Ιδρυτής του ΚΚΕ αλλά όχι θαυμαστής του Στάλιν ο Νίκος Κοτζιάς!!

       

Με δικαστική απόφαση ο Νίκος Κοτζιάς αναγνωρίστηκε ως ένας εκ των ιδρυτών του ΚΚΕ! Το ΚΚΕ ιδρύθηκε το 1918 ως ΣΕΚΕ και μετονομάστηκε σε ΚΚΕ το 1924! Ο Κοτζιάς το 1918 ήταν μείον τριάντα δύο χρονών! Ο Κοτζιάς δηλαδή συνέβαλε στην ίδρυση του ΚΚΕ όντας αγέννητος! Η δικαστική απόφαση προχωράει ακόμα παραπέρα κι ενώ αναγνωρίζει τον Κοτζιά ως ιδρυτή του ΚΚΕ, αναγνωρίζει ταυτόχρονα ότι ο Κοτζιάς δεν είναι θαυμαστής του «απολυταρχικού καθεστώτος» του Στάλιν και δεν το διαφημίζει!!

Η ανεξάρτητη και τυφλή δικαιοσύνη σε μια γελοία διαμάχη του Κοτζιά με ένα έντυπο, μπαίνει σε πολύ πολιτικά ζητήματα, με τα οποία υποτίθεται δεν ασχολείται! Το ότι ο Κοτζιάς είναι ένας εκ των ιδρυτών του ΚΚΕ είναι ένα απίστευτο εφεύρημα που δεν χρήζει σχολιασμού. Το ότι όμως η Λαϊκή Δημοκρατία, η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν των 26.600.000 νεκρών στην μάχη εναντίον του φασισμού ήταν απολυταρχικό καθεστώς, είναι ένα απίστευτο άλμα των «τυφλών» και «αδέκαστων» δικαστών! Οι δικαστές έχουν υπ’ όψιν τους κανέναν νόμο στην Ελλάδα που να χαρακτηρίζει τον Στάλιν δικτάτορα και την Σοβιετική Ένωση απολυταρχική;! Γιατί μας έχουν σκοτίσει οι δικαστές ότι ερμηνεύουν και εφαρμόζουν τον νόμο και μόνο αυτό! Με βάση λοιπόν ποιον νόμο τολμάνε οι «τυφλοί» δικαστές να χαρακτηρίζουν την Λαϊκή Δημοκρατία απολυταρχικό καθεστώς;! Εκτός κι αν δικάζουν με βάση την νομοθεσία της Ουκρανίας του Ποροσένκο ή την νομοθεσία των Βαλτικών χωρών οι οποίες τιμούν όσους συνεργάστηκαν με τους ναζί και πολέμησαν εναντίον του Κόκκινου Στρατού!

Για γέλια και για κλάματα! Απολυταρχικό το καθεστώς του Στάλιν με έμμεση δικαστική βούλα! Δεν είναι μόνο ότι αυτά τα ίδια δικαστήρια βγάζουν σχεδόν όλες τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές, δεν είναι μόνο ότι αυτά τα ίδια δικαστήρια αποφασίζουν ότι οι εργάτες πρέπει να δουλεύουν απλήρωτοι εάν οι εργοδότες δεν τους αφήνουν απλήρωτους σκόπιμα (!), δεν είναι μόνο ότι αυτά τα ίδια δικαστήρια αρπάζουν την λαϊκή κατοικία για να την δώσουν στους τοκογλύφους τραπεζίτες, είναι ότι αυτά τα ίδια δικαστήρια αναγνώρισαν τον Αρτέμη ως διαχειριστή 600 δισεκατομμυρίων δολαρίων αφήνοντάς τον να «αλωνίζει» εις βάρος των αφελών επί χρόνια ολόκληρα!

Τάκης Φ.

Ομηροι

Για την αναμενόμενη αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τρίβει τα χέρια της η «Καθημερινή», που ποτέ δεν χάνει την ευκαιρία να επιτεθεί σε εργατικούς αγώνες. Ετσι, τώρα, χαρακτηρίζει «πολύ θετική» την αναμενόμενη αντι-απεργιακή ρύθμιση, με τον ισχυρισμό ότι οι εργαζόμενοι «δεν πρέπει να είναι όμηροι μειοψηφιών ή εργατοπατέρων»... Η παρέμβαση αυτή παίρνει τη σκυτάλη από το κατάπτυστο πρόσφατο άρθρο της «Αυγής», όπου γινόταν λόγος για κλάδους που δεν πρέπει να έχουν το δικαίωμα στην απεργία και για κινητοποιήσεις που στηρίζονται στην «ομηρία των πολιτών». Καθόλου τυχαία δεν είναι η σύγκλιση της κυβερνητικής εφημερίδας με την «αντιπολιτευόμενη» «Καθημερινή». Η κοινή τους αγωνία για την καπιταλιστική ανάκαμψη αντιμετωπίζει ως «έγκλημα» τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, πόσο μάλλον την πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Γι' αυτό επιμένουν στην «πρόληψη» και την «καταστολή» των απεργιακών κινητοποιήσεων. Οι εργαζόμενοι, όμως, δεν είναι «όμηροι» των αγώνων τους, όπως προσπαθούν να τους πείσουν οι αστικές δυνάμεις και τα Μέσα τους, αλλά της δουλειάς - λάστιχο, των εργατικών «ατυχημάτων», της ανασφάλειας, της ανεργίας, της απληρωσιάς και όλων των «συστατικών» του «εθνικού στόχου» που ονομάζεται καπιταλιστική ανάπτυξη...

Ψιλό γαζί

 

Οταν τον Οκτώβρη του 2016 τα ΜΑΤ ψέκασαν με χημικά τους συνταξιούχους που πορεύονταν μαζικά προς το Μέγαρο Μαξίμου, η κυβέρνηση έριξε την ευθύνη σε αξιωματικούς της αστυνομίας και σε ορισμένους αστυνομικούς που «έχασαν την ψυχραιμία τους». Οταν, πριν από λίγες μέρες, αποκαλύφθηκε ότι η κυβέρνηση έχει προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) για να ζητήσει αναίρεση της απόφασης που δικαίωνε τους εργάτες γης της Μανωλάδας, τα στελέχη της προσπάθησαν να ρίξουν την ευθύνη στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, λέγοντας ότι κατέθεσε τη σχετική αίτηση χωρίς να ενημερώσει το αρμόδιο υπουργείο. Οπως αποκαλύφθηκε, όμως, απ' όταν εκδόθηκε η απόφαση του ΕΔΑΔ, η κυβέρνηση είχε ένα ολόκληρο τρίμηνο μπροστά της για να δηλώσει ότι παραιτείται από το δικαίωμα να ασκήσει αίτηση αναίρεσης της καταδίκης του ελληνικού κράτους. Οταν, τέλος, με το θάνατο της 42χρονης εργαζόμενης στον Καρυπίδη αναδείχτηκε ξανά η ομηρία και η απληρωσιά χιλιάδων εργαζομένων, η κυβέρνηση είπε ότι η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στην αστική Δικαιοσύνη και ότι η ίδια έκανε ό,τι μπορούσε και περνούσε από το χέρι της για να βοηθήσει. Μ' αυτά και με τ' άλλα, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση τοποθετείται στα γεγονότα σαν ...να μην είναι κυβέρνηση! 'Η προσπαθεί να μας δουλέψει ψιλό γαζί, για να συγκαλύψει τις κραυγαλέες ευθύνες της, που είναι και το πιο πιθανό...

«Προστατευτισμός»... 

 

Ολο και πιο συχνές είναι οι αναφορές των ηγετών ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, ειδικά της Γερμανίας και της Γαλλίας, στα «κακά» των μέτρων «προστατευτισμού» που παίρνει ή διατείνεται ότι θα πάρει η προεδρία Τραμπ στις ΗΠΑ, ζήτημα που απασχόλησε άλλωστε και την πρόσφατη Σύνοδο του G20, προκαλώντας σφοδρές αντιπαραθέσεις. Μόλις χτες μάλιστα ο Γάλλος Πρόεδρος, δείχνοντας «τα δόντια» των γαλλικών μονοπωλίων, είπε σε συνέντευξή του ότι «επιθυμώ να υπερασπιστούμε το ελεύθερο και δίκαιο εμπόριο. Ο προστατευτισμός είναι λάθος, είναι ο δίδυμος αδελφός του εθνικισμού και οδηγεί στον πόλεμο»! Τα περί «ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού» των καπιταλιστικών επιχειρήσεων βέβαια, ειδικά όταν μιλάμε για την εποχή του ιμπεριαλισμού, τον καπιταλισμό στο μονοπωλιακό του στάδιο, είναι γνωστό ότι αποτελούν παραμύθι για μικρά παιδιά. Οπως παραμύθι είναι και οι διάφορες θεωρίες που διατείνονται ότι με τη διεθνοποίηση του κεφαλαίου τάχα καταργείται η εθνοκρατική βάση της καπιταλιστικής οικονομίας. Κι αν κάποιος έχει αμφιβολία, ας δει την τελευταία απόφαση του γερμανικού Υπουργικού Συμβουλίου, που με το πρόσχημα της ασφάλειας, αυστηροποιεί τα κριτήρια για εξαγορές γερμανικών επιχειρήσεων από μονοπώλια εκτός ΕΕ (βλέπε Κίνα), προκαλώντας μάλιστα αντιδράσεις από τους Γερμανούς βιομήχανους. 'Η ας δει τα αντίστοιχα μέτρα που θέλει να προωθήσει για τα δικά της μονοπώλια η Γαλλία, ζητώντας μάλιστα ένα τέτοιο πλαίσιο «προστατευτισμού» να περάσει και μέσα από τις αποφάσεις της Κομισιόν...

Λεπτομέρειες

 

Οι μεν - η κυβέρνηση και οι συν αυτή - λένε ότι «δεν κοιτάνε πίσω», ότι αφήνουν τους άλλους «στη μιζέρια τους» και ότι σε λίγο καιρό «τα μνημόνια θα είναι παρελθόν». Αν δεν τους πιστεύουν τα άλλα αστικά κόμματα, ας ρωτήσουν, λένε, τον ΣΕΒ, τις αγορές που μειώνουν τα επιτόκια, την Κομισιόν, που δίνει «συγχαρητήρια» και παίρνει «υψηλού συμβολισμού» αποφάσεις κ.ο.κ. Οι δε τους απαντάνε ότι «παινεύονται» για τα «αυτονόητα», ότι άργησαν πολύ να κλείσουν τη δεύτερη «αξιολόγηση», ότι αν δεν είχε μεσολαβήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η «έξοδος στις αγορές» θα είχε γίνει προ πολλού. Το γεγονός, βέβαια, ότι η συζήτηση, οι διάφορες ερμηνείες, τα συγχαρητήρια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, οι προσδοκίες για την ανάκαμψη της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας γίνονται με δεδομένα τα αντιλαϊκά μέτρα που όλοι μαζί πέρασαν τα προηγούμενα χρόνια και τώρα η κυβέρνηση επεκτείνει για πολλά χρόνια μπροστά, είναι λεπτομέρεια. Η «ουσία» είναι να συντηρούνται οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, για τον εγκλωβισμό του λαού...

Ριζοσπάστης 

«Πόντιος Πιλάτος» η κυβέρνηση για την «Καρυπίδης»

Με αφορμή το θάνατο μιας 42χρονης εργαζόμενης στις επιχειρήσεις «Καρυπίδης», αναδείχτηκε το καθεστώς της απληρωσιάς και της ομηρίας που βιώνουν εδώ και 18 μήνες οι περίπου 1.400 εργαζόμενοι της επιχείρησης. Το πανελλαδικό τους σωματείο, όλο αυτό το διάστημα, δεν έπαψε να αγωνίζεται για τα δεδουλευμένα και τις θέσεις εργασίας, αναδεικνύοντας σε κάθε φάση του αγώνα τις ευθύνες της εργοδοσίας, αλλά και της κυβέρνησης, που με τη στάση της κάλυπτε, αν δεν ενθάρρυνε την εργοδοτική ασυδοσία. Οπως φαίνεται όμως, το αυτί της κυβέρνησης δεν «ιδρώνει» από τέτοια. Ετσι μόνο εξηγείται το γεγονός ότι εδώ και δυο μέρες, στελέχη του υπουργείου Εργασίας προσπαθούν «να βγουν κι από πάνω», αρνούμενοι κάθε ευθύνη και πετώντας το μπαλάκι στην αστική Δικαιοσύνη για την τροπή που έχει πάρει η υπόθεση της «Καρυπίδης». Να σημειώσουμε βέβαια ότι δεν είναι η μοναδική επιχείρηση με εργαζόμενους «βαλτωμένους» σε πολύμηνη απληρωσιά. Πάνω από 1,5 εκατ. υπολογίζονται αυτοί που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση.

***

Συνεχίζοντας στις πλάτες των απλήρωτων εργαζομένων τον αποπροσανατολιστικό καβγά που αναζωπυρώθηκε το τελευταίο διάστημα ανάμεσα στην κυβέρνηση και στους φορείς δικαστών και εισαγγελέων, ο γγ του υπουργείου Εργασίας απέδωσε σε κωλυσιεργίες, παραλείψεις ή και αποφάσεις της Δικαιοσύνης την αθλιότητα που βιώνουν τους τελευταίους πολλούς μήνες οι εργαζόμενοι στην «Καρυπίδης». Σύμφωνα με τον ίδιο, η κυβέρνηση εξάντλησε όλα τα περιθώρια και όλα τα μέσα για να βοηθήσει τους εργαζόμενους, αλλά «βρίσκει τοίχο» στη Δικαιοσύνη, την οποία καταγγέλλει ότι με τη στάση της καλύπτει τις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας. Ο ρόλος της αστικής Δικαιοσύνης απέναντι στα εργατικά δικαιώματα και τις διεκδικήσεις είναι γνωστός και έχει καταγγελθεί πολλές φορές από τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα. Αυτό που προσπαθεί όμως να κάνει η κυβέρνηση, να εμφανιστεί δηλαδή αμέτοχη των ευθυνών και ως άλλος «Πόντιος Πιλάτος» να «νίψει τας χείρας της» για την ομηρία χιλιάδων εργαζομένων που βρίσκονται στην ίδια μοίρα με τους συναδέλφους τους στην «Καρυπίδης», ξεπερνάει κάθε όριο πρόκλησης. Πολύ περισσότερο που το πλαίσιο με το οποίο λειτουργεί και δικάζει η Δικαιοσύνη συγκροτείται από τους αντεργατικούς νόμους που διατηρεί ανέγγιχτους η σημερινή κυβέρνηση.

***

Αν η κυβέρνηση ήθελε να προστατέψει και να βοηθήσει πραγματικά τους εργαζόμενους να πάρουν τα δεδουλευμένα και να διεκδικήσουν να μη χαθούν οι θέσεις εργασίας, θα μπορούσε απλά να καταργήσει την αντεργατική νομοθεσία. Οχι μόνο δεν το κάνει, αλλά ενισχύει το αντεργατικό οπλοστάσιο με καινούργια μέσα, όπως η αλλαγή που ετοιμάζει στο νόμο για τις απεργίες. 'Η όπως η ρύθμιση που προωθεί για τις επιχειρήσεις που καθυστερούν πολλούς μήνες να πληρώσουν μισθούς, σχεδιάζοντας την επιδότησή τους από το ΕΣΠΑ (!), με το πρόσχημα ότι έτσι θα μπορέσουν να καταβάλουν μέρος των δεδουλευμένων. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Με ανακοινώσεις του πανελλαδικού σωματείου, οι εργαζόμενοι στην «Καρυπίδης» δίνουν μια αποκαλυπτική εικόνα για την εχθρική στάση της κυβέρνησης απέναντι στα δίκαια αιτήματα και τις ανάγκες τους, που αντίστροφα διευκολύνει τους σχεδιασμούς και τις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας, σε αγαστή συνεργασία με την αστική Δικαιοσύνη.

***

Καταγγέλλει, λοιπόν, το σωματείο ότι η κυβέρνηση «δεν πήρε μέτρα προστασίας για εμάς, τους 1.400 εργαζόμενους, αφού πλέον ούτε το πενιχρό επίδομα επίσχεσης παίρνουμε, ούτε επίδομα ανεργίας δικαιούμαστε. Επιπλέον, δεν τηρήθηκε ΠΔ για τη διαδοχή, ώστε να μην πεταχτούμε στην ανεργία». Μάλιστα, όταν οι εργαζόμενοι προσπάθησαν πρόσφατα να εμποδίσουν τη μεταφορά ενός καταστήματος της «Καρυπίδης» σε άλλον εργοδότη, χωρίς να διασφαλίζονται οι θέσεις του παλιού προσωπικού, η κυβέρνηση έστειλε την αστυνομία να τους απειλήσει με συλλήψεις. Για το ίδιο θέμα, αυτό της μεταβίβασης καταστημάτων, όχι όμως και του προσωπικού, η υπουργός Εργασίας προσπάθησε να δικαιολογήσει τις «πλάτες» που κάνει η κυβέρνηση στην εργοδοσία, με τον ισχυρισμό ότι «η επιχείρηση αρνείται να προσκομίσει στοιχεία ώστε να διαπιστωθεί αν πρόκειται για κρυπτόμενη μεταβίβαση επιχείρησης, κάτι που συνιστά έκνομη πράξη», και γι' αυτό της επιβλήθηκε πρόστιμο... 50.000 ευρώ!

***

Κι ενώ οι εταιρείες που εμπλέκονται στην αλλαγή ιδιοκτησίας των καταστημάτων της «Καρυπίδης» είναι γνωστές, όταν πριν από ένα μήνα οι εργαζόμενοι ζήτησαν από το υπουργείο Εργασίας να οργανώσει τριμερή συνάντηση με τη συμμετοχή όλων των διαδόχων επιχειρηματικών ομίλων («Market In», «Μασούτης», «Discount Markt» κ.ά.) οι οποίοι προχωρούν σε άνοιγμα των πρώην καταστημάτων της «Καρυπίδης» χωρίς τους παλιούς εργαζόμενους, το υπουργείο ουσιαστικά αρνήθηκε. Αντ' αυτού, η υπουργός Εργασίας μοίραζε διαβεβαιώσεις ότι το ΣΕΠΕ «διενεργεί διαρκώς σχετικούς ελέγχους...», όταν στην πραγματικότητα, με προφάσεις και υπεκφυγές, η κυβέρνηση έχει μετατρέψει σε κλωτσοσκούφι τους εργαζόμενους μεταξύ ΣΕΠΕ και Δικαιοσύνης, την ώρα που η εργοδοσία προχωρά κανονικά τους σχεδιασμούς της... Μπορεί επομένως η κυβέρνηση να επικαλείται έλλειψη χρημάτων για να εξασφαλίσει ακόμα και ένα πενιχρό επίδομα στους απλήρωτους της «Καρυπίδης», από θράσος όμως διαθέτει μπόλικο και το «μοιράζει» αφειδώς στους εργαζόμενους...

Πανηγύρια και πραγματικότητα

Το έναυσμα για έναν νέο γύρο πανηγυριών για την κυβέρνηση, αλλά και αντιπαραθέσεων με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, έδωσε η «συμβολική» σύσταση της Κομισιόν να τεθεί η Ελλάδα εκτός διαδικασίας «υπερβολικού ελλείμματος».
Η κυβέρνηση, σε πανηγυρικό τόνο, λέει ότι Κομισιόν και αγορές δίνουν «ψήφο εμπιστοσύνης» στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, ότι πλέον τα δύσκολα είναι πίσω, ότι οσονούπω έρχεται το «τέρμα της επιτροπείας και της κρίσης», μαζί και η περιβόητη «έξοδος στις αγορές». Κατηγορεί τη ΝΔ ότι παρακολουθεί «αμήχανα» την ιστορία επιτυχίας της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας, που επιβεβαιώνεται από τα συγχαρητήρια που πάνε κι έρχονται στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, από τον ΣΕΒ, τους επιχειρηματικούς ομίλους, διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς για τις «υπηρεσίες» και το έργο της. Οτι για το λόγο αυτό, επειδή δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στην οικονομία, στήνει «καβγά» για άλλα ζητήματα, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία κ.λπ., κατηγορώντας την ότι έτσι «αποσταθεροποιεί» τάχα την «εθνική» προσπάθεια για έξοδο από την κρίση, ότι δίνει κακή εικόνα στους «επενδυτές» και πάει λέγοντας.
Η ΝΔ, παρέα και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, λένε ότι η κυβέρνηση πανηγυρίζει για πράγματα που θα έπρεπε και θα μπορούσαν να έχουν γίνει προ πολλού, αν η σημερινή κυβέρνηση τάχα δεν «πελαγοδρομούσε» και έπαιρνε πιο έγκαιρα τα μέτρα που ζητούσε το κεφάλαιο για την ανάκαμψη της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας. Οτι τα βαριά μέτρα που φόρτωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο λαό - και ψήφισαν βέβαια και οι ίδιοι με τη μορφή του τρίτου μνημονίου - θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί αν έγκαιρα εφάρμοζε τα δέοντα η κυβέρνηση. Οτι και σήμερα παραμένει «αναξιόπιστη», δεν μπορεί να «τρέξει» αποφασιστικά τις απαραίτητες «μεταρρυθμίσεις».
Από κοντά τα αστικά επιτελεία, απευθυνόμενα και προς τους δύο, επισημαίνουν ότι δεν είναι ώρα ούτε για πανηγύρια και εφησυχασμό, ούτε για άσκοπη κριτική, αλλά ώρα να «τρέξουν» οι δομικές και θεσμικές «μεταρρυθμίσεις» - αναδιαρθρώσεις για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και για την προσέλκυση «επενδυτών» και κεφαλαίων στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία.
Τι μένει έξω από το «κάδρο»; Τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, η ισοπέδωση των οποίων αποτελεί την «εγγυητική επιστολή» για την ανάκαμψη της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, όπως δείχνει και η «επιστολή προθέσεων» της κυβέρνησης προς το ΔΝΤ, με τις επιπλέον διαβεβαιώσεις για την υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων και τις προβλέψεις για επιπλέον μέτρα σε περίπτωση που δεν πιάνονται οι στόχοι.
Τι σημαίνει για το λαό το «τέλος της επιτροπείας» για την καπιταλιστική οικονομία και «έξοδος στις αγορές», ώστε η κυβέρνηση να μαζέψει χρήμα για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων; Ατελείωτα μνημόνια για τα επόμενα πολλά χρόνια, σύμφωνα με όσα προβλέπει και το πρόσφατο τέταρτο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, «σφαγείο» στα επιδόματα, νέο γύρο λεηλασίας των ασφαλιστικών ταμείων.
Τι προϋποθέτει η προσέλκυση επενδυτών, πέρα από νέα προκλητικά προνόμια, φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές και κάθε είδους διευκολύνσεις; Αντεργατικά μέτρα χωρίς τέλος, απογείωση της εκμετάλλευσης, εργασιακές σχέσεις - «λάστιχο», μισθούς πείνας και απληρωσιά, χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας, όπως προβλέπεται στον τρίτο γύρο «αξιολόγησης» που τώρα ξεκινά, αλλά και όπως δείχνουν και οι «τροχιοδεικτικές» που ρίχνουν κυβέρνηση και αστικά επιτελεία με αφορμή τις απεργίες που γίνονται αυτό το διάστημα.
Το άλλο «μισό» των δηλώσεων άλλωστε όλων των εκπροσώπων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών για την «εμπιστοσύνη» που δείχνουν στην Ελλάδα, περιέχει πάντα την υπενθύμιση για απαρέγκλιτη συνέχιση των αναδιαρθρώσεων και την υλοποίηση των μέτρων για να πιάνονται οι στόχοι του κεφαλαίου.
Ακριβώς αυτούς τους στόχους, την καρδιά της αντιλαϊκής πολιτικής χωρίς τέλος, πρέπει να βάλουν στο στόχαστρο οι εργαζόμενοι και ο λαός, δυναμώνοντας την πάλη σε κάθε χώρο δουλειάς και συνολικά, με σημαία τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες.