ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΑΣ

 

 

Μύθοι και πραγματικότητα

1οςμύθος:Είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων η «διευθέτηση του χρόνου εργασίας»

Το μέτρο δεν ικανοποιεί τους εργαζόμενους, αλλά τις επιχειρήσεις, ώστε να μπορούν να «απασχολούν» τους εργαζόμενους όποτε, όσο και όταν τους έχουν ανάγκη. Το ξεχαρβάλωμα του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας σημαίνει και ξεχαρβάλωμα της ζωής των εργαζομένων και των οικογενειών τους, εκτός από τη μεγάλη επιβάρυνση και φθορά στην υγεία τους. Η «διευθέτηση» δεν αφορά μια μέρα, αλλά τον συνολικό ετήσιο χρόνο εργασίας. Οι εργαζόμενοι που δουλεύουν 10ωρο χάνουν το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, απορρυθμίζεται η οικογενειακή και κοινωνική τους ζωή. Ο εργαζόμενος μετατρέπεται σε ένα «ομιλούν εργαλείο», που ζει για να δουλεύει και όχι το αντίθετο, αφού σπαταλά 10 - 12 ώρες καθημερινά στη δουλειά και στις μετακινήσεις από και προς το χώρο εργασίας του, με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο για ανάπαυση, πόσο μάλλον για ψυχαγωγία, κοινωνική και συνδικαλιστική δραστηριότητα.

2οςμύθος: Η κυβέρνηση νομοθετεί την 4ήμερη εργάσιμη βδομάδα

Για να δουλέψει κάποιος εργαζόμενος 4ήμερο για κάποια περίοδο μέσα στον χρόνο, θα πρέπει την περίοδο που θα ισχύει το 10ωρο να ξεθεώνεται δουλεύοντας 50 ώρες το 5ήμερο ή 60 ώρες το 6ήμερο τη βδομάδα. Αφού η κυβέρνηση αποφάσισε να «πουλήσει τρέλα», γιατί δεν καθιερώνει τριήμερη εργασία, με 14 ώρες δουλειάς τη μέρα;

3ος μύθος: Η αλλαγή στον χρόνο εργασίας θα γίνει με «εθελοντική» συμφωνία του εργαζόμενου

Οι αναφορές στη δήθεν εθελοντική επιλογή της 10ωρης εργασίας αποτελούν «ανέκδοτο». Το διευθυντικό δικαίωμα έχει ήδη τα χαρακτηριστικά των εκβιασμών, των απειλών και της απόλυσης. Σε συνθήκες πλέον που ο εργαζόμενος ατομικά θα προσπαθεί να βρει το δίκιο του ή να αρνηθεί τις εργοδοτικές αξιώσεις, η κάθε αναφορά σε εθελοντική συναίνεση του εργαζόμενου αποτελεί πρόκληση και γεννά οργή.

4ος μύθος:Η ηλεκτρονική κάρτα εργασίας θα αποκαλύπτει την πραγματική υπερωριακή απασχόληση

Η κοροϊδία πάει σύννεφο. Αν όντως η λύση στη «μαύρη» εργασία ήταν η ψηφιακή κάρτα, τι τους εμπόδιζε μέχρι σήμερα να την εφαρμόσουν για την αδήλωτη εργασία, χωρίς φυσικά να καταργείται το 8ωρο; Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν την απάντηση. Σήμερα το 8ωρο και το 5ήμερο παραβιάζονται. Γι' αυτό λοιπόν και η κυβέρνηση το καταργεί, για να μπορούν νόμιμα οι εργοδότες να παρεμβαίνουν στο ωράριο και τους όρους εργασίας χωρίς τα τυπικά εμπόδια του νόμου.

5οςμύθος: Ο νέος συνδικαλιστικός νόμος στοχεύει στην «εξυγίανση» του συνδικαλιστικού κινήματος

Τα συνδικάτα έχουν καταστατικά και λογοδοτούν στα μέλη τους και όχι στην κυβέρνηση και την εργοδοσία. Δεν έχει κανέναν ρόλο η κυβέρνηση να παρεμβαίνει και να καθορίζει την εσωτερική τους λειτουργία. Την κυβέρνηση δεν την νοιάζει η «εξυγίανση» των συνδικάτων. Αλλωστε, τα κυβερνητικά κόμματα χρόνια τώρα στηρίζουν τις διάφορες συνδικαλιστικές «μαφίες» και τους «ανθρώπους» της μεγαλοεργοδοσίας σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Αντιθέτως, υψώνει νέα εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση.

Η εφαρμογή της εξ αποστάσεως ψηφοφορίας (ηλεκτρονικά) για την πραγματοποίηση απεργίας, η οποία θα συνδυάζεται με την υποχρεωτική συμμετοχή του 50%+1 των οικονομικά ενεργών μελών του πρωτοβάθμιου συνδικάτου (μέτρο που είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ), έχει στόχο να γίνουν οι χώροι δουλειάς «νεκροταφεία» και η φυσική παρουσία στα σωματεία και τις συνελεύσεις παρελθόν.

Οι διατάξεις του νομοσχεδίου στερούν από τα συνδικάτα την ελεύθερη και δημοκρατική λειτουργία. Υποχρεώνονται να παραδώσουν στο υπουργείο Εργασίας τα μητρώα των μελών τους, ως προϋπόθεση για την υπογραφή ΣΣΕ. Το μέτρο αυτό συνιστά ανοιχτή παρεμπόδιση της οργάνωσης των εργαζομένων, όταν μάλιστα απολύονται καθημερινά εργαζόμενοι για τη συνδικαλιστική τους δράση.

6οςμύθος: Το προσωπικό ασφαλείας θα διασφαλίζει την ελάχιστη εγγυημένη λειτουργία τους και θα προστατεύει τα δικαιώματα των πολιτών

Αυτή η υποχρέωση των εργαζομένων πρέπει να εκπληρώνεται πέρα και από το «προσωπικό ασφαλείας» που έτσι κι αλλιώς υπάρχει και σήμερα. Επομένως, η υποχρέωση για εργασία τη μέρα της απεργίας αντικειμενικά καταλαμβάνει ένα πολύ μεγάλο μέρος του προσωπικού. Η κυβέρνηση προωθεί τη μετατροπή της απεργίας σε μια συμβολική πράξη, ζηλεύοντας προφανώς εκείνες τις χώρες όπου ο «απεργός» δουλεύει κανονικά φορώντας ...ένα περιβραχιόνιο. Στόχος είναι να απονευρώσει την απεργία, το πιο σημαντικό «όπλο» που έχει ο εργαζόμενος στον αγώνα του.

Θα παρέχεται η δυνατότητα στον εργοδότη να διεκδικήσει αποζημίωση από τους απεργούς και τα συνδικάτα σε περίπτωση που μια κινητοποίηση κριθεί «παράνομη», «καταχρηστική» ή και τα δύο. Με δεδομένο ότι ήδη 9 στις 10 απεργίες κρίνονται «παράνομες» ή/και «καταχρηστικές» από τα δικαστήρια, αυτό σημαίνει οικονομική εξόντωση των συνδικάτων και μια «δαμόκλειο σπάθη» που θα επικρέμαται μόνιμα πάνω από τα κεφάλια των απεργών.

Το αντεργατικό τερατούργημα δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Εντάσσεται στον στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου για πιο φτηνή κι ευέλικτη εργατική δύναμη. Το κεφάλαιο έχει στραμμένη την προσοχή του στην εργάσιμη μέρα, επειδή η παραγωγή της υπεραξίας συντελείται μέσα σε αυτό το χρονικό πλαίσιο. Γι' αυτό στοχεύει πάντα στη διεύρυνση των ορίων του εργάσιμου χρόνου. Ταυτόχρονα, «εξοικονομεί» και εργατικά χέρια, επιβάλλοντας σε λιγότερους να κάνουν την ίδια δουλειά που κανονικά θα έκαναν περισσότεροι.

Γι' αυτό εδώ και χρόνια όλες οι κυβερνήσεις, βήμα βήμα, ξηλώνουν τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, ειδικά το δικαίωμα στον σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο.

Στη βάση της στρατηγικής συμφωνίας με τους στόχους του κεφαλαίου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο διατήρησε τον νόμο 3986/2011 αλλά και τον εμπλούτισε με τον νόμο 4498/2017, που αφορά τους νοσοκομειακούς γιατρούς, όπου προβλέπεται «μέχρι δώδεκα (12) ώρες συνεχής εργασία με παρουσία στον χώρο εργασίας». Κύρωσε Συλλογικές Συμβάσεις που υπέγραψαν συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και προβλέπουν αυτό ακριβώς που τώρα θεσμοθετεί η ΝΔ σε ατομική βάση. Εθεσε τα θεμέλια του χτυπήματος στο συνδικαλιστικό κίνημα, με τον απεργοκτόνο νόμο της Αχτσιόγλου.

Τώρα, σύμφωνα με την πάγια τακτική του, εμφανίζεται αντίθετος προκειμένου να «ψαρέψει στα θολά νερά» του τυχοδιωκτισμού.

Το Ταμείο Ανάκαμψης, η νέα «αλυσίδα» για τους λαούς της Ευρώπης

Οι νέες αντεργατικές ανατροπές περιλαμβάνονται στο Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης που αποτελεί τη «γέφυρα» της Ελλάδας των μνημονίων και των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων με το πανευρωπαϊκό «super μνημόνιο» του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ. Ο στόχος της ανάκαμψης αφορά τα κέρδη των λίγων φορτώνοντας τα βάρη στους πολλούς.

Οι πόροι του Ταμείου προέρχονται από τους λαούς και θα κατευθυνθούν στους μεγάλους ομίλους της λεγόμενης «πράσινης και ψηφιακής» ανάπτυξης, ενώ για κάθε εκταμίευση από το Ταμείο θα πρέπει να νομοθετούνται νέα αντεργατικά μέτρα, για να διασφαλιστούν τα κέρδη των νέων επενδύσεων.

Να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο - έκτρωμα για τα Εργασιακά!

Να διεκδικήσουμε:

Σταθερό ημερήσιο χρόνο δουλειάς, με μείωση του εργάσιμου χρόνου. 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο.

Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις χωρίς καμία εμπλοκή του κράτους.

Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς και κατοχύρωση δικαιωμάτων.

Προστασία της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων, με ευθύνη του κράτους και των επιχειρηματικών ομίλων.

Την κατοχύρωση της ελεύθερης και ανεμπόδιστης δράσης των συνδικάτων και των συνδικαλιστών, κόντρα συνολικά στην κρατική, εργοδοτική παρέμβαση και καταστολή.

Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους να δυναμώσουν τον αγώνα και την οργάνωσή τους σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, για να διεκδικήσουν ζωή και δουλειά με δικαιώματα.

Να μπουν στον ελπιδοφόρο αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεζόμενων, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για τον σοσιαλισμό που σήμερα είναι αναγκαίος και επίκαιρος. Είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Η ζωή που μας αξίζει, προϋποθέτει οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν με τον κόπο τους. Η επιστημονική γνώση, η ανάπτυξη της τεχνολογίας, των ψηφιακών μέσων να αξιοποιείται για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου κι όχι για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Είναι ώρα οι εργαζόμενοι να αξιοποιήσουν τα δικά τους «όπλα» στην επίθεση του κεφαλαίου!

Μέχρι την οριστική κατάργηση της μισθωτής «σκλαβιάς»!

αναδημοσίευση απο τον "Ριζοσπαστη" της 24/4/21

Η ΕΔΡΑΙΩΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ

 

Τα  μηνύματα, μέσω τουίτερ,  της προέδρου της Δημοκρατίας  Κ. Σακελλαροπούλου και του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη για την επέτειο των 54 χρόνων από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών ταυτίστηκαν στον εκθειασμό της δημοκρατίας που εδραιώθηκε μετά την πτώση της δικτατορίας. Όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν έπαυσε να επαινείται η αστική μας δημοκρατία και οι κατακτήσεις της που ως κόρη οφθαλμού οφείλουμε να προσέχουμε. 

      Η δημοκρατία τον εικοστό αιώνα έγινε μορφή διακυβέρνησης στις μεγάλες και πιο προηγμένες καπιταλιστικές χώρες. Μάλιστα ο βασικός ισχυρισμός κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου ήταν πως η δημοκρατία απαιτούσε καπιταλισμό και ισχυρή μεσαία τάξη και ότι ο καπιταλισμός λειτουργεί καλύτερα με τη δημοκρατία. Το γεγονός ότι μια ισχυρή μειονότητα, η αστική τάξη, κράτησε δυσανάλογη πολιτική εξουσία στις δημοκρατίες μέσω του ελέγχου των μοχλών της οικονομικής δύναμης και των μέσων ενημέρωσης έγινε αποδεκτός κανόνας, ένα παράδοξο που αμφισβητήθηκε από τους κομμουνιστές, αφού στην πραγματικότητα καπιταλισμός και δημοκρατία σε μεγάλο βαθμό μοιάζουν ασυμβίβαστες. Γιατί η σύγχρονη μορφή της δημοκρατίας είναι η αστική, όπου την κρατική εξουσία έχει η αστική εξουσία και το κράτος λειτουργεί  με τέτοιο τρόπο ώστε να διατηρεί και να προωθεί τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και τον χαρακτήρα της ταξικής δημοκρατίας. Κι όμως αυτή η αστική δημοκρατία πρωτοεμφανίστηκε στην Ευρώπη ως αποτέλεσμα της κινητοποίησης αυτών που δεν αντιπροσωπεύονταν με τις ψηφοφορίες, δηλ. των εργαζομένων. Μάλιστα οι σοσιαλιστές εκείνης της εποχής βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την σφυρηλάτηση της δημοκρατίας. Και ήταν τα σοσιαλιστικά κόμματα τον 19^ο αιώνα οι πιο συνεπείς και επίμονοι υποστηρικτές του εκδημοκρατισμού. Η εργατική τάξη παντού πολέμησε όχι μόνο για υψηλότερους μισθούς και λιγότερες ώρες εργασίας, αλλά και  για την πολιτική δημοκρατία, είτε ως αυτοσκοπό είτε ως αναπόσπαστο μέρος του αγώνα για σοσιαλισμό. Η δημοκρατία εξελίχθηκε παράλληλα με την εκβιομηχάνιση και τον καπιταλισμό, την αστικοποίηση των αγροτών και την άνοδο της μαζικής εκπαίδευσης. Η κυρίαρχη τάξη, ιδιοκτήτρια των μέσων παραγωγής, έκανε παραχωρήσεις στους εργαζόμενους όταν αντιμετώπιζε τα κινήματά τους και για να αποτρέψει μια πιο ριζοσπαστική σοσιαλιστική επανάσταση.    

      Με την ήττα του φασισμού στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, η φιλελεύθερη δημοκρατία και η σοσιαλδημοκρατία έγιναν αναδρομικά τα ιδανικά για τα οποία είχε διεξαχθεί ο πόλεμος και  το τέλος του πολέμου εγκαινίασε το θρίαμβο της δημοκρατίας τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τις επόμενες δεκαετίες η Ευρώπη γνώρισε μια άνευ προηγουμένου περίοδο δημοκρατικής εξέλιξης και κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης. Λόγω της τεράστιας καταστροφής του ιδιωτικού πλούτου που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης και του Β Παγκοσμίου Πολέμου  και λόγω των προγραμμάτων των Σοσιαλδημοκρατών σε όλη την Ευρώπη και τη βοήθεια του Σχεδίου Μάρσαλ, με τη Σοβιετική Ένωση να είναι παράδειγμα για μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης,  μια περίοδος οικονομικής ανάπτυξης, ενδεχόμενης ευημερίας και μεγαλύτερης οικονομικής και κοινωνικής ισότητας συνεχίστηκε τα επόμενα τριάντα χρόνια. Η δημοκρατία και το κράτος πρόνοιας ήταν τα ορατά σημάδια αυτής της εξέλιξης, ενώ προωθήθηκε η ιδεολογία πως ένας άλλος τύπος καπιταλισμού διαμορφώνεται, που μετριάζεται και περιορίζεται από τη δύναμη του δημοκρατικού κράτους. Και πραγματικά, στις καπιταλιστικές μητροπόλεις περισσότεροι άνθρωποι ήταν μορφωμένοι από ποτέ, η βρεφική θνησιμότητα είχε μειωθεί θεαματικά  και οι άνθρωποι ζούσαν περισσότερο. Γενικά, η ανισότητα μειώθηκε, αυξήθηκε η κοινωνική κινητικότητα και το αμερικάνικο όνειρο έμοιαζε προσιτό σε όλους. Οι εργαζόμενοι  πίστευαν στη δυνατότητά τους να επηρεάσουν την πολιτική, με τους αγώνες τους μέσω των συνδικάτων τους και των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων. Μια δημοκρατική λογική είχε καταστεί  κυρίαρχη, η οποία βασιζόταν στη διαπραγμάτευση, στον συμβιβασμό, ακόμα και οργισμένα και υπό πίεση, στον σεβασμό  για τους αντιπάλους, που θόλωνε τις ταξικές διαιρέσεις και συμφέροντα.

         Αυτές τις δεκαετίες  μετά τον πόλεμο στη χώρα μας οι πληγές ήταν ακόμα ανοικτές, με την ανελέητη δίωξη των κομμουνιστών και  με τους  νικητές του εμφυλίου, παρόλο τις εκλογικές νοθείες, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τους φακέλους στην Ασφάλεια κλπ., να περηφανεύονται  για την επικράτηση της δημοκρατίας.  Η επτάχρονη λοιπόν δικτατορία δεν είχε σχέση με τη γενικότερη παγκόσμια κατάσταση εκείνης της εποχής, έχοντας συγγένειες, όπως με τις δικτατορίες του μεσοπολέμου, με πολιτικά ή κοινωνικά φαινόμενα με άλλες κοντινές χώρες. Περισσότερο σχετιζόταν με το δικό μας παρελθόν,  και με ειδικότερους λόγους που είχαν να κάνουν με  τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο. Γι’ αυτό και  όταν οι στρατηγικοί στόχοι επιτεύχθηκαν και η κυπριακή τραγωδία διέλυσε τη χούντα, η επιστροφή στο δοκιμασμένο status quo με τον Κ. Καραμανλή θεωρήθηκε η καλύτερη λύση για τα εγχώρια κέντρα εξουσίας αλλά και αυτά της συμμάχου χώρας των ΗΠΑ. Βάζοντας τη δικτατορία σε παρένθεση στα επόμενα χρόνια ζήσαμε κι εμείς τον μύθο της αστικής δημοκρατίας και κοινωνικής ευημερίας, χωρίς να ενοχλεί ιδιαίτερα ο φαρισαϊσμός της εξουσίας και ο εκχυδαϊσμός της κοινωνικής ζωής.

         Μόνο που αυτή η εποχή της αστικής δημοκρατίας που συνοδευόταν με οικονομική ευφορία έληξε με την οικονομική κρίση, και όχι μόνο στη χώρα μας. Και φάνηκε η γύμνια του δημοκρατικού πολιτεύματος καθώς δεν αρκούσαν πια οι ελάχιστες απαιτήσεις γι’ αυτό, η ισότητα, με την τυπική αριθμητική έννοια και η λαϊκή κυριαρχία, μέσω  της εκλογής  εκπροσώπων του λαού, για να ανταποκριθεί στις ανάγκες των ανθρώπων της δουλειάς. Γιατί στο μέτρο που οι ανισότητες στην κατοχή αγαθών διευρύνονται, αποκαλύπτεται πως δεν εξασφαλίζουν η τυπική ισότητα και οι εκλογές την άσκηση της εξουσίας προς το κοινό συμφέρον, που αποδεικνύεται πως δεν είναι καθόλου κοινό.

Όταν πριν έντεκα χρόνια, η ανακοίνωση, σχεδόν σε θριαμβευτικό τόνο,  από τον τότε πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου της προσφυγής της χώρας στον μηχανισμό στήριξης που έθετε τα οικονομικά της χώρας στον απόλυτο έλεγχο του ΔΝΤ και της ΕΕ με τα μνημόνια, οδήγησε μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στην εξαθλίωση και ανεργία, η υπολειτουργία της αστικής δημοκρατίας έγινε φανερή σε όλα τα επίπεδα.

Και φτάσαμε με πρόσχημα την προστασία μας από την πανδημία να διακυβεύονται πολιτικές και κοινωνικές κατακτήσεις, με την αστική μας δημοκρατία να διολισθαίνει σε ολοένα αυταρχικότερες μορφές διακυβέρνησης και την  κυρίαρχη τάξη απροκάλυπτα να ενδιαφέρεται μόνο για τα συμφέροντά της με τους νόμους που ψηφίζει η πολιτική μας ηγεσία. Από  το νομοσχέδιο για τα εργασιακά με την κατάργηση του οκτάωρου, μέχρι την τροπολογία για το ακαταδίωκτο, όχι των επιστημόνων σε επιτροπές, αλλά κυρίως των κυβερνητικών οργάνων που έπαιρναν αποφάσεις  για τη ζωή μας.

 

ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ «PERSEVERANCE» ΤΗΣ NASA ΣΤΟΝ ΑΡΗ

Πέταξε το «Ingenuity», παρήγαγε οξυγόνο το MOXIE

Το ελικοπτεράκι «Ingenuity» φωτογραφίζει τη σκιά του πάνω στην επιφάνεια του Αρη καθώς αιωρείται 3 μέτρα πάνω απ' αυτή

Τα κατάφερε τελικά το ελικοπτεράκι «Ingenuity» της αποστολής «Perseverance» της NASA στον Αρη και σηκώθηκε από το έδαφος, μετά την αναβάθμιση του λογισμικού του με διορθωμένη έκδοση. Μάλιστα μέσα στη βδομάδα που πέρασε ανυψώθηκε δύο φορές, την πρώτη 3 μέτρα πάνω από το έδαφος, σε σταθερή αιώρηση, ενώ τη δεύτερη φορά σε ύψος 5 μέτρων κάνοντας και μια πλευρική κίνηση 2 μέτρων, επιστρέφοντας τελικά στην αρχική θέση. Είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται ελεγχόμενη πτήση σε ατμόσφαιρα άλλου πλανήτη (τα αερόστατα των σοβιετικών αποστολών «Βέγκα» στην Αφροδίτη δεν είχαν κινητήρα και παρασύρονταν ελεύθερα από τα ρεύματα).

Η ατμόσφαιρα του Αρη είναι πολύ αραιή, έχοντας μόλις το 1% της πυκνότητας της γήινης, και η πτήση ελικοπτέρου απαιτεί πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα και δύο έλικες που περιστρέφονται αντίθετα, ώστε να υπάρξει αρκετή δύναμη ανύψωσης, ακόμη και για ένα μικρό σκάφος, βάρους μόλις 1,8 κιλών. Οπωσδήποτε η μικρότερη βαρύτητα του Αρη διευκόλυνε την πτήση, αλλά οι άγνωστες παράμετροι ήταν πολλές. Το «Ingenuity» χρησιμοποιεί αρκετά εξαρτήματα του εμπορίου, π.χ. εξαρτήματα κινητής τηλεφωνίας, που δοκιμάστηκαν για πρώτη φορά στις αντίξοες συνθήκες ενός άλλου πλανήτη. Κατά τις πτήσεις του ελικοπτέρου, το ρόβερ «Perseverance» παρατηρούσε την πτήση από απόσταση 60 μέτρων - ώστε να αποφευχθεί βλάβη σε αυτό σε περίπτωση πτώσης του ελικοπτέρου - και λειτουργούσε ως αναμεταδότης των πληροφοριών του «Ingenuity» προς τη Γη. Λόγω της απόστασης μεταξύ των δύο πλανητών και του χρόνου που χρειάζεται για τη μετάδοση των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, η πτήση του ελικοπτέρου έγινε αυτόματα με βάση έναν προγραμματισμό και όχι με άμεσο ανθρώπινο χειρισμό, όπως γίνεται ο χειρισμός των ελικοπτέρων - drones στη Γη.

NASA/JPL-Caltech

Η συσκευή MOXIE πριν την τοποθέτησή της στο «Perseverance»

Μέσα στη βδομάδα το «Perseverance» πέτυχε και μια άλλη πρωτιά, παράγοντας οξυγόνο σε άλλον πλανήτη με τη βοήθεια της πειραματικής συσκευής MOXIE, η οποία διασπά το διοξείδιο του άνθρακα της αρειανής ατμόσφαιρας σε μονοξείδιο του άνθρακα και οξυγόνο. Η κυβικού σχήματος συσκευή, μάζας 17 κιλών και ισχύος 300 W, παρήγαγε 5 γραμμάρια οξυγόνου, αρκετά για να αναπνεύσει ένας άνθρωπος για 10 λεπτά. Η ατμόσφαιρα του Αρη αποτελείται από 96% διοξείδιο του άνθρακα και μόλις 0,13% οξυγόνο, σε σύγκριση με το 21% οξυγόνο της γήινης. Το οξυγόνο δεν χρειάζεται μόνο για τη συντήρηση της ανθρώπινης ζωής, αλλά σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες και ως οξειδωτικό για τα καύσιμα των πυραύλων. Η NASA θεωρεί ότι έγινε η απαραίτητη δοκιμή, ώστε στο μέλλον να εγκατασταθούν στον Αρη πολύ μεγαλύτερης κλίμακας συσκευές παραγωγής οξυγόνου, που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν και τις δύο ανάγκες.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: www.nasa.gov, «Scientific American»

Με αφορμή τη συζήτηση για τη European Super League.

..

Σελίδες επί σελίδων γράφτηκαν, σχόλια επί σχολίων έγιναν, με αφορμή την ανακοίνωση στις αρχές της βδομάδας ότι 12 εκ των μεγαλύτερων ποδοσφαιρικών ομάδων της Ευρώπης από Αγγλία, Ισπανία και Ιταλία επρόκειτο να δημιουργήσουν τη δική τους κλειστή Λίγκα, αποχωρώντας από τις αντίστοιχες διοργανώσεις της UEFA, εγχείρημα που εγκαταλείφθηκε προς το παρόν, μετά από τις σφοδρές αντιδράσεις των φιλάθλων, τις απειλές των ανταγωνιστών και τους επιχειρηματικούς και άλλους συμβιβασμούς και «μοιρασιές» που έκλεισαν στο παρασκήνιο.

Σχολιάζοντας τις εξελίξεις, τις δικαιολογημένες αντιδράσεις φιλάθλων και αθλητών που ξεσηκώθηκαν, την αντιπαράθεση για τα επιχειρηματικά κέρδη και τις υποκριτικές «κορόνες» των κυβερνήσεων - μεταξύ αυτών και της κυβέρνησης ΝΔ - σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωνε μεταξύ άλλων μεσοβδόμαδα: «Αποδεικνύεται ότι ο καπιταλισμός δεν αφήνει καμία ανθρώπινη δραστηριότητα έξω από τα αδηφάγα σχέδιά του. Μοναδική λύση απέναντι σε αυτήν τη σήψη, που δημιουργεί και ενισχύει την αποστροφή του φίλαθλου κόσμου, είναι να απαλλαγεί το ποδόσφαιρο και συνολικά ο αθλητισμός από τη θηλιά της εμπορευματοποίησης και της επιχειρηματικής δράσης».

Αυτό ακριβώς το «διά ταύτα» πάσχισαν να κρύψουν με τις τοποθετήσεις τους όλη τη βδομάδα κυβερνήσεις, κόμματα και κάθε λογής «ειδικοί», διακινώντας ταυτόχρονα και μια σειρά από «ανέκδοτα».

Ενα ακόμα εμπόρευμα

Ολοι - ακόμα και εκείνοι που πρωτοστάτησαν - παραδέχτηκαν ότι η κίνηση αφορούσε τη διεκδίκηση ακόμα μεγαλύτερου κομματιού από την «πίτα» της ποδοσφαιρικής αγοράς.

Αλλωστε, χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει: Η αντιπαράθεση έχει να κάνει με το ποια διοργάνωση (UEFA - European Super League), αλλά και ποιο «μοντέλο» διοργάνωσης, το «ευρωπαϊκό» ή το «αμερικανικό», θα διασφαλίζει περισσότερα κέρδη, με το πώς και σε ποιους θα μοιράζονται αυτά όπως και με την αντιπαράθεση ευρωπαϊκών και αμερικανικών (αλλά και άλλων, όπως ρωσικών, κινεζικών, καταριανών) κεφαλαίων που έχουν διεισδύσει σε ευρωπαϊκές ομάδες (για ένα μικρό μόνο δείγμα βλέπε και σχετικό θέμα).

Οπως έλεγε άλλωστε στις αρχές της βδομάδας ο πρόεδρος της Ρεάλ, Φλορεντίνο Πέρεθ, εκ των πρωταγωνιστών στην απόπειρα δημιουργίας της κλειστής Λίγκας, «το ποδόσφαιρο πρέπει να εξελιχθεί, όπως οι εταιρείες (...) Οι νέοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πια για το ποδόσφαιρο (...) έχουν άλλες πλατφόρμες για να εστιάσουν την προσοχή τους (...) Η τηλεόραση αλλάζει κι εμείς πρέπει να προσαρμοστούμε».

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το αγαπημένο άθλημα εκατομμυρίων; Καμία. Διότι όλους αυτούς δεν τους νοιάζει το ποδόσφαιρο. Τους νοιάζει μόνο το κέρδος, ή, πιο σωστά, η αύξηση του κέρδους και στο πλαίσιο αυτό το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα ακόμα τηλεοπτικό εμπόρευμα.

Ενδεικτικό άλλωστε είναι πως στην «data-driven» εποχή της λήψης όλων των σημαντικών επιχειρηματικών αποφάσεων, η UEFA, όπως και καθεμία από τις μεγάλες ποδοσφαιρικές εταιρείες, έχει εδώ και χρόνια μπει στη διαδικασία της ανάλυσης των στατιστικών δεδομένων που δημιουργεί η συμπεριφορά των «πελατών» - δηλαδή των ποδοσφαιρόφιλων.

Τα ευρήματα όλων αυτών των ερευνών, τα οποία συμπίπτουν, είναι αυτά που κάρφωσαν στη διάρκεια της τελευταίας 4ετίας στο μυαλό των επιχειρηματιών την ιδέα της υλοποίησης του σχεδίου για τη δημιουργία της European Super League.

Προκειμένου να πιάσουν λοιπόν νέους πελάτες, οι σύλλογοι πρέπει να παράξουν ελκυστικό «περιεχόμενο» για αυτούς - δηλαδή περιεχόμενο του γούστου των «ευκαιριακών» ποδοσφαιρόφιλων, «φιλικό στα social media», αυτών που αρχίζουν να βλέπουν το Champions League μετά τη φάση των «16», δηλαδή όταν συμμετέχουν μόνο ή κυρίως μεγάλες ομάδες, που «χαζεύουν» και μοιράζονται μικρά στιγμιότυπα με γκολ, θεαματικές φάσεις, αστείες στιγμές κ.ο.κ. Αυτό το «κοινό» - «καταναλωτή αθλητισμού» που ο ίδιος ο εμπορευματοποιημένος αθλητισμός γεννάει και αναπαράγει, θέλουν να ικανοποιήσουν οι μεγάλες ποδοσφαιρικές εταιρείες. Γι' αυτό και φτάνουν, όπως μας είπε ο Πέρεθ, να προβληματίζονται μήπως πρέπει να μικρύνουν τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα προκειμένου να γίνει ελκυστικός στους μικρότερους και στους «ευκαιριακούς» θεατές.

Ετσι λοιπόν μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν θα μπορούσαν να είναι οι πρόσφατες εξελίξεις με την προσπάθεια δημιουργίας κλειστής Λίγκας.

Οι «θεματοφύλακες»... της σαπίλας

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μόνο σαν ανέκδοτο ακούστηκαν:

-- Οι δηλώσεις των Ευρωπαίων ηγετών - μέρος της επιχειρηματικής αντιπαράθεσης, η οποία έχει και άλλες γεωπολιτικές «ουρές» - ότι... «νίκησε το ευρωπαϊκό μοντέλο αθλητισμού» και οι «αξίες» του. Για ποιο «μοντέλο» μιλάνε; Αυτό όπου κουμάντο κάνουν τα συμφέροντα εφοπλιστών, τραπεζιτών, μεγαλοξενοδόχων, μεγαλοδικηγόρων, μιντιαρχών; Αυτό όπου επιχειρηματικοί όμιλοι, βιομήχανοι και επιχειρηματίες έχουν «όμηρο» το αγαπημένο άθλημα εκατομμυρίων λαού, τις ομάδες που «δημιούργησαν οι φτωχοί και έκλεψαν οι πλούσιοι» (όπως έλεγε κι ένα από τα συνθήματα των φιλάθλων τις μέρες αυτές), που δέθηκαν με την ιστορία των εργαζομένων σε σημαντικές βιομηχανικές πόλεις, προσπαθώντας πέρα από κέρδη να αντλήσουν δύναμη και αίγλη για τους επιχειρηματικούς και άλλους σκοπούς τους, όπως π.χ. η «Πεζό» στη Σοσό, ο Ανιέλι της «Φίατ» στη Γιουβέντους, ο εφοπλιστής στη Νάπολι και δήμαρχος της πόλης Ακίρε Λάουρο, ο Μπερλουσκόνι στη Μίλαν, και τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος;

-- Οι αντιδράσεις, όπως αυτές της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, που ως κυβερνήσεις έχουν βάλει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή τους στην πολιτική που έχει παραδώσει το ποδόσφαιρο στην επιχειρηματική δράση, να καμώνονται τώρα τους «τιμητές».

Και την ίδια ώρα με δηλώσεις όπως αυτές π.χ. του σημερινού προέδρου της ΕΠΟ, Θ. Ζαγοράκη, που ζήτησε να μη «σταματήσει κάθε δεσμός της Ευρώπης με τις εγχώριες ομοσπονδίες και ουσιαστικά στραγγαλιστούν τα εθνικά πρωταθλήματα που χρηματοδοτούν με τη σειρά τους το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο», να παρουσιάζουν το πρόβλημα ως λύση, και τον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό ως λύση για... τον ερασιτεχνικό. Πολιτική που οδηγεί αθλητικά σωματεία εκτός μητρώου, τοπικές ΕΠΣ να βουλιάζουν στα χρέη, σχέδια ως και για στοίχημα στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Αλλά κατά τ' άλλα... ενοχλήθηκαν από την «απληστία» των 12.

-- Το αμίμητο ότι για την υπαναχώρηση συνέβαλαν η FIFA και η UEFA που... «έπιασαν τον παλμό των φιλάθλων»!

Η FIFA των σκανδάλων και των μαφιόζων, που έχει μετατρέψει τα Μουντιάλ σε πανηγύρι χορηγών, που ψάχνοντας για νέα κέρδη και νέους πελάτες έδωσε το Μουντιάλ στο Κατάρ, εκεί που δέκα χρόνια τώρα 12 εργαζόμενοι χάνουν τη ζωή τους κάθε βδομάδα στα έργα υποδομών κι εκείνη σφυρίζει αδιάφορα... θα υπερασπιστεί τις αξίες και τα ιδανικά του αθλητισμού!

Η UEFA που απέρριψε την κλειστή Λίγκα γιατί έχει στα σκαριά... τη δική της κλειστή λίγκα (το νέο Champions League), που στις διοργανώσεις της όλως τυχαίως πρωταγωνιστούν οι ίδιες 8 ομάδες, που κινητοποιήθηκε απέναντι στο σχέδιο για την ESL, κάνοντας... αντιπροσφορά 7 δισ. ευρώ στους ισχυρούς... άκουσε τους φιλάθλους.

Μήπως απλά το... παράκαναν;

Το αυτονόητο λοιπόν ερώτημα που προκύπτει από τα παραπάνω είναι το εξής: Θα μπορούσε άραγε το εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο να αποτελεί την «εξαίρεση» της σαπίλας του συστήματος, ο εμπορευματοποιημένος αθλητισμός να έχει ίσως και κάποια άλλη πορεία... χωρίς «τόση απληστία», όπως έσπευσε για παράδειγμα να πει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ενα μέρος της απάντησης έδωσε πάντως ο προπονητής της αγγλικής Λιντς, Μαρτσέλο Μπιέλσα, όταν κληθείς να σχολιάσει τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Σούπερ Λιγκ, έλεγε μέσα στη βδομάδα: «Δεν με εκπλήσσει. Οι πιο ισχυρές ομάδες έχουν αποκτήσει αυτή τη δύναμη μέσα από τον ανταγωνισμό. Η λογική την οποία έχουν είναι να βγάζουν εκτός παιχνιδιού αυτόν που δεν τους εξυπηρετεί, ειδικά από τη στιγμή που δεν τον έχουν ανάγκη για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα. Είναι κάτι πολύ συνηθισμένο, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο (...) Η λογική που εξουσιάζει τον κόσμο - και το ποδόσφαιρο δεν είναι εκτός αυτού - είναι οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι. Αν αυτός είναι ο κανόνας στον κόσμο, προς τι τόση έκπληξη;».

Πραγματικά μόνο αφελείς ή συνειδητοί ψεύτες θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιους «διαχωρισμούς» μεταξύ «καλής και κακής» εμπορευματοποίησης, παρουσιάζοντας πως ο αδυσώπητος ανταγωνισμός, οι επιχειρηματικές συγκρούσεις γύρω από τα «μερίδια» της αγοράς, θα μπορούσαν και εδώ να συμβαδίσουν με τις λαϊκές ανάγκες.

Τι επιβεβαιώνουν όλα τα παραπάνω;

Οτι η πραγματική «εξυγίανση» του αθλητισμού δεν βρίσκεται στη στοίχιση πίσω από τη μια ή την άλλη μερίδα των επιχειρηματιών, αλλά προϋποθέτει την κατεδάφιση αυτού του σάπιου οικοδομήματος. Πως είναι ανάγκη να υπάρξει ένα μεγάλο κίνημα σε αυτήν την κατεύθυνση από τους ανθρώπους του αθλητισμού, την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, με μέτωπο κατά της εμπορευματοποίησης. Που θα φέρνει στο επίκεντρο έναν αθλητισμό οργανωμένο σε κεντρική βάση και σχεδιασμένο να εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, να αποτελεί πραγματικό δικαίωμα, στην πράξη, και όχι «ευκαιρία» για τους πολλούς και «μπίζνα» για τους καπιταλιστές.