Φιλανθρωπία; Τίποτα δεν αντικαθιστά την οργανωμένη αλληλεγγύη

Κατιούσα

Τούτες τις άγιες μέρες, μεσα απο στολίδια, λαμπιόνια και φανταχτερές βιτρίνες που μας προτρέπουν να επιδοθούμε στο σπορ του καταναλωτισμού, κάπου εκεί, μέσα σε όλο αυτό το γιορτινό κλίμα, ξεπετάγονται παντοιοτρόπως κάθε λογής “φιλανθρωπίες”. Βγαίνουν “ευαισθησίες”, μαραθώνιοι αγάπης, επικλήσεις σε συναισθήματα, εκκλήσεις για βοήθεια σε όποιον το ‘χει ανάγκη.
Ωστόσο, τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την οργανωμένη και έμπρακτη ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ. Είναι το μόνο που θα σεβαστεί την ανθρώπινη υπόσταση και θα δουλέψει πάνω στο να νιώσει κάθε άνθρωπος ευυπόληπτος μέσα στο κοινωνικό σύνολο.
Την οργανωμένη και έμπρακτη ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ, θα “βαρεθείς” να την βλέπεις στους δρόμους να φωνάζει για χαμένα εργασιακά δικαιώματα, για την ανεργία, για ΣΣΕ, για τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις. Θα την βρεις μαζί με άλλους να προσπαθούν να αποτρέψουν πληστειριασμούς, να συμπαραστεέκεται στο μετανάστη, στον πρόσφυγα, στους λαούς που αποδεκατίζονται από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Την βρίσκεις ακόμα στην περιφρούρηση της απεργίας, στο ανάστημα που ορθώνεται απέναντι στην εργοδοσία. Θα φωνάξει για να ανακληθεί και η δική σου απόλυση.
Θα τρέξει να σταθεί δίπλα στους πλημμυροπαθείς, στους πυρόπληκτους.
Θα την βρεις να υποστηρίζει και να σέβεται τη διαφορετικοτητα και την αδυναμία. Θα την βρεις όπου υπάρχει κοινωνική αδικία να προσπαθεί να την αποκαταστήσει.
Θα την βρεις στην προσπάθεια επανένταξης περιθωριακών ατόμων στην κοινωνία. Θα φωνάζει για την υγεία, την πρόνοια, το σωφρονιστικό σύστημα.
Θα την βρεις στο πλευρό του μαθητή που διεκδικεί ενα εκπαιδευτικό σύστημα που θα τον προετοιμάσει σωστά και δεν θα τον απαξιώσει όταν βγει στην αγορά εργασίας, γιατί προσβάλλεται να παραδώσει αυτό το χάλι στη νέα γενιά.
Θα τρέξει στα δικαστήρια να φωνάξει να αποδοθεί δικαιοσύνη για τις δολοφονίες και τα εγκλήματα που διαπράττουν οι φασίστες, γιατί προσβάλλεται που ακόμα κυκλοφορούν ανενόχλητοι.
Και ενώ ο αλληλέγγυος, συμμετέχει σε 500.135 δράσεις καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου, έχει να αντιμετωπίσει και τον βολεμένο “καναπεδάκια”, τον ουδέτερο, “ισαποστάκια”, αυτόν μωρέ που βαρέθηκε τους πολιτικούς και τα κόμματα (που ψήφιζε μέχρι πρότινος) και δεν ασχολείται πια, να του κουνάει το δάχτυλο και να διερωτάται γιατί δε γίνεται τίποτα και δεν αντιδρά κανείς.
Και ΟΧΙ…. σε καμία περίπτωση φασιστάκο αυτές οι δράσεις δεν περιλαμβάνουν μόνο πρόσφυγες και μετανάστες, ο αλληλέγγυος που έχει “ενδυθεί” τον ουμανισμό, βοηθάει αδιακρίτως εθνικότητας, φύλου, φυλής, χρώματος, θρησκευτικού δόγματος και σεξουαλικού προσανατολισμού. Είναι αυτός που δεν εκπληρώνει το ανθρωπιστικό του καθήκον εποχιακά Χριστούγεννα και Πάσχα, είτε περιστασιακά και επιλεκτικά, αλλά πραγματικά απλώνει το χέρι σε όποιον θέλει να ΣΗΚΩΘΕΙ!

Διάταγμα απελευθέρωσης της οπλοκατοχής ετοιμάζει ο Μπολσονάρου

Κατιούσα

Συνεχίζεται ο ακροδεξιός κατήφορος του Μπολσονάρου στη Βραζιλία, με τον πρόεδρο της χώρας να δηλώνει τρεις μέρες πριν την ορκωμοσία του πως σκοπεύει να υπογράψει διάταγμα που θα επιτρέπει σε άτομα με λευκό ποινικό μητρώο να αγοράζουν όπλα. Η δήλωση αυτή έρχεται προς επίρρωση μιας από τις βασικές προεκλογικές υποσχέσεις του Μπολσονάρου, που πατάει πάνω στο φόβο της αυξημένης εγκληματικότητας στη χώρα, χωρίς φυσικά να ασχολείται με τα κοινωνικά αίτια του φαινομένου.
Παραμένει όμως ασαφές ποιους μηχανισμούς θα έχει στη διάθεσή του ο πρόεδρος για να περάσει αυτό το διάταγμα, ούτε ποια συγκεκριμένα μέτρα θα περιλαμβάνει αυτό. Ήδη πάντως οι συζητήσεις για τη χαλάρωση των μέτρων περί οπλοκατοχής βρίσκονται σε εξέλιξη στο κοινοβούλιο της Βραζιλίας.
Σύμφωνα με την κεντροαριστερή αντιπολίτευση του Κόμματος Εργατών, το μέτρο είναι «μια αμοιβή στο λόμπι των εμπόρων όπλων της Βραζιλίας, των ΗΠΑ και του Ισραήλ».
Ο βουλευτής του κόμματος Πάουλου Πιμέντα κατέστησε προσωπικά υπεύθυνο το Μπολσονάρου για κάθε θάνατο αθώου από όπλα σε ανεκπαίδευτους ή ψυχικά διαταραγμένους κατόχου, αμφισβητώντας πως η οπλοκατοχή λύνει το θέμα δημόσιας ασφάλειας.
Αυτή τη στιγμή η Βραζιλία διαθέτει έναν αυστηρό νόμο περί οπλοκατοχής, καθώς οι πολίτες οφείλουν να υποστούν έναν μακρύ έλεγχο πιστοποίησης και έχουν πρόσβαση μόνο σε όπλα χαμηλού διαμετρήματος. Οι αιτούντες άδεια οπλοφορίας πρέπει να είναι άνω των 25 ετών, να έχουν μόνιμη εργασία, σταθερή κατοικία, να μην είναι υπόδικοι, να αποδείξουν την τεχνική και ψυχολογική τους καταλληλότητα και να δηλώσουν για ποιο λόγο χρειάζονται το όπλο. Είναι ενδεικτικό πως παρά το περιοριστικό θεσμικό πλαίσιο, η οπλοφορία στη Βραζιλία θερίζει, καθώς το 2016 η χώρα είχε το μεγαλύτερο αριθμό θανάτων από όπλα στη Λατινική Αμερική, 43.200 άτομα. Σύμφωνα με τους συντάκτες της σχετικής έρευνας, το 90% των βίαιων θανάτων σημειώνονται έξω από καταστάσεις σύγκρουσης. Σε όλο τον κόσμο, τα όπλα είναι συχνά το θανάσιμο μέσω σε δολοφονίες, αυτοκτονίες και ακούσιους τραυματισμούς, υποδεικνύοντας ένα τεράστιο πρόβλημα δημόσιας υγείας και οικονομικά κόστη που εκτείνονται πέρα από την άμεση απώλεια ζωής».
Με πληροφορίες από telesurtvnet

Αυτοκράτορες: νταβατζήδες και πρεζέμποροι

 

Η γνωστή περίπτωση της καθαρίστριας από τον Βόλο, που προβίβασε τον εαυτό της από την πέμπτη Δημοτικού στην έκτη τάξη για να βρει μια κοπιαστική χειρωνακτική εργασία, επέφερε δεκάχρονη ειρκτή. Και αυτό δεν είναι το πρώτο εξωφρενικό που ακούμε.

Συλλαμβάνουν κάποιον με δέκα γραμμάρια ηρωίνη για προσωπική χρήση και καταδικάζεται σαν λαθρέμπορος ναρκωτικών. Ο Μαρξ περιγράφοντας τις συνθήκες εργασίας της Γαλλίας στα μέσα του 19ου αιώνα, διαπίστωσε πως κάποιες γυναίκες εργατών εκδίδονταν κατόπιν συμφωνίας με τον σύζυγο.

Εδώ ο Κάρολος δεν βρήκε πορνεία, αλλά «συμπληρωματικές ώρες εργασίας». Αλλά η γαλλική αστυνομία, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, είχε διαφορετική εκτίμηση. Και ο σύζυγος πήγαινε στη στενή για σωματεμπορία. Υπάρχουν χιλιάδες άλλα περιστατικά που η Δικαιοσύνη ακολουθεί αυτόν τον κανόνα, που σημαίνει πως δεν είναι τυφλή, αλλά ιδιαίτερα ανοιχτομάτα. Η ποινή είναι πάντα σε συνάρτηση με το ποιος είσαι. Μερικά παραδείγματα.

Η βασίλισσα Βικτώρια της Αγγλίας, με τα χρηστά της ήθη, ήταν η μεγαλύτερη έμπορος ναρκωτικών όλων των εποχών. Οι σημερινοί βαρόνοι της ηρωίνης και της κοκαΐνης, που διευθύνουν τα μεγάλα καρτέλ ναρκωτικών, μπροστά στην υψηλοτάτη μοιάζουν ψιλικατζήδες. Οι Ινδίες, τότε αποικία της Μεγάλης Βρετανίας, είχαν υπερπαραγωγή οπίου. Και χρειάζονταν επειγόντως αγορές. Δίπλα τους ήταν η αχανής Κίνα που είχε όμως κλειστά τα σύνορά της. Και αυτά έπρεπε να ανοίξουν στο όνομα του ελεύθερου εμπορίου.

Το κλειδί ήταν δύο ιδιαίτερα αιματηροί πόλεμοι που κατέληξαν με την κατοχή της Κίνας. Και οι κατακτητές της φιλελεύθερης Βρετανίας επέβαλαν την ελεύθερη αγορά του οπίου που επέφερε τεράστια κέρδη στην Αυτοκρατορία. Να σημειώσουμε πως αυτή η επένδυση άνθησε όταν κατέρρευσε η προηγούμενη: το εμπόριο σκλάβων.

Για τέσσερις αιώνες η Μεγάλη Βρετανία ήταν ο μεγαλύτερος δουλέμπορος του κόσμου. Και όταν άρχισε σε μια σειρά χώρες να εγκαταλείπεται η δουλεία, η μεγαλειοτάτη δεν κατάργησε τη δουλεία. Θεώρησε πως οι δούλοι αποτελούν περιουσία του ιδιοκτήτη τους. Και η περιουσία είναι ιερή και προστατεύεται.

Το Στέμμα αγόρασε τους σκλάβους αποζημιώνοντας πλήρως τους δουλοκτήτες. Σε κανένα βιογραφικό της Βικτώριας δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά ως εμπόρου οπίου. Οι καταδίκες είναι για γραμμάρια, όχι για τόνους. Μπορεί ο φτωχός Γάλλος εργάτης να πλήρωσε με κάποια χρόνια φυλακή την εργασία της γυναίκας του, αλλά ο μεγαλύτερος νταβατζής που γνώρισε ποτέ η Ιστορία της ανθρωπότητας, που διακινούσε 200.000-400.000 γυναίκες, δεν τιμωρήθηκε ποτέ.

Αυτός ήταν ο αυτοκράτωρ της Ιαπωνίας Χιροχίτο, σύμμαχος του Χίτλερ και του Μουσολίνι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και από τους ειδεχθέστερους εγκληματίες πολέμου, που όχι μονάχα δεν πέρασε καμία Νυρεμβέργη, αλλά κράτησε τον θρόνο του μέχρι τον θάνατό του (1989). Η Κορέα από το 1905 ήταν προτεκτοράτο της Ιαπωνίας. Το 1937, παραμονές του Πολέμου, ο αυτοκρατορικός στρατός ολοένα και μεγάλωνε και τα υπάρχοντα μπουρδέλα δεν επαρκούσαν.

Και τότε μπήκε η ιδέα να επιστρατεύσουν βίαια νεαρά κορίτσια από τις κατεχόμενες χώρες -βασικά από την Κορέα- για να υπηρετήσουν στον αυτοκρατορικό στρατό ως πουτάνες, αφού τις κατέταξαν σε κατηγορίες -οι πιο νέες και ωραίες για τους αξιωματικούς, οι πιο μέτριες για τους υπαξιωματικούς και ό,τι περίσσευε για τη φανταρία. Ολες πάντως ήταν πολύ νέες, ακόμα και ανήλικες. Μέχρι το 2015 η Ιαπωνία δεν αναγνώριζε αυτό το έγκλημα, όπως και πολλά άλλα που είχε διαπράξει σε όλες τις κατεχόμενες χώρες. Ακόμα και ολοκαυτώματα.

Στις 28 Δεκεμβρίου 2015 η Ιαπωνία ζήτησε συγγνώμη και προσφέρθηκε να δώσει αποζημίωση. Οι σαράντα έξι γυναίκες που επέζησαν αρνήθηκαν τις συγγνώμες και την αποζημίωση. Κάθε Παρασκευή το μεσημέρι διαδηλώνουν μπροστά στην ιαπωνική πρεσβεία ζητώντας δικαιοσύνη.

Αλλά οι ΗΠΑ, που κόπτονται τόσο πολύ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες των λαών, έχουν την Ιαπωνία σαν μύρο στον κόρφο τους. Είναι η χώρα που έχει τις περισσότερες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Και έτσι τα πράγματα εξισορροπούνται. Ποιος νοιάζεται πια για σαράντα έξι σακατεμένες γριές; Οπου να ’ναι θα πεθάνουν. Και τη σφαγή αυτή θα τη θυμούνται μόνο τα «Εξάρχεια» της κάθε χώρας.

Η εξουσία στηρίζεται στη λήθη και την αναθεώρηση της Ιστορίας που τη γράφει όπως θέλει. Στη σημερινή Ιαπωνία μια σειρά αναθεωρητές ιστορικοί εξαλείφουν συστηματικά όλα τα εγκλήματα πολέμου και αρνούνται τα ολοκαυτώματα. Και οι εγκληματίες στρατηγοί τιμώνται σαν ήρωες. Στην Ευρώπη, όπως βέβαια και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, η Ιαπωνία μάς πέφτει μακριά. Αλλά είναι καλή για να μας εφοδιάζει με αυτοκίνητα.

ΥΓ.: Ο καλός συνάδελφος Γιώργος Σταματόπουλος βρήκε τον πραγματικό συγγραφέα της «Γαλοπούλας». Ηταν ο Μπέρτραντ Ράσελ. Ελπίζω να μην υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα. Μακαρίζω την άγνοιά μου. Γιατί αν ήξερα από πού προέρχεται αυτή η ιστορία, δεν θα τολμούσα να την αποδώσω ελεύθερα. Με άλλα λόγια, να την παραποιήσω οικτρά. Η ευθύνη δικιά μου.

Πηγή: efsyn.gr

Γκριγκόρι Ρασπούτιν – Ο “εφτάψυχος” καλόγερος

Κατιούσα

Τίποτε δεν αντιπροσωπεύει τόσο χαρακτηριστικά την παρακμή του τσαρικού καθεστώτος τις παραμονές τις επανάστασης, όσο η άνοδος και η πτώση του μοναχού Ρασπούτιν και το κλίμα ίντριγκας, μελαγχολίας και αίσθησης τέλους εποχής που τη συνόδευσε. Ο περιπετειώδης φόνος του εξάλλου ήρθε τον τελευταίο Δεκέμβρη της δυναστείας των Ρομανώφ, δυο μήνες πριν την επανάσταση του Φλεβάρη και λιγότερο από χρόνο πριν τη μεγάλη πυρκαγιά του Οχτώβρη.
Γεννημένος σε χωριό της Σιβηρίας στις 22 Γενάρη του 1869, ο Γκριγκόρι Γεφίμοβιτς Νόβιχ απέκτησε από μικρός πολύ κακή φήμη. Ήταν πότης, κλέφτης, έκφυλος  (ιδιότητα που του προσέδωσε και το ψευδώνυμο «Ρασπούτιν»)και παρότι μηνύθηκε πολλές φορές, δεν καταδικάστηκε ποτέ. Δεν κατόρθωσε ποτέ να μάθει γράμματα και κάποια στιγμή στράφηκε σε μια χριστιανική σέχτα αυμαστιγώμενων μοναχών, χωρίς ο ίδιος ποτέ να ενδυθεί το σχήμα. Ανέπτυξε μια δική του θεωρία, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος πλησίαζε το θείο χάρη στο αίσθημα κόπωσης μετά από συνεχή ακολασία και κραιπάλη. Παντρεύτηκε στα 19 του την Προσκόβια Φιοντόροβνα Ντουμπροβίνα, με την οποία απέκτησε 4 παιδιά. Συνέχισε όμως να περιπλανείται, ανάμεσα στα άλλα στην Ιερουσαλήμ και το Άγιο Όρος, λανσάροντας το προφίλ του «στάρετς» δηλαδή ενός αυτόκλητου προφήτη και θεραπευτή, ζώντας από την ελεημοσύνη των γεμάτων δεισιδαιμονίες χωρικών.
Ένα από τα ταξίδια του Ρασπούτιν τον έβγαλε το 1903 στην Αγία Πετρούπολη, όπου τον καλωσόρισαν ο Θεοφάνης, επιθεωρητής της Θεολογικής Ακαδημίας της πόλης, και ο Ερμογένης, επίσκοπος του Σαράτοφ, καθώς γοητεύτηκαν από το μυστικισμό του, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες στη ρωσική άρχουσα τάξη της εποχής . Δυο χρόνια αργότερα έγινε η πρώτη του γνωριμία με τη βασιλική οικογένεια και το 1908 τον κάλεσαν στο παλάτι στη διάρκεια ενός αιμορραγικού επεισοδίου του πρίγκηπα Αλέξιου, που έπασχε από αιμοφιλία. Ο Ρασπούτιν, άγνωστο πως, πράγματι ανακούφισε το άρρωστο παιδί, κατορθώνοντας με αυτό τον τρόπο να αποσπάσει την ευγνωμοσύνη και την αφοσίωση του τσαρικού ζεύγους, ειδικότερα δε της τσαρίνας Αλεξάνδρας.
Έχοντας εδραίωσει τη θέση του στην αυλή, ο Ρασπούτιν επιδόθηκε και πάλι στο γνωστό σκανδαλώδη βίο του. Ο τσάρος όχι μόνο αρνούνταν να πιστέψει τις φήμες σε βάρος του, αλλά μετέθετε τους επικριτές του Ρασπούτιν σε μακρινά μέρη της αυτοκρατορίας ή τους απομάκρυνε από τα αξιώματά τους.
Οι αριστοκράτες τον θεωρούν πληβείο και αντικαθεστωτικό, καθώς φέρεται να έκανε λόγο για σύνταγμα και για τα δικαιώματα των χωρικών. Οι σύζυγοί τους πάντως γοητεύονται σφόδρα από το ρυπαρό στάρετς, δίνοντας τροφή σε κουτσομπολιά η ακρίβεια των οποίων είναι αδύνατον να ελεγχθεί, όπως ότι παρακολούσαν την υπηρέτριά του να τους δίνει τα λερωμένα του εσώρουχα.
Η όχληση που προκαλούσε ο Ρασπούτιν ήταν τέτοια που ο ίδιος ο πρωθυπουργός Στολύπιν απέστειλε αναφορά στον τσάρο εναντίον του, εξαναγκάζοντάς τον να τον εκδιώξει. Όχι όμως για πολύ, χάρη στην παρέμβαση της Αλεξάνδρας. Πολλά έχουν γραφτεί για τη φύση της σχέσης του Ρασπούτιν μαζί της, το μόνο σίγουρο είναι πως η ίδια τον έβλεπε ως σωτήρα του γιου της και τον πίστευε απεριόριστα.
Όταν το Σεπτέμβρη του 2015 ο τσάρος Νικόλαος Β’ ανέλαβε προσωπικά τη διοίκηση του ρωσικού στρατού, η τσαρίνα άρχισε να διοικεί το εσωτερικό της αυτοκρατορίας, με το Ρασπούτιν να λειτουργεί ως σύμβουλός της. Ο ίδιος αξιοποίησε πλήρως τη θέση του, προωθώντας παράλληλα διάφορους φίλους του ιερείς σε υπουργικά αξιώματα και προβαίνοντας σε μια σειρά καταστροφικών στρατιωτικών επιλογών.
Στο μεταξύ, οι απόπειρες κατά της ζωής του άρχισαν να πληθαίνουν. Η ομάδα που αποδείχτηκε πιο αποφασιστική ήταν η τριανδρία του πρίγκηπα Φέλιξ Γιουσούποφ, συζύγου της ανηψιάς του τσάρου, του Βλαδίμηρου Μιτροφάνοβιτς Πουρίσκεβιτς, βουλευτή της Δούμας, και ο ξάδερφος του τσάρου Μεγάλος Δούκας Ντμίτρι Πάβλοβιτς. Ωστόσο η συνωμοσία εναντίον του δεν αποδείχτηκε εύκολη υπόθεση. Αρχικά, τον προσκάλεσαν στο σπίτι του Γιουσούποφ, όπου του δόθηκαν μπισκότα και κρασί με δηλητήριο. Ο Ρασπούτιν ωστόσο δε φαινόταν να επηρεάζεται, με αποτέλεσμα ο Γιουσούποφ, έχοντας χάσει την ψυχραιμία του, ν’αρχίσει να πυροβολεί εναντίον του. Ο Ρασπούτιν τραυματίστηκε αλλά κατόρθωσε να τρέξει έξω, όπου τον πυροβόλησε ξανά ο Πουρίσκεβιτς. Τότε οι δολοφόνοι του τον έδεσαν και τον πέταξαν σε μια τρύπα του παγωμένου στην επιφάνεια ποταμού Νέβα, όπου τελικά ο Ρασπούτιν πνίγηκε.
Μετά το θάνατό του, ο Ρασπούτιν έγινε ένας από τους δημοφιλέστερους χαρακτήρες της ποπ κουλτούρας, κυρίως στη Δύση, ενώ γνώρισε σημαντική διάδοση και μετά τις ανατροπές του 1991, με ορισμένους να ζητούν ακόμα και την αγιοποίησή του. Ο Ρασπούτιν είναι πρωταγωνιστής ή εμφανίζεται ως χαρακτήρας σε κυριολεκτικά δεκάδες τηλεοπτικές, θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές, ενώ πριν λίγα χρόνια είχε κυκλοφορήσει πως σχεδιαζόταν μια βιογραφική ταινία για εκείνον με πρωταγωνιστή τον Λεονάρντο ντι Κάπριο. Το στίγμα του άφησε ο Ρώσος απατεώνας και στο χώρο της μουσικής, όπου εκτός από τη διάσημη ντίσκο επιτυχία των Boney M, το όνομά του εμφανίζεται και σε τραγούδια μέταλ συγκροτημάτων, όπως τον Mastodon, των Therion και των Cavalera Conspiracy. Έχει επίσης γίνει όπερα, κόμικ, manga και anime, ακόμα και αντικείμενο αγιογραφίας.

Μακρυά απο μπολσεβίκους Δήμαρχους...μακρυά

Ο εντεταλμένος του Περισσού και Δήμαρχος Πατρέων έδειξε για άλλη μια φορά τα αντιδημοκρατικά του δόντια, όταν παραμονές των χριστουγέννων μαζί με τον Κόκκινο Στρατό του και λακέδες του Εργατικού Κέντρου έκανε έφοδο στα κεντρικά της ΔΕΗ Πάτρας απειλώντας με γκούλαγκ και τουφεκισμούς, απαιτώντας να επανασυνδεθεί το ρεύμα σε 650 οικογένειες μπαταχτσίδων.
Έντρομος ο διοικητής της επιχείρησης αναγκάστηκε να υποκύψει στις απειλές και τους εκβιασμούς του τραμπούκου Δημάρχου με αποτέλεσμα σήμερα το πρωί να κινήσει τις διαδικασίες επανασύνδεσης στις περισσότερες οικογένειες.

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που ο νοσταλγός των Σοβιέτ καταφεύγει σε τέτοιες μεθόδους.

Οι πολίτες τις Πάτρας θα θυμούνται όταν στην αρχή της θητείας του εξασφάλισε την ημερήσια διατροφή για όλους τους χαραμοφάηδες ("άπορους" τους λένε τα κουμμούνια) της πόλης.
Και σαν να μην έφτανε αυτό ανάγκασε υπαλλήλους του Δήμου να κάνουν διανομή κατ’ οίκον των μερίδων φαγητού μέσω δικύκλων, για όσους τεμπέλιδες "αδυνατούσαν" να βγουν από το σπίτι, οι οποίοι είχαν επικαλεστεί είτε αναπηρία, είτε ασθένεια, είτε ηλικία.

Έφτιαξε κεντρικά μαγειρεία στην Πλαζ για να φτιάχνουν το φαγητό για τα κοπρόσκυλα που βαριούνται να πάνε δουλέψουν.

Προμηθεύτηκε βαν για να μεταφέρει εγκαίρως το ζεστό φαγητό από τα κεντρικά μαγειρεία προς τους παιδικούς σταθμούς και τα σχολεία για να ταΐσει τα κωλοπαίδια κι εξασφάλισε κολατσιό για τους μαθητές των τρακαδόρων γονέων οι οποίοι τάχα μου ήταν σε "δυσχερή οικονομική θέση".

Ποιός θα ξεχάσει την μείωση δημοτικών τελών που έκανε στην πλέμπα και την αύξηση για τις μεγάλες ιδιοκτησίες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, χτυπώντας ταυτόχρονα Αριστεία και Υγιή Επιχειρηματικότητα σε ένα εκδικητικό μολσεβίκικο κρεσέντο.

Όλοι ξέρουν πως αυτό το Σταλινικό απολίθωμα σε ένα ντελίριο κόκκινου φασισμού, απαγόρεψε στους οπαδούς του δημοκρατικά εκλεγμένου κόμματος της Χρυσής Αυγής το συναθροίζειν, αφού ποτέ δεν τους παραχώρησε δημοτικό κτήριο ή αίθουσα.

Κανείς δεν θα ξεχάσει όταν ο αντιδραστικός κομμουνιστής Πελετίδης δεν συμμορφώθηκε με τις εντολές της κεντρικής κυβέρνησης και κατ' επέκταση των Ευρωπαίων εταίρων μας και αρνήθηκε να απολύσει τους δημοτικούς υπαλλήλους που του είχαν υποδείξει, με αποτέλεσμα να συρθεί στα δικαστήρια και να ρεζιλέψει ολόκληρο τον Πατρινό λαό.

Σαν χθές ήταν που ο κομπλεξικός Δήμαρχος έβγαλε όλο τον αθεϊστικό κι αντιεξουσιαστικό οχετό του και πήρε τα δημοτικά ελαιόδεντρα απο την Αγία μας Εκκλησία και τους καλούς μας αστυνομικούς που ως τότε τα εκμεταλλεύονταν, και τα έδωσε σε κάτι ξεβράκωτους πολύτεκνους κατσαπλιάδες, για να έχουνε λέει "το λάδι της χρονιάς τους".

Αμ το άλλο? Το άλλο?
Που αναμόρφωσε κι αποκατέστησε την πλαζ με μόλις 1000€ ενώ στέρησε το ψωμί σε κάποιους τίμιους και σοβαρούς εργολάβους που ζητούσαν για την ίδια δουλειά 300 ψωροχιλιάρικα, βγάζοντας όλη την φτήνια και την τσιγγουνιά που κρύβει ένας κατ' εξοχήν τσίπης.

Και δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω όταν ο αυταρχικός Δήμαρχος με συνεργεία του Δήμου πήγε και ξήλωσε τις καγκελόπορτες που είχε τοποθετήσει η ΟΛΠΑ για να φτιάξει -άκουσον, άκουσον- δωρεάν πάρκινγκ για 1000 αυτοκίνητα για τους κωλαράδες Πατρινούς που βαριούνται να πάνε από δω ίσαμε εκεί με τα πόδια ή το ποδήλατο.

Αυτά κι άλλα πολλά από έναν λαϊκιστή που σαν Δήμαρχος δεν κατάφερε να κάνει ένα έργο ουσίας όπως π.χ. ο Δήμαρχος Ναυπλιέων που έκανε τον Αντώνη Σαμαρά επίτιμο Δημότη Ναυπλιου ή σαν τον Δήμαρχο Άργους-Μυκηνών που έχει βάλει μπρος να φτιάξει το Άγαλμα του Κωνσταντίνου Κατσιφά.

Αυτά κι άλλα πολλά από έναν ιδεοληπτικό που προσπαθεί να κάνει την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της πανέμορφη πατρίδας μας, την τελευταία Σοβιετία του πλανήτη.

- Λέλος Κιτρινοφυλλίδης.

Δημοσιογράφος της εφημερίδας "Το Φιλελεύθερο Πατρινό Παπαγαλάκι".