Κώστας Γαβριηλίδης: «Τον δρόμο μας θα τον διανύσουμε μαζί με το ΚΚΕ, χέρι χέρι, μέχρι το τέλος…»

Κατιούσα

Σαν σήμερα, στις 31 του Δεκέμβρη 1897, γεννήθηκε στο χωριό Κάτω Τσαπίκ, του Νομού Καρς στην Τσαρική Ρωσία, ο Κώστας Γαβριηλίδης. Ηγετική μορφή του αγροτικού – λαϊκού κινήματος, επικεφαλής του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΚΕ, το δεύτερο ιδρυτικό κόμμα του ΕΑΜ), ο Κώστας Γαβριηλίδης σε όλη του ζωή υπερασπίστηκε με φλόγα και με σθένος την εργατοαγροτική συμμαχία. Αν και δεν ήταν κομμουνιστής, πίστευε βαθιά ότι μόνο με την εργατική τάξη και το Κόμμα της, το ΚΚΕ, θα μπορέσει να επέλθει η πολιτική και κοινωνική απελευθέρωση των καταπιεσμένων.
Η αγωνιστική διαδρομή του Κώστα Γαβριηλίδη ξεκίνησε από πρόεδρος του χωριού του, της Κοκκινιάς Κιλκίς, όπου έφτασε πρόσφυγας και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του το 1920. Στη συνέχεια εκλέχτηκε πρόεδρος της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών Κιλκίς.
Στις 26 του Ιούλη 1936 ο λαός του Κιλκίς σπάζοντας την τρομοκρατία εκλέγει θριαμβευτικά τον Κώστα Γαβριηλίδη δήμαρχο με το Παλλαϊκό Μέτωπο (συμμαχία ΚΚΕ – ΑΚΕ), και σε λίγες μέρες ακολουθεί η δικτατορία της 4ης Αυγούστου.
Εκλέχτηκε βουλευτής του ΑΚΕ και αργότερα της ΕΔΑ, διετέλεσε Γραμματέας (υπουργός) Γεωργίας στην ΠΕΕΑ (Κυβέρνηση του βουνού), την περίοδο της ένδοξης Εθνικής Αντίστασης, επικεφαλής του ΑΚΕ, καθώς και Γενικός Γραμματέας της ΕΔΑ (όταν το ΑΚΕ ήταν σε παρανομία).
Ο Κώστας Γαβριηλίδης έζησε μια ζωή γεμάτη διωγμούς, φυλακίσεις και εξορίες (Μακρόνησος, Ικαρία, Αη Στράτης) και άφησε την τελευταία του πνοή εξόριστος στον Αη Στράτη, στις 27 του Σεπτέμβρη 1952.
Στην προσπάθεια του Κώστα Γαβριηλίδη να δώσει τέλος στη σύγχυση που έσπερναν στο ΑΚΕ οι εκπρόσωποι της αντίδρασης και στον αγώνα του το κόμμα να αποχτήσει ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά και να συμπορευτεί σε αραγή ενότητα με το ΚΚΕ, αναφέρεται το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο της Νίτσας Γαβριηλίδου «Ο πατέρας μου Κώστας Γαβριηλίδης» (εκδ. ΕΝΤΟΣ, Καισαριανή 2002).
Εκτός από την σχέση πατέρα-κόρης που τη συνέδεε με τον ηγέτη της αγροτιάς, η Νίτσα Γαβριηλίδου εργάστηκε ως ιδιαιτέρα γραμματέας στο πολιτικό γραφείο του Κώστα Γαβριηλίδη έως το 1947, όταν και συλλαμβάνεται η ίδια για να παραμείνει για πολλά χρόνια εξόριστη στα στρατόπεδα της Χίου, του Τρικεριού και της Μακρονήσου.

Το Αγροτικό Κόμμα από το 1923, που πρωτοεμφανίστηκε με την ομάδα του Σπύρου Χασιώτη, ως το 1929, που συνέρχεται στη Θεσσαλονίκη το πρώτο του Συνέδριο, παρουσιάζεται με διάφορες ομάδες, Παγκούτσου, Δραγούμη, Χατζηγιάννη, Σοφιανόπουλου και άλλων, και παίρνει τελικά μια ενωτική μορφή στο Συνέδριο αυτό με γραμματέα τον Χατζηγιάννη. Ο χαρακτήρας του όμως μένει όχι πολύ ξεκαθαρισμένος. Οι γνώμες διχάζονται, για το αν θα πρέπει το κόμμα αυτό να έχει ταξικό χαρακτήρα ή όχι.
Τα αντιδραστικά στοιχεία επιμένουν πως το ΑΚΕ θα πρέπει να μείνει κόμμα της αγροτιάς, μα με αγώνες εναντίον της κεφαλαιοκρατίας και του κομουνισμού. Η μεσαία τάξη των αγροτών φοβάται τα συνθήματα που σκόπιμα ρίχνουν ανάμεσα στην αγροτιά οι πράχτορες της αντίδρασης. Φοβούνται μη χάσουν τα χωράφια τους, την περιουσία τους, δε θέλουν να λέγονται άθρησκοι! Θέλουν να έχουν το κόμμα τους, μα να είναι ένα κόμμα νομοταγές.  Κι εδώ είναι που τα θεμέλια του κόμματος αυτού, πριν ακόμα κιόλας ορθοστατήσει, άρχισαν να τρίζουν.
Η αριστερή ομάδα του Συνεδρίου διακρίνει το μεγάλο κίνδυνο που τους απειλεί. Βλέπουν πως το κόμμα αυτό μπορεί να γίνει ένα με τα άλλα αστικά κόμματα κι ας θέλει να εντάξει στις γραμμές του την αγροτιά.  Ένα από τα μέλη της αριστερής ομάδας τού κόμματος είναι και ο πατέρας μας, που τότε είναι Πρόεδρος των γεωργικών συνεταιρισμών του Κιλκίς. Η στενή συνεργασία του με τους κομουνιστές, μέσα στο συνεταιρισμό, του δείχνει πως ο μόνος σωστός δρόμος για την επίλυση των προβλημάτων της αγροτιάς είναι η στενή και ειλικρινής συνεργασία του με τους κομουνιστές και με την εργατική τάξη, την οποίαν εκπροσωπούνε. Πώς λοιπόν θα δεχτούνε το κόμμα που δημιουργούν να είναι ενάντια με το ΚΚΕ;  Και αναλαμβάνουν τότε ένα μεγάλο αγώνα. Να ξεκαθαρίσουν το ΑΚΕ από τα αντιδραστικά αυτά στοιχεία. Σκοπό τους βάλανε να φτιάξουν ένα κόμμα που να ’ναι σύμμαχο με το κόμμα της εργατικής τάξης.
Όλα τα χρόνια παλεύει αδιάκοπα για το ξεκαθάρισμα και την ενοποίηση του ΑΚΕ. Δεν τον παρασέρνουν οι Δραγούμης, Ανθρακόπουλος, Ματούσης και άλλοι. Στέκει ακλόνητος σ’ αυτό που πίστεψε και σ’ όλη του τη ζωή θ’ αγωνίζεται για τις ιδέες του αυτές.
Επηρεασμένος από τη ρούσικη επανάσταση, με τα φλογερά συνθήματα για την εργατιά και την αγροτιά, οραματίζεται την ίδια συνεργασία και για τον τόπο του. Με τις ιδέες του, ενώ θα μπορούσε να ενταχθεί αμέσως στο κομουνιστικό κόμμα, πιστεύει πως η θέση του, μια και γεννημένος αγρότης, είναι να παλέψει για τη δημιουργία ενός Αγροτικού Κόμματος, ενός κόμματος που θ’ αγωνίζεται για τα συμφέροντα της αγροτικής τάξης. Φοβάται πως χωρίς το κόμμα αυτό οι κοτσαμπάσηδες και η κεφαλαιοκρατία θα παρασύρουν τη μάζα αυτή με τ’ απατηλά τους συνθήματα, κι αυτό θα ήταν ένα ασυγχώρητο λάθος.
Ο κομουνισμός για τους χωρικούς στέκει ακόμα ο μπαμπούλας για τη θρησκεία, την οικογένεια. Ξέρει η αντίδραση να ρίχνει συνθήματα που πιάνουν στον αγράμματο και θεοφοβούμενο ακόμη χωρικό. Θα πρέπει λοιπόν να έχουν δικό τους κόμμα. Υποστηρίζει πως με τους συνεπείς αγώνες, μέσα στην αγροτική μάζα και στις γραμμές του ΑΚΕ, θα πετύχουν τη συνειδητοποίηση και οργάνωση της αγροτικής τάξης και θα προετοιμάσουν το έδαφος για την πραγματοποίηση της συμμαχίας ανάμεσα στις δύο τάξεις των εργατών και αγροτών.
Ο πατέρας μας στάθηκε ίσως ο μοναδικός κήρυκας της συνεργασίας των δύο αυτών τάξεων και για τη συμμαχία αυτή πάλεψε σε όλη του τη ζωή. Σε όλους τους δισταχτικούς και αμφιταλαντευόμενους «Ακιτζήδες» τους έλεγε πως:
«Αν θέλετε να λέτε πως ανήκετε στο ΑΚΕ, θα πρέπει να ξεκαθαρίσετε και να κάνετε συνείδησή σας δυο βασικά πράγματα, την εργατοαγροτική συμμαχία και την αδερφική συνεργασία με το ΚΚΕ. Χωρίς τη συμμαχία με την εργατική τάξη και τη συνεργασία με το κόμμα της, η αγροτιά δε μπορεί να πετύχει την κοινωνική και πολιτική απελευθέρωσή της. Το δρόμο μας, τον κοινό μας δρόμο, θα τον διανύσουμε μαζί με το ΚΚΕ, χέρι χέρι, μέχρι το τέλος, μέχρι τη νίκη της αγροτιάς και της εργατιάς, όλου του εργαζόμενου λαού. Αν δεν έχετε ξεκαθαρίσει αυτά τα δύο πράγματα, το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να φύγετε από το ΑΚΕ».
Στον αγώνα του αυτόν ο πατέρας μας δίνεται ολόψυχα και θα υποστεί σε όλη του τη ζωή αλλεπάλληλες διώξεις, εξορίες και φυλακές. Όταν στην τελευταία του εξορία έμαθε από γράμμα για την πρώτη κοινή ανακοίνωση των δύο Πολιτικών Γραφείων, του ΚΚΕ και του ΑΚΕ, στις 7-3-51 που συνήλθαν στις ανατολικές χώρες, έγραφε:  «…Το πρώτο σας γράμμα [εννοώντας την ανακοίνωση αυτή] με τους συγγενείς [το ΚΚΕ] είναι για μένα το καλύτερο δώρο σας».  Και σ’ άλλο του γράμμα έγραφε:  «…Τίποτα έξω απ’ αυτό [την εργατοαγροτική συμμαχία] δεν οδηγεί στη νίκη».  Αυτά ήταν ως την τελευταία στιγμή τα οράματα του πατέρα. Με πόσο πόνο διαβάζω τώρα στα σημειώματά του πως τα «ξαδέρφια», όπως ονομάζει το ΚΚΕ, για τη συνεργασία αυτή, τον πίκραναν αφάνταστα στον τόπο της εξορίας του, κι αυτό όχι σε γενικές γραμμές, μα με τη στενοκεφαλιά ορισμένων υπεύθυνων συνεξόριστών του.

Τιμή μου εγώ πάνω απ’ όλα έχω την τιμή του Κόμματος

Κατιούσα

Με αφορμή την επέτειο γέννησης του Νίκου Πλουμπίδη, αντιγράφουμε και δημοσιεύουμε το σχετικό κεφάλαιο από το βιβλίο «Δεν αναγνωρίζω κανένα νόμο σας. Ούτε το κράτος σας…» (Σύγχρονη Εποχή), την ειδική έκδοση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τη διαδρομή και τη θυσία 28 μελών της, που αναφέρεται στη ζωή, τη δράση, το τέλος του μεγάλου αγωνιστή, καθώς και στις εκτιμήσεις του κόμματος για την περίπτωσή του και την κομματική του αποκατάσταση.

Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στις 31 Δεκέμβρη 1902 στα Λαγκάδια Αρκαδίας από φτωχή αγροτική οικογένεια. Οι γονείς του νοίκιαζαν νερόμυλους και τους δούλευαν. Τελείωσε το Δημοτικό στο χωριό του, ενώ Γυμνάσιο πήγε στη Δημητσάνα, “για να εκπληρωθεί ο πόθος της οικογένειας… να γραμματίσουν ένα παιδί”, όπως γράφει σε βιογραφική του έκθεση προς το Κόμμα. Ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο σε συνθήκες φτώχειας και στερήσεων. “Τελείωσα το Γυμνάσιο το 1922 χωρίς να ξέρω τίποτα από τη ζωή, βασιλική όπως ήταν όλη η οικογένεια, όχι από πεποίθηση ή από συμφέροντα, αλλά γιατί το έλεγαν οι Δεληγιανναίοι, χωρίς να έχω ακούσει τίποτα για κομμουνισμό”. Το Σεπτέμβρη του 1922, τη στιγμή της κατάρρευσης του μικρασιατικού μετώπου, πήγε στρατιώτης για ένα χρόνο. Στο στρατό είχαν αρχίσει τα σημάδια της αγανάκτησης ενάντια στην κτηνώδικη συμπεριφορά των στρατοκρατών. Τον Οκτώβρη του 1923 άρχισε να σπουδάζει στο Διδασκαλείο στον Πύργο Ηλείας, απ’ όπου αποφοίτησε το καλοκαίρι του 1924 κι έγινε δάσκαλος. Όσο καιρό ήταν στο Διδασκαλείο, ένας συμφοιτητής του, ο Τσίκας, που αργότερα έγινε και γαμπρός του, του μίλησε πρώτη φορά για την έννοια της εκμετάλλευσης. “Αυτός πιο πολύ ήτανε τολστοϊστής, έβαζε όμως σε εμένα την ιδέα της αλλαγής κλπ”.
Το Σεπτέμβρη του 1924 ο Νίκος Πλουμπίδης διορίστηκε δάσκαλος στη Βούμπα Ελασσόνας. Όταν έφτασε εκεί και πριν ακόμα ορκιστεί, δραστηριοποιήθηκε στην Κίνηση για αύξηση του μισθού. Επίσης αντιτάχτηκε σε μια σειρά αναχρονισμούς που συνάντησε στο χωριό, όπως, για παράδειγμα, ότι οι μαθητές ήταν υποχρεωμένοι εκ περιτροπής να πηγαίνουν καθημερινά ένα καλό φαγητό στο δάσκαλο -αυτό αμέσως το κατάργησε- αντιτάχτηκε στην καταδυνάστευση των αγορών από τον αστυνόμο, τον παπά, το φοροεισπράκτορα και ξεσήκωνε τους αγρότες για τα ζητήματά τους. Για όλα αυτά, όπως θυμόταν αργότερα, “αμέσως με χαρακτήρισαν για κομμουνιστή, χωρίς εγώ να ξέρω τι είναι κομμουνισμός”.
Το Νοέμβρη του 1925 διάβασε το Αλφάβητο του Κομμουνισμού και για τον ιστορικό υλισμό και τότε άρχισε ν’ αναζητά τους κομμουνιστές του χωριού. Στις αρχές του 1926 έφτιαξαν Κομματική Επιτροπή στο χωριό μαζί με τον καφετζή της Ελασσόνας (Μανώλη Βάκο) και τον πρόεδρο των Παλαιών Πολεμιστών (Γιάννη Σελίδη). Ως το 1929 που έμεινε στην Ελασσόνα, πρωτοστάτησε στους αγώνες των αγροτών. Το 1927 συνεργάστηκε με το γερο-Βαλιανάτο (σ.σ.: κομμουνιστής συνδικαλιστής από την Κεφαλλονιά, γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Λάρισας και της Κομματικής Οργάνωσης, υποψήφιος δήμαρχος της πόλης, μέλος της ΚΕ της Εργατικής Βοήθειας, που εκπαραθυρώθηκε και δολοφονήθηκε το 1938 στην Ειδική Ασφάλεια, μετά από φρικτά βασανιστήρια). Όσο καιρό ήταν στη Λάρισα, αρθρογραφούσε στο Διδασκαλικό Βήμα και ήταν ο κύριος μοχλός στο διδασκαλικό σύλλογο. Το 1929 κατέβηκε για μετεκπαίδευση στην Αθήνα. Τότε εργάστηκε για την οργάνωσης της “Αριστερής Παράταξης των Δασκάλων”. Για ένα διάστημα ήταν οργανωμένος σε Πυρήνα Δασκάλων και μετά στον Πυρήνα της συνοικίας Γκάζι. Ως φοιτητής και δάσκαλος πήρε ενεργά μέρος στη φοιτητική απεργία του 1929. Στα τέλη της χρονιάς, ύστερα από το “γενναίο ξυλοκόπημα των χαφιέδων της Ασφάλειας” στη διαδήλωση στην πλατεία Αττικής, αρρώστησε. Οι γιατροί διαπίστωσαν ότι έχει φυματίωση και ότι, αν δεν πήγαινε για θεραπεία, θα πέθαινε. Όπως γράφει το 1946, “εγώ δεν μπορούσα να πάω, συνέχισα τη δουλειά ακόμα πιο έντονα, αφού θα πέθαινα σε έξι μήνες”.
Ηγήθηκε στην “Αριστερή Παράταξη” στη Συνομοσπονδία Υπαλλήλων κι εκλέχτηκε στην Εκτελεστική της Επιτροπή. Το Φλεβάρη του 1931 η Αριστερή Παράταξη κάλεσε σε συγκέντρωση τους δημόσιους υπαλλήλους, αφού δεν το έκανε η επίσημη Συνομοσπονδία. Το Μάρτη του 1931 πιάστηκε και δικάστηκε σε 3 μήνες φυλακή. Άσκησε έφεση που δικάστηκε το Δεκέμβρη του 1931, οπότε η ποινή μετριάστηκε στο μισό, αλλά φυλακίστηκε μόνο 2 μέρες, καθώς οι δημόσιοι υπάλληλοι έκαναν έρανο κι εξαγόρασαν την ποινή.
Το 1931 είχαν αρχίσει περιοδείες σε όλη την Ελλάδα για οργάνωση “Αριστερών Παρατάξεων” στους δημόσιους υπαλλήλους και ο Πλουμπίδης ανέλαβε τη Μακεδονία και τη Θράκη. Στα τέλη του 1931 απολύθηκε και από δάσκαλος. “Ζούσα με ελάχιστα, κοιμόμουν σε μια τρώγλη στον Κολωνό μαζί με τον Τσουρτσούλη (μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ που εκτελέστηκε) που με φιλοξενούσε”. Στην περίοδο της λεγόμενης φραξιονιστικής πάλης ήταν με την ομάδα Θέου, Σιάντου, Χαϊτά. “Πιο πολύ γιατί συνεργαζόμουν με τους ‘αριστερούς’, Θέο κλπ, παρά γιατί ήμουνα πεπεισμένος για την ορθότητα της γραμμής της”.
Το Φλεβάρη του 1932 στη Συνδιάσκεψη της Αθήνας εκλέχτηκε στο Γραφείο της Περιφερειακής Επιτροπής της ΚΟΑ. Ως μέλος του Γραφείου της ΚΟΑ καθοδηγούσε την 3η Αχτίδα, τους δημόσιους υπαλλήλους και βοηθούσε στο Ενωτικό Εργατικό Κέντρο.
Από τον Ιούνη έως το Νοέμβρη του 1932 πήγε για θεραπεία της φυματίωσής του σε σανατόριο της Σοβιετικής Ένωσης. Από το Δεκέμβρη του ίδιου έτους εντάχτηκε στην ΠΕ της ΚΟΑ και στη Γραμματεία της ΕΓΣΕΕ, ενώ από το Μάρτη του 1933 ήταν καθοδηγητής των σιδηροδρομικών, των ναυτεργατών, των δημόσιων και ιδιωτικών υπαλλήλων, καθώς και του Ενωτικού Κέντρου Αθήνας. Τον ίδιο μήνα πήρε μέρος στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Ενωτικής ΓΣΕΕ, όπου εκλέχτηκε στην Εκτελεστική της Επιτροπή και στη Γραμματεία της.
Γι’ αυτήν την περίοδο λέει χαρακτηριστικά: “Η αρρώστια δούλευε κι εγώ δούλευα”. Αυτά μέχρι το Σεπτέμβρη του 1933, οπότε ξαναπήγε στη Σοβιετική Ένωση για θεραπεία. Παραμένοντας στη Σοβιετική Ένωση, από το Γενάρη του 1934 ήταν αντιπρόσωπος της Ενωτικής ΓΣΕΕ στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή. “Εδώ πήρα πολλά και από τη μελέτη και από τη συμμετοχή μου στις συνεδριάσεις του Εκτελεστικού Γραφείου που συζητιόνταν όλα τα προβλήματα του διεθνούς συνδικαλιστικού ζητήματος και στις συζητήσεις έπαιρναν μέρος μεγάλοι και σοφοί σύντροφοι”. Στην ΕΣΣΔ πήρε μέρος ως αντιπρόσωπος του ΚΚΕ στο 7ο Συνέδριο της ΚΔ το καλοκαίρι του 1935. Επέστρεψε στην Ελλάδα στις 21 Αυγούστου 1935 και ανέλαβε δουλειά στη Γραμματεία της Ενωτικής ΓΣΕΕ. Στο 60 Συνέδριο του ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1935 εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Με την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου διέφυγε τη σύλληψη και πέρασε στην παρανομία. Πήγε με εντολή του Κόμματος στη Λαμία, ώστε να στηρίξει την Οργάνωση στις νέες συνθήκες της παρανομίας. Από τον Οκτώβρη του 1936 έπαιρνε μέρος στις συνεδριάσεις του ΠΓ και καθοδηγούσε την Ενωτική ΓΣΕΕ και την Εργατική Βοήθεια. Μετά από την απόδραση των Σιάντου και Θέου, κάθισε δύο μήνες, καθώς ήταν βαριά άρρωστος. Και από το Σεπτέμβρη του 1937 πήγε στο Βόλο ως καθοδηγητής του Γραφείου της Κομματικής Επιτροπής της Θεσσαλίας. Εκεί είχε άμεσο συνεργάτη τον Πέτρο Ρούσο, Γραμματέα της ΠΕ του Βόλου. Στο Βόλο έδρασε ως τον Ιούνη του 1938, οπότε και πήγε στην Αθήνα για να πάρει μέρος στη συνεδρίαση της ΚΕ μετά από τη σύλληψη των μελών του ΠΓ (τότε πιάστηκαν οι Παρτσαλίδης, Νεφελούδης και Σκλάβαινας). Τα προβλήματα που είχαν να επιλύσουν απαιτούσαν ακόμα μεγαλύτερη ένταση των δυνάμεων, γράφει ο Νίκος Πλουμπίδης στη βιογραφική του έκθεση: “Αλησμόνητη μου μένει εκείνη η σύσκεψη του Ιούνη 1938, ήταν δράμα. Από τα 16 ταχτικά και τα 12 αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ ήμασταν μόνο 3 ταχτικοί και 2 αναπληρωματικοί, οι άλλοι είχαν πιαστεί. Εκεί φτιάξαμε ΠΓ από το σ. Σιάντο, Θέο, Σκαφίδα, εμένα, Παπαγιάννη, Σιτοκωνσταντίνου και Μιχελίδη”.
Στη συνέχεια ο Πλουμπίδης έφυγε για τη Θεσσαλονίκη ως καθοδηγητής του Γραφείου Περιοχής Μακεδονίας-Θράκης. Ως άμεσους συνεργάτες είχε το Γραμμένο, Γραμματέα της Αγροτικής Περιφέρειας και (για ένα μήνα) το Σιτοκωνσταντίνου, Γραμματέα της Θεσσαλονίκης, κι εν συνεχεία τον Παπαγιάννη. Για τη δουλειά του εκεί θυμάται αργότερα: “Ο κόσμος μας υπήρχε, αλλά ήταν σκόρπιος, τον μαζέψαμε, φτιάξαμε τοπική καθοδήγηση σ’ όλες τις περιφέρειες της Μακεδονίας-Θράκης, συνδεθήκαμε και αρχίσαμε κινητοποιήσεις”. Τον Απρίλη του 1939 πήρε εντολή να παραδώσει στο Μιχελίδη (σ.σ.: που αργότερα έγινε δηλωσίας και δούλεψε στην Προσωρινή Διοίκηση) και να κατέβει στην Αθήνα. Στην Αθήνα ο Πλουμπίδης πιάστηκε στις 22 Μάη 1939. Η σύλληψή του έγινε όταν έφυγε από το σπίτι του Κουτσογιάννη (σ.σ.: που συνεργάστηκε με την Ασφάλεια), σε αυτόν αποδίδει ο Πλουμπίδης και την πρώτη αιτία της σύλληψής του. Κρατήθηκε στην Ασφάλεια 45 μέρες, αρνήθηκε κάθε υποχώρηση για να σταλεί σε σανατόριο και τελικά κλείστηκε σε ένα κελί στο σανατόριο “Σωτηρία”, αφού η Ασφάλεια δεν ήθελε να πεθάνει στα χέρια της. Εκεί έμεινε απομονωμένος μέχρι την κήρυξη του πολέμου στις 28 Οκτώβρη 194-, οπότε χαλάρωσαν τα μέτρα απομόνωσης και άρχισαν να επιτρέπουν τον προαυλισμό του.
Παράλληλα είχαν γίνει νέες συλλήψεις. Πριν τον Πλουμπίδη είχαν πιαστεί ο Νίκος Ζαγουρτζής, ο Παύλος Νεφελούδης, ο Κώστας Βασάλος κ.ά. Τον Απρίλη η Ασφάλεια συνέλαβε τον Κώστα Θέο, τον Κώστα Βαρουξή κ.ά. Μετά από τη σύλληψη του Πλουμπίδη ακολούθησαν εκείνες του Τσουρτσούλη, του Στέργιου Γραμμένου, της Ηλέκτρας Αποστόλου. Αργότερα, το Νοέμβρη του 1939, πιάστηκαν και οι Γιώργης Σιάντος και Γρηγόρης Σκαφίδας. Νωρίτερα, τον Οκτώβρη, οι διωκτικές αρχές είχαν εντοπίσει και δύο κεντρικά μυστικά τυπογραφεία του ΚΚΕ στη Μιχαήλ Βόδα και στην Ηλιούπολη.
Στελέχη που ήταν ελεύθερα και δρούσαν στην παρανομία πραγματοποίησαν σύσκεψη στο σπίτι του Μήτσου Παπαγιάννη ώστε ν’ αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Έτσι οι Μήτσος Παπαγιάννης και Χρήστος Κανάκης, που είχαν προσληφθεί στην ΚΕ σε συνεδρίαση του 1938 κι επιπλέον είχαν εγκριθεί από την ΚΔ, συσκέφτηκαν με τη Σταματία Βιτσρά και αποφάσισαν να προσλάβουν στην ΚΕ και το Βαγγέλη Κτιστάκη. Λόγω της προέλευσης αυτών των στελεχών καθιερώθηκε να ονομάζονται “Παλιά ΚΕ”, η οποία για εκείνη την περίοδο, όσο ολιγομελής και αν ήταν, αποτελούσε τον πυρήνα καθοδηγητικού κέντρου που είχε τη μεγαλύτερη εγκυρότητα, ήταν -σύμφωνα με το Καταστατικό του ΚΚΕ- συνέχιση της ΚΕ του Κόμματος. Σ’ εκείνη την ΚΕ προστέθηκαν με πρόσληψη από το καλοκαίρι του 1940 και οι Σπύρος Καλοδίκης, ως Γραμματέας της ΚΟΑ, Παναγιώτης Σαντής, Γραμματέας της ΚΟΠ, και στη συνέχεια ο Γιώργης Ελληνούδης. Με αυτήν την ΚΕ ο Νίκος Πλουμπίδης ήρθε σε επαφή από το “Σωτηρία”, όταν και όσο το επέτρεπαν οι συνθήκες, και λειτουργούσε ως καθοδηγητής της πάλι όσο ήταν δυνατό και δίχως να ταυτίζονται πάντα οι τοποθετήσεις τους στα διάφορα θέματα. “Την υποστήριζα σαν μόνη που εκπροσωπούσε το Κόμμα”, γράφει. Πχ η “Παλία ΚΕ” κατήγγειλε το Α’ Γράμμα του φυλακισμένου Νίκου Ζαχαριάδη για τον πόλεμο ως πλαστό. Ο Νίκος Πλουμπίδης, παρόλο που ήταν σε μεγάλο βαθμό σύμφωνος με το περιεχόμενό του, από ορισμένα τυπικά στοιχεία οδηγήθηκε να το θεωρήσει πλαστό. Οι υπόλοιποι έθεταν βαθύτερη διαφωνία με το γράμμα. Έτσι, συνολικά η “Παλιά ΚΕ” και ο Πλουμπίδης κατήγγειλαν το γράμμα ως πλαστό. Από την άλλη υπήρχε η λεγόμενη Προσωρινή Διοίκηση (ΠΔ) που ήταν κατασκεύασμα του Μανιαδάκη με αξιοποίηση πρώην στελεχών του ΚΚΕ που είχαν περάσει με τον αντίπαλο (Μιχαηλίδης, Τυρίμος, κ.ά.). Η ΠΔ είχε παρασύρει με το μέρος της και τίμια στελέχη (όπως η Όλγα Μπακόλα κ.ά. που είχαν έρθει από την ΕΣΣΔ) και είχαν συνδεθεί από άγνοια μαζί της. Έτσι, η ενεργούμενη της Ασφάλειας ΠΔ κατήγγειλε τα τίμια στοιχεία της “Παλιάς ΚΕ” ως χαφιέδες της Ασφάλειας.
Το 1941 άρχισαν να φεύγουν από φυλακές κι εξορίες κρατούμενοι κομμουνιστές, ανάμεσά τους και μέλη της ΚΕ. Έτσι, το Μάη του 1941 ο Νίκος Πλουμπίδης έγραψε στο Χρήστο Κανάκη και την “Παλιά ΚΕ” να παραδώσουν στα μέλη της ΚΕ που ήταν ελεύθερα και σε συνθήκες παρανομίας θα οργάνωναν τη δράση του ΚΚΕ.
Το Γενάρη του 1942, με πιστοποιητικό γιατρού που ζητούσε αλλαγή κλίματος λόγω της ασθένειάς του, πέτυχε να μεταφερθεί ως εξόριστος πλέον στην Τρίπολη. Συνδέθηκε με την Οργάνωση από τις 15 Γενάρη 1942 και βοήθησε στην εκεί δράση, όπως ήταν η οργάνωση της Επιτροπής του ΕΑΜ Αρκαδίας όπου πήρε μέρος δύο φορές. Στις 26 Φλεβάρη 1942, ντυμένος σιδηροδρομικός, έφτασε από την Τρίπολη στην Αθήνα.
Στα μέσα του Μάρτη στην Αθήνα συνάντησε το Σιάντο και ανέλαβε την καθοδήγηση του Εργατικού ΕΑΜ με βοηθούς το Λαζαρίδη και τον Καλοδίκη. Τον Ιούνη του 1942 πήρε μέρος στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος και από την Ολομέλεια εκλέχτηκε μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Σε αυτήν τη θέση παρέμεινε μέχρι τον Απρίλη του 1945. Μετά από το Γενάρη του 1944, όταν το ΠΓ ανέβηκε στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας, ο Νίκος Πλουμπίδης με το Βασίλη Μπαρτζιώτα και τη Χρύσα Χατζηβασιλείου ήταν από τα μέλη του ΠΓ που παρέμειναν στην Αθήνα.
Στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ και μετά από αυτό είχε την ευθύνη των οικονομικών του Κόμματος. Ήταν μέλος σε ΚΟΒ Δασκάλων.
Ο Πλουμπίδης ήταν παντρεμένος με τη δασκάλα Ιουλία Παπαχρήστου, με την οποία στις συνθήκες της σκληρής παρανομίας απέκτησαν στις 23 Μάη 1948 ένα γιο, το Δημήτρη, που η Ιουλία τον μεγάλωσε μέχρι να γίνει 9 μηνών. Η Ιουλία Πλουμπίδη έζησε στην παρανομία, πιάστηκε μαζί με το Στέργιο Αναστασιάδη και στην ίδια δίκη μαζί του δικάστηκε σε ισόβια. Μετά από τη σύλληψή της Ιουλίας ο Πλουμπίδης κράτησε το παιδί για ελάχιστες μέρες και κατάφερε να το ξαναδεί στην αίθουσα του δικαστηρίου τον Ιούλη του 1953.
Την άνοιξη του 1948, όταν έφυγε και η Χατζηβασιλείου για το Γράμμο, ο Πλουμπίδης μαζί με το Στέργιο Αναστασιάδη ανέλαβαν την καθοδήγηση του Κόμματος στην Αθήνα. Ο Πλουμπίδης έδρασε σε περίοδο που πραγματοποιήθηκαν πολλά χτυπήματα στο παράνομο Κόμμα στην Αθήνα. Η σειρά των συλλήψεων (πιάστηκε ο καθοδηγητής του Πλουμπίδη, ο Στέργιος Αναστασιάδης, και ο καθοδηγούμενος από τον Πλουμπιδη, ο Βαγγέλης Καββαδίας), καθώς και άλλα περιστατικά, ενίσχυσαν σε συνθήκες δύσκολης επικοινωνίας την καχυποψία του ΠΓ σε βάρος του Πλουμπίδη.
Όταν είχε γίνει η δεύτερη δίκη του Μπελογιάννη, ήταν καταδικασμένος σε θάνατο και βρισκόταν σε εξέλιξη η διαδικασία στο “Συμβούλιο Χαρίτων”, ο Πλουμπίδης στις 12 Μάρτη 1952 έστειλε επιστολή στους δικηγόρους του Μπελογιάννη με την οποία διαμήνυε στις διωκτικές αρχές ότι “καθοδηγητής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ ήμουν εγώ και ΟΧΙ ο Μπελογιάννης”, υποσχόταν ότι θα εμφανιστεί στις διωκτικές αρχές για να δικαστεί, άρα σύμφωνα με το σκεπτικό του θα έπρεπε να μετατραπούν οι θανατικές καταδίκες του Μπελογιάννη. Η επιστολή αυτή δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή στις 16 Μάρτη.
Τότε το ΠΓ κατήγγειλε από το Ραδιοφωνικό Σταθμό “Ελεύθερη Ελλάδα” ότι η επιστολή αυτή ήταν πλαστή – μεθοδευμένη από την Ασφάλεια και ανακοίνωσε ότι ο Ν. Πλουμπίδης βρισκόταν βαριά άρρωστος στο εξωτερικό.
Στις 27 Ιούλη 1952 το ΠΓ της ΚΕ πήρε απόφαση ότι “διαγράφει τον Πλουμπίδη από μέλος του ΚΚΕ και τον καταγγέλλει στο λαό και στο Κόμμα σα χαφιέ, προβοκάτορα και προδότη”.
Ο Πλουμπίδης συνελήφθη στις 25 Νοέμβρη 1952 σ’ ένα σπίτι στον Κολωνό, Πρεβέζης 14, όπου κρυβόταν. Στις 27 Νοέμβρη μεταδόθηκε από το Ραδιοφωνικό Σταθμό “Ελεύθερη Ελλάδα” ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ, στην οποία ο Πλουμπίδης καταγγελόταν ως πράκτορας της Ασφάλειας. Την επόμενη μέρα η ίδια ανακοίνωση δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα Αυγή.
“Η απόφαση του ΠΓ για τον Πλουμπίδη ήταν άδικη. Στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό σε πληροφορίες που έδιναν στελέχη του Κόμματος από την Ελλάδα, καθώς και σε παραβιάσεις από τον Πλουμπίδη του κομματικού-καταστατικού πλαισίου” (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τόμος Β’). Συγχρόνως, το συνολικό πλαίσιο της όξυνσης της ταξικής πάλης, με τους μηχανισμούς του ελληνικού αστικού κράτους καθώς και άλλων κρατών να επιδιώκουν διάβρωση στις γραμμές του ΚΚΕ, διαμόρφωναν πρόσφορο έδαφος για καχυποψία απέναντι σε διαφορετικές αντιλήψεις στις γραμμές του Κόμματος, που ακόμα και αν εξ αντικειμένου βοηθούσαν τον ταξικό αντίπαλο, δε σήμαινε ότι οι φορείς τους ήταν όργανα του αντιπάλου.
Επτά μήνες αργότερα, τον Ιούλη του 1953, το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών τον καταδίκασε “δις εις θάνατο”. Εκτελέστηκε την αυγή της 14ης Αυγούστου 1954 στο δάσος του Δαφνιού, ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ. Οι εφημερίδες της εποχής έγραψαν: “Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος” και “δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του”.
Στο στρατοδικείο, όπου δικαζόταν ερήμην και όλη η ηγεσία του ΚΚΕ με την κατηγορία της κατασκοπίας κ.ά., ο Πλουμπίδης υπερασπίστηκε το Κόμμα, την πολιτική του και την ηγεσία του Κόμματος. Στις αιτιάσεις των στρατοδικών ότι το Κόμμα έχει κηλιδώσει την τιμή του, απάντησε: “Τιμή μου εγώ πάνω απ’ όλα έχω την τιμή του Κόμματος”.
Η 9η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1958 επανεξέτασε την υπόθεση του Νίκου Πλουμπίδη και διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε κανένα στοιχείο που να στήριζε την κατηγορία σε βάρος του, αντίθετα, την χαρακτήρισε αστήριχτη και άδικη.
Στην εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ στις 29 Μάρτη του 2016 τονίστηκε: “Σε πολύ δύσκολες συνθήκες για τον ίδιο και το Κόμμα, έδειξε την ηθική ανωτερότητα των κομμουνιστών. Μας άφησε ως παρακαταθήκη τι σημαίνει ακλόνητη πίστη στο Κόμμα και μας δίδαξε με τη στάση του το μοναδικό δρόμο δικαίωσης για κάθε μέλος και στέλεχος του κόμματος. Πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα το Κόμμα”.

Yποδεχόμαστε με αισιοδοξία το 2020: Μήνυμα της ΚΕ του ΚΚΕ για το νέο έτος

Από atexnos2019 atexnos2019 

Σε μήνυμά της η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ για το 2020, αναφέρει:
1. Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εύχεται καλή και αγωνιστική χρονιά στους εργατοϋπαλλήλους, στους ανέργους, στους αυτοαπασχολούμενους, στους φτωχούς αγρότες, στους νέους και τις γυναίκες, στους Έλληνες εργαζόμενους σε άλλες χώρες, στους πρόσφυγες και μετανάστες, που ζουν μόνιμα ή παραμένουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας.
Παρά τις δυσκολίες και τον αρνητικό συσχετισμό, υποδεχόμαστε με αισιοδοξία το 2020. Στις σύγχρονες προκλήσεις, απαντήσεις μπορεί να δώσει η καθημερινή δράση, οι εκτιμήσεις και η πρόταση εξουσίας που καταθέτει το ΚΚΕ στον λαό, ώστε αυτή να γίνει υπόθεση της πάλης του.
2. Η χρονιά που φεύγει, μπορεί να συνοδεύτηκε από την κυβερνητική εναλλαγή και την επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη, όμως αυτό δεν οδήγησε, ούτε πρόκειται να οδηγήσει σε πραγματική ανακούφιση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Τα “μερίσματα” και οι “μικροελαφρύνσεις”, είναι το «περιτύλιγμα» και της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ για να κρύψει τη συνεχιζόμενη ληστεία σε βάρος του λαού, αλλά και το ότι τη μερίδα του λέοντος της “ανάπτυξης”, την καρπώνονται οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι λεγόμενοι “επενδυτές”. Είναι το “καρότο” για να αποσπάσουν την ανοχή του λαού στη σημερινή βαρβαρότητα, να ρίξουν στα τάρταρα τις απαιτήσεις του, να τον κάνουν να συμβιβαστεί με τα «ελάχιστα».
Άλλωστε, η διαιώνιση και επέκταση της εργασιακής ζούγκλας, της φοροληστείας, των πλειστηριασμών, της υποβάθμισης – ακόμη και κρίσιμων για την ανθρώπινη ζωή – κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να στηριχτούν οι επενδύσεις και τα κέρδη του κεφαλαίου, το οποίο απολαμβάνει ακόμη περισσότερα προνόμια. Αυτό απέδειξε και ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2020.
3. Η κυβέρνηση της ΝΔ, μαζί με το “καρότο” της ανάπτυξης, χρησιμοποιεί ακόμη πιο αποφασιστικά το “μαστίγιο” της καταστολής, το δόγμα “νόμος και τάξη”.
Βάζει στο στόχαστρο το δικαίωμα στην απεργία και στη διαδήλωση. Επιστρατεύει τον κοινωνικό αυτοματισμό και τη συκοφάντηση των αγώνων. Θέλει να επιβάλλει “σιγή νεκροταφείου”, ιδιαίτερα στους χώρους δουλειάς και να υπονομεύσει την οργανωμένη πάλη του εργατικού-λαϊκού κινήματος, γιατί αποτελεί έναν από τους βασικούς όρους και ταυτόχρονα απόδειξη του αντιλαϊκού και άδικου χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Η κυβέρνηση της ΝΔ αξιοποιεί το αντεργατικό-αντιλαϊκό οπλοστάσιο, που διατήρησε και ενίσχυσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω απ’ όλα αξιοποιεί τη συντηρητικοποίηση και την απογοήτευση που έσπειρε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία διέσυρε αγωνιστικές αξίες και εμφάνισε ως “μονόδρομο”, την υποταγή στα ευρωενωσιακά μνημόνια διαρκείας, στο αμερικανοΝΑΤΟϊκό ιμπεριαλισμό, στις απαιτήσεις του κεφαλαίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί την κυβερνητική πολιτική, για να υψώσει εκ νέου κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, επαναφέροντας τα αλήστου μνήμης περί “κυβέρνησης δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων”. Βεβαίως, η πείρα της συγκυβέρνησης των “αντιμνημονιακών δυνάμεων”, που έγινε η “μνημονιακότερη” όλων, είναι πολύ νωπή και πολύ πικρή. Σήμερα, μιλάνε τα έργα του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο ως κυβέρνηση για 4,5 χρόνια, όσο κι ως αξιωματική αντιπολίτευση, με τη μετεξέλιξη του σε ένα τυπικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, μαζεύοντας διάφορα απομεινάρια του αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ.
4. Ωστόσο, καμιά εκδοχή της αντιλαϊκής αστικής διαχείρισης, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, δε δίνει απάντηση και λύση στη βασική αντίθεση: Σήμερα, ενώ υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για να βελτιωθεί το επίπεδο ζωής για εκατομμύρια εργαζόμενους στην χώρα μας και σε όλον τον κόσμο, τα αποτελέσματα είναι ακριβώς τα αντίθετα.
Το χάσμα ανάμεσα στο πώςμπορείνα ζεισήμερα ένας εργαζόμενος και στο πώς τελικά ζειόλο και μεγαλώνει ακόμα και αν η καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης. Τα σύννεφα μίας νέας κρίσης πυκνώνουν πάνω από την διεθνή καπιταλιστική οικονομία. Συμμαχίες, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που μέχρι πρότινος θεωρούνταν ακλόνητες υφίστανται ανακατατάξεις. Εμπορικοί πόλεμοι και γεωπολιτικές συγκρούσεις τεραστίων διαστάσεων ξεσπούν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Εκτεταμένες περιβαλλοντικές καταστροφές θέτουν σε κίνδυνο τους λαούς.
5. Η άλλη όψη αυτών των αδικιών της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι η εμπλοκή της χώρας σε σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Αντί ο λαός μας να ζει με πραγματική ασφάλεια και σταθερή ειρήνη, με συνεργασία με όλους τους λαούς, ζει υπό την διαρκή απειλή, όπως αυτή αποτυπώνεται στις επικίνδυνες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, με την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας.
Με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε στρατιωτικό ορμητήριο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, προετοιμάζεται ακόμα και για αποθήκευση αμερικάνικων πυρηνικών όπλων καθιστώντας “στόχο” τον ελληνικό λαό. Ο ελληνικός λαός πληρώνει το ΝΑΤΟ με 4 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Με τη νέα ελληνοαμερικανική “αμυντική” συμφωνία επεκτείνονται οι αμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις στην Ελλάδα και ενισχύεται η εμπλοκή της χώρας μας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς.
Το δόγμα αυτής της πολιτικής, που συμπυκνώνεται στο ότι “όσο η Ελλάδα είναι το καλό παιδί των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ τόσο εξασφαλίζει τα σύνορα και τα κυριαρχικά της δικαιώματα”, χρεοκοπεί με πάταγο.
6. Ο υπαρκτός ενεργειακός πλούτος στην ευρύτερη γειτονιά μας, αντί για ευχή μετατρέπεται σε “κατάρα” για τους λαούς. Εδώ διασταυρώνονται ισχυρά ιμπεριαλιστικά, μονοπωλιακά συμφέροντα για το ποιος θα εκμεταλλευτεί αυτές τις πηγές. Σε αυτήν την κόντρα παίρνει μέρος η αστική τάξη της χώρας μας, η αστική τάξη της Τουρκίας και ασφαλώς οι ΗΠΑ και άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Απόλυτο κριτήριο για αυτά τα συμφέροντα είναι ασφαλώς τα κέρδη και όχι οι ανάγκες των λαών. Αυτοί οι ανταγωνισμοί οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Βρίσκονται πίσω από τον όλεθρο και την προσφυγιά που θερίζουν τους λαούς της Μέσης Ανατολής.
Να γιατί είναι ολοκληρωτικά ψεύτικο κι επικίνδυνο το δίλημμα υποχώρηση σε κυριαρχικά δικαιώματα και συνεκμετάλλευση με την Τουρκία ή πολεμική σύγκρουση”. Αφενός γιατί μπορεί μία πολεμική εμπλοκή να λειτουργήσει ως καταλύτης για να προχωρήσουν τα σχέδια συνεκμετάλλευσης, τα οποία είναι και εκφρασμένος πόθος των ΗΠΑ. Αφετέρου τα σχέδια συνεκμετάλλευσης φέρουν το σπέρμα μίας επόμενης σύγκρουσης, αφού δεν πρόκειται για συνεργασία λαών αλλά επιχειρηματικών κολοσσών και ισχυρών κρατών, μέσα σε συνθήκες αυξανόμενων ανταγωνισμών διεθνώς.
Η θέση του Πρωθυπουργού για προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης κινείται στο πλαίσιο της καλλιέργειας εφησυχασμού και δεν εγγυάται τη διαφύλαξη των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Παραμένουν τα καίρια ερωτήματα για το τι θα περιέχει το “Συνυποσχετικό”, μεταξύ των δύο κρατών, παίρνοντας υπόψη τις τουρκικές θέσεις περί “Γκρίζων Ζωνών”, δηλαδή την αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων στο Αιγαίο και αβάσιμες διεκδικήσεις στην Αν. Μεσόγειο.
Στις αποφάσεις του Δικαστηρίου της Χάγης επιδρούν πολιτικές παρεμβάσεις και γεωστρατηγικές επιδιώξεις, όπως δείχνει η αναγνώριση των αποτελεσμάτων του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Γιουγκοσλαβία και της ανεξαρτητοποίησης του προτεκτοράτου του Κοσσόβου.
7. Τα ιστορικής σημασίας γεγονότα που διαδραματίζονται μπροστά μας δείχνουν τη σήψη και τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Φωτίζουν όμως και την ανάγκη μιας νέας κοινωνίας, χωρίς φτώχεια, πολέμους, κρίσεις. Είναι ο Σοσιαλισμός, η κοινωνία για την οποία παλεύει το ΚΚΕ, όσο κι αν η πρώτη απόπειρα οικοδόμησής του σε κάποιες χώρες τον 20ο αιώνα δεν έγινε κατορθωτό να ολοκληρωθεί, ηττημένη από λάθη, αστοχίες κι ελλείψεις μέσα σε έναν αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων. Πλέον σήμερα, στον 21ο αιώνα η μελετημένη πείρα, μαζί με την ίδια την αντικειμενική εξέλιξη των κοινωνιών μπορούν να μας οδηγήσουν στην νέα κοινωνία, αν το βάλουμε στόχο οι λαοί, αν αποφασίσουμε να δείξουμε την πραγματική μας δύναμη.
Μόνο έτσι μπορεί το έμπειρο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό της χώρας να αξιοποιηθεί στο έπακρο με κριτήριο την εξασφάλιση της λαϊκής ευημερίας. Μόνο έτσι μπορούν οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας να αξιοποιηθούν με στόχο την κάλυψη των συνδυασμένων αναγκών του λαού και της κοινωνίας. Μόνο έτσι ο λαός μπορεί να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει, έχοντας την εξουσία στα δικά του χέρια, εξασφαλίζοντας πραγματική δημοκρατία και μετατρέποντας σε πρωταγωνιστές της κοινωνικής ζωής αυτούς που σήμερα βρίσκονται στο περιθώριο: την μεγάλη πλειοψηφία του λαού και της νεολαίας.
8. Μέσα στον αγώνα για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, μέσα στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και σχεδιασμούς, μπορούμε να βρούμε κοινό βηματισμό με χιλιάδες εργαζόμενους, μπορούμε να δημιουργήσουμε ρωγμές στο σημερινό σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, στο συμβιβασμό και τη μοιρολατρία, μπορούμε να συγκροτήσουμε μια μεγάλη Κοινωνική Συμμαχία, όχι μόνο για να διεκδικήσουμε ανακούφιση από τα σημερινά οξυμένα προβλήματα, αλλά και για να διαμορφώσουμε προϋποθέσεις για τη ριζική ανατροπή. Για το Σοσιαλισμό που είναι αναγκαίος και επίκαιρος όσο ποτέ!».

Ποια είπαμε είναι τα πλεονεκτήματα της διαχείρισης της Εθνικής Οδού από τον ιδιωτικό τομέα;

 

31-12-2019

Πού είναι η ιδιωτική αποτελεσματική διαχείριση της εθνικής οδού; Πού πήγαν ρε τα λεφτά της “επένδυσης” που βουτήξατε; Πού πάνε τα εκατομμύρια που μαζεύετε από τα διόδια;

Μάνος Δούκας

 

Μας έλεγαν ότι η ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των εθνικών οδών, θα φέρει εκσυγχρονισμό, υπηρεσίες πιο αποτελεσματικές κλπ. Γιατί -λένε- ο ιδιωτικός τομέας είναι πιο αποδοτικός και υπεύθυνος από το “τεμπέλικο” και “αναποτελεσματικό” δημόσιο. Όλοι οι “πολύχρωμοι” πρασινομπλερόζ υπουργοί και πρωθυπουργοί. Όλα τα παπαγαλάκια της ΕΕ και του καπιταλισμού.

Αυτοί λοιπόν οι πολύχρωμοι υπουργοί έκαναν δώρο ολόκληρο το εθνικό δίκτυο, σε πέντε λαμόγια που τους βάφτισαν επενδυτές, για να τρώνε τσάμπα το λαϊκό πλούτο και να φορτώνουν τα κάθε είδους βάρη (οικονομικά και ταλαιπωρίας) στην πλάτη του λαού.


Τα έδωσαν όλα στα λαμόγια, τους εργολάβους φίλους τους. Τους δρόμους, τα διόδια και χοντρά δάνεια για να μη βάλουν το χέρι στην τσέπη οι “επενδυτές”. 
Τους υπέγραψαν χαριστικές συμβάσεις για τις τιμές των διοδίων, για αποζημιώσεις που δήθεν δικαιούνταν σε περιπτώσεις που θα πέσουν τα κέρδη τους, αν πληρωθούν λιγότερα διόδια για οποιοδήποτε λόγο.

Και το αποτέλεσμα; Πρόσθεσαν άλλο ένα ένοχο “ακραίο καιρικό φαινόμενο” στη λίστα όσων μας πνίγουν, μας καίνε, μας πλημμυρίζουν, μας βουλιάζουν. Τώρα, εδώ και σχεδόν μια δεκαετία τουλάχιστον, μας εγκλωβίζουν και μας ξεπαγιάζουν και στα χιόνια, γιατί… “κόλλησε το εκχιονιστικό επειδή δεν είχε αλυσίδες”. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε η πρώτη κυβέρνηση που της συμβαίνει. Ούτε η πρώτη φορά που λένε τέτοιες γελοίες δικαιολογίες.

Πού πήγαν ρε τα λεφτά της “επένδυσης” που βουτήξατε; Πού πάνε τα εκατομμύρια που μαζεύετε από τα διόδια; Πόσα βγήκαν από την τσέπη του ιδιώτη “επενδυτή” και πόσα από τις τσέπες του λαού, είτε με την αρχική “δανική επένδυση”, είτε με τα διόδια;

Πού είναι η ιδιωτική αποτελεσματική διαχείριση της εθνικής οδού;

Πόσα λεφτά από αυτά που μας κλέβουν, πήγαν για μέτρα πρόληψης κι εκχιονιστικά μηχανήματα; Πού είναι το αλάτι και τα εκχιονιστικά μηχανήματα σε μια χιονόπτωση που δεν είναι και πρωτοφανής ή ακραία;

Τι φταίει που δεν πάρθηκαν μέτρα τουλάχιστον για τη Μαλακάσα που ξέρουν ότι κλείνει πάντα; Τι φταίει που δίπλωσαν οι νταλίκες και κανένας δεν πήρε μέτρα πριν διπλώσουν (όπως διπλώνουν πάντα); Τι φταίει που βρέθηκαν νταλίκες στην εθνική παρά την απαγόρευση; Τι φταίει που δεν υπήρξε ενημέρωση στα αυτοκίνητα ότι ο δρόμος είναι κλειστός; Τι φταίει που δεν απαντούσε το 1075;

Τι φταίει που άνοιξαν τα διόδια μετά τον εγκλωβισμό των ανθρώπων κι όχι από την αρχή (μη τυχόν και χάσουν καμιά πεντάρα οι αχόρταγοι κι ο καρκίνος του πλανήτη, ο νόμος του κέρδους); Τι φταίει που έμεινε πάλι κόσμος 4 ώρες μέσα στο χιονισμένο παγωμένο δρόμο;

Δεν είναι ευθύνη του ιδιώτη που διαχειρίζεται την εθνική οδό; Γιατί άραγε φορτώνει την ευθύνη στην εταιρεία (“ΝΕΑ ΟΔΟ”) και η τροχαία και η περιφέρεια; Ή μήπως φταίει ο οδηγός που δεν είχε αρκετή βενζίνη, γιατί δεν έχει καταλάβει με τι ασυνείδητους απατεώνες έχει να κάνει;

Ποιο είναι τελικά το κέρδος του κράτους και του λαού, που τα πήρε όλα ο ιδιώτης; Πού είναι η… “εθνικότητα” της εθνικής; Και για  ξαναπέστε μας αυτά που λέγατε όλοι σας όταν ετοιμάζατε τις ιδιωτικοποιήσεις και τα δώρα στους κολλητούς σας εργολάβους που πήραν τελικά τις εθνικές, τα δάνεια, τα διόδια και τις αποζημιώσεις:

Αυτά είναι “τα καλά της ιδιωτικοποίησης” και του “ιδιωτικού τομέα”;
Τώρα που βλέπουμε (χρόνια τώρα και μ’ όλες τις κυβερνήσεις) τα αποτελέσματα, πέστε μου ένα επιχείρημα υπέρ αυτής της ιδιωτικοποίησης. Ή υπέρ οποιασδήποτε ιδιωτικοποίησης. Πείτε μας τα ίδια και για τα αεροδρόμια της Fraport ή για τα καράβια των εφοπλιστών και τα δρομολόγιά τους κλπ ή για τις αστικές συγκοινωνίες.



Υ.Γ. Και μη μου πει κανείς ότι σ’ αυτές τις κλίμακες υπάρχει και… “υγιής επιχειρηματικότητα” , γιατί… μπορεί να του ζητήσω να μου τη δείξει.

Άλλος ένας εργάτης νεκρός νεκρός, παραμονή Πρωτοχρονιάς και εν ώρα εργασίας…

Κατιούσα

Οι χρονιές αλλάζουν μαζί με τις κυβερνήσεις, αλλά κάποιες σταθερές δεν αλλάζουν σε αυτόν τον κόσμο της εκμετάλλευσης: και τα εργατικά δυστυχήματα είναι μία από αυτές, λες και χρειάζεται εργατικό αίμα για να στεριώσει η αλλαγή του χρόνου.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς, ένας ακόμα εργάτης σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας. Ήταν εργαζόμενος στην καθαριότητα στο Δήμο Χαλκιδέων και βρήκε ακαριαίο θάνατο, πάνω στο απορριματοφόρο, περιμένοντας το συνάδελφό του να φέρει τον κάδο, όταν τον χτύπησε ένα τουριστικό λεωφορείο. Ο υπάλληλος ήταν 47 ετών και πατέρας τεσσάρων παιδιών…
Ίσως κάποιοι κάνουν λόγο για “κακιά στιγμή”. Μιλάμε όμως για τον κεντρικό δρόμο της Νέας Αρτάκης, έναν δρόμο καρμανιόλα, με διαρκή κίνηση, χωρίς διαχωριστικό και παρκαρισμένα αυτοκίνητα και στις δύο λωρίδες. Κατά συνέπεια μόνο σε τύχη δεν μπορεί να αποδοθεί αυτό το δυστύχημα.
Σε κάθε περίπτωση, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να θεωρείται σύμπτωση. Κι αυτό αρκεί δυστυχώς να το πιστοποιήσει μια απλή ματιά στο αρχείο του 902 και τη μαύρη λίστα με τα εργατικά δυστυχήματα, που δε χωράνε στις επίσημες στατιστικές, αλλά είναι δεκάδες -αν όχι εκατοντάδες- κάθε χρόνο…

Είναι η Ελληνική Κου Κλουξ Κλαν και μας Απειλεί Ένοπλα!

Για ευχές στο Πεντάγωνο οι επικίνδυνοι Ακροδεξιοί Οπλίτες πριν φύγουν για τα νησιά να κυνηγήσουν πρόσφυγες-μετανάστες
Είναι η Ελληνική 

Κου Κλουξ Κλαν

μόνο που αυτοί δεν κρύβονται με σεντόνια, 

δεν δρουν στα σκοτάδια...

Έχουν την πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης 

και των Στρατηγών, 

δρουν στο φως και είναι πιο Επικίνδυνοι!

 Την αλληλεγγύη στις φασιστικές Λέσχες έφεδρων δήλωσε ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Σε ανακοίνωση τους δήλωσαν ότι αγοράζουν οι ίδιοι στρατιωτικό εξοπλισμό και συστήνουν στην κυβέρνηση την ψήφιση νόμου για υποχρεωτική στράτευση στα 18. 
Μάλιστα, δηλώνουν ότι ο Υπουργός δεσμεύτηκε ότι θα είναι πλάι στο νέο φασιστικό Κλιμάκιο του ΣΣΕΕΦ στην Χίο. 

Στρατηγικός τους στόχος όπως δηλώνουν είναι η επέκταση τέτοιων μιλιταριστικών ομάδων και σε άλλα μέρη της χώρας και τονίζουν την ανάγκη σύστασης νέων Μονάδων Εθνοφυλακής σε Αττική, Θεσσαλονίκη και Πάτρα. 

Θυμίζουμε:
Ακροδεξιοί ετοιμάζονται για Καταστολή κατά αντάρτικου πόλεων και αστικής εξέγερσης http://diktiospartakos.blogspot.com
Οι επικεφαλής του ΣΣΕΕΦ ζητούν την πρόσβαση στον χώρο των στρατοπέδων του Στρατού ξηράς και την άμεση συμμετοχή σε στρατιωτικές ασκήσεις και εκπαιδεύσεις.

Γιατί ακριβοπληρώνουμε τα διόδια;!

        

31-12-2019

Γιατί ακριβοπληρώνουμε τα διόδια, τα οποία συνεχώς αυξάνονται, όπως αυξάνονται συνεχώς και οι σταθμοί των διοδίων; Γιατί έχουν γεμίσει με διόδια όλες τις οδούς και για να φτάσεις από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη πρέπει να σταματήσεις σε αμέτρητα πλέον διόδια; Γιατί έχουν βάλει τόσους σταθμούς διοδίων ώστε σε λίγο ένα αυτοκίνητο δεν θα προλαβαίνει να αναπτύξει ταχύτητα εκατό χιλιομέτρων μεταξύ των διοδίων;

Μα για να κόβεται η χώρα στη μέση με δυο νιφάδες χιονιού. Μα για να μην μπορεί κανένας να φτάσει από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη και αντίστροφα, προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς επειδή έπεσαν δύο νιφάδες χιονιού στην εθνική οδό. Μα για να γυρίζει η τροχαία τους εκδρομείς πίσω στα σπίτια τους, αφού πρώτα ταλαιπωρήθηκαν μπλοκαρισμένοι στην εθνική οδό για πολλές ώρες και στην επιστροφή να πληρώνουν κιόλας όσα διόδια βρούνε στο δρόμο τους. Γι’ αυτό ακριβοπληρώνουμε τα διόδια.

Καρακατσάνης

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Και οι  πολιτικοί αντιπρόσωποι της κυρίαρχης εξουσίας, τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όσο και η κυβέρνηση Ν.Δ, αφού συμφώνησαν πως  «βγήκαμε από τα μνημόνια», ενώ απλούστατα σ’ αυτή τη φάση απλώς ολοκληρώθηκαν, συνεχίζουν να  ρυθμίζουν  την πολιτικοοικονομική ζωή κατά τις επιταγές τους. Για δικαιολόγηση των επιλογών τους επιστρατεύεται ένας δημαγωγικός λόγος που  κολακεύει συναισθήματα ενισχύοντας φόβους και προκαταλήψεις, καθησυχάζει ανησυχίες και  ενεργοποιεί τον κοινωνικό αυτοματισμό. Πρόσφατα παραδείγματα δημαγωγικού λόγου, που έχουν να κάνουν με τον περιορισμό των απεργιών και των διαδηλώσεων, είναι  η συγγνώμη που ο πρωθυπουργός έσπευσε να εκφράσει για την ταλαιπωρία των Αθηναίων από τη στάση εργασίας στο μετρό της Αθήνας, με τα ΜΜΕ να χαρακτηρίζουν με υπερθετικού βαθμού επίθετα την ταλαιπωρία τους, ή το ενδιαφέρον του για «το σεβασμό στο δημόσιο χώρο» όπου δεν «μπορεί να κλείνει ο δρόμος από 50 άτομα».

           Δεκαετία κλείνει η άγρια καπιταλιστική επίθεση κι όμως μοιάζει να μην έχουν γίνει διαφανείς σε μεγάλο μέρος των εκμεταλλευομένων τάξεων οι ταξικές πολιτικές των αστικών κομμάτων, κι όλο ανακαλύπτονται νέες επιμέρους ή ψευδείς συγκρούσεις για να μην φανεί η κύρια ταξική αντίθεση που είναι ανάμεσα στον εργαζόμενο και το κεφάλαιο. Αναδεικνύονται πολλές ισοδύναμες συγκρούσεις, όπως για την καταστροφή του περιβάλλοντος, την απειλή πολέμου, την έμφυλη βία κλπ. όπου η αυτονομία κάθε αντίθεσης επιβάλλει μεμονωμένες και αποσπασματικές δράσεις επί του μερικού. Και ο πρωθυπουργός με τις ανησυχίες του οι οποίες κατασκευάζουν ψευδείς αντιθέσεις ανάμεσα σ’ όσους εργάζονται και σ’ αυτούς που απεργούν ή διαδηλώνουν αυτή τη λογική εφαρμόζει με την οπτική της κυρίαρχης εξουσίας.

 Η οριζοντίως λοιπόν αθροιστική σύλληψη των αντιθέσεων του καπιταλισμού υπαγορεύει την οριζόντια αθροιστική παραθετική σύλληψη δράσεων και ενεργειών και καλλιεργείται η αντίληψη, ότι δεν χρειάζεται συνολική ερμηνεία της πραγματικότητας, κι ακυρώνεται ο καθοδηγητικός ρόλος του κόμματος  κι επομένως ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ φαίνεται ότι δεν έχει να παίξει κανέναν ρόλο συνολικά απέναντι στην κοινωνία. Μάλιστα, εν ονόματι της αυτονομίας και ελευθερίας επιδιώκεται η δημιουργία κομμάτων και κινημάτων στη βάση αντιθέσεων που θεωρούνται και πιο σημαντικές από την αντίθεση κεφάλαιο –εργασία, μέχρι που ενσωματώνονται στην κυρίαρχη εξουσία ή εκφυλίζονται σε εξωραϊστικά σωματεία. Ιδιαίτερα, σε περιόδους όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων ο κατακερματισμός των ενεργειών και η αποσπασματικότητα των αντιδράσεων, χωρίς αντίληψη των συγγενειών ανάμεσα στα γεγονότα, αδυνατώντας την ανέλκυσή τους από την σύγχυση της αμεσότητας, με τα ιστορικά φαινόμενα αποξενωμένα μεταξύ τους  με αντίπαλο ένα πάνοπλο, ιδεολογικά και υλικά, αστικό κράτος καθιστούν αδύναμο το λαϊκό κίνημα.

Και είναι ο μαρξισμός που με την υλιστική διαλεκτική  απαιτεί να εξετάζονται τα φαινόμενα  στην εξέλιξή τους, στις μεταβολές τους και κάθε κοινωνικό γεγονός και φαινόμενο να κρίνεται  σε σχέση  με την ιστορική πραγματικότητα τις ιστορικές  δηλ. συνθήκες που  το δημιούργησαν. Η ματιά λοιπόν της αστικής εξουσίας βλέπει την οικονομία  ως μια διαδικασία αγοράς και πώλησης μεταξύ ατόμων, που θεωρείται συνώνυμο φυσικού φαινομένου έξω από τα ιστορικά πλαίσια. Η οικονομία όμως καθορίζεται και από τις σχέσεις μεταξύ εκείνων που, μέσω της βίαιης πρωτόγονης συσσώρευσης, ξεκίνησαν με πολλά και εκείνων με πολύ λιγότερα, και γι’ αυτό  οι καπιταλιστές είναι σε θέση να υπαγορεύουν τους όρους με τους οποίους οι προλετάριοι θα συμμετέχουν στην οικονομία. Κατέχοντας λοιπόν οι καπιταλιστές τα μέσα παραγωγής είναι σε μεγάλο βαθμό σε θέση να καθορίζουν μισθούς που πρόκειται να πληρώσουν στους εργάτες, ακόμη και αν αυτό δεν είναι  σύμφωνο με το έργο που εκτέλεσαν και την αξία που δημιουργήθηκε. Κι αυτό οδηγεί στην εκμετάλλευση. Κι αυτή η εκμετάλλευση είναι κρυμμένη από τους περισσότερους ανθρώπους, μέσα από ένα αφηρημένο σύνολο προτύπων και κανόνων που κρύβουν την πραγματική αλήθεια των πολύπλοκων υλικών διαδικασιών της οικειοποίησης και της εκμετάλλευσης, αυτό που χαρακτηρίζεται ως ιδεολογία. Κι αυτή η παραπλάνηση βέβαια συνεχίζεται  με διάφορους τρόπους.

 Ακόμα κι αν ονόματα όπως του Ντεριντά ή Φουκώ ή Λυοτάρ είναι άγνωστα στις μεγάλες μάζες, όμως  οι ιδέες τους διαχέονται και κινούμαστε σε μια οριζόμενη απ’ αυτούς ατμόσφαιρα όπου ευνοείται η ετερογένεια, η διαφορά, η απροσδιοριστία ο κατακερματισμός, όπου κατηγορίες όπως φυλή ή φύλο έχουν μετατραπεί σε εργαλεία σκέψης που μάλλον τη μουδιάζουν αποπλαισιωμένα κι έξω από τον ιστορικό τους χώρο, όπου ο σχετικισμός και η αόριστη κοινωνική δικαιοσύνη διαγράφουν τη σημασία των υλικών όρων που καθορίζουν την κοινωνική μας ύπαρξη.

Έχοντας λοιπόν ο μαρξισμός αποκαλύψει και καθορίσει τη σκέψη και δράση των εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων τάξεων τα τελευταία 150 χρόνια η κυρίαρχη τάξη προσπάθησε να τον αποδομήσει εν ονόματι της αυτονομίας και ελευθερίας. Ο,τι λοιπόν συνοπτικά ονομάζεται μετανεωτερικότητα στέκεται αρνητικά, αν δεν επιτίθεται, στις αφηγήσεις, τις οποίες αντιλαμβάνεται ως πλατιά ερμηνευτικά σχήματα, που κατασκεύασαν και ανέπτυξαν θεωρητικοί και κυρίως ο Μάρξ, καταδικάζοντάς τες ως «ολοκληρωτικές» και εμμένει στον πλουραλισμό και σχετικισμό, που τελικά δικαιώνουν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, δηλ. τον καπιταλισμό.

Άδολες συνεντεύξεις σε δόλιους καιρούς»: Ελένη Τζατζιμάκη

«

Από iraklis3 

Ο Χρήστος Δημούλας, μίλησε με την Ελένη Τζατζιμάκη, στη στήλη του Ατέχνως για νέους δημιουργούς, «Άδολες συνεντεύξεις σε δόλιους καιρούς».
”Τα χρόνια που ζούμε,οδηγούνε τα βήματά μας στην ύστατη ταπείνωση”,έλεγες πρίν λίγα χρόνια.Συνεχίζεται αυτό και σήμερα κι αν ναί, ποιό είναι το πρόσωπο ή ποιά τα πρόσωπα της ταπείνωσης, Ελένη;
Νομίζω πως η ταπείνωση για τον καθένα είναι η η στιγμή που συνειδητοποιεί την απομάγευση των πραγμάτων: η ζωή ξεκινά και εξελίσσεται με πλούσια υλικά που, όσο μεγαλώνεις, καταλαβαίνεις ότι στην πραγματικότητα όλα αυτά δεν ήταν παρά -απαραίτητα- στολίδια για να εξωραϊσουν εκείνο που όλοι μας φοβόμαστε αλλά κανείς δεν μπορεί να το γλιτώσει: τη φθορά,τον χρόνο που δεν επιστρέφεται, την ζωή που σε ξεγέλασε και δεν ήταν όπως την είχες φανταστεί.Άρα ταπείνωση,για μένα, είναι η φθορά και η διάψευση.

Ένας απ’τους στόχους σου, η διδασκαλία της γλώσσας μας και του πολιτισμού μας στους μετανάστες.Στις μέρες μας και στο κράτος μας υπό την τόση αντιανθρώπινη κατάσταση των προσφύγων, ο πολιτισμός μας έχει κάποια θετική επιρροή στις συνειδήσεις τους;

Η απάντησή μου θα ήταν πιο ακριβής αν ήταν δυνατό να οριστεί πιο συγκεκριμένα τι εννοούμε σήμερα και διαχρονικά,λέγοντας “πολιτισμός”.Νομίζω πως στο μυαλό μας, και ειδικά στην Ελλάδα, αυτός ο όρος έχει λάβει ασαφείς και ενίοτε, παραπλανητικές ερμηνείες. Θα περιοριζόμουν λέγοντας πως αυτό που σίγουρα, κατά τη γνώμη μου,έχει γλυκάνει κάπως τις πικρές ιστορίες των προσφύγων είναι η ζεστασιά μιας μεγάλης (ευτυχώς)μερίδας Ελλήνων που βρίσκεται κοντά τους, τους αγκαλιάζει και τους προσφέρει όπως και ό,τι μπορεί,και μάλιστα με αυτοθυσία. Τώρα όσον αφορά στο γνωστικό επίπεδο, παρατηρώ πως πολλοί έρχονται ήδη με κάποιο θαυμασμό για την Ελλάδα και τα αρχαία της κάλλη που σίγουρα,είναι αδιαμφισβήτητα.
Στο τέλος της πρώτης εικοσαετίας του 21ου αιώνα,τελικά ”σε ποιόν ανήκει μία ιστορία’;
Προσωπικά θεωρώ πως η ιστορία ανήκει πάντα στους ηττημένους γιατί είναι οι μόνοι που έχουν λόγο να ξαναπροσπαθήσουν. Και αυτό είναι και καλό και κακό.
Τον περασμένο Ιούλιο, βίωσα μεγάλη ικανοποίηση όταν παρουσίασες την πολύ καλή προσπάθειά σου με την μετάφραση για πρώτη φορά στην χώρα μας,πολλών Παλαιστινίων ποιητών.Πού έγκειται η θέλησή σου γι’αυτήν την τόσο σημαντική προσπάθειά σου;
Σ’ευχαριστώ πολύ Χρήστο. Και για μένα ήταν μεγάλη η συγκίνηση να αναμετρηθώ με αυτά τα κείμενα και όσο μπορώ να τα φέρω στη γλώσσα μας. Η θέλησή μου έγκειται ακριβώς στο ότι με ενδιαφέρει η φωνή των ηττημένων γιατί πιστεύω ότι είναι οι διεκδικητές του μέλλοντος. Ειδικά όταν είναι περήφανοι, όπως οι Παλαιστίνιοι.
Ήδη μιλάμε γιά ταπείνωση,προσφυγιά,Παλαιστινιακό και θαρρείς πως μία κλωστή τα ενώνει μεταξύ τους.Σήμερα οι Έλληνες λογοτέχνες βοηθάνε με την γραφή τους να συνειδητοποιηθούν από τον λαό μας&να λυθούνε κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν την χώρα μας;
Κάποιοι ενδιαφέρονται αλλά θεωρώ πως είναι λίγοι όσοι το κάνουν πραγματικά με στόχο και συνείδηση. Οι περισσότερες προσπάθειες λογοτεχνικής έκφρασης για όλα αυτά που ζούμε τώρα και ειδικά από εκπροσώπους της νέας γενιάς, βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της προσωπικής εξομολόγησης ή της βιαστικής προσπάθειας να μιλήσει κανείς πρώτος για το παρόν, πράγμα τελείως λογικό και δόκιμο,καθώς η λογοτεχνία το χωράει και αυτό. Ωστόσο θα έλεγα ότι είναι αναγκαία η χρονική απόσταση για να μιλήσεις για μεγάλα πράγματα,ειδικά σε μια τόσο κατακερματισμένη αισθητικά εποχή.
Πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Λυών,ειδικό τιμητικό βραβείο κριτικής επιτροπής στο διαγωνισμό τραγουδιού” Generation Stars ” στην Vesul,μουσικές σπουδές εκτός από τραγούδι και σε ακορντεόν,πιάνο,επίσης μουσικά άλμπουμ σε Γαλλόφωνες χώρες&Η.Π.Α…Η Ελλάδα ως τραγούδι τι ρυθμό έχει και τι είδους είναι;
Η Ελλάδα είναι όλα τα τραγούδια του κόσμου μαζί, ένας αχανής συγκερασμός Ανατολής και Δύσης γραμμένος σε balcan tempo.
Η Ελληνική με την Γαλλική μουσική σκηνή τι ομοιότητες και διαφορές έχουν;
Φοβάμαι ότι πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε για ελληνική και γαλλική σκηνή ,δεδομένου ότι δυστυχώς, η επέλαση του -κακού- pop και της τηλεοπτικής μουσικής βιομηχανίας, σάρωσε κυριολεκτικά, τη δημιουργικότητα. Το είδα και στη Γαλλία,παρότι δεν έζησα πολύ καιρό εκεί, το βλέπω και στην Ελλάδα. Φυσικά πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οφείλω όμως να πω ότι στη Γαλλία τουλάχιστον, υπάρχει ακόμη κάποια δομή γύρω από το επάγγελμα -δηλαδή μάνατζερς, παραγωγοί,ραδιόφωνα κλπ η οποία εδώ έχει σχεδόν αφανιστεί και επιβιώνουν μόνο οι ήδη από χρόνια φτασμένοι καλλιτέχνες.

Ίδια η επόμενη ερώτηση βάσει άλλου είδους τέχνης.Ομοιότητες και διαφορές σύγχρονης Ελληνικής με την Γαλλική λογοτεχνία;

Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω σε βάθος τη σύγχρονη γαλλική λογοτεχνική σκηνή, παρά ορισμένους πεζογράφους και λίγους ποιητές. Αντλώντας από το μικρό μου δείγμα θα έλεγα ότι οι Γάλλοι είναι αρκετά πιο τολμηροί και απελευθερωμένοι από τους Έλληνες, ενίοτε νομίζω και πιο “καλά διαβασμένοι” και προετοιμασμένοι για αυτό που θα γράψουν, πράγμα το οποίο όμως δε θεωρώ ότι στην πραγματικότητα ξεκινά από την αγάπη τους για την κουλτούρα αλλά από το δεδομένο ότι εκεί, κακά τα ψέματα, οι συγγραφείς και οι καλλιτέχνες αντιμετωπίζονται με κάποια σοβαρότητα τόσο από το κράτος όσο και από το κοινό (που παραμένει κι εκεί μικρό βέβαια). Στην Ελλάδα δυστυχώς, συγγραφείς και μουσικοί αντιμετωπίζονται, στην καλύτερη περίπτωση, ως Δον Κιχώτες και θεωρώ ότι αυτό επιδρά, μοιραία, και στον τρόπο που εργάζονται οι περισσότεροι. Και δεν τους αδικώ.

Κατά την γνώμη σου,συνεχίζουμε να ”γυρεύουμε την μυθολογία του έρωτα κι όχι αυτόν καθ’εαυτόν”;
Ναι. Ο έρωτας είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Ερωτευόμαστε να βλέπουμε τον εαυτό μας ερωτευμένο. Βέβαια, δεν αρνούμαι το ευτυχές της συγκυρίας του να τύχει να συμπορευτούμε με κάποιον που θέλει συνειδητά να βιώσουμε παρέα τις προσωπικές μας οπτασίες. Το μοίρασμα δηλαδή των προσωπικών μυθολογιών μας, κι αυτό είναι κάτι αναγκαίο για τους ανθρώπους. Αλλά,επίσης πιστεύω ότι υπάρχουν και κάποιοι (λίγοι) που όντως τα κατάφεραν και ερωτεύτηκαν τον άλλον.
Υποστηρίζεις ότι δεν χαμπαριάζεις από θέατρα σκιών αλλά από ανθρώπους ενώ δεν ανασύρεις ψευδαισθήσεις μα τις παρασέρνεις. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να παρασύρουν οι ψευδαισθήσεις και τα ποικιλόμορφα θέατρα σκιών,τους ανθρώπους κι αυτοί να μην χαμπαριάζουν;
Νομίζω ότι είναι το πλέον σύνηθες. Και όχι επειδή οι άνθρωποι είμαστε αφελείς,ίσα-ίσα. Απλώς μερικές φορές το ψέμα γλυκαίνει τα πράγματα. Όμως το αντιπαθώ γιατί δεν σε απελευθερώνει, αλλά σε χώνει πιο βαθιά μέσα στη γη. Κι εγώ αγαπώ πολύ την ελευθερία.
Ποιές οδηγίες κρατάς στο χέρι και ποιές ελπίδες στην καρδιά;
Οι οδηγίες μου έχουν πολλάκις αναπροσαρμοστεί, πώς αλλιώς; Η ελπίδα μου,σταθερά, ήταν και είναι να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Δεν τα έχω καταφέρει πάντοτε,ωστόσο.
” Μετά την ενηλικίωση” κι αφού νωρίτερα μας είχες μπάσει στην ”Μαγεία της Άνωσης”, μας έκανες ν’αναρωτιόμαστε αφενός ”σε ποιόν ανήκει μία ιστορία”, αφετέρου για ”το παράδοξο των Διδύμων”.Τι νέο στόχο έχεις να μας προτείνεις για ποιητική θεματική;
Αυτό,νομίζω, πως το υποβάλλει στον γράφοντα το ίδιο το ποίημα,την ώρα που απαιτεί να γραφτεί. Θα ήθελα, πολύ, βέβαια, κάποτε να γράψω ποιήματα σε άλλη γλώσσα-με γοητεύει φοβερά η μάχη με τα νοήματα, και πιστεύω πως αυτά συνιστούν την ποίηση και δευτερευόντως, οι λέξεις. Με άλλα λόγια, αλλάζοντας τη γλώσσα πιστεύω πως θα προκαλούσα τον εαυτό μου σε άλλες συνδηλώσεις,πρωτότυπες. Όσον αφορά στη θεματική, θα ήθελα πάρα πολύ να ετοιμάσω μια συλλογή με ερωτικά ποιήματα μόνο. Το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο.
Σ’ευχαριστώ από καρδιάς για την συνέντευξη, Χρήστο μου!
Κι εγώ Ελένη!Nα είσαι πάντα καλά και δημιουργική!

Βιογραφικό
H Eλένη Τζατζιμάκη γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα.Σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κι ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της στην Σορβόννη.Εργάστηκε σε πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας πάνω στην διδασκαλία του πολιτισμού και της γλώσσας μας σε μετανάστες ενώ ασχολείται με ζητήματα Φύλλου και Πολιτισμού στην Λογοτεχνία.Η πρώτη ποιητική της συλλογή ”Η μαγεία της Άνωσης”( εκδόσεις Μελάνι) συμπεριλήφθηκε το 2009 στις υποψηφιότητες για το βραβείο του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού ”Διαβάζω”.
Το 2010 συμμετείχε στο πρώτο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών του ΕΚΕΒΙ.

Σπούδασε μουσική (ακορντεόν και πιάνο) και τραγούδι ασχολούμενη κι επαγγελματικά.Έχει κερδίσει το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Τραγουδιού στην Λυών,το ειδικό τιμητικό βραβείο της κριτικής επιτροπής του διαγωνισμού τραγουδιού ”Generation Stars ” στην Vessul, ενώ κυκλοφόρησε δισκογραφία της σε Γαλλόφωνες χώρες και στις Η.Π.Α.
Στις εκδόσεις Μελάνι έχει εκδώσει και τις υπόλοιπες ως τώρα ποιητικές της συλλογές: ”Μετά την ενηλικίωση”(2012), ”Σε ποιόν ανήκει μια ιστορία;”(2015), ”Το παράδοξο των Διδύμων” (2018).
Επίσης συμμετέχει στα συλλογικά λογοτεχνικά έργα:
1) Ταυτότητες στον ελληνικό κόσμο(απ’το 1204 ως σήμερα) – Ευρωπαϊκή Εταιρία Νεοελληνικών Σπουδών (2011).
2) Τριάντα ως τριάντα:Τριάντα ποιητές έως 30 ετών – Κοινωνία των (δε)κάτων (2011).
3)Αμ’έπος ανέργων- Βακχικόν (2013).
4)Μονόλογοι συγγραφέων – Βακχικόν (2015).
5) 35 under 35 – Διεύθυνση Γραμμάτων Υπουργείου Πολιτισμού (2018).

_______________________________________________________________________________

Χρήστος Δημούλας: Εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες κι Ιστορία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο καθώς και Δημοσιογραφία στο Επαγγελματικό Εργαστήρι Δημοσιογραφίας. Συνδημιουργός του Φωτογραφικού Εργαστηρίου ”Φώτο-Προλετάριοι”. Έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές.”Με λάδι του παρόντος ανάβουν του μέλλοντος καντήλια”(2013),”Ο ι λαϊκατζήδες”(2014) και”Γιώργος Φαρσακίδης,ο ζωγράφος του Λαού”(2015).

Συναγερμός!

Η νέα Συμφωνία για την επέκταση των στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα, που η κυβέρνηση της ΝΔ έφερε στη Βουλή σαν τον κλέφτη, παραμονή Χριστουγέννων το βράδυ, πρέπει να σημάνει συναγερμό στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, σε κάθε άνθρωπο που δεν ανέχεται η χώρα να μετατραπεί σε ορμητήριο πολέμων και ο ίδιος και τα παιδιά του σε στόχο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Η εγκληματική αυτή Συμφωνία αποτελεί άλλον ένα βαρύ «κρίκο» στην αλυσίδα της εμπλοκής της χώρας στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή. Η αλυσίδα αυτή όχι μόνο δεν αποτελεί κάποια υποτιθέμενη «άγκυρα σταθερότητας σε μια ασταθή περιοχή», όπως λένε με θράσος η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, αλλά είναι το βαρίδι που παρασέρνει τη χώρα και το λαό στην άβυσσο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που σαρώνουν την περιοχή.
Τα όσα προβλέπονται άλλωστε στη Συμφωνία μιλάνε από μόνα τους.
Η «άδεια» στις ΗΠΑ να διατηρούν και να λειτουργούν στρατιωτικές και βοηθητικές υποδομές εντός των εγκαταστάσεων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σηματοδοτεί ακόμα βαθύτερη εμπλοκή των τελευταίων σε αποστολές που καμία σχέση δεν έχουν με την υπεράσπιση των συνόρων ή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, αλλά μόνο με τα δολοφονικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Η μετατροπή και με τη «βούλα» των εγκαταστάσεων σε Λάρισα και Στεφανοβίκειο σε ορμητήρια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, που ξεκίνησε επί ΣΥΡΙΖΑ, η «κατά προτεραιότητα» αξιοποίηση από τους Αμερικανούς των λιμανιών της Αλεξανδρούπολης, του Βόλου και όπου αλλού χρειαστούν, σημαίνει πως και οι υποδομές αυτές γίνονται «αιχμή του δόρατος» για την υλοποίηση της αμερικανοΝΑΤΟικής στρατηγικής, και ειδικότερα αυτής για την «περικύκλωση» της Ρωσίας. Σημαίνει πως και αυτές οι περιοχές μπαίνουν στο στόχαστρο των ανταγωνιστών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, όπως εξάλλου έχουν ξεκαθαρίσει η Ρωσία, το Ιράν και άλλες δυνάμεις.
Το ίδιο ισχύει και για τη βάση της Σούδας. Αν κανείς πιστέψει την αστική προπαγάνδα, η ενίσχυση των πολεμικών δυνατοτήτων της βάσης, από την οποία ξεδιπλώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια που διέλυσαν τη Συρία, τη Λιβύη, πιο πριν το Ιράκ και το Αφγανιστάν, με τα αποτελέσματα που όλοι βλέπουν σήμερα, σηματοδοτεί... ενίσχυση της ασφάλειας και της σταθερότητας στην περιοχή.
Εξίσου προκλητικά είναι και τα κυβερνητικά παραμύθια ότι τάχα η ενίσχυση των βάσεων και συνολικά του «αμερικανικού αποτυπώματος» στην Ελλάδα, που αναμένεται να ενισχυθεί παραπέρα στην επικείμενη επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, θα προστατεύσει τάχα από την τουρκική επιθετικότητα.
Η Τουρκία είναι ΝΑΤΟική δύναμη και με αυτήν την ιδιότητα κλιμακώνει την επιθετικότητα στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, αμφισβητεί και παραβιάζει τα σύνορα. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ «γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια» τα ελληνικά σύνορα, θεωρούν το Αιγαίο ενιαίο επιχειρησιακό χώρο και προετοιμάζουν μαζί με την ΕΕ σχέδια διχοτόμησης και συνεκμετάλλευσης ελληνικών θαλάσσιων περιοχών, καταπατώντας κυριαρχικά δικαιώματα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο παίρνει «αέρα στα πανιά της» η επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης, μέσα σε αυτό το πλαίσιο δρομολογούνται οι διάφορες αμερικανοΝΑΤΟικές «διευθετήσεις» που τα αστικά κόμματα προωθούν, με το κάλπικο και εκβιαστικό δίλημμα στο λαό ότι είτε πρέπει να δεχτεί «επώδυνους συμβιβασμούς» σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, είτε να ετοιμαστεί για τα χειρότερα, ακόμα και για πολεμική εμπλοκή.
Κρύβοντας δηλαδή ότι οι ιμπεριαλιστικές «διευθετήσεις» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών όχι μόνο δεν λύνουν τους ανταγωνισμούς, αλλά προετοιμάζουν τα επόμενα «κεφάλαια» στις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις. Οπως ακριβώς δείχνει δηλαδή και η μετατροπή της χώρας σε «προμαχώνα» των πολεμικών σχεδίων των ΗΠΑ, παράλληλα με τους ρόλους «διαύλου» και «μεντεσέ» για την προώθηση των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών.
Ο λαός μας χρειάζεται να απορρίψει μαζικά τη βρώμικη προπαγάνδα με την οποία προωθείται η παραπέρα εμπλοκή. Να απαιτήσει να αποσυρθεί η κατάπτυστη Συμφωνία, να ξηλωθούν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις. Να αποδεσμευτεί η χώρα από τις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του.