22 Δεκ 2012

Αριστερός πλασιέ όπλων ο ΣΥΡΙΖΑ στην Λατινική Αμερική


Αριστερός πλασιέ όπλων ο ΣΥΡΙΖΑ στην Λατινική Αμερική


Φαίνεται ότι οι θιασώτες της αριστερής κυβέρνησης έχουν αφομοιώσει όλη την ατζέντα της αστικής πολιτικής.





Μετά τις συναντήσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τους εφοπλιστές.Τις δεσμεύσεις παραμονής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ,στην Ε.Ε. και το ΕΥΡΩ.

 Τη διατήρηση ουσιαστικά της στρατηγικού χαρακτήρα στρατιωτικής συμφωνίας με το κράτος Τρομοκράτη Ισραήλ, κάτι που σηματοδότησε εκτός των άλλων η καλοκαιρινή συνάντηση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με τον Ισραηλινό Πρόεδρο Πέρες, και στις οποίες συνέχεια έδωσαν οι προκλητικές, επιθετικές δηλώσεις της Δούρου.
Τη σημφωνία του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, προεκλογικά, στην σχεδιαζόμενη αύξηση της στρατιωτικής θητείας.

 Στην σύμφωνη γνώμη του για την υπουργοποίηση, ως ΥΕΘΑ στην προσωρινή κυβέρβνηση, του πρώην ΓΕΣ Φραγκούλη Φράγκου, των ακράιων και επικίνδυνων αντιλήψεων, υπερασπιστή στο Ναυτοδικείο παρανομούντων ακροδεξιών ΟΥΚάδων.
Ήρθε τώρα να προστεθεί και το ταξίδι στη Λατινική Αμερική, στο οποίο, η καλά προετοιμασμένη αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ, σε συννενόηση με την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ,ανέλαβε να διαφημίσει τις ελληνικές, μετοχοποιημένες και ιδιωτικές πολεμικές βιομηχανίες.

 Πραγματικά περίεργη αντίληψη για την Ειρήνη.

 Από τη μια μεριά να κυνηγάς συμβόλαια για τους Έλληνες βιομήχανους του ολέθρου, όλα αυτά τα καθάρματα που αναπτύχθηκαν και πλούτισαν από τις δικές μας θυσίες στο όνομα των «εθνικών αναγκών» πάντα. Που στήθηκαν με τις πλάτες των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ,εξασφαλίζοντας απίστευτα κερδοφόρα συμβόλαια, πολύτιμη και απαραίτητη τεχνογνωσία από τις συνεργασίες στο πλαίσιο των αντισταθμιστικών οφελών. Καταβάλλοντας βεβαίως τις προβλεπόμενες μίζες, που πλήρωνε και πληρώνει ο κόσμος της εργασίας, αφού ενσωματώνονται στο κόστος των εξοπλισμών. Δεν πρέπει να περνά απαρατήτητο ότι οι ελληνικές πολεμικές βιομηχανίες, με ιδιαίτερη σημαντική παρουσία στο εξωτερικό, είναι συνδεδεμένες με τεράστιες πολεμικές βιομηχανίες και ενσωματωμένες στα
 πιο επιθετικά σχέδια του ΝΑΤΟ και του ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ.



 Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, εξυπηρέτησης του κεφαλαίου με φιλολαική ρητορεία είναι ταχύτατη και εξαιρετικά βίαιη.
Γοργά αποκαλύπτει και την πολεμική της διάσταση.
Η αριστερά πάλευε κια παλεύει ενάντια στα «εθνικά συμφέροντα», τις βλέψεις κερδοφορίας δηλαδή του αστικού κόσμου. Είναι ενάντια στον πόλεμο, στο μιλιταρισμό, στην υποχρεωτική στράτευση και το Μισθοφορικό στρατό, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ, στους πολεμικούς εξοπλισμούς.



 Η πολεμική βιομηχανία πρέπει να καταργηθεί και να αντικατασταθεί από μια παραγωγική διαδικασία, που θα εξασφαλίσει και αυξήσει τις θέσεις εργασίας, δημιουργώντας για ειρηνικούς σκοπούς. Δεν είναι δυνατόν η επιβίωση μας να εξαρτάται από πολεμικά συμβόλαια, που θα συμβάλλουν στην εξόντωση άλλων λαών.
Το πλέγμα αστικοί στρατοί-δυνάμεις καταστολής-λέσχες εφέδρων-τάγματα εθνοφυλακής-ιδιωτικοί στρατοί-πολεμική βιομηχανία είναι στραμμένο στην υπεράσπιση των αστικών συμφερόντων και των διεθνών του συμμαχιών. Δε μπορεί να αντιμετωπιστεί από την Αριστερά ως ζήτημα εκδημοκρατισμού-«διαχείρισης προς το συμφέρον του λαού»,αλλά μόνο από την σκοπιά της ανατροπής και διάλυσης του.

 Και αυτό με τη σειρά του δεν είναι έργο μιας αριστερής κυβέρνησης που θα διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση, πρότεινοντας μιας διαφορετικού τύπου αστική ανάπτυξη, αλλά μιας αντικαπιταλιστικής επαναστατικής διαδικασίας, που θα φέρει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του στο κέντρο της πολιτικής. Ανατρέποντας τη βάρβαρη ταξική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ, τα Μνημόνια και τις Δανειακές Συμβάσεις, το αστικό σύστημα εξουσίας,προχωρώντας σε αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.,καταργώντας την συμμαχία με το κράτος Φονιά Ισραήλ. Διεκδικώντας την ανατροπή του σάπιου συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Παραδίδουμε στην κρίση του λαού μας σχετικό δημοσίευμα, που αποκαλύπτει τη πρόσδεση του ΣΥΡΙΖΑ στην αστική πολιτική και σε συγκεκριμένα αστικά συμφέροντα, που τα κέρδη τους είναι βουτηγμένα στο αίμα των λαών.


ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437
Diktiospartakos.blogspot.com




Η "εξοπλιστική ατζέντα" Τσίπρα στη Λατινική Αμερική!Τι συζητά για την αμυντική βιομηχανία

Το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στη Λατινική Αμερική περιέχει και πλούσια εξοπλιστική ατζέντα. Μπορεί να ακούγεται παράδοξο κυρίως για όσους πιστεύουν ότι πρόκειται για περιοδεία άνευ σημασίας, ωστόσο είναι πέρα για πέρα αληθινό το γεγονός ότι ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπροσωπεία που τον συνοδεύει , απογειώθηκαν από την Αθήνα έχοντας μαζί τους πλήρη και αναλυτική ενημέρωση για το πως μπορεί η Ελλάδα να συνεργαστεί με χώρες της Λατινικής Αμερικής και ειδικότερα με τη Βραζιλία σε επίπεδο αμυντικής βιομηχανίας.

 Η Βραζιλία δεν είναι πλέον μόνο η χώρα της σάμπα, αλλά μία πολύ δυναμική οικονομία με μία Πρόεδρο που δείχνει ανοιχτή σε συνεργασίες που θα ανοίξουν ορίζοντες στην χώρα της κυρίως προς την Ευρώπη. Όσοι εξακολουθούν να είναι δύσπιστοι θα πρέπει να ενημερωθούν ότι πολλές ιδιωτικές ελληνικές αμυντικές βιομηχανίες ζουν ακόμη λογω των συνεργασιών που έχουν με χωρες της Λατινικής Αμερικής και θα έβλεπαν με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τη πιθανότητα συνεργασίας με τη Βραζιλία, στην οποία ο τομέας της Άμυνας έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

 Το Onalert έχει στην διάθεσή του το πλαίσιο της ενημέρωσης που είχε ο Αλέξης Τσίπρας, προετοιμαζόμενος για το ταξίδι στη Λατινική Αμερική. Κάποιες πληροφορίες προήλθαν και από το ΥΠΕΞ. Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημα για ενημέρωση, σε αντίθεση με πολλά στελέχη που παλαιότερα ή ακόμη και σήμερα δραστηριοποιούνται στον τομέα της Άμυνας, είτε στο δημόσιο είτε και στον ιδιωτικό τομέα.
Η ενημέρωση με την οποία πέταξε προς Λατινική Αμερική ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του αναφέρει μεταξύ άλλων:

 "Η Λατινική Αμερική είναι μια περιοχή που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο χώρο της αμυντικής βιομηχανίας. Λόγω της ιδιαιτερότητας των περισσοτέρων χωρών και των σχέσεών τους με Αμερική και Αγγλία, η προμήθεια του αμυντικού υλικού γινόταν στο παρελθόν από Σοβιετική Ένωση, πρώην Γιουγκοσλαβία, Γαλλία και προσφάτως από Κίνα.

 Για την Ελλάδα ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν δύο τομείς.

 Α. Υποστήριξη Αεροπορικού Υλικού και

 Β. Προμήθεια Πυρομαχικών

 Στην πρώτη περίπτωση η Ελλάδα διαθέτει μία από τις μοναδικές εταιρείες στην Ευρώπη την ΕΑΒ, η οποία σήμερα κατέχει την ανάλογη τεχνογνωσία και τον εξοπλισμό για την συντήρηση των περισσότερων τύπων Αεροσκαφών που κυριαρχούν στις χώρες αυτές, όπως π.χ.Γαλλικά Α/Φ Μirage . Οι ανάγκες των χωρών αυτών είναι τόσο μεγάλες ώστε θα μπορούσαν να αυξήσουν το προσωπικό της ΕΑΒ κατά αρκετές χιλιάδες εργαζόμενους,δεδομένης της σχετικής υλικοτεχνικής υποδομής που διαθέτει η ΕΑΒ.

 Η δεύτερη περίπτωση αφορά ανάγκες για πυρομαχικά που έχουν οι χώρες αυτές και η Ελλάδα διαθέτει δύο μεγάλα εργοστάσια την ΕΒΟ & ΠΥΡΚΑΛ που δύνανται να παράγουν μια μεγάλη γκάμα πυρομαχικών για τις ανάγκες των περισσοτέρων χωρών της Λατινικής Αμερικής.

 Στον ιδιωτικό χώρο υπάρχουν τουλάχιστον 5 ελληνικές εταιρείες με προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, για τα οποία έχουν ήδη εκφράσει ενδιαφέρον χώρες της Λατινικής Αμερικής χωρίς βέβαια ουσιαστικές επιτυχίες, λόγω της μη ύπαρξης σχετικών συμβάσεων αμυντικής βιομηχανικής συνεργασίας, μεταξύ Ελλάδας και των χωρών αυτών.
Επειδή η Ελλάδα είχε ανέκαθεν φιλικές σχέσεις με τις χώρες αυτές, ποτέ στο παρελθόν δεν εκμεταλλεύτηκε τις δυνατότητες που είχε στην αμυντική βιομηχανία για να διεισδύσει σε μια τεράστια αγορά που αντιμετωπίζει κατά περίπτωση εμπάργο από χώρες του ΝΑΤΟ ή της Ρωσίας

 Έχουν ήδη γίνει προσπάθειες από χώρες της Λατινικής Αμερικής για μνημόνια Αμυντικής Συνεργασίας προς το Ελληνικό Υπουργείο Άμυνας χωρίς επιτυχία.
Η Ελλάδα χάνει ένα μεγάλο πλεονέκτημα που έχει και μια χρυσή ευκαιρία, να αξιοποιήσει τις δυνατότητές της σε μια περιοχή που είναι φιλικά προσκείμενη προς τους Έλληνες.
ΠΥΡΚΑΛ

 Στην περιοχή η εταιρία έχει παρουσία πουλώντας κυρίως μεγάλα διαμετρήματα (πυροβολικού) μέσω διαμεσολαβιτικών εταιριών (μάλιστα έχει εκει δραστηριότητα και ένας πλούσιος Έλληνας που ασχολείται με αυτό το εμπόριο). Έχουμε πουλήσει στην Βραζιλία, στο Μεξικό, στο Ελ Σαλβαδορ, στην Κολομβία και στο Ισημερινό. Υπάρχει και μια τρέχουσα διαπραγμάτευση σε Ισημερινό και Κολομβία

 Η Βραζιλία είναι μια ειρηνική χώρα η οποία διατηρεί σταθερές και φιλικές σχέσεις με τις γειτονικές της χώρες ενώ δεν έχει εμπλακεί σε καμιά σημαντική ένοπλη σύγκρουση με άλλο έθνος τα τελευταία 50 χρόνια.
Η χώρα είναι τεράστια γεωγραφικά με εκτεταμένα σύνορα, διαθέτει μεγάλα αποθέματα πολλών φυσικών πόρων ενώ έχει ανακαλύψει πρόσφατα σημαντικά αποθέματα πετρελαίου.

 Οι σημαντικότερες απειλές ασφάλειας εντοπίζονται:

 Στην παράνομη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Στην παράνομη εξόρυξη. Στην αποψίλωση των δασών.Στη διακίνηση ναρκωτικών.
Η Βραζιλία διανύει μια περίοδο εκσυγχρονισμού του αμυντικού εξοπλισμού, και αναμένεται να δαπανήσει $ 241δισεκατομμύρια για την άμυνα κατά τη διάρκεια της περιόδου 2013-17.

 ΑΜΥΝΤΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ
ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ

 Η Βραζιλία επιδιώκει να προμηθευτεί:

 Μαχητικά αεροσκάφη συνολικά 36 Α/Φ (θα επιλέξει μεταξύ RAFAL- Γαλλία, F-18- ΗΠΑ, GRIPPEN-Σουηδία).
Συστήματα που θα ενσωματωθούν στα μεταγωγικά αεροσκάφη KC-390 που κατασκευάζει η εγχώρια βιομηχανία.
Συμβατικά υποβρύχια(Γερμανία).
Δορυφορικά συστήματα απεικόνισης για την προστασία της περιοχής του Αμαζονίου.


ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ΚΑΙ ΕΞΑΓΩΓΕΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ
ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ
ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η Βραζιλία προκειμένου να προωθήσει την εγχώρια αμυντική βιομηχανία της επιβάλλει σημαντικές υποχρεώσεις μεταφοράς τεχνολογίας σε όλες τις αμυντικές προμήθειες κυρίως μέσω αντισταθμιστικών.
 Η κυβέρνηση της Βραζιλίας στηρίζει την εγχώρια αμυντική βιομηχανία με παραγγελίες ειδικά στα νέα προϊόντα και υλικά.
Επειδή η Βραζιλία θεωρείται περιφερειακός κόμβος για παραγωγή και εξαγωγές στο σύνολο της Λατινικής Αμερικής ξένοι κατασκευαστικοί όμιλοι έχουν πραγματοποιήσει σημαντικές επενδύσεις εκμεταλλευόμενοι το χαμηλό κόστος παραγωγής.ΒΑΣΙΚΟΙ

 ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ

 Στη Βραζιλία δραστηριοποιούνται περίπου 170 σημαντικές επιχειρήσεις αμυντικού υλικού οι οποίες απασχολούν 25.000 άτομα.
Την επόμενη δεκαετία αναμένεται να επενδύσουν 120 δισ. δολάρια διπλασιάζοντας την απασχόληση και τις εξαγωγές.

 ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΕΛΛΑΔΑ

 Τεχνολογική συνεργασία σε θέματα επίγειας επιτήρησης, ραντάρ, επικοινωνίες, τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη (drones), μεταφορικά αεροσκάφη.
Επιχειρηματική συνεργασία EMBRAER με ΕΑΒ σε θέματα συντήρησης αεροσκαφών στην Ευρώπη.

 Προσέλκυση επενδύσεων σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος κυρίως για την ανάπτυξη νέων γραμμών παραγωγής στην ΕΑΒ ή σε ιδιωτικές εταιρίες ηλεκτρονικών.
Συνεργασία σε θέματα μεταφοράς τεχνογνωσίας για την ασφάλεια σε μεγάλα αθλητικά γεγονότα (εμπειρία ΟΑ 2004 μπορεί να αξιοποιηθεί για Παγκόσμιο Κύπελλο 2014 και κυρίως για ΟΑ 2016στο Ρίο).

 Πηγή : Κόκκινη γωνιά
 Αναρτήθηκε από traversorossa

ΗΠΑ: Περισσότεροι άστεγοι και αύξηση των αιτήσεων για συσσίτιο το 2012


ΗΠΑ: Περισσότεροι άστεγοι και αύξηση των αιτήσεων για συσσίτιο το 2012 















 Ο αριθμός των αστέγων και των ατόμων που ζητούν να τους προσφερθεί συσσίτιο αυξήθηκε το 2012 στις ΗΠΑ, ενώ στις πόλεις που δεν διαθέτουν πόρους, οι δημότες στερούνται τα βασικά αγαθά για τη διαβίωσή τους, καθώς δεν μπορούν να βοηθηθούν από κοινωνικές υπηρεσίες, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιοποιήθηκε σήμερα.

 Ο αριθμός των αστέγων που ζητούν βοήθεια αυξήθηκε κατά 7% από το 2011, σύμφωνα με την έρευνα που διεξήχθη από τις κοινωνικές υπηρεσίες 25 μεγάλων αμερικανικών πόλεων, ύστερα από πρωτοβουλία της Διάσκεψης των δημάρχων.

 Η μελέτη δείχνει παράλληλα ότι σχεδόν το 19% των ατόμων που ζητούσαν βοήθεια για τη σίτισή τους, δεν είδαν το αίτημά τους να ικανοποιείται, παρότι οι μερίδες μειώθηκαν σε ποσότητα ώστε να τραφεί όσο το δυνατό μεγαλύτερος αριθμός πολιτών από την ίδια διαθέσιμη ποσότητα τροφίμων.


 «Στη Φιλαδέλφεια βλέπω κόσμο που πεινάει και που έχει ανάγκη από στέγη καθημερινά», δήλωσε ο δήμαρχος της μεγαλύτερης πόλης της Πενσυλβάνιας, στις ανατολικές ΗΠΑ, ο Μάικλ Νάτερ, εκτιμώντας ότι το Κογκρέσο που συνεργάζεται με τον πρόεδρο Ομπάμα στις δύσκολες διαπραγματεύσεις για το δημοσιονομικό βάραθρο, πρέπει να καταρτίσει ένα «δίκαιο και ισορροπημένο προϋπολογισμό» που να μην υιοθετεί δραστικές κοινωνικές περικοπές.

 Η μεγαλύτερη αύξηση των αστέγων παρατηρήθηκε κυρίως στις οικογένειες, σύμφωνα με τη μελέτη. Επίσης το 17% των ατόμων που ζητούσαν να φιλοξενηθούν, δεν είδαν το αίτημά τους να ικανοποιείται με αποτέλεσμα να μείνουν στο δρόμο ελλείψει θέσεων.

 Ανάμεσα σε αυτούς που ζητούσαν βοήθεια για τη σίτιση, το 37% είχε εργασία και το 9% δεν είχε στέγη. Όσον αφορά τις οικογένειες, το γεγονός ότι δεν υπάρχουν φθηνά ενοίκια ήταν η πρώτη αιτία που ξαναβρέθηκαν στο δρόμο, μετά τη φτώχεια, την ανεργία ή ακόμη την ενδοοικογενειακή βία.



 Πηγή: redfly
 Αναρτήθηκε από Praxis red  

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ: «ΑΝΤΙ-ΝΤΙΡΙΝΓΚ» Η κατανομή


ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ: «ΑΝΤΙ-ΝΤΙΡΙΝΓΚ»
Η κατανομή
Στο προηγούμενο ένθετο του «Ριζοσπάστη» «Ιστορία», δημοσιεύσαμε από το έργο του Ενγκελς «Αντι-Ντίρινγκ» την κριτική του Ενγκελς στον Ντίρινγκ για την παραγωγή στον καπιταλισμό και στο σοσιαλισμό. Σήμερα δημοσιεύουμε από το ίδιο έργο το κεφάλαιο για την κατανομή, την οποία ο Ντίρινγκ αποσπούσε από την παραγωγή. Εδώ ο Ενγκελς μέσα από την κριτική στον Ντίρινγκ αναλύει εκλαϊκευτικά την κατανομή και στο σοσιαλισμό.
***
Ηδη είδαμε προηγουμένως ότι η οικονομία του Ντίρινγκ κατάληξε στην εξής θέση: Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι πολύ καλός και μπορεί να μείνει, αλλά ο καπιταλιστικός τρόπος κατανομής είναι κακός και πρέπει να εξαφανιστεί. Τώρα, διαπιστώνουμε ότι η «κοινότητα» του κυρίου Ντίρινγκ δεν είναι τίποτα παραπάνω από την πραγματικότητα αυτής της θέσης στη φαντασία. Πράγματι, αποδείχτηκε ότι ο κύριος Ντίρινγκ δεν είχε σχεδόν τίποτα να παρατηρήσει σχετικά με τον τρόπο παραγωγής -καθεαυτό- της καπιταλιστικής κοινωνίας, ότι θέλει να διατηρήσει τον παλαιό καταμερισμό εργασίας σ' όλες τις ουσιώδεις σχέσεις του και, γι' αυτό, δεν ξέρει να πει λέξη σχεδόν για την παραγωγή μέσα στην οικονομική του κομμούνα. Η παραγωγή, ωστόσο, είναι ένας τομέας, που αφορά χειροπιαστά γεγονότα, στον οποίο δηλαδή η «ορθολογική φαντασία» δεν επιτρέπεται παρά να δώσει λίγο χώρο στο φτερούγισμα της ελεύθερης ψυχής της1, διότι ο κίνδυνος να ρεζιλευτεί παραείναι ορατός. Η κατανομή, αντίθετα, η οποία, κατά τον κύριο Ντίρινγκ, δεν έχει καμιά σχέση με την παραγωγή και που, σύμφωνα μ' αυτό, δεν καθορίζεται από την παραγωγή, αλλά από μια καθαρή πράξη βούλησης - η κατανομή αυτή είναι αυτό που προορίζεται για την «κοινωνική αλχημεία» του.
Στο καθήκον της ίσης παραγωγής, αντιστοιχεί το δικαίωμα ίσης κατανάλωσης, που οργανώνεται στην οικονομική κομμούνα, καθώς και στην εμπορική κομμούνα που περιλαμβάνει ένα μεγαλύτερο αριθμό των τελευταίων. Εδώ «ανταλλάσσεται εργασία... έναντι άλλης εργασίας στη βάση της ίσης εκτίμησης... Απόδοση και ανταπόδοση παρουσιάζουν εδώ την πραγματική ισότητα των μεγεθών εργασίας». Και, μάλιστα, αυτή η «εξίσωση των ανθρώπινων δυνάμεων» ισχύει «ακόμα και αν ξεχωριστά άτομα έχουν αποδώσει λιγότερα ή περισσότερα ή κατά τύχη καθόλου, τίποτα». Διότι μπορούμε να βλέπουμε όλες τις πράξεις σαν παροχές εργασίας, στο βαθμό που απαιτούν χρόνο και δυνάμεις - δηλαδή το να παίζεις κώνους και να πηγαίνεις περίπατο είναι εργασία. Η ανταλλαγή αυτή δεν πραγματοποιείται, όμως, ανάμεσα σε μεμονωμένα άτομα, επειδή το σύνολο είναι ιδιοκτήτης όλων των μέσων παραγωγής, αλλά, αφ' ενός, ανάμεσα σε κάθε οικονομική κομμούνα και τα ξεχωριστά μέλη της και, αφ' ετέρου, ανάμεσα στις ίδιες τις διάφορες οικονομικές και εμπορικές κομμούνες.
«Ιδίως οι ξεχωριστές οικονομικές κομμούνες θα αντικαταστήσουν μέσα στα δικά τους πλαίσια το μικρεμπόριο με ένα ολότελα σχεδιασμένο εμπόριο».
Με τον ίδιο τρόπο, οργανώνεται και το μεγάλων διαστάσεων εμπόριο:
«Το σύστημα της ελεύθερης οικονομικής κοινωνίας... παραμένει γι' αυτό ένας θεσμός μεγάλης ανταλλαγής, οι επιχειρήσεις του οποίου διεξάγονται μέσω των βάσεων που δόθηκαν από τα ευγενή μέταλλα. Το δικό μας σχέδιο ξεχωρίζει -επειδή κατανοεί την αναπόφευκτη αναγκαιότητα αυτής της βασικής ιδιότητας- από όλα εκείνα τα νεφελώματα, που κολλάνε ακόμα στις πιο ορθολογικές μορφές των σοσιαλιστικών αντιλήψεων, που κυκλοφορούν σήμερα».
Η οικονομική κομμούνα, σαν πρώτη που ιδιοποιείται τα κοινωνικά προϊόντα, πρέπει, για χάρη αυτής της ανταλλαγής, να καθορίσει «μια ενιαία τιμή για κάθε κλάδο εμπορευμάτων» σύμφωνα με τα κατά μέσον όρο έξοδα παραγωγής.
«Αυτό που σήμερα σημαίνουν τα λεγόμενα έξοδα της παραγωγής... για την αξία και την τιμή, αυτό θα το αναλάβουν (στην κοινότητα)... οι υπολογισμοί για την ποσότητα εργασίας, που θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί.
Οι υπολογισμοί αυτοί, οι οποίοι ανάγονται τελικά, σύμφωνα με την αρχή του ίσου δικαιώματος της κάθε προσωπικότητας, που ισχύει και για την οικονομία, στο να ληφθεί υπόψη ο αριθμός των προσώπων, που συμμετέχουν, θα δώσουν την αναλογία των τιμών, που αντιστοιχεί ταυτόχρονα στις φυσικές συνθήκες της παραγωγής, καθώς και στο κοινωνικό δικαίωμα αξιοποίησης. Η παραγωγή των ευγενών μετάλλων θα παραμείνει, όπως και σήμερα, το κριτήριο για τον καθορισμό της αξίας του χρήματος... Απ' αυτό, αντιλαμβάνεται κανείς ότι, στο αλλαγμένο κοινωνικό σύστημα, πρώτα για τις αξίες και, επομένως, και για τις συνθήκες στις οποίες τα προϊόντα ανταλλάσσονται, δε χάνονται ούτε η βάση για τον καθορισμό ούτε το μέτρο, αλλά για πρώτη φορά κερδίζονται, όπως αρμόζει».
Ετσι, η περίφημη «απόλυτη αξία» έχει επιτέλους πραγματοποιηθεί.
Η κομμούνα, όμως, από την άλλη μεριά, θα πρέπει να δημιουργήσει τη δυνατότητα για το κάθε άτομο ξεχωριστά να αγοράζει απ' αυτήν τα παραχθέντα αγαθά, πληρώνοντας στον καθένα ένα ορισμένο καθημερινό, εβδομαδιαίο ή μηνιαίο ποσό, που πρέπει να είναι ίσο για όλους, σαν αντάλλαγμα για την εργασία τους.
«Γι' αυτό το λόγο, είναι αδιάφορο από την άποψη της κοινότητας να πει κανείς ότι ο μισθός εργασίας θα έπρεπε να εξαφανιστεί ή ότι θα έπρεπε να πάρει την αποκλειστική μορφή των οικονομικών εσόδων».
Οι ίσοι μισθοί και οι ίσες τιμές, όμως, δημιουργούν την «ποσοτική, αν όχι και την ποιοτική ισότητα της κατανάλωσης» και, μ' αυτόν τον τρόπο, έχει οικονομικά πραγματοποιηθεί η «καθολική αρχή της δικαιοσύνης».
Για τον καθορισμό του ύψους αυτού του μελλοντικού μισθού, ο κύριος Ντίρινγκ μάς λέει μονάχα, ότι και εδώ, όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ανταλλάσσεται «ίση εργασία με ίση εργασία». Γι' αυτό το λόγο, πρέπει να πληρώνεται για εξάωρη εργασία ένα χρηματικό ποσό, στο οποίο ενσωματώνονται επίσης έξι ώρες εργασίας.
Εντούτοις, η «καθολική αρχή της δικαιοσύνης» δεν πρέπει καθόλου να μπερδευτεί με κείνο το χοντροκομμένο εξισωτισμό, που τόσο πολύ ξεσηκώνει τον πολίτη ενάντια σε κάθε κομμουνισμό, ιδίως ενάντια στον πρωτόγονο εργατικό κομμουνισμό.
«Η ισότητα των οικονομικών δικαιωμάτων σαν αρχή δεν αποκλείει να προστεθεί εθελοντικά σε κείνο που απαιτεί η δικαιοσύνη, ακόμα και η εκδήλωση της ιδιαίτερης αναγνώρισης και τιμής... Η κοινωνία τιμά τον εαυτό της αμείβοντας την αύξηση της απόδοσης με μια μέτρια πριμοδότηση για την κατανάλωση».
Και ο κύριος Ντίρινγκ τιμά τον εαυτό του με μια τέτοια συγκινητική έγνοια για τη μέτρια επιπρόσθετη κατανάλωση των μελλοντικών Ντίρινγκ, συγχωνεύοντας την αθωότητα της περιστεράς με την πονηριά του φιδιού.
Ετσι, λοιπόν, ο καπιταλιστικός τρόπος κατανομής έχει οριστικά παραμεριστεί. Διότι «αν υποθέσουμε ότι κάποιος, με την προϋπόθεση μιας τέτοιας κατάστασης, είχε πράγματι ένα περίσσευμα από ιδιωτικά μέσα στη διάθεσή του, τότε δε θα μπορούσε να βρει γι' αυτό το περίσσευμα κανέναν τρόπο καπιταλιστικής αξιοποίησής του. Κανένα άτομο ούτε καμιά ομάδα θα του έπαιρνε αυτό το περίσσευμα για την παραγωγή μ' άλλο τρόπο εκτός από την ανταλλαγή ή την αγορά. Κανείς, όμως, δε θα ερχόταν στην ανάγκη να του πληρώσει τόκους ή κέρδος». Γι' αυτό γίνεται επιτρεπτή «μια κληρονομιά που ανταποκρίνεται στη βασική αρχή της ισότητας». Αυτή είναι αναπόφευκτη, διότι «μια κάποια κληρονομιά θα συνοδεύει πάντα αναγκαστικά το θεσμό της οικογένειας». Και το δικαίωμα κληρονομιάς δε θα «μπορέσει να οδηγήσει σε καμιά συσσώρευση ογκώδους περιουσίας, επειδή εδώ η διαμόρφωση ιδιοκτησίας... δεν μπορεί να έχει ποτέ πια σαν στόχο τη δημιουργία μέσων παραγωγής και καθαρών προσόδων».
Ετσι, η οικονομική κομμούνα είναι, με το καλό, έτοιμη. Ας δούμε τώρα, λοιπόν, πώς λειτουργεί.
Ας δεχτούμε ότι όλες οι υποθέσεις του κυρίου Ντίρινγκ έχουν πραγματοποιηθεί πλήρως. Επομένως, ξεκινάμε από την προϋπόθεση ότι η οικονομική κομμούνα πληρώνει σε κάθε μέλος της για καθημερινή εξάωρη εργασία ένα χρηματικό ποσό, στο οποίο ενσωματώνονται επίσης έξι ώρες εργασίας, ας πούμε δώδεκα μάρκα. Επίσης υποθέτουμε ότι οι τιμές αντιστοιχούν ακριβώς στις αξίες, δηλαδή, κάτω από τις δικές μας προϋποθέσεις, περιλαμβάνουν μόνο το κόστος των πρώτων υλών, τη φθορά των μηχανών, τη χρήση μέσων εργασίας και τον πληρωμένο μισθό εργασίας. Μια οικονομική κομμούνα με εκατό εργαζόμενα μέλη παράγει τότε κάθε μέρα εμπορεύματα αξίας 1.200 μάρκων το χρόνο, με τριακόσιες μέρες εργασίας 360.000 μάρκα δηλαδή, και πληρώνει το ίδιο αυτό το ποσό στα μέλη της, το καθένα των οποίων κάνει ό,τι θέλει με το μερίδιο των 12 μάρκων κάθε μέρα ή των 3.600 μάρκων κάθε χρόνο. Στο τέλος του έτους και στο τέλος εκατό ετών, η κομμούνα δεν είναι πιο πλούσια απ' ό,τι στην αρχή. Στη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος, δε θα είναι ούτε μια φορά σε θέση να αποδώσει τη μέτρια επιπρόσθετη πριμοδότηση για την κατανάλωση του κυρίου Ντίρινγκ, αν δε θέλει να πειράξει τον κορμό των μέσων παραγωγής. Ακόμα χειρότερα: Αφού η συσσώρευση αποτελεί κοινωνική ανάγκη και η αποταμίευση του χρήματος είναι μια βολική μορφή συσσώρευσης, η οργάνωση της οικονομικής κομμούνας καλεί τα μέλη της άμεσα στην ιδιωτική συσσώρευση και, μαζί μ' αυτό, και στην ίδια τη δική της καταστροφή. Πώς να αποφευχθεί αυτός ο διφορούμενος χαρακτήρας της οικονομικής κομμούνας; Θα μπορούσε να προσφύγει στην προσφιλή της «φορολόγηση», στην ανατίμηση και στην πώληση της ετήσιας παραγωγής της για 480.000 μάρκα και όχι 360.000. Επειδή, όμως, όλες οι άλλες οικονομικές κομμούνες βρίσκονται στην ίδια θέση, θα έπρεπε, σαν συνέπεια, να κάνουν το ίδιο πράγμα, η καθεμιά σε ανταλλαγή με τις άλλες θα έπρεπε να πληρώνει τόση «φορολόγηση» όση και εισπράττει και, συνεπώς, ο «φόρος» θα επιβάρυνε μόνο τα δικά της μέλη.
'Η μπορεί να ρυθμίζει την υπόθεση σύντομα και απλά πληρώνοντας σε κάθε μέλος για την εξάωρη εργασία του το προϊόν λιγότερων από έξι ωρών εργασίας, ας πούμε τεσσάρων ωρών, δηλαδή μόνο οκτώ μάρκα την ημέρα και όχι δώδεκα, αφήνοντας, όμως, τις τιμές των εμπορευμάτων στο παλαιό τους ύψος. Σ' αυτή την περίπτωση, κάνει άμεσα και ανοιχτά ό,τι έκανε στην προηγούμενη περίπτωση κρυφά και έμμεσα: Σχηματίζει την υπεραξία του Μαρξ με το ετήσιο ποσό των 120.000 μάρκων πληρώνοντας τα μέλη της με εντελώς καπιταλιστικό τρόπο κάτω από την αξία της απόδοσής τους και, επιπλέον, υπολογίζοντας τα προϊόντα, που μπορούν να τα αγοράζουν μόνο σ' αυτήν, στην πλήρη αξία τους. Η οικονομική κομμούνα μπορεί, συνεπώς, μόνο να σχηματίσει ένα εφεδρικό απόθεμα ξεσκεπάζοντας τον εαυτό της σαν το «εξευγενισμένο» σύστημα Truck2 πάνω στην πιο πλατιά κομμουνιστική βάση.
Επομένως, ένα από τα δύο πρέπει να γίνει:
'Η η οικονομική κομμούνα ανταλλάσσει «ίση εργασία έναντι ίσης εργασίας» και, τότε, δεν μπορεί η ίδια, αλλά μονάχα οι ιδιώτες να συσσωρεύσουν ένα απόθεμα για τη διατήρηση και την επέκταση της παραγωγής.
'Η σχηματίζει ένα τέτοιο απόθεμα και τότε δεν ανταλλάσσει «ίση εργασία έναντι ίσης εργασίας».
Ετσι έχουν τα πράγματα σ' ό,τι αφορά το περιεχόμενο της ανταλλαγής στην οικονομική κομμούνα. Τι γίνεται, όμως, με τη μορφή; Η ανταλλαγή γίνεται μέσω του μεταλλικού νομίσματος και ο κύριος Ντίρινγκ δε χορταίνει την «εμβέλεια» αυτής της βελτίωσης «από την άποψη της ιστορίας της ανθρωπότητας». Στις σχέσεις, όμως, ανάμεσα στην κομμούνα και τα μέλη της, το χρήμα δεν είναι καθόλου χρήμα, δε λειτουργεί καθόλου σαν χρήμα. Χρησιμεύει σαν καθαρό πιστοποιητικό εργασίας, πιστοποιεί, για να μιλήσουμε με τον Μαρξ, «μόνο το ατομικό μερίδιο του παραγωγού στην κοινή εργασία και την ατομική αξίωσή του στο μέρος του κοινού προϊόντος, που προορίζεται για την κατανάλωση», και σ' αυτή του τη λειτουργία είναι «τόσο λίγο χρήμα όσο είναι και ένα εισιτήριο θεάτρου». Ετσι, μπορεί να αντικατασταθεί με οποιοδήποτε σημάδι θέλει κανείς, όπως το αντικαθιστά ο Βάιτλινγκ (Weitling), π.χ., με ένα «εμπορικό βιβλίο», στο οποίο στη μία σελίδα αναγράφονται οι ώρες εργασίας και στην άλλη οι απολαβές, που εισπράχθηκαν γι' αυτές3. Με λίγα λόγια, στις σχέσεις της οικονομικής κομμούνας με τα μέλη της λειτουργεί απλώς σαν το ωριαίο «χρήμα εργασίας» του Οουεν (Owen), αυτή η «χίμαιρα» δηλαδή, την οποία ο κύριος Ντίρινγκ κοιτάζει σαν άρχοντας αφ' υψηλού και την οποία, ωστόσο, αναγκάζεται να εισαγάγει ο ίδιος στη δική του οικονομία του μέλλοντος. Αν τα μάρκα, που χαρακτηρίζουν το μέτρο του εκπληρωμένου «παραγωγικού χρέους», καθώς και του δικαιώματος στην κατανάλωση, που έχει αποκτηθεί μ' αυτό τον τρόπο, είναι ένα κουρελόχαρτο, μια λογιστική μονάδα ή ένα χρυσό νόμισμα, είναι τελείως αδιάφορο γι' αυτό το σκοπό. Καθόλου, όμως, γι' άλλους σκοπούς, όπως θα γίνει φανερό.
Αν, λοιπόν, το μεταλλικό χρήμα δε λειτουργεί σαν χρήμα ήδη στις σχέσεις της οικονομικής κομμούνας με τα μέλη της, αλλά σαν μεταμφιεσμένη ένδειξη εργασίας, ακόμα λιγότερο μπορεί να λειτουργεί σαν χρήμα στην ανταλλαγή ανάμεσα στις διάφορες οικονομικές κομμούνες. Στις ανταλλαγές αυτές, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις του κυρίου Ντίρινγκ, το μεταλλικό χρήμα είναι εντελώς περιττό. Πράγματι, θα αρκούσε η απλή λογιστική, με την οποία διεξάγεται πολύ πιο απλά η ανταλλαγή προϊόντων ίσης εργασίας έναντι προϊόντων ίσης εργασίας, αν έκανε τους υπολογισμούς με το φυσικό μέτρο της εργασίας - το χρόνο, την ώρα εργασίας σαν μονάδα - παρά αν μετέτρεπε πρώτα τις ώρες εργασίας σε χρήμα. Η ανταλλαγή είναι, στην πραγματικότητα, μια καθαρή ανταλλαγή σε είδος. Ολες οι επιπλέον απαιτήσεις αντισταθμίζονται εύκολα και απλά με εντολές συμψηφισμού σε άλλες κομμούνες. Αν, όμως, μια κομμούνα έχει πράγματι έλλειμμα απέναντι σ' άλλες κομμούνες, τότε «όλο το χρυσάφι του κόσμου», όσο κι αν «από τη φύση» του είναι «χρήμα», δεν μπορεί να απαλλάξει την κομμούνα αυτή από τη μοίρα να αναπληρώσει το έλλειμμα αυτό με επιπλέον δική της εργασία, αν δε θέλει να καταλήξει χρεώστρια απέναντι στις άλλες κομμούνες. Αλλωστε, ας έχει ο αναγνώστης συνεχώς στο νου του, ότι εδώ δε φτιάχνουμε καθόλου ένα μελλοντικό κατασκεύασμα. Απλώς αποδεχόμαστε τις προϋποθέσεις του κυρίου Ντίρινγκ και βγάζουμε μόνο τα αναπόφευκτα συμπεράσματα.
Επομένως, ούτε στις ανταλλαγές ανάμεσα στην οικονομική κομμούνα και τα μέλη της ούτε στις ανταλλαγές ανάμεσα στις διάφορες κομμούνες το χρυσάφι, το οποίο «είναι χρήμα από τη φύση του», δεν μπορεί να πραγματοποιήσει αυτή του τη φύση. Παρ' όλα αυτά, ο κύριος Ντίρινγκ τού προδιαγράφει να λειτουργεί σαν χρήμα και στην «κοινότητα». Πρέπει, λοιπόν, να ψάξουμε να βρούμε ένα άλλο πεδίο δράσης γι' αυτή τη χρηματική λειτουργία. Και αυτό το πεδίο δράσης υπάρχει. Ο κύριος Ντίρινγκ καθιστά μεν τον καθένα ικανό για «ποσοτικά ίση κατανάλωση», αλλά δεν μπορεί να εξαναγκάσει κανέναν σ' αυτό. Αντίθετα, περηφανεύεται ότι, στο δικό του κόσμο, ο καθένας μπορεί να κάνει με τα χρήματά του ό,τι θέλει. Συνεπώς, δεν μπορεί να εμποδίσει τους μεν να βάζουν στην άκρη ένα μικρό χρηματικό θησαυρό, ενώ οι δε δεν τα βγάζουν πέρα με το μισθό που τους πληρώνεται. Το κάνει ακόμα αναπόφευκτο, αναγνωρίζοντας ρητά την κοινοκτημοσύνη της οικογένειας στο κληρονομικό δίκαιο, από το οποίο προκύπτει, από κει και πέρα, η υποχρέωση των γονιών να συντηρούν τα παιδιά τους.
Ετσι, όμως, η ποσοτικά ίση κατανάλωση αποκτάει ένα τεράστιο ρήγμα. Ο εργένης ζει ωραία και χαρούμενα με τα οκτώ ή δώδεκά του μάρκα καθημερινά, ενώ ο χήρος με οκτώ ανήλικα παιδιά τα βγάζει πέρα μίζερα μ' ένα τέτοιο ποσό. Από την άλλη μεριά, η κομμούνα, που δέχεται χωρίς άλλο το χρήμα σαν μέσο πληρωμής, αφήνει ανοιχτή τη δυνατότητα αυτό το χρήμα να αποκτηθεί με άλλον τρόπο εκτός από τη δική της εργασία. Δε βρωμάει το χρήμα (pecunia non olet). Δε γνωρίζει από πού προέρχεται. Με αυτό τον τρόπο, όμως, υπάρχουν πια όλες οι προϋποθέσεις, ώστε το μεταλλικό χρήμα, το οποίο μέχρι τώρα έπαιζε μονάχα το ρόλο ενός κουπονιού εργασίας, να αναλάβει τη λειτουργία πραγματικού χρήματος. Υφίστανται η ευκαιρία και το κίνητρο για την αποθησαύριση, αφενός, και για να γίνει κανείς οφειλέτης, αφετέρου. Οποιος βρίσκεται σε ανάγκη δανείζεται από εκείνον που αποθησαυρίζει. Το δανεισμένο χρήμα, το οποίο δέχεται η κομμούνα σαν πληρωμή για μέσα συντήρησης, γίνεται με αυτό τον τρόπο πάλι αυτό που είναι στη σημερινή κοινωνία: Η κοινωνική ενσάρκωση της ανθρώπινης εργασίας, το πραγματικό μέτρο της εργασίας, το γενικό μέσο κυκλοφορίας. Ολοι οι «νόμοι και οι διοικητικοί κανονισμοί» του κόσμου δεν μπορούν να κάνουν τίποτα ενάντια σ' αυτό, όπως δεν μπορούν να ανατρέψουν το ένα και ένα κάνουν δύο ή τη χημική σύνθεση του νερού. Και αφού ο αποθησαυριστής είναι σε θέση να επιβάλει με το ζόρι σ' αυτόν που έχει ανάγκη την πληρωμή τόκων, αποκαθίσταται και η τοκογλυφία μαζί με τη λειτουργία του μεταλλικού χρήματος ως χρήματος. Μέχρι εδώ, εξετάσαμε μόνο τις επιπτώσεις της διατήρησης του μεταλλικού χρήματος μέσα στα πλαίσια της ισχύος της ντιρινγκικής οικονομικής κομμούνας. Ωστόσο, πέρα απ' αυτά τα πλαίσια, ο υπόλοιπος κόσμος, που τον απορρίπτει ο κύριος Ντίρινγκ, συνεχίζει για την ώρα ήσυχα την παλαιά του πορεία. Ο χρυσός και ο άργυρος παραμένουν στην παγκόσμια αγορά, παγκόσμιο χρήμα, γενικό μέσο αγοράς και πληρωμής, η απόλυτα κοινωνική ενσάρκωση του πλούτου. Μαζί μ' αυτή την ιδιότητα του ευγενούς μετάλλου, εμφανίζεται μπροστά στους ατομικούς οικονομικούς κομμουνιστές ένα νέο κίνητρο για αποθησαυρισμό, για εμπλουτισμό, για τοκογλυφία. Είναι το κίνητρο να κινείται ελεύθερα και ανεξάρτητα απέναντι στην κομμούνα και πέρα από τα όριά της και να αξιοποιεί στην παγκόσμια αγορά το συσσωρευμένο ατομικό πλούτο. Οι τοκογλύφοι μεταβάλλουν τον εαυτό τους σε εμπόρους στα μέσα κυκλοφορίας, σε τραπεζίτες, σε κυρίαρχους των μέσων κυκλοφορίας και του παγκόσμιου χρήματος και, μ' αυτό τον τρόπο, σε κυρίαρχους της παραγωγής, δηλαδή και των μέσων παραγωγής, κι ας εμφανίζονται τα μέσα αυτά για χρόνια ακόμα ονομαστικά σαν ιδιοκτησία της οικονομικής και εμπορικής κομμούνας. Ετσι, όμως, οι αποθησαυριστές και τοκογλύφοι, που έγιναν τραπεζίτες, είναι πλέον και οι κύριοι της ίδιας της οικονομικής και εμπορικής κομμούνας. Η «κοινότητα» του κυρίου Ντίρινγκ ξεχωρίζει, πράγματι, πολύ ουσιωδώς από τις «νεφελώδεις αντιλήψεις» των υπόλοιπων σοσιαλιστών. Δεν έχει άλλο στόχο από την επαναφορά της χρηματιστικής αφρόκρεμας, κάτω από τον έλεγχο της οποίας και για το βαλάντιο της οποίας θα σκοτώνεται στη δουλειά, αν, τελικά, συγκροτηθεί και εμπεδωθεί. Η μόνη της σωτηρία θα ήταν οι αποθησαυριστές να προτιμήσουν να το σκάσουν το γρηγορότερο δυνατό από την κομμούνα μέσω του παγκόσμιου χρήματός τους. Με την πλατιά εξαπλωμένη άγνοια που επικρατεί στη Γερμανία σχετικά με τον παλαιότερο σοσιαλισμό, μόνο ένας αθώος νεαρός θα μπορούσε να θέσει το ερώτημα, αν, για παράδειγμα, τα κουπόνια εργασίας του Οουεν (Owen) δε θα μπορούσαν να δώσουν αφορμή σε μια παρόμοια κατάχρηση. Παρόλο που εδώ δεν πρέπει να αναπτύξουμε τη σημασία αυτών των κουπονιών εργασίας, ωστόσο θα πούμε τα εξής πράγματα για να συγκριθεί ο «περιεκτικός σχηματισμός» του Ντίρινγκ με τις «άξεστες, άχρωμες και πενιχρές ιδέες» του Οουεν: Πρώτον, για να γίνει μια παρόμοια κατάχρηση των κουπονιών εργασίας του Οουεν, θα χρειαζόταν η μετατροπή τους σε πραγματικό χρήμα, ενώ ο κύριος Ντίρινγκ βάζει σαν προϋπόθεση πραγματικό χρήμα, αλλά θέλει να του απαγορέψει να λειτουργεί με άλλον τρόπο εκτός από σκέτα κουπόνια εργασίας. Ενώ, στη μία περίπτωση (του Οουεν), θα γινόταν πραγματική κατάχρηση, στην περίπτωση του Ντίρινγκ επιβάλλεται η εγγενής, η ανεξάρτητη από την ανθρώπινη θέληση φύση του χρήματος, επιβάλλει το χρήμα τη χαρακτηριστική δική του σωστή χρήση απέναντι στην κατάχρηση, που θέλει να του επιβάλει ο κύριος Ντίρινγκ λόγω της δικής του άγνοιας σ' ό,τι αφορά τη φύση του χρήματος. Δεύτερον: Για τον Οουεν (Owen), τα κουπόνια εργασίας είναι μόνο μια μεταβατική μορφή προς την πλήρη κοινότητα και ελεύθερη αξιοποίηση των κοινωνικών πόρων και, επιπλέον, το πολύ ένα μέσο για να κάνει τον κομμουνισμό αποδεκτό από το βρετανικό κοινό. Αν, λοιπόν, μια οποιαδήποτε κατάχρηση της κοινωνίας του Οουεν (Owen) θα ασκούσε πίεση προς την κατάργηση των κουπονιών εργασίας, τότε αυτή η κοινωνία κάνει ένα βήμα μπροστά προς το σκοπό της και μπαίνει σε μια πιο τέλεια φάση ανάπτυξής της. Αν, αντιθέτως, η οικονομική κομμούνα του Ντίρινγκ καταργήσει το χρήμα, τότε καταστρέφει μεμιάς την «εμβέλεια από άποψη ανθρώπινης ιστορίας», παραμερίζει την ιδιαίτερη δική της ομορφιά, παύει να είναι μια ντιρινγκική οικονομική κομμούνα και ξεπέφτει στα νεφελώματα, από τα οποία η ορθολογική φαντασία του κυρίου Ντίρινγκ έχει κάνει τόσο σκληρή δουλειά για να τη βγάλει4.
Από πού, όμως, πηγάζουν όλες οι πλάνες και συγχύσεις, στις οποίες βολοδέρνει η οικονομική κομμούνα του Ντίρινγκ; Απλώς από τα νεφελώματα, που, μέσα στο κεφάλι του κυρίου Ντίρινγκ, περιβάλλουν τις έννοιες «αξία» και «χρήμα» και που, στο τέλος, τον ωθούν να θέλει να ανακαλύψει την αξία της εργασίας. Επειδή, όμως, ο κύριος Ντίρινγκ δεν έχει καθόλου το μονοπώλιο τέτοιας νεφελώδους κατάστασης για τη Γερμανία, αλλά, αντιθέτως, βρίσκει αναρίθμητους ανταγωνιστές, θέλουμε, «για μια στιγμή, να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να ξεμπλέξουμε το κουβάρι», το οποίο ο ίδιος έχει μπερδέψει.
Η μόνη αξία που γνωρίζει η οικονομία, είναι η αξία εμπορεύματος. Τι είναι τα εμπορεύματα; Είναι προϊόντα που παράγονται σε μια κοινωνία λίγο - πολύ μεμονωμένων ατομικών παραγωγών, δηλαδή, πρώτα πρώτα, ατομικά προϊόντα. Τα ατομικά αυτά προϊόντα, όμως, γίνονται εμπορεύματα μόνο από τη στιγμή που παράγονται όχι για την αυτοκατανάλωση, αλλά για την κατανάλωση από άλλους, δηλαδή για την κοινωνική κατανάλωση. Μπαίνουν στην κοινωνική κατανάλωση με την ανταλλαγή. Επομένως, οι ατομικοί παραγωγοί βρίσκονται σε μια κοινωνική συνάρτηση, σχηματίζουν μια κοινωνία. Τα προϊόντα τους, αν και ατομικά προϊόντα του μεμονωμένου ατόμου, είναι, γι' αυτό το λόγο, ταυτόχρονα, αλλά χωρίς πρόθεση και, κατά κάποιον τρόπο, παρά τη θέλησή τους, και κοινωνικά προϊόντα. Σε τι συνίσταται τώρα ο κοινωνικός χαρακτήρας αυτών των ατομικών προϊόντων; Προφανώς, σε δύο ιδιότητες: Πρώτον, στο ότι όλα ικανοποιούν μια κάποια ανθρώπινη ανάγκη, όλα έχουν μια αξία χρήσης όχι μόνο για τον παραγωγό, αλλά και για άλλους. Δεύτερον, στο ότι είναι προϊόντα απλής ανθρώπινης εργασίας, γενικής ανθρώπινης εργασίας, παρόλο που είναι προϊόντα των πιο διαφορετικών ατομικών εργασιών. Στο βαθμό που έχουν μια αξία χρήσης και για άλλους, μπορούν να μπουν στην ανταλλαγή, αλλιώς, είναι αδύνατο. Στο βαθμό που, μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει ενσωματωμένη γενική ανθρώπινη εργασία, απλή χρήση ανθρώπινης εργατικής δύναμης, μπορούν να συγκριθούν το ένα με το άλλο στην ανταλλαγή με βάση την ποσότητα αυτής της εργασίας, που έχει ενσωματωθεί σ' αυτά, και να θεωρηθούν ίσα ή άνισα. Σε δύο ίσα ατομικά προϊόντα μπορεί να εμπεριέχεται μια άνιση ποσότητα ατομικής εργασίας, εφόσον οι κοινωνικές συνθήκες παραμένουν ίδιες, αλλά η γενική ανθρώπινη εργασία μέσα στα προϊόντα αυτά παραμένει ίση. Ενας αδέξιος σιδηρουργός μπορεί να φτιάχνει πέντε πέταλα στον ίδιο χρόνο που ένας επιδέξιος σιδηρουργός φτιάχνει δέκα. Η κοινωνία, όμως, δεν αξιολογεί την τυχαία αδεξιότητα του ενός, αλλά αναγνωρίζει σαν γενική ανθρώπινη εργασία μόνο την εργασία της κανονικής, κάθε φορά, επιδεξιότητας του μέσου όρου. Συνεπώς, το ένα από τα πέντε πέταλα του πρώτου σιδηρουργού δεν έχει στην ανταλλαγή περισσότερη αξία από ένα των δέκα πετάλων, που έφτιαξε ο άλλος στον ίδιο χρόνο εργασίας. Η ατομική εργασία εμπεριέχει γενική ανθρώπινη εργασία μόνο στο βαθμό που είναι κοινωνικά αναγκαία.
Λέγοντας, λοιπόν, ότι ένα εμπόρευμα έχει μια συγκεκριμένη αξία εννοώ: 1. Οτι είναι ένα κοινωνικά χρήσιμο προϊόν. 2. Οτι έχει παραχθεί από ένα άτομο για ατομικό λογαριασμό. 3. Οτι, παρόλο που είναι το προϊόν ατομικής εργασίας, εντούτοις είναι, ταυτόχρονα και, κατά κάποιον τρόπο, χωρίς να το ξέρει ή να το θέλει ο παραγωγός, και προϊόν κοινωνικής εργασίας και, μάλιστα, μιας καθοριστικής ποσότητας που έχει διαπιστωθεί μέσω του κοινωνικού δρόμου, με την ανταλλαγή δηλαδή. 4. Οτι δεν εκφράζει αυτή την ποσότητα με την ίδια την εργασία, δηλαδή σε τόσες ώρες εργασίας, αλλά μ' ένα άλλο εμπόρευμα. Οταν λέω, λοιπόν, πως αυτό το ρολόι έχει την ίδια αξία μ' αυτό το κομμάτι ύφασμα και το καθένα απ' αυτά αξίζει πενήντα μάρκα, τότε εννοώ: Στο ρολόι, στο ύφασμα και στο χρήμα εμπεριέχεται η ίδια ποσότητα κοινωνικής εργασίας. Διαπιστώνω, επομένως, ότι ο χρόνος κοινωνικής εργασίας που έχει ενσωματωθεί σ' αυτά, έχει μετρηθεί κοινωνικά και έχει βρεθεί ίσος. Ομως, όχι άμεσα, απόλυτα, όπως μετριέται συνήθως ο χρόνος εργασίας, σε ώρες εργασίας ή σε μέρες κ.λπ., αλλά έμμεσα, μέσω της ανταλλαγής, σχετικά. Γι' αυτό το λόγο, δεν μπορώ να εκφράσω αυτή τη διαπιστωμένη ποσότητα χρόνου εργασίας σε ώρες εργασίας, ο αριθμός των οποίων εξακολουθεί να μου είναι άγνωστος. Κι αυτό μονάχα έμμεσα μπορώ να το κάνω, σχετικά, δηλαδή, μ' ένα άλλο εμπόρευμα, που περιέχει την ίδια ποσότητα κοινωνικού χρόνου εργασίας. Το ρολόι αξίζει όσο και το κομμάτι ύφασμα.
Εφόσον, όμως, η παραγωγή και η ανταλλαγή εμπορευμάτων αναγκάζουν την κοινωνία, η οποία στηρίζεται σ' αυτές, σ' αυτό τον έμμεσο δρόμο, την αναγκάζουν επίσης να κάνει αυτό το δρόμο όσο το δυνατό συντομότερο. Ξεχωρίζουν από το σωρό των εμπορευμάτων ένα βασιλικό εμπόρευμα, στο οποίο μπορεί να εκφράζεται μια και καλή η αξία όλων των άλλων εμπορευμάτων, ένα εμπόρευμα, το οποίο μπορεί να θεωρείται η άμεση ενσάρκωση της κοινωνικής εργασίας και, γι' αυτό, γίνεται άμεσα και άνευ όρων ανταλλάξιμο μ' όλα τα εμπορεύματα: το χρήμα. Το χρήμα ήδη εμπεριέχεται σε εμβρυακή μορφή στην έννοια της αξίας, δεν είναι παρά η αναπτυγμένη αξία. Ομως, αφού η εμπορευματική αξία ανεξαρτητοποιείται απέναντι στα ίδια τα εμπορεύματα, και γίνεται χρήμα, μπαίνει ένας νέος παράγοντας στην κοινωνία που παράγει και ανταλλάσσει εμπορεύματα, ένας παράγοντας με καινούριες κοινωνικές λειτουργίες και επιδράσεις. Προς το παρόν, αρκεί αυτή η διαπίστωση και δε θα σταθούμε περισσότερο σ' αυτή.
Η οικονομία της παραγωγής εμπορευμάτων δεν είναι καθόλου η μόνη επιστήμη, η οποία πρέπει να κινείται με βάση όχι εντελώς γνωστούς παράγοντες. Ούτε στη φυσική ξέρουμε πόσα μεμονωμένα μόρια αερίου ενυπάρχουν σ' ένα δοσμένο όγκο αερίου, αν είναι δοσμένες επίσης η πίεση και η θερμοκρασία. Γνωρίζουμε, όμως, ότι, στο βαθμό που είναι σωστός ο νόμος του Μπόιλ (Boyle), ένας τέτοιος δοσμένος όγκος οποιουδήποτε αερίου εμπεριέχει την ίδια ποσότητα μορίων μ' έναν ίδιο όγκο ενός οποιουδήποτε άλλου αερίου κάτω από την ίδια πίεση και την ίδια θερμοκρασία. Γι' αυτό το λόγο, μπορούμε να συγκρίνουμε, σ' ό,τι αφορά την περιεκτικότητά τους σε μόρια, τους πιο διαφορετικούς όγκους των πιο διαφορετικών αερίων κάτω από τους πιο διαφορετικούς όρους πίεσης και θερμοκρασίας.
Αν δεχτούμε σαν μονάδα 1 λίτρο αερίου με 0 Κελσίου θερμοκρασία και 760 mm (χιλιοστόμετρα) πίεση, μπορούμε να μετρήσουμε μ' αυτή τη μονάδα εκείνη την περιεκτικότητα σε μόρια. Στη χημεία, επίσης, δε γνωρίζουμε ούτε τα απόλυτα ατομικά βάρη των μεμονωμένων στοιχείων. Τα γνωρίζουμε, ωστόσο, σχετικά γνωρίζοντας τις αμοιβαίες σχέσεις τους. Επομένως, όπως η παραγωγή εμπορευμάτων και η οικονομία εμπορευμάτων αποκτούν μια σχετική έκφραση για τις ενσωματωμένες στα επιμέρους εμπορεύματα άγνωστες ποσότητες εργασίας, συγκρίνοντας τα εμπορεύματα αυτά με κριτήριο τη σχετική περιεκτικότητά τους σε εργασία, έτσι και η χημεία αποκτάει μια σχετική έκφραση για το μέγεθος των, άγνωστων σ' αυτήν, ατομικών βαρών, συγκρίνοντας τα μεμονωμένα στοιχεία με κριτήριο το ατομικό τους βάρος και εκφράζοντας το ατομικό βάρος του ενός σε πολλαπλάσια ή σε κλάσματα του άλλου (θειάφι, οξυγόνο, υδρογόνο). Και, όπως η παραγωγή εμπορευμάτων ανεβάζει το χρυσό σε απόλυτο εμπόρευμα, σε γενικό ισοδύναμο των υπόλοιπων εμπορευμάτων, σε μέτρο όλων των αξιών, έτσι και η χημεία ανεβάζει το υδρογόνο σε χημικό νόμισμα, ορίζοντας το ατομικό του βάρος = 1, ανάγοντας τα ατομικά βάρη όλων των υπόλοιπων στοιχείων σε υδρογόνο και εκφράζοντάς τα σε πολλαπλάσια του ατομικού του βάρους.
Εντούτοις, η παραγωγή εμπορευμάτων δεν είναι καθόλου η αποκλειστική μορφή της κοινωνικής παραγωγής. Στην παλαιά ινδική κοινότητα, στη νοτιοσλαβική οικογενειακή κοινότητα, τα προϊόντα δε μεταβάλλονται σε εμπορεύματα. Τα μέλη της κοινότητας είναι άμεσα κοινωνικοποιημένα για την παραγωγή, η εργασία καταμερίζεται ανάλογα με τα έθιμα και τις ανάγκες. Το ίδιο ισχύει για τα προϊόντα, εφόσον πάνε για την κατανάλωση. Η άμεση κοινωνική παραγωγή, όπως και ο άμεσος καταμερισμός αποκλείουν κάθε ανταλλαγή εμπορευμάτων, επομένως και τη μετατροπή των προϊόντων σε εμπορεύματα (τουλάχιστο μέσα στην κοινότητα) και, μαζί μ' αυτή, και τη μετατροπή τους σε αξίες.
Μόλις η κοινωνία γίνει κάτοχος των μέσων παραγωγής και τα χρησιμοποιεί για την παραγωγή κοινωνικοποιώντας τα άμεσα, η εργασία του καθενός, όσο διαφορετικός κι αν είναι ο ιδιαίτερα χρήσιμος χαρακτήρας της, γίνεται ευθύς εξαρχής και άμεσα κοινωνική εργασία. Τότε, η ποσότητα κοινωνικής εργασίας, που είναι ενσωματωμένη σ' ένα προϊόν, δε χρειάζεται να διαπιστωθεί έμμεσα: Η καθημερινή πείρα δείχνει άμεσα πόση απ' αυτή την ποσότητα χρειάζεται κατά μέσον όρο. Η κοινωνία μπορεί απλά να υπολογίζει πόσες ώρες εργασίας είναι ενσωματωμένες σε μια ατμομηχανή, σ' ένα εκατόλιτρο σιταριού της τελευταίας συγκομιδής, σε εκατό τετραγωνικά μέτρα υφάσματος μιας ορισμένης ποιότητας. Επομένως, δεν μπορεί να της περάσει από το μυαλό να εκφράσει τις ποσότητες εργασίας, που βρίσκονται μέσα στα προϊόντα και που τώρα τις γνωρίζει άμεσα και απόλυτα, σ' ένα μέτρο που είναι μόνο σχετικό, ταλαντευόμενο, ανεπαρκές και πρωτύτερα αναπόφευκτο σαν βοηθητικό, σ' ένα τρίτο προϊόν, δηλαδή, και όχι στο φυσικό, επαρκές, απόλυτο μέτρο της, το χρόνο. Ετσι, επίσης, δε θα περνούσε από το μυαλό των χημικών να εκφράσουν τότε τα ατομικά βάρη μέσω του πλαγίου δρόμου του ατόμου του υδρογόνου με τρόπο σχετικό, από τη στιγμή που θα ήταν σε θέση να τα εκφράσουν με τρόπο απόλυτο, στο επαρκές τους μέτρο, δηλαδή στο πραγματικό τους βάρος, σε δισεκατομμυριοστά ή τετρακισεκατομμυριοστά του γραμμαρίου. Επομένως, η κοινωνία, κάτω από τις παραπάνω προϋποθέσεις, δεν αποδίδει αξία στα προϊόντα. Δε θα εκφράσει το απλό γεγονός ότι, για την παραγωγή των εκατό τετραγωνικών μέτρων υφάσματος, χρειάστηκαν, ας πούμε, χίλιες ώρες εργασίας, με τον αλλήθωρο και ανόητο τρόπο, πως αξίζουν χίλιες ώρες εργασίας. Βέβαια, και τότε η κοινωνία θα πρέπει να γνωρίζει, πόση εργασία χρειάζεται το κάθε αντικείμενο χρήσης για να κατασκευαστεί. Θα πρέπει να οργανώσει το πρόγραμμα παραγωγής ανάλογα με τα μέσα παραγωγής και σ' αυτά υπάγονται και οι εργατικές δυνάμεις. Τελικά, η ωφελιμότητα των διαφόρων αντικειμένων χρήσης, ζυγισμένων μεταξύ τους και σε σχέση με τις ποσότητες εργασίας που απαιτούνται για την κατασκευή τους, θα καθορίζει το πλάνο. Οι άνθρωποι τα κανονίζουν όλα πολύ απλά χωρίς να μεσολαβήσει η πολυφημισμένη «αξία».5
Η έννοια της αξίας είναι η πιο γενική και, γι' αυτό το λόγο, η πιο περιεκτική έκφραση των οικονομικών όρων της παραγωγής εμπορευμάτων. Γι' αυτό το λόγο, στην έννοια της αξίας εμπεριέχεται το σπέρμα όχι μόνο του χρήματος, αλλά και όλων των άλλων περαιτέρω αναπτυγμένων μορφών της παραγωγής και της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Στο γεγονός ότι η αξία αποτελεί την έκφραση της ενσωματωμένης στα ατομικά προϊόντα κοινωνικής εργασίας, ενυπάρχει ήδη η δυνατότητα να ξεχωρίσουμε ανάμεσα στην κοινωνική εργασία και την ενσωματωμένη στο ίδιο προϊόν ατομική εργασία. Επομένως, αν ένας ατομικός παραγωγός εξακολουθεί να παράγει με τον παλαιό τρόπο, ενώ προχωρεί ο κοινωνικός τρόπος παραγωγής, τότε η διαφορά αυτή θα γίνει έντονα αισθητή. Το ίδιο συμβαίνει μόλις το σύνολο των ατομικών κατασκευαστών παραγάγει μια ποσότητα ενός συγκεκριμένου είδους εμπορευμάτων, η οποία ξεπερνάει την κοινωνική ανάγκη. Στο γεγονός ότι η αξία ενός εμπορεύματος μπορεί να εκφραστεί μονάχα σ' ένα άλλο εμπόρευμα και να πραγματώνεται μονάχα στην ανταλλαγή μ' αυτό, ενυπάρχει μια δυνατότητα να μη γίνει καθόλου η ανταλλαγή ή να μη πραγματοποιήσει την ορθή αξία του. Τελικά, όταν μπει το ειδικό εμπόρευμα εργατική δύναμη στην αγορά, καθορίζεται η αξία του, όπως η αξία του κάθε άλλου εμπορεύματος, σύμφωνα με το χρόνο εργασίας, που είναι κοινωνικά αναγκαίος για την παραγωγή του. Γι' αυτό το λόγο, στη μορφή αξίας των προϊόντων ενυπάρχει ήδη σε εμβρυακή μορφή ολόκληρη η καπιταλιστική μορφή παραγωγής, η αντίθεση καπιταλιστών και μισθωτών εργατών, η βιομηχανική εφεδρική στρατιά και οι κρίσεις. Το να θέλει κανείς να καταργήσει την καπιταλιστική μορφή παραγωγής αποκαθιστώντας την «αληθινή αξία», είναι σαν να θέλει να καταργήσει τον καθολικισμό εγκαθιστώντας τον «αληθινό» πάπα ή να θέλει να αποκαταστήσει μια κοινωνία, στην οποία οι παραγωγοί, επιτέλους, είναι οι κυρίαρχοι των προϊόντων τους, με τη συνεπή εφαρμογή μιας οικονομικής κατηγορίας, η οποία εκφράζει πιο ολοκληρωτικά την υποδούλωση των παραγωγών από το ίδιο το προϊόν τους.
Η κοινωνία που παράγει εμπορεύματα έχει αναπτύξει παραπέρα την εγγενή στα εμπορεύματα καθεαυτά μορφή σε μορφή χρήματος, αλλά ήδη βγαίνουν στην επιφάνεια μερικά από τα σπέρματα, τα οποία εξακολουθούν να είναι κρυμμένα μέσα στην αξία. Η επόμενη και πιο ουσιώδης επίπτωση είναι η γενίκευση της εμπορευματικής μορφής. Το χρήμα επιβάλλει την εμπορευματική μορφή ακόμα και στα αντικείμενα τα οποία μέχρι τώρα παράγονταν για άμεση ιδία χρήση και τα σύρει στην ανταλλαγή. Μ' αυτόν τον τρόπο, η εμπορευματική μορφή και το χρήμα διεισδύουν στα εσωτερικά οικονομικά των κοινοτήτων, που κοινωνικοποιήθηκαν άμεσα για την παραγωγή, σπάει τον ένα μετά τον άλλο δεσμό της κοινότητας και διαλύει το σύνολο των κοινοτήτων σ' ένα σωρό από ατομικούς παραγωγούς. Το χρήμα τοποθετεί πρώτα, όπως βλέπουμε στην Ινδία, την ατομική καλλιέργεια στη θέση της κοινής καλλιέργειας του εδάφους. Αργότερα, διαλύει την κοινοκτημοσύνη της καλλιεργήσιμης γης, η οποία βγαίνει στην επιφάνεια στις ανακατανομές που επαναλαμβάνονται περιοδικά και, μάλιστα, μέσω της οριστικής ανακατανομής (π.χ., στις αγροτικές κοινότητες στις όχθες του Μοζέλα, αρχίζει επίσης να εμφανίζεται στις ρωσικές κοινότητες). Τέλος, ωθεί στη διανομή και τις υπόλοιπες κοινές ιδιοκτησίες των δασών και των λιβαδιών. Οποιες κι αν είναι οι άλλες αιτίες που υπάρχουν στην ανάπτυξη της παραγωγής και συμβάλλουν κι εδώ, το χρήμα παραμένει πάντα το ισχυρότερο μέσο για την επενέργειά τους στις κοινότητες. Με την ίδια φυσική αναγκαιότητα, θα έπρεπε το χρήμα, παρ' όλους τους «νόμους και διοικητικούς κανονισμούς», να διαλύσει την ντιρινγκική οικονομική κομμούνα, αν ποτέ θα δημιουργιόταν.
Ηδη είδαμε παραπάνω ότι το να μιλάμε για αξία της εργασίας αποτελεί μια αντίφαση αυτή καθεαυτή. Επειδή η εργασία, κάτω από ορισμένες κοινωνικές συνθήκες, δεν παράγει μονάχα προϊόντα, αλλά και αξία, και επειδή η αξία αυτή μετριέται με την εργασία, δεν μπορεί να έχει μια ιδιαίτερη αξία, όπως δεν μπορεί η βαρύτητα σαν τέτοια να έχει ένα ιδιαίτερο βάρος ή η θερμότητα μια ιδιαίτερη θερμοκρασία. Είναι, όμως, χαρακτηριστική ιδιότητα όλης της κοινωνικής σύγχυσης σχετικά με την «αληθινή αξία» και όσων σπάνε το κεφάλι τους σχετικά μ' αυτή να νομίζουν ότι ο εργάτης στη σημερινή κοινωνία δεν παίρνει την πλήρη «αξία» της εργασίας του και ο σοσιαλισμός τάχα καλείται να διορθώσει το κακό. Πρώτα, πρέπει να βρεθεί τι είναι η αξία της εργασίας κι αυτή τη βρίσκει κανείς προσπαθώντας να μετρήσει την εργασία όχι με το επαρκές μέτρο, το χρόνο, αλλά με το προϊόν της. Ο εργάτης πρέπει να παίρνει τον «πλήρη καρπό της εργασίας του». Οχι μονάχα το προϊόν της εργασίας, αλλά η ίδια η εργασία πρέπει να είναι άμεσα ανταλλάξιμη με κάποιο προϊόν, μια ώρα εργασίας με το προϊόν μιας άλλης ώρας εργασίας. Αυτή η άποψη, όμως, έχει αμέσως μια πολύ «αμφισβητήσιμη» πλευρά. Ολο το προϊόν μοιράζεται. Η πιο σημαντική προοδευτική λειτουργία της κοινωνίας, η συσσώρευση, αφαιρείται από την κοινωνία και τοποθετείται στα χέρια και στην αυθαιρεσία του ατόμου. Τα άτομα ας κάνουν με τους «καρπούς» ό,τι θέλουν, αλλά η κοινωνία παραμένει, στην καλύτερη περίπτωση, όσο πλούσια ή φτωχή ήταν. Επομένως, όλα τα μέσα παραγωγής που συσσωρεύτηκαν στο παρελθόν συγκεντρώθηκαν στα χέρια της κοινωνίας μόνο για να κατακερματιστούν πάλι στα χέρια των ατόμων όλα τα μέσα παραγωγής, που θα συσσωρευτούν στο μέλλον. Ετσι, χαστουκίζοντας τις ίδιες τις προϋποθέσεις μας, φτάσαμε σ' ένα καθαρό παραλογισμό. Η ρευστή εργασία, η ενεργή εργατική δύναμη πρέπει να ανταλλάσσεται με προϊόντα εργασίας. Τότε, γίνεται εμπόρευμα, όπως και το προϊόν, με το οποίο πρέπει να ανταλλάσσεται. Τότε, η αξία αυτής της εργατικής δύναμης δεν καθορίζεται καθόλου με βάση το προϊόν της, αλλά με βάση την ενσωματωμένη σ' αυτή κοινωνική εργασία, δηλαδή το σημερινό νόμο του εργατικού μισθού.
Αυτό, όμως, ακριβώς δεν το θέλουν.
Η ρευστή εργασία, η εργατική δύναμη πρέπει να είναι ανταλλάξιμη με το πλήρες προϊόν της. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είναι ανταλλάξιμη όχι με την αξία, αλλά με την αξία χρήσης της. Ο νόμος της αξίας πρέπει να ισχύει για όλα τα άλλα εμπορεύματα, αλλά να αρθεί για την εργατική δύναμη. Ακριβώς αυτή η αυτοαναιρούμενη σύγχυση κρύβεται πίσω από την «αξία της εργασίας». Η «ανταλλαγή της εργασίας με εργασία σύμφωνα με την αρχή της ισοτιμίας», στο βαθμό που έχει νόημα, δηλαδή η ανταλλαξιμότητα προϊόντων ίσης κοινωνικής εργασίας μεταξύ τους, δηλαδή ο νόμος της αξίας, αποτελεί ακριβώς το βασικό νόμο της παραγωγής εμπορευμάτων, επομένως και της υψηλότερης μορφής της, της καπιταλιστικής παραγωγής. Επιβάλλεται στη σημερινή κοινωνία με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο μόνο οικονομικοί νόμοι μπορούν να επιβληθούν σε μια κοινωνία ατομικών προϊόντων: Σαν τυφλός νόμος της φύσης, που ενυπάρχει μέσα στα πράγματα και τις συνθήκες, ανεξάρτητα από τη θέληση ή την πράξη των παραγωγών. Ο κύριος Ντίρινγκ, ανεβάζοντας αυτό το νόμο σε βασικό νόμο της οικονομικής του κομμούνας και απαιτώντας από αυτή να τον εφαρμόζει εν πλήρη συνειδήσει, κάνει το βασικό νόμο της υπαρκτής κοινωνίας βασικό νόμο της δικής του κατά φαντασίαν κοινωνίας. Θέλει την υπαρκτή κοινωνία, αλλά χωρίς τα κακώς κείμενα. Πατάει, δηλαδή, εντελώς στο ίδιο έδαφος με τον Προυντόν (Proudhon). Οπως και ο τελευταίος, θέλει να παραμερίσει τα κακώς κείμενα, που έχουν δημιουργηθεί με την εξέλιξη της εμπορευματικής παραγωγής σε καπιταλιστική παραγωγή, επιβάλλοντας σ' αυτά το βασικό νόμο της εμπορευματικής παραγωγής, η ενεργοποίηση του οποίου ίσα ίσα έχει παραγάγει αυτά τα κακώς κείμενα.
Οπως και ο Προυντόν, θέλει να αναιρέσει τις πραγματικές συνέπειες του νόμου της αξίας με φανταστικές. Οσο περήφανα, όμως, κι αν καλπάζει ο σύγχρονός μας Δον Κιχώτης, πάνω στον ευγενικό του Ροσινάντη, δηλαδή την «καθολική αρχή της δικαιοσύνης», με συνοδεία το γενναίο Σάντσο Πάντσα, δηλαδή τον Αβραάμ Ενς (Abraham Enss), στην ιπποτική πορεία του προς την κατάκτηση του κρανίου του Μαμπρίνου, της «αξίας της εργασίας» στη δική του περίπτωση, δηλαδή, φοβούμαστε παρά πολύ ότι δε θα φέρει πίσω τίποτε άλλο εκτός από την παλαιά γνωστή λεκάνη του κουρέα.
Σημειώσεις:
1. Τα λόγια «Φτερούγισμα των ελεύθερων ψυχών τους» στηρίχθηκαν στο ποίημα του Γκέοργκ Χέρβεχ (Georg Herwegh) «Από τα βουνά» (Ποίημα ενός ζωντανού). Οι στίχοι έχουν ως εξής: «...Κάντε χώρο, κύριοι, για το φτερούγισμα μιας ελεύθερης ψυχής».
2. Trucksystem ονομάζουν στην Αγγλία το πολύ γνωστό και στη Γερμανία σύστημα, στο οποίο οι ίδιοι οι εργοστασιάρχες έχουν μαγαζιά και επιβάλλουν στους εργάτες να εφοδιάζονται από εκεί με εμπορεύματα.
3. Το «Εμπορικό Βιβλίο» περιγράφεται στο βιβλίο του Βίλχελμ Βάιτλινγκ (Wilhelm weitling), «Εγγυήσεις αρμονίας και ελευθερίας», Μέρος ΙΙ, Κεφάλαιο 10, Vivis, 1842, σελ. 155 κ.ε. (γερμανική έκδοση). Σύμφωνα με το ουτοπικό σχέδιο του Βάιτλινγκ, ο κάθε ικανός για εργασία άνθρωπος είναι υποχρεωμένος στη μελλοντική κοινωνία να εργάζεται ορισμένες ώρες την ημέρα για να αποκτήσει τα αναγκαία προϊόντα στη ζωή του. Πέρα απ' αυτό, δίδεται σε κάθε εργαζόμενο άνθρωπο η ελευθερία «να κάνει επιπλέον εμπορικές ώρες εκτός του καθορισμένου χρόνου εργασίας» για να «απολαμβάνει το ευχάριστο τούτων ή εκείνων των αγαθών». Οι εμπορικές αυτές ώρες και οι «απολαβές και προϊόντα του ευχάριστου», που έπαιρνε κανείς γι' αυτές, σημειώνονταν, σύμφωνα με το σχέδιο του Βάιτλινγκ, στο Εμπορικό Βιβλίο.
4. Είναι δευτερεύον το ότι ο κύριος Ντίρινγκ δε γνωρίζει καθόλου το ρόλο που παίζουν τα κουπόνια εργασίας στην κομμουνιστική κοινωνία του Οουεν. Τα κουπόνια αυτά τα ξέρει από τον Σαργκάν μόνο στο βαθμό που παρουσιάζονται στα Labour Exchange Bazaars (τα παζάρια ανταλλαγής εργασίας), που είναι προσπάθειες μετάβασης, μέσω της άμεσης ανταλλαγής εργασίας, από την υπαρκτή στην κομμουνιστική κοινωνία.
Ο Ουίλιαμ Λούκας Σάργκαντ (William Lucas Sargant) εξέδωσε το 1860 στο Λονδίνο το βιβλίο «Ο Ρόμπερτ Οουεν» και η κοινωνική του φιλοσοφία.
Οι κυριότερες εργασίες του Ρόμπερτ Οουεν σχετικά με το γάμο και τους κομμουνιστικούς θεσμούς είναι: «Το σύστημα γάμου του νέου ηθικού κόσμου»... (Λιντς, 1838), «Το βιβλίο του νέου ηθικού κόσμου... σε 7 μέρη» (Λονδίνο, 1836-1844) και «Η επανάσταση στο νου και την πράξη της ανθρώπινης φυλής...» (Λονδίνο, 1849).
5. Ηδη το 1844 έχω πει ότι ο συσχετισμός της ωφελιμότητας και της απαιτούμενης εργασίας είναι το μόνο που, σε μια κομμουνιστική κοινωνία, στην απόφαση σχετικά με την παραγωγή, απομένει από την έννοια της αξίας της πολιτικής οικονομίας. (Γερμανογαλλικά Χρονικά, σελ. 95). Οπως βλέπουμε, όμως, η θέση αυτή μπόρεσε να θεμελιωθεί επιστημονικά μόνο με το Κεφάλαιο του Μαρξ. Ο Ενγκελς παραπέμπει εδώ στην έκθεσή του «Σημειώσεις για μια κριτική της εθνικής οικονομίας» (βλ. MEW, τόμ. 1, σελ. 499-524, γερμανική έκδοση), που δημοσιεύτηκε στα Γερμανογαλλικά Χρονικά.Τα Γερμανογαλλικά Χρονικά εκδόθηκαν στο Παρίσι στη γερμανική γλώσσα κάτω από τη σύνταξη των Καρλ Μαρξ και Αρνολντ Ρούγκε. Δημοσιεύτηκε μόνο η πρώτη διπλή έκδοση το Φλεβάρη του 1844. Περιλάμβανε τις εργασίες του Μαρξ «Για το εβραϊκό ζήτημα» και το «Για την κριτική της χεγκελιανής φιλοσοφίας του δικαίου. Εισαγωγή», καθώς επίσης οι εργασίες του Ενγκελς: «Σημειώσεις για μια κριτική της εθνικής οικονομίας» και «Η κατάσταση της Αγγλίας. Παρελθόν και παρόν του Τόμας Κάρλαϊλ» (Thomas Carlyle), Λονδίνο, 1843 (βλ. MEW, τόμ. 1, σελ. 347-377, 370 μέχρι 391, 499-524, 525-549, γερμανική έκδοση). Οι εργασίες αυτές χαρακτηρίζουν το οριστικό πέρασμα των Μαρξ και Ενγκελς στον υλισμό και τον κομμουνισμό. Η κύρια αιτία που σταμάτησε το περιοδικό να κυκλοφορεί ήταν οι θεμελιακές διαφορές γνώμης ανάμεσα στον Μαρξ και τον αστό ριζοσπάστη Ρούγκε.

Η πείρα της Αργεντινής διδάσκει


Η πείρα της Αργεντινής διδάσκει
Από αντικαπιταλιστική κινητοποίηση ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων που συσπειρώνονται στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία στην Αργεντινή, το 2009
Το ταξίδι του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, και αντιπροσωπείας του κόμματος σε Βραζιλία και Αργεντινή προβλήθηκε ιδιαίτερα όπως και οι αστικές κυβερνήσεις τους, σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, που παρουσιάζονται ως ένα υπόδειγμα για το πώς μπορεί να υπάρξει, όπως λένε, «διέξοδος από την κρίση φιλική προς το λαό». Ιδιαίτερα η περίπτωση της Αργεντινής όπου βρίσκεται από την Πέμπτη η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της διαχείρισης των κυβερνήσεων Νέστορ Κίρσνερ και της σημερινής προέδρου συζύγου του, Κριστίνα Φρενάντες ντε Κίρσνερ, εμφανίζεται ως η «χώρα που γλίτωσε το λαό της από τα νύχια των τοκογλύφων του ΔΝΤ και μπόρεσε να ορθοποδήσει». Με αυτά τα έωλα «επιχειρήματα» που συγκρούονται μετωπικά με την αντικειμενική πραγματικότητα, επιχειρούν οι οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ να κοιμίσουν τον ελληνικό λαό στις αυταπάτες και τις χίμαιρες, ότι ένα άλλο «μείγμα διαχείρισης» που θα προάγει την επεκτατική αντί της περιοριστικής πολιτικής, θα προαγάγει την ...ανάπτυξη και θα βελτιώσει τη ζωής τους. Και όλα αυτά ενώ τα γεγονότα και τα στοιχεία τους διαψεύδουν οικτρά. Ας δούμε ποια είναι αυτά τα στοιχεία, στην περίπτωση της Αργεντινής.
Η διαχειριστική «αλλαγή σκυτάλης»
Ας θυμηθούμε τα γεγονότα που εξελίχθηκαν σε πολιτική κρίση στην Αργεντινή, το λεγόμενο «Αργεντινάσο». Στη χώρα αυτή, μια ισχυρή καπιταλιστική χώρα 41 εκατομμυρίων κατοίκων, εκδηλώθηκε καπιταλιστική κρίση την τριετία 1998 - 2001 και επιχειρήθηκε να αντιμετωπισθεί με υποτίμηση του νομίσματος και με διαφορετική διαχείριση του κρατικού χρέους, μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος.
Τα αστικά επιτελεία εξέφραζαν δύο διαφορετικές πολιτικές διαχείρισης για την έξοδο από την κρίση. Το ένα «μείγμα διαχείρισης» ήταν αυτό της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, δηλαδή δραστική μείωση των κρατικών δαπανών και αύξηση της φορολογίας. Ο,τι γίνεται σήμερα και στην Ελλάδα. Το άλλο «μείγμα» που τελικά επιλέχτηκε μιλούσε για τόνωση της οικονομίας και χρηματοδότηση έργων, ώστε να υπάρχει ανάπτυξη. Ετσι οξύνθηκε η αντιπαράθεση που αφορούσε στην ασκούμενη νομισματική πολιτική. Το κυβερνών κόμμα «Ριζοσπαστική Ενότητα Πολιτών» και η λεγόμενη «Συμμαχία» επέμενε στη νομισματική πολιτική σύνδεσης με σταθερή ισοτιμία του νομίσματος με το δολάριο και στην ανάγκη εξασφάλισης εξωτερικού δανεισμού. Από την άλλη, το βασικό αντιπολιτευόμενο κόμμα, το Περονιστικό (από τον αμφιλεγόμενο αστό πολιτικό - στρατιωτικό Χουάν Περόν τρεις φορές πρόεδρο της χώρας) «Κόμμα της Δικαιοσύνης»υιοθέτησε την άποψη ότι η υποτίμηση του νομίσματος ήταν απαραίτητη και ότι απαιτούνταν στροφή στην εγχώρια παραγωγή. Η διάσταση απόψεων εξέφραζε τις αντιθέσεις ανάμεσα σε μερίδες του κεφαλαίου, αλλά και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης.
Η εγκατάλειψη της σταθερής ισοτιμίας ευνοούσε τη μερίδα του βιομηχανικού κεφαλαίου με εξαγωγικό προσανατολισμό, ενώ προσέκρουε στο διεθνή δανεισμό της χώρας, που ήταν σε συνάλλαγμα, και η αποπληρωμή του θα αυξανόταν υπέρμετρα. Η σταθερή ισοτιμία από την άλλη, ευνοούσε το τραπεζικό κεφάλαιο, που συναλλασσόταν σε δολάρια. Η όξυνση αυτών των αντιθέσεων εκφράστηκε με όξυνση αντιθέσεων στο πολιτικό επίπεδο. Ο πρόεδροςΦερνάντο Ντε Λα Ρούα της «Συμμαχίας» κήρυξε στρατιωτικό νόμο, ακολούθησαν συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, ενώ υπολογίζεται ότι το Δεκέμβρη του 2001 υπήρξαν 38 νεκροί.
Αιτίες της πολιτικής κρίσης ήταν η οικονομική κρίση, η τεράστια αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας, η κατακρήμνιση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων και η διαπάλη μεταξύ μερίδων της κυρίαρχης αστικής τάξης. Η πολιτική αντιπαράθεση οξύνθηκε από την απόφαση της κυβέρνησης να επιβάλει πάγωμα των τραπεζικών λογαριασμών, με στόχο να σταματήσει τη φυγή κεφαλαίων από τις τράπεζες.
Οι κινητοποιήσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής λιτότητας πολλαπλασιάστηκαν και στα μέσα Δεκέμβρη ξέσπασαν πλέον μαζικότατες λαϊκές διαδηλώσεις. Αναπτύχθηκε πάλη με ανεβασμένες μορφές, ενάντια στις τράπεζες, σε γραφεία πολυεθνικών και μεγάλων εμπορικών καταστημάτων, οργανώθηκαν επιτροπές σε λαϊκές γειτονιές για την επιβίωση και διανομή τροφίμων, παρά την επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Ο Ντε Λα Ρούα παραιτήθηκε και ακολούθησαν άλλοι τέσσερις διορισμένοι πρόεδροι.
Το λαϊκό κίνημα, παρά τη σκληρή σύγκρουση, τις μάζες που βγήκαν στους δρόμους (υπολογίζεται 4 εκατομμύρια άνθρωποι σε ενεργό πληθυσμό 30 εκατομμυρίων), δεν εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία του αστικού πολιτικού συστήματος. Κυριάρχησαν οι αστικές, μικροαστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, η «λογική του μικρότερου κακού». Το συνδικαλιστικό κίνημα μπήκε και αυτό σε αυτή την λογική. Σε αυτό συνέβαλε και η αδυναμία χάραξης από το ΚΚ Αργεντινής, επαναστατικής στρατηγικής, αφού καλούσε σε αιτήματα όπως «όχι στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όχι στην πληρωμή του εξωτερικού χρέους, αντίσταση στο ΔΝΤ». Περιοριζόταν σε διεκδίκηση μέτρων κατά των πλουσίων, για αυξήσεις μισθών - συντάξεων - κοινωνικών δαπανών και εθνικοποίηση της εθνικής τράπεζας της χώρας, ζητήματα δηλαδή που δεν αμφισβητούσαν την καπιταλιστική οικονομία, δεν έρχονταν σε ρήξη με την εξουσία των αστών και τέτοια αιτήματα εύκολα μπόρεσαν να ενσωματωθούν από αυτούς. Αυτό οδήγησε και στη λογική να στηριχτεί ο «μοντέρνος» Περονιστής Νέστορ Κίρσνερ για να «φύγει η Δεξιά», με το κεντρικό σύνθημα «όχι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και να ελεγχθεί η αγορά» στις εκλογές το 2003 μετά από ένα διάστημα λαϊκής κινητοποίησης και κυβερνητικής αστάθειας. Επιλέχτηκε από το λαό το ...μικρότερο κακό. Τον Κίρσνερ στήριξαν μικροαστικές δυνάμεις, τα συνδικάτα, ανέχτηκε αρχικά και στήριξε στη συνέχεια το ΚΚ Αργεντινής και βέβαια μια μερίδα αστικής τάξης.
Η «νέα» οικονομική πολιτική που χαράχτηκε περιλάμβανε: Στάση πληρωμών του κρατικού χρέους, που σημαίνει ότι η κυβέρνηση της Αργεντινής σταμάτησε να αποπληρώνει τις δανειακές της υποχρεώσεις, που ακολουθήθηκε τελικά από τη διαγραφή τμήματος του χρέους αυτού. Αποσύνδεση του νομίσματος από τη σταθερή ισοτιμία και υποτίμησή του. Ισοσκελισμένος δημόσιος προϋπολογισμός και μια σειρά ρυθμίσεων για τις καταθέσεις και τα δάνεια.
Ανάπτυξη για το κεφάλαιο με το λαό στο περιθώριο
Η καπιταλιστική οικονομία της Αργεντινής πέρασε από τη φάση της κρίσης στην αναζωογόνηση στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 2000. Με την κεϊνσιανού τύπου διαχείριση, δυνάμωσαν η εσωτερική ζήτηση και οι εξαγωγές. Το εμπορικό ισοζύγιο έγινε πλεονασματικό και την πενταετία από το 2003 μέχρι το 2008 ο ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ της χώρας ξεπέρασε το 8% ετησίως. Αυτή η ανάπτυξη ευνόησε το κεφάλαιο και βασίστηκε στο τσάκισμα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της Αργεντινής. Οι συνθήκες διαβίωσης του λαού επιδεινώθηκαν σχετικά και απόλυτα μέσα σε μια δεκαπενταετία (1992 - 2006) οικονομικής ανάπτυξης που οδήγησε στον υπερδιπλασιασμό του ΑΕΠ της χώρας.
Στο διάστημα αυτό, η απόλυτη φτώχεια αυξήθηκε από το 3,2% στο 8,5% του πληθυσμού. Η σχετική φτώχεια αυξήθηκε από 19,7% του πληθυσμού το 1992 στο 25,6% το 2006. Το 2006 το 43% των εργαζομένων στην Αργεντινή εργάζονταν χωρίς ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, από 31% το 1992. Ο πληθωρισμός ξεπερνά το 20% και η ανεργία άγγιξε, συνυπολογίζοντας και την υποαπασχόληση, το 25%. Η οικονομική ανάπτυξη έγινε στην πλάτη των εργαζομένων και οι εξελίξεις στην Αργεντινή επιβεβαίωσαν ότι με απείραχτη την εξουσία των μονοπωλίων, τα λαϊκά στρώματα «πληρώνουν το μάρμαρο» και στην περίοδο της κρίσης και σε αυτή της ανάκαμψης και ανάπτυξης.
Μπορεί η αστική τάξη της Αργεντινής να επαναδιαπραγματεύθηκε το χρέος με το ΔΝΤ, μπορεί να σημειώθηκε καπιταλιστική ανάπτυξη (αν και τώρα τα στοιχεία λένε ότι αρχίζει και πάλι η υποχώρηση των δεικτών) ωστόσο για τα λαϊκά στρώματα δεν άλλαξε ουσιαστικά τίποτε. Με την σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση των Κίρσνερ (η Κριστίνα Φερνάντες ανέλαβε το 2007 και τώρα είναι στην δεύτερη θητεία της) ωφελημένο βγήκε το κεφάλαιο και παράμειναν τα τεράστια προβλήματα για τους εργάτες, τους φτωχούς αγρότες και εμπόρους.
Κρίσιμος παράγοντας ο προσανατολισμός του κινήματος
Η πείρα της Αργεντινής δείχνει, επομένως, ότι η καπιταλιστική κρίση μπορεί να φέρει αναταράξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα αλλά αυτό έχει τη δυνατότητα να κάνει ελιγμούς για λογαριασμό του κεφαλαίου, με άλλο «μείγμα διαχείρισης». Είτε αυτό εμφανίζεται ως «αριστερή» ή «σοσιαλδημοκρατική», «προοδευτική, φιλολαϊκή» πολιτική στην πραγματικότητα αυτό, που εμφανίζεται ως «μικρότερο κακό» είναι πολιτική εξίσου αντεργατική και αντιλαϊκή. Η νέα καπιταλιστική ανάπτυξη, όταν το κεφάλαιο ανακτά τα επίπεδα της κερδοφορίας που επιθυμεί, βρίσκει τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα με λαβωμένα δικαιώματα, με χαμηλότερη τιμή της εργατικής δύναμης. Δηλαδή και στη φάση της ανάπτυξης δεν ανακτούν ό,τι έχασαν στην κρίση. Αποδεικνύεται ότι όταν τα λαϊκά στρώματα μπαίνουν κάτω από τις σημαίες συμβιβασμού στο σύστημα, όπως έγινε στην Αργεντινή, ή όπως θέλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, που πλασάρεται με όλους τους τρόπους ως «καλύτερος διαχειριστής», μόνο χαμένα θα βγαίνουν. Η πείρα της Αργεντινής δείχνει επομένως και κάτι άλλο ότι η εργατική τάξη και τα σύμμαχα εκμεταλλευόμενα στρώματα μπορούν να κερδίσουν μόνο αν έχουν προσανατολισμό ρήξης και ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου. Χωρίς να απαλλαγούν από τους εκμεταλλευτές τους δεν μπορεί να προσμένουν «άσπρη μέρα».

Δ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΔΙΔΥΜΩΝ ΣΚΑΦΩΝ GRAIL ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ


ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΔΙΔΥΜΩΝ ΣΚΑΦΩΝ GRAIL ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ
Επιτυχής ... συντριβή
Καλλιτεχνική απεικόνιση των δίδυμων διαστημοσυσκευών GRAIL πάνω από τη Σελήνη
Δύο όμοιες διαστημοσυσκευές της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας (NASA), που βρίσκονταν σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη από το Σεπτέμβρη του 2011, συνετρίβησαν σκοπίμως τη περασμένη Δευτέρα σε πλαγιά βουνού, κοντά στο Βόρειο Πόλο του φεγγαριού (στην αθέατη από τη Γη πλευρά). Πρόκειται για τα σκάφη της αποστολής που ονομάστηκε GRAIL, από τα αρχικά στα αγγλικά της ονομασίας Μέτρηση Βαρύτητας και Εργαστήριο Εσωτερικού (σ.σ. της Σελήνης). Τα σκάφη είχαν ήδη επιτελέσει το έργο για το οποίο εκτοξεύτηκαν, δηλαδή την ακριβέστερη από κάθε προηγούμενη καταγραφή των μικροδιαφορών βαρύτητας. Οι διαφορές αυτές αποκαλύπτουν τη γεωλογική προϊστορία του δορυφόρου της Γης και τα συμπεράσματα που θα βγάλουν οι επιστήμονες από την ανάλυσή τους θα βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση της εξέλιξης και άλλων πετρωδών ουράνιων σωμάτων του ηλιακού συστήματος. Επιπλέον, ο χάρτης βαρύτητας θα μπορέσει να αξιοποιηθεί ως βοήθημα για την πλοήγηση επόμενων αποστολών στη Σελήνη.
Πενήντα λεπτά πριν την πρόσκρουση οι δύο διαστημοσυσκευές, μεγέθους πλυντηρίου ρούχων, πυροδότησαν τους κινητήρες τους, έτσι που να καεί όλο το εναπομένον καύσιμο. Οι επιστήμονες της NASA θα συγκρίνουν τα μοντέλα τους για την κατανάλωση καυσίμων, με την ποσότητα που πραγματικά είχε απομείνει, όπως αυτή εκτιμήθηκε με βάση το χρόνο που διάρκεσε η καύση. Η συντριβή των διαστημοσυσκευών επιλέχθηκε ως κατάληξη της αποστολής, αφού δεν είχαν πια αρκετά καύσιμα για να ανακτήσουν ύψος και να συνεχίσουν παραπέρα επιστημονικές μετρήσεις.
Απεικόνιση των διακυμάνσεων στο βαρυτικό πεδίο της Σελήνης, όπως καταγράφηκαν από την αποστολή GRAIL. Οι μετρήσεις είναι 1.000-100.000 φορές πιο ακριβείς από οποιεσδήποτε προηγούμενες. Με κόκκινο εμφανίζονται οι περιοχές αυξημένης βαρύτητας και με μπλε οι περιοχές μειωμένης βαρύτητας
Για να μετρήσουν τις μικροδιαφορές στη βαρύτητα τα σκάφη GRAIL κινούνταν σε συγκεκριμένη απόσταση μεταξύ τους (200 χλμ.), την οποία μετρούσαν με ακρίβεια, με βάση το χρόνο που κάνουν τα ραδιοκύματα που εξέπεμπαν, για να πάνε από το ένα στο άλλο. Οταν το προπορευόμενο σκάφος βρισκόταν πάνω από περιοχή σχετικά αυξημένης βαρύτητας, αυτό είχε ως αποτέλεσμα να επιταχυνθεί λίγο και να αυξηθεί μερικά εκατομμυριοστά του μέτρου η απόστασή του από το σκάφος που ακολουθούσε. Οταν βρισκόταν πάνω από περιοχή σχετικά μειωμένης βαρύτητας, επιβραδυνόταν και μειωνόταν ανάλογα η απόστασή του από το δεύτερο σκάφος. Οι μεταβολές στην απόσταση των δύο σκαφών μαζί με άλλα τηλεμετρικά δεδομένα, που προσδιόριζαν τη θέση τους κάθε στιγμή πάνω από την επιφάνεια της Σελήνης, μεταδίδονταν στη Γη και με τη βοήθεια ηλεκτρονικών υπολογιστών σχηματίστηκε το ανάγλυφο του σεληνιακού βαρυτικού πεδίου.
Η NASA ονόμασε την περιοχή όπου συνετρίβησαν οι δίδυμες διαστημοσυσκευές ως περιοχή πρόσκρουσης Σάλι Ράιντ, από το όνομα της πρώτης Αμερικανίδας γυναίκας αστροναύτη, που πέθανε τον περασμένο Ιούλη. Η Ράιντ συμμετείχε στην αποστολή GRAIL μέχρι που έχασε τη μάχη με τον καρκίνο.
Σε τροχιά παραμένει μια άλλη αμερικανική αποστολή στη Σελήνη, ο Δορυφόρος Σεληνιακής Αναγνώρισης (LRO), ενώ αρκετές χώρες (Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία, Ρωσία) και ομάδες χωρών (Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος) έχουν προγράμματα εξερεύνησης της Σελήνης σε εξέλιξη. Εκτιμάται ότι οι επιστήμονες θα χρειαστούν χρόνια για να μελετήσουν όλα τα δεδομένα που έστειλε η αποστολή GRAIL.

Χάρτης επιφάνειας της ορατής από τη Γη πλευράς της Σελήνης, στον οποίο με κόκκινο σημειώνονται οι τοποθεσίες ορόσημα από τις σοβιετικές αποστολές Λούνα και Λούνοκχοντ και με κίτρινο και πράσινο από τις αμερικανικές Σερβέιορ και Απόλλων. Η μοβ γραμμή είναι η τροχιά των δίδυμων διαστημοσυσκευών GRAIL πριν την πρόσκρουση σε σημείο κοντά στο Βόρειο Πόλο του φεγγαριού (κόκκινος κύκλος)

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: www.nasa.gov


Υπέροχος Κρόνος
Αυτή την πολύ όμορφη φωτογραφία του Κρόνου έστειλε στη Γη η διαστημοσυσκευή «Κασσίνι» της NASA, που την περασμένη Δευτέρα βρέθηκε σε εξαιρετική οπτική γωνία μπροστά από τη σκοτεινή πλευρά του γίγαντα πλανήτη (ο Ηλιος κρυβόταν από τον Κρόνο).
Την τελευταία φορά που το «Κασσίνι» τράβηξε παρόμοια φωτογραφία ήταν το 2006, όταν στο βάθος φαινόταν και μια πολύ μικρή γαλάζια σφαίρα, η Γη. Αυτή τη φορά η Γη δε φαίνεται, αλλά αριστερά, κάτω από τους δακτυλίους μπορεί κανείς να διακρίνει δύο κουκίδες φωτός, τον Εγκέλαδο (πιο κοντά στους δακτυλίους) και την Τηθύ, δύο από τα 62 γνωστά φεγγάρια του Κρόνου.
Η φωτογραφία, που τραβήχτηκε από απόσταση 800.000 χλμ. από τον Κρόνο και υπό γωνία 19 μοιρών σε σχέση με το επίπεδο των δακτυλίων του, είναι σύνθεση τριών φωτογραφιών που λήφθηκαν αντίστοιχα με φίλτρα υπερύθρου, ερυθρού και ιώδους χρώματος.

Χρονιά ... ρέκβιεμ για τον ελληνικό αθλητισμό


Χρονιά ... ρέκβιεμ για τον ελληνικό αθλητισμό
Δυσβάσταχτο είναι πλέον το κόστος για να αθληθεί κάποιος με κύρια αιτία το χαράτσι που απαιτεί η χρήση των αθλητικών εγκαταστάσεων
Τη χρονιά που σε λίγες μέρες θα γίνει κομμάτι του παρελθόντος, πάρθηκαν μέτρα τα οποία κάνουν ακόμα πιο ζοφερό το παρόν και το μέλλον και του δικαιώματος που (με κρατική μέριμνα θα έπρεπε δωρεάν να) έχει ο λαός μας στον αθλητισμό.
Mε άλλοθι την καπιταλιστική κρίση και το χρέος, στον προϋπολογισμό του 2013 η τρικομματική κυβέρνηση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) μειώνει τα ήδη πενιχρά κονδύλια (και) για τον αθλητισμό, κατά περίπου 50%. Ομοσπονδίες/σωματεία λοιπόν οδηγούνται στη συρρίκνωση και στο κλείσιμο ή στην αύξηση της ανταποδοτικότητας (δηλαδή στο χαράτσωμα αθλουμένων και των οικογενειών τους), στην πλήρη υποταγή/εξάρτησή τους από χορηγούς.
Και ο αθλητισμός λοιπόν γίνεται ακόμα πιο ταξικός, αφού αποτελεί -και θα γίνει περισσότερο- «πολυτέλεια» για την πλειοψηφία του λαού. Παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς π.χ. του υφυπουργού Αθλητισμού, Γ. Ιωαννίδη. «Ο αθλητισμός δε θα είναι ταξικός, αλλά θα έχουν εξίσου τις ίδιες ευκαιρίες όλα τα παιδιά» (11/7/11, ΝΕΤ). «Ολα τα παιδιά των οποίων οι γονείς δεν έχουν την οικονομική άνεση έχουν τη δυνατότητα να αθληθούν» (21/8/12, παρουσίαση Παραολυμπιακής Ομάδας).
Αφήνουμε ασχολίαστη την επικοινωνιακή αυταπάτη της «αταξικής νησίδας» που προβάλλει σε μια ταξική κοινωνία. Για να ασχοληθούμε με την αλήθεια ή όχι, όπως την καταγράφει η ζώσα πραγματικότητα, του ισχυρισμού περί ίσων ευκαιριών για όλους στην άθληση. Να δούμε αν (και) η τρικομματική κυβέρνηση, σε ρόλο Χάρι Πότερ, έκανε μαγικά και (υποτίθεται ότι μπορεί στον καπιταλισμό να) εξάλειψε της ανισότητες.
Βουνό τα προβλήματα και τα ...χαράτσια
Ο Σπύρος Λεμπέσης κατετάγη 7ος στους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στο Λονδίνο. Ο 25χρονος από το Μαυρομμάτι Βοιωτίας, προετοιμάστηκε - όπως αποκάλυψε - «στο γήπεδο του χωριού μου, που έχει χαλίκι και τα χορτάρια φτάνουν τα δύο μέτρα». Γιατί δεν πήγε στην Θήβα; «Εκανα εκεί προπονήσεις, γιατί ήταν δύσκολα τα οικονομικά και δεν μπορούσα να μετακινούμαι με το αυτοκίνητό μου»... Στους ίδιους αγώνες η αθλήτρια του επί κοντώ, Στέλλα-Ηρώ Λεδάκη, αγωνίστηκε με δανεικό ακόντιο...
Το Νοέμβρη έγινε το «final four» του Κυπέλλου Ελλάδας Παίδων και Εφήβων Ελληνορωμαϊκής και Ελευθέρας Πάλης. Υπήρξαν σωματεία που δεν είχαν να πληρώσουν 30-35 ευρώ (5 ανά αθλητή) για τη συνδρομή, ώστε να πάρουν μέρος στους αγώνες...
Οι υποδομές, κατ' επιταγή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ουσιαστικά μετατράπηκαν σε επιχειρήσεις. Ετσι το κολυμβητήριο του Κολωνού ζήτησε από το τοπικό σωματείο 3.000 ευρώ το μήνα... Το ΟΑΚΑ ζητάει μηνιαίως 400 ευρώ, για ωριαία ημερήσια χρήση μιας διαδρομής. Για αγώνες τριών ημερών ζήτησε από την Ομοσπονδία Κολύμβησης 15.000 ευρώ... Τον Απρίλη η διοίκησή του επέβαλε χαράτσι 50 ευρώ το μήνα, στην πλειοψηφία των αθλητών από σωματεία αλλά και αυτών που ασχολούνται με μαραθώνιο, υπερμαραθώνιο, για να προπονηθούν.
Ο κατάλογος των παραδειγμάτων είναι μακρύς. Παραθέσαμε ενδεικτικά ορισμένα, γιατί αν θέλαμε να είμαστε πιο αναλυτικοί θα χρειαζόταν τόμοι. Ας προσθέσουμε μόνο ένα ακόμα γεγονός, στον κυβερνητικό ισχυρισμό περί... αταξικού αθλητισμού. Την αναφορά (στη Βουλή) του πρώην υφυπουργού Γ. Νικητιάδη, η οποία αποκαλύπτει την αλήθεια: «Γήπεδα, στάδια, κολυμβητήρια; Να μάθουν να παράγουν και χρήμα. Μπορούν να το παράξουνε. Εμείς πρέπει να δώσουμε τις κατευθύνσεις και σε κάθε περίπτωση αυτή είναι η κατεύθυνση που δίνει και η ΕΕ»...
ΚΚΕ: «Ευθύνη του Κράτους η δημιουργία προϋποθέσεων για δωρεάν άθληση»
Το ΚΚΕ πιστεύει ότι ο σχεδιασμός του κράτους για τη Φυσική Αγωγή και τον Αθλητισμό πρέπει να δημιουργεί τις προϋποθέσεις (χρηματοδότηση, υλικοτεχνική υποδομή, επιστημονική στήριξη), ώστε όλα τα αθλήματα να αναπτύσσονται με βάση τις ανάγκες τους. Κύριος στόχος είναι -μέσα από τη μαζική συμμετοχή του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας- η διαμόρφωση ολοκληρωμένης κοινωνικής προσωπικότητας και η θωράκιση της υγείας. Το κράτος πρέπει να παρέχει τη δυνατότητα αυτή τόσο μέσα από το σχολείο όσο και από το σωματείο που δραστηριοποιείται σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά.
Διά του βουλευτή του Γ. Γκιόκα, κατέθεσε τον περασμένο μήνα, Επίκαιρη Ερώτηση για τις περικοπές (και) στον αθλητισμό. Κατά τη σχετική συζήτηση, ο βουλευτής του Κόμματος -μεταξύ άλλων- μίλησε για τραγική κατάσταση «εξαιτίας της πολιτικής όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, εξαιτίας των περικοπών που συνεχίζονται και από την υπάρχουσα κυβέρνηση.
Ως συνέπεια αυτής της πολιτικής θα είναι τα σωματεία να αναγκαστούν να κλείσουν. 'Η να λειτουργήσουν, επί της ουσίας, ως επιχειρήσεις. Θα ενισχυθεί η ανταποδοτική λειτουργία, θα αναγκαστούν οι αθλούμενοι, όπως ήδη γίνεται κατά κόρον, να πληρώνουν περισσότερα από την τσέπη τους. 'Η να συνδεθούν με επιχειρηματίες που χρησιμοποιούν τον αθλητισμό για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα.
Διαμορφώνεται, λοιπόν, μία κατάσταση, όπου το δικαίωμα στη φυσική αγωγή, η πρόσβαση όλου του λαού, αλλά ιδιαίτερα της νεολαίας στον αθλητισμό, γίνεται πολυτέλεια. Γίνεται εμπόρευμα για λίγους και με την -εδώ και χρόνια- υποβάθμιση του σχολικού αθλητισμού, αλλά και με την κατάσταση που διαμορφώνεται πλέον στα σωματεία. Τα οποία, όλα τα προηγούμενα χρόνια κάλυπταν, χωρίς να είναι αυτός ο ρόλος τους, και το κενό που υπήρχε στο χώρο της εκπαίδευσης.
Υπάρχει, όμως, και μία άποψη που, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να καταπολεμηθεί ιδιαίτερα από τους εργαζόμενους, τις λαϊκές οικογένειες. Οτι σήμερα εξαιτίας και των οικονομικών δυσκολιών κ.λπ. δεν μπορεί το κράτος να πληρώνει για τον αθλητισμό που κατά κάποιο τρόπο είναι ένα χόμπι, είναι πολυτέλεια.
Εμείς, ως ΚΚΕ, δεν συμβιβαζόμαστε με την άποψη που λέει ότι ο αθλητισμός, η φυσική αγωγή είναι χόμπι. Είναι ανάγκη. Και επειδή ακριβώς είναι ανάγκη, πρέπει το κράτος να εξασφαλίσει όλες τις προϋποθέσεις για να παρέχεται δωρεάν σε όλο το λαό και ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους. Και αυτό το δικαίωμα οι λαϊκές οικογένειες, οι νέοι μέσα από τις συλλογικότητές τους πρέπει να το διεκδικήσουν και να το κατοχυρώσουν. Να μη δεχθούν καμία θυσία στο όνομα των χρεών και των ελλειμμάτων που δεν τα δημιούργησαν οι ίδιοι.
Πρέπει να διεκδικηθεί σήμερα, με μαζικούς όρους, αυτό το δικαίωμα στην άσκηση και στη φυσική αγωγή, διαφορετικά οι συνέπειες τα επόμενα χρόνια θα είναι πραγματικά τραγικές και δεν αφορά μόνο την οικονομική επιβάρυνση της οικογένειας. Αφορά το δικαίωμα στην Υγεία που έχει να κάνει και με την απουσία άσκησης από την πιο μικρή ηλικία μέχρι τους πιο ηλικιωμένους».
Φορείς και Ομοσπονδίες: «Στη λογική του λιγότερου κακού»
Τοποθετούμενος ο υφυπουργός Αθλητισμού, μεταξύ άλλων, χαρακτήρισε -λόγω κρίσης- ως «φυσικό επακόλουθο τη δραστική περικοπή των πιστώσεων προς τη ΓΓΑ στα έτη μετά το 2009 (...) Τα τρία χρόνια δεν πληρώθηκαν και υπάρχουν αυτήν τη στιγμή 21,5 ληξιπρόθεσμα χρέη προς τα στάδια». Και παραδέχτηκε πως «είναι λίγα τα χρήματα, πράγματι» αναγνωρίζοντας ότι μ' «επένδυση ενός εκατομμυρίου στον Αθλητισμό, θα γλιτώσουμε εφτά εκατομμύρια φάρμακα».
Για την ζώσα πραγματικότητα σημαντικές ευθύνες έχουν οι διοικήσεις των ομοσπονδιών και η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή. Η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων συμφωνεί με τη λογική και τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, τις έχει στηρίξει. Η διαφωνία τους δεν αφορά στον πυρήνα αλλά επιμέρους τακτικές και το εύρος των αποτελεσμάτων, δηλαδή τη διαχείριση.
Είναι χαρακτηριστικές τοποθετήσεις τους, σε σχετική συνέντευξη Τύπου. Η... αντίδρασή τους περιορίστηκε σε βερμπαλισμούς και κορόνες (περί κοινωνικού αγαθού, της κοινωνικής αποστολής του αθλητισμού, βάρβαρης επίθεσης, ανάλγητων μανδαρίνων κ.ά.). Σε αναζήτηση τρόπων περιορισμού των απωλειών (στη λογική του μικρότερου κακού), ουσιαστική δικαιολόγηση των εφαρμοζόμενων πολιτικών, καλλιέργεια αυταπατών και μοιρολατρική αποδοχή.
Ο β' αντιπρόεδρος της ΕΟΕ και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γυμναστικής, Θ. Βασιλειάδης, κατήγγειλε μεν το εύρος του αποτελέσματος (μείωση κονδυλίων) αλλά ουσιαστικά συμφώνησε με τις κυβερνητικές επιλογές. Ανέφερε -μεταξύ άλλων- π.χ. ότι «δεν μπορούμε εμείς να αποτελούμε εξαίρεση από την υπόλοιπη κοινωνία». Δεν αρνήθηκε την ανταποδοτικότητα (χαράτσι στους αθλούμενους και στις οικογένειές τους), απλά επισήμανε πως δεν αρκεί να καλύψει τα έξοδα.
Ζήτησε «σταδιακή προσαρμογή των περικοπών ως το 2016, όπως αναφέρει το προηγούμενο μεσοπρόθεσμο» (...) και η κυβέρνηση να θεσπίσει για τις επιχειρήσεις ένα ποσοστό 2% (το οποίο θα φοροαπαλλάσσεται...) για ...κοινωνική ευθύνη, «ώστε να διεκδικήσουμε το μερίδιο που μας αναλογεί σε χορηγία». Πρότεινε να δώσει η ΟΠΑΠ ΑΕ τετραετή χορηγία, 15 εκατ. ευρώ ετησίως, και κατέληξε: «Είμαστε (σ.σ. η ΕΟΕ) μια υπεύθυνη δύναμη. Εχω πάνω μου ό,τι πιο βαρύ έχει το έθνος. Τους 5 Ολυμπιακούς Κύκλους. Δεν μπορώ να κατεβάσω τους Ολυμπιονίκες στους δρόμους»... Ενώ ο γγ της ΕΟΕ και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ξιφασκίας, Μ. Κατσιαδάκης, θεωρεί πως οι κυβερνώντες είναι ανενημέρωτοι και δεν έχουν καταλάβει τι κάνουν!...

TOP READ