Το τσεκούρι του Γαβρά, ο μπαλτάς των ΜΜΕ και οι ψευδείς ειδήσεις

Σφυροδρέπανος

Στο “Τσεκούρι” του Κώστα Γαβρά, ένας άνεργος αρχίζει να σκοτώνει τους ανθυποψήφιούς του, για να πάρει αυτός τη δουλειά. Ο σκηνοθέτης καυτηρίαζε τον κανιβαλισμό στην αγορά εργασίας, δεν μπορούσε να φανταστεί όμως τον αντίστοιχο κανιβαλισμό στα ΜΜΕ, που βιάστηκαν να ανακοινώσουν το θάνατό του. Κι ίσως πρέπει αυτός τώρα να πάρει ένα τσεκούρι και να αρχίσει να κυνηγάει όσους τον πέθαναν πριν την ώρα του.
Από μια άποψη είναι απολαυστικό να βλέπεις το στριπτίζ και τη γελοιοποίηση πολλών κυρίαρχων ΜΜΕ και μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων, που διαφημίζουν το κύρος και τον επαγγελματικό τρόπο λειτουργίας τους. Πόσο μάλλον όταν αυτό αφορά παπαγαλάκια του συστήματος, με παχυλούς μισθούς και μακρινή σχέση με τη δεοντολογία ή την αξιοπιστία, όπως ο Πορτοσάλτε.
Αν εξαιρέσουμε όμως την ανίατη περίπτωση του δημοσιογράφου του ΣΚΑΪ, που γαντζώθηκε πεισματικά στην πλάνη του για τους δικούς του λόγους, αυτά τα λάθη που μειώνουν την αξιοπιστία των ΜΜΕ δεν αποδεικνύουν την έλλειψη επαγγελματισμού τους, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Δείχνουν τον τρομερό ανταγωνισμό, το ανελέητο κυνήγι της είδησης, της αποκλειστικότητας, της πρωτιάς, το φόρτο εργασίας των παιδιών που βγάζουν τη ροή ειδήσεων και δεν προλαβαίνουν να διασταυρώσουν τις πληροφορίες τους, τον τρόπο με τον οποίο έχουν μάθει να λειτουργούν. Πέρα από κάποια εμβληματικά γελοία πρόσωπα που αγαπούν να εκτίθενται, αυτό που πρέπει και μπορεί να γίνει -έστω και με αυτήν την αφορμή- είναι μια καταγγελία των ΜΜΕ και του τρόπου λειτουργίας τους συνολικά στο δοσμένο πλαίσιο, είτε την “πατάνε” είτε όχι.
Το διαδίκτυο προσφέρει τρομερές δυνατότητες, ταχύτητα, αλλά και τον κίνδυνο έκθεσης σε λανθασμένες πληροφορίες. Προσφέρει επίσης πολλές δυνατότητες για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων, που διαδίδονται εύκολα, όπως η φωτιά σε ένα πευκόδασος. Και τέλος, προσφέρει λαμπρό πεδίο σε όσους θέλουν να αποκαλύψουν αυτούς που παρασκευάζουν συνειδητά ψευδείς ειδήσεις. Αλλά και σε όσους θέλουν να χλευάσουν αυτούς που έπεσαν θύματα ψευδών ειδήσεων και τις αναπαρήγαγαν.
Μήπως όμως έχουμε αρχίσει να χάνουμε κάπου το μέτρο με αυτήν την ιστορία;
Θα έρθει μια μέρα που θα γίνει κάτι συνταρακτικό, πχ μια επανάσταση, κι εμείς θα ασχολούμαστε με ψευδείς ειδήσεις. Όχι με τους μύθους που μπορεί να δημιουργήσει -κι ως ένα βαθμό έχει αναπόφευκτη ανάγκη- μια επανάσταση, ούτε καν με τις ειδήσεις που θα κατασκευάζουν οι εχθροί της ως το μόνο μέσο για να την χτυπήσουν, αλλά με ανθυπολεπτομέρειες. Όχι με πολιτική αντιπαράθεση κι επιχειρήματα, αλλά με τρίχες που γίνονται τριχιά.
Η Οχτωβριανή πχ ξεκίνησε στις 25 του μήνα (με το παλιό) ή μήπως στις 26 ξημερώματα; Είχε γραμματικά και συντακτικά λάθη το πρώτο διάταγμα των μπολσεβίκων για τη γη και την ειρήνη; Μήπως το παράνομο φύλλο της Πράβδα έγραψε την επομένη κάτι ανακριβές, που δεν αποδεικνύεται; Κάτι που ήταν hoax; Μήπως βασίστηκε σε λανθασμένες πληροφορίες; Μήπως ο Λένιν έκανε κάνα αστείο σαρδάμ; Μήπως μπέρδεψε κάποια ονόματα; Μήπως έκανε τέλος κάποια αστεία γκριμάτσα που την απαθανάτισε ο φωτογραφικός φακός;
Κι αν ναι, νομίζουν οι ρόμπες πως μπορούν να κάνουν επανάσταση και να μας κυβερνήσουν; Γελιούνται…
Η κοσμογονία θα προχωρά χωρίς να κοιτά τη δική μας τυπολατρία. Μήπως όμως έκανε λάθος κανείς κι έγραψε την τυπολατρία με “ει”, όπως γράφεται η σκέτη “λατρεία”, ενώ το σύνθετο ουσιαστικό προέρχεται από το τυπολάτρης και για αυτό πάει με γιώτα; Και δεν είναι αυτό το γιώτα πιο σημαντικό από το να παρεκκλίνει κανείς έστω και ένα γιώτα από κάποια κοινωνική, πολιτική νομοτέλεια της επανάστασης;
Φυσικά και η αλήθεια είναι επαναστατική. Αρκεί να ξέρεις να την χρησιμοποιείς επαναστατικά κι όχι σαν ψόφιο τσιτάτο, να μην την βουλιάζεις πίσω από λεπτομέρειες και μισές αλήθειες -που είναι τα χειρότερα ψέματα- όπως πχ πως οι γυναίκες στη νέα κυβέρνηση είναι περισσότερες από ό,τι σε κάθε άλλο κυβερνητικό σχήμα, και αυτό είναι αν μη τι άλλο κάτι που μας χαροποιεί.
Όχι, η διασπορά ψευδών πληροφοριών και ειδήσεων που ξεγελά τα ΜΜΕ δεν είναι επαναστατική και δε βραχυκυκλώνει το σύστημα. Και το ίδιο ακριβώς ισχύει για την -απαραίτητη μεν αλλά σε σωστή δοσολογία- αποκάλυψη των “fake news” που χρησιμοποιούν.
Η εκμετάλλευση και η κοινωνική αδικία δεν είναι μια μαγική, ψευδής εικόνα. Αλλά θλιβερή πραγματικότητα, που χρειάζεται πολύ διαφορετικά όπλα κι εργαλεία για να την αλλάξουμε, να την συντρίψουμε και να την ξαναχτίσουμε στο μπόι των ονείρων μας.

Αττίλας – Η μάστιγα του θεού

Κατιούσα

Η ύστερη αρχαιότητα ήταν μια περίοδος έντονων ανακατατάξεων για τον τότε γνωστό κόσμο, με βασικά χαρακτηριστικά τη δυναμική εισδοχή νέων λαών στο ιστορικό προσκήνιο, που ακόμα κι όταν δεν άφησαν σπουδαία παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, η μνήμη τους ως κατακτητών έμεινε ανεξάλειπτη ως τις μέρες μας.
Ένας από τους πιο θρυλικούς κι επίφοβους λαούς της εποχής ήταν οι Ούννοι με επικεφαλής τον Αττίλα, τη μάστιγα του θεού (Flogellum Dei), όπως τον ονόμαζαν οι ρωμαϊκές πηγές, που αντιμετώπιζαν τις διαρκείς εισβολές ξένων φυλών ως τιμωρία για τις αμαρτίες τους (ή για τη στροφή στο χριστιανισμό, ανάλογα με τη θρησκευτική πίστη του συγγραφέα). Ο Αττίλας, βασιλιάς των Ούννων από το 434 ως το 453, πέρασε με το όνομα Έτσελ στο περίφημο έπος του Νιμπελούνγκεν των γερμανικών λαών, όπως και στους ισλανδικούς μύθους ως Άτλι.
Ο Αττίλας, με τον αδερφό του Μπλέντα, κληρονόμησαν μια τεράστια αυτοκρατορία, που εκτεινόταν από τη Βαλτική ως την Κασπία Θάλασσα. Η πρώτη τους ενέργεια ήταν να εξαναγκάσουν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία να αυξήσει τις εισφορές χρυσού προς τους Ούννους, με τη συνθήκη του Μάργο (σημερινό Ποζάρεβατς). Η αυτοκρατορία δεν τήρησε τις δεσμεύσεις της, προκαλώντας το 441 μια καταστροφική εισβολή νότια του Δούναβη, που κατέστρεψε τ Βελιγράδι, τη Ναϊσό, τη Σαρδική (Σόφια), τη Φιλιππούπολη, ενώ έφτασε κοντά και στην Κωνσταντινούπολη. Τα απόρθητα τείχη της απέτρεψαν την κατάκτησή της, ωστόσο ο Αττίλας κέρδισε τη μάχη κατά των Βυζαντινών στην Καλλίπολη, υποχρεώνοντας την Αυτοκρατορία σε ακόμα μεγαλύτερους φόρους.
Το 445 ο Αττίλας δολοφόνησε τον αδερφό του κι έγινε μόνος βασιλιάς, ενώ δύο χρόνια μετά, εισέβαλε εκ νέου στα Βαλκάνια, φτάνοντας ως τις Θερμοπύλες. Οι πολυετείς διαπραγματεύσεις με τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’ κατέληξαν σε νέα βαρύτερη για τους Βυζαντινούς συνθήκη ειρήνης το 449, με συνέχιση της καταβολής φόρου υποτελείας, αλλά και την παραχώρηση εδαφών νότια του Δούναβη.
Η επόμενη μεγάλη εκστρατεία του έγινε στη Γαλατία το 451, αρχικά -καθώς φαίνεται- σε συμφωνία με την αυτοκρατορία, για αντιμετώπιση των Βησιγότθων της Τολόζα (Τουλούζης). Ωστόσο, η Ονωρία, αδερφή του αυτοκράτορα Βαλεντινιανού Γ’, έστειλε το δαχτυλίδι της στον Αττίλα, ζητώντας να τη σώσει από ένα γάμο που δεν ήθελε. Ο Αττίλας προσβλήθηκε τότε ως υποψήφιος σύζυγος της Ονωρίας, διεκδικώντας το ήμισυ της δυτικής αυτοκρατορίας ως προίκα. Μόνο η συμμαχία του Ρωμαίου στρατηγού Αέτιου και του Βησιγότθου βασιλιά Θεοδώριχου Α’ κατόρθωσε να αναχαιτίσει την ορμή του Αττίλα στη μάχη των Καταλανικών πεδίων, σε άγνωστη σήμερα τοποθεσία. Ο Θεοδώριχος σκοτώθηκε, ωστόσο ο Αττίλας αναγκάστηκε να αποσυρθεί από τη Γαλατία, μετά την πρώτη και τελευταία ήττα του. Το 452 οι Ούννοι κατέστρεψαν μια σειρά πόλεις στην Ιταλία, αλλά ο λιμός και οι ασθένειες που ενέσκηψαν στη χερσόνησο τους υποχρέωσαν σε απόσυρση.
Πέθανε το 453 την ώρα που σχεδίαζε νέα επιδρομή στα ανατολικά, καθώς ο αυτοκράτορας Μαρκιανός είχε σταματήσει να του πληρώνει φόρους. Ο θάνατος τον βρήκε τη νύχτα του γάμου του με τη δωδέκατη σύζυγό του, μια γερμανίδα πριγκίπισσα, στον ύπνο του από υπερκατανάλωση οινοπνεύματος κι όχι επί του συζυγικού του καθήκοντος, όπως θέλει ο σκανδαλοθηρικός μύθος.

Η εξάπλωση του «κιτρινισμού»

Ελένη Γερασιμίδου

Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι που π ρ ά τ τ ο υ ν στη ζωή τους, οι ουσιαστικοί που τιμούν την υπόστασή τους απ’ όποιο μετερίζι, δεν έχουν ανάγκη από λόγια επαινετικά.
Ξέρουν να αποστομώνουν με τα έργα τους τούς μηχανοράφους, τους δολοπλόκους, τους εθισμένους στη διαπλοκή των παρατάξεών τους – που τις συρράπτουν με το ίδιο πατρόν (ραπτικός προσδιορισμός).
Αλλά Πατρών (γεωγραφικός προσδιορισμός) είναι και ο Πελετίδης, ο κυριολεκτών Δήμαρχος της αχαϊκής πρωτεύουσας. Ο χωρίς τσιριντσάντζουλες πόντιος που αριστοφανικά αποδίδει με μια λέξη, τα χαρακτηριστικά των «κίτρινων» συκοφαντών του.
«Τσουτσουνοπαίχτης» είναι για τους πατρινούς ο μινάρας και για όλους εμάς αυτός που μη έχοντας τι να κάνει επιδίδεται στο προσφιλές άθλημα.
Τελειώνοντας ένα -ως εκ περισσού- ποντιακό μήνυμα στον Δήμαρχο.
Εσύ ποίσον τη δουλειαν ντ εξερς κι άλλο καλλίον.

Ραγδαία αύξηση της φοιτητικής εκπόρνευσης στη Βρετανία

Κατιούσα

Η εκπόρνευση φοιτητών -κυρίως φοιτητριών – για να καλύψουν τα έξοδα των σπουδών τους δεν είναι σίγουρα κάποιο νέο φαινόμενο, αφού κατά καιρούς υπάρχουν σχετικά ρεπορτάζ για μια σειρά χωρών, περιλαμβανομένης της Ελλάδας. Φαίνεται όμως πως μια συγκεκριμένη, εκλεπτυσμένη” μορφή της, μέσω του “θεσμού” του sugar daddy τείνει να λάβει επιδημικές διαστάσεις στο φοιτητικό πληθυσμό της Βρετανίας. Πρόκειται για ώριμους κατά κανόνα κυρίους σημαντικής οικονομικής επιφάνειας, που μέσω εξειδικευμένων εφαρμογών και ιστοσελίδων, αναλαμβάνουν “υπό την προστασία” τους νεαρές κοπέλες, καλύπτοντας διάφορα έξοδά τους και προσφέροντάς τους δώρα με ευνόητο αντάλλαγμα.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα Seeking Arrangement, τον τελευταίο χρόνο υπήρξε αύξηση κατά 40% των νεαρών γυναικών που συμμετέχουν στη σελίδα, παρότι δεν είναι πάντα σαφές αν τα μέηλ αντιστοιχούν κάθε φορά σε ένα μόνο χρήστη, ούτε πόσες από τις συμμετέχουσες έχουν πράγματι κλείσει ραντεβού μέσω της εφαρμογής.
Όπως αναγνωρίζουν οι ίδιοι οι υπεύθυνοι της εφαρμογής, τα αίτια για την αύξηση είναι το υψηλό κόστος των διδάκτρων και διαμονής στη Βρετανία. Αν αυτό φαινομενικά έρχεται σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των ίδιων πως το 56% των γυναικών είναι της μεσαίας και της ανώτερης μεσαίας τάξης, αυτό εξηγείται σε σημαντικό βαθμό από το γεγονός πως έτσι κι αλλιώς μεταξύ των φοιτητών υποεκπροσωπούνται τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, που πολύ πιο δύσκολα διαβαίνουν την πύλη του πανεπιστημίου εξ αρχής.
Με δεδομένο ότι το ποσοστό των νέων 16 ως 24 ετών που εργάζονται έχει πέσει κατά 7% τα τελευταία δέκα χρόνια (29% από 36%), λογικό είναι κανείς ν’εικάσει ότι τουλάχιστον ένα μέρος της πτώσης οφείλεται στην αυξημένη ενασχόληση με διάφορες μορφές της βιομηχανίας του σεξ. Ενδεικτικό είναι εξάλλου ότι σε έρευνα της περσινής χρονιάς 1 στις 20 φοιτήτριες είχε κάποια σχετική εμπειρία, είτε στην κανονική πορνεία, είτε σε πιο “λάιτ” μορφές εμπορευματοποιημένου σεξ, όπως το στριπτίζ ή οι γυμνές φωτογραφήσεις. Το σημαντικότερο είναι πως το ποσοστό όσων το σκέφτονται στο μέλλον ανέρχεται σε 20%.
Όσο για τις ίδιες τις εμπλεκόμενες στην εφαρμογή, συχνά προσπαθούν να ωραιοποιήσουν, στον εαυτό τους πρώτα απ’όλα, τη φύση της δραστηριότητάς τους, αρνούμενες ότι πρόκειται για εκπόρνευση, με το σκεπτικό ότι “Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι αν δεν το θέλεις”.
Στην “προοδευτική” Σουηδία, όπου επισήμως η πορνεία τιμωρείται για τον πελάτη, δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα πρόβλημα με τη διαφήμιση, μέσω τεράστιων πινακίδων μάλιστα, τέτοιων ιστοσελίδων στοχευμένων ειδικά σε νεαρές φοιτήτριες που δεν πληρούν τις ακαδημαϊκές προϋποθέσεις για χορήγηση φοιτητικού δανείου.

Αυτή είναι η ελευθερία και η “αυτοδιάθεση” του σώματος που ευαγγελίζεται ο καπιταλισμός, προσπαθώντας με αυξανόμενη ένταση τα τελευταία χρόνια να παρουσιάσει ως “επιλογή” την κάθε μορφής πορνεία και ως “προστασία” των δικαιωμάτων των εκδιδόμενων γυναικών την θεσμοποίηση και την προβολή της.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ! Για 4η χρονιά συνεχίζονται τα μαθήματα αλληλεγγύης

               

            Την ώρα που η κυβέρνηση με τους συμμάχους της πανηγυρίζουν για το "τέλος των μνημονίων" και την επιστροφή στην κανονικότητα, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι ζουν στην καθημερινή πραγματικότητα! Η πραγματικότητα αυτή λέει ότι κανένας από τους "μνημονιακούς" νόμους δεν έχει καταργηθεί, ότι η "ανάπτυξή" τους βασίζεται πάνω στα κατεστραμμένα εργασιακά δικαιώματα, ότι για την υγεία και την παιδεία βάζουμε συνέχεια το χέρι στην τσέπη. 

            Όταν οι εκμεταλλευτές μας καταρτίζουν προγράμματα Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, μοιράζουν ψίχουλα στους εξαθλιωμένους που οι ίδιοι δημιούργησαν. Παίρνουν από τους φτωχούς για να δώσουν χαρτζιλίκι στους φτωχότερους, μόνο τους μεγάλους δεν πειράζουν γιατί αυτούς εκπροσωπούν.

            Όταν προσφεύγουν σε βοήθεια των πυρόπληκτων της Αττικής, των πλημμυροπαθών της Μάνδρας θέλουν να αποκρύψουν πως στο σύστημα τους, για τις φυσικές καταστροφές δε φταίει ούτε η κλιματική αλλαγή, ούτε τα ακραία καιρικά φαινόμενα, ούτε η μαύρη μας η μοίρα. Φταίει η πολιτική τους που θυσιάζει την αντιπυρική, αντιπλημμυρική και αντισεισμική προστασία του λαού, χάρη των πολεμικών δαπανών του ΝΑΤΟ και της επιδότησης του μεγάλου κεφαλαίου με ζεστό χρήμα.      

            Ξεκινάει και φέτος μία νέα σχολική χρονιά όπου οι μαθητές, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί ξέρουν καλά, ότι τα πράγματα δε θα κυλίσουν «κανονικά», όπως για άλλη μία φορά υπόσχεται η κυβέρνηση.

            Οι επιλογές των μαθητών και των γονιών τους μπαίνουν στην πρέσα στο όνομα της "οικονομικής δυσπραγίας" με περικοπές τμημάτων, μαθημάτων επιλογής και ειδικοτήτων. Οι μαθητές στοιβάζονται σε τμήματα των 27 και 28 μαθητών γιατί το Υπουργείο πρέπει να εξοικονομήσει τμήματα και ως εκ τούτου εκπαιδευτικούς. Παρά τα παραπάνω, τα κενά σε εκπαιδευτικούς είναι μεγάλα την ίδια ώρα που έχουν να γίνουν διορισμοί από το 2009 και 25.000 αναπληρωτές δουλεύουν κάθε χρόνο στα σχολεία.

Η κυβέρνηση σε πλήρη συνεννόηση με την ΕΕ και το ΟΟΣΑ ετοιμάζουν ένα ακόμα χειρότερο σχολείο για τους μαθητές και τους γονείς. Το νέο νομοσχέδιο που καταρτίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα φτιάξει ένα σχολείο με περισσότερα εμπόδια και εξετάσεις, με σκληρό ανταγωνισμό και "χαμένους" τις λαϊκές οικογένειες και τα παιδιά τους. Ένα σχολείο για λίγους και εκλεκτούς.

Στόχος των μαθημάτων αλληλεγγύης δεν είναι σε καμία περίπτωση να υποκαταστήσουμε το δημόσιο σχολείο. Αντίθετα τα σωματεία και οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ παλεύουν για πραγματικά δωρεάν δημόσιο σχολείο, που να μορφώνει ολόπλευρα και να μην απαιτούνται κανενός είδος επιπλέον φροντιστήρια και μαθήματα. Τα μαθήματα αλληλεγγύης έχουν στόχο να μη στερηθούν τα παιδιά τη βοήθεια επειδή δεν έχουν να πληρώσουν. Να μη λυγίσουν στις δυσκολίες και τα εμπόδια.

Η συμμετοχή για τους μαθητές δεν έχει κανέναν όρο και προϋπόθεση. Ο μόνος περιορισμός είναι η επάρκεια σε εθελοντές εκπαιδευτικούς. Κάθε χρόνο οι ανάγκες αυξάνουν! Κάθε εκπαιδευτικός που κάνει το βήμα να συμμετέχει, αποτελεί αληθινό παράδειγμα παιδαγωγού, είναι δείγμα πραγματικής ταξικής αλληλεγγύης σε όσους δοκιμάζονται από την αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων διαχρονικά.

Καλούμε τους γονείς, τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς να κρατήσουν το χέρι αγωνιστικής αλληλεγγύης που απλώνεται στην πόλη μας με τις δραστηριότητες των εργατικών ταξικών σωματείων. Μαζί έχουμε τη δύναμη να δώσουμε αποφασιστική απάντηση στην αντιλαϊκή επίθεση που μας στερεί τη ζωή και τη μόρφωση.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ, ΤΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΟΡΓΑΝΩΤΟΣ

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ και φέτος για 4^η συνεχή χρονιά τα δωρεάν μαθήματα αλληλεγγύης. Με ΜΕΡΑΚΙ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ στηρίζουμε τα παιδιά των εργατικών λαϊκών οικογενειών.

Μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 6946125471

-                     ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

-                     ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΓΑΤΟΤΕΧΝΩΝ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

-                     ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Τα ιδεολογικά ρεύματα του Παρισινού Μάη του 1968

– Α’ Μέρος

Κατιούσα

Από χτες κυκλοφορεί ο Οδηγητής του Σεπτεμβρίου μαζί με την έκδοση της Σύγχρονης Εποχής, υπό την επιμέλεια της Ιδεολογικής Επιτροπής του ΚΣ της ΚΝΕ, με τις Ομιλίες από την εκδήλωση που είχε γίνει στο Φεστιβάλ ΑΕΙ Αττικής της ΚΝΕ για τον Παρισινό Μάη του 68′, με κεντρικό ομιλητή το Μάκη Παπαδόπουλο.
Εμείς επιλέξαμε να αντιγράψουμε και να δημοσιεύσουμε σε δύο συνέχειες την ενδιαφέρουσα παρέμβαση του Λουκά Αναστασόπουλου, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, και την κριτική στα ιδεολογικά ρεύματα που ξεπήδησαν από τον Παρισινό Μάη και η επίδραση ή ο απόηχός τους φτάνει ως της μέρες μας.

Παρακολουθώντας κανείς όσα γράφτηκαν σε εφημερίδες και αφιερώματα και όσα παίχτηκαν στην τηλεόραση τους τελευταίους μήνες για το Μάη του 68′, θα διαπιστώσει ότι ο Μάης, καθώς και όλες οι δεκαετίες από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 1970 προβάλλονται ως μια περίοδος εκρηκτικής παραγωγής πρωτοπόρων κοινωνικών και πολιτικών θεωριών, ως μια επανάσταση στο επίπεδο των ιδεών, που ανέτρεψε τα δήθεν παρωχημένα θεωρητικά σχήματα του παρελθόντος, στα οποία συγκαταλέγουν και το μαρξισμό-λενινισμό.
Η κριτική μελέτη των ιδεολογικών και φιλοσοφικών ρευμάτων που εμφανίστηκαν τότε είναι ουσιαστικής σημασίας για την κατανόηση των εξελίξεων εκείνης της περιόδου, όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Σίγουρα θα αναρωτηθεί κανείς αν η ενασχόληση με όλα αυτά έχει κάποια αξία για το σήμερα. Αν υπάρχει κάποιος λόγος να μελετήσουμε όλες αυτές τις θεωρίες πέρα από την εξαγωγή ιστορικών συμπερασμάτων για το τότε.
Το πρώτο ζήτημα είναι ότι αυτά τα ρεύματα με τις διάφορες παραλλαγές και αποχρώσεις τους τα βρίσκουμε μπροστά μας και σήμερα, στην καθημερινή πάλη που διεξάγουμε. Τα συναντάμε καθημερινά στα πανεπιστημιακά συγγράμματα, τα διδασκόμαστε στις σχολές μας. Στα αμφιθέατρα, μας τις παρουσιάζουν σαν τις πιο καινοτόμες σκέψεις. Οι αντιδραστικές θεωρίες για το τέλος της ταξικής πάλης, του ατομικού δρόμου, της κάλπικης αντίθεσης ανάμεσα στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, οι αναχρονιστικές θεωρίες του κοινωνικού φύλου, η θεωρία ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης εξαλείφει την καπιταλιστική εκμετάλλευση αφήνοντας αναλλοίωτες τις καπιταλιστικές σχέσεις, είναι όλες θεωρίες που έχουν την προέλευσή τους σ’ εκείνη την περίοδο.
Όμως το σημαντικότερο είναι ότι το ιδεολογικό-πολιτικό μέτωπο με όλες αυτές τις θεωρίες -που απαιτεί και μια στοιχειώδη γνώση της ιστορικής τους εξέλιξης και διαμόρφωσης- παίζει ρόλο στη διαμόρφωση της επαναστατικής πολιτικής σήμερα, καθώς πρόκειται για φιλοσοφικά ρεύματα που η αποδοχή τους σημαίνει αφοπλισμό της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας στην πάλη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, παρότι παρουσιάστηκαν με το προσωπείο του προοδευτικού και της υπεράσπισης του λαού. Όλες αυτές οι θεωρίες είναι βαθιά αντιδραστικές, γιατί στερούν το επαναστατικό κίνημα από τα πραγματικά εργαλεία ανάλυσης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και από τη δημιουργία μιας σύγχρονης για την εποχή επαναστατικής στρατηγικής, για την εφ’ όλης της ύλης σύγκρουση με το καπιταλιστικό σύστημα.
“Ποικιλία” αντιδραστικών θεωριών
Ανάμεσα σε αυτές τις θεωρίες θα συναντήσει κανείς εκείνη του Γκυ Ντεμπόρ και της ομάδας των καταστασιακών, που θεωρούσαν ότι η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ένα άθροισμα από καταστάσεις που αλλάζοντάς τες μπορείς ν’ αλλάξεις και την ίδια την πραγματικότητα που ζούμε. Θα δει τους υπαρξιστές, όπως το Σαρτρ και τον Καμύ, που πίστευαν ότι σε τελευταία ανάλυση οι κοινωνικές εξελίξεις καθορίζονται από τις τυχαίες επιλογές των μεμονωμένων ανθρώπων και όχι από την πολιτική δράση των τάξεων της κοινωνίας. Θα συναντήσεις τους νεοφροϊδιστές, που πίστευαν ότι η κοινωνία είναι ψυχικά άρρωστη, γιατί το κοινωνικό σύνολο γενικά -και όχι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής- καταπιέζει τ’ ατομικά συμφέροντα και τις ανάγκες κάθε ανθρώπου, χωρίς ταξική διάκριση. Θα διαβάσει για τους εκπροσώπους του λεγόμενου “Δυτικού Μαρξισμού”, όπως το Φίσερ, το Λεφέβρ, τον Πουλαντζά, τον Αλτουσέρ και τον Καστοριάδη που αναθεωρούσαν το μαρξισμό με το επιχείρημα της βελτίωσης ή υπεράσπισής του. Θ’ ακούσει για τη Σχολή της Φρανκφούρτης, για τον Αντόρνο και το Μαρκούζε,, που διακήρυσσε ότι ο άνθρωπος ενδιαφέρεται πια μόνο για την κάλυψη των υλικών αναγκών του, ότι είναι δέσμιος του καταναλωτισμού, ότι έχει γίνει μονοδιάστατος κι έχει αφήσει στην άκρη τις πνευματικές του ανάγκες που μόνο μέσα από αυτές πηγάζει και η ανάγκη για αλλαγή της κοινωνίας.
Όλα τα παραπάνω φιλοσοφικά ρεύματα συμπίπτουν με θαυμαστό τρόπο -στον ουσιαστικό πυρήνα τους και στα συμπεράσματά τους- με άλλες φιλελεύθερες θεωρίες, όπως αυτές του Αρόν, του Μπελ, του Πόπερ και του Φρίντμαν που προσπάθησαν να τεκμηριώσουν φιλοσοφικά-επιστημονικά ότι ο καπιταλισμός είναι το μόνο φυσιολογικό σύστημα που μπορεί να διασφαλίσει μια “ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία” με την ελευθερία της ατομικής επιλογής, ότι το καθοριστικό στην κοινωνική εξέλιξη είναι η ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης και όχι η ταξική πάλη, ότι εξαφανίζεται η εργατική τάξη.
Φυσικά κοινός παρονομαστής όλων ήταν ο αντικομμουνισμός και η εχθρική στάση ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Ο Πόπερ ανέπτυξε τη γνωστή σε όλους μας θεωρία των ολοκληρωτικών καθεστώτων, που ως βασικό του παράδειγμα είχε το σοσιαλισμό που οικοδομούνταν τότε στα εργατικά κράτη της Ευρώπης. Ο Γκυ Ντεμπόρ έλεγε ότι τόσο τα καπιταλιστικά όσο και τα εργατικά κράτη είναι συντηρητικά και ότι μάλιστα στα δεύτερα αλλοιώνεται ο μαρξισμός. Οι Φίσερ και Λεφέβρ έλεγαν ότι στην ΕΣΣΔ υπάρχει δικτατορία της γραφειοκρατίας των στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος και όχι δικτατορία του προλεταριάτου. Στην ίδια κατεύθυνση, ο Καστοριάδης διακήρυσσε ότι στις χώρες που οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός στον 20ό αιώνα, μπήκαν οι βάσεις για τη δημιουργία μιας νέας παραλλαγής της εκμεταλλευτικής και καταπιεστικής κοινωνίας. Χρησιμοποιούσε μάλιστα τον όρο “γραφειοκρατικός καπιταλισμός” για τα εργατικά κράτη, θεωρώντας και αυτός με τη σειρά του ότι σε εκείνες τις χώρες η γραφειοκρατία του κομμουνιστικού κόμματος έχει πάρει τη θέση της αστικής τάξης και ότι ο “τύπος οργάνωσης” της παραγωγής ήταν στην ουσία του ίδιος με τον καπιταλισμό. Φυσικά κανένας από τους παραπάνω δεν είχε ενδοιασμό να ονομάσει μέχρι και αντεπαναστατικές ενέργειες, όπως αυτή στην Τσεχοσλοβακία το 1968 την οποία υμνούν σήμερα οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, ως προσπάθειες εκδημοκρατισμού και βαθέματος του σοσιαλισμού που έπνιξε η ΕΣΣΔ.
Όλοι ακολούθησαν τη γνωστή συνταγή, που ανήγαγε αδυναμίες και καθυστερήσεις στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε εγγενή προβλήματα της εργατικής εξουσίας. Ενώ ταυτόχρονα μιλούσαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία, ως έννοιες υπερταξικές που καταπατούνταν στην ΕΣΣΔ, κρύβοντας ότι υπάρχει είτε αστική δημοκρατία, δηλαδή ελευθερία για τους καπιταλιστές να εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη και το λαό, η οποία λέγεται δικτατορία του κεφαλαίου, είτε εργατική δημοκρατία ή αλλιώς δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή η ελευθερία της εργατικής τάξης και του λαού να επιβάλουν την εξουσία τους ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, που δε θα παραιτηθούν από τις προσπάθειες να την ξανακερδίσουν.
Αδυνατώντας να ερμηνεύσουν την κίνηση του καπιταλισμού
Προκύπτει λογικά το ερώτημα, γιατί δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα ρεύματα. Ήταν απλά φαντασιοπληξίες κάποιων καθηγητών πανεπιστημίου και καλλιτεχνών ή προέκυψαν επειδή δόθηκαν στρεβλές απαντήσεις, απαντήσεις από τη σκοπιά της αστικής τάξης, σε ερωτήματα που η αντικειμενική κίνηση κι εξέλιξη του καπιταλισμού γέννησε;
Όπως ακούσαμε στην ομιλία που προηγήθηκε (σ.σ.: του Μάκη Παπαδόπουλου), στις δεκαετίες που ακολουθούν μετά από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Γαλλία, όπως και στις περισσότερες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης, οξύνεται η βασική αντίθεση του καπιταλισμού ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική-καπιταλιστική ιδιοποίηση μέρους των αποτελεσμάτων της. Η τεχνολογία και η επιστήμη εντάσσονται με μεγαλύτερους ρυθμούς στην παραγωγή προς όφελος της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Την ίδια στιγμή, υπάρχει η απαίτηση για περισσότερο τεχνικά κι επιστημονικά ειδικευμένο εργατικό προσωπικό.
Όλα αυτά γεννούν μια σειρά ερωτήματα, με πρώτο απ’ όλα το αν είναι πλέον ο ίδιος ο καπιταλισμός. Όλα τα ρεύματα που αναφέραμε παραπάνω θεωρούσαν, κάθε ένα με τη δική του απόχρωση, ότι η ανάπτυξη της βιομηχανίας έχει αλλάξει την ουσία του καπιταλισμού. Ότι πια το κύριο δεν είναι η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από την τάξη των καπιταλιστών, αλλά η καταπίεση γενικά και ιδιαίτερα των νέων, ο “καταναλωτισμός” που αλλοτριώνει τη ζωή μας και η κρατική γραφειοκρατία.
Αστοί θεωρητικοί, όπως ο Μπελ και ο Αρόν, έγραψαν ότι πλέον βρισκόμαστε στη μεταβιομηχανική εποχή, στην κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας, ότι έχουμε ξεπεράσει τον καπιταλισμό. Οι οπαδοί του Φρόιντ έλεγαν ότι το πρόβλημα της κοινωνίας είναι ότι το άτομο καταπιέζεται από το κοινωνικό σύνολο. Ο Λεφέβρ διακήρυσσε ότι ο καπιταλισμός έχει αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις σε σημείο που ο Μαρξ θεωρούσε ότι ήταν ανίκανος να το κάνει. Ότι έχει πλέον την ικανότητα να λύσει προβλήματα όπως αυτά της φτώχειας και της ανεργίας. Μάλιστα, θεωρούσε ότι η μαρξιστική θεωρία ανήκει σ’ ένα ήδη ξεπερασμένο στάδιο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. “Ο Μαρξ ανήκει σ’ έναν κόσμο που μας αφήνει”, έλεγε, ενώ ο Μαρκούζε συμπλήρωνε ότι για τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες ο σοσιαλισμός είναι μια ουτοπία. Παραφράζοντας μάλιστα το γνωστό έργο του Ένγκελς, έλεγε ότι ο σοσιαλισμό περνά από την επιστήμη στην ουτοπία. Ο Καστοριάδης, με τη σειρά του, παρότι θεωρούσε ότι ο “καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση”, έλεγε ότι η ανάπτυξη του καπιταλισμού δεν επιβεβαίωσε τις προβλέψεις του Μαρξ, και το μόνο που μπορούμε να κρατήσουμε από το μαρξισμό είναι η μέθοδος και όχι τα πολιτικά του συμπεράσματα για τη νομοτελειακή ανατροπή του καπιταλισμού.
Η πραγματικότητα τους διέψευσε παταγωδώς. Ο καπιταλισμός από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα έχει αναπτυχθεί ακόμη παραπάνω. Το ίδιο και τα μέσα παραγωγής και η επιστήμη. Όμως οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας δεν ικανοποιούνται. Και ο λόγος είναι ακριβώς επειδή η ανάπτυξη των σύγχρονων δυνατοτήτων της κοινωνίας για να παράγει όλα όσα χρειάζεται δε γίνεται με άξονα την κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, αλλά για την αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων. Η καπιταλιστική εκμετάλλευση συνεχίζει και δίνει το “παρών” καθημερινά στις ζωές μας, όχι εξαιτίας μιας υποτιθέμενης αντίθεσης ανάμεσα στην κοινωνία και το άτομο, αλλά γιατί δεχόμαστε την ασταμάτητη ταξική επίθεση από την τάξη των εκμεταλλευτών, επειδή είμαστε νέοι από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ο σοσιαλισμός δεν είναι μια ουτοπία, αλλά η επικαιρότητα και αναγκαιότητά του προβάλλουν από τις αντιθέσεις του ίδιου του καπιταλισμού. Ενός συστήματος που φρενάρει την ανάπτυξη που θα μπορούσαν να έχουν πετύχει οι παραγωγικές δυνάμεις της σημερινής κοινωνίας, αν κυρίαρχη ήταν η εργατική τάξη και η οικονομία ήταν κεντρικά κι επιστημονικά σχεδιασμένη.

Η “προοδευτική Πάτρα” συσπειρώνεται ενάντια στον κομμουνιστή Δήμαρχο που… ετοιμάζει το “νέο Άουσβιτς” με το αποτεφρωτήριο…

Κατιούσα

Όσο πλησιάζουν οι εκλογές της Τοπικής Διοίκησης, θα δούμε τα χειρότερα. Αν και δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί κάτι χειρότερο από αυτό που θα δείτε παρακάτω.
Ο σύλλογος Δεμενίκων “Άγοι Πάντες” (όνομα και πράγμα) εξέδωσε ανακοίνωση διαμαρτυρίας για την απόφαση κατασκευής αποτεφρωτηρίου στην περιοχή του Νότιου Διαμερίσματος της Πάτρας. Στην αρχή παίζει το χαρτί της υποβάθμισης της περιοχής, που αφήνει τάχα αδιάφορη τη δημοτική αρχή. Στη συνέχεια όμως ξεδιπλώνει την ουσία των επιχειρημάτων της, κατευθείαν από τα πιο βαθιά σκοτάδια του Μεσαίωνα.
Μεταξύ άλλων λέει:
-ότι η δημοτική αρχή προσπαθεί να φτιάξει το νέο Άουσβιτς.
-ότι πρέπει να κοιτάξουν και λίγο ψηλά τον Θεό και να αναρωτηθούν αν φτάνουν εκεί που απλώνουν τα χέρια τους
-ότι το αποτεφρωτήριο είναι άχρηστο σε μια χώρα με 90% χριστιανούς ορθόδοξους.
Πάρτε βαθιά ανάσα και για την κορύφωση

εκτός και έχετε κατά νου να φέρεται όλους τους μουσουλμάνους μέσα στην χώρα…αλλά να μου πεις εδώ στην Αθήνα γκρεμίζουν ορθόδοξη εκκλησία γιατί εμποδίζει το τζαμί που θέλουν να φτιάξουν και θα σας σταματάγε αυτό…ισοπεδώσει των πάντων πλέον…το μόνο που σας νοιάζει είναι να διαλυθεί η Ελλάδα και να παύσει να υπάρχει η ορθοδοξία..

Με αυτήν ακριβώς τη χρυσαυγίτικη ορθογραφία (φέρεται, ισοπεδώσει των πάντων). Και με αυτό ακριβώς το φασιστικό σκεπτικό.
Μένει η απορία πώς ακριβώς συνδέονται οι Μουσουλμάνοι με την καύση νεκρών. Και γιατί κάποιοι προτιμούν να καίνε το μυαλό τους ζωντανοί, αλλά τους πειράζει να αποτεφρώνονται αυτοί που πεθαίνουν.
Το μόνο που δεν έχουν κάνει είναι να φορέσουν δύο κερατάκια στη φωτογραφία του Πελετίδη και να τον παρουσιάζουν σαν τον Βελζεβούλ. Αλλά ίσως να μην είναι μακριά και αυτό…

Καλλιέργεια κάλπικων προσδοκιών

        

Με την έναρξη της περιβόητης… «μεταμνημονιακής περιόδου» μετά τις 21 Αυγούστου, εντάθηκε σε όλη την κλίμακα η κυβερνητική προπαγάνδα εξαπάτησης του λαού για τη «νέα εποχή» που τάχα έρχεται. Στο επίκεντρο του προπαγανδιστικού μπαράζ της κυβέρνησης βρίσκονται τα Εργασιακά, οι συντάξεις και το φορολογικό. Με αλλεπάλληλες συνεντεύξεις, διαρροές και δηλώσεις, προετοιμάζοντας το έδαφος και για τη ΔΕΘ, τα κυβερνητικά στελέχη κάνουν λόγο για επερχόμενη αύξηση του κατώτατου μισθού, για «γενναίες αυξήσεις» μέσα από την «επαναφορά των ΣΣΕ», για «μη αναγκαία» εφαρμογή των νέων περικοπών στις συντάξεις, για σχέδια μείωσης ορισμένων φόρων κάποια στιγμή στο μέλλον…

Ο στόχος αυτού του προπαγανδιστικού καταιγισμού είναι πολλαπλός:

Η κυβέρνηση θα επιδιώξει να καλλιεργήσει κάλπικες προσδοκίες στο λαό, να κρύψει τον ταξικό χαρακτήρα της αντιλαϊκής πολιτικής που ακολούθησε και ακολουθεί για τη στήριξη του κεφαλαίου, να καλλιεργήσει στάση αναμονής και την ψευδαίσθηση ότι «τώρα γυρίζει το πράγμα».

Επιδιώκει παράλληλα να «φρεσκάρει» χρεοκοπημένες διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ και τα άλλα κόμματα με τα οποία μοιράζεται την ίδια αντεργατική στρατηγική, να λανσάρει μια εικόνα ότι τάχα «τώρα εμείς κάνουμε την αρχή με φιλολαϊκά μέτρα, θα κάνουμε κι άλλα στο μέλλον αρκεί να μην ξανάρθουν οι άλλοι».

Πολύ περισσότερο, η κυβέρνηση και μαζί της όλα τα αστικά επιτελεία επιδιώκουν να χαμηλώσουν ακόμα περισσότερο τον πήχη των απαιτήσεων του λαού, να τον απομακρύνουν ακόμα περισσότερο από τις πραγματικές ανάγκες του. Θέλουν να κάθεται ο λαός με σταυρωμένα τα χέρια να περιμένει μήπως «παγώσει» ή μήπως «αντικατασταθεί» το ένα ή το άλλο αντιλαϊκό μέτρο, την ίδια ώρα που διατηρούνται στο ακέραιο όλα όσα του φόρτωσαν τα προηγούμενα χρόνια και κλιμακώνεται παραπέρα η αντιλαϊκή επίθεση, θέλουν να πανηγυρίζουν οι εργαζόμενοι για λίγα ευρώ παραπάνω στον κατώτατο μισθό, την ίδια ώρα που όχι μόνο δεν αναπληρώνονται οι απώλειές τους αλλά έχουν ήδη θεσμοθετηθεί τα νέα χαράτσια, τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα τους τα πάρουν πίσω διπλά και τριπλά.

Το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στη ΔΕΘ στις 8 Σεπτέμβρη, η αντίστοιχη κινητοποίηση που ετοιμάζει στις 13 Σεπτέμβρη στην Αθήνα, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να δοθεί μια δυνατή εργατική – λαϊκή απάντηση σε αυτήν την απατηλή προπαγάνδα και σε όλες τις στοχεύσεις της. Είναι η ευκαιρία να μετρηθούν βήματα στην προσπάθεια να ανέβουν η οργάνωση και η πάλη των εργαζομένων και του λαού, για κατάργηση όλων των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων των 3 μνημονίων, για ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των προηγούμενων χρόνων, για άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για να βγουν μπροστά οι δικές τους σύγχρονες ανάγκες, για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, πλήρη απασχόληση με πλήρη δικαιώματα!

Στο ντόπο – Νέο τραγούδι των κοινών θνητών

(AUDIO)

Κατιούσα

Το τραγούδι “Στο Ντόπο” από το νέο δίσκο “Αντίληψη” των Κοινών Θνητών που κυκλοφόρησε από σήμερα στο διαδίκτυο. Ο δίσκος είναι διαθέσιμος στο δισκοπωλείο “Ιμάντας”, Σαρρή 46 στου Ψυρρή.
Όλα τα τραγούδια μας για ελεύθερο κατέβασμα εδώ:

SoundCloud: https://soundcloud.com/koinoi_thnitoi

Βασίλης Φωτιάς: Μουσική/Στίχοι/Τραγούδι/Κιθάρα
Τάσος Μεϊμάρης: Τραγούδι/Κιθάρα
Αντώνης Μεϊμάρης: Μουσική Παραγωγή/Ηχογραφήσεις/Mix/Master/Μπαγλαμάς/Μπάσο
Artwork:Βάσια Μήλιου
Video edit:Τάσος Μεϊμάρης
Εδώ στο vτόπο μαζικού ξεριζωμού αμέτρητων μεταναστών και “αιματηρών” προσφύγων
Εδώ στη μάνα του αιώνιου χαμού που μάτωσε και αιμορραγεί για κέρδη των ολίγων
Γίναμε φλώροι με κεφάλια σαν αυγά που μέχρι και τα αυγά είναι πιο χρήσιμα από δαύτα
Κι αυτοί που πήρανε τη λέξη αριστερά
Στα γόνατα προσκύνησαν πολέμου συνδικάτα.
Εδώ που χόρεψε ο άνθρωπος κι ο χάρος και θάνατο αγκάλιαζε εδώ ο ποιητής,
Εδώ που έπαιξε η νιότη με το θάρρος και σύμβολο αντίστασης ο αντάρτης κι ο ληστής
Τώρα ξεφτίσανε τα λόγια της καρδιάς γίνανε λόγια ελαφριά κι αφηρημένα
Τα ενδιαφέροντα ετούτης της γενιάς σ’ ένα καλώδιο με σύρματα δεμένα.
Εδώ γεννήθηκε λεν η φιλοσοφία τα γράμματα, οι τέχνες και τα φώτα Εδώ το δράμα της ζωής κι η κωμωδία
Και αξιοσημείωτα γεγονότα
Τώρα στα πάνελ εκπομπών γίναμε θέμα αμόρφωτοι παρουσιαστές στα βραδινά δελτία
Που μακιγιάρουν την αλήθεια με το ψέμα
Κι εμείς λέμε τι νοστιμιά που έχει η αηδία
Εδώ καθάριος ουρανός που δε φοβάται βροντές και αστραπές απ’ τα σημάδια του καιρού
Εδώ η Ιθάκη που συνέχεια κατακτάται και την ξανακερδίζει ο λαός που δε λυγίζει
Τώρα όμως λύγισε κι αυτός όπως και όλοι οι λαοί
Μπρος στο κεφάλαιο ειν’ όλοι αριθμοί
Μα κάθε δράση όπως λέει και η φυσική φέρνει αντίδραση ισάξια μ’αυτή.
Μέσα στην τάξη ο καθηγητής καθοδηγεί το πλήθος σε αδιέξοδη πορεία
Δε λέει τα πράγματα όπως τα ‘πε ο ποιητής
Αλλάζει τη συνείδηση και πλάθει ιστορία
Πως γίνεται κύριε να ‘πε
Όχι ο Μεταξάς στους ομοϊδεάτες του Χίτλερ και Μουσολίνι
Πως γίνεται οι κομμουνιστές να ’ναι μες στα κελιά να θέλουνε να πολεμήσουνε και να μη τους αφήνει
Γίνεται μια χαρά, δεν φταίει η παιδεία,
Εκείνη προσαρμόστηκε στο πλαίσιο που της δόθηκε.
Κι ο τρόπος για να αλλάξει, η ολική ανατροπή του καπιταλισμού που τόσα χρόνια εδραιώθηκε.
Σε κάθε μια γωνιά, σε κάθε γειτονιά, κι ο άνθρωπος τον άνθρωπο σιχαίνεται φοβάται,
Ανταγωνιστικά θα βλέπεις το καθένα μας όσο ο καθένας άσκοπα στη φούσκα του κοιμάται.
Κι η φούσκα σου κι η φούσκα μου, το εγώ σου το εγώ μου,
Μες στον νωχελικά ατομικό παράδεισο μου,
Οι σκέψεις οι πολύπλοκες βαραίνουν το μυαλό μου
Κι οι λέξεις οι πολιτικές κουράζουν το μωρό μου.
Το σπίτι μου το κινητό και τ’ αυτοκίνητο μου,
Μαλάκας το μικρό Νεοέλληνας το επώνυμό μου
Προσέχω για να έχω, απ’ τα κοινά απέχω
Και σε εθνικιστικά συλλαλητήρια πάντα τρέχω.
Εδώ στο ντόπο μαζικού ξεριζωμού αμέτρητων μεταναστών και “αιματηρών” προσφύγων
Εδώ στη μάνα του αιώνιου χαμού που μάτωσε και αιμορραγεί για κέρδη των ολίγων
Γίναμε φλώροι με κεφάλια σαν αυγά που μέχρι και τα αυγά είναι πιο χρήσιμα από δαύτα
Κι αυτοί που πήρανε τη λέξη αριστερά
Στα γόνατα προσκύνησαν πολέμου συνδικάτα.

ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΣΧΟΛΙΑ

 

Στον πρόσφατο ανασχηματισμό της κυβέρνησης το ενδιαφέρον εστιάστηκε, για διαφορετικούς λόγους, στην υπουργοποίηση της Κ. Παπακώστα, βουλευτή της Ν. Δημοκρατίας που ανεξαρτητοποιήθηκε, αλλά και της νεαρής Κ. Νοτοπούλου. Η υπουργοποίηση της Παπακώστα, που έχει υπάρξει ιδιαίτερα προσβλητική απέναντι στους μετανάστες,  όπως και πρώην  στελεχών   του ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δικαιολογείται από την ΑΥΓΗ ως «Γέφυρα προς το κοινωνικό κεντροδεξιό ακροατήριο» και «Άνοιγμα στον κόσμο της Κεντροαριστεράς» αντίστοιχα, ενώ της 30χρονης πρώην διευθύντριας του πολιτικού γραφείου του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη άνετα μπορεί να θεωρηθεί, μαζί με εκείνη της Ε. Αχτσιόγλου, η έμπρακτη εφαρμογή ισότητας  των γυναικών και κυρίως προώθησης νέων ανθρώπων με την ελπίδα ενίσχυσης ενός προοδευτικού προφίλ του κόμματος.

               Μόνο που ούτε οι δικαιολογίες της κυβέρνησης για τις επιλογές προσώπων στην κυβέρνηση, ούτε οι κριτικές σ’ αυτές από την αξιωματική αντιπολίτευση, οι οποίες εξαντλούνται σε πρόσωπα και συμπεριφορές, ξεφεύγουν από το βασικό πλαίσιο που κινείται η πολιτική ζωή μας της αποϊδελογικοποίησης, της αποδυνάμωσης κάθε δράσης οργανωμένης που αντιδρά στη συναίνεση και δεν οδηγεί στην πειθήνια διαβίωσή μας. Αν σε κάτι διαφοροποιείται αυτός ο ανασχηματισμός είναι πως ο ίδιος ο λόγος της κυβέρνησης μοιάζει να εξαντλείται σε εφευρετικότητα  στην αναζήτηση δικαιολογιών για  τις επιλογές προσώπων, έστω και προσχηματικά, και καταφεύγει στα χιλιοειπωμένα περί δημοκρατικής συσπείρωσης και σύγκρουσης με Δεξιά ή στην ανάδειξη νέων ανθρώπων και ακόμα την προώθηση ισότητας των φύλων.

               Ο Α. Τσίπρας και η κυβέρνησή του μαζί με το κόμμα του  δεν κάνουν άλλο παρά επάξια  να κινούνται στα πλαίσια εκείνου του θεάματος της πολιτικής που ο Γιώργος Παπανδρέου πριν μια δεκαετία καθιέρωσε, άξιος γόνος του ΠΑΣΟΚ,  μ’  έναν πολιτικό λόγο που ήθελε ν’ αποπνέει οικειότητα, άνεση, ζεστασιά, μετατρέποντας την πολιτική σε θέαμα της καθημερινότητας με τις ποδηλασίες του, τα σακίδια των υπουργών στις κρίσιμες συναντήσεις με τους ευρωπαίους εταίρους, με τους μαραθώνιους δρόμους του, περιθωριοποιώντας σχεδόν κάθε πολιτικό σημαινόμενο. Ακόμα και οι υπουργοποιήσεις με επικοινωνιακά κριτήρια στηρίζονταν σε πάλαι ποτέ δικαιώσεις παλιών διεκδικήσεων όπως ισότητα των φύλων ή στο μύθο της δεκαετίας του ΄60 στην ταύτιση  επαναστατικότητας και νεότητας. Έτσι π.χ. υπουργοποιήσεις όπως της Τίνας Μπιρμπίλη στο υπουργείο Περιβάλλοντος στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου έμοιαζε να δικαιολογούνται από τον εναλλακτικό τρόπο ζωής της με τα γυμναστήρια και τα ποδήλατα και τον θαυμασμό της για τον Γ. Παπανδρέου που ήταν η μόνη σύνδεσή της με την πολιτική. Αυτό που προστέθηκε επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ ήταν βέβαια η μίμηση επαναστατικού λόγου και η οικειοποίηση, κατόπιν διαστρέβλωσης,  ενός αγωνιστικού παρελθόντος, εξουδετερώνοντάς τα. Χρησιμοποιώντας την ψευδαίσθηση της εναλλακτικής πρότασης και παρέχοντας την καθησυχαστική βεβαιότητα ότι στα προκαθορισμένα πλαίσια του συστήματος υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι για λύση του προβλήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, για να εγκλωβίσει αντιδράσεις, να δυσφημίσει ιδεολογίες, να τσακίσει οράματα και να οδηγηθεί το λαϊκό κίνημα στην παραίτηση.

               Όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων απροκάλυπτα πια έγινε φανερό πως αυτό που ανακοινώνεται από τα ΜΜΕ ως σχηματισμός ή ανασχηματισμός κυβέρνησης δεν είναι παρά η πολιτική–θέαμα για κατανάλωση, το περιτύλιγμα που κρύβει το παρασκήνιο όπου διεξάγεται το ουσιώδες της πολιτικής. Και ο ίδιος ο πρωθυπουργός,  μέσα στις αντιφάσεις του, διαβεβαιώνοντας  πως στη ΔΕΘ  «μετά από οχτώ χρόνια ο πρωθυπουργός θα μιλήσει έχοντας σχέδιο της δικής του κυβέρνησης» για να τονίσει τη σημασία της «εξόδου» από τα μνημόνια, ακυρώνει στην ουσία όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων οκτώ ετών, και τη δική του, εφόσον ομολογεί πως απλοί διεκπεραιωτές ήταν μιας  υπαγορευμένης πολιτικής. Με τις  κρίσιμες αποφάσεις να  έχουν εξοβελιστεί από τη δημόσια σφαίρα της πολιτικής ζωής, με τους πολίτες θεατές στη λήψη αποφάσεων, αν και αποδέκτες της εφαρμογής τους, με τα πολιτικά κόμματα να σκιαμαχούν, οι ανασχηματισμοί, ακόμα και οι σχηματισμοί  κυβερνήσεων όλο και περισσότερο φαίνεται να έχουν ελάχιστη σημασία. Το αστικό πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να το σταματά τίποτε στην απροκάλυπτη, χωρίς ιδεολογικές επικαλύψεις, εφαρμογή πολιτικής που του υπαγορεύεται από τα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας του καπιταλισμού και ο μοναδικός του ρόλος πια περιορίζεται στην προσπάθεια  νομιμοποίησης αυτών των πολιτικών στους λαούς,  με όρους διαφήμισης που ενισχύει το θεαματικό στοιχείο και αποϊδεολογικοποιεί τον πολιτικό χώρο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η  αστική μας δημοκρατία με τους δημοκρατικούς θεσμούς αντιπροσώπευσης μοιάζει να περιορίζει, και όχι μόνο στη χώρα μας, τη δικαιοδοσία της στην επιλογή χειμερινής ή θερινής ώρας.

               Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά πολιτική δύναμη  πέρα από το ΚΚΕ, που  οργανωμένο δυναμικά, επιμένει και μπορεί να διαμορφώσει  κίνημα αντίστασης με βάση τη συλλογική έκφραση ενός οράματος, του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, συνδέοντας τα καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων με ευρύτερα πολιτικά και οικονομικά πεδία στοχεύοντας στο καπιταλιστικό σύστημα που τα προξενεί.

Δίνη αντιθέσεων

Μόλις πριν από λίγες μέρες, η αρμόδια επιτροπή του υπουργείου Οικονομίας απέρριψε για ...περιβαλλοντικούς λόγους («βιομηχανική δραστηριότητα βαριάς όχλησης») την αναβάθμιση των υποδομών (δεξαμενές κ.ά.) στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, που αιτούνταν η «Cosco», σχεδιάζοντας να επεκτείνει τη δράση της και σ' αυτόν τον τομέα. Παρά το γεγονός ότι η υπόθεση δεν έχει τελεσιδικήσει, όλα δείχνουν ότι το κινέζικο μονοπώλιο, που μετά την αγορά του ΟΛΠ ελέγχει πλέον ένα μεγάλο μέρος του εμπορίου από και προς την ΕΕ, θα δυσκολευτεί να αναπτύξει ανταγωνιστική δραστηριότητα στη ναυπηγοεπισκευή, όπου αμερικανικές πολυεθνικές επενδύουν μεγάλα ποσά, όπως έγινε για παράδειγμα στη Σύρο από την ΟΝΕΧ και ενώ εκκρεμεί η πώληση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και Ελευσίνας. Σε μια παράλληλη εξέλιξη, γερμανικές εφημερίδες κατέγραφαν τη «δυσαρέσκεια» της κυβέρνησης Μέρκελ για τις νέες οικονομικές συμφωνίες που υπέγραψε με τους Κινέζους ομολόγους του ο Ελληνας ΥΠΕΞ, στο πλαίσιο του σχεδίου «Μια ζώνη, ένας δρόμος», επειδή η παραπέρα αναβάθμιση του λιμανιού του Πειραιά βάζει εμπόδια στην ανάπτυξη παρόμοιων δραστηριοτήτων στο ανταγωνιστικό λιμάνι του Αμβούργου. Θυμίζουμε, επίσης, ότι για άλλους λόγους (γεωπολιτικούς και κυρίως στρατιωτικούς), ενστάσεις είχαν εκφράσει και οι Αμερικανοί για τη διαδικασία πώλησης του λιμανιού στη Θεσσαλονίκη, επειδή αυτό κατέληξε σε σύμπραξη ομίλων όπου μαζί με γερμανικά, συμμετέχουν και ρωσικά κεφάλαια. Είναι βέβαιο ότι ο ευρωΝΑΤΟικός προσανατολισμός της Ελλάδας καθορίζει και τις προτεραιότητες στη μοιρασιά της πίτας σε υποδομές και κλάδους με μεγάλη οικονομική και γεωπολιτική αξία. Αλλο τόσο βέβαιο είναι όμως και το γεγονός ότι ο λαός μπλέκεται ολοένα και πιο βαθιά στη δίνη επικίνδυνων αντιθέσεων και ανταγωνισμών, στην προσπάθεια της κυβέρνησης να υπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο το σχεδιασμό και τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Οχι πια ως «αριστερά»

 

«Θα διεκδικούμε την εκλογή μας, όχι πλέον ως "Αριστερά", αλλά ως ένα κόμμα που θα μπορούν να ακουμπήσουν περισσότεροι...». Η παραπάνω δήλωση που έκανε την περασμένη Πέμπτη η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ Ελ. Αυλωνίτου, θυμίζει παλιότερες απαξιωτικές δηλώσεις του πρωθυπουργού για την ανάγκη να ξεφύγει πια ο ΣΥΡΙΖΑ από το ...«αριστεροχώρι» και να αποκτήσει «ευρύτερο ακροατήριο». Από την «πρώτη φορά αριστερά» λοιπόν του 2015, που τα αποτελέσματά της τα έζησε για τα καλά στο πετσί του ο λαός, τέτοιες δηλώσεις προαναγγέλλουν την περαιτέρω αντιδραστικοποίηση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, στο κυνήγι της «σταθερότητας» που ζητάει το κεφάλαιο. Αλλωστε και ο ανασχηματισμός, με τη συμπερίληψη κι άλλων στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με αντιλαϊκές περγαμηνές, όπως και οι δηλώσεις στελεχών του για την ανάγκη να «συμφωνούν» με όσους «διαφωνούσαν στο παρελθόν», δίνουν ένα δείγμα αυτών των διεργασιών. Στο διά ταύτα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ με «αριστερά» συνθήματα ξεπάτωσε τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, ακόμα πιο εφιαλτικό φαντάζει το τι ετοιμάζεται να κάνει από δω και πέρα...

Μπίζνες... 

 

Οι αποκαλύψεις για ΜΚΟ στη Λέσβο, που η δραστηριότητά της συνδέεται με κυκλώματα διακίνησης μεταναστών, ξαναφέρνουν στην επιφάνεια το ζήτημα της δράσης των λεγόμενων «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» και μάλιστα με τη βούλα του κράτους. Θυμίζουμε ότι με ευθύνη της κυβέρνησης, που εφαρμόζει τις σχετικές κατευθύνσεις της ΕΕ, οι ΜΚΟ έγιναν «κράτος εν κράτει» στα νησιά και τους προσφυγικούς καταυλισμούς σε όλη τη χώρα, από τότε που οξύνθηκε το Προσφυγικό. Με ευθύνη της κυβέρνησης, όλο το έργο της διαχείρισης των προσφύγων, από την υποδοχή και την περίθαλψη, μέχρι τη διαμονή, τη διατροφή, τις νομικές συμβουλές και τις υποδομές, ανατέθηκε σε δεκάδες ΜΚΟ, που θησαυρίζουν από το προσφυγικό δράμα. Σε αυτό το θερμοκήπιο ανθίζουν διάφορα «μπουμπούκια». Απ' αυτήν την άποψη, δεν προκαλούν έκπληξη οι αποκαλύψεις για τη συμμετοχή ΜΚΟ σε κυκλώματα διακίνησης ανθρώπων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι λιγότερο ύποπτοι και επικίνδυνοι οι στόχοι (γεωπολιτικοί και άλλοι) που προωθούνται μέσα κι απ' τις «νόμιμες» δραστηριότητές τους.

... και ΜΚΟ

 

Ούτε είναι λιγότερο σημαντικό το γεγονός ότι οι πρόσφυγες παραμένουν όμηροι «προγραμμάτων» και «συμβάσεων» με ΜΚΟ, με το κράτος να τις αξιοποιεί ως άλλοθι για τις δικές του ευθύνες στη διαχείριση του Μεταναστευτικού - Προσφυγικού, για την αξιοπρεπή διαβίωση των χιλιάδων κατατρεγμένων που φτάνουν στη χώρα μας. Δίπλα σ' αυτά, χιλιάδες εργαζόμενοι σε αυτές τις οργανώσεις δουλεύουν με ανασφάλεια, κάτω από δύσκολες συνθήκες, χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει. Μάλιστα, αποδείχθηκε και στην πράξη ότι το «Εθνικό Μητρώο ΜΚΟ» που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση πέρυσι, δήθεν ως μέτρο ελέγχου, όπως ήταν αναμενόμενο δεν έλυσε και δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα. Γι' αυτό, παραμένει επίκαιρη η θέση του ΚΚΕ, η διαχείριση των προσφύγων να είναι αποκλειστικά στην ευθύνη του κράτους, με υποδομές με μόνιμο και σταθερό προσωπικό, με χρηματοδότηση που να καλύπτει τις ανάγκες των ξεριζωμένων και όχι την κερδοφορία των κάθε λογής οργανώσεων που εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο.

Ριζοσπάστης  Σάββατο 1 Σεπτέμβρη 2018 - Κυριακή 2 Σεπτέμβρη 2018