Από τους ΑΝΕΛ στο ΜεΡΑ25: Κόμματα «μίας χρήσης», επιζήμια για το λαό

Από atexnos2019 atexnos2019

Από αστικά κόμματα «μίας χρήσης», που όπως δημιουργήθηκαν έτσι και διαλύθηκαν, ο λαός μας έχει γνωρίσει πολλά: ΛΑ.Ο.Σ., ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Ενωση Κεντρώων, Οικολόγοι – Πράσινοι κ.ά. Συνήθως όλα όταν πρωτοεμφανίζονται συνοδεύονται από χαρακτηρισμούς όπως «νέο», «καινοτόμο», «πρωτοποριακό», «σύγχρονο» κ.λπ. Δεν αργούν όμως να αποδειχθούν το ίδιο «παλιά» με τα άλλα αστικά κόμματα. Παλιά επειδή αποτελούν εκφραστές – με διαφορετικές παραλλαγές και τρόπους – του ίδιου ξεπερασμένου, αντιδραστικού συστήματος. Γι’ αυτό έχουν την ίδια κατάληξη στηρίγματα κυβερνήσεων ή των κυβερνητικών πολιτικών, ενώ στελέχη τους μεταγγίζονται στους ισχυρότερους πόλους του πολιτικού συστήματος προκειμένου να εξυπηρετηθούν δικομματικά ή διπολικά σχέδια. Αλλωστε στρατηγικές διαφορές δεν έχουν μεταξύ τους. Ο ρόλος τους χρήσιμος για το πολιτικό σύστημα που υπηρετεί τους επιχειρηματικούς ομίλους, την ΕΕ, επιζήμιος ταυτόχρονα για το λαό. Ο βασικός τους ρόλος βρίσκεται στην «αποθήκευση» της δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας απέναντι στα βασικά αστικά κόμματα, προκειμένου αυτή να μη διοχετευτεί σε κατευθύνσεις ριζοσπαστικές και βασικά να μη συναντηθεί με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Γι’ αυτό άλλωστε και αυτά τα κόμματα χαρακτηρίζονται αναχώματα.

Τέτοιο ρόλο στις σημερινές συνθήκες αναλαμβάνει, απευθυνόμενος σε δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Βαρουφάκης με το ΜΕΡΑ25. Βεβαίως εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια κίνηση που έχει αναφορά σε επίπεδο ΕΕ. Το δίκτυο DiEM25 είναι ένα δίκτυο κινήσεων το οποίο ανεξάρτητα από το πολιτικό βάρος και την εμβέλειά του, συνδέεται με διεργασίες που συντελούνται σε επίπεδο ΕΕ και αφορούν προβληματισμούς και διαπάλη για το μέλλον και την εμβάθυνση της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που διεξάγεται ανάμεσα σε ισχυρά κέντρα της ΕΕ (Γερμανία – Γαλλία – Ιταλία) και με την παρέμβαση τμημάτων των ΗΠΑ. Πολλά άλλωστε έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τις παλιότερες σχέσεις του Γ. Βαρουφάκη με το δίκτυο του Αμερικανού μεγαλοεπιχειρηματία Τζ. Σόρρος, παρόλο που ο ίδιος υποστηρίζει ότι έχει έρθει σε ρήξη μαζί του.

Μια σειρά από βασικές θέσεις του ΜΕΡΑ25 φανερώνουν το χαρακτήρα του κόμματος, αφού δεν αμφισβητεί σε τίποτα την κυρίαρχη πολιτική, τους στρατηγικούς στόχους των επιχειρηματικών ομίλων. Ετσι, προσπαθεί για άλλη μια φορά να πείσει ότι μπορεί να υπάρξει «έξυπνη και στοχευμένη οικονομική πολιτική» που να υπηρετεί και την ανάπτυξη για τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα. Επικεντρώνει στην αναδιάρθρωση του χρέους και ιεραρχεί την «πράσινη ανάπτυξη». Αποδέχεται τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αλλά προτείνει την «έξυπνη χρήση του βέτο» μέσα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς για την υπεράσπιση των «δίκαιων της χώρας». Βάζει στόχο να αλλάξει την ΕΕ, να την κάνει προοδευτική κ.λπ. Λίγο – πολύ δηλαδή μια απ’ τα ίδια, αμπαλαρισμένα σε καινούργιο περιτύλιγμα. Ολα αυτά τα έχουν ξαναπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, σοσιαλδημοκράτες, νεοαριστεροί, πράσινοι και οικολόγοι σε όλη την ΕΕ. Γι’ αυτό άλλωστε δεν διστάζει να ομολογεί ότι είναι έτοιμος να συνεργαστεί είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε ακόμα και με τη ΝΔ αν χρειαστεί, σε ένα τέτοιο πλαίσιο…

Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε την πορεία και το ρόλο του ίδιου του Γ. Βαρουφάκη την περίοδο του πρώτου εξαμήνου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, καταλαβαίνουμε ότι είναι «άνθρακες ο θησαυρός» για το λαό. Βεβαίως σήμερα εμπειρία υπάρχει, το «έργο» το έχουμε ξαναδεί. Ιδιαίτερα όσοι αισθάνονται αριστεροί, ριζοσπάστες, όσοι έχουν σχέση και δεσμούς με το εργατικό – λαϊκό κίνημα, δεν πρέπει να την ξαναπατήσουν, επενδύοντας σε ένα καραμπινάτο κόμμα του κεφαλαίου με «ριζοσπαστικό» και «αντισυστημικό» αμπαλάζ. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για πειράματα με προδιαγεγραμμένο τέλος, για νέες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Η σταθερότητα του ΚΚΕ απέναντι σε όλα αυτά σχετίζεται με τη φυσιογνωμία του ως του μόνου κόμματος που παλεύει πραγματικά ενάντια στο σύστημα, ως του μόνου κόμματος που υπερασπίζεται το σύνολο των συμφερόντων των εργαζομένων, όχι στα λόγια αλλά με τη δράση του στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, ως του μόνου κόμματος που οργανώνει την αντίσταση και αντεπίθεση. Αντί λοιπόν για κόμματα «μίας χρήσης», μπορούν να εμπιστευτούν και να επενδύσουν σε αυτήν τη σταθερότητα…

ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

Κι ενώ σε δυο περίπου εβδομάδες θα γίνουν οι βουλευτικές εκλογές με τις δημοσκοπήσεις όχι μόνο να δίνουν άνετο προβάδισμα στη ΝΔ, αλλά και μεγάλες πιθανότητες για άνετη αυτοδυναμία, το εκλογικό σώμα στην καθημερινότητά του μοιάζει να μην επικεντρώνεται σ’ αυτές. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα μέχρι τις εκλογές  μοιάζει να έχει τα χαρακτηριστικά μιας καταθλιπτικής περιόδου, σαν να φοβόμαστε πως οι  ελπίδες και οι αισιοδοξίες  που σχεδόν ψυχαναγκαστικά προσπαθούμε να έχουμε για το μέλλον, αντιμετωπίζοντας τις επικρατούσες πραγματικές συνθήκες του πολιτικού  συστήματος  θα σκάσουν για άλλη μια φορά εξαθλίωση και φτώχεια.

           Σ’ αυτή τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης ισάριθμες ήταν οι εκλογικές αναμετρήσεις είτε για βουλή είτε για ευρωβουλή ή αυτοδιοίκηση, με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα του 2015. Και σ’ όλη αυτή τη δεκαετία το αποτέλεσμα των εκλογών ελάχιστα επηρέασε τις ειλημμένες από τα καπιταλιστικά κέντρα πολιτικές αποφάσεις, παρόλο που κάθε φορά, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση ο λόγος των αστικών κομμάτων προσπαθούσε να συντονιστεί με τις ελπίδες των ψηφοφόρων του. Κι αν μοιάζει βουβή αυτή η προεκλογική περίοδος είναι γιατί πια έχουν εξαντληθεί τα συνήθη επιχειρήματα σχετικά με τις προσωπικότητες αυτού ή εκείνου του πολιτικού αρχηγού ή τα επιχειρήματα σχετικά με τις διαφοροποιημένες πολιτικές των αστικών κομμάτων. Το εκλογικό σώμα μοιάζει πια  να σέρνεται στις εκλογικές αναμετρήσεις. Κι αν θεωρεί πως η συμμετοχή του  στις εκλογές είναι επωφελής αυτό έχει περισσότερο να κάνει με την πεποίθησή του πως  οι προσωπικές γνωριμίες και σχέσεις συμφερόντων που επαναπροσδιορίζονται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση μπορεί σ’ ένα βαθμό  να το ωφελήσουν.

          Όσο οι εκλογές  στις αστικές δημοκρατίες της Δύσης μοιάζει όλο και περισσότερο να αφορούν όλο και λιγότερους τόσο πιο πολύ γίνονται φανερά τα όρια της αστικής δημοκρατίας. Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, για την οποία οι εργαζόμενοι έδωσαν αγώνες, καταλήγει την εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, που προσπαθεί να διαφυλάξει τα κεκτημένα του  χωρίς απώλειες, αποστερημένη από ουσιαστικό περιεχόμενο. Κι αν η απάθεια και η αδιαφορία  των εργαζομένων για τις εκλογές ανησυχεί την άρχουσα τάξη, είναι γιατί μπορεί να είναι ένδειξη πως οι εκμεταλλευόμενες τάξεις όλο και λιγότερο πιστεύουν στην ψευδαίσθηση πως πραγματικά έχουν λόγο στον τρόπο που κυβερνούνται.  

         Γι’ αυτό ποτέ δεν λείπουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση τα διλήμματα και  οι προσωπικές συγκρούσεις  δίνοντας την ψευδαίσθηση της επιλογής. Μόνο που αυτή η δεκαετία κατά την οποία ο βασικός διαχωρισμός επικεντρώνονταν στο μνημόνιο και αντιμνημόνιο κατέληξε στην προσχώρηση, μετά από παλινωδίες, υποσχέσεις, επαναστατική ρητορική,  όλων των αστικών κομμάτων στην αποδοχή των μνημονίων. Κι αν μ’ αυτή την πολιτική τους ήθελαν να πείσουν για το αναπόφευκτο των επιλογών τους συγχρόνως όμως αποκάλυψαν και τη λεπτή μάσκα του αστικού κράτους που με τις δημοκρατικές διαδικασίες, εμφανιζόμενο ως υπερταξικό και ουδέτερο, προσπαθεί να διαφυλάξει την ισχύ του  από τις ταξικές συγκρούσεις.

          Κι αν η υπερψήφιση του ΚΚΕ μπορεί να δώσει άλλο νόημα στις επερχόμενες εκλογές είναι γιατί η ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία του κόμματος είναι συμπλήρωμα της ταξικής πάλης, και όχι αυτοσκοπός,  Η εκλογική ψηφοφορία παρέχει στο ΚΚΕ ένα μέσο για επαφή με τις μεγάλες μάζες του λαού  που παραμένουν μακριά από την ταξική πάλη, μετατρέποντας τις εκλογές σε χρόνο αυξημένης πολιτικής συνεδητοποίησης, επικεντρώνοντας το πολιτικό διάλογο στα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων. Το βήμα στη Βουλή μπορεί να δώσει κάποιες εξουσίες για να υποστηριχτούν βελτιώσεις υπέρ των εργαζομένων, να συγκρουστεί με τους αντιπάλους και ν’ αναγκάσει τα αστικά κόμματα να υπερασπιστούν  τις απόψεις και δράσεις τους αποκαλύπτοντας το ρόλο τους στην πολιτική σκηνή. Γιατί  ακόμα οι ταξικές πολιτικές κι επιλογές των αστικών κομμάτων μπορεί και παραπλανούν.

     Μια δεκαετία ανασφάλειας και εξαθλίωσης ένα μεγάλο μέρος από τους εργαζόμενους  τσακισμένοι κι απογοητευμένοι μοιάζει να αρκούμαστε σε υποσχέσεις για μια καπιταλιστική κανονικότητα που δεν θα μας συνθλίψει περαιτέρω. Και μοιάζει παθητικά να αποδεχόμαστε τον  ίδιο επαναλαμβανόμενο λόγο των αστικών κομμάτων που θέτει στόχο την καπιταλιστική ανάπτυξη θυσιάζοντας για το κέρδος τις ανάγκες των εργαζομένων, ελπίζοντας σε μια σταθερότητα, ακόμα και στην εξαθλίωση. Ηττοπαθείς, μοιάζει να έχουμε αποδεχτεί αυτήν την κατάσταση.

           Επειδή τίποτε δεν χαρίζεται, τίποτε δεν είναι εύκολο, πρέπει να ενισχυθεί στις εκλογές το ΚΚΕ, που οργανώνει και κατευθύνει τους εργαζόμενους στους αγώνες τους.  Κανείς πια, παρά μόνο το  ΚΚΕ μιλά και αγωνίζεται  για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας, ενώ όλα τα μέσα του συστήματος χρησιμοποιούνται για να διαστρεβλωθεί, να παραμορφωθεί και να παραπλανήσει το καπιταλιστικό οικοδόμημα  που πάνω του κάθεται η αστική μας  δημοκρατία. Για να εξακολουθεί η εργατική τάξη να είναι η εκμεταλλευόμενη τάξη, αυτή που δημιουργεί τον πλούτο και δεν το συνειδητοποιεί.

Κι είναι το ΚΚΕ που αγωνίζεται για να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη την κατάστασή της και τη δύναμή της. Γιατί αυτό που έχουν στερήσει από την  εργατική τάξη, πάνω απ 'όλα, είναι μια προοπτική, μια αίσθηση όχι μόνο αυτού που είναι σήμερα αλλά του τι μπορεί να γίνει. Και το ΚΚΕ έναν αιώνα τώρα γι’ αυτή την προοπτική του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού αγωνίζεται.

Ο μόνος που φοβάται, είσαι εσύ συριζαίε, γιατί μόνο εσύ έχεις να χάσεις κάτι, από την ήττα του ηγετίσκου που σε προσέλαβε ως χειροκροτητή

Προς συριζαίους «θεωρητικούς» που νομίζουν ότι το έχουν με την πολιτική θεωρία:

1. Η αστική διαχείριση σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης δεν έχει αριστερό πρόσημο.

Ακριβώς για αυτό, ο φωτισμένος τιμονιέρης σας Τσίπρας έχει βάλει στα ψηφοδέλτια του, το μισό παλιό ΠΑΣΟΚ και ακροδεξιούς όπως η Παπακώστα. 

Ακριβώς για αυτό εδώ και 4 χρόνια δεν τελειώνει η δίκη για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και ετοιμάζεται το κράτος σας

 να αποφυλακίσει τον Κορκονέα, κάνοντας χρήση των ευνοϊκών ρυθμίσεων του νέου ποινικού κώδικα που ψήφισε η «αριστερή» σας κυβέρνηση

2. Ο πολιτικός ιδρυματισμός που ενσκήπτει με γεωμετρική πρόοδο στα μέλη μιας γραφειοκρατικής ομάδας που προσπορίζεται από την λειτουργία της κυριαρχίας, την κάνει να θεωρεί ή να κάνει πως θεωρεί, πως η ευμάρεια που αυτή βιώνει αφορά ολόκληρη την κοινωνία.

Δεν ισχύει. 

Πρόκειται εδώ για καλοπληρωμένη μεν (για εσάς), φενάκη, δε.

3. Η μετατροπή μιας κατεστραμμένης ζωής, σε μια ζωή με δόσεις, στην εφορία, στην ΔΕΗ,στην ΕΥΔΑΠ, στις τράπεζες για την πρώτη κατοικία, με τους συνταξιούχους στην ουρά για ένα επίδομα αναξιοπρέπειας, δεν ονομάζεται αριστερή πολιτική, 

ονομάζεται ισχνά πολιτικά ανταλλάγματα που έλαβε ο Τσίπρας από δανειστές και συμμάχους (ΝΑΤΟ) για να ξεπουλήσει ότι δημόσιο είχε απομείνει μετατρέποντας την χώρα σε πολιτικό νεκροταφείο, ιδανικό πεδίο βολής για εγχώρια και διεθνή συμφέροντα.

4. Κανένας εργαζόμενος που δουλεύει 12-15 ώρες την ημέρα για να καταφέρει να ζήσει αυτός και η οικογένεια του δεν φοβάται την ήττα του Τσίπρα, ούτε την ενδεχόμενη νίκη του Κούλη.

Ο μόνος που φοβάται είσαι εσύ συριζαίε, γιατί μόνο εσύ έχεις να χάσεις κάτι, από την επερχόμενη ήττα του ηγετίσκου που σε προσέλαβε ως χειροκροτητή.

Βλέπεις ο φόβος, αλλάζει συχνά στρατόπεδο.

Εμείς εδώ, είτε με Τσίπρα, είτε με Κούλη θα προσπαθούμε να μετατρέψουμε τα θραύσματα σε ελπίδα, το μερικό σε συνολικό, το ανέφικτο σε δυνατό.

Εξάλλου, ο φόβος δεν ήταν ποτέ για εμάς επιλογή.

Καληνύχτα και καλή τύχη…

Χρήστος Μιάμης

Από τους ΑΝΕΛ στο ΜεΡΑ25: Κόμματα «μίας χρήσης», επιζήμια για το λαό

Από atexnos2019 atexnos2019

Από αστικά κόμματα «μίας χρήσης», που όπως δημιουργήθηκαν έτσι και διαλύθηκαν, ο λαός μας έχει γνωρίσει πολλά: ΛΑ.Ο.Σ., ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Ενωση Κεντρώων, Οικολόγοι – Πράσινοι κ.ά. Συνήθως όλα όταν πρωτοεμφανίζονται συνοδεύονται από χαρακτηρισμούς όπως «νέο», «καινοτόμο», «πρωτοποριακό», «σύγχρονο» κ.λπ. Δεν αργούν όμως να αποδειχθούν το ίδιο «παλιά» με τα άλλα αστικά κόμματα. Παλιά επειδή αποτελούν εκφραστές – με διαφορετικές παραλλαγές και τρόπους – του ίδιου ξεπερασμένου, αντιδραστικού συστήματος. Γι’ αυτό έχουν την ίδια κατάληξη στηρίγματα κυβερνήσεων ή των κυβερνητικών πολιτικών, ενώ στελέχη τους μεταγγίζονται στους ισχυρότερους πόλους του πολιτικού συστήματος προκειμένου να εξυπηρετηθούν δικομματικά ή διπολικά σχέδια. Αλλωστε στρατηγικές διαφορές δεν έχουν μεταξύ τους. Ο ρόλος τους χρήσιμος για το πολιτικό σύστημα που υπηρετεί τους επιχειρηματικούς ομίλους, την ΕΕ, επιζήμιος ταυτόχρονα για το λαό. Ο βασικός τους ρόλος βρίσκεται στην «αποθήκευση» της δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας απέναντι στα βασικά αστικά κόμματα, προκειμένου αυτή να μη διοχετευτεί σε κατευθύνσεις ριζοσπαστικές και βασικά να μη συναντηθεί με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Γι’ αυτό άλλωστε και αυτά τα κόμματα χαρακτηρίζονται αναχώματα.

Τέτοιο ρόλο στις σημερινές συνθήκες αναλαμβάνει, απευθυνόμενος σε δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Βαρουφάκης με το ΜΕΡΑ25. Βεβαίως εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια κίνηση που έχει αναφορά σε επίπεδο ΕΕ. Το δίκτυο DiEM25 είναι ένα δίκτυο κινήσεων το οποίο ανεξάρτητα από το πολιτικό βάρος και την εμβέλειά του, συνδέεται με διεργασίες που συντελούνται σε επίπεδο ΕΕ και αφορούν προβληματισμούς και διαπάλη για το μέλλον και την εμβάθυνση της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που διεξάγεται ανάμεσα σε ισχυρά κέντρα της ΕΕ (Γερμανία – Γαλλία – Ιταλία) και με την παρέμβαση τμημάτων των ΗΠΑ. Πολλά άλλωστε έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τις παλιότερες σχέσεις του Γ. Βαρουφάκη με το δίκτυο του Αμερικανού μεγαλοεπιχειρηματία Τζ. Σόρρος, παρόλο που ο ίδιος υποστηρίζει ότι έχει έρθει σε ρήξη μαζί του.

Μια σειρά από βασικές θέσεις του ΜΕΡΑ25 φανερώνουν το χαρακτήρα του κόμματος, αφού δεν αμφισβητεί σε τίποτα την κυρίαρχη πολιτική, τους στρατηγικούς στόχους των επιχειρηματικών ομίλων. Ετσι, προσπαθεί για άλλη μια φορά να πείσει ότι μπορεί να υπάρξει «έξυπνη και στοχευμένη οικονομική πολιτική» που να υπηρετεί και την ανάπτυξη για τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα. Επικεντρώνει στην αναδιάρθρωση του χρέους και ιεραρχεί την «πράσινη ανάπτυξη». Αποδέχεται τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αλλά προτείνει την «έξυπνη χρήση του βέτο» μέσα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς για την υπεράσπιση των «δίκαιων της χώρας». Βάζει στόχο να αλλάξει την ΕΕ, να την κάνει προοδευτική κ.λπ. Λίγο – πολύ δηλαδή μια απ’ τα ίδια, αμπαλαρισμένα σε καινούργιο περιτύλιγμα. Ολα αυτά τα έχουν ξαναπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, σοσιαλδημοκράτες, νεοαριστεροί, πράσινοι και οικολόγοι σε όλη την ΕΕ. Γι’ αυτό άλλωστε δεν διστάζει να ομολογεί ότι είναι έτοιμος να συνεργαστεί είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε ακόμα και με τη ΝΔ αν χρειαστεί, σε ένα τέτοιο πλαίσιο…

Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε την πορεία και το ρόλο του ίδιου του Γ. Βαρουφάκη την περίοδο του πρώτου εξαμήνου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, καταλαβαίνουμε ότι είναι «άνθρακες ο θησαυρός» για το λαό. Βεβαίως σήμερα εμπειρία υπάρχει, το «έργο» το έχουμε ξαναδεί. Ιδιαίτερα όσοι αισθάνονται αριστεροί, ριζοσπάστες, όσοι έχουν σχέση και δεσμούς με το εργατικό – λαϊκό κίνημα, δεν πρέπει να την ξαναπατήσουν, επενδύοντας σε ένα καραμπινάτο κόμμα του κεφαλαίου με «ριζοσπαστικό» και «αντισυστημικό» αμπαλάζ. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για πειράματα με προδιαγεγραμμένο τέλος, για νέες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Η σταθερότητα του ΚΚΕ απέναντι σε όλα αυτά σχετίζεται με τη φυσιογνωμία του ως του μόνου κόμματος που παλεύει πραγματικά ενάντια στο σύστημα, ως του μόνου κόμματος που υπερασπίζεται το σύνολο των συμφερόντων των εργαζομένων, όχι στα λόγια αλλά με τη δράση του στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, ως του μόνου κόμματος που οργανώνει την αντίσταση και αντεπίθεση. Αντί λοιπόν για κόμματα «μίας χρήσης», μπορούν να εμπιστευτούν και να επενδύσουν σε αυτήν τη σταθερότητα…

Γιατί όχι και μαστίγωμα με μπόνους παραγωγικότητας;

Ομολογουμένως, η ειλικρίνεια της κυρίας Κατερίνας Πατσογιάννη (υποψήφια βουλευτής με τη ΝΔ) είναι αφοπλιστική. Σε δηλώσεις της στον τηλεοπτικό σταθμό ALPHA, πριν λίγες μέρες, δεν μάσησε τα λόγια της.
Δήλωσε ξεκάθαρα ότι θεωρεί «ελευθερία» οι εργαζόμενοι να έχουν τη… δυνατότητα  να δουλεύουν επτά ημέρες την εβδομάδα. Όπως είπε, άλλωστε, και η ίδια (και είναι αλήθεια) αυτό συμβαίνει ήδη σε κάποιες περιπτώσεις. Ισχύει σε επιχειρήσεις και κλάδους (τουρισμός) με τη… σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων, βεβαίως !  «Ελεύθερα», πάντα! 
Το σκεπτικό της: 

«…μιλάμε για δυνατότητα, όπου και ο εργαζόμενος θελήσει, να εργάζεται επτά ημέρες την εβδομάδα. Εάν το θελήσει, εάν αυτό το επιθυμεί. (…)  Ούτως ή άλλως αυτό το πράγμα συμβαίνει και συμβαίνει επειδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι το επιθυμούν. Αν αυτό το δεχθεί οποιοσδήποτε και θέλει να μπει σε αυτή την λογική εργασίας, γιατί να του το απαγορεύουμε; Θέλουμε να αφήσουμε λίγο πιο ελεύθερους τους ανθρώπους, να λειτουργήσουν πιο ελεύθερα.»

Ποια Κυπριακή, Ελληνική, Τουρκική ΑΟΖ ρε απατεώνες;

 Ποια Κυπριακή, Ελληνική, Τουρκική ΑΟΖ ρε απατεώνες;

Μια εικόνα 1000 λέξεις. Ένας χάρτης αποδεικνύει την αλήθεια. Η ΕΡΤ, που σαν κρατική - κυβερνητική τηλεόραση προπαγανδίζει την πολιτική της Ελληνικής αστικής τάξης και τις βλέψεις της στην Ανατολική Μεσόγειο, μας ενημερώνει όσο τα υπόλοιπα ιδιωτικά χαμαιτυπεία για τις εξελίξεις στην Κύπρο.

Οι κακοί Τούρκοι θέλουν τη θάλασσα της Κύπρου. Για την ακρίβεια θέλουν τους υδρογονάνθρακεςή τους... υδατάνθρακες (όπως το δει κανείς) της Κυπριακής Δημοπρασίας.

Το ότι ο Σουλτάνος είναι ανισόρροπος, μεγαλομανής, αδίστακτος κλπ, το ξέρουμε. Αλλά το ίδιο χάλια είναι και οι πολιτικοί της Ελλάδας ή της Κύπρου.

Ένας χάρτης, που έβαλε η ΕΡΤ όσο μας εξηγούσε γιατί οι Τούρκοι είναι κακοί κι εμείς καλοί, γιατί οι σύμμαχοι και φίλοι ευρωπέη θα μας βοηθήσουν κάνοντας τους "ντα", έδειξε την Κυπριακή Αποκλειστική Ζώνη Εκμετάλλευσης.

Είδα πως στο οικόπεδο 11 πχ υπάρχει το σήμα της ENI (Ιταλική Πολυεθνική) και της Total που είναι Γαλλική. Υπάρχει επίσης η Korea Gas Corporation (KOGAS) στα "οικόπεδα" 2,3 και 9 η Αμερικανική Exxon Mobil (οικόπεδο 10), η Shell (οικόπεδο 12) κλπ.

Για ποια Κυπριακή ΑΟΖ μιλάμε λοιπόν; Ότι υπάρχει εκεί, θα τα εκμεταλλευτούν Πολυεθνικές! Άρα και η σύγκρουση συμφερόντων είναι μεταξύ εταιριών. Το Κυπριακό κράτος, που θα χαρίσει ουσιαστικά το υπέδαφος, για να το εκμεταλλευτούν οι εταιρείες αυτές, θα πάρει ΨΙΧΟΥΛΑ.

Κι αν πάρει, γιατί με τέτοιους που έχουμε μπλέξει, μπορεί να πληρώσει κι από πάνω!

Ερχόμαστε τώρα στην περιβόητη κρίση. Φυσικά τα λαμόγια της Τουρκίας θέλουν κι αυτά τις μίζες τους, έχουν τους προστάτες τους, τους νταβατζήδεςτους, όπως ακριβώς οι Έλληνες και Κύπριοι απατεώνες πολιτικοί.

Αλλά δεν νομίζουν Έλληνες, Τούρκοι και Κύπριοι, πως το παρακάνουν, αν πιστεύουν, ότι θα σκοτωθούμε εμείς για τα δικά τους συμφέροντα; 

Κάποιες εταιρείες είναι ευχαριστημένες με τη μοιρασιά. Άρα ευχαριστημένοι είναι και όσοι πολιτικοί χαρτζιλικώνονται από αυτές, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους. Πρόκειται όχι για αληθινούς πολιτικούς, αλλά για υπαλλήλους των Πολυεθνικών.

Κι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ακόμα είναι ένα πόστο, που έφτιαξαν διάφορες Πολυεθνικές για να βάλουν μαριονέτα τους.

Κάποιες άλλες εταιρείες επίσης ισχυρές θέλουν μερίδιο, κοψίδι από τη λεία. 

Κι έχουμε ακριβώς ότι γίνεται στη ζούγκλα: Κάποιο αρπακτικό βρίσκει κουφάρι ή σκοτώνει ένα ζώο κι ετοιμάζεται να το καταβροχθίσει.

Τα άλλα αρπακτικά, όρνεα, ύαινες, αιλουροειδή κοκ, προσπαθούν να πάρουν για τον εαυτό τους τα σπλάχνα και το κρέας του θηράματος. Με τη μόνη διαφορά πως οι εταιρείες μπλέκουν τους πολιτικούς, τους υπηρέτες τους, κι αυτοί με τη σειρά τους μπλέκουν... εμάς! Και βρισκόμαστε πολλάκις στη δυσάρεστη θέση να πολεμάμε για κέρδη άλλων. Και να πεθαίνουμε γι αυτά.

Το φωνάζουμε: ΔΕ ΣΦΑΞΑΝΕ! Δεν πολεμάμε για κανένα κερατά, πόσο μάλλον για βαθύπλουτα παλιοτόμαρα.

Εάν μας δώσουν όπλα οι πολεμοκάπηλοι, θα είναι το τελευταίο τους λάθος. Δε νομίζω πως θα το κάνουν, ακριβώς γιατί τους πήραμε χαμπάρι.

Ας μας πουν τώρα ό,τι εθνικιστική μαλ... τους έρθει στο κεφάλι. Αδιαφορούμε.

Ο «βασικός εταίρος» Τουρκία

«Το Συμβούλιο επιβεβαιώνει τη σημασία που αποδίδει στις σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας, έναν βασικό εταίρο. Το Συμβούλιο παραμένει προσηλωμένο στη διατήρηση ενός ανοιχτού και ειλικρινούς διαλόγου, στην αντιμετώπιση κοινών προκλήσεων και στη συνεργασία σε βασικούς τομείς κοινού ενδιαφέροντος (μετανάστευση, οικονομία, εμπόριο κ.ά.)». «Οι εμπορικοί φραγμοί που δεν είναι σύμφωνοι με την τελωνειακή ένωση ΕΕ - Τουρκίας (...) πρέπει να καταργηθούν». «Το Συμβούλιο επιδοκιμάζει τις συνεχιζόμενες σημαντικές προσπάθειες της Τουρκίας για τη φιλοξενία περίπου 4 εκατ. προσφύγων». «Η Τουρκία παραμένει υποψήφια χώρα και βασικός εταίρος της ΕΕ σε πολλούς τομείς».
Αυτά είναι ορισμένα αποσπάσματα της απόφασης του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων της ΕΕ την Τρίτη στο Λουξεμβούργο, τα οποία επιμελώς κρύβει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - αλλά και η ΝΔ και άλλα κόμματα - παρουσιάζοντας μια βολική πλευρά της πραγματικότητας. Σε προχτεσινή τηλεοπτική συνέντευξη, ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας πέταγε το ένα ψέμα πίσω από το άλλο, καλλιεργώντας εφησυχασμό και κρύβοντας τη μεγάλη εικόνα των επικίνδυνων και σύνθετων ενδοϊμπεριαλιστικών παζαριών, στα οποία η Ελλάδα συμμετέχει ενεργά.
Μίλησε για «ομόθυμη καταδίκη της ΕΕ απέναντι στην Τουρκία, βλέποντας τις αποφάσεις και στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων»! Ισχυρίστηκε ότι «για πρώτη φορά η ΕΕ αποφασίζει μέτρα σε βάρος της Τουρκίας για παραβίαση του διεθνούς Δικαίου, για τις ενέργειές της στην κυπριακή ΑΟΖ»!
Στην πραγματικότητα, η διαπίστωση του Συμβουλίου ότι «η Τουρκία συνεχίζει να απομακρύνεται από την ΕΕ» είναι πάγια τα τελευταία χρόνια και εξαιτίας της «προσέγγισης» της Τουρκίας με τη Ρωσία, οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις έχουν σκαλώσει ήδη από το 2005 (με μπλοκάρισμα κάποιων κεφαλαίων) και για τον εκσυγχρονισμό της τελωνειακής ένωσης ΕΕ - Τουρκίας διεξάγονται σκληρά παζάρια εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια. Εξάλλου, το Συμβούλιο επικαλείται προηγούμενα αντίστοιχα συμπεράσματα της 26ης Ιούνη 2018... Καμία σχέση, λοιπόν, με τις «ενέργειες της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ».

***

Επομένως, η ΕΕ όχι μόνο δεν δείχνει καμία διάθεση να «υπερασπιστεί» τα ελληνικά και κυπριακά σύνορα «ως ευρωπαϊκά σύνορα», αντίθετα απαντά στις προκλητικές τουρκικές ενέργειες και στο γεωτρύπανο χαρακτηρίζοντας την Τουρκία «βασικό εταίρο». Πράγματι, οι σχέσεις αλληλεξάρτησης ΕΕ - Τουρκίας είναι βαθιές, όπως και οι αντιθέσεις τους, γι' αυτό και η εικόνα των μεταξύ τους σχέσεων δείχνει συχνά αντιφατική. Είναι συνήθης η διαπίστωση πολιτικών αναλυτών και «δεξαμενών σκέψης» ότι παρά τις αυξανόμενες «αποκλίσεις» της Τουρκίας με την ΕΕ, καμία πλευρά δεν μπορεί να «αντέξει» να επιδεινωθούν οι πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις τους πέρα από ένα συγκεκριμένο σημείο.
Ενδεικτικά, σύμφωνα με στοιχεία της Κομισιόν, η Τουρκία είναι ο πέμπτος σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της ΕΕ και η ΕΕ είναι με διαφορά ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας και η μεγαλύτερη πηγή άμεσων ξένων επενδύσεων στην Τουρκία. Το 2018 το διμερές εμπόριο έφτασε τα 153,4 δισ. ευρώ, ενώ οι ευρωπαϊκές εξαγωγές στην Τουρκία ανήλθαν στα 77,3 δισ. ευρώ. Οι βασικές εξαγωγικές αγορές της Τουρκίας είναι η ΕΕ (50%), το Ιράκ, οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Ρωσία. Η Γερμανία είναι ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας και ο δεύτερος μεγαλύτερος εξωτερικός «επενδυτής» μετά την Ολλανδία. Στην Τουρκία δραστηριοποιούνται 7.320 γερμανικές εταιρείες και τουρκικές όπου συμμετέχουν γερμανικά κεφάλαια. Η επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Οικονομίας και Ενέργειας, Πέτερ Αλτμάιερ, στην Τουρκία τον περασμένο Οκτώβρη σηματοδότησε νέες συμφωνίες σε σημαντικούς τομείς, σε μια δύσκολη οικονομικά φάση για την Τουρκία. Στο μεταξύ, η Γαλλία βρίσκεται αυτήν την περίοδο σε ένα πολύπλευρο παζάρι με την Τουρκία, από το Κυπριακό και το Παλαιστινιακό μέχρι τη Συρία και τη Λιβύη.

***

Επιπλέον, η «κρίση» στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας και οι οικονομικές δυσκολίες της δεύτερης αντιμετωπίζονται από την ΕΕ ως μια καλή ευκαιρία για εμβάθυνση των οικονομικών και γεωπολιτικών τους σχέσεων, προς όφελος των ευρωπαϊκών συμφερόντων. Και φυσικά όλα αυτά υπό την ανησυχία για ακόμα μεγαλύτερη προσέγγιση της Τουρκίας με τη Ρωσία. «Η Γερμανία και η ΕΕ καλά θα έκαναν να δεσμεύσουν την Τουρκία προς τη Δύση», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο Γερμανός ΥΠΕΞ, Χάικο Μάας, με αφορμή το ταξίδι του Ρ. Τ. Ερντογάν στο Βερολίνο τον περασμένο Σεπτέμβρη. Ενώ οι Γερμανοί βιομήχανοι, μεγαλέμποροι και τραπεζίτες είχαν υποδεχτεί τότε τον Τούρκο Πρόεδρο με την εξής ανακοίνωση: «Οι σχέσεις Γερμανίας - Τουρκίας από πολλές απόψεις είναι τόσο ισχυρές, που είναι απολύτως απαραίτητο να διατηρηθεί και να ενταθεί ο διάλογος. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε πολιτικά δύσκολους καιρούς».
Ολα αυτά δείχνουν πως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι όπως τα παρουσιάζουν. Στην Ανατ. Μεσόγειο διεξάγονται σκληρά και πολύπλευρα παζάρια ανάμεσα σε «αντιπάλους» και «εταίρους», με στόχο την εξασφάλιση των συμφερόντων των ευρωπαϊκών και αμερικανικών μονοπωλίων στην περιοχή, στον ανταγωνισμό τους με Ρωσία και Κίνα. Η Τουρκία, ως μεγάλη χώρα, μέλος του G20 και τρίτη στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ, έχει ειδικό βάρος. Στόχος των ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ είναι η διάτηρησή της στο λεγόμενο «δυτικό στρατόπεδο».
Μέσα σ' αυτό το σκληρό παζάρι έχει χώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - με τη στήριξη της ΝΔ και των άλλων αστικών κομμάτων - τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, παίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή. Ολοι μπορούν να καταλάβουν ότι οι εξελίξεις μυρίζουν κινδύνους για τους λαούς και ότι ο εφησυχασμός είναι εγκληματικός.

Προεκλογικά θυμήθηκαν και τη Μακρόνησο...

Διεθνή ηλεκτρονικό διαγωνισμό για την κατεδάφιση των παράνομων κτισμάτων της Μακρονήσου εξήγγειλε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εν μέσω προεκλογικής περιόδου («Αυγή», 12/6/2019). Γεγονός που δείχνει ότι από την προεκλογική ψηφοθηρία και τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές περί «προόδου» και «συντήρησης» που προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση δεν γλίτωσε ούτε ο ιστορικός τόπος μαρτυρίου των χιλιάδων κομμουνιστών και αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, η Μακρόνησος.

Ο χρόνος και ο τρόπος που γίνεται η προκήρυξη του διαγωνισμού επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται καθαρά για μια βαρύγδουπη ψηφοθηρική εξαγγελία, αφού η κατεδάφιση θα μπορούσε να είχε εξαγγελθεί και ξεκινήσει εδώ και δύο χρόνια. Αλλωστε, όπως αναφέρει σε δημοσίευμά της η κυβερνητική εφημερίδα «Αυγή», η απόφαση της κατεδάφισης έχει παρθεί εδώ και δυο χρόνια. Το δε κόστος του έργου το εκτιμούν στα 230.000 ευρώ.
Αλήθεια, για ένα τέτοιο ποσό - που στην πραγματικότητα είναι σταγόνα στον ωκεανό σε σύγκριση με τον πακτωλό χρημάτων που δίνονται από τον προϋπολογισμό και τα διάφορα ευρωπαϊκά κονδύλια στους επιχειρηματικούς ομίλους και τα ΝΑΤΟικά εξοπλιστικά προγράμματα - απαιτείται η προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού για να προχωρήσει;
Επίσης, η αποσφράγιση του διαγωνισμού γίνεται στις 18/7, μετά δηλαδή τις βουλευτικές εκλογές και με περιθώριο εκτέλεσης του έργου μέχρι τα τέλη του 2021!

Το ζήτημα των παράνομων κτισμάτων και της κατεδάφισής τους είναι ένα πάγιο αίτημα που διαχρονικά διεκδικεί η ΠΕΚΑΜ, έχοντας αναπτύξει πολύμορφο αγώνα. Το πάγιο αυτό αίτημα, μέρος της πραγματοποίησης όλων των αναγκαίων και απαραίτητων έργων για να αναδειχθεί η Μακρόνησος ως Ιστορικός Τόπος, το έχει θέσει σε όλες τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις, και στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα μπορούσε να έχει προχωρήσει στην υλοποίηση του έργου μέσα στη διάρκεια της τετραετούς θητείας της.

Το ΔΣ της ΠΕΚΑΜ σε όλη τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ έθεσε επανειλημμένα στο υπουργείο Πολιτισμού την αναγκαιότητα να προχωρήσει στην προώθηση όλων των απαραίτητων ενεργειών και έργων για την ανάδειξη της Μακρονήσου ως Ιστορικού Τόπου, ως το υπουργείο που έχει την ευθύνη της υλοποίησης του έργου σε συντονισμό ενεργειών με συναρμόδια υπουργεία, όπως π.χ. το Περιβάλλοντος.
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση ροκάνισε το χρόνο μιας τετραετίας για να δώσει στη δημοσιότητα μία απόφαση εν μέσω της προεκλογικής περιόδου, που δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να προχωρήσει η εκτέλεσή της.

Ολα αυτά φανερώνουν πως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για άλλη μια φορά παίζει το χαρτί της αριστεροσύνης προκειμένου να εγκλωβίσει τους αγωνιστές, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους και όλους όσοι με δέος και θαυμασμό υποκλίνονται μπροστά στο ηρωικό έπος που έγραψε ο ελληνικός λαός μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ ενάντια στην τριπλή φασιστική κατοχή, στις μετέπειτα διώξεις του ελληνικού αστικού κράτους για να εδραιώσει την εξουσία του, αλλά και με την πάλη του ηρωικού ΔΣΕ.

Τη Μακρόνησο δεν επιτρέπουμε να την αξιοποιεί για προεκλογική εκμετάλλευση μια κυβέρνηση που με την ταμπέλα του «αριστερού», του «προοδευτικού», σπίλωσε με τον χειρότερο τρόπο τους αγώνες αυτών των ανθρώπων.
Την αντιλαϊκή πολιτική της στα τέσσερα χρόνια θητείας της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τη συνδύασε με το ξέπλυμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, μετατρέποντας τη χώρα σε μία απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, εμπλέκοντας στα επικίνδυνα πολεμικά παιχνίδια του κεφαλαίου το λαό μας και τους γειτονικούς λαούς των Βαλκανίων και της Μεσογείου, έχοντας τη στήριξη της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ και των άλλων αστικών κομμάτων.
Τα σούρτα - φέρτα του Αμερικανού πρέσβη Τζ. Πάιατ στα υπουργεία και στους άλλους κρατικούς οργανισμούς μάς θυμίζουν άλλες εποχές, που οι αστικές κυβερνήσεις μαζί με τις ΗΠΑ και τον τότε πρέσβη Πιουριφόι κατέστρωναν τα σχέδια εξόντωσης των κομμουνιστών και των άλλων αγωνιστών. Μέσα από αυτά τα σχέδια γεννήθηκε το κολαστήριο της Μακρονήσου.
Αλλωστε, η «προοδευτικότητα» της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ επισφραγίστηκε με την υπογραφή του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα στο κείμενο των 27 ηγετών της Ευρώπης φέτος στις 9 του Μάη, οπότε μετέτρεψαν τη μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών της Ευρώπης και της απελευθέρωσής τους από τον Κόκκινο Στρατό σε μέρα πτώσης - πριν από 30 χρόνια - του επονομαζόμενου «σιδηρού παραπετάσματος» από τις κυβερνήσεις των μονοπωλίων, ρίχνοντας για άλλη μια φορά το αντικομμουνιστικό δηλητήριό τους.

Ολοι εμείς που σεβόμαστε και τιμάμε τους εκατοντάδες χιλιάδες αλύγιστους αγωνιστές, που εμπνεόμαστε από την ηρωική στάση ζωής τους, δεν θα εγκλωβιστούμε σε τέτοια προεκλογικά παιχνίδια. Γνωρίζουμε καλά πως όποιος και να είναι κυβέρνηση, την ίδια αντιλαϊκή πολιτική θα ακολουθήσει. Για μας κριτήριο ψήφου που καθορίζει τη στάση μας μπροστά στις κάλπες της 7ης Ιούλη είναι το πώς θα οργανώσουμε τον αγώνα απέναντι στη λαίλαπα των αντιλαϊκών μέτρων που θα συνεχιστούν και θα ενταθούν. Και αυτό μόνο με ισχυρό ΚΚΕ, που είναι μπροστάρης και οργανωτής της πάλης του λαού, μπορούμε να το επιτύχουμε. Να εμποδίσουμε τα αντιλαϊκά σχέδια των αστικών κυβερνήσεων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, να αγωνιστούμε στο δρόμο για την κοινωνία της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών μας, χωρίς τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης.

«Eπιτυχίες»

«Ολα αυτά που βλέπουμε είναι το αποτέλεσμα της απόλυτης επιτυχίας της στρατηγικής μας», είπε την Τετάρτη ο πρωθυπουργός σχετικά με τις επικίνδυνες εξελίξεις στην περιοχή και την παραπέρα όξυνση της τουρκικής επιθετικότητας.
Αλλά ποια είναι αυτή η στρατηγική τους που - κατά τον πρωθυπουργό - δικαιώνεται;
Είναι η στρατηγική της παραπέρα εμπλοκής στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, που αφήνει το λαό μας και τους λαούς της περιοχής έκθετους σε πολύ μεγάλους κινδύνους, όπως επιβεβαιώνουν και οι εξελίξεις.
Είναι η στρατηγική που εντάσσει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ακόμα πιο βαθιά στο κουβάρι των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και παζαριών, όπως αυτά ξεδιπλώνονται στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή.
Που ανοίγει το δρόμο στην αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και συνόρων σε σχέδια «συνδιαχείρισης» των ενεργειακών και άλλων πόρων, σε διχοτομικά σχέδια για την Κύπρο και λοιπούς «συμβιβασμούς», που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν σε παραπέρα όξυνση των ανταγωνισμών και καθιστούν μόνιμη την απειλή για τους λαούς.
Είναι η στρατηγική που μετατρέπει την Ελλάδα σε «μεντεσέ» των σχεδίων των ΗΠΑ στην περιοχή απέναντι στη Ρωσία. Που μετατρέπει ολοένα και περισσότερο την Ελλάδα σε στρατιωτικό, διπλωματικό και πολιτικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ σε Βαλκάνια και Μαύρη Θάλασσα, σε «βραχίωνα» της ΝΑΤΟικής στρατηγικής για την «περικύκλωση» της Ρωσίας. Κατά συνέπεια, καθιστά τη χώρα και το λαό μαγνήτη μεγάλων κινδύνων.
Είναι επίσης η στρατηγική των συμμαχιών με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ και άλλους χασάπηδες των λαών σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο.
Ολα αυτά συνιστούν την «επιτυχημένη» κατά τον πρωθυπουργό στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ στην εξωτερική πολιτική.
Βγάζει μάτι, όμως, ότι όλα αυτά δεν είναι παράγοντες «σταθερότητας», ασφάλειας για τους λαούς και «εγγύηση» για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, όπως ισχυρίζονται η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα εν χορώ, αλλά παράγοντες που οξύνουν τους ανταγωνισμούς. Είναι η πηγή των πολύ μεγάλων κινδύνων για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς.
Αυτή η στρατηγική, που έφερε το λαό μας μέχρι εδώ, στα πρόθυρα επικίνδυνων εξελίξεων και διευθετήσεων, θα συνεχιστεί και την επόμενη μέρα. Αυτό δείχνουν άλλωστε οι διαβεβαιώσεις της ΝΔ, ότι είναι έτοιμη να παραλάβει και εδώ τη σκυτάλη από εκεί που την αφήνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οι επικλήσεις όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων στην «εθνική γραμμή» της παραπέρα εμπλοκής. Και όλα αυτά σε συνθήκες που στον Περσικό Κόλπο εντείνεται η αντιπαράθεση ΗΠΑ με Ιράν.
Την επόμενη μέρα λοιπόν των εκλογών, τίποτα άλλο δεν μπορεί να διασφαλίσει τα συμφέροντα του λαού, πέρα από ένα πολύ πιο ισχυρό ΚΚΕ. Γιατί μόνο το ΚΚΕ στέκεται σταθερά απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την εμπλοκή της χώρας σε αυτούς, είναι μπροστά στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα και για να δυναμώσει η αλληλεγγύη με τους γείτονες λαούς.
Γιατί μόνο δυναμώνοντας τον αγώνα για αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με το λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, μπορεί να δοθεί διέξοδος που θα διασφαλίσει την ειρήνη, την ασφάλεια και την ευημερία του λαού μας και των γειτονικών λαών.

ΤΟ ΚΚΕ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΟΜΙΛΙΑ - ΣΥΖΥΤΗΣΗ την ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΙΟΥΝΗ στις 11 το πρωί στην καφετέρια ΠΟΠΑΪ (Κόμβος Μεσογγής). Θα μιλήσουν υποψήφιοι βουλευτές του ΚΚΕ.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΤΟ ΚΚΕ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΟΜΙΛΙΑ - ΣΥΖΥΤΗΣΗ την ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΙΟΥΝΗ στις 11 το πρωί στην καφετέρια ΠΟΠΑΪ (Κόμβος Μεσογγής). Θα μιλήσουν υποψήφιοι βουλευτές του ΚΚΕ.

ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ: ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΕΡΔΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ
ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΛΟΥΚΕΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ
Η τουριστική ανάπτυξη είναι γεγονός. Τεράστιος αριθμός αφίξεων με πάνω από ένα εκατομμύριο τουρίστες να έρχονται κάθε χρόνο στην Κέρκυρα. Όμως τα κέρδη τελικά μένουν σε λίγα χέρια ενώ οι εργαζόμενοι στον τουρισμό αντιμετωπίζουν μεγάλη εκμετάλλευση και οι επαγγελματίες κινδυνεύουν με συρρίκνωση ή με λουκέτα.