Γάζα: Σφαγή αμάχων στη συνοικία Σατζάγια - Επεκτείνει την επέμβασή του ο στρατός του Ισραήλ (ΦΩΤΟ)

Γάζα: Σφαγή αμάχων στη συνοικία Σατζάγια - Επεκτείνει την επέμβασή του ο στρατός του Ισραήλ (ΦΩΤΟ)

Τραυματισμένο παιδί από την επίθεση στην Σατζάγια (πηγή: palinfo.com)

Σχεδόν 100 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν την Κυριακή στους βομβαρδισμούς και τις επιχειρήσεις που εξαπέλυσε ο ισραηλινός στρατός, με τη σημερινή ημέρα να είναι η πλέον αιματηρή από την έναρξη των εχθροπραξιών στη Λωρίδα της Γάζας. 435 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί και 3000 έχουν τραμυατιστεί από την έναρξη της επιχείρησης «Προστατευμένη Παρυφή».

Οι βόμβες σπέρνουν το θάνατο στους αμάχους και πολλά από τα θύματα είναι παιδιά. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύει το πόρταλ «902.gr» αποτυπώνουν ένα μικρό μόνο μέρος της θηριωδίας του ισραηλινού στρατού (Προσοχή: Οι φωτογραφίες είναι ιδιαίτερα σκληρές).

Σφαγή στη Σατζάγια

Τουλάχιστον 62 άνθρωποι σκοτώθηκαν από την επίθεση που εξαπέλυσε ο στρατός του Ισραήλ στην συνοικία Σατζάγια. Πρόκειται για τον πλέον φονικό βομβαρδισμό μετά την επίθεση του 2008- 2009 στον παλαιστινιακό θύλακα.

Μεταξύ των νεκρών βρίσκονται 17 παιδιά, 14 γυναίκες και 4 ηλικιωμένοι, ενώ 400 άνθρωποι τραυματίστηκαν. Μεταξύ των τραυματισμένων τουλάχιστον 112 είναι ανήλικοι, 41 γυναίκες και 25 ηλικιωμένοι, ανέφερε ο εκπρόσωπος των υπηρεσιών αντιμετώπισης εκτάκτων περιστατικών Άσραφ αλ Κούντρα.

Τουλάχιστον 97 άνθρωποι σκοτώθηκαν σήμερα κατά μήκος της Λωρίδας της Γάζας κατά τη 13η ημέρα των ισραηλινών επιχειρήσεων.

Στη Σατζάγια μία δημοσιογράφος του Γαλλικού Πρακτορείου περιέγραψε σκηνές σφαγής και χάους. Πολλά σπίτια που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του πυρός, απέναντι από τα ισραηλινά άρματα μάχης, καταστράφηκαν ολοσχερώς και στους δρόμους στοιβάζονταν οι σοροί των θυμάτων.

13 Ισραηλινοί στρατιώτες νεκροί

13 στρατιώτες της ταξιαρχίας των ειδικών δυνάμεων Γκολάνι σκοτώθηκαν στη Λωρίδα της Γάζας και ο απολογισμός των νεκρών στρατιωτικών κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων έχει ανέλθει στους 18, ένας πρωτοφανής απολογισμός από τον πόλεμο στο Λίβανο του 2006. Τουλάχιστον 55 στρατιώτες έχουν τραυματιστεί.

«Γνωρίζουμε ότι κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων υπάρχουν απώλειες και εμείς γνωρίζουμε ότι δικό μας καθήκον είναι να ολοκληρώνουμε τις αποστολές μας. Αυτό κάνουμε και αυτό θα συνεχίσουμε» δήλωσε ο αρχηγός του γενικού επιτελείου στρατού, Μπένι Γκαντζ.

«Από απόψε, η χερσαία φάση των επιχειρήσεων για την προστασία των συνόρων επεκτείνεται με πρόσθετες δυνάμεις, ώστε να καταπολεμηθεί η τρομοκρατία στη Λωρίδα της Γάζας και να δημιουργηθεί μια πραγματικότητα που εγγυάται στους Ισραηλινούς πολίτες μια ζωή με ασφάλεια», αναφέρεται στην ανακοίνωση του ισραηλινού στρατού.

Μέχρι τώρα, οι δολοφονικές επιθέσεις κατά του Παλαιστινιακού λαού έχουν αφήσει πίσω τους πάνω από 410 νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες.

Την σφαγή στη Σατζάγια καταδικάζουν η Παλαιστινακή Αρχή, η Παλαιστινιακή κυβέρνηση και ο Αραβικός Σύνδεσμος 

Η παλαιστινιακή κυβέρνηση και η προεδρία καταδίκασαν σήμερα τη «βάρβαρη σφαγή» στη συνοικία Σατζάγια, ενώ ο Αραβικός Σύνδεσμος την χαρακτήρισε ως «έγκλημα πολέμου» (Διαβάστε εδώ αναλυτικά).

Μπ. Νετανιάχου: Το Ισραήλ θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να αποκαταστήσει την ηρεμία στη Γάζα

Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου δήλωσε σήμερα πως το Ισραήλ θα «κάνει ό,τι είναι αναγκαίο» προκειμένου να σταματήσει τις διασυνοριακές επιθέσεις της Χαμάς με ρουκέτες από τη Γάζα και να αποκαταστήσει την ηρεμία, αλλά επέμεινε ότι οι ισραηλινές δυνάμεις κάνουν ό,τι μπορούν για να αποφύγουν απώλειες αμάχων εκεί.

«Προσπαθούμε να στοχεύουμε στρατιωτικούς στόχους και δυστυχώς υπάρχουν απώλειες αμάχων για τις οποίες λυπούμαστε και τις οποίες δεν επιδιώκουμε», δήλωσε ο Νετανιάχου στο CNN, την ώρα που τουλάχιστον 62 Παλαιστίνιοι, ανάμεσά τους μικρά παιδιά και γυναίκες, σκοτώνονταν στην Γάζα.

Ερωτώμενος αν το Ισραήλ σκοπεύει να επανακαταλάβει τη Λωρίδα της Γάζας, είπε: «Κανείς δεν θέλει να φθάσει σε υπερβολικό στρατιωτικό μάκρος».

Οι ΗΠΑ υπερασπίζονται «το δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται»

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πιστεύουν πως το Ισραήλ έχει δικαίωμα να αμυνθεί απέναντι στις ρουκέτες που εκτοξεύονται από τη Γάζα και σε επιθέσεις που εξαπολύονται από διασυνοριακές σήραγγες, δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι. «Έχετε ένα δικαίωμα να πάτε και να ξεριζώσετε αυτές τις σήραγγες», δήλωσε ο Κέρι στο Fox News. «Το υποστηρίζουμε πλήρως αυτό. Και υποστηρίζουμε το δικαίωμα του Ισραήλ να αμυνθεί απέναντι στις ρουκέτες που συνεχίζουν να πέφτουν».

«Προσβλητικές» οι δηλώσεις των ΗΠΑ ισχυρίζεται ο Ρ. Τ. Ερντογάν

Μια ακόμη ευκαιρία, να αναδείξει τον ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή, βρήκε ο Τούρκος πρωθυπουργός. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έκρινε τις δηλώσεις του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών προσβλητικές, καλώντας τις ΗΠΑ να κάνουν την «αυτοκριτική» τους.

«Εάν οι ΗΠΑ συνεχίσουν να λένε “Ισραήλ, κάνε χρήση του δικαίωματός σου της αυτοάμυνας”, είναι αναμφισβήτητα η Ουάσιγκτον που πρέπει να κάνει την αυτοκριτική της» δήλωσε στο τουρκικό ενημερωτικό τηλεοπτικό δίκτυο TGRT ο Τούρκος πρωθυπουργός.

Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας είχε καταγγείλει το ρόλο της Αιγύπτου και του προέδρου της, Άμπντελ Φάταχ αλ Σίσι. Το υπουργείο Εξωτερικών της Αιγύπτου ενημέρωσε τον επιτετραμμένο της Τουρκίας στο Κάιρο, ότι «απορρίπτει» την κριτική του Ερντογάν, σύμφωνα με ένα δελτίο τύπου που εξέδωσε.

Στη Μ. Ανατολή ο ΓΓ του ΟΗΕ

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι-Μουν θα επισκεφθεί σήμερα Κυριακή τη Μέση Ανατολή. Πάντως, ακόμα και από την επίσημη ανακοίνωση για την επίσκεψη, είναι ξεκάθαρο ότι θα τηρήσει τη λογική των «ίσων αποστάσεων» που εξισώνει το θύτη με το θύμα και τροφοδοτεί την ισραηλινή επιθετικότητα.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΟΗΕ, στόχος του Μπαν Κι-Μουν είναι να εκφράσει την αλληλεγγύη του και να βοηθήσει τόσο τους Ισραηλινούς όσο και τους Παλαιστίνιους, που έχουν εμπλακεί εδώ και 12 ημέρες σε μία αιματηρή σύγκρουση.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ θα μεταβεί στην Ντόχα του Κατάρ, το Κουβέιτ, το Κάιρο της Αιγύπτου, την Ιερουσαλήμ, τη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης και το Αμάν της Ιορδανίας.

Αντίσταση στη λήθη και την υποταγή (Agkarra)

 Αντίσταση στη λήθη και την υποταγή (Agkarra)

Η φετινή επέτειος του διπλού εγκλήματος της Κύπρου, η πρώτη που η Αγκάρρα έχει την δυνατότητα να εκφέρει λόγο και άποψη, χαρακτηρίζεται από μια μεταβατική περίοδο. Την περίοδο μέσα από την οποία η ντόπια αστική τάξη, εκμεταλλευόμενη την δυναμική που έχει αποκτήσει από τις αποτυχίες και τις αδυναμίες της Κυπριακής Αριστεράς και της απουσίας ταξικής πολιτικής, να αποκτήσει προβάδισμα αναθεώρησης της ιστορίας με σκοπό την επιβολή των ιδιαίτερων συμφερόντων της στο άμεσο μέλλον. Καταβάλλει συνειδητές ψευδοεπιστημονικές προσπάθειες παραχάραξης της ιστορίας κατανοώντας ότι με την πάροδο του χρόνου και την λήθη που επέρχεται στην Κυπριακή κοινωνία αλλά και η στρατιά από-πολιτικοποιημένων και αδιάφορων νέων, είναι ένα αρκετά καλό περιβάλλον για να πιάσει τόπο. Την ώρα που ο Ιμπεριαλισμός πατάει γερά και σταθερά στον τόπο μας, οι διάφοροι κοσμοπολίτες φιλελεύθεροι προσπαθούν να εμπλέξουν τον Αμερικανικό παράγοντα όλο και περισσότερο στο Κυπριακό, προς αποφυγή του καναβάτσου στο οποίο περιήλθαν μετά τα γεγονότα του 2004. Με σημαία τον Γλαύκο Κληρίδη – σαν ιδέα – προσπαθούν να τραβήξουν όσο μεγαλύτερα ποσοστά της Αριστεράς για βοήθεια, γνωρίζοντας πως η λύση την οποία επιθυμούν περνάει μέσα από αυτήν. Από την άλλη το εθνικιστικό στρατόπεδο, γιγαντωμένο όπως ήταν και είναι μέσα από τους θεσμούς του αστικού κράτους, την επιρροή του κλήρου και την εμπλοκή του σε θέματα παιδείας προβάρει συναγερμούς για επιστράτευση. Κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι σε αυτό το αστικό κονταροκτύπημα δεν χωράνε τρίτοι. Είτε είσαι εθνικιστής, είτε πρέπει να είσαι με τους κοσμοπολίτες αστούς.

Οι φιλελεύθεροι αριστεροί, μαζί και μια μερίδα απογοητευμένων συναισθηματιών έχουν αναλάβει να κάνουν την δουλειά αυτή του Δούρειου Ίππου μέσα στο εργατικό λαϊκό κίνημα, αναγορεύοντας μάλιστα τον εαυτό τους σαν ριζοσπάστη για περισσότερο έρεισμα. Είτε με μειωμένη αντίληψη είτε συνειδητά καλλιεργούν μια ψευδαίσθηση ότι η συμπόρευση με τον Ιμπεριαλισμό θα επιφέρει μια λύση, την οποία εμείς μετά θα δικαιούμαστε να κάνουμε ότι θέλουμε. Αυτή η προσέγγιση είναι πρωτίστως ανιστόρητη και δευτερευόντως ύποπτη. Πιστεύουν πραγματικά ότι ο Ιμπεριαλισμός απλά θα λύσει το Κυπριακό και θα φύγει; Τότε είναι βλάκες. Η ιστορία δείχνει άπειρα παραδείγματα όπου με την εμπλοκή Ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, οι θεσμοί που δημιούργησαν όχι μόνο δεν επέφεραν λύσεις, αλλά χειροτέρεψαν τα προβλήματα. Πιστεύουν ότι ο Ιμπεριαλισμός θέλει σταθερότητα για τα συμφέροντά του; Τότε είναι ανιστόρητοι. Ίσως να πιστεύουν στους συσχετισμούς δυνάμεων, αλλά τι θα σήμαινε για αυτούς τους συσχετισμούς η παραχάραξη της ιστορίας με σκοπό την άμεση εμπλοκή Ιμπεριαλιστών, και «λύση» μέσα στα πλαίσια της εξουσίας των μονοπωλίων; Αυτό που εντυπωσιάζει μάλιστα είναι η υπογραφή τους σε μια τόσο στρεβλωμένη αναθεώρηση της Ιστορίας που αθωώνει την εθνικιστική αφήγηση και τους πραξικοπηματίες, κατεβάζοντας τους αντιστασιακούς οι οποίοι πολέμησαν για την Δημοκρατία στο ίδιο μετερίζι με τους εγκληματίες του πραξικοπήματος σαν περίπου εξίσου παρασυρμένους ονειροπόλους.

Το Κυπριακό δεν μπορεί να αναγνωσθεί έξω από την ερμηνεία του Ιμπεριαλισμού μέσα στο σύστημα το οποίο κατείχε εξέχουσα σημασία ειδικά την περίοδο του Ψυχρού πολέμου. Η στρατηγική θέση της Κύπρου ήταν καίριας σημασίας για τον Ιμπεριαλισμό από την πρώιμη περίοδο διαμόρφωσής του για αστυνόμευση της περιοχής των πετρελαίων. Από την επιστράτευση του Γρίβα για τον ενωτικό αγώνα του 1955-59 για να «προλάβουν τον αγώνα της Αριστεράς» και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών για την εξουσία, μέχρι τις σύνθήκες Ζυρίχης Λονδίνου και τα γεγονότα του 1963-74, ο Αγγλοαμερικανικός Ιμπεριαλιστικός παράγοντας δεν ήταν μια «ουδέτερη δύναμη» που απλά ζητούσε «ειλικρινή» μεταχείριση. Ακόμη και σήμερα η Κύπρος κατέχει σημαντική θέση για τις κατασκοπευτικές βλέψεις των Ιμπεριαλιστών. Αυτή η αλήθεια ήταν δύσκολο να ανατραπεί όσο οι μνήμες από τα εγκλήματα ήταν ακόμα φρέσκες. Ο λαός απλά θα τους αφάνιζε πολιτικά σε μια τέτοια περίπτωση. Αντ’ αυτού, προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια πολιτική πλατφόρμα μέσα από την οποία θα μπορούσαν να παλέψουν, τον Κληριδισμό. Είναι μάλιστα ενδιαφέρον το γεγονός ότι η κοσμοπολίτικη αφήγηση και πολιτική έχει εκφρασθεί από το ίδιο μετερίζι που προστάτευσε τους πραξικοπηματίες και τους ανέδειξε στην Κυπριακή κοινωνία. Η παράταξη Κληρίδη μάλιστα ανέβηκε στην εξουσία πατώντας σε εθνικιστική ρητορεία, με μια από τις άμεσες του κινήσεις να ήταν η αθώωση των 63 πραξικοπηματιών. 40 χρόνια μετά, με πολλούς αγωνιστές της εποχής νεκρούς και νέους γαλουχημένους με την αστική προπαγάνδα, οι απολογητές των Ιμπεριαλιστών βρήκαν την ευκαιρία τους. Είναι τόσο αλαζόνες μάλιστα που λένε ότι όλα είναι μύθοι και όλοι εμείς βολεμένοι της ιστορίας.

Σήμερα, προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι οποιαδήποτε ερμηνεία αντιστέκεται στην εμπλοκή του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού, η αντίσταση ενάντια στην Ιμπεριαλιστική πολιτική, τους συνεταιρισμούς του (θΑ)ΝΑΤΟ(Υ), είναι εθνικισμός (με την ίδια λογική θα χαρακτήριζαν τις εθνικοποιήσεις των μονοπωλίων και τον οικονομικό προστατευτισμό σαν εθνικισμό). Προσπαθούν επίσης να ενισχύσουν την άποψη ότι για τα δεινά της Κύπρου φταίνε αποκλειστικά οι Κύπριοι και από τις δύο πλευρές – αποκόπτοντας έτσι οποιαδήποτε ερμηνεία και αντίληψης του Κυπριακού μέσα στο ευρύτερο κλίμα που επικρατούσε την περίοδο εκείνη- οι δύο «εθνικισμοί». Αυτοί που υποστηρίζουν και πολιτεύονται μέσα στα ίδια κόμματα με πραξικοπηματίες και εθνικιστές. Σαν αυτοί οι εθνικισμοί να μην έχουν γενεσιουργά αίτια, να μην είχαν αρχή, χρηματοδότηση και κάλυψη. Από τη άλλη, το εθνικιστικό στρατόπεδο καλά κρατεί με τις στιβαρές πλάτες που έχει δημιουργήσει διαμέσου των χρόνων. Η δύο αυτές παρατάξεις συγκρούονται και μέσα στα κόμματα που τρέφονται αλλά και εκτός, μέσω μιας συμπαράταξης αριστερών άλλοθι. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η έκκληση για αγώνα ενάντια στην λήθη είναι επιτακτική ανάγκη. Σε αυτή την χρονική συγκυρία η ταξική απάντηση πρέπει να είναι αυτόνομη και μακριά από τα (παλιά και) σύγχρονα φαντάσματα εθνικιστών και κοσμοπολιτών: Ούτε Τάσσος – Ούτε Κληρίδης.

Agkarra

20 Ιούλη 1974: Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο

20 Ιούλη 1974: Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο

Του Γιώργου Μαργαρίτη*

Το σύνθημα για «Μεγάλη Ελλάδα» υπήρξε το πλέον συχνά επανερχόμενο και επίμονο στην ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς. Αυτό ήταν ο θεμέλιος λίθος όλων των φασιστικών και νεο - ναζιστικών κινημάτων στη χώρα. Φτωχό κατάλοιπο της Μεγάλης Ιδέας του 19ου αιώνα, το σύνθημα έδινε μια πολιτική προοπτική σε μια ηγέτιδα αστική τάξη η οποία, στο επίπεδο των εθνικών επιδόσεων, είχε να επιδείξει την καταστροφή του 1922, τον δωσιλογισμό, τη συνεργασία με τον καταχτητή και δυνάστη του λαού μας στην Κατοχή και την επικράτηση με ξένα όπλα και στήριξη στον Εμφύλιο Πόλεμο. Η αντίθεση με τα βάσανα αλλά και τον πατριωτισμό των λαϊκών τάξεων, με την Εθνική Αντίσταση, ήταν καταθλιπτική. Η ιδέα μιας νικηφόρας - πολεμικής κατά προτίμηση- επιχείρησης που θα επανέφερε κάποια δόση εθνικής δόξας αλλά και πολιτικής νομιμοποίησης σε μια άρχουσα τάξη που μόνο προδοσίες και καταστροφές είχε να παρουσιάσει ως τότε, γοήτευε πάντα τους ιθύνοντες του ελληνικού αστισμού - κοινοβουλευτικού, δικτατορικού, βασιλικού, βενιζελικού ή ό, τι άλλο. Η χούντα του Ιωαννίδη, τελευταίο κεφάλαιο στο ήδη τότε μακρόβιο μετεμφυλιακό πολιτικό σκηνικό, θέλησε να υλοποιήσει αυτήν την αστική ευχή στις 15 Ιούλη του 1974. Το πραξικόπημα στην Κύπρο θα έδιωχνε τον Μακάριο και θα προχωρούσε στην Ένωση του νησιού με την Ελλάδα: ετούτη η πραξικοπηματική επιτυχία θα διέσωζε την χούντα και το καθεστώς της, θα προάσπιζε οικονομικά συμφέροντα που ταυτίζονταν μαζί της και θα άλλαζε τις ισορροπίες στις εσωτερικές αντιθέσεις που διέτρεχαν τότε τον ελληνικό καπιταλισμό... Αυτά υπολόγιζαν στην τότε χουντική Αθήνα. Οι υπολογισμοί όμως δεν γίνονταν μόνο εκεί.

Στην μακρυνή Ουάσινγκτον γίνονταν πιο σύνθετα σχέδια. Η πολύχρονη εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο ενάντια στον λαό του Βιετνάμ και η προδιαγραφόμενη ήττα είχε προκαλέσει πολύπλευρη κρίση στην αμερικανική οικονομία, κοινωνία και πολιτική. Στα τέλη του 1972, συνέπεια των δύσκολων καιρών, το αμερικανικό ναυτικό έζησε μια καινοφανή εμπειρία: τέσσερεις βίαιες στασιαστικές κινήσεις εκδηλώθηκαν διαδοχικά σε δύο αεροπλανοφόρα και ένα πετρελαιοφόρο στόλου1. Η συνεπακόλουθη σκλήρυνση της αμερικανικής πολιτικής στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου είχε άμεσες συνέπειες και στον τρόπο άσκησης της εξωτερικής πολιτικής. Οι επίσημοι φορείς της τελευταίας, το Σταίητ Ντηπάρτμεντ, εκχώρησαν -εκούσια ή ακούσια- σημαντικές εξουσίες τους στον σκοτεινό κόσμο των μυστικών υπηρεσιών. Η συμμετοχή της CIA λόγου χάρη στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής έφθασε να είναι σχεδόν ισότιμη του αρμόδιου υπουργείου2.

Τον Σεπτέμβρη του 1973 μια επικίνδυνη για τα συμφέροντα των ΗΠΑ εκκρεμότητα στη Νότια Αμερική, η δημοκρατική κυβέρνηση του Σαλβαντόρ Αλιέντε στη Χιλή, «επιλύθηκε» με την ενεργό συμμετοχή της CIA. Τον Οκτώβρη όμως η κρίση μεταφέρθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Αίγυπτος και η Συρία προσπάθησαν να ανακαταλάβουν στρατιωτικά τα εδάφη που βρίσκονταν κάτω από ισραηλινή κατοχή -στο Γκολάν και το Σινά- από τον πόλεμο του 1967. Ο πόλεμος που ξέσπασε αποτέλεσε σταθμό στην ως τότε εξέλιξη του Ψυχρού Πολέμου: ποτέ άλλοτε η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν τόσο ενεργά παρούσα σε αναμέτρηση στην Μέση Ανατολή. Με τη δική της ενίσχυση η Αίγυπτος και η Συρία πέτυχαν σημαντικές επιτυχίες στο ξεκίνημα του πολέμου. Η ισραηλινή αεροπορία και οι εκλεκτές τεθωρακισμένες μονάδες του Ισραήλ αποδεκατίστηκαν και οι ΗΠΑ χρειάστηκε να προστρέξουν σε βοήθεια.

Ταυτόχρονα, μια νέα απειλή εμφανίστηκε για το αμερικανικό ναυτικό και τη συνακόλουθη κυριαρχία των ΗΠΑ στη θάλασσα. Οι «Ομάδες Επιχειρήσεων» (Task Force) του στόλου των ΗΠΑ δεν ήσαν πλέον απρόσβλητες. Στην Μεσόγειο αναπτύχθηκαν σημαντικές ναυτικές δυνάμεις της Σοβιετικής Ένωσης με νέες τεχνικές και τακτικές δυνατότητες. Η εξέλιξη των «βλημάτων καταδρομής» (cruise missiles) και ο πολλαπλασιασμός των φορέων τους (σε πλοία επιφανείας, αεροσκάφη και υποβρύχια) προκάλεσαν κλίμα αβεβαιότητες και ανασφάλειας στις ισχυρές αμερικανικές μονάδες. Κανένα αεροπλανοφόρο - καρδιά της κάθε «Ομάδας επιχειρήσεων» - δεν ήταν πλέον απρόσβλητο στις τακτικές «κορεσμού» του σοβιετικού στόλου. Τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ ήσαν πλέον λιγώτερα από δεκαπέντε και η γεωγραφική τους διασπορά καθιστούσε την επιχειρησιακή τους συγκέντρωση υπόθεση πολλών εβδομάδων. Η ανάγκη για σίγουρες χερσαίες βάσεις πρόβαλε δραματικά επιτακτική.

Ακριβώς σε αυτό το τελευταίο πεδίο οι εκπλήξεις όμως δεν τελείωναν έδώ. Πολλές από τις σύμμαχες - στο ΝΑΤΟ - χώρες των ΗΠΑ δίστασαν να συνδράμουν στην μεγάλη επιχείρηση στήριξης του Ισραήλ και αναπλήρωσης των απωλειών του σε αεροπλάνα, άρματα μάχης και στρατιωτικό υλικό. Μόνο η Πορτογαλλία πείστηκε να παραχωρήσει τις εγκαταστάσεις στις Αζόρες γι’ αυτόν τον σκοπό ενώ, στη Μεσόγειο, μόνο η Ελλάδα - σε κρίσιμη πολιτική καμπή, ο Οκτώβρης ήταν ο μήνας της «φιλελευθεροποίησης» της χούντας δια του Μαρκεζίνη και ο μήνας προετοιμασίας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου - και η Ιταλία έδωσαν λιμενικές διευκολύνσεις στις ΗΠΑ. Ακόμα χειρότερα: η Τουρκία, χώρα μέλος του ΝΑΤΟ επέτρεψε στην σοβιετική αεροπορία να χρησιμοποιήσει τον εναέριο χώρο της για την μεταφορά αντίστοιχων εφοδίων στη Δαμασκό και στο Κάιρο. Επρόκειτο προφανώς για την μεγαλύτερη κρίση που είχε γνωρίσει ως τότε η Ατλαντική Συμμαχία.

Καθώς λοιπόν τελείωνε το 1973 πολλά προβλήματα στον κόσμο, και πιο ειδικά στην ανατολική Μεσόγειο, ζητούσαν άμεσες λύσεις και κινήσεις από την Ουάσινγκτον. Τα πιόνια για τη νέα φάση των εξελίξεων άρχισαν να παίρνουν τη θέση τους. Στην Αθήνα, όπου η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε μόλις ακυρώσει την «φιλελευθεροποίηση» της χούντας και είχε, ως εκ τούτου, δημιουργήσει πολιτικό κενό, οι «σκληροί» ήρθαν - την κατάλληλη για την πολιτική των ΗΠΑ στιγμή - στην εξουσία. Η χούντα του Ιωαννίδη έθεσε από την πρώτη στιγμή τους στόχους της: την Κύπρο...

Στην Κύπρο υπήρχε από καιρό έτοιμο το πολιτικό εργαλείο για την προώθηση των πλέον επικίνδυνων σχεδίων: η οργάνωση του Γεωργίου Γρίβα, ΕΟΚΑ - Β. Η τελευταία είχε από το 1971 εγκαινιάσει μια ξέφρενη τρομοκρατική δραστηριότητα που περιλάμβανε δολοφονίες, ανατινάξεις, ένοπλες επιθέσεις και όλα όσα περιλαμβάνει το σχετικό ρεπερτόριο. Βασικός διακηρυγμένος στόχος ήταν η κυβέρνηση του Μακάριου οι αντι - κομμουνιστικές όμως και αντι - τουρκοκυπριακές παράλληλες ενέργειες προδιέγραφαν πιο ολοκληρωτικούς στόχους. Σε τελευταία ανάλυση στα χρόνια 1971 - 1975 είχαν πολλαπλασιαστεί στην Ευρώπη οι ακροδεξιές τρομοκρατικές οργανώσεις με παρόμοιες πρακτικές. Το κοινό τους υπόβαθρο ήταν οι ΝΑΤΟϊκοί σχεδιασμοί για αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού», σχεδιασμοί που επένδυαν ιδιαίτερα στο «παρακράτος». Ήταν ένα τρέχον εργαλείο της (αμερικανικής) ψυχροπολεμικής πολιτικής εκείνων των χρόνων. Μετά την άνοδο του Ιωαννίδη στην εξουσία η «αξιοποίηση» της ΕΟΚΑ - Β έγινε βασικό στοιχείο της πολιτικής της Αθήνας - ίσως και πολλών άλλων. Ο θάνατος του Γρίβα στις αρχές του 1974 δεν άλλαξε τα πράγματα: απλά καταργήθηκε ένας ενδιάμεσος σταθμός λήψης αποφάσεων και η τρομοκρατική αυτή οργάνωση έγινε πιο «εύπλαστη» στους σχεδιασμούς.

Η αστική τάξη της Κύπρου - αυτός ο σχετικά στενός κύκλος των οικονομικών και διοικητικών ελίτ που δημιούργησε η αποικιακή περίοδος - απεχθανόταν σταθερά το μαζικό, το λαϊκό κίνημα. Για το λόγο αυτό προέκρινε την επίλυση των εσωτερικών πολιτικών προβλημάτων στο νησί με «μαχητικούς» - φαινομενικά - τρόπους που είχαν το πλεονέκτημα της «διαμεσολάβησης»: αναλάμβαναν δηλαδή να επιλύσουν τα προβλήματα στο όνομα των συμφερόντων του λαού (όπως οι ίδιοι τα διερμήνευαν) χωρίς όμως να κληθεί ο λαός να πάρει στα χέρια του καταστάσεις. Μόνο το ΑΚΕΛ επένδυσε στο μαζικό λαϊκό κίνημα προκαλώντας την εναντίον του εχθρότητα τόσο των «μακαριακών» όσο και των «γριβικών». Ο Μακάριος πάντως αντιμετώπισε την ΕΟΚΑ - Β δημιουργώντας μια «δική» του παραστρατιωτική οργάνωση, το «Εφεδρικό Σώμα της Αστυνομίας». Φυσικά το τελευταίο δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει το πραξικόπημα της Εθνικής Φρουράς ή μάλλον των 600 και πλέον επιλεγμένων από την Αθήνα αξιωματικών που το στελέχωναν. Στις 15 Ιούλη η πολιτική και το καθεστώς του Μακαρίου πλήρωσε το τίμημα της απουσίας του λαού της Κύπρου από το προσκήνιο της ιστορίας.

Για να ολοκληρωθεί το σκηνικό της τραγωδίας έμενε η Τουρκία. Το εκεί πολιτικό καθεστώς ταλαντευόταν ανάμεσα σε αντίπαλες ομάδες συμφερόντων της αστικής τάξης - εκπρόσωποι αντίστοιχων οικονομικών ελίτ - και στρατιωτικών παρεμβάσεων, εγγυητών της κοινωνικής σταθερότητας και του συνακόλουθου αντι - κομμουνισμού σε εποχές μετάβασης και κρίσης. Η «Ατλαντική» στροφή της χώρας δέχτηκε ισχυρό πλήγμα στις καταστάσεις του 1973. Η σχετική αδυναμία των ΗΠΑ να αντιμετωπίσουν πειστικά τη σοβιετική δραστηριότητα στον αραβικό κόσμο και στην ανατολική Μεσόγειο προκάλεσε εσωτερικούς τριγμούς στην Άγκυρα. Ο «Ατλαντισμός» ταπεινώθηκε τον Οκτώβρη του 1973, όταν, κάτω από το δέος που προκαλούσε η σοβιετική ισχύς η Άγκυρα συγκατένευσε στη δημιουργία σοβιετικής αερογέφυρας μέσα από τον εναέριο χώρο της για τη μεταφορά όπλων και υλικών στις αραβικές πρωτεύουσες στη διάρκεια του πολέμου. Η ιδέα της «Ατλαντικής Τουρκίας» που θα στήριζε την εσωτερική κοινωνική της σταθερότητα σε έναν πανίσχυρο διεθνή συνασπισμό δέχτηκε ισχυρό πλήγμα και η αστική τάξη της χώρας άρχισε να προβληματίζεται στη κατεύθυνση μιας πιο ευέλικτης και αυτοδύναμης πολιτικής. Στα 1974 η κυβέρνηση Ετσεβίτ αναζητούσε ένα τρόπο επανεπιβεβαίωσης των κεντρικών επιλογών της χώρας - μια ένεση αυτοπεποίθησης για την ανήσυχη αστική τάξη της χώρας. Η Κύπρος θα πλήρωνε και ετούτο τον λογαριασμό.

Στις 20 Ιούλη του 1974 τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις εισέβαλαν από τον αέρα και τη θάλασσα στο νησί της Κύπρου. Δεν επρόκειτο για τίποτε το καταιγιστικό - σε σύγκριση έστω με τις τότε πρόσφατες στρατιωτικές αναμετρήσεις στην Μέση Ανατολή. Οι στρατοί της «νοτιο - ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ» ήσαν φτιαγμένοι για την εξασφάλιση της εσωτερικής «τάξης» (διάβαζε πραξικοπήματα) και για αμυντικές αποστολές που θα έδιναν χρόνο στις δυνάμεις των ΗΠΑ να παρέμβουν. Ο επιθετικός σχεδιασμός και προπαντός η πραγματοποίηση μιας επιθετικής ενέργειας μεσαίας έστω διάστασης ήταν πρακτικά ανεξερεύνητο έδαφος για τα εκατέρωθεν επιτελεία. Τον τουρκικό ερασιτεχνισμό τον μετέτρεψε σε θρίαμβο ο αντίστοιχος ερασιτεχνισμός και η αμηχανία του καθεστώτος της ΕΟΚΑ - Β (του περίφημου Σαμψών) και των πραξικοπηματιών αξιωματικών. Για τον σημερινό επισκέπτη των γεγονότων είναι σχεδόν απίστευτα τα στρατιωτικά δρώμενα του τότε πολέμου: η τουρκική αεροπορία διακρίθηκε για τις επιθέσεις της ενάντια στον ...τουρκικό στόλο και σε μονάδες του τουρκικού στρατού, τα ελληνικά μεταγωγικά αεροπλάνα που μετέφεραν ενισχύσεις στο νησί καταρρίφθηκαν από (ελληνο)κυπριακά πυρά, μηχανοκίνητες μονάδες της Εθνοφρουράς ακινητοποιήθηκαν και αχρηστεύθηκαν μέσα σε χωριά καθώς ουδείς ρώτησε εάν χωρούν τα τεθωρακισμένα στους στενούς δρόμους, η κύρια δύναμη της ΕΛΔΥΚ αποδεκατίστηκε μέσα στο στρατόπεδό της καθώς ουδείς τους ειδοποίησε να αναπτυχθούν για πόλεμο, και άλλα πολλά - μα πάρα πολλά.

Αντίθετα ο λαός της Κύπρου πλήρωσε απίστευτα βαρύ τίμημα. Εθνικιστές και ακρο - δεξιοί της κάθε πλευράς ρίχτηκαν με απίστευτη λύσσα ενάντια στους αμάχους. Οι εκλεκτές τρομοκρατικές μονάδες της ΕΟΚΑ-Β (το «τάγμα» Διάκου) εξεστράτευσαν ενάντια στη ...Λεμεσσό - ακριβώς στο αντίθετο σημείο του νησιού από εκεί όπου υλοποιούνταν η εισβολή! Εκεί σκότωσαν όσους Τουρκο - κύπριους δεν πρόλαβαν να καταφύγουν στις γειτονικές βρετανικές βάσεις. Το ίδιο έκαναν και οι Τουρκο - κύπριοι εθνικιστές της ΤΜΤ σε βάρος αμάχων Ελληνο - κυπρίων ακολουθώντας τον τουρκικό στρατό για τις απαραίτητες «εκκαθαρίσεις». Ποιος είπε ότι η απουσία του Λαού από το προσκήνιο της πολιτικής και των γεγονότων τον προφυλάσσει από κακοτοπιές και μαρτύρια;

Οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ, παρακολούθησαν αμέτοχοι τις φρικτές εξελίξεις που δικοί τους μηχανισμοί είχαν στην ουσία προετοιμάσει. Σε κάθε περίπτωση ο πόλεμος ευνοούσε τα συμφέροντά τους. Ούτε η Ελλάδα, ούτε η Τουρκία κινδύνευαν να περάσουν «από την άλλη πλευρά». Οι αστικές τάξεις που τις κυβερνούσαν δεν μπορούσαν παρά να μείνουν πιστές «στη δύση». Το αντίθετο μάλιστα. Μετά από τον πόλεμο και την κατοχή μέρους του νησιού, και η Αθήνα και η Άγκυρα θα είχαν απόλυτη ανάγκη τη «διαμεσολάβηση» των συμμάχων. Και οι τελευταίοι θα ήσαν σε καλή θέση να υπαγορεύσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή. Οι «δισταγμοί» του 1973 δεν θα επαναλαμβάνονταν στη στρατηγικά ενδιαφέρουσα Μεσόγειο. Η δε Κύπρος και ο λαός της, βαθιά τραυματισμένοι πλέον από το αίμα που χύθηκε, από το μαζικό ξεσπίτωμα, την προσφυγιά, θα έμεναν διχασμένοι, αμήχανοι, διαιρεμένοι, κατεχόμενοι, στη διάθεση κάθε μεσολαβητικού σχεδίου που θα σκέφτονταν γι αυτούς οι ισχυροί.

Σε τελευταία ανάλυση αυτό που έχασε ο Λαός της Κύπρου στα 1974 κάποιοι, πολιτικά, το κέρδισαν!

1 Το πρόσχημα ήταν ρατσιστικό - ουσιαστικά όμως επρόκειτο για μια διάχυτη δυσπραγία (Ryan, Paul, First Line of Defence. The US Navy Since 1945, Stanford Ca., 1981, p. 69).

2 Ήδη στα 1968 το πόρισμα για την κατάληψη-αιχμαλωσία του κατασκοπευτικού πλοίου των ΗΠΑ USS Pueblo, από το πολεμικό ναυτικό της Λ.Δ. της Κορέας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ταπεινωτικό γεγονός οφειλόταν στο πλήθος των στρατιωτικών, πολιτικών και κατασκοπευτικών οργανισμών που έδιναν ισότιμα εντολές στο εν λόγω πολεμικό πλοίο με αποτέλεσμα το τελευταίο να πλέει ουσιαστικά «ακυβέρνητο» (Ryan, Paul, 1981, p. 43-44).

* Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι ιστορικός, καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

φτωχές μέσα στην αύξηση του πλούτου

 φτωχές μέσα στην αύξηση του πλούτου

Οι εργαζόμενες τάξεις παραμένουν φτωχές μέσα στην αύξηση του πλούτου, μίζερες μέσα στην αύξηση της πολυτέλειας. Οι υλική ανέχεια μειώνει την ηθική τους όπως και τη φυσική τους υπόσταση. Δεν μπορούν να βασιστούν σε άλλους για γιατρειά. Έτσι, έχει καταστεί μια υπέρτατη αναγκαιότητα να πάρουν την δική τους υπόθεσή τους στα χέρια τους. Οι εργάτες πρέπει να αναγεννήσουν τις σχέσεις ανάμεσα σ’ αυτούς και τους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες, και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μετασχηματίσουν την κοινωνία.

Αυτά είπε ο Μαρξ το 1871 (όπως τα λεγόμενα του αποδόθηκαν από τον   Ρ. Λάντορ που του πηρε συνεντευξη για  την New York World και δημοσιεύθηκε: στις 18 Ιουλίου 1871).

Έναν αιώνα μετά, αν έλεγες στα δισέγγονα των εργατών της εποχής του Μαρξ, στις αναπτυγμένες χώρες της δύσης, ότι παραμένουν φτωχοί και μίζεροι, θα απορούσαν αν είσαι «με τα καλά σου». Βιώνοντας μια διαχρονικά αυξανόμενη και σχετική  ευμάρεια, θα σου έλεγαν ότι «εμείς δεν είμαστε φτωχοί, ούτε και μίζεροι…» κι ας αυξανόταν ο πλούτος που εκμαιευόταν απο την εκμετάλλευση τους. Μπορεί να μη απολάμβαναν την χλιδή των αστών, αλλά είχαν τα απαραίτητα προς το ζην και με το παραπάνω.

Πάνω από τέσσερις δεκαετίες από την δεκαετία του 70 και πέρα, τα πράγματα άρχισαν να χειροτερεύουν. Η ελπίδα ότι η «πρόοδος» θα ήταν συνεχόμενη, εξανεμίστηκε. Ενώ οι συνθήκες ζωής που περιγράφει ο Ένγκελς στο έργο του «η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία» ήταν η πραγματικότητα για σχεδόν όλο τον υπόλοιπο κόσμο έξω από τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, για τις ίδιες φαινόταν να ανήκει στο ανθρωπολογικό παρελθόν τους. Το Όνειρο της θερινής νύχτας τους, όμως,  τελείωσε. Ο «τρίτος κόσμος» έχει εισβάλει ανεπίστροφα στον «πρώτο κόσμο» και ενδιάμεσα όλοι οι «τρίτοι δρόμοι» αποδείχτηκαν μια χίμαιρα στην καλύτερη περίπτωση, ή μια απάτη.

Αυτό που δεν είχαν καταλάβει οι εργάτες της αναπτυγμένης δύσης ήταν ότι χρωστούσαν την ευμάρεια τους στην ύπαρξη της «Αυτοκρατορίας του κακού» όπως οι ιδεολογικοί ηγεμόνες τους είχαν κάνει να θεωρούν την ΕΣΣΔ. Η λεγόμενη «κατάρρευση της» σηματοδότησε την χειροτέρευση των συνθηκών ζωής τους. Το «τερατώδες κράτος» που τόλμησε να εισάγει κοινωνική πρόνοια, υγεία, παιδεία, δουλειά για όλους, έχοντας καταργήσει τ’   αφεντικά, έπαψε να υπάρχει, και μαζί μ’ αυτό και ο φόβος ότι οι εργάτες, αν οι καπιταλίστες δεν έκαναν παραχωρήσεις, θα έβλεπαν αργά ή γρήγορα την ανωτερότητα του σοσιαλισμού σαν σύστημα. Ήταν αυτός ο φόβος που δημιούργησε το κράτος πρόνοιας σε μια σειρά αναπτυγμένα χώρες, και γενικά όλα τα χαρακτηριστικά ενός «ανώτερου πολιτισμού» που τις διέκρινε.

Ο Μαρξ, μιλώντας για την αναγκαιότητα του «μετασχηματισμού της κοινωνίας», πρόσθεσε πως «Αυτός είναι ο γενικός στόχος κάθε γνωστής εργατικής οργάνωσης». Αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος, αλλά δεν ήταν. Ή τουλάχιστον οι ηγεσίες των συνδικάτων στην δύση, η οργανωμένη εργατική αριστοκρατία,  ως «μετασχηματισμό της κοινωνίας» στην βέλτιστη εκδοχή τους καταλάβαινε μόνο μεταρρυθμίσεις που προσωρινά βελτίωναν την ζωή των εργαζόμενων χωρίς να αγγίζουν το ιερό ταμπού των σχέσεων παραγωγής. Όταν όμως ζητάς από τον κλέφτη να σου παραχωρήσει μέρος από αυτό που σου κλέβει, χωρίς να θέτεις σαν στόχο την κατάργηση της κλοπής, ο κλέφτης  θα συνεχίσει να σε κλέβει. Κι αυτό γίνεται τώρα με εντονότερο από ποτέ τρόπο.

Αυτό που δεν είχαν καταλάβει οι εργάτες τότε, είναι δυνατόν να το καταλάβουν τώρα; Εκ πρώτης όψεως φαίνεται αδύνατον. Όμως, η άνοδος της δημοτικότητας του Μαρξ είναι ένα σημάδι ότι ένα μέρος τους προβληματίζεται, και τελικά η εμπειρία τους έχει δείξει ότι δεν κέρδισαν τίποτε από τη «κατάρρευση της αυτοκρατορίες του κακού». Εύλογο, λοιπόν, είναι ότι τώρα που η κατάσταση όλων των εργαζομένων, παντού, χειροτερεύει, και από το σοσιαλισμό της ΕΣΣΔ παραμένει μόνο η ιστορική μνήμη, οι καπιταλίστες να κάνουν ότι μπορούν για την αμαυρώσουν. Για τούτο και η υπεράσπιση της αλήθειας, σε αναφορά με την ΕΣΣΔ και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες που βούλιαξαν στο βάλτο του καπιταλισμού, είναι σημαντικότατο  χαρακτηριστικό του κομμουνιστή.

ΛΑΟΙ στο ποδι,κατα των φονιαδων ΗΠΑ-ΙΣΡΑΗΛ-ΕΕ-ΟΗΕ.

Το Ισραήλ απειλεί πως θα εντείνει την προσπάθειά του να σκοτώσει κι άλλα παιδιά 

• 

Αμείλικτο εμφανίζεται το Ισραήλ, το οποίο ανακοίνωσε πως θα εντείνει τις χερσαίες επιχειρήσεις του στη Λωρίδα της Γάζας καθώς η πλέον αιματηρή σύγκρουση από το 2009 εισήλθε στην 13η ημέρα της και μέχρι τώρα έχει αφήσει πίσω της περισσότερους από 350 νεκρούς.
«Από απόψε, η χερσαία φάση των επιχειρήσεων για την προστασία των συνόρων επεκτείνεται με πρόσθετες δυνάμεις, ώστε να καταπολεμηθεί η τρομοκρατία στη Λωρίδα της Γάζας και να δημιουργηθεί μια πραγματικότητα που εγγυάται στους Ισραηλινούς πολίτες μια ζωή με ασφάλεια», αναφέρεται στην ανακοίνωση του ισραηλινού στρατού η οποία σοκάρει με την ωμότητά της.
Νωρίτερα, από πυρά του ισραηλινού πυροβολικού ανατολικώς της πόλης της Γάζας σκοτώθηκαν τέσσερα άτομα, μεταξύ των οποίων δύο παιδιά, καθώς κι ο γιος ανώτερου στελέχους της Χαμάς. Συγκεκριμένα, νεκρός από τα σφοδρά πυρά του πυροβολικού στην περιοχή Σεζίγια είναι ο γιος του Χαλίλ Αλ Χάγια.
Στο μεταξύ, ο μοιραίος κι άβουλος γενικός γραμματέας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών Μπαν Κι Μουν θα επισκεφθεί τη Μέση Ανατολή από την Κυριακή για να εκφράσει την αλληλεγγύη του και προκειμένου να διαβουλευτεί με τους περιφερειακούς και διεθνείς παράγοντες για να σταματήσει η βία και να βρεθεί μια λύση στη σύγκρουση.

Εμετικός! Όταν ο Θ.Τζήμερος δικαιολογεί τις σφαγές αμάχων στη Γάζα...

 Εμετικός! Όταν ο Θ.Τζήμερος δικαιολογεί τις σφαγές αμάχων στη Γάζα...

Επανήλθε και πάλι το γνωστό θατσερικό φερέφωνο των εργοστασιαρχών και πρόεδρος του ανύπαρκτου κόμματος «Δημιουργία Ξανά» Θάνος Τζήμερος, αυτή τη φορά εκφράζοντας την... άποψη του για τα τεκταινόμενα στη Γάζα. Δεν είχαμε καμία αμφιβολία ότι τύποι σαν τον Τζήμερο δεν θα δίσταζαν να πάρουν το μέρος των ιμπεριαλιστών, όσες φρικαλεότητες αυτοί κι' αν κάνουν, όσο προφανείς κι' αν είναι αυτές. Αυτό, λοιπόν, χωρίς ίχνος ντροπής έκανε για άλλη μια φορά ο τραγελαφικός αυτός ανθρωπάκος.

Γράφει στο εμετικό του άρθρο (στο iporta.gr) μεταξύ άλλων ο Τζήμερος: «Ποια είναι η θέση της Χαμάς για το Ισραήλ; Η πλήρης εξαφάνιση. Η καταστροφή του και η αντικατάστασή του με ένα παλαιστινιακό ισλαμικό κράτος στην περιοχή που είναι τώρα το Ισραήλ, στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας. Πώς θα γίνει αυτό; Φυσικά με ιερό πόλεμο. Η διακήρυξη της Χαμάς μιλάει για τζιχάντ. Πιστεύει κανένας ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό; Πιστεύει κανένας ότι οι Ισραηλινοί, κάτοχοι και πυρηνικών όπλων, θα καθήσουν με σταυρωμένα χέρια; Άρα, πού οδηγεί το όραμα της Χαμάς; Σε ολοκαύτωμα, πρωτίστως των Παλαιστινίων». 

Καμία κριτική στο Ισραήλ για την επι δεκαετίες επιθετική του πολιτική ενάντια στους παλαιστινίους. Ούτε αναφορά για τον εξοπλισμό αστακού της χώρας αυτής με χρήματα της ΕΕ και των ΗΠΑ, ούτε κουβέντα δηλαδή για τον ιμπεριαλιστικό παράγοντα. Λογικό για έναν Τζήμερο... Το φταίξιμο το έχει η Χαμάς λοιπόν σύμφωνα με το θατσερικό ανθρωπάκι. Μόνο η Χαμάς όμως; Όχι! Φταίξιμο έχουν και οι ίδιοι οι παλαιστίνιοι που τώρα δολοφονούνται απ΄ την στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ. Να τι γράφει:

«Όμως αυτή φαίνεται ότι είναι η επιθυμία πολλών Παλαιστινίων που έδωσαν στη Χαμάς τη νίκη στις παλαιστινιακές βουλευτικές εκλογές, τον Ιανουάριο του 2006, με 76 από τις 132 έδρες στη βουλή, και δεύτερη την "μετριοπαθή" Φατάχ. Πώς να συζητήσεις όμως με κάποιον που ως μοναδική επιλογή έχει τον ιερό πόλεμο και την εξαφάνισή σου από προσώπου της γης; Είναι απολύτως λογικό, λοιπόν, το ότι ο ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου έστειλε μήνυμα στον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς, ο οποίος έχει εκλεγεί το 2005: ή με την Χαμάς θα τα βρεις ή με το Ισραήλ. Και με τους δύο δεν γίνεται!» 

Έτσι, απλά και δημοκρατικά. Με το πιστόλι στον κρόταφο των παλαιστινίων δηλαδή και την πολεμική μηχανή του Ισραήλ, τους χιλιάδες εποίκους να ετοιμάζονται να αφανίσουν απο προσώπου γης οτιδήποτε αραβικό υπάρχει στη γη της Ιουδαίας... 

Στην συνέχεια, ο Τζήμερος ξεπερνά κάθε όριο απανθρωπιάς, γράφοντας ουσιαστικά ότι το Ισραήλ δε μπορούσε παρά να απαντήσει (προφανώς σκοτώνοντας εκατοντάδες παιδιά που έπαιζαν αμέριμνα) με δολοφονικές αεροπορικές και χερσαίες επιχειρήσεις στις όποιες προκλήσεις της Χαμάς. Γράφει το τζημεροειδές (τα έντονα γράμματα δικά μας):

«Τι θα έπρεπε να συμβεί για να διατηρηθεί η ειρήνη; Αυτό που έκανε το Ισραήλ: ζήτησε συγγνώμη από τους γονείς του νεκρού και μέσα σε ελάχιστο χρόνο συνέλαβε τους δράστες, τους προφυλάκισε και θα τους δικάσει. Ζήτησε συγγνώμη η Χαμάς για τη δολοφονία των τριών Εβραίων. Όχι! Βρήκε τους δράστες; Όχι! Τι έκανε; Εξαπέλυσε, πρώτη και απρόκλητη, δεκάδες ρουκέτες με στόχο κατοικημένες περιοχές του Ισραήλ! Ο σκοπός προφανής: νεκροί άμαχοι και κλιμάκωση της έντασης.  Όμως το Ισραήλ έχει αναπτύξει ένα σύστημα αντιπυραυλικής προστασίας, που ανατινάζει στον αέρα τις ρουκέτες της Χαμάς με αποτέλεσμα οι απώλειές του να είναι ελάχιστες, χωρίς να τις έχει αποφύγει εντελώς. Και φυσικά ανταπέδωσε τα πυρά στοχεύοντας στα σημεία εκτόξευσης των πυραύλων της Χαμάς τα οποία οι ισλαμιστές μαχητές έχουν τοποθετήσει μέσα σε κατοικημένες περιοχές χρησιμοποιώντας ουσιαστικά τους άμαχους ομοεθνείς τους ως ανθρώπινη ασπίδα.»

Πλήρης υιοθέτηση της ισραλινής προπαγάνδας από τον Θάνο Τζήμερο! 

Για την ιστορία, παραθέτουμε και το τελευταίο κομμάτι του κατάπτυστου άρθρου του εμετικού αυτού τύπου ο οποίος έχει το θράσος να γράψει ότι - τάχα - λυπάται για τις χιλιάδες απώλειες στην παλαιστινιακή πλευρά. Γράφει: «Όμως ποιος ευθύνεται στην πραγματικότητα για τον θάνατο αυτού του παιδιού; Ποιος ξεκίνησε τα εγκλήματα; Η Χαμάς. Ποιος ξεκίνησε την εκτόξευση πυραύλων; Η Χαμάς. Ποιος απέρριψε χθες το σχέδιο ειρήνης που πρότεινε και στους δύο εμπόλεμους η κυβέρνηση της Αιγύπτου; Η Χαμάς. Το Ισραήλ το δέχθηκε, και ξεκίνησε μονομερή εκεχειρία, αλλά η Χαμάς απάντησε με νέα ρίψη ρουκετών.     Τι θα έπρεπε να κάνει το Ισραήλ; Να περιμένει πότε θα τελειώσουν οι ρουκέτες της Χαμάς, μετρώντας τους νεκρούς του για να τροφοδοτήσει εκείνο τα πρακτορεία ειδήσεων με διαμελισμένα πτώματα; Πόσες εκκλήσεις για ειρήνη να κάνεις σε κάποιον που ξεκινάει απρόκλητα εχθροπραξίες έχοντας ήδη δηλώσει ότι στόχος του είναι η πλήρης καταστροφή σου;     Καταλαβαίνω τη φυσική μας ροπή στο να παίρνουμε το μέρος του αδύναμου. Όμως κάποιες φορές το δίκιο το έχει ο ισχυρός. Όχι επειδή είναι ισχυρός, αλλά επειδή έχει δίκιο». 

Να τον χαίρονται αυτοί που τον ψήφισαν.

Να τον χαίρονται αυτοί που τον στήριξαν και τον στηρίζουν.

Δε συμμετέχουν ο Γιώργος Νταλάρας κι οι φίλοι του...

 Δε συμμετέχουν ο Γιώργος Νταλάρας κι οι φίλοι του...

«Σας αφήνω να φανταστείτε, αν φοράω εσώρουχο.» Μαρία Μπεκατώρου

Άκρα του τάφου σιωπή επικρατεί στους κύκλους των -κατ’ επάγγελμα- φιλάνθρωπων καλλιτεχνών και άλλων (οινο)πνευματικών ανθρώπων για τη ναζιστική επιδρομή των σιωνιστών στη Γάζα.

Δεν είναι παράξενο άραγε, άνθρωποι που (με διάφορες αφορμές, όπως πχ οι μπούφλες στο Χατζηδάκη, ή τα μπινελίκια κατά της Φ. Γεννηματά κλπ)  κηρύττουν σταυροφορίες κατά της «βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», να μη βγάζουν άχνα για το (εντελώς απρόκλητο) δολοφονικό αμόκ του νεοναζιστικού μορφώματος του Ισραήλ κατά των ανηλίκων παιδιών στην Παλαιστίνη;
 
Καθόλου παράξενο! Και το γιατί, μας το εξηγεί με γλαφυρό τρόπο ο «Βηματοδότης»:
«Στο επίσημο δείπνο, που παρέθεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας προς τιμή του ισραηλινού Προέδρου κ.Σιμόν Πέρες, υπήρχε και ένας προσκεκλημένος, φίλος του ισραηλινού Προέδρου. Ήταν ο κ. Γ. Νταλάρας, ο οποίος εγκατέλειψε προσωρινά την Αντίπαρο όπου παραθερίζει και πήγε στο επίσημο δείπνο. Γνώρισε τον ισραηλινό πρόεδρο, εξηγούσε η σύζυγός του κυρία Άννα Νταλάρα (πρώην βουλευτής του ΠαΣοΚ) από τις συναυλίες που έδωσε υπέρ της ειρήνης στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη».
 
Βάσει του αξιακού τους περιεχομένου, το γιαούρτι κατά της γυναίκας τους (Άννα Νταλάρα), η οποία συμμετείχε στη ληστοσυμμορία του Γιωργάκη, που οδήγησε στην αυτοκτονία και στη φτώχεια χιλιάδες Έλληνες, είναι ακραία βία, κατά της οποίας υψώνουν στεντόρεια φωνή διαμαρτυρίας, μέσω των φιλικών τους ΜΜΕ. Η βόμβα, όμως, που τρώνε στο κεφάλι 5 παιδάκια την ώρα που παίζουν μπάλα στην παραλία, είναι το μονοπώλιο της κρατικής βίας, που διατηρεί το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και το οποίο οι επαγγελματίες ειρηνοποιοί προφανώς αποδέχονται (όπως επίσης το αποδεχόταν κάποτε κι ο ναζί συνταγματολόγος, Κ. Σμιτ, όπως το αποδέχεται σήμερα κι η κλίκα της ομάδας αληθείας του γερμανόφιλου Σαμαρά) κι ως εκ τούτου σιωπούν επιδεικτικά και ξεδιάντροπα.
 
Στην οργή λοιπόν και τις διαμαρτυρίες κατά των νεοχιτλερικών σιωνιστών (και κατ' επέκταση και των ΗΠΑ), που σκοτώνουν παιδάκια χωρίς αιδώ και δισταγμό, δε συμμετέχει -μεταξύ άλλων-ο Γιώργος Νταλάρας, για τον οποίον μίλησαν πριν πολύ καιρό δύο...μετριότητες του ελληνικού τραγουδιού, ο Γιώργος Ζαμπέτας κι ο Στέλιος Καζαντζίδης, οι οποίοι με απλά και καθαρά λόγια, μας βοηθούν να καταλάβουμε καλά το φαινόμενο και το ποιόν του σύγχρονου «πνευματικού» και «καλλιτεχνικού» κόσμου και ν’αντιληφθούμε, ότι όλος αυτός ο συρφετός των μετρίων και φιλοχρήματων παρατρεχάμενων της εξουσίας, είναι αποτέλεσμα του γεγονότος, ότι εδώ και πολλά χρόνια, έχουν διαλυθεί, τόσο ο λαικός μας πολιτισμός, όσο και η λαική/ κοινωνική/ιστορική μας κουλτούρα, βάσει των οποίων ο λαός προσδιορίστηκε, εκφράστηκε και διεκδίκησε τα δικαιώματά του κατά την ιστορική του πορεία.
 
Αυτός είναι ο λόγος, που αντί σήμερα να "βγαίνουν" Ρίτσοι, Μίκηδες, Χατζιδάκηδες, Ξυλούρηδες, Γληνοί και Ιμβριώτες, "βγαίνουν" Νταλάρες, Τατσόπουλοι, Κωστόπουλοι και Μπουμπούκοι.

Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!
 

askordoulakos

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Μυρίζει μπαρούτι

Μυρίζει μπαρούτι

Οι πόλεις της Γάζας ήταν ένα επικίνδυνο μέρος για να ζει κάποιος. Τώρα είναι και οι αμμουδιές στην παραλία της Γάζας επικίνδυνες για να παίζουν τα παιδιά. Αν αφήσουν τα ισραηλινά πυρά να επιζήσουν κάποια παιδιά.

Η Ουκρανία είχε γίνει ένας επικίνδυνος τόπος για όσους δε δήλωναν ανοιχτά τη νεοναζιστική τους προτίμηση. Τώρα είναι ένας επικίνδυνος τόπος ακόμα και για να περνάνε τα πουλιά.
Στην Αθήνα η διαδήλωση το βράδυ της Πέμπτης επέμενε: «Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν». Ισχύει και για την Παλαιστίνη και για την Ουκρανία και για το Ιράκ.
Στις Βρυξέλλες, όπου έγινε έκτακτη σύνοδος κορυφής, εκφράστηκαν αντιθέσεις για τη διανομή των πόστων στα ανώτατα όργανα της ΕΕ, σηματοδοτούν όμως οξυμένες ενδοαστικές αντιθέσεις, με αντικείμενο το μείγμα διαχείρισης που διασφαλίζει καλύτερα τα ιδιαίτερα συμφέροντα της αστικής τάξης κάθε κράτους - μέλους, μακριά και ενάντια στις λαϊκές ανάγκες.

Οι μάχες μπροστά

Στο εσωτερικό μέτωπο, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, μαζί με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, όλο τον ελληνικό λαό, θα πρέπει άμεσα, το επόμενο διάστημα, να δώσουν μια σημαντική μάχη, μια πολιτική - κοινωνική μάχη για το μέλλον τους, αφού η κυβέρνηση προχωρά σε νέα αντιλαϊκά μέτρα που εντείνουν τις αναδιαρθρώσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Οδηγούν σε νέες απολύσεις και περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης με το νέο «μαύρο» συνδικαλιστικό νόμο, που ετοιμάζουν να φέρουν. Στο εργασιακό πεδίο, οι εργαζόμενοι προετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν και την κυριακάτικη αργία. Η δήθεν πιλοτική εφαρμογή για τις τουριστικές περιοχές και το ιστορικό κέντρο Αθήνας, Θεσσαλονίκης είναι ελιγμός για να περάσει η κατάργηση με όσο γίνεται λιγότερες αντιδράσεις, ικανοποιώντας την πάγια απαίτηση των μονοπωλίων του εμπορίου, των πολυεθνικών ομίλων. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων στο εμπόριο αλλά και σε άλλους κλάδους, σε απλήρωτη δουλειά και σε χρεοκοπία και κλείσιμο χιλιάδων μικρών μαγαζιών και στην ανεργία χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους.

Σαρωτικές ανατροπές

Νέα επίθεση καταγράφεται και στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης που θίγει και αφορά όλους τους εργαζόμενους, αφού χτυπάει την περίθαλψη, την πρόνοια, τις συντάξεις (ανεβάζει ξανά τα όρια, καταργεί θετικές ρυθμίσεις για βαρέα, για παιδί), τα επιδόματα (μητρότητας, αναπηρίας, στέγης, ανεργίας). Μειώνονται στο ελάχιστο οι παροχές Υγείας - Πρόνοιας, σπρώχνονται τα λαϊκά στρώματα στην ιδιωτική ασφάλιση για τα κέρδη των εταιρειών. Μισθοί και ασφάλιση μειώνονται καθώς θεωρούνται κόστος, ενώ στο όνομα της ανταγωνιστικότητας απαλλάσσονται επιχειρήσεις από το κόστος ασφαλιστικών εισφορών. Εύστοχα ο «Ρ» μίλησε πρωτοσέλιδα για σαρωτικές ανατροπές με το «νέο ασφαλιστικό χάρτη» και επεσήμανε ότι ήδη το 25% των συνταξιούχων έχει καταδικαστεί να επιβιώνει με λιγότερα από 500 ευρώ το μήνα μεικτά. Με δηλώσεις του ο υπουργός Εργασίας, περί «συστήματος ασφάλισης πολλών ταχυτήτων», επιβεβαίωσε τις δυσμενείς ρυθμίσεις που θα γίνουν μέσα από τη λεγόμενη «ενοποίηση» των ταμείων, με μπούσουλα τις μικρότερες συντάξεις και παροχές. Θα είναι δηλαδή «ενοποίηση» προς τα κάτω. Παράλληλα, με αναφορές σε «άδικο» σύστημα, ο υπουργός επιχείρησε να καλλιεργήσει τον «κοινωνικό αυτοματισμό» και να στρέψει τη μια ομάδα συνταξιούχων και ασφαλισμένων απέναντι στην άλλη.

Συνθήκες πολέμου στα νοσοκομεία

Στο τομέα της Υγείας τα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» σε δημόσια νοσοκομεία, σε δημόσιες δομές και υπηρεσίες Υγείας όλων των βαθμίδων αποτυπώνουν τις «συνθήκες πολέμου» που επικρατούν για τους εργαζόμενους και τους ασθενείς. Οι περικοπές δεν έχουν τέλος. Νοσοκομειακά κρεβάτια και τμήματα καταργούνται ή υπολειτουργούν. Μηχανήματα, κρεβάτια χειρουργείου ή μονάδων μένουν κλειστά και ρημάζουν λόγω έλλειψης προσωπικού, την ώρα που οι λίστες αναμονής είναι τεράστιες. Ταλαιπωρία, ελλείψεις, ανυπέρβλητα πολλές φορές εμπόδια για να βρει ο κόσμος την υγειά του. Για τους κατοίκους της επαρχίας και των νησιών η κατάσταση είναι ακόμη πιο δραματική, με έρημα Περιφερειακά Ιατρεία, αγροτικούς γιατρούς να τριγυρνούν στα χωριά ή στα νησιά, Κέντρα Υγείας και νοσοκομεία που δε λειτούργησαν ποτέ για να καλύψουν τις ανάγκες των κατοίκων και περιμένουν την ... επιχειρηματικότητα να τα εκμεταλλευτεί και να αρχίσουν να πουλούν τις υπηρεσίες τους. Ολόκληρα νησιά χωρίς παιδίατρο, μαία, χιλιάδες άνθρωποι που ταξιδεύουν ακόμη και για μια απλή εξέταση, για ένα εμβόλιο.

Οπου δάσος και επένδυση

Μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση περιέχει και το νομοσχέδιο για τα δάση, με βασική επιδίωξη τη διαμόρφωση προϋποθέσεων για την προσέλκυση επενδύσεων, με «μόχλευση κεφαλαίων» μέσω πολλαπλών παρεμβάσεων στο χωροταξικό σχεδιασμό. Ανάμεσα σε άλλα, προβλέπεται η δυνατότητα ανταλλαγής ανεκμετάλλευτων μεγάλων τεμαχίων ιδιωτικής γης που διακατέχονται από οικοδομικούς συνεταιρισμούς με δημόσιες εκτάσεις που βρίσκονται σε ειδικές «ζώνες υποδοχής» και συγκέντρωσης. Παράλληλα, ανοίγονται διάπλατα και νέες δυνατότητες σε επιχειρηματίες, οι οποίοι παίρνουν το δικαίωμα να προχωρούν σε διάφορες κερδοφόρες επενδύσεις σε δάση και δασικές εκτάσεις.

Βαρέλι δίχως πάτο

Οι κυβερνητικοί παράγοντες κάνουν λόγο για «κλίμα προετοιμασίας», ενόψει της «αξιολόγησης» του φθινόπωρου και η οποία συνδέεται με τις αποφάσεις σχετικά με την υπόθεση «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους. Στο επίκεντρο της διαβούλευσης βρίσκονται οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που κρίνονται αναγκαίες και οι οποίες συνδυάζονται με μπαράζ νέων αντεργατικών μέτρων. Οι συζητήσεις επικεντρώνονται στο ασφαλιστικό, στις ομαδικές απολύσεις, στον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης και στο παραπέρα πετσόκομμα των προνοιακών επιδομάτων. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση κρύβεται πίσω από την τρόικα, με στόχο την επιτάχυνση στην υλοποίηση μιας σειράς αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που είναι πάγιες και χρόνιες απαιτήσεις του κεφαλαίου και στο πλαίσιο απαιτήσεων της ΕΕ.
Οι συζητήσεις, οι προβληματισμοί και οι διαφωνίες που εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους από τμήματα της αστικής τάξης σχετικά με τις διαπραγματεύσεις και αφορούν «κόκκινα δάνεια», τράπεζες, διαπραγμάτευση για το κρατικό χρέος, τήρηση δημοσιονομικών όρων, συνολικά αναθεώρηση του μείγματος διαχείρισης, δεν πρόκειται να αλλάξουν τις αντιλαϊκές προτεραιότητες και τα αντεργατικά «προαπαιτούμενα». Δεν πρέπει, λοιπόν, να υπάρχουν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις -σαν αυτές που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ- ότι άλλο μείγμα μπορεί να φέρει φιλολαϊκή πολιτική. Σε αντίθεση με τις υποσχέσεις της κυβέρνησης για δήθεν ανακούφιση, το βαρέλι των αντεργατικών μέτρων δεν έχει πάτο, αφού η καπιταλιστική ανάκαμψη προϋποθέτει υποβάθμιση των εργατικών - λαϊκών αναγκών και συναίνεση των εργαζομένων (με το καρότο και το μαστίγιο!). Δε χρειάζεται ούτε επανάπαυση, ούτε αυταπάτες αλλά ετοιμότητα, εγρήγορση και δράση στην κατεύθυνση της ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Με των λαών το αίμα

Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή βεβαιώνουν τη φρικαλεότητα του ιμπεριαλισμού, που οικοδομεί τραγωδίες για τους λαούς κάθε γωνιάς του πλανήτη. Οποιος γεμίζει οργή μπροστά στο συνεχιζόμενο αιματοκύλισμα του παλαιστινιακού λαού δεν αρκεί να το αντιμετωπίζει ως μια «ανθρώπινη τραγωδία». Η νέα φονική επιχείρηση σε βάρος ενός λαού που αγωνίζεται για να έχει τη δική του πατρίδα εκδηλώνεται σε μια περίοδο που η ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής αποτελεί πεδίο έντονων ανταγωνισμών, διεργασιών και ανακατατάξεων. Το Ισραήλ εξαπολύει ακόμα μια δολοφονική επιδρομή, αναζητώντας τρόπους να υπερασπιστεί τα γεωπολιτικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης, την ίδια ώρα που και άλλες δυνάμεις επιχειρούν να διαδραματίσουν ενεργότερο ρόλο στις εξελίξεις, π.χ., η Τουρκία. Ολόκληρη η περιοχή της Μέσης Ανατολής, μια περιοχή γεμάτη φυσικό πλούτο και με κρίσιμη γεωστρατηγική θέση, «φιλοξενεί» εξελίξεις που συνθέτουν ένα περίπλοκο «κουβάρι», με απρόβλεπτες συνέπειες για τους λαούς. Το σίγουρο είναι πως οι ιμπεριαλιστές δεν έχουν κανένα δισταγμό να χύνουν το αίμα των λαών για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Ο,τι δεν μπορούν να καταφέρουν με την «ειρήνη» τους, το ολοκληρώνουν με τους πολέμους τους.
Οι εξελίξεις στην Ουκρανία το μαρτυρούν: Εδώ και περίπου έξι μήνες αποτελεί μια «ανοιχτή πληγή» στο κέντρο της Ευρώπης. Αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ και, πρωτίστως, της Γερμανίας με την καπιταλιστική Ρωσία για τον έλεγχο αγορών, το μοίρασμα των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων. Με την ενεργό, βεβαίως, συμμετοχή της αστικής τάξης της χώρας, που προσπάθησε να «παίξει» με αυτές τις αντιθέσεις. Ως αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ και της ΕΕ, που στήριξαν και ενίσχυσαν ακραίες εθνικιστικές δυνάμεις της χώρας -ακόμα και δηλωμένους νεοναζί- να αναδειχθούν στην κυβέρνηση, ο λαός της Ανατολικής Ουκρανίας υποφέρει.
Το σύνολο των εξελίξεων τονίζει την ανάγκη ότι χρειάζεται λαϊκή επαγρύπνηση και ετοιμότητα για ακόμα πιο σύνθετες περίπλοκες και επιταχυνόμενες εξελίξεις, για να μη γίνουν για άλλη μια φορά οι λαοί «κρέας για τα κανόνια» των μονοπωλίων.

Η πολιτική ΕΕ - κυβέρνησης κλείνει τα εργοστάσια ζάχαρης

Η πολιτική ΕΕ - κυβέρνησης κλείνει τα εργοστάσια ζάχαρης

Από παλιότερη κινητοποίηση στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας

Το ΚΚΕ επιδιώκει να γίνει υπόθεση όλου του λαού, πρώτα απ' όλα στις Σέρρες και την Ορεστιάδα, η πάλη για να εμποδιστεί το κλείσιμο των δυο εργοστασίων ζάχαρης, που ανακοίνωσε την περασμένη Τρίτη η διοίκηση της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης. Πρόκειται για παραγωγή ενός προϊόντος που καταναλώνεται άμεσα από κάθε σπίτι, χρησιμοποιείται στη μεταποίηση (αναψυκτικά, ζαχαροπλαστική κ.α.), έχει πολύ μακρά διάρκεια ζωής, παράγει χρήσιμα παραπροϊόντα (μελάσα, ζωοτροφές, οινόπνευμα, βιοκαύσιμο κ.ά.), εξασφαλίζει θέσεις εργασίας.
Και όμως, σταδιακά η καλλιέργεια και παραγωγή περιορίζεται, συρρικνώνεται, οδηγείται στην καταστροφή από την εφαρμογή του Κανονισμού της ζάχαρης ΕΕ, με τη συνένοχη βέβαια και την εγκληματική συνεργασία και συμβολή των ελληνικών κυβερνήσεων. Δημιουργώντας όλους τους όρους και προϋποθέσεις για απολύσεις, ανεργία, καταστροφή παραγωγικών δομών και δυνατοτήτων της χώρας, εξασφαλίζοντας φτώχεια και δυστυχία σε λαϊκά στρώματα.
Το ίδιο γίνεται και σε άλλους τομείς της οικονομίας (π.χ., Ναυπηγεία, Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, καπνοκαλλιέργεια κ.ά.). Είναι πολιτικές της ΕΕ που εξυπηρετούν την κερδοφορία των μονοπωλίων και επιχειρηματικών ομίλων, σε βάρος των αναγκών των λαϊκών στρωμάτων και των οικογενειών τους. Βέβαια, συμφωνούν και υλοποιούν οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα κόμματα που στηρίζουν την ΕΕ και ας κάνουν ως αντιπολίτευση θόρυβο και σαματά ότι αντιμάχονται τις συνέπειες.

Είναι κοροϊδία και υποκρισία μαζί να στηρίζουν από τη μια την ΕΕ και από την άλλη να διαμαρτύρονται για τις αντιλαϊκές, σκληρές συνέπειες, χωρίς ταυτόχρονα να καταδικάζουν την αιτία, δηλαδή αυτήν την άγρια ευρωκοινοτική πολιτική. Αντίθετα, να δίνουν όρκους πίστης σε αυτήν, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι κανονισμοί της ΚΑΠ οδήγησαν τη βιομηχανία ζάχαρης στον γκρεμό και δεν πρέπει σε αυτό να κλείνει κανείς τα μάτια. Αρκεί να δει ποιος χάνει και ποιος κερδίζει. Στη ζάχαρη, το μερίδιο αγοράς μοιράζεται σε μεγάλους ομίλους που έχουν εργοστάσια σε πολλές χώρες. Η Γερμανία έχει περίπου το 46%, ακολουθεί η Γαλλία με 18% και η Βρετανία με 11%, ενώ αναπτύσσεται και η Πολωνία και με γερμανικά κεφάλαια.
Ενας από τους δύο μεγάλους γερμανικούς ομίλους («SUDZUCKER»), που έχει παράρτημα πώλησης και στην Ελλάδα και αποτελεί τον μεγαλύτερο παραγωγό ζάχαρης με 29 εργοστάσια παραγωγής από ζαχαρότευτλα σε 11 χώρες της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, Αυστρία, Βέλγιο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία και Μολδαβία), πήρε πρόσφατα έγκριση από την ΕΕ για να αγοράσει το 25% περίπου μιας άλλης εταιρείας, που είναι ο 2ος μεγαλύτερος έμπορας ζάχαρης παγκοσμίως («ED & FMan»).
Η έγκριση της Κομισιόν δόθηκε και δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της ΕΕ στις 27/5/2014 (C160, σελ.11), αιτιολογώντας ότι δεν αποτελεί αυτή η εξαγορά πράξη συγκέντρωσης μη συμβατής με την εσωτερική αγορά, αν και γιγαντώνεται ακόμη πιο πολύ ο συγκεκριμένος μονοπωλιακός όμιλος! Να γιατί το ΚΚΕ λέει ότι η ΕΕ είναι των μονοπωλίων και όχι των λαϊκών συμφερόντων.

Προδιαγεγραμμένη πορεία

Από την κινητοποίηση που διοργάνωσαν την περασμένη Τρίτη στις Σέρρες το ΠΑΜΕ και η ΠΑΣΥ

Η συρρίκνωση μικρότερων μονάδων και της ΕΒΖ ήταν προδιαγραμμένη και αυτό φαίνεται και από την αναθεώρηση του Κανονισμού της Ζάχαρης το 2006, με τα εργαλεία που είχε έτοιμα η Κομισιόν:

• Μείωσαν την παραγωγή μέσω των ποσοστώσεων και όσα εργοστάσια ήταν μικρά, έκλεισαν (αριθμούνται συνολικά σε 113 στις χώρες της ΕΕ). Στη χώρα μας, η ποσόστωση μείωσε την παραγωγή στο μισό (50%) των αναγκών μας και έκλεισαν τα δύο εργοστάσια σε Λάρισα και Ξάνθη. Μάλιστα και για την υλική καταστροφή τους (μηχανημάτων με βαριοπούλα, τοίχων κλπ.) δόθηκαν 87 εκατ. ευρώ από την ΕΕ.
• Επέτρεψαν εισαγωγές ζάχαρης χωρίς δασμούς από τρίτες χώρες, πρώην αποικίες τους και κατάργησαν την εξαγωγική επιδότηση για όσους είχαν εξαγωγές μέχρι τότε. Οπότε θα έμεναν οι μεγάλοι όμιλοι και θα έκλειναν οι μικροί.
• Μείωσαν την τιμή παραγωγού κατά 45%, αφού καταργήθηκαν οι εγγυημένες τιμές παραγωγού, οι οποίες ήταν υψηλότερες από την τιμή της παγκόσμιας αγοράς. Ουσιαστικά, εκείνη την περίοδο ήταν μορφή προστασίας της παραγωγής της ΕΕ και αφορούσε μια σειρά προϊόντα και τη ζάχαρη. Δηλαδή απελευθέρωση του κλάδου, ώστε και οι μικρομεσαίοι αγρότες με τέτοιες χαμηλές τιμές να μην μπορούν να καλλιεργήσουν και να φύγουν από τη μέση.

Μάλιστα, σε μια απόφασή της, η Κομισιόν αναφέρει ότι με αυτούς τους όρους ενισχύθηκε η τάση συγκέντρωσης στον τομέα της ζάχαρης στην ΕΕ και αυτοί οι μεγάλοι όμιλοι έχουν μειώσει το κόστος παραγωγής. Να παρατηρήσουμε ότι το κόστος παραγωγής μειώθηκε, δεν αυξήθηκε όμως η τιμή που δίνουν στον τευτλοπαραγωγό, ούτε μειώθηκε η τιμή της ζάχαρης στον καταναλωτή, στη λαϊκή οικογένεια. Να, λοιπόν, ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από αυτήν την πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων. Είναι καθαρό και προδιαγεγραμμένο ποιοι θα καρπωθούν τα κέρδη και ποιοι θα καταστραφούν.
Ομοιότητες και ίδιες μεθοδολογίες έχουμε σε όλους τους τομείς της ευρωκοινοτικής αντιλαϊκής πολιτικής, γιατί ο στρατηγικός στόχος είναι η μεγαλύτερη κερδοφορία των μονοπωλίων και η μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Ολες οι υποδομές στην Ενέργεια, το νερό, τα λιμάνια κ.α. φτιάχτηκαν με κρατικά λεφτά από τον προϋπολογισμό, δηλαδή λεφτά του λαού. Ο επενδυτής τα παίρνει ως διέξοδο στο συσσωρευμένο πλούτο του που λιμνάζει, για να διαιωνίσει την κερδοφορία του και να μη μείνει στάσιμη.
Στον τομέα της ζάχαρης, τα εργοστάσια κατασκευάστηκαν από κρατικά λεφτά. Τα τελευταία χρόνια απαξιώθηκαν, αντί να εκσυγχρονιστούν και να αναπτυχθούν, αν και ήξεραν ότι ο τομέας θα απελευθερωθεί από το 2017, θα παράγει η κάθε χώρα όση ποσότητα θέλει.
Οταν έχουν πάρει 87 εκ. ευρώ για να καταστρέψουν τα δύο εργοστάσια της Λάρισας και της Ξάνθης και απαξιώνουν τα άλλα δύο για να τα οδηγήσουν στο κλείσιμο, το 2017 δε θα υπάρχει τίποτα. Κανένας καπιταλιστής δε θα «ρίξει» λεφτά για να τα ανοίξει από την αρχή ή να τα εκσυγχρονίσει, γιατί θα χάσει μέρος των κερδών του. Αρα δολοφονούν την τευτλοκαλλιέργεια στην Ελλάδα και όλη την τεχνογνωσία που αποκτήθηκε 60 χρόνια τώρα.

Ποιος κλείνει τα εργοστάσια;

Γι' αυτό δεν έρχονται να απαντήσουν στην Επίκαιρη Ερώτηση του ΚΚΕ οι υπουργοί. Το μεν υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων απάντησε ότι είναι αναρμόδιο (και δεν είναι ανέκδοτο) στα παρακάτω ερωτήματα του ΚΚΕ:

• Γιατί παράγεται μόνο το 25% και όχι ολόκληρη η ποσότητα των 160.000 τόνων στα υπάρχοντα εργοστάσια της ΕΒΖ;
• Τι προγραμματισμός υπάρχει για την ανάπτυξη και όχι τη συρρίκνωση της τευτλοκαλλιέργειας και εγχώριας παραγωγής ζάχαρης από την κυβέρνηση;

Αλλά και από το υπουργείο Οικονομικών δήλωσαν κώλυμα. Δύο μέρες πριν είχαν σύσκεψη γι' αυτό το θέμα και δεν μπορούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα του ΚΚΕ για το τι μέτρα θα πάρει η κυβέρνηση ώστε να μην κλείσει κανένα από τα τρία εργοστάσια της Ελληνικής Βιομηχανία Ζάχαρης.
Απαντάμε λοιπόν στη συγκυβέρνηση, ότι είναι η πολιτική της που κλείνει τα εργοστάσια και κατηγορεί τους αγωνιστές εργαζόμενους και το ΠΑΜΕ που παλεύουν για να μείνουν ανοιχτά και με μισθούς που θα μπορούν να ζήσουν τις οικογένειές τους. Γι' αυτό παλεύουμε μέσα και έξω από τη Βουλή. Οργανώνουμε τον αγώνα για να εμποδίσουμε το έγκλημα και αυτό πρέπει να κάνουν μαζικά, αγωνιστικά, οι εργαζόμενοι που τους πετάνε στο δρόμο της ανεργίας.
Αλλά και οι αγρότες, που ουσιαστικά τους λένε να μην ξανακαλλιεργήσουν ζαχαρότευτλα, γιατί ζάχαρη θα εισάγουμε, τα ενδιάμεσα επαγγέλματα, αυτοί που με τα μηχανήματα τους βγάζουν τεύτλα από τα χωράφια και τους λένε ότι τα αγόρασες για τα ζαχαρότευτλα αλλά θα σου μείνουνε για παλιοσίδερα, Μαζί και τόσοι άλλοι κλάδοι που εμπλέκονται και ζουν από την καλλιέργεια, εποχιακοί εργάτες, μηχανικοί, συντηρητές μηχανημάτων, μεταφορείς κ.ά.
Πρέπει, όμως, να στοχεύουμε σωστά και την κυβέρνηση και την πολιτική της ΕΕ και των κομμάτων και της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού στηρίζουν την ΕΕ και κλαψουρίζουν γιατί διαλύεται η τευτλοκαλλιέργεια, χωρίς να λένε τίποτα, αφήνουν στο απυρόβλητο τον ηθικό αυτουργό δηλαδή την ΕΕ και περιορίζονται μόνο στο εκτελεστή, τη σημερινή κυβέρνηση, γιατί θέλουν οι ίδιοι να συνεχίσουν τη δουλειά της!
Συνεπώς, Λαϊκή Συμμαχία, γιατί όταν δε δουλεύει το εργοστάσιο στις Σέρρες δε θα δουλέψουν ούτε τα μαγαζιά, ούτε οι βιοτεχνίες, ούτε οι μεταφορείς κ.ο.κ. Να γιατί ενιαία πρέπει να ματαιώσουμε, να εμποδίσουμε το κλείσιμο των εργοστασίων, από κοινού εργαζόμενοι, αγρότες, μικροεπαγγελματίες μεταφορείς, υπάλληλοι, μαγαζάτορες, νεολαία. Είναι ανάγκη η συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας εργατικής τάξης και λαϊκών στρωμάτων, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την αποδέσμευση από την ΕΕ, έτσι ώστε ο λαός να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του .
Οποια άλλη λύση δε θα είναι φιλολαϊκή, είτε είναι ο Ζ. Κ. Γιούνγκερ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είτε να έβγαινε ο Τσίπρας, που είχε βάλει υποψηφιότητα. Γιατί, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα που στελεχώνουν τα όργανα της ΕΕ, ο χαρακτήρας κι η αποστολή τους είναι βαθιά αντιλαϊκή.

Να εμποδίσουμε τα λουκέτα

Ωστόσο, υπάρχει ένα ερώτημα και προβληματισμός: Θα μπορούσε η τευτλοκαλλιέργεια και η βιομηχανία ζάχαρης να αποτελέσουν εξαίρεση και να έχουν διαφορετική αντιμετώπιση, έτσι όπως συμφέρει τους εργαζόμενους, την αγροτιά, τους μικροεπαγγελματίες, την ευρύτερη περιοχή και τις αναπτυξιακές δυνατότητές της και που συμφέρει τους περισσότερους;
Θα μπορούσε δηλαδή να υπερισχύσει για την τευτλοκαλλιέργεια και τη βιομηχανική παραγωγή ζάχαρης το συμφέρον των πολλών και όχι της Τράπεζας Πειραιώς, που βγαίνει ενισχυμένη οικονομικά από το κλείσιμο των εργοστασίων ζάχαρης, αλλά και των ευρωπαϊκών ομίλων που θα αυξήσουν τα κέρδη τους κατά 300.000 εκ. ευρώ το χρόνο και από την καταστροφή της ΕΒΖ;
Βλέπετε ότι το ντόπιο χρηματοπιστωτικό και ξένο μονοπώλιο, έχουν να ωφεληθούν από αυτό το οικονομικό-πολιτικό έγκλημα που θα πλήξει τους πολλούς. Αυτή είναι η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων και των ευρωκομμάτων και δεν αλλάζει ούτε για τον τομέα ζάχαρης στον τόπο μας, ούτε για τη ναυπηγική βιομηχανία, ούτε για την Ενέργεια και το νερό, ούτε για βασικές ανάγκες του λαού.
Αυτή είναι η σχέση οικονομίας πολιτικής που πρέπει να έχει ο καθένας υπόψη του. Οπου και να είναι, στο σωματείο, στην οικοδομή, στο χωράφι, στο σχολείο, στο νοσοκομείο κ.ο.κ., να διεκδικεί οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα και ταυτόχρονα να παλεύει πολιτικά ενάντια σε αυτούς που του τα στερούν και τον χρεοκοπούν.
Κάποιος θα πει: Καλά κάνουμε και τα συζητάμε. Ομως τώρα τι κάνουμε; Ανακοινώθηκε η αναστολή, δηλαδή το κλείσιμο των δυο εργοστασίων, και πολλοί θα βρεθούμε στο δρόμο. Η απάντηση πρέπει να είναι μία: Δε θα τους αφήσουμε, θα το εμποδίσουμε. Αυτό απαιτεί άμεση κινητοποίηση και μορφή πάλης που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πρέπει να το αποφασίσουν και εμείς μαζί τους μπροστά.
Αγώνες είχαμε και ματαιώσαμε αποφάσεις όταν αντισταθήκαμε όλοι μαζί. Για παράδειγμα, στο θέμα της αξιολόγησης στο δημόσιο, δεν πέρασε μέχρι τώρα, είναι προσωρινά μικρή νίκη. Τους ναυτεργάτες τους επιστράτευσαν και δεν υποχώρησαν, δε φοβήθηκαν. Και απεργίες έκαναν και κινητοποιήσεις. Υπάρχει και η πείρα από την εννιάμηνη ηρωική απεργία των χαλυβουργών. Γνώρισε τη συμπαράσταση του λαού, που ξεπέρασε τα σύνορα, όμως δε γνώρισε την αλληλεγγύη και συμπαράσταση του κλάδου τους και ήρθε γρηγορότερα η σειρά τους με μαζικές απολύσεις και μισθούς κάτω των 500 ευρώ.
Ετσι και τώρα, η διοίκηση της ΕΒΖ, προκειμένου να προλάβει αγωνιστικές αντιδράσεις, μιλά για μεταφορά του 50% του προσωπικού των δύο εργοστασίων στο εργοστάσιο που θα συνεχίσει να λειτουργεί, στο Πλατύ Ημαθίας. Και ότι όσοι δε μεταφερθούν, θα συνεχίσουν να απασχολούνται στη συντήρηση των εργοστασίων σε Ορεστιάδα και Σέρρες, στην παραλαβή των τεύτλων και την αποστολή τους στο εργοστάσιο του Πλατέως. Είναι κοροϊδία και αντιπαραγωγικό το να μεταφέρεις τεύτλα από την Ορεστιάδα στο Πλατύ.
Σας καλούμε να μην αποδεχτείτε το τετελεσμένο και να παλέψουμε για την ακύρωση της απόφασης, να την πάρουν πίσω. Είναι τυράκι η δήθεν αναστολή λειτουργίας των εργοστασίων, για να πιαστούν οι εργαζόμενοι στη φάκα του συμβιβασμού και της υποταγής σε αυτήν την άγρια, απάνθρωπη πολιτική. Για να μη σηκώσουν κεφάλι και ενωθούν με αγρότες, άλλους εργαζόμενους, μικροεπαγγελματίες που πλήττονται από την ίδια σκληρή πολιτική τους.

Η υπεροχή του κεντρικού σχεδιασμού

Ταυτόχρονα, όμως, με τον αγώνα για να μην κλείσουν τα εργοστάσια, πρέπει να βάζουμε πλώρη για λύσεις οριστικά φιλολαϊκές, για να έχει ο καθημερινός αγώνας προοπτική, για άλλη πολιτική. Δηλαδή, να πάρει την εξουσία πραγματικά ο λαός, που θα σχεδιάσει με κεντρικό σχεδιασμό την οικονομία, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Τι εννοούμε ότι κεντρικά σχεδιάζουμε ως χώρα; Για παράδειγμα: Τι ποσότητες χρειάζονται για να καλυφτούν οι ανάγκες του λαού μας σε ζάχαρη; Είναι 320.000 τόνοι, που αντιστοιχούν σε 450.000 περίπου στρέμματα. Με κεντρικό σχεδιασμό επιλέγουμε τις περιοχές όπου υπάρχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα για την καλλιέργεια, την παραγωγή και ανάπτυξή τους, το επιστημονικό δυναμικό που χρειάζεται, τα μηχανήματα κ.ά. Με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων που δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα, της βιομηχανίας αγροτικών εφοδίων (λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ενέργεια, μηχανήματα κ.ά.) και της μεταποιητικής βιομηχανίας.
Ετσι, τα αγροτικά εφόδια θα είναι φτηνότερα, γιατί δε θα υπάρχει το καπιταλιστικό κέρδος και η παραγωγή σίγουρα θα απορροφηθεί από το κρατικό εμπόριο και τα κρατικά εργοστάσια, εξασφαλίζοντας αξιοπρεπή μισθό, με εστιατόριο, παιδικό σταθμό για τις ανάγκες των εργαζομένων.
Με την κατάργηση της καπιταλιστικής αγροτικής εκμετάλλευσης και τη συνεταιριστικοποίηση της αγροτικής παραγωγής, από τη δημιουργία παραγωγικών συνεταιρισμών των μικρομεσαίων αγροτών, που θα ενοποιούν τις μικροϊδιοκτησίες στη μεγάλη συνεταιριστική, με κοινές καλλιεργητικές φροντίδες και συλλογή, με κρατική επιστημονική στήριξη, με ινστιτούτα που θα λύνουν προβλήματα, θα μειώνεται συνολικά το κόστος παραγωγής. Με κρατικό φορέα συγκέντρωσης και εμπορίου των αγροτικών προϊόντων.
Αυτός ο τρόπος παραγωγής θα σχεδιάζεται για κάθε προϊόν και κλάδο γεωργίας και για την κτηνοτροφία, για παραγωγή εγχώριων τροφίμων φτηνών και ποιοτικών, που θα καλύπτουν τις διατροφικές και άλλες ανάγκες του λαού. Το ίδιο θα γίνεται και στους άλλους τομείς της οικονομίας, όπως η Ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, ο ορυκτός πλούτος, οι μεταφορές κ.ά. Αυτός ο παραγωγικός τρόπος εξασφαλίζει δουλειά και όχι ανεργία, εγγυάται ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων σε όφελος της λαϊκής ευημερίας, δίνει προοπτική και συμφέρει τους μικρομεσαίους αγρότες, εργατοϋπαλλήλους, μικροεπαγγελματίες, νέους.
Γι' αυτό δυναμώνουμε και κλιμακώνουμε τους καθημερινούς αγώνες, για τη σωτηρία των εργοστασίων ζάχαρης. Με μαχητικότητα και αυτοπεποίθηση, δίνουμε προοπτική στην πάλη μας για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Καλούμε σε συμπαράσταση και αλληλεγγύη για να μείνουν ανοιχτά τα εργοστάσια, να αναπτυχθούν παραπέρα, με οργάνωση της πάλης, με κοινωνική συμμαχία, τη Λαϊκή Συμμαχία. Με περιεχόμενο και κατεύθυνση πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, να μην παραδώσουμε μιζέρια και δυστυχία στα παιδιά μας αλλά λαϊκή ευημερία. Αυτή είναι η πρόοδος της κοινωνίας.

Της
Διαμάντως ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ*
* Η Διαμάντω Μανωλάκου είναι μέλος της ΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Αγροτικής Πολιτικής της ΚΕ του ΚΚΕ