Μπογδάνος: “Όλοι οι αριστεροί είναι σύντροφοι μεταξύ τους και πρώην σύντροφοι με τρομοκράτες…”

Κατιούσα

Κοιτάξτε τώρα πώς τελειώνει κανείς με την “ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς” και με όλα τα επιτεύγματα του ορθού λόγου σε τρεις απλές κινήσεις. Κρατήστε σημειώσεις για να μη χάσετε το βάθος της σκέψης, πάρτε βαθιά ανάσα και ξεκινήστε.
Πρώτο βήμα: Μαιευτική
Είναι όλοι οι αριστεροί σύντροφοι; Είναι οι συγκεκριμένοι τρομοκράτες αριστεροί; Έχουν υπάρξει αριστεροί;
Άρα είναι πρώην σύντροφοι με όλους τους αριστερούς;
Δεύτερο βήμα: Εμβάθυνση
Είναι ο Αλέξης Τσίπρας αριστερός; Ο ίδιος τουλάχιστον λέει πως ναι. Άρα είναι πρώην σύντροφος με αυτούς που πήραν το δρόμο της ένοπλης βίας;
Τρίτο βήμα: Αποδείξεις
Να σας θυμίσω πως είμαι ο μόνος στο πάνελ που έχει Master στην Αναλυτική Φιλοσοφία από Κολέγιο στο Λονδίνο;
Υστερόγραφο

Αναγνωρισμένο, ναι…

Μπορείτε να βάλετε ένα μικρό παιδί να μετρήσει πόσα λάθη μπορεί να βρει στον παραπάνω συλλογισμό αναλυτικής φιλοσοφίας και μετά να κάνει μια συγκριτική μελέτη με τον συλλογισμό: μπουζούκι, μπάτσος, όργανο, ο μπάτσος είναι μπουζούκι.

Αν βάλαμε αυτό το βίντεο, δεν είναι απλώς για να γελάσουμε. Αλλά γιατί ο Μπογδάνος όσα μάστερ ανοησίας και αν έχει αναγνωρισμένα, δεν είναι απλά ένας ανόητος με Master. “Κάτι ψήνεται”, έχει σχέση με το Alt-Right του “προηγμένου δυτικού κόσμου” και εδώ προφανώς κάποιοι πιστεύουν ότι μπορεί να είναι τα πρωτοπαλίκαρά του, κλείνοντας από τώρα θέση.

Καταγγελία: Έκοψαν το φυσικό αέριο σε δημοτικό σχολείο της Αθήνας, γιατί η διοίκηση Μπακογιάννη δεν πλήρωσε το λογαριασμό!

Κατιούσα

Χωρίς φυσικό αέριο μέσα στο Γενάρη και ενώπιον πιθανού νέου ψυχρού κύματος βρίσκεται το 66ο δημοτικό σχολείο της Αθήνας, αφού όπως καταγγέλλεται από τη δημοτική σύμβουλο Ντίνα Ρέππα από την παράταξη Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα, δεν έχουν πληρωθεί οι λογαριασμοί, με ευθύνη της διοίκησης Μπακογιάννη. Την ώρα που η δημοτική αρχή προσπαθεί εναγωνίως να πείσει ότι “καθαρίζει” την Αθήνα, σιγοντάροντας και το γενικότερο κλίμα καταστολής σε γειτονιές της πόλης, τεράστια προβλήματα συσσωρεύονται στα σχολεία, τα οποία υφίστανται μια δυσβάσταχτη περικοπή κατά 70% της κρατικής χρηματοδότησης, ενώ και τα ψίχουλα που φτάνουν στα σχολεία παρακρατούνται από τις σχολικές επιτροπές. οι οποίες δεν έχουν ακόμα δώσει δεκάρα από  την 3η και 4η δόση της κρατικής επιχορήγησης. Την ίδια ώρα, άγνωστος παραμένει ο αριθμός χρημάτων που εξαφανίστηκαν από την 1η Σχολική επιτροπή, αφού η παράταξη Μπακογιάννη αρνείται να ενημερώσει για το ακριβές ποσό, παραπέμποντας στη δικαιοσύνη, που ερευνά τον τοποθετημένο από την πλειοψηφία διαχειριστής της σχολικής επιτροπής.
Εκτός από τα προβλήματα στη θέρμανση, στην ίδια καταγγελία, αναφέρονται και περιστατικά όπου σχολεία δεν έχουν ούτε χαρτί υγείας – ναι, από αυτό για το οποίο έκλαιγε ο υπουργός και αντιπρόεδρος της ΝΔ Άδωνις στη Βενεζουέλα – ούτε σαπούνι, καθώς οι προμηθευτές κόβουν την πίστωση ζητώντας τα χρήματά τους. Σοβαροί είναι και οι κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία, από την έλλειψη εργασιών όπως απεντομώσεις, απολυμάνσεις και μυοκτονίες, ενώ πολλά προβλήματα υπάρχουν και στις επισκευές καυστήρων, φωτοτυπικών και υπολογιστών στα σχολεία της Αθήνας.
Σε όλα αυτά ο δήμαρχος φαίνεται ν’ απαντά με αδιαφορία και άρνηση συνάντησης με σωματεία εκπαιδευτικών. Όσο για τις σχολικές επιτροπές, διορισμένα από την παρούσα δημοτική αρχή μέλη τους, με ειρωνείες προσπαθούν να επιρρίψουν την ευθύνη για την τραγική εικόνα σε διευθυντές και διδάσκοντες, επειδή τάχα δεν προνόησαν επαρκώς, προτείνοντας να τηλεφωνούν στους προέδρους των επιτροπών για να ζητούν 100 ευρώ, εν είδει επαιτείας και ελεημοσύνης δηλαδή.

Η ολιγωρία της δημοτικής αρχής δεν είναι απλά θέμα προτεραιοτήτων, αλλά εντάσσεται σε μια συνειδητή πολιτική μετακύλισης των ευθυνών για την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων στις ίδιες τις σχολικές μονάδες και εντέλει στους γονείς των μαθητών, οι οποίοι ήδη καλούνται σε πολλές περιπτώσεις να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να έχουν τα παιδιά τους αναλώσιμα, θέρμανση και γενικότερα στοιχειωδώς αξιοπρεπείς συνθήκες διδασκαλίας στα σχολεία.

«Οι πέντε του Central Park» – Με αφορμή τη σειρά “When they see us”

Κατιούσα

Σ’ αυτό το άρθρο, θα μιλήσουμε για τον Απρίλιο του 1989 στις ΗΠΑ, για την αστική δικαιοσύνη, την αστυνομία των βασανιστηρίων και τον επιχειρηματία Donald Trump.
Τον Μάιο του 2019, έρχεται στο Netflix η τηλεοπτική σειρά με τίτλο «When they see us», την οποία σκηνοθετεί η Ava DuVernay. Η σειρά αυτή, μας αφηγείται την πραγματική ιστορία των «πέντε του Central Park». Η υπόθεση έχει ως εξής… Το βράδυ της 19ης Απριλίου του 1989, μια λευκή κοπέλα (όπως αναφέρεται επισήμως στα έγγραφα της υπόθεσης) κάνει τζόκινγκ στο Central park, όταν δέχεται βίαιη επίθεση, ξυλοδαρμό και βιασμό από τους πέντε υποτιθέμενους μαύρους- ανήλικους- δράστες. Ύστερα από βασανιστικές ανακρίσεις, απειλές και σωματική βίαια από την αστυνομία της Νέας Υόρκης, καταφέρνουν να τους αποσπάσουν τις πολυπόθητες ομολογίες. Η υπόθεση οδηγείται πλέον στο Ανώτατο Δικαστήριο της Νέας Υόρκης, όπου έπειτα από διαδοχικές ακροάσεις, ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων, ίχνους DNA στο θύμα και με τις ομολογίες να είναι εμφανώς εξαναγκασμένες από την αστυνομία, οι πέντε κρίνονται ένοχοι από τους ενόρκους και τους επιβάλλονται από 6-13 χρόνια κάθειρξης σε αναμορφωτήρια και φυλακή ενηλίκων για τον έναν εξ αυτούς.
Σ’ αυτό το σημείο ας κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στις ΗΠΑ του 1989. Ο George Bush έχει μόλις αναλάβει την προεδρία της χώρας και εκπροσωπεί το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, δηλαδή τους συντηρητικούς. Να σημειωθεί εδώ, ότι ο τωρινός πρόεδρος των ΗΠΑ, Donald Trump, ανήκει επίσης στους Ρεπουμπλικάνους. Βρισκόμαστε, λοιπόν, στην Αμερική των φυλετικών και όχι μόνο, διακρίσεων. Της οικονομικής εξαθλίωσης, αλλά και της εξαθλίωσης της ανθρώπινης ζωής, κυρίως όταν αυτή έχει άλλο χρώμα πέραν του λευκού. Στην Αμερική, όπου ο Donald Trump, σε ηλικία τότε 43 ετών και όντας μεγαλοεπιχειρηματίας, ξόδεψε το ποσό των 87.000 δολαρίων, προκειμένου να διαφημίσει παντού την καμπάνια του για επαναφορά της θανατικής ποινής, ως μόνης πρέπουσας ποινής για τους 5 αυτούς μαύρους άνδρες. Στην Αμερική, όπου όσο εκείνος ξόδευε χιλιάδες δολάρια για την προαγωγή του μίσους και των διακρίσεων, οι συγγενείς των καταδίκων δεν είχαν χρήματα να τους επισκεφτούν στις φυλακές. Όπου έπεφταν θύματα καθημερινών βασανιστηρίων εντός των ιδρυμάτων που εξέτιαν ποινή, για ένα έγκλημα που δεν διέπραξαν.
Ας μεταφερθούμε τώρα στην αστυνομία του 1989 και το πώς διαχειρίστηκε τη διαλεύκανση της υπόθεσης. Προέβη σε συλλήψεις ατόμων, που βρίσκονταν το βράδυ εκείνο στο πάρκο, τους οδήγησε στο τμήμα και τους ανέκρινε για ατελείωτες ώρες, χωρίς να τους επιτραπεί φαγητό, τουαλέτα ή ύπνος, στερώντας γενικότερα την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων τους. Το σημαντικότερο όμως, χωρίς την παρουσία των κηδεμόνων τους, καθώς οι 4 από τους 5 ήταν ανήλικοι. Μήπως όλα αυτά ακούγονται ανατριχιαστικά οικεία; Υπάρχει όμως και συνέχεια. Χρησιμοποιώντας το εγγυημένο αυτό κοκτέιλ σωματικής βίας, καταρράκωσης, περιφρόνησης και εξαπάτησης, κατάφεραν να τους πείσουν να ομολογήσουν ένα έγκλημα που δεν διέπραξαν, με την πρόφαση ότι έτσι μόνο θ’ αφήνονταν ελεύθεροι. Η κατάληξή τους είναι γνωστή, καθώς τη συνταγή αυτή σφράγισε και με το νόμο η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Νέας Υόρκης, η οποία και ήταν ενοχοποιητική.
Κρίνοντας από την κατάληξη της υπόθεσης, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι «τέλος καλό, όλα καλά». Είναι όμως έτσι; Ο πραγματικός δράστης ομολόγησε 12 χρόνια αργότερα την διάπραξη του εγκλήματος στο Central Park. Η πολιτεία απέσυρε όλες τις κατηγορίες από τους 5 άνδρες και τους αποζημίωσε με το ποσό των 42 εκατ. δολαρίων αφότου είχαν κάνει μήνυση για φυλετική διάκριση, ψυχική οδύνη και άδικη εκδίκαση. 42 εκατομμύρια δολάρια είναι αρκετά για να φέρουν πίσω τη ζωή που στερήθηκε απ’ τους ανθρώπους αυτούς; Όλα τα χρήματα του κόσμου θα ήταν αρκετά; Όχι, γιατί ακόμα και η ερώτηση αυτή είναι διατυπωμένη λανθασμένα. Δεν μπορείς να «αποζημιώσεις» με χρήματα μια ανθρώπινη ζωή. Όσο για εσένα αναγνώστη, παρατηρητή, πολίτη μην πιστέψεις ότι αποδόθηκε τελικά δικαιοσύνη. Επίσης, μην πιστέψεις πως αυτή είναι η μόνη υπόθεση στην οποία το σύστημα, η αστυνομία και τα δικαστήρια, τα ΜΜΕ και οι «μεγάλοι» επιχειρηματίες, κατέστρεψαν έναν άνθρωπο.

Μόνο η μαφία και η Χρυσή Αυγή κρύβει τα μέλη της

Στη σημερινή αγόρευσή του Θ. Καμπαγιάννη, συνηγόρου των Αιγύπτιων αλιεργατών, στη δίκη της χρυσής αυγής, αναδείχτηκε ένα κομβικό σημείο για τον μαφιόζικο χαρακτήρα της νεοναζιστικής συμμορίας. Όλα τα μέλη της αρνούνται ότι είχαν αυτήν την ιδιότητα. Ακόμα και τα μεγάλα κεφάλια,

βουλευτές και υψηλόβαθμα στελέχη, προσπαθούν να ξεγλιστρήσουν από την ουσία με ευφάνταστο τρόπο. Άλλοι λένε πως δεν υπήρχε αυστηρά θεσμοθετημένη η έννοια του μέλους και άλλοι πως οι ίδιοι ορίστηκαν μέλη της ΚΕ, δηλαδή της ηγεσίας, χωρίς να έχουν εγγραφεί ως μέλη της οργάνωσης! Και οι μόνοι που παραδέχονται ότι υπήρξαν μέλη, είναι αυτοί που έχουν αποχωρήσει για κάποιο λόγο από το μόρφωμα και διαχωρίζουν τις ευθύνες τους. Για τους υπόλοιπους υπάρχει ο νόμος της “ομερτά” που παραπέμπει ευθέως στη Μαφία…

Η λίστα και τα στοιχεία με τις δηλώσεις που παρέθεσε ο Θ. Καμπαγιάννης είναι πραγματικά εντυπωσιακή.

Ο δολοφόνος του Φύσσα Γ. Ρουπακιάς δηλώνει απλός υποστηρικτής, ενώ είχε χρέη ταμία στην Τοπική της Νίκαιας. (Οι φασίστες μπορεί να θέλουν να κρύψουν την ιδιότητα μέλους που είχε, δε δίστασαν όμως να διαχύσουν φήμες και δηλητήριο ότι τάχα παλιά ήταν μέλος του ΚΚΕ)

Ο Πατέλης, που είναι ο επικεφαλής της Τοπικής της Νίκαιας, δηλώνει επίσης υποστηρικτής!

Το ίδιο ισχύει για τον Γ. Καζαντζόγλου και τον Γ. Τσακανίκα, ενώ έχουν θέσεις ευθύνης ως υπεύθυνοι πολιτικής δράσης και ιδεολογικού αντίστοιχα.

Οι μόνοι από τους απολογούμενους ή από τους μάρτυρες που παραδέχτηκαν την ύπαρξη μελών ήταν οι τρεις πρώην βουλευτές: Μπούκουρας, Αλεξόπουλος και ο Νίκος Μίχος. Ο τελευταίος μάλιστα ισχυρίστηκε πως «Όλες οι τοπικές έπρεπε να δίνουν αναφορά, σε όλη την Ελλάδα. Δεν ξέρω τι λένε οι άλλοι, εγώ από τοπική μου έστελνα χαρτί, αυτοί μέλη, αυτοί υποστηρικτές».

Αντιγράφουμε από το αναλυτικό ρεπορτάζ του Αντώνη Αναστασόπουλου στο Reader.gr, την αποκωδικοποίηση των σχετικών σημείων με τους αντίστοιχους συνδέσμους για του λόγου το ασφαλές, για τους νεοναζί που πέρασαν από την αίθουσα του δικαστηρίου. Υπενθυμίζουμε πως μπορείτε να διαβάζετε αναλυτικά τις εξελίξεις και όλες τις αγορεύσεις των δικηγόρων της πολιτικής αγωγής στο GoldenDawnWatch.

Ο Γιώργος Ρουπακιάς, δηλώνει υποστηρικτής. Είναι μέλος του πενταμελούς της Τοπικής της Νίκαιας με χρέη ταμία.

Ο Γιώργος Πατέλης δηλώνει υποστηρικτής. Είναι επικεφαλής της τοπικής.

Ο Γιάννης Καζαντζόγλου δηλώνει υποστηρικτής. Είναι υπεύθυνος πολιτικής δράσης της τοπικής.

Ο Γιώργος Τσακανίκας, δηλώνει ενεργός υποστηρικτής. Είναι υπεύθυνος ιδεολογικού.

Μέλη της Κ.Ε., αλλά όχι της Χρυσής Αυγής!!!

Ο Θανάσης Καμπαγιάννης, στην αγόρευσή του, σταχυολόγησε τις δηλώσεις μαρτύρων και κατηγορούμενων, τόσο σχετικά με την ύπαρξη μελών όσο και για το αν οι ίδιοι έχουν την ιδιότητα του μέλους:

Αθανάσιος Κωνσταντίνου, ευρωβουλευτής ΧΑ: «Υπό την τυπική έννοια δεν είναι ουδείς μέλος, δεν υπάρχουν μέλη».

Ευάγγελος Καρακώστας, πρώην βουλευτής ΧΑ: «Θεωρώ ότι είμαι μέλος του κόμματος. Μέλη η ΧΑ δεν είχε, ούτε «κομματικές ταυτότητες»

Χρήστος Χατζησάββας: «Είμαι μέλος της ΚΕ… Δεν υπάρχει συγκεκριμένη μέρα που από μη μέλος έγινα μέλος».

Στέργιος Τούφας: «Είμαι μέλος της ΚΕ, είμαι υπεύθυνος περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας, δεν είμαι μέλος της ΧΑ»

Δημήτρης Βογιατζής: «Εφόσον είμαι μέλος της ΚΕ, θεωρώ ότι είμαι μέλος. Για άλλα μέλη δεν γνωρίζω».

Κωνσταντίνος Αλεξανδράκης: «Αφού μπήκα στην ΚΕ το 2011 υποθέτω πως έγινα πλήρες μέλος».

Κιμων Παπαδόπουλος: «Αυτοδίκαια μετά από κάποιον καιρό γίνεσαι μέλος, δεν έχω ακούσει όρο δόκιμο μέλος»

Ιωάννης Τολιόπουλος: «Εγώ έχω μια πορεία στο κόμμα, θεωρώ τον εαυτό μου ότι έγινα μέλος. Τυπική διαδικασία δεν υπάρχει για μέλη, υπάρχουν τα μέλη της ΚΕ»

Μαρία Σιδέρη Τσάμη: «Μέλος δεν γνωρίζω πώς γίνεται κάποιος, μόνο μέλη της ΚΕ ξέρω».

Άρης Σπίνος, μάρτυρας υπεράσπισης Μιχαλολιάκου: «Οι εγκρίσεις μελών που έχουν γίνει είναι ελάχιστες. Είναι κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Η ΧΑ έχει μέλη ΠΣ και ΚΕ. Είναι κλειστό με έννοια ιδεολογίας. Είναι πολύ βαθύς διάδρομος για να γίνεις μέλος της ΧΑ. Οι 2000 των τοπικών είναι υποστηρικτές. Τα μέλη δεν είναι πάνω από 100…».

Ούτε οι βουλευτές ήταν μέλη

Τους ίδιους, παντελώς παράλογους ισχυρισμούς προέβαλαν και οι κατηγορούμενοι για ένταξη και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, πρώην βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Ο Θανάσης Καμπαγιάννης, ανέφερε τις χαρακτηριστικές τους απαντήσεις με την σειρά… εμφάνισής τους, μάλιστα, στο δικαστήριο.

Μιχάλης Αρβανίτης: «Δεν ήμουν μέλος, κανείς δεν εγράφετο μέλος».

Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος: «Ποτέ δεν υπήρξα μέλος οργάνων του κόμματος, έχω προσκομίσει δελτίο υποστηρικτή… Ξέρω ότι υπήρχαν μέλη».

Γιώργος Γερμενής: «Τότε, δηλαδή δεκαετίες 90 και 2000 ήταν ένα κλειστό κλαμπ ανθρώπων, 15-20 άτομα στα γραφεία. Όσοι είχαν τακτική παρουσία, ήταν ας πούμε μέλη. Δεν καταγράφονταν. Πριν το 2012, 40-50 άτομα, μεταξύ μας ήμασταν. Δεν υπήρχε μέλος. Δόκιμο μέλος βεβαίως. Το λέγαμε πυρήνες υποδοχής».

Αντώνης Γρέγος: «Θεωρούμαι μέλος. Δεν υπήρχε διαδικασία».

Ελένη Ζαρούλια: «Δεν ξέρω. Είμαι μέλος, δεν είμαι μέλος; Είναι οικογένειά μου, ο σύζυγός μου».

Πολύβιος Ζησιμόπουλος: «Εγώ είμαι μέλος της ΚΕ, όχι μέλος του κόμματος».

Παναγιώτης Ηλιόπουλος: «Το 2011 έγινα μέλος της ΚΕ, μέλη δεν υπήρχαν, με έννοια κάρτας σε μητρώο».

Ηλίας Κασιδιάρης: «Επισήμως δεν υπήρχαν μέλη. Εθεωρούμην μέλος. Δεν είχα κάρτα».

Δημήτρης Κουκούτσης: «Δεν ήμουν μέλος σε όργανα».

Αρτέμης Ματθαιόπουλος: «Από 2007-2008 ήμουν μέλος σε ΚΕ και αργότερα σε Πολιτικό Συμβούλιο».

Νίκος Μίχος: «Φυσικά και υπήρχαν μέλη. Όλες οι τοπικές έπρεπε να δίνουν αναφορά, σε όλη την Ελλάδα. Δεν ξέρω τι λένε οι άλλοι, εγώ από τοπική μου έστελνα χαρτί, αυτοί μέλη, αυτοί υποστηρικτές».

Ηλίας Παναγιώταρος: «Μέλος; Παρευρισκόμενος. Δεν μου ζητήθηκε ποτέ να υπογράψω χαρτί».

Στάθης Μπούκουρας: «Έλαβα δελτίο υποστηρικτή, ουδέποτε είχα την ιδιότητα του μέλους».

Χρήστος Παππάς: «Δεν υπήρχε θεσμοθετημένος ο ρόλος του μέλους».

Γιάννης Λαγός: «Είμαι μέλος του ΠΣ από 2006-7. Δεν είχε μέλη η ΧΑ με την έννοια του όρου. Τα μέλη ήταν πολύ λίγα, τα μέλη των οργάνων ήταν τα μέλη θεωρητικά της ΧΑ. Δεν υπήρχαν μέλη εκτός οργάνων».

Νίκος Μιχαλολιάκος: «Μέλη ήταν όσοι είχαν διάρκεια παρουσίας και συνέπεια. Υπήρχαν μέλη ναι. Διαγραφές γίνονταν στα μέλη, αυτοί δεν ήταν μέλη. Δόκιμα μέλη υπήρχαν, άτομα που περνούσαν κάποια σεμινάρια μέχρι το 10-11. Οργανωμένοι ήταν 6-7.000 άνθρωποι».

Πάλι καλά που τελικά υπήρχαν και κάποια μέλη. Κρίμα που δεν είναι όμως και τα μεγάλα κεφάλια σε αυτήν τη λίστα. 

Αυτοί φαίνεται έκαναν πρόωρα την αναπαράσταση του Πάσχα, αρνήθηκαν επανειλημμένες φορές ότι ήταν μέλη και το μόνο που έλειπε ήταν ένας κόκορας δίπλα να λαλήσει τρεις φορές και αυτός με τη σειρά του, με όσα ακούει…

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΜΠΑΛΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ, ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ «ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ» ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ

«ΠΑΝΤΑ ΓΕΛΑΣΤΟΙ ΜΑ ΟΧΙ ΓΕΛΑΣΜΕΝΟΙ»

Τα φώτα των γιορτών έσβησαν, οι φιέστες τελείωσαν και ήρθε ο νέος χρόνος κουβαλώντας στις πλάτες του τα βάρη του παλιού. Στην Κέρκυρα της «νέας αρχής» και της «ανάπτυξης», της «εξωστρέφειας» και της «κρουαζιέρας του home port», πίσω από τα φωταγωγημένα καντούνια, τα σπίτια των ανθρώπων παραμένουν παγωμένα. Ήρθε ο θάνατος από κρυοπληξία της συντοπίτισσάς  μας στην Οβριακή, για να μας θυμίσει ότι τα λαμπάκια των γιορτών δεν αρκούν για να ζεστάνουν τα σπίτια. Ήρθε το βάρβαρο φευγιό ενός ανθρώπου της διπλανής μας πόρτας, για να μας θυμίσει πόσα ακόμα σπίτια παραμένουν παγωμένα. Πόσες οικογένειες, πίσω από τις πόρτες τους, παλεύουν να βγάλουν τον χειμώνα δίχως εισοδήματα, κάποιες με χρωστούμενα ακόμα από τις δουλειές του καλοκαιριού, δίχως λαμπάκια και φιέστες. Ναι, είναι ωραίες οι γιορτές,η χαρά όμως είναι δικαίωμα όλων, δύσκολο όταν έχουμε ανθρώπους να κρυώνουν μέσα στα σπίτια τους. Ναι, είναι ωραία τα στολίδια και οι μουσικές και οι χαρές, αλλά δύσκολα θα χαρεί ο γονιός που στερείται η οικογένειά του τα βασικά.

Μετά από τούτο το τραγικό εναρκτήριο λάκτισμα του 2020, ακούστηκαν και οι φωνές που αναρωτήθηκαν «γιατί δεν τη βοήθησε ένας άνθρωπος, ένας γείτονας, ένας συγγενής». Είναι πάντα αυτές οι φωνές, που κάθε τραγικό συμβάν το μετατρέπουν σε ατομική περίπτωση. Με αυτό τον τρόπο, σκορπάνε τις ευθύνες αθωώνοντας τους πραγματικούς υπεύθυνους και ενοχοποιώντας μια ολόκληρη κοινωνία. Αυτή η κοινωνία, όμως, αποτελείται από τον άνεργο γείτονα. Αποτελείται από τον εργαζόμενο των 580 ευρώ τον μήνα, που δεν του φτάνουν για να ζεστάνει ούτε το δικό του σπίτι. Αυτή η κοινωνία αποτελείται και από τον συνταξιούχο, που μετά από τόσα χρόνια περικοπών , από τους πολιτικούς που ‘’εύχονται’’ την ευημερία,είναι καταδικασμένος να ζει με σύνταξη πείνας και πλέον δεν μπορεί να καλύψει ούτε τα φάρμακά του.

Τελικά, ποιος είναι ο ένοχος και ποιος ο αθώος;

Είναι δυνατόν να είναι ένοχη η γνήσια ανθρώπινη αλληλεγγύη και να είναι αθώα η γνήσια εχθρική για το λαό πολιτική των κυβερνήσεων και της Τοπικής Διοίκησης; 

Είναι δυνατόν να είναι ένοχη μόνο η ατομική ευθύνη και να είναι αθώα η συλλογική πολιτική ευθύνη ενός πολιτικού συστήματος που έχει ως κέντρο το κέρδος και όχι τον άνθρωπο;

Η ανθρώπινη αλληλεγγύη είναι η καρδιά της κοινωνίας μας, αλλά δεν απαλλάσσει τις θεσμοθετημένες δομές του Δήμου, της Περιφέρειας και του κράτους από την ευθύνη της προστασίας των πολιτών. Δεν είναι ότι ένα σπίτι μόνο πάγωσε, είναι ότι στο πλαίσιο της πολιτικής της «οικονομίας της αγοράς» παγώνουν τα σχολεία, κλείνουν Μονάδες Εντατικής Θεραπείας σε νοσοκομεία,  αφήνονται στη μοίρα τους έργα προστασίας από πλημμύρες και καταστροφές.. Αθλητικά κέντρα λειτουργούν χωρίς θέρμανση και κατάλληλες υποδομές. Πρόσφατα το ΕΠΑΛ στο Μαντούκι ,έκλεισε λόγω προβλήματος  θέρμανσης, όπως πάντα εκ των υστέρων.

Φαίνεται, ότι σε καιρούς που η «καινοτομία» κυριαρχεί, υιοθετούνται εξαιρετικά καινοτόμες πρακτικές και για την αντιμετώπιση του κρύου στις σχολικές μονάδες. Ένα σχολείο ή ένα αθλητικό κέντρο που δεν έχει πετρέλαιο, απλώς κλείνει ή περιμένει τον ‘’ευεργέτη χορηγό’’ Πετρελαιά .Την ίδια ώρα, πιο έξω από την πόλη, στην Άνω Κορακιάνα, κάποιοι άλλοι μαθητές, άτομα με ειδικές ανάγκες, περιμένουν εδώ και χρόνια να τους δοθεί ένα κτήριο κατάλληλο να στεγάσει την ειδική τους εκπαίδευση.

Όσο οι φορείς της τοπικής διοίκησης και το πολιτικό προσωπικό εκφράζουν τη θλίψη τους, τόσο συνεχίζουν να εφαρμόζουν την πολιτική που γεννά την τραγωδία. Όσο εκείνοι αθωώνουν τη βάρβαρη πολιτική τους, τόσο εμείς καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις των περικοπών στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Πρόνοια, στα έργα προστασίας των πολιτών. Πρόσφατα η Κεφαλονιά πλημμύρισε, είναι και γι’ αυτό αθώα η πολιτική της «οικονομίας της αγοράς»και των επιχειρηματικών συμφερόντων και ένοχοι οι κτηνοτρόφοι;

Βαδίζουμε πια, εδώ και μερικές μέρες, στην αρχή μιας νέας δεκαετίας. Είμαστε στην εποχή της ψηφιοποίησης, της αλματώδους τεχνολογικής ανάπτυξης, της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης. Είμαστε στην εποχή που ο ανθρώπινος νους έχει βρει λύσεις που θα μπορούσαν να κάνουν τις ζωές των ανθρώπων καλύτερες, τις δουλειές ευκολότερες, την καθημερινότητα με περισσότερο δημιουργικό χρόνο. Αντί να απολαμβάνουμε όλοι τις κατακτήσεις της επιστήμης, εμείς βιώνουμε ένα ταχύτατο πισωγύρισμα στην ποιότητα της ζωής μας. Η εργασία, όταν υπάρχει, είναι περιστασιακή. Οι αμοιβές, όταν πληρώνονται, είναι επιπέδου επιδόματος. Τα εργασιακά μας δικαιώματα όλο και συμπιέζονται, οι συντάξεις μας όλο και μειώνονται έμμεσα ή άμεσα, τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης όλο και αυξάνονται. Όλος αυτός ο πλούτος που παράγουμε, αντί να γίνει σκαλοπάτι που θα μας ψηλώσει όλους λίγο παραπάνω, γίνεται αντικείμενο πολεμικών συγκρούσεων, περιβαλλοντικών καταστροφών και προσφυγιάς.

Σε αυτές τις σύγχρονες προκλήσεις, μόνο μια απάντηση μπορούμε να δώσουμε που να υπηρετεί την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Έξω, στους δρόμους μας, εκεί που η κοινωνική αλληλεγγύη ανθίζει και γίνεται κοινός αγώνας για τη ζωή που μας αξίζει.

Με  αισιοδοξία, που πηγάζει από την πεποίθηση, ότι όταν ο λαός καταλάβει τη δύναμή του και πάρει την υπόθεση στα χέρια του, μπορεί να κτίσει έναν αληθινά όμορφο κόσμο. Έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

13 Γενάρη 2020

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ CASTELLO

ΤΟΜΕΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Την ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης του Castello Bibelli, στην περιοχή της Κάτω Κορακιάνας Κέρκυρας, ανακοίνωσε το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ).

Η ιδιωτικοποίηση αυτή, που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλων, αποκαλύπτει το τι σημαίνει η «ανάπτυξη για όλους» για την οποία μας μιλάει η κυβέρνηση της ΝΔ και οι διάφοροι μηχανισμοί της. Σημαίνει τεράστια κέρδη για το κεφάλαιο και ταυτόχρονα για το λαό μισθούς εξαθλίωσης, διαλυμένα δικαιώματα και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των ελεύθερων χώρων.

Η ΝΔ αξιοποίησε τα πεπραγμένα της προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και έβαλε ένα ακόμη κομμάτι στο παζλ των ιδιωτικοποιήσεων στην Κέρκυρα. Επόμενο φιλέτο που έχουν βάλει στο στόχαστρο είναι το λιμάνι της Κέρκυρας. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να έχουν καμία αυταπάτη ότι η «αξιοποίηση» - πώληση δημόσιας περιουσίας θα διασφαλίσει πόρους για την κάλυψη άλλων κοινωνικών αναγκών ή θα ελαφρύνει το δημόσιο χρέος με ταυτόχρονη βελτίωση της κατάστασης για τη λαϊκή πλειοψηφία. Άλλωστε η ανάπτυξη στην Ελλάδα έχει έρθει αλλά την απολαμβάνουν μόνο λίγοι…

Η επιχείρηση για προσέλκυση των μονοπωλίων περιλαμβάνει κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων, περιλαμβάνει άμεσα ή έμμεσα «δωράκια» στους επιχειρηματίες. Αυτό είναι στην πράξη η αύξηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και αυτό επιβάλλει η κερδοφορία των καπιταλιστών, για την οποία άλλωστε γίνονται όλα αυτά. Αυτοί είναι οι κανόνες της ΕΕ που υπερασπίζονται όσοι πίνουν νερό στο όνομά της.

Η προστασία και αξιοποίηση του φυσικού και οικιστικού πλούτου της περιοχής μας προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας, προϋποθέτει άλλο δρόμο ανάπτυξης. Προϋποθέτει μια άλλη εργατική - λαϊκή εξουσία που θα ιεραρχήσει τις διευρυμένες κοινωνικές ανάγκες, θα απαλλάξει το λαό μας από τα δεσμά της ΕΕ και των μονοπωλίων και θα σχεδιάσει κεντρικά την οικονομία αξιοποιώντας στο έπακρο τις παραγωγικές - αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας.

14/01/2020

ΜΕ ΤΟΥΣ 500 "ΚΡΟΙΣΟΥΣ".. ή ΜΕ ΤΟΥΣ -6 Δις- ΛΑΟΥΣ ;; !!

Στην Υγεια των Κορόιδων 2ο:

,,οι εργαζόμενοι στην Amazon υποχρεώνονται να «Ουρούν σε πλαστικά μπουκάλια» για να μη χάνεται χρόνος στη βάρδια... το 0,00000666% του παγκόσμιου πληθυσμού) και τα πλούτη τους (επαναλαμβάνουμε: αυξημένος κατά 1,2 τρις το 2019),,

«Κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο»;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 
mpog@imerodromos.gr

500 Κροίσοι, το 0,000066% του παγκόσμιου πληθυσμού, με πλούτη τρεις φορές περισσότερα από το ΑΕΠ των 65 χωρών της Αφρικής και των 1,3 δις κατοίκων…

Το 2019 ήταν ακόμα μια χρονιά που 15.000 παιδιά κάτω των 5 ετών συνέχιζαν να πεθαίνουν κάθε μέρα (κάθε μέρα…) λόγω της φτώχειας και έλλειψης στοιχειώδους ιατρικής φροντίδας.

Το 2019 ήταν ακόμα μια χρονιά που δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συνέχιζαν να εκτοπίζονται κάθε μέρα από τον τόπο τους εξαιτίας του πολέμου, των διώξεων και της ανέχειας, με τους μετανάστες να ξεπερνούν πλέον παγκοσμίως τα 270 εκατομμύρια.

Το 2019 ήταν ακόμα μια χρονιά που στις ουρές της ανεργίας πετάχτηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι. Πάνω από 200 εκατομμύρια υπολογίζονταν στην αρχή του έτους οι ολοκληρωτικά άνεργοι στον κόσμο.

Το 2019 ήταν μια ακόμα χρονιά που η ακραία φτώχεια (την υπολογίζουν στο 1,9 δολάρια την ημέρα….) «κατάπιε» 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα το Bloomberg αυτή την ίδια χρονιά, το 2019, οι 500 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο είδαν τα πλούτη τους να αυξάνουν με ρυθμό 25% και σε απόλυτα μεγέθη κατά 1,2 τρισεκατομμύρια δολάρια (ολογράφως: 1.200.000.000.000…).

Αυτοί οι 500, δηλαδη το 0,00000666% του παγκόσμιου πληθυσμού των 7,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, έφτασαν την περασμένη χρονιά να κατέχουν συνολικά 5,9 τρισεκατομμύρια δολάρια (ολογράφως: 5.900.000.000.000…).

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος κατά την δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα είναι έτσι κατασκευασμένος ώστε μια παρέα 500 «εκλεκτών» έφτασαν να

κατέχουν πλούτη τρεις φορές περίπου περισσότερα από το ΑΕΠ των 65 χωρών που συγκροτούν μια ολόκληρη Ηπειρο, την Αφρική, των 1,3 δισεκατομμυρίων κατοίκων,

κατέχουν πλούτη τόσα όσα «μοιράζονται» τα 600 εκατομμύρια των κατοίκων της Λατινικής Αμερικής,

κατέχουν πλούτη δυόμιση φορές περισσότερα από το ΑΕΠ της Ινδίας των 1,4 δισεκατομμυρίων κατοίκων,

κατέχουν πλούτη περισσότερα από ολόκληρο το ΑΕΠ της Ιαπωνίας,

κατέχουν πλούτη κατά 50% περισσότερα από ολόκληρο το ΑΕΠ της Γερμανίας και τρεις φορές περισσότερα από το ΑΕΠ του Καναδά,

κατέχουν πλούτη τόσα όσα τα ΑΕΠ της Ρωσίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας, μαζί.

Οσο για τους 10 μόνο κορυφαίους της λίστας

(Μπέζος – Amazon, περιουσία 115 δις, Μπιλ Γκέιτς – Microsoft , περιουσία 113 δις, Αρνό – Louis Vuitton, περιουσία 106 δις, Μπάφετ, περιουσία 89 δις, Ζάκερμπεγκ – facebook, περιουσία 78 δις, Ορτέγκα – ZARA, περιουσία 76 δις, Λάρι Πέιτζ και Σεργκέι Μπριν – Google Λάρι, περιουσίες 64,6 δις και 62,7 δις, Κοχ – περιουσία 61,9 δις)

τα πλούτη τους άνω των 760 δις ισούνται με τον μισό πλούτο που παρήχθη το 2019 σε μια ολόκληρη Ηπειρο, την Ωκεανία.

Οι κυρίαρχοι του κόσμου και προφανώς τα άτομα που συναπαρτίζουν το κλαμπ της παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας, μετά από κάθε τους φιλανθρωπία παίρνουν κουράγιο ώστε στα παραπάνω «στεγνά» νούμερα να αντέχουν το… θαύμα του επιχειρηματικού πνεύματος και της καπατσοσύνης.

Θεωρούν πολύ «προβλέψιμη» κάθε σκέψη 

που συνδέει την υλική αποστέρηση από την μια και την προκλητική χλιδή από την άλλη, με τον αγριανθρωπισμό ενός συστήματος που οι δισεκατομμυριούχοι του (επαναλαμβάνουμε: το 0,00000666% του παγκόσμιου πληθυσμού) και τα πλούτη τους (επαναλαμβάνουμε: αυξημένος κατά 1,2 τρις το 2019) γεννιούνται και πολλαπλασιάζεται ακριβώς πάνω στο έδαφος της φτώχειας, της ανέχειας και της εκμετάλλευσης.

Οι δε οι πολιτικοί τους υπάλληλοι και οι κάθε λογής προπαγανδιστικοί τους σμπίροι θεωρούν πολύ μπανάλ να γίνεται λόγος για ανισότητες, εκμετάλλευση, απληστία.

Αλλωστε το να μιλούν για τις θαυμάσιες πρακτικές που χρησιμοποιούνται πάνω στο έδαφος του καθεστώτος της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής για την επιτέλεση αυτού του (καπιταλιστικού) θαύματος,

πρακτικές, μάλιστα, όπως αυτές γνωστοποιούνται από τις καταγγελίες, για παράδειγμα, ότι οι εργαζόμενοι στην Amazon υποχρεώνονται να «Ουρούν σε πλαστικά μπουκάλια» για να μη χάνεται χρόνος στη βάρδια (imerodromos.gr/kataggelies-gia-amazon-oyroyn-se-plastika-mpoykalia-oi-ergazomenoi-gia-na-mi-chanetai-chronos-sti-vardia/) μέχρι την φορολογική ασυλία των google, facebook κτλ και από τις εργασιακές γαλέρες ανά τον πλανήτη μέχρι την χρηματιστηριακή ασυδοσία, ενέχει έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο:

Να αντιληφθούν οι πολλοί, ακόμα κι αν δεν τους άκουσαν ποτέ στη ζωή τους, εκείνους τους στίχους που μελοποίησε ο Μικρούτσικος: «Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη/ Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο».

Παρουσίαση Τίτλου - Κειμένου: Viva La Revolucion 

Μπράβοι, Μαφιόζοι, Φασίστες, Νεοδημοκράτες, Αυγενάκηδες...

Η φωτογραφία του τραμπούκου στο πλευρό τουΛευτέρη Αυγενάκη γεννά μια σειρά από ερωτηματικά.

“Σκοντάψαμε σε γνωστές φυσιογνωμίες” έλεγε η Τζένη Καρέζη στο “Δεσποινίς Διευθυντής” και η ατάκα μας ήρθε στο μυαλό όταν είδαμε φωτογραφία του υφυπουργού Αθλητισμού Λευτέρη Αυγενάκη, όπου συνοδεύεται από έναν “παλιό γνωστό”. Πρόκειται για τον μπράβο που όλοι θαυμάσαμε τα ανδραγαθήματά του όταν επιτέθηκε για λογαριασμό της εργοδοσίας στους εργαζόμενους της αλυσίδας Market In στα Γιάννενα, που απολύθηκαν άδικα και ζητούσαν την επαναπρόσληψή τους. Εκεί βέβαια οι εργαζόμενοι

είχαν δώσει την αρμόζουσα απάντηση στον ίδιο και τα υπόλοιπα δίποδα της αγέλης του. Λίγο μετά το περιστατικό μάλιστα, μάθαμε ότι ο εν λόγω κύριος είναι η τουλάχιστον ήταν, υπάλληλος του Βαγγέλη Μαρινάκη, που έχει θεαθεί τόσο δίπλα στον εφοπλιστή, όσο και σε παιχνίδια του Ολυμπιακού.

Η φωτογραφία του τραμπούκου στο πλευρό του Λευτέρη Αυγενάκη γεννά μια σειρά από ερωτηματικά, όπως το πότε και πού τραβήχτηκε, αν πράγματι είναι – όπως δείχνει – μέλος της φρουράς του βουλευτή και υφυπουργού της ΝΔ, και το αν και πώς σχετίζονται μεταξύ τους οι διάφορες ιδιότητες του εν λόγω ατόμου με την παρουσία του στην επίμαχη φωτογραφία.

Το μόνο σίγουρο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι οι καλοί δεν χάνονται, ειδικότερα όταν επιδεικνύουν τέτοια ευελιξία και προσαρμοστικότητα στην ανάληψη και εκτέλεση αποστολών διαφορετικής φύσης και σε κάθε είδους συνθήκες. Αριστεία με τα όλα της δηλαδή.

Κατιούσα

Μαρκούζε – Χάιντεγγερ: Περί ναζί και προσωπικής ευθύνης (τρίτη επιστολή)

 

Η αναδημοσίευση έγινε από το ιστολόγιο Cogito ergo sum από τον συντάκτη του οποίου μεταφράστηκαν οι δύο αυτές επιστολές. Πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δημοσίευση και για μια εξαιρετική μετάφραση. Εδώ μπορείτε να βρείτε τις πρώτες δύο επιστολές.

Μαρκούζε προς Χάιντεγγερ – Ουάσιγκτον, 28/8/1947

Αγαπητέ κύριε Χάιντεγγερ,

Επί πολύ καιρό δεν ήξερα αν θα έπρεπε να απαντήσω στην επιστολή σας της 20ης Ιανουαρίου. Έχετε δίκιο: μια συζήτηση με άτομα που δεν έζησαν στη Γερμανία μετά το 1933 είναι προφανώς πολύ δύσκολη. Πιστεύω όμως ότι η αιτία αυτού δεν μπορεί να αναζητηθεί στην έλλειψη εξοικείωσής μας με τη γερμανική κατάσταση κάτω από τον ναζισμό. Γνωρίζαμε πολύ καλά αυτή την κατάσταση – ίσως ακόμα καλύτερα από τους ανθρώπους που ζούσαν στην Γερμανία. Η άμεση επαφή που είχα με πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους το 1947 με έπεισε αυτό. Ούτε μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι «κρίνουμε τις απαρχές τού εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος από το τέλος του».

Γνωρίζαμε, και εγώ ο ίδιος το είδα, ότι η αρχή ήδη περιείχε το τέλος. Η δυσκολία της συζήτησης μοιάζει μάλλον να εξηγείται από το γεγονός ότι οι άνθρωποι στη Γερμανία εκτέθηκαν σε μια ολική διαστρέβλωση όλων των εννοιών και των συναισθημάτων, κάτι που πολλοί πολλοί δέχτηκαν πολύ πρόθυμα. Διαφορετικά, θα ήταν αδύνατο να εξηγήσουμε το γεγονός ότι ένας άνθρωπος σαν εσάς, που ήταν σε θέση να κατανοήσει τη δυτική φιλοσοφία όπως κανένας άλλος, κατάφερε να δει στον ναζισμό «μια ολοκληρωτική πνευματική ανανέωση», μια «μια σωτηρία της δυτικής ύπαρξης από τους κινδύνους του κομμουνισμού» (ο οποίος όμως είναι ο ίδιος βασικό συστατικό αυτής της ύπαρξης!). Αυτό δεν είναι πολιτικό αλλά, αντιθέτως, πνευματικό πρόβλημα – μπαίνω στον πειρασμό να πω: ένα πρόβλημα γνώσης, αλήθειας. Εσείς, ο φιλόσοφος, μπερδέψατε την ανανέωση της δυτικής ύπαρξης με την εξάλειψή της; Αυτή η εξάλειψη δεν ήταν ήδη εμφανής σε κάθε λέξη των «ηγετών» της, σε κάθε χειρονομία και πράξη των Ταγμάτων Εφόδου, πολύ πριν από το 1933;

Ωστόσο, θα ήθελα να σχολιάσω ένα μόνο κομμάτι της επιστολής σας, διαφορετικά η σιωπή μου θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως συνενοχή.

Γράφετε πως ό,τι λέω για την εξολόθρευση των εβραίων ισχύει εξ ίσου για τους Συμμάχους, αν αντί για «εβραίους» βάζαμε «ανατολικογερμανούς». Με αυτή τη φράση, δεν αυτοτοποθετείστε έξω από την διάσταση στην οποία είναι δυνατή η συνομιλία μεταξύ των ανθρώπων; Δεν τίθεστε εκτός του Λόγου; Μόνο εκτός της διάστασης του Λόγου είναι δυνατόν να εξηγηθεί, να αναλυθεί, να «κατανοηθεί» ένα έγκλημα λέγοντας ότι οι άλλοι έκαναν το ίδιο πράγμα. Επί πλέον: πώς είναι δυνατόν να εξομοιωθούν τα βασανιστήρια, ο ακρωτηριασμός και η εξολόθρευση εκατομμυρίων ανθρώπων με τη βίαιη μετεγκατάσταση πληθυσμιακών ομάδων που δεν υπέφεραν από αυτά τα αίσχη (εκτός ίσως από μερικές εξαιρετικές περιπτώσεις); Από μια σύγχρονη οπτική, φαίνεται να υπάρχει ριζική διαφορά, ανθρωπιάς και απανθρωπιάς, μεταξύ των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και των απελάσεων και φυλακίσεων των μεταπολεμικών χρόνων. Βάσει του επιχειρήματός σας, αν οι Σύμμαχοι είχαν διατηρήσει το Άουσβιτς και το Μπούχενβαλντ – και όλα όσα συνέβησαν εκεί – για τους «ανατολικογερμανούς» και τους ναζί, τότε ο λογαριασμός θα ήταν εν τάξει! Αν, όμως, η διαφορά μεταξύ απανθρωπιάς και ανθρωπιάς προσδιοριστεί μειωθεί μ’ αυτή την λανθασμένη λογική, τότε γίνεται σαφής η κοσμοϊστορική ενοχή του ναζιστικού συστήματος, το οποίο έδειξε στον κόσμο τι μπορούν οι άνθρωποι να κάνουν στους συνανθρώπους τους, μετά από περισσότερα από 2000 χρόνια δυτικής ύπαρξης. Φαίνεται ότι ο σπόρος έχει πέσει σε γόνιμο έδαφος: ίσως εξακολουθούμε να βιώνουμε τη συνέχιση αυτού που ξεκίνησε το 1933. Για το αν θα το βλέπατε ακόμα ως «ανανέωση», δεν είμαι βέβαιος.

Με τους καλύτερους χαιρετισμούς μου.

Σημείωση: Στις παραπάνω επιστολές γίνεται συχνά λόγος για «δυτική ύπαρξη». Αποδίδω ως «ύπαρξη» στα ελληνικά τον όρο «Dasein» του Χάιντεγγερ, όπως αυτός πρωτοεμφανίστηκε στο μνημειώδες έργο του «Είναι και Χρόνος» (στα αγγλικά μεταφράζεται ως «existence»).

Καρικατούρες τoυ Χάιντεγγερ με τον Χίτλερ

Ο Μάρτιν Χάιντεγγερ υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους του εικοστού αιώνα και, συνάμα, μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητές του. Θεωρείται ως ο θεμελιωτής τού υπαρξισμού, αν και ο ίδιος δεν αποδέχτηκε ποτέ την ταμπέλα τού υπαρξιστή. Δυστυχώς, η βαρύτητα του φιλοσοφικού του έργου υπέστη σοβαρό πλήγμα από τον ενεργό ρόλο που ο ίδιος επέλεξε να παίξει ως υποστηρικτής τού ναζιστικού κόμματος και απολογητής τού εθνικοσοσιαλισμού. Ακόμη και μετά την ανάρρηση του Χίτλερ στην εξουσία, ο Χάιντεγγερ παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα ενεργό μέλος του κόμματος, έγινε πρύτανης στο πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ και διετέλεσε σύμβουλος επί θεμάτων παιδείας. Αξίζει να σημειωθεί ότι, παρά τις δικαιολογίες που αναφέρει στην επιστολή του προς τον Μαρκούζε (βλ. προηγούμενο κείμενο), ο Χάιντεγγερ ποτέ δεν αποχώρησε και ποτέ δεν διεγράφη από το ναζιστικό κόμμα (έστω κι αν ο ίδιος ισχυρίζεται ότι αυτό έγινε λόγω φόβου).

Παρ’ ότι διαβεβαιώνει τον Μαρκούζε ότι η σχέση του με τον εθνικοσιαλισμό κράτησε μέχρι το 1934, ο Χάιντεγγερ φαίνεται πως, έστω και με επιφυλάξεις, παρέμεινε πιστός στα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη. Αν και πολλοί μαθητές του προσπάθησαν να «καθαρίσουν» την εικόνα του από τους λεκέδες του ναζισμού, τα σημειωματάριά του και τα διάφορα κείμενά του επιμένουν να αποδεικνύουν το αντίθετο. Ακόμη και μετά τον πόλεμο, ο Χάιντεγγερ διέβλεπε στους εβραίους μια «προσπάθεια να σβήσουν τους γερμανούς από το πνεύμα και την ιστορία».

Κλείνουμε με μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από επιστολές που κατά καιρούς έστειλε ο Μάρτιν Χάιντεγγερ στον αδελφό του Φριτς:
– 18/12/1931: «Φαίνεται ότι η Γερμανία τελικά ξυπνά, κατανοεί και αξιοποιεί το πεπρωμένο της.  Ελπίζω ότι θα διαβάσετε το βιβλίο του Χίτλερ. Αυτός ο άνθρωπος έχει ένα αξιοσημείωτο και σίγουρο πολιτικό ένστικτο, και το είχε ακόμα κι όταν όλοι μας βρισκόμασταν ακόμα σε ομίχλη, δεν υπάρχει τρόπος να το αρνηθούμε. Το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κίνημα σύντομα θα αποκτήσει μια εντελώς διαφορετική δύναμη. Δεν πρόκειται για απλή πολιτική του κόμματος. Πρόκειται για την εξύψωση ή την πτώση της Ευρώπης και του δυτικού πολιτισμού. Όποιος δεν το αποκτήσει αξίζει να συνθλιβεί από το χάος».
– 13/4/1933: «Με κάθε μέρα που περνάει βλέπουμε τον Χίτλερ να μεγαλώνει ως πολιτικός. Ο κόσμος του Λαού και του Ράιχ μας πρόκειται να μετασχηματιστεί και όποιος έχει τα μάτια με τα οποία θα παρακολουθήσει, τα αυτιά με τα οποία θα ακούσει και μια καρδιά για να τον ωθήσει σε δράση, θα βρεθεί γοητευμένος από γνήσιο, βαθύ ενθουσιασμό. Βρισκόμαστε ενώπιον μιας σπουδαίας πραγματικότητας και της πίεσης που θα χρειαστεί για να οικοδομήσουμε αυτή την πραγματικότητα στο πνεύμα του Ράιχ και τη μυστική αποστολή του γερμανικού όντος».
– 23/7/1945: «Αυτό που οι Γάλλοι σκοπεύουν να κάνουν είναι ασαφές. Αλλά τα πάντα είναι άθλια και πολύ χειρότερα από ό,τι ήταν κάτω από τους Ναζί».

Απο το  RADICAL

 

«Πρότυπα» για τα κέρδη στην Υγεία

«Αυτό που μας ενδιαφέρει (σ.σ. για τις Συμπράξεις Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα) είναι να δημιουργηθούν κάποιες ιδιωτικές πτέρυγες σε δημόσια νοσοκομεία (...) Να υπάρχουν επιλογές για τους ασφαλισμένους και η δημιουργία ενός τέτοιου υβριδικού συστήματος θα έδινε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε μια τρίτη ταχύτητα που θα (...) βοηθήσει στη λειτουργία του ανταγωνισμού».
(Ι. Καντώρος, μέλος της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος)
«Διεκδικούμε καλύτερες συνθήκες για τους ιατρούς, ώστε να παρέχεται καλύτερη υπηρεσία στους ασθενείς».
(Αθ. Εξαδάκτυλος, πρόεδρος του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου, υπέρμαχος των ΣΔΙΤ)
«Τα τελευταία χρόνια, παγκοσμίως, τα κέρδη από τις ΣΔΙΤ στα συστήματα Υγείας ανέρχονται σε 417 δισ.».
(Ι. Κωτσιόπουλος, γγ υπουργείου Υγείας)
Τα παραπάνω ειπώθηκαν πριν από λίγες μέρες από κυβερνητικά στελέχη, τον ΠΙΣ και ανθρώπους της αγοράς σε συνέδριο για τα «οικονομικά και τις πολιτικές της Υγείας». Ας δούμε όμως ορισμένα αποκαλυπτικά στοιχεία για το τι «εισπράττουν» εργαζόμενοι και ασθενείς σε χώρες που παρουσιάζονται ως «πρότυπο για τη χώρα μας», εξαιτίας και της εφαρμογής των ΣΔΙΤ στο δημόσιο σύστημα Υγείας, ως μέρους της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής.

* * *

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «The Guardian», στο «υποδειγματικό» βρετανικό σύστημα Υγείας, το οποίο έχει προχωρήσει εδώ και χρόνια σε ΣΔΙΤ, η κατάσταση έχει ως εξής:

• Τον περασμένο Νοέμβρη, 17.500 ασθενείς που έπρεπε να εξεταστούν για καρκίνο, δεν κατάφεραν να δουν ειδικό γιατρό για διάστημα μεγαλύτερο των δύο βδομάδων από τη στιγμή της παραπομπής τους. Πάνω από 3.000 καρκινοπαθείς που είχαν χαρακτηριστεί «επείγοντα περιστατικά», περίμεναν τουλάχιστον δύο μήνες για να λάβουν θεραπεία.
• Πάνω από 4,5 εκατομμύρια άνθρωποι περιμένουν για κάποια μη επείγουσα ιατρική πράξη (π.χ. εγχείρηση καταρράκτη). Ο ένας στους έξι έχει υπερβεί τις 18 βδομάδες αναμονής.
• «Οι νοσηλευτές είναι εξαντλημένοι, σωματικά και ψυχικά, από τη σκληρότητα της δουλειάς. Περιθάλπεις ανθρώπους στο πάτωμα, στους διαδρόμους, σε καρέκλες και αίθουσες αναμονής - αυτή είναι σήμερα η κατάσταση», σύμφωνα με εκπρόσωπο του νοσηλευτικού προσωπικού.
• «Η συνεχής πίεση να περάσεις στον επόμενο ασθενή συχνά δημιουργεί ανησυχία ότι ίσως πήρες αποφάσεις βιαστικά. Αυτό στοιχειώνει τους ανθρώπους και μένει στο μυαλό τους και μετά τη βάρδια, που υποτίθεται ότι αποσυμπιέζεσαι», σύμφωνα με τον πρόεδρο του Βασιλικού Κολεγίου της Επείγουσας Ιατρικής.

* * *

Ανάλογη είναι η κατάσταση και στη Σουηδία, όπως την παρουσίασε ο «Ριζοσπάστης» πριν από λίγες μέρες:

• Στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο «Καρολίνσκα», το 2010 υπογράφηκε η πρώτη ΣΔΙΤ στο χώρο της Υγείας. Πριν λίγες μέρες απολύθηκαν 600 εργαζόμενοι (250 γιατροί ή 9% του συνόλου των γιατρών και 350 νοσηλευτές, το 12% επί του συνόλου). Είχε προηγηθεί η απόλυση δεκάδων εργαζομένων στις διοικητικές υπηρεσίες. Το ελάχιστο προσωπικό βιώνει μια άνευ προηγουμένου σωματική και πνευματική κόπωση, λόγω της εντατικοποίησης της δουλειάς του.
• Πάνω από το 50% των Κέντρων Υγείας (ΚΥ) έχουν περάσει σε επιχειρηματικούς ομίλους, στη Στοκχόλμη είναι τα 2/3 των Κέντρων Υγείας. Σε ιδιωτικά χέρια βρίσκεται και το 25% των γηροκομείων. Κάθε επίσκεψη σε ΚΥ κοστίζει 200 κορόνες (20 ευρώ). Η επίσκεψη σε εξειδικευμένο γιατρό 35 ευρώ.
• Οι αναμονές για εξετάσεις ξεπερνούν τους δυόμισι μήνες. Κάθε εξέταση χρονομετρείται, διαρκεί το πολύ 6 με 7 λεπτά, έτσι ώστε να χωρέσουν περισσότεροι ασθενείς στο πρόγραμμα. Στα φάρμακα, η συμμετοχή του κράτους αρχίζει όταν ο ασθενής έχει καταβάλει 230 ευρώ το χρόνο μετά από συνταγογράφηση γιατρού!
• Οι «οικονομικοί σύμβουλοι» έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, «βοηθώντας» δημόσιες δομές Υγείας στη μείωση των δαπανών (προσωπικό, ασθενείς, φάρμακα, εξετάσεις, εγχειρήσεις, μικρότερης διάρκειας νοσηλεία) και της παραμονής των ασθενών στα νοσοκομεία.
• Ο σουηδικός λαός κατατάσσει το ζήτημα της Υγείας και της Περίθαλψης ως το πρώτο πρόβλημα που αντιμετωπίζει, σε ποσοστά που καταγράφονται από 45% έως και 70%.

* * *

Η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει ότι μέσα στο 2020 θα ξεκινήσει η πιλοτική εφαρμογή των ΣΔΙΤ σε τρία δημόσια νοσοκομεία. Διαστρεβλώνοντας την αλήθεια και αξιοποιώντας την άθλια κατάσταση που έχει διαμορφώσει η διαχρονική πολιτική εμπορευματοποίησης του δημόσιου συστήματος Υγείας, επιχειρεί με κάθε τρόπο να αποσπάσει τη συναίνεση του λαού στην πολιτική που συνθλίβει τα δικαιώματα και τις ανάγκες του. Καλεί ταυτόχρονα τους εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία να υποτάξουν την επιστήμη τους στα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, να προσυπογράψουν το παραπέρα τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων, να «λερώσουν» την ιατρική ποδιά, βάζοντας πλάτη στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του συστήματος.
Μόνοι κερδισμένοι από τις μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων, θα είναι οι επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο χώρο της Υγείας. Ανάμεσά τους, οι μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες (οι συμπράξεις τους με τα δημόσια νοσοκομεία θεσμοθετήθηκαν επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ), που η κερδοφορία τους στην Υγεία είναι 550 εκατ. ευρώ το χρόνο και προκειμένου να εξασφαλιστούν, η κυβέρνηση τους έδωσε πεσκέσι επενδυτικό «μαξιλάρι» ύψους 100 δισ...
Με αυτά θα βρεθούν αντιμέτωποι εργαζόμενοι και ασθενείς, αν προχωρήσουν τα σχέδια κυβέρνησης - επιχειρηματικών ομίλων, τα οποία πρέπει να απορρίψουν, οργανώνοντας μαχητικό αγώνα ενάντια στην πολιτική της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης. Οχι για την υπεράσπιση της σημερινής άθλιας κατάστασης στο δημόσιο σύστημα της Υγείας, αλλά για ένα καθολικό, σύγχρονο, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας, στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών.