29 Νοε 2014

Συνέντευξη Δ,Κουτσούμπα στον Τ.Παππά(εφ,συν.)

 Συνέντευξη Δ,Κουτσούμπα στον Τ.Παππά(εφ,συν.)

Δηλώσατε ότι το κόμμα σας θα βρεθεί στον δρόμο από την πρώτη μέρα κιόλας αν υπάρχει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δεν δικαιούται μια νέα κυβέρνηση να έχει μια μικρή έστω περίοδο χάριτος;
Η λογική του «καναπέ» μάς είναι άγνωστη, εκτός του ότι είναι και αντιπαθής και επικίνδυνη εάν θέλετε. Μια κυβέρνηση που θα εξαγγείλει και θα πάρει φιλολαϊκά μέτρα από την πρώτη μέρα –γιατί η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται– θα θέλει το εργατικό-λαϊκό κίνημα, το ΚΚΕ, να βρίσκεται στους δρόμους για να εμποδίσει όσους θα επιβουλεύονται αυτά τα φιλολαϊκά μέτρα. Μια κυβέρνηση που θα σχεδιάζει αντιλαϊκά μέτρα και θα είναι επιρρεπής σε πιέσεις για λήψη τέτοιων μέτρων θα αποζητά περίοδο χάριτος, όπερ σημαίνει «καναπές» και ανάθεση σε κάποιες ηγεσίες αντί της λαϊκής συμμετοχής. Και τότε βέβαια είναι που δέκα φορές περισσότερο χρειάζεται ο λαός και το ΚΚΕ στους δρόμους. Οι αντιδράσεις κάποιων γι’ αυτό το αυτονόητο που λέει το ΚΚΕ μάλλον δείχνει ότι θα ακολουθήσουν τον δεύτερο δρόμο.

Λέτε ότι κόμματα, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το Podemos, δεν συνιστούν απειλή για το σύστημα. Γιατί όμως το σύστημα τα πολεμά με κάθε μέσο και κάνει τα πάντα προκειμένου να αποτρέψει τη νίκη τους στις εκλογές;
Πράγματι, το σύστημα τους έχει κηρύξει τόσο σκληρό πόλεμο ώστε μεγαλοβιομήχανοι, ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης, μονοπωλιακοί όμιλοι, τους αποδέχονται, τους πριμοδοτούν και έχουν γίνει προνομιακοί συνομιλητές μαζί τους. Εκτός κι αν εννοείτε «πόλεμο» την υποστήριξη των μεν στον ένα πόλο του δικομματισμού και των δε στον άλλον. Μόνο που και οι μεν και οι δε είναι τμήματα ομίλων, του κεφαλαίου, υποστηρικτές της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ, είναι σε τελευταία ανάλυση ο ίδιος ο μηχανισμός και το ίδιο το σύστημα.
Τα αστικά κόμματα συχνά-πυκνά επιδαψιλεύουν φιλοφρονήσεις στο κόμμα σας, ότι είναι σοβαρό και υπεύθυνο. Μήπως δεν σας φοβούνται;
Γι’ αυτό, αλήθεια, θάφτηκε το μεγαλειώδες πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ πρόσφατα απ’ όλα ανεξαιρέτως τα ΜΜΕ, με πλήρη αποσιώπηση ή το πολύ μέσα σε 2 αράδες ρεπορτάζ; Γι’ αυτό υπερπροβάλλονται κόμματα από το πουθενά;
Την άποψη ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα σοβαρό και υπεύθυνο την ασπάζεται ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού –πλειοψηφικό θα έλεγα– που δεν βρίσκεται φυσικά στην άμεση επιρροή του ΚΚΕ. Την άποψη ότι το ΚΚΕ είναι σοβαρό και υπεύθυνο την έχουν σε πολύ μεγάλο ποσοστό –επίσης πλειοψηφικό– στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ψηφοφόροι του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνούν μαζί μας.
Στην Ευρώπη κυριαρχεί η αποχή από την πολιτική, σε μερικές χώρες η Ακροδεξιά δυναμώνει, ενώ ο ευρωσκεπτικισμός κερδίζει έδαφος παντού. Κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί να μεταβληθεί η κατάσταση με δεδομένο ότι πουθενά οι κομμουνιστές δεν είναι υπολογίσιμο πολιτικό ρεύμα;
Θα συμφωνήσετε ασφαλώς μαζί μου ότι για την κατάσταση που περιγράφετε στην Ευρώπη, η πρωταρχική ευθύνη βρίσκεται στα κόμματα που έχουν κυβερνήσει και στην τάξη που έχει την εξουσία σε όλη την Ευρώπη. Ευθύνη έχουν και τα «ρεύματα» του νεοφιλελευθερισμού και εκείνα της σοσιαλδημοκρατίας. Χέρι βοηθείας τούς δίνει και η γραμμή του συμβιβασμού, της διάλυσης του εργατικού κινήματος. Πλειοψηφικά, τα τελευταία 30 χρόνια, κυβερνήσεις έγιναν πολιτικά ρεύματα «νεοφιλελευθέρων - σοσιαλιστών - εργατικών - κομμουνιστών - ευρωκομμουνιστών» (Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία κ.λπ.) με τη γνωστή κατάληξη. Διέλυσαν ή μετάλλαξαν Κ.Κ., αλλά το αποτέλεσμα ήταν ο παροπλισμός του λαού «αποχή», αποστράτευση, Ακροδεξιά, φασισμός, αντιδραστικός ευρωσκεπτικισμός. Για να αλλάξει η κατάσταση, μια λύση υπάρχει: Να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη η στρατηγική του ΚΚΕ, η πραγματική επαναστατική στρατηγική που θα οδηγήσει σε ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, σε αποδέσμευση από ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες, οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού – κομμουνισμού. Και η ιστορία έχει αποδείξει ότι μπορούν να προκύψουν ριζικές ανατροπές ακόμη και σε περίοδο που προς στιγμή όλα μοιάζουν ακίνητα, αρκεί ο λαός να πιστέψει στη δύναμή του.
Αν ισχύει αυτό που λένε πολλοί, ότι η απάντηση στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό δεν μπορεί να δοθεί μόνο σε μία χώρα, αλλά χρειάζεται ένας νέου τύπου διεθνισμός, ποιο είναι το καθήκον για τα αντικαπιταλιστικά κόμματα;
Η πάλη κάθε λαού κρίνεται πρώτα απ’ όλα στη χώρα του. Λαϊκές, επαναστατικές, ριζοσπαστικές, σεισμικές δονήσεις σε μια χώρα, έστω μικρές, μπορούν να ενεργοποιήσουν τα ρήγματα σε γειτονικές χώρες, στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο. Αλλωστε ο πατριωτισμός της εργατικής τάξης, του λαού, ταυτίζεται με τον διεθνισμό της.
Και μια ερώτηση για το παρελθόν. Συμπληρώνονται 70 χρόνια από τον Δεκέμβρη του ’44. Ξέρω και ξέρετε ότι με τα «αν» δεν γράφεται η Ιστορία. Ωστόσο μπαίνω στον πειρασμό να σας καλέσω να αναμετρηθείτε με ένα κρίσιμο «αν»: Αν τη μάχη της Αθήνας την έδιναν τα ετοιμοπόλεμα τμήματα του ΕΛΑΣ υπό τον Αρη Βελουχιώτη θα ήταν διαφορετική η έκβαση της σύγκρουσης, ίσως και η πορεία της χώρας;
Εάν η μάχη της Αθήνας ήταν ενταγμένη σε μια στρατηγική γραμμή για την εργατική λαϊκή εξουσία, τον σοσιαλισμό και δεν πρυτάνευε στην ηγεσία του κόμματος η άποψη που προερχόταν από τη λαθεμένη στρατηγική γραμμή –για ένα ενδιάμεσο στάδιο «δημοκρατικής» κυβέρνησης και με τμήματα της αστικής τάξης– τότε ίσως να ήταν διαφορετική η έκβαση του αγώνα, να οδηγούσε σε νίκη τον λαό και όχι σε απαράδεκτες υποχωρήσεις και κέρδισμα της εξουσίας από την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της. Και λέω ίσως, διότι σωστά επισημαίνετε ότι με «αν» δε γράφεται η Ιστορία. Στο συγκεκριμένο ζήτημα ο Αρης Βελουχιώτης είχε δίκιο, όπως τονίζει η απόφαση της πρόσφατης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ.
Πηγή: ΕΦ(ημερίδα) των ΣΥΝ(ασπισμένων)*
*Τα λινκ και οι υπογραμμίσεις προστέθηκαν από εμάς.

Βλέπε ακόμη:


Νίκος Ρωμανός-Τα γεγονότα 2008-2014, και τα πορίσματα

 Νίκος Ρωμανός-Τα γεγονότα 2008-2014, και τα πορίσματα

- Γύρω στις 9 μ.μ της έκτης Δεκεμβρίου 2008, ο αστυνομικός Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβολεί και σκοτώνει, δια "ασήμαντον αφορμή", τον δεκαπεντάχρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στην συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου. Μαζί με τον Γρηγορόπουλο βρίσκεται ο συμμαθητής και στενός φίλος του Νίκος Ρωμανός, επίσης δεκαπέντε χρονών τότε. Σύμφωνα με την μητέρα του Ρωμανού, ο Γρηγορόπουλος πέθανε στα χέρια του. Ο Ρωμανός απαθανιτίζεται ανάμεσα σ' αυτούς που σηκώνουν το φέρετρο του Γρηγορόπουλου και προσέρχεται στη δίκη του Κορκονέα, ξεκάθαρα οργισμένος. Για την μητέρα του Ρωμανού, "από εκεί ξεκίνησαν όλα". Ο πατριός του δηλώνει: "Ο Νίκος Ρωμανός, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου, δεν είχε καμία σχέση με το παιδί που γνωρίζαμε έως τότε. Ήρθε μια φορά στην Αμφισσα, χωρίς να καταθέσει. Στο δικαστήριο τον διακατείχε θυμός, ήταν σε μεγάλη σύγχυση και νευρικότητα. Είχε μέσα του οργή και φόβο". Είναι η πρώτη φορά που ο Ν. Ρωμανός εκτίθεται στην ασύμμετρη προς την "πρόκληση" κρατική βία, με ψυχικά αποτελέσματα που δεν είναι δυνατό να εκτιμηθούν, ούτε καν από ειδικούς στις τραυματικές εμπειρίες.

- Την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013, ο Νίκος Ρωμανός συλλαμβάνεται, μαζί με τρία άλλα άτομα,  για απόπειρα ένοπλης ληστείας στν Αγροτική Τράπεζα και στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο του Βελβεντού Κοζάνης. Από την επιστολή των ίδιων των τεσσάρων από τον Κορυδαλλό, όπου κρατούνταν, διαφαίνεται ότι η ληστεία ήταν ερασιτεχνικά σχεδιασμένη σε βαθμό σχεδόν κωμικό: "Κατά τη διάρκεια της διαφυγής μας, μία σειρά από ατυχή γεγονότα και λανθασμένους χειρισμούς, οδήγησαν στην έκθεση τόσο του οχήματος μας, όσο και στην κατεύθυνσή μας στην αστυνομία. Λόγω του αστυνομικού κλοιού που σχηματίστηκε αυτόματα, ο σύντροφος που οδηγούσε το διαμορφωμένο εξωτερικά σαν ασθενοφόρο βαν, αναζητούσε διεξόδους διαφυγής για την ομάδα που έκανε τις ληστείες. Στην προσπάθειά του αυτή, έκανε το λάθος να περάσει τρεις φορές από όχημα των μπάτσων, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ύποπτος. Ακολούθησε καταδίωξη και μετά, λόγω άγνοιας της περιοχής στην οποία κατέληξε, έφτασε σε τέσσερα αδιέξοδα στους χωματόδρομους των ορυχείων, με αποτέλεσμα στο τελευταίο να περικυκλωθεί και να μην έχει πια κανένα ουσιαστικό περιθώριο διαφυγής."

- Κωμική όμως δεν είναι η αντιμετώπιση και των τεσσάρων από την ΕΛ.ΑΣ, που τους σπάζει κυριολεκτικά στο ξύλο, και ενώ δεν έχει τραυματιστεί κανείς από τις πράξεις τους, ούτε έχει απειληθεί η ζωή κανενός. Η ΕΛ.ΑΣ μάλιστα δημοσιοποιεί τις φωτογραφίες τους, με εμφανή τη χρήση photoshop για να αποκρυφθεί το εύρος της σωματικής κακοποίησης στην οποία τους έχει υποβάλλει, για μια ακόμα φορά "καθ' υπερβολήν" προς το αδίκημα (ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας δικαιολογεί το photoshop ως απόπειρα να κρατηθούν τα πρόσωπα των "υπερεγκληματιών" αναγνωρίσιμα). Είναι η δεύτερη φορά που ο Νίκος Ρωμανός αντιμετωπίζει την συντριπτικά ασύμμετρη βία του αστικού κράτους, αυτή τη φορά στο δικό του σώμα.

- Τον Νοέμβριο του 2013, ξεκινά η δίκη έξι κατηγορουμένων για την απόπειρα ένοπλης ληστείας στο Βελβεντό. Το βούλευμα του κατηγορητηρίου αποφαίνεται ότι από 16 χρονών, ο Νίκος Ρωμανός είναι ενταγμένος στην τρομοκρατική Οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς (ΣΠΦ).

- Τον Σετέμβριο του 2014, ο νέος υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου επισκέπτεται τις Φυλακές Αυλώνα για να βραβεύσει, μεταξύ άλλων, τον Νίκο Ρωμανό για την επιτυχία του, ως κρατούμενου, στις πανελλαδικές εξετάσεις. Ο Ρωμανός αρνείται το βραβείο, ύψους 500 ευρώ.

- Τον Οκτώβριο του 2014, το δικαστήριο που δικάζει τους έξι συνολικά κατηγορούμενους για την απόπειρα ληστείας του 2013, αποφαίνεται ότι κανένας τους δεν βαρύνεται με συμμετοχή στην ΣΠΦ, κάνοντας αποδεκτή την εισαγγελική πρόταση να τους δικάσει για ποινικό αδίκημα και όχι σύμφωνα με τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Καταδικάζονται όμως στην ανώτατη δυνατή ποινή για το αδίκημα και χωρίς την αναγνώριση κανενός ελαφρυντικού, παρά την εισαγγελική πρόταση για αναγνώριση ελαφρυντικών. Ο εισαγγελέας έδρας Νίκος Πεπόνης είχε σημειώσει στην αγόρευσή του: "Πρώτη φορά βλέπω ληστεία που να αφήνουν τους ομήρους ελεύθερους, κατά δε την καταδίωξη, ενώ είχαν το επάνω χέρι διαθέτοντας βαρύ οπλισμό, ούτε πυροβόλησαν τους αστυνομικούς που τους καταδίωκαν ούτε χρησιμοποίησαν τον όμηρο σαν ασπίδα για να διαφύγουν..."

Ο Νίκος Ρωμανός καταδικάζεται σε κάθειρξη 15 ετών και 11 μηνών, καθώς απορρίπτεται επίσης και το ελαφρυντικό της "μετεφηβικής ηλικίας" του.

- Τον Νοέμβριο του 2014, ο Νίκος Ρωμανός ξεκινάει απεργία πείνας, με αίτημα να του επιτραπεί να παρακολουθήσει μαθήματα στη σχολή στην οποία πέτυχε (γεγονός για το οποίο υπήρχε η απόφαση να βραβευτεί), αλλά στην οποία, μετά την ανεξήγητα εύκολη απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού, του απαγορεύτηκε η πρόσβαση από τις σωφρονιστικές αρχές.

- Χθες, 28 Νοεμβρίου 2014, κατά την 19η μέρα της απεργίας πείνας του, αναφέρθηκε ότι η εισαγγελεία εξέδωσε διαταγή αναγκαστικής σίτισής του, κάτι που σύμφωνα με την Παγκόσμια Ιατρική Ένωση αποτελεί μορφή βασανιστηρίου και δεοντολογικά κολάσιμη, εφόσον συμμετέχουν γιατροί, πρακτική.

- Σήμερα, ο 21 ετών Νίκος Ρωμανός διανύει την εικοστή μέρα απεργίας πείνας, και έχουν εκφραστεί ήδη σοβαρές ανησυχίες για τη ζωή του, καθώς οι καρδιακοί του σφυγμοί έχουν φτάσει στους 170 το λεπτό, σύμφωνα με τον δικηγόρο του, και κινδυνεύει πλέον άμεσα με καρδιακή ανακοπή. Πριν κατέλθει σε απεργία πείνας, ο Ρωμανός κατονόμασε τους άμεσους υπεύθυνους του τυχόν θανάτου του ως εξής:

"Υπεύθυνο για κάθε μέρα απεργίας πείνας, και ό,τι συμβεί από εδώ και μπρος, είναι το συμβούλιο της φυλακής που αποτελείται από τον εισαγγελέα Νικόλαο Ποιμενίδη, τη διευθύντρια Χαραλαμπία Κουτσομιχάλη, καθώς και την κοινωνική λειτουργό."

Συνοψίζοντας

- ο Νίκος Ρωμανός βαρύνεται με την συμμετοχή σε δύο αποτυχημένες ληστείες τράπεζας, ενώ έχει καταγραφεί ότι, μαζί με τους συγκρατουμένους του, απέφυγαν κάθε χρήση σωματικής βίας εναντίον ομήρων και αστυνομικών, αν και είχαν τα περιθώρια να την ασκήσουν, και συνεπώς ότι κανείς άνθρωπος δεν τραυματίστηκε ή σκοτώθηκε εξαιτίας της πράξης του.

- το κράτος της Ελληνικής δημοκρατίας βαρύνεται με

α. την εν ψυχρώ δολοφονία του στενού φίλου του Νίκου Ρωμανού, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από αστυνομικό του, μπροστά στα μάτια του πρώτου και ενώ και οι δύο ήταν ανήλικα παιδιά.

β. την ψυχική κακοποίηση του ανήλικου Νίκου Ρωμανού, που υπέστη χωρίς αμφιβολία τραυματικό σοκ

γ. την βαριά κακοποίηση, πέντε χρόνια μετά, του Νίκου Ρωμανού από την ΕΛ.ΑΣ χωρίς να συντρέχει κανένας λόγος για αυτή

δ. τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων αυτής της βαριάς κακοποίησης ως "τρόπαιο" κρατικής "επιτυχίας"

ε. την σκληρότατη καταδίκη του χωρίς αναγνώριση κανενός ελαφρυντικού, παρά την πρόδηλη παρουσία σοβαρών ελαφρυντικών, περιλαμβανομένης της στάσης απέναντι στην ανθρώπινη ζωή, το νεαρό της ηλικίας, την απουσία πρότερου ποινικού μητρώου και τη σημασία για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας της τραυματικής εμπειρίας αναίτιας κρατικής βίας του 2008

στ. Την παραβίαση του ανθρώπινου δικαιώματός του ως κρατουμένου να λαμβάνει άδεια από την φυλακή για να παρακολουθεί πανεπιστημιακά μαθήματα

ζ. Τον εξαναγκασμό του, ως συνέπεια, σε μια δυνητικά θανατηφόρα απεργία πείνας

ι. Την παραβίαση της βασικής ιατρικής δεοντολογίας παγκόσμια και την εντολή χρήσης του βασανιστηρίου της αναγκαστικής σίτισης σε βάρος του.

Με όρους αστικού δικαίου, συνεπώς, με όρους "κράτους δικαίου" από τον 18ο αιώνα και μετά, το κράτος της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι ένοχο:

- Συντριπτικής ασυμμετρίας στην άσκηση βίας κατά προσώπων

- Βάρβαρης και κτηνώδους αντιμετώπισης ποινικών κρατουμένων, χωρίς την τήρηση ούτε των προσχημάτων του διεθνούς δικαίου

- Ανοιχτού ρεβανισμού και τρομοκρατίας των θυμάτων της δικής του πρότερης τρομοκρατίας σε βάρος αθώων.

Η τιμωρία των στελεχών και μηχανισμών αυτού του κράτους για τα κατά συρροή εγκλήματά τους επαφίεται κατά την κρίση μας στον επαναστατικό λαό και την επαναστατική δικαιοσύνη της λαϊκής εξουσίας, και αποτελεί υψηλή ηθική υποχρέωσή της. Το ίδιο, συνεπώς, και η διατήρηση της μνήμης αυτών των εγκλημάτων έως ότου είναι υλικά εφικτή η απόδωση τιμωρίας στους ενόχους των.

Οι τελευταίες μέρες του ΕΣΚΓ και της ΓΛΔ

 Οι τελευταίες μέρες του ΕΣΚΓ και της ΓΛΔ




Σήμερα η κε του μπλοκ αντιγράφει αποσπάσματα από το κείμενο του χάιντς κέσλερ με τον τίτλο της ανάρτησης που δημοσιεύεται στο (πολύ ενδιαφέρον) τρέχον τεύχος της κομεπ. Το κείμενο φωτίζει πτυχές της τελικής εκδήλωσης της αντεπανάστασης στη γλδ και τις σοσιαλιστικές χώρες εν γένει, και η (ανα)δημοσίευσή του εδώ έχει προφανώς τον χαρακτήρα της προτροπής να αγοράσετε την κομεπ και να μελετήσετε συνολικά το κείμενο και τα υπόλοιπα άρθρα της. Καλή ανάγνωση και κάθε παρατήρηση στα σχόλια, ευπρόσδεκτη.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην έκδοση του περιοδικού «Offen-siv» το 2009 με τίτλο «Unter FeuerDie Konterrevolution in der DDR» («Υπό πυρά- Η αντεπανάσταση στη ΓΛΔ). Αποτελεί απομαγνητοφώνηση σημείων της συνέντευξης που έδωσε ο Χάιντς Κέσλερ στους δημοσιογράφους του περιοδικού «Offen-siv» Άννα Χάινριχ, Φρανκ Φλέγκελ και Μίχαελ Οπερσκάλσκι στις 12 Σεπτέμβρη 2008. Η απομαγνητοφώνηση και η διόρθωσή της έγινε από την έκδοση του περιοδικού, ενώ διορθώθηκε και εγκρίθηκε από τον ίδιο τον Κέσλερ.

Πριν περάσουμε στο κείμενο, πρέπει να αναφερθούν κάποια βιογραφικά στοιχεία για το συγγραφέα του, τον Χάιντς Κέσλερ. Ο Κέσλερ γεννήθηκε στις 26 Γενάρη του 1920. Από μικρό παιδί είχε ενταχθεί στους Κόκκινους Πιονέρους και στη συνέχεια στην Ένωση Σπάρτακος, καθώς και οι δυο γονείς του ήταν κομμουνιστές. Κατά τη διάρκεια της φασιστικής δικτατορίας στη Γερμανία οι γονείς του φυλακίστηκαν και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, η μητέρα του πχ στο Ράβενσμπρικ.
Ο Κέσλερ ξεκίνησε να μαθαίνει τη δουλειά του μηχανουργού στα 1934. Τον Οκτώβρη του 1940 καλείται να υπηρετήσει στη φασιστική Βέρμαχτ, από την οποία αυτομόλησε στις 15 Ιούνη του 1941, περνώντας στον Κόκκινο Στρατό. Εκεί ανέπτυξε ενεργή αντιφασιστική δραστηριότητα, υπήρξε συνιδρυτής της «Εθνικής Επιτροπής για μια Ελεύθερη Γερμανία» κι έδρασε ως απεσταλμένος της σε διάφορα πολεμικά μέτωπα. Στα τέλη του 1945 επέστρεψε στο Βερολίνο, όπου ανέλαβε υπεύθυνος της Κεντρικής Αντιφασιστικής Επιτροπής Νεολαίας του Βερολίνου, ενώ το 1946 υπήρξε ένας εκ των ιδρυτών της Ελεύθερης Γερμανικής Νεολαίας (ΕΓΝ-FDJ) στη «Σοβιετική Ζώνη Κατοχής». Αναδείχθηκε Πρόεδρος της ΕΓΝ στο Βερολίνο και στη συνέχεια Γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της. Στα τέλη του 1955 ανέλαβε υπεύθνος για τη δημιουργία και ανάπτυξη των Οργάνων Ασφαλείας και Προστασίας της ΓΛΔ. Υπήρξε επικεφαλής των αεροπορικών πολεμικών δυνάμεων και της αεροπορικής άμυνας του Εθνικού Λαϊκού Στρατού (ΕΛΣ), στη συνέχεια αρχηγός του Ανώτατου Επιτελείου του ΕΛΣ και τελικά αρχηγός της πολιτικής διοίκησης του ΕΛΣ. Το 1984 ανέλαβε υπουργός Άμυνας.
Με την επαναδραστηριοποίηση του ΚΚΓ το 1945 εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ. Όταν το 1946 ιδρύθηκε το Ενοποιημένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας έγινε μέλος του προεδρείου του και στη συνέχεια μέλος του Πολιτικού Γραφείου.
Στις 24 Γενάρη 1990 συνελήφθη –επί ΓΛΔ- από την κυβέρνηση Μόντρο «για αντισοβιετική στάση» και απελευθερώθηκε στο τέλος Απρίλη του 1990. Τη δεύτερη μέρα της Πεντηκοστής του 1990 συνελήφθη ξανά, αυτή τη φορά από τα δυτικογερμανικά δικαστικά όργανα. Έμεινε για δύο χρόνια προφυλακισμένος στο Μοάμπτι, για να δικαστεί στη συνέχεια μαζί με άλλα ηγετικά στελέχη του ΕΣΚΓ (Χόνεκερ, Στρέλιτς και Άλμπρεχτ). Καταδικάστηκε σε 7½ χρόνια φυλάκιση. Έμεινε συνολικά 5 ½ χρόνια στη φυλακή και αποφυλακίστηκε με αναστολή.
Σήμερα ο Χάιντς Κέσλερ ζει με περικοπή στη σύνταξή του στο Βερολίνο και είναι μέλος σε πολλές προοδευτικές οργανώσεις, όπως η Ένωση Εκδιωχθέντων από το Ναζιστικό Καθεστώς και η Ένωση για τη Νομική και Ανθρωπιστική Υποστήριξη που έχουν συστήσει πρώην στελέχη της ΓΛΔ.

-.-.-

Τώρα θέλω να θίξω ένα άλλο θέμα: την υπερεκτίμηση του εαυτού μας. Φυσικά και ξεκινήσαμε εντελώς διαφορετικά την οικοδόμηση της αντιφασιστικής-δημοκρατικής τάξης και το πέρασμα στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού απ’ ό,τι για παράδειγμα η Κούβα. Θυμάμαι ακόμα πολύ καθαρά, όταν γύρισα τον Ιούλη του 1945 εδώ στο Βερολίνο, τα πράγματα ήταν τρομερά. Τα πάντα είχαν μολυνθεί από το φασισμό· σε πολλούς λειτουργούσε ασυνείδητα, όμως η σκέψη ήταν φασιστική. Κοντά σε αυτό, πολλοί νέοι είχαν χάσει τους γονείς τους, το φαγητό ήταν λιγοστό κι ένα μεγάλο κομμάτι της πόλης ερειπωμένο. Έτσι ξεκίνησα τότε εδώ στο Βερολίνο. Θα μπορούσα να περιγράφω για ώρες τους πολύ συχνούς προπηλακισμούς· ήταν μια δύσκολη αρχή. Και το γεγονός ότι προχωρήσαμε τόσο και με τη βοήθεια της τότε Σοβιετικής Ένωσης και της αλληλεγγύης των όπου γης αντιφασιστών, μας έκανε κομματάκι αυτάρεσκους –ίσως περισσότερο και από κομματάκι.

Στην ηγεσία του ΕΣΚΓ διαμορφώθηκε μια κάπως αλαζονική να το πούμε στάση απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Την ξέρουμε αυτού του είδους την αυτο-ικανοποίηση. Βλέπαμε βέβαια την επικιδυνότητα του ιμπεριαλισμού σε όλες τις εκφάνσεις του, αλλά το πόσο επιδέξια χρησιμοποιεί τις δυνατότητές του, ποιες νέες τακτικές εφαρμόζει και πόσο πολλά είχε διδαχθεί, αυτά μάλλον τα υποτιμήσαμε. Αναπτύχθηκε ένας κάποιος αυτοματισμός, μια κάποια χαλαρότητα. Έτσι, πολλά πράγματα δεν τα πήραμε στα σοβερά και για κάποια άλλα δεν ανοίξαμε σοβαρή συζήτηση.

Ένα παράδειγμα: Ο εκπρόσωπος της ενιαίας διοίκησης των κρατών του Συμφώνου της Βαρσοβίας ήταν ένας εξαιρετικός σοβιετικός στρατηγός. Μου είπε λοιπόν όταν το ρώτησα αν θα μπορούσε να εκλεγεί πρόεδρος ο Γιέλτσιν: «Αυτό δε θα γίνει ποτέ. Οι πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης δε θα τον εκλέξουν ποτέ». Όμως εκλέχτηκε! Δηλαδή, εδώ αναδεικνύεται το μέγεθος της αυταπάτης ότι κάτι τέτοιο το κόμμα, η νεολαία, η σοβιετική εργατική τάξη, ακόμα και η πλειοψηφία των αγροτών και της διανόησης δε θα το επέτρεπαν. Ήταν μια μοιραία αυταπάτη, γιατί τελικά το ΚΚΣΕ και το σοβιετικό κράτος διαλύθηκαν ουσιαστικά μέσα σε 24 ώρες. Κάτι τέτοιο δεν το είχε υπολογίσει κανείς στο κόμμα μας. Δυστυχώς πρέπει να πω ότι συμμεριζόμουν την πίστη –γνώριζα άλλωστε αρκετούς Σοβιετικούς συντρόφους- πως οι γκορμπατσοφικοί, ο Γιέλτσιν κι οι όμοιοί τους δε θα περάσουν.

Όμως όλα άρχισαν με το 20ό Συνέδριο, μετά το οποίο ο ρεβιζιονισμός κέρδιζε λίγο-λίγο τον χώρο του. Έπειτα οι γκορμπατσοφικοί έκαναν και κάτι που δεν το εκτιμούσαμε πάντα σωστά, ούτε εγώ το εκτιμούσα πάντα σωστά. Διαπραγματεύονταν με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για τη μείωση και εν τέλει την απομάκρυνση όλων των όπλων μαζικής καταστροφής, δηλαδή ατομικών βομβών κλπ. Έμοιαζε –και έτσι παρουσιαζόταν και σε εμάς- ότι το σοσιαλιστικό στρατόπεδο σημειώνει εδώ μια νίκη. Επίσης, αυτή η φάση της εξέλιξης των πραγμάτων γέννησε σε πολλούς την προσδοκία: Ίσως να βγει και κάτι καλό τελικά από τον γκορμπατοφισμό. Όταν πια ήταν πολύ αργά, έβλεπαν όλο και περισσότεροι σύντροφοι και συντρόφισσες ότι ο Γκορμπατσόφ είναι προδότης και η πολιτική του είναι συνθηκολόγηση. Ένα παράδειγμα: Ήμουν με το σύντροφο Στέρλιτς πριν τρία-τέσσερα χρόνια καλεσμένος στη Μόσχα. Υπάρχει κι εκεί ένωση βετεράνων, όπου συζητήσαμε με καμιά δεκαριά παλιούς ανώτερους στρατιωτικούς, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου υπουργού. Εγώ είχα ζητήσει αυτή τη συνάντηση. Και οι δέκα μας ζήτησαν συγγνώμη γιατί το 1989-’90 μας άφησαν –ως απόρροια της πολιτικής του Γκορμπατσόφ- στα «κρύα του λουτρού».

Είναι λυπηρό: Μια τέτοια ευκαιρία, όπως αυτή που είχαμε με τη ΓΛΔ, δε θα την ξανάχουμε. Ο καπιταλισμός δεν είναι βέβαια αιώνιος, αλλά μια τέτοια ευκαιρία δε θα ξαναπαρουσιαστεί.

ΤΡΙΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Από τις πικρές εμπειρίες μας αντλώ τρία βασικά συμπεράσματα:
Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε ένα κομμουνιστικό κόμμα –ή στην περίπτωσή μας στο ΕΣΚΓ- και που δυστυχώς συνέβη, είναι η δημιουργία φράξιας στην κομματική ηγεσία. Και αυτή υπήρξε. Αποτελούνταν από ευκολόπιστους, σε αυτούς προσμετρώ και τον Κρεντς, επειδή απ’ ό,τι φαίνεται πίστευε πραγματικά ότι η γκλάσνοστ και η περεστρόικα αποτελούσαν λύση, και άλλους που δεν ήταν ποτέ κομμουνιστές και που δεν είχαν συνδεθεί ποτέ σοβαρά με την υπόθεσή μας, σε αυτούς βάζω και τους Σαμπόφσκι, Σίρερ, Τις και δυο-τρεις ακόμα. Αυτοί οι σύντροφοι, είτε υποκειμενικά τίμιοι είτε αντικειμενικά εχθρικοί, δε συζήτησαν ποτέ από θέσεις αρχών το πρόβλημα της περεστρόικα, ούτε καν έθεσαν ποτέ κάποιο ζήτημα για αυτήν.
Άρα: όχι στη δημιουργία φραξιών στο κόμμα και ιδιαίτερα στην ηγεσία.

Αν και ο Έριχ Χόνεκερ πρώτος ήρθε σε μένα τον ίδιο και μου είπε ότι «ο Γκορμπατσόφ είναι ή τρελός ή παλιάνθρωπος», υποτιμήσαμε τον κίνδυνο. Ο Έριχ Χόνεκερ ήταν της γνώμης –και αυτό φυσικά ήταν λάθος- ότι ένα κόμμα με τέτοιους δεσμούς με το προλεταριάτο και ένα τέτοιο παρελθόν και μια τέτοια ιστορία, όπως το ΚΚΣΕ, το κόμμα του Λένιν και του Στάλιν, δεν είναι δυνατό να διαλυθεί από τέτοια γουρουνόσκυλα σαν τους Γκορμπατσόφ, Σεβαρντνάτζε και τους άλλους. Δε θέλω να βγάλω την ουρά μου απ’ έξω: κι εγώ –ίσως όχι τόσο πολύ όσο αυτός, αλλά παρ’ όλα αυτά- πίστευα ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε γιατί γνώριζα πολλούς καλούς σοβιετικούς συντρόφους.
Άρα: Δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάται ο κίνδυνος της αντεπανάστασης. Να μην ξεχνάμε ότι η αστική τάξη έχει διδαχτεί πολλά κι εξακολουθεί να διδάσκεται.

Το τρίτο και ίσως το σημαντικότερο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κάποιος είναι το εξής: η κομματική ηγεσία, το Πολιτικό Γραφείο και η Κεντρική Επιτροπή θα έπρεπε από πολύ νωρίτερα να μιλάνε ανοιχτά για τα προβλήματα στην χώρα και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Ανοιχτά, καθαρά, έτσι περίπου όπως κάνουν οι Κουβανοί σύντροφοι, οι οποίοι για παράδειγμα λένε: «Δεν έχουμε ρεύμα, θα σας εξηγήσουμε γιατί και θα πούμε τι πρέπει να κάνουμε».
Λοιπόν: Πάντα τα αφτιά στις μάζες. Και κάτι συνδεδεμένο με αυτό: το κόμμα πρέπει να ξέρει πάντα τι πραγματικά σκέφτονται οι εργαζόμενοι και προπάντων πρέπει να συζητεί μαζί τους.

Παραθέτω και δύο ακόμα σημεία από προηγούμενα υποκεφάλαια του κειμένου.

Πριν από αυτά, μερικοί σύντροφοι, κυρίως ο Κρεντς, επέμεναν να πάρω μέρος στην κυβέρνηση Μόντρο, κατά κάποιο τρόπο σαν «φύλλο συκής». Τους εξήγησα ότι δεν παίρνω μέρος σε αυτή την κυβέρνηση, γιατί βλέπω πού οδηγεί αυτός ο δρόμος –κάτι που φάνηκε καθαρά αργότερα. (...) Πριν με κλείσουν μέσα διαγράφτηκα «φυσικά» και από το κόμμα. Έλαβα ένα γράμμα από τον πρόεδρο της Επιτροπή Κομματικών Υποθέσεων, όπου βλέπω τα καινούρια ονόματα, Σούμαν, Γκίζι κλπ. Σε αυτό αναφέρονταν τα εξής: «Εναντίον σου βρίσκεται εν εξελίξει κομματική διαδικασία. Ο λόγος: αντισοβιετική στάση». Για φαντάσου, ειδικά εγώ! Πήγα λοιπόν εκεί που μου ‘χαν πει να πάω. Υπήρχαν κι άλλοι υποψήφιοι για διαγραφή. Η Επιτροπή Κομματικών Υποθέσεων ένα μπάχαλο. Ο πρόεδρος ξεκίνησε: «Αντισοβιετική στάση». Του είπα: «Για μια στιγμή, θα πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε. Εννοείς τη Σοβιετική Ένωση ή μήπως τον Γκορμπατσόφ; Αν εννοείς αυτόν και την παρέα του, τότε είναι σωστή η κατηγορία». Εννοούσαν φυσικά αυτόν κι έτσι με πέταξαν εκτός. Ένας από τους λίγους που ψήφισαν ενάντια στη διαγραφή μου ήταν και ο Τέβε Σουρ, γενός που με χαροποίησε (σ.σ: διάσημος πρωταθλητής ποδηλασίας στη ΓΛΔ, ο πιο διάσημος αθλητής στην ιστορία της χώρας, στέλεχος του ΕΣΚΓ κι εκλεγμένος στη Λαϊκή Βουλή της ΓΛΔ).

(...)

Να προσθέσω εδώ και κάτι ακόμα: Πριν από λίγο καιρό διάβασα κάτι, «διακήρυξη» το λένε νομίζω, του συμβουλίου των βετεράνων του Κόμματος της Αριστεράς. Λοιπόν πρόεδρος αυτού του συμβουλίου είναι τώρα ο Μόντρο. Η διακήρυξη αυτή λέει: «Ναι, η ΓΛΔ, κλπ, κλπ, και στη συνέχεια αλλά, αλλά, αλλά...». Είναι δε τόσο μαστορικά φτιαγμένη, τόσο ραφιναρισμένη, που όλοι οι οπορτουνιστές κι οι ρεβιζιονιστές χωρούν μέσα της. Δηλ ο Μόντρο συνεχίζει σήμερα αυτό που είχε ξεκινήσει τότε. Για παράδειγμα, πριν λίγες εβδομάδες μίλησε στο μνημόσυνο του Τέλμαν στο Τσίγκενχαλς. Βρίσκονταν γύρω στους 200 συντρόφους και συντρόφισσες και μόνο που δεν τον έδειραν γιατί κατηγορούσε τον Τέλμαν. Τον κατηγόρησε σαν οπαδό του Στάλιν και μίλησε για μεγάλα λάθη επί ηγεσίας του. Και ήθελαν στ’ αλήθεια να τον δείρουν. Εγώ ο ίδιος σταμάτησα μια συντρόφισσα και της είπα: «Μην κάνετε τίποτα. Μπορείτε να φωνάξετε, να βρίσετε αλλά μην τον δείρετε».

Ανακοίνωση της Λέσχης Φίλων ΚΚΕ Νέας Υόρκης για τα γεγονότα στο Φέργκιουσον

 Ανακοίνωση της Λέσχης Φίλων ΚΚΕ Νέας Υόρκης για τα γεγονότα στο Φέργκιουσον

«Η ανθρωποκτονία του άοπλου Αφροαμερικάνου εφήβου, Μάικλ Μπράουν, στο Φέργκιουσον του Μιζούρι στις αρχές του περασμένου Αυγούστου, από τον αστυνομικό Ντάρεν Γουίλσον, συνοδεύτηκε με την απαράδεκτη απόφαση του πολιτειακού δικαστηρίου του Μιζούρι να μην απαγγείλει κατηγορίες για ανθρωποκτονία ενάντιά του, κι αποτελεί μόνο την κορφή του παγόβουνου.

Η προκλητική αυτή απόφαση είναι ακόμα μια περίπτωση απροκάλυπτου ρατσισμού στις ΗΠΑ. Τέτοια φαινόμενα αναπαράγονται και πολλαπλασιάζονται από την άγρια εκμετάλλευση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς, και τις διακρίσεις που βιώνουν οι Αφροαμερικάνοι, οι Λατίνοι, όπως και οι άλλοι μετανάστες, ανάμεσα τους κι Έλληνες, που έρχονται στις ΗΠΑ σπρωγμένοι από τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Οι πρόσφατες ανακοινώσεις της κυβέρνησης Ομπάμα για τον νέο αντιμεταναστευτικό νόμο, "κοιτά στα δόντια" τους μετανάστες που έρχονται, και τους κρίνει ανάλογα με τις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Όσοι μετανάστες δεν πληρούν τα κριτήρια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, θα ζουν υπό καθεστώς ανασφάλειας, αφού κανείς δεν τους εγγυάται ότι θα πάρουν μόνιμη άδεια παραμονής ή αμερικανική ιθαγένεια, αντιμετωπίζοντας την εκμετάλλευση και την κρατική καταστολή.

Οι όλες εξελίξεις εκθέτουν τους διθυράμβους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ, για την κυβέρνηση Ομπάμα. Κατά την επίσκεψη Τσίπρα στην Αμερική, ο ΣΥΡΙΖΑ "ανακάλυψε την Αμερική" που "δεν είδε κλειστά καταστήματα, βλοσυρά πρόσωπα, σημάδια απελπισίας...", δείχνοντας μάλιστα ως πρότυπο αντιμετώπισης της κρίσης, την κυβέρνηση Ομπάμα.

Ο αμερικάνικος λαός, οι Έλληνες κι άλλοι μετανάστες που βιώνουν αυτή τη βαρβαρότητα, μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα και από κοινού να οργανώσουν την πάλη τους για μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα, με πλήρη αναγνώριση όλων των μεταναστών που ζουν κι εργάζονται στις ΗΠΑ, για να σταματήσει ο αυταρχισμός κι η καταστολή σε βάρος τους».

Ως πότε θα κρυβόμαστε πίσω από τη σκιά μας;

 Ως πότε θα κρυβόμαστε πίσω από τη σκιά μας;



Δεν είναι μόνο που μας έχουν διαλύσει οικονομικά, δεν φτάνει που μας θεωρούν αριθμούς, το κυριότερο είναι πως πιστέψαμε ότι είναι ανίκητοι.
Δεν φτάνει που μας έφτασαν στο σημείο να ντρεπόμαστε να κοιτάξουμε τα παιδιά μας, πρέπει να αισθανόμαστε και συνυπεύθυνοι για την κατάσταση που βιώνουμε για να βγαίνουν λάδι οι πραγματικοί υπαίτιοι;
Από το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου περάσαμε στο «όλοι φταίμε» του Πρετεντέρη. Εδώ που τα λέμε, το «όλοι φταίμε» κρύβει μια μεγάλη αλήθεια.
Φταίμε, γιατί εδώ και τρία χρόνια και άλλα 35 πιο πριν, πιστεύουμε τους ίδιους που ευθύνονται για όσα έχουν συμβεί, επειδή είναι πιο βολικό να μην αντιδράσει κάποιος από το να αντιδράσει όπως χρειάζεται.
Μπορεί τυπικά να έχουμε Δημοκρατία, όπου ο καθένας, πάλι τυπικά, έχει το δικαίωμα να εκφράζεται ελεύθερα. Όμως η ποιότητα της Δημοκρατίας δεν κρίνεται από αυτό αλλά από το κατά πόσο, η γνώμη κάποιου μπορεί να φτάσει στο ίδιο πλήθος ανθρώπων που φτάνει και η γνώμη κάποιου άλλου.
Διότι, ας μην κρυβόμαστε πίσω από τη σκιά μας. Δεν φτάνει στο ίδιο πλήθος ακροατών, το «χρειάζονται θυσίες» του τηλεπαραθυράτου αναλυτή με το «δεν αντέχω άλλο», του άνεργου που υποφέρει.
Η όποια Δημοκρατία, παρουσιάζει έλλειμμα λόγω της τεράστιας μεταδοτικής δύναμης που διαθέτει, κυρίως, η τηλεόραση. Ας δούμε λίγο τους ιδιοκτήτες των περισσότερων καναλιών; Το μόνο κοινό που έχουν είναι η ιδιότητα του κρατικοδίαιτου επιχειρηματία.

Μαθαίνουμε ότι θέλουν να μάθουμε, δηλαδή, ότι τους συμφέρει. Ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις όταν κρίνουν πως πρέπει να το κάνουν. Οι όποιες εξαιρέσεις, ενδεχομένως, υπάρχουν, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Το επιχείρημα «άλλαξε κανάλι» ή «κλείσε την τηλεόραση» είναι και αστείο και αυταρχικό. Όταν όλα τα κανάλια δείχνουν «το ίδιο έργο» οι επιλογές είναι μηδαμινές. Και τέλος πάντων, δεν θέλω να κλείσω την τηλεόραση. Οι συχνότητες στις οποίες εκπέμπουν είναι δημόσιο αγαθό και όχι ιδιοκτησία τους. Όπως δεν έχει, όμως, το δικαίωμα η ΕΥΔΑΠ να ρίχνει δηλητήριο στο νερό έτσι δεν έχει το δικαίωμα και κανένα κανάλι να δηλητηριάζει τη σκέψη μας και να μην λαμβάνει υπόψη του το δημόσιο καλό.
Μα, θα πει κάποιος, υπάρχουν τόσοι θεσμοί και τόσες επιτροπές ελέγχου και διαφάνειας των τηλεοπτικών προγραμμάτων.
Τρίχες! Είδατε καμία να επεμβαίνει όταν κάποιο κανάλι τρομοκρατεί τον κόσμο λέγοντας πως δεν θα υπάρχουν χρήματα για μισθούς και συντάξεις αν δεν πάρουμε την, δεν ξέρω κι εγώ ποια, δόση για την οποία όμως χρειάζεται να παρθούν εκατοντάδες μέτρα εκ μέρους της εκάστοτε κυβέρνησης, όταν ξέρουν πως τα λεφτά τις δόσης πάνε στους δανειστές και στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών;
Δεν υπάρχει αντίλογος; Δεν υπάρχουν διαφορετικές φωνές;
Το επιχείρημα είναι ότι πρόκειται για μειοψηφίες. Μα αν οι μειοψηφίες, εξ ορισμού, έχουν άδικο και δεν μπορούν τίποτε να προσφέρουν στην επίλυση ενός προβλήματος τότε να καταργήσουμε και τις εκλογές αφού οι απόψεις μιας μειοψηφίας δεν πρόκειται ποτέ να πλειοψηφήσουν. Μα όσα κόμματα πλειοψήφησαν και κυβέρνησαν, πιο παλιά μειοψηφίες ήταν. Και τέλος πάντων, από πού προκύπτει ότι οι πλειοψηφίες έχουν (πάντα) δίκιο.
Είναι πιο βολικό σε όλους μας να μην απεργούμε με το επιχείρημα ότι οι περισσότεροι συνδικαλιστές είναι συμβιβασμένοι, λες και απεργούμε για τους συνδικαλιστές και όχι για τους εαυτούς μας, από το να απεργούμε και να χάνουμε τα μεροκάματα και την ησυχία μας.
Αν ευθύνονται για ένα πράγμα οι συνδικαλιστές, που δεν είναι μόνο ένα, είναι ότι με τις τακτικές και τις πρακτικές τους διέλυσαν την απαραίτητη αλληλεγγύη μεταξύ μας και μας οδήγησαν στο ατομικό βόλεμα και στη λογική της ανάθεσης.
Από τη στιγμή που ο συνδικαλισμός μετατράπηκε με πολύ ύπουλο τρόπο σε συνδιοίκηση άρχισε η αυτοαναίρεσή του. Η πυξίδα που τον προσανατόλιζε τρελάθηκε και έδειχνε άλλες φορές σε βουλευτικές έδρες, άλλες σε διοικητικές θέσεις και άλλες σε δρόμους συνδιαλλαγής και συνδιαχείρισης με την εξουσία.
Το μόνο που απομένει είναι να ξεπεράσουμε τις ανεπαρκείς συνδικαλιστικές ηγεσίες χτίζοντας μεταξύ μας αλληλεγγύη και ενότητα στη βάση των κοινών μας προβλημάτων και του κοινού αντιπάλου.
Γνωρίζουμε πως ο πραγματικός αντίπαλος έχει δύναμη, αλλά όχι μεγαλύτερη από τη δική μας. Δεν είναι λύση να βρίσκουμε το εύκολο «αντίπαλο δέος» μας στους μετανάστες ή στους συναδέλφους άλλων επαγγελματικών τομέων ή σε κοινωνικές ομάδες που θεωρούνται, από τους αστεράτους δημοσιογράφους, ως ευνοημένες.
Όταν άρχισε να συζητιέται η θέσπιση εισοδηματικών κριτηρίων στη χορήγηση διαφόρων επιδομάτων, είχα υποστηρίξει πως ανοίγει ο δρόμος για την κατάργησή τους, όπως και έγινε. Η λογική τού να τα κόψουν σε κάποιους μήπως και τα γλιτώσω εγώ, αποδείχτηκε για μία ακόμη αφορά λανθασμένη. Τα έκοψαν από όλους και ησυχάσαμε.
Όταν έκοψαν για πρώτη φορά το εφάπαξ, κάποιοι απαίτησαν να αρχίσουν οι περικοπές από τους επόμενους, ποντάροντας ότι θα τη γλυτώσουν οι ίδιοι και θα την πληρώσουν οι επόμενοι. Τα εφάπαξ μειώθηκαν, θα μειωθούν κι άλλο και άρχισε η συζήτηση για την πλήρη κατάργησή τους ή τη μετατροπή τους σε χαρτζιλίκι.
Που είναι τα δώρα; Οέο;
Ποιο είναι το δικό μου συμπέρασμα;
Αφού τους αφήνουμε, καλά μας κάνουν! Κι άλλα τόσα θα ζητήσουν. Κορόιδα είναι; Αφού τους τα προσφέρουμε και μάλιστα με τον πιο ευγενικό τρόπο είναι δυνατόν να αρνηθούν την «προσφορά» μας;
Όσο το κριάρι δεν αντιδρά, τόσο πιο πολύ το βαράει ο τσοπάνης. Ρωτήστε όμως κανέναν τσοπάνη που του έτυχε να αντιδράσει το κριάρι! Ακόμα τρέχει γιατί, όπως ξέρουμε, το κριάρι έχει κέρατα και μάλιστα πολύ δυνατά.

Οι δυνατότητες και η πραγματικότητα

Οι δυνατότητες και η πραγματικότητα

«


Ο αμερικανικός διαδικτυακός κολοσσός λιανικού εμπορίου "Amazon" σχεδιάζει να δοκιμάσει το στόλο των μη επανδρωμένων αεροσκαφών του στο Κέμπριτζ της Βρετανίας, μεταφέροντας πακέτα έως 2,3 κιλών για την εξυπηρέτηση των πελατών του. Η παράδοση θα γίνεται μέσα σε διάστημα 30 λεπτών από την παραγγελία. Με τα μέχρι σήμερα δεδομένα από τις έρευνες της "Amazon". τόσο στο Σιάτλ, στην έδρα της, όσο και στο Κέμπριτζ, μάλλον θα χρησιμοποιούνται μικρά οκτακόπτερα για την εξυπηρέτηση των πελατών. Εν τω μεταξύ, στην ιστοσελίδα της "Αmazon" για τις προσλήψεις αναρτήθηκαν αγγελίες για μηχανικούς, μηχανικούς πληροφορικής και μάνατζερ με εμπειρία στη διοίκηση επιχειρήσεων, στα συγκεκριμένα αεροσκάφη ή στην αεροναυπηγική, τους οποίους θα χρησιμοποιήσει η εταιρεία στις νέες της δραστηριότητες. Σε σχετική ερώτηση, η οποία τέθηκε στην "Αmazon" με αφορμή τις αγγελίες θέσεων εργασίας, η εταιρεία απάντησε τα εξής: "Διαθέτουμε πολλαπλά κέντρα έρευνας και ανάπτυξης για τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, όπως εκείνα στο Σιάτλ και το Κέμπριτζ. Πάντοτε επιδιώκουμε να εντάξουμε στο δυναμικό μας ταλαντούχους ανθρώπους"». (Το ρεπορτάζ στην «Καθημερινή», 14/11/2014). H «Αmazon», λοιπόν, αναπτύσσει δική της έρευνα και παραγωγή σε μικρά μη επανδρωμένα αεροσκάφη, ενώ έχει ήδη αναπτύξει δικές της ψηφιακές εφαρμογές σε διάφορα εμπορεύματα.

Τι είναι, όμως, η «Amazon»;
Είναι ένα διεθνικό διακλαδικό μονοπώλιο, που ξεκίνησε με βάση το ηλεκτρονικό εμπόριο και επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς (π.χ., υπηρεσίες, Ερευνα), με έδρα τις Ηνωμένες Πολιτείες και πιο συγκεκριμένα το Σιάτλ της Ουάσινγκτον. Αποτελεί τη μεγαλύτερη online εταιρεία λιανικού εμπορίου στην Αμερική, με πωλήσεις άνω των 60 δισ. δολαρίων το χρόνο. Διαθέτει το μεγαλύτερο διεθνές πελατολόγιο και την ευρύτερη γκάμα προϊόντων, ενώ φροντίζει να έχει πάντα τις χαμηλότερες δυνατές τιμές στους πελάτες της. Το εργατικό δυναμικό της ξεπερνά τους 50.000 υπαλλήλους παγκοσμίως.

«Η "Amazon" ξεκίνησε ως ένα ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο αλλά σύντομα διαφοροποιήθηκε πουλώντας DVDs, CDs, MP3s downloads, λογισμικό ηλεκτρονικών υπολογιστών, ηλεκτρονικά παιχνίδια, είδη ένδυσης, έπιπλα, τρόφιμα και παιχνίδια. Η "Amazon.com" έχει δημιουργήσει ξεχωριστές ιστοσελίδες στον Καναδά, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Αυστρία, Ιαπωνία και Κίνα. Επιπρόσθετα, για κάποια από τα προϊόντα της παρέχει διεθνή μεταφορά σε συγκεκριμένες χώρες». (Ιστοσελίδα «web vistas»). Το Νοέμβριο του 2007, η «Amazon.com» έκανε το άλμα από το να πουλάει προϊόντα άλλων να αρχίσει να πουλάει τα δικά της, όπως το Fire Phone (ανήκει στην κατηγορία των smartphones), τη Fire TV, το Kindle Voyage και το νέο Amazon Dash barcode reader.
Ακόμη, «η "Amazon" διαφοροποιεί τον κλάδο της ασφάλειας ζωής με το λανσάρισμα της Amazon Life (ALife) - μια εταιρεία ασφαλειών ζωής που ασχολείται με ασφαλίσεις περιοδικών καταβολών. Αυτή η κίνηση θεωρείται πως θα αλλάξει τα δεδομένα του κλάδου, καθώς βασίζεται στον τρόπο σκέψης του πελάτη για την απόκτηση συμβολαίου ασφάλειας ζωής. Μετά από προσεκτική ανάλυση της αγοράς και έλεγχο των διαδικασιών από την αρχή ως το τέλος, η "Amazon" κατάφερε να αναλύσει ποιες είναι οι ανάγκες του πελάτη. Η εταιρεία δημιούργησε ένα σύστημα φιλικό προς το χρήστη και με τη δυνατότητα να προσφέρει ευέλικτη κάλυψη. Η ασφάλεια ALife είναι αυτοματοποιημένη και έχει εκτεταμένους αλγορίθμους δεδομένων που της δίνουν τη δυνατότητα να διαχειρίζεται λεπτομερή στοιχεία του πελάτη, να έχει πρόσβαση σε ιατρικές βάσεις δεδομένων πιθανών πελατών και να εκδίδει αυτόματα το ασφαλιστικό συμβόλαιο. Αυτή η νέα πολιτική έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να προσαρμόζει την ασφαλιστική κάλυψη σύμφωνα με τον τρόπο ζωής του κάθε πελάτη». (Ιστοσελίδα «insurancedaily»).
Απίθανος ο βαθμός εκμετάλλευσης με πολυμορφία
Πώς αλήθεια καταφέρνει αυτό το διεθνικό μονοπώλιο λιανικού εμπορίου και υπηρεσιών να αναπτύσσεται ραγδαία; Με μεθόδους έντασης της ανταγωνιστικότητας. Συνδυάζοντας την ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας με την αξιοποίηση σύγχρονων επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας αλλά και με την εντατικοποίηση της εργασίας. Δηλαδή με την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.
Οι διαδικτυακές παραγγελίες εμπορευμάτων και ο χρόνος αποστολής τους, που συνεχώς ελαχιστοποιείται, αποτελούν πλεονεκτήματά του. Ακόμη, το λιανικό εμπόριο που κάνει είναι μεγάλης κλίμακας και έχει τη δυνατότητα, ταυτόχρονα, να μειώνει τις τιμές αγοράς και πώλησης.
Η δυνατότητα επεξεργασίας δεδομένων από το πελατολόγιό του, και ιδιαίτερα από τον κλάδο ασφαλειών, του δίνει τη δυνατότητα να «χειραγωγεί» τους πελάτες του, να τους κάνει, επίσης, ζωντανούς διαφημιστές του. Για παράδειγμα, «προετοιμάζει την ανάπτυξη ενός συστήματος "προληπτικών αποστολών", με το οποίο θα μετακινεί γεωγραφικά τα προϊόντα της, πακεταρισμένα κι έτοιμα για αποστολή, με βάση τις προηγούμενες αναζητήσεις και τις αγορές των πελατών της, τις wish-lists, καθώς και το χρόνο που μένει ο κέρσορας πάνω σε ένα προϊόν, εντοπίζοντάς τον σε πραγματικό χρόνο. Το παραπάνω σενάριο, που προσεγγίζει την επιστημονική φαντασία, θα γίνει εφικτό μέσω μιας προηγμένης ευρεσιτεχνίας διαχείρισης εμπορευμάτων και αποστολών, που μόλις πρόσφατα κέρδισε η "Amazon", μέσω της οποίας στοχεύει στο απώτερο μέλλον να μειώσει στο ελάχιστο το χρόνο παράδοσης των προϊόντων, προβλέποντας τις πιθανές αγορές των ηλεκτρονικών της πελατών». (Ιστοσελίδα «lifo»).
Ολ' αυτά τα πλεονεκτήματά του αποτελούν και στοιχεία υπεροχής στην ανταγωνιστικότητα.
Την πληρώνουν οι εργαζόμενοι
Η χρήση μη επανδρωμένων «μικρών οκτακόπτερων αεροσκαφών» για την αποστολή δεμάτων μειώνει το εργατικό δυναμικό, αυξάνοντας τα κέρδη, οδηγώντας δεκάδες στην ανεργία και πιέζοντας αντικειμενικά τους μισθούς των υπολοίπων. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Στο «Βήμα», 25/11/2013, γράφτηκαν τα εξής, σύμφωνα με «έρευνα του BBC με κρυφή κάμερα σε αποθήκη της "Amazon" στη Βρετανία. Η κάμερα κατέγραψε τη νυχτερινή βάρδια, κατά την οποία οι εργαζόμενοι καλούνται να καλύψουν ως και 18 χιλιόμετρα περπατώντας. Από τον δημοσιογράφο που έπιασε δουλειά στην αποθήκη, χωρίς να αποκαλύψει την ταυτότητά του, αναμενόταν να χειρίζεται μια παραγγελία κάθε 33 δευτερόλεπτα. Ο δημοσιογράφος ήταν ένας από τους 15.000 έκτακτους υπαλλήλους που προσελήφθησαν για να καλύψουν την αυξημένη ζήτηση των Χριστουγέννων. Ο 23χρονος Ανταμ Λίτλερ έπιασε δουλειά στην αποθήκη της "Amazon" στο Σουόνσι. Προσελήφθη ως "συλλέκτης", δηλαδή για να διεκπεραιώνει τις παραγγελίες από τα 74.000 τετρ. μέτρα του χώρου αποθήκευσης.
Μέσω ενός ακουστικού, ο Λίτλερ ειδοποιούταν ποιο προϊόν να βρει και να βάλει στο καροτσάκι του. Για να το εντοπίσει του δίνονταν ορισμένα δευτερόλεπτα και ο χρόνος άρχιζε να μετράει ανάποδα. Αν έκανε λάθος ακουγόταν ένας ήχος. "Ημασταν μηχανές, ρομπότ. Συνδέαμε το σκάνερ μας και το κρατούσαμε πάνω μας αλλά ήταν σαν να συνδεόμασταν εμείς οι ίδιοι", είπε. "Δε σκεφτόμασταν μόνοι μας, ίσως δεν μας εμπιστεύονταν για να σκεφτόμαστε σαν ανθρώπινα όντα, δεν ξέρω". Το σκάνερ του Λιτλ κατέγραφε τις επιδόσεις του στη συλλογή προϊόντων και τις έστελνε στους προϊσταμένους του. Αν ή επίδοσή του ήταν υπερβολικά χαμηλή τον προειδοποιούσαν ότι θα αντιμετώπιζε επιπτώσεις.
Υστερα από μια νυχτερινή βάρδια δεκάμιση ωρών, είπε: "Κατάφερα να περπατήσω ή να τρεκλίσω σχεδόν 18 χιλιόμετρα χτες. Τα πόδια μου με ενοχλούν περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο"».
Για τι ίδιο θέμα, η ιστοσελίδα «iefimerida», έγραψε: «Ο 23χρονος είπε μάλιστα πως ακόμα και οι επισκέψεις τους στην τουαλέτα πρέπει να είναι συγκεκριμένες και χρονομετρημένες».
Δεν είναι τυχαίο ότι στη Γερμανία οι εργαζόμενοι στην «Amazon» προχώρησαν σε απεργία για την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης εργασίας με απόφαση του συνδικάτου ver.di., αφού η «Amazon» παρέχει κακοπληρωμένη δουλειά. Ταυτόχρονα, έγινε προσπάθεια συντονισμού της δράσης, αφού συναντήθηκαν στο Βερολίνο οι εκπρόσωποι συνδικαλιστικών οργανώσεων από την Πολωνία, τη Δημοκρατία της Τσεχίας, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, βεβαίως, με αντικείμενο την πάλη για καλύτερες συνθήκες εργασίας, όπως για τους μισθούς, το ρόλο των συνδικαλιστικών οργανώσεων στο χώρο εργασίας και το στρες από το οποίο υποφέρουν οι εργαζόμενοι εξαιτίας των πολύωρων βαρδιών. (Ρεπορτάζ του «Νews Beast»).
Ταξική η χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας
Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Οτι ενώ η εφαρμογή της επιστήμης και της τεχνολογίας στην παραγωγή, των επιστημονικών μεθόδων οργάνωσης της ανθρώπινης εργασίας θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, με τη μείωση του χρόνου εργασίας, τη μείωση της εντατικότητας της δουλειάς, τη μείωση έως την εξάλειψη της ανεργίας, θα μπορούσε δηλαδή να ήταν ένα εργαλείο για την απελευθέρωση του ανθρώπου, στα χέρια του κεφαλαίου γίνεται κόλαση για τους εργαζόμενους.
Οσο λοιπόν και αν είναι θαυμαστά τα επιτεύγματα των νέων τεχνολογιών, όσο και αν αναδεικνύουν τις πραγματικές δυνατότητες του ανθρώπου, όσο κριτήριο για την παραγωγή θα είναι το κέρδος των μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων τόσο αυτές οι δυνατότητες θα μένουν απραγματοποίητες, αντίθετα θα αποτελούν πάντα και αυτά ένα κρίκο στην αλυσίδα της εκμετάλλευσης. Οι εργαζόμενοι ας θαυμάζουν αυτά τα επιτεύγματα, άλλωστε δικά τους έργα είναι, αποτέλεσμα της δικιάς τους συλλογικής απλήρωτης δουλειάς, για να μπορέσουν να δουν μέσα τους όχι τη σημερινή κόλαση αλλά τις αυριανές δυνατότητες που χαράζονται για αυτούς και για τα παιδιά τους, μοναδική προϋπόθεση είναι να απαλλαγούν από τους καπιταλιστές, τα μεγάλα καπιταλιστικά μονοπώλια, την παραγωγή με κριτήριο το κέρδος, να οργανώσουν την οικονομία και την κοινωνία ως ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγουν.

Οι δολοφόνοι ξαναγυρνούν στον τόπο του εγκλήματος

Οι δολοφόνοι ξαναγυρνούν στον τόπο του εγκλήματος
Ανακοίνωση από την ΤΕ Πειραιά του ΚΚΕ


Συγκέντρωση στα γραφεία της στην οδό 25ης Μαρτίου 7, στο Πέραμα, έκανε χτες βράδυ η Χρυσή Αυγή με αφορμή, όπως η ίδια ανακοίνωσε, το ότι βρέθηκε στα σκαλιά της πολυκατοικίας όπου στεγάζονται τα γραφεία της «ένα μπουκάλι με εύφλεκτο υγρό κι ένα γκαζάκι». Σαν έτοιμοι από καιρό οι νεοναζί επιδίωξαν να δημιουργήσουν κλίμα και επιδόθηκαν σ' αυτό που έχουν εκπαιδευτεί: Την προβοκάτσια, τη συκοφάντηση των εργατικών αγώνων και τον αντικομμουνισμό. Ούτε λίγο ούτε πολύ ισχυρίστηκαν ότι το «γκαζάκι» είναι η απόδειξη πως «έχουν αφηνιάσει οι εργατοπατέρες» για τη δημιουργία του σωματείου που στήθηκε από τους χρυσαυγίτες στη Ζώνη με την άμεση υποστήριξη των εργολάβων!
Αμεση ήταν η απάντηση που έδωσε η Τομεακή Επιτροπή Πειραιά του ΚΚΕ, που σε ανακοίνωσή της τονίζει:
«Η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής ξαναοργάνωσε μια μάζωξη φασιστοειδών στο Πέραμα και επιδόθηκε στις γνωστές σε όλους δραστηριότητές της: Την προβοκάτσια, τη συκοφάντηση των εργατικών αγώνων και τον αντικομμουνισμό.
Είναι προκλητική η εμφάνισή τους στις εργατογειτονιές του Περάματος, περιοχή που μαστίζεται από την ανεργία, τη φτώχεια, προβλήματα μεγάλα που οφείλονται στην πολιτική και το σύστημα που αυτοί υπηρετούν.
Δεν είναι τυχαίο ότι στο χοντροκομμένα φτιαγμένο προβοκατόρικο παραλήρημά τους δε λένε κουβέντα για τους εφοπλιστές. Η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι κηφήνες, που κερδίζουν δισεκατομμύρια, που ναυπηγούν εκατοντάδες πλοία στο εξωτερικό, που απολαμβάνουν προκλητικές φοροαπαλλαγές, είναι αυτοί που έχουν ευθύνη για την κατάσταση. Των εφοπλιστών και του κεφαλαίου συνολικά είναι τσιράκια η Χρυσή Αυγή. Και αυτό την ώρα που στους εργάτες ξηλώνονται δικαιώματα, που η πολιτική του κεφαλαίου τούς καταδικάζει στη φτώχεια και την ανεργία.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι δολοφόνοι του Φύσσα επιτέθηκαν στο Συνδικάτο Μετάλλου για το θέμα της ανεργίας στη Ζώνη του Περάματος, σε μια περίοδο που ξεκινούν οι εκλογές στο συνδικάτο, εκλογές που πολεμά με λύσσα η εργοδοσία. Δρουν στο πλευρό της.
Επιβεβαιώνεται ότι είναι μια επικίνδυνη συμμορία που πρέπει η εργατική τάξη, ο λαός, η νεολαία να της γυρίσουν την πλάτη. Απαιτείται επαγρύπνηση και δράση. Ολες οι δυνάμεις να πέσουν στην οργάνωση της πάλης για τα καυτά προβλήματα του λαού, στη συγκέντρωση δυνάμεων γύρω από το ΚΚΕ για να ανοίξει προοπτική για λύση των προβλημάτων του λαού. Σε αυτή τη γραμμή συνεχίζουμε ακούραστα τη δράση μας».

Για την «αδιαφορία» του ΔΝΤ

Για την «αδιαφορία» του ΔΝΤ
«Το ΔΝΤ εμφανίζεται αδιάφορο για το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα», δηλαδή για την ενδοαστική διαπάλη και την αποτύπωσή της και στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, με τη συμμετοχή και της πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ. Την παραδοχή αυτή έκανε προχτές ο υπουργός Οικονομικών, Γκ. Χαρδούβελης, σχολιάζοντας την εξέλιξη των διαβουλεύσεων με την τρόικα. Η παραδοχή αυτή μεταφράστηκε στον αστικό Τύπο ως εξής: «Δεν μας νοιάζει ποιος θα είναι κυβέρνηση».
Πρόκειται για μία αυτονόητη παραδοχή. Το ΔΝΤ, όπως και κάθε άλλος τέτοιου τύπου οργανισμός, ενδιαφέρεται για τη διαμόρφωση ευνοϊκού περιβάλλοντος για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Ενδιαφέρεται για την προσαρμογή αυτού του περιβάλλοντος στις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου, αναλόγως της συγκυρίας. Του είναι αδιάφορο ποιος θα διευθύνει τη διαμόρφωσή του, στο βαθμό που αυτός ασπάζεται και δρα με γνώμονα αυτές τις βασικές στοχεύσεις.
***
Το ίδιο το κεφάλαιο, ανεξάρτητα απ' τη διαπάλη στο εσωτερικό του, για το μείγμα διαχείρισης, για το ποιοι κλάδοι του θα ενισχυθούν έναντι ποιων, ομονοεί στην υπεράσπιση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που σαρώνουν δικαιώματα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Δεν υπάρχει ούτε μισή μερίδα του που να αδιαφορεί ή να αντιτάσσεται σ' αυτές, αφού η υλοποίησή τους συνδέεται άμεσα με την ανάκαμψη της κερδοφορίας και την τόνωση της ανταγωνιστικότητάς του. Δεν υπάρχει καν μεμονωμένος καπιταλιστής που να μη θέλει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, λιγότερες ασφαλιστικές εισφορές, φτηνό εργατικό δυναμικό, απαλλαγμένο από δικαιώματα που αποτυπώνονται ως κόστος στους δείκτες των οικονομικών μεγεθών κάθε επιχείρησης.
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει αρκετές εξετάσεις κι έχει πείσει τους καπιταλιστές για τις προθέσεις του. Το ΔΝΤ, η ΕΕ, οργανισμοί όπου κατέθεσε εξαρχής τα διαπιστευτήριά του, γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να παρεκκλίνει χιλιοστό απ' τη γραμμή που ορίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ο αντιμνημονιακός φερετζές έκρυβε απ' το λαό αυτό που οι ίδιοι οι καπιταλιστές και οι διακρατικοί οργανισμοί τους έβλεπαν καθαρά: Την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μείγμα διαχείρισης που διαφοροποιείται κατά βάση ως προς την ποιότητα και την ποσότητα της ενίσχυσης που πρέπει να δοθεί στην ανάκαμψη της κερδοφορίας τους.
***
«Σήμερα βλέπουμε καθαρά ότι οι μνημονιακές πολιτικές δεν βγάζουν πουθενά. Αλλά το ίδιο το μνημόνιο παρέχει τη δυνατότητα αναδιαπραγμάτευσης. Αν η χώρα μας είχε να αντιπαραθέσει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα εθνικής ανάπτυξης (...) που να φτάνει στους ίδιους στόχους από άλλους δρόμους, οικονομικά ηπιότερους και κοινωνικά πιο δίκαιους, πιστεύω ότι θα μπορούσε να εισακουστεί από τους εταίρους μας. Αυτό επείγει να κάνουμε σήμερα. Πληθαίνουν άλλωστε οι φωνές στην Ευρώπη που διαπιστώνουν τα λάθη της τρόικας και το αδιέξοδο της συνταγής». Αυτό θα μπορούσε να αποτελεί απόσπασμα ντοκουμέντου του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως δήλωση του πρώην προέδρου του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλου. Σε συνέντευξή του σε εφημερίδα είχε ακόμα προσθέσει ότι δεν ανησυχεί για το ενδεχόμενο να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό γιατί ανεξάρτητα από τη «ρητορική» και τα «ιδεογράμματα» του κάθε κόμματος, «έχει και η σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα ορισμένα, ας πούμε, "δόγματα". Ενα από αυτά λέει ότι (...) η προοπτική μιας νέας ανάπτυξης μπορεί να προέλθει σήμερα μόνο από τις δυνάμεις της παραγωγικής οικονομίας. Ποια κυβέρνηση μπορεί να το αγνοήσει αυτό και να επιτύχει;».
Αλλά και ο πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς, Μ. Σάλλας, απαντώντας χτες σε ερώτημα δημοσιογράφου, σχετικά με το αν η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία μπορεί να λειτουργήσει ως φόβητρο για τις ξένες αγορές, απάντησε: «Η χώρα έχει δημοκρατία. Εχει υιοθετήσει τον πρώτο πυλώνα της Ευρώπης, που είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αρα, λοιπόν, είναι ανοιχτή η πόρτα σε αυτούς που πιστεύουν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο δεύτερος μεγάλος πυλώνας είναι η αγορά, για την υποστήριξη της ανάπτυξης, της εξέλιξης και της τεχνολογίας. Επομένως εγώ δεν ανησυχώ για τίποτα στην περίπτωση που υπάρχουν υιοθετημένες και εφαρμοζόμενες οι βασικές ευρωπαϊκές αρχές».
Με άλλα λόγια, ο Δασκαλόπουλος, δηλαδή ο ΣΕΒ, ο Σάλλας, δηλαδή το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, έλεγαν και λένε αυτό που λέει σήμερα το ΔΝΤ ή που ο Χαρδούβελης προσάπτει στο ΔΝΤ. Οτι τους είναι αδιάφορο ποιος απ' το πολιτικό τους προσωπικό θα αναλάβει τα ηνία της διαχείρισης εφόσον έχουν εξασφαλίσει τη σύμπλευση σύσσωμου αυτού του προσωπικού στη ρότα που χαράζουν τα συμφέροντά τους.
Απ' αυτή τη σκοπιά η «αδιαφορία» του ΔΝΤ δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορο το λαό, αφού επιβεβαιώνει ότι λύση δεν πρόκειται να δοθεί απ' την εναλλαγή στον κυβερνητικό θώκο ούτε απ' την αλλαγή του ενός μείγματος αστικής διαχείρισης απ' το άλλο.

TOP READ