Η συμφωνία του Λιβάνου-Το πρελούδιο της ήττας

.

Κατιούσα

Με αφορμή την επέτειο από το τέλος του Συνεδρίου του Λιβάνου σαν σήμερα το 1944, που κατέληξε στην ομώνυμη συμφωνία, η οποία συνιστούσε απαράδεκτο συμβιβασμό των εαμικών δυνάμεων με τα αστικά πολιτικά κόμματα και τους Βρετανούς, μεταγράφουμε ένα απόσπασμα, από τον τρίτο τόμο του έργου του Θανάση Χατζή “Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε”. Είναι γνωστό πως ο ίδιος αντικαταστάθηκε από το Μήτσο Παρτσαλίδη στη θέση του γ.γ της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ, λόγω της διαφωνίας του με το περιεχόμενο της συμφωνίας αυτής. Χωρίς να χρειάζεται κανείς να υιοθετήσει κάθε σημείο από τις διατυπώσεις και αξιολογήσεις του συγγραφέα, που φέρουν πέραν του ούτως ή άλλως εγγενούς υποκειμενισμού τέτοιων κειμένων και τις επιρροές από τη μετέπειτα πολιτική του πορεία. δεν παύει να μεταδίδει γλαφυρά το σφόδρα αντιεαμικό κλίμα που επικρατούσε στη διάρκεια του συνεδρίου, καθώς και τη σε γενικές γραμμές εφεκτική στάση της εαμικής αντιπροσωπείας απέναντι στην προσχεδιασμένη επίθεση του Γεωργίου Παπανδρέου και όσων εκπροσωπούσε.

Η διάσκεψη στο Λίβανο
Η διάσκεψη άρχισε στις 15 του Μάη 1944. […] Γενικά κείνο που χαρακτηρίζει τη διάσκεψη του Λίβανου είναι το μίσος και η εχθρότητα ενάντια στον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό και το στρατό του ΕΛΑΣ και της Μέσης Ανατολής. Αρχίζοντας από τον Παπανδρέου, ποιος περισσότερο και ποιός λιγότερο λυσσασμένα, συκοφαντουσαν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Διαστρέφοντας γεγονότα, κατηγορούσαν εκείνους που με το αίμα τους έγραφαν τις ωραιότερες σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Εξυμνούσαν το ραγιαδισμό και την υποτέλεια. Δικαίωναν την προδοσία. Όλοι τους απαιτούσαν την αυτοδιάλυση του μοναδικού ελληνικού στρατού που υπήρχε τότε, μετά την επαίσχυντη διάλυση του στρατού της Μέσης Ανατολής και απειλούσαν πως σε αντίθετη περίπτωση θα διέλυαν αυτοί τον ΕΛΑΣ με τις γερμανοοπλισμένες προδοτικές δυνάμεις και κυρίως με τον αγγλικό στρατό.
Η αντιπροσωπεία του λαϊκού κινήματος, που είχε μουδιάσει, πριν ν’αρχίσει η διάσκεψη πέρασε σε μια χλιαρή άμυνα. Αυτό επιδίωκαν και πέτυχαν οι αντίπαλοι. Να χάσουν οι εκπρόσωποι του κινήματος την πίστη στη δύναμη που αντιπροσώπευαν και από κατήγοροι που έπρεπε να είναι, να γίνουν κατηγορούμενοι. Εξαίρεση αποτέλεσε ο υπέροχος Σαράφης. Από τεχνικός σύμβουλος της αντιπροσωπείας έγινε ο υπέρμαχος του αγωνιζόμενου λαού και ο Εισαγγελέας ενάντια στους απόντες και τους συνεργάτες του εχθρού, που όλοι τους αντιπροσωπεύονταν στην αίθουσα της διάσκεψης. Ήταν τόσο αμείλιχτο το “Κατηγορώ” του ηγέτη στρατηγού του Λαϊκού στρατού, που ακόμα και αντιπρόσωπο της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ (Σβώλος και Πορφυρογένης) ζήτησαν να μαλακώσει τον τόνο του. Με στοιχεία χειροπιαστά, φωτοτυπίες χειρογράφων και ημερολόγια στελεχών του ΕΔΕΣ, που αποκάλυπταν συνεργασία με τους Αρβανίτες μπαλίστες (σ.τ.Ε, Εννοεί τα μέλη του εθνικιστικού Μπάλι Κόμπεταρ, που συνεργάστηκε με τις ιταλικές και γερμανικές αρχές κατοχής στην Αλβανία) και τους Γερμανούς ενάντια στον ΕΛΑΣ
ο Σαράφης υπεχρέωσε τον αντιπρόσωπο του ΕΔΕΣ Πυρομάγλου να δηλώσει πως υπάρχουν και τέτοιες εκδηλώσεις αλλά γίνονται ανακρίσεις και θα τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι.
Ο Στρατηγός Σαράφης, αφού έδωσε μια σύντομη εικόνα του εθνικοαπελευθερωτικού έργου και ταυτόχρονα των επιτευγμάτων του ΕΛΑΣ, τελείωσε την ομιλία του με τα παρακάτω λόγια:
“Κύριοι, αυτός είναι ο ΕΛΑΣ, αυτή είναι η δράση του. Είμαι περήφανος γιατί συνετέλεσα κι εγώ στη δημιουργία αυτού του στρατού, που τόσο συνέβαλε στο συμμαχικό αγώνα. Είμαι περήφανος γιατί διοίκησα αυτό το στρατό, ένα στρατό ηρώων. Έχω ήσυχη τη συνείδησή μου ότι έκανα το καθήκον μου προς το έθνος και προς το λαό, όπως εγώ το αισθάνομαι και όπως ο λαός έχει αξίωση από τα παιδιά του και ιδιαίτερα από τους αξιωματικούς. Στον ενιαίο εθνικό στρατό θα προσφέρω τις υπηρεσίες μου σ’οποιαδήποτε θέση κι αν ταχθώ, χωρίς να προβάλω δικαιώματα και αξιώσεις από προηγούμενες υπηρεσίες, όπως έκανα πάντα έως σήμερα, γιατί νομίζω πως έτσι κάνοντας θα συντελέσω στη δημιουργία του ενιαίου εθνικού στρατού που θα εξακολουθήσει με την ίδια πίστη, μαχητικότητα και ορμή τον αγώνα κατά του κατακτητή για την απελευθέρωση της πατρίδας μας και την εξασφάλιση των λαϊκών ελευθεριών.”
Δυο μέρες “καυγάδιζαν” και την τρίτη άρχισαν οι συζητήσεις για το πρόγραμμα της “Εθνικής Κυβέρνησης” που έπρεπε με κάθε τρόπο να γίνει, γιατί “αυτό θέλαν οι Άγγλοι”.
Στις συζητήσεις αυτές όλοι τους επιμένανε στη διάλυση του ΕΛΑΣ. ‘Ενα σήμα όμως από το ΣΜΑ (Σ.τ.Ε, Στρατηγείο Μέσης Ανατολής) τους υποχρέωσε “να ρίξουν νερό στο κρασί τους”. Αρνούνταν να αποκηρύξουν τα τάγματα του Ράλλη και τις γερμανοοπλισμένες συμμορίες αν προηγούμενα δεν παρθεί απόφαση για Εθνική Κυβέρνηση. Δεν ζητούσαν ξεκαθάρισμα του πολιτειακού, με καθαρή δήλωση του βασιλιά πως δε θα ξαναγυρίσει στην Ελλάδα πρίν από ένα ελεύθερο δημοψήφισμα. Έδιναν στην ΠΕΕΑ, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ μόνο 25% συμμετοχή στην κυβέρνηση και δευτερεύοντα, για μεγάλη περίοδο υπουργεία. Δε δέχονταν να σταλεί υπουργικό κλιμάκιο στην αγωνιζόμενη Ελλάδα. Πρόβαλαν μεγαλοϊδεατικές αξιώσεις.
Η αντιπροσωπεία του λαϊκού κινήματος είχε κυριολεκτικά παραλύσει. Χωρίς ν’αντιδράσει δέχτηκε όλες τις θέσεις που διατύπωσε ο Παπανδρέου στον τελικό λόγο του. Έτσι κατάληξαν, με ομοφωνία, στη συμφωνία του Λιβάνου. Πρωτόκολλο δεν υπογράφηκε. Ο λόγος του Παπανδρέου, που συνόψιζε τα συμπεράσματα της διάσκεψης, υπογράφηκε σαν “Εθνικό Συμβόλαιο”, αφού βέβαια μείνανε όλα τα συκοφαντικά κατασκευάσματα και οι βρισιές ενάντια στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Αφαιρέθηκαν όμως οι επιπλήξεις για “απουσία από τον εθνικό συναγερμό των αστικών πολιτικών κομμάτων, για να μη θιγούν οι “ευαίσθητοι” παραδοσιακή πολιτικοί ηγέτες.
Έτσι τελείωσε μια οργανωμένη παρασυναγωγή, παγίδα για το λαϊκό κίνημα και πρόδρομος όλων των κακών που θα ακολουθήσουν. Μετά τη συνθηκολόγηση της αντιπροσωπείας του λαϊκού κινήματος, η πολιορκία έληξε. Οι αντιπρόσωποι μεταφέρθηκαν στο Κάιρο. Εκεί είχαν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με την Ελληνική παροικία, τους πρόσφυγες, το στρατό και με τους εκπροσώπους του ελληνικού και διεθνούς τύπου. Ακόμα και με διπλωμάτες και τις ίδιες τις Συμμαχικές περσβείες, φυσικά και με τη Σοβιετική. […]

Οι συνθήκες ωρίμασαν, οι δεξιοί αφήνουν μούσι…

Νιώθετε κι εσείς πως οξύνεται η πολιτική αντιπαράθεση; Δεν το νιώθετε στην ατμόσφαιρα, σαν τον Αντώνη πριν λίγα χρόνια; Βλέπετε ολοένα και περισσότερους στο άμεσο περιβάλλον σας, φίλους και συναδέλφους, να πολιτικοποιούνται έντονα και να καταπιάνονται με ακανθώδη θεωρητικά ζητήματα που θυμίζουν αμφιθέατρο;

Έβαλε γραβάτα ο Τσίπρας; Ήταν κόκκινη, λιλά ή μπορντώ; Τρέκλιζε σουρωμένος ο Γιούνκερ ή είναι στους ανώνυμους ισχυαλγικούς; Άφησε γένια ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Θα κηρύξει ανένδοτο ή κάποιο αντάρτικο;

Οι αριστεροί του γλυκού νερού μισούν τους Κροάτες και τις γραβάτες, που δεν έχουν γένια, αλλά ετυμολογική συγγένεια. Τα φιλελέ σάιτ έχουν όλο το καυτό ρεπορτάζ για τα ξυραφάκια και το μούσι του Κυριάκου και για την ισχυαλγία του Γιούνκερ. Λίγα τα λόγια σας, ρε…

Κι αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο στην φλογερή αρθρογραφία τους, δεν είναι ο ζήλος τους για την αλήθεια, αλλά το πάθος για τους ήρωές τους, που τόλμησε να τους θίξει η πλέμπα στα σόσιαλ μίντια. Κι ίσως μαζί μια πικρία, που ο Γιούνκερ τους πρόδωσε, για την καρδιά ενός σοσιαλδημοκράτη, που βγάζει καλύτερα τη δουλειά, αλλά δεν τον αγαπάει ειλικρινά, όπως αυτοί.

Το πράγμα πάει απ’ το κακό στο χειρότερο, και το χειρότερο είναι πως φαίνεται να βρίσκει κορόιδα και να πιάνει. Κι αν αυτό είναι το επίπεδο και το περιεχόμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης στις μέρες μας, είναι να αναφωνείς (παραφράζοντας κι ένα τσιτάτο του Κάρολου): Εγώ δεν ασχολούμαι με πολιτικά.

απο την "ΚΑΤΙΟΥΣΑ"

Αντικομμουνισμός και φασισμός: Το παράδειγμα Σπέρα και η σπορά του στο σήμερα

Drugitiz

Κανονικοποιημένος αντικομμουνισμός

Στο κανάλι του YouTube “Ο Ελευθεριακός” δημοσιεύτηκε στα τέλη Γενάρη μια συνέντευξη του Δημήτρη Τρωαδίτη¹, αναρχικού ποιητή ο οποίος έβγαλε μια ιστορική μελέτη με το τίτλο “Ο Ήλιος της Αναρχίας Ανέτειλε”, αφιερωμένο στα πρώιμα αναρχικά σοσιαλιστικά κινήματα και σχήματα. Ο αναρχισμός είναι ένα σοσιαλιστικό ρεύμα προγενέστερο του μαρξισμού με μια αρκετά σημαντική παρουσία σε παγκόσμιο επίπεδο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1910 και καλό είναι να έχεις μια εικόνα για τη δράση και τη παρουσία του ειδικά στον 19ο αιώνα. Ειδικά στην Ελλάδα αποτέλεσαν τους, κατά κάποιο τρόπο, πολιτικούς προγόνους του εργατικού κινήματος του 20ου, με σημαντική παρουσία σε πόλεις όπως η Πάτρα και σε διάφορους αγώνες.

Η έκδοση παρόλα αυτά δε περιορίζεται στα πρώιμα σχήματα αυτά και συνεχίζεται και για ανθρώπους και μορφές και μετά την δεκαετία του ’10, αλλά και σε όλη την εποχή του Μεσοπολέμου.

Και εκεί συναντάμε μεταξύ άλλων τη συζήτηση για 2 ανθρώπους. Τον Στέλιο Κιουκτσόγλους και τον πιο σημαντικό Κωσταντίνο Σπέρα. Δε θα ασχοληθούμε εδώ ενδελεχώς με τη περίπτωση του πρώτου, δες το υστερόγραφο του κειμένου για μια περιεκτική σύνοψη της πορείας του.

Το πιο ενδιαφέρον εδώ είναι η λογική που χαρακτηρίζει τον Σπέρα και το βαθύ αντικομμουνισμό του σήμερα. Ο Σπέρας ξεκίνησε σαν ένα ενεργό μέλος του εργατικού κινήματος με ενεργή παρουσία στους αγώνες (σημαντικότερη η παρουσία του στην απεργία της Σερίφου) και στην οργάνωση των εργατών και με μεγάλη για την εποχή θεωρητική κατάρτιση, ενώ είχε και αρκετές διώξεις στις πλάτες του. Άνηκε στο ρεύμα του λεγόμενου επαναστατικού συνδικαλισμού/αναρχοσυνδικαλισμού ενώ διάφορες πηγές τον παρουσιάζουν με επιρροή απο τον Σορέλ.

Ποιός ήταν ο Σπέρας

Ο Σπέρας ήταν απο τα ιδρυτικά μέλη του ΣΕΚΕ και ανήκε στην αντιμπολσεβίκικη πτέρυγα του. Το 1925, με την άνοδο της επιρροής του ΚΚΕ στην εργατική τάξη, αυτός παλεύει για αποπολιτικοποίηση του εργατικού κινήματος.²

Εκείνη τη χρονιά, εντάσσεται στην ασφάλεια³ και παίρνει μέρος στο πόλεμο του βενιζελισμού ενάντια στην επαναστατική ΓΣΕΕ μαζί με άλλες μορφές του ελληνικού αναρχισμού της εποχής (Κιουκτσόγλους, Μαχαίρας) είτε στηρίζοντας την “κίτρινη ΓΣΕΕ” του Βενιζέλου, είτε οδηγώντας την ασφάλεια στη μπούκα της στο Γ’ συνέδριο της ΓΣΕΕ που οδήγησε σε μαζικές συλλήψεις⁴ και άλλα πολλά. Ο Σπέρας, στα τελευταία χρόνια της ζωής του, έφτασε στο σημείο να στρατευτεί με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας⁵, του Σπύρου Μερκούρη (της γνωστής οικογενείας), με αρθρογραφία στην εφημερίδα του. Στη Κατοχή διατηρεί επαφές με το ναζιστικό καθεστώς⁶ αλλά και με το “συνδικαλιστικό” τμήμα του “αντιστασιακού” ΕΔΕΣ⁷. Με τα πολλά, συλλαμβάνεται απο δυνάμεις του ΕΛΑΣ 1943 και εκτελείται.

Η ερμηνεία της Ιστορίας, φάρος για το αύριο;

Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά γεγονότα, ντοκουμενταρισμένα. Παρόλα αυτά υπάρχει και μια ισχνή σχετικά αφήγηση που δε στηρίζεται και πολύ σε ιστορικά ντοκουμέντα αλλά σε “ερμηνείες”, κυρίως μέρους του αναρχικού χώρου, που λέει ότι τα περι στροφής του Σπέρα δεν είναι αλήθεια και είναι ψέμματα του “σταλινισμού” για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο εναντίον του. Και εδώ έρχεται το ενδιαφέρον του κειμένου. Γιατί το πιο ενδιαφέρον στην Ιστορία είναι μάλλον τι συμπεράσματα βγάζουμε από αυτή για το σήμερα. Πώς με βάση το χθες διαμορφώνουμε τη πορεία μας για το αύριο.

Τι μας λέει λοιπόν ο κ.Τρωαδίτης για όλα αυτά; Δεν αρνείται τη στροφή του Σπέρα, την αποδέχεται. Περιοδολογεί μάλιστα τη ζωή του Σπέρα σε τρεις περιόδους, η τρίτη απο τις οποίες είναι η μαύρη αντιδραστική στροφή του. Το ενδιαφέρον είναι η δικαιολόγηση που δίνει για τη στροφή αυτή. Και αυτή, ω τι έκπληξις, βρίσκεται… στο ΚΚΕ! Τι μας λέει λοιπόν ο κ.Τρωαδίτης; Οτι για τη μεταστροφή αυτή του Σπέρα, φταίνε οι “επιθέσεις” που δέχτηκε επί χρόνια από το “σταλινικό” ΚΚΕ, δηλαδή, κυρίως τις πολιτικές ήττες που υπέστει απο αυτό.

“Πιστεύω οτι το ΚΚΕ, όπως αυτό έδρασε, του επέφερε καίριο πλήγμα (…) Πιστεύω ότι οδηγήθηκε εκεί πέρα για 2 λόγους. Δηλαδή, μπορεί και να πικράθηκε και αυτός για τη διάλυση (sic) του οργανωμένου εργατικού κινήματος της προηγούμενης δεκαετίας και εξαιτίας της αντιΚΚΕ στάσης του, πιστεύω ότι είχε ένα μένος ενάντια στο ΚΚΕ. Και για αυτό και το ΚΚΕ δεν τον ξέχασε ποτέ, όπως λέει και ο Στίνας. Πιστεύω οτι ο Στίνας έχει δίκιο. (…) ”

Ο αντικομμουνισμός οδήγησε λοιπόν τον το Σπέρα στις αγκάλες του ναζισμού. Και για αυτό δεν ευθύνεται ο ίδιος ή οι ιδέες και το πολιτικό ρεύμα που εκπροσωπούσε. Δεν φταίνε καν οι διώξεις που δέχτηκε απο το αστικό κράτος, με μια λογική ότι λύγισε υπό το βάρος τους. Όχι. Φταίει ο κομμουνισμός. Και με αυτό το φοβερό νοητικό άλμα, το ΚΚΕ βρίσκεται υπόλογο για την εκτέλεση ενός φασίστα και χαφιέ. Μάλιστα…

Απο τον “αντισταλινισμό” (που στη πραγματικότητα μιλάμε για αντιμπολσεβικισμό), στον αντικομμουνισμό, στον φασισμό. Μια ευθεία γραμμή; Όχι αναγκαστικά. Αλλά σίγουρα μια πλατειά λεωφόρος, όχι ένα μικρό δρομάκι. Τα ιστορικά παραδείγματα δεν είναι λίγα.

Πλέον το θέμα της συζήτησης δεν είναι καν για το αν ο Σπέρας ήταν ή δεν ήταν φασίστας. Πλέον μιλάμε για ανθρώπους και πολιτικούς χώρους (δείτε τη στάση του ανθρώπου που παίρνει τη συνέντευξη που επικροτεί αλλά και το πώς κανείς απο κάτω στα σχόλια δεν φάνηκε να εκπλήσεται απο αυτό που ειπώθηκε) που θεωρούν θεμιτή τη στροφή στο φασισμό στο όνομα του αντικομμουνισμού. Καλό λοιπόν είναι να έχουμε κατα νου ότι τέτοιες αφηγήσεις υπάρχουν και αναπαράγονται ακόμα και σήμερα. Γιατί οι δύσκολοι καιροί που έρχονται θα μας φέρουν πολλά μπροστά μας.

Τα πάντα πράξε και τα πάντα πούλα σαν έχεις του εθνικόφρονα τη βούλα… Τα πάντα πράξε και τα πάντα φτύσε μονάχα, μαύρε, κόκκινος μην είσαι… (Κ.Βάρναλης)

Υγ. Πιο μετά, ο κ.Τρωαδίτης μας μιλάει για την εφημερίδα “σοσιαλιστικών τάσεων” Άμυνα στην οποία αρθογραφούσε ο Κιουκτσόγλους⁸ και ήταν υπο την αρχισυνταξία του Ηρακλή Αποστολίδη, επίσης αναρχικού. Η εφημερίδα αυτή θα χρειαζόταν ένα καινούριο κείμενο για να εξιστορηθεί η ταυτότητα και η πορεία της, αλλά με λίγα λόγια μπορούμε να την περιγράψουμε ως βενιζελική εφημερίδα η οποία εν μέσω πολέμου δεν είχε αντιπολεμική αρθογραφία αλλά αντίθετα τασσόταν κατά της αντιπολεμικής δράσης των κομμουνιστών. Αυτό λέει πολλά.

Υγ2. Ακόμα παρακάτω, μιλάει με θετικό ύφος για τις φοβερές προσωπικότητες που είναι πατήρ και γιος Αποστολίδηδες, και για την εισβολή της παρακρατικής ακροδεξιάς ΕΚΟΦ στη Βουλή υπο τον Ρένο Αποστολίδη, ο οποίος δηλώνει ατομικιστής αναρχικός.

Σημειώσεις-Παραπομπές

1https://www.youtube.com/watch?v=IBeMvsNtO3s

2Δημήτρης Λιβιεράτος: Κοινωνικοί Αγώνες στην Ελλάδα, 1923-1927,Επαναστατικές εξαγγελίες,εκδόσεις Κομμούνα, σελ. 131-132

3Γιάνης Κορδάτος:Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας, τόμος Ε’ 1900-1924, σελίδα 614

4Δημήτρης Λιβιεράτος: 90 Χρόνια της ΓΣΕΕ,ΑΡ.ΙΣΤΟ.Σ

5Οι Έλληνες <<Φασίστες>>. Οι Φασιστικές και Εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου (1927-1936) ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΕΡ. ΧΟΝΔΡΟΜΑΤΙΔΗΣ Εκδόσεις Πελασγός ,Αθήνα, 2013, σ. 161

6Η μαύρη σκιά στην Ελλάδα Εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Κατοχής (1941-1944) Ιάκωβος Περ. Χονδροματίδης Περισκόπιο, 2001

7Ναπολέων Ζέρβας «Ο Μισθοφόρος» Από τα απόρρητα αρχεία του ΕΔΕΣ, εκδόσεις ΦΙΛΙΣΤΩΡ-2005, σελ 75.

8http://srv-web1.parliament.gr/Images/Medium/Microfilm2/VOULH_SCANS_02/voulh%20scans/AMYNA_ATHINA/8024/0425.JPG

Τι ακριβώς κάνουν;

Copyright 2018 The Associated

Στα μέσα της περασμένης βδομάδας, αμέσως μετά τη φονική καταστροφή στην Ανατ. Αττική, η κυβέρνηση ανακοίνωσε περιχαρής ότι οι ΗΠΑ συνδράμουν την προστασία των δασών από νέες πυρκαγιές με ένα επανδρωμένο υπερσύγχρονο κατασκοπευτικό αεροσκάφος, που είναι σχεδιασμένο για αποστολές επιτήρησης και αναγνώρισης. Το συγκεκριμένο αεροσκάφος, τύπου «P-8», έφτασε από την Ιταλία και στάθμευσε στη βάση της Σούδας μέχρι την περασμένη Πέμπτη, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες. Η «αμερικανική βοήθεια», όπως την αποκάλεσε τότε ο Τύπος, συζητήθηκε και στη συνάντηση που είχε εκείνες τις μέρες ο Π. Καμμένος με τον Αμερικανό πρέσβη Τζ. Πάιατ. Μάλιστα, όπως είχε ενημερώσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αναμενόταν άμεσα να ενταχθούν στην εναέρια επιτήρηση και τα αμερικανικά «μη επανδρωμένα αεροσκάφη» που σταθμεύουν στη Λάρισα. Οπως γράφτηκε χτες, τα αεροσκάφη αυτά περιπολούν πλέον επί 24ώρου βάσεως πάνω απ' όλη την Ελλάδα, συλλέγοντας και καταγράφοντας πληροφορίες, με το πρόσχημα της πρόληψης από εμπρησμούς. Η διαφήμιση της «αμερικανικής βοήθειας» από την κυβέρνηση «βγάζει λάδι» τον πραγματικό στόχο και την αποστολή αυτών των αεροσκαφών, που είναι ο προσδιορισμός στρατιωτικών στόχων και η συμμετοχή σε πολεμικές αποστολές στην ευρύτερη περιοχή. «Βγάζει λάδι» επίσης τον βρώμικο ρόλο της κυβέρνησης, που συμφώνησε με τις ΗΠΑ για τη μεταστάθμευση αυτών των αεροσκαφών στη Λάρισα, εντείνοντας ακόμα περισσότερο την εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, με μεγάλους κινδύνους για το λαό. Και για να έχουμε καλό ερώτημα, τι ακριβώς καταγράφουν, από ποιον και για ποιον σκοπό θα αξιοποιηθούν αυτές οι καταγραφές; Γιατί μας είναι κομματάκι δύσκολο να πιστέψουμε ότι οι Αμερικανοί αλωνίζουν στον ελληνικό εναέριο χώρο για λόγους ...πυροπροστασίας.

Εθνικιστικός ... κοσμοπολιτισμός

 

«Οι επιχειρήσεις μας στα σύνορα θα έπρεπε να είχαν κυριεύσει (!) όχι μόνο τη γειτονική χώρα, αλλά ολόκληρη τη Βαλκανική», έλεγε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας, με τον οποίο η κυβέρνηση φαίνεται πως αναπτύσσει ιδιαίτερα καλή «χημεία». Τοποθετήσεις όπως αυτή θυμίζουν αντίστοιχες του Αμερικανού πρέσβη, που έλεγε ότι «οραματίζεται» μια Θεσσαλονίκη με «οικονομική ενδοχώρα», που φτάνει μέχρι την Οδησσό. `Η αντίστοιχες τοποθετήσεις της κυβέρνησης, περί Ελλάδας που «αναδεικνύεται ηγετική δύναμη στα Βαλκάνια». Τέτοιες παρεμβάσεις γίνονται όλο και πιο συχνά, ως συνοδευτικές της κοσμοπολίτικης υπεράσπισης της ΝΑΤΟικής συμφωνίας των Πρεσπών. Βεβαίως, τα ίδια οραματίζονται και λένε και εκείνοι που, στρατευμένοι με τον εθνικισμό, διαφωνούν με τη συμφωνία. Αλλωστε, και στα συλλαλητήρια για το ονοματολογικό αυτά λέγονταν και μάλιστα ξεκαθαριζόταν ότι «ένα το κρατούμενο» είναι η ενισχυμένη παρουσία του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και με νέα μέλη, όπως η ΠΓΔΜ. Τοποθετήσεις όπως αυτές επιβεβαιώνουν ξανά ότι εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, που φυλάει ως κόρη οφθαλμού την υπεράσπιση των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων.

Εγινε πράξη

 

Προπαγανδιστικά βίντεο, με «ιστορίες δημιουργίας» και με σύνθημα «Η Ελλάδα παράγει» κυκλοφόρησε πρόσφατα ο ΣΕΒ. Πρωταγωνιστές των βίντεο είναι διευθύνοντες σύμβουλοι από ελληνικές βιομηχανίες, που διαφημίζουν την επιχειρηματικότητα «ως μόνη λύση για να βγούμε από την κρίση», την «εταιρική κοινωνική ευθύνη» και άλλα παρόμοια. «Επενδύω σε νέους ανθρώπους», λέει ένα από τα επιχειρηματικά στελέχη, «έχουμε το πλεονέκτημα της ευελιξίας», προσθέτει ένα άλλο. «Για να επιτύχεις θέλει δουλειά», αναφέρει ένας ακόμα. Τα χαμόγελα των στελεχών και οι γεμάτες αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση ατάκες τους δεν μπορούν όμως να κρύψουν την πραγματικότητα: Οι «νέοι άνθρωποι», στους οποίους «επενδύουν» οι μεγαλοεπιχειρήσεις, είναι αυτοί που τους αμείβουν με τον άθλιο «υποκατώτατο» μισθό, τον οποίο πρόσφατα ανανέωσαν με τις ευλογίες της κυβέρνησης και της ΓΣΕΕ. Η «ευελιξία» που αποτελεί «πλεονέκτημα», είναι η ζωή - λάστιχο για χιλιάδες εργαζόμενους, είναι η πλειοψηφία των εργαζομένων που εργάζονται σε συνθήκες ανασφάλειας, η ανύπαρκτη πια σταθερή δουλειά. Και η επιτυχία που ...«θέλει δουλειά», είναι ίδια με την «επιτυχία» των χιλιάδων απολύσεων, της εκ περιτροπής εργασίας, των 3ωρων και 4ωρων, των εργατικών «ατυχημάτων»... Δεν ξέρουμε αν τα συγκεκριμένα βίντεο έχουν τον ίδιο σκηνοθέτη με αυτά που κατά καιρούς κυκλοφορεί το Μαξίμου για να διαφημίσει το αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης. Το βέβαιο είναι ότι θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν επεισόδια της ίδιας σειράς, με τον τίτλο «Ηταν δίκαιο (για το κεφάλαιο), έγινε πράξη».

Φωνάζει

 

Τόσο καιρό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπαθούσε να παρουσιάσει τη συμφωνία με την ΠΓΔΜ ως αποτέλεσμα της προσπάθειάς της να διευθετήσει ένα «διμερές ζήτημα που χρόνιζε» και να «οικοδομήσει σε άλλη βάση σχέσεις φιλίας» με τη γείτονα χώρα. Ισχυριζόταν μάλιστα ότι καμιά σχέση δεν έχει αυτή η συμφωνία με το ΝΑΤΟ και τους σχεδιασμούς του στα Βαλκάνια, χωρίς βέβαια να αρνείται την πρόθεσή της να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή, προωθώντας την ευρωατλαντική της ολοκλήρωση, για τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης. Τελικά, το ερώτημα που αποφασίστηκε να τεθεί σε δημοψήφισμα στα Σκόπια αναφορικά με την έγκριση της συμφωνίας είναι το εξής: «Είστε υπέρ της ένταξης (της χώρας) στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με την αποδοχή της συμφωνίας μεταξύ της "Δημοκρατίας της Μακεδονίας" και της Ελληνικής Δημοκρατίας;». Με άλλα λόγια, το δημοψήφισμα για την επικύρωση της συμφωνίας που - σύμφωνα με την ελληνική κυβέρνηση - δεν έχει καμιά σχέση με την ένταξη της γείτονος στο ΝΑΤΟ, έχει ως ερώτημα αν ο λαός της ΠΓΔΜ θέλει να ενταχθεί στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ εγκρίνοντας τη συμφωνία! Οσο κι αν η κυβέρνηση προσπαθεί να αποκρύψει τον ευρωΝΑΤΟικό χαρακτήρα της συμφωνίας, το πράγμα φωνάζει από μόνο του.

Ριζοσπάστης   Πέμπτη 2 Αυγούστου 2018

Η μάνα απαρνιέται το χρυσαυγίτη γιο της – “Είστε καθάρματα, όλοι οι αλήτες μαζεμένοι, σας σιχάθηκε η ψυχή μου”

Κατιούσα

Το Facebook αποφάσισε “δημοκρατικά” να κατεβάζει τα βίντεο με τους διαλόγους των χρυσαυγιτών που είχε δημοσιεύσει το OmniaTv στο YouTube και πόσταραν διαφοροι χρήστες, με το αήττητο επιχείρημα πως ήταν ρητορική μίσους. Αλλά η γενική κατακραυγή κι η μαζική αναπαραγωγή του επίμαχου βίντεο από τη 241η μέρα της δίκης των νεοναζί, νίκησε το εμπόδιο της λογοκρισίας και έδωσε μεγαλύτερη δημοσιότητα στο ζήτημα.
Ανάμεσα στους διαλόγους, ξεχωρίζει η συγκλονιστική, χωρίς υπερβολή, αντίδραση της μάνας του Σ. Δεβελέκου, που αποκαλεί τη φασιστική συμμορία “αλήτες και καθάρματα”, αρνείται τα “τελεσίγραφα” του γιου της και τον βάζει στη θέση του χωρίς να υπολογίζει πως είναι δικό της παιδί.
Η χυδαία απάντηση του γιου της είναι ότι θα «χέζει στο τάφο του αδελφού της» και ότι οι φασίστες «θα με ταΐζουν μέχρι να πεθάνω».

100 χρόνια από το πογκρόμ εναντίον Ελλήνων “για να ξεβρωμίσει ο τόπος”

Κατιούσα

Την 1η Αυγούστου 1918 ο ανάπηρος βετεράνος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, Claude Cludernay, βρισκόταν στο ελληνικής ιδιοκτησίας White City Café, στο Τορόντο. Όντας μεθυσμένος, επιτέθηκε σε έναν σερβιτόρο ο οποίος τελικά κατάφερε να τον διώξει από το μαγαζί και κάλεσε την αστυνομία.

Το ασήμαντο αυτό γεγονός πυροδότησε το μεγαλύτερο ρατσιστικό πογκρόμ στην ιστορία του Καναδά, που ξέσπασε εναντίον ελλήνων μεταναστών.

Από την επόμενη μέρα, τη 2η Αυγούστου, χιλιάδες βετεράνοι πολέμου άρχισαν να καταστρέφουν ελληνικές επιχειρήσεις στο κέντρο της πόλης ενώ η αστυνομία απλώς παρακολουθούσε.

Εκατό χρόνια από το πογκρόμ εναντίον Ελλήνων
Το βράδυ της 3ης Αυγούστου ο στρατός και η στρατιωτική αστυνομία, που είχαν κληθεί να επαναφέρουν την τάξη, μετά την ενεργοποίηση από τον δήμαρχο της πόλης, του νόμου περί καταστολής ταραχών, ενεπλάκησαν σε βίαιες μάχες με τους ταραξίες στο κέντρο του Τορόντο.

Οι συγκρούσεις έληξαν στις 5 Αυγούστου. Οι ζημιές ήταν τεράστιες με 20 ελληνικά εστιατόρια να καταστρέφονται ολοσχερώς. Επίσης, το ρατσιστικό πογκρόμ είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους μετανάστες (η καταγραφή του αριθμού δεν είναι ακριβής), μεταξύ των οποίων 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά, όπως αναφέρει ο πανεπιστημιακός καθηγητής και μελετητής της νεοελληνικής ιστορίας, Τομ Γκάλαντ (Thomas Gallant).

Κανένας Ελληνας δεν αποζημιώθηκε ποτέ για τις ζημιές.

Για το γεγονός έχει γυριστεί ντοκιμαντέρ το 2009 από τον John Burry με βίντεο από σκληρές εικόνες της εποχής που κυκλοφορεί σε dvd με υπότιτλους στα ελληνικά με τον τίτλο “Violent August”:

Η μη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο από την αρχή του, είχε εκληφθεί από τους Καναδούς ως υπεκφυγή μιας και οι ίδιοι μετείχαν στο πλευρό της Αντάντ. Για την ακρίβεια, 620.000 Καναδοί πολέμησαν στην Ευρώπη με 67.000 να σκοτώνονται και 173.000 να τραυματίζονται στις μάχες.

Όταν γύρισαν από τα μέτωπα του πολέμου οι Καναδοί στρατιώτες, οι Έλληνες “slackers” όπως τους αποκαλούσαν, είχαν κυριαρχήσει στο εμπόριο της χώρας και είχαν αναπτύξει καταστήματα στο Τορόντο, κάτι που δεν άρεσε στους Βετεράνους.

Σύμφωνα με τον Τομ Γκάλαντ, οι έλληνες μετανάστες το 1918 κατείχαν το 35% των καφενείων και εστιατορίων του Τορόντο, αν και αντιπροσώπευαν μόλις το 0,5% του πληθυσμού του.

Μετά τα επεισόδια οι επικεφαλής της ελληνικής κοινότητας της πόλης εξέδωσαν επίσημη ανακοίνωση στην οποία ανέφεραν ότι οι Έλληνες υποστήριζαν τους Συμμάχους.

Ανέφεραν επίσης ότι όσοι είχαν λάβει την καναδική υπηκοότητα είχαν υπηρετήσει στον καναδικό στρατό και ότι περισσότεροι από 2.000 Έλληνες, πολλοί εκ των οποίων από το Τορόντο, είχαν πολεμήσει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με το Καναδικό Εκστρατευτικό Σώμα (Canadian Expeditionary Force). Στην ίδια ανακοίνωση αναφερόταν ότι τουλάχιστον 5 Έλληνες από το Τορόντο είχαν χάσει τη ζωή τους πολεμώντας με το Καναδικό Εκστρατευτικό Σώμα ενώ άλλοι 10 είχαν μείνει ανάπηροι. Επίσης γινόταν λόγος για 135 Έλληνες του Τορόντο που είχαν επιστρέψει στην Ελλάδα και είχαν πολεμήσει με τον ελληνικό στρατό εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων.

Αξίζει να σημειωθεί πως κάθε χρόνο, κάθε 2 Αυγούστου Καναδοί πολίτες μαζεύονται στην ελληνική γειτονιά και τρώνε ελληνικά εδέσματα “ξορκίζοντας” το ρατσιστικό πογκρόμ που έλαβε χώρα ακριβώς 100 χρόνια πριν.

Περισσότερα για το ντοκιμαντέρ “Βίαιος Αύγουστος” μπορείτε να βρείτε εδώ.
Από: news247.gr

Τι ακριβώς κάνουν;

Copyright 2018 The Associated

Στα μέσα της περασμένης βδομάδας, αμέσως μετά τη φονική καταστροφή στην Ανατ. Αττική, η κυβέρνηση ανακοίνωσε περιχαρής ότι οι ΗΠΑ συνδράμουν την προστασία των δασών από νέες πυρκαγιές με ένα επανδρωμένο υπερσύγχρονο κατασκοπευτικό αεροσκάφος, που είναι σχεδιασμένο για αποστολές επιτήρησης και αναγνώρισης. Το συγκεκριμένο αεροσκάφος, τύπου «P-8», έφτασε από την Ιταλία και στάθμευσε στη βάση της Σούδας μέχρι την περασμένη Πέμπτη, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες. Η «αμερικανική βοήθεια», όπως την αποκάλεσε τότε ο Τύπος, συζητήθηκε και στη συνάντηση που είχε εκείνες τις μέρες ο Π. Καμμένος με τον Αμερικανό πρέσβη Τζ. Πάιατ. Μάλιστα, όπως είχε ενημερώσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αναμενόταν άμεσα να ενταχθούν στην εναέρια επιτήρηση και τα αμερικανικά «μη επανδρωμένα αεροσκάφη» που σταθμεύουν στη Λάρισα. Οπως γράφτηκε χτες, τα αεροσκάφη αυτά περιπολούν πλέον επί 24ώρου βάσεως πάνω απ' όλη την Ελλάδα, συλλέγοντας και καταγράφοντας πληροφορίες, με το πρόσχημα της πρόληψης από εμπρησμούς. Η διαφήμιση της «αμερικανικής βοήθειας» από την κυβέρνηση «βγάζει λάδι» τον πραγματικό στόχο και την αποστολή αυτών των αεροσκαφών, που είναι ο προσδιορισμός στρατιωτικών στόχων και η συμμετοχή σε πολεμικές αποστολές στην ευρύτερη περιοχή. «Βγάζει λάδι» επίσης τον βρώμικο ρόλο της κυβέρνησης, που συμφώνησε με τις ΗΠΑ για τη μεταστάθμευση αυτών των αεροσκαφών στη Λάρισα, εντείνοντας ακόμα περισσότερο την εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, με μεγάλους κινδύνους για το λαό. Και για να έχουμε καλό ερώτημα, τι ακριβώς καταγράφουν, από ποιον και για ποιον σκοπό θα αξιοποιηθούν αυτές οι καταγραφές; Γιατί μας είναι κομματάκι δύσκολο να πιστέψουμε ότι οι Αμερικανοί αλωνίζουν στον ελληνικό εναέριο χώρο για λόγους ...πυροπροστασίας.

Αναδιαρθρώσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση

Ενα «νέο τοπίο» διαμορφώνεται στην Ανώτατη Εκπαίδευση, με την κυβέρνηση να προχωρά σε ευρείες αλλαγές του «χάρτη» της, με συγχωνεύσεις ιδρυμάτων. Μετά από την ψήφιση του νόμου για την ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, ήρθε αυτές τις μέρες στη Βουλή για ψήφιση το σχέδιο νόμου που προβλέπει συγχώνευση του ΤΕΙ Ηπείρου με το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων με το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, ενώ ακολουθούν και άλλες αντίστοιχες κινήσεις για ιδρύματα σε όλη σχεδόν τη χώρα. Η διαδικασία δεν αφορά μόνο τυπικές συνενώσεις ιδρυμάτων ανά περιοχή, αλλά μεταξύ των χαρακτηριστικών της είναι ο ανασχεδιασμός των τμημάτων, η ίδρυση και λειτουργία διετών προγραμμάτων κατάρτισης με μαθητεία για αποφοίτους κυρίως των ΕΠΑΛ στο πλαίσιο αυτών των ιδρυμάτων, η λειτουργία ερευνητικών κέντρων στα πανεπιστήμια και (στην περίπτωση π.χ. του συγκεκριμένου νομοσχεδίου) δομών που θα συνδέουν άμεσα τα ιδρύματα με τις επιχειρήσεις, όπως το Τεχνολογικό Πάρκο Ηπείρου.

***

Πρόκειται για συγχωνεύσεις που, παρά την επίκληση «ακαδημαϊκών κριτηρίων» από πλευράς του υπουργείου Παιδείας, δεν οδηγούν σε αναβάθμιση των σπουδών, γιατί άλλα είναι τα κριτήριά τους και όχι οι τωρινές και μελλοντικές ανάγκες των σπουδαστών, της επιστήμης, του λαού. Από άλλου είδους κίνητρα και επιδιώξεις κατευθύνονται αυτές οι αλλαγές. Είναι ενταγμένες στην πολιτική των περικοπών, της εξοικονόμησης πόρων, που έχουν φέρει τα ιδρύματα Ανώτατης Εκπαίδευσης σε οριακή κατάσταση σε ό,τι αφορά τη λειτουργία τους. Είναι η εφαρμογή της στρατηγικής των μεγάλων επιχειρήσεων, με τα ιδρύματα να καλούνται να ευθυγραμμιστούν σε ό,τι αφορά τη χωροταξία, τη δομή και το περιεχόμενο των σπουδών με τις επιταγές της κλαδικής και περιφερειακής καπιταλιστικής ανάπτυξης. Την ίδια στιγμή, για τους φοιτητές, για το προσωπικό των ιδρυμάτων, για το λαό παραμένουν οι ελλείψεις, η υποχρηματοδότηση, η ίδια και πολύ πίσω από τις ανάγκες κατάσταση σε ό,τι αφορά τη φοιτητική μέριμνα, όπως εξασφάλιση στέγασης, σίτισης, που είναι όρος για πολλά παιδιά ώστε να μπορέσουν να σπουδάσουν. Επεκτείνεται η διάσπαση των επιστημονικών αντικειμένων, ιδρυμάτων, αποφοίτων αλλά και των εργασιακών σχέσεων μέσα στα ιδρύματα, με νέες μορφές απασχόλησης να κάνουν την εμφάνισή τους, ενώ δεν προβλέπεται στελέχωση των ιδρυμάτων με νέο προσωπικό που θα καλύψει τις ανάγκες. Παραμένει και ενισχύεται παράλληλα ο εργασιακός μεσαίωνας, ο οποίος έχει διαμορφωθεί στο πλαίσιο του ίδιου «παραγωγικού προτύπου» που υπηρετεί και το νέο τοπίο στην Ανώτατη Εκπαίδευση, για τους αποφοίτους που προετοιμάζονται να αποτελέσουν το εργατικό δυναμικό στις επιχειρήσεις.

***

Οι αλλαγές που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ανώτατη Εκπαίδευση υλοποιούν - μέσα από μία διαδικασία που εμφανίζεται ως διεργασία «από τα κάτω» - κύριες πλευρές του λεγόμενου «Ενιαίου Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης». Της στρατηγικής δηλαδή της ΕΕ για την Ανώτατη Εκπαίδευση, που δεν είναι παρά η πλήρης μετατροπή της νέας γνώσης, των τεράστιων τεχνολογικών - επιστημονικών επιτευγμάτων που παράγονται καθημερινά, σε μέσο κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους, η άμεση ένταξη και αφομοίωσή τους στους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς, ακόμα πιο μακριά από τις διευρυμένες σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Εκεί έχει στραμμένο το βλέμμα και η συγκεκριμένη διαδικασία και όχι στην ανάγκη για ιδρύματα που θα παρέχουν με ενιαίο πρόγραμμα σπουδών όλη την απαραίτητη επιστημονική γνώση ανά αντικείμενο, στην ανάγκη το πτυχίο να είναι η μοναδική προϋπόθεση για την πρόσβαση στο επάγγελμα, στο δικαίωμα των παιδιών των λαϊκών οικογενειών να μορφώνονται, να σπουδάζουν πραγματικά δωρεάν και χωρίς εμπόδια. Είναι άλλωστε φανερό ότι οι εργοδοτικές ενώσεις αποκτούν ολοένα και πιο ανοιχτά λόγο στο περιεχόμενο των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση των διετών προγραμμάτων σπουδών.

***

Η νεολαία των λαϊκών στρωμάτων και συνολικά ο λαός δεν μπορούν να περιμένουν βελτίωση της ζωής τους μέσα από εγχειρήματα και νομοθετήματα που θεσμοθετούν και πηγαίνουν ένα βήμα πιο πέρα τη στρατηγική του κεφαλαίου. Είναι στο χέρι των φοιτητών, μέσα από συλλογική διεκδίκηση, του λαού συνολικά, να αντιπαρατεθεί στο σχεδιασμό του κεφαλαίου και των κομμάτων του, διεκδικώντας επιστήμη και έρευνα στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών και όχι της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό είναι το πραγματικά νέο και όχι οι αναδιαρθρώσεις που πλασάρονται ως «καινοτόμες» από την κυβέρνηση.

Πέπλο συγκάλυψης και αποπροσανατολισμού

Ενα πέπλο αποπροσανατολισμού του λαού και συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών της καταστροφής συνεχίζει να απλώνεται πάνω από τα καμένα της Ανατολικής Αττικής, με ευθύνη της κυβέρνησης και με τη συμβολή των άλλων αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Η επικέντρωση της αντιπαράθεσης αποκλειστικά στο επιχειρησιακό σκέλος της (μη) αντιμετώπισης της φονικής πυρκαγιάς, ο επιμερισμός των ευθυνών σε ορισμένους μόνο κρίκους του κρατικού και κυβερνητικού μηχανισμού, η προσπάθεια κυβέρνησης και ΝΔ, όπως και των άλλων αστικών κομμάτων, να εντάξουν την αντιπαράθεση για την καταστροφή στις πολιτικές διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη, τα επικοινωνιακά κόλπα της μιας και της άλλης πλευράς, είναι μερικά απ' όσα συντελούν στο να κρύβεται η ουσία.
Είναι χαρακτηριστική η αρθρογραφία σε μερίδα του Τύπου, που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ένα «mea culpa» και μερικές παραιτήσεις θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως «κάθαρση», να εκτονώσουν δηλαδή τη δίκαιη αγανάκτηση που νιώθουν πρώτα απ' όλα τα θύματα της καταστροφής και κατ' επέκταση όλος ο λαός, που παρακολούθησε σε ζωντανό χρόνο την τραγωδία.
Εξίσου διαδεδομένη είναι και η άποψη ότι «πρέπει επιτέλους να σταματήσουν οι διορισμοί με κομματικά κριτήρια σε καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού» και να επιλέγονται οι πιο «ικανοί» και «άξιοι» στη διαχείριση τέτοιων υποθέσεων.
Στην προέκτασή της, η άποψη αυτή καταλήγει σε προτροπή προς το λαό στις επόμενες τοπικές εκλογές να διαμορφώσει κριτήριο ψήφου ανάλογα με το ποιος μπορεί αποτελεσματικότερα να διαχειριστεί την «καθημερινότητα» και να ψηφίσει τους «ικανότερους», μιας κι έχει καεί η γούνα του από «άσχετους» με τη διοίκηση, όπως γράφεται στο χτεσινό Τύπο.
Για κερασάκι στην τούρτα, εμφανίζονται απόψεις όπως «να αναλάβουν ιδιώτες τη δασοπυρόσβεση αφού το κράτος είναι ανίκανο» και αποθεώνεται η ιδιωτική πρωτοβουλία, που στον απόηχο της πυρκαγιάς κάνει δωρεές στο Πυροσβεστικό Σώμα, ή συνδράμει τις ρημαγμένες δομές Υγείας στην ευρύτερη περιοχή.
Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αυτό που μένει στο απυρόβλητο είναι οι πραγματικές αιτίες της φονικής καταστροφής και οι μεγάλες ευθύνες της κυβέρνησης, που δεν αφορούν βέβαια την «ικανότητα» του ενός ή του άλλου στελέχους, χωρίς να λέει κανείς ότι στη διαχείριση ενός σοβαρού συμβάντος δεν υπάρχουν και τέτοιες πλευρές.
Η θανατηφόρα πυρκαγιά στην Ανατ. Αττική καθώς προηγουμένως οι πλημμύρες στη Μάνδρα αποκάλυψαν για μια ακόμη φορά τις τραγικές συνέπειες που έχει για το λαό η αντιλαϊκή πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, που με συνέπεια υπηρετεί και η σημερινή κυβέρνηση.
Δίπλα στα άλλα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παρέλαβε και συνεχίζει μια πολιτική συντριβής των λαϊκών αναγκών στις μυλόπετρες της ανάκαμψης και της καπιταλιστικής κερδοφορίας, υποβαθμίζοντας συνολικά τη ζωή του λαού.
Αυτήν την πολιτική αντανακλούν τα μειωμένα κονδύλια για τη δασοπροστασία και την πυρόσβεση, η απουσία ολοκληρωμένου σχεδίου πρόληψης, οργανωμένων και επαρκώς στελεχωμένων υπηρεσιών διαχείρισης έκτακτων αναγκών, οι τεράστιες ελλείψεις στα νοσοκομεία, που μπορούν να αποδειχτούν μοιραίες σε περιπτώσεις όπως αυτή της πυρκαγιάς στο Μάτι, και πάει λέγοντας.
Αυτή η επικίνδυνη για το λαό πολιτική αντανακλάται στην εμπορευματοποίηση της γης, στο χωροταξικό σχεδιασμό για το κεφάλαιο, στους «αναπτυξιακούς» νόμους που προβλέπουν κίνητρα και επιδοτήσεις για τους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά μόνο μέτρα διαχείρισης της φτώχειας για το λαό, στην εμπορευματοποίηση της Υγείας, στην αναγωγή της λαϊκής στέγης, της αναψυχής, των διακοπών σε ατομική ευθύνη.
Για την ικανότητά της στην προώθηση αυτής της πολιτικής, που παρέλαβε απ' όλους τους προηγούμενους, η κυβέρνηση παίρνει «άριστα» από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και το κεφάλαιο, την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι τσακίζονται στους χώρους δουλειάς, πνίγονται στα σκουπίδια, ζουν σε υποβαθμισμένο αστικό περιβάλλον, βουλιάζουν στην πρώτη νεροποντή, καίγονται από την πλήρη απουσία πρόληψης, σχεδίου και μέσων καταστολής της πυρκαγιάς.
Είναι φανερό ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη, τα κέρδη και τα συμφέροντα του κεφαλαίου είναι ασύμβατα με τις λαϊκές ανάγκες. Και ότι η λύση για το λαό δεν είναι το μερεμέτισμα ενός κράτους που τον συνθλίβει ούτε η αναβάπτισή του με την ανάδειξη «ικανότερων» στη διαχείριση της ίδιας βάρβαρης πολιτικής.
Διέξοδος είναι η πάλη για ουσιαστικά μέτρα ανακούφισης, πρόληψης και προστασίας, όπως αυτά που προβάλλουν τα συνδικάτα και κατατέθηκαν στη Βουλή με τη μορφή Ερώτησης στην κυβέρνηση από το ΚΚΕ. Διέξοδος είναι η οργάνωση και η διεκδίκηση σε σύγκρουση με το σχεδιασμό του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Λύση δεν είναι το μερεμέτισμα αυτού του σάπιου συστήματος αλλά η συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή του.