ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΝΩ & ΚΑΤΩ ΠΑΥΛΙΑΝΑΣ – ΒΟΥΝΙΑΤΑΔΩΝ & ΠΕΝΤΑΤΙΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ

ΑΝΩ & ΚΑΤΩ ΠΑΥΛΙΑΝΑΣ – ΒΟΥΝΙΑΤΑΔΩΝ & ΠΕΝΤΑΤΙΟΥ

ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Έδρα: Άνω Παυλιάνα - Έτος Ιδρύσεως: 2016 - E mail: agrotikossilogos2016@gmail.com

Άνω Παυλιάνα 13 Οκτωβρίου 2016 Αριθ. πρωτ. 9

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το διοικητικό συμβούλιο του Αγροτικού Συλλόγου ΅ Άνω & Κάτω Παυλιάνας,

Βουνιατάδων και Πεντατίου Κέρκυρας ΅ προσκαλεί όλα τα μέλη του συλλόγου και

τους κατοίκους των τεσσάρων κοινοτήτων στην ενημερωτική ημερίδα που θα

πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016 και ώρα 18.00΄ στην αίθουσα

του πολιτιστικού συλλόγου Άνω Παυλιάνας με θέμα:

΅ Η καλλιέργεια της ελιάς ΅

Εισηγητές, της ενημερωτικής ημερίδας θα είναι οι ειδικοί ερευνητές γεωπόνοι, από

την Ένωση Συνεταιρισμένων Αγροτών Κέρκυρας, Κύριοι Βάρελης Ιωάννης και

Σταυρόπουλος Σταύρος.

Μετά το πέρας της ημερίδας θα ακολουθήσει ενημέρωση σχετικά με τις τρέχουσες

εξελίξεις στα ζητήματα του αγροτικού τομέα από αντιπροσωπεία του Διοικητικού

συμβουλίου της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Κέρκυρας.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο

Ο Πρόεδρος Η Γενική Γραμματέας

Μέριανος Βασίλειος Αγγελική Παϊπέτη

6945297617 6931143665

Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (2)

 Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (2)

Ας ανοίξουμε εδώ μια μεγάλη παρένθεση για να δούμε μερικά στιγμιότυπα από την διαδικασία που ακολουθήθηκε προκειμένου να ψηφιστεί ο Ν.1866/1989, ο οποίος άνοιξε τον δρόμο στην ιδιωτική τηλεόραση. Σημειώστε ότι όλες οι υπογραμμίσεις στα κείμενα που ακολουθούν είναι δικές μου.

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1989, ο νεοδημοκράτης βουλευτής Θεόδωρος Κασσίμης αναλαμβάνει να εισηγηθεί στην ολομέλεια το νομοσχέδιο του υπουργείου προεδρίας προς ψήφιση. Από εκείνη την εισήγηση σταχυολογώ δυο σημεία τα οποία αξίζει να ξαναδούμε από απόσταση 27 χρόνων:

• Οι άδειες χορηγούνται από τον Υπουργό Προεδρίας, μετά από γνωμοδότηση του Εθνικού Συμβουλίου. Αλλά λέει σε ένα σημείο ότι για να χορηγηθεί η άδεια πρέπει προηγουμένως να έχουμε ελέγξει τη συναλλαγματική κατάσταση της Χώρας και την πορεία της ανταγωνιστικότητας της ΕΡΤ. Ιδίως το δεύτερο έχει μεγάλη σημασία. Ναι να δώσουμε άδεια σε ιδιωτικούς σταθμούς, αλλά όχι να κλείσουμε και τον εθνικό τηλεοπτικό φορέα. Γι` αυτό και εκεί θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, μετρημένοι και την απόφαση αυτή θα πρέπει να παίρνει η πολιτική ηγεσία της Χώρας.
• Ακούστηκε: Γιατί όχι με πλειστηριασμό; Γιατί να μη βγάζουμε στο σφυρί ποιος θα δώσει παραπάνω για να πάρει την άδεια; Μα κύριοι συνάδελφοι, δεν είναι σούπερ μάρκετ ένας σταθμός τηλεοράσεως. Δεν είναι θέμα ποιος προσφέρει τα πιο πολλά. Το θέμα είναι ποιος είναι αυτός που θα μπορέσει κάνοντας μία επιχείρηση να ανεβάσει την ποιοτική στάθμη, να προσφέρει προγράμματα ποιότητας, σωστή ενημέρωση. Αυτό προϋποθέτει και μία εμπειρία. Εγώ θα ήθελα να μην είναι απλά προτίμηση, όπως αναφέρεται στο σχέδιο νόμου, αλλά αντιθέτως να είναι μία από τις προϋποθέσεις , να συνεκτιμάται η ικανότητα του ενδιαφερόμενου να προσφέρει προγράμματα υψηλής ποιότητας και η τυχόν εμπειρία του στο χώρο της μαζικής επικοινωνίας. Μη φτιάξουμε απλώς κάποιες κερδοφόρες επιχειρήσεις. Ξεκινώντας για πρώτη φορά το θεσμό της ιδιωτικής τηλεόρασης, ας ξεκινήσουμε στηριζόμενοι σε εκείνους που τουλάχιστον κατ’ εκτίμηση έχουν τη δυνατότητα συμμετέχοντες να προσφέρουν καλύτερο αποτέλεσμα.

Ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος, υπεύθυνος (ως υπουργός προεδρίας) για το σχέδιο του Ν.1866/1989.

Όταν τελείωσε την εισήγησή του ο Κασσίμης, ο πρόεδρος της ΔηΑνα Κωστής Στεφανόπουλος ζήτησε τον λόγο από την προεδρεύουσα Μαρία Δαμανάκη, για να επισημάνει ένα σοβαρό τυπικό πρόβλημα: "Σύμφωνα με το άρθρο 93 παρ. 2 του Κανονισμού η εγγραφή των σχεδίων νόμων στην ημερήσια διάταξη γίνεται σε χρόνο, ώστε η έναρξη της κατ’ αρχήν συζήτησης να απέχει τουλάχιστον 3 ημέρες από την ημέρα της κατάθεσης της έκθεσης της αρμόδιας επιτροπής. Κατά την επομένη παράγραφο ο περιορισμός δεν ισχύει για σχέδιο νόμου που έχει χαρακτηρισθεί ως επείγον από τον αρμόδιο Υπουργό. Η σχετική έκθεση έχει ημερομηνία 12 Σεπτεμβρίου. Συνεπώς, τότε κατετέθη. Δεν μπορεί να κατατέθηκε νωρίτερα. Σήμερα είναι 14 Σεπτεμβρίου, άρα έχουν περάσει δύο ημέρες. Η πρώτη μέρα ήταν η χθεσινή και σήμερα είναι η δεύτερη μέρα. Η τρίτη μέρα θα ήταν αύριο, αν υπήρχε ημέρα νομοθετικής εργασίας. Γιατί εσπεύσατε; Ο κ. Υπουργός, εξ όσων βλέπω από την εισηγητική έκθεση δε χαρακτηρίζει το νομοσχέδιο ως επείγον, ούτε εζήτησε συζήτηση προ της ημερησίας διατάξεως για να συζητηθεί ως κατεπείγον. Μπορώ να μάθω γιατί επείγεται το Προεδρείο της Βουλής;"

Η Δαμανάκη αναγκάστηκε να πετάξει το μπαλλάκι στον πρόεδρο της βουλής (τότε ήταν ο νεοδημοκράτης Αθανάσιος Τσαλδάρης), λέγοντας ότι τα θέματα της ημερήσιας διάταξης ορίζονται από τον πρόεδρο και δεσμεύτηκε να τον ενημερώσει ώστε να δοθούν εξηγήσεις. Ο Στεφανόπουλος επέμεινε: "Το Προεδρείο είναι ενιαίο και αυτήν τη στιγμή προεδρεύετε για λογαριασμό του Προέδρου. Είσθε Αντιπρόεδρος και τον αναπληρώνετε υπ’ αυτή σας την ιδιότητα. (...) Ξέρετε, τι πρέπει να κάνετε; Να διαλύσετε τη συνεδρίαση. Δεν έχετε να κάνετε τίποτε άλλο. Και οποιαδήποτε εξήγηση να σας δώσει ο Πρόεδρος της Βουλής δεν είσθε υποχρεωμένη να τη δεχθείτε. Αντίθετα, είσθε υποχρεωμένη να εφαρμόσετε τον Κανονισμό. Ο κύριος Πρόεδρος της Βουλής έχει τις δικιές του επιθυμίες και ο Κανονισμός της Βουλής ισχύει για όλους και για εσάς."

Ακολούθησε χαμός καθώς ο Τσοχατζόπουλος πήρε τον λόγο για να υποστηρίξει τον Στεφανόπουλο. Από πλευράς πλειοψηφίας ανέλαβε να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά ο Βύρων Πολύδωρας ο οποίος χαρακτήρισε την ένσταση του Στεφανόπουλου ως "το βήμα κάμπτουσα", παραδέχτηκε ότι "φαινομενικά και νομοτυπικά έχει κάποιο δίκιο" αλλά πρέπει να απορριφθεί διότι δεν κατατέθηκε "προ της ενάρξεως της διαδικασίας". Η Δαμανάκη, προκειμένου να ξεφύγει, προσπάθησε να πιαστεί από την παρατήρηση του Πολύδωρα αλλά εισέπραξε την οργισμένη αντίδραση του Στεφανόπουλου: "Δεν φθάνει που παραβιάζετε τον Κανονισμό, αλλά φταίω εγώ γιατί δεν υπέβαλα την ένσταση εγκαίρως!". Η φασαρία ανάγκασε τον Τσαλδάρη να έρθει και να δώσει μια καθόλου πειστική εξήγηση, η οποία προκάλεσε νέα έκρηξη Στεφανόπουλου: "Φοβούμαι ότι και τον Κανονισμό της Βουλής τον κανονίζουν οι κύριοι εκδότες. Εκεί έχουμε φθάσει. Το πότε θα συζητηθεί το νομοσχέδιο το κανονίζουν άλλες δυνάμεις."


Εν πάση περιπτώσει, η συζήτηση συνεχίστηκε κανονικά, με τους βουλευτές της συμπολίτευσης να υποστηρίζουν το νομοσχέδιο και τους υπόλοιπους να το καταδικάζουν. Ανάμεσα στα όσα ανούσια ειπώθηκαν, ξεχωρίζει για την διορατικότητά της η τοποθέτηση του Κωστή Στεφανόπουλου, αποσπάσματα της οποίας αντιγράφω από τα πρακτικά της βουλής:

Αναφέρομαι στη σχετική διάταξη σύμφωνα με την οποία οι άδειες αυτές τις ιδιωτικής τηλεόρασης χορηγούνται κατά προτίμηση σε φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης. (...) Είναι υπόδειγμα υποταγής και συναλλαγής. Και το ένα και το άλλο. Και υποταγή έχει και εκφράζει η κυβέρνηση προς ορισμένους ανθρώπους και όλα τα κόμματα και συναλλαγή υποκρύπτεται. Διότι αυτή η προτίμηση είναι απαράδεκτη.

Μας διαβάσατε (...) μια προκήρυξη μυστικώ τω τρόπω διατυπωθείσα του κ. Μαρούδα τότε Υπουργού, ο οποίος εκαλούσε τους ενδιαφερομένους (...) να υποβάλλουν προτάσεις ενδιαφέροντος για την ιδιωτική τηλεόραση. Και υπέβαλαν οι κύριοι εκδότες και έλαβαν διαβεβαίωση από το ΠΑΣΟΚ αναμφισβητήτως, έλαβαν υπόσχεση από το ΠΑΣΟΚ. Και μας εξηγήσατε ότι βάση αυτής της υποσχέσεως παρήγγειλαν μηχανήματα, εδεσμεύθησαν οικονομικά, εδαπάνησαν κεφάλαια, δεν ξέρω τι άλλο έκαναν, αλλά (...) δεν αρκούσε μόνο η διαβεβαίωση του ΠΑΣΟΚ. Φαντάζεσθε τους εκδότες τόσο αφελείς να μην ξέρουν ή να μην υποθέτουν ή να μη φοβούνται ότι θα χάσει το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές; Είχαν τέτοια πεποίθηση ότι θα κερδίσει το ΠΑΣΟΚ, ώστε μόνο εξ αυτής της αιτίας πιστεύοντες στις διαβεβαιώσεις του κ. Μαρούδα, αγόρασαν όσα αγόρασαν, επένδυσαν όσα επένδυσαν και εδαπάνησαν όσα εδαπάνησαν; Είχαν και τις δικές σας διαβεβαιώσεις.

Νοέμβριος 1981. Η πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια του Κωστή Στεφανόπουλου (δεξιά) να γίνει πρόεδρος της Ν.Δ.
Στη μέση, ο νικητής Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας και αριστερά ο τρίτος υποψήφιος Ιωάννης Μπούτος.

Ο κ. Κανελλόπουλος (...) είχε ανακοινώσει άδειες σε 2, αρχικώς, ομίλους εκδοτών, τους οποίους και προσδιόρισε κατά τις σχέσεις τις εταιρικές. Ήξερε ο κ. Κανελλόπουλος την εταιρική σχέση, ποιοι θ’ αποτελέσουν τον πρώτο όμιλο, ποιοι το δεύτερο; Δεν είχε έλθει σε επαφή μαζί τους; (...) Δεν ξέρω πώς το εφαντάσθη. Και θα έδινε σ’ αυτούς τους κυρίους αυτές τις άδειες.(...) Ενώ πρώτα, αν εδίδοντο με απλές αποφάσεις αυτές οι άδειες, θα ήσαν υποκείμενες σε βαριά κριτική, τώρα; Τώρα, έχουμε νόμο, τώρα έχουμε γνώμη, αν όχι σύμφωνη, έχουμε οπωσδήποτε γνώμη και ο,τιδήποτε άλλο καλό είπατε εν προκειμένω.(*)

Έχουν λοιπόν ισχυρά πολιτική δύναμη (ενν.: οι εκδότες). Σήμερα έχουν τις εφημερίδες στα χέρια τους και έχουν και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Αυτό κανείς δεν σκέφθηκε ότι και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί είναι δικοί τους και τώρα θα τους δώσουμε κατά προτίμηση και τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Γιατί; Μήπως η αλήθεια είναι ότι έτσι αποκτούν μεγαλυτέρα πολιτική δύναμη και εξουσία και δυνατότητα επιρροής από ό,τι είχαν μέχρι σήμερα;(...)

Εγώ δεν τους εχθρεύομαι, ούτε ταξικές διαφορές έχω μαζί τους. Καμία. (...) Εγώ λοιπόν, ο οποίος είμαι φιλελεύθερος, ο οποίος δε διστάζω να πω ότι ανταλλάσσω χαιρετισμό, είμαι εναντίον τους, διότι αυτήν τη στιγμή παίρνουν δύναμη σε μία δημοκρατική χώρα, πολύ μεγαλύτερη από ό,τι επιτρέπεται. Και το ξέρετε ότι παίρνουν δύναμη. Και το ξέρει και το νομοσχέδιο. Και τι λέει; Δεν επιτρέπουμε σε κανέναν εξ αυτών των κυρίων να πάρει περισσότερο από το 25% των μετοχών. Γιατί; Γιατί ξέρουμε την επιρροή την οποία έχει ή μπορεί να αποκτήσει. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, με το 25% τον περιορίζουμε. Τι 25%; Εδώ είναι όμιλοι εκδοτών. Το 100% θα μοιραστεί μεταξύ 4 ανθρώπων που έχουν όλοι τα ίδια συμφέροντα, τους κοινούς στόχους, τις ίδιες επιδιώξεις και κατορθώνουν να επιβάλουν τις απόψεις τους.

Αξιότιμοι κύριοι συνάδελφοι, ό,τι και να κάνετε σ` αυτό το άρθρο, όπως και να το τροποποιήσετε, που δεν το τολμάτε, όπως και να αξιώσετε σύμφωνη γνώμη, που δεν θα την αξιώσετε, η Κυβέρνηση θα δώσει τις άδειες. Ένας τρόπος και μόνο υπάρχει, να παρέμβει η Βουλή και να μη δοθούν οι άδειες σε ανθρώπους επικίνδυνους, να ψηφιστεί η διάταξη κατά την οποία απαγορεύεται στους εκδότες να χορηγούνται οι άδειες. (...)


Φυσικά, ο Στεφανόπουλος έμεινε φωνή βοώντος εν τη ερήμω, οι παρατηρήσεις του κατέληξαν εις ώτα μη ακουόντων και ο νόμος ψηφίστηκε. Πριν βγει η χρονιά, δυο ιδιωτικοί σταθμοί θα είχαν ήδη βγει στον αέρα και τα καλύτερα θα έρχονταν...

Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε.

-----------------------------------------------------
(*) Η αντιπάθεια μεταξύ των δυο ανδρών ήταν γνωστή. Ο Στεφανόπουλος θεωρούσε πάντοτε τον Θανάση Κανελλόπουλο ως ξένο σώμα στην Νέα Δημοκρατία, εκείνος δε ισχυριζόταν ότι "οι ικανότητες του Κωστή φθάνουν μέχρι το Ειρηνοδικείο Καλαβρύτων".

Dark Market

«Ποταμοί» μελάνης χύνονται και ατέρμονες λογομαχίες λαμβάνουν χώρα μεταξύ κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου με αφορμή τις τηλεοπτικές άδειες. Τις άδειες αυτές τις διεκδίκησαν μια χούφτα ανθρώπων που ελέγχουν ήδη τηλεοπτικά κανάλια ασφαλιστικές, εφοπλιστικές και κατασκευαστικές εταιρείες, ποδοσφαιρικές ομάδες, τα δικαιώματα για αναμεταδόσεις αθλητικών αγώνων και μέσω διασταυρωμένων συμμαχιών το μεγαλύτερο μέρος του έντυπου τύπου, τράπεζες, χρηματιστηριακές εταιρείες, γενικά, σχεδόν όλους τους τομείς της οικονομικής ζωής.

Οι ενδιαφερόμενοι για της τηλεοπτικές άδειες παρά τον μεταξύ τους ανταγωνισμό και τις διαφοροποιήσεις τους, ομονοούν επί της ουσίας όταν πρόκειται να μιλήσουν για οικονομία της αγοράς, για τις ανεμπόδιστες από θεσμικές παρεμβάσεις αληλοσυνδεόμενες δραστηριότητες τους, για το  κοινοβουλευτικό καθεστώς, ή την αστική δημοκρατία. Στον αντίποδα, τους διακρίνει μια ασίγαστη εχθρότητα απέναντι σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε δεν ανήκει στην κυρίαρχη τάξη τους, και μίσος απέναντι σε ό,τι περιλαμβάνεται κάτω από τους γενολογικούς όρους αριστερά,  κομμουνισμός, εργατικά δικαιώματα, σωματία, συλλογικότητες κ.λ.π.

Η κυβέρνηση του μορφώματος ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν επιχείρησε έστω μια συμβαντική ρήξη με το άντρο της κατευθυνόμενης μηντιακής εξουσίας αλλά προσπάθησε να ρυθμίσει προς όφελος τής τις διαχρονικές σχέσεις αλληλεξάρτησης, σχέσεις δηλαδή υποταγής και κυριαρχίας, μεταξύ κρατικών μηχανισμών και του κεφαλαίου που ελέγχει και την τηλεοπτική αγορά.

Αυτό ενδιέφερε την κυβέρνηση με αποτέλεσμα να απουσιάζουν ουσιώδεις κανόνες διαχείρισης των δημοσιών συχνοτήτων από τους  «υπερθεματιστές» πλην της τυπικής υποχρέωσης για την απασχόληση ενός ορισμένου αριθμού εργαζομένων που έτσι κι αλλιώς δύσκολα θα ελεγχθεί. 

Καλό θα ήταν όμως στον απόηχο του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες να αναρωτηθούμε: ποιος ήταν ο ισχυρός κανόνας αμοιβαιότητας μεταξύ της κυβέρνησης και καμιάς δεκαριάς επιχειρηματιών που επέτρεψε στην πλειοδοσία των αδειών να ανεβάσει τις τιμές από τρία τέσσερα εκατομμύρια στα εξωπραγματικά 70 ή 60 εκατομμύρια ευρώ ανά άδεια;

Γιατί οι πρώην συνεταίροι στον ΣΚΑΪ Αλαφούζος και Μαρινάκης, μα και όλοι οι άλλοι ευυπόληπτοι επενδυτές αποτίμησαν με αυτά τα μυθικά ποσά το κατεστραμμένο τηλεοπτικό προϊών;

Τόσο αποτίμησε η αριστοκρατία του κεφαλαίου την εξουσία της στην διαμόρφωση  της συνείδησης  της «κοινής γνώμης»;

Μήπως υπάρχουν άλλα παράπλευρα οφέλη, άρα μια τηλεοπτική άδεια δεν χρησιμεύει σε τίποτα άλλο πέρα από ένα  προπέτασμα;

Μήπως η όλη διαδικασία προσφέρεται ως βήμα εξαφάνισης των στοιχειών προέλευσης του αντιτίμου; 

Μήπως όμως οι ερωτήσεις δεν οδηγούν πουθενά γιατί πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις;

Θα απαντήσουμε πως παρακάτω η αφήγηση μας χρησιμοποιεί δρόμους υπαρκτούς. Σε αυτούς τους δρόμους παίζονται τα πάντα.

Το ξέπλυμα των κεφαλαίων που σχετίζονται με σκοτεινές πλευρές της «νόμιμης» επιχειρηματικής δραστηριότητας συμβάλει στην αναγκαία ανάκαμψη της οικονομίας. Το πιστεύουν και οι επενδυτές και οι κυβερνήσεις. Γι αυτό στο χειρισμό της νομιμοποίησης τέτοιων εγκληματικών δραστηριοτήτων, βρίσκουμε απλούστατα το κράτος— όλες τις διαδοχικές κυβερνήσεις, που με απανωτές νομοθετικές ρυθμίσεις επιτρέπουν την νομιμοποίηση αυτών των χρημάτων. Όπως το νομοσχέδιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τον τίτλο «Πρόγραμμα Εθελοντικής Αποκάλυψης Κεφαλαίων και Επενδύσεων και Φορολογικής Συμμόρφωσης»

Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης μεταξύ άλλων προβλέπει:

• «Για τα κεφάλαια ή/και τις επενδύσεις αυτές δεν ερευνάται, προκειμένου για την εφαρμογή των ισχυουσών φορολογικών διατάξεων, ο τρόπος απόκτησής τους».
• «Η δήλωση κεφαλαίων ή/και επενδύσεων συνεπάγεται την εξάντληση της φορολογικής υποχρέωσης του δηλούντος».

Σε μεγάλη κλίμακα, στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο δηλαδή, το μαύρο χρήμα, που προέρχεται από λαθρεμπόριο πετρελαίου  όπλων και ναρκωτικών ή από το τράφικινγκ γυναικών και από πλείστες άλλες, ακόμα και «νόμιμες»  δραστηριότητες έχει καταντήσει σύνηθες εισόδημα πολιτικών, μετατρέποντας το αστικό πολιτικό σύστημα σε μαφιόζικο πολιτικό σύστημα.

Άλλωστε ο κόσμος, με την «ελεύθερη» κυκλοφορία κεφαλαίων και την φιλελευθεροποίηση των «αγορών»  γέμισε πλυντήρια ξεπλύματος κερδών. Από το Μονακό και το Λιχτεστάιν στον Παναμά και την Ανδόρα, από την Ελβετία, το Γιβραλτάρ ως το Σίτυ του Λονδίνου, οι κυβερνήσεις προσφέρουν τα μέσα στην «αγορά» ώστε να διαφεύγουν κεφάλαια άγνωστης προέλευσης και επίσης, κυρίως μάλιστα, να τα απορρυπένουν αφενός στις τράπεζες έναντι παχυλών προμηθειών αφετέρου από τα δίκτυα των «θεσμικών επενδυτών» ώστε καθαρά να επανα-επενδυθούν στο επίσημο οικονομικό σύστημα. Ο κρυμμένος πλούτος  στους διάφορους φορολογικούς  παραδείσους φθάνει τα 12,4 τρισ. Δολάρια με μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης 6,8% (Το Βήμα 26 Ιουν 2016)

Η απορρύθμιση των θεσμικών κανόνων των Κρατών και του διεθνούς εμπορίου, η διεθνοποίηση της οικονομίας και της διεθνούς χρηματαγοράς, οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, το πάγωμα των κρατικών επενδύσεων, ο «φορολογικός ανταγωνισμός» μεταξύ των κρατών, μα και τα παραθυράκια των νομοθεσιών, -όπως ο νόμος «Big Bang» της ιέρειας του φιλελευθερισμού Μάργκαρετ Θάτσερ εξασφαλίζουν την κάλυψη μαύρων κεφαλαίων (ο συνολικός, ετήσιος τζίρος αυτών των κεφαλαίων αγγίζει τα 140 δισ. ευρώ μόνο στην ΕΕ) και την συσσώρευση τους σε επενδύσεις κυρίως στους τομείς του τουρισμού, της διασκέδασης, των εμπορικών κέντρων, και βέβαια των ΜΜΕ. Τα συμφέροντα είναι τεράστια και φτάνουν ως τις ανώτερες βαθμίδες της κρατικής μηχανής.

Η διαφθορά αυτή είναι δομικό στοιχειό του καπιταλιστικού συστήματος και αποτελεί το απαραίτητο συμπλήρωμα της κερδοφορίας των «επενδυτών». Σύμφωνα με την Credit Suisse, το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού, ελέγχει  το 45,2% του παγκόσμιου πλούτου, ο οποίος εκτιμάται σε 263 τρισ. δολάρια, ξεπερνώντας δηλαδή το παγκόσμιο χρέος (ιδιωτικό και κρατικό), το οποίο σύμφωνα με τη McKinsey αγγίζει πλέον τα 200 τρισ. δολάρια. Τέλος σύμφωνα πάντα με το Βήμα, στις λίστες ελβετικών τραπεζών εμφανίζονται 576 Έλληνες επιχειρηματίες που διαθέτουν περιουσία 88 δισ. δολαρίων. Όλος αυτός ο πακτωλός πλούτου αποκτήθηκε από τις λαμπρές τους επενδύσεις;

Παράνομες και «νόμιμες» μπίζνες αλληλοσυνδέονται με αυξανόμενο ρυθμό γιατί το επέτρεψε η θεμελιώδη και δομική αλλαγή του ελεγχόμενου καπιταλισμού σε μονεταριστικό αχαλίνωτο καπιταλισμό με την στήριξη βέβαια των εκλεγμένων εκπροσώπων του λαού που νομοθέτησαν και άλλαξαν την φύση του κράτους και τις κοινωνικές δομές του. Ένα αποτέλεσμα αυτής πολιτικής είναι η αύξηση των δημοσιών ελλειμμάτων, συνέπεια της μεγάλης νόμιμης φορολογικής διαφυγής που οδηγεί σε συγκέντρωση κεφαλαίων στους φορολογικούς παραδείσους.

Θεωρούμε ότι το κείμενο αυτό απηχεί μόνο όσα μας απειλούνε. Αν λοιπόν δεν θέλουμε να είμαστε πιόνια στην σκακιέρα τους πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί πανίσχυροι ιδιοκτήτες των πάντων στην χώρα αφέθηκαν να συρθούν σε μια παράσταση κλειστή για όλους που δεν μπορούσαν να διαφύγουν ούτε αυτοί που ανέβασαν το έργο, να πληρώσουν αστρονομικά ποσά για να εξασφαλίσουν μια τηλεοπτική άδεια και μάλιστα να επιτρέψουν στην κυβέρνηση να εμφανιστεί ότι τα βάζει με τα μεγάλα συμφέροντα;

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς αρνήθηκε  την πρόταση του ΚΚΕ, το οποίο ζήτησε οι εταιρείες που θα πάρουν τα κανάλια να είναι με ονομαστικοποιημένες μετοχές, μέχρι φυσικού προσώπου, για να είναι γνωστό ποιος έχει τι.

Ίσως όμως να μην επιθυμούμε να δούμε, να αντικρίσουμε την πραγματικότητα, και όλα αυτά να τα θεωρούμε ανυπόφορα μιας και το μόνο που μας νοιάζει είναι το πως θα την βολέψουμε. Να θεωρούμε αποδεκτό το 25% της ανεργίας και τα 580 ευρώ μικτά ως μηνιάτικο. Να χαιρόμαστε που η κυβέρνηση πήρε 245 εκατομμύρια ευρώ τα οποία, σύμφωνα με δήλωση της, θα διατεθούν για την ανακούφιση του λαού. Μάλλον σε αντιδιαστολή για την καταστροφή των δημοσίων υποδομών και σε όσα δις ευρώ του έκλεψε για να πληρωθούν οι εταίροι- δανειστές.

Έτσι κι αλλιώς σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μαργαρίτη Σχοινάς: «Είναι μνημονιακή υποχρέωση η συγκέντρωση εσόδων από την πώληση των αδειών των τηλεοπτικών καναλιών, τονίζοντας «ότι τα έσοδα θα χρησιμοποιηθούν για την εκπλήρωση των δημοσιονομικών στόχων.» Δήλωση που έκανε στις 11 Φεβ 2016.

Είμαστε παιδευμένοι σε έναν ερεβώδη κόσμο, που η μιζέρια δεν διαφέρει από τον θάνατο.   Γι αυτό δεν φτάνει πλέον η κραυγή αγανάκτησης. Επομένως ή θα αποτινάξουμε από πάνω μας τον καπιταλισμό ή θα αποδεχτούμε το εχθρικό περιβάλλον που μας επιβάλλουν και που μας καταδικάζει σε μια σκληρή πάλη και σύγκρουση, στο όνομα του ανταγωνισμού, με τους συνανθρώπους μας. Πρέπει να απαντήσουμε στην ύβρη με ύβρη και εκατό χτυπήματα να ανταποδώσουμε. Εμείς! Εμείς που είμαστε το παρόν μα και ότι δεν έχει έρθει ακόμη…

Τα χρόνια ανάμεσα

 Τα χρόνια ανάμεσα

Τα "χρόνια ανάμεσα" είναι η περίοδος του Μεσοπολέμου, ανάμεσα στον πρώτο και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Και για τα ελληνικά δεδομένα του βιβλίου, το πυκνό και πλούσιο σε εξελίξεις μεσοδιάστημα από τη μικρασιατική καταστροφή ως τη φασιστική κατοχή και το ξερίζωμα της Εβραϊκής κοινότητας από την πόλη, το 1943.

Το ιστορικό μυθιστόρημα του Βασίλη Τσιράκη παρακολουθεί τις ζωές των ηρώων του στην πολυεθνική Θεσσαλονίκη, που χάνει σταδιακά το διαφυλετικό της χρώμα, τη δύσκολη προσαρμογή τους στα νέα δεδομένα, τις συνθήκες και τα γεγονότα που τους διαμορφώνουν και τις διαφορετικές επιλογές που καθορίζουν το ποιόν και την εξέλιξη του καθενός. Από τις σελίδες του περνάνε τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα της εποχής: η εγκατάσταση των προσφύγων, η ανταλλαγή πληθυσμών, τα αλλεπάλληλα πραξικοπήματα, οι εκλογές, το Κραχ, ο Μάης του 36', η δικτατορία του Μεταξά, ο ισπανικός εμφύλιο, ο πόλεμος, το πογκρόμ κατά των Εβραίων, κτλ.

Και μαζί πρωτότυπες κι ενδιαφέρουσες, κοινωνικές διεργασίες κι οι στερεοτυπικοί χαρακτήρες που τις εκφράζουν, τις ενσαρκώνουν: η παρακμή της μπελ-επόκ, ο απόηχος του εθνικού διχασμού, ο κούφιος πατριωτισμός της Μεγάλης Ιδέας, η ένταξη του προσφυγικού στοιχείου, η γιγάντωση της πόλης, η εμφάνιση νέων, δυναμικών κοινωνικών τάξεων στο προσκήνιο, η ενηλικίωση του εργατικού και κομμουνιστικού κόμματος, ο δωσιλογισμός κι η αντίσταση.

Παρουσιάζοντας τα "χρόνια ανάμεσα", θυμάμαι συνειρμικά την αμηχανία που ένιωσα για ένα άλλο βιβλίο ενός συγγραφέα, που προέρχεται από τον ίδιο πολιτικό χώρο (το ευρύτερο "αριστεροχώρι, αν αυτό έχει καμιά σημασία). Εννοώ το βιβλίο του Αλεξάτου "πλατεία Μπελογιάννη, πρώην Ομονοίας" που κατατάσσεται στο ενδιαφέρον είδος της εναλλακτικής ιστορίας και καταπιάνεται με το ιντριγκαδόρικο ερώτημα: τι θα γινόταν αν ο ΔΣΕ κατάφερνε να αποσπάσει με τον ένοπλο αγώνα του από την αστική κυριαρχία το βόρειο τμήμα της ελληνικής επικράτειας, εγκαθιδρύοντας λαϊκοδημοκρατικό καθεστώς. Ουσιαστικά ανέλυε τις γενικές αρχές αυτής της κοινωνίας του (παρελθοντικού μας) μέλλοντος. Και ναι μεν στερούνταν ιδιαίτερης λογοτεχνικής αξίας (με αφύσικους, ελάχιστα ρεαλιστικούς διαλόγους, σχεδόν επίπεδους χαρακτήρες, κτλ) αλλά κέρδιζε τον υποψιασμένο αναγνώστη με τη μυθιστορηματική ανάπλαση μιας ιδεατής κοινωνίας στα ελληνικά δεδομένα, συνδυάζοντας πλούτο ειδικών γνώσεων και δημιουργική φαντασία.

Στο βιβλίο του Αλεξάτου, η μυθοπλασία αναπληρωνόταν από την επιστροφή στο μέλλον και την περιγραφή της (νέας) ζωής/κοινωνίας που δε ζήσαμε. Το βιβλίο του Τσιράκη αντιθέτως αναφέρεται σε έναν πραγματικό ιστορικό χρόνο, που προσπαθεί συχνά να τον αναπλάσει μέσα από τους τίτλους και το ρεπορτάζ των εφημερίδων, με τη φευγαλέα ματιά ενός αλμανάκ κι όχι με τη διεισδυτική (περι)γραφή ενός λογοτέχνη. Πολλές φορές, τα ιστορικά πρόσωπα, τα γεγονότα ή τα κτίρια (κυρίως αυτά) ξεπηδούν άγαρμπα, παρεμπιπτόντως, ως επιπρόσθετες πληροφορίες ή εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που φορτώνουν το βιβλίο κι όχι οργανικά ενταγμένα στην υπόθεση του βιβλίου, στις ζωές των ηρώων του και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους.

Έτσι συναντάμε πχ το Ζαχαριάδη ή τον Τσιτσάνη (και καμιά 15αριά ακόμα ιστορικά πρόσωπα), απλώς για να πούμε πως τους συναντήσαμε και βγάλαμε μαζί τους μια selfie (αυτοφωτογραφία), χωρίς να σκιαγραφήσουμε το πορτρέτο τους. Κάπως σαν τα ιστορικά μυθιστορήματα του Φρέντυ Γερμανού, που είχε όμως τη δημοσιογραφική πρόζα για να ντύσει κατάλληλα κάποιες τραβηγμένες υποθετικές συμπτώσεις (μπορούμε να φανταστούμε τον Ζαχαριάδη δίπλα στον Χικμέτ να...)

Ο Τσιράκης έχει καλές λογοτεχνικές στιγμές, ιδίως συγκριτικά με παλιότερες απόπειρές του, αλλά χάνει πολλές φορές τις ισορροπίες. Πχ στο κεφάλαιο όπου ένας φυλακισμένος επιστρέφει στην πόλη του, τη Θεσσαλονίκη, και κάνει μια βόλτα στους δρόμους της, που καταλήγει σε μια ξενάγηση σε κτίρια και αξιοθέατα, κι ένα ξέφρενο ζιγκ-ζαγκ, ενδιαφέρον ίσως για όσους ξέρουν την πόλη, αλλά χωρίς να μπορεί να δικαιολογηθεί ούτε καν από τη μέθη της νοσταλγίας, παρά μόνο από την ανάγκη του συγγραφέα να χωρέσει (και να μας πει) όλα όσα ξέρει κι έχει διαβάσει.

Όσο για την επιλογή του να μη βάζει τελείες, παρά μόνο στο τέλος κάθε παραγράφου, μπορεί να ταιριάζει στον προφορικό λόγο, αλλά δε βοηθάει καθόλου τον αναγνώστη στις μακροσκελείς περιγραφές της πόλης και των περιοχών της. Μοιάζει, κατά τη γνώμη μου, με άτυχο πειραματισμό-αντιγραφή από κάποιο άλλο βιβλίο-συγγραφέα (πχ το Σαραμάγκου ή το Κιβώτιο του Αλεξάνδρου) και όχι με ώριμη, συνειδητή επιλογή μέσου που εξυπηρετεί κάποιο σκοπό.

Οι παραπάνω εντυπώσεις μου ενισχύθηκαν από μια πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου στο Πόλις, όπου ο Τσιράκης δεν ήθελε αρχικά να μιλήσει, παρομοιάζοντας τις βιβλιοπαρουσιάσεις με βαφτίσια, όπου τα αναλαμβάνει όλα ο νονός κι οι γονείς δεν κάνουν τίποτα. Κι όταν πείστηκε να πει τελικά δυο λόγια, φάνηκε να έχει επίγνωση των αδυναμιών του βιβλίου του -γιατί προφανώς του τις έχουν επισημάνει κι άλλοι, καλύτερα από μένα- χωρίς να μπορεί όμως να απαντήσει πειστικά για αυτές ή για την επιλογή της χρονικής περιόδου που εξετάζει. Κάτι που μας αφήνει ως μοναδική εξήγηση πως είναι απλά η συνέχεια του Σελανίκ, του προηγούμενου βιβλίου του για την (ακόμα πιο) πολυεθνική Θεσσαλονίκη των αρχών του περασμένου αιώνα, όπου πρωταγωνίστρια ήταν η ίδια η πόλη και όχι οι άνθρωποί της. Κι όσο κι αν προσπάθησε να αλλάξει το γενικό μοτίβο σχετικά με αυτό το τελευταίο -γράφοντας το βιβλίο πολύ πιο γρήγορα, γιατί είχε κι ο ίδιος αγωνία να δει πώς θα τελειώσει- έχω τη γνώμη πως δεν τα κατάφερε. Κι η πόλη έμεινε να σημαδεύει -αν όχι να πλακώνει- τους ήρωές της, δίνοντας μια άλλη διάσταση στην επιλογή του μέρους της παρουσίασης (κι ας μη μιλάμε για την ίδια πόλη).

Παρόλα αυτά, η προσπάθεια πρέπει να κριθεί με επιείκεια. Όχι για λόγους αστικής, τυπικής ευγένειας, ή επειδή δε μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, ούτε γιατί ο συγγραφέας είναι ενταγμένος στο χώρο του Ναρ, που είναι η αδυναμία του Λαϊκού Στρώματος -άλλο αν κωλύεται για το απόγευμα.
Αλλά επειδή στη στρατευμένη λογοτεχνία υπάρχει ένα πολύ μεγάλο κενό, που δεν είναι υπόθεση μονάχα ενός να το καλύψει. Και γιατί το βιβλίο αποπνέει μια αγάπη για τη Θεσσαλονίκη -κι ας μην είναι ο τόπος καταγωγής του Τσιράκη με τη χαρακτηριστική προφορά- κι ένα μεράκι για τη μελέτη της ιστορίας της, που έχει αρκετά να δώσει στον αναγνώστη.

Δεν μπορώ προφανώς να αποφασίσω εγώ για σας αν είναι καλή ιδέα (ή όχι) να πάρετε το βιβλίο, όσοι είναι όμως στη ΛΔ του Βορρά, μπορούν να παρακολουθήσουν τη σημερινή εκδήλωση στο Κέντρο Ιστορίας, στην Ιπποδρομίου, με την πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση στο πάνελ των ομιλητών (αν και έχω δει δύο διαφορετικές εκδοχές της, όπου η δεύτερη δεν περιλαμβάνει το Μαργαρίτη).

Κι αν τυχόν πάει κάποιος κι έχει κι ανταπόκριση, τόσο το καλύτερο...

Η καπηλεία της ΔΕΗ

Η καπηλεία της ΔΕΗ

Την καθιέρωση της 13ης Οκτώβρη ως επίσημης αργίας για το προσωπικό της ΔΕΗ, με αφορμή την επέτειο της μάχης της Ηλεκτρικής, ανακοίνωσε ο Μ. Παναγιωτάκης, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της επιχείρησης. Μάλιστα, σε μια προσπάθεια καπηλείας της ιστορικής αυτής μάχης που έδωσε ο ΕΛΑΣ μαζί με εργαζόμενους της τότε ΔΕΗ, σε δήλωσή του ο Μ. Παναγιωτάκης υποστηρίζει πως «η ευημερία και η κοινωνική προστασία του λαού μας και η ανάπτυξη της χώρας δεν μπορεί παρά να έχει ως βασικό πυλώνα μία ισχυρή και αποδοτική ΔΕΗ, για την επίτευξη των στόχων της οποίας ενωμένοι όλοι οι εργαζόμενοι και τα στελέχη της οφείλουμε να δίνουμε αποφασιστικά καθημερινές μάχες».
Και λέμε καπηλείας γιατί ο αγώνας του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και του λαού μας ενάντια στον κατακτητή και τους ντόπιους συνεργάτες του δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική που εφαρμόζουν σήμερα η κυβέρνηση και η ΔΕΗ σε βάρος των φτωχών λαϊκών στρωμάτων αλλά και των εργαζομένων σε αυτή. Τα χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά στα οποία η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα επειδή δεν έχουν να πληρώσουν τους ακριβούς και δυσβάσταχτους λογαριασμούς, όπως και η λεηλασία των εργατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων σε αυτή, είναι η απόδειξη. Η προσπάθεια της κυβέρνησης και διοικήσεων όπως της ΔΕΗ, να φέρουν στα μέτρα τους την πάλη της ΕΑΜικής αντίστασης και να την υποτάξουν στις πολιτικές σκοπιμότητες του ΣΥΡΙΖΑ βγάζει μάτι και είναι προκλητική.

Χοντρά εκτεθειμένοι!

Χοντρά εκτεθειμένοι!

Οταν κάθε μέρα που περνά ξεσκεπάζεται όλο και πιο πολύ ο ρόλος τους, η συμβολή τους στην προώθηση της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου και της ΕΕ για την «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας και στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων από τον πραγματικό αντίπαλο, λογικό είναι να καταφεύγουν σε χοντροκομμένα ψέματα ενάντια στο ΚΚΕ.

Ο λόγος για την πλειοψηφία της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ και τον πρόεδρό της, ο οποίος μιλώντας σε εργαζόμενους στον ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου και αναφερόμενος στην πρόσφατη συμφωνία της διοίκησης της ΔΕΗ ΑΕ με την «Αλουμίνιον της Ελλάδος» του ομίλου Μυτιληναίου, έφτασε στο σημείο να εγκαλέσει το ΚΚΕ και τον «Ριζοσπάστη», γιατί τάχα δεν ασχολήθηκαν με αυτήν... Επιχειρώντας να δημιουργήσει εντυπώσεις και βολικούς συνειρμούς, ισχυρίστηκε ότι «...ούτε ο "Ριζοσπάστης" δεν έγραψε για την συμφωνία αυτή...».

Θα συνιστούσαμε στον κύριο Αδαμίδη, την επόμενη φορά, πριν μιλήσει για το ΚΚΕ και τον «Ριζοσπάστη», να ψάχνεται καλύτερα για να μην εκτίθεται. Μόλις το περασμένο Σάββατο 8/10, το πρώτο θέμα στο πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη», αλλά και αναλυτικό άρθρο στο «σαλόνι» της εφημερίδας αναδείκνυαν αυτό ακριβώς το θέμα, τονίζοντας ότι τη στιγμή που η κυβέρνηση και η ΔΕΗ προχωρούν σε προνομιακές συμβάσεις με επιχειρηματικούς ομίλους και σε άλλες κινήσεις για τη μείωση του λεγόμενου «ενεργειακού κόστους» τους, φορτώνουν βαρύ τίμημα στα λαϊκά νοικοκυριά! Καλό θα ήταν, επίσης, πριν βιαστεί να πετάξει λάσπη για το ΚΚΕ και τον «Ριζοσπάστη», να εξηγήσει στους εργαζόμενους πού και γιατί ήταν κρυμμένη η συνδικαλιστική πλειοψηφία που εκπροσωπεί όταν η ΔΕΗ έμπαινε στο «υπερταμείο» ιδιωτικοποιήσεων πριν από λίγες μέρες... Γιατί η ΓΕΝΟΠ αρκέστηκε σε μερικές μόνο «καταγγελτικές» ανακοινώσεις για την τιμή των όπλων και τίποτα παραπάνω για να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι.

Απόλυτα εξηγήσιμη στάση, βέβαια, αν θυμηθούμε ότι στο τελευταίο της συνέδριο (37ο), που έγινε πριν από μόλις έξι μήνες, η ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ αναγνώριζε ότι το μέλλον των εργαζομένων συνδέεται με την ανάπτυξη της οικονομίας, προφανώς την καπιταλιστική, που περιλαμβάνει και την «απελευθέρωση» της Ενέργειας. Για την τελευταία, μάλιστα, αναζητούσε «λύση συμβατή με τις οδηγίες της ΕΕ», δηλαδή ό,τι ακριβώς υλοποιείται από τις κυβερνήσεις στον τομέα της Ενέργειας τα τελευταία χρόνια και έχει ως αποτέλεσμα το ηλεκτρικό ρεύμα να γίνεται πανάκριβο για τα λαϊκά νοικοκυριά και πάμφθηνο για τους βιομηχάνους!