει κατανοητό ούτε το θέμα της πειθαρχίας, ούτε το ζήτημα της ενιαίας έκφρασης και δράσης στο Κόμμα...».

-- «Πάντα διαμορφώνονται πλειοψηφούσες και μειοψηφούσες απόψεις μέσα σ' ένα κόμμα. Δημιουργία μόνιμης και σταθερής μειοψηφίας σημαίνει δημιουργία ομάδας, που αντιλαμβάνεται τα διάφορα ζητήματα βάσει μιας άλλης πολιτικής. Σημαίνει δημιουργία τάσης μέσα στο κόμμα. Η τάση, όμως, μέσα στο κόμμα στραγγαλίζει τη γνώμη των μελών της, γιατί υποχρεώνονται να διατυπώνουν τη γνώμη της τάσης, σε βάρος της δικής τους...».

-- «Να ξεπεραστεί η κρίση; Σύμφωνοι. Και πράγματι, για να ξεπεραστεί η κρίση χρειάζονται αλλαγές. Το θέμα, όμως, είναι: Προς ποια κατεύθυνση; Προς το παρελθόν; Αλλά έτσι δε θα έχουμε έξοδο από την κρίση, θα έχουμε παραπέρα όξυνσή της. Προς την υπέρβαση του Κομμουνιστικού Κόμματος; Τότε, δε θα πρόκειται για υπέρβαση της κρίσης, αλλά για διάλυση του Κόμματος για να μην... έχει κρίση...».

Για την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος και τη διάλυση της ΕΣΣΔ
«Ωστε, λοιπόν, "θρίαμβος της δημοκρατίας" οι ανατροπές στην Ανατολική Ευρώπη! Αλλά, ποιες δυνάμεις ενισχύθηκαν από το "θρίαμβο"; Οι δημοκρατικές πράγματι δυνάμεις ή οι δυνάμεις εκείνες, οι οποίες στο όνομα της δημοκρατίας, έχουν ουσιαστικά ταχθεί ενάντια στο σοσιαλισμό; "Θρίαμβος της δημοκρατίας" με το ΚΚ εκτός νόμου! "Θρίαμβος της δημοκρατίας" με νέες δυνατότητες για επέμβαση του ιμπεριαλισμού! "Θρίαμβος της δημοκρατίας" με ανεργία, εξαθλίωση, πείνα και έγκλημα! Φυσικά, είναι δύσκολος ο δρόμος. Εχει πολύ ανήφορο και δεν μπορούν όλοι να τον βγάλουν...».

«Την ξαναθυμήθηκαν την πιπίλα: "Σε ξεπερασμένα Δόγματα επιμένει το ΚΚΕ"! Ποια είναι τα "ξεπερασμένα δόγματα", άσπονδοι σύντροφοι και φίλοι; Οτι επιμένουμε στην ανάγκη ανάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας; Οτι παραμένουμε αμετακίνητα προσηλωμένοι στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων; Οτι έχουμε και σήμερα παντιέρα μας την κοινωνική δικαιοσύνη και το σοσιαλισμό; Πάρτε το απόφαση: Πολλά μπορούν να αλλάξουν στο ιστορικό προτσές. Ενα μόνο δεν μπορεί να αλλάξει: η ανάγκη για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και της ανθρωπότητας...».

«Και αχάριστοι και ανιστόρητοι όσοι επιχαίρουν για τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Αν ο κόσμος είχε γίνει λίγο πιο ανθρώπινος... Αν διατηρήθηκε η ειρήνη για μισό αιώνα... Αν ηττήθηκε κατά κράτος ο χιτλερισμός... Αν οι λαοί έσπασαν τις αλυσίδες της αποικιοκρατίας... Αν οι εργαζόμενοι των καπιταλιστικών χωρών απόκτησαν όσα απόκτησαν - αυτό αναμφισβήτητα οφείλεται και στην ύπαρξη και δράση των σοσιαλιστικών χωρών. Στο "αντίπαλον δέος"...».

«Υπάρχει έστω και ένας σοβαρός άνθρωπος στη Γη που να πιστέψει ότι θα μπορούσε να κάνει (όσα κάνει) ο ιμπεριαλισμός σήμερα, αν δεν είχε διαλυθεί η Σοβιετική Ενωση; Οι λαοί βλέπουν, ήδη, τα αποτελέσματα: Ο καπιταλισμός, καθημερινά, όλο και περισσότερο δείχνει το χειρότερο πρόσωπό του: το αντικοινωνικό, ληστρικό και απάνθρωπο. Οι επιτυχίες του, φυσικά, παράγουν πλούτο, αλλά τον σωρεύουν στους λίγους και η ζωή των εργαζομένων χειροτερεύει. Οσο για τις δημοκρατικές ελευθερίες, συνεχώς ροκανίζονται και λιμάρονται...».

«Εμ, αυτή η καραμέλα περί του τέλους των ιδεολογιών! Παρά το μεταφυσικό της περιεχόμενο, δεν μπορεί ν' αλλάξει την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει ότι οι αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν τον καπιταλισμό, όχι μόνο δεν εξασθενούν, τώρα που διαλύθηκε η ΣΕ, αλλά και δυναμώνουν. Και κατατρώγουν τα ίδια τα σπλάχνα του. Ούτε ο καπιταλισμός είναι αιώνιος ούτε το τέλος του κομμουνισμού έφτασε, για τον απλούστατο λόγο ότι οι λαοί δεν πρόκειται να παραιτηθούν από το όραμα για μια δίκαιη κοινωνία και από τους αγώνες για σοσιαλισμό...».

«Αγώνας! Αυτή είναι η λέξη - κλειδί. Γιατί τίποτε δεν μπορεί και δεν πρόκειται να γίνει από μόνο του. Χρειάζεται αέναη πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε κάθε χώρα - και συντονισμός της πάλης αυτής. Ποιος, τάχα, εργαζόμενος δε θα ήθελε μια δικαιότερη κοινωνία; Και αυτό είναι το μεγάλο καθήκον για όλους μας: Να ξαναδώσουμε αίγλη στο όραμα του σοσιαλισμού και να αγωνιζόμαστε γι' αυτό...».


Τα γεγονότα του 1991, από το ίδιο βιβλίο (αφήγηση του Χ. Θεοχαράτου):
Από τις αρχές του 1990, με πρωτεργάτες κυρίως ηγετικούς παράγοντες της EAP, άρχισαν να βλέπουν το φως ποικίλα δημοσιεύματα με σοβαρές αιχμές εναντίον της ηγεσίας του KKE, η οποία "αρνείται να βγάλει συμπεράσματα από την αποσάθρωση του υπαρκτού σοσιαλισμού", αλλά και με προτάσεις ή αναλύσεις ή σχολιασμούς για την ιστορική αναγκαιότητα να μετεξελιχθεί ο Συνασπισμός από πολυκομματική συμπαράταξη σε... πολυτασικό κόμμα, ώστε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα τις νέες αρνητικές συγκυρίες.

Οι εκλογές της 8.4.1990, ο σχηματισμός "αυτοδύναμης" κυβέρνησης από τη N.Δ. και η νέα όξυνση της κρίσης που μάστιζε τη Σοβιετική Ενωση έκαναν ακόμη πιο ορατές τις δύο τάσεις που διαμορφώνονταν στο KKE. Πολλά στελέχη της "νέας φρουράς" μάλιστα (ανάμεσά τους και δεκάδες μέλη της Κεντρικής Επιτροπής) άρχισαν κρυφές συναντήσεις, συζητήσεις και διαβουλεύσεις περί του πρακτέου ή, μάλλον, περί των πρακτέων, διότι οι στόχοι τους ήταν δύο:
α) Να κερδίσουν την πλειοψηφία στο εν όψει 13ο Συνέδριο. Και
β) να συμβάλλουν στη μετεξέλιξη του Συνασπισμού σε ενιαίο πολυτασικό κόμμα.
[...]
Την ερμαφρόδιτη εκείνη κατάσταση στο KKE, που, υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να ήταν ακίνδυνη, ωθούσε σε αναμέτρηση και ρήξη η δράση ενός διπλοπρόσωπου παράγοντα ανάμεσα και στην παλιά και στη νέα φρουρά, ο οποίος μετέφερε σε ταβέρνα του Αμαρουσίου (όπου "συνεδρίαζαν" οι νεοφρουρίτες) όσες αποφάσεις παίρνονταν στον Περισσό και μετέφερε στον Περισσό όσες συζητήσεις γίνονταν στις διάφορες συναντήσεις των "φραξιονιστών".

Στις αρχές του 1990 πολλά στελέχη (περίπου 50) από εκείνα που ήθελαν τη μετεξέλιξη του KKE σε σοσιαλιστικό ή σοσιαλδημοκρατικό κόμμα υπέγραψαν ντοκουμέντο, στο οποίο αποτύπωναν αδρά τις ανησυχίες τους και ζητούσαν καταστατικές αλλαγές και πρακτικά μέτρα για να μην επαναληφθεί η αρνητική σοβιετική εμπειρία και στη χώρα μας. Λόγω των επικείμενων εκλογών, το ντοκουμέντο εκείνο ούτε συζητήθηκε ούτε πήρε (από καμία πλευρά) δημοσιότητα, και η ύπαρξή του έγινε γνωστή τον Μάιο του 1990, όταν άρχισαν νέες πιέσεις προς την πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής για σύγκληση Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, με θέμα την πορεία του κόμματος προς το 13ο Συνέδριο.
[...]
Κατά τη διάρκεια των εργασιών της, η Συνδιάσκεψη εκείνη και ένταση είχε και αγωνία και οξύτητα και τροφοδότησε τον Τύπο με πρωτοσέλιδα - καθώς ο Χαρ. Φλωράκης, ηγούμενος της πλειοψηφούσας τάσης, υπεραμύνθηκε των αρχών της φυσιογνωμίας και των συμβόλων του κόμματος (τα "κονίσματα" - όπως κάποιοι του φώναζαν) και καθώς η μειοψηφούσα τάση, με επικεφαλής τον Μίμη Ανδρουλάκη, υπενθύμιζε - στεντορεία τη φωνή - στον Χαρίλαο ότι "υπήρξε Λούθηρος χωρίς να το γνωρίζει" - δηλαδή, ότι κρατώντας τα σύμβολα και τα λάβαρα του κόμματος τόλμησε ανοίγματα και μεταρρυθμίσεις, καθιστάμενος, χωρίς να το συνειδητοποιεί, ο Λούθηρος του KKE.
H συνδιάσκεψη εκείνη: επιβεβαίωσε τις δύο τάσεις, διεύρυνε την απόσταση Χαρ. Φλωράκη - Γρ. Φαράκου, ανέθεσε σε Επιτροπή να ετοιμάσει το κείμενο θέσεων για το 13ο Συνέδριο, απέρριψε το πρώτο κείμενο των Ανανεωτών, δέχτηκε να υπάρξουν στις θέσεις και οι δύο απόψεις, έκανε έκκληση για ενότητα του κόμματος και σύνθεση των αντιθέσεων, έδειξε, αποχρώντως πειστικά, ότι στην ανανεωτική τάση συγκαταλέγεται και ο Γ. Γραμματέας του Κόμματος!
[...]
Ολο το καλοκαίρι του 1990 ο Χαρ. Φλωράκης και η πλειοψηφία της K.E. προσπάθησαν να γεφυρώσουν τα χάσματα, χρησιμοποιώντας γλώσσα μετριοπάθειας και νηφαλιότητας. Παρά την κατευναστική τακτική της πλειοψηφίας της K.E. του KKE, η Ανανεωτική πτέρυγα των στελεχών, ενισχυόμενη και από το χάος που απλωνόταν όλο και ζοφερότερα πάνω από τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, συνέχιζε τις αναζητήσεις της - μέσα από συναντήσεις και διαβουλεύσεις - για να βρει πολιτική ταυτότητα και συνεχώς κέρδιζε με το μέρος της όλο και νέα περιφερειακά στελέχη, για ολόκληρο το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1990. Τον Νοέμβριο του 1990 - και αφού είχαν μοιραστεί οι θέσεις (οι επίσημες θέσεις) για το 13ο Συνέδριο - η Ανανεωτική πτέρυγα του KKE υπολόγιζε και πίστευε ότι θα έχει τουλάχιστον το 55% των συνέδρων και θα αποτελούσε πια την πλειοψηφία.
[...]
Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, ο μεν Χαρ. Φλωράκης, φοβούμενος την άλωση του KKE από τα μέσα (κατά τα νωπά πρότυπα των Λαϊκών Δημοκρατιών), πήρε, κυριολεκτικά, τα βουνά και τους κάμπους, προκειμένου να συγκεντρώσει περισσότερους συνέδρους, ώστε να γείρει η πλάστιγγα προς την "παλιά φρουρά" - γεγονός που το κατόρθωσε, φέρνοντας συντρόφους ακόμη και από την πολιτική προσφυγιά. Ο δε Λεων. Κύρκος, βλέποντας τη διογκούμενη αμφισβήτηση της ηγεσίας του KKE από τους νεότερους, έκρινε φρόνιμο να εντείνει την προπαγάνδα και τις προσπάθειές του για τη μετατροπή του Συνασπισμού σε ενιαίο πολυτασικό κόμμα, αφού η σπονδυλική στήλη της συμπαράταξης - το KKE - σίγουρα θα περνούσε στα χέρια της Ανανέωσης.
[...]
Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες συνήλθε στην Αθήνα, στην κλειστή αίθουσα του Ολυμπιακού Σταδίου, από τις 19-24 Φεβρουαρίου 1991 το 13ο Συνέδριο του KKE, στο οποίο έλαβαν μέρος 1.275 εκλεγμένοι αντιπρόσωποι (Σύνεδροι) και 660 παρατηρητές - δηλαδή, συνήλθε το πολυπληθέστερο Συνέδριο που είχε διοργανώσει μέχρι τότε το KKE - η πλειοψηφία του οποίου ήταν εμφανώς υπέρ της "παλιάς φρουράς".

H εμφανής ανατροπή του συσχετισμού των δυνάμεων στο Συνέδριο υποχρέωσε τον Γρ. Φαράκο να μην είναι υποψήφιος για τη θέση του Γ. Γραμματέα, γεγονός που ανάγκασε την Ανανεωτική πτέρυγα να υποδείξει για υποψήφιο τον Γιάννη Δραγασάκη, ώστε - αν μη τι άλλο - να μετρήσει τις δυνάμεις της. H έκρυθμη εκείνη κατάσταση είχε ως αποτέλεσμα να κηρύξει την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου ο Χαρ. Φλωράκης - υπό την ιδιότητα του Προέδρου της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος.

Μετά ταύτα, η Κεντρική Επιτροπή, που εξέλεξε το 13ο Συνέδριο, στις 27 Φεβρουαρίου, στην πρώτη της Ολομέλεια επέλεξε για τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Κόμματος την Αλεξάνδρα Παπαρήγα, με ψήφους 57 (έναντι 53 του Δραγασάκη). H Παπαρήγα ήταν στέλεχος με οικογενειακές ρίζες στο κομμουνιστικό κίνημα, με προσήλωση στις αρχές του κόμματος, με δοκιμασμένη αγωνιστικότητα και, κυρίως, ένα στέλεχος που πάντα εκινείτο αταλάντευτα μέσα στις κομματικές γραμμές και που υπερασπιζόταν τις απόψεις της μέσα στα κομματικά όργανα και μέσα στα καταστατικά πλαίσια.
[...]

Βέβαιοι οι Ανανεωτές ότι ο Συνέδριο είναι χαμένο, στις 17 Φεβρουαρίου 1991 έκαναν μια ύστατη απεγνωσμένη κίνηση: Αντιπρόσωποί τους - M. Ανδρουλάκης και Π. Λαφαζάνης - επισκέφθηκαν στο σπίτι του τον Χαρ. Φλωράκη και τον παρακάλεσαν να είναι και πάλι ο ίδιος ο υποψήφιος για τη θέση του Γενικού Γραμματέα, διότι - όπως του τόνισαν - μόνο αυτός θα μπορούσε να απορροφήσει τους κραδασμούς και να κρατήσει ενωμένο το κόμμα στη δύσκολη εκείνη συγκυρία. H πρόταση εκείνη προβλημάτισε πολύ τον παλαίμαχο κομμουνιστή, όταν όμως την επομένη, 18.2.1991, τη συζήτησε με συνεργάτες του, εκείνοι του είπαν ότι πρόκειται για ελιγμό και για παγίδα και καλά θα κάνει να προχωρήσει στις αποφάσεις που είχε πάρει.

ΜΕ ΤΙΣ ΥΓΕΙΕΣ ΣΑΣ, ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΞΑΝΑΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣΤΕ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΤΕ ΤΟ ΚΚΕ!!!
Πηγή: Lenin reloaded
Αφιερώνεται στους:

Στέλιο Κούλογλου
Στάθη Σταυρόπουλο
Ε. Καβαλλάρη
Μ. Χατζησταύρο
"Ισκρα"
Θ. Σκαμνάκη
"Εργατικό αγώνα"
...και όλα τα τρολ του μπλογκ της τελευταίας εβδομάδας
Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από TRASH

Ν. Μόττας-Ουκρανία: Η αποκατάσταση του ναζισμού, η ΕΕ και το άγαλμα του Λένιν

Ν. Μόττας-Ουκρανία: Η αποκατάσταση του ναζισμού, η ΕΕ και το άγαλμα του Λένιν




Ουκρανία: Η αποκατάσταση του ναζισμού, η ΕΕ και το άγαλμα του Λένιν
Του Νικόλαου Μόττα

Οι εικόνες «διαδηλωτών» να γκρεμίζουν το άγαλμα του Λένιν σε κεντρική πλατεία του Κιέβου έκαναν το γύρο του κόσμου. Άλλο που δεν ήθελαν τα δυτικά ΜΜΕ (μαζί μ'αυτά και τα ελληνικά) ώστε να «σερβίρουν» – έτοιμο και συνάμα εντυπωσιακό - στους τηλεθεατές τους το μήνυμα: Οι ουκρανοί «κόβουν» τον ομφάλιο λώρο που τους συνέδεε με το σοβιετικό παρελθόν και στρέφονται προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Άλλο ένα κερασάκι στην ευρωενωσιακή «τούρτα» του αντισοβιετισμού-αντικομμουνισμού που η ΕΟΚ/ΕΕ προσφέρει απλόχερα εδώ και δεκαετίες.


Το παράδειγμα της Ουκρανίας αποτελεί μνημείο διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Και αυτό διότι τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, στην προσπάθεια τους να παρουσιάσουν τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο Κίεβο ως παλλαϊκή εξέγερση υπέρ της ΕΕ, αποκρύπτουν την ουσία: Το γεγονός ότι ο λαός της Ουκρανίας είναι ουσιαστικά όμηρος μιας ενδοαστικής σύγκρουσης που ουδεμία σχέση έχει με τα λαϊκά συμφέροντα. Πρόκειται για την σύγκρουση τμημάτων της αστικής τάξης της χώρας, το ένα εκ των οποίων έχει άμεσο συμφέρον από την πρόσδεση της Ουκρανίας στο άρμα της ΕΕ και το άλλο, το λεγόμενο «φιλορωσικό», του οποίου τα συμφέροντα συνάδουν με τις επιδιώξεις της Μόσχας και τη λεγόμενη «Τελωνειακή Ένωση» που η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία δημιουργεί στην ευρύτερη περιοχή. Στο πλαίσιο του σκληρού ανταγωνισμού που έχει ξεσπάσει μεταξύ τμημάτων της ουκρανικής αστικής τάξης επέρχεται και η διαίρεση του λαού της χώρας, των λαϊκών στρωμάτων που πέφτουν θύματα των απατηλών υποσχέσεων για ένα καλύτερο αύριο. Υποσχέσεων που ουδέποτε γίνονται πράξη – απ' τον δήθεν «παράδεισο» της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που κατέστρεψε τον κοινωνικό ιστό της χώρας, μέχρι τις σημερινές φαντασιώσεις για τα «χρυσά κουτάλια» της ΕΕ.

Πέραν όμως των απατηλών υποσχέσεων που τα εκάστοτε συγκρουόμενα τμήματα της ουκρανικής τάξης σερβίρουν στο λαό της χώρας, έχουν και ένα άλλο, πρωταρχικής σημασίας, κοινό: Τον αντικομμουνισμό, είτε αυτός εκφράζεται με βανδαλισμούς κομμουνιστικών αγαλμάτων και μνημείων από φιλοναζιστές του ακροδεξιού κόμματος «Σβομπόντα» είτε με κυβερνητικές πολιτικές που επιχειρούν να αποκαταστήσουν ιστορικά τους ντόπιους συνεργάτες των Ναζί. Πρόκειται για έναν μαραθώνιο αντισοβιετικής προπαγάνδας στην οποία πρωτοστατεί το σύνολο της αστικής τάξης της χώρας – είτε τάσσεται με την ΕΕ, είτε με την καπιταλιστική Ρωσία – με πρωταρχικό σκοπό να διαστρεβλωθεί και να κατασυκοφαντηθεί η ΕΣΣΔ και οι μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους. Να ορισμένα παραδείγματα της όχι και τόσο μακρυνής ιστορίας (τα έντονα γράμματα δικά μου):

− Μάρτης 2000: «Στην πάλη κατά του ΚΚ Ουκρανίας, οι αρχές προχώρησαν σε βίαιες ενέργειες. Οπως είναι γνωστό, στις 9 Μάρτη, στο Κίεβο, με την ανοχή του κυρίαρχου καθεστώτος, έγινε ένοπλη επίθεση ομάδας εθνικιστών στα κεντρικά γραφεία της ΚΕ του ΚΚ Ουκρανίας. Ξυλοκοπήθηκαν στελέχη του μηχανισμού της ΚΕ, προκλήθηκαν υλικές ζημιές. Καθημερινό φαινόμενο έγιναν στη χώρα αυτή οι διώξεις κομμουνιστών και πατριωτών, τα πογκρόμ σε κομματικές επιτροπές και βανδαλισμοί σε σύμβολα του σοβιετικού σοσιαλιστικού παρελθόντος» (Ριζοσπάστης, 25-26 Μάρτη 2000).

− Μάρτης 2002: «Σκανδαλώδης αναγνώριση, ως «ηρώων της ανεξαρτησίας» της Ουκρανίας, των Ουκρανών συνεργατών και στρατιωτών, που πολέμησαν στο πλευρό των γερμανοφασιστικών στρατευμάτων, στη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου 1941-1945 ενάντια στο Σοβιετικό Στρατό. Το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης Ιβανο-Φρανκόφσκ πήρε απόφαση, με την οποία αναγνωρίζει τα άτομα που υπηρέτησαν στη φασιστική μεραρχία «Γκαλίτσινα», ως μετέχοντες «στις πολεμικές επιχειρήσεις για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας». Σύμφωνα με το πρακτορείο ΡΙΑ «Νόβοστι», την απόφαση αυτή υποστήριξε και ο πρωθυπουργός της Ουκρανίας Ανατόλι Κίναχ, λέγοντας ότι τίποτα δεν μπορεί να δεσμεύσει την ιστορία. Επίσης, τα κόμματα της Δεξιάς στο ουκρανικό Κοινοβούλιο ζήτησαν την αποκατάσταση των πρώην στρατιωτών, που πολέμησαν ενάντια στο Σοβιετικό Στρατό για «την ανεξαρτησία της Ουκρανίας» Οπως μετέδωσαν τα ρωσικά πρακτορεία, τα πρώην μέλη της μεραρχίας των Ες-Ες «Γκαλίτσινα» θα λάβουν τις ίδιες συντάξεις και θα έχουν τα ίδια προνόμια με όσους πολέμησαν για να απελευθερώσουν της Ουκρανίας από τους ναζί». (Ριζοσπάστης, 22 Μάρτη 2002).

− Οκτώβρης 2004: «...Στις 16 Σεπτέμβρη 2004 στο ουκρανικό κοινοβούλιο πραγματοποιήθηκε κοινοβουλευτική ακρόαση με θέμα την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στα σχολεία της χώρας, σχετικά με το τι μαθαίνουν τα παιδιά για τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο βουλευτής Π. Τσιμπένκο, παίρνοντας το λόγο σημείωσε πως «το τελευταίο διάστημα με το σύνθημα της αποκατάστασης της ιστορικής δικαιοσύνης, της νέας αντίληψης της ιστορίας μας, της νέας ματιάς, διεξάγεται μια καμπάνια "αναγραφής" της ιστορίας και ιδιαίτερα σ' ό,τι αφορά την Περίοδο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Σε πολλές ακαδημαϊκές εκδόσεις, σε εγχειρίδια σχολικά ή πανεπιστημιακά, σε έργα λογοτεχνίας, στα ΜΜΕ αυτά τα χρόνια παρουσιάζονται ως περίοδος των διώξεων, του "απολυταρχισμού και της δικτατορίας", των "γκουλάγκ", της "πείνας" κλπ. Τα γεγονότα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου παρουσιάζονται διαστρεβλωμένα, ενώ αποσιωπάται ή υποβαθμίζεται η καθοριστική συνεισφορά της Σοβιετικής Ενωσης στη Νίκη κατά του φασισμού και στην ιστορική σημασία της ίδιας της Νίκης». (Ελισσαίος Βαγενάς, Ριζοσπάστης, 28 Οκτώβρη 2004).

− Μάρτης 2005: «...Ο νέος Πρόεδρος της Ουκρανίας Β. Γιούστσενκο, στα πλαίσια της πολιτικής του της «συμφιλίωσης» όσων πολέμησαν στον Κόκκινο Στρατό με όσους πολέμησαν μέσα από τις γραμμές των εθνικιστικών δυνάμεων στο πλευρό των ναζί και ενάντια στον Κόκκινο Στρατό, έχει ταχθεί ενάντια στην πραγματοποίηση της παρέλασης της Νίκης» (Ριζοσπάστης, 16 Μάρτη 2005).

− Οκτώβρης 2005: «...στις 15/10, στο κέντρο της ουκρανικής πρωτεύουσας χιλιάδες κομμουνιστές και οπαδοί άλλων αριστερών οργανώσεων βρέθηκαν σε ευθεία αντιπαράθεση με τους εθνικιστές. Οι τελευταίοι, που εκπροσωπούνται από την «Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών - Ουκρανικός Στασιαστικός Στρατός» (ΟΟΥΝ - ΟΥΠΑ), την ένωση των αξιωματικών Ουκρανίας, το ακροδεξιό κόμμα (ΟΥΝΑ - ΟΥΝΣΟ) και τη φοιτητική «Πορά», σχεδίαζαν να παρελάσουν στους κεντρικούς δρόμους του Κιέβου προς τιμήν της 63ης επετείου από την ίδρυση του ΟΥΠΑ (το 1942) και μάλιστα να πραγματοποιήσουν δοξολογία στην «Πλατεία Ανεξαρτησίας» [...] Στο μεταξύ, στις 14 Οκτώβρη, η κυβερνητική επιτροπή υπό την προεδρία του Βιατσεσλάφ Κιριλένκο, αντιπροέδρου της κυβέρνησης, ενέκρινε το πόρισμα της ομάδας ιστορικών για τη μελέτη της δραστηριότητας των ΟΟΥΝ και ΟΥΠΑ, καθώς και το νομοσχέδιο «Για υποβολή αλλαγών στο νόμο "Για το καθεστώς των βετεράνων πολέμου, τις εγγυήσεις της κοινωνικής προστασίας τους"». Στο νομοσχέδιο αυτό προβλέπεται η παροχή κοινωνικών προνομίων στους στρατιώτες του ΟΥΠΑ, που, όπως υποστηρίζεται, «έως το 1956 αγωνίστηκαν για την ελευθερία και ανεξαρτησία της Ουκρανίας» (Ριζοσπάστης, 18 Οκτώβρη 2005).

− Νοέμβρης 2006: «Ημέρα μνήμης» για τα θύματα του λιμού της Ουκρανίας την περίοδο 1932-1933 έχει κηρυχτεί η σημερινή μέρα στη χώρα και αναμένεται να πραγματοποιηθούν μια σειρά εκδηλώσεις, ενώ ο Ουκρανός Πρόεδρος Β. Γιουσένκο θα κάνει τα αποκαλυπτήρια μνημείου, ενέργειες που σηματοδοτούν μια ακόμα πράξη στην αντικομμουνιστική υστερία [...] Αποκρύπτονται τα αληθινά ιστορικά γεγονότα και χρησιμοποιούνται παραποιημένα στοιχεία. Οπως φωτογραφίες από το λιμό του 1922, που αξιοποιήθηκαν από τη ναζιστική προπαγάνδα και μετέπειτα από τους ιμπεριαλιστές ως «ντοκουμέντα» για τη «γενοκτονία» που προκάλεσαν οι μπολσεβίκοι. Σ' αυτά τα πλαίσια, ο Ουκρανός Πρόεδρος αναμένεται να καταθέσει σχέδιο νόμου στο οποίο ζητά να κηρυχτεί «γενοκτονία» από την ΕΣΣΔ ενάντια στον ουκρανικό λαό η μεγάλη πείνα εκείνων των χρόνων, επιβάλλοντας μάλιστα και πρόστιμο 35-50 δολαρίων σε όποιον προβαίνει σε δημόσια άρνηση αυτού και αυστηρότερες ποινές για τους δημόσιους και δημοτικούς υπαλλήλους» (Ριζοσπάστης, 25 Νοέμβρη 2006).

− Μάρτης 2008: «Να σημειωθεί ότι τις τελευταίες βδομάδες σε αρκετές πόλεις της Ουκρανίας οι αρχές διοργανώνουν σε δημόσια κτίρια εκθέσεις φωτογραφιών για τη δράση των εθνικιστικών ομάδων στη διάρκεια της φασιστικής κατοχής, όπου αυτοί παρουσιάζονται, ούτε λίγο - ούτε πολύ, ως «πατριώτες», που υπεράσπιζαν την πατρίδα από τους Ρώσους μπολσεβίκους. [...] Ο ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας υπογραμμίζει πως η πολιτική δικαίωσης των συνεργατών των ναζί που ακολουθεί ο Γιούστσενκο γύρω από αυτό το ζήτημα είναι μια πολιτική διχασμού της κοινωνίας»(Ριζοσπάστης, 29 Μάρτη 2008).

− Γενάρης 2010: «Σε μια δίκη-«εξπρές», το εφετείο του Κιέβου δίκασε και καταδίκασε στις 13 του Γενάρη τους ηγέτες της ΕΣΣΔ καθώς και της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας της δεκαετίας του 1930. Οπως μεταδίδει το πρακτορείο «Ιντερφάξ», το δικαστήριο αποφάσισε ακόμη «να κλείσει την ποινική υπόθεση λόγω του θανάτου των ενόχων της γενοκτονίας», του Ι. Στάλιν, του Β. Μολότοφ, του Λ. Καγκανόβιτς και άλλων μπολσεβίκων, που καταδικάστηκαν με βάση τα στοιχεία του Ινστιτούτου Δημογραφίας και Κοινωνικών Ερευνών της Ουκρανίας, το οποίο ανακοίνωσε πως κατά τη διάρκεια του λιμού πέθαναν στην Ουκρανία 3.941.000 άνθρωποι. Το πώς «μαγειρεύτηκαν» αυτά τα στοιχεία έγινε πριν μερικούς μήνες ολοφάνερο, όταν μαθεύτηκε πως οι αρχές είχαν συμπεριλάβει στα θύματα του λιμού του '30 τους σημερινούς κατοίκους μιας ολόκληρης κωμόπολης [...] Στις 21 του Γενάρη στην Ουκρανία θα γίνει η πρώτη δίκη σε βάρος ενός ανθρώπου που δημόσια αμφισβήτησε την επίσημη αντικομμουνιστική εκδοχή της ιστορίας του λιμού του 1932-33. Πρόκειται για τον Σεργκέι Σβέντο, αρχισυντάκτη της τοπικής εφημερίδας «Ροντόε Πριαζόβιε», που εκδίδεται στην πόλη Νοβογιάζοφσκοε, στην περιοχή του Ντονιέτσκ» (Ριζοσπάστης, 15 Γενάρη 2010).

− Μάης 2013: Β. Γιανούκοβιτς (σημερινός «φιλορώσος» πρόεδρος): «Πρέπει να βρούμε τρόπους συμφιλίωσης μεταξύ των μερών που μετείχαν στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο». Ο πρόεδρος εξέφρασε την πεποίθηση ότι ο Ναζιστικός και Σοβιετικός ολοκληρωτισμός αποτελούν παρελθόν και δεν θα ξαναεμφανιστούν ποτέ (Πηγή: Interfax Ukraine, 9 Μάη 2013).

Στην Ουκρανία, λοιπόν, περισσότερο απο δύο δεκαετίες μετά την παλινόρθωση του Καπιταλισμού, η ολοένα και μεγαλύτερη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων (πάνω απο 35% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω απ' το όριο της φτώχειας με τα επίσημα στοιχεία) πάει χέρι-χέρι με τον αντικομμουνισμό και τη διαστρέβλωση της ιστορίας. Τα τμήματα της εγχώριας αστικής τάξης που μάχονται για το σε ποιά ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία θα ενταχθεί η χώρα, δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τους δικούς τους «χρυσαυγίτες», του φιλοναζιστικού «Σβομπόντα», όποτε το κρίνουν χρήσιμο. Σε αυτήν την Ουκρανία, λοιπόν, όπου 100 άνθρωποι κατέχουν σχεδόν το 40% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της χώρας, έχουν απλώσει τα δίχτυα τους η ΕΕ και η Ρωσία σε ένα ιμπεριαλιστικό μπρα-ντε-φερ με θύμα τον ίδιο τον ουκρανικό λαό.

Ένα πράγμα μονάχα είναι σίγουρο: Πως όσον αντικομμουνισμό κι' αν σπείρουν, όσα αγάλματα του Λένιν κι' αν καταστρέψουν, όσο και αν προσπαθήσουν να διχάσουν τον ουκρανικό λαό με αυταπάτες, τα μεγάλα κοινωνικά επιτεύγματα της σοβιετικής περιόδου και το όραμα για τον Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό παραμένουν – και θα παραμένουν - ζωντανός οδηγός για ένα καλύτερο αύριο.
Αναρτήθηκε από Αντωνης



Ο υποσιτισμός στα σχολεία

Ο υποσιτισμός στα σχολεία




Σύγχρονη βαρβαρότητα. Πρόκληση. Αποκαλυπτήρια του καπιταλιστικού συστήματος που την περίοδο της κρίσης του δείχνει ακόμα περισσότερο το απάνθρωπο πρόσωπό του. Ο υποσιτισμός των παιδιών που παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Το πρόβλημα δεν είναι τωρινό. Ομως, τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο πήρε διαστάσεις στη χώρα μας, με λιποθυμίες μαθητών σε σχολεία επειδή ήταν νηστικά, με εξομολογήσεις μικρών παιδιών στους δασκάλους τους (τα μεγαλύτερα παιδιά διστάζουν και ζουν σιωπηλά τις δυσκολίες). Πρόσφατο παράδειγμα τα στοιχεία που προέρχονται από το Δήμο Θεσσαλονίκης, όπου περισσότεροι από 1.400 μαθητές υποσιτίζονται, πηγαίνουν στο σχολείο χωρίς κολατσιό. Στην Αθήνα, τα τελευταία τρία χρόνια αυξάνονται προοδευτικά τα αιτήματα προς το Δημοτικό Βρεφοκομείο για γεύματα σε παιδιά δημοτικού και νηπιαγωγείου. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία (του περασμένου Οκτώβρη) παρέχει μερίδες φαγητού για 1.500 μαθητές. Τη σχολική χρονιά 2011-'12 το Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθήνας έστελνε σε σχολεία 253 μερίδες.
***

Πρόκειται για τα στοιχεία που έχουν καταγραφεί και περιγράφουν ένα κομμάτι της πραγματικότητας που ζουν όσοι έχουν επαφή με το χώρο του σχολείου. Από τον παιδικό σταθμό, όπου κάποια παιδιά τρώνε σε πολλές περιπτώσεις το μοναδικό πλήρες γεύμα της μέρας, μέχρι τα ΕΠΑΛ, όπου εργαζόμενοι μαθητές πηγαινοέρχονται με την ψυχή στο στόμα από τη δουλειά στο σχολείο, τα σχολεία με διευρυμένο ωράριο, όπως τα μουσικά, όπου οι μαθητές παραμένουν 9 ώρες... Το φαινόμενο είναι βέβαια πιο έντονο στις εργατικές - λαϊκές γειτονιές, όπου θερίζουν η ανεργία και τα μεροκάματα πείνας. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, κάτω από την πίεση της πραγματικότητας, κυβέρνηση και άλλοι φορείς κάνουν λόγο για καταγραφή των παιδιών που υποσιτίζονται και μιλούν για μηχανισμό που πρέπει να στηθεί από ΜΚΟ, δήμους, Εκκλησία και ευαγή ιδρύματα ώστε να δοθούν λύσεις. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση στρώνει το έδαφος στους χορηγούς να εξυπηρετήσουν δικές τους σκοπιμότητες και να εμφανίσουν ευαίσθητο και «φιλάνθρωπο πρόσωπο» στα σχολεία και την κοινωνία. Και να παρέμβουν και με αυτόν τον τρόπο στις συνειδήσεις των μικρών παιδιών και των γονιών τους για το «ανθρώπινο πρόσωπο» των καπιταλιστών. Δηλαδή, «να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι». Ομως, ο στόχος αυτών των δράσεων πάει πολύ πιο μακριά. Με δεδομένο ότι και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάκαμψης φαινόμενα τέτοια θα συνεχίσουν να υπάρχουν - πιο περιορισμένα βεβαίως σε σχέση με σήμερα - πιο εκτεταμένα όμως σε σχέση με την κατάσταση πριν από την κρίση, διαμορφώνουν το πλαίσιο της διαχείρισης αυτών των προβλημάτων. Η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας θα πατήσει πάνω στη μισοανεργία, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς - επιδόματα κ.λπ. Ενα τμήμα των εργαζομένων πρέπει να μάθουν να ζουν με πολύ περιορισμένες απαιτήσεις, να επιβιώνουν μέσω των διαφόρων «κοινωνικών δικτύων» διαχείρισης της εξαθλίωσης. Υπάρχει άλλωστε πλούσια πείρα από τα κράτη της ΕΕ.
***

Οπωσδήποτε και τους απασχολεί το να περιορίσουν το πρόβλημα. Αλλά σκοντάφτουν στο εξής: Οι ρίζες για τη δυστυχία των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, την πείνα, τη φτώχεια, την ανεργία βρίσκονται στην ίδια την καπιταλιστική κρίση, βρίσκονται στις πολιτικές που ακολουθούνται ώστε να βγει το κεφάλαιο με λιγότερες απώλειες από την καπιταλιστική κρίση. Ο υποσιτισμός των μαθητών είναι μία από τις πιο απάνθρωπες εκφράσεις του σημερινού συστήματος. Είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Το παιδί που δεν έχει χρήματα να πάρει κολατσιό στο σχολείο, έχει πίσω του έναν πατέρα και μία μητέρα που είναι άνεργοι, που πληρώνονται μεροκάματα πείνας, που αδυνατούν να πληρώσουν το ρεύμα, που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους. Το φαινόμενο θα υπάρχει όσο θα εξακολουθεί να κυριαρχεί πάνω στη ζωή τους ο σκοπός της σημερινής οικονομικής οργάνωσης, που είναι το κέρδος για τους λίγους, τους καπιταλιστές. Ωστόσο, άμεσα μέτρα πρέπει και μπορούν να παρθούν - όπως αποδεικνύεται - μόνο κάτω από την πίεση αποφασιστικών διεκδικήσεων. Σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ με έκτακτη χρηματοδότηση από το κράτος στους δήμους να παρέχεται ένα μικρό γεύμα (σάντουιτς, γάλα, χυμός, κ.τ.λ.) σε όλα τα παιδιά, αξιοποιώντας τις υποδομές και το προσωπικό των δήμων, χωρίς την εμπλοκή ΜΚΟ και χορηγών. Με πρώτη μέριμνα τις λαϊκές γειτονιές, όπου διαπιστώνονται εκτεταμένα κρούσματα υποσιτισμού παιδιών και με έμφαση στα δημοτικά σχολεία ολοήμερης λειτουργίας και τα ΕΠΑΛ - ΕΠΑΣ. Να γίνουν όλες οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να οργανωθούν κατάλληλοι σύγχρονοι χώροι εστίασης, σε όλα τα ολοήμερα σχολεία και νηπιαγωγεία, για δωρεάν σίτιση όλων των παιδιών, με την εξασφάλιση εξειδικευμένου προσωπικού πλήρους απασχόλησης. Τα ζητήματα αυτά θα πρέπει να γίνουν στόχοι πάλης και διεκδίκησης των σωματείων, των Ενώσεων Γονέων και Κηδεμόνων, των Λαϊκών Επιτροπών, να μην υπάρξει κανένας συμβιβασμός με αυτήν την κατάσταση.

Μ. Κ.


Το κράτος εγκαταλείπει και παραμελεί τις οικογένειες

Το κράτος εγκαταλείπει και παραμελεί τις οικογένειες




Γονείς πάμφτωχοι, με σοβαρά προβλήματα υγείας, κοινωνικά αποκλεισμένοι και ευάλωτοι αφήνονται στην τύχη τους


Παιδιά στην Αθήνα που τρέφονται από συσσίτια
Δ
εν είναι όλες οι οικογένειες «χαμένη υπόθεση». Κατά κύριο λόγο είναι οικογένειες ευάλωτες, που χρειάζονται στήριξη: Πάμφτωχοι γονείς χωρίς στέγη και ένα πιάτο φαγητό, μονογονεϊκές οικογένειες, πολύτεκνες, χωρίς δουλειά, εξαρτημένοι γονείς, γονείς παιδιών με σοβαρές ασθένειες που δεν μπορούν να προσφέρουν στο παιδί τους τα απαραίτητα για την επιβίωσή του. Ομως, το καπιταλιστικό κράτος, όχι μόνο δεν προσφέρει ολόπλευρη στήριξη, όχι μόνο δεν εξαντλεί όλα τα περιθώρια ώστε να μη χωριστούν τα παιδιά από τους γονείς, αντίθετα εμπορευματοποιεί όλες τις ανθρώπινες ανάγκες: Στέγη, τροφή, ρεύμα, θέρμανση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, υπηρεσίες ψυχικής υγείας, πρόληψη.

Τα αφήνουν προτού γεννηθούν...

Στα μαιευτήρια της χώρας, πολλές γυναίκες πάνε αποφασισμένες να αφήσουν εκεί το παιδί τους μόλις γεννηθεί. Ξέρουν πως δεν έχουν καμιά ελπίδα να καταφέρουν να το μεγαλώσουν. Στο τμήμα Νεογνών του μαιευτηρίου «Ελενα», αυτή τη στιγμή φιλοξενούνται 14 νεογνά και βρέφη. Κατά μέσο όρο, στο συγκεκριμένο μαιευτήριο βρίσκονται πάντα 12 - 14 εγκαταλειμμένα νεογνά και βρέφη και παραμένουν εκεί για 5 - 7 μήνες μέχρι να δοθούν για υιοθεσία, αναδοχή ή να μεταφερθούν στις δομές του Κέντρου Προστασίας Παιδιού «Μητέρα» ή του Αναρρωτηρίου Πεντέλης. Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις παιδιών που έμειναν στο «Ελενα» έναν ολόκληρο χρόνο και γιόρτασαν τα πρώτα τους γενέθλια με το προσωπικό. Επίσης, τα τελευταία χρόνια στο «Ελενα» μεταφέρονται και εγκαταλειμμένα βρέφη από το μαιευτήριο «Αλεξάνδρα».

Στην πλειοψηφία τους, είναι υγιή παιδιά, τόσο Ελλήνων, όσο και μεταναστών. Οι κυριότεροι λόγοι που οι μητέρες τα εγκαταλείπουν στο μαιευτήριο είναι η ακραία φτώχεια, η τοξικοεξάρτηση, ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα. «Υπάρχουν μάνες που μένουν στο δρόμο, που δεν έχουν ούτε ένα πιάτο φαΐ ή που είναι εξαρτημένες από αλκοόλ, ναρκωτικά κ.λπ. Αλλες υπογράφουν πριν γεννήσουν ότι δεν θα κρατήσουν το μωρό, άλλες φεύγουν κρυφά και λιγότερες το αφήνουν κάποιους μήνες κι επιστρέφουν για να το πάρουν», σημειώνουν οι εργαζόμενοι.

Οσο περνούν οι μήνες, τα μωρά αρχίζουν να έχουν μεγαλύτερες ανάγκες, περιγράφουν υγειονομικοί του «Ελενα» και του «Αλεξάνδρα»: «Μας κοιτάνε και βλέπουν διαφορετικές φιγούρες κάθε μέρα, σε κάθε βάρδια. Θέλουν αγκαλίτσες, παιχνίδια και χάδια. Εχουν άλλες διατροφικές ανάγκες, δεν πίνουν πια μόνο γάλα. Εμείς τους προσφέρουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, τα πάμε καμιά βόλτα στους διαδρόμους, αλλά δεν υπάρχει χρόνος. Ούτε είναι οικογένεια αυτό. Τα παιδιά χρειάζονται οικογένεια».
Καταστρέφονται οικονομικά για θεραπείες του παιδιού

Ορισμένα από τα παιδιά που φιλοξενούνται στα Παιδιατρικά Νοσοκομεία έχουν κάποιο σοβαρό νόσημα και οι γονείς τους τα αφήνουν στα νοσοκομεία μόλις διαγνωστεί το πρόβλημα.

«Σοκάρεται ο γονιός, σκέφτεται: δεν έχω τα μέσα να ζήσω εγώ, θα ζήσω και το παιδί; Το αφήνει ελπίζοντας ότι θα είναι καλύτερα», λέει στον «Ριζοσπάστη» η Ολγα Σιάντου, νοσηλεύτρια στο Παίδων «Η Αγία Σοφία» και στέλεχος του ΠΑΜΕ Υγείας - Πρόνοιας.

«Βλέπουμε οικογένειες που έχουν καταστραφεί οικονομικά για να μπορέσει το παιδί τους που έχει ένα ανίατο νόσημα είτε να επιβιώσει, είτε να έχει μια καλή ποιότητα ζωής. Δεν ενισχύονται από το κράτος και ό,τι πάρουν από τα ασφαλιστικά Ταμεία είναι λίγα και με μεγάλη καθυστέρηση. Ομως όταν ο άλλος δεν έχει καν δουλειά πώς θα στηρίξει αυτό το παιδί; Δεν υπάρχει καμία κρατική φροντίδα, υποδομές, το κατάλληλο προσωπικό, δωρεάν για όλους θεραπείες και ειδική διατροφή. Δεν επαρκούν οι ψυχολόγοι για να στηρίξουν τους γονείς, να τους βοηθήσουν να αποδεχτούν το πρόβλημα του παιδιού και να πορευτούν», συμπληρώνει.

Ο Γερ. Κολαΐτης αναφέρεται σε μελέτη (διδακτορική διατριβή της Βασιλικής Ντρε, ψυχιατρικής νοσηλεύτριας και επισκέπτριας Υγείας) της Πανεπιστημιακής Παιδοψυχιατρικής Κλινικής: «Σχεδόν 3 στις 4 οικογένειες παιδιών με διαταραχές του φάσματος του αυτισμού ξοδεύουν περισσότερα από 800 ευρώ μηνιαίως μόνο για τη θεραπευτική αντιμετώπιση του προβλήματος του παιδιού τους. Ούτε τα μισά δεν καλύπτονται από ασφαλιστικά ταμεία».

Οι οικογένειες αφήνονται κυριολεκτικά στην τύχη τους να αντιμετωπίσουν τα πολλαπλά προβλήματα που προκύπτουν. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία - ιδιαίτερα οι γυναίκες - δύσκολα τα φέρνουν βόλτα με το μεγάλωμα των παιδιών, αφού συχνά δουλεύουν απογευματινές και βραδινές βάρδιες. Η έλλειψη του προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία όπως και η ανεπάρκεια δημόσιων δομών δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών κάνει πιο δύσκολη την κατάσταση.

«Εχουμε συναδέλφους που ο ένας γονιός ζει στην Αθήνα και ο άλλος στα Γιάννενα. Ακόμη και συναδέλφους με ανάπηρα παιδιά, τα οποία μεγαλώνουν μόνο με τους πατεράδες τους σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, στη Μακεδονία, στη Θεσσαλία και αλλού. Κι όμως, το κράτος δεν φροντίζει να μεταθέσει αυτές τις μάνες σε νοσοκομεία ή άλλες δομές Υγείας κοντά στα παιδιά τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ποιος παραμελεί; Ποιος εγκαταλείπει; Οι γονείς ή το κράτος;», αναφέρει ενδεικτικά η Ολ. Σιάντου.
Πρόληψη και στήριξη

Ολοι οι εργαζόμενοι τονίζουν πως τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν σε μια οικογένεια, η τελευταία λύση να είναι τα ιδρύματα και σε καμία περίπτωση μέσα στα νοσοκομεία και στα μαιευτήρια.

«Η πρόληψη είναι το καλύτερο πράγμα. Δεν είναι όλες οι οικογένειες ανίκανες να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Συνήθως είναι πολυπροβληματικές οικογένειες: Φτωχές, με ανεργία, ψυχική αρρώστια στο γονιό, χρήση ουσιών ή μονογονεϊκές οικογένειες. Αλλά πρέπει να γίνεται προσπάθεια, να εξαντλούμε όλα τα περιθώρια ώστε οι πιο ευάλωτες, αυτές που έχουν μεγαλύτερες ανάγκες να υποστηρίζονται από κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας ενηλίκων και ανηλίκων. Οι επιστήμονες του χώρου μας (παιδοψυχίατροι, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, επισκέπτες υγείας) και ιδιαίτερα εκείνοι που εργάζονται σε υπηρεσίες στην κοινότητα δεν πρέπει να περιμένουν την οικογένεια να απευθυνθεί στις υπηρεσίες τους. Η εργασία μας είναι κυρίως η διάγνωση και θεραπεία, αλλά χρειάζεται επίσης να κάνουμε προγράμματα πρόληψης και προαγωγής ψυχοκοινωνικής υγείας, να βοηθήσουμε τις πιο αδύναμες οικογένειες, τους γονείς στο ρόλο τους», υπογραμμίζει ο Γερ. Κολαΐτης.

Απαιτείται, δηλαδή, η ανάπτυξη ενός δημόσιου δικτύου κοινωνικών υπηρεσιών, δομών ψυχικής υγείας και δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών, αλλά και πολιτικές στήριξης των μακροχρόνια ανέργων, των άστεγων οικογενειών, των γονιών που θέλουν να απεξαρτηθούν από ουσίες. Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού όλων των ειδικοτήτων, για να μπορέσουν να αναπτυχθούν τα διάφορα κέντρα και υπηρεσίες με βάση τις ανάγκες στήριξης αυτών των παιδιών, των λαϊκών οικογενειών, ώστε να συμβάλουν ουσιαστικά στην ολόπλευρη ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών.

Στις περιπτώσεις που η οικογένεια είναι αδύνατον ή και επικίνδυνο να μεγαλώσει το παιδί, θα πρέπει να βρίσκεται μια θετή ή ανάδοχη οικογένεια. Χρειάζεται η στελέχωση των κοινωνικών υπηρεσιών, ώστε να μπορέσουν να αναπτυχθούν οι δημόσιες υιοθεσίες στην προοπτική κατάργησης των ιδιωτικών που αφήνουν περιθώρια για την εμπορία παιδιών.




«Σπίτι» τους το νοσοκομείο, «οικογένεια» οι εργαζόμενοι..

«Σπίτι» τους το νοσοκομείο, «οικογένεια» οι εργαζόμενοι...




Δεκάδες υγιή παιδιά στην Αττική μένουν για μήνες μέσα στα νοσοκομεία επειδή έχουν συρρικνωθεί οι δημόσιες υπηρεσίες φιλοξενίας, φροντίδας, υιοθεσίας


Eurokinissi

Σε θαλάμους νοσοκομείων φιλοξενούνται για μήνες υγιή παιδιά
Σ
τον πιο ακατάλληλο χώρο, μέσα σε νοσοκομεία, μένουν δεκάδες παιδιά από όλη την Αττική. Πρόκειται για παιδιά όλων των ηλικιών -μέχρι και εφήβους- που έχουν απομακρυνθεί από την οικογένειά τους με εισαγγελική εντολή, αλλά και για βρέφη που εγκαταλείπονται στα μαιευτήρια από τους γονείς τους. Μέχρι και τα τέλη Νοέμβρη στο Παίδων «Η Αγία Σοφία» έμεναν 34 παιδιά, στο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» 20 παιδιά, στα μαιευτήρια «Αλεξάνδρα» και «Ελενα» 6 και 14 νεογνά και βρέφη αντίστοιχα.


Σε κάθε εφημερία των παιδιατρικών νοσοκομείων εισάγονται παιδιά με εισαγγελικές εντολές. Εξετάζονται για τυχόν προβλήματα υγείας κι έπειτα μένουν για μήνες μέσα σε θαλάμους νοσηλείας, μέχρι να αδειάσει μια θέση στις ανεπαρκείς και υποβαθμισμένες κρατικές δομές φιλοξενίας - φροντίδας παιδιών, στο Κέντρο Προστασίας Παιδιού «Μητέρα» και το Αναρρωτήριο Πεντέλης, όπου το προσωπικό μειώνεται και οι παρεχόμενες υπηρεσίες συρρικνώνονται. Κάποια από τα παιδιά με εισαγγελικές εντολές επιστρέφουν ξανά στην οικογένειά τους.

«Σπίτι» των παραμελημένων ή εγκαταλειμμένων παιδιών γίνεται το νοσοκομείο και η οικογένειά τους είναι το προσωπικό. Η κατάσταση στο Παίδων «Αγία Σοφία» δύσκολα περιγράφεται: Στους διαδρόμους κυκλοφορούν παιδιά που δεν έχουν πώς να περάσουν την ώρα τους. Οταν δουν ένα γιατρό, μια νοσηλεύτρια, μια καθαρίστρια τρέχουν από πίσω τους, αναζητώντας το παιχνίδι, την κουβέντα, την αγκαλιά. Νοσηλεύτριες κάνουν νοσηλεία παίρνοντας μαζί τους σε καροτσάκια τα μωρά που βρίσκονται στο νοσοκομείο με εισαγγελική εντολή, για να μην τα αφήσουν μόνα τους.

Τα μεγαλύτερα τρέχουν στους χώρους του νοσοκομείου, βγαίνουν στο προαύλιο για να παίξουν στις κούνιες, με κίνδυνο να χτυπήσουν, να πέσουν από τις σκάλες, να βγουν στο δρόμο. Ορισμένα προσπαθούν να «κολλήσουν» σε κάποια οικογένεια, αποκαλούν «μαμά» και «μπαμπά» τους γονείς των νοσηλευομένων παιδιών ή τους εργαζόμενους. Αλλες φορές γίνονται επιθετικά με το προσωπικό, με τα άρρωστα παιδιά που έχουν κοντά τους γονείς τους να τα φροντίζουν...
Ενα «ίδρυμα» μέσα στο νοσοκομείο

«Τα τελευταία χρόνια συνωστίζονται εδώ πολλά παιδιά. Πριν 5 χρόνια σε μια δεδομένη στιγμή υπήρχαν στο νοσοκομείο κατά μέσο όρο 5 παιδιά, τα οποία είχαν φέρει εδώ με εισαγγελική εντολή για εξετάσεις προτού μεταφερθούν σε ιδρύματα. Το 2011 είχαν έρθει 81, το 2012 ήταν 92 και φέτος από το Γενάρη μέχρι το Σεπτέμβρη φιλοξενήθηκαν συνολικά 141 παιδιά. Οι αριθμοί είναι πολύ μεγάλοι. Είναι ένα ολόκληρο "ίδρυμα" μέσα στο νοσοκομείο», σημειώνει ο Γεράσιμος Κολαΐτης, αναπληρωτής καθηγητής Παιδοψυχιατρικής και διευθυντής της Παιδοψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» και προσθέτει: «Στο παρελθόν η μέση παραμονή τους στο νοσοκομείο ήταν κάποιες βδομάδες, ενώ σήμερα μένουν τουλάχιστον 2 μήνες και σε κάποιες περιπτώσεις μέχρι και 6 μήνες!».

Την αύξηση των παιδιών με εισαγγελικές εντολές υπογραμμίζει και παιδίατρος του «Αγία Σοφία», «γιατί πλέον οι συγγενείς δεν μπορούν να συμπαρασταθούν λόγω οικονομικών και άλλων προβλημάτων». «Αντί να στείλει το κράτος κοινωνικούς λειτουργούς να βοηθήσουν κάποιες οικογένειες, αντί να υπάρχουν κρατικές δομές και μέριμνα για τους γονείς και τα παιδιά, τα φέρνουν στα νοσοκομεία. Για τα παιδιά είναι τρομαχτικό να ζουν σε θαλάμους νοσοκομείου. Εχουν άλλες ανάγκες», συμπληρώνει.

Ενδεικτικό της έλλειψης τέτοιων δημόσιων δομών και υπηρεσιών είναι πως πολλά παιδιά δεν ξέρουν καν γιατί τα πήραν από την οικογένειά τους. Δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, δεν έχουν την κατάλληλη στήριξη πριν και μετά την απομάκρυνση από το σπίτι. Επίσης υπάρχουν περιπτώσεις που επανεξετάστηκε η καταγγελία και τα παιδιά γύρισαν σπίτι μετά από αναίτια διαμονή στο νοσοκομείο.

«Μας φέρνουν αρκετά παιδιά Ρομά, αλλά δεν καταλαβαίνω το λόγο. Θέλουν να τους "περάσουμε" έναν άλλο τρόπο ζωής; Πώς; Στο νοσοκομείο; Κάποια από αυτά είναι 10, 12, 13 χρονών και δεν έχουν πάει ποτέ σχολείο. Χρειάζονται εξειδικευμένη, οργανωμένη φροντίδα, παρακολούθηση από παιδοψυχιάτρους, λογοθεραπευτές, παιδαγωγούς κ.ά. Τι μπορούν να προσφέρουν οι νοσηλευτές και ορισμένοι εθελοντές;», λέει μια νοσηλεύτρια σε Παθολογικό - Παιδιατρικό Τμήμα του «Αγία Σοφία».

Αλλα παιδιά είναι κακοποιημένα και δεν μπορούν να έχουν ολόπλευρη, εξειδικευμένη φροντίδα γιατί ο ρόλος του νοσοκομείου είναι άλλος. Τα επισκέπτονται παιδοψυχίατροι, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί για την αξιολόγησή τους, καθώς και δάσκαλοι που τα διαβάζουν, όμως τις περισσότερες ώρες της μέρας αφήνονται μόνα τους, πλήττουν, άλλα κλείνονται στον εαυτό τους, άλλα ομαδοποιούνται και τριγυρίζουν στους χώρους του νοσοκομείου.
Κινδυνεύουν μέσα στο νοσοκομείο

Στο νοσοκομείο τα υγιή παιδιά κινδυνεύουν να κολλήσουν κάτι και τα άρρωστα παιδιά να επιβαρυνθούν περισσότερο. Τα παιδιά με εισαγγελικές εντολές «μπορεί να κολλήσουν αρρώστιες, ενώ μετά από ένα διάστημα αρχίζουν και αναστατώνονται γιατί το νοσοκομείο είναι περιοριστικό περιβάλλον. Εξεγείρονται, κάνουν φασαρία, οι γονείς των νοσηλευομένων παιδιών κάνουν παράπονα», σημειώνει ο Γερ. Κολαΐτης.

Νοσηλεύτριες περιγράφουν καταστάσεις που κανείς δεν φαντάζεται ότι συμβαίνουν σε ένα παιδιατρικό νοσοκομείο: «Πριν λίγες μέρες φιλοξενούσαμε παιδιά αρκετά μεγάλα σε ηλικία. Ενα βράδυ έβαλαν φωτιά σε κάδο στο Ακτινολογικό και γέμισε καπνούς το νοσοκομείο. Κάποια νοσηλευόμενα παιδιά με αναπνευστήρα, γαστροστομία κ.ά. δύσκολα μεταφέρονται αν συμβεί κάτι επείγον. Την επομένη τα παιδιά αυτά επέστρεψαν σπίτι τους μετά από ενάμιση μήνα παραμονής στο νοσοκομείο. Ολο αυτό έγινε για το τίποτα, γιατί εξαρχής ξέρουν ότι το νοσοκομείο δεν μπορεί να τους προσφέρει κάτι».

Αλλοι εργαζόμενοι θυμούνται πολλά αντίστοιχα περιστατικά: «Μια φορά φιλοξενούμενα παιδιά έπαιζαν με τα ασανσέρ και τα μπλόκαραν για αρκετή ώρα. Υπήρχαν παιδιά που έπρεπε να μεταφερθούν από τα χειρουργεία στους θαλάμους ή το αντίστροφο ή αν συνέβαινε κάτι έκτακτο πώς θα τα μετακινούσαμε; Με τα χέρια; Εξάλλου τα φιλοξενούμενα παιδιά τριγυρίζουν ελεύθερα στο νοσοκομείο, πώς να ξέρουμε πού βρίσκονται κάθε στιγμή; Μπορεί να τρυπηθούν με κάτι, μπορεί να χτυπήσουν, οτιδήποτε μπορεί να συμβεί». «Είμαστε δυο νοσηλευτές για 33 παιδιά σε ένα τμήμα και κατά μέσο όρο τα 7-8 παιδιά είναι εδώ με εισαγγελική εντολή. Τι να προλάβουμε; Αν προσέχουμε τα υγιή παιδιά, ποιος θα μείνει να κάνει τη νοσηλεία;», λένε νοσηλεύτριες ενός τμήματος.
«Είμαστε σε κατάσταση επαγγελματικής εξουθένωσης»

Το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό, που ήδη «λιώνει» στην εντατικοποίηση, δεν έχει αντικειμενικά τη δυνατότητα και τα μέσα να δώσει σε αυτά τα παιδιά τη φροντίδα που χρειάζονται (σίτιση, προσωπική υγιεινή, δημιουργική απασχόληση, ψυχολογική υποστήριξη κ.ά.). Τα περισσότερα τμήματα λειτουργούν με ελάχιστο προσωπικό, ίσο ή περίπου ίσο με το προσωπικό ασφαλείας, υπάρχουν ακόμα και βάρδιες με ένα νοσηλευτή στο τμήμα, ενώ στους νοσηλευτές οφείλονται αρκετά ρεπό. Ιδιαίτερα στις εφημερίες το προσωπικό δεν επαρκεί για την ασφαλή νοσηλεία των μικρών ασθενών, πόσο μάλλον να επιφορτίζεται και με τη φροντίδα παιδιών που θα έπρεπε να βρίσκονται σε εξειδικευμένες δομές πρόνοιας.

«Είμαστε σε κατάσταση επαγγελματικής εξουθένωσης», λένε χαρακτηριστικά νοσηλευτές του «Αγία Σοφία». «Με την κατάσταση που επικρατεί αντικειμενικά πολλές φορές αποσυντονιζόμαστε στη νοσηλεία μας, γιατί πρέπει να έχουμε το νου μας στα παιδιά. Είμαστε "αστυφύλακες", μην έρθουν οι γονείς τους και τα πάρουν κρυφά. Είμαστε "παιδαγωγοί" και "γονείς", πρέπει να έχουμε το νου μας μην πάθουν κάτι γιατί η ευθύνη θα πέσει πάνω μας. Ολα αυτά είναι σε βάρος της νοσηλείας. Ηδη το προσωπικό είναι ελάχιστο, δεν αρκεί ούτε για τα παιδιά που νοσηλεύονται. Ολοι μας είμαστε σε τραγική σωματική και ψυχολογική κατάσταση», σημειώνουν.

Ταυτόχρονα το προσωπικό «δένεται» με τα παιδιά και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για τη φροντίδα τους. «Κάποια παιδάκια περπάτησαν εδώ μέσα, έβγαλαν πάνα εδώ. Κάποια τα έχουν βαφτίσει νοσηλευτές, έχει τύχει να υιοθετηθούν παιδιά από υγειονομικούς ή να τα παίρνουν σπίτι τους με αναδοχή. Παλιότερα όμως ήταν λιγότερα και αυτό ήταν εφικτό, τώρα πληθαίνουν μέρα με τη μέρα», μας λένε οι εργαζόμενοι.




Η ανωτερότητα του σοσιαλισμού δεν κρύβεται

Η ανωτερότητα του σοσιαλισμού δεν κρύβεται



Το σοσιαλισμό ακόμα νοσταλγούν πάνω από τους μισούς Ρουμάνους. Αυτό, τουλάχιστον, προκύπτει από έρευνα της ρουμανικής εταιρείας INSCOP, για λογαριασμό της καθημερινής εφημερίδας «Adevarul daily», την περίοδο 7 - 17 Νοεμβρίου 2013 και σε δείγμα 1.055 ατόμων, 18 ετών και άνω. Συγκεκριμένα, το 44,7% των συμμετασχόντων στην έρευνα δήλωσε ότι «ο κομμουνισμός υπήρξε κάτι "καλό" για τη Ρουμανία», έναντι 45,5% που πιστεύουν ότι ήταν κάτι «κακό».


Οσον αφορά στη σύγκριση του βιοτικού επιπέδου κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής περιόδου και των τρεχουσών συνθηκών διαβίωσης το 44,4% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι οι άνθρωποι ζούσαν καλύτερα πριν από το 1989, έναντι 33,6% που θεωρούν ότι οι συνθήκες τότε ήταν χειρότερες και 15,6% που πιστεύουν ότι το βιοτικό επίπεδο παρέμεινε το ίδιο (6,4% απάντησαν δεν ξέρω/ δεν απαντώ).

Είναι ενδεικτικό ότι σημαντικά υψηλά ποσοστά υπέρ του σοσιαλισμού καταγράφονται και στις νεότερες ηλικίες με 34,1% των ατόμων ηλικίας 18-34 ετών, το οποίο θεωρεί ότι το κομμουνιστικό καθεστώς υπήρξε κάτι «καλό». Οσο για τις μεγαλύτερες ηλικίες τα ποσοστά υπέρ του σοσιαλισμού εκτοξεύονται σε πάνω από 50%, αποδεικνύοντας ότι όσοι έχουν τη δυνατότητα άμεσης σύγκρισης αναγνωρίζουν την ανωτερότητα του σοσιαλισμού παρά τα προβλήματα και τις αδυναμίες του.

Ολα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι παρά το ότι η σύγκριση γίνεται με τη μεγάλη χρονική απόσταση των 25 χρόνων από την καπιταλιστική παλινόρθωση και ενώ σήμερα υπάρχουν ασύγκριτα περισσότερες επιστημονικές και οι τεχνολογικές δυνατότητες για να ζει ο λαός πολύ καλύτερα, ο σοσιαλισμός με όλες τις αδυναμίες του - και στη Ρουμανία υπήρξαν επίσης σημαντικές παρεκκλίσεις - αναγνωρίζεται με διαφορά καλύτερος από τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα σε αυτήν τη χώρα. Και αυτό σε πείσμα και παρά το όργιο αντικομμουνιστικής προπαγάνδας που έχουν υποστεί οι νεότεροι σε ηλικία Ρουμάνοι από την αστική τάξη της Ρουμανίας, την ΕΕ και τα καλοταϊσμένα αντικομμουνιστικά επιτελεία τους. Παρά το ότι τα ΚΚ στη χώρα - μέλος της ΕΕ παραμένουν εκτός νόμου...





TOP READ