Επικίνδυνα πράγματα

Επικίνδυνα πράγματα

Τα μέχρι σήμερα δεδομένα που έχουμε, είναι :

1. Η συνεχιζόμενη εδώ και σαράντα χρόνια τουρκικής κατοχής της μισής Κύπρου, με την ανοχή (αν όχι στήριξη) ΕΕ, ΕΠΑ, ΝΑΤΟ.

2. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στη Συρία και το Ιράκ, με πρόσχημα τους … τζιχαντιστές – που οι ίδιοι (ΕΕ, ΕΠΑ, ΝΑΤΟ) εξόπλισαν και στήριξαν χρόνια και χρόνια.

3. Οι συνεχείς προκλήσεις της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας, από το Χόρα και το Σισμίκ, μέχρι τα Ίμια και το σημερινό Μπαρμπαρόσα.

4. Η συνεχιζόμενη επιθετικότητα του Ισραήλ εναντίον του Παλαιστινιακού λαού.

5. Τα γνωστά γεγονότα στην Ουκρανία, που και εδώ η παρέμβαση των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και των ΕΠΑ, έχει μόνο αρνητικά αποτελέσματα για τους λαούς της περιοχής.

Το πιο άσχημο, είναι ότι η παρουσία της Ελλάδας σε όλες τις παραπάνω κρίσεις, είναι έντονη και σε αρνητική κατεύθυνση.

Η χώρα μας, με απόλυτη ευθύνη των κυβερνήσεων και των συγκυβερνήσεων μέχρι σήμερα, συμμετέχει ενεργά σε όλες τις αντιλαϊκές μιλιταριστικές επιλογές των ΕΕ – ΝΑΤΟ, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις, όπως έγινε με την συμμετοχή της στο εμπάργκο εναντίον της Ρωσσίας, αποστέλοντας στρατιωτικές μονάδες ή και πλοία, σε όλες τις εμπόλεμες περιοχές.

Εμπόλεμες περιοχές, που έγιναν τέτοιες για τα συμφέροντα μιας χούφτας εκπροσώπων της παγκόσμιας ολιγαρχίας.

Για τον ορυκτό πλούτο, τα πετρέλαια και το αέριο, τους δρόμους μεταφοράς και διακίνησης εμπορευμάτων.

Για το φτηνό εργατικό δυναμικό.

Είναι πλέον φανερό σε όλους, ότι τα πραγματικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού, οδηγούν στις παρακάτω απαιτήσεις :

- Αποδέσμευση της χώρας μας από το ΝΑΤΟ, να κλείσει το Στρατηγείο της Λάρισας και της Θεσσαλονίκης, να κλείσει η Βάση της Σούδας !

- Να ξεφύγει η χώρας μας, να αποσυρθεί, να μην συμμετέχει σε καμμία πλέον ιμπεριαλιστική επιθετική δράση ή επιχείρηση !

- Να επιστρέψει το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας, από όλα τα μέτωπα που βρίσκεται σήμερα!

Όλα τα παραπάνω, πρέπει να γίνουν ΣΗΜΕΡΑ !

Αύριο, θα είναι πολύ αργά !

υ.γ.: Ειδικά, μετά τα σημερινά δημοσιεύματα περί εμπλοκής δυνάμεων της Αεροπορίας της Ελλάδας με την Τουρκία, αν αληθεύουν, καθιστούν τα παραπάνω αιτήματα, ως εκ των ουκ άνευ !

Ελένη Μπέλλου: Η διεθνής κομμουνιστική ανασυγκρότηση είναι η μεγάλη πρόκληση των επόμενων χρόνων

 Ελένη Μπέλλου: Η διεθνής κομμουνιστική ανασυγκρότηση είναι η μεγάλη πρόκληση των επόμενων χρόνων

Από την εκδήλωση

Σε εκδήλωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας για το σοσιαλισμό, με την ευκαιρία της 97ης επετείου της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης μίλησε την Κυριακή 9 Νοέμβρη, στην Κωνσταντινούπολη, η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Παρατίθεται η ομιλία της: 

«Αγαπητοί σύντροφοι,

Σε αυτήν την μεγάλη εκδήλωση του ΚΚ Τουρκίας προς τιμήν του πιο σημαντικού ιστορικού γεγονότος του διεθνούς εργατικού κινήματος εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, σας μεταφέρω τον επαναστατικό χαιρετισμό της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η νίκη της σοσιαλιστικής Οκτωβριανής επανάστασης στην Ρωσία πριν από 97 χρόνια, γεγονός που σήμερα τιμάμε, επιβεβαιώνει ότι το Κόμμα των Μπολσεβίκων κομμουνιστών εξελίχθηκε σε τέτοιο ικανό Κόμμα να καθοδηγήσει την επανάσταση, γιατί με επιτυχία πολέμησε τους Μενσεβίκους οπορτουνιστές, γιατί ανέδειξε ηγέτες, με κορυφαίο το ΛΕΝΙΝ, ικανούς να αποσχιστούν από την προδοτική, σοσιαλσωβινιστική σοσιαλδημοκρατία κατά την έναρξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Γιατί ο Λένιν είχε την ικανότητα μέσα στην διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου να επεξεργαστεί τις θέσεις για τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους στο έργο του «Κράτος και Επανάσταση», δηλαδή να δώσει τη θεωρία για την αντιδραστικότητα του Αστικού Κράτους στον 20ο αιώνα ακόμη και εκεί που δεν είχε ολοκληρωθεί η διαπάλη του σύγχρονου αστικού κράτους με χαρακτηριστικά του παλιού τύπου, ημι - φεουδαρχικού κράτους.

Το Κόμμα των Μπολσεβίκων είχε τη δύναμη να καθοδηγήσει νικηφόρα την επανάσταση, γιατί πρώτα από όλα διέθετε δύο αλληλένδετα χαρακτηριστικά:

Πρώτον, είχε ηγεσία ικανή να συγκρούεται με ό,τι ξεπερνούσε η ίδια η ζωή, ακόμη και με το δικό της προηγούμενο Πρόγραμμα για μία μεταβατική εξουσία ανάμεσα στην Τσαρική και την εργατική -  σοσιαλιστική. Δηλαδή είδε ότι ακόμα και στη Ρωσία του 1917 το μόνο κυβερνητικό καθήκον του ΚΚ για λογαριασμό της εργατικής τάξης και του τεράστιου πλήθους των φτωχών αγροτών ήταν το καθήκον της επαναστατικής εργατικής εξουσίας. Με αυτό αναμετρήθηκε και με στελέχη μπολσεβίκους.

Δεύτερο, διέθετε πρωτοπόρες εργατικές δυνάμεις στα εργοστάσια με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση, ικανές να εμπνεύσουν και να κατευθύνουν σε κοινό αγώνα και τις ημι - προλεταριακές αγροτικές μάζες.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Δυστυχώς, αυτή η θετική πείρα από τη στρατηγική του Μπολσεβίκικου Κόμματος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν μπόρεσε να γίνει σταθερό στοιχείο της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και στις συνθήκες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ώστε να εξασφαλίσει αποτελεσματική πάλη σε επιτιθέμενη ή κατεχόμενη καπιταλιστική χώρα στα δύο αλληλένδετα καθήκοντα - την πάλη για την υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης αλλά και τη νίκη της εργατικής εξουσίας στις χώρες όπου διαμορφωνόταν επαναστατική κατάσταση.

Κάθε ΚΚ αυτοτελώς αλλά και σε συνεργασία με αδελφά ΚΚ, όπως είναι τα δικά μας, παλεύοντας με τον σύγχρονο αναθεωρητισμό και τον πολιτικό οπορτουνισμό, πρέπει να βρίσκουμε την ιδεολογική και πολιτική δύναμη για να εντοπίσουμε τους παράγοντες που επέδρασαν ανασταλτικά στην κατεύθυνση της επαναστατικής ανατροπής, όπως συνέβη στην Ελλάδα το 1944.

Το καθήκον της επαναστατικής στρατηγικής ετοιμότητας ενός ΚΚ δε σηκώνει καθυστέρηση παρά το γεγονός ότι σήμερα ο διεθνής συσχετισμός παγκόσμια, στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια, στην Ελλάδα, στην Τουρκία είναι πρωτόγνωρα αρνητικός για το εργατικό κίνημα, πρώτα από όλα λόγω εκτεταμένης αντεπαναστατικής ανατροπής του πρωτόγνωρου εγχειρήματος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ο αιώνα και λόγω της βαθιάς οπορτουνιστικής διάβρωσης.

Ωστόσο, αυτά τα βήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δεν διαγράφονται από την ιστορία όσο και αν το επιδιώκει η αστική ιδεολογία και πολιτική, αξιοποιώντας και όλων των ειδών τους αναθεωρητές και οπορτουνιστές σε όλο τον κόσμο. Η ήττα της Παρισινής Κομμούνας (1871), η ήττα της επανάστασης του 1905 στην Ρωσία έδωσαν την ωριμότητα του μπολσεβίκικου κόμματος στη Ρωσία του 1917. Η ήττα του κύκλου της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και αλλού στον 20ο αιώνα μπορεί να δώσει την ωριμότητα του κομμουνιστικού κινήματος στον 21ο αιώνα, έστω και αν αυτή η δυνατότητα δεν φαίνεται ακόμη σε έκταση και βάθος.

Όμως, όλο και περισσότερα ΚΚ μπαίνουν σε αυτήν την αναγκαία διαδικασία για την ύπαρξη του επαναστατικού εργατικού κινήματος, γιατί διαφορετικά δεν απομένει παρά η ενσωμάτωση στον καπιταλισμό, ο εκφυλισμός ανεξάρτητα από τον τίτλο του Κόμματος.

Αντικειμενικά, η προοπτική του εργατικού κινήματος, η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού βρίσκεται μέσα στην ίδια την εξέλιξη του καπιταλισμού, στην αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την μισθωτή εργασία.

Αυτή η αντίθεση στις μέρες μας εκδηλώθηκε με το βάθος και το συγχρονισμό της οικονομικής κρίσης του 2008, με το ακόμα αμφίβολο ξεπέρασμά της, αφού στο τρέχον έτος καταγράφεται νέα βιομηχανική υποχώρηση σε παγκόσμιο επίπεδο. Είχε ως συνέπεια την μεγάλη άνοδο της ανεργίας που τρομάζει και τα καπιταλιστικά επιτελεία, την επέκταση του υποσιτισμού, της πείνας, των άστεγων, της παιδικής θνησιμότητας σε όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες.

Οξύνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τις ενεργειακές ύλες, για τις μεταφορές, πυκνώνουν οι τοπικοί πόλεμοι, ιδιαίτερα στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, της Ευρασίας, της Μέσης Ανατολής. Το ΝΑΤΟ εκπονεί και πραγματοποιεί νέα επιθετικά σχέδια προς Ανατολάς, όπως και τ’ αλλά ιμπεριαλιστικά κέντρα, π.χ. η Ρωσία. Ξεσπούν νέοι εμπορικοί πόλεμοι μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, Κίνας ή Κίνας - Ιαπωνίας κλπ.

Η όξυνση των καπιταλιστικών ανταγωνισμών αφορά και τις αστικές τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας, ταυτόχρονα με τους κοινούς βηματισμούς τους ως κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ. Ούτε οι διαφορές ούτε οι συμπλεύσεις τους αφορούν τους λαούς. Η ιστορία των δύο παγκοσμίων πολέμων μας διδάσκει ότι οι καπιταλιστικές συμμαχίες γίνονται και χαλάνε γιατί τίποτα δεν μπορεί να αναχαιτίσει τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, τη βία του ισχυρότερου για να σταθεροποιήσει ή να μη χάσει ή να διευρύνει την υπεροχή του. Είναι φαινομενική και μόνο η σταθερότητα του καπιταλιστικού κόσμου που σχεδόν παγκόσμια κυριαρχεί. Είναι καζάνι που βράζει.

Τα κόμματά μας γρήγορα θα βρεθούν μπροστά σε νέες συνθήκες συσχετισμού δυνάμεων, αν και δε μπορούμε χρονικά να το προσδιορίσουμε. Η προετοιμασία των κομμάτων μας πρέπει να πατά γερά στα πόδια της. Και εσείς εδώ στη χώρα σας, και εμείς στην Ελλάδα βρεθήκαμε σε συνθήκες αλλαγών στο συσχετισμό μεταξύ των αστικών πολιτικών δυνάμεων ή και άλλων αντιδραστικών (με εθνικιστικές, φυλετικές, θρησκευτικές χροιές), που οι οπορτουνιστικές δυνάμεις επιχείρησαν να τις ερμηνεύσουν ως θετικές αλλαγές για τους λαούς. Επιχειρούν να σπρώξουν τα κόμματά μας σε συμμαχία με ένα μέρος των αστικών δυνάμεων.

Σωστά αντιπαρατεθήκαμε στον οπορτουνισμό και την ενσωμάτωση. Σε άλλες χώρες πχ στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Τυνησία, στην Ουκρανία, στη Συρία, οι συνθήκες γίνονται ήδη πιο περίπλοκες. Εξελίσσονται εμφύλιες ένοπλες συγκρούσεις και με τη διχαστική παρέμβαση διαφορετικών ιμπεριαλιστικών κέντρων, αλλά τα ΚΚ δυσκολεύονται να ακολουθήσουν το δρόμο της αυτοτελούς οργάνωσης και πάλης της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων. Η εξέλιξη δεν αφορά μόνο το εργατικό κίνημα στην κάθε χώρα, αλλά τουλάχιστον και εκείνο των γειτονικών χωρών. Γι’ αυτό τα ιδεολογικά - πολιτικά μας καθήκοντα δεν περιορίζονται μόνο στις χώρες μας, αν και προέχουν σε αυτές.

Η κοινή δράση των κομμάτων μας είναι προϋπόθεση ενίσχυσης της κομμουνιστικής πάλης στα Βαλκάνια, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, στην Ευρασία. Η διεθνής κομμουνιστική ανασυγκρότηση είναι η μεγάλη πρόκληση των επόμενων χρόνων για το ΚΚ Τουρκίας, για το ΚΚΕ, για κάθε πραγματικά Κομμουνιστικό Κόμμα».

Τι είδε ο "αριστερός": Μπαξεβανης;

 Τι είδε ο "αριστερός":

Αρχικά να ρίξουμε μια ματιά στο κανονικό ρεπορτάζ από την Πάτρα, της τρέχουσας εβδομάδας:

• Πάτρα: Δήλωση του Κώστα Πελετίδη για τα Νατοϊκά πλοία στο λιμάνι
• Πάτρα: Την διεκδίκηση των οικονομικών απαιτήσεων εργαζομένων που έχουν προσφύγει στα δικαστήρια ενέκρινε η δημοτική αρχή

...και τώρα το τι είδε στην Πάτρα την περασμένη εβδομάδα ο "αριστερός" Βαξεβάνης:

-Λίγο στριμόκωλες οι συγκρίσεις μεταξύ των κομμουνιστών και "αριστερών"* "αιρετών" και το ρίξαμε στην τρελλή και τον (πατροπαράδοτο εξάλλου) εθνικισμό, ή μου φαίνεται;
____________

• Τώρα; Έχουν γνώση οι φύλακες;
• Λάρισα: Εναντίον των σχολικών φυλάκων η δημοτική αρχή του ΣΥΡΙΖΑ
• Καισαριανή: Καταγγελία του τοπικού Τύπου για ξεπούλημα του δημοτικού σταδίου από τη Δημοτική Αρχή (ΣΥΡΙΖΑ)
• Για την ανακοίνωση των "Πολιτών σε Κίνηση" σχετικά με την υποψηφιότητα του Κ. Σάλτα
• Rena foreva!

_______

**Πολύτιμη για την συγγραφή του παρόντος, η βοήθεια του αρχείου του ιστολόγιου Lenin reloaded

Το Τείχος του Βερολίνου

 Το Τείχος του Βερολίνου

Δεν υπάρχει επιτελείο προπαγάνδας που να μην έχει υπηρετήσει εκείνη την υπέροχη ρήση: «Ποτέ μην αφήνεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία»…

Πόσο «ωραία» όμως είναι η ιστορία που μας διηγήθηκαν και φέτος οι νικητές του «ψυχρού πολέμου» – και μάλιστα την διηγήθηκαν με ιδιαίτερη ένταση - λόγω της συμπλήρωσης 25 χρόνων  από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου;

Λίγο να ξύσεις την λουστραρισμένη βιτρίνα εκείνο που αμέσως θα προκύψει είναι το ρυτιδιασμένο, το μουμιοποιημένο κουφάρι των προ 25ετίας επινικίων τους περί «ελευθερίας» και «ευημερίας» που δήθεν θα βασίλευαν στον κόσμο μετά την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος». Ένας όρος που ακόμα κι αυτόν τον δανείστηκαν από τον Γκέμπελς αφού εκείνος τον είχε χρησιμοποιήσει στο ραδιοφωνικό του διάγγελμα στις 12/2/1945…

Ιδανικό σύμβολο της ιστορίας – μούμια που περιφέρουν δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Γκορμπατσόφ. Αυτή η θλιβερή περίπτωση, ο πρώην ΓΓ του ΚΚΣΕ και κατοπινός διαφημιστής πιτσαρίας, που επελέγη ως πρωταγωνιστής και κεντρικό πρόσωπο της γιορτής που στήθηκε χτες στο Βερολίνο, κάνοντας την αποτίμηση των γεγονότων που δυο χρόνια αργότερα οδήγησαν στη διάλυση της ίδιας του της χώρας, δήλωσε: «…όλος ο κόσμος κέρδισε…». 

Ας δούμε μερικές «λεπτομέρειες», λοιπόν. Που λείπουν από την αφήγησή τους. Είναι ο ασφαλής τρόπος για να αντιπαραβάλλεις την ιστορία τους με την αλήθεια, αλλά και να αποτιμήσεις τα πραγματικά «κέρδη»:

«Λεπτομέρεια» 1^η: Ενώ έχουν να πουν πολλά για την πτώση του Τείχους, δεν λένε λέξη για το χτίσιμο του Τείχους. Ίσως γιατί θα έπρεπε να πουν ότι τα σύνορα της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία έκλεισαν στις 12 – 13 Αυγούστου 1961 (δηλαδή 15 ολόκληρα χρόνια μετά την ανακήρυξη δυο κρατών στο έδαφος της Γερμανίας) και αφού πρώτα:

   α) Το Μάη του 1955 η ΟΔΓ έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, άρχισε να επανεξοπλίζεται (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945), άρχισε να δημιουργεί δικό της στρατό (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945) ενταγμένο στο ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ άρχισαν να τοποθετούν βάσεις και μέσα εκτόξευσης ατομικών όπλων στο έδαφος της Δυτικής Γερμανίας (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).

   β) Το Μάρτη του 1958 η Βουλή της Δυτικής Γερμανίας αποφάσισε τον εξοπλισμό των στρατιωτικών δυνάμεών της με σύγχρονα όπλα (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).

    γ) Στις αρχές Αυγούστου 1961 οι δυνάμεις του NATO στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού, τα αμερικανικά τανκς έκαναν την εμφάνισή τους στο έδαφος της ΓΛΔ, διέσχισαν την Πύλη του Βραδεμβούργου, εισέβαλαν στο έδαφος της Ανατολικής Γερμανίας και αποκρούστηκαν από τους φρουρούς της πρωτεύουσας της Ανατολικής Γερμανίας.

Έτσι προέκυψε το Τείχος…

«Λεπτομέρεια» 2^η: Στην ίδια την επανενωμένη πια Γερμανία η «ελευθερία» και η «ευημερία» μετριέται ως εξής: Σύμφωνα με την έρευνα της γερμανικής στατιστικής υπηρεσίας, ένας στους πέντε Γερμανούς πολίτες, δηλαδή περί τα 16 εκατομμύρια πολίτες, αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα να βρίσκεται στα όρια της φτώχειας (Deutsche Welle). Σύμφωνα με τα στοιχεία του γερμανικού υπουργείου Εργασίας:

    α) Το 2010 υπήρχαν στη Γερμανία 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι των 400 ευρώ, δηλαδή ένας στους πέντε εργαζομένους, αριθμός που ήταν αυξημένος κατά 1,6 εκατομμύριο σε σχέση με το 2003.

  

    β) Στη σημερινή Γερμανία από τα 41 εκατομμύρια του εργατικού δυναμικού που απασχολούνταν το 2011, μόνο τα 29 εκατομμύρια είχαν κανονική θέση εργασίας.

    γ) Οι πραγματικοί μισθοί έχουν παγώσει από την δεκαετία του ’90 και μάλιστα μειώθηκαν κατά 2,9% μεταξύ 2004 και 2011.

    δ) Το γερμανικό ινστιτούτο DIW αναφέρει ότι η παιδική φτώχεια στην Γερμανία ανέρχεται στο 16,4% και είναι υψηλότερη από το μέσο κάθε άλλης ηλικιακής ομάδας που είναι 14,5%.

    ε) Το ποσοστό φτώχειας μεταξύ των συνταξιούχων ανέρχεται σε 14%. Την ίδια στιγμή το μερίδιο των 5.000 υψηλότερων σε εισόδημα γερμανικών νοικοκυριών έχει αυξηθεί κατά 50% από τα μέσα της δεκαετίας του ’90.

    στ) Η εταιρία συμβούλων «Towers Watson» ανέφερε σε έκθεσή της ότι 24 επιχειρήσεις που ανήκουν στον βασικό χρηματιστηριακό δείκτη του χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης πλήρωσαν κατά μέσο όρο στους διευθύνοντες συμβούλους 6,6 εκατομμύρια ευρώ το 2011, έναντι 2,6 εκατομμυρίων ευρώ το 2003.

    ζ) Το μερίδιο των μισθών στο εθνικό εισόδημα ανέρχονταν σε 44% την δεκαετία του ’80 στη Δυτική Γερμανία. Δέκα χρόνια μετά, το ποσοστό έπεσε στο 38% και από το 2010 και μετά δεν ξεπερνά το 35% (Μωυσής Λύτσης, «Η Ελλάδα αύριο», 13/10/2012)

Ο τότε καγκελάριος Κολ με τον υπουργό των Εσωτερικών του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε…  

«Λεπτομέρεια» 3^η: Η πτώση του Τείχους συνοδεύτηκε – εκτός των υπολοίπων – από ένα γενικό πλιάτσικο. Πρόκειται για την αμαρτωλή υπόθεση της «Treuhand» (κάτι σαν το ΤΑΥΠΕΔ, δηλαδή…) που ανέλαβε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας κατά τη δεκαετία του '90. Το αποτέλεσμα: Στα μέσα του 1990 υπήρχαν στη ΓΛΔ γύρω στα 9 εκατ. απασχολούμενοι από τους οποίους 4 εκατ. σε κρατικές επιχειρήσεις. Στα τέλη του 1994, οι ιδιωτικοποιημένες (πλέον) επιχειρήσεις απασχολούσαν περίπου 1,4 εκατ. εργαζομένους, δηλαδή πετάχτηκαν στην ανεργία πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Το ξεπούλημα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Τα στοιχεία τα είχε παρουσιάσει ο Κλάους Πέτερ Ουίλντ, ειδικός σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων στη Γερμανία, και μάλιστα τα είχε παρουσιάσει στην Ελλάδα μιλώντας σε ημερίδα του ΙΟΒΕ (12/5/1998). Σύμφωνα με τον κ.Ουίλντ, που είχε ξεκαθαρίσει ότι ο ρόλος της «Treuhand» ήταν «να ιδιωτικοποιεί το 100% των επιχειρήσεων και τίποτα λιγότερο», ιδού τα στοιχεία του ξεπουλήματος:

α) 6.500 εταιρείες και 8.000 τμήματα ή στοιχεία του ενεργητικού επιχειρήσεων πουλήθηκαν σε ιδιώτες.

β) 4.300 εταιρείες και τμήματα εταιρειών επαναϊδιωτικοποιήθηκαν και επιστράφηκαν στους προηγούμενους ιδιοκτήτες τους.

γ) 45.000 ακίνητα περιουσιακά στοιχεία που είχαν περιέλθει στο κράτος δόθηκαν σε ιδιώτες.

δ) 3.700 επιχειρήσεις έκλεισαν επηρεάζοντας άμεσα 400.000 εργάτες.

Η «Τreuhand» από το 1990 που ιδρύθηκε, μέχρι το 1994που έκλεισε, δηλαδή μέσα σε τέσσερα χρόνια, «κατάφερε» να ξεπουλήσει γύρω στις 14.500 ανατολικογερμανικές εταιρείες αντί πινακίου φακής και να κλείσει γύρω στις 3.500. Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια, με το τέλος του μεγαλύτερου πλιάτσικου που έγινε ποτέ στην Ευρώπη, η «Treuhand» να φορτώσει στο γερμανικό λαό ένα ταμείο με έλλειμμα ύψους σχεδόν 300 δισ. μάρκα, δηλαδή 150 δισ. ευρώ, γεγονός που δηλώνει και το μέγεθος του ξεπουλήματος. 

Φυσικά η υπόθεση της «Treuhand» συνοδεύτηκε από σκάνδαλα δωροδοκιών με άμεση εμπλοκή της κυβέρνησης Κολ. Πάνω από 180 άτομα οδηγήθηκαν στα δικαστήρια με κατηγορίες σχετικές με σκάνδαλα που αφορούσαν τις αποκρατικοποιήσεις στην πρώην Ανατολική Γερμανία.

Χαρακτηριστική η περίπτωση των διυλιστηρίων «Leuna» και της κρατικής εταιρείας πετρελαίων «Minol» που πουλήθηκαν στη γαλλική «Elf Acquitaine». Όπως αποδείχτηκε από τα «μαύρα» ταμεία της «Elf» διοχετεύθηκαν 47 εκατομμύρια ευρώ σε μίζες προς τους Χριστιανοδημοκράτες του Κολ. Οι Γερμανοί πολιτικοί που πήραν τις μίζες ποτέ δεν κατονομάστηκαν και δεν τιμωρήθηκαν…

    Η μεγάλη… «λεπτομέρεια»

Η συζήτηση γιατί προέκυψαν τα γεγονότα του 1989 που λειτούργησαν ως ντόμινο για όλο το τότε σοσιαλιστικό στρατόπεδο, η συζήτηση γιατί στον «Ψυχρό Πόλεμο» νικητής αναδείχτηκε τελικά ο καπιταλισμός και όχι ο σοσιαλισμός, όπως αυτός εκφράστηκε στον 20^ο αιώνα, συνεχίζεται.

     Και φυσικά δεν θα λήξει χωρίς να εξεταστούν ξανά και ξανά:

• Ζητήματα όπως τα ξεστρατίσματα, τα λοξοδρομίσματα, οι παρεκκλίσεις, η παρείσφρηση «αγοραίων» λογικών, οι καταστροφικές παρεκτροπές που απομακρύνθηκαν από την σοσιαλιστική πυξίδα πως «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων». 
• Ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα φαινόμενα απόσπασης μιας νομενκλατούρας κρατικών ιθυνόντων από την κοινωνία γεγονός που αποτελούσε την πρώτη ύλη για την ναρκοθέτηση συνολικά της ανώτερης μορφής δημοκρατίας που συνάδει με τον σοσιαλισμό.  
• Ερωτήματα γιατί η άνοδος του βιοτικού επιπέδου που εξασφάλιζε ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής αντί να διασφαλίζει την λαϊκή εγρήγορση για την προάσπισή του μετατράπηκε σε παθητικοποίηση και αδιαφορία, δεν παύουν να βρίσκονται στο προσκήνιο.  

Τα πανηγύρια, όμως, αυτών που πανηγυρίζουν για εκείνες τις εξελίξεις (σσ: το ποιοί πανηγυρίζουν είναι από μόνη της μια ασφαλής απόδειξη πόσο «θετικά» αποδείχτηκαν για την ανθρωπότητα εκείνα τα γεγονότα) θα είναι πάντα για τα… «πανηγύρια», καθώς προσπαθούν να κρύψουν μια «λεπτομέρεια» - κι αυτή είναι η μεγάλη «λεπτομέρεια» που απουσιάζει από την Ιστορία τους:

    α) Αντί του «τέλους των πολέμων» που θα έφερνε το τέλος του ψυχρού πολέμου και η ήττα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, εκείνο που είδαμε στις δεκαετίες που πέρασαν ήταν την μετατροπή του πολέμου σε μέθοδο μαζικής πλέον χρήσης και πρωτόγονης αγριότητας σε κάθε σχεδόν σημείο του πλανήτη, πρώτα και κύρια στη γειτονιά μας από τα Βαλκάνια και τη λεκάνη της Μεσογείου μέχρι τη Μέση Ανατολή και την ευρασιατική γεωστρατηγική σκακιέρα.

    β) Αντί της «εξομάλυνσης» και του «ορθολογισμού Δεν υπάρχει επιτελείο προπαγάνδας που να μην έχει υπηρετήσει εκείνη την υπέροχη ρήση: «Ποτέ μην αφήνεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία»…

   γ) Αντί της «ευημερίας» εκείνο που είδαμε ήταν τους ξέφρενους ρυθμούς της επίθεσης ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, την αφαίρεση δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων, την εξώθηση στο περιθώριο, στην ανεργία, στη δυστυχία, στην ανασφάλεια δισεκατομμυρίων ανθρώπων. 

Όσο σίγουρο είναι, λοιπόν, ότι το Τείχος έπεσε και μαζί του ο σοσιαλισμός του 20^ου αιώνα, όσο σίγουρο είναι ότι όχι μόνο οι κομμουνιστές που δεν βολεύονται με τα τσιτάτα αυτοικανοποίησης άλλα και κάθε σοβαρός πολιτικός νους θα αναζητούν απαντήσεις στο «γιατί» έπεσε, άλλο τόσο σαφές είναι για την ανθρωπότητα πάνω σε ποιούς έπεσαν τα συντρίμμια του: Στα κεφάλια μας…

 Νίκος Μπογιόπουλος:

Πηγή: enikos.gr

 

Συμβαίνουν και εις Παρισίους: Με κουπόνια φαγητού θα πληρώνονται οι νέοι εκπαιδευτικοί ‒ Λες να τα σκέφτηκε από μόνος του τα μόρια ο Λοβέρδος;

 Συμβαίνουν και εις Παρισίους: Με κουπόνια φαγητού θα πληρώνονται οι νέοι εκπαιδευτικοί ‒ Λες να τα σκέφτηκε από μόνος του τα μόρια ο Λοβέρδος;

Ο Υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι θα κρατηθεί σειρά προτεραιότητας...
Παράλληλα δεν αμέλησε να επισημάνει τις αυξήσεις στους βασικούς μισθούς και στα επιδόματα των ενστόλων, τονίζοντας ότι η Κυβερνηση φροντίζει να εργάζονται εθελοντικά και αμισθί αυτοί που μορφώνουν τα παιδιά σου... και με αύξηση αυτοί που τα δέρνουν!

Γαλλία: Με κουπόνια φαγητού θα πληρώνονται οι νέοι εκπαιδευτικοί

Δημοσίευση: Δευ, 10/11/2014 - 14:18

Για ένα πιάτο φαΐ, κυριολεκτικά, θέλει να εργάζονται οι νέοι εκπαιδευτικοί η γαλλική κυβέρνηση!

Την αποδοχή κουπονιών φαγητού πρότεινε σαν λύση η γαλλική κυβέρνηση στους νέους εκπαιδευτικούς Δημοτικών Σχολείων στην περιοχή του Παρισιού, οι οποίοι δεν έχουν πληρωθεί από την αρχή του έτους.

Συγκεκριμένα, οι νεοδιόριστοι δάσκαλοι στα Δημοτικά Σχολεία του κέντρου και των περιχώρων του Παρισιού δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται τους τελευταίους 11 μήνες.

Και στα δικά σας, Αλέξη!

Παράλληλα, λόγω των πρόσφατων αλλαγών στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, οι δάσκαλοι αυτοί παρακολουθούν σεμινάρια και επιμορφωτικά προγράμματα, προκειμένου να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις, τα οποία μάλιστα αναγκάζονται να πληρώνουν απ' την τσέπη τους.

Οι εκπαιδευτικοί διαμαρτύρονται ότι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν έχουν άλλο εισόδημα εκτός των οφειλομένων μισθών τους.

Κι ενώ αυτή είναι η κατάσταση, οι αρμόδιοι φορείς, σε απάντηση σε παράσταση διαμαρτυρίας των δασκάλων, που έλαβε χώρα την περασμένη Τρίτη, τους προτείνει είτε να πάρουν δάνειο ή να δεχθούν κουπόνια φαγητού, για να καλύψουν τις ανάγκες τους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα με ανεπτυγμένη βιομηχανία, η οποία θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρώπης, στην οποία δεν έχουν εφαρμοστεί ούτε μνημόνια, ούτε μεσοπρόθεσμα.

902

Αναρτήθηκε από: Μποτίλια Στον Άνεμο

Ο σοσιαλισμός που ονειρευόμαστε

 Ο σοσιαλισμός που ονειρευόμαστε

-Δηλ το τείχος του βερολίνου, σε αυτήν την πόλη που στα δυο είχε σχιστεί, χωρίζοντας φίλους, συγγενείς, ακόμα και σπίτια που συνέπιπταν με τη συνοριακή γραμμή, εκφράζει την κοινωνία που ονειρεύεστε; είναι μια συνηθισμένη ερώτηση, που καλούνται συχνά να απαντήσουν πολλοί σφοι.

Ξεπερνώντας καταρχάς την επιτηδευμένη μελοδραματική νότα, που συνήθως υπηρετεί συγκεκριμένες σκοπιμότητες, οφείλουμε να σημειώσουμε πως το τείχος δεν έκανε κάτι άλλο παρά να κατοχυρώνει και να διασφαλίζει τα σύνορα της λδγ, ακολουθώντας τη συνοριακή γραμμή μεταξύ ανατολικού και δυτικού βερολίνου, που περνούσε μέσα από οικοδομικά τετράγωνα, σπίτια, αυλές, κτλ. Συνεπώς δεν προκαλούσε αυτό την ανωμαλία, που προέκυπτε βασικά από την ύπαρξη ενός προκεχωρημένου φυλακίου στην καρδιά της ddr. Όπως εύστοχα σημειώνει το χτεσινό αφιέρωμα του ριζοσπάστη: αλήθεια τι θα έκαναν οι αστοί, που αυτές τις μέρες πανηγυρίζουν, αν πχ τα δύο τρίτα της νέας υόρκης ή του λονδίνου ανήκαν στη σοβιετική ένωση, με τις στρατιωτικές φανερές και μυστικές της υπηρεσίες κι αν μάλιστα τα σοβιετικά τανκς κατευθύνονταν στους δρόμους ης νέας υόρκης ή του λονδίνου; Δεν είναι εύκολο να τηρήσει κανείς τις αναλογίες, αλλά μια πρώτη, πρόχειρη απάντηση μας τη δίνουν οι αντιδράσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περίπτωση της επανάστασης στην κούβα και τα χρόνια που ακολούθησαν την επικράτησή της.

Για να πάψει να υφίσταται λοιπόν αυτή η «ανωμαλία», δύο δρόμοι υπήρχαν. Η μία θα ήταν να ενταχθεί ολόκληρη η πόλη του βερολίνου, μαζί με το δυτικό της κομμάτι, στην επικράτεια της λδγ. Η άλλη λύση, που ζούμε σήμερα, ήταν η εξάλειψη της κρατικής υπόστασης της ddr, όπου ναι μεν γκρεμίστηκε το τείχος, για να ορθωθούν όμως άλλα (ταξικά και αόρατα) στη θέση του.

Η απάντησή μας λοιπόν είναι αρνητική. Η κοινωνία που ονειρευόμαστε για το μέλλον δε θα έχει τείχη, σύνορα, φύλακες και φυλακές, ούτε καν κράτη. Η μελλοντική γερμανία των ονείρων μας θα μοιάζει ίσως αρκετά με το φανταστικό σοσιαλισμό που έφτιαξε για τη μητέρα του ο πρωταγωνιστής του goodbye Lenin –κάτι σαν την πρόταση δηλ του δημιουργού της ταινίας για το πώς θα ήθελε να είναι στην πράξη η λδγ.

Το χτίσιμο του τείχους ήταν εξ ορισμού μια αμυντική ενέργεια, όπως τα τείχη των πόλεων που προστατεύουν τους (ελεύθερους) πολιορκημένους και το τείχος των αμυνόμενων στο ποδόσφαιρο, που δεν αποτρέπει πάντα την παραβίαση των (βωμών κι) εστιών, και ενίοτε ανοίγει εκ των έσω, ένα λεπτό πριν τη συμπλήρωση του ενενηντάλεπτου (στο 89’) και τη λήξη της ιστορίας, ενώ ο γκόρμπι έδενε στη σέντρα τα κορδόνια του. Σε κάθε περίπτωση, το τείχος αναχαιτίζει την επιθετικότητα του αντιπάλου, στον οποίο ανήκει η αρχική πρωτοβουλία και δράση. Και δεν αρκεί από μόνο του να δώσει τη νίκη ή να αποτρέψει την ήττα, όπως δεν μπορεί να το κάνει άλλωστε κανένα αμυντικό μέτρο.

Το αντιφασιστικό τείχος του βερολίνου ήταν μια έκφραση της δικτατορίας του προλεταριάτου· δηλ της οργανωμένης σε κρατική εξουσία δύναμης της εργατικής τάξης που υπεράσπιζε τα κεκτημένα της και της αδυναμίας της να το κάνει χωρίς διοικητικά μέτρα, αφήνοντας δηλ τα πράγματα να εξελιχθούν ελεύθερα κι αυθόρμητα, ιδίως στις ειδικές συνθήκες συνύπαρξης των δύο γερμανιών. Οι δυσκολίες της οικοδόμησης, εν μέσω καπιταλιστικής περικύκλωσης, δεν αναφέρονται απλά σε γεωγραφικές έννοιες, γιατί τότε οι όροι θα είχαν αντιστραφεί και το δυτικό βερολίνο, που βρισκόταν στην καρδιά της λδγ, θα αφομοιωνόταν αργά ή γρήγορα από τη σοσιαλιστική πίεση.

Ο υπαρκτός δεν ήταν ένα είδος «σοσιαλισμού του θερμοκηπίου», που αναπτυσσόταν μόνο σε περιβάλλον ασφαλείας, πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα, και δε θα άντεχε σε συνθήκες φσικού ανταγωνισμού. Η καλλιέργεια ωστόσο έχει όντως πολλά κοινά με την οικοδόμηση, καθώς αποτελεί συνειδητή παρέμβαση στη «φυσική ροή» των πραγμάτων και όχι μια τυχαία κι αυθόρμητη διαδικασία. Για να αφήσουμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, πρέπει πρώτα να ξεριζώσουμε όλα τα ζιζάνια και τα καπιταλιστικά παράσιτα, που υπονομεύουν τη σοδιά μας. Αλλιώς καταλήγουμε να έχουμε «λουλούδια για μύρισμα» με κομμουνιστικό μανδύα, που γρήγορα τον αποβάλλουν, γιατί τους στενεύει. Κι η μόνη εναλλακτική είναι η καπιταλιστική ζούγκλα, όπου επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, γιατί –λέει- κανείς μας δεν είναι θεός, για να αποφασίζει τι είναι καλό (ώστε να το καλλιεργούμε) και τι όχι, για να το ξεριζώνουμε.

Η λδγ μπορεί να μην άγγιζε το τέλειο πρότυπο της ιδανικής κοινωνίας που οραματιζόμαστε, ενσωμάτωνε όμως πολλά στοιχεία της. Αν η εσσδ κατάφερε σε μερικές δεκαετίες να εξελιχθεί από μια καθυστερημένη ημιφεουδαρχική οικονομία σε παγκόσμια υπερδύναμη, ξεπερνώντας μάλιστα τις ηπα σε αρκετούς τομείς, η λδγ κατάφερε κάτι αντίστοιχο στην κλίμακα των σοσιαλιστικών χωρών, αφήνοντας πίσω της τους σοβιετικούς σε πολλές περιπτώσεις.

Το παράδειγμα του αθλητισμού συμπυκνώνει όλο τον αντιφατικό χαρακτήρα των κατακτήσεων και των δυσκολιών αυτής της διαδικασίας. Η λδγ έφτασε να κατακτά πχ στους ολυμπιακούς της σεούλ το 88’, τους τελευταίους στους οποίους συμμετείχε, την τρίτη θέση, πίσω από σοβιετία και ηπα, στον πίνακα των μεταλλίων. Μία επίδοση που βασίστηκε εν μέρει στον ανταγωνισμό με την οδγ κι έφερε ως ένα βαθμό τη σφραγίδα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και αστικών κατάλοιπων, όπως της χρήσης αναβολικών από κάποιους αθλητές της –που δεν είναι μεν αστικός μύθος, αλλά λαμβάνει (αστικο)μυθικές διαστάσεις στα πλαίσια της σπέκουλας των αστικών μέσων. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει και να μειώσει τις αξιόλογες υποδομές πραγματικά μαζικού, λαϊκού αθλητισμού, στις οποίες βασίζονταν κι οι διακρίσεις της σε κορυφαίο επίπεδο.

Ας επιστρέψουμε όμως στο τείχος. Για το μέσο αμύητο παρατηρητή, η ανέγερσή του χάνει σε επίπεδο εντυπώσεων, φαίνεται να παραπέμπει σε μια «κλειστή κοινωνία» που οχυρώνεται απέναντι στην «ανοιχτή κοινωνία» (του πόπερ) και τη δύναμή της (αν και οι δυτικοί είναι που επέλεξαν ουσιαστικά την ντε φάκτο διχοτόμηση)· είναι ένα όριο που λειτουργεί μυθοπλαστικά κι εξιδανικευτικά για το «απαγορευμένο» που βρίσκεται απέναντι.

Αρκετοί λδ-γερμανοί συμμετείχαν με χαρά αρχικά στο γκρέμισμα του τείχους, για να σπάσουν αυτό το όριο και να δουν τι κρύβεται πίσω του και όχι απαραίτητα για να εγκαταλείψουν την ddr. Θα μπορούσαν ίσως να κάνουν μια βόλτα, σιγοτραγουδώντας τους στίχους «να σε σκεφτώ και να σε νοσταλγήσω και αν υπάρχει λόγος, να γυρίσω». Και θα υπήρχε πιθανότατα. Θα επέστρεφαν μάλιστα σοφότεροι, έχοντας απομυθοποιήσει αυτό που κρυβόταν όχι μόνο πίσω από το τείχος, αλλά και την καπιταλιστική βιτρίνα εν γένει.

Στην πραγματικότητα βέβαια, οι λαοί αυτών των χωρών ήταν πολυταξιδμένοι, με όλα σχεδόν τα έξοδα των ταξιδιών και της αναψυχής τους πληρωμένα από το σοσιαλιστικό κράτος· ενώ σήμερα, και ειδικά σε συνθήκες οξείας καπιταλιστικής κρίσης, είναι ζήτημα πόσο εύκολες και προσιτές είναι για κάποιους με μέσο εισόδημα οι μετακινήσεις, ακόμα και εντός της ίδιας πόλης, εφόσον γίνονται σε καθημερινή βάση. Σε πολλούς όμως αρκεί πως έχουν θεωρητικά κι αφηρημένα τη δυνατότητα να ταξιδέψουν ως την άκρη του κόσμου –άλλο αν δε θα υπάρχουν ποτέ οι προϋποθέσεις για να την υλοποιήσουν συγκεκριμένα ή αν δε θα βρούνε λεφτά, για να επιστρέψουν από εκεί.

Η ίδια ακριβώς αφηρημένη δυνατότητα κοινωνικής ανέλιξης που έρχεται βασικά ως εξαίρεση στον κανόνα, είναι ένα από τα βασικά συστατικά της κρυφής γοητείας του καπιταλισμού στα μικροαστικά στρώματα και της συστημικής αντοχής του. Αυτή η γυαλιστερή εικόνα ωστόσο έχει στραπατσαριστεί επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια και χρειάζεται επειγόντως (επ)ανόρθωση. Γι’ αυτό και η λάμψη και τα ταρατατζούμ από τους εορτασμούς της φετινής επετείου της πτώσης του τείχους ήταν εντονότερα από ποτέ, επιχειρώντας να σκεπάσουν αυτήν την πραγματική εικόνα.

Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

   Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

• Για να κατανοηθεί ο χαρακτήρας του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) πρέπει πρώτα -πριν περάσουμε σε πιο συγκεκριμένες θέσεις του- να αναφερθούμε στην εξέλιξη του οπορτουνισμού στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Η κυριαρχία άλλωστε του οπορτουνισμού σε αυτό αποτέλεσε παράγοντα της εξέλιξης και νίκης της αντεπανάστασης, αφού από τα ίδια τα ΚΚ εξουσίας άνοιξε ο δρόμος της.

Τα κόμματα αυτά είχαν υιοθετήσει θέσεις και πολιτική που αντικειμενικά ενίσχυαν τις αντεπαναστατικές δυνάμεις, τη διαδικασία ατομικού πλουτισμού, σφετερισμού μέρους του κοινωνικού προϊόντος, για να διεκδικήσουν στη συνέχεια ανοιχτά την καθιέρωση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Βέβαια, μέρος των δυνάμεων αυτών των ΚΚ, οι πραγματικοί μη εκφυλισμένοι κομμουνιστές, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο, έδωσαν το δικό τους αγώνα, που όμως δεν ήταν σε θέση ν’ ανατρέψει την αντεπαναστατική πορεία.

Η καπιταλιστική παλινόρθωση δεν ήταν μονόπρακτο έργο. Στη διαδικασία αυτή πήραν μέρος και κόμματα που διαμορφώθηκαν στην πορεία της, με κομμουνιστικό ή σοσιαλιστικό χαρακτηρισμό στην ταυτότητά τους. Είχαν την αυταπάτη ότι μπορούσαν να ελέγξουν την εξέλιξή της, δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι η ανατροπή δεν αφορούσε τα λάθη και τις αδυναμίες της σοσιαλιστικής εξουσίας και σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά τον επαναστατικό πυρήνα της.

Σε αυτήν τη φάση, που οι δυνάμεις του κεφαλαίου δεν ήταν ακόμα αποτελεσματικά συγκροτημένες σε αστικά πολιτικά κόμματα και αντίστοιχους θεσμούς, που ήταν ταχύτατη η φθορά των πολιτικών δυνάμεων της αντεπανάστασης, αξιοποιήθηκαν όλα τα οργανωτικά σχήματα του οπορτουνισμού τα οποία είχαν επιρροή στις μάζες.

Άλλωστε η αντεπανάσταση αναπτύχθηκε με τα απατηλά συνθήματα «για περισσότερο, καλύτερο, δημοκρατικότερο σοσιαλισμό» που υιοθετήθηκαν και από ΚΚ στις καπιταλιστικές χώρες, ενώ στη συνέχεια η διαμόρφωση σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες σήκωνε τη σημαία της αντίθεσής της με τον «άγριο», «πλιατσικοκαπιταλισμό», αξιοποιώντας πραγματικά γεγονότα.

Μετά από την ολοκλήρωση της αντεπανάστασης, η βαθιά κρίση του κομμουνιστικού κινήματος εκφράστηκε με πολλά κομματικά σχήματα, που άλλα προσχωρούσαν ανοιχτά στη σοσιαλδημοκρατία, άλλα κρατούσαν αποστάσεις, διαφοροποιούνταν και στον τίτλο τους, όμως όχι πάντα στην ουσία, άλλα επιχείρησαν να εμφανιστούν ως κόμματα της κομμουνιστικής ανασυγκρότησης, χωρίς πάντοτε να μπορούν να διαχωριστούν από τον οπορτουνισμό.

Παράλληλα, στο κομμουνιστικό κίνημα των καπιταλιστικών χωρών, σε πολλές περιπτώσεις η χρόνια οπορτουνιστική διάβρωση είχε οδηγήσει σε πλήρη εκφυλισμό κομμουνιστικά κόμματα όπως το Γαλλικό ΚΚ, το ΚΚ Ισπανίας, το Ιταλικό ΚΚ που αυτοδιαλύθηκε κ.ά. Ο οπορτουνισμός του «ευρωκομμουνισμού» για «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα» οδήγησε στην άρνηση της ταξικής πάλης κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, στην αταξική προσέγγιση περί «σταλινικής τρομοκρατίας», στη μη καταδίκη της αντεπανάστασης.

Κύριο χαρακτηριστικό όλων των παραπάνω οπορτουνιστικών δυνάμεων, ανεξάρτητα από την όποια κατοπινή πολιτική επιλογή ένταξής τους, ήταν ότι χαιρέτισαν την ανατροπή του σοσιαλισμού, χειροκρότησαν την αντεπανάσταση, συνέβαλαν πολύμορφα στην επικράτησή της. Αποτέλεσαν βασικούς φορείς της προπαγάνδας περί «τέλους του ολοκληρωτισμού του σοσιαλισμού» και χαιρέτισαν πανηγυρικά την «επικράτηση των δυνάμεων της ελευθερίας και της δημοκρατίας», όπως τότε χαρακτήριζαν τη νίκη της αστικής τάξης. Πολλές από αυτές τις δυνάμεις εμφανίστηκαν ως νεοαριστερές, δημιουργώντας νέα απατηλά διλήμματα με νέα φορεσιά.

Ένα βασικό πρώτο συμπέρασμα που απορρέει από τα παραπάνω είναι ότι η βαθιά κρίση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος εκφραζόταν και στο γεγονός της αδυναμίας του να διακρίνει τους εσωτερικούς εχθρούς του, ανεξάρτητα από τον τίτλο τους, να ανοίξει έγκαιρα ουσιαστικό μέτωπο στις λεγόμενες δυνάμεις της νεοαριστεράς.

ΟΙ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ ΤΗΣ «ΝΕΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ

Η κρίση του κομμουνιστικού κινήματος των αρχών της δεκαετίας του ’90 εκφράζεται, όπως είναι φυσικό, και στις σημερινές συγχύσεις για τη στάση του απέναντι στον οπορτουνισμό. Στις γραμμές του υπήρχαν -και δυστυχώς συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα και σήμερα- ισχυρές επιβιώσεις που αντιλαμβάνονταν τους οπορτουνιστές ως πρώτους τη τάξει εν δυνάμει συμμάχους των κομμουνιστών, ως όμορο χώρο με τον οποίο υπήρχαν μεν «ιδεολογικοπολιτικές διαφωνίες, αλλά στο επίπεδο του κινήματος υπήρχε περιθώριο συνεργασίας». Χρησιμοποιώντας λαθεμένα κριτήρια και πολιτική συμμαχιών δίχως αρχές, βασισμένη στη λεγόμενη «ενότητα της Αριστεράς», κομμουνιστικά κόμματα θεωρούσαν τη νεοαριστερά, τη δύναμη δηλαδή που στέγασε τους αρνητές του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, ως συμμαχική δύναμη. Κάτω από την ιδεολογικοπολιτική ασάφεια της έννοιας «Αριστερά» η οποία εδώ και πολλά χρόνια αποκρύπτει την ταξική ουσία πολιτικών σχηματισμών που έχουν προσχωρήσει στο καπιταλιστικό στρατόπεδο, ο διεθνής οπορτουνισμός συνέχισε τη διαβρωτική του δουλειά και κατάφερε σ’ ένα βαθμό την πολιτική συνεργασία, ακόμα και τη συστέγαση με τους κομμουνιστές.

Αξιοποίησε επίσης το ότι οι στρατηγικές επεξεργασίες των κομμουνιστών βασίζονταν στη βάση μιας κεκτημένης ταχύτητας από την προηγούμενη περίοδο, σε λαθεμένες θεωρητικές θέσεις και πολιτική πρακτική που οδηγούσε στην αναζήτηση συμμάχων προσβλέποντας σε οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις ή σε δυνάμεις που παραπλανητικά προσδιορίζονταν ως η «Αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας», παραγνωρίζοντας την ανάγκη της συγκρότησης κοινωνικής συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Αυτό που προσπάθησαν να εξασφαλίσουν οι οπορτουνιστικές δυνάμεις εκείνη την κρίσιμη περίοδο ήταν να καταγραφούν ως η δύναμη που θα αντικαθιστούσε το κομμουνιστικό κίνημα. Ιδεολογικά κινήθηκαν στη γραμμή ότι ήταν ξεπερασμένη η ύπαρξη των κομμουνιστικών κομμάτων, η εργατική τάξη, η ταξική πάλη, η πάλη για το σοσιαλισμό. Προσπάθησαν να παρουσιάσουν την προσωρινή υποχώρηση του σοσιαλισμού ως νομοτελειακή και την επικράτηση του καπιταλισμού ως αιώνια. Επιχείρησαν να καθιερώσουν ως δήθεν μονόδρομο τη διάλυση των ΚΚ (τα οποία είχαν δημιουργηθεί σε ρήξη με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που είχαν προδώσει το εργατικό κίνημα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) και τη μετάλλαξή τους σε κόμματα της νεοαριστεράς, κόμματα που θα παλεύουν για έναν εξανθρωπισμένο καπιταλισμό.

Για να πετύχουν αυτούς τους στόχους αξιοποίησαν κάθε δυνατή παρέμβαση στο εσωτερικό των ΚΚ. Αξιοποίησαν συστηματικά θύλακες που δεν είχαν αποχωρήσει από τα ΚΚ την περίοδο των ανατροπών και παρέμεναν στις γραμμές τους με τη στόχευση να επιβάλουν οπορτουνιστική γραμμή, με διατήρηση ως επικάλυψη μιας κομμουνιστικής επιγραφής που δε θα έχει καμιά σχέση με τον πραγματικό χαρακτήρα τους, το περιεχόμενο των αρχών και της στρατηγικής τους.

Κατά την περίοδο στην οποία αναφερόμαστε, το οπορτουνιστικό ρεύμα στην Ευρώπη αυτοπροσδιοριζόταν κύρια ως η μετανοημένη πρώην κομμουνιστική πολιτική δύναμη που έχει αποδεχτεί τον καπιταλισμό παλεύοντας να διορθώσει τις «υπερβολές» του, ακολουθώντας γραμμή σύμπλευσης και στήριξης της ΕΕ.

Ωστόσο, στη δεκαετία του 1990 και κάποια χρόνια από τη δεκαετία του 2000, η σοσιαλδημοκρατία περνούσε έντονα τη δική της κρίση, αφού πολιτικά δεν μπορούσε εκ των πραγμάτων να διαχωριστεί από τον αστικό φιλελευθερισμό, το άνοιγμα των αγορών, την άρση των εθνοκρατικών προστατευτισμών, τη συγκρότηση διακρατικών οικονομικοπολιτικών ιμπεριαλιστικών ενώσεων, με πιο προωθημένη μορφή την ΕΕ.

Αυτή η γενική τάση, με χρονική διαφοροποίηση στην εκδήλωσή της από χώρα σε χώρα, έφερνε σταδιακά τον κλυδωνισμό της εκλογικής βάσης της σοσιαλδημοκρατίας, η οποία όλο και πιο ανοικτά υποχρεωνόταν να διαχειριστεί τη φιλελεύθερη πολιτική (ιδιωτικοποιήσεις, περιορισμό της κρατικής υπαλληλίας, περιορισμό κρατικών κοινωνικών υπηρεσιών, ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις).

Η γενικευμένη οικονομική κρίση του 2008, που ξεκίνησε το 2007 στις ΗΠΑ, και οι αντιλαϊκές συνέπειές της, λόγω της δυσαρέσκειας που προκάλεσε και της ταυτόχρονης εκλογικής φθοράς αστικών φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, καλλιέργησε το έδαφος για ανάπτυξη των σοσιαλδημοκρατικών, ρεφορμιστικών και ουτοπικών αντιλήψεων για τη διαχείριση του καπιταλισμού, μέσα από νέα κομματικά σχήματα που προέκυψαν ως «νέα Αριστερά».

ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΥ

Μια προγονική μορφή του ΚΕΑ σε ευρωπαϊκό επίπεδο συγκροτήθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με τις ανατροπές, το 1991, και ήταν το λεγόμενο «Φόρουμ της Νέας Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΝELF). Η ιδρυτική του συνάντηση έγινε το 1991 στη Μαδρίτη με πρωτοβουλία του «Κόμματος Δημοκρατικής Αριστεράς» Ιταλίας (προήλθε από το διαλυμένο Ιταλικό ΚΚ), της «Ενωμένης Αριστεράς» Ισπανίας (συμμετείχε το ΚΚ Ισπανίας) και του «Συνασπισμού» από την Ελλάδα. Σε αυτό συμμετείχαν το Γαλλικό ΚΚ και η «Επανίδρυση» (Ιταλία) όταν συγκροτήθηκε αργότερα, αφού το ιδρυτικό μέλος ΚΟΔΗΣΟ Ιταλίας αποχώρησε και σύντομα προσχώρησε στη Σοσιαλιστική Διεθνή. Σε αυτό το σχήμα συνέπραξαν και διάφορα κόμματα της νεοαριστεράς, της λεγόμενης Βόρειας - Πράσινης Αριστεράς, το Σιν Φέιν της Ιρλανδίας, το Κόμμα Σοσιαλιστικής Αριστεράς Νορβηγίας που συμμετείχε επίσης σε αστικές κυβερνήσεις κ.ά. Το NELF διατηρήθηκε ως σχήμα, αν και υποβαθμισμένο λόγω ΚΕΑ, μέχρι και το 2009, ενώ το καθεστώς των «μόνιμα προσκαλεσμένων του NELF» από το 2005 είχαν το Πορτογαλικό ΚΚ και το ΑΚΕΛ.

Το NELF συγκροτήθηκε, όπως ομολογούν οι εμπνευστές του, ως «μια απάντηση στη γενική κρίση της Αριστεράς μετά από την άνοδο των δημοκρατικών κινημάτων στην Ανατολική Ευρώπη και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης», που αντιπροσώπευσε «μια ρήξη με τις διεθνείς αριστερές οργανώσεις που ιδρύθηκαν και ελέγχονταν από την ΕΣΣΔ». H λογική του είναι, «αντίθετα με τις παλιές, σοβιετικού τύπου ενώσεις κομμάτων, το NELF να λειτουργεί με ανοιχτό και χαλαρό τρόπο, με στόχο την προώθηση του διαλόγου και της συζήτησης μεταξύ της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Δεν έχει επίσημο πρόγραμμα. Δεν επιχειρεί να συντονίσει ή να ελέγξει τη δραστηριότητα ή την πολιτική θέση των κομμάτων που το απαρτίζουν. Αντίθετα, λειτουργεί ως ένα είδος κέντρου ανταλλαγής ιδεών για το ότι τα μέλη του πιστεύουν ότι θα βοηθήσει στη διαδικασία της αναζωογόνησης της ευρωπαϊκής Αριστεράς».1

Ο μετέπειτα οργανωτής αντικομμουνιστικών εκθέσεων στο Ευρωκοινοβούλιο, νυν ευρωβουλευτής του «Die Linke» και τότε υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων του Γερμανικού ΚΟΔΗΣΟ, H. Scholz, ανέφερε για το τι υπαγόρευσε τη γέννηση του NELF: «Το 1991 μια σειρά από αναμορφωμένα κομμουνιστικά, αριστερά και σοσιαλιστικά, κοκκινο-πράσινα κόμματα ίδρυσαν το NELF. Οι εμπνευστές αυτού του δικτύου είχαν ως κοινή βάση τη ρήξη με το σταλινισμό και με το μοντέλο του λεγόμενου “Κόμματος Νέου Τύπου”, την κριτική επανεκτίμηση του παρελθόντος τους, την εσωτερική πολυφωνία στο κόμμα και το στόχο του δημοκρατικού σοσιαλισμού…»2.

Οι παραπάνω διακηρύξεις των πρωτεργατών του NELF εξηγούν επαρκώς γιατί τα μεταλλαγμένα ΚΚ που πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση του NELF (Γαλλικό, Ισπανικό ΚΚ και «Επανίδρυση») καθ’ όλη τη δεκαετία του ’90 αρνούνταν την οργάνωση διακριτής συνάντησης ΚΚ σε ετήσια βάση, με τη δικαιολογία ότι έτσι δυσκολευόταν «η προώθηση ευρύτερων αντιιμπεριαλιστικών συσπειρώσεων και μετώπων». Το ΚΚΕ, ενάντια σε αυτά τα σχέδια και αξιοποιώντας προσπάθειες κι άλλων ΚΚ στην ίδια κατεύθυνση εκείνη την εποχή, με αφορμή τα 150 χρόνια του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» και τα 80 χρόνια από την ίδρυση του Κόμματος, το Μάη του 1998 παίρνει για πρώτη φορά την πρωτοβουλία και διοργανώνει διακριτή διεθνή συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, με θέμα «Τα ΚΚ στις σύγχρονες συνθήκες».

Τα ΚΚ των μεγάλων χωρών της Δυτικής Ευρώπης όπως το Γαλλικό, το Ισπανικό και η Επανίδρυση, που έχουν από εκείνα τα χρόνια διαπιστωμένα πλέον άλλες προτεραιότητες, συμμετέχουν τυπικά και με υποβαθμισμένες αντιπροσωπίες στις Διεθνείς Συναντήσεις των ΚΚ, ενώ μια χρονιά πριν τη συγκρότηση του ΚΕΑ, το 2003, στη Διεθνή Συνάντηση της Αθήνας, τα ίδια κόμματα μπλοκάρουν την υπογραφή Κοινής Ανακοίνωσης και κάθε ντοκουμέντου, επιδιώκοντας να επιβάλουν τη γραμμή συμβιβασμού με τον καπιταλισμό, εκδηλώνοντας ξεκάθαρα τις προθέσεις τους.

Η ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΔΙΑΧΥΣΗΣ ΤΩΝ ΚΚ ΣΤΑ ΦΟΡΟΥΜ

Την επιδίωξη του οπορτουνισμού μέσα από την παρέμβασή του να μπολιάσει την εργατική τάξη με κριτήρια ξένα προς τα συμφέροντά της αυτά τα πρώτα χρόνια μετά από τις ανατροπές ακολούθησε η περίπτωση της συγκρότησης των «φόρουμ» ιδιαίτερα την τριετία 2000-2002. Τα φόρουμ αποτελούσαν προνομιακό πεδίο άνθισης των οπορτουνιστικών απόψεων μέσα από δράσεις κινηματικής μορφής. Κυρίως καταδίκαζαν την οργανωμένη παρέμβαση των κομμάτων, σε μια σαφή προσπάθεια αποκλεισμού και περιθωριοποίησης των ΚΚ. Θεωρούσαν ξεπερασμένη και περιττή την οργανωμένη παρέμβαση των συνδικάτων, επιδιώκοντας να υποβαθμίσουν στην πράξη τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης. Επιστρατεύοντας ένα πλαίσιο θολών και αταξικών αιτημάτων σε γραμμή ακίνδυνη για τα μονοπώλια, αποπροσανατόλιζαν υποτιμώντας το εθνικό επίπεδο της ταξικής πάλης στο όνομα της «παγκοσμιοποίησής» της και ζυμώνοντας θέσεις «εξανθρωπισμού» των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπως της ΕΕ. Την ίδια στιγμή συνταυτίζονταν με αστικές δυνάμεις μέσα στο πλαίσιο διαπάλης τους για τη θέση των καπιταλιστικών κρατών στις διεθνείς οργανώσεις τους (π.χ. στον ΠΟΕ, στο ΔΝΤ κλπ.), ενώ παρέπεμπαν στις καλένδες και συσκότιζαν την επίλυση του βασικού πολιτικού προβλήματος, αυτού της εξουσίας.

Τα «κοινωνικά φόρουμ» εκείνη την περίοδο επιχείρησαν να προσδώσουν ένα «αγωνιστικό προσωπείο» στη διεθνή σοσιαλδημοκρατία που την ίδια στιγμή επιτάχυνε την προσπάθειά της για την προώθηση αντεργατικών αναδιαρθρώσεων. Ταυτόχρονα σηματοδότησαν επίσης και την προσπάθεια του διεθνούς οπορτουνισμού να ολοκληρώσει στο κίνημα ό,τι δεν είχε πετύχει πλήρως την περίοδο των ανατροπών, την εξώθηση δηλαδή των ΚΚ σε ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική απομόνωση ή σε διάχυση σε αταξικά «κινήματα» με στόχο έναν «εφικτό κόσμο κερδών που οι λαϊκές ανάγκες θα προτάσσονταν», δηλαδή έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Το σύντομο ξεφούσκωμα των φόρουμ, μετά από τις εκλάμψεις μαζικότητας των διαδηλώσεων του Σιάτλ το 2000 και της Γένοβα τον αμέσως επόμενο χρόνο, επανέφερε εκ νέου στους κόλπους της νεοαριστεράς και των μεταλλαγμένων κομμουνιστικών κομμάτων πολιτικούς σχεδιασμούς που είχαν δουλέψει την προηγούμενη περίοδο.

Η ΕΕ, ΤΑ ΕΥΡΩΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΑ

Ώθηση στα σχέδια ευρωπαϊκής οργανωτικής συγκρότησης του οπορτουνισμού έδωσε η ίδια η ΕΕ. Με τη διάταξη 2004/2003 του Ευρωκοινοβουλίου και τη διάταξη του Συμβουλίου της ΕΕ της 4ης Νοέμβρη 2003 για τους κανονισμούς για τα πολιτικά κόμματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο και τη χρηματοδότησή τους, άνοιξε ο δρόμος για τα λεγόμενα «ευρωπαϊκά κόμματα». Το ΚΕΑ είναι ένα από τα «ευρωπαϊκά», δηλαδή ευρωενωσιακά, κόμματα που συγκροτήθηκαν από την αρχή με την παρότρυνση, καθοδήγηση, χρηματοδότηση της ίδιας της ΕΕ και με όρο τη ρητή αποδοχή των στόχων και των «αρχών» της ΕΕ. Αυτό, όπως για κάθε κόμμα που συγκροτείται στη βάση αυτών των κανονισμών, σημαίνει ότι «ιδιαίτερα στο πρόγραμμά του και στη δραστηριότητά του τηρεί τις αρχές στις οποίες βασίζεται η ΕΕ» (άρθρο 3c). Ομοίως και με τη χρηματοδότηση: Τα κόμματα της ΕΕ λαμβάνουν χρηματοδότηση από το συνολικό προϋπολογισμό της ΕΕ όταν καταθέσουν το αντίστοιχο αίτημα και αν αυτό εγκριθεί. Ταυτόχρονα το πολιτικό πρόγραμμα και το καταστατικό του εξετάζονται σύμφωνα με τα παραπάνω κριτήρια και με βάση περαιτέρω νομικά κριτήρια και κριτήρια οικονομικής διαφάνειας. Το ΚΕΑ με βάση τα παραπάνω οφείλει να υπακούει και αποδέχεται το πλαίσιο και το βασικό προσανατολισμό της ΕΕ. Αν και η συμφωνία του είναι πολιτικά δεδομένη, τυπικά, αν δεν αποδεχτεί τους κανονισμούς, χάνει το καθεστώς του ευρωενωσιακού κόμματος, όπως και τις ανάλογες οικονομικές ενισχύσεις της ΕΕ που αποτελούν περίπου το 75% του προϋπολογισμού του ΚΕΑ.

Στη βάση αυτή με πρωτοβουλία του ΣΥΝ, προγόνου του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, πραγματοποιήθηκε το 2003 μια διάσκεψη προπομπός της ίδρυσης του ΚΕΑ στην Αθήνα, στην οποία συμμετείχε επίσης μεταξύ άλλων το γερμανικό ΚΟΔΗΣΟ, σημερινό «Die Linke». Στο σκληρό πυρήνα αυτής της πρωτοβουλίας συμμετείχαν με δραστήριο ρόλο επίσης το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ και η Ιταλική Επανίδρυση.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥ ΚΕΑ

Το ΚΕΑ στην πορεία των 4 συνεδρίων του έχει διαμορφώσει ένα πλαίσιο τοποθετήσεων που επιτρέπει να βγουν γενικότερα συμπεράσματα. Το 4ο Συνέδριό του το Δεκέμβρη του 2013 δε συνιστά κάποιου είδους νέα εξέλιξη στις βασικές τοποθετήσεις που διατηρούσε μέχρι σήμερα για τον καπιταλισμό, την ΕΕ, την καπιταλιστική κρίση. Κινείται κατά βάση στην πεπατημένη των προηγούμενων συνεδριακών του τοποθετήσεων.

Συνοπτικά σημειώνουμε ότι η τοποθέτησή του φροντίζει σε τελική ανάλυση να παίρνει υπό την προστασία του τον καπιταλισμό και πασχίζει να τεκμηριώσει την αιωνιότητά του. Επιστρατεύει μια άσφαιρη κριτική στο εκμεταλλευτικό σύστημα, διαστρεβλώνοντας την ουσία ορισμένων γνωρισμάτων του και προτείνοντας μια πληθώρα παραλλαγών αστικής διαχείρισης που καλούνται ματαίως να εκλογικεύσουν, να τιθασεύσουν τις πιο οξείες πλευρές του. Ουσιαστικά οι θέσεις του στοχεύουν στη διάσωση του καπιταλιστικού συστήματος και γι’ αυτό δρουν αντικειμενικά ως ανάχωμα στην άνοδο του ταξικού ριζοσπαστισμού. Προβάλλει ως στόχο την ανάκτηση της «δημοκρατίας» προπαγανδίζοντας στην ουσία την «αστική δημοκρατία» και την καπιταλιστική εκμετάλλευση που είναι η οικονομική της βάση.

Παράλληλα, μόνιμη επιδίωξή του είναι τόσο πριν την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης όσο και μετά από αυτή να εμφανίζει μια κάθε φορά επικαιροποιημένη δέσμη μέτρων που να καλλιεργεί την αυταπάτη ότι μπορεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα να διορθωθεί.

Αντιμετωπίζει την ΕΕ ως μια κατάκτηση των λαών, αποδεχόμενο την ουσία της στρατηγική της και τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης στον οποίο και το ίδιο κινείται και ζητά την επανίδρυσή της σηκώνοντας στην ουσία τη σημαία «της πάλης» για τη μεταρρύθμιση της3. Καλλιεργεί την αντίληψη ότι με μια αλλαγή θεσμών και με ορισμένες μεταρρυθμίσεις θα μετατραπούν σε φιλολαϊκά τα βασικά εργαλεία της ΕΕ, όπως το Ευρωκοινοβούλιο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά και ο διακρατικός ιμπεριαλιστικός οργανισμός, η ΕΕ στο σύνολό της. Ισχυρίζεται ότι θα γίνει προστάτης των λαϊκών συμφερόντων επιβάλλοντας μια άλλη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού.

Διεκδικώντας το ρόλο του αυθεντικού υπερασπιστή της ιμπεριαλιστικής ένωσης, απορρίπτει τις αστικές εθνικιστικές θέσεις για έξοδο από την ευρωζώνη, τη ρητορική του ευρωσκεπτικισμού4 που είναι επίσης αποπροσανατολιστικές για τους λαούς.

Το ΚΕΑ παρουσιάζει την ΕΕ να ασφυκτιά κάτω από την κηδεμονία του ΝΑΤΟ5, του οποίου ζητά ως ευχή τη διάλυση χωρίς να θέτει ζήτημα πάλης για την αποδέσμευση. Το περί κηδεμονίας της ΕΕ από το ΝΑΤΟ αποτελεί μια ακόμα προκλητική αθώωση της ΕΕ, τη στιγμή μάλιστα που με τις πρόσφατες αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του Δεκέμβρη ενισχύεται η επιχειρησιακή αυτοτελή της ικανότητα για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τον κόσμο μέσα από την αναβάθμιση της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνάς της. Ο στόχος που θέτει το ΚΕΑ για πιο ισχυρή ΕΕ συγκριτικά με το ΝΑΤΟ αποσιωπά ότι οι αλληλοδιαπλεκόμενες σχέσεις αυτών των ιμπεριαλιστικών διακρατικών ενώσεων περιλαμβάνουν τόσο τη συνεργασία όσο και τον ανταγωνισμό.

Η κριτική που ασκεί το ΚΕΑ στην ΕΕ περιορίζεται στην εφαρμογή «ενός λαθεμένου νεοφιλελεύθερου μίγματος» αστικής διαχείρισης το οποίο την έχει δήθεν εκτρέψει από τη φιλολαϊκή πορεία και τις αρχές της δημοκρατίας. Στα κείμενά του κάνει αναφορές στο «χρηματιστικοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα» ως αποτέλεσμα των «νεοφιλελεύθερων δογμάτων που επικρατούν στην ΕΕ». Με αυτές τις θέσεις και τη δράση του, το ΚΕΑ εμποδίζει την εργατική πολιτική χειραφέτηση και τη λαϊκή αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική συμμαχία που χρειάζεται για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, για το σοσιαλισμό. Επιδιώκει να σύρει το εργατικό και λαϊκό κίνημα στην παραπλανητική γραμμή πάλης ενάντια στη «χρηματιστικοποίηση της οικονομίας», στο «ακραίο φιλελεύθερο μοντέλο υπό την επιτήρηση των χρηματιστικών αγορών», στα οποία ψευδεπίγραφα αποδίδει την καπιταλιστική οικονομική κρίση.

Πρόκειται για την παμπάλαια αλλά επικίνδυνη οπορτουνιστική άποψη που παρουσιάζει ως εκτροπή από τον υγιή ανταγωνισμό φαινόμενα τα οποία βρίσκονται στη φύση της ίδιας της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως η διεθνοποίηση του κεφαλαίου, η σύμφυση του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο, ο παρασιτισμός του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αλλοιώνουν την ουσία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που δεν είναι άλλη από την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την επακόλουθη παραγωγή με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος. Στην ουσία εξαπατούν ταυτίζοντας τον όρο «καπιταλιστικό σύστημα» με ένα συγκεκριμένο μίγμα διαχείρισής του, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζουν ένα άλλο μίγμα διαχείρισης του καπιταλισμού ως σοσιαλισμό, και πιο συγκεκριμένα ως σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, για να διαχωριστούν από την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού - κομμουνισμού η οποία βασιζόταν στην κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και την ένταξή τους στον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό.

Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα που επικαλείται το ΚΕΑ δεν είναι τίποτε άλλο παρά η χίμαιρα ενός καπιταλισμού στον οποίο καπιταλιστές και εργάτες θα ζουν αρμονικά σε καθεστώς «ισότητας», στη βάση ενός ρυθμιζόμενου διαμοιρασμού της εξουσίας και των κερδών των καπιταλιστών με τους εργάτες.

Αυτή η προκλητική και με παραμορφωτικούς φακούς παρουσίαση της εκδοχής του ΚΕΑ για τον καπιταλισμό συγκρούεται με την ίδια την πραγματικότητα που βιώνει η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που πρέπει συνολικά να απορρίψουν το ΚΕΑ, τη γραμμή συμβιβασμού και ενσωμάτωσης στα καπιταλιστικά συμφέροντα. Όσο για τα κλαψουρίσματα του λεγόμενου «Αριστερού Ρεύματος» στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για τη φιλοευρωπαϊκή γραμμή στην οποία κατέληξε το Συνέδριο του ΚΕΑ, αυτά δεν ξεφεύγουν από μια απαίτηση να ενισχυθεί απλά η δόση της ανέξοδης άσφαιρης κριτικής στην ΕΕ, με ορισμένες απειλές για έξοδο από την Ευρωζώνη, που αφήνει βεβαίως ανέγγιχτη την καπιταλιστική εξουσία και εντάσσεται σ’ ένα έστω ασθενέστερο ενδεχόμενο αναδιάταξης των συμμαχιών μεταξύ των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών στην Ευρώπη.

Επιπρόσθετα, το ΚΕΑ εμφανίζει μια διαχρονική αντικομμουνιστική δραστηριότητα με άξονα την αντισταλινολογία. Κόμματα-μέλη του, όπως το «Die Linke», έχουν πρωτοστατήσει σε αντικομμουνιστικές εκδηλώσεις, όπως η πρόσφατη αντικομμουνιστική έκθεση στο Ευρωκοινοβούλιο του βουλευτή της Η. Scholz, ανέγερση αντικομμουνιστικών μνημείων κ.ά.

Ταυτόχρονα, ιδιαίτερη έφεση δείχνουν στελέχη του ΚΕΑ σε δηλώσεις ωμού αντικομμουνισμού, όπως αυτές του μέλους του προεδρείου του ΚΕΑ, εκπροσώπου του «Die Linke», Ντ Ντεμ, ο οποίος δήλωσε προκλητικά ότι «η σύγκριση Στάλιν και Χίτλερ είναι όμοια με αυτή της χολέρας με την πανούκλα». Αλλά και η πρόεδρος των Κοκκινοπράσινων της Δανίας, Γιοχάνα Νίλσεν, είχε δηλώσει: «Το κόμμα μας δεν έχει τίποτα το κοινό με τη δικτατορία της ΕΣΣΔ. Μας χωρίζει τεράστια απόσταση με τις δικτατορίες του ανατολικού μπλοκ, την οποία δεν μπορούμε να γεφυρώσουμε».

Η αντικομμουνιστική αυτή δραστηριότητα, οι εμετικές δηλώσεις του ΚΕΑ και των κομμάτων του που επιχειρούν ν’ αμαυρώσουν τις ιστορικές κατακτήσεις, τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τον καθοριστικό ρόλο της ΕΣΣΔ στην ήττα του ναζισμού, καθώς και η πρόταση στο πρόσφατο συνέδριο για καταδίκη της Κούβας στο όνομα της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ψηφίστηκε από το 20% του συνεδρίου, διδάσκει όχι μόνο τους εργαζομένους, αλλά και τα ΚΚ, ότι το ΚΕΑ είναι εχθρική, δυσφημιστική δύναμη για τους στόχους τους, αντίπαλη με τα λαϊκά συμφέροντα, που εναρμονίζεται με τους απολογητές του καπιταλισμού.

Πυρήνας των θέσεών τους για τις ευρωεκλογές είναι το «νέο μοντέλο κοινωνικής και οικολογικής ανάπτυξης» το οποίο αποτελεί άλλο ένα «μοντέλο» καπιταλιστικής ανάπτυξης, αφού προφανώς στηρίζεται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την ανταγωνιστικότητα, οι οποίες δεν αμφισβητούνται σε κανένα κείμενο του ΚΕΑ. Βασικό στοιχείο αυτού του μοντέλου είναι η «αποκέντρωση και μετατροπή της βιομηχανικής παραγωγής στην Ευρώπη αναπτύσσοντας μικρούς κύκλους παραγωγής και κατανάλωσης». Πρόκειται για μια διατύπωση η οποία κλείνει το μάτι σε αυταπάτες περί δυνατότητας μαζικής αναβίωσης της μικρής εμπορευματικής παραγωγής στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, στο οποίο κυριαρχεί το καπιταλιστικό μονοπώλιο. Φυσικά, η παραπάνω διατύπωση είναι συνειδητά διατυπωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μη λέει ρητά κάτι τέτοιο και να μη φαίνεται αν πρόκειται για συνειδητή διασπορά αυταπατών ή για πρόταση προς τα μονοπώλια για την καλύτερη διαχείριση των πόρων τους. Το ίδιο παραπλανητικές είναι οι θέσεις του ΚΕΑ για μια Ευρώπη ειρήνης, για δίκαιο εμπόριο.

Την ίδια οπορτουνιστική στρέβλωση επιχειρεί το ΚΕΑ σε σχέση με το χαρακτήρα θέσεων όπως «η εξουσία στο λαό», την οποία παρουσιάζει ως «επανάκτηση της εξουσίας έναντι του χρηματοπιστωτικού συστήματος» και «διευκόλυνση της συμμετοχής των πολιτών στη διαδικασία λήψης αποφάσεων της ΕΕ». Δηλαδή με συμμετοχή στους αστικούς θεσμούς, στους θεσμούς της ΕΕ, το ΚΕΑ ισχυρίζεται ότι θα επιτευχθεί η λαϊκή εξουσία. Πρόκειται για έναν ακόμη εξωραϊσμό των αστικών θεσμών, που βασίζεται στην απόκρυψη του γεγονότος ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους λαϊκή εξουσία στο έδαφος της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Αυτή η ιδιοκτησία καθιστά κυρίαρχη στην κοινωνία την αστική τάξη, η οποία οικοδομεί την εξουσία της με ένα ολόκληρο πλέγμα αστικών θεσμών, μεταξύ των οποίων και η κυβέρνηση.

Η ΑΝΑΘΕΣΗ ΡΟΛΟΥ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Τα στοιχεία που εκθέσαμε πιο πάνω αποτελούν προγραμματικά χαρακτηριστικά του ΚΕΑ. Ωστόσο, εκείνο το στοιχείο που ενισχύεται στο τελευταίο συνέδριό του, με ανάλογη προσαρμογή της συνθηματολογίας του, είναι η πιο σαφής επιδίωξή του να αναλάβει το πηδάλιο του διαχειριστή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Το ΚΕΑ θεωρεί την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ως «ραγδαία πρόοδο»6 λόγω της απότομης ανόδου της κοινοβουλευτικής του δύναμης, η οποία ήρθε ως αποτέλεσμα μαζικής μετακίνησης σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων σε αυτόν με ταυτόχρονη διατήρηση του οπορτουνιστικού πυρήνα του. Στην ουσία ο οπορτουνισμός αυτοπροβάλλεται στους κύκλους της αστικής τάξης μέσω των λεγόμενων «αριστερών κυβερνήσεων» ως ο πλέον ικανός να προωθήσει αντιλαϊκές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις με τους λιγότερους κλυδωνισμούς και τη μεγαλύτερη δυνατή εξασφάλιση μιας περιόδου ανοχής στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Εμφανίζεται ως αντικαταστάτης της σοσιαλδημοκρατίας και το «αντίπαλο δέος» στο φιλελεύθερο πόλο των αστικών δυνάμεων, αλλά και διατεθειμένος να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, χρησιμοποιώντας ως φόβητρο την άνοδο φασιστικών δυνάμεων, καλώντας σε αντιφασιστικά μέτωπα για την υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας. Με άλλα λόγια, επαναλαμβάνει με άλλους τίτλους και πολιτικό σχήμα το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας που αλλεπάλληλα διέσωσε το καπιταλιστικό σύστημα.

Σήμερα, την πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης του χώρου αυτού σηματοδοτεί το ίδιο το κόμμα-πρόεδρος του ΚΕΑ, το Γαλλικό ΚΚ. Η σύμπραξή του με τους σοσιαλιστές του Ολάντ στις επερχόμενες τοπικές εκλογές είναι ενδεικτική, παρότι έχει αποκαλυφθεί πλατιά η υλοποίηση μιας βάρβαρης αντεργατικής πολιτικής στη Γαλλία. Η πρόσφατη αποχώρηση του γαλλικού «Κόμματος της Αριστεράς» του Μελανσόν από το ΚΕΑ συνιστά ευκαιριακή προσπάθεια του Μελανσόν να επωφεληθεί της λαϊκής δυσαρέσκειας που τροφοδοτεί η πολιτική της κυβέρνησης Ολάντ και επιχειρεί να διαχωριστεί και από τους συνοδοιπόρους του, το Γαλλικό ΚΚ, εκφράζοντας ταυτόχρονα και αντιθέσεις με ομάδες του τελευταίου.

Όλες αυτές οι επιλογές του ΚΕΑ και των κομμάτων του αποδεικνύουν ότι δεν έχουν καμιά βάση οι δημαγωγικές ανακοινώσεις της ΝΔ περί «ακραίων κομμάτων του ΚΕΑ», φανερώνοντας ότι με αυτές επιδιώκεται η συντήρηση της διπολικής αντιπαράθεσης, που αποκρύπτει τη στρατηγική σύμπλευση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ παρά τις διαφορές τους.

ΤΑ ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΜΙΣΙΟΝ

Επιπρόσθετα με τα παραπάνω, η επιλογή του ΚΕΑ και του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσουν υποψηφιότητα για την προεδρία της Κομισιόν, αποκαλύπτει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο την αφοσίωσή τους στην υπόθεση της στήριξης της ευρωένωσης του κεφαλαίου. Είναι υποκριτική η τοποθέτησή τους ότι θέλουν να αποτελέσουν την εναλλακτική φωνή ανάμεσα στα «μεγάλα κόμματα». Η προεδρία της Κομισιόν δεν μπορεί να έχει φιλολαϊκό περιεχόμενο. Αποτελεί εργαλείο και μηχανισμό που λειτουργεί σε βάρος των λαών για την προώθηση και τον έλεγχο εφαρμογής αντεργατικών μέτρων και φιλομονοπωλιακών ρυθμίσεων. Η υποψηφιότητα Τσίπρα μαρτυρά τη διαθεσιμότητα του ΚΕΑ και του ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβουν από θέση πρώτης ευθύνης την εξυπηρέτηση των στόχων του κεφαλαίου, διαβεβαιώνει την αστική τάξη ότι κάθε άλλο παρά επικίνδυνοι είναι για το καπιταλιστικό σύστημα.

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος του ΚΕΑ, Α. Τσίπρας, με ομιλία του -που δε δημοσιεύτηκε ποτέ στα ελληνικά από το ΣΥΡΙΖΑ- χαιρέτισε σε εκδήλωση προς τιμήν του Αυστριακού σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου, Μπρούνο Κράισκι, που έγινε το Σεπτέμβρη του 2013 στη Βιέννη. Η ομιλία αυτή δημοσιεύτηκε στην έκδοση του θεωρητικού περιοδικού του ΚΕΑ, «Τρανσφόρμ», το Δεκέμβρη του 2013. Είναι αποκαλυπτικό το παρακάτω απόσπασμα:

«Ο διάλογος και οι πολιτικές συμμαχίες είναι στην καρδιά της κουλτούρας, του DNA του κόμματός μου, του ΣΥΡΙΖΑ, ως σημαντικό μέρος του δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία […] Ωστόσο, δεν μπορώ να κρύψω την έκπληξη και την απογοήτευσή μου για την πολιτική στροφή που έχουν κάνει τα περισσότερα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα τα τελευταία χρόνια […] Όλοι μας πρέπει να αντλήσουμε διδάγματα από την κρίση, αλλά ιδιαίτερα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα […] Αν οι σοσιαλδημοκράτες είχαν ακολουθήσει την παρακαταθήκη πολιτικών όπως ο Bruno Kreisky, ο Willy Brandt ή ο Olaf Palme, η Ευρώπη δε θα είχε μετατραπεί σε αυτήν τη νεοφιλελεύθερη έρημο. […] Η απουσία των σοσιαλδημοκρατών στην παράδοση του Bruno Kreisky δημιούργησε τον πολιτικό χώρο για τις πολιτικές ενάντια στην κρίση που δημιούργησαν ένα νέο και αόρατο οικονομικό τείχος ανάμεσα στους πιστωτές, τις πλεονασματικές χώρες του Βορρά, και τους οφειλέτες, τις ελλειμματικές χώρες του Νότου […] Δεν προσπαθώ να υποστηρίξω ότι η Ελλάδα δε χρειάζεται μεταρρυθμίσεις ή ότι δεν έχει αδυναμίες […] Μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα θα απλώσει το χέρι στους σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης, στους ελεύθερα σκεπτόμενους φιλελεύθερους, σε όλους τους Ευρωπαίους που δε θέλουν η Ευρώπη να κατρακυλήσει στον εφιάλτη. Αυτά είναι τα ελάχιστα αιτήματα μιας μελλοντικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να ικανοποιηθούν σήμερα: Χωρίς αλλαγές σε συνθήκες […] Η μόνη εναλλακτική είναι να αποδεχτώ τον αργό θάνατο του έθνους μου και την αργή διάλυση της Ευρωζώνης, που θα καταστρέψει την ίδια την ΕΕ»7.

Κοντολογίς, κατά το ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς σύγκρουση με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, χωρίς καν αλλαγές σε συνθήκες, με ορισμένες μεταρρυθμίσεις, με διαπραγματεύσεις «κυρίων», μπορεί να υπάρξει επιστροφή στη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση περασμένων δεκαετιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ επιδιώκουν να γίνουν σοσιαλδημοκράτες στη θέση των σοσιαλδημοκρατών. Ανάλογες δηλώσεις έχει επιστρατεύσει επίσης στο περιοδικό του ΚΕΑ και ο πρόεδρός του και εθνικός γραμματέας του Γαλλικού ΚΚ, Π. Λοράν, αναφέροντας πως το ΚΕΑ «θα παλέψει για την αλλαγή των κανόνων του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού»8.

Στην ίδια κατεύθυνση, στο πλαίσιο της δημιουργίας των κατάλληλων προϋποθέσεων ώστε τα κόμματα του ΚΕΑ να πάρουν την απαιτούμενη έγκριση από την αστική τάξη των χωρών τους για να παίξουν ανάλογο κυβερνητικό ρόλο, δρομολογούν την πιο ουσιαστική πρόσδεση των φιλοεργοδοτικών συνδικαλιστικών ενώσεων στην επιρροή τους. Η προσπάθεια μετεξέλιξης των φόρουμ σε «εναλλακτικές συνόδους» που θα αποτελούν χειροκροτητές των λεγόμενων αριστερών κυβερνήσεων και των προτάσεων αστικής διαχείρισης φιλοδοξούν να εμπλέξουν και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που αντιλαμβάνονται ότι η κλασική σοσιαλδημοκρατία χάνει έδαφος και αναζητούν εναλλακτικά στηρίγματα. Η παρουσία για πρώτη φορά των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΕTUC) στην «Εναλλακτική Σύνοδο» - μια νέα εκδοχή των φόρουμ με ενίσχυση της λογικής προβολής των «υπεύθυνων προτάσεων» για την αστική διακυβέρνηση - αλλά και της προέδρου τους για πρώτη φορά στο Συνέδριο του ΚΕΑ στη Μαδρίτη, σηματοδοτεί αυτές τις διεργασίες. Αυτή η γραμμή καταγράφεται στο συνέδριό του, στην απόφαση συνέχισης των «εναλλακτικών συνόδων» με ιδιαίτερη στόχευση τα συνδικάτα, το φθινόπωρο του 2014.

Την ίδια στιγμή το ΚΕΑ αξιοποιεί ένα ευρύ δίκτυο ΜΚΟ, δεξαμενών σκέψης με ομπρέλα το δικό του ίδρυμα Τρανσφόρμ και συνεργαζόμενα ιδρύματα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ αποτελεί την ατμομηχανή αυτού του πολυπλόκαμου μηχανισμού ιδεολογικής πολιτικής χειραγώγησης και μετάλλαξης ΚΚ και κάθε είδους χρηματοδοτικής και άλλης στήριξης που ενισχύει με κρατικό κι ευρωενωσιακό χρήμα κάθε κίνηση που υπόσχεται αναστήλωση του καπιταλισμού και της ΕΕ.

To οπορτουνιστικό γερμανικό αυτό ίδρυμα αποτελεί τη μετεξέλιξη ενός συλλόγου που ιδρύθηκε το 1989 για τη στήριξη της δράσης του τότε ΚΟΔΗΣΟ (PDS). To 1996 αναγνωρίστηκε επίσημα από το συνέδριο του PDS και το 1999 ξεκίνησε η χρηματοδότησή του από το υπουργείο Εσωτερικών της Γερμανίας. Το 2000 μετονομάστηκε σε Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ και πλέον ανήκει στο «Die Linke». Διατηρεί γραφεία σε Βέλγιο, Πολωνία, Ρωσία, Σερβία, Εκουαδόρ, Μεξικό, Βραζιλία, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Νότια Αφρική, Σενεγάλη, Κίνα, Ινδία, Βιετνάμ και παρεμβαίνει ιδεολογικοπολιτικά με διάφορα προγράμματα και υποτροφίες που χρηματοδοτεί. Η διεύρυνση της παρέμβασής του σε άλλες ηπείρους συνοδεύεται με την ενίσχυση και συνεργασία του ΚΕΑ με αντίστοιχα δίκτυα περιφερειακού συντονισμού (το Φόρουμ της Αραβικής Αριστεράς, το Φόρουμ του Σάο Πάολο, το Αφρικανικό Δίκτυο της Αριστεράς), κατά βάση οπορτουνιστικών δυνάμεων που επιδιώκουν να ενσωματώσουν ΚΚ και συνδικάτα.

Από το 2013 επίσης λειτουργεί γραφείο του Ρόζα Λούξεμπουργκ και στην Αθήνα, με σαφή στόχευση τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και τη συστηματική οπορτουνιστική διαβρωτική δουλειά, με κύριο στόχο το ΚΚΕ και το ταξικό εργατικό κίνημα.

Η ΠΕΙΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ «ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ»

Απέναντι στο συγκροτημένο αυτό φορέα του οπορτουνισμού που αυτοπροβάλλεται ως ικανός και πρόθυμος διαχειριστής αστικής διακυβέρνησης, αντιπαρατίθεται η ιδιαίτερα αρνητική πείρα κι όσα υπέστησαν οι εργαζόμενοι όπου γνώρισαν «κυβερνήσεις της Αριστεράς»: Η σύμπραξη των μεταλλαγμένων ΚΚ στις αστικές κυβερνήσεις (το μεν Γαλλικό ΚΚ στην κυβέρνηση Ζοσπέν, η δε Ιταλική Κομμουνιστική Επανίδρυση στις κυβερνήσεις Ντ’ Αλέμα και Πρόντι), οι οποίες αποφάσιζαν τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, ενώ ως «αριστερά» και «κομμουνιστικά» κόμματα διαδήλωναν υποκριτικά «ενάντια στον πόλεμο». Παράλληλα, επέβαλαν αυξήσεις των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και αύξησαν τους φόρους στο λαό. Καθόλου τυχαία, και τις δύο φορές την «κυβερνώσα Αριστερά» στην Ιταλία την διαδέχτηκε κυβέρνηση Μπερλουσκόνι.

Όμως και πιο σύγχρονα παραδείγματα κομμάτων - μελών του ΚΕΑ είναι εξόχως διδακτικά για το πώς εννοούν την «αριστερή διακυβέρνηση». Για παράδειγμα στο Βερολίνο, στην κρατιδιακή κυβέρνηση που συγκρότησαν οι σοσιαλδημοκράτες από κοινού με το «Die Linke», από το 2006 ως το 2011 έκοψαν τη χρηματοδότηση στεγαστικού προγράμματος, ιδιωτικοποίησαν τη δημοτική επιχείρηση κατοικιών, με αποτέλεσμα 65.700 διαμερίσματα και επαγγελματικοί χώροι να πουληθούν στην «Goldman Sachs», κάνοντας μαζικές εξώσεις σε εργατικές και λαϊκές οικογένειες. Επίσης ιδιωτικοποίησαν τη δημοτική επιχείρηση ύδρευσης και πετσόκοψαν κονδύλια για την Πρόνοια, ενώ η γερμανική «κυβερνώσα Αριστερά» επέβαλε και χαράτσι 100 ευρώ για τα σχολικά βιβλία.

Αλλά και στην Ισπανία αυτές τις μέρες, η κρατιδιακή κυβέρνηση της Ανδαλουσίας (συνεργασία Σοσιαλιστικού Κόμματος και Ενωμένης Αριστεράς) επέλεξε το μέτρο της ανταποδοτικότητας για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά που δεν μπορούν να πληρώσουν το ενοίκιο του σπιτιού τους. Η υπουργός Οικονομίας και Κατοικίας Έλενα Κόρτες είναι στέλεχος της Ενωμένης Αριστεράς και όπως δήλωσε πρόσφατα: «Η τοπική κυβέρνηση της Ανδαλουσίας (με πληθυσμό 8 εκατομμύρια) θέλει να στείλει ένα μήνυμα σε όλο τον κόσμο, ότι το Δημόσιο δεν είναι δωρεάν […] Έχει ένα κόστος που το καταβάλλει όλη η κοινωνία»9. Έτσι, η «κυβερνώσα Αριστερά» καλεί όσους δεν μπορούν να πληρώνουν το ενοίκιο ή το ρεύμα προς την τοπική κυβέρνηση να δουλεύουν για την ανακαίνιση, ανοικοδόμηση κατοικιών, προκειμένου να ξεπληρώσουν τα χρέη τους, υιοθετώντας στην ουσία της τη λογική της ανταποδοτικότητας. Η λογική της ανταποδοτικότητας, είτε στις σχέσεις των εργαζομένων με το κράτος είτε στην ικανοποίηση των αναγκών τους μέσω της αγοράς εμπορευμάτων, βρίσκεται στην ίδια την ουσία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Όσον αφορά το συγκεκριμένο παράδειγμα της κατοικίας για παράδειγμα, μόνο με μια εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης, στην οποία η κατοικία δε θα είναι εμπόρευμα, μπορεί να εξασφαλίζεται η φθηνή λαϊκή και αναβαθμισμένη στέγη για όλους.

Ανάλογη πείρα προκύπτει και από τη Δανία, όπου το προηγούμενο διάστημα η Κοκκινοπράσινη Συμμαχία Δανίας, μέλος του ΚΕΑ, στήριξε την κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών που επέβαλε φόρους, περικοπές 2 δισ. ευρώ σε συντάξεις, επιδόματα ανεργίας, αναπηρίας, φοιτητών κ.ά.

ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΟΝ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΑ

Το Διεθνές ΚΚ στη συντριπτική πλειοψηφία του παρουσιάστηκε απροετοίμαστο να απαντήσει και να συγκρουστεί με το ΚΕΑ ως σύγχρονο φορέα της διάβρωσης και της οπορτουνιστικής μετάλλαξης ΚΚ που πρωτοστάτησαν στη διαμόρφωσή του. Η κρίση του ΔΚΚ μάλιστα ήταν -και παραμένει μέχρι σήμερα- τέτοια, που δεν κατόρθωσε να απομονώσει τους πρωτεργάτες του ΚΕΑ οι οποίοι το 2004 καλούσαν τα ΚΚ που έμειναν πιστά στο μαρξισμό-λενινισμό και στην πάλη για το σοσιαλισμό να δώσουν εξηγήσεις γιατί δεν έμπαιναν στο ΚΕΑ.

Το ΚΚΕ ανέλαβε τότε τη σοβαρή ευθύνη να ανοίξει ένα ολοκληρωμένο ιδεολογικό και πολιτικό μέτωπο ενάντια στο ΚΕΑ, στο χαρακτήρα του ως κόμματος της ΕΕ, στη συμμετοχή των ΚΚ σε αυτό, στις θέσεις και τις συνεδριακές αποφάσεις του, στις εχθρικές στοχεύσεις του σε βάρος των ΚΚ που υπερασπίζονται το μαρξισμό-λενινισμό και τιμούν τον κομμουνιστικό τίτλο τους. Κάλεσε ανοιχτά τα άλλα ΚΚ να ανοίξουν ανάλογο μέτωπο πάλης με το ΚΕΑ.

Η προσπάθεια αυτή του ΚΚΕ εξυπηρετούσε την ανάγκη να αποκτήσει το ΔΚΚ τη δική του αυτοτελή ιδεολογική, πολιτική και μαζική πάλη, να επεξεργαστεί ενιαία επαναστατική στρατηγική, απαλλασσόμενο από τις οπορτουνιστικές πιέσεις και το διαλυτικό ρόλο του ΚΕΑ και των δυνάμεων που πρωτοστατούν σε αυτό.

Όμως για να εξυπηρετηθεί αυτή η ζωτική ανάγκη και προκειμένου να ανοίξει αυτή η ουσιαστική συζήτηση, το ΚΚΕ αντιλήφθηκε ως αναγκαία προϋπόθεση το να σπάσει με την παρέμβασή του στην πράξη μια χρόνια επιζήμια πρακτική διπλωματικής - τυπικής στάσης των ΚΚ στις μεταξύ τους σχέσεις. Η ευρωκομμουνιστική αντίληψη που κυριάρχησε με το πέρασμα των χρόνων στο ΔΚΚ θεωρούσε ως «παρέμβαση στο εσωτερικό άλλων κομμάτων», ως «κίνηση διασπαστική που υποσκάπτει την ενότητα του ΔΚΚ», κάθε άσκηση κριτικής του ενός ΚΚ στο άλλο για ιδεολογικά και πολιτικά θέματα. Στην πράξη, η κομμουνιστική αρχή της κριτικής και αυτοκριτικής όχι μόνο είχε αποδυναμωθεί, αλλά πρακτικά «απαγορευόταν» στις διεθνείς σχέσεις ανάμεσα στα ΚΚ.

Το ΚΚΕ έχει βγάλει ιστορικά συμπεράσματα από τον επιζήμιο ρόλο που έπαιξε αυτή η αντίληψη και πρακτική, η οποία συνοδεύεται από τη θέση που θεωρεί ότι τα ΚΚ συνεννοούνται «στη βάση αυτών που συμφωνούν». Τέτοιες λογικές στοχεύουν να βάλουν εμπόδια στην ουσιαστική συζήτηση για τα κρίσιμα και στρατηγικής σημασίας ζητήματα στα οποία υπάρχουν διαφωνίες ανάμεσα στα ΚΚ. Επιδιώκουν να αποκρύψουν από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα αυτά τα κρίσιμα ζητήματα, επιστρατεύοντας στρογγυλευμένες διατυπώσεις σε αντιφατικά και θολά κείμενα που σπέρνουν τη σύγχυση και προκαλούν καθυστέρηση στη διαμόρφωση του ταξικού κριτηρίου. Αυτή η λαθεμένη αντίληψη αφήνει ανοιχτό το πεδίο στον οπορτουνισμό να δρα ανεμπόδιστα μέσα στο Διεθνές ΚΚ, αφήνει ανενόχλητα εκείνα τα ΚΚ που έχουν εγκαταλείψει το μαρξισμό-λενινισμό να δρουν μέσα στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Χρόνο με το χρόνο αυτή η αντίληψη απονευρώνει αντικειμενικά την ανάλυση και υπονομεύει τη σωστά προσανατολισμένη δράση των κομμουνιστών, ανεξαρτήτως από τις προθέσεις τους.

Μπροστά στις ολοένα και πιο σύνθετες κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, τα ΚΚ καλούνται να ισχυροποιήσουν το μέτωπο ενάντια στα ΚΚ που μεταλλάχτηκαν σε νεοαριστερές δυνάμεις. Η αντεπανάσταση και η χρόνια οπορτουνιστική διάβρωση του κομμουνιστικού κινήματος, ιδιαίτερα στον πυρήνα του διεθνούς καπιταλισμού, κάνουν επιτακτική την ανάγκη τα ΚΚ να επικεντρωθούν απερίσπαστα στην ουσιαστική συζήτηση για να εντοπιστούν αδυναμίες, να ξεπεραστούν λαθεμένες στρατηγικές που επιβιώνουν μέχρι σήμερα ενώ κρίθηκαν από τη ζωή και εμπόδισαν την επίλυση του ζητήματος της εξουσίας σε συνθήκες επαναστατικές, γιατί δεν είχαν προετοιμαστεί γι’ αυτήν την προοπτική, έχοντας στον προσανατολισμό τους ένα μεταβατικό στάδιο εξουσίας. Στο βαθμό που θα υποχωρεί και τελικά χρεοκοπήσει η αντίληψη ανάμεσα στα ΚΚ ότι μπορεί να υπάρξει ένας «ανθρώπινος καπιταλισμός», ως στάδιο-προπομπός του σοσιαλισμού, θα συνειδητοποιείται ότι οι οπορτουνιστικές δυνάμεις της νεοαριστεράς δεν είναι δυνάμει σύμμαχοι, αλλά διαπιστωμένοι αντίπαλοι των κομμουνιστών και της ταξικής πάλης, των ίδιων των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Έχοντας ως εφόδιο τα παραπάνω συμπεράσματα, το ΚΚΕ επιχειρεί την τεκμηριωμένη κριτική από θέσεις κομμουνιστικές. Το Δεκέμβρη του 2011, με δημόσια επιστολή-απάντησή του προς το ΚΚ Ισπανίας, τεκμηρίωνε με συγκεκριμένα αποσπάσματα από το ίδιο το εκλογικό πρόγραμμα της «Ενωμένης Αριστεράς Ισπανίας» γιατί ο «Ριζοσπάστης» σε άρθρο του για τις τότε ισπανικές εκλογές εκτιμούσε ότι αυτό το πρόγραμμα εγκλώβιζε τους εργαζομένους σε αυταπάτες περί μιας καλύτερης διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος. Η παρέμβαση αυτή προκάλεσε συζήτηση και ενέτεινε τις διεργασίες που ευνοούν την ουσιαστική συζήτηση στο ΔΚΚ.

Ανάλογα παρενέβη το ΚΚΕ μαζί με άλλα 18 Κόμματα το Φλεβάρη του 2013 αντιδρώντας στο ενδεχόμενο το ΚΚ Ισπανίας, ένα κόμμα που βρίσκεται στο προεδρείο του οπορτουνιστικού κέντρου στην Ευρώπη, του ΚΕΑ, να φιλοξενήσει τη Διεθνή Συνάντηση των ΚΚ. Στην ανακοίνωση των ΚΚ τονιζόταν ξεκάθαρα ότι το ΚΕΑ «αποτελεί εργαλείο της ΕΕ για την αποκομμουνιστικοποίηση των ΚΚ και σε καμία περίπτωση δε θα συναινέσουμε με τη διεξαγωγή της συνάντησης από ένα κόμμα - μέλος του προεδρείου του».

Λίγα μόλις 24ωρα αργότερα από τη δημοσίευση αυτής της επιστολής που σημάδευε και αποκάλυπτε το ρόλο των μεταλλαγμένων ΚΚ που έχουν αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στο ΚΕΑ, το Γαλλικό ΚΚ στο συνέδριό του ανακοίνωνε και την αποκήρυξη του σφυροδρέπανου…

Αλλά και μόλις πρόσφατα, στην τελευταία Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων της Λισαβόνας, το ΚΚΕ, επιδιώκοντας να ανοίξει ουσιαστική συζήτηση, τεκμηρίωσε συγκεκριμένα ότι το σχέδιο κοινής ανακοίνωσης που εισηγήθηκε το Πορτογαλικό ΚΚ δίνει λαθεμένη κατεύθυνση στην πάλη, διαπνέεται από την πάλη για μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού, οδηγεί σε ενσωμάτωση στο σύστημα και παραπέμπει την πάλη για το σοσιαλισμό στη «Δευτέρα Παρουσία», εμποδίζοντας τον προσανατολισμό της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος στις ανάγκες της ταξικής πάλης για το σοσιαλισμό. Την τοποθέτηση αυτή του ΚΚΕ συμμερίστηκαν αξιοσημείωτος επίσης αριθμός ΚΚ, που με ευθύνη τοποθετήθηκαν ενάντια στο σχέδιο ανακοίνωσης, το οποίο, αντίθετα, στήριξαν κόμματα του ΚΕΑ.

ΚΑΙΡΙΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ

Το ΚΚΕ στην ίδια κατεύθυνση παίρνει όλα αυτά τα χρόνια ανάλογες πρωτοβουλίες που στοχεύουν να ενισχύσουν την κοινή οργανωμένη έκφραση, την από κοινού τοποθέτηση και συσπείρωση των ΚΚ σε ευρωπαϊκό επίπεδο σε κατεύθυνση επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, της πάλης για το σοσιαλισμό.

Στις παραμονές των ευρωεκλογών του 2009, το ΚΚΕ εναντιώθηκε σε οργανωμένη προσπάθεια του ΚΕΑ να συμπαρασύρει ΚΚ να υπογράψουν την εκλογική διακήρυξή του που αποτελούσε άλλοθι για τον καπιταλισμό και αποενοχοποιούσε την ΕΕ. Ανέλαβε πρωτοβουλία και κάλεσε τα ΚΚ και Εργατικά Κόμματα της ΕΕ σε υπογραφή κοινής εκλογικής διακήρυξης για τις ευρωεκλογές, η οποία υπογράμμιζε το δικαίωμα των λαών στην αποδέσμευση από την ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης και της σοσιαλιστικής επιλογής, την οποία συνυπέγραψαν τελικά 21 κόμματα. Συμβολή σημαντική σε αυτήν τη διαπάλη αποτέλεσε και η δημόσια ανακοίνωση του Ουγγρικού Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος τον Απρίλη του 2009 ότι αποχωρούσε από το ΚΕΑ.

Τις παραμονές του 3ου Συνεδρίου του ΚΕΑ, το Δεκέμβρη του 2010, το ΚΚΕ εκ νέου απηύθυνε κάλεσμα αποχώρησης των κομμουνιστικών κομμάτων από το ΚΕΑ. Το κάλεσμα αυτό είχε σημαντική απήχηση και όξυνε τη συζήτηση ανάμεσα στους κομμουνιστές, δίνοντας κουράγιο και ώθηση στην πάλη κομμουνιστικών δυνάμεων σε αντίξοες συνθήκες, ιδιαίτερα στις χώρες των κομμάτων που συμμετέχουν στο προεδρείο του ΚΕΑ (Γαλλικό ΚΚ - ΚΚ Ισπανίας). Η συζήτηση και η αντιπαράθεση οξύνεται και φωτίζει την αναγκαιότητα να απεγκλωβιστούν οι κομμουνιστικές δυνάμεις, όπως επίσης και πλατιά η ίδια η εργατική τάξη, από κάθε είδους προσμονή ότι μπορεί δήθεν να υπάρξει δρόμος επιστροφής για τα μεταλλαγμένα ΚΚ όπως το Γαλλικό, το Ισπανικό, η (ιταλική) Επανίδρυση.

Το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια πραγματοποιούσε ετησίως στις Βρυξέλλες Συναντήσεις των Ευρωπαϊκών ΚΚ σε διάφορα επίκαιρα ζητήματα, που καθιερώθηκε ως «Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση» και έπαιρνε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες δράσης. Ιδιαίτερη σημασία αποκτά το γεγονός ότι σε αυτές τις συναντήσεις για πρώτη φορά δεν προσκαλούνταν κόμματα- μέλη του προεδρείου του ΚΕΑ.

ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Ως ώριμη ανάγκη μέσα από αυτήν την ανταλλαγή πείρας και συμπερασμάτων, καθώς και κοινής δράσης, προέκυψε τον Οκτώβρη του 2013 η συγκρότηση της «Πρωτοβουλίας Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης για τη μελέτη και επεξεργασία ευρωπαϊκών ζητημάτων και το συντονισμό της δράσης τους». Η Κομμουνιστική αυτή Πρωτοβουλία συνιστά μια μορφή συνεργασίας, μια κίνηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που στηρίζονται στις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού και τους ενώνει το όραμα μιας κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίχως φτώχεια, κοινωνική αδικία και ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Η «Πρωτοβουλία» απευθύνεται πρωτίστως στα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα των χωρών της ΕΕ, είναι επίσης ανοιχτή σε Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα των χωρών που δεν είναι μέλη ή είναι συνδεδεμένα μέλη της ΕΕ. Η «Πρωτοβουλία» δεν αποτελεί κόμμα, ούτε είναι ένα από τα λεγόμενα «ευρωπαϊκά κόμματα», τα οποία όχι μόνο δεν αποδέχεται, αλλά πολεμά.

Στόχος της «Πρωτοβουλίας» είναι να συμβάλει στην έρευνα και τη μελέτη ζητημάτων της Ευρώπης, ιδιαίτερα σχετικά με την ΕΕ, της πολιτικής που χαράσσεται στο πλαίσιό της και έχει επίδραση στη ζωή των εργαζομένων, καθώς και να βοηθήσει στην επεξεργασία κοινών θέσεων των κομμάτων και στο συντονισμό της αλληλεγγύης και άλλων δραστηριοτήτων τους.

Η συγκρότηση της «Πρωτοβουλίας» ήρθε σε μια περίοδο που το μεγάλο κεφάλαιο οξύνει την επίθεσή του απέναντι στην εργατική τάξη και επιταχύνει τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις του προς όφελος των μονοπωλίων. Αυτή η κίνηση υπηρετεί την ανάγκη ενότητας και διακριτής δράσης του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη και την ενίσχυση της πάλης των κομμουνιστικών κομμάτων για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, των γυναικών από τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Η «Πρωτοβουλία» υπηρετεί τη συγκέντρωση δυνάμεων και τη σχεδιασμένη δράση κατά της ΕΕ, της ένωσης του κεφαλαίου. Αποτελεί ένα σημαντικό βήμα, που βεβαίως από μόνο του δεν μπορεί να επιλύσει τα σοβαρά προβλήματα του Διεθνούς ΚΚ και τη συνεχιζόμενη κρίση από την οποία δοκιμάζεται.

Η «Πρωτοβουλία» υπηρετεί την κοινή πάλη των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων τόσο στη μάχη των Ευρωεκλογών, αλλά και στις άλλες πολιτικές μάχες που αυτά δίνουν, με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, τα λαϊκά συμφέροντα ενάντια στην ΕΕ και τη στρατηγική της, ενάντια στα αστικά, φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ενάντια στις δυνάμεις του οπορτουνισμού που κινούνται στη γραμμή της διαχείρισης του καπιταλισμού.

Με την Ιδρυτική Διακήρυξη της «Πρωτοβουλίας» έχουν συμφωνήσει μέχρι σήμερα 29 Κομμουνιστικά και Εργατικά κόμματα.

Η «Πρωτοβουλία» συνειδητά δεν απηύθυνε καμιά πρόσκληση συμμετοχής στα κόμματα που αποτελούν ηγετικές δυνάμεις του ΚΕΑ, σε κόμματα που είναι στηρίγματά του όλα αυτά τα χρόνια, όπως το Γαλλικό και το Ισπανικό ΚΚ, η Επανίδρυση. Αυτά τα κόμματα συγκρότησαν το 2004, μαζί με οπορτουνιστικές δυνάμεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ και Λίνκε, μια αντίπαλη στο κομμουνιστικό κίνημα δύναμη, ένα μηχανισμό μετάλλαξης ΚΚ. Έχουν εδώ και χρόνια διαλέξει άλλο δρόμο σε αντίθετη κατεύθυνση από τα λαϊκά συμφέροντα. Η συγκρότηση της «Πρωτοβουλίας» μια δεκαετία αργότερα δίνει μια πρώτη απάντηση στο πώς με μια συγκροτημένη μορφή συνεργασίας τα Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα της Ευρώπης ανοίγουν δυνατότητες να αναπτύξουν τις επεξεργασίες και τη δράση τους ενάντια στην ΕΕ του κεφαλαίου, αποκαλύπτοντας τον επικίνδυνο ρόλο του οπορτουνισμού, αλλά και προβάλλοντας την προοπτική ρήξης με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, για το σοσιαλισμό, προοπτική που περιλαμβάνει την αποδέσμευση από την ΕΕ.

Οι πρώτες αντιδράσεις στη συγκρότηση της «Πρωτοβουλίας» είναι ιδιαίτερα θετικές. Κομμουνιστικά Κόμματα που ενημερώθηκαν και γνωρίζουν καλύτερα την «Πρωτοβουλία» απευθύνονται σε αυτήν και ζητούν να έχουν κοινή δράση μαζί της ή και να λάβουν μέρος σε αυτήν. Επίσης συνεχίζεται η συζήτηση με μια σειρά ΚΚ που ακόμα δεν έχουν λάβει μέρος στην «Πρωτοβουλία», αλλά εξετάζουν σοβαρά τη συμμετοχή τους.

Παράλληλα, μια πλούσια δραστηριότητα της «Πρωτοβουλίας» βρίσκεται σε εξέλιξη για τους επόμενους μήνες με επίκαιρες παρεμβάσεις, όπως αυτή ενάντια στην Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας (ΚΠΑΑ) που εξετάστηκε στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, το Δεκέμβρη, ενάντια στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, με παρεμβάσεις ενάντια στον αντικομμουνισμό. Ιδιαίτερη δραστηριότητα με Διακήρυξη της «Πρωτοβουλίας» θα αναπτυχθεί μπροστά στη σημαντική πολιτική αναμέτρηση των ευρωεκλογών. Τα κόμματα της «Πρωτοβουλίας» θα οργανώσουν πολύμορφες εκδηλώσεις για την πλατύτερη προβολή της σε πολλές χώρες, ενώ ήδη λειτουργεί η ιστοσελίδα της.

Το ΚΚΕ θα συμβάλει με τις δυνάμεις του, έτσι ώστε ο δρόμος που άνοιξε για την αποκάλυψη του ρόλου της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού ως δυνάμεων αντίπαλων με τα λαϊκά συμφέροντα να ριζώσει στην εργατική συνείδηση ως ένα από τα βασικά συμπεράσματα και προϋποθέσεις για την επιτυχημένη έκβαση της ταξικής πάλης.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

* Ο Κώστας Παπαδάκης είναι μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων.

1. Από άρθρο του Eoin O’ Broin στο περιοδικό του Sinn Fein «An Phoblacht», 23 Iούνη 2005.

2. Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ - Άρθρο του Helmut Ettinger «Για την ίδρυση του ΚΕΑ».

3. «Η σημερινή μάχη για την επανίδρυση της ΕΕ πρέπει να ιδωθεί στο πλαίσιο της διεθνούς διάστασης του αγώνα μας» (Πολιτικό Ντοκουμέντο 4ου Συνεδρίου ΚΕΑ - Ενωμένοι για μια αριστερή εναλλακτική στην Ευρώπη, σελ. 9).

4. «Ωστόσο, το ΚΕΑ δε διεκδικεί αποχώρηση από το ευρώ […] ο μετασχηματισμός της Ευρωζώνης πρέπει να κατευθύνει την τεράστια δυναμική της δημιουργίας χρήματος στην Ευρώπη, για τη μείωση των ανισοτήτων...», ζητώντας «δημοκρατικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» και εθνικές τράπεζες που θα δίνουν «χρήμα που δε θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται για την κερδοσκοπία, αλλά για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, δημόσιων υπηρεσιών» (Πολιτικό Ντοκουμέντο 4ου Συνεδρίου ΚΕΑ - Ενωμένοι για μια αριστερή εναλλακτική στην Ευρώπη, σελ. 15).

5. «…η ΕΕ βρισκόμενη υπό την κηδεμονία του ΝΑΤΟ…» (Πολιτικό Ντοκουμέντο 4ου Συνεδρίου ΚΕΑ - Ενωμένοι για μια αριστερή εναλλακτική στην Ευρώπη, σελ. 9).

6. Πολιτικό Ντοκουμέντο 4ου Συνεδρίου ΚΕΑ - Ενωμένοι για μια αριστερή εναλλακτική στην Ευρώπη, σελ. 13.

7. Άρθρο του Αλ.Τσίπρα «Τι θα προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη», περιοδικό «Transform», τ. 13/2013.

8. Άρθρο του Π. Λοράν «Για τα Εναλλακτικά Μέτωπα», περιοδικό «Transform», τ. 12/2013.

9. Συνέντευξη της Έλενα Κόρτες, υπουργού Οικονομίας και Κατοικίας της Ανδαλουσίας, εφημερίδα «Αυγή», 8 Δεκέμβρη 2013.