Λοιπόν, πώς τα περνάμε στον Καπιταλισμό;

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Το 2017 σηματοδοτεί μια μεγάλη επέτειο- αυτής των 100 χρόνων από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση. Ένας αιώνας συμπληρώνεται φέτος από την «έφοδο στον ουρανό». Από τον Οκτώβρη του 1917 που σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία, όχι μονάχα στα γεωγραφικά όρια όπου συγκροτήθηκε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στην ανθρωπότητα, αλλά σε κάθε γωνιά του κόσμου, βάζοντας την σφραγίδα του στον 20ο αιώνα για περισσότερα από 70 χρόνια.
Η 100η επέτειος της Οκτωβριανής Επανάστασης συμπίπτει με την όξυνση των αντιθέσεων στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο και την εντατικοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ο καπιταλισμός, σάπιος και ξεπερασμένος από την ίδια την Ιστορία, βρίσκεται εγκλωβισμένος στις ίδιες του τις αντιφάσεις. Πρόκειται για αντιφάσεις που αποτελούν τη μήτρα όλων των φαινομένων κρίσης στις σύγχρονες κοινωνίες: οικονομικές κρίσεις, πόλεμοι, εκτεταμένη φτώχεια, διευρυμένες κοινωνικές-ταξικές ανισότητες, ανεργία, υποαπασχόληση, εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, καταστροφή του περιβάλλοντος κλπ. Οι οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα αποτυπώνονται με απόλυτη ορθότητα και σαφήνεια στο πρώτο κεφάλαιο (θέσεις 1-16) των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο που δημοσιεύθηκαν πριν λίγο διάστημα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν μια σειρά αριθμητικά στοιχεία για τον παγκόσμιο πλούτο που προέκυψαν από έρευνες κατά το παρελθόν έτος. Μιλάμε για έρευνες αστικών επιτελειών τραπεζών (Credit Suisse και χρηματιστικών κολοσσών, στις οποίες αποτυπώνεται η ολοένα και μεγαλύτερη διεύρυνση των κοινωνικών-ταξικών ανισοτήτων σε παγκόσμιο επίπεδο. Να ορισμένα από αυτά τα στοιχεία:

• Το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει υπό τον έλεγχο του το μισό παγκόσμιο πλούτο (50,8%).

• Οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο να κατέχουν τόσο πλούτο όσο ο μισός πληθυσμός της Γης (3,5 δισεκατομμύρια).

• Το πλουσιότερο 10% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 90% του παγκόσμιου πλούτου. Αντίθετα, το 90% του πληθυσμού της Γης κατέχει μόλις το 10% του παραγόμενου παγκόσμιου πλούτου.

• Το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού (33 εκατομμύρια άνθρωποι) κατέχει 116,6 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αντίθετα, 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι (δηλαδή το 73% του παγκόσμιου πληθυσμού) κατέχουν καθαρή αξία πλούτου λιγότερη από 10.000 δολάρια.

• Σε 5.200 ανέρχονται οι εκατομμυριούχοι που κατέχουν περιουσιακά στοιχεία ύψους πάνω από 500 εκατομμύρια δολάρια έκαστος.

• Σε 2.473 ανέρχονται οι δισεκατομμυριούχοι παγκοσμίως, οι οποίοι τον τελευταίο χρόνο (δηλαδή μέσα στο 2016) αύξησαν τις περιουσίες τους κατά 5,4%, αγγίζοντας τα 7,68 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ποσό που είναι υψηλότερο από τον συνολικό πλούτο 3,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων (7,4 τρισεκατ. δολάρια). (Στοιχεία Wealth-X).

• Η συνολική αξία του ιδιωτικού πλούτου παγκοσμίως σήμερα υπολογίζεται σε 232 τρισεκατομμύρια δολάρια. Από αυτά, τα 77 τρισεκατομμύρια δολάρια ανήκουν σε μόλις 16,5 εκατομμύρια ανθρώπους, δηλαδή στο 0,334% του παγκόσμιου πληθυσμού.

• Εν μέσω οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, από το 2009 έως το 2014, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη διπλασιάστηκε: από 793 που ήταν το Μάρτη του 2009 έφτασε 1.645 το Μάρτη του 2014, ενώ η περιουσία τους υπερδιπλασιάστηκε (Στοιχεία Oxfam).

• Την ίδια στιγμή που οι κεφαλαιοκράτες αυξάνουν τον πλούτο τους, περίπου 16.000 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο από ασιτία και έλλειψη ιατρικής περίθαλψης. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, μέσα στο 2015, πέθαναν 5,9 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών από ιάσιμες ασθένειες.

• Σε 780 εκατομμύρια ανέρχονται οι άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό-πόσιμο νερό, ενώ 2,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι (περισσότερο από το 35% του παγκόσμιου πληθυσμού) δεν έχουν πρόβαση σε εγκαταστάσεις υγεινής (Στοιχεία ΠΟΥ, UNICEF). Ως αποτέλεσμα των ελλείψεων αυτών, περίπου 2.200 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από σχετικές ασθένειες.

• 565 έλληνες να κατέχουν περιουσία ύψους 70 δισεκατομμυρίων δολαρίων, την στιγμή που 6,3 εκατομμύρια συμπατριώτες τους ζουν στο όριο της φτώχειας ή κάτω απ’ αυτό (Στοιχεία UBS, Γραφ. Προϋπολογισμού της Βουλής).

ΒΟΜΒΑΗ, ΙΝΔΙΑ: Άστεγοι κοιμούνται στο πεζοδρόμιο σε φτωχογειτονιά της ασιατικής μεγαλούπολης με φόντο… διαφημιστική πινακίδα για τα προς πώληση υπερπολυτελή διαμερίσματα του ουρανοξύστη Trump Tower, ιδιοκτησίας του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Κατά τραγική ειρωνεία, η διαφήμιση αναφέρει: “Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να ζεις.

Γιατί αναφέρουμε όλα τα παραπάνω; Τα αναφέρουμε, αφενός γιατί αναδεικνύουν τις χαοτικές ταξικές ανισότητες που δημιουργεί και αναπαράγει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και, αφετέρου, για να θέσουμε- ρητορικά- το ερώτημα: Πως τα περνάμε στον Καπιταλισμό;
Πρόκειται για ένα έρωτημα που φέτος- 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση που άνοιξε δρόμο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο- μοιάζει περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ. Την απάντηση οφείλουν να τη δώσουν οι λαοί, καταστώντας το 2017 χρονιά αγώνων και ανασύνταξης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, εφαλτήριο για τους νέους «Οκτώβρηδες» του 21ου αιώνα, για τους «σεισμούς που μέλλονται να ‘ρθούν». 

    Τι εννοούμε όταν κάνουμε λόγο για "μεγάλο μέγεθος υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου";

Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο αναφέρεται ως ένα βασικό χαρακτηριστικό των εξελίξεων στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία «το μεγάλο μέγεθος της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και η αδυναμία ελεγχόμενης απαξίωσής του (π.χ. στη μορφή του υπερβολικού κρατικού χρέους) με ικανοποιητικό τρόπο από τις αστικές κυβερνήσεις σε όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα» (Θ. 1).

Ουσιαστικό χαρακτηριστικό του κεφαλαίου που το διαφοροποιεί απ' το χρήμα είναι η δυνατότητα αυτοαύξησής του. Ενα τσουβάλι χρήμα δεν συνιστά κεφάλαιο αφού δεν αυξάνεται, γίνεται κεφάλαιο μόνο αν επενδυθεί, είτε απευθείας στην παραγωγή και στο εμπόριο, είτε έμμεσα μέσω του δανεισμού.

Υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο είναι το κεφάλαιο που δεν αποδίδει ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Το ποσοστό κέρδους δίνει τη σχέση ανάμεσα στην υπεραξία που παράγεται και το κεφάλαιο που έχει επενδυθεί και είναι το μοναδικό κριτήριο για τις καπιταλιστικές επενδύσεις. Κεφάλαιο που «δεν αποδίδει» είναι τόσο κεφάλαιο που έχει ήδη επενδυθεί σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις όμως οι επενδύσεις δεν «βγάζουν» τα αναμενόμενα, όσο και κεφάλαιο για το οποίο δεν υπάρχουν ευκαιρίες τοποθέτησης, λιμνάζει, δεν έχει επενδυθεί.

Το μέγεθος του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου εκφράζεται, στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία, με διάφορες μορφές. Το χαμηλό ποσοστό κέρδους, δηλαδή το γεγονός ότι το κέρδος δεν είναι ικανοποιητικό για τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και η ύπαρξη πληθώρας κεφαλαίου για δανεισμό οδηγεί σε χαμηλά επιτόκια (σχεδόν μηδενικά διατραπεζικά επιτόκια σήμερα).

Το κρατικό χρέος επίσης εκτινάσσεται τόσο λόγω της ευκολίας δανεισμού όσο και λόγω κεφαλαίων που μέσα απ' το κράτος επενδύθηκαν χωρίς να αποδίδουν και για να διασωθούν προβληματικές επιχειρήσεις και τράπεζες. Είναι χαρακτηριστικό ότι το κρατικό χρέος, στη φάση της κρίσης, αυξήθηκε περίπου κατά 40% στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες.

Εκφράζεται επίσης με τις προβληματικές τράπεζες αφού τα κεφάλαια που έχουν δανείσει και τα οποία έχουν επενδυθεί στην οικονομία δεν αποδίδουν το αναμενόμενο κέρδος και δεν μπορούν να αποπληρωθούν στις τράπεζες («κόκκινα» δάνεια) καθιστώντας αδύνατο να αποδώσουν οι τράπεζες το κεφάλαιο που έχουν «δανειστεί» οι ίδιες μέσω των καταθέσεων.

Εκφράζεται ακόμα με τα τεράστια αποθέματα μετρητών, τα οποία δεν επενδύονται παραγωγικά. Μόνο οι εταιρείες του δείκτη S&P500 (χωρίς τους χρηματοπιστωτικούς ομίλους - δείκτης που καταγράφει την πορεία των 500 μεγαλύτερων επιχειρήσεων του κόσμου) έχουν περίπου 1,5 τρισ. δολάρια σε μετρητά.

Η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου αποτελεί από τους βασικούς παράγοντες εκδήλωσης των καπιταλιστικών οικονομικών κρίσεων. Γι' αυτό όταν μιλάμε για καπιταλιστική οικονομική κρίση αναφερόμαστε σε κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Η κρίση, η απότομη δηλαδή διακοπή της αναπαραγωγής του κεφαλαίου σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα σε σχέση με πριν, οδηγεί στην απαξίωση κεφαλαίου, που ουσιαστικά αποτελεί τη μοναδική απάντηση στην υπερσυσσώρευση. Αυτό που εντοπίζουν οι Θέσεις ως πρόβλημα για τη διεθνή καπιταλιστική οικονομία είναι η αδυναμία ικανοποιητικής ελεγχόμενης απαξίωσης του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου.

Βιβλιότσαρκα

 Βιβλιότσαρκα

Παίρνοντας υπόψη τις παρατηρήσεις της βάσης, η κε του μπλοκ προχωρά στην εξειδίκευση κάποιων σημείων της προηγούμενης "βιβλικής" ανάρτησης.

-Ήξερες, σφε αναγνώστη, πως στην Πολιτεία μπορείς να βρεις την ΚΟΜΕΠ με 20% έκπτωση, δηλ με 4,80 ευρώ, την ίδια στιγμή, που τριακόσια μέτρα παρακεί, στο βιβλιοπωλείο της Σύγχρονης Εποχής, κάνει έξι ευρώ, που είναι η κανονική της τιμή; Κι ότι ο μόνος τρόπος να σου βγει φτηνότερα είναι να γραφτείς συνδρομητής στην ΚΟΜΕΠ, με 25 ευρώ το χρόνο;

Πώς γκένεν αυτό; Αν καταλαβαίνω καλά, η Πολιτεία προπληρώνει τα κομμάτια (τιράζ) που παίρνει, είτε τα πουλάει είτε όχι -όπως κάνουν δηλαδή κάποιοι σφοι με τους Οδηγητές που χρεώνονται- κι εξασφαλίζει ως αντάλλαγμα προνομιακές τιμές για το δικό της κοινό. Κι αυτό ενώ οι περισσότεροι παίκτες πασχίζουν να φανούν συνεπείς στις συμβατικές τους υποχρεώσεις, για να μη βγάλουν κακό όνομα στην πιάτσα.

Αν πάλι είσαι από την επαρχία, η Πολιτεία σου εξασφαλίζει δωρεάν μεταφορικά για διαδικτυακές παραγγελίες, άνω των 30 ευρώ. Που σημαίνει πρακτικά πως μπορεί να διαλύσει τον ανταγωνισμό, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Κι ο μόνος λόγος να προτιμήσεις για τις αγορές σου ένα μικρό βιβλιοπωλείο, είναι για να επιβραβεύσεις τον εναλλακτικό του χαρακτήρα (όπως το "Καράβι" στα Χανιά), τις πρωτοβουλίες-εκδηλώσεις που κάνει (όπως οι "Ακυβέρνητες Πολιτείες" στη Θεσσαλονίκη) ή το απόθεμά τους σε παλιά, εξαντλημένα βιβλία (όπως το "Στίγμα" στην Πάτρα).
Όταν κλείνουν εξάλλου βιβλιοπωλεία σαν τον Ελευθερουδάκη και τον Παπασωτηρίου, καταλαβαίνει κανείς πόσο ασφυκτικά είναι τα πράγματα για τους μικρομεσαίους.

Παράλληλα, η Πολιτεία χτίζει το μύθο του καλού, εναλλακτικού εργοδότη. Είναι μαγαζί γωνία, έχει εδώ και χρόνια τους ίδιους υπαλλήλους (που ξέρουν σχεδόν απέξω κάθε ράφι στο οργανωμένο χάος των χιλιάδων βιβλίων και της μικρής πολιτείας που φτιάχνουν) ενώ προβάλλει σε πρώτο πλάνο αρκετά εναλλακτικά βιβλία με αριστερό πρόσημο κι αναφορές (για άλλες περιπτώσεις χρειάζονται εισαγωγικά και για άλλες όχι).

Το ερώτημα λοιπόν είναι από τη δική μας πλευρά αξιολογούμε θετικά αυτή τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση στο χώρο του βιβλίου (όταν μάλιστα προσφέρεται με εναλλακτική συσκευασία και φτηνές, προσιτές τιμές) που από την άλλη περιορίζει την ποικιλομορφία, το εύρος της βιβλιότσαρκας, τη χαρά της αναζήτησης ή μάλλον τη μεταθέτει στα παλαιοβιβλιοπωλεία -τα μόνα που μπορούν να έχουν κάτι διαφορετικό.
Ή αν τέλος πάντων η εναντίωση σε αυτό το προτσές έχει ένα συναισθηματικό, ρομαντικό (με την έννοια του αντιδραστικού, του αναχρονιστικού) χαρακτήρα.

-Το μόνο βιβλιοπωλείο που μπορεί να ανταγωνιστεί εν μέρει την Πολιτεία είναι η Πρωτοπορία, που έχει τον Αρκά, τα Ελληνικά Γράμματα, μεταχειρισμένα βιβλία και πολλούς, επιλεγμένους τίτλους με 40% έκπτωση (για να "γιορτάσει" τα 40 χρόνια λειτουργίας του).

Έτσι λοιπόν στην Πρωτοπορία μπορεί να βρει κανείς το Κεφάλαιο (στον 21ο αιώνα) του Πικετί, με ένα 20ευρω (40% κάτω απ' την αρχική του τιμή). Αν κι ο Sniper που το ξεφύλλισε λέει ότι το βασικό του πλεονέκτημα είναι η μυρωδιά του, ενώ κατά τα άλλα είναι γεμάτο γλυκανάλατες κοινοτοπίες της σοσιαλδημοκρατίας, ενάντια στην ασυδοσία του κεφαλαίου, αλλά όχι απαραίτητα κι ενάντια στο κεφάλαιο (εκτός και αν το γράψουμε με κεφαλαίο, υπονοώντας το Κεφάλαιο του Μαρξ). Αλλά αυτό είναι το πιθανό "τίμημα" για τις δικές μας ελλείψεις στο κομμάτι της επικαιροποίησης -όπως τις σημείωνε κι ο Σεχτάρ σε ένα σχόλιό του.

Στην ίδια βιβλιότσαρκα, πετύχαμε και τις θρυλικές -λόγω ονόματος- εκδόσεις Οπορτούνα κι ένα βιβλίο για τους πρώτους αναρχικούς της Πάτρας και της Ηλείας, που επηρεάστηκαν τον 19ο αιώνα από Ιταλούς ομοϊδεάτες τους. Δεν ξέρω αν θα ήταν βάσιμος ο ισχυρισμός πως ο αναρχισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος στη νότια Ευρώπη, σε λιγότερο αναπτυγμένες οικονομίες με έντονο μικροαστικό στοιχείο (και πολλά μικρά βιβλιοπωλεία). Αλλά ο ταξικός αναγωγισμός δεν είναι ασφαλές κριτήριο για απόλυτα συμπεράσματα, αν σκεφτούμε ότι στις ίδιες χώρες συγκροτήθηκαν στη συνέχεια ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα -που ακολούθησαν βέβαια πολύ διαφορετικές πορείες ως τις μέρες μας.

-Αντί επιλόγου, στο σημερινό σημείωμα, καταγράφω μερικές ιδέες για διάφορες (επαν)εκδόσεις, που σε μένα τουλάχιστον φαίνονται πολύ ενδιαφέρουσες, αν κάποιος αναλάμβανε το ρίσκο τους.

-τα ενθυμήματα του Μπόση από τον Αϊ-Στράτη, συμπληρωματικά σε όσα αφηγείται ο Καζάκος.
-η μελέτη της Αλέκας για το γυναικείο ζήτημα -αν είναι κι επικαιροποιημένη, συμπληρωμένη, τόσο το καλύτερο.
-οι εντυπώσεις του Δελαστίκ* από το δημοσιογραφικό του ταξίδι στη ΛΔ του Αφγανιστάν, πριν από τρεις περίπου δεκαετίες.
(*ο οποίος παραιτήθηκε από τη θέση του διευθυντή του ΠΡΙΝ, φροντίζοντας ακόμα και στο τελευταίο του σημείωμα από αυτό το πόστο, να δείξει πως έφτασε τα 64, αλλά μυαλό δεν έβαλε, και συνεχίζει να τρέφει/καλλιεργεί αυταπάτες για την κυβερνώσα αριστερά και τις προθέσεις της)
-το βιβλίο του Θέμου Κορνάρου, του κουμπάρου της εργατικής τάξης, για το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου.
-μια μπροσούρα (σοβιετική αν θυμάμαι καλά) σχετική με προβλήματα της σύγχρονης εποχής, από την οποία, λέει, πήρε το όνομά του και το εκδοτικό της Σύγχρονης Εποχής (αυτό τουλάχιστον έλεγε μια ετικέτα στο παλαιοπωλείο του Γκεζερλή, όπου είχα βρει το βιλίο).

-Το μέρος της διδακτορικής διατριβής του Σκολαρίκου για τον ευρωκομμουνισμό, που δε χώρεσε για λόγους οικονομίας στο αντίστοιχο βιβλίο, αλλά παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον (αναφορά στους φιλοσόφους που κινήθηκαν σε αντίστοιχα μήκη κύματος: Πουλαντζάς, Αλτουσέρ, κτλ).
-Η Λογική του Κεφαλαίου του Βαζιούλιν, κι άλλα έργα σοβιετικών φιλοσόφων.
-Το Crossing the River, του Victor Grossman που παρουσιάστηκε κι εδώ σε μια πρόσφατη ανάρτηση.
-Ντοκουμέντα από εσωτερικές, κομματικές διαδικασίες του διαστήματος που εξετάζει ο τρίτος τόμος του δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος.

Επίσης, υπάρχει έλλειμμα αξιόλογων, στρατευμένων λογοτεχνών (χωρίς να λείπουν τα ερεθίσματα κι οι ενδιαφέροντες καιροί) και επιστημονικών μελετών για μια σειρά ζητήματα (νομίζω πως τα βήματα που γίνονται δεν μπορούν να καλύψουν το κενό που αφήνει η απουσία του ΚΜΕ).

Αρκετές από τις παραπάνω ιδέες (πχ τα εσωτερικά κομματικά ντοκουμέντα) θα μπορούσε να τις υλοποιήσει, αντικειμενικά, μόνο η Σύγχρονη  Εποχή. Δεν παίζουν όμως, σε καμία περίπτωση, ρόλο κάποιας έμμεσης πρότασης ή υπόδειξης για το τι πρέπει να γίνει.

Δεν ξέρω και δεν μπορώ να έχω γνώμη για τα κριτήρια με τα οποία παίρνονται οι αντίστοιχες αποφάσεις. Δεν μπορώ, όμως, να μη σημειώσω το "αδιέξοδο" κάποιων συντρόφων (οργανωμένων και μη) που "έχουν κάτι να πουν (ή να εκδώσουν)" αλλά αναγκαστικά είτε προχωρούν στη δαπανηρή λύση της "αυτοέκδοσης", είτε καταφεύγουν στην αγορά, όπου οι εναλλακτικές του είναι μετρημένα κουκιά (Τόπος, Καψιμί, Εντός και καμία ακόμα).

Κι επειδή δεν έχω (και δεν ψάχνω ακριβώς) την απάντηση στα παραπάνω, κλείνω βάζοντας απλώς τον προβληματισμό.

Απορία:πως τη δημιούργησε αυτή την περιουσία ο ΝΑΖΙ Μιχαλολιάκος που δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του;

 Απορία:πως τη δημιούργησε αυτή την περιουσία ο ΝΑΖΙ Μιχαλολιάκος που δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του;

ΘΑ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΝΑΖΙ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ;
Για δεύτερη μέρα το ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΑΤΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ απευθύνει το συγκεκριμένο αυτό ερώτημα στον Ναζιστή Νίκο Μηχαλολιάκο:
Πως ένας ναζί ηγέτης που δεν δούλεψε ποτέ στην ζωή του κατάφερε να συγκεντρώσει αυτή την περιουσία, όταν μόνο σε τραπεζικούς λογαριασμούς βρίσκονται 329.084,57 ευρώ!

Αυτό είναι το πόθεν έσχες του Νίκου Μιχαλολιάκου

Στη δημοσιότητα δόθηκε η δήλωση περιουσιακής κατάστασης του αρχηγού του Λαϊκού Συνδέσμου Νίκου Μιχαλολιάκου.

Στο πόθεν έσχες που αφορά το 2015 (χρήση 2014) δήλωσε βουλευτικά εισοδήματα 91.965,65 ευρώ, εκ των οποίων τα 46.857,84 αφορολόγητα. Η σύζυγός του, Ελένη Ζαρούλια, δήλωσε 108.287,37 εκ των οποίων τα 47.767,87 αφορολόγητα.

Στην κατοχή του παραμένει ένα αυτοκίνητο, ενώ οι τραπεζικές του καταθέσεις ανέρχονται σε 237.118,92 ευρώ. Σε αρκετούς λογαριασμούς είναι συνδικαιούχος με την κόρη του.
Φυσικά, απάντηση στο ερώτημα μας αυτό δεν είναι η εκστρατεία σπίλωσης της καθαρίστριας Κούνεβα που δέχτηκε δολοφονική επίθεση από την εργοδοσία και του κινήματος αλληλεγγύης, από την Χρυσή Αυγή και τα βοθροκάναλα της διαπλοκής.
Το τι κάνει η Κούνεβα, πρέπει να το απαντήσει η ίδια.
Το πως όμως ένας άνθρωπος που δεν εργάστηκε ποτέ και μάλιστα ηγέτης των φασιστικών δολοφονικών Ταγμάτων Εφόδου έχει όλη αυτή την περιουσία, απαιτεί μια απάντηση! 

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955467

Diktiospartakos.blogspotcom

Μπαράζ βομβαρδισμών στην Ανατολική Ουκρανία

Μπαράζ βομβαρδισμών στην Ανατολική Ουκρανία

Η έξαρση των επιθέσεων συνδυάζεται με την επίσκεψη Μακέιν στην περιοχή

Παρά τις γιορτές της Πρωτοχρονιάς, δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή οι επιθέσεις και οι βομβαρδισμοί από την πλευρά των δυνάμεων της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου (στρατός και εθνικιστικά τάγματα) στην Ανατολική Ουκρανία και τις αυτοαποκαλούμενες «Λαϊκές Δημοκρατίες» Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ (ο όρος είναι παραπλανητικός, αφού την εξουσία έχουν αστικές δυνάμεις προσδεμένες με τη Ρωσία).
Ειδικότερα, αυτές τις μέρες που στην Ουκρανία βρέθηκε αντιπροσωπεία του αμερικανικού Κογκρέσου με επικεφαλής τον γνωστό ρεπουμπλικάνο αντιδραστικό γερουσιαστή Τζον Μακέιν, εντάθηκαν οι βομβαρδισμοί. Ο Μακέιν αλλά και Δημοκρατικοί γερουσιαστές έσπευσαν να στηρίξουν την αντιδραστική κυβέρνηση του μεγαλοκαπιταλιστή Πέτρο Ποροσένκο και να υποσχεθούν ότι θα συνεχίσουν τη βοήθεια και τη νέα χρονιά. Αμέσως μετά την επίσκεψη των Αμερικανών γερουσιαστών στη Μαριούπολη, την Πρωτοχρονιά, εξαπολύθηκε ένας καταιγισμός πυρών στη γύρω περιοχή.
Υπολογίζεται ότι η λεγόμενη συμφωνία εκεχειρίας του Μινσκ, του Φλεβάρη του 2015, παραβιάστηκε έως χτες πάνω από 550 φορές, με όπλα κάθε διαμετρήματος, ενώ αναφέρθηκαν μόνο υλικές ζημιές, παρότι χτυπήθηκαν πολλές κατοικημένες περιοχές. Ο επικεφαλής της στρατιωτικής διοίκησης των πολιτοφυλακών του Ντονέτσκ, Εντουάρντ Μπασούριν, χαρακτήρισε το τελευταίο μπαράζ επιθέσεων ένα σόου μπροστά στους Αμερικανούς για να δείξει ο ουκρανικός στρατός το δήθεν αξιόμαχό του.
Από την άλλη, ο πρόεδρος του λεγόμενου Λαϊκού Συμβουλίου του Ντονέτσκ, Ντενίς Πουσίλιν, σημείωσε ότι δεν έχουν καμία αυταπάτη πως η κυβέρνηση του Κιέβου θα εφαρμόσει τις συμφωνίες του Μινσκ, και πρόσθεσε, κάνοντας έναν απολογισμό της χρονιάς που έφυγε, ότι «όλες οι πράξεις του Κιέβου ήταν μια σταθερή υπονόμευση των συμφωνιών». Ωστόσο, σημείωσε ότι «αυτό πρέπει να το δουν και όσοι στη διεθνή κοινότητα στηρίζουν αυτή την κυβέρνηση» και ότι «αυτή την αλήθεια επιδιώκουμε να αναδείξουμε με την προσπάθεια που συνεχίζουμε να κάνουμε γι' αυτές τις συμφωνίες». Κατέληξε λέγοντας ότι «οι Λαϊκές Δημοκρατίες είναι πλέον πιο δυνατές και αποφασισμένες στην κατεύθυνση της συγκρότησης του δικού τους κράτους».
Σε μια παράλληλη εξέλιξη, οι φασιστικές δυνάμεις στην Ουκρανία βρήκαν την ευκαιρία να ξαναβγούν στους δρόμους του Κιέβου για να τιμήσουν τα 102 χρόνια από τη γέννηση του ηγέτη τους Στέπαν Μπαντέρα, που στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου οργάνωσε τα τάγματα που συνεργάστηκαν με τους ναζί κατακτητές ενάντια στον Κόκκινο Στρατό και την ΕΣΣΔ, και στη συνέχεια η εθνικιστική ένωση που συγκρότησε πρωτοστάτησε με τη στήριξη και των ιμπεριαλιστών στις δολιοφθορές και τα σαμποτάζ κατά της σοσιαλιστικής Ουκρανίας.
Απόγονοι τέτοιων αποβρασμάτων, μερικές εκατοντάδες, συγκεντρώθηκαν την 1η Γενάρη το βράδυ στο Κίεβο, με πυρσούς και πορτρέτα των δολοφόνων προγόνων τους, με κεντρικό σύνθημα να συνεχιστεί η «απελευθέρωση» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ.

Μήνυμα χειραγώγησης και εξαπάτησης

Μήνυμα χειραγώγησης και εξαπάτησης

Από την πρώτη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την αστική διακυβέρνηση, κάποια βασικά πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Πρώτο και κύριο, η υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, που «φώναζε» από μακριά ότι με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα συνεχιζόταν με την ίδια και μεγαλύτερη ένταση, από το Φλεβάρη του 2015 κιόλας. Αυτό, δηλαδή η εξυπηρέτηση της στρατηγικής του κεφαλαίου, έτσι κι αλλιώς προϋποθέτει τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, είτε μιλάμε για χτύπημα στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα είτε στο εισόδημα κ.λπ.
Το δεύτερο, επίσης σημαντικό, είναι η σταθερή προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει το λαό ότι όλα όσα κάνει, τα κάνει «για το καλό του», για να «υπάρξει επιτέλους έξοδος από το τούνελ της κρίσης» και άλλα παρόμοια, που βέβαια όχι μόνο δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, αλλά ακριβώς στοχεύουν στην ίδια τη συνείδηση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Με ποιον τρόπο; Είναι απλό: Σέρνοντας τον εργατόκοσμο να ταυτίσει τα δικά του συμφέροντα με εκείνα των εκμεταλλευτών του, των καπιταλιστών, εκείνων που για να μπορέσουν να ορθοποδήσουν και να βγουν αλώβητοι από την κρίση, πρέπει να πατήσουν στα «πτώματα» της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Βέβαια, αυτό είναι μια πάγια επιδίωξη των αστικών κομμάτων. Ωστόσο, πάντα η σοσιαλδημοκρατία, που εκπροσωπείται (και) από τον ΣΥΡΙΖΑ, έπαιζε ιστορικά πιο αποτελεσματικά αυτό το ρόλο, καθώς μπορεί με το προσωπείο του «αριστερού» και με την παπαγαλία συνθημάτων της «αριστεράς» να κοροϊδεύει, να εξαπατά, να εμπαίζει και να σπρώχνει ακόμα πιο βαθιά το λαό σε τέτοιες λογικές.

* * *

Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για να διαπιστώσει κάποιος όσα αναφέραμε παραπάνω, από το Πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Απευθυνόμενος - όπως είπε - «στους ανθρώπους που η οικονομική κρίση οδήγησε στο περιθώριο. Στους άνεργους, τους χαμηλόμισθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους. Τους ανθρώπους που κάθε μέρα παλεύουν για την επιβίωση», είπε ότι «πρωτίστως γι' αυτούς δίνουμε τη μάχη για να βγει η χώρα μας από τον ασφυκτικό κλοιό των μνημονίων και της επιτροπείας» και ότι «τη χρονιά που φεύγει καταφέραμε πολλά»!
Ισως δεν έχει καμία απολύτως σημασία να απαριθμήσουμε τα όσα έχει κάνει η κυβέρνησή γι' αυτούς τους ανθρώπους όλο το προηγούμενο διάστημα. Είναι τόσα πολλά και αντιλαϊκά, που τα βρίσκει κάποιος κωδικοποιημένα πολύ εύκολα, ως επιθυμίες και επιδιώξεις που καταγράφονται στις εκθέσεις του ΣΕΒ και των άλλων εργοδοτικών Ενώσεων. Εχει, όμως, μεγάλη σημασία να δούμε πως αυτή την πολιτική, που στην ουσία ταυτίζεται με τις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση την εμφανίζουν ως επιδιώξεις και στόχους που πρέπει να έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι φτωχές λαϊκές οικογένειες.

***

Χαρακτηρίζει, λοιπόν, ο Αλ. Τσίπρας κυβερνητική «επιτυχία» το γεγονός ότι «με σκληρή δουλειά καταφέραμε όχι μόνο να πιάσουμε, αλλά και να υπερβούμε τους στόχους του προγράμματος»! Μάλιστα, ισχυρίστηκε ότι «αυτή η επιτυχία ήταν που μας έδωσε τη δυνατότητα να κάνουμε αυτό που θεωρούμε το ελάχιστο καθήκον μας. Να στηρίξουμε τους χαμηλοσυνταξιούχους (...) μας έδωσε και τη δυνατότητα να κρατήσουμε σταθερό τον ΦΠΑ στα νησιά μας». Και εδώ ακριβώς αποκαλύπτεται η αθλιότητα. Δηλαδή, η σύνδεση της επίτευξης των στόχων του προγράμματος με το ψωροεπίδομα στους συνταξιούχους.
Τι λέει στην πραγματικότητα; Οτι οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί αγρότες και επαγγελματίες πρέπει να αποδέχονται να παίρνονται νέα μέτρα σε βάρος τους, να υπομένουν τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης, γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Κι αν το κάνουν, μπορεί να είναι τυχεροί και να «τσιμπήσουν» και κανένα ευρώ. Ασχετα αν ακόμα κι αυτό όχι μόνο δεν έχει ουσιαστικό αντίκρυσμα, αλλά θα το χάσουν και με το παραπάνω, ακριβώς επειδή τα συμφέροντα των καπιταλιστών που υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ, απαιτούν να χάσουν όσο το δυνατόν περισσότερα και να αρκούνται σε μερικά ψίχουλα. Ηδη, άλλωστε, από την πρώτη μέρα του χρόνου, οι εργαζόμενοι βιώνουν ακριβώς αυτό, με την αύξηση της φορολογίας σε βασικά είδη, και αναμένεται να έρθουν κι άλλα, ακόμα χειρότερα.

* * *

Για του λόγου το αληθές - και επί της ουσίας - ο πρωθυπουργός συμπλήρωσε:«Θέλω όμως να επισημάνω ότι η ανάπτυξη δεν αρκεί (...) χρειάζεται η ανάπτυξη που έρχεται να είναι ταυτόχρονα και δίκαιη». Και υποσχέθηκε «μεγάλες θεσμικές τομές» και αλλαγές με την αναθεώρηση του Συντάγματος, τις προωθούμενες αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, τη μεταρρύθμιση στην Υγεία, στην Τοπική Διοίκηση.
Πρόκειται για μεταρρυθμίσεις που επίσης απαντούν στην ανάγκη ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, σε αναγκαίες αλλαγές προς αυτή την κατεύθυνση και που, βέβαια, επίσης, έρχονται σε απόλυτη σύγκρουση με τα συμφέροντα των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Μια ανάκαμψη που η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα θεωρούν υπέρτατο «εθνικό στόχο» και θα είναι για τα κέρδη των λίγων, με μόνιμα μέτρα σε βάρος των πολλών.

Κ. Πασ.

Φιέστες για τον ΕΦΚΑ

Φιέστες για τον ΕΦΚΑ

Με τυμπανοκρουσίες και «ταρατατζούμ» συνοδεύτηκε, χτες, η παρουσίαση του νέου υπερ-Ταμείου, του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης, η συγκρότηση του οποίου προβλέπεται από τον αντιασφαλιστικό νόμο 4387/2016. Ο νέος ασφαλιστικός Οργανισμός, στον οποίο ενσωματώνονται εννιά φορείς της Κοινωνικής Ασφάλισης, θα καλύπτει πλέον 4,2 εκατ. ασφαλισμένους και 2,6 εκατ. συνταξιούχους.
Το υπερ-Ταμείο ξεκινάει τη λειτουργία του με έλλειμμα της τάξης των 1,049 δισ. ευρώ. Το ταμειακό του έλλειμμα είναι σχεδόν τριπλάσιο και φτάνει τα 2,9 δισ. ευρώ, αλλά στο προσχέδιο του προϋπολογισμού του ΕΦΚΑ, που δημοσιοποιήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη, προβλεπόταν επιπλέον χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό και το ΑΚΑΓΕ.
Σε κάθε περίπτωση, ο ελλειμματικός προϋπολογισμός από τον πρώτο χρόνο είναι η πιο επικίνδυνη «προίκα» για το νέο Ταμείο, καθώς προσφέρει το άλλοθι που αναζητούν κυβέρνηση, εργοδότες και κουαρτέτο για να στηρίξουν προπαγανδιστικά το σχέδιο για παραπέρα περικοπές στις συντάξεις και ανατροπές συνολικά στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Από αυτήν την άποψη, δεν είναι τυχαία η συζήτηση που ξανάνοιξε με τη δεύτερη «αξιολόγηση» (στην πραγματικότητα δεν «έκλεισε» ποτέ...) για συνέχιση των μεταρρυθμίσεων στην κατεύθυνση των περικοπών στις δαπάνες και της αύξησης των εισφορών, προκειμένου να «εξυγιανθούν» τα οικονομικά του συστήματος και να απορροφά μικρότερο ποσοστό κρατικής στήριξης επί του ΑΕΠ.
Στο πνεύμα αυτής της συζήτησης, η οποία, παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να τη χρεώσει αποκλειστικά στο ΔΝΤ, «σηκώνεται» και από την ΕΕ, αλλά και το εγχώριο κεφάλαιο (π.χ. με τοποθετήσεις του ΣΕΒ), άνοιξε για τα καλά το θέμα της περικοπής της «προσωπικής διαφοράς», που προκύπτει από τον επανυπολογισμό των ήδη αποδιδόμενων συντάξεων και σύμφωνα με την κυβέρνηση θα συνεχίσει να καταβάλλεται.
Οπως όλα δείχνουν, όμως, η παραπέρα μείωση των σημερινών συντάξεων θα είναι από τα πρώτα επόμενα μέτρα. Αυτό επιβεβαίωσε, άλλωστε, και η κυβέρνηση, με την επιστολή Τσακαλώτου στον ESM και την Ευρωζώνη, όπου οι συντάξεις προσδιορίζονται ως το πεδίο ενεργοποίησης του «κόφτη», σε περίπτωση αποκλίσεων από τους συμφωνημένους δημοσιονομικούς στόχους.
Ξεκάθαρος στόχος τους είναι να μειώσουν τη συμμετοχή του κράτους στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, να μετατρέψουν τη λειτουργία του σε ατομική υπόθεση του κάθε ασφαλισμένου. Η πορεία της κρατικής χρηματοδότησης στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, τα τελευταία μόνο χρόνια, δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες: Από 10,342 δισ. ευρώ που ήταν το 2015, περιορίστηκε στα 9,126 δισ. ευρώ το 2016, ενώ για τον ΕΦΚΑ έχουν προϋπολογιστεί μόλις 8,376 δισ. ευρώ για το 2017 (μείωση 750 εκατ. ευρώ σε σχέση με το 2016).
Αυτά είναι τα πραγματικά ζητήματα που κρύβονται πίσω από τις χτεσινές φιέστες για την παρουσίαση του ΕΦΚΑ. Και αυτή η οδυνηρή για τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους πραγματικότητα δεν εξωραΐζεται, πολύ περισσότερο δεν αντιστρέφεται με τις εξαγγελίες του υπουργείου Εργασίας ότι στο εξής οι νέες συντάξεις θα αποδίδονται σε εύλογο χρόνο, λόγω της μηχανοργάνωσης του συστήματος, όταν με το νέο τρόπο υπολογισμού τους θα είναι μέχρι και κατά 40% μικρότερες από αυτές που απέδιδε το σύστημα έως τώρα!
Χώρια που μπροστά τους έχουν βαρυχειμωνιά διαρκείας, από την εφαρμογή άλλων διατάξεων του νόμου 4387/2016, που ψήφισε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και προβλέπει περικοπές στις συντάξεις και αυξήσεις στις εισφορές ύψους 8,2 δισ. την τετραετία 2016 - 2019, με τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αγρότες να παίρνουν αυτές τις μέρες την πρώτη κρυάδα από την αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των ασφαλιστικών τους εισφορών...