19 Φεβ 2018

Βγάζετε τις μίζες σας από τις φαρμακευτικές, βαφτίζετε εγκλήματα καπνογόνα κι εκδρομές

Ενώ η κυβέρνηση απαγορεύει τις μετακινήσεις οπαδών και βαφτίζει έγκλημα τα καπνογόνα στο γήπεδο, ο αστικός πολιτικός κόσμος συνεχίζει απρόσκοπτα το έργο του, καταπίνοντας αμάσητα άλλα εγκλήματα -με το αζημίωτο για πολλούς “τυχερούς”.
Οι οπαδοί της Αναγέννησης Καρδίτσας, που βρέθηκαν χτες στο Χαριλάου για να παρακολουθήσουν τον αγώνα της ομάδας τους με τον Άρη, ανέβασαν ένα σχετικό πανό με πολιτικές αιχμές και μηνύματα, όπου καταγγέλλουν την υποκρισία που περισσεύει από τον αστικό πολιτικό κόσμο.

Δεν ξέρεις γιατί δεν καταλαβαίνεις, και δεν καταλαβαίνεις ακριβώς για αυτό




 
Υπάρχει παντού. Είναι ο ιδεότυπος του ασκόπως περιφερόμενου τίποτα. Κρύβεται στις στάσεις των λεωφορείων ή πίσω από τα φιμέ τζάμια ενός αυτοκίνητου που αγκομαχάει να πληρώνει τις δόσεις. Ίσως ακόμη πίσω από μια σοβαρή αστική εφημερίδα, που τον δυσκολεύει η πολιτική αρθρογραφία και την ξεπερνάει γρήγορα για να φτάσει στις σελίδες της show biz και στα αθλητικά. Η δυστοκία κατανόησης ακόμη και των τετριμμένων  φληναφημάτων της αστικής δημοσιογραφίας, που δεν φημίζονται δα, και για την εμβρίθειά τους, αποτελεί σε κάθε περίπτωση πρόβλημα. Δεν συμφωνείς ; Βιάστηκα. Για να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις πρέπει αρχικά να καταλάβεις.
γράφει  ο Χρήστος Μιάμης
Τι δεν καταλαβαίνεις λοιπόν ; Μάλλον καλύτερα γιατί δεν καταλαβαίνεις ; Πόσο δύσκολο, πόσο σύνθετο, πόσο βαθύ είναι να κατανοήσεις πως είσαι το πιόνι σε μια παρτίδα σκάκι, ενώ εσύ επιμένεις να ξεχνιέσαι, παίζοντας  τάβλι ; Δεν το κάνεις από μια ιδιόμορφή, ίσως και γοητευτική αντίδραση σε ένα στημένο παιχνίδι. Αν συνέβαινε αυτό, τότε θα ήταν κάτι ενδιαφέρον, κάτι ελπιδοφόρο, μια κραυγή, μιας έστω ανομολόγητης απόδρασης. Κι όμως δεν είναι. Απλά δεν καταλαβαίνεις. Τόσο απλό που δεν χωράει στο νου του homo sapiens.

Αλήθεια δεν βαρέθηκες να μην καταλαβαίνεις ; Δεν βαρέθηκες το σπήλαιο του Πλάτωνα με τις ψεύτικες σκιές τους τοίχους, να θεωρείς ότι είναι όλος και όλος ο κόσμος που μπορείς  να δεις ; Η προσωπική φυλακή τη ατομικής αναχώρησης, ο τρόμος απέναντι στον ισχυρότερο, απέναντι στο κράτος, στο πολιτικό σύστημα, σε οδηγεί σε μια δουλικότητα που ζέχνει, καλύπτοντας όλο σου το σώμα. Ο τρόμος απέναντι στο άγνωστο, στο διαφορετικό, στον ξένο, στον αδύναμο ξένο συνήθως, σε μετατρέπει σε αρπακτικό και αίφνης η δουλικότητα μετατρέπεται σε διάχυτο μισανθρωπισμό. Όχι, δεν μισείς τους ανθρώπους. Μισείς μόνο αυτούς που βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα από σένα. Τους υπόλοιπους τους υπηρετείς και τους  φθονείς.
Ας το πούμε με  ένα παράδειγμα  λοιπόν, καθώς τα παραδείγματα πάντα βοηθούν όσους δεν καταλαβαίνουν. Δεν είναι αξίωμα, είναι τάση. Στην περίπτωση σου ευελπιστώ να επιβεβαιωθεί. Ξεκινάει λοιπόν ένα παιδί από ένα χωριό της περιφέρειας. Φθάνει στην Αθήνα, φοιτά σε μια σχολή. Μπορεί να σπουδάζει Πολιτικές Επιστήμες, Διεθνείς Σχέσεις, οικονομικά, ή κάτι εξίσου βαρύγδουπο. Δεν έχει σημασία.
Ενώ σπουδάζει και επειδή και αυτός όπως και συ, δεν καταλαβαίνει και πολλά, αποφασίζει να ασχοληθεί με την πολιτική. Όχι για να κάνει πολιτική. Απλά για να περάσει τα μαθήματα με την βοήθεια των αρίστων του κομματικού αστικού κατεστημένου των πανεπιστημίων, και να πάει και καμιά εκδρομή σε κάποιο μουσείο στην Μύκονο. Παίρνει το πτυχίο εγκαίρως –πως άραγε ;- ενώ έχει ήδη ανέβει τα κομματικά κλιμάκια. Παραμένει όσο αδαής ξεκίνησε από το χωριό του, αλλά κατάφερε να μάθει τα κόλπα της επιβίωσης και της επαγγελματικής ανέλιξης και εξάλλου διαθέτει και πτυχίο ίσως και κάποιο μεταπτυχιακό συνήθως στην διοίκηση ανθρώπινου δυναμικού ή κάτι ανάλογα σύνθετο. Είναι δηλαδή άσχετος με μεταπτυχιακή διατριβή.
Εισέρχεται όλο και πιο βαθιά στα κλιμάκια του κόμματος. Αρχίζει και αρθρογραφεί, όχι ο ίδιος,  αλλά το όνομά του φαίνεται, οπότε λίγο ενδιαφέρει. Εμφανίζεται στα κανάλια και εκεί πραγματοποιείται η συνάντηση. Η δική σου συνάντηση με τον πονηρό πολιτευτή. Πρόκειται για την απόλυτη έκρηξη άγνοιας και ημιμάθειας. Ο ένας προσποιείται ότι ξέρει για τι πράγμα μιλάει, και ο έτερος προσποιείται ότι καταλαβαίνει. Αυτός προσπαθεί απέλπιδα, να αρθρώσει κοινοτυπίες περί αξιοκρατίας, υγιούς επιχειρηματικότητας, εκπαιδευτικής  και επαγγελματικής αριστείας και συ συναινείς ανεβοκατεβάζοντας το κλούβιο κεφάλι σου στην γνωστή δουλική στάση σου.
Εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις αλλά έχεις άποψη για την οικονομική κρίση, έχεις άποψη για τους κακούς  μετανάστες που κλέβουν τις δουλειές, έχει γνώμη για την Μακεδονία και ας δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις την Αλεξάνδρεια από την Αλεξανδρούπολη.
Είσαι ο ηγεμονικός ιδεότυπος της εποχής μας : «Δεν καταλαβαίνω αλλά ψηφίζω κάποιον που νομίζω ότι καταλαβαίνει, δεν καταλαβαίνω αλλά προσποιούμαι ότι γνωρίζω συμφωνώντας ταυτόχρονα με δυο διαμετρικά αντίθετες απόψεις χωρίς να καταλαβαίνω την διαφορά».
Μπορώ να κατανοήσω ότι δεν κατανοείς. Πολλοί παράγοντες συνέτρεξαν για να φιλοτεχνηθεί το κενό σαρκίο σου. Ωστόσο απάλλαξε την αφόρητη έτσι και αλλιώς καθημερινότητα από το ύφος της ψευδούς ευρυμάθειας σου, και αποδέξου το : Δεν ξέρεις γιατί δεν καταλαβαίνεις και δεν καταλαβαίνεις ακριβώς για τον ίδιο λόγο.

https://theradicalmarxismproject.wordpress.com

Δίωξη – Γραμμάτιο που εξοφλεί η κυβέρνηση στους εργοδότες

Την Τρίτη 20/2, μέρα της δίκης 35 συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, συγκέντρωση στα δικαστήρια Ευελπίδων




Δίωξη - Γραμμάτιο που εξοφλεί η κυβέρνηση στους εργοδότες
Από την προηγούμενη δίκη που οι 35 αθωώθηκαν πανηγυρικά

Συγκέντρωση στα δικαστήρια της Ευελπίδων, αύριο Τρίτη 20 Φλεβάρη, στις 11.30 π.μ., με σύνθημα «Κάτω τα ξερά σας από τα Συνδικάτα», οργανώνει το ΠΑΜΕ,
με αφορμή τη νέα δίκη 35 στελεχών του, που διώκονται για κινητοποίηση που οργανώθηκε το Γενάρη του 2013 στο υπ. Εργασίας.
Σε ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ τονίζει πως στόχος της δίκης είναι:
«Να συντηρήσει το κλίμα καταστολής και τρομοκρατίας που θέλουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, για να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς.»
Και προσθέτει:
«Μετά τις συλλήψεις των εργαζομένων των «Μarket In», το «ιδιώνυμο» για σύλληψη όποιου εμποδίζει πλειστηριασμούς, τα χημικά στους φοιτητές που διεκδικούσαν δωρεάν σίτιση και πολλά άλλα, επανέρχεται η δίωξη εναντίον 35 στελεχών του ΠΑΜΕ με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Η δίωξη εναντίον του ΠΑΜΕ είναι γραμμάτιο που εξοφλεί η κυβέρνηση στους εργοδότες.»
Η κινητοποίηση για την οποία σέρνουν για 2η φορά στα δικαστήρια τα στελέχη του ΠΑΜΕ είχε γίνει στις 30/1/2013 στο υπ. Εργασίας από Ομοσπονδίες και Συνδικάτα, που προχώρησαν σε μαζική παράσταση διαμαρτυρίας στα γραφεία του τότε υπ. Εργασίας, Γ. Βρούτση, για τις προκλητικές δηλώσεις του ότι το ασφαλιστικό σύστημα «στηρίχτηκε σε ρουσφέτια και πελατειακές σχέσεις».
Οι 35 συνδικαλιστές συνελήφθησαν τη μέρα εκείνη γιατί δήθεν προκάλεσαν φθορές στη διάρκεια της κινητοποίησης.

Μετά τις συλλήψεις ο υπ Εργασίας, Γ. Βρούτσης, έκανε λόγο για «οργανωμένη επιδρομή» και «προσπάθεια κατάληψης του υπουργείου Εργασίας με χρήση βίας».
Κατέφυγε σε συκοφαντίες, μιλώντας για «προπηλακισμούς» και «καταστροφές στη δημόσια περιουσία», ισχυριζόμενος ότι το ΠΑΜΕ «στήνει σκηνικό έντασης και βίας».
Ολα τα παραπάνω καταρρίφθηκαν στη δίκη που έγινε, ύστερα από απανωτές αναβολές, στα τέλη του 2013, όταν οι 35 συνδικαλιστές δικάστηκαν κι αθωώθηκαν, με αμετάκλητη δικαστική απόφαση που εκδόθηκε στις 20/12/2013, για την κατηγορία της «διατάραξης οικιακής ειρήνης δημόσιας υπηρεσίας».

Με την κατάρριψη των κατηγοριών, αποκαλύφθηκε σε όλο της το μέγεθος η προβοκάτσια που προσπάθησε να στήσει η κυβέρνηση και την οποία αναπαρήγαγαν τα αστικά ΜΜΕ.
Η δίωξη ωστόσο συνεχίζεται και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ: Αυτήν τη φορά οι συνδικαλιστές δικάζονται για την κατηγορία των «απρόκλητων φθορών», που παρέμενε σε εκκρεμότητα. Ομως και αυτή η κατηγορία έχει ουσιαστικά καταρρεύσει.
Κατά την ακροαματική διαδικασία της πρώτης δίκης, οι μάρτυρες κατηγορίας, ο γραμματέας και υπάλληλοι του υπουργείου, στην ερώτηση που τους έγινε σχετικά με τις ζημιές που υποτίθεται ότι είχαν προκαλέσει οι συνδικαλιστές στο γραφείο του υπουργού, δεν επιβεβαίωσαν τις κατηγορίες!

Το ΠΑΜΕ σε ανακοίνωσή του αναφέρει τα εξής:

«Κάτω τα ξερά σας από τα Συνδικάτα. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την καταστολή και τις διώξεις εναντίον των Συνδικάτων και των εργαζομένων που δεν σκύβουν το κεφάλι.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αφού έφερε μέχρι τη Βουλή χέρι – χέρι με τη ΝΔ νόμο για την κατάργηση της Απεργίας, συνεχίζει -από κει που τα άφησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις- τα χτυπήματα ενάντια στην οργάνωση και στην πάλη των εργαζομένων.
Κυβέρνηση, ΕΕ, ΣΕΒ, τραπεζίτες, εφοπλιστές και τα κόμματά τους στρώνουν το έδαφος για νέα επίθεση στους εργαζόμενους με νέα φοροληστεία, πλειστηριασμούς και νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.
Σε αυτή τους την επίθεση, θέλουν να προλάβουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων και αφού το καρότο του ΣΥΡΙΖΑ περί «δίκαιης ανάπτυξης» κι άλλα «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» δεν πιάνουν τόπο όπως πριν, επιστρατεύεται και το μαστίγιο.



Δίωξη - Γραμμάτιο που εξοφλεί η κυβέρνηση στους εργοδότες
Από τις συμπλοκές δυνάμεων των ΜΑΤ με εργαζόμενους που πρασπάθησαν να εμποδίσουν τις συλλήψεις των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ έξω από το υπ. Εργασίας το 2013

Παρότι ήδη δικάστηκαν -και στην προηγούμενη δίκη καταρρίφθηκαν στο σύνολό τους όλες οι κατηγορίες της κυβέρνησης ΝΔ- επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη επανέρχεται με νέα δίκη ενάντια σε 35 στελέχη του ΠΑΜΕ στις 20 Φλεβάρη. Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα.
Πρόκειται για δίωξη εναντίον προέδρων, μελών ΔΣ Ομοσπονδιών, Συνδικάτων, δεκάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων που σέρνονται για μια ακόμη φορά στα δικαστήρια για κινητοποίηση που οργάνωσαν στις 30/1/2013 στο υπουργείο Εργασίας, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τις προκλητικές δηλώσεις για το Ασφαλιστικό που είχε κάνει ο τότε υπ. Εργασίας Γ. Βρούτσης της ΝΔ.
Η δίκη εναντίον των στελεχών του ΠΑΜΕ έχει ξεκάθαρο στόχο να συντηρήσει το κλίμα καταστολής και τρομοκρατίας που θέλουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, για να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς.
Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι χιλιάδων εργαζομένων οδηγούνται ξανά σε δίκη, γιατί έκαναν το ταξικό τους καθήκον. Απάντησαν στην τρομοκρατία και την επίθεση των κυβερνήσεων και των επιχειρηματικών ομίλων.
Η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να υποκρίνεται ότι είναι άμοιρη ευθυνών. Έχει βάλει για τα καλά το χέρι της στις εξελίξεις αυτές.
Τόσο με προβοκατόρικες δηλώσεις και λάσπη ενάντια στο ταξικό εργατικό κίνημα, στο ΠΑΜΕ και στους εργαζόμενους που αγωνίζονται, όσο και με την κλιμακούμενη καταστολή και διώξεις εναντίον των εργαζομένων που αγωνίζονται να προστατεύσουν τις δουλειές και το μισθό τους.
Μετά τις συλλήψεις των εργαζομένων στα «Μarket In», το «ιδιώνυμο» για σύλληψη όποιου εμποδίζει πλειστηριασμούς, τα χημικά στους φοιτητές που διεκδικούσαν δωρεάν σίτιση και πολλά άλλα, επανέρχεται η δίωξη εναντίον 35 στελεχών του ΠΑΜΕ με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Δίωξη - Γραμμάτιο που εξοφλεί η κυβέρνηση στους εργοδότεςΗ δίωξη εναντίον του ΠΑΜΕ είναι γραμμάτιο που εξοφλεί η κυβέρνηση απέναντι στους εργοδότες.
Καλούμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να εκφράσουν, για ακόμη μια φορά, τη μαζική καταδίκη τους ενάντια στην ποινικοποίηση της οργάνωσης και της δράσης των εργαζομένων και των συνδικάτων.
Οργανώνουμε την κλιμάκωση του αγώνα απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά της. Ενάντια στα νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Απόσυρση τώρα όλων των κατηγοριών εναντίον των 35 στελεχών του ΠΑΜΕ.
Όχι στην ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων – Η τρομοκρατία δεν θα περάσει!
Όλοι στα δικαστήρια της Ευελπίδων στις 20 Φλεβάρη στις 11.30 π.μ.».

Αποφάσεις συμμετοχής και καταδίκης των διώξεων

Σε μαζική συμμετοχή στην κινητοποίηση στα δικαστήρια καλούν:



Δίωξη - Γραμμάτιο που εξοφλεί η κυβέρνηση στους εργοδότες
Έξω από την ευελπίδων δυνάμεις του ΠΑΜΕ συμπαραστέκονται στους διωκόμενους

Την καταδίκη τους εκφράζουν ακόμα:
  • το Εργατικό Κέντρο Νάουσας,
  • το Εργατικό Κέντρο Θεσπρωτίας,
  • το Εργατικό Κέντρο Λάρισας,
  • το Εργατικό Κέντρο Σάμου
Αποφάσεις συμμετοχής έχουν πάρει και οι Σύλλογοι Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπ/σης: «Ρόζα Ιμβριώτη», «Γ. Σεφέρης», «Ο Σωκράτης», «Έλλη Αλεξίου», «Ν. Πλουμπίδης».
Πηγές: ΠΑΜΕ Εκπ/κών, 902.gr και Ριζοσπάστης
Επισυνάπτουμε ένα βίντεο που ο ίδιος ο Βρούτσης κάνει πως δεν θυμάται την προβοκάτσια που έστησε ενάντια στο ΠΑΜΕ το 2013.
Συγκεκριμένα, όταν ο συνδικαλιστής της Ομοσπονδίας συνταξιούχων του ΙΚΑ ανέφερε για τη δίκη στην οποία καλούνται να παρουσιαστούν 35 μέλη του ΠΑΜΕ, δίκη στην οποία τους «έστειλε» ο πρώην υπουργός της ΝΔ, ο τελευταίος άρχισε να αποκαλεί ψεύτη τον κ. Κουμπούρη, μάλλον… διαψεύδοντας την πραγματικότητα.
Μάλιστα, ο πρώην υπουργός δήλωσε ότι ο θεσμικός του ρόλος σαν υπουργός να δέχεται συναντήσεις με συνδικαλιστές, δεν αφορά συνδικαλιστές που ανήκουν στο… ΠΑΜΕ!
«Όταν κάναμε παράσταση διαμαρτυρίας στον κ. Βρούτση με τα συνδικάτα του ΠΑΜΕ, μας έστειλε στα δικαστήρια. Σε πρώτη φάση αθωωθήκαμε και τώρα έχουμε δικαστήριο πάλι»,
ανέφερε ο κ. Κουμπούρης, με τον κ. Βρούτση να απαντά ότι: «Είστε ψεύτης» με αποτέλεσμα να ανέβουν οι τόνοι στη συνέχεια της συζήτησης.

Απολαύστε τον

Bonus ένα ακόμα βίντεο ως σχόλιο στους σημερινούς πωλητές «αριστερόχορτου» που αναμασούν το χυδαίο επιχειρήμα ότι τάχα:

«Πριν το ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΜΕ δεν έκανε κινητοποιήσεις»


Ακόμα πιο μπλεγμένος ο λαός στο «κουβάρι» των ανταγωνισμών

        



Επειδή η «σημειολογία» έχει την αξία της, θυμίζουμε ότι ακριβώς πριν από ένα χρόνο, και συγκεκριμένα στις 16 Φλεβάρη 2017, η Σύνοδος υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ αποφάσιζε την παράταση της παραμονής της ΝΑΤΟικής αρμάδας στο Αιγαίο. Τότε ο υπουργός Άμυνας, Π. Καμμένος, πανηγύριζε και έντυνε την επικίνδυνη αυτή εξέλιξη με το μανδύα της «εθνικής επιτυχίας», λέγοντας χαρακτηριστικά: «Αποτελεί σημαντική εθνική επιτυχία η απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Άμυνας των χωρών – μελών του ΝΑΤΟ για τη συνέχιση της επιχείρησης SNMG2 στο Αιγαίο, παρά τις διαφωνίες της Τουρκίας». Ένα χρόνο μετά, η «εθνική» αυτή επιτυχία, όπως και άλλες που μεσολάβησαν και τις οποίες η κυβέρνηση διαφήμισε εξίσου ως πειστήρια «αναβάθμισης» της αστικής τάξης, βρίσκει το λαό ακόμα πιο μπλεγμένο στο «κουβάρι» επικίνδυνων ανταγωνισμών.

Αμόλα Κουτσούμπα 19-02-2018

 




 
Η έφοδος στους ουρανούς μπορεί να ξεκινήσει και με ένα χαρταετό, με το σύνθημα “Αμόλα Κουτσούμπα” που δονεί και ενώνει τις λαϊκές μάζες. Το Λαϊκό Στρώμα έχει την αποκλειστικότητα και παρουσιάζει σε πρώτη μετάδοση τον κόκκινο χαρταετό που θα κατακτήσει τους αιθέρες της Θεσσαλονίκης και θα γίνει σύντομα ανάρπαστος. Δείτε τον πριν τον ανεβάσουν…



Κι όσο αυτά διεκτυλίσσονται στους αιθέρες, στο έδαφος κάνει θραύση μια φωτογραφία από το Πατρινό καρναβάλι, με το δήμαρχο Κ. Πελετίδη να απαθανατίζεται δίπλα στη βασίλισσα του φετινού καρναβαλιού και τους χρήστες στο διαδίκτυο να βρίσκουν τροφή για διάφορα (πετυχημένα ή όχι και τόσο) σχόλια:

-πως ο Πελετίδης πούλησε στη βασίλισσα μέχρι και Ριζοσπάστη και της έκοψε κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης

-ότι η Βασίλισσα αναδείχτηκε με δημοκρατικές διαδικασίες, πρωτεύοντας σε κάποια άμιλλα, ινά πληρωθή το ρητό και ο στίχος του τραγουδιού “εμείς τον θέλουμε παιδιά το βασιλιά, να πηγαίνει στο παλάτι να πουλάει Ριζοσπάστη…”


-και πως πηγαίνουμε για το σίκουελ (συνέχεια) της κλασικής ταινίας “θα σε κάνω βασίλισσα”, που θα έχει τίτλο “θα σε κάνω ΓΓ (του καρναβαλιού)…”




Καλά Κούλουμα και καλές εφόδους, σε γη και ουρανούς…

http://www.katiousa.gr

Η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ – Έργα και ημέρες της δολοφονικής συμμαχίας





Η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ – Έργα και ημέρες της δολοφονικής συμμαχίας

 

 
 
   Σαν σήμερα, στις 18 Φεβρουαρίου του 1952, η ελληνική Βουλή επικύρωσε τη συμφωνία ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ. H ένταξη στο ΝΑΤΟ επικυρώθηκε επί κυβέρνησης Ν. Πλαστήρα. Αρνητικά ψήφισαν μόνο οι βουλευτές της ΕΔΑ και ο ανεξάρτητος βουλευτής Μιχ. Κύρκος.

   Τρια χρόνια νωρίτερα, στις 4 του Απρίλη 1949, είχε υπογραφεί συνθήκη δημιουργίας του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, του ΝΑΤΟ, στην Ουάσιγκτον.  ΗΠΑ, Βέλγιο, Γαλλία, Δανία, Λουξεμβούργο, Ιταλία, Καναδάς, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Μεγάλη Βρετανία, Ιρλανδία ήταν τα αρχικά κράτη που έγιναν μέλη στο ΝΑΤΟ.


   Το ΝΑΤΟ είχε ξεκάθαρο στόχο και ρόλο από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του, ήταν μια βασική επιθετική κίνηση που οργάνωσαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κατά της Σοβιετικής Ένωσης, μετά το Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 50 χρόνια μετά την ίδρυση του το ΝΑΤΟ, πάλι στην Ουάσιγκτον, στις 23 Απριλίου 1999 οι ηγέτες των κρατών – μελών του ΝΑΤΟ – κι ενώ βομβάρδιζαν τη Γιουγκλοσλαβία, υπέγραφαν τη λεγόμενη συμφωνία για το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, διατηρώντας κι επεκτείνοντας τα βασικά του χαρακτηριστικά: μια δολοφονική συμμαχία, ένας παγκόσμιος χωροφύλακας, που υπερασπίζεται συγκεκριμένα συμφέροντα οικονομικά και γεωπολιτικά, μια συμμαχία δολοφόνος των λαών. 
   66 χρόνια μετά με έναν απλό και σύντομο απολογισμό μπορούμε να θυμηθούμε την «ανθρωπιστική» δράση το ΝΑΤΟ: Οι κατάφωρες παραβιάσεις των αρχών του Διεθνούς Δικαίου, όπως στις περιπτώσεις της Κύπρου, της Κούβας, της Χιλής, της Παλαιστίνης, της Γρανάδας, του Παναμά, της Λιβύης, της Δομινικανής Δημοκρατίας, της Νικαράγουας, του Σαλβαντόρ, της Βοσνίας, της Γιουγκοσλαβίας, των Βαλκανίων γενικά. Επίσης, τα κράτη – μέλη του ΝΑΤΟ, με κυρίαρχο το ρόλο των ΗΠΑ, έδειξαν την «ειρηνική» τους  διάθεση, πρόθεση και πράξη στον πόλεμο στην Κορέα και στο Βιετνάμ, στην επέμβαση στην Ινδοκίνα, στη Γρανάδα και στον Παναμά, στην επιδρομή στη Λιβύη, στο Λίβανο και τον Περσικό Κόλπο, στο Ιράκ, στις  στρατιωτικές επεμβάσεις στις Φιλιππίνες, στη Σομαλία κ.α. Να μην ξεχάσουμε και τις δραστηριότητες των συμμάχων των Αμερικανών, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, στα Φόλκλαντ, στην Αλγερία, και αλλού, όπως επίσης και την εμπλοκή τους εσωτερικά χωρών όπως στο Σαλβαδόρ και στη Νικαράγουα.

   Ας πάμε, όμως, και στα… κέρδη της χώρας μας από την ένταξη της στο ΝΑΤΟ, γεγονός που υπερασπίζεται χρόνια τώρα η κυρίαρχη τάξη της χώρας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι. Ας το θυμηθούμε μια περίοδο που ο «προστάτης» ΝΑΤΟ έχει συγκεκριμένο ρόλο και στα ελληνοτουρκικά (όπως πάντα είχε) αλλά και στο θέμα με την ονομασία των Σκοπίων, ζήτημα το οποίο συνδέεται άμεσα με τα γεωπολιτικά σχέδια των Αμερικανών και των συμμάχων τους. 

   Ακολουθεί ένας μικρός απολογισμός που αποδεικνύει πως το ΝΑΤΟ έχει συγκεκριμένο ρόλο και στη χώρα μας,  αυτόν του υπονομευτή της ανεξαρτησίας και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Παράλληλα, έχει εκθέσει και εκθέτει σε τεράστιους κινδύνους το λαό της χώρας, λόγω της εμπλοκή της στην ιμπεριαλιστική συμμαχία. 

   Κορέα: Τη δεκαετία του 50 η επέμβαση κρατών – μελών του ΝΑΤΟ στην Κορέα βάφτηκε και με ελληνικό αίμα: από τον Στρατό 183 νεκροί και 610 τραυματίες και οι απώλειες της Αεροπορίας 12 νεκροί και 4 χαμένα αεροσκάφη. 

  Κύπρος: Η τραγωδία της Κύπρου το 1974 έχει τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ.  Δείχνουν πολλά μόνο και μόνο τα στοιχεία που προέκυψαν από την ανάκριση που διεξήχθη στη Βουλή το 1987, για το «φάκελο της Κύπρου», και καταγράφτηκαν στο βιβλίο «Έγκλημα εναντίον της Κύπρου», του τότε βουλευτή του ΚΚΕ, Κώστα Κάππου:

   Το ΝΑΤΟ λοιπόν και οι Αμερικάνοι ήταν αυτοί, που σχεδίασαν το πραξικόπημα κατά του Μακάριου – όπως ομολόγησε ο επικεφαλής του πραξικοπήματος στην Κύπρο, ο Γεωργίτσης – και οι συνταγματάρχες το εκτέλεσαν ώστε να δοθεί το πρόσχημα για την τουρκική επέμβαση στο νησί. Ήταν αυτοί, που ασκούσαν «φορτική πίεση» – όπως ομολόγησε ο «πρωθυπουργός» Κόλλιας – για την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια της προέλασης των τουρκικών δυνάμεων. Ήταν αυτοί, που μέσω του 6ου Αμερικανικού Στόλου, της βρετανικής αεροπορίας και των βρετανικών ναυτικών δυνάμεων, έπαιξαν ρόλο προγεφυρώματος – όπως ομολόγησε ο τότε αρχηγός ΓΕΑ Παπανικολάου – για την εισβολή των τουρκικών δυνάμεων στο νησί και την αναχαίτιση των ελληνικών δυνάμεων σε περίπτωση που αυτές «εκινούντο». Ήταν αυτοί, που – όπως ανέφερε ο αντιστράτηγος του ΑΕΔ Μπίτος – σε τηλεφωνικές επικοινωνίες του Κίσινγκερ με τον Ετσεβίτ, του έδωσαν την «άδεια» να βυθίσει το ελληνικό αρματαγωγό που βρέθηκε στην περιοχή.
   Χούντα: Η χούντα είναι ένα ακόμα «κατορθώματα» των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ. Παραστρατιωτικές οργανώσεις που είχαν διαβρώσει το στρατό και δρούσαν στη χώρα, όπως ο περιβόητος ΙΔΕΑ, που κορυφαίο του στέλεχος ήταν ο Γ. Παπαδόπουλος, ήταν δικά τους δημιουργήματα. Αναφορικά με τη στάση της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ στη χούντα των συνταγματαρχών, αποκαλυπτικό είναι το τηλεγράφημα της 13ης Γενάρη 1968 του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς τον τότε Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα: «1. Αποφασίσαμε να κινηθούμε βραχυπρόθεσμα προς μία σχέση συνεργασίας με το καθεστώς της Αθήνας. Το σχέδιό μας είναι πρώτον να συμβουλευτούμε εντός της βδομάδας στην Ουάσιγκτον τους εκπροσώπους του ΝΑΤΟ και έπειτα να σας εξουσιοδοτήσουμε να κάνετε επίσημο τηλεφώνημα στον Πιπινέλη. Η τυπική επαφή με τους υπουργούς της χούντας δε θα πρέπει να εξουσιοδοτηθεί για την ώρα αλλά είναι ορατή ως το επόμενο βήμα (…)».

  Γιουγκοσλαβία 1999: Στρατιωτικές βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, ολόκληρο το ελληνικό έδαφος παραδόθηκε στη ΝΑΤΟική δολοφονική συμμαχία για το έγκλημα ενάντια στο λαό της Γιουγκοσλαβίας. Μόνο από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση το Κοσσυφοπέδιο πέρασε η ακόλουθη ΝΑΤΟική δύναμη: 1.000 αεροσκάφη, 420 πλοία, 510 σιδηροδρομικοί συρμοί, 1.400 φάλαγγες οχημάτων διαφόρων τύπων, 40.000 οχήματα και 60.000 στρατιώτες.

  Ιράκ: Η Ελλάδα συμμετέχει και στο έγκλημα του ΝΑΤΟ στο Ιράκ. Το κρίσιμο διάστημα της επίθεσης στο Ιράκ (20 Μάρτη – 30 Απρίλη 2003), 5.270 αεροσκάφη του ΝΑΤΟ με κατεύθυνση το Ιράκ προσγειώθηκαν ή περνώντας από τον εθνικό εναέριο χώρο μας, έδωσαν αναφορά πορείας στη Σούδα. Ανάμεσά τους 3.963 μεταφορικά και 307 μαχητικά. Επίσης σταθερά κάθε μέρα απογειώνονταν ή προσγειώνονταν από τη Σούδα πάνω από 20 κατασκοπευτικά, ηλεκτρονικού πολέμου, ιπτάμενα τάνκερ και ραντάρ, ανθυποβρυχιακά και άλλα αεροσκάφη.

   «Κόκκινη προβιά»: Η υπόθεση ξεκινά τη δεκαετία του ’50, όταν η CΙΑ στήνει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μιαν απίστευτη τρομοκρατική – παρακρατική επιχείρηση, στο όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Η επιχείρηση γίνεται γνωστή στην Ιταλία με τον κωδικό «Γκλάντιο». Στην Ελλάδα, το παράρτημα της «Γκλάντιο» ονομάζεται «Κόκκινη προβιά». Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ», που το Νοέμβρη του 1990 αποκάλυψε την υπόθεση, ο παρακρατικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ συμπεριλάμβανε κρύπτες με χιλιάδες όπλα που είχαν τοποθετηθεί κάτω από δημόσια κτίρια ή ακόμα και εκκλησίες, και έναν αριθμό «εκπαιδευμένων» να αναλάβουν δράση εφόσον το απαιτούσε η εσωτερική κατάσταση στην Ελλάδα. Η συμφωνία της «Κόκκινης προβιάς» υπογράφηκε στις 25 Μάρτη του 1955 από τον πρωθυπουργό Παπάγο και το στρατηγό της CΙΑ Τράσκοτ. Πρόσχημα, βέβαια, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος».

  Να μην ξεχάσουμε επίσης, τα Ίμια και τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, αυτά ήρθαν να επικυρωθούν με τη ΝΑΤΟική συμφωνία της Μαδρίτης, το 1997. Εκεί ήταν, επί ΝΑΤΟικού εδάφους, που η κυβέρνηση Σημίτη υπέγραψε τη συμφωνία για τα«νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο»…

Η αποσύνδεση καπιταλισμού - φασισμού



Ο Χίτλερ με στελέχη της τότε IBM
Associated Press
Ο Χίτλερ με στελέχη της τότε IBM
Η αποσύνδεση καπιταλισμού - φασισμού ξεκινά από τον παραμερισμό της σημασίας της οικονομίας στην κατανόηση της ιστορίας. Οι λίγες αναφορές στα οικονομικά δεδομένα είναι από παραπλανητικές έως διαστρεβλωτικές:
«Υπάρχει και ένας μύθος ότι η μεγάλη επιχείρηση στη Γερμανία ήταν υπέρ του Χίτλερ. Αυτό δεν είναι αλήθεια (...) Κάποιοι πράγματι μεγάλοι γερμανικοί οίκοι επιχειρηματικοί τον στήριξαν. Δεν είναι όμως ακριβές ότι η ελεύθερη επιχειρηματικότητα ήταν υπέρ του Χίτλερ κ.λπ. Για τον Μουσολίνι τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. (...) Η πολιτική θεωρία και η πρακτική του φασιστικού καθεστώτος, είτε στη γερμανική είτε στην ιταλική εκδοχή, μιλά για διευθυνόμενη οικονομία. Μπορεί να υπάρχουν μαγαζιά, ξέρω γω ψιλικατζίδικα, αλλά η οικονομία είναι διευθυνόμενη (...) Η οικονομία των φασιστικών καθεστώτων δεν είναι ελεύθερη οικονομία»22.
Πράγματι, κάποια «ψιλικατζίδικα» όπως η «Krupp», η «Τhyssen», η «I. G. Farben», η «United Steels Works», η «Volkswagen», η «Heinkel», η «Bayer», η «Basf», η «Agfa», η «Hoerst» (σημερινή «Aventis») κ.λπ. στήριξαν τον Χίτλερ και κλιμάκωσαν τα κέρδη τους. Ηταν τόσο ελεύθερα, όσο όλα τα μονοπώλια στο σύγχρονο καπιταλισμό. Στα εργοστάσιά τους δούλευαν αμισθί κρατούμενοι στρατοπέδων εργασίας23.

Ο Χίτλερ συνήθιζε να αναφωνεί: «Με ακολουθούν εκατομμύρια». Εδώ μια αντιφασιστική φωτογελοιογραφία του 1935, που σατιρίζει το σύνθημα του Χίτλερ και αναφέρεται στις σχέσεις του ναζιστικού κόμματος με το μεγάλο κεφάλαιο
Ο Χίτλερ συνήθιζε να αναφωνεί: «Με ακολουθούν εκατομμύρια». Εδώ μια αντιφασιστική φωτογελοιογραφία του 1935, που σατιρίζει το σύνθημα του Χίτλερ και αναφέρεται στις σχέσεις του ναζιστικού κόμματος με το μεγάλο κεφάλαιο
Στην Ιταλία τα πράγματα είναι όντως διαφορετικά, αφού την άνοδο του Μουσολίνι στήριξαν οι Ιταλοί βιομήχανοι. Ισως αυτό ερμηνεύει το γιατί «το πολιτικό σύστημα παραδίνεται σε έναν κίνδυνο φανφαρόνικο, αστείο»24.
Συνολικότερα, παρακάμπτοντας το ζήτημα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, οι συζητητές αποκρύπτουν ότι η φασιστική Ιταλία και η ναζιστική Γερμανία ήταν καπιταλιστικά κράτη, που, «αδικημένα» από τη μοιρασιά του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αντιμετώπισαν το φασισμό ως το απαραίτητο πολιτικό εργαλείο συντριβής του εσωτερικού εχθρού και προετοιμασίας της πολεμικής αναμέτρησης με τον εξωτερικό εχθρό. Η τελευταία βέβαια απαιτούσε ενίσχυση της παρέμβασης του καπιταλιστικού κράτους στην οικονομία, χωρίς να θίγει την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Επίσης, η χιτλερική έννοια του ζωτικού χώρου δεν απορρέει απλά από τις συνθήκες που βίωσαν οι Γερμανοί από το βρετανικό αποκλεισμό στη διάρκεια του πολέμου25, ούτε από την πεποίθησή τους για την κατωτερότητα των σλαβικών φυλών26, αλλά είναι η προπαγανδιστική απόδοση της πρόθεσης της γερμανικής αστικής τάξης να διεκδικήσει περισσότερες αγορές και σφαίρες επιρροής.
Ταυτόχρονα, οι συζητητές, εισάγοντας τον όρο προγραμματισμένη οικονομία27 προσπαθούν να ταυτίσουν το φασισμό με τον κομμουνισμό, μπερδεύοντας τις οικονομικές λειτουργίες του αστικού κράτους προς όφελος των καπιταλιστικών κερδών, με τον κεντρικό σχεδιασμό της σοσιαλιστικής οικονομίας, ο οποίος είναι αναπόσπαστος από την κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και την εργατική εξουσία.
Ας σημειώσουμε ότι καπιταλιστικά οικονομικά πλάνα εφαρμόστηκαν προπολεμικά στις ΗΠΑ (Νιου Ντιλ) και μεταπολεμικά στην Ιταλία και τη Γαλλία, τη δεκαετία του 1960. Εξάλλου, το μεγαλύτερο τέτοιο σχέδιο ήταν το σχέδιο Μάρσαλ, που αποσκοπούσε στην οικονομική ανασυγκρότηση της καπιταλιστικής Ευρώπης και στην αποτροπή της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ, μέσω της εξαγωγής κεφαλαίων.
Σε δεύτερο επίπεδο, η αποσύνδεση φασισμού - καπιταλισμού προσπαθεί να αποκρύψει τις πολιτικές - διπλωματικές σχέσεις των καπιταλιστικών κρατών με τα φασιστικά καθεστώτα. Ο Ε. Χατζηβασιλείου ισχυρίζεται ότι «η Δύση ποτέ δε συμμάχησε με το φασισμό»28.
Ομως, ο Τσόρτσιλ έλεγε σε ομιλία του στη Ρώμη (20.01.1927):
«Αν ήμουν Ιταλός, είμαι σίγουρος ότι θα ήμουν ολόψυχα μαζί σας από την έναρξη της θριαμβευτικής σας πάλης ενάντια στις κτηνώδεις ορέξεις και πάθη του λενινισμού (...) Εξωτερικά, το κίνημά σας προσέφερε υπηρεσία σε ολόκληρο τον κόσμο (...) Η Ιταλία έδειξε πως υπάρχει τρόπος καταπολέμησης των ανατρεπτικών δυνάμεων (...) Προσέφερε το αναγκαίο αντίδοτο στο ρωσικό δηλητήριο»29.
Με άλλα λόγια, οι δυτικές αστικές δημοκρατίες δεν είχαν πρόβλημα με την καταστολή του εσωτερικού εχθρού από τα φασιστικά καθεστώτα, αλλά διαφωνούσαν με τις επεκτατικές τους αξιώσεις, που αρχικά επιχείρησαν να στρέψουν εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Ετσι, το γαλλικό Κοινοβούλιο δεν επικύρωσε το γαλλοσοβιετικό σύμφωνο αμοιβαίας αλληλοβοήθειας (Μάης 1935) σε περίπτωση πολέμου30, επικαλούμενο το φόβο της πρόκλησης της Γερμανίας31. Την ίδια χρονιά, η Σοβιετική Ενωση μόνη καταδίκασε την ιταλική εισβολή στην Αιθιοπία32. Το 1936 και πάλι μόνη βρέθηκε στο πλευρό της ισπανικής κυβέρνησης ενάντια στον πραξικοπηματία Φράνκο, που στηριζόταν από την Ιταλία και τη Γερμανία, ενώ η Γαλλία και η Μ. Βρετανία υποκριτικά αρνήθηκαν στήριξη προς οποιαδήποτε πλευρά, χρησιμοποιώντας το πρόσχημα της μη επέμβασης33. Το 1938, ΗΠΑ, Γαλλία και Μ. Βρετανία απλά «καταδίκασαν» την προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία, χωρίς να προβούν σε συγκεκριμένα μέτρα34. Το 1939, κατά τη διάρκεια του σοβιετοφινλανδικού πολέμου οι φιλοφασιστικές φινλανδικές δυνάμεις ενισχύθηκαν τόσο από τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία με στρατιωτικά αεροπλάνα, όσο και από τη φασιστική Ιταλία, με όπλα και εθελοντές35.
Ανάλογη ήταν η στάση των «δημοκρατικών εκδοχών του σοσιαλισμού», που τόσο αγαπάνε οι μετέχοντες στις εκπομπές. Οι σοσιαλδημοκράτες, ως αναπόσπαστο κομμάτι του αστικού πολιτικού συστήματος, ταυτίστηκαν με τις επιδιώξεις των αστικών τους τάξεων, με αποτέλεσμα σε μια σειρά από χώρες (Σουηδία, Φινλανδία, Βέλγιο κ.λπ.) να μην έχουν κανένα πρόβλημα να συνεργαστούν με τους «ολοκληρωτικούς» φασίστες36.
Η σύνδεση φασισμού - καπιταλισμού φανερώθηκε και μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα καπιταλιστικά κράτη στρατολόγησαν πρώην φασιστικά στελέχη, στον αγώνα του «ελεύθερου» κόσμου ενάντια στον κομμουνισμό. Για παράδειγμα, ο Ράινχαρντ Φον Γκέλεν, πρώην επικεφαλής των ναζιστικών μυστικών υπηρεσιών στην Ανατολική Ευρώπη, στρατολογήθηκε από τη CIA και στη συνέχεια αποτέλεσε τον πρώτο αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών της ΟΔ Γερμανίας, BND37. Αξίζει να αναφερθεί ότι την ίδια περίοδο που ο Γκέλεν αναλάμβανε την ηγεσία της BND, στη Γερμανία απαγορευόταν η δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Φυσικά, υπάρχει και το ελληνικό ιστορικό παράδειγμα των Ταγμάτων Ασφαλείας, που το Δεκέμβρη του 1944 εξοπλίστηκαν από το βρετανικό ιμπεριαλισμό και την κυβέρνηση Παπανδρέου για να χτυπήσουν το ΕΑΜ.
Από την άλλη πλευρά, η Σοβιετική Ενωση, έπειτα από την άρνηση των συνεχών εκκλήσεών της προς τα καπιταλιστικά κράτη της Δύσης για τη σύμπηξη ενός μετώπου ενάντια στο φασισμό, υπέγραψε σύμφωνο μη επίθεσης με τη ναζιστική Γερμανία, προκειμένου να κερδίσει χρόνο προετοιμασίας για τον πόλεμο. Δεν επρόκειτο για συμμαχία, όπως αναφέρθηκε38. Επρόκειτο για μια αναγκαστική προσωρινή συμφωνία που σωστά έγινε, αφού οι δύο καπιταλιστικές πλευρές όχι μόνο είχαν προκαλέσει τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για το μοίρασμα του κόσμου, αλλά και με ικανοποίηση θα έβλεπαν τη συντριβή της εργατικής εξουσίας στη Σοβιετική Ενωση. Εξάλλου, γι' αυτό πάσχιζαν με κάθε τρόπο.
Η αιτιολόγηση του φασισμού
Αρνούμενοι τις σχέσεις φασισμού - καπιταλισμού και τις συγκρούσεις των καπιταλιστικών κρατών για τη διανομή των σφαιρών επιρροής και των αγορών, οι συμμετέχοντες αναζητούν αλλού την πηγή του «ολοκληρωτισμού». Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή, παρουσιάζουν τον «ολοκληρωτισμό» ως κεραυνό στον ανέφελο καπιταλισμό του 19ου αιώνα:
«Το 19ο αιώνα στην Ευρώπη επικρατεί ένα κλίμα συνεχούς προόδου. Η ανθρωπότητα προοδεύει, βιομηχανική επανάσταση, επιστήμες (...) Επικρατεί στο τέλος ο φιλελευθερισμός, αλλά μετά ακολουθεί μια τρομακτική κρίση του ευρωπαϊκού πολιτισμού που είναι ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος»39.
«Οπως ελέχθη σωστά, ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι αυτός που απελευθερώνει [τον ολοκληρωτισμό], διότι εθίζει πολλούς, νέους κυρίως ανθρώπους, στη βία»40.
«Ο 19ος αιώνας είναι ο αιώνας των ελευθεριών του ανθρώπου, έτσι χαρακτηρίζεται και σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι (...) Αλλά δεν είναι εύκολη η ελευθερία (...) Γι' αυτό οι άνθρωποι συχνά καταλήγουν στο πλήθος, στον ηγέτη, γιατί είναι ευκολότερο»41.
Φυσικά, οι συζητητές δεν ασχολούνται καθόλου με την αποικιοκρατία, με το επαναστατικό κύμα του 1848, με το Γαλλοπρωσικό Πόλεμο, με την Παρισινή Κομμούνα και την καταστολή της. Τίποτα δεν μπορεί να ταράξει τις απόψεις τους για την belle epoque (ωραία εποχή) του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, η οποία στην πραγματικότητα εκτείνεται από την καταστολή της Κομμούνας έως και την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Τι τους νοιάζουν τα εγκλήματα στις αποικίες και η σφαγή των προλετάριων στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, αφού στην Ευρώπη επικρατούσε ο «πολιτικός φιλελευθερισμός»;
Πολύ περισσότερο, δε θέλουν να ασχοληθούν με τις αιτίες γέννησης του πολέμου, με τα αντικρουόμενα συμφέροντα για το χωρισμό του κόσμου ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Δεν ασχολήθηκαν με τα προεόρτια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως ο αμερικανοϊσπανικός πόλεμος (1898 - 1902), ο πόλεμος των Μπόερς (1899 - 1902), οι κρίσεις στο Μαρόκο (1904 - 1905, 1911) και στη Βοσνία (1908 - 1909) και εν τέλει, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912 - 1913). Ετσι, παρουσιάζουν μεταφυσικά τον πόλεμο ως ζιζάνιο στα ανθοφόρα λιβάδια του καπιταλισμού και ως σύγχρονοι κληρικοί καταφεύγουν στην αδύναμη φύση του ανθρώπου που αδυνατεί να ζει ελεύθερος!...
Στη συνέχεια, πατώντας στα βήματα των εισηγητών του ιδεολογήματος, προσπαθούν να ερμηνεύσουν ιδεαλιστικά το φασισμό:
«Ο (...) φασισμός βασίζεται στο ρομαντισμό του 19ου αιώνα εν μέρει και εν μέρει σε άλλα κινήματα Γκομπινό και Τσάμπερλεν που πίστευαν στις ανώτερες και τις κατώτερες φυλές»42.

Η διαφορά ενός πλυντηρίου από το Πολιτικό Γραφείο: Καρναβάλι στη ΓΛΔ

Σε αντίθεση με τη Δυτική Γερμανία, όπου κυρίως στις καθολικές περιοχές της Ρηνανίας και της Νότιας Γερμανίας υπήρχαν από αιώνες καθορισμένες τελετουργίες και θεσμοθετημένες καρναβαλικές εκδηλώσεις, στην Ανατολική Γερμανία οι απόκριες γιορτάζονταν με μια μίξη αυθόρμητων πάρτυ και οργανωμένων γιορτών, στον παιδικό σταθμό, το σχολείο, αλλά και στις κρατικές επιχειρήσεις και φυσικά στα κέντρα διασκέδασης και τις διάφορες λέσχες στις πόλεις και την ύπαιθρο. Παραδοσιακά πολλοί Γερμανοί κομμουνιστές έβλεπαν το καρναβάλι ως ένα “αντιδραστικό-συντηρητικό” κατάλοιπο, ωστόσο πολύ σύντομα μετά την ίδρυση της ΓΛΔ, ήδη από το 1950, το υπουργείο πολιτισμού ανακήρυξε το καρναβάλι τμήματης “Φροντίδας των Εθίμων και της Λαϊκής Κουλτούρας”.
Σοσιαλιστικό καν-καν, απόκριες 1979
Περίπου 1.344 καταγεγραμμένες αποκριάτικες λέσχες υπήρχαν στη χώρα, οι περισσότερες εκ των οποίων είχαν ιδρυθεί στην πρώτη δεκαετία της ΓΛΔ, αρκετές ως μετεξέλιξη ή παρακλάδι τοπικών χορωδιών και Αθλητικών σωματείων. Αργότερα, οι περισσότερες λέσχες οργανώνοντας από τις ίδιες τις κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίες συνήθως αναλάμβανουν την επιχορήγηση ή κι εξολοκλήρου τη χρηματοδότηση των καρναβαλικών εκδηλώσεων, κάτι το οποίο συνεπαγόταν λογοδοσία σε ανώτερα κρατικά όργανα. Εξάλλου, όλες οι οι καταγεγραμμένες λέσχεις υπάγονταν στο λεγόμενο ZAK, τον Κεντρικό Κύκλο Εργασιών Καρναβαλιού, όπου υποβάλλονταν προς έγκριση οι εκδηλώσεις, τα σλόγκαν και οι ομιλίες. Παρότι όπως αντιλαμβάνεται κανείς η κομματική επιρροή του SED, ήταν σημαντική, η λογοκρισία ήταν αρκετά χαλαρή σε αυτές τις εκδηλώσεις, όπως μαρτυρά η ύπαρξη καρναβαλικών αρμάτων με τη μορφή του τείχους και επιγραφή “Βερολίνο σου μένω πιστός”, ή ακόμα και αρμάτων σε μορφή φυλακής και σύνθημα “Θέλω να βγω από εδώ. Σύντομα θα βγω από εδώ”. Ανοχή υπήρχε και στα ανέκδοτα που λέγονταν επί σκηνής, με πιο διάσημο εκείνο που έλεγε: “Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός πλυντηρίου και του Πολιτικού Γραφείου;” “Από το πλυντήριο μπορείς να αφαιρέσεις τα άλατα”.
Καρναβαλικό άρμα στο Βασούνγκεν το 1975 σατιρίζει την ποιότητα των πορτοκαλιών Κούβας, βασικού προϊόντος εισαγωγής από το νησί της Επανάστασης
 Οι ελλείψεις καταναλωτικών αγαθών ήταν ένα άλλο αγαπημένο θέμα σάτιρας των καρναβαλιστών, σε γενικές γραμμές πάντως, όπως μαρτυρούν με πικρία από τη δική τους οπτική αντιφρονούντες της εποχής, οι καρναβαλικές λέσχες διατηρούσαν καλές σχέσεις  με τους ιθύνοντες, και οι όποιες τριβές δεν ξεπέρασαν τα όρια των προφορικών συστάσεων, πλην λίγων περιπτώσεων όπου υπήρξαν επαγγελματικές συνέπεις σε όσους θεωρήθηκε πως υπερέβησαν τα εσκαμμένα. Τα δυτικά μέσα από την πλευρά τους πάντως, κάλυπταν από ένα σημείο κι έπειτα τακτικά καρναβαλικές εκδηλώσεις στη ΓΛΔ, είτε σε ό,τι αφορά τα ΜΜΕ της ΟΔΓ κυρίως, για να υπερπροβάλλουν τη “λαϊκή δυσαρέσκεια κατά του καθεστώτος”, είτε, όπως συνέβη στην περίπτωση Ιαπωνικού τηλεοπτικού συνεργείου που βρέθηκε στο Βασούνγκεν το 1988, μάλλον από καθαρή περιέργεια. Περίπου 70.000 μέλη μετρούσαν στα τέλης της δεκαετίας του ’80 οι καρναβαλικές λέσχες, διοργανώνοντας συνολικά 120.000 εκδηλώσεις με περίπου 6,5 εκατομμύρια επισκέπτες. Επισήμως οι κατασκευαστές κοστουμιών, αρμάτων κι άλλων αποκριατικών ειδών κυμαίνονταν μεταξύ δύο και τριών, αριθμός μη επαρκείς για τέτοιο όγκο συμμετεχόντων. Ό,τι δεν είχε προβλέψει εκ προοιμίου ο κεντρικός σχεδιασμός, καλύπτονταν από τις ίδιες τις κρατικές επιχειρήσεις, που όπως είπαμε είχαν συχνά πρωταγωνιστικό ρόλο στις λέσχες, προσφέροντας πρώτες ύλες κι εργατικά χέρια για την έκτακτη παραγωγή της απαραίτητης καρναβαλικής σκευής.

ΠΕΡΙ ΕΘΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ




Κι επειδή εκτός από  τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό και τις ελληνοτουρκικές αψιμαχίες στο Αιγαίο είχαμε και τον εμβολισμό ελληνικού περιπολικού από τούρκικο πλοίο που ανέβασε σε υψηλό τόνο, ένθεν κακείθεν  του Αιγαίου, τον εθνικιστικό λόγο, οι ανησυχίες για εφαρμογή σχεδίων που ευνοούν ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς μοιάζει να μην είναι εξωπραγματικές.
               Και νιώθει κανείς αδύναμος να κατανοήσει, να επιλέξει για να δράσει. Είναι που με τον εκλεπτυσμό των μεθόδων της ιδεολογικής επιβολής και ενσωμάτωσης, με  την αδιαφάνεια και την επαγγελματοποίηση της πολιτικής ζωής, με την αποδοχή της  συναινετικής δημοκρατίας που βασίζεται καταρχήν στην ιδεολογική επικράτηση των αστικών δυνάμεων  έχει αλωθεί η σκέψη μας.
               Κι αν στην  αστική ιδεολογία το έθνος θεωρείται η ανώτατη εξωιστορική και υπερταξική μορφή κοινωνικής ενότητας, ένα σύνολο με ταυτόσημα τα βασικά συμφέροντα για όλα τα κοινωνικά στρώματα που το συγκροτούν, χωρίς να ομολογείται πως αυτά ταυτίζονται με της άρχουσας τάξης, δεν μπορεί  όμως  να παραβλεφθεί πως σε συνθήκες καπιταλισμού το εθνικό ζήτημα μπορεί να οδηγεί από την μια σε αφύπνιση εθνικής ζωής και πάλη ενάντια σε κάθε ζυγό, από την άλλη σε ανάπτυξη κάθε είδους σχέσεων μεταξύ εθνών αλλά και στη δημιουργία ενότητας του κεφαλαίου σε διεθνές επίπεδο, πβ. Ευρωπαϊκή Ένωση.  Ο αγώνας λοιπόν των λαών για αυτοδιάθεση στα χρόνια μας μπορεί να πάρει όχι πια όπως στον 19ο αιώνα αντιφεουδαρχικό ή όπως στον 20ο αντιαποικιακό αλλά κυρίως αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο πολύχρονος αγώνας των Παλαιστινίων να συγκροτήσουν κράτος ανεξάρτητο  και οι αντιδράσεις από διεθνείς στρατιωτικούς ή διπλωματικούς οργανισμούς και μεγάλες δυνάμεις για να μη το καταφέρουν.
               Εξάλλου, η κυρίαρχη εξουσία του καπιταλισμού διαθέτει όλη την ευελιξία και πειστικότητα πότε να χρησιμοποιεί τον επιθετικό και φιλοπόλεμο εθνικισμό σαν όργανο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, όπως συνέβη με την πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία,  πότε να χρησιμοποιεί την ελευθερία και δημοκρατία για να διασπάσει και αποδυναμώσει υποτάσσοντας το χάος που δημιουργεί στα ιμπεριαλιστικά σχέδιά της, όπως συμβαίνει με όλες τις πυροδοτούμενες έγχρωμες επαναστάσεις των τελευταίων ετών.  
               Το μοντέλο αποδυνάμωσης κρατικών οντοτήτων που περιλαμβάνει καταστροφή του έθνους –κράτους και κατά συνέπεια της κεντρικής οικονομίας και διακυβέρνησης μοιάζει να επαναλαμβάνεται τα τελευταία χρόνια.  Ο πρακτικός στόχος δεν είναι άλλος από την αποσύνθεση της κρατικής κεντρικής κυριαρχίας στην εθνική οικονομία, στη δημόσια υποδομή και στον όποιο πλούτο του έθνους που θ’  αντικατασταθεί  από ομοσπονδίες και αποκεντρωμένες εξουσίες, που θα επιβληθούν από την ιμπεριαλιστική δύναμη και δεν θα επιλεγούν από τους ίδιους τους λαούς,  για να επιτρέπουν στον ιμπεριαλισμό να κυριαρχεί μ’ ένα υποτιθέμενο προοδευτικό μάλιστα έμβλημα ελευθερίας και δημοκρατίας.
                Κι επειδή τα τελευταία χρόνια η εξ αριστερών κριτική στο ΚΚΕ επικεντρώνεται στη …σοβινιστική του στροφή που καταγγέλλει την τούρκικη προκλητικότητα κατηγορώντας το ότι έτσι εξυπηρετεί συμφέροντα της αστικής τάξης, αναρωτιέται κανείς για τη σκοπιμότητα της επανάληψης της ίδιας κριτικής που ενίσχυσε την εναντίον του πολεμική στα παλιότερα χρόνια. Τότε που ο Ν. Ζαχαριάδης, γγ. γραμματέας  του  ΚΚΕ, ενός  κόμματος ταξικού  και διεθνιστικού, με το πρώτο γράμμα από τη φυλακή προέτρεπε τους έλληνες να πολεμήσουν εναντίον του Μουσολίνι κι αργότερα με την ίδρυση του ΕΑΜ όταν το κόμμα  πήρε την πρωτοβουλία οργάνωσης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Κι έτσι επιτεύχθηκε στη διάρκεια της κατοχής η οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των εργατών και αγροτών, με τους αστούς ή αποτραβηγμένους από καιροσκοπισμό μέχρι να περάσει το κακό ή αντίπαλους σ’ αυτόν τον αγώνα, που πήρε τελικά κοινωνικά χαρακτηριστικά, εναρμονίζοντας εθνικά και ταξικά στοιχεία και ταυτίζοντας το στόχο της εθνικής ενότητας  με το ταξικό περιεχόμενο  των στόχων του ΚΚΕ. Ο εθνικός αγώνας απελευθέρωσε στην περίπτωση αυτή και δεν χειραγώγησε το προλεταριάτο, ενώ  κι ο εθνικός αγώνας πήρε αντιιμπεριαλιστική μορφή.
               Το όποιο εθνικό ζήτημα δεν μπορεί να υποτιμάται και στην αναζήτηση λύσης του να  παραβλέπεται η  εσωτερική ή εξωτερική κατάσταση. Δεν είναι απλώς ένα αξίωμα εφαρμοζόμενου επί χάρτου, ανεξαρτήτως των συνθηκών, η επιδίωξη ήττας σε κάθε πόλεμο για μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο για κατάργηση του αστικού καθεστώτος. Ταξική συνειδητοποίηση και συνοχή είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να μην περιορίζεται η ευαισθησία μας σε εθνικά ζητήματα με κίνδυνο εκμετάλλευσής μας από την άρχουσα τάξη κι εκφυλισμού της όποιας αγωνιστικότητας μας.

TOP READ