Δελτίο Κομινφόρμ ΙΙ

 Δελτίο Κομινφόρμ ΙΙ

Οι τελευταίες μέρες ήταν αρκετά πλούσιες σε πληροφορίες κι υλικό (να φωτίσω τις αιτίες που μ’ αφήνουνε μισό). Ας τις δούμε μία προς μία, μαζί με ένα σύντομο σχόλιο της κε του μπλοκ.

Οι εκλογές ορίστηκαν για τις 20 Σεπτέμβρη και πέφτουν πάλι πάνω στον τελικό του Ευρωμπάσκετ, όπως και το 07’, που είχαμε πάρει 8,2% (βρε λες;). Αυτό σημαίνει πως αρκετά μεγάλα παιχνίδια της Εθνικής θα συμπέσουν με το προεκλογικό πατατάκι και αναγκαστικά κάτι θα χάσουμε. Αλλά δε βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε πολλές ελπίδες να φτάσουμε στον τελικό της Κυριακής (ως Εθνική εννοώ, γιατί ως Κόμμα νομίζω πως θα ανέβουμε κι ίσως μπούμε και στην πρώτη τετράδα –λέμε τώρα- κι ας απέχει αρκετά από τον τελικό –γύρο- που ονειρευόμαστε). Αλλά ίσως παίζουμε καλύτερα χωρίς τον τίτλο του φαβορί και κάνουμε την έκπληξη –ως εθνική και πάλι, γιατί ως κόμμα δεν παίζουμε ούτως ή άλλως ποτέ ως φαβορί στο εκλογικό γήπεδο, ούτε μπορούμε να περιμένουμε κάποια μεγάλη έκπληξη (πχ η τετράδα που είπαμε). Άσε που είναι κομμάτι εκτρωματική η διοργάνωση με 24 ομάδες (κάτι σαν «εκλογές αυγουστιάτικα» και «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα», που λέει κι ο επικεφαλής της ΛαΕ). Κι έτσι που αλλάζει τώρα η συχνότητα διεξαγωγής της, μια φορά στα τέσσερα χρόνια, θα μοιάζουν τα Ευρωμπάσκετ με εκλογές. Άλλο αν εμείς εδώ τις κάνουμε πλέον πιο συχνά κι από Τσου-Λου.

Δε Τσά-α-α—μπιονς…

Ορκίστηκε υπηρεσιακή κυβέρνηση κι η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας, απλά και μόνο για να σκάσει από το κακό της η Ζωή, που δεν πρόλαβε να γίνει αυτή. Μπορεί να στοχεύσει όμως στον τίτλο της πρώτης ελληνίδας ΠτΔ, που έχει μείνει απωθημένο στον πατέρα της. Και τότε να δούμε αν είναι όντως πιο γραφική από το Σαρτζετάκη ή όχι…

Σχεδόν όλοι οι υπουργοί πάντως φορούσαν γραβάτες στην ορκωμοσία τους, σε αντίθεση με τους «αριστερούς, χαλαρούς» υπουργούς της «τρίτη φορά μνημόνιο Αριστεράς», που παρέδιδαν.

Οι φακοί στράφηκαν νομοτελειακά στην Πρωτοψάλτη, που ήταν μακράν του δεύτερου η πιο αναγνωρίσιμη. Θα σου έλεγα κι η πιο γραφική επιλογή, αν δεν είχαμε δει πχ στο ενδιάμεσο την υπουργοποίηση του Παύλου Χαϊκάλη κι άλλων μεγάλων πολιτικών αστέρων. Άσε που η Άλκηστις είναι απλώς υπηρεσιακή. Αν και λίγο-πολύ όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων λειτουργούν κάπως σαν υπηρεσιακές, υπό προθεσμία και με ημερομηνία λήξης.

Μη μου πάρεις το σπίτι, βρε πρώτη φορά αριστερά

Δώστο στον τραπεζίτη, που παίρνει ένα σκασμό λεφτά

Α ρε Σύριζα αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς

Μη μου πάρεις το σπίτι…

Όπως σκόρπισε και το ηθικό του Μητρόπουλου, του αναπληρωτή ΠτΒ (η αλλαγή της Ζωής, με αθλητικούς όρους) που απειλούσε να αυτοκτονήσει, βλέποντας το πολιτικό του τέλος να πλησιάζει, με το σκάνδαλο που βγήκε στην επιφάνεια λίγο πριν την κατάρτιση των ψηφοδελτίων και της εκλογικής λίστας κάθε κόμματος. Τώρα που ανθίζουν τα σπαρτά και βγάζει η γης χορτάρι, είναι η ιδανική στιγμή για την κυβερνώσα αριστερά, σε αγαστή συνεργασία με τα κανάλια –που θα χτυπήσει οσονούπω αλύπητα με το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες- να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με ένα βουλευτή, που της δημιούργησε αρκετά προβλήματα γιατί δε συμπεριλήφθηκε στο κυβερνητικό σχήμα, κι είπε «παρών» στην κρίσιμη ψηφοφορία για το μνημόνιο. Και αν δεν υπάρχει κανείς λόγος για να λυπηθούμε για την προσωπική στρατηγική ενός Πασόκου, που φαίνεται να παίρνει την κατιούσα και μπορεί να καταλήξει στο χρονοντούλαπο, η απελπισία του, οι σπασμωδικές αντιδράσεις του, η αγωνία του να αποδείξει πως το σκάνδαλο έχει παραγραφεί (κι όχι πως δεν έγινε) και τα τετράγωνης λογικής επιχειρήματά του (δεν μπορεί να μένει έξω ένας βουλευτής με τόσους σταυρούς ή «γιατί το κάνει αυτό το κανάλι σας, που με έχει στηρίξει και το έχω στηρίξει;») δίνουν τροφή για γέλιο και συμπεράσματα, πακέτο δύο σε ένα, γιατί η μάθηση είναι χαρά. Και όχι τίποτα άλλο, φαντάσου όμως να βρει καταφύγιο στη Ζωή και τη Λαφαζανική Ενότητα (δεν μπορεί να είναι τόσο αφελείς κι απελπισμένοι…).

Το άλτερ έγκο της Ζωής, η Ραχήλ Μακρή, βλέπει μάλλον τον Χιώνη ως κόκκινο πανί και ευκαιρία για να χύσει αντικομμουνιστική χολή. Αφού ξέθαψε την πρώτη φορά μια διαφήμιση της Κόκα Κόλα στο Ριζοσπάστη (τετράγωνο επιχείρημα για το ξεπούλημα του αγώνα των απεργών, μιας κι η διαφήμιση ήταν κατά πολύ προγενέστερη), τώρα ξαναχτύπησε, χαρακτηρίζοντας το Κόμμα «δεκανίκι των μνημονιακών», που μόνο σαν τραγική ειρωνεία μπορεί να ακουστεί από τα χείλη μιας μέχρι πρότιν ος βουλευτή της συγκυβέρνησης Σ-ανελ. Αλλά όσο πάει, θυμίζει και περισσότερο Εαακίτη συνδικαλιστή (που αν σέβεται το είδος του και τον εαυτό του, πρέπει σε μία τουλάχιστον συνέλευση να πει το «Βάρκιζα τέλος» ή κάτι άλλο παρόμοιο). Σε αυτούς τους δρόμους, σε αυτή την κοινωνία, μια μέρα η Ραχήλ θα είναι Ανταρσυα.

Η οποία Ανταρσυα δε θα συνεργαστεί τελικά, στην παρούσα φάση, με τη ΛαΕ. Όχι γιατί το Ναρ πέφτει πάντα, εθιμικώ δικαίω, με τη δεύτερη (όπως είχε γίνει και με το Σεκ και με τον Αλαβάνο), ούτε γιατί αποφάσισε να υπερασπιστεί κάποιες κόκκινες, αντικαπιταλιστικές γραμμές, όπως η έξοδος από την ΕΕ, αλλά γιατί οι όροι του πολιτικού προξενιού ήταν ασύμφοροι κι απαράδεκτοι. Κι ενώ ήταν η μεγάλη ευκαιρία να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των δύο διασπάσεων, του 89’ και του 91’ και να έρθει στο προσκήνιο η Παναριστερά, θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγο ακόμα για τη μεγάλη εξωκοινοβουλευτική έφοδο στο κοινοβούλιο (που τώρα είναι ζήτημα αν θα μπορέσει να πιάσει έστω το 0,6% της τελευταίας φοράς. Κι οι πιέσεις δεν αφορούν τον περίγυρό του αλλά τον ίδιο τον πυρήνα του μετώπου και τις οργανώσεις του).

Παρεμπιπτόντως, αν μπορεί να βγει κάποιο συμπέρασμα απ’ όλα αυτά, είναι η πολύ σχετική αξία του γνωστού (και ξεκομμένου) τσιτάτου του Λένιν για τη συνεργασία με τους ρεφορμιστές, ακόμα και με τους πιο αμφιταλαντευόμενους ασταθείς συμμάχους, πάνω σε στέρεα προγραμματική βάση. Έχει όμως πολύ μεγάλη σημασία και η πολιτική αξιοπιστία της άλλης πλευράς, που είναι ανέκδοτο να την ψάχνει κανείς σε πολιτικούς καιροσκόπους και τυχοδιώκτες (κάτι που, εν προκειμένω, δεν αφορά μόνο το Λαφαζάνη και τον Αλαβάνο).

Κλείνω το σημερινό δελτίο με την ανοιχτή, μαζική συγκέντρωση του ΚΚΕ την περασμένη Πέμπτη, που άνοιξε την προεκλογική περίοδο. Και μια αποστροφή από την ομιλίατου ΓΓ.

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι (…)

Απορρίψτε τα νέα απατηλά διλήμματα.

Την απατηλή δήθεν αντιμνημονιακή διαχωριστική γραμμή

Τη "σικέ" ρήξη με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, που δεν αμφισβητεί τα βάθρα πάνω στα οποία διαμορφώθηκαν: Την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.

Συνολικά, πρέπει να χαράξουμε άλλη ρότα. Διαχωριστική γραμμή δεν είναι ούτε το νόμισμα, ούτε η ΕΕ, είναι η ίδια η ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Και μια δική μου κριτική προσέγγιση, που δεν αφορά την ουσία ή την ορθότητα της θέσης, αλλά τη διατύπωση. Η γνώμη μου είναι πως ακούγεται πολύ καλύτερα η θετική αποτύπωση της παραπάνω θέσης, που δε διαχωρίζει και δεν απομακρύνει την (θολή κι αντιφατική ενδεχομένως, όμως υπαρκτή) τάση αμφισβήτησης της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας από ευρύτερα λαϊκά στρώματα (που δεν έχουν φτάσει ακόμα στο σημείο να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη να συνδυαστεί αυτός ο στόχος και με ριζική αλλαγή σε επίπεδο εξουσίας).

Πχ όπως σε μια παλιότερη προεκλογική συνέντευξη του ΓΓ στο Μέγκα.

Αν μη τι άλλο το ΚΚΕ αναγνωρίζεται απ' όλους ως ένα κόμμα με συνέπεια, συνέπεια στις θέσεις του διαχρονικά. Ζούμε μια περίοδο όπου περνάμε μια πολύ σκληρή λιτότητα και που αυτή τη λιτότητα την έχει προκαλέσει η ΕΕ. Το ΚΚΕ είναι εναντίον του ευρώ, εναντίον της ΕΕ, άρα θεωρητικά θα έπρεπε αυτή η περίοδος να είναι μια πολύ καλή περίοδος για το ΚΚΕ. Ωστόσο, δεν φαίνεται να καταγράφει αυτή την αύξηση των ποσοστών που θα περίμενε κανείς σ' αυτή τη συγκυρία. Γιατί;

- Σ' αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσει ο ελληνικός λαός ή καλύτερα να σκεφτεί στις 25 του Γενάρη. Η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει με την πάλη των λαών, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να αλλάξει. Και βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ ή άλλα πολιτικά κόμματα θεωρούν ότι αυτή η ΕΕ μπορεί να αλλάξει με την αλλαγή σε κάποιες κυβερνήσεις της Ευρώπης ή στη χώρα μας, όμως είναι ξεκάθαρο ότι άλλο ΕΕ, άλλο Ευρώπη. Αυτό είναι το ζήτημα που θέτουμε στον ελληνικό λαό και το οποίο το ενστερνίζεται ένα 30% απ' ό,τι βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις. Σε αυτούς ακριβώς απευθυνόμαστε, σε αυτό το 30% που λέει ότι αυτή η ΕΕ από τότε που δημιουργήθηκε, από την ΕΟΚ με τα χρυσά κουτάλια που μας έταζαν, από τη συνθήκη του Μάαστριχτ στη συνέχεια, την ένταξη στην ΟΝΕ με τεράστιες θυσίες και τότε για το λαό, που πανηγυρίστηκε ως τεράστια επιτυχία και μετά ήρθε σε αυτή την κατάντια η χώρα μας, ο λαός μας. Δεν μπορεί να μη βγουν συμπεράσματα πλέον συσσωρευμένα. Εμείς θεωρούμε ότι αυτή είναι η στιγμή που ο λαός μας μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Γι' αυτό άλλωστε είμαστε εδώ, για να επικοινωνήσουμε.

Η πρώτη αποχώρηση από το κόμμα Λαφαζάνη: «Καρικατούρα του ΣΥΡΙΖΑ, χυλός, με φράξιες...»!!

 Η πρώτη αποχώρηση από το κόμμα Λαφαζάνη: «Καρικατούρα του ΣΥΡΙΖΑ, χυλός, με φράξιες...»!!

Με ηχηρές καταγγελίες αποχώρησε από την Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του κόμματος.

Πρόκειται για την πρώτη παραίτηση καθώς το κόμμα ιδρύθηκε μόλις προ ημερών. Ο Σπύρος Τσάτσης, ανακοίνωσε με ανοιχτή επιστολή την αποχώρησή του αφήνοντας αιχμές κατά της ηγεσίας του κόμματος.

«Δεν είμαι διατεθειμένος να ενταχθώ σε ένα κόμμα, όπου κομματάρχες αναζητούν νέα πολιτική στέγη, σε ένα κόμμα «μηχανισμών» που διατηρούν τον απόλυτο έλεγχο. Σε ένα κόμμα ζηλωτών που δεν ανέχονται καμία άλλη άποψη εντός του κόμματος, πλην εκείνης της ηγεσίας τους» αναφέρει μεταξύ άλλων στην επιστολή του ο Σπύρος Τσάτσης.

Η επιστολή παραίτησης

Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι παρόλο που είμαι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της «Λαϊκής Ενότητας», αποφάσισα για λόγους προσωπικούς και πολιτικούς να μην παραμείνω στο κίνημα.

Έχει μεγάλη σημασία πιστεύω με τι πρόγραμμα και ποιους ανθρώπους, με ποιες συμμαχίες θα επιχειρήσουμε να παρέμβουμε.

Δεν είμαι διατεθειμένος να εν ταχθώ σε ένα κόμμα που οικοδομείται με τη μεταφορά ενός κομματιού Σύριζα, ενός κόμματος παραγόντων, μηχανισμών, φραξιών και άλλων ευχάριστων καταστάσεων και όχι με ανοιχτό κάλεσμα που θα απευθύνεται σε κάθε τίμιο άνθρωπο που αισθάνεται τις τραγικές επιπτώσεις που έχει στη ζωή του, στην κοινωνία και γενικά στη χώρα μας η εφαρμογή των μνημονίων.

Οι εφεδρείες της αριστεράς δεν βρίσκονται σε κομματικά γραφεία και συμμαχίες κορφής, αλλά μέσα στην κοινωνία.

Δεν είμαι διατεθειμένος να ενταχθώ σε ένα κόμμα, όπου κομματάρχες αναζητούν νέα πολιτική στέγη, σε ένα κόμμα «μηχανισμών» που διατηρούν τον απόλυτο έλεγχο.

Σε ένα κόμμα ζηλωτών που δεν ανέχονται καμία άλλη άποψη εντός του κόμματος, πλην εκείνης της ηγεσίας τους.

Σε ένα κόμμα «καρικατούρα» του Σύριζα, ένα κόμμα χυλό.

Η ένταξή μου στην Αριστερά δεν έχει την έννοια της στράτευσης στα συμφέροντα ενός κόμματος (δεν υπάρχει Αριστερά σωτήρας), αλλά εκφράζει τη δέσμευσή μου απέναντι στη ζωή.

Να αγωνίζεσαι χωρίς να προσδοκάς οφέλη.

Στη σημερινή φάση η ενασχόληση με την πολιτική δεν είναι χόμπι αλλά στράτευση.

Καλύτερο φάρμακο, η απόφαση να αγωνίζεσαι για την αλήθεια των ιδεών σου στη σκληρή πραγματικότητα της κρίσης που ζούμε.

Η ελπίδα πάντα υπάρχει και δεν είναι άλλη από τους κοινωνικούς αγώνες, την ατμομηχανή της ιστορικής εξέλιξης».

iefimerida

   «ΟΧΙ μέχρι τέλους» στον Καπιταλισμό

Από Οικοδόμος

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

«Το Όχι του λαού θα νικήσει», «εμείς δεν αλλάξαμε, είμαστε η γενιά του “Όχι”» διαβάζει κάποιος στην επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος «Λαϊκή Ενότητα». Ο ΣΥΡΙΖΑ Νο2 γεννήθηκε και ήδη σκορπά νέες αυταπάτες στο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Έχοντας πάρει το «Όχι» και κάνοντας το παντιέρα δήθεν αντιμνημονιακού αγώνα, το κόμμα Λαφαζάνη αποτελεί το νέο ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών μαζών. Θέλει δε ιδιαίτερο θράσος από τους μέχρι πρότινος υπουργούς της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αυτούς που μέχρι πριν απο λίγο διάστημα ανέμιζαν την σημαία της «πρώτης φοράς αριστερά», να παριστάνουν σήμερα τους ροβεσπιέρους του αντιμνημονίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ Νο2, η πρώην «αριστερή πλατφόρμα» που τώρα συγκροτήθηκε κομματικά ως «Λαϊκή Ενότητα», δεν κομίζει τίποτα καινούργιο. Τίποτα ριζοσπαστικό. Αντιθέτως, επιχειρεί να γίνει ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, επαναφέροντας επιχειρήματα που ο λαός τα είχε ακούσει πριν τις εκλογές του Γενάρη. Μιας, λοιπόν, και οι κύριοι αυτοί περιφέρουν το «Όχι» τους και την ψευδεπίγραφη αντιμνημονιακή επαναστατικότητα τους, να σημειώσουμε τα εξής:
     •Συνέβαλε ή δεν συνέβαλε, τα προηγούμενα χρόνια, η περίφημη «αριστερή πλατφόρμα» στον αποπροσανατολισμό μεγάλου μέρους του κόσμου της Αριστεράς ενισχύοντας την απάτη της «κυβέρνησης της Αριστεράς»; Σε συνεντεύξεις του, στις 18 Γενάρη 2015, ο Π.Λαφαζάνης έλεγε μεταξύ άλλων τα εξής ωραία:
«Σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να κάνει πίσω και να εγκαταλείψει το πρόγραμμα του. Αντίθετα, θα το εφαρμόσει μέχρι τέλος, με τη θέληση και τους αγώνες του ελληνικού λαού. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία άλλη εναλλακτική επιλογή από τη δημιουργική φυγή προς τα μπρος» (Το Βήμα της Κυριακής).
Σε αλλη συνέντευξη του έλεγε ο κ.Λαφαζάνης: «Ο ελληνικός λαός έχει αντιληφθεί τα κρίσιμα διλήμματα αυτών των εκλογών και θα δώσει την κοινοβουλευτική δύναμη στο ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει πλήρως, χωρίς προσκόμματα, τρικλοποδιές και ερμαφρόδιτες καταστάσεις το ριζοσπαστικό αντιμνημονιακό και προοδευτικό του πρόγραμμα» (Kontra News).
Να και τι έλεγε ο ίδιος κ.Λαφαζάνης σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναθεωρήσει τις υποσχέσεις και εξαγγελίες του : «Κανείς δεν «τα γυρίζει» στον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, επιμένουμε με απόλυτη σταθερότητα και συνέπεια στο ριζοσπαστικό αντιμνημονιακό προοδευτικό πρόγραμμα μας, το οποίο θα εφαρμόσουμε πλήρως» (Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής).
     •Υποστήριξαν ή δεν υποστήριξαν την κυβερνητική πολιτική από υπουργικές θέσεις τους προηγούμενους μήνες; Και μάλιστα μιλώντας για «αναπτυξιακές δυνατότητες» στο καπιταλιστικό πλαίσιο, τασόμενοι υπέρ του επιχειρηματικού ανταγωνισμού; Να τι έλεγε ο κ.Λαφαζάνης ως υπουργός παραγωγικής ανασυγκρότησης στο συνέδριο του Economist (15 Μάη 2015):
«Βεβαίως είναι σωστό ότι στην Ελλάδα, παρά την κρίση και παρά τις δυσκολίες, αναπτύσσονται αυτήν περίοδο μεγάλες ενεργειακές επενδύσεις. Κυρίως, βεβαίως, επενδύσεις του δημοσίου, όπως της ΔΕΗ και της ΔΕΠΑ, αλλά και του ιδιωτικού τομέα. Και αυτό είναι θετικό γιατί δείχνει ότι η ενέργεια μπορεί να γίνει μοχλός αναπτυξιακών αναζωογονήσεων για την ελληνική οικονομία, που τόσο πολύ τις έχουμε ανάγκη. Όσον αφορά την «απελευθέρωση των αγορών», βεβαίως η Ελλάδα και η πολιτική της κυβέρνησής μας είναι υπέρ ενός υγιούς ανταγωνισμού, με μία παρατήρηση όμως : απελευθέρωση των αγορών δεν σημαίνει υποβάθμιση και κατάργηση του δημόσιου τομέα στο χώρο της ενέργειας» (τα έντονα γράμματα δικά μας).
Παρόμοια επιχειρήματα περί υγιούς ανταγωνισμού και επιχειρηματικότητας δεν έλεγε πριν τις εκλογές του Γενάρη και ο κ.Τσίπρας;
     •Αυτοί που παριστάνουν τους «ριζοσπάστες» και τους «αριστερούς», ψέγοντας μάλιστα το ΚΚΕ ότι δήθεν αναγάγει τον σοσιαλισμό στη «δευτέρα παρουσία», είναι οι ίδιοι δημαγωγοί που έλεγαν επί λέξει πριν επτά μήνες:
«Το θέμα όμως του σοσιαλισμού δεν είναι το επίκαιρο διακύβευμα στη χώρα. Αυτό που σήμερα είναι κρίσιμο και επίκαιρο για την Ελλάδα είναι να εφαρμόσει μια πολιτική διεξόδου από την κρίση (…) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ως επιλογή την έξοδο από την Ευρωζώνη, ούτε βεβαίως την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση» (Παν. Λαφαζάνης, δηλώσεις στο πρακτορείο Ria Novosti, 22/1/2015).
Συμπέρασμα; Ο σοσιαλισμός παραπέμπεται για τη δευτέρα παρουσία ενώ ο καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης και η αφοσίωση στην ΕΕ καθίσταται μονόδρομος για το λαό…
     •Ξιφουλκούν υποκριτικά κατά του ΝΑΤΟ οι «ριζοσπάστες» της Λαϊκής Ενότητας κάνοντας λόγο για τον «αντιδραστικό ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ευρωατλαντικής συμμαχίας». Βέβαια, είναι οι ίδιοι που δε βρήκαν ούτε λέξη να πουν όταν ο κ.Τσίπρας διαβεβαίωνε σε τηλεοπτική του συνέντευξη το λαό: «το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην Ε.Ε., στο ΝΑΤΟ» (ΑΝΤ1, 14 Μάη 2014).
Είναι επίσης οι ίδιοι κύριοι που, όντας μέλη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν είπαν κουβέντα όταν η χώρα αναλάμβανε νέες δεσμεύσεις απέναντι στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια, όταν λίγους μήνες πριν εξαγγέλονταν νέα ΝΑΤΟϊκή βάση στο Αιγαίο. Για τέτοιου μεγέθους αντι-ιμπεριαλιστές μιλάμε…
     •Οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ Νο2, που σηκώνουν σήμερα την σημαία του αντιμνημονιακού αγώνα, στήριξαν απο κυβερνητικές θέσεις τη διαδρομή από την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη μέχρι την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Ήταν ή δεν ήταν μέλη της συγκυβέρνησης όταν αυτή υφάρπαζε με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου τα ταμειακά διαθέσιμα δήμων, περιφερειών, ασφαλιστικών ταμείων και οργανισμών; Ήταν ή δεν ήταν μέλη της συγκυβέρνησης όταν αυτή διέγραφε πρόστιμα μεγαλοεπιχειρηματιών για φορολογικές και τελωνειακές παραβάσεις; Ήταν ή δεν ήταν μέλη της συγκυβέρνησης που καθησύχαζαν το λαό όταν ο κ.Τσίπρας πρότεινε στους θεσμούς το δικό του μνημόνιο των 47+8 σελίδων;
Όλα τα παραπάνω δεν προκαλούν ουδεμία εντύπωση για ένα πολιτικό μόρφωμα, ένα κομματικό σίκουελ του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο επιχειρεί να εγκλωβίσει τα λαϊκά στρώματα στο δίπολο «ευρώ ή δραχμή», αφήνοντας πλήρως άθικτο το καπιταλιστικό πλαίσιο παραγωγής. Παρουσιάζοντας ως φιλολαϊκή – τάχα- λύση την καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής, το κόμμα Λαφαζάνη αποφεύγει σκοπίμως να θίξει την ουσία του ζητήματος και το μεγάλο διακύβευμα: Ποιός έχει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας. Πρόκειται ασφαλώς για μια στάση που συμφέρει το σύστημα και στην αστική τάξη – να αποπροσανατολίζονται τα λαϊκά στρώματα, ο εργαζόμενος λαός, απ” την ουσία των πραγμάτων. Να βλέπει το δέντρο αλλά όχι το δάσος.
Το «Όχι μέχρι τέλους», που κάποιοι το έκαναν σύνθημα με αφορμή το κάλπικο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, έχει πραγματική αξία μόνο αν μετουσιωθεί σε ένα μεγάλο λαϊκό ΌΧΙ στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Μόνο αν είναι «Όχι μέχρι τέλους» στη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, την εξουσία των μονοπωλίων και της ΕΕ.
Και αυτό το «Όχι» μόνο ένα ισχυρό ΚΚΕ, στην κάλπη αλλά κυρίως στην καθημερινή ζωή και πάλη, μπορεί να το διασφαλίσει.

Δεν τους φτανει μονο το αιμα του λαου... ΘΕΛΟΥΝ και την ψυχη του !

 Δεν τους φτανει μονο το αιμα του λαου... ΘΕΛΟΥΝ και την ψυχη του !

αναδημοσίευση απο τον Διότιμοοπως και το παρακάτω : 

Με τη συνειδητή δράση ο άνθρωπος κατόρθωσε να βελτιώνει συνεχώς την παραγωγή υλικών αγαθών. Oπλούτος που συσσωρεύτηκε δημιούργησε μια περιουσιακή ανισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους και σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Ομάδες ανθρώπων ιδιοποιήθηκαν την εργασία των άλλων ομάδων. Έτσι χωρίστηκε η κοινωνία σε τάξεις. Η άνιση κατανομή του κοινωνικού πλούτου οδήγησε αυτές τις τάξεις σε μία ασυμφιλίωτη σύγκρουση μεταξύ τους, στην ταξική πάλη. Μέσα από αυτή τη διαδικασία η κοινωνία πέρασε από το δουλοκτητικό σύστημα στο φεουδαρχικό, το οποίο με τη σειρά του έδωσε τη θέση του στο σημερινό κοινωνικό σύστημα, το καπιταλιστικό.

Στο καπιταλιστικό σύστημα η κυρίαρχη τάξη, δηλαδή η αστική τάξη, χρησιμοποιεί ειρηνικά, βίαια αλλά και ψυχολογικά μέσα για να συντηρήσει και να επιβάλει τη δική της άποψη, τη δική της ιδεολογία ώστε να συνεχίσει απρόσκοπτα την εκμετάλλευση των άλλων τάξεων και κύρια της εργατικής τάξης, που είναι ο βασικός της αντίπαλος. Προσπαθεί εξουδετερώνοντας τη λογική, να την αντικαταστήσει με το συναίσθημα και τα ένστικτα, τα οποία μπορεί να ελέγξει με ψυχολογικά τεχνάσματα.

Επηρεάζοντας τη συνείδηση του κύριου αντίπαλου της προσπαθεί να κάνει την εργατική τάξη ανίκανη να ξεχωρίσει το πραγματικό από το φανταστικό, το πραγματικό από το κάλπικο, να μη μπορεί να εκτιμήσει τι είναι ουσιαστικό και τι ανούσιο. Προσπαθεί να προκαλέσει αντιδράσεις και συμπεριφορές που να ωθήσουν την εργατική τάξη σε πράξεις που δεν έχουν φιλτραριστεί από τη συνείδησή της, που δεν έχουν σχεδιαστεί με τη λογική. Τέτοιες αντιδράσεις οδηγούν την εργατική τάξη και όλο το λαό σε καλά σχεδιασμένες παγίδες και αδιέξοδα. Αυτό στην ουσία είναι το αντικείμενο του Αόρατου Πολέμου, όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια.

Για την ώρα μπαίνει αναπόφευκτα ένα ερώτημα: Μήπως όλα αυτά κινούνται μέσα στα πλαίσια της ιδεολογικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και αν όχι τι συμβαίνει στην πράξη;

 Πως η διάδοση ιδεών εξελίχθηκε σε προπαγάνδα;

 Όσο αναπτύσσεται ο άνθρωπος τόσο αποκτά βαθύτερη συνείδηση του κοινωνικού του ρόλου. Μεγαλώνει διαρκώς η ανάγκη να γίνει η νέα γνώση που αποκτά κτήμα ολοένα και περισσότερων ανθρώπων.

Η διάδοση της γνώσης όμως εκτός από απλή συλλογή χρήσιμων πληροφοριών για τη ζωή επεκτάθηκε στις κοινωνικές αντιλήψεις, τις φιλοσοφικές απόψεις, τις πνευματικές, καλλιτεχνικές και άλλες αξίες.

 Με τη χρησιμοποίηση των γνώσεων ο άνθρωπος απόκτησε την ικανότητα να βοηθά ή να βλάπτει συνανθρώπους, θεσμούς, αξίες, και να επηρεάζει σημαντικά την ταχύτητα της εξέλιξής του. Το 16ο αιώνα, τότε δηλαδή που εμφανίστηκε σε εμβρυακή μορφή το καπιταλιστικό σύστημα, η διάδοση των γνώσεων πήρε θρησκευτικό χαρακτήρα από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησιαστική σύνοδο Congegatio de propaganda fide. Η διάδοση ιδεών, στα χέρια της αστικής τάξης απέκτησε νέες ιδιότητες. Σταδιακά μετατράπηκε σε εργαλείο θετικού ή αρνητικού επηρεασμού του λαού από κυβερνήσεις και πολιτικά κόμματα. Για την αντιμετώπιση της αστικής προπαγάνδας η εργατική τάξη ανάπτυξε τη δική της ιδεολογία, την κομμουνιστική, που έχει όμως τελείως διαφορετική ιδεολογική βάση και μεθοδολογία. Εκλαϊκεύει την επιστημονική θεωρία του διαλεκτικού ιστορικού υλισμού και προσπαθεί να την κάνει κτήμα όσο γίνεται μεγαλύτερων λαϊκών στρωμάτων.

 Η αστική προπαγάνδα για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα, επιδιώκοντας το μέγιστο δυνατό καπιταλιστικό κέρδος αναβαθμίζει συνεχώς τις Τεχνικές της προπαγάνδας που στο πέρασμα του χρόνου παίρνουν πολύ επικίνδυνες διαστάσεις. Αξιοποιεί τις παρατηρήσεις των Ψυχολογικών θεωριών και τις προσαρμόζει στις ανάγκες της. Αντλεί συνταγές ψυχολογικού επηρεασμού από το σύγχρονο Μάρκετινγκ. Για να επηρεάσει προς το συμφέρον της το λαό παραμερίζει τη λογική και κατευθύνει τις βολές της απευθείας στο υποσυνείδητο και τα ένστικτα του ανθρώπου. Χρησιμοποιεί ένα σύνολο από δόλιες Τεχνικές τις κυριότερες από τις οποίες θα αναλύσουμε στη συνέχεια. Πριν προχωρήσουμε όμως σ΄ αυτό είναι χρήσιμο να ρίξουμε μια σύντομη ματιά στην ιστορική διαδρομή της προπαγάνδας.  

Υπήρχε προπαγάνδα στην Αρχαιότητα;

Την πνευματική και ψυχολογική υποταγή των απλών ανθρώπων τη συναντούμε από την πρωτόγονη εποχή, τότε που ο αρχηγός μιας φυλής ήταν ο απρόσιτος μάγος και ιερέας, με τις φανταχτερές φορεσιές και τα στολίδια του και τον υπερυψωμένο θρόνο του.

Παρόμοιο σκηνικό συναντούμε στην εποχή των Φαραώ της Αιγύπτου, στους Σουμέριους, τους Ασσύριους, τους Βαβυλώνιους και σε άλλους αρχαίους λαούς.

Στην αρχαία Ελλάδα η προπαγάνδα συναντάται περίπου από το 800 π.Χ. Με την ανάπτυξη ανώτερης τεχνικής σκέψης και λόγου χρησιμοποιούνται επιλεγμένες λέξεις και εκφράσεις με σκοπό την πνευματική πειθώ. Η ρητορική ωριμάζει σε βαθμό που τον 5ο αιώνα να θεωρείται υψηλή τέχνη του λόγου.

Οι διάλογοι του Πλάτωνα και τα έργα των σοφιστών περιλαμβάνουν επιχειρήματα και τεχνικές, που απευθύνονταν στη λογική και στο συναίσθημα. Οι διάλογοι σε μια σειρά έργα του πήραν τη μορφή συζητήσεων ανάμεσα στο Σωκράτη, που αναζητούσε την αλήθεια και ένα σοφιστή, που ενδιαφερόταν περισσότερο για την εμφάνιση της αλήθειας, παρά για την πραγματικότητα. Οι θέσεις των σοφιστών θεωρούνταν επικίνδυνες από τον Πλάτωνα επειδή στην επιχειρηματολογία χρησιμοποιούσαν λεκτικά τεχνάσματα.

Ο Αριστοτέλης, μαθητής του Πλάτωνα, έλεγε ότι η ρητορική “δεν είναι απλά η επιτυχία της πειθούς, αλλά η όσο γίνεται μεγαλύτερη προσέγγιση αυτής της επιτυχίας, στο βαθμό που το επιτρέπουν οι εκάστοτε συνθήκες.” Από την αρχαιότητα λοιπόν την πειθώ δεν την απασχολούσε μόνο η αλήθεια αλλά και ο τρόπος, δηλαδή η τεχνική με την οποία επιδιώκεται. Η προπαγάνδα με αυτό τον τρόπο παρουσιάζεται σαν ένα μείγμα λόγου και τεχνικής, όπου ο λόγος, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν το περιεχόμενο της πειθούς, μπορεί να κινείται από την καθαρή αλήθεια έως το απόλυτο ψέμα.

Διάφορες μορφές προπαγάνδας εμφανίζονται στην Περσία τον 6ο αιώνα π.Χ. στην Ινδία, στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και φθάνουν μέχρι την εποχή της μεγάλης ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, της αναγέννησης της σκέψης και της επανάστασης στην τυπογραφία, που συμβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξη νέων τεχνικών της προπαγάνδας.

 Πως εξελίχθηκε η Προπαγάνδα από το Μεσαίωνα και μετά;

Η ζωγραφική σε πίνακες, βιβλία και αφίσες αποδείχθηκε μια πολύ σημαντική γλώσσα για την μεταφορά ιδεολογικών μηνυμάτων. Δημιουργεί άμεσα την εικόνα της ισχύος και της υπεροχής των πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών με τη δύναμη των μορφών και των χρωμάτων. Διαθέτει δύο σημαντικές δυνατότητες.

Η πρώτη είναι ότι μπορεί να γίνεται αντιληπτή και κατανοητή ακόμη και από τελείως αναλφάβητους ανθρώπους. Η δεύτερη είναι ότι έχει την ικανότητα μέσα από αφηρημένα στοιχεία να μιλάει σε κάθε άνθρωπο στη δική του “γλώσσα”, δηλαδή ο κάθε άνθρωπος μπορεί να αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο και με διαφορετική ένταση το μήνυμα της εικόνας.

Η εικόνα του “Δράκου της Αποκάλυψης, που φορά την παπική κορώνα στην Καινή Διαθήκη που εκδόθηκε από τον οίκο Gutenberg το 1522 και αντίστοιχες εικονογραφήσεις της Βίβλου του Λούθηρου θεωρούνται προπαγανδιστικό υλικό. Το ίδιο και ο Διάβολος με τη γκάιντα του 1535. Το 1517 υπήρχαν στις μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές χώρες πάνω από 200 κέντρα εκτύπωσης κειμένων της Μεταρρύθμισης, για τους Προτεστάντες και της Αντιμεταρρύθμισης για τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Η θρησκευτική προπαγάνδα έπαιξε σημαντικό ρόλο στις σταυροφορίες, στις διδασκαλίες του Λούθηρου και της Αντιμεταρρύθμισης του Βατικανού, ενώ στον πολιτικό τομέα η προπαγάνδα πήρε ιδιαίτερες διαστάσεις στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας και στον εμφύλιο πόλεμο στις ΗΠΑ. Χαρακτηριστική δεξιοτεχνία για προπαγανδιστικούς λόγους θεωρείται η γελοιογραφία “Join or Die” που δημοσιεύτηκε για την υποστήριξη του Σχεδίου για Ενότητα των αποικιών το 1754 από το Β. Φραγκλίνο.

Η προπαγάνδα χρησιμοποιήθηκε και στους Ναπολεόντειους πολέμους στην Ευρώπη και στις επαναστάσεις για την αντικατάσταση του φεουδαρχικού συστήματος από το καπιταλιστικό. Κατά τη Γαλλική επανάσταση το 1789 κυκλοφορούσαν πάνω από 60 νέες εφημερίδες και πάνω από 25 νέα φυλλάδια την εβδομάδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της σχεδιασμένης και επιδέξια ενορχηστρωμένης προπαγάνδας ήταν η κατάληψη της Βαστίλης, σύμβολο της καταπίεσης, τη στιγμή που στην πραγματικότητα είχε μόνο 7 κρατουμένους, δηλαδή ήταν σχεδόν άδεια. Η δήθεν καταστροφή της σε 2 μέρες αποτέλεσε ακόμη ένα μύθο, αφού μέχρι το 1792 δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί.

Από το19ου αιώνα έχουμε την πρώτη κωδικοποίηση των τεχνικών της προπαγάνδας από τον Γκαμπριέλ Τάρντ (1890) με το έργο του “Νόμοι της μίμησης”, τον Γκουστάβ Λε Μπον (1890) με τη “Μελέτη για ένα δημοφιλές πνεύμα”, Ο Λε Μπον θεωρεί πως “κάθε άτομο που ενσωματώνεται σε μια ομάδα, υφίσταται ψυχικές μεταβολές ανάλογες με εκείνες που υφίσταται ένα άτομο που βρίσκεται σε ύπνωση” και επηρέασε πολλούς συγγραφείς του 20ου αιώνα, όπως τον Φρόιντ τον Χίτλερ και άλλους.

 Για ποιο λόγο αναβαθμίστηκε η Προπαγάνδα στο 19ο και 20ο αιώνα;

Έχει αποδειχθεί ότι η πορεία της ιστορίας είναι αποτέλεσμααντικειμενικών κοινωνικών αναγκών. Το 19ο αιώνα ο ουτοπικός σοσιαλισμός μετατράπηκε σε επιστημονικό σοσιαλισμό και αποκάλυψε το αναπόφευκτο του θανάτου του καπιταλισμού και την αντικατάστασή του από τον κομμουνισμό.

Η Παρισινή Κομμούνα, που αποτελεί την πρώτη προσπάθεια της εργατικής τάξης να πολεμήσει για τον εαυτό της, βάζει τη σφραγίδα της στη μαρξιστική αντίληψη τεκμηριώνοντας τη θέση, πως η ταξική πάλη είναι ένας ασυμφιλίωτος αγώνας.

Μετά από αυτή την επιστημονική τεκμηρίωση καμιά ειδυλλιακή αντίληψη δεν μπόρεσε να στεριώσει στον κόσμο. Απέναντι στη συνειδητή εκμεταλλευτική δράση της αστικής τάξης στέκεται η συνειδητή αντίδραση του πιο πρωτοπόρου τμήματος της εργατικής τάξης, του κόμματός της.

Η αστική τάξη, που είχε χρησιμοποιήσει όλες τις προπαγανδιστικές τεχνικές, που κληρονόμησε από τα προηγούμενα εκμεταλλευτικά συστήματα δεν μπορεί να αρκείται πλέον σ΄ αυτές, διότι ο αντίπαλός της δεν είναι πια ούτε ανοργάνωτος ούτε ιδεολογικά άοπλος. Παράλληλα με τη φυσική βία που εξασκεί αδιαφορώντας για τη αδιάκοπη αιμορραγία που προκαλεί στους λαούς η αστική τάξη αναβαθμίζει και το όπλο της ψυχολογικής βίας. Βάζει σα στόχο της τον ιδεολογικό ευνουχισμό των ανοργάνωτων τμημάτων της εργατικής τάξης και τον ιδεολογικό προσεταιρισμό των υπόλοιπων τάξεων.

Η προπαγάνδα της αστικής τάξης από τις αρχές του 20ου αιώνα παίρνει χαρακτηριστικά απύθμενου μίσους προς τον ταξικό της εχθρό. Για την προπαγάνδα της χρησιμοποιεί επαχθή ψυχολογικά μέσα που περιλαμβάνουν όρους ταπεινωτικούς, προσβλητικούς, εξευτελιστικούς, ρατσιστικούς προκειμένου ο ένας λαός να επιτίθεται στον άλλον, Επιδιώκει το ντοπάρισμα των στρατιωτών με “πατριωτικά αισθήματα”, ώστε να πολεμούν με περισσότερη πίστη την ιδέα της υπεράσπισης της πατρίδας, ο εχθρός να συνθλίβεται ηθικά και τα μονοπώλια να αυξάνουν μέσα στον πόλεμο τα κέρδη τους. Οι λαοί μαθαίνουν μόνο όσα οι κυβερνήσεις επιθυμούν,δηλαδή χειραγωγούνται ανάλογα με τις περιστάσεις.

Οι τεχνικές της προπαγάνδας αξιολογήθηκαν, αναπτύχθηκαν και κωδικοποιήθηκαν. Τα κέντρα προπαγάνδας αναβαθμίστηκαν, μέχρι το υπουργικό επίπεδο. Τα αποτελέσματα των διαφόρων προπαγανδιστικών τεχνικών μελετώνται προσεκτικά και κωδικοποιούνται. Στην Αμερική το 1937 ο Edward Filene βοήθησε στη δημιουργία του Ινστιτούτου Ανάλυσης Προπαγάνδας των ΗΠΑ (Institute for Propaganda Analysis – IPA) για να διδάξει στους Αμερικανούς, μέσα από εφημερίδες, εκδότες, δημόσια πρόσωπα και προπαγανδιστές, τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να σκέφτονται. Προσπαθώντας “να διαφωτίσει και να ενεργοποιήσει την ελεύθερη και ανεξάρτητη σκέψη” το 1939 το ινστιτούτο αυτό ήταν ήδη μια ανθούσα επιχείρηση, που παρήγαγε εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολεία, κολέγια, ενήλικες, προσπαθώντας να εξασφαλίσει τη λαϊκή αποδοχή και εκτίμηση. Το 1942 ανέστειλε τη λειτουργία του “από έλλειψη πόρων” και οι λειτουργίες του πέρασαν σε ειδικές στρατιωτικές και κυβερνητικές υπηρεσίες.

Πως αναβαθμίστηκε η Προπαγάνδα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η προπαγάνδα αναπτύχθηκε και συστηματοποιήθηκε από τις εμπλεκόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις. Περιελάμβανε αλληλοκατηγορίες για τον πόλεμο, που έκρυβαν την αντιπαράθεση συμφερόντων των εμπλεκομένων χωρών.

Χρησιμοποιήθηκαν εφημερίδες, έντυπα υλικά, φυλλάδια, βιβλία, περιοδικά, φωτογραφίες, γελοιογραφίες, ραδιοφωνικές εκπομπές και κινηματογραφικά έργα. Μία από τις λειτουργίες της ήταν η προβολή της ιστορίας, με τον τρόπο που ήθελε να την προβάλει κάθε πλευρά, ποια πλευρά δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τον πόλεμο, ποια είχε την πολιτική υπεροχή και ποια ήταν η αμυνόμενη. Προβλήθηκαν με ιδιαίτερη έμφαση οι ακρότητες του πολέμου, ιστορίες για βιασμούς γυναικών, δολοφονίες παιδιών και δολοφονίες φυλακισμένων.

Ο πόλεμος συμφερόντων επεκτάθηκε και έξω από τις εμπόλεμες χώρες και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Κρατικές, στρατιωτικές και διπλωματικές υπηρεσίες ενεπλάκησαν στην προπαγάνδα. Επίσης λειτουργούσαν πλήθος ανεξάρτητων και μισο-ανεξάρτητων υπηρεσιών προπαγάνδας. Τα επίσημα κέντρα κατασκευής της προπαγάνδας διοχέτευαν τα υλικά σε δημοσιογράφους, που τα μετέτρεπαν σε εύπεπτα και ευπρόσδεκτα άρθρα για το κοινό.

Η Γερμανία άνοιξε το πρώτο Γραφείο Πληροφοριών στις ΗΠΑ, όπου υπήρχαν Γερμανοί και συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς. Τόσο οι σύμμαχοι όσο και η Γερμανία προσπάθησαν να κερδίσουν την αμερικανική κοινή γνώμη. Η “Εθνική Γερμανο-Αμερικανική Συμμαχία” χρησιμοποίησε πάνω από 2 εκατομμύρια μέλη της σε 40 πολιτείες για τη διάδοση προπαγανδιστικού υλικού. Η Γερμανία εξαγόρασε τη εφημερίδα New York Evening Mail έναντι 1,5 εκ. Δολ. για να φθάνουν τα μηνύματά της στην επαρχία. Οι Γερμανοί επιθυμούσαν δήθεν την ειρήνη αλλά ήταν όλοι υπέρ του πολέμου.

Στις ΗΠΑ η προπαγάνδα αναβαθμίστηκε με τη δημιουργία Υπουργείου Πληροφοριών (News Department). Στην προπαγάνδα δραστηριοποιήθηκαν οι υπηρεσίες κατασκοπείας καθώς και οργανώσεις με δραστηριότητες που αγνοούσε το Κοινοβούλιο. Εκατοντάδες αμερικάνικες εφημερίδες δημοσίευαν προπαγανδιστικό υλικό που προέρχονταν από την ίδια πηγή.

 Λευκή, Κίτρινη (Γκρίζα) και Μαύρη Προπαγάνδα

Μία βασική κατηγοριοποίηση της προπαγάνδας εξακολουθεί μέχρι σήμερα να είναι ο διαχωρισμός της σε Λευκή, Μαύρη και Κίτρινη (Γκρίζα).

Λευκή ονομάζεται η προπαγάνδα που αναφέρει καθαρά την αληθινή πηγή της και τους σκοπούς της. Τέτοιας μορφήςπροπαγάνδα είναι η κομμουνιστική προπαγάνδα.

Μαύρη προπαγάνδα ονομάζεται η ψεύτικη πληροφορία, που υποτίθεται ότι προέρχεται από τον αντίπαλο, ενώ στην πραγματικότητα έχει κατασκευαστεί από τον προπαγανδιστή. Οι σκοποί, η σημασία και η ταυτότητα της Μαύρης προπαγάνδας δεν αποκαλύπτονται. Ο τύπος αυτός της προπαγάνδας παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στον πόλεμο, επειδή ρίχνει το ηθικό του εχθρού και παραπλανά τον αντίπαλο σε άστοχες πολεμικές ενέργειες. Η πιο Μαύρη Προπαγάνδα είναι αυτή που προέρχεται από κυβερνητικούς Μαύρους μηχανισμούς και στη συνέχεια διοχετεύεται σε Λευκούς μηχανισμούς.

Ο στόχος της Μαύρης προπαγάνδας, δηλαδή αυτός που την υφίσταται δεν αντιλαμβάνεται ότι κάποιος προσπαθεί να τον επηρεάσει, δεν καταλαβαίνει ότι ωθείται προς την κατεύθυνση, που έχει επιλέξει ο προπαγανδιστής, ότι αποτελεί στόχο μιας ψυχολογικής επιχείρησης. Η Μαύρη προπαγάνδα έχει στόχο το διασυρμό, τη συκοφάντηση και τη δυσφήμιση του αντιπάλου. Περιέχει ψέμματα, ταχυδακτυλουργίες και κατασκευασμένες πληροφορίες, που πρέπει να γίνουν αποδεκτές από το θύμα. Ποντάρει στην καλοπιστία του στόχου να αποδεχθεί την πηγή από την οποία προέρχεται.

Οι αστικές κυβερνήσεις καταφεύγουν σε ολοένα και μεγαλύτερη χρήση της Μαύρης προπαγάνδας, που γίνεται δυσκολότερα αντιληπτή. Όταν αποκαλύπτεται η δράση της προκαλεί απέχθεια στο λαό, που έχει όμως προσωρινό χαρακτήρα, διότι ο λαός αγνοεί την ταξική της φύση και τον απώτερο σκοπό της. Έτσι ο λαός ξεχνά και ξαναπέφτει σύντομα θύμα της επόμενη Μαύρης προπαγάνδας.

Αυτού του είδους η προπαγάνδα προβάλλει σαν αληθινό εκείνο που ο στόχος της ακόμη και αν το αντιληφθεί δεν έχει την ικανότητα να αποδείξει πως είναι ψεύτικο. Οι “ψίθυροι” είναι συχνά μια μορφή καλά προετοιμασμένης και στοχευμένης Μαύρης προπαγάνδας. Οι ψίθυροι χρησιμοποιούνται συχνά με διπλωματικές ή άλλες μορφές, όπως “ανεπιβεβαίωτη πληροφορία”, “αξιωματούχοι αναφέρουν...”, “πηγή που δεν επιθυμεί να αποκαλυφθεί το όνομά της”, κ.α. Η Μαύρη προπαγάνδα δεν αισθάνεται την ανάγκη να αποδείξει ότι αυτά που λέει είναι αλήθεια. Αφήνει στο θύμα της αν αμφιβάλλει, να αποδείξει πως είναι ψέμα. Αν είναι απόλυτα αναγκαίο προβάλλει αβάσιμες, ψεύτικες, ανυπόστατες, χαλκευμένες αποδείξεις. Προκειμένου να πετύχει το σκοπό της πολεμά τη λογική, εκμεταλλεύεται το συναίσθημα και χρησιμοποιεί ανορθόδοξες μεθόδους και συγκαλυμμένες ψυχολογικές τεχνικές επηρεασμού του θύματος.

Ανάμεσα στη Λευκή προπαγάνδα και τη Μαύρη προπαγάνδα υπάρχει και η Γκρίζα προπαγάνδα, που δεν αναφέρει από ποια πηγή προέρχεται. Εκτός από αυτή τη διαφορά μοιάζει με τη Μαύρη προπαγάνδα γιατί χρησιμοποιεί παρόμοιες τεχνικές και έχει τους ίδιους στόχους.

Η Γκρίζα προπαγάνδα ονομάζεται και “Κίτρινη προπαγάνδα”. Ο όρος “κίτρινος τύπος” και«κίτρινη δημοσιογραφία» ξεκίνησε από το χώρο της δημοσιογραφίας (αρχικά, στις εφημερίδες, στην συνέχεια όμως συμπεριέλαβε όλο το δημοσιογραφικό φάσμα) και είναι συνώνυμη της ανηθικότητας. Η γέννηση του όρου αυτού, ανάγεται στα τέλη του 19ου αιώνα στις ΗΠΑ. Εκείνη την εποχή, έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα έντονα σημάδια ανταγωνισμού ανάμεσα στις εφημερίδες, που ψάχνουν να βρουν τρόπους για ν’ αυξήσουν την κυκλοφορία τους, μέσω συνταρακτικών ειδήσεων και σκανδάλων κάθε είδους.

Το 1895 στην εφημερίδα «Ο Κόσμος της Νέας Υόρκης» (New York World), κάνουν την εμφάνισή τους, σύντομες έγχρωμες εικονογραφημένες ιστορίες με τίτλο «Hogan’s Alley». Δημιουργός τους ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της τέχνης των κόμικς, ο Αμερικανός Richard F. Outcault, ο οποίος δημιούργησε ένα τύπο μικρού χαμογελαστού φαλακρού πονηρού παιδιού, που φορούσε κίτρινο φόρεμα και ονομαζόταν “Κίτρινο Παιδί”. Η εμπορική επιτυχία των εικονογραφημένων ιστοριών με το Κίτρινο Παιδί βρήκε μιμητές και χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο στον εκδοτικό ανταγωνισμό, απ’ όπου και γεννήθηκαν οι όροι “κίτρινος τύπος” και “κίτρινη δημοσιογραφία”. Ο Κίτρινος τύπος μέχρι σήμερα προβάλλει με πηχυαίους τίτλους ψευδείς ειδήσεις, υπερβολές, σκάνδαλα, ασήμαντα γεγονότα, δηλώσεις και αναλύσεις ψευτο-ειδικών και απευθύνεται στα πιο καθυστερημένα ιδεολογικά στρώματα του λαού. Δραματοποιεί καταστάσεις, βγάζει φιλολαϊκές, “αντισυστημικές” κορώνες, παίρνει με αγανάκτηση το μέρους του “λαουτζίκου” προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του στην αστική τάξη.

Η αστική προπαγάνδα χρησιμοποιεί και τις τρεις μορφές προπαγάνδας ανάλογα με τις ανάγκες της και το στόχο, που έχει επιλέξει.

Που στηρίχθηκε η Φασιστική προπαγάνδα στον B' Παγκόσμιο Πόλεμο;

Σαν πρώτη δικαιολογία για την έναρξή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου,ο Χίτλερ υποστήριζε ότι η Γερμανία έχασε το Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο εξ αιτίας της Βρετανικής υπεροχής στην προπαγάνδα. Στο βιβλίο του “ο Αγών μου” θεμελίωσε τις αρχές της σύγχρονης αστικής προπαγάνδας, που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα και συμπληρώνονται με ακόμη απεχθέστερες.

Απευθύνεται στα ένστικτα του ανθρώπου και θεωρεί ότι οι μάζες έχουν τη νοημοσύνη ενός μικρού παιδιού, που τρέχει πότε πίσω από τη μια και πότε πίσω από την άλλη ιδέα, που έχει χαμηλή νοημοσύνη, ξεχνά εύκολα και δεν μπορεί να διακρίνει τίποτα περισσότερο από το καλό και το κακό, την αγάπη και το μίσος, την αλήθεια και το ψέμα. Γι αυτό, κατά τη ναζιστική προπαγάνδα, οι μάζες πρέπει να πληροφορούνται μόνο την πλευρά που συμφέρει τον προπαγανδιστή. Η ναζιστική προπαγάνδα εξ αρχής είχε αντικομμουνιστικό χαρακτήρα. Ο ταξικός του χαρακτήρας φαίνεται από το ότι οι πρώτοι που κλείστηκαν από του Ναζί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν οι κομμουνιστές.

Το Γερμανικό Υπουργείο Reichsministerium für Volksaufklärung und Propaganda, RMVP or Propagandaministerium ήταν μια Ναζιστική υπηρεσία για τη διάδοση της ναζιστικής ιδεολογίας και προπαγάνδας και ιδρύθηκε το 1933 από την κυβέρνηση του Αδόλφου Χίτλερ, με επικεφαλής τον τότε υπουργό του Γκέμπελς. Έλεγχε τα ΜΜΕ, τις καλές τέχνες, τα κινηματογραφικά έργα, το θέατρο και τη μουσική. Η χρηματοδότηση του υπουργείου από 14 εκ. μάρκα το 1933 ανήλθε σε 187 εκ. μάρκα το 1941.

Τέσσερις μήνες πριν ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος οι Γερμανικές εφημερίδες σκηνοθετούσαν προβοκάτσιες και προπαγάνδιζαν μέσα και έξω από τη Γερμανία ότι δήθεν οι Πολωνοί διενεργούσαν εθνική εκκαθάριση των Γερμανών που ζούσαν στην Πολωνία και διέπρατταν ακρότητες στα σύνορα.Κατά την επιχείρηση Konserve Γερμανοί στρατιωτικοί ντυμένοι με πολωνικές στολές έκαναν επιδρομές σε συνοριακές συνοικίες, αφήνοντας πίσω τους νεκρούς, που στην πραγματικότητα ήταν αιχμάλωτοι από στρατόπεδα συγκέντρωσης ντυμένοι πολωνικά.

Ο Χίτλερ στο στρατιωτικό επιτελείο του στις 22 Αυγούστου 1939 έλεγε πως δεν έχει σημασία η αξιοπιστία και πως “ο νικητής δεν θα ερωτηθεί αν έλεγε ή όχι την αλήθεια”. Οι ίδιες προπαγανδιστικές τακτικές χρησιμοποιούνται σε μεγαλύτερη έκταση και στον 21ο αιώνα. Στη ναζιστική προπαγάνδα μεγάλο ρόλο έπαιξαν οι δημόσιες ομιλίες, τα κινηματογραφικά έργα, τα εβδομαδιαία επίκαιρα και η έκδοση έντυπου υλικού. Ο Γκέμπελς θεωρώντας ότι το ραδιόφωνο ήταν η 8η εξουσία ενέκρινε την κατασκευή εκατομμυρίων φτηνών ραδιοφώνων για τη διείσδυση της προπαγάνδας, που χρησιμοποιήθηκαν στο 70% των σπιτιών. Ναζιστικοί Ραδιοφωνικοί σταθμοί προπαγάνδιζαν και σε χώρες των Συμμάχων.

Μέχρι τη μάχη του Στάλινγκραντ, που άλλαξε την πορεία του πολέμου η ναζιστική προπαγάνδα πρόβαλε τη συμπεριφορά του γερμανικού στρατού στις κατεχόμενες περιοχές σαν ανθρωπιστική ενώ μετά τη συντριβή του γερμανικού στρατού σ΄ αυτή τη μάχη παρουσίαζε τη Γερμανία σαν αμυνόμενη, δηλαδή πως ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος της επιβλήθηκε.

Η Ιταλία μπήκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρουσιάζοντάς τον σαν πόλεμο εναντίον της πλουτοκρατίας. Η προπαγάνδα επεκτάθηκε στα σχολεία που διέθεταν το 20% του χρόνου τους στη διδασκαλία “πως να γίνουν καλοί φασίστες”, χρησιμοποιώντας βιβλία που αναδείκνυαν τη “φασιστική ψυχή”. Ο Μουσολίνι παρουσιαζόταν σαν ημίθεος, σαν σύμβολο νεότητας, ατρόμητος, εργασιομανής, αθλητικός, δραστήριος, οικογενειάρχης, γοητευτικός στις γυναίκες, που έχει πάντα δίκιο ”Il Duce ha sempre ragione”. Ήταν δήθεν αθάνατος γιατί άντεξε τα μαρτύρια του Αγίου Σεβαστιανού, έμοιαζε στην αυτοθυσία με τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης και είχε την προστασία των ουρανών και την ευλογία του Βατικανού επειδή έσωσε την Ιταλία από τον μπολσεβικισμό. Το δόγμα του ήταν πως “οι μάζες δεν χρειάζεται να ξέρουν, πρέπει να πιστεύουν”. Παρουσίαζε τον πόλεμο εναντίον της Αιθιοπίας σαν αναβίωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Σύριζα εσωτερικού

 Σύριζα εσωτερικού

Δε θυμάμαι ποιος σφος είχε σχολιάσει σε μια κουβέντα (ή μήπως κάπου στο διαδίκτυο;) πως το σήμα και τα χρώματα της Λαφαζανικής Ενότητας του φέρνουν κάπως σε Κκε εσωτερικού, (οι πράσινες) οι κόκκινες, οι θαλασσιές οι χάντρες, με το κόκκινο να μπαίνει για ξεκάρφωμα και το γαλάζιο να υποδηλώνει τις τοπικές ιδιαιτερότητες και τον εθνικό δρόμο κάθε κόμματος προς το σοσιαλισμό. Όπως σημειώνει εύστοχα όμως κι ο Κώστας Σκολαρίκος στη μελέτη του για τον «ευρωκομμουνισμό», αυτές οι ιδιαιτερότητες και η σχετική αυτονόμηση εξαφανίζονταν ως δια μαγείας μπροστά στο στόχο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Θυμάμαι παρεμπιπτόντως και μια άλλη πετυχεσιά ενός φιλοκυβερνητικού διαδικτυακού παράγοντα, που υποστήριζε την παραμονή της χώρας στην ΕΕ, με το σκεπτικό πως είναι απαραίτητο να υπάρχει κάποια μορφή ολοκλήρωσης, οπότε ελλείψει άλλης εναλλακτικής ας βολευτούμε με αυτή που έχουμε. Κι είναι φοβερό πως αυτού του είδους οι «αριστεροί» -που δε θέλουν να γίνουν παρένθεση, για αυτό και μπαίνουν σε εισαγωγικά- πέρασαν κάποτε και δεν ακούμπησαν από το κόμμα κι από το έργο του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, με το οποίο μπορεί να συντάχτηκαν προσωρινά, πιθανότατα με τη λογική πως είναι απαραίτητο να υπάρχει μια μορφή... «ολοκληρωτισμού» και διάλεξαν μία στην τύχη.

Προσωπικά, τα χρώματα της ΛαΕ με το αστεράκι μου θυμίζουν πιο πολύ τη σημαία της Χιλής, που παραπέμπει ευθέως στην Unidad Popular και την πικρή αλήθεια της –που τελικά δεν έγινε μάθημα σε πάρα πολλούς. Ο Μπερλίνγκουερ και το Ιταλικό ΚΚ πχ (κι όχι ΚΚ Ιταλίας, για να μην παραπέμπει στα εθνικά τμήματα-μέλη της Κομιντέρν και σε τζιζ, απαγορευμένες αναμνήσεις) αξιοποίησε τη χιλιάνικη πείρα, για να φτάσει στο έτοιμο πολιτικό συμπέρασμα πως χρειάζεται ακόμα πιο πλατιά ενότητα, που σύντομα θα οδηγούσε στην ιδέα και την πολιτική του ιστορικού συμβιβασμού (με την αστική τάξη).

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο παραλληλισμός της ΛαΕ και του Εσ. Παρουσιάζει ενδιαφέρον κι ιντριγκαδόρικες ομοιότητες.

Αφενός η ραγδαία μνημονιακή «μετάλλαξη» -που μπαίνει σε εισαγωγικά, γιατί το ρηχό, αντιμνημονιακό μέτωπο είναι απλώς η άλλη όψη του ίδιου (εθνικού) νομίσματος, που εξακολουθεί να πρεσβεύει ο Λαφαζάνης- του Σύριζα τον κατέστησε οργανικό τμήμα της τρόικας εσωτερικού και μάλλον κάτι σα Σύριζα εξωτερικού, που παίρνει γραμμή από το Βερολίνο και το διεθνές κέντρο. Κι έτσι για τη ΛαΕ μένει ο ρόλος του Σύριζα εσ. που χαράζει το δικό του εθνικό δρόμο, εκτός ευρωζώνης, όχι όμως κι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ούτε με ευρώ, ούτε και ΕΕ, κάτι σαν τον τρίτο δρόμο και τις αυταπάτες του. Μπορεί να ιδρύσει επίσης και το κίνημα των Αδεσμεύτων ευρωσκεπτικιστών, που είναι μεν σκεπτικοί, αλλά όχι και τελείως αρνητικοί, μάλλον αναποφάσιστοι. Να μείνουμε, να φύγουμε... να μείνουμε, να φύγουμε... Στο κάτω-κάτω της γραφής, κάποια μορφή ολοκλήρωσης είναι απαραίτητη...

Και την ίδια ώρα μαδάνε σα μαργαρίτες τα δικαιώματα των λαών της Ευρώπης.

Αφετέρου γιατί η διάσπαση του 68’, από την οποία προήλθε το λεγόμενο εσωτερικού, παρουσιάζει πολλά κοινά σημεία με τη διάσπαση του 91’, από την οποία προέκυψε το αριστερό ρεύμα κι ο πολιτικός του απόγονος, η ΛαΕ. Κι αν είναι κάπως δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς το σκεπτικό και την πολιτική σχιζοφρένεια όσων έζησαν το 68’ και υποστήριξαν τη 12^η ολομέλεια, για να μετανιώσουν ουσιαστικά στο 13^ο συνέδριο, με 23 χρόνια καθυστέρηση (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Φαράκος, που στους «Στοχασμούς» του απολογείται αναδρομικά για τη στάση του και νομιμοποιεί ουσιαστικά τις θέσεις του Εσ.), είναι πιο εύκολο να προσδιορίσει κανείς την πολιτική γεωγραφία των δύο διασπάσεων με βάση το σημερινό, πολιτικό σκηνικό και τη θέση των πολιτικών τους απογόνων. Το 68’ ήταν ΔημΑρ, το 91’ ήταν ΛαΕ. Πρόκειται στην ουσία για το ίδιο πολιτικό στίγμα, που το υποστήριξαν από κοινού επί χρόνια, στα πλαίσια της ειρηνικής τους συνύπαρξης στο Συνασπισμό, και για διαφορά φάσης. Πχ την (αμελητέα) διαφορά μεταξύ «αριστερού» και «δεξιού» ευρωκομμουνισμού, ή τη διαφορά μεταξύ των κινηματογραφικών συνεχειών μιας ταινίας, πχ Rocky I και Rocky IV. Μόνο το πρώτο βραβεύτηκε με Όσκαρ, αλλά το 4 ήταν χυδαίος αντικομμουνισμός, στην πιο προλεκάλτ, χυδαία και φαιδρή εκδοχή του, και γι’ αυτό πήρε το Όσκαρ στις καρδιές μας. Κι αυτή η μαγική μελωδία της (κινηματικής) παρακμής, του 60’ και του 80’...

Ένα κοινό χαρακτηριστικό των χώρων που γεννήθηκαν απ’ αυτές τις κρίσεις, είναι πως εξακολουθούσαν να τις κατατρύχουν και να πλανώνται πάνω από τη δράση τους τα φαντάσματα του παρελθόντος, που τους εξώθησαν θεωρητικά στη ρήξη και τη διάσπαση. Κάποιοι σφοι του Αριστερού Ρεύματος στο Συνασπισμό, για παράδειγμα, έβρισκαν το Λαφαζάνη νεοσταλινικό κι αντιευρωπαϊστή, δηλ πολέμιο του Μάαστριχτ και της Ένωσης, (σε στιλ δελτίου ειδήσεων του Αντ-1)· ίσως η πιο άδικη από τις πολλές κατηγορίες που θα μπορούσε να του προσάψει κανείς.

Στο Κκε εσ. αντίστοιχα ήταν συχνές οι σπόντες για επιβίωση του πνεύματος του δογματισμού και κατάλοιπα του ανώμαλου παρελθόντος, στα πλαίσια των εσω-οργανωτικών τους προστριβών. Ενώ το πιο διασκεδαστικό είναι πως διαμορφώθηκαν σύντομα δύο κέντρα, η Κε και το Γραφείο Εσωτερικού που αντιπαρατέθηκαν μεταξύ τους, αναπαράγοντας εν πολλοίς αυτούσιο το σχήμα της διάσπασης του 68’: η ηγεσία που αποφασίζει από το εξωτερικό, κι οι επικεφαλής στο εσωτερικό, που διεκδικούν πιο ενεργό ρόλο και βασικά την ηγεσία για το λογαριασμό τους.

Κοινή συνισταμένη σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο αδιάπτωτος φραξιονισμός που οδήγησε νομοτελειακά στην ανυποληψία και την περιθωριοποίηση τους οπορτουνιστικούς πόλους (το εσ. και το Συν αντίστοιχα).

Η βασική ομοιότητα όμως των δύο διασπάσεων αφορά τα αριθμητικά δεδομένα και τους συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν πριν, κατά τη διάρκεια και κυρίως μετά απ’ αυτές. Τόσο οι αναθεωρητές του 68’ όσο κι οι ανανεωτές του 91’ πίστευαν πως διαθέτουν άνετη πλειοψηφία στο στελεχικό δυναμικό του κόμματος. Κι αν αυτό τίθεται υπό αμφισβήτηση στην περίπτωση της 12^ης ολομέλειας, ήταν αρκετά σαφές στο δρόμο για το 13^ο συνέδριο, όταν πχ ο «πιο αριστερός» στη σύνθεση της Επιτροπής Προγράμματος ήταν ο Λαφαζάνης. Παρόλα αυτά, και τις δύο φορές η μεγάλη πλειοψηφία της κομματικής βάσης ακολούθησε το κουκουέδικο Κουκουέ και όχι τα ερζάτς υποκατάστατά του ή όσους φιλοδοξούσαν να το διαλύσουν. Κι αν στη διάσπαση του 68’, οι αναθεωρητές παρηγοριόντουσαν επικαλούμενοι τη στήριξη των σοβιετικών και του διεθνούς παράγοντα, για να δικαιολογήσουν την ήττα τους (αναγνωρίζοντας, ακόμα κι αυτοί, ωστόσο το σημαντικό ρόλο του Χαρίλαου στην «εσωτερικοποίηση» του Κκε, για να γείρει υπέρ του η πλάστιγγα), το 91’ αυτή η δικαιολογία δεν ευσταθούσε, καθώς το διεθνές κέντρο βρισκόταν κατ’ ουσίαν υπό διάλυση και στο βαθμό που υπήρχε και μπορούσε να επηρεάσει πράγματα και καταστάσεις, υποστήριζε τις δικές του απόψεις.

Αυτό που διαφεύγουν συστηματικά πάντως από την ιστορική θεώρηση των εκάστοτε ανανεωτών είναι: η στήριξη της δικής τους πλευράς από τμήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, είτε από την ορθόδοξη πτέρυγα (επί Νικήτα, που «έλιωναν οι πάγοι», ή επί «Περεστρόικα» με το Γκορμπατσόφ), είτε όχι (με το ευρωκομμουνιστικό ρεύμα). Ο βούρκος του αδιάκοπου φραξιονισμού που γέννησε αλλά και βούλιαξε τα εγχειρήατά τους, καταδικάζοντάς τα σε φθορά διαρκείας. Κι η οργανική σύνδεση του ΚΚ Ελλάδας με τις λαϊκές μάζες, οι βαθιές ρίζες του στον ελληνικό λαό, που έχει πάντα τον τελευταίο και καθοριστικό λόγο, είτε με τη δράση του είτε δια της απουσίας του.

Αλλά αυτά μπορεί να τα δούμε αναλυτικά σε κάποια προσεχή ανάρτηση...