2 Ιουλ 2012

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ-ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ*


ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ-ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ* 

... Στις θέσεις μας στο Συνέδριο, διατυπώσαμε σε σημαντικό βαθμό το ζήτημα, από την άποψη της πάλης ενάντια στην αντισοβιετική συμμαχία, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Θέλω να επικεντρώσω την προσοχή σας σε μερικές ιδιομορφίες της στιγμής στα Βαλκάνια, μια και λόγος γίνεται για αγώνα ενάντια στον κίνδυνο πολέμου. Το ζήτημα αυτό δεν θα το θίξω για κάθε χώρα χωριστά. Αυτό, το κάνω για να μπορέσει το κάθε ΚΚ χωριστά να αφομοιώσει τη σωστή θέση σε αυτό το ζήτημα. Νομίζω πως για την κάθε χώρα θα το κάνουν οι αντιπρόσωποί της. Εγώ θα σταθώ και θα προσπαθήσω να διατυπώσω τις απόψεις που αφορούν την πάλη κατά του πολέμου. Φυσικά, η έκθεση της όλης κατάστασης δεν θα είναι πλήρης από την άποψη  της στιγμής, που αφορά συνολικά και από κοινού τα Βαλκάνια.
            Σύντροφοι, θεωρώ πως ο αγώνας ενάντια στην απειλή του πολέμου και ειδικά, για τα Βαλκάνια και για τα ΚΚ πρέπει να παίρνει υπόψη του το ρόλο του διεθνούς ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια και σε σχέση με την προετοιμασία πολέμου κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Και αυτό γιατί ο ιμπεριαλισμός προσπαθεί να συνενώσει τα Βαλκάνια σε ένα ενιαίο συνασπισμό, που, σαν ενιαίος θα αντιπαρατίθεται στη Σ.Ε, γιατί ο αγώνας ενάντια στο διεθνή ιμπεριαλισμό σε παμβαλκανική κλίμακα είναι ουσιαστικό στοιχείο της πάλης. Και ο αγώνας των Βαλκανικών ΚΚ κατά της απειλής του πολέμου δεν θα είναι αποτελεσματικός, εάν αυτός δεν διεξάγεται και ενάντια στο διεθνή ιμπεριαλισμό σε όλα τα Βαλκάνια.
            Σε σχέση με αυτό, είναι αναγκαία, το τονίζω για μια ακόμη φορά, η ίδρυση Βαλκανικής Ομοσπονδίας, σε σύνδεση με τον αγώνα ενάντια στην απειλή πολέμου.
            Είναι αναγκαίο να μπει σε παμβαλκανική έκταση το πρόβλημα της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο, όχι μόνο σε κάθε χώρα χωριστά, αλλά σε όλα τα Βαλκάνια. Είναι αναγκαίο να θέσουμε το σύνθημα για εμφύλιο, που σημαίνει επανάσταση σε σχέση με τον πόλεμο, είναι αναγκαίο να μπορούμε να συνδέουμε την επανάσταση σε κάθε χώρα της Βαλκανικής με την επανάσταση σε παμβαλκανική κλίμακα. Για μας πρέπει να είναι καθαρό πως η επανάσταση σε μια χώρα των Βαλκανίων είναι καταδικασμένη σε ήττα, εάν δεν υπάρχουν οι συνθήκες που υπέδειξα παραπάνω, εάν αυτή δεν συνοδεύεται από την επαναστατική στράτευση των μαζών και των άλλων χωρών, εάν δεν θα είναι σε θέση οι λαϊκές μάζες των άλλων βαλκανικών χωρών να παραλύσουν την αντεπαναστατική επίθεση των γειτονικών αστικών κρατών στην επανάσταση της συγκεκριμένης χώρας.
Η σύνδεση αυτή δείχνει το γενικό χαρακτήρα που έχει το επαναστατικό κίνημα στα Βαλκάνια, στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, στις συνθήκες της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στα Βαλκάνια και της μετατροπής τους σε ενωμένο συνασπισμό των Βαλκανίων ενάντια στη Σοβιετική Ενωση. Αυτή η σύνδεση είναι αδιαμφισβήτητη και χωρίς αυτή η επανάσταση σε κάθε χώρα είναι καταδικασμένη σε ήττα. Συνεπώς, θεωρώ πως με τις εσωτερικές επαναστατικές μας δυνάμεις, χωρίς να σταματήσουμε πουθενά, όταν είναι αναγκαίο, πρέπει να μετατρέψουμε  τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο. Χρειάζεται όλα τα ΚΚ των Βαλκανίων να καταλάβουν τη σχέση που υπάρχει μεταξύ της επανάστασης και του επαναστατικού κινήματος των μεμονωμένων χωρών, και είναι αναγκαίο, όπως όλα ταυτόχρονα να προετοιμαστούν για τη γενική επίθεση, αλλά και να είναι έτοιμο κάθε κόμμα οποιαδήποτε στιγμή να επιστρατεύσει τις δυνάμεις του ενάντια στην αστική τάξη της χώρας του, η οποία, χωρίς αυτό, θα προσπαθήσει να πνίξει την επανάσταση στη γειτονική βαλκανική χώρα.
            Στα Βαλκάνια συνεχίζονται οι συγκρούσεις μεταξύ των κρατών, δεν χρειάζεται να τις απαριθμήσουμε. Το 1925 έχουμε την επίθεση του ελληνικού στρατού στη Βουλγαρία. Το 1926 οξύνεται η κατάσταση μεταξύ της Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας και παραλίγο να μετατραπεί σε πόλεμο. Το 1927 εξαιτίας τρομοκρατικών ενεργειών της Μακεδονικής οργάνωσης, στη Μακεδονία προέκυψε πολύ οξυμένη κατάσταση μεταξύ της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας. Το 1926 εξαιτίας συνοριακών επεισοδίων στα σύνορα της Ντομπρουτζάς, προέκυψε οξυμένη κατάσταση μεταξύ Βουλγαρίας και Ρουμανίας, καθώς και μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και Ελλάδας, εξαιτίας της διευθέτησης των διαφορών στη Θεσσαλονίκη. Λόγω της όξυνσης μεταξύ των χωρών οξύνεται και η γενική κατάσταση.
            Το Αλβανικό ζήτημα αποτελεί αφορμή συνεχών συγκρούσεων μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και Αλβανίας. Σε αυτές τις συγκρούσεις συμμετέχουν και η Ελλάδα και η Βουλγαρία, μια και είναι δέσμιες των ιμπεριαλιστικών κρατών. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει πως κάθε ανάλογη σύγκρουση έχει περισσότερο ή λιγότερο γενικό παμβαλκανικό χαρακτήρα, που απαιτεί κοινή δράση των ενδιαφερομένων ΚΚ των Βαλκανίων. Είναι αναγκαίος ο συντονισμός των ενεργειών τους. Είμαι υποχρεωμένος να υποδείξω πως κάποιος συντονισμός ανάμεσα στα ΚΚ των Βαλκανίων υπήρχε και προπολεμικά.  Κοινή άποψη υπήρχε στο ζήτημα των πολέμων 1912 - ’13 - ’14 - ’15. Υπήρξαν κοινές ενέργειες με τη μορφή κοινών διαδηλώσεων στις πρωτεύουσες των βαλκανικών κρατών. Στην Ελλάδα το κίνημα ήταν αδύνατο. Μερική συνεργασία υπήρξε και τα πρώτα χρόνια μετά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Χρειάζεται να τονίσω το παρακάτω. Το 1923, όταν προετοιμαζόταν η ένοπλη εξέγερση στη Βουλγαρία, οι σύντροφοι που μετείχαν στις αντιπροσωπείες των ΚΚ της Ρουμανίας και της Γιουγκοσλαβίας που βρίσκονταν στη Βουλγαρία, ήταν ενήμεροι γι’ αυτό. Τις παραμονές της εξέγερσης, ο Γιουγκοσλάβος σύντροφος πήγε στη Γιουγκοσλαβία με οδηγίες για επαφές  στη χώρα του, για να συγκεντρώσει δυνάμεις για την υπεράσπιση της εξέγερσης στη Βουλγαρία όταν αυτή θα χρειαζόταν. Υπήρχαν ακόμη και άλλες επαφές. Θα μπορούσα ακόμη να πω το εξής: Οταν το 1922 έγινε κίνημα στην Ελλάδα, μεταξύ Βουλγαρίας και Ελλάδας δυστυχώς δεν υπήρχε επαφή. Παρ’ όλα αυτά, η Βαλκανική Ομοσπονδία έστειλε αντιπρόσωπό της. Φυσικά, όμως, αυτός άργησε να φτάσει. Φυσικά δεν θεωρώ πως θα έπαιζε κάποιο ρόλο, όμως προσπάθεια για επαφή έγινε.
            Τί συμβαίνει σήμερα που υπάρχουν ΚΚ στα Βαλκάνια; Το 1925 άρχισε ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας με επίθεση του πυροβολικού και τμήμα πυροβολικού της Βουλγαρίας καταστράφηκε. Υπήρξε κάποια επαφή μεταξύ του ΚΚ Βουλγαρίας και Ελλάδας; Τίποτα δεν υπήρξε. Το 1926 όταν πρόκυψε οξυμένη σύγκρουση μεταξύ Βουλγαρίας και Γιουγκοσλαβίας και έγινε μερική επιστράτευση στις παραμεθόριες περιοχές, όταν κηρύχθηκε πολεμική κατάσταση στη συνοριακή ζώνη δεν υπήρξε καμμιά επαφή μεταξύ των ΚΚ. Η αστική τάξη επιστράτευσε τις δυνάμεις της, αλλά οι εργατο-αγροτικές μάζες δεν αντέδρασαν και αυτό γιατί δεν υπήρχε καμμιά επαφή μεταξύ των ΚΚ των Βαλκανίων. Συνεχίζονται μέχρι σήμερα πολλές συγκρούσεις και καμμιά επιστράτευση, καμμιά επαφή και συνεργασία δεν υπάρχει. Είναι καθαρό πως αυτό είναι επικίνδυνο. Αυτό καταδικάζει τις μάζες, όλα τα ΚΚ και το επαναστατικό κίνημα στην ήττα, εάν συνεχιστεί και στο μέλλον. Είναι καθαρό πως είναι αναγκαίο κάθε κομμουνιστικό κόμμα να συσπειρώσει τις δυνάμεις του σε κάθε χώρα και να αποκτήσει κοινή άποψη, κοινά συνθήματα, να ακολουθεί κοινή τακτική, κοινή γραμμή. Χωρίς αυτό θα έχουμε πτώση.
            Ομως, σύντροφοι, για να υπάρξει τέτια επαφή και συνεργασία χρειάζεται άμεσα να καταπιαστούμε με την υπόθεση του πλησιάσματος των εργατο-αγροτικών μαζών στις χώρες των Βαλκανίων. Ο ιμπεριαλισμός αντικειμενικά συνενώνει αυτές τις χώρες με στόχο την εκμετάλλευση και την  άσκηση πολιτικής πολέμου ενάντια στη Σοβιετική Ενωση. Εμείς, τα ΚΚ των Βαλκανίων, δεν κάναμε τίποτα για να πλησιάσουν οι εργατο-αγροτικές μάζες με στόχο την υπεράσπιση της επανάστασης, της επαναστατικής δραστηριότητας. Ποτέ δεν υπήρχε τέτια αποξένωση μεταξύ των μαζών των βαλκανικών χωρών, όσο σήμερα. Καμμιά επαφή, καμμιά ανταπόκριση, καμμιά κοινή συγκέντρωση, καμμιά αντιπροσωπεία δεν υπάρχει. Η αστική τάξη της Βουλγαρίας, της Ελλάδας, της Γιουγκοσλαβίας πραγματοποιεί στο Βελιγράδι συναντήσεις φοιτητών και άλλων οργανώσεων. Ενώ η εργατική τάξη και η αγροτιά είναι ξένες προς αυτά.
            Αυτή η κατάσταση πρέπει να μας προβληματίσει. Δεν πάει άλλο. Προπολεμικά υπήρχαν συμφωνίες, συμφωνίες μεταξύ όλων των επαγγελματικών ενώσεων, μεταξύ των βουλγαρικών, των γιουγκοσλαβικών, των ρουμάνικων ενώσεων (με την Ελλάδα δεν υπήρχαν ακόμη τέτιες συμφωνίες, υπήρχε μόνο στενή επαφή μεταξύ των ενώσεων καπνεργατών της Ελλάδας και της Βουλγαρίας). Με βάση αυτές τις συμφωνίες, μπορούσαν να πάνε από τη μια ένωση στην άλλη ισότιμα και με ίδια δικαιώματα με σκοπό να ενισχύσουν απεργίες κλπ. Ολα αυτά ο πόλεμος τα διέλυσε και μέχρι σήμερα δεν αποκαταστάθηκε αυτή η συνεργασία. Προπολεμικά στέλνονταν πχ. αντιπροσωπείες των χωρών στα Συνέδρια των Συνδικάτων της μιας ή της άλλης χώρας. Τώρα κάτι τέτιο δεν γίνεται. Σήμερα είναι πιο εύκολο να μάθουμε τι γίνεται στο Βερολίνο και το Παρίσι απ’ ό,τι πχ. να μάθουμε τι γίνεται στη Σόφια, στο Βελιγράδι, στην Αθήνα ή στο Βουκουρέστι.
            Ο διεθνής ιμπεριαλισμός συνενώνοντας τα Βαλκάνια για τους δικούς του σκοπούς, αντικειμενικά έθεσε εμπόδια στο επαναστατικό κίνημα αυτών των χωρών, καθώς και στα βασικά ζητήματα, όπως στο βασικότερο ζήτημα της πάλης ενάντια στο διεθνή ιμπεριαλισμό, στο ζήτημα της προετοιμασίας του πολέμου, στο εθνικό ζήτημα κλπ.
Θα ήθελα να σταθώ ακόμη σε ορισμένα σημεία παμβαλκανικής σημασίας. Στις κοινές μας θέσεις θεωρούμε την πάλη κατά της απειλής του πολέμου σαν αρχή της πορείας μετατροπής του σε εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος θα πρέπει να ξεσπάσει  όταν θα ξεσπάσει ιμπεριαλιστικός πόλεμος και στη διάρκειά του. Ομως σύντροφοι, χρειάζεται συγκεκριμένα να μελετήσουμε το ζήτημα της διαμόρφωσης επαναστατικής κατάστασης στις συνθήκες των Βαλκανίων. Τα Βαλκάνια έχουν κάποιο ιδιόμορφο χαρακτήρα και τα κόμματά μας πρέπει να υπολογίσουν ακριβώς αυτό. Ο χαρακτήρας είναι γενικός για όλες τις χώρες και χρειάζεται με κοινή προσπάθεια να μελετήσουμε αυτό το ζήτημα και να βγάλουμε συγκεκριμένα συμπεράσματα πολιτικού, τακτικού και οργανωτικού χαρακτήρα.
            Μπορώ να αναφέρω πχ. τα ακόλουθα σημεία γενικού χαρακτήρα. Εδώ, σε μια απόφασή μας διατυπώσαμε την ακόλουθη συνθήκη. Πρώτον: Τον μακρόχρονο αιματηρό και καταστροφικό χαρακτήρα του πολέμου στα Βαλκάνια, που δυνάμωσε την απέχθεια των λαϊκών μαζών ενάντια στον πόλεμο, καθώς και το μίσος προς αυτούς που διεξάγουν τον πόλεμο. Το μακρόχρονο του εμφυλίου πολέμου, με τη μια ή την άλλη μορφή, πότε οξυμένα και πότε πιο αδύνατα, που διεξάγεται σε όλες τις βαλκανικές χώρες εδώ και μερικά χρόνια. Αυτός ο εμφύλιος πόλεμος δημιούργησε βαθύ χάσμα μεταξύ των λαϊκών μαζών και των κυρίαρχων τάξεων. Η εποχή των  εθνικών πολέμων στα Βαλκάνια ήδη απέκτησε σε σημαντικό βαθμό αγροτική μορφή,  από την άποψη της αστικής τάξης έγινε πόλεμος για την καθυπόταξη των λαϊκών μαζών. Στη συνείδηση των λαϊκών μαζών ο μελλοντικός πόλεμος θα προκληθεί μόνο από τις ληστρικές ορέξεις της αστικής τάξης των Βαλκανίων και θα εξυπηρετήσει κατακτητικούς σκοπούς των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών.
Η βία ενάντια σε ανομοιογενείς πληθυσμούς και μειονότητες θα ξεσπάσει σε κατακτημένες περιοχές. Είναι ανάγκη να περάσουμε σε ανοικτή εξέγερση σε περίπτωση επιστράτευσης: Η γειτνίαση με την ΕΣΣΔ και η μεγάλη συμπάθεια των λαϊκών μαζών προς τη Σοβιετική Ενωση: η μικροαστική σύνθεση του πληθυσμού και ο ορεινός χαρακτήρας των Βαλκανίων συντελούν στην εκδήλωση εξεγερτικών διαθέσεων των λαϊκών μαζών και δυσκολεύει τον αγώνα της κυβέρνησης ενάντια στους εξεγερμένους.
            Βέβαια, σύντροφοι, εδώ έχουμε μια σειρά από συνθήκες. Σε αυτό πρέπει να βαθύνουμε και να καταλήξουμε σε συμπεράσματα. Σε παμβαλκανική κλίμακα, έχουμε μπροστά μας το παρακάτω ζήτημα. Εάν ξεσπάσει πόλεμος στα Βαλκάνια, θα κατορθώσει η αστική τάξη σε μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα, όπως έγινε το 1914, να καταπνίξει, να τυφλώσει τις λαϊκές μάζες, να τις δηλητηριάσει με το σωβινισμό και να καταπνίξει τις εστίες του επαναστατικού κινήματος; Θα το πετύχει αυτό η αστική τάξη σε μεγάλο διάστημα ή, αντιθέτως, δεν θα πετύχει παρά τα σκληρά μέτρα τα οποία θα πάρουν οι αστικές κυβερνήσεις σε όλα τα Βαλκανικά κράτη; Αναμφίβολα η επιστράτευση θα οξύνει τη δυσαρέσκεια των λαϊκών μαζών και γρήγορα θα εξελιχθεί σε επαναστατική έκρηξη. Αυτό το ζήτημα χρειάζεται να μελετήσουμε, γιατί από τη λύση αυτού του ζητήματος εξαρτιέται ο προσανατολισμός στην πάλη ενάντια στον πόλεμο.
            Ενα ειδικό ζήτημα, το οποίο μπαίνει στην ημερήσια διάταξη ξεχωριστά, είναι το ζήτημα της συμμετοχής των καταπιεσμένων εθνοτήτων στον πόλεμο.
            Θεωρούμε - και εδώ εκφράζω την επίσημη θέση του Κόμματός μας, όπως αυτή διατυπώνεται στην απόφαση σχετικά με αυτό το ζήτημα - το Κόμμα μας θεωρεί ότι οι συνθήκες εθνικής καταπίεσης στα Βαλκάνια δημιουργούν για τις καταπιεσμένες εθνικές μειονότητες ιδιαίτερες συνθήκες πάλης σε περίπτωση πολέμου, τις οποίες απαραίτητα πρέπει να πάρουμε υπόψη.
            Ολοι οι Βαλκανικοί πόλεμοι συνδέονταν, ακόμη από τις παραμονές τους, με υποδαύλιση εμφύλιου πολέμου σε εθνικό έδαφος. Αυτό έγινε το 1912, το 1914 και το 1915. Αυτό σημαίνει πως η αστική τάξη, παίρνοντας υπόψη τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του εθνικού - επαναστατικού κινήματος, τις ιδιομορφίες ανάπτυξής του σε περίπτωση πολέμου, τις ιδιαίτερες μορφές εκδήλωσης του εθνικού επαναστατικού κινήματος, το χρησιμοποίησε για τους δικούς της σκοπούς. Τώρα είναι ανάγκη τα ΚΚ, για τους σκοπούς του εμφυλίου πολέμου και της επανάστασης, να χρησιμοποιήσουν τις ιδιομορφίες του εθνικού επαναστατικού κινήματος.
            Σύντροφοι, εμείς απευθυνθήκαμε στις εθνικο-επαναστατικές οργανώσεις και στους παράγοντες αυτών των οργανώσεων με το ερώτημα πώς αυτοί κατανοούν αυτό το ζήτημα και τί θα κάνουν σε περίπτωση πολέμου, τί θα κάνουν οι Μακεδόνες, τί θα κάνουν οι Μαυροβούνιοι, καθώς και οι Ντομπρουτζιανοί και οι Αλβανοί των καταπιεσμένων περιοχών. Σύντροφοι, για μας δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία, μας απάντησαν: Φυσικά, εμείς από τώρα θα οργανώσουμε παρτιζάνικα τμήματα και θα πολεμήσουμε στα μετόπισθεν. Τώρα, στο σύνθημα για επιστράτευση, να απαντήσουμε με κάλεσμα για παρτιζάνικο πόλεμο στα μετόπισθεν. Γιατί έγινε αυτό σύντροφοι; Γιατί εθνικός επαναστατικός πόλεμος, αφού ο εθνικός επαναστατικός πόλεμος συνδέεται με ορισμένη περιοχή, γίνεται στο όνομα της εθνικής απελευθέρωσης της χώρας σας και εσείς δεν είσαστε σε θέση να στείλετε μακεδόνες στα μετόπισθεν της Γαλλίας ή στο γαλλικό μέτωπο, ή σε οποιοδήποτε άλλο μέτωπο (φωνή από κάτω: Στην Κίνα δεν στείλαμε;). Αυτό είναι άλλη υπόθεση. Στην Κίνα στάλθηκαν ξεχωριστά πρόσωπα και όχι μάζες, οι μάζες παραμένουν στη θέση τους και εκεί μόνο μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Αυτή είναι η πρώτη θέση.
            Η δεύτερη θέση: Η αστική τάξη, γνωρίζοντας τις ιδιομορφίες των καταπιεσμένων εθνοτήτων εφάρμοσε το δικό της σύστημα επιστράτευσης. Αυτή επιστρατεύει φτωχούς στις καταπιεσμένες περιοχές, τους διασκορπίζει σε όλα τα τμήματα του εδάφους της, τους διασκορπίζει μεταξύ των ξένων, μεταξύ τους  άλλων εθνοτήτων και έτσι τους αποδυναμώνει. Οι Μακεδόνες, οι Μαυροβούνιοι σε περίπτωση επιστράτευσης θα βρεθούν ένας ή δύο στη Σερβία και σε άλλες περιοχές, έτσι που να ανακατεύονται με Σέρβους  και τις άλλες εθνικότητες. Ετσι, η κυρίαρχη αστική τάξη καθιστά ακίνδυνη την εθνική επαναστατική δύναμη για μεγάλο διάστημα.
Τρίτο: Είναι παράδοση ήδη για τα Βαλκάνια: σε μερικές επαρχίες τους υπάρχει ορισμένη τάση, σε περίοδο πολέμου οι καταπιεσμένες μειονότητες να αρχίζουν εμφύλιο πόλεμο. Οι τοπικές συνθήκες, ο ορεινός χαρακτήρας αυτών των περιοχών ευνοεί τον πόλεμο στα βουνά.

            Παίρνοντας όλα αυτά υπόψη, το Κόμμα μας θεωρεί πως στις εθνικά καταπιεσμένες περιοχές σε περίπτωση πολέμου, χρειάζεται να εφαρμοστεί τακτική που θα ανταποκρίνεται στις ιδιομορφίες της επιστράτευσης των μαζών, στις καταπιεσμένες περιοχές και εκεί να είναι έτοιμες, σε περίπτωση επιστράτευσης, να δώσουν το σύνθημα - όχι στους στρατώνες, αλλά στα βουνά, για τη δημιουργία παρτιζάνικων τμημάτων, για την ανάπτυξη παρτιζάνικου πολέμου.
Αυτό, βέβαια, με κανένα τρόπο δεν σημαίνει, ότι όσον αφορά την επιστράτευση, τα κόμματα πρέπει παντού να προβάλλουν το σύνθημα του παρτιζάνικου πολέμου. Οχι, στις περιοχές που κυριαρχεί η πλειοψηφία της αστικής τάξης. Στην πρώτη περίοδο, το σύνθημα αυτό θα οδηγήσει στην άνοδο του σωβινισμού ή, θα δηλητηριάσει με το φαρμάκι του σωβινισμού τη συνείδηση των λαϊκών μαζών. Θα υποχρεώσει τους αστούς να προχωρήσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην επιστράτευση, αφού θα μπορούν να ρίξουν το σύνθημα: Βγείτε από τα στρατόπεδα και πηγαίνετε στα βουνά. Οχι, όμως, σύντροφοι, έχοντας υπόψη τις συνθήκες αυτές τις οποίες μόλις απαρίθμησα, και οι οποίες δείχνουν τη διαδικασία γρήγορης ωρίμανσης επαναστατικής κατάστασης στα Βαλκάνια, νομίζω πως χρειάζεται να έχουμε υπόψη ότι πολύ γρήγορα στο άμεσο μέλλον, με την πρώτη ήττα, ή με τις πρώτες δυσκολίες σε τρόφιμα κλπ. θα αρχίσει η διαδικασία αποστράτευσης, η διαδικασία μαζικής λιποταξίας, η αυθόρμητη δημιουργία παρτιζάνικων τμημάτων σε όλες τις επαρχίες και όχι μόνο στις καταπιεσμένες. Τότε χρειάζεται αυτές τις εξελίξεις να τις συνδέσουμε με την ωρίμανση της επανάστασης σε όλες τις περιοχές, και στις καταπιεζόμενες, και με τον πληθυσμό και με την ισχυρή και ενιαία καθοδήγηση των ΚΚ...
            ... Εκτός αυτού, χρειάζεται παράλληλα να συνδέσουμε το επαναστατικό κίνημα αυτών των περιοχών με το επαναστατικό κίνημα άλλων περιοχών, όπου ακόμη δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για επαναστατική πάλη. Επικεφαλής αυτής της πάλης πρέπει να είναι τα ΚΚ. Χρειάζεται τα συνθήματα που θα προβάλλουν τα ΚΚ να συνδεθούν με την ανάπτυξη του παρτιζάνικου αγώνα σε αυτές τις περιοχές και τη βαθμιαία ωρίμανση της επαναστατικής διαδικασίας σε άλλες περιοχές. Χρειάζεται να διευρυνθεί η βάση της επαναστατικής πάλης, να δυναμώσουν, να επεκταθούν οι μορφές του εμφύλιου πολέμου έως ότου θα είναι δυνατό να τις καταλάβουν και να μετατραπούν όλες οι Βαλκανικές χώρες σε ένα ενιαίο και ισχυρό μέτωπο του επαναστατικού εμφύλιου πολέμου. Στον επαναστατικό αυτό αγώνα, μπορούν να συμμετέχουν και οι εθνικές επαναστατικές οργανώσεις, τα αγροτικά κινήματα καθώς και προλεταριακές οργανώσεις.
Ομως, σύντροφοι, είναι καθαρό πως για τη λύση αυτού του τεράστιου προβλήματος, από το οποίο εξαρτάται η πορεία ανάπτυξης της επανάστασης στα Βαλκάνια, είναι αναγκαία η επαφή, η στενή συνεργασία ανάμεσα στα ΚΚ των Βαλκανίων και τις επαναστατικές οργανώσεις. Χωρίς αυτό δεν θα υπάρχει μόνο αποσύνδεση αλλά και διασπορά δυνάμεων, θα προκύψουν αντιθέσεις στις εντολές και ενέργειες, θα καθυστερήσει η επανάσταση και τελικά θα έχουμε μεμονωμένη μερική ήττα της επανάστασης.
            Ετσι, σύντροφοι, τελειώνω: Η ιστορική ανάπτυξη των Βαλκανίων και η επίθεση του διεθνούς ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια, συνένωσε αντικειμενικά τα Βαλκάνια σε ενιαίο σύνολο, προσωρινά σαν αντικείμενο εκμετάλλευσης από το διεθνή ιμπεριαλισμό και για τον πόλεμο για τους σκοπούς του ιμπεριαλισμού ενάντια στο σοβιετικό κράτος. Χρειάζεται αυτή την αντικειμενική ενότητα από μέρους του ιμπεριαλισμού να τη μετατρέψουμε σε υποκειμενική ενότητα, ενότητα των ζωντανών επαναστατικών δυνάμεων στα Βαλκάνια.
Αυτό σημαίνει πως πρέπει να υπάρχει επαφή οργανωτικού,  πολιτικού και ιδεολογικού χαρακτήρα, να δημιουργήσουμε την ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική ενότητα του επαναστατικού κινήματος στα Βαλκάνια. Το πρόβλημα αυτό είναι πρωταρχικής σημασίας. Το θέτει η ιστορική ανάπτυξη της επανάστασης στα Βαλκάνια στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού.
            Ολες οι προσπάθειες της αστικής τάξης και του διεθνούς ιμπεριαλισμού αποβλέπουν στη διάσπαση των επαναστατικών δυνάμεων  στα Βαλκάνια και σε αυτό τον τομέα ο διεθνής ιμπεριαλισμός είχε μεγάλη επιτυχία. Τη στιγμή αυτή το κίνημά μας είναι διασπασμένο.
            Η συνεργασία μπορεί να εκφρασθεί πρώτον: Στον ιδεολογικό τομέα. Χρειάζεται να υπάρξει ενιαία άποψη στο πρόβλημα της επανάστασης στα Βαλκάνια, που σημαίνει ενιαία άποψη στον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού, στα προβλήματα του εθνικού επαναστατικού κινήματος, στα προβλήματα της πάλης με τον πόλεμο.
            Δεύτερο: Χρειάζεται να αποκατασταθεί η πολιτική συνεργασία ανάμεσα σε όλα τα ΚΚ των Βαλκανίων. Αυτό χρειάζεται να εκφραστεί με επεξεργασία κοινής πολιτικής και τακτικής στα ζητήματα της επανάστασης στα Βαλκάνια, να εκφραστεί στη γενική επιστράτευση των μαζών σε παμβαλκανική κλίμακα σε περίπτωση διαβαλκανικών συγκρούσεων, σε περίπτωση επίθεσης του διεθνούς ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια. Η συνεργασία αυτή χρειάζεται να οργανωθεί, συνεπώς, να συγκροτηθεί όργανο γι’ αυτή τη συνεργασία. Αυτό το όργανο πρέπει να αποκαταστήσει και να δυναμώσει τις αναγκαίες επαφές, που θα εξασφαλίσουν την ιδεολογική, την πολιτική και την επαναστατική συνεργασία. Είναι καθαρό, σύντροφοι, ότι συζητάμε για να συμφωνήσουμε για τη συνεργασία και τα κοινά  καθήκοντα για όλα τα Βαλκάνια. Μια και το κάθε κόμμα μπορεί να υλοποιήσει τα δικά του ειδικά καθήκοντα, βέβαια, θα μπορεί πιο εύκολα να τα υλοποιήσει έχοντας την υποστήριξη και άλλων κομμάτων. Αυτό, όμως, είναι άλλο ζήτημα που τώρα δεν το θίγουμε. Θίγω μόνο τα προβλήματα Βαλκανικού χαρακτήρα, τα προβλήματα της επανάστασης στα Βαλκάνια.
            Για τη λύση αυτού του προβλήματος για την ιδεολογική, πολιτική και επαναστατική συνεργασία είναι αναγκαίο να οργανωθεί η επαφή, είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί όργανο γι’ αυτή τη συνεργασία. Οσον αφορά τις μορφές και την οργάνωση των μορφών αυτής της συνεργασίας, αυτό είναι άλλο ζήτημα. Στην ημερήσια διάταξη υπάρχει ειδικό θέμα και θα το λύσουμε συγκεκριμένα.
            Τελειώνοντας σύντροφοι, τονίζω πως για τα ΚΚ των Βαλκανίων υπάρχει ένα καθοριστικό πρόβλημα, το πρόβλημα της επανάστασης στα Βαλκάνια και αυτό το πρόβλημα χρειάζεται να το προωθήσουμε σαν παμβαλκανικό, με κοινές ενέργειες, με την προώθηση της επαφής. Χωρίς τη λύση αυτού του προβλήματος το επαναστατικό κίνημα στα Βαλκάνια το απειλεί  μεγάλος κίνδυνος.



* Από την εισήγηση του Δημητρόφ στη Βαλκανική Συνδιάσκεψη στις 31.8.1928, στο 2ο ζήτημα που αφορούσε το εθνικό ζήτημα και το εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα στα Βαλκάνια. Υλικό αρχείου.

Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση!!!


Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση!!! 






Σε ύφεση βρίσκεται η πλειοψηφία των κρατών μελών της Ευρωζώνης, ενώ οι «υπό επιτήρηση» χώρες αυξάνουν συμπεριλαμβανομένων της Ισπανίας και της Κύπρου, που προσέφυγαν αυτήν την εβδομάδα στους μηχανισμούς «σωτηρίας». Την περασμένη Πέμπτη η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την κοινωνική κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ενωση ήρθε να επιβεβαιώσει με τα πιο μελανά χρώματα την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζομένων και όχι μόνον στις «μνημονιακές» χώρες. Η ανεργία, η φτώχεια, η πείνα, η έλλειψη στέγης, η στέρηση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης αφορούν σε εκατομμύρια ανθρώπους, από τη Γερμανία ως την Ελλάδα.


Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα και η σκοτεινή προοπτική (όπως προδιαγράφεται στις αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής) είναι το αποτέλεσμα όχι μόνο της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής κρίσης αλλά και όσων προηγήθηκαν. Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση!
Τα στοιχεία της έκθεσης για την κοινωνική κατάσταση στην ΕΕ, που αφορούν στην Ελλάδα, είναι καταθλιπτικά. Ωστόσο, η κατάσταση δεν αλλάζει θεαματικά.
Οι θέσεις εργασίας στη χώρα μας μειώθηκαν το α' τρίμηνο του 2012 κατά 400.000. Την ίδια περίοδο στην Ισπανία χάθηκαν 660.000 θέσεις εργασίας, στην Πορτογαλία 210.000 και στην Ιταλία 180.000.
Εξάλλου, σύμφωνα με την έκθεση της Επιτροπής, την τριετία 2008-2011 η ανεργία στους πολίτες ηλικίας 55-64 ετών διπλασιάστηκε σε έξι κράτη μέλη: την Ελλάδα, τη Δανία, την Ιρλανδία, την Ισπανία, τη Λετονία και τη Λιθουανία.
Παράλληλα, το 64% των Ελλήνων ηλικίας 15-35 ετών (27% για περιορισμένο χρονικό διάστημα και 37% μακροπρόθεσμα) δηλώνουν έτοιμοι να εγκατασταθούν και να εργαστούν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Ο μέσος κοινοτικός όρος είναι 53%, ενώ υψηλά ποσοστά παρατηρούνται επίσης στην Ισπανία και την Ιρλανδία (από 67%) και στην Πορτογαλία (57%).


Αυτό τον "παράδεισο" υπόσχονται τα κόμματα του ευρωμονόδρομου (Ν.Δ. - ΠΑ.ΣΟ.Κ. -  ΔΗΜ.ΑΡ.  & ΣΥΡΙΖΑ)...
 Αναρτήθηκε απο  bandiera rossa

Ρεκόρ ανεργίας στην Ευρωζώνη


Ρεκόρ ανεργίας στην Ευρωζώνη 






 Στο επίπεδο-ρεκόρ του 11,1% σκαρφάλωσε το ποσοστό ανεργίας στην Ευρωζώνη το Μάιο, έναντι 11% τον προηγούμενο μήνα και 10% τον αντίστοιχο μήνα του 2011, σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε η Eurostat τη Δευτέρα.


 Στο  σύνολο των 27 χωρών-μελών της ΕΕ, εκτιμάται ότι 24.686 εκατομμύρια άτομα είναι χωρίς δουλειά, εκ των οποίων τα 17.561 εκατομμύρια στις 17 χώρες της Ευρωζώνης.
 Σε σύγκριση με τον Απρίλιο του 2012, ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 151.00 άτομα στην ΕΕ και 88.000 στη ζώνη του ευρώ, ενώ σε σύγκριση με το Μάιο του 2011 ήταν αυξημένος κατά 1,952 και 1,82 εκατομμύρια άτομα αντίστοιχα.
 Τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας παρατηρούνται σε Ισπανία (24,6%) και Ελλάδα (21,9%), ενώ τα χαμηλότερα σε Αυστρία (4,1%), Ολλανδία (5,1%), Λουξεμβούργο (5,4%) και Γερμανία (5,6%).
 Στους νέους ηλικίας κάτω των 25 ετών, 5.517 εκατ. άτομα είναι χωρίς δουλειά, εκ των οποίων τα 3.142 εκατομμύρια στη ζώνη του ευρώ.


 Το ποσοστό ανεργίας στην ΕΕ ήταν 22,7% και στην Ευρωζώνη 22,6%, από 21% και 20,5% αντίστοιχα το Μάιο του 2011. Την πρωτιά στην ανεργία των νέων μοιράζονται Ισπανία και Ελλάδα με 52,1%.
 Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ( απο εκτιμησεις καλα παμε,απο εργα ??) οι άνεργοι το 2012 θα ξεπεράσουν το 1.200.000 και υπολογίζοντας τους μη εγγεγραμμένους άνεργους που φθάνουν το 6%, θα προσεγγίσουν το 1.400.000, οδηγώντας την ανεργία άνω του 24% το 2012.
 Περισσότερες ειδήσεις


Πηγη
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok  

Το πρόβλημα της "πολιτικής αστάθειας"


Το πρόβλημα της "πολιτικής αστάθειας" 






 Επί τέλους, μάθαμε τον λόγο για τον οποίο δεν πάει καλά ο τουρισμός μας! Στην αρχή νομίζαμε ότι έφταιγαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις και οι διαδηλώσεις των εργαζομένων, οι οποίοι διεκδικούσαν, με απαράδεκτα μαχητικό τρόπο, το δικαίωμα στην ζωή. Θυμάμαι ότι τότε είχαμε θεωρήσει λογική αυτή την άποψη, καθ' ότι πώς να έρθει ο τουρίστας στην Αθήνα όταν κινδυνεύει να φάει κανένα μάρμαρο κατακέφαλα ή να πνιγεί από τα δακρυγόνα; 


 Βέβαια, υπήρχαν και κάποιοι στενοκέφαλοι, οι οποίοι παρατηρούσαν ότι τα ξενοδοχεία έχουν αναδουλειές ακόμα και στην Μύκονο, την Ρόδο ή την Σαντορίνη, όπου ούτε διαδηλώσεις γίνονται ούτε δακρυγόνα πέφτουν. Τρίχες! Πού να ξέρει ο κάθε Λεττονός τουρίστας ότι το ΠΑΜΕ δεν σχεδιάζει κατάληψη της Καλντέρας ή ότι η ΓΕΝΟΠ δεν πρόκειται να κόψει το ρεύμα στο Σούπερ Παραντάις;


  Παράλληλα είχαμε και μερικούς άλλους (κατά κανόνα, κουκουέδες), οι οποίοι επέμεναν ότι η πτώση τού τουρισμού οφείλεται στην φτώχεια που αναγκάζει τους απανταχού εργαζόμενους να αντιμετωπίζουν πλέον τις καλοκαιρινές διακοπές ως περιττή πολυτέλεια. Αλλά τί καταλαβαίνουν οι κουκουέδες; Αυτοί έχουν τον γνωστό "ξύλινο λόγο" τους και τα γνωστά κολλήματά τους με τον Μαρξ, τον Λένιν και τον Στάλιν. Δεν καταλαβαίνουν ότι ακόμα κι ένας άνεργος ιρλανδός θα προτιμούσε ν' αφήσει τα παιδιά του νηστικά προκειμένου να απολαύσει μερικά μακροβούτια στα κρυστάλλινα νερά τής Γαύδου.


 Ευτυχώς, τώρα μάθαμε την αιτία των τουριστικών μας δεινών. Μας την αποκάλυψαν οι δοκησίσοφοι της -τηλεοπτικής και μη- ενημέρωσής μας: έφταιξε η πολιτική αστάθεια των διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων. Αυτή η γαμημένη η πολιτική αστάθεια τα έκανε όλα. Και, μεταξύ μας, αυτό είναι πολύ σωστό; Ποιος από μας ταξιδεύει σε οποιαδήποτε χώρα του εξωτερικού χωρίς πρώτα να ενημερωθεί τι σόι είναι ο πρωθυπουργός της ή αν υπάρχει σταθερή κυβέρνηση; Δηλαδή, πάς εσύ στο Λονδίνο αν μάθεις ότι κατατέθηκε πρόταση μομφής κατά του Κάμερον ή θα πήγαινες ποτέ στο Παρίσι πριν βγει ο Ολάντ; Μη τρελλαθούμε κιόλας!




 Αρκετά με την πλάκα. Ας μιλήσουμε και λίγο σοβαρά. Από πότε, άραγε, η οποιαδήποτε προεκλογική περίοδος συνιστά "πολιτική αστάθεια"; Υποτίθεται ότι η κορωνίδα τής -δυτικού τύπου- δημοκρατίας είναι οι εκλογές και τα δημοψηφίσματά της. Πώς είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεται ως "αστάθεια" αυτή η κορωνίδα;


 Στην αρχαία Αθήνα, την θεωρούμενη ως "κοιτίδα τής Δημοκρατίας", οι πολίτες βρισκόντουσαν σχεδόν κάθε μέρα στην Ηλιαία, όπου μαζεύονταν έξι χιλιάδες αρκουδιαραίοι και πλακώνονταν με το παραμικρό, ενίοτε δε και "περί όνου σκιάς", όπως μας "καρφώνει" ο κουτσομπόλης Δημοσθένης. Παράλληλα, υπήρχε και η Εκκλησία τού Δήμου, που συνεδρίαζε καμμιά σαρανταριά φορές τον χρόνο. Για να μην αναφέρουμε την αλλαγή των πρυτάνεων κάθε τρεις και λίγο, ανάλογα με το ποια φυλή βρισκόταν στο δοβλέτι. Πραγματικός πολιτικός χαμός αλλά ποιος πούστης μίλησε ποτέ για "πολιτική αστάθεια" στην αρχαία Αθήνα; Φυσικά, κανένας! Βλέπετε, στην αρχαία Αθήνα δεν υπήρχαν Πρετεντεροκαψήδες, Πασχομπάμπηδες και λοιποί τυχάρπαστοι "βαθυστόχαστοι" αναλυτές τής κακιάς ώρας...


 Από την άλλη, κάνω και μια περίεργη σκέψη. Εφ' όσον οι συχνές προσφυγές στην -οποιαδήποτε- κάλπη συνιστούν "πολιτική αστάθεια", η παντελής έλλειψη εκλογικών διαδικασιών θα πρέπει να οδηγεί στην απόλυτη πολιτική σταθερότητα. Οπότε, τί στον διάβολο την θέλουμε την δημοκρατία και τις εκλογές της, αφού μας δημιουργεί προβλήματα; Ας πάρει την εξουσία ο Μιχαλολιάκος με τα "λεβεντόπαιδά" του, να ησυχάσει το κεφάλι μας. 


 Τέλος πάντων, με το τούτο και με το κείνο, την εβγάλαμε την κυβέρνηση. Με Αντώνη μπροστά, Αβραμό στα έξω, Στουρνάρα στο ταμείο και πάγκο πολυτελείας με Βαγγέλη και Φώτη, αλλά την εβγάλαμε. Παναπεί, πολιτική αστάθεια τέλος. Λογικά, τώρα πρέπει να περιμένουμε μιλιούνια τουρίστες. Κι όμως, εγώ δεν θα στοιχημάτιζα ούτε μασημένη τσίκλα σ' αυτή την προοπτική..

cogito ergo

Σκάνδαλο συνεργασίας ναζί - μυστικών υπηρεσιών κλονίζει τη Γερμανία .


Σκάνδαλο συνεργασίας ναζί - μυστικών υπηρεσιών κλονίζει τη Γερμανία . 






Η γερμανική αστυνομία δεν έχει καταφέρει να εξαρθρώσει
 την οργάνωση παρά τις συλλήψεις.
 EPA/ULI DECK.


Γερμανοί πράκτορες κατέστρεψαν τα στοιχεία 
που καταδίκαζαν νεοναζιστική τρομοκρατική οργάνωση
 πριν φθάσουν στη δικαιοσύνη !


Στο κέντρο μιας δίνης γεμάτης σκάνδαλα έχουν έρθει οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, αφότου επιβεβαιώθηκε ότι πράκτορές της κατέστρεψαν αρχεία που περιείχαν ζωτικές πληροφορίες σχετικά με μια νεοναζιστική τρομοκρατική συμμορία λίγες ώρες πριν την προγραμματισμένη παράδοσή τους στην ομοσπονδιακή εισαγγελία της Γερμανίας.
Η υπόθεση αφορά την νεοναζιστική οργάνωση γνωστή ως «Εθνικοσοσιαλιστικό Υπόγειο» (NSU) και υπεύθυνη για τις χειρότερες πράξεις ακροδεξιάς βίας στη Γερμανία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. 
Τα μέλη της δολοφόνησαν μία αστυνομικό, πυροβόλησαν και σκότωσαν εννέα μετανάστες, πραγματοποίησαν δύο βομβιστικές επιθέσεις και λήστεψαν 14 τράπεζες για να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις τους.
Η αστυνομία ανακάλυψε τα πτώματα των δύο αρχηγών της οργάνωσης των Ούβε Μούντλος και Ούβε Μπέρνχαρντ σε ένα καμένο τροχόσπιτο στην ανατολική Γερμανία τον περασμένο Νοέμβριο. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι είχαν αυτοκτονήσει αφότου είχαν ληστέψει μία τράπεζα. Ένα τρίτο μέλος της οργάνωσης, η Μπεάτε Τσέπε συνελήφθη και συνεχίζει να ανακρίνεται.
Οι λεπτομέρειες του σκανδάλου αποκαλύφθηκαν στο γερμανικό ειδησεογραφικό πρακτορείο DPA, ωθώντας του γερμανικού υπουργείου Εσωτερικών να παραδεχτούν ότι εγχώριο πράκτορες της μυστικής υπηρεσίας της χώρας οι οποίοι παρακολουθούσαν τη συμμορία κατέστρεψαν αρχεία που περιείχαν πληροφορίες για εκείνη.
Κοινοβουλευτική έρευνα αποκάλυψε ότι οι πράκτορες είχαν σκίσει έγγραφα στις 11 Νοεμβρίου - την ημέρα που έπρεπε να παραδοθούν στην Ομοσπονδιακή Εισαγγελική αρχή της Γερμανίας, η οποία είχε αναλάβει την έρευνα.
Ο Γεργκ Ζίρκε, ο πρόεδρος της Γερμανικής Εισαγγελικής αρχής παραδέχτηκε επίσης ότι το γραφείο του είχε αποτύχει σχετικά με την έρευνα για τους νεοναζί.
Οι αποκαλύψεις έσπειραν υποψίες μέλη του νεοναζιστικού θύλακα βρίσκονταν στο μισθολόγιο των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών. Στο παρελθόν, η οργάνωση δεν είχε κρύψει το γεγονός ότι χρησιμοποιούσε «μυστικούς» για να διεισδύσει σε ακροδεξιές οργανώσεις. Παρόλα αυτά το να διατηρεί νεοναζί στο μισθολόγιο της ως «κατασκόπους» θα ισοδυναμούσε με ενεργή συνεργασία μαζί τους και θα υπαινισσόταν ότι μέλη της μυστικής υπηρεσίας υποστήριζαν τις εγκληματικές τους πράξεις. Οι μυστικές υπηρεσίες είχαν παραδεχτεί σε κοινοβουλευτική επιτροπή ότι τόσο η εγχώρια υπηρεσία πληροφοριών όσο και οι στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες χρησιμοποιούσαν «κοριούς» για να διεισδύσουν σε νεοναζιστικές οργανώσεις τι οποίες συναναστρέφονταν οι Μούντλος και Μπέρνχαρντ.
Σοκαρισμένοι γερμανοί βουλευτές επέμειναν ότι ο υπουργός Εσωτερικών Χανς Πέτερ Φρίντρικ πρέπει να ξεκινήσει μια ενδελεχή έρευνα στην υπόθεση και αποδώσει ευθύνες στους υπευθύνους.
«Όλη η υπόθεση είναι ανυπόφορη και πρέπει να υπάρξουν συνέπειες, Οι αποκαλύψεις καθιστούν πιθανή κάθε θεωρία», είπε η σοσιαλδημοκράτισσα βουλευτής Έβα Χεγκλ.




Πηγη
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok

V.I Lenin: Για την αναρχοσυνδικαλιστική CGT


V.I Lenin: Για την αναρχοσυνδικαλιστική CGT 
















Ο Λένιν για την αναρχοσυνδικαλιστική CGT (Γαλλία)




 Αστικός και σοσιαλιστικός πασιφισμός


 Β.Ι. Λένιν


 μετάφραση από τα αγγλικά: δική μου




 ...απόσπασμα....






 Ο ΠΑΣΙΦΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ 




 Το συνέδριο της Γαλλικής Γενικής Συνομοσπονδίας της Εργασίας (Confιdιration gιnιrale du Travail) [3] και του γαλλικού Σοσιαλιστικού κόμματος μόλις έγιναν . Η αληθινή σημασία και ο αληθινός ρόλος του σοσιαλιστικού πασιφισμού στην παρούσα στιγμή σίγουρα αποκαλύφθηκε σε αυτά τα συνέδρια.


 Αυτό είναι το ψήφισμα που εγκρίθηκε ομόφωνα στο συνέδριο των Συνδικάτων. Η πλειοψηφία των διακαών σωβινιστών που διευθύνθηκαν από τον διαβοήτο Jouhaux, τον αναρχικό Broutchoux και... ο "Τσιμερβαλτιστης" Merrheim όλους το ψηφίσαν:




 "Αυτή η Συνδιάσκεψη των Εθνικών Επιχειρησιακών Ομοσπονδιών και συνδικάτων , που έχουν λάβει γνώση του Μηνύματος του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών που "προσκαλεί όλα τα εμπόλεμα έθνη δημοσίως να δηλώσουν τις απόψεις τους ως προς τους όρους επάνω στους οποίους αυτός ο πόλεμος θα τερματιστεί"


 "ζητά από τη γαλλική κυβέρνηση να συμφωνήσει με αυτήν την πρόταση "


 "προσκαλεί την κυβέρνηση να πάρει την πρωτοβουλία στην υποβολή μιας παρόμοιας πρότασης στους συμμάχους της προκειμένου να επιταχυνθεί η στιγμή της ειρήνης"


 "δηλώνει ότι η ομοσπονδία των εθνών, που είναι μια από τις εγγυήσεις μιας τελικής ειρήνης, μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο λαμβάνοντας υπόψη την ανεξαρτησία, το εδαφικό απαραβίαστο και την πολιτική και οικονομική ελευθερία όλων των εθνών, μεγάλων και μικρών."


 "Οι οργανώσεις που αντιπροσωπεύονται σε αυτήν την συνδιάσκεψη δεσμεύονται οι ίδιοι να υποστηρίξουν και να διαδώσουν αυτήν την ιδέα μεταξύ των μαζών των εργαζομένων προκειμένου να τεθεί ένα τέλος στην παρούσα αόριστη και διφορούμενη κατάσταση, η οποία μπορεί μόνο να ωφελήσει τη μυστική διπλωματία, ενάντια στην οποία η εργατική τάξη έχει διαμαρτυρηθεί πάντα."


 Εδώ έχετε ένα δείγμα του "καθαρού" πασιφισμού, εξ ολοκλήρου στο πνεύμα του Kautsky, ένας πασιφισμός που εγκρίνεται από μια επίσημη εργατική οργάνωση που δεν έχει τίποτα από κοινού με το μαρξισμό και αποτελείται κυρίως από σωβινιστές. Έχουμε ενώπιον μας ένα σημαντικό έγγραφο, που αξίζει τη σοβαρότερη προσοχή, της πολιτικής ενότητας των σωβινιστών και των "Καουτσκικών" σε μια πλατφόρμα κούφιων πασιφιστικών φράσεων. Στο προηγούμενο άρθρο προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε τη θεωρητική βάση της ενότητας των ιδεών των σωβινιστών και των πασιφιστώνχ, των αστών και των σοσιαλιστικών ρεφορμιστών. Τώρα βλέπουμε αυτήν την ενότητα που επιτυγχάνεται στην πράξη σε μια άλλη ιμπεριαλιστική χώρα.


 Στην συνδιάσκεψη του Zimmerwald , 5-8 Σεπτεμβρίου, 1915, ο Merrheim δήλωσε:“Le parti, les Jouhaux, le gouvernement, ce ne sont que trois totes sous un bonnet” ("το κόμμα, ο Jouhaux και η κυβέρνηση είναι τρία κεφάλια κάτω από ένα καπό", δηλ.,είναι όλοι τους ένα). Στη συνδιάσκεψη της C.G.T., στις 26 Δεκεμβρίου 1916, ο Merrheim ψήφισε μαζί με τον Jouhaux για ένα πασιφιστικό ψήφισμα. Στις 23 Δεκεμβρίου 1916, ένα από τα πιό ειλικρινή και περισσότερα ακραία όργανα των γερμανικών σοσιαλ-ιμπεριαλιστών, το Chemnitz Volksstimme, δημοσίευσε ένα κύριο άρθρο που τιτλοφορήθηκε "αποσύνθεση των αστικών κομμάτων και η αποκατάσταση της σοσιαλδημοκρατικής ενότηταε".Είναι περιττό να πει κανείς,ότι εγκωμιάζει τους πασιφιστές Sόdekum, Legien, Scheidemann και Σια., ολόκληρη τη γερμανική σοσιαλδημοκρατική πλειοψηφία του κόμματος και, επίσης, την πασιφιστική γερμανική κυβέρνηση. Αναφέρει : "Το πρώτο συνέδριο του κόμματος που θα συγκαλεστεί μετά από τον πόλεμο πρέπει να αποκαταστήσει την ενότητα των κομμάτων, με εξαίρεση τους λίγους φανατικούς υποστηρικτές που αρνούνται να συμφωνήσουν με τις υποχρεώσεις του κόμματος [ δηλ., υποστηρικτές του Karl Liebknecht! ] ...Η κομματική ενότητα βασισμένη στην πολιτική του Γραματτέα του κόμματος , της σοσιαλδημοκρατικής ομάδας Reichstag και των συνδικάτων."


 Αυτό είναι μια σαφής έκφραση της ιδέας, και μια σαφής προκήρυξη της πολιτικής "της ενότητας" μεταξύ των δεδηλωμένων γερμανών σοσιαλσωβινιστών από τη μία και του Kautsky και Σια και του Σοσιαλδημοκρατικής Εργατικής Ομάδας από την άλλη σχετικά -ενότητα βάσει του πασιφιστικών φράσεω- "ενότητα" όπως επετεύχθη στη Γαλλία στις 26 Δεκεμβρίου,1916, μεταξύ του Jouhaux και του Merrheim!


 Το κεντρικό όργανο του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιταλίας, Avanti!, γράφει σε ένα κύριο άρθρο στο φύλλο του της 28ης Δεκεμβρίου1916:


 "Αν και ο Bissolati και Südekum, Bonomi και Scheidemann, Sembat και David, Jouhaux και Legien έχουν ·αποστατήσει στο στρατόπεδο του αστικού εθνικισμού και έχω προδώσε [hanno tradito] την διεθνιστική ιδεολογική ενότητα, που υπόσχεθηκαν να εξυπηρετούν πιστά και έντιμα, εμείς θα μείνουμε μαζί τους γερμανικός σύντροφους, πρόσωπαα όπως τον , Liebknecht, Ledebour, Hoffmann, Meyer, και με τους γάλλους συντρόφους, πρόσωπα όπως Merrheim, Blanc, Brizon, Raffin-Dugens, , που δεν έχουν αλλάξει και δεν έχουν αμφιταλαντευτεί."


 Σημειώστε τη σύγχυση που εκφράζεται σε αυτή την δήλωση:


 Ο Bissolati και ο Bonomi διαγράφθηκαν από το Σοσιαλιστικό κόμμα της Ιταλίας ως μεταρρυθμιστές και σωβινιστές πριν από τον πόλεμο. Το Avanti! βάζει τους τοποθετεί στο ίδιο επίπεδο με τον Sόdekum, και τον Legien, και αρκετά σωστά, φυσικά. Αλλά ο Sόdekum, ο David και ο Legien είναι στο τιμόνι του υποτιθέμενου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας, το οποίο, στην πραγματικότητα, είναι σοσιαλσοβινιστικό κόμμα, και όμως αυτό το ίδιο το Avanti! αντιτάσσεται στην αποβολή τους, αντιτάσσεται με μια ρήξη μαζί τους, και στο σχηματισμό μιας τρίτης διεθνούς. Το Avanti! αρκετά σωστά περιγράφει τον Legien και τον Jouhaux ως αποστάτες στο στρατόπεδο του αστικού εθνικισμού και αντιπαραβάλλει τη συμπεριφορά τους με τους Liebknecht, Ledebour, Merrheim και Brizon. Αλλά έχουμε δει ότι ο Merrheim ψηφίζει στην ίδια πλευρά με τους Jouhaux, ενώ ο Legien, στο κρατίδιο του, δηλώνει την πεποίθηση του ότι η ενότητα των κομμάτων θα αποκατασταθεί, με την μόνη εξαίρεση, εντούτοις, των υποστηρικτών του Liebknecht, δηλ., "ενότητα" με την Εργατική Σοσιαλδημοκρατική ομάδα (συμπεριλαμβανομένου του Kautsky) στην οποία το Ledebour ανήκεϊ!


 Αυτή η σύγχυση προκύπτει από το γεγονός ότι το Avanti! συγχέει το αστικό πασιφισμό με τον επαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό διεθνισμό, ενώ οι πεπειραμένοι πολιτικοί όπως ο Legien και ο Jouhaux καταλαβαίνουν τελείως καλά ότι ο αστικός και ο σοσιαλιστικός πασιφισμός είναι ταυτόσημα.


 Γιατί όχι, πράγματι, να μην χαρεί την "ομοφωνία" μεταξύ Jouhaux και Merrheim ο M. Jouhaux και το όργανο του, το σοβινιστικό La Bataille, [4] όταν, ομόφωνα εγκρίναν το ψήφισμα, που παραθέσαμε πλήρως ανωτέρω, που περιέχει τίποτα αλλά εκτός από αστικές πασιφιστικές φράσεις ούτε μια σκιά επαναστατικής συνείδησης, ούτε μια σοσιαλιστική ιδέα!


 Δεν είναι γελοίο να μιλάς για την "οικονομική ελευθερία όλων των εθνών, μεγάλων και μικρών", και όμως να μην λες μια λέξη για το γεγονός ότι, μέχρι οι αστικές κυβερνήσεις να ανατραπούν και η αστική τάξη να απαλλοτριωθεί, αυτή η συζήτηση της "οικονομικής ελευθερίας" είναι ακριβώς τέτοια εξαπάτηση των λαών όπως η συζήτηση της "οικονομικής ελευθερίας" του ατόμου γενικά, των μικρών αγροτών και πλούσιων, των εργατών και των κεφαλαιοκρατών, στη σύγχρονη κοινωνία ;


 Το ψήφισμα που ο Jouhaux και ο Merrheim ψηφίσαν ομόφωνα εμποτίζεται λεπτομερώς με τις ίδιες ιδέες του "αστικού εθνικισμού" που ο Jouhaux εκφράζει, όπως το Avanti! αρκετά σωστά επισημαίνει, αποτυγχάνοτας όμως παράξενα να παρατηρήσει ότι και ο Merrheim εκφράζει τις ίδιες ιδέες.


 Οι αστοί εθνικιστές πάντα και παντού flaunt "γενικές" φράσεις για μια "ομοσπονδία των εθνών" γενικά και για τη "οικονομική ελευθερία όλων των εθνών, μεγάλων και μικρών". Αλλά οι σοσιαλιστές, αντίθετα από τους αστούς εθνικιστές , πάντα λέγαν και λένε και τώρα: η ρητορική για τη "οικονομική ελευθερία όλων των εθνών, μεγάλων και μικρών", είναι μια αηδιαστική υποκρισία εφ' όσον επενδύουν στο εξωτερικό ορισμένα έθνη (παραδείγματος χάριν, Αγγλία και Γαλλία), δηλαδή, δανείζουν με τόκο αντίστοιχο ενός τοκογλύφου στα μικρά και υπανάπτυκτα έθνη, δισεκατομμύρια φράγκων, και εφ' όσον τα μικρά και αδύνατα έθνη είναι υπό τον έλεγχο τους.


 Οι σοσιαλιστές δεν θα μπορούσαν να έχουν επιτρέψει ούτε μια πρόταση του ψηφίσματος, για το οποίο οι Jouhaux και Merrheim ψήφισαν ομόφωνα, και πέρασε χωρίς σοβαρές διαμαρτυρίες. Σε άμεση αντίθεση με εκείνο το ψήφισμα, οι σοσιαλιστές έπρεπε να είχαν δηλώσει ότι η δήλωση Wilson είναι ένα ξεκάθαρο ψέμα και μια καθαρή υποκρισία, επειδή ο Wilson αντιπροσωπεύει μια αστική τάξη που έχει βγάλει δισεκατομμύρια από τον πόλεμο, επειδή είναι προϊστάμενος μιας κυβέρνησης που έχει οπλίσει ξέφρενα τις Ηνωμένες Πολιτείες προφανώς σε προετοιμασία για έναν δεύτερο μεγάλο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οι σοσιαλιστές έπρεπε να είχαν δηλώσει ότι η αστική γαλλική κυβέρνηση είναι δεμένη με τα χέρια και τα πόδια από το χρηματιστικό κεφάλαιο , του οποίου σκλάβος είναι, και από τις μυστικές, ιμπεριαλιστικές, αρπακτικές και αντιδραστικές συνθήκες με την Αγγλία, τη Ρωσία, κ.λπ., και επομένως δεν μπορούν να κάνουν ή να πουν τίποτα εκτός από παντελή ψέματα για μια δημοκρατική και "δίκαιη" ειρήνη. Οι σοσιαλιστές θα είχαν δηλώσει ότι η προσπάθεια για μια τέτοια ειρήνη δεν μπορεί να γίνει με την επανάληψη γενικόλογων, ανιαρών, καλοκάγαθων, συναισθηματικών, άνευ σημασίας και μη δεσμευτικών πασιφιστικών φράσεων, οι οποίες χρησιμεύουν μόνο για να εξωραίσουν τα λάθη του ιμπεριαλισμού. Μπορεί να είναι μόνο με την εξήγηση της αλήθειας στους λαούς, με την εξήγηση στους λαούς ότι προκειμένου να ληφθεί μια δημοκρατική και δίκαιη ειρήνη πρέπει οι αστικές κυβερνήσεις όλων των εμπόλεμων χωρών να ανατραπούν, και ότι για αυτόν το λόγο πρέπει να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα ότι τα εκατομμύρια των εργατών οπλίζονται και ότι το υψηλό κόστος ζωής και οι φρίκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου έχουν παρακινήσει το θυμό των μαζών.


 Να τι έπρεπε οι σοσιαλιστές πρέπει να είχαν πει αντί αυτών που λέγονται στο ψήφισμα Jouhaux - Merrheim.


 Το συνέδριο του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι ταυτόχρονα με αυτό της C.G.T., όχι μόνο απείχε από αυτό το ρητό , αλλά ενέκρινε ένα ψήφισμα που είναι ακόμα χειρότερο από αυτό το προαναφερθέν. Υιοθετήθηκε από 2.838 ψήφους ενάντια σε 109, με 20 αποχές, δηλαδή, από το μπλοκ των σοσιαλσοβινιστών (Renaudel και Σια., οι αποκαλούμενοι "majoritaires") και τους Longuetists (υποστηρικτές του Longuet, οι γάλλοι Καουτσκιστές)!! Επιπλέον, ο Τσιμμερβαλντιστής Bourderon και ο Kienthalian Raffin - Dugens ψήφισαν αυτήν την απόφαση!!


 Δεν θα παραθέσουμε το ψήφισμα-είναι υπέρμετρα μακρύ και συνολικά χωρίς ενδιαφέρον: περιέχει καλοκάγαθες, συναισθηματικές φράσεις για την ειρήνη, που ακολουθείται αμέσως από τις δηλώσεις ετοιμότητας να συνεχίσει να υποστηρίζει την αποκαλούμενη "εθνική υπεράσπιση" της Γαλλίας, δηλ., ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που διεξάγει η Γαλλία σε συμμαχία με τους μεγαλύτερους και ισχυρότερους ληστές όπως την Αγγλία και τη Ρωσία.


 Στη Γαλλία, η ενότητα των σοσιαλσωβινιστών με τους πασιφιστές (ή Καουτσκιστών) και ενός τμήματος των Τσιμμαρεβαλντικών είναι πλέον ένα γεγονός, όχι μόνο στη C.G.T., αλλά και στο Σοσιαλιστικό Κόμμα.






 Ζυρίχη, 1η Ιανουαρίου 1917






 Σημειώσεις


 [3]Το σύνεδριο της CGT που αναφέρεται έγινε στις 24–26 Δεκεμβρίου το 1916.


 [4]Το όργανο των Γάλλων αναρχοσυνδικαλιστών που έβγαινε από το 1915 ως το 1920





 http://myths-of-anarchism.blogspot.gr/search?updated-min=2006-12-31T14:00:00-08:00&updated-max=2007-08-08T21:44:00%2B03:00&max-results=37&start=8&by-date=false

 Αναρτήθηκε από Praxis red

ΚΕΡΚΥΡΑ-Η ΕΕ σκοτωνει


Νοσοκομειακοί γιατροί: Πλήθος τα προβλήματα, επισφαλής ο τρόπος εφημερίας









Νέα ανακοίνωση – κραυγή αγωνίας των γιατρών του νοσοκομείου. Είμαστε απλήρωτοι, δύσκολες οι εφημερίες, ανεπαρκής η ανταπόκριση της διοίκησης, τονίζουν.




Η ανακοίνωση της Ένωσης Νοσοκομειακών Γιατρών ΕΣΥ Κέρκυρας συντάχθηκε μετά τη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου, στις 27 Ιουνίου και περιγράφει με μελανά χρώματα την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της υγείας στο νομό. 
Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως ακολούθως:
«Το ΔΣ της ΕΓΕΣΥΚ σε συνεδρίαση της 27 Ιουνίου 2012 εκτίμησε την κατάσταση στο Νοσοκομείο και στα κέντρα υγείας ως εξής:

  1)Παραμένουν απλήρωτοι οι γιατροί για τις εφημερίες των μηνών  Μαρτίου, Απριλίου και Μαΐου 2012  καθώς και τις υπεράριθμες εφημερίες για το διάστημα Ιουλίου  – Δεκεμβρίου 2011.


 2)  Ο τρόπος εφημερίας του νοσοκομείου και των κέντρων υγείας παραμένει επισφαλής καθώς γιατροί απαραίτητων ειδικοτήτων για τη διάγνωση, αντιμετώπιση και διεκπεραίωση έκτακτων περιστατικών δεν  καλύπτουν ενεργά την εφημερία. Σε κέντρα υγείας ( πχ Αγ. Μάρκος) για 17 ημέρες  το μήνα ένας γιατρός χωρίς βοηθό  και χωρίς καν την παρουσία νοσηλεύτριας καλείται να προσφέρει υπηρεσίες υγείας 


  3)  Η λειτουργία  των ΤΕΠ συνεχίζει στα όρια της νομιμότητας χωρίς την απαραίτητη οργανική  στελέχωση από ειδικευμένους γιατρούς βασιζόμενη στην αυθαίρετη και μη σύννομη απόσπαση γενικών γιατρών από τα κέντρα υγείας ενώ η νομοθεσία σαφώς αποτρέπει από κάτι τέτοιο. Η συνεχιζόμενη λογική των δανεικών από τα κέντρα υγείας γιατρών θα συμβάλει στη περαιτέρω αποδυνάμωση των κέντρων υγείας. 


   4) Η ανταπόκριση της διοίκησης του νοσοκομείου στα μεγάλα προβλήματα κρίνεται ανεπαρκής. Αρκούμενη σε γραφειοκρατικού τύπου αντιδράσεις, χλιαρές και ανώδυνες για τους ιεραρχικά ανώτερους της, δεν προστατεύει την δημόσια υγεία στον νομό αλλά καλύπτει και δικαιολογεί με τη στάση της τους υπεύθυνους της αποδόμησης του  συστήματος υγείας.Δεν μπορούμε  τη διοίκηση αυτή  παρά να την κρίνουμε και  ως αφερέγγυα αφού όταν με τον πλέον επίσημο τρόπο διαβεβαίωνε  τα περί εξόφλησης εφημεριών αλλά και  τα περί επίλυσης  και άλλων θεμάτων ( πχ ΤΕΠ , πρόγραμμα εφημεριών κλπ) όχι μόνο δεν άλλαξε τίποτε αλλά ούτε καν προσπάθησε να αλλάξει κάτι.


Το ΔΣ της ΕΓΕΣΥΚ καλεί τα μέλη της  και τον  λαό της Κέρκυρας  σε κατάσταση αγωνιστικής ετοιμότητας. Το επόμενο διάστημα θα κληθούμε να πάρουμε την κατάσταση της υγείας στα χέρια μας. Θεωρούμε ότι εξαντλήθηκαν όλοι οι τρόποι που επέβαλαν κοινοποιήσεις προβλημάτων- διαλόγους-  προτάσεις και συσκέψεις για εξεύρεση λύσεων. Τα επόμενα βήματα θα είναι προτάσεις για δυναμικές, θορυβώδεις και αποτελεσματικές κινητοποιήσεις.

ΓΙΑ ΤΟ ΔΣ ΤΗΣ ΕΓΕΣΥΚ
Αντώνης Γεωργόπουλος, Νώντας Φαρμάκης.

Αναρχισμός ή σοσιαλισμός;


Αναρχισμός ή σοσιαλισμός;






Εμείς δεν ανήκουμε στους ανθρώπους εκείνους που όταν αναφέρεις τη λέξη «αναρχισμός» γυρίζουν την πλάτη και σου
 λένε κουνώντας περιφρονητικά το χέρι: «Ορεξη που την έχεις ν' ασχολείσαι μ' αυτή την ιδεολογία, δεν αξίζει τον κόπο
 ούτε και να μιλάς γι' αυτήν!». Εμείς νομίζουμε πως μια τέτοια εύκολη «κριτική» είναι και ανάξια και ανώφελη.
 Μερικοί νομίζουν ότι ο μαρξισμός και ο αναρχισμός έχουν τις ίδιες αρχές, ότι μεταξύ τους υπάρχουν διαφωνίες μόνο
 ταχτικής κι έτσι, κατά τη γνώμη τους, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση ν' αντιπαραθέσουμε τα δύο αυτά ρεύματα.
 Αυτό όμως είναι μεγάλο λάθος.
 Για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού είναι απαραίτητη η σοσιαλιστική επανάσταση, η σοσιαλιστική όμως
 επανάσταση πρέπει να αρχίσει με τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή το προλεταριάτο πρέπει να πάρει στα
 χέρια του την πολιτική εξουσία και μ' αυτήν να απαλλοτριώσει την αστική τάξη.
 Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζεται να αναπτυχθεί το πνεύμα της οργάνωσης, να συσπειρωθεί το προλεταριάτο και
 να εξασφαλίσει την ενότητά του, όπως επίσης και να δημιουργηθούν γερές προλεταριακές οργανώσεις, που να
 αναπτύσσονται αδιάκοπα.
 Ποιες μορφές οργάνωσης πρέπει να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο;
 Οι πιο διαδεδομένες και μαζικές οργανώσεις είναι τα επαγγελματικά συνδικάτα και οι εργατικοί συνεταιρισμοί (κυρίως
 οι παραγωγικοί - καταναλωτικοί συνεταιρισμοί).
 Τα επαγγελματικά συνδικάτα όμως και οι συνεταιρισμοί δεν μπορούν μόνα τους να ικανοποιήσουν τις ανάγκες
 οργάνωσης του αγωνιζόμενου προλεταριάτου. Και αυτό γιατί οι παραπάνω οργανώσεις δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα
 πλαίσια του καπιταλισμού, μια και έχουν για σκοπό τους τη βελτίωση της θέσης των εργατών μέσα σ' αυτά τα πλαίσια.
 Συνεπώς χρειάζεται ακόμα μια οργάνωση που θα συγκεντρώσει γύρω της τα συνειδητά στοιχεία από τους εργάτες όλων
 των επαγγελμάτων, θα μετατρέψει το προλεταριάτο σε συνειδητή τάξη και θα βάλει για κύριο σκοπό της την
 καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος και την προετοιμασία της σοσιαλιστικής επανάστασης.
 Τέτοια οργάνωση είναι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του προλεταριάτου (σ.σ. Το Κ.Κ. εννοεί, που τότε ονομαζόταν
 ακόμη σοσιαλδημοκρατικό).
 Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι ταξικό κόμμα, εντελώς ανεξάρτητο από τα άλλα κόμματα και αυτό γιατί είναι το κόμμα
 της τάξης των προλετάριων, που η απελευθέρωσή τους μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τα δικά τους τα χέρια.
 Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι κόμμα επαναστατικό και αυτό γιατί η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να
 συντελεστεί μόνο με επαναστατικό τρόπο, μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης.
 Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι κόμμα διεθνιστικό, οι πόρτες του κόμματος πρέπει να είναι ανοιχτές για κάθε συνειδητό
 προλετάριο - κι αυτό γιατί η απελευθέρωση των εργατών δεν είναι ζήτημα εθνικό, αλλά κοινωνικό και έχει για τον
 προλετάριο της Γεωργίας την ίδια σημασία που έχει και για τον προλετάριο της Ρωσίας και για τους προλετάριους των
 άλλων εθνών.
 Από δω βγαίνει καθαρά το συμπέρασμα ότι όσο πιο στενά συσπειρωθούν οι προλετάριοι των διαφόρων εθνών, όσο πιο
 συθέμελα γκρεμιστούν οι εθνικοί φραγμοί που έχουν στηθεί ανάμεσά τους, τόσο πιο γερό θα είναι το κόμμα του
 προλεταριάτου, τόσο πιο πολύ θα διευκολυνθεί η οργάνωση του προλεταριάτου σε αδιαίρετη τάξη.
 Γι' αυτό είναι απαραίτητο να εφαρμοστεί στις οργανώσεις του προλεταριάτου, στο βαθμό που είναι δυνατό, η αρχή του
 συγκεντρωτισμού, σε αντίθεση με το κομμάτιασμα σε ομοσπονδίες, άσχετα αν πρόκειται για οργανώσεις του κόμματος,
 για συνδικάτα ή για συνεταιρισμούς.
 Είναι επίσης φανερό ότι οι οργανώσεις αυτές πρέπει να στηρίζονται σε δημοκρατικές βάσεις, εφόσον εννοείται το
 επιτρέπουν οι πολιτικές ή άλλες συνθήκες.
 Η τρίτη «κατηγορία» των αναρχικών είναι ότι αρνούνται το λαϊκό χαρακτήρα της σοσιαλδημοκρατίας, παρουσιάζουν
 τους σοσιαλδημοκράτες (σ.σ. τους κομμουνιστές) σαν γραφειοκράτες και ισχυρίζονται ότι το σχέδιο των
 σοσιαλδημοκρατών για τη δικτατορία του προλεταριάτου είναι θάνατος για την επανάσταση, και ότι εφόσον οι
 σοσιαλδημοκράτες θέλουν μια τέτοια δικτατορία, στην πραγματικότητα δε θέλουν να εγκαθιδρύσουν τη δικτατορία του
 προλεταριάτου, αλλά τη δική τους δικτατορία πάνω στο προλεταριάτο.
 Ακούστε τι λέει σχετικά ο Κροπότκιν:
 «Εμείς οι αναρχικοί βγάλαμε την τελεσίδικη καταδικαστική απόφασή μας κατά της δικτατορίας... Ξέρουμε ότι κάθε
 δικτατορία, όσο τίμιες κι αν είναι οι προθέσεις της, οδηγεί την επανάσταση στο χαμό. Ξέρουμε... ότι η ιδέα της
 δικτατορίας δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα ολέθριο προϊόν του κυβερνητικού φετιχισμού, που... πάντα επιδίωκε να
 διαιωνίσει τη σκλαβιά» (βλ. Κροπότκιν, «Λόγοι ενός στασιαστή», σελ. 151). Οι σοσιαλδημοκράτες παραδέχονται όχι
 μόνο την επαναστατική δικτατορία, μα είναι και οπαδοί της δικτατορίας πάνω στο προλεταριάτο... Οι εργάτες τους
 ενδιαφέρουν μόνο στο βαθμό που θα αποτελούν ένα πειθαρχημένο στρατό στα χέρια τους... Η σοσιαλδημοκρατία
 επιδιώκει μέσω του προλεταριάτου να πάρει στα χέρια της την κρατική μηχανή» (βλ. «Ψωμί και λευτεριά», σελ. 62-63).
 Το ίδιο λένε και οι αναρχικοί της Γεωργίας.
 Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να ξεσκεπαστεί και η καινούρια αυτή συκοφαντία των αναρχικών, που αποβλέπει
 στην εξαπάτηση του αναγνώστη.
 Από τα τέλη ακόμα του 1847 ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ενγκελς διακήρυξαν ότι το προλεταριάτο για να εγκαθιδρύσει
 το σοσιαλισμό πρέπει να καταχτήσει την πολιτική δικτατορία, ώστε να αποκρούσει με τη δικτατορία αυτή τις
 αντεπαναστατικές επιθέσεις της κεφαλαιοκρατίας και να της αφαιρέσει τα μέσα παραγωγής, ότι η δικτατορία αυτή
 πρέπει να είναι δικτατορία όχι μερικών προσώπων, αλλά δικτατορία όλου του προλεταριάτου σαν τάξης: Δηλαδή η
 δικτατορία του προλεταριάτου θα είναι ολόκληρης της τάξης του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη και όχι
 κυριαρχία μερικών προσώπων πάνω στο προλεταριάτο.
 Αργότερα επαναλαμβάνουν την ίδια άποψη σε όλα σχεδόν τα έργα τους.
 Μα έχουμε και συνέχεια. Για να ξεκαθαριστεί πώς καταλάβαιναν ο Μαρξ και ο Ενγκελς τη δικτατορία του
 προλεταριάτου, για να ξεκαθαριστεί κατά πόσο θεωρούσαν πραγματοποιήσιμη αυτή τη δικτατορία, για όλα αυτά είναι
 πολύ ενδιαφέρον να εξετάσουμε τη θέση που πήραν απέναντι στην Κομμούνα του Παρισιού. Το ζήτημα είναι ότι η
 δικτατορία του προλεταριάτου βρίσκει κατηγόρους όχι μόνο ανάμεσα στους αναρχικούς, αλλά και ανάμεσα στους
 μικροαστούς των πόλεων, ακόμα και μέσα στους κάθε λογής χασάπηδες και ταβερνιάρηδες, μέσα σ' όλους εκείνους,
 που ο Μαρξ και ο Ενγκελς τους ονόμαζαν φιλισταίους.
 Είναι φανερό, ότι όποιος θέλει να μάθει πώς βλέπουν οι μαρξιστές τη δικτατορία του προλεταριάτου πρέπει να γνωρίσει
 την Κομμούνα του Παρισιού. Ας ρίξουμε μια ματιά και μεις στην Κομμούνα του Παρισιού. Αν αποδειχτεί ότι η Κομμούνα
 του Παρισιού ήτανε πραγματικά δικτατορία ορισμένων προσώπων πάνω στο προλεταριάτο - τότε κάτω ο μαρξισμός,
 κάτω η δικτατορία του προλεταριάτου! Αν όμως διαπιστωθεί ότι η Κομμούνα του Παρισιού ήταν στην πραγματικότητα η
 δικτατορία του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, τότε... τότε θα γελάσουμε με όλη μας την καρδιά σε βάρος των
 αναρχικών συκοφαντών, που στον αγώνα τους με τους μαρξιστές δεν τους μένει να κάνουν τίποτα άλλο από το να
 σοφίζονται ένα σωρό συκοφαντίες.
 Η ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού γνώρισε δυο περιόδους: την πρώτη περίοδο, τότε που τις υποθέσεις στο Παρίσι
 τις διηύθυνε η γνωστή «Κεντρική Επιτροπή», και τη δεύτερη περίοδο, όταν έληξε η εξουσιοδότηση της «Κεντρικής
 Επιτροπής» και η διεύθυνση των υποθέσεων μεταβιβάστηκε στη νεοεκλεγμένη Κομμούνα. Τι ήταν η «Κεντρική
 Επιτροπή» και από ποιους αποτελούνταν; Εχουμε μπροστά μας τη «Λαϊκή ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού» του
 Αρτούρ Αρνού που, όπως λέει και ο ίδιος, απαντάει σύντομα σ' αυτό το ερώτημα. Ο αγώνας μόλις είχε αρχίσει και
 300.000 εργάτες του Παρισιού, οργανωμένοι σε λόχους και τάγματα, εκλέξανε αντιπροσώπους μέσα από τις γραμμές
 τους. Ετσι συγκροτήθηκε η «Κεντρική Επιτροπή».
 «Ολους αυτούς τους πολίτες (τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής») που είχαν εκλεγεί σε τμηματικές εκλογές των λόχων
 τους ή των ταγμάτων, λέει ο Αρνού, τους ήξεραν μονάχα οι μικρές ομάδες, που τους εξέλεξαν. Τι άνθρωποι είναι αυτοί,
 από πού κρατάει η σκούφια τους και τι θέλουν να κάνουν;». Ηταν μια «ανώνυμη κυβέρνηση, που αποτελούνταν σχεδόν
 αποκλειστικά από απλούς εργάτες και μικροϋπαλλήλους, που κατά τα τρία τέταρτα τα ονόματά τους δεν ήταν γνωστά
 πέρα από τους δρόμους που 'μεναν ή από τα γραφεία τους... Η παράδοση παραβιάστηκε. Συνέβη κάτι το αναπάντεχο.
 Μέσα στην Κεντρική Επιτροπή δεν υπήρχε ούτε ένα μέλος από τις άρχουσες τάξεις. Ξέσπασε μια επανάσταση, που δεν
 την εκπροσωπούσαν ούτε δικηγόροι, ούτε βουλευτές, ούτε δημοσιογράφοι, ούτε στρατηγοί. Στη θέση τους βρισκόταν ο
 μεταλλωρύχος του Κρεζό, ο βιβλιοδέτης, ο μάγειρας κλπ» (βλ. «Λαϊκή ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού», σελ. 107).
 Ο Αρτούρ Αρνού συνεχίζει:
 «Εμείς (δήλωναν τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής») είμαστε τα αφανή όργανα, τα υπάκουα όργανα στα χέρια του
 επιτιθέμενου λαού... Εμείς... υπηρετούμε τη θέληση του λαού, είμαστε εδώ για να γίνουμε ο αντίλαλός του, για να τον
 οδηγήσουμε στο θρίαμβο. Ο λαός θέλει την Κομμούνα και μεις θα μείνουμε εδώ για να αρχίσουμε τις εκλογές της
 Κομμούνας. Αυτό είναι όλο. Αυτοί οι δικτάτορες δε στάθηκαν από πάνω, ούτε έξω από το πλήθος. Ενιωθες ότι ζουν μαζί
 του, μέσα του, μέσω αυτού, πως το συμβουλεύονται κάθε δευτερόλεπτο, ότι ακούνε και του μεταφέρουν αυτό που
 ακούνε, προσπαθώντας μόνο να μεταδίδουν σε συμπυκνωμένη μορφή... τη γνώμη των τριακοσίων χιλιάδων ανθρώπων»
 (βλ. στο ίδιο έργο, σελ. 109).
 Ετσι ενεργούσε η Κομμούνα του Παρισιού στην πρώτη περίοδο της ζωής της.
 Αυτή είναι η Κομμούνα του Παρισιού.
 Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου.
 Ας περάσουμε τώρα στη δεύτερη περίοδο της Κομμούνας όταν στη θέση της «Κεντρικής Επιτροπής» δρούσε η
 Κομμούνα. Μιλώντας γι' αυτές τις δυο περιόδους, που βάσταξαν δυο μήνες, ο Αρνού τονίζει με ενθουσιασμό πως ήταν
 πραγματική δικτατορία του λαού. Ακούστε τι λέει:
 «Το μεγαλειώδικο θέαμα, που παρουσίαζε αυτός ο λαός επί δυο μήνες, μας δίνει τη δύναμη και την ελπίδα... να κοιτάμε
 κατάματα το μέλλον. Μέσα σ' αυτούς τους δυο μήνες στο Παρίσι είχαμε αληθινή δικτατορία όχι ενός ανθρώπου, αλλά
 όλου του λαού, που ήταν μοναδικός κυρίαρχος της κατάστασης... Η δικτατορία αυτή κράτησε πάνω από δυο μήνες,
 χωρίς διακοπή, από τις 18 του Μάρτη ως τις 22 του Μάη (1871)...». Στην ουσία «... η Κομμούνα του Παρισιού
 αποτελούσε μονάχα ηθική δύναμη και δεν είχε άλλη υλική δύναμη, εξόν από τη γενική συμπάθεια... των πολιτών, ο
 λαός ήταν ο εξουσιαστής, ο μοναδικός εξουσιαστής, μόνος του δημιούργησε την αστυνομία και τη δικαστική εξουσία...»
 (βλ. στο ίδιο έργο, σελ. 242 - 244).
 Ετσι χαρακτηρίζει την Κομμούνα του Παρισιού ένα μέλος της Κομμούνας, ο δραστήριος αγωνιστής που πήρε μέρος στις
 μάχες των δρόμων Αρτούρ Αρνού.
 Ετσι επίσης χαρακτηρίζει την Κομμούνα του Παρισιού και ένα άλλο μέλος της, επίσης δραστήριος αγωνιστής της
 Κομμούνας, ο Λισαγκαρέ (βλ. το βιβλίο του: «Η ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού»).
 Ο λαός «μοναδικός εξουσιαστής» και «όχι η δικτατορία ενός ανθρώπου αλλά όλου του λαού», να τι ήταν η Κομμούνα
 του Παρισιού.
 Τέτοια ήταν λοιπόν η δικτατορία του προλεταριάτου όπως ακριβώς την έβλεπαν ο Μαρξ και ο Ενγκελς.
 Οπως βλέπετε, οι κ. αναρχικοί γνωρίζουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, την Κομμούνα του Παρισιού, το μαρξισμό,
 που διαρκώς τον «κριτικάρουν», όσο ξέρουμε εγώ και συ, αναγνώστη, τα κινέζικα.
 Είναι φανερό πως υπάρχουν δυο ειδών δικτατορίες. Υπάρχει η δικτατορία της μειοψηφίας, η δικτατορία μιας μικρής
 ομάδας, η δικτατορία των Τρέποφ και των Ιγνάτιεφ που στρέφεται ενάντια στο λαό. Επικεφαλής της δικτατορίας αυτής
 βρίσκεται συνήθως μια παλατιανή κλίκα που παίρνει μυστικές αποφάσεις και σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό της
 πλειοψηφίας του λαού.
 Οι μαρξιστές είναι εχθροί μιας τέτοιας δικτατορίας, και αγωνίζονται ενάντια σε μια τέτοια δικτατορία, με πολύ
 περισσότερο πείσμα και με περισσότερη αυταπάρνηση από τους φωνακλάδες αναρχικούς μας.
 Υπάρχει και μια δικτατορία άλλου είδους, η δικτατορία της προλεταριακής πλειοψηφίας, η δικτατορία των μαζών, που
 στρέφεται ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στη μειοψηφία. Εδώ, επικεφαλής της δικτατορίας βρίσκονται οι μάζες, εδώ
 δεν έχουν θέση ούτε οι παλατιανές κλίκες, ούτε οι μυστικές αποφάσεις, εδώ όλα γίνονται στα φανερά, στους δρόμους,
 στις συγκεντρώσεις - και αυτό γιατί η δικτατορία αυτή είναι δικτατορία του δρόμου, της μάζας, που στρέφεται ενάντια σ'
 όλους τους καταπιεστές.
 Τη δικτατορία αυτή οι μαρξιστές την υποστηρίζουν και «με τα δυο τους χέρια», γιατί είναι η μεγαλειώδικη αρχή της
 μεγάλης σοσιαλιστικής επανάστασης.
 Οι κ. αναρχικοί μπέρδεψαν τις δυο αυτές δικτατορίες, που η μια αποτελεί άρνηση της άλλης και γι' αυτό βρέθηκαν στη
 γελοία θέση να μην πολεμάν το μαρξισμό, μα τα πλάσματα της φαντασίας, να μη μάχονται με τον Μαρξ και τον Ενγκελς,
 αλλά με τους ανεμόμυλους, όπως έκανε κάποτε ο μακαρία τη μνήμη Δον Κιχώτης...
 Ι. Στάλιν: «Απαντα», τ. Α', σελ. 323-324, 379-382, 398-405, εκδόσεις «ΓΝΩΣΕΙΣ»

ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΟΙ Πίσω από την πολυτέλεια κρύβεται η άγρια εκμετάλλευση


ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΟΙ
Πίσω από την πολυτέλεια κρύβεται η άγρια εκμετάλλευση
Οι αγώνες του κλάδου συκοφαντούνται ως «πλήγμα στον τουρισμό» για να κρυφτούν εκείνοι που από τη μια τσακίζουν τα δικαιώματα των ξενοδοχοϋπαλλήλων και από την άλλη έχουν καταντήσει πανάκριβο ακόμα και ένα μπάνιο στην παραλία...
Σε συνθήκες άγριας εντατικοποίησης δουλεύουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι (φωτ. από παλιότερη κινητοποίηση στην Κέρκυρα)
Καθώς βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση και οξύνεται ο ανταγωνισμός για την κυριαρχία στον κλάδο του Τουρισμού, οι μεγαλοξενοδόχοι και άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες του χώρου εξαπολύουν μια λυσσαλέα επίθεση στα δικαιώματα των ξενοδοχοϋπαλλήλων, διεκδικώντας όσο το δυνατόν ευνοϊκότερες συνθήκες για την επενδυτική τους δραστηριότητα: Με απλά λόγια, τσακίζουν μισθούς, ΣΣΕ και άλλες κατακτήσεις των εργαζομένων για να προστατεύσουν την κερδοφορία και την «ανταγωνιστικότητά» τους. Γι' αυτό και η απεργιακή κινητοποίηση στην οποία προχώρησαν οι εργαζόμενοι του κλάδου την περασμένη Τετάρτη, για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας χωρίς μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων, δέχτηκε τη συκοφαντική επίθεση των μεγαλοεργοδοτών, αλλά και των αστικών ΜΜΕ που έτρεξαν να κάνουν λόγο για «πλήγμα στον τουρισμό»...
Οι ληστρικοί όροι εκμετάλλευσης των εργαζομένων αποτυπώνονται με χαρακτηριστικό τρόπο από τις συνθήκες μέσα στις οποίες δουλεύουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι σε νησιά και άλλες περιοχές που προβάλλονται ως «παραδεισένιοι» προορισμοί. Πίσω από τις εντυπωσιακές φωτογραφίες των μεγάλων συγκροτημάτων κρύβονται χιλιάδες εργαζόμενοι που συμπληρώνουν 10 και 12 και 14 ώρες εξοντωτικής εργασίας.
35 καμαριέρες για ...1.600 κλίνες!
Απτό παράδειγμα των συνθηκών γαλέρας, που θέλουν να διαμορφώσουν στους χώρους δουλειάς ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι και μεγαλοεργοδοσία, αποτελεί η ληστρική επιχειρησιακή σύμβαση που ζητά να επιβάλει μια από τις ναυαρχίδες στον τουριστικό κλάδο, ο όμιλος της «AQUIS». Στις ξενοδοχειακές μονάδες της Κέρκυρας επιδιώκει μανιασμένα, με κάθε μέσο και τρόπο, βάζοντας λυτούς και δεμένους, χρησιμοποιώντας μια το καρότο και μια το μαστίγιο, να αποσπάσει τη συγκατάθεση των εργαζομένων στη μείωση των αποδοχών κατά 15%, στην καταβολή του μισθού όχι την 1η, αλλά στις 20 του μήνα που συνιστά κλιμάκωση της επίθεσης, βάθεμα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων για τα επιχειρηματικά κέρδη.
Οι 270 περίπου εργαζόμενοι των 3 ξενοδοχειακών μονάδων της «AQUIS» στην Κέρκυρα γνωρίζουν από πρώτο χέρι την πίεση για να βγει η δουλειά, τη σωματική και ψυχολογική κόπωση, τα σπασμένα νεύρα, τον καθημερινό πόλεμο που δέχονται για να πάρουν κάποια ψίχουλα, την ίδια ώρα που με τον ιδρώτα και το μόχθο τους ποτίζουν τα κέρδη της «AQUIS». Η εντατικοποίηση είναι στην πρώτη γραμμή. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο ξενοδοχείο «SANDI» για 1.600 κλίνες υπάρχουν μόλις 35 καμαριέρες. Μέχρι και τον Αύγουστο που υπάρχει 100% πληρότητα αναλογούν στην κάθε καμαριέρα ημερησίως 45 κλίνες που πρέπει να καθαρίσει μέσα σε 8 ώρες χωρίς να υπολογίζονται οι υπόλοιποι κοινόχρηστοι χώροι, κάτι που όπως είναι επόμενο είναι αδύνατο να γίνει, με αποτέλεσμα να δουλεύουν αρκετές μέρες πέραν του ωραρίου χωρίς φυσικά να καταβάλλονται οι υπερωρίες. Παρόμοια είναι η κατάσταση στους σερβιτόρους που τρέχουν και δεν φτάνουν για να εξυπηρετήσουν ενώ δουλεύουν με σπαστά ωράρια.
Πολύπλευρη τρομοκρατία
Παράλληλα με αυτά κυριαρχεί και η απλήρωτη εργασία αφού οφείλονται οι μισθοί Μάη και Ιούνη, αλλά και μεροκάματα για τις προεργασίες του ανοίγματος των ξενοδοχείων, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να μην μπορούν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους που τρέχουν, πόσο μάλλον που στα ξενοδοχεία δουλεύουν και ανδρόγυνα τα οποία προσπαθούν να ζήσουν την οικογένειά τους από τους 6 μήνες που δουλεύουν όλο το χρόνο...
Ο επιχειρηματικός όμιλος της «AQUIS», στη γνωστή πεπατημένη των μεγαλοεργοδοτών και του κεφαλαίου, «κλαίγεται» ότι δεν τα βγάζει πέρα την ίδια ώρα που δηλώνει σχεδόν πληρότητα στις ξενοδοχειακές μονάδες της Κέρκυρας, συγκεντρώνει τα τουριστικά πακέτα με κατώτερη τιμή 18 ευρώ το άτομο, συγκεντρώνει και μαζεύει χρήμα από την απλήρωτη εργασία, τις υπερωρίες, την εντατικοποίηση της δουλειάς. Πριμοδοτείται με ζεστό κρατικό χρήμα μέσα από προγράμματα του ΟΑΕΔ που τον απαλλάσσουν από εργοδοτικές εισφορές, ενισχύεται με φτηνό εργατικό δυναμικό από άλλες ανατολικές χώρες μέσα από ευρωπαϊκά προγράμματα μαθησιακής εμπειρίας που αποτελούν άγριο πεδίο εκμετάλλευσης αλλοδαπών εργατών.
Οι «δυσκολίες» που προβάλλονται από τους επιχειρηματικούς ομίλους, στο φόντο της όξυνσης του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και της κρίσης που βαθαίνει, αφορούν την προσπάθειά τους να ανακάμψουν την κερδοφορία τους. Αυτό επιδιώκει και ζητά και ο επιχειρηματικός όμιλος της «AQUIS». Γι' αυτό θέλει να γονατίσει τους ξενοδοχοϋπάλληλους που αγωνίζονται μαζί με το ταξικό τους σωματείο και το ΠΑΜΕ ενάντια στη μείωση των μισθών και των δικαιωμάτων τους. Γι' αυτό η διοίκηση και τα στελέχη της προχώρησαν σε μπαράζ αντεργατικών εκβιασμών και μεθοδεύσεων όπως απειλές με κλείσιμο των ξενοδοχείων και απολύσεις, ξεμονάχιασμα εργαζομένων σε ομάδες για να ασκήσει πίεση που οδήγησε μέχρι και στη λιποθυμία εργαζόμενης, δημοψήφισμα μέσα από το οποίο ζητούσε από τους εργαζόμενους να δηλώσουν αν είναι με το σωματείο ή με την επιχείρηση, προσφυγή στον εισαγγελέα, επιστολή στον Τύπο που συκοφαντούν τη διοίκηση του ταξικού σωματείου των ξενοδοχοϋπαλλήλων, τον πρόεδρό του και το ΠΑΜΕ κ.ά.
Αθλιες πρακτικές για να επιβάλει τις αντεργατικές της αξιώσεις, που αποδεικνύει ακριβώς πόσο την πιέζει το ότι δυσκολεύεται να βάλει τους εργαζόμενους στο χέρι, που αντιστέκονται, που υπερασπίζονται το ψωμί των παιδιών τους, το δίκιο της τάξης τους. Καταδεικνύεται επίσης ότι η χλιδή της βιτρίνας δεν μπορεί να κρύψει την άγρια εκμετάλλευση που βιώνουν συνολικά οι εργαζόμενοι στον τουρισμό.
Τους χρωστούν μισθούς ακόμα και από πέρσι...
Τραγική είναι η κατάσταση και στην Κρήτη. Η εντατικοποίηση, η απλήρωτη εργασία, τα σπαστά ωράρια και η τρομοκρατία επικρατούν σε όλα τα ξενοδοχεία. Ακόμα και η δωρεάν μεταφορά των εργαζομένων με πούλμαν από και προς την εργασία τους σε αρκετές περιπτώσεις πλέον δεν ισχύει και έτσι οι ξενοδοχοϋπάλληλοι να επιβαρύνονται με επιπλέον έξοδα. Ο κύριος όγκος των εργαζομένων προσλήφθηκε τέλη Μάη και Ιούνη, με αποτέλεσμα αρκετοί να κινδυνεύουν να μη συμπληρώσουν τα απαιτούμενα ένσημα για να πάρουν το επίδομα ανεργίας.
Στα περισσότερα ξενοδοχεία ένα μεγάλο ποσοστό του προσωπικού έχει προληφθεί κατόπιν ατομικής συμφωνίας με επιπλέον περικοπές. Το μεγαλύτερο ποσοστό όσων εργάζονταν χρόνια στα ξενοδοχεία και είχαν κάποια δικαιώματα έχει αντικατασταθεί με νέους κάτω των 25 και ένα άλλο ποσοστό μεγαλύτερο από τις προηγούμενες χρονιές είναι πρακτικάριοι από όλη την Ελλάδα και ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι από την Ευρώπη με μισθούς πείνας και κάτω πολλές φορές από τα προβλεπόμενα ή ακόμα και ανασφάλιστοι.
Στο Νομό Ηρακλείου, σύμφωνα με τα στοιχεία των ίδιων των ξενοδόχων, υπήρξε αύξηση των κερδών τους τόσο πέρσι όσο και φέτος, ενώ εδώ και πολύ καιρό η πληρότητα στις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες του νομού αγγίζει το 100%. Την ίδια ώρα η συντριπτική πλειοψηφία των ξενοδόχων έχουν προχωρήσει σε μειώσεις μισθών.
Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι η εταιρεία «Αlderman» (Αγγελόπουλος) έχει κάνει μείωση στο μισθό όλου του προσωπικού της τάξεως του 15%, ενώ ταυτόχρονα χρωστάει επιδόματα και άδειες από την περσινή σεζόν. Οφείλει δεδουλευμένα στους εργαζόμενους ακόμα και από τον Απρίλη, ενώ έχει προαναγγείλει ότι θα πληρώνει τους εργαζόμενους με προκαταβολές 20% και 30%. Μάλιστα, η εταιρεία έχει απαγορεύσει στους εργαζόμενους να μιλάνε με συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ ακόμα και έξω από την πύλη αφού δεν επιτρέπεται η είσοδος και η συζήτηση με τους εργαζόμενους.
Η εταιρεία «Αqua's», η οποία και αυτή χρωστάει επιδόματα και δώρα από την περσινή σεζόν, συγκέντρωσε τους εργαζόμενους των ξενοδοχείων της εταιρείας και τους έβαλε να υπογράψουν μείωση 15%, με την απειλή ότι αν δεν το κάνουν θα αναγκαστεί να κλείσει κάποιο ξενοδοχείο.
Ολα τα παραπάνω γίνονται σύμφωνα με τις ευλογίες της Ενωσης Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ν. Ηρακλείου, η οποία έχει στείλει φαξ στους ξενοδόχους να κάνουν μειώσεις μέχρι 10% και να περιμένουν την υπογραφή της σύμβασης για να κάνουν και την υπόλοιπη...

TOP READ