Κουΐζ πολιτικής οικονομίας

 ή, τα δύσκολα για τους νεοφιλελεύθερους και νομπελίστες του καπιταλισμού

1)Η αξία του εμπορεύματος με τα ρομπότ:

-Ποια αξία ανταλλαγής (μέση τιμή) έχει στον καπιταλισμό ένα προϊόν- εμπόρευμα που το παρήγαγε ένα ρομπότ αξίας 1 μεγα-ευρώ, (ένα τυπικό νόμισμα) πλήρους αυτοματισμού και τεχνητής νοημοσύνης, το οποίο μετά την κατασκευή και μέχρι την λήξη του, παρήγαγε χωρίς καμία άλλη ανθρώπινη εργασία σε μέσα και λειτουργία, 1 τετράκις εκατομμύριο προϊόντα – εμπορεύματα (μονάδες) έτοιμα για κατανάλωση από τους καταναλωτές;

2) Ο πληθυσμός της γης με τα ρομπότ:

-Σε κάποια φάση της εξέλιξης, τα πάντα παράγονται από ρομπότ τεχνητής νοημοσύνης, από την εξόρυξη και την επιστημονική έρευνα μέχρι την παραγωγή αγαθών για τις ανάγκες των ανθρώπων και την παραγωγή νέων πιο εξελιγμένων ρομπότ. Η παραγωγή και η παραγωγικότητα έχουν εκτοξευθεί σε ύψη με δυνατότητα να καλύψουν τις ανάγκες 10 πλανητών σαν τη γη!

Κανένας άνθρωπος πλέον δεν δουλεύει, όλα τα κάνουν τα ρομπότ! Οι άνθρωποι απλώς ζουν υπέροχα και κάνουν τα χόμπι τους κατά τον ίδιο τρόπο που σήμερα μπορούν να απολαμβάνουν το οξυγόνο του αέρα και το σύμπαν με τον ήλιο.

-Στον καπιταλισμό τα ρομπότ είναι ιδιοκτησία των μεγαλοκαπιταλιστών (… το 1% που κατέχει περισσότερο πλούτο από το 99%...). Άρα και όλα τα προϊόντα είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών. Οι εργάτες που είναι κόστος για τους καπιταλιστές έχουν απολυθεί όλοι. Κανένας εργάτης δεν δουλεύει, όλα τα κάνουν τα ρομπότ! Φυσικά οι εργάτες και όλοι οι απασχολούμενοι των μεσαίων στρωμάτων που εκτοπίστηκαν από κάθε παραγωγή και εργασία, δεν έχουν κανένα μισθό, εισόδημα ή αντάλλαγμα για να αγοράσουν τα εμπορεύματα των ρομπότ, ιδιοκτησίας των καπιταλιστών.

-Σε ένα σύστημα που τα ρομπότ είναι ιδιοκτησία όλης της κοινωνίας(*), παράγουν κανονικά τα πάντα σε αφθονία και η κοινωνία τα μοιράζει σε όλα τα μέλη της, στους ιδιοκτήτες δηλαδή, ανάλογα με τις ανάγκες τους.

Κανένας άνθρωπος πλέον δεν δουλεύει, όλα τα κάνουν τα ρομπότ!

Ερώτημα: πόσος θα είναι ο πληθυσμός της γης με καπιταλισμό και πόσος με κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής; (Σήμερα  ο πληθυσμός της γης είναι περί τα 7 δισεκατομμύρια)

Άντε γιατί πολύ πνεύμα μας πουλάνε οι οπαδοί του καπιταλισμού με την 4^η βιομηχανική επανάσταση και την έλευση των ρομπότ που, λένε, θα παράγουν νέες αξίες και υπεραξίες χωρίς ανθρώπινη εργασία! Κάποιος πρέπει να τους δείξει τα στενά, απάνθρωπα και καταστροφικά αδιέξοδα των ορίων των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων που βεβαίως, κανένας δεν θα τον αφήσει να φτάσει στα όρια της καταστροφής του κόσμου.

(*) Διευκρίνηση: Δεν υπάρχει η έννοια «κοινωνική ιδιοκτησία» στα μέσα παραγωγής σε μια τέτοια κοινωνία (κομμουνιστική), και τα ρομπότ αντιμετωπίζονται όπως το σύμπαν και ο ήλιος σήμερα, που δεν έχει νόημα η ιδιοκτησία πάνω τους. Χάρι συνεννόησης μιλάω για ιδιοκτησία. Αυτή η έννοια υπάρχει στον σοσιαλισμό σε αντίστιξη με τον καπιταλισμό, αλλά όχι στον κομμουνισμό.

Απαντήσεις

1) 

Η ανταλλακτική (εμπορική) αξία κάθε μονάδος προϊόντος του ρομπότ αξίζει 1M€/1.000.000.000.000.000! δηλαδή σύνολο 1 μεγα-ευρώ, ούτε ένα σεντς παραπάνω αξία και υπεραξία. Ωστόσο οι καπιταλιστές είναι αδύνατο να παράγουν και να πωλούν εμπορεύματα χωρίς κέρδος. Έτσι τη μόνη παραγωγή μου μπορούν να κάνουν είναι για τον εαυτό τους και για τους ελάχιστους τελευταίους εργάτες που παρήγαγαν το τέλειο ρομπότ!

2)

-Ο πληθυσμός της γης με πλήρη καπιταλισμό θα είναι 7.000.000.000Χ1%=70.000.000! Τα άλλα 6.930.000.000 θα εξαλειφθούν αφού δεν θα έχουν καμία δυνατότητα να ζήσουν, με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις μεμονωμένων πληθυσμών που, τότε, δεν θα έχουν καμία σχέση με τον καπιταλισμό, αν είναι δυνατόν!

-Ο πληθυσμός της γης με κομμουνισμό θα είναι 7 δισ. συν την αύξηση που θα έχουν αποφασίσει τότε οι άνθρωποι με βάση την αφθονία μέσων που θα έχουν.

Κολυμβήθρα ρατσιστικών αντιλήψεων οι αστυνομικές σειρές στις ΗΠΑ

Κατιούσα

Η κανονικοποίηση του ρατσισμού μπορεί να λάβει διάφορες μορφές, από τις οποίες πιο επικίνδυνες είναι εκείνες που δεν αναγνωρίζονται με την πρώτη ματιά, όπως για παράδειγμα στην τηλεοπτική μυθοπλασία. Οι αστυνομικές σειρές αποτελούν διαχρονικά ένα από τα αγαπημένα είδη του κοινού στις ΗΠΑ, αλλά και στο εξωτερικό, με τα αμερικάνικα δράματα της κατηγορίας αυτής να αποτελούν τη μερίδα του λέοντος της παγκόσμιας αγοράς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη διάδοση των φανερών και κρυφών μηνυμάτων τους σε ένα διεθνές κοινό.

Μελέτη της οργάνωσης “Color of change” ρίχνει φως στις λανθάνουσες προκαταλήψεις που αναπαράγονται μέσω των αμερικανικών αστυνομικών σειρών σε βάρος των χαρακτήρων αφροαμερικανικής καταγωγής. Η έκθεση χαρακτηρίζει αυτά τα σήριαλ ως “μηχανή δημοσίων σχέσεων” των οργάνων της τάξης και συνολικά του συστήματος απονομής δικαιοσύνης των ΗΠΑ, διαδίδοντας παραπληροφόρηση και διαιωνίζοντας προκαταλήψεις σε βάρος συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων.

Στην έκθεση με τίτλο “Κανονικοποιώντας την αδικία: Οι επικίνδυνες παρερμηνείες που καθορίζουν το τηλεοπτικό αστυνομικό είδος”, μελετώντας 26 διαφορετικά παραδείγματα, κατέληξε πως ζητήματα όπως οι φυλετικές προκαταλήψεις και η λειτουργία του συστήματος δικαιοσύνης αντιμετωπίζονταν με λίγη ή καθόλου αμφισβήτηση για την ορθότητά τους. Σε ό,τι αφορά το προφίλ των θυμάτων σε αυτές τις σειρές, σπανίως ήταν Αφροαμερικανοί, ιδίως γυναίκες, παρότι στατιστικά η συγκεκριμένη κατηγορία είναι δυσανάλογα στοχοποιημένη στις ΗΠΑ. Μάλιστα, σύμφωνα με την έκθεση, στελέχη τηλεοπτικών σταθμών και παραγωγοί φέρονται να πιέζουν τους σεναριογράφους να εμφανίζουν μόνο λευκούς ως θύματα εγκληματικών ενεργειών με το σκεπτικό πως “οι θεατές θα αλλάξουν κανάλι αν εμφανίσουμε μαύρο το θύμα”.

Οι μαύροι χαρακτήρες εμφανίζονται συνήθως ως οι δράστες των εγκλημάτων κι αυτό αφορά και τις 26 σειρές που μελετήθηκαν. Χαρακτήρες που υποδύονται μέλη οργανώσεων τύπου Black Lives Matter πολλές φορές παρουσιάζονται ως αφελείς ζηλωτές, κι όχι ως άτομα σε γνώση των δικαιωμάτων τους που ζητούν δικαιοσύνη. Συνήθως, ως μοναδικοί μονοσήμαντα θετικοί χαρακτήρες παρουσιάζονται μαύροι δικαστές, οι οποίοι απλώς λειτουργούν ως φερέφωνα της κυρίαρχης αντίληψης περί νόμου και δικαιοσύνης, δίνοντας άλλοθι σε ένα σύστημα βαθιά προκατειλημμένο απέναντι στις μειονότητες. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι, στις περισσότερες από τις σειρές που μελετήθηκαν, οι αστυνομικοί εμφανίζονται να κάνουν πολύ περισσότερες παράνομες ή ηθικά προβληματικές πράξεις από τους δράστες, ωστόσο πάντα οι ενέργειές τους “δικαιολογούνται” από τους σεναριογράφους ή και επιβραβεύονται για τις παραβάσεις τους.
Οι σεναριογράφοι κατά 78% ήταν λευκοί και μόλις κατά 9% έγχρωμοι, ποσοστό χαμηλότερο κι από αυτό των Αφροαμερικανών συνολικά στον πληθυσμό των ΗΠΑ. Επιπλέον, οι σειρές με έγχρωμους χαρακτήρες προέρχονταν κυρίως από σεναριογραφικές ομάδες αποκλειστικά λευκών συγγραφέων.
Ο Ρασάντ Ρόμπινσον, πρόεδρος του “Color of change”, εξήγησε τους λόγους για τους οποίους αυτή η προκατειλημμένη παρουσίαση επηρεάζει συνολικά τις κοινωνικές αντιλήψεις για το ρατσισμό και το ρόλο του στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης: “Δυστυχώς, αυτές οι σειρές συνέχει λένε στο κοινό και δείχνουν μια εικόνα λευκών να παθαίνουν κακό από μαύρους με τρόπους που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν στην κοινωνία”, τόνισε ο Ρόμπινσον: “Αυτό που χτίζουμε είναι μια λάθος αντίληψη του προβλήματος, και παίρνουμε λύσεις χτισμένες στη δημόσια απαίτηση για πράγματα που δεν αποτελούν προβλήματα στην πραγματικότητα. Αυτές η σειρές κάνουν πολλή ζημιά σε φυλετικά ζητήματα, αλλά μια από αυτές τις ζημιές είναι ότι καθιστούν αόρατες τις προκλήσεις που οι μαύροι αντιμετωπίζουν στις κοινότητές τους και ότι αφαιρούν τη δύναμη και τη φωνή των μαύρων να καθορίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους”.
Ο Ρόμπινσον πρόσθεσε πως η στρεβλή απεικόνιση αστυνομίας και δικαστών στις σειρές καθιστά δυσκολότερη την πάλη ενάντια στην αδικία, ενώ εξωραΐζει τις υπερβάσεις των αστυνομικών οργάνων: “Οι αστυνομικοί στις σειρές αυτές κάνουν συνέχεια άσχημα πράγματα, αλλά είτε επιβραβεύονται είτε βγάζουν λόγο για τα αίτια που τους “ανάγκασαν” σε αυτή την πράξη”. Ξεχωριστή μνεία κάνει και στους μαύρους χαρακτήρες δικαστών και αστυνομικών, που αξιοποιούνται ώστε το κοινό να πειστεί πως τα όσα συμβαίνουν “είναι δίκαια”, αφού τα υιοθετούν και Αφροαμερικανοί. Τονίζει πως δεν αρκεί να εμπλουτίζεται το καστ με μαύρους χαρακτήρες, αλλά θα πρέπει να υπάρξουν και πολύ περισσότεροι μαύροι σεναριογράφοι, με γνώση των προβλημάτων των τοπικών κοινοτήτων. Προσθέτει πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι και μέσα στην τηλεόραση που θα ήθελαν να αλλάξουν τα πράγματα και χρειάζονται ενίσχυση και περισσότερη αλληλεπίδραση με οργανώσεις δικαιωμάτων όπως η “Color of change”.
Η οργάνωση προαναγγέλλει πως θα ξεκινήσει εκστρατείες ενημέρωσης του κοινού και θα δημιουργήσει πλατφόρμα όπου οι θεατές θα μπορούν να λένε τη γνώμη τους, ώστε να στερήσει από τους συντελεστές τη δυνατότητα να πουν ότι δε γνώριζαν, ότι δεν είναι συνειδητή επιλογή τους να αποτυπώνουν μια στρεβλή πραγματικότητα στο όνομα του κέρδους.
Mε πληροφορίες από Shadow and Act

Μόνη της έγνοια οι καρέκλες και ο μηχανισμός στήριξης κεφαλαίου - κυβερνήσεων

 

Καταγγελία της ΔΑΣ για τη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής

Το γεγονός ότι μόνη έγνοια της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ είναι οι καρέκλες της και η διατήρηση του μηχανισμού στήριξης του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του επιβεβαίωσε η στάση της στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ, καταγγέλλει η ΔΑΣ, καλώντας ταυτόχρονα σε ενίσχυση του αγώνα ενάντια στον εκφυλισμό, στη νοθεία και την απροκάλυπτη εργοδοτική παρέμβαση στα συνδικάτα.

 Σε σχετική ανακοίνωσή της η ΔΑΣ σημειώνει τα εξής:

«Η γνωστή ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ στη σημερινή συνεδρίαση (σ.σ. την Παρασκευή 24/1) της Εκτελεστικής Επιτροπής αρνήθηκε για ακόμη μια φορά να συζητηθεί επί της ουσίας το κείμενο που έχει καταθέσει εδώ και πολλούς μήνες η ΔΑΣ, το οποίο περιλαμβάνει μία μία και με συγκεκριμένα στοιχεία τις οργανώσεις που εμφανίζουν εργοδότες, πλαστογραφίες και νόθους αντιπροσώπους για το επικείμενο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Σημειώνουμε ότι αυτό το κείμενο έχει κατατεθεί και εξωδίκως από τον Απρίλη του 2019.


Επιδιώκουν να εξασφαλίσουν την κάλυψη της μεγαλοεργοδοσίας και του κρατικού μηχανισμού για να νομιμοποιηθούν ο χαφιεδισμός, το "Συνδικαλιστικό" της Ασφάλειας, οι μπράβοι, τα ανύπαρκτα σωματεία, δηλαδή όλες αυτές οι "παθογένειες" που είναι επιλογή των εργοδοτών και των κομμάτων που στήριξαν και στηρίζουν τη σφαγή των εργατικών δικαιωμάτων, την επίθεση ενάντια στα συνδικάτα. Και όλα αυτά διανθισμένα με αντικομμουνισμό, δανεισμένο από τους συνηγόρους της Χρυσής Αυγής.

Αυτό από μόνο του αποτελεί πρόκληση για την εργατική τάξη. Δεν έχουν καμιά σχέση με τις αγωνίες και τους καημούς της. Ο δικός τους καημός είναι να διατηρήσουν τους παχυλούς τους μισθούς που ξεπερνούν τις 80.000 ευρώ.

Καλούμε τους εργαζόμενους να προσπεράσουν τα εμπόδια που βάζουν αυτή η ηγετική ομάδα και όσοι την ακολουθούν στην οργάνωση της πάλης τους απέναντι στην επίθεση που δέχονται από τη μεγαλοεργοδοσία και την κυβέρνησή της, διεκδικώντας αυτά που έχει ανάγκη σήμερα η εργατική τάξη.

Καλούμε τα συνδικάτα να δουλέψουν με αποφασιστικό τρόπο για την οργάνωση της εργατικής τάξης σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, να δυναμώσουν οι συλλογικές διαδικασίες, να είναι μαζικές και αποφασιστικές.

Θέλουμε συνδικάτα ανοιχτά, δημοκρατικά, μακριά και έξω από την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις της και τους κολαούζους της στο συνδικαλιστικό κίνημα».

Αποσπάσματα από την παρέμβαση της ΔΑΣ

 

Στην παρέμβασή της στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής (ΕΕ) της ΓΣΕΕ, η ΔΑΣ κατήγγειλε μεταξύ άλλων το γεγονός ότι η ΕΕ «συνεδριάζει μετά από τόσο καιρό και μάλιστα μόνο για το συνέδριο».

Ολο αυτό το διάστημα, συνέχισε η ΔΑΣ, και ενώ κλιμακώνεται σε όλα τα μέτωπα η αντεργατική επίθεση, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αυτό που έκανε ήταν: Να επιτίθεται στις συνδικαλιστικές οργανώσεις που προσπαθούν «να οργανώσουν την αντεπίθεση των εργαζομένων, χαρακτηρίζοντάς τες εγκληματικές οργανώσεις». Μήνυσε συνδικαλιστικά στελέχη συνδικάτων, με αυταρχικό τρόπο απέπεμψε μέλη ΔΣ Εργατικού Κέντρου, παρεμποδίζει τη δράση των συνδικάτων «για την οργάνωση της πάλης ενάντια στην κυβέρνηση, που φέρνει νέο νομοσχέδιο ενάντια στα ασφαλιστικά δικαιώματα της εργατικής τάξης».

Στα κρυφά, προσθέτει η ΔΑΣ, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συμφωνούσε «με τις κυβερνήσεις, τον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές οργανώσεις και σαν το λαγό» στηρίζει το νέο νομοσχέδιο για το χτύπημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, συμφώνησε στην 4η «αξιολόγηση» και το πάγωμα μισθών και μεροκάματων, δεν είπε κουβέντα για την επικίνδυνη Συμφωνία για τις βάσεις που φέρνει η κυβέρνηση στη Βουλή, στηρίζει τα σχέδια κυβέρνησης και ΣΕΒ «που επιχειρούν να βάλουν εμπόδια, ακόμη και να απαγορεύσουν την πραγματοποίηση διαδηλώσεων».

«Αυτό που σας νοιάζει αλλά και προβάλλετε συνεχώς είναι, σαν καλοί σύμβουλοι του ΣΕΒ και των κυβερνήσεων, οι ιδιωτικές επενδύσεις, η καπιταλιστική ανάπτυξη, γιατί έτσι, όπως λέτε, θα υπάρξουν ποιοτικές θέσεις εργασίας και δικαιώματα», ανέφερε η ΔΑΣ. «Το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να κρατήσετε τις καρέκλες σας και τον μηχανισμό στήριξης των επιχειρηματιών και των κυβερνήσεών τους».

Οσον αφορά το ίδιο το συνέδριο της ΓΣΕΕ, η ΔΑΣ επανέφερε το κείμενο - εξώδικο με τις συγκεκριμένες καταγγελίες της και ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να νομιμοποιήσει την εργοδοτική παρέμβαση, δεν πρόκειται να ανεχθεί και να νομιμοποιήσει την ωμή αναπαραγωγή των συσχετισμών, τις νοθείες, τις πλαστογραφίες με διάφορους τρόπους, κ.ά.

Καταλήγοντας η ΔΑΣ επισήμανε:

«Εμείς δεν είμαστε ούτε γραφειοκράτες ούτε τυπολάτρες. Ξέρουμε τις παθογένειες του συνδικαλιστικού κινήματος. Υπάρχουν συνδικάτα που τους λείπουν, για παράδειγμα, ορισμένα στοιχεία, ή καθυστέρησαν να κάνουν εκλογές. Δέστε τη στάση μας στην ΟΙΥΕ, στην Ομοσπονδία Μετάλλου. Υπαρκτά σωματεία δεν έχουμε κόψει.

Θέλουμε να γίνει συνέδριο. Για να αντιπαρατεθούν οι δύο γραμμές στο κίνημα. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να υπάρχουν ζωντανά, πραγματικά σωματεία. Με μαϊμούδες δεν μπορείς να αντιπαρατεθείς. Εσάς δεν σας ενδιαφέρει να γίνει αυτό. Γιατί σας έχει πάρει χαμπάρι ο εργατόκοσμος. Τις καρέκλες και το μηχανισμό θέλετε».

Ριζοσπάστης   Σάββατο 25 Γενάρη 2020 - Κυριακή 26 Γενάρη 2020

Τα σημαινόμενα της πλατείας και οι εύκολοι αφορισμοί!

25-01-2020

Ο κόσμος πιέζει από διαφορετικούς δρόμους, αλλά με συνισταμένη ότι τα νησιά δεν αντέχουν και φυσικά σε αυτό το πλαίσιο οι φασιστικές δυνάμεις όχι μόνο καραδοκούν, έχουν ρόλο πολύ συγκεκριμένο. Η πίεση ήταν και από μας και όχι μόνο εμάς, για κινητοποιήσεις και πάντα τονίζαμε για να μην πω κραυγάζαμε το πλαίσιό μας, άλλωστε η φωνή των ρατσιστών δεν μας φώναζε τυχαία «κοπρίτες» στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο.

Μάρκος Σκούφαλος

 

Η συγκέντρωση στην πλατεία σε αυτή τη φάση του προσφυγικού μεταναστευτικού αποτελεί παρελθόν. Γύρω από αυτό το ζήτημα, σε όλα τα νησιά του Αιγαίου, αναπτύχθηκε ένα διάλογος, από ανθρώπους συλλογικότητες και πολιτικές δυνάμεις, που πονάνε για τη στρέβλωση που παρουσιάζεται στις κοινωνίες μας, τα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων, οι πρόσφυγες μετανάστες να στοχοποιούνται, να αποτελούν ερμηνευτικό εργαλείο όλων των δεινών μας και οι θύτες οι πραγματικοί ένοχοι, οι αστικές τάξεις της ΕΕ, των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ρωσίας κλπ με το πολιτικό προσωπικό όλων των κυβερνήσεων και της Ελλάδας να μένουν στο απυρόβλητο.

Λίγο βέβαια έλειψε από άσπονδους φίλους του ΚΚΕ, να βρεθεί το κόμμα υπόλογο ότι συμπλέει με φασίστες ή όπως είδαμε σε ανακοίνωση που υπογράφεται και από χιώτικες πολιτικές δυνάμεις που επέλεξαν την αποχή, πως ανεξαρτήτως προθέσεων, η συμμετοχή στην πλατεία της Χίου, φορέων που εκφράζονται μέσα από αυτούς  δυνάμεις του ΚΚΕ, ρίχνει νερό στο μύλο των φασιστών!


Και τα λένε αυτά πολιτικές δυνάμεις και συλλογικότητες που ήταν στο ΣΥΡΙΖΑ, στηρίχτηκαν και στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ, βγήκαν στις πλατείες να στηρίξουν τη διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ πριν το τρίτο μνημόνιο και συντάχτηκαν στο δημοψήφισμα με το Συριζαίικο οχιναι!!! Ταυτόχρονα, για αρκετό διάστημα μετά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ψάχνανε από αριστερή σκοπιά να δούνε τι πρόσημο θα βάλουν στην κυβέρνηση του «διαβολικά καλού Τραμπ», του νόμου Κατρούγκαλου και της υπογραφής της συμφωνίας της ντροπής, που εγκλώβισε πρόσφυγες και μετανάστες, της συμφωνίας ΕΕ, Τουρκίας, κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που συμφωνεί και επαυξάνει η κυβέρνηση της ΝΔ!!!


Αυτά, γιατί δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε, σεβόμενοι βέβαια το γεγονός ότι τα «πάντα ρει», οι άνθρωποι και οι πολιτικοί σχηματισμοί αλλάζουν, μετατοπίζονται είτε προς το συμφέρον του λαϊκού κινήματος είτε προς  το αντίθετο. Λίγη λοιπόν προσοχή δε βλάπτει στην κριτική που την επιζητούμε, μας βοηθά σε πολύ μεγάλο βαθμό, αλλά να μην ισοπεδώνει ένα κόμμα στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των προσφύγων και μεταναστών, ένα κόμμα στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης των δικαιωμάτων και των αναγκών του λαού μας. 

Για το σήμερα, θα ήταν ανεπίτρεπτο λάθος για τις δυνάμεις του ΚΚΕ στα συνδικάτα και στους φορείς, να τσουβαλιάζουν όλο τον κόσμο που ήταν στην πλατεία της Χίου και αλλού με φασίστες και ρατσιστές. Όχι μόνο γιατί ξέρει πολλούς με το ονοματεπώνυμό τους μέσα στις γειτονιές και στα συνδικάτα, όχι μόνο γιατί είδαμε μαθητές μας, γονείς, συναδέλφους, φίλους μας, που ξέρουμε καλά ποιοι είναι, αλλά και γιατί μελετά καθημερινά τους όρους διαμόρφωσης της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης του κόσμου για να βγάζει τα σωστά συμπεράσματα.


Κάθε συγκέντρωση κάθε δράση διεξάγεται με όρους ταξικής πάλης. Όταν στο δημοτικό συμβούλιο στα σωματεία, σε συνελεύσεις κλπ λέμε πάμε για κινητοποίηση, αυτόματα μπαίνουν μια σειρά ζητήματα. Θα μιλήσουμε για τις αιτίες; Θα τις κατονομάσουμε; Θα δώσουμε λύση; Ποια θα είναι αυτή; Οι ίδιοι που δημιουργούν το πρόβλημα; Θα περιφρουρήσουμε τον κόσμο από τους φασίστες και ρατσιστές; Θα παλέψουμε να μην στοχοποιηθούν οι πρόσφυγες και μετανάστες, όταν πρόκειται για τέτοιες κινητοποιήσεις; Ποιες είναι οι κινήσεις των άλλων δυνάμεων; Είναι στριμωγμένοι ή δεν έχουν σε αυτή τη φάση προβλήματα; Θα ακολουθήσουν και θα ταυτιστούν με τον κυβερνητικό σχεδιασμό;

Αυτά δεν τα συζητάμε μεταξύ τυριού και αχλαδιού!! Τα συζητάμε με σοβαρότητα παντού, στα όργανα που ανήκουμε, στα συνδικάτα, τους φίλους μας που είναι δίπλα μας και με την «ψυχή στο στόμα» που λένε καταλήγουμε. Και καταλήγουμε και σε εναλλακτικές και εφεδρικές λύσεις, προκειμένου να διασφαλίσουμε τις θέσεις εκείνες που ανταποκρίνονται στις λαϊκές ανάγκες ή στο κοινό συμφέρον των Ελλήνων εργαζομένων ή μη, με αυτό των προσφύγων και μεταναστών.

Αναντίρρητο είναι το γεγονός πως περιφερειακές και δημοτικές αρχές, προσκείμενες στη ΝΔ σε όλο το Αιγαίο είναι στριμωγμένες, γιατί επένδυσαν στο προσφυγικό μεταναστευτικό, όπως και το κόμμα τους η ΝΔ, το καπηλεύθηκαν και τώρα αντικειμενικά λόγω του ρόλου της κυβέρνησης της ΝΔ δεν τους βγαίνει. Ο κόσμος πιέζει από διαφορετικούς δρόμους, αλλά με συνισταμένη ότι τα νησιά δεν αντέχουν και φυσικά σε αυτό το πλαίσιο οι φασιστικές δυνάμεις όχι μόνο καραδοκούν, έχουν ρόλο πολύ συγκεκριμένο.

Η πίεση ήταν και από μας και όχι μόνο εμάς, για κινητοποιήσεις και πάντα τονίζαμε για να μην πω κραυγάζαμε το πλαίσιό μας, άλλωστε η φωνή των ρατσιστών δεν μας φώναζε τυχαία «κοπρίτες» στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο.

Οι κινητοποιήσεις ήρθαν και φυσικά και τα δύσκολα, γιατί είναι φυσικό ο Περιφερειάρχης να θέλει να περάσει με τη βοήθεια άλλων τοπικών αρχόντων,  μια ξενοφοβική ατζέντα, που έφτανε σε καθαρά ακροδεξιές θέσεις ορισμένες φορές και από την άλλη, οι δυνάμεις των μαζικών φορέων, όχι μόνο εκεί που το ΚΚΕ έχει ισχυρές δυνάμεις, που δεν ήθελαν να περάσει αυτό το μίσος.

Όλα λοιπόν ήταν στο τραπέζι. Πρώτο προαπαιτούμενο στις συναντήσεις ότι δεν  θα ακουστεί ξενοφοβικός και ρατσιστικός λόγος. Δεν θα ακουστούν ανιστόρητες θεωρίες για εισβολές ισλαμοποίηση κλπ. Σε τηλεδιάσκεψη εκπροσωπώντας την ΑΔΕΔΥ, τα ξεκαθάρισα στον ίδιο τον περιφερειάρχη, που απήντησε με τον αφερέγγυο και στρεψόδικο λόγο του ότι «συμφωνώ δεν θα πούμε τις προσωπικές μας απόψεις», για να πράξει τα αντίθετα.

Σε δεύτερο χρόνο μπήκαν οργανωτικά ζητήματα και ξανά επιμείναμε πως σε ξενοφοβικές ρατσιστικές μαζώξεις δεν θα έχουμε θέση, ζητώντας φυσικά και ομιλητή μαζί με τους άλλους φορείς. Η αντιπεριφέρεια στη Χίο και ο αρμόδιος αντιπεριφερειάρχης  το δέχτηκε, προσπάθησε να το τηρήσει και μπήκαν στη μέση ο περιφερειάρχης και συν αυτώ και το ανέτρεψαν. Προσπαθήσαμε για εναλλακτικές με φορείς, για άλλη συγκέντρωση φορέων, δύσκολο έως ακατόρθωτο, βλέπαμε ως λύση και την αποχή!

Η πίεση που ασκήσαμε, όχι μόνο εμείς, το επαναλαμβάνω, είχε αποτέλεσμα, επανήλθε ο αρχικός σχεδιασμός, αλλά έχοντας προσδώσει στις δυνάμεις μας μεγαλύτερη σοφία.

Μαζέψαμε ξανά τα πρωτοβάθμια σωματεία σε μαζική σύσκεψη, το ΔΣ της ΑΔΕΔΥ ξανά, συζητήσαμε και καταλήξαμε. Συμμετοχή, κλειστή διάταξη γύρω από το πανό της ΑΔΕΔΥ και προετοιμασία για άμεση αποχώρηση, αν ακουστεί οτιδήποτε προκλητικό για τους πρόσφυγες και μετανάστες, οτιδήποτε έθιγε την ανθρώπινη υπόσταση, οτιδήποτε εξίσωνε τους θύτες με τα θύματα. Είχαμε λοιπόν έτοιμες και τις «ντουντούκες μας» και τη θέληση του σχεδιασμού μας. 


Το αποτέλεσμα: Στη συγκέντρωση της Χίου τηρήθηκε το μέτρο, κανείς ομιλητής  δεν ξέφυγε σε εκφράσεις μίσους, άλλο αν άλλαξε άποψη, κανείς δεν στοχοποίησε το πρόβλημα, σε αυτούς καθ’ εαυτούς τους ρημαγμένους  ανθρώπους, το αντίθετο μάλιστα, υπήρχαν σαφείς ενδείξεις αντικυβερνητικού λόγου, που ευθύνεται για το πρόβλημα και υπήρξε και το φτάνει πια με τον εγκλωβισμό των προσφύγων στο νησί. Ταυτόχρονα η ομιλία της ΑΔΕΔΥ ήταν συγκεκριμένη, καταδικαστική στις προηγούμενες κυβερνήσεις και στη σημερινή με αναφορά στις ευθύνες των ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, καταδικαστική στους υπευθύνους του πολέμου ΝΑΤΟ, ΕΕ και λοιπούς ιμπεριαλιστές και με εκτενείς προτάσεις για τον απεγκλωβισμό αυτών των ανθρώπων από τα νησιά και τη χώρα. Παραφωνία βέβαια η σύζυγος του κ. Περιφερειάρχη, αλλά αυτά συμβαίνουν και στις πιο καλές …αυλές!
 

Ήταν ζημιά αυτό για τον κόσμο που παρευρέθηκε;;; Κάναμε ζημιά στο κίνημα; Ήταν ιδεολογικό πισωγύρισμα; Είναι προς κρίση, που εμείς όμως το εκτιμάμε θετικά, το πιστώνουμε στην ιστορία του νησιού ότι κράτησε σε μια δύσκολη στιγμή, αλλά αυτό δεν επιβάλλεται σε κανέναν. 

Οι εξελίξεις φυσικά είναι δυσοίωνες. Η ΝΔ και ο υπουργός της έριξε πόρτα στους αιρετούς των παρατάξεων και στον αντιπεριφερειάρχη της Χίου στην προγραμματισμένη συνάντηση και έμεινε με τον πρόθυμο Μουτζούρη, που άλλα λέει τη μια, άλλα την άλλη και αρέσκεται εκτός από την ακροδεξιά ρητορική, στους εξ απορρήτων σχεδιασμούς. Ας ελπίσουμε οι παρευρισκόμενοι δήμαρχοι όταν θα έλθει η ώρα στα όργανα να μιλήσουν, αν και μικρό καλάθι κρατάμε για ευνόητους λόγους.   

Συνεχίζουμε επομένως με το λαό τους φορείς και τα συνδικάτα του, χωρίς να απολυτοποιούμε τίποτε ως τακτική. Στη Μυτιλήνη είμαστε χώρια στην πλατεία Σαπφούς  και καλά κάναμε, το μίσος ξεχείλισε, στη Σάμο συμμετείχαμε, μέσα από το Εργατικό κέντρο και το ΝΤ της ΑΔΕΔΥ Σάμου με το ίδιο πλαίσιο που είχαμε και στη Χίο. Στις απεργιακές κινητοποιήσεις αποφεύγουμε τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό και όπως την ονομάζουν οι εργαζόμενοι τη συνδικαλιστική μαφία της ΓΣΕΕ (ευελπιστούμε να δούμε κάποιους φίλους και να μη μας πουν και πάλι διασπαστές).

Τέλος, η διαδικτυακή κυρίως συζήτηση για το θέμα, μου θύμισε ένα περιστατικό λογοτεχνικής υφής.  Φίλοι του Παπαδιαμάντη, τσακώνονταν αν είναι καθαρευουσιάνος ή δημοτικιστής. Περνούσε ο ίδιος από το καφενείο που σύχναζε, τους άκουσε και τους λέει. Ούτε το ένα ούτε το άλλο! Ο Παπαδιαμάντης, είναι Παπαδιαμάντης. Και το ΚΚΕ, είναι ΚΚΕ. Επιδιώκει σοφό να είναι μαζί σας, χαρά μας να το επιδιώκετε κι εσείς!

"Κε" Γεραπετρίτη Σάς Θυμίζουμε την «Βαϊμάρη» !!

Με αφορμή την ανιστόρητη τοποθέτηση του υπουργού Επικρατείας Γιώργου Γεραπετρίτη στη βουλή ότι η «Βαϊμάρη έφερε την απλή αναλογική και η απλή αναλογική έφερε το Χίτλερ». αν και πήρε την πρέπουσα απάντηση απ τον Θανάση Παφίλη σκεφτήκαμε να ξαναθυμηθούμε Τι συνέβη τότε: 

Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ» Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΓΙΑΛΤΑ

Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή το «φούσκωμα» της Χρυσής Αυγής από το αστικό πολιτικό σύστημα, φούντωσε το ζήτημα του τέλους της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», η οποία κατά τους αστούς πολεμήθηκε γι' αυτό ο Χίτλερ και το κόμμα του, στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης 1929 - 1933 κατέλαβαν την κυβερνητική εξουσία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Στόχος είναι η αποτροπή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της από τον αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό αγώνα ως μονόδρομο για την οριστική διέξοδο από την κρίση σε όφελός τους με την εργατική, λαϊκή εξουσία, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον εργατικό έλεγχο. Οι αστοί συγκαλύπτουν ότι ο Χίτλερ πήρε την κυβερνητική εξουσία, με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης και την αμέριστη συνδρομή της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας που υπηρετούσαν τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Των μονοπωλίων επιλογή ήταν ο Χίτλερ.

Επίσης, οι αστοί, προκειμένου να εμποδίσουν την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για το σοσιαλισμό, ρίχνουν λάσπη στη Σοβιετική Ενωση, αναπαράγοντας το μεγάλο ψέμα, ότι συμφώνησε, αν δεν επέβαλε, στο «μοίρασμα του κόσμου», μετά το Β' Παγκμόσμιο Πόλεμο, γι' αυτό τάχα και στην Ελλάδα, μετά την απελευθέρωση από τη γερμανική ιμπεριαλιστική κατοχή δε νίκησε, δεν πήρε την εξουσία ο λαός.Σ' αυτά τα δύο ζητήματα αναφέρεται το σημερινό ένθετο του «Ριζοσπάστη» «Ιστορία», προβάλλοντας την ιστορική αλήθεια την οποία παραχαράσσουν οι αστοί.

***

Στις 28 Φλεβάρη 1933, ύστερα από πρόταση της κυβέρνησης του Χίτλερ, ο πρόεδρος της Γερμανίας Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών Οργανώσεων. Ετσι, λένε, καταλύθηκε το Σύνταγμα της Βαϊμάρης και επικράτησε ο φασισμός. Αντικαταστάθηκε μια μορφή διακυβέρνησης της δικτατορίας των μονοπωλίων με μία άλλη.

Ποια είναι όμως η πραγματική ιστορία; 

Η γερμανική προλεταριακή επανάσταση (3 Νοέμβρη 1918 - Γενάρη 1919, στη Βαυαρία έως τον Απρίλη του ίδιου έτους) έχοντας ως υπόβαθρο, όπως και η Οχτωβριανή της Ρωσίας του 1917, τη μαζική εξαθλίωση που επέφερε για τις λαϊκές μάζες ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, παρουσίασε κοινά χαρακτηριστικά με εκείνη, όπως για παράδειγμα τα επαναστατικά συμβούλια εργατών και ναυτών. Η μεγάλη ποιοτική διαφορά ήταν το γεγονός ότι στη Γερμανία απουσίαζε το μαζικό και ταξικά συνεπές κόμμα του προλεταριάτου, το κομμουνιστικό (οι πρωτοπόροι επαναστάτες της ομάδας «Σπάρτακος» προχώρησαν στη δημιουργία τέτοιου κόμματος στο απόγειο της επανάστασης). Παρ' όλα αυτά, η δράση του προλεταριάτου, με αρχικούς στόχους που ξεπερνούσαν τα καπιταλιστικά πλαίσια κλόνισε σοβαρά την εξουσία της ηττημένης στον πόλεμο γερμανικής αστικής τάξης.

Αν και η δράση των επαναστατημένων μαζών προσέγγιζε την αντικειμενική ανάγκη της σύμπλεξης των εθνικών και αστικοδημοκρατικών διεκδικήσεων με τη διεκδίκηση της προλεταριακής εξουσίας, η ελλιπής αντίληψη που είχαν για το σοσιαλισμό και για το δρόμο που οδηγεί σε αυτόν (στρατηγική), καθώς και οι αυταπάτες που διατηρούσαν ως προς το χαρακτήρα του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (το κόμμα που με το ξέσπασμα του πολέμου ηγεμόνευσε στο χώρο του σοσιαλσοβινισμού) υποχρεωτικά οδηγούσε στο συμβιβασμό με τους αστούς, στην καλλιέργεια κοινοβουλευτικών αυταπατών και στον περιορισμό ακόμα και των αστικών μεταρρυθμίσεων. Ενώ, για παράδειγμα, οι μάζες αρχικά διεκδικούσαν, μεταξύ άλλων, την κατάργηση της στρατοκρατίας και του ιδιαίτερου ρόλου του στρατού στην πολιτική ζωή, οι σοσιαλδημοκράτες που ασκούσαν πλέον την κυβερνητική εξουσία, συνεπείς στις δεσμεύσεις τους, όχι απέναντι στις επαναστατημένες μάζες, αλλά απέναντι στους αστούς, αξιοποίησαν τον αυτοκρατορικό στρατό για να πνίξουν στο αίμα το εξεγερμένο προλεταριάτο του Βερολίνου και άλλων πόλεων και αργότερα της Βαυαρίας. 

Με αφορμή τη στυγνή δολοφονία των ηγετών της επανάστασης Κ. Λίμπκνεχτ και Ρ. Λούξεμπουργκ, ο Λένιν σε ομιλία του στις 19/1/1919 κατάγγειλε το νέο ρόλο που ανέλαβε η ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD), τους Εμπερτ (Ebert) και Σάιντεμαν (Scheidemann) ως δημίους των προλεταριακών ηγετών, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι «... η "Δημοκρατία" είναι τελικά ένα μασκάρεμα της αστικής ληστείας και της πιο κτηνώδους βίας».

Η συντακτική εθνοσυνέλευση που εκλέχτηκε το Γενάρη του 1919 και η υιοθέτηση του Συντάγματος της Βαϊμάρης (4-28 Φλεβάρη) αντικατόπτριζαν την εδραίωση ξανά της εξουσίας των αστών, που σε σχέση με την προπολεμική περίοδο, δε χρειάζονταν πλέον να τη μοιράζονται και με τον αυτοκράτορα (Κάιζερ). Ταυτόχρονα, ο όρος Reich (Ράιχ = αυτοκρατορία - «βασίλειο») παρέμεινε στο νέο Σύνταγμα, παρά την πρόταση που τέθηκε για αλλαγή του σε «Δημοκρατία» (Republik).

Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, σε σύγκριση με το προηγούμενο του Βίσμαρκ (1871) εμπεριείχε πιο προωθημένες διατάξεις (όπως η γενίκευση του δικαιώματος ψήφου σε όλους τους «πολίτες» άνω των 20 ετών, η δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, κ.λπ.), που απλά απέβλεπαν στην πρόσδεση του λαού στα συμφέροντα των καπιταλιστών. 

Για την αποφυγή οποιασδήποτε «παρεξήγησης» επ' αυτού, το άρθρο 48 του Συντάγματος έδινε στον Πρόεδρο της χώρας (αναδεικνυόταν με άμεση ψηφοφορία από το λαό) να αναστέλλει όλες τις συνταγματικές ελευθερίες και να διατάσσει την επέμβαση των ενόπλων δυνάμεων, στην περίπτωση «που παρεμποδίζεται σημαντικά ή απειλείται η δημόσια ασφάλεια και τάξη» (αντίστοιχες διατάξεις έχουν όλα τα αστικά συντάγματα).

Το εν λόγω άρθρο, αξιοποιήθηκε κατά κόρον την περίοδο 1919 - 1933 για την καταστολή εργατικών απεργιακών αγώνων, για τη διάλυση συνταγματικά εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατιδίων όταν αυτές δεν ταίριαζαν απόλυτα με τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, για την «εν ψυχρώ» προώθηση των πιο αντιδραστικών απαιτήσεων των μεγαλοβιομηχάνων, για την αναστολή της κοινοβουλευτικής δράσης και στο τέλος, ως κατώφλι για το πέρασμα στην ανοιχτή φασιστική δικτατορία των εθνικοσοσιαλιστών.

Στα πρώτα χρόνια, ως απόρροια και της ήττας στον πόλεμο, εμφανίζεται ένα πρωτόγνωρο πληθωριστικό «τσουνάμι»1, που ενέτεινε κατά πολύ την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου σε βάρος της εργατιάς και των μικροαστικών στρωμάτων και προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων που γιγάντωναν μέρα με τη μέρα, μέσα και από τη ραγδαία διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης (μόνο ο πολυεκατομμυριούχος Χούγκο Στίνες (Hugo Stinnes) την περίοδο του ραγδαίου πληθωρισμού εξαγόρασε 1.664 επιχειρήσεις με 300.000 εργαζόμενους!). 

Καθ' όλη τη δεκαετία του '20 η αναδιανομή λειτούργησε και προς όφελος των μονοπωλίων των νικητριών δυνάμεων του πολέμου, με βάση τις πολεμικές αποζημιώσεις, που προέβλεπε η συνθήκη των Βερσαλιών και οι κατοπινές ενδοϊμπεριαλιστικές ρυθμίσεις. Ιδιαίτερα ενισχυμένη παρουσία στη Γερμανία απέκτησαν οι αμερικάνικοι μονοπωλιακοί όμιλοι και ειδικά οι τραπεζικοί.

Αν τα πρώτα χρόνια της Βαϊμάρης, οι πραξικοπηματικές απόπειρες στρατιωτικών (το Μάρτη 1920 οι μοναρχικοί στρατιωτικοί με επικεφαλής το γενικό επιτελάρχη Καπ (Kapp), τον στρατηγό Λούντεντορφ (Lundendorff) κ.ά. και το Νοέμβριο του 1923 ο Χίτλερ ξανά με τον Λούντεντορφ) αποτυγχάνουν να καταλύσουν την αστική δημοκρατία, αυτό οφειλόταν τόσο στο γεγονός ότι το συγκροτημένο πλέον ΚΚ Γερμανίας τέθηκε επικεφαλής αποφασιστικών εργατικών ένοπλων αγώνων, όσο και στο γεγονός ότι η σφοδρή ενδοκαπιταλιστική διαπάλη ανάμεσα σε διάφορους μονοπωλιακούς ομίλους για την πρωτοκαθεδρία, δεν επέτρεπε τη σύνταξη κοινού σχεδίου αντιμετώπισης της συνταγματικής δημοκρατίας και την ύπαρξη κοινής εναλλακτικής πρότασης. Αυτό δε σημαίνει ότι οι αστοί αντιμετώπισαν με αδιαφορία το φασισμό. 

Απλά δεν είχαν καταλήξει ποιο από τα πάμπολλα εκείνη την εποχή παραστρατιωτικά, εθνικιστικά και φασιστικά σχήματα ήταν το καταλληλότερο. Πάντως, αν στην αρχή το Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Γερμανίας (NSDAP) του Χίτλερ είχε ως χρηματοδότες (η «διαπλοκή» και τότε ήταν σύμφυτη του καπιταλισμού) Βαυαρούς καπιταλιστές μεσαίου μεγέθους, ήδη τον Οκτώβρη του 1923 (μόλις ένα μήνα πριν το αποτυχημένο πραξικόπημα) ο Φριτς Τύσσεν (Fritz Thyssen - επικεφαλής του ομώνυμου ομίλου) το ενίσχυσε με 100.000 χρυσά μάρκα2. Αντίστοιχα έπραξε και ο έτερος μεγαλοβιομήχανος Ερνστ φον Μπόρζιχ (ErnstvonBorsig). Αλλά και το αστικό πολιτικό σύστημα συνολικά δε φάνηκε εχθρικό σε τέτοια φαινόμενα. Ετσι ο Χίτλερ για την απόπειρά του καταδικάστηκε «επί εσχάτη προδοσία» σε 5 χρόνια φυλάκιση, αλλά ήδη το Δεκέμβρη 1924 ήταν και πάλι ελεύθερος και με πολιτικά δικαιώματα. Ο δε Λούντεντορφ δεν δικάστηκε καν! Και όλα αυτά χωρίς την παραμικρή ένσταση των σοσιαλδημοκρατών και αστών «λάτρεων» της αστικής δημοκρατίας.

Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί, ότι καθ' όλη την περίοδο 1919 - 1932, στην κυβερνητική εξουσία το σοσιαλδημοκρατικό και τα αστικά κόμματα (τα περισσότερα εμπεριείχαν στην ονομασία τους και τον προσδιορισμό «λαϊκό») είτε εναλλάσσονταν το ένα με το άλλο, είτε συγκυβερνούσαν, χωρίς όμως κανένα από αυτά να μπορεί να υλοποιήσει τις δημαγωγικές εξαγγελίες για «τη σωτηρία του Λαού», που όλο αυτό το διάστημα, με πρωτοπορία την εργατική τάξη συνέχιζε να διεκδικεί τα δικαιώματά του με διάφορες μορφές (ένοπλες εξεγέρσεις, απεργίες, κ.λπ.). Ούτε, βέβαια, μπόρεσαν, παρά την «ικανότητά» τους να κρατήσουν τη Γερμανία έξω από τη δίνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 1929. Αυτό που κατάφεραν (γιατί αυτό άλλωστε επιδίωκαν) είναι με τις επιχορηγήσεις, με κρατικές παραγγελίες και με άλλα εξίσου «δημοκρατικά» μέτρα να ενισχύσουν ξανά και σε παγκόσμιο επίπεδο τη θέση της ντόπιας χρηματιστικής ολιγαρχίας. Το 1932, καθώς η επίδραση της οικονομικής κρίσης και η δράση των κομμουνιστών ανεβάζουν σημαντικά το οργανωμένο εργατικό κίνημα, επιλέγεται η απομάκρυνση της σοσιαλδημοκρατίας από την κεντρική κυβέρνηση (παρέμεινε κυβέρνηση όμως στο μεγαλύτερο κρατίδιο, την Πρωσία) ακριβώς για να μην απολέσει την «έξωθεν καλή μαρτυρία» και για να μπορέσει πιο πειστικά να κρατήσει τα εργατικά στρώματα και τα συνδικάτα τους, υπό τον έλεγχό της. Ταυτόχρονα, η αμιγώς αστική κυβέρνηση «εθνικής συγκέντρωσης» (30/5/1932) άνοιγε το δρόμο του συνταγματικά νόμιμου «πραξικοπήματος» της εφαρμογής του άρθρου 48 που αναφέρεται παραπάνω. Με βάση αυτό εκδιώχθηκε η σοσιαλδημοκρατία και από τους πρωσικούς κυβερνητικούς θώκους (Ιούλης 1932). Ακολούθησε μια σειρά εναλλαγών αστών εκπροσώπων στην κυβέρνηση, με μοναδικό φανερό κριτήριο τις προσωπικές επιλογές του Προέδρου του Ράιχ και πρώην δεξί χέρι του αυτοκρατορικής εξουσίας Χίντενμπουργκ3 με πραγματική όμως βάση τις υποδείξεις των μονοπωλίων. Και όταν αυτή η τακτική νομιμοποιήθηκε και στα ευρύτερα στρώματα και ενώ το χιτλερικό κόμμα παρουσίαζε σημαντικά εκλογικά σημάδια κάμψης4, στις 30 Ιανουαρίου 1933, κατόπιν «παραίνεσης» και πάλι των μονοπωλίων, με τον ίδιο συνταγματικά νόμιμο τρόπο διορίστηκε καγκελάριος ο Χίτλερ. Σ' αυτήν τη «συνταγματικότητα» πιστή η σοσιαλδημοκρατία και στο όνομα της «νομιμότητας της κυβέρνησης», αρνήθηκε ακόμα και την πρόταση του ΚΚ Γερμανίας για την από κοινού οργάνωση γενικής πολιτικής απεργίας ενάντια στον Χίτλερ. Είχε έρθει πλέον ο καιρός για τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές, να πάρουν πίσω και την παραμικρή παραχώρηση που είχαν κάνει προς το λαό, για να ανακόψουν το επαναστατικό ρεύμα του 1918/20.

Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης 1929 - 1933, οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων στη Γερμανία είχαν να αντιμετωπίσουν την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού κινήματος και το δυνάμωμα της επιρροής του Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτός ήταν ο αντίπαλός τους, αυτό φοβούνταν. Η ανησυχία τους μεγάλωνε, γιατί το κύρος των παλαιών αστικών κομμάτων - του γερμανικού Λαϊκού, του γερμανικού Δημοκρατικού, του βαυαρικού Λαϊκού και άλλων - έπεφτε συνεχώς στις εργατικές συνειδήσεις. Ταυτόχρονα, έπεφτε και η επιρροή του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Οι εργάτες έδειχναν ολοένα και πιο μεγάλη δυσαρέσκεια, γιατί οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας που ήταν στην κυβέρνηση ψήφιζαν έκτακτα διατάγματα και αντιδραστικά μέτρα ενάντια στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα.

Το φασιστικό κόμμα του Χίτλερ, που αυτοονομαζόταν Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα, ανέπτυξε μια πλατιά αδίσταχτη δημαγωγία. Οι Γερμανοί φασίστες δήλωναν πως όλα τα δεινά των εργαζομένων της Γερμανίας τα προκαλούσε η Συνθήκη των Βερσαλιών (συνθήκη που υπογράφτηκε με βαρείς όρους για τη Γερμανία μετά την ήττα της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) και υποσχόταν μόλις πάρουν την εξουσία να καταργήσουν αμέσως τη Συνθήκη των Βερσαλιών και τους περιορισμούς που σχετίζονταν με τους εξοπλισμούς, να αγωνιστούν για να ξαναπάρει η Γερμανία τα εδάφη που είχε χάσει ύστερα από τον παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918 και να αποκτήσει καινούρια εδάφη. 

Στους ανέργους υπόσχονταν εργασία και αύξηση των βοηθημάτων, στους εργάτες μεγαλύτερα μεροκάματα και καλυτέρευση των όρων εργασίας, στους μικροαγρότες την κατάργηση των ενοικίων για τη γη, των χρεών και τη χορήγηση επιχορηγήσεων, στους μικρεμπόρους και στους επαγγελματοβοτέχνες μείωση των φόρων και χορήγηση πιστώσεων με χαμηλό τόκο, στους πληγέντες από τον πληθωρισμό οικονομική αποζημίωση, στους πρώην αξιωματικούς τη δημιουργία καινούριου στρατού και την εφαρμογή της ρεβανσιστικής ιδέας.

Ετσι στις εκλογές για το Ράιχσταγκ το Μάη του 1928, το κόμμα του Χίτλερ συγκέντρωσε μόλις το 2,6% των ψήφων, αλλά δύο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 1930 τα ποσοστά του εκτοξεύονται στο 18,3%, συγκεντρώνοντας 6,4 εκατ. ψήφους, και 107 βουλευτές με επικεφαλής τον Γκέρινγκ. Τα παλαιά αστικά κόμματα και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα έχασαν πολλές ψήφους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα συγκέντρωσε 4.590.000 ψήφους.

Τα αποτελέσματα των εκλογών από το ένα μέρος έδειχναν τη συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων γύρω από το Κομμουνιστικό Κόμμα και από το άλλο τη συνένωση των αντιδραστικών στοιχείων γύρω από το φασιστικό κόμμα.

Στις 27 Γενάρη του 1932 σε μυστική συγκέντρωση που έγινε στο Ντίσελντορφ με τη συμμετοχή τριακοσίων εκπροσώπων των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου ο Χίτλερ ανέπτυξε το πρόγραμμα του φασιστικού κόμματος και υποσχέθηκε «να ξεριζώσει το μαρξισμό στη Γερμανία». Οι μονοπωλιακοί κύκλοι δυνάμωσαν την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση των χιτλερικών.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα αγωνιζόταν δραστήρια ενάντια στο φασισμό, επιδιώκοντας το σχηματισμό ενιαίου εργατικού μετώπου. 

Τόνιζε πως ο φασισμός θα φέρει στο λαό τεράστια δεινά και θα οδηγήσει σε πόλεμο και στην εθνική καταστροφή. Τον Αύγουστο ακόμη του 1930 στο «Πρόγραμμα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης του γερμανικού λαού» η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας σημείωνε: «Το φασιστικό κόμμα είναι εχθρικό στο λαό, είναι αντιδραστικό, αντισοσιαλιστικό κόμμα που φέρνει στο γερμανικό λαό την εκμετάλλευση και την υποδούλωση». Στις 28 Γενάρη του 1932 στο μήνυμα «Προς τους εργάτες της Γερμανίας και τους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού» το Κομμουνιστικό Κόμμα τόνιζε ακόμη μια φορά πως το φλέγον ζήτημα είναι η δημιουργία ενιαίου εργατικού μετώπου και καλούσε σε ενεργό αγώνα εναντίον της μείωσης του μεροκάματου, των έκτακτων φόρων, για να αποκατασταθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες και για να οργανωθούν στα εργοστάσια και στις συνοικίες ομάδες ένοπλης αυτοάμυνας που να αποκρούουν τις φασιστικές τρομοκρατικές συμμορίες.

Το Μάρτη του 1932 έγιναν προεδρικές εκλογές. Υποψήφιος προτάθηκε πάλι ο Χίντενμπουργκ. 

Οι σοσιαλδημοκράτες τον υποστήριξαν, δηλώνοντας πως η εκλογή του Χίντενμπουργκ θα σώσει τάχα τη χώρααπό το φασισμό. Οι φασίστες είχαν υποψήφιο τον Χίτλερ και το γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα τον Ντίστερμπεργκ. Υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ο Ερν. Τέλμαν. Επειδή κανένας υποψήφιος δε συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία, στις 10 Απρίλη έγιναν πάλι εκλογές. Εκλέχτηκε ο υποστηριζόμενος από τη σοσιαλδημοκρατία Χίντενμπουργκ.

Με πρόταση του Χίντενμπουργκ στις 30 Μάη η κυβέρνηση του Μπρούνιγκ παραιτήθηκε. Την καινούρια κυβέρνηση σχημάτισε ο Φραντς φον Πάπεν, που αύξησε πρώτα πρώτα τη φορολογία και ψαλίδισε τα κονδύλια για τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Ταυτόχρονα, οι μεγιστάνες της βιομηχανίας και οι μεγάλοι γαιοκτήμονες επιχορηγήθηκαν με εκατομμύρια μάρκα.

Τον Ιούλη του 1932 η κυβέρνηση του φον Πάπεν διέλυσε το Ράιχσταγκ και κατάργησε τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πρωσίας. 

Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παίρνοντας υπόψη την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, έβαλε το ζήτημα να κηρυχθεί γενική απεργία διαμαρτυρίας. Οι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατών πολέμησαν την πρόταση των κομμουνιστών και τους κατηγόρησαν για «πρόκληση». Οι σοσιαλδημοκράτες εναντιώνονταν με όλα τα μέσα σε κάθε πρωτοβουλία και δράση των μαζών.

Αλλωστε, στο συνέδριο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, που έγινε στη Λιψία το 1931, ένας απ' τους ηγέτες της, ο Φ. Ταρνόφ, δήλωσε ανοιχτά: 

«Στεκόμαστε δίπλα στο κρεβάτι του άρρωστου καπιταλισμού όχι μόνο για να κάνουμε διάγνωση. Είμαστε υποχρεωμένοι ...να γίνουμε ακριβώς ο γιατρός, που θέλει σοβαρά να θεραπεύσει τον άρρωστο και ωστόσο να διατηρήσουμε το αίσθημα ότι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι». «Είναι αυτονόητο - έγραφε ο ηγέτης της κοινοβουλευτικής ομάδας των σοσιαλδημοκρατών στο γερμανικό Ράιχσταγκ Ε. Χάιλμαν - ότι όλη η σοσιαλδημοκρατία εργάζεται για ν' αποτρέψει την κατάρρευση του καπιταλισμού».

Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέτρεπαν τους εργάτες από τις απεργίες, έριξαν μάλιστα και το σύνθημα: Στις συνθήκες της κρίσης είναι εγκληματικό να διεξάγονται απεργίες, γιατί αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής. Υποστηρίζοντας τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, δήλωναν ότι αυτό πρέπει να γίνει εν ονόματι του «μικρότερου κακού», δηλαδή για να αποτραπεί ο φασισμός ή ο «ριζοσπαστισμός από τα αριστερά». Να που και εδώ γίνεται η προπαγάνδα περί «άκρων» που είναι επικίνδυνα. Αλλά μήπως και σήμερα η αστική προπαγάνδα στην Ελλάδα δεν προβάλλει το ίδιο επιχείρημα ότι σε συνθήκες κρίσης οι απεργίες, οι εργατικοί αγώνες υπονομεύουν την οικονομία; Μήπως τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους, που γδέρνουν το λαό τσακίζοντας μισθούς, συντάξεις, παροχές Υγείας, επιβάλλοντας φοροληστεία με τα χαράτσια, τη δραστική μείωση του αφορολόγητου εισοδήματος, κάνοντας τη ζωή του κόλαση, δε γίνονται για τη σωτηρία του κεφαλαίου από την κρίση;

Στις εκλογές για καινούριο Ράιχσταγκ που έγιναν στις 31 Ιούλη 1932 το φασιστικό κόμμα πήρε 13,7 εκατ. ψήφους και έβγαλε 230 βουλευτές. Τα πιο πολλά από τα παλαιά αστικά κόμματα έχασαν δυνάμεις. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παρά την τρομοκρατία, συγκέντρωσε 5,3 εκατ. ψήφους και πήρε 89 έδρες και το σοσιαλδημοκρατικό 8 εκατ. περίπου ψήφους και 133 έδρες. Οι χιτλερικοί διεκδίκησαν να τους δοθεί η εξουσία.

Το Νοέμβρη του 1932 έγιναν καινούριες βουλευτικές εκλογές, που έδειξαν πως το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε αυξήσει ακόμη πιο πολύ την επιρροή του. Πήρε 6 εκατ. περίπου ψήφους. Το φασιστικό κόμμα είχε χάσει 2 εκατ. ψήφους και οι έδρες του από 230 περιορίστηκαν σε 196. Οι φασίστες έχασαν και στις εκλογές για τα τοπικά όργανα αυτοδιοίκησης.

Η κυβέρνηση του Πάπεν δεν κατόρθωσε να εξασθενήσει το ταξικό εργατικό κίνημα και γι' αυτό πολλοί εκπρόσωποι και ιδιοκτήτες των μονοπωλίων ήθελαν την άμεση εγκαθίδρυση φασιστικής δικτατορίας. Το Νοέμβρη, μια ομάδα βιομήχανοι και τραπεζίτες υπέβαλαν στον Πρόεδρο Χίντενμπουργκ ένα υπόμνημα και ζητούσαν να διορίσει τον Χίτλερ καγκελάριο του Ράιχ.

Και βεβαίως το δρομολόγησαν στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας που καθοριζόταν από το «Σύνταγμα της Βαϊμάρης», που αναμασούν σαν παράδειγμα αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί στην Ελλάδα, παραλληλίζοντας τους κινδύνους για τη δημοκρατία με το τέλος της Βαϊμάρης. Μ' αυτό το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήρθε το «τέλος της». Δηλαδή, όχι της αστικής εξουσίας αλλά μιας μορφής άσκησής της από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Στις 17 Νοέμβρη 1932 ο Πάπεν παραιτήθηκε και καγκελάριος έγινε ο στρατηγός Σλάιχερ, που γι' αυτόν ο Ερν. Τέλμαν είπε πως η κυβέρνησή του θα παίξει το ρόλο «μιας κυβέρνησης με ψεύτικους κοινωνικούς ελιγμούς», προκειμένου να εκτονώσει το εργατικό κίνημα, να μπορέσει να χειραγωγήσει το λαό. Ο Σλάιχερ πραγματικά κατάργησε μερικά από τα έκτακτα αντιδραστικά διατάγματα του Πάπεν, αλλά δεν πέτυχε να εκτονώσει το εργατικό, λαϊκό κίνημα.

Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων, Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν και Σρέντερ με τον Πάπεν, τον Χούγκεμπεργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ.

Στις 22 Γενάρη οι χιτλερικοί οργάνωσαν, με την ανοχή της αστυνομίας, μια προκλητική διαδήλωση μπροστά στα κεντρικά γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σε απάντηση 150.000 εργάτες του Βερολίνου με επικεφαλής τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ε. Τέλμαν, Β. Ούλμπριχτ, Ι. Σέερ και Φ. Φλόριν πέρασαν στις 29 Γενάρη τους δρόμους του Βερολίνου, διαδηλώνοντας πως είναι έτοιμοι να αποκρούσουν τους φασίστες. Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος πρότεινε στους ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας κοινή δράση εναντίον του φασισμού, αλλά οι σοσιαλδημοκράτες αρνήθηκαν.

Στις 30 Γενάρη του 1933, ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο. Ο Πάπεν έγινε αντικαγκελάριος.

Στις 20 Φλεβάρη 1933, λίγο πριν από τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μάρτη 1933, μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομήχανους της Γερμανίας, μαζί με τον Σαχτ (σ.σ. Πρόεδρος της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων από το 1930, Διευθυντής της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 υπουργός Οικονομικών των ναζί), συναντήθηκαν στο Βερολίνο. Στη συνάντηση αυτή, ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των ναζί να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, να χτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Είπε μάλιστα πως «οι εκλογές της 5ης Μαρτίου θα είναι οι τελευταίες για τα επόμενα δέκα χρόνια, ίσως μάλιστα και για τα επόμενα εκατό χρόνια». 

Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γουστάβος Κρουπ, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας «Alfried Krupp A.G.» και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων, τέσσερα ηγετικά στελέχη της «I. G. Farben», ενός εκ των μεγαλυτέρων μονοπωλίων χημικών στον κόσμο, ο Αλβέρτος Βόγκλερ, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι.

Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού ταμείου υποστήριξης των ναζί στις επερχόμενες εκλογές του Μάρτη 1933, ύψους 3.000.000 μάρκων.

Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση του Χίτλερ στην κυβέρνηση, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος κάλεσε τους ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των συνδικαλιστικών οργανώσεων να κηρύξουν γενική απεργία με συνθήματα: 

«Ολοι στο πεζοδρόμιο!», «Να κλείσουν τα εργοστάσια!», «Στην επίθεση των αιμοβόρων φασιστικών σκυλιών να απαντήσουμε αμέσως με απεργία, με μαζική απεργία, με γενική απεργία!». Στην πρόταση αυτή οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας προπαγάνδιζαν ότι ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία.

Ο Χίτλερ, μόλις έγινε καγκελάριος, σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου όπου πήραν μέρος ο Πάπεν, ο Νόιρατ (Neurath), ο Φρικ και ο Γκέρινγκ, πρότεινε να χτυπηθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο Χίτλερ δήλωσε: «Μπορούμε, αφού συντρίψουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα, να περιορίσουμε τον αριθμό των ψήφων του στο Ράιχσταγκ και έτσι να πάρουμε εκεί την πλειοψηφία».

Ταυτόχρονα, ο Χίτλερ δήλωνε πως κύριος σκοπός του κόμματός του είναι να επιβάλει στη Γερμανία «ολοκληρωτικό έλεγχο», να εξουδετερώσει κάθε αντιπολίτευση, να δημιουργήσει έναν ισχυρό γερμανικό στρατό.

Για να συντρίψουν το Κομμουνιστικό Κόμμα οι φασίστες οργάνωσαν μια τεράστια προβοκάτσια: 

Τη νύχτα προς τις 27 Φλεβάρη έβαλαν φωτιά στο κτίριο του Ράιχσταγκ και κατηγόρησαν γι' αυτό τους κομμουνιστές. Κύριος οργανωτής αυτής της πρόκλησης ήταν ο Γκέρινγκ. Αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος μπροστά σε ένα στενό κύκλο συνεργατών του Χίτλερ. «Ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρει πραγματικά το Ράιχσταγκ», είπε ο Γκέρινγκ, «είμαι εγώ, γιατί εγώ έβαλα φωτιά σ' αυτό». Στις 28 Φλεβάρη, ύστερα από πρόταση της χιτλερικής κυβέρνησης, ο Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Στις εκλογές του Μάρτη του 1933, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ πήρε το 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή.

Με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης ανέβασαν τον Χίτλερ στην εξουσία οι καπιταλιστές, με την τεράστια βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας.

Παραπομπές:

1. Ενώ π.χ. το Γενάρη του 1923 η αξία ενός αμερικάνικου δολαρίου είχε φτάσει τα 17.792 γερμανικά μάρκα, τον Αύγουστο του ίδιου έτους ξεπερνούσε τα 4,5 εκατομμύρια! Την ίδια περίοδο, δηλαδή πέντε χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, το πραγματικό εργατικό εισόδημα μόλις προσέγγιζε το μισό του προπολεμικού.

2. Το ίδιο έτος είχε προηγηθεί η σταθεροποίηση του γερμανικού νομίσματος.

3. Την εκλογή του στην Προεδρία στήριξε και η σοσιαλδημοκρατία, θεωρώντας τον ως «το μικρότερο κακό».

4. Στις εκλογές Νοεμβρίου 1932, έχασε περίπου 2 εκατομμύρια ψήφων.

Αλίευση απ τον "Ρ" Παρουσίαση: Viva La Revolucion

Πόσο ελεύθερη είναι μια κοπέλα να προχωρήσει ή όχι στη διαδικασία της άμβλωσης; Εγκληματική η παντελής έλλειψη σεξουαλικής αγωγής και οικογενειακού προγραμματισμού

Κατιούσα

Ανακοίνωση σχετικά με τη συζήτηση περί αμβλώσεων εξέδωσαν οι Ομάδες Γυναικών Κέρκυρας και Βόρειας Κέρκυρας της ΟΓΕ. 

«Η εικόνα του εμβρύου που “θέλει να ζήσει και δεν το αφήνουν” αναρτημένη στις στάσεις του Μετρό της Αθήνας αποτέλεσε μία ακόμα σελίδα στη βίβλο του σκοταδισμού, που φέρνει στο προσκήνιο θέσεις ενάντια στις αμβλώσεις και μαζί με αυτές αναχρονιστικές, συντηρητικές, οπισθοδρομικές αντιλήψεις για τη θέση των γυναικών στην οικογένεια και την κοινωνία.
Λίγες ώρες αργότερα αναρτήθηκε στα ίδια ταμπλό το σύνθημα “τα σώματά μας μας ανήκουν”, προβάλλοντας την “αυτοδιάθεση του σώματος” ως αντίπαλο δέος στο σκοταδισμό.
Πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος της πολιτικής που καθιστά ατομική – οικογενειακή υπόθεση ό,τι θα έπρεπε να είναι κοινωνική υποχρέωση και ευθύνη. Πρόκειται για την πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων που τσακίζει τα δικαιώματα των γυναικών στην εργασία, που τις καταδικάζει να ζουν με μισθούς πείνας, που βάζει τη μητρότητα στο απόσπασμα γιατί θεωρείται κόστος για την εργοδοσία και το κράτος, που εμπορευματοποιεί την Υγεία και την Πρόνοια, αναγκάζοντας τις γυναίκες του καθημερινού μόχθου να ακριβοπληρώνουν υπηρεσίες που σχετίζονται με την εγκυμοσύνη, τον τοκετό, τις ιδιαίτερες βιολογικές τους ανάγκες.
Τέτοια “ελευθερία” υπόσχονται στις γυναίκες και οι σκοταδιστές και οι ψευτοπροοδευτικοί. Γι’ αυτήν την “ελευθερία” διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους με δημοσιεύματα κάθε τύπου τις τελευταίες ημέρες.
Πόσο ελεύθερη είναι μια κοπέλα να προχωρήσει ή όχι στη διαδικασία της άμβλωσης; Πώς θα στηριχθεί ουσιαστικά η ατομική της απόφαση να συνεχίσει ή όχι την κύηση, τη στιγμή που υπάρχει παντελής έλλειψη στήριξης από το κράτος και έλλειψη ενημέρωσης από επιστημονικούς και κρατικούς φορείς για όλες τις παραμέτρους, τις συνέπειες από τη μια ή την άλλη επιλογή;
Είναι εγκληματική η παντελής έλλειψη σεξουαλικής αγωγής και οικογενειακού προγραμματισμού από επιστημονικούς και κρατικούς φορείς για να μην αποτελεί η άμβλωση μέσο αντισύλληψης σήμερα το 2020.
Η ΟΓΕ παλεύει για να κατακτήσουν ΟΛΕΣ οι γυναίκες τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις προκειμένου να είναι πραγματικά ελεύθερες να αποφασίσουν πότε και αν θα φέρουν στον κόσμο ένα παιδί, μόνες ή μαζί με τον σύντροφό τους, χωρίς να στερηθούν το δικαίωμα στη μόρφωση, στην εργασία, στη δημιουργική ζωή.
Για να είναι πραγματικά ελεύθερες από τα εμπόδια που βάζει η ανεργία, η φτώχεια, οι προκαταλήψεις και οι αναχρονιστικές αντιλήψεις, να χαρούν τη χαρά της μητρότητας όταν κι αν το αποφασίσουν.
Διεκδικούμε:
Μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
Σεξουαλική αγωγή στα σχολεία.
Ολόπλευρη προστασία της μητρότητας.
Δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας και οικογενειακού προγραμματισμού».

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΖΙΝΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Καταγγέλλουμε την εργοδοσία του καζίνο Κέρκυρας που χθες βράδυ (24/1/2020), στην εξαγγελθείσα τετράωρη στάση εργασίας, που είχε προκηρύξει το Σωματείο Εργαζομένων Καζίνο Κέρκυρας και που είχε μαζική συμμετοχή, κινητοποίησε απεργοσπαστικό μηχανισμό, φέροντας εργαζόμενους από το καζίνο του Ρίο για να εργαστούν στη θέση των συναδέλφων.

Η προκλητική και επιθετική στάση της εργοδοσία του καζίνο απέναντι στους εργαζόμενους και στα δίκαια αιτήματά τους, για καταβολή δεδουλευμένων, υπογραφή Επιχειρησιακής Σύμβασης Εργασίας και βελτίωση των όρων εργασίας, πέρα από την απροθυμία της να ικανοποιήσει τα παραπάνω αιτήματα και την προσπάθειά της να σπείρει την ηττοπάθεια και την λογική του "τίποτα δεν γίνεται" στους εργαζόμενους, δείχνει και κάτι ακόμα. Δείχνει τον μεγάλο φόβο που έχει η εργοδοσία αλλά ταυτόχρονα και την μεγάλη δύναμη που έχουμε οι εργαζόμενοι όταν διεκδικούμε οργανωμένα και μαζικά βάζοντας μπροστά τις δικές μας σύγχρονες ανάγκες!

Ο Κερκυραϊκός Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων βρίσκονταν από την πρώτη στιγμή, βρίσκεται και θα βρίσκεται στο πλευρό των συναδέλφων του καζίνο Κέρκυρας, στηρίζει τα δίκαια αιτήματά τους και τον αγώνα τους!

Αυτός είναι ο δρόμος που θα πρέπει να ακολουθήσουν όλοι οι εργαζόμενοι για να αντιμετωπίσουμε την εργοδοτική ασυδοσία, αυθαιρεσία και τρομοκρατία.

Καλούμε όλους τους συναδέλφους, απ' άκρη σ' άκρη του νησιού να συμμετέχουν μαζικά στην Έκτακτη Γενική Συνέλευση του Σωματείου μας αύριο Κυριακή 26 Γενάρη στις 6 μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΟΥ

Web: http://sidypker.blogspot.gr

FB: kerkyraikossyndesmosidiotikonypallilon

e-mail: pamesidypker@gmail.com, Τηλ.: 6978404989