22 Απρ 2012

Προβληματισμοί και λύσεις, η απόφαση είναι δική σου...και δική σου...και δική σου...και δική σου...και δική σου.


Προβληματισμοί και λύσεις, η απόφαση είναι δική σου...και δική σου...και δική σου...και δική σου...και δική σου...



Μπορεί να γίναμε για λίγο μουτζα-χεντίν, αλλά άκρη δεν βρήκαμε.


Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε» και έχοντας κρατήσει τις απαραίτητες σημειώσεις, θέλω καταρχήν να σταθώ σε δυο σημεία μέσα από το βιβλίο τα οποία αντανακλούν κάποιους από τους πιο έντονους προβληματισμούς μου. Το πρώτο είναι ένα απόσπασμα από ένα έργο του Μπέρτολ Μρεχτ που βρίσκεται στην σελίδα 167 του βιβλίου, το παραθέτω ως έχει:

«Όσο πληθαίνουν εκείνοι που υποφέρουν τόσο πιο φυσικά φαίνονται τα δεινά τους./Ποιος θα εμπόδιζε να βραχούν τα ψάρια στη Θάλασσα; Και αυτοί το ίδιο που τυραννιούνται, μοιράζονται τούτη τη σκληρότητα απέναντι σε αυτούς τους ίδιους./Είναι τρομερό να βλέπεις με πόση ευκολία προσαρμόζεται ο άνθρωπος, όχι μόνο στα βάσανα των ξένων αλλά και στα δικά του./Όλοι όσοι έχουν αναλογιστεί αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση, αρνιούνται να επικαλεστούν ο ένας τον οίκτο του άλλου./Αλλά είναι αναγκαίος ο οίκτος του καταπιεσμένου για τον καταπιεσμένο. Είναι του κόσμου η ελπίδα.»


Αυτά λοιπόν μας λέει ο Μπρεχτ και δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί, μέχρι ποιο σημείο μπορεί να αντέξει την εξαθλίωση ο άνθρωπος πριν αντιδράσει αποφασιστικά; Η πιο σωστά, μέχρι ποιο σημείο μπορεί να αντέξει μια κοινωνία το πισωγύρισμα πριν τα υποκείμενα της αντιδράσουν αποφασιστικά;
Απάντηση βέβαια δεν υπάρχει, όχι τουλάχιστον πριν δοθεί στην πράξη, μιας και τα πάντα εξαρτώνται από το που το πώς, το πότε, δηλαδή τις ειδικές συνθήκες που επικρατούν στην εκάστοτε κοινωνία. Ωστόσο μερικές φορές η αντοχή/ανοχή των ανθρώπων στα δεινά φτάνει σε ανησυχητικά μεγέθη. Και εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο απόσπασμα από το βιβλίο του Μπογιόπολου, όπου ο συγγραφέας αναφέρεται στο βιοτικό επίπεδο των Αιγύπτιων λίγο πριν ξεσπάσει η εξέγερση εναντίον του Μουμπάρακ. Παραθέτω τα σχετικά στοιχεία:

«Αντίθετα, τη στιγμή που το ντόπιο Αιγυπτιακό κεφάλαιο γιγαντώνεται, το αντίτιμο που πληρώνει ο αιγυπτιακός λαός για το γεγονός ότι ζει σε μια χώρα με αποθέματα φυσικού αερίου και με ζάμπλουτους επιχειρηματίες καταγραφόταν-τη στιγμή που ξεσηκώθηκε-ως εξής: Στην Αίγυπτο οι πραγματικοί μισθοί ήταν «παγωμένοι» για πολλά χρόνια. Ο κατώτατος μισθός δεν ξεπερνούσε τα 13 ευρώ. Ο πληθωρισμός λίγο πριν την εξέγερση έτρεχε κοντά στο 16%, οι τιμές στο κρέας και στο κοτόπουλο είχαν αυξηθεί μέσα σε λίγες μέρες από 30 μέχρι 150%. Το 40% των Αιγυπτίων ζούσε με μόλις 2 δολάρια τη μέρα και οι νέοι μέχρι 30 ετών, που αποτελούν το 60% του πληθυσμού, ήταν άνεργοι σε ποσοστό που άγγιζε τα εξωφρενικά επίπεδα του 90%. Στην Αίγυπτο των 85 εκατομμυρίων κατοίκων, που είναι η τελευταία σε κατάταξη χώρα στην περιοχή από απόψεως παιδείας και επαγγελματικής κατάρτισης, καθώς το 1/3 του πληθισμού είναι αναλφάβητοι, το ίδιο το ΔΝΤ δεν δίστασε να παραδεχθεί ότι με την πολιτική που ακολουθούταν στην χώρα από το καθεστώς Μουμπάρακ, και που τη συνέχιση της μετά την εξέγερση ανέλαβε ο στρατός(πάντα με τη συνεργασία του ΔΝΤ), η ανεργία στο σύνολο του πληθυσμού μέχρι το 2020 θα έχει…τριπλασιαστεί.»(Ν. Μπογίοπουλος, Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε, σελ. 158.)  

Πριν προχωρήσω παρακάτω να προσθέσω ότι κατά την περίοδο «βασιλείας» του Μουμπάρακ ιδιωτικοποιήθηκαν περίπου 200 δημόσιοι οργανισμοί εκ των 314 που είχαν προγραμματιστεί αρχικά.(Ν. Μπογιόπουλος, στο ίδιο, σελ. 383).

Σίγουρα η Αίγυπτος δεν είναι Ελλάδα, δεν παύουν όμως να υπάρχουν μερικά κοινά σημεία, όπως είναι για παράδειγμα η έντονη τουριστική ανάπτυξη και των δυο χωρών, η επέλαση του ΔΝΤ, οι «σοσιαλιστές» ηγέτες για χρόνια στην εξουσία κ.α. Φανταστείτε, αντίστοιχα με τα όσα ακούμε εμείς εδώ για τα κρουαζιερόπλοια που θα μας φέρνουν κουβαδιές το χρήμα, τι θα έχουν ακούσει και οι άμοιροι αιγύπτιοι εργάτες προκειμένου να δεχθούν τα μέτρα και να γίνει η χώρα τους πιο ανταγωνιστική, άρα και πιο ελκυστική για τουρίστες και επενδυτές.

Το ακόμη πιο στενάχωρο για την Αίγυπτο, είναι ότι παρότι ο λαός εξεγέρθηκε, στην ουσία δεν κατάφερε και πολλά, και αυτό διότι του έλειπε η εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Έτσι δεν κατόρθωσαν να απαγκιστρωθούν από τους πραγματικούς τους δυνάστες, ενώ στην θέση των παλιών «υπαλλήλων» βρέθηκαν καινούριοι «υπάλληλοι» για να συνεχίσουν το υπηρεσιακό τους έργο μέχρι να τους σταματήσει και εκεί μια για πάντα ο λαός(αμήν και πότε).

Υπάρχουν όμως και σημαντικές διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, ποιες είναι αυτές; Καταρχήν στην Ελλάδα το επίπεδο μόρφωσης/εξειδίκευσης του πληθυσμού είναι κατά πολύ ανώτερο από αυτό της Αιγύπτου, κάτι που σημαίνει ότι σε περίπτωση που χρειαστεί μπορούμε να στελεχώσουμε την βιομηχανία μας και γενικά την παραγωγή της χώρας με ικανά άτομα στις ανάλογες θέσεις. Επίσης, και αυτή είναι η πιο σημαντική διαφορά, στην Ελλάδα υπάρχει ένα δυνατό, έμπειρο, ικανό κομμουνιστικό κόμμα με ξεκάθαρες θέσεις και πρόταση λαϊκής εξουσίας. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το λάβουν υπόψη τους όσο περισσότεροι μπορούν! Ότι δηλαδή αν δεν θέλουμε πρώτα να φτάσουμε στα χάλια της Αιγύπτου και ύστερα να ξεσπάσουμε την τυφλή οργή μας σε πρόσωπα και καταστάσεις που δεν είναι τίποτα άλλο από εφεδρείες του συστήματος, ένας είναι ο δρόμος.

Ένας είναι ο δρόμος και αυτό θα πρέπει να μας γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο ξεκάθαρο! Για να μην πάει χαμένος ο αγώνας της πλατείας, ούτε της δικής μας(Συντάγματος) ούτε της Ταχρίρ, πρέπει ο κόσμος να δει τα αδιέξοδα στα οποία αυτός ο αγώνας τον οδήγησε και να αναζητήσει επιτέλους μια διαφορετική, πιο οργανωμένη, πιο ξεκάθαρη, πιο ώριμη μορφή αγώνα ικανή να ανατρέψει τα δεδομένα και να φέρει πραγματικά ριζοσπαστικές, υπέρ του λαού, αλλαγές. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο πιο καλά, όσο περισσότερο αργούμε και αδρανούμε, τόσο περισσότερο θα κρατήσει το μαρτύριο.

Βουλευτικές Εκλογές 2012 / Μέρος 1ο - Πελοπόννησος


Βουλευτικές Εκλογές 2012 / Μέρος 1ο - Πελοπόννησος

Εισαγωγικό σημείωμα

Ετοιμάσαμε και σας παρουσιάζουμε από σήμερα (και μέχρι την ημέρα των εκλογών), ένα αφιέρωμα κατα περιφέρεια, νομούς και καποδιστριακούς δήμους για τα αποτελέσματα των προηγούμενων πέντε εκλογικών αναμετρήσεων (1996-2009), για το πως ψηφίζουν οι κάτοικοι ανα περιοχή, την παρουσία και τα αποτελέσματα του ΚΚΕ και την εκτίμηση μας για το αποτέλεσματα του ΚΚΕ στις επερχόμενες εκλογές της 6ης Μαΐου, βάση ιστορικών, γεωγραφικών, οικονομικών και ιδεολογικών παραμέτρων της κάθε περιοχής.

Φυσικά και ξεκινάμε από την Πελοπόννησο.
Πελοπόννησος 


Η Πελοπόννησος, αποτελεί μια από τις πιο συντηρητικές περιοχές της χώρας, όπου ο δικομματισμός πραγματικά έκανε πάρτυ τα τελευταία 30 χρόνια. Η περιοχή "κάτω απο τ'αυλάκι", μέρος της παλαιάς Ελλάδας και φορέας όλων των απαρχαιωμένων αντιλήψεων, αποτελεί παράλληλα και την γενέτειρα των περισσοτέρων αστών πολιτικών που κυβέρνησαν την Ελλάδα στην νεότερη ιστορία της. Στην σύγχρονη version του αστικού πολιτικού προσωπικού, η Πελοπόννησος αποτελεί την περιοχή καταγωγής του Αντώνη Σαμαρά (Μεσσηνία), του Γεωργίου Καρατζαφέρη (Αρκαδία), του Νίκου Μιχαλολιάκου (Λακωνία) και φυσικά του Γεωργίου Παπανδρέου (Αχαΐα).

Στην Πελοπόννησο "εδρεύουν", 2 παραδοσιακά "κάστρα" του ΠΑΣΟΚ (Αχαΐα, Ηλεία), 3 "κάστρα" της Νέας Δημοκρατίας (Αργολίδα, Λακωνία, Μεσσηνία) ενώ στους υπόλοιπους 2 νομούς αν και η Νέα Δημοκρατία συνηθίζει να έχει την πρωτοκαθεδρία, το εκλογικό σώμα σημείωνει αρκετές μετατοπίσεις μεταξύ των 2 κυρίαρχων αστικών κομμάτων, ιδιατέρως τα τελευταία 15 χρόνια.



Τα γεωγραφικά και οικονομικά στοιχεία της Πελοποννήσου μιλούν από μόνα τους για τις αιτίες που οι αστικές πολιτικές λύσεις κυριαρχούν όλα αυτά τα χρόνια στην περιοχή. Παράδοση, τουρισμός, εμπόριο και μικρομεσαία ιδιοκτησία (Γεωργία, Βιοτεχνία κλπ), είναι οι κύριοι παράγοντες, που διαμόρφωσαν τον πολιτικό χάρτη στην μεταπολίτευση. Η ραγδαία αύξηση όμως της ανεργίας, σε συνδυασμό με τα χιλάδες λουκέτα σε καταστήματα και βιοτεχνίες, όπως επίσης οι αποχωρήσεις τα προηγούμενα χρόνια των βιομηχανιών της Αχαΐας και το ξεκλήρισμα των αγροτών, αρχίζει και αλλάζει τα δεδομένα.

Ακολουθούν οι χάρτες κατανομής των δήμων για τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2000 έως το 2007 (Κλικ για μεγένθυνση)
 
 

Η παρουσία του ΚΚΕ

 Η παρουσία του ΚΚΕ στην Πελοπόννησο, μέχρι και τις προγούμενες βουλευτικές εκλογές, χαρακτηρίζεται ως ιδιαίτερα φτωχή, με 40.200 ψήφους και ποσοστό 5,25% το 2009. Το καλύτερο ποσοστό σε επίπεδο νομών, επιτυγχάνεται στην Αχαΐα (6,60%), ενώ το χειρότερο στην Κορινθία (4,00%) η οποία αποτελεί και τον 9ο χειρότερο νομό πανελλαδικά, όσον αναφορά το εκλογικό ποσοστό του Κομμουνιστικού Κόμματος.


Πιο δυναμικά εμφανίζεται το ΚΚΕ στις αστικές περιοχές των Πατρών, της Καλαμάτας, της Μεγαλόπολης και του Λουτρακίου/Αγίων Θεοδώρων, αξιόλογα ποσοστά εμφανίζει στις ημιαστικές και αγροτικές περιοχές της Πύλου / Μεθώνης, τις Κροκεές Λακωνίας και τα ορεινά χωριά των Τροπαιών, ενώ ως κομμουνιστικές οάσεις εμφανίζονται οι κοινότητες του Κοσμά στην Αρκαδία (18,84%), των Καρυών στην Λακωνία (16,42%) και ο δήμος της Νέας Κίου στην Αργολίδα (12,65%). Αντίθετα το χαμηλότερο ποσοστό σημειώνεται στην γενέτειρα των Παπανδρέου, δηλαδή την κοινότητα Καλεντζίου, με 1,42%.

Ακολουθούν οι χάρτες των ποσοστών του ΚΚΕ για τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2000 έως το 2007 (Κλικ για μεγένθυνση)
 
 

Προβλέψεις - εκτιμήσεις

Μελετώντας προσεκτικά τα γεωγραφικά και οικονομικά στοιχεία των περιοχών και λαμβάνοντας σοβαρά υπ'οψιν τις κύριες ιστορικές και ιδεολογικές παραμέτρους, τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων στις βουλευτικές εκλογές, τις ευρωεκλογές, όπως επίσης τα αποτελέσματα των εκλογών της τοπικής αυτοδίοικησης του 2010 και ορισμένα δείγματα τοπικών δημοσκοπήσεων, παραθέτω στον πίνακα που ακολουθεί τις προσωπικές μου προβλέψεις για την παρουσία του ΚΚΕ στις εκλογές της 6ης Μαϊου. Τονίζω, δεν πρόκειται για κάποιο επιστημονικό εύρημα ή για αποτέλεσμα δημοσκόπησης, αλλά για μια προσωπική πρόβλεψη που όμως έχει κάποια στατιστική και δημογραφική βάση.

Πρόσθετα σας δίνω μια απλή εκτίμηση για τα ποσοστά των κύριων αστικών κομμάτων, η οποία στηρίζεται σε επεξεργασία εκλογικών/ιστορικών δεδομένων και τοπικών δημοσκοπήσεων.




Δεν έχουν το Θεό τους στον ΣΥΡΙΖΑ!


Δεν έχουν το Θεό τους στον ΣΥΡΙΖΑ!

H είδηση αναδημοσιεύεται ως έχει από το "βαθύ κόκκινο", με την μόνη προσθήκη δύο screenshots από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ όπως μπηκαν στο "κουτί της πανδώρας" και την προσωπική ιστοσελίδα του Ιφικράτη Αμυρά, που επιβαβαιώνουν του λόγου το αληθές.

 
Θα μας τρελάνει ο ΣΥΡΙΖΑ! Δεν το πιστεύαμε, τρίβαμε τα μάτια μας. Κοιτάξαμε το ημερολόγιο, μήπως δείχνει 1η Απριλίου. Σκεφτήκαμε ότι ίσως είναι συνωνυμία, είναι όμως και το όνομα σπάνιο: Ιφικράτης Αμυράς! 
Πρώτος στο ψηφοδέλτιο της Α’ Αθήνας, κάτω από τον αρχηγό Αλέξη Τσίπρα…
Το διασταυρώσαμε τελικά κοιτάζοντας εδώ και εδώ. (ΑΜΕΣΥΡΕ ΣΗΜΕΡΑ ο Συριζα την υποψηφιότητα Αλμυρά γ’ αυτό δεν υπάρχει στο πρώτο λινκ που δίνουμε. Στην φώτο η ανακοίνωση από το μπλοκ του Αλμυρά πριν κατέβει και από κει).
Γράψαμε παλαιότερα πως έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας μέχρι τις εκλογές αλλά δεν  φανταζόμασταν μέχρις εκεί. Τον έδιωξαν από το ΕΠΑΜ σαν ακροδεξιό και τον περιμάζεψε ο ΣΥΡΙΖΑ…
Από το ΕΠΑΜ που δεν έχει βέβαια πρόβλημα να κατέβει μαζί με τον Παπαθεμελή… Στα μπλογκ του ‘χώρου’ καταγγέλλεται σαν ‘δωδεκαθεϊστής- νεοπαγανιστής’ που οργάνωνε τις λαμπαδηδρομίες κατά τα αρχαιοελληνικά πρότυπα.
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν όντως συμμετείχε στο ακροδεξιό Πατριωτικό Μέτωπο και στους300 Έλληνες όπως διαβάζουμε δεξιά και αριστερά, γι’ αυτό προσφεύγουμε στο προσωπικό τουμπλογκ:
Εμπνεόμενος από το Λυκούργειο σύστημα, δηλώνει οπαδός της Αριστοκρατίας και καταδικάζει τιςφυλετικές επιμειξίες. Τάσσεται υπέρ της ενδογαμίας του ελληνικού έθνους και υπέρ τηςεπαναφοράς της θανατικής ποινής. Υποστηρίζει την βιολογική ιδιαιτερότητα των Ελλήνων και τηνάμεση και χωρίς όρους απέλαση όλων των λαθρομεταναστών. Καλεί τον Λαό σε αποχή από τις κατοχικές εκλογές, ο ίδιος πλασάρεται όμως υποψήφιος στην πρώτη ευκαιρία. Μιλάει για ιδιωτική πρωτοβουλία και οικονομικό πατριωτισμό, υπέρ μιας εθνοφυλετικής Αριστοκρατικής ηγεσίας, κατά των εκτρώσεων, υπέρ της νομιμοποίησης της οπλοφορίας και οπλοκατοχής από νομοταγείς πολίτας.
Προτείνει τελετές αφής του ιερού πυρός από Ελληνίδες Ιέρειες, ασπάζεται το Δωδεκάθεο και αγωνίζεται ως πολιτικός για την επισημοποίησή του στην Ελλάδα.
Δεν έχουν το Θεό τους στον ΣΥΡΙΖΑ! Είπαμε, εκλογές έρχονται, ανθεί το λαθρεμπόριο της ‘ενότητας’, αλλά όχι κι έτσι…

Ας παρακολουθήσουμε μερικά αποσπάσματα από την πολιτική φιλοσοφία της νέας ‘μεταγραφής’ τουΣΥΡΙΖΑ. (Άδικα καθώς φαίνεται ‘χάλασε του Παϊτέρη’, του συμπαθούς καλλιτέχνη που απλώς περιπλανήθηκε κατά καιρούς στο ΠΑΣΟΚ και το ΔΗΚΚΙ παλαιότερα, την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ του Σαμαρά και, αφού φλέρταρε με το ΛΑΟΣ, κατέληξε υποψήφιος της ΝΔ στις προηγούμενες εκλογές.)
Τα αποσπάσματα τα παρουσιάζουμε σε ενιαία μορφή- ολόκληρη η ‘Πολιτική Φιλοσοφία’ του εδώ
 ο σχολιασμός μας με κόκκινα.

ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΦΙΛΟΣΟΦΊΑ


Ως ενεργός πολιτικός, θα πολεμώ πάντα για τα συμφέροντα του Ελληνικού Έθνους.

Ως ενεργός πολιτικός μάχομαι υπέρ ιδεών που ενδυναμώνουν το Ελληνικό Έθνος δημογραφικώς, γεωπολιτικώς, οικονομικώς, πολιτιστικώς, στρατιωτικώς.
1. Θρησκεία
Ασπάζομαι την Ελληνική Θρησκεία των Πατρώων Θεών και Μητρώων Θεαινών, και αγωνίζομαι ως πολιτικός για την επισημοποίησή της στην Ελλάδα.
Αγωνίζομαι για την ανέγερση των Ναών των Πατρώων Θεών και την προστασία όλων των Μνημείων του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.
Στο Μαντείο των Δελφών θα γίνεται η αφή του ιερού πυρός από Ελληνίδα Ιέρεια, αντί να στέλνει μισθωμένο αεροπλάνο η κυβέρνηση στην Ιερουσαλήμ για να λάβει το «αληθινό» φώς.

Καλώ τον Λαό σε αποχή από τις κατοχικές εκλογές. (Παρ’ όλα αυτά φιγουράρει πρώτο τραπέζι στην Α’ Αθήνας ευκαιρίας δοθείσης –για να βλέπουν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ τι κύρος έχουν οι όρκοι τιμής που κάνει από το μπλογκ του: 

Ομνύω πίστιν εις τα Ιερά Νάματα του Ελληνισμού.
Εφόσον εκλεγώ βουλευτής θα τηρήσω όλες τις δεσμεύσεις μου, όπως εξηγγέλθησαν προεκλογικώς.

Ουδέποτε θα συνεργαστώ με τους προδότες και τους δωσίλογους του Μνημονίου.

Θα αγωνιστώ μέχρις εσχάτων για να οδηγηθούν στην αγχόνη, στην πλατεία Συντάγματος.

Άλλως, εις περίπτωσιν κυβιστήσεως, αποδέχομαι προκαταβολικώς την θανατική ποινή, επί ασπαλάθων, επιβληθησομένη από λαϊκά δικαστήρια. Ως αρμόζει εις τους τυράννους.

Παραιτούμαι της βουλευτικής ασυλίας για αδικήματα αφορώντα την κατάλυση της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας.

Αναγνωρίζω προκαταβολικώς τον θεσμό της ανακλητότητος των αιρετών αξιωματούχων, και αποδέχομαι ότι οι εντολείς μου έχουν την εξουσία να με ανακαλέσουν ανά πάσα στιγμή, ασχέτως τί ορίζει η ισχύουσα νομοθεσία.

Μετά τιμής
Ιφικράτης-Απόστολος Αμυράς 
υποψήφιος βουλευτής με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, στην Α’ εκλογική περιφέρεια Αθηνών)

Θεωρώ κυρίαρχη ιδεολογία το Έθνος, και όχι περιοριστικώς τους πολίτας εντός Ελλαδικού χώρου.
3. Γλώσσα
Η Αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία, και μάλιστα από το νηπιαγωγείο.
Η μάχη για να καταστεί επίσημη γλώσσα της Ελλάδος θα είναι μακρά αλλά νικηφόρος.
5. Δημογραφικό πρόβλημα
Η δημογραφική ευρωστία του Ελληνικού Λαού αποτελεί βασικό στοιχείο επιβιώσεως και Εθνικής Αμύνης.
Αγωνίζομαι για την προστασία της ενδογαμίας και την ενίσχυση των Ελλήνων πολυτέκνων. Καταδικάζω τις φυλετικές επιμειξίες και το δίκαιον εδάφους ως άκρως ανθελληνικές δοξασίες.
Η βιολογική ιδιαιτερότης των Ελλήνων (αλήθεια, οι συνυποψήφιοί του δεν ανατριχιάζουν;) και η πολιτιστική συνέχεια αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο των πολιτικών μου απόψεων.
Είμαι κατά των εκτρώσεων. Δεν αποτελεί απελευθέρωση αλλά καταστροφή της γυναίκας.(Αμφίσημη δήλωση. Τι εννοεί; Ότι θα αποφύγει ο ίδιος να κάνει έκτρωση; Ή ότι δεν θα επιτρέπει στις γυναίκες να ορίζουν το σώμα τους; «Δυοίν θάτερον»… Το ψηφοδέλτιο κατά τα άλλα  τηρεί την ποσόστωση)
Ο οικονομικός πατριωτισμός (τα έχουν αυτά τα αυστηρώς αντιμνημονιακά μέτωπα…)είναι η μόνη διέξοδος για την ανάπτυξη της Ελλάδος. Δουλειά στους Έλληνες εργαζομένους.
Υποστηρίζω την μεικτή οικονομία, με έμφαση στην ιδιωτική πρωτοβουλία μέσα σε ένα εθνικό πλαίσιο.

Η συνεισφορά των Ελλήνων στο κοινό ταμείο θα γίνεται με άλλα μέτρα και αξίες. Ενδεικτικώς, οι Έλληνες συνεισφέρουν στο κοινό ταμείο όταν κάνουν πολλά παιδιά, όταν μελετούν την Αρχαία Ελληνική γραμματεία, όταν κάνουν εφευρέσεις, όταν μαθαίνουν πολεμικές τέχνες.
9. Αριστοκρατία
Πιστεύω στην Πολιτεία των Αρίστων.
Η αξιοκρατία θα είναι το βασικό στοιχείο της δημοσίας διοικήσεως. (τετριμμένο τσιτάτο Μαυρογιαλούρου)
Τα ικανότερα μέλη αναδεικνύονται με φυσική επιλογή.
Η κληρονομική δημοκρατία πρέπει να εξολοθρευτεί ανηλεώς.
Η ολιγαρχική φαυλοκρατία πρέπει να αφανιστεί βιαίως.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μία πνευματική και εθνοφυλετική Αριστοκρατική ηγεσία (η Αριστερά ‘σύριζα’ με το ΛΑΟΣ…) που θα την απεγκλωβίσει από το σημερινό αδιέξοδο.
10. Σκλαβωμένες Πατρίδες
Δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες. Δεν υπάρχουν αλησμόνητες πατρίδες. Υπάρχουν σκλαβωμένες πατρίδες που περιμένουν να τις απελευθερώσουμε.
Υποστηρίζω τους ΕθνικοΑπελευθερωτικούς Αγώνες.
Σε Κύπρο, Βόρειο Ήπειρο, Θράκη, Μακεδονία, Ιωνία η Ελλάδα έχει υποχρεώσεις. Δεν μπορεί να αδιαφορεί για τα εδάφη και τους πληθυσμούς υπό κατοχήν. («Εδάφη υπό κατοχήν», «υποχρεώσεις»… Στον από πάνω σου στο ψηφοδέλτιο το είπες;) Ούτε επιτρέπεται να αδιαφορεί για την αναβίωση του νεο-οθωμανισμού.
Υποστηρίζω το δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών να φέρουν όπλα για να υπερασπίσουν την ζωή και την περιουσία τους.
Θα επιδιώξω την νομιμοποίηση της οπλοφορίας και οπλοκατοχής από νομοταγείς πολίτας.(Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, αυτά τα έχει πει πρώτος ο Καρατζαφέρης. Η πασοκοποίηση όμως της αριστεράς έχει σαν παρενέργεια το ‘χέρι-χέρι’. Έτσι είναι, «ενός κακού μύρια έπονται», για να είμαστε και στο πνεύμα του πολιτικώς φιλοσοφούντος υποψηφίου)
12. Εποικισμός και λαθρομετανάστευση
Η Ελλάδα εκτός από την οικονομική κατοχή, υφίσταται δημογραφική εισβολή από εκατομμύρια αλλοφύλων που αλλοιώνουν την εθνική ταυτότητα του Ελληνισμού.
Ο εποικισμός της Ελλάδος από όμορα κράτη σύντομα θα προξενήσει εσωτερικούς και εξωτερικούς πολέμους.
Υποστηρίζω την άμεση και χωρίς όρους απέλαση όλων των λαθροεποίκων. (Ξεκίνησαν απ’ την ακροδεξιά, τα λέει ο Χρυσοχοΐδης κι ο Σαμαράς, διαχέονται τώρα και στην αριστερά ‘χάριν της ενότητας’. Αλλά ας μην είμαστε σεχταριστές…)
Θα εισηγηθώ την αφαίρεση της ιθαγενείας σε όσους παρανόμως εισήλθαν στην χώρα μας.
Η παραβίαση των συνόρων θα ισοδυναμεί με κατασκοπευτική ενέργεια εις βάρος της Ελλάδος και θα τιμωρείται ως κακούργημα.
Δεν αναγνωρίζω τα φληναφήματα περί ανθρωπισμού.
Ο μόνος ρατσισμός που υφίσταται στην Ελλάδα είναι εις βάρος των Ελλήνων. (Ο κακεντρεχής θα σχολίαζε ότι θύμα ρατσισμού έπεσε και ο Παϊτέρης που ‘έφαγε πόρτα’. Πέρασε και αυτός σύριζα από το ΛΑΟΣ και από το ΔΗΚΚΙ που τώρα στηρίζει τον Ιφικράτη.)
Θα εισηγηθώ την επαναφορά της θανατικής καταδίκης για ειδεχθή εγκλήματα.
Θεωρώ ότι υπήρξε μία Χρυσή Εποχή, ένας υψηλοτάτου επιπέδου προκατακλυσμιαίος πολιτισμός.
Οι μεγάλες αλλαγές στις Εποχές και οι κατακλυσμοί προήλθαν από προσκρούσεις τεραστίων μετεωριτών στην Γη, και γι’ αυτό εξαφανίστηκαν ζώα όπως οι δεινόσαυροι.
Δεν αποδέχομαι ούτε την μονοθεϊστική αλλά ούτε και την δαρβινική άποψη για την εξέλιξη των ειδών. (Παρ’ όλα αυτά, λίγες γραμμές παραπάνω, στο περί Αριστοκρατίας εδάφιο, δέχεσαι την φυσική επιλογή στην κοινωνία: «Τα ικανότερα μέλη αναδεικνύονται με φυσική επιλογή.» Κοινωνικός δαρβινισμός δηλαδή…)
Ο μονοθεϊσμός ( έτσι είναι στις ανορθόδοξες μετωπικές συμπαρατάξεις: ο Θεός έχει δώδεκα συνιστώσες…) θεωρεί ότι τα ζώα με την σημερινή τους μορφή δημιουργήθηκαν μονομιάς από κάποιον εξωγενή θεό. Ο Δαρβίνος θεωρεί ότι από τότε που δημιουργήθηκε η Γη έχουμε μία ευθύγραμμη εξελικτική πορεία των ειδών.
Ασπάζομαι την Ελληνική αντίληψη της ιστορίας η οποία μιλά για κύκλους της Ιστορίας και θεωρεί ότι υπήρξαν μεταλλάξεις ειδών ύστερα από κατακλυσμικές επιδράσεις των μετεωριτών που έπληξαν την Γη.
Θεωρώ λανθασμένη την διχοτόμηση ύλη-πνεύμα. Ασπάζομαι τον Υλοζωισμό, ο οποίος θεωρεί το σώμα και το πνεύμα ως όλον, αρρήκτως συνδεδεμένα.
http://iphicratisamyras.blogspot.com/p/blog-page_24.html

Βρίσκετε πως έχουν μεγάλη σχέση με αριστερά όποιου είδους, κοινοβουλευτική, ρεφορμιστική, ρεβιζιονιστική ή άλλη, όλα αυτά; Να τον χαίρονται οι συνυποψήφιοί του.
Δεν είναι για γέλια, καθώς τα ποσοστά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ φουσκώνουν μεταξύ άλλων και για αυτό, επειδή τέτοιες γελοίες κατά τα άλλα απόψεις βρίσκουν νομιμοποίηση από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και δυστυχώς, για ψηφοθηρικούς λόγους, και από κόμματα της αριστεράς.
ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ
ΤΟΥ ΣΥΝΔYΑΣΜΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
Α’ ΑΘΗΝΑΣ
ΤΣΙΠΡΑΣ ΑΛΕΞΗΣ
ΑΜΥΡΑΣ ΙΦΙΚΡΑΤΗΣ
Ιφικράτης Αμυράς
ΒΟΥΤΣΗΣ ΝΙΚΟΣ
ΕΛΛΗΝΙΑΔΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ
ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΝΑΣΟΣ
ΚΟΡΩΝΑΚΗΣ ΤΑΣΟΣ
ΚΥΠΡΙΑΝΙΔΟΥ ΕΡΜΙΝΑ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΖΩΗ
ΜΑΜΟΥΖΕΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΜΗΛΙΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΜΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
ΜΠΑΛΑΦΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΜΠΟΛΑΡΗ ΜΑΡΙΑ
ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΠΑΛΙΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
ΣΑΠΟΥΝΑ ΑΓΓΕΛΙΚΑ
ΣΚΟΥΤΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ ΤΑΣΙΑ
ΨΥΚΑΚΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ

Η διεθνής διάσταση της ψήφου στο ΚΚΕ


Η διεθνής διάσταση της ψήφου στο ΚΚΕ


Οι εργαζόμενοι έχουν ένα σοβαρό εφόδιο που καλούνται να το χρησιμοποιήσουν στις προσεχείς εκλογές, κι αυτό είναι η πείρα, που έχουν συσσωρεύσει τα τελευταία 3 χρόνια, περνώντας μέσα από τις «συμπληγάδες» της καπιταλιστικής κρίσης, της ΕΕ και των αντιλαϊκών κυβερνήσεων του μαύρου μετώπου.

Κρίνοντας απ' αυτήν την πείρα τους θα ξεχωρίσουν το ΚΚΕ, που στάθηκε «βράχος» στην οργάνωση της λαϊκής αντίστασης, «αποκούμπι» βοήθειας για τα λαϊκά στρώματα, «κυματοθραύστης» αντιλαϊκών μέτρων και προβοκατσιών και ταυτόχρονα «πυξίδα» του μοναδικού φιλολαϊκού δρόμου ανάπτυξης, της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.
Η εμπειρία, ωστόσο, έχει πολλές παραμέτρους. Γιατί με την ευρύτερη έννοια εμπειρία της ζωής είναι και οι διεθνείς εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, η τοποθέτηση της κάθε πολιτικής δύναμης απέναντι σ' αυτές. Η διεθνής στάση και δράση του κάθε κόμματος. Αναμφισβήτητα, λοιπόν, η κάθε ψήφος έχει και τη διεθνή της διάσταση.
Πηγή έμπνευσης των εργατικών - λαϊκών αγώνων
Στις 4 Μάη 2010 το ΚΚΕ έστειλε από την Ακρόπολη το μήνυμα της λαϊκής αντίστασης κι αφύπνισης στους λαούς των άλλων χωρών: «Λαοί της Ευρώπης ξεσηκωθείτε!»
Το μήνυμα αυτό, της ανυπακοής στην ΕΕ, της ανυποταγής στις επιλογές του κεφαλαίου, μεταφέρθηκε συστηματικά και με πολλούς τρόπους όλη αυτήν την περίοδο από το ΚΚΕ στο εξωτερικό, σπέρνοντας μ' αυτόν τον τρόπο την ελπίδα για την ανασυγκρότηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Το Κόμμα μας οργάνωσε συναντήσεις, καμπάνιες αλληλεγγύης στο εξωτερικό για τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες στην Ελλάδα. Ετσι π.χ. σε δεκάδες χώρες αναπτύχθηκε η αλληλεγγύη στους ηρωικούς απεργούς της «Ελληνικής Χαλυβουργίας».

Το ΚΚΕ μετέφερε το μήνυμα της αγωνιστικότητας, των εργατικών και λαϊκών αγώνων, των θέσεων και της δράσης του Κόμματος μέσα από τις ξενόγλωσσες ιστοσελίδες του σε 8 γλώσσες (αγγλικά, ρωσικά, ισπανικά, αραβικά, ιταλικά, γερμανικά, πορτογαλικά, και πρόσφατα τούρκικα). Ταυτόχρονα, έδωσε και σε διεθνές επίπεδο την ιδεολογική πάλη για τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, κόντρα στις δυνάμεις που παραπλανούν τους εργαζόμενους, για να προτείνουν στη συνέχεια διαχειριστικές λογικές. Ομως, οι θέσεις του ΚΚΕ, η πάλη του ταξικού εργατικού κινήματος, το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!», χάρη στη διεθνή δράση του Κόμματος, πέρασαν τα εθνικά μας σύνορα. Εδωσαν κουράγιο στους εργάτες, στους κομμουνιστές άλλων χωρών, που παλεύουν σε πιο δυσμενείς συνθήκες με το κεφάλαιο, τα κόμματά του και τον οπορτουνισμό.Την ίδια ώρα, το ΚΚΕ με κάθε τρόπο στήριξε τους εργατικούς, λαϊκούς κι αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες, που εκτυλίχθηκαν σε άλλες χώρες, αναδεικνύοντας τη σημασία της ταξικής αλληλεγγύης. Με ανακοινώσεις αλληλεγγύης, παραστάσεις κι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, Ερωτήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο στήριξε τους εργατικούς αγώνες, όπως αυτούς που έκαναν για δικαιώματά τους οι εργάτες του Καζαχστάν, που τον περασμένο Δεκέμβρη είχαν 16 νεκρούς στη σκληρή σύγκρουσή τους με το κεφάλαιο και την αντιλαϊκή εξουσία.
Η δράση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ αποτέλεσε αυτήν την περίοδο πηγή έμπνευσης των λαϊκών στρωμάτων της Ευρώπης, αλλά και πέρα από τα εδάφη της. Η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ θα αποτελέσει παρακαταθήκη για την ενδυνάμωση αυτής της προσπάθειας.
Στην πρωτοπορία του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα
Το ΚΚΕ, την ίδια περίοδο, σήκωσε τη σημαία της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και βρέθηκε στο πλευρό των λαών που συγκρούονται ή έρχονται αντιμέτωποι με την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
Ετσι το ΚΚΕ:
Υπερασπίστηκε με σθένος τη σοσιαλιστική Κούβα, μελετώντας ταυτόχρονα με τις δυνάμεις του τις κοινωνικο - οικονομικές διεργασίες που γίνονται. Στήριξε με συνέπεια εθνικές, περιφερειακές και διεθνείς καμπάνιες για την απελευθέρωση των 5 Κουβανών πατριωτών, που βρίσκονται στις αμερικανικές φυλακές, απαίτησε μαχητικά την άρση του αποκλεισμού της Κούβας, εξέφρασε τη διεθνιστική του αλληλεγγύη με τα λαϊκά κινήματα της Λατινικής Αμερικής που βρίσκονται αντιμέτωπα με την κρατική καταστολή.
Στάθηκε στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού και συμμετείχε ενεργά στην έκτακτη Διεθνή Συνάντηση των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων για το Παλαιστινιακό (2009). Επιπλέον, ανέλαβε διεθνή πρωτοβουλία (2011) για την αναγνώριση κυρίαρχου κι ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Δε μάσησε τα λόγια του, (όπως διάφορες σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, που παίρνουν ίσες αποστάσεις από τα θύματα και τους θύτες) και τάχθηκε υπέρ του αγωνιζόμενου Παλαιστινιακού λαού, καταγγέλλοντας την ισραηλινή βαρβαρότητα. Τάχθηκε, με διάφορους τρόπους, ενάντια στη στρατιωτική συνεργασία της χώρας μας με το Ισραήλ.
Στάθηκε με συνέπεια στο πλευρό του κυπριακού λαού, υπογραμμίζοντας με κάθε ευκαιρία πως το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβλημα κατοχής, δεν μπορεί να λυθεί δίκαια και βιώσιμα με σχέδια τύπου Ανάν. Στήριξε τον αγώνα του κυπριακού λαού για Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, σε μια ομοσπονδιακή, διζωνική, δικοινοτική λύση, με μία και μόνη κυριαρχία και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, κοινή πατρίδα των Τουρκοκύπριων και Ελληνοκύπριων, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.Πρωτοστάτησε στην πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Λιβύη, στα σχέδια κατά των λαών της Συρίας και του Ιράν και βέβαια ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, όπως π.χ. ενάντια στην κατοχή στο Αφγανιστάν, απαιτώντας την επιστροφή στη χώρα όλων των εκστρατευτικών σωμάτων, που εκτελούν ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό. Ανάδειξε, ταυτόχρονα, την ανάγκη, όχι γενικά του ευχολόγιου της διάλυσης του ΝΑΤΟ, στο οποίο αρκούνται διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις, αλλά στην αποδέσμευση της Ελλάδας και κάθε χώρας απ' αυτό.
Στήριξε την πάλη των λαών για κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματαστην Τυνησία και στην Αίγυπτο και ταυτόχρονα, από την πρώτη στιγμή, αποκάλυψε και προειδοποίησε για τα σχέδια χειραγώγησης των λαϊκών αγώνων, για το ιμπεριαλιστικό σχέδιο της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής», τη διαπάλη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην Αφρική, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, στον Καύκασο, στην Κασπία, στα Βαλκάνια.
Με όλες του τις δυνάμεις, στήριξε την ανασυγκρότηση των διεθνών αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων: της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, που το 2011 πραγματοποίησε το συνέδριό της στην Αθήνα, του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης, της Παγκόσμιας Οργάνωσης Δημοκρατικής Νεολαίας (ΠΟΔΝ) και της Παγκόσμιας Οργάνωσης Δημοκρατικών Γυναικών (ΠΟΔΓ).
Το ΚΚΕ στήριξε το δικαίωμα κάθε λαού να υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, το δρόμο ανάπτυξης που αυτός επιλέγει, τις μορφές πάλης που αυτός θεωρεί κατάλληλες. Δεν έπεσε στην παγίδα των ιμπεριαλιστών που καταδικάζουν διάφορα λαϊκά κινήματα ως «τρομοκρατικά». Στάθηκε στο πλευρό κινημάτων, αλλά κι αγωνιστών που βρίσκονται στις φυλακές, όπως του Κολομβιανού αγωνιστής Χοακίν Πέρες Μπεσέρα, αλλά και των χιλιάδων Παλαιστινίων κι άλλων Αράβων αγωνιστών, που βρίσκονται στις ισραηλινές φυλακές.
Κόντρα στην ΕΕ και στις πολιτικές «παραφυάδες» της
Το ΚΚΕ με συνέπεια υπερασπίστηκε τη θέση του για την ανάγκη αποδέσμευσης της χώρας από την ΕΕ, με λαϊκή εξουσία, αναδεικνύοντας μέσα κι έξω από το Ευρωκοινοβούλιο τον αντιδραστικό ρόλο της ΕΕ, ως ένωσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Συγκρούστηκε με την ΕΕ, με κάθε αντιλαϊκή επιλογή που λαμβάνεται στους κόλπους της, χωρίς να κάνει το χατίρι στην ελληνική ολιγαρχία και στα κόμματά της, που θέλησαν να «κρυφτούν» πίσω απ' αυτές. Ανέδειξε πως αυτά τα μέτρα λαμβάνονται όχι απλώς με τη συγκατάθεση, αλλά με την ενεργό συμμετοχή της αστικής τάξης και των αστικών κομμάτων της χώρας μας. Σωστά ανέδειξε πως η ΕΕ είναι μια ιμπεριαλιστική ένωση, που δεν παίρνει μεταρρυθμίσεις, δεν εξανθρωπίζεται!
Πάλεψε όχι μόνον με την ΕΕ του κεφαλαίου, αλλά και με τις πολιτικές «παραφυάδες» της, όπως είναι το «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ), που εκφράζει τη σύμφυση του ευρωπαϊκού οπορτουνισμού με το ιμπεριαλιστικό κέντρο της ΕΕ. Το ΚΕΑ, όπου από την Ελλάδα συμμετέχει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, έχει αποδεχτεί τις αρχές της ΕΕ, δηλαδή τη συμφωνία του Μάαστριχτ, την κυριαρχία του κεφαλαίου και την ίδια ώρα σπέρνει αυταπάτες στους εργαζόμενους πως δήθεν μπορεί η ΕΕ να «εκδημοκρατιστεί» και οι μηχανισμοί της, όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να γίνουν φιλολαϊκοί.
Το ΚΚΕ με σαφήνεια ύψωσε το ιδεολογικό - πολιτικό του μέτωπο με την ΕΕ, τις πολιτικές δυνάμεις που τη στηρίζουν (σοσιαλδημοκράτες - φιλελεύθεροι) και με το ΚΕΑ, που αποπροσανατολίζει με τον επικίνδυνο ρόλο του. Στην κατεύθυνση αυτή, διοργάνωσε το 2011 Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση για τις κοινωνικο-πολιτικές διεργασίες στην Ευρώπη και την απάντηση των κομμουνιστών.
Ακριβώς για τους παραπάνω λόγους, η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η μόνη ψήφος που μπορεί να στείλει το σαφές μήνυμα καταδίκης στην ΕΕ. Καμία άλλη ψήφο δεν φοβούνται οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Ιδεολογικό μέτωπο στην παγκόσμια καμπάνια του αντικομμουνισμού και της διαστρέβλωσης της Ιστορίας
Το ΚΚΕ διαφώτισε το λαό για τους πραγματικούς στόχους της αντικομμουνιστικής καμπάνιας που εκτυλίσσεται στην Ευρώπη, με την απαγόρευση της δράσης των ΚΚ (Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία, Ρουμανία), με τις απαγορεύσεις και τα εμπόδια που μπαίνουν στη δράση άλλων ΚΚ (Πολωνία, Ουγγαρία). Στάθηκε στο πλευρό των κομμουνιστών αυτών των χωρών, αλλά κι όπου αλλού υπάρχουν διώξεις, μέτρα και επιθέσεις σε βάρος των κομμουνιστών (Ρωσία, Ινδία, Καζαχστάν, Ιράν, Σουδάν, κ.ά.).
Αντιστάθηκε στην παγκόσμια καμπάνια διαστρέβλωσης της Ιστορίας και στην αμαύρωση της Σοβιετικής Ενωσης. Ετσι το 2010 διοργάνωσε ειδική ευρωπαϊκή Συνάντηση Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων ενάντια στη διαστρέβλωση της Ιστορίας του Β` Παγκοσμίου Πολέμου μέσα από τα σχολικά βιβλία. Στάθηκε στο πλευρό του διωκόμενου Αλγκιρντας Παλέτσκις, Προέδρου του Σοσιαλιστικού Λαϊκού Μετώπου Λιθουανίας, που διώχθηκε για δηλώσεις του στη βάση του αντισοβιετικού νόμου.
Στην προσπάθεια ανασυγκρότησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος
Η διεθνοποίηση της πάλης απαιτεί την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Το ΚΚΕ εργάστηκε και εργάζεται συνεχώς γι' αυτήν την υπόθεση, σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο:
Το Κόμμα μας, την περίοδο που εξετάζουμε, φιλοξένησε δύο βαλκανικές Συναντήσεις ΚΚ στη Θεσσαλονίκη (2009, 2011), στο πλαίσιο των οποίων διοργάνωσε και σεμινάρια παρουσίασης των επεξεργασιών του και της πολύχρονης εμπειρίας του. Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ συνεχίστηκαν οιευρωπαϊκές Συναντήσεις των ΚΚ για ζητήματα Παιδείας (2010), ενώ ξεχωριστής σημασίας ήταν οι πρωτοβουλίες μας για Διεθνή Συνάντηση για το ρόλο των κομμουνιστών στον αγώνα για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας (Μάρτης 2010).
Το ΚΚΕ εργάστηκε για τη συνέχιση των Διεθνών Συναντήσεων των ΚΚ, οι οποίες έχουν σταθεροποιηθεί και πραγματοποιούνται κάθε χρόνο, για την αναβάθμισή τους, για την προώθηση κοινών δράσεων στη βάση κοινών αποφάσεων και για το συντονισμό των ενεργειών. Την περίοδο αυτή πραγματοποιήθηκαν 3 τέτοιες συναντήσεις: Ινδία - 2009, Νότια Αφρική - 2010, ενώ το ΚΚΕ φιλοξένησε στην Ελλάδα το Δεκέμβρη του 2011, τη μεγαλύτερη σε μέγεθος ανάλογη Συνάντηση. Σ' αυτές, το Κόμμα μας παρουσίασε τις θέσεις του για την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, την εκδήλωσή της στη χώρα μας, τους αγώνες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Συνέβαλε αποφασιστικά στις κοινές τοποθετήσεις και στις κοινές δράσεις. Στο πλαίσιο των Διεθνών Συναντήσεων των ΚΚ, με την ευθύνη του Κόμματός μας, λειτουργεί ένας διαδικτυακός τόπος των ΚΚ (www.solidnet.org), με ενσωματωμένο σύστημα γρήγορης αμοιβαίας πληροφόρησης των ΚΚ. Εκδίδεται, επίσης, το «Ενημερωτικό Δελτίο» με τα υλικά των Συναντήσεων των ΚΚ.
Επιπλέον, το ΚΚΕ για να ξεπεραστεί η ιδεολογικο-πολιτική κρίση στο κομμουνιστικό κίνημα, συνεργάζεται για τη διαμόρφωση κοινής επαναστατικής στρατηγικής σε διεθνές επίπεδο, για τη συγκρότηση ενός διεθνούς κομμουνιστικού πόλου. Μια πρώτη μορφή αυτής της προσπάθειας είναι η συνεργασία των θεωρητικών περιοδικών 11 Κομμουνιστικών Κομμάτων και η έκδοση της «Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης».
Ψήφος στο ΚΚΕ σημαίνει «βάζω κι εγώ πλάτη»
Τα παραπάνω αποτελούν μονάχα ένα μικρό δείγμα, μια κορυφή του «παγόβουνου» της διεθνούς δράσης του ΚΚΕ. Στο χέρι των εργαζομένων είναι να τη δυναμώσουν ακόμη περισσότερο με την ψήφο τους, δίνοντας τη δυνατότητα στο ΚΚΕ, από τις 7 Μάη να έχει περισσότερα εφόδια και δυνατότητες για να την προωθήσει.
  • Κάθε ψήφος στο ΚΚΕ είναι «βόλι» στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους κι επεμβάσεις.
  • Κάθε ψήφος στο ΚΚΕ είναι ένα «χέρι βοήθειας», έμπρακτης αλληλεγγύης στους λαούς που αγωνίζονται, στο παγκόσμιο εργατικό και λαϊκό κίνημα.
  • Κάθε ψήφος στο ΚΚΕ σημαίνει «βάζω κι εγώ πλάτη» για την αναγκαία ανασυγκρότηση του παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.

Πόσοι από τους αριστερούς φίλους θα ήθελαν πραγματικά μια συνεργασία με το ΚΚΕ;


Πόσοι από τους αριστερούς φίλους θα ήθελαν πραγματικά μια συνεργασία με το ΚΚΕ;

Από τον Οικοδόμο


Και να που η ημερομηνία τέλεσης των εκλογών ανακοινώθηκε! Η Βουλή «διαλύθηκε», τα κόμματα ανακοινώνουν ένα ένα τους εκλογικούς συνδυασμούς τους, ο Άκης μετακόμισε στον Κορυδαλλό και τα πάνελ των καναλιών παράγουν πυρετωδώς έτοιμη προς κατανάλωση τηλεοπτική σκέψη. Ένα προεκλογικό σκηνικό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της κυβέρνησης και των κομμάτων του κεφαλαίου. Ο στόχος τους ξεκάθαρος. Προσπαθούν με χίλιους τρόπους να ξεγελάσουν το λαό για μια ακόμα φορά.

Να του κλέψουν την ψήφο με κάθε τρόπο. Καλοπιάνοντας, ζητώντας… ταπεινά «συγγνώμη», εκβιάζοντας, απειλώντας, τρομοκρατώντας. Στην προσπάθειά του για να επιβιώσει το σύστημα επιστρατεύει όλα τα διαχρονικά και αποτελεσματικά όπλα του. Όμως αυτές οι εκλογές δεν είναι σαν τις άλλες που προηγήθηκαν. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε και συνεχίζουν να αλλάζουν μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Το πολιτικό τοπίο είναι ρευστό σαν την εποχή μας. Ένα νέο όπλο είναι απαραίτητο για να νικηθεί για μια ακόμα φορά ο λαός, τώρα που δείχνει να γίνεται ανεξέλεγκτος και, ίσως, επικίνδυνος. Ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων και η δημιουργία πολλών, φαινομενικά διαφορετικών μεταξύ τους, κομμάτων.


Κοινή αφετηρία αυτών των σχηματισμών φαίνεται πως είναι μια «αντιμνημονιακή» στάση και ρητορική. Μιλούν για «προδότες πολιτικούς», για «κατοχή», για «χούντα» κλπ, αναίσχυντα κάποιοι από αυτούς, που μέχρι πριν λίγες εβδομάδες υπέγραφαν όλα αυτά τα οποία σήμερα καταγγέλουν. Χωρίς να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος που αποσκοπεί η ύπαρξη όλων αυτών των σχηματισμών. Να αποπροσανατολίσουν το λαό από τις πραγματικές αιτίες για την καταστροφή της ζωής του και να λειτουργήσουν σαν αμορτισέρ που θα απορροφήσουν την οργή και την όποια αντίδρασή του. Και στη δύσκολη στιγμή μιας πιθανής «ακυβερνησίας» να εμφανιστούν σαν σωτήρες της πατρίδας, συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση μαζί με τα κόμματα που δηλώνουν πως θα «τηρήσουν την υπογραφή τους» στα μνημόνια εξόντωσης του λαού. Πρόσφατο είναι το παράδειγμα του… «ασταθούς» Καρατζαφέρη που συμμετείχε στην συγκυβέρνηση και εφάρμοσε την πολιτική της, για να «αλλάξει» γνώμη στη συνέχεια και σήμερα να ρητορεύει εναντίον της...

Να σημειωθεί εδώ πως το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών δεν είναι σημαντικό απλά και μόνο για το ποιο ή ποια κόμματα θα σχηματίσουν την κυβέρνηση που θα κληθεί να πάρει και να εφαρμόσει ακόμα πιο σκληρά, νέα μέτρα την επομένη των εκλογών. Έχει πολύ μεγάλη σημασία ο αριθμός των εδρών που θα συγκεντρώσουν τα κόμματα που εκπροσωπούν το σύστημα με τις όποιες παραλλαγές του. Αν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εκλέξουν πάνω από 180 βουλευτές τότε… τελειώνει το πανηγύρι!

Θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να κάνουν όποια αναθεώρηση του Συντάγματος θέλουν, θα έχουν τη δυνατότητα να κόψουν και να ράψουν έναν νέο εκλογικό νόμο ακόμα πιο κοντά στα μέτρα τους και θα νομιμοποιήσουν (πάλι μέσω του Συντάγματος) μνημόνια και συμβάσεις με τρόικα και ΔΝΤ…και τότε…άντε να διαμαρτυρηθείς τότε…λαέ, που θα έχεις ο ίδιος υπογράψει την θανατική σου καταδίκη…

Όλον αυτό τον καιρό ακούστηκαν πολύ δυο φράσεις από δυο πρόσωπα που διαρκώς τις επικαλούνταν. Ο κύριος Καζάκης με το «αντιμνημονιακό μέτωπο» και ο πρόεδρος Αλέξης με την «ενότητα της Αριστεράς». Ο γνωστός οικονομολόγος (αυτός που κάποια στιγμή ζήτησε να αναλάβει ο στρατός τη διακυβέρνηση της χώρας…) ξιφούλκησε κατά των πάντων όσων δεν συνεργάστηκαν μαζί του, εξέφρασε μια ιδιαίτερη αδυναμία και ικανότητα στην αντιΚΚΕ «κριτική» (διαβάζεται και αντικομμουνισμός…), φλέρταρε πολιτικά με τον «ανεξάρτητο» Καμμένο και στο τέλος δίνοντας τα ρέστα του, έστησε το νέο «ΟΧΙ» από κοινού με τον ακροδεξιό Παπαθεμελή (!). Ανέσυρε δηλαδή, από το ψυγείο της πολιτικής ό,τι πιο συντηρητικό, αντιδραστικό και μουχλιασμένο, βρισκόταν στα κάτω ράφια (με τα ληγμένα…). Απέδειξε έτσι, σχετικά γρήγορα, πόση βάση είχαν οι δημαγωγικές «αριστερές» κορώνες του, απογοητεύοντας πολλούς από τους θαυμαστές-οπαδούς του, που δεν έμειναν όμως για πολύ χωρίς…ηγέτη.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε στην επιφάνεια «ικανότητες» που είχε απ’ ότι φαίνεται καλά κρυμμένες μέχρι τώρα. Όσο περνάει ο καιρός προσπαθεί όλο και περισσότερο να γίνει ένας μικρός… Παπανδρέου. Όχι βέβαια ο Γιώργος, αλλά ο πατέρας του. Προβάλει την εικόνα ενός επίδοξου πρωθυπουργού, επισημαίνει διαρκώς πως δεν θα έχει άλλη δυνατότητα στο μέλλον η «Αριστερά να κυβερνήσει», κατακεραυνώνει το… συμπλεγματικό ΚΚΕ που αρέσκεται στην κλειστοφοβία του, αρνούμενο τη συνεργασία. Αν κάποιος καλοπροαίρετα αναρωτηθεί το πιο απλό, πως είναι δυνατόν να ζητούν συνεργασία, δυνάμεις της αριστεράς που οι ίδιες συνεχώς αυτοδιασπώνται, θα θεωρηθεί τουλάχιστον «δογματικός». Αν πάλι κάποιος άλλος αναρωτηθεί ποιος εμποδίζει την εκτός του ΚΚΕ Αριστερά να συνεργαστεί και να «εκθέσει» με αυτόν τον τρόπο το «δογματικό» ΚΚΕ, δεν πρόκειται να πάρει απάντηση.

Γι’ αυτήν την έρμη συνεργασία της Αριστεράς, γράφτηκαν, ειπώθηκαν, συζητήθηκαν πολλά. Πολύς ντόρος για το θέμα γίνεται και στα μπλογκς που σαν μέσο έκφρασης προσωπικών απόψεων, με τη μορφή που αυτά είναι σχεδιασμένα, δίνουν την ευκαιρία να ανταλλάσσονται απόψεις και να γίνεται ένας διάλογος, με μεγαλύτερο ίσως ενδιαφέρον από αυτόν που γίνεται στα κόμματα.

Διαβάζω συχνά την αγωνία κάποιων για «να τα βρει επιτέλους η Αριστερά», να «χτυπηθεί η πολιτική των μνημονίων από μια αριστερόστροφη κυβέρνηση» κλπ. Κάποιοι βγάζουν τα μολύβια και προσθέτουν ή αφαιρούν έδρες, δίνουν το «μπόνους» των 50 βουλευτικών εδρών στο «πρώτο κόμμα» και στενοχωριούνται που μια «μοναδική ευκαιρία» χάνεται εξαιτίας του «συνήθους υπόπτου» ΚΚΕ. Κάποιοι άλλοι εκφράζουν την απελπισία που νιώθουν όπως κάποιος που παλεύει με τα αγριεμένα κύματα στη μέση του ωκεανού για να μην πνιγεί και περιμένει ένα χέρι για να τον σώσει. Επενδύουν τη «σωτηρία» τους στον οποιονδήποτε που θα εκφραστεί εναντίον των μνημονίων, χωρίς να εξετάζουν, χωρίς να σκεφτούν ποιος είναι αυτός, που ήταν και τι έκανε μέχρι χτες, αν συνδιαμόρφωνε, αποφάσιζε και στήριζε αυτήν την πολιτική που σήμερα με περισσή ευκολία καταγγέλει.

Ένα επιχείρημα που ακούγεται από αυτή την πλευρά είναι «δεν με νοιάζει τι έκανε (το κόμμα, ο πολιτικός), σημασία έχει τι λέει τώρα», …αρκεί να σωθούμε. Η απελπισία είναι κακός σύμβουλος. Οι δημαγωγοί πάντα επένδυαν σε αυτήν και αποκόμιζαν τεράστια πολιτικά οφέλη. Σήμερα πολλοί είναι αυτοί οι πολιτικοί που ακολουθούν τα βήματα παλιότερων και πιο έμπειρων συναδέλφων τους, σπέρνοντας ψευδαισθήσεις στο λαό πως μπορεί να «στρώσουν» τα πράγματα, να υπάρξει βελτίωση εντός του συστήματος, χωρίς τη δική του συμμετοχή, αρκεί να τους εμπιστευτεί.

Για να επανέλθω στα της Αριστεράς, δεν ξεκινούν όλοι από την ίδια αφετηρία, όσοι ζητούν εναγωνίως τη συνεργασία της. Δεν αναφέρομαι στα κόμματα αλλά στους ανθρώπους-ψηφοφόρους. Είναι πολύ σημαντικό ο καθένας που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, να έχει κατασταλάξει μέσα του τι ζητά από μια τέτοια συνεργασία. Θα ήθελε απλώς να σταματήσουν εδώ οι φόροι και τα χαράτσια; Θα ήθελε να δημιουργηθούν ξανά θέσεις εργασίας; Να επανέλθουν οι μισθοί στο προηγούμενο ύψος τους; Θα ήθελε γενικότερα να επανέλθει η ζωή του στους προηγούμενους ρυθμούς της; θα ήθελε απλά την… ησυχία του;

Σημαντικό επίσης είναι να έχουμε καθαρό στο μυαλό μας και το τι θα μπορούσε να πετύχει μια υποτιθέμενη αριστερή κυβέρνηση, την επόμενη μέρα των εκλογών. Με τους καπιταληστές δεν χωράνε ευγένειες και καλοί τρόποι. Ή θα τους γκρεμίσεις ή θα σε τσακίσουν. Ο μόνος σίγουρος «προορισμός» μιας τέτοιας κυβέρνησης, θα ήταν η απογοήτευση του λαού, όσων αναθάρρησαν, την πίστεψαν και την ψήφισαν. Τα παραδείγματα αριστερών κυβερνήσεων σε Ιταλία και Γαλλία είναι χαρακτηριστικά. Η απογοήτευση των λαών των δύο αυτών χωρών, έφερε στην εξουσία πολιτικούς όπως ο Μπερλουσκόνι και ο Σαρκοζί. Βλέπουμε σήμερα την κατάσταση στην Ιταλία, που ακολουθεί σταθερά τα βήματα της Ελλάδας, αν και κυβερνήθηκε από αριστερές κυβερνήσεις στο παρελθόν.

Οι αριστεροί άνθρωποι, αυτοί που έχουν καλές προθέσεις και νοιάζονται πραγματικά για την συνεργασία της Αριστεράς, θα πρέπει να καταλάβουν πως εντός αυτού του καπιταληστικού συστήματος, ό,τι «καλό» υπήρχε για το λαό, το ζήσαμε. Δεν έχει άλλο. Η μοναδική διέξοδος για την εργατική τάξη και το λαό μας, περνάει από το δρόμο της ανατροπής αυτού του συστήματος. Είναι η πρόταση που υποστηρίζει το ΚΚΕ, που ποτέ δεν έταξε στο λαό «ξεκούραστες» και εύκολες λύσεις για τη σωτηρία του. Για τον μοναδικό λόγο πως τέτοιες λύσεις δεν υπάρχουν. Οι κομμουνιστές (ναι, με τις όποιες αδυναμίες τους), πάντα μέσα στο λαό, τον παροτρύνουν να ξεβολευτεί, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να ενισχύσει το ΚΚΕ, γιατί μόνο αυτός, ο λαός, είναι ικανός να αλλάξει τη μοίρα του. Αυτή την πρόταση, των κομμουνιστών, που διαφέρει ουσιαστικά από τις άλλες προτάσεις της όποιας Αριστεράς, και γι’ αυτό δεν είναι δυνατόν να «συνεργαστεί» μαζί τους, η άρχουσα τάξη προσπαθεί να την πνίξει, την διαστρεβλώνει, την κατασυκοφαντεί. Έχει βέβαια τους λόγους της.

Δεν έχουν όμως τους ίδιους λόγους να το κάνουν αυτό, οι απλοί λαϊκοί άνθρωποι, οι αριστεροί, αυτοί που δέχονται κατά κύματα τα απόνερα της κρίσης του συστήματος. Αλλά, είπαμε, η απελπισία είναι κακός σύμβουλος. Κάποιοι, μην μπορώντας καν να διανοηθούν πως «πρέπει» να γίνουν συμμέτοχοι οι ίδιοι και όχι να περιμένουν από κάποιον ηγέτη ή κόμμα να τους σώσει, μην μπορώντας να αποδεχτούν την άρνηση του ΚΚΕ να τους χαϊδέψει τ’ αυτιά, να τους κοροϊδέψει δηλαδή, αντιδρούν απέναντι στους κομμουνιστές και το κόμμα τους με έναν τρόπο τουλάχιστον εχθρικό. Αντλούν αντικομμουνιστικά «επιχειρήματα» από ένα αντιδραστικό –όχι πολύ μακρινό- παρελθόν, επιχειρήματα που χρησιμοποιεί και η προπαγάνδα της άρχουσας τάξης. Οχυρώνονται πίσω από μια δήθεν «κριτική» χρησιμοποιώντας αφορισμούς, απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, κάποιοι βγάζοντας και τα απωθημένα τους, δείχνοντας τις πραγματικές τους προθέσεις.

Επικαλούνται ακόμα και την Εθνική Αντίσταση, το ΕΑΜ, τον πρωτοκαπετάνιο Άρη, σαν πρόσωπα και καταστάσεις ουδέτερα, αποκομμένα από το ΚΚΕ. Μιλούν και γράφουν μέχρι και για την Σοβιετική Ένωση, υπερασπίζοντας τον «καλό» Λένιν και καταδικάζοντας τα… «εγκλήματα» του «δικτάτορα» Στάλιν. Καταριούνται την «προδοτική ηγεσία του Περισσού» που αρέσκεται στο να βλέπει το λαό να υποφέρει, μην θέλοντας να τον βοηθήσει, εποφθαλμιώντας δήθεν μελλοντικά μικροκομματικά οφέλη.

Αποκαλούν ειρωνικά τους κομμουνιστές «δογματικούς», «ρομποτάκια», άβουλα όργανα μιας «σκληροπυρηνικής» ηγεσίας που τους «καταπιέζει». Υιοθετούν με ευκολία κάθε "ενημέρωση από τα μέσα" για τις "εξελίξεις" στο ΚΚΕ, όπως αυτή που κυκλοφόρησε πρόσφατα στην μπλογκογειτονιά και περιγράφει τις «μαζικές αντιδράσεις σοβαρών μελών του κόμματος» υπέρ μιας εκλογικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, κόντρα στην Αλέκα που δεν θέλει να ακούσει αυτή την λέξη ούτε σαν αστείο! Ως γνωστόν, μετά από αυτή την εξέλιξη, στις φυλακές του Περισσού ύψωσαν νέο φράχτη, ψηλότερο, για να μην μπορούν οι διαφωνούντες να αποδράσουν...

Δεν ξέρω αν ο αντικομμουνισμός, δρα ψυχαναλυτικά, αν τους κάνει να νιώθουν καλύτερα. Ίσως. Δεν ξέρω επίσης αν ο μικρόκοσμος της σκέψης τους θα μπορούσε να ξεφύγει για λίγο από τη μιζέρια της αδράνειας, της απογοήτευσης και της μοιρολατρείας και να χωρέσει την ιδέα μιας δικής τους, αγωνιστικής συμμετοχής στη διεκδίκηση του καλύτερου. Σ’ αυτόν τον αγώνα, που πρωτοπόροι είναι αυτοί στους οποίους κάνουν «κριτική», οι κομμουνιστές. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να ζητάς τόσο επίμονα να συνεργαστείς με κάποιον ενώ παράλληλα τον ειρωνεύεσαι, τον βρίζεις, τον συκοφαντείς, επιχειρείς να «κλέψεις» από την Ιστορία του, τον προσβάλλεις.

Η απόρριψη από το ΚΚΕ μιας «συνεργασίας» με την υπόλοιπη Αριστερά, είναι το πρόσχημα για όλους αυτούς που ποτέ δεν θα ήθελαν να συνεργαστούν πραγματικά με τους κομμουνιστές. Αυτοί που τόσα χρόνια καλόμαθαν στην προσωπική βολή τους, προσέχοντας μόνο τον εαυτούλη τους, που δεν συμμετείχαν ουσιαστικά στους αγώνες του λαού, που παρέδωσαν τις όποιες ελπίδες και προσδοκίες τους για μια αφηρημένα «καλύτερη ζωή» στους δημαγωγούς της σοσιαλδημοκρατίας, εξουσιοδοτώντας τους εν λευκώ, για τη «δικαίωση» των αγώνων ενός ολόκληρου λαού, παίρνοντας για αντάλλαγμα μια πλαστή –όπως αποδείχτηκε- ευημερία.

Σήμερα, μαζί με την «ευημερία» που έχασαν, νιώθουν να χάνεται και η γη κάτω από τα πόδια τους. Κι έτσι, μαθημένοι μόνο να αναθέτουν και όχι να αναλαμβάνουν ευθύνες, συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα μικρά παιδιά που δεν τους γίνεται το χατήρι. Δεν υπάρχουν όμως άλλα περιθώρια. Ήρθε η ώρα που θα πρέπει και αυτοί να ξεβολευτούν. Να αναλάβουν επιτέλους τις προσωπικές τους ευθύνες, απέναντι στους εαυτούς τους, στα παιδιά τους, στην Ιστορία. Να πάρουν οι ίδιοι την τύχη τους στα δικά τους χέρια και να μην περιμένουν από κανέναν αριστερό «μεσία» να τους διασώσει. Να συμπορευτούν στο δρόμο του αγώνα με τους πρωτοπόρους κομμουνιστές. Σ’ έναν αγώνα δύσκολο μα ελπιδοφόρο. Για ένα μέλλον όχι «μακρινό» και ουτοπικό. Ένα μέλλον που μπορούμε να το φέρουμε πιο κοντά σήμερα.

Και, αν και ξέρουμε πως αυτό το μέλλον δεν θα ξεπηδήσει μέσα από τις κάλπες, στις εκλογές ας κάνουμε μαζί με τους κομμουνιστές ένα βήμα. Ας «βροντοφωνάξουμε» και με την ψήφο μας πως δεν βολευόμαστε με «έναντι» και με «δόσεις». Θέλουμε τη ζωή που μας αξίζει και την διεκδικούμε ολόκληρη.

TOP READ