Κάτι τρέχει με το ΣΥΡΙΖΑ

 Κάτι τρέχει με το ΣΥΡΙΖΑ

Η -πάντα καλά ενημερωμένη στο κυβερνητικό ρεπορτάζ- Ρένα Δουρου-τι λέει σοφά πως το κυβερνών κόμμα (που ομολογώ πως δεν έχω καταλάβει γιατί πρέπει να γράφεται με ωμέγα) τείνει να γίνει -ή μάλλον έχει ήδη εξελιχθεί σε- μονοτασικό. Είμαστε όλοι προεδρικοί! Κι η πάλη των τάσεων παραμένει εθιμοτυπικά ως παραδοσιακό στοιχείο των (πάλαι ποτέ) οπορτουνιστικών κομμάτων, που ανήκει στο σκληρό πυρήνα με τις βασικές αρχές τους*, σε αντίθεση με την πάλη των τάξεων, που την έχουν καταργήσει προ πολλού στα λόγια και στην πράξη.

*Είναι λίγο παράδοξο βέβαια να μιλάς για αρχές σε ένα κόμμα με (πχ συνεδριακές) διαδικασίες χωρίς αρχή και τέλος, με κύριο μέλημα (τέλος) την προσκόλληση και παραμονή στο βάθρο της εξουσίας (δηλ της αρχής). Όπου η βασική αρχή είναι ο φραξιονισμός χωρίς αρχές. Και στο πρόσφατο συνέδριο υπήρχε μια πρόταση να παραμείνουν μεν οι φράξιες, αλλά να συγκροτούνται σε προγραμματική βάση και να διαλύονται αμέσως μετά το εκάστοτε συνέδριο.
Φραξιόνισε ρε, τι σου ζητάνε; Αλλά με (προγραμματικές) αρχές.

Μια μεγάλη κινηματική αλήθεια λέει πως δεν είμαστε αδύναμοι, επειδή είμαστε διαιρεμένοι, αλλά αντίστροφα: είμαστε διαιρεμένοι, με διασπασμένες, κατακερματισμένες δυνάμεις, επειδή είμαστε αδύναμοι. Που σημαίνει πως μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση και μια ισχυρή, αξιόπιστη πολιτική δύναμη, ικανή να την εκφράσει και να την προωθήσει, θα λειτουργήσει συσπειρωτικά για όσους στρατεύονται ειλικρινά στην επαναστατική προοπτική, ανεξάρτητα απ' το χώρο στον οποίο κινούνται οργανωτικά. Υπάρχει βέβαια και μια αντίστροφη ανάγνωση πως όταν γίνουμε δυνατοί κι έτοιμοι να διεκδικήσουμε την εξουσία, θα μας προσεγγίσουν διάφορα αριβίστικα στοιχεία, που συντάσσονται πάντα με τους νικητές, για να διασφαλίσουν το τομάρι τους. Και με τα οποία προφανώς κανένα είδος ενότητας δεν είναι (όχι εφικτό αλλά) επιθυμητό.

Ίσως ο Συριζαίος που διαβάζει το κείμενο να σκεφτεί πως αυτό ακριβώς έκανε ο Σύριζα με την προοπτική της αριστερής κυβέρνησης, που ανέδειξε ως προοπτική στο λαό. Μόνο που σήμερα δεν μπορεί να γίνεται λόγος για κάποιο όραμα (που αποδείχτηκε όμως οφθαλμ-αυτ-απάτη) αλλά για το μέλι της εξουσίας που όλα τα αστικά κόμματα κολλάνε πάνω του και δε θέλουν να το αποχωριστούν. Αυτό είναι που κρατάει ενωμένο τον ψοφοδεή κυβερνητικό λόχο, που μπορεί να κάνει και κυρίως να ψηφίσει τα πάντα, γα να κρατήσει τη μαρμίτα με το μέλι και την κουτάλα της εξουσίας. Και έτσι δε χρειάζεται πια η συγκολλητική δράση της πάλαι ποτέ ΚΟΕ (βλέπε και το αφιέρωμα του Λαϊκού Στρώματος στον Αριστερισμό, που δεν πρόκειται να γράψει ποτέ το τρίτο μέρος, έγραψε όμως ένα κείμενο για το ΝΒΑ και σήμερα πετάει στα σύννεφα με την επίδειξη δύναμης των σπιρουνιών μες στο Γκόλντεν Στέιτ).

Αλλά αν τους ενώνει η κουτάλα της Αλλαγής, που θα έλεγε κι ο παλιός καλός Χάρρυ Κλυνν (που δεν είναι οφθαλμαπάτη σαν το παλιό καλό ΠαΣοΚ ή τον παλιό καλό Σύριζα) τι είναι αυτό που τους ανακατεύει και τους κάνει από δυο χωριά αριστεροχωριάτες; Τι ακριβώς εκφράζουν οι αντιθέσεις που βγαίνουν στην επιφάνεια; και τι είναι αυτό που ταράζει τα στάσιμα ενωτικά νερά του συριζαϊκού βούρκου, κάτω από την επιφάνεια και την αφωνία των αντιπολιτευτικών φωνών;

Μπορεί οι Συριζαίοι να έχουν πολυφωνία (βασικά διγλωσσία) ακόμα και ως προς τον ίδιο τους τον εαυτό, όπως στο παράδειγμα του Ψαρρά, πασόκος κι αριστεριστής, δύο σε ένα -που για κάποιος δεν είναι αντίφαση, απλώς διαφορά φάσης. Ή να χαιρετίζουν τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στη δική τους πολιτική και να τις καταστέλλουν για να καταγγείλουν αργότερα την καταστολή. Αλλά αυτά σε ατομικό επίπεδο και για επικοινωνιακή κατανάλωση.

Σε καθαρά πολιτικό επίπεδο, δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφωνία. Κι όποιος τολμάει να ψελλίσει κάποια δευτερεύουσα, παρεκκλίνοντας και αμφισβητώντας τις αποφάσεις του ηγέτη, βλέπει το πολιτικό του μέλλον να υποθηκεύεται και τον τρώει η μαρμάγκα της πολυφωνίας. Και να φανταστείς πως οι διαφορές που υπάρχουν είναι πχ για τη στάση απέναντι στο βιασμό (θα είμαστε μπρούμυτα ή ανάσκελα, λυπημένοι ή χαρούμενοι, εύκολοι ή δύσκολοι;) κι όχι το γεγονός αυτό καθαυτό.

Υπάρχει κάποια ενδοαστική σύγκρουση με αντιτιθέμενα συμφέροντα και μερίδες (τεμάχια ή σάντουιτς) του κεφαλαίου, που ανακυκλώνονται σε αυτά τα συντροφικά μαχαιρώματα; Ή πρόκειται απλώς για δολιχοδρομίες και προσωπικές αναρριχήσεις (παρασιτικών κισσών) σε ένα House of Cards αλά Σύριζα, με ροζ οίκους, χτυπήματα κάτω από τη ζώνη και μπόλικο παρασκήνιο;

Έχουμε και λέμε (και μετράμε):
Η απομάκρυνση του Καπάκου (διευθυντής ενημέρωσης) από την ΕΡΤ με δικαστικό κλητήρα (!). Τα παρεπόμενα της απόλυσης και τα παράπονα κάποιων στελεχών (που δεν ήταν Καπάκοι, παρόλα αυτά μίλησαν). Κι οι φημολογούμενες απολύσεις γραμματειακού προσωπικού, επειδή διανεμήθηκε στους υπαλλήλους το αποχαιρετιστήριο μήνυμα του Καπάκου! Χούντα των συν-Ταγματαρχών.

Το ζήτημα με την Αυγή -από την οποία προέρχεται ο Καπάκος- και τις αρχηγικές δημοσκοπήσεις της Public Issue που δημοσιεύει (η τελευταία μάλιστα έδειχνε το Σύριζα 11 μονάδες πίσω από τη ΝΔ και το ΚΚΕ δυνητικά να φτάνει μέχρι το 13%), Θεωρητικά δεν είναι κομματικό όργανο για να παρέμβει κάποιος άνωθεν στην ύλη και την τακτική δημοσίευσης, πρακτικά όμως υπάρχει δυσαρέσκεια και ανοιχτό μέτωπο για τον έλεγχο της εφημερίδας, γιατί κάνει "πόλεμο" στην κυβέρνηση (δηλ ποιος; Και γιατί;)

Τα έγραφε πολύ καλά ήδη πριν το Συνέδριο και μάλιστα στο Αλ-Τσαντίρι, ως προειδοποίηση στο αντίπαλο στρατόπεδο (όποιο κι αν είναι αυτό) η Ακριβοπούλου, που είναι παλιά Πασόκα στο κουρμπέτι και λέει πως η "γάτα Ιμαλαΐων" βρίσκεται στην Ομόνοια.
Στα παραπάνω προσθέστε τη φήμη για καθυστέρηση μερικών μηνιάτικων στην Αυγή και για παραίτηση της διοίκησής της (για το τελευταίο βγήκε ανακοίνωση που το διαψεύδει).

Στον ίδιο λογαριασμό μπαίνει ο παραγκωνισμός του Σκουρλέτη, που έγινε από το πουθενά Αντιπολίτευση και ο 54ος στην κίνηση των 53. Κι η πρόταση Τσίπρα για το Γραφείο, που δεν πέρασε στο σύνολό της (έμειναν εκτός Γεροβασίλη και Μπαλτάς). Και πόσα άλλα που δεν έχουν βγει ακόμα στη φόρα ή δεν τα έχουμε καταλάβει πλήρως (πχ ένα πρωτοσέλιδο χτύπημα της Αυγής για την έρευνα ενός εισαγγελέα, που ομολογώ πως δεν το έχω καταλάβει αρκετά καλά για να το αναλύσω).

Στα κρίσιμα όμως είναι όλοι ενωμένοι, γύρω από το νέκταρ της εξουσίας. Κι έτσι η Αυγή, που "χτυπάει" ανελέητα την κυβέρνηση, βλέπει "στήριξη Ομπάμα" στην προγραμματισμένη επίσκεψή του και καταπίνει αμάσητη την πρόκληση να έρθει σχεδόν πάνω στην επέτειο του Πολυτεχνείου, με το γνωστή στήριξη που παρείχαν στη χούντα οι ΗΠΑ.

Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (11)

 Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (11)

Παρ' ότι θα μπορούσαμε να πούμε πολύ περισσότερα, εκτιμώ πως όσα σημειώσαμε ως εδώ αρκούν για να σχηματίσουμε ακριβή άποψη (έστω και σε αδρές γραμμές) περί των όσων διαδραματίστηκαν τόσο στο προσκήνιο όσο και στο παρασκήνιο κατά την πρώτη, την αναλογική περίοδο της ιδιωτικής τηλεόρασης στον τόπο μας. Ώρα, λοιπόν, να μεταβούμε κι εμείς στην δεύτερη περίοδο, στην ψηφιακή εποχή που λένε.

Οι παλιότεροι θα θυμούνται σίγουρα την κατάσταση που επικρατούσε στο ραδιόφωνο μέχρι τις αρχές τής δεκαετίας του '80. Οι κρατικοί ραδιοσταθμοί εξέπεμπαν στα μεσαία και ανάμεσά τους ξεπετιόντουσαν λογής-λογής παράνομοι ερασιτέχνες που γέμιζαν την μπάντα (πέφτοντας συχνά ο ένας πάνω στον άλλο) κυρίως με τραγούδια-σκουπίδια (διανθισμένα με πάρλα της κακιάς ώρας και μηνύματα τύπου "ο Λάκης αφιερώνει στην Τέτα με αγάπη", "Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος" κλπ) ή διαφημίσεις κλειδαράδων και εκκενώσεων βόθρων. Οι ελάχιστοι σοβαροί και "ψαγμένοι" ραδιοερασιτέχνες προτιμούσαν τα FM, όπου απλώς έκαναν το χόμπυ τους μιας και μόνο "ψαγμένοι" ακροατές επέλεγαν FM στο ραδιόφωνό τους (*). Τα πράγματα άλλαξαν όταν η ιδιωτική ραδιοφωνία νομιμοποιήθηκε, άρχισαν να μπαίνουν κανόνες λειτουργίας και τα FM καταλήφθηκαν σιγά-σιγά από επαγγελματίες.

Κάτι παρόμοιο υποτίθεται πως θα συνέβαινε και με την τηλεόραση επί ψηφιακής εποχής, δηλαδή θα έμπαινε τάξη στο άναρχο τοπίο. Η αναλογική εκπομπή επέτρεπε στον καθένα να στήνει έναν πομπό και να βγάζει στον αέρα ό,τι ήθελε. Για να εκπέμπεις ψηφιακά, όμως, πρέπει όχι απλώς να υπακούς σε κάποιους κανόνες αλλά και να πληρώνεις κάποιον για να σου το επιτρέψει. Άρα, στην ψηφιακή τηλεόραση δεν υπάρχει χώρος για ερασιτεχνισμούς ή για αρπαχτές.

Η πρώτη νομοθετική προσπάθεια μετάβασης στην ψηφιακή εποχή γίνεται με τον Ν.3592/2007 (νόμος Ρουσόπουλου), στον οποίο αναφερθήκαμε τις προάλλες, στο έκτο κείμενο αυτής της σειράς. Ο νόμος υποχρέωνε την ΕΡΤ να αναμεταδίδει το ψηφιακό πρόγραμμα των άλλων σταθμών, μέσω αυστηρά καθορισμένων συχνοτήτων. Η υποχρέωση της ΕΡΤ οφειλόταν στο ότι μόνο η ΕΡΤ είχε τις απαραίτητες υποδομές για να υποστηρίξει ψηφιακή μετάδοση. Μόνο που στο άρθρο 14 μπήκε και η "πονηρή" παράγραφος 3: "Η μετάδοση και πολυπλεξία του προγράμματος των τηλεοπτικών σταθμών εθνικής, περιφερειακής ή τοπικής εμβέλειας με ψηφιακή τεχνολογία μπορεί να αναλαμβάνεται από την Ε.Ρ.Τ. Α.Ε. ή από άλλο φορέα που θα συσταθεί από τους τηλεοπτικούς σταθμούς που μεταδίδονται ψηφιακά ή με τους οποίους αυτοί θα συμβληθούν, στον οποίο μπορεί να συμμετέχει και η Ε.Ρ.Τ. Α.Ε.".

Ωπ! Προσέξτε λίγο την διατύπωση "ή από άλλο φορέα που θα συσταθεί από τους τηλεοπτικούς σταθμούς που μεταδίδονται ψηφιακά". Γιατί ο νομοθέτης δεν έβαλε την τελεία μετά την λέξη "φορέα" αλλά πρόσθεσε και μια δευτερεύουσα αναφορική πρόταση που προσδιορίζει αυτόν τον φορέα ως κάτι σαν... Digea; Μη ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο 2007, δηλαδή δυο ολόκληρα χρόνια πριν ιδρυθεί η Digea, οπότε δεν θα έχουμε άδικο αν αναρωτηθούμε το αυτονόητο: η Digea ιδρύθηκε στα πλαίσια του νόμου ή ο νόμος φτιάχτηκε για να στρώσει τον δρόμο στην ίδρυση της Digea; Εννοείται ότι η απάντηση επαφίεται στον αναγνώστη.

Εν πάση περιπτώσει, στις 24 Σεπτεμβρίου 2009 ιδρύεται η Digea από εφτά κανάλια εθνικής εμβελείας (Alpha, Alter, Antenna, Μακεδονία, Mega, Σκάι, Star), με σκοπό να αναλάβει την παροχή δικτύου ψηφιακής εκπομπής τόσο στα κανάλια-εταίρους της όσο και σε οποιοδήποτε άλλο κανάλι θα ήθελε να εκπέμψει ψηφιακά, είτε τοπικά είτε πανελλαδικά. Ωραία ιδέα αλλά η υλοποίησή της σκόνταφτε σε ένα πολύ μικρό πρόβλημα: δεν υπήρχαν υποδομές! Η ΕΡΤ, εκτός από το πλήρες δίκτυο αναλογικού σήματος, είχε και το -υποτυπώδες ακόμη αλλά σε ανάπτυξη- δίκτυο ψηφιακού σήματος της ERT-Digital για τα ψηφιακά κανάλια της Prisma+, Cine+, Sport+, Info+ και Studio+. Η Digea δεν είχε τίποτε.

Η έλλειψη υποδομών ήταν ένα πρόβλημα που άγγιζε περισσότερο την Digea και λιγώτερο την ΕΡΤ. Όμως, υπήρχε κι ένα πρόβλημα που άγγιζε και τους δυο: έπρεπε να θεσπιστούν κανόνες λειτουργίας. Έπρεπε να φτιαχτεί ο Ψηφιακός Χάρτης της χώρας και να ορισθεί το Ψηφιακό Μέρισμά της, σύμφωνα με την Συνθήκη της Γενεύης τού 2006. Δηλαδή, έπρεπε να χωριστεί η χώρα σε τομείς (allotment), να οριστούν οι δίαυλοι (κανάλια) σε κάθε τομέα, να οριστούν οι συχνότητες εκπομπής και το εύρος τους, να καθοριστούν οι δίαυλοι που θα έμεναν ανοιχτοί για αποκλειστική χρήση από τις ένοπλες δυνάμεις και, τελικά, να καθοριστούν τα κέντρα εκπομπής (απαραίτητα και επικουρικά) που απαιτούνταν για να έχει ψηφιακή κάλυψη ολόκληρη η χώρα. Επρόκειτο για ένα εξαιρετικής σπουδαιότητας έργο, το οποίο ανατέθηκε από το υπουργείο υποδομών, μεταφορών και δικτύων σε επιστημονική ομάδα υπό τον καθηγητή τού Μετσοβείου Φίλιππο Κωνσταντίνου και την τεχνική διεύθυνση του καθηγητή τού Παντείου Αθανασίου Κανάτα.

Η επιστημονική ομάδα χρειάστηκε έξι ολόκληρους μήνες για να τελειώσει την δουλειά της, την οποία παρέδωσε στις 6 Αυγούστου 2012 (μια σύντομη παρουσίασή της μπορείτε να δείτε στο διαδίκτυο). Στις 23 του ίδιου μήνα, αυτός ο Ψηφιακός Χάρτης βγήκε για διαβούλευση, η οποία κράτησε ακριβώς έναν μήνα. Τί προέκυψε απ' αυτή την διαβούλευση; Η δουλειά των επιστημόνων πετάχτηκε στα σκουπίδια!

Η μελέτη έδειξε ότι για να επιτευχθεί κάλυψη 97,3% της επικράτειας, χρειάζονται 191 απαραίτητα κέντρα εκπομπής και 84 επικουρικά, ήτοι συνολικά 275 κέντρα εκπομπής. Οι πάροχοι ισχυρίστηκαν ότι ο συγκεκριμένος σχεδιασμός ανεβάζει πολύ το κόστος και η δουλειά μπορεί να γίνει με πολύ λιγώτερα κέντρα εκπομπής. Τελικά, η κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει το χατήρι των παρόχων και να νομοθετήσει έναν Ψηφιακό Χάρτη με μόλις 156 κέντρα εκπομπής! Κι επειδή με τόσο λίγα κέντρα δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί ολόκληρη η επικράτεια, η Κοινή Υπουργική Απόφαση προβλέπει την χρήση "Gap Filler" (στην νεοελληνική, το gap filler λέγεται μπάλωμα) για την κάλυψη των κενών. Η διαφορά είναι απλή: τα κέντρα εκπομπής βαρύνουν τον πάροχο δικτύου, τα gap filler βαρύνουν τους χρήστες.

Λεπτομέρεια. Τα gap filler μπορεί να είναι φτηνότερα από ένα κέντρο εκπομπής αλλά για να συγχρονιστούν απαιτείται πρόσθετος εξοπλισμός, ο οποίος ανεβάζει κατακόρυφα το κόστος. Σε τελική ανάλυση, δηλαδή, η λύση της εκτεταμένης χρήσης gap filler αποδεικνύεται ακριβώτερη από την αποκλειστική χρήση κέντρων εκπομπής.

Χάρτης της χώρας με τους 34 τομείς (allotment) της ομάδας Κωνσταντίνου/Κανάτα

Σε συνέντευξή του, ο καθηγητής Κανάτας σημειώνει: "Τα σχόλια της διαβούλευσης ήταν τεχνικώς πολύ κατώτερα των προσδοκιών μου. Η διαβούλευση ήταν ό, τι χειρότερο έχω δει στη ζωή μου. Οι πάροχοι προφανώς σε προσυνεννόηση διατύπωσαν με πολύ κακό τρόπο, τα ίδια ακριβώς ζητήματα. Ειλικρινά δεν καταλάβαινα από τις ενστάσεις τους ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα και τι ζητούσαν". Επίσης, παρατηρεί ότι ο χάρτης που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως είχε ελάχιστες ομοιότητες με αυτόν που είχε συντάξει η επιστημονική ομάδα και προσθέτει: "Οι διαφορές είναι πολύ περισσότερες. Ο χάρτης που υπογράφηκε ταιριάζει περισσότερο στην αναλογική τηλεόραση. Όχι στην ψηφιακή". (**)

Συμπέρασμα; Η μετάβαση στην ψηφιακή εποχή αρχίζει στραβά. Φαίνεται πως οι κεντρικές επιλογές γίνονται με γνώμονα όχι τις υποδείξεις των ειδικών επιστημόνων αλλά τις απαιτήσεις και τις ανάγκες των παρόχων δικτύου. Η κυβέρνηση επείγεται να προκηρύξει τον διαγωνισμό για την πώληση των δικαιωμάτων παροχής ψηφιακού δικτύου, οπότε -ίσως- δεν θέλει να κακοκαρδίσει τους υποψήφιους πλειοδότες.

Βρισκόμαστε στα τέλη τού 2012 και αυτή την στιγμή υπάρχουν δυο μεγάλοι υποψήφιοι πάροχοι δικτύου, η Digea και η ΕΡΤ. Δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε πολύ για να μείνει ένας...


----------------------------------------
(*) Προσωπικά, θυμάμαι με νοσταλγία εκείνη την εποχή, όταν έβγαινα στα FM ως "Ράδιο-84", με μια τρίωρη εκπομπή την εβδομάδα όλη κι όλη, αφιερωμένη στο ροκ. Την προετοίμαζα μέχρι την πιο μικρή της λεπτομέρεια επί έξι μέρες. Τότε, σε ολόκληρη την Πάτρα έβγαιναν στα FM μόλις πέντε ερασιτέχνες.

(**) Δείτε και ακούστε τον καθηγητή Κανάτα να αναλύει το παιχνίδι που παίχτηκε με τον ψηφιακό χάρτη σε ένα βίντεο διαρκείας 11'40", έστω κι αν δεν έχετε τις τεχνικές και επιστημονικές γνώσεις για να καταλάβετε όλες τις λεπτομέρειες.

Στον ίδιο στόχο από άλλο δρόμο

Στον ίδιο στόχο από άλλο δρόμο

Ας δούμε ορισμένες πλευρές της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ, όπως εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες και «εμπλουτίζεται» από την επικαιρότητα: Ενα από τα επιχειρήματα του πόλου που συγκροτείται γύρω από τη ΝΔ, είναι ότι η οικονομία έχει τις προϋποθέσεις να αναπτυχθεί, αλλά την εμποδίζουν η «μεταρρυθμιστική ατολμία» της κυβέρνησης, η πολυγλωσσία στο εσωτερικό της και οι εσωκομματικές τριβές, που την καθιστούν αναξιόπιστη και στο εξωτερικό. Για να στηρίξουν την επιχειρηματολογία τους, αξιοποιούν τη θέση του Π. Σκουρλέτη για το θέμα της ΔΕΗ, αλλά και το παιχνίδι των συσχετισμών ανάμεσα στις «τάσεις», με αφορμή τις εκλογές στα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτήν την επιχειρηματολογία, η ΝΔ προσπαθεί, από τη μια, να ασκήσει πίεση στην κυβέρνηση να επιταχύνει τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και, από την άλλη, να προβληθεί η ίδια ως ικανότερος διαχειριστής, που αν αντικαταστήσει τη σημερινή κυβέρνηση θα «απογειώσει» την οικονομία.

***

Τι απαντάει ο ΣΥΡΙΖΑ; Οτι ο λόγος της ΝΔ είναι «διχαστικός» και «ακραίος», ότι με τη στάση της «υπονομεύει την προσπάθεια σε μια κρίσιμη στιγμή», που «κοινός πολιτικός τόπος» είναι η διευθέτηση του χρέους, και ότι «δίνει επιχειρήματα στους ξένους». Για να στοιχειοθετήσει αυτήν την κριτική, αξιοποιεί τον αισχρό αντικομμουνισμό στελεχών της ΝΔ, όπως του αντιπροέδρου της, τον οποίο η χτεσινή «Αυγή» κατηγορεί ότι προτείνει την επαναφορά του Ιδιώνυμου. Παρεμπιπτόντως, το αντικομμουνιστικό παραλήρημα του Α. Γεωργιάδη βάζει πρώτα απ' όλα στο στόχαστρο το εργατικό - λαϊκό κίνημα και την πολιτική του πρωτοπορία, την οποία αυθαίρετα ταυτίζει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό σε τίποτα δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να το αξιοποιήσει πολύμορφα: Από τη μια, ως πειστήριο της «αριστεροσύνης» της, πίσω από την οποία θέλει να κρύψει τη βαθιά ταξική, αντιλαϊκή πολιτική της. Από την άλλη, ως απόδειξη της διχαστικής τακτικής της ΝΔ, την οποία κατηγορεί σε χτεσινό «non paper» ότι υπονομεύει «την διαπραγματευτική θέση της χώρας» και «επενδύει στην όξυνση για να κερδίσει πολιτικά οφέλη, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές επιπτώσεις».

***

Πού καταλήγουν και οι δύο; Οτι αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι η μεγιστοποίηση της προσπάθειας προκειμένου να ολοκληρωθούν οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και να ενισχυθούν οι προϋποθέσεις για ανάκαμψη. Που σημαίνει, να κλείσει γρήγορα η δεύτερη «αξιολόγηση» με όλα τα βάρβαρα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο ο πρωθυπουργός σκοπεύει το επόμενο διάστημα να ανασχηματίσει την κυβέρνηση. Για να συγκροτήσει ένα σχήμα πιο αποτελεσματικό στη διεύθυνση της αντιλαϊκής πολιτικής. Οσο για τον Π. Σκουρλέτη, δεν περνάει απαρατήρητο ότι στην κυβέρνηση υπάρχει ζήτημα για τον ίδιο και την τάση των «53+» του ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως και για τον Ευ. Τσακαλώτο, επίσης στέλεχος των «53+», ο οποίος συζητιέται να παραμείνει στη θέση του υπουργού Οικονομικών, που παίζει επιτελικό ρόλο στην υλοποίηση συνολικά της κυβερνητικής πολιτικής.

***

Πόσο ισχυρή είναι, όμως, η διαφωνία του Π. Σκουρλέτη με τη γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης, ακόμα και στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων; Οπως γράφτηκε χτες, ο υπουργός Ενέργειας και Περιβάλλοντος διαμηνύει ότι «δεν κατέληξα ποτέ σε άλλο διά ταύτα πολιτικής, απλά πρέπει να δείχνεις στον κόσμο ότι καταλαβαίνεις τις δυσκολίες». Αρα, τι κρύβει η αντιπαράθεση; Τις αντιφάσεις με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη η κυβέρνηση στην προσπάθειά της, από τη μια, να προχωρήσει γρήγορα τα προβλεπόμενα αντιλαϊκά μέτρα και, από την άλλη, να διαχειριστεί αποτελεσματικά και να χειραγωγήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, στις δοσμένες μάλιστα συνθήκες, όπου η οικονομία στην Ελλάδα και στην ΕΕ δυσκολεύεται να ανακτήσει ικανοποιητικό και σταθερό ρυθμό ανάπτυξης. Επομένως, «άνθρακες ο θησαυρός» του χτεσινού «non paper» της κυβέρνησης, στο οποίο διαπιστωνόταν ότι «διαχωριστικές γραμμές στην πολιτική υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε». Πράγματι. Μόνο που οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές δεν είναι αυτές που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ποιον υπηρετεί με την πολιτική του κάθε κόμμα: Το κεφάλαιο ή το λαό; Κι εδώ δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι η κυβέρνηση και η ΝΔ κάθονται στην ίδια μεριά του τραπεζιού, απέναντι από το λαό.

Π.

Εφυγε το παραβάν

Εφυγε το παραβάν

Αν κάτι κατέρρευσε από την πρώτη κιόλας συνάντηση του κουαρτέτου με την κυβέρνηση για τα Εργασιακά, ήταν η προπαγάνδα της περί «ακραίων» στη διαπραγμάτευση, τους οποίους ταύτιζε αποκλειστικά με την πλευρά του ΔΝΤ, «βγάζοντας λάδι» την ΕΕ, το κεφάλαιο και, βεβαίως, τη δική της αντιλαϊκή πολιτική.
Οπως προκύπτει, όμως, από τα σχετικά δημοσιεύματα, αυτός που έδωσε πραγματικά «τα ρέστα του» για την υπεράσπιση των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων που ζητάει το κεφάλαιο, δεν ήταν μόνο το ΔΝΤ, αλλά και ο εκπρόσωπος της Κομισιόν, Ντ. Κοστέλο, ο οποίος διαμήνυσε «να ξεχάσουμε την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων» όπως τις ξέραμε.
Στην πραγματικότητα, συνέβη το αναμενόμενο. Ολοι οι συμμετέχοντες στη διαπραγμάτευση, κυβέρνηση, κουαρτέτο, αλλά και οι εγχώριοι «κοινωνικοί εταίροι», ως βάση θέτουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις και διαφορές, προωθούν ενιαία την απρόσκοπτη και χωρίς παρεκκλίσεις εφαρμογή του 3ου μνημονίου. Κοινός στόχος όλων είναι η ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Αυτό είναι που θέτει την ατζέντα της διαπραγμάτευσης, πέρα και πάνω από την προσπάθεια της κυβέρνησης να κοροϊδέψει το λαό ότι μπορεί με τις κατάλληλες συμμαχίες και με μια «καλή» διαπραγμάτευση να περισώσει τα εναπομείναντα δικαιώματα, ή και να αποκαταστήσει ορισμένα από αυτά που χάθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.
Επομένως, και σ' αυτό το νέο σίριαλ της διαπραγμάτευσης που στο επίκεντρο βρίσκονται τα Εργασιακά, το πρώτο «κρατούμενο» είναι τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Συμφέροντα που αποτυπώνονται και εκφράζονται είτε από το κουαρτέτο, είτε με το πόρισμα των «εμπειρογνωμόνων», είτε με την «κοινή θέση» των κοινωνικών εταίρων, η οποία, σύμφωνα με τον υπουργό Εργασίας, εκφράζει και τις θέσεις της κυβέρνησης.
Βέβαια, αυτή η «κοινή θέση» καθόλου δεν εμπόδισε τον ΣΕΒ, στην προχτεσινή συνάντηση με το κουαρτέτο, να υποστηρίξει την υπερίσχυση των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων έναντι των κλαδικών. Ούτε απέτρεψε την ηγεσία της ΕΣΕΕ να συζητά - όπως έγραψε στο υπόμνημά της - την αύξηση των ομαδικών απολύσεων από το 5% στο 10% και μάλιστα με την επισήμανση ότι αυτό θα σημάνει «εναρμόνιση με τη σχετική κοινοτική νομοθεσία»!
Αυτή τη νομοθεσία επικαλείται σε όλους τους τόνους και η κυβέρνηση, για να αποδείξει το «βάσιμο» των αιτημάτων της, την εναρμόνιση δηλαδή με το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», ενώ στην πραγματικότητα, αυτό που κάνει είναι να «βγάζει λάδι» την ΕΕ και την αντιλαϊκή στρατηγική της, που τσακίζει ενιαία το λαό στην Ελλάδα και σε όλα τα κράτη - μέλη.
Αλλωστε, μόλις τον προηγούμενο μήνα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο οποίο προσέφυγε η κυβέρνηση για «συμπαράσταση», στις κατευθυντήριες γραμμές για την απασχόληση αναφέρει: «Τα κράτη - μέλη θα πρέπει συνεπώς, σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους, να σέβονται και να ενθαρρύνουν τους μηχανισμούς καθορισμού των μισθών που επιτρέπουν τη δυνατότητα ανταπόκρισης των πραγματικών μισθών στις εξελίξεις της παραγωγικότητας (...)».
Η ενίσχυση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, που οδηγούν αναπόφευκτα σε συμπίεση των μισθών και σε μεγέθυνση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, είναι το «ιερό Ευαγγέλιο» που καθοδηγεί τη δράση των αστικών δυνάμεων, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την ΕΕ.
Γι' αυτό η διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά, όπως και για το Ασφαλιστικό, έχει προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν απ' αυτή και χρειάζεται τώρα να χαράξουν το δικό τους σχέδιο δράσης, με επιθετικά αιτήματα και στόχους πάλης, κλιμακώνοντας με όλες τις μορφές και με πανεργατική πανελλαδική απεργία. Η ανταπόκριση στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ προς όλα τα σωματεία να κηρύξουν απεργία για τις 24 Νοέμβρη, μπορεί να συμβάλει καθοριστικά προς αυτή την κατεύθυνση.