Πεδίο σκληρών ανταγωνισμών ο ορυκτός πλούτος

Δημοσιεύματα στον διεθνή Τύπο φωτίζουν καλύτερα ορισμένες «αθέατες» με την πρώτη ματιά πλευρές των εξελίξεων στη Λατινική Αμερική, ιδιαίτερα στη Βολιβία, όπου τις τελευταίες μέρες εξελίσσεται το πραξικόπημα για την αλλαγή κυβέρνησης, με τη στήριξη των ΗΠΑ και άλλων δυνάμεων. Το ενδιαφέρον αυτών των δημοσιευμάτων εστιάζει στον «πόλεμο» για τον ορυκτό πλούτο της Βολιβίας και πιο ειδικά για το λίθιο, ως ένα σημαντικό πεδίο των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα. Το λίθιο είναι βασικό συστατικό στην κατασκευή μπαταριών που χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία της ηλεκτροκίνησης και όχι μόνο. Στον τομέα αυτό επενδύουν τεράστια ποσά η Κίνα και οι ΗΠΑ, αλλά και ισχυρές δυνάμεις της ΕΕ, όπως η Γερμανία. Στην εποχή της «πράσινης ανάπτυξης», η Goldman Sachs χαρακτηρίζει το λίθιο ως τη «νέα βενζίνη», εκτιμώντας ότι μια αύξηση της τάξης του 1% στην παραγωγή ηλεκτρικών οχημάτων παγκοσμίως θα αυξήσει τη ζήτησή του περισσότερο από 40%. Είναι φανερό επομένως ότι η δέσμευση μεγάλων κοιτασμάτων λιθίου ανά τον κόσμο δίνει ισχυρό προβάδισμα στον ανταγωνισμό. Πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι όλα τα σχέδια που προτάσσουν την ηλεκτρική ενέργεια ως εναλλακτική του πετρελαίου και του φυσικού αερίου στην κίνηση οχημάτων, σχετίζονται με την επίλυση του βασικού προβλήματος της μεγάλης διάρκειας αποθήκευσής της. Γι' αυτόν το λόγο οι «μπαταρίες» και γενικότερα οι συσσωρευτές ηλεκτρικής ενέργειας μπαίνουν στο επίκεντρο αυτών των σχεδίων.

* * *

Η Κίνα ελέγχει σήμερα το μισό περίπου της παγκόσμιας παραγωγής λιθίου, αξιοποιώντας τα δικά της αποθέματα και τα δικαιώματα εξόρυξης που αποσπά με διακρατικές συμφωνίες στο εξωτερικό. Στην Αυστραλία, για παράδειγμα, η κινεζική εταιρεία «Talison Lithium» διαθέτει ορυχεία με τα μεγαλύτερα αποθέματα του πολύτιμου ορυκτού στη χώρα. Η Αυστραλία καλύπτει σήμερα το 75% των αναγκών της Κίνας σε λίθιο και το 40% της παγκόσμιας ζήτησης. Στη Χιλή, η κινεζική «Tianqiis» συμμετέχει με σημαντικό μερίδιο στο κεφάλαιο του μεγαλύτερου παραγωγού λιθίου στον κόσμο, διεκδικώντας μάλιστα να εξαγοράσει πλήρως τον κρατικό κολοσσό. Αν αυτό συμβεί, εκτιμάται ότι «θα αλλάξει τη γεωπολιτική του παγκόσμιου ελέγχου λιθίου», σύμφωνα με εκθέσεις διεθνών οίκων, που παρακολουθούν τη βιομηχανία της εξόρυξης. Η Κίνα βέβαια δεν παίζει σε «άδειο γήπεδο». Στη Χιλή οι ΗΠΑ διατηρούν μεγάλα ποσοστά στην εκμετάλλευση κοιτασμάτων λιθίου, ενώ και στην Αυστραλία, μια αμερικανική πολυεθνική μοιράζεται με τους Κινέζους την εκμετάλλευση του μεγαλύτερου ορυχείου!

* * *

Στη Βολιβία, που θεωρείται χώρα με τεράστια αποθέματα λιθίου, η κυβέρνηση Μοράλες υπέγραψε τον περασμένο Φλεβάρη μια «ιστορική», όπως χαρακτηρίστηκε, συμφωνία ανάμεσα στην κρατική εταιρεία παραγωγής λιθίου YLB και την κινεζική «Xinjiang TBEA Group Co Ltd». Η επένδυση αυτή καθιστά την Κίνα τον μεγάλο «παίκτη» στην εκμετάλλευση λιθίου στη Βολιβία και όχι μόνο. Σύμφωνα με την Goldman Sachs, η Κίνα θα μπορεί σε μια δεκαετία να προμηθεύσει με μπαταρίες λιθίου το 60% των ηλεκτρικών αυτοκινήτων που θα παράγονται σε όλο τον κόσμο! Οι συμφωνίες αυτές είναι αποτέλεσμα των στενών σχέσεων που αναπτύσσει τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση Μοράλες με την Κίνα, τη Ρωσία και άλλους ανταγωνιστές των ΗΠΑ, προκαλώντας ανησυχία και δυσαρέσκεια στους Αμερικανούς, που τις βλέπουν ως απειλή για τα στρατηγικά τους συμφέροντα στη Λατινική Αμερική.

* * *

Ενα από τα πολλά ερωτήματα μετά το πραξικόπημα, είναι πώς θα διαχειριστεί η επόμενη κυβέρνηση της Βολιβίας τις συμφωνίες με τους Κινέζους και αν οι ΗΠΑ θα έχουν στο εξής τον πρώτο λόγο στην εκμετάλλευση των πολύτιμων ορυκτών. Σε κάθε περίπτωση, η ανάμειξη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο πραξικόπημα αποκαλύπτει τα τεράστια οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα που διακυβεύονται στην περιοχή, στον ανταγωνισμό με την Κίνα και τη Ρωσία. Φανερώνουν επίσης το μέγεθος των συγκρούσεων πίσω από τη λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη», που στηρίζεται στη χρησιμοποίηση νέων, «καθαρότερων» πηγών Ενέργειας έναντι του πιο «βρώμικου» πετρελαίου και των παραγώγων του. Πάνω σ' αυτό το έδαφος εξελίσσεται ένα «σαφάρι» ανάμεσα στους ισχυρότερους παγκόσμιους «παίκτες» για το ποιος θα βάλει στο χέρι πολύτιμα και σπάνια ορυκτά, αυξάνοντας παράλληλα τη γεωπολιτική του επιρροή σε βάρος των ανταγωνιστών του.

* * *

Σίγουρα οι εξελίξεις στη Λ. Αμερική και η πολύμορφη επέμβαση των ΗΠΑ στην περιοχή, με σκοπό την αντιμετώπιση κυβερνήσεων που είχαν άλλους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς και επέλεξαν συμμαχίες με ανταγωνιστές τους, δεν αφορούν μόνο ή κυρίως το ζήτημα αυτό, αλλά ευρύτερα στρατηγικά συμφέροντα της ιμπεριαλιστικής δύναμης. Από το παράδειγμα όμως του ανταγωνισμού γύρω από τις «σπάνιες γαίες» γίνεται καθαρό ότι τα συμφέροντα που συγκρούονται είναι πολύ ισχυρά και ότι αυτήν τη σύγκρουση την πληρώνουν ακόμα και με το αίμα τους οι λαοί. Πλούτος δηλαδή που σε συνθήκες κοινωνικής ιδιοκτησίας και κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού θα μπορούσε να είναι ευλογία, γίνεται στο πλαίσιο του καπιταλισμού κατάρα για τους λαούς. Συμπέρασμα χρήσιμο και διαχρονικό σε κάθε ήπειρο και χώρα...

Επικίνδυνα μέτρα

Η δημιουργία φυλακών τύπου Αμυγδαλέζας, η ένταση της καταστολής σε βάρος χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών και οι αθρόες απελάσεις με συνοπτικές διαδικασίες είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του περιβόητου κυβερνητικού σχεδίου που παρουσιάστηκε προχτές.
«Πακέτο» με τα παραπάνω ήρθαν και τα μέτρα για τη δήθεν «ενίσχυση των τοπικών κοινωνιών», στις περιοχές που θα φιλοξενήσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να χρυσώσουν το χάπι της άθλιας κατάστασης που βιώνουν, μαζί με τους πρόσφυγες, τα λαϊκά στρώματα στα νησιά και στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Τα συγκεκριμένα μέτρα είναι η συνέχεια όσων έχουν αποφασιστεί από τον περασμένο Σεπτέμβρη στο ΚΥΣΕΑ και προέβλεπαν ανάμεσα σε άλλα: Ενίσχυση του ρόλου του ΝΑΤΟ και της FRONTEX, με την εμπλοκή μάλιστα των Ειδικών Δυνάμεων για την αποτροπή της εισόδου των ξεριζωμένων. Δραστικό περιορισμό στο δικαίωμα παροχής ασύλου με ταυτόχρονη ένταση των επαναπροωθήσεων και απελάσεων, κάτι που έγινε με νόμο που ψηφίστηκε πρόσφατα.
Ολα αυτά αποτελούν πιστή εφαρμογή της στρατηγικής της ΕΕ για τους πρόσφυγες και μετανάστες, που με συνέπεια υπηρέτησαν και υπηρετούν οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα.
Στον πυρήνα της αντιδραστικής πολιτικής τους βρίσκεται η απαράδεκτη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, με βάση την οποία οι επαναπροωθήσεις θα γίνονται μόνο από τα ελληνικά νησιά και τα hot spots (με εξαίρεση τους λεγόμενους «ευάλωτους»), εξ ου και ο εγκλωβισμός τους εκεί.
Αλλά και ο Κανονισμός του Δουβλίνου και το αντίστοιχο ευρωενωσιακό πλαίσιο ασύλου, που θεωρεί τις χώρες «πρώτης γραμμής» (σαν την Ελλάδα) ως αυτόματα υπεύθυνες για τους αιτούντες άσυλο, απαγορεύοντας τις λεγόμενες «δευτερογενείς μετακινήσεις», δηλαδή να μεταβούν οι πρόσφυγες και μετανάστες στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, τα απαράδεκτα μέτρα της κυβέρνησης διαπνέονται από την αντιδραστική λογική ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι απειλή για την «εσωτερική ασφάλεια» της ΕΕ. Γι' αυτό δυναμώνει η καταστολή σε θάλασσα και στεριά, γι' αυτό διαμορφώνονται χώροι - φυλακές για τους κατατρεγμένους και αποκλείεται κάθε προοπτική να μετακινηθούν στις χώρες για τις οποίες ξεκίνησαν.
Τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση συνιστούν απάνθρωπη διαχείριση του αίσχους που προκαλεί η Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας και δεν πρόκειται να ανακουφίσουν ούτε τους κατοίκους στις περιοχές που σηκώνουν το βάρος της προσωρινής φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών. Αντίθετα, είναι μέτρα που καλλιεργούν και τροφοδοτούν το ρατσισμό και τις ξενοφοβικές αντιδράσεις.
Τα προβλήματα για τους κατοίκους θα οξυνθούν από τη λειτουργία των τεράστιων στρατοπέδων συγκέντρωσης, πολύ περισσότερο που στον ορίζοντα δεν προβλέπεται εκτόνωση των ροών, αφού οι επεμβάσεις, οι εντάσεις και οι πόλεμοι συνεχίζονται στην περιοχή, με εμπλοκή και της Ελλάδας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και στους ανταγωνισμούς.
Η αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για το αν οι Μόριες είναι καλύτερες από τις Αμυγδαλέζες, δεν πρέπει να αποπροσανατολίσει το λαό. Ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε και υλοποίησε ως κυβέρνηση τη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, πριν παραδώσει τη σκυτάλη στη ΝΔ για το περαιτέρω. Είναι και οι δυο πιστά προσηλωμένοι στις κατευθύνσεις και τις συνθήκες της ΕΕ για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, στην αντιλαϊκή πολιτική που τσακίζει Ελληνες και ξένους.
Τα μέτρα της κυβέρνησης και η πολιτική που τα επιβάλλει πρέπει να απαντηθούν από το λαό με δυνάμωμα της αλληλεγγύης και του αγώνα για να κλείσουν όλα τα hot spots και να μη δημιουργηθεί κανένα κέντρο - στρατόπεδο συγκέντρωσης, να μεταφέρονται οι αιτούντες άσυλο στην ηπειρωτική Ελλάδα σε δημόσιους, ανοιχτούς και κατάλληλους χώρους φιλοξενίας, να επισπευσθούν οι διαδικασίες χορήγησης ασύλου, να εξασφαλιστούν η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η εκπαίδευση των προσφυγόπουλων κ.ά.
Να δυναμώσει τώρα η πάλη για την κατάργηση της Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας και ενάντια στον Κανονισμό του Δουβλίνου, όπως απαιτούν σωματεία και φορείς, εκφράζοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στους κατατρεγμένους.

Ubuntu κ.Δρίτσα

Ubuntu!!!!!!!!!!!!!
Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης
φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σʼ ένα δέντρο και
είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα
φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και
ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σʼ έναν κύκλο για να φάνε τα
φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα
μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “UBUNTU” που σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι
στενοχωρημένος!» Η λέξη “UBUNTU”στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί
υπάρχουμε»

Αριστέα Σερεμέτη (Χειρούργος Οδοντίατρος )

Μικρό παιδί ήμουν που άκουσα για πρώτη φορά την φράση "μακριά απ τον κώλο μου κι όπου θέλει ας είναι" .
Μάλιστα θυμάμαι λεπτομέρειες μιας κι η φράση μού έκανε τρομερή εντύπωση χωρίς να έχω τις δυνάμεις να την κατανοήσω σ όλη της την έκταση .
Θυμάμαι τον στόμφο που ειπώθηκε, την πλάτη της καρέκλας που καθόταν ο κώλος, το γκρι πουλόβερ με το ψιλό κομπάκι στην ύφανση που φόραγε ο "μακριά απ τον κωλο μου" .
Έκτοτε γνώρισα άπειρους τέτοιους ανθρώπους με "γκρι" πουλόβερ .
Απ αυτούς που πάσχουν στα δικά τους αλλά δε συμπάσχουν στα των άλλων .

Που όταν οι ίδιοι γίνουν ο άλλος, πάλι ο πιο άλλος θα είναι "ο μακριά απ τον κώλο μου" .
Κι έτσι ο καθείς ζει το δικό του δράμα, το ατομικό, ο κάθε άλλος πάντα είναι ο "μακριά απ τον κώλο μου" κι η κοινωνία σηψαιμεί όσο δεν πάει άλλο, γιατί ο άλλος είναι πάντα οι πολλοί .

Δολοφόνησαν ένα παιδί ;
Καλά που δεν είναι δικό μου παιδί .
Λήστεψαν το γείτονα ;
Ευτυχώς δε λήστεψαν εμένα .
Ξυλοφόρτωσαν τον φοιτητή ;
Δεν είναι ο εγγονός μου .

Και πάει λέγοντας .
Γιατί ο κυνικός και μισάνθρωπος λόγος, η φασίζουσα ρητορική, προαναγγέλει και την στάση, την πράξη και τη συμπεριφορά .
Για τον Δρίτσα πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ ο βιασμός ενός παιδιού είναι στατιστική .
Είναι ένας βιασμός παιδιού το εξάμηνο .
Είναι ο μακριά απ τον κώλο του .
Με το "γκρι" πουλόβερ .

Αν ήταν δικό του παιδί δε θα ήταν στατιστική .
Τότε θα ήταν ο κώλος του .
Καταλάβατε ;
Η κακία πηγάζει απ την βλακεία, απ την αυταπάτη πως σε καθετί είναι μακριά απ τον κώλο μου και πάντα θα είμαι ο άλλος που θα βλέπει από απόσταση την φρίκη .
Δε θα τη νιώθει στον κώλο του .
Ντροπή στο χυδαίο και σκατάνθρωπο Δρίτσα .
Ντροπή και σε όσα "γκρι" πουλοβεράκια που ως επίσης σκατάνθρωποι και "μακριά απ τον κώλο μου" ψηφίζουν τους παντός είδους Δρίτσες που μας αποκαλύπτουν το φρεάτιο του μέσα τους άμα τη ενδύσει το υπουργικό κοστούμι τους .
Γιατί πάντα η θέση ισχύος αποκαλύπτει την αληθινή θέση μας προς τον αδύναμο .

Ο νταλγκάς τους δεν γιατρεύεται…

Από iraklis3 

Ο νταλγκάς τους δεν γιατρεύεται… Ο λόγος για την Ερώτηση που κατέθεσαν 35 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ζητώντας την απρόσκοπτη εφαρμογή του νόμου για τις επενδύσεις στην ιατρική κάνναβη. Στην Ερώτηση σημειώνεται ότι «η παγκόσμια αγορά θα αυξηθεί από 7,2 δισ. δολάρια το 2017 σε 55 δισ. δολάρια το 2024» και ότι «η Ελλάδα έχει κερδίσει έδαφος στην καλλιέργεια έναντι των ευρωπαϊκών χωρών». Στο διά ταύτα, αναφέρουν ότι «σήμερα υπάρχουν ήδη 80 εκκρεμείς αιτήσεις αδειοδότησης, ενώ έχουν αδειοδοτηθεί 25 επιχειρήσεις» και ενθαρρύνουν την κυβέρνηση να δείξει «σθεναρή πολιτική βούληση για προσέλκυση επενδύσεων», αφού «η προστιθέμενη αξία τους είναι πολύ υψηλή σε πολλούς τομείς».
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί πράγματι να επαίρεται ότι άνοιξε το δρόμο στην Ελλάδα για την καλλιέργεια και τυποποίηση της λεγόμενης «ιατρικής κάνναβης», από την οποία τα μονοπώλια προσδοκούν τεράστια κέρδη.
Παράλληλα, βουλευτές του συντηρούν με κάθε αφορμή τη συζήτηση για νομιμοποίηση της καλλιέργειας, διακίνησης και χρήσης κάνναβης, με πρόσχημα τη «θεραπεία», αναπαράγοντας αντιεπιστημονικούς διαχωρισμούς, όπως «σκληρά – μαλακά», «επικίνδυνα – αθώα», που εξωραΐζουν συνολικά τα ναρκωτικά.
Περιττό να θυμίσουμε ότι σε πολλές χώρες η νομιμοποίηση της φαρμακευτικής κάνναβης ήταν το «σκαλοπάτι» για την απελευθέρωση της καλλιέργειας και της χρήσης, με το επιχείρημα ότι η παράνομη διακίνηση στερεί έσοδα από το κράτος!
Μάλλον είναι κι αυτό ένα είδος …«προστιθέμενης αξίας» της ναρκωκουλτούρας, που σιγοντάρει σταθερά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πηγή: Ριζοσπάστης

«Τσάμπα δε θα πάω… Θα ’ρθει ένας καιρός…»

Κατιούσα

Στις 22 του Νοέμβρη 1938, άφησε την τελευταία του πνοή στις φυλακές της Κέρκυρας, μια από τις ηρωικότερες μορφές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, ο Γραμματέας της ΟΚΝΕ Χρήστος Μαλτέζος. Δολοφονήθηκε με φριχτά βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλαν τα όργανα της μεταξικής δικτατορίας, καθώς δεν υπέγραψε την «δήλωση μετανοίας» που τόσο λυσσασμένα προσπαθούσαν να του αποσπάσουν.
Τον Φλεβάρη του 1967 δημοσιεύεται στο περιοδικό του ΚΚΕ «Νέος Κόσμος» ένα κείμενο του κομμουνιστή λογοτέχνη – συγγραφέα Κώστα Μπόση, αφιερωμένο στον δολοφονημένο κομμουνιστή ήρωα. Το κείμενο γράφτηκε για τον κύκλο αφιερωμάτων του περιοδικού που είχε τίτλο «Μορφές αγωνιστών» και από αυτό αντλήθηκαν στοιχεία για πολλά μεταγενέστερα άρθρα που αναφέρονται στην ΟΚΝΕ και στον Χρ. Μαλτέζο. Για δεκαετίες το κείμενο αυτό δεν είχε ξαναδημοσιευτεί, ώσπου παρουσιάστηκε από το ιστολόγιο “Κώστας Πουρναράς – Μπόσης” (δείτε εδώ), από όπου το αναδημοσιεύουμε.

ΜΟΡΦΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ – ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ (1908-1938)
του Κώστα Μπόση

ΑΚΤΙΝΑ Θ΄, ακτίνα της σιωπής. Το κάθε κελί ― δυο δρασκελιές  και κάτι μάκρος, μια και λιγάκι πλάτος. Τα παραθυράκια κατά το διάδρομο είναι κλειστά με σανίδι έτσι που να μην μπορείς ν’ αλλάξεις μια φιλική ματιά, ένα ζεστό χαμόγελο, ένα νόημα με κάποιο σύντροφο που θα τύχει να περάσει. Πρέπει να πιστέψεις πως έχεις κόψει κάθε δεσμό με τον κόσμο πως εδώ είναι ο τάφος σου πως είσαι ξεγραμμένος πια. Αλλιώς ο Μανιαδάκης δεν έχει πολλές ελπίδες να λυγίσεις. Κάτω τσιμέντο, πάνω θόλος, ίσως από τσιμέντο κι αυτός, και ψηλά στον τοίχο ένας στενός φεγγίτης. Από κει για μια μονάχα στιγμούλα σε χαιρετάει ο ήλιος όταν δεν τον σκεπάζουν τα σύννεφα. Τη μέρα έχεις συντροφιά τις μυίγες, τη νύχτα τους κοριούς κι όλο το εικοσιτετράωρο ― μέρες, μήνες κάμποσοι και χρόνια ― τους λογισμούς σου, που αν τύχει και πάρουν άσχημο δρόμο «πεθαίνεις». Όταν το προσωπικό «αργεί», όταν δηλαδή δεν εφαρμόζει τον «Τρίτον Ελληνικό Πολιτισμό», δεν ακούγεται τίποτα απολύτως. Οι φύλακες περπατούν σιγά με λαστιχένια παπούτσια, σχεδόν σέρνονται σαν τα φίδια και τεντώνουν σα σπιούνοι τ’ αφτί, ν’ αρπάξουν κανένα χτύπο, μήνυμα από τοίχο σε τοίχο ― για να βασανίσουν, και πάνω από το συνηθισμένο πρόγραμμα, τους κρατούμενους. Σ’ αυτή την Ακτίνα, σ’ ένα τέτιο κελί, έκανε ο Χρήστος Μαλτέζος το φθινόπωρο του 1938 τον τελευταίο γύρο της ζωής του, δίνοντας τη μάχη της υπέρτατης θυσίας.
Πέρασαν κάμποσες πόρτες σιδερένιες κι άνοιξαν το κελί. Τον έριξαν μέσα με μια βάναυση σπρωξιά, κι ο Βασιλάτος διάταξε:
         ―Δε θα καθήσεις καταγής… Αυτό είναι το πρώτο «σωφρονιστικό» μέτρο και αν το παραβείς, θα το μετανιώσεις.
Ακούμπησε τις πλάτες στον τοίχο και παιδεύεται να κρατηθεί ορθός. Στα κρατητήρια της Αθήνας μήνες  τον είχαν βασανίσει απάνθρωπα. Στο καράβι, σ’ όλη τη διαδρομή απ’ τον Πειραιά ως την Κέρκυρα, δεν τον έλυσαν καθόλου. Η τσακισμένη κι από νωρίτερα υγεία του απόγινε. Τρέμανε τα πόδια. Δεν μπορεί να σταθεί. Κλείνουν τα μάτια. Τ’ ανοίγει με κόπο και πάλι κλείνουν. Πάλαιψε κάμποσο κι ύστερα, έτσι όπως ήταν με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, χωρίς καθόλου να το καταλάβει, έκατσε σιγά απαλά στη γωνιά, έγειρε το κεφάλι στον ώμο κι αποκοιμήθηκε.
Πόσο βάσταξε ο ύπνος; Ένα λεφτό; Μια ώρα; Περισσότερο; Λιγότερο; Ποιος ξέρει; Άνοιξε η πόρτα αθόρυβα, για να μην ξυπνήσει παράωρα κι έριξαν καταγής με πάταγο έναν τενεκέ νερό. Τινάχτηκε απότομα, έκανε μια προσπάθεια να σηκωθεί έπεσε και, τέλος, με κόπο κατάφερε να σταθεί ξανά στα πόδια του.
Το βράδυ έριξαν κι έναν τενεκέ ακόμα για να μη στεγνώσει το τσιμέντο.

Χρήστος Μαλτέζος (1908-1938)

Κυλούν οι ώρες αργά, βασανιστικά, λες κι η κάθε μια είναι ολόκληρος αιώνας. Μα κι αν ήταν δυνατό να δόσεις μια σπρωξιά να γίνει πιο γρήγορα της γης το σβούρισμα, καμιά ελπίδα δεν έχεις. Πάλι νερό θα ρίξουν κάτω. Πονάει, τρέμει το κορμί και πιο πολύ νυστάζει. Πότε πότε, μες την ήσυχη θερμή νύχτα, ακούγεται, σαν από μακρυά, απ’ τη μια σκοπιά στην άλλη: «Φύλακες! Γρηγορείτε!». Φυλάνε άγρυπνα μη δραπετεύσουν οι «εγκληματίες», μην πάνε έξω στο λαό, μην παλαίψουν και λείψουν η φτώχια, τα μίση, οι πόλεμοι, και ρθει πιο γρήγορα στη γης η αγάπη, η ευτυχία, η ειρήνη. Άντεξε ως τα μεσάνυχτα περίπου.
Ξύπνησε το πρωΐ κοκκαλωμένος, παγωμένος. Η μια πάντα, απ’ τα γόνατα ως τον ώμο, είναι ολότελα πιασμένη. Σηκώνεται με κόπο και ζυγώνει στο φεγγίτη. Ψηλά και πλάγια φαίνεται μια στενή λωρίδα ουρανού. Απ’ το Μάη, που τον έπιασαν, δεν είχε δει μια στιγμούλα το γαλάζιο χρώμα του ουρανού. Απ’ το μπουντρούμι της Ασφάλειας, τη νύχτα, στο αμπάρι του καραβιού, κι από κει, πριν ακόμα φέξει, στην Ακτίνα Θ΄. Κοιτάζει με λαχτάρα και συλλογιέται.
Όξω είναι απαλή γλυκιά φθινοπωρινή μέρα. Η θάλασσα, ήσυχη, γαλανή και αμέριμνη, κοιμάται. Από δω το νησί ― πλαγιές, ράχες, διάσελα, γούπατα και λόφοι με λεμονιές πορτοκαλιές, λουλούδια και ελιές ανεβαίνουν ομαλά, αμφιθεατρικά ― κι αντίκρυ τα βουνά της Ηπείρου, γυμνά, ακανόνιστα, άγρια, περήφανα, αποτραβιούνται κατά το βάθος το ένα πίσω απ’ τις πλάτες του αλλουνού και σβήνουν στην καταχνιά του ορίζοντα.
Κοιτάζει με λαχτάρα τη γαλάζια λωρίδα του ουρανού και συλλογιέται νοσταλγικά: Πόσο όμορφη θα είναι αύριο η ζωή!
Κάπου, πίσω απ’ τους τοίχους της φυλακής, ακούστηκε μια χαρούμενη παιδική φωνή. Σκίρτησε η καρδιά του και πέταξε ο νους του μακριά στην μικρή πατρίδα του, στα παιδικά του χρόνια. Κι από κει, για να περνάει η ώρα και για να ξεχνάει, για να έχει συντροφιά στη μοναξιά, παίρνει τον τραχύ δρόμο της σύντομης ζωής του.

***

Γεννήθηκε το 1908 στη Μεθώνη της Μεσσηνίας. Με τον ιδρώτα του προσώπου τους ― τέτια εντολή έδοσε ο θεός, λένε, οι τρανοί, κοροϊδεύοντας τον απλό λαό ― καλλιεργώντας τα λίγα χωράφια τους, τον μεγάλωσαν οι γονείς του. Έδοσαν για πληρωμή το αίμα της καρδιάς τους, για να τον στείλουν στο σχολείο. Όταν  τέλειωσε το Γυμνάσιο, τον φώναξε ο πατέρας μπροστά στη μάνα.
      ―Παιδί μου! ― του είπε, κουνώντας λυπημένα το κεφάλι, ― βλέπεις. Αν μπορείς να γλυτώσεις απ’ τη δική μας τη σειρά… Θέλαμε, αλλά, δεν έχουμε δυνάμεις… Ως εδώ ήταν…
Η νιότη δεν φοβάται δυσκολίες, κι ο Χρήστος, χωρίς κανένα δισταγμό και φόβο, πήρε τη στράτα, με το ντορβά στην πλάτη γεμάτο όνειρα και σχέδια. Θα δούλευε ― μπράτσα είχε, δουλιά θα έβρισκε ― και θα σπούδαζε μαζί. Θα γινόταν δικηγόρος, θα γινόταν «άνθρωπος», όπως έλεγε η μανούλα του…
Μα η τέτια κοινωνία φοβάται τα όνειρα και τα σχέδια, την παληκαριά και την ορμή της νιότης και πάει να τα συντρίψει μ’ όλα τα μέσα. Άρχισαν οι δυσκολίες, η μια πάνω στην άλλη. Άρχισε ο αγώνας, κάθε μέρα και σκληρότερος: για δουλιά, για ψωμί, για δίδαχτρα, για βιβλία, για ελευθερίες… Ορθώθηκε ― ολόγυμνη, χωρίς κανένα στολίδι η ζωή: πάλη ανελέητη ποιος θα βάλει τον άλλο κάτω. Ωστόσο, τα φτερά του Μαλτέζου δεν έσπασαν. Μέσα στις μπόρες πιο πολύ δυνάμωσαν. Άνοιξαν τα σύνορα του νου και της καρδιάς του και τα όνειρα, και τα σχέδια, που κουβαλούσε στον ντορβά απ’ τη μικρή πατρίδα, πλάτυναν κι αγκάλιασαν το Πανεπιστήμιο, το χωριό του, όλη την Ελλάδα κι όλον τον κόσμο. Έτσι πήρε το Μεγάλο Δρόμο και στα 1925 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ.
Ήταν τότε μια εποχή δύσκολη: Ανέχειες, πείνες, στερήσεις, τρεχάλες, αϋπνίες, διωγμοί… Οι κομμουνιστές μετριούνταν στα δάχτυλα και η αντικομμουνιστική προπαγάνδα έχυνε, όπως πάντα, το δηλητήριο: χαλούν την οικογένεια πουλούν την πατρίδα, έχουν κέρατα και ουρές, είναι αντίχριστοι και «μίσθαρνα»  όργανα, κι άλλα τέτια. Συκοφαντίες και βλακείες όσες θέλεις… Κι ο κόσμος, αφού δεν ήξερε και πείρα δεν είχε, επόμενο ήταν να κουμπώνεται, και χρειαζόταν χαμάλικη, καθημερινή δουλιά, γρανιτένια θέληση, απέραντη υπομονή και επιμονή για να σπάσει ο πάγος. Έτσι «δενόταν το ατσάλι» – η πίστη, η αντοχή, η καρτερικότητα, η αφοσίωση… οι αρετές του επαναστάτη… Οι μικρές επιτυχίες του αγώνα και τα όμορφα όνειρα για μια ευτυχισμένη κοινωνία, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη ― που δυνάμωναν μέσα στις συνθήκες των διωγμών ― γλύκαιναν τις πίκρες, απάλαιναν τις δυσκολίες…
Στέκει κει στο κελί, που έχει δυο δρασκελισιές και κάτι μάκρος μια δρασκελισιά και λιγάκι πλάτος, κοιτάζει απ’ το φεγγίτη στη στενή γαλάζια λωρίδα του ουρανού, συλλογιέται κι απ’ του νου τη στράτα περνάει η ζωή του.
Ήταν κάποτε υπεύθυνος στην εφημερίδα της ΟΚΝΕ «Νεολαία». Την έβγαζαν με το τίποτα σχεδόν. Έπρεπε να κυκλοφορεί οπωσδήποτε, να βλέπει η Ασφάλεια πως τα λυσσασμένα μέτρα της δεν μπορούν να λυγίσουν τη θέληση των αγωνιστών, να καταλαβαίνουν οι νεολαίοι, πως η οργάνωση ζει και δουλεύει  και να παίρνουν κουράγιο. Λεφτά δεν είχαν να νοικιάζουν έστω και μια τρύπα. Ένα φύλλο το έγραψαν σε μια σοφίτα. Πήγαν πριν να φέξει, κι όταν έφυγε για τη δουλιά του ο εργάτης τους κλείδωσε απόξω ως το βράδυ. Δεν έπρεπε να κάνουν θόρυβο, μην ακούσει η σπιτονοικοκυρά, και δεν μπορούσαν να βγουν ούτε για το νερό τους… Το δεύτερο φύλλο σ’ ένα πλυσταριό. Το τρίτο… Όμως κάποτε έφτασαν στο «αμήν». Όλες οι προσπάθειες απότυχαν. Έδειχνε πως δεν θα εκπλήρωναν το αγωνιστικό τους καθήκον. Τέλος, τ’ αποφάσισαν. Έμειναν ένα εικοσιτετράωρο νηστικοί, τις πενταροδεκάρες  που μάζεψαν απ’ τη Συνταχτική Επιτροπή τις έδοσαν σ’ ένα θυρωρό και τους άφησε να δουλέψουν σ’ ένα υπόγειο… Κι η εφημερίδα έβγαινε κανονικά.

***

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ , ανάλογα με τις ανάγκες, ρίχνει το Μαλτέζο από πόλη σε πόλη. Στον Πειραιά δεν ήρθε ο σύνδεσμος στο ραντεβού – πράμα συνηθισμένο για κείνον τον καιρό. Όμως το επεισόδιο αυτό είχε κάτι το ιδιαίτερο και το θυμάται. Πήγε και δεύτερη φορά, και τρίτη… Πέρασαν κάμποσες ώρες, νύχτα. Μέρος να μείνει δεν έχει. Απ’ την Αθήνα του έδοσαν λεφτά μόνο για ένα εισιτήριο επιστροφής… αν του τύχαινε καμιά αναποδιά. Δεν πρόλαβε να καθήσει στο βαγόνι και μπήκε στο κατόπι ένας χαφιές. Όταν το τραίνο κινούσε πήδηξε και γύρισε στην Αθήνα με τα πόδια… Στο Βόλο χάλασε η γιάφκα. Να πάει σε ξενοδοχείο, με τι χαρτιά; Να γυρίζει στους δρόμους, θα τον έπιαναν «επί αλητεία»  κι ύστερα θα έβρισκαν ποιος είναι… Βγήκε έξω στα χωράφια και πέρασε όλη τη νύχτα μες τη βροχή, κάτω από ένα δέντρο. Την άλλη μέρα πήγε ξανά στη γιάφκα. Η πόρτα κλεισμένη. Απ’ το διπλανό σπίτι βγήκε μια γρηούλα. Του έριξε μια ματιά και συνεννοήθηκαν… Αυτή μπροστά, αυτός πίσω, έστριψαν τη γωνία, πήραν το αντίθετο σοκάκι, έστριψαν πάλι αριστερά και σε μια αυλή στάθηκε η γρηούλα:
      ―Τους έπιασαν, παλληκάρι μου! Να πας, μόλις σουρουπώσει…
Παρά λίγο να την αρπάξει στην αγκαλιά, να τη σφίξει, να τη φιλήσει…
Έξη μήνες  αργότερα έγινε στη Θεσσαλονίκη ένα μεγάλο στραπάτσο. Μαρτυρήθηκε το σπίτι του, κι έμεινε δέκα  μέρες σ’ ένα θεοσκόταδο κατώγι. Τα βράδια έβγαινε και παιδευόταν, πότε στη μια γειτονιά, πότε στην άλλη, να πάρει επαφή. Κι όταν το κατάφερε, ξέχασε και την υγρασία, και το σκοτάδι του υπόγειου, και τις αϋπνίες και τις πείνες, και τις στενοχώριες…
Τέτιες ήταν οι χαρές των αγωνιστών τότε. Είχε, φυσικά, η ζωή και πιο μεγάλες. Ανάμεσα σ’ αυτές, μια δεν  την ξεχνάει. Στα 1935, όταν οι δυο αντίπαλοι κόσμοι συγκέντρωναν δυνάμεις για μια αποφασιστική αναμέτρηση, μέσα στη γενικότερη άνοδο του κινήματος, ξέσπασε η απεργία των φοιτητών για την πανεπιστημιακή ασυλία. Βάσταξε σαράντα μέρες η μάχη, με συνοχή και πείσμα, με παλληκαριά κι ορμή. Τη μάχη αυτή τη διηύθυνε ο Μαλτέζος.
Κι ανεβαίνει το κίνημα, ανεβαίνει μαζί κι ο Μαλτέζος στη στράτα, χωρίς να κοιτάζει πίσω, και προχωράει χωρίς κανένα δισταγμό, και χτίζει με κόπο, και χαλάει ο αντίπαλος. Κάνει τον πόνο πείσμα και το φιλότιμο τσιμέντο και πάλι απ’ την αρχή. Και κάποια μέρα, κει στη στράτα, έβηξε κι είδε αίμα στο μαντήλι. Για μια στιγμή ταράχτηκε, φοβήθηκε. Ύστερα χαμογέλασε και μουρμούρισε: «Μαζί με τις άλλες μπόρες θα περάσει κι αυτή». Και σε λίγο πρόστεσε: «Εμείς δεν προλαβαίνουμε να πεθάνουμε από χτικιό».
Το χέρι του Μαλτέζου, όχι μόνο στις αναλαμπές, μα και στις φουρτούνες, δεν έτρεμε. Η αντίδραση νίκησε τις δυνάμεις της προόδου. Ήρθαν στον τόπο οι μαύρες μέρες της 4ης Αυγούστου. Οργίαζε απ’ άκρη σ’ άκρη η δημαγωγία, η σπιουνιά, η τρομοκρατία. Τότε, τον Οχτώβρη του 1937, όταν τα ξερονήσια κι οι φυλακές γέμισαν από λαϊκούς αγωνιστές και κάμποσοι λύγισαν, στις πιο δύσκολες στιγμές του κινήματος, το Κόμμα πρότεινε στο Μαλτέζο να αναλάβει Γραμματέας της ΟΚΝΕ. Και κείνος, όπως πάντα, χωρίς καθόλου να διστάσει, πήρε το τιμόνι στα χέρια του…
Και τώρα; στέκει εκεί κάτω απ’ το φεγγίτη, σ’ ένα κελί της Ακτίνας Θ΄, κοιτάζει τη στενή λωρίδα του γαλάζιου ουρανού, συλλογιέται το δρόμο της ζωής του και ― όπως είπε κάποιος ― αν ήταν ν’ αρχίσει απ’ την αρχή, πάλι τον ίδιο δρόμο θα έπαιρνε.

***

ΑΝΟΙΞΕ  η πόρτα του κελιού και μπήκε ο Βασιλάτος.
     ―Πώς κοιμηθήκατε κ. Μαλτέζο; ― ρώτηξε ειρωνικά.
Ο Μαλτέζος δεν απάντησε κι εκείνος συνέχισε:
      ―Αυτά ήταν αψιμαχίες. Γρήγορα θ’ αρχίσουν και οι μεγάλες μάχες. Από δω ― βάλτο καλά στο μυαλό σου ― βγαίνουν  μόνο «ανανύψαντες» ή πεθαμένοι. Ζωντανός… ούτε ένας. Εσύ, όπως είσαι σαν τον Άγιο Αντώνιο τον Ασκητή, δεν πρόκειται να βαστάξεις πολλές μέρες και μια δουλιά που είναι να γίνει αύριο, κάντην μια ώρα αρχίτερα. Γιατί να παιδεύεσαι άδικα;
Και, απλώνοντας ένα χαρτί, συμπλήρωσε:
        ―Βάλε μια υπογραφή κι άντε στο καλό σου.
Μ’ ένα τόνο απλό, σεμνό, και σταθερό ― τέτιος ήταν ο χαρακτήρας του τέτια ήταν κι όλη η ζωή του ― απάντησε:
         ―Άδικα παιδεύεστε.
Τον έδειραν με συρματένιο βούρδουλα, κι απάνω στις ματωμένες ανοιχτές πληγές έριξαν καυτό τσιγαρισμένο λάδι. Σπαρτάρησε το κορμί απ’ τους σπασμούς, όμως δεν έβγαλε ούτε ένα «αχ!». Σε συνέχεια, τον άφησαν πέντε μέρος ήσυχο. Περισσότερο δεν έκανε, μπορούσε να δυναμώσει και ν’ αντέξει στα βασανιστήρια, ούτε και λιγότερο, γιατί μπορούσε να πεθάνει. Μια τέτια λύση δεν την ήθελαν, θα μάθαιναν έξω και θα τους εμπόδιζε να κάνουν τα ίδια και στους άλλους.
Την έκτη μέρα μπήκε στο κελί όλη η κουστωδία. Επαναλήφθηκε η ίδια ιστορία, πήραν ξανά την ίδια απλή, σεμνή και σταθερή απάντηση:
        ―Μη χάνετε τα λόγια σας. Σας είπα: Άδικα παιδεύεστε.
Τον βασάνισαν πάλι και, στο τέλος, όπως τον είχαν ξαπλωμένο, ο ένας πάτησε το δεξί πόδι του Μαλτέζου πάνω στο τσιμέντο, ο άλλος σήκωσε το αριστερό, όσο μπορούσε πιο ψηλά. Έβαλαν ένα πέταλο στη φτέρνα. Ο Βασιλάτος, μ’ ένα σαδιστικό χαμόγελο στα χείλη, σάλιωσε το καρφί για να προχωρήσει τάχατες ευκολότερα, κι ο Διονυσάτος το χτυπούσε αργά μ’ ένα σφυρί να μπει στο κρέας. Μα δεν το πέτυχαν. Λιποθύμησε. Αυτοί πήγαιναν να πεταλώσουν ζωντανό άνθρωπο, να υποφέρει, να στριφογυρίζει απ’ τους πόνους, να βογγάει, να ουρλιάζει κι όχι έναν αναίσθητο. Κι ούτε τους σύφερνε να παρατραβήξουν το σχοινί, γιατί ήθελαν δηλωσία κι όχι πεθαμένο.
Πότε συνήρθε; Κείνη τη μέρα; Την άλλη; Ήταν λερωμένος από νερά, ιδρώτα κι αίματα παντού. Σιγά – σιγά τα γεγονότα γύρισαν στη μνήμη του. Έκατσε και σκέφτηκε ώρα πολλή. Ζύγισε τα πράγματα απ’ όλες τις πάντες. Έβαλε απ’ τη μια τα «υπέρ», απ’ την άλλη τα «κατά», και πήρε την απόφαση.
Το μεσημέρι του πήγαν το φαΐ. Το άφησαν κοντά στην πόρτα, κλείδωσαν κι έφυγαν. Ήταν φασολάδα. Άχνιζε και μύριζε όμορφα. Σύρθηκε ένα βήμα πιο κοντά, άπλωσε το χέρι… κι ύστερα αποτραβήχτηκε ξανά στη γωνιά.
Το  βράδυ του πήγαν πάλι φαγητό. Ρέγγα με αγριόχορτα. Ο φύλακας, σαν είδε το μεσημεριανό άθιχτο, ρώτησε:
      ―Γιατί δεν το έφαγες; Μήπως θέλεις κανένα ορεχτικό;
      ―Θα κάνω απεργία πείνας.
      ―Μήπως σου πέρασε από το νου πως έτσι θα σταματήσει ο χορός;
      ―Μπα! πού τέτια ευγένεια… Εσείς με τα βασανιστήρια πάτε ν’ αποσπάσετε δηλώσεις και να ρίξετε έτσι το κύρος του Κόμματος… Κάποιος από μας πρέπει να σταματήσει αυτή τη μηχανή…
       ―Θα ψοφήσεις!
       ―Δεν πειράζει… Τσάμπα δε θα πάω… Θα ρθει ένας καιρός…
Στις 22 του Νοέμβρη 1938, όταν το Κόμμα έκλεινε τα 20 χρόνια του, πέθανε ο Μαλτέζος.

***

Η ΘΥΣΙΑ του Μαλτέζου ― και τόσων άλλων ― δεν πήγε χαμένη. Ήρθε ένας καιρός, κείνος ο καιρός που ονειρεύονταν ο Μαλτέζος. Η παλληκαριά του λαού απλώθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα, αγκάλιασε όλα τα στρώματα κι έφτασε στις πιο υψηλές κορφές της μαζικής αυτοθυσίας. Χιλιάδες αγωνιστές ― παιδόπουλα, γέροι και γρηές, άντρες και γυναίκες ― αντίκρυσαν την κρεμάλα και το εκτελεστικό απόσπασμα με το όνομα του Κόμματος στο στόμα. Εκατομμύρια άνθρωποι ακολούθησαν το ΚΚΕ και δημιούργησαν το αθάνατο έπος της Εθνικής Αντίστασης, έσωσαν τον τόπο από τον αφανισμό, λευτέρωσαν την πατρίδα μας. Ήρθε ο καιρός που – όπως λέει κι ο ποιητής,
«Αντριά μου και περφάνεια μου τα παίρνω απ’ τους συντρόφους μου.
Δεν είναι τρεις και τέσσερες, δεν είν’ πουλιά κι αγρίμια,
παρ’ είναι ανθός της ανθρωπιάς, η λεβεντιά του κόσμου».
Και πάλι ανάποδες μέρες. Μα θα ρθει ξανά ένας καιρός, που λεύτερος για πάντα ο λαός, θα τιμήσει σε γιορτές, σε συγκεντρώσεις, σε παρελάσεις, σε μνημεία, σε πίνακες και σε ποιήματα τους ήρωες του. Και μέσα σ’ αυτούς έναν απ’ τους πιο αντρειωμένους, το Χρήστο το Μαλτέζο.

Προσβολή της ιστορικής μνήμης του Ικαριακού λαού το “ψαλίδι” της ΕΡΤ – Ομόφωνο φήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου Ικαρίας

Κατιούσα

Το ομόφωνο ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Ικαρίας που θα κατατεθεί προς την Ε.Ρ.Τ. Α.Ε (Διευθύνοντα Σύμβουλο, Πρόεδρο Δ.Σ., Μέλη Δ.Σ. & Υπεύθυνο Ροής Προγράμματος). Κείμενο διαμαρτυρίας για την ακύρωση προβολής του β’ μέρους του ντοκιμαντέρ «Ικαριώτες πρόσφυγες στο Β’ ΠΠ» και με τρία σαφή ερωτήματα προς απάντηση.
Αναλυτικά το κείμενο αναφέρει:
Με προβληματισμό και αγανάκτηση το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Ικαρίας παρακολουθεί την συνεχιζόμενη αυθαιρεσία από μέρους της ΕΡΤ, να ακυρώσει αδικαιολόγητα την προβολή του β’ μέρους του ντοκιμαντέρ ¨Ικαριώτες πρόσφυγες στο Β’ ΠΠ¨.
Μήπως υπάρχει κάτι ενοχλητικό σε ένα ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την προσφυγιά ως επιλογή επιβίωσης στα χρόνια του πολέμου.
Μήπως υπάρχει κάτι ενοχλητικό στους καταυλισμούς του Τσεσμέ, του Λιβάνου, της Συρίας, στα »σύρματα» του Ντεκαμερέ.
Μήπως υπάρχει κάτι ενοχλητικό στα πρόσωπα και την προφορική ιστορική μαρτυρία των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν στο ντοκιμαντέρ.
Είναι κρίμα μέχρι σήμερα κανείς να μην έχει αναλάβει, έντιμα, το βάρος της επιλογής του. Αντίθετα διασπείρονται φήμες και »διαρροές» με τις οποίες δηλώνουμε ρητά ότι δεν θα ασχοληθούμε καθόλου.
Μόνο επίσημες κουβέντες.
Μένουμε στα δεδομένα, το ντοκιμαντέρ είναι επίσημη παραγωγή της ΕΡΤ, είχε περάσει από τεχνική επεξεργασία από τους τεχνικούς της ΕΡΤ, είχε προβληθεί τηλεοπτικά το α’ μέρος (10 Αυγούστου 2019) και είχε οριστεί ημερομηνία προβολής του β’ μέρους (28 Οκτωβρίου 2019) με δελτίο τύπου και τηλεοπτικό τρέιλερ.
Σας δηλώνουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι αποτελεί ευθεία προσβολή της ιστορικής μνήμης του Ικαριακού λαού και ωμή παρέμβαση και απαξίωση της δουλειάς των εργαζομένων η συνεχιζόμενη επιλογή σας.
Ζητάμε να μας απαντήσετε άμεσα γιατί δεν προβλήθηκε ποτέ το β’ μέρους του ντοκιμαντέρ ¨Ικαριώτες πρόσφυγες στο Β’ ΠΠ¨.
Ζητάμε να μας ορίσετε σαφή ημερομηνία τηλεοπτικής προβολής του β’ μέρους του ντοκιμαντέρ ¨Ικαριώτες πρόσφυγες στο Β’ ΠΠ¨.
Ζητάμε να έχει όλη η Ικαρία πρόσβαση σε αυτό που πληρώνει, δηλαδή σε όλους τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς της ΕΡΤ καθώς και από κάθε σημείο του νησιού.

ΜΕΤΩΠΑ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ

Σε χώρες της Ν. Αμερικής όπως Χιλή και Βολιβία, σε χώρες της Μ. Ανατολής όπως Λίβανο και Ιρακ χιλιάδες λαού διαδηλώνουν με τις δυνάμεις καταστολής να μη διστάζουν να πυροβολούν εναντίον τους και η περίφημη διεθνής κοινότητα, δηλ. τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη είτε να στοιχίζονται στην υπεράσπιση ιμπεριαλιστικών συμφερόντων είτε να ψελλίζουν παραινέσεις για δημοκρατικές διαδικασίες.

          Για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό  στη Νότια Αμερική είναι απαράδεκτο μια κυβέρνηση  να ασκήσει την κυριαρχία της και να αμφισβητήσει την ηγεμονία των ΗΠΑ που επιβλήθηκε από τις αρχές του 20ου αιώνα. Μια θεμελιώδης αιτία αυτής της επιθετικότητας  των ΗΠΑ είναι η επιθυμία να αναλάβει τον έλεγχο του τεράστιου φυσικού πλούτου των χωρών. Γι’ αυτό,  η μεταδοτική επίδραση μιας κυβέρνησης που προσπαθεί να αυτονομηθεί και να ασκήσει μια φιλολαϊκή πολιτική και  περιορίζει έστω και ελάχιστα την απόλυτη φτώχεια αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί πραγματική απειλή για τα σχέδια κυριαρχίας από την Ουάσινγκτον. Παρόλο βέβαια που αυτές οι κυβερνήσεις δεν έχουν καμιά σχέση όχι μόνο με τον κομμουνισμό αλλά όπως στην περίπτωσης της Βολιβίας ή του Ισημερινού απορρίπτουν το μαρξισμό ως εργαλείο ανάλυσης ή και ως βάση χάραξης πολιτικής. Κι αν έμοιαζε  η ιδεολογία του Ούγκο Τσάβες να είναι  ένα μίγμα μαρξισμού και εθνικισμού που συνδέεται με τη σκέψη του Σιμόν Μπολιβάρ, ο Κορρέα και ο Μοράλες απέφευγαν τις ταξικές διαιρέσεις, αντιπαραθέτοντας μια «επανάσταση του πολίτη» ενάντια σε μια διεφθαρμένη κομματική ολιγαρχία και μια πολιτιστικά καταπιεσμένη ινδική κοινότητα των Άνδεων εναντίον μιας «ευρωπαϊκής ολιγαρχίας».

           Στη Νότιο Αμερική, την πίσω αυλή των ΗΠΑ, τις τελευταίες δεκαετίες η βασική σταθερά που καθόριζε την πολιτικοοικονομική ζωή των χωρών ήταν ο αγώνας ανάμεσα στις αμερικανικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των λαϊκών κινημάτων.  Σ’ αυτόν τον  ιμπεριαλιστικό πόλεμο αναπτύσσονται από τις ΗΠΑ όλες οι πιθανές στρατηγικές. Όπως, το εμπάργκο  ή  ο οικονομικός πόλεμος, το πραξικόπημα με παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων, η αυτοανακήρυξη ηγετών, η παραστρατιωτική υποκίνηση στα σύνορα,  απειλές και εκβιασμοί υπερεθνικών οργανώσεων όπως ο ΟΑΣ (Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών), μαριονέτα των ΗΠΑ,  η προώθηση βίας στους δρόμους, η στήριξη και χρηματοδότηση ομάδων πραξικοπήματος, ενθάρρυνση σύγκρουσης με τους θεσμούς και τη νομιμότητα, παραβίαση του διεθνούς δικαίου στις συμφωνίες και τα ψηφίσματά κατά των παρεμβάσεων στις υποθέσεις μιας κυρίαρχης χώρας, ο πόλεμος των μέσων μαζικής ενημέρωσης, οι κατασκευασμένες ειδήσεις.  Οι ΗΠΑ αποτελούν τον  μέγιστο παράγοντα που δρα στην περιοχή  διαθέτοντας ισχυρούς πόρους και  βασιζόμενος στους στενούς δεσμούς του με τις μεγάλες στρατιωτικές και οικονομικές δυνάμεις της περιοχής.

Κι αν μοιάζει η οικονομική ηγεμονία των ΗΠΑ στον 21^ο αιώνα αρκετά μειωμένη σε σχέση με την σχεδόν απόλυτη κυριαρχία της στο δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα, η στρατιωτική της όμως δύναμη χρησιμοποιείται για την αποκατάσταση εν μέρει της οικονομικής της υποβάθμισης. Οι ΗΠΑ φαίνεται να θέλουν να  επιβεβαιώνουν συνεχώς την παγκόσμια ηγεσία τους μέσα από νέους πολέμους ή πραξικοπήματα.

Εξάλλου τα φιλολαϊκά καθεστώτα της περιοχής με αριστερό προσανατολισμό, λόγω της ίδιας της φύσης των αναπτυξιακών στρατηγικών που ακολουθούν,  αποδεικνύονται  ευάλωτα. Εξαρτώνται οικονομικά από πολιτικές εξαγωγών γεωργικών προϊόντων ή ορυκτών που βασίζονται σε ξένες αλλά και εγχώριες οικονομικές δυνάμεις και στη διακύμανση της παγκόσμιας ζήτησης  και είναι πραγματικός άθλος η μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, ενώ δεν φαίνεται εφικτή ή να επιδιώκεται η απόκτηση της κυριότητας και του ελέγχου των στρατηγικών οικονομικών τομέων. Και η επέκταση της κοινωνικής βοήθειας για να μετριαστεί το χειρότερο της φτώχειας, δεν προσφέρει λύσεις στις βασικές αιτίες του προβλήματος, παρόλο που  φέρνει ανακούφιση σε εκατομμύρια εξαθλιωμένων.

Στη Βολιβία εξελίσσεται ένα πραξικόπημα που κατάφερε να ανατρέψει τον νόμιμα και δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Βολιβίας Evo Morales, που έρχεται μετά από περισσότερο από μία δεκαετία αμερικανικής παρέμβασης και αποβλέπει στην αποσταθεροποίηση της Βολιβίας. Αυτό που η δεξιά αντιπολίτευση που υποστήριξε οι ΗΠΑ δεν μπόρεσε να επιτύχει στην κάλπη, τελικά επιτεύχθηκε μέσω βίας και στρατιωτικής πίεσης. Το πραξικόπημα προκάλεσε μια έκρηξη βίαιου ρατσιστικού μίσους που στρέφεται εναντίον των ιθαγενών κατοίκων της Βολιβίας. Κι αυτό που μαθαίνουμε για τη μακρινή αυτή χώρα είναι πως στον 21^ο αιώνα  η Βολιβία εξακολουθεί να είναι μια πολωμένη χώρα και σημαντικά τμήματα της κοινωνίας της, οι πλούσιοι, προνομιούχοι και λευκοί, δεν δέχονται σε μεγάλο βαθμό ότι ένας αυτόχθονος θα μπορούσε να είναι ο πρόεδρός τους. Κι από κοντά δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης βοηθούν κι αυτά ενεργά το πραξικόπημα διαδίδοντας παραπληροφόρηση, ψέματα, με τη συντριπτική τους πλειονότητα να δείχνει πως δεν καταφέρνει να περιγράψει με ακρίβεια την κατάσταση στη Βολιβία  και  αποφεύγει σχολαστικά να αποδώσει το χαρακτηρισμό του πραξικοπήματος στα γεγονότα, με το ρόλο της αμερικανικής παρέμβασης να αποκρύπτεται επιμελώς. Ενώ οι νεκροί από τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας που συνεχίζονται και αποφεύγεται να προβάλλουν τα μέσα ενημέρωσης αυξάνονται.  

Γι’ αυτό, όταν ακόμα και η διαμαρτυρία γίνεται ζήτημα ζωής ή θανάτου,  είναι ακόμα και άδικο να προβαίνουμε σε συνοπτικές κρίσεις σχετικά με τα χαρακτηριστικά της θεωρίας και πρακτικής που δημιουργήθηκαν στην Νότιο Αμερική μέσα από προσπάθειες κυβερνήσεων κεντροαριστερών ή πιο ριζοσπαστικών, όπως του Μαδούρο ή του Μοράλες, επειδή οι πολιτικές και ιδεολογικές πρόοδοι τους απέτυχαν να μετατραπούν σε μετασχηματισμό των ταξικών δομών ή γιατί οι εξεγέρσεις στις χώρες αυτές φαίνεται αδύναμες για να ωριμάσουν σε θριαμβευτική αντικαπιταλιστική επανάσταση.

Αυτό που συμβαίνει εκεί δεν είναι κάτι που απλά θα προσφέρουμε την αλληλεγγύη μας, αλλά είναι ένας συλλογικός αγώνας που μας εμπλέκει όλους. Τον αγώνα τους τον βλέπουμε ως ένα από τα μέτωπα όπου αντιμετωπίζεται ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός και γίνεται έμπνευση για τους δικούς μας αγώνες στη δική μας χώρα.

Κόκκαλης-Μαρινάκης: «Κόντρα» μεγαλοεπιχειρηματιών στην πλάτη του Ολυμπιακού

Από atexnos2019 atexnos2019

Στα άκρα έχει οδηγηθεί η κόντρα των μεγαλοεπιχειρηματιών Σωκράτη Κόκκαλη και Βαγγέλη Μαρινάκη, με εκατέρωθεν αιχμηρές ανακοινώσεις και βαριές κατηγορίες.
Η ανταλλαγή ανακοινώσεων, που εμπεριέχουν και προσωπικές αναφορές ξεκίνησε πριν λίγες ημέρες με τη δημοσιοποίηση δύο επιστολών μεταξύ της «INTRAKAT» (Κόκκαλης) και της «ΘΡΥΛΟΣ ΑΕ» (Μαρινάκης). Αφορμή υπήρξε το αίτημα της «INTRAKAT» για επιστροφή έκτασης του προπονητικού κέντρου στο Ρέντη που χρησιμοποιείται για τις ανάγκες της Ακαδημίας της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Πρόκειται για έκταση που ανήκε στην «ΘΡΥΛΟΣ ΑΕ» και αποκτήθηκε από την «INTRAKAT» την περίοδο της προεδρίας του κ. Σωκράτη Κόκκαλη στην ΠΑΕ Ολυμπιακός.
Στις επιστολές τους οι μεγαλοεπιχειρηματίες εκτοξεύουν κατηγορίες εκατέρωθεν, αφήνοντας σαφείς αιχμές ο ένας για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του άλλου. Από την πλευρά του, ο Σωκρ. Κόκκαλης κατηγόρησε τον Βαγγέλη Μαρινάκη ότι κρύβεται πίσω από offshore εταιρείες και χρησιμοποιεί τον Ολυμπιακό και τα ΜΜΕ που ελέγχει ως εργαλεία των προσωπικών και πολιτικών του φιλοδοξιών, ενώ η πλευρά Μαρινάκη έκανε λόγο για «κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις» και σχέσεις της οικογένειας Κόκκαλη με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Ο «καυγάς» Μαρινάκη-Κόκκαλη γίνεται στην πλάτη του Ολυμπιακού, μιας ιστορικής και δημοφιλούς ομάδας με εκατομμύρια φιλάθλους στην Ελλάδα και όχι μόνο. Από την κόντρα των δύο μεγαλοεπιχειρηματιών αναδύεται η οσμή της σαπίλας που έχει κυριεύσει το εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο των ΠΑΕ-επιχειρήσεων.
Αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ότι το ποδόσφαιρο των ΠΑΕ, των μεγαλοεπιχειρηματιών και των συμμοριών τους, του στοιχήματος και των κυκλωμάτων, είναι ένα πτώμα που βρίσκεται σε προχωρημένη σήψη.
Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού και όλων των ομάδων, η νεολαία, συνολικά ο λαός δεν πρέπει να παγιδευτούν στις κόντρες των μεγαλοκαπιταλιστών του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου. Αντίθετα, όλοι μαζί πρέπει να παλέψουν σε γραμμή ρήξης ενάντια στη λογική των ΠΑΕ και των επιχειρηματικών-κερδοσκοπικών δράσεων στον αθλητισμό. Με προοπτική μια άλλη εξουσία και οικονομία, όπου και ο αθλητισμός και πιο συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο, θα εξυπηρετεί τις όλο και αυξανόμενες λαϊκές ανάγκες, θα αποτελεί πραγματικό δικαίωμα του λαού στην πράξη και όχι εμπόρευμα.