27 Απρ 2015

Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου

   Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου


Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Το σημερινό αθλητικό κείμενο αποτίνει με τη σειρά του ένα μικρό φόρο τιμής στον πρόσφατα εκλιπόντα Εδουάρδο Γκαλεάνο. Μπορεί οι περισσότεροι να τον γνώρισαν μέσα από τα λογοτεχνικά του βιβλία ή τις καίριες πολιτικές τοποθετήσεις που είχε κατά καιρούς, αλλά στο φίλαθλο κοινό «συστήθηκε» με το βιβλίο του για τα «χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου», ένα υπόδειγμα γνήσιας, παιδικής αγάπης για τη στρογγυλή θεά και την ουσία του παιχνιδιού, μακριά από χορηγούς και τη σκοπιμότητα της νίκης, αλλά και από τη συνήθη αφοριστική διανοουμενίστικη απόρριψή του. Ένα βιβλίο που ξεκινά με… γκολ από τα αποδυτήρια, και την αφιέρωση του συγγραφέα, όχι σε κάποιο συγγενή του ή στην μπάλα ή σε κάποιο ποδοσφαιρικό μάγο, αλλά σε μια παρέα παιδιών που έπαιζαν στο δρόμο και τραγουδούσαν «χάσουμε κερδίσουμε, εμείς θα το γλεντήσουμε…» Και κινείται ίσως στα όρια της ερωτικής εξομολόγησης, όταν σημειώνει πως το γκολ είναι ο οργασμός του ποδοσφαίρου, αλλά –όπως ακριβώς και ο οργασμός- είναι ολοένα και πιο σπάνιο στη σύγχρονη ζωή.
Στη συνέχεια αναπαράγουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το βιβλίο, που αποτυπώνουν αυτό το συναίσθημα, που μοιράζεται κάθε φίλαθλος που έχει αγαπήσει το ποδόσφαιρο, τα παιδικά του χρόνια, που βλέπει το γεμάτο βλέμμα ενός παιδιού που κρατάει στα χέρια του μια μπάλα, και γίνεται, σε κάθε ευκαιρία, κι ο ίδιος αυτό το παιδί, που ανακτά την χαμένη του αθωότητα κι εκδικείται τον κόσμο που μας γερνά πρόωρα. Ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν από δύο δεκαετίες σχεδόν, αλλά παραμένει διαχρονικό. Και γίνεται ολοένα και πιο επίκαιρο, όσο η χαρά του αθλήματος βουλιάζει και πνίγεται στο βούρκο του κέρδους.
Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι απόλαυσης και καθήκοντος. Στο βαθμό που το άθλημα έχει βιομηχανοποιηθεί, έχει χαθεί σιγά-σιγά η ομορφιά που γεννιέται από τη χαρά που νιώθει κανείς μονάχα γιατί παίζει. Σε αυτόν τον κόσμο του τέλους του αιώνα μας, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε είναι άχρηστο, και είναι άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδη. Κανείς δεν κερδίζει από αυτή την τρέλα που κάνει τον άντρα παιδί για λίγο, καθώς παίζει όπως ένα παιδάκι με το τόπι του ή μια γάτα με το μάλλινο κουβάρι. Γίνεται ένας χορευτής που χορεύει με μια μπάλα ελαφριά σαν το παιδικό τόπι, που το παίρνει ο αέρας και σαν το κουβάρι που κατρακυλάει παίζοντας χωρίς να ξέρει ότι παίζει, χωρίς σκοπό, χωρίς χρονόμετρο, χωρίς διαιτητή.
Το παιχνίδι έχει μετατραπεί σε θέαμα, με λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές, σε ποδόσφαιρο για κοίταγμα, και το θέαμα έχει μετατραπεί σε μια από τις πιο επικερδείς οικονομικές δραστηριότητες στον κόσμο, δεν οργανώνεται για να γίνει παιχνίδι, αλλά για να αποφευχθεί το παιχνίδι. Οι τεχνοκράτες του επαγγελματικού αθλητισμού επέβαλαν ένα ποδόσφαιρο καθαρής ταχύτητας και πολλής δύναμης, που απεμπολεί την απόλαυση, ατροφεί τη φαντασία και απαγορεύει το θράσος.
Ευτυχώς εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, μολονότι αυτό συμβαίνει περιστασιακά, μερικοί ξεδιάντροποι βρωμιάρηδες που κάνουν του κεφαλιού τους και διαπράττουν το κακούργημα να τριπλάρουν όλη την αντίπαλη ομάδα, το διαιτητή και το κοινό, μόνο και μόνο για την αγνή απόλαυση του κορμιού μας που ξεχύνεται στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας.

Σε ένα άλλο κεφάλαιο γράφει για το είδωλο και τη σχέση του με την κερκίδα:
Η μπάλα τον αναζητά, τον αναγνωρίζει, τον έχει ανάγκη. Στο κουντεπιέ του κουρνιάζει και αναπαύεται. Αυτός της δίνει λάμψη, την κάνει να μιλά και, μέσα από αυτή τη συνομιλία τους, επικοινωνούν εκατομμύρια κόσμοι μουγκών. Τα μηδενικά, οι καταδικασμένοι να είναι για πάντα μηδενικά, μπορούν για λίγο να αισθανθούν ότι είναι κάτι χάρη στις πάσες που φεύγουν από το πόδι με το άγγιγμα της μπάλας, στις τρίπλες που κάνουν οχτάρια στο χορτάρι, στα φανταστικά γκολ με τακουνάκι ή ανάποδο ψαλίδι.

Ο Γκαλεάνο δεν κλείνει τα μάτια του στο φανατισμό του χούλιγκαν και την άρρωστη, παραμορφωμένη σχέση του, με αυτό που είναι για άλλους γιατρικό.
Ο φανατικός είναι ένας οπαδός σε κατάσταση παραφροσύνης. Η επίμονη άρνηση της πραγματικότητας οδηγεί στην εξαφάνιση του ορθού λόγου και σε οτιδήποτε άλλο προσομοιάζει σε αυτόν, και τα λείψανα του ναυαγίου πλέουν άσκοπα σε μανιασμένα νερά, τα οποία αναταράσσονται συνεχώς από μια οργή που δεν καταλαγιάζει.
(…) Ποτέ δεν είναι μόνος του. Ανώνυμος μέσα στο επιθετικό πλήθος, αυτή την επικίνδυνη σαρανταποδαρούσα, ο ταπεινωμένος ταπεινώνει και προκαλεί τρόμο ο φοβισμένος. Η παντοδυναμία της Κυριακής εξορκίζει τη σκυφτή ζωή της υπόλοιπης εβδομάδας, το κρεβάτι το χωρίς πόθο, τη δουλειά χωρίς ενδιαφέρον ή την απουσία δουλειάς. Απελευθερωμένος για μια μέρα, ο φανατικός έχει πολλούς και πολλά να εκδικηθεί.
Παρακολουθεί τον αγώνα σε κατάσταση επιληψίας, αλλά δεν τον βλέπει. Ο δικός του αγώνας είναι στην κερκίδα. Εκεί είναι το πεδίο μάχης του.

Τα «χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» θα οδηγήσουν και τους πιο ισχυρογνώμονες αρνητές του «σύγχρονου οπίου των λαών» σε ένα ταξίδι μακριά από την ασφάλεια των βεβαιοτήτων τους, στα διαλεκτικά κύματα της σύνθετης και φουρτουνιασμένης πραγματικής ζωής και σε μια πιο σφαιρική θέασή της.

ΚΕΡΚΥΡΑ- ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

 ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ


Την ώρα που η περσινή τουριστική περίοδος κρίθηκε ως η πιο παραγωγική των τελευταίων
χρόνων για τον τουρισμό στην Κέρκυρα, οι εργαζόμενοι του κλάδου ζουν την οικονομική εξαθλίωση. Τα
κέρδη των μεγάλων τουριστικών μονάδων που συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό των τουριστών
χτίζονται πάνω στην άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων και στα συντρίμμια των εργατικών
δικαιωμάτων.
Οι ατομικές συμβάσεις με άθλιους μισθούς, η εντατικοποίηση της εργασίας, τα εργατικά
ατυχήματα, οι οφειλές των δεδουλευμένων, τα δουλεμπορικά γραφεία, έχουν φέρει εργασιακό μεσαίωνα
στα ξενοδοχεία.
Η τρομοκρατία έχει ενταθεί από τους μεγαλοξενοδόχους στην προσπάθεια τους να χτυπήσουν
κάθε μορφή συλλογικής διεκδίκησης και οργάνωσης ώστε οι εργαζόμενοι να περιορίσουν τις απαιτήσεις
τους και να αποδεχτούν να δουλεύουν σα σκλάβοι για ένα ξεροκόμματο.
Και ενώ ανοίγει η νέα τουριστική περίοδος το ξενοδοχειακό κεφάλαιο προετοιμάζει νέο γύρο
επίθεσης ξεκινώντας με ομαδικές απολύσεις με πρώτο και καλύτερο τον Όμιλο Δασκαλαντωνάκη που
παρουσιάζει τεράστια κέρδη. Επίσης, με τον προκλητικό εσωτερικό κανονισμό στον όμιλο Aquis με τον
οποίο απαιτεί τη «συμμόρφωση» των εργαζομένων.
Το τσάκισμα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ), η κατάργηση των Βαρέων και
Ανθυγιεινών (ΒΑΕ), η αύξηση των ορίων ηλικίας, το πετσόκομμα του επιδόματος ανεργίας, η κατάργηση
κοινωνικών παροχών είναι η ανάπτυξη που βασίζεται στην ανταγωνιστικότητα και την
επιχειρηματικότητα.
Είναι αυτά που η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα έφερνε πίσω σκίζοντας το μνημόνιο. Όχι μόνο
δεν το έσκισε αλλά το συνεχίζει και ετοιμάζεται να φέρει κι άλλο. Ακολουθούν πιστά το δρόμο της ΕΕ και
του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, μοιράζοντας τη φτώχεια, όσες αριστερές κορώνες κι αν πετάνε.
Καλούν σε «κοινωνικό διάλογο», έχουν πείρα όμως οι εργαζόμενοι από διαλόγους, πάντα έχαναν κάτι και
γνωρίζουν και τους «κοινωνικούς εταίρους», ξέρουν τι κάνουν οι ίδιοι στα ξενοδοχεία και στις
επιχειρήσεις τους.
Η συμπαράσταση των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ και του βουλευτή του Σ. Σαμοΐλη προς το σωματείο
ξεν/λων είναι στα λόγια γι΄ αυτό και ανέξοδη. Διότι στην πράξη στηρίζουν την ανταγωνιστικότητα και
την επιχειρηματικότητα των μονοπωλιακών ομίλων, στηρίζουν δηλαδή ακριβώς αυτή την πολιτική που
φέρνει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τις απολύσεις, όλα τα δεινά που οι εργαζόμενοι βιώνουν στο πετσί
τους καθημερινά.
Οι εργαζόμενοι πρέπει ν’ αντιδράσουν άμεσα, δεν πρέπει να υπάρξει καμιά αποδοχή της
σημερινής κατάστασης. Να σηκώσουν το μπόι τους απέναντι στους ξενοδοχειακούς ομίλους και τους
υποστηρικτές των συμφερόντων τους, να γίνουν μια γροθιά απέναντι στον κοινό αντίπαλο, την εξουσία
των μονοπωλίων και τα πολιτικά και συνδικαλιστικά τους στηρίγματα.
Να διεκδικήσουν την κάλυψη των απωλειών που είχαν τα χρόνια της κρίσης. Ο δρόμος είναι ένας
και περνάει μέσα από την ανασύνταξη του κινήματος, τη μαζικοποίηση των σωματείων, την ενεργή
συμμετοχή των εργαζομένων στη γραμμή της σύγκρουσης με αυτούς που κλέβουν τον ιδρώτα τους, ώστε
να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για συνολική ανατροπή, για μία κοινωνία με τον πλούτο και την
εξουσία στα χέρια του λαού.

Η ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ

27 Απριλίου 2015 

Φασισμός δεν υπάρχει μόνο στην Χρυσή Αυγή

 Φασισμός δεν υπάρχει μόνο στην Χρυσή Αυγή

Μπορεί να υπάρχουν πολλοί που εκπλήσσονται από το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή δείχνει να αντέχει στον πόλεμο που δέχεται (χαρακτηριστικό δείγμα αντοχής της οι 388.387 ψήφοι που μάζεψε στις τελευταίες εκλογές) αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι εγώ εκπλήσσομαι μόνο από την έκπληξή τους. Αν, μάλιστα, δεν φοβόμουν μήπως ακουστώ υπερβολικός, θα τολμούσα να συμπληρώσω ότι ίσως αυτή η έκπληξη τρέφει τους χρυσαυγήτες αλλά ας μη γίνω προκλητικός από τον πρόλογο κιόλας.

Φρονώ, λοιπόν, ότι οιαδήποτε τέτοια έκπληξη είναι παντελώς αδικαιολόγητη επειδή φασίστες, φασίζοντες και φασιστόφιλοι υπήρχαν ανέκαθεν ανάμεσά μας, άσχετα αν παριστάναμε πως δεν τους βλέπαμε. Ακόμη και το 1943 στα Καλάβρυτα ή το 1944 στο Δίστομο βρέθηκαν κάποιοι που υποστήριζαν ότι η ευθύνη για τις σφαγές βάραινε τους αντάρτες επειδή παρενοχλούσαν τους κατακτητές. Κι ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί που, παρ' ότι δηλώνουν δημοκράτες, επιμένουν να αναρωτιούνται "πού είσαι Παπαδόπουλε".

Τα Νέα, 10/10/1967: Ο "δημοκράτης" Χρήστος Λαμπράκης στην υπηρεσία του φασισμού

Δεν είναι ανάγκη να φορέσει κανείς αγκυλωτό σταυρό ή να χαιρετήσει ναζιστικά για να καταλάβουμε ότι είναι φασίστας. Όσοι καταλαβαίνουμε, έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε τους φασίστες όποια προβιά κι αν φορέσουν. Τους βλέπουμε στα "όργανα της τάξης", που χρησιμοποιούν τα γκλομπ τους ως προεκτάσεις των προβληματικών γεννητικών τους οργάνων, επειδή στο ανύπαρκτο μυαλό τους τα ρήματα "γαμώ" και "δέρνω" είναι ταυτόσημα. Τους βλέπουμε στους πορτιέρηδες των κλαμπ, οι οποίοι έχουν αναγάγει το φούσκωμα των μπράτσων τους σε ισόρροπο του ξεφούσκωτου εγκεφάλου τους. Τους βλέπουμε στα ψωνισμένα πλουσιόπαιδα των "καλών σχολείων", που είναι πεπεισμένα ότι οι παράδες των γονιών τους τα τοποθετούν δικαίως σε καλύτερη θέση έναντι των συνομιλήκων τους. Και, φυσικά, τους βλέπουμε σε όλους εκείνους που αισθάνονται "υπερήφανοι ως έλληνες", μιας και το μόνο που έμαθαν από ολόκληρη την αρχαιοελληνική γραμματεία είναι το "πας μη έλλην βάρβαρος" (ειδικά γι' αυτούς τους τελευταίους, έχω να προσθέσω μετά μεγάλης μου λύπης ότι, στην πραγματικότητα, αυτό το "πας μη έλλην βάρβαρος" δεν βρίσκεται γραμμένο σε κανένα αρχαιοελληνικό ή, έστω, ελληνιστικό κείμενο, άρα αποτελεί μεταγενέστερη κουταμάρα, προφανώς δημιούργημα κάποιου "ελληναρά").

Δεν χαρακηρίζεται κανείς ως φασίστας επειδή ξυρίζει το κρανίο του ή αρέσκεται να φοράει άρβυλα και αμπέχωνα αλλά επειδή έχει φασιστική συμπεριφορά. Η μόνη επιτρεπτή έκπληξη, λοιπόν, έχει να κάνει με το πόσο συχνά γινόμαστε μάρτυρες τέτοιας συμπεριφοράς από τους γύρω μας. Διότι, σε τελική ανάλυση, φασιστική συμπεριφορά είναι να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου πάνω σε πεζοδρόμιο, σε διάβαση πεζών ή σε ράμπα αναπήρων επειδή εκεί σε βολεύει, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων σου πεζούς, ανάπηρους, μανάδες με καροτσάκια μωρών και ηλικιωμένους με μπαστούνια. Φασιστική συμπεριφορά είναι να βγάζεις καρέκλες ή γλάστρες στο οδόστρωμα μπροστά στο μαγαζί ή στο σπίτι σου ώστε να μη παρκάρει κάποιος. Φασιστική συμπεριφορά είναι ο ψευτοτσαμπουκάς σε άτομα που εκτιμάς πως είναι πιο αδύναμα από σένα. Φασιστική συμπεριφορά είναι η εναλλακτική χρήση των "γιατί εγώ και όχι αυτός;" και "γιατί αυτός και όχι εγώ;", ανάλογα με το ποιο απ' τα δυο σε εξυπηρετεί. Σε τελική ανάλυση, φασιστική συμπεριφορά είναι η κάθε λογής ρουφιανιά, το κάθε λογής ρουσφέτι και η κάθε λογής χρήση πλάγιων μέσων προς ίδιον όφελος και οι άλλοι να πάνε να πνιγούν.

Φασισμός υπάρχει συχνά κι εκεί όπου και μόνο η χρήση αυτού του όρου θα μπορούσε να ξεσηκώσει διαμαρτυρίες: στην κυβέρνηση και στο κοινοβούλιο. Για παράδειγμα, φασισμός υπάρχει στην χρήση Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, άσχετα με την όποια δικαιολογία προβάλλεται κάθε φορά (κι οι δικτάτορες, όταν έστελναν κόσμο στην εξορία ή στα εκτελεστικά αποσπάσματα, κάποιες δικαιολογίες είχαν). Φασισμός υπάρχει και στην διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, η οποία έγινε δήθεν για την προστασία των πολιτών. Φασισμός υπάρχει στις προσαγωγές που κάνει η αστυνομία για εκφοβισμό. Φασισμός υπάρχει στις απειλές της εξουσίας πώς όποιος δεν διακανονίσει τις οφειλές του θα δεχτεί την επίσκεψη της εφορίας. Φασισμός είναι να απειλείς με διαγραφή όποιον βουλευτή σου τολμήσει να ψηφίσει κατά συνείδηση, σε περίπτωση που η συνείδησή του δεν συμφωνεί με την κομματική επιλογή. Φασισμός είναι και οι φωτογραφικές διατάξεις που βολεύουν κάποιους γνωστούς, οι τροποποιήσεις νόμων που περνούν στην ζούλα για τον ίδιο λόγο, τα πολυσέλιδα νομοσχέδια του ενός άρθρου, η κατάχρηση της διαδικασίας τού κατεπείγοντος κλπ.


Φυσικά, φασισμός είναι πάνω απ' όλα η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων των άλλων. Εδώ έχουμε πολυάριθμες καθημερινές εφαρμογές, από εκείνους που μου αρνούνται το δικαίωμα στην εργασία με ανθρώπινες συνθήκες και αξιοπρεπείς αποδοχές μέχρις εκείνους που μου αρνούνται το δικαίωμα στην νυχτερινή ανάπαυση είτε μαρσάροντας τις μηχανές τους είτε επιδεικνύοντας την ισχύ τού ηχητικού συστήματος που έχουν στο αυτοκίνητό τους. Φασισμό δείχνει και το κράτος που αρνείται το δικαίωμά μου στην περίθαλψη ή το δικαίωμα των παιδιών μου στην μόρφωση, φασισμό δείχνει κι ο γείτονας που πετάει τα σκουπίδια του όπου βρει ή παραδίδει πινακίδες κι αφήνει το σαράβαλό του έξω από την πόρτα μου. Κι αν κάποιοι θεωρούν υπερβολικά όλα αυτά, ας σκεφτούν ότι δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα δικαιώματα. Η καταστρατήγηση κάθε δικαιώματος είναι φασισμός κι ο φασισμός δεν γίνεται να διακριθεί σε μικρό και μεγάλο.

Τελικά, θα ήταν οπωσδήποτε καλύτερο και ασύγκριτα πιο βολικό αν οι φασίστες ξεχώριζαν από τα ξυρισμένα τους κρανία και τους ιδιότυπους χαιρετισμούς τους. Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Οι φασίστες είναι σαν κι εμάς. Είναι κάποιοι από μας. Ζουν ανάμεσά μας. Και είναι περισσότεροι από όσους νομίζουμε. Ας το χωνέψουμε: φασισμός δεν υπάρχει μόνο στην Χρυσή Αυγή.

Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη δεν μας τα ’γραψες καλά…

   Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη δεν μας τα ’γραψες καλά…


Επιμέλεια: Οικοδόμος //
555Ο οπλαρχηγός της Επανάστασης του 1821 και Φιλικός, Γιάννης Μακρυγιάννης γεννήθηκε το Γενάρη του 1797 από φτωχή οικογένεια και πέθανε στις 27 Απρίλη του 1864. Σε ηλικία 23 ετών μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Ξεχώρισε για την παλικαριά, την ανδρεία και την πολεμική ικανότητά του και ανέλαβε ηγετική θέση στην Επανάσταση του 1821. Όμως και μετά τη λήξη του ένοπλου αγώνα, δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του.
Όπως γράφει η Έλλη Αλεξίου «ο Μακρυγιάννης ενεργούσε σαν η μαχόμενη Συνείδηση της Ρωμιοσύνης. Με το φανατισμό και την αποφασιστικότητα που ορμούσε στη μάχη κατά του Τούρκου δυνάστη, με το ίδιο ανενδοίαστο πάθος αντιπάλευε και ανοιχτά κατάγγελνε τον επιζήμιο Ρωμιό. Η αδικία, η εκμετάλλευση του αδύνατου, οι φατρίες και οι κλίκες (…) η μείωση και υποτίμηση των λαϊκών αγωνιστών και ο συστηματικός παραγκωνισμνός τους από τα μεγάλα ονόματα και τα διάφορα «τζάκια»… τον κρατούσαν σε διαρκή, ασίγαστη οργή».
Ο Μακρυγιάννης μετείχε στο κίνημα της 3ης του Σεπτέμβρη του 1843 που απαιτούσε την κατάργηση της απόλυτης μοναρχίας με την υιοθέτηση Συντάγματος. Το 1851 κατηγορήθηκε για συνωμοσία κατά του βασιλιά, και καταδικάστηκε σε θάνατο. Τελικά έμεινε στη φυλακή για δυο χρόνια και αποφυλακίστηκε με κλονισμένη την υγεία του από τις κακουχίες και τη βαναυσότητα της φυλακής. Απομονώθηκε στο σπίτι του κοντά στους στύλους του Ολυμπίου Διός (η συνοικία αυτή φέρει μέχρι σήμερα το όνομά του) όπου και πέθανε. Λίγες μέρες πριν είχε προαχθεί από την τότε κυβέρνηση στο βαθμό του αντιστράτηγου.
Ο Μακρυγιάννης δεν πήγε ποτέ στο σχολείο. Τα λίγα γράμματα που έμαθε (τόσα όσα του χρειάζονταν για να καταγράψει αυτά που έζησε και είδε και να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα, όπως θα δούμε και παρακάτω) τα έμαθε μεγάλος καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια. Ο λόγος του είναι αυθεντικός και καθαρός, πλημμυρισμένος με τα ιδανικά της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της προόδου.
Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τα Απομνημονεύματά του, μεταγραφή από το πρωτότυπο του Γιάννη Βλαχογιάννη και επεξεργασμένο από τον καθηγητή Γιάννη Καζάζη.
556
«Πατρίς, να μακαρίζης γενικώς όλους τους Έλληνες, ότι θυσιάστηκαν δια σένα να σ’ αναστήσουνε, να ξαναειπωθής άλλη μίαν φορά ελεύτερη πατρίδα, οπού ήσουνε χαμένη και σβυσμένη από τον κατάλογον των εθνών. Όλους αυτούς να τους μακαρίζης. Όμως να θυμάσαι και να λαμπρύνης εκείνους οπού πρωτοθυσιάστηκαν εις την Αλαμάνα, πολεμώντας με τόση δύναμη Τούρκων, κ’ εκείνους οπού αποφασίστηκαν και κλείστηκαν σε μίαν μαντρούλα με πλίθες, αδύνατη, εις το χάνι της Γραβιάς, κ’ εκείνους οπού λυώσανε τόση Τουρκιά και πασσάδες εις τα Βασιλικά, κ’ εκείνους οπού αγωνίστηκαν σαν λιοντάρια εις την Λαγκάδα του Μακρυνόρου, οπού πολεμήθηκαν συνχρόνως σε αυτές τις δυο θέσες, οπού “ναι τα κλειδιά σου, ένα η Πόρτα του Μακρυνόρου και τ’ άλλο των Θερμοπυλών. Κι” αφού πήγανε κι’ από τα δυο μέρη ν’ ανοίξουνε δρόμο οι Τούρκοι, εκείνοι οι αθάνατοι τόσοι ολίγοι, (ογδοήντα-ένας εις την Λαγκάδα) γιόμωσαν τον τόπον κόκκαλα εκεί. Και τους καταδιάλυσαν εκείνοι οι ολίγοι στ’ άλλο το μέρος των Θερμοπύλων κι’ αλλού. Αυτείνοι σε ανάστησαν και δεν μπήκε δύναμη και ζαϊρέδες και πολεμοφόδια· αυτείνοι ψύχωσαν εκείνους οπού πολιορκούσαν τους ντόπιους Τούρκους και φρουρές. Και νηστικούς κι’ αδύνατους τους περίλαβαν και τους σφάξαν σαν τραγιά. Και τέλος-πάντων, πατρίδα, αυτείνοι κατατρέχονται από τους Εκλαμπρότατους, από τους Εξοχώτατους, από τον Κυβερνήτη σου κι’ αδελφούς του. Ο Αγουστίνος κι’ ο Βιάρος αυτείνων των σκοτωμένων τις γυναίκες και κορίτζα κυνηγούν. Αυτούς τους αγωνιστάς «κατατρέχουν και τους λένε να πάνε να διακονέψουν·» «Ποιος σας είπε», τους λένε, «να σηκώσετε άρματα να δυστυχήσετε;» Έχουν δίκαιον· ότι ο Ζαΐμης χρώσταγε των Τούρκων ένα-μιλιούνι γρόσια, και οι Ντεληγιανναίγοι και οι Λονταίγοι και οι άλλοι· κι’ ο Μεταξάς, κόντες της πιάτζας, χωρίς παρά· κι’ ο Κωλέτης ένας γιατρός· ο Μαυροκορδάτος τζιράκι της Κωσταντινοπόλεως.
Τους φκειάσαν αυτείνοι οι διακονιαραίγοι, οι αγωνισταί, Εκλαμπρότατους, τους λευτέρωσαν από τους Τούρκους κι’ από τα χρέη, οπού χρώσταγαν των Τούρκων, κ’ έγιναν τώρα μεγάλοι και τρανοί. Γύμνωσαν και τους Τούρκους, παίρνοντας το βιον τους, και το έθνος το γύμνωσαν και το αφάνισαν· γιόμωσαν φατρίες και κακίες τους ανθρώπους του αγώνος. Τους καταδιαιρούν -γιομόζουν αυτείνοι αγαθά. Και οι Κολοκοτρωναίγοι οι φίλοι τους τα καλύτερα υποστατικά και πλούτη της πατρίδος. Έμειναν οι αγωνισταί διακονιαραίοι· τους κατατρέχει ο Κυβερνήτης μας κι’ ο Αγουστίνος κι’ ο Βιάρος· καταφρονούν όλους αυτούς και βαθμολογούνε πολλούς, οπού ’παιζαν το μπιλλιάρδο μέσα τους καφφενέδες και τώρα είναι σπιγούνοι του Κυβερνήτη και των αλλουνών. Αυτείνοι βαθμολογώνται, αυτείνοι πλερώνονται βαρυούς μιστούς. Οι αγωνισταί δυστυχούν. Των σκοτωμένων τις φαμελιές όποια είναι νέα την θέλει ο τάδε, σα να λέμε ο Βελήπασσας, ο Μουχτάρπασσας, ότι δεν έχει η φτωχή να φάγη. Λευτερώθηκαν κάμποσες σκλάβες Μισολογγίτισσες κι’ από άλλα μέρη (τις λευτέρωσαν οι φιλάνθρωποι) και διακονεύουν εδώ εις τ’ Άργος και εις τ’ Αναπλιού τους δρόμους. Των αγωνιστών οι άνθρωποι διακονεύουν και γυρεύουν να πάνε πίσου εις τους Τούρκους. Τους είχανε αυτείνοι σκλάβους, τους ντύνανε, τους συγυρίζανε και τρώγαν. Εις την πατρίδα τους ξυπόλυτοι και γυμνοί διακονεύουν.


Από όλα αυτά, καϊμένη πατρίδα, δεν θα σωθούνε τα δεινά σου, ότι σιδερώνουν την αρετή εκείνοι οπού σε κυβερνούσαν και σε κυβερνούν, και τώρα κατατρέχουν το δίκαιον και την αλήθειαν και με ψέματα θέλουν και με σπιγούνους να σε λευτερώσουνε· μήτε τώρα είσαι καλά, μήτε δια τα μέλλοντά σου, με τους ανθρώπους οπού σε τριγυρίζουν, πολιτικούς, σπιγούνους και τοιούτους αξιωματικούς. Συχωράτε με, αναγνώστες, οπού ’φυγα από το προκείμενον. Μη στοχάζεστε ότ’ είμαι ή γόητας, είτε φαντασμένος, είτε εγώ αδικημένος. Λυπούμαι και γράφω αυτά ότι ήτανε πέντε αδέλφια κ’ έμεινε ένας μόνον από το ντουφέκι· και οι άνθρωποί τους ήτανε τόσον καιρόν σκλαβωμένοι και σώθη μία γυναίκα μόνον κι’ αυτείνη πείναγε· κ’ εκείνοι οπού τους ζήταγε ψωμί θέλαν να κάμουν το κέφι τους να της δώσουνε να φάγη. Κι’ αυτό κι’ άλλα πολλά τοιούτα μ’ έκαμαν να βγω από το προκείμενον. Ότι τα τοιούτα δεν λευτερώνουν πατρίδα, την χάνουν· κ’ έχω σκοπόν να ζήσω κ’ εγώ σ’ αυτείνη την πατρίδα. Ότι έχω τόση αδύνατη φαμελιά και δεν ’πιτηδεύομαι να κολακεύω τους δυνατούς. Και είμαι δυστυχής, και κλαίγω και την δυστυχισμένη μου πατρίδα, οπού δι’ αυτείνη χύσαμε το αίμα μας αδίκως.»

Γλυκά δεκάξι

 Γλυκά δεκάξι

Η χτεσινή εκδήλωση-συναυλία στο ποδηλατοδρόμιο –από τις λίγες περιπτώσεις ουσιαστικής αξιοποίησης των ολυμπιακών ακίνητων- δεν ήταν ένα απλό πάρτι «ενηλικίωσης» του παμε (είμαι 16άρης, σας γαμώ το σύστημα), σε συνδυασμό με τα 70χρονα της παγκόσμιας συνδικαλιστικής ομοσπονδίας (πσο), ως διαδόχου της προφιντέρν. Αλλά έδωσε την αφορμή για ένα σύντομο απολογισμό δράσης, από την ίδρυση του παμε –ως ώριμου τέκνου της οργής, όπως είπε ο μαυρίκος, και μικρής χαραμάδας φωτός μες στη μαυρίλα της αντεπανάστασης- μέχρι τις μέρες μας. Ας μην κρυβόμαστε άλλωστε από την ουσία: ενώ η δράση ενός ταξικού πόλου, ξεκομμένου και ανεξάρτητου από τον εργατοπατερισμό της γσεε, μοιάζει πιο αναγκαία από ποτέ, όλα τα σφυριά (μακριά από σφυροδρέπανα μόνο) του ποικιλώνυμου οπορτουνισμού, βαράνε στην αντίθετη κατεύθυνση, για να κλείσει αυτό το ρήγμα, στο όνομα της ενότητας και της καταπολέμησης του σεχταρισμού. Φαντάσου να άκουγαν δηλ και το χτεσινό σεχταριστικό σύνθημα: χωρίς ΕΜΑΣ γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς… Ποιοι να το άκουγαν; Το μέτωπο ενιαίων σεχτών. Ο πέτρος (πι-πι), ο γιώργος (δελαστίκ, ρούσης), το μαρς, ενώθηκαν πάλι κι έφτιαξαν… μέτωπο.

Η επιλογή του ποδηλατοδρόμιου έδωσε με τη σειρά της υλικό για μια σειρά συνειρμούς, αυτονόητους ή και λιγότερο προφανείς. Η κυματιστή πίστα έμοιαζε με την οροφή του σταδίου ειρήνης και φιλίας, ένα στάδιο πριν την έφοδο στον ουρανό, με την καμπύλη αλά γκαουντί, όπου είχε γίνει μια αντίστοιχη συναυλία για τα γενέθλια του κόμματος. Και χτες μπορεί να μην είχε (εκ των πραγμάτων) τόσο κόσμο, αλλά οι κερκίδες ήταν σχεδόν γεμάτες. Και θα ξεχείλιζαν, αν υπολογίσουμε και τους νεολαίους που ήταν μαζικά στην πίστα –καλός οιωνός και για το μας εν όψει των φοιτητικών εκλογών στις 13 μάη- και βγήκαν σαν μονομάχοι στο στίβο της ταξικής πάλης. Τα διαλεκτικά σκαμπανεβάσματα της οποίας αποτυπώνονταν στην κορυφογραμμή της πίστας, μαζί με το επαναστατικό κύμα που θα σαρώσει τον (σάπιο, αστικό) κόσμο στον 21ο αιώνα.

Οι σφοι που ήταν χρεωμένοι στην ποδηλατοδρομία πρόσφεραν σπουδαίες σημειολογικές ψηφίδες με τους θριαμβευτικούς γύρους τους –κι ας μην ήταν ο τρίτος ο τελικός- με αυτόν από το συνδικάτο οικοδόμων να είναι εμφανώς ένα κλικ πιο γυμνασμένος από τους υπόλοιπους και να επιβεβαιώνει σημειολογικά με το ποδήλατο τον πρωτοπόρο ρόλο του κλάδου, παρά τη ζωή-ποδήλατο που περνάει κάθε οικογένεια με έναν χρόνια άνεργο χτίστη (της νιας ζωής) στο σπίτι της.


Επίσης –άσχετο: γυναίκα δίχως άνδρα, ψάρι χωρίς ποδήλατο. Αλλά στη στεριά δε ζει το ψάρι, ούτε ο κνίτης με φρικιά, όπως λέει και μια χυδαία ψυχή. Αλλά χτες στη συναυλία έπαιξε (από την τελευταία ιστορικά ειρηνική συνύπαρξή μας με την αναρχία) η καρμέλα, που –αν δεν κάνω λάθος (που μπορεί να κάνω)- είναι χαρτογραφημένο στην άλλη πλευρά –αν και η προαναγγελία του 902 έλεγε γενικά πως το τραγουδούσαν οι μαχητές του δημοκρατικού στρατού στον ισπανικό εμφύλιο.

Υπήρχε και ισχυρή διεθνιστική νότα, με γηπεδική παρουσίαση των καλεσμένων αντιπροσωπιών, από τις οποίες σημείωσα: τον χαιρετισμό τουρκοκυπριακών συνδικάτων· την ιταλική usb, που δεν είναι φλασάκι αλλά μία από τις πιο ελπιδοφόρες εργατικές κινήσεις στη γειτονική χώρα· την ομιλία ενός υψηλόβαθμου στελέχους της πσο στα (σο)βιετναμέζικα, που σε έκανε να σκεφτείς μελαγχολικά, α: τη σταδιακή διολίσθηση της λδ του βιετνάμ, σαν τα παιδάκια που γλιστρούσαν στην πίστα εν είδει τσουλήθρας, και β: πως ο απόηχος της αντεπανάστασης είναι τέτοιος, που σε πολύ κόσμο φαίνονται βιετναμέζικα όλα αυτά που του λέμε για οργάνωση στο σωματείο και ταξικούς αγώνες.
Τα στοιχεία για τη δύναμη της πσο με 90 εκ μέλη σε 120κάτι χώρες. Αλλά και την επισήμανση του μαυρίκου, γραμματέα της ομοσπονδίας (αν και ο έγκυρος αστικός τύπος αποκάλυψε τον εκτοπισμό του, λόγω –και- της διαφωνίας του με την κομματική γραμμή για τον παπαδιαμάντη!) για τις διαφοροποιήσεις και τις ταλαντεύσεις που υπάρχουν στις γραμμές της.

Εκτός από τη διεθνιστική, υπήρχαν κι οι μουσικές νότες, που ίσως να κούρασαν έναν κόσμο με τη διάρκειά τους, αλλά συνέθεσαν κάποιες ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις-εκτελέσεις, που περιλαμβάνονται πιθανότατα στο τριπλό σι-ντι του παμε που κυκλοφόρησε. Κι όταν φτάσαμε στις πιο παλιές, γνώριμες νότες της μεταπολίτευσης –που παρά τα όποια στραβά της (χο, χο, χο) παραμένει αξεπέραστη- ο κόσμος ζεστάθηκε και ξεσηκώθηκε.

Μεταξύ άλλων ακούσαμε:
το imagine του lennon –για φαντάσου! και στο καπάκι μια κραυγή διαρκείας, που αρχικά έμοιαζε με τσιρίδα θαυμάστριας των μπιτλς, αλλά μετά έγινε πιο σπαρακτική –κι ελπίζω να μην ήταν κάτι σοβαρό ή πολύ δυσάρεστο που να την προκάλεσε.
το revolution από κρις ντε μπεργκ (δεν υπάρχει –κι είναι εδώ!)
Την καρμέλα (ay carmela).
Τον τελευταίο καλό πασόκο, μπακαλάκο, σε μια αρκετά συγκινητική ερμηνεία της απεργίας.

Αλλά όλα αυτά ήταν απλός πρόλογος μέχρι να βγει ο μάργκαρετ να τραγουδήσει εν μέσω αποθέωσης την «περήφανη κι αθάνατη εργατιά». Και ναι μεν παραστράτησε το σεπτέμβρη και πήγε στο φεστιβάλ του σύριζα, αλλά ξέρει από πρώτο χέρι πως αυτοί οι δρόμοι (τρίτος, ευρωμονόδρομος, μεταβατικά γιοφύρια, κτλ) στο πουθενά μας πάνε (από το δίσκο με τον –πόσο τυχαίος να ‘ναι;- τίτλο «όλα θα τα διαγράψω». Και παραμονή των πρόσφατων εκλογών, είχε θεαθεί μαζί με το γγ.
Ελπίζω μόνο να μη δικαιωθεί, μετά από ένα τόσο πλούσιο δεκαήμερο, ως την πρωτομαγιά, αυτό το «καλό καλοκαίρι» που ευχήθηκε βγαίνοντας στη σκηνή.

Δεν ακούσαμε αλλά θα κολλούσαν στην περίσταση.
Το sweet sixteen του billy idol.

Κι από μακεδόνα το ποδήλατο (είχα το όνειρό μου, το ποδήλατό μου).
Ίσως κι η μαργαρίτα η μαργαρώ, με την καρέζη στο ποδήλατο, για να πιάσουμε λίγο και θεοδωράκη.

Στον επίλογο σημειώνω πως χτες (ξανα)βρήκαμε, μετά από (λίγο ή περισσότερο) καιρό.
Τα μπαλόνια ούτε γουλιά κόκα-κόλα. Καινούρια μπλουζάκια παμε, για τα γενέθλια και την πρώτη μάη. Μπλουζάκια καζαντζίδη, από τη μέρα στο σπόρτινγκ. Μαέστρο να διευθύνει την ορχήστρα, που βαίνει προς εξαφάνιση ως είδος –εκτός κλασικής μουσικής- αλλά επιβιώνει σε δικές μας εκδηλώσεις-συναυλίες.
Και το άτυπο κίνημα των νέων πρωτοπόρων, που είναι έτοιμοι και ψημένοι.

Οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ, η σπορά μένει
Υστερόγραφο από τις κινητοποιήσεις της περασμένης βδομάδας
Η πρώτη μέρα για τη μαζική δολοφονία (χωρίς εισαγωγικά) μεταναστών στη μεσόγειο, είχε έντονα αντιιμπεριαλιστικές στιγμές, με χρώμα από το ‘ένδοξο παρελθόν’ και κόκκινη μπογιά στην είσοδο των γραφείων της εε, πάνω ακριβώς από το μαξίμου (έτσι, να ξέρουμε ποιος έχει το πάνω χέρι). Τα ροζ ματ παρακολουθούσαν διακριτικά, αλλά την επόμενη μέρα θυμήθηκαν τη ντεμοντέ πάλη των τάξεων και είχαν κλείσει το δρόμο στο ύψος της βουλής. Οι κυβερνήσεις φεύγουνε, αλλά οι κλούβες μένουν, όπως είπε και ένας σφος…


Και στο καπάκι να περνά κι ο πι σωτήρης μέσα από τις γραμμές μας, πιθανότατα μετά από κάποια κοινοβουλευτική επιτροπή για την ελε –έτσι εικάζω δηλ- για να τονίσει τη σημειολογία του πράγματος. Όταν τα βρίσκουν στο κτίριο της βουλής, η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς…


Και στο βάθος μυρίζει τιρινινί. Δηλαδή κάλπες. Κι η επέτειος της 14ης ιουνίου να πέφτει κυριακή. Λες; Αλλά αυτά έχουμε καιρό να τα συζητήσουμε, αφού δούμε σήμερα και τον αλέξη στον ενικό –μπας και βγάλει καμία είδηση.

ΤΣΕΧΟΙ και ΣΛΟΒΑΚΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΑΤΟ - EΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΦΑΝΤΑΡΟΙ ΑΠΟ 50 ΜΟΝΑΔΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΛΕΝΕ Καμιά Συμμετοχή-Καμιά Συνενοχή στην Άσκηση ΗΝΙΟΧΟΣ Ελλάδας-ΗΠΑ-Ισραήλ: Δεν πολεμάμε-δεν καταστέλουμε για τα συμφέροντά τους



ΤΣΕΧΟΙ και ΣΛΟΒΑΚΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΑΤΟ - EΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΦΑΝΤΑΡΟΙ ΑΠΟ 50 ΜΟΝΑΔΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΛΕΝΕ Καμιά Συμμετοχή-Καμιά Συνενοχή στην Άσκηση ΗΝΙΟΧΟΣ Ελλάδας-ΗΠΑ-Ισραήλ: Δεν πολεμάμε-δεν καταστέλουμε για τα συμφέροντά τους

Κινητοποίηση στο Υπουργείο Άμυνας την Τετάρτη 29/4 στις 6.00 μ.μ.
Όταν στρατιώτες και παλαίμαχοι ξεσηκωθούν για την ειρήνη και το κράτος δικαίου, οπουδήποτε στον κόσμο, η πράξη τους πρέπει να τιμηθεί
Translated for RI by Anthony GrulichMEMORANDUMCzechoslovak reserve forces against the war planned by NATO commanders
«Για πρώτη φορά από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου βλέπουμε μια πραγματική απειλή του πολέμου πάλι. Κατά συνέπεια, θεωρούμε ότι είναι απαραίτητο να εκδώσουμε την ακόλουθη δήλωση:
Οι στρατιώτες της Τσεχοσλοβακίας ομόφωνα απορρίπτουμε οποιαδήποτε συμμετοχή σε μάχες που είναι γεωπολιτικές πράξεις της επιθετικότητας της παγκόσμιας ελίτ, που εκδηλώνεται μέσω του ΝΑΤΟ και έχουν την υποστήριξη των κυβερνήσεων μας.
Εμείς ορκιστήκαμε να υπερασπιστούμε  την πατρίδα μας Τσεχία και την Σλοβακία.
Εμείς ορκιστήκαμε να προστατεύσουμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία των Εθνών μας υπερήφανοι, κάτι για το οποίο οι πρόγονοί μας θυσίασαν τη ζωή τους στους παγκόσμιους πολέμους.
Καθοδηγούμαστε από αυτόν τον όρκο σε μια πολιτική πρωτοβουλία για να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση κρίσης.
Τα αγαθά της Ελευθερίας και ανεξαρτησίας διακυβεύονται για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από ένα σύστημα αντιπροσωπευτικής ψευδο- Δημοκρατίας, όπου αυτοί που εκλέγονται ενώ έχουν την υποχρέωση να προωθήσουν τα συμφέροντα των ψηφοφόρων τους, στην πράξη, αντιπροσωπεύουν με νόμους τα προσωπικά ενδιαφέροντα των νομοθετών, τα συμφέροντα των πολιτικών κομμάτων και ομάδων οικονομικών συμφερόντων.
Σήμερα η πατρίδα μας βρίσκεται υπό την πίεση της παγκόσμιας ελίτ και ομίλων οικονομικών ομίλων, που κρατούν μακριά με τη δύναμη των πολιτών μέσω ενός συστήματος αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας».
Εμείς ως ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ θυμίζουμε την αντίστοιχα περήφανη στάση των φαντάρων που αρνήθηκαν την συμμετοχή τους στο ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΣΤΡΑΤΗΓΕΙΟ της Λάρισας και την επέμβαση του γαλλικού στρατού στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.
Για να αντιμετωπίσουν τη μήνη  της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και του τότε ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλου, που μπορεί να έδειχνε ανεχτικός στη δράση των ΝΑΖΙ στον Στρατό, αλλά κατέστειλε με τον πιο άγριο τρόπο τις αντιδράσεις των στρατιωτών στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς της ελληνικής άρχουσας τάξης.
Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δείχνει να ακολουθεί και να επιταχύνει το πολεμικό βηματισμό της προηγούμενης κυβέρνησης, εντείνοντας την συμμετοχή των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟ, παζαρεύοντας με τον πλέον αισχρό τρόπο την ελληνική επικράτεια ως βάση εφόρμησης των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων.
Εμείς καλούμε τους φαντάρους να ενισχύσουν το κίνημα Μέσα και Έξω από τον στρατό, να αρνηθούν την συμμετοχή τους στα νέα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα και να συμβάλλουν αγωνιστικά στο μπλοκάρισμα της μηχανής του πολέμου. Στο πλευρό τους είναι ανάγκη να βρεθεί ένα σύγχρονο εργατικό διεθνιστικό κίνημα που θα παλέψει για την ανατροπή της αστικής πολιτικής, την επιστροφή των στρατευμάτων που βρίσκονται εκτός συνόρων, τη διάλυση του ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ-Ε.Ε. και των βάσεων του θανάτου, το μπλοκάρισμα των πολεμικών εξοπλισμών και των νέων προσλήψεων μισθοφόρων.   

ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΑΠΟ 50  ΜΟΝΑΔΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ «ΗΝΙΟΧΟΣ»

290 ΜΚ/ΤΟ Λιβαδοχώριο Λήμνου, 88 Α/Κ, 285 ΤΠ ΑΤΣΙΚΗΣ ΛΗΜΝΟΥ, 547 Aερομεταφερόμενο Τάγμα Ρεθύμνου, ΚΕΕΜ Σπάρτης,  3ος Λόχος Μηχανικού Βάλτος Έβρου,  616 Τάγμα Πεζικού, ΚΕΤΘ Αυλώνα, 535 ΜΚ/ΤΠ 31η Ταξιαρχία, ΚΕΤΧ Πάτρας, ΚΕΝ Μεσολογγίου 2/39 ΣΠ, 526 ΜΚ/ΤΠ, 124 ΠΒΕ Τρίπολη, 585 ΜΚ/ΤΠ Άργος Ορεστικό, 29η Ταξιαρχία Πεζικού Στρατόπεδο Λοχαγού Παράσχου,  ΑΣΔΥΣ, 221 ΕΜΑ ΠΛΑΤΥ ΕΒΡΟΥ, ΣΑΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΑΚΚΕΤΑ, 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Λόχος Διοίκησης,  ΚΕΠΒ Θήβα, 16 ΤΥΠ, 116 ΛΔΒ Στρατόπεδο Καπετάν Λάζος, ΚΕΜΧ Ναυπλίου, Στρατόπεδο Χατζηπεντή Έβρου, 211 ΜΚ/ΤΟ, 95 ΛΑΤΕΘ, 116 ΠΜ Άραξος, 162 ΑΜ Μοίρα Βαρέως Πυροβολικού, 3o ΤΑΓΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΜΑΓΕΙΡΩΝ - ΤΜΗΜΑ ΕΦΟΔΙΑΣΜΟΥ ΓΥΘΕΙΟ, 112 ΠΜ, 647 ΜΚ/ΤΠ ΛΙΤΟΧΩΡΟ, 164 ΤΕ ΣΑΜΟΥ, 50 ΠΕΑ/ΑΠ, ΛΟΧΟΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΣΔΒ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ Β’, 219 ΚΙΧΝΕ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ, 173 ΜΕΑΠ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ, 518 ΤΠ ΝΕΥΡΟΚΟΠΙ, 516 ΜΚ/ΤΠ, 424 ΣΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΒΟΓΙΑΤΖΗ ΦΕΡΕΣ ΕΒΡΟΥ, 642 ΤΠ, ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΜΠΟΥΓΑ, 32 ΜΠΠ Π.Ν, ΚΕΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ, 643 ΤΕ Χιος , 123 ΠΤΕ, 117 ΠΜ Ανδραβίδα,  618 Μ/Κ, 296 Μ/Κ ΤΕ, 96 ΑΔΤΕ ΧΙΟΣ.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437
Diktiospartakos.blogspot.com  

Δωρεάν μάθημα δημοσιογραφικής αγυρτίας

 Δωρεάν μάθημα δημοσιογραφικής αγυρτίας

Ο τίτλος του άρθρου της "Εφημερίδας των Συντακτών" όπως δημοσιεύθηκε
στο διαδίκτυο (efsyn.gr).

"Δε στηρίζει το ΚΚΕ ακόμα και στο ενδεχόμενο ρήξης με την ΕΕ".
Αυτός είναι ο τίτλος της "ανεξάρτητης συνεταιριστικής εφημερίδας" (στην οποία παρεπιπτόντως αρθρογραφεί και ο γνωστός ΚουΚουεδολόγος Φώτης Παπούλιας).

Τι συμπέρασμα βγάζει ο αναγνώστης διαβάζοντας τον τίτλο;
Ότι το ΚΚΕ είναι ενάντια:
1. Στην ρήξη (που δήθεν θα επιχειρήσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ)
2. Στην ρήξη πιο συγκεκριμένα με την ΕΕ, στην έξοδο δηλαδή απ' την ΕΕ.
Επομένως, θα σκεφτεί ο αναγνώστης, το ΚΚΕ δεν θέλει τίποτα. Ούτε ρήξη με την ΕΕ, ούτε έξοδο απ' την Ένωση. Μόνος του παλεύει ο καημένος ο ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στα ευρωπαϊκά τέρατα, τους δανειστές, τους τοκογλύφους κλπ. Το κακό ΚΚΕ απουσιάζει. Δεν θέλει να κυβερνήσει.... είναι σεχταριστικό... κλπ κλπ. 

Τι αποκρύπτει με έντεχνο τρόπο ο παραπλανητικός τίτλος της "Εφημερίδας των Συντακτών";

Αποκρύπτει ΟΛΗ την ουσία της στάσης του ΚΚΕ: Ότι δηλαδή έξοδος απ' την ευρωζώνη και την ΕΕ χωρίς ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων, των καπιταλιστών, είναι μια τρύπα στο νερό. Για το ΚΚΕ η έξοδος απ' την ΕΕ πρέπει να σημαίνει και ολική ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα, με την εξουσία της πλουτοκρατίας, με την αλλαγή της εξουσίας σε επίπεδο τάξης. με τη μονομερή διαγραφή του χρέους. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ τίποτα απ' όλα αυτα δε μπορεί και δεν θέλει να πράξει.


Τύφλα να ’χουν Μαρξ και Ένγκελς!

   Τύφλα να ’χουν Μαρξ και Ένγκελς!


Γράφει ο Οικοδόμος //
«Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων. Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρώνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονται σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε σκεπασμένο, πότε ανοιχτό, έναν αγώνα που τελείωνε κάθε φορά με τον επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων που αγωνίζονταν».*
Όταν πριν από δεκαεφτά σχεδόν δεκαετίες Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς κατανάλωναν φαιά ουσία για να αναλύσουν την πάλη των τάξεων, δεν είχαν προφανώς φανταστεί ότι θα ’φτανε μια εποχή που στην Ελλάδα οι ιδέες τους… δεν θα άντεχαν στην επιχειρηματολογία ενός υπουργού οικονομικών και μάλιστα «κυβέρνησης της Αριστεράς»:
«Η εποχή όπου μια κυβέρνηση της Αριστεράς ήταν εξ ορισμού αντίθετη με το χώρο της «επιχειρηματικότητας» έχει παρέλθει. Να το πω διαφορετικά: Αν φτάσουμε σ” ένα σημείο όπου θα αναπτυσσόμαστε και θα έχουμε ένα outputcut το οποίο θα είναι μηδέν, τότε μπορούμε να ξαναρχίσουμε να μιλάμε για συγκρουόμενα συμφέροντα εργασίας και κεφαλαίου. Σήμερα είμαστε μαζί». Τάδε έφη υπουργός Βαρουφάκης στο 20ο Banking Forum της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών.
Έτσι απλά, με δυο λόγια, δεν είναι καιρός για αντιπαλότητες και τσακωμούς. Όταν το καλό της πατρίδας προτάσσει ομοψυχία και η κοινωνική συναίνεση παρουσιάζεται περίπου ως προαπαιτούμενο για την ύπαρξη της πατρίδας στο μέλλον, καταπιεστής και καταπιεζόμενος δεν έχουν παρά να δώσουν τα χέρια μπροστά στον κ. Βαρουφάκη και… «αν αλλάξαμε λόγια βαριά, ριχ’ τα όπως και “γω στη φωτιά»…
«Μεγάλη μπουκιά να τρως, μεγάλη κουβέντα να μη λες»… (Λαϊκή παροιμία)
«Μεγάλη μπουκιά να τρως, μεγάλη κουβέντα να μη λες»… (Λαϊκή παροιμία)
Ο κ. Βαρουφάκης κινείται με στιλ, φωτογραφίζεται με στιλ, ντύνεται με στιλ, τρώει με στιλ, δεν θα μπορούσε παρά και να εκφράζεται ―«είμαστε μαζί»― με στιλ. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση κρούει ανοικτές θύρες· ή, για να δανειστούμε έναν ακόμα στίχο της λαϊκής μούσας: «έφτασες φίλε δεύτερος (και καταϊδρωμένος)».
Δεν είναι η πρώτη φορά που υπουργός ελληνικής κυβέρνησης προσπαθεί να «παρακάμψει» (για να το πούμε κι εμείς… με στιλ) την πάλη των τάξεων. Τον Μάη του 1976 εν μέσω πανεργατικού ξεσηκωμού και κοινωνικών αντιδράσεων που προξένησε η συζήτηση στη Βουλή του φοβερού και τρομερού «Νόμου 330 περί εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών», ο αλήστου μνήμης υπουργός εργασίας της κυβέρνησης της δεξιάς Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Λάσκαρης είχε ξεστομίσει το… επίσης φοβερό και τρομερό «Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων»!
«Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων»! (Από δεξιά: Κων. Λάσκαρης, Κων. Καραμανλής και Παν. Παπαληγούρας)
«Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων»! (Από δεξιά: Κων. Λάσκαρης, Κων. Καραμανλής και Παν. Παπαληγούρας)
Η δήλωση Λάσκαρη στην εποχή της χαρακτηρίστηκε πρωτοφανής. Από τότε πέρασαν σχεδόν σαράντα χρόνια και οι επιδιώξεις όλων των κυβερνήσεων συνέκλιναν στον ίδιο σκοπό. Από τη μια να εξασφαλίζουν την εύνοια της κυρίαρχης τάξης των βιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών κ.ά. ―με μια λέξη: αφεντικά― αποδεικνύοντάς τους ότι είναι οι πιο κατάλληλοι να διαχειριστούν τα συμφέροντά τους και από την άλλη να πείσουν τους εργαζόμενους ότι τα δικά τους συμφέροντα ταυτίζονται με των αφεντικών και οι όποιες διεκδικήσεις τους αντιβαίνουν στα συμφέροντα της πατρίδας που (…παρεμπιπτόντως και αυτά πάντα είναι ταυτισμένα με τα συμφέροντα των αφεντικών) σήμερα βρίσκεται «σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» και χρειάζεται πολιτική σταθερότητα και ομοψυχία για να ορθοποδήσει…
Για το πόσο κοινά είναι τα συμφέροντα εργαζομένων και αφεντικών οι πιο αρμόδιοι για να μιλήσουν είναι οι πρώτοι. Αυτοί δηλαδή που φορτώνονται πάντα τα βάρη της κρίσης και σήμερα εκβιάζονται από την κυβέρνηση μέσω των ΜΜΕ για να φορτωθούν αδιαμαρτύρητα και τα βάρη της «ανάπτυξης». Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική, πεισματάρα και άκαμπτη και δεν «φοριέται» όπως τα άλλα ακριβά αξεσουάρ του μπον-βιβέρ υπουργού…
Στην ταξική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία, ούτε «ειρήνη». Η ιστορία κατέγραψε ότι όποτε υπήρξε κάτι τέτοιο ενισχύθηκε η θέση της τάξης των αφεντικών, αποδυναμώθηκαν  οι εργαζόμενοι και πισωγύρισε το κίνημά τους.
Ο κ. Βαρουφάκης, η κυβέρνησή του και η τάξη τα συμφέροντα της οποίας διαχειρίζονται γνωρίζουν καλά ότι δεν «είμαστε μαζί». Όπως επίσης καλά γνωρίζουν ότι όσοι και όσο αν προσπάθησαν στο παρελθόν να σταματήσουν την πάλη των τάξεων δεν τα κατάφεραν. Ακόμα και σε εποχές «μαύρες» που οι διαμορφωμένες συνθήκες τούς έκαναν να μοιάζουν ανίκητοι, όσο και αν προσπάθησαν να αλυσοδέσουν την εργατική τάξη, να την απονευρώσουν και να την κάνουν άβουλο εκτελεστή των βουλήσεών τους, απέτυχαν.
Το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση ας μην τους δίνει ελπίδες ότι μπορούν να το καθυποτάξουν. Η πάλη των τάξεων ως βασική νομοτέλεια της ταξικής κοινωνίας θα εκλείψει μόνο με την κατάργηση των ίδιων των τάξεων. Μέχρι τότε υπάρχουν χιλιόμετρα δρόμος να περπατηθεί, μα οι εργάτες δεν θα ζητήσουν την άδεια κανενός κυρίου Βαρουφάκη όταν αποφασίσουν και ξεκινήσουν τη μεγάλη πορεία τους…
*(Καρλ Μαρξ-Φρίντριχ Ενγκελς, «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1982, σελ. 18-19.)

Το «καλό της πατρίδας» και η αποθέωση της υποκρισίας

Το «καλό της πατρίδας» και η αποθέωση της υποκρισίας

Η τροϊκανή απαίτηση που υλοποιήθηκε από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μέσω Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) και δεσμεύει υποχρεωτικά τα ταμειακά διαθέσιμα δημόσιων φορέων, είναι ενδεικτική της αντιλαϊκής πολιτικής που υλοποιείται σε βάρος των εργατικών - λαϊκών οικογενειών. Η συγκυβέρνηση, λοιπόν, βάζει χέρι σε νοσοκομεία, σχολεία, εκπαιδευτικά ιδρύματα, δήμους, περιφέρειες, ταμεία ασφαλιστικών φορέων, ΟΑΕΔ και άλλους οργανισμούς, για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών και τρέχουσες ανάγκες του κράτους, καταδικάζοντας ξανά εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα σε νέες θυσίες. Την ίδια στιγμή, το κεφάλαιο, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι όχι μόνο μένουν στο απυρόβλητο αλλά η ίδια κυβέρνηση με προηγούμενη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου είχε χαρίσει σε επιχειρηματίες αρκετά εκατομμύρια ευρώ που προέρχονταν από πρόστιμα ακόμα και για λαθρεμπόριο, εντάσσοντάς τους στη ρύθμιση των 100 δόσεων για τη ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών. Ακόμα μία ένδειξη του ταξικού περιεχομένου της πολιτικής της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Τι σημαίνει όμως αυτή η ΠΝΠ; Περαιτέρω περικοπή κοινωνικών δαπανών, ακόμη μεγαλύτερη επιδείνωση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων. Για παράδειγμα: Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία δεν θα μπορούν να πληρωθούν και ταυτόχρονα δεν θα μπορούν να προμηθευτούν τα απαραίτητα για να λειτουργήσουν. Δήμοι και Περιφέρειες δεν θα μπορούν να πληρώσουν εργαζόμενους, δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν τις υπηρεσίες τους, θα πρέπει να επιβάλουν τροφεία στους παιδικούς σταθμούς, να αυξήσουν τη φορολογία που ήδη επιβάλλεται, να παραδώσουν υπηρεσίες, όπως, για παράδειγμα, την καθαριότητα σε ιδιώτες επιχειρηματίες, αφού δε θα μπορούν να πληρώσουν προσωπικό και να κάνουν συντήρηση των μηχανημάτων. Θα διακοπεί η όποια παροχή σε υπηρεσίες - ακόμα κι αν ήταν υποτυπώδεις - Πρόνοιας, Αθλητισμού, Πολιτισμού προς ένα μεγάλο τμήμα του λαού.

Με αφορμή την ΠΝΠ ακούστηκαν πολλά επιχειρήματα από τη συγκυβέρνηση, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, την Κεντρική Ενωση Δήμων Ελλάδος, τους περιφερειάρχες. Ας δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα, τι είπαν μιας και έχει ενδιαφέρον να αναλύσουμε και τα επιχειρήματα των κυβερνώντων, αλλά και το περιεχόμενο της κριτικής που ασκήθηκε στην ΠΝΠ.

1. Η συγκυβέρνηση, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ανάμεσα στα πολλά, εμφάνισε σαν επιχείρημα ότι «υπάρχουν πράξεις πατριωτισμού που πρέπει να τις βλέπεις». `Η ότι «Το ταμείο είναι ένα και άρα μπορεί η συγκυβέρνηση να χρησιμοποιήσει προσωρινά τα χρήματα των οργανισμών για ανάγκες που εμφανίστηκαν».

Είναι τουλάχιστον προκλητικό για το λαό να χαρακτηρίζουν πράξη πατριωτισμού μια ΠΝΠ που θίγει τα λαϊκά συμφέροντα. Είναι απαράδεκτο να λένε κάτι τέτοιο, όταν μερικές μέρες πριν με απόφασή της η συγκυβέρνηση προχώρησε σε πληρωμή 500 εκατ. ευρώ στην αμερικάνικη «Lockheed Martin» για επισκευή αεροσκαφών; Και λίγο αργότερα να προχωρούν στη δέσμευση 6 - 6,5 δισ. ταμειακών διαθέσιμων που είναι χρήματα του λαού. Τι ακριβώς εννοούν προσωρινά, όταν είναι γνωστό ότι η συγκεκριμένη απαίτηση εντάσσεται στη συμφωνία συγκυβέρνησης - θεσμών ώστε να συνεχιστεί η χρηματοδότηση που συνεπάγεται μνημόνιο με νέα αντιλαϊκά μέτρα; Ποιος μπορεί να πιστέψει, με δεδομένη την προηγούμενη εμπειρία με το περίφημο «κούρεμα» του PSI στα ασφαλιστικά ταμεία και στα ταμεία δημόσιων οργανισμών, αυτό το επιχείρημα, που μάλλον παραπέμπει στο «δανεικά κι αγύριστα»;
Για τα περί του «το ταμείο είναι ένα», που λένε σήμερα οι κυβερνώντες του ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζουμε ότι: Πριν τις τοπικές και περιφερειακές εκλογές του 2014 οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ και πριν τις βουλευτικές εκλογές του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ κατάγγελλαν τις περικοπές των πόρων των δήμων και έβαζαν σαν αίτημα να σταματήσουν οι περικοπές και να αυξηθεί η χρηματοδότηση του κράτους προς τους δήμους. Τότε τα ταμεία ήταν δύο...

2. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είχαν κάνει ψωμοτύρι τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Από τον Ιούνη του 2012 έως το τέλος της θητείας της η προηγούμενη συγκυβέρνηση είχε εκδώσει πάνω από 25 ΠΝΠ με το πρόσχημα των «εκτάκτων συνθηκών», όπως κάνει και η σημερινή. Ετσι, έκλεισε η ΕΡΤ, έτσι πάρθηκαν πολλές αντιλαϊκές αποφάσεις. Λέει στην κριτική της η ΝΔ: «Η κυβέρνηση αποφάσισε να καλύψει την "κενή περιεχομένου" πολιτική της, δεσμεύοντας όλα τα ταμειακά διαθέσιμα από τους δημόσιους φορείς και τους ΟΤΑ, παραβιάζοντας, με αυτόν τον τρόπο, κατάφωρα το Σύνταγμα». Από τη μία στέκεται της πολιτικής της συγκυβέρνησης και όχι στην ουσία της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, ακριβώς γιατί συμφωνεί και έχει υλοποιήσει αντίστοιχη πολιτική. Και, από την άλλη, αναφέρεται στη «συνταγματικότητα», όταν όπως είπαμε παραπάνω οι ΠΝΠ ήταν δεύτερη φύση της όταν κυβερνούσε. Και βέβαια και οι δικές της ΠΝΠ ήταν αντιλαϊκές. Για τον ίδιο λόγο, το ΠΑΣΟΚ στην αντίδρασή του στέκεται στο «αντισυνταγματικό» της ΠΝΠ. Και βάζει μία ακόμη επιπλέον πλευρά που είναι η «αναδρομικότητά» της. Θυμίζουμε ότι στο ΦΕΚ που δημοσιεύτηκε στις 20 Απρίλη αναφέρεται ότι η ΠΝΠ έχει ισχύ από τις 17 Μάρτη για να περιλάβει ήδη αποφάσεις που έχουν παρθεί, όπως για παράδειγμα με την Περιφέρεια Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ.


3. Η Κεντρική Ενωση Δήμων Ελλάδος με απόφασή της καταδίκασε την ΠΝΠ και θα επανεξετάσει την κατάσταση στο συνέδριό της στις 7 Μάη. Ομως, πολλοί αιρετοί τοποθετήθηκαν ως εξής: «Εάν είναι για το καλό της πατρίδας να δώσουμε και από τις τσέπες μας», είπε ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ, Γ. Πατούλης. Και συνέχισε σε ένα πνεύμα όπως: «Είναι όμως έτσι;» Αυτή η λογική είναι επικίνδυνη. Και στην πραγματικότητα, εάν κάποιος την δει καλύτερα, αποτελεί την προετοιμασία για ένα ισχυρό άλλοθι, ώστε η ΚΕΔΕ στη συνέχεια να συναινέσει σε μια πολιτική απόφαση που καταδικάζει το λαό και αφήνει στο απυρόβλητο το κεφάλαιο. Αλλωστε, η ΚΕΔΕ έχει εμπειρία και πλούσιο παρελθόν από τέτοιες αποφάσεις. Τα ίδια έλεγαν κάθε φορά που αστικές κυβερνήσεις ζητούσαν ή έκαναν περικοπές σε πόρους και παρακρατούσαν παράνομα τα χρήματα των δημοτών. Τα ίδια έλεγαν όταν αποφασιζόταν να υλοποιηθούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας στους δήμους. Τα ίδια έλεγαν και όταν στο όνομα της σύγκλισης της ελληνικής οικονομίας με την ΕΕ, ενόψει ΟΝΕ, το 1996 δέχτηκαν να χαρίσουν πάνω από 600 εκατ. ευρώ (τότε 10 δισ. δρχ.) από τους πόρους που έπρεπε να πάρουν από το κράτος.


4. Πολλοί αιρετοί που εμφανίζονται να αντιδρούν βάζουν θέμα «κατάργησης του αυτοδιοίκητου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης». Για ποιο αυτοδιοίκητο μιλάνε; Μήπως δεν είναι μηχανισμός του κράτους η Τοπική Διοίκηση; Τώρα, το κατάλαβαν; Οταν αποθέωναν τον «Καλλικράτη» που προέβλεπε ότι οποιαδήποτε απόφαση τελεί υπό την έγκριση του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης και επιστρέφεται ως μη νόμιμη όταν δεν υλοποιεί την κυβερνητική πολιτική, αυτό τι ήταν; Αυτοδιοίκητο...; Για την κατάσταση αυτή δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες, που σήμερα διαμαρτύρονται και πρόσκεινται σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ ή είναι δήθεν «ανεξάρτητοι». Γιατί και αυτοί έχουν βάλει το χεράκι τους όλα τα προηγούμενα χρόνια με την υλοποίηση του αντιδραστικού «Καλλικράτη», αποδεχόμενοι τις τεράστιες περικοπές στη χρηματοδότηση από τις κυβερνήσεις, έως και 80%, με αποτέλεσμα να περιορίσουν δράσεις και υπηρεσίες που παρείχαν, υλοποιώντας πολιτικές περικοπών, μείωσης του προσωπικού, απληρωσιάς, επιβάλλοντας χαράτσια και αυξάνοντας ανταποδοτικά τέλη και τους φόρους που πληρώνει ο λαός...


5. Κάποια στελέχη της συγκυβέρνησης επικαλούνται πως αυτά τα χρήματα που δεσμεύτηκαν υποχρεωτικά θα χρησιμοποιηθούν προσωρινά για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Στην πραγματικότητα, αυτό οδηγεί στα εξής αντιλαϊκά διλήμματα:

«Να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις ή να μείνει ανοιχτός ο παιδικός σταθμός;»
«Να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις ή να λειτουργεί ο τομέας της καθαριότητας;»
«Να πληρωθούν μισθοί ή να λειτουργούν τα προγράμματα Πρόνοιας, το "Βοήθεια στο Σπίτι";»
Θέτουν, λοιπόν, ένα άθλιο δίλημμα και αναπαράγουν τη λογική της έκπτωσης των λαϊκών αναγκών. Καλούν το λαό, τους εργαζόμενους να διαλέξουν τι θα χάσουν!!! Αφού η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προηγούμενες, θεωρούν ιερά και όσια τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, από τα οποία όχι μόνο δεν πειράζεται ούτε ευρώ αλλά δίνονται εγγυήσεις ότι θα στηριχθούν και θα ενισχυθούν. Αποδεικνύοντας και έτσι τον ταξικό χαρακτήρα και αυτής της συγκυβέρνησης.
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες πρέπει να διεκδικήσουν να μην προχωρήσει καμία δέσμευση ταμειακών διαθέσιμων και αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, των ΟΤΑ και άλλων δημόσιων φορέων. Να επιστραφούν και όσα έχουν ήδη δεσμευτεί και να αποκατασταθούν οι απώλειες που υπέστησαν τα τελευταία χρόνια, όπως στην περίπτωση του PSI. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι σημαντικό το κάλεσμα των ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και των πέντε κομμουνιστών δημάρχων απέναντι σε αυτή τη μεθόδευση.

TOP READ