ΔΑΝΙΑ-ΕΕ-Πειρατες πλιατσικολογοι

Η κυβέρνηση της Δανίας ψήφισε την Κυριακή έναν νόμο με βάση τον οποίο η κυβέρνηση θα προχωρά στην κατάσχεση κάθε αντικειμένου αξίας που έχουν μαζί τους οι πρόσφυγες που εισέρχονται στη χώρα, ώστε να «καλυφθεί μέρος των εξόδων» της υποδοχής τους, μετέδωσε το κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο της Σουηδίας STV.
Βάσει της νέας νομοθεσίας, η αστυνομία της Δανίας θα έχει δικαίωμα να προχωρά σε ελέγχους στα προσωπικά είδη που έχουν μαζί τους οι πρόσφυγες και να προβαίνει σε κατασχέσεις.
Οι πρόσφυγες θα επιτρέπεται να φέρουν μαζί τους περίπου 440 δολάρια σε μετρητά, ένα κινητό τηλέφωνο, ένα φορητό υπολογιστή, ένα ρολόι και άλλα «προσωπικά είδη», ανάμεσα τους και τυχόν δαχτυλίδια γάμου. Όλα τα υπόλοιπα τιμαλφή ή τυχόν αντικείμενα υψηλής αξίας των προσφύγων θα κατάσχονται, όπως μετέδωσε το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Sputnik.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Politiken, ο νόμος αυτός –που θα επιτρέπει στους πρόσφυγες να εισέρχονται στο εξής στη χώρα έχοντας μαζί τους μόνο τα απολύτως αναγκαία προσωπικά τους είδη– υποστηρίχθηκε από αρκετά κόμματα της κυβέρνησης συνεργασίας.
«Είναι απαράδεκτο για τους Δανούς φορολογούμενους να πληρώνουν για αιτούντες άσυλο που μεταφέρουν μαζί τους πλούτο», δήλωσε ο Νάσερ Κάντερ, επίτροπος μετανάστευσης του Συντηρητικού Κόμματος.
Την περασμένη εβδομάδα ο υπουργός Δικαιοσύνης και Μετανάστευσης της Δανίας Σεράντ Πιντ προασπίστηκε μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης της Δανίας την κυβερνητική επιλογή, υποστηρίζοντας πως «τα έσοδα που θα συγκεντρωθούν θα χρησιμοποιηθούν ώστε να καλυφθεί το κόστος των προσφύγων».
Ο Πιντ εξήγησε πως δαχτυλίδια γάμου και αρραβώνων, ρολόγια και κινητά τηλέφωνα δεν θα αφαιρούνται, αλλά όλα τα αντικείμενα αξίας άνω των 300 ευρώ θα κατάσχονται από τις αρχές.
Ενώ ο νόμος αυτός προκάλεσε σφοδρές επικρίσεις τόσο στην Δανία όσο και στη Σουηδία, οι αστυνομικές αρχές προσπαθούν να διευκρινίσουν τον τρόπο εφαρμογής του.
Το προηγούμενο μήνα ο Πρωθυπουργός Λαρς Λόκε Ράσμουσεν προειδοποίησε πως η Κοπεγχάγη δεν βλέπει να μπαίνει τέλος στο κύμα των προσφύγων και των μεταναστών που συρρέουν στις σκανδιναβικές χώρες και σκοπεύει να σκληρύνει τη μεταναστευτική πολιτική της.
Τον Οκτώβριο η κυβέρνηση της Δανίας δημοσίευσε διαφημιστικές καταχωρίσεις σε τέσσερις εφημερίδες του Λιβάνου, προειδοποιώντας τους επίδοξους πρόσφυγες ότι λαμβάνει μέτρα για την περικοπή των επιδομάτων των αιτούντων άσυλο στη χώρα.
Το Κόμμα των Φιλελευθέρων κέρδισε τις εκλογές τον Ιούνιο βασιζόμενο σε πολιτική κατά των προσφύγων.
Όπως μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Ritzau, την Παρασκευή το κοινοβούλιο της Δανίας ψήφισε σειρά μέτρων για τον περιορισμό των προσφυγικών ροών στη χώρα, βάσει των οποίων οι πάροχοι συγκοινωνιακών υπηρεσιών είναι υποχρεωμένοι να ελέγχουν τα έγγραφα όσων επιθυμούν να εισέλθουν στη χώρα, αλλιώς θα τους επιβάλλεται πρόστιμο 1.700 ευρώ ανά επιβάτη που εισέρχεται στη χώρα, χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα.
Σύμφωνα με το πρακτορείο, η υπουργός Ενσωμάτωσης Ίνγκα Στόιμπεργκ αρνήθηκε να διευκρινίσει «τις εξαιρετικές περιστάσεις» που προϋποτίθενται για την διεξαγωγή των ελέγχων, ενώ ο οργανισμός σιδηροδρόμων της Δανίας DSB εξέφρασε τη διαμαρτυρία του, υποστηρίζοντας πως δεν διαθέτει τον κατάλληλο εξοπλισμό για να προχωρά σε ελέγχους ταυτοτήτων.
Σύμφωνα με την υπηρεσία μετανάστευσης της Δανίας, ο αριθμός των αιτούντων άσυλο στη χώρα διπλασιάστηκε το 2014 συγκριτικά με το 2013, από 7.557 σε 14.815. Από τις 14.815 αιτήσεις εγκρίθηκαν λιγότερες από τις μισές, δηλαδή 6.110. Οι δύο μεγαλύτερες ομάδες αιτούντων άσυλο το 2015 ήταν υπήκοοι της Συρίας και της Ερυθραίας.
Σύμφωνα με αξιωματούχους, οι πρόσφατες ροές προσφύγων στη χώρα έχουν δώσει την ευκαιρία σε συμμορίες στη Δανία να κερδίζουν μεγάλα ποσά από παράνομες δραστηριότητες και συγκεκριμένα παρέχοντας διευκολύνσεις στους πρόσφυγες ώστε να ταξιδέψουν στην Ευρώπη. Η αστυνομία της Δανίας διεξήγαγε επιδρομές, συλλαμβάνοντας υπόπτους για διακίνηση ανθρώπων.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

   Εργατικές διαμαρτυρίες σε 270 πόλεις των ΗΠΑ απαιτούν $15/ώρα κατώτατο μισθό και συνδικάτα

Από Οικοδόμος 

Γράφει ο Τζωρτζ Μεχραμπιάν //

Χιλιάδες εργαζόμενοι σε εστιατόρια fast food, στα μεγάλα πολυκαταστήματα Wal-Mart, εργαζόμενοι στην κατ’ οίκον νοσηλεία, εργαζόμενοι στα αεροδρόμια, εργάτες γης και άλλοι συμμετείχαν σε δράσεις διαμαρτυρίας σε πάνω από 270 πόλεις σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες στις 10 Νοέμβρη. Το κεντρικό τους αίτημα ήταν για έναν ελάχιστο μισθό των $ 15 / ώρα και για τη συνδικαλιστική εκπροσώπηση.
Για πάνω από το 40% του εργατικού δυναμικού των ΗΠΑ, οι μισθοί είναι κάτω από αυτό το όριο.
Χιλιάδες εργαζόμενοι διαδήλωσαν στο Σικάγο 10 Νοέμβρη. Ανάμεσα στους διαμαρτυρόμενους ήταν εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο που απασχολούνται από υπεργολάβους και στερούνται συνδικαλιστικής εκπροσώπησης. Δεν έχουν δικαίωμα σε επιδόματα ούτε σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η εβδομαδιαία σοσιαλιστική εφημερίδα, the Militant αναφέρει ότι «Εκατοντάδες εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο του Σικάγου παρέδωσαν στο  γραφείο του δημάρχου υπογραφές που συγκέντρωσαν με το αίτημα των $ 15 την ώρα πριν να κατευθυνθούν προς τη συγκέντρωση. ‘Η Prospect Airport Service δεν με σέβεται’, δήλωσε προς τους συγκεντρωμένους ο φορτοεκφορτωτής Ράντομιρ Κάτιτς. ‘Δεν έχω ιατρική περίθαλψη και ποτέ δεν έχω πάρει μια αύξηση’».
Ο Mark Bradford, εργαζόμενος στην Pizza Hut, είπε στη Militant στο συλλαλητήριο του Σικάγου. “Τα μηχανήματα ήταν διαρκώς χαλασμένα, η διεύθυνση μας συμπεριφερόταν αγενέστατα και παραιτήθηκα γιατί έπαιρνα μόνο $ 8.30 την ώρα. Τώρα μου δίνουν $ 10 στην Pizza Hut, που πάλι δεν είναι αρκετά. Συμμετέχω κάθε μήνα στις συγκεντρώσεις που γίνονται για τα $ 15 την ώρα».
Ο Edward Dunham, εργαζόμενος στα McDonald ‘s είπε στη  Militant κατά τη διαδήλωση στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, “Το επόμενο βήμα είναι το συνδικάτο. Δεν μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα απέναντι στην εταιρεία ως άτομα. Και χρειαζόμαστε μια πλήρη εργάσιμη βδομάδα. Αυτή την εβδομάδα μου έδωσαν δουλειά μόνο τρεις μέρες. Δεν μπορώ να ζήσω με τόσα λίγα!”
Ο αγώνας για $ 15 / ώρα και για τη συνδικαλιστική εκπροσώπηση κερδίζει έδαφος, και έχει ήδη αναγκάσει τα αφεντικά, και μερικές από τις πολιτειακές και τοπικές κυβερνήσεις τους, να προχωρήσουν σε ορισμένες παραχωρήσεις. Έχουν σημειωθεί νίκες στη Νέα Υόρκη, το Σιάτλ, το Σαν Φρανσίσκο, το Λος Άντζελες και τη Φιλαδέλφεια, όπου οι τοπικές κυβερνήσεις εξήγγειλαν μέτρα για τη σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού για τους εργαζόμενους στα fast food έως τα $ 15 / ώρα μέσα στα επόμενα χρόνια. Ακόμα πιο σημαντικά, η αυτοπεποίθηση και η οργάνωση αυτών των εργαζομένων αυξάνεται και εμπνέει επίσης τους εργαζομένους στις μεγάλες βιομηχανίες, όπως στην αυτοκινητοβιομηχανία και τη βιομηχανία χάλυβα, που επίσης δείχνουν διάθεση να αντισταθούν.
Μετά τις δράσεις της 10 του Νοέμβρη, συμβασιούχοι εργαζόμενοι σε επτά αεροδρόμια των ΗΠΑ κατέβηκαν σε απεργία στις 18 και 19 Νοέμβρη απαιτώντας $ 15 / ώρα κατώτατο μισθό και ένα συνδικάτο. Στην απεργία συμμετείχαν εργαζόμενοι σε Νέα Υόρκη, Σικάγο, Βοστώνη, Νιούαρκ, Φιλαδέλφεια και άλλα αεροδρόμια.
Ο αγώνας για $ 15 / ώρα κατώτατο μισθό και για συνδικάτο έχει επηρεαστεί από τους αγώνες ενάντια στην αστυνομική βία που εξαπλώνονται σε όλη τη χώρα. Η επίδραση είναι αμφίδρομη, καθώς τα άτομα και οι φορείς που εμπλέκονται υποστηρίζουν ο ένας τον άλλο.
Η Gwen Carr, μητέρα του Eric Garner, ο οποίος σκοτώθηκε το 2014 από την αστυνομία στο Staten Island της Νέας Υόρκης έγραψε σε μια στήλη στη New York Daily News στις 10 Νοέμβρη. «Μου δίνει θάρρος το κίνημα για τα $ 15. Το κίνημα ‘Οι ζωές των Μαύρων μετράνε’ (Black Lives Matter) και ο αγώνας για $ 15/ώρα  είναι τα πιο σημαντικά κινήματα πολιτικών δικαιωμάτων της εποχής μας». Η ίδια επίσης μίλησε  προς το συλλαλητήριο στο Harlem για τα $ 15 / ώρα. Η δολοφονία του γιου της είχε πυροδοτήσει διαδηλώσεις σε εθνικό επίπεδο.
Μετά την κυκλοφορία βίντεο που έδειχνε έναν αστυνομικό στο Σικάγο αν πυροβολεί τον 17χρονο Laquam McDonald 16 φορές, την πόλη αυτή κατέκλυσε κύμα διαδηλώσεων χιλιάδων ανθρώπων τον Νοέμβρη. «Δίνω το παρόν σήμερα μαζί με την κόρη μου και τη φίλη της που και οι δύο είναι 16 χρονών, για να διαμαρτυρηθώ για αυτό που έχει συμβεί», είπε στη Militant η Nancy Lortz. Η Lortz διδάσκει θέατρο στο Πανεπιστήμιο Illinois Wesleyan University και είναι λευκή. «Είναι πολύ σημαντικό να συμμετέχει η νεολαία σε αυτές τις διαμαρτυρίες. Τη δεκαετία του 1960, συμμετείχα στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των Μαύρων. Σήμερα βλέπουμε να αναπτύσσεται ένα δεύτερο κύμα του κινήματος αυτού. Είναι σημαντικό να είμαστε από τη σωστή πλευρά της ιστορίας». Μετά τις διαμαρτυρίες, κατηγορήθηκε τελικά ο αστυνομικός για δολοφονία.
Διαμαρτυρίες κατά των εγκλημάτων της αστυνομίας έχουν εξαπλωθεί σε κοινότητες όπου δεν ζούνε Μαύροι. Στο Αϊντάχο, ο κτηνοτρόφος Τζακ Yantis σκοτώθηκε από την αστυνομία κοντά στο αγρόκτημα του. Ο Yantis ήταν 62 ετών και λευκός.
Η Militant αναφέρει ότι «Εβδομήντα άτομα στις 14 Νοέμβρη πραγματοποίησαν πορεία στο Council, μια μικρή πόλη 800 κατοίκων έξι μίλια από το ράντσο του Yantis, για να διαμαρτυρηθούν για τη δολοφονία. Κρατούσαν πλακάτ που έγραφαν, «Δικαιοσύνη για τον Jack, Δικαιοσύνη για όλους”, “Η δολοφονία είναι νόμιμη, αν είσαι αστυνομικός,” και “Να μην πληρώνετε, να τους συλλάβετε”.

«Δικαιολογημένη εμπιστοσύνη»; Μόνο στον ταξικό αγώνα!

 «Δικαιολογημένη εμπιστοσύνη»; Μόνο στον ταξικό αγώνα!

Υπάρχει ένας νομικός όρος, ας πούμε «νέας τεχνολογίας». Πολυδιαφημίστηκε, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, σαν μεγάλη πρόοδος εναντίον της κρατικής αυθαιρεσίας. Πρόκειται για την αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης του πολίτη έναντι του κράτους. Σκοπός της είναι «η προστασία του διοικούμενου από ενδεχόμενο επιζήμιο για τα δικαιώματά του αιφνιδιασμό εξαιτίας μεταβολής της διοικητικής πρακτικής ή ακόμη και της νομοθεσίας»

.

Ορίζει δηλαδή αυτή η αρχή: Δεν μπορείς «κύριε Κράτος» να με αιφνιδιάζεις, να αλλάζεις από τη μια μέρα στην άλλη τον προγραμματισμό που έχω κάνει στη ζωή μου με βάση αποδοχές και δικαιώματα που είχα νόμιμα. Γενικά θεωρείται ότι αφορά μόνο νόμιμα δικαιώματα και πρακτικές του Κράτους. Δεν μπορείς, δηλαδή, με βάση αυτή την αρχή να χτίσεις ένα αυθαίρετο και μετά να απαιτήσεις τη νομιμοποίησή του επειδή πριν από σένα κάποια αυθαίρετα νομιμοποίηθηκαν (αν και αυτό συνέβαινε κατά κόρον, όποτε τα αστικά κόμματα ήθελαν να πιάσουν «πελάτες»…). Η «δικαιολογημένη εμπιστοσύνη» υποτίθεται όμως ότι προστατεύει -αν μη τι άλλο- δικαιώματα που ήταν ήδη κατοχυρωμένα από τη νομοθεσία. Δεν εφαρμόζεται - αλίμονο!- σε προεκλογικά προγράμματα…

Μέχρι πριν το ξέσπασμα της κρίσης, αυτή η «αρχή» είχε βρει, πράγματι, κάποια εφαρμογή: κάποιες δικαστικές προσφυγές εργαζόμενων ή άλλων πολιτών είχαν ευοδωθεί, κάποιων κυβερνητικών μέτρων η υλοποίηση είχε δυσκολέψει. Άλλωστε, το σμήνος των προβεβλημένων «εργατολόγων» (που σε συνεργασία με εργοδοτικούς-κυβερνητικούς συνδικαλιστές υποδείκνυαν τα δικαστήρια ως μοναδική οδό διεκδίκησης για τους εργαζόμενους), πάνω σε αυτή και σε άλλες τέτοιες «μοντέρνες αρχές του δικαίου» (βλ. «αρχή της ισότητας») έχτιζε τη «φάμπρικά» του.

Γιατί τα θυμηθήκαμε όμως αυτά τα «δικηγορίστικα»;

Καταρχάς, γιατί ακριβώς, με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, ειδικά στην Ελλάδα, αυτή η αρχή άρχισε να «πνέει τα λοίσθια». Τη «δικαιολογημένη εμπιστοσύνη» τη βλέπουμε να τσαλαπατιέται και να γελοιοποιείται με κάθε κυβερνητικό νομοθέτημα και απόφαση, όταν ωμά –μέχρι και αναδρομικά- κόβονται μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, όταν επιχειρείται η πιο άγρια φοροληστεία των λαϊκών στρωμάτων.

«Παράπλευρη απώλεια» της κρίσης λοιπόν κι αυτές οι «κομψές» αρχές του δικαίου, καθώς σήμερα οι αστοί την «εμπιστοσύνη» και άλλα τέτοια «μυστήρια» νομικά προσχήματα, δεν έχουν την πολυτέλεια να τα τηρούν. Όσο για τα δικαστήρια, παρά τις «καθυστερήσεις» τους -που τα μνημόνια έχουν έγνοια να «διορθώσουν»- έχουν κι αυτά αρχίσει να προσαρμόζονται αναλόγως (και σε ευρωπαϊκό επίπεδο). Η συνήθως αργή αστική δικαιοσύνη έχει το …μονόφθαλμο κουσούρι να αναγνωρίζει με ιδιαίτερη ταχύτητα τις «νέες επείγουσες πραγματικότητες» που υπαγορεύουν τα μονοπωλιακά συμφέροντα και πάντα βρίσκει τρόπο να αντικαθιστά τις παλιές φιοριτούρες με νέες, πιο «ρεαλιστικές». Το κρέας λοιπόν θα βαφτιστεί και πάλι ψάρι και τρόπος να παραβλεφθούν δικαιώματα που είναι από κάθε άποψη νόμιμα, τελικά θα βρεθεί. Την πραμάτεια τους οι «εργατολόγοι» και οι εργατοπατέρες θα συνεχίσουν να την πουλούν, όμως κέρδος οι εργαζόμενοι δεν θα βλέπουν, παρά πενιχρό και προσωρινό.

Ο δεύτερος λόγος που θυμηθήκαμε αυτή την -οσονούπω «μακαρίτισσα»- «δικαιολογημένη εμπιστοσύνη» είναι γιατί η εμφάνιση και η σύντομη δόξα της αντανακλούσε ακριβώς τη σχετική «εμπιστοσύνη» που -με τη σχετική βελτίωση των όρων ζωής- είχε επικρατήσει επί δεκαετίες σε λαϊκά και εργαζόμενα στρώματα. Ήταν εμπιστοσύνη απέναντι στον ίδιο τον καπιταλισμό, που -παρά τα καθημερινά δεινά του για τους ανθρώπους του μόχθου- δημιουργούσε την ψευδαίσθηση ότι θα εξασφάλιζε μια διαρκή άνοδο του βιοτικού επιπέδου και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Ήταν εμπιστοσύνη απέναντι στο Κράτος, που -έστω κι αν στην πραγματικότητα βρίσκεται στην υπηρεσία του γενικού συμφέροντος των μονοπωλίων- δημιουργούσε την ψευδαίσθηση ότι «κατοχυρώνει» όλο και περισσότερους νόμους υπέρ των ασθενέστερων. Τέλος, ήταν εμπιστοσύνη στα αστικά κόμματα, δεξιά ή αριστερά, που παρουσιάζονταν ως «συνήγοροι» των λαϊκών αιτημάτων κι έταζαν κάθε φορά την προώθηση της α ή της β «υπόθεσης».

Κάποιοι φωνασκούν ότι η εμπιστοσύνη «προδόθηκε» μόνο από τους αστούς πολιτικούς και τα κόμματά τους (καλώντας μας περίπου να συμπεριφερθούμε ως αγανακτισμένοι πελάτες που τα βάζουν με τον δικηγόρο τους). «Νέα» και «άφθαρτα» πρόσωπα και κόμματα-λαϊκοί συνήγοροι εμφανίζονται στη θέση των παλιών και «ανίκανων» με την υπόσχεση να εκπροσωπήσουν καλύτερα από τους προηγούμενους τα «δίκαια αιτήματα» του λαού, ενώπιον των «άτεγκτων δικαστηρίων» της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής οικονομίας, μέχρι που κι αυτοί επιστρέφουν με μισοκακόμοιρο ύφος ανακοινώνοντας στον «λαό-πελάτη» τους: «δυστυχώς χάσαμε…».

Αλλά δεν σταματούν εδώ: με περισσή χυδαιότητα –σπορ στο οποίο η σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναδεικνύεται πρωταθλήτρια- αρχίζουν ξαφνικά να «ανακαλύπτουν» ότι οι πελάτες τους δεν έχουν και τόσο «νόμιμα» κατοχυρώσει αυτά που έλεγαν πριν «δίκαια» και «κατοχυρωμένα». «Εκβίαζαν», λένε, τους πολιτικούς με την ψήφο τους να παραχωρούν δικαιώματα υπεράνω των δυνατοτήτων του ελληνικού καπιταλισμού, άρα κάπου «δίκαια» τα χάνουν σήμερα. Αρχίζουν να μετατρέπονται κι αυτοί, σαν τους προκατόχους τους, από συνήγοροι σε «εισαγγελείς», ανακαλύπτουν και καταγγέλλουν «προνόμια» και «προνομιούχους» που πρέπει να παταχθούν, βάζουν στο στόχαστρο αυτούς τους οποίους είχαν υποσχεθεί ότι θα προστάτευαν.

Στη «δικαστική» φάρσα της αστικής πολιτικής, οι «αδικούμενοι» ξεκινούν ως ενάγοντες και καταλήγουν μονίμως εναγόμενοι ή και κατηγορούμενοι….

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι μόνο που οι εργαζόμενοι εμπιστεύτηκαν τα δίκαιά τους στον α ή β απατεωνίσκο πολιτικό αλλά ότι έτσι εμπιστεύτηκαν τις δυνατότητες του καπιταλισμού και του αστικού Κράτους να ικανοποιήσουν τις κοινωνικές ανάγκες. Πρόκειται πράγματι για μια αδικαιολόγητη εμπιστοσύνη, αδικαιολόγητη με βάση το σύνολο της ιστορικής εμπειρίας, παλιότερης αλλά και πολύ πρόσφατης.

Το κράτος που διαχειρίζεται την κρίση των μονοπωλίων μόνο σαν εγγυητής των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων δεν μπορεί να λειτουργήσει, αφού αυτά ήταν και παραμένουν ασύμβατα με την «ανάπτυξη» των καπιταλιστικών κερδών. Το μόνο που καταφέρνουμε με το να έχουμε τέτοιες προσδοκίες, είναι να τους δίνουμε χρόνο ώστε να επεξεργαστούν τη νέα βούλα «δικαίου» και «ηθικής» με την οποία θα σφραγίσουν τις νέες μορφές καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Δικαιολογημένη εμπιστοσύνη είναι ιστορικά αυτή που μπορούν και πρέπει να δείξουν ξανά οι εργαζόμενοι στην γραμμή της ταξικής πάλης. Η εμπιστοσύνη στην πάλη με σημαία το δικό τους δίκιο, την πάλη που ιστορικά γέννησε όλα τα δικαιώματα που σήμερα ξεδιάντροπα μας παίρνουν πίσω.

Νίκος Ζαρταμόπουλος

Εφημερίδα Νέο Εμπρός, φ. 1112, 16-12-2015, σελ. 7

Θανάση Αλεξίου: ''Το Σύμφωνο Συμβίωσης, η οικογένεια, τα πρότυπα συμπεριφοράς''

 Θανάση Αλεξίου: ''Το Σύμφωνο Συμβίωσης, η οικογένεια, τα πρότυπα συμπεριφοράς''

Παρόλο που η οικογένεια έχει απωλέσει σημαντικές λειτουργίες, φαίνεται πως επηρεάζει ακόμη την κοινωνικοποίηση των παιδιών. Σε μεγάλο βαθμό αυτό εξαρτάται από την ταξική θέση των γονιών (εισόδημα, πολιτισμικό κεφάλαιο, κύρος, δημόσιες σχέσεις κ.λπ.). Ωστόσο υπάρχουν δίπλα στην οικογένεια άλλοι φορείς κοινωνικοποίησης (σχολείο, παρέες συνομηλίκων, διαδίκτυο, ΜΜΕ κ.ά.) που ασκούν ενδεχομένως, με την έννοια της εκμάθησης προτύπων, στάσεων και συμπεριφορών, πολύ σημαντικότερη επίδραση πάνω στα παιδιά, γεγονός που σχετικοποιεί το ρόλο της οικογένειας ως φορέα κοινωνικοποίησης. Για αυτό δεν χρειάζεται να θέτουμε στην οικογένεια ζητήματα που η ίδια εκ των πραγμάτων μόνο περιορισμένα μπορεί να αντιμετωπίσει. Και αυτό αφορά πολύ περισσότερο στη λαϊκή οικογένεια. Θα ήταν υποκριτικό να καθιστούμε αποκλειστικά υπεύθυνη την οικογένεια για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών, -παρόλο που δεν βγαίνει από πουθενά ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των ατόμων είναι πρόβλημα-, όταν για όλα τα άλλα ζητήματα (χρήση ουσιών, παραβατική-«αντικοινωνική» συμπεριφορά κ.λπ.) μοιράζουμε την ευθύνη στην κοινωνία, στο σχολείο, στις παρέες κ.ά. Ας αναρωτηθεί κανείς (και αναφερόμαστε πρωτίστως στη λαϊκή και εργατική οικογένεια) ποιο Γολγοθά την υποχρεώνουμε να περάσει αφού η ίδια δεν διαθέτει ούτε το απόθεμα δύναμης και κουράγιου, ούτε τα μέσα (οικονομικά και πολιτισμικά) να διαχειριστεί το «πρόβλημα» που της δημιουργούμε.

Θα έλεγα μάλιστα ότι η λαϊκή οικογένεια έχει μεγαλύτερη ανάγκη από κάθε άλλον (μεσοαστική και αστική οικογένεια) τη δημόσια θεματοποίηση του ζητήματος, εκτός αν θεωρούμε αυτονόητη την απώθηση της σεξουαλικής συμπεριφοράς με σκοπό την «διόρθωσή»της. Να ζουν δηλαδή οι άνθρωποι μέσα σε καταπιεστικούς κοινωνικούς ρόλους (άντρας, γυναίκα κ.λπ.). Αντίθετα με την αστική οικογένεια που διαθέτει τα μέσα (ψυχοθεραπευτές, παιδαγωγοί, διευρυμένο προσωπικό και κοινωνικό κύκλο κ.α.), η λαϊκή οικογένεια διαθέτει πολύ πενιχρά μέσα, ειδικά σε μια περίοδο εμπορευματοποίησης των δημόσιων αγαθών, για να «διαχειριστεί» το πρόβλημα. Αναγνωρίζοντας ότι η οικογένεια είναι σε θέση να προσανατολίσει σεξουαλικά τα παιδιά, καθιστούμε ουσιαστικά αυτή υπεύθυνη για την κοινωνικοποίηση των παιδιών, παρόλο που αυτή έχει απογυμνωθεί, -εξαιτίας της παρέμβασης του κράτους (οικογενειακό δίκαιο, κοινωνικοί λειτουργοί, εταιρείες προστασίας ανηλίκων, ΜΚΟ κ.α.) από σημαντικές κοινωνικές δεξιότητες και αρμοδιότητες. Με αυτό τον τρόπο η οικογένεια και οι γονείς έχουν αποειδικευτεί και με αυτή την έννοια έχουμε μια προλεταριοποίηση της «γονεϊκότητας» (S. Lash).

Αναθέτοντας στην οικογένεια την αστυνόμευση της σεξουαλικής συμπεριφοράς των παιδιών για να μην «αποκλίνουν» από την ενδεδειγμένη ετερόφυλη, την καθιστούμε ουσιαστικά «συνεργό» σε ένα εγχείρημα «κανονικοποίησης» της λαϊκής οικογένειας και της εργατικής τάξης που ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο καπιταλισμός χρειάζονταν ένα πειθήνιο και παραγωγικό σώμα για το εντάξει στη μισθωτή εργασία. Συνεπώς αυτό που σήμερα εμφανίζεται ως «φυσικό»: στην οικογένεια, στην σεξουαλικότητα, στην ηθική κ.λπ. είναι προϊόν μιας μακράς διαδικασίας εγχάραξης (στο μυαλό, στο σώμα και στη ψυχή) και μ’ αυτή την έννοια πρόκειται για μια ανθρωπολογική μετάλλαξη που πολύ λίγο έχει να κάνει με τη «φύση». Και όμως το κύριο (αν όχι το αποκλειστικό) αντικείμενο αυτής της «κανονικοποίησης» του κοινωνικού σώματος απετέλεσε η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ήταν η περίοδος που το κεφάλαιο χρειάζονταν εργάτες και μάλιστα πειθαρχημένους, στρατιώτες για τον εθνικό στρατό αλλά και νομιμόφρονες υπηκόους. Η ένταση και η κλιμάκωση των πρακτικών πειθάρχησης που εναλλάσσονταν με την «ποιμαντορία» (ηθικοποίηση) και την καταστολή των «επικίνδυνων τάξεων» (εργατικών στρωμάτων) (φιλάνθρωπος ακτιβισμός, κοινωνική εργασία, Workhouses/πτωχοκομεία κ.λπ.) απέβλεπε πρωτίστως στην απώθηση και πάταξη των οικογενειακών και γαμήλιων πρακτικών των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων που απέκλιναν από τις αξίες των αστικών και μεσοαστικών στρωμάτων. Εδώ ο κανόνας ήταν οι προγαμιαίες σχέσεις, τα εξώγαμα παιδιά, και οι εξώγαμη συμβίωση. Στη Βιέννη αλλά και στις ΗΠΑ (αρχές του 20ου αιώνα) ένα μεγάλο μέρος των παιδιών από την εργατική τάξη γεννιόνταν εκτός γάμου, ήταν «νόθα» (R. Sieder, P. Laslet).

Το «σύστημα της σεξουαλικότητας» και της οικογένειας επεξεργασμένο για τους αστούς (για την μεταβίβαση της περιουσίας), θα αντικαταστήσει, όπως πολύ ορθά το θέτει ο M. Foucault, -παρόλο που αυτός βλέπει στην εξουσία (ως αυτοσκοπό) και όχι ως μέσον και εκφραστή ταξικών συμφερόντων-, συν τω χρόνω το χαλαρό σύστημα των «συγγενειών» στα λαϊκά στρώματα που εποπτεύονταν κυρίως από την εκκλησία και θα διαχυθεί σε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα. Στόχος του ο έλεγχος του πληθυσμού και η χειραγώγηση του κοινωνικού σώματος, καθώς το σεξ (πρακτικές και συμπεριφορές) επηρέαζαν άμεσα την αναπαραγωγή αυτού του εμπορεύματος που δίνει υπόσταση στον καπιταλισμό, δηλαδή την εργατική δύναμη.Στη μορφή της συζυγικής ετερόφυλης οικογένειας (ας πούμε «πυρηνική οικογένεια») ο καπιταλισμός βρίσκει ένα «αξιόπιστο σχήμα», το οποίο μπορεί να του διασφαλίσει, υπό την εποπτεία του νόμου απρόσκοπτα την αναπαραγωγική λειτουργία. Αυτή αναλαμβάνει επίσης με «προθυμία» σημαντικό κόστος (οικονομικό, ψυχολογικό κ.λπ.) για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, που αλλιώς θα έπρεπε να αναλάβει το κεφάλαιο ή, το κράτος. Φαίνεται λοιπόν πως σε αυτό το οικογενειακό σχήμα μπορεί να συνυπάρχει εκ πρώτης η έκφραση της σεξουαλικότητας (ετερόφυλης) με την κοινωνική αναπαραγωγή. Ως ασφαλιστική δικλείδα για την διατήρηση της οικογένειας προσφέρθηκε κυρίως για τους άντρες η επίσημη πορνεία ενώ στη γυναίκες έμενε η ανεπίσημη (βλ. Κομμουνιστικό Μανιφέστο), όπως περίπου παρουσιάζεταιστις ταινίες τουΛ. Μπουνιουέλ.

Αφού έγινε σαφές πως η σημερινή οικογένεια έχει ιστορία, επομένως δεν είναι φύση, ας δούμε τώρα τη θέση για τα πρότυπα που θα προβάλλει η ομοφυλόφιλη οικογένεια στα παιδιά. Εκφράζεταιη άποψη πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μια ομοφυλόφιλη οικογένεια θα προσανατολιστούν σεξουαλικάομοφυλόφιλα. Είναι ενδιαφέρον, και ενώ ο καθένας θα ανέμενε ότι οι οικογένειες ομοφυλόφιλων ζευγαριών θα αμφισβητούσαν εξαιτίας της βιωματικής τους εμπλοκής το ρόλο της «φύσης» στη δημιουργία συγγένειας, αυτές αποδίδουν, σύμφωνα με σχετικές έρευνες, μεγαλύτερη έμφαση στη βιολογία («βιολογικό ιδίωμα»), θεωρώντας ότι οι γενετικές σχέσεις συμβολίζουν τη φυσικότητα της βιολογικής συγγένειας (Μ. Strathern, 1992). Κατά κάποιο τρόπο τα ίδια τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια αποδέχονται με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο τον «πλασματικό» χαρακτήρα της δικής τους ομοφυλόφιλης οικογένειας. Αποδέχονται δηλαδή την κυρίαρχη άποψη ότι οι δικοί τους οικογενειακοί σχηματισμοί δεν δημιουργούν συγγένεια, καθώς έχουν συνδέσει την οικογένεια με τη «φύση» και λείπει το γενετικό στοιχείο. Από αυτή την οπτική το αίτημά τους για την αναγνώριση της (ομοφυλόφιλης) οικογένειας (σύμφωνο συμβίωσης, γάμος, υιοθεσία κ.λπ.) ενισχύει την ιδεολογία του οικογενεισμού, εν τέλει τον «βιολογικό ντετερμινισμό».

Επομένως δεν βγαίνει από πουθενά ότι οι ομοφυλόφιλοι γονείς θα θέλουν, όπως διατείνεται ο συμπεριφορισμός, τα παιδιά τους να προσανατολιστούν, -όταν μάλιστα οι ίδιοι ενστερνίζονται, τη «φυσικότητα» της οικογένειας-, σεξουαλικά ομοφυλόφιλα. Και αυτό γιατί, παρόλο που η σημερινή οικογένεια βασίζεται σε ετεροφυλόφιλες σεξουαλικές πρακτικές δεν μπορούν να αποκλειστούν οι ομοφυλόφιλες ή άλλες σεξουαλικές πρακτικές. Εξάλλου οι σημερινοί ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανσέξουαλ κ.ά. (ΛΟΑΤ) από τις ετεροφυλόφιλες οικογένειες «βγήκαν». Αυτό που θα πρέπει να διασφαλιστεί τόσο στα παιδιά της ετεροφυλόφιλης όσο και της ομοφυλόφιλης οικογένειας κ.ά. είναι αυτά να μεγαλώνουν ελεύθερα και υπεύθυνα έχοντας τις αναγκαίες κοινωνικές υποδομές (παιδαγωγική, ψυχολογία, αθλητισμός, αισθητική αγωγή κ.λπ.). Αν ίσχυε η θέση του συμπεριφορισμού, ότι το αποκλειστικό στοιχείο που ενεργοποιεί την (αντι)δράση των ατόμων είναι το βίωμα, τότε η εργατική τάξη δεν θα μπορούσε ποτέ να χειραφετηθεί, καθώς θα αναπαρήγαγε τις πρακτικές καταπίεσης και εκμετάλλευσης που η ίδια έχει βιώσει. Αυτή δεν θα μπορούσε να θέσει, εξαιτίας των δικών της βιωμάτων (εκμετάλλευση, καταπίεση, αδικία κ.λπ.) τα ζητήματα της κοινωνίας ως καθολική τάξη.

Σε κάθε περίπτωση όμως ο σεξουαλικός προσανατολισμός που αναθεωρεί την έμφυλη ταυτότητα, αυτή που επιβλήθηκε από την κοινωνικοποίηση και τις κοινωνικές συμβάσεις και καταπιέζει το άτομο, για να ταυτιστεί με μία άλλη, μάλλον ευπρόσδεκτος πρέπει να είναι για μια κοινωνία που θέλει ελεύθερα άτομα. Η πραγματικότητα αυτή καταδεικνύει επίσης ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν ταυτίζεται πάντα με το φύλο. Δηλαδή κάποιος μπορεί να έχει κοινωνικοποιηθεί μέσω κοινωνικών ρόλων και επιτέλεσης ως άντρας («κοινωνικό φύλο») αλλά να αισθάνεται γυναίκα και το αντίστροφο κ.ο.κ. Ως γνωστόν η αναντιστοιχία φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού οδηγεί συχνά και στην αλλαγή «βιολογικού» φύλου ώστε να αποκατασταθεί η αντιστοιχία σεξουαλικού προσανατολισμού και φύλου (transsexual).

Στη συγκεκριμένη συλλογιστική η σεξουαλική ταυτότητα, εφόσον διασφαλίζεται ότι άτομα ή ομάδες δεν εξαναγκάζονται ή, περιθωριοποιούνται, -κατάσταση που σε ένα βαθμό αίρει το Σύμφωνο Συμβίωσης-, θα μπορούσε να αναγνωριστεί ως προσωπική υπόθεση όπως περίπου συμβαίνει, -παρόλο που είναι διαφορετικής τάξης πρόβλημα, καθώς ακουμπά τον υπαρξιακό πυρήνα του ατόμου (και το σώμα και την ψυχή)- με την συνταγματική κατοχύρωση της ανεξιθρησκείας, όπου η θρησκευτική επιλογή είναι ή, οφείλει να είναι προσωπική υπόθεση. Η απόρριψη του Συμφώνου Συμβίωσης θα είχε νόημα στο βαθμό που ζητούσε κανείς και την κατάργηση της οικογένειας και του γάμου και μαζί της αστικής ηθικής για τα σεξουαλικότητα, θέση που συνάδει με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και εφαρμόστηκε, ανεξάρτητα αν αργότερα αναθεωρήθηκε, στη Σοβιετική Ένωση στη δεκαετία του ΄20. Βεβαίως στην αστική-καπιταλιστική πραγματικότητα, όπου το κράτος έχει ιδιοποιηθεί λειτουργίες της κοινωνίας, τα πολιτικά, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα που έχουν προκύψει από τους κοινωνικούς αγώνες, συνιστούν ένα ανάχωμα στην αυθαιρεσία του αστικού κράτους. Η μη αναγνώριση αυτών των δικαιωμάτων στα ΛΟΑΤ-άτομα (λεσβιακά, ομοφυλόφιλα, αμφισεξουαλικά, τρανσεξουαλικά άτομα), σημαίνει ουσιαστικά ότι αυτά θα συνεχίσουν να είναι εκτεθειμένα στην κρατική καταπίεση, στη χλεύη και στους προπηλακισμούς μιας αυτόκλητης «αστυνομίας ηθών», όπως αυτή κάθε φορά εργαλειοποιείται (ρατσισμός, ομοφοβία κ.λπ).

O Θανάσης Αλεξίου ειναι Καθηγητής Κοινωνιολογίας/Πανεπιστήμιο Αιγαίου

You might also like:     

   Ηθική …αγνοείται

Από Οικοδόμος 

Γράφει ο 2310net //

Άλλα είχα σκοπό να γράψω, άλλα τελικά θα γράψω. Άλλωστε πολλά από αυτά που σκεφτόμουν σχετικά με το σύμφωνο συμβίωσης τα έγραψε χτες ο Θανάσης Αλεξίου. Ας αρκεστώ προς το παρόν να αναφέρω ότι δεν βρίσκω κανένα μα κανένα επιχείρημα κατά της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια. Σε αυτό θα επανέλθω με άλλη ανάρτηση σύντομα. Πάμε στα άλλα.
Την προηγούμενη εβδομάδα έγραφα για τον καπιταλισμό που σαπίζει και μας παρασέρνει στην ηθική του σκότωσε το θείο σου για να πλουτίσεις κι εσύ. Λίγες μέρες μετά είδαμε από τις οθόνες μας άλλο ένα παράδειγμα ηθικής και πολιτικής σαπίλας: πούλα τη νεκρή μάνα σου για λίγο χειροκρότημα.
Δράστης ο πρώην κωμικός Λαζόπουλος, ο οποίος δε δίστασε να πει κλαίγοντας πως λίγο πολύ η μητέρα του πέθανε επειδή του επιτέθηκε ο Άδωνις! Συνέχισε, εν μέσω χειροκροτημάτων της Ανθούλας και του υπόλοιπου ποίμνιου, εκτελώντας άλλο ένα τραγούδι της δύσμοιρης ελληνικής μουσικής.
Το φινάλε άλλης μια εκπομπής του φερόμενου ως σατιρικού καλλιτέχνη, κάνει τον θεατή που διαθέτει λίγη κριτική σκέψη και αισθητική να αναρωτιέται τι είδε πάλι; Στα λίγα λεπτά που πρόλαβα να δω είδα έναν τύπο να αραδιάζει πάλι σενάρια συνομωσίας που θα έκαναν την Ελεύθερη Ώρα να μοιάζει παιδικό αναγνωσμα, ένα ψιλοξέπλυμα της Χρυσής Αυγής για τη δολοφονία Φύσσα, ένα γράφημα με χρωματιστές καμήλες (!) που πάνε αριστεροδεξιά, μια νέα πολιτική θεωρία που διαχωρίζει τα κόμματα σε σώμα και ψυχή (!!!) και μια τόνωση ηθικού ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας απαλλάξει από τα βαρίδια της μεταπολίτευσης και τον κακό Σόιμπλε.
Και για επιδόρπιο ένα ακόμα επεισόδιο στον τηλετσακωμό με τον Άδωνι. Όταν διαλέγεις για αντίπαλο τον Άδωνι αποδεικνύεις το επίπεδό σου. Όταν δε, επικαλείσαι την νεκρή μητέρα σου για να τον «κερδίσεις» αποδεικνύεις ότι το ηθικό σου ανάστημα είναι σαν το ταλέντο σου: αγνοείται!
Σε άλλα τηλεοπτικά νέα, η ΕΡΤ έχει ξεκάθαρα μετατραπεί σε κυβερνητικό όργανο. Δεν είναι δυνατό σε μια παράγραφο να αναλυθεί κάτι τέτοιο, όμως αρκεί να ρίξετε μια προσεκτική ματιά σε κάποιο από τα ρεπορτάζ που αφορούν το προσφυγικό για να καταλάβετε που θα πάει το πράγμα. Τόσο κυβερνητική, που δίνει άλλη έννοια στην ατάκα «Κιμ πάτα το κουμπί (και βάλε ΕΡΤ να δεις πως γίνεται)».
Κλείνοντας, να ευχηθώ καλή επιτυχία σε όλους τους υποψήφιους προέδρους της ΝΔ που μπορεί να μην κατάφεραν να κάνουν εκλογές, ωστόσο κατάφεραν κάτι ακόμα πιο δύσκολο: να κάνουν την υποψηφιότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη να μοιάζει σοβαρή!

Ούτε «παράλληλο» ούτε φιλολαϊκό

Ούτε «παράλληλο» ούτε φιλολαϊκό

Το πολυνομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση «για την επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου», με τον προπαγανδιστικό τίτλο «παράλληλο πρόγραμμα», κάθε άλλο παρά τέτοιο είναι.
Στην πραγματικότητα, περιέχει μέτρα που αφορούν τον πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, διατάξεις - προαπαιτούμενα για βαθύτερες αντιδραστικές αλλαγές σε άλλους τομείς του κυβερνητικού προγράμματος και, δίπλα σε όλα αυτά, μια σειρά από μέτρα για τη διαχείριση της φτώχειας, που επαναδιατυπώνονται από παλιότερους νόμους.
Δεν περνάει, τέλος, απαρατήρητο ότι σε ορισμένα σημεία του νομοσχεδίου, η κυβέρνηση ενσωματώνει αποσπασματικά κάποια αιτήματα που προέβαλλε το κίνημα, όχι με στόχο βεβαίως τη θεμελίωση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων αλλά σε μια προσπάθεια να «κλείσει στόματα», να χειραγωγήσει και να ενσωματώσει αντιδράσεις, ιδιαίτερα μπροστά στην κατάθεση των νομοσχεδίων για το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά.
Με αυτόν τον τρόπο πρέπει να διαβαστεί το νομοσχέδιο - «σκούπα» της κυβέρνησης από τους εργαζόμενους και το λαό, και να μην περάσει η προπαγάνδα της ότι συζητάει και ψηφίζει ρυθμίσεις που ανακουφίζουν τα λαϊκά στρώματα από τα δεινά των μνημονίων.
Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα: Με το νομοσχέδιο, η κυβέρνηση συστήνει επιτροπή για την αναμόρφωση εκ νέου της Τοπικής Διοίκησης, την αναθεώρηση δηλαδή του σημερινού «Καλλικράτη». Πρόκειται για σοβαρή παρέμβαση στη δομή της κρατικής διοίκησης, η οποία, όπως και οι προηγούμενες, γίνεται για να προσαρμοστεί καλύτερα ο κρατικός μηχανισμός, σε όλη του την κλίμακα, στις σύγχρονες και συνεχώς μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου.
Η πείρα από τον «Καποδίστρια» Ι και ΙΙ, και κυρίως από τον «Καλλικράτη», αυτό επιβεβαίωσε, αφού η βαθμίδα της Τοπικής Διοίκησης αναβαθμίστηκε σε ό,τι αφορά τη σημασία της στο πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής και στην πιο αποτελεσματική εξυπηρέτηση των συμφερόντων μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Ανάλογο παράδειγμα είναι και οι διατάξεις που περιέχει το νομοσχέδιο για το Προσφυγικό. Εκτός του ότι επιχειρεί να διευθετήσει ζητήματα που προκύπτουν από τους ανταγωνισμούς μερίδων του κεφαλαίου, όπως για τη μεταφορά προσφύγων και μεταναστών από ναυτιλιακές εταιρείες, δίνει επιπλέον τη διαχείριση των Κέντρων Μεταναστών σε ΝΠΙΔ μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, δηλαδή σε ΜΚΟ, οι οποίες αναγορεύονται και επίσημα «κουμανταδόροι» αυτών των κέντρων, βασικοί πυλώνες άσκησης της μεταναστευτικής πολιτικής από την πλευρά του κράτους.
Στα μέτρα που αποτελούν πρόδρομο βαθύτερων αλλαγών σε βάρος του λαού, μπορούμε να εντάξουμε τη λειτουργία του Νοσοκομείου Σαντορίνης υπό την Ανώνυμη Εταιρεία Μονάδων Υγείας ΑΕ, που θα γίνεται με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Προφανώς, πρόκειται για πιλότο του «μοντέλου» που θα ακολουθηθεί στο σύστημα Υγείας στη χώρα μας.
Αλλά και τη λεπτομερή καταγραφή από την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης (ΗΔΙΚΑ) των προνοιακών κοινωνικών επιδομάτων και των στοιχείων των δικαιούχων, που παλιότερα είχε υποδειχτεί ως το πρώτο βήμα για την κατάργηση αυτών των επιδομάτων μέσω της ενσωμάτωσής τους στην οικονομική ενίσχυση του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», στα όρια της ακραίας φτώχειας.
Στο νομοσχέδιο επαναδιατυπώνονται ορισμένα άλλα μέτρα για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, και αυτά όχι για όλους (παροχή δωρεάν ρεύματος, επίδομα σίτισης και ενοικίου κ.ά.) καθώς και ορισμένες δίκαιες διεκδικήσεις του κινήματος (όχι τυχαία, αφορά μέτρα που δεν έχουν δημοσιονομικό κόστος ούτε έρχονται σε αντιπαράθεση με την εργοδοσία), όπως η παροχή αδειών στα «πεντάμηνα», ή η κατάργηση της ΠΝΠ για την ποινικοποίηση των μαθητικών αγώνων κ.ά. Τα τελευταία είναι το «αμπαλάζ» για να συγκαλυφθεί η ουσία των άλλων μέτρων του νομοσχεδίου, αλλά και του συνόλου της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, διαμορφώνοντας ψεύτικες προσδοκίες, την ίδια ώρα που στρώνεται το έδαφος για τις νέες ανατροπές σε Ασφαλιστικό και Εργασιακά που ακολουθούν άμεσα.

Μπλέκει περισσότερο το «κουβάρι» των ανταγωνισμών

Μπλέκει περισσότερο το «κουβάρι» των ανταγωνισμών

Μια εξέλιξη που στοιχειοθετεί την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που εκδηλώνονται στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, είναι και η νέα πρωτοβουλία που ανακοινώθηκε προχτές από τη Σαουδική Αραβία, φυσικά και πάλι με πρόσχημα την «καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους και άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων». Αυτή αφορά στη συγκρότηση νέου συνασπισμού της «Ισλαμικής Στρατιωτικής Συμμαχίας» 34 χωρών της Μέσης Ανατολής, της Ασίας και της Αφρικής, που υποτίθεται θα συγκρουστούν με το ΙΚ, γιατί «το Ισλάμ δεν έχει σχέση με την τρομοκρατία». Και μόνο να δει κανείς τα μέλη της «νέας συμμαχίας», μπορεί να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα. Συμμετέχουν οι Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Ιορδανία, Μαρόκο, Κουβέιτ, Λίβανος, Λιβύη, Τυνησία, Υεμένη, Κατάρ, Παλαιστινιακά Εδάφη, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Τουρκία, Μαλαισία, Μπαγκλαντές, Μπαχρέιν, Πακιστάν, Νησιά Μαλβίδες, Μάλι, Τσαντ, Τζιμπουτί, Μαυριτανία, Νίγηρας, Σουδάν, Σομαλία, Σενεγάλη, Σιέρα Λεόνε, Γκαμπόν, Μπενίν, Τόγκο, Γουινέα, Νησιά Κομόρες, Ακτή Ελεφαντοστού, Νιγηρία.

***

Καταρχήν, οι βασικές χώρες που αποδεδειγμένα έχουν δημιουργήσει, εξοπλίσει, χρηματοδοτήσει αδρά τους τζιχαντιστές, όπως πρώτες απ' όλες η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, εμφανίζονται τώρα ως δήθεν διώκτες τους. Ο υπουργός Αμυνας της Σαουδικής Αραβίας, Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, εμφανίστηκε να δηλώνει ότι «το ΙΚ είναι μια ασθένεια που επηρεάζει τον ισλαμικό κόσμο και η συμμαχία είναι η εμπροσθοφυλακή που θα την αντιπαλέψει», ενώ η κυβέρνηση της Ιορδανίας δήλωσε ότι «αυτός είναι δικός μας πόλεμος, πόλεμος των Μουσουλμάνων». Η εξέλιξη αυτή δεν είναι ανέκδοτο, αλλά δείχνει το πόσο μπλεγμένο είναι το «κουβάρι» στην περιοχή (Συρία, Ιράκ, ευρύτερη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική), που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι πλούσια σε ενεργειακούς πόρους και τεράστιας γεωστρατηγικής σημασίας. Επίσης, πρέπει να σημειώσουμε ότι η Σαουδική Αραβία αλλά και η Τουρκία συμμετέχουν και στο λεγόμενο διεθνή συνασπισμό στην επέμβαση στη Συρία, στον οποίο ηγούνται οι ΗΠΑ, άλλες χώρες του ΝΑΤΟ και από κοντά η ΕΕ, ακόμα και η Αυστραλία. Γίνεται, έτσι, φανερό ότι μια από τις κύριες επιδιώξεις του νέου εγχειρήματος που δεν αποκλείει και τη χρησιμοποίηση χερσαίων δυνάμεων, αφορά τα ιδιαίτερα συμφέροντα των αστικών τάξεων των ξεχωριστών χωρών, ανεξάρτητα αν συμμετέχουν σε κοινούς ευρύτερους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς. Και βέβαια και μέσα στην ίδια την «Ισλαμική Συμμαχία» δε σημαίνει ότι εκλείπουν οι αντιπαραθέσεις και οι κόντρες. Αλλωστε, αυτή είναι η φύση όλων των λυκοσυμμαχιών των καπιταλιστών (των συγκυριακών και των πιο μόνιμων), που ως μια αγέλη επιτίθενται σε ό,τι ορίζεται ως «κοινό θύμα» και στη συνέχεια τρώγονται μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι στη μοιρασιά της λείας. Μόνο που η πραγματική λεία σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους είναι πάντα οι εργάτες, οι εκμεταλλευόμενοι και ο τεράστιος πλούτος που αυτοί παράγουν.

***

Επίσης, ένα κύριο χαρακτηριστικό στοιχείο της νέας λυκοσυμμαχίας είναι η συμμετοχή κρατών ή υπό διαμόρφωση κρατών, που έχει περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα, όπως και πολιτική συμβολική σημασία έχει το όλο εγχείρημα, ως καταγραφή και υποδήλωση των συμφερόντων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της περιοχής, που θέλουν να δηλώσουν «ηχηρό παρών». Σε ό,τι αφορά το λεγόμενο «τάιμινγκ», την ώρα δηλαδή εκδήλωσης της πρωτοβουλίας και τη σκοπιμότητά της, εδώ τα αστικά επιτελεία δίνουν διάφορες ερμηνείες. Σύμφωνα με διεθνή αστικά ΜΜΕ, οι ΗΠΑ «θέλουν να αποκτήσουν σαφή εικόνα για τη σκοπιμότητα της κίνησης» και μετά να τοποθετηθούν. Κάποιες πρώτες εξηγήσεις, ωστόσο, είναι χαρακτηριστικές. Λέει ο Ααρον Ντέιβιντ Μίλερ, πρώην διπλωμάτης των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, τώρα αντιπρόεδρος του Woodrow Wilson International Center (ίδρυμα του Κογκρέσου προς τιμήν του Αμερικανού Προέδρου Γουίλσον το 1913-21): «Οι Σαουδάραβες είναι κάτω από μεγάλη πίεση γι' αυτό που κάνουν στην Υεμένη και τις κατηγορίες ότι από εκεί εξαπλώνεται ο Ουαχαμπιτισμός (ακραίος ισλαμισμός) και γιατί δε συμβάλλουν στη συμμαχία των ΗΠΑ κατά του ΙΚ». Ετσι αποφαίνεται ότι δεν πρόκειται να έχει η συμμαχία καμία πρακτική αξία. Ο Φαρέα αλ Μουσλίμι, αναλυτής για ζητήματα του Περσικού Κόλπου από το ίδρυμα Carnegie Endowment στο Λίβανο, επίσης μιλάει για «συμβολική σημασία» και ότι το «ΙΚ και άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις θα ευδοκιμούν όπου υπάρχει κενό εξουσίας όπως στην Υεμένη, τη Συρία, τη Λιβύη».

***

Οι εξηγήσεις αυτές μπορεί να έχουν κάποια δόση αλήθειας, ωστόσο δεν αγγίζουν, όπως είναι φυσικό, το γεγονός ότι η κίνηση των «34» της Σαουδικής Αραβίας όπως και των «65» των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, όπου εμπλέκεται και η Ελλάδα με ευθύνη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία, είναι κινήσεις στη σκακιέρα των σφοδρών ανταγωνισμών καπιταλιστικών κρατών που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των μονοπωλιακών τους ομίλων. Και φυσικά, από αυτούς τους ανταγωνισμούς χαμένοι βγαίνουν οι λαοί, όσο μπαίνουν κάτω από τις σημαίες των αστών και δε σηκώνουν τις δικές τους, για ρήξη με τους ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές τους, την καπιταλιστική εξουσία και οικονομία, που είναι η μήτρα των επεμβάσεων και των πολέμων.