Πρώην χρυσαυγίτης Αποκαλύπτει πως τα "παιδιά" της Χ.Α. μαχαιρώνουν:

Δίκη Χρυσής Αυγής: Οι νεοναζί στρίβουν το μαχαίρι για να μην μπορούν να γίνουν ράμματα

Απο: ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

«…δέχθηκα τρεις μαχαιριές πίσω και μάλιστα τη μια τη γύρισε για να μη μπορώ να κάνω ράμματα. Μου είπαν ότι έτσι κάνουν, χτυπάνε από τη μέση και κάτω για να πάει μετά για τραυματισμό και όχι για ανθρωποκτονία. κατέθεσε, χθες, στη δίκη της Χρυσής Αυγής, ο Γιώργος Μώρος, πρώην οπαδός της οργάνωσης. 

Όπως ο ίδιος εξήγησε αποχώρησε από τη Χρυσή Αυγή, αφού ήταν κατά το ήμισυ αλλοδαπής καταγωγής και δεν ενστερνιζόταν το σύνθημα «έξω οι ξένοι».

 Εντάχθηκε στο αντιρατσιστικό κίνημα και μετά το 2013 τον στοχοποίησαν και τον χτύπησαν τρεις φορές, σύμφωνα με την κατάθεση του. 

Αντιγράφουμε από το ρεπορτάζ του news247 (της Αντωνία Ξυνού) της κατάθεσης του Γιώργου Μώρου (οι υπογραμμίσεις δικές μας): 

«Ο Γιώργος Μώρος, με την έναρξη της κατάθεσής του, υποστήριξε πως στηνείσοδο του κτιρίου χρυσαυγίτες που είχαν γεμίσει το σημείο του φώναξαν «θα τα πούμε έξω» επισημαίνοντας πως δεν διαθέτει την απαραίτητα ασφάλεια για τη σωματική του ακεραιότητα.

Ο μάρτυρας ανέφερε στο δικαστήριο πως το 1998 σε ηλικία 15 ετών προσηλυτίστηκε από χρυσαυγίτες και άρχισε να περνάει ώρες στα παλιά γραφείο της οργάνωσης, στην οδό Σολωμού.

Όπως είπε, οι χρυσαυγίτες συνήθιζαν να φέρονται εξευτελιστικά σε μετανάστες ενώ κάθε Σάββατο βράδυ χτυπούσαν αλλοδαπούς, περιφερειακά της Αθήνας.

Για αυτές τις ενέργειες μάλιστα, ανέφερε πως η ηγεσία της Χρυσής Αυγής «μόνο που δεν τους έδινε βαθμό».

Ο ίδιος εξήγησε ότι έξι μήνες αργότερα αποχώρησε, αφού ήταν κατά το ήμισυ αλλοδαπής καταγωγής και δεν ενστερνιζόταν το σύνθημα «έξω οι ξένοι» των χρυσαυγιτών.

Στη συνέχεια, περιέγραψε ότι μεταπήδησε στο αντιρατσιστικό κίνημα όπου δεν παρουσιάστηκε κανένα ζήτημα μέχρι την περίοδο των πογκρόμ των χρυσαυγιτών, το 2013. Σύμφωνα με τον μάρτυρα, τον στοχοποίησαν και χτύπησαν τρεις φορές. Με την πρώτη φορά απέκτησε επτά ράμματα καθώς χτυπήθηκε στο κεφάλι με μπουκάλι, ενώ πλέον -όπως κατέθεσε- παθαίνει και κρίσεις επιληψίας. Τη δεύτερη φορά του έσπασαν τα δόντια και την τρίτη μαχαιρώθηκαν από ομάδα χρυσαυγιτών οι οποίοι είχαν επιτεθεί κατά τη διάρκεια αντιρατσιστικού φεστιβάλ και ενώ διεξαγόταν συναυλία χιπ χοπ.

Έτσι χτυπάνε οι νεοναζί

Εντύπωση προκαλεί πάντως, η επισήμανση του μάρτυρα για τον τρόπο που επιτίθενται με μαχαίρι οι χρυσαυγίτες, τρόπος που χρησιμοποιήθηκε στον ίδιο αλλά και στον Παύλο Φύσσα. Είπε στο δικαστήριο ότι συνήθως στρίβουν το μαχαίρι στην πληγή για να μην μπορούν να γίνουν ράμματα, καθώς και ότι χτυπάνε από τη μέση και κάτω, προκειμένου ο αυτουργός να κατηγορηθεί για αδικήματα που σχετίζονται με τραυματισμό, και όχι με ανθρωποκτονία.

Κατέθεσε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Μώρος:

«Η τρίτη φορά ήταν Ιούλιος 2013. Γινόταν ένα αντιρατσιστικό φεστιβάλ, συναυλία χιπ χοπ στην Καλλιθέα. Η ομάδα περιφρούρησης ήταν περίπου 15 άτομα, με κράνη και ρόπαλα για πιθανό πέσιμο, όπως και έγινε. Ακούμε ένα μπαμ. Ήταν μια μολότωφ, είδα τη λάμψη. Είδα άτομα που συγκρούστηκαν με την ομάδα περιφρούρησης. Προσπάθησα να απομακρύνω από το χώρο τα παιδιά και τους γέρους».

Περιγράφοντας τους επιτιθέμενους μίλησε για 20 άτομα που φορούσαν μπλούζες μαύρες με συνθήματα  της Χρυσής Αυγής και το μαίανδρο, ενώ αναγνώρισε δύο άτομα, τα οποία κατονόμασε με τον ένα με το μικρό του όνομα και το δεύτερο με το ψευδώνυμό του, αλλά δεν έχουν εντοπιστεί από τις αστυνομικές αρχές.

Όσο για τα τραύματά του εξήγησε:

«δέχθηκα τρεις μαχαιριές πίσω και μάλιστα τη μια τη γύρισε για να μη μπορώ να κάνω ράμματα. Μου είπαν ότι έτσι κάνουν, χτυπάνε από τη μέση και κάτω για να πάει μετά για τραυματισμό και όχι για ανθρωποκτονία. Μου το είπε ένας στο νοσοκομείο, αλλά ακούγεται ότι έτσι χτυπάνε αυτού του χώρου, οι νεοναζί. Δεν είδα ποιος με χτύπησε. Ήταν πίσω μου»..

Πρόεδρος: Έχουν πολλές διαφορές οι καταθέσεις σας….

Μάρτυρας: Έχω πάθει κατάθλιψη και παίρνω αγωγή. Συχνά παθαίνω φλας μπακ. Αυτά που λέω σήμερα τα θυμάμαι.

Πρόεδρος: Πώς έληξε αυτό;

Μάρτυρας: Τον Οκτώβριο πήγαμε στο στέκι τους και τους χτυπήσαμε, τον Στήβεν και τον Τρούπε μόνο (σ.σ. Πρόκειται για τα δύο άτομα που αναγνώρισε). Τους ρίξαμε κάτι ψιλές. Τα άλλα ήταν μικρά παιδιά, τους είχαν κάνει πλύση εγκεφάλου. Δεν τους χτυπήσαμε πολύ, μόνο για να τους τρομοκρατήσουμε.

Εισαγγελέας: Εσείς με ποιους τους χτυπήσατε;

Μάρτυρας: Με τους αντιφασίστες στην Καλλιθέας. Πήγα και ζήτησα βοήθεια από αυτούς.

Εισαγγελέας: Η Αστυνομία έκανε τίποτε;

Μάρτυρας: Όχι, και η συναυλία συνεχίστηκε κανονικά. Δεν έκανε τίποτε. Καθόταν απέναντι.

Εισαγγελέας: Γιατί δεν κάνατε μηνύσεις, αφού τραυματιστήκατε;

Μάρτυρας: Γιατί πιστεύω ότι η Αστυνομία είναι μαζί τους. Θέλησα να το λύσω αλλιώς.

Υπεράσπιση: Είπατε για τον Στίβεν, ότι τον αναγνωρίζετε στην αστυνομία και στην ανακρίτρια και σε μας είπατε δεν ήταν. Ζήτησαν μια εξήγηση για τη διαφοροποίηση;

Μάρτυρας:Όχι.

Υπεράσπιση: Αφού είπατε ότι δεν είδατε ποιος σας μαχαίρωσε και όπως προέκυψε ήταν οι «Αυτόνομοι Μαίανδροι» γιατί αποκλείετε να σας μαχαίρωσε κάποιος από τη περιφρούρηση;

Μάρτυρας: Ήταν από τους φασίστες. Για να περάσεις στη συναυλία έπρεπε να περάσεις από την περιφρούρηση. Πέρασα από τα παιδιά, κουνήσαμε το κεφάλι. Ήρθε ένας από πίσω με καπελάκι της ΧΑ και με μαχαίρωσε.

Απρόκλητη επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων κατά εργαζομένων

Απρόκλητη επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων κατά εργαζομένων που διαδηλώνουν στην Κοζάνη, με αφορμή την επίσκεψη Τσίπρα.
Σωματεία και φορείς από νωρίς το απόγευμα της Τετάρτης συγκεντρώθηκαν έξω από το Εκθεσιακό Κέντρο όπου γίνεται εκδήλωση με ομιλητή τον πρωθυπουργό, για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην αντιλαϊκή πολιτική.
Οι αστυνομικές δυνάμεις εμπόδισαν τη συγκέντρωση που διαδήλωνε στο κεντρικό δρόμο έξω από το Εκθεσιακό Κέντρο και υπήρξε σύλληψη ενός διαδηλωτή, που μετά την άμεση παρέμβαση των διαδηλωτών, αφέθηκε ελεύθερος. Από την επίθεση τραυματίστηκαν αρκετοί διαδηλωτές. Την επίθεση καταγγέλλει το ΚΚΕ.
Οι διαδηλωτές παρέμειναν για αρκετή ώρα συγκεντρωμένοι έξω από το Κέντρο, φωνάζοντας συνθήματα όπως «ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ - ΝΔ τσακίζουν τον λαό για την πλουτοκρατία», «Τέρμα πια οι αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες», «Η ανάπτυξή τους είναι μια απάτη, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

1 / 14

ΛΑΊ΄ΚΟ ΓΛΕΝΤΙ ΣΤΑ ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 15 ΙΟΥΛΗ 8μμ

  
ΛΑΊ΄ΚΟ  ΓΛΕΝΤΙ

     ΣΤΑ  ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ

        

                         

Με την ορχιστρα του ΝΙΚΟΥ ΓΑΛΑΝΟΥ

Θα γινινει και η κληρωση,της λαχειοφυρου αγορας που βρισκεται σε εξελιξη

ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟΣ  ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ  ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΩΝ

                 <<ΙΩΑΝΝΗΣ   ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ>>

Τι σημαίνει τελικά να ενωθεί η αριστερά;

Έχω ακούσει πολλούς φίλους κι οπαδούς, που χωρίς να σκέφτονται ιδιαίτερα με ταξικό κριτήριο, ρωτάνε: “Πότε θα ενωθεί επιτέλους αυτή η αριστερά που είναι δέκα κομμάτια..;”

Για να δούμε όμως με λίγα λόγια τι ακριβώς σημαίνει  το “να ενωθεί η αριστερά” ή για να το θέσω πιο ολοκληρωμένα Τι πάει να πει: “Να ενωθούμε όσοι νιώθουμε αριστεροί;”

Μήπως σημαίνει ότι πρέπει να ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ οι εργάτες μαζί;

Η απάντηση είναι ΣΑΦΩΣ ΟΧΙ !!

Γιατί με τέτοιο ερώτημα-κριτήριο αυτομάτως ΑΠΟΚΛΕΙΟΥΜΕ όλους τους εργάτες που “δεν νιώθουν αριστεροί” αλλά “νιώθουν κεντρώοι” ή ακόμα και “δεξιοί”!

Αυτούς λοιπόν τους ΧΙΛΙΑΔΕΣ εργαζόμενους τους θέλουμε τελικά μαζί μας, ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Αν τους θέλουμε τότε προφανώς το ερώτημα είναι ΛΑΘΟΣ διατυπωμένο για να μην πω κιόλας πως είναι και ΔΙΑΣΠΑΣΤΙΚΟ!

Εμείς, ο εργαζόμενος λαός δηλαδή, πρέπει να ενωθούμε σε ΤΑΞΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ κι όχι με κριτήριο του τι ή ποιον ψηφίζουμε!

Δηλαδή η ένωση αυτή πρέπει να είναι εντελώς ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ από το πως μάθαμε να θεωρούμε τον εαυτό μας “αριστερό ή δεξιό” από παράδοση ή δεν ξέρω εγώ κι από τι άλλο!

Ποια είναι λοιπόν τότε η σωστή ΠΡΟΤΑΣΗ – ΕΡΩΤΗΜΑ για να ενωθεί ο λαός κάτω από τα κοινά του συμφέροντα ;

• Είσαι ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ;
  Ενώσου με τους εργάτες δηλαδή με την ΤΑΞΗ Σου!
• Είσαι Αυτοαπασχολούμενος ;
  Ενώσου με τους υπόλοιπους Αυτοαπασχολούμενους και ΣΥΜΜΑΧΗΣΕ με τους άλλους Εργαζόμενους!
• Είσαι Μικρομεσσαίος Αγρότης ;
  Ενώσου με τους άλλους Μικρομεσσαίους Αγρότες και ΣΥΜΜΑΧΗΣΕ με τους Αυτοαπασχολούμενους αλλά ΚΑΙ με τους Εργάτες!

Αν αφήσουμε λοιπόν οριστικά πίσω μας τους γεωγραφικούς προσδιορισμούς “δεξιά, κέντρο ή αριστερά” που συν τοις άλλοις είναι ΑΤΑΞΙΚΟΙ αλλά και ΕΤΕΡΟπροσδιορισμοί (δηλαδή βγάζουν νόημα μόνο όταν συγκριθούν με κάτι άλλο πχ η ΝΔ είναι δεξιά εάν συγκριθεί με το ΚΚΕ αλλά είναι και “Αριστερή” εάν συγκριθεί με την Χ.Α.) τότε θα δούμε πολύ πιο καθαρά τα πράγματα.

Και τότε πραγματικά θα αρχίσουν να τρέμουν οι ΑΣΤΟΙ – Καπιτάλες και το Σάπιο Σύστημα θα αρχίσει να μετράει μέρες!

Αυτή είναι και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ του ΚΚΕ προς ΟΛΟ το λαό με την οποία και ΣΥΝΤΑΣΣΟΜΑΙ ΠΛΗΡΩΣ κι είναι δικαίωμα του καθενός να διαφωνήσει μαζί της. Yπάρχουν άλλωστε τόσα και τόσα κόμματα ή αποκόμματα για να βρει τη στέγη που του ταιριάζει είτε τη θέλει “δεξιά” είτε γουστάρει “αριστερή”.

Εάν όμως απορρίψει την πρόταση του ΚΚΕ κι επιλέξει αυτό το δρόμο ΔΕΝ θα ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα να μιλά στο όνομα του ΜΑΡΞ ή του ΛΕΝΙΝ και να ασκεί κριτική στο ΚΚΕ από τα… “αριστερά”!

Γιατί ο ΜΑΡΞ κι ο ΛΕΝΙΝ ποτέ δε χώρισαν την κοινωνία ή το λαό σε αριστερούς ή δεξιούς! Μίλησαν ΜΟΝΟ για δύο ΤΑΞΕΙΣ: Για τους ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΥΣ και τους ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ!

Εσύ λοιπόν έχεις συνειδητοποιήσει σε ποια τάξη ανήκεις; Στον ταξικό πόλεμο που ζούμε με τίνος το μέρος πρέπει να είσαι; Με ποιους πρέπει να πας και ποιους θα αφήσεις;

Υπό αυτό το πρίσμα είδες που τα ερωτήματα έγιναν τόσο απλά;

Κι επειδή δεν χορταίνω σας το αφιερώνω πάλι! Πιο επίκαιρο από ποτέ!

Which Side Are You On ? (Με τίνος το μέρος είσαι?)

Δημήτρης Χονδρός – Εκπαιδευτικός

Ο χαρακτήρας της επανάστασης

Όπως και στους ανθρώπους, ο χαρακτήρας της επανάστασης δεν έχει σχέση με την εμφάνιση (που είναι ίσως το πρώτο που τραβάει τις εξεγερμένες μάζες, όχι όμως κι αυτό που θα τις κρατήσει σε μια ερωτική-διαλεκτική σχέση με την πρωτοπορία) και τον τρόπο εκδήλωσής της. Σημασία επίσης έχει το βάθος της, η ουσία, η ικανότητά της να εξελίσσεται και να ανανεώνεται, κι όχι οι εντυπώσεις, οι επεισοδιακές εξελίξεις και τα ταρατατζούμ στην αρχή της, στο μήνα του μέλιτος ή τις δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον εσωτερικό μας κόσμο.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κουβανική επανάσταση, που έδιωξε τη δικτατορία του Μπατίστα, χωρίς να διακηρύσσει, ούτε καν να φαντάζεται στην πραγματικότητα, το σοσιαλιστικό της περιεχόμενο που προέκυψε στην πορεία από τα ίδια τα πράγματα και τη δυναμική τους. Αλλιώς, οι ΗΠΑ θα είχαν επέμβει εξ αρχής, όπως επιχείρησαν να κάνουν το 61' στον κόλπο των Χοίρων (που επέσπευσε τη μετεξέλιξη της επανάστασης) κι όπως έκαναν σε διάφορες περιπτώσεις στον πλανήτη, χωρίς να ενδιαφέρονται για προσχήματα. Όπως λέει τρολάροντας ένας φίλος, συνοψίζοντας το λόγο του Κάστρο, όπου διακηρυσσόταν ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης:
-Θυμάστε αυτό που κάναμε δυο χρόνια πριν; Ε, ήταν σοσιαλιστική επανάσταση τελικά -και αρχικά δηλαδή, αλλά δεν το ξέραμε.
Αλλά δεν είναι η Κούβα το θέμα μας...

Ο χαρακτήρας μιας επανάστασης θα ήταν άστατος και αντιφατικός, αν παίρναμε ως σημείο αναφοράς τις αντικρουόμενες ερμηνείες κι αναλύσεις για το ποιόν του. Καθορίζεται αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τη θέληση αυτών που συμμετέχουν -αλλιώς πχ θα μπορούσε να σταθεί η αφελής αναρχική εκτίμηση πως η αταξική κοινωνία θα μπορούσε να προκύψει οποτεδήποτε στην ιστορία, σε οποιοδήποτε στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης, αρκεί να το είχαν συνειδητοποιήσει οι πρόγονοί μας, να το επιδίωκαν και να το εφάρμοζαν στην πράξη. Η επανάσταση όμως έχει άμεση σύνδεση με τις κοινωνικές τάξεις που την πραγματοποιούν και μπορούν να καθορίσουν τη δυναμική της.

Οι επαναστάσεις του 19ου αιώνα είχαν σαφώς αστικό χαρακτήρα, με πρωτοπόρα κοινωνική τάξη την αστική, που εξέφραζε το πνεύμα των καιρών. Έφεραν όμως στο ιστορικό προσκήνιο ως οργανωμένο μαζικό παράγοντα με δική του βούληση το προλεταριάτο, και το τσάκισμά του ήταν βασική προϋπόθεση, από τη σκοπιά των αστών, για να μη ξεφύγουν τα πράγματα από τα ελεγχόμενα πλαίσια σε επικίνδυνες για την ταξική εξουσία ατραπούς. Οι εργατικές μάζες έπαιζαν το ρόλο σκηνικού ή ενός βοηθητικού κομπάρσου για τις επιδιώξεις της τρίτης τάξης, και μόλις τον επιτελούσαν, καταστέλλονταν αγρίως, για να μην αποκτήσουν πρωταγωνιστικές βλέψεις, επειδή τους έδωσαν ένα ρολάκι και πήραν τα μυαλά τους αέρα. Σηκώθηκαν τα πόδια κι η ουρά -της αστικής τάξης- να χτυπήσουν το κεφάλι (που κατέληγε συχνά στη γκιλοτίνα στην περίοδο της επαναστατικής τρομοκρατίας) και το κεφάλαιο.

Αυτή ήταν η αντίφαση κι ο βασικός περιορισμός που καθόριζε την επαναστατική συνέπεια της αστικής τάξης. Κι αυτό υπαγόρευε στους μπολσεβίκους να μιλάνε για τη δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς, ως σύνθημα και φόρμουλα εκδήλωσης της επικείμενης αστικής επανάστασης, χωρίς να τρέφουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στην αστική τάξη -που στη Ρωσία παρέμενε ευλαβικά προσκολλημενη στον τσάρο- για την επιτυχία στοιχειωδών αστικοδημοκρατικών καθηκόντων. Αλλά οι κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης, δηλ το προλεταριάτο και η αγροτιά, καθορίζουν και τη δυναμική της, επηρεάζοντας το χαρακτήρα της. Ήταν δηλαδή μια εγγύηση πως η προσωρινή κυβέρνηση που θα προέκυπτε δε θα περιόριζε τις βλέψεις της σε αστικό έδαφος.

Είναι ζήτημα αν η πλούσια σε γεγονότα, εξελίξεις κι αντιφάσεις πραγματικότητα της επαναστατικής κι επαναστατημένης Ρωσίας μπορεί να χωρέσει σε κάποια έτοιμα σχήματα. Υπάρχει η ερμηνεία της βαθμιαίας στρατηγικής, πολιτικής ωρίμανσης των μπλσεβίκων, που σύντομα εγκατέλειψαν κάποιες προβληματικές πτυχές της προηγούμενης φόρμουλας της δημοκρατικής δικτατορίας και στράφηκαν στη σοσιαλιστική επανάσταση, με τις θέσεις του Απρίλη.

Υπάρχει η... σταδιακή αντίληψη πως η επανάσταση του Φλεβάρη του 17', που γκρέμισε τον τσάρο, υλοποίησε τα βασικά αστικοδημοκρατικά καθήκοντα που έμπαιναν στην ημερήσια διάταξη, οδηγώντας ταχύτατα στην ωρίμανση των συνθηκών για το πέρασμα στο επόμενο επαναστατικό στάδιο.

Καθώς επίσης και το τροτσκιστικό σχήμα της διαρκούς επανάστασης και της γρήγορης μετεξέλιξης της αστικοδημοκρατικής φάσης της σε σοσιαλιστική, αφού δε χωρίζονται με σινικά τείχη αλλά κατά μία έννοια αλληλοπροϋποτίθενται (τα καθήκοντα της α/δ επανάστασης δεν μπορούν να υλοποιηθούν πλήρως, παρά μόνο στην επόμενη, σοσιαλιστική φάση). Ένα σχήμα που προέβλεπε και μετατροπή της εθνικής επανάστασης σε παγκόσμια, αλλά... την πρόδωσε η σταλινική γραφειοκρατία και βασικά η... σταλινική πραγματικότητα, αφού το επαναστατικό κύμα ηττήθηκε στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Ιταλία, Ουγγαρία). Χώρια ότι ο Τρότσκι θυμήθηκε πολύ αργότερα αυτό το σχήμα και την υπεράσπισή του, στα χρόνια της εσωκομματικής διαπάλης μετά το θάνατο του Λένιν, κι όχι κατά τη διάρκεια της κρίσιμης περιόδου, σαν να ήταν οδηγός για δράση.

Συναντάμε επίσης συχνά την άποψη πως η Οχτωβριανή ήταν η τελευταία αστική επανάσταση στην Ευρώπη, που έφερε σε πέρας καθήκοντα α/δ χαρακτήρα, που δεν μπορούσαν να επιλυθούν αλλιώς. Κάτι που θυμίζει από την ανάποδη ίσως το επιχείρημα πως η Ελλάδα είναι η τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης -αν και η αυθεντική Σοβιετία δεν υπήρξε ποτέ σοσιαλιστική, τελικά. Και το ωραίο (;) της υπόθεσης είναι πως μπορεί να τα ακούσεις πολλές φορές από τα ίδια ακριβώς στόματα, όπως και το εξής δίπολο: Η ΕΣΣΔ αντικατέστησε εν μέρει τον καπιταλισμό, που δε γνώρισε ποτέ η Ρωσία, σαν αστική επανάσταση. Αλλά παρέμεινε αυταρχική κι αντιδημοκρατική, ακριβώς γιατί παρέκαμψε το καπιταλιστικό στάδιο της εξέλιξης, την αστική δημοκρατία, που θα εκπαίδευε διαφορετικά τις μάζες, κοκ. Σαν το σχήμα για τη μετασταλινική ΕΣΣΔ, όπου είχε ήδη παλινορθωθεί ο καπιταλισμός, σε αντίθεση με τη σημερινή Ρωσία, που δεν μπορούμε να απαντήσουμε θετικά αν είναι καπιταλιστική ή κάποιο υβρίδιο -και μη χειρότερα.

Μην ξεχάσουμε επίσης τη σύγχρονη μεταβατική ανάγνωση από το πρίσμα -και συγκεκριμένες σκοπιμότητες- της σημερινής συγκυρίας, ότι ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης δεν προέκυψε αυτόματα, αλλά αναδείχτηκε μέσα από μη σοσιαλιστικά, μεταβατικά αιτήματα για γη, ειρήνη, κοκ. Με άλλα λόγια ήταν ένα άθροισμα απλώς αστικών μεταρρυθμίσεων και του αγώνα για την ικανοποίησή τους.

Εν κατακλείδι.
Ο χαρακτήρας της Οχτωβριανής επανάστασης ήταν... σπαθί, τζιμάνι παιδί, σοσιαλιστικός, που καθορίστηκε συνειδητά από την επαναστατική πρωτοπορία των μπολσεβίκων και τον προσέγγισαν ψηλαφητά κι από την ίδια τους την πείρα ευρύτερες μάζες που συνδέθηκαν οργανικά με τον αγώνα των μπολσεβίκων.

Η στάση κάθε πολιτικής δύναμης απέναντι στο χαρακτήρα της ΕΣΣΔ και την ίδια την Οχτωβριανή Επανάσταση είναι κλειδί κι ασφαλές κριτήριο για το χαρακτήρα του συγκεκριμένου χώρου. Αλλά αυτή είναι μια διαφορετική ανάρτηση...

ΠΑΛΙΟ ΚΡΑΣΙ ΣΕ ΝΕΕΣ ΦΙΑΛΕΣ

Από τη μια  ο  καθηγητής του Yale, κατά δήλωσή του, Στ. Καλύβας,  όταν άρθρο του που δικαιώνει τη δικτατορία και προκαλεί θύελλα αντιδράσεων,  επανέρχεται με διευκρινίσεις, θέλοντας να πείσει πως δεν υπερασπίστηκε τη δικτατορία, αλλά  προβληματισμούς έθεσε ως ακαδημαϊκός βέβαια. Από την άλλη, έτερος καθηγητής, του ΕΚΠΑ αυτήν τη φορά, ο Αρ. Χατζής, σε δημοσίευσή του στο διαδίκτυο χαρακτηρίζει τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης την Ελλάδα, κι όταν οι αποδοκιμασίες για το σκεπτικό του πολλαπλασιάζονται το υπερασπίζεται χαρακτηρίζοντάς το χιουμοριστικό, ένα τρολάρισμα ήταν, κι όσοι  δεν το κατάλαβαν αποδεικνύουν το «λειτουργικό αναλφαβητισμό» τους.

                Οι υπαναχωρήσεις των δυο αυτών καθηγητών από τις βασικές θέσεις που υποστήριξαν δεν τις αναιρούν, απλώς αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίο οικοδομείται ο ιδεολογικός λόγος της κυρίαρχης τάξης. Και οι δυο πανεπιστημιακοί τον ίδιο στόχο έχουν, να δικαιώσουν  τον καπιταλισμό, θεωρώντας τον δεδομένο ως φυσικό φαινόμενο,  όπως και το   κράτος που βρίσκεται στα χέρια της  αστικής τάξης που κατέχει τα μέσα παραγωγής.  Στο «χιουμοριστικό» μάλιστα άρθρο του Α. Χατζή με …αφέλεια ταυτίζεται ο κομμουνισμός γενικά με τον κρατισμό, παραβλέποντας πως η χώρα μας είναι καπιταλιστικό κράτος, ότι το κράτος είναι στα χέρια της κυρίαρχης τάξης των αστών εργαλείο ταξικού ελέγχου.

 Ο μεν ένας λοιπόν, με …επιστημονική αντικειμενικότητα,  υποστηρίζοντας πως η δικτατορία επιτάχυνε τον εκσυγχρονισμό του εγχώριου καπιταλισμού  αποδέχεται τις όποιες αποκλίσεις του αστικού κράτους,  θεωρώντας  πιθανόν σαν  …παράπλευρες απώλειες  τον περιορισμό ατομικών ελευθεριών,  την περιστολή κοινωνικών δικαιωμάτων, επιβολή στρατιωτικού νόμου κλπ. υπονοώντας πως δεν έχει σημασία το ισχύον πολιτικό καθεστώς, αρκεί το κράτος να βρίσκεται στα χέρια της κυρίαρχης αστικής τάξης. Ενώ ο άλλος, διαπρύσιος κήρυκας  του φιλελευθερισμού που βεβαίως αναδεικνύει ατομικότητα και ελευθερία, με ύφος ειρωνικό και …επιστημονική έπαρση, εστιάζει  στην  έλλειψη οικονομικής ελευθερίας στη χώρα μας, επιδιώκοντας να  χλευάσει  τον κομμουνισμό και να δικαιώσει  το καπιταλιστικό σύστημα. Κι αν θέλει μ’ αυτόν τον τρόπο να πείσει πόσο καλύτερα λειτουργεί η οικονομία όταν δεν παρεμβαίνει σ’ αυτή το κράτος και όλα λειτουργούν καλύτερα σε ιδιωτικό πλαίσιο δεν είναι  γιατί υποστηρίζει την κατάργηση του αστικού κράτους. Απλούστατα τη συρρίκνωση έως  εξαφανίσεως  του κοινωνικού κράτους  θέλει να δικαιολογήσει τώρα που ανατράπηκε ο σοσιαλισμός και το εργατικό κίνημα μοιάζει αδύναμο. Γιατί βεβαίως δεν αμφισβητείται ο ρόλος του  αστικού κράτους στη νομοθετική λειτουργία, στην περιφρούρηση της εφαρμογής των νόμων με τις δυνάμεις καταστολής ή στην απονομή δικαίου με τα δικαστήρια. Οι συγκρούσεις με τους διαδηλωτές στο Αμβούργο, στη σύνοδο των G20, δουλειά του αστικού κράτους ήταν που επιφορτίζεται με την καταστολή των ταξικών αντιπάλων,  δικαστικές αποφάσεις όπως  του Αρείου Πάγου στα καθ’ ημάς ότι ««η μη καταβολή δεδουλευμένων δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας», αν δεν συνδέεται  και με την πρόθεση του εργοδότη να εξαναγκάσει τον εργαζόμενο σε παραίτηση προκειμένου να αποφύγει την καταβολή σε αυτόν της αποζημίωσης απόλυσης, εντάσσονται στις λειτουργίες του αστικού κράτους που ρυθμίζει την οικονομική δραστηριότητα προς όφελος της κυρίαρχης τάξης. Οι διασώσεις των τραπεζών από το κράτος έγιναν, δηλ. τη φορολογία των πολιτών.

                Δεν είναι λοιπόν δύσκολο να γίνει αντιληπτό, πως από τέτοιες δημοσιεύσεις όχι απλώς προκύπτει μια εντελώς ειδική ανάγνωση της ιστορίας προς όφελος της κυρίαρχης τάξης, αλλά και παγιώνονται  συλλογισμοί στηριγμένοι   πάνω στη διαδικασία επικοινωνίας  μέσα από την οποία επιβάλλονται  τα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα που δικαιώνουν την κυρίαρχη πολιτική της αστικής τάξης.  Δεν αποκαλύπτουν τέτοιες δημοσιεύσεις  παρά την πονηρή και έμμεση προσπάθειά της κυρίαρχης τάξης να κρατηθούν ναρκωμένες οι συνειδήσεις, γιατί  το κατεξοχήν πεδίο ανάπτυξης των μηχανισμών του κεφαλαίου για εναρμόνιση της σκέψης των εργαζομένων με την οικονομική δομή του είναι η πνευματική και πολιτισμική ζωή μιας κοινωνίας.

Κι αν οι δημοσιεύσεις  των δυο αυτών πανεπιστημιακών γίνονται αντικείμενο κριτικής δεν είναι για τις καινοφανείς ιδέες τους ή στοχεύσεις τους, αλλά περισσότερο γιατί είναι ενδεικτικές της προσπάθειας ο λόγος της  διανόησης να μην  αφομοιώνεται απλώς από το λόγο της κυρίαρχης εξουσίας αλλά να  γίνεται ο λόγος της.

                Δεν είναι βέβαια συμπτωματικό πως καθηγητές πανεπιστημίου, καλλιτέχνες και λοιποί διανοούμενοι όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων, εκτός από κάποιες κραυγές που μόνο τον θόρυβο αύξησαν πριν την ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν αρθρώσει τον ελάχιστο λόγο αμφισβήτησης, συμπράττοντας κι αυτοί στην εκ των άνω επιδέξια κατασκευασμένη συναίνεση.

                Από  τον εμφύλιο, με  την ήττα της επανάστασης και τον αποκλεισμό των συναινετικών κοινωνικών λύσεων, μέχρι την πτώση της δικτατορίας πλειοψηφίες των γραμμάτων και της τέχνης εκείνης της περιόδου θεωρούνταν αριστερές έστω και με ελάχιστη αμφισβήτηση,  αναγκαστικά μιας και το ταξικό κράτος φοβισμένο, γι’  αυτό και σκληρό, απαγορεύει την πρόσβασή τους σ’ αυτό, προσπαθώντας να ελέγξει όλες τις δομές, ώστε να μην κινδυνεύσει ξανά –προωθείται ένας τύπος ανάπτυξης στηριγμένος όχι στα νέα αστικά στρώματα που περιλαμβάνουν και τη διανόηση, αλλά στα παλιά μικρομεσαία και μεταπρατικά  στρώματα. Από τη μεταπολίτευση και μετά, με αποκορύφωμα το ΠΑΣΟΚ, περνάμε από τον αποκλεισμό από το κράτος  στην ολοκληρωτική εισβολή των διανοουμένων σ’  αυτό. Κι αν οι  καλλιτέχνες και  διανοούμενοι  συνεχίζουν στην πλειοψηφία τους να δηλώνουν  αριστεροί,  είναι όμως συναινετικοί προς το αστικό κράτος μιας και θεωρείται πως μπορεί πλέον να αλωθεί εκ των ένδον και να γίνει δικό τους. Ανεβαίνουν  κοινωνικά κι απομακρύνονται από τη βάση που τους ανέδειξε και από όπου αντλούσαν τις εμπνεύσεις τους.

                Η ενσωμάτωσή τους στην κυρίαρχη τάξης δεν σπάζει ούτε και στα χρόνια των μνημονίων, αν και υπάρχει ένταση ταξικών ζητημάτων. Μοιάζει λοιπόν τέχνη και διανόηση να φτάνει σε υπαρξιακό αδιέξοδο και καταλήγουν σε  λύσεις που δείχνουν περισσότερο την χρεοκοπία τους –συντήρηση των κεκτημένων, αντιγραφή ή ολοταχώς προς τα πίσω. Εμφανίζονται διανοούμενοι και καλλιτέχνες  φιλελεύθεροι, υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απαιτούν μεταρρυθμίσεις και αλλαγές του υπάρχοντος συστήματος, μόνο που δεν εννοούν αλλαγή των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων βέβαια, αλλά την τιθάσευση τους που περνά  μέσα από τη χρησιμοποίηση του υπάρχοντος κράτους   και τη μεταρρύθμιση  εκείνων των δομών του που από την πίεση των εργαζομένων θα μπορούσαν να λειτουργήσουν υπέρ τους. Για να πείσουν λοιπόν τώρα σε καιρό ανέχειας και συγκρούσεων  προσπαθούν να παρουσιάσουν παλιές ιδέες σαν νέες, να εφεύρουν νέες ανάγκες, απ’ όπου ν’ αντλούνται πολιτικές αγωνίες, ελπίδες και πολιτικές ουτοπίες συμβατές με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. 

Και  οι δυο αυτοί  καθηγητές, όπως και άλλοι βέβαια,  είναι ενδεικτικά παραδείγματα μιας  τέτοιας προσπάθειας. Στην ουσία  να γεμίσουν με νέο κρασί παλιές φιάλες.  Δεν αποτελούν αυτοί όπως και άλλοι  απλώς έναν καθρέφτη της κυρίαρχης τάξης απ’ όπου εξαρτώνται,  αλλά επιφορτίζονται με στόχο διαμορφωτικό και διαπλαστικό της κοινωνίας.  Και  ο ίδιος στόχος παραμένει όπως στο μετεμφυλιακό κράτος: να εξουδετερωθεί αυτό που πρέπει να αποκλεισθεί σαν επικίνδυνο, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, για να γίνει δυνατό το σύνολο της κοινωνίας, πέρα από τάξεις,   να αποτελέσει  ένα ομοιογενές ιδεολογικά σύνολο ταυτιζόμενο με την άρχουσα τάξη και τα συμφέροντά της.  

Ακροδεξιοί «περιπολούν» στη Μεσόγειο για να αποτρέψουν τη διέλευση προσφύγων

   

Από herko

Μια συμμαχία ακροδεξιών από χώρες της Ευρώπης -κυρίως Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία- έχει αναλάβει δράση προκειμένου να αποτρέψει τη διέλευση προσφύγων και μεταναστών από τη Μεσόγειο προς την Ευρώπη, με τη βοήθεια Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Σύμφωνα με πληροφορίες του γερμανικού περιοδικού Stern, η επιχείρηση έχει τον κωδικό “Υπεράσπιση της Ευρώπης” και σε αυτήν πρωταγωνιστούν μέλη του αποκαλούμενου “Κινήματος για την διατήρηση της Ταυτότητας”, το οποίο βρίσκεται υπό παρακολούθηση από τις γερμανικές αρχές, καθώς θεωρείται ύποπτο για αντισυνταγματική δράση.
Όπως ανακοίνωσαν την Τρίτη τα ίδια τα μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης, ένα σκάφος 40 μέτρων βρίσκεται ήδη σε αποστολή ανάμεσα στις ακτές της Λιβύης και της Ιταλίας, με σκοπό να εμποδίσει τη διέλευση πλοιαρίων προς τις ευρωπαϊκές ακτές. Σκοπός τους, όπως δηλώνουν, είναι να κινητοποιούν εγκαίρως την ακτοφυλακή της Λιβύης, έτσι ώστε τα πλοιάρια να οδηγούνται πίσω προς τα λιμάνια της αφρικανικής χώρας. Το σκάφος “C-Star” που πρωταγωνιστεί στην συγκεκριμένη επιχείρηση, μισθώθηκε με κεφάλαια τα οποία συγκεντρώθηκαν μέσω εκστρατείας που πραγματοποιήθηκε στο Διαδίκτυο τον Μάιο, η οποία επέτρεψε στην ακροδεξιά οργάνωση να συγκεντρώσει το ποσό των 76.000 ευρώ.

Το «μοντέλο ανάπτυξης» της ελληνικής ναυτιλίας

Τεράστια ήταν η κερδοφορία των Ελλήνων εφοπλιστών και για το 2016, σύμφωνα με τα συγκεντρωτικά στοιχεία που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα η Ενωση Ελλήνων Εφοπλιστών, αλλά και αυτά των ναυλομεσιτικών οίκων. Εντελώς ενδεικτικά, το 2016 ο ελληνόκτητος στόλος αριθμούσε 4.585 πλοία, όσος ήταν και το 2015, ωστόσο καταγράφηκε αύξηση στη χωρητικότητα του στόλου κατά 0,5% (από 341,17 εκατ. τόνους dwt το 2015, στους 342,75 εκατ. τόνους dwt το 2016). Σήμερα, ο ελληνόκτητος στόλος αντιπροσωπεύει το 20% της παγκόσμιας χωρητικότητας και βρίσκεται στην κορυφή της διεθνούς πυραμίδας. Αίσιο για τα κέρδη τους προμηνύεται και το 2017. Από τις αρχές του έτους μέχρι και αρχές του Ιούνη, οι Ελληνες εφοπλιστές υπολογίζεται ότι έχουν επενδύσει κεφάλαια ύψους 2,42 δισ. ευρώ για την απόκτηση άλλων 151 πλοίων. Επιπλέον, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι Ελληνες εφοπλιστές έχουν υπό τον έλεγχό τους το 25,2% των δεξαμενόπλοιων, δηλαδή το 1/4 του παγκόσμιου στόλου, και είναι πρώτοι με διαφορά.

***

Η κερδοφορία των εφοπλιστών πηγάζει από την άγρια εκμετάλλευση των ναυτεργατών, που στηρίζεται πολύπλευρα από το αστικό κράτος. Από το 1953 μέχρι σήμερα, όλες οι κυβερνήσεις (και η σημερινή) διαφυλάττουν «ως κόρην οφθαλμού» το Νομοθετικό Διάταγμα 2687, «περί εισαγωγής και προστασίας κεφαλαίων και επενδύσεων» στη χώρα μας, το οποίο περιέχει τις Εγκριτικές Πράξεις Νηολόγησης. Ο νόμος αυτός αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία χτίστηκε ολόκληρο το νομικό πλαίσιο για την προστασία των εφοπλιστικών συμφερόντων, όπως για παράδειγμα οι φοροαπαλλαγές, που υπολογίζονται περίπου σε 59. Με τον ίδιο νόμο καθορίζονται κάθε φορά με αυθαίρετο τρόπο και οι οργανικές συνθέσεις, «κατά παρέκκλισιν των κειμένων διατάξεων και αυτής έτι της δημοσίας τάξεως». Ετσι, από το 1981 μέχρι και σήμερα, πάντα με το πρόσχημα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της «ελληνικής ναυτιλίας», έγιναν 10 απανωτές μειώσεις οργανικών συνθέσεων, ώστε πλέον στα ποντοπόρα πλοία να είναι ναυτολογημένοι ανάλογα με τη χωρητικότητά τους μέχρι 6 ναυτεργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα, Συλλογική Σύμβαση και συνδικαλιστική εκπροσώπηση.

***

Για τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος, στις Εγκριτικές Πράξεις Νηολόγησης περιέχεται και ο περιβόητος όρος «8» του άρθρου 13. Αυτός προβλέπει ότι ο αλλοδαπός ναυτεργάτης που ναυτολογείται σε ποντοπόρο πλοίο με ελληνική σημαία, πληρώνεται με βάση το ιδιωτικό συμφωνητικό που έχει υπογράψει με τον ναυτικό πράκτορά του, στην πράξη δηλαδή με τον «δουλέμπορο». Υπολογίζεται ότι πάνω από 120.000 ναυτεργάτες δουλεύουν σε καράβια Ελλήνων εφοπλιστών κάτω από τέτοιο καθεστώς μαύρης εργασίας, ενώ είναι άγνωστο αν πληρώνονται ακόμα και με βάση τον κατώτερο μισθό που καθορίζει ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας (ILO) και είναι λίγο πάνω από τα 500 ευρώ. Οσο για τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, αυτές φαίνονται κι από τα στοιχεία που έδωσε στη Βουλή η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΔΑΕ) μετά από αίτηση κατάθεσης εγγράφων της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ. Ενδεικτικά, από το 2013 έως και το 2016, το σύνολο των φόρων που έχουν πληρώσει οι εφοπλιστές είναι μόλις 62.047.49 ευρώ! Αν υπολογιστεί ότι ο αριθμός των πλοίων άνω των 1.000 gt (τα μικρότερα δεν υπολογίζονται) δεν έπεσε αυτά τα τέσσερα έτη κάτω από τις 4.000, τότε ο φόρος που πληρώνουν, ανά μονάδα πλοίου, είναι περίπου 10,5 ευρώ τη μέρα, όταν τα ναύλα σε ένα δεξαμενόπλοιο μπορεί να ξεπερνάνε τις 20.000 ευρώ τη μέρα!

***

Αυτή είναι η «ανάπτυξη της ελληνικής ναυτιλίας», που θεωρείται από την κυβέρνηση ως ένας από τους πυλώνες ανάταξης συνολικά της οικονομίας: Μαύρη ανασφάλιστη εργασία, σύγχρονο δουλεμπόριο και πλήθος προνομίων για τους εφοπλιστές, που βγαίνουν από τις λεηλατημένες τσέπες του λαού. Αυτά ήταν που εκθείασε ο πρωθυπουργός πέρσι, μιλώντας στη ναυτιλιακή έκθεση των «Ποσειδωνίων», λέγοντας ότι «το μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής ναυτιλίας μπορεί να αποτελέσει θετικό παράδειγμα για το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας». Επιπλέον, δείχνοντας ότι η διατήρηση και ενίσχυση αυτής της ανάπτυξης και της κερδοφορίας απαιτεί θυσίες στο διηνεκές από τους ναυτεργάτες και το λαό, έκανε τότε έκκληση στους εφοπλιστές «να μας εμπιστευτούν στην προσπάθειά μας για μεταρρύθμιση της ελληνικής οικονομίας»! Αυτό εντέλει είναι το περιεχόμενο της «δίκαιης ανάπτυξης» που διαλαλεί η κυβέρνηση. Με απλά λόγια, ανάπτυξη προς όφελος των ναυτεργατών και όλων των ανθρώπων του μόχθου μπορεί να υπάρξει μόνο αν τα καράβια, τα λιμάνια, τα ναυπηγεία, συνολικά τα μέσα παραγωγής, γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, στο πλαίσιο μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας, με κριτήριο την ικανοποίηση των διευρυμένων λαϊκών αναγκών, βγάζοντας από τη μέση τα παράσιτα τους εφοπλιστές και τους άλλους κεφαλαιοκράτες.

Απεργία στο Εμπόριο

Την ερχόμενη Κυριακή, οι εργαζόμενοι στο Εμπόριο απεργούν πανελλαδικά ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και την πλήρη «απελευθέρωση» του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων.
Πρόκειται για «μεταρρυθμίσεις» που δρομολογήθηκαν με νόμους προηγούμενων κυβερνήσεων και επεκτείνονται τώρα με την Υπουργική Απόφαση για τη λειτουργία των καταστημάτων 32 Κυριακές το χρόνο, στις περιοχές που χαρακτηρίζονται «τουριστικές».
Η συγκεκριμένη ρύθμιση ήταν «προαπαιτούμενο» για την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης», η οποία χαιρετίστηκε απ' όλους τους εργοδοτικούς φορείς ως «καθοριστικό βήμα προς την ανάκαμψη της οικονομίας».
Στον απεργιακό αγώνα των εργαζομένων συμμετέχουν αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ, οι οποίοι αποδεκατίζονται από την πολιτική της «απελευθέρωσης» του ωραρίου στο λιανεμπόριο.
Αντίστροφα, κερδισμένοι θα βγουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, που θα συγκεντρώσουν ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι του τζίρου στην αγορά, όπως έγινε και σε προηγούμενα στάδια της πορείας προς την πλήρη κατάργηση της αργίας της Κυριακής.
Κλαδικά σωματεία και Επιτροπές Αγώνα των εμποροϋπαλλήλων, μαζί με Συλλόγους και Ενώσεις των ΕΒΕ, προβάλλουν το αίτημα για νομοθετική κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας. Μπροστά στην απεργία της Κυριακής, καλούν τους εργαζόμενους όλων των κλάδων και τους αυτοαπασχολούμενους που δραστηριοποιούνται σε άλλους τομείς, να στηρίξουν έμπρακτα τον αγώνα τους, προειδοποιώντας ότι η πλήρης «απελευθέρωση» του ωραρίου αργά ή γρήγορα θα χτυπήσει και τη δική τους πόρτα.
Τους καλούν επίσης να διαχωριστούν από τον κουρνιαχτό που σηκώνει ενάντια στη νομοθεσία για την κυριακάτικη αργία μερίδα των εργοδοτών, με τη στήριξη της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων (ΟΙΥΕ).
Η πλειοψηφία αυτή, σε συνεργασία με την ΕΣΕΕ και την ΓΣΕΒΕΕ, ετοιμάζονται να καταθέσουν κοινή προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας ενάντια στην πρόσφατη Υπουργική Απόφαση, επειδή πλήττει και ένα τμήμα των μεσαίων εμπόρων, για τους οποίους θα γίνει ακόμα πιο δύσκολος ο ανταγωνισμός με τις μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις.
Θυμίζουμε ότι οι ίδιες οργανώσεις είχαν προσφύγει στο ΣτΕ και παλιότερα, ενάντια σε ρύθμιση για την κυριακάτικη αργία που είχε φέρει η προηγούμενη κυβέρνηση, με το επιχείρημα ότι προκαλεί στρεβλώσεις στον ανταγωνισμό και αγνοεί τις προτάσεις των «φορέων της αγοράς».
Είναι φανερό ότι οι ενστάσεις των εργοδοτικών ενώσεων, που σιγοντάρει η πλειοψηφία της ΟΙΥΕ, αφορούν τον τρόπο που προωθείται η «απελευθέρωση» της λειτουργίας των καταστημάτων και καμιά σχέση δεν έχει με το δίκαιο αίτημα των εργαζομένων για νομοθετική κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας.
Αλλωστε, αντιρρήσεις για τον τρόπο που μεθοδεύεται η πλήρης κατάργηση της αργίας της Κυριακής έχουν και οι μεγαλέμποροι, οι οποίοι, με ανακοίνωση του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Λιανικής Πωλήσεως Ελλάδος (ΣΕΛΠΕ), κατηγορούν την κυβέρνηση ότι τα κριτήρια που παραθέτει στην Υπουργική Απόφαση είναι πρόχειρα διατυπωμένα, υπονομεύουν τον ανταγωνισμό και έχουν σαν αποτέλεσμα «να χάνεται η ουσία της αναγκαιότητας ολοκλήρωσης των διαρθρωτικών αλλαγών».
Απαιτούν μάλιστα να καταργηθεί για όλους και παντού η αργία της Κυριακής, τακτική που έχουν αρχίσει να εφαρμόζουν «de facto» από μόνοι τους σε ορισμένες περιοχές, όπως καταγγέλλουν σωματεία των εργαζομένων.
Από την «απελευθέρωση» του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων, ανεξάρτητα από τους ρυθμούς και τους όρους με τους οποίους θα πραγματοποιηθεί, η εκμετάλλευση των εργαζομένων στο Εμπόριο θα ενταθεί και χιλιάδες ακόμα αυτοαπασχολούμενοι θα εξαφανιστούν από τον χάρτη. Πραγματική διέξοδος για αυτούς μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα από τον κοινό αγώνα, το δυνάμωμα της συμμαχίας τους, την ενίσχυση των αντικαπιταλιστικών - αντιμονοπωλιακών χαρακτηριστικών της πάλης τους. Σ' αυτήν την κατεύθυνση είναι ανάγκη να συμβάλει και η απεργία της Κυριακής.