ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ …

Τον γνώρισα στην τράπεζα. Ήταν ταμίας κι έτυχε να μ’ εξυπηρετήσει κάμποσες φορές που πήγαινα να βάλω τη δόση τού σπιτιού.

Ταιριάξανε τα χνώτα μας κι ήπιαμε τον πρώτο μας καφέ.

Ωραίος άνθρωπος. Καθαρός. Απ’ αυτούς που λες, τι δουλειά έχουν στα στενοσόκακα της πολιτικής αγυρτείας;

Ψηφοφόρος τού ΠΑΣΟΚ απ’ το 1985 που πρωτοψήφισε.

Στη δημόσια εκείνη τράπεζα, είχε προσληφθεί ως κλητήρας, τότε που το ΠΑΣΟΚ ετοίμαζε πυρετωδώς την εκλογική του πελατεία. Μόνο το δημοτικό είχε βγάλει. Τον συμβούλεψαν να πάει σ’ ένα νυχτερινό γυμνάσιο κι έπειτα νυχτερινό λύκειο. Το έκανε κι έμεινε έκπληκτος απ’ τις επιδόσεις του. Άριστος μαθητής! Όταν πήρε το απολυτήριο τον κάναν ταμία.

Στα τρία χρόνια πάνω, κινδύνεψε να χάσει τη δουλειά του. Έμπλεξε. Κατάντησε αλκοολικός. Ευτυχώς, δούλεψαν οι αντιστάσεις του και απεξαρτήθηκε μόνος του.

Πλέον, δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά. Καμιά άλλη δραστηριότητα, καμιά παρέα.

Κι οι παλιές του παρέες με τις οποίες έμπλεξε στην αλκοολεξάρτηση, τον παράτησαν εύκολα ήσυχο.

Τον επισκέφτηκαν μια, δυο, τρεις, είδαν κι απόειδαν πως δεν τσίμπαγε στα τσιπουράκια που του φέρναν τάχαμου απ’ το χωριό, δεν ξανασχολήθηκαν μαζί του.

Όταν λοιπόν τον γνώρισα εγώ, ήταν ένας καθόλα μοναχικός άνθρωπος.

Ο ένας καφές έφερε τον άλλο, κι ύστερα ανταλλάξαμε επισκέψεις. Τελικά γίναμε καρδιακοί φίλοι.

Ναι, ήταν όμορφος άνθρωπος ο Γιάννος. Καθαρός. Του άξιζε να μπλέξει με το ταξικό κίνημα. Του άξιζε να βγει απ’ το περιθώριο τής μοναξιάς του. Ένα περιθώριο που είχε επιλέξει, με το ποτό μην ξαναμπλέξει.

            Μεσολαβεί η 17^η Νοέμβρη κι έρχεται μαζί μου στο συλλαλητήριο. Σε λίγες μέρες προκύπτει απεργία. Πρώτη φορά απεργός! Μαζί μου στην Ομόνοια στο απεργιακό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. Έκτοτε και μέχρι που ...νύχτωσε η μέρα γι' αυτόν, δεν έλειψε από καμιά ταξική αγωνιστική κινητοποίηση.

Η πρώτη φορά δε, που δεν ψήφισε ΠΑΣΟΚ αλλά ΚΚΕ, ήταν όταν έγινε πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο νεότερος.

Ζορίστηκε ο Γιάννος. Οι ενοχές τον πέταγαν απ’ τον ένα τοίχο στον άλλο. Όλο το πασοκοστερητικό του σύνδρομο, βγήκε στην επιφάνεια. Τέτοια εξάρτηση!

Ζορίστηκα κι εγώ να τον ηρεμήσω. Να του αποδείξω ότι έκανε το σωστό και το έκανε μ’ εκείνην τη συνείδηση που επί χρόνια καταπίεζε.

Τέλος πάντων, ο πανδαμάτωρ χρόνος βοήθησε την προσπάθειά μου και ο φίλος συνέχισε την απεξάρτηση απ’ το ΠΑΣΟΚ.

Πλέον τον έπαιρνα μαζί μου κάπου-κάπου και για διακίνηση του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη. Τον χρέωσα επανειλημμένα και με κουπόνια ενίσχυσης του ΚΚΕ, κι ανταποκρίθηκε επάξια. Πεντόευρο-πεντόευρο τα διακινούσε, κι έκανε κουβέντα με κόσμο που εγώ δεν μπορούσα να φτάσω.

Ξανά βουλευτικές εκλογές και τον εφοδιάζω με ψηφοδέλτια του ΚΚΕ. Δημοτικές εκλογές, ευρωεκλογές, ξανά βουλευτικές, κι ο Γιάννος κράταγε ψηλά τη σημαία τού αγώνα αδιαλείπτως!

Η ζωή του άλλαξε εντελώς. Πήρε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών! Ξανάνιωσε ο άνθρωπος! Ξανάνιωσε άνθρωπος! Έκανε νέες γνωριμίες μαζί μου. Με συντρόφους που τον αγκάλιασαν! Κομματικούς και εξωκομματικούς. Ανάμεσα στα καινούρια άτομα του κύκλου μου, υπήρχαν και μη κομμουνιστές. Καθαρά άτομα κι αυτά, που προσπαθούσα να τα κερδίσω για δικό τους κέρδος.

Όταν βρισκόμασταν όλοι παρέα, αυτός έπιανε την προσπάθεια από ’κεί που ’βαζα άνω τελεία εγώ και την προχώραγε. Πώς; Φέρνοντας παράδειγμα τον ίδιο τον εαυτό του. Η προσέγγιση που τους έκανε, εκπληκτική! Ποιος μπορεί άλλωστε να καταλάβει καλύτερα εκείνον που δυσκολεύεται να κάνει το βήμα …απεξάρτησης; Αυτός που νωρίτερα είχε δυσκολευτεί…

Όμοια έσωσε και τα δυο αδέλφια του απ’ τα νύχια τής κυρίαρχης ιδεολογίας. Κι ήταν θαυμαστή αυτή του η απόφαση, γιατί είχε να μιλήσει μαζί τους καμιά δεκαετία. Νεοδημοκράτες αυτοί, πασόκος εκείνος τότε, είχαν φάει τα μουστάκια τους γι’ αλλωνών συμφέροντα. Στην άκρη λοιπόν τα ξένα προς αυτούς συμφέροντα και σμίξαν τ’ αδέλφια κάτω απ’ τη δική τους σημαία. Τη σημαία τής εργατικής τάξης.

Ένοιωθε πολύ περήφανος για το επίτευγμά του. Ένοιωθε πια πραγματικά χρήσιμο μέλος τής κοινωνίας! Κι όσο διάβαζε καθημερινά Ριζοσπάστη, τόσο ατσαλωνόταν. Δε χρειαζόταν πλέον να τον καλώ εγώ για να συμμετάσχει σε κάποια αγωνιστική κινητοποίηση. Μ’ έπαιρνε εκείνος τηλέφωνο για να κλείσουμε ραντεβού να πάμε μαζί στην προσυγκέντρωση.

Μ’ αγκάθια όμως η καθημερινότητα των εργατών σπαρμένη, κι ήρθε καιρός που δεν μπορούσα να είμαι συχνά δίπλα του. Ανέβαινα κι εγώ το δικό μου γολγοθά που γύρω του φυτρώναν κι άλλοι γολγοθάδες. Ανεργία, χρέη και ξενητεμός για έναν ολόκληρο χειμώνα σχεδόν. Μεροκάματο στις ελιές στην Καλαμάτα. Κι έπειτα καταπιάστηκα να μπαλώνω κεραμοσκεπές κάπου στη Λάρισα. Μαζί μου κι η γυναίκα μου, που όμως αρρώστησε βαριά κι αναγκαστήκαμε να επαναπατριστούμε στην Αθήνα. Ευτυχώς, γλίτωσε.

Εκείνος που δε γλίτωσε όμως, ήταν ο Γιάννος. Τον είχα «εγκαταλείψει» πριν γίνει κυριολεκτικά ατσάλι και βρήκαν ευκαιρία οι ρουφιάνοι να τον λυγίσουν…

Στο κενό που του άφησα με το φευγιό μου εκείνον το χειμώνα, βρήκαν χώρο να ξαναχωθούν οι παλιοί του φίλοι-φίδια. Και τούτη τη στράτα δεν το βάναν κάτω με τίποτα! Τα τσιπουράκια που του κουβάλαγαν δήθεν απ’ το χωριό, θα τα έπινε…

Μόνο αν τους πέταγε κλωτσηδόν απ’ το σπίτι του θα γλίτωνε. Ό,τι και να τους έλεγε, όσα επιχειρήματα και να τους έθετε, αυτοί δεν του αδειάζαν τη γωνιά, αν δεν έπινε δυο ποτηράκια μαζί τους…

Ένα βράδυ εντέλει, υποχώρησε για να τον αφήσουν πια να κοιμηθεί. Τρεις η ώρα τη νύχτα και δε λέγαν να ξεκουμπιστούν. Πώς θα ξύπναγε το πρωί να πάει για δουλειά;

Αυτό ήταν… Τον αφήναν όμως πια τις καθημερινές και του γινόντουσαν τσιμπούρι Παρασκευοσάββατο απόγευμα, μέχρι αργά τη νύχτα. Δικαιολογία περί ύπνου, δεν υπήρχε. Δευτέρα πήγαινε για δουλειά…

Τον ξαναχώσαν λοιπόν για καλά στην αλκοολεξάρτηση. Πλέον κάθε μεσημέρι εκεί! Κι η ζωή του; Δουλειά, σπίτι, ποτό, ύπνος. Ύπνος, δουλειά, σπίτι, ποτό… Όσο για το κίνημα, τό ’βγαλε εντελώς απ’ τη ζωή του. Το μόνο που κράτησε απ’ αυτό, είναι η ψήφος στο ΚΚΕ και γενικότερα τους κομμουνιστές στο σωματείο του.

Πλάκωσε και βάθυνε κι η καπιταλιστική κρίση και τον έστειλε ακόμη πιο πίσω. Τον τρομοκράτησε, μην είναι απ’ τους πρώτους που θ’ απολυθούν, πολύ δε περισσότερο που η τράπεζα προ πολλού είχε περάσει σε ιδιώτες…

Όσες προσπάθειες κι αν έκανα δυο χρόνια τώρα να τον ξαναβγάλω απ’ αυτό το τέλμα, πήγαιναν στο βρόντο. Βέβαια δεν ήξερα κι όλα τα παραπάνω, ώστε να χτυπήσω στη ρίζα τού κακού.

Ψες λοιπόν, Σαββατόβραδο, περνώντας τυχαία έξω από ένα καφενείο πολυσύχναστης πλατείας, τον είδα μ’ άλλους τρεις να κάθεται σ’ ένα ακρινό τραπέζι. Κάτω απ’ το τραπέζι και στη μεριά του, …συλλογή από άδεια μπουκάλια μπύρας. Έπινε ξεροσφύρι! Μπεκρής… Αηδιαστικό θέαμα και δε του ταίριαζε καθόλου!

Πήρα μια καρέκλα κι έκατσα δίπλα του χωρίς να καλησπερίσω τους υπόλοιπους. Δε μ’ άρεσαν οι φάτσες τους. Ήθελα όμως να βεβαιωθώ για τον ένα και γι’ αυτό κάθισα. Μου θύμιζε κάποιον ασφαλίτη απ’ την παλιά μου γειτονιά.

Ευγενικός καθώς είναι ο Γιάννος, μου σύστησε έναν-έναν, λέγοντάς μου και την επαγγελματική ιδιότητά τους, αλλά και την πολιτική προβιά τους... Όλοι τους στελέχια τού ΠΑΣΟΚ, που τώρα «κλειδώσανε» στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είχαν στο στόμα και μια καλή κουβέντα για τη Χρυσή Αυγή…

Έτσι, απλά και σταράτα μπροστά τους, είπε γι’ αυτούς ό,τι ακριβώς ήξερε και καταλάβαινε. Σ’ αυτό βοήθαγε και το ποτό που του έλυνε τη γλώσσα. Στον …ύποπτο όμως, σταμάτησε. Γνώριζε το όνομά του, το βαφτιστικό, μα τίποτα περισσότερο, παρότι καθόντουσαν για πολλοστή φορά στο ίδιο τραπέζι. Ήταν φίλος των παλιών του φίλων-φιδιών…

Με τον ίδιο αυθορμητισμό, εμένα δεν με σύστησε. Γνώριζε πως με ξέρουν όλοι τους! Πως ξέρουν ότι είμαι κομμουνιστής!

Δε χρειάστηκε να μου το πει ο Γιάννος. Το κατάλαβα, γιατί αμέσως μετά άρχισαν όλοι τους τον άκρατο αντικομμουνισμό. Στα καλά καθούμενα! Χωρίς να προλάβει ν’ ανοίξει η κουβέντα. Η οποιαδήποτε κουβέντα.

…«Το βλέπεις αυτό το καφενείο μάγκα; Γεμάτο! Κι όλα τ’ άλλα γύρω, άδεια! Εμείς φέρνουμε κόσμο και το γεμίζουμε. Τουμπεκιάσου λοιπόν, γιατί εδώ κάνει κουμάντο η Χρυσή Αυγή! Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή! ΕΑΤ-ΕΣΑ, ΕΣ-ΕΣ, αγωνιστές!!! Κουμμούνια θα σας κάνουμε σαπούνια!», προσπάθησαν να με τρομοκρατήσουν, τρομοκρατημένοι απ’ την απίστευτη ηρεμία και ψυχραιμία μου.

Κι όλοι αυτοί, πίναν καφέ…

            Θρασύς καθώς είμαι κι όχι θρασύδειλος, χωρίς ν’ ανοίξω το στόμα μου να τους απευθύνω καν το λόγο, αρπάζω το μπουκάλι με την μπύρα τού Γιάννου και το αδειάζω στα ποτήρια με το φραπέ τους…

            Ο Γιάννος, σα να ξύπνησε από λήθαργο! «Ρε καθίκια, μπύρες και τσίπουρα ποτίζετε εμένα, κι εσείς σκέτο καφέ;! Σας είχα ξεφύγει απ’ τα χέρια ρουφιάνοι και πατήσατε στην παλιά μου αδυναμία για να με ξαναμαντρώσετε στων αφεντικών σας την στρούγκα! Το καταφέρατε σκουλήκια σε μεγάλο βαθμό. Μα εγώ έγινα κομμουνιστής και θα παραμείνω! Οι μέρες μου θά 'χουν ξανά ήλιο και οι νύχτες μου πάλι φεγγάρια! Λαμόγια... Πάμε ρε Λευτέρη!», στηρίχτηκε πάνω μου κι έδωσε μια κλωτσιά στα άδεια μπουκάλια μπύρας, να ...ξαναπατήσει στα ποδάρια του.

            Σήμερα, Κυριακή πρωί, πολύ πρωί, χτύπησε το κουδούνι τού σπιτιού μου. Του άνοιξε η γυναίκα μου και τον καλωσόρισε μ' όλη της την καρδιά. «Συντρόφισσα, άσε τα καλωσορίσματα και ξύπνα το Λευτέρη να πάμε για Ριζοσπάστη. Άιντε γιατί έχουμε και την απεργία τού ΠΑΜΕ, στις 16 Ιούλη, να προπαγανδίσουμε!», άκουσα τη φωνή του χαρμόσυνες καμπάνες!!!  

(Προσφορά τής συγγραφέως Καλής Γκέλμπεση σ' όποιον "σηκώνεται" και σ' αυτούς που του δίνουν το χέρι όταν "σηκώνεται". Δικό σας)

ΠΑΜΕ: Όλοι στην 24ωρη απεργία στις 16 Ιούλη και στη συγκέντρωση στις 10.30 π.μ. στην Ομόνοια (SPOT)

ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ...          

 

Καλή Γκέλμπεση  

                        

     «Αγία πεθερά»                                                         

         Εκδόσεις ΕΝΤΟΣ  

                                            

 

 

 

 

 

Το βιβλίο περιέχει επτά διηγήματα

1)  …αγία πεθερά

2)  Μάνα έμπλεξα με τους κομμουνιστές…

3)  Η άρνηση της άρνησης

4)  Άκρως αντίθετον…

5)  Θελέστα και Παθέστα…

6)  Το κολύμπι των …θεών

7)  Παραμονή Χριστουγέννων 2012-13-14-15…

===================================== 
Καλή Γκέλμπεση

    

   

«Έλο Καραμέλο»

                                                           (νουβέλα) 

    Εκδόσεις ΕΝΤΟΣ 

                                Ένα βιβλίο κατά τού ρατσισμού και της ξενοφοβίας, για παιδιά και έφηβους από επτά ως …εκατόν επτά ετών.

=====================================                                Καλή Γκέλμπεση

   
«Αφελίδες
και Παραλίδες»    

                (θεατρικό)

               Εκδόσεις ΕΝΤΟΣ

                          

                            

     


Σαρκαστικό βιβλίο με ...σφραγίδα του το αστείρευτο γέλιο(!!!), μα κυρίως την απέραντη αισιοδοξία και την ολοζώντανη ελπίδα, κόντρα στων αυταπατών την καλοστημένη παγίδα. 

(απόσπασμα απ’ το βιβλίο)

– Μπαμπούλη μου σε συλλαλητήρια πάμε με το θείο! Υπέροχα περνάμε!!! Και δε βρίζει μόνο τον κύριο Παραλίδη, αλλά κι εσένα. Να δεις πώς σε λέει… Τραγιά, κραγιά…

– Ραγιά! Ο καταστροφέας που κλείνει εργοστάσια με απεργίες, λέει εμένα ραγιά! Γυναίκα, δεν πάμε στο γάμο. Μ’ αυτήν τη λαϊκάντζα, καμία παρτίδα!

– Τι, δε θα φάω κουφέτα, αρνάκι και γαλακτομπούρεκο, επειδή σε λέει τραγιά;!

– Ραγιά με λέει, βρε ζώον! Εμένα, τον κλητήρα τού εργοστασίου τού ευεργέτη μας κυρίου Παραλίδη! Νά ’ξερε αυτός ο εργατάκος, τι θέση κατέχω…! Με λευκό κολάρο εργάζομαι! Όχι με φόρμα και γαλότσες σαν αυτόν. Άκου, εγώ ραγιάς…

==================================                                     Για περισσότερες λεπτομέρειες ΕΔΩ 

Και τα τρία αυτά βιβλία τής Καλής Γκέλμπεση μόλιςκυκλοφόρησαν απ’ τις εκδόσεις ΕΝΤΟΣ. Πληροφορίες στοτηλέφωνο 210 7648900)

Άλλα έργα τής Καλής Γκέλμπεση που έχουν εκδοθεί

…Tελικά ο έρωτας είναι κεραυνοβόλος(μυθιστόρημα). Από τις εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Ρεβάνς για 2 (μυθιστόρημα). Αυτοέκδοση.   

…Δ΄ τραγουδοποιήματα (συλλογή). Αυτοέκδοση.  

Μαζικη πλυση εγκεφαλου

Ινστιτούτο Tavistock 


Ερώτηση: Ποιος νομίζετε πως κρύβεται πίσω από τη CIA;

Απάντηση: Μήπως η βρετανική βασιλική οικογένεια; και οι Ροθτσάιλντ-Ροκφέλερ;

Σωστό!

 Μαζί με την βρετανική μασονική στοά. Κι όλα μαζί χάρη στο Ινστιτούτο Tavistock. Έναν "Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό".

 Οι εμπλεκόμενοι σ΄αυτόν ισχυρίζονται πως τρία είναι τα στοιχεία που το καθιστούν ευέλικτο: Είναι αυτοδιαχειριζόμενοι – αυτοχρηματοδοτούμενοι και ανεξάρτητοι από κάθε κυβερνητική ή άλλη πηγή. Όλα αυτά είναι ψέμματα φυσικά. Νοικιάζουν τις συμβουλευτικές υπηρεσίες τους σε θέματα μαζικής ψυχολογίας, μελέτης της ανθρώπινης συμπεριφοράς, οργάνωσης της συμπεριφοράς του πλήθους, ψυχανάλυσης, οικονομίας και κοινωνιολογίας. Ήταν ο προπομπός της δημιουργίας των Αμερικανικών Ιδρυμάτων (American Foundations).

 Στην χρηματοδότηση του Ινστιτούτου έχει πρωτοστατήσει η βρετανική βασιλική οικογένεια , οι Ροθτσάιλντς και συγγενικά πρόσωπα του λόρδου Νόρθκλιφ που είχε την αρχική ιδέα. Στους αμερικανούς Γουόλτερ Λίπμαν και Έντουαρντ Μπερνάυς ανατέθηκε προσωπικά από τον πρόεδρο Γούντροου Γουίλσον η προετοιμασία (οι τρόποι να το περάσουν στο φιλειρηνικό τότε αμερικανικό λαό) για την είσοδο των ΗΠΑ στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο και διευθυντής του Ινστιτούτου ήταν τότε ο Βρετανός Άρνολντ Τόυνμπη.

 Ας δούμε όμως μερικά πράγματα γύρω από το περιβόητο Ινστιτούτο Tavistock, το οποίο σύμφωνα με τον ιστορικό και συγγραφέα δρα John Coleman «παίζει σημαντικό ρόλο στην Ηθική, Πολιτιστική, Πολιτική και Οικονομική πορεία των ΗΠΑ, αλλά και των επακόλουθων που αποτελούν συνάρτηση αυτών».

 Κι όμως ελάχιστοι είχαν υπόψη τους την ύπαρξή του πριν κάποιοι ερευνητές - που τους απασχολεί η παρασκηνιακή πολιτική - αποκαλύψουν τις δραστηριότητές του.

 Το 1921, ο 11ος δούκας του Μπέντφορντ, μαρκήσιος του Τέιβιστοκ, παρέδωσε ένα οίκημα στους υπεύθυνους επιστήμονες που εργάζονταν στο Ινστιτούτο από το 1913, στο Γουέλινγκτον Χάουζ για να μελετήσουν τις επιπτώσεις από το σοκ των βομβαρδισμών, που είχαν υποστεί οι Βρετανοί στρατιώτες στα Μέτωπα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σκοπός της μελέτης, ήταν να βρεθεί το «σημείο αιχμής που διακατέχει τους άνδρες όταν βρίσκονται κάτω από στρες». Η παραγγελία είχε γίνει από το Γραφείο Ψυχολογικού Πολέμου του Βρετανικού Στρατού.

 Ακολούθησαν μελέτες, που επηρέασαν και διαμόρφωσαν πολιτικές που ακολούθησαν τόσο οι βρετανικές αλλά ιδιαίτερα οι αμερικανικές κυβερνήσεις με στόχο τη ποδηγέτηση λαϊκών αντιδράσεων.

 Σε γενικές γραμμές στο Γουέλινγκτον Χάουζ διαμορφώθηκε ένας οργανισμός που διαμόρφωσε τις τύχες των ΗΠΑ, της Ευρώπης και ειδικότερα της Γερμανίας. Εκεί διογκώθηκε ένας οργανισμός ειδικευμένος στην "καθοδήγηση της κοινής γνώμης" αυτό που πιο λαϊκά λέμε "μαζική πλύση εγκεφάλου".

 To Ινστιτούτο Tavistock, έχει έδρα το Λονδίνο και το Πανεπιστήμιο Σάσεξ και είναι ο μεγαλύτερος οργανισμός πλύσης εγκεφάλου που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Προφήτης ή γκουρού του Ινστιτούτου αποτελεί ο Σίγκμουντ Φρόυντ που εγκαταστάθηκε στη Βρετανία, στο Νο 20 Maresfield Gardens, όπου βρίσκεται σήμερα και το Μουσείο Φρόυντ. Η κατοικία του είχε παραδοθεί από την πριγκίπισσα Μποναπάρτε (εκεί να δεις διαπλοκή).

Η επιστημονική προπαγάνδα που δημιουργήθηκε στο Ινστιτούτο σε συνεργασία με τις προδιαγραφές του Φρόυντ για τον έλεγχο της ανθρώπινης συμπεριφοράς, καθιέρωσαν την ιδεολογία του Ινστιτούτου. Το δίκτυό του τώρα ,εκτείνεται από το πανεπιστήμιο του Σάσεξ ως τις ΗΠΑ, μέσω του Ερευνητικού Ινστιτούτου του Στάνφορντ, του Έσαλεν του ΜΙΤ, του Ινστιτούτου Hudson και του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών του πανεπιστημίου Τζορτζτάουν, όπου το Στέητ Ντηπάρτμεντ στέλνει τα στελέχη του για επιμόρφωση όπως και η αντικατασκοπία της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας.

Ένα δίκτυο από μυστικές οργανώσεις όπως η Mont Pelerin Society Trilateral Commisssion, Club of Rome κλπ παίρνουν κατευθύνσεις από το Ινστιτούτο Tavistock.

 Το Ινστιτούτο Tavistock δημιούργησε την τεχνική της μαζικής πλύσης εγκεφάλου πανω στην οποία πειραματίστηκαν οι αμερικανοί στους αιχμαλώτους τους κατά τον πόλεμο της Κορέας. Πειράματα γιας τον έλεγχο των μαζών έχουν επανειλημμένα γίνει πάνω στο αμερικανικό κοινό, για τον έλεγχο των ανθρωπίνων ελευθεριών και για την βελτίωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

 Ένας άλλος Γερμανός φυγάς είχε γίνει διευθυντής του Ινστιτούτου στα 1932. Κατόπιν πέρασε στις ΗΠΑ το 1933 για να δημιουργήσει την Ψυχολογική Κλινική του Χάρβαρντ. Εκεί προετοιμάστηκε το υλικό προπαγάνδας για να μεταστραφεί η ψυχολογία του αμερικανικού κοινού εναντίον της Γερμανίας προκειμένου να προετοιμαστεί η αμερικανική ανάμειξη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 Στα 1938, ο Ρούσβελτ είχε έρθει σε μυστική συμφωνία με τον Τσόρτσιλ, με την οποία συσφίχθηκαν ακόμα περισσότερο οι σχέσεις των δύο χωρών. Ο Ρούσβελτ έστειλε τον στρατηγό Ντόνοβαν στο Λονδίνο για μετεκπαίδευση, πριν δημιουργήσει την OSS (τώρα CIA) με βάσει το δόγμα της βρετανικής SOE-SIS. Το σύνολο των επιχειρήσεων της CIA πάντα καθοδηγούνται από μελέτες που έχουν επεξεργαστεί στο Ινστιτούτο Tavistock.

 Σήμερα ο Αμερικανός φορολογούμενος χωρίς να το γνωρίζει πληρώνει έξι δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο για τη λειτουργία του δικτύου που ελέγχεται από το Ινστιτούτο Tavistock. Μόνο το Ινστιτούτο Ερευνών του Στάντφορντ, μαζί με το συνδεδεμένο Ινστιτούτο Χούβερ απασχολούν 3.300 υπαλλήλους με έξοδα 150 εκατομμύρια το χρόνο. Μέσα σταπρογράμματα που έχουν καταρτίσει είναι για τις εταιρίες Μπεχτελ, Κάιζερ και άλλες 400 κάτω από τη στενή παρακολούθηση της CIA. Έχουμε να κάνουμε με τα σημαντικότερα ιδρύματα της Δυτικής Ακτής που προωθούν τον έλεγχο της σκέψης και της συμπεριφοράς…

 Ένα από τα πρακτορεία – κλειδιά που εργάζεται κάτω από τις μυστικές οδηγίες του Τέιβιστοκ, είναι το ίδρυμα Ditchley που ιδρύθηκε το 1957. Το αμερικανικό παράρτημά του έχει επικεφαλής τον Σάυρους Βανς, πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, αλλά και διευθυντής του Ιδρύματος Ροκφέλερ, που λειτουργεί ως συντονιστής επιχειρήσεων, όπως και μια άλλη εκλεκτή μορφή του αγώνα ,ο Κίσιντζερ, για την Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.

ΟΛΑ ΕΝΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΥΡΩΠΗΣ - ΑΜΕΡΙΚΗΣ

 Κάποτε ο κόσμος πρέπει να πληροφορηθεί τον πραγματικό ρόλο αυτών των οργάνων της πιο σκοτεινής αντίδρασης.

 Αυτών που σχεδιάζουν καταχθόνιους τρόπους επιβολής μεγάλης φορολογίας, εκείνων που επεξεργάζονται τρόπους να παραμείνουν οι άνθρωποι χωρίς αληθινή ενημέρωση, να προωθούνται μέσω δήθεν δημοσκοπήσεων ελεγχόμενοι κυβερνήτες.

Πρόκειται για ένα διεθνές δίκτυο αλληλο-υποστηριζόμενων οργανισμών, που ελέγχουν κρατικές δομές και παλεύουν για την επικράτηση δογμάτων που δεν νοιάζονται για την ευημερία του πολίτη, αλλά για την τυφλή υποταγή του σε κελεύσματα. Και αντί να υπάρχει αντίσταση στις αντιδραστικές αυτές δομές, υπάκουα στρατιωτάκια, χάσκουν και χαίρονται που εκλέχτηκε ο «Μαυρούλης». Που από τις πρώτες αποφάσεις του ήταν να διατηρήσει τον υπουργό Άμυνας Γκέητς στη θέση του. Να μην περιμένει δηλαδή ο κόσμος κάποια αλλαγή για άλλα πέντε χρόνια.

Και ο πόλεμος Ευρώπης – Αμερικής θα σιγοβράζει καθώς η «ηγέτιδα» στον κόσμο δύναμη θα προσπαθεί να αποδυναμώσει κάθε ευρωπαϊκή δομή που θα μπορούσε να αντιδράσει στα σχέδια καθυπόταξης, ώστε να καταστεί όλη η Ευρώπη μια ακόμα Βρετανία, ένα ακόμα Κοσσυφοπέδιο.
 Ήδη στο Αμβούργο με σύνθημα «Αλληλεγγύη στους Έλληνες», ξέσπασαν βίαια επεισόδια το Σαββατοκύριακο και η αστυνομία επενέβη να διαλύσει ομάδες ακροαριστερών από τους δρόμους της γερμανικής μεγαλούπολης.

 Το γερμανικό περιοδικό Ντερ Σπήγκελ, έγραψε πως «το ντόμινο των αναρχικών της Ευρώπης έχει ξεκινήσει από την Αθήνα». Ο Σαρκοζί απειλεί πως «δεν θα επιτρέψει το Παρίσι να γίνει Αθήνα». Κι η δική μας διανόηση νομίζει πως υπάρχει «πηγαία λαϊκή αγανάκτηση της νεολαίας»…!

Και τα λόγια που είχε το χιούμορ να εκστομίσει ο Βεσπασιανός, όταν κατάλαβε πως επρόκειτο να πεθάνει: «Μου μυρίζει πως γίνομαι θεός!»...

«Δεν πληρώνουμε» - Λαϊκή Εξουσία!

«Δεν πληρώνουμε» - Λαϊκή Εξουσία!


TΟ ΚΡΑΤΟΣ των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, το κράτος του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των δορυφόρων τους, το κράτος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, το κράτος της «Μεγάλης Ιδέας» των Ολυμπιακών Αγώνων της «Ζήμενς» και των C4i, έχει χρέη. Αλλά αυτά τα χρέη προέκυψαν λόγω ακριβώς των βιομηχάνων, λόγω των τραπεζιτών, λόγω των εφοπλιστών, λόγω του ΠΑΣΟΚ, λόγω της ΝΔ, λόγω του ΝΑΤΟ, λόγω της ΕΕ. Και τώρα, όλοι αυτοί μαζί, κουνώντας το δάχτυλο προς τον ελληνικό λαό, απαιτούν: «Πλήρωσε»!
*
TΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, τα παραδομένα από τους κυβερνώντες στους ιδιώτες προμηθευτές και στις πολυεθνικές, έχουν χρέη. Αλλά έχουν χρέη επειδή ακριβώς οι κυβερνώντες τα παρέδωσαν στους προμηθευτές και στις πολυεθνικές για να τα ξεζουμίζουν μαζί με τα ασφαλιστικά ταμεία. Τώρα οι κυβερνώντες στρέφονται απειλητικά προς τον Ελληνα εργαζόμενο και τον διατάζουν: «Πλήρωσε»!
*
ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ, οι λεηλατημένες από τα μονοπώλια, από τους μιζαδόρους και από τις κυβερνήσεις που παραβιάζουν τους ίδιους τους νόμους τους όσον αφορά τις μη καταβληθείσες επιχορηγήσεις (επιχορηγήσεις που ο φορολογούμενος λαός έχει τριπλοπληρώσει), έχουν χρέη. Αλλά έχουν χρέη γιατί τις φέσωσαν οι κυβερνώντες και γιατί τις «μάδησαν» οι φίλοι των κυβερνώντων. Τώρα, όλοι αυτοί, επιβάλλουν αυξήσεις 40% στα εισιτήρια, καταδικάζουν ως «ανομία» τη διαμαρτυρία του λαού ότι δεν μπορεί να σηκώσει άλλα βάρη, ποζάρουν ως «Ιαβέρηδες» και προστάζουν: «Πλήρωσε»!
*
ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, έτσι επιτάσσουν οι λεόντειες συμβάσεις των κυβερνώντων με τους εργολάβους, έχουν κλειστεί με μπάρες. Ολόκληρος ο χάρτης της χώρας χωρίζεται σε ζώνες εγκληματικής κακοτεχνίας και απίθανης λωποδυσίας. Ο λαός, σε κάθε του βήμα, ακόμα και στους ανύπαρκτους (!) δρόμους, πρέπει να διαβεί διόδια. Οσοι φτιάχνουν τους νόμους που επιβάλλουν η μετακίνηση του λαού να γίνεται μόνο κατόπιν καταβολής λύτρων, βαφτίζουν «παρανομία» (!) την άρνηση της καταβολής των λύτρων και με ύφος τροχονόμου (των εργολάβων) γαυριούν: «Πλήρωσε»!
***
Για να μη φλυαρούμε:
*
Η «ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ» απάντηση στις προσταγές να πληρώσει ο λαός τα χρέη των κεφαλαιοκρατών ώστε να διέλθει ο ελληνικός καπιταλισμός την κρίση του, είναι μία και μόνο - και πρέπει να δοθεί με οργανωμένο και μαζικό τρόπο: «Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος σας».
*
Η «ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ» απάντηση στις προσταγές και στις απειλές να πληρώνει ο λαός από τους κομμένους μισθούς και τις κομμένες συντάξεις του για να συνεχίζεται η κερδοφορία της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών, είναι μία - και πρέπει να δοθεί με οργανωμένο και μαζικό τρόπο: «Δεν πληρώνουμε».
*
Η «ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ» απάντηση στον κοσμοπολίτικο δήθεν «πατριωτισμό» και στα περί «σωτηρίας», που διέρχεται μέσω του «επιβεβλημένου περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας» και σε όλα τα συναφή με τα οποία καλούν το λαό να προσκυνήσει, είναι μία - και πρέπει να δοθεί με οργανωμένο και μαζικό τρόπο: «Εξω το ΔΝΤ, έξω η ΕΕ, έξω οι ντόπιοι και ξένοι καπιταλιστές που μόνη τους "πατρίδα" είναι το κέρδος».
*
Η «ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ» απάντηση στην «αναγκαία και μόνιμη λιτότητα» που φιλοτεχνούν, είναι μία - και πρέπει να δοθεί με οργανωμένο και μαζικό τρόπο: «Ταξική ενότητα και ενιαία πάλη των λαϊκών στρωμάτων για πέρασμα όλου του παραγόμενου πλούτου στα χέρια του λαού».
*
Η «ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ» απάντηση στα περί «νέων κινήτρων για επενδύσεις» της πλουτοκρατίας που θα φέρουν τάχα «ευημερία», είναι μία - και πρέπει να δοθεί με οργανωμένο και μαζικό τρόπο: «Αναδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης με λαϊκό έλεγχο και κοινωνικό προσανατολισμό».
*
Η «ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ» απάντηση στους εκβιασμούς του τύπου «ή αποδέχεστε την ακολουθούμενη πολιτική ή παίρνουμε τα κεφάλαιά μας και φεύγουμε από τη χώρα», είναι μία, καθαρή και απλή - και πρέπει να δοθεί με οργανωμένο και μαζικό τρόπο:«Εργοστάσια χωρίς βιομηχάνους υπάρχουν, βιομήχανοι χωρίς εργοστάσια δεν υπάρχουν. Καράβια χωρίς εφοπλιστές υπάρχουν, εφοπλιστές χωρίς καράβια δεν υπάρχουν».
*
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ, τελικά, δεν μπορεί παρά να είναι μία - και δεν μπορεί να δοθεί παρά μόνο με ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ και ΜΑΖΙΚΟ τρόπο:
«Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και όλου του παραγόμενου πλούτου».
Κατάργηση του ατομικού, του καπιταλιστικού κέρδους και αντικατάστασή του με την έννοια του λαϊκού, του συλλογικού, του κοινωνικού οφέλους.
Πέρασμα από την ατομική ιδιοκτησία, από την ιδιοποίηση των κερδών και τη συνακόλουθη «κοινωνικοποίηση» των ζημιών, στην κοινωνικοποίηση των προϊόντων του ανθρώπινου μόχθου και στην έξωση από το προσκήνιο των εκπροσώπων του φιλοτομαρισμού.
***
Από τη στιγμή που το πρόβλημα στην Ελλάδα - και στον κόσμο - πηγάζει από το γεγονός ότι μία χούφτα εκμεταλλευτών κατέχουν την οικονομική εξουσία, όντας ιδιοκτήτες και σφετεριστές των καρπών που γεννούν το μυαλό και τα χέρια εκατομμυρίων ανθρώπων, τότε είναι πρόδηλο:
*
Από αυτή τη δράκα πρέπει να της αφαιρεθεί η οικονομική εξουσία, που της επιτρέπει αφενός να ιδιοποιείται τον πλούτο που παράγει μια ολόκληρη κοινωνία, αφετέρου να ρίχνει στα Τάρταρα εκείνους που τον δημιουργούν.
*
Αλλά:
Η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη, η πρώτη και βασική προϋπόθεση για να της αφαιρεθεί η οικονομική εξουσία, είναι να της αφαιρεθεί η πολιτική εξουσία!
***
Είναι η πολιτική εξουσία του κεφαλαίου που επιτρέπει στους λίγους να διαθέτουν πολλαπλάσιο πλούτο από ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας φορτώνοντας στο λαό τα χρέη των «άδειων» ταμείων.
*
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να ρημάζουν στη λιτότητα τον εργάτη για να επιδοτούνται βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές και εργολάβοι.
*
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν το κράτος ως συλλογικό «κομματάρχη» που υπαγορεύει δεινά, επιβάλλει χαράτσια, στερεί δικαιώματα, τρομοκρατεί, απειλεί και βγάζει στην «παρανομία» την απαντοχή της φτωχολογιάς.
*
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να κάνουν «δουλειές» με τις «Ζήμενς» για να κερδίζουν οι πολυεθνικές και τα τσιράκια των πολυεθνικών.
*
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να παίρνουν τα «δώρα» τους οι μεσάζοντες και να φορτώνουν στο λαό τη ρετσινιά ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».
*
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να ταΐζουν ομολογιούχους στέλνοντας το λογαριασμό με τους τόκους στους εργαζόμενους.
*
Αυτή η εξουσία, η εξουσία των κεφαλαιοκρατών και των κομμάτων τους, πρέπει να ανατραπεί.
Και να αντικατασταθεί από μια λαϊκή εξουσία, με μια κυβέρνηση βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα του λαού, η οποία σε κάθε βήμα της και ανά πάσα στιγμή θα τελεί υπό διαρκή εργατικό και λαϊκό έλεγχο.




Οι «νουνεχείς», διαβλέποντας τον κίνδυνο που θα μπορούσε να γεννηθεί μέσα από τη διασπορά τέτοιων «καινών δαιμονίων», απαντούν: «Μα μπροστά στον καπιταλισμό που ναι μεν είναι απάνθρωπος, αλλά εντούτοις ορθώνεται μπροστά μας ως "απόλυτη βεβαιότητα", τι νόημα έχει να συγκρουστούμε με τους ισχυρούς επισείοντας την μήνιν τους; Τι νόημα έχει - λένε - να "ρισκάρουμε" και να "κινδυνεύσουμε", μόνο και μόνο για την "αβεβαιότητα" ενός "άλλου" κόσμου, μιας άλλης, δίκαιης, αλλά αβέβαιο και εν πολλοίς ουτοπικό ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνίας;
Κατ' αρχάς, ουτοπικό δεν είναι να πιστεύει κανείς ότι ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Ουτοπικό είναι να νομίζει κανείς ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να μείνει ίδιος και ότι μπορεί να γίνει ανθρώπινος χωρίς να αλλάξει.
Οσο για τη θλιβερή «ζωντάνια» της μοιρολατρίας, της υποταγής και του ραγιαδισμού, ο Νερούντα, σχολίαζε:
«Αργοπεθαίνει αυτός που δε ρισκάρει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα/ που κρύβει το κυνήγι των ονείρων του/ εκείνος που δεν επιτρέπει στον εαυτό του/ μια φορά έστω στη ζωή του να πετάξει από πάνω του τις "φιλικές συμβουλές" (...). Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει κάτι πριν καν το αρχίσει».

Δημοκρατία, Αριστερά, Σοσιαλισμός στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

Δημοκρατία, Αριστερά, Σοσιαλισμός στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

 Posted  by 2310net
Δημοκρατία, Αριστερά, Σοσιαλισμός. Αυτά τα τρία στοιχεία, με ορισμένες κατά περιπτώσεις παραλλαγές, φαινομενικά συγκροτούν τον Όλον ΣΥΡΙΖΑ. Και τα τρία με κάποιο τρόπο τα διαχειρίστηκε ο πρόεδρός του κατά την λήξη των εργασιών του πρώτου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιος έξω από το ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εντοπίσει αμέσως τις παλινωδίες και τα χτυπήματα στη λογική. Κάποιος ΣΥΡΙΖΑιος όμως αν τα πολυσκεφτεί και τα αναλύσει ενδεχομένως να μπερδευτεί. Ας δούμε κάποια αποσπάσματα από την ομιλία Τσίπρα:


1. «Άκουσα το ορθό επιχείρημα :  «Πώς μπορείτε να αποφασίζετε για εμάς; Με ποιο δικαίωμα;» Και εδω θέλω να αποκαταστήσω τη παρανόηση. Ουδείς θέλησε ή επέλεξε να αποφασίσει για τους άλλους. Αλίμονο. Όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ, το κοινό μας σπίτι, το νέο ενιαίο και δημοκρατικό φορέα των μελών του, αρμόδιο να αποφασίσει είναι το Συνέδριο των 3500 εκλεγμένων αντιπροσώπων των δεκάδων χιλιάδων μελών μας. Το ΣΥΝΕΔΡΙΟ και μόνο το ΣΥΝΈΔΡΙΟ. Κανένας άλλος. Και ότι αποφασίσει το Συνέδριο θα γίνει αποδεκτό από όλους. Οτιδήποτε άλλο προσβάλλει τα χιλιάδες μέλη μας που πήραν μέρος στις προσυνεδριακές διαδικασίες Προσβάλλει το κυρίαρχο σώμα του Συνεδρίου, που αυτό αποφασίζει για όλα. Θίγει τον εσώτατο πυρήνα της δημοκρατικής μας υπόστασης και των δημοκρατικών διαδικασιών, που είναι το θεμέλιο της συλλογικής μας λειτουργίας!»


… «Για τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίζουμε εμείς και μόνο εμείς, το Συνέδριο των εκλεγμένων μελών. Ότι αποφασίσει το Συνέδριο θα γίνει αποδεκτό από όλους. Οτιδήποτε άλλο θα προσβάλει τον δημοκρατικό μας πυρήνα που είναι το σώμα των συνέδρων.»


…. «Κι εδώ θέλω να βάλω καθαρά ένα ζήτημα που δεν είναι διαδικαστικό, δεν είναι καταστατικό, είναι βαθιά ουσιαστικό και πολιτικό. Υπάρχει μια άποψη που λέει: Ο Συριζα μαζικός χώρος για να μπορεί ο καθένας από εμάς που διατηρεί το προνόμιο της καθαρότητας της αλήθειας και της επαναστατικότητας να χτίζει την δική του ξεχωριστή οργάνωση, την επαναστατική. Και την ίδια στιγμή όμως ο ΣΥΡΙΖΑ με χαλαρό καταστατικό, με τάσεις, με λίστες και δημοκρατία, αλλά εμείς με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και πειθαρχία. Αυτό συντρόφισσες και σύντροφοι δεν είναι θέμα καταστατικού, δεν είναι θέμα χρονοδιαγράμματος είναι θέμα πολιτικής συνεννόησης. Και η δική μου άποψη, καθαρά θα την πω, έχω ευθύνη: Αυτή η λογική δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή». 


Στα τρία παραπάνω αποσπάσματα τα έχουμε όλα: Ξεκινάμε με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, θεσμοθετούμε τις τάσεις, καταδικάζουμε τις τάσεις που λειτουργούνε με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και κλείνουμε με αρχηγική παρέμβαση που ξεπερνάει όλα τα προηγούμενα. Τελικά από θέση αρχής, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ή δεν είναι με τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό; Και απαντώ, για να μην κουράζω τους συριζαίους φίλους αναγνώστες: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με ό,τι θέλει. Βάζει τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, την πολυφωνία, την άμεση δημοκρατία και την χαρισματική ηγεσία σε ένα μπλέντερ και το αποτέλεσμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών! Κάθε μέλος θα βρει κάτι να του αρέσει στον νέο ΣΥΡΙΖΑ όπως και κάτι να αντιπαραβάλει στους πολιτικούς του αντιπάλους. Μας κατηγορείται για πολυφωνία; Έχουμε δεσμευτεί ότι θα τηρούμε τις αποφάσεις μας συλλογικά! Μας κατηγορείτε για συγκεντρωτικές λειτουργίες; Έχουμε τις τάσεις μας! 


 2. «1.650.000 ψηφοφόροι έκαναν την υπέρβασή τους και μας ψήφισαν ένα χρόνο πριν. Έκαναν τεράστια υπέρβαση. Δεν έγιναν ξαφνικά ούτε ΣΥΡΙΖολόγοι ούτε συνιστωσιολόγοι. Ούτε καν αριστεροί δεν έγιναν. Εμείς οφείλουμε να τους διαπαιδαγωγήσουμε και να τους κάνουμε και πιο ριζοσπαστικούς και πιο αριστερούς.   Αλλά όταν κάποιος κάνει την υπέρβαση και έρχεται σε σένα, δε μπορείς εσύ να αρνείσαι κάθε υπέρβαση κάθε ρίσκο, κάθε μετακίνηση από τις βεβαιότητές σου. Και επειδή δε πρόκειται για ένα καπρίτσιο αλλά για μια ιστορική πρόκληση που αφορά την ίδια τη ζωή, την επιβίωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.  Που αφορά την ίδια την υπόσταση και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας, δε χωράνε συναισθηματισμοί. Αυτό που πιστεύουμε, πρέπει να το πούμε καθαρά και το σώμα να αποφασίσει με ψυχή βαθιά και το χέρι στη καρδιά αλλά και στο νου. Στη λογική.   Και εγώ καταλαβαίνω το εξής απλό: Δε πρόκειται να κερδίσουμε τη μάχη, αν το μήνυμα που εκπέμπουμε στο κόσμο που τώρα μας ψήφισε και τώρα ελπίζει σε εμάς :  Εσείς αλλάξτε και ελάτε εδώ.  Εμείς δεν αλλάζουμε τίποτα και με τίποτα.  Όπως δουλεύαμε δέκα χρόνια πριν έτσι θα δουλεύουμε και τώρα. Όπως δουλεύαμε πριν που πάλι ως ΣΥΡΙΖΑ παίρναμε 3%, έτσι θα δουλεύουμε και τώρα που έχουμε 30%. Και μη κάνετε το λάθος να νομίζετε ορισμένοι ότι αυτός  ο κόσμος είναι κλειδωμένος, είναι δεδομένος για το ΣΥΡΙΖΑ. Μας παρακολουθεί με προσοχή και μας δοκιμάζει. Αλλά αυτόν τον κόσμο θα τον κερδίσουμε μόνο αν προχωρήσουμε σε θαρραλέα βήματα που δείχνουν ότι είμαστε αποφασισμένοι.  Αποφασισμένοι πρώτα να αλλάξουμε εμείς για να αλλάξουμε τον κόσμο.  Πρώτα να διακινδυνεύσουμε εμείς τις σιγουριές μας, για να πειστεί να αφήσει κι αυτός τις δικές του σιγουριές στα αστικά κόμματα. Πρώτα να θυσιαστούμε εμείς, για να τον καλέσουμε να στηρίξει με πάθος ένα μεγάλο αγώνα για την ανατροπή, για την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια.»


Θέλει μαεστρία να χρησιμοποιήσεις 299 λέξεις για να περιγράψεις την εξής μία: «Κωλοτούμπα». Το συμπέρασμα που απλά βγαίνει είναι το εξής: Επειδή μας ψήφισαν πολλοί που δεν είναι καν αριστεροί και προκειμένου να μας ξαναψηφίσουν, ας μην είμαστε και πολύ αριστεροί. Οι άνθρωποι έκαναν μια τόσο μεγάλη θυσία για εμάς, εμείς να μείνουμε εκεί, κολλημένοι σε αυτά που πιστεύαμε; Όμως μόλις κάνουμε εμείς μια κίνηση και γίνουμε λιγότερο αριστεροί θα τους πείσουμε τους ανθρώπους που δεν είναι αριστεροί να γίνουν αριστεροί, θα τους διαπαιδαγωγήσουμε βρε αδερφέ! 


 3. «Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ συνεχίζουν για πάνω από ένα μήνα τον αγώνα τους».


«Θα σε πάρω να πάμε μαζί στους απολυμένους δημοτικούς υπαλλήλους να δώσουμε τη μάχη, να πάμε στο ραδιομέγαρο, να πάμε στις φτωχογειτονιές της Αθήνας, να πάμε στις βιομηχανικές περιοχές της ανεργίας, να πάμε στη Χαλκιδική, να πάμε στα ερημωμένα χωριά μας, να πάμε από άκρη σε άκρη της πατρίδας μας μαζί.»


 Καλά θα κάνεις Αλέξη να τον πάρεις τον Μανώλη να πάτε παντού. Μην ξεχάσεις να τον περάσεις όμως και μια βόλτα από την Χαλυβουργία, από το Λαύριο, από την Μεβγάλ. Α, ναι, και την Τρίτη έχει απεργία, μήπως θα περάσεις κι από εκεί, γιατί δεν σε άκουσα να λες τίποτα. Καλός ο αγώνας των εργαζομένων την ΕΡΤ και ακόμα πιο καλός αυτός των κατοίκων της Χαλκιδικής. Αλλά Αλέξη, υπάρχει και ο αγώνας των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Ξέρεις, εκείνων που παλιά αποκαλούσαν προλετάριους. Και καμιά φορά γίνεται ηρωικός. Εντάξει, δεν αρέσει στα κανάλια και δεν ταιριάζει με το μεταμοντέρνο ύφος των κυρίαρχων στο διαδίκτυο, ενημερωτικών πηγών, αλλά καλό είναι να πας και από εκεί καμιά βόλτα. Ίσως εκεί καταλάβεις ότι οι βιομηχανικές περιοχές δεν είναι μόνο «της ανεργίας», είναι και της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, του εκβιασμού, των μεροκάματων πείνας, της κατάργησης κάθε εργασιακού δικαιώματος, της κατάργησης κάθε μέτρου προστασίας, της ανασφάλειας. Είναι και του αγώνα, της αλληλεγγύης, της συναδελφικότητας, του ταξικού προσανατολισμού, της ρήξης με το σύστημα και της πάλης για αλλαγή του. Ξέρεις αυτό που λέγανε και κάποιοι σύνδροφοί σου σοσιαλισμό…

Ας προετοιμαζόμαστε....

Ας προετοιμαζόμαστε.... 


  
Κατασχέσεις σπιτιών... * 

To Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας ανέστειλε, χτες, την εφαρμογή των μέτρων με τα οποία θα εμποδίζονταν οι τράπεζες να κάνουν έξωση σε όσους οφείλουν στεγαστικά δάνεια, μέχρι να αποφανθεί οριστικά για το θέμα αυτό. Τα μέτρα είχαν υιοθετηθεί από την περιφέρεια της Ανδαλουσίας, η οποία ήθελε να εμποδίσει για τρία χρόνια τις εξώσεις όσων οφειλετών αντιμετωπίζουν οικονομική δυσχέρεια και τα σπίτια τους έχουν κατασχεθεί από τις τράπεζες.

Το στεγαστικό είναι ένα απ' τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ισπανικός λαός, ο οποίος δέχεται την ίδια ακριβώς επίθεση με τον ελληνικό λαό σε όλο το φάσμα των δικαιωμάτων του και έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των σαρωτικών ανατροπών λόγω των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προωθεί και η ισπανική κυβέρνηση.
Εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανοί έχουν χάσει τα σπίτια τους ή αναμένουν να τους γίνει έξωση γιατί αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους εν μέσω της οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα και με την ανεργία να αγγίζει - επισήμως - το 27%.

Στην Ελλάδα, το Δεκέμβρη αίρεται η προστασία της πρώτης κατοικίας και σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας η κυβέρνηση προσανατολίζεται στη μη ανανέωση της σχετικής απόφασης. Κάτι τέτοιο θα σηματοδοτήσει επέλαση των τραπεζών -και όχι μόνο- εξώσεις, μαζικές κατασχέσεις και πλειστηριασμούς των σπιτιών των εργατικών - λαϊκών οικογενειών που αδυνατούν να αποπληρώσουν δάνεια ή χρέη προς τις εφορίες.

Θα πρόκειται, ίσως, για την κορύφωση του δράματος που βιώνει η φτωχολογιά τα τελευταία χρόνια. Χιλιάδες θα μείνουν κυριολεκτικά στο δρόμο, άλλοι τόσοι θα αναγκαστούν να στριμωχτούν, ζευγάρια με παιδιά, στα λίγα τετραγωνικά του πατρικού σπιτιού, ενώ το κεραμίδι για το οποίο για χρόνια έφτυσε αίμα η εργατική - λαϊκή οικογένεια εν μια νυκτί θα περάσει στα χέρια τραπεζών, εφοριών...

... και εργασιακή κινητικότητα

Μέσω αυτής της απερίγραπτα επώδυνης για το λαό διαδικασίας θα επιταχυνθεί η συγκέντρωση της γης σε λίγα χέρια και οι τράπεζες θα εξυγιάνουν κάπως τα κιτάπια τους. Αλλωστε, για τους λόγους αυτούς το σπίτι και η γη των ανθρώπων του μόχθου στην Ελλάδα έχουν μπει εδώ και καιρό στο μάτι των αρπακτικών του συστήματος που με τη διοχέτευση κομμένων και ραμμένων στα μέτρα τους μελετών, ερευνών κ.λπ. επισημαίνουν σαν πρόβλημα το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα και κατοχής γης, αναφέρονται φυσικά στον πολύ μικρό κλήρο που σχεδόν κάθε Ελληνας διαθέτει.

Πρόσφατα, μάλιστα, μια τέτοια «μελέτη» ενοχοποίησε το ιδιόκτητο κεραμίδι για την απουσία μεγαλύτερης κινητικότητας στην αγορά εργασίας. Για το γεγονός, δηλαδή, ότι οι εργαζόμενοι της χώρας δε γίνονται νομάδες, να περιφέρονται από πόλη σε πόλη και από χώρα σε χώρα, αναλόγως του πού βρίσκουν δουλειά, αφού το σπίτι τους τους κρατάει δεμένους με τον τόπο τους. Αν το χάσουν ίσως πάρει μπρος η περιβόητη κινητικότητα, που φυσικά αρέσει πολύ στους καπιταλιστές μιας και τους απαλλάσσει από κάθε δικαίωμα που μπορεί να απολαμβάνει μέσω των Συμβάσεων Εργασίας ο εργάτης ενός κλάδου, ενός εργοστασίου, μιας χώρας, από συγκροτημένα συνδικαλιστικά και άλλα δικαιώματα.

Πρόκειται για ζήτημα όπου πολλά θα κριθούν απ' την αποφασιστικότητα, με την οποία οι άνθρωποι του μόχθου θα κάνουν σημαία τους το «όλοι για έναν και ένας για όλους», υπερασπιζόμενοι τα σπίτια τους και το δικαίωμα των παιδιών τους να έχουν ένα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι τους. Κανένας δεν πρέπει να μείνει μόνος του στα νύχια των τραπεζών, των εφοριών. Κι αυτό είναι ευθύνη όλων. Ας προετοιμαζόμαστε.

* Αναδημοσίευση από τη στήλη  "Από...μέρα σε...μέρα"   του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»                  
 You might also like: 
 "Αν η ελευθερία δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας , ... 
 "...Απαιτείται γνώση, για πραγματική διέξοδο υπέρ των ... 
 Όλα σχεδόν τα ΜΜΕ έχουν περάσει σε 4-5 επιχειρηματικούς και ... 
 " ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΜΑΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΚΕ " 

Οταν οι αστοί βγάζουν συμπεράσματα από την Ιστορία

Οταν οι αστοί βγάζουν συμπεράσματα από την Ιστορία

Στέφανος Σαράφης, Αρης Βελουχιώτης και Ανδρέας Τζήμας, το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ

Στην εφημερίδα «Τα Νέα» της 8ης Ιουλίου, παρουσιάστηκε ένα άρθρο του Γιώργου Ρωμαίου με τίτλο «Πώς ο Εμφύλιος οδήγησε σε κυβέρνηση Δεξιάς και Κέντρου». Πηγή έμπνευσης για το συγγραφέα αποτέλεσε - όπως φαίνεται - ένα άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στην ίδια εφημερίδα στις 25 Ιουνίου, όπου υπογράμμιζε τη σημασία της συγκυβέρνησης Φιλελευθέρων - Λαϊκού Κόμματος, το Σεπτέμβρη του 1947 για την επιτυχή έκβαση - για την αστική τάξη εννοείται - του ταξικού εμφυλίου 1946 - 1949.

Τα δύο συγκεκριμένα άρθρα αποδεικνύουν, για πολλοστή φορά, πως η μελέτη της Ιστορίας αφορά περισσότερο την παρούσα τοποθέτηση και τους μελλοντικούς σχεδιασμούς των μελετητών της, παρά τις ιστορικές τους αναζητήσεις. Σε αυτό το σημείο έγκειται, εξάλλου, η σημασία και η σπουδαιότητα της μελέτης της, όταν τηρούνται οι ιστορικές αναλογίες και κατανοούνται οι διαφοροποιήσεις των αντικειμενικών συνθηκών.

Φυσικά, η τοποθέτηση του ερευνητή αφορά πρωτίστως τη θέση που λαμβάνει στην ταξική πάλη και συνεπώς το ταξικό πρίσμα μέσω του οποίου επιλέγει να αποτιμά τα ιστορικά γεγονότα. Με αυτή την έννοια, στον καπιταλισμό, όπως και σε κάθε ταξικό οικονομικοκοινωνικό σχηματισμό, δεν μπορεί να υπάρξει μια αντικειμενική Ιστορία, διότι δεν είναι δυνατόν οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι να εξάγουν αμοιβαίως επωφελή συμπεράσματα από τη μελέτη της Ιστορίας. Αντικειμενικά, η ήττα του ενός είναι η νίκη του άλλου!

Εν προκειμένω, ο Γιώργος Ρωμαίος εξετάζει το διάστημα της μεγαλύτερης αποσταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος, δηλαδή την περίοδο 1946 - 1949 που σημαδεύτηκε από την ένοπλη αντιπαράθεση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) με το αστικό κράτος και με τον αγγλικό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Μιλώντας γι' αυτή την εποχή, από τη σκοπιά των συμφερόντων της αστικής τάξης, παρουσίασε λίγο ως πολύ την αδυναμία σταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος ως το μεγαλύτερο κίνδυνο της εποχής. Γι' αυτό, στη συνέχεια προέβαλε τη συγκυβέρνηση Φιλελευθέρων - Λαϊκού Κόμματος (Κέντρου - Δεξιάς), που αποσκοπούσε να διασώσει το αστικό πολιτικό σύστημα υπό τις «ευλογίες» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ως θετικό παράδειγμα, από το οποίο θα πρέπει να διδαχθούν σήμερα οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και να παραμερίσουν τις όποιες διαφορές τους.

Τρομοκρατία μετά τη Βάρκιζα. Ανώτερος Αγγλος αξιωματικός ανάμεσα στον Σούρλα και τη συμμορία του που δολοφονούσαν λαϊκούς αγωνιστές της Αντίστασης

Κατ' αυτόν τον τρόπο και υπογραμμίζοντας τις ιστορικές αναλογίες, στον επίλογο του άρθρου του αποπειράθηκε, αφ' ενός να επιχειρηματολογήσει υπέρ της αναγκαιότητας της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αφ' ετέρου, στο όνομα των δεινών του Εμφυλίου Πολέμου, υπονόησε πως και ο λαϊκός παράγοντας οφείλει στο όνομα της εθνικής ενότητας να κρατήσει μια περισσότερο προσεκτική (βλέπε υποτακτική) στάση απέναντι στην αστική εξουσία, σε αντίθεση με την ιστορική παρακαταθήκη του ΔΣΕ. Ετσι, ένδυσε για μια ακόμα φορά την ταξική προδοσία των εκμεταλλευομένων με το μανδύα της εθνικής (βλέπε αστικής) ενότητας.

Οι συνθήκες του ιστορικού παραδείγματος

Το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα μετά την Κατοχή βρέθηκε στην πιο βαθιά κρίση του, αφού είχε απολέσει τη νομιμοποιητική του γείωση στις μάζες των εκμεταλλευομένων. Η αρνητική αυτή κατάσταση είχε ξεκινήσει με τη διάλυση των αστικών πολιτικών κομμάτων απ' τη μεταξική δικτατορία, η οποία αν και προσέδωσε στον αστικό πολιτικό κόσμο τον απαιτούμενο -σε περίοδο προετοιμασίας πολέμου- συγκεντρωτισμό, τον απέκοψε παράλληλα από τις λαϊκές μάζες. Η πτώση της επιρροής των αστικών πολιτικών δυνάμεων συνεχίστηκε και κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όταν μια μερίδα του αστικού πολιτικού κόσμου ακολούθησε τον αγγλικό ιμπεριαλισμό στην Αίγυπτο, ενώ ένα άλλο τμήμα του έμεινε για να συνεργαστεί με τους κατακτητές.

Μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας

Την ίδια περίοδο το ΕΑΜ, με μπροστάρη το ΚΚΕ, μετατράπηκε σε στήριγμα του λαού. Επειτα από τα τρία χρόνια της κατοχής και με δεδομένη την πολύπτυχη δράση των οργανώσεων της ΕΑΜικής Αντίστασης (ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΟΠΛΑ, Αλληλεγγύη κ.λπ.) ο ταξικός συσχετισμός δυνάμεων είχε τροποποιηθεί εμφανώς. Ετσι, δεν απέμενε άλλος δρόμος στον αστικό πολιτικό κόσμο από το αιματοκύλισμα του λαϊκού παράγοντα.

Ο ένοπλος λαός που είχε αντιμετωπίσει τους ναζί και τους ντόπιους συνεργάτες τους έπρεπε να συντριβεί στρατιωτικά και να αφοπλισθεί. Αυτό έγινε κατορθωτό έπειτα από το Δεκέμβρη του '44 και τη συμφωνία της Βάρκιζας. Βέβαια, οι ρίζες της ήττας του λαϊκού παράγοντα ήταν βαθύτερες και απέρρεαν από το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν είχε επεξεργαστεί στρατηγική για τη μετατροπή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Συνέπειες αυτής της αδυναμίας και της πολιτικής «εθνικής ενότητας» που ακολούθησε ήταν οι -προηγηθείσες της Συμφωνίας της Βάρκιζας- Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας και η υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Πριν τη Βάρκιζα, λοιπόν, ο ΕΛΑΣ είχε υπαχθεί στη βρετανική διοίκηση και το ΕΑΜ όχι μόνο είχε αναγνωρίσει τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά είχε συμφωνήσει να συμμετάσχει μαζί τους σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

Με αυτόν τον τρόπο, δόθηκε η δυνατότητα στην αστική τάξη και στον αγγλικό ιμπεριαλισμό να παρέμβουν στο μεταπολεμικό σκηνικό και να πρωτοστατήσουν στην ανασυγκρότηση του αστικού κράτους που είχε αποσαθρωθεί εξαιτίας της Κατοχής. Ειδικότερα το πρώτο διάστημα, το βάρος έπεσε στην ανασυγκρότηση και τον εξοπλισμό των κατασταλτικών δυνάμεων, ώστε να καταστεί εφικτή η αντιπαράθεση με τον ένοπλο λαό. Εντός του συγκεκριμένου πλαισίου και με την εποπτεία του αγγλικού ιμπεριαλισμού γεφυρώθηκαν οι ενδοαστικές αντιθέσεις ανάμεσα σε συμμάχους των Γερμανών και σε συμμάχους των Αγγλων εν ονόματι του κινδύνου του κομμουνισμού. Οι ταγματασφαλίτες, αλλά και οι επίσημοι κατασταλτικοί θεσμοί (Αστυνομία, Χωροφυλακή) που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, αναβαπτίστηκαν στο όνομα του έθνους.

Ομως, ο αφοπλισμός δεν αρκούσε για την οριστική αντιστροφή του ταξικού συσχετισμού. Γι' αυτό ακολούθησε ένα όργιο τρομοκρατίας:

«Ο αιματηρός απολογισμός (ΣΤΓ: Σε βάρος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ) στον ένα χρόνο που είχε περάσει από τη συμφωνία της Βάρκιζας ήταν: νεκροί 1.289, τραυματίες 6.671, βασανισθέντες 31.632, συλληφθέντες 84.931. Βιασμένες γυναίκες 165. Ληστείες 6.567. Επιδρομές σε τυπογραφεία 572. Καταδιωκόμενοι δημοκρατικοί πολίτες πάνω από 100.000. Μοναρχοφασιστικές συμμορίες 206».¹

Αυτό ήταν το καθεστώς νομιμότητας που ο Γ. Ρωμαίος κατηγορεί το ΚΚΕ ότι επιχείρησε να ανατρέψει με τη βία! Οπως κάθε συνεπής απολογητής της αστικής τάξης βλέπει τη βία μονάχα στην προσπάθεια της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να αποτινάξουν την ταξική τους εκμετάλλευση και όχι στη μόνιμη κατάσταση της εξαθλίωσής τους, η οποία επιβάλλεται από την κυρίαρχη αστική τάξη όχι μόνο σε εμπόλεμες περιόδους, αλλά και σε καιρό ειρήνης, με όλα τα μέσα.

Πολύ περισσότερο, κλίμα τρομοκρατίας επικρατούσε και ανήμερα των εκλογών του 1946, αλλά αποσιωπάται εντέχνως από τον Ρωμαίο που δεν έκανε αναφορά στις συνθήκες διεξαγωγής τους, αλλά προτίμησε να αφήσει τον τότε αρθρογράφο της αντικομμουνιστικής εφημερίδας «Εμπρός» να μας περιγράψει την εκλογική διαδικασία.

Η ανάγκη ενότητας των αστικών πολιτικών δυνάμεων

Η ανάγκη θωράκισης της αστικής εξουσίας, αλλά και η δράση του ΔΣΕ έκαναν απαραίτητη την απρόσκοπτη λειτουργία του αστικού κοινοβουλευτισμού και τη γρήγορη συγκόλληση των διαφορετικών μερίδων της αστικής τάξης και σε πολιτικό επίπεδο. Η ύπαρξη κυβέρνησης και η λειτουργία του κοινοβουλίου δημιουργούσαν το υπόστρωμα της τυπικής νομιμοποίησης του αστικού καθεστώτος και της παρουσίασης της δράσης του ΔΣΕ ως αντιδημοκρατικής. Ετσι και αλλιώς μια τέτοια τοποθέτηση ήταν συμβατή με την παγκόσμια αντικομμουνιστική προπαγάνδα του καπιταλιστικού κόσμου, στο πλαίσιο της οποίας αυτοπαρουσιαζόταν ως «ελεύθερος κόσμος» και αποκαλούσε την ΕΣΣΔ «σιδηρούν παραπέτασμα».

Ας δούμε, όμως, ποιες πολιτικές δυνάμεις συγκρότησαν την αστικοδημοκρατική νομιμότητα. Οπως μαρτυρά ο νεοεκλεγείς τότε βουλευτής Μητσοτάκης και καταγράφεται στο άρθρο:

«Η Βουλή εκείνη, αν και μονόπλευρη εμπεριείχε στο εσωτερικό της πολλές και διαφορετικές τάσεις. Από υποστηρικτές των Ταγμάτων Ασφαλείας και της δικτατορίας Μεταξά μέχρι του Κρητικούς Φιλελεύθερους, εμάς...».

Δηλαδή, όλος ο «καλός ελεύθερος κόσμος»...!

Τα λόγια του Μητσοτάκη φανερώνουν ότι οι αστικές πολιτικές δυνάμεις εμπεριείχαν ακόμα και τους συνεργάτες των ναζί και αυτό ήταν απόλυτα αποδεκτό στο βαθμό που έπρεπε να αντιμετωπιστεί το ΚΚΕ και να προστατευθεί η αστική εξουσία. Επίσης, μέσα από το παραπάνω απόσπασμα δηλώνεται ευθέως γιατί και σήμερα είναι κροκοδείλια τα δάκρυα των αστικών πολιτικών δυνάμεων για τους σημερινούς φασίστες της Χρυσής Αυγής. Δε θα διστάσουν και πάλι να τους χρησιμοποιήσουν σε κάθε βρωμιά, αν πρέπει να αντιμετωπίσουν το εργατικό - κομμουνιστικό κίνημα.

Ποιο ήταν όμως το «θεάρεστο» έργο αυτών των αστικών συγκυβερνήσεων που θέλησε να προβάλει ο Ρωμαίος και τις αξιοποιεί και ως πρότυπο για τις αστικές πολιτικές δυνάμεις; Ηταν οι κυβερνήσεις του Γ΄ Ψηφίσματος και του αντικομμουνιστικού νόμου 509 του 1947. Με βάση αυτό το αντιδραστικό νομικό πλαίσιο που θωράκισε την αστική εξουσία μέχρι και τον Οκτώβρη του 1949 είχαν εκτελεστεί 3.033 (δεν υπολογίζονται όσοι δολοφονήθηκαν χωρίς δίκη από τις κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις και τους παρακρατικούς) και από έκτακτα στρατοδικεία είχαν περάσει 49.650 την περίοδο 1946 - 1951, ενώ μετά το πέρας του Εμφυλίου 40.000 βρισκόντουσαν σε φυλακές και εξορίες.²

Μάλιστα, ο ίδιος ο Ρωμαίος παραθέτει τις εκτιμήσεις του εκπρόσωπου της αμερικανικής κυβέρνησης στην Ελλάδα, δικηγόρου Πολ Πόρτερ, που γράφοντας πιο απελευθερωμένα σε περιοδικό του εξωτερικού ήταν ιδιαίτερα κυνικός αναφορικά με την ταξική φύση των κυβερνήσεων της εποχής:

«Η κυβέρνηση δεν έχει καμιά άλλη πολιτική πρακτική από το να ζητά συνέχεια ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει συνέχεια τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα. Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας».

Η αστική τάξη, αφού εξασφάλισε την εξουσία και κατά προέκταση τα συμφέροντά της ήταν αναμενόμενο ότι θα επέβαλε και την ιδεολογία της ως κυρίαρχη, παρουσιάζοντας τα δικά της συμφέροντα ως συμφέροντα ολόκληρου του έθνους. Ετσι, η κυρίαρχη ιστοριογραφία κατέγραψε τη διάσωση της αστικής εξουσίας και κατά προέκταση του αστικού πολιτικού κόσμου ως διάσωση της χώρας και ο Ρωμαίος αποδείχτηκε καλός αντιγραφέας.

Κάνοντας μάλιστα ένα ακόμα βήμα, θεώρησε τις διώξεις και τις εκτελέσεις του αστικού μετεμφυλιακού καθεστώτος ως το αποτέλεσμα της πολιτικής του Ζαχαριάδη και του συνθήματος «το όπλο παρά πόδα». Ετσι, με κυνισμό απέδωσε τις ευθύνες των διώξεων στους διωκόμενους. Πολύ περισσότερο φανέρωσε τη διαχρονική αστική θέληση για ένα ΚΚΕ ακίνδυνο, το οποίο, εγκλωβισμένο στα όρια της αστικής νομιμότητας, θα κουβαλάει νερό στο μύλο της αναπαραγωγής της αστικής πολιτικής διαχείρισης. Μέσω αυτής της οδού, έκλεισε το μάτι και στον ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη της «αριστεράς» που θα θωρακίζει τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού καθεστώτος.

Τα αντίπαλα ταξικά ιστορικά συμπεράσματα

Από τα ίδια ιστορικά γεγονότα, εκτιμούμε ότι η εργατική τάξη πρέπει να εξάγει αντίθετης ταξικής κατεύθυνσης ιστορικά συμπεράσματα. Πιο συγκεκριμένα, μελετώντας τα ιστορικά δεδομένα της εποχής αποδεικνύεται ότι:

1. Στις μέρες μας, σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει μια αντίστοιχη αποσταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος. Σήμερα, η αστική τάξη έχει χάσει τη δυνατότητα της σταθερής εναλλαγής μονοκομματικών κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Επομένως, αναζητά λύση συνεργασίας για την αστική διαχείριση και πρόληψη ριζοσπαστικοποίησης του εργατικού κινήματος, γενικότερα του λαϊκού. Η αναδιάρθρωση του αστικού πολιτικού συστήματος και η αποδυνάμωση των δύο πόλων που επικρατούσαν από την πτώση της χούντας δε θα επιφέρει κινδύνους για την καπιταλιστική εξουσία, στο βαθμό που θα εγκλωβίζει την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε νέους πολιτικούς σχηματισμούς που δεν την αμφισβητούν (είτε αυτό ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ είτε αλλιώς). Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα και στις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

2. Από την άλλη πλευρά, ούτε ο λαϊκός παράγοντας είναι σε παρόμοια κατάσταση με αυτήν του 1946. Στην πλειοψηφία τους οι εκμεταλλευόμενοι σήμερα όχι μόνο δεν έχουν εμπειρία ένοπλης αντίστασης σε ξένο κατακτητή και ρήξης με την αστική εξουσία, αλλά δε μετέχουν καν σε συνδικάτα και μαζικές οργανώσεις. Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχουν συμμετάσχει ποτέ σε οικονομικό αγώνα εναντίον της εργοδοσίας τους. (Φυσικά, αυτή η κατάσταση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως παγιωμένη, αλλά ως δυνάμει μετατρεπόμενη μέσω και της δράσης του ΚΚΕ).

3. Σε ακριβώς αυτήν την ανασύνταξη του κινήματος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, στην οργάνωση του λαϊκού παράγοντα σε όλα τα μέτωπα οφείλει να προσβλέπει ο λαός και όχι στις μηχανορραφίες, στις σύμπνοιες και τις διαμάχες των αστικών πολιτικών κομμάτων. Το δείχνουν τα ιστορικά γεγονότα, μόνο τότε τον λογαριάζουν στα σοβαρά οι ταξικοί του αντίπαλοι. Προϋπόθεση της ανασύνταξης είναι ακριβώς το γκρέμισμα κάθε γέφυρας με τον αστικό πολιτικό κόσμο και ο προσανατολισμός της πάλης για να συγκροτηθεί η αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική συμμαχία, η οποία, στο έδαφος του αγώνα για την αναχαίτιση και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής θα κατευθύνεται προς την εργατική εξουσία.

4. Η δημοκρατία που ευαγγελίζονται οι αστοί πολιτικοί στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, στα πτώματα των πρωτοπόρων αγωνιστών της και στα στρατοδικεία. Η εθνική τους ενότητα συνιστά την εθελούσια υποταγή του λαϊκού παράγοντα στις αξιώσεις τους, δηλαδή στην εκπλήρωση των ταξικών τους συμφερόντων. Στα συγκεκριμένα όρια, όχι μόνο αποδέχονται, αλλά και πριμοδοτούν φωνές που ασκούν επιφανειακή κριτική. Την πολιτική δράση εκτός αυτών των ορίων την τσακίζουν.

5. Παρά τις διαμάχες των αστικών πολιτικών κομμάτων που καθρεφτίζουν τις διαμάχες των διαφορετικών μερίδων της αστικής τάξης ή ακόμα και την πρόταξη διαφορετικών διεθνών συμμαχιών, απέναντι στο λαό έχουν ενιαία κατεύθυνση και είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να τα βρουν μεταξύ τους για να το χτυπήσουν και να διασώσουν την εξουσία τους. Τμήμα των αστικών πολιτικών δυνάμεων και του πολιτικού συστήματος είναι και οι φασίστες που αξιοποιούνται και χρησιμοποιούνται όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.

Παραπομπές:

1. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ - Α΄ Τόμος (σ. 544), Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2005.

2. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ - Β΄ Τόμος (1949 - 1968) (σ. 175), Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2011.

Κώστας ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΣ
Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ