Ρόζα Παρκς – Δεν ήμουν σωματικά κουρασμένη, είχα κουραστεί να υποχωρώ

Κατιούσα

Σαν σήμερα, στις 24 Οκτώβρη του 2005, έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, στα 92 της χόια, η Ρόζα Παρκς, η ακτιβίστρια που αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών και την οριστική κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων.
Το Δεκέμβρη του 1955, στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, η 42χρονη τότε μοδίστρα επέστρεφε από τη δουλειά της με το λεωφορείο. Ο νόμος της Πολιτείας του Νότου όριζε μια σειρά περιορισμούς για τους Αφροαμερικανούς επιβάτες, που όφειλαν να μπαίνουν από διαφορετική πόρτα και να στέκονται στο πίσω μέρος του λεωφορείου. Στο παρελθόν, η Ρόζα Παρκς είχε αναγκαστεί να κατέβει από ένα λεωφορείο και περπατήσει μες στη βροχή, γιατί παράκουσε τους κανόνες. Δώδεκα χρόνια μετά, πετυχαίνει τον ίδιο οδηγό, τον Τζέιμς Μπλέικ, αλλά δεν είναι διατεθειμένη να κάνει πίσω. “Δεν ήμουν σωματικά κουρασμένη, είχα κουραστεί να υποχωρώ”, θα γράψει αργότερα στην αυτοβιογραφία της.

Όταν ο οδηγός διέταξε τους Αφροαμερικανούς που κάθονταν στη μέση του λεωφορείου να παραχωρήσουν τη θέση τους σε άλλους λευκούς επιβάτες και να πάνε στο πίσω μέρος του λεωφορείου, η Ρόζα Παρκς αρνήθηκε να σηκωθεί από τη θέση της κι απλώς παραμέρισε προς το παράθυρο, αφήνοντας κενή τη διπλανή θέση. Εξοργισμένος ο οδηγός την απείλησε, κι όταν είδε πως δεν υποχωρεί στις φοβέρες του, ειδοποίησε τις αστυνομικές αρχές να την συλλάβουν. Η Ρόζα οδηγήθηκε στο κρατητήριο -από το οποίο απελευθερώθηκε με εγγύηση- και λίγες μέρες μετά καταδικάστηκε με πρόστιμο για την ανυπακοή της.

Η αντίδραση της αφροαμερικανικής κοινότητας -που αποτελούσε τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της πόλης- ήταν άμεση και συλλογική: να μποϊκοτάρουν μαζικά τις συγκοινωνίες μέχρι να αποκατασταθεί η αδικία. Το σύνθημα της κινητοποίησης ήταν: «Θα περπατήσετε σήμερα, ώστε αύριο τα εγγόνια σας  να πάρουν το λεωφορείο χωρίς να ταπεινώνονται.»
Η κινητοποίηση αυτή κράτησε 381 μέρες και μεταξύ άλλων συνδέθηκε με το όνομα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ενός νεαρού πάστορα της πόλης, που μπήκε δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο και είχε πρωταγωνιστικό ρόλο τα επόμενα χρόνια, μέχρι τη δολοφονία του το 1968. Στη διάρκεια του μποϊκοτάζ είχε έρθει η πρώτη προειδοποιητική βολή, όταν “άγνωστοι” έριξαν βόμβα στο σπίτι του, χωρίς να πάθουν τίποτα τα μέλη της οικογένειάς του που βρίσκονταν μέσα, εκείνη την ώρα.

Μετά από ένα χρόνο που κράτησε το μποϊκοτάζ, γονατίζοντας οικονομικά το μεταφορικό οργανισμό της πόλης, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έκρινε ως αντισυνταγματικούς τους νόμους περί φυλετικών διακρίσεων. Την αμέσως επόμενη ημέρα, η Ρόζα Παρκς επιβιβάστηκε σ’ ένα λεωφορείο μαζί με το Μ. Λ. Κινγκ και το δικηγόρο της και κάθισε στην πρώτη θέση, δίπλα στον οδηγό.
Αυτή ήταν μια μικρή αλλά σημαντική νίκη, σε έναν αγώνα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και δεν έχει δικαιωθεί πλήρως. Τα επόμενα χρόνια η Ρ. Παρκς δούλεψε στο γραφείο ενός Γερουσιαστή και το 96′ τιμήθηκε με το προεδρικό μετάλλιο της ελευθερίας για την αντιρατσιστική δράση της. Όταν πέθανε, η σορός της εκτέθηκε στο Καπιτώλιο, σε λαϊκό προσκύνημα -ήταν η πρώτη γυναίκα που έτυχε αυτής της τιμής, έστω και μετά θάνατον. Τρία χρόνια μετά, ο Ομπάμα έγινε ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος και κατά τη διάρκεια της θητείας του φωτογραφήθηκε στο ίδιο ιστορικό λεωφορείο και την ίδια θέση όπου είχε καθίσει η Ρόζα Παρκς.

Την ίδια στιγμή, η θέση των περισσότερων Αφροαμερικανών παραμένει δραματική. Συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν διακρίσεις, το ρατσισμό της Κου Κλουξ Κλαν -που έχει φτάσει ως το Λευκό Οικό- τα δολοφονικά χτυπήματα των αστυνομικών αρχών, τη βαρβαρότητα του συστήματος. Είναι καταδικασμένοι να μένουν κλεισμένοι σε γκέτο, πάντα στο πίσω μέρος του λεωφορείου της ζωής -με λίγες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα- και να μην μπλέκουν στα πόδια των λευκών -ή μάλλον, των πλουσίων. Αγωνίζονται, κερδίζουν μικρές ανάσες αξιοπρέπειας, αλλά θα ηχεί στα αυτιά τους η κραυγή αγωνίας “I can’t breathe” (δεν μπορώ να αναπνεύσω) του Αφροαμερικανού που ένα χρόνο πριν έπεσε νεκρός από τον υπερβάλλοντα ζήλο και τα πυρά των αστυνομικών αρχών.

Ιερός συμβολισμός

«Ιδιαίτερη σημασία» και «ιερό συμβολισμό» αποδίδει η «Καθημερινή» στην αποφασιστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει τους πλειστηριασμούς και το χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Δεν είναι η πρώτη φορά που η εφημερίδα - πιλότος της προπαγάνδας των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων επιβραβεύει τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι την ίδια στιγμή που η «Καθημερινή» τον συγχαίρει για την πυγμή που επιδεικνύει απέναντι στα εργατικά δικαιώματα, η κυβέρνηση συκοφαντεί το εργατικό κίνημα, λέγοντας π.χ. ότι οι κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς δήθεν προστατεύουν τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές», με τις βίλες και τις πισίνες. Και κάπως έτσι, όλοι μαζί, με καταμερισμό επιτίθενται στους εργαζόμενους. Ο ΣΥΡΙΖΑ χτυπάει με τα γκλομπ και τα δακρυγόνα και η αστική τάξη τον επιβραβεύει γιατί προχωράει αποφασιστικά τη βρώμικη δουλειά. Αν για το κεφάλαιο λοιπόν «ιερός συμβολισμός» είναι η επιθετικότητα της κυβέρνησης, για το λαό, όχι μόνο «συμβολικό» αλλά και ουσιαστικό είναι να δώσει τη δική του αποφασιστική απάντηση, ειδικά ενόψει της απεργίας στις 14 Δεκέμβρη.

Ψώνισαν από... σβέρκο

Παντελώς άσχετοι αποδείχτηκαν κάποιοι «καλά γνωρίζοντες» που επικαλείται η «Εφημερίδα των Συντακτών», σχετικά με τη νέα έκδοση του «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου». Κι έτσι στο χτεσινό της φύλλο η «Εφ.Συν.» αναπαράγει ψέματα και ανακρίβειες, που ο συντάκτης τους θα μπορούσε να είχε αποφύγει, αν είχε ρίξει μια ματιά στην εφημερίδα μας το τελευταίο διάστημα. Δεν χρειαζόταν πολύς κόπος. Αν το είχε ψάξει στοιχειωδώς, θα είχε διαπιστώσει ότι δεν ισχύουν όσα γράφει π.χ. περί διακοπής της κυκλοφορίας του «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη». Δηλαδή, θα είχε διαπιστώσει:

Πρώτον: Στη σελίδα 3 του πρόσφατου «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη» (26 Νοέμβρη) γίνεται αναλυτική αναφορά με ένα σημείωμα 400 λέξεων για τη νέα έκδοση του Σαββατοκύριακου της εφημερίδας μας. Αν ο δημοσιογράφος της «Εφ.Συν.» είχε διαβάσει, λοιπόν, την περασμένη Κυριακή «Ριζοσπάστη», δεν θα δοκίμαζε καμία «έκπληξη», όπως ισχυρίστηκε, βλέποντας τη ρεκλάμα μερικές μέρες μετά... Θα απέφευγε το... «άγχος» για το μέλλον της εφημερίδας μας, που φαίνεται ότι τον διακατέχει. Και, κυρίως, δεν θα χρειαζόταν να στηριχτεί σε «πληροφορίες» που του μετέφεραν οι δήθεν «γνωρίζοντες», οι οποίες τον εκθέτουν.
Δεύτερον: Αν το είχε ψάξει πριν γράψει, θα είχε μάθει ότι η κυκλοφορία του «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη» κάθε άλλο παρά μειώθηκε τον τελευταίο χρόνο. Θα είχε διαπιστώσει ότι με το πέρασμα του μεγαλύτερου κομματιού του τιράζ της έκδοσης στις ΚΟ για απευθείας διακίνηση, η κυκλοφορία προσεγγίζει περίπου τα 20.000 φύλλα κάθε Κυριακή, κάτι που ο «Ριζοσπάστης» έχει δημοσιεύσει με αναλυτικούς πίνακες για Αττική και για επαρχία. Με μια απλή αναζήτηση στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας μας, λοιπόν, ο συντάκτης της «Εφ.Συν.» θα είχε αποφύγει την αναπαραγωγή του ψέματος ότι ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» «δεν ξεπερνάει τα 5.500 φύλλα κατά μέσον όρο»...
Τρίτον, αν ο συντάκτης της «Εφ.Συν.» παρακολουθούσε τα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη», που αφιερώνονται κάθε τόσο στην εξόρμηση των ΚΟ του ΚΚΕ με την εφημερίδα μας, θα είχε εγκαίρως διαπιστώσει ότι οι... «καλά γνωρίζοντες», που επικαλείται, λένε τουλάχιστον μπούρδες. Θα είχε μάθει ότι η εξόρμηση με τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη», εδώ και πολύ καιρό, ξεκινάει από το απόγευμα του Σαββάτου και συνεχίζεται μέχρι το πρωί της Δευτέρας και αυτό έχει συμβάλει στην αύξηση της κυκλοφορίας του και όχι στη μείωση, όπως ισχυρίζεται. Επομένως, είναι άκυρη η εκτίμηση των «πηγών» της «Εφ.Συν.» ότι δήθεν η έκδοση του φύλλου του Σαββατοκύριακου δεν βοηθάει τη διακίνηση της εφημερίδας, αφού η ίδια η πείρα δείχνει το αντίθετο. Ακυρη είναι και η εκτίμηση ότι δύσκολα θα αγοράσει κάποιος την εφημερίδα την Κυριακή, επειδή θα κυκλοφορεί ήδη 24 ώρες, αφού η εξόρμηση έτσι κι αλλιώς από τις ΚΟ του ΚΚΕ θα ξεκινάει από το πρωί του Σαββάτου.

Δεν ξέρουμε ποιος είναι πιο αστοιχείωτος... Ο αρθρογράφος της «Εφ.Συν.» ή οι «καλά γνωρίζοντες» που τον ενημέρωσαν; Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι αναγνώστες της «Εφ.Συν.» που πίστεψαν όσα γράφει η εφημερίδα τους «ψώνισαν από σβέρκο...», που λέει και ο λαός μας.

Και επειδή υπήρξαν μερικά σάιτς που μετά την «Εφ.Συν.» έσπευσαν χτες να δημιουργήσουν εντυπώσεις με αναπαραγωγή ψευδών και βαρύγδουπων τίτλων, όπως ότι «Κλείνει ο "Κυριακάτικος Ριζοσπάστης"», τους ενημερώνουμε ότι τσάμπα τρίβουν τα χέρια τους. Η εβδομαδιαία έκδοση της εφημερίδας μας αναβαθμίζεται και σε σελίδες (από 32 γίνονται 40) και σε περιεχόμενο. Ο νέος «Ριζοσπάστης του Σαββατοκύριακου» θα αυξήσει κι άλλο την κυκλοφορία της εφημερίδας και οι ΚΟ του ΚΚΕ θα αποκτήσουν ένα καλύτερο εργαλείο για να οργανώνουν το πλατύ τους άνοιγμα στην εργατική τάξη.
Ισως αυτοί να είναι και οι λόγοι της «βιαστικής» αναπαραγωγής των ψευδών ειδήσεων της «Εφ.Συν.» από τα αστικά ΜΜΕ.

Υποκρισία και κυνισμός

Την υποκρισία της ΕΕ απέναντι στην ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση ενάντια στο λαό της Υεμένης επιβεβαίωσε περίτρανα το σχετικό ψήφισμα που ενέκρινε χτες το Ευρωκοινοβούλιο. Μια από τις παραγράφους του ψηφίσματος αφορά στην πώληση όπλων από τα ευρωπαϊκά μονοπώλια στη Σαουδική Αραβία, που ηγείται της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην Υεμένη, με τη στήριξη των ΗΠΑ και την κάλυψη της ΕΕ. Οι δυνάμεις αυτές συνασπίζονται απέναντι στο Ιράν, που επεκτείνει την επιρροή του στην περιοχή και στηρίζει τους σιίτες της Υεμένης. Η ανάσχεση της επιρροής του είναι το βασικό διακύβευμα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης σ' αυτήν τη χώρα του Κόλπου, που είναι η φτωχότερη της περιοχής, αλλά έχει μεγάλη γεωπολιτική σημασία. Με ψήφους 368 υπέρ, 221 κατά και 43 αποχές, το Ευρωκοινοβούλιο αποφάσισε να καλέσει την ύπατη εκπρόσωπο της ΕΕ για θέματα εξωτερικής πολιτικής, «να αναλάβει πρωτοβουλία, προκειμένου να επιβληθεί εμπάργκο όπλων της ΕΕ εναντίον της Σαουδικής Αραβίας, λαμβανομένων υπόψη των σοβαρών καταγγελιών για παραβιάσεις, από τη Σαουδική Αραβία, του διεθνούς ανθρωπιστικού Δικαίου στην Υεμένη και του γεγονότος ότι, κατά συνέπεια, η συνέχιση της χορήγησης αδειών για πωλήσεις όπλων στη Σαουδική Αραβία θα οδηγούσε σε παραβίαση της κοινής θέσης 2008/944/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου». Ακόμα και έτσι, το ψήφισμα δεν έχει κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα, πέρα από το να προσπαθεί να ξεπλύνει τις πομπές και τις ευθύνες της ιμπεριαλιστικής ΕΕ για το λουτρό αίματος στην Υεμένη και στην ευρύτερη περιοχή.

***

Το ψήφισμα δεν συνιστά επιβολή εμπάργκο όπλων στη Σαουδική Αραβία. Απλά, καλεί την «ύπατη εκπρόσωπο» να αναλάβει πρωτοβουλία για να ...πείσει τάχα τα κράτη - μέλη της ΕΕ να σταματήσουν την πώληση όπλων σ' αυτήν τη χώρα του Κόλπου! Η ΕΕ, όμως, είναι η δεύτερη εξαγωγέας όπλων παγκοσμίως και οι μεγαλύτερες πωλήσεις της πολεμικής της βιομηχανίας γίνονται προς τα κράτη της Μέσης Ανατολής. Βέβαια, τα συμφέροντα των κρατών - μελών της ΕΕ και σ' αυτό το ζήτημα, δεν ταυτίζονται απόλυτα. Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο η παράγραφος του ψηφίσματος, που αφορά στο εμπάργκο, καταψηφίστηκε από έναν μεγάλο αριθμό ευρωβουλευτών, ακόμα κι αν το ψήφισμα δεν είναι δεσμευτικό για τα κράτη - μέλη. Φτάνει να σκεφτεί κανείς ότι οι πέντε ευρωπαϊκές χώρες, που βρίσκονται μεταξύ των 10 κορυφαίων εξαγωγέων όπλων στον κόσμο, είναι η Γαλλία, η Γερμανία, η Βρετανία (μέχρι να ολοκληρωθεί το Brexit), η Ισπανία και η Ιταλία. Πρόκειται, δηλαδή, για τις τέσσερις μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρωζώνης (συν την Μ. Βρετανία), οι οποίες ούτως ή άλλως ανταγωνίζονται μεταξύ τους στο εσωτερικό της ΕΕ, ενώ η καθεμιά διατηρεί τα ιδιαίτερα συμφέροντά της σε ό,τι αφορά τις συμμαχίες, τις οικονομικές σχέσεις και τις αγοραπωλησίες όπλων με τρίτες χώρες, στην προκειμένη περίπτωση με τη Σαουδική Αραβία.

***

Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου επικαλείται την «κοινή θέση 2008/944/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου», που θεσπίζει οκτώ κριτήρια για τις πωλήσεις όπλων σε άλλες χώρες, τα οποία, όταν παραβιάζονται, τα κράτη - μέλη της ΕΕ οφείλουν τάχα να επιβάλλουν εμπάργκο. Ενα προς ένα τα κριτήρια απογειώνουν την υποκρισία των ιμπεριαλιστών και επιβεβαιώνουν ότι η «κοινή τους θέση» είναι στάχτη στα μάτια του λαού και εργαλείο διευθέτησης των μεταξύ τους αντιθέσεων. Ετσι, οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ, που, με τους ανταγωνισμούς και τις επεμβάσεις τους μακελεύουν λαούς, που στηρίζουν και συναλλάσσονται με άλλα κράτη - δολοφόνους, διακηρύττουν μέσα από την «κοινή θέση» την προσήλωσή τους στο «σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», στη «διασφάλιση της περιφερειακής ειρήνης», στο «σεβασμό του διεθνούς δικαίου»! Και δεσμεύοντα τάχα να μην πουλάνε όπλα σε κράτη που δεν πληρούν αυτούς τους όρους! Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ότι οι ίδιες διακηρύξεις χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς και αξιοποιούνται από ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη ως πρόσχημα για επεμβάσεις όπου Γης, με μοναδικό κριτήριο τις αντιθέσεις και τα ανταγωνιστικά συμφέροντα των μονοπωλιακών τους ομίλων. Την ίδια ώρα, βέβαια, «οι μπίζνες είναι μπίζνες», ιδιαίτερα στον τομέα της πολεμικής βιομηχανίας, ανάμεσα στις ΗΠΑ, στην ΕΕ, στη Ρωσία και άλλους, με καθεστώτα που θερίζουν κυριολεκτικά τους λαούς τους και περιφερειακές δυνάμεις που στηρίζουν τις επεμβάσεις στο πλευρό του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού κέντρου.

***

Τέλος, είναι μεγάλη η ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης που ήρθε σε συμφωνία με τη Σαουδική Αραβία για την πώληση πολεμικού υλικού. Υπερασπίζονται, μάλιστα, αυτήν την απόφαση, με το προκλητικό επιχείρημα ότι «είτε πουλήσουμε, είτε όχι, ο κόσμος θα συνεχίσει να σκοτώνεται στη Υεμένη». Δεν υπάρχει πιο αισχρός κυνισμός, που χαρακτηρίζει μια κυβέρνηση χωμένη ως τα μπούνια στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις επεμβάσεις, με επίκεντρο την περιοχή της ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Αλλωστε, η χρησιμοποίηση της βάσης της Σούδας και άλλων ελληνικών στρατιωτικών υποδομών ως ορμητηρίου για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, δεν είναι λιγότερο αισχρή, ούτε λιγότερο επικίνδυνη για τα συμφέροντα του λαού. Μετά την κατακραυγή και για να σκεπάσει τις πομπές της, η κυβέρνηση ισχυριζόταν τις προηγούμενες μέρες ότι περιμένει την απόφαση της ΕΕ για να επανακαθορίσει τη στάση της έναντι της συμφωνίας με τη Σαουδική Αραβία. Επιβεβαίωσε και μ' αυτόν τον τρόπο ότι αποτελεί το καλύτερο πλυντήριο για την εγκληματική - ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΕ, στην υλοποίηση της οποίας διεκδικεί αναβαθμισμένους ρόλους, μέσα από τη συμμετοχή της και στο ΝΑΤΟ. Ολα αυτά, η κυβέρνηση πρέπει να τα βρει μπροστά της από το λαό, με ένταση του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή της Ελλάδας, αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και κλείσιμο όλων των βάσεων, με πάλη ενάντια στο σύστημα που γεννά πολέμους, εκμετάλλευση και προσφυγιά. Οπως βέβαια και τα άλλα αστικά κόμματα, που στήριξαν τη συμφωνία με τη Σαουδική Αραβία, επαυξάνουν στη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το λαό της Υεμένης...

Κ. Μ.

Καρότο και μαστίγιο

Μετά τα βραβεία και τους επαίνους από κεφάλαιο και «εταίρους», για τα «έργα και τις ημέρες» της στην εξαπάτηση του ελληνικού λαού, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διεκδικεί τώρα και τα βραβεία της καταστολής ενάντια στις λαϊκές κινητοποιήσεις.
Το «μέρισμα» αυταρχισμού που μοίρασε «γενναιόδωρα» την Τετάρτη από κοινού με την εργοδοσία, συλλαμβάνοντας εργαζόμενους, ανάμεσά τους και τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων, που απεργούσαν στα «ΜΑΡΚΕΤ ΙΝ» στα Γιάννενα, διαμαρτυρόμενοι δυο μόλις μέρες μετά τις συλλήψεις συνδικαλιστών μέσα στα σπίτια τους (!), αλλά και σε όσους διαμαρτύρονταν ενάντια στους πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών και στους φοιτητές και εργαζόμενους στις εστίες που απαιτούσαν σίτιση, ζεστό νερό και θέρμανση, επιβεβαιώνει τα παραπάνω.
Κυνική και αδίστακτη, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να πάει μέχρι τέλους την υπόθεση ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου και των επιχειρηματικών ομίλων, με ό,τι τη συνοδεύει. Κάνει, δηλαδή, ό,τι έκαναν όλες οι προηγούμενες, με τη διαφορά ότι αυτή φοράει και τη μάσκα του «αριστερού».
Αυτό είναι που φανερώνει το ρόλο της, των βρώμικων, ειδικών αποστολών που αναλαμβάνει για το κεφάλαιο. Επιδέξια τόσο στο «καρότο», που περιλαμβάνει τα παραμύθια περί «δίκαιης ανάπτυξης» και τις ψευτοπαροχές τύπου «μερίσματος», με τα οποία προσπαθεί να αποσπάσει την ανοχή του λαού στα μέτρα που περνάει με ρυθμούς πολυβόλου, όσο και στο «μαστίγιο», εκεί που οι αυταπάτες σκοντάφτουν πάνω στην ωμή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, ως αποτέλεσμα της αντιλαϊκής της πολιτικής και των απαιτήσεων της εργοδοσίας.
Τα προκλητικά παραμύθια περί «άλλου ήθους» και του αυταρχισμού που τάχα «δεν είναι στην κουλτούρα» τους, παραμύθια που βέβαια ο ελληνικός λαός τα έχει ξανακούσει σε προηγούμενες εποχές από υπουργούς και στελέχη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, δεν πείθουν κανένα.
Πολύ περισσότερο, δεν μπορούν να κρύψουν την ουσία: Η πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου, που υπηρετεί και η σημερινή κυβέρνηση, έχει ως προϋπόθεση το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και γι' αυτό πάει χέρι - χέρι με την καταστολή. Οι «επενδυτικές λεωφόροι» πρέπει να είναι «ελεύθερες» από εργατικά δικαιώματα, αλλά και από τη συλλογική οργάνωση και δράση της εργατικής τάξης.
Το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος που έρχεται στο πλαίσιο της τρίτης «αξιολόγησης» είναι αποκαλυπτικό. Κυβέρνηση και κεφάλαιο βάζουν στο στόχαστρο το δικαίωμα στην απεργία και μάλιστα στο επίπεδο της επιχείρησης και του ομίλου, εκεί όπου η αντιπαράθεση με την εργοδοσία έχει τις μεγαλύτερες απαιτήσεις, με στόχο να χτυπήσουν την οργάνωση και τους αγώνες των εργαζομένων. Γιατί η οργανωμένη συνδικαλιστική δράση δεν ταιριάζει με το «αναπτυξιακό περιβάλλον» έντασης της εργασιακής εκμετάλλευσης.
Το χτύπημα στους εργαζόμενους στα Γιάννενα, οι συλλήψεις και οι διώξεις, είναι «πρόβα τζενεράλε» σε αυτήν την κατεύθυνση, μαζί με τη βρώμικη προπαγάνδα των αστικών επιτελείων το διάστημα αυτό.
Αντίστοιχο είναι και το παράδειγμα των πλειστηριασμών σπιτιών της λαϊκής οικογένειας: Τη βασική επιδίωξη του κεφαλαίου, να απαλλαγούν οι τράπεζες από τα «βαρίδια» των «κόκκινων» δανείων και να τροφοδοτήσουν με ζεστό χρήμα τους επιχειρηματικούς ομίλους στο νέο γύρο κερδοφορίας τους, η κυβέρνηση τον υπηρετεί με όλα τα μέσα. Και διευρύνοντας το νομοθετικό πλαίσιο που έχουν στα χέρια τους οι τραπεζικοί όμιλοι και δίνοντας στα λαϊκά νοικοκυριά «διαβεβαιώσεις» χωρίς αντίκρισμα ότι τάχα προστατεύει την πρώτη κατοικία, αλλά και επιστρατεύοντας τη «ράβδο» για όσους αγωνίζονται ενάντια στους πλειστηριασμούς.
Η καταστολή, όπως και το εμπόριο κάλπικων ελπίδων και η στάση αναμονής που προσπαθούν να καλλιεργήσουν κυβέρνηση και κεφάλαιο, πρέπει να πάρουν την απάντησή τους στις 14 Δεκέμβρη, μέρα πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας.