Ο τερματοφύλακας με τα μαύρα

Ο τερματοφύλακας με τα μαύρα

Στις 20 του Μάρτη 1990, φεύγει από τη ζωή (σε ηλικία εξήντα ετών) ένας από τους θρύλους του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ο Σοβιετικός τερματοφύλακας Λεβ Γιασίν.  Με την χαρακτηριστική μαύρη εμφάνισή του, αγωνίστηκε σε περισσότερα από 600 παιχνίδια με τα χρώματα της Ντιναμό Μόσχας, ενώ φόρεσε και 78 φορές τη φανέλα με το εθνόσημο της Σοβιετικής Ένωσης. Συμμετείχε σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα ποδοσφαίρου (Μουντιάλ), ενώ το 1956, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης πανηγύρισε την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου. Τέσσερα χρόνια αργότερα, κατέκτησε  με την ΕΣΣΔ το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Ο Λεβ Γιασίν αναδείχτηκε καλύτερος Ρώσος αθλητής του αιώνα, σε ψηφοφορία που διοργάνωσε ο σύνδεσμος αθλητικών συντακτών της Ρωσίας, ενώθεωρείται ως ο καλύτερος τερματοφύλακας του 20ου αιώνα στον κόσμο.

Γεννήθηκε το 1929, από γονείς εργάτες. Άρχισε να δουλεύει από  12 ετών λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην παραγωγή πολεμικού υλικού. Αγωνιζόταν σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, με την ομάδα του εργοστασίου που δούλευε, και γρήγορα ξεχώρισε με το ταλέντο του, με αποτέλεσμα να τον αποκτήσει η Ντιναμό Μόσχας. Τη σταδιοδρομία του στον επαγγελματικό αθλητισμό ο Λεβ Γιασίν την άρχισε το 1949. Η πρώτη του συμμετοχή με την Ντιναμό δεν ήταν επιτυχημένη κι έτσι ο νεαρός Γιασίν δεν αγωνίστηκε ξανά, μέχρι το 1953. Στο διάστημα που δεν αγωνιζόταν έπαιξε -με επιτυχία- σε μια ομάδα χόκεϊ. Στη συνέχεια επανήλθε και έπαιξε βασικός για 22 χρόνια. Την τελευταία φορά που υπερασπίστηκε το τέρμα της ομάδας του ήταν στις 27 του Μάη 1971, σε έναν αγώνα όπου οι καλύτεροι παίκτες της Ντιναμό Μόσχας αντιμετώπισαν τη Μικτή Κόσμου (Εουσέμπιο, Μπόμπι Τσάρλτον, Γκερντ Μύλλερ κ.α.), υπό τα βλέμματα 103.000 θεατών. Το ματς τελείωσε ισόπαλο 2-2.

Ο θρυλικός βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής Πελέ δήλωσε κάποτε πως ο Γιασίν δεν είναι απλώς μεγάλος μάστορας και ένας από τους καλύτερους γκολκίπερ της σύγχρονης εποχής. Το παιχνίδι του άφησε εποχή στην ανάπτυξη της τέχνης του τερματοφύλακα. Ο Γιασίν διέθετε θαυμάσιο συντονισμό κινήσεων και αστραπιαία αντίδραση. Είχε την ικανότητα να προβλέπει την εξέλιξη της επίθεσης. Τις μονομαχίες του πρόσωπο με πρόσωπο με τους επιθετικούς τις κέρδιζε ουσιαστικά όλες. Σε 270 ματς φύλαξε απόρθητο το τέρμα του και απόκρουσε πάνω από 150 πέναλτι. Ο ίδιος συνήθιζε να λέει: «Η χαρά να βλέπεις τον Γιούρι Γκαγκάριν στο διάστημα είναι η μόνη που μπορεί να ξεπεράσει την χαρά από την απόκρουση ενός πέναλτι». Οι έξοδοί του μακριά από το τέρμα, το ρίξιμο-πάσα της μπάλας με το χέρι εδραιώθηκαν για πάντα στην πρακτική του παιχνιδιού των γκολκίπερ. Γι’ αυτό ως σήμερα αυτές τις σίγουρες πάσες με το χέρι τις αποκαλούν «πάσες Γιασίν».

Ο Γιασίν δεν ήταν μόνο μεγάλος ποδοσφαιριστής. Όσοι τον γνώρισαν έλεγαν πως ήταν ένας καλός άνθρωπος. Ο συμπαίκτης του Γιασίν, παλιός τερματοφύλακας και διεθνής με την εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ, μετέπειτα αθλητικός σχολιαστής Βλαντίμιρ Μασλατσένκο, λέει σχετικά:

 «Ο Λεβ ήταν σπουδαίο παιδί. Εξαιρετικά πρόσχαρος, δημιουργούσε καλές σχέσεις με τους γύρω του. Είχε τεράστιο κύρος. Στο εξωτερικό το σοβιετικό ποδόσφαιρο ήταν γνωστό μόνο χάρη στο όνομα Λεβ Γιασίν. Συναγωνιζόμασταν καλά και ήμαστε καλοί φίλοι. Ορισμένες φορές ζούσαμε στο ίδιο νούμερο (δωματίου). Όμως συνήθως διέμενε στον τόπο παραμονής και προπονήσεων της ομάδας, ή στις υπηρεσιακές αποστολές με τον Ιγκόρ Νέττο  (μεγάλο χαφ, ο οποίος για δέκα χρόνων ήταν αρχηγός της Εθνικής). Ο ένας ήταν της «Σπαρτάκ», ο άλλος της «Δυναμό» - και οι δυο φανατικοί εκπρόσωποι των ομάδων τους, όμως στην Εθνική δεν τσακώνονταν ποτέ. 

Στο γήπεδο υπάρχει μια ομάδα. Δεν είναι τυχαίο που η Εθνική Σοβιετικής Ένωσης αναδείχτηκε Ολυμπιονίκης και πρωταθλήτρια Ευρώπης. Πραγματικά, ήταν εποχή λαμπρών παικτών, ένας από τους οποίους ήταν ο Λεβ Γιασίν. Έχω τις δικές μου αρχές και απόψεις για τη ζωή, για την ποδοσφαιρική τέχνη. Όμως όταν άκουσα δυο φορές τον Λεβ Γιασίν να λέει ότι ‘σήμερα ο καλύτερος μας τερματοφύλακας είναι ο Βλαντίμιρ Μασλατσένκο…’ Όταν τέτοιος άνθρωπος εκφράζεται με τέτοια λόγια για σένα, δεν είναι μόνο όπως το βάλσαμο για την ψυχή, είναι αναγνώριση των δημιουργικών υπηρεσιών και της τέχνης και ικανότητας να δουλεύεις. Τέτοιος ήταν για μένα ο Γιασίν».

Αυτός ο σπουδαίος αθλητής, λόγω σοβαρών προβλημάτων με την υγεία του αναγκάστηκε να χάσει το ένα πόδι του. Και έτσι όμως δεν τα κατάφερε. Στις 20 του Μάρτη 1990, ο Λεβ Γιασίν έφυγε από την ζωή λόγω επιπλοκών που δημιουργήθηκαν στο ακρωτηριασμένο πόδι του.

Ο Γιασίν σε νούμερα:

Αγωνίστηκε σε 812 παιχνίδια συνολικά στην καριέρα του.

320 παιχνίδια βασικός στη Ντιναμό Μόσχας.

78 διεθνείς εμφανίσεις (δέχτηκε 70 γκολ).

13 αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου (4 παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ).

2 εμφανίσεις στην «επίλεκτη ενδεκάδα (ΧΙ) κόσμου» (το 1963 κόντρα στην Αγγλία - 1968 κόντρα στην Βραζιλία).

Τιμητικό παιχνίδι από την ΦΙΦΑ το (1971).

480 παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ.

Διακρίσεις:

Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς, Βραβείο (1963).

4η θέση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλου (1966).

3 φορές Καλύτερος τερματοφύλακας της ΕΣΣΔ (1960,1963,1966).

22 επίσημες σεζόν με τον ίδιο σύλλογο (1950 - 1970).

Τάγμα του Λένιν (1967).

Ολυμπιακό Τάγμα (1986).

Χρυσό Τάγμα της FIFA για την Αρετή (1988).

Χρυσό μετάλλιο «του σφυριού και του δρεπανιού» (αστέρι) του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργατιάς μαζί με το Τάγμα του Λένιν (ισάξιο με το στρατιωτικό βραβείο «Ήρωας της ΕΣΣΔ») (1989).

Τίτλος του «Καλύτερου Τερματοφύλακα του Αιώνα» της FIFA, , και μέλος της «Ενδεκάδας (ΧΙ) του Αιώνα» της ΦΙΦΑ (2000).

Χρυσός Παίκτης της Ρωσίας από την Ποδοσφαιρική Ένωση της Ρωσίας, ως ο πιο εξέχων παίκτης τους τα τελευταία 50 χρόνια (Νοέμβριος 2003 για τον εορτασμό του Ιωβηλαίου της UEFA).

Πηγές:

1). «Λεβ Γιασίν: Η ‘Μαύρη Αράχνη’ του ποδοσφαίρου!», του Δημ. Δρίζου στοonsports.gr

2). «Τον αποκαλούσαν ‘μαύρο πάνθηρα’», στο Η φωνή της Ρωσίας

Ο τερματοφύλακας με τα μαύρα

Ο τερματοφύλακας με τα μαύρα

Στις 20 του Μάρτη 1990, φεύγει από τη ζωή (σε ηλικία εξήντα ετών) ένας από τους θρύλους του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ο Σοβιετικός τερματοφύλακας Λεβ Γιασίν.  Με την χαρακτηριστική μαύρη εμφάνισή του, αγωνίστηκε σε περισσότερα από 600 παιχνίδια με τα χρώματα της Ντιναμό Μόσχας, ενώ φόρεσε και 78 φορές τη φανέλα με το εθνόσημο της Σοβιετικής Ένωσης. Συμμετείχε σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα ποδοσφαίρου (Μουντιάλ), ενώ το 1956, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης πανηγύρισε την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου. Τέσσερα χρόνια αργότερα, κατέκτησε  με την ΕΣΣΔ το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Ο Λεβ Γιασίν αναδείχτηκε καλύτερος Ρώσος αθλητής του αιώνα, σε ψηφοφορία που διοργάνωσε ο σύνδεσμος αθλητικών συντακτών της Ρωσίας, ενώθεωρείται ως ο καλύτερος τερματοφύλακας του 20ου αιώνα στον κόσμο.

Γεννήθηκε το 1929, από γονείς εργάτες. Άρχισε να δουλεύει από  12 ετών λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην παραγωγή πολεμικού υλικού. Αγωνιζόταν σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, με την ομάδα του εργοστασίου που δούλευε, και γρήγορα ξεχώρισε με το ταλέντο του, με αποτέλεσμα να τον αποκτήσει η Ντιναμό Μόσχας. Τη σταδιοδρομία του στον επαγγελματικό αθλητισμό ο Λεβ Γιασίν την άρχισε το 1949. Η πρώτη του συμμετοχή με την Ντιναμό δεν ήταν επιτυχημένη κι έτσι ο νεαρός Γιασίν δεν αγωνίστηκε ξανά, μέχρι το 1953. Στο διάστημα που δεν αγωνιζόταν έπαιξε -με επιτυχία- σε μια ομάδα χόκεϊ. Στη συνέχεια επανήλθε και έπαιξε βασικός για 22 χρόνια. Την τελευταία φορά που υπερασπίστηκε το τέρμα της ομάδας του ήταν στις 27 του Μάη 1971, σε έναν αγώνα όπου οι καλύτεροι παίκτες της Ντιναμό Μόσχας αντιμετώπισαν τη Μικτή Κόσμου (Εουσέμπιο, Μπόμπι Τσάρλτον, Γκερντ Μύλλερ κ.α.), υπό τα βλέμματα 103.000 θεατών. Το ματς τελείωσε ισόπαλο 2-2.

Ο θρυλικός βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής Πελέ δήλωσε κάποτε πως ο Γιασίν δεν είναι απλώς μεγάλος μάστορας και ένας από τους καλύτερους γκολκίπερ της σύγχρονης εποχής. Το παιχνίδι του άφησε εποχή στην ανάπτυξη της τέχνης του τερματοφύλακα. Ο Γιασίν διέθετε θαυμάσιο συντονισμό κινήσεων και αστραπιαία αντίδραση. Είχε την ικανότητα να προβλέπει την εξέλιξη της επίθεσης. Τις μονομαχίες του πρόσωπο με πρόσωπο με τους επιθετικούς τις κέρδιζε ουσιαστικά όλες. Σε 270 ματς φύλαξε απόρθητο το τέρμα του και απόκρουσε πάνω από 150 πέναλτι. Ο ίδιος συνήθιζε να λέει: «Η χαρά να βλέπεις τον Γιούρι Γκαγκάριν στο διάστημα είναι η μόνη που μπορεί να ξεπεράσει την χαρά από την απόκρουση ενός πέναλτι». Οι έξοδοί του μακριά από το τέρμα, το ρίξιμο-πάσα της μπάλας με το χέρι εδραιώθηκαν για πάντα στην πρακτική του παιχνιδιού των γκολκίπερ. Γι’ αυτό ως σήμερα αυτές τις σίγουρες πάσες με το χέρι τις αποκαλούν «πάσες Γιασίν».

Ο Γιασίν δεν ήταν μόνο μεγάλος ποδοσφαιριστής. Όσοι τον γνώρισαν έλεγαν πως ήταν ένας καλός άνθρωπος. Ο συμπαίκτης του Γιασίν, παλιός τερματοφύλακας και διεθνής με την εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ, μετέπειτα αθλητικός σχολιαστής Βλαντίμιρ Μασλατσένκο, λέει σχετικά:

 «Ο Λεβ ήταν σπουδαίο παιδί. Εξαιρετικά πρόσχαρος, δημιουργούσε καλές σχέσεις με τους γύρω του. Είχε τεράστιο κύρος. Στο εξωτερικό το σοβιετικό ποδόσφαιρο ήταν γνωστό μόνο χάρη στο όνομα Λεβ Γιασίν. Συναγωνιζόμασταν καλά και ήμαστε καλοί φίλοι. Ορισμένες φορές ζούσαμε στο ίδιο νούμερο (δωματίου). Όμως συνήθως διέμενε στον τόπο παραμονής και προπονήσεων της ομάδας, ή στις υπηρεσιακές αποστολές με τον Ιγκόρ Νέττο  (μεγάλο χαφ, ο οποίος για δέκα χρόνων ήταν αρχηγός της Εθνικής). Ο ένας ήταν της «Σπαρτάκ», ο άλλος της «Δυναμό» - και οι δυο φανατικοί εκπρόσωποι των ομάδων τους, όμως στην Εθνική δεν τσακώνονταν ποτέ. 

Στο γήπεδο υπάρχει μια ομάδα. Δεν είναι τυχαίο που η Εθνική Σοβιετικής Ένωσης αναδείχτηκε Ολυμπιονίκης και πρωταθλήτρια Ευρώπης. Πραγματικά, ήταν εποχή λαμπρών παικτών, ένας από τους οποίους ήταν ο Λεβ Γιασίν. Έχω τις δικές μου αρχές και απόψεις για τη ζωή, για την ποδοσφαιρική τέχνη. Όμως όταν άκουσα δυο φορές τον Λεβ Γιασίν να λέει ότι ‘σήμερα ο καλύτερος μας τερματοφύλακας είναι ο Βλαντίμιρ Μασλατσένκο…’ Όταν τέτοιος άνθρωπος εκφράζεται με τέτοια λόγια για σένα, δεν είναι μόνο όπως το βάλσαμο για την ψυχή, είναι αναγνώριση των δημιουργικών υπηρεσιών και της τέχνης και ικανότητας να δουλεύεις. Τέτοιος ήταν για μένα ο Γιασίν».

Αυτός ο σπουδαίος αθλητής, λόγω σοβαρών προβλημάτων με την υγεία του αναγκάστηκε να χάσει το ένα πόδι του. Και έτσι όμως δεν τα κατάφερε. Στις 20 του Μάρτη 1990, ο Λεβ Γιασίν έφυγε από την ζωή λόγω επιπλοκών που δημιουργήθηκαν στο ακρωτηριασμένο πόδι του.

Ο Γιασίν σε νούμερα:

Αγωνίστηκε σε 812 παιχνίδια συνολικά στην καριέρα του.

320 παιχνίδια βασικός στη Ντιναμό Μόσχας.

78 διεθνείς εμφανίσεις (δέχτηκε 70 γκολ).

13 αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου (4 παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ).

2 εμφανίσεις στην «επίλεκτη ενδεκάδα (ΧΙ) κόσμου» (το 1963 κόντρα στην Αγγλία - 1968 κόντρα στην Βραζιλία).

Τιμητικό παιχνίδι από την ΦΙΦΑ το (1971).

480 παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ.

Διακρίσεις:

Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς, Βραβείο (1963).

4η θέση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλου (1966).

3 φορές Καλύτερος τερματοφύλακας της ΕΣΣΔ (1960,1963,1966).

22 επίσημες σεζόν με τον ίδιο σύλλογο (1950 - 1970).

Τάγμα του Λένιν (1967).

Ολυμπιακό Τάγμα (1986).

Χρυσό Τάγμα της FIFA για την Αρετή (1988).

Χρυσό μετάλλιο «του σφυριού και του δρεπανιού» (αστέρι) του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργατιάς μαζί με το Τάγμα του Λένιν (ισάξιο με το στρατιωτικό βραβείο «Ήρωας της ΕΣΣΔ») (1989).

Τίτλος του «Καλύτερου Τερματοφύλακα του Αιώνα» της FIFA, , και μέλος της «Ενδεκάδας (ΧΙ) του Αιώνα» της ΦΙΦΑ (2000).

Χρυσός Παίκτης της Ρωσίας από την Ποδοσφαιρική Ένωση της Ρωσίας, ως ο πιο εξέχων παίκτης τους τα τελευταία 50 χρόνια (Νοέμβριος 2003 για τον εορτασμό του Ιωβηλαίου της UEFA).

Πηγές:

1). «Λεβ Γιασίν: Η ‘Μαύρη Αράχνη’ του ποδοσφαίρου!», του Δημ. Δρίζου στοonsports.gr

2). «Τον αποκαλούσαν ‘μαύρο πάνθηρα’», στο Η φωνή της Ρωσίας

Στο μέλλον ο Λάκης θα εκδώσει cd με τίτλο Lakis Lazopoulos and friends (ΘΕΟΣ ΦΥΛΑΞΟΙ!)

 Και να πω ότι δεν με προειδοποίησε η γυναίκα μου; Μου τό 'πε η φουκαριάρα αμέσως μόλις με είδε να κοντοστέκομαι στον Άλφα, πάνω στο ζάππινγκ. "Λαζόπουλο θα δεις; Γιατί; Για να συγχιστείς;". Τίποτε εγώ. Κι είχα και άποψη, γαμώτο. "Βρε κάτσε ν' ακούσουμε καμμιά μαλακία".

 Και την άκουσα την μαλακία, γαμώ το φελέκι μου! Δηλαδή, τί την άκουσα; ΤΙΣ άκουσα στο τσακ-μπαμ και μάλιστα σε ριπή. Αυτός ο αναθεματισμένος ο νόμος τού Μέρφυ ισχύει και στην τηλεόραση: αν είναι να ακούσεις μαλακία, όχι μόνο την ακούς αμέσως αλλά την ακούς μαζί με όλες τις φιλενάδες της. Δεν μπορεί, κάποια μεταφυσική ικανότητα έχει ο Λάκης και μου την φύλαγε: μόλις πήρε χαμπάρι ότι στρώθηκα...μπαμ! στο δόξα-πατρί. Πάρε νά 'χεις, κερατά!

 Τί μας είπε το άτομο, ρε παιδιά; Ότι το ΚουΚουΕ τά 'χει βάλει αποκλειστικά με τον ΣυΡιζΑ! Όχι, δηλαδή, πως ο Περισσός δεν έχει βάλει τους συριζαίους στο στόχαστρο, προσπαθώντας να δώσει στον κόσμο να καταλάβει ότι η Κουμουνδούρου δεν είναι τίποτε άλλο παρά το νέο κατάλυμα των ξεσπιτωμένων πασοκτζήδων. Αλλά "αποκλειστικά"; Κατά τον Λάκη, το ΚΚΕ ούτε για την ΝουΔου λέει τίποτε, ούτε για το ΠαΣοΚ, ούτε για την ΔημΑρ κι ο μόνος που τού 'χει βγάλει το μάτι είναι ο ΣυΡιζΑ. Μάλιστα, για να μην αφήσει αμφιβολίες, το ξεκαθάρισε: "Για την Δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη δεν μιλάει, μόνο με τον ΣυΡιζΑ τα έχει βάλει".

 Καλά, ρε Λάκη. Για να το λες εσύ, έτσι θά 'ναι. Μπορώ, όμως, να σε ρωτήσω πού διάολο κοίταξες και είδες το ΚΚΕ να χτυπάει μόνο τον ΣυΡιζΑ; Στον 902 αποκλείεται να το είδες, στο πόρταλ τού κόμματος αποκλείεται να το βρήκες, στον Ριζοσπάστη αποκλείεται να το εντόπισες. Σε οποιοδήποτε απ' αυτά τα μέσα να κοίταγες, θα διαπίστωνες ότι υπάρχουν κοστουμάκια για όλους. Πώς κατέληξες σ' αυτό το "αποκλειστικά", λοιπόν;

 Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που ο Λάκης ξεσπαθώνει υπέρ του ΣυΡιζΑ και κατά του ΚΚΕ. Και στην προηγούμενη εκπομπή του, πριν 15 μέρες, το ίδιο είχε κάνει, λέγοντας "φαίνεται ότι το ΚΚΕ προτιμάει την συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου Κουβέλη από το να έρθει ο ΣυΡιζΑ". Από πού φαίνεται, όμως, δεν μας το είπε. 

 Παρεμπιπτόντως, για να βάλει και το κερασάκι στην τούρτα, ο Λάκης φρόντισε να χειροκροτήσει και την συμμετοχή τού Αλέξη στην εκδήλωση για τον "εθνάρχη". Σύμφωνα με τον "εθνικό μας γύφτο", καλά έκανε ο Τσίπρας και εγκωμίασε τον γερο-Καραμανλή. Ωραία...


 Γιατί τα γράφω όλα τούτα; Μα, για τον ίδιο λόγο που γράφω τα πάντα: για να ξεθυμάνω! Και θα ξεθυμάνω τελείως, κλείνοντας με μερικά αποσπάσματα από το λήμμα "Λάκης Λαζόπουλος" της Φρηκιπαίδειας (σημείωση προς τους λεβέντες τής Φρηκιπαίδειας: παιδιά, το λήμμα είναι παλιό και θέλει εκσυγχρονισμό):

Ως αντιδραστικό στοιχείο, ο Λάκης Λαζόπουλος πήγε κόντρα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (όχι ψηφίζοντας ΚΚΕ, Παναγία μου, φτου μακριά από μας!) υποστηρίζοντας  δ ι α κ ρ ι τ ι κ ό τ α τ α  το Σύστημα Ριζικής Αποτρίχωσης (ΣΥ.ΡΙΖ.Α). Με το PhD από το Παν/μιο ο Λάκης χρησίμευσε ως Γκέμπελς της προοδευτικής αριστεράς (με δεξιές τσέπες) και αφού έκανε πλύση εγκεφάλου σε Δισεκατομμύρια Ελλήνων κατάφερε να ανεβάσει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στο 15% (ΟΥΑΟΥ!). Χαρά που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας και ο Δόγης και Φεουδάρχης της μισής Ελλάδας Αλέκος Αλαβάνος... 
(...)
Τα μέρη του τηλεοπτικού χρόνου της εκπομπής όταν άκμαζε ήταν τα εξής:
-   40% αφιερωνόταν στον πόλεμο με τους μοχθηρούς πράκτορες Καρβέλα, Δούκισσα, Ντενίση κλπ. (Τρελό ξεκατίνιασμα...)
-   40% αφιερωνόταν σε διαγγέλματα για το πόσο-μαμάει-ο-ΣΥΡΙΖΑ. (Που θύμιζαν Γερμανία του '30.)
-   10% σε ουρλιαχτά της Ανθούλας
-   5% σε τραγούδια
-   5% σε αληθινή σάτιρα (YES!) 
Φήμες θέλουν παραμεθόρια άτομα να πάνε στην εκπομπή να τραγουδήσουν το Lakis Lazopoulos get off the stage (παραλλαγή γνωστού άσματος των Νεκρών Κέννεντυ-Dead Kennedys) αν συνεχιστεί το ντελιριακό Αλ-Τσαντίρι. 
(...)
Στο μέλλον ο Λάκης θα εκδώσει cd με τίτλο Lakis Lazopoulos and friends (ΘΕΟΣ ΦΥΛΑΞΟΙ!) και θα γυρίσει πάλι στο θέατρο (Doh!). Επίσης, ο Αλέκος Αλαβάνος θα χαρίσει 1000 στρέμματα λιβαδιών στα ελληνικά νησιά στον Λάκη και πιθανόν και μια έδρα στη Βουλή των Ελλήνων, γιατί το αξίζει. Ο Βλαδίμιρος Πούτιν επίσης έχει καλέσει την αυλή του (ή στον κήπο του;) τον Λάκη για να τον κάνει να γελάσει κατιτίς. Φήμες θέλουν τον Λάκη να περνάει και στο επίπεδο του θρύλου!! Ο Λάκης έχει ακόμα πολλά να κάνει αδέλφια...

Ολική επιστροφή της δουλείας; στη ΒΡΕΤΑΝΙΑ της ΕΕ

Ολική επιστροφή της δουλείας;
Δωρεάν εργασία για όλους

Υποχρεωτική, αλλά και εθελοντική (!!!), ταυτόχρονα εργασία επιβάλει στους ανέργους η Βρετανική κυβέρνηση. Το περιβόητο Mandatory Work Activity εφαρμόζεται πλέον εδώ και δύο χρόνια σε όλη την Βρετανική επικράτεια. Το πρόγραμμα αυτό πλασάρεται ως μή έμμισθη εξασφάλιση εργασιακής εμπειρίας για κάθε άνεργο που λαμβάνει κρατικό επίδομα συντήρησης, το γνωστό Job Seekers Allowance για χρονικό διάστημα πάνω από τρεις μήνες, γεγονός που αφορά πλέον όλους καθώς οι μαζικές απολύσεις είναι πια καθημερινό φαινόμενο στη χώρα και η εύρεση εργασίας έχει καταστεί ιδιαίτερα δύσκολη, δεδομένου ότι ο αριθμός των αιτούντων για μια θέση ξεπερνά τα 100 άτομα.

Μέχρι στιγμής χιλιάδες άνεργοι έχουν σταλεί να προσφέρουν υπηρεσίες δωρεάν σε πολυκαταστήματα όπως τα Poundland, ή σε εταιρείες που αναλαμβάνουν καθαρισμούς χώρων ή εργοστάσια, προκειμένου να συνεχίσουν να εισπράττουν τις 70 λίρες την εβδομάδα που προβλέπει το επίδομα ανεργίας και ταυτόχρονα το επίδομα ενοικίου που πλέον δεν ξεπερνά τις 300 λίρες μηνιαίως. Οποιαδήποτε άρνηση συμμετοχής στο πρόγραμμα ‘εθελοντικής’ εργασίας οδηγεί σε ποινικές κυρώσεις που θα έχουν ως αποτέλεσμα την παύση πληρωμών στον άνεργο και, ταυτόχρονα, τον εξάμηνο αποκλεισμό του από την κοινωνική πρόνοια.

Πρόσφατα, μάλιστα, η νεαρή απόφοιτος γεωλογίας Cait Reilly που λόγω της έλλειψης θέσεων εργασίας για πτυχιούχους συμμετείχε στο Job Seekers Allowance κλήθηκε για δωρεάν εργασία στα Poundland αλλά κινήθηκε δικαστικά ενάντια στην κυβέρνηση, κερδίζοντας δικαστήριο που έκρινε ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι παράνομο. Η ενέργειά της αμέσως καλωσορίστηκε από τους εκατομμύρια ανέργους του νησιού που καθημερινά αντιμετωπίζουν τον χλευασμό και την περιφρόνηση της Βρετανικής κοινωνίας, όμως βρήκε απέναντί τα διάφορα προτεσταντικά εργασιακά ταμπού που έχουν ριζώσει βαθιά στην συνείδηση των περισσότερων Βρετανών: πως η εργασία, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή είναι αρετή, και πως ο άνθρωπος θα πρέπει ακόμα και δίχως πληρωμή να εργάζεται. H Cait Reilly λοιδωρήθηκε από τα Μέσα Ενημέρωσης ως «άτομο που δεν εκτιμά την εργασιακή αρετή και ρέπει προς την τεμπελιά», «που επιθυμεί τα πάντα δωρεάν», και που, τέλος, «ζει εις βάρος άλλων ανθρώπων».  Μάλιστα οι υπερσυντηρητικές εφημερίδες Telegraph και Daily Mail έφταναν σε σημείο συνεχώς να δημοσιεύουν άρθρα εναντίον της, προκειμένου να τονώσουν τον Βρετανικό κομφορμισμό και την θεσμισμένη εθελοδουλία της προτεσταντικής εργασιακής ηθικής, ενώ ταυτόχρονα αντιστάσεις έχουν ξεπηδήσει, με αποκορύφωμα την ομάδα Boycott Workfare και διάφορες συλλογικότητες όπως το Solidarity Federation που προσπαθούν με κάθε μέσο να σταματήσουν αυτήν την ολοφάνερη εκμετάλλευση (και μέχρι στιγμής κατάφεραν να θέσουν την αλυσίδα καταστημάτων Vegan προϊόντων Holland and Barret εκτός του προγράμματος) δίχως ωστόσο να λαμβάνουν υποστήριξη από το Βρετανικό κοινό, καθώς οι επίσημες στατιστικές της υπηρεσίας Yougov δείχνουν ότι α) το 76% των ερωτηθέντων αναφορικά με το αν θα πρέπει να σταματήσουν οι πληρωμές σε αυτούς που αρνούνται να εργαστούν ενώ β) το 55% απαντά θετικά στο ερώτημα αν θα πρέπει η κυβέρνηση να σταματήσει να πληρώνει τους ανέργους που αρνούνται να συμμετάσχουν στα προγράμματα μη αμειβόμενης εργασίας, και, τέλος γ) μόνο το 34% διαφωνεί με αυτά.

Παρόμοια προγράμματα εκμετάλλευσης ανέργων συναντά κανείς και στην Ολλανδία, στην Ουγγαρία όπου μάλιστα είχε γίνει λόγος για πληθυσμιακές μετακινήσεις των ανέργων σε ειδικά χωριά όπου θα απασχολούνται σε εργοστάσια, ενώ σκέψεις έχουν ακουστεί και για την εφαρμογή του στην Ελλάδα καθώς ο ο πρώην υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας μέσα από την προσωπική του ιστοσελίδα, παρουσιάζοντας ένα μανιφέστο προτάσεων για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση δήλωσε τα εξής:

Από το να μαζεύουν ελιές (χιλιάδες τόνοι παραμένουν αμάζευτες), ή άλλα αγροτικά προϊόντα, να καθαρίσουν τις παραλίες ή δρόμους, να φυτέψουν δένδρα, να κάνουν βοηθητικές εργασίες σε τεχνικά έργα, σε μαγαζιά, συνεργεία, επιχειρήσεις, ανάλογα με την ηλικία, τις δεξιότητες, την έφεση και την όρεξη του καθενός. Ταυτόχρονα, να ζητηθεί από τις επιχειρήσεις αν θα τους ενδιέφεραν κάποιοι εργάτες, ή υπάλληλοι για τρεις μήνες χωρίς επιβάρυνση (για τις επιχειρήσεις, κλπ). Ακόμα και οι τελειόφοιτοι του Γυμνασίου και οι πρωτοετείς και δευτεροετείς των ΑΕΙ, κλπ., να εργάζονται το καλοκαίρι πέντε βδομάδες σε αντίστοιχες εργασίες για να αποκτήσουν κάποια στοιχειώδη εργασιακή εμπειρία.

Κοινωνική πρόοδος μόνο στη θεωρία

Οι Συντηρητικοί Βρετανοί, όπως και όλοι οι Νεοφιλελεύθεροι εργατιστές, διατείνονται ότι το Mandatory Work Activity (και τα διάφορα παρόμοια προγράμματα για τα οποία όλο και περισσότερες φωνές ακούγονται υπέρ της εφαρμογής τους καί στην Ελλάδα) βοηθούν τους ανθρώπους που έχουν μείνει εκτός εργασίας για πολύ καιρό μέσω της παροχής τους υπηρεσιών να μην δημιουργήσουν κενά στο βιογραφικό τους, πράγμα που στη θεωρία φαντάζει λογικό, καθώς η αγορά εργασίας (ιδιαίτερα στη Βρετανία) δίνει προτεραιότητα πρόσληψης σε άτομα με εμπειρία, και η αποχή από την εργασία (για οποιονδήποτε λόγος) πάνω από ένα τρίμηνο, συνήθως εκλαμβάνεται ως μείωση της απόδοσης του υποψήφιου/ας ο οποίος/α έχε πάψει πλέον στις καθημερινές του/της δραστηριότητες να χρησιμοποιεί τις τεχνικές γνώσεις που είχε προηγουμένως αποκομίσει ενώ εργαζόταν. Στην πραγματικότητα, όμως, το Mandatory Work Activity υποχρεώνει τους ανέργους να απασχολούνται σε κάθε εργασία, ανεξαρτήτως κατάρτισης, σπουδών και προϋπηρεσίας. Για παράδειγμα, κάποιος που εργαζόταν ως πολιτικός μηχανικός και απολύθηκε λόγω περικοπών, θα σταλθεί να αναλάβει υπηρεσίες είτε στα McDonalds, είτε σε άλλου είδους παρόμοιες θέσεις, ακόμη και εκεί που απαιτούνται χειρωνακτικές δραστηριότητες. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι οι πιθανότητες το άτομο αυτό να επαναπροσληφθεί ως πολιτικός μηχανικός είναι χαμηλότερες μιας από την προηγούμενή του απασχόληση οι γνώσεις που έχει αποκομίσει είναι άλλες από αυτές του πολιτικού μηχανικού τις οποίες πιθανότατα να θεωρηθεί ότι τις έχει ξεχάσει.

Αν μέσα σε όλα αυτά συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι στη Βρετανία (αναλόγως και στις περισσότερες χώρες της Βόρειας Ευρώπης) τα πτυχία πανεπιστημίου ελάχιστα αναγνωρίζονται από τους εργοδότες οι οποίοι δίνουν προτεραιότητα στην εμπειρία και την προϋπηρεσία, αυτό που καταλαβαίνουμε είναι πως πλέον ένας τεράστιος αριθμός εκμεταλλεύσιμων ανθρώπων γίνεται διαθέσιμος, οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να χρησιμοποιηθούν ανά πάσα στιγμή για τη μεγιστοποίηση του κέρδους των μεγαλο-επιχειρήσεων, ενώ ελάχιστοι θα είναι αυτοί που θα μπορούν να χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους τις επιστημονικές τους γνώσεις που στο παρελθόν μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν μια λιγότερο επίπονη επιβίωση. Ιδιαίτερα αν συμπεριλάβουμε και τον τριπλασιασμό των διδάκτρων στα Βρετανικά πανεπιστήμια (που πλέον αγγίζουν το ποσό των 9.000£ τον χρόνο για προ-πτυχιακές σπουδές), την επιβολή διδάκτρων σε χώρες με ισχυρές εκπαιδευτικές δομές όπου η δωρεάν εισαγωγή στα τριτοβάθμια ινστιτούτα θεωρούνταν για χρόνια ως κάτι δεδομένο και αυτονόητο, τότε γίνεται ολοφάνερο πως από εδώ και στο εξής στρατιές δούλων θα αναπαράγονται συνεχώς από τους μηχανισμούς του συστήματος, ενώ η πρόσβαση στην γνώση (και συνεπώς στην άνετη διαβίωση) θα αποτελεί ‘δικαίωμα’ μιας μικρής προνομιούχας μειοψηφίας.

Δουλεία ή ελευθερία;

Η εφαρμογή τέτοιου είδους προγραμμάτων εκμετάλλευσης φανερώνει πέρα για πέρα την πολιτική οπισθοδρόμηση της εποχής μας, ως αποτέλεσμα όχι μόνο της ήττας του εργατικού κινήματος εξ’ αιτίας του οποίου μέχρι και μερικά χρόνια πριν μπορούσαμε να απολαμβάνουμε κάποια σχετικά προνόμια, αλλά πάνω απ’ όλα, αντανακλά το γενικευμένο κλίμα απάθειας που κυριαρχεί στην Δύση, την απο-πολιτικοποίηση που οδηγεί όλο και περισσότερο στην εδραίωση και διαιώνιση του πιο ακραίου αντιδραστικού ελιτισμού (όπως θα έλεγε και ο Finley) που συναντά κανείς τα τελευταία 30 χρόνια στον «ελεύθερο κόσμο». Η δικαίωση της Βεμπεριανής αυθαίρετης αντίληψης του «όποιος δεν δουλέψει δεν θα φάει» αποτελεί πεμπτουσία του, καθώς βάζει τα θεμέλια για την ηθικοποίηση της εκμετάλλευσης, προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να καταστήσει ως κοινή λογική την ποινικοποίηση κάθε είδους αυτονόητης αντίδρασης.

Καλό θα ήταν στο σημείο αυτό να γνωρίζουμε ότι η ηθική της εργασίας (την οποία είχα αναλύσει και σε προηγούμενο άρθρο) και η χρήση της λέξης «τεμπέλης» σχεδόν πάντοτε χρησιμοποιούνταν από τις εκάστοτε θεσμισμένες ολιγαρχίες ενάντια στους κοινωνικούς αγώνες για περισσότερα δικαιώματα. Από την Παρισινή Κομμούνα μέχρι τις απεργίες του Σικάγο, από τον Μάη του 68 μέχρι και τις φοιτητικές διαδηλώσεις στην Βρετανία και το Occupy Wall Street, χαρακτηρισμοί όπως «τεμπέλης», «χαραμοφάης», «καταχραστής της ελευθερίας» και «τρομοκράτης» εναντίον όλων αυτών που συμμετείχαν στα κινήματα αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της προπαγάνδας των ολιγαρχιών. Η παρότρυνση υποψηφίων για το χρίσμα του αμερικανικού ρεπουμπλικανικού κόμματος προς τους συμμετέχοντες στο Occupy Wall Street «πηγαίνετε να βρείτε καμιά δουλιά αφού κάνετε μπάνιο», η διεθνής μιντιακή καμπάνια μίσους των «lazy Greeks» υποδηλώνουν ξεκάθαρα ότι η προσκόλληση στην ηθική της εργασίας όχι μόνο χρησιμοποιείται από τις κυρίαρχες τάξεις οι οποίες στρουθοκαμηλίζοντας επιδιώκουν την εξουδετέρωση των πολιτικών τους αντιπάλων στο επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά, ταυτόχρονα, αποτελεί και βασικό χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας που δεν καταφέρνει να αμφισβητήσει τις παραδοσιακές θεσμισμένες (στην καπιταλιστική περίπτωση προτεσταντικές) αξίες, να έρθει σε ρήξη με τον κοινωνικο-κεντρισμό της προσπαθώντας να δει τα δρώμενα από μια άλλη οπτική γωνία, και να προσεγγίσει διαφορετικά τους σκοπούς και τους λόγους κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας.

Η δαιμονοποίηση της φτώχειας και η ολομέτωπη επίθεση ενάντια στους αναξιοπαθούντες δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Το συναντάμε πάντοτε σε εποχές όπου οι αντιστάσεις και τα κοινωνικά κινήματα άφηναν ανοιχτό το πεδίο για όλες τις συντηρητικές κοινωνικές εκφάνσεις να κυριαρχήσουν, τάσεις που αντανακλούν την προ-πολιτική πλευρά των Δυτικών παραδόσεων οι οποίες πηγάζουν από τις καταπιεστικές κοινωνίες του μεσαίωνα και επιβιώνουν μέχρι και σήμερα. Αυτού του είδους οι παραδόσεις εκφράστηκαν στο παρελθόν μέσα από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τις δικτατορίες, μέσα από την καταστολή και την ανελευθερία, και σήμερα μέσω του επικοινωνιακού πολέμου των Μέσων Ενημέρωσης επιστρατεύεται η αναντίρρητη υπακοή στους ισχύοντες νόμους με την ηθική της εργασίας να παίζει καταλυτικό ρόλο στην ολοένα και συνεχόμενη σπατάλη ενέργειας σε οποιαδήποτε δραστηριότητα μόχθου είτε για χάρη της δραστηριότητας αυτής είτε με σκοπό την παροχή υπηρεσιών προς αυτούς που βρίσκονται στις υψηλότερες βαθμίδες της εξουσιαστικής πυραμίδας. Στην αντίθετη πλευρά έχουμε την κληρονομιά του προτάγματος της αυτονομίας, της δημοκρατίας, που συμπληρώνει το δίπολο των Δυτικών παραδόσεών. Όσο οι συνειδήσεις θα δηλητηριάζονται από το ατομικιστικό φαντασιακό της κοινωνικής ανόδου, του prestige, από τον κρετίνικο καταναλωτισμό και την πλαστική κομφορμιστική κουλτούρα, τόσο το πρόταγμα της αυτονομίας θα περιορίζεται, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο για την οπισθοδρόμηση της κοινωνίας.

Βλέποντας τις καταστάσεις να φτάνουν πλέον σε οριακό επίπεδο και τον καριερισμό να καταρρέει δεν μας μένει τίποτα παραπάνω παρά να διαλέξουμε: θέλουμε να ζήσουμε σαν δούλοι ή σαν ελεύθεροι άνθρωποι; Αν η επιλογή μας είναι η δεύτερη τότε μάλλον ήρθε η στιγμή να αποδεχτούμε ότι η επιστροφή στις «παλιές καλές μέρες», στον καπιταλισμό «με το ανθρώπινο πρόσωπο» αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός, προωθώντας έτσι την αυτο-οργάνωση και την απο-ανάπτυξη ως ριζικές απαντήσεις στην βαθιά κρίση της εποχής μας. Αν πραγματικά θέλουμε να διεκδικήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή, μάλλον θα πρέπει να αποβάλουμε πέρα για πέρα το καπιταλιστικό φαντασιακό. Ή θα αμφισβητήσουμε την προπαγάνδα τρόμου και θα συγκρουστούμε με τις κυρίαρχες αξίες που διέπουν την κοινωνία μας (το κέρδος και την αλόγιστη συσσώρευση κεφαλαίων), με τους θεσμούς που διαιωνίζουν την θεσμισμένη ετερονομία (όπως το κράτος και τις μεγάλες επιχειρήσεις) απαιτώντας άμεση δημοκρατία και ισότητα σε όλα τα εισοδήματα, ή θα υπομένουμε μαρτυρικά και σιωπηλά τις συνέπειες της απάθειάς μας. Καί τα δυο μαζί δεν γίνονται…

Σύντομο URL: http://eagainst.com/?p=47157

Οι μύθοι της κυρίαρχης ιστοριογραφίας καταρρέουν: Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός μέσα από τα απομνημονεύματα του ίδιου

Οι μύθοι της κυρίαρχης ιστοριογραφίας καταρρέουν: Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός μέσα από τα απομνημονεύματα του ίδιου

“Εθνικός μύθος” η Αγία Λαύρα

Κατεβάστε και διαβάστε τα απομνημονεύματα του Παλαιών Πατρών Γερμανού και δείτε ο ίδιος τι λέει α) για την στάση των προκρίτων στην Βοστίτσα και την Αγία Λαύρα μέρες πριν την 25/3, β) για την 25/3 όταν βρισκόταν στην Πάτρα όπου η επανάσταση είχε ήδη ξεκινήσει, καταρρίπτοντας τον εθνικό μύθο γύρω από πότε και από ποιους σηκώθηκε η σημαία της επανάστασης. (ιδιαίτερα σελίδες 25-30)

Το κείμενο μπορείται να κατεβάσετε σε PDF εδώ:

“Απομνημονεύματα : επιγραφόμενα απομνημονεύματα τινα της κατά του τυράννου των Ελλήνων οπλοφορίας, καί τινων πολιτικών συμβεβηκότων εν Πελοποννήσω κατά την πρώτην της διοικήσεως περίοδον” 

Γερμανού Π. Πατρών Μητροπολίτου, έκδοσις υπό Γ. Ι. Παπούλα μετά προλεγομένων υπό του ιδίου.

Έτος έκδοσης: 1900 (3η έκδοση)

Εκ του Τυπογραφείου Σπύρου Τσαγγάρη, Αθήναι

About these ads

Share this:

ΣΟΥΗΔΙΑ: Οι Δεξιοί ετοιμάζονται για συνεργασία με τους ακροδεξιούς SD

ΣΟΥΗΔΙΑ: Οι Δεξιοί ετοιμάζονται για συνεργασία με τους ακροδεξιούς SD 




Έτσι, ήρθε στο τέλος, η κίνηση που όλοι περιμεναν. Οι συντηρητικοί αρχισαν να μιλουν για μια πιο περιοριστική μεταναστευτική πολιτική. Ο υπουργός, Τοbias Billström, μίλησε για «ροη» και «όγκο» που πρέπει να μειωθεί. Εννοει τους ανθρωπους που ζητούν προστασία από το χάος και το θάνατο, ιδίως απο τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, αλλά ο ίδιος τους αποκαλεί "ροές" και "όγκους".


Σε μια συνέντευξη με το site Dagens Opinion, λέει ο γραμματέας του κόμματος των δεξιων, Kent Persson,  ωμά ότι οι ακροδεξιοι  «Σουηδοί Δημοκράτες», δειχνουν το προβλημα, ακομα και αν αυτος πιστευει οτι δεν βρισκουν λυσεις. Οι επευφημιες δεν άργησαν να έρθουν.  Οι οπαδοι των ακροδεξιων SD οπαδοί ερμηνεύουν τη κινηση αυτη ως πολυαναμενόμενη αναγνώριση. Άλλες αντιδράσεις από δεξιες ριζοσπαστικες κατεύθυνσεις μπορεί να συνοψιστουν καλύτερα σε ένα «τι ακριβως λέγαμε;»


Οι ακροδεξιοι SD (Σουηδοί Δημοκράτες) έχουν κάθε λόγο να είναι χαρουμενοι. Σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο, είναι σαφές ότι οι Συντηρητικοι ψαρευουν μεταξύ των ψηφοφορων τους, κατι που μέχρι σήμερα σχεδόν δεν αποδυναμωνει το κόμμα – κατι που ο ηγετης τους Jimmie Akesson συνήθως δεν αργει να επισημάνει. Αυτή τη φορά ιδιαίτερα ισχυρα, με την ομιλία του για "απατεώνες".


Μακροπρόθεσμα ομως, μια προσέγγιση με τους SD (Σουηδους Δημοκράτες) στον τομέα της μετανάστευσης θα σημαινει ξαφνικά οτι κατά τη διάρκεια της επόμενης περιόδου θα είναι δυνατή μια συμμαχία για να περασουν σε συνεργασία με τη κυβέρνηση, κάτι που μπορεί να είναι απαραίτητο για να παραμείνει στην εξουσία το Κέντρο και να βγουν οι χριστιανοδημοκρατες KD από το κοινοβούλιο.


Όποιος πιστεύει ότι η συνεργασία αυτή θα περιορίζεται στην μεταναστευτική πολιτική είναι λάθος. Οι Σουηδοί Δημοκράτες είναι ενα ακροδεξιο ριζοσπαστικό κόμμα με ρίζες στο Σουηδικο ναζισμό και φυσικά θα προσπαθήσουν να επιβάλουν τις πολιτικές τους όσο μπορούν.


Περιορισμοί σχετικά με την πολιτική ασύλου, δηλαδη μια λιγότερο ανθρωπινη και φιλοξενη Σουηδία, είναι ηδη αρκετά κακό. Η ιδέα μιας ιταλικης, ή Ισραηλιτικης κατάστασης όπου η δεξιά με την ριζοσπαστική δεξιά εχει τον ελεγχο είναι πραγματικά δυσάρεστη. Για το οτι ο πολιτικός επιστήμονα Andreas Johansson Heinö που αμοιβεται απο το think tank Timbro δίνει στο ραδιόφωνο στον ακροδεξιο Björn Söder συμβουλές για το πώς να αυξηθεί το SD δεν το κανει λιγότερο ενοχλητικο.


Υπάρχει μικρή συνολική στήριξη για την αλλαγή πορείας των δεξιων. Για παράδειγμα, η Νεολαία των Δεξιων επέκρινε έντονα το τέχνασμα του Billström, και τονίζει ότι η ένταξη είναι που έχει σημασία, οχι ο "όγκος" του Billström. Το κυριο αρθρο της DN τη Δευτέρα που περασε ειχε τίτλο « Κατω τα χερια απο το δικαίωμα του ασύλου." 


Από τον επιχερηματικο κοσμο δινεται ένα χτύπημα στους παλιους εχθρους, δηλαδή συντριβή των συνδικάτων και μείωση των μισθών, αλλά στου Stefan Fölsters το αρθρο στην Dagens Nyheter την Κυριακή προκυπτει κάτι σημαντικό: Ορισμένες περιοχες όπου η ανεργία είναι στα ύψη δεν εχουν καποιο ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό μεταναστών, η όλη ιδέα της ανεργίας που προκαλείται από μια  "ξενοσυνη" σε ανθρώπους με ξένο υπόβαθρο απλά δεν είναι αλήθεια. Έχει να κάνει με το οτι όλο και περισσότεροι άνθρωποι από την εργατική τάξη μενουν εκτος της ιδιωτικοποιημένης και εξαιρετικά αδυνατισμενης αγορας εργασίας και μενουν εκτος όταν οι πολιτικές στοχεύουν όλο και περισσότερο υπερ των ευτυχισμενων οικογενειων της μεσαίας αστικης τάξης στις μεγαλουπολεις.


Η  βάναυση δεξιά πολιτική των τελευταίων έξι χρόνων είναι το θεμέλιο της επιτυχίας των ακροδεξιων SD, και είναι οι ίδιοι oi Δεξιοι οι οποίοι πίεσαν για την ανάπτυξη που σήμερα αισθάνονται υποχρεωμένοι να αναπροσαρμόσουν την πολιτική τους σε μια αυξανόμενη αντι-μεταναστευτικη κοινή γνώμη.



Mτφ απο Arbetaren 
 Αναρτήθηκε από Elva

Όπου ακούς μεγάλα όχι, βάστα μικρό καλάθι

Όπου ακούς μεγάλα όχι, βάστα μικρό καλάθι 




 Δεν θέλω να το παίξω γκρινιάρης και σπαστικός, θα ήθελα να ήμουν η ψυχή του πάρτι αν ήταν δυνατόν, όμως δεν μπορώ παρά να προβληματιστώ με την υπέρμετρη χαρά που επέδειξε μέρος του κυπριακού και του ελληνικού λαού για το όχι στο κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων. Έχει άραγε αξία ένα τέτοιο όχι και αν ναι για ποιούς; 

 Η ιστορία πάντως μας έχει διδάξει, πως τα όχι του μέχρι τώρα ο λαός, τα κερδίζει δεν του τα χαρίζουν. Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό το όχι, αν δηλαδή έχει ως σκοπό να κατευνάσει τους κύπριους, αν από την αρχή αποσκοπούσαν στο να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να ασκήσουν πιέσεις ή αν απλά θίχτηκε το ρώσικο(ή και δεν ξέρω και εγώ ποιό άλλο) κεφάλαιο, που έχει μεγάλες καταθέσεις στο νησί και έτσι πίεσε προς την κατεύθυνση ακύρωσης του κουρέματος των καταθέσεων. Πραγματικά δεν είμαι ειδικός να απαντήσω σε κάτι τέτοιο, θεωρώ ότι αποτελεί μάλλον συνισταμένη πολλών δυνάμεων, βέβαια αυτό είναι πολύ γενικόλογο. 

 Αυτό που θεωρώ σίγουρο είναι ότι οι κύπριοι δεν μπορούν να έχουν καμία εμπιστοσύνη σε αυτό το όχι, διότι δεν δίνει καμία απάντηση ή δεν εκφράζει καμία ξεκάθαρη θέση απέναντι σε ένα σωρό άλλα καίρια ζητήματα. Η Κύπρος αποτελεί(και τώρα και πάντα στην ιστορία) ένα νησί με τεράστια σημασία αναλογικά με το μέγεθος του, οικονομική, πολιτική, στρατηγική, αυτό σημαίνει ότι τίποτα από όσα γίνονται εκεί δεν είναι τυχαίο. Εγώ προσωπικά, αν ζούσα και εργαζόμουνα στην Κύπρο, δεν θα αισθανόμουν αυτό το όχι σαν δικό μου όχι. 

 Αν κάτι πρέπει να αποφύγει ο κυπριακός λαός, είναι τις αυταπάτες, τις αυταπάτες εκείνες που θα τον βάλλουν με την πλάτη στον τοίχο πριν καλά καλά το καταλάβει. Γιατί ακόμα και αν φάνηκε πως χθες μια πόρτα έκλεισε στα μούτρα του ΔΝΤ, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά λένε(αν και δεν έχω ιδέα ποια είναι η αχλάδα για να πω την αλήθεια). Εκτιμώ ότι θα ακολουθήσει ένα διάστημα βομβαρδισμού των κυπρίων από ψευδοδιλλήματα και τραμπουκισμούς σε σχέση με την Τουρκία, σε σχέση με τον ορυκτό της πλούτο, με το Ισραήλ, με την μέση ανατολή γενικά. Και όλα αυτά θα αποσκοπούν στο να παρθούν μέτρα(λιτότητα, ξεπούλημα, σφαγή δικαιωμάτων, διακρατικές συμφωνίες κ.α.) και να γίνουν υποχωρήσεις για να αποφευχθεί τάχα κάποιο μεγαλύτερο κακό. Βέβαια το μεγαλύτερο κακό, όταν και αν θα έρθει, θα έρθει ακριβώς εξαιτίας των αντιθέσεων εκείνων που γεννά ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Το μεγαλύτερο αυτό κακό, και εννοώ τον πόλεμο, κανένα οικονομικό μέτρο λιτότητας δεν μπορεί να το σταματήσει διότι σε μια τόσο μεγάλη κρίση, μέσα από τις λυκοφιλίες των καπιταλιστών, θα ξεπηδήσουν τεράστιες έχθρες που θα κάνουν μεγάλο πάταγο πριν εκτονωθούν. 

 Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το καλύτερο που μπορεί να κάνει ο κυπριακός λαός, είναι να κρατήσει αυτιά και μάτια ορθάνοιχτα, να εντείνει την αγωνιστικότητα του και να αποφύγει να πέσει στις παγίδες του κεφαλαίου. Σίγουρα αυτό μοιάζει δύσκολο με τόσα διαπλεκόμενα συμφέροντα στην περιοχή, όμως είναι ο μόνος τρόπος να ακουστεί το πραγματικό όχι, ένα όχι που δεν πρόκειται να ψηφιστεί ποτέ σε κανένα αστικό κοινοβούλιο και που μπορούν να το επιβάλλουν μόνο οι αγώνες της εργατιάς.  Πρέπει να αγωνιστούμε, τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα, ώστε να μην μας βρουν ξανά απροετοίμαστους οι όποιες εξελίξεις.. 



 Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  Poe

Παραδίδει «μαθήματα» - δηλητήριο η ναζιστική Χρυσή Αυγή

Παραδίδει «μαθήματα» - δηλητήριο η ναζιστική Χρυσή Αυγή

Σε αντικομμουνιστικό παραλήρημα με στόχο τα συμφέροντα του λαού, την υποταγή του στο μεγάλο κεφάλαιο, εξελίχτηκαν τα «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - Η Αλήθεια για το '21» που διοργάνωσε η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή σε πολυτελές ξενοδοχείο της λεωφόρου Κηφισίας.

Εχοντας πίσω του σημαία με το χουντικό φοίνικα, μπρος σε μερικές δεκάδες νεοναζί που ανά διαστήματα κραύγαζαν «Αίμα τιμή Χρυσή Αυγή», ο αρχηγός των εν Ελλάδι νεοναζί Ν. Μιχαλολιάκος απειλούσε: «(...) ας μάθουν οι μαρξιστές (...) οι αριστεροί μπολσεβίκοι ότι δεν είναι μόνοι τους, θα δώσουμε τη μάχη». Πώρωνε το ακροατήριό του μιλώντας για μπολσεβικισμό στα σχολεία, ότι «αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτή την πραγματικότητα πρέπει να τη διορθώσουμε (...) λυσσάξανε (σ.σ. έτσι αντιμετωπίζει τις λαϊκές αντιδράσεις στα μαθήματα μίσους των νεοναζί) γιατί θα παίξουμε πλέον μπάλα στην έδρα τους».

Ακολούθως, αναφέρθηκε στην ανοιχτή επιστολή εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ προς τους μαθητές με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Πρωτύτερα τα φασιστοειδή έγραφαν στην ιστοσελίδα τους: «ΠΡΟΣΟΧΗ! Τα σοβιετικά αυτά απόβλητα της στέπας, έχουν αναλάβει την εκπαίδευση των παιδιών μας στα ελληνικά σχολεία!». Ο Μιχαλολιάκος κατονόμασε τους μπολσεβίκους ως εχθρούς των «εθνικιστών» και για να πείσει ότι η επανάσταση του 1821 δεν είχε ταξικά χαρακτηριστικά πρώτα διαστρέβλωσε τον Κορδάτο παρουσιάζοντας αποσπασματικά λεγόμενά του, κατόπιν παρέπεμψε σε δηλώσεις του τότε Αγγλου πρεσβευτή Στράτφορντ Κάνιγκ, ότι στην επανάσταση του '21 έβλεπε «φυλετικές και θρησκευτικές αντιπάθειες (...) δεν έβλεπε κοινωνικές αντιπάθειες». Δηλαδή, ο Μιχαλολιάκος πήρε γραμμή απευθείας από τα επιτελεία της «Ιεράς Συμμαχίας», της ΕΕ και του ΝΑΤΟ της εποχής εκείνης, που αντιτάχθηκε όσο κανείς στην ελληνική επανάσταση.

Τέλος, παρέπεμψε σε απειλές του Νικηταρά προς πολιτικούς παράγοντες της επανάστασης ότι οι στρατιωτικοί του '21 θα προχωρούσαν σε «governo militare» περιγράφοντας προφανώς ο Μιχαλολιάκος τους δικούς του πόθους...

Το στέλεχος της οργάνωσης Ειρήνη Δημοπούλου, επίσης κατηγόρησε το ΠΑΜΕ για «λόγο διχαστικό, εμφυλιοπολεμικό, αντεθνικό». Γρανάζι του εκμεταλλευτικού συστήματος η Χρυσή Αυγή θέλει να πείσει εργάτες, φτωχομεσαίους αγρότες, νεολαία, όσους συνθλίβονται από τα μονοπώλια, ότι έχουν ίδια συμφέροντα μαζί τους. Οτι τα ίδια συμφέροντα είχαν τότε οι ζάπλουτοι φαναριώτες και κοτζαμπάσηδες με τον φτωχό λαό που φτωχός παρέμεινε και μετά την εθνική απελευθέρωση, δουλοπάροικος πλέον των Ελλήνων τσιφλικάδων. Να πείσει π.χ. τον Ελληνα ναυτεργάτη σήμερα ότι τον συμφέρει να πάρει ο Ελληνας εφοπλιστής νέες φοροαπαλλαγές κι επιδοτήσεις από το κράτος (άρα από το λαό) όπως ζητά διαρκώς η νεοναζιστική οργάνωση.

• Με αποδοκιμασίες «υποδέχτηκαν» τον βουλευτή της φασιστικής οργάνωσης Δ. Κουκούτση στην Καρδαμύλη της μεσσηνιακής Μάνης για την επέτειο εξέγερσης των Μανιατών το 1821. Οταν πήγε να καταθέσει στεφάνι, άρχισαν να τον αποδοκιμάζουν, φωνάζοντας «Εξω οι φασίστες». Πικαρισμένος ο χρυσαυγίτης με δυο τρεις μπράβους του επιχείρησε αρχικά να κινηθεί εναντίον τους, αλλά βλέποντας ότι δεν τον «παίρνει» αποχώρησε.

Οξύνονται οι ανταγωνισμοί

Οξύνονται οι ανταγωνισμοί

Η απόφαση του Γιούρογκρουπ για το «κούρεμα» των καταθέσεων στις τράπεζες της Κύπρου είναι στα πλαίσια των μέτρων αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας. Το «κούρεμα» είναι μια μορφή ελεγχόμενης καταστροφής κεφαλαίου προκειμένου να μη γίνει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, με τεράστιες συνέπειες στην καπιταλιστική οικονομία. Είναι το αντίστοιχο «κούρεμα» (PSI) που έγινε στα ομόλογα της Ελλάδας, αν και εδώ πήρε άλλη μορφή. Το συγκεκριμένο μέτρο συνδέεται με τ' άλλα που αποτελούν το πακέτο του μνημονίου για την Κύπρο και περιλαμβάνουν αντίστοιχες αντεργατικές, αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, όπως και στην Ελλάδα, ιδιωτικοποιήσεις, δέσμευση των υδρογονανθράκων... Ολα στο όνομα αντιμετώπισης των δημοσίων ελλειμμάτων και ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και θα πληρώσει ο κυπριακός λαός.

Οι καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες είναι βασικά καταθέσεις κεφαλαίων διεθνικών μονοπωλίων, ρωσικών, αγγλικών και άλλων. Αντικειμενικά δημιουργείται τάση φυγής αυτών των κεφαλαίων, γεγονός που θα επιφέρει νέα αντιλαϊκά μέτρα. Στην Ελλάδα ξεκίνησαν με το πρώτο μνημόνιο, φτάσαμε στο τρίτο και τα μέτρα δεν έχουν τελειωμό. Η διαχείριση της κρίσης απαιτεί πολιτική μεταφοράς των συνεπειών της στο λαό.

***

Η καπιταλιστική οικονομία της Κύπρου έγινε υποδοχέας κεφαλαίων έχοντας τη χαμηλότερη φορολογία κεφαλαίου στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, μόνο 10%. Φαίνεται πως έπρεπε να «χτυπηθεί». Η συγκεκριμένη απόφαση είναι ενταγμένη στα πλαίσια της χρηματοδότησης της κυπριακής οικονομίας και της ανακεφαλαιοποίησης των κυπριακών τραπεζών, που μπορεί μεν να έχουν τεράστιες καταθέσεις (ως μέγεθος το τετραπλάσιο του ΑΕΠ της Κύπρου), αλλά και δυσκολίες ρευστότητας, αφού δεν αρκούν τα ίδια κεφάλαιά τους, λόγω κρίσης, για τη λειτουργία τους. Η απόφαση αναδεικνύει την οξύτητα των ανταγωνισμών ισχυρών καπιταλιστικών κρατών εντός και εκτός Ευρωζώνης, αφού υπάρχουν και ρώσικα, αγγλικά και άλλα ξένα κεφάλαια, που με την τάση φυγής τους ενισχύονται οι οικονομίες των χωρών που αυτά θα κατατεθούν, δηλαδή τις χώρες προέλευσης. Αλλά το συγκεκριμένο ζήτημα συνδέεται και με τους «υδρογονάνθρακες», όχι μόνον της Κύπρου, αλλά της Ανατολικής Μεσογείου γενικότερα. Εδώ εστιάζονται ανταγωνισμοί ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία για το μοίρασμά τους, η δε οικονομική βοήθεια στην καπιταλιστική οικονομία της Κύπρου, έχει συνδεθεί άμεσα μ' αυτούς, ενώ περιπλέκεται έντονα το κουβάρι των οξύτατων καπιταλιστικών ανταγωνισμών με επίκεντρο την Κύπρο. Ισχυρά καπιταλιστικά κράτη διεκδικούν μεγάλα μερίδια, για να συμβάλλουν στην οικονομική βοήθεια στην Κύπρο, όπως π.χ. η Ρωσία, που προσφάτως -μέσω ΓΚΑΖΠΡΟΜ- συμφώνησε με το Ισραήλ για αέριο από το οικόπεδο «Λεβιάθαν» με συμφωνία και των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα η ΓΚΑΖΠΡΟΜ έχει ενεργειακή συμφωνία και με τη Γερμανία. Η δε Κύπρος έδωσε «οικόπεδο υδρογονανθράκων» στη γαλλική ΤΟΤΑΛ.

Ταυτόχρονα η συγκεκριμένη απόφαση για τη φορολόγηση των καταθέσεων δημιουργεί τριγμούς στην Ευρωζώνη. Αν δεν εφαρμοστεί η απόφαση υπάρχει κίνδυνος αποπομπής, υπονομεύεται το ευρώ. Ακόμη, η εναντίωση της κυπριακής Βουλής, που θα σημαίνει αναζήτηση άλλων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, όπως Ρωσία, Κίνα κλπ, για λύση, δε θα σημαίνει φιλολαϊκή απόφαση, ούτε εξαναγκασμό της Ευρωζώνης σε αλλαγή υπέρ των λαών πολιτικής.

***

Το ζήτημα που ανέκυψε επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι κανένα όφελος δεν έχουν οι λαοί από την ένταξη των χωρών τους στην ΕΕ. Τους επιβάλλουν ολοένα και πιο άγρια αντιλαϊκή πολιτική. Η ΕΕ και η Ευρωζώνη δεν είναι ζώνη ισότιμων κρατών, αλλά ζώνη οξύτατων ανταγωνισμών και ανισομετρίας. Επιβεβαιώνται το ΚΚΕ για τη θέση του ενάντια στην ένταξη κάθε χώρας στην ΕΕ, για αποδέσμευση. Τώρα εκβιάζεται ο κυπριακός λαός με όλο το πακέτο των αντιλαϊκών μέτρων. Σωτηρία για το λαό δεν υπάρχει εντός της λυκοσυμμαχίας. Ο ελληνικός λαός πρέπει να επαγρυπνεί. Ο εκβιασμός στην Κύπρο, θα αξιοποιηθεί από την ελληνική κυβέρνηση για υποταγή στα νέα βάρβαρα μέτρα στο όνομα των μη χειρότερων, που όμως θα έρθουν. Να γιατί η πάλη ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα πρέπει να συνδέεται με την αποδέσμευση από την ΕΕ και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.

«Τα συσσίτια της Φρειδερίκης»

«Τα συσσίτια της Φρειδερίκης»

Παπαγεωργίου Βασίλης

Δεν τον άφησαν να χαρεί τη «φιέστα» που πήγε να στήσει ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Αθ. Τσαυτάρης στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Ορχομενού, με αφορμή την έναρξη του προγράμματος δωρεάν διανομής φρούτων και λαχανικών στα σχολεία. Εξω από το σχολείο, τον υποδέχτηκαν αγρότες της περιοχής, οι οποίοι προσπάθησαν να συνομιλήσουν μαζί του, προκειμένου να του εκθέσουν τα τεράστια προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν οι μικρομεσαίοι παραγωγοί. Το μόνο που εισέπραξαν από τον υπουργό της συγκυβέρνησης ήταν οι ίδιες ανέξοδες υποσχέσεις, τις οποίες επαναλαμβάνει μονότονα τους τελευταίους μήνες, είτε στις συναντήσεις που πραγματοποιεί με αγροτοσυνδικαλιστές είτε στις, πολλαπλές, συνεντεύξεις που παραχωρεί στα διάφορα ΜΜΕ.

Το αποτέλεσμα ήταν να προκαλέσει την οργή των αγροτών, οι οποίοι τον «ξεφώνισαν», και με το δίκιο τους. Διότι το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα δωρεάν διανομής φρούτων στα σχολεία, ύψους περίπου 3 εκατ. ευρώ που συγχρηματοδοτείται από την ΕΕ, περιελάμβανε προϊόντα εισαγωγής, την ίδια ώρα που η ντόπια παραγωγή παραμένει είτε απούλητη, είτε παραδίδεται έναντι εξευτελιστικών τιμών στους εμπορομεσάζοντες. «Δεν ντρέπεστε λίγο; Ηρθατε να μοιράσετε εδώ ισπανικά αχλάδια; Δεν ικανοποιείται ούτε ένα από τα αιτήματά μας και έρχεστε να μοιράσετε τα συσσίτια της Φρειδερίκης στα παιδιά; Θα φέρετε κι αντίσκηνα σε λίγο να τα βάλετε μέσα. Αυτό θα είναι το επόμενό σας βήμα...», του φώναξε κάποιος αγανακτισμένος αγρότης και κάθε άλλο σχόλιο περιττεύει.

Αποδέσμευση από την ΕΕ

Αποδέσμευση από την ΕΕ

Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν υπήρξε και δε θα γίνει ποτέ η λέσχη των τάχα «ισότιμων εταίρων», το κλαμπ της αγάπης και της συναλληλίας μεταξύ «φίλων». Το μόνο είδος «φιλίας» που ευδοκιμεί στο εσωτερικό της ΕΕ είναι η λυκοφιλία.

Η Ευρωζώνη δε σχεδιάστηκε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ σαν το φανταστικό εκείνο «απάνεμο λιμάνι» που έταζαν οι αρχιτέκτονές της στους λαούς.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού αποτελεί μια αρένα βαρβαρότητας, ένα Κολοσσαίο εκμετάλλευσης των Ευρωπαίων εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που στέκονται εμπόδιο στην κερδοφορία των μονοπωλίων.

*

Μέσα στην ΕΕ εκείνο που βασιλεύει είναι η ανισομετρία και οι αντιθέσεις μεταξύ των κεφαλαιοκρατών. Τις αντιθέσεις τους αυτές οι αστικές τάξεις του κάθε έθνους - κράτους εντός της ΕΕ επιχειρούν να τις λύσουν πάντα στη βάση ενός κοινού παρονομαστή, μιας ενιαίας στρατηγικής, που αποτελεί το θεμέλιο λίθο της μεταξύ τους συμφωνίας: Επιβάλλοντας νέα βάρη στα λαϊκά στρώματα, από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό.

Οχι μόνο η Ελλάδα και ο λαός της, όχι μόνο οι λαοί της λεγόμενης «περιφέρειας», από την Πορτογαλία μέχρι τώρα την Κύπρο, αλλά και οι λαοί στα κράτη - ατμομηχανές της ΕΕ, όπως ο λαός στη Γερμανία όπου δεκάδες εκατομμύρια εργαζομένων ζουν με «παγωμένους» μισθούς για πάνω από μια δεκαετία, όπου 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι αμείβονται με 400 ευρώ το μήνα, βιώνουν αυτό ακριβώς που τόνιζε ο Λένιν:

«... το σύνθημα των "Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης" δεν είναι σωστό από οικονομική άποψη. Είτε αυτό το σύνθημα είναι απραγματοποίητο στον καπιταλισμό (...). Είτε είναι ένα σύνθημα αντιδραστικό, που σημαίνει προσωρινή συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης (...) για την καταλήστευση...»¹.

*

Είναι καραμπινάτη απάτη, άσχετα αν μερικές φορές κυκλοφορεί με τη μάσκα της πολιτικής αφέλειας, η θέση πως η ΕΕ μπορεί να μετατραπεί σε «Ευρώπη των λαών». Είναι καραμπινάτη απάτη η προπαγάνδα πως υπάρχουν περιθώρια «βελτίωσής της». Είναι καραμπινάτη απάτη ότι η ΕΕ αποτελεί πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής...

Η ΕΕ είναι, ήταν και θα είναι ο «λάκκος των λεόντων» για τον οποίο μιλάει το ΚΚΕ από τη δεκαετία του '50.

Το ζητούμενο για το λαό δεν είναι να «βελτιώσει» τη θέση του μέσα στο λάκκο, περιμένοντας ότι τα λιοντάρια θα δείξουν επιείκεια ή ότι θα τον φάνε τελευταίο... Ομοίως, το ζητούμενο δεν είναι η έξοδος από αυτό το λάκκο να οδηγήσει σε έναν άλλον, σε έναν τάχα «καλύτερο» λάκκο, όπως προτείνουν διάφοροι εκπρόσωποι των «ντόπιων θεριών», λες και έχει μεγάλη σημασία για τον ελληνικό ή τον κυπριακό λαό αν τα δόντια που τον κατασπαράσσουν είναι γερμανικά, γαλλικά, ελληνικά ή κυπριακά.

*

Το ΚΚΕ, όπως αρνιόταν την είσοδο και την υπαγωγή της Ελλάδας (όπως και κάθε άλλης χώρας - και της Κύπρου) στην ΕΕ όχι από τη σκοπιά εκείνων των μερίδων της άρχουσας τάξης που έχασαν από αυτήν την εξέλιξη, αλλά από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων,

έτσι και σήμερα και πάντα μιλά και παλεύει για την αποδέσμευση από την ΕΕ από τη σκοπιά του λαού και όχι από την πλευρά εκείνων των τμημάτων της ολιγαρχίας που θα ήθελαν, ενδεχομένως, την απεμπλοκή τους από τον αρνητικό, γι' αυτά, συσχετισμό στο εσωτερικό της ΕΕ, ειδικά στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης.

Με άλλα λόγια:

Η λυδία λίθος που αποκαλύπτει ότι η επίκληση των συμφερόντων του λαού, όσον αφορά την ΕΕ, δεν γίνεται προσχηματικά, με στόχο μια «καλύτερη διαχείριση» του καπιταλισμού (που θα συνεχίσει φυσικά να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους, όπως συμβαίνει στην εκτός ΕΕ Τουρκία ή στην εκτός ΕΕ Νορβηγία, ή στην εκτός Ευρωζώνης Βρετανία),

είναι η απάντηση στο ερώτημα:

*

Πάλη για την αντικαπιταλιστική προοπτική της Ελλάδας ή προώθηση μιας νέας αστικής αναδιάταξης έναντι μιας μόνο μορφής και συγκεκριμένα της (πάλαι ποτέ) ευρωενωσιακής «καπιταλιστικής ολοκλήρωσης»;

Ρήξη με την ΕΕ με τους όρους του λαού, δηλαδή με λαϊκή εξουσία ή ενδοκαπιταλιστική διευθέτηση, δηλαδή «διαπραγμάτευση» με όρους διευκόλυνσης της αστικής εξουσίας;

*

Στην πρώτη περίπτωση, ο αγώνας για ρήξη και αποδέσμευση είναι επίκαιρος όσο ποτέ, γιατί αποτελεί κομμάτι του αγώνα για την επίλυση της βασικής αντίθεσης της εποχής μας που περικλείεται στο δίλημμα: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;».

Στη δεύτερη περίπτωση είτε τα περί «αποδέσμευσης» από την ΕΕ, είτε τα περί «διαπραγμάτευσης» με την ΕΕ, υπηρετούν τη «φιλολαϊκή» προοπτική, όσο ακριβώς την υπηρέτησε και το αντίστοιχο της αποχώρησης του «εθνάρχη» Καραμανλή από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ...

*

1) Λένιν, «Επιστολή προς τον Καρπίνσκι», Απαντα, τόμος 49, σελ. 119 - 120, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ