Εργα και ημέρες της Μεταξικής συμμορίας

 Εργα και ημέρες της Μεταξικής συμμορίας

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ν. Μπελογιάννη "Το ΞΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ στην ΕΛΛΑΔΑ", αναφερόμενα στα άνομα συμφέροντα που υπηρέτησε η Μεταξική δικτατορία.

                                      

  δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη της 4ης Αυγούστου 1998

Εξήντα δύο χρόνια, σήμερα, από την 4η Αυγούστου 1936, η Μεταξική συμμορία με την ανοχή και ενθαρρυνόμενη ουσιαστικά από τα χρεοκοπημένα πολιτικά κόμματα της ολιγαρχίας της αστικής τάξης, κατέλαβε με πραξικόπημα την κυβερνητική εξουσία, εγκαθιστώντας τη γνωστή μοναρχοφασιστική Μεταξική δικτατορία. Η δικτατορία του Μεταξά που στην προμετωπίδα της είχε "την καταπολέμηση του κομμουνιστικού κινδύνου" ασφαλώς είχε πολύ σοβαρά καθήκοντα να εκπληρώσει για λογαριασμό των αφεντικών της, της ντόπιας ολιγαρχίας και του ξένου κεφαλαίου και, φυσικά, σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Στη διάσταση αυτή της δράσης της Μεταξικής δικτατορίας και των άνομων συμφερόντων που υπηρέτησε, αναφέρεται εμπεριστατωμένα ο ήρωας Νίκος Μπελογιάννης στο βιβλίο του "Το ΞΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ στην ΕΛΛΑΔΑ" που εκδόθηκε προς τιμή των 80 χρόνων του ΚΚΕ από τη "ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ". Αποσπάσματα από το βιβλίο - έρευνα του Ν. Μπελογιάννη, δημοσιεύει σήμερα ο "Ριζοσπάστης". Αναφέρει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του ο Ν. Μπελογιάννης:
"Η μοναρχοφασιστική δικτατορία της 4ης Αυγούστου εκφράζει τη θέληση της αστοτσιφλικάδικης πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, της μοναρχίας και του ξένου κεφαλαίου να πνίξουν τη λαϊκή θέληση που απειλούσε την κυριαρχία τους και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους" (Ν. Ζαχαριάδης). Βασική αιτία που κατάφερε να επιβληθεί η δικτατορία στάθηκε η υποστήριξη που βρήκε - ενεργητική είτε παθητική - στα αστικά κόμματα. (Δίπλα σ' αυτή θα μπορούσε να προσθέσει κανείς και την έλλειψη της απαραίτητης οργανωτικής και τεχνικής προετοιμασίας του ΚΚΕ για να αντιμετωπίσει μόνο του το πραξικόπημα). Οι πολιτικοί αρχηγοί των "Φιλελευθέρων", "Προοδευτικών", "Λαϊκών", "Εργατο- αγροτικών" κλπ. κομμάτων δώσανε ψήφο ανοχής στον Μεταξά κι όταν κηρύχτηκε η δικτατορία δεν αντέδρασαν καθόλου.
Είναι αρκετά χαρακτηριστικό το ότι οι συνεννοήσεις για την εγκαθίδρυση του μοναρχοφασισμού έγιναν με τον πολυεκατομμυριούχο γιο του Βενιζέλου - τον Σοφοκλή - που δέχτηκε μάλιστα να γίνει και αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση του Μεταξά, αδιάφορο αν οι απατεώνες συνένοχοί του τον άφησαν στο τέλος στα "κρύα του λουτρού". Κι είναι επίσης αρκετά χαρακτηριστικό το ότι όλοι οι σκοτεινοί εχθροί του λαού εμπιστεύθηκαν την τύχη της χώρας στον κυνισμό και το τυχοδιωκτικό πνεύμα του πιο χρεοκοπημένου πολιτικού, που ο λαός τον μαύριζε αδιάκοπα και που 40 ολόκληρα χρόνια έπαιζε έναν από τους ατιμότερους ρόλους στην πολιτική και στρατιωτική ζωή της Ελλάδας, προξενώντας της αγιάτρευτες πληγές. Ο Μεταξάς ήταν ο άνθρωπος που τους χρειαζόταν. Χωρίς ηθικούς δισταγμούς, χωρίς συνείδηση, τυχοδιώκτης ολκής και παραδόπιστος, θρασύδειλος, ικανός και πρόθυμος για όλα. Αχαλίνωτος τώρα και με υποστηρικτές τον Γκλίξμπουργκ, πράκτορα του Χάμπρο, τα παλαιά κόμματα, την Εθνοτράπεζα, τον Αγγλο πρεσβευτή και την 5η φάλαγγα του Χίτλερ, σχημάτισε μια πραγματική συμμορία από τους πιο αντιδραστικούς και ξεφτιλισμένους πολιτικούς, χρεοκοπημένους δημοσιογράφους και καθηγητές κι από παλιούς συνεργάτες του απατεώνες σαν τους Μανιαδάκη, Διάκο κλπ., που 'χαν κάνει χρόνια εργολάβοι σε οδοποιία, οχυρωματικά έργα κι άλλα κι είχαν ειδικευτεί στις ρεμούλες και το πλιάτσικο του δημόσιου ταμείου. Για να συμπληρωθεί η σπείρα, πρόσθεσε κι η Εθνοτράπεζα τους δικούς της "τοποτηρητές", τον Ζαβιτσιάνο και τον Κορυζή. Τι μπορούσε να περιμένει ο λαός από μια τέτοια συμμορία; Με μια καταπληκτική διορατικότητα, ο σ. Ζαχαριάδης, από το καλοκαίρι ακόμα του 1939 διαπιστώνει ότι "η 4η Αυγούστου καλλιεργεί την ψυχολογία του είλωτα, μετατρέπει τους Νεοέλληνες σε είλωτες των πλουτοκρατών. Μα ένα καθεστώς, που εφαρμόζει την εσωτερική υποδούλωση, φέρνει, είτε έτσι είτε αλλιώς, αργά είτε γρήγορα, μα αναπότρεπτα και την ξενική υποταγή, την ξενική κατάκτηση. Οποιος μαθαίνει να σηκώνει το ένα χέρι, θα σηκώσει αύριο και τα δύο".

"Ασυνειδησία χωρίς όρια"

Σε άλλο σημείο και με τίτλο: "Ασυνειδησία χωρίς όρια", ο Ν. Μπελογιάννης αναφερόμενος στην πρακτική της μοναρχοφασιστικής συμμορίας του Μεταξά, προσθέτει:
"Ηρθε ο πόλεμος του 1939 και οι ομολογιούχοι εξακολουθούσαν να εισπράττουν το 40%. Η αναισθησία όμως η δική τους, του Γκλίξμπουργκ και του Μεταξά κορυφώθηκε με την τελική συμφωνία που υπέγραψαν το Γενάρη του 1940. Σύμφωνα μ' αυτήν, οι ομολογιούχοι θα 'παιρναν από δω και πέρα 43%! Ετσι, ενώ μέχρι τότε πληρώναμε 2.300 εκατ., τώρα θα 'παιρναν 2.500. Σ' εποχή που ο χιτλερομουσολινικός φασισμός είχε ανάψει την πυρκαγιά και την καταστροφή σ' όλη την Ευρώπη και κάθε χώρα απειλούνταν με σκλαβιά κι ερήμωση κι έπρεπε να διαθέσει και την τελευταία της δεκάρα για την υπεράσπιση της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας της, η μοναρχοφασιστική κλίκα αύξησε το ποσοστό των ομολογιούχων! Χωρίς συζήτηση ο Μεταξάς, αφού έγινε πρώτος εργάτης, πρώτος αγρότης κλπ., άξιζε και τον τίτλο του πρώτου ομολογιούχου.
Το καταπληκτικότερο όμως είναι ότι αυτό το 43% εξακολουθούσαν οι ομολογιούχοι να το παίρνουν ακόμα και κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου! Για όποιον φαίνεται απίστευτο δεν έχει παρά να διαβάσει την έκθεση του Βαρβαρέσσου το Μάρτη του 1941, όπου γράφεται ότι "εφ' όσον διαρκεί ο πόλεμος, θα καταβάλλεται έναντι των αρχικών συμβατικών τόκων εκάστου δανείου ποσοστόν 43%"".
Και παρακάτω συνεχίζει:
"Με την έναρξη του πολέμου με την Ιταλία, η κυκλοφορία άρχισε να αυξάνει επικίνδυνα και τότε η αγγλική κυβέρνηση άνοιξε πίστωση στην Τράπεζα της Ελλάδας για να τη χρησιμοποιήσει σαν κάλυμμα. Ουσιαστικά πρόκειται για την ίδια μέθοδο του προηγούμενου πολέμου. Η Τράπεζα της Ελλάδας πιστώθηκε στην Τράπεζα της Αγγλίας με 43 εκατ. αγγλικές λίρες και θα πρέπει να εύχεται κανείς να μην πάρουν το δρόμο που πήραν οι πιστώσεις του 1917-'18".

"Λωποδυταριό"

"Από την αρχή της σύγκρουσης, ένας διορατικός παρατηρητής μπορούσε να μαντέψει την τραγική κατάληξη της θρυλικής και δοξασμένης εποποιίας. Η επίθεση του Χίτλερ ήταν απλώς η ευκαιρία για να παραδοθεί η Ελλάδα στη χιτλερική σκλαβιά. Κλείνω το κεφάλαιο μ' ένα απλό επεισόδιο, που όσο απλό κι αν φαίνεται, είναι όμως αντάξιος επίλογος ενός καθεστώτος που κυριάρχησε στην Ελλάδα 120 χρόνια κι έφαγε πια το ψωμί του. Η σκηνή γίνεται στην Αίγυπτο μετά την καταστροφή. Η περιγραφή είναι παρμένη από την εφημερίδα "Ελευθερία" της 8.3.45.
"Φθάνοντας εις Αλεξάνδρειαν, τον ναύαρχον Σακελλαρίου υποδέχτηκε ο πλοίαρχος Κοντογιάννης, που προσεφέρθη να τον φιλοξενήσει στο σπίτι του. Συνδαιτυμόνες ο Μανιαδάκης, ο πλοίαρχος Ζαροκώστας κλπ. Εις την κεφαλήν του τραπεζιού ο Σακελλαρίου. Απέναντί του ο υπουργός της Ασφαλείας. Κατά τη διάρκεια του φαγητού ο ναύαρχος δεν εκρατήθη:
"Την άτιμη την 4η Αυγούστου. Μας κατέστρεψε!"
Ο Μανιαδάκης έμεινε εμβρόντητος. Συνήλθε γρήγορα και απάντησε:
"Ναύαρχε όταν έγλειφες ποδιές, είχες αντίθετη γνώμη. Ο καβγάς άναψε. Εάν ανεγράφοντο αι ανταλλαγείσαι ύβρεις, το χαρτί θα εκοκκίνιζε...
Τη στιγμήν αυτήν εισέρχεται εις την αίθουσαν του φαγητού ο Διάκος. Ευρίσκετο εις άλλο δωμάτιον και κρυφάκουε. Μόλις τον είδε ο Σακελλαρίου σηκώθηκε από τη θέσιν του. Στρέφεται προς έναν εκ των αξιωματικών και του λέγει:
"Πάμε να φύγουμε απ' αυτό το λωποδυταριό". Δεν είχε άδικον. Εγνώριζε ότι αι τελωνειακαί αρχαί Αλεξανδρείας είχον δήλωσιν του Διάκου περί χρηματικού ποσού που έφερνε μαζί του εξ Ελλάδος. 10.000 λίρες χρυσές, 3.200 λίρες εις χρεόγραφα και τραπεζογραμμάτια αγγλικά, 1.500 λίρες εις ράβδους χρυσού, 1.700.000 δραχμές και δολάρια, οικονομίαι αποκτηθείσαι κατά το διάστημα της 4ης Αυγούστου".

                                αναδημοσίευση από τον Οικοδόμο

Τα δώρα της Garnier στα κορίτσια του στρατού του Ισραήλ λίγο πριν σκοτώσουν…

 Τα δώρα της Garnier στα κορίτσια του στρατού του Ισραήλ λίγο πριν σκοτώσουν…

Ναι, το είδαμε και αυτό! Η μεγάλη εταιρεία καλλυντικών και προιόντων ομορφιάς Garnier, στέλνει μεγάλα πακέτα με δώρα στις Ισραηλινές στρατιωτίνες για να είναι όμορφες και καθαρές όταν πολεμάνε τα παιδάκια στη Γάζα. Σαμπουάν, γαλάκτωμα καθαρισμού γιατί ο πόλεμος έχει σκόνη, μεταλικό νερό για να ενυδατώνεται το δέρμα τους και να μην χαλάει…

Γιατί όπως λέει και η ανακοίνωση που αναρτήθηκε στο stand with us, μια ιστοσελίδα φιλο Ισραηλινή με κύριο τίτλο » το Ισραήλ κάτω από τα πυρά», τα «κορίτσια» χρειάζονται ακόμα και σε καιρό πολέμου λίγο «pampering», λίγο παραπάνω φροντίδα, λίγη καλοπέραση!

Είναι  όλοι πολύ περήφανοι για την μεγάλη δωρεά και  ζητάνε ενίσχυση από όποιον ενδιαφέρεται να συνεισφέρει. Εμείς  δεν θα πάρουμε… Κραγιόν; μολύβια; αιλάινερ; ποιος ξέρει τι άλλο θα χρειαστούν αυτά τα «κορίτσια» λίγο πριν ξεκινήσουν πάλι τις δολοφονικές τους επιθέσεις…

Για να συμπληρωθεί η απίστευτη γελοιότητα, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι ομαδικές φωτογραφίες με τα «κορίτσια» τους να απολαμβάνουν τα μεγάλα δώρα κρατώντας σαμπουάν, αποσμητικά, και τις σημαίες του Ισραήλ!

Χαρακτηριστικό σχόλιο με 2174 λαικ στην Ισραηλινή σελίδα(StandWithUs) που αναρτήθηκαν οι φώτο. Εμείς απλά δεν αγοράζουμε τα βρώμικα προϊόντα της Garnier

 Fadela Beinspired Nothing can remove the dirt of killing kids and women in gaza ! #freegaza#freepalestine #peace

Δεν μου αρέσει · Απάντηση · 2.174

Από www.hitandrun.gr

Άνεμος Αντίστασης

Αυριο θα ειναι το παιδι σου ηληθιε...Ξυπνααααα

 Πόσο χαζός είμαι να υποθέσω ότι οι Ισραηλινές βόμβες προκαλούν όλη αυτή τη ζημιά στη Γάζα!

οποίες κάποτε φαινόταν να είναι στο περιθώριο της κοινωνίας. Από την άλλη, μέχρι τώρα, ήταν ακόμα αποδεκτή η γενική δυσαρέσκεια απέναντι σε μια μειοψηφία:  την «κοινότητα δολοφόνων παιδιών»

Επιτέλους,  η διάθεση φαίνεται πως αλλάζει και  αρχίζουμε τελικά να ακούμε την άποψη του δολοφόνου ενός παιδιού.

Για παράδειγμα μια “γενναία ψυχή”, έτοιμος να πει τη γνώμη του, το πρώην στέλεχος της ισραηλινής αεροπορίας και  εκπρόσωπος παλαιότερων ισραηλινών κυβέρνησεων, ο  Uri Dromi, εξήγησε χτες στο Radio 4, πως παρότι η ισραηλινή κυβέρνηση βομβάρδισε ένα σχολείο και αρκετά παιδιά σκοτώθηκαν, οι θάνατοι των ανθρώπων αυτών, οφείλονται αποκλειστικά στο ότι αυτοί ζουν κοντά στο μέρος που βομβαρδίζεται!

Τι πιο αναζωογονητική αλλαγή από τον παλιομοδίτικο τρόπο σκέψης που ρίχνει την ευθΤα τελευταία χρόνια, το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, έχει γίνει πιο ανεκτικό σε ομάδες οι ύνη της δολοφονίας στο δολοφόνο! Ο πάλαι ποτέ εκπρόσωπος των ισραηλινών κυβερνήσεων, ανέφερε πως οι Ισραηλινοί έχουν «παρασυρθεί στην παγίδα, ενώ η Χαμάς ρίχνει κροκοδείλια δάκρυα για τους νεκρούς».

Πάντα βιαζόμαστε να κρίνουμε ένα φτωχόπαιδο σε μια πόλη της Αμερικής που «θερίζει» τους συμμαθητές τους, χωρίς ποτέ να εξετάσουμε  πως τα νεκρά παιδιά μπορεί να τον παρέσυραν, και για να κάνουν τα πράγματα χειρότερα οι γονείς τους προσποιούνται ότι κλαίνε.

Ένας παλαιστίνιος ψάχνει μέσα στα ερείπια μιας τάξης του σχολείου του ΟΗΕ.

Ακόμα πιο ευφάνταστη ερμηνεία έδωσε ο Michael Oren, πρώην πρεσβευτής του Ισραήλ στις ΗΠΑ, στο Channel 4 News. Εξήγησε πως η Χαμάς ευθύνεται για όλους αυτούς τους θανάτους καθώς οι τοστιέρες και τα ψυγεία  είναι  «παγιδευμένα» και εκρήγνυνται.

Πολλοί από εμάς βλέπουν εικόνες από  κτίρια - ερείπια με μια βόμβα να προεξέχει, και βιαστικά καταλήγουμε πως η βόμβα σχετίζεται με την έκρηξη! Αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, είναι πασιφανές πως η έκρηξη στο κτίριο γίνεται επειδή κάποιοι ηλίθιοι  ανατινάζουν τους εαυτούς τους με μια «παγιδευμένη» τοστιέρα.

Επιθεώρηση της ζημιάς σε ένα σχολείο του ΟΗΕ στο στρατόπεδο προσφύγων Jabalia στη βόρεια λωρίδα της Γάζας.

Στοιχηματίζω πως αν πηγαίναμε πίσω στη Χιροσίμα, και ελέγχαμε πιο διεξοδικά τι είχε συμβεί, θα ανακαλύπταμε πως η έκρηξη δεν είχε καμμία σχέση με την ατομική βόμβα, αλλά προκλήθηκε από έναν «παγιδευμένο» βραστήρα. Ελπίζω τα διαφημιστικά προγράμματα για τους καταναλωτές στη Γάζα να έχουν καλύψει αυτό το θέμα, και να προειδοποιούν τους ανθρώπους για τους κινδύνους που κρύβονται σε αυτά τα προϊόντα. Η παλαιστινιακή εκδοχή  του watchdog θα έπρεπε να αρχίζει: "Εχουμε λάβει πολλές καταγγελίες από αυτούς που αγόρασαν τις τοστιέρες της Χαμάς, και έμειναν έκπληκτοι όταν ένας ολόκληρος δρόμος εξεράγει"

Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου,  μίλησε ανοιχτά για τα δικαιώματα αυτών που δολοφονούν παιδιά, με το να μας ενημερώσει πως οι Παλαιστίνιοι, σκόπιμα  κανονίζουν  να κινηματογραφηθούν νεκροί με «φωτογένεια» για να  αποσπάσουν τη συμπάθεια της κοινής γνώμης. Είναι φανερό πως η Χαμάς κάνει βόλτες από τα βομβαρδισμένα μέρη, τοποθετώντας «όμορφα» πτώματα στη θέα των δημοσιογραφικών και κινηματογραφικών συνεργείων, αλλιώς όλοι θα σκέφτονταν, πως «δεν έχει σημασία που οι Ισραηλινοί σκότωσαν αυτό το παιδί, ήταν ένα άσχημο μικρό κάθαρμα έτσι και αλλιώς…»

Προχωρούν δίπλα από ένα κατεστραμμένο μιναρέ ενός τζαμιού στην πόλη της Γάζας.

Άλλοι ομιλητές επανέλαβαν αυτή την άποψη, και μάλιστα την αναβάθμισαν, υποστηρίζοντας πως οι Παλαιστίνιοι που βλέπουμε να ουρλιάζουν με αγωνία για τα νεκρά παιδιά τους, έχουν εκπαιδευτεί σε ειδική δραματική σχολή της Χαμάς. Ο σκηνοθέτης φωνάζει: “Άλλη μία πρόβα, τώρα έχουμε την ανατίναξη της τοστιέρας, και θέλουμε όλο το  κάστ  να είναι γονατιστό, να κλαίει  με λιγμούς αλλιώς δεν γυρίζουμε τίποτα!».

Τραυματισμένοι στο νοσοκομείο "kamal Adwan" από το βομβαρδισμό του σχολείου του ΟΗΕ.

Με δεδομένο ότι οι επιθέσεις των ισραηλινών συνεχίζονται, περιμένω να ακούσουμε περισσότερους λόγους γιατί οι Παλαιστίνοι ευθύνονται για το ότι βομβαρδίζονται! Ένας ισραηλινός υπουργός θα πει: «Αυτοί οι άνθρωποι στη Γάζα, πάντα διαμαρτύρονται πως ζουν σε μία πυκνοκατοικημένη περιοχή. Εμείς προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε, μειώνοντας τον πληθυσμό, τόσο ώστε να έχουν περισσότερο χώρο! Αλλά και με αυτό ακόμα δεν είναι χαρούμενοι. Κάποιοι άνθρωποι ποτέ δεν ικανοποιούνται»

Οι Ισραηλινοί επιμένουν να προειδοποιούν πριν βομβαρδίσουν ένα μέρος. Γενικά όλοι συγχωρούμε κάποιον που βομβαρδίζει ένα σχολείο στο βαθμό που έχει προειδοποιήσει πέντε λεπτά νωρίτερα!

Παίρνοντας υπόψη τον αριθμό των κατοίκων σε αυτές τις περιοχές, και το εύρος της καταστροφής που μπορεί να προκαλέσει μία βόμβα, κάθε προειδοποίηση μπορεί να μοιάζει άχρηστη, εκτός αν σου δίνει οδηγίες πως μπορείς να πετάξεις, ή να αλλάξεις διάσταση σαν τον doctor who. Τελοσπάντων, η πρόθεση είναι που μετράει…

Τώρα έχουν καλέσει άλλους 16.000 στρατιώτες, αλλά αν δουν πως δεν τα καταφέρνουν να κάνουν αρκετή ζημιά, μία καλύτερη στρατηγική θα ήταν να καταργήσει  τα βομβαρδιστικά F-16 που σαφώς δεν κάνουν για αυτή τη δουλειά, και να τα αντικαταστήσει με  μερικές «παγιδευμένες» τοστιέρες. Αυτό θα ήταν σαφώς πιο αποτελεσματικό.

Γκρεμισμένη σχολική τάξη.

Σε λιγότερο φωτεινές περιόδους,  οι πραγματικοί υπεύθυνοι για τις δολοφονίες θα ούρλιαζαν στους δρόμους, και οι φωτογραφίες τους θα κοσμούσαν  πρωτοσέλιδα. Ευτυχώς όμως που γινόμαστε ολοένα και πιο φιλελεύθεροι, και λυπούμαστε για το ότι δεν δόθηκε καλύτερα και πιο ευγενική αντιμετώπιση στους δολοφόνους στο παρελθόν.

Για παράδειγμα ο γνωστός serial- killer, Fred West θα μπορούσε να καθόταν σε ένα τηλεοπτικό στούντιο και να έλεγε: «Φυσικά λυπάμαι για τους θανάτους των αμάχων. Πρέπει όμως να καταλάβετε πως αυτοί οι άνθρωποι που δολοφόνησα θα μπορούσαν να είναι μια αιματηρή ενόχληση. Παρασύρθηκα στο να τους σκοτώσω, και δεν είμαι καν σίγουρος ότι το έκανα εγώ, πριν κάνω την δική μου έρευνα. Μερικοί από αυτούς σκοτώνουν τους ευατούς τους με «παγιδευμένες» συσκευές για να αποσπάσουν συμπάθεια… ξέρεις..!»

Καθώς οι καιροί αλλάζουν, ίσως ο Νετανιάχου και οι εκπρόσωποι της ισραηλινής κυβέρνησης, θα γίνουν πιο ειλικρινείς, οργανώνοντας ένα  pride για δολοφόνους παιδιών, όπου οι δολοφόνοι  θα μπορούν επιτέλους να νιώθουν ασφαλείς, και δεν θα χρειάζεται να σκεφτούν για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα όταν θα βομβαρδίσουν ένα σχολείο και θα το κάνουν κομματάκια.

Άρθρο του γνωστού αρθρογράφου, συγγραφέα και κωμικού στη Μεγάλη Βρετανία, Mark Steel στην Indepedent για τις αιματηρές επιθέσεις των ισραηλινών στη Γάζα. O Mark Steel ήταν τοποθετημένος -για πάρα πολλά χρόνια- στην αριστερή πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος, πριν παραιτηθεί το 2007.

Μετάφραση - Απόδοση: Παναγιώτης Κάτσικας

AlfaVita

Αβέβαιο το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης

 Αβέβαιο το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης

Ε

Τα διάφορα "σενάρια" 

για το μέλλον της ΕΕ είναι εξίσου 

καταστροφικά για τις επόμενες γενιές

ίναι ολοφάνερο ότι υπάρχει έντονος προβληματισμός για το μέλλον της "Ενωμένης Ευρώπης".

Τα τελευταία χρόνια έχει οξυνθεί η διαπάλη για το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Για πρώτη φορά φαίνεται να κυριαρχούν συγκεκριμένοι προβληματισμοί και διαθέσεις σε τμήματα του κεφαλαίου των κρατών της ΕΕ που αμφισβητούν την Ευρωζώνη ή ακόμα και την ΕΕ. Τέτοιες διαθέσεις εκφράστηκαν και στις Ευρωεκλογές, με ενίσχυση των λεγόμενων ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων, π.χ., Λεπέν στη Γαλλία, ενώ στη Μ. Βρετανία η αντίληψη για έξοδο από την ΕΕ τείνει να γίνει κυρίαρχη. Αυτή η διαπάλη εξελίσσεται στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και των δυνατοτήτων διαχείρισής της, που αντικειμενικά όξυνε αντιφάσεις που έχει το λεγόμενο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», ένωση ανισόμετρα ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών που βίωσαν διαφορετικά τις επιπτώσεις από την κρίση. Η ισχυροποίηση της Γερμανίας και των συμμάχων της στο πλαίσιο της ΕΕ έχει αναπροσαρμόσει τις συμμαχίες στο εσωτερικό της, έτσι προέκυψε η λεγόμενη συμμαχία των «κρατών του Νότου» (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία κλπ.), ενώ ο λεγόμενος γερμανο-γαλλικός άξονας είναι παρελθόν.

Χαρακτηριστική είναι και η «κόντρα» στην οποία πρωτοστάτησε η Βρετανία, διαφωνώντας με τον ορισμό του «φεντεραλιστή» Γιούνκερ στη θέση του επικεφαλής της Κομισιόν.

Υπάρχουν διαφωνίες ως προς τη σχέση της Ευρώπης με άλλες μεγάλες δυνάμεις, όπως η Ρωσία. Για παράδειγμα, το «Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας» προέτασσε τη «στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία», τη διαμόρφωση «της τριμερούς συμμαχίας Παρισιού - Βερολίνου - Μόσχας», μια πολιτική «μεγάλης ανάπτυξης στην Αφρική», η οποία «σήμερα έχει εγκαταλειφθεί στις αναδυόμενες δυνάμεις, την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία και τη Ρωσία που επανέρχεται».

Οι διαφωνίες αυτές αποτυπώνονται καθαρά στα «παζάρια» για την επιβολή οικονομικών κυρώσεων στη Μόσχα λόγω της στάσης της στην Ουκρανία. Ειδικά τις τελευταίες μέρες, έχει ξεκινήσει ένα «ντόμινο» αντιδράσεων και παρεμβάσεων μετά τις νέες κυρώσεις που αποφάσισαν ΗΠΑ και ΕΕ. Η επιλογή της ουκρανικής αστικής τάξης να προτάξει τη συνεργασία της με την ΕΕ έδωσε νέα τροφή στην αντιπαράθεση Βρυξελλών - Μόσχας.

Διαφωνίες, όμως, υπάρχουν και για το βαθμό της οικονομικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ, κάτι που αντανακλάται στις διαπραγματεύσεις για τη «Δια-ατλαντική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου», η οποία καθυστερεί με σοβαρές επιφυλάξεις, π.χ., από τη γερμανική πλευρά.

"Ρ"

Σε μία μόνο χώρα

 Σε μία μόνο χώρα

Αυτή η γνωστή ιστορία των αστικών κομμάτων εξουσίας, που όταν βρίσκονται στην κυβέρνηση «κλέβουν» το πρόγραμμα του αντιπάλου τους, γιατί στην πραγματικότητα δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές -και η σοσιαλδημοκρατία ειδικά δεν έχει καν λόγο διακριτής ύπαρξης στην παρούσα φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού- έχει θεωρητικά το αντίστοιχό της στο κομμουνιστικό κίνημα, κατά μία έννοια και κατά μία πολύ συγκεκριμένη κι αμφίβολη εκδοχή: αυτή του τροτσκιστικού ρεύματος. Λεν δηλ οι τροτσκιστές πως οι θέσεις του απρίλη που καθόρισαν τη στρατηγική των μπολσεβίκων το 17’, αναιρούσαν την προηγούμενη λενινιστική φόρμουλα της «δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς» -που δεν ταυτιζόταν με τη δικτατορία του προλεταριάτου (δτπ) και τη σοσιαλιστική επανάσταση- και δικαίωναν αναδρομικά την εκτίμηση του τρότσκι και τη θεωρία της διαρκούς επανάστασης. Η οποία ξεκινούσε ως αστική, αλλά η δυναμική της βάθαινε προοδευτικά κι εξελισσόταν σε σοσιαλιστική, ενώ ολοκληρωνόταν μόνο σε διεθνές-παγκόσμιο επίπεδο κι όχι στην κλίμακα μιας χώρας –και μάλιστα τόσο οικονομικά καθυστερημένης, όσο η μισοφεουδαρχική ρωσία της εποχής του τσάρου.

Το ζήτημα αυτό επανήλθε στο επίκεντρο της συζήτησης και της θεωρητικής διαπάλης σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, που οι μπολσεβίκοι έψαχναν με ποιον τρόπο θα προχωρήσουν μετά την ήττα του επαναστατικού κύματος και τη σχετική-μερική σταθεροποίηση του καπιταλισμού στην υπόλοιπη ευρώπη. Και ο σφος με το μουστάκι έριξε το σύνθημα του «σοσιαλισμού σε μία χώρα», όπου οι τροτσκιστές κόλλησαν έντεχνα το επίρρημα «μόνο», για να καταδείξουν τη διαφωνία τους και το παράλογο τάχα της πρότασης. Κι εδώ αρχίζει ένα άλλο παράδοξο, που αφορά αποκλειστικά τις δικές τους θέσεις.

Αφενός γιατί, ενώ θεωρούσαν το σύνθημα αυτό προδοτικό προς την ουσία του μαρξισμού και μενσεβίκικο (θα δούμε παρακάτω γιατί), παρηγορούσαν τον εαυτό τους πως η σοβιετική ηγεσία αντέγραφε πολλές θέσεις τους κι επηρεαζόταν από το δικό τους πρόγραμμα –το οποίο δε θεωρούσαν πάντως προδοτικό και μενσεβίκικο. Η ιδέα αυτή αποτυπώνεται πχ στην οργουελική αλληγορία της φάρμας των ζώων (δηλ της σοβιετικής ένωσης) όπου το γουρουνάκι χιονάτος (στάλιν) καρπώνεται όλη τη δόξα για τα σχέδια ενός ανεμόμυλου, αν θυμάμαι καλά (δηλ της εκβιομηχάνισης ή/και της κολεκτιβοποίησης), μολονότι η αρχική ιδέα ανήκε σε άλλο γουρουνάκι, το (ναπο)λέοντα, που όμως εκδιώχτηκε από τη φάρμα.

{Δε θα μας απασχολήσει διεξοδικά εδώ το ζήτημα, ούτε ο αντίστοιχος ισχυρισμός για τις θέσεις του απρίλη, που χρήζει ωστόσο απάντησης. Μπορούμε καταρχάς να περιοριστούμε σε ένα αρκετά γνωστό αφορισμό, που απαντά συνοπτικά στις τροτσκιστικές δοξασίες –αν υποτεθεί πως έχουν κάποια βάση οι προγραμματικές ομοιότητες που επισημαίνουν. Αν λοιπόν, υποθετικά, είχε επικρατήσει η τροτσκιστική λογική, αντί της πολιτικής του στάλιν (που δεν αντιστοιχεί σε πάντως κάποιο είδος –ισμού), είναι σχεδόν βέβαιο πως η επανάσταση θα περνούσε από τις ίδιες στενωπούς (άνοδος του φασισμού, ιμπεριαλιστική περικύκλωση, περικύκλωση των πόλεων από την ύπαιθρο και την αγροτική καθυστέρηση) και θ’ αναγκαζόταν πιθανότατα να χρησιμοποιήσει παρόμοιες μεθόδους (εκκαθαρίσεις, βίαια κολεκτιβοποίησης, τακτικά πειράματα και παλινδρομήσεις της κομιντέρν) χωρίς να είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι θα πετύχαινε τα ίδια σπουδαία αποτελέσματα. Με δυο λόγια δηλ θα είχαμε όλα τα «κακά», δυσάρεστα επεισόδια αυτής της διαδρομής, χωρίς να έχουμε απαραίτητα τα θετικά επακόλουθα και τους καρπούς που έδωσαν. Κλείνει η παρένθεση}.

Αφετέρου γιατί η ρωσία δεν ήταν μια οποιαδήποτε χώρα, αλλά ένα αχανές κράτος που καταλάμβανε το 1/6 του κόσμου, έχοντας πλούσιες πρώτες ύλες και τρομερές παραγωγικές δυνατότητες, που τις ξεδίπλωσε πλήρως μεταπολεμικά, χάρη και στη στρατηγική των μπολσεβίκων στα χρόνια που ήταν επικεφαλής ο σφος με το μουστάκι. Στην πραγματικότητα, η δυσπιστία των τροτσκιστών για τη δυνατότητα υλοποίησης του συνθήματος, τους έφερνε από άλλο δρόμο πολύ κοντά στην αντίστοιχη λογική και στάση των μενσεβίκων, που θεωρούσαν πως η ρωσία ήταν ανέτοιμη για προλεταριακή επανάσταση και το σοσιαλισμό (κι ας κατηγορούσαν οι τροτσκιστές το στάλιν για σύγκλιση με το μενσεβικισμό και το σοσιαλσωβινισμό τους, επειδή περιόριζε την επανάσταση σε εθνική κλίμακα και δε βασιζόταν στην προοπτική εκδήλωσης της παγκόσμιας επανάστασης).

Όταν όμως αυτή η κριτική αφορά τη ρωσία κι όχι μια οποιαδήποτε χώρα, μπορούμε να θυμηθούμε την πετυχημένη σχετική ειρωνεία του λαϊκού στρώματος (που κοροϊδεύει όλη την κοινωνία, με τη μούφα επανεκκίνηση του μπλοκ του, και μαζί με αυτήν και τους τροτσκιστές) και τη ρελάνς του από (κάτω κι) αριστερά με το σύνθημα: δε γίνεται σοσιαλισμός σε ένα μόνο σύμπαν…

Η θεωρία του σοσιαλισμού σε μια χώρα βασίζεται στην ανάλυση του λένιν για την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού και το σπάσιμο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας στον πιο αδύναμο κρίκο της. Ο σοσιαλισμός μπορεί δηλ να νικήσει αρχικά σε μια χώρα ή σε μια ομάδα χωρών.

Οι τροτσκιστές αποδέχονται αυτό το σημείο της ανάλυσης, αλλά διαχωρίζουν την αρχική από την τελική νίκη του σοσιαλισμού. Η σοσιαλιστική επανάσταση δηλ μπορεί να νικήσει αρχικά σε κάποιες χώρες, αλλά ολοκληρώνεται μόνο σε παγκόσμιο, διεθνές επίπεδο.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο κομμουνισμός μπορεί να νικήσει μόνο σε παγκόσμια κλίμακα, κάτι που είναι απόλυτα σωστό αλλά αποτελεί μια ελάχιστα χρήσιμη κοινοτοπία (παρά μια μεταγενέστερη ατυχή αναφορά του στάλιν σε κομμουνιστικό κράτος, που θα δούμε και παρακάτω). Η τελική νίκη του σοσιαλισμού, δηλ ο κομμουνισμός, μπορεί να επιτευχθεί μόνο σε βάθος χρόνου, μετά από την επικράτηση της επανάστασης στις πιο σημαντικές κι ανεπτυγμένες χώρες του δυτικό κόσμου και με την εξάλειψη των τάξεων. Το θέμα όμως είναι τι ορίζουμε και τι εννοούμε ως νίκη του σοσιαλισμού.

Ο στάλιν είχε μιλήσει σωστά το 30’ για νίκη του σοσιαλισμού και κατάργηση της βάσης των ταξικών διαφορών μετά την ολοκλήρωση της κολεκτιβοποίησης, το πέρασμα της γης στους συνεταιρισμούς και την ουσιαστική εξάλειψη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Η νίκη αυτή δεν ήταν οριστική, όπως αποδείχτηκε μελλοντικά με την παλινόρθωση, σηματοδοτούσε όμως την επικράτηση ανώριμων κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και τη βάση για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Όπως λεγόταν εκείνη την εποχή, θα ήταν παράλογο να μη θέσουμε τα θεμέλια ενός σπιτιού, επειδή δε θα μπορούσαμε ακόμα να εξασφαλίσουμε την τοποθέτηση της στέγης.

Ο στάλιν ωστόσο είχε εκτιμήσει λανθασμένα ότι οι ταξικές αντιθέσεις μπορεί να λυθούν σε τέτοιο βαθμό στο εσωτερικό της σοβιετικής κοινωνίας, ώστε να συνεχίσει να υφίσταται το κράτος μόνο για την προστασία από τον κίνδυνο της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, ενώ οι υπόλοιπες λειτουργίες του θα είχαν καταστεί περιττές και θα καταργούνταν.

Πέρα από το επίπεδο της θεωρητικής-ιδεολογικής διαπάλης, η επικράτηση του στάλιν και η συντριπτική πλειοψηφία που κέρδισε η πρότασή του μες στο κόμμα των μπολσεβίκων εξηγείται κι από έναν ακόμα λόγο: από την πρακτική διέξοδο, την προοπτική που έδινε στη σοβιετική ρωσία, σε μια περίοδο που οι επαναστατικές εξεγέρσεις στην υπόλοιπη ευρώπη είχαν ηττηθεί και φαινόταν να περνάμε σε μια περίοδο σχετικής σταθεροποίησης του καπιταλισμού, που δε θα κρατούσε πολύ μεν, αλλά θα άφηνε τους μπολσεβίκους χωρίς διεθνή στηρίγματα. Καμία άλλη πρόταση δεν ήταν ικανή να βγάλει την χώρα των σοβιέτ από το φαινομενικό αδιέξοδο της παθητικής αναμονής των επόμενων αδύναμων κρίκων, που θα έσπαγαν από την ιμπεριαλιστική αλυσίδα, δίνοντας ώθηση στη δική τους επανάσταση, να της δώσει όραμα κι έμπνευση, για να προχωρήσει.

Υπάρχει τέλος μια κατηγορία που βασίζει τη διαφωνία της με το σύνθημα όχι σε μια γενική εναντίωση στο σοβιετικό εγχείρημα, αλλά στην άποψη πως δεν ήταν σοσιαλιστικό, δεν υπήρχε ούτε αρχική, ούτε (πόσο μάλλον) τελική νίκη του σοσιαλισμού. Χαρακτηριστική αυτής της αντίληψης είναι η ανάλυση της κοα ανασύνταξη του μπατίκα, που θεωρεί το σοσιαλισμό διαφορετικό στάδιο που ακολουθεί (και δεν ταυτίζεται με) τη δικτατορία του προλεταριάτου. Και δεν τον περιγράφει ακριβώς ως ανώριμο κομμουνισμό, αλλά ως ένα είδος μικρού κομμουνισμού, με χαρακτηριστικά που αντιστοιχούν σε μια αρκετά ώριμη φάση του και δύσκολα διακρίνει κανείς τις διαφορές τους με τα γνωρίσματα της κομμουνιστικής φάσης.

Οι τροτσκιστές έχοντας λίγο διαφορετικό σκεπτικό, θεωρούσαν πως ο σοσιαλισμός αντιστοιχεί σε έναν ανώτερο τρόπο παραγωγής (τον κομμουνιστικό, γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής, τρόπο συνάρθρωσης δηλ των παραγωγικών δυνάμεων με τις παραγωγικές σχέσεις κι έφερναν ως αντεπιχείρημα (στη σοσιαλιστική φύση της σοβιετίας) τους υψηλότερους ποσοτικούς δείκτες των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών οικονομιών, που αποδείκνυαν την ανωτερότητά τους από τους αντίστοιχους δείκτες της σοβιετικής οικονομίας. Όπως γνωρίζουμε η εικόνα αυτή ανατράπηκε ριζικά τα επόμενα χρόνια, επιτρέποντας στην εσσδ να γίνει η πιο σημαντική βιομηχανική δύναμη στην ευρώπη, κατακτώντας ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο την κορυφή σε αρκετούς τομείς.

Ανοίγει όμως μια μεγάλη συζήτηση για τα κριτήρια αυτής της σύγκρισης. Με ποιο σκεπτικό δε θεωρείται ανώτερος ένας τρόπος παραγωγής που έμεινε ανεπηρέαστος από το παγκόσμιο οικονομικό κραχ του 29’ και κατάφερε να εξαλείψει οριστικά την ανεργία ήδη από το 1930; Σε μια παλιότερη ανάρτηση είχαμε θίξει και το ζήτημα κατά πόσο πρέπει (και σε ποιο βαθμό είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένο, ανεξάρτητα δηλ από τις προθέσεις του) το σοσιαλιστικό στρατόπεδο να ανταγωνίζεται τον καπιταλισμό, τρέχοντας προς την ίδια κατεύθυνση. Δεν είναι όμως της παρούσας να το αναπτύξουμε περισσότερο εδώ.

Μένει να δούμε συνοπτικά πώς τίθεται το ζήτημα του σοσιαλισμού σε μια χώρα στα σύγχρονα δεδομένα της σημερινής εποχής. Αλλά αυτό θα είναι αντικείμενο μιας επόμενης ανάρτησης.

«ΚΩΔΙΚΟΣ 250, ΠΟΛΩΝΙΑ»

«ΚΩΔΙΚΟΣ 250, ΠΟΛΩΝΙΑ»

Το μυστικό στρατιωτικό νοσοκομείο που «έφτιαξε» η ΛΔ Πολωνίας το 1949 για τη νοσηλεία των τραυματιών μαχητών του ΔΣΕ

Το υγειονομικό - νοσηλευτικό προσωπικό, ψυχή του νοσοκομείου «250»

«ΚΩΔΙΚΟΣ 250, ΠΟΛΩΝΙΑ». Ηταν το σύνθημα για το μυστικό στρατιωτικό νοσοκομείο που ιδρύθηκε, με απόρρητη διαταγή της κυβέρνησης της ΛΔ Πολωνίας, για την περίθαλψη των μαχητών και μαχητριών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), στα πλαίσια της διεθνιστικής - προλεταριακής αλληλεγγύης προς το δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό από την Αγγλοαμερικάνικη επέμβαση στην Ελλάδα και τον τρίχρονο Εμφύλιο. Το, δυναμικότητας πάνω από 1.000 κρεβατιών, «νοσοκομείο εκστρατείας», όπου θα νοσηλευόταν αποκλειστικά τραυματίες μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ που αναμένονταν να φτάσουν μέσω της Αλβανίας στην Πολωνία, κατασκευάστηκε, διαμορφώθηκε, οργανώθηκε και στελεχώθηκε με προσωπικό μέσα σε τρεις, μόλις, μήνες (Μάης - Ιούλης 1949) στο Τσίβνουβ της ΛΔ Πολωνίας -σε μια εγκαταλειμμένη στρατιωτική βάση των Γερμανών ναζί, που την εγκατέλειψαν με την προέλαση του Κόκκινου Στρατού προς το Βερολίνο.
Οπως αναφέρει στο βιβλίο του ο Πολωνός γιατρός - λοχαγός δρ. Βλαντυσλάβ Μπαρτσικόβσκι, γενικός Αρχίατρος του νοσοκομείου «250», η πρώτη αποστολή τραυματιών μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ αναχώρησε από την Αλβανία στις 13 Ιουλίου του 1949 με το πολωνικό καράβι «Κόστσιουσεκ», όπου χώρεσαν 750 τραυματίες, για να φτάσουν, μετά από διαδρομή 12 ημερών, στις 25 Ιούλη στο λιμάνι Σβινάουγστσιε της Πολωνίας. Από κει μεταφέρθηκαν με ασθενοφόρα στο μυστικό νοσοκομείο εκστρατείας «250», που είχε προετοιμαστεί για την υποδοχή τους. Η δεύτερη αποστολή -μεταφορά 209 ασθενών- έφτασε στο Τζίβνουβ το Σεπτέμβρη του 1949. Πρωτύτερα έφτασαν 29 πολίτες με ακρωτηριασμένα άκρα. Στις 8/10/1949 έφτασαν πάνω από 150 αντάρτες από, περίπου, 2,5 χιλιάδες που έφτασαν στο Σβινάουγστσιε με το καράβι «Κόστσιουσεκ». Το καράβι απέπλευσε από την Αλβανία το βράδυ της 27ης προς 28ης Σεπτεμβρίου 1949 και μετά από 11 μέρες έφτασε στα πολωνικά παράλια. Η τρίτη μεταφορά (αποστολή) τραυματιών έφτασε στο Γκντάνσκ στις 26 Οκτωβρίου, πιθανόν με το ρουμανικό καράβι «Τρανσιλβάνια», το οποίο μετέφερε από την Αλβανία περίπου 2-3 χιλιάδες ανθρώπους. Η τελευταία αποστολή, το Δεκέμβρη του 1949, ήταν μικρή λόγω πληρότητας του νοσοκομείου «250», έφτασαν εδώ μόνο 50 τραυματίες. Ενώ αργότερα, στις αρχές του '50, έφτασαν από άλλες σοσιαλιστικές χώρες και άλλοι τραυματίες μαχητές του ΔΣΕ. Σύνολο πέρασαν περί τους 2.000 τραυματίες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας από το νοσοκομείο «250», όπου δέχτηκαν τη φροντίδα των υγειονομικών αρχών της ΛΔ Πολωνίας.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΣΥΡΙΖΑ - ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ Οταν η αντιλαϊκή σύγκλιση βγάζει μάτι...

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΣΥΡΙΖΑ - ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ

Οταν η αντιλαϊκή σύγκλιση βγάζει μάτι...

Μέσα σε μία βδομάδα η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ έστησαν δύο ακόμα επεισόδια του αποπροσανατολιστικού για το λαό καυγά τους, τη μία με αφορμή τα παζάρια με την τρόικα και το αν αυτά θα συνεχιστούν στο Παρίσι ή στην Αθήνα και την άλλη με αφορμή τις εξελίξεις στην Αργεντινή και το αν το αντιλαϊκό μείγμα διαχείρισης του ενός ή του άλλου εξυπηρετεί καλύτερα τους «εθνικούς στόχους», δηλαδή το εγχώριο κεφάλαιο.
Μέσα στην ίδια βδομάδα, σχετικά πιο «πίσω» στα δελτία ειδήσεων και σίγουρα πολύ πιο «πίσω» στα τηλεπαράθυρα, πέρασε το γεγονός ότι το προεδρείο του ΣΕΒ δύο φορές μέσα σε ελάχιστες μέρες συναντήθηκε με πολυμελείς κυβερνητικές αντιπροσωπείες για συζητήσεις, με αντικείμενο τη «βιομηχανική πολιτική»: Τη μία σε υπουργική σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου υπό τον πρωθυπουργό και την άλλη στο υπουργείο Ανάπτυξης, στη συνεδρίαση της Διυπουργικής Επιτροπής για τη Βιομηχανική Πολιτική.
Οι απανωτές απευθείας συναντήσεις των βιομηχάνων με το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης αλλά και με υπουργούς τα χαρτοφυλάκια των οποίων έχουν άμεση σχέση με τους σχεδιασμούς των μονοπωλίων (π.χ., υπουργείο Παιδείας) δεν είναι καθόλου τυχαίες: Η παραπέρα στήριξη των εγχώριων βιομηχανικών ομίλων, η θωράκιση και η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους σε βάρος των λαϊκών αναγκών είναι ταξική προτεραιότητα της κυβέρνησης, όπως και όλων των δυνάμεων της αστικής διαχείρισης.
Είναι «στρατηγικός στόχος» τους, όπως σωστά το έθεσε μετά το τέλος της πρώτης συνάντησης ο υπουργός Ανάπτυξης, Ν. Δένδιας. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, στη συνεδρίαση της Διυπουργικής Επιτροπής αποφασίστηκε η καθιέρωση αλλεπάλληλων απευθείας διαβουλίων της κυβέρνησης με τον ΣΕΒ: Με τη δημιουργία «διαρκούς Επιτροπής», η οποία θα συνεδριάζει κάθε 20 μέρες, για να παρακολουθεί την εξέλιξη των αποφάσεων παραπέρα ενίσχυσης των βιομηχάνων και με τις τακτικές συνεδριάσεις της Διυπουργικής Επιτροπής με τη συμμετοχή του ΣΕΒ («ανά 2μηνο θα συνεδριάζουμε σε υπουργικό επίπεδο και με τη διοίκηση του ΣΕΒ», όπως ανέφερε με χαρακτηριστική... άνεση ο πρόεδρος των βιομηχάνων).

Ολα τα ζητήματα που «καίνε» το κεφάλαιο

Στο τραπέζι των δύο συναντήσεων έπεσαν όλα τα ζητήματα που «καίνε» το εγχώριο κεφάλαιο: Η διευθέτηση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων και συνακόλουθα η εξασφάλιση της ρευστότητας των ντόπιων μονοπωλίων, η παραπέρα μείωση του «ενεργειακού κόστους» και συνολικά του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», της φορολογίας των επιχειρηματικών ομίλων και των εργοδοτικών εισφορών, καθώς και τα ζητήματα της αμεσότερης υπαγωγής της έρευνας στις ανάγκες του κεφαλαίου.
Σε ό,τι αφορά στα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια, τα οποία στο α' τρίμηνο του 2014 έφτασαν τα 42 δισ. ευρώ, στόχος της κυβέρνησης είναι η προώθηση ρυθμίσεων που θα ενισχύουν τη «ρευστότητα» των μονοπωλίων, παράλληλα όμως με τη θωράκιση των εγχώριων τραπεζικών ομίλων, ενόψει και των αποτελεσμάτων των διαγνωστικών ελέγχων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Ο Ν. Δένδιας ανέφερε ότι «το υπουργείο Ανάπτυξης θα παρουσιάσει ένα κείμενο εργασίας σε συνεργασία και με τον υπουργό Οικονομικών και με άλλους υπουργούς, υπό την έγκριση του πρωθυπουργού, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε και αυτό το μεγάλο θέμα», ενώ, από την πλευρά του, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, επανέφερε τη θέση περί στήριξης των «καλών επιχειρήσεων», σημειώνοντας σε ό,τι αφορά τη διαχείριση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων ότι «στόχος δικός μας είναι πρώτον να μην υπάρξει αυτό που λέμε ο ηθικός κίνδυνος, δηλαδή να δικαιωθούν οι "μπαταχτσήδες". Και δεύτερον να μη δημιουργηθεί αθέμιτος ανταγωνισμός, όπου οι καλές, συνεπείς επιχειρήσεις, που πληρώνουν φόρους και εισφορές, να χάσουν σε ανταγωνιστικότητα έναντι των αντιστοίχων μη καλών επιχειρήσεων».
Στα ζητήματα του «ενεργειακού κόστους», οι συζητήσεις κυβέρνησης - ΣΕΒ εστίασαν στην επιτάχυνση της εφαρμογής του πακέτου ενίσχυσης των βιομηχάνων, ύψους 150 εκατ. ευρώ, που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση από το Φλεβάρη, το οποίο όμως «κολλάει» στους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ΕΕ, με τα ευρωενωσιακά όργανα να διατυπώνουν ενστάσεις.
Χαρακτηριστικές για την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να υπερασπιστεί -όσο της το επιτρέπει το «ειδικό βάρος» της ελληνικής αστικής τάξης- τα συμφέροντα των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων ήταν οι δηλώσεις του Ν. Δένδια για το θέμα του «κολλήματος» του πακέτου στήριξης των βιομηχάνων: «Θα τεκμηριώσουμε πολύ σοβαρά τα αιτήματά μας», ανέφερε, αλλά, όπως πρόσθεσε, «εάν καταλήξουμε σε απόλυτη διαφωνία, τότε εμείς έχουμε δικαίωμα ως κυρίαρχη χώρα να κάνουμε αυτό το οποίο νομίζουμε και η οποιαδήποτε άλλη πλευρά έχει δικαίωμα να μας παραπέμψει στα όργανα».
Σε μία εξέλιξη άμεσα συνδεδεμένη με τα παραπάνω, λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση της σύσκεψης στο Μέγαρο Μαξίμου, η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας ανακοίνωσε μέτρα που οδηγούν σε νέες μειώσεις στα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος των λεγόμενων «ενεργοβόρων βιομηχανιών», μέσω της περιβόητης «διακοψιμότητας» (βάσει τις οποίας θα παρέχεται ρεύμα με ακόμα χαμηλότερη χρέωση στους βιομηχάνους, με «αντάλλαγμα» τη δυνατότητα του ΑΔΜΗΕ να μπορεί να διακόπτει ή να περιορίζει την παροχή όποτε κρίνει ότι είναι απαραίτητο για την ευστάθεια του συστήματος). Οι «υπηρεσίες διακοψιμότητας» περιλαμβάνονται στο κυβερνητικό πακέτο στήριξης των βιομηχάνων που «σκάλωσε» στις αρχές ανταγωνισμού της ΕΕ...

Νέες μειώσεις στις εργοδοτικές εισφορές

Σε ό,τι αφορά το περιβόητο «μη μισθολογικό κόστους», τα σχέδια της κυβέρνησης και των βιομηχάνων εστιάζουν στην παραπέρα μείωση των εργοδοτικών εισφορών. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ, μάλιστα, μετά τη συνεδρίαση της Διυπουργικής Επιτροπής, επιβεβαίωσε τις «διαρροές» του υπουργείου Εργασίας ότι προετοιμάζει «νέα περαιτέρω μείωση των εισφορών κατά 1 - 1,5%». Οι νέες μειώσεις θα προστεθούν στις μειώσεις ύψους 5% που έχουν γίνει ήδη στις εργοδοτικές εισφορές, επιτείνοντας ακόμα περισσότερο το πλήγμα στα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων.
Στην ατζέντα των συζητήσεων κυβέρνησης - ΣΕΒ περιλαμβανόταν και η Ερευνα, η προώθηση της αμεσότερης υπαγωγής της στους σχεδιασμούς και τις ανάγκες του κεφαλαίου. Ο Ν. Δένδιας στάθηκε στη μεταφορά πόρων από το νέο ΕΣΠΑ στην «εφαρμοσμένη Ερευνα, σε αυτούς τους ανθρώπους και αυτές τις εταιρίες που είναι στην αγορά και θέλουν να παράξουν προϊόντα τα οποία θα αυξήσουν το ΑΕΠ και τις εξαγωγές», ενώ οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ από την πλευρά τους απαίτησαν «ουσιαστική συμμετοχή των επιχειρήσεων στο σχεδιασμό και την παρακολούθηση της εθνικής στρατηγικής» στον τομέα της Ερευνας. «Χρειαζόμαστε ένα νέο πρότυπο συνεργασίας των επιχειρήσεων και των ερευνητικών κέντρων και στο πλαίσιο αυτό από τον ΣΕΒ προτείνεται η συγκρότηση Δικτύου Ανάπτυξης Καινοτομίας στις ελληνικές επιχειρήσεις και η προώθηση συμπράξεων δημόσιου - ιδιωτικού τομέα σε τομείς τεχνολογικής προτεραιότητας».
Είναι «φως - φανάρι» ότι η κυβέρνηση έχει συγκεκριμένο σχέδιο για την παραπέρα στήριξη των εγχώριων βιομηχάνων και το «τρέχει» με στοχοπροσήλωση, όπως τους διαβεβαίωσε άλλωστε και πριν από λίγες μέρες ο υπουργός Οικονομικών, Γκ. Χαρδούβελης, μιλώντας στο Γενικό Συμβούλιο του ΣΕΒ: Επιτάχυνση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, διατήρηση των «πρωτογενών πλεονασμάτων», ενίσχυση ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, προσέλκυση κεφαλαίων με «σταθερό και φιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον», προσανατολισμός «στη μεγάλη αγορά του εξωτερικού» κ.ά.

Η γκρίνια του ΣΥΡΙΖΑ... ή όταν ζηλεύει ο «καλός ο μαθητής»

Και όμως ο ΣΥΡΙΖΑ γκρινιάζει... γιατί δε βλέπει «αποτελέσματα»! Το σχετικό ρεπορτάζ της «Αυγής» για τη σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου είχε τίτλο «Βιομηχανική Πολιτική: Να 'χαμε να λέγαμε...» (!), ενώ μέσα στο θέμα της η «Αυγή»... παραπονιόταν ότι «χωρίς αποτέλεσμα πέραν της... "αλληλοκατανόησης" μεταξύ των δύο πλευρών έληξε η διυπουργική σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου». Το σχέδιο της κυβέρνησης για τη στήριξη των βιομηχάνων το γνωρίζει πολύ καλά ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και τα συγκεκριμένα αντιλαϊκά αποτελέσματά του. Αν γκρινιάζει ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, το κάνει γιατί προσπαθεί να αποδείξει ότι ο ίδιος θα μπορούσε να στηρίξει πιο αποτελεσματικά την καπιταλιστική ανάκαμψη αλλά και γιατί επιχειρεί να «πατήσει» και πάνω σε αντιθέσεις στο εσωτερικό της ίδιας της αστικής τάξης.
Ετσι είναι: Καλές οι κοκορομαχίες για το Παρίσι και το Μπουένος Αϊρες, όταν όμως μιλάμε για τις εξετάσεις απέναντι στο κεφάλαιο, η σύγκλιση κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ βγάζει μάτι!
Μια απλή υπενθύμιση των όσων έταζε στους βιομηχάνους ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ στα τέλη Μάη (ελάχιστες μέρες μετά το... «ψηφίζουμε και φεύγουν»!) είναι ενδεικτική αυτής της σύγκλισης, ανεξαρτήτως των διαφορών στο μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής.
Τι έλεγε ο Αλ. Τσίπρας τότε στον ΣΕΒ;
Εταζε«στήριξη καινοτόμων ιδιωτικών επενδύσεων με υψηλή προστιθέμενη αξία», πόρους «για εξαγώγιμα καινοτόμα προϊόντα», Δημόσιο το οποίο, σε ρόλο μοχλού ανάταξης της καπιταλιστικής οικονομίας, θα σηκώσει το βάρος ενός «ισχυρού, εξωγενούς επενεδυτικού σοκ», με «δημόσιες επενδύσεις που σύρουν και συμπληρώνουν -δεν εκτοπίζουν- τον ιδιωτικό τομέα» και διεκδίκηση «έκτακτων ευρωπαϊκών πόρων για ευρείας κλίμακας δημόσιες επενδύσεις στους τομείς του μέλλοντος».
Ιεραρχούσε τη ρύθμιση των «κόκκινων δανείων» των τραπεζών, «ώστε να ελαφρύνουμε επιχειρήσεις» και την προώθηση στοχευμένων πολιτικών χρηματοδότησης επιχειρήσεων από αναπτυξιακό δημόσιο φορέα ειδικού σκοπού, έτσι ώστε να αντιμετωπισθεί η παρατεταμένη έλλειψη ρευστότητας στην πραγματική οικονομία.
Ενωνε τη φωνή του με αυτή των βιομηχάνων για τη μείωση του «ενεργειακού κόστους» τους, σημειώνοντας, μάλιστα, ότι «η αναγκαία στήριξη της βιομηχανίας είναι υποχρέωση του κράτους και όχι της ΔΕΗ, η οποία δεν μπορεί να πουλάει Ενέργεια κάτω του κόστους».
Υποσχόταν«δίκαιο πλαίσιο φορολογικών υποχρεώσεων για τις επιχειρήσεις», προαναγγέλλοντας ουσιαστικά νέες φοροαπαλλαγές για τους επιχειρηματικούς ομίλους, πίσω από το «εύσχημο» σύνθημα «φορολόγηση κερδών και όχι συντελεστών παραγωγής».
«Δεν μπορούμε παρά να συνεργαζόμαστε, να βοηθήσουμε τη βιομηχανία, χωρίς επιχειρήσεις δεν μπορεί να υπάρξει οικονομία», ήταν τότε η χαρακτηριστική απάντηση του Αλ. Τσίπρα σε κάποια μέλη του ΣΕΒ που τον προέτρεπαν «να ζητάτε τη γνώμη μας για διάφορα θέματα στα υπουργεία, στους κλάδους της οικονομίας»...

***

Η στρατηγική σύγκλιση κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ στη στήριξη του κεφαλαίου είναι ολοφάνερη και επιβεβαιώνει ότι η αντιλαϊκή επίθεση θα συνεχίζεται ανεξαρτήτως μείγματος διαχείρισης. Οπως και να ονομαστούν τα σχέδια ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων δεν μπορούν παρά να «πατούν» πάνω στο τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, πάνω στη διασφάλιση ακόμα φτηνότερης εργατικής δύναμης, ακόμα περισσότερων προνομίων για τη δράση του κεφαλαίου. Αυτές τις κατευθύνσεις εξασφαλίζει η πολιτική τόσο της κυβέρνησης όσο και του ΣΥΡΙΖΑ και εδώ δε χωρά καμία αυταπάτη: Τίποτα θετικό δεν μπορεί να προκύψει από τη στοίχιση του λαού πίσω από τους στόχους του κεφαλαίου! Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση μπορεί να υπάρξει μόνο με τη ρήξη με τα ίδια τα μονοπώλια και την ανατροπή της εξουσίας τους, μόνο με το πέρασμα στα χέρια των εργαζομένων όλου του πλούτου που οι ίδιοι παράγουν.

Εξελίξεις που πρέπει να προβληματίσουν

Εξελίξεις που πρέπει να προβληματίσουν

Associated Press

Σ' ένα ουκρανικό τηλεοπτικό κανάλι, το «Hromadske», που στους χρηματοδότες του φιγουράρουν οι πρεσβείες των ΗΠΑ και της Ολλανδίας, καθώς και το ίδρυμα Σόρος, ένας αναλυτής δήλωσε ανοιχτά: «Πρέπει να εκτελεστούν 1,5 εκατομμύριο (σ.σ. ρωσόφωνοι) στο Donbass». Στο Τελ Αβίβ η κυβέρνηση Νετανάχιου παίρνει όλα τα ανάλογα μέτρα που απαιτούνται για να δοθεί η περίφημη «Τελική Λύση» σε βάρος των Παλαιστινίων. Ο όρος ανασύρεται κατευθείαν από τη φιλολογία των ναζί και είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι όλο και πιο συχνά χρησιμοποιείται σ' αυτό ή το άλλο μέτωπο, όπου οι ιμπεριαλιστές αποφασίζουν να «τελειώνουν» μ' αυτές ή τις άλλες αντιστάσεις.

Διόλου άσχετη με τις παραπάνω εξελίξεις είναι η είδηση ότι σε προχωρημένο στάδιο βρίσκονται οι συζητήσεις ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τις ΗΠΑ για την εγκατάσταση στο Καστέλι Ηρακλείου αμερικανικής βάσης μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Η συγκυβέρνηση, δρώντας με βάση τους στόχους του ελληνικού κεφαλαίου για πιο ενεργό συμμετοχή στο μοίρασμα των αγορών, εμπλέκει βαθύτερα το λαό στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις, σε μια περίοδο μάλιστα που οι πολεμικές συρράξεις κλιμακώνονται στην ευρύτερη γειτονιά μας. Η παραπέρα εμπλοκή της χώρας δικαιολογείται από την κυβέρνηση με την επίκληση των «συμβατικών υποχρεώσεων» της χώρας προς το ΝΑΤΟ.
Οι εικόνες της Λιβύης, που καίγεται τρία σχεδόν χρόνια μετά τον «εκδημοκρατισμό» της, με τη συμμετοχή και της ελληνικής κυβέρνησης, των σφαγμένων παιδιών της Γάζας, των πόλεων που ισοπεδώνονται στη Συρία, των φασιστών, που με τη στήριξη ΗΠΑ και ΕΕ κυβερνούν και σκοτώνουν στην Ουκρανία, των συγκρούσεων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, πρέπει να προβληματίσουν το λαό. Ο πόλεμος είναι το μέσο για να λύνουν τις διαφορές τους όταν οι ανταγωνισμοί οξύνονται στο έπακρο και το μάρμαρο το πληρώνουν πάντα οι λαοί.

Ο λύκος δεν μπορεί να φυλάει τα πρόβατα

Το Κυπριακό είναι άλλη μια κλασική περίπτωση διεθνούς ζητήματος, αφού πρόκειται για ζήτημα εισβολής και κατοχής του 37% του νησιού από ξένη δύναμη, που αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση υπέρ των λαϊκών δυνάμεων εντός των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και οργανισμών. Διαψεύδονται και διάφοροι αστοί και οπορτουνιστές που έσπερναν αυταπάτες ότι ο κυπριακός λαός με την ένταξη στην ΕΕ δήθεν θα ωφελούνταν και θα λυνόταν και η «εθνική υπόθεση». Ακριβώς το αντίθετο συνέβη. Αποδεικνύεται ότι τα λαϊκά κινήματα δεν μπορούν να αποτρέψουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς με «παρεμβάσεις σε ευρωπαϊκούς και διεθνείς» οργανισμούς του καπιταλισμού αλλά μόνο με πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε κράτος, με πάλη για έξοδο από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τις καπιταλιστικές διακρατικές ενώσεις. Είναι χίμαιρα να πιστεύουν οι εργαζόμενοι ότι με διαβουλεύσεις ή, πολύ περισσότερο, με μια κυβερνητική εναλλαγή, εντός όμως των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, είναι δυνατόν να αποτραπούν οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι, να επιλυθούν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Τα κροκοδείλια δάκρυα διαφόρων για τα σκοτωμένα και ακρωτηριασμένα παιδιά της Παλαιστίνης δεν μπορούν να κρύψουν ότι αυτοί που κλαίνε είναι οι ίδιοι που οπλίζουν το δολοφονικό χέρι του ισραηλινού κράτους. Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει την ολόπλευρη στήριξη των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ. Το υπουργείο Αμυνας των ΗΠΑ ενέκρινε τον ανεφοδιασμό του ισραηλινού στρατού. Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της, ανάμεσά τους και η ελληνική, αναβαθμίζουν συστηματικά τις πολιτικές, οικονομικές, εμπορικές και στρατιωτικές τους σχέσεις με το Ισραήλ και διεξάγουν κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. Εξισώνουν τους θύτες και τα θύματα. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με τα απαράδεκτα ψηφίσματά του, πρωτοστατεί στην αθώωση των ισραηλινών εγκλημάτων, βάζει στη θέση του κατηγορουμένου τον παλαιστινιακό λαό και το δίκαιο αγώνα του.

Το δίκιο είναι και αυτό ταξικό

Οι «κροκόδειλοι» δεν έλειψαν και στο θέμα με την απόφαση του δικαστηρίου για τους μετανάστες της Μανωλάδας, που πυροβολήθηκαν από τους επιστάτες των φραουλάδων. Πολλοί αυτοί που έκλαψαν, λίγοι αυτοί που έδειξαν ότι σε μια ακόμα αντιπαράθεση των εργαζομένων με την εργοδοσία, η οποία μάλιστα αφορά εγκληματική ενέργεια σε βάρος τους, η Δικαιοσύνη, όπως τις περισσότερες φορές έτσι και τώρα, στάθηκε απέναντι στην εργατική τάξη, επιβεβαιώνοντας τον ταξικό χαρακτήρα της. Η πρόκληση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, επειδή η κατάπτυστη δικαστική απόφαση αφορά μετανάστες εργάτες γης, που βγάζουν το μεροκάματο σε απαράδεκτες συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης, προκειμένου να μεγαλώνει το κέρδος των μεγαλοφραουλάδων της περιοχής, που κάνουν ταυτόχρονα και εξαγωγές. Με τις πλάτες, ακόμα και με το αίμα αυτών των «κολασμένων» χτίζεται η ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα, που ιεραρχείται ψηλά από την κυβέρνηση, στη μετά την κρίση εποχή.
Σ' αντίθεση με όσους εξαντλούν την ευαισθησία τους στο κλάμα, το ταξικό εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, συνεχίζει τις παρεμβάσεις του για την οργάνωση αυτών των εργατών, αποκαλύπτει ότι «Μανωλάδες» υπάρχουν σε όλη τη χώρα, ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας. Στελέχη του ΚΚΕ και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ δέχτηκαν απειλές και επιθέσεις από μπράβους των κάθε είδους «φραουλάδων». Οι μετανάστες αντιμετωπίζονται ως φτηνή εργατική δύναμη, εύκολα χειραγωγήσιμη, λόγω του φόβου και των απειλών για απέλαση, αφού το αστικό κράτος σκόπιμα τους κρατάει σε ομηρία. Αξιοποιούνται από την εργοδοσία για να ρίξει συνολικά τα μεροκάματα και τις απαιτήσεις της εργατικής τάξης. Ο ρόλος των μεταναστών στην ανασύνταξη και την ανάπτυξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση είναι σημαντικός. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, το «ο θάνατός σου, η ζωή μου» δεν είναι λύση. Αντίθετα, κάνουν την εργοδοσία να τρίβει τα χέρια της. Η δύναμη των εργατών, Ελλήνων και μεταναστών, βρίσκεται στην κοινή δράση ενάντια στον ίδιο αντίπαλο: Τους καπιταλιστές και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Συμφωνούν στο δρόμο, διαφωνούν στον τιμονιέρη

Η παραπέρα στήριξη των εγχώριων βιομηχάνων βρέθηκε στο επίκεντρο διευρυμένης υπουργικής σύσκεψης που έγινε στο Μέγαρο Μαξίμου, υπό τον πρωθυπουργό, Αντ. Σαμαρά, και τη συμμετοχή του προεδρείου του ΣΕΒ. Συζητήθηκε το ζήτημα των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων, καθώς και τα θέματα της παραπέρα μείωσης του «ενεργειακού κόστους» και συνολικότερα του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους (π.χ., εργοδοτικές εισφορές) των βιομηχάνων και η παραπέρα μείωση στη φορολογία των επιχειρηματικών ομίλων. Ολα αυτά, δηλαδή, που ήδη σπεύδει να ικανοποιήσει η κυβέρνηση, με την αξιωματική αντιπολίτευση και πάλι να διαφωνεί για το ποιος είναι ικανότερος να ικανοποιήσει τα αιτήματα των βιομηχάνων: Η ίδια ή το κυβερνητικό δίδυμο;
Τέτοιου τύπου καυγάς, για τη διαχείριση, στήθηκε και με αφορμή τις εξελίξεις στην Αργεντινή. Πρόκειται για κοκορομαχία. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στην ανάγκη να υποστηρίξει το μοντέλο που ακολούθησε η Αργεντινή, ενώ, από την πλευρά τους, τα κόμματα της συγκυβέρνησης υποστηρίζουν υποκριτικά ότι οι εξελίξεις στην Αργεντινή επιβεβαιώνουν τη δική τους επιλογή. Και τα δύο έχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα και τα βιώνουν καθημερινά ευρύτερα λαϊκά στρώματα, δηλαδή συνθήκες φτώχειας, εξαθλίωσης, επιδείνωση της θέσης της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, συνθήκες οι οποίες, βεβαίως, δεν είναι προσωρινές. Το παράδειγμα της Αργεντινής όντως είναι χρήσιμο για τα λαϊκά στρώματα. Αποδεικνύει πως με όποιο μείγμα διαχείρισης, μέσα στον καπιταλιστικό δρόμο, αυτός που χρεοκοπεί καθημερινά είναι ο λαός. Και αυτό δε θα αλλάζει όσο οι ανάγκες του μπαίνουν στο «στενό κορσέ» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που εξασφαλίζει τα συμφέροντα των λίγων, των μονοπωλιακών ομίλων.

Ο καυγάς δε γίνεται για τα «δεντράκια»

Ο νόμος για τα δάση είναι συνέχεια μιας σειράς νομοσχεδίων που αφορούν την οργάνωση του χώρου και της γης, όπως το Χωροταξικό που συζητήθηκε πρόσφατα και το Ρυθμιστικό που επίσης συζητήθηκε. Στο σύνολό της αυτή η νομοθεσία στοχεύει ώστε ο χωροταξικός σχεδιασμός να υπηρετεί καλύτερα το νέο αναπτυξιακό μοντέλο που έχει προσδιορίσει η αστική τάξη με βάση τα συμφέροντά της: Τη μετατροπή, δηλαδή, της Ελλάδας σε κόμβο ενεργειακό και διαμετακομιστικό, την ανάπτυξη της τουριστικής δραστηριότητας, την αξιοποίηση του εγχώριου ορυκτού πλούτου, την ενίσχυση της ναυτιλίας και, βεβαίως, του χρηματοπιστωτικού τομέα. Βεβαίως, αυτό το αναπτυξιακό μοντέλο δεν παίρνει υπόψη του τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες οι οποίες καταστρέφονται, ακριβώς γιατί δε διασφαλίζουν μια αντίστοιχη κερδοφορία στους επιχειρηματικούς ομίλους.

***

Η βδομάδα που πέρασε άφησε πίσω της δύο εκκρεμότητες: Τη Δευτέρα, 4 Αυγούστου, λήγει η προθεσμία για την υποβολή αιτήσεων όσων γονιών πληρούν τα κριτήρια ώστε τα παιδιά τους να γίνουν δεκτά σε παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς που χρηματοδοτούνται από το ΕΣΠΑ. Πάρα πολλοί θα μείνουν εκτός και θα χρειαστεί να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Στις 6 Αυγούστου, θα ψηφιστεί το «πολυνομοσχέδιο» που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της πλουτοκρατίας. Οι διατάξεις του αποτελούν τροχιοδεικτικές βολές για τις ανατροπές που έρχονται το φθινόπωρο. Το «πολυνομοσχέδιο» περιλαμβάνει συνολικά 232 άρθρα, τα περισσότερα εκ των οποίων αφορούν τον «εκσυγχρονισμό» του πλαισίου με το οποίο καταρτίζονται και υπογράφονται οι δημόσιες συμβάσεις. Εξαφανίζει τους «μικρούς» του χώρου και ενισχύει τους μεγάλους ομίλους. Περιέχει, επίσης, νέες σοβαρές ανατροπές και για τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα.