Ο “πολύ αριστερός” Κοτζιάς που τον φάγανε τα σταλινικά κυκλώματα

Κατιούσα

Κάποτε τον Κοτζιά τον έλεγαν σταλινικό για όσα έγραφε για την Πολωνία, αλλά και γενικότερα για να υπερασπιστεί το σοσιαλιστικό σύστημα. Ο ίδιος “καθάρισε” λέγοντας πως είχε αναγκαστεί να πει και να γράψει “αρκετές βλακείες” για χάρη του ΚΚΕ. Καθάρισε όμως με το “σταλινικό” του παρελθόν, όχι γενικά κι αόριστα με τ’αριστερό του. Ο ίδιος λέει πως παραμένει αριστερός 55 χρόνια τώρα από μικρό παιδί (ακούγεται θλιμμένο μπαγλαμαδάκι). Κι είχε εναντιωθεί στη συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, της Δεξιάς με το Συνασπισμό, μολονότι ο Χαρίλαος “τον είχε έτοιμο για υπουργό”, κι ας μην είχε γίνει υπουργός κάνενα στέλεχος του ΚΚΕ τότε. Συνεπώς καθάρισε τότε, πιθανόν και με τα φτυσίματα που έλεγε πως του έριχνε ο κόσμος στο δρόμο και καταδίκασε την κυβέρνηση Τζανετάκη, καθώς “δεν μπήκε στην αριστερά για να συγκυβερνήσει με το Μητσοτάκη”. Κάλλιστα όμως συγκυβέρνησε με τον Καμμένο και ψήφισε το τρίτο αριστερό μνημόνιοΑλλά άμα είσαι πολύ αριστερός, δεν ανέχεσαι πολύ τον ακροδεξιό εταίρο.Τόση αριστεροσύνη εξάλλου δεν μπορεί να κρυφτεί, ούτε καν πίσω από τη στοίχιση με τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ.
Κι όλα αυτά τα έκανε φυσικά όχι για τα χρήματα, αφού ζει από το δικό του μισθό και το μισθό της συζύγου του, αλλά από ιδεολογία, που θα ‘λεγε και η Ζωή Λάσκαρη στη Στεφανία. Από ιδεολογία είχε προσεγγίσει το ΓΑΠ και ήταν μυστικός σύμβουλός του, από ιδεολογία τραγουδούσε “We are the world” μαζί με τους υπ. Εξωτερικών του ΝΑΤΟ, από ιδεολογία παραδέχτηκε τα μυστικά κονδύλια, γιατί δεν υπάρχει κράτος σήμερα να μην έχει τέτοια. Ήταν πάντα ευαίσθητος σε θέματα ιδεολογίας ο Κοτζιάς, γι’αυτό εξάλλου είχε τεθεί κάποτε επικεφαλής του τμήματος ιδεολογία της ΚΕ του ΚΚΕ. Τότε που τον Πολιτικό Γραφείο τον υποχρέωνε πιθανότατα με το πιστόλι στον κρόταφο να γράφει μπροσούρα για τα γεγονότα της Πολωνίας. Εντάξει οι ιδέες του μπορεί να είναι και λίγο ευέλικτες τελικά στο χρόνο, κι ας είναι 55 χρόνια αριστερός, όσο και το ΚΚΕ δηλαδή, το οποίο ίδρυσε σύμφωνα με την απόφαση κάποιου δικαστηρίου, αλλά όλο και κάποιο τσιτάτο του Λένιν θα υπάρχει για να τα δικαιολογήσει όλ’αυτά από ιδεολογική άποψη. Ακόμα και τα όσα είπε ότι “μεγαλώσαμε την Ελλάδα για πρώτη φορά μετά το 1948”, διαφημίζοντας τις υπηρεσίες που προσέφερε σε διάφορα μέτωπα υπέρ της ελληνικής αστικής τάξης και της διαβόητης “γεωστρατηγικής της αναβάθμισης” σε διάφορα μέτωπα, από το Κυπριακό ως τη συμφωνία των Πρεσπών.
Σε κάθε περίπτωση, ο Κοτζιάς φαίνεται πως ήρθε για να μείνει και θα κάνει ό,τι μπορεί για να είναι παρών και την επόμενη μέρα. Αρκεί να τον αφήσει το “κακό σταλινικό καθεστώς”, που δεν μετράει αξιοπρέπεια και τιμή, υπερασπιζόμενο τον Καμμένο. Σε κάθε περίπτωση, λίγος άκυρος αντικομμουνισμός από του πουθενά δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Με πληροφορίες από: alphafreepress.gr

Ποντίκια του ίδιου φύλου αναπαράγονται επιτυχώς μεταξύ τους

Κατιούσα

Στο ζωικό βασίλειο υπάρχουν ορισμένα κατώτερα σπονδυλωτά είδη όπως μερικές σαύρες και ψάρια που μπορούν να αναπαραχθούν μονογονικά. Τα θηλαστικά στα οποία συμπεριλαμβάνεται ο άνθρωπος, ο σκύλος, η γάτα και το ποντίκι αναπαράγονται μέσω της σεξουαλικής επαφής 2 φύλων. Γιατί ο άνθρωπος ή το ποντίκι δεν μπορούν να απαραχθούν όπως κάποιες σαύρες; Η απάντηση βρίσκεται στο γενετικό υλικό (DNA), δηλαδή στο βιολογικό μακρομόριο το οποίο περιέχει κωδικοποιημένες όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για την δημιουργία, την ανάπτυξη και την επιβίωση ενός οργανισμού. Λίγα είναι μέχρι τώρα γνωστά για τους γενετικούς παράγοντες που αποτρέπουν την μονογονική αναπαραγωγή στα θηλαστικά.

Σε μια πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Cell Stem Cell¹ ερευνητές προχώρησαν μερικά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Ειδικότερα χρησιμοποίησαν DNA από 2 θηλυκά ποντίκια για να δημιουργήσουν υγιή μικρά ποντίκια, κάποια από τα οποία μεγάλωσαν και ζευγάρωσαν επιτυχώς. Στην ίδια μελέτη παρήγαγαν ποντίκια χρησιμοποιώντας το γενετικό υλικό από 2 αρσενικά ποντίκια, ωστόσο οι απόγονοί τους έζησαν μόνο για λίγες μέρες.

Η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για την δημιουργία ποντικιών από γονείς του ίδιου φύλου αποκάλυψε σημαντικούς γενετικούς παράγοντες που είναι απαραίτητοι για την ανάπτυξη υγιών εμβρύων. Αυτοί οι γενετικοί παράγοντες ανήκουν στην κατηγορία των γενετικών εντυπωμάτων. Με αυτόν τον όρο αναφερόμαστε σε επιγενετικές τροποποιήσεις του DNA, δηλαδή προσθήκη μικρών χημικών ομάδων στα νουκλεοτίδια που έχουν σαν αποτέλεσμα την απενεργοποίηση του γονιδίου που βρίσκεται στην συγκεκριμένη θέση. Μέχρι τώρα έχουν βρεθεί 100 περίπου γονίδια που είναι εντυπωμένα.

Αξίζει να τονιστεί πως πολλά γονίδια κουβαλούν τέτοιες επιγενετικές τροποποιήσεις μόνο στο ένα φύλο. Ο συνδυασμός δυο ίδιων γονιδίων με όμοιες γενετικές τροποποιήσεις σε ένα έμβρυο –στην περίπτωση που οι γονείς ανήκουν στο ίδιο φύλο- οδηγεί στον θάνατο του.

Ένα θηλυκό ποντίκι που γεννήθηκε από 2 μητέρες σκύβει πάνω από τα μικρά της

Διαγραφή των τροποιήσεων

Στην προσπάθεια τους να υπερκεράσουν αυτό το εμπόδιο, η ομάδα από την Κινέζικη Ακαδημία Επιστημών στο Πεκίνο χρησιμοποίησε απλοειδή εμβρυικα βλαστοκύτταρα που δημιουργήθηκαν είτε από σπέρμα ή ωάρια. Αυτά τα τα κύτταρα έχουν μόνο ένα σετ χρωμοσωμάτων και όπως τα περισσότερα κύτταρα περιέχουν τις γενετικές περιοχές που παράγουν τις προαναφερθείσες χημικές τροποποιήσεις.

Σε μια διαδικασία δοκιμής και σφάλματος και αξιοποιώνας αποτελέσματα από προηγούμενες μελέτες, οι ερευνητές διέγραψαν με το λεγόμενο “μοριακό ψαλίδι” (CRISPR–Cas9) αυτές τις γενετικές περιοχές ανα όμαδες, αναζητώντας εκείνες που μπορούν να αφαιρεθούν χωρίς να επηρεάσουν την παραγωγή ενός υγιούς εμβρύου. Κατόπιν συνδύασαν ένα βλαστοκύτταρο προερχόμενο από ένα θηλυκό ποντίκι με ένα ωάριο από ένα άλλο θηλυκό ζώο με αποτέλεσμα την δημιουργία ποντικιών από δυο μητέρες. Επιπλέον εισήγαγαν ένα βλαστοκύτταρο από ένα αρσενικό ποντίκι μαζί με το σπέρμα ενός ακόμα αρσενικού σε ένα ωάριο χωρίς πυρήνα (και κατά συνέπεια DNA) για την δημιουργία απογόνων από 2 πατέρες.

Μετά την διαγραφή τριων γενετικών περιοχών, οι επιστήμονες κατάφεραν να παράξουν 29 ζωντανά ποντίκια από 2 θηλυκά, 7 εκ των οποίων απέκτησαν τους δικούς τους απογόνους. Η ομάδα χρειάστηκε να διαγράψει 7 περιοχές για να παράξει 12 ποντίκια από 2 αρσενικούς γονείς- αλλά αυτά τα ποντίκια επέζησαν για 2 μόνο μέρες πρωτού υποκύψουν εξαιτίας προβλημάτων στην αναπνοή και περίσσιου υγρού στους ιστούς τους.

Αυτά τα αποτελέσματα αποκάλυψαν κάποιες από τις πιο σημαντικές γενετικές περιοχές που αποτρέπουν τα θηλαστικά από την αναπαραγωγή ατόμων του ίδιου φύλου σύμφωνα με τον επικεφαλής ερευνητή, Zhou.

Ριψοκίνδυνη διαδικασία και βιοηθικοί προβληματισμοί

Οι επιστήμονες είναι σκεπτικοί για το αν αυτή η τεχνική θα μπορέσει ποτέ να εφαρμοστεί στους ανθρώπους. “Σχεδόν όλα, αν όχι όλα τα έμβρυα που αναπτύχθηκαν ήταν μη φυσιολογικά και δεν μπόρεσαν να επιβιώσουν” δήλωσε ο Jacob Hanna, ένας μοριακός γενετιστής από το Ινστιτούτο Έρευνας στο Rehovot στην Ισραήλ². Η μελέτη είχε μόνο 14% επιτυχία από έμβρυα που προέκυψαν από 2 μητέρες και 2.5% από έμβρυα που προέκυψαν από 2 πατέρες. “Νομίζω ότι είναι σχεδόν αδύνατο να λάβει άδεια αυτή η τεχνική για κλινική εφαρμογή” είπε o Hanna. Σύμφωνα με τον ειδικό στην αναπαραγωγική βιολογία Allan Spradling, από το Ινστιτούτο Carnegie στην Βαλτιμόρη “Όταν αναπαράγεσαι, χρειάζεσαι κάθε δυνατό παράγοντα για να έχεις ένα καλό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχουν ενδείξεις για το πόσο φυσιολογικά μπορεί να είναι αυτά τα ποντίκια, καθώς και το πόσο επιρρεπή μπορεί να είναι σε ασθένειες”. Προσθέτει “Δε νομίζω ότι αυτή η τεχνική θα μπορέσει να γίνει ρουτίνα και να επιτρέψει στους ανθρώπους να αποκτούν παιδιά από 2 πατέρες ή 2 μητέρες. Δεν καταλαβαίνουμε τη διαδικασία αρκετά καλά και θα ήταν ρίσκο να το πάμε τόσο μακριά”.

Είναι σημαντικό να τεθούν υπόψιν τα βιοηθικά ερωτήματα που προκύπτουν από την πιθανή χρήση της γενετικής μηχανικής στην ανθρώπινη αναπαραγωγή. Τα υποθετικά “μεταλλαγμένα” παιδιά θα είχαν άραγε ίση αντιμετώπιση από την κοινωνία; Θα είναι υγιή; Εφόσον δινόταν άδεια για γενετικές τροποποιήσεις εμβρύων για μη θεραπευτικούς σκοπούς, πόσο θα απείχε η χρήση τεχνικών της μοριακής βιολογίας όπως το μοριακό ψαλίδι (CRISPR–Cas9) που μπορεί να τροποποιεί κατά βούληση γονίδια, για την δημιουργία απογόνων με επιθυμητά χαρακτηριστικά; Είναι άραγε ηθικό να επέμβουμε στο ανθρώπινο γονιδίωμα για την δημιουργία απογόνων, χωρίς να συντρέχουν λόγοι υγείας; Τα παραπάνω ερωτήματα είναι δύσκολα και σίγουρα δεν μπορούν να απαντηθούν μόνο απο τους πολιτικούς ή τους ειδικούς επιστήμονες. Είναι απαραίτητο η κοινωνία να αποκτήσει γνώση της προόδου που συντελείται στις επιστήμες Υγείας και να συναποφασίσει με τους ειδικούς για τη χρησιμοποίηση των νέων τεχνολογιών.

1. Li, Z. et al. Cell Stem Cell 23, 1-12 (2018).
2. Healthy mice from same-sex parents have their own pups, Published online: 11 October 2018; doi:10.1038/d41586-018-06999-6

Τζακ Κέρουακ – Ένας θλιμμένος αλήτης που θαύμαζε το Μακάρθι

Κατιούσα

Τίποτε δεν του ήταν πιο απεχθές από τον τίτλο του “βασιλιά των μπιτ”, καθώς κατά τη γνώμη του αυτός εξέφραζε μια ακόμη όψη της εμπορευματοποίησης του κινήματος των μπίτνικς, συνιδρυτής του οποίου υπήρξε μαζί με τους Άλεν Γκίνσμπεργκ και Γουίλιαμ Μπάροουζ. Μπορεί η λογοτεχνική του αξία ν’άργησε ν’αναγνωριστεί,η επιρροή του μπιτ ρεύματος και ειδικότερα της πεζογραφίας του Κέρουακ στην αμερικανική ποπ κουλτούρα υπήρξε άμεση και με βαθιές ρίζες μες στο χρόνο, όπως αποδείχτηκε. Ο ίδιος δεν πρόλαβε να δει πολλά από τον αντίκτυπο του συγγραφικού του έργου σε γενιές ολόκληρες συγγραφέων, μουσικών και άλλων καλλιτεχνών, πληρώνοντας το τίμημα των καταχρήσεων στις οποίες προσπαθούσε να πνίξει τα αδιέξοδά του.
Ήρθε στον κόσμο στις 12 Μάρτη 1922 στο Λάουελ της Μασαχουσέτης, από γονείς καναδογαλλικής καταγωγής, που στο σπίτι μιλούσαν μόνο τη γαλλική διάλεκτο Ντουάλ, με αποτέλεσμα ο Τζακ να μάθει αγγλικά στο σχολείο. Στα 4 του χρόνια έχασε το μεγάλο του αδερφό Τζέραρντ, γεγονός που επεξεργάστηκε στο βιβλίο του “Visions of Gerard”. Ως πετυχημένος αθλητής του αμερικανικού φούτμπολ, έλαβε υποτροφία στο περίφημο πανεπιστήμιο της Κολούμπια, όπου συνάντησε τον Γκίνσμπεργκ και τον Μπάροουζ, συγκροτώντας τον πυρήνα της γενιάς των μπιτ, με τον Κέρουακ να θεωρείται εισηγητής του όρου, περιγράφοντας τον κύκλο του ως ψυχικά κουρασμένο, με μια αίσθηση ήττας (beatness). Οι μπιτ συγγραφείς αντέδρασαν στον καταναλωτικό ευημερισμό του αμερικανικού ονείρου, υιοθετώντας μια ζωή ενάντια σε οικογενειακές και επαγγελματικές συμβάσεις, με συνεχείς περιπλανήσεις και πειραματισμούς με παραισθησιογόνα, προαναγγέλοντας το κίνημα των χίπις. Είναι βέβαια ειρωνικό πως ο ίδιος ο Κέρουακ, φανατικός συντηρητικός και οπαδός του πολέμου του Βιετνάμ, απεχθανόταν και θεωρούσε απάτριδες τους χίπις. Παρότι οι μπίτνικς θεωρούνταν από τους πολέμιους τους επικίνδυνοι ριζοσπάστες, η πολιτική τους στάση δεν ήταν ενιαία, με τον Κέρουακ να συνηθίζει μάλιστα να παρακολουθεί τον διαβόητο γερουσιαστή Μακάρθι στην τηλεόραση, επευφημώντας τον υπό την επήρεια ναρκωτικών.
Μετά από ένα ατύχημα στο πόδι του, ο Κέρουακ εγκατέλειψε τις σπουδές του, τις οποίες εξάλλου αντιπαθούσε γιατί τις θεωρούσε υπερβολικά “μαρξιστικές”. Μπήκε στο εμπορικό και μετέπειτα στο πολεμικό ναυτικό, απ’όπου αργότερα απολύθηκε λόγω διάγνωσης παρανοϊκής σχιζοφρένειας. Η ναυτική του εμπειρία αποτυπώνεται στο βιβλίο του “The sea is my brother”. Εκείνα τα χρόνια πραγματοποίησε πολλά ταξίδια στις ΗΠΑ, το Μεξικό, τη Β. Αμερική και την Ευρώπη, μέσα σε άφθονο αλκοόλ, ναρκωτικά και ερωτικές περιπέτειες. Επηρεάστηκε έντονα από το βουδισμό, παραμένοντας όμως ως το τέλος πιστός καθολικός.
Το 1944 παντρεύτηκε για μόλις δυο μήνες, ενώ ακολούθησαν δυο ακόμα γάμοι. Το 1950 κυκλοφόρησε το βιβλίο του “The town and the city”, παρά τις καλές κριτικές που έλαβε, δεν έφερε φήμη στο συγγραφέα. Μεταξύ 1947 και 1950 πραγματοποίησε μαζί με τον Neil Cassady το περίφημο ταξίδι με αυτοκίνητο διασχίζοντας τις ΗΠΑ, κυρίως ως συνοδηγός. Το ταξίδι αυτό αποτέλεσε τον πυλώνα του εμβληματικού “Στο δρόμο”, που γράφτηκε το 1951 και κυκλοφόρησε το 1957. Το μυθιστόρημα γράφτηκε σε ένα μακρύ ρολό από προσχετικά συγκολημμένες κόλλες χαρτιού, που στις αρχές της δεκαετίας του 2000 δημοπρατήθηκε στον οίκο Κρίστις για το αστρονομικό ποσό των 2.426.000 δολαρίων. Στο βιβλίο περιγράφει τα ξέφρενα πάρτι, τα καλλιτεχνικά οράματα του ίδιου και των φίλων του, τα σεξουαλικά του “κατορθώματα” και  τις περιστασιακές δουλειές που έκανε για να επιβιώσει. Οι φράσεις του δίνονται χωρίς ανάσα, με κάποιες περιόδους να εκτείνονται σε 7-8 γραμμές, θυμίζοντας τους αυτοσχεδιασμούς της τζαζ, την οποία αγαπούσε ιδιαίτερα ο Κέρουακ.
Η τεράστια εμπορική επιτυχία του βιβλίου, το οποίο όμως απαξιώθηκε από τη λογοτεχνική κριτική, επέτρεψε στον Κέρουακ να βιοπορίζεται σε κάποιο βαθμό από τη συγγραφή, την ίδια όμως περίοδο η ψυχική και σωματική του κατάρρευση, επιδεινωνόταν ολοένα και περισσότερο. Κατέφυγε στη μητέρα του, μαζί με την οποία και την τρίτη σύζυγό του μετακόμισαν στη Φλόριντα. Ερείπιο από το αλκοόλ, πέθανε σαν σήμερα από αιμορραγία του στομάχου. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους, εκτός από παλιούς μπιτ συνοδοιπόρους του όπως ο Γκίνσμπεργκ, βρέθηκε και ο Μπομπ Ντίλαν, ο οποίος αργότερα συμπεριέλαβε πλάνα του τάφου του Κέρουακ στο βίντεοκλιπ του τραγουδιού του “Series of dreams” το 1989.

Άκυρο έριξε ο Πελετίδης σε ημερίδα προπαγάνδας υπέρ του ΝΑΤΟ

Κατιούσα

Δήλωση του Δημάρχου Πατρέων Κώστα Πελετίδη, για την ημερίδα που οργανώνεται για λογαριασμό του ΝΑΤΟ:

«Ενώ όλοι μας παρακολουθούμε τις επικίνδυνες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, την όξυνση των ανταγωνισμών, την απειλή για θερμό επεισόδιο, αλλαγή συνόρων, η κυβέρνηση μέσω ενώσεων και οργανώσεων προσπαθεί να μας καθησυχάσει και να αποδεχτούμε το θετικό ρόλο του ΝΑΤΟ.
Θέλουν να σβήσουν την εμπειρία, τη μνήμη του λαού, να ξεχάσουμε ποιοί επεμβαίνουν σ’ όλο τον κόσμο και για ποιά συμφέροντα. Να ξεχάσουμε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το ρόλο του ΝΑΤΟ στο γκριζάρισμα του Αιγαίου, στη διχοτόμηση της Κύπρου.
Ο πατραϊκός λαός δεν έχει ανάγκη από ενημέρωση για να μάθει για το «νέο περιβάλλον ασφάλειας – η άποψη του ΝΑΤΟ», «κίνδυνοι Εσωτερικής Ασφάλειας, Συμμετοχική Ασφάλεια – Πρώτα ο πολίτης».
Ξέρουμε ότι ασφάλεια μέσα στο ΝΑΤΟ δεν υπάρχει και γνωρίζουμε πολύ καλά από το παρελθόν ότι όταν μιλούν για κινδύνους Εσωτερικής Ασφάλειας, εννοούν πως θα κρατήσουν το λαό σιωπηρό και υπό έλεγχο, την στιγμή που έχουν κάνει τη ζωή του κόλαση.
Ως Δήμαρχος, έλαβα πρόσκληση και δεν θα συμμετέχω στην ημερίδα με θέμα  «Παρέχοντας ασφάλεια σε μια ανασφαλή εποχή, η θέση της Ελλάδας σε ένα μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον» που διοργανώνει η ΜΚΟ  «Ελληνική Ένωση για την Ατλαντική και Ευρωπαϊκή Συμμαχία», σε συνέργεια με την οργάνωση «Γυναίκες για την Διεθνή Ασφάλεια – Ελλάς», οργανώσεις που προπαγανδίζουν τη δράση του ΝΑΤΟ στην περιοχή μας.
Το ΝΑΤΟ είναι παράγοντας αποσταθεροποίησης και το γνωρίζουμε όλοι. Προωθεί τα οικονομικά συμφέροντα πολυεθνικών, μονοπωλίων. Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε ποιοι από την Τοπική Διοίκηση, πολιτικούς σχηματισμούς και άλλους παράγοντες θα παρευρεθούν. Για να γνωρίζει ο πατραϊκός λαός πως γράφτηκε, πως γράφεται και πως θα γραφτεί η Ιστορία αυτού του τόπου.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να δει ο λαός άσπρη μέρα, χρειάζεται αυτός να είναι νοικοκύρης και αφέντης στον τόπο του, φίλος και συνεργάτης με όλους τους λαούς.
Το Δημοτικό μας Συμβούλιο έχει λάβει σχετικές αποφάσεις, απαιτούμε την αποδέσμευση της χώρας μας από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., να κλείσουν όλες οι βάσεις, καμία αλλαγή των συνόρων, κανένας φαντάρος, κανένα πλοίο έξω από τα σύνορά μας».

Οι πρόδρομοι και οι ρίζες του ΣΕΚΕ

Κατιούσα

Ο πρόλογος από μια έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ που περιλαμβάνει τα πρακτικά του α’ συνεδρίου του ΣΕΚΕ, η οποία είχε βγει το ’82, όταν είχαν ανακαλυφθεί δηλαδή αυτά τα πρακτικά, που θεωρούνταν χαμένα για πολλά χρόνια, ενόψει του 11ου συνεδρίου του κόμματος.  Το προλογικό σημείωμα εξιστορεί τα αργά και βασανιστικά βήματα που έγιναν από το β’ μισό του 19ου αιώνα με τις πρώτες σοσιαλιστικές κινήσεις μέχρι να φτάσουμε στην ίδρυση του ΣΕΚΕ τον Νοέμβρη του 1918. Το σημείωμα εμφορείται ασφαλώς από τις κομματικές επεξεργασίες της εποχής περί εξάρτησης και καθυστερημένης καπιταλιστικής οικονομίας, διατηρεί όμως το ενδιαφέρον του και γι’αυτό μεταγράφουμε και δημοσιεύουμε ένα αποσπάσμά του.

Η ίδρυση του ΚΚΕ είναι προϊόν μιας μακρόχρονης οικονομικοκοινωνικής διαδικασίας που συντελέστηκε πάνω στη βάση της εμφάνισης του εργατικού κινήματος της χώρας, και της συνένωσής του με τις ιδεές του μαρξισμού.
Οι καταβολές αυτής της διαδικασίας βρίσκονται στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και ιδιαίτερα στις τελευταίες δεκαετίες του, όταν με την ανάπτυξη μικρών βιομηχανικών επιχειρήσεων – μανουφακτούρα και βιοτεχνία – σημειώνεται μια συγκέντρωση της εργατικής τάξης στα βασικά εργατικά κέντρα.
Την περίοδο αυτή ιδρύονται τα πρώτα επαγγελματικά σωματεία της εργατικής τάξης, και μέσα στις συνθήκες μιας ανελέητης εκμετάλλευσης και καταπίεσης, που γεννούσαν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ξεσπούν οι πρώτες εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες.
Η συνδικαλιστική οργάνωση βέβαια είναι ακόμα πολύ περιορισμένη. Περιλαβαίνει μια μικρή μερίδα της εργατικής τάξης. Τα εργατικά σωματεία στη σύνθεσή τους δεν έχουν σαφή ταξικό χαρακτήρα και στη δράση τους επιδρούν σε μεγάλο βαθμό συντεχνιακές αντιλήψεις.
Τα γνωρίσματα αυτά του συνδικαλιστικού κινήματος αντανακλούν πριν απ’όλα το χαμηλό επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Η Ελλάδα ήταν τότε καθυστερημένη αγροτική χώρα, με μικρή βιομηχανία, που μόλις ξεπερνούσε το στάδιο της βιοτεχνίας. Η οικονομική καθυστέρηση της χώρας οφείλεται στην οικονομική και πολιτική εξάρτησή της από το ξένο κεφάλαιο, ιδιαίτερα το αγγλικό, που απομυζούσε τους πόρους της ελληνικής οικονομίας, εμπόδιζε την εσωτερική συσσώρευση και την ανάπτυξη της βιομηχανίας. Στη βιομηχανική ανάπτυξη έβαζαν φραγμό και ισχυρές τσιφλικάδικες σχέσεις που κυριαρχούσαν στην αγροτική οικονομία.
Την ίδια περίοδο, κυρίως χάρη στην επίδραση που είχαν στην Ελλάδα σημαντικά γεγονότα, όπως η Κομμούνα του Παρισιού και οι μεγάλοι αγώνες της εργατικής τάξης στην Ευρώπη και την Αμερική, κάνουν την εμφάνισή τους και οι σοσιαλιστικές ιδέες. Οι σοσιαλιστικές ιδέες κερδίζουν στην αρχή μια μερίδα προοδευτικών διανοούμενων και φοιτητών και στη συνέχεια αρκετούς εργάτες. Έτσι αρχίζει μια ορισμένη σοσιαλιστική κίνηση, με τη μορφή μικρών σοσιαλιστικών ομίλων, που ιδρύονται σε αστικά κέντρα. Αρχίζουν να κυκλοφορούν και τα πρώτα έντυπα και εφημερίδες που προπαγανδίζουν τις σοσιαλιστικές ιδέες.
Με τις πρώτες εκδηλώσεις του σοσιαλιστικού κινήματος άρχισαν και οι διώξεις της άρχουσας τάξης εναντίον του. Παρόλαυτα ο αριθμός των σοσιαλιστικών ομίλων σημειώνει αύξηση.
Ξεχωριστή θέση στη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών κατέχουν οι Σταύρος Καλλέργης και Πλάτων Δρακούλης, που ήταν επικεφαλής σοσιαλιστικών ομίλων. Πρέπει να αναφερθεί επίσης ο Μαρίνος Αντύπας, που η δράση του στα Επτάνησα και τη Θεσσαλία ήταν αξιόλογη.
Τον ίδιο καιρό εμφανίζεται, προβάλλοντας σοσιαλιστικές ιδέες, και μια αναρχική, αναρχοσυνδικαλιστική κίνηση στην Πάτρα και τον Πύργο. Γενικά οι σοσιαλιστικές ιδέες βρίσκονται ακόμα στο στάδιο του ουτοπικού σοσιαλισμού και είναι συγκεχυμένες. Συνυπάρχουν σ’αυτές ιδέες της γαλλικής επανάστασης, ο χριστιανικός ουμανισμός, ο μικροαστικός ριζοσπαστισμός, ο αναρχισμός κλπ. Οι σοσιαλιστικές ιδέες κυρίως την πρώτη περίοδο έχουν πολύ μικρή σχέση με το μαρξισμό, δεν έχουν πάρει έκταση και δεν έχουν κυρίως συνδεθεί με το επαγγελματικό κίνημα της εργατικής τάξης.
Στην πρώτη και ιδιαίτερα τη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα, στο σοσιαλιστικό κίνημα σημειώνονται αξιοπρόσεκτες αλλαγές:
Πρώτο. Αρχίζουν να διαδίδονται ορισμένα από τα έργα των κλασικών του μαρξισμού. Το 1908 δημοσιεύεται το έργο του Φ. Ένγκελς “Ο επιστημονικός και ουτοπικός σοσιαλισμός” και το 1909 και 1913 το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο”. Το 1910 βλέπουν το φως αποσπάσματα από το “Κεφάλαιο” του Κ. Μαρξ. Τη μαρξιστική φιλολογία αυτής της περιόδου πρέπει να περιληφθεί και η μικρή μελέτη του Γ. Σκληρού που κυκλοφόρησε το 1907 με τίτλο “Το κοινωνικό μας ζήτημα”.
Δεύτερο. Εμφανίζονται νέες, πιο αξιόλογες σοσιαλιστικές κινήσεις. Ορισμένες από αυτές ξεπερνούν σιγά-σιγά το στάδιο του ομίλου και εξελίσσονται σε σοσιαλιστικές οργανώσεις.
Το 1909 ιδρύεται στη Θεσσαλονίκη Φεντερασιόν τον Α. Μπεναρόγια. Η οργάνωση αυτή είναι οι σπουδαιότερη απ’όλες τις σοσιαλιστικές οργανώσεις. Αναπτύσσει έντονη δράση, δημιουργεί δεσμούς με τους εργάτες της Μακεδονίας και διατηρεί σχέσεις με τα σοσιαλιστικά κόμματα των βαλκανικών χωρών. Το 1910 η Φεντερασιόν γίνεται μέλος της Β’ Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Το 1911 εκδίδει την εφημερίδα “Αβάντι”.
Το 1909 ο Πλ. Δρακούλης ιδρύει μια νέα οργάνωση, που την ονομάζει “Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα”. Η επιρροή της στην εργατική τάξη είναι πάρα πολύ μικρή.
Το 1911 ιδρύεται από τον Μ. Γιαννιό το “Σοσιαλιστικό Κέντρο της Αθήνας”. Με την πρωτοβουλία του δημιουργείται την ίδια χρονιά το “Σοσιαλιστικό Κέντρο Πειραιά”. Οι οργανώσεις αυτές έχουν κάποια δράση σε ορισμένα επαγγελματικά, εργατικά σωματεία, της Αθήνας και του Πειραιά. Το 1912 ιδρύεται στην Αθήνα ο “Σοσιαλιστικός Όμιλος της Ελληνικής Νεολαίας” που ανήκει στο σοσιαλιστικό κέντρο της Αθήνας.
Το 1912 εμφανίζεται επίσης ο “Σοσιαλιστικός Όμιλος της Κέρκυρας” μετά τους βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 ιδρύεται στην Καβάλα η σοσιαλιστική νεολαία που προπαγανδίζει τις σοσιαλιστικές ιδέες, ιδιαίτερα στους καπνεργάτες. Το 1914 ο Π. Δημητράτος ιδρύει στην Αθήνα την “Σοσιαλιστική εργατική ένωση”. Το 1916 ιδρύεται επίσης στην Αθήνα η σοσιαλιστική νεολαία με πρωτεργάτη τον Δημ. Λιγδόπουλο, που ξεχωρίζει γιατί έχει δεχθεί έντονα τις μαρξιστικές ιδέες. Η οργάνωση της “Σοσιαλιστικής νεολαίας” ανέπτυξε σοβαρή σοσιαλιστική δράση.
Τρίτο. Πληθαίνουν τα περιοδικά και οι εφημερίδες καθώς και τα διάφορα έντυπα που παίζουν σοβαρό ρόλο στη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών και στην ταξική διαπαιδαγώγηση των εργατών.
Την περίοδο αυτή, παρά το γεγονός ότι οι σοσιαλιστικές ιδέες έχουν σημειώσει πρόοδο, υπάρχουν ακόμα και στις θέσεις των περισσότερων σοσιαλιστικών οργανώσεων και ομάδων, πολλές συγχύσεις. Με τις ιδέες του επιστημονικού σοσιαλισμού βρίσκονται ανάμεικτες και ιδέες του ρεφορμισμού και του αναρχισμού.
H θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού καθυστερεί. Αυτό οφείλεται, μαζί με την αργή καπιταλιστική ανάπτυξη της Ελλάδας που αναφέραμε, και στο γεγονός ότι οι σοσιαλιστικές ιδέες έρχονται από τη Δυτική Ευρώπη όπου κυριαρχεί ο οπορτουνισμός της Β’ Διεθνούς. Ενώ το επαναστατικό κέντρο του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος έχει μετατοπιστεί στη Ρωσία, οι έλληνες σοσιαλιστές πολύ λίγα γνωρίζουν για την ιδεολογική δραστηριότητα του Λένιν που αναπτύσσει και πλουτίζει τη θεωρία του μαρξισμού στις νέες ιστορικές συνθήκες, τις συνθήκες του ιμπεριαλισμού.
Οι συγχύσεις που παρουσιάζονται έχουν την πηγή τους στην εθνικιστική ιδεολογία της άρχουσας τάξης – μεγαλοϊδεατισμός- και στις ρεφορμιστικές ιδέες που αρχίζει να καλλιεργεί το κόμμα των Φιλελευθέρων.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ

Έλληνας Κροίσος με επτά γράμματα θεωρεί ντροπή να μην κοπούν όλες οι συντάξεις άμεσα.

Κατιούσα

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ιδιοκτήτης της γνωστής αλυσίδας πολυκαταστημάτων Τζάμπο προχωρεί σε προκλητικές δηλώσεις, καθώς πέρσι μόνο, μιλώντας στην Ένωση Θεσμικών Επενδυτών, είχε δηλώσει πως είμαστε “κακομαθημένος λαός” και ότι η το “πρόβλημα δεν είναι πολιτικό, αλλά πολιτισμικό” . Στη φετινή του ομιλία στον ίδιο φορέα, στο στόχαστρό του βρέθηκαν οι “προνομιούχοι” συνταξιούχοι, και τη διαφαινόμενη αναβολή της περικοπής της προσωπικής διαφοράς. Αποκαλώντας “ντροπή” τη διατήρηση των παλαιών συντάξεων, απαίτησε ουσιαστικά την εξίσωσή όλων προς τα κάτω:  «Πρέπει να αισθανόμαστε ντροπή γιατί επιθυμούμε τη διατήρηση των παλαιών συντάξεων, την ώρα που έχουμε αποδεχθεί οι νέες συντάξεις να είναι κατοχυρωμένα μικρότερες».
Στη συνέχεια εμφανίστηκε “ευαίσθητος” έναντι των μισθολογικών διαφορών για εργαζόμενους που κάνουν την ίδια δουλειά, δηλώνοντας πως «Το  μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και για το οποίο πρέπει όλοι να ντρεπόμαστε, είναι ότι για την ίδια δουλειά πληρώνονται δύο διαφορετικοί μισθοί. Πρέπει δύο άνθρωποι που δουλεύουν το ίδιο να λαμβάνουν τον ίδιο μισθό». Πρόσθεσε επίσης πως ο κατώτατος μισθός τείνει να γίνει μισθός, κάτι που κατά τη γνώμη του δε θα έπρεπε να γίνεται.
Δεν γνωρίζουμε τι κάνει στη δική του επιχείρηση σε ό,τι αφορά τη μισθολογική αξιοκρατία, το μόνο βέβαιο είναι πως τα Τζάμπο έχουν διακριθεί τόσο για απολύσεις παλαιών εργαζομένων για την αντικατάστασή τους με νέους φτηνότερους, όσο και για διώξεις συνδικαλιστών που διεκδίκησαν το δίκαιο τους.
Υπενθυμίζουμε επίσης πως τέτοια εποχή πέρσι. δεν ήταν λίγοι όσοι έσπευσαν να συγχαρούν λιγότερο ή περισσότερο ενθουσιωδώς την αλυσίδα για δυο διαφημιστικά σποτ, στο ένα εκ των οποίων εμφανίζεται γκέι ζευγάρι και στο δεύτερο ένας μετανάστης από το Μπαγκλαντές να δηλώνουν πως ψωνίζουν στα Τζάμπο. Γιατί σίγουρα είναι καλοί οι ΛΟΑΤΚΙ και οι μετανάστες, αρκεί να μην έχουν τίποτε περίεργες απαιτήσεις όπως αξιοπρεπείς συντάξεις ή δικαίωμα συνδικαλισμού. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ποτέ πολιτισμικό, αλλά πάντα ταξικό.
Με πληροφορίες από thepressproject

Οι πρόδρομοι και οι ρίζες του ΣΕΚΕ

Κατιούσα

Ο πρόλογος από μια έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ που περιλαμβάνει τα πρακτικά του α’ συνεδρίου του ΣΕΚΕ, η οποία είχε βγει το ’82, όταν είχαν ανακαλυφθεί δηλαδή αυτά τα πρακτικά, που θεωρούνταν χαμένα για πολλά χρόνια, ενόψει του 11ου συνεδρίου του κόμματος.  Το προλογικό σημείωμα εξιστορεί τα αργά και βασανιστικά βήματα που έγιναν από το β’ μισό του 19ου αιώνα με τις πρώτες σοσιαλιστικές κινήσεις μέχρι να φτάσουμε στην ίδρυση του ΣΕΚΕ τον Νοέμβρη του 1918. Το σημείωμα εμφορείται ασφαλώς από τις κομματικές επεξεργασίες της εποχής περί εξάρτησης και καθυστερημένης καπιταλιστικής οικονομίας, διατηρεί όμως το ενδιαφέρον του και γι’αυτό μεταγράφουμε και δημοσιεύουμε ένα αποσπάσμά του.

Η ίδρυση του ΚΚΕ είναι προϊόν μιας μακρόχρονης οικονομικοκοινωνικής διαδικασίας που συντελέστηκε πάνω στη βάση της εμφάνισης του εργατικού κινήματος της χώρας, και της συνένωσής του με τις ιδεές του μαρξισμού.
Οι καταβολές αυτής της διαδικασίας βρίσκονται στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και ιδιαίτερα στις τελευταίες δεκαετίες του, όταν με την ανάπτυξη μικρών βιομηχανικών επιχειρήσεων – μανουφακτούρα και βιοτεχνία – σημειώνεται μια συγκέντρωση της εργατικής τάξης στα βασικά εργατικά κέντρα.
Την περίοδο αυτή ιδρύονται τα πρώτα επαγγελματικά σωματεία της εργατικής τάξης, και μέσα στις συνθήκες μιας ανελέητης εκμετάλλευσης και καταπίεσης, που γεννούσαν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ξεσπούν οι πρώτες εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες.
Η συνδικαλιστική οργάνωση βέβαια είναι ακόμα πολύ περιορισμένη. Περιλαβαίνει μια μικρή μερίδα της εργατικής τάξης. Τα εργατικά σωματεία στη σύνθεσή τους δεν έχουν σαφή ταξικό χαρακτήρα και στη δράση τους επιδρούν σε μεγάλο βαθμό συντεχνιακές αντιλήψεις.
Τα γνωρίσματα αυτά του συνδικαλιστικού κινήματος αντανακλούν πριν απ’όλα το χαμηλό επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Η Ελλάδα ήταν τότε καθυστερημένη αγροτική χώρα, με μικρή βιομηχανία, που μόλις ξεπερνούσε το στάδιο της βιοτεχνίας. Η οικονομική καθυστέρηση της χώρας οφείλεται στην οικονομική και πολιτική εξάρτησή της από το ξένο κεφάλαιο, ιδιαίτερα το αγγλικό, που απομυζούσε τους πόρους της ελληνικής οικονομίας, εμπόδιζε την εσωτερική συσσώρευση και την ανάπτυξη της βιομηχανίας. Στη βιομηχανική ανάπτυξη έβαζαν φραγμό και ισχυρές τσιφλικάδικες σχέσεις που κυριαρχούσαν στην αγροτική οικονομία.
Την ίδια περίοδο, κυρίως χάρη στην επίδραση που είχαν στην Ελλάδα σημαντικά γεγονότα, όπως η Κομμούνα του Παρισιού και οι μεγάλοι αγώνες της εργατικής τάξης στην Ευρώπη και την Αμερική, κάνουν την εμφάνισή τους και οι σοσιαλιστικές ιδέες. Οι σοσιαλιστικές ιδέες κερδίζουν στην αρχή μια μερίδα προοδευτικών διανοούμενων και φοιτητών και στη συνέχεια αρκετούς εργάτες. Έτσι αρχίζει μια ορισμένη σοσιαλιστική κίνηση, με τη μορφή μικρών σοσιαλιστικών ομίλων, που ιδρύονται σε αστικά κέντρα. Αρχίζουν να κυκλοφορούν και τα πρώτα έντυπα και εφημερίδες που προπαγανδίζουν τις σοσιαλιστικές ιδέες.
Με τις πρώτες εκδηλώσεις του σοσιαλιστικού κινήματος άρχισαν και οι διώξεις της άρχουσας τάξης εναντίον του. Παρόλαυτα ο αριθμός των σοσιαλιστικών ομίλων σημειώνει αύξηση.
Ξεχωριστή θέση στη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών κατέχουν οι Σταύρος Καλλέργης και Πλάτων Δρακούλης, που ήταν επικεφαλής σοσιαλιστικών ομίλων. Πρέπει να αναφερθεί επίσης ο Μαρίνος Αντύπας, που η δράση του στα Επτάνησα και τη Θεσσαλία ήταν αξιόλογη.
Τον ίδιο καιρό εμφανίζεται, προβάλλοντας σοσιαλιστικές ιδέες, και μια αναρχική, αναρχοσυνδικαλιστική κίνηση στην Πάτρα και τον Πύργο. Γενικά οι σοσιαλιστικές ιδέες βρίσκονται ακόμα στο στάδιο του ουτοπικού σοσιαλισμού και είναι συγκεχυμένες. Συνυπάρχουν σ’αυτές ιδέες της γαλλικής επανάστασης, ο χριστιανικός ουμανισμός, ο μικροαστικός ριζοσπαστισμός, ο αναρχισμός κλπ. Οι σοσιαλιστικές ιδέες κυρίως την πρώτη περίοδο έχουν πολύ μικρή σχέση με το μαρξισμό, δεν έχουν πάρει έκταση και δεν έχουν κυρίως συνδεθεί με το επαγγελματικό κίνημα της εργατικής τάξης.
Στην πρώτη και ιδιαίτερα τη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα, στο σοσιαλιστικό κίνημα σημειώνονται αξιοπρόσεκτες αλλαγές:
Πρώτο. Αρχίζουν να διαδίδονται ορισμένα από τα έργα των κλασικών του μαρξισμού. Το 1908 δημοσιεύεται το έργο του Φ. Ένγκελς “Ο επιστημονικός και ουτοπικός σοσιαλισμός” και το 1909 και 1913 το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο”. Το 1910 βλέπουν το φως αποσπάσματα από το “Κεφάλαιο” του Κ. Μαρξ. Τη μαρξιστική φιλολογία αυτής της περιόδου πρέπει να περιληφθεί και η μικρή μελέτη του Γ. Σκληρού που κυκλοφόρησε το 1907 με τίτλο “Το κοινωνικό μας ζήτημα”.
Δεύτερο. Εμφανίζονται νέες, πιο αξιόλογες σοσιαλιστικές κινήσεις. Ορισμένες από αυτές ξεπερνούν σιγά-σιγά το στάδιο του ομίλου και εξελίσσονται σε σοσιαλιστικές οργανώσεις.
Το 1909 ιδρύεται στη Θεσσαλονίκη Φεντερασιόν τον Α. Μπεναρόγια. Η οργάνωση αυτή είναι οι σπουδαιότερη απ’όλες τις σοσιαλιστικές οργανώσεις. Αναπτύσσει έντονη δράση, δημιουργεί δεσμούς με τους εργάτες της Μακεδονίας και διατηρεί σχέσεις με τα σοσιαλιστικά κόμματα των βαλκανικών χωρών. Το 1910 η Φεντερασιόν γίνεται μέλος της Β’ Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Το 1911 εκδίδει την εφημερίδα “Αβάντι”.
Το 1909 ο Πλ. Δρακούλης ιδρύει μια νέα οργάνωση, που την ονομάζει “Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα”. Η επιρροή της στην εργατική τάξη είναι πάρα πολύ μικρή.
Το 1911 ιδρύεται από τον Μ. Γιαννιό το “Σοσιαλιστικό Κέντρο της Αθήνας”. Με την πρωτοβουλία του δημιουργείται την ίδια χρονιά το “Σοσιαλιστικό Κέντρο Πειραιά”. Οι οργανώσεις αυτές έχουν κάποια δράση σε ορισμένα επαγγελματικά, εργατικά σωματεία, της Αθήνας και του Πειραιά. Το 1912 ιδρύεται στην Αθήνα ο “Σοσιαλιστικός Όμιλος της Ελληνικής Νεολαίας” που ανήκει στο σοσιαλιστικό κέντρο της Αθήνας.
Το 1912 εμφανίζεται επίσης ο “Σοσιαλιστικός Όμιλος της Κέρκυρας” μετά τους βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 ιδρύεται στην Καβάλα η σοσιαλιστική νεολαία που προπαγανδίζει τις σοσιαλιστικές ιδέες, ιδιαίτερα στους καπνεργάτες. Το 1914 ο Π. Δημητράτος ιδρύει στην Αθήνα την “Σοσιαλιστική εργατική ένωση”. Το 1916 ιδρύεται επίσης στην Αθήνα η σοσιαλιστική νεολαία με πρωτεργάτη τον Δημ. Λιγδόπουλο, που ξεχωρίζει γιατί έχει δεχθεί έντονα τις μαρξιστικές ιδέες. Η οργάνωση της “Σοσιαλιστικής νεολαίας” ανέπτυξε σοβαρή σοσιαλιστική δράση.
Τρίτο. Πληθαίνουν τα περιοδικά και οι εφημερίδες καθώς και τα διάφορα έντυπα που παίζουν σοβαρό ρόλο στη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών και στην ταξική διαπαιδαγώγηση των εργατών.
Την περίοδο αυτή, παρά το γεγονός ότι οι σοσιαλιστικές ιδέες έχουν σημειώσει πρόοδο, υπάρχουν ακόμα και στις θέσεις των περισσότερων σοσιαλιστικών οργανώσεων και ομάδων, πολλές συγχύσεις. Με τις ιδέες του επιστημονικού σοσιαλισμού βρίσκονται ανάμεικτες και ιδέες του ρεφορμισμού και του αναρχισμού.
H θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού καθυστερεί. Αυτό οφείλεται, μαζί με την αργή καπιταλιστική ανάπτυξη της Ελλάδας που αναφέραμε, και στο γεγονός ότι οι σοσιαλιστικές ιδέες έρχονται από τη Δυτική Ευρώπη όπου κυριαρχεί ο οπορτουνισμός της Β’ Διεθνούς. Ενώ το επαναστατικό κέντρο του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος έχει μετατοπιστεί στη Ρωσία, οι έλληνες σοσιαλιστές πολύ λίγα γνωρίζουν για την ιδεολογική δραστηριότητα του Λένιν που αναπτύσσει και πλουτίζει τη θεωρία του μαρξισμού στις νέες ιστορικές συνθήκες, τις συνθήκες του ιμπεριαλισμού.
Οι συγχύσεις που παρουσιάζονται έχουν την πηγή τους στην εθνικιστική ιδεολογία της άρχουσας τάξης – μεγαλοϊδεατισμός- και στις ρεφορμιστικές ιδέες που αρχίζει να καλλιεργεί το κόμμα των Φιλελευθέρων.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ

«Ιστορικό βήμα»

«Ιστορικό βήμα» χαρακτηρίζει η «Αυγή» την απόφαση του Κοινοβουλίου της ΠΓΔΜ να στηρίξει τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης, που προβλέπεται από τη συμφωνία των Πρεσπών, ενώ η «ΕΦ.ΣΥΝ.» γράφει για τον Ζάεφ ότι «έχει στόφα μεγάλου ηγέτη»! Μάταιος κόπος να αναζητήσει κανείς οποιοδήποτε σχόλιο για το όργιο των παρεμβάσεων από τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς και Ευρωπαίους αξιωματούχους, προκειμένου να παρακαμφθεί ο σκόπελος του συσχετισμού στο Κοινοβούλιο των Σκοπίων και να προχωρήσει η «ευρωατλαντική ολοκλήρωση»! Προφανώς, στην «Αυγή» δεν προκαλεί καμιά εντύπωση το ότι ο Αμερικανός πρέσβης στα Σκόπια ξημεροβραδιαζόταν στα γραφεία κυβερνητικών και αντιπολιτευόμενων, για να «σπρώξει» το «ναι» στη συμφωνία, γιατί τα ίδια κάνει και ο Πάιατ στη χώρα μας, προωθώντας αυτοπροσώπως τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή. Με τα ίδια κριτήρια χαρακτηρίζεται και ο Ζάεφ ως πολιτικός με «στόφα μεγάλου ηγέτη», δανειζόμενος λίγη από τη δόξα του Τσίπρα στην Ελλάδα, που έχει δώσει τα ρέστα του στην υπηρέτηση του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού. Πράγματι, λοιπόν, μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον, η ΠΓΔΜ κάνει ένα «ιστορικό βήμα». Οχι όμως προς το δρόμο που οδηγεί στην ευημερία του λαού της και των γειτονικών, αλλά στο στόμα του λύκου.

Νέοι κρίκοι στην επικίνδυνη αλυσίδα των ανταγωνισμών

Οι προειδοποιήσεις των ΗΠΑ ότι ετοιμάζονται να αποχωρήσουν μονομερώς από τη συμφωνία με τη Ρωσία για τα πυρηνικά όπλα μέσου βεληνεκούς (Συνθήκη INF), που συνάφθηκε το 1987 ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, συνιστά σοβαρό βήμα κλιμάκωσης της αμερικανοΝΑΤΟικής επιθετικότητας απέναντι στη Ρωσία και δείγμα της παραπέρα όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Η συγκεκριμένη εξέλιξη δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Συζητήθηκε ευρέως στη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ που έγινε αρχές Οκτώβρη στις Βρυξέλλες με τη συμμετοχή και της Ελλάδας, η οποία συμφώνησε με όλες τις αποφάσεις.
Θυμίζουμε ότι στο πλαίσιο της Συνόδου συνεδρίασε η Ομάδα Πυρηνικού Σχεδιασμού του ΝΑΤΟ, όπου ο γγ της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας κατηγόρησε τη Ρωσία ότι παραβιάζει την INF, αναπτύσσοντας ένα νέο πυραυλικό σύστημα αυτού του τύπου. Τη σκυτάλη των προφάσεων και των απειλών πήρε η πρέσβειρα των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, η οποία δήλωσε δημόσια ότι οι ΗΠΑ προετοιμάζονται για ένα στρατιωτικό χτύπημα προκειμένου να εξουδετερώσουν αν χρειαστεί «έναν (ρωσικό) πύραυλο που θα μπορούσε να χτυπήσει κάποια από τις συμμάχους χώρες μας».
Το πολεμικό αυτό ανακοινωθέν κάλυψε πλήρως ο Στόλτενμπεργκ, λέγοντας πως «όλοι οι σύμμαχοι συμφωνούν απόλυτα ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό η Ρωσία, με διαφανή τρόπο, να συμμορφώνεται με τη Συνθήκη INF» και πως «κάθε παραβίαση αυτής της συμφωνίας είναι κάτι που οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψη». Βέβαια, αυτό που δεν ειπώθηκε στη Σύνοδο είναι ότι το ΝΑΤΟ είχε ήδη αναπτύξει ένα πολυπλόκαμο σύστημα «αντιπυραυλικής ασπίδας» με έδρα τη Ρουμανία, που καταγγέλθηκε από τη Ρωσία ως επιθετική ενέργεια.

* * *

Και δεν είναι η μόνη κίνηση που αυξάνει την ένταση στην περιοχή. Στο πλαίσιο της επιθετικής κλιμάκωσης έναντι των ανταγωνιστών του και ιδιαίτερα απέναντι στη Ρωσία, το ΝΑΤΟ αναπτύσσει σταθερά και μεθοδικά πολεμική προπαρασκευή, με διάφορα μέσα και με επίκεντρο την Ευρώπη και τη Μαύρη Θάλασσα. Το σχέδιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Βαλκανίων έχει τέτοια χαρακτηριστικά, καθώς πέρα από την αφαίρεση οικονομικών και άλλων ερεισμάτων από τη Ρωσία, επεκτείνει και τη στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ στα κράτη που ενσωματώνει, με στόχο να περικυκλώσει και στρατιωτικά τη Ρωσία, με τη διασπορά βάσεων και ετοιμοπόλεμων μονάδων.
Το ίδιο ισχύει και με τη «στρατιωτική κινητικότητα», ένα από τα ζητήματα που συζητιούνται εντατικά τα τελευταία χρόνια στους κόλπους του ΝΑΤΟ και αφορά την άρση των όποιων εμποδίων διατηρούνται στην ταχεία προώθηση δυνάμεων της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας «προς Ανατολάς», δηλαδή προς τα σύνορα με τη Ρωσία, που επίσης παραπέμπει σε πολεμική προπαρασκευή. Τον ίδιο ρόλο παίζουν και οι δεκάδες ασκήσεις και συνεκπαιδεύσεις που γίνονται κάθε χρόνο στο έδαφος της Ευρώπης, κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία και οι οποίες, κρίνοντας από το μέγεθος και τα σενάριά τους, αποτελούν κανονικές πρόβες πολέμου.

* * *

Δεν περνάει πάντως απαρατήρητο ότι η Γερμανία αντιδρά στο ενδεχόμενο της μονομερούς αποχώρησης των ΗΠΑ από τη συνθήκη για τα πυρηνικά μέσου βεληνεκούς, εκφράζοντας την ανησυχία της για τη «συλλογική ασφάλεια» της Ευρώπης από τον επανεξοπλισμό της Ρωσίας με πυραύλους αυτού του τύπου, που στοχεύουν κατά κύριο λόγο τη Γηραιά Ηπειρο.
Απ' αυτήν τη σκοπιά είναι βέβαιο ότι η κίνηση των ΗΠΑ αποσκοπεί να ασκήσει πίεση και στους Ευρωπαίους «εταίρους» για μεγαλύτερη δέσμευση στην αντιμετώπιση της Ρωσίας, με την οποία χώρες όπως η Γερμανία διατηρούν υψηλό επίπεδο οικονομικών σχέσεων, κυρίως στον τομέα της Ενέργειας. Είναι ταυτόχρονα ένα μήνυμα προς ευρωπαϊκές δυνάμεις που ανταγωνίζονται τις ΗΠΑ, ότι είναι αποφασισμένες να υπερβούν διεθνείς συμφωνίες που συνάφθηκαν στο παρελθόν και οι οποίες τώρα λειτουργούν σε βάρος τους, ή δεν τους ευνοούν το ίδιο στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.
Σε κάθε περίπτωση, είτε μιλάμε για ομόφωνες αποφάσεις του ΝΑΤΟ, είτε για μονομερείς ενέργειες των ΗΠΑ, το βέβαιο είναι ότι στην ευρύτερη περιοχή συσσωρεύεται επικίνδυνη καύσιμη ύλη, καθιστώντας ισχυρό το σενάριο μιας πιο γενικευμένης αντιπαράθεσης. Απ' αυτήν τη σκοπιά, η ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνει μεγάλες ευθύνες για τη βαθιά εμπλοκή της χώρας σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς. Λειτουργώντας πρωταγωνιστικά στα σχέδια του ΝΑΤΟ και ως εμπροσθοφύλακας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, καθιστά την Ελλάδα και το λαό της στόχο. Πολύ περισσότερο που στη χώρα μας λειτουργούν ορισμένα από τα βασικότερα πολεμικά ορμητήρια - προγεφυρώματα των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, ενώ συζητιέται και η φιλοξενία πυρηνικών στον Αραξο.
Οι εξελίξεις μάς αφορούν άμεσα. Η καταδίκη των σχεδίων ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και της ελληνικής εμπλοκής είναι επιβεβλημένη, αλλά χρειάζεται να εκφραστεί ακόμα πιο μαχητικά και στην πράξη, με ξεσηκωμό του λαού και της νεολαίας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για να μη χρησιμοποιηθεί η Ελλάδα ως ορμητήριο των ιμπεριαλιστών, να κλείσουν η βάση της Σούδας και όλες οι ξένες βάσεις στην Ελλάδα, να επιστρέψουν οι Ελληνες στρατιώτες από αποστολές εκτός συνόρων. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, οι πρωτοβουλίες του Κόμματος, με τις σημερινές συγκεντρώσεις σε πόλεις όπου λειτουργούν ή σχεδιάζεται να γίνουν βάσεις, αποτελούν σημαντική παρέμβαση και συμβολή.

Διά πυρός και σιδήρου

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στο Κοινοβούλιο της ΠΓΔΜ το βράδυ της Παρασκευής - απόλυτα εναρμονισμένο με τα «θέλω» ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ - όσο και ο τρόπος που επιτεύχθηκε μέσα από ένα όργιο πιέσεων, απειλών και απροκάλυπτων παρεμβάσεων, είναι παραπάνω από αποκαλυπτικά και για το ΝΑΤΟικό περιεχόμενο της συμφωνίας με την Ελλάδα και για τους τεράστιους κινδύνους που προμηνύουν για τους λαούς τα ευρωατλαντικά σχέδια, στα οποία η χώρα είναι βουτηγμένη «μέχρι το λαιμό», με ευθύνη της κυβέρνησης.
Από αυτήν την άποψη, τα πανηγύρια και όσα λένε τα στελέχη της κυβέρνησης αποτελούν πρόκληση για το λαό μας και τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής, που θα κληθούν να πληρώσουν τις συνέπειες από την κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή.
Σε αντίθεση με όσα λέει η δηλητηριώδης ΝΑΤΟική προπαγάνδα που αναπαράγει η κυβέρνηση, καμία «σχέση φιλίας» και «εποχή ειρήνης και ευημερίας» δεν ανοίγει με το προχώρημα των αμερικανικών και ΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή, που γίνεται «διά πυρός και σιδήρου», με το «πιστόλι στον κρόταφο» των λαών, με συνεχείς εκβιασμούς και απειλές, δημόσιες και υπόγειες.
Κανένα αίτημα για φιλία, ειρήνη και αλληλεγγύη ανάμεσα στους δυο λαούς, αλλά και συνολικά τους λαούς των Βαλκανίων, δεν ικανοποιούν τα σχέδια όσων μακέλεψαν την περιοχή και είναι έτοιμοι να το επαναλάβουν, όταν ο κόμπος των ανταγωνισμών ξαναφτάσει στο «χτένι».
Οι οποίοι προωθούν τα σχέδιά τους με το «διαίρει και βασίλευε» και γι' αυτό οι συμφωνίες τους οδηγούν σε διαιώνιση των προβλημάτων, αφήνουν άθικτο και ενισχύουν παραπέρα το «σπέρμα» των εθνικισμών και αλυτρωτισμών, λειτουργούν σε βάρος της σταθερότητας και της ειρήνης στην περιοχή, ανοίγουν φαρδιά - πλατιά την πόρτα για ακόμα χειρότερες εξελίξεις.
Καμία ασφάλεια και σταθερότητα δεν διασφαλίζουν στους λαούς τα ενεργειακά και άλλα σχέδια των επιχειρηματικών ομίλων, οι εύθραυστες συμφωνίες τους και οι μόνιμοι ανταγωνισμοί τους, που αποτελούν πηγή μεγάλων κινδύνων και δεινών για τους λαούς, όπως δείχνει και η πείρα όλης της περιοχής.
Μάλιστα, τα κυβερνητικά στελέχη πάνε ένα βήμα παραπέρα απογειώνοντας την πρόκληση: Οχι μόνο καμώνονται ότι οι συμφωνίες τους τάχα δεν έχουν σχέση με τους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, αλλά φτάνουν να λένε ότι τάχα είναι και «ανάχωμα» στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς των «ισχυρών»!
Η αλήθεια είναι ακριβώς στην απέναντι μεριά: Οι συμφωνίες αυτές, όπως και οι υπόλοιπες «διευθετήσεις» στις οποίες πρωτοστατεί η κυβέρνηση στα Βαλκάνια, είναι ενταγμένες στον συνολικό αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό για την περιοχή, σχέδια που προβλέπουν έως και αλλαγές συνόρων, όπως π.χ. δείχνουν οι συζητήσεις Σερβίας και Κοσσόβου.
Ρίχνουν κι άλλο «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών, σηματοδοτούν πρώτα απ' όλα την επικίνδυνη στρατιωτική κλιμάκωση, με συνεχείς «πρόβες πολέμου», παραπέρα άπλωμα των ΝΑΤΟικών υποδομών και βάσεων, όπως και συνολικά των δολοφονικών «δυνατοτήτων» της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας σε όλα τα Βαλκάνια, στοχεύουν στην «περικύκλωση» της Ρωσίας που αναπτύσσει τα δικά της αντίστοιχα σχέδια.
Σύσσωμη η κυβέρνηση, εξάλλου, δίνει κι εδώ «τα ρέστα της», μετατρέποντας όλη την Ελλάδα σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση εφόρμησης και επομένως σε στόχο των ανταγωνιστών, εμπλέκοντας τις Ενοπλες Δυνάμεις όλο και πιο ενεργά στα ΝΑΤΟικά σχέδια, αναλαμβάνοντας το ρόλο της «εμπροσθοφυλακής» στο πέρασμα των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην περιοχή για τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Απέναντι στα σχέδια αυτά, χρειάζεται να σημάνει ξεσηκωμός στο λαό και τη νεολαία. Οι συγκεντρώσεις που οργανώνει το ΚΚΕ σήμερα να αποτελέσουν αφετηρία για να δυναμώσει η πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, η κοινή πάλη και αλληλεγγύη των λαών ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το σύστημα που τον γεννά, για να ακουστεί δυνατά σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά: Εξω το ΝΑΤΟ και οι βάσεις του από την Ελλάδα, να επιστρέψουν οι Ελληνες στρατιώτες από αποστολές εκτός συνόρων, καμία εμπλοκή - καμία συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Σε αυτήν την πανστρατιά υπεράσπισης της ειρήνης, της κυριαρχίας, των δικαιωμάτων και της ευημερίας του ελληνικού λαού έχει θέση κάθε εργαζόμενος, κάθε νέος.

Τα τρομερά 100 χρόνια ή Η Τρομερή Εξίσωση

Το πρόβλημα είναι πανάρχαιο και απασχολεί μονίμως τη Φιλοσοφία, την Επιστήμη και την Τέχνη.
Δηλαδή τη ζωή μας.
Το «Αφεντικό» και ο «Δούλος».
Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Από τότε, πολύ παλιά, όταν η Ατομική Ιδιοκτησία και το Κεφάλαιο παγίδεψαν την ανθρώπινη κοινωνία και την κρατάνε ακίνητη στον πρωτογονισμό και τη βαρβαρότητα.
Σαν την Πανούκλα και τη Χολέρα, έχουν επιβάλει στον Κόσμο την Αγνοια και το Φόβο.
Προσπαθούν να αναστρέψουν την πορεία της Εξέλιξης.
Την αναγκαστική πορεία προς τον Εξανθρωπισμό.
Κι εδώ καταφθάνει η εξ ύψους βοήθεια.
Το έτερον ήμισυ του Καπιταλιστή.
Η Θρησκεία.
Το μέγα πλήθος των ανθρώπων, τρελαμένο από την τρομερή σύγκραση Αγνοιας και Φόβου, τρέφεται, σαν τους λωτοφάγους, με τα σάπια φρούτα του διπρόσωπου αυτού Αφεντικού.
Αντί του απαγορευμένου μήλου της Γνώσης, του προσφέρουν την Πίστη και την Ελπίδα.
Να έχει δηλαδή ακλόνητη Πίστη και να περιμένει τη σωτηρία του από δυνάμεις εξωπραγματικές, από Θεούς κι από Δαίμονες...
και να Ελπίζει ότι την Ημέρα της Κρίσης, θα ξαναμπεί στα περιβόλια του Πανάγαθου Πατέρα και θα ζήσει επί τέλους σαν Ανθρωπος, αφού σ' όλη την αληθινή του ζωή έζησε στα καζάνια της Κόλασης.

Δηλαδή, στον Καπιταλισμό.
Οι Πρωτοπόροι Αγωνιστές, οι Ποιητές της ζωής και οι Ποιητές του Λόγου, άλλα μας μαθαίνουν....
και μας το αποδεικνύουν με τις δικές τους μαθηματικές εξισώσεις:
Αφεντικό συν Δούλος = Εκμετάλλευση, Αθλιότητα.
Αφεντικό χωρίς Δούλο = Θάνατος του Αφεντικού.
Δούλος χωρίς Αφεντικό = Ανθρωπος
Η εξίσωση είναι αδιάψευστη όσο και η εξίσωση της Σχετικότητας.
Η Ενέργεια και η Μάζα είναι ένα και τ' αυτό,
Η μία παράγεται από την άλλη.
Αρκεί να παρέμβει ο καταλύτης: η Ταχύτητα του Φωτός εις το τετράγωνο.

E = Μ · C²

Και καταργήθηκαν οι δυϊσμοί.
Τέρμα τα φληναφήματα και οι διαχωρισμοί.
Πνεύμα και Υλη.
Ψυχή και Σώμα.
Τέρμα στο εμπόριο της Ελπίδας. Η Ελπίδα είναι ένας λάκκος με φίδια. Είναι δόκανο που σου πιάνει το πόδι και δεν μπορείς να κουνηθείς.
Και περιμένεις ν' ακούσει κάποιος τα ουρλιαχτά σου και να 'ρθει να σε «σώσει». Είναι Θάνατος εν Ζωή.
Ο ζωντανός άνθρωπος δεν ζει με ελπίδες.
Ο ζωντανός άνθρωπος είναι αγωνιζόμενος άνθρωπος. Αγωνίζεται να ανακαλύψει τον Κόσμο που τον περιβάλλει, να τον γνωρίσει, να τον κατανοήσει στις πραγματικές του διαστάσεις και να φτιάξει τη ζωή του τέτοια, που να αξίζει τον κόπο να τη ζει.
Κι ακόμα παραπέρα, που ν' αξίζει τον κόπο να πεθάνει για χάρη της.
Η «Ελπίδα» και η «Πίστη», οι «Μεσσίες» και οι «Σωτήρες» είναι για τους πεθαμένους.
Οι ζωντανοί δεν παλεύουν να φτιάξουν τις μετά θάνατον συνθήκες, παλεύουν να φτιάξουν τις εν ζωή συνθήκες. Ο αγώνας τους είναι να απομακρυνθούν όσο γίνεται περισσότερο από τη ζωώδη ζωή, από την κατά φύση ζωή, από τη θανατηφόρα επιβίωση.
Είναι ο αγώνας για εξανθρωπισμό.
Κι αυτός χρειάζεται «Αρετήν και Τόλμην», κατά τους ποιητές.
Η μόνη «Πίστη» που δικαιολογείται είναι η εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του ανθρώπου.
Από τον Αγωνιζόμενο Ανθρωπο παράγεται η Ανθρωπιά και η Περηφάνια. Ο Ανθρωπος Αγωνίζεται και Αγωνιά για το αποτέλεσμα του Αγώνα του.
Οι Ποιητές μας, οι Δημιουργοί, από τον Ομηρο μέχρι τον Καβάφη και μέχρι τους σημερινούς, παρομοίασαν τη ζωή μας, σαν μιάν Ιθάκη.
Που υπάρχει και δεν υπάρχει.
Ο Ομηρος μας παρακινεί να γίνουμε ένας Οδυσσέας και να κάνουμε την περιπέτεια της ζωής όσο πιο μαγευτική και όμορφη μπορούμε. Να καθαρίσουμε το μυαλό μας από τους εκδικητικούς θεούς, Ποσειδώνες, Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, κι απ' όλα τα τέρατα που μας τρομάζουν, την Κίρκη και την Καλυψώ κι απ' όλες τις μάγισσες και τις Σειρήνες.
Αρκεί να έχουμε «Αρετήν και Τόλμην».
Κι απέραντο Νόστο για την Ιθάκη.
Και ο Καβάφης με τη σειρά του, μας ενισχύει:
Αν μεν η σκέψη σου υψηλή,
Αν υψηλή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Κι αυτός, «Αρετήν και Τόλμην» απαιτεί.
Το μεγάλο έγκλημα του Καπιταλισμού είναι το ότι στέρησε από το μέγα πλήθος των ανθρώπων αυτό το μαγευτικό ταξίδι της ζωής.
Το ερώτημα είναι βασανιστικό και επίμονο.
Πότε θα λειτουργήσει η εξίσωση;
Πότε θα αποφασίσει ο Δούλος να εγκαταλείψει το Αφεντικό;
Το Αφεντικό, έρημο, χωρίς Δούλο πεθαίνει.
Αυτό που αποκαλύφτηκε, στην Ελληνική Κοινωνία, αυτά τα τελευταία 100 χρόνια, είναι ότι δε φτάνει να είσαι μάστορας στη δουλειά σου, για να μπορέσεις να παίξεις το ρόλο σου ως άνθρωπος.
Δε φτάνει να είσαι σοφός, διανοούμενος, άνθρωπος των γραμμάτων, καλλιτέχνης, γιατρός, μηχανικός, δικηγόρος, αγρότης, εργάτης, φοιτητής, Χρειάζεται κάτι περισσότερο:
Χρειάζεται να είσαι κομμουνιστής.
Χωρίς αμφισβητήσεις και χωρίς ταλαντεύσεις. Καθαρά και ξάστερα.
Ο κομμουνιστής, 100 χρόνια τώρα, είναι ο ορκισμένος εχθρός της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Ο κομμουνιστής, 100 χρόνια τώρα, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να βγάλει τον άνθρωπο από το βούρκο, που τον βυθίζουν κάθε μέρα και περισσότερο.
Γι' αυτό ο κομμουνιστής, 100 χρόνια τώρα, είναι σαν το αλεξικέραυνο. Τραβάει πάνω του όλους τους κεραυνούς.
Γι' αυτό και ολόκληρο το οπλοστάσιο του καπιταλισμού έχει στραφεί εναντίον του, 100 χρόνια τώρα!
Ο κομμουνιστής, 100 χρόνια τώρα, είναι η καταλυτική ιδιότητα που δίνει ανώτερο περιεχόμενο στην ανθρώπινη εργασία.
Ο αταλάντευτος, ο ανυποχώρητος, ο αληθινός κομμουνιστής, είναι ο καταλύτης, η ταχύτητα του φωτός εις το τετράγωνο, που βάζει σε λειτουργία τη Ναρκωμένη Ανθρώπινη Μάζα και γεννάει την Ενέργεια. Δηλαδή την Επανάσταση.
Επειδή η ανθρώπινη συνείδηση είναι αντανάκλαση των φυσικών νόμων, αυτά τα ποιητικά ισοδύναμα, μας δίνουν την αδιαμφισβήτητη εξίσωση:

Ε = Μ Χ ΚΚΕ²

Του
Κώστα ΚΑΖΑΚΟΥ