Είσαι το ίδιο ένοχος με αυτούς που βρίζεις

Όταν οι Χαλυβουργοί απεργούσαν δεν τους στήριξες γιατί δεν έρχεται έτσι η ανάπτυξη.

Όταν απεργούσαν οι υπάλληλοι του ΜΕΤΡΟ αγανακτούσες γιατί δεν μπορείς να πας στη δουλειά σου εγκαιρα και άνετα.

Όταν απεργούσαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές εκνευριζόσουν με τους χαραμοφάηδες που κάνουν τρεις μήνες διακοπές.

Όταν διαμαρτύρονταν οι δημοτικοί υπάλληλοι αδιαφορούσες γιατί μπήκαν με βύσμα.

Όταν οι ναυτεργάτες έκλειναν τα λιμάνια φοβόσουν μήπως ξενερώσουν οι τουρίστες.

Όταν απεργούσαν οι εργαζόμενοι στην phone marketing αδιαφορούσες γιατί δεν το ήξερες καν.

Όταν μικροεπαγγελματίες κινητοποιούνταν εναντίον του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, έτρεχες στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσεις με το υστέρημά σου γάλα και ψωμί ή λιαζόσουν σε μια καφετέρια διαμαρτυρόμενος για την τιμή του καφέ.

Όταν τα πάνοπλα «παιδιά μας» χτυπούσαν τις καθαρίστριες εσύ έβλεπες μουντιάλ και αναρωτιόσουν γιατί παίζει ακόμα ο Κατσουράνης.

Όταν σου είπε το αφεντικό να δουλέψεις ανασφάλιστος για 300 ευρώ είπες ευχαριστώ και σκέφτηκες πόσο καλός είναι που δεν σε πετάει στο δρόμο.

Όταν είδες τον φίλο σου να απολύεται αισθάνθηκες ανακουφισμένος έστω και με τα λίγα που παίρνεις. Έτσι κι αλλιώς την φτώχια σου την θεωρείς περηφάνια.

Όταν πήγες στα voucher και στα ΚΟΧ για λίγα περιορισμένης χρονικής διάρκειας ψίχουλα είπες ¨κάτι είναι κι αυτό».

Σήμερα σου ζητάνε να δουλεύεις για λίγα κουπόνια. Θα το καταπιείς και θα ελπίζεις σε καλύτερες μέρες. Έτσι κι αλλιώς μέχρι να σου πάρει το σπίτι η τράπεζα έχεις καιρό. Άλλωστε πάντα υπάρχουν πιθανοί σωτήρες. Μπορεί να είναι ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ένας ναζί μπράβος, ο θεός, ο παϊσιος που το προφήτεψε, οι ρώσοι, οι άλλοι που θα ξεσηκωθούν και θα μας λυτρώσουν. Πάντα κάποιος «άλλος». Όχι εσύ. Εσύ πιστεύεις πως μπορείς να συνεχίσεις να σκύβεις μπροστά στο αφεντικό σου και να εφευρίσκεις δικαιολογίες για την ταξική σου ασυνειδησία. Μπορεί κάποτε να είχες δικαιολογίες. Τώρα όχι. Είχες άπειρες ευκαιρίες να συνειδητοποιήσεις, να κατανοήσεις, να αγωνιστείς. Δεν ήθελες να τις αρπάξεις. Είσαι το ίδιο ένοχος με αυτούς που βρίζεις. Άλλωστε η ταξική εκμετάλλευση είναι σαν το τανγκό: Χρειάζεται δύο…

Πηγή: https://2310net.wordpress.com/2014/06/18/%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82/

ΠΡΟΣ ΝΕΑ ΠΟΛΩΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ;

 ΠΡΟΣ ΝΕΑ ΠΟΛΩΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ;

Εν μέσω δηλώσεων,  αντιφατικών πολλών απ’ αυτών,  για το τι συμφωνήθηκε στο γιουρογκρουπ της 20^ης Φεβρουαρίου, δηλώσεων για ανασκευή της θέσης του προέδρου της Ευρωπαϊκής επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ότι τα μέτρα που συμφωνούνται στο πλαίσιο ενός Μνημονίου δεν είναι υποχρεωτικό να είναι συμβατά με το κοινοτικό κεκτημένο, δηλώσεων απειλητικών ή εθνικιστικών ή ψύχραιμων κλπ.  ένθεν κακείθεν του Αιγαίου  για νησιά του, δηλώσεων του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα για επίσπευση της ολοκλήρωσης της δεύτερης αξιολόγησης, βρήκαν χώρο στα ΜΜΕ και ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να προβληθούν και οι απόψεις για έξοδο από ευρώ, με τον Κ. Λαπαβίτσα να παρουσιάζει πρόταση για το εθνικό νόμισμα,  με τέτοιον τρόπο σαν να εφαρμόζεται στην πράξη η προ δεκαπενθημέρου προτροπή του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Ν. Ξυδάκη πως «δεν πρέπει να υπάρχουν ταμπού όταν κουβεντιάζουμε για τη μοίρα του λαού» αναφερόμενος στο θέμα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα.

               Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, δηλ. έξοδος από την ευρωζώνη, από την αρχή της κρίσης δεν αποκλειόταν ούτε από τμήμα της εγχώριας αστικής τάξης ούτε της ευρωπαϊκής –απλώς αθροίζονται οι συνέπειες κι όσο βγαίνουν μ’  αρνητικό πρόσημο για τα συμφέροντά τους αναβάλλεται. Η προβολή όμως που δίνεται τελευταία σε απόψεις για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, χωρίς τώρα πια απαραιτήτως να θεωρείται το απόλυτο κακό, πιθανόν να είναι ένδειξη ότι δρομολογείται μεθοδικά, πιστεύοντας πως έχει θωρακιστεί η ΕΕ από τις συνέπειες,  η έξοδός της χώρας από την ευρωζώνη. Μοιάζει μάλιστα όλη αυτή η συζήτηση για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα να γίνεται με πρωτοβουλία πολιτικών σχηματισμών και ανθρώπων που αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί, οπότε η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα παίρνει χαρακτηριστικά μιας αγωνιστικής διαδικασίας προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Κι έτσι συνεχίζεται ο εγκλωβισμός μας σε ένα φαύλο κύκλο επαναλαμβανόμενων αδιεξόδων χρησιμοποιώντας για την έξοδό μας τα μέσα που η κυρίαρχη τάξη επιτρέπει, στα προνομιακά πεδία που αυτή ελέγχει. Παγιδεύεται το εργατικό κίνημα ενάντια στο κεφάλαιο μεταξύ της αντιδραστικής  «δεξιάς» αστικής τάξης  και της «προοδευτικής αριστερής» πτέρυγάς της –τη βλάπτουν εξ ίσου και οι δυο. Είναι που ο καπιταλισμός στη μακραίωνη ιστορία του κατάφερε να δίνει την εντύπωση πως μπορεί να αντιστέκεται στις επιθέσεις των αντιπάλων του κι ακόμα χειρότερο, ότι καταφέρνει να τους ενσωματώνει, να τους μετατρέπει σε ιδεολογικά στοιχεία της αναπαραγωγής του. Δεν είναι οι σοσιαλδημοκράτες που κατέληξαν να διαχειρίζονται και να διευρύνουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δεν είναι οι κομμουνιστικές  χώρες στις οποίες η επανάσταση πέτυχε όπου εγκαθιδρύθηκαν τελικά καπιταλιστικές σχέσεις;

               Και πάλι βρισκόμαστε μπερδεμένοι ανάμεσα σ’ ελπίδες και οράματα και επαναστατικό λόγο που κατάντησαν παραπλανητικά συνθήματα για κατανάλωση, και πώς  να ξεχωρίσει κανείς όλες αυτές τις αυθεντίες που λειτουργούν κάτω από ένα  «επαναστατικό» προσωπείο υποστηρίζοντας καμουφλαρισμένα αντιλήψεις της άρχουσας τάξης; Και χανόμαστε σε αναλύσεις οικονομικές που αλληλοαναιρούνται, χωρίς να μπορούμε να κατανοήσουμε συνολικά την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα, μπλοκάροντας σκέψη και δράση.

Κι έτσι,  μετά την άρση, με την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, της αντίθεσης μνημόνιο-αντιμνημόνιο δημιουργείται ένα νέο πλαίσιο πολωτικής αντιπαράθεσης, ευρώ-δραχμή, για να διαμορφωθεί εκατέρωθεν το κλίμα ενός νέου φανατισμού. Στην ουσία θα λειτουργεί σαν ένας  φτηνός αντιπερισπασμός αποσκοπώντας  να μετατοπίσει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος από την επιβεβλημένη από ΕΕ εξαθλίωση σ’ εκείνην που επιβάλλει η επιλογή της νομισματικής αλλαγής. Μια επιλογή που θα γίνει όμως με τους όρους της ΕΕ και σε χρόνο πρόσφορο για τα συμφέροντά της. Άλλωστε, από την αρχή των μνημονίων η επιλογή των πόλων αντιπαράθεσης ήταν κυρίως καρπός διεργασιών σε επίπεδο κορυφής με τεχνικά χαρακτηριστικά. Περισσότερο έμοιαζε η άρχουσα τάξη να επιλέγει το είδος της  πόλωσης που την ευνοούσε για να μη χάνει το παιχνίδι της εξουσίας,  εγκλωβίζοντας έτσι το όποιο λαϊκό κίνημα στην προοπτική της. Όπως η αντίθεση στο μνημόνιο συσπείρωσε ετερόκλητα πολιτικά σχήματα με προσωπείο κοινωνικού μεταρρυθμιστή, το ίδιο επιδιώκεται με την νέα αντίθεση που έρχεται με τις ευλογίες της άρχουσας τάξης, ευρώ-εθνικό νόμισμα. Και μ’ όλα αυτά χάνεται η πραγματική κοινωνική πόλωση, ανάμεσα στον κεφαλαιοκράτη και εργαζόμενο. Και κάθε φορά η διπολική αντίθεση δεν αγγίζει καθόλου το ζήτημα  της βασικής κοινωνικής αντίθεσης κεφάλαιο-εργασία. Κι όταν ο κομμουνιστικός λόγος το θέτει κατηγορείται από την αριστερή επαναστατικότητα ότι υποκλίνεται στην μικροαστική και αστική ιδεολογία,  υπονομεύοντας τη δυναμική των μαζικών αγώνων με την απροθυμία του να την υπερβεί κι αναβάλλοντας το μετασχηματισμό της κοινωνίας στο απώτατο μέλλον.

Πότε ο κυπριακό, πότε το είδος νομίσματος, πότε οι μορφές πάλης μπαίνουν στο στόχαστρο μιας κριτικής προς το ΚΚΕ εξ αριστερών,  την οποία, διακηρύττεται,   η αγωνία της επαναστατικής προοπτικής εφοδιάζει με επιχειρήματα οικοδομώντας όμως, κριτική στην κριτική, το ιδεολογικό και πολιτικό του αφοπλισμό. Κατηγορείται το ΚΚΕ για ξεκάθαρη ανεπάρκεια και στοχοποιείται ως βασικός παράγοντας της αποδιοργάνωσης, της αδρανοποίησης και της μικρής αποτελεσματικότητας δυνάμεων που διακηρύττουν την στράτευσή τους στον κομμουνισμό. Στην πραγματικότητα, αφού  δεν έγινε κατορθωτή  η σύμπραξη αριστεράς με ΚΚΕ στην προηγούμενη αντίθεση μνημόνιο –αντιμνημόνιο, απαιτείται τώρα, στο όνομα της επανάστασης μάλιστα, να ηγηθεί το ΚΚΕ στη νέα αντίθεση ευρώ –εθνικό νόμισμα, ξεμπερδεύοντας επιτέλους και μ’ αυτό, αφού …ξεκάθαρα ενσωματώνεται κι αυτό  κι ό,τι εκπροσωπεί στο καπιταλιστικό σύστημα.

Και κάπως έτσι η κυρίαρχη τάξη οικειοποείται όλες τις ιδέες που μπορεί να εμπνέουν την εργατική τάξη, ενώ βρίσκει ένα πλήθος δικαιολογίες για να προωθεί ξανά αρχαϊκά συστήματα εκμετάλλευσης με νέο ένδυμα, ακόμα και μαρξιστικό.

AVAAZ: Το φαινόμενο του clicktivism και η τεράστια απάτη

 AVAAZ: Το φαινόμενο του clicktivism και η τεράστια απάτη

Όποιο ψήφισμα κι αν ανοίξεις, θα δεις από κάτω τον διεθνή οργανισμό, τύπου ΜΚΟ, με την επωνυμία «AVAAZ». Εκστρατείες συλλογής υπογραφών για το περιβάλλον, τον γορίλα, το κλίμα, τον καρκίνο, αλλά και για το το Νομπέλ στην Ελλάδα, για το “Μένουμε Ευρώπη”, για τους πλειστηριασμούς σπιτιών, για να φύγει ο Λάκης από τον ALPHA, για την κατάργηση των Τμημάτων Ένταξης των ΑΜΕΑ, κι ένα σωρό άλλα «ευαίσθητα» θέματα «κοινωνικής συνείδησης», που στοχεύουν στην συναισθηματική ενεργοποίηση του αποδέκτη και το αίσθημα του δικαίου. 

Το νέο φρούτο του “κλικ-ακτιβισμού” αποτελεί την τελευταία λέξη της μόδας σχετικά με την ενεργοποίηση αποκλειστικά κατευθυνόμενων και με ύποπτους στόχους παγκόσμιων «δικτύων αλληλεγγύης», δικτύων, δηλαδή, που κάτω από ταμπέλες ευαίσθητων κοινωνικών θεμάτων επιχειρούν να χειραγωγήσουν και να εγκλωβίσουν την κοινή γνώμη ενώ ταυτόχρονα, με τον έντεχνο τρόπο της συνυπογραφής σε ένα αίτημα, εκτονώνουν την ενεργητική δράση σε μια ανώδυνη διαμαρτυρία και αποτρέπουν κοινωνικές ομάδες από την ανάληψη πρωτοβουλιών και ενεργών δράσεων απέναντι σε ένα σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό θέμα. Ένα από τα πιο δραστήρια και διάσημα τέτοια παγκόσμια δίκτυα της νεο-προπαγάνδας είναι και το AVAAZ. 

Από: ΘΕΩΝΗ ΚΑΠΛΑΝΙΔΟΥ

Μια πρόχειρη έρευνα στο διαδίκτυο για την εν λόγω οργάνωση, μας βγάζει πολλά “λαβράκια”. Κατ’ αρχήν έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε από ποιους έχει ιδρυθεί αυτή η οργάνωση και ασφαλώς από ποιους χρηματοδοτείται. Σύμφωνα με την Wikipedia, “To Avaaz.org συν-ιδρύθηκε από το Res Publica μιας διεθνή ομάδα αστικής πίεσης, και το Moveon.org, μια online κοινότητα που έχει πρωτοπορήσει στη διαδικτυακή πίεση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ιδρυτική ομάδα αποτελείται επίσης και από επιχειρηματίες από έξι χώρες που είναι κορυφαίοι παγκοσμίως στην κοινωνική επιχειρηματικότητα και σε αυτούς περιλαμβάνονται ο ιδρυτικός πρόεδρος και εκτελεστικός διευθυντής Ricken Patel, και οι Tom Perriello, Tom Pravda, Eli Pariser, Andrea Woodhouse, Jeremy Heimans, και David Madden.” Στην ουσία πρόκειται για την αφρόκρεμμα του αμερικανικού κατεστημένου, ενώ ύποπτο είναι και το παρασκήνιο των χρηματοδοτήσεων στις οποίες εμπλέκεται το ίδρυμα Ροκφέλερ και ο πολύς Τζωρτζ Σώρρος. Περισσότερες και αναλυτικές πληροφορίες για το background των ιδρυτικών στελεχών, τους ιδρυτικούς οργανισμούς και τις χρηματοδοτήσεις στο άρθρο:http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

Η AVAAZ, εκτός των άλλων, έχει στο ενεργητικό της καμπάνιες υπέρ της εισβολής στη Λιβύη «που χρησιμοποιήθηκε ως ασπίδα για τη συγκεκαλυμμένη εισβολή των ΗΠΑ και τη δολοφονία και τη διαπόμπευση του αρχηγού του κράτους[1]» καθώς και για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία: «Στη Συρία, για παράδειγμα, μεταξύ του 2012 και τα τέλη του 2013, ακριβώς τη στιγμή που οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ προσπαθούνν να εκβιάσουν την κοινή γνώμη για έναν πόλεμο με τον Ασάντ, καθώς ήρθε σε επίπεδο βάσης, εμφανίστηκαν ξαφνικά στο Avaaz αλλεπάληλα ψηφίσματα ζητώντας από τη Δύση να στείλει “3.000 διεθνείς παρατηρητές” και να επιβάλει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από ολόκληρη τη χώρα[2]». Έχει συμμετέχει στη ρωσο-φοβική προπαγάνδα με το διάσημο ψήφισμα “Pussy Riot”[3], ενώ αποτελεί και έναν από τους χρηματοδότες με ύποπτα κίνητρα (σύμφωνα με επίσημες καταγγελίες) της ΜΚΟ «MOAS», η οποία δραστηριοποιείται στο Αιγαίο για «έρευνα και διάσωση» προσφύγων, και εμφανίζεται να διαθέτει πανάκριβο και υπερσύγχρονο εξοπλισμό και υπερσύγχρονα «drones»[4]. Παράλληλα, την ίδια στιγμή που διεξάγει υπέρ της ΝΔ δημοψηφίσματα για να «μείνουμε Ευρώπη» (http://neodimokratis.gr/polites-maz...) διενεργεί και δημοψήφισμα για ανάκληση της απόφασης για τα Τμήματα Ένταξης, βάζοντας ως βιτρίνα τον Σύλλογο Αναπληρωτών Καθηγητών Ειδικής Αγωγής (https://secure.avaaz.org/el/petition/Ypoyrgos_Paideias_k_Nikos_Filis_Na_aposyrei_tin_tropologia_katargisis_ton_tmimaton_entaxis_Eidikis_Agogis/?pv=8&fb_action_ids=10208480836077624&fb_action_types=avaaz-org%3Ais_interested). Με άλλα λόγια και στηρίζει την καπιταλιστική πολιτική της Ευρώπης που είναι υπαίτιος για όλες τις... «περικοπές» και τις επιθέσεις στα λαϊκά στρώμματα, και δείχνει ευαισθησία σ’ αυτές ακριβώς τις κοινωνικές περικοπές. Συχνά δε, μέσα από τα ψηφίσματα, τρέπει υποσυνείδητα τον αποδέκτη σε μια κατάσταση συνδιαλλαγής με τους κεφαλαιοκράτες και τις κυβερνήσεις που τους στηρίζουν, χαρακτηριστικό το κείμενο συλλογής υπογραφών για τους πλειστηριασμούς σπιτιών (https://secure.avaaz.org/el/petition/Ohi_stoys_pleistiriasmoys_akiniton_ton_yperhreomenon_Ellinon_3/?snshhgb). 

Το κουβάρι είναι μακρύ και πολύπλοκο. Το βέβαιο πάντως είναι πως τέτοιου είδους οργανισμοί, και ασφαλώς ο συγκεκριμένος, ασφαλώς δεν έχουν δημιουργηθεί ούτε για πλάκα, ούτε για όσα γενικόλογα και θολά περιγράφουν στην αρχική τους σελίδα (η αρχική της AVAAZ εδώ: http://www.avaaz.org/el/about.php). Προβάλλουν έναν τρόπο ανώδυνης διαμαρτυρίας, όπου με μια υπογραφή ο αποδέκτης κάνει το χρέος του ή παίρνει θέση απέναντι σε σοβαρά θέματα, παραιτούμενος από οποιοδήποτε βαθύτερο προβληματισμό και πολύ περισσότερο από τη συλλογική αγωνιστική δράση και ενεργητική στάση απέναντι σε αυτά τα προβλήματα. Παράλληλα, ο οργανισμός αυτός συγκεντρώνει εκατομμύρια χρήστες – μέλη – οπαδούς, συχνά χρησιμοποιώντας ως βιτρίνα άλλους Οργανισμούς, ΜΚΟ, Συλλόγους κλπ, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται όλοι αυτοί οι χρήστες του διαδικτύου ως εύκολοι αποδέκτες προπαγάνδας ή εξαπάτησης.

Τέτοιου είδους καμπάνιες μέσω διαδικτύου, στην ουσία επιτελούν βασικό πολιτικό ρόλο υπέρ της διατήρησης και υποστήριξης της ισχύουσας τάξης πραγμάτων, πόρρω μακράν από όσα “ευαίσθητα” και “δίκαια” προβάλλουν στα κείμενα των ψηφισμάτων και των προπαγανδιστικών μηνυμάτων τους. Παίζουν επίσης σημαντικό ιδεολογικό ρόλο, καθώς με το κύρος τους και τις γενικόλογες αρχές και διακυρήξεις - τέτοιες που ο μέσος κοινός νους υιοθετεί αυτόματα ως ορθές και ευκτέες - επιδρούν καταλυτικά σε εκατομμύρια πολιτών, διαπλάθουν την κοινή γνώμη, την κατευθύνουν και κυρίως την εξασκούν σε μια παθητική“διαδικτυακή δημοκρατία” όπου με το πάτημα ενός κουμπιού ο πολίτης “εκφράζει άποψη” ή “παίρνει θέση”. Πολύ βολικά όλα αυτά, σε μια πολιτική παγκοσμιοποίηση που θέλει τους πολίτες παθητικοποιημένους. Αυτή δε η νέα τάση “συμμετοχής στα κοινά” έχει μελετηθεί ως νεο-κοινωνικό φαινόμενο με τον τίτλο «δημοκρατία του κλικαρίσματος» ή “clicktivism” (νεολογισμός από το activism). Κι αυτό καθόλου τυχαίο, εκτιμώ.

Γι αυτό λοιπόν, όταν βλέπουμε στους τοίχους μας καλέσματα για ψηφίσματα, ας είμαστε πολύ – μα πολύ! - υποψιασμένοι. Τόσο για τις προθέσεις της οργάνωσης που διενεργεί την καμπάνια συλλογής υπογραφών, όσο και για την ίδια τη διαδικασία αυτή και τους στόχους της.

Θ.Κ.

Πηγές, Υποσημειώσεις:

[1] http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

[2] http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

[3] http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

[4] http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=16%2F1%2F2016&pageNo=17

απο το zanterevolucion.

Δυο σκηνές

 Δυο σκηνές

Σκηνή πρώτη

19 Φεβρουαρίου 2017, κάπου στην Πλάκα. Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος εγκαινιάζει το Αρχοντικό της Αγίας Φιλοθέης της αθηναίας, ένα ιστορικό κτήριο ηλικίας πέντε αιώνων περίπου, το οποίο ανακαινίστηκε και θα λειτουργεί πλέον ως μουσείο. Το κτήριο ανήκει στην αρχιεπισκοπή και την ευθύνη τής λειτουργίας του ανέλαβε ο φιλανθρωπικός οργανισμός τής εκκλησίας, η γνωστή μας Μ.Κ.Ο. "Αποστολή".

Φυσικά, στην εκδήλωση παρίστανται πολλοί ρασοφόροι (μέχρι και ο μητροπολίτης Σουηδίας και πάσης Σκανδιναβίας) αλλά και εκπρόσωποι της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Εννοείται ότι όλοι αυτοί δεν βρίσκονται εκεί τυχαία. Είναι όλοι προσκεκλημένοι τής αρχιεπισκοπής. Αντιγράφω από το "Βήμα ορθοδοξίας" και υπογραμμίζω δυο ονόματα:

Στην εκδήλωση παρέστησαν η εκπρόσωπος του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ. και Τομεάρχης Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Νίκη Κεραμέως, ο ιδρυτής και γενικός γραμματέας του Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή Νίκος Μιχαλολιάκος, ο Πρόεδρος της Κ.Ο. Ένωση Κεντρώων Βασίλειος Λεβέντης, ο Εκπρόσωπος της Φώφης Γεννηματά Γραμματέας του Τομέα Παιδείας, Άγγελος Τόλκας, ο Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Χρήστος Σπίρτζης, ο Υφυπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Κωνσταντίνος Ζουράρις, οι Βουλευτές Κώστας Σκανδαλίδης, Ελένη Ζαρούλια και Μάριος Γεωργιάδης, Εκπρόσωποι Υπουργείων, Περιφέρειας Αττικής, Δήμων, Αρχηγοί, Υπαρχηγοί και Εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας αλλά και πλήθος κόσμου γέμισε ασφυκτικά το Αρχοντικό της Αγίας Φιλοθέης.

Φωτογραφίες (δημοσιευμένες στον ιστότοπο της Χρυσής Αυγής) από τα εγκαίνια τού μουσείου τής εκκλησίας,
με τον αρχιφασίστα Μιχαλολιάκο σε πλήρη δράση. Κάτω αριστερά, με την σύζυγό του Ελένη Ζαρούλια.

Σκηνή δεύτερη

23 Φεβρουαρίου 2017, δικαστικό μέγαρο Πάτρας. Ο δήμαρχος πατρέων, ως μηνυόμενος από την Χρυσή Αυγή, κατηγορείται για παράβαση καθήκοντος και απολογείται κατά την δεύτερη και τελευταία ημέρα τής δίκης:

Καθήκον του δημάρχου να είναι δίπλα στον πατραϊκό λαό και να διαφυλάσσει την ενότητά του. Είναι τυχαίο ότι δέκα παρατάξεις συμφωνούν και η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ήταν ομόφωνη; Τη μήνυση εναντίον της Δημοτικής Αρχής και του δημάρχου υπογράφει ο Μιχαλολιάκος, που έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Με ερώτησή τους μας ζητάνε να χωρίσουμε τα παιδιά στο βρεφοκομείο σε δικά μας και ξένα. Υπάρχει παιδί ξένο; Είναι τυχαίο ότι είναι στα Δικαστήρια γιατί έχουν τάγματα εφόδου; Είναι αυτοί που φωνάζουν σε μια μάνα που έχασε το παιδί της "πού είναι το παιδί σου τώρα" (...) Θέλουμε δημάρχους να σιωπούν; Οι δήμαρχοι δεν είναι για να στολίζουν καρέκλες. Αλλά θα πρέπει να παλεύουν, ώστε τα παιδιά μας να έχουν αξίες. Πρέπει να τα μαθαίνουμε να είναι άνθρωποι με καρδιά και ψυχή. Αλλιώς δεν είναι άνθρωποι. Και μια κοινωνία που δεν βγάζει ανθρώπους, δεν μπορεί να προχωρήσει.

Λίγο αργότερα, το δικαστήριο κηρύσσει ομόφωνα αθώο τον δήμαρχο. Η απόφαση γίνεται δεκτή με χειροκροτήματα όχι μόνο από τους παριστάμενους μέσα στην αίθουσα, όχι μόνο από τις εκατοντάδες λαού που βρισκόταν έξω από το μέγαρο αλλά από το σύνολο των πατρινών (πλην φασιστών, βεβαίως). Μετά την εκφώνηση της απόφασης, ο δήμαρχος δηλώνει:

Ο δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο συνεχίζουν να υπερασπίζονται με συνέπεια τα λαϊκά συμφέροντα. Θα συνεχίσουμε να κάνουμε το χρέος μας, να μη διευκολύνουμε τη δράση της Χρυσής Αυγής, τη ναζιστική της ιδεολογία, από την οποία εκπορεύεται ο εγκληματικός της χαρακτήρας. Συνεχίζουμε μαζί με το λαό και τις οργανώσεις του, που όλο αυτό το διάστημα στήριξαν τη Δημοτική Αρχή, για να απομονωθεί η δράση ενός μορφώματος που εκφράζει την πιο ακραία μορφή της ταξικής εκμετάλλευσης. Μαζί με το λαό μας στον αγώνα για να παίρνει ανάσες η λαϊκή οικογένεια, που δοκιμάζεται από τα βάρβαρα μέτρα των μέχρι σήμερα αστικών κυβερνήσεων. 

Και να μη θες να τις δεις, οι διαφορές στις δυο σκηνές βγάζουν μάτι. Στην πρώτη, η εκκλησία κάνει ό,τι μπορεί για να νομιμοποιήσει τους φασίστες δολοφόνους, αντιμετωπίζοντάς τους ισότιμα με υπουργούς, βουλευτές, στρατιωτικούς κλπ. Στην δεύτερη, ένας δήμαρχος υπόσχεται να συνεχίσει τον αγώνα για απομόνωση και καταδίκη αυτών των δολοφόνων. Τα σχόλια περιττεύουν.


Θα κλείσουμε με λίγο αλλά αρκετά ενδιαφέρον παρασκήνιο. Λίγη ώρα πριν αρχίσει η δίκη τού δημάρχου στις 13 Φεβρουαρίου, ο μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος έστειλε προσωπικό μήνυμα συμπαράστασης στον δήμαρχο. Αυτή η ενέργεια του μητροπολίτη εξόργισε τον χρυσαυγήτη τέως βουλευτή Αχαΐας Μιχάλη Αρβανίτη (συνήγορο πολιτικής αγωγής στην δίκη), ο οποίος, αφού χαρακτηρίζει ως "ηλίθιους" όσους συμπαραστάθηκαν στον δήμαρχο, απειλεί τον Χρυσόστομο με μηνύσεις (προσέξτε το καουμπόυκο στυλ "ο θεός συγχωρεί, εγώ ποτέ") και ζητά "δικαίωση" από την Ιερά Σύνοδο για την στάση τού Χρυσόστομου. Ιδού τα χειρόγραφά του (κλικ για μεγέθυνση):

Και το κερασάκι. Προσέξτε την ημερομηνία τής επιστολής με την οποία ο φασίστας Αρβανίτης ζητάει από την Ιερά Σύνοδο να "λάβη εγκαίρως θέσιν" (δεξιά): 19 Φεβρουαρίου 2017. Είναι η ημέρα κατά την οποία ο αρχιεπίσκοπος υποδέχεται τον Μιχαλολιάκο στα εγκαίνια του κτηρίου τής Πλάκας, ως επισήμως προσκληθέντα μετά της συζύγου του. Αυτό θα πει να παίρνει κανείς θέση "εγκαίρως". Πιο "εγκαίρως"... πεθαίνεις! 

Θα σέβεστε

 Θα σέβεστε

Νομίζω πως η μόδα ξεκίνησε από το ραδιοφωνικό Fight-Club, αλλά μπορεί απλώς να την πήρα εκεί είδηση πρώτη φορά (αριστερά). Όπως και να έχει, είναι σαφώς προτιμότερη από το πολυφορεμένο "respect" των τελευταίων χρόνων. Είναι ζήτημα όμως ποιος ακριβώς και με ποια κριτήρια θα γίνει σεβαστός. Αρκεί μια απλοϊκή ετυμολογική ανάλυση της λέξης (ΣΕΒ και αστός) για να καταλάβουμε πως η αστική σκοπιά καραδοκεί στη γωνία.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

Σεβασμός πχ στον πασόκο Κατρούγκαλο που θέλει προσέγγιση με τους αυθεντικούς πασόκους, αλλά έχει την έμμονη ιδέα πως είναι κομμουνιστής.
Σεβασμός στον αρχι-πασόκο αρχηγό του, που έλεγε στον κοσμάκη πως θα σκίσει το μνημόνιο και ξέσκισε αυτόν τελικά, χωρίς αναισθητικό και δικαιώματα. Τον τούμπαρε πάλι όμως, γιατί έβγαλε λέει έρπη απ' τη στενοχώρια του.

Θα σέβεστε τους πασόκους συναδέλφους του πασόκου Κατρούγκαλου, που έχουν το απόλυτο στα μνημόνια, "ναι σε όλα" και τρία στα τρία.
Σεβασμός στον πασόκο συνάδελφό του, υπουργό, που την βγήκε στο κόμμα από τα αριστερά το 89', εξυμνώντας την Περεστρόικα, κι έφτασε να τραγουδά μαζί με άλλους ΥπΕξ του ΝΑΤΟ το We are the world, για τα οικουμενικά προβλήματα, που μας απασχολούν όλους...

Σεβασμός στο γραφικό Λεβέντη, που θέλει οικουμενική κυβέρνηση για τα οικουμενικά προβλήματα και την οικουμένη όλη (που είναι πλεονασμός, γιατί η οικουμένη τα περιλαμβάνει έτσι και αλλιώς όλα).
Σεβασμός στις παραδοσιακές πολιτικές οικογένειες (Παπανδρέου, Καραμανλή, κτλ) αλλά και στους Λεβέντηδες, που βγήκαν στον αφρό, χωρίς να ανήκουν σε κάποιο τζάκι...

Γενικά θα σέβεστε κάθε τι σάπιο, χάνοντας τον αυτοσεβασμό σας και την αξιοπρέπειά σας. Κι όταν πάει η κουβέντα στους κομμουνιστές, θα μπαίνει μπρος το κόλπο του μικρού Καραμανλή, που 'λεγε πάντα "σέβομαι το κομμουνιστικό κόμμα, αλλά..." για να το παίξει μετριοπαθής -μεσαίος χώρος και έτσι- και να αποφύγει την πολιτική αντιπαράθεση. Κάτι σαν "θα σου έλεγα τι άποψη έχω για εσένα, αλλά.. σέβομαι".

Το κόμμα θα το σεβαστούν πραγματικά, όταν γίνει δυνατό και αρχίσουν να το φοβούνται. Μέχρι τότε του αξίζει σεβασμός από όλους (μας), γιατί...

Γιατί έμεινε σταθερό, χωρίς να είναι ακίνητο, και αταλάντευτο, παρά τους επιμέρους κλυδωνισμούς. Δεν έχασε ποτέ τον πολιτικό του βηματισμό, παρά τις τρικλοποδιές και τα εμπόδια που βρήκε στο δρόμο του.

Γιατί όποια πέτρα κι αν σηκώσεις σε αυτόν τον τόπο, θα βρεις από κάτω το ΚΚΕ και το χνάρι των κομμουνιστών.
Γιατί πήγε κόντρα στο ρεύμα της αντεπανάστασης, και δε λύγισε παρά μόνο όσο λυγάει στην κακοκαιριά το κυπαρίσσι...

Γιατί όταν ήταν στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης, κατέβασε στο δρόμο πολλαπλάσιο κόσμο από την κυβερνώσα "αριστερά" και όλο το αριστεροχώρι. Ο λαός έχει ένστικτο και ξέρει τι επιλέγει και για ποια δουλειά.
Για πασοκιές και κυβερνητικά πόστα, πατήστε Σύριζα.
Για μαζικές, διεκδικητικές κινητοποιήσεις, πατήστε ΚΚΕ.

Θα το σέβεστε, όχι για την ηλικία του, αλλά για την ιστορία του.
Όχι για το παρελθόν του, αλλά για την κοινωνία του μέλλοντος και τον αγώνα του να τη φέρει στο παρόν.
Εξάλλου ο σεβασμός κερδίζεται κάθε μέρα, με όσα λες και κάνεις, δεν επιβάλλεται κληρονομικώ δικαίω.

Θα σέβεστε το κόμμα, γιατί είχε την πρώτη γυναίκα πολιτικό αρχηγό, έδωσε πρώτο δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, τις έβγαλε στο βουνό να πολεμήσουν για την έφοδο στον ουρανό, σε κορυφές που κανείς αστός ηγέτης δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει.
Γιατί γέννησε χιλιάδες επώνυμους κι ανώνυμους μαχητές, ήρωες, καλλιτέχνες της ζωής και του αγώνα.

Θα σέβεστε, γιατί προειδοποίησε εγκαίρως για τη θύελλα που έρχεται και καταφέρνει να έχει πάντα δίκιο -άλλο αν πολλοί το αποστρέφονται, γιατί η αλήθεια δεν είναι ευχάριστη.

Μα πάνω απ' όλα, γιατί δε θέλει απλά σεβασμό και τυπικές συμπεριφορές, μια επίπεδη κι αδιάφορη σχέση. Αλλά μια έντονη σχέση, σχεδόν ερωτική, ολόψυχο δόσιμο, που σε αδειάζει για να σε αφήσει γεμάτο, σε φτάνει στα όριά σου, για να τα επεκτείνεις και να βρεις στοιχεία που δεν ήξερες πως έχεις σου.

ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ- ΛΑ΄Ί΄ΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΕΞΩΡΑΊ΄ΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΩΝ

          ΛΑ΄Ί΄ΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Παρασκευη 10-3 και ωρα 7μμ στο σχολειο.

Θεμα- τα τοπικα προβληματα

Καλεσμενοι

Μπαλης Α αντιδ

Μαρκατης Ι δημ συμβ

Αρμενιακος Β δημ συμβ

Γιαννουλης Α πρ ΤΣ

Το ΤΣ

Προεδρευων Ριζος Κ

Εισηγητης Ανθης Φ

Το κοινωνικό στίγμα του αυτισμού: Η εμπειρία της εργατικής τάξης

Το κοινωνικό στίγμα του αυτισμού: Η εμπειρία της εργατικής τάξης

Μιλά στον «Ριζοσπάστη» η αναπληρώτρια καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Αναστασία Ζήση, υπεύθυνη της έρευνας για την ταξική διάσταση του να μεγαλώνει μια γυναίκα παιδί με αυτισμό

Οι τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ανάγκες, γίνονται ακόμα μεγαλύτερες από τις ελλείψεις στις δημόσιες δομές Υγείας και Παιδείας, που σε μεγάλο βαθμό «σπρώχνουν» στον ιδιωτικό τομέα, με αποτέλεσμα οι λαϊκές οικογένειες να βαρυγκωμούν διπλά και τριπλά, για να τα βγάλουν πέρα στις απαιτητικές συνθήκες που πρέπει να αντιμετωπίσουν.

Αυτό ακριβώς το γεγονός, το ότι οι λαϊκές οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ανάγκες πλήττονται πολλαπλάσια σε σχέση με τις εύπορες οικογένειες που έχουν να αντιμετωπίσουν αντίστοιχες καταστάσεις, έρχεται να επιβεβαιωθεί και από μια πρόσφατη επιστημονική έρευνα, που έβαλε στο επίκεντρό της ακριβώς την ταξική διάσταση του ζητήματος.
Συγκεκριμένα, πρόκειται για την έρευνα με τίτλο «Μεγαλώνοντας παιδί/ά στο φάσμα του αυτισμού: Η ταξική διάσταση». Η έρευνα διεξήχθη με κύρια ερευνήτρια την αν. καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Αναστασία Ζήση, και μέλη της ερευνητικής ομάδας την καθηγήτρια του Queensland Australia Σοφία Μαυροπούλου και την ψυχολόγο Χριστίνα Δαρδάνη.
Από την έρευνα φαίνεται ότι η απουσία οργανωμένων κρατικών δομών πλήρους στήριξης του παιδιού και της οικογένειας αφήνει έδαφος στον κοινωνικό στιγματισμό, στη διάρρηξη των οικογενειακών δεσμών κ.τ.λ. Οι μητέρες κατά κανόνα βιώνουν εντονότερα και σηκώνουν το βάρος αυτών των καταστάσεων, γι' αυτό και αυτές μπήκαν στο επίκεντρο της μελέτης. Αυτό που προκύπτει, όμως, ξεκάθαρα από την έρευνα, είναι ότι το βάρος που σηκώνουν αυτές οι γυναίκες είναι πολλαπλάσιο για όσες προέρχονται από την εργατική τάξη σε σχέση με αυτές που ανήκουν στα υψηλότερα στρώματα.

Τα ευρήματα της έρευνας

Για την έρευνα και τα ευρήματά της μίλησε στον «Ριζοσπάστη» η κύρια ερευνήτρια, Αναστασία Ζήση, και σημείωσε:
«Η παρούσα μελέτη που διεξήχθη στο πλαίσιο του ερευνητικού έργου ΑΡΙΣΤΕΙΑ Ι με τίτλο "Κοινωνικοοικονομικές ανισότητες και ψυχική καταπόνηση: Κοινωνικές συνθήκες, δρώντες και ιδεολογίες των επαγγελματιών στη σύγχρονη Ελλάδα" έθεσε στο επίκεντρό της τη συσχέτιση της εμπειρίας των μητέρων που μεγαλώνουν παιδί/ά στο φάσμα του αυτισμού με την ταξική τους θέση, καθώς η έρευνα στο συγκεκριμένο πεδίο είναι ταξικά τυφλή.
Ογδόντα τρεις μητέρες (83) παιδιών με αυτισμό από την περιοχή της Θεσσαλονίκης που ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, αφηγήθηκαν την εμπειρία τους ξεκινώντας από τη χρονική περίοδο κατά την οποία είχαν παρατηρήσει "τα πρώτα σημάδια" μέχρι την παρούσα κατάστασή τους. Σ' αυτό το άρθρο παρουσιάζονται ορισμένα από τα ευρήματα της ποιοτικής ανάλυσης συνεντεύξεων από 43 μητέρες που ανήκουν στην εργατική τάξη. Μολονότι το μεγάλωμα ενός παιδιού ή παιδιών στο φάσμα του αυτισμού αποτελεί για όλες τις μητέρες, ανεξάρτητα της ταξικής τους θέσης, έναν ισχυρό βιογραφικό κλονισμό, για τις μητέρες της εργατικής τάξης οι βιογραφικές αλλαγές είναι μαζικές και βιώνονται κάθε λεπτό εντός της καθημερινότητάς τους. Οι μητέρες της εργατικής τάξης, σύμφωνα με τις αφηγήσεις τους, βρέθηκαν να βιώνουν πιο συχνά και πιο έντονα την κοινωνική απόσταση, να έχουν σημαντικά μεγαλύτερη χρονική καθυστέρηση στην ορθή διάγνωση και τις κατάλληλες παραπομπές σε ειδικούς επαγγελματίες. Το κοινωνικό στίγμα ήταν η κύρια πηγή της ηθικής τους εξάντλησης, ισχυρότερη και από την ίδια την αναπηρία.
Επίσης, οι μητέρες της εργατικής τάξης τόνισαν τις αυξανόμενες δυσκολίες που συνδέονται με τη χαμηλή πρόσβαση σε οικονομικούς πόρους και το συνεπαγόμενο αποκλεισμό από μια γκάμα θεραπειών οι οποίες είναι απαραίτητες για την ποιότητα ζωής των παιδιών τους.
Οι σύζυγοι της εργατικής τάξης φάνηκαν να έχουν μεγαλύτερες δυσκολίες ως προς την αφομοίωση της νέας κατάστασης, και αυτός ήταν ένας εξαιρετικά επιβαρυντικός παράγοντας για την ψυχολογική κατάσταση των μητέρων. Αναμφίβολα, οι μητέρες οι οποίες εντονότερα βίωσαν την απόρριψη, κυρίως από τον πατέρα του παιδιού, ήταν εκείνες που υπέφεραν περισσότερο, ψυχικά και σωματικά, βιώνοντας την απόλυτη μοναξιά και ζώντας στην εγκατάλειψη. Αντίθετα, όταν η ποιότητα της σχέσης κρινόταν από τις μητέρες και συζύγους ως θετική, αυτό λειτουργούσε ως σημαντικό αντιστάθμισμα και ως σημαντική πηγή κοινωνικής υποστήριξης. Το ίδιο βρέθηκε να ισχύει όταν οι μητέρες είχαν τη δυνατότητα για μερική απασχόλησή τους και όταν είχαν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν απογευματινές υπηρεσίες που προσφέρονταν από την τοπική αυτοδιοίκηση.
Οι εκτενείς και εμφατικές αναφορές των μητέρων της εργατικής τάξης για ισχυρές και μαζικές στιγματιστικές εμπειρίες καταδείχνουν πόσο στενά συνδεδεμένες θεωρούνται στην ελληνική κοινωνία η ευμενής μητρότητα με τη θεσμική και τη συμβολική συγκρότηση της μητέρας ως κοινωνικού προσώπου. Οταν οι προσπάθειες των μητέρων υπονομεύονται από τις αντιδράσεις του άμεσου κοινωνικού περιβάλλοντος και την απουσία ικανών θεσμών, οι μητέρες εκτοπίζονται σε τόπους καθημερινής εξορίας και σε μια μοναχική και μονόδρομη πορεία ζωής. Η ηθική λογοδοσία των επίσημων και πολιτειακών θεσμών αποτελεί μείζον ζήτημα παραγωγής και διανομής κοινωνικής δικαιοσύνης και τήρησης των βασικών αρχών για ένα κράτος δικαίου», υπογραμμίζει καταληκτικά η καθηγήτρια Αν. Ζήση.

Για τον εντοπισμό του προβλήματος και την αντιμετώπιση από τους ειδικούς

Στην έρευνα παρατίθενται μαρτυρίες των ίδιων των μητέρων στα διάφορα πεδία που εξετάστηκαν, που δείχνουν ακόμα πιο ανάγλυφα τις διαφορές που καταγράφονται στο ζήτημα, ανάμεσα στις γυναίκες της εργατικής τάξης και εκείνες που ανήκουν σε εύπορα στρώματα. Ενα τέτοιο πεδίο ήταν η «ποιότητα της διαγνωστικής εμπειρίας», ο εντοπισμός δηλαδή του προβλήματος και η αντιμετώπιση των μητέρων από τους ειδικούς που έκαναν τη διάγνωση του αυτισμού.
Καταγράφεται, λοιπόν, στην έρευνα σε σχέση με τις μητέρες της εργατικής τάξης:
«Η διαδρομή μέχρι την τελική επίσημη διάγνωση περιγράφηκε από τις περισσότερες μητέρες των εργατικών στρωμάτων ως μια εμπειρία χαοτική, με μεγάλη χρονική καθυστέρηση, ακατάλληλη καθοδήγηση και αρνητική διάδραση ή μη διάδραση με τους επαγγελματίες. Είναι αντιπροσωπευτικά τα αποσπάσματα που ακολουθούν:
"Δηλαδή πολύ ξερά, πολύ ψυχρά, του τύπου ότι: Να ξέρετε ότι είναι αυτιστικό! Ετσι. Και λέω εγώ, ωραία, εντάξει. Το πρώτο σοκ ας πούμε... και λέω: Το οποίο σημαίνει; Λογική ερώτηση. Ε, εντάξει, να μην περιμένετε και πολλά... ξέρω εγώ, πολύ ψυχρά, πολύ κάθετα, να μην σου εξηγήσει τίποτα, έτσι...".
"Πήγαμε έξω σε αναπτυξιολόγο, όχι ότι έκανε κάτι ιδιαίτερο, απλώς τον είδε που πήγαινε από εδώ, που πήγαινε από 'κει [το παιδί]: Α! Μάλιστα, είναι υπερκινητικός! Εχει και αυτισμό! Αυτό. Δεν του έκανε κάτι άλλο για να το δει...".
Τα συναισθήματα που φάνηκαν να κυριαρχούν εκείνη την περίοδο ήταν η τυραννική αβεβαιότητα και η απόγνωση των μητέρων λόγω της έλλειψης καθοδήγησης από τους επαγγελματίες. Ενδεικτικές είναι οι αποτιμήσεις τους:
"Ενα κενό. Δεν ήξερα τι είναι, ναι. Γιατί δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να μου εξηγήσει, να με πάρει μια-δυο ώρες και να μου πει το και το, αυτό συμβαίνει έτσι, έτσι, έτσι (...) Είναι πολύ δύσκολες καταστάσεις. Θα πρέπει να είναι πολύ υπεύθυνοι οι άνθρωποι, να εξηγήσουνε μία μητέρα, όποια ηλικία και να έχει το παιδάκι... Μπορεί κάποιος να μην έχει πεθερά, μπορεί να μην έχει συγγενείς, μπορεί να μην έχει τίποτα, τι γίνεται αυτός ο άνθρωπος";
"...Θεωρώ ότι είναι μεγάλο λάθος του γιατρού, τον εκτιμώ πάρα πολύ, αλλά έπρεπε εγώ να ρωτάω, τι μου συμβαίνει, τι θα μου έρθει, γιατί θέλει ο γονιός να ξέρει τα πάντα. Γιατί έτσι ξαφνικά, όπως σου λέει κάποιος γιατρός έχεις μία ασθένεια, θέλεις να ξέρεις όμως, τι θεραπεία θα χρησιμοποιήσω; Τι θα κάνω;"».
Αντίθετα, οι αντίστοιχες εμπειρίες εντοπισμού και διάγνωσης του αυτισμού για τις μητέρες από τα πιο εύπορα στρώματα ήταν πολύ πιο ποιοτικές. Καταγράφει η έρευνα:
«Οι μητέρες που εργάζονταν ως υψηλά εξειδικευμένα στελέχη, κυρίως λόγω της ειδικότητάς τους - αρκετές είναι γιατροί - φάνηκαν να είναι σε μεγαλύτερη εγρήγορση εντοπισμού των πρώτων ενδείξεων και αναζήτησαν επαγγελματική βοήθεια πριν τα δύο έτη του παιδιού. (...) Η πρώτη επαφή ήταν συνήθως με ιδιώτη επαγγελματία και σε γενικές γραμμές, μια σχετικά ικανοποιητική ποιότητα επαφής (...) Οι συγκεκριμένες μητέρες ήταν κυρίως προσανατολισμένες στην επίτευξη λύσεων και μαθησιακών έργων των παιδιών τους, κατά βάση μέσα από την παροχή ιδιωτικών εξειδικευμένων θεραπειών».
Το γεγονός ότι η έλλειψη πλήρους κρατικής μέριμνας, φροντίδας και υποστήριξης των οικογενειών με παιδιά με ειδικές ανάγκες πλήττει κατάφωρα τις γυναίκες της εργατικής τάξης, γίνεται φανερό και από τα παρακάτω αποσπάσματα της έρευνας που αφορούν το πεδίο των «θεραπευτικών διαδρομών». Γράφει η έρευνα παραθέτοντας και τις σχετικές μαρτυρίες:
«Το κοινό προεξέχον χαρακτηριστικό στις συνεντεύξεις των μητέρων από τα εργατικά στρώματα ήταν οι αρνητικές εμπειρίες θυματοποίησης που ανέφεραν από "ειδικούς" και "επαγγελματίες", όπως και η πολύ περιορισμένη και συχνά προβληματική πρόσβαση σε υπηρεσίες κρατικής πρόνοιας και φροντίδας.
"Γιατί δε σε βοηθάει κανείς, πολύ περισσότερο το κράτος, δεν το συζητάμε. Μετά ήρθαν οι καλοί αναπτυξιολόγοι ξέρεις απ' έξω, μετά πλάκωσαν και τα κοράκια από δίπλα οι.. πώς τους λένε.. οι λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές και λοιπά. Αλλες φορές κάνουν δουλειά, άλλες φορές δεν κάνουν και σε κοροϊδεύουν. Αυτό είναι άλλη ιστορία, πονεμένη...".
"Οτι πέρσι πηγαίναμε, πέρσι και το μισό χρόνο πρόπερσι, σε ένα κέντρο λογοθεραπείας και σε ένα κέντρο εργοθεραπείας ξεχωριστό, το οποίο δεν κάνανε καθόλου δουλειά, ειδικά το κέντρο εργοθεραπείας ήτανε... κορόιδευαν κόσμο..."».