Καταγγέλλει ξυλοδαρμό εργαζόμενης στον επισιτισμό από τον εργοδότη της

Καταγγέλλει ξυλοδαρμό εργαζόμενης στον επισιτισμό από τον εργοδότη της

• 
  

Φωτό αρχείου

Τον άγριο ξυλοδαρμό εργαζόμενης στον επισιτισμό από τον εργοδότη της, το Σάββατο 3 Δεκέμβρη, καταγγέλλει το Σωματείο Επισιτισμού και Τουριστικών Επαγγελμάτων Νομού Ιωαννίνων. Μάλιστα, σύμφωνα με το Σωματείο, η πράξη αυτή είχε ως αποτέλεσμα η εργαζόμενη να μεταβεί στο νοσοκομείο ξημερώματα Κυριακής.
Το κλαδικό σωματείο στην ανακοίνωση - καταγγελία αναφέρει:
«Η συναδέλφισσά μας είναι φοιτήτρια στην πόλη μας και είναι μία από τους πάρα πολλούς φοιτητές - σπουδαστές που αναγκάζονται να δουλέψουν για να σπουδάσουν, να εξασφαλίσουν ένα χαρτζιλίκι για ελαφρύνουν την οικογένειά τους.
Αυτό το σοβαρό γεγονός αποδεικνύει έμπρακτα την ανάγκη να μην είναι κανένας εργαζόμενος μόνος του, ευάλωτος, έρμαιο στις ορέξεις της εκάστοτε εργοδοσίας. Είτε εργάζεται χρόνια στον κλάδο, είτε δουλεύει περιστασιακά.
Αυτή η ακραία συμπεριφορά του συγκεκριμένου εργοδότη είναι η συνέχεια της συνήθους συμπεριφοράς “δεν πληρώνω”, “δεν ασφαλίζω”, “θα έρχεσαι όποτε σε χρειαστώ” , σεξουαλικές παρενοχλήσεις και άλλα πολλά που συμβαίνουν κατά κόρον στον κλάδο. Αυτά είναι που ανοίγουν την όρεξη στον εκάστοτε εργοδότη να φέρεται στους εργαζόμενους σαν να είναι ιδιοκτησία του.
Σε όλα αυτά θα μπει φρένο μόνο όταν το αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι! Με την οργάνωσή μας στο σωματείο, με τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας.
Όσο πιο πολύ ισχυροποιούμε την οργάνωση των εργαζομένων, τόσο περισσότερο θα σπάει ο φόβος.
Κανένας φόβος - Καμιά υποταγή! Η συναδέλφισσά μας δεν είναι μόνη της, έχει δίπλα της το σωματείο σε όλη αυτή τη διαδικασία.
Καλούμε όλη την τοπική κοινωνία να καταδικάσει αυτό το αποτρόπαιο γεγονός.
Κανένας μόνος του!».

Τις αλυσίδες ή τα όπλα;

Για δεκαετίες η απάντηση στην ερώτηση «τι έγινε το Δεκέμβρη του ΄44;» λειτουργεί ως ασφαλής τρόπος για να χωρίζει η ήρα από το στάρι. Ανάλογα με τη «διήγηση» μπορείς να διακρίνεις πότε μιλά η δουλοφροσύνη και πότε η αξιοπρέπεια. Ανάλογα με την απάντηση έρχεται στην επιφάνεια το νήμα που συνδέει τους μαυραγορίτες του χτες με τους μετέπειτα «κατσαπλιάδες», τους γερμανοτσολιάδες του τότε με τους κατοπινούς «αμερικανοτσολιάδες».

 

Νίκος Μπογιόπουλος

 

Συμπληρώθηκαν 72 χρόνια από κείνη τη «Ματωμένη Κυριακή» της 3ης του Δεκέμβρη 1944. Δεν είχαν περάσει ούτε δυο μήνες από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τους Γερμανούς και ο λαός της Αθήνας αιματοκυλίστηκε από το νέο κατακτητή. Δυο μέρες νωρίτερα είχε προηγηθεί το ιταμό τελεσίγραφο του στρατηγού Σκόμπι και της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου για το μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Όσα έγιναν τον Δεκέμβρη είχαν προσχεδιαστεί από εκείνους που εμφανίζονταν σαν «απελευθερωτές». Ηδη από τις 22/9/1944, ο Γεώργιος Παπανδρέου, τηλεγραφούσε στον Τσόρτσιλ τα εξής:

«Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάςακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν». Η κατάσταση που ήθελαν να «μεταβληθεί» ήταν να κλείσει ο δρόμος που είχε ανοίξει με το μεγαλειώδες ΕΑΜικό κίνημα προς μια Ελλάδα της λαικής αναδημιουργίας. Πώς θα γινόταν αυτό: «Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις την Ρώμην με τον ΒρετανόνΠρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώ­τημα, ποια είναι η πολιτική μου, απήντησα: "Εξοπλισμός του Κράτους. Αφοπλισμός του ΕΑΜ" (από την επιστολή του Γεωργίου Παπανδρέου που δημοσιεύτηκε στην εφημε­ρίδα «Η Καθημερινή» στις 2 Μάρτη 1948).

Όσο μεγαλειώδης ήταν η ΕΑΜική αντίσταση, τόσο μεγάλο έπρεπε να είναι και το έγκλημα που διαπράχτηκε εναντίον της. Αποφάσισαν να χτυπήσουν απροκάλυπτα. Η ειρηνική διαδήλωση της Αθήνας, αφού πρώτα απαγορεύτηκε, το συλλαλητήριο που τα αιτήματά του δεν ήταν παρά η ομαλότητα, η κατοχύρωση των λαϊκών ελευθεριών μέσω άμεσης διεξαγωγής δημοψηφίσματος και η προετοιμασία διενέργειας ελεύθερων εκλογών, πνίγηκε στο αίμα: 24 νεκροί, 160 τραυματίες.

Οι Εγγλέζοι με 60.000 στρατό και σε συνεργασία με τους δοσίλογους της Κατοχής, ο Τσόρτσιλ μαζί με τους χωροφυλάκους και με το ανδρείκελό του, τον Γεώργιο Παπανδρέου, έστρεψαν  τα τανκς εναντίον των εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων που διαδήλωναν στο Σύνταγμα. Την επόμενη μέρα, στις 4 Δεκέμβρη, στο ίδιο σημείο που την προηγούμενη είχαν διαπραχθεί οι δολοφονίες, χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν ψάλλοντας το «Πένθιμο Εμβατήριο» και συνοδεύοντας τους νεκρούς τους. Το πανό που ξεδιπλώθηκε υπενθύμιζε τη δοκιμασμένη από την ζωντανή περίοδο της Κατοχής αλήθεια:

«Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα -- ΕΑΜ». 

Τα εγγλέζικα βόλια, σε συνεργασία με τους χτεσινούς συνεργάτες των Γερμανών, ξαναχτυπούν. Νέοι νεκροί…

Μέχρι εκείνες τις μέρες οι δολοφόνοι εμφανίζονταν σαν «δημοκράτες», σαν «απελευθερωτές». Στις 3 και 4 Δεκέμβρη του ’44 οι μάσκες έπεσαν. Οι δολοφόνοι, οι Εγγλέζοι «σύμμαχοι» και οι εγχώριοι πραιτοριανοί τους, δήλωσαν με τον πιο εγκληματικό τρόπο την απόφασή τους να περάσουν νέες αλυσίδες στον λαό, να συντρίψουν το ΕΑΜικό κίνημα, να ναρκοθετήσουν την παλλαϊκή απαίτηση για δημοκρατική αναδημιουργία της Ελλάδας.

Έτσι ξεκίνησε το νέο μεγαλειώδες κεφάλαιο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, με το λαό να διαλέγει τα όπλα κόντρα στις αλυσίδες, σε μια πάλη άνιση και ηρωική, που κράτησε 33 μέρες απέναντι σε μια «πολιτισμένη» αυτοκρατορία που βομβάρδιζε από εδάφους και αέρος πυκνοκατοικημένες περιοχές, ανεξάρτητα από υλικές ζημιές ή θανάτους αμάχων.



Βρετανός στρατιώτης πυροβολεί το λαό της Αθήνας από την… Ακρόπολη

Για δεκαετίες η απάντηση στην ερώτηση «τι έγινε το Δεκέμβρη;» λειτουργείως ασφαλής τρόπος για να χωρίζει η ήρα από το στάρι. Ανάλογα με τη «διήγηση» μπορείς να διακρίνεις πότε μιλά η δουλοφροσύνη και πότε η αξιοπρέπεια. Ανάλογα με την απάντηση έρχεται στην επιφάνεια το νήμα που συνδέει τους μαυραγορίτες του χτες με τους μετέπειτα «κατσαπλιάδες»,  τους γερμανοτσολιάδες του τότε με τους κατοπινούς «αμερικανοτσολιάδες».

Ο Δεκέμβρης σηματοδότησε την αρχή μιας ιστορικής περιόδου που περιλαμβάνει τα πάντα: Σελίδες τιμής, σελίδες χρέους, σελίδες τραγωδίας. Αποτελεί σημείο ορόσημο από το οποίο είναι αναγκασμένος να περάσει κανείς για να φτάσει στον Εμφύλιο, στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και στις αμερικανικές βόμβες ναπάλμ του Βαν Φλιτ, στο ανθρώπινο μεγαλείο στα Μακρονήσια και στο «όχι» στις δηλώσεις μετανοίας, στον εξευτελισμό των στρατοδικών μέσα στα ίδια τους τα στρατοδικεία έως το «ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΠΟλυτεχνείο» των μεταπολιτευτικών χρόνων.

Οι μάχες του Δεκέμβρη έληξαν με νικητές και ηττημένους. Το έπαθλο των πρώτων η εξουσία. Το έπαθλο των δεύτερων οι φυλακές, οι εξορίες, οι εκτελέσεις, τα βασανιστήρια. Οι δεύτεροι, αυτοί που ηττήθηκαν στρατιωτικά, ισχυρίζονται ότι κατόρθωσαν κάτι περισσότερο από τους νικητές: Ότι υπέστησαν μια από τις «νικηφόρες» εκείνες ήττες που στην Ιστορία μόνο ένας ηττημένος που έχει το δίκιο με το μέρος του μπορεί να κατακτήσει. Νίκη όπως εκείνη των ηττημένων δημοκρατικών ταξιαρχιών της Ισπανίας, νίκη όπως εκείνη των ηττημένων της παρισινής κομμούνας: Νίκη ηθική, νίκη ιδεολογική έναντι των νικητών αντιπάλων τους! Συμφωνούμε…



Βρετανικό τανκ βομβαρδίζει τα γραφεία του ΕΑΜ στην οδό Κοραή

Ένα ερώτημα που συνηθίζει να επανέρχεται για δεκαετίες μετά τον Δεκέμβρη είναι τούτο: Ναι αλλά «αν» τότε νικούσαν οι ηττημένοι και «αν» έχαναν οι νικητές, τι θα γινόταν; Που θα βρισκόταν σήμερα η Ελλάδα; Μερικές από τις πιο γνώριμες απαντήσεις είναι κι αυτές: «Αλβανία θα είχαμε γίνει», «θα πεινάγαμε», «δεν θα είχαμε ελευθερία», «θα είχαμε καταρρεύσει όπως οι άλλοι και οι γυναίκες μας θα είχαν γίνει πουτάνες»…

Φυσικά η Ιστορία δεν γράφεται με «αν». Γι’ αυτό για εμάς δεν έχει σημασία να μπούμε στο φανταστικό σενάριο τι θα είχε γίνει «αν». Για εμάς έχει μεγάλη σημασία να σταθούμε στο πραγματικό σενάριο που γράφτηκε με βάση τα όσα πραγματικά έγιναν. Και αφότου νίκησαν αυτοί που νίκησαν εκείνο που – πραγματικά - έγινε ήταν ότι η Ελλάδα, που «το ΕΑΜ την έσωσε από την πείνα» μέσα στην Κατοχή, έφτασε να πεινάει μετά τον εμφύλιο και να στέλνει τα παιδιά της μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί. Εκείνο που πραγματικά έγινε ήταν ότι η Ελλάδα, από την πρωτόγνωρη λευτεριά και δημοκρατία του Βουνού, πέρασε στη βία, στη νοθεία και στις χούντες. Εκείνο που πραγματικά ακολούθησε ήταν ότι η Ελλάδα από έμβλημα της αντάρτισσας χειραφετημένης γυναίκας έγινε για δεκαετίες η «Τρούμπα» του αμερικάνικου στόλου. Εκείνο που πραγματικά έγινε η Ελλάδα των άπαρτων βουνών να έχει σήμερα σύμβολο τα ΔΝΤ, τα υπερταμεία, τις τρόικες και το αγγλικό δίκαιο.

Αυτά είναι τα έργα των νικητών του Δεκέμβρη. Σημάδι ότι τίποτα απ’ ότι τον δημιούργησε δεν τέλειωσε.  

AddThis Sharing Buttons

Share to FacebookFacebook2.4KShare to Twitter

Το δίκιο του εργάτη

 Το δίκιο του εργάτη

Όταν βλέπεις έναν εργάτη ή μια εργάτρια σκοτωμένο-η από τη δουλειά (ενίοτε και στη δουλειά, στην κυριολεξία, όπως στο Everest στη Βικτώρια, που μυρίζει ακόμα σαν διαδήλωση που την ψέκασαν με χημικά), νιώθεις πως έχει όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος του, ακόμα και τα άδικα.

Έχει κάθε δίκιο να μη σου πει ούτε μια "πεθαμένη καλησπέρα", γιατί ήταν υποχρεωμένος να τις λέει άψυχα κι απρόσωπα όλη μέρα, με καρφιτσωμένο χαμόγελο (τα βάζει κι ο Ζάχαρης).

Έχει κάθε δίκιο να θέλει μικρές πολυτέλειες κι ανέσεις, να σαπίζει στον ύπνο ή να μην μπορεί να κουνήσει το σαρκίο του από το ένα δωμάτιο στο άλλο.

Να μην έχει κίνητρο να μαγειρέψει και να τρώει ετοιματζίδικα σκουπίδια ή να αφήνει τα πιάτα να στοιβάζονται στο νεροχύτη, σαν πύργος του Τζένγκα, μέχρι να έρθει η ανατροπή-κατάρρευση.

Να αποχαυνώνεται στο χαζοκούτι ή να λιώνει στο διαδίκτυο, να θέλει να κάνει κάτι ξεκούραστο, που να μην τον αδειάζει και να μην του θυμίζει σκοτούρες, όλα αυτά που του γεμίζουν το κεφάλι, για να διασφαλίσουν πως θα παραμείνει άδειο στο τέλος της ημέρας.

Να προτιμά την εύκολη διασκέδαση (=διασκόρπιση) από την ψυχαγωγία, που απαιτεί να μην είσαι χίλια κομμάτια και να έχεις μια στοιχειώδη συγκρότηση.

Να μην μπορεί να διαβάσει ένα βαρύ βιβλίο, μια πολιτική ανάλυση, ούτε καν την εφημερίδα καλά-καλά -εκτός κι αν είναι αθλητική, για το στοίχημα, gossip, κτλ.

Έχει κάθε δίκιο να μην μπορεί να καταλάβει την (πολιτική) διάλεκτό μας, να μη συμμερίζεται τα αστεία μας ή τα ενδιαφέροντά μας.
Πχ -Τι διαβάζεις;
-Ένα βιβλίο-μελέτη για τον ευρωκομμουνισμό.
-Α... μάλιστα...
Μα ούτε καν οι ίδιοι οι ευρωκομμουνιστές δεν ασχολούνται σήμερα με τον ευρωκομμουνισμό, θα μπορούσε να σου πει, αν ήξερε καλύτερα το θέμα.

Να μη βρίσκει κανένα νόημα, ενδιαφέρον ή κι ομορφιά ακόμα στο καθημερινό τρέξιμο του αγώνα, στα πολιτικά και το συνδικαλισμό -αφού όλοι ίδιοι είναι (ακόμα κι οι "αριστεροί", τους δοκιμάσαμε).
'Η να αποθαρρύνεται από το βάρος που του λένε (πως πρέπει) να σηκώσει αυτοί που -καταλαβαίνει κατά βάθος ότι- δεν είναι ίδιοι με τους άλλους. Είναι αυτό που κάποιοι έχουν βαφτίσει πολύ εύστοχα "ρεφορμισμό της απλής, καθημερινής ζωής".

Έλα όμως που όλα είναι πολιτικά -ακόμα κι η αδιαφορία- μέχρι την απονέκρωση του κράτους και της πολιτικής, στην κοινωνία του μέλλοντος.

Κι όταν λέω πως ο εργάτης έχει κάθε δίκιο (να...) στην πραγματικότητα εννοώ λόγο, έχει κάθε λόγο να... Είναι ερμηνεύσιμο, όχι δικαιολογημένο.

Γιατί το δίκιο του εργάτη είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν του το χαρίζει κανείς, αλλά το βρίσκει μόνος του στο δρόμο και τους συλλογικούς αγώνες, μέχρι να το κάνει νόμο.

Κι αν θέλει μια ήσυχη, ειρηνική ζωή, με οικογενειακή θαλπωρή κτλ (σα διαφήμιση του Βιτάμ) είναι υποχρεωμένος να μην καθίσει στα αυγά του φοβισμένος (γιατί έτσι εκκολάπτεται μεταξύ άλλων και το αυγό του φιδιού) αλλά να πάρει ενεργά μέρος στον ακήρυχτο ταξικό πόλεμο.

Έχει κάθε δίκιο να απεργήσει, αλλιώς δε θα βρει ποτέ το δίκιο του...

ΚΕΡΚΥΡΑ-Για την εκδικητική στάση της μεγαλοεργοδοσίας και τις άθλιες εργασιακές συνθήκες στα κάτεργα των super market Δήμητρα

Για την εκδικητική στάση της μεγαλοεργοδοσίας και τις άθλιες εργασιακές συνθήκες στα

κάτεργα των super market Δήμητρα

Καταγγέλλουμε τις απαράδεκτες μεθοδεύσεις στις οποίες προχωράει η μεγαλοεργοδοσία των super market

Δήμητρα, μετά τη ματαίωση των σχεδίων της, για άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή 4/12, ύστερα από την

άμεση παρέμβαση του Κερκυραϊκού Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπαλλήλων. Η εργοδοσία, προχωρώντας σε

εκδικητικές ενέργειες εναντίον των εργαζομένων, που δε δέχτηκαν κυριακάτικα να είναι μακριά από τις

οικογένειές τους και μάλιστα χωρίς αμοιβή, για τα «μάτια»-κέρδη της εργοδοσίας, απαίτησε από τους

εργαζόμενούς της, να προσέρχονται στη μεν πρωινή βάρδια δύο ώρες νωρίτερα (δηλαδή στις 6 το πρωί!!!), στη

δε απογευματινή να φεύγουν δύο ώρα αργότερα (δηλαδή 11 το βράδυ!!!) και όλα αυτά επίσης χωρίς αμοιβή!

Να σημειωθεί πως μετά από νέα καταγγελία του Σωματείου μας στην Επιθεώρηση Εργασίας, για την εκδικητική

αυτή στάση, σήμερα (6/12/2016) τα ξημερώματα πιάσαμε την εργοδοσία «στα πράσα», να προσπαθεί να

δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και τους εργαζόμενους εξαντλημένους, αφού αναγκάζονται να δουλεύουν ήλιο

με ήλιο (και κάτι παραπάνω!) στα κάτεργα των Δήμητρα market για να αυγατίζει τα κέρδη της η εταιρεία. Λες και

δεν τους φτάνουν οι 7+ Κυριακές, οι λευκές νύχτες και οι μαύρες Παρασκευές! Μετά από αυτό η εταιρεία

αναγκάζεται να πληρώσει πρόστιμο και βέβαια τις υπερωρίες στους εργαζόμενους.

Καταγγέλλουμε επίσης την προσπάθεια τρομοκράτησης των εργαζομένων, που πήρε σάρκα και οστά στα

πρόσωπα δύο συναδελφισσών, που επειδή αρνήθηκαν να εργαστούν χωρίς αμοιβή, η εργοδοσία τις απέλυσε!!!

Η εξέλιξη αυτή είναι αποκαλυπτική και ενδεικτική της κατάστασης που επικρατεί σε πολλούς εργασιακούς

χώρους. Ο μύθος του καλού μεγαλοεργοδότη, του ντόπιου, που ενδιαφέρεται για το καλό του τόπου και άλλα

τέτοια αστεία, καταρρέει σε κλάσματα του δευτερολέπτου, όταν πρόκειται για τα κέρδη της μεγαλοεργοδοσίας.

Δύο κόσμοι (μεγαλοεργοδότες-εργαζόμενοι) αντίθετοι, σε διαρκή σύγκρουση!

Αυτό που πρέπει οι εργαζόμενοι να έχουμε ξεκάθαρο είναι πως όταν βγαίνουμε μπροστά και διεκδικούμε-

αγωνιζόμαστε με ταξικό προσανατολισμό, όπως και στην περίπτωση των καθαριστριών του ΓΝΚ, έχουμε τη

δυνατότητα να αλλάξουμε τα πράγματα υπέρ μας. Τα μεγάλα αφεντικά δεν είναι τόσο ισχυρά και ανίκητα, όσο οι

περισσότεροι εργαζόμενοι φαντάζονται. Αυτό οι μεγαλοεργοδότες το γνωρίζουν πολύ καλά και για το λόγο αυτό

προετοιμάζονται παίρνοντας τα μέτρα τους (καταστολή, τρομοκρατία κ.λπ.), για τους αγώνες που έρχονται!

Οι εργαζόμενοι άλλο δρόμο δεν έχουμε. Στον πόλεμο απαντάμε με πόλεμο!

Απαιτούμε να ανακληθεί τώρα η εκδικητική απόλυση των συναδελφισσών και να σταματήσει το αίσχος της

απλήρωτης και μέχρις εξάντλησης δουλειάς, της καταστρατήγησης του ωραρίου (έχουν δύο στα δύο! Και στους

δύο ελέγχους, παραβίαζαν το ωράριο εργασίας –μάλλον είναι προσφιλής τους συνήθεια η απλήρωτη υπερωρία)

στα super market Δήμητρα.

Όλοι στον αγώνα για να σπάσουμε την τρομοκρατία της εταιρείας!

Τώρα αγώνας για όλα αυτά που μας έχουν κλέψει! Για την ίδια μας τη ζωή και τη ζωή των παιδιών μας, που την

καταβροχθίζουν μέρα με τη μέρα, για να αυξάνουν τα κέρδη τους! Αφετηρία της αντεπίθεσής μας να γίνει η

απεργία στις 8 του Δεκέμβρη και η απεργιακή συγκέντρωση σωματείων που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ. την

ίδια μέρα στις 10 το πρωί στο Σαρόκο. Να μη λείψει κανείς!

Η τρομοκρατία δε θα περάσει

του λαού η πάλη θα τη σπάσει!