Δε γέμιζαν ούτε… ταξί: Τρεις κι’ ο κούκος στην συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στη Θεσσαλονίκη

Από atexnos2019 atexnos2019 

Μεταξύ… «συγγενών και φίλων» έγινε το απόγευμα της Παρασκευής η προεκλογική συγκέντρωση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στη Θεσσαλονίκη, όπου παραβρέθηκε και μίλησε ο φυρερίσκος της εγκληματικής οργάνωσης, Μιχαλολιάκος.
Οι χρυσαυγίτες συνωστίστηκαν σαν τις σαρδέλες στην είσοδο των γραφείων της οργάνωσης στο Βαρδάρη, σε μια συγκέντρωση που έμοιαζε περισσότερο με συνέλευση ενοίκων πολυκατοικίας παρά με προεκλογική ομιλία αρχηγού κόμματος.
Με τις σημαίες και τα πανό να είναι – στην κυριολεξία – περισσότερα απ’ τον ίδιο τον συγκεντρωμένο κόσμο, τα φασιστοειδή υποδέχθηκαν τον φυρερίσκο και τους υποψήφιους βουλευτές της ναζιστοσυμμορίας, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις διάλυσης που παρουσιάζει το εγκληματικό, χιτλερικό γκρουπούσκουλο λίγες μέρες πριν τις εκλογές της 7ης Ιουλίου.
Παρά τις φανφάρες των ναζί περί «εκατοντάδων μακεδόνων» που επιφύλαξαν «θερμότατη υποδοχή» στο Μιχαλολιάκο, η Χρυσή Αυγή αποτυγχάνει να κρύψει την εικόνα σήψης και διάλυσης που επικρατεί στο εσωτερικό της, τα «αλληλομαχαιρώματα» μεταξύ στελεχών της και τις εκ των έσω καταγγελίες για διαφθορά, μαύρο χρήμα και οικογενειοκρατία.
Πιστεύοντας πως εκφράζουμε τη θέληση κάθε δημοκρατικού ανθρώπου, με στοιχειώδη αντιφασιστική αντίληψη, θα επαναλάβουμε την ευχή να συνεχιστεί με ταχείς ρυθμούς η αποσύνθεση του χρυσαυγίτικου μορφώματος. Μέχρις ότου οι απόγονοι του Χίτλερ και των Ταγματασφαλιτών φτάσουν να κάνουν τις φασιστοσυνάξεις τους στο κελί των φυλακών, εκεί όπου ανήκουν.
Ο λαός της Θεσσαλονίκης, ολόκληρης της Ελλάδας, μπορεί και πρέπει να δώσει στις 7 Ιουλίου μια ηχηρή απάντηση στα αποβράσματα της Χρυσής Αυγής. Να ψηφίσει και να ενδυναμώσει το ΚΚΕ, τη μοναδική δύναμη που με συνέπεια αντιπαλεύει το φασισμό-ναζισμό και το σύστημα που γεννά και θρέφει χρυσαυγίτες.

ΑΠ' ΤΗ ΠΟΛΩΝΙΑ:-“ΛΑΧΤΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΙΟΜΑΣΤA”-

 

Κατιούσα

“Όλα όσα μας περιβάλλουν, όσα βλέπουμε, όλα όσα ακούμε και καταλαβαίνουμε, είναι η πραγματικότητα. Εκτός από την ανάγκη για ζωή, έχουμε ανάγκη να την καταλάβουμε, θέλουμε να ξέρουμε, για ποιο σκοπό και γιατί ζούμε. Με αυτό ακριβώς ασχολείται η τέχνη”. Έτσι ξεκινούσε τη διπλωματική του εργασία ο άσημος τότε φοιτητής Κινηματογράφου Κριστόφ Κισλόφσκι. Στην αρχή του αυτή έμεινε πιστός από τα πρώτα του ντοκιμαντέρ ως τις τελευταίες του ταινίες, που κυρίως αυτές ήταν που τον καθιέρωσαν ως το δημοφιλέστερο ίσως Πολωνό σκηνοθέτη της γενιά του, ιδιαίτερα στο ευρωπαϊκό κοινό.

Ο σκηνοθέτης σε νεαρή ηλικία


Ο σκηνοθέτης, σύμφωνα πάντα με την ίδια διπλωματική, έπρεπε να παραδίδεται στην τυχαιότητα της στιγμής, να συλλέγει υλικό και να διακρίνει τις συνδέσεις που δημιουργεί η ίδια η ζωή. Στόχος η δημιουργία μιας πραγματικότητας γεμάτης εκπλήξεις, μέσα από το μωσαϊκό πολύσημων και ποικίλων συμπτώσεων. H πραγματικότητα που αποτύπωσε μέσα από το φακό του ο μεγάλος δημιουργός, δεν ήταν φυσικά τυχαία, αλλά αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών, επηρεασμένων από τις αισθητικές, ψυχολογικές, κοινωνικές και πολιτικές του προτιμήσεις.
Γεννήθηκε στην κατεχόμενη από τους ναζί Βαρσοβία στις 27 Ιούνη 1941, μετά τον πόλεμο ωστόσο πέρασε ήσυχα παιδικά χρόνια. Η μητέρα του ήταν λογίστρια και ο πατέρας του μηχανικός, που αναγκαζόταν με την οικογένειά του να μετακομίζει από πόλη σε πόλη για να βρει γιατρειά στη φυματίωση που τον ταλαιπωρούσε.

O ίδιος έλεγε πως ήταν η φιλοδοξία περισσότερο, παρά η αγάπη για το σινεμά που τον οδήγησε στη σκηνοθεσία. Φοίτησε σε μια σχολή θεατρικών τεχνιτών που είχε συγγενείς του, Και στη συνέχεια έκανε αίτηση για την Ακαδημία Κινηματογράφου του Λοντζ, φυτώριο κι άλλων διάσημων συμπατριωτών ομοτέχνων του, όπως ο Αντρέι Βάιντα και ο Ρόμαν Πολάνσκι, στοχεύοντας μεταξύ άλλων και στην αποφυγή της στρατιωτικής θητείας. Έγινε τελικά δεκτός στην τρίτη απόπειρα το 1964. 

Αντιπαθώντας το σοσιαλιστικό καθεστώς, τα πρώτα του ντοκιμαντέρ αναπαράγουν – με έμμεσο κριτικό σχόλιο – τη στερεοτυπική εικόνα μιας γκρίζας και καταπιεστικής ατμόσφαιρας. Παρά τα επιμέρους προβλήματα με τη λογοκρισία, ο ίδιος ομολογούσε αργότερα πως “το κράτος μπορεί να μην έδινε την ηθική του στήριξη στις ταινίες, τουλάχιστον όμως τις χρηματοδοτούσε”, γεγονός εξάλλου που επέφερε την κριτική συναδέλφων του.

Στην τηλεταινία του Εργάτες ΄71, απεικονίζει τις συνθήκες που οδήγησαν στις μεγάλες απεργίες του 1970, ενώ στο έργο Curriculum Vitae εμπλέκει πραγματικά πλάνα από συνεδριάσεις του Πολιτικού Γραφείου του κυβερνώντος κόμματος με τη φανταστική ιστορία ενός άντρα που βρίσκεται στο στόχαστρο κρατικών αξιωματούχων.

 H πιο ανοιχτά πολιτική του ταινία ήταν το “Χωρίς Τέλος” (1984), που διαδραματίζεται το 1982, την περίοδο επιβολής του στρατιωτικού νόμου. Σε αυτή, η χήρα ενός δικηγόρου προσπαθεί να βοηθήσει ένα πελάτη του άντρα της που είναι πολιτικός κρατούμενος, ενώ το φάντασμα του εκλιπόντος προσπαθεί να βοηθήσει τους ζωντανούς. 

Η ταινία εντέλει δεν ευχαρίστησε κανέναν, αφού οι αρχές της χώρας κατηγόρησαν τον Κισλόφσκι για προσπάθεια υπονόμευσης του σοσιαλισμού, οι αντικαθεστωτικοί θεώρησαν την ταινία φιλοκυβερνητική προπαγάνδα, ενώ και η καθολική εκκλησία εξανέστη με το “αντιχριστιανικό” τέλος της ταινίας. Η εισαγωγή του φαντάσματος του νεκρού στην ταινία αποτελεί προάγγελο της μεταφυσικής διάθεσης που έκτοτε θα επανέρχεται σταθερά στο έργο του.

To 1988 γυρίστηκε ο “Δεκάλογος” μια σειρά ωριαίων αυτοτελών επεισοδίων που προβλήθηκαν στην πολωνική τηλεόραση, με χρηματοδότηση από τη Δυτική Γερμανία. Με έμπνευση από τις Δέκα Εντολές της Παλαιάς Διαθήκης, οι πρωταγωνιστές κάθε επεισοδίου βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα ή περισσότερα ηθικά διλήμματα και τις συνέπειες των επιλογών τους.

Με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού ξεκινά η ευρωπαϊκή περίοδος του Κισλόφσκι, κατά την οποία οι ταινίες του ήταν πολυεθνικές συμπαραγωγές, με πάντα παρόν το γαλλικό στοιχείο. Αυτές εξάλλου οι δημιουργίες ήταν που τον καθιέρωσαν στο ευρύ κοινό έξω από την πατρίδα του και ταυτίζονται μέχρι σήμερα με το όνομά του. 

Η πρώτη από αυτές ήταν “Η διπλή ζωή της Βερόνικα” (1991), που εξερευνά το βαθύ και μυστηριώδη δεσμό δυο γυναικών – σωσίων, που δε γνωρίζονται μεταξύ τους, ζώντας η μία στην Πολωνία και η άλλη στη Γαλλία.

Η διπλή ζωή της Βερόνικα

Το αριστούργημα με το οποίο κατέκτησε όμως μια για πάντα μια θέση στο πάνθεον των λειτουργών της έβδομης τέχνης είναι αναμφίβολα η τριλογία του “Τρία χρώματα” (1993-1994), με τη “Μπλε”, τη “Λευκή” και την “Κόκκινη ταινία”, τίτλοι εμπνευσμένοι από τα χρώματα της γαλλικής σημαίας. Κάθε ταινία έχει στο θεματικό της πυρήνα μία από τις έννοιες του τριπτύχου της Γαλλικής Επανάστασης: “Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφότητα”, έννοιες που φυσικά, όπως και οι Δέκα Εντολές στο “Δεκάλογο” που προηγήθηκε, αξιοποιούνται εδώ με έναν τρόπο αμφίσημο και ειρωνικό. 

Παρότι οι ταινίες αυτές είναι κυρίως ατομοκεντρικές και υπαρξιακές, δεν είναι αποκομμένες και από το κοινωνικό και ιστορικό τους περίγυρο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη “Λευκή” ταινία, όπου, μέσα από το προσωπικό συναισθηματικό δράμα του πρωταγωνιστή, ξετυλίγονται οι συνέπειες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Πολωνία. 

Σε συνέντευξή το 1994, ο ίδιος ερωτηθείς για το αν η ζωή στην πατρίδα του ήταν πια ευκολότερη, εκείνος απαντούσε: “Όχι, τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Για το λόγο αυτό η πρώην ανατολικές χώρες ψηφίζουν ξανά κομμουνιστές. Τους πεθυμήσαμε και λαχταρούμε τις εποχές που καταριόμαστα”. Προσέθετε πως, αν και δεν ήθελε να ξαναγυρίσει στην εποχή του σοσιαλισμού αφού δήλωνε πως “Μισούσα τους κομμουνιστές και ακόμα τους μισώ”, νοσταλγούσε τις παλιές φιλίες και τους δεσμούς που υπήρχαν κάποτε και δεν υπάρχουν πια: “Η συντροφικότητα του παλιού καιρού χάθηκε”.

Η “Λευκή” ταινία

Αμέσως μετά την τριλογία ο Κισλόφσκι αποσύρθηκε από τη σκηνοθεσία, την οποία χαρακτήριζε “ανέντιμη δουλειά” και τον κόσμο του θεάματος “ψεύτικο, γεμάτο αξίες πολύ διαφορετικές από αυτές που είχα συνηθίσει”. Δύο μόλις χρόνια μετά, στις 16 Μαρτίου 1996,, έφυγε πρόωρα από τη ζωή στη διάρκεια εγχείρησης ανοιχτής καρδιάς, μετά από καρδιακό επεισόδιο. Τάφηκε στη γενέτειρά του τη Βαρσοβία και τον τάφο του κοσμεί γλυπτό με δυο χέρια σε χαρακτηριστική “σκηνοθετική κίνηση”.

Δύσκολες Νύχτες

Συριζαιϊκα....

Πηγαίνοντας προς την τελική πορεία της εκλογικής μάχης, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να θέσει εκβιαστικά διλήμματα στους εργαζόμενους στα λαϊκά στρώματα. Στην πραγματικότητα, δεν δίνει τη μάχη για να ανατρέψει το αποτέλεσμα που διαμορφώθηκε στις εκλογές του Μάη, έχει όμως στόχο να ενισχύσει όσο μπορεί περισσότερο τις δυνάμεις του διεκδικώντας το ρόλο του άλλου πόλου στο αστικό πολιτικό σύστημα, δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι όλα τα στελέχη του από την επομένη ακόμα των εκλογών του Μάη άρχισαν να μιλάνε για ενίσχυση του διπολισμού.

«Αν δεν ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ, θα έρθει η δεξιά...»

Αλήθεια, ποιος είναι αυτός που φέρνει τη δεξιά; Ποιος είναι αυτός που ξέπλυνε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ από τις ευθύνες τους στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής όλα τα προηγούμενα χρόνια; Ποιος είναι αυτός που ξέπλυνε πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από τις αντιλαϊκές τους αμαρτίες, κάνοντάς τους υπουργούς στην κυβέρνηση της ...«πρώτη φορά αριστεράς»; Μήπως αυτός που συνεργάστηκε κυβερνητικά με την ακροδεξιά; Μήπως είναι αυτός που κορόιδεψε το λαό λέγοντάς του ότι θα καταργήσει τα μνημόνια, ότι θα επαναφέρει τα εργατικά -λαϊκά δικαιώματα και αντίθετα έφερε ένα τρίτο μνημόνιο και κατοχύρωσε όλα τα αντιλαϊκά μνημονιακά μέτρα; Που του έλεγε ότι μπορεί μια κυβέρνηση με το ένα χέρι να μοιράζει στο λαό και με το άλλο να στηρίζει το κεφάλαιο; Μήπως αυτός που έκανε το παν για να αλλάξει την εικόνα που είχε ο λαός μας για τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες; Το ΝΑΤΟ; Την ΕΕ; Μήπως αυτός που λέρωσε τις αξίες και τα ιδανικά του εργατικού κινήματος, τις ιστορικές παραδόσεις της αριστεράς, τις έννοιες της προόδου; Οταν το ίδιο χέρι που έσφιγγε το χέρι του Τραμπ κατέθετε και λουλούδια προς τιμήν των 200 εκτελεσμένων κομμουνιστών στην Καισαριανή; Στο ερώτημα ποιος φέρνει τη ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη τους ας κοιταχτούν στον καθρέφτη, δεύτερη απάντηση δεν χωράει... Εξάλλου, ακόμα και αν δεν ερχόταν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνέχιζε να εφαρμόζει την ίδια ...«δεξιά» αντιλαϊκή πολιτική υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων που εφάρμοζε μέχρι σήμερα και θα συνεχίσει να εφαρμόζει και η ΝΔ.

«Στις εκλογές συγκρούονται δύο διαφορετικά σχέδια για τη χώρα, το φιλολαϊκό του ΣΥΡΙΖΑ και το αντιλαϊκό της ΝΔ...»

Αλήθεια, πόσο διαφορετικά είναι αυτά τα δύο σχέδια; Υπάρχει κάποιο από αυτά που περιλαμβάνει την κατάργηση όλων των μνημονιακών αντιλαϊκών αντεργατικών νόμων, το ξήλωμα όλου του μνημονιακού πλαισίου; Υπάρχει κάποιο από αυτά που λέει ότι θα καταργήσει την εμπορευματική - επιχειρηματική δράση στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Πρόνοια, στην Κοινωνική Ασφάλιση; Υπάρχει κάποιο που θα αποκαταστήσει όλα όσα χάθηκαν στην κρίση; Υπάρχει κάποιο που θα βάλει στο επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, των εργαζομένων, της νεολαίας; Υπάρχει κάποιο από αυτά που δεν περιλαμβάνει προνόμια, φοροαπαλλαγές και ενίσχυση στους επιχειρηματικούς ομίλους για να αυγαταίνουν τα κέρδη τους; Υπάρχει κάποιο από αυτά που δεν περιλαμβάνει την τήρηση των ματωμένων πρωτογενών πλεονασμάτων και των δημοσιονομικών στόχων της ΕΕ; Υπάρχει κάποιο από αυτά που δεν περιλαμβάνει την ακόμα ενεργότερη συμμετοχή στα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης; Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι το πρόγραμμά τους είναι ΕΝΑ. Είναι το πρόγραμμα των αιτημάτων των επιχειρηματικών ομίλων, είναι οι κατευθύνσεις και οι δεσμεύσεις της ΕΕ, είναι η συμμετοχή στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή. Ενα κοινό και αντιλαϊκό, με διαφορές αδιάφορες και μικρής σημασίας για τον λαό.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, άρα από εδώ και πέρα ανοίγεται μια άλλη προοπτική για τη χώρα...»

Τα μνημόνια για τον λαό δεν είναι η δανειακή σύμβαση, είναι τα μέτρα και οι αποφάσεις που την συνόδευαν. Και όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που την συνόδευαν είναι εδώ. Εμείς το λέγαμε από τότε ότι τα μνημόνια ήρθαν για να μείνουν, γιατί απαντούν σε ανάγκες των μονοπωλίων, για φτηνή εργατική δύναμη, για περικοπές κρατικών δαπανών, για ιδιωτικοποιήσεις και άνοιγμα νέων κερδοφόρων πεδίων. Ας αναρωτηθεί λοιπόν ο άνεργος που περιπλανιέται από 8μηνο σε 8μηνο, ο συνταξιούχος που συνεχίζει να μετράει περικοπές, ο εργαζόμενος με τον μισθό στα τάρταρα και την ελαστική εργασία, ο επαγγελματίας που υποφέρει από τη φοροληστεία, αυτός που τρέμει πότε η τράπεζα θα του πάρει το σπίτι, πώς νιώθει σήμερα στη... μεταμνημονιακή εποχή; Αλλωστε, είναι ψέμα ότι έφυγε η εποπτεία. Εποπτεία και ΕΕ πάνε μαζί. Εξάλλου, κάθε εξάμηνο η ΕΕ παρακολουθεί την υλοποίηση των αντιλαϊκών στόχων σε κάθε χώρα. Εδώ μάλιστα, η πιο αυξημένη εποπτεία για την παρακολούθηση δημοσιονομικών στόχων φτάνει μέχρι το 2060, όταν οι σημερινοί 20άρηδες θα είναι 60άρηδες και οι σημερινοί 40άρηδες 80άρηδες. Ψέμα λοιπόν μεγάλο η μεταμνημονιακή εποχή...

«Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι μπορούσε με βάση τον συσχετισμό δύναμης διεθνώς, δεν τον άφησαν να υλοποιήσει το πρόγραμμά του, υποχρεώθηκε να κάνει συμβιβασμό...»

Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε, αλλά δεν μπόρεσε; Από πού άραγε προκύπτει αυτό; Γιατί πολύ πριν από τις εκλογές του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει όλο και πιο σαφές ότι το πρόγραμμά του περιλαμβάνει δύο μέρη. Ενα μέρος που απευθυνόταν προς τον λαό και του υποσχόταν το τέλος των μνημονίων και όσο πηγαίναμε προς την κάλπη, αυτές οι υποσχέσεις γίνονταν όλο πιο θολές και αόριστες, και ένα άλλο που απευθυνόταν στο κεφάλαιο, στους επιχειρηματικούς ομίλους, όπου δεσμευόταν για συγκεκριμένη πολιτική στήριξης της ανάπτυξης και των κερδών τους και που όσο πηγαίναμε προς την κάλπη, γίνονταν πιο συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Αυτό το «δεύτερο μέρος» υπονόμευε εξαρχής όποιες φιλολαϊκές διακηρύξεις προς τον λαό. Αυτό το «δεύτερο μέρος» το εξήγησε αναλυτικά ο ΣΥΡΙΖΑ στα διάφορα «φόρα» του κεφαλαίου, στον ΣΕΒ κ.λπ. πριν γίνει κυβέρνηση, γι' αυτό άλλωστε πήρε και το «πράσινο φως» και στηρίχθηκε. Αλήθεια, πού αναμετρήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους αρνητικούς διεθνείς συσχετισμούς; Μήπως όταν κάνανε τις περατζάδες τους στις ΗΠΑ, στο Brookings και στο Τέξας, στα νταραβέρια με τους Κλίντον για να πάρουν το υπερατλαντικό ...Ok; Μήπως όταν γύρναγε την ΕΕ και έκανε κολεγιές με τον «φίλο» Ολάντ; Οχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναμετρήθηκε με τους αρνητικούς συσχετισμούς, αλλά στην ουσία συνέβαλε να ενισχυθούν αυτοί οι συσχετισμοί σε βάρος του λαού, έκανε το παν για να τους εξωραΐσει στα μάτια του λαού. Το δόγμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι: «Πρώτα το κεφάλαιο». Αυτό είναι άλλωστε το δόγμα κάθε αστικής κυβέρνησης, κάθε κυβέρνησης στο έδαφος του σημερινού συστήματος όποια ταμπέλα κι αν έχει. Η αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ και η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι στην πραγματικότητα αποδυνάμωση των αρνητικών συσχετισμών.

«Εμείς δεν κόψαμε μισθούς και συντάξεις, απλά δεν μπορέσαμε να τις αυξήσουμε ικανοποιητικά, δεν είμαστε το ίδιο με τη ΝΔ»...

Το ΣΥΡΙΖΑίικο ψέμα είναι διπλό... Μήπως δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο νόμος Κατρούγκαλου, που στις ήδη τσακισμένες συντάξεις ήρθε να προσθέσει και νέες περικοπές; Μήπως το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εφάρμοσε το νόμο που μείωσε τις συντάξεις; Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κράτησε καθηλωμένα τα μισθολόγια των δημοσίων υπαλλήλων; Μήπως με την εφαρμογή του νόμου Βρούτση που έγινε Αχτσιόγλου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιβεβαίωσε ότι η διαμόρφωση των μισθών θα καθορίζεται με υπουργική κυβερνητική απόφαση με βάση τις αντοχές της οικονομίας, δηλαδή με βάση το πόσο θέλει το κεφάλαιο;

Για το λαό κανένα «κοντέρ» δεν μηδενίζει κάθε φορά που αλλάζει χέρια η αντιλαϊκή σκυτάλη, με την αλλαγή των κυβερνητικών διαχειριστών. Αντίθετα, η αντιλαϊκή επίθεση συνεχίζεται από εκεί που την αφήνει η κάθε προηγούμενη κυβέρνηση, είτε σε αυτήν προστίθενται και νέα μέτρα, είτε διατηρούνται σε ισχύ όλα τα προηγούμενα, που οι συνέπειές τους «ξεδιπλώνονται» για πολλά χρόνια μπροστά για τον λαό.

Αυτό αποδείχτηκε και όλα τα προηγούμενα χρόνια, με τον ΣΥΡΙΖΑ να διατηρεί ευθύς εξαρχής σε ισχύ τα μέτρα όλων των προηγούμενων μνημονίων που «κληρονόμησε» από τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Αυτό ισχύει και σήμερα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αφήνει τη δική της αντιλαϊκή «κληρονομιά», το «μεταμνημονιακό» μνημόνιο, τις συμφωνίες με τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς» και τις δεσμεύσεις για δεκαετίες μπροστά, για να συνεχίσει από εκεί η επόμενη κυβέρνηση.

Ακόμα κι αν τίποτα δεν είχε προσθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα προηγούμενα (που στην πραγματικότητα πρόσθεσε και με το παραπάνω), η παγίωση των μέτρων των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ σηματοδοτούσε από μόνη της άγρια αντιλαϊκή επίθεση για πολλά χρόνια, μαχαίρι σε μια σειρά από δικαιώματα, παγίωση της εργασιακής ζούγκλας και άρα αξίζει τη λαϊκή καταδίκη.

«Ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ, γιατί άμα βγει η ΝΔ θα κόψει επιδόματα και όλα τα μέτρα ανακούφισης που έχουμε πάρει...»

Καταρχήν, τα λεγόμενα «μέτρα ανακούφισης» δεν αποτελούν και καμία ριζοσπαστική πολιτική απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού στο σύνολό τους περιλαμβάνονται ήδη στα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα. Δηλαδή τα μνημόνια μαζί με μέτρα τσακίσματος του λαού περιλαμβάνουν και μέτρα διαχείρισης της φτώχειας. Μην μας το παίζουν λοιπόν οι ΣΥΡΙΖΑίοι ότι «ίδρωσαν» και αγωνίστηκαν σκληρά για να παρθούν αυτά τα μέτρα. Είναι ψέμα αυτό, ακόμα και η έκθεση της Κομισιόν ελέγχει την υλοποίησή τους. Γι' αυτό άλλωστε και η ΝΔ τα ενσωματώνει στο αντιλαϊκό της πρόγραμμα, ενώ διαφημίζει παντού ότι ήταν πρωτεργάτης αυτής της λογικής ήδη από το 2014. Δεύτερον, το πόσο και αν εφαρμόζονται αυτά τα μέτρα, εξαρτάται από την πορεία των πρωτογενών πλεονασμάτων, δηλαδή από το πόσο καλά πάει το ξεζούμισμα του λαού. Αμα αποδίδει το ξεζούμισμα... περισσεύει και κάτι να δοθεί σε αυτούς που βρίσκονται σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Αν όμως όχι, τότε τα μέτρα αυτά μπορούν να ανασταλούν, να κοπούν, σε αυτό έχει δεσμευτεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Αρα οποιαδήποτε κυβέρνηση στο μέλλον μπορεί να τα κόψει, αν τα πρωτογενή πλεονάσματα δεν πάνε καλά ή αν η οικονομία μπει πάλι σε φάση ύφεσης... Η όλη λογική αυτών των μέτρων, που βεβαίως μπορεί να δίνουν προσωρινές ανάσες σε εργαζόμενους, είναι το διάλεξε τι θα χάσεις. Δηλαδή για καθετί που «παίρνει» ο λαός, χάνει κάτι άλλο. Αυτήν τη λογική την εφάρμοσε πλήρως και πρόσφατα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Για να καταργήσει τη μείωση του αφορολόγητου... ψήφισε στον ίδιο νόμο την απόφαση να καταργήσει ταυτόχρονα και ορισμένα μέτρα που εμφάνιζε ως «αντίμετρα». Ετσι δεν θα μειωθεί ο ΕΝΦΙΑ, δεν θα μειωθούν φορολογικοί συντελεστές, δεν θα καταργηθεί η εισφορά αλληλεγγύης. Σιγά λοιπόν μην τους πούμε και ευχαριστώ...

«Εμείς δεν είμαστε από τζάκια... δεν είμαστε από πολιτικές οικογένειες, είμαστε το νέο, δεν είμαστε το παλιό...»

Υπάρχουν τα παλιά, υπάρχουν και τα νέα τζάκια, πάντα συμβαίνει αυτό. Πολλοί από αυτούς που λένε ότι δεν είναι πολιτικά τζάκια, μπορεί ήδη να δημιουργούν τα δικά τους. Ομως το θέμα δεν είναι αυτό. Με τζάκια ή χωρίς, οι πολιτικοί της αστικής τάξης μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους. Δηλαδή, έχει μεγάλη σημασία αν αυτός που μας τσακίζει κατάγεται από μεγάλο πολιτικό τζάκι ή είναι καινούργιος στην πολιτική σκηνή; Εχει σημασία πού έχει μεγαλώσει, αν έχει δουλέψει ή όχι; Καμιά απολύτως! Αμα δεν κάνανε καλά τη δουλειά τους, δεν θα τους εμπιστεύονταν κιόλας. Οσο για το νέο... ε, ας κρατάνε λίγο πισινή οι ΣΥΡΙΖΑίοι, γιατί στην πραγματικότητα ενσωμάτωσαν στους κόλπους τους ένα μεγάλο μέρος του παλιού... Γιατί βέβαια δεν είναι νέο η Κουντουρά, ο Κουίκ, ο Ραγκούσης, ο Σπίρτζης, η Ξενογιαννακοπούλου, η Παπακώστα και άλλοι αστέρες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που έχουν μακρά θητεία στην αντιλαϊκή πολιτική... Ας μη μιλάνε λοιπόν.

«Μήπως αν το ΚΚΕ δεν είχε κρατήσει αυτήν τη στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, τώρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς;»

Σκεφτείτε πώς θα ήταν τα πράγματα αν το ΚΚΕ είχε γίνει συνένοχο σε όλη αυτήν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του, αν είχε μερίδιο στις αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, αν είχε «μερίδιο ευθύνης» σε όλη την πορεία κατασυκοφάντησης της ιστορίας του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας. Εμείς το λέγαμε καθαρά πολύ πριν το 2015. Δεν υπάρχει κυβέρνηση στο έδαφος του συστήματος που να μπορεί να υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Ακόμα κι αν υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις, κάθε τέτοιο εγχείρημα στο παρελθόν κατέληξε σε τραγωδία για το λαό, κατέληξε σε υποχώρηση και όχι σε ριζοσπαστικοποίηση. Οδήγησε ΚΚ να πάψουν σήμερα να υπάρχουν ή να είναι καρικατούρες του εαυτού τους. Πολύ περισσότερο, βέβαια, που οι προθέσεις δεν ήταν καθόλου αγνές στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Αν λοιπόν το ΚΚΕ δεν είχε κρατήσει αυτήν τη στάση, σήμερα δεν θα υπήρχε ένα αποκούμπι για όλους αυτούς τους ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται αριστεροί, προοδευτικοί, που είναι αγωνιστές και παρά το στραπάτσο που έπαθαν επιλέγοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα ανασκουμπώνονται, μπορούν σήμερα να ακουμπούν, να συμπορεύονται με το ΚΚΕ, να ελπίζουν ότι υπάρχει πραγματική ελπίδα και δρόμος σε σύγκρουση με το σύστημα, τις κυβερνήσεις του.

***

Δεν αξίζει κανένας εργαζόμενος, άνθρωπος του λαού να έχει καμιά ταλάντευση ανάμεσα στην ψήφο στο ΚΚΕ και την ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν είχε έστω κάποια βάση - παρ' όλο που ήταν λανθασμένος - αυτός ο προβληματισμός το 2015, σήμερα δεν έχει καμιά απολύτως δικαιολογία. Να μη δυναμώσω το ΚΚΕ για να ενισχύσω τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα καθαρά μια αντιλαϊκή επιλογή, μια επιλογή που ο λαός αύριο θα την βρει μπροστά του.

Ριζοσπάστης 

Οι γυναίκες που γνωρίζω, αναλογίζονται ποιος τους κλέβει τη ζωή...

Οι γυναίκες που γνωρίζω, κατοικούν στην Κέρκυρα, σε ένα από τα ομορφότερα νησιά του κόσμου. Μα δεν απολαμβάνουν όσα η φύση κι η ιστορία έχουν χαρίσει απλόχερα στον τόπο.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, ζουν στην μεγάλη τους πλειοψηφία από τον Τουρισμό. Το καλοκαίρι κάνουν αγώνα δρόμου δουλεύοντας ώρες ατέλειωτες,  στα ενοικιαζόμενα και στα μικρομάγαζα, σαν επαγγελματίες ή σαν συμβοηθούντα μέλη, πολλές φορές ανασφάλιστες. Αφήνουν τα παιδιά σε γιαγιάδες, πληρώνουν ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς, χάνουν 6 μήνες από τη ζωή των παιδιών τους για να μπορέσουν να βάλουν κάτι στην άκρη για το χειμώνα.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, δουλεύουν σε πολυτελή ξενοδοχεία, μέσα στην κάψα της κουζίνας, στα πλυντήρια και τη λάντζα. Λιώνουν καθαρίζοντας τα δωμάτια και τα κοινόχρηστα,  σε συνθήκες γαλέρας με τρομοκρατία, εντατικοποίηση και υπερωρίες. Οι σερβιτόρες κι οι υπάλληλοι υποδοχής πεθαίνουν στην ορθοστασία, με χαμόγελο όμως, να μη δυσαρεστήσουν τον πελάτη. Άλλες εργάζονται σε καταστήματα εστίασης ή τουριστικά, ατέλειωτες ώρες, χωρίς ένα ρεπό, όλο το καλοκαίρι. Κάποιες δουλεύουν στο Νοσοκομείο και σε συνθήκες δύσκολες παρέχουν φροντίδα κι ανθρωπιά στους ασθενείς. Πολλές απασχολούνται σε πολυκαταστήματα και Super-markets και αναγκάζονται να δουλεύουν τις Κυριακές, ακόμα και τις νύχτες με τις ευλογίες των κυβερνήσεων και της Περιφέρειας. Σχεδόν όλες βλέπουν να τους κλέβουν τα ένσημα, τα ρεπό, τις Κυριακές και τις υπερωρίες, κάποιες φορές απλήρωτες για μήνες.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, πήγαν σε ακατάλληλα σχολεία και σήμερα βλέπουν τα παιδιά τους να φοιτούν στα ίδια σχολεία, με ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς, εποπτικά μέσα, χώρους άθλησης και πολιτισμού. Χωρίς θέρμανση, πυρασφάλεια, αντισεισμική θωράκιση. Οι εκπαιδευτικοί προσπαθούν να δώσουν προοπτική στα παιδιά, αν κι οι ίδιες πολλές φορές είναι αναπληρώτριες με μια βαλίτσα στο χέρι.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, γίνονται ταξιτζήδες τρέχοντας από τα Αγγλικά, στα φροντιστήρια, στο στίβο και στη μουσική για να καλύψουν τα εκπαιδευτικά κενά.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, θέλουν να πάνε τα παιδιά τους για μπάνιο, στο νησί με τις πανέμορφες παραλίες, μα σπάνια προλαβαίνουν ή έχουν το κουράγιο μετά τη δουλειά να πάνε για μια βουτιά.

Οι νέες γυναίκες που γνωρίζω, θέλουν να κάνουν παιδιά, μα δεν έχουν σταθερή δουλειά οι ίδιες ή οι σύντροφοί τους κι άλλες φοβούνται την απόλυση, μόλις ανακοινώσουν την εγκυμοσύνη. Κάποιες κάνουν εξωσωματικές, πληρώνοντας πανάκριβα την ελπίδα, αφού αυτά τα έξοδα δεν καλύπτονται από τα Ταμεία, σε μια Ελλάδα με γερασμένο πληθυσμό και ρεκόρ υπογεννητικότητας.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, παρακολουθούν με τρόμο την επέκταση των βάσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, την εμπλοκή μας στους ανταγωνισμούς για τα πετρέλαια. Συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις, οργανώνουν φεστιβάλ Ειρήνης, παλεύουν να μη γίνουν τα παιδιά τους κρέας στα κανόνια του πολέμου.

Οι γυναίκες που γνωρίζω δεν ξεχνούν την τραγική Μάγδα Φύσσα, που έχασε το παλικάρι της από μαχαίρι χρυσαυγίτη και είδε τον Μιχαλολιάκο (αρχηγό της  Χρυσής Αυγής) ν’ αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για την άνανδρη δολοφονία.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, κάποτε ξεπερνούν την απογοήτευση και το φόβο και συμμετέχουν στα σωματεία, στις απεργίες και στα συλλαλητήρια, για να εξασφαλίσουν καλύτερη ζωή για αυτές και τις οικογένειές τους. Για κάθε ζήτημα παίρνουν τηλέφωνο στα ταξικά σωματεία και το ΠΑΜΕ και βρίσκουν συμπαράσταση κι αποκούμπι, καθοδήγηση κι οργάνωση του αγώνα.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, βλέπουν καθημερινά το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, τις οργανωμένες δυνάμεις και τους φίλους που συμπορεύονται,  να ‘ναι μπροστάρηδες κι αιμοδότες στους αγώνες. Για το μεροκάματο, για την ασφάλιση, για τις συντάξεις, για την Υγεία, για την Παιδεία, για τις Ιδιωτικοποιήσεις, για τις χωματερές και τα σκουπίδια, για τα ναρκωτικά και για κάθε πρόβλημα της λαϊκής οικογένειας.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, πριν πάνε πίσω από το παραβάν για να ψηφίσουν, αναλογίζονται ποιος τους κλέβει τη ζωή. Δεν θα ψηφίσουν τα κόμματα των αφεντικών τους, όπως αυτά κι αν λέγονται ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Θα καταποντίσουν τη φασιστική Χρυσή Αυγή και θ’ αποκρούσουν τα κόμματα μιας χρήσεως, που την ψήφο αγανάκτησης του λαού θα την ανταλλάξουν με υπουργικές θεσούλες.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, θα ψηφίσουν με το χέρι στην καρδιά το ΚΚΕ, για να έχει δύναμη ο λαός την επόμενη μέρα. Για να βγάλουμε κομμουνιστή βουλευτή στην Κέρκυρα, να προβάλει τα προβλήματα και τους αγώνες του λαού και να δίνει μάχες και μέσα στο Κοινοβούλιο.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, πίσω από το παραβάν θα κάνουν μια γενναία πράξη, θα ψηφίσουν επαναστατικά, το κόμμα με την εκατοντάχρονη ιστορία θυσιών και αγώνων. Ακόμα κι εκείνοι, άντρες και γυναίκες, που ακόμα δεν τόλμησαν να σηκώσουν το κεφάλι κι εκείνοι ακόμα που σιωπούν,  θα αποκτήσουν φωνή στο κίνημα και στη Βουλή, ψηφίζοντας το Κ.Κ.Ε.

Γιατί όπως λέει ο Ρίτσος:

Αυτός που σωπαίνει

δεν είναι που δεν έχει τίποτα να πει…                             

είναι που περιμένει να ξεσφίξουν τα σαγόνια του.

Σκέμπρη Τζένη

μέλος της Τ.Ε. Κέρκυρας του ΚΚΕ

Έπαθαν Τζήμερο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο Βόλο – Έσκισαν αφίσες την ώρα της συγκέντρωσης του ΚΚΕ

Κατιούσα

Από την ίδια αλλεργία που πάσχει το γνωστό φασιστοειδές φαίνεται πως “υποφέρουν” και μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο Βόλο, που προφανώς δεν άντεξαν στη θέα των αφισών του ΚΚΕ στην πόλη. Έτσι λοιπόν, μιμούμενοι τις δόξες του Τζήμερου, έβγαλαν συνεργείο, την ώρα μάλιστα που βρισκόταν σε εξέλιξη η κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος, με ομιλήτρια την Αλέκα Παπαρήγα, για να καταστρέψουν τις αφίσες του. Κατόπιν αυτού μένει μόνο να τους καλέσει σε challenge ο πρόεδρος της “Δημιουργίας Ξανά”, για να μη χάσει το θρόνο του ως νούμερο ένα καταστροφέας κομμουνιστικών αφισών στην Ελλάδα.
Τα κατορθώματα των Συριζαίων στην πρωτεύουσα της Μαγνησίας, δεν έμεινα φυσικά ασχολίαστα από ΤΕ του κόμματος, που σε ανακοίνωσή του σημειώνει:
«Την Πέμπτη 27 Ιουνίου, κατά τη διάρκεια της κεντρικής προεκλογικής συγκέντρωσης του ΚΚΕ στην παραλία του Βόλου, την ώρα που εκατοντάδες μέλη και φίλοι του ΚΚΕ παρακολουθούσαν την εκδήλωση, συνεργείο με μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προχωρούσε στην καταστροφή των προεκλογικών αφισών στους δρόμους του Βόλου.
Πρόκειται για μια ξεδιάντροπη και ταυτόχρονα προκλητική ενέργεια. Μέσα στον πανικό τους για τις βουλευτικές καρέκλες, τα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό. Αποκαλύπτουν ότι τους ενοχλεί το ΚΚΕ, η καθαρή θέση και στάση του. Προφανώς επειδή τους χαλάει τη σούπα της κοροϊδίας και των αυταπατών, ιδιαίτερα σε αριστερές και προοδευτικές οικογένειες, τους αποκαλύπτει στο λαό, επειδή στέκεται με συνέπεια απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική τους, όπως έκανε και με τις προηγούμενες αντιλαϊκές κυβερνήσεις, όπως θα κάνει και με την επόμενη».

Χρυσαυγίτες, κότες λειράτες… Από iraklis3

Ο Πατέλης είναι ο πυρηνάρχης των Χρυσής Αυγής στη Νίκαια, ένα από τα «καμάρια» της οργάνωσης, στην κατοχή του οποίου έχει βρεθεί και κατατεθεί στο δικαστήριο άφθονο ναζιστικό υλικό, που φώναζε «ό,τι κινείται σφάζεται» πριν από πογκρόμ κατά μεταναστών το 2012 και συντόνιζε, σύμφωνα με τη δικογραφία, το τάγμα εφόδου για τη δολοφονία του
Φύσσα.
Χθες αυτός ο «μάγκας», ο «σκληρός», ο άντρακλας, που «θα ξαναγυρίσει και θα τρέμει η Γη», λιποθύμησε στο εδώλιο του κατηγορουμένου στη δίκη και οι «συμπολεμιστές» του δήλωσαν «επηρεασμένοι ψυχολογικά» και δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τις απολογίες τους. Καμία έκπληξη βέβαια, γιατί η στάση αυτή είναι απόλυτα συνεπής. Την έχουμε δει να αποκαλύπτεται επανειλημμένα από τον Μιχαλολιάκο μέχρι το «παράρτημα» Χρίστου. Αυτή είναι η ψυχή του φασισμού. Η «μαγκιά», το μίσος, οι επιθέσεις στους πιο «αδύναμους». Αλλά την ώρα της κρίσης,
όλα αυτά γίνονται πλήρης υποταγή στην εξουσία, λιποθυμίες και «δεν ήξερα, δεν είχα καταλάβει, δεν ήμουν εκεί». Γίνονται δικαιολογίες, όπως όπλα που δήθεν είχαν μέσα σφαίρες από paintball.
Πηγή: Χαραυγή

Μπροστά στις εκλογές της 7ης Ιουλίου

Στις 7 Ιουλίου 2019 γίνονται οι εκλογές για ανάδειξη νέου κοινοβουλίου. Είναι σίγουρο ότι η ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ της χώρας μας, σε συνεργασία με τη μορφή της υπακοής στις πιο χαρακτηριστικές Καπιταλιστικές - Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη, ελέγχει απόλυτα την κατάσταση. Έχει έτοιμο το βασικό σχήμα εξουσίας το οποίο σ' αυτή τη συγκυρία προτιμά. 

Η Ν.Δ. και ένας Μητσοτάκης έρχονται κρατώντας καινούριο καλάθι με τα δώρα του αρραβώνα. Όμως κανένας δεν πρέπει να ξεχνά ότι «το τυρί αυτής της στάνης βρωμά.» Συγκρατούν σε επίπεδο «παίχτη» τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσοχή! δεν είναι μόνο ο καταναλωμένος καραγκιόζης που του φόρεσαν την κόκκινη φουστανέλα για να χορέψει, σε όλα τα καταγώγια, ό,τι χαβά του παίζανε. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει πλούσιο απαράτ ρεφορμιστών κλασικού τύπου, καθώς και οπορτουνιστών με τη χαρακτηριστική τους επιπολαιότητα, έτοιμους για χρήση από το σύστημα. 

Βέβαια το έργο δεν τελειώνει εδώ. Κατά καιρούς και ανάλογα με τις ανάγκες εμφανίζονται η εξαφανίζονται διάφορα πολιτικά σχήματα χωρίς να προβάλουν κανένα πολιτικό ή ιδεολογικό στίγμα με ίχνη ουσίας και αξιοπιστίας. Μέσα σε μια γενική κατάσταση ομίχλης, θολούρας και καπνού «Ελιές» φυτρώνουν και ξεραίνονται, «Ποτάμια» αναβλύζουν και στερεύουν, «Λαγοί» ξεπετάγονται, τρέχουν ανάμεσα στα πόδια χωρίς να μπορείς να καταλάβεις αν σε γλείφουν ή σε δαγκώνουν, «Γουρούνια» πολιτικά όρθια, στέκονται μπροστά σου προτάσσοντας τη γλοιώδη μουσούδα τους, σου λένε "μαζί την έχουμε" ("μαζί τα φάγαμε")!

Ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, η άρχουσα τάξη κάνει επίδειξη προπαγάνδας και γκρουποτεχνικής. Κορυφαίο μοντέλο. Νεομαυροτσαμπουκάς τύπου Φλούφλη ξεφύτρωσε. Προσφέρεται βλέπεις για περισσότερες χρήσεις από την αιματοβαμένη Χρυσή Αυγή. Μια προς Κορινθίους επιστολή μέσω Θεσσαλονίκης, και το θαύμα έγινε. Γεγονός που δείχνει πόσο συστημικός είναι αυτός ο χώρος.

Σ' αυτές τις συνθήκες η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών συνθλίβεται κυριολεκτικά από συγκεκριμένα προβλήματα που στον έναν ή τον άλλο βαθμό τον οδηγούν σε απόγνωση. Ψάχνει για διέξοδο και λύσεις σε μονοπάτια ρίσκου, πρόσκαιρης ελπίδας, αποχής και αδρανοποίησης. Αυτό το πλαίσιο όμως εμπεριέχει κινδύνους. Καμιά φορά χρειάζεται να μετράμε όχι τι έχουμε να κερδίσουμε, αλλά τι κινδυνεύουμε να χάσουμε. 

Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι υπαρκτός ο κίνδυνος αποδυνάμωσης του Κ.Κ.Ε. Αυτό θα σημάνει:

α. Απώλεια δυναμικής για την Εργατική τάξη, σε μια στιγμή που την χρειάζεται επιτακτικά. Αυτό σαν συνέπεια θα έχει την μείωση βασικού στηρίγματος για ΟΛΑ τα Ενδιάμεσα στρώματα, τα οποία άσχετα από επαγγελματική ενασχόληση αλλά και μεγέθους, έχουν συνθλιβεί για να περιφρουρηθούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε και να προσπερνάμε ότιΝομοτελειακά, και πέρα από τις προθέσεις οποιουδήποτε άλλου, το κλειδί της πρωτοπορίας στην κατεύθυνση των όποιων θετικών για το λαό αλλαγών το κρατά η εργατική τάξη.

β. Αυτή τη στιγμή η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού δεν μετράει πόσα έχει αλλά πόσα χρωστάει. Οι νόμοι είναι ψηφισμένοι, οι κλητήρες έρχονται. Ας μην αφήσουμε να μας παρασύρει η κατάθλιψη και η ηττοπάθεια. Η αντίσταση είναι αναγκαία. Θα το χρειαστούμε το Κ.Κ.Ε.

γ. Σε μια πολιτική σκηνή που κυριαρχεί ένας συρφετός από φαινόμενα, καταστάσεις και πρόσωπα που υποβιβάζουν την πολιτική κουλτούρα, οι υποψήφιοι του Κ.Κ.Ε. αποτελούν όαση ποιότητας, ήθους και ευπρέπειας σε προσωπικό επίπεδο.

Βέβαια γνωρίζω ότι είναι πολλοί που έχουν δυσαρέσκεια και παράπονα για το βαθμό ανταπόκρισης του κόμματος στις ανάγκες, αλλά και για συμπεριφορές. Άλλωστε και εγώ ο ίδιος έχω αναφερθεί τα τελευταία χρόνια, γραπτά, προφορικά, δημόσια και κατ' ιδίαν για συγκεκριμένα θέματα, καταστάσεις και πρόσωπα απ' τις οποίες μάλιστα αναφορές δεν αναιρώ ούτε λέξη ούτε λόγο. Πράγματι οι απαιτήσεις της κοινωνίας όλων των πολιτών είναι περισσότερεςαπό το Κ.Κ.Ε. Είναι κόμμα με σαφή Ιδεολογία, Ταξικό πρόσημο, μεγάλη ιστορία, έντονες εμπειρίες και έναν υπέροχο κόσμο που το χτίζει καθημερινά. Είναι το κόμμα που ΜΠΟΡΕΙ. Αν δεν περιφρουρήσουμε αυτό το «μπορεί», αν ανεχθούμε το να μην μπορεί, κανείς δεν θα 'χει την ελπίδα να περιμένει κάτι. 

Να δώσουμε τη μάχη όχι μονάχα να μην αποδυναμωθεί το ΚΚΕ, αλλά να δυναμώσει κι' άλλο. Και ύστερα στο κάτω-κάτω, εδώ ήμαστε, τα λέμε.

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ - ΕΚΚΛΗΣΗ Του Στράτου Βουλαμάκη* 

(*) Ο Στράτος Βουλαμάκης είναι:

-Πρώην Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Βιοτεχνικών Σωματείων Αθήνας (ΟΒΣΑ) και της  Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Στεγνοκαθαριστηρίων Ταπητοκαθαριστηρίων Πλυντηρίων Σιδερωτηρίων  Βαφείων και συναφών επαγγελμάτων

-Πρώην Γ.Γ. του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθήνας (ΒΕΑ)

Καταγγελία της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας κατά της ιστοσελίδας iefimerida

Κατιούσα

Η ΕΦΕ βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να καταγγείλει τους υπεύθυνους της ιστοσελίδας (site) iefimerida, για τη σημερινή ανάρτηση φωτογραφικού υλικού από μη επαγγελματία φωτορεπόρτερ, από την χθεσινή (27/6) εκδήλωση του «Συλλόγου Φίλων Παιδιών με Καρκίνο – ΕΛΠΙΔΑ» στο Ζάππειο Μέγαρο.
Ενημερωτικά αναφέρουμε ότι σε τηλεφωνική επικοινωνία του Γρ. Τύπου του Συλλόγου ΕΛΠΙΔΑ με την ΕΦΕ (χθες το απόγευμα 27/6), μας απέκλεισαν την κάλυψη του γεγονότος, τονίζοντας ότι πρόκειται για ιδιωτική εκδήλωση και δεν επιθυμούν την ανάλογη δημοσιότητα που μπορεί να υπάρχει σε άλλες περιπτώσεις.
Η απαγόρευση μάλιστα, ήταν ΡΗΤΗ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΗ και η ΕΦΕ σεβάστηκε το δικαίωμα αυτό, παρ’ ότι θεωρούμε ότι ήταν απαράδεκτο το γεγονός να αποκλειστούν επαγγελματίες φωτορεπόρτερ από μία εκδήλωση, η οποία πλαισιώθηκε με την παρουσία του Π.τ.Δ. αλλά και πολλών άλλων παραγόντων της πολιτικής, κοινωνικής και κοσμικής ζωής του τόπου.
Σημειώνουμε πως η απόφαση αυτή του Συλλόγου ΕΛΠΙΔΑ δεν έγινε αποδεκτή από τους συναδέλφους φωτορεπόρτερ, οι οποίοι δήλωσαν (ως μοναδικό μέσο αντίδρασής τους) ότι δεν θα καταχωρήσουν στο σύστημά τους καμία φωτογραφία που θα διανεμηθεί από το Γρ. Τύπου του Συλλόγου ΕΛΠΙΔΑ. Η απόφαση αυτή βρήκε σύμφωνους, τόσο τα πρακτορεία φωτορεπορτάζ όσο και τους freelancers (τους ελεύθερους φωτορεπόρτερ).
Σήμερα, 28/6, αντικρίσαμε στην ιστοσελίδα iefimerida φωτογραφικό υλικό και μάλιστα πλούσιο, με το υδατογράφημα του iefimerida κατά αποκλειστικότητα.
Δεν γνωρίζουμε αν προέρχεται από δημοσιογράφο που παρευρέθη στην εκδήλωση ή από κάποιον καλεσμένο που «εξασκήθηκε» στην τέχνη του φωτορεπορτάζ, υποκαθιστώντας τους επαγγελματίες φωτορεπόρτερ, τόσο αυτούς που, γνωρίζοντας ότι οι διοργανωτές δεν επιθυμούσαν φωτογραφική κάλυψη, δεν προσήλθαν στην εκδήλωση, όσο και στους λίγους που (ελπίζοντας στο θαύμα) περίμεναν ώρες έξω από την κλειστή πόρτα του Ζαππείου, για την περίπτωση άρσης της απαγόρευσης.
Επισημαίνουμε πως δεν είναι η πρώτη φορά που ενημερωτικά site έχουν επιδείξει παρόμοιες πρακτικές. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου δημοσιογράφοι, κατά τη διάρκεια άσκησης των καθηκόντων (ρεπορτάζ) που τους έχουν ανατεθεί, «επιδεικνύουν» «αποκλειστικές» φωτογραφίες, για παράδειγμα από τη βουλή, ασκώντας παράλληλα και το επάγγελμα του… φωτορεπόρτερ και εμπλουτίζοντας έτσι με φωτογραφικό υλικό τις ιστοσελίδες στις οποίες εργάζονται, προς ικανοποίηση των εργοδοτών τους και κυρίως σε πλήρη αντίθεση με την επαγγελματική δεοντολογία αλλά και τη συναδελφική αλληλεγγύη.
Η σημερινή στάση λοιπόν του iefimerida όχι μόνο προσβάλλει τους επαγγελματίες φωτορεπόρτερ, που σημειωτέον πολλοί εξ αυτών είχαν οικονομική ζημία, από τη μη κάλυψη του γεγονότος, αλλά παράλληλα παραβιάζει και την επιθυμία του Συλλόγου ΕΛΠΙΔΑ, περί μη δημοσίευσης φωτογραφιών στην επικαιρότητα.
Απαιτούμε, ως πρώτη αντίδρασή μας, να «κατεβεί» το φωτογραφικό υλικό από την ιστοσελίδα iefimerida άμεσα. Η ΕΦΕ δε θα ανεχθεί τις πρακτικές ορισμένων, οι οποίοι χρησιμοποιώντας ανεύθυνα τα εργαλεία δουλειάς των επαγγελματιών φωτορεπόρτερ, προσπαθούν να γίνουν αρεστοί.
Το ΔΣ της ΕΦΕ