ΣΥΡΙΖΑ, σαν να λέμε ψώνια στη λαϊκή

ΣΥΡΙΖΑ, σαν να λέμε ψώνια στη λαϊκή


 Posted  by 2310net in 

Οι λαϊκές αγορές έχουν τρία βασικά χαρακτηριστικά. Προσελκύουν μεγάλες μάζες κόσμου, έχουν σχεδόν τα πάντα, και οι έμποροι είναι σχεδόν ταχυδακτυλουργοί.


Σε μια λαϊκή αγορά μπορείς να βρεις ό,τι τραβάει η όρεξή σου. Από ντομάτες και ραπανάκια μέχρι παπλώματα, λάδι, τσικουδιά, χαλιά, κοσμήματα και καραμέλες. Πράγματα που μεταξύ τους μοιάζουν διαφορετικά, είναι εκεί για να αποτελέσουν την εβδομαδιαία σου ασχολία. Αυτό που τραβάει τον κόσμο στις λαϊκές αγορές είναι, μάλλον, αυτή η ποικιλία. Με μια βόλτα στους πάγκους μπορείς να κάνεις το μεγαλύτερο μέρος των απαραίτητων αγορών.


Ένα πράγμα όμως που λειτουργεί σαν άγραφος νόμος στις λαϊκές είναι η συμπεριφορά των εμπόρων. Ζυγίζουν τις σακκούλες σε μια ζυγαριά που εντελώς τυχαία είναι μακριά από εσένα, σου βάζουν πάντα λίγο παραπάνω από αυτό που θέλεις. Ακόμα και να δείξεις στον έμπορο ποιο ψάρι θέλεις αυτός θα φροντίσει να πάρεις εκείνο που ζυγίζει λίγο παραπάνω. Με τα χρόνια έχω πειστεί ότι το κάνουν για πλάκα ή από συνήθεια. Το πραγματικό τους κέρδος ίσως είναι ένα ή δύο ευρώ τη μέρα, οπότε δεν μπορείς να θεωρήσεις το αδίκημά τους τόσο σοβαρό. Ίσως πάλι η ικανότητά τους αυτή να έχει αναπτυχθεί με τα χρόνια λόγω της αδιαφορίας των πελατών να επισημάνουν την «κλοπή». Κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν θα τσακωθούμε για μια πιπεριά και δύο μανταρίνια. Και αυτοί κάνουν πως πιστεύουν ότι μας ξεγελάνε και η ζωή συνεχίζεται.


Γυρνώντας σήμερα από τη λαϊκή σκεφτόμουν ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και κατέληξα ότι οι ομοιότητες είναι πολλές. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια μια επιλογή για μεγάλες μάζες του πληθυσμού. Κάτι σαν αναγκαίο κακό για κάποιες άλλες. Αφού ο μανάβης είναι ακριβός, τι να κάνω, ψωνίζω από τη λαϊκή. Αφού όλοι οι άλλοι είναι κλέφτες και διεφθαρμένοι, τι να κάνω, ψηφίζω Τσίπρα. Έτσι, μεγάλες μάζες λαού ακολούθησαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να …κάνουν τα ψώνια τους πιο φτηνά.


Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα στο οποίο μπορείς να βρεις σχεδόν ό,τι θέλεις. Θέλεις παραδοσιακούς, ψημμένους αριστερούς; Σου έχουμε τον Λαφαζάνη και τον Στρατούλη. Θέλεις προκλητικούς νεοαριστερούς που θα εκφράσουν την μεταμοντέρνα αριστερά; Περίμενε κάποια παρέμβαση κάποιου βουλευτή που θα μιλήσει για «Μακεδονία» και είσαι μέσα. Θέλεις θεσμική υπευθυνότητα γιατί ταλαντεύεσαι ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ; Πάρε έναν Παπαδημούλη! Θέλεις κάτι από παλιό ΠΑΣΟΚ; Σου έχουμε από Κατσέλη μέχρι Μαριλίζα για να διαλέξεις. Μήπως θέλεις και λίγο εκσυγχρονισμό με μεταρρυθμίσεις; Κι απ’ αυτό έχουμε! Θέλεις κομμουνιστές; Σου έχουμε! Θέλεις κεντρώους; Σου έχουμε! Επηρεάζεσαι από τα αιωρούμενα σωματίδια ρατσισμού; Κανένα πρόβλημα! Τώρα που πάμε προς τα δεξιά σου έχουμε και άνθρωπο να δηλώσει ότι οι μαύροι πουλάνε ναρκωτικά και τους τρέμουν οι χρυσαυγίτες. Το τελευταίο, όμως, χτύπημα ήταν και το πιο δυνατό: Είσαι αναρχικός και μέχρι τώρα έγραφες σε κάδους «φωτιά στις κάλπες»; Τώρα σου έχουμε και αναρχικούς μέσα στη βουλή, έτοιμους να επαναδιαπραγματευτούν την δανειακή σύμβαση. Τέτοια ποικιλία βρίσκεις μόνο στη λαϊκή!


Και βέβαια για όλα τα παραπάνω υπάρχει μια εξήγηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολυσυλλεκτικός μπλα μπλα μπλα, δεν έχει μια άκαμπτη και άσπλαχνη ηγεσία που καθοδηγεί τα μέλη, μπλα μπλα μπλα, είναι αριστερό κόμμα αλλά πιστεύει στην ενιαία και μεγάλη αριστερά που δεν θα βάζει ταμπέλες στους ανθρώπους, μπλα μπλα μπλα, που όλοι οι καλοί χωράνε στο κίνημα και στο κόμμα…


Οι πελάτες του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρονται όπως οι πελάτες της λαϊκής. Βλέπουν και καταλαβαίνουν την απάτη. Αλλά δεν το κάνουν θέμα! Εδώ ο κόσμος καίγεται, θα κάτσω να ασχοληθώ με τον βουλευτή που δηλώνει αναρχικός; Ή με την Μαριλίζα που ήρθε κοντά στην Αριστερά σε μια τόσο κρίσιμη για τη χώρα περίοδο; Το ζήτημα είναι να έχουμε να φάμε.


Όμως κατά βάθος πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και μέλη του, έχουν σκεφτεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Αλλά δεν αντιδρούν. Τώρα που είναι στο κατώφλι της αριστερής κυβέρνησης θα αντιδράσουν; Έτσι, ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πιστεύει πως μας εξαπάτησε επιτυχώς, πως πιστεύουμε δηλαδή τις αστειότητες που χρησιμοποιεί ως δικαιολογίες για να καλύψει τις συνεχόμενες διολισθήσεις του προς τον αστικό συμβιβασμό. Κι εμείς λέμε ένα ψυχρό «ευχαριστώ» μεταθέτοντας την αντίδρασή μας στην εξαπάτηση για κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον.

Υπάρχουν και καλά μνημόνια σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ

Υπάρχουν και καλά μνημόνια σύμφωνα με τον 

ΣΥΡΙΖΑ

« Προηγούμενη

/ 

Επόμενη »

Υπάρχουν και καλά μνημόνια σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑΥμνοι στον Λούλα και στις συμφωνίες που έκανε με το ΔΝΤ για λογαριασμό της πλουτοκρατίας στη ΒραζιλίαΤην πραγματικότητα στα μέτρα του έφερε, για μια ακόμα φορά, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑΑλ. Τσίπρας, για να κοροϊδέψει το λαό ότι το μείγμα διαχείρισης που πρεσβεύει είναι αμοιβαία επωφελές για τα μονοπώλια και τους ανθρώπους του μόχθου.Με συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» έφτασε να ισχυριστεί ότι το μνημόνιο που υπέγραψε ο σοσιαλδημοκράτης Λούλα με το ΔΝΤ, αμέσως μόλις ανέλαβε Πρόεδρος της Βραζιλίας, ήταν ένα καλό μνημόνιο. Οπως είπε, «είναι τελείως ανακριβές ότι ο Λούλα τα βρήκε με το ΔΝΤ. Κατ’ αρχάς η συμφωνία που είχε στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Λούλα η Βραζιλία με το ΔΝΤ, δεν έχει καμία σχέση με το πρόγραμμα που σήμερα εφαρμόζεται στην Ελλάδα».Είναι προφανής η επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ να εξωραΐσει εκ των προτέρων τις συμφωνίες που είναι έτοιμος να διαπραγματευτεί και συνομολογήσει με την τρόικα, αν αναλάβει τη διακυβέρνηση.Αυτές οι συμφωνίες, όσα ονόματα κι αν τους δώσουν, δεν πρόκειται να άρουν ούτε μισό απ’ τα μέτρα που έχουν φορτωθεί στις πλάτες του λαού, όπως έγινε στη Βραζιλία, στην Αργεντινή και παντού. Απεναντίας, θα σηματοδοτήσουν νέα επίθεση σε βάρος του, αφού αυτό επιτάσσει ο στόχος – και του ΣΥΡΙΖΑ – για επαναφορά των μονοπωλίων σε ανάπτυξη, με ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους.Θέλει να μοιράσει τη φτώχειαΠροσπερνώντας σκόπιμα το γεγονός ότι εκατομμύρια Βραζιλιάνοι επιβιώνουν σε επιεικώς άθλιες συνθήκες, ο Αλ. Τσίπρας ταυτίστηκε πλήρως με τον Λούλα, επικρότησε την πολιτική που άσκησε, με την οποία επανέφερε την βραζιλιάνικη πλουτοκρατία σε τροχιά ανάκαμψης, λέγοντας:«Η Βραζιλία είναι επίσης ένα κακό παράδειγμα για τους υποστηρικτές του μνημονιακού μονόδρομου, αφού μια αριστερή κυβέρνηση και ένας αριστερός ηγέτης, που όταν εκλέχτηκε είχε την ίδια αντιμετώπιση από το εκεί κατεστημένο με αυτήν που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα στην Ελλάδα, κατάφερε όχι μόνο να σταθεροποιήσει την οικονομία αλλά και να πετύχει ένα αναπτυξιακό θαύμα»!Με μεγαλύτερη εγκράτεια σχολίασε τα τεκταινόμενα στην Αργεντινή, καθώς εκεί η καπιταλιστική ανάπτυξη εμφανίζει ρυθμούς επιβράδυνσης. Ετσι ανέφερε ότι «δεν αναζήτησε μοντέλα προς αντιγραφή», αλλά «εμπειρίες», ότι «δεν συμφωνούμε με όλα όσα έκαναν οι κυβερνήσεις στην Αργεντινή», αλλά παρ’ όλα αυτά κέρδισαν το στοίχημα «για επαναφορά της δημοκρατίας και της αξίας της πολιτικής».Πρόσθεσε ότι τη χώρα την οδήγησαν στην ανάκαμψη «κυβερνήσεις που σταμάτησαν την εφαρμογή ολέθριων προγραμμάτων λιτότητας» και «έκτοτε γίνεται προσπάθεια επούλωσης των πληγών». Δεν είπε βέβαια ότι αυτές παραμένουν ορθάνοιχτες στο σώμα του λαού που υποφέρει από φτώχεια και ανεργία.Παραδέχτηκε εντούτοις ότι «δεν έλυσαν τα προβλήματά τους, ούτε υπερέβησαν τον καπιταλισμό με τις αντιθέσεις που δημιουργεί και αναπαράγει, κατάφεραν όμως (…) να τριπλασιάσουν το ΑΕΠ, να πολλαπλασιάσουν τις κοινωνικές δαπάνες και να μειώσουν την ανεργία στο 7%».Θυμίζουμε ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά την παραμονή του κλιμακίου του στην Αργεντινή, είχε ενημερώσει για τη δημιουργία θέσεων εργασίας εκεί με ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, δηλαδή επιδόματα πείνας, αντί για μισθό. Η μείωση της ανεργίας από μόνη της δε λέει τίποτα στο βαθμό που επιτυγχάνεται με το μοίρασμα μιας θέσης εργασίας σε 2 και 3 άνεργους και με μισθούς πείνας. Αυτό εγκωμιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ.Εκθειάζουν την ιμπεριαλιστική ολοκλήρωσηΣε ό,τι αφορά στα γενικά συμπεράσματα της επίσκεψής του, ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίστηκε για μια ακόμη φορά σαν αναγκαία την προσήλωση της Ελλάδας, των αστικών κυβερνήσεών της, στην αναζήτηση συμμαχιών σε χώρες της Λατινικής Αμερικής «με τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες», προκειμένου να εξασφαλιστούν «ισχυροί σύμμαχοι και στηρίγματα» στην προσπάθεια της ντόπιας αστικής τάξης να ξεφύγει απ’ την κρίση με το μικρότερο δυνατό κόστος.Κλείνοντας το μάτι σε όλα τα τμήματα της αστικής τάξης και στις διαφορετικές τους επιδιώξεις, ο Αλ. Τσίπρας πρόσθεσε στα παραπάνω: «Τέθηκε η περιφερειακή ολοκλήρωση της Νότιας Αμερικής ως βασικό στοιχείο διασφάλισης της αυτονομίας των λαών της περιοχής από τις αγορές και τις ΗΠΑ, γεγονός που ταυτίζεται με τη δική μας πεποίθηση για την κοινή μοίρα των ευρωπαϊκών λαών».Οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις καμία απολύτως σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα, όπως το εμφανίζει ο Αλ. Τσίπρας. Απεναντίας, αποσκοπούν στη θωράκιση των μονοπωλίων που είτε ευρωενωσιακά είτε λατινοαμερικάνικα προωθούν τα συμφέροντά τους στις πλάτες των λαών.

Sent by gReader Pro

Δώρο εκατομμυρίων στους καναλάρχες στις 31-12-2012…τι δεν ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;;;;

Δώρο εκατομμυρίων στους καναλάρχες στις 31-12-2012…τι δεν ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;;;;

Με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που υπογράφτηκε την τελευταία μέρα του 2012 η κυβέρνηση αναβάλλει για τρίτο έτος κατά σειρά τον νομοθετημένο ειδικό φόρο τηλεόρασης.
Την 31η Δεκεμβρίου ο Αντώνης Σαμαράς υπέγραψε την τελευταία Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου του 2012, Πριν από αυτή είχε υπογράψει άλλες 55 μέσα σε ένα χρόνο. Το νομικό εργαλείο που σχεδιάστηκε για την αντιμετώπιση εκτάκτων περιστάσεων ακυβερνησίας χρησιμοποιείται πλέον για…να επιβάλλονται όσα μέτρα η κυβέρνηση δυσκολεύεται να περάσει από τη Βουλή.

 Η διαδικασία είναι απλή: Κάθε φορά που κάποιος κυβερνητικός εταίρος ανακαλύπτει κόκκινες γραμμές κάποια μέτρα αποσύρονται από τα άρθρα των εκάστοτε νομοσχεδίων. Τα μέτρα αυτά φυσικά επιστρέφουν και θέτονται σε λειτουργία με την υπογραφή μια απλής Π.Ν.Π. η οποία σύμφωνα με το νόμο πρέπει να κυρωθεί από τη βουλή εντός 3 μηνών από την υπογραφή της. Την τελευταία ημέρα πριν την εκπνοή του τριμήνου η κυβέρνηση επικαλούμενη την κρισιμότητα της κατάστασης και την έλλειψη χρόνου φέρνει τις Πράξεις στη βουλή σε ενιαία νομοσχέδια (συνήθως ενός άρθρου) και φυσικά τα καταθέτει με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Έτσι οι βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού (που πριν από 3 μήνες απειλούσαν να ρίξουν την κυβέρνηση για τα συγκεκριμένα μέτρα) ψηφίζουν «για τελευταία φορά» επειδή δεν θέλουν να αφήσουν τη χώρα να πέσει στον γκρεμό.
Σε αυτή την τελευταία και εορταστική Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, στην τελευταία σελίδα και στο τελευταίο άρθρο η κυβέρνηση χαρίζει στους καναλάρχες για τρίτη συνεχόμενη χρονιά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ αναβάλλοντας την είσπραξη του ειδικού φόρου τηλεόρασης. Ο φόρος αυτός που νομοθετήθηκε το 2010 ισούται με το 20% της αξίας των τηλεοπτικών διαφημίσεων και έχει ήδη αναβληθεί άλλες δύο φορές.
Και παρόλο που στα τρία μνημόνια υπολογίζονται έσοδα από την δημοπράτηση των τηλεοπτικών αδειών (οι ελληνικοί τηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούν με προσωρινές άδεις από την αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης), η κυβέρνηση όχι μόνο δεν προχωράει στην θέσπιση τιμοκαταλόγου νόμιμης αδειοδότησης αλλά αναβάλλει την εφαρμογή ενός νόμου προκειμένου να μη θίξει τα συμφέροντα των καναλαρχών.
Οι καναλάρχες θεωρούν απόλυτα φυσιολογική την αναβολή του φόρου επειδή η διαφημιστική αγορά είναι ήδη στα Τάρταρα και επειδή η επιβολή του θα μπορούσε να οδηγήσει σε λουκέτο μεγάλους δημοσιογραφικούς οργανισμούς. Φαίνεται ότι το να χάσουν τη δουλειά τους 1000 δημοσιογράφοι είναι πολύ πιο καταστροφικό σε σχέση με το να χάσουν τη δουλειά τους 1000 επαγγελματίες άλλων ειδικοτήτων και για αυτό η κυβέρνηση παρεμβαίνει προκειμένου να σώσει την συμπαθή κοινωνική ομάδα των καναλαρχών. Κάτι τέτοιο μπορεί να υποστηριχτεί άνετα αν συνυπολογιστεί ότι οι 5 μεγαλύτερες τράπεζες της Ελλάδας έχουν δανειοδοτήσει το MEGA με περίπου 100 εκατομμύρια ευρώ, όταν για να πάρεις ένα δάνειο των 2000€ χρειάζεται οχτεγγυητής.
Και φυσικά η κυβέρνηση αξιολογεί ως πιο σημαντική την λειτουργία των (φαλιρισμένων) τηλεοπτικών σταθμών σε σχέση με μερικά εκατομμύρια ευρώ που άλλωστε μπορεί να βρει και από άλλες κοινωνικές ομάδες, όπως π.χ. (και όχι αποκλειστικά) τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους.
Κι όμως, όταν πριν από λίγους μήνες η ΔΗΜΑΡ ζήτησε την ελαφριά τροποποίηση της δανειακής σύμβασης ως προς τα εργασιακά η Τρόικα εμφανίστηκε άτεγκτη και ανυποχώρητη. Η κυβέρνηση τότε υποτίθεται ότι επαναδιαπραγματεύτηκε σκληρά με τους εκπροσώπους των δανειστών μας και δεν τα κατάφερε. Τούτο σημαίνει ότι είτε η διαπραγματευτική μας ικανότητα αυξήθηκε γεωμετρικά τους τελευταίους μήνες, είτε ότι η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύτηκε ούτε για τη θέση στο παρκινγκ του Μεγάρου Μαξίμου.

Η βίλα των οργίων

Η βίλα των οργίων 
Τις τελευταίες μέρες έχουν γραφτεί σχεδόν τα πάντα για την υπόθεση της βίλας αμαλία, που την έχουν παρουσιάσει από βίλα οργίων ανομίας κι α(νω)μαλίας, που απειλεί την αστική νομιμότητα κι ομαλότητα, τα ιερά και όσια της ελληνικής κοινωνίας, μέχρι επαναστατικό κέντρο αντίστασης κι αγώνα, τουλάχιστον εφάμιλλο του πάντσο βίλα. Κατά συνέπεια είναι πολύ δύσκολο για κάποιον εξωτερικό παρατηρητή όπως η κε του μπλοκ, που –ας το πούμε εξ αρχής- δεν έχει ιεραρχήσει πολύ ψηλά σε σημασία το θέμα, να πει κάτι καινούριο και πρωτότυπο σχετικά, ως συνεισφορά στο διάλογο που έχει ανοίξει. Μπορεί ωστόσο να καταγράψει κάποιες ενδιαφέρουσες σκέψεις που διάβασε σε άλλα κείμενα και να πάρει αφορμή απ’ αυτές για να κάνει κάποιο σχόλιο.

Ανάμεσα σε άλλα λοιπόν, ξεχωρίζει καταρχάς το κείμενο του καλαμούκη στην ελληνοφρένεια, που βάζει στη σωστή του διάσταση το θέμα του πραγματικού ενόχου και της νόμιμης αδικίας. Πάει πολύ εξάλλου να διακηρύσσει την πάταξη της ανομίας το αστικό κράτος που είναι ο καλύτερος προστάτης (νταβατζής) των μεγάλων συμφερόντων, των νονών της νύχτας, των ναρκεμπόρων και της πορνείας. Αυτό δηλ που με όρους μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας θα λέγαμε συλλογικό καπιταλιστή.

Πιο ολοκληρωμένα προσεγγίζει το θέμα ο 2310 ετ3 που λέει ότι το αστικό κράτος στραγγίζει κάθε ίχνος αντίστασης, ακόμα και αυτές που δεν το απειλούν άμεσα και επιβεβαιώνει την απόλυτη κυριαρχία του στο δημόσιο χώρο. Παράλληλα όμως επιβεβαιώνει τις αμφιβολίες όσων πιστεύουν ότι δε μπορείς να φτιάξεις νησίδες ελευθερίας σε ένα ανελεύθερο καθεστώς, καθώς και τα αδιέξοδα του αναρχικού χώρου, που είναι αποκομμένος από το λαό και περιορίζει τη δράση του εντός της κατάληψης, η οποία γίνεται ένα είδος φετίχ.
Αυτά τα δύο χωρίς να μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά και να συμψηφίζονται σε μια λογική ίσων αποστάσεων.

Ένα ακόμα ενδιαφέρον κείμενο που αναλύει γενικά το ζήτημα της αλληλεγγύης με αφορμή τα γεγονότα, βρίσκουμε στο mao με τον χαρακτηριστικό τίτλο ω αλληλέγγυε πού είσαι; Το κείμενο αναπτύσσει καίριους και εύστοχους προβληματισμούς, που παρά τις σοβαρές διαφωνίες στα σημεία, δεν πρέπει να χαθούν πίσω από αυτές. Οι οποίες ωστόσο έχουν με τη σειρά τους τη δική τους αυτοτελή αξία.

Το κείμενο απευθύνεται κατά σειρά στον αντιφασίστα, τον κουκουέ (αν και δεν αναφέρεται ονομαστικά), τον αναρχικό, τον αντικαπιταλιστή, το συριζαίο, τον απλό αναγνώστη, κοκ, φέρνοντας τον καθένα προ των ευθυνών του (των δικών του ατομικά και συλλογικά του χώρου του) για μια σειρά ζητήματα. Το ενδιαφέρον είναι ότι από αυτή την κριτική προκύπτουν κι οι προσδοκίες που υπάρχουν από κάθε χώρο.

Από τον κομμουνιστή για παράδειγμα υπάρχει η προσδοκία να «ζήσει επικίνδυνα» και να διαφωνήσει με την ανακοίνωση της ηγεσίας, (να σπάσει το φράγμα που μας χωρίζει και να ενωθεί με το ορμητικό ποτάμι), κρίνοντας ίσως από τα δεδομένα άλλων χώρων, όπου η προσωπική διαφωνία θεωρείται προαπαιτούμενο, αν όχι προσόν.
Παρεμπιπτόντως, και επειδή αναρωτιέται ο συντάκτης του κειμένου, οι τελευταίες πληροφορίες της κε του μπλοκ λένε πως ο γαβρίλος των μαθητικών καταλήψεων –και όχι γαβρήλης (sic) όπως αναφέρεται στο κείμενο- είναι ακόμα οργανωμένος στις δυτικές συνοικίες και είναι καλά.

Από τον αναρχικό η αντίστοιχη απαίτηση είναι να διαβάσει ολόκληρη την ανακοίνωση της επιτροπής αλληλεγγύης, και να σταθεί αλληλέγγυος, όχι στους κομμουνιστές ή κάποιον άλλο χώρο –που θα ήταν αδιανόητο- αλλά να στηριξει έμπρακτα τους εργατικούς αγώνες –που θα ήταν το αυτονόητο, αλλά για κάποιες συλλογικότητες παραμένει ακόμα ζητούμενο.

Για τον αντικαπιταλιστή το ζητούμενο είναι να βάλει ξυπνητήρι και να ξυπνήσει εγκαίρως σήμερα για τα μαθήματα του μαρξιστικού ομίλου. Ενώ από το συριζαίο δεν υπάρχει πρακτικά καμία απαίτηση, καθώς έχει το ακαταλόγιστο κι ετοιμάζεται για αριστερή κυβέρνηση.

Η βασική κοινή συνισταμένη όμως είναι αυτό που βάζει η κλασική φράση του μπρεχτ για την αλληλεγγύη: πρώτα πήραν τους κομμουνιστές, μετά τους εβραίους, δε μίλησα γιατί δεν ήμουν ούτε κομμουνιστής, ούτε εβραίος, και στο τέλος δεν είχε μείνει κανείς να μιλήσει, όταν ήρθαν να πάρουν εμένα. Εδώ βέβαια μπορεί κανείς να διαβάσει και τη συζήτηση που έχει ανοίξει σχετικά στο red fly planet, και την απάντηση που δίνουν κάποιοι σφοι σχολιαστές σε αυτό το επιχείρημα –προσωπικά ξεχωρίζω τα σχόλια του νήαρ ηστ, από τη μια και του leo από την άλλη.

Σε κάθε περίπτωση παραμένει το αρχικό ερώτημα από το κείμενο του mao. Γιατί οι αλληλέγγυοι ήταν πολύ λιγότεροι (όχι χτες, αλλά γενικότερα) από όσους στήριξαν ηλεκτρονικά τα αντίστοιχα καλέσματα; Κι ακόμα περισσότερο: Πού ήταν (και πού ήμασταν, δε βγάζω απέξω την ουρά μου) όλος αυτός ο κόσμος όταν έγινε η είσβολη των ματ στην ασοεε; Γιατί η αντίδραση του φοιτητικού κινήματος ήταν τόσο κατώτερη των περιστάσεων;

Υπάρχει επίσης ένα ακόμα κείμενο στη λέσχη με αφορμή την προκλητική αφίσα της οννεδ για τη βίλα ανομίας. Θα μπορούσα βέβαια κι εγώ με τη σειρά μου να σταθώ σε μια αφίσα των παιδιών στη βικτώρια, που έλεγε: διεκδικούμε όλα όσα μας ανήκουν. Και να γράψω ένα κείμενο για όλα αυτά που πραγματικά μας ανήκουν, και αν μπορεί να τα βρει κανείς μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός κατειλημμένου χώρου, όπου στεγάζει την ετεροτοπία του. Αλλά όπως λέει και πάλι το κείμενο στη λέσχη, το σημαντικό είναι να μπορούμε να ξεχωρίζουμε στην εκάστοτε συγκυρία το ουσιαστικό διακύβευμα.

Με αυτή την έννοια λοιπόν υπάρχουν διάφορες πτυχές του πράγματος, που έρχονται στην επιφάνεια της ζώσας πραγματικότητας. Υπάρχει το γενικότερο θέμα των ελεύθερων χώρων και της ελευθερίας. Τι θα κάνουμε όμως με μια τέτοια περιφρουρημένη ελευθερία, που είναι καταδικασμένη να σβήσει μόλις περνά το προαύλιο της κατάληψης και δε μπορεί να επεκταθεί με τη δύναμη του παραδείγματος; Τι κάνουμε με την ατομική ελευθερία, που δεν ασχολείται με την ελευθερία των άλλων ως προϋπόθεση για τη δική της ύπαρξη; Αλλά δεν είναι αυτό το ουσιαστικό διακύβευμα της συγκυρίας.

Τι θα γίνει με αυτούς τους χώρους στο ενδιάμεσο, μέχρι να μπορούμε να θέσουμε αυτό το αίτημα με σοβαρούς, καθολικούς όρους; Θα τους αφήσουμε στο στην εγκατάλειψη και στους δήμους που είναι το μακρύ χέρι του αστικού κράτους; Πώς θα τους διεκδικήσουμε οργανωμένα; Μπορούν να παίξουν θετικό ρόλο σε τοπικό επίπεδο και να γίνουν κέντρα συλλογικής δράσης, σημεία αναφοράς για τις γειτονιές, πχ όπως ήταν ως ένα βαθμό η λαμπηδόνα στο βύρωνα (για την οποία ωστόσο δεν επιδείχτηκαν αντίστοιχα κινηματικά αντανακλαστικά), χωρίς να τους καταπιεί η φενάκη της μικρής αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας, κατά τα πρότυπα της εβραϊκής μεταφυσικής (γύρω-γύρω κυριακή, και στη μέση σάββατο); Ούτε αυτό όμως είναι το βασικό επίδικο της συγκυρίας.

Δεν αληθεύει όμως ότι τέτοιες κινήσεις είναι έκθετες στην ασφάλεια κι υπό τον έλεγχό της, ακόμα κι όταν ξεκινούν με τις καλύτερες προθέσεις; Δεν είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια η βίλα αμαλίας βασικά είχε εκφυλιστεί κι αλωθεί από τα ναρκωτικά, χωρίς ουσιαστική κοινωνική δράση;
Αξίζουν αυτοί οι χώροι την αλληλεγγύη της κοινωνίας, όταν αυτοί δεν έχουν επιδείξει κάτι αντίστοιχο για να σταθούν δίπλα στον αγώνα και την αγωνία του κόσμου; Είναι κομμάτι του κινήματος τα παιδιά και οι ομάδες που στρέφονται εναντίον άλλων διαδηλωτών, όταν κατεβαίνουν στο δρόμο; Μπορεί να συγκριθεί αυτή η περίπτωση πχ με τους συλληφθέντες συνδικαλιστές στη θεσσαλονίκη στην επίσκεψη όμπερμάγιερ, που έτυχαν καθολικής, μαζικής υποστήριξης από όλες τις δυνάμεις του χώρου της ευρύτερης αριστεράς;
Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο στην παρούσα συγκυρία.

Υπάρχει βέβαια ένα θέμα μ’ αυτή την ευρύτερη (με την πολύ ευρεία έννοια) αριστερά που κάποτε ψάρευε σε θολά νερά για να κερδίζει ψήφους επιβίωσης από μη συνεπείς ιδεολόγους αναρχικούς, ενώ τώρα στοχεύει σε ευρύτερα ακροατήρια και πρέπει να χτίσει άλλο προφίλ, για να κερδίσει το μεσαίο χώρο και να γίνει κυβέρνηση. Έτσι προέκυψαν οι δηλώσεις τσίπρα περί νοικοκυραίων, και το απεταξάμην των ακραίων στοιχείων, για να καταδείξουν ότι το πάθημα του δεκέμβρη –τότε που είχε γίνει το πρώτο δημοσκοπικό πείραμα κι η πρόβα τζενεράλε αναπαλαίωσης του σοσιαλδημοκρατικού πόλου του δικομματισμού με το σύριζα- έγινε μάθημα. Κι αν αυτά περί νοικοκυραίων είχε τολμήσει να τα εκστομίσει η αλέκα, θα είχαμε ήδη βρει το σουξέ της νέας χρονιάς –κι όχι μόνο. Είναι θέμα και τι προσδοκίες έχεις από τον καθένα.
Αλλά ούτε αυτό είναι το κύριο πρόταγμα των ημερών.

Για ποιο λόγο δρομολογήθηκαν λοιπόν τώρα αυτά τα γεγονότα; Υπήρχε κάποιος βαθύτερος πολιτικός σχεδιασμός για να (ανα)στηλώσει το διπολισμό (όπως φάνηκε αρχικά), να τονώσει το αριστερό προφίλ του σύριζα, ή να τον στριμώξει; Μήπως η επιλογή της στιγμής είχε να κάνει με τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, σε μια γεμάτη και κρίσιμη εβδομάδα που δρομολογούνται παράλληλα και μια σειρά νομοθετήματα για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας;

Αυτό αρχίζει να μας φέρνει επιτέλους στο διακύβευμα της συγκυρίας. Το οποίο κατά πρώτο λόγο έχει να κάνει με την όξυνση της καταστολής, τις δεκάδες συλλήψεις, τις πλαστικές σφαίρες, την «αυτεπάγγελτη παρέμβαση» της αστυνομίας στο ρίαλ εφ εμ, και το εκφοβιστικό μήνυμα που απευθύνουν όλα αυτά προς πάσα κατεύθυνση. Και το οποίο πρέπει να καταδικαστεί ρητά, όχι γιατί οι καταλήψεις είναι επαναστατικά κέντρα αγώνα, αλλά ακριβώς επειδή ξέρουμε να αναγνωρίζουμε το βασικό εχθρό και το τι παίζεται κάθε φορά στη συγκυρία.
Με τον ίδιο τρόπο που η συσπείρωση για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα χρειαζόταν να καταγγείλει τη μεθόδευση και τη διαδικασία στη δίκη των μελών της 17νοέμβρη. Όχι γιατί η 17ν ήταν επαναστατική οργάνωση ή κομμάτι του κινήματος. Αλλά επειδή είχαμε την πρώτη ουσιαστική εφαρμογή του τρομονόμου, όπου δικαζόταν το φρόνημα κι όχι οι πράξεις κάποιων κατηγορουμένων.

Πέρα από αυτό; Από εκεί και πέρα λοιπόν κάποιοι πιστεύουν ότι βρέθηκε η σπίθα που θα εξαπλωθεί σαν πυρκαγιά και θα ζεστάνει την παγωμάρα του κινήματος που είναι σε χειμερία νάρκη. Αλλά είναι ζήτημα αν είναι σε θέση να κατανοήσουν ότι τους βαράν παλαμάκια, κι αυτοί χορεύουν πρόθυμα στο ρυθμό που τους δίνουν. Ακριβώς γιατί μένουν σε ένα συγκυριακό διακύβευμα, χωρίς να μπορούν να διακρίνουν πίσω από αυτό το ουσιαστικό διακύβευμα της συγκυρίας. Κι αφήνουν το φάντασμα του δεκέμβρη να πλανάται πάνω από τις εξεγερμένες συνειδήσεις τους, στοιχειώνοντας το φαντασιακό τους.

Το αποτέλεσμα κατά τη γνώμη μου είναι η πλήρης αποτυχία προσέγγισης της μέσης συνείδησης ενός κόσμου που μένει παθητικά αδιάφορος, για τους δικούς τους λόγους (που δεν είναι 100% λάθος). Κι επίσης ένα είδος αφ’ υψηλού, μικροαστικής απαξίωσης του «αυθόρμητου» μικροαστικού συντηρητισμού, που δεν είναι τίποτα άλλο από το κατοπτρικό του αντίθετο, που του δίνει τη βάση για να αναπαραχθεί. Πρωτίστως και μεταξύ άλλων, εξαιτίας του στείρου αντικρατικού (ή ακόμα χειρότερα αντιμπατσικού) πολιτικού λόγου που αρθρώνει, αγνοώντας επιδεικτικά τον ταξικό παράγοντα. Αλλά αυτό είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης.
 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Τηλεόραση - ΜΜΕ: Επιχείρηση «διαπλεκόμενα χέρια» κατά 902 TV

Τηλεόραση - ΜΜΕ: Επιχείρηση «διαπλεκόμενα χέρια» κατά 902 TV 

Σε θρίλερ για γερά διαπλεκόμενα νεύρα και ακόμη πιο διαπλεκόμενα συμφέροντα εξελίσσεται η επιχείρηση συρρίκνωσης της τηλεοπτικής αγοράς. Στο επίκεντρο βρίσκεται η τηλεοπτική άδεια του 902 TV του ΚΚΕ, την οποία αιφνιδιαστικά οι μισοί καναλάρχες ζήτησαν από το ΕΣΡ να πάρει πίσω, προειδοποιώντας το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο με αιχμές για «παραβίαση καθήκοντος». Φυσικά οι εποπτεύοντες κρατικοί φορείς «ξύπνησαν» από τον θεσμικό λήθαργό τους μόλις διάβασαν την απαίτησή τους.

Το θρίλερ ξεκίνησε στις 3 Ιανουαρίου όταν ξαφνικά στο κεντρικό δελτίο του Alpha μεταδόθηκε η είδηση πως η ΕΙΤΗΣΕΕ, η ένωση ιδιοκτητών καναλιών πανελλαδικής εμβέλειας, με ανακοίνωσή της ζητά από το ΕΣΡ να πάρει πίσω την άδεια του 902 TV, το οποίο σταμάτησε να εκπέμπει. Το γιατί το ζητούσε αναφερόταν επίσης: «Το γεγονός αυτό (της μη ανάκλησης άδειας από το ΕΣΡ) δίνει σε ορισμένους την ευκαιρία να συζητούν περί εξαγοράς της συχνότητας από το ΚΚΕ και να περιφέρουν σχετικές παράνομες προτάσεις σε υποψήφιους χρηματοδότες, επωφελούμενοι της αδικαιολόγητης ανοχής του ΕΣΡ». Αυτό που ενόχλησε δηλαδή την ΕΙΤΗΣΕΕ ήταν η πιθανότητα εξαγοράς του καναλιού του ΚΚΕ και η επαναλειτουργία του υπό την ενημερωτική μπαγκέτα του Νίκου Χατζηνικολάου, γεγονός που σημαίνει πως αυτόματα αποκτούν έναν μεγάλο ανταγωνιστή στο δικό τους γήπεδο.

Το θρίλερ απέκτησε σασπένς όταν δυο μέρες μετά, ο πρόεδρος της ΕΙΤΗΣΕΕ Πάνος Κυριακόπουλος (Star) δήλωσε στο site της real.gr πως «δεν εκδώσανε ποτέ τέτοια ανακοίνωση»! Το κράτος μια μέρα μετά την απαίτηση ορισμένων – όπως αποδείχθηκε –καναλαρχών ενεργοποιήθηκε ταχύτατα. Με την υπογραφή του γενικού γραμματέα Ιωάννη Παναγιωτόπουλου η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης ζητά στις 4 Ιανουαρίου κατεπειγόντως από το ΕΣΡ να επιληφθεί του θέματος 902 TV. Ο πρόεδρος του ΕΣΡ Ιωάννης Λασκαρίδης, ο οποίος μελετά την υπόθεση των σταθμών που δεν εκπέμπουν με ειδική επιτροπή από τον Νοέμβριο του 2012, δίνει εντολή για κατάθεση εισήγησης μόνο για τον 902 TV. Και για αύριο Παρασκευή προγραμματίζεται έκτακτη συνεδρίαση της ολομέλειας του ΕΣΡ με εισήγηση της νομικής υπηρεσίας να αρθεί η τηλεοπτική άδειά του. Το ΚΚΕ αντέδρασε άμεσα και με ανακοίνωση της διεύθυνσης του 902 TV, το απόγευμα της περασμένης Τρίτης, αναφέρει ότι το κανάλι ξαναβγαίνει στον αέρα. «Τις τελευταίες ημέρες ξεδιπλώνεται μια πολύμορφη επιχείρηση με στόχο την αφαίρεση της άδειας της τηλεόρασης του 902, με πρόσχημα την αναστολή της εκπομπής τηλεοπτικού προγράμματος. Είναι μια επιχείρηση ολοφάνερα και προκλητικά επιλεκτική, αφού σε καμία ανάλογη περίπτωση μέχρι σήμερα δεν υπήρξαν παρόμοιες συνέπειες», σημειώνει.

Το ΚΚΕ έχει απόλυτο δίκιο. Ποτέ άλλοτε δεν επιχειρήθηκε να πάρει πίσω το κράτος την άδεια σε ένα κανάλι. Ούτε και δόθηκαν ποτέ επίσημες άδειες λειτουργίας. Κι όσες συχνότητες, ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές, μείνουν ελεύθερες σε περίπτωση που βάλει λουκέτο κάποιος σταθμός, κανείς από το κράτος δεν ενδιαφέρεται να τις πάρει πίσω ή να τις νοικιάσει σε νέους παίκτες που ενδιαφέρονται να επενδύσουν σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Το μόνο που επιτρέπουν οι νόμοι των ΜΜΕ είναι η πώληση των ραδιοτηλεοπτικών εταιρειών, οι οποίες έχουν και τις συχνότητες. Το ραδιοτηλεοπτικό παιχνίδι είναι κομμένο και ραμμένο στους κανόνες που έφτιαξαν από κοινού κυβερνήσεις και καναλάρχες. Ποιους φοβούνται οι διαπλεκόμενοι; Τρέμουν την είσοδο νέων παιχτών όπως ο Χατζηνικολάου;

από "το ΠΟΝΤΙΚΙ" 
  

Διαβάστε στη συνέχεια και το σχετικό άρθρο από το σημερινό  "Ριζοσπάστη":

Κάτω τα χέρια από τον «902»

Μια πολύμορφη επιχείρηση για την αφαίρεση της άδειας της τηλεόρασης του «902» βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες μέρες από τα αστικά ΜΜΕ, ενταγμένη στη γενικότερη επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ και στα Μέσα του.

Με πρόσχημα την αναστολή της εκπομπής τηλεοπτικού προγράμματος από το σταθμό εμφανίστηκαν πριν περίπου 10 μέρες οι πρώτες στοχευμένες παρεμβάσεις ορισμένων ιδιωτικών καναλιών και των ιδιοκτητών τους ενάντια στον «902» με ρεπορτάζ στα κεντρικά τους δελτία ειδήσεων. Ο «Alpha» και ο ΣΚΑΪ έφτασαν σε σημείο να μεταδώσουν δήθεν ανακοίνωση της ΕΙΤΗΣΕΕ (Ενωση Ιδιοκτητών Τηλεοπτικών Σταθμών Εθνικής Εμβέλειας) στις 3 Γενάρη 2013, που καλούσε το ΕΣΡ, «ως αρμόδιο όργανο, να κινήσει τις διαδικασίες διαπίστωσης της παύσης λειτουργίας του σταθμού, της ανάκλησης της αδείας λειτουργίας και της επιστροφής της συχνότητας». Η «ανακοίνωση» αυτή αναμεταδόθηκε ευρέως από τον αστικό Τύπο αλλά και το διαδίκτυο και από κοντά έσπευσε και η ναζιστική Χρυσή Αυγή, που κατέθεσε Ερώτηση στη Βουλή ζητώντας να ανακληθεί η άδεια του τηλεοπτικού «902».

Η «ανακοίνωση» αυτή διαψεύστηκε από τον πρόεδρο της ΕΙΤΗΣΕΕ, όμως λίγες μέρες αργότερα, και συγκεκριμένα την περασμένη Πέμπτη 10 Γενάρη, ήρθε η... επίσημη ανακοίνωση για να θέσει το ίδιο θέμα, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Με αυτήν την ανακοίνωση, που εμφανίστηκε από τα κανάλια των μεγαλοεπιχειρηματιών ως «παρέμβαση στον διάλογο των ημερών για τις τηλεοπτικές άδειες και τη χρήση συχνοτήτων από τους τηλεοπτικούς σταθμούς», το «διάλογο», δηλαδή, που αυτοί έστησαν, η ΕΙΤΗΣΕΕ και με πρόσχημα ότι «δεν εκδόθηκαν οι κατ' εξουσιοδότηση του νόμου διοικητικές πράξεις εκχώρησης των συχνοτήτων», όπως αναφέρει, τις συχνότητες δηλαδή που και στους ίδιους έχουν παραχωρηθεί και εκπέμπουν, φτάνει να διαμαρτύρεται γιατί δεν έχει αφαιρεθεί η άδεια του «902», γράφοντας συγκεκριμένα: «Ετσι φθάσαμε μέχρι του σημείου να δηλωθεί πρόσφατα από την ιδιοκτησία σταθμού που διέκοψε προ πολλού τη λειτουργία του αλλά κατόπιν μετέγνωσε ότι "...έχει κερδίσει στην πράξη την άδεια πανελλαδικής εμβέλειας και θα την υπερασπισθεί με κάθε τρόπο"». Αναφέροντας ταυτόχρονα ότι οι τηλεοπτικοί σταθμοί - μέλη της ΕΙΤΗΣΕΕ έχουν όλοι αδειοδοτηθεί.

Προκαλούν

Είναι τέτοιο το θράσος των μεγαλοκαναλαρχών, οι οποίοι έχουν στηρίξει και στηρίζουν με τα Μέσα τους το σάπιο σύστημα και τις κυβερνήσεις του, που εμφανίζονται και ως θύματα του κράτους γιατί «αν και έχει προκηρύξει 4 φορές τις τηλεοπτικές άδειες, δεν ολοκλήρωσε τις διαδικασίες αξιολόγησης χωρίς καμία σοβαρή αιτιολόγηση», αλλά «εισπράττει ανελλιπώς και εμπροθέσμως τα οριζόμενα τέλη συχνοτήτων από τους τηλεοπτικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας μέλη της ΕΙΤΗΣΕΕ», όμως «ουδέποτε εκδόθηκαν οι κατ' εξουσιοδότηση του νόμου διοικητικές πράξεις εκχώρησης των συχνοτήτων για τις οποίες πληρώνουν οι σταθμοί - μέλη της ΕΙΤΗΣΕΕ». Κατηγορεί, επίσης, το κράτος ότι «ακολουθεί εμβαλωματικές λύσεις, συνεχώς μεταβάλλοντας το νομικό πλαίσιο, χωρίς, όμως, να το εφαρμόζει» και «έτσι σήμερα λειτουργούν όσοι απέμειναν από τους αρχικά 12 αδειοδοτηθέντες σταθμούς (από το 1993), αλλά και άνω των 120 επιγενομένως "νομίμως λειτουργούντες" περιφερειακοί σταθμοί καθώς και άνω των 15 τηλεοπτικά προγράμματα που μεταδίδονται από τους πάσης φύσεως φορείς του δημόσιου τομέα».

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς;

Οτι κοκορεύονται πως «πληρώνουν ανελλιπώς», ενώ ο ΣΚΑΪ άφησε υπονοούμενα στο ρεπορτάζ του ότι ο «902» δεν πληρώνει; Πληρώνει ό,τι πληρώνουν και οι ίδιοι, δηλαδή το 0,1% του τζίρου τους.

Ότι οι «εμβαλωματικές λύσεις» στηρίζουν πρώτα και κύρια το δικό τους τηλεοπτικό σύστημα που έχουν οι ίδιοι επιβάλει; Ότι ο «Alpha TV» είναι ο παλιός ΣΚΑΪ που στη συνέχεια έγινε «Alpha Sky» για να πάρει τη σημερινή του μορφή; Ότι το «Channel 9» εκπέμπει στη συχνότητα του παλιού «Τηλέ Τώρα»; Οτι ο ΣΚΑΪ εκπέμπει από τη συχνότητα του παλιού SEVEN X που αγοράστηκε στις 6 Απρίλη 2006 από την εταιρεία «Ειδήσεις.com»; Ότι το STAR πήρε τη συχνότητα που είχε το «Κανάλι 29»; Ότι το ΑLTER, μέχρι να διακόψει τη λειτουργία του εδώ και πάνω από χρόνο, εξέπεμπε στη συχνότητα που είχε το «Κανάλι 5»;

Συμπεριλαμβάνουν τα κανάλια τους στους «αρχικά 12 αδειοδοτηθέντες σταθμούς». Ο «902» έχει αδειοδοτηθεί όπως και οι σταθμοί τους. Γιατί η επιλεκτική στόχευσή τους; Επιβεβαιώνεται έτσι η ανακοίνωση της «Ραδιοτηλεοπτικής» για την επαναλειτουργία του τηλεοπτικού «902», που υπογράμμιζε: «Τις τελευταίες μέρες ξεδιπλώνεται μια πολύμορφη επιχείρηση με στόχο την αφαίρεση της άδειας της τηλεόρασης του "902", με πρόσχημα την αναστολή της εκπομπής τηλεοπτικού προγράμματος. Είναι μια επιχείρηση ολοφάνερα και προκλητικά επιλεκτική, αφού σε καμία ανάλογη περίπτωση μέχρι σήμερα δεν υπήρξαν παρόμοιες συνέπειες».

Τα θέλουν όλα

Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Εκφράζουν ταυτόχρονα και τις απαιτήσεις τους, οι οποίες είναι και ανεβασμένες, λόγω της δεινής θέσης στην οποία έχουν περιέλθει οι επιχειρήσεις τους από την καπιταλιστική κρίση. Ούτε λίγο ούτε πολύ απαιτούν τη συρρίκνωση της ΕΡΤ, για να έχουν αυτοί μεγαλύτερο πεδίο επιχειρηματικής δραστηριότητας. Μέμφονται με την ίδια ανακοίνωσή τους το κράτος τους, γιατί «ουδέποτε προσδιόρισε με πλήρη, διαφανή, αιτιολογημένο και σαφή τρόπο τα όρια που επιθυμεί για τη δημόσια δραστηριότητα στην τηλεόραση», γι' αυτό «ο πάσης φύσεως δημόσιος τομέας διαρκώς διογκούται με προφανή κατασπατάληση δημοσίου χρήματος» και κάνουν λόγο για διόγκωση της ΕΡΤ ΑΕ, για το Κανάλι της Βουλής κ.λπ., και έτσι «το κόστος λειτουργίας του δημόσιου τομέα υπερβαίνει το συνολικό ετήσιο τζίρο των επιχειρήσεων της ιδιωτικής ραδιοτηλεόρασης».

Μιλούν για κατασπατάληση δημόσιου χρήματος, αλλά δε λένε κουβέντα για τις επιδοτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων από το κράτος. Αλήθεια, γιατί η επίθεση στη δημόσια τηλεόραση; Θέλουν μονοπώλιο την ιδιωτική;
  
Το ψηφιακό «φιλέτο»

Εκεί όμως που γίνεται το μεγάλο πανηγύρι των μεγαλοκαναλαρχών είναι η ψηφιακή τηλεόραση και το περίφημο ψηφιακό μέρισμα. Δεν τους αρκεί ότι έχουν επιβάλει τους όρους τους και η κρατική ΕΡΤ τους ακολουθεί, αλλά θέλουν το κράτος να επωμιστεί κόστος για να κερδίζουν αυτοί. «Η Ελλάδα είναι το μόνο κράτος στον κόσμο που το εγχείρημα της μετάβασης στην ψηφιακή τηλεοπτική εκπομπή έχει πέσει αποκλειστικά στους ώμους του ιδιωτικού τομέα», λένε στην ίδια ανακοίνωση. Και ότι «ακόμη και αυτό το εγχείρημα, που υλοποιεί ευρωπαϊκή υποχρέωση της χώρας, που θα προσφέρει στο Δημόσιο το λεγόμενο "ψηφιακό μέρισμα" ως πλούτο συχνοτήτων για εφαρμογή νέων τεχνολογιών, που απαιτεί επένδυση πρόσθετων κεφαλαίων στην παρούσα συγκυρία από τις επιχειρήσεις», συναντά «μικρόνοες αντιδράσεις».

Η μετάβαση στην επίγεια ψηφιακή εκπομπή ξεκίνησε το 2009 με το κέντρο εκπομπής «Ξυλόκαστρο», επεκτάθηκε σε Αττική, Θεσσαλονίκη και άλλα πέντε σημεία, αλλά σταμάτησε το Φλεβάρη του 2012 και έκτοτε δεν έχει καν καθοριστεί το επόμενο σημείο ψηφιακής εκπομπής. Γιατί, όπως λέει η DIGEA, η εταιρεία των μεγαλοκαναλαρχών της ΕΙΤΗΣΕΕ, «αναμένει τις σχετικές αποφάσεις των αρμόδιων υπουργείων».

Τι περιμένουν στην ουσία; Μια νέα συμφωνία που:
  
-- Θα καθορίζει τον κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους αριθμό ψηφιακών αδειών πανελλαδικής εμβέλειας και περιφερειακής. Επιδιώκουν οι συχνότητες να δοθούν κοψοχρονιά στους «παρόχους δικτύου», όπου τον πρώτο λόγο έχει ήδη η DIGEA τους και να εισπράττουν από τους άλλους σταθμούς που θα «ανεβάζουν» στην πλατφόρμα τους. Θέλουν να έχουν τον πρώτο λόγο απέναντι στον κύριο αντίπαλό τους, τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, στο λεγόμενο ψηφιακό μέρισμα που θα προκύψει από την απελευθέρωση συχνοτήτων και το οποίο υπολογίζεται σε 17 έως 44 δισ. ευρώ.

-- Θα ικανοποιεί τις απαιτήσεις τους να μην πληρώνουν ακόμη και αυτό το ευτελές τέλος για τη χρήση των αναλογικών συχνοτήτων, όσο θα διαρκεί η μετάβαση στην ψηφιακή εκπομπή και να ξεμπερδεύουν μια και καλή με τον ειδικό φόρο τηλεόρασης 20% επί των διαφημίσεων που ψηφίστηκε μεν το 2010 αλλά η εφαρμογή του πάει από αναβολή σε αναβολή.

-- Θα τους δίνει τη δυνατότητα να συγχωνεύουν επιχειρήσεις που κατέχουν τηλεοπτικές άδειες - συχνότητες και αυτές να μεταφέρονται στις νέες επιχειρήσεις και να καταργηθούν ακόμη και αυτοί οι λιγοστοί περιορισμοί που υπάρχουν σχετικά με τη συγκέντρωση ΜΜΕ.

Τέλος, πρόβλημα για τους καναλάρχες είναι και το ΕΣΡ. «Ο ορισμός των μελών του ΕΣΡ αποτελεί αρμοδιότητα της διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής, γίνεται με κομματικά κριτήρια», λένε στην ίδια ανακοίνωση, αν και ξέρουν ότι δεν είναι έτσι. Θέλουν προφανώς να διορίζουν αυτοί το ΕΣΡ για να είναι του χεριού τους.

Αυτοί είναι λοιπόν που μεθοδεύουν την επιχείρηση με στόχο την αφαίρεση της άδειας της τηλεόρασης του «902». Αλλά δε θα τους περάσει.


 Αναρτήθηκε από Aristera sti Mitilini  στις 1:36 μ.μ. 

Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΚΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΖΟΥΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ (video)

Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΚΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΖΟΥΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ (video)

...σε ποιο μέρος του κόσμου δεν κλείνουν, δε συγχωνεύονται, δε μετακομίζουν επιχειρήσεις, όσο φθηνοί κι «υπάκουοι» κι αν είναι εργαζόμενοι; 

Η πραγματικότητα είναι πως οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και η κρίση, οδηγούν αναπόφευκτα κάποιες επιχειρήσεις στο κλείσιμο. 

Για παράδειγμα, ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας είναι πλέον σχεδόν ανύπαρκτος - και χιλιάδες εργαζόμενοι στο δρόμο - παρά τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες. 

Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο διαπρέπει παγκοσμίως και στη χώρα χιλιάδες ναυτεργάτες είναι χωρίς δουλειά, τα νησιά χωρίς καράβι ή με σαπιοκάραβα και τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια απλησίαστα. 

Είναι αμέτρητα τα παραδείγματα εργαζομένων που δέχτηκαν περικοπή των δικαιωμάτων τους και αυτό δεν τους εξασφάλισε δουλειά, ούτε «γλίτωσε» την επιχείρηση από το λουκέτο. 

Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια οι μισθοί μειώνονται, οι εργασιακές σχέσεις ελαστικοποιούνται και ταυτόχρονα η ανεργία αυξάνει, επιχειρήσεις κλείνουν. 

Ο πλούτος που παράγεται μεγαλώνει, οι εργαζόμενοι κι οι οικογένειές τους ζουν χειρότερα και ο πλούτος αυτός συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα μονοπώλια, τα κέρδη των οποίων πολλαπλασιάζονται.

Ελένη ΜΑΪΛΗ
 

LinkWithin

Read more: http://aliatas.blogspot.com/2013/01/video.html#ixzz2HprmyWr6

ΡΩΣΙΑ Η κατάσταση της εργατικής τάξης και η δράση των κομμουνιστών

ΡΩΣΙΑ

Η κατάσταση της εργατικής τάξης και η δράση των κομμουνιστών

Η υγεία στην διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ήταν κοινωνικό αγαθό, ενώ σήμερα εμπορευματοποιείται όλο και περισσότερο

Πρόσφατα είχαμε τη δυνατότητα να συνομιλήσουμε με τονΜιχαήλ Ποπόφ, εκπρόσωπο του περιοδικού «Σοβιετική Ενωση» (του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας) στη Συντακτική Επιτροπή του περιοδικού «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση». Ο Μ. Ποπόφ είναι καθηγητής στο Τμήμα Οικονομίας και Δικαίου της Φιλοσοφικής Σχολής του κρατικού Πανεπιστημίου του Λένινγκραντ κι εδώ και πολλά χρόνια πρόεδρος ενός ιδρύματος που συμβάλλει στην εκπαίδευση των εργαζομένων, με την επωνυμία «Ιδρυμα Εργατικής Ακαδημίας». Στόχος της συζήτησης που είχαμε μαζί του ήταν να διευκρινίσουμε την κατάσταση που βιώνει σήμερα η εργατική τάξη της Ρωσίας, 21 χρόνια μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης. Την κατάσταση που επικρατεί στο ρωσικό συνδικαλιστικό κίνημα και τη δράση των κομμουνιστών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Οι εργαζόμενοι παλεύουν καθημερινά για τη διατήρηση των υπολειμμάτων των κατακτήσεων που υπήρχαν επί σοσιαλισμού

-- Μιχαήλ Βασίλιεβιτς, μπορείτε να μας πείτε λίγα πράγματα για το πώς διαμορφώνεται η κατάσταση της ρωσικής εργατικής τάξης σήμερα; Ποιες κατακτήσεις έχασαν οι εργαζόμενοι; Υπάρχουν κάποιες κατακτήσεις που παραμένουν; Υπάρχουν κάποια σχετικά στοιχεία που μπορούν να προσκομιστούν σχετικά με τη σημερινή κατάσταση της εργατικής τάξης στη Ρωσία;

Ολοι οι πολίτες της ΕΣΣΔ απολάμβαναν τις διακοπές τους σε παραθεριστικά κέντρα. Τώρα στην καπιταλιστική Ρωσία το δικαίωμα στις διακοπές είναι προνόμιο γγια λίγους

-- Καταρχήν, πρέπει να τονίσω πως η Σοβιετική Ενωση δεν ανατράπηκε από μόνη της, αλλά ηττήθηκε από τις δυνάμεις του εσωτερικού ρεβιζιονισμού, που επικράτησε στο ΚΚΣΕ στο 22ο Συνέδριό του και ο οποίος είχε ισχυρή υποστήριξη από το εξωτερικό. Την ίδια ώρα αναπτύχθηκε ο αγώνας των πραγματικών κομμουνιστικών δυνάμεων, που βρέθηκαν στη μειοψηφία, ενάντια στον αντεπαναστατικό ευνουχισμό της ταξικής φύσης του Κομμουνιστικού Κόμματος και του σοσιαλιστικού κράτους. Στην αρχή αυτές οι δυνάμεις οργάνωσαν τον αγώνα στη θεωρητική σφαίρα αλλά μετά οργανώθηκε και η ενεργή προπαγανδιστική δουλειά από το Σύνδεσμο του Επιστημονικού Κομμουνισμού, την Επιτροπή πολιτικών λεσχών των εργατών της πόλης Λένινγκραντ και ύστερα από το Ενοποιημένο Μέτωπο των εργαζομένων της Ρωσίας και της ΕΣΣΔ και, τέλος, το Κίνημα της Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας που ιδρύθηκε το 1990 μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Ετσι, η αντεπανάσταση και η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ βρέθηκαν αντιμέτωπες με οργανωμένες κομμουνιστικές δυνάμεις, στη βάση των οποίων συγκροτήθηκε το σημερινό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας, που στις συνθήκες του ρωσικού καπιταλισμού αγωνίζεται για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, τη διατήρηση και διεύρυνση των κοινωνικών κατακτήσεων, τις οποίες δεν κατάφερε να καταργήσει η νέα αστική τάξη, καθώς και την πραγματοποίηση της νέας σοβιετικής σοσιαλιστικής επανάστασης και την αναγέννηση της σοσιαλιστικής Ρωσίας και της Σοβιετικής Ενωσης.

Αν και η μεγάλη πλειοψηφία των Ρώσων αναγνωρίζει την ανωτερότητα του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, την ίδια ώρα διστάζει να λάβει μέρος σε αγώνες. Το ρωσικό αστικό σύστημα προβάλλει τα δικά του αποπροσανατολιστικά διλήμματα στους εργαζόμενους (φωτ. από κινητοποίηση του ΚΕΚΡ)

Λίγα λόγια για την κατάσταση των εργαζομένων. Ως αποτέλεσμα της νίκης των αντισοσιαλιστικών δυνάμεων οι εργαζόμενοι της πρώην ΕΣΣΔ έπαψαν να είναι οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής και αναγκάζονται τώρα να πουλάνε την εργατική τους δύναμη στους νέους καπιταλιστές σχεδόν τζάμπα. Ο καθορισμένος από την αστική κυβέρνησηκατώτατος μισθός στηΡωσία είναι 4.611 ρούβλια, που είναι πολύ χαμηλότερος σε σχέση με το κατώτερο όριο διαβίωσης των εργαζομένων, που είναι 6.590 ρούβλια. Ετησίως 20 χιλιάδες εργάτες σκοτώνονται στα εργοστάσια, επειδή τα μηχανήματα πάλιωσαν και δεν εξασφαλίζουν ασφαλή εργασία. Εχει αυξηθεί απότομα η κοινωνική ανισότητα. Υπάρχουν άνεργοι, ζητιάνοι, πόρνες και άστεγοι.

Σημειώνεται σε μεγάλο βαθμό χειροτέρευση κι εμπορευματοποίηση της δημόσιας Υγείας, που εξασφαλίζει δωρεάν τη θεραπεία μόνο απλών νοσημάτων ενώ για την αντιμετώπιση πιο δύσκολων νοσημάτων οι άνθρωποι αναγκάζονται να πληρώνουν μεγάλα ποσά. Ως αποτέλεσμα, αρχίζοντας από τη δεκαετία του '90, ο ετήσιος αριθμός των θανάτων στη Ρωσία υπερβαίνει τον αριθμό των γεννήσεων. Το 2011 ο αριθμός των θανάτων υπερέβη τον αριθμό των γεννήσεων κατά 127 χιλιάδες ανθρώπους. Το υπουργείο Οικονομικής Ανάπτυξης προβλέπει τη μείωση του πληθυσμού της Ρωσίας έως το 2020 κατά 10 εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτό επιβεβαιώνει πως ο καπιταλισμός στη Ρωσία οδήγησε στη γενοκτονία του λαού της. Η πλειοψηφία των ανδρών πεθαίνουν πριν φτάσουν στην ηλικία συνταξιοδότησης, ενώ οι δισεκατομμυριούχοι - ολιγάρχες απαιτούν αύξηση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας από 40 στις 60 ώρες, και ουσιαστικά αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για άνδρες και γυναίκες. Οι ολιγάρχες επιδιώκουν να αλλάξουν τον Κώδικα Εργασίας, έτσι ώστε να μπορούν πιο εύκολα να απολύουν τους εργαζόμενους.

Ωστόσο, ακόμα δεν έχει μειωθεί η διάρκεια της άδειας των διακοπών. Ακόμα υπάρχουν κάποιες υπηρεσίες δωρεάν Υγείας και Παιδείας, όμως μειώνεται ο αριθμός των δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών, ενώ αυξάνονται οι πληρωμές υπηρεσιών Υγείας και Παιδείας. Για παράδειγμα, στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Αγ. Πετρούπολης, από το οποίο αποφοίτησαν ο νυν Πρόεδρος και ο πρωθυπουργός της Ρωσίας (και οι οποίοι, φυσικά, επί σοσιαλισμού σπούδασαν δωρεάν), όσοι δεν πέρασαν σε θέσεις δωρεάν εκπαίδευσης, αναγκάζονται να πληρώνουν δίδακτρα περίπου 150.000 ρούβλια ετησίως. Η γενική μετάβαση στο σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης της Μπολόνια απειλεί με την περαιτέρω επέκταση επιβολής διδάκτρων. Ο πρώτος κύκλος σπουδών θα είναι δωρεάν κι εμφανίζεται ένας δεύτερος κύκλος, του μεταπτυχιακού, τον οποίο θα μπορούν να παρακολουθούν μόνο όσοι έχουν χρήματα. Ουσιαστικά, πρόκειται για εκπαιδευτικό κύκλο εκείνων που θα είναι οι μορφωμένοι υπερασπιστές των συμφερόντων της αστικής τάξης. Οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να παλεύουν καθημερινά για τη διατήρηση των υπολειμμάτων των κατακτήσεων που υπήρχαν επί σοσιαλισμού

Νοσταλγία για την ΕΣΣΔ και αυταπάτες για τον καπιταλισμό

-- Πώς αντιμετωπίζουν οι Ρώσοι εργαζόμενοι το σοσιαλιστικό παρελθόν; Τι προσδοκίες τρέφουν από το σημερινό καθεστώς;

-- Οπως είναι γνωστό, η ιδεολογία της άρχουσας τάξης είναι η κυρίαρχη ιδεολογία. Οικύριοι μοχλοί πλύσης εγκεφάλου - τηλεόραση, ραδιόφωνο, περιοδικά, εκδοτικοί οίκοι, εφημερίδες - βρίσκονται στα χέρια της άρχουσας καπιταλιστικής τάξης, αν και οι κομμουνιστικές δυνάμεις, μεταξύ των οποίων το ΚΕΚΡ και το Ιδρυμα της Ακαδημίας Εργαζομένων, έχουν εφημερίδες και ιστοσελίδες.

Η πλειοψηφία των εργαζομένων εκφράζει λύπη για την απώλεια των κατακτήσεων του σοσιαλισμού, θετικά εκτιμά τη δράση του Λένιν και του Στάλιν. Τα κομμουνιστικά σύμβολα σήμερα είναι δημοφιλή, η νεολαία φοράει μπλούζες με την επιγραφή ΕΣΣΔ.

Δυστυχώς, η μεγάλη μάζα των δυσαρεστημένων από το καπιταλιστικό καθεστώς περιορίζεται σε παθητική διαμαρτυρία και προς το παρόν δεν αγωνίζεται συνειδητά για τη σοσιαλιστική επανάσταση και την αναγέννηση του σοσιαλισμού στη Ρωσία. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν στα παραμύθια πως μπορούν σε ατομική βάση να αλλάξουν ριζικά την κατάστασή τους, δουλεύοντας υπερβολικά και βλάπτοντας την υγεία τους. Μερικοί άνθρωποι υποκύπτουν στην αστική προπαγάνδα, που, απειλώντας τους εργαζόμενους με την κρίση, καλεί να σφίξουν τα ζωνάρια τους και να αποδεχτούν την αύξηση της εκμετάλλευσης. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη Ρωσία το αστικό πολιτικό σύστημα έχει ακόμα εφεδρείες. Εχει τη δυνατότητα να επιδρά στη συνείδηση των εργαζομένων και των νέων μέσω της τηλεόρασης, του ίντερνετ, του κινηματογράφου, του σχολείου, της Εκκλησίας, καθώς και μέσω των κομμάτων, που προπαγανδίζουν τα αστικά και οπορτουνιστικά ιδεολογικά κλισέ. Αρκεί να πούμε πως έχουμε τρία αστικά κόμματα, την «Ενιαία Ρωσία», τη «Δίκαιη Ρωσία» και το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα, ενώ το Κόμμα «Γιάμπλοκο», που παρουσιάζεται ως αντιπολίτευση, μαζί με το κίνημα «Η άλλη Ρωσία» έχουν σκοπό να εγκαθιδρύσουν ένα φιλοαμερικανικό πολιτικό καθεστώς.

Οι ιδεολόγοι της ρωσικής αστικής τάξης ισχυρίζονται πως στις συνθήκες κρίσης οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να απαιτούν με βάση τα συμφέροντα και τις ανάγκες τους, αλλά πρέπει να μειώσουν τις απαιτήσεις επειδή, δήθεν, όλοι εμείς «βρισκόμαστε στην ίδια βάρκα της εθνικής οικονομίας που βουλιάζει», την οποία πρέπει να σώσουμε, αν και οι καπιταλιστές μας φυλάνε την περιουσία τους με τη μορφή της ακίνητης περιουσίας και στις τράπεζες στο εξωτερικό, και την ιδιοκτησία τους στη Ρωσία την τακτοποιούν μέσω τωνυπεράκτιων εταιρειών.

Στα πρώτα χρόνια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης κυκλοφορούσε ο μύθος πως στη Ρωσία προς το παρόν υπάρχει «άγριος καπιταλισμός», γι' αυτό το λόγο οι άνθρωποι δε ζουν καλά, όμως όταν θα γίνει «πολιτισμένος», οι εργαζόμενοι θα ζουν καλύτερα. Αυτός ο μύθος δεν έπαψε ακόμα να είναι ένα αποτελεσματικό ιδεολογικό όπλο της αστικής τάξης, μαζί με το απατεωνίστικο παιχνίδι εκμετάλλευσης των πατριωτικών συναισθημάτων, τουμεγαλοϊδεατισμού κ.ά.

Δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα

-- Ποια είναι η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα της Ρωσίας; Ποιες συνδικαλιστικές οργανώσεις υπάρχουν; Ποια η δράση κι ο προσανατολισμός τους;

-- Η Ομοσπονδία των Ανεξάρτητων Συνδικάτων της Ρωσίας (ΟΑΣΡ), που είναι ο κληρονόμος της σοβιετικής συνδικαλιστικής ιδιοκτησίας, πιο πολύ απασχολείται με το πώς θα βγάζει κέρδος από τη χρήση της ακίνητης περιουσίας, παρά με την προστασία των συμφερόντων των εργαζομένων. Η ηγεσία της ΟΑΣΡ έχει διαπλεχθεί κι ενωθεί με την ηγεσία του κόμματος των εργοδοτών - καπιταλιστών, της «Ενιαίας Ρωσίας». Ο γραμματέας της ΟΑΣΡ, Γκ. Ισάεφ, βρίσκεται στην ηγεσία του κόμματος «Ενιαία Ρωσία». Η ΟΑΣΡ, που συμμετέχει στην τριμερή επιτροπή, τάσσεται σταθερά υπέρ των αστικών ιδεολογικών θέσεων των κοινωνικών εταίρων, συμφωνεί στα περισσότερα θέματα με την κυβέρνηση και τους εργοδότες και δεν καλεί τους εργαζόμενους να παίρνουν μέρος στις συγκεντρώσεις για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, πολύ περισσότερο δεν οργανώνει κινητοποιήσεις.

Η ΟΑΣΡ την περίοδο της οικονομικής κρίσης καλούσε τους εργαζόμενους και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να επιβάλουν μορατόριουμ στην εκτέλεση ιδιαίτερα σημαντικών διατάξεων των συλλογικών συμβάσεων που υπερασπίζονταν εργατικά δικαιώματα. Ετσι βοήθησε την άρχουσα τάξη να πλουτίσει ακόμα περισσότερο εν μέσω της κρίσης. Σήμερα η ΟΑΣΡ είναι εμποτισμένη με το πνεύμα του «κοινωνικού εταιρισμού»! Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις της ΟΑΣΡ, που δε θέλουν να στοιχιστούν με την ηγεσία τους κι αγωνίζονται ενάντια στην υπερεκμετάλλευση.

Την ίδια ώρα ήδη στη μετασοβιετική περίοδο στη Ρωσία συγκροτήθηκαν και ενεργά δρουν νέα εργατικά συνδικάτα και ενώσεις, όπως το Συνδικάτο Λιμενεργατών της Ρωσίας, το Ομοσπονδιακό Συνδικάτο των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, το διαπεριφερειακό ενωμένο εργατικό σωματείο «Ζασίτα», το διαπεριφερειακό συνδικάτο των εργαζομένων της βιομηχανίας κατασκευής αυτοκινήτων που εντάσσονται στη Συνομοσπονδία Εργατών της Ρωσίας. Με τη βοήθεια του ΚΕΚΡ αυτά αγωνίζονται για τη διατήρηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, χρησιμοποιώντας τα συλλαλητήρια, τις στάσεις εργασίας και τις απεργίες πείνας (ως μορφή απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας στους οποίους ο νόμος απαγορεύει να απεργούν) και άλλες μορφές πίεσης στην εξουσία. Οι δυνάμεις αυτές χρησιμοποιούν το όπλο της απεργίας και βασίζονται στην ενεργή υποστήριξη των κομμουνιστικών οργανώσεων, χρησιμοποιούν τη διεθνή εμπειρία (μεταξύ άλλων και την πείρα των εργαζομένων της Ελλάδας, με μπροστάρηδες το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ), κι επιδιώκουν να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας, να αυξήσουν τους πραγματικούς μισθούς και να εδραιώσουν τα οφέλη από τις συλλογικές συμβάσεις.

Για τη δράση των κομμουνιστών και άλλων πολιτικών δυνάμεων

-- Ποια η δράση των κομμουνιστών (τόσο του ΚΕΚΡ, όσο και του ΚΚΡΟ) στο εργατικό κίνημα; Τι επιτυχίες έχουν στην οργάνωση της πάλης των εργαζομένων για τα συμφέροντά τους;

-- Το ΚΕΚΡ συμμετέχει ενεργά στην οργάνωση των εργαζομένων, με διάφορες μορφές (συνδικάτων, εργατικού πανεπιστημίου κ.ά.), οργανώνει συλλαλητήρια, υπερασπίζεται τις απεργίες, που οργανώνουν τα εργατικά συνδικάτα, υποστηρίζει πλήρως τον αγώνα των εργατικών κολεκτίβων για τα άμεσα και θεμελιώδη συμφέροντα των εργαζομένων.

Σ' ό,τι αφορά στο ΚΚΡΟ, στο επίκεντρο της δραστηριότητάς του βρίσκεται όχι η οργάνωση του αγώνα των εργατικών κολεκτίβων, αλλά ο αγώνας για τις θέσεις στο αστικό κοινοβούλιο. Ως εκ τούτου, εξετάζει τις σχέσεις με τα συνδικάτα υπό το πρίσμα της χρησιμοποίησης των μελών τους ως εκλογικού σώματος για την αύξηση του αριθμού των ψηφοφόρων του ΚΚΡΟ, συνέχεια υπόσχεται πως θα καλυτερεύσει την κατάσταση των εργαζομένων με τον ερχομό στην εξουσία μέσω των εκλογών, ενώ την ίδια ώρα κρατά μια ψυχρή στάση προς την οικονομική πάλη των εργαζομένων.

Εάν το ΚΕΚΡ προσπαθεί να δημιουργήσει νέα μαχητικά συνδικάτα, το ΚΚΡΟ κάθε φορά προσπαθεί να υπογράψει προεκλογικές συμφωνίες με διάφορα συνδικάτα, δίνοντας υποσχέσεις πως θα ασκήσει πιέσεις για τα συμφέροντά τους στην Κρατική Δούμα.

Το ΚΚΡΟ ύστερα από τόσα χρόνια εξαπάτησης των ανθρώπων από αστικά και μικροαστικά κόμματα προωθεί την ιδέα για τη δυνατότητα βελτίωσης της κατάστασης με τη δημιουργία μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης, την οποία αποκαλεί κυβέρνηση «εθνικής εμπιστοσύνης». Το 1998 το ΚΚΡΟ υποστήριξε και κάλεσε τους εργαζόμενους να υποστηρίξουν την αστική κυβέρνηση του Πριμακόφ, χαρακτηρίζοντάς την κυβέρνηση εθνικής εμπιστοσύνης.

--Ποιες άλλες πολιτικές δυνάμεις στη Ρωσία παρεμβαίνουν στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα;

-- Για την αστική επιρροή στο συνδικαλιστικό κίνημα έχουμε ήδη μιλήσει. Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε την ενεργή δράση των τροτσκιστών, που συνεχώς προκαλούσαν σύγχυση στους εργαζόμενους επί σοσιαλισμού, και συνεχίζουν να το κάνουν επί καπιταλισμού, για να μην μπορέσουν οι εργαζόμενοι, που εντάσσονται στα συνδικάτα, με την υποστήριξη της πολιτικής πρωτοπορίας τους - του κόμματος της εργατικής τάξης - να σηκωθούν και να αποτινάξουν το ζυγό του κεφαλαίου. Η μικροαστική φύση των τροτσκιστικών οργανώσεων εκδηλώνεται, μεταξύ άλλων, στο γεγονός πως στη διεθνή σκηνή αυτές συμβάλλουν στο να μείνουν τα νέα συνδικάτα σ' εκείνες τις παγκόσμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις που βρίσκονται υπό τον έλεγχο της αστικής τάξης. Ο αντισταλινισμός, που είναι χαρακτηριστικός για τους τροτσκιστές, όλο και περισσότερο απωθεί τους εργαζόμενους από αυτούς.

Με τα συνδικάτα της Ρωσίας φλερτάρει το αστικό κόμμα «Δίκαιη Ρωσία», που για να διευρύνει την επιρροή του προσθέτει στα ψηφοδέλτιά του συνδικαλιστές.

Σήμερα, με τον ενεργό ρόλο του ΚΕΚΡ γίνονται προσπάθειες για προσέλκυση πλατιών μαζών των πρωτοπόρων εργαζομένων στην πολιτική και στις εκλογικές αναμετρήσεις. Γι' αυτό το λόγο συγκροτήθηκε από το ΚΕΚΡ μαζί με συνδικάτα και άλλες οργανώσεις και γίνονται προσπάθειες να καταγραφεί ως «πολιτικό κόμμα» το Ενιαίο Μέτωπο Εργαζομένων Ρωσίας (ΡΟΤ ΦΡΟΝΤ), που υποστηρίζει τον αγώνα της εργατικής τάξης. Ξανά τέθηκε το θέμα καταγραφής του ΚΕΚΡ.

--Τι βήματα έχουν γίνει στην οργάνωση των ταξικών συνδικάτων; Τι αιτήματα προβάλλουν τα ταξικά συνδικάτα σε σχέση με τα επίσημα; Ποιες μορφές πάλης χρησιμοποιούν;

-- Στα συνδικάτα ενώνονται οι εργαζόμενοι για να αγωνιστούν για τα επαγγελματικά τους συμφέροντα και το καθήκον του κόμματος της εργατικής τάξης είναι να τους ανεβάσει έως την επίλυση των ριζικών προβλημάτων της εργατικής τάξης. Μπροστά στα συνδικάτα που υποστηρίζουν τον αγώνα για τα ριζικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, πρώτα απ' όλα τίθενται τα ζητήματα της διατήρησης και ανάπτυξης των εργατικών δικαιωμάτων, της κατάκτησης του δικαιώματος της απεργίας αλληλεγγύης, της αύξησης του επιπέδου των μισθών, για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, για τη μείωση της εργάσιμης βδομάδας.

Αρκετά αιτήματα των συνδικάτων συγκεντρώνονται στο Πρόγραμμα των συνδικάτων «Τα καθήκοντα των συλλογικών ενεργειών», που έχει επεξεργαστεί το Ιδρυμα Εργατικής Ακαδημίας. Η βασική μορφή πάλης για να επιτευχθούν οι συνδικαλιστικοί στόχοι είναι η απεργία ή η απειλή της απεργίας. Και σε αυτό το πλαίσιο τα ρωσικά συνδικάτα και οι Ρώσοι κομμουνιστές πρέπει να διδάσκονται από τα ελληνικά συνδικάτα του ΠΑΜΕ και τους Ελληνες κομμουνιστές, κι ευχαριστούμε το ΚΚΕ γι' αυτό.

Ι. Π. - Ε. Β.

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ O λαός θυσιάζεται για τα κέρδη του κεφαλαίου

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

O λαός θυσιάζεται για τα κέρδη του κεφαλαίου

Από μαζική κινητοποίηση το 2012 ενάντια στην πολιτική της λιτότητας

Χωρίς τελειωμό είναι οι θυσίες των λαϊκών στρωμάτων στην Πορτογαλία που καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα για να διασωθεί το κεφάλαιο από τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης. Και αυτά σε μια χώρα που εσκεμμένα προβαλλόταν ως «πρότυπο» για την πολιτική συναίνεσης των κομμάτων, προκειμένου να εφαρμοστεί το μνημόνιο με την τρόικα για το δάνειο των 78 δισεκατομμυρίων ευρώ. Τότε το 2011, το «Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα» («αδελφό» κόμμα της ΝΔ), αφού έριξε την κυβέρνηση του «σοσιαλιστή» Ζοζέ Σόκρατες, καταψηφίζοντας το τρίτο πακέτο λιτότητας - τα δύο προηγούμενα τα είχε υπερψηφίσει - οδήγησε τη χώρα σε εκλογές τον Ιούνη. Στο μεταξύ, η Πορτογαλία οδηγήθηκε στο λεγόμενο «μηχανισμό διάσωσης» ΕΕ -ΔΝΤ, που περιείχε πολύ σκληρά μέτρα λιτότητας, και μετά τις δήθεν προτροπές της Κομισιόν και των υπουργών Οικονομικών της ΕΕ όπου ζήτησαν διακομματική συναίνεση και στήριξη στο νέο πακέτο, ο πρόεδρος του κεντροδεξιού κόμματος, Πέδρο Πάσος Κοέλιο, έσπευσε να δώσει την στήριξή του ώστε «να διασφαλιστεί ότι η χώρα θα εξασφαλίσει τη σύναψη συμφωνίας δανεισμού από την ΕΕ και το ΔΝΤ».

Τώρα πια, το ΔΝΤ έρχεται με νέες συστάσεις όπου καλεί σε νέα μείωση στους ήδη διαλυμένους μισθούς, καθώς και απολύσεις στο Δημόσιο με το πρόσχημα της εξοικονόμησης 4 δισεκατομμυρίων ευρώ. Σύμφωνα με πληροφορίες, γίνεται λόγος για μείωση κατά 20% του αριθμού των περίπου 700.000 δημοσίων υπαλλήλων, ενώ προβλέπεται αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 από τα 65, καθώς και νέες μειώσεις στις ήδη χαμηλές συντάξεις. Οι προτάσεις αυτές προκαλούν λαϊκές αντιδράσεις και ήδη η Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων «CGTP», δηλώνει ότι θα αντιδράσει δυναμικά για να μην περάσουν τα μέτρα.

Στο «στόχαστρο» και οι συνταξιούχοι

Νέα επίθεση κατά των εισοδημάτων των συνταξιούχων αναμένεται το επόμενο διάστημα στην Πορτογαλία, καθώς για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, θα διατηρηθεί το «πάγωμα» των συντάξεων, καθώς και περικοπές διάφορων επιδομάτων για όσους λαμβάνουν πάνω από 600 ευρώ σύνταξη. Σε συνδυασμό με την αύξηση του ΦΠΑ, την αύξηση των τιμών στα βασικά προϊόντα και υπηρεσίες, τις περικοπές στην Υγεία, η πλειοψηφία των συνταξιούχων θα δουν μέσα στο 2013 το ήδη πενιχρό τους εισόδημα να μειώνεται και να χειροτερεύουν οι συνθήκες διαβίωσής τους.

Λόγω της αγανάκτησης που προκαλούν τα παραπάνω, ο υπουργός Αλληλεγγύης και Κοινωνικής Ασφάλισης, Πέδρο Μότα Σοάρες εμπαίζοντας το λαό, έσπευσε, την πρώτη μέρα του 2013, να ανακοινώσει μια αύξηση της κατώτατης σύνταξης... Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως σε περίοδο 3 χρόνων (2011-2013) η ετήσια αύξηση της κατώτατης σύνταξης θα διαμορφώσει τη μηνιαία σύνταξη σε 256 από 246 ευρώ - μια αύξηση δηλαδή 2,79 ευρώ το μήνα ή 9 λεπτά την ημέρα!

Αξίζει να σημειωθεί πως με έκθεση του 2010 το «Social Security Account» σημειώνει πως 1.566.000 συνταξιούχοι ζουν με μέχρι 628 ευρώ (από αυτούς 1.177.000 λαμβάνουν από 246 έως 419 ευρώ), ενώ 223.000 συνταξιούχοι λαμβάνουν 628 έως 2.500 ευρώ και μόλις 11.000 συνταξιούχοι ξεπερνούν 2.500 ευρώ σύνταξη.

Η Οικονομική Εκθεση του Γενικού Συνταξιοδοτικού Ταμείου (Δεκέμβρης 2011) αναφέρει πως το 50% των 453.000 συνταξιούχων ζει με συντάξεις μέχρι 1.000 ευρώ (από αυτούς το 21,1% με λιγότερα από 500 ευρώ το μήνα), το 27% λαμβάνει 1.000 έως 2.000 ευρώ (από αυτούς το 17,4% μέχρι 1.500 ευρώ), το 11,5% λαμβάνει 2.000 - 2.500 ευρώ, το 11,5% με πάνω από 2.500 ευρώ (από αυτούς το 8,1% μέχρι 3.000 ευρώ και το 1,2% με πάνω από 4.000 ευρώ).

Βίαιη μείωση του εισοδήματος

Ο κρατικός προϋπολογισμός του 2013 που τέθηκε ήδη σε ισχύ και αυξάνει τις τιμές στα βασικά αγαθά και τις υπηρεσίες προκαλεί βίαιη μείωση των εισοδημάτων της πλειοψηφίας των Πορτογάλων. Με πρόσχημα τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος στο 4,5% του ΑΕΠ μέχρι το τέλος του 2013, η κυβέρνηση, μέσω του προϋπολογισμού, αυξάνει τους φόρους όλων των κατηγοριών, επιβάλλει έκτακτη εισφορά 4% για το 2013 σε όλα τα εισοδήματα, αυξάνει τη φορολόγηση για τα ακίνητα κ.ά.

Οι πολιτικές αυτές που ακολουθούνται σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων αποτελούν δώρο για το κεφάλαιο που βλέπει να αυξάνονται τα κέρδη του. Τέτοια παραδείγματα είναι οι εταιρείες στους τομείς ηλεκτρικής ενέργειας, φυσικού αερίου, καυσίμων, τηλεπικοινωνιών, τραπεζών κ.ά.

Η πολιτική της κυρίαρχης τάξης εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, κάτι που βλέπουμε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα με τη μεταβίβαση της κυριότητας μεγάλων επιχειρήσεων και υποδομών στα χέρια διεθνών ομάδων. Τέτοιες εταιρείες, όπως η «Energias de Portugal», η «Redes Energeticas Nacionais», «Galp» (στο χώρο της Ενέργειας) και η «Portugal Telecom» (Τηλεπικοινωνίες), είχαν κέρδη άνω των 1 δισ.. 240 εκατομμυρίων ευρώ μέχρι το τέλος του τρίτου τριμήνου του 2012. Τώρα, η κυβέρνηση αποφασίζει να αυξήσει την τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας κατά 2,8% και του φυσικού αερίου κατά 2,5%.

Σε ό,τι αφορά τις μεταφορές, μετά από διαδοχικές αυξήσεις των τελευταίων δύο χρόνων - Δεκέμβρης 2010 έως Φλεβάρη 2012 - η πραγματική αύξηση στον τομέα αυτό ήταν μεταξύ 25-140% και τώρα η κυβέρνηση προωθεί νέα περαιτέρω αύξηση στις τιμές, που σε ορισμένες περιπτώσεις θα φτάνουν έως και 20,7%.

Επιπλέον, σχεδιάζει μια αύξηση κατά 3% στις τηλεπικοινωνίες, όπου μόνο η «Portugal Telecom», τους πρώτους 9 μήνες του 2012 συγκέντρωσε 190 εκατομμύρια ευρώ από τα κέρδη της...

Η κατάσταση αυτή, με τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται, έχει αυξήσει κατακόρυφα τις δαπάνες που αναγκάζονται να ξοδεύουν τα νοικοκυριά στη χώρα. Σύμφωνα με έρευνα για τις δαπάνες των νοικοκυριών για την περίοδο 2010-2011, που δημοσίευσε το «Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής» (INE), η μέση δαπάνη ανά οικογένεια για τη στέγαση (ενοίκιο, ηλεκτρισμός, φυσικό αέριο και νερό) έφτασε σχεδόν στο 1/3 του προϋπολογισμού τους και οι δαπάνες για τις μεταφορές στο 14,5%. Αν λάβουμε υπόψη μας τη μείωση των εσόδων των εργαζομένων το 2012 και το 2013 και τις αυξήσεις των τιμών σε αυτά τα δύο χρόνια, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι κατά μέσο όρο, μια πορτογαλική οικογένεια ξοδεύει ήδη για τη στέγαση και τη μεταφορά περίπου το 50% του οικογενειακού προϋπολογισμού.

Μέσα σε αυτή τη διαμορφωμένη κατάσταση ο λαός αντιδρά παίρνοντας μέρος μαζικά στις κινητοποιήσεις και απεργίες, εκφράζοντας την αντίθεσή του στην πολιτική λιτότητας. Μαζικά πήρε μέρος στη δεύτερη για το 2012 γενική απεργία που πραγματοποιήθηκε στις 14 Νοέμβρη, η οποία, σύμφωνα με εκτιμήσεις, αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες στην ιστορία της χώρας. Ανταποκρίθηκε στα διάφορα αγωνιστικά καλέσματα της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών (CGTP), ενώ απομόνωσε ουσιαστικά την ηγεσία της Γενικής Ενωσης Εργαζομένων (UGT) που έχει συμφωνήσει στη «σωτηρία» της χώρας από την τρόικα και τηρεί στάση συμβιβασμού συμμετέχοντας στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο». Στο πλευρό των εργαζομένων και του λαού βρίσκεται σε κάθε κινητοποίηση και τοΠορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Κλωντίν ΧΕΣΠΕΡ

ΙΑΠΩΝΙΑ «Ζεστό χρήμα» στους καπιταλιστές στη «μέγκενη» οι εργαζόμενοι

ΙΑΠΩΝΙΑ

«Ζεστό χρήμα» στους καπιταλιστές στη «μέγκενη» οι εργαζόμενοι

Και διπλασιασμό των αμυντικών δαπανών σχεδιάζει η κυβέρνηση Αμπε, που παίζει με τη φωτιά αυξάνοντας τις εντάσεις στη ΝΑ Ασία

Σε νέο κύκλο οικονομικών αναταράξεων φαίνεται να εισέρχεται η Ιαπωνία. Η τρίτη μεγαλύτερη καπιταλιστική οικονομία στον κόσμο, που παλεύει να αντιμετωπίσει το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στον κόσμο (που ανέρχεται στο 220% του ΑΕΠ), παραμένει εγκλωβισμένη στη μέγκενη της αποπληθωριστικής ύφεσης. Η εκλογή νέας κυβέρνησης στα τέλη Δεκέμβρη και η διακυβέρνηση της χώρας από τον αντιδραστικό, εθνικιστή πρωθυπουργόΣίνζο Αμπε, δε φαίνεται να δημιουργεί πολλά περιθώρια αισιοδοξίας και βελτίωσης της κατάστασης για την πλειοψηφία του ιαπωνικού λαού που για μία ακόμη φορά έπεσε θύμα της έντονης προεκλογικής πόλωσης, της απογοήτευσης από το πείραμα εξουσίας της προηγούμενης κυβέρνησης του Δημοκρατικού Κόμματος Ιαπωνίας που κατακρημνίσθηκε στις εκλογές και των (παλιών και νέων...) κομμάτων της αστικής τάξης.

Ο Σ. Αμπε, που εξελέγη παίζοντας το χαρτί των επενδύσεων στην οικονομία και της «ανάπτυξης», με κουτσουρεμένα εργασιακά δικαιώματα και εργασιακές σχέσεις-λάστιχο, λανσάρει ως πανάκεια στις σοβαρές νόσους της καπιταλιστικής οικονομίας το ...«λεφτά υπάρχουν» αλά ιαπωνικά. «Δεν υπάρχει μέλλον σε μία χώρα που έχει σταματήσει την ανάπτυξη» δήλωσε προχτές. Βέβαια, η ανάπτυξη που επικαλείται δεν αφορά το λαό αλλά τους καπιταλιστές που είναι και οι πραγματικοί αποδέκτες των χρημάτων των Ιαπώνων εργαζομένων, που θέλει να μοιράσει ο Αμπε. Το χρήμα θα πάει σε μεγαλοεργολάβους και στις κατασκευαστικές εταιρείες - μαμούθ που φιλοδοξούν να επωφεληθούν τα μέγιστα από τη νέα κυβέρνηση της χώρας, εξαργυρώνοντας και την προεκλογική υποστήριξη στην εκστρατεία του Αμπε, με κρατικά κονδύλια πολλών τρισεκατομμυρίων γεν. Οπως το πακέτο των 10,3 τρισεκατομμυρίων γεν (περίπου 116 δισ. δολαρίων) που ανακοίνωσε προχτές η κυβέρνηση.

Τρισ. γεν για τους εργολάβους

Σύμφωνα με τις πρώτες ανακοινώσεις, το δεκαετές πρόγραμμα «δημόσιων επενδύσεων» της κυβέρνησης Αμπε συμπεριλαμβάνει μεταξύ άλλων δημόσια έργα μεγάλης κλίμακας και γενναιόδωρα πακέτα αύξησης της «ανταγωνιστικότητας και καινοτομίας» της ιαπωνικής βιομηχανίας, φιλοδοξεί να αυξήσει κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες την «ανάπτυξη» και τάζει δημιουργία 600.000 θέσεων εργασίας. Ειδικότερα, γνωστοποιήθηκε πως από τα 10,3 τρισ. γεν, τα 3,8 τρισ. θα πάνε για την ανοικοδόμηση της περιοχής Τοχόκου, τα 3,1 τρισ. προορίζονται για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των ιαπωνικών βιομηχανιών και τα εναπομείναντα 3,1 τρισ. για την υποτιθέμενη στήριξη του ξεδοντιασμένου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, της Υγείας και της Εκπαίδευσης. Βεβαίως, και η καταστροφή του Μάρτη του 2011, από το τσουνάμι και την εγκληματική ασυδοσία από το τραστ της ηλεκτρικής ενέργειας στον πυρηνικό σταθμό της Φουκοσίμα, ανοίγει νέες δυνατότητες στο κατασκευαστικό κεφάλαιο. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης φροντίζει καλά να «ταΐζει» όλες τις μερίδες του κεφαλαίου.

Κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και ξένοι αναλυτές αμφισβητούν τις «καλές» προθέσεις της κυβέρνησης Αμπε όσον αφορά στην «ανάπτυξη», σημειώνοντας, για παράδειγμα, ότι ένα σημαντικό μέρος των δημόσιων κονδυλίων θα πάει σε πεπαλαιωμένα κατασκευαστικά έργα που είχαν μείνει στη μέση με εντολή προηγούμενων κυβερνήσεων. Εργα που ελάχιστη σχέση έχουν με τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες.

Πάντως, τα σχέδια οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης Αμπε ανησυχούν ξένους αναλυτές που προβλέπουν επιδείνωση της αποπληθωριστικής κρίσης και πιθανή αποτυχία του Ιάπωνα πρωθυπουργού να δείξει «έργο» και απτά θετικά αποτελέσματα πριν τις εκλογές του ερχόμενου Ιούλη για την ανάδειξη των νέων μελών της Ανω Βουλής..

Αύξηση των αμυντικών δαπανών

Απ' την άλλη, ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός δείχνει πως «λεφτά υπάρχουν» όχι μόνον για τους εργολάβους αλλά και για τις πολεμικές βιομηχανίες. Σε καθημερινή πλέον βάση οι ιαπωνικές εφημερίδες (τελευταία ήταν η περίπτωση των εφημερίδων «Μαϊνίτσι», «Ασάχι») δημοσιεύουν πληροφορίες για τα σχέδια της κυβέρνησης να διπλασιάσει τις αμυντικές δαπάνες στο 2% του ΑΕΠ προσφέροντας στο σύμπλεγμα των προηγμένων πολεμικών βιομηχανιών (Ιαπωνίας και ΗΠΑ) ένα πακέτο 4,7 τρισεκατομμυρίων γεν (53,4 δισ. δολάρια) από τον ερχόμενο Απρίλη, οπότε αρχίζει το νέο οικονομικό έτος.

Τα αμυντικά κονδύλια προβλέπεται να διατεθούν για την κατασκευή ή και αγορά αντιπυραυλικών συστημάτων ραντάρ τελευταίας τεχνολογίας, για την ανανέωση του στόλου των μαχητικών τζετ και ελικοπτέρων, την αγορά μη επανδρωμένων κατασκοπευτικών αεροσκαφών, την αύξηση του προσωπικού του στρατού ξηράς και την αναβάθμιση του πολεμικού ναυτικού και της Ακτοφυλακής, ιδιαίτερα καθώς εντείνεται η ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση με την Κίνα με αφορμή τις διεκδικήσεις αμφοτέρων χωρών πάνω στις -γεμάτες υποθαλάσσια πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου- βραχονησίδες Σενκάκου (στα ιαπωνικά) ή Ντιαόγου (στα κινέζικα).

Βέβαια, η κυβέρνηση Αμπε δεν εξοπλίζει τις ένοπλες δυνάμεις μόνον από γενναιοδωρία στους βιομήχανους, αλλά και γιατί αναμένει -εάν δεν προκαλεί ενίοτε με εμπρηστικές δηλώσεις...- την κλιμάκωση της έντασης στη θάλασσα της Ανατολικής Κίνας. Χαρακτηριστική είναι η συνέντευξη που έδωσε ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός και ηγέτης των Φιλελεύθερων Δημοκρατών πριν λίγες μέρες στην εφημερίδα «Σανκέι Σιμπούν» και στην οποία αποκάλυψε την πρόθεσή του να ανακαλέσει τη δήλωση που είχε κάνει το 1995 ο τότε πρωθυπουργός Τομιίτσι Μουραγιάμα, με την οποία είχε απολογηθεί για τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό και αποικιοκρατία ως το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε βάρος χωρών της Ασίας (Κίνα, Κορεατική Χερσόνησο κ.ά.). Ο Αμπε είχε αφήσει αιχμές και για την ανάκληση της δήλωσης του τότε πρωθυπουργού Γιόχεϊ Κόνο το 1993, με την οποία το Τόκιο παραδεχόταν την αρπαγή και εκπόρνευση αιχμαλώτων γυναικών (των λεγόμενων «γυναικών της παρηγοριάς») σε Κίνα και Κορέα από τις ιαπωνικές στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής.

Είναι πρόδηλο πως το μέλλον των λαών της περιοχής μόνο ρόδινο δε φαντάζει με την ένταση του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στη ΝΑ Ασία και του Ειρηνικού, όπου φαίνεται πλέον πως είναι στο στόχαστρο πολλών δυνάμεων της περιοχής και όχι μόνο, για τη γεωστρατηγική σημασία που έχει και τα ενεργειακά αποθέματα.

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ