Οι τοίχοι έχουν φωνή

 Οι τοίχοι έχουν φωνή

Φωτογραφικό κολάζ

Εκτός από αυτιά, οι τοίχοι έχουν φωνή, όπως λέει και μια στήλη της Κόντρα (όχι του Κουρή, του Γιώτη).

Ενίοτε δε μιλάνε απλώς, μουρμουρίζουν κιόλας.

Αφισάκι του ΜΑΣ στη Φιλοσοφική

Δίνουν όμως και μια προοπτική. Το θέμα δεν είναι να ενώσουμε τις μουρμούρες, τις κουτσομούρες μας και τη σιγή ροφού σε όσα συμβαίνουν. Αλλά να ενώσουμε τις φωνές μας, να βγούμε στο δρόμο μαζικά και διεκδικητικά.

Ενίοτε και λίγο εκδικητικά.

Δεν ξεχνάμε, δε συγχωρούμε

Ο λαός δε συγχωρεί, αρκεί να μην ξεχάσει, κλεισμένος στη γυάλα των καναλιών, που του σερβίρουν κουτόχορτο και λωτούς για χρυσόψαρα.

Το παν είναι να έχεις το μέρος με το δίκιο σου, το δίκιο του εργάτη και της οργανωμένης πρωτοπορίας. Που το αναγνωρίζουν κι άλλοι, σε στιγμές ειλικρίνειας, μπροστά στη γυμνή αλήθεια κι έναν τοίχο του Πολυτεχνείου.

Καλά τα έλεγε, αλλά ποιος το άκουγε

Κάτι είναι κι αυτό.
Τουλάχιστον δεν έχουν φάει όλοι (ή τέλος πάντων το δοκίμασαν αλλά το έφτυσαν πριν το καταπιούν) το παραμύθι του αριστερού Σύριζα...

Κι από κάτω αφίσα με τον ταξικό Γ. Μάγκα

...και της "εναλλακτικής" κυβερνητικής φυλλάδας (που τους χαϊδεύει παραδοσιακά τα αυτιά, πάνω από τις κουκούλες, όχι μόνο το Δεκέμβρη, αλλά διαχρονικά) για τους ιμπεριαλιστές που είναι εταίροι (κι εμείς η εταίρα) και φίλοι μας -όπως κάποτε οι Γερμανοί.

Εξάλλου ο Σύριζα δεν απευθύνεται πια στο αριστεροχώρι (και το συμπληρωματικό του αναρχοχώρι) αλλά σε ευρύτερα ακροατήρια, όπως οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι και η σοβαρή ακροδεξιά -που έλεγε και μια ψυχή στο ΣΚΑΪ, πριν τη δολοφονία του Φύσσα.

Ε ναι, δεν είναι μόνο ο Καμμένος

Δεν αρκεί να υπάρχει μια σοβαρή Χρυσή Αυγή. Πρέπει να την επιβραβεύουμε κιόλας. Μπράβο καλό (μαντρο)σκυλάκι του συστήματος! Αλλά χωρίς πολλά χάδια, αφενός για τα προσχήματα κι αφετέρου γιατί καμιά φορά αυτοί οι κόπροι ξεφεύγουν και δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει.

Δεν ξέρω γιατί μιλώντας για τα χρυσαυγίτικα μαντρόσκυλα, μου ήρθαν συνειρμικά στο νου και τα αφεντικά τους, οι εφοπλιστές.

Για πάντα μαζί

Οι οποίοι ως γνωστόν χτυπάνε αλύπητα την κυβέρνηση που τα βάζει με τα μεγάλα συμφέροντα. Και δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά την απεργία της ΠΝΟ την ήθελαν (μη σου πω ότι την είχαν παραγγείλει κιόλας) οι εφοπλιστές. Ευτυχώς όμως μπήκε μπρος ο απεργοσπαστικός μηχανισμός των Συριζαίων συνδικαλιστών που έχουν την πλειοψηφία και σταμάτησαν οι επαναλαμβανόμενες 48ωρες, χωρίς να υπάρξει περαιτέρω κλιμάκωση.
Ο Κουρουμπλής άραγε από πού να αντλούσε τέτοια σιγουριά πως θα λήξει σύντομα η απεργία, χωρίς επιπλοκές;

Έτσι αντιφατικά τα φέρνει όμως η ζωή. Τη μια να σε καμαρώνουν πρωτοσέλιδο οι εφοπλιστές, την άλλη να ποζάρεις με το Γιούρι Γκέλερ, για να δείξεις ότι είσαι πιο αλύγιστος (διαπραγματευτής) κι από τα κουτάλια του και πριν να πηγαίνεις στην Κούβα, για να βγάλεις επικήδειο στον Κάστρο και να φτιάξεις την αριστερή σου λεζάντα.

Δεν του βγήκαν όμως οι ημερομηνίες για να πάει και στην κηδεία. Εκεί πήγαν κάτι "παροπλισμένοι" -τι δεν το 'ξερες;- όπως ο Μαυρίκος, που πήγε σαν γραμματέας της ΠΣΟ (Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομονσπονδία), όπου τον πετάξαμε γιατί πέταξε το μνημόνιο από τα έδρανα της Βουλής.

Μα ποιος είναι αυτός δίπλα στον ηγέτη
της παγκόσμιας εργατικής τάξης;

Το οποίο μου θύμισε συνειρμικά κι ένα μερακλίδικο αφισάκι της οργάνωσης στην Πάντειο για το Φιντέλ.

ΕΝΑΣ ΣΤΟ ΧΩΜΑ
ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Ας βάλουμε, με την ευκαιρία, άλλο ένα πανό από τη Φιλοσοφική για τα 70χρονα του ΔΣΕ και μια σχετική ημερίδα.

Εύχομαι να είναι το ίδιο ενδιαφέρουσα με την ημερίδα που είχαν κάνει οι δικηγόροι πριν από λίγες μέρες. Κι αυτό το λέω ως έμμεση πίεση (ξέρει αυτός σε ποιον) για να βγει σύντομα μια ανταπόκριση από την ημερίδα.

Αντί επιλόγου μια ερασιτεχνική φωτογραφία από την κινητοποίηση που έγινε στην Πάτρα το βράδυ της Παρασκευής (για την οποία άφησε σχετικό σχόλιο κι ο Κολοκοτρώνης).

Όλοι τον ίδιο εχθρό έχουμε και στο ίδιο καζάνι βράζουμε

Στην Πάτρα εν τω μεταξύ, άκουσα πως η δημοτική αρχή θα νοικιάσει ένα κτίριο που ανήκει στην Εκκλησία για να στεγάσει πρόσφυγες-μετανάστες.
Φαντάσου να μην το νοίκιαζε και να ακούγαμε τα γνωστά, για τους κομμουνιστές που μας παίρνουν τα σπίτια για να τα δώσει στους ξένους.
Αλλά αν είναι να τα νοικιάσουν, τότε αλλάζει το πράγμα, κι οι νοικοκυραίοι (ή η Εκκλησία) γίνονται ξανά φιλάνθρωποι, με το αζημίωτο προφανώς.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: "Λάστιχο" η ζωή για τις εργαζόμενες στην "ατμομηχανή" του καπιταλισμού

Από κινητοποίηση στην "amazon.de",

 για αύξηση των μισθών

Η Γερμανία είναι μια χώρα που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας του καπιταλιστικού συστήματος, που η απόσπαση της υπεραξίας από την εργασία βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Οπως και σε κάθε άλλη καπιταλιστική χώρα, η αστική τάξη με τα επιτελεία της έχουν κάνει σοβαρή προσπάθεια εξειδίκευσης της παρέμβασής τους στη γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων, με τη σοσιαλδημοκρατία να παίζει δεκαετίες τώρα πρωτοπόρο ρόλο στο στήσιμο αυτού του μηχανισμού. Οι διάφορες κυβερνήσεις, λοιπόν, της Δυτικής Γερμανίας, είτε σοσιαλδημοκρατικές είτε φιλελεύθερες είτε συμμαχίας όπως τώρα (CDU - SPD), χρόνια τώρα προσπαθούν να συγκαλύψουν τη διπλή καταπίεση που υφίσταται η εργαζόμενη γυναίκα, να ωραιοποιήσουν την κατάσταση.

Τα νούμερα, βέβαια, μιλάνε από μόνα τους: 3/4 του συνόλου των εργαζομένων, 7,4 εκατ. εργαζόμενοι, δουλεύουν με ευέλικτες εργασιακές συνθήκες, τα γνωστά mini jobs. Οι περισσότερες, βέβαια, εργαζόμενες δεν κάνουν μόνο μια δουλειά ως mini job, αλλά δυο ή τρεις, για να μπορέσουν να έχουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, μιας και μιλάμε για την τάξη των 450 ευρώ μάξιμουμ ανά δουλειά.

Διαφημίζουν τα mini jobs...

Με καμπάνιες ολόκληρες, τα αστικά επιτελεία με τη βούλα των ξεπουλημένων συνδικάτων προσπαθούν να πείσουν το πόσο καλό μοντέλο είναι αυτό για μια εργαζόμενη μητέρα, γιατί μπορεί να συνδυάσει τα παιδιά με τη δουλειά. Στήνουν ολόκληρες καμπάνιες και διαφημίσεις μέσα στο μετρό, που προσπαθούν να πείσουν για το ότι το mini job δεν συμφέρει τον εργοδότη, αλλά το κάνει από την καλή του καρδιά και το σεβασμό απέναντι στις γυναίκες! Το σεβασμό απέναντι στην επιθυμία τους να είναι δήθεν επιτυχημένες τόσο στη δουλειά όσο και στο σπίτι! Σημειώνουν, παράλληλα, ότι είναι αφορολόγητα και άρα μπορείς να έχεις καθαρά λεφτά στο χέρι, αφού δεν μπαίνεις στις υπέρογκες φορολογήσεις που έχεις αν έχεις δουλειά με πλήρη δικαιώματα. Επιχειρήματα, βέβαια, που δεν πείθουν, αφού το 75% των γυναικών που δουλεύουν σε mini jobs θα ήθελαν να έχουν πλήρη απασχόληση. Εξέχουσα, φυσικά, θέση σε αυτές τις δουλειές έχουν οι μετανάστριες, που χρησιμοποιούνται ως τέτοιο δυναμικό στις πιο κακοπληρωμένες δουλειές, σε υποβαθμισμένες υπηρεσίες κοινωνικών δομών, όπως π.χ. η καθαριότητα στα νοσοκομεία, παιδικούς σταθμούς, αλλά και στα μαγειρεία των αντίστοιχων υπηρεσιών. Χρησιμοποιούνται σε υπηρεσίες καθαριότητας και στις κουζίνες εστιατορίων, όπου πολλές φορές δουλεύουν χωρίς ασφάλιση από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς ρεπό και μάλιστα σε συμπατριώτες τους, όπως συμβαίνει για παράδειγμα σε ελληνικά εστιατόρια.

Οι ξεπουλημένες σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων προσεγγίζουν τα ζητήματα από την αστική σκοπιά και επικαλούνται το «θάρρος» που πρέπει να επιδεικνύουν οι γυναίκες και να ζητάνε τα δεδουλευμένα τους ή τα δικαιώματά τους, γιατί το πρόβλημα είναι ότι η νομοθεσία υπάρχει, αλλά δεν εφαρμόζεται! Από μόνα τους τα στοιχεία αντιτίθενται στα επιχειρήματά τους, ότι δήθεν η ευέλικτη εργασία μπορεί να βολεύει για κάποιο διάστημα στη ζωή της γυναίκας και μετά να επανέρχεται ολοκληρωμένα στη δουλειά, αφού μόλις το 14% το έχει καταφέρει αυτό. Ενώ χαρακτηριστικά είναι τα ιδιαίτερα μεγάλα ποσοστά των mini jobs σε συνταξιούχες που η σύνταξή τους δεν τους φτάνει για να επιβιώσουν και αναγκάζονται να βγούνε ξανά στη δουλειά. Και τι ζητάει το συνδικάτο; Οχι αξιοπρεπή σύνταξη, αλλά κατώτερο ωρομίσθιο για τις συνταξιούχες. Οχι ανατροπή της κατάστασης, αλλά διαχείριση.

...και τις "παροχές" για τις γυναίκες

Παρουσιάζουν μια δήθεν προστασία της μητρότητας, η οποία κάθε άλλο παρά προστασία είναι, αφού πρέπει πάντα να ψάχνεις τα ψιλά γράμματα στο συμβόλαιό σου και τα παραθυράκια του νόμου. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η σύμβασή σου σε αναγκάζει να ενημερώσεις άμεσα τον εργοδότη για την ύπαρξη εγκυμοσύνης. «Δεν υπάρχει κίνδυνος» σου λένε, αφού δεν επιτρέπεται να απολυθεί έγκυος. Επιτρέπεται, όμως, να διακοπεί η σύμβαση με τη λήξη της δοκιμαστικής περιόδου και σε αυτή την περίπτωση. Γονική άδεια λένε, αλλά με 66% του μισθού, εφόσον βέβαια δεν σε έχει απολύσει ή αναγκάσει σε παραίτηση ο εργοδότης πιο πριν, αφού η άδεια κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είναι μόνο τέσσερις βδομάδες. Μειωμένο ωράριο προτείνουν ως λύση για να μην απολυθεί η εργαζόμενη μετά τη γέννα. Αυτό, όμως, έχει ως αποτέλεσμα αντίστοιχα μειωμένο μισθό και μεγαλύτερη εντατικοποίηση της δουλειάς, αφού σε λιγότερες ώρες πρέπει να βγάζεις την ίδια δουλειά, γιατί φυσικά δεν παίρνουν αντικαταστάτη ή συμπληρωματική συνάδελφο. Παράλληλα, κατακτήσεις δεκαετιών ξεριζώνονται η μια μετά την άλλη στο πλαίσιο εξοικονόμησης κονδυλίων, όπως π.χ. η γυμναστική επαναφοράς του γυναικείου σώματος μετά τη γέννα, η βοήθεια στο σπίτι από μαμή για τον πρώτο χρόνο κ.λπ.

Προσπαθούν να καλοπιάσουν τη γυναίκα, να συσκοτίσουν την ανισοτιμία που βιώνει, να την αποκόψουν από την ουσία του προβλήματος, που είναι η ταξική εκμετάλλευση. Προσπαθούν να θολώσουν τα νερά, έτσι ώστε η γυναίκα να έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι ανεξάρτητη, ότι είναι ελεύθερη να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα της, με τη ζωή της, με τα παιδιά της και το μέλλον τους. Στο όνομα της ισότητας των γυναικών με τους άνδρες, ειδικότερα από οπορτουνιστικές και φεμινιστικές οργανώσεις, δίνεται πάτημα για παραπέρα εκμετάλλευση των γυναικών με την περικοπή ιδιαίτερων κατακτήσεων και ρυθμίσεων, παραδείγματος χάριν με κατάργηση του αποκλεισμού των γυναικών από τις νυχτερινές βάρδιες στις γραμμές παραγωγής μεγάλων εργοστασιακών μονάδων, κοινή σύνταξη στην ηλικία των 67 ετών κ.λπ. Θεωρούν παροχή την ύπαρξη δωματίου θηλασμού σε μεγάλες εργοστασιακές μονάδες, αλλά βάζουν τη γυναίκα στο όνομα αυτής της διευκόλυνσης να δουλεύει και την απογευματινή ή βραδινή βάρδια. Στο όνομα, λοιπόν, της ισότητας, πάει περίπατο η προστασία του γυναικείου οργανισμού, της μητρότητας στο χώρο εργασίας και ουσιαστικά αρνούνται τον ιδιαίτερο ρόλο της στην αναπαραγωγική διαδικασία.

Ατομική υπόθεση το μεγάλωμα των παιδιών

Το μεγάλωμα του παιδιού αντιμετωπίζεται σαν ατομική υπόθεση. Ετσι, για παράδειγμα, μπορεί μια μητέρα υποτίθεται να διαλέξει την εκπαιδευτική κατεύθυνση, το σχολείο στο οποίο θα φοιτήσει το παιδί. Ωστόσο, αυτό καθορίζεται ανάλογα με την «τσέπη» της οικογένειας, αφού στα καλά σχολεία ή νηπιαγωγεία οι γονείς πληρώνουν και σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν να στείλουν το παιδί πάνω από οχτώ ώρες τη μέρα. Ενώ εκεί που μαζεύονται τα παιδιά των εργατών, των μεταναστών, οι παιδικοί σταθμοί ανοίγουν στις 6 το πρωί και φτάνουν μέχρι τις 6 το απόγευμα. Τώρα τελευταία συζητάνε την ιδιαίτερη «παροχή» να υπάρχει 24ωρος παιδικός σταθμός στη διάθεση της μητέρας, έτσι ώστε να είναι οποιαδήποτε στιγμή του 24ώρου η γυναίκα διαθέσιμη για τον εργοδότη. Τα σχολεία αυτά εφαρμόζουν κατά γράμμα κάθε κατεύθυνση της ευρωπαϊκής πολιτικής.

Σε αυτό τον κλάδο έχουμε καταφέρει και συσσωρεύσει κάποια πείρα ως Ελληνίδες μετανάστριες, με μικρές ομάδες από νέες μητέρες που συσπειρώνονται γύρω από συντρόφισσες νηπιαγωγούς, που έχουν καταφέρει και έχουν πρωτοπόρα δράση με ταξική κατεύθυνση στη Στουτγάρδη, που με δουλειά του μυρμηγκιού προσπαθούν να αναδεικνύουν την ταξική διάσταση της ανισοτιμίας της γυναίκας, της διπλής καταπίεσης που υφίσταται.

Σωστά το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα εκτιμάει ότι δεν είναι απλά θέμα αλλαγής νοοτροπίας των ανδρών απέναντι στις γυναίκες, χωρίς βέβαια να υποτιμάμε το θέμα. Αλλωστε, είναι χαρακτηριστική η κατάσταση στη Γερμανία, όπου η νοοτροπία στην κοινωνία είναι διαφορετική. Εκεί ο άνδρας δεν έχει καμία ντροπή να μείνει σπίτι και να μεγαλώσει τα παιδιά, να προσέχει τον ηλικιωμένο γονιό κ.λπ. Νομοθετικά αυτός ο οικογενειακός καταμερισμός είναι θεσμοθετημένος και φυσικά πολλές φορές λαμβάνεται η γονική άδεια από τον πατέρα, γιατί η άδεια είναι ανά παιδί και όχι ανά γονιό, δηλαδή για κάθε παιδί έχεις 14 μήνες, χωρίς να ενδιαφέρει ποιος από τους δύο θα την πάρει. Ετσι, στις περιπτώσεις που ο μισθός της γυναίκας είναι μεγαλύτερος από του άνδρα ή η απειλή απόλυσης μεγαλύτερη για τη γυναίκα, μένει ο πατέρας σπίτι και προσέχει το παιδί. Παρ' όλα αυτά και πάλι η γυναίκα υφίσταται τα προβλήματα της διπλής καταπίεσης στο καπιταλιστικό σύστημα. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των μονογονεϊκών οικογενειών, που κατά 89% αποτελούνται από τη μητέρα και τα παιδιά. Το 42% αυτών των οικογενειών στη Γερμανία ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ μεγάλο μέρος τους συντηρείται από κοινωνικά επιδόματα.

Πατώντας σε υπαρκτά προβλήματα που η γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων βιώνει στην καθημερινότητά της, βοηθώντας να ξεπεράσουν φόβους και αυταπάτες, έχουμε καθήκον να αναδείξουμε την αναγκαιότητα της συσπείρωσης και δράσης των λαϊκών γυναικών στο γυναικείο κίνημα. Να αναδείξουμε τα βήματα που είχαν γίνει στις χώρες που οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός. Να αναδείξουμε ότι μόνο όταν το γυναικείο κίνημα αποκτήσει προσανατολισμό σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και αναπτύξει αντίστοιχη πάλη ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου σε συμμαχία με το εργατικό κίνημα, θα μπορεί να αποσπά κατακτήσεις.

Η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας σημαίνει μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα και βάθεμα της

Η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας σημαίνει μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα και βάθεμα της εκμετάλλευσης

Εκτενή αποσπάσματα από την εισήγηση του Ν. Καραθανασόπουλου, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου και γενικού εισηγητή του ΚΚΕ, στη συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό του 2017

«Η συζήτηση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2017 επί της ουσίας γίνεται με τη συμπλήρωση δύο χρόνων διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αρα, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνουμε μια αποτίμηση του κυβερνητικού έργου και των επιπτώσεων που αυτό το κυβερνητικό έργο είχε στα πλατιά λαϊκά στρώματα.
Το κύριο χαρακτηριστικό, όπως περηφανεύεται και η ίδια η κυβέρνηση, είναι η σκληρή διαπραγμάτευση που έκανε με τους δανειστές, μια σκληρή διαπραγμάτευση που είχε κατάληξη και αποτέλεσμα. Η κατάληξη και το αποτέλεσμα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η συνέχιση της ίδιας πολιτικής που ασκούσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις με το 3ο μνημόνιο. Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν είναι τυχαίο ότι και τα υπόλοιπα κόμματα του ευρωμονόδρομου ψήφισαν το 3ο μνημόνιο.
Και η σημερινή κυβέρνηση επιδιώκει την υλοποίηση δύο αλληλένδετων στόχων.
Αφενός να συνεχιστεί η προσπάθεια για δημοσιονομική εξυγίανση, πράγμα το οποίο σημαίνει μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης των λαϊκών στρωμάτων και μείωση των κοινωνικών δαπανών.
Αφετέρου την επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, των αναγκαίων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, απαραίτητων για την καπιταλιστική ανάκαμψη.

• Στο επίκεντρο βρίσκεται η απελευθέρωση στην αγορά εργασίας για ακόμη πιο φθηνή εργατική δύναμη, για μια εργατική δύναμη χωρίς συγκροτημένα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, μια εργατική δύναμη αναλώσιμη, προσαρμοσμένη στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων.
• Η δεύτερη μεγάλη ενότητα αυτών των μεταρρυθμίσεων είναι η απελευθέρωση των τομέων της οικονομίας, μέσω του ανοίγματος των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων, ούτως ώστε με αυτόν τον τρόπο να υπάρξει μια βίαιη εκτόπιση από την αγορά εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων αυτοαπασχολούμενων, με στόχο να μονοπωληθεί η αγορά από τους μεγάλους ομίλους. Αλλά και τη συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας του κρατικού τομέα μέσα από την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και την εκποίηση της δημόσιας κρατικής περιουσίας.
• Το τρίτο στοιχείο αυτών των μεταρρυθμίσεων είναι νέες μορφές στήριξης της επιχειρηματικής δραστηριότητας, το νέο επιχειρηματικό περιβάλλον το οποίο προσπαθεί να διαμορφώσει η κυβέρνηση μέσα από τη λεγόμενη "πάταξη της γραφειοκρατίας", που επί της ουσίας σημαίνει ότι οι όποιοι περιορισμοί για την προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος αίρονται, με αποτέλεσμα οι καπιταλιστές να είναι απελευθερωμένοι από τις όποιες μορφές εποπτείας του αστικού κράτους, και βεβαίως με τους νέους "αναπτυξιακούς νόμους" και τα κίνητρα.

Επί της ουσίας, δηλαδή, αυτό το οποίο μπορούμε να σημειώσουμε είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την πολιτική της νομιμοποίησε τα δύο προηγούμενα μνημόνια και το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται σ' αυτά τα δύο μνημόνια, γιατί ακριβώς διατήρησε αυτά τα μέτρα κι όχι μόνο τα διατήρησε, αλλά πάνω σ' αυτά ήρθε να πατήσει επί της ουσίας το 3ο μνημόνιο.

Η θωράκιση της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου σημαίνει βάθεμα της εκμετάλλευσης

Ομως προκύπτει ένα ερώτημα: Ολα αυτά που είπαμε μέχρι τώρα ήταν τάχα αποτέλεσμα μιας διαπραγμάτευσης μ' έναν συγκεκριμένο συσχετισμό δύναμης. Αν δεν υπήρχε αυτό, αν δεν υπήρχε αυτή η διαπραγμάτευση, θα έκανε κάτι διαφορετικό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ;
Τι διαφορετικό θα κάνατε; Αυτό είναι το ερώτημα. Και ο δικός σας βασικός στόχος ως κυβέρνηση δεν είναι η ανάπτυξη της οικονομίας; Αυτό τον στόχο δεν έχει και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα κόμματα;
Οταν μιλάμε για ανάπτυξη της οικονομίας δεν μιλάμε γενικά κι αόριστα. Μιλάμε για ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας. Πώς αναπτύσσεται η καπιταλιστική οικονομία; Της λείπουν τα χρήματα; Της λείπουν τα μέσα παραγωγής; Της λείπουν τα εργαλεία; Οχι.
Αυτό το οποίο εμποδίζει για να αναπτυχθεί η καπιταλιστική οικονομία είναι το πολύ χαμηλό ποσοστό κέρδους. Γι' αυτό δεν έχουν κίνητρο οι καπιταλιστές να κάνουν επενδύσεις, γιατί ακριβώς είναι χαμηλό το ποσοστό κέρδους. Πώς αυξάνεται το ποσοστό του καπιταλιστικού κέρδους; Ενας τρόπος υπάρχει. Μια πηγή είναι η αύξηση του καπιταλιστικού κέρδους, το βάθεμα της εκμετάλλευσης του εργαζόμενου.
Δεν έχει βρεθεί ένας μαγικός τρίτος τρόπος, ένας άλλος τρόπος που να διασφαλίζει τα καπιταλιστικά κέρδη και ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι να περνούν και καλά. Αρα, είναι νομοτέλεια στον καπιταλισμό - και πολύ περισσότερο σ' έναν καπιταλισμό που σαπίζει, που έχει εξαντλήσει τα όριά του και γίνεται ακόμα πιο απάνθρωπος - να μειώνει την τιμή της εργατικής δύναμης, να τσακίζει οποιαδήποτε ασφαλιστικά κι εργατικά δικαιώματα για να μπορέσει να υπάρξει η ανάπτυξη.
Ετσι, λοιπόν, αυτό που επιδιώκεται είναι η ανάπτυξη των καπιταλιστικών κερδών, που θα προκύψει μέσα από τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας. Η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων γίνεται με δύο τρόπους. Με την άμεση αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, μέσα από τις μειώσεις στους μισθούς, μέσα από τις ανατροπές στο Ασφαλιστικό, μέσα από τη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας, μέσα από την κατάργηση των συλλογικών κατακτήσεων της εργατικής τάξης.
Αλλά και έμμεσα, μέσα από την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, την οποία την καρπώνεται εξολοκλήρου το κεφάλαιο.
Αυτή είναι η μεγάλη αντίφαση του καπιταλιστικού συστήματος. Ενώ στην ανθρωπότητα, στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης, υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να μπορέσει να ικανοποιηθεί το σύνολο των αναγκών - όχι μόνο του ελληνικού λαού αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο - να εξαλειφθεί η φτώχεια, να εξαλειφθεί ο αναλφαβητισμός, να εξαλειφθούν αρρώστιες, όμως παρ' όλα αυτά βλέπουμε όλο και μεγαλύτερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας να μην μπορούν να καλύψουν βασικές τους ανάγκες.

Η όποια ανάκαμψη προϋποθέτει διαχρονικές λαϊκές θυσίες

Το αποτέλεσμα, λοιπόν, αυτής της ανάπτυξης που ευαγγελίζεσθε δεν θα οδηγήσει σε τίποτε άλλο παρά στη συγκέντρωση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια και στη σχετική ή και απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων.
Ετσι, λοιπόν, και το νέο μοντέλο το οποίο πρεσβεύετε ως ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα μοντέλο το οποίο πατάει στην καπιταλιστική κερδοφορία, είναι ένα μοντέλο το οποίο εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου και όχι τις λαϊκές ανάγκες. Γι' αυτό ακριβώς και στον "αναπτυξιακό νόμο", τον οποίο θεωρείτε παιδί σας, τι λέτε; Λέτε ότι το νέο μοντέλο θα πατήσει στην εξωστρέφεια. Τι σημαίνει "εξωστρέφεια"; Στις εξαγωγές. Τι παραδέχεστε; Με έμμεσο τρόπο παραδέχεστε, πρώτον, ότι η λιτότητα θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμη, για πολλές δεκαετίες ακόμη θα συνεχιστεί η λιτότητα και, δεύτερον, ότι προσαρμόζετε την παραγωγική διαδικασία όχι για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αλλά προσαρμόζετε την παραγωγική διαδικασία στην εξυπηρέτηση των εξαγωγών.
Το ίδιο ακριβώς έχει να κάνει και με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Αξιοποίηση, λέτε, με τον "αναπτυξιακό νόμο", των συγκριτικών πλεονεκτημάτων. Για ποιον; Μα, για την εξωστρέφεια. Πού οδηγεί αυτό; Στο ότι μια σειρά κλάδοι της οικονομίας θα συρρικνωθούν, γιατί ακριβώς δεν θα υπάρχουν κίνητρα για τον καπιταλιστή να έχει κέρδος, με αποτέλεσμα την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.
Ετσι, λοιπόν, η όποια ανάπτυξη όχι μόνο δεν πρόκειται να οδηγήσει στην αποκατάσταση των τεράστιων απωλειών που είχαν τα λαϊκά στρώματα όλα αυτά τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, όπου 27% έχασε ο μέσος μισθός, αλλά προϋποθέτει διαχρονικές θυσίες και αυτές οι διαχρονικές θυσίες για την εργατική τάξη και για τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα θα γίνουν με πρόσχημα τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας, τη διατήρηση της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Εχουμε μια κάλπικη αντιπαράθεση ανάμεσα στα κόμματα, που επί της ουσίας τι φιλοδοξούν; Να θωρακίσουν την καπιταλιστική κερδοφορία, είτε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ είτε η Νέα Δημοκρατία είτε το ΠΑΣΟΚ ή τα υπόλοιπα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Ουσιαστικά, τι λέτε στο λαό; Επιλέξτε ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη, και τσακώνεστε για το ποιος πήρε τα περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα, τσακώνεστε για το ποιος θα είναι καλύτερος διαχειριστής για το κεφάλαιο, τσακώνεστε για το ποιου η πολιτική θα εξυπηρετήσει τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων και της αστικής τάξης της χώρας μας. Γι' αυτό τσακώνεστε επί της ουσίας.
Και από αυτήν την άποψη, βεβαίως, δεν είναι διέξοδος η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας, ούτε πολύ περισσότερο η πρόταση της Χρυσής Αυγής, η οποία αποκαλύφθηκε σήμερα. Ποιο μοντέλο της αρέσει; Το μοντέλο της Βουλγαρίας, το μοντέλο των Σκοπίων ή το μοντέλο της Μεγάλης Βρετανίας, που σημαίνει παντελή ισοπέδωση οποιουδήποτε εργατικού δικαιώματος, γι' αυτό ακριβώς και ήταν η πρώτη η οποία έφτιαξε τα δουλεμπορικά γραφεία ευρέσεως εργασίας με 300 ευρώ. Αυτό θέλει η Χρυσή Αυγή, λοιπόν, πολύ φτηνούς εργαζόμενους, εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα και νέα κίνητρα και προνόμια για το μεγάλο κεφάλαιο, για τους επιχειρηματικούς ομίλους, είτε φορολογικές απαλλαγές είτε κίνητρα. Να, λοιπόν, που αποδεικνύεται και επιβεβαιώνεται ότι είναι συστημικό κόμμα και βεβαίως ο εγκληματικός της χαρακτήρας σε βάρος του εργατικού κινήματος.

Υπάρχει διέξοδος για το λαό, με αποδέσμευση από τα καπιταλιστικά δεσμά

Υπάρχει διέξοδος; Εμείς λέμε ότι διέξοδος μέσα στον καπιταλισμό για όφελος του λαού δεν υπάρχει.
Υπάρχει, βεβαίως, διέξοδος προς όφελος του λαού, όταν αποδεσμευτεί από αυτά τα δεσμά, τα καπιταλιστικά. Είναι ρεαλιστική; Ναι, γιατί υπάρχουν όλες οι παραγωγικές δυνατότητες στη χώρα μας που μπορούν να ικανοποιήσουν το σύνολο των λαϊκών αναγκών. Ποιος το εμποδίζει; Το εμποδίζει το καπιταλιστικό κέρδος. Αρα, αν δεν ξεμπερδέψουμε από το καπιταλιστικό κέρδος, δεν πρόκειται να δούμε αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων προς όφελος του λαού, δεν πρόκειται να δούμε την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο και η πρόταση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας σημαίνει ότι ξεμπερδεύουμε με το καπιταλιστικό κέρδος. Σημαίνει ότι κοινωνικοποιούνται τα μέσα παραγωγής, άρα τα εργαλεία της οικονομίας γίνονται λαϊκή περιουσία, σημαίνει κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός για να αναπτύξουμε το σύνολο των παραγωγικών δυνατοτήτων και σημαίνει αποδέσμευση από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα - δηλαδή, Ευρωπαϊκή Ενωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ΝΑΤΟ - και ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων σε βάση ισοτιμίας με όλα τα κράτη.
Αυτή είναι η πρόταση διεξόδου του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, σε αυτήν την πρόταση καλούμε το λαό να παλέψει, να οργανώσει την πάλη του. Δεν χρειάζεται καμία αναμονή, καμία αυταπάτη για την ανάκαμψη η οποία θα έλθει, γιατί θα είναι μια ανάκαμψη ματωμένη, σε βάρος του λαού. Αντίθετα, πρέπει να οργανώσει την πάλη του για να μην υλοποιηθούν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, για να υπάρξει ανακούφιση και αναπλήρωση των απωλειών που έχει, αλλά, πάνω από όλα, να υπάρξει ανατροπή ριζική του συσχετισμού δυνάμεων σε επίπεδο εξουσίας. Αυτό χρειάζεται, συνολικά να περάσει ο λαός και η εργατική τάξη στην αντεπίθεση, για να ανατρέψει το συσχετισμό δυνάμεων, για βαθύτερες ρήξεις και ανατροπές σε επίπεδο οικονομίας και κοινωνίας, για να ανοίξει πραγματικά τις λεωφόρους του μέλλοντος για το σύνολο της ανθρωπότητας».

Σχέδιο εξαπάτησης του λαού με τις εξαγγελίες Τσίπρα

Σχέδιο εξαπάτησης του λαού με τις εξαγγελίες Τσίπρα

Την απόδοση ποσού ύψους 617 εκατομμυρίων ευρώ στους συνταξιούχους που παίρνουν κάτω των 850 ευρώ ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός με διάγγελμα την περασμένη Πέμπτη, παράλληλα με την εξαίρεση ορισμένων νησιών του Αιγαίου από τις ανατιμήσεις των συντελεστών ΦΠΑ, που προβλέπονταν από 1/1/2017.

Το δεύτερο αυτό μέτρο αφορά τα νησιά Λέσβο, Χίο, Σάμο, Κω και πιθανότατα την Κάλυμνο. Πρόκειται για νησιά που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της συμφωνίας ΕΕ - κυβέρνησης - Τουρκίας για τον εγκλωβισμό των προσφύγων. Πληρώνουν, δηλαδή, μαζί με πρόσφυγες και μετανάστες την αντιλαϊκή διαχείριση του Προσφυγικού από την κυβέρνηση και την ΕΕ.
Τους κατοίκους αυτών των νησιών προσπαθεί να εξαπατήσει η κυβέρνηση, μπροστά στο ισχυρό ενδεχόμενο να υπάρξει έξαρση των προσφυγικών ροών, διατηρώντας (προσώρας) τους συντελεστές ΦΠΑ στο 5%, 9% και 17%. Θυμίζουμε ότι, με βάση το μνημόνιο, οι συντελεστές αυτοί θα έπρεπε από 1/1/2017 να αυξηθούν κατά 30%, σε 6%, 13% και 24%.
Για τα δύο παραπάνω μέτρα, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι θα αντλήσει τα ποσά που απαιτούνται από την υπέρβαση του στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα. Πώς επιτεύχθηκε όμως αυτό το πλεόνασμα και η υπέρβασή του; Από τη φοροαφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων, σε συνδυασμό με την περικοπή κρατικών δαπανών που αφορούν κατά βάση συντάξεις, κοινωνικές παροχές και άλλες υπηρεσίες προς τα λαϊκά στρώματα.

Μια ενδεικτική μόνο λίστα των όσων περιλαμβάνονται στα αντιλαϊκά μέτρα για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων της κυβέρνησης, είναι η εξής: 5,7 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση από αντιλαϊκές παρεμβάσεις δημοσιονομικού χαρακτήρα το 2016. Φοροληστεία 1 δισ. ευρώ από την καρατόμηση του αφορολόγητου ορίου στους μισθωτούς - συνταξιούχους. 1,3 δισ. ευρώ από την απογείωση του ΦΠΑ (24% από 23%). 2,4 δισ. ευρώ μέχρι και το 2019, από την περικοπή - κατάργηση του ΕΚΑΣ σε 370.000 χαμηλοσυνταξιούχους κ.ά.

Επομένως, από τη μια, η κυβέρνηση τσακίζει το λαό για να πετύχει τους δημοσιονομικούς στόχους, που είναι προαπαιτούμενο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, κι από την άλλη προσπαθεί να διασκεδάσει τη φτώχεια του λαού και τις εντυπώσεις από την αντιλαϊκή πολιτική της, μοιράζοντας εφάπαξ ένα απειροελάχιστο μέρος από τις μόνιμες περικοπές που επιβάλλει σε συντάξεις και άλλες παροχές.
Αυτές οι περικοπές και τα μέτρα αφορούν βεβαίως και τους νησιώτες και τους συνταξιούχους που τώρα πάει να κοροϊδέψει, να τους καλλιεργήσει προσδοκίες και να τους συμβιβάσει με την αθλιότητα που ζουν και τη φτώχεια τους. Την ίδια ώρα, συζητάει με το κουαρτέτο για νέα αντιλαϊκά μέτρα και ετοιμάζεται από 1/1/2017 να εφαρμόσει τα ήδη ψηφισμένα (ανατιμήσεις σε τέλη σταθερής τηλεφωνίας, ειδικό φόρο κατανάλωσης στα καύσιμα, καφέ, τσιγάρα), συνολικού ύψους 751,8 εκ. ευρώ, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό.

Το ίδιο ισχύει και με την απάτη της εφάπαξ παροχής στους χαμηλοσυνταξιούχους, την οποία η κυβέρνηση αισχρά ονομάζει «απόδοση της 13ης σύνταξης» και σκοπεύει να δαπανήσει κάτι περισσότερο από 600 δισ. ευρώ. Προσπαθεί, μάλιστα, να καλλιεργήσει προσδοκίες ότι «γυρνάει ο τροχός» και όσο πιάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι, όσο δηλαδή περισσότερο πτωχεύουν τα λαϊκά νοικοκυριά, τόσο θα αυξάνονται οι παρεμβάσεις όπως αυτή που έκανε ο πρωθυπουργός την Πέμπτη, ή τα μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας.

Σε ποιον τα «πουλάει» αυτά; Στους συνταξιούχους από τους οποίους, με τη σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ την τετραετία 2016 - 2018, αφαιρεί εισόδημα ύψους 2,4 δισ. ευρώ. Ποσό που περιλαμβάνεται στα 8,2 δισ. ευρώ, όσο είναι οι συνολικές απώλειες των ασφαλισμένων και συνταξιούχων από την εφαρμογή του αντιασφαλιστικού νόμου 4387/2016, για την πρώτη μόνο τετραετία. Και έπεται το 2018 η κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς», όπως συζητείται στα διαβούλια με τους «θεσμούς»...

Σ. Ζ.

Κομμάτι των σφοδρών επικίνδυνων ανταγωνισμών για την Ενέργεια

Κομμάτι των σφοδρών επικίνδυνων ανταγωνισμών για την Ενέργεια

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού την περασμένη Πέμπτη στο Ισραήλ, για την τριμερή διάσκεψη Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, αλλά και η διμερής συνάντηση Ελλάδας - Ισραήλ, στο περιθώριο της τριμερούς, τα όσα ειπώθηκαν εκεί επιβεβαιώνουν πως οι τέτοιες ενέργειες εντάσσονται στην προσπάθεια της ντόπιας αστικής τάξης για αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή, αξιοποιώντας τη γεωστρατηγική θέση της χώρας, όπως και τη συμμετοχή της στο ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο, για την ανάδειξή της σε «κόμβο» Ενέργειας και διαμετακομιδής προς την ΕΕ. Στόχοι που πηγαίνουν χέρι - χέρι με την προσπάθεια ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ενώ περιπλέκονται ή έρχονται και σε σύγκρουση με τα σχέδια και τα συμφέροντα άλλων καπιταλιστικών κρατών στην περιοχή.

Η περίπτωση του φυσικού αερίου...

Η περίπτωση του φυσικού αερίου και της μεταφοράς του είναι χαρακτηριστική. Οπως είπε ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας την Πέμπτη, στόχος της κυβέρνησης είναι «η Ελλάδα να μετατραπεί σε διαμετακομιστικό ενεργειακό κέντρο του ισραηλινού και κυπριακού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη».
Και πώς αλλιώς, εφόσον η ελληνική αστική τάξη, ήδη από την περίοδο της διακυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, πασάρει ότι μπορεί «να γίνει η πύλη εισόδου για το φυσικό αέριο της ΝΑ Μεσογείου προς Ευρώπη». Το τέτοιο μήνυμα αποστέλλεται φυσικά και προς Ισραήλ, που για πρώτη φορά στην ιστορία είναι «ενεργειακός εξαγωγέας», καθώς έως τώρα έχει ανακαλύψει 900 δισ. κ.μ. φυσικού αερίου.
Η ελληνική πλευρά, ως μέσο εξαγωγής του καυσίμου αυτού στις ευρωπαϊκές αγορές, πλασάρει τον αγωγό «East Med». Τα σχέδια κατασκευής του ξεκίνησαν το 2011 για μεταφορά του ισραηλινού και κυπριακού φυσικού αερίου, από τα κοιτάσματα της λεγόμενης «λεκάνης της Λεβαντίνης», τα κοιτάσματα «Αφροδίτη», «Leviathan» και όποια αργότερα ανακαλυφτούν. Οπως σχεδιάζεται, το μεγαλύτερο μέρος του αγωγού θα είναι υποθαλάσσιο, θα ξεκινά από τα ισραηλινά κοιτάσματα στην περιοχή, θα περνά από το Βασιλικό της Κύπρου και η πορεία του θα συνεχίζεται μέχρι Κρήτη κι από εκεί μέσω Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδας στην Ιταλία.
Ο αγωγός έχει ενταχθεί στα «έργα κοινού ενδιαφέροντος» της ΕΕ - αφορά έργα σε μια σειρά τομείς που θεωρούνται στρατηγικής σημασίας για τη λυκοσυμμαχία - καθώς εκτιμάται ότι ενισχύει την «ενεργειακή ασφάλεια» της ΕΕ, ενισχύοντας και την πολιτική της «διαφοροποίησης» πηγών, ώστε να μην είναι απόλυτα εξαρτημένη, από ένα μόνο προμηθευτή (βλ. Ρωσία). Μάλιστα, το θέμα αυτό, μαζί με άλλα (π.χ. TAP και «κάθετος διάδρομος»), ήταν και στην ατζέντα της συνάντησης την περασμένη Δευτέρα, του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γ. Σταθάκη, με τον αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και αρμόδιο για θέματα Ενέργειας, Μ. Σέφκοβιτς.
Παραπέρα, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην «ανάπτυξη της συνεργασίας μας στον τομέα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας», αλλά και στο υποθαλάσσιο καλώδιο «Eur-Asia interconnector», το οποίο αφορά στην ηλεκτρική διασύνδεση των Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας. Ηδη έχουν ανατεθεί και εκτελούνται οι σχετικές μελέτες προετοιμασίας του έργου, για να εισέλθει στη φάση της υλοποίησής του, και εκτιμάται πως θα είναι έτοιμες μέχρι το τέλος του έτους. Το καλώδιο θα έχει συνολικό μήκος 1.518 χιλιομέτρων και θα συνδέει τα ηλεκτρικά δίκτυα των τριών χωρών με την ηπειρωτική Ευρώπη. Η συνολική μεταφορική του ικανότητα ανέρχεται στα 2.000 MW προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και ως σκοπός του αναφέρεται το να μπει τέλος «στην ενεργειακή απομόνωση του Ισραήλ και της Κύπρου». Και αυτό το έργο έχει ενταχθεί στα «έργα κοινού ενδιαφέροντος» της ΕΕ.
Την ίδια ώρα, και σε συνδυασμό με τα παραπάνω, ανησυχία προκαλεί η βούλησή τους, όπως την παρουσίασαν την Πέμπτη, να προχωρήσουν στη δημιουργία ενός διακρατικού κέντρου συνεργασίας στον τομέα της πολιτικής προστασίας και της αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών, «και όχι μόνο», όπως είπε ο Κύπριος Πρόεδρος, με τον Ισραηλινό και τον Ελληνα πρωθυπουργό να συμπληρώνουν ότι «μπορούν σε αυτό το σχήμα να συμμετάσχουν και μια σειρά από χώρες της ευρύτερης περιοχής...», παραπέμποντας ουσιαστικά σε δύναμη περιφρούρησης των ενεργειακών διαδρόμων και στο φόντο των οξυμένων ανταγωνισμών και εναλλακτικών - ανταγωνιστικών σχεδίων.

Στις συμπληγάδες των καπιταλιστικών ανταγωνισμών

Σε κάθε περίπτωση, τα τέτοια έργα, βέβαια, όπως και συνολικότερα οι «στρατηγικές συνεργασίες» που προωθεί το κεφάλαιο, συνδέονται άμεσα με τους άξονες και αντι-άξονες που στήνονται για λογαριασμό των μονοπωλίων.
Που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερο μπλέξιμο του κουβαριού ανάμεσα σε πολλά ανταγωνιστικά (και εν πολλοίς αντιφατικά) σχέδια και συμφέροντα των πολλών εμπλεκόμενων καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Ρωσία κ.ο.κ., σχέδια που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.
Δεν είναι τυχαίο, ότι η αρχική ώθηση στην περιλάλητη τριμερή δόθηκε μετά την όξυνση των σχέσεων Τουρκίας - Ισραήλ, ενώ η διαμόρφωση και ενίσχυση του άξονα Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ παρουσιάστηκε συνολικά ως «αντίβαρο» στην επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης.
Αλλά ενώ η Αγκυρα οξύνει τη ρητορεία περί αναθεώρησης της Συνθήκης της Λοζάνης, και εδώ κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές πήγαιναν μαζί με φασίστες της Χρυσής Αυγής στο Καστελόριζο, ο ΣΕΒ και το τουρκικό επιμελητήριο DEIK συνδιοργάνωναν ελληνοτουρκικό επιχειρηματικό φόρουμ. Εκεί, ο υφυπουργός Εξωτερικών, Τ. Κουίκ, αναφερόταν στις «δυνατότητες» που υπάρχουν για ανάπτυξη των μπίζνες μεταξύ επιχειρηματικών ομίλων των δύο πλευρών. Τα ίδια επαναλάμβανε, λίγες μέρες νωρίτερα, και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, σε συνάντησή του με τον Τούρκο πρέσβη.
Θυμίζουμε επίσης ότι την ίδια ώρα που το Ισραήλ συμμετέχει στον άξονα με την Ελλάδα και την Κύπρο, διεξάγει και διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, ειδικά αφότου ξεπεράστηκε η κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών, μετά την επίθεση το 2010 Ισραηλινών στρατιωτών στο τουρκικό πλοίο «Μαβί Μαρμαρά», αν και οι δίαυλοι επικοινωνίας παρέμεναν ανοιχτοί και κατά τη διάρκεια της «κρίσης» ανάμεσα στις δυο χώρες.
Ετσι, στις 13 Οκτώβρη 2016, ο υπουργός Ενέργειας του Ισραήλ πραγματοποίησε επίσκεψη στην Τουρκία και είχε συναντήσεις με τον ομόλογό του Μπεράτ Αλμπαϊράκ, όπου αποφασίστηκε να ξεκινήσουν συνομιλίες για τη δυνατότητα κατασκευής αγωγού που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο από τα ισραηλινά κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου «Λεβιάθαν» διαμέσου Τουρκίας προς την ΕΕ. Μάλιστα, η διαδρομή αυτή εμφανίστηκε ως πιο συμφέρουσα για την πλευρά του Ισραήλ, σε σχέση με τη διαδρομή μέσω Κύπρου και Ελλάδας, που όμως έχει τη στήριξη των ενεργειακών κολοσσών της αμερικανο-νορβηγικής «Noble» και της ισραηλινής «Delek». Ο ίδιος ο υπουργός Ενέργειας του Ισραήλ αναφέρθηκε, μεν, στη συνεργασία της χώρας του με Ιορδανία, Αίγυπτο και Κυπριακή Δημοκρατία για το θέμα του φυσικού αερίου, αλλά έσπευσε να χαρακτηρίσει «πολύ σημαντική την τουρκική επιλογή»...
Την ίδια ώρα, η εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων της περιοχής και η υπεράσπιση των συμφερόντων των δικών του μονοπωλίων διαμορφώνει και τις σχέσεις του Ισραήλ με τα υπόλοιπα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής. Δεν είναι, για παράδειγμα, τυχαίο το γεγονός ότι το Ισραήλ επιδίωξε από την πρώτη στιγμή τη διάλυση της Συρίας, ενώ μέσα στη βδομάδα ανώτατος στρατιωτικός διοικητής έκανε ανοιχτά λόγο (γράφτηκε στην «Καθημερινή») για το ενδεχόμενο ενός νέου πολέμου Ισραήλ - Λιβάνου.

Οι λαοί πρέπει να αντιπαλέψουν τα σχέδια των εκμεταλλευτών τους

Μιλάμε δηλαδή για ένα πολύ ρευστό τοπίο, που διαρκώς αλλάζει και μπορεί να διαφοροποιήσει τους σχεδιασμούς των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Φυσικά, το ποια διαδρομή ή ποιος συνδυασμός θα επιλέγει για τους αγωγούς (ή αν θα χρησιμοποιηθεί η «εναλλακτική» του υγροποιημένου αερίου LNG, όπου και εκεί υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από μονοπωλιακούς ομίλους, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, και μεταφορικές εφοπλιστικές εταιρείες), είναι αντικείμενο σκληρού παζαριού και σε αυτό αλληλεπιδρούν οι γεωπολιτικές εξελίξεις και οι ανακατατάξεις που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπως και το παζάρι που γίνεται με το νέο διχοτομικό σχέδιο της Κύπρου, που θεωρείται από πολλές πλευρές «εκκρεμότητα» που πρέπει να κλείσει.
Σε κάθε πάντως περίπτωση, γίνεται φανερό ότι το «παραμύθι» που πουλάει η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ περί αμοιβαίας συνεργασίας των χωρών του άξονα Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, που τάχα διαμορφώνει ζώνη ειρήνης και ασφάλειας, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Οι ανταγωνισμοί όλο και θα οξύνονται. Οι λαοί της περιοχής, όσο δεν αντιπαλεύουν τα σχέδια των εκμεταλλευτών τους, ώστε να γίνουν οι ίδιοι αφέντες στον τόπο τους, θα εξακολουθούν να γίνονται «κρέας στα κανόνια» τους.