Μήπως είσαι κρυφοκουμούνι ;;

 

Φόρα το «τσιπάκι» σου και «Ράους»…

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Εταιρεία διανομής διαφημιστικών εντύπων με έδρα την Πάτρα, υποχρεώνει τους υπαλλήλους της, να φορούν GPS! Τους παρακολουθεί σε κάθε βήμα τους. Πόρτα την πόρτα. Ακόμα και αυτή της τουαλέτας. Ο εργαζόμενος πρέπει να γράφει χιλιόμετρα. Το «μεγάλο μάτι» παρακολουθεί. Ανάπαυση και στάσεις δεν επιτρέπονται…

Αυτή την απίστευτη ιστορία, σύγχρονης δουλείας, φέρνει στην επιφάνεια η ειδησεογραφική ιστοσελίδα, patratimes.gr. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ η εταιρεία η οποία «έχει έδρα την Πάτρα και δραστηριοποιείται και σε όμορους νομούς, ειδικευόμενη στην διανομή διαφημιστικών εντύπων, κυριολεκτικά παρακολουθεί σε κάθε βήμα τους εργαζόμενους σε αυτή, φορώντας τους GPS»!

Τα αφεντικά της εταιρείας, μεταχειρίζονται το ανθρώπινο σώμα, σαν μηχάνημα. Κάθε βήμα. μετριέται. Κάθε στάση καταγράφεται. «Όποιος εργαζόμενος τολμήσει να καθίσει έστω και ένα λεπτό για να ξεκουραστεί, αμέσως το ανακαλούν την τάξη καθώς το σύστημα παρακολούθησης ,τους ενημερώνει πως σταμάτησε να περπατά»(!!!), αναφέρει το patratimes.

Ανατριχίλα. Εικόνες και καταστάσεις που παραπέμπουν στις πιο μαύρες σελίδες εργασιακής σκλαβιάς. Περπάτα… Περπάτα…. Μη σταματάς. «Ράους» για 17,5 ευρώ! Αυτό είναι το «μεροκάματο» για πέντε ώρες ασταμάτητης διανομής φυλλαδίων. Όμως και αυτό το ωράριο είναι στα χαρτιά. Σύμφωνα με το Πατραϊκό Site, μόνο στη σύμβαση πρόσληψης αναγράφεται το πεντάωρο, γιατί στην πραγματικότητα «οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται σε δουλειά από τις 7.00 το πρωί έως τις 9.00 με 9.30 το βράδυ». Έτσι ένας υπάλληλος μπορεί να περπατήσει μέχρι και 14 ώρες τη μέρα. Ασταμάτητα γιατί το GPS …παρακολουθεί. Για υπερωρίες ούτε λόγος φυσικά, ενώ όποιος δεν αντέξει και δηλώσει παραίτηση, η πληρωμή των δεδουλευμένων του, γίνεται ένα με δύο μήνες μετά!!!

Μάλιστα, σύμφωνα με την ίδια πηγή: «Ο κάθε ένας από τους εργαζόμενους υποχρεώνεται να διανύει καθημερινά μία απόσταση 42 χιλιομέτρων χωρίς δικαίωμα για ξεκούραση ενώ δεν του διατίθεται ούτε ένα μπουκάλι νερό»… Καταναγκαστικά έργα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και όποιος αντέξει. Όποιος πάλι εργαζόμενος διεκδικήσει ανθρώπινες εργασιακές συνθήκες, η εργοδοσία έχει έτοιμη την απάντηση και τις απειλές.

«Μήπως είσαι παλιοκουμούνι….»;

Οι απειλές, οι προσωπικές επιθέσεις, οι προσβολές, είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος στο «ελληνικό εργασιακό Nταχάου». Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση, σύμφωνα με το patratimes, της επίθεσης που δέχτηκε «ένας από τους εργαζόμενους όταν κατά τις ημέρες του καύσωνα ζήτησε από την εταιρεία να τους χορηγεί μερικά μπουκάλια νερό».

Η απάντηση ενός εκ των υπευθύνων είναι αποκαλυπτική του κλίματος που επικρατεί καθώς απευθυνόμενος στον εργαζόμενο του είπε: «Να σου πω ρε μάγκα μήπως είσαι κρυφοκουμούνι; Λες και ακούω να μιλάει ο Πελετίδης (…) αύριο που θα πηγαίνουμε για διανομή στον Πύργο, θα δεις στα φραουλοχώραφα πώς και πόσες ώρες δουλεύουν οι πακιστανοί και άμα λάχει τους ρίχνουν καμιά τουφεκιά και δεν τρέχει και τίποτα…»!!!

Αυτός είναι ο εργασιακός μεσαίωνας, στην Πάτρα του 2017. Στην Ελλάδα του Τσίπρα και της Αχτσιόγλου, που την προηγούμενη εβδομάδα …πάταξαν με εξαγγελίες την εργοδοτική αυθαιρεσία.

Νέα κλιμάκωση της Ισραηλινής επιθετικότητας σε βάρος των Παλαιστινίων

        

Σε νέα κλιμάκωση της επιθετικότητας του προχώρησε το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ, ενάντια στον παλαιστινιακό λαό και επέβαλε περιορισμούς στην πρόσβαση στο τέμενος Αλ – Άκσα, στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ, με πρόσχημα την επίκληση μέτρων ασφαλείας. Μια κίνηση που συνοδεύτηκε με νέα άγρια καταστολή και νέα θύματα Παλαιστινίων από τα πυρά του ισραηλινού στρατού.

Οι νέοι περιορισμοί και η καταστολή του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων αποτελούν νέα βάρβαρη παραβίαση ακόμη και των στοιχειωδών δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού, που στοχεύει στην ντε φάκτο αλλαγή καθεστώτος σε ιστορικούς – θρησκευτικούς χώρους. Την ίδια ώρα συνεχίζει την προκλητική οικοδόμηση νέων εποικισμών στα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης.

Οι συγκεκριμένες εξελίξεις έχουν τη στήριξη των ΕΕ – ΗΠΑ – ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα είναι τεράστιες οι ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που εμβαθύνουν τη συνεργασία με το Ισραήλ σε πολιτικό-οικονομικό αλλά και στρατιωτικό επίπεδο. Η “δίκαιη ανάπτυξη” της κυβέρνησης του Τσίπρα είναι βαμμένη στο αίμα των εργασιακών-λαϊκών δικαιωμάτων, αλλά και των λαών-θύματα του ιμπεριαλισμού.

Προβληματίζομαι

Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λένε. Αν αρχίζεις και χορεύεις στο ταψί ή συμβατικά, χάνεις την ανάσα σου και μαζί την όρεξη να τραγουδήσεις. Πρέπει λοιπόν να αποκτήσεις καλή φυσική κατάσταση ή αν μιλάμε με πολιτικούς όρους, να γίνεις σφος παντός καιρού, να μη βάζεις κώλο κάτω, χωρίς όμως να χάνεις την ανάσα σου και τη λαλιά σου, να μην προβληματίζεσαι, τι δεν πάει καλά, τι θα μπορούσε να πάει καλύτερα. Και το δικό σου τραγούδι θα έχει μεγαλύτερη αξία, γιατί δεν είναι η ματιά του εξωτερικού παρατηρητή, ο εύκολος αφορισμός, το μακρύ μας και το κοντό μας, αλλά μπορεί να εντοπίσει το πρόβλημα και να εστιάσει στην ουσία.

Αρκεί να μην κουραστείς, να μη γίνεις σαν τους πρώην που ιδιωτεύουν, I 'm never gonna dance again guilty feet I 've got no rythm. Και να μην είσαι από αυτούς που φοβούνται να δράσουν, να χορέψουν, να εκτεθούν. Κι αν δεν ξέρεις το χορό του Ησαΐα, μη φοβάσαι θα στον μάθει ο παπάς...

Επίσης, νηστικό αρκούδι δε χορεύει. Αλλά κινητοποιείται, για να διεκδικήσει το ψωμί του. Ενώ αν παραφάει ούτε να χορέψει μπορεί, γιατί θα τα ξεράσει όλα στην πίστα, ούτε να κινητοποιηθεί σοβαρά, γιατί θα τα ξεράσει όλα στον πρώτο ανακριτή, χαρτί και καλαμάρι. Γενικά όμως, το αν θα βγεις μπροστά να αντιδράσεις και να κινητοποιηθείς, δεν έχει να κάνει (μόνο) με το αν τρως ή αν πεινάς και με το ότι μας χορεύουν στο ταψί οι κρατούντες. Δε διαμορφώνεται αυτομάτως από αυτά η συλλογική συνείδηση.

Δεν ξέρω πόση αξία έχουν τα παρακάτω λοιπόν (τουλάχιστον οι φορές που κατεβαίνω στο δρόμο είναι πολλαπλάσιες από αυτές που ανεβαίνω στην πίστα -αν και τώρα που το σκέφτομαι, τα πολλαπλάσια του μηδέν είναι μηδέν) ως λόγια ενός εξωτερικού παρατηρητή, που πολλά τραγούδια λέει. Αλλά θα απαντούσα σε κάποιον που πιστεύει πως ευθυγραμμιζόμαστε πλήρως με τη γραμμή και έχουμε φωνή μόνο για να την περάσουμε στους άλλους, τα εξής.

Προβληματίζομαι πώς θα μπορούσε η καπιταλιστική κρίση να μετατραπεί σε επαναστατική κρίση. με ποιον τρόπο θα μπορούσε η πρωτοπορία κι ο υποκειμενικός παράγοντας να αξιοποιήσει κάποια ρήγματα και να οξύνει τα πράγματα ως την αντικειμενική εμφάνιση της επαναστατικής κατάστασης. Ποια είναι η σχέση τακτικής-στρατηγικής κι αν η τελευταία ταυτίζεται ή όχι με το στρατηγικό στόχο (που για αυτό χρειάζεται ξεχωριστό κείμενο).

Προβληματίζομαι τι θέση θα έχουν στην κοινωνία του μέλλοντος οι εμπορευματικές σχέσεις. Αν η αυτοματοποίηση μπορεί να εξαλείψει αυτόματα τα κατάλοιπα του παρελθόντος ή χωρίζεται κι αυτή σε κατώτερες κι ανώτερες φάσεις. Προβληματίζομαι αν ο εργάτης κι η νοικοκυρά θα μπορούν όντως να αναλάβουν την απλοποιημένη διεύθυνση μιας ολοένα και πιο σύνθετης, εξελιγμένης παραγωγής. Ποια θα είναι η θέση των ειδικών κι αν θα χρειαστεί να τους πληρώνουμε περισσότερο, αν μπορούμε να κρατήσουμε μόνο το κριτήριο του χρόνου (ποσότητα εργασίας) για την ειδικευμένη εργασία. Και ποια θα είναι η προωθητική δύναμη της εξέλιξης σε μια κοινωνία όπου επιλύονται οι βασικές αντιθέσεις.

Προβληματίζομαι πώς θα διαπαιδαγωγηθεί στις μέρες μας το κίνημα σε ποιο δυναμικές διαδηλώσεις (βλέπε και την μπροσούρα "από τη μαχητική πείρα των μπολσεβίκων"), που δε θα είναι εκτονώσεις, στα όρια της προβοκάτσιας, με όρους κοινωνίας του θεάματος.
Πώς θα πιάσουμε επαφή με περισσότερος μετανάστες-πρόσφυγες κι αν θα μπορούσε ποτέ να γίνει ένα επαναστατικό άλμα με αξιώσεις, χωρίς να συγκινήσει αυτές τις μάζες και να εξασφαλίσει τη δική τους ενεργό συμμετοχή κι υποστήριξη.
Πώς θα αντιμετωπίσουμε το λούμπεν προλεταριάτο την κρίσιμη στιγμή, πώς θα εξουδετερώσουμε τη μαφία και το οργανωμένο έγκλημα.
Προβληματίζομαι ακόμα και για το ζήτημα των έμφυλων σχέσεων και την ανάγκη να βγει μια πιο ολοκληρωμένη επεξεργασία σχετικά.

Σου φαίνονται λίγα όλα αυτά; Ή χωρίς σημασία; Σου φαίνεται πως λιβανίζουμε τη γραμμή και λέμε πως τα κάνουμε όλα σωστά, έχοντας για όλα έτοιμες απαντήσεις; Με/μας προβληματίζουν πολλά και διάφορα, αλλά δεν είναι αυτά που θα ήθελες να ακούσεις.

Όχι, δε με προβληματίζει -με την έννοια που μπαίνει συνήθως- η  εξάρτηση, το ΑΑΔΜ, αν είναι ιμπεριαλιστική η Ελλάδα ή η Ρωσία. Χρειάζεται οπωσδήποτε μια πιο ολοκληρωμένη επεξεργασία και συνεχής μελέτη για το σύγχρονο ιμπεριαλισμό, αλλά δεν καταλαβαίνω να την βοηθάν και να την προωθούν τέτοιου είδους προβληματισμοί (εντός ή εκτός εισαγωγικών).

Όχι, δε με προβληματίζει πως το ΚΚΕ χάνει ιστορικές ευκαιρίες, είναι κόμμα λαθών, όπως το 15', ότι δε συνεργάζεται με κανέναν, δε θέλει να κυβερνήσει, να συγκυβερνήσει, να βγάλει υπουργούς, κοκ. Για την ακρίβεια, θα με προβλημάτιζε περισσότερο το αντίθετο.

Με προβληματίζει πχ πώς θα πιάσουμε το νέο ως μορφή και περιεχόμενο στο Φεστιβάλ για να το κάνουμε καλύτερα. Αλλά δε με προβληματίζει το δέντρο του τάδε σελέμπριτι που θα έρθει ή πχ ο Νταλάρας, που είναι εντελώς Πασόκος, αλλά νομίζω πως θα πάω να τον ακούσω κιόλας, ιδίως αν είναι στο πλαίσιο κάποιου αφιερώματος στο Λοΐζο, γιατί -πώς να το κάνουμε;- έχει πει ιστορικά κι ανεπανάληπτα τραγούδια, αντικειμενικά μιλώντας.

Το πρόβλημα είναι πως αυτά που μας προβληματίζουν δεν ικανοποιούν όσους θεωρούν πρόβλημα το ΚΚΕ και περιμένουν κι από εμάς να πούμε το ίδιο, για να αποδείξουμε πως δεν είμαστε κολλημένοι. Αλλιώς θα είμαστε από κομματόσκυλα έως -κατά φαντασίαν- έμμισθοι και δεν υπάρχει σωτηρία -για εμάς, ούτε για αυτούς. Οπότε το ζήτημα είναι να κερδίσουμε όλους τους άλλους, που μπορεί και να επηρεάζονται από όλα αυτά, αλλά δεν είναι χαμένη υπόθεση.

Οι αφίξεις βγάζουν «πρωταθλήτρια» την Κέρκυρα και τα Ιόνια, αλλά οι εργαζόμενοι στενάζουν

  

Οι αφίξεις βγάζουν «πρωταθλήτρια» την Κέρκυρα και τα Ιόνια, αλλά οι εργαζόμενοι στενάζουν

Ιόνια νησιά και Κέρκυρα καταλαμβάνουν πρωτιά στην προτίμηση των τουριστών, με τα νούμερα να ανεβαίνουν και το νησί να ξεχωρίζει στη λίστα των ελληνικών προορισμών. Την ώρα, όμως που ευημερούν οι αριθμοί των αφίξεων οι εργαζόμενοι στον τουρισμό στενάζουν βλέποντας ο αριθμός των εργαζοιμένων να συρρικνώνεται κατά το 1/3, το εισόδημά τους να μειώνεται δραματικά και οι συνθήκες εργασίας να θυμίζουν μεσαίωνα. Γενικότερα οι αφίξεις δε σημαίνουν και αύξηση του τζίρου και των κερδών, ειδικότερα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

«Πρωταθλήτρια» του τουρισμού η Κέρκυρα

Η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων παρουσίασε αύξηση τουρισμού 12,1%, σε σχέση με το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2016, ενώ ακολουθούν η Κρήτη με 11,7% και τα Δωδεκάνησα με 11,2% με στοιχεία της ΥΠΑ και του ΣΕΤΕ

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία η Κέρκυρα παρουσιάζει αύξηση τουριστικών αυξήσεων 6,70%, το 'Ακτιο 21,10%, η Κεφαλονιά 9,20% και η Ζάκυνθος 19,20%.

Σε δηλώσεις του ο αντιπεριφερειάρχης Τουρισμού και Νησιωτικής Πολιτικής της ΠΙΝ Σπύρος Γαλιατσάτος, ανέφερε ότι « η άνοδος της τουριστικής επισκεψιμότητας στο Ιόνιο είναι συνεχής και σταθερή, σε όλα τα νησιά της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων λόγω του αποτελεσματικού τουριστικού σχεδιασμού στον τομέα της προβολής των νησιών, στις δημόσιες σχέσεις, οι οποίες έχουν προωθητικό χαρακτήρα, αλλά και λόγω του κύρους και της συνέπειας της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων στις σχέσεις με τους συνεργάτες της, με το υπουργείο Τουρισμού, τα γραφεία ΕΟΤ εσωτερικού και εξωτερικού, τις πρεσβείες, τα ελληνικά Προξενεία, τα γραφεία Δημοσίων Σχέσεων και όλους τους φορείς του τόπου».

«Η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων θα συνεχίσει να εργάζεται στον τομέα της προβολής και ανάπτυξης της τουριστικής οικονομίας με στόχο τα αποτελέσματα αυτά να διαχυθούν όσο γίνεται περισσότερο στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, κυρίως δια μέσου των επενδύσεων, οι οποίες κινούνται έντονα σε όλα τα νησιά. Φυσικά όλα αυτά αποκτούν υπόβαθρο με τις συνεχείς προσπάθειες των τουριστικών επιχειρήσεων για την βελτίωση των εγκαταστάσεών τους και της βελτίωσης της παροχής υπηρεσιών» δήλωσε ο Σπύρος Γαλιατσάτος.

Αυτην την αναπτυξη θελουν

Δεν είναι ανάπτυξη η τσιμεντοποίηση του Ολύμπου για τα κέρδη των λίγων

Κατιούσα

Το βουνό του Ολύμπου στέκει εκεί αγέρωχο και στο διάβα των χρόνων η μυσταγωγία των μύθων  του το κάνει ακόμα πιο συναρπαστικό από ότι είναι.  Βουνό προσβάσιμο για όλο τον κόσμο, που αναδεικνύεται αυτό από το φιλόξενο τοπίο του, εκεί που η άγρια και μοναδική  ομορφιά συμπλέει  με την μοναδική χλωρίδα και πανίδα.
Για την μεγάλη του βιοποικιλότητα και για την προστασία αυτής,  ο Όλυμπος ανακηρύχτηκε το 1938 στον πρώτο Εθνικό Δρυμό της χώρας. Το βουνό  χαρακτηρίζεται από τις πλουσιότερες σε χλωρίδα περιοχές της χώρας. 1700 είδη και υποείδη αντιστοιχούν στο 25% της Ελληνικής χλωρίδας. Από αυτά τα 187 χαρακτηρίζονται ως σημαντικά, 56 είναι ενδημικά Ελληνικά, από τα οποία 23 ενδημικά τοπικά, δηλαδή βρίσκονται μόνο στον Όλυμπο και 16 είναι σπάνια στην  Ελλάδα.
Το 1981 η ΟΥΝΕΣΚΟ ανακήρυξε τον Όλυμπο «Διατηρητέο Οικοσύστημα της Παγκόσμιας  Βιόσφαιρας». Επίσης έχει κατοχυρωθεί στον κατάλογο του ευρωπαϊκού δικτύου NATURA 2000 ως «ζώνη ειδικής προστασίας».
Έρχεται πάλι στην επικαιρότητα η ψευδεπίγραφη δήθεν «αξιοποίηση του Ολύμπου», με στόχο την εκμετάλλευση του βουνού, δηλαδή την τσιμεντοποίησή του και καταστροφή τμήματος της βιοποικιλότητας του, για τα κέρδη μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Εδώ και χρόνια καραδοκούν κοράκια του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου,  που λιγουρεύονται την εκμετάλλευση του Ολύμπου με ξενοδοχειακές μονάδες, ελικοδρόμια, «μπακαλόους», SPA, κ.ά. ανούσιες  παροχές, που είναι αναντίστοιχες και βρίσκονται σε δυσαρμονία με το περιβάλλον, την φιλοσοφία  και την φύση του βουνού. Έχουν στόχο μόνο την αυξανομένη κερδοφορία μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, προσβλέποντας σε έναν κόσμο με γεμάτα πορτοφόλια που ψάχνει για εφήμερες ανέσεις, χωρίς να αφουγκράζεται το πολιτιστικό, ιστορικό, φυσικό  φορτίο που ακτινοβολεί το  βουνό και που το μοιράζεται  απλόχερα  μαζί μας, καλώντας μας να το ανακαλύψουμε, περπατώντας πάνω σε αυτό,  σε κάθε σπιθαμή του εδάφους του.
Αυτή η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται κατά καιρούς εγχώρια και ντόπια φερέφωνα είναι μονόπλευρη και μόνο στόχο έχει τα κέρδη των λίγων. Βγαίνουν «ντελάληδες» επιχειρηματικών συμφερόντων και μιλάνε για την «αξιοποίηση» του Ολύμπου. Από πού προκύπτει αυτό;
Χιλιάδες κόσμος επισκέπτεται το βουνό από όλο τον κόσμο, κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες και με τον κατάλληλο προσωπικό εξοπλισμό του περπατάει το βουνό στα ενδεδειγμένα μονοπάτια, που είναι καθαρά και ευδιάκριτα σε όλους, με την φροντίδα ορειβατικών συλλόγων και  εθελοντών που αγαπούν το  βουνό.
Τα οργανωμένα καταφύγια βουνού παρέχουν  υπηρεσίες  (ξεκούρασης, τροφή, ροφήματα, ύπνο, πληροφορίες), είναι σε αρκετά καλό επίπεδο και είναι ανοιχτά για όλο τον κόσμο, για διανυκτερεύσεις και στάσεις.
Τα καταφύγια που βρίσκονται στο «οροπέδιο των μουσών» κοντά στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου τον Μύτικα, τα   καταφύγια «Κάκαλου» και «Γιόσα Αποστολίδη»,  παρέχουν ειδή προστασίας για ορειβάτες που θέλουν να σκαρφαλώσουν στην ψηλότερη κορυφή.
Το βουνό είναι προσιτό και ανοιχτό για όλο τον κόσμο και αυτό χάρη στους χιλιάδες λάτρεις του βουνού και της φύσης, που ανιδιοτελώς και σε πραγματικά εθελοντική βάση, ξόδεψαν χρόνο, έβαλαν μεράκι και ψυχή, για να αποτελεί ο Όλυμπος πραγματικά προορισμό για όλο τον κόσμο, από όλο τον κόσμο. Και το κατάφεραν, όταν πολλοί από εμάς δεν ξέραμε πού πέφτει το βουνό. Και τώρα έρχονται κάποιοι «πονηροί» και μιλάνε για «αξιοποίηση του Ολύμπου» κλείνοντας το μάτι σε επιχειρηματικά συμφέροντα.
Η αντιδραστική, αποκρουστική άποψη, ότι τα κέρδη  των λίγων φέρνουν «ανάπτυξη» πρέπει να αποκρουστεί, ειδικά όταν μιλάμε για βουνά και κυρίως για το μεγαλύτερο βουνό της Ελλάδας και το δεύτερο των Βαλκανίων, τον Όλυμπο.
Τα κέρδη των λίγων καταστρέφουν και δεν φέρνουν ανάπτυξη και αυτό το έχουμε δει σε μια σειρά από παραγωγικούς τομείς που ρημάζουν, αφού πρώτα λεηλατήθηκαν από μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Να στήσουμε τείχος μπροστά στην λεηλασία του Ολύμπου από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Οι άνθρωποι των ορειβατικών συλλόγων να πάρουν δημόσια θέση· φυσιολατρικοί σύλλογοι, επιστημονικοί φορείς,  σωματεία, σύλλογοι, αλλά και όλος ο κόσμος που δεν θέλει να τσιμεντοποιηθεί το βουνό, να πάρουν  θέση. Να οργανώσουμε την αντίστασή μας ενιαία, τώρα, σε ενδεχόμενη επέμβαση στο βουνό, από τους βαστάζους  της κερδοσκοπίας, του χρήματος, του κεφαλαίου.

ΕΠ ΗΠΕΙΡΟΥ - ΚΕΡΚΥΡΑΣ - ΛΕΥΚΑΔΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ Τα λαϊκά στρώματα θα πληρώσουν τα κέρδη των επιχειρηματιών και στον τομέα των απορριμμάτων

Eurokinissi

Με φιέστα εγκαινιάζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μαζί με την Περιφέρεια Ηπείρου την υπογραφή της σύμβασης με την εταιρεία «ΤΕΡΝΑ», για την κατασκευή μονάδας διαχείρισης απορριμμάτων που θα γίνει με Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα στη Δωδώνη.
«Η κατασκευή αυτής της μονάδας, όπως και όλη η πολιτική της κυβέρνησης για τη διαχείριση των απορριμμάτων, είναι συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων και της συνολικότερης στρατηγικής της ΕΕ», σημειώνει η ΕΠ Ηπείρου - Κέρκυρας - Λευκάδας του ΚΚΕ.
Σε ανακοίνωσή της αναφέρει μεταξύ άλλων ότι τα λαϊκά στρώματα θα πληρώσουν και αυτό το έργο και συμπληρώνει: «Οι πανηγυρισμοί και οι διάφορες "φιλοπεριβαλλοντικές" και "φιλολαϊκές" διακηρύξεις κυβέρνησης, Περιφέρειας και δημοτικών αρχών δεν μπορούν και δεν πρέπει να κρύψουν την αλήθεια για τις λαϊκές οικογένειες:
-- Το αυξημένο κόστος κατασκευής αλλά και λειτουργίας της μονάδας φορτώνεται στις πλάτες του λαού, με ή χωρίς ΣΔΙΤ. Με τις πολιτικές όπως "πληρώνω όσο πετάω", της πιο ακραίας εκδοχής της αρχής "ο ρυπαίνων πληρώνει", με ανταποδοτικά τέλη ταφής, περιβαλλοντικούς φόρους, που υποστηρίζουν δημοτικές αρχές και διάφορες περιβαλλοντικές ΜΚΟ. Με αυτούς και άλλους τρόπους εξασφαλίζονται από τα σκουπίδια σίγουρα κέρδη για τους επιχειρηματίες.
-- Πρόκειται για κοροϊδία ότι διασφαλίζεται ολοκληρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων και αποβλήτων. Η ουσιαστική ανακύκλωση, που δήθεν όλοι προκρίνουν, υποβαθμίζεται, αφού επιλέγεται ένα μείγμα πανάκριβων τεχνολογιών, μαζί και αναποτελεσματικών. Αυτό γίνεται γιατί ο επιχειρηματίας θα πληρώνεται με τον τόνο των σκουπιδιών που φτάνουν στη μονάδα και έτσι τον ενδιαφέρει η μεγιστοποίηση του όγκου των σύμμεικτων απορριμμάτων και όχι η ανακύκλωση στην πηγή. Συνολικότερα ζητήματα που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας είναι όλα "στον αέρα".
-- Προβλέπεται να παράγεται βιοαέριο από τα απόβλητα για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, που θα πωλείται από την εταιρεία ακριβότερα. Τη διαφορά θα την πληρώνουν και πάλι οι λαϊκές οικογένειες μέσα από τους φόρους για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ).
-- Με την ιδιωτικοποίηση του συνόλου της επεξεργασίας των απορριμμάτων μπαίνουν στο δρόμο της απόλυσης εκατοντάδες εργαζόμενοι στην περιοχή, ενώ ενισχύεται η πολιτική ιδιωτικοποίησης και στον τομέα της αποκομιδής (ήδη σε ορισμένους δήμους έχει γίνει) που σημαίνει άμεσο "ζεστό" χρήμα για τους επιχειρηματίες!».

Πολιτικό το πρόβλημα

«Γίνεται φανερό», συνεχίζει η ανακοίνωση του Κόμματος, «ότι το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων δεν είναι τεχνικό αλλά πολιτικό. Στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που μόνο κριτήριο έχει την κερδοφορία των επιχειρηματιών, τα σκουπίδια γίνονται χρυσάφι πάνω στις πλάτες της λαϊκής οικογένειας, του περιβάλλοντος, των λαϊκών δικαιωμάτων. Ο τομέας των απορριμμάτων είναι άλλος ένας τομέας όπου αναδεικνύεται περίτρανα ότι η περιβόητη ανάπτυξη που επαγγέλλονται κυβέρνηση, ΕΕ και τα αστικά κόμματα περιλαμβάνει και άλλα "σκουπίδια" στις ζωές των εργατών και των λαϊκών οικογενειών. Το κυνήγι του κέρδους, η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας του καπιταλισμού, η ατομική ιδιοκτησία στη γη, το υφιστάμενο καθεστώς των χρήσεων γης, καθιστούν αδύνατη τη φιλολαϊκή διαχείριση και των απορριμμάτων.
Το ΚΚΕ, στον αντίποδα αυτής της πολιτικής, παλεύει από κάθε μετερίζι πλαίσιο αιτημάτων για άμεση διεκδίκηση και πάλη και στον τομέα της διαχείρισης των απορριμμάτων με προμετωπίδα: Την αντίθεσή μας στην εμπορευματοποίηση της διαχείρισης των απορριμμάτων, την αντίθεσή μας στη μετατόπιση των βαρών στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων μέσα από τα ανταποδοτικά τέλη και με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, όπως το χαράτσι ταφής και το "πληρώνω όσο πετάω", την αντίθεσή μας στην ιδιωτικοποίηση, στις ΣΔΙΤ και στις συμβάσεις παραχώρησης. Παλεύουμε για την απόλυτη διασφάλιση όλων των εργαζομένων χωρίς όρους και προϋποθέσεις, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα».
Και καταλήγει:
«Η ουσιαστική και ριζική διαχείριση του προβλήματος των απορριμμάτων και αποβλήτων για το ΚΚΕ σημαίνει διαχείριση με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη των επιχειρηματιών. Σημαίνει την ικανοποίηση ενός συνδυασμού κριτηρίων, το σεβασμό στο περιβάλλον, στη δημόσια υγεία, στους φυσικούς πόρους, στο λαϊκό εισόδημα, στα δικαιώματα, την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων στον κλάδο. Η πρόταση αυτή μπορεί να γίνει εφικτή μόνο στο πλαίσιο ενός άλλου, ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης, με εργατική εξουσία. Ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός, ο ενιαίος κρατικός φορέας κατασκευών, που θα υλοποιεί φιλολαϊκά έργα, η κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, η κρατική ιδιοκτησία στη γη και στις τεχνικές υποδομές, ο εργατικός - λαϊκός έλεγχος μπορούν να αξιοποιήσουν τις επιστημονικές γνώσεις και τις τεχνικές που υπάρχουν και γι' αυτόν τον τομέα, με στόχο την υγεία και την προστασία του λαού και του περιβάλλοντος».

Υποκρισία και ευθύνες

Η είδηση στον χτεσινό «Ριζοσπάστη» έχει ως εξής: Ο Αρειος Πάγος με σχετική του απόφαση στρέφεται ευθέως ενάντια στο δικαίωμα των εργαζομένων που μένουν απλήρωτοι από την εργοδοσία να προχωρούν σε επίσχεση εργασίας. Ουσιαστικά ορίζει ως καταχρηστικές τις επισχέσεις εργασίας για απλήρωτους εργαζόμενους όταν η εργοδοσία επικαλείται «οικονομική δυσπραγία». Τότε η επίσχεση μπορεί να θεωρηθεί «σιωπηρή» παραίτηση! Η απόφαση αυτή έρχεται να προστεθεί σε μια άλλη που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, που ουσιαστικά λέει ότι η μακροχρόνια καθυστέρηση στη μη απόδοση μισθών από την εργοδοσία δεν αποτελεί «βλαπτική μεταβολή».
Για την τεκμηρίωση των δύο αποφάσεων αξιοποιείται προηγούμενη σχετική νομολογία, δηλαδή πλήθος αποφάσεων που έχουν παρθεί στην ίδια κατεύθυνση, όλο το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί από τις προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) υπέρ του κεφαλαίου μέχρι σήμερα, και που παγίωσε και εμβάθυνε η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Είναι επίσης πολύ αποκαλυπτικό ότι ως κριτήριο και για τις δύο αποφάσεις χρησιμοποιείται το επιχείρημα ότι «δεν βγαίνει» ο εργοδότης. Ενα επιχείρημα που πάντα επικαλείται η εργοδοσία για να προχωρήσει σε μέτρα που στοχεύουν στα δικαιώματα των εργαζομένων. Αναγνωρίζεται δηλαδή και στο σκεπτικό των αποφάσεων ως κριτήριο το αν το ένα ή το άλλο εργατικό δικαίωμα συμβαδίζει ή όχι με την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Οι απλήρωτοι λοιπόν εργαζόμενοι καλούνται από το αστικό κράτος και τους θεσμούς του να συνεχίσουν να δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται!
Οι ευθύνες και η υποκρισία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι τεράστιες. Στελέχη της εμφανίζονται να βγαίνουν «στα κάγκελα» για αποφάσεις των δικαστηρίων, την ίδια ώρα που κατ' απαίτηση του μεγάλου κεφαλαίου διατηρούν στο ακέραιο και ενισχύουν παραπέρα το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο, πάνω στο οποίο πατάνε αυτές οι αποφάσεις, όπως έκαναν π.χ. με την ψήφιση της «απελευθέρωσης» των ομαδικών απολύσεων, με το παραπέρα «ξήλωμα» της κυριακάτικης αργίας, τις νέες «διευκολύνσεις» στη δράση των δουλεμπορικών γραφείων κ.ά. Ενώ βεβαίως έχουν στα χαρτιά τους για το άμεσο μέλλον, αφού είναι στα «προαπαιτούμενα» που έχουν προψηφίσει, την επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας.
Ο Αλ. Τσίπρας μάλιστα, κατά την επίσκεψή του την Τρίτη στο υπουργείο Εργασίας, ενώ εμφανίστηκε να δηλώνει (...σαν να μην είναι κυβέρνηση) ότι «το θεσμικό πλαίσιο δεν βοηθάει» τους χιλιάδες εργαζόμενους που μένουν απλήρωτοι από την εργοδοσία, όχι μόνο δεν εξήγγειλε την παραμικρή αλλαγή στο νομοθετικό πλαίσιο που κρατά τους εργαζόμενους σε ομηρία, αλλά ουσιαστικά απάλλαξε την εργοδοσία από τις ευθύνες και υποχρεώσεις της, εξαγγέλλοντας προγράμματα «οικονομικής ενίσχυσης των εργαζομένων», «επανεκπαίδευσης με νέες γνώσεις και ικανότητες» για άλλες ειδικότητες εργασίας, αυτοαπασχόλησης και «κοινωνικής οικονομίας»...
Η ουσία είναι ότι ενόψει της υλοποίησης των στόχων για την ανάκαμψη, το αστικό κράτος και οι θεσμοί του, για λογαριασμό του κεφαλαίου και των κερδών του, δείχνουν τα «δόντια» τους στους εργαζόμενους και τους υποδεικνύουν ότι πρέπει να συνεχίσουν να υπομένουν τα πάντα, όπως έκαναν και την περίοδο της κρίσης. Για να το πετύχουν αυτό έχουν στη «φαρέτρα» τους όλο το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο που έχει διαμορφωθεί όλα αυτά τα χρόνια. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανώσουν την πάλη τους για να «ξηλωθεί» όλο αυτό το αντεργατικό πλαίσιο, και κυρίως για να φύγει από τη μέση το κριτήριο που ανάγουν και οι δύο αποφάσεις ως θέσφατο, δηλαδή το κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους, που λειτουργεί σήμερα ως το μέτρο κάθε δικαιώματος, κάθε διεκδίκησής τους.

Η «ανισότητα» των σεισμών

«Η ανισότητα μπροστά στον σεισμικό κίνδυνο» ήταν το θέμα της συνεδρίασης της Επιτροπής Ερευνας και Τεχνολογίας της Βουλής που έγινε την περασμένη Τετάρτη, δηλαδή περίπου ένα 24ωρο πριν τον μεγάλο σεισμό στη Κω.
Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη διάρκεια της συζήτησης, κυρίως από την πλευρά του ΚΚΕ, τα οποία ουσιαστικά επιβεβαίωσε με όσα ανέφερε ο Θεοδόσης Τάσιος, Ομότιμος Καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, που ήταν και ο εισηγητής, έδειξαν ότι κάθε φορά τα θύματα αυτού του φυσικού φαινομένου είναι οι εργατικές - λαϊκές συνοικίες και υποβαθμισμένες περιοχές.
Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που σύμφωνα με τον καθηγητή «γεννάει το 50% της σεισμικής ενέργειας, κατά μέσο όρο μέσα στην πεντηκονταετία, που βγαίνει στην Ευρώπη κάθε χρόνο», ο κανονισμός για το χτίσιμο των κτιρίων που προβλέπει τα ελάχιστα για την αντισεισμική θωράκιση τροποποιήθηκε το 1985. Ωστόσο το 80% των κτιρίων της χώρας, δηλαδή περίπου 4.000.000 κτίρια, είναι κατασκευασμένα πριν το 1985. Πρόκειται στη συντριπτική τους πλειοψηφία για σπίτια που μένουν οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες.
«Ο σεισμός έχει ταξική συνείδηση», ανέφερε ο Θ. Τάσιος, «διότι διεθνώς, ποια σπίτια είναι εκείνα τα οποία θα γκρεμίσει; Τα σπίτια των φτωχών. Γιατί τα σπίτια των φτωχών; Διότι αυτά είτε είναι αυθαίρετα, είτε δεν έγιναν με μελέτες, είτε είναι τα παλαιότερα από όλα». «Η διακινδύνευση, που είναι το ρίσκο που λέμε, δηλαδή οι κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες από την εκδήλωση του κινδύνου, είναι μεγάλες ή μικρές, ανάλογα με τη θέση, με τον πλούτο, με το σπίτι όπου μένεις», πρόσθεσε, για να καταλήξει: «Είναι βέβαιο ότι έχουμε μπροστά μας μια ανθρωπογενή ανισότητα ενώπιον της τεχνολογίας, ενώπιον του προσδόκιμου ζωής».
Σημείωσε ότι η αντισεισμική προστασία είναι «πολιτικό θέμα», αν και «έχουμε τεχνικούς και οικονομικούς ειδικούς», ωστόσο «χωλαίνει ο έλεγχος, χωλαίνουν οι προτεραιότητες των αξιών», «σε ποιο βαθμό χρηματοδοτείς ορισμένα πράγματα ή ενθαρρύνεις τη δανειοδότηση».

***

Ο βουλευτής του ΚΚΕ Σταύρος Τάσσος, παίρνοντας το λόγο, παρουσίασε τα εξής στοιχεία: «Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι μετά το σεισμό της Αθήνας του 1999 (της Πάρνηθας) αποφασίστηκε να γίνουν πρωτοβάθμιοι ταχείς οπτικοί έλεγχοι σε 80.000 με 90.000 δημόσια κτίρια, δηλαδή σχολεία, νοσοκομεία κ.λπ. Είναι γνωστό ότι 17 χρόνια μετά δεν έχουν ελεγχθεί παρά μόνο το 15% αυτών των κτιρίων. Από αυτά που ελέγχθηκαν, το 30% βρέθηκε ότι είχε ανάγκη άμεσων επεμβάσεων. Αυτές δεν έχουν γίνει παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις». Εδώ θα πρέπει να προστεθεί ακόμα ότι από τις περίπου 14.500 σχολικές μονάδες σ' όλη τη χώρα, οι 4.440 έχουν χτιστεί πριν από το 1959 και οι 3.880 έχουν χτιστεί πριν από το 1985! Το 50% των νοσοκομειακών κτιρίων, δηλαδή περίπου 300 ανεξάρτητα από στατικής πλευράς κτίρια. Παρόμοια εικόνα επικρατεί και για τους χώρους δουλειάς.
Σχολιάζοντας τα στοιχεία αυτά, ανέφερε για την αντισεισμική θωράκιση ότι «όπως πολύ σωστά ανέφερε ο κ. καθηγητής, πρόκειται για πολιτική απόφαση» και γι' αυτό «δεν είναι δυνατόν κανείς να πιστεύει ότι μπορεί πραγματικά στο πλαίσιο αυτού του συστήματος να μειωθεί η ανισότητα. Δεν γίνεται. Είναι λειτουργικό στοιχείο. Οι δαπάνες για αντισεισμική θωράκιση είναι πολιτική απόφαση να μην είναι επιλέξιμες από την Ευρωπαϊκή Ενωση και για τη χώρα μας, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν φέρνουν τα επιθυμητά κέρδη στους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στον τομέα των κατασκευών». Και εδώ φαίνεται καθαρά η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος: «Στο κόστος και το όφελος», στο βωμό δηλαδή της κερδοφορίας του κεφαλαίου, θυσιάζεται «η προστασία της ανθρώπινης ζωής».
Προς επιβεβαίωση αυτών, αρκεί να αναφερθεί ότι την ώρα που χιλιάδες παιδιά πηγαίνουν σε σχολεία ετοιμόρροπα, στον κρατικό προϋπολογισμό του 2017 της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και στους προηγούμενους των άλλων αντιλαϊκών κυβερνήσεων, δεν υπάρχει σαφής πρόβλεψη για την αντισεισμική θωράκιση. Το ίδιο και στους προϋπολογισμούς των 13 Περιφερειών, όπου πλειοψηφούν οι δυνάμεις ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Την ίδια ώρα βέβαια πέφτουν «βροχή» τα δισεκατομμύρια για την ενίσχυση της κερδοφορίας των επιχειρηματιών.

***

Αν κάτι επιβεβαιώνεται είναι πως η «ανισότητα απέναντι στο σεισμό» δεν είναι καθόλου φυσικό φαινόμενο, γι' αυτό και η θωράκιση από φυσικές καταστροφές, τα μέτρα προστασίας και πρόληψης, είναι υπόθεση της πάλης της εργατικής τάξης συνολικά του λαού.
Κυρίως όμως επιβεβαιώνεται και σε αυτή την περίπτωση ότι καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και προστασία της ζωής των λαϊκών στρωμάτων είναι μεγέθη ασυμβίβαστα. Μόνο ο σοσιαλισμός, η εργατική εξουσία και οικονομία, που δεν θα αντιμετωπίζει τη γη ως εμπόρευμα, αλλά ως κοινωνικό αγαθό που ανήκει στο λαό και που - με «όπλο» τον κεντρικό σχεδιασμό - θα σχεδιάζει υποδομές και προγράμματα λαϊκής στέγης, παρέχοντας στους εργάτες και τις οικογένειές τους ασφαλείς χώρους κατοικίας, εργασίας, άθλησης, ψυχαγωγίας, μπορεί να λύσει οριστικά το πρόβλημα, να αξιοποιήσει και εδώ όλες τις σύγχρονες επιστημονικές και τεχνικές δυνατότητες προς όφελος των λαϊκών αναγκών και όχι με γνώμονα τις «προτεραιότητες» και τα περιθώρια της καπιταλιστικής κερδοφορίας.