Δεκέμβρης του '44: Μια κρίσιμη ταξική σύγκρουση

Δεκέμβρης του '44... Τριάντα τρεις ηρωικές μέρες. Συνέχεια της πάλης του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στην Κατοχή, του απελευθερωτικού κινήματος στο οποίο ηγήθηκε το ΚΚΕ. Και προοίμιο, επίσης, της τρίχρονης εποποιίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), της κορυφαίας ταξικής σύγκρουσης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα.
Με το ΚΚΕ, που, αν και χτυπημένο άγρια από τη δικτατορία Μεταξά, ανασυγκροτήθηκε γρήγορα, έσωσε το λαό από την πείνα, συνέβαλε με τον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ στην Αντιφασιστική Νίκη. Μια νίκη που δεν πρόλαβε να τη χαρεί ο λαός. Μια από τις πρώτες πράξεις του τότε πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, με τον ερχομό του στην Ελλάδα, ήταν η απαίτηση να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ, ενώ την ίδια ώρα ενίσχυε τον Ιερό Λόχο και την Ορεινή Ταξιαρχία, τον στρατό, δηλαδή, της αστικής τάξης που συγκροτούνταν για να σώσει την εξουσία της, αφού είχε φροντίσει ήδη να εγκλωβίσει τον αντίπαλό της πρώτα με τη συμφωνία του Λιβάνου (συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια αστική κυβέρνηση) και ύστερα με τη συμφωνία της Καζέρτας (υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής).
Η συνέχεια γνωστή: Ο Σκόμπι διατάσσει τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, ενώ την ίδια ώρα συγκροτούνται τα τάγματα εθνοφυλακής με τους ταγματασφαλίτες. Και έρχεται η ματωμένη Κυριακή της 3ης του Δεκέμβρη του 1944, με μια γιγάντια διαδήλωση απ' όλες τις γειτονιές της Αθήνας στο κέντρο της πόλης. Και το χτύπημά της: 21 νεκροί και 140 τραυματίες.
Στο Φάληρο έχουν φτάσει, στο μεταξύ, οι πρώτοι 6.000 Αγγλοι στρατιώτες. Ο λαός στο δρόμο, μετατρέπει την κηδεία των θυμάτων σε νέα διαδήλωση με το σύνθημα στα πανό να γράφει: «Οταν ο λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με τον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Νέο χτύπημα, 40 νεκροί και 70 τραυματίες. Κι ακολουθεί η εποποιία των 33 μερόνυχτων. Με δυο εγγλέζικες μεραρχίες να καταφτάνουν στην Ελλάδα για να πνίξουν το λαϊκό κίνημα.
Η λαϊκή ένοπλη πάλη τον Δεκέμβρη υπήρξε φαινόμενο μοναδικό σε όλη την καπιταλιστική Ευρώπη μετά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως μοναδικός υπήρξε και ο αγώνας του ΔΣΕ.
Στις μάχες των 33 ημερών, πρωταρχικά αναδείχτηκαν η μαζική λαϊκή οργάνωση και αυτενέργεια, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και η πολιτική επαγρύπνηση, μαζί με την αυτοθυσία σ' έναν αγώνα που δόθηκε με πρωταγωνιστές την εργατική τάξη και το κόμμα της, το ΚΚΕ.
Στην μπροσούρα «Οι Ανατολικές Συνοικίες το Δεκέμβρη του 1944» διαβάζουμε ανάμεσα στ' άλλα: «Πίσω από κάθε μαχητή παραμόνευε και ένας άμαχος για να πάρει τη θέση του. Το Σύνταγμα των Ανατολικών Συνοικιών, που είχε τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη 1.300 μαχητές, είχε απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες οκτακόσιους! Και στην τελευταία μέρα του Δεκέμβρη βρέθηκε με δύναμη 1.800! Εκείνο που δημιουργούσε έναν τεχνικό διαχωρισμό ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και το λαό ήταν η έλλειψη όπλων. Αν υπήρχαν όσα όπλα ζητούσε ο λαός, τότε το ΙΙ Σύνταγμα θα μεταβαλλότανε σε Στρατιά!».

Η στρατηγική

Στο ερώτημα αν μπορούσαν το ΕΑΜ - ΚΚΕ να καταλάβουν την εξουσία τις μέρες της απελευθέρωσης της Αθήνας (12 Οκτώβρη 1944) ώστε να μην έρθει ο «Δεκέμβρης», η απάντηση μπορεί να δοθεί και πάλι μόνο με ένα «αν», παρότι η Ιστορία δεν γράφεται με υποθετικά σχήματα: Η κατάκτηση της εργατικής εξουσίας προϋπέθετε διαχωρισμό των ΕΑΜικών δυνάμεων από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς στόχους των «συμμάχων» και της κυβέρνησης Παπανδρέου, γεγονός που θα όξυνε πολύ περισσότερο την ταξική πάλη.
Προϋπέθετε, ακόμα, αναδιάταξη των συμμαχιών μέσα στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ σε βάση επαναστατική και μετατροπή των φύτρων εξουσίας (Λαϊκός Στρατός, Λαϊκή Δικαιοσύνη) σε όργανα της επαναστατικής δράσης. Ακόμα: Επρεπε να προετοιμαστούν το Κόμμα και ισχυρές λαϊκές δυνάμεις για την εφαρμογή σχεδίου κατάληψης της Αθήνας, μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Αυτό, σε συνδυασμό με αντίστοιχη δράση και συγκέντρωση δυνάμεων για την κατάληψη και άλλων βασικών κέντρων της χώρας, ιδιαίτερα της Θεσσαλονίκης.
Το Κόμμα μας ήταν ιδεολογικά - πολιτικά ανέτοιμο για να διαμορφώσει τέτοιες εξελίξεις. Το στάδιο της αστικοδημοκρατικής επανάστασης, που είχε χαράξει η 6η Ολομέλεια της ΚΕ, το Γενάρη του 1934 (και επικύρωσε λίγο αργότερα το 5ο Συνέδριο του ΚΚΕ), αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία προσαρμόστηκε η στρατηγική του «αντιφασιστικού μετώπου», που υιοθέτησε το 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ (8 Δεκέμβρη 1935), σύμφωνα με τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της ΚΔ (Ιούλης - Αύγουστος 1935).
Η στρατηγική των αντιφασιστικών μετώπων πάλης στηριζόταν στην ανάλυση ότι «...οι εργαζόμενες μάζες σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες είναι υποχρεωμένες σήμερα να διαλέξουν συγκεκριμένα όχι ανάμεσα στη δικτατορία του προλεταριάτου και στην αστική δημοκρατία, αλλά ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και το φασισμό».
Αμέσως μετά το 7ο Συνέδριο της ΚΔ και πριν το 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ, η 4η Ολομέλεια της ΚΕ (27 - 28 Σεπτέμβρη 1935) αποφάσισε ότι «...το ΚΚΕ συνεργάζεται όχι μόνο με τα σοσιαλιστικά και αγροτικά κόμματα (...) αλλά και όλα τα άλλα κόμματα (...) που στέκονται σε μια ελάχιστη δημοκρατική - αντιφασιστική βάση (...) όπως των Φιλελευθέρων». Η ουσία του 6ου Συνεδρίου, όπως και της 4ης Ολομέλειας, ήταν: Μέσα από την πάλη κατά του μοναρχοφασισμού, στη δημοκρατική επανάσταση και μετά στο σοσιαλισμό.
Το ΚΚΕ αντιμετώπισε και τον Δεκέμβρη με βάση αυτήν τη στρατηγική.

Η πραγματική αντίφαση

Η πολιτική της «εθνικής ενότητας», που βρισκόταν πίσω και από το στάδιο της λεγόμενης αστικοδημοκρατικής επανάστασης, ήταν γενική γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στα χρόνια του πολέμου και στα πρώτα μεταπολεμικά κι αυτή υλοποιήθηκε και στις χώρες που αποσπάστηκαν τελικά από το ιμπεριαλιστικό σύστημα (Πολωνία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία κ.λπ.).
Με μια μεγάλη διαφορά: Οτι σε αυτές τις χώρες υπήρχε η άμεση παρουσία του Κόκκινου Στρατού, ενώ ταυτόχρονα ασκούσε γενικότερη επίδραση ο αποτρεπτικός στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ρόλος της Σοβιετικής Ενωσης. Για παράδειγμα, ο Τίτο έφτασε στο Βελιγράδι στις 27 Οκτώβρη 1944, αφού προηγουμένως, στις 20 του ίδιου μήνα, ο Κόκκινος Στρατός είχε απελευθερώσει τη γιουγκοσλαβική πρωτεύουσα, μαζί με παρτιζάνικο στρατό. Αντίθετα, στην Ελλάδα υπήρχε ο βρετανικός στρατός.
Μια σειρά επικριτές του Δεκέμβρη και του ΚΚΕ ισχυρίζονται ότι η πολιτική γραμμή του Κόμματος ήταν αντιφατική, επειδή, όπως λένε, κινούνταν ανάμεσα στην πολιτική λύση και τον ένοπλο αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας με τη βία.
Ομως το βαθύτερο αντιφατικό γεγονός ήταν ότι το ΚΚΕ, όντας καθοδηγητής της ένοπλης λαϊκής πάλης, συμμετείχε σε μια αστική κυβέρνηση με πολιτικό στόχο την ομαλή αστική δημοκρατική εξέλιξη ως μεταβατική στην πάλη για το σοσιαλισμό. Τέτοια εξέλιξη ήταν ανεδαφική. Η ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων, όπως είχε διαμορφωθεί προς το τέλος της Κατοχής, προϋπέθετε ταξική σύγκρουση, αιματηρή τρομοκρατία εκ μέρους της αστικής τάξης, ανεξάρτητα πόσο το συνειδητοποιούσε το ίδιο το Κόμμα.
Το ΚΚΕ αντιμετώπισε τον ένοπλο αγώνα των 33 ημερών ως μέσο επίτευξης ενός στόχου που δεν έβγαινε από το πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ομως η ταξική πάλη έχει τους δικούς της αδήριτους νόμους. Για λογαριασμό της αστικής τάξης, συνόψισε τους νόμους της ταξικής πάλης ο Γ. Παπανδρέου:
«Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος μπορεί να θεωρηθή "δώρον του Υψίστου". Αλλά, διά να υπάρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνο με την συμμετοχήν και του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και διά να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι διά την Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Καζέρτας. Και διά να γίνη Στάσις - "το δώρον του Υψίστου" - έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια».

Επίκαιρα συμπεράσματα

Η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη, για τον ηρωικό ένοπλο αγώνα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, τον Δεκέμβρη του 1944, εναντίον του βρετανικού στρατού στην Ελλάδα και των εγχώριων συμμάχων του, υπήρξε σκληρή και συνεχίζεται αμείωτη, παρά το γεγονός ότι μας χωρίζουν περισσότερα από εβδομήντα χρόνια από εκείνα τα γεγονότα. Μάλιστα, ανάλογα και με την κάθε φορά πολιτική συγκυρία, η διαπάλη αποκτά πιο οξυμένο χαρακτήρα. Δείχνει και αυτό με τον δικό του τρόπο, πόσο επίκαιρα είναι μια σειρά βασικά συμπεράσματα που προκύπτουν από εκείνον τον μεγάλο λαϊκό αγώνα.
Η πείρα κι εκείνης της περιόδου διδάσκει ότι η συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις - σε πείσμα των πιο καλών προθέσεων - γίνεται φραγμός στη λαϊκή πάλη και οδηγεί σε πισωγύρισμα με αρνητικές επιπτώσεις και για πολλά χρόνια.
Στο πλαίσιο της συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση δεν είναι δυνατό να υπάρξουν αμοιβαία επωφελείς συμβιβασμοί, από τη στιγμή που το ΚΚ έχει κάνει ήδη την πρώτη και θεμελιώδη υποχώρηση, προκειμένου να συμμετάσχει σε αυτήν την κυβέρνηση: Εχει παραιτηθεί από την πάλη για την εργατική εξουσία και συνεπώς από τον στόχο της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και έτσι έχει προσχωρήσει εξ αντικειμένου στη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος. Από εκείνη τη στιγμή, αρχίζουν να υλοποιούνται υποχωρήσεις, οι οποίες από πρώτη ματιά ίσως και να ξενίζουν.
Το Κόμμα μας δεν αντιμετώπισε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως κρίκο για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, αλλά αυτονόμησε την πάλη ενάντια στους κατακτητές από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.
Επιβεβαιώθηκε, κυρίως, ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δεν υπάρχει ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, άρα δεν μπορεί να υπάρξει και ενδιάμεση πολιτική εξουσία. Η επανάσταση ή θα είναι σοσιαλιστική ή δεν θα γίνει. Αυτό είναι σε τελευταία ανάλυση και το κριτήριο της αυτοτέλειας κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος.
Το αβάσιμο της άποψης που λέει ότι η συμμετοχή του ΚΚ σε κυβέρνηση συνεργασίας αποτελεί σκαλοπάτι για να προχωρήσει το κίνημα σε πιο προωθημένους στόχους, αποδείχτηκε περίτρανα και πριν το Δεκέμβρη του 1944. Παρά το γεγονός ότι ο λαός είχε και τα όπλα, έγινε ουρά των εξελίξεων που το άρμα τους έσυραν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Σημείωση: Τα υλικά για το σημερινό σημείωμα πάρθηκαν κατά κύριο λόγο από την έκδοση «Δεκέμβρης του '44: Κρίσιμη ταξική σύγκρουση», που επιμελήθηκε το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ.

Μαθητές καταγγέλλουν την Apple: Δουλεύαμε παράνομα 11ωρα για να συναρμολογήσουμε το iPhone X Πηγή: Μαθητές καταγγέλλουν την Apple: Δουλεύαμε παράνομα 11ωρα για να συναρμολογήσουμε το iPhone X | iefimerida.gr

Η Foxconn, που -μεταξύ άλλων συσκευών- συναρμολογεί το iPhone X της Apple στην Κίνα, χρησιμοποιεί στα εργοστάσιά της και μαθητές που δουλεύουν παράνομες υπερωρίες, έως 11 ώρες, προκειμένου να ανταποκριθεί στην αυξημένη παγκόσμια ζήτηση για το νέο «έξυπνο» κινητό τηλέφωνο της αμερικανικής εταιρείας.
Το θέμα ήλθε στο φως, ύστερα από καταγγελίες που έκαναν έξι μαθητές ηλικίας 17 έως 19 ετών στη βρετανική εφημερίδα «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». Όπως είπαν, στο πλαίσιο απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, υποχρεώθηκαν παρά τη θέλησή τους να εργάζονται κάθε μέρα 11ωρα στο εργοστάσιο συναρμολόγησης, κάτι που απαγορεύεται από την κινεζική νομοθεσία.
Η Apple και η Foxconn δήλωσαν ότι οι μαθητές εργάσθηκαν εθελοντικά και αμείφθηκαν, ενώ για τις υπερωρίες παραδέχθηκαν ότι δεν θα έπρεπε να έχουν γίνει.

Οι μαθητές ανέφεραν ότι υποχρεώθηκαν να εργασθούν επί τρίμηνο και μάλιστα υπερωριακά, επειδή, όπως τους ειπώθηκε, αυτό ήταν αναγκαίο για να αποφοιτήσουν από το σχολείο της επαγγελματικής εκπαίδευσής τους.
Οι καταγγελίες αφορούν περίπου 3.000 μαθητές ενός σχολείου επαγγελματικής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην κεντρική Κίνα, αν και, σύμφωνα με πληροφορίες, μαθητές και από άλλα σχολεία έκαναν κάτι ανάλογο. Μια 18χρονη ανέφερε ότι μόνη της συναρμολόγησε 1.200 κάμερες του iPhone X μέσα σε μια μέρα.

Κάθε φορά που πρόκειται να βγει στην αγορά ένα νέο iPhone, τα κινεζικά εργοστάσια συναρμολόγησης της Foxconn (η οποία εδρεύει στην Ταϊβάν) προσλαμβάνουν πρόσθετο προσωπικό, τριπλασιάζοντας πρόσκαιρα το δυναμικό τους. Αυτή τη φορά, για να παραχθεί το νέο iPhone X, λόγω και των καθυστερήσεων στην παραγωγή του, «επιστρατεύθηκαν» ακόμη και μαθητές ως εποχικοί εργαζόμενοι. Η Foxconn, ο αποκλειστικός υπεργολάβος συναρμολόγησης του iPhone X, συνεργάζεται με την τοπική αυτοδιοίκηση και με τις επαγγελματικές σχολές για να κλείνει τις σχετικές συμφωνίες, προκειμένου να απασχολήσει και μαθητές.
Ο κινεζικός νόμος επιτρέπει τη μαθητική εργασία, εφόσον γίνεται στο πλαίσιο πρακτικής εξάσκησης ή απόκτησης επαγγελματικής εμπειρίας, είναι εθελοντική, αμοιβόμενη και δεν ξεπερνά τις 40 ώρες την εβδομάδα. Στην περίπτωση της Foxconn όμως, οι μαθητές υποχρεώθηκαν σε παράνομες και αναγκαστικές υπερωρίες και, επιπλέον, η δουλειά τους δεν είχε καμία σχέση με το αντικείμενο των σπουδών τους (σιδηρόδρομοι).
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πηγή: Μαθητές καταγγέλλουν την Apple: Δουλεύαμε παράνομα 11ωρα για να συναρμολογήσουμε το iPhone X | iefimerida.gr 

Κτηνωδίες και εγκλήματα των Άγγλων και των «κομμουνιστοφάγων» ντόπιων συνεργατών τους τον Δεκέμβρη του 1944

Κατιούσα

«Σεις… πολεμάτε σήμερα σαν πολίτες ολόκληρης της Ανθρωπότητας. Έλληνες πατριώτες! Κερδίζετε τον δικό μας αγώνα. Βρισκόμαστε στο πλευρό σας. Η ανθρωπότητα ολόκληρη θα θυμάται τη δική σας πάλη. Ζήτω η ελευθερία!»

Δημοκρατική Νεολαίας της Αμερικής
(Χαιρετισμός που στάλθηκε στον αγωνιζόμενο λαό της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 1944)

Η εξουσία «έπρεπε» να παραμείνει στα χέρια της αστικής τάξης, με κάθε τρόπο και μέσο. Για τον σκοπό αυτό οι «σύμμαχοι» Άγγλοι έπνιξαν στο αίμα τον ηρωικό λαό της Αθήνας και ισοπέδωσαν με τις βόμβες τους ολόκληρες συνοικίες, έχοντας στο πλευρό τους τις προδοτικές-δοσιλογικές οργανώσεις και κάθε λογής Έλληνες «κομμουνιστοφάγους» αποβράσματα και κοινούς εγκληματίες. Κατά τη διάρκεια των 33 ημερών της μάχης του Δεκέμβρη διαπράχτηκαν φριχτά εγκλήματα που στιγμάτισαν για πάντα και θα συνοδεύουν ως αιώνια ντροπή το πρόσωπο του «δυτικού πολιτισμού», απόδειξη μέχρι που μπορεί να φτάσει το σύστημα της εκμετάλλευσης για να κρατηθεί στη ζωή.
Οι ηρωικές σελίδες που έγραψαν οι λαογέννητες δυνάμεις του ΕΛΑΣ, άνθρωποι κάθε ηλικίας, γυναίκες και νεολαία, τον ματωμένο Δεκέμβρη του ΄44 θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες, με αίμα, στην ιστορική μνήμη, σαν τα γράμματα του πανό που κρατούσαν οι μαυροφορεμένες επονίτισες στην ιστορική φωτογραφία από την πλατεία Συντάγματος, «ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΙΑΛΕΓΕΙ Ή ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Ή ΤΑ ΟΠΛΑ»: αιώνια δόξα και τιμή στους ήρωες, αιώνιο φως που φωτίζει τους δρόμους της ταξικής πάλης και της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Το κείμενο που ακολουθεί περιγράφει μερικές από τις θηριωδίες των Άγγλων «συμμάχων» και των ντόπιων λακέδων τους, εναντίον των μαχητών του ΕΛΑΣ και του άμαχου πληθυσμού. Προέρχεται από την μπροσούρα Οι ανατολικές συνοικίες τον Δεκέμβρη του 1944, έκδοση της 6ης Αχτίδας της Κ.Ο.Α., Αθήνα 1945. Οι φωτογραφίες είναι του Ουκρανο-αμερικανού φωτορεπόρτερ Ντμίτρι Κέσελ.

Ο στρατηγός Ρόναλντ Σκόμπι, διοικητής των βρετανικών δυνάμεων

Η αντίσταση του Δεκέμβρη δεν φανέρωσε μονάχα το μεγαλείο και τον ηρωισμό της λαϊκής ψυχής, αλλά ξεσκέπασε όλη τη χτηνωδία και την αιμοβοριά του φασισμού. Οι αγριότητες που διέπραξαν οι εγγλέζοι και οι σύμμαχοί τους Μπουραντάδες, τσολιάδες, ριμινίτες, εδεσίτες, χίτες και όλο το κατακάθι της προδοσίας σε βάρος των ελασιτών και του άμαχου πληθυσμού ξεπερνούν κάθε όριο. Δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε τη σύγκριση ανάμεσα στη συμπεριφορά των άγγλων και των γερμανών, γιατί και στις δυο περιπτώσεις ο λαός μας αντιμετώπισε καταχτητή. Ντρεπόμαστε ειλικρινά γιατί από τη σύγκριση αυτή βγαίνουν ζημιωμένοι οι άγγλοι. Αμφιβάλλουμε αν οι σύμμαχοί μας έδειξαν τόση αγριότητα ενάντια στους γερμανούς αιχμαλώτους, όση έδειξαν ενάντια στους ελασίτες. Αμφιβάλλουμε αν βομβάρδισαν με τόση μανία το Βερολίνο, με όση χτύπησαν την Καισαριανή και το Περιστέρι.
Από την πρώτη μέρα της σύγκρουσης φάνηκε πως οι Σκόμπυδες δεν πολεμούσαν μονάχα ενάντια στον ΕΛΑΣ αλλά ενάντια σ’ ολόκληρο το λαό. Σ’ όλη τη διάρκεια του Δεκέμβρη δε γίνηκε καμιά διάκριση ανάμεσα σε στρατό και σε αμάχους. Αυτό αποτελεί την τρανότερη απόδειξη πως η αντίσταση δεν ήτανε «γκαγκστερικό κίνημα» αλλά παλλαϊκή αντίσταση. Γι’ αυτό κι από την πρώτη μέρα της σύγκρουσης οι μπούκες των πυροβόλων της ξηράς, των τανκς και των πλοίων, γι’ αυτό και οι μπόμπες και ρουκέτες των αεροπλάνων, χτυπούσαν αποκλειστικά τις λαϊκές συνοικίες γκρεμίζοντας σπίτια και σκοτώνοντας γριές, γέρους και παιδιά. Μοναχά ο πρώτος βομβαρδισμός της Καισαριανής στις 6/12 στοίχισε 240 νεκρούς και τραυματίες. Τα σπίτια που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή δεν έχουν πάθει ούτε το 1/10 από τις ζημιές που έπαθαν κείνα που βρίσκονταν στα μετόπισθεν. Τα 75% από τα θύματα της Δεκεμβριανής Αντίστασης είναι άμαχοι.

“…Ήρθαν ντυμένοι φίλοι, αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας”… Οδ. Ελύτης

Ας πάρουμε μια συνοικία που δεν χτυπήθηκε με τη λύσσα που χτυπήθηκαν άλλες, το Παγκράτι. Το 90% των καταστροφών γίνηκαν στις περιοχές Βαρνάβα – Βρυσούλα – Πλαστήρα που απείχανε πάνω από 700 μέτρα από τη γραμμή του μετώπου. Από το σύνολο των καταστροφών μόνο ένα 8% οφείλεται στον ΕΛΑΣ και αυτές σε σημεία απ’ όπου θα περνούσαν οι Σκόμπυδες και ήτανε απαραίτητη η κατασκευή οδοφραγμάτων. Ούτε μια ανατίναξη δε γίνηκε από τον ΕΛΑΣ που να μην ήτανε ζωτικά απαραίτητη για την άμυνα του μετώπου. Να οι καταστροφές που προξένησαν τα άδοξα κανόνια και ρουκετοβόλα του Σκόμπυ:

Αυτός είναι ο θλιβερός απολογισμός ενός βάρβαρου πολέμου, αλλά θα έμενε ατέλειωτος αν δεν αναφέραμε και την απερίγραπτη αγριότητα που δείχτηκε ενάντια στους ελασίτες αιχμαλώτους και τους αμάχους. Στο κεφάλαιο αυτό οι «σύμμαχοι» συναγωνίστηκαν με επιτυχία τους αποχτηνωμένους ταγματασφαλίτες, Ριμινίτες, χωροφύλακες. Εμείς τουλάχιστον δεν μπορούμε να κάνουμε διάκριση ανάμεσα στον ελεύθερο σκοπευτή που δολοφονούσε ύπουλα γυναικόπαιδα που περίμεναν στην ουρά να πάρουν μια χούφτα μπιζέλια και στον «σύμμαχο» αεροπόρο ή τανκίστα που πυροβολούσε τις γυναικούλες και τα παιδιά της Καισαριανής, του Βύρωνα, του Αη Γιάννη. Κι οι δυο τους είναι κοινοί εγκληματίες κι οι δυο τους αξίζουν εξ ίσου τον τίτλο του φασίστα δήμιου. Τα νοσοκομεία μας γέμιζαν από κομματιασμένες γριές και ακρωτηριασμένα παιδάκια.

“…Ένας ξύλινος σταυρός στ’ αγριολούλουδα στημένος είν’ ο γιος του καθενός που δε στέργει σκλαβωμένος.”… Κ. Βίρβος

Ποτέ το Διεθνές Δίκαιο δεν ξεκουρελιάστηκε τόσο πολύ όσο το Δεκέμβρη. Για τους Σκόμπυδες και τους λακέδες τους δεν υπήρχε τίποτα το ιερό. Οι πολυβολισμοί των νοσοκομείων, τραυματιοφορέων και των κηδειών ακόμα, ήτανε συνηθισμένο φαινόμενο. Και η πιο ολιγάνθρωπη συγκέντρωση σ’ ένα δρόμο ήτανε κίνδυνος – θάνατος. Οι αιχμάλωτοι τεμαχιζόντουσαν κυριολεκτικά από τους εγγλέζους, τους χωροφύλακες και τους ριμινίτες. Θα χρειαζότανε τόμοι ολόκληροι για ν’ απαριθμήσει κανείς ένα προς ένα τα εγκλήματά τους. Εδώ θ’ αναφέρουμε μερικά επεισόδια μονάχα από το ατέλειωτο ημερολόγιο της φρίκης και του εγκλήματος.

“…Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα”… Γ. Ρίτσος – Βρετανικά πολεμικά αεροπλάνα στον ουρανό της Αθήνας

Στις 4/12 ο καπετάνιος του 6ου Λόχου Κατσιποδιού, πρώην υπενωματάρχης της χωροφυλακής Σπύρος Καρζής τραυματίστηκε σοβαρά από ελεύθερο σκοπευτή. Ο συναγωνιστής του Παναγιώτης Β. με κίνδυνο της ζωής του τον μεταφέρει στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών δίπλα στο Μηχανοκίνητο Τμήμα Αστυνομίας Πόλεων. Εκεί του γίνηκε αμέσως μετάγγιση αίματος και επέμβαση και οι γιατροί αποφάνθηκαν πως θα ζήσει. Τη στιγμή που ο σ. Παναγιώτης ετοιμαζότανε να φύγει εισβάλλουνε στο νοσοκομείο Μπουραντάδες και με τ’ αυτόματα στα χέρια άρχισαν να παίρνουν τους τραυματίες αιμόφυρτους και να τους οδηγούν έξω. Ο σ. Παναγιώτης για να γλιτώσει κατεβαίνει στο υπόγειο κι εκεί βρέθηκε μπροστά σ’ ένα αποτρόπαιο θέαμα. Σωριασμένα το ένα πάνω στο άλλο κοίτονταν 14 πτώματα που έφερναν όλα τραύματα στο πίσω μέρος του κρανίου. Είχαν εκτελεστεί από τους Μπουραντάδες! Με χίλια βάσανα κατάφερε να τους ξεφύγει χάρη στη βοήθεια του προσωπικού του Σταθμού. Ο Σπύρος Καρζής εχτελέστηκε την ίδια μέρα από τα χτήνη του Μηχανοκίνητου.

Βρετανοί “σύμμαχοι” δίπλα στα πτώματα Ελλήνων πατριωτών…

Στις 20/12 αιχμαλωτίζεται ο θρυλικός λοχαγός του 4ου Λόχου του Προτύπου Τάγματος Ορέστης, μαζί με 15 μαχητές στο Άλσος Κουπονιών. Οι Ριμινίτες τους κατακομμάτιασαν με σουγιάδες και ξιφολόγχες.
Στις 19/12 χωροφύλακες εξετέλεσαν στο σπίτι της οδού Σεβαστίας 24 (Κουπόνια), αφού τους βασάνισαν απάνθρωπα, τρεις τραυματίες του ΕΛΑΣ. Την ίδια μέρα εχτελέστηκαν ένας τραυματιοφορέας και άλλος ένας τραυματίας ελασίτης στη διασταύρωση Σεβαστίας- Ηλυσσίων.
Στο σπίτι της οδού Ηλυσσίων 11Β εχτελέστηκαν από τους χτηνανθρώπους της χωροφυλακής άλλοι 4 τραυματίες. Οι κάτοικοι των γειτονικών σπιτιών υποχρεώθηκαν να τους θάψουν μαζί με άλλα 20 πτώματα εχτελεσθέντων στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου.
Στο άλσος των Κουπονιών εχτελέστηκαν άλλοι 5 αιχμάλωτοι και θάφτηκαν εκεί. Το Γενάρη τους ξέθαψαν και τους μετάφεραν σε άγνωστη κατεύθυνση. Στην ίδια συνοικία ένας ενωμοτάρχης της χωροφυλακής δολοφόνησε τον Δ. Ιωαννίδη (Παμφιλίας 9) επειδή βρέθηκε πάνω μια προκήρυξη με ημερομηνία 12 Οκτωβρίου.

Βρετανικά άρματα μάχης καταλαμβάνουν συνοικίες της Αθήνας

Στις 17/12 στη μάχη του Αρδηττού οι Σκόμπυδες σήκωσαν λευκή σημαία και ύπουλα τραυμάτισαν τον ελασίτη Γκίκα. Τον κατακρεούργησαν έπειτα με τους σουγιάδες.
Στις 25/12 μια ομάδα αντάρτες απομονώθηκε και αιχμαλωτίστηκε στο εργοστάσιο Φιξ. Οι εγγλέζοι τους έβγαλαν τα μάτια με τις ξιφολόγχες και έπειτα τους έσφαξαν σαν τα τραγιά. Ενός ελασίτη που παρακολουθούσε κρυμμένος τη φριχτή αυτή σκηνή, άσπρισαν τα μαλλιά του μέσα σε λίγα λεπτά.

Από τις βόμβες των Βρετανών «συμμάχων»

Στις 29/12 στην τελευταία μάχη της Καισαριανής πιάστηκε αιχμάλωτος ο ανθ/γός του αντάρτικου Λάζαρος Κεφαλίδης. Οι χωροφύλακες τον εχτέλεσαν την ίδια μέρα στην οδό Κριεζώτου. Από τους αιχμαλώτους που πιάστηκαν στην τελευταία μάχη της Καισαριανής δεν έμεινε κανένας ζωντανός. Οι ριμινίες κι οι χωροφύλακες διηγόντουσαν με αφάνταστη χτηνωδία στους κατοίκους των Κουπονιών πώς τους ξεκοίλιασαν με τις ξιφολόγχες. Ένας επιλοχίας περηφανευότανε πως δολοφόνησε 12 ελασίτες αιχμαλώτους, ανάμεσα στους οποίους κι ένα κορίτσι! Έπειτα από την άτιμη αυτή δολοφονία που γίνηκε μπροστά στα μάτια των «συμμάχων», λεηλάτησαν όλα τα σπίτια και κάψανε 3 τετράγωνα παράγκες.
Μα, όπως είπαμε, η λύσσα τους δεν ξέσπασε μονάχα στους τραυματίες και τους αιχμαλώτους. Οι όλμοι, το πυροβολικό, τα τανκς και τ’ αεροπλάνα έκαναν θραύση στους αμάχους. Οι συνοικίες μας ζούσαν κάτω από καταιγισμό φωτιάς και σίδερου. Με ιδιαίτερη λύσσα χτυπήθηκε η Καισαριανή και σε εκατοντάδες ανέρχονται τα θύματα της μαρτυρικής αυτής συνοικίας.

Έλληνες αιχμάλωτοι των Βρετανών στρατιωτών

Στις 9/12 αγγλικά αεροπλάνα πολυβόλησαν τον άμαχο πληθυσμό στο Δουργούτι με αποτέλεσμα 3 νεκρούς και 8 τραυματίες. Την ίδια μέρα αγγλικό τανκ από την οδό Ρηγίλλης τραυμάτισε δυο γυναίκες στο Βατραχονήσι.
Στις 10/12 αγγλικά αεροπλάνα βομβάρδισαν με δέσμες βομβών την Καισαριανή, την ώρα που ο κόσμος έκανε ουρά έξω από τους φούρνους. Ταυτόχρονα πολυβόλησαν το Βύρωνα και Ν. Ελβετία. Τα θύματα από τον άμαχο πληθυσμό ξεπέρασαν τα εκατό.

“…Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους”… Οδ. Ελύτης – Βρετανοί στρατιώτες στην Ακρόπολη, επί το έργον…

Στις 12/12 η Καισαριανή είχε άλλα 40 θύματα από όλμους, οβίδες και πολυβολισμούς. Την ίδια μέρα στον Υμηττό όλμοι και οβίδες καταστρέφουν τρία σπίτια κοντά στο Νοσοκομείο Ηλέκτρα και τραυματίζουν δυο γυναίκες κι ένα γέρο. Το Μετς βάλλεται από το πρωί μέχρι το βράδυ και κανένα σπίτι σχεδόν δεν έμεινε ανέπαφο.
Στις 15/12 πέφτουν όλμοι στο Άλσος Παγκρατιού, πλατεία Πλαστήρα, Προφήτη Ηλία. Τα θύματα ξεπερνούν τα 25.

Βρετανοί «σύμμαχοι» σε ανάπαυλα. Όταν δεν σκότωναν έλληνες πατριώτες επέδειχναν τον «πολιτισμό» τους…

Στις 17/12 οι εγγλέζοι κατέλαβαν τις πολυκατοικίες του Δουργουτιού, αφού τις έκαναν κόσκινο με τα κανόνια και τα πολυβόλα των τανκς. Τα μεσάνυχτα έβγαλαν στο δρόμο όλους τους ένοικους, ακόμα γυναίκες με τα νυχτικά τους και με τα μωρά στην αγκαλιά. Τους συγκέντρωσαν με τους υποκόπανους σε μια γωνιά, ενώ οι γυναίκες ούρλιαζαν, τρελές από τον τρόμο τους και λιποθυμούσαν. Αφού τις τυράννισαν και τις εξευτέλισαν με κάθε τρόπο, τις άφησαν και κράτησαν τους άντρες. Αυτούς τους οδήγησαν στο γκαράζ της Λυών όπου τους παρέλαβαν οι Μουραντάδες. Ενώ τα χτήνη του Μπουραντά τους κακοποιούσαν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, οι εγγλέζοι τους σφράγισαν στο μέτωπο με κόκκινη σφραγίδα και έπειτα τους ε΄στειλαν στο Χασάνι. Το μπλόκο αυτό, που ξεπέρασε σε αγριότητα τις γερμανικές θηριωδίες, κράτησε μέχρι την άλλη μέρα το μεσημέρι.

“…Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει”… Γ. Ρίτσος

Το μαρτυρικό Δουργούτι αφού δοκίμασε τον καταχτητή, δοκίμαζε αυτή τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και τον «σύμμαχο». Όταν καταλήφθηκε ολόκληρη η συνοικία οι εγγλέζοι δεν ντράπηκαν να οργανώσουν και παρέλαση της νίκης. Παρέλασαν οι σκωτσέζοι παίζοντας τις πίπιζες, ενώ οι Σκόμπυδες πετούσαν στα κεφάλια του μισοπεθαμένου από την πείνα κόσμου κονσέρβες και ξεκαρδιζόντουσαν στα γέλια. Ο λαός μας δεν είναι ασυνήθιστος σε κτηνωδίες γιατί γνώρισε τον ζυγό των Τούρκων, των Γερμανών, Ιταλών, Βουλγάρων. Η ελεεινή όμως παρέλαση της νίκης των «συμμάχων» είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Και στους αγριότερους ακόμα πολέμους τα νοσοκομεία και η σημαία του Ερυθρού Σταυρού γενικότερα θεωρούνται ιερά. Το Δεκέμβρη όμως οι «απελευθερωτές» κατάργησαν αυτές τις πολυτέλειες.

“μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού και στ’ αγεριού το πόδι”…

Στις 10/12 χτυπήθηκε από όλμο το παιδικό άσυλο της Καισαριανής, παρ’ όλο που στη στέγη του κυμάτιζε μια σημαία του ερυθρού σταυρού. Τραυματίστηκε σοβαρά ο Ε. Διαπαρός.
Στις 6/12 βομβαρδίστηκε με όλμους το πολυϊατρείο του Βύρωνα. Στις 7/12 η επίθεση επαναλήφθηκε τη φορά αυτή από αεροπλάνα.
Στις 9/12 χτυπήθηκε το Νοσοκομείο Αη Γιάννη.

Η «συμμαχική βοήθεια» στον πόλεμο για τη διαφύλαξη της «ανεξαρτησίας» και της «δημοκρατίας» (τους)…

Στις 14/12 οι Σκόμπυδες σκότωσαν στου Μετς τη νοσοκόμα Έφη Γεωργοπούλου καθώς και μια άλλη. Στις 15/12 άγγλοι έπιασαν το υπ’ αριθ. 2517 νοσοκομειακό αυτοκίνητο και αιχμαλώτισαν τους τραυματιοφορείς Π. Αυριλιώνη, Η. Ματσάτσα, Δ. Σωτηριάδη, Σ. Σαμαρά, Καλογήρου, ρούσσο και Μ. Σαμαρά που τους οδήγησαν στο Χασάνι.
Το Νοσοκομείο Ηλέκτρα τις τελευταίες μέρες βομβαρδιζότανε συστηματικά. Ήτανε απερίγραπτές οι σκηνές τρόμου που ξετυλίχτηκαν εκεί μέσα. Αδελφές φορτωμένες με δυο τραυματίες η κάθε μια κατρακυλούσαν στις σκάλες του υπογείου. Τραυματίες με τραύματα της κοιλιάς και του θώρακα σερνόντουσαν και ξερνούσαν αίμα προσπαθώντας να κατέβουν στο υπόγειο. Εκεί, στιβαγμένα το ένα απάνω στο άλλο κείτονταν τα βασανισμένα σώματα των ελασιτών και των αμάχων.
Κάτι τέτοια αίσχη στιγματίζουν τον πολιτισμό και είμαστε βέβαιοι πως όταν η αλήθεια για τον Δεκέμβρη θα λάμψει, ο αγγλικός λαός θα πρέπει να κρύψει το πρόσωπό του από ντροπή.

Στον τοίχο γράφει: Ξερονήσια, φυλακές, Ακροναυπλία, Κέρκυρα, Σκοπευτήριο (Καισαριανή), Χαϊδάρι: Τίτλοι τιμής για το ΚΚΕ και τον Ελληνικό Λαό. Υπογραφή: ΚΚΕ

Το κορύφωμα όμως της χτηνωδίας αποτέλεσε ο πολυβολισμός μιας… κηδείας. Στις 14/12 ενώ γινότανε η κηδεία 4 θυμάτων από τον άμαχο πληθυσμό και η νεκρική πομπή κατευθυνότανε προς το νεκροταφείο της Ν. Σμύρνης, δέχτηκε επίθεση από τρία Σπίτφαϊρ. Όταν τέλειωσε η επίθεση γύρω από το φέρετρο κείτονταν 2 τραυματίες κι ένας νεκρός, ο παπάς Πέτρος Συνοίκης. Απάνω στα θύματα μετρήθηκαν 30 τραύματα από σφαίρες…
«Αι αγριότητες του Δεκεμβρίου…» φωνάζει η αντίδραση… Τους απαντάμε: Δεν γίνηκαν απλώς αγριότητες, γίνηκαν χτηνωδίες και εγκλήματα που δεν μπορεί κανείς να τα περιγράψει! Αλλά γίνηκαν από σας και τους «συμμάχους» σας!

Πως ο "αντισταλινισμός" οδηγεί αντικειμενικά σε αντικομμουνισμό

 

"Για τριάντα πέντε χρόνια, οι αναθεωρητές του κομμουνισμού εργάστηκαν για να καταστρέψουν τον Στάλιν. Όταν ο Στάλιν κατεδαφίστηκε, ο Λένιν εκκαθαρίστηκε με ένα χτύπημα. Ο Χρουτσόφ πολέμησε ανελέητα τον Στάλιν. και ο Γκορμπατσώφ συνέχισε μια σταυροφορία εναντίον του σταλινισμού, κατά τη διάρκεια των πέντε ετών της περεστρόικα . Παρατηρήστε πως πριν την αποσυναρμολόγηση των αγαλμάτων του Λένιν, δεν προηγήθηκε πολιτική εκστρατεία εναντίον του έργου του. Η εκστρατεία κατά του Στάλιν επαρκούσε. Όταν επιτέθηκαν στις ιδέες του Στάλιν, τις δυσφήμισαν και τις κατέστρεψαν, ήταν σαφές ότι οι ιδέες του Λέινιν είχαν υποστεί την ίδια καταστροφή."

Λούντο Μάρτενς (Μια άλλη ματιά στον Στάλιν)

Λοταρία

Η «λοταρία» που έθεσε σε εφαρμογή η κυβέρνηση απ' την περασμένη βδομάδα, ως επιβράβευση τάχα στις ηλεκτρονικές συναλλαγές, είναι ένα ακόμα τρικ για να σκεπαστεί ο άγρια ταξικός χαρακτήρας της αντιλαϊκής της πολιτικής και ειδικά του φορολογικού συστήματος, που αυξάνει τη φοροληστεία για τα λαϊκά στρώματα, ενώ επεκτείνονται οι φοροαπαλλαγές και τα κίνητρα για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Ετσι, την ώρα που στα λαϊκά σπίτια τρέχουν ένα σωρό έξοδα από κάθε λογής φόρους και χαράτσια (φόρος εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ κ.ά.), η κυβέρνηση λέει στο λαό να περιμένει ...«ανάσταση» από τον τζόγο, μπας και του κάτσει ένα χαρτζιλίκι στη «λοταρία», ως ανταμοιβή για τη φορολογική του συνείδηση. Βέβαια, δεν είναι αποσπασματικό μέτρο, αν το συνδυάσει κανείς με τις κάθε είδους ψευτοπαροχές που υπόσχεται η κυβέρνηση, όταν πάρει μπροστά η «δίκαιη» ανάπτυξη. Αν και μηδαμινό για να ανακουφίσει τα βάρη της λαϊκής οικογένειας, το μέτρο της «λοταρίας» αθροίζεται στη γενικότερη προσπάθεια της κυβέρνησης να αποσπάσει στάση αναμονής και ανοχής από το λαό στη βάρβαρη πολιτική της. Αυτό το κλίμα είναι που πρέπει να κάνει θρύψαλα ο λαός με την πάλη του.

Κάθε χρόνο και πιο δύσκολα για τους αναπήρους και τις οικογένειές τους

Σε συγκέντρωση με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Μέρα των ΑμΕΑ καλούν η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων και άλλοι φορείς, στις 11 π.μ. στον πεζόδρομο της Κοραή (στάση μετρό «Πανεπιστήμιο»)

Από παλιότερη κινητοποίηση στο υπουργείο Υγείας

Η σημερινή Παγκόσμια Μέρα των ΑμΕΑ βρίσκει και φέτος τους αναπήρους από τα φτωχά λαϊκά στρώματα να μαστίζονται από τη φτώχεια, με πετσοκομμένα δικαιώματα, επιδόματα και συντάξεις. Η γύμνια σε κρατικές υπηρεσίες, υποδομές και σχολεία συμπληρώνεται από την αφαίμαξη της λαϊκής οικογένειας, που αναγκάζεται να καταφεύγει στους ιδιώτες ακόμα και για τα στοιχειώδη.
Ολα αυτά, στο όνομα της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» για να στηριχτεί η καπιταλιστική ανάκαμψη, η οποία επιβεβαιώνεται πως είναι ασύμβατη με τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Αυτό το συμπέρασμα δεν μπορεί να κρυφτεί, όσες φιέστες και ψευδεπίγραφες επιδείξεις ευαισθησίας επιχειρήσουν κυβέρνηση και αστικά κόμματα, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Μέρα των ΑμΕΑ.
Το ίδιο επιβεβαιώνει και ο προϋπολογισμός του 2018, ο οποίος προβλέπει νέα περικοπή κατά 1,7 δισ. ευρώ στα κονδύλια για Υγεία - Πρόνοια - Ασφάλιση, μείωση κατά 638 εκατ. ευρώ της κρατικής χρηματοδότησης προς ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία και ΕΟΠΥΥ (τα κονδύλια προς τον ΕΟΠΥΥ ουσιαστικά εκμηδενίζονται, καθώς προβλέπονται μόλις 100 εκατομμύρια για τους ανασφάλιστους). Μείωση της χρηματοδότησης του ΟΓΑ κατά 60 εκατ. ευρώ, που προμηνύει νέες περικοπές στα προνοιακά επιδόματα. Ολα τα παραπάνω μέτρα χτυπούν ανελέητα τα λαϊκά στρώματα και πολύ περισσότερο τους ανάπηρους και τις οικογένειές τους.
Τα άτομα με αναπηρίες αποτελούν το 9,3% του συνολικού πληθυσμού της χώρας και ζουν στο πετσί τους την απουσία ουσιαστικής κρατικής μέριμνας, που θα ξεκινά από την πρόληψη της αναπηρίας, μέχρι την αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν έγκαιρη θεραπεία και αποκατάσταση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, δωρεάν προγεννητικός έλεγχος, δημόσιες υπηρεσίες πρώιμης διάγνωσης και παρέμβασης, προστασίας της ζωής και των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς, αντιμετώπιση των επαγγελματικών ασθενειών κ.ά.), με τη χρήση όλων των σύγχρονων επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Η ανεργία στους ικανούς προς εργασία ανάπηρους ξεπερνά το 95%, με βάση τα επίσημα στοιχεία. Πάνω από 200.000 παιδιά με αναπηρίες και μαθησιακές δυσκολίες είναι εκτός Ειδικής Αγωγής. Χιλιάδες οικογένειες βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν όσα θα έπρεπε να τους παρέχει το κράτος δωρεάν, από τα φάρμακα και τις θεραπείες, μέχρι την εκπαίδευση των παιδιών τους.
Για όλα αυτά, η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων, ο Ενιαίος Σύλλογος Γονέων ΑμΕΑ Αττικής και Νήσων, το Σωματείο Εργαζομένων σε Μονάδες, Ιδρύματα, Σχολεία Ειδικής Αγωγής και σύλλογοι γονέων ειδικών σχολείων διαδηλώνουν σήμερα, στις 11 το πρωί, στον πεζόδρομο της Κοραή (στάση μετρό «Πανεπιστήμιο»). Θα ακολουθήσει πορεία προς το Μέγαρο Μαξίμου.
Οι διεκδικήσεις στις κινητοποιήσεις που γίνονται σήμερα από το αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα, είναι: Πολιτική πρόληψη της αναπηρίας. Να σταματήσουν τα σφαγεία των ΚΕΠΑ. Να μην περάσουν τα σχέδια της κυβέρνησης, του κουαρτέτου και των μονοπωλιακών ομίλων για το πετσόκομμα των επιδομάτων και των συντάξεων αναπηρίας και της μείωσης κατά 50% των δημοσίων δαπανών για την πρόνοια. Να καλύψει 100% ο κρατικός προϋπολογισμός τις ανάγκες για φάρμακα, θεραπείες, τεχνικά βοηθήματα. Καμία πληρωμή από τους ανάπηρους και τις οικογένειες τους ανεξάρτητα αν είναι εργαζόμενοι ή άνεργοι, ασφαλισμένοι ή ανασφάλιστοι Ελληνες ή μετανάστες. Αμεση καταβολή των οφειλόμενων από τον ΕΟΠΥΥ στις οικογένειες των ΑμΕΑ. Δημόσιες, δωρεάν και υψηλής ποιότητας υπηρεσίες πρώιμης διάγνωσης, έγκαιρης παρέμβασης, Εκπαίδευσης, Ειδικής Αγωγής και αποκατάστασης των ΑμΕΑ κ.ά.

Σφαγή σε επιδόματα, συντάξεις

Τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) λειτουργούν κυριολεκτικά ως βιομηχανία μείωσης των ποσοστών αναπηρίας. Ο αριθμός των χιλιάδων βαριά αναπήρων χρόνο με το χρόνο «λιγοστεύει» στα χαρτιά. Οχι επειδή υπάρχει πραγματική αλλαγή στη βαρύτητα της πάθησης, αλλά επειδή αποχαρακτηρίζονται κι αναγκάζονται να επιβιώσουν ακόμη και χωρίς αυτές τις ανεπαρκείς παροχές που είχαν. Ενδεικτικό του πετσοκόμματος των ποσοστών αναπηρίας είναι το γεγονός ότι το 2012 έπαιρναν επίδομα 210.000, ενώ το Δεκέμβρη του 2014 μειώθηκαν σε 160.000, όταν οι βαριά ανάπηροι στη χώρα μας εκτιμάται ότι φτάνουν τους 500.000.
Η διοίκηση του ΕΦΚΑ προσποιείται την ανίδεη κάθε φορά που το αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα διαμαρτύρεται και τη φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με ανθρώπους που τους έκοψαν συντάξεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η άρνηση να δώσει τη σύνταξη αναπηρίας που έχει κόψει εδώ και πέντε χρόνια από έναν σακατεμένο και στα δύο χέρια μεταλλεργάτη και σήμερα πλημμυροπαθή στη Μάνδρα Αττικής. Και αυτή δεν είναι βέβαια μεμονωμένη περίπτωση...
Μάλιστα, για το κόψιμο των επιδομάτων και των συντάξεων αναπηρίας έχουν επινοηθεί νέα «επιστημονικά» κριτήρια - φίλτρα. Χιλιάδες άνθρωποι «μεταφέρονται» από την κατηγορία της παραπληγίας στην κατηγορία της βαριάς αναπηρίας, χωρίς μείωση ποσοστού, με συνέπεια να κόβεται το επίδομα παραπληγίας των 700 ευρώ και να δίνεται αυτό της βαριάς αναπηρίας των 300 ευρώ, που και αυτό όμως προϋποθέτει να είναι ανασφάλιστοι, ενώ χάνουν και το επίδομα κίνησης των 165 ευρώ το μήνα.
Είναι τέτοια η διαστροφή των περικοπών, που το επίδομα παραπληγίας κόβεται ακόμη και σε κατάκοιτους (!) με το πρόσχημα ότι δεν έχουν τον «τυπικό χαρακτήρα της εγκάρσιας τομής του νωτιαίου μυελού». Ακόμη και σε παιδιά με νοητική υστέρηση μειώθηκε το ποσοστό αναπηρίας τους κάτω από το 67%, χαρακτηρίζοντάς τα ήπιας νοητικής υστέρησης, με αποτέλεσμα να χάνουν επιδόματα, το δικαίωμα έμμεσης ασφάλισης στους γονείς τους, αλλά και το δικαίωμα μεταφοράς της σύνταξης σε αυτά σε περίπτωση θανάτου του γονέα.
Αλλα παιδιά, με βαριά νοητική υστέρηση χαρακτηρίζονται ικανά προς εργασία, χάνοντας το δικαίωμα μεταφοράς της σύνταξης του θανόντα γονέα τους, αλλά και το δικαίωμα της έμμεσης ασφάλισης. Οι οικογένειές τους αγωνιούν, καθώς δεν υπάρχουν ειδικές κρατικές δομές στις οποίες θα μπορούσαν να απορροφηθούν. Για την ιστορία, να θυμίσουμε ότι στη Σοβιετική Ενωση είχε εξασφαλιστεί δουλειά σε όλους τους ικανούς προς εργασία αναπήρους, αλλά και καθολική δωρεάν Εκπαίδευση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Την ίδια ώρα, δομές που φιλοξενούσαν ανθρώπους με αναπηρίες βάζουν λουκέτο, με πιο πρόσφατο το παράδειγμα του Ιδρύματος Χρόνιων Παθήσεων «Σκαραμαγκά», προκειμένου να υλοποιηθούν οι κατευθύνσεις της ΕΕ για μείωση κατά 50% των δαπανών για την Πρόνοια (μέσω κλεισίματος ιδρυμάτων, συρρίκνωσης υπηρεσιών κ.ά.), φορτώνοντας το κόστος στην ίδια την οικογένεια, διευρύνοντας την επιχειρηματική δράση στον ευαίσθητο αυτόν τομέα, τη στιγμή που υπάρχει τεράστια ανάγκη για την ίδρυση και άλλων δημόσιων κρατικών δομών, για την αποφασιστική ενίσχυση και αναβάθμιση των υπαρχόντων.
Αποτέλεσμα των μαζικών περικοπών είναι χιλιάδες εργαζόμενοι, που έχουν δουλέψει μια ζωή και με σοβαρά προβλήματα υγείας, να μην παίρνουν σύνταξη, να μην μπορούν να ζήσουν την οικογένειά τους, ούτε να πληρώσουν τις αναγκαίες θεραπείες τους. Ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αναγκάζονται να δουλέψουν, εκθέτοντας σε κίνδυνο την υγεία τους, ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.

Ορισμένες πλευρές που αφορούν στην Εκπαίδευση

Σύμφωνα με παλιότερα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας, περίπου 15.500 παιδιά με αναπηρία εξυπηρετούνταν από τα δημόσια Ειδικά Σχολεία και Ειδικά Εργαστήρια Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΕΕΕΚ).
Η τελευταία έρευνα για τις σχολικές μονάδες Ειδικής Αγωγής από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία αναφέρει ότι σε αυτές φοίτησαν 10.037 μαθητές το σχολικό έτος 2015/2016, ενώ δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για τα παιδιά που φοιτούν σε κανονικά σχολεία, σε τάξεις ένταξης ή συνδιδασκαλία, όπως επίσης και για τους εξυπηρετούμενους στα Κέντρα Ειδικής Αγωγής ΝΠΙΔ όλων των ηλικιών.
Η πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά τα παιδιά, οι νέοι και οι ενήλικες με αναπηρία που εξυπηρετούνται στα δημόσια ειδικά σχολεία, οι οικογένειές τους αλλά και οι εργαζόμενοι, είναι τραγική.
Στα περισσότερα δημόσια ειδικά σχολεία φοιτούν παιδιά που έχουν διαφορετικής μορφής αναπηρία, στοιβάζονται όλα μαζί χωρίς να γίνεται ουσιαστική εκπαίδευση ή/και θεραπεία όπου απαιτείται, καθώς υπάρχουν έλλειψη μόνιμου προσωπικού (εκπαιδευτικού, επιστημονικού και βοηθητικού), ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή, αλλά και εξειδικευμένων αναλυτικών προγραμμάτων, ανεπαρκείς μεταφορές κ.λπ.
Για την Ειδική Αγωγή και ιδιαίτερα για κάποιες διαγνωστικές κατηγορίες, όπως ο αυτισμός, η δημιουργία σχέσης εμπιστοσύνης και το σταθερό πρόσωπο αναφοράς θεωρούνται καθοριστικά για την περαιτέρω εξέλιξη του ατόμου.
Το προσωπικό ωστόσο στους χώρους Ειδικής Αγωγής - κυρίως στα δημόσια ειδικά σχολεία - με την ανακύκλωση των αναπληρωτών και όχι την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, εναλλάσσεται συστηματικά, κι έτσι καθιστά αδύνατη τη δημιουργία σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ εκπαιδευτικού/θεραπευτή και παιδιού. Σε αυτό το έδαφος καμία εκπαίδευση/θεραπεία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει, ενώ παράγεται και το αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή προκαλούνται άγχος και αποδιοργανωτική συμπεριφορά στα συγκεκριμένα άτομα.
Οσον αφορά τις οικογένειες, οι επιπτώσεις όλων των προαναφερόμενων προβλημάτων είναι σοβαρές, καθώς πέραν του πόνου και του ψυχικού τραυματισμού που βιώνουν μεγαλώνοντας ή συμβιώνοντας με έναν άνθρωπο με αναπηρία, έχουν να αντιμετωπίσουν κάθε φορά μια σειρά από πρακτικά ζητήματα: Θα ανοίξει φέτος το σχολείο; Πότε θα ανοίξει; Θα υπάρχει τρόπος να πάει ο άνθρωπός τους με ασφάλεια εκεί; Σε τι συνθήκες θα εκπαιδεύεται; Ο ίδιος/α θα μπορεί να εργαστεί; Πώς θα λύσει το ζήτημα της εργασίας του για όσο καιρό δεν θα λειτουργεί το σχολείο; Πού θα βρει τα χρήματα που ζητούν συνήθως για τη μεταφορά, για τα τροφεία, για το εκπαιδευτικό υλικό; Για τα φάρμακα και τα άλλα τεχνικά βοηθήματα;
Σε αυτά έρχεται να προστεθεί το νέο χαράτσι που πληρώνουν οι οικογένειες, καθώς με την εφαρμογή των κανονισμών του ΕΟΠΥΥ, μια σειρά από θεραπείες που δικαιολογούνταν έχουν μειωθεί δραστικά, έχουν αυξηθεί τα ποσοστά συμμετοχής σε φάρμακα και βοηθήματα.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες, χωρίς την κατάλληλη υλικοτεχνική υποδομή, χωρίς την απαραίτητη υποστήριξη από άλλες ειδικότητες, κάτω από την πίεση της εργασιακής ανασφάλειας. Ιδιαίτερα για τους συμβασιούχους/αναπληρωτές, οι συνθήκες είναι ακόμα πιο δύσκολες, καθώς από χρόνο σε χρόνο δεν ξέρουν σε ποιο σχολείο θα βρίσκονται, δεν προλαβαίνουν καν να γνωρίσουν τα παιδιά ώστε να μπορέσουν να διαμορφώσουν εκπαιδευτικούς ή/και θεραπευτικούς στόχους.
Τέλος, σε ό,τι αφορά τα ΝΠΙΔ, η συνεχής υποχρηματοδότηση από το κράτος και η μη καταβολή των νοσηλίων από τον ΕΟΠΥΥ οδηγούν σε συρρίκνωση των προσφερόμενων υπηρεσιών και στην επιβάρυνση των οικογενειών με τροφεία. Το προσωπικό στις δομές αυτές μένει απλήρωτο για πολλούς μήνες (σε μερικές περιπτώσεις φθάνει και τα δύο χρόνια!).
Μόνο τα δύο τελευταία χρόνια οι εξυπηρετούμενοι στους χώρους αυτούς έχουν μειωθεί κατά 40%, καθώς οι οικογένειες δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις για τροφεία, έξοδα μετακίνησης. Ετσι, χιλιάδες άνθρωποι με αναπηρία μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους, χωρίς να λαμβάνουν τις απαιτούμενες για την κατάστασή τους υπηρεσίες και δομές παραμένουν κλειστές ή υπολειτουργούν (π.χ. ΕΓΝΥΑ, ΠΕΓΚΑΠ).

ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ Τακτικές αξιοποίησης του πλημμυρικού νερού

1

Οι πρόσφατες πλημμύρες στην περιοχή της Δυτικής Αττικής, εξαιτίας της έλλειψης αντιπλημμυρικών έργων και των απαραίτητων υποδομών, οδήγησαν στο θάνατο τουλάχιστον 23 ανθρώπους. Ηταν ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων, ένα έγκλημα που αναδεικνύει τον άναρχο αντιλαϊκό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την περιφρονητική στάση απέναντι στον άνθρωπο, που χαρακτηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα και όσους το υπηρετούν. Στη μακρινή Καλιφόρνια των ΗΠΑ, έχουν και ένα άλλο είδος προβλημάτων με το νερό: την περιοδική λειψυδρία, που τείνει να γίνεται όλο και χειρότερη. Είναι σε εξέλιξη κάποιες επιμέρους προσπάθειες αντιμετώπισής του σε τοπικό επίπεδο (δήμων και επαρχιών), αλλά εμπόδιο στη λύση του ορθώνεται και πάλι ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας και το θεμέλιό του: η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Επί μια πενταετία σχεδόν, ολόκληρη η πολιτεία της Καλιφόρνια βρισκόταν σε συνθήκες έντονης ξηρασίας, με τους ταμιευτήρες να έχουν πιάσει πάτο και να τίθενται από πολλούς ερωτήματα, όπως αν μπορεί να συνεχιστεί η αγροτική παραγωγή, έως και αν πρέπει να συνεχίσει να δέχεται νέους κατοίκους, από εξωτερική αλλά και εσωτερική μετανάστευση. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η τελευταία βαρύτερη και πιο μακροχρόνια κυκλική ξηρασία ήταν αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής, το ίδιο όπως και οι κατακλυσμιαίες βροχές και οι βαριές χιονοπτώσεις, που ξεκίνησαν τελικά τον Οκτώβρη του 2016 και τελείωσαν το Φλεβάρη του 2017, προσφέροντας σε αυτό το πεντάμηνο το ισοδύναμο του υετού δύο κανονικών ετών, ξαναγεμίζοντας τους επιφανειακούς ταμιευτήρες.

Ξηρό μέλλον

2

Το έντονο φαινόμενο προκάλεσε πλημμύρες σε αγροτικές περιοχές και παραλίγο την καταστροφή του φράγματος Οροβιλ βόρεια του Σακραμέντο, με αποτέλεσμα την προσωρινή απομάκρυνση 188.000 ανθρώπων από τις κατοικίες τους. Παρ' όλα αυτά, η χιονοκάλυψη της οροσειράς της Σιέρα Νεβάδα, που είναι ο κύριος (30%) και πιο σταθερός τροφοδότης της Καλιφόρνια σε πόσιμο νερό, μειώνεται χρόνο με το χρόνο και προβλέπεται να συρρικνωθεί μεσοπρόθεσμα κατά 90%. Επιπλέον, το μεγαλύτερο μέρος των μετεωρολογικών κατακρημνισμάτων πέφτει το χειμώνα, ενώ τα καλοκαίρια είναι συνήθως τελείως ξηρά. Αλλά και το νερό που σήμερα πέφτει ως χιόνι, στο μέλλον θα πέφτει κυρίως ως βροχή, προκαλώντας μεγαλύτερες πλημμύρες και μικρότερα αποθέματα για την ξηρή περίοδο.
Στην Καλιφόρνια έχουν ήδη γίνει φράγματα σχεδόν σε όλα τα ποτάμια, οπότε η μόνη πηγή πόσιμου νερού που απομένει να χρησιμοποιηθεί πιο έντονα, είναι τα υπόγεια νερά, οι υδροφόροι ορίζοντες, όπου βρίσκεται δεκαπλάσια ποσότητα νερού, απ' ό,τι σε όλους τους ταμιευτήρες της πολιτείας. Ομως οι υδροφόροι ορίζοντες έχουν υποστεί μεγάλη εξάντληση και σε ορισμένες περιπτώσεις και υποβάθμιση, εξαιτίας της υπεράντλησης για άρδευση. Στο κέντρο του Σαν Χοσέ, η υπεράντληση οδήγησε σε υποχώρηση του εδάφους κατά 4 μέτρα! Επιπλέον, η δημιουργία των φραγμάτων περιόρισε παραπέρα το νερό που είναι διαθέσιμο για να απορροφηθεί από το έδαφος και να ξαναγεμίσει τους υδροφόρους ορίζοντες. Παρά τις μεγάλες βροχοπτώσεις μετά το τέλος του τελευταίου κύκλου ξηρασίας, οι υδροφόροι ορίζοντες της Καλιφόρνια παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα πληρότητας.

Αποκέντρωση

3

Κατά την καπιταλιστική αντίληψη της αποκέντρωσης, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει αφήσει το θέμα της διαχείρισης των υδάτων κυρίως στις κυβερνήσεις των πολιτειών και σε συνέχεια η κυβέρνηση της Καλιφόρνια πέρασε το 2014 νόμο, που αναθέτει μεγαλύτερες ευθύνες σχετικά στις τοπικές αρχές και στους μεμονωμένους μεγάλους καταναλωτές νερού! Ορισε το ...«όραμα» μιας άλλης διαχείρισης και άφησε τους δήμους και τους πολίτες να κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν καλύτερο για την υλοποίηση του «οράματος». Ετσι, αυτήν την περίοδο είναι σε εξέλιξη διάφορες δοκιμές και μέτρα σε κάποιες περιοχές της Καλιφόρνια, όπου επιστήμονες και τοπικοί παράγοντες προσπαθούν κυρίως να χρησιμοποιήσουν με ελεγχόμενο τρόπο τη φυσική μέθοδο αναπλήρωσης των υδροφόρων οριζόντων, δηλαδή την πλημμύρα εκτεταμένων περιοχών με καθόλου ή μικρή κλίση, ώστε το πλημμυρικό και γενικά το νερό που περισσεύει το χειμώνα, να έχει χρόνο να απορροφηθεί (βλ. διάγραμμα). Αλλωστε, αυτή η μέθοδος αποταμίευσης νερού έχει μόνο το ένα πέμπτο του κόστους της δημιουργίας επίγειων ταμιευτήρων.
Για περισσότερο από έναν αιώνα, η πολιτεία της Καλιφόρνια διαχειριζόταν μόνο τα επιφανειακά νερά. Τα υπόγεια νερά ήταν «δικαίωμα ιδιοκτησίας»: Μπορούσες να σκάψεις ένα πηγάδι στο χωράφι σου και να αντλήσεις όλο το νερό που χρειαζόσουν, ανεξάρτητα από το πώς αυτό επηρέαζε τον γείτονά σου. Πριν από την τρέχουσα «αποκεντρωμένη» προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος, είχε υπάρξει μια περίοδος όπου ίσχυε: «Ο,τι νερό αποταμιεύσεις, τόσο θα αντλήσεις», κάτι σαν τράπεζα νερού, όπου μπορείς να κάνεις ανάληψη μόνο τα χρήματα που έχεις καταθέσει. Φυσικά τα υπόγεια νερά δεν μένουν ακίνητα, οπότε το δάνειο από το καπιταλιστικό χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν μπόρεσε να λειτουργήσει. Οπως γράφει η τοπική δημοσιολόγος Ερικα Γκάις, «οι άνθρωποι πρέπει να αλλάξουν την αντίληψή τους για την ιδιοκτησία στο νερό σε κάτι πιο κοινοτικό». Ομως οι προτροπές και τα οράματα δεν είναι αρκετά όταν θεός παραμένει η ατομική ιδιοκτησία και κίνητρο της παραγωγής το κέρδος. Κι επειδή τα «δικαιώματα νερού» είναι πολιτικό ταμπού, όπως παραδέχεται η Γκάις, δεν θα είχε ξεκινήσει ούτε αυτή η προσπάθεια που γίνεται τώρα, αν δεν είχε προηγηθεί η πανικόβλητη υπεράντληση, που έκαναν κατά τη διάρκεια της ξηρασίας όσοι έχουν τέτοια «δικαιώματα νερού».

Αλλος δρόμος

4

Στην κοιλάδα του ποταμού Σακραμέντο προσπαθούν να εφαρμόσουν αντίστροφη αποταμίευση, δηλαδή εκεί όπου τις υγρές χρονιές υπάρχει πλεόνασμα νερού, να γίνεται άντληση από τον υδροφόρο ορίζοντα και τα επιφανειακά νερά να αφήνονται να κυλούν προς πιο ξηρές περιοχές. Οι ντόπιοι μεγάλοι καταναλωτές νερού βάζουν όμως ζήτημα αποζημίωσης... Αλλού, όπου δοκιμάζουν τις ελεγχόμενες πλημμύρες αγρών, οι ενδιαφερόμενοι δεν μπορούν να πάρουν άδεια, λόγω και πάλι των «δικαιωμάτων νερού». Κι αλλού, όπου έχει εμπλακεί και η υπηρεσία προστασίας μεταναστευτικών πουλιών της Καλιφόρνια, δοκιμάζουν να πληρώσουν τους μεγαλοαγρότες για να πλημμυρίζουν το χειμώνα τις φάρμες τους.
Σε μια κοινωνία όπου δεν θα υπάρχει ιδιοκτησία στηριγμένη στο καπιταλιστικό κέρδος κάθε παραγωγός θα μετέχει στην κοινωνική ιδιοκτησία και έτσι δεν θα είναι ανταγωνιστής του άλλου παραγωγού, αλλά όλοι θα παράγουν για το κοινωνικό σύνολο και θα έχουν κοινά συμφέροντα από την αύξηση της συνολικής παραγωγής. Σε μια κοινωνία όπου η παραγωγή θα γίνεται με επιστημονικό κεντρικά σχεδιασμένο τρόπο, τα παραπάνω προβλήματα της διαχείρισης και αξιοποίησης κάθε υδάτινου πόρου θα περιοριστούν δραστικά, θα αντιμετωπίζονται πολύ πιο εύκολα και αποτελεσματικά προς όφελος όλης της κοινωνίας. Και φυσικά, επειδή ο άνθρωπος θα είναι πρώτη προτεραιότητα, θα παίρνονταν τα αναγκαία μέτρα για να μην υπάρχουν ανεξέλεγκτες πλημμύρες και να μη θρηνούμε ανθρώπινα θύματα.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»