Mια ιστορία μετανάστευσης».

Mια ιστορία μετανάστευσης».

0

Χρήστος Τσαντής Δεκέμβρης 2009

Αν θέλεις να ζήσεις την ιστορία, ανακάλυψε το χθες και την προϊστορία. Πέτα την σκουριά, κάνε να λάμψει η αλήθεια και το δίκιο. Το μέλλον μοιάζει με την Ανατολή. Έρχεται πάντα μετά από το πιο βαθύ σκοτάδι της νύχτας. Ο κόσμος μας γεννήθηκε, μεγάλωσε μεταναστεύοντας! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Τα παλιά χρόνια, οι άνθρωποι ζούσαν εκεί που γεννηθήκαν, σε μεγάλα δάση γεμάτα με άγρια θηρία, μεγάλα και ικανά να τους κάνουν μια χαψιά. Άλλοι κρύβονταν σε σπηλιές κι άλλοι σκαρφάλωναν και μένανε για καιρό πάνω σε θεόρατα δέντρα. Έτσι γλίτωναν από τα μεγάλα ζώα και με τον καιρό-διάστημα που κράτησε αμέτρητα χρόνια, τόσα που για να τα περιγράψουμε θα χρειαστούμε ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια-κατέβαιναν από τα δέντρα, μάζευαν ρίζες και φρούτα, πλησίαζαν για νερό στους ποταμούς κι άλλες πάλι φορές περπατούσαν για μέρες ακολουθώντας τις όχθες τους.

Για να επιβιώσει, ένα τόσο μικρό και άοπλο πλάσμα, έπρεπε να ενώσει τις δυνάμεις του και να συνεργαστεί με άλλους ανθρώπους, να δράσει συλλογικά για να τραφεί, να ντυθεί και να προστατεύσει ο ένας των άλλον και όλοι τον καθέναν. Η ανάγκη της επιβίωσης έφερε τη συνεργασία κι από κει γεννήθηκε η επικοινωνία κι έπειτα από κοπιαστική προσπάθεια διαμορφώθηκε η γλώσσα κι άρχισαν κατά κάποιο τρόπο να συνεννοούνται μεταξύ τους. Η μεγάλη αλλαγή όμως ήρθε όταν πετύχανε με την τριβή ν’ ανακαλύψουν τη φωτιά. Τα θρεπτικά στοιχεία που έπαιρναν με το φαγητό, χρησιμοποιώντας τη φωτιά, ψήνοντας το κρέας, τα ψάρια και διάφορα τμήματα και είδη φυτών, βοηθούσαν τον εγκέφαλο τους να εξελιχθεί, να μεγαλώσει και να μπορεί να κάνει πολύ πιο σύνθετες σκέψεις από αυτές που κατάφερναν πρωτύτερα. Μαζί με τη προσπάθειά τους να γνωρίσουνε καλύτερα τον κόσμο, άρχισαν σιγά-σιγά να ορίζουν σ’ ένα βαθμό τη ζωή τους. Τώρα πλέον, κατέχοντας το μυστικό της φωτιάς μπορούσαν να ζήσουν παντού ή σχεδόν παντού. Έτσι ξεκίνησαν ταξίδια μακρινά, πολύ μακριά απ’ τον τόπο που γεννήθηκαν, ανακαλύπτοντας τι κρύβεται πίσω από ψηλά βουνά κι ατέλειωτα δάση, ψάχνοντας κι ερευνώντας. Εξασκώντας το μυαλό και το χέρι τους, άρχισαν να εργάζονται για να φτιάξουν όπλα και ρόπαλα, πέτρινα στην αρχή κι αργότερα πιο πολύπλοκα εργαλεία όπως το τόξο και το βέλος που τους βοηθούσαν στο κυνήγι. Εργαλεία με τα οποία μπορούσαν να κυνηγούν και να πιάνουν πολύ περισσότερα ζώα μειώνοντας παράλληλα τους κινδύνους που τους απειλούσαν.

Μπουλούκια οι οικογένειες ερευνούσαν το άγνωστο. Γιατί τότε κάθε μπουλούκι ήταν μια οικογένεια-πολύ διαφορετική όμως από αυτή που ξέρουμε εμείς σήμερα-και δεν είχαν τίποτα να μοιράσουν μεταξύ τους. Η γη ήταν γεμάτη από δάση, ζώα και πουλιά, οι θάλασσες κι οι ποταμοί δεν γνώριζαν από λύματα και βιομηχανικά απόβλητα κι όλα τα μέλη της φαμίλιας συνεργάζονταν αρμονικά και μοίραζαν δίκαια το βιός, ισάξια σε όλους. Στη μοιρασιά που έκαναν ανάμεσα τους, στα τρόφιμα, στα δέρματα κι όλα τα αναγκαία για τη ζωή, έδειχναν ξεχωριστή φροντίδα για όσους ήταν ανήμποροι να πάρουν μέρος στο κυνήγι και τη δουλειά, στους γέροντες, στους αρρώστους και προπαντός στα παιδιά. Βλέπεις εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν εμπορεύματα, παρά μόνο προϊόντα κι αγαθά, κι όλα ανήκαν σε όλους χωρίς διακρίσεις. Για αυτό οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τότε τι θα πει ζήλια κι εγωισμός, δικό μου και δικό σου. Δεν είχαν ακόμα δημιουργηθεί οι αιτίες που γέννησαν αργότερα αυτές τις «λέξεις».

Οι ρόλοι μέσα στην οικογένεια ήταν μοιρασμένοι. Ο άντρας ήταν ο πολεμιστής κι ο προστάτης. Αυτός κυνηγάει, ψαρεύει, φέρνει τα απαραίτητα για τη διατροφή και φτιάχνει τα κατάλληλα εργαλεία. Η γυναίκα φροντίζει το σπίτι, μαγειρεύει, φτιάχνει με τα πρωτόγονα τότε μέσα τα ρούχα τους. Ότι φτιάχνει ο καθένας πλέον είναι δικό του κι ότι φτιάχνουν μαζί είναι κοινό και για τους δυο. Στον άντρα ανήκουν τα εργαλεία και τα μέσα για τη συντήρησή τους και στη γυναίκα τα μέσα τα οικιακά. Αυτή όμως είναι ο αρχηγός απ’ την αρχή του κόσμου γιατί μοναχά εκείνη ξέρει ποιος ανήκει στην οικογένεια, γιατί εκείνη είναι η αναγνωρίσιμη μάνα που γνωρίζει τα παιδιά. Ο πατέρας μπορεί να αλλάζει μια που ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί η ανάγκη για μια πιο σταθερή σχέση ζευγαριού. Οι μορφές της οικογένειας στο διάβα των αιώνων αλλάζουν όπως αλλάζουν και οι συνθήκες στη ζωή των ανθρώπων, με οδηγό τους κάθε φορά και την δημιουργία των απαραίτητων προϊόντων για την αναπαραγωγή και την συντήρηση της ανθρώπινης ζωής. Με οδηγό αυτό που ονομάζουμε παραγωγή. Κι αυτή έχει τους δικούς της κανόνες κι επηρεάζει άμεσα τις σχέσεις των ανθρώπων σε όλα, μα όλα τα επίπεδα.

Εκείνους τους αιώνες πολλά από τα φυσικά φαινόμενα που σήμερα γνωρίζουμε ότι είναι φυσικά, δεν μπορούσαν να τα εξηγήσουν κι έτσι πιστεύανε ότι κάποια άλλη ανώτερη δύναμη, πάνω κι έξω από τη φύση και τον άνθρωπο διαφεντεύει τις τύχες του κόσμου. Ο φόβος τους όμως δεν τους έκανε στιγμή να δειλιάσουν κι απτόητοι συνέχιζαν το ταξίδι τους ώσπου να βρουν το κατάλληλο μέρος για να ζήσουν. Κι όταν το έβρισκαν πάλευαν σκληρά να χτίσουν τα σπιτικά τους όλοι μαζί. Οι οικογένειες άρχισαν να μεγαλώνουν κι ήταν πολύ προτιμότερο να ρίξουν άγκυρα σε ένα τόπο απ’ το να μεταναστεύουν συνεχώς. Μα η ζωή δεν τραβάει μπροστά μόνο με τις επιθυμίες των ανθρώπων. Έχει δικούς της νόμους, όπως και η φύση, που δεν ακολουθούν πάντα τη δική μας θέληση, ειδικά όταν δεν τους κατέχουμε.

Τότε λοιπόν ζούσαν ακόμα μοναχά από προϊόντα που προσφέρει έτοιμα η φύση. Έπειτα όμως από κάποιο καιρό εξημερώνοντας τα ζώα από όπου έπαιρναν γάλα, αλλά και κρέας, και ρούχα, σχηματίζουν κοπάδια ψάχνοντας πεδιάδες και μεγάλες τέτοιες εκτάσεις για βοσκοτόπια. Τα κοπάδια τους χρειάζονται τροφή κι έτσι μαθαίνουν να καλλιεργούν φυτά όχι μόνο για τη δική τους διατροφή, αλλά για τα ζώα, η ζωή τους καλυτερεύει αισθητά κι έτσι κανείς πλέον δεν νοσταλγεί την επιστροφή στα δάση όπου κατοικούσαν οι μακρινοί πρόγονοι τους.

Τώρα ολάκερος ο κόσμος-ότι δηλαδή βλέπουν-ξανοίγεται μπροστά τους. Κάποιοι πληθυσμοί που μπορούν να τραφούν καλύτερα, με άφθονο γάλα, με κρέας και με ψάρια, αναπτύσσονται πιο γοργά από άλλους που είναι αναγκασμένοι να τρέφονται κυρίως με χόρτα. Αυτοί πηγαίνουν πιο γοργά μπροστά. Χρησιμοποιούν διάφορα μέταλλα που τα λιώνουν και του δίνουν τη μορφή που θέλουνε με τη φωτιά, τα δένουν με δέρματα πάνω στα ζώα κι αρχίζουν να οργώνουνε τη γη, κάνοντας σε πολύ λιγότερο χρόνο πολύ περισσότερη δουλειά. Δάση ολόκληρα γίνονται λιβάδια και δημιουργούνται αποθέματα τροφής, ενδυμάτων και άλλων ειδών, τα εργαλεία τους γίνονται πολύ πιο αιχμηρά, κοφτερά, ανθεκτικά κι αποδοτικά.

Παλιά τα μόνα τους υπάρχοντα ήταν τα εργαλεία με τα οποία μπορούσαν να προμηθευτούν τη τροφή και το σπίτι τους, κι αν περίσσευε και κάτι προσωρινά, γρήγορα το χρησιμοποιούσαν. Η ζωή ήταν αγώνας καθημερινός για να προμηθευτούν τα αναγκαία για την διατροφή τους. Στις συνθήκες που επικρατούσαν τότε η πρόοδος που έφερε η γεωργία τους έδωσε τη δυνατότητα να αυξήσουν πολύ, περισσότερο απ’ ότι κι οι ίδιοι χρειάζονταν καθημερινά, τα τρόφιμα κι όλα τα μέσα για τη διατροφή τους. Τα κοπάδια με τα πρόβατα, τις κατσίκες, τα μοσχάρια, τ’ άλογα και τα γαϊδούρια, χρειάζονταν περιποίηση και φροντίδα κι όλο πολλαπλασιάζονταν και δίνανε άφθονη τροφή. Το κυνήγι πλέον δεν ήταν απαραίτητο όπως παλιότερα. Τα μέσα τους τώρα δεν ανήκαν όπως σε όλους αλλά ξεχωριστά σε κάθε οικογένεια. Ταυτόχρονα έφτιαχναν προϊόντα από τα ζώα, όπως τα δέρματα, το μαλλί κι έτσι μπορούσαν να έχουν πιο πολλά από αυτά που χρειαζόταν η οικογένειά τους για να συντηρηθεί.

Δημιουργήθηκαν αποθέματα και περισσεύματα που άρχισαν να τα ανταλλάσουν μεταξύ τους οι οικογένειες που ανήκαν στη φυλή. Μετά και με οικογένειες από άλλες φυλές και προμηθεύονταν διάφορα προϊόντα τα οποία οι ίδιοι δεν είχαν. Οι φυλές που διατηρούσαν κοπάδια πήγαιναν στους γείτονές τους, δίνανε ας πούμε μια κατσίκα και έπαιρναν λάδι που δεν είχαν οι ίδιοι, κάνανε δηλαδή ανταλλαγή.

Οι ανάγκες για δουλειά μεγάλωναν κι η κάθε οικογένεια δύσκολα μπορούσε να τα βγάλει πέρα και πολλές φορές εργάζονταν όλοι, σχεδόν ολόκληρη τη μέρα. Μάλιστα τώρα ήταν πολύ δύσκολο κάποιος να ασχολείται την ίδια στιγμή και με τη γη και με τα ζώα και με τη κατασκευή των εργαλείων κι ήταν ολοφάνερο πως έπρεπε να ξεχωρίσει με τι θα καταπιαστεί. Πλέον είχαν ανάγκη πολύ περισσότερα χέρια. Οι οικογένειες δεν μπορούσαν να κάνουν τόσα πολλά παιδιά, σε τόσο γρήγορο διάστημα για να εξασφαλίσουν περισσότερα εργατικά χέρια κι έτσι άρχισαν να σκοτώνονται με άλλες φυλές, κάνοντας πόλεμο. Οι ηττημένοι πιάνονταν αιχμάλωτοι, μετανάστευαν με το ζόρι και μετατρέπονταν σε δούλοι χωρίς κανένα ανθρώπινο δικαίωμα. Έτσι ενώ πριν η ιδιοκτησία ήταν κοινή, γεννήθηκε η ιδιοκτησία των μεμονωμένων ατόμων πάνω στα ζώα και στη γη. Μαζί της εμφανίστηκε κι η δίδυμη αδερφή της, η εκμετάλλευση ανθρώπου από τον άνθρωπο. Οι δούλοι ήταν οι πρώτοι στην προϊστορία του κόσμου μετανάστες, με την βία.

Από δω κι εμπρός δεν υπάρχει επιστροφή. Κάθε μετανάστευση από τότε μέχρι και τις μέρες μας έχει αιτία την εκμετάλλευση και την παρέα της, τον πόλεμο και την καταπίεση, άσχετα από το αν αυτό φαίνεται καθαρά με την πρώτη ματιά. Κι από τότε δεν έχει καμιά σχέση με την φυσική τάση του ανθρώπου για την έρευνα του κόσμου. Παύει να μοιάζει με ταξιδάκι αναψυχής και γίνεται μια ατέλειωτη διαδρομή κατακτήσεων χωρών, εδαφών, φυλών και λαών για να κερδίζουν χρήματα και πλούτη οι μεμονωμένοι ιδιοκτήτες, δηλαδή οι εκμεταλλευτές.

Σήμερα, στον 21ο αιώνα υπάρχει η δυνατότητα να γίνουν τα προϊόντα αγαθά που θα επιστρέφουν σε αυτούς που τα παράγουν και όχι εμπορεύματα απ’ όπου κάποιοι λίγοι θα βγάζουν κέρδη. Και τα κέρδη δεν συμβιβάζονται πλέον με τις κοινωνίες των ανθρώπων, αλλά ταιριάζουν στην προϊστορία της ανθρωπότητας, τότε που οι νόμοι της φύσης και της κοινωνίας ήταν άγνωστοι σε μας και ταλάνιζαν τις ζωές των ανθρώπων. Τότε που οι προγονοί μας έμοιαζαν με φιγούρες σε θέατρο σκιών και κάποια αόρατα κι ακατανόητα νήματα κινούσαν τις πράξεις και τις ενέργειές τους. Τότε κανένας δεν μπορούσε να εξηγήσει πως εξελισσόταν η ζωή κι όλοι έλεγαν πως υπεύθυνοι για τη μοίρα των ανθρώπων είναι οι Θεοί κι οι δαίμονες. Τώρα όμως οι άνθρωποι ξέρουμε ότι οδηγός της εξέλιξης είναι η ίδια η παραγωγή των προϊόντων κι αυτή έχει τους δικούς της κανόνες. Αυτή που κάποτε ξέφυγε από τον έλεγχο της κοινωνίας κι αντί να υπηρετεί της ανάγκες των πολλών, έγινε όπλο στα χέρια των λίγων, σε βάρος των ανθρώπων που εργάζονται για να δημιουργηθούν όλα αυτά τα προϊόντα. Κι αυτοί οι λίγοι σήμερα έχουν κάθε συμφέρον να μην αλλάξουν ποτέ τα πράγματα και να μην γίνει γνωστή η αλήθεια, γιατί φοβούνται ότι η κοινωνία τότε θα κάνει το βήμα για να αποκτήσει τον έλεγχο πάνω στα αγαθά που παράγει, έτσι που να είναι για όλους κοινά όλα τα βασικά και αναγκαία για τη ζωή, για να λείψει μια για πάντα η φτώχεια κι η εκμετάλλευση.

Τότε θα αρχίσει η ιστορία των ανθρώπων κι αυτή θέλουμε και μπορούμε να τη ζήσουμε. Για αυτό ανακαλύπτουμε το χθες, πετάμε τη σκουριά, βοηθάμε να λάμψει το δίκιο κι η αλήθεια. Τότε η λέξη «μετανάστευση» θα χαθεί απ’ τα λεξικά. Θα χάσει οριστικά τη σημασία της και θα μείνει σαν μακρινή ανάμνηση ενός παράλογου κόσμου που πουλάει παιδιά για να βγάζει χρήματα. Θα χαθεί μαζί με τις αιτίες που τη γέννησαν. Την ιδιοκτησία μεμονωμένων ανθρώπων πάνω στη γη και τις μηχανές, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ποια στροφή;

Ποια στροφή;

«Α
κουσα χτες τον κ. Τσίπρα στο συνέδριο του "Economist" που μίλησε, να κάνει λόγο για ακύρωση του μνημονίου ως μη βιώσιμου, από κοινού σε συνεργασία με τους εταίρους. Αν καταλαβαίνω καλά αυτό συνιστά στροφή στην αρχική στάση περί μονομερούς κίνησης».




«Ναι, υπάρχει μια στροφή, γιατί υπάρχει εκ των πραγμάτων μια στροφή και στην Ευρώπη, την οποία πρέπει να αναγνωρίσουμε όλοι...»!


Τ
ο απόσπασμα είναι από χτεσινή συνέντευξη του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκη στο ρ/σ της ΝΕΤ. Η στροφή τους σε σχέση με τα προεκλογικά πυροτεχνήματα και τις ψηφοθηρικές τους υποσχέσεις, είναι 180 μοιρών, αλλά όχι για το λόγο που επικαλείται υποκριτικά ο Γ. Σταθάκης. Η Ευρωπαϊκή Ενωση εξάλλου δεν έκανε καμία στροφή. Συνεχίζει σταθερά στην πορεία που έχει χαράξει, τα παίρνει από τους λαούς όλα και τα δίνει όλα στα μονοπώλιά της. Οι κυβερνήσεις κρατών - μελών, των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται ως ο μεγαλύτερος θαυμαστής, νομοθετούν το ένα μετά το άλλο τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. Στο πλαίσιο της κοινά συμφωνημένης ευρωενωσιακής στρατηγικής, τσακίζουν αλύπητα τους λαούς, κάνουν ό,τι μπορούν για να ξελασπώσουν το κεφάλαιο από την κρίση και να διαμορφώσουν για λογαριασμό του τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κερδοφορία.




Α
κόμα όμως και οι βασικοί εταίροι του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΕ, όπως το Die Linke της Γερμανίας, είναι πιο ειλικρινείς όταν μιλάνε για τις διαθέσεις των οπορτουνιστών απέναντι στις συμφωνίες με την τρόικα. Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση που έκανε χτες η πρόεδρος της GUE/NGL και στέλεχος της γερμανικής «αριστεράς», Γκάμπι Ζίμερ στο Ευρωκοινοβούλιο σχετικά με τα συμπεράσματα της Συνόδου. Μιλώντας για την Ελλάδα, εξέφρασε το θαυμασμό της για το ΣΥΡΙΖΑ και μεταξύ άλλων είπε: «Εγώ περιμένω τώρα μια επείγουσα επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου μεταξύ της τρόικας και της ελληνικής κυβέρνησης». Αρα, επαναδιαπραγμάτευση και όχι ακύρωση λένε οι σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ, τους οποίους προεκλογικά παρουσίαζε σαν υπέρμαχους δήθεν της ακύρωσης των μνημονίων.




Ε
πιβεβαιώνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι η στροφή που επικαλούνται οι του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει μόνο στο μυαλό τους και μόνο για να δικαιολογήσουν τη δική τους στροφή σε σχέση με όσα έταζαν προεκλογικά για να βάλουν στο χέρι ψήφους. Κι ακόμα είναι η αρχή. Εχει πολλά να δει ο λαός και οδυνηρές εκπλήξεις να δοκιμάσει αν έγκαιρα δεν βγάλει τα συμπεράσματά του και δεν γυρίσει την πλάτη σε όσους τον κοροϊδεύουν τόσο απροκάλυπτα.




Β.

Κρύβουν αλήθειες

Κρύβουν αλήθειες

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τα αστικά επιτελεία, πασχίζουν να πείσουν το λαό ότι οι αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ είναι ωφέλιμες για τη χώρα, επειδή αποφασίστηκε να χρηματοδοτείται η ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών των κρατών - μελών με μεγάλο κρατικό χρέος από το μηχανισμό της ΕΕ και όχι από τα κράτη. Ετσι, λένε, δε θα αυξάνεται το κρατικό χρέος γιατί δε θα χρειάζονται πρόσθετα κρατικά δάνεια για την ανακεφαλαιοποίηση, ή για την Ελλάδα λένε ότι αν διαπραγματευτεί να ενταχθεί σ' αυτή τη διαδικασία θα το μειώσει. Ταυτόχρονα, αποφασίστηκε και το «Σύμφωνο Ανάπτυξης» με χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Ανάπτυξη των μονοπωλιακών ομίλων. Και ποιο το όφελος για το λαό; Δε θα χρειαστούν, λένε, πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα, ενώ η ανάπτυξη θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας.


Την ίδια ώρα λένε ότι η κυβέρνηση πρέπει να εφαρμόσει άμεσα αναδιαρθρώσεις, όπως ιδιωτικοποιήσεις, κλείσιμο οργανισμών του Δημοσίου και απολύσεις υπαλλήλων, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, μειώσεις εργοδοτικών εισφορών, μειώσεις κρατικών δαπανών για την Υγεία - Πρόνοια κ.λπ., μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας, αυτά δηλαδή που απαιτεί η ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ώστε να ζητήσει και να υπαχθεί και η Ελλάδα σ' αυτή την απόφαση της ΕΕ. «Πρώτα πρέπει να δείξει η κυβέρνηση ότι τηρεί έμπρακτα τις δεσμεύσεις της για επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών και των ιδιωτικοποιήσεων και μετά να ζητήσει από τους εταίρους να ισχύσουν οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τους μηχανισμούς στήριξης και να παζαρέψει με την τρόικα τους δυσμενείς όρους του μνημονίου», λένε κυβερνητικά στελέχη. «Πρέπει η κυβέρνηση να προχωρήσει, δείχνοντας τη δέσμευσή της να προχωρήσει διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις».
***


Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης θεωρεί θετικές τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ ακριβώς για τους ίδιους λόγους που τις θεωρούν και τα κόμματα της συγκυβέρνησης, αλλά ασκεί κριτική στην κυβέρνηση επειδή δε διεκδίκησε να ενταχθεί τώρα σ' αυτή τη διαδικασία. Οπως είπε ο Αλ. Τσίπρας στην ομιλία του στο συνέδριο του «Εκόνομιστ», «στην πιο κρίσιμη μάχη, στην πιο κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής, όχι μόνο δεν κέρδισε τίποτα, αλλά δεν μπήκε ούτε καν στον κόπο να μπει στο γήπεδο και να αγωνιστεί. Ηταν απούσα (σ.σ. η κυβέρνηση). Και, μάλιστα, τη στιγμή που η Ισπανία και η Ιταλία πέτυχαν τις πρώτες τους δημοσιονομικές ανάσες και κάποιες ορατές ρωγμές στη λογική της λιτότητας. Και ως απούσα, μοιραία και άβουλη, θέτει, τώρα, το ευρωπαϊκό δεδομένο ως δήθεν εθνικό στόχο (...) Γι' αυτό και θέση μας είναι ότι καμία συζήτηση για κανένα θέμα δεν μπορεί να γίνει με την τρόικα πριν διασφαλιστεί ρητά και για τη χώρα μας το κεκτημένο της 29ης Ιουνίου». Και συνεχίζει σε άλλο σημείο: «Υπάρχουν, λοιπόν, ελάχιστες προϋποθέσεις για την ανάκαμψη. Ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών από ESM (σ.σ. ο μηχανισμός της ΕΕ), ώστε να μη γράφονται στο χρέος τα κεφάλαια που χρησιμοποιούνται για τη στήριξή τους. Πάγωμα μέτρων λιτότητας. Μορατόριουμ αποπληρωμής προς την τρόικα τουλάχιστον για ένα χρόνο και για όσο χρειαστεί. Πρόγραμμα επενδύσεων μέσω Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και Ευρωπαϊκού Ταμείου Επενδύσεων».


Τι λέει εδώ ο Αλ.Τσίπρας; Στην ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, ό,τι λέει και η κυβέρνηση, αλλά το θέλει εδώ και τώρα. Οχι άλλα μέτρα λιτότητας. Το ίδιο λέει και η «Προγραμματική Συμφωνία» των τριών κομμάτων της κυβέρνησης. Επενδύσεις σύμφωνα με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής, ό,τι δηλαδή λέει και η κυβέρνηση. Και θέτει ως μόνη διαφορά το σταμάτημα για ένα χρόνο αποπληρωμής του χρέους.
***


Ολοι όσοι προπαγανδίζουν τα παραπάνω λένε ψέματα στο λαό. Γιατί κρύβουν ότι αυτή η απόφαση για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών βάζει μία προϋπόθεση: Την απαρέγκλιτη εφαρμογή του «Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας» και του «Συμφώνου για το ευρώ», που σημαίνουν διαρκή λιτότητα. Οσο για την ανάπτυξη βάζει ως απαρέγκλιτο όρο την εφαρμογή της στρατηγικής «Ευρώπη 2020», ως συνέχεια της στρατηγικής της Λισαβόνας για την ανταγωνιστικότητα, που απαιτεί μείωση μισθών (ήδη ο ΣΕΒ έχει ζητήσει τη μείωση των μισθών που καθορίζονται από τις κλαδικές συμβάσεις, μέσους μισθούς τους λέει, ενώ υπάρχουν εργαλεία για να το πετύχει η εργοδοσία, όπως οι επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις), μείωση εργοδοτικών εισφορών, νέες αντιδραστικές αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση, εφαρμογή της οδηγίας Μπολκεστάιν, παραπέρα ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων κ.λπ. Με άλλα λόγια, προϋπόθεση για να ενταχθεί η Ελλάδα στο καθεστώς των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, όπως και κάθε χώρα, είναι η τήρηση των συμφωνηθέντων για αντιλαϊκές ανατροπές και αναδιαρθρώσεις, με ένα μνημόνιο που θα καλείται να υπογράψει το κάθε κράτος - μέλος. Ανεξάρτητα από το αν δε θα είναι ίδιο με αυτό που επιλέχθηκε στην περίπτωση της Ελλάδας, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο βάρβαρο, αντεργατικό, αντιλαϊκό. Επομένως, για το λαό όχι μόνο δεν υπάρχει κανένα όφελος αλλά έρχονται νέα δειν

Oι Τρεις πηγές & Τα Tρία Συστατικά Μέρη του Μαρξισμού

---

Γράφτηκε: Μάρτης 1913
Πρωτοδημοσιεύτηκε: Μηνιαίο Περιοδικό Prosveshcheniye ,Αριθμός 3, Αύγουστος 1913.
Πηγή: Συλλεγμένα Έργα,Αριθμ. 19, σελ. 23-28, Εκδότες Progress, Μόσχα.
Copyleft: Διαδίκτιακό Αρχείο Β.Ι. Λένιν (www.marx.org) 2003. Η δικαιοδοσία χορηγείται στο να αντιγράφεται ή/και να διανέμεται αυτό το έγγραφο υπό τον όρο της ελεύθερης άδειας τεκμηρίωσης GNU
Ελληνική Μετάφραση: Λεωνίδας
HTML Markup: Aντώνης Μεγρέμης για το ελληνικό Αρχείο των Μαρξιστών στο Internet

---

Σε όλο τον εκπολιτισμένο κόσμο οι διδασκαλίες του Μάρξ προκαλoύν την υπέρτατη εχθρότητα και το μίσος όλης της επιστήμης των αστών (και της επίσημης και της φιλελεύθερης), η οποία θεωρεί τον Μαρξισμό ως είδος "βλαβερής αίρεσης." Και καμία άλλη συμπεριφορά δεν πρόκειται να αναμένεται, για δεν μπορεί να υπάρξει καμία "αμερόληπτη" κοινωνική επιστήμη σε μια κοινωνία που βασίζεται στην ταξική πάλη. Με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, όλη η επίσημη και φιλελεύθερη επιστήμη υπερασπίζει τη μισθωτή δουλεία, όπου ο Μαρξισμός έχει διακυρύξει ανηλεή πόλεμο στη μισθωτή δουλεία.Το να περιμένουμε απο την επιστήμη να είναι αμερόληπτη σε μια κοινωνία μισθωτής δουλείας είναι τόσο ανόητο και αφελές όσο το να αναμένουμε αμεροληψία από τους εργοστασιάρχες στην ερώτηση εάν οι αμοιβές των εργατών' πρέπει να αυξηθούν με τη μείωση των κερδών του κεφαλαίου.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η ιστορία της φιλοσοφίας και η ιστορία της κοινωνικής επιστήμης δείχνουν με τέλεια σαφήνεια ότι δεν υπάρχει τίποτα που μοιάζει με "σεκταρισμό" στον Μαρξισμό, από την άποψη της ύπαρξής κάποιας κλειστής,αποστεωμένης διδασκαλίας που εμφανίστηκε έξω από τη λεωφόρο της εξέλιξης του παγκόσμιου πολιτισμού. Αντίθετα, η μεγαλοφυία του Μάρξ αποτελείται ακριβώς από το γεγονός ότι έδωσε τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που είχαν ήδη απορροφήσει τα πρωτοπόρα μυαλά της ανθρωπότητας. Οι διδασκαλίες του προέκυψαν ως ευθύς και άμεση συνέχεια των διδασκαλιών των μεγαλύτερων αντιπροσώπων της φιλοσοφίας, της πολιτικής οικονομίας και του σοσιαλισμού.

Η διδασκαλία του Μάρξ είναι παντοδύναμη επειδή είναι αληθινή. Είναι πλήρης και αρμονική, και παρέχει ανθρώπους με μια ακέραια σύλληψη του κόσμου που είναι αδιάλλακτη με οποιαδήποτε μορφή δεισιδαιμονίας, αντίδρασης, ή υπεράσπισης της καταπίεσης από τους αστούς. Είναι ο νόμιμος διάδοχος του καλύτερου που δημιουργήθηκε από την ανθρωπότητα στον δέκατο έννατο αιώνα με μορφή της γερμανικής φιλοσοφίας, της αγγλικής πολιτικής οικονομίας και του γαλλικού σοσιαλισμού.

Σε αυτές τις τρεις πηγές του Μαρξισμού, που είναι συγχρόνως τα συστατικά μέρη του, θα σταθούμε εν συντομία.

I

Η φιλοσοφία του Μαρξισμού είναι ο υλισμός .Σε όλη την σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης, και ειδικά στο τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα στη Γαλλία, που ήταν η σκηνή μιας αποφασιστικής μάχης ενάντια σε κάθε είδος μεσαιωνικών σκουπιδιών, ενάντια στη φεουδαρχία και τους θεσμούς της και τις ιδέες της, ο υλισμός έχει αποδείξει οτι είναι η μόνη φιλοσοφία που είναι συνεπής, αληθινή σε όλες τις διδασκαλίες της φυσικής επιστήμης και εχθρική στη δεισιδαιμονία, την ψευτοευλάβεια κ.τ.λ.π. Οι εχθροί της δημοκρατίας επομένως προσπάθησαν με κάθε τρόπο "να αντικρούσουν," να υπονομεύσουν και να δυσφημήσουν τον υλισμό, και υποστήριξαν τις διάφορες μορφές του φιλοσοφικού ιδεαλισμού, ο οποίος πάντα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ανέρχεται σε υπεράσπιση ή υποστήριξη της θρησκείας.

Ο Mάρξ και ο Ένγκελς πάντα υπεράσπισαν το φιλοσοφικό υλισμό με τον πιο καθορισμένο τρόπο και εξήγησαν επανειλημμένα το βαθύ σφάλμα κάθε απόκλισης από αυτήν την βάση. Οι απόψεις τους είναι ο πιό σαφείς και πλήρως αναπτύσσονται στα έργα του Ένγκελς, Ludwig Feuerbach και Αντι- Duhring ,τα οποία όπως το Κομμουνιστικό Μανιφέστο , είναι τα εγχειρίδια για κάθε με ταξική συνείδηση εργάτη. Αλλά ο Mάρξ δεν σταμάτησε στον υλισμό του δέκατου όγδοου αιώνα' προώθησε τη φιλοσοφία. Τον εμπλούτισε με τα αποκτήματα της Γερμανικής Κλασσικής Φιλοσοφίας, ειδικά του Χεγκελιανού συστήματος, το οποίο με τη σειρά του οδήγησε στον υλισμό του Feuerbach. Ο αρχηγός αυτών των αποκτημάτων είναι η διαλεκτική , δηλ., το δόγμα των αναπτύξεων στις πληρέστερες και βαθύτερες μορφές του, ελεύθερο από κάθε μονομέρεια - το δόγμα της σχετικότητας της ανθρώπινης γνώσης, η οποία μας παρέχει μια αντανάκλαση της αιώνια εξελισόμενης ύλης. Οι πιό πρόσφατες ανακαλύψεις της φυσικής επιστήμης - το ράδιο,τα ηλεκτρόνια, η μεταστοιχείωση των στοιχείων - έχουν επιβεβαιώσει σημαντικά τον διαλεκτικό υλισμό του Mάρξ, παρά τις διδασκαλίες των αστών φιλοσόφων με τις "νέες" επαναφορές τους στον παλαιό και σάπιο ιδεαλισμό.

Η εμβάθυνση και η ανάπτυξη του φιλοσοφικού υλισμού,τον οποίο ο Mάρξ ολοκλήρωσε, επέκτειναν τη γνώση της φύσης του στη γνώση της ανθρώπινης κοινωνίας . Ο ιστορικός υλισμός του Mάρξ ήταν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της επιστημονικής σκέψης. Το χάος και η αυθαιρεσία που προηγουμένως είχαν βασιλεψει στις απόψεις σχετικά με την ιστορία και την πολιτική έδωσαν τόπο σε μια θαυμάσια ακέραια και αρμονική επιστημονική θεωρία, η οποία εμφανίζει πώς,σαν συνέπεια της αύξησης των παραγωγικών δυνάμεων, από το ένα σύστημα της κοινωνικής ζωής σε ένα άλλο υψηλότερο πώς αναπτύσσεται ο καπιταλισμός, παραδείγματος χάριν, αυξάνεται από τη φεουδαρχία.

Οπως ακριβώς η γνώση του ανθρώπου αντανακλά τη φύση (π.χ εξελισόμενη ύλη ), που υπάρχει ανεξάρτητα από τον άνθρωπο, τόσο η κοινωνική γνώση του ανθρώπου (π.χ., οι διάφορες απόψεις και τα δόγματα - φιλοσοφικά, θρησκευτικά, πολιτικά, και ούτω καθ'εξής) απεικονίζει το οικονομικό σύστημα της κοινωνίας.Οι πολιτικοί θεσμοί είναι το εποικοδόμημα στην οικονομική βάση . Βλέπουμε, παραδείγματος χάριν, ότι οι διάφορες πολιτικές μορφές των σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών υπηρετούν την ενίσχυση της κυριαρχίας της αστικής τάξης πάνω στο προλεταριάτο.

Η φιλοσοφία του Mάρξ είναι ο ωριμασμένος φιλοσοφικός υλισμός, ο οποίος παρείχε στην ανθρωπότητα, και ειδικά στη εργατική τάξη,ισχυρά όργανα γνώσης.

II

Αναγνωρίζοντας ότι το οικονομικό σύστημα είναι η βάση στο οποίο το πολιτικό εποικοδόμημα υψώνεται, ο Mάρξ αφιέρωσε την περισσότερη προσοχή στη μελέτη αυτού του οικονομικού συστήματος.Το κύριο έργο του Mάρξ, Το Κεφάλαιο, είναι αφιερωμένο στη μελέτη του οικονομικού συστήματος της σύγχρονης κοινωνίας, δηλαδή της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Η κλασσική πολιτική οικονομία, πριν από τον Mάρξ, εξελίχθηκε στην Αγγλία, την πιο αναπτυγμένη των κεφαλαιοκρατικών χωρών.Ο Adam Smith και ο David Ricardo, από τις έρευνές τους για το οικονομικό σύστημα, έβαλαν τα θεμέλια της εργασιακής θεωρίας της αξίας.Ο Mάρξ συνέχισε το έργο τους. Απέδειξε άκαμπτα και ανέπτυξε με συνέπεια αυτήν την θεωρία.Έδειξε ότι η αξία κάθε προϊόντος καθορίζεται από την ποσότητα του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή του εμπορεύματος.

Όπου οι οικονομολόγοι των αστών είδαν μια σχέση των πραγμάτων (η ανταλλαγή του ενός προϊόντος για ένα άλλο),ο Mάρξ αποκάλυψε μια σχέση των ατόμων .Η ανταλλαγή των προϊόντων εκφράζει το δεσμό από τον οποίο οι μεμονωμένοι παραγωγοί είναι δεσμευμένοι μέσω της αγοράς. Τα χρήματα δηλώνουν ότι αυτός ο δεσμός γίνεται όλο και πιό στενός, αχώριστα δεσμευτικός για την ολόκληρη οικονομική ζωή των μεμονωμένων παραγωγών σε ένα σύνολο. Το κεφάλαιο δηλώνει μια περαιτέρω ανάπτυξη αυτού του δεσμού:η εργατική δύναμη του ανθρώπου γίνεται εμπόρευμα. Ο μισθωτός εργάτης πωλεί την εργατική δύναμη στον ιδιοκτήτη του εδάφους, των εργοστασίων και των εργαλείων της εργασίας. Ο εργάτης χρησιμοποιεί το ένα μέρος της ημέρας εργασίας για να καλύψει τα έξοδα της συντηρησής αυτού και της οικογένειάς του (μισθός εργασίας), ενώ το άλλο μέρος της ημέρας ο εργαζόμενος κοπιάζει χωρίς ανταμοιβή, που δημιουργεί την υπεραξία για τον καπιταλιστή, την πηγή κέρδους, την πηγή του πλούτου της τάξης των καπιταλιστών.

Το δόγμα της υπεραξίας είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της οικονομικής θεωρίας του Mάρξ.

Το κεφάλαιο, που δημιουργήθηκε από την εργασία του εργάτη, καταπιέζει τον εργάτη με την καταστροφή των μικροαστών και τη δημιουργώντας έναν στρατό ανέργων. Στη βιομηχανία, η νίκη της μεγάλης κλίμακας παραγωγής είναι αμέσως προφανής, αλλά παρατηρούμε το ίδιο φαινόμενο στη γεωργία επίσης: η ανωτερότητα της σε μεγάλης κλίμακας καπιταλιστικής γεωργίας αυξάνεται, η εφαρμογή μηχανημάτων αυξάνεται,το αγροτικό νοικοκυριό πιάνεται στη θηλιά του χρηματικού κεφαλαίου, ξεπέφτει και βυθίζεται στην καταστροφή,κάτω από το βάρος της καθυστερημένης τεχνικής. Στη γεωργία, η πτώση της μικρής κλίμακας παραγωγής παίρνει διαφορετικές μορφές, αλλά η ίδια η πτώση της είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός.

Από την καταστροφή της μικρής κλίμακας παραγωγής, το κεφάλαιο οδηγει στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και στη δημιουργία μιας μονοπωλιακής θέσης για τις ενώσεις των μεγάλων καπιταλιστών. Η παραγωγή η ίδια γίνεται όλο και πιο κοινωνική -εκατοντάδες χιλιάδων και εκατομμυρίων των εργατών συνενώνονται σε ένα σχεδιομετρικό οικονομικό οργανισμό -ενώ το προϊόν της συλλογικής εργασίας ιδιοποιούνται μια χούφτα καπιταλιστών. Η αναρχία της παραγωγής αυξάνεται, όπως και οι κρίσεις, το λυσσαλέο κυνηγητό των αγορών και η αβεβαιότητα της ύπαρξης της μάζας του πληθυσμού.

Ενώ αυξάνοντας την εξάρτηση των εργατών στο κεφάλαιο, το κεφαλαιοκρατικό σύστημα δημιουργεί τη μεγάλη δύναμη της ενωμένης εργασίας. Ο Mάρξ παρακολούθησε την ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατίας από τα πρώτα έμβρυα της εμπορευματικής οικονομίας, από την απλή ανταλλαγή, εως τις υψηλότερες μορφές της, τη μεγάλης κλίμακας παραγωγή.

Και η εμπειρία όλων των καπιταλιστικών χωρών, παλαιών και νέων, καταδεικνύει σαφώς την αλήθεια αυτής της θεωρίας του Μάρξ στους αυξανόμενους αριθμούς εργατών κάθε έτος.

Ο καπιταλισμός θριαμβεύσε σε όλον τον κόσμο, αλλά αυτός ο θρίαμβος του είναι μόνο το προοίμιο του θρίαμβου της εργασίας κατά του κεφαλαίου.

III

Όταν η φεουδαρχία ανατράπηκε, και η "ελεύθερη" καπιταλιστική κοινωνία εμφανίστηκε στη γη του Θεού, έγινε αμέσως προφανές ότι αυτή η ελευθερία σήμανε ένα νέο σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Τα διάφορα σοσιαλιστικά δόγματα άρχισαν αμέσως να αυξάνονται ως αντανάκλαση και να διαμαρτύρονται ενάντια σε αυτήν την καταπίεση. Αλλά ο αρχικός σοσιαλισμός ήταν ουτοπικός σοσιαλισμός. Επέκρινε την καπιταλιστική κοινωνία, την καταδίκασε και την καταριόταν, ονειρευόταν την καταστροφή της, επέτρεπε τις φαντασίες ενός καλύτερου καθεστώτος και προσπαθούσε να πείσει τους πλουσίους για την ανηθικότητας της εκμετάλλευσης.

Εντούτοις, ο ουτοπικός σοσιαλισμός δεν μπορούσε να υποδείξει την πραγματική διέξοδο. Δεν θα μπορούσε να εξηγήσει την ουσία της μισθωτής δουλείας κάτω από τον καπιταλισμό, ούτε να ανακαλύψει τους νόμους της ανάπτυξής του, ούτε να βρει την κοινωνική δύναμη η οποία είναι ικανή να γίνει ο δημιουργός μιας νέας κοινωνίας. Εν τω μεταξύ, οι θυελλώδεις επαναστάσεις που παντού στην Ευρώπη, και ειδικά στη Γαλλία, συνόδευσαν την πτώση της φεουδαρχίας, αποκάλυπταν όλο και πιο εξώφθαλμα πως βάση όλης της εξέλιξης και κινητήρια δύναμη της είναι η πάλη των τάξεων.

Ούτε μια νίκη της πολιτικής ελευθερίας πάνω στην τάξη των φεουδαρχών δεν κατακτήθηκε χωρίς απεγνωσμένη αντίσταση. Ουτε μια καπιταλιστική χώρα δε διαμορφώθηκε πάνω σε λίγο πολύ ελεύθερη,δημοκρατική βάση,χωρίς αγώνα ζωής ή θανάτου ανάμεσα στις διαφορες τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Η μεγαλοφυία του Mάρξ αποτελείται από το γεγονός ότι ήταν σε θέση πριν από οποιοδήποτε άλλον να βγάλει από εδώ το συμπέρασμα που μας διδάσκει η παγκόσμια ιστορία και να το εφαρμόσει με συνέπεια. Το συμπέρασμα αυτό είναι η διδασκαλία για την ταξική πάλη.

Ο λαός ήταν πάντα και πάντα θα είναι τα απλοϊκά θύματα της εξαπάτησης και της αυτέξαπατησης στην πολιτική έως ότου μάθουν να ανακαλύπτουν τα ενδιαφέροντα τούτα ή εκείνα της τάξης πίσω από όλες τις ηθικές, θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές φράσεις,διακυρήξεις και υποσχέσεις. Οι υποστηρικτές των μεταρρυθμίσεων και των βελτιώσεων θα εξαπατούνται για πάντα από τους υπερασπιστές του παλιού έως ότου συνειδητοποιήσουν ότι κάθε παλαιός θεσμός, όσο βάρβαρος και σάπιος μπορεί να εμφανίζεται να είναι, διατηρείται από τις δυνάμεις τούτων ή εκείνων των κυρίαρχων τάξεων. Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να σπάσουμε την αντίσταση αυτών των τάξεων,να βρούμε μέσα στιν ίδια την κοινωνία που μας, περιβάλλει να διαφωτίσουμε και να οργανώσουμε για την πάλη τις δυνάμεις εκείνες που μπορούν -και λόγω της κοινωνικής τους θέσης οφείλουν- να αποτελέσουν τη δύναμη την ικανή να σαρώσει το παλιό και να δημιουργήσει το νέο.

Ο φιλοσοφικός υλισμός του Mάρξ είναι ο μόνος που έχει εμφανίσει στο προλεταριάτο την έξοδο της πνευματικής σκλαβιάς στην οποία όλες οι καταπιεσμένες τάξεις φυτοζωούσαν και φυτοζωούν ως τώρα. Η οικονομική θεωρία του Mάρξ είναι η μόνη που έχει εξηγήσει την αληθινή θέση του προλεταριάτου στο γενικό σύστημα του καπιταλισμού.

Οι ανεξάρτητες οργανώσεις του προλεταριάτου πολλαπλασιάζονται σε όλο τον κόσμο, από την Αμερική στην Ιαπωνία και από τη Σουηδία στη Νότια Αφρική. Το προλεταριάτο γίνεται διαφωτισμένο και εκπαιδευμένο διεξάγοντας την ταξική του πάλη' απελευθερώνει τον εαυτό του από τις προκαταλήψεις της κοινωνίας των αστών'συσπειρώνεται όλο και πιο σφικτά και μαθαίνει να εκτιμά σωστά τις επιτυχίες του,ατσαλώνει τις δυνάμεις του και αναπτύσσεται ακατάπαυστα.

---

Η εποχή μας, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό

Η εποχή μας, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό

Στον 20ό αιώνα έγιναν σημαντικές αλλαγές στην καπιταλιστική κοινωνία. Διαμορφώθηκε ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Δημιουργήθηκαν τα μονοπώλια που διαδραματίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή, γεννώντας την τάση για στασιμότητα και σήψη. Η καπιταλιστική οικονομία πέρασε σε μια νέα βαθμίδα διεθνοποίησης του κεφαλαίου και της παραγωγής. Το τραπεζικό κεφάλαιο συγχωνεύθηκε με το βιομηχανικό. Δημιουργήθηκε το χρηματιστικό κεφάλαιο και η χρηματιστική ολιγαρχία. Απέκτησε εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίων σε σχέση με την εξαγωγή εμπορευμάτων. Συγκροτήθηκαν διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών για το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στις μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις. Διαμορφώθηκε ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός (ΚΜΚ).


Στο κατώφλι του 21ου αιώνα οι διεθνείς εξελίξεις σημαδεύονται από τη βάρβαρη και απάνθρωπη επιχείρηση του ιμπεριαλισμού να επιβάλει τη νέα τάξη πραγμάτων σε όλο τον κόσμο. Η ανθρωπότητα ζει ζοφερές στιγμές, εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας για κυριαρχία και υποταγή, που εκδηλώνεται πιο απροκάλυπτα μετά την αντεπανάσταση στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης και την αρνητική μεταβολή του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων. Οι συνεχείς ανοιχτές επεμβάσεις και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το μοίρασμα των αγορών οδηγούν σε νέα δεσμά εξάρτησης και καθυπόταξης χωρών, στην εμφάνιση νέων εστιών έντασης και τοπικών πολέμων, στη δολοφονική δράση των δήθεν ειρηνευτικών ΝΑΤΟϊκών ή άλλων πολυεθνικών δυνάμεων. Η δράση των μονοπωλίων συνοδεύεται από μια πρωτόγνωρη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, στις εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις τους, καθώς και από καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη.


Ενας μικρός αριθμός αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών ελέγχει και εκμεταλλεύεται το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πλούτου. Κυρίαρχη θέση ανάμεσά τους κατέχουν οι ΗΠΑ, που έχουν τον πρώτο λόγο στην προώθηση της νέας τάξης πραγμάτων. Οι ίδιες δυνάμεις ελέγχουν και τον ΟΗΕ. Η μετατροπή του ΟΗΕ σε όργανο διεθνούς επιβολής της θέλησής τους παραβιάζει κατάφωρα τις ιδρυτικές αρχές και τους σκοπούς του. Το ΝΑΤΟ έχει αναγορευθεί σε παγκόσμιο χωροφύλακα και τοποτηρητή της νέας τάξης. Αναβαθμίζεται ο ρόλος και οι αρμοδιότητες μιας σειράς διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ενώσεων, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ, πρώην ΓΚΑΤΤ), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), η Βορειοαμερικάνικο Σύμφωνο Ελευθέρου Εμπορίου (NAFTA), η Ευρωπαϊκή Ενωση, που αποτελούν βασικούς μοχλούς για την υποταγή των αντικειμενικών τάσεων της διεθνοποίησης στα σχέδια και στους στόχους των πολυεθνικών. Οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης έχουν μεταβληθεί σε πεδίο σκληρών ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οι λαοί τους γνωρίζουν το απάνθρωπο πρόσωπο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και εκμετάλλευσης. Γύρω από τις ηγέτιδες δυνάμεις του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος ξεχωρίζει ένας δεύτερος κύκλος χωρών, οι εγχώριες ολιγαρχίες των οποίων αναλαμβάνουν να παίξουν το ρόλο του περιφερειάρχη και του διαμεσολαβητή, με στόχο να αναβαθμίσουν τη θέση τους και να αποσπάσουν μέρος των υπερκερδών.


Παρά την ευνοϊκή για το διεθνή ιμπεριαλισμό συγκυρία, οξύνονται και αναπαράγονται οι βαθιές και άλυτες αντιθέσεις του. Η δράση των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών και των πολυεθνικών βαθαίνει και οξύνει την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.


Η προώθηση διακρατικών ιμπεριαλιστικών ρυθμίσεων βαθαίνει τον ανισότιμο χαρακτήρα του διεθνούς καταμερισμού εργασίας και της ανάπτυξης. Οι λαοί πληρώνουν τον ανταγωνισμό μεταξύ των τριών βασικών καπιταλιστικών ενώσεων- Βορειοαμερικανικό Σύμφωνο Ελευθέρου Εμπορίου (NAFTA), Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και Οικονομική Συνεργασία Ασίας-Ειρηνικού (APEC)- όπως και μεταξύ των ηγέτιδων ιμπεριαλιστικών χωρών που τις συγκροτούν, για τον έλεγχο και το ξαναμοίρασμα των αγορών και των ζωνών επιρροής.


Η στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων και η αύξηση των εξοπλισμών, μαζί με τις οξυνόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, την αναβίωση του εθνικισμού και του σοβινισμού, παράγουν και αναπαράγουν τη βία και τον πόλεμο, δυναμώνουν την αστάθεια και δημιουργούν κινδύνους μιας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης.


Η γενική κρίση του καπιταλισμού συνεχίζεται. Αυξάνεται η σχετική και η απόλυτη εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών στρωμάτων. Νέες ζώνες φτώχειας εμφανίζονται. Eντείνεται η μεταναστευτική έκρηξη. Η ανεργία και η εξαθλίωση, η έλλειψη στέγης, η μαύρη εργασία, η εγκληματικότητα, οι κοινωνικές αρρώστιες, η διάδοση των ναρκωτικών, η πορνεία, η περιθωριοποίηση ευρύτατων κοινωνικών ομάδων, έχουν πάρει πλέον μαζικές διαστάσεις στις ίδιες τις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Η κρίση των αξιών, η χειραγώγηση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ), η εμπορευματοποίηση της γνώσης, του πολιτισμού, η ξέφρενη καταστροφή του περιβάλλοντος, όλο και πιο έντονα στιγματίζουν τη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Ο ρατσισμός, ο φόβος και το μίσος προς τους αλλοδαπούς καλλιεργούνται συστηματικά μαζί με τη διάδοση του ανορθολογισμού, την αναβίωση των κάθε λογής μυστικισμών και του θρησκευτικού φανατισμού. Επανεμφανίζονται και δραστηριοποιούνται νεοφασιστικά και εθνικιστικά κόμματα και οργανώσεις. Σημειώνεται στροφή προς την πολιτική αντίδραση, με κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα την κρατική καταστολή, τον περιορισμό των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και την απροκάλυπτη δράση των μυστικών υπηρεσιών και των μηχανισμών των ιμπεριαλιστικών κρατών. Ο παρασιτισμός και η σήψη έχουν πάρει τεράστιες διαστάσεις. Ενισχύεται η αντιπαραγωγική δράση του πολυεθνικού κεφαλαίου. Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, με την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, συμβαδίζει με τη μαζική καταστροφή άλλων. Στην εποχή μας οι τεράστιες κατακτήσεις της επιστήμης και του ανθρώπινου πολιτισμού ασφυκτιούν στο περίβλημα του καπιταλισμού. Ο άνθρωπος, ενώ δεν είχε ποτέ τόσες δυνατότητες για ευημερία και ελευθερία όσες έχει σήμερα, είναι δέσμιος της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης.


Από όλη τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα αναδείχνεται η ανάγκη να απαντήσουν οι εργαζόμενοι σε ένα δίλημμα πιο πιεστικό από κάθε άλλη φορά: να πουν ναι στην υποταγή, στη συνεχή επιδείνωση της ζωής τους, στην οπισθοδρόμηση και το σκοταδισμό ή να πουν ναι στο δρόμο της αντίστασης ενάντια στις κυρίαρχες επιλογές του κεφαλαίου, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, με στόχο την ανατροπή της κυριαρχίας και της εξουσίας τους και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.


Ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος. Προβάλλει η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, η ακατάβλητη ζωτικότητα και επικαιρότητα του μαρξισμού-λενινισμού, της επιστημονικής θεωρίας που αποδείχνει για μια ακόμη φορά τη διαχρονικότητά της, τον αναντικατάστατο ρόλο της ως θεωρητικού εργαλείου για την ανάλυση, τη γνώση και την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας.


Οι αντεπαναστατικές ανατροπές δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της εποχής. Η σημερινή φάση της ύφεσης και της οπισθοχώρησης του διεθνούς επαναστατικού κινήματος είναι προσωρινή. Η νέα φάση ανόδου ωριμάζει ήδη μέσα στην εντεινόμενη ταξική πάλη, την αντίσταση της διεθνούς εργατικής τάξης και τα νέα φαινόμενα της αφύπνισης και αγωνιστικής παρουσίας των λαών. Ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της ανασύνταξης των επαναστατικών δυνάμεων, της απόκρουσης της επίθεσης του διεθνούς κεφαλαίου, της αποφασιστικής αντεπίθεσης. Θα είναι ο αιώνας μιας καινούργιας ανόδου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και μιας νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων.


 Το σύγχρονο επαναστατικό και αντιϊμπεριαλιστικό κίνημα 


Διευρύνονται οι γραμμές της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Νέες χώρες και λαοί, που γνωρίζουν τη βαριά εξάρτηση και τη στυγνή εκμετάλλευση των πολυεθνικών, πυκνώνουν τις γραμμές των δυνάμεων, που αντικειμενικά έχουν θέση στο μεγάλο μέτωπο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και στο άνοιγμα του δρόμου προς το σοσιαλισμό. Το δικαίωμα του κάθε λαού να αποφασίζει αυτός για το δρόμο της ανάπτυξής του και να συμμετέχει ισότιμα στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, είναι συνώνυμο και ταυτίζεται με την πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τις καπιταλιστικές ενώσεις και τους διάφορους διεθνείς μηχανισμούς τους. Συνδέεται αδιάρρηκτα και φέρνει στην ημερήσια διάταξη την ανάγκη της σοσιαλιστικής αλλαγής.


Η συσπείρωση και η πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων και τους εκφραστές της αποτελεί σήμερα το βασικό κρίκο της σύγχρονης επαναστατικής διαδικασίας. Είναι ο δρόμος της διεθνούς εργατικής τάξης και των λαών για την υπεράσπιση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων τους, για θετική αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων και τη δημιουργία των απαραίτητων προϋποθέσεων για μια νέα φάση ανόδου και νικηφόρα πορεία του επαναστατικού κινήματος.


Στις κατευθύνσεις αυτές συνενώνονται σήμερα αντικειμενικά:
Το επαναστατικό εργατικό κίνημα των καπιταλιστικών χωρών. 
Οι χώρες που οικοδομούν το σοσιαλισμό μέσα στις ιδιαίτερα δύσκολες
 συνθήκες κυριαρχίας του διεθνούς κεφαλαίου.
Τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα των χωρών που καταπιέζονται από τα
 ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Η κοινή δράση των δυνάμεων αυτών είναι ικανή να αντιμετωπίσει την ιμπεριαλιστική επεκτατικότητα και ασυδοσία.


Καθοριστικό και αποφασιστικό ρόλο μπορεί και πρέπει να παίξει το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Δεν μπορεί να έχει ουσιαστικές και σταθερές επιτυχίες η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό κι ο αγώνας για το σοσιαλισμό, εάν το κομμουνιστικό κίνημα είναι οργανωτικά και ιδεολογικά κατακερματισμένο. Η ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και η έξοδος από τη σημερινή κατάσταση της κρίσης και της υποχώρησης, η αποκατάσταση της ενότητας του, στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού, του προλεταριακού διεθνισμού και της ενιαίας στρατηγικής, όπως και η συγκεκριμένη έκφρασή της, είναι το επείγον καθήκον που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες της πάλης ενάντια στη διεθνή ενότητα του κεφαλαίου. Στην κατεύθυνση αυτή μπορεί και πρέπει να προχωρήσει αποφασιστικά ο συντονισμός και η κοινή δράση, ο διάλογος και η συζήτηση για την ιδεολογική του ταυτότητα, τη στρατηγική του σύγχρονου αντιμπεριαλιστικού και επαναστατικού αγώνα. Διαδικασία η οποία είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την αποφασιστική πάλη και αντίκρουση των ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων, των διαφόρων θεωριών που στοχεύουν στην ενσωμάτωση και τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης.


Το ΚΚΕ θα προωθήσει και θα στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις πρωτοβουλίες που ενισχύουν και εκφράζουν τις κατευθύνσεις αυτές. Θα συνεχίσει και θα εντείνει ανάλογες δικές του πρωτοβουλίες, ιδιαίτερα για τον συντονισμό και την κοινή δράση ενάντια στη νέα τάξη πραγμάτων στα Βαλκάνια, την Ευρώπη και τη Μεσόγειο.

ΜΟΣΧΑ 1969 / Νοσταλγία (μέσα απο φωτογραφίες!)

ΜΟΣΧΑ 1969 / Νοσταλγία (μέσα απο φωτογραφίες!)

Moscow 1969 (Source:Rob Ketcherside's photostream)

Mια πολυ ομορφη συλλογή φωτογραφιων της Μοσχας, στα 1969, μεσα απο τη ματια ενος ανθρωπου που επισκέφθηκε την σοβιετικη-τοτε-πρωτευουσα. 

Προκειται για πολλές και ενδιαφερουσες φωτογραφιες, που μας γυριζουν πισω στο χρονο, οταν ολα ηταν διαφορετικα, οταν υπηρχε ενα κρατος που περιμνουσε για τους πολιτες του και οταν  η αισιοδοξια για το μελλον ηταν κατι το δεδομενο. 

Oι φωτογραφιες εχουν τραβηχτει απο τον David C. Cook, ενω ο εγγονος του μετα απο χρονια, τις ''σκαναρε'' μεσα απο μια σειρα slides που βρηκε, χωρις ετικετα, μονο με την ενδειξη της ημερομηνιας ''Ιουνης 1969''. 

Ο David C. Cook επισκεφτηκε τη Μοσχα την ανοιξη του 1969 για μια συναντηση της IEC(International Electrotechnical Commission, Διεθνους Ηλεκτροτεχνικης Επιτροπης).  

Οπως διαβαζω, σχολιαστης γραφει οτι ένα μεγάλο μερος της Μόσχας έχει αλλάξει σε σημειο που δεν αναγνωριζεται και δεν αναφερεται στα κτίρια, τα περισσότερα από τα οποια σώζονται, oπως λεει, μεχρι σημερα, αλλά στην ατμόσφαιρα. ''Βλεπει κανεις λιγότερους ανθρωπους στους δρόμους, πολύ λιγότερη κίνηση, και όχι διαφημισεις. Είναι σπάνιο να συναντησει κανεις σημερα τοσο τακτοποιημένες απόψεις κτηρίων'', λεει ο σχολιαστης!

Εnjoy! ;)

Σημ. Ευχαριστουμε τον φιλο και συνεργατη μας varometro, που τις ανακαλυψε και μας τις υπεδειξε!

Κατι αναλογο ειχα βρει και εγω μερικα χρονια πριν, οταν κατα τυχη ανακαλυψα μια συλλογηφωτογραφιων απο την Ανατολικη Γερμανια, στο διαδικτυο.

You might also like:

Οι νέοι αρχηγοί των όπλων(Αντώνης Τσαντηράκης,Α/ΓΕΑ)

Μεγάλη αναταραχή-Θαυμάσια κατάσταση!

Τι να κάνουμε (από δω και μπρος) #GRcrisis

To ΝΑΤΟ σκοτώνει την ελευθερία του λόγου

To ΝΑΤΟ σκοτώνει την ελευθερία του λόγου

Αλεξάντρ Αρταμόνοφ και Νατάλια Κοβαλένκο

4.07.2012

Φωτογραφία: EPA

Οι χώρες του ΝΑΤΟ διεξάγουν εναντίον της Συρίας πληροφοριακό πόλεμο και κάποτε εξοντώνουν ακόμη Σύρους δημοσιογράφους. Είναι βέβαιος για αυτό ο Τιέρι Μεϊσάν (Thierry Meyssan), Γάλλος δημοσιογράφος, επικεφαλής της διαδικτυακής πύλης ανεξάρτητης πληροφόρησης, «Βολταίρος» (Voltaire Network).

Σε συνέντευξη που έδωσε στο ΡΣ «Η Φωνή της Ρωσίας» οΤιέρι Μεϊσάν είπε:

- Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ διευθύνουν συστηματικά τις ενέργειες εξουδετέρωσης των ανεπιθύμητων ΜΜΕ. Είναι οι μανιώδεις εχθροί της ελευθερίας του λόγου. Κάτι τέτοιο είχε ήδη συμβεί στην Γουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, η αμερικανική CIA δημιούργησε μερικά τηλεοπτικά κανάλια, προκειμένου να αλλάξει το σήμα των εθνικών συριακών δικτύων από ψεύτικα. Είχε προετοιμάσει ψεύτικες εικόνες, που γυρίστηκαν σε ειδικούς χώρους και που καλούνται να αποθαρρύνουν πλήρως τον πληθυσμό της χώρας. Η απάτη αυτή αποκαλύφθηκε, και οι αντίστοιχες πληροφορίες δημοσιεύθηκαν σε εκατοντάδες πύλες του Διαδικτύου και των ΜΜΕ, με αποτέλεσμα η εταιρεία εξασφάλισης της δορυφορικής τηλεπικοινωνίας ΜιλΣάτ (MilSat) να αρνηθεί να αποσυνδέσει τα συριακά κανάλια από τον δυρυφόρο και ο Σύνδεσμος των Αραβικών Κρατών να αναγκαστεί να εγκαταλείψει τις δραστηριότητές του μαζί με τον δορυφορικό διαχειριστή ΑραμπΣάτ (ARABSAT). Ταυτόχρονα ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ περιέλαβε στην ημερήσια διάταξη της ομάδας επαφής για τη Συρία το θέμα της απόρριψης του πληροφοριακού πολέμου από τις αντιτιθέμενες πλευρές.

Το ΝΑΤΟ αποφάσισε να πάρει μέτρα εκδίκησης. Είχε στείλει καταδρομείς κατά του συριακού Σταθμού Τηλεόρασης, που βρίσκεται μερικά χιλιόμετα από τη Δαμασκό. Υπήρχαν εκεί μόνο τέσσερις φρουροί. Εξοπλισμένοι με συσκευές νυχτερινής όρασης οι καταδρομείς εισήλθαν στο κτίριο, σκότωσαν τους φρουρούς, και σκότωσαν επί τόπου τρεις παρουσιαστές ειδήσεων. Στη συνέχεια ανατίναξαν τα κτίρια του Σταθμού. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ εδώ και 20 χρόνια ακολουθούν αυτή την τακτική. Μάλιστα, αυτοπαρουσιάζονται υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου. Ο κόσμος γύρισε ανάποδα! Οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να κάνουν το έργο τους! Αν χώρα δεν διαθέτει ανάλογα μέσα αυτοάμυνας, τότε ο καθένας μας βρίσκεται σε κίνδυνο»,- παρατήρησε καταλήγοντας ο Τιέρι Μεϊσάν.

Εν τω μεταξύ, 72 δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν στον κόσμο κατά τους πρώτους έξι μήνες του τρέχοντος έτους. Αυτό αναφέρεται στην έκθεση της μη κυβερνητικής οργάνωσης Press emblem campaign, η οποία εδρεύει στη Γενεύη. Ο αριθμός αυτός είναι κατά ένα τρίτο μεγαλύτερος από τον περσινό δείκτη. Στην πρώτη θέση αυτής της θλιβερής λίστας βρίσκεται η Συρία, όπου από τις αρχές του 2012 έχουν σκοτωθεί 20 δημοσιογράφοι.

Σοκ μέτρων στο Νότο μετά το "θρίαμβο"

Σοκ μέτρων στο Νότο μετά το "θρίαμβο" 
 πηγή giorgossarris

  Όποιος άκουσε χθές στα δελτία ειδήσεων το βομβαρδισμό αντιλαικών μέτρων σε Ισπανία, Ιταλία αλλά και Γαλλία ίσως αρχίσει να ξανασκέφτεται τα περι θριάμβου των Ιταλών και ήττας της γραμμής λιτότητας της κ. Μέρκελ.
  Απολύσεις 100000 δημοσίων υπαλλήλων στην Ιταλία, περικοπές φοροαπαλλαγών και νέα λιτότητα στην Ισπανία, που είχε εξαγγείλει και πριν τη σύνοδο μέτρα για να πείσει για τη "φιλολαική της διάθεση", μέτρα λιτότητας 31 δις παρακαλώ(!) στη Γαλλία και μάλιστα χωρίς μνημόνιο, και όλα αυτά για να λάβουν το μήνυμα οι αγορές... "οτι τήδε κέιμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι" και να "σταθεροποιηθούν".
  Βεβαια μετά από όλα αυτά, όπως είναι λογικό οι εργαζόμενοι ανατρίχιασαν καλοκαιριάτικα από τον αέρα που σήκωσαν οι ηγέτες της "συμμαχίας του Νότου" και ετοιμάζουν Γενικές Απεργίες.
 Το περίεργο είναι οτι η λαίλαπα αυτή, που φυσικά συμφωνήθηκε στη σύνοδο στα πίσω δωμάτια και εδώ που τα λέμε καταγράφηκε και στην απόφαση, εστω χωρίς τυμπανοκρουσίες, από τον Α.Τσίπρα θεωρειται "κεκτημένο" που πρέπει να ισχύσει για όλους...
 Για να μην είμαστε εντελώς άδικοι δεν εννοούσε φυσικά τα μέτρα λιτότητας αλλά την υπαγωγή της διάσωσης-χρηματοδότησης των τραπεζών απ'ευθείας στην ΕΚΤ που αποφασίστηκε όμως θολά και θα




  υλοποιηθεί μέσα στον επόμενο χρόνο, αφού φυσικά υλοποιηθούν οι όποιες δεσμεύσεις ...προκύψουν. Το θέμα είναι πως γίνεται να αποκόβεις το κομμάτι που προτιμάς να προβάλεις από μια απόφαση ως θετικό και "νίκη των χωρών του Νότου" και να κάνεις πως δε βλέπεις τη θύελλα που το συνοδεύει. Αλλά μήπως το ίδιο δεν κάνουν και με το ευρώ και την ΕΕ, κρύβοντας ουσιαστικά τραγικές αλήθειες από το λαό που θα έπρεπε να είναι απόλυτα ενημερωμένος, ριζοσπαστικοποιημένος και σε θέση μάχης;


 Δυο ερωτήσεις έχω μόνο:
 1. Η κ. Μέρκελ δεν ξερει οτι οι τράπεζες είναι συγκοινωνούντα δοχεία και αν καταρρεύσουν π.χ. οι Ιταλικές τράπεζες θα πάρουν μαζί τους και τις Γερμανικές χωρίς καμιά αμφιβολία; Αρα γιατι θεωρείται πως αναγκάστηκε να υποχωρήσει; 2. Αυτό το κλίμα θριάμβου μετά από συνόδους κορυφής δεν το έχουμε πια μπουχτίσει; Δεν ξέρουμε πρώτα από όλους εμείς οι Έλληνες ότι κάθε φορά που ερχόταν καταιγίδα μέτρων είχε προηγηθεί ένας θρίαμβος σε κάποια σύνοδο κορυφής και ένα πάρτυ πανηγυρισμών και θετικλων εκτιμήσεων για να πεισθούν τα θύματα ότι είναι καλό να αυτοκτονήσουν; Δεν είναι φως φανάρι οτι το ίδιο συνέβη τώρα με την Ισανλια και την Ιταλία; Τι δουλειά έχουν Αριστερά κόμματα να παίζουν σ' αυτό το αισχρό παιχνίδι παραπλάνησης των λαών αντί να καταγγέλουν αμέσως την ουσία όλων αυτών; 


   Διαβάστε όμως κι ένα άρθρο της Κυριακής(το δημοσιεύσαμε στο εδώ και τώρα), λίγο μετά την απόφαση της συνόδου όταν ο ΣΥΡΙΖΑ άρχιζε τους παράξενους πανηγυρισμούς για την νίκη των διαπραγματευτών του Νότου επί της κακιάς Μέρκελ. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή όταν διάβασα τις δηλώσεις, νόμιζα ότι ήταν λόγια των κομμουνιστών μέχρι που τις είδα στο σάιτ της Ρ.Δούρου. 
Η βιαστική Αριστεροσύνη της Ρ.Δούρου 




 "Η χθεσινή ημέρα θα πρέπει να διδάσκεται ως παράδειγμα των κανόνων του αποτελεσματικού «διαπραγματεύεσθαι»" δήλωσε η Ρ.Δούρου την επόμενη της συνόδου κι άφησε ξερό όποιον έχει μια στάλα αριστεροσύνη μέσα του. Πρώτα απ'ολα γιατί ξέχασε να μας πει για λογαριασμό τίνος διαπραγματεύθηκε ο "θριαμβευτής" τραπεζίτης Μόντι. Μήπως για λογαριασμό του Ιταλικού λαού; Προφανώς όχι. Και ο Σύριζα νομίζω είχε αρνητική θέση για το "διορισμό" του μεγαλοτραπεζίτη Μόντι στην πρωθυπουργία και μάλλον δεν έχει αλλάξει γνώμη. Εκτός αν η Ρ.Δούρου ταυτίζει πλέον τα συμφέροντα του λαού με αυτά των τραπεζών, πράγμα που θα είναι μια πρωτότυπη "Αριστερή" άποψη. Αν όμως διαπραγματεύτηκε υπέρ των τραπεζών τότε γιατί αποτελεί "παράδειγμα των κανόνων του αποτελεσματικού «διαπραγματεύεσθαι»" ο κ. Μόντι και όχι η κ.Μέρκελ που είναι 100 φορές καλύτερη (και θα αποδειχτεί και πάλι). Αλλά εμείς τέλος πάντων τι δουλειά έχουμε να συντασσόμαστε με τραπεζίτες και σκληρούς δεξιούς  εκπροσώπους της μεγαλοαστικής τάξης όπως ο Ραχόι και να τους χειροκροτάμε; Και συγχρόνως να είμαστε κι Αριστεροί....
 Εκτός των πολλών άλλων όμως δείχνει και ακατανόητη η βιασύνη της Ρ.Δούρου να βγάλει οπωσδήποτε θετική ετυμηγορία για τη σύνοδο. Μήπως θα έπρεπε να περιμένει τουλάχιστον μέχρι το Γιούρογκρουπ της 9/7 κρατώντας μερικές επιφυλλάξεις για το τί θα σημαινουν για τους 2 λαούς της Ιταλίας και Ισπανιας αυτές οι αποφάσεις; Ετσι για να διευκρινιστούν λίγο οι προθέσεις. Δεν βλέπει οτι υπάρχουν όπως πάντα μια σειρά από θολά σημεία που ξεκαθαρίζονται σιγά-σιγά όπως πάντα με αρνητικό τρόπο; Για παράδειγμα τα χρήματα των ΕFSF-ESM δεν θα περάσουν στους λογαριασμούς των κρατών που θα τα προσφέρουν; Αρα λοιπόν πως λένε ότι δεν θα επιβαρυνθει το χρέος; Δεν ξέρει η Ρ.Δούρου(προφανώς και το ξέρει) ότι ο τρόπος που λειτουργεί το ΕFSF σχετικα με το πώς συνεισφέρουν τα κράτη στο ταμείο(δανειζονται για να δώσουν τα χρήματα στο ταμείο με το επιτόκιο του δανεισμού τους στις αγορές και προσφέρουν ανάλογα με το μέγεθος της οικονομίας τους) είναι απόλυτα τοξικός, για το σύστημα συνολικά,  και δεν θα διαβαστεί θετικά ούτε από τις αγορές  που δεν κάνουν ποτέ "στραβά μάτια" όταν έρθει η στιγμή;




"Πράγματι η χθεσινή ημέρα ήταν αποκαλυπτική: α) όταν υπάρχει πραγματική θέληση και τακτική για διαπραγμάτευση, υπάρχουν αποτελέσματα." είπε ακόμη η κ.Δούρου.
 Το τι αποτελέσματα θα υπάρξουν θα το δούμε... Ομως δεν θα έπρεπε να σκεφτεί οτι έχει σημασία να διακρίνουμε -μια στάλα ταξικά σκεπτόμενοι- το υπέρ τίνος θα είναι αυτά τα αποτελέσματα; Πραγματικά δεν βλέπει και η ίδια αλλά και όποιος άλλος πανηγυρίζει για το "θρίαμβο των Νοτίων" οτι έρχονται μνημόνια για Ιταλία, Ισπανια και φυσικά δεν έχει καμιά σημασία το ποιος θα τα επιβάλει; Ο σύντροφός της στον Σύριζα Γιάννης Μηλιός π.χ. δεν έχει καμιά αμφιβολία και το είπε. "Οι χώρες που θα μπαίνουν και σε αυτόν το μηχανισμό στήριξης θα πρέπει και πάλι να υπογράφουν "μνημόνια συνεννόησης", στα οποία θα αναφέρεται ρητά η δέσμευσή τους στις πολιτικές λιτότητας." λέει η δήλωση του Γ.Μηλιού αμέσως μετά τη σύνοδο.
Εκτός βέβαια κι αν πρόκειται από τη μεριά της Ρ.Δούρου για μια σχεδόν κυνική παραδοχή από "αριστερή" μάλιστα σκοπιά ότι το θέμα μας δεν είναι η σωτηρία των λαών της Ευρώπης από την καπιταλιστική κρίση αλλά "η σωτηρία του ευρώ και η σταθεροποίηση της οικονομιας της Ευρωζώνης" όπως λένε καθε μέρα όλοι οι τηλεαναλυτές και οι αστοί οικονομολόγοι. Τότε ναι, δικαιολογούνται καπως τα πανηγύρια.




 Λίγο βιαστική λοιπόν η τοποθέτηση της Ρ.Δούρου. Για την ακρίβεια μοιάζει μάλλον να είχε γραφτεί ακόμη και πριν τη σύνοδο και όχι μετά. Σαν να ήθελε με το ζόρι να στηρίξει τη θέση του κόμματός της περί "διαπραγμάτευσης" που έχει αρχίσει να παραπαίει.
 Κι αυτό γιατί αυτό που φαίνεται όλο και πιο καθαρά είναι πως τα περιθωρια της λεγόμενης αναδιαπραγμάτευσης ήταν και είναι από μηδαμινά έως ανύπαρκτα και όπως και να έχει δεν ενδιαφέρουν τους λαούς που τους έχουν βγάλει ήδη εισιτήριο για την κόλαση και τους το ανακοινωνουν λίγο λίγο μέσω της γνωστής τακτικής των θριάμβων. Αυτοί που έταζαν σκληρές διαπραγματεύσεις θα διαψευστούν οικτρά και η πολιτική τους ελαφρότητα  θα αποδειχτεί με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. (Βέβαια από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από πολιτικές απατεωνιές, απο τον Σύριζα όμως περίμεναν και περιμένουν πολλοί.)


 Ο καλύτερος τρόπος πάντως για να καταλάβουμε τι συμβαίνει  είναι να περιμενουμε ελάχιστα, πρωτα απ'όλα τον κ.Τόμσεν αύριο και δεύτερο το Γιούρογκρουπ του Ιουλίου. Τότε θα αρχίσουν όλοι να καταλαβαίνουν ποιος ήταν ο πραγματικός νικητής που δυστυχώς δεν ήταν τα λαικά συμφέροντα όσο κι αν όλοι φυσικά θα το θέλαμε. 
 Από  redwave  

Γιατί ξέπεσε το κίνημα των αναρχικών;

Γιατί ξέπεσε το κίνημα των αναρχικών;

Η κύρια αιτία της αποτυχίας και της εξαφάνισης της Διεθνούς των αναρχικών, σε μια περίοδο που η εργατική τάξη έκανε σε πολλές χώρες μεγάλες προόδους, ήταν η θεωρητική της αδυναμία: η αθεράπευτη σχηματοποίηση της προοπτικής της επανάστασης. Η λαθεμένη αντίληψή της για την ταξική πάλη. Η εσφαλμένη ερμηνεία του ρόλου του κράτους. Η μη κατανόηση της πραγματικότητας της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η υποτίμηση της σημασίας της οργάνωσης και υπερεκτίμηση του αυθόρμητου κινήματος των μαζών. Η μη κατανόηση της ανάγκης του έμπρακτου καθημερινού ταξικού αγώνα στις συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος. Κάτω από το βάρος αυτών των συγχύσεων και αυταπατών, δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση το αναρχικό κίνημα να σημειώσει επιτυχία.


Το αναρχικό κίνημα με την αναρχική του Διεθνή, που στήριζε όλες τις ελπίδες της στην εξέγερση και σχεδόν παραμελούσε τους καθημερινούς αγώνες των εργατών, ήταν καταδικασμένο να μετατραπεί σε μια στενή αίρεση στο περιθώριο του ταξικού αγώνα. Οι εργάτες των διαφόρων χωρών που ο αριθμός τους και η ταξική τους συνείδηση μεγάλωναν συνεχώς, άρχιζαν να δημιουργούν μαζικά συνδικάτα, πολιτικά κόμματα και συνεταιρισμούς και να διεξάγουν αγώνες για την ικανοποίηση των διάφορων μερικών αιτημάτων τους: δικαίωμα ψήφου, καλύτερους μισθούς, πιο μικρή εργάσιμη μέρα, εργατική νομοθεσία κλπ. Οι αναρχικοί όμως, με το βλέμμα καρφωμένο στην πανάκειά τους - την εξέγερση - και περιφρονώντας τα μερικά αιτήματα που τα θεωρούσαν σαν εξαπάτηση των εργατών, έμειναν στις περισσότερες περιπτώσεις έξω ή και παίρνανε εχθρική στάση προς το ρωμαλέο ρεύμα της ζωής, του αγώνα και της ανάπτυξης της εργατικής τάξης. Δε συμμετείχαν παρά σε μικρό βαθμό στις απεργίες και σαμποτάριζαν τον αγώνα των εργατών για εκλογικά δικαιώματα, που συνεχώς δυνάμωνε. Στον προσανατολισμό αυτό εκδηλώνονταν καθαρά ο αιρετικός χαρακτήρας του αναρχικού κινήματος.


Ο φυσικός πόθος των ευρωπαϊκών μαζών για πολιτική δράση τα χρόνια αυτά, σε μια στιγμή που το προλεταριάτο δυνάμωνε γρήγορα και κέρδιζε βαθμιαία το δικαίωμα ψήφου, ήταν εξαιρετικά ολέθριος για τους αναρχικούς. Ο πόθος αυτός υπέσκαψε τις ίδιες τις βάσεις του «αντιπολιτικισμού» του Μπακούνιν, που στηριζόταν στο γεγονός, ότι γενικά στις λατινικές χώρες οι εργάτες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου και το προλεταριάτο των χωρών αυτών ήταν σχετικά ολιγάριθμο και δεν μπορούσε να ελπίζει πως θα πετύχει την πλειοψηφία στις εκλογές. Αυτό ίσχυε και για τη Ρωσία, όπου την 8η δεκαετία ανέπτυξε τη δράση της η τρομοκρατική ναρόντνικη ομάδα «Ναρόντναγια Βόλια», που ήταν έντονα επηρεασμένη από τις αναρχικές ιδέες.


Η αιρετική απομόνωση των αναρχικών εντάθηκε σαν συνέπεια του γεγονότος, ότι το καπιταλιστικό σύστημα στην Ευρώπη και τις Ενωμένες Πολιτείες κατόρθωσε σχεδόν να σταθεροποιηθεί στα τέλη της 7ης δεκαετίας και στα κατοπινά λίγα χρόνια στην περίοδο της γρήγορης ανάπτυξής του ο καπιταλισμός απειλούνταν λιγότερο από τις εξεγέρσεις της εργατικής τάξης. Η καπιταλιστική ανάπτυξη έδωσε γερό χτύπημα στο κίνημα των αναρχικών, που στηριζόταν μονάχα στην προοπτική μιας κοντινής εξέγερσης. Ολα αυτά επιδείνωσαν πάρα πολύ τις καταστροφικές συνέπειες του αναρχικού σεχταρισμού. Η κατάπτωση της Διεθνούς των αναρχικών ήταν αναπόφευκτη.


Ο αναρχισμός, λέγει ο Στάλιν, προβάλλει ιδιαίτερα το άτομο που «η απελευθέρωση αποτελεί, κατά την άποψη του αναρχισμού, το βασικό όρο για την απελευθέρωση των μαζών». Η αντίληψη αυτή αντέταξε τους αναρχικούς στο ρεύμα της ταξικής πάλης. Από την άλλη μεριά, ακρογωνιαίος λίθος του μαρξισμού «είναι οι μάζες, και η απελευθέρωσή τους αποτελεί, κατά την άποψή του, το βασικό όρο για την απελευθέρωση του ατόμου». Χάρη σ' αυτήν την αντίληψη οι μαρξιστές ακολουθούσαν το ρεύμα του ταξικού αγώνα. «Διακηρύχνοντας την ατομική τρομοκρατία (ο αναρχισμός) αποσπά την προσοχή του προλεταριάτου από τις μεθόδους της οργάνωσης και της πάλης των μαζών. Αποκρούοντας τη δικτατορία του προλεταριάτου στο όνομα μιας "αφηρημένης ελευθερίας", ο αναρχισμός στερεί το προλεταριάτο από το σοβαρό και οξυμένο όπλο του ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στους στρατούς και όλα τα κατασταλτικά της όργανα».


Η θέληση των μαζών να οργανωθούν και να παλέψουν για την ικανοποίηση των άμεσων διεκδικήσεών τους, άσκησε την επίδρασή της πάνω στο αναρχικό κίνημα, όχι μονάχα απ' έξω, αλλά και από μέσα. Γι' αυτό το λόγο τα συνέδρια των αναρχικών έγιναν πεδίο μόνιμων διαμαχών γύρω από πραχτικά και θεωρητικά προβλήματα. Μια από τις πιο γνωστές διαμάχες του είδους αυτού ήταν η διαμάχη γύρω από την πρόταση του Παέπε στο Συνέδριο των Βρυξελλών του 1874, να εγκριθεί ένα σχέδιο σχετικά με το λεγόμενο λαϊκό κράτος. Ολα αυτά προκάλεσαν σύγχυση και παρέλυσαν την οργάνωση και επιδείνωσαν τη θεωρητική χρεοκοπία των αναρχικών.


Η άμεση αιτία της κατάρρευσης της Διεθνούς των αναρχικών ήταν η αδιόρθωτη πίστη της στο επικείμενο της προλεταριακής επανάστασης. Οι μαρξιστές, όπως αναγνώρισαν ειλικρινά αργότερα ο Μαρξ και ο Ενγκελς, έσφαλαν και αυτοί σοβαρά σχετικά μ' αυτό. Ηταν ένα φυσικό λάθος σε μια επαναστατική περίοδο όπου, ανάμεσα στα 1859 και 1871, είχαν γίνει ο αυστρογαλλικός πόλεμος, ο αυστροπρωσικός, ο γαλλογερμανικός, ο εμφύλιος πόλεμος στην Αμερική και μερικοί άλλοι πόλεμοι λιγότερο σοβαροί. Αυτή ήταν η περίοδος της ανατροπής του αυστριακού απολυταρχισμού, της ενοποίησης της Ιταλίας, μιας μακρόχρονης επανάστασης στην Ισπανία, της Κομμούνας του Παρισιού, της κατάργησης της δουλοπαροικίας στη Ρωσία και της γρήγορης ανάπτυξης ενός πλατιού εργατικού κινήματος σ' όλη την Ευρώπη. Η διαφορά όμως ανάμεσα στους μαρξιστές και τους αναρχικούς συνίστατο στο γεγονός ότι οι μαρξιστές χάρη στην επιστημονική τους θεωρία, μπόρεσαν να διορθώσουν γρήγορα το λάθος που έκαναν σχετικά μ' αυτό, ενώ οι αναρχικοί, που τους βάραινε ο αστικός ιδεαλισμός, δεν ήταν σε θέση να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση.


 * Ουίλιαμ Ζ. Φόστερ: «Ιστορία των τριών Διεθνών», σελ. 136 - 139, εκδόσεις «ΓΝΩΣΕΙΣ»