Έρμαια του κέρδους-Βρετανια

Έρμαια του κέρδους
     Η είδηση προκαλεί ανατριχίλα. Στη Μεγάλη Βρετανία, μια 80χρονη, η Γκλόρια Φόστερ, πέθανε καθώς είχε μείνει χωρίς φάρμακα, φαγητό ή νερό επί 9 ολόκληρες μέρες, καθώς η ιδιωτική υπηρεσία φροντίδας που την πρόσεχε έβαλε λουκέτο... Η εταιρεία παρείχε φροντίδα σε ηλικιωμένους. Η 80χρονη γυναίκα, όπως και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, είναι έρμαια ενός συστήματος που έχει μετατρέψει την Υγεία του λαού, το Φάρμακο, τον τομέα της Πρόνοιας σε εμπόρευμα. Έχει μετατρέψει το αγαθό της Υγείας σε ατομική υπόθεση του καθενός που εάν μπορεί να πληρώσει έχει καλώς, αλλιώς πεθαίνει. Επιπλέον, η φροντίδα και η Πρόνοια για τους ηλικιωμένους, τους χρόνια πάσχοντες που έχουν αυξημένες ανάγκες, δεν είναι δυνατόν να αφήνεται στις ορέξεις των ιδιωτικών εταιρειών.
       Να γιατί είναι ανάγκη για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να υπάρχει δημόσια δωρεάν Υγεία - Πρόνοια για όλο το λαό, χωρίς καμία επιχειρηματική δραστηριότητα.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος γλείφτης των εφοπλιστών;

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος γλείφτης των εφοπλιστών;

902.gr

Ποιο κόμμα αποδείχθηκε ο μεγαλύτερος γλείφτης των εφοπλιστών και υποστηρικτής της επιστράτευσης των ναυτεργατών; Το ναζιστικό – φασιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής. Η σιωπή της είναι αποκαλυπτική. Όποια μάσκα κι αν φορέσουν οι φασίστες, δεν μπορούν να κρύψουν το αποκρουστικό πρόσωπό τους, ότι είναι ένας βρώμικος μηχανισμός της πλουτοκρατίας που μισεί τους εργάτες που αγωνίζονται.

ΝΕΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΤΑΥΡΟ

ΝΕΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΤΑΥΡΟ 

ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΤΑΥΡΟ


Σήμερα κυριακή λίγο μετά της 5 το απόγευμα, στην οδό Αναξαγόρα 40 στον Ταύρο,ομάδα φασιστών εισέβαλε σε σπίτι όπου μένουν μετανάστες από το Πακιστάν, και αφού διέλυσαν και έσπασαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους, έφυγαν αφού πρώτα είχαν πάρει και 1400 ευρώ καθώς και τα χαρτιά 2 μεταναστών. Αμέσως στο σημείο κατέφθασε η Πακιστανική κοινότητα, ειδοποιήθηκε η αστυνομία, η οποία φυσικά το μόνο που έκανε ήταν να καταγράψει το γεγονός σαν μια απλή ληστεία και τίποτα παραπάνω.
Οι τύποι όμως που έκαναν την ληστεία δεν ήταν απλά κλεφτρόνια, όπως θέλει να παρουσιάσει η αστυνομία αλλά ήταν μια ομάδα από τουλάχιστον 4 άτομα όπου το μεσημέρι της ίδιας μέρας είχαν επιτεθεί στους μετανάστες απειλώντας τους ανοιχτά πως οι ίδιοι είναι στην Χρυσή Αυγή και πως θα ¨περάσουν¨ και από το σπίτι τους. Όπως και έκαναν. Ο Άχμεντ, ένας από τους μετανάστες όπου έμενε στο σπίτι που έγινε η επίθεση και ο οποίος μάζευε αυτά τα λεφτά για να γυρίσει στο Πακιστάν την άλλη εβδομάδα, μας έιπε πως από τους συγκεκριμένους φασίστες δεχόταν σχεδόν καθημερινές απειλές και είχαν φθάσει μάλιστα στο σημείο να τους εκτοξεύουν πέτρες έξω από το παράθυρο του σπιτιού τους όλες τις προηγούμενες ημέρες.
Πρόκειτε ξεκάθαρα για μια φασιστική επίθεση που σαν στόχο έχει να τρομοκρατήσει τους μετανάστες αλλά και τους ντόπιους που μένουν στην γειτονιά. Μάλλον η κάθαρση στην οποία συνεχώς αναφέρεται η Χρυσή Αυγή, είναι το να ψηφίζει φοροαπαλλαγές εκατομμυρίων ευρώ για τους εφοπλιστές στην βουλή και από την άλλη να ληστεύει ανήμπορους μετανάστες στις γειτονιές.
Αν νομίζουν ότι με αυτή την επίθεση θα βάλουν πόδι στην γειτονιά του Ταύρου, όπου τόσα χρόνια ντόπιοι και μετανάστες συμβιώνουμε χωρίς κανένα πρόβλημα, και παλεύουμε από κοινού απέναντι στην υποβάθμιση της πόλης μας είναι γελασμένοι.
Τις επόμενες ημέρες η τοπική κεερφα μαζί με τους μετανάστες της γειτονιάς θα οργανώσουμε μαζική απάντηση στη φασιστική αυτή επίθεση ώστε αφ'ενός να τους αναγκάσουμε να γυρίσουν πίσω στις τρύπες τους και αφ'ετέρου να αναγκάσουμε τους μπάτσους να τους ξετρυπώσουν. 

STOP ΣΤΙΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΠΑΤΣΩΝ -ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΑΥΡΟΥ

KΕΕΡΦΑ ΤΑΥΡΟΥ

http://www.facebook.com/keerfa.giannena

Τώρα είναι ανάγκη να κλιμακωθεί ο αγώνας

Τώρα είναι ανάγκη να κλιμακωθεί ο αγώνας

 «ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΚΛΙΜΑΚΩΘΕΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ

Αυτά που συμβαίνουν στα λιμάνια, με τους ναυτεργάτες, μας αφορούν όλους! Κανείς μόνος του. Ολοι μαζί σαν μια γροθιά να κλιμακώσουμε τον αγώνα. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες και η κυβέρνηση να μας βρουν μπροστά τους αποφασισμένους και οργανωμένους για σκληρές αναμετρήσεις. Καμιά υποχώρηση στις απειλές της κυβέρνησης. Εμείς έχουμε το δίκιο, εμείς μπορούμε να ανατρέψουμε την αντεργατική θύελλα.

Όλα αυτά που αντιμετωπίζει κάθε κλάδος, κάθε χώρος δουλειάς, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες και αλιείς, οι άνεργοι, γίνονται για να σωθούν τα κέρδη βιομηχάνων και εφοπλιστών, μεγαλεμπόρων και μεγαλοξενοδόχων. Η πολιτική που υπηρετεί αυτά τα συμφέροντα, μειώνει τους μισθούς, τις συντάξεις, αυξάνει τη φτώχεια, την εξαθλίωση. Επιβάλλει θύελλα χαρατσιών και φόρων. Μετατρέπει την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια, τις Μεταφορές σε πανάκριβες και απρόσιτες για την πλειοψηφία του λαού υπηρεσίες.

Οι εξελίξεις στη ναυτιλία, στα ναυπηγεία, σε δεκάδες χώρους δουλειάς στον Πειραιά είναι αποκαλυπτικές.

Διευρύνεται η απλήρωτη εργασία. Οι εκατοντάδες ναυτεργάτες και ναυτιλιακοί υπάλληλοι στην ακτοπλοΐα που είναι απλήρωτοι για μήνες, είναι ένα τμήμα μόνο των χιλιάδων εργατοϋπαλλήλων που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται.

Φουντώνουν η ανεργία και οι απολύσεις, με χιλιάδες εργάτες να είναι στα όρια της εξαθλίωσης. Τα ναυπηγεία και η ΖΩΝΗ συρρικνώνονται, οι ναυτεργάτες πετιούνται στο δρόμο. Ο Πειραιάς κατέχει από τα πιο υψηλά ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα.

Γίνεται προσπάθεια να καταργηθούν οι ΣΣΕ. Παντού μεγαλώνει η ασυδοσία των εφοπλιστών, των μεγαλοεπιχειρηματιών και των εργολάβων. Προωθείται το "επενδυτικό μοντέλο" της COSCO που απαγορεύει την ύπαρξη Συλλογικών Συμβάσεων και τη συνδικαλιστική οργάνωση.

Τσακίζουν τους εργάτες στα χαράτσια και στους φόρους, την ίδια στιγμή που οι εφοπλιστές δεν πληρώνουν ούτε 1 ευρώ σε φόρους.

Χτυπούν ακόμα περισσότερο τα εργατικά - λαϊκά στρώματα που κατοικούν στα νησιά. Τα εισιτήρια είναι στα ύψη όπως και τα ναύλα για τους φτωχούς αγρότες. Θα περνούν πολλές μέρες για να δουν ένα γιατρό, φάρμακα, τρόφιμα, καύσιμα, μερικά νησιά ακόμα και νερό!

ΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ - ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Γνωρίζουμε καλά ότι κάθε υποχώρηση θα φέρει νέα και πιο σκληρά αντεργατικά μέτρα.

Αντιπαλεύουμε την πολιτική της εξαθλίωσης και της φοροληστείας. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα κάθε εργάτη να δουλεύει και να κατοχυρώνει εργασιακά - ασφαλιστικά - συνδικαλιστικά δικαιώματα. Απαντάμε με οργάνωση και ενότητα στα σωματεία μας στην πολιτική καταστολής των εργατικών αγώνων που επιλέγει η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση να μην επιχειρήσει την ποινικοποίηση και την επιστράτευση στους ναυτεργάτες ή σε άλλο κλάδο. Θα μας βρει όλους αντιμέτωπους.

Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι δίκαιος και επιβεβλημένος. Τώρα είναι η ανάγκη να κλιμακωθεί, να γιγαντωθεί αυτός ο αγώνας, να αγκαλιάσει και άλλους κλάδους. Να δώσουμε αποφασιστική απάντηση στην αντεργατική λαίλαπα.

Απαιτούμε:

• Να αποσυρθεί τώρα το νομοσχέδιο του υπουργείου Ναυτιλίας που τσακίζει δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών, που καταδικάζει δεκάδες νησιά στην απομόνωση
• Κάτω τα χέρια από τις Συλλογικές Συμβάσεις. Να καταβληθούν τώρα τα δεδουλευμένα στους επί μήνες απλήρωτους ναυτεργάτες, ναυτιλιακούς υπαλλήλους. Σε κάθε εργατοϋπάλληλο που δουλεύει χωρίς να πληρώνεται. Να καταργηθούν όλοι οι αντεργατικοί - αντιλαϊκοί νόμοι που μειώνουν μισθούς και συντάξεις. Καμία διάκριση μεταξύ παλιών και νέων εργαζομένων. Υπογραφή και ανανέωση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και των κλαδικών Συμβάσεων.
• Κατάργηση όλων των χαρατσιών και της φοροληστείας.
• Αμεσα μέτρα προστασίας για όλους τους ανέργους.
• Πλοία σύγχρονα - ασφαλή με απρόσκοπτη, επαρκή σύνδεση των νησιών με την ηπειρωτική χώρα που θα υπηρετούν τις κοινωνικές ανάγκες στις θαλάσσιες μεταφορές».

ΠΑΜΕ-Κερκυρας

Στα άκρα

Στα άκρα 

Εάν μιλάμε για τη θεωρία των άκρων υπάρχουν πολλοί τρόποι και τεχνικές να τη δέσεις.

Υπάρχει πχ το ιστορικό προηγούμενο της περεστρόικα, που για να την προωθήσει ο γκόρμπι χρησιμοποίησε έντεχνα την πίεση των ανοιχτών οπαδών της παλινόρθωσης (τύπου γέλτσιν και γιάκοβλεφ), βαφτίζοντας συντηρητικό το αντίπαλο μπλοκ, για να βγει στον αφρό ο ίδιος, ως ο συνετός ηγέτης κι ο εγγυητής της ενότητας και της πορείας της ένωσης, ο οποίος ορθώνεται πάνω από τις αντιθέσεις και κρατά σταθερά το τιμόνι, μολονότι βάλλεται πανταχόθεν. Παράλληλα το επιτελείο του κατάφερε μια τέλεια αντιστροφή των κλασικών όρων της πολιτικής γεωγραφίας, παρουσιάζοντας ως αριστερούς εξτρεμιστές τις αστικές δυνάμεις που ήθελαν άμεσες και γρήγορες αλλαγές, επιταχύνοντας τη διαδικασία της περεστρόικα, και ως συντηρητικούς οπαδούς της (μπρεζνιεφικής) στασιμότητας, όσους έβλεπαν πού πάει το πράγμα και πρόβαλλαν κάποια αντίσταση.

Όλα αυτά σε μια εποχή πλήρους ιδεολογικής σύγχυσης, που έχαναν οι λέξεις το νόημά τους κι οι κομμουνιστές τη μαμά πατρίδα της εσσδ. Και με ένα δίπολο που πέρα από πλήρως αντεστραμμένο –με το κεφάλι κάτω, που θα έλεγαν κι οι κλασικοί- ήταν κι εν μέρει φτιαχτό, καθώς η περεστρόικα είχε συγκεκριμένο περιεχόμενο, κι οι διάφορες απόψεις για το «πολιτικό μίγμα» και τους ρυθμούς εφαρμογής της (βλέπε περίπτωση λιγκατσόφ) δεν αντανακλούσαν σημαντικές διαφωνίες ως προς την ουσία της.

Με αυτή την έννοια η περίπτωση γκορμπατσόφ θυμίζει σε πολλά τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και τα ψεύτικα διλήμματα που κατασκευάζει: ευρώ ή δραχμή, μνημόνιο ή σύριζα, κτλ. Κατά πρώτον γιατί κι εδώ υπάρχει (αντί του γέλτσιν) η χρυσή αυγή ως πολιτικός λαγός μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης, ο οποίος λειτουργεί και τροχιοδεικτικά για τις επόμενες κινήσεις της. Το «σώφρον κέντρο» κηρύσσει διμέτωπο ενάντια σε δεξιό κι αριστερό ολοκληρωτισμό, ενώ αθωώνει τον πρώτο, συγκλίνοντας στην πράξη μαζί του. Η αφηρημένη καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται είναι (εκτός από υποκριτική και) προληπτική, ενάντια στην επαναστατική βία που θα γκρεμίσει την αστική εξουσία και μόνο μία προέλευση μπορεί να ‘χει: εργατική και κομμουνιστική.

Κατά δεύτερον γιατί ο άλλος πόλος προβάλλεται με τρόπο και σε εκδοχές (αναρχική τρομοκρατία, αριστερός κυβερνητισμός) που δεν αποτελούν κάποια ουσιαστική εναλλακτική στην υπάρχουσα κατάσταση, αλλά την άλλη όψη του νομίσματος, που ασκεί πίεση στις συνεπείς ριζοσπαστικές δυνάμεις κι απειλεί να τις ενσωματώσει. Κι είναι κρίμα να βλέπεις έναν κόσμο που συμμετέχει στο κίνημα και τους αγώνες του να μη μπορεί να ξεχωρίσει δυο λογιών άχυρα, την αριστερά από την «αριστερά» (εντός εισαγωγικών και με την πολύ ευρεία έννοια), και να εγκλωβίζεται στους όρους των διλημμάτων που μας βάζουν.

Αυτή είναι μέσες άκρες η λογική του συστήματος κι είναι αλάνθαστη: να παίρνει μια κοινωνία που κάθε της κύτταρο διαπερνάται από ακραίες αντιθέσεις και να κατασκευάζει μια σειρά από άλλα υποτιθέμενα άκρα, που συσκοτίζουν τη βασική και κυρίαρχη αντίθεση. Κι εδώ ερχόμαστε σε μια δεύτερη πτυχή των διλημμάτων αυτού του τύπου, όπου το ένα άκρο νίβει το άλλο και τα δυο το σύστημα. Κι η τεχνητή πόλωση εγκλωβίζει λαϊκές συνειδήσεις, τόσο στην παραδοσιακή μορφή του δικομματισμού, όσο και σε πιο σύγχρονες εκδοχές διπολισμού.

Ένα σχήμα που βρίσκει εφαρμογή και ιστορικό προηγούμενο στην κυρίαρχη κομματική αφήγηση για τα δυο αλληλοτροφοδοτούμενα φραξιονιστικά κέντρα που έδρασαν στις γραμμές του τη διετία 89-91, την ίδια περίοδο που έμπαινε στην τελική της φάση κι η περεστρόικα του γκορμπατσόφ. Με τη συνήθη ανατροπή των όρων –κατά το σοβιετικό πρότυπο- και το διαχωρισμό σε δογματικούς κι ανανεωτικούς. Και με την ιδεολογική σύγχυση που προαναφέραμε ως προς τις έννοιες και το περιεχόμενό τους· τι είναι δεξιά και τι αριστερά (με συνέπεια να υπογράφει σήμερα στις εφημερίδες ως αριστερό εξτρεμάκη ένας οπαδός του κουβέλη και της κυβερνητικής δημάρ)· τι είναι συντήρηση και τι πρόοδος –γιατί όταν δεν έχεις στρατηγική για το πώς να κινηθεί η κοινωνία προς τα μπρος στο σοσιαλιστικό της μέλλον, η υπεράσπιση των κεκτημένων μοιάζει ρετρό και συντηρητική. Η αντίδραση δεν καταπολεμάται με σκέτη αντίδραση, αλλά με θετικά προσδιορισμένη δράση για ένα στρατηγικό στόχο.

Πέρα από τα παραπάνω όμως η λογική των άκρων πατάει στη «σύνεση» του κεντρισμού, της μικροαστικής μετριότητας, της νοοτροπίας «μη με ανακατώνετε» του νοικοκυραίου, του έντιμου κυρ-παντελή, που πιστεύει ότι μπορεί να μείνει ουδέτερος έξω από τον χορό, να ακινητοποιήσει τον τροχό της εξέλιξης στη μέση μιας πλαγιάς. Κι επειδή δεν αντέχει τα ζόρια της ανηφόρας, κατρακυλάει σε έναν κατήφορο δίχως πάτο, ενώ φαντασιώνεται μια πορεία από κορυφή σε κορυφή, χωρίς γείωση στα πραγματικά δεδομένα –η οποία έρχεται πάντα απότομα κι επώδυνα.

Το αιωνίως άχρωμο κέντρο που μένει πάντα στο περιθώριο των εξελίξεων και τις συμπληγάδες του συστήματος, που το βάζουν στη μέση σαν σάντουιτς και το συνθλίβουν. Και αυτό αναπτύσσει το ψυχολογικό σύνδρομο της στοκχόλμης, την αγάπη προς το μονοπωλιακό άκρο που το συντρίβει, την κρυφή επιθυμία να του μοιάσει και να μπει στη θέση του. Και την απέχθεια για το κάτω άκρο προς το οποίο οδηγείται και με το οποίο συμπίπτουν αντικειμενικά τα συμφέροντά του.
Αλλά οι μικροαστοί το βλέπουν με τρόμο, ως εικόνα από τα προσεχώς κι από το άμεσο μέλλον τους, και προτιμούν να στρουθοκαμηλίζουν πολιτικά, για να μην το σκέφτονται. Αποκτούν ακραία αντικοινωνική συμπεριφορά κι ακρωτηριασμένες συνειδήσεις. Ψάχνουν την ατομική λύση και διοχετεύουν τη συσσωρευμένη οργή τους σε extreme sports και λοιπά υποκατάστατα.

Αδυνατούν να βγάλουν μια άκρη και πολιτικά συμπεράσματα από τη συσσωρευμένη πείρα τους. Κι έτσι εμπιστεύονται πολιτικά την ασφάλεια του βιασμού τους. Αυτούς που προσπαθούν να τους χωρέσουν στο αταξικό καλούπι του μέσου πολίτη και της χειραγωγούμενης κοινής γνώμης. Τον φασισμό που θα ξεβρομίσει τον τόπο για πάρτη τους με την ανοχή ή και τη στήριξή τους.
Ή εναλλακτικά τη μικροαστική αριστερά με τις μεσοβέζικες πολιτικές, που θα κριτικάρει ακροθιγώς την αδικία, χωρίς να θίγει τα αίτια που τη γεννάνε. Θα τάσσεται κατά της ακραίας φτώχιας, διαιωνίζοντας τη μέση (φτώχια) που γενικεύεται και γίνεται καθολική. Θα προσπαθεί να συνταιριάξει τα ασυμβίβαστα και να τους ικανοποιήσει όλους, ώστε να μην υπάρχουν πια άκρα, απεργίες, ταξική πάλη κι άλλες τέτοιες ακραίες δυσάρεστες καταστάσεις που απειλούν τη γαλήνη του μικροαστού. Θα καταδικάζει μετριοπαθώς τις εξαλλοσύνες στα λιμάνια και τις ακρότητες στην ακρόπολη.

Μέχρι που τα άκρα να μετατραπούν διαλεκτικά στο αντίθετό τους. Η ακραία απάθεια μετατρέπεται σε αγωνιστική επαναστατική ανυπομονησία που απαιτεί λύσεις εδώ και τώρα (ή ένα απάνεμο ακρωτήρι να στεγάσει την κοινοβιακή της νησίδα) κι από αυτό περνάει πολύ γρήγορα στην απογοήτευση, για να επιστρέψει στην απάθεια. Ένα όπου φυσάει ο άνεμος (οφα), που έγινε προσωρινά θύελλα και μετά ανεμομαζώματα ανεμοσκορπίσματα, που τα μάζεψε ο αγέρας και τα σκόρπισε ο βοριάς, ενώ ψάχνει αντιανεμικό μέτωπο ενάντια στο σαρωτικό αέρα της αλλαγής.

Σήμερα όμως έχουμε πόλεμο, ταξικό κι αμείλικτο. Και είναι άκρως ανόητο να πιστεύει κανείς πως μπορεί να μείνει στη μέση ουδέτερος, για να μην πέσουν τα άκρα και τον πλακώσουν. Κι αν τελικά δε μοιραστεί τον αγώνα μας, θα μοιραστεί την ήττα μας…

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Βίκυ Φλέσσα
 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα  

ΗΠΑ: Φυλακές της CIA για «τρομοκράτες» σε 54 χώρες

ΗΠΑ: Φυλακές της CIA για «τρομοκράτες» σε 54 χώρες

email

Print

Αποκαλύψεις κατά το πρόσφατο παρελθόν έκαναν λόγο για κρυφές φυλακές των ΗΠΑ στην Πολωνία (φωτό)

Οι αρχές 54 χωρών είχαν πλήρη γνώση των επιχειρήσεων που πραγματοποιούσαν στο έδαφός τους πράκτορες της CIA με σκοπό την κράτηση, βασανισμό και ανάκριση υπόπτων για τρομοκρατία σε μυστικές φυλακές μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη υποστηρίζει έκθεση της οργάνωσης «Οpen Society Justice Initiative», επικαλούμενη στοιχεία από «αξιόπιστες δημόσιες πηγές» και οργανισμούς προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στην έκθεση με τίτλο «Διεθνοποιώντας τα βασανιστήρια» υπογραμμίζεται ότι η μυστική κράτηση και ανάκριση υπόπτων για τρομοκρατία σε δεκάδες χώρες δεν θα μπορούσε να είχε γίνει δίχως τη γνώση και άδεια των εμπλεκόμενων ξένων κυβερνήσεων, σημειώνοντας ότι και αυτές θα πρέπει να λογοδοτήσουν για τις παράνομες συλλήψεις κρατουμένων. Αναφέρονται στοιχεία για τις παράνομες κρατήσεις και ανακρίσεις 136 ατόμων σε 54 χώρες, μεταξύ των οποίων είναι «παραδοσιακοί» σύμμαχοι της Ουάσιγκτον όπως η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Γερμανία, η Βρετανία και η Ιρλανδία, βαλκανικές χώρες όπως η Αλβανία, η Κροατία και η Ελλάδα, αλλά και η Κύπρος, καθώς και «μη φιλικές» όπως η Συρία και το Ιράν, για το οποίο υποστηρίζεται πως παρέδωσε και μετέφερε κάποιους υπόπτους για τρομοκρατία στο Αφγανιστάν που στη συνέχεια παραδόθηκαν στις αμερικανικές αρχές.

Στην ίδια έκθεση υποστηρίζεται πως η κυβέρνηση του προέδρου Ομπάμα μολονότι υπέγραψε διάταγμα το 2009 μεταξύ άλλων για το κλείσιμο των μυστικών φυλακών της CIA, εντούτοις συνέχισε επιλεκτικά την πρακτική της ανάκρισης υπόπτων παραδίδοντάς τους για δίκη σε άλλες χώρες.

Η οργάνωση «Οpen Society Justice Initiative» είναι παράρτημα της γνωστής οργάνωσης «Ανοικτή Κοινωνία» του καπιταλιστή χρηματιστή Τζορτζ Σόρος και διευθύνεται από τον Κρίστοφερ Στόουν, εμπειρογνώμονα πάνω σε ζητήματα ποινικού δικαίου και μεταρρύθμισης δικαστικών συστημάτων. Υποτίθεται πως είναι η πρώτη φορά που δημοσιοποιούνται δεδομένα για τις παράνομες συλλήψεις, ανακρίσεις και βασανισμούς 136 προσώπων.

Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι… είμαστε

Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι… είμαστε








Η ιστορία έχει ως εξής: Ένα περιοδικό, το Unfollow, παρουσιάζει ένα θέμα περί λαθρεμπορίας πετρελαίου στο οποίο φέρονται ως εμπλεκόμενοι ο προμηθευτής του αμερικανικού στόλου, Δ.Μελισσανίδης και ο γνωστός και μη εξαιρετέος ολιγάρχης Σπ.Λάτσης.
Λίγα 24ωρα αργότερα ο συντάκτης του άρθρου, Λ. Χαραλαμπόπουλος, δέχεται απειλητικό τηλεφώνημα από τα γραφεία της εταιρείας του Δ.Μελισσανίδη από κάποιον που υποστηρίζει ότι είναι ο ίδιος ο Μελισσανίδης και απειλεί να σκοτώσει τον συντάκτη και την οικογένειά του και να «σκίσει» όποιον εισαγγελέα τολμήσει να ασχοληθεί με…την υπόθεση.
Του Άρη Χατζηστεφάνου
Η ΕΣΗΕΑ και ο πρόεδρός της Δ.Τρίμης παρεμβαίνουν άμεσα και καταδικάζουν το γεγονός.
Την επομένη ένας ακροδεξιός σύμβουλος του πρωθυπουργού (ο οποίος σε τακτά χρονικά διαστήματα ζητά την ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας), με την ιδιότητά του ως δικηγόρος του Μελισσανίδη, ζητά μεταξύ άλλων τη διαγραφή των σχολίων στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Αυτά είναι καθημερινά φαινόμενα σε όλες ανεξαιρέτως τις δικτατορίες της υποσαχάριας Αφρικής, που βρίσκονται υπό την κατοχή του ΔΝΤ. Συμβαίνουν επίσης σε πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, όπου ομάδες ολιγαρχών αφού απέκτησαν τον έλεγχο της δημόσιας περιουσίας μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, δολοφονούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Παρόμοια περιστατικά συναντά κανείς και σε χώρες όπως η Κολομβία,  όπου παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου επιτίθενται σε εργαζόμενους και συνδικαλιστές.
Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος να μην συμβαίνουν και στην Ελλάδα του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη.

Το πρόβλημα – και ζητώ συγγνώμη αν γίνομαι κουραστικός σε αυτό το σημείο – είναι ότι αυτή η ιστορία, που θα μπορούσε να γίνει ταινία στο Χόλιγουντ, δεν καταγράφεται ούτε σε μονόστηλο στις εφημερίδες και δεν τις αφιερώνεται ούτε δευτερόλεπτο στα κανάλια.
Όσοι έχουμε εργαστεί σε μεγάλα δημοσιογραφικά «μαγαζιά» στην Ελλάδα ή το εξωτερικό γνωρίζουμε ότι αυτό συνήθως δεν είναι ευθύνη των συντακτών. Εάν λόγου χάρη μια χώρα θεωρεί περιβαλλοντική βόμβα το μονοπύθμενο πετρελαιοφόρο του ιδιοκτήτη του μέσου όπου εργάζεσαι και απειλεί να το βυθίσει αν αυτό εισέλθει στα χωρικά της ύδατα, τότε δεν μπορείς να γράψεις γι’ αυτό το θέμα (αν και έχουν υπάρξει και εξαιρέσεις).
Δεν μπορείς επίσης να δημοσιεύσεις φωτογραφίες από γέφυρες που κατέρρευσαν εάν το μέσο στο οποίο εργάζεσαι ελέγχεται από την κατασκευάστρια εταιρεία της γέφυρας.
Κάθε σύγχρονος δημοσιογράφος όμως έχει και το προσωπικό του blog, ένα λογαριασμό στο twitter και το facebook και πολλούς ακόμη τρόπους να εκφράσει την άποψή του.  Πολύ περισσότερο υπάρχουν «εναλλακτικά» μέσα ενημέρωσης, τα οποία αν και φιλοξενούν διαφημίσεις τραπεζών ή δημοσίων οργανισμών, υποστήριζαν όλα αυτά τα χρόνια ότι ήταν ανεξάρτητα.
‘Οταν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι και όλα αυτά τα μπλογκ σιωπούν για τις απειλές δολοφονίας ενός δημοσιογράφου η κοινωνία έχει κάθε δικαίωμα να φωνάξει «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Επίσης δεν έχει κανένα λόγο να αγοράζει τις εφημερίδες που δεν αναφέρθηκαν στο γεγονός – οι οποίες καλό είναι να κλείσουν – ενώ αποκτά αυτομάτως το δικαίωμα να διαδηλώνει έξω από τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς που ελέγχουν τις δημόσιες συχνότητες – δηλαδή ελέγχουν το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης.
Προφανώς αυτό είναι άδικο για εκατοντάδες άλλους δημοσιογράφους που δίνουν καθημερινές μάχες αξιοπρέπειας με τη λογοκρισία των αφεντικών τους. Αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες που παίζουν κορώνα γράμματα το ελάχιστο εισόδημα της οικογένειάς τους για την τιμή της δημοσιογραφίας (προς αποφυγήν παρεξηγήσεων να εξηγήσω ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου έναν από αυτούς τους ήρωες).
Τι να κάνεις όμως; Δεν δίνουν οι μειοψηφίες το στίγμα ενός ολόκληρου επαγγελματικού κλάδου. Εάν η κοινωνία, γενικεύοντας, αποφασίσει ότι οι μπάτσοι είναι γουρούνια και δολοφόνοι και οι δημοσιογράφοι είναι αλήτες και ρουφιάνοι… ε κάτι μπορεί να ξέρει.
paganeli
p

Κολαούζοι του συστήματος οι χρυσαυγίτες

Κολαούζοι του συστήματος οι χρυσαυγίτες

Το Σάββατο, φασιστοειδή συγκεντρώθηκαν στη Ρηγίλλης σε εκδήλωση της Χρυσής Αυγής για να παρακολουθήσουν 11 ομιλίες απ' αφορμή της επετείου των Ιμίων. Σε αυτές τις ομιλίες, οι συγκεντρωμένοι άκουσαν π.χ. τον βουλευτή της οργάνωσης Παναγιώταρο να κραυγάζει συνθήματα όπως: «Αναρχικοί και μπολσεβίκοι αυτή η γη δεν σας ανήκει», «Αλήτες προδότες πολιτικοί», «Να καεί το μπ... η Βουλή», βγαλμένα κατευθείαν από τις συγκεντρώσεις των λεγόμενων «αγανακτισμένων», για τις οποίες τότε έσταζαν μέλι αστικά μέσα ενημέρωσης, αστικά κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και διάφοροι άλλοι. Ακούστηκαν συνθήματα όπως «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» (το αγαπημένο σλόγκαν του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80) και βέβαια διάφορα δηλητηριώδη εθνικιστικά ρατσιστικά όπως: «Εξω οι ξένοι απ' την Ελλάδα», «Λαός, στρατός, εθνικισμός», «Ελληνικός στρατός στη Βόρεια Ηπειρο», «Δε θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ».

Ακουσαν άλλον χρυσαυγίτη να διακηρύσσει ότι «το κίνημα προελαύνει για την ανακατάληψη της πατρίδας» παρόμοια θέση με εκείνη της ΝΔ περί ανακατάληψης των πόλεων. 'Η το επίσης μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου Ηλ. Κασιδιάρη, που φιλοξενείται σε σειρά δημοσιογραφικών πάνελ και λάιφ στάιλ αστικών περιοδικών που προβάλλουν σάπιες αξίες και ιδανικά, να μιλά για «κυνοβούλιο», «αλήτες δημοσιογράφους», «λαμόγια των εταιριών δημοσκοπήσεων». Να υπόσχεται ότι «θα γίνουμε πολύ χειρότεροι από ό,τι είμαστε (...) για να καταλάβουμε μια μέρα ολόκληρη την Ελλάδα». Ακουσαν επίσης τον Μιχαλολιάκο να φωνάζει ότι οι χρυσαυγίτες είναι «πουλιά αρπακτικά της καταιγίδας (...) ήρθε η ώρα μας (...) ακόμα δεν έχουν δει τίποτε». Ευθείες απειλές κατά του λαού και στοχοποίηση μεταναστών. Ολη αυτή η επίδειξη μισαλλοδοξίας, διανθισμένη με μερικές αντιαμερικανικές και «αντισιωνιστικές» κορόνες, κάποιες αντιμνημονιακές παρόλες, απ' αυτές που με ευκολία πετούν βουλευτές και άλλων κομμάτων για να αποπροσανατολίζουν το λαό.

Ολα τα παραπάνω είναι απλά μία ακόμα απόδειξη του πόσο δεμένοι στο καπιταλιστικό σύστημα είναι. Οι χρυσαυγίτες κοροϊδεύουν ασύστολα το λαό. Είναι κομμάτι του αστικού κόσμου, γέννημά του, πετούν δυο συνθήματα για να κρύψουν την ουσία που όμως δεν κρύβεται: ότι υπηρετούν την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου, συμφωνούν σε όλα τα βασικά με το λοιπό πολιτικό προσωπικό του. Γι' αυτό αναζητούν ιμπεριαλιστή (βλ. Ρωσία) να στοιχίσουν το λαό πίσω του, δίνοντάς του μερίδιο από τον ορυκτό πλούτο του τόπου, τάζοντά του μάλιστα ότι πλέον θα αγοράζουν από εκεί (με το χρήμα του λαού) οπλικά συστήματα. Γι' αυτό στήνουν ανά την Ελλάδα δουλεμπορικά γραφεία για να βρουν πάμφθηνους εργάτες για τα αφεντικά (18 ευρώ/μεροκάματο για τον ιδιωτικό τομέα, 14 στο δημόσιο!). Γι' αυτό δεν αρθρώνουν κιχ για δικαιώματα όπως ασφάλιση, μόνιμη δουλειά, ό,τι απεχθάνονται ΕΕ, τρόικα, δανειστές της χώρας, μεγαλοεργοδότες. Γι' αυτό ζητούν επιπλέον κίνητρα και φοροαπαλλαγές από όσα ήδη δίνονται, για εφοπλιστές, φαρμακοβιομήχανους, μεγαλοξενοδόχους. Γι' αυτό επικροτούν επιχειρήσεις των ΜΑΤ κατά απεργών. Γι' αυτό χαρακτηρίζουν το ΠΑΜΕ «τραμπούκους». Γι' αυτό επιζητούν εκκαθάριση του κέντρου, προκειμένου να θησαυρίζουν εκεί χωρίς τίποτε να τους χαλά τη βιτρίνα μεγαλέμποροι και μεγαλοεπιχειρηματίες (διόλου τυχαία έπαινοι για την οργάνωση ακούγονται στον ΣΕΒ και τον Εμπορικό Σύλλογο Αθηνών). Ο λαός να τους απομονώνει όπου τους βρίσκει...

Γιατί μιλάνε για «επάνοδο του ΚΚΕ στους αγώνες»;

Γιατί μιλάνε για «επάνοδο του ΚΚΕ στους αγώνες»;

-- Τι προσπαθούν να κρύψουν όσοι με αφορμή την κινητοποίηση των ταξικών συνδικάτων στο υπουργείο Εργασίας μιλάνε για «επάνοδο του ΚΚΕ στους αγώνες»;

Το βράδυ των εκλογών της 17ης Ιούνη, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, σε δηλώσεις της για το εκλογικό αποτέλεσμα, σημείωνε αναφορικά με τις εκλογικές απώλειες του Κόμματος: «Η σημασία τους θα είναι μεγαλύτερη για την ετοιμότητα της λαϊκής παρέμβασης μπροστά στην όξυνση των προβλημάτων λόγω της κρίσης (...) Γνωρίζαμε τις συμπληγάδες που θα περνούσε το Κόμμα (...) ανάμεσα στα διλήμματα του νέου δίπολου, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ (...) Το ΚΚΕ προτίμησε να πει στο λαό την αλήθεια για το χαρακτήρα της κρίσης και τα ενδεχόμενα που συνεπάγονται οι αρνητικές εξελίξεις στην Ευρωζώνη, για το χαρακτήρα της ΕΕ, για την ανάγκη της μονομερούς διαγραφής του χρέους, την ανάγκη της αποδέσμευσης, της πάλης για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Εν γνώσει μας τα είπαμε αυτά (...) Το ΚΚΕ θα παραμείνει όρθιο (...) θα συνεχίσει την έντονη δραστηριότητα στο κίνημα και θα στηρίξει και θα ενισχύσει κάθε εφαλτήριο αγώνα και ελπίδας (...) Θα βρεθούμε στην πρώτη γραμμή, σε κάθε αγώνα, θα στηρίξουμε κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία για τα άμεσα οξυμένα προβλήματα, αυτά που τρέχουν, θα προετοιμάσουμε, όσο εξαρτάται από μας, το λαό για να αντιμετωπίσει τα νέα βάσανα που έρχονται (...) Το ΚΚΕ θεωρεί ότι η βάση της λαϊκής αντεπίθεσης πρέπει να είναι οι τόποι δουλειάς, οι κλάδοι και οι γειτονιές. Και πάνω απ' όλα έχει την πιο μεγάλη σημασία η ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, η κοινωνική συμμαχία, η κοινωνικοπολιτική συμμαχία που θα παλεύει και για τα άμεσα και τρέχοντα ζητήματα, αλλά θα συγκεντρώσει δυνάμεις για τη ριζική ανατροπή που χρειάζεται». Τα θυμίζουμε όλα αυτά γιατί είναι πολλοί οι εχθροί και οι άσπονδοι φίλοι, που παριστάνουν τους «κεραυνοβολημένους» τάχα μετά την παρέμβαση του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας και όσα ακολούθησαν. Ταυτίζουν σκόπιμα το ΚΚΕ με το ΠΑΜΕ για να δημιουργήσουν συγχύσεις στο λαό και να καλλιεργήσουν ύπουλα την αίσθηση ότι όποτε θέλει το ΚΚΕ γίνονται αγώνες. Και πως τις κινητοποιήσεις δεν τις αποφασίζουν οι εργαζόμενοι, αλλά το ΚΚΕ.

Γι' αυτό μιλάνε και γράφουν για «επάνοδο του ΚΚΕ στους αγώνες», αποκρύπτοντας ότι οι κομμουνιστές, μαζί με χιλιάδες άλλους ριζοσπάστες αγωνιστές, δρουν μέσα από τα ταξικά συνδικάτα και ότι αυτά είναι που αποφασίζουν τις κινητοποιήσεις. Το ΚΚΕ δεν απουσίασε ποτέ στην υπερενενηντάχρονη ζωή του απ' τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, που φέρουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα της πρωτοπόρας δράσης του. Μιλούν και γράφουν για «ακτιβισμό» που αποσκοπούσε στο να αποκομίσει το ΚΚΕ πολιτικά και εκλογικά οφέλη, να πλαγιοκοπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα τέτοια. Το ΚΚΕ δεν υπέταξε ποτέ την πολιτική και τη στρατηγική του στην κάλπη, ούτε σε πρόσκαιρα εκλογικά και άλλα οφέλη. Κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια όσοι του προσάπτουν τέτοια ευτελή κίνητρα. Μάλιστα, στη διπλή εκλογική αναμέτρηση του περασμένου χρόνου «πλήρωσε» σε ένα βαθμό ακριβώς αυτό, ότι αρνήθηκε να υποχωρήσει από τη στρατηγική του. Η ΚΕ του ΚΚΕ, τόσο στην πρώτη της τοποθέτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα όσο και στα τελικά της συμπεράσματα, με σαφήνεια όριζε τα νέα καθήκοντα στη δράση του Κόμματος: «Το ΚΚΕ θα παλέψει και θα επιδιώξει να συναντηθεί με τις ριζοσπαστικές εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, ώστε να μη χρεωθεί και να μην πληρώσει ο λαός την πολιτική χρεοκοπία της κυβέρνησης που ετοιμάζεται να σχηματισθεί. Να μη χαθεί η ελπίδα, να αποκτήσει δύναμη ο λαός, να παρεμποδίσει νέα μέτρα, να παλέψει για παραχωρήσεις, να κατακτήσει τη δική του εξουσία (...) Για να αντιμετωπιστεί το κύμα της απογοήτευσης από τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Για να αποτραπεί να κυριαρχήσει ο φόβος και η απογοήτευση, να μη σταθεροποιηθεί ένα αντιδραστικό πολιτικό σκηνικό στο φόντο των κοινοβουλευτικών αυταπατών, σε συνθήκες εμβάθυνσης της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών».

Ταυτόχρονα, το Κόμμα επεξεργάστηκε πρόγραμμα δράσης καλώντας τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ «να πρωτοστατήσουν μαζί με τους φίλους, οπαδούς, συναγωνιστές και συναγωνίστριες στη συσπείρωση και αντεπίθεση με επίκεντρο τον τόπο δουλειάς, τον κλάδο σε τοπικό, ομοσπονδιακό και πανελλαδικό επίπεδο, με βάση το βασικό καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος». Το ΚΚΕ παλεύει να διαλυθούν στο λαό κοινοβουλευτικές αυταπάτες, να οργανωθεί ο λαός από τα κάτω, με πυρήνα τους τόπους δουλειάς. Να «δέσει» η λαϊκή συμμαχία που θα βάλει φρένο στα χειρότερα που έρχονται και κάτω από προϋποθέσεις θα ανοίξει το δρόμο για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Τα μέλη του πρωτοστατούν στους αγώνες που αποφασίζουν τα συνδικάτα, ακριβώς για να ψηθεί στο καμίνι της ταξικής πάλης η συνείδηση, να γίνει κατανοητή η αναγκαιότητα της συμμαχίας και της πάλης για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης και όχι για να μαζεύουν ψηφαλάκια. Ανταγωνίζεται μόνο με τον εαυτό του στην προσπάθειά του να κατακτά μεγαλύτερη ικανότητα να ανταποκρίνεται στους στόχους του. Αντιπαρατίθεται στα κόμματα της αστικής διαχείρισης όχι για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αλλά για να αποκαλύψει το ρόλο τους στο λαό, τα ψέματα που του λένε ότι η λύση στα προβλήματά του θα προέλθει απ' το ίδιο το σύστημα που τα προκαλεί και τα διογκώνει. Αντιπαλεύει την εξουσία των μονοπωλίων και αυτό το διακρίνει απ' όλες τις άλλες δυνάμεις που ορέγονται τη διαχείρισή της.

Ο «πολλαπλασιαστής» και οι εργάτες

Ο «πολλαπλασιαστής» και οι εργάτες

Τις τελευταίες μέρες η αστική προπαγάνδα προβάλλει με ένταση τους λάθος υπολογισμούς του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τους οποίους παραδέχεται και το ίδιο και οι οποίοι ευθύνονται για το γεγονός ότι το πρόγραμμα για την αντιμετώπιση των δημόσιων ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους της Ελλάδας αντί να την οδηγεί σε έξοδο από την κρίση την οδηγεί σε μεγαλύτερη διάρκεια και βάθος. Σ' αυτούς τους λάθος υπολογισμούς, λένε, οφείλονται τα συνεχή και αλλεπάλληλα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα και ιδιαίτερα τα μέτρα φοροληστείας της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Λένε, δηλαδή, ότι με βάση το λεγόμενο πολλαπλασιαστή, ενώ τα μέτρα θα μείωναν το ΑΕΠ σε ένα ποσοστό με βάση τους υπολογισμούς, το ΑΕΠ μειώθηκε πολλαπλάσια. Χτες, στο «Ριζοσπάστη» γράψαμε ένα άρθρο πληροφοριακό για το λεγόμενο πολλαπλασιαστή και πώς τον χρησιμοποιούν στην αστική οικονομία. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι ο πολλαπλασιαστής και οι υπολογισμοί, όσο και αν καθένας μπορεί να πει ότι μπορεί να γίνουν και λάθη. Αυτό βεβαίως εξαρτάται από τα οικονομικά δεδομένα που βάζουν στους υπολογισμούς. Αλλά θα ξαναπούμε ότι το κύριο δεν είναι ο πολλαπλασιαστής με βάση τον οποίο έπεσαν έξω οι υπολογισμοί.

***

Είναι γεγονός ότι από την αρχή της εκδήλωσης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης υπερσυσσώρευσης, αστοί πολιτικοί και οικονομολόγοι, αστικά κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για κρίση χρέους. Συγκαλύπτουν δηλαδή το χαρακτήρα της κρίσης, ακριβώς γιατί είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό, έρχεται και επανέρχεται περιοδικά και δεν μπορεί να εξαλειφθεί αν δεν καταργηθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία. Η κρίση επίσης καταστρέφει εργατική δύναμη και κεφάλαιο. Η αντιμετώπιση της κρίσης από την αστική πολιτική, προκειμένου να γλιτώσει όσο γίνεται το κεφάλαιο την καταστροφή, μετακυλίει τις συνέπειες της κρίσης στην εργατική τάξη, στα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Τα μεγάλα δημόσια ελλείμματα και το κρατικό χρέος δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο τη διαχείρισή της από την αστική πολιτική. Το βάθος και η διάρκεια της κρίσης είναι επίσης δύσκολο να υπολογιστούν από τους αστούς. Η άποψη που λέει για τους λάθος υπολογισμούς, που βαθαίνουν την κρίση και μεγαλώνουν τη διάρκειά της, συνδέει την έξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου και την ανάπτυξη με τη δυνατότητα αύξησης της ζήτησης, που σημαίνει μεγαλύτερους μισθούς και συντάξεις και λιγότερη φορολογία στο λαό. Μόνο που δε θα έρθει έτσι η ανάπτυξη. Καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει επενδύσεις. Επομένως, κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους, προσανατολίζοντάς τους στη διεκδίκηση μιας άλλης μορφής διαχείρισης, όταν αυτή η ίδια αστική προπαγάνδα τα πρώτα χρόνια της κρίσης υπερθεμάτιζε για το ΔΝΤ και την τρόικα και τα μέτρα ως μονόδρομο.

***

Η ουσία είναι ότι τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα δεν εφαρμόζονται για να αντιμετωπίσουν το χρέος και τα ελλείμματα. Κάποια απ' αυτά, όπως οι δραστικές περικοπές στον κρατικό προϋπολογισμό, για μισθούς Δημοσίου, Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία και Ασφάλιση, μαζί με τους φόρους συμβάλλουν στη μείωση των ελλειμμάτων αλλά ελάχιστα. Ολα τα υπόλοιπα μέτρα, όπως η μείωση μισθών και συντάξεων, η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις που αυξάνουν την απλήρωτη δουλειά κ.λπ., εφαρμόζονται επειδή οι καπιταλιστές πληρώνουν λιγότερο κεφάλαιο στην εργατική τάξη για τη δουλειά της, άρα αντισταθμίζουν στην κρίση ένα μεγάλο μέρος της πτώσης του κέρδους, ενώ δημιουργούν συνθήκες μεγάλης και γοργής κερδοφορίας, δηλαδή συνθήκες για επενδύσεις, αφού τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν μόνιμα. Δε ρίχνουν λεφτά στα κρατικά ταμεία, άρα καμία σχέση δεν έχουν με τα ελλείμματα και το χρέος. Αυτό είναι το βασικό ζήτημα και όχι ο λάθος πολλαπλασιαστής. Η κρίση αν δεν «πιάσει πάτο», δηλαδή δεν καταστρέψει το κεφάλαιο που χρειάζεται για να επανεκκινήσει η οικονομία (ήδη με το πρώτο «κούρεμα» κατέστρεψαν ελεγχόμενα κεφάλαιο ενώ λένε ότι χρειάζεται και άλλο «κούρεμα»), και βεβαίως εργατική δύναμη (η ανεργία θα μεγαλώσει κι άλλο, οι μισθοί θα μειωθούν κι άλλο), δε θα γίνουν επενδύσεις, δε θα έρθει ανάκαμψη.

Αρα το πρόβλημα δεν είναι ο πολλαπλασιαστής και τα λάθη του ΔΝΤ, αλλά η ίδια η κρίση, που απαιτεί πάλη για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για να ξεπεραστεί σε όφελος των εργαζομένων. Επομένως, οι αγώνες για Συλλογικές Συμβάσεις, για προστασία των ανέργων, για την κατάργηση των φόρων, για δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια κ.λπ., πρέπει να έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το κεφάλαιο και σε σύνδεση με την αναγκαιότητα της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.