ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΤΑΡΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Κι επειδή στα εκατόχρονα της ρώσικης επανάστασης είναι εμφανής η προσπάθεια υποτίμησης και της σημασίας της παγκοσμίως –όλο και περισσότερο χαρακτηρίζεται πραξικόπημα εστιάζοντας στις μέρες του Φεβρουαρίου, παραβλέποντας και αποφεύγοντας την εξήγηση για το πώς έγινε μέσα σε οχτώ μήνες να μετατραπεί μια απλή διαμαρτυρία  για ζητήματα διατροφής σε επανάσταση παγκόσμιας εμβέλειας.  Κι επειδή αυτή η οπτική δεν επιδιώκει παρά  να δικαιώσει την αστική δημοκρατία ως την αξεπέραστη μορφή διακυβέρνησης στην αιωνιότητα, παρατίθεται   ο λόγος του ιστορικού  Ερικ Χομπσμπάουμ ως αντίλογος  για προβληματισμό και μόνο της αναγνώρισης της Οκτωβριανής επανάστασης «ως το γεγονός που συντάραξε ολόκληρο τον κόσμο».

     (…)Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, την εναλλακτική αυτή λύση εκπροσωπούσαν τα σοσιαλιστικά κόμματα που βασίζονταν στη στήριξη της αυξανόμενης εργατικής τάξης στις χώρες τους και εμπνέονταν από την πεποίθηση ότι η νίκη τους ήταν ιστορικά αναπόφευκτη. Φαινόταν πως χρειαζόταν κάποιο σήμα για να ξεσηκωθούν οι λαοί, να αντικαταστήσουν τον καπιταλισμό με το σοσιαλισμό και κατά συνέπεια να μεταβάλουν τα άνευ νοήματος δεινά των παγκοσμίων πολέμων σε κάτι πιο θετικό: οι αιματηρές ωδίνες του τοκετού και οι συσπάσεις ενός νέου κόσμου. Το σινιάλο αυτό έδωσε στον κόσμο η Ρωσική επανάσταση ή, για την ακρίβεια, η Οκτωβριανή επανάσταση των Μπολσεβίκων του 1917. Επομένως, η επανάσταση αυτή αποτέλεσε γεγονός τόσο κεντρικής σημασίας για την ιστορία του εικοστού αιώνα όσο και η Γαλλική επανάσταση του 1789 για το δέκατο ένατο.

        (…) Ωστόσο, η Οκτωβριανή επανάσταση είχε πολύ πιο βαθιές και παγκόσμιες συνέπειες από την πρόγονό της, διότι εάν οι ιδέες της Γαλλικής επανάστασης επέζησαν πέραν του Μπολσεβικισμού, όπως είναι φανερό σήμερα, οι πρακτικές συνέπειες του 1917 ήταν πολύ πιο μεγάλης έκτασης και διάρκειας απ' αυτές του 1789. Η Οκτωβριανή επανάσταση αναμφισβήτητα παρήγαγε το πιο εκπληκτικά οργανωμένο επαναστατικό κίνημα στη σύγχρονη ιστορία. Η παγκόσμια επέκτασή της δεν έχει το όμοιό της στην ιστορία από την εποχή των κατακτήσεων του Ισλάμ και μετά. Μέσα σε τριάντα με σαράντα χρόνια από την άφιξη του Λένιν στο Σταθμό της Φινλανδίας στο Πέτρογκραντ, το ένα τρίτο της ανθρωπότητας βρέθηκε να ζει υπό καθεστώτα τα οποία προέκυψαν άμεσα από τις «Δέκα Μέρες που Συγκλόνισαν τον Κόσμο» (Reed, 1919) και το οργανωτικό πρότυπο του Λένιν, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Οι περισσότερες απ' αυτές τις χώρες ακολούθησαν την ΕΣΣΔ σ' ένα δεύτερο κύμα επαναστάσεων που αναδύθηκε από τη δεύτερη φάση του μακροχρόνιου παγκοσμίου πολέμου στην περίοδο 1914-1945.

       (…) Η Οκτωβριανή επανάσταση, μολονότι πιο πλήρης και πιο ασυμβίβαστη ακόμα και σε σχέση με τη Γαλλική επανάσταση στη Γιακωβίνικη φάση της, θεώρησε τον εαυτό της λιγότερο σαν ένα εθνικό και περισσότερο σαν ένα οικουμενικό γεγονός. Δεν έγινε για να φέρει την ελευθερία και το σοσιαλισμό στη Ρωσία, αλλά για να φέρει την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση. Για τον Λένιν και τους συντρόφους του, η νίκη του Μπολσεβικισμού στη Ρωσία αποτέλεσε πρωταρχικά μια μάχη στην εκστρατεία για τη νίκη του Μπολσεβικισμού σε ευρύτερη παγκόσμια κλίμακα και δύσκολα θα μπορούσε να δικαιωθεί παρά μόνο ως τέτοια.

   (…) Η παγκόσμια επανάσταση, πάνω στην οποία ο Λένιν στήριξε τη δικαίωση της απόφασής του να οδηγήσει τη Ρωσία στο σοσιαλισμό, δεν έγινε, και γι' αυτόν το λόγο η Σοβιετική Ρωσία καταδικάστηκε σε απομόνωση μέσα στην ένδεια και την καθυστέρηση. Οι επιλογές για τη μελλοντική της ανάπτυξη ήταν καθορισμένες ή τουλάχιστον περιορισμένες σε πολύ στενό πλαίσιο Κι όμως, μέσα στα επόμενα δύο χρόνια από την Επανάσταση του Οκτώβρη, ένα επαναστατικό κύμα σάρωσε τον πλανήτη και απ' αυτή την άποψη οι ελπίδες των καταπονημένων Μπολσεβίκων δεν ήταν και τόσο εξωπραγματικές.(…) «Σοβιέτ» συγκρότησαν οι καπνεργάτες στην Κούβα, όπου ελάχιστοι γνώριζαν κατά πού έπεφτε η Ρωσία. Η περίοδος 1917-1919 στην Ισπανία έμεινε γνωστή ως «η μπολσεβίκικη διετία», μολονότι η Αριστερά εκεί ήταν παθιασμένα αναρχική, δηλαδή στον αντίθετο πόλο σε σχέση με τον Λένιν. Επαναστατικά φοιτητικά κινήματα ξέσπασαν στο Πεκίνο (Beijing ) το 1919, στην Κόρντομπα (Αργεντινή) το 1918 και σύντομα εξαπλώθηκαν σ' ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, διαμορφώνοντας τοπικούς επαναστάτες μαρξιστές ηγέτες και δημιουργώντας επαναστατικά μαρξιστικά κόμματα. Στο Μεξικό, ο εθνικιστής ινδιάνος ηγέτης Μ.Ν. Roy προσχώρησε αμέσως. Εκεί η επανάσταση, που το 1917 έμπαινε στην πιο ριζοσπαστική της φάση, φυσιολογικά αποδεχόταν τη συγγένειά της με την επαναστατική Ρωσία: λάτρευαν τον Μαρξ και τον Λένιν σαν εικόνες μαζί με τον Μοκτεζούμα και τον Εμιλιάνο Ζαπάτα και διάφορους άλλους ινδιάνους ηγέτες του εργατικού κινήματος, πράγμα που μπορεί κανείς ακόμα και σήμερα να διαπιστώσει κοιτάζοντας τις μεγάλες τοιχογραφίες των επίσημων καλλιτεχνών της(…). Η Οκτωβριανή επανάσταση έβαλε αμέσως τη σφραγίδα της στην κυριότερη μαζική οργάνωση του εθνικού απελευθερωτικού κινήματος της Ινδονησίας, Sarekat Islam, με τη βοήθεια εν μέρει των εκεί ολλανδών σοσιαλιστών, όπως ο Henk Sneevliet. (…)Στις ΗΠΑ, οι Φινλανδοί, που μεταξύ των κοινοτήτων των μεταναστών πάντα είχαν τον πιο ισχυρό σοσιαλιστικό προσανατολισμό, προσχώρησαν μαζικά στον κομμουνισμό, μεταβάλλοντας τους πληκτικούς οικισμούς των ανθρακωρυχείων της Μινεσότα σε χώρο συγκεντρώσεων, «όπου η αναφορά στο όνομα του Λένιν έκανε τις καρδιές να σκιρτούν [...] μέσα σε μια κατανυκτική σιωπή, σχεδόν σε θρησκευτική έκσταση, θαυμάζαμε οτιδήποτε είχε ρωσική προέλευση» (Koivisto, 1983). Συνοπτικά, η Οκτωβριανή επανάσταση αναγνωρίστηκε καθολικά ως ένα γεγονός το οποίο συντάραξε ολόκληρο τον κόσμο.

(…)Ωστόσο, τα γεγονότα στη Ρωσία ενέπνευσαν όχι μόνο επαναστάτες αλλά, το σημαντικότερο, επαναστάσεις. Τον Ιανουάριο του 1918, εντός εβδομάδων από την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων και ενώ οι Μπολσεβίκοι προσπαθούσαν απελπισμένα να διαπραγματευθούν την ειρήνη με τον προελαύνοντα γερμανικό στρατό με κάθε τίμημα, ένα κύμα μαζικών πολιτικών απεργιών και αντιπολεμικών διαδηλώσεων σάρωσε την Κεντρική Ευρώπη, ξεκινώντας από τη Βιέννη και, διαμέσου της Βουδαπέστης και των τσεχικών περιοχών της Γερμανίας, κορυφώθηκε στην εξέγερση των ναυτών του στόλου της Αυστροουγγαρίας στην Αδριατική. Καθώς εξανεμίστηκαν και οι τελευταίες αμφιβολίες για την ήττα των Κεντρικών Δυνάμεων, ο στρατός τους λύγισε(…)

        ( «Η εποχή των άκρων, ο σύντομος εικοστός αιώνας 1914-1991»,  εκδ. Θεμέλιο, 2004)

      Κι αν η ΕΣΣΔ διαλύθηκε, δεν αναιρείται το γεγονός της ύπαρξης της πρώτης πετυχημένης επανάστασης του κομμουνισμού, της εκπληκτικής επιβίωσής της  που κατάφερε να οικοδομήσει για 74 χρόνια ένα σοσιαλιστικό κράτος με όλες τις αντιφάσεις. Τίποτε μετά από αυτήν την επανάσταση δεν είναι το ίδιο, κανένα πισωγύρισμα δεν μας φέρνει στο παρελθόν. Ξέρουμε πια πως η οικοδόμηση μιας καλύτερης εναλλακτικής κοινωνίας είναι δυνατή, αρκεί να μην ευχόμαστε απλώς την τέλεια επανάσταση επαναπαυόμενοι ότι αυτή θα συμβεί σε μια ουτοπική στιγμή στο μέλλον.

Τι χρωστάμε στη Σοβιετική Ένωση;

Η πίστη στη δύναμη και τη σοφία των αγορών είναι ένα παραμύθι σαν κι αυτά που πουλάνε οι παπάδες όταν τσεπώνουν τα εκατομμύρια από αγίες παντόφλες κι οδοντόβουρτσες. 

Σήμερα μπορούμε ως χρυσόψαρα να το χάβουμε με μεγάλη ευκολία, αλλά την περίοδο μετά το κραχ του 1929, ήταν αδύνατον να πουληθούν τέτοια φούμαρα όταν ακριβώς δίπλα στην Σύνθλιψη του Μεσοπολέμου υπήρχε μια ΕΣΣΔ εντελώς απρόσβλητη: η ανεργία στις αρχές της δεκαετίας του ’30 στην «Δύση» (αδόκιμος όρος, τον βάζω για οικονομία) κυμαινόταν από 22% έως 44% (το τελευταίο νούμερο αφορά στη Γερμανία όπου οι άνεργοι μάλιστα βαφτίζονταν «φυγόπονοι αντικοινωνικοί») και στις ΗΠΑ σχεδόν τα μισά στεγαστικά δάνεια δεν εξυπηρετούνταν.

Ταυτόχρονα, οι Εργατικοί και τα συνδικάτα στη Βρετανία, παραμένοντας πιστά στην ορθοδοξία των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και της αντιπληθωριστικής πολιτικής, έχασαν τα μισά τους μέλη από το 1920 και μετά, καθώς οι εργαζόμενοι δεν είχαν κανένα λόγο να συμμετέχουν σε μια συλλογικότητα η οποία σαμποτάρει τα συμφέροντά τους. Την ίδια περίοδο στην ΕΣΣΔ η λέξη «ανεργία» ήταν άγνωστη και η βιομηχανική παραγωγή τριπλασιάστηκε (από το 5% της παγκόσμιας παραγωγής μεταποίησης το 1929 εκτοξεύθηκε στο 18% το 1938). Το εργατικό δυναμικό στις πόλεις διπλασιάστηκε από το 1927 έως το 1932 και σχεδόν τετραπλασιάστηκε ως το 1939.

Έτσι, με τη λήξη του Β’ΠΠ και την ανάσα του Στάλιν στο σβέρκο πολλών (ένας Κόκκινος Στρατός θα μπορούσε να δώσει μια οριστική λύση στη διαχείριση των μέσων παραγωγής), τα καπιταλιστικά έθνη αναγκάστηκαν να εξαφανίσουν από τον δημόσιο διάλογο τη λέξη «καπιταλισμός» και να πάρουν από τους μπολσεβίκους την ιδέα του κεντρικού σχεδιασμού και ελέγχου. Της έβαλαν κάμποσο νερό, πρόσθεσαν τριγωνική ρύθμιση εργασιακών σχέσεων (κράτος - συνδικάτα - εργοδότες) και δούλεψε – τουλάχιστον για την συντριπτική πλειοψηφία, που ήταν και το ζητούμενο.

Οι επιχειρηματίες, παρά την βαριά φορολογία στα ανώτατα εισοδηματικά κλιμάκια ώστε να αμβλυνθούν οι ανισότητες (ενδεικτικά: 91% στις ΗΠΑ έως το 1964, 70% έως το 1981, 90% στη Βρετανία τις δεκαετίες 1950-60 και 83% το 1974, κάτι που αφορούσε 750.000 ανθρώπους), ωφελήθηκαν από τη δημόσια διαχείριση της ζήτησης και τις πολιτικές πλήρους απασχόλησης και μπόρεσαν να επενδύσουν με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, γνωρίζοντας ότι το κράτος συγκρατούσε τους οικονομικούς κύκλους και απάλυνε τις διακυμάνσεις του εμπορίου που είχαν ταλαιπωρήσει τις οικονομίες του Μεσοπολέμου. Η δημόσια διαχείριση, η κοινωνική αλληλεγγύη και η θεσμική συνεργασία εγγυήθηκαν ένα από τα πιο εντυπωσιακά επιτεύγματα της ευρωπαϊκής κι αμερικανικής ιστορίας: μειώθηκαν σημαντικά οι ανισότητες και οι ασθένειες, ανέβηκε ο προσδόκιμος χρόνος ζωής, το βιοτικό επίπεδο και το επίπεδο μόρφωσης. Η τεράστια υλική πρόοδος μπήκε στην υπηρεσία της ανθρωπότητας και η χρηματιστική ορθοδοξία στο χρονοντούλαπο στης ιστορίας (των ανθρώπων, όχι των χρυσόψαρων λέμε).

Ενδεικτικά: στην δεκαετία του ’60 η ανεργία στην Ευρώπη ήταν κατά μ.ο. στο 1.5% και ΟΛΕΣ οι περιπτώσεις μεγάλης οικονομικής επιτυχίας αποτέλεσαν περιπτώσεις εκβιομηχάνισης με κρατική υποστήριξη, επίβλεψη, σχεδιασμό και management. Αυτή η κεϋνσιανού τύπου οικονομική μεγέθυνση σε καπιταλιστική οικονομία βασίστηκε στη μαζική κατανάλωση ενός πλήρως απασχολούμενου εργατικού δυναμικού (καταναλωτής και εργαζόμενος είναι το ίδιο και αυτό πρόσωπο) που απολαμβάνει όλο και καλύτερες αμοιβές και προστασία.

Στις 16 βιομηχανικά πιο προηγμένες χώρες, ο ρυθμός των επενδύσεων τριπλασιάστηκε σε σχέση με την περίοδο της «ελεύθερης αγοράς» (1870-1913). Με όρους ατομικής ευημερίας, ο ντε Γκώλ π.χ. ανήλθε στην εξουσία σε μία Γαλλία του ενός (1) εκατομμυρίου τηλεοράσεων και αποχώρησε όταν υπήρχαν δέκα (10). Και όχι, δεν ήταν το σχέδιο Μάρσαλ: το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών επενδύσεων προήλθε από εγχώριες διεργασίες, ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης των δυτικοευρωπαϊκών χωρών παρέμειναν χαμηλότεροι των ανατολικοευρωπαϊκών που δεν απολάμβαναν ανάλογη βοήθεια.

Τι χρωστάμε στην ΕΣΣΔ τελικά; Την ανάδειξη της πολιτικής ως κυρίαρχη δύναμη: η πλήρης απασχόληση, το κράτος πρόνοιας, οι μισθοί αξιοπρεπούς διαβίωσης, ο ελεύθερος χρόνος, η μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, η κοινωνική ασφάλιση υπήρξαν πολιτική δέσμευση και μέριμνα κάποιας κεντρικής αρχής. Δεν περίμενε κανείς καμία «αγορά» για να ανοικοδομήσει τις κατεστραμμένες από τον πόλεμο χώρες, πόσο μάλλον να ικανοποιήσει τα παραπάνω γιατί απλούστατα μέριμνα της «αγοράς» δεν είναι η ευημερία κανενός πολίτη πλην ημετέρων μετόχων και λοιπών τζογαδόρων, ραντιέρηδων κι ερπετών. Η πίεση που άσκησε η Οκτωβριανή Επανάσταση γέννησε εκείνα τα εμπειρικά κι επιστημονικά δεδομένα στην οικονομία που μας επιτρέπουν σήμερα να κράξουμε ως τσαρλατάνο όποιον παπα-Κλεομένη ψέλνει τα γκόσπελ της «προσέλκυσης επενδύσεων για τη μείωση της ανεργίας και το μεγάλωμα της πίτας».

Επιχειρείται να εμφανιστεί η κάνναβη ως κάτι «καλό» και «αθώο»

Κατιούσα

Σχετικά με τη φαρμακευτική – θεραπευτική χρήση της κάνναβης

Ορισμένες πλευρές της συζήτησης που επανήλθε με αφορμή την επικείμενη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης

Το 2013 καταναλώθηκαν παγκοσμίως 11.500 τόνοι «φαρμακευτικής» κάνναβης, αποδίδοντας τεράστια κέρδη στις πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται σ’ αυτόν τον τομέα

Με αφορμή την Ερώτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για τη φαρμακευτική κάνναβη και την απάντηση που έδωσε ο υπουργός Υγείας, Ανδ. Ξανθός, επανήλθε στη συζήτηση ο σχεδιασμός της κυβέρνησης να νομοθετήσει άμεσα ώστε να επιτραπεί η παραγωγή, επεξεργασία και εξαγωγή σκευασμάτων φαρμακευτικής κάνναβης εκτός κρατικού μονοπωλίου.Στο πλαίσιο αυτής της προσαρμογής, θα επιτρέπεται σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους να καλλιεργούν κάνναβη στην Ελλάδα, ως πρώτη ύλη για σκευάσματα, που στη συνέχεια θα τα διαθέτουν στην αγορά, μετά από έγκριση του ΕΟΦ.
Θυμίζουμε ότι από τον περασμένο Ιούνη, σε συνέχεια σχετικού νόμου που ψηφίστηκε το 2013, η κυκλοφορία σκευασμάτων φαρμακευτικής κάνναβης είναι νόμιμη. Επειδή τέτοια σκευάσματα δεν κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά, ο ενδιαφερόμενος τα ζητάει με συνταγή γιατρού και ο ΕΟΦ, με τη διαδικασία της «έκτακτης εισαγωγής», τα παρέχει. Το επόμενο βήμα που ετοιμάζει η κυβέρνηση είναι να επιτρέψει την καλλιέργεια κάνναβης για «φαρμακευτικούς» σκοπούς.
Ταυτόχρονα, στελέχη της κυβέρνησης και ορισμένοι που δραστηριοποιούνται σε «Συλλόγους ασθενών», πατώντας στην απελπισία ανθρώπων που υποφέρουν από σοβαρά – χρόνια νοσήματα και έρχονται αντιμέτωποι με τις τεράστιες ελλείψεις στο σύστημα Υγείας, ασκούν πίεση στη βάση της σημερινής νομοθεσίας να νομιμοποιηθεί η καλλιέργεια και χρήση καθαρής κάνναβης για «ιδιωτική χρήση» και για «φαρμακευτικούς» σκοπούς, προωθώντας την αντίληψη ότι με αυτόν τον τρόπο οι ασθενείς και οι οικογένειές τους, εύκολα και φτηνά, θα αντιμετωπίσουν τάχα το πρόβλημά τους.

Το Ισραήλ έχει αναπτύξει πολύ μεγάλη βιομηχανία παραγωγής και εξαγωγών προϊόντων «φαρμακευτικής» κάνναβης, με οκτώ εταιρείες να παράγουν εννιά τόνους ετησίως

Να σημειωθεί ότι με το γενικό όρο «ιατρική χρήση της κάνναβης» προβάλλονται δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Αφενός η χρήση καθαρής κάνναβης σε διάφορες μορφές (κάπνισμα, νεφελοποίηση, έλαια, αφεψήματα κ.λπ.) και αφετέρου η χρήση φαρμάκων που περιέχουν συγκεκριμένα (φυτικά ή συνθετικά) κανναβινοειδή, δηλαδή συγκεκριμένες δραστικές ουσίες.Θυμίζουμε επίσης ότι στις 31 Μάρτη 2016 υπογράφηκε Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΦΕΚ Β, 929/2016) η οποία ρυθμίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις καλλιέργειας κάνναβης για βιομηχανικούς σκοπούς (μεταποίηση κ.λπ.), υπό τον όρο η περιεκτικότητά της σε THC να μην ξεπερνά το 0,2% (η κάνναβη που χρησιμοποιείται για ιατρικούς ή «ψυχαγωγικούς» σκοπούς περιέχει συνήθως 2-20%). Τέλος, ο Ελληνικός Γεωργικός Οργανισμός (ΕΛΓΟ) «Δήμητρα» καθώς και τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα της χώρας, έχουν τη δυνατότητα να καλλιεργούν συγκεκριμένες ποσότητες κάνναβης για ερευνητικούς σκοπούς.

Πεδίο μεγάλης κερδοφορίας

Καθόλου τυχαία, στην επιχειρηματολογία της η κυβέρνηση επιμένει στη «δυνατότητα και την αναγκαιότητα να αποτελέσει η ιατρική – φαρμακευτική κάνναβη πεδίο παραγωγικής δραστηριότητας και αναπτυξιακών πρωτοβουλιών και επενδύσεων», προβάλλοντας τη συγκεκριμένη δραστηριότητα ως ένα νέο πεδίο κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Πράγματι, ο τζίρος των μονοπωλίων που συνδέονται με τη «φαρμακευτική» κάνναβη δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητος, αν σκεφτεί κανείς ότι το 2013 καταναλώθηκαν παγκοσμίως 11.500 τόνοι, ενώ σήμερα πάνω από 3 εκατ. Ευρωπαίοι έχουν πρόσβαση σε αυτή.
Το Ισραήλ πρωτοστατεί στην έρευνα για την ιατρική κάνναβη, φιλοξενώντας όλα σχεδόν τα συνέδρια που σχετίζονται με αυτήν. Παράλληλα, έχει αναπτύξει πολύ μεγάλη βιομηχανία παραγωγής και εξαγωγών τέτοιων προϊόντων, με οκτώ εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα και παράγουν εννιά τόνους ετησίως, για περισσότερους από 22.000 πελάτες.
Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ολλανδική εταιρεία «Bedrocan», η οποία καλλιεργεί και πουλάει φυτική κάνναβη για «φαρμακευτικούς» σκοπούς, με τουλάχιστον 40.000 Ολλανδούς πελάτες και άλλους 40.000 σε διάφορες χώρες, με το κόστος να κυμαίνεται από 8 έως 18 ευρώ ανά γραμμάριο. Αντίστοιχα, η εταιρεία «GW Pharmaceuticals», που εδρεύει στην Αγγλία, παράγει 20 τόνους ετησίως από το φάρμακο Sativex, το οποίο εξάγει σε πάνω από 28 χώρες, ενώ το ετήσιο κόστος θεραπείας ανά ασθενή κυμαίνεται από 600 έως 900 ευρώ. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στην Αγγλία απαγορεύεται γενικά η ιατρική χρήση της κάνναβης και επιτρέπεται μόνο η χρήση αυτού του φαρμάκου.

Γενικές πληροφορίες και διαπιστώσεις

Πριν μιλήσουμε για τα επιστημονικά δεδομένα γύρω από τη «θεραπευτική» χρήση της κάνναβης στη φυτική της μορφή (π.χ. κάπνισμα) ή σε σκευάσματα, είναι χρήσιμο να αναφέρουμε ορισμένες γενικές πληροφορίες γύρω από την κάνναβη.
Το φυτό της κάνναβης περιέχει πάνω από 750 διαφορετικές χημικές ουσίες, εκ των οποίων περίπου 104 διαφορετικά κανναβινοειδή. Τα κανναβινοειδή είναι οι κατεξοχήν δραστικές ουσίες της κάνναβης, δεδομένου ότι στον ανθρώπινο οργανισμό υπάρχουν υποδοχείς για τις ουσίες αυτές τόσο στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα, όσο και σε περιφερικά όργανα και ιστούς. Αντίστοιχα, ο ίδιος ο ανθρώπινος οργανισμός παράγει ουσίες παρόμοιες με τα κανναβινοειδή, οι οποίες ονομάζονται ενδοκανναβινοειδή.
Σε ό,τι αφορά την κάνναβη, τα δύο πιο ισχυρά δρώντα κανναβινοειδή που περιέχει είναι η 9-δ-Τετραϋδροκανναβινόλη (THC) και η κανναβιδιόλη (CBD). Μάλιστα, έχει φανεί ότι οι δύο αυτές ουσίες έχουν αρκετές αντικρουόμενες δράσεις, με την THC να είναι κατά κόρον υπεύθυνη για τις ψυχοδραστικές επιπτώσεις της κάνναβης (σε συνάρτηση πάντα με την περιεκτικότητά της σε THC), ενώ η CBD μειώνει την ψυχοδραστικότητα της THC.
Επιπλέον, είναι πια ευρέως αποδεκτό ότι ο καπνός της κάνναβης περιέχει σημαντικές ποσότητες τοξικών χημικών ουσιών, όπως η αμμωνία, το υδροκυάνιο και το μονοξείδιο του αζώτου, πολλές από τις οποίες έχουν αντίστοιχη ή και ισχυρότερη καρκινογόνο (και όχι μόνο) δράση, σε σύγκριση με αυτές του συμβατικού καπνού.
Παράλληλα, όλο και περισσότερες οξείες ή χρόνιες επιπτώσεις της χρήσης κάνναβης έρχονται στο φως, με προεξάρχουσες τις επιπτώσεις της στις γνωσιακές και ψυχικές λειτουργίες του ατόμου (π.χ. συσχέτιση ακόμη και με την εμφάνιση ψυχωσικών διαταραχών). Τέλος, η κάνναβη, καθώς και η THC, μπορούν να προκαλέσουν εξάρτηση, παρόλο που η εξαρτησιογόνος δράση τους δεν είναι τόσο ισχυρή όσο άλλων ναρκωτικών, όπως η ηρωίνη ή η μορφίνη.
Επομένως, βάσει της υπάρχουσας εμπειρίας από τη χρήση άλλων ναρκωτικών ουσιών (όπως τα οπιοειδή) στην ιατρική κλινική πράξη, αλλά και τα επιστημονικά δεδομένα που είναι διαθέσιμα γύρω από την κάνναβη και τις ουσίες (φυσικές ή συνθετικές) που προέρχονται από αυτήν, μπορούμε να καταλήξουμε στο εξής συμπέρασμα: Η φυτική κάνναβη, λόγω του μεγάλου αριθμού δραστικών ουσιών που περιέχει, για τη συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δε γνωρίζουμε τις δράσεις – αλληλεπιδράσεις – παρενέργειες που έχει καθεμιά από αυτές, αλλά και οι ποικίλοι συνδυασμοί τους, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί καθεαυτή ως φαρμακευτική – θεραπευτική ουσία.
Αντίθετα, συγκεκριμένες δραστικές ουσίες που απομονώνονται από την κάνναβη ή και μπορούν να συντεθούν ακόμη και τεχνητά, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για φαρμακευτικούς – ιατρικούς – παρηγορητικούς σκοπούς, σε περιπτώσεις όπου τα ήδη υπάρχοντα φάρμακα δεν επαρκούν.
Ωστόσο, βασική προϋπόθεση γι’ αυτό αποτελεί η αντιμετώπισή τους ως φαρμάκων. Δηλαδή η απομόνωσή τους από το φυτό ή η τεχνική – χημική παραγωγή τους και η πραγματοποίηση κλινικών μελετών για τον καθορισμό των ενδείξεων χρήσης τους, των φαρμακοκινητικών χαρακτηριστικών τους, του προφίλ ασφαλείας τους, των αλληλεπιδράσεών τους με άλλα φάρμακα κ.ο.κ., προκειμένου να παρέχονται στους ασθενείς με τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια και αποτελεσματικότητα.
Παράλληλα, σημαντική προϋπόθεση για την υλοποίηση των παραπάνω και τη διασφάλιση πρώτα απ’ όλα της ασφάλειας των ασθενών, αποτελεί ο αυστηρός έλεγχος από το ίδιο το κράτος της παραγωγής, της επεξεργασίας, της διάθεσης – χορήγησης τέτοιων φαρμάκων, με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια, και της ιατρικής παρακολούθησης των ασθενών που τα λαμβάνουν.

Η συζήτηση γύρω από τη χρήση της φυτικής κάνναβης

Το ερώτημα της νομιμοποίησης ή μη της ιατρικής χρήσης της κάνναβης στην Ελλάδα έχει τεθεί παλαιότερα για άλλες ναρκωτικές ουσίες, όπως τα οπιοειδή (π.χ. η μορφίνη και τα παράγωγά της), τα οποία χρησιμοποιούνται εδώ και χρόνια για την αντιμετώπιση διαφόρων συμπτωμάτων και παθολογικών καταστάσεων. Ωστόσο, όπως σημειώνει και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σε έκθεσή του για την ιατρική χρήση της κάνναβης (2015), υπάρχουν αρκετά αναπάντητα ακόμη ερωτήματα και πολλοί παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη.
Ας δούμε ορισμένα από αυτά: Ενώ για τα φάρμακα που περιέχουν συγκεκριμένα κανναβινοειδή (THC ή και CBD) έχουν γίνει αρκετές μελέτες γύρω από τις φαρμακοκινητικές τους ιδιότητες, την ασφάλειά τους κ.λπ., η κατάσταση δεν είναι ίδια για τη χρήση της φυτικής κάνναβης, η οποία στηρίζεται κυρίως σε εμπειρικά δεδομένα.
Υπάρχουν ελάχιστες τυχαιοποιημένες μελέτες που αξιολογούν τη χρήση της κάνναβης, είτε μέσω καπνίσματος, είτε μέσω νεφελοποίησης, ενώ ακόμα και από αυτές είναι πολλές που εμπεριέχουν σημαντικές αδυναμίες, όπως είναι: Μικρός αριθμός συμμετεχόντων, σύγκριση πολλές φορές της κάνναβης με κάποιο placebo (εικονικό) φάρμακο και όχι με κάποιο ήδη υπάρχον φάρμακο, επιλογή κυρίως ατόμων που έχουν ξανακάνει χρήση, μη εκτίμηση της σχέσης δόσης – απόκρισης, πολύ μικρή διάρκεια (ημερών ή εβδομάδων).
Πολλές μελέτες στηρίζονται απλά στη συμπλήρωση ανώνυμων ερωτηματολογίων από τους ασθενείς ως προς την προσωπική χρήση – αποτελεσματικότητα της κάνναβης σε αυτούς, δεν αξιολογούν την ποιότητα και λειτουργικότητα της καθημερινής ζωής (κοινωνικές συναναστροφές, οδήγηση, εργασία, επιδόσεις στο σχολείο, επιπτώσεις στις γνωστικές ικανότητες κ.λπ.), δεν εκτιμούν τις μακροχρόνιες επιπτώσεις που μπορεί να υπάρχουν (εξάρτηση, μείωση των γνωστικών ικανοτήτων, ψυχολογικές διαταραχές κ.λπ.).
Πολλές φορές, δεν λαμβάνουν καν υπόψη την περιεκτικότητα της κάνναβης που χορηγείται σε THC – CBD, αλλά και άλλα κανναβινοειδή, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει άμεση σύγκριση μεταξύ των μελετών. Επίσης, προς το παρόν, υπάρχουν ελάχιστες μελέτες που να αφορούν παιδιά και εφήβους. Να τονίσουμε εδώ ότι οι παραπάνω αδυναμίες παρατηρούνται ακόμη και σε κάποιες μελέτες που δεν αφορούν τη φυτική κάνναβη, αλλά τα διάφορα κανναβινοειδή.
Ωστόσο, ένα νέο φάρμακο το οποίο περιέχει συνθετικά κανναβινοειδή (όπως και οποιοδήποτε νέο φάρμακο), για να πάρει άδεια να βγει στην κυκλοφορία πρέπει πρώτα να περάσει από διάφορους κοστοβόρους ελέγχους και κλινικές δοκιμές και να «αποδείξει» την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητά του, παρόλο που στον καπιταλισμό πολλές φορές ακόμη και οι έλεγχοι αυτοί παρακάμπτονται ή αποσιωπούνται (είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της ηρωίνης, η οποία αρχικά παρασκευάστηκε από τη «Bayer» με σκοπό να αντιμετωπίσει την εξάρτηση από τη μορφίνη και πέρασε όλους τους «ελέγχους ασφαλείας»).

Οι οπαδοί της νομιμοποίησης

Από την άλλη, οι οπαδοί της χρήσης της φυτικής κάνναβης υποστηρίζουν ότι η έλλειψη ουσιαστικών και ασφαλών μελετών σχετικά με τις φαρμακοκινητικές της ιδιότητες είναι και το συγκριτικό οικονομικό πλεονέκτημά της σε σχέση με τα φάρμακα που έχουν συνθετικά κανναβινοειδή.
Διότι δεν χρειάζεται ουσιαστικά να γίνονται τέτοιες μελέτες, γιατί είναι ένα «αγνό και αβλαβές προϊόν της φύσης», το οποίο μάλιστα, μετά από τόσους αιώνες χρήσης, έχει διαμορφώσει το «προφίλ ασφαλείας του». Πρόκειται για μια βαθιά αντιεπιστημονική και επικίνδυνη αντίληψη, η οποία πετάει στα σκουπίδια όλη την πρόοδο της επιστήμης και της γνώσης που έχει αποκτηθεί.
Με αυτόν τον τρόπο, επικαλούμενοι την «εμπειρία» που έχουμε αποκομίσει ως κοινωνία, ζητούν την είσοδο της φυτικής κάνναβης απευθείας στην αγορά, χωρίς τα τεράστια κόστη που προϋποθέτουν οι απαραίτητοι έλεγχοι. Εκτός των άλλων, δίνουν χέρι βοηθείας στην πολιτική κυβέρνησης – ΕΕ για το πώς οι ασθενείς θα «κοστίζουν» ακόμα λιγότερο στο κράτος και στους επιχειρηματικούς ομίλους, καλλιεργούν την παραίτηση από τη διεκδίκηση να αξιοποιείται η τεράστια δυνατότητα της επιστήμης προς όφελος των ασθενών.
Το γεγονός ότι κυκλοφορούν πολλές διαφορετικές ποικιλίες φυτικής κάνναβης, με διαφορετική περιεκτικότητα σε THC – CBD, έχει ως αποτέλεσμα αφενός να είναι δύσκολη η σύγκριση διαφορετικών πειραμάτων που χρησιμοποίησαν διαφορετική κάνναβη και αφετέρου να είναι αδύνατη η γενίκευση των αποτελεσμάτων μιας τέτοιας μελέτης για οποιαδήποτε ποικιλία κάνναβης.
Επιπλέον, οι ψυχοτρόπες δράσεις της κάνναβης καθιστούν πολύ δύσκολη την πραγματοποίηση τυχαιοποιημένων διπλών – τυφλών κλινικών δοκιμών (οι οποίες αποτελούν την πλέον αποδεκτή και με τις λιγότερες προκαταλήψεις μέθοδο ελέγχου ενός φαρμάκου), καθώς η διαφορά μεταξύ του ασθενούς που λαμβάνει κάνναβη από τον ασθενή που λαμβάνει κάποιο placebo (εικονικό) φάρμακο είναι εμφανής και άρα χάνεται η έννοια της διπλής – τυφλής μελέτης.
Επίσης, στην κατεύθυνση της νομιμοποίησής της, χρησιμοποιείται από τους υποστηρικτές της φυτικής κάνναβης το γεγονός ότι σε χώρες όπου είναι παράνομη, είναι πολύ δύσκολη η χρήση της ακόμη και για τη διενέργεια επιστημονικών ερευνών.
Δεδομένου ότι η THC είναι η κύρια ψυχοτρόπος ουσία που περιέχεται στην κάνναβη, οι παραγωγοί – έμποροι κάνναβης για «ψυχαγωγικούς» σκοπούς προσπαθούν πάντα να αυξήσουν την περιεκτικότητά της, ώστε να επιτύχουν τα μέγιστα «ψυχαγωγικά» αποτελέσματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η κάνναβη που κυκλοφορεί και αξιοποιείται είτε νόμιμα είτε παράνομα από διάφορους ασθενείς ως μέθοδος «αυτοθεραπείας», να είναι αμφιβόλου περιεκτικότητας και ποιότητας, αποτελώντας έτσι ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο.

Άμεσες και μακροπρόθεσμες συνέπειες

Οι πιθανές αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει είτε άμεσα είτε μακροπρόθεσμα η «ιατρική» χρήση της κάνναβης, σε οποιαδήποτε μορφή της, δεν έχουν μελετηθεί ακόμη εκτενώς, αν και υπάρχουν διαρκώς αυξανόμενες αναφορές για τέτοιες παρενέργειες. Σημαντική παράμετρο αποτελούν οι επιπτώσεις που μπορεί να έχει η χρήση της κάνναβης στις γνωσιακές λειτουργίες του ατόμου, κυρίως σε ασθένειες που συνοδεύονται οι ίδιες από πτώση των νοητικών λειτουργιών του ασθενούς (νόσος του Alzheimer, νόσος του Huntington, σκλήρυνση κατά πλάκας κ.λπ.).
Επίσης, δεδομένου ότι οι υποδοχείς των κανναβινοειδών βρίσκονται και στον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο των εμβρύων – νεογνών – παιδιών – εφήβων (ο εγκέφαλος αναπτύσσεται τουλάχιστον μέχρι και τα 25 έτη ζωής), υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η χρήση της κάνναβης κατά την εγκυμοσύνη, σε παιδιά ή ακόμη και σε εφήβους – νεαρούς ενήλικες. Επιπλέον, όλο και περισσότερες έρευνες υποστηρίζουν ότι ο εγκέφαλος διατηρεί κάποια πλαστικότητα για πολλά χρόνια, ακόμη και κατά την ενήλικη ζωή, ενώ οι επιπτώσεις της χρήσης των κανναβινοειδών σε αυτή τη δυναμική διαδικασία είναι ακόμη άγνωστες στο μεγαλύτερο βαθμό τους.
Μάλιστα, η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής, στις οδηγίες της σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα (Μάρτης 2015) υποστηρίζει τη ρητή απαγόρευση οποιασδήποτε χρήσης της κάνναβης πριν από την ηλικία των 21 ετών, με εξαίρεση πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπως σε πολύ σοβαρές ασθένειες, με μικρό προσδόκιμο επιβίωσης, και στις οποίες οι συνήθεις θεραπείες έχουν αποτύχει.
Οι υποστηρικτές της νομιμοποίησης της ιατρικής χρήσης της κάνναβης αξιοποιούν μια σειρά από ιατρικά – επιστημονικά και μη επιχειρήματα. Από τη μία επικαλούνται στοιχεία και ενδείξεις (ή ακόμη και παρατηρήσεις σε ασθενείς με κάποια νόσο οι οποίοι έκαναν παράλληλα και χρήση κάνναβης) για την αποτελεσματικότητα της χρήσης αυτής για την αντιμετώπιση διαφόρων συμπτωμάτων για τα οποία τα ήδη υπάρχοντα φάρμακα δεν επαρκούν.
Από την άλλη, και εδώ έγκειται ενδεχομένως η ουσία της τοποθέτησής τους, υποστηρίζουν ότι η νομιμοποίηση της ιατρικής κάνναβης θα προσφέρει πολλαπλά οικονομικά οφέλη στη χώρα: Θα ανοίξει νέες θέσεις εργασίας, θα αναζωογονήσει την αγροτική μας οικονομία, θα βοηθήσει στην εισροή εσόδων από την πώληση και τις εξαγωγές, θα αποφέρει έσοδα στο κράτος, αφού πλέον οι αγοραπωλησίες θα γίνονται με νόμιμο τρόπο και άρα θα φορολογούνται, και τέλος θα σώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία από τα έξοδα που έχουν για τη συνταγογράφηση πανάκριβων φαρμάκων.
Είναι επιχειρηματολογία που προτάσσει το κριτήριο της μείωσης του «κόστους» της θεραπείας με τη χρήση της κάνναβης έναντι των άλλων ακριβών θεραπειών, με τη χρήση φαρμακευτικών σκευασμάτων τα οποία έχουν «περάσει» από τις διαδικασίες που απαιτούνται για να χορηγηθούν τελικά στους ασθενείς.

Ορισμένα συμπεράσματα

Με βάση την υπάρχουσα επιστημονική βιβλιογραφία και από την πρακτική εφαρμογή, η χρήση της φυτικής κάνναβης αυτής καθεαυτής ως φαρμάκου, ή ως παρηγορητικής θεραπείας σε διάφορες ασθένειες, υποστηρίζεται συνήθως μόνο από εμπειρικά δεδομένα και μικρές ή «προβληματικές» μελέτες, χωρίς την πλήρη και επιστημονικά σωστή τεκμηρίωση που θα έπρεπε να έχει ως φάρμακο (δοσολογία, επίπεδα ασφαλείας, φαρμακοκινητικές ιδιότητες, παρενέργειες, αλληλεπιδράσεις με άλλα φάρμακα, επιτυχημένες κλινικές δοκιμές κ.λπ.).
Βέβαια, η έρευνα γύρω από αυτό το θέμα συνεχίζεται. Ταυτόχρονα όμως συνεχίζονται και οι μελέτες για τις αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει η χρήση της κάνναβης άμεσα και σε μακροχρόνιο διάστημα, με όλο και νεότερες παρενέργειες να έρχονται στην επιφάνεια.
Η χρήση των συνθετικών κανναβινοειδών, από την άλλη, βρίσκεται σε καλύτερη φάση λόγω των πληρέστερων ελέγχων που αυτά τα φάρμακα έχουν υποστεί, αλλά και της απλούστερης σύνθεσής τους (είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο FDA, ενώ έχει δώσει έγκριση για διάφορα συνθετικά κανναβινοειδή, εντούτοις δεν έχει εγκρίνει την οποιαδήποτε χρήση προϊόντος που περιέχει ή προέρχεται από τη βοτανική κάνναβη, καθώς «δεν έχει βρει κανένα τέτοιο προϊόν που να είναι ασφαλές ή αποτελεσματικό για οποιαδήποτε κατάσταση ή νόσο»).
Σκοπός της επιστημονικής έρευνας πρέπει να είναι η όλο και καλύτερη μελέτη και κατανόηση των μηχανισμών μέσω των οποίων τα διάφορα συστατικά της κάνναβης δρουν στον ανθρώπινο οργανισμό, ώστε να γίνει δυνατή κάποια στιγμή η παραγωγή των συγκεκριμένων ουσιών με τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα και τις ελάχιστες δυνατές παρενέργειες – ψυχοτρόπες δράσεις. Οπως έχει συμβεί με πολλά από τα φάρμακα που κυκλοφορούν σήμερα και προέρχονται από κάποιο φυτό (για παράδειγμα, δεν χορηγείται ολόκληρη η παπαρούνα στους ασθενείς που χρειάζονται οπιοειδή παυσίπονα, αλλά συγκεκριμένες δραστικές ουσίες).
Η προβολή της φυτικής κάνναβης ως φαρμάκου, την ώρα μάλιστα που δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τις υπόλοιπες 600 χημικές ουσίες και τα 102 κανναβινοειδή που περιέχονται σε αυτήν, είναι συν τοις άλλοις αντιεπιστημονική.
Σε ό,τι αφορά λοιπόν το ζήτημα της νομιμοποίησης της ιατρικής χρήσης της κάνναβης, είναι σημαντικό να διαχωριστεί ξεκάθαρα η χρήση των προϊόντων αυτής σε συγκεκριμένες μορφές – σκευάσματα για ιατρικούς σκοπούς, με συγκεκριμένες ενδείξεις και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, από το κάπνισμα κάνναβης το οποίο πλασάρεται ως πανάκεια.
Τα διάφορα φαρμακευτικά προϊόντα που προέρχονται από την κάνναβη ενδεχομένως μπορούν να βοηθήσουν λιγότερο ή περισσότερο, τόσο στην αντιμετώπιση κάποιων ασθενειών – συμπτωμάτων για τα οποία δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή άλλα φάρμακα, όσο και στην πραγματοποίηση περισσότερων μελετών (σε πρώτη φάση σε πειραματόζωα – κύτταρα κ.λπ.), για τη διαλεύκανση των μηχανισμών δράσης της.
Ωστόσο, είναι απαραίτητο να ελέγχεται αυστηρά από το κράτος τόσο η έρευνα και η παραγωγή τους όσο και η επεξεργασία – αποθήκευση – διανομή τους. Η χορήγηση θα πρέπει να γίνεται σε πολύ ελεγχόμενα πλαίσια, μόνο από γιατρούς, επί συγκεκριμένων ενδείξεων και με αυστηρή συνταγογράφηση (όπως γίνεται και με τα υπόλοιπα ναρκωτικά που χρησιμοποιούνται στην ιατρική, π.χ. συνταγές με διπλή κόκκινη γραμμή).
Επίσης, πριν πάρει έγκριση η χρήση οποιουδήποτε φαρμάκου περιέχει κάποιο από τα συστατικά της κάνναβης, θα πρέπει να περάσει όλους τους απαραίτητους ελέγχους που έχουν θεσμοθετηθεί για τα φάρμακα και να εφαρμοστεί η φαρμακοεπαγρύπνηση, ιατρική γνωμάτευση και παρακολούθηση.
Είναι επικίνδυνη η λογική της λεγόμενης αυτοθεραπείας, όπου ο ασθενής καλλιεργεί και χρησιμοποιεί την κάνναβη για «θεραπευτικούς – αναλγητικούς» λόγους, καθώς με αυτόν τον τρόπο καταργείται η δυνατότητα της ιατρικής παρακολούθησης, του καθορισμού της αναγκαίας θεραπευτικής αγωγής, της τροποποίησής της όταν χρειάζεται.
Τέλος, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη η προσπάθεια που γίνεται να συνδεθεί η ιατρική χρήση της κάνναβης με το γενικότερο ζήτημα της αποποινικοποίησής της, το οποίο συνδέεται πολύ συχνά και με την αντιμετώπιση άλλων κοινωνικοοικονομικών ζητημάτων (ανεργία, εξαγωγές κ.λπ.).
Με την όλη συζήτηση γύρω από τα «ιατρικά» οφέλη της κάνναβης επιχειρείται (εκούσια ή και ακούσια) να εμφανιστεί η κάνναβη ως κάτι «καλό» και «αθώο», με αποτέλεσμα ειδικά στις νεότερες ηλικίες (κυρίως κατά την εφηβεία), όπου αυτές οι αντιλήψεις βρίσκουν εύκολα πάτημα, η χρήση της «ψυχαγωγικής» κάνναβης να αυξάνεται δραματικά (όπως δείχνουν και πολύ πρόσφατα στοιχεία από τις ΗΠΑ).
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι τα αποτελέσματα πολλών μελετών, είτε υπέρ είτε κατά της χρήσης της κάνναβης ή των κανναβινοειδών, μπορεί να επηρεάζονται ανάλογα με την πηγή χρηματοδότησής τους, δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος τομέας αποτελεί ένα νέο, αρκετά «παρθένο» ακόμα πεδίο επιχειρηματικής δράσης και κερδοφορίας. Ενα όμως είναι σίγουρο. Στον καπιταλισμό, όπου κυριαρχεί το κριτήριο του κέρδους, η ιατρική χρήση της κάνναβης θα αξιοποιηθεί για την εξασφάλισή του από τους επιχειρηματικούς ομίλους στις πλάτες των ασθενών, οι οποίοι αναζητούν εναγωνίως μια λύση…

Παράνοια

Υποθέτω πως εκείνο που εκνευρίζει περισσότερο τους νοήμονες περί την οικονομία, είναι η επιμονή των οπαδών τού νεοφιλελευθερισμού στην απόλυτη ελευθερία της αγοράς. Αυτή η θεοποιημένη ελευθερία είναι η ρίζα όλων των νεοφιλελεύθερων θεωριών, από τον Σούμπετερ μέχρι τον Χάγιεκ και τον Φρήντμαν, όπως την περιγράψαμε στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού".

Στην πραγματικότητα, από την πρώτη υιοθέτηση των νεοφιλεύθερων θέσφατων κατά την δεκαετία τού 1980 στις ΗΠΑ του Ρόναλντ Ρέηγκαν και στην Μεγάλη Βρεττανία τής Μάργκαρετ Θάτσερ μέχρι σήμερα, το μόνο που προκύπτει ως αποτέλεσμα είναι η παράνοια των αγορών και, κατ' επέκταση, η αλλοίωση της λειτουργίας τους, η οποία δημιουργεί τερατογενέσεις και οδηγεί με βεβαιότητα στην καταστροφή του μηχανισμού που δόμησε ο καπιταλισμός μέσα στο διάβα των τριών τελευταίων αιώνων. Είναι δε απορίας άξιο πώς οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού δεν αντιλαμβάνονται αυτή την παράνοια και επιμένουν να εκλαμβάνουν ως όραμα τον εφιάλτη που γέννησαν σε ΗΠΑ και Μεγάλη Βρεττανία ο ρεηγκανισμός και ο θατσερισμός.

Η βασική αιτία της παράνοιας των αγορών είναι η θεοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και η απόλυτη επικράτησή του επί της πραγματικής οικονομίας, δηλαδή επί της παραγωγής που υλοποιείται στον πρωτογενή και -κυρίως- τον δευτερογενή τομέα. Πραγματική οικονομία υπάρχει στα εργοστάσια όπου παράγονται προϊόντα που ικανοποιούν πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες, όχι στα γραφεία όπου διακινούνται χρηματοοικονομικά παράγωγα. Εφ' όσον, λοιπόν, ο καπιταλισμός έφτασε στο σημείο να νοιάζεται περισσότερο για την ανάπτυξη των παραγώγων παρά για την πραγματική οικονομία, όχι μόνο δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η αδυναμία ανάκαμψής του από τις κρίσεις του αλλά ίσως πρέπει να προετοιμαζόμαστε και για την κατάρρευσή του.

Ίσως τα παραπάνω ακούγονται κάπως ως αφορισμοί και γενικότητες, οπότε ας τα κάνουμε πιο χειροπιαστά ρίχοντας μια επισταμένη ματιά σε μια από τις χώρες που προσδέθηκαν νωρίς στο νεοφιλελεύθερο άρμα, στην Μεγάλη Βρεττανία. Επιλέγω την Μεγάλη Βρεττανία ως παράδειγμα και όχι τις ΗΠΑ διότι οι πολιτειακοί διαθέτουν ένα πλεονέκτημα έναντι των βρεττανών: το δολλάριό τους. Παρά τις αδυναμίες του, το δολλάριο απολαμβάνει την ισχύ τού παγκόσμιου αποθετικού νομίσματος, κάτι που δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει η βρεττανική στερλίνα. Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ μπορούν να υπερχρεώνονται με άνεση ενώ η Βρεττανία όχι.

Στις 18 Μαΐου 2016, η λονδρέζικη εφημερίδα The Guardian δημοσίευσε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο τού καθηγητή τού πανεπιστημίου τού Καίμπριτζ Χα-Τζουν Τσαν με τον εύγλωττο τίτλο "Να κάνουμε τα πράγματα να έχουν σημασία, αυτό ξέχασε η Βρεττανία" και τον ακόμη πιο εύγλωττο υπότιτλο "Η παραμέληση της μεταποίησης και η υπερβολική ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού τομέα είναι η αιτία της παρακμής της οικονομίας, όχι ο φόβος να εγκαταλείψει την ΕΕ" (*). Πράγματι, οι μελέτες τού πανεπιστημίου δείχνουν ότι η Βρεττανία δεν κατάφερε να ξεπεράσει την κρίση τού 2008 λόγω της υπερδιόγκωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα αλλά και της ταυτόχρονης συρρίκνωσης της βιομηχανικής της παραγωγής, η οποία συμμετέχει πλέον στο ΑΕΠ κατά ποσοστό χαμηλότερο του 10% (9,691% το 2016, όταν στην πτωχή και αναζητούσα εναγωνίως επενδυτές Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 9,8% - βλ. παραπάνω διάγραμμα), χάνοντας σχεδόν οκτώ ποσοστιαίες μονάδες σε μια δεκαετία.

Παρένθεση. Κατά την διετία 2013-2014 η βρεττανική οικονομία παρουσίασε σχετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, κάνοντας πολλούς υποστηρικτές τής εξόδου από το ευρώ να οργιάσουν. Όμως, η αλήθεια είναι πως αυτή η ανάπτυξη ήταν πρόσκαιρη και οφειλόταν στην δημιουργία μιας φούσκας ακινήτων, η οποία συγκρατήθηκε χάρη στην παρέμβαση της κεντρικής τράπεζας. Κλείνει η παρένθεση.

Η κατάρρευση της βιομηχανικής παραγωγής "κατάπιε" όλα τα ευεργετικά αποτελέσματα που υποτίθεται πως έπρεπε να προκύψουν από την συνολική υποτίμηση της στερλίνας κατά 30% την τελευταία δεκαετία. Θεωρητικά, μια τόσο μεγάλη υποτίμηση θα έπρεπε να βελτιώσει αποφασιστικά την ανταγωνιστικότητα των βρεττανικών προϊόντων, άρα να οδηγήσει σε αύξηση της παραγωγής και να εξαφανίσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου. Στην πράξη, όμως, τίποτε από αυτά δεν έγινε. Οι κάτοχοι του χρήματος εξακολούθησαν να συγκινούνται μόνο από τα χρηματοπιστωτικά παιχνίδια και να αδιαφορούν για όποιες επενδύσεις στην πραγματική οικονομία. Όπως σημειώνει ο καθηγητής Τσαν, "η αδυναμία της μεταποίησης είναι ο κύριος λόγος για το συνεχώς αυξανόμενο έλλειμμα του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο ανερχόταν στο 5,2% του ΑΕΠ το 2015".

Μιας και αναφερθήκαμε σε "κατόχους του χρήματος", ας σημειώσουμε εδώ ότι κατά την οκταετία 2008-2015 (δηλαδή, ενώ η διεθνής καπιταλιστική κρίση βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη) η περιουσία των χιλίων πλουσιώτερων βρεττανών διπλασιάστηκε. Φυσικά, σε τούτο βόηθησαν όσο μπορούσαν και οι κυβερνήσεις τόσο του εργατικού Γκόρντον Μπράουν όσο και του συντηρητικού Ντέιβιν Κάμερον, οι οποίες φρόντισαν να μειώσουν την φορολογία των εταιρειών αλλά και των υψηλών εισοδημάτων. Ιδού, λοιπόν, μια ακόμη απόδειξη ότι ο ισχυρισμός πως η μείωση της φορολογίας αυξάνει τις επενδύσεις δεν είναι παρά ένα καλοσερβιρισμένο παραμύθι. Την ίδια περίοδο, το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων παρέμεινε σταθερό, ο μέσος μισθός παρέμεινε ακινητοποιημένος στις 493 στερλίνες την εβδομάδα (ποσό πολύ χαμηλό σε σχέση με το υψηλό κόστος διαβίωσης) και η επίσημη ανεργία μειώθηκε ελάχιστα παρά την κατακόρυφη αύξηση των συμβάσεων ελαστικής εργασίας (μερικής, περιορισμένης έως και "μηδενικών ωρών").

Ας επιστρέψουμε όμως σε όσα λέγαμε πρωτύτερα για την σημασία τής βιομηχανικής παραγωγής. Θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει ότι υπάρχουν χώρες που μεγαλουργούν χάρη σε μια "μεταβιομηχανική οικονομία", η οποία βασίζεται κυρίως στις υπηρεσίες και στον τουρισμό, προβάλλοντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ελβετία. Πρόκειται για παρατήρηση-σπέκουλα, η οποία παρουσιάζει ένα ψευδές δεδομένο ως αληθές. Όσο κι αν συνηθίσαμε να αντιλαμβανόμαστε την Ελβετία ως χώρα των τραπεζών και του χειμερινού -κυρίως- τουρισμού, δεν παύει να μιλάμε για την χώρα των ρολογιών, των τυριών, των σοκολατών, των προϊόντων υψηλής τεχνολογίας κλπ κλπ. Η αλήθεια είναι ότι, με βάση την κατά κεφαλή παραγωγή προϊόντων, η Ελβετία είναι η πλέον βιομηχανική χώρα στον κόσμο! (**)

[Πηγή: http://researchbriefings.parliament.uk/ResearchBriefing/Summary/SN05809]

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε περισσότερα για να αποδείξουμε ότι η θεοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, η οποία μοιραία οδηγεί σε συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας, συνιστά παράνοια. Το μόνο που εγγυάται αυτή η παράνοια είναι ότι σύντομα θα επαληθευθούν όσοι εδώ και πολλά χρόνια έχουν παρατηρήσει πως ο καπιταλισμός διανύει το τελευταίο του στάδιο και σύντομα θα καταρρεύσει.

Επίλογος. Στο άρθρο του, ο -κάθε άλλο παρά κομμουνιστής- καθηγητής Τσαν ισχυρίζεται πως "εάν η χώρα δεν προσφέρει στον βιομηχανικό της τομέα περισσότερα κεφάλαια, ισχυρότερη δημόσια στήριξη για Έρευνα και Ανάπτυξη και καλύτερα εκπαιδευμένους εργαζόμενους, δεν θα μπορέσει να οικοδομήσει την ισορροπημένη και βιώσιμη οικονομία που χρειάζεται απεγνωσμένα". Και κάπου εδώ χτυπάει κόκκινο η παράνοια: για να βγουν από το αδιέξοδο οι καλές αγορές, χρειάζονται ισχυρότερη στήριξη από το κακό κράτος...


-------------------------------------------------
(*) Ha-Joon Chan, "Making things matters. This is what Britain forgot", The Guradian, 18/5/2016

(**) Jean Batou, "The soaring Swiss franc and class politics", 22/2/2015: "On the contrary, industrial output per capita in Switzerland is still the highest in the world". Επίσης: "Switzerland ranked No. 1 in manufacturing", 8/2/2015

Διάγγελμα Κασιδιάρη από την τηλεόραση του Λεοντή…

       

Το ζήσαμε κι αυτό! Από την τηλεόραση, στης οποίας το Διοικητικό Συμβούλιο συμμετέχει ο Χρήστος Λεοντής, ο Κασιδιάρης πραγματοποίησε διάγγελμα υπέρ του δικτάτορα Μεταξά, υπέρ του φασισμού και του ρατσισμού. Η ΕΡΤ του Χρήστου Λεοντή έδωσε βήμα στον Ηλία Κασιδιάρη για να χύσει το φασιστικό του δηλητήριο την ημέρα που ο Ελληνικός λαός είπε το «ΟΧΙ» στις φασιστικές ορδές με τις οποίες τάχθηκαν οι πολιτικοί πρόγονοι του Κασιδιάρη και των Χρυσαυγιτών!

Την ημέρα του «ΟΧΙ» η Συριζαίικη τηλεόραση έδωσε βήμα στον πολιτικό απόγονο των ταγματασφαλιτών να «πουλήσει» πατριωτισμό! Αναρωτιόμαστε πως αισθάνεται ο Λεοντής ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου μιας τηλεόρασης που δίνει βήμα στους πολιτικούς απογόνους των ταγματασφαλιτών! Αναρωτιόμαστε πως αισθάνονται όσοι υπεράσπισαν τον διορισμό του Λεοντή στην ΕΡΤ, ως ανεξάρτητο από τους προπαγανδιστικούς σκοπούς της τηλεόρασης του ΣΥΡΙΖΑ! Αναρωτιόμαστε εάν ακόμα και τώρα βλέπουν την παρουσία του Λεοντή στην ΕΡΤ ως αποκλειστική προσπάθεια αναβάθμισης των πολιτιστικών της και όχι ως νομιμοποίηση όλων των αθλιοτήτων στις οποίες προβαίνει η τηλεόραση του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ αυτών και την αναμετάδοση των διαγγελμάτων Κασιδιάρη!

Η «παπατζίδικη» τηλεόραση του ΣΥΡΙΖΑ την ίδια στιγμή που το Υπουργείο Παιδείας δήθεν καταδίκαζε την διακοπή της παρέλασης στην Σαντορίνη από Χρυσαυγίτες επειδή η αριστούχος που κρατούσε την σημαία ήταν Αλβανικής καταγωγής, την ίδια στιγμή έδινε μικρόφωνο στον Κασιδιάρη για να κάνει το φασιστικό κήρυγμά του! Αλήθεια κι αν ακόμα ο Χρήστος Λεοντής μπήκε σ’ αυτό το Διοικητικό Συμβούλιο αυτής της Συριζαίικης τηλεόρασης με τις καλύτερες προθέσεις, τι άλλο χρειάζεται να δει για να καταλάβει ότι αυτή η τηλεόραση είναι η πιο ακραία και χυδαία έκφραση της Υ.ΕΝ.Ε.Δ. (Υπηρεσία Ενημέρωσης Ενόπλων Δυνάμεων);!

Νάβις

Οι ΗΠΑ γνώριζαν και στήριζαν Επιβεβαίωση για το ρόλο τους στη σφαγή των κομμουνιστών στην Ινδονησία

   

Από herko 

Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα έχουν μόλις σήμερα επιβεβαιώσει τη γνώση των ΗΠΑ και την υποστήριξή τους προς τη σφαγή εκατομμυρίων Ινδονησίων στην αντικομμουνιστική εκκαθάριση του 1965.
Η μη κυβερνητική ομάδα έρευνας National Security Archive δημοσίευσε πρόσφατα 39 έγγραφα μέσα από τις χιλιάδες σελίδες των νέων αποχαρακτηρισμένων φακέλων της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Τζακάρτα. Tα έγγραφα καλύπτουν την περίοδο 1963- 66 και επιβεβαιώνουν επίσημη γνώση και έγκριση των επιχειρήσεων των ταγμάτων θανάτου του στρατού για εξάλειψη ενός κόμματος με 3 εκατομμύρια μέλη, του ΚΚ Ινδονησίας (PKI) και των υποστηρικτών του. Τουλάχιστον τρία εκατομμύρια άνθρωποι συγκεντρώθηκαν από όλη τη χώρα, εκτελέστηκαν και ρίχτηκαν σε μαζικούς τάφους.
Τα έγγραφα δείχνουν ότι οι ΗΠΑ παρείχαν στον ινδονησιακό στρατό λίστες με ανώτερα στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος, εξοπλισμό και χρηματοδότηση κατά τη διάρκεια αυτών των σφαγών. Οι σφαγές οδήγησαν στην ανατροπή του εθνικιστή προέδρου Σουκάρνο που υποστηριζόταν από τους κομμουνιστές και στην 31χρονη δικτατορία του στρατηγού Σουκχάρτο.
Τα έγγραφα καταδεικνύουν ότι οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ είχαν αποδείξεις που διέψευδαν τον ισχυρισμό του στρατού ότι η απόπειρα πραξικοπήματος της 30ής του Σεπτέμβρη του 1965 είχε γίνει μετά από διαταγή του PKI. Ένας ισχυρισμός που έγινε η πρόφαση για την αντικομμουνιστική σφαγή.

«Φανταστική αλλαγή» για τις ΗΠΑ η μαζική σφαγή των κομμουνιστών

Διπλωματικό τηλεγράφημα με ημερομηνία 21/12/1965 από την Α’ Γραμματέα της Πρεσβείας των ΗΠΑ, Μέρι Βανς Τρεντ, στην Ουάσινγκτον αναφέρεται σε μια «φανταστική αλλαγή που συνέβη μέσα σε μόλις 10 εβδομάδες». Η Τρεντ εκτιμούσε ότι 100 χιλιάδες (κομμουνιστές) είχαν σφαγεί μέχρι τότε. Άλλο τηλεγράφημα της πρεσβείας των ΗΠΑ του Απρίλη του 1966 έλεγε: «Πραγματικά δεν γνωρίζουμε αν ο πραγματικός αριθμός πλησιάζει τις 100.000 ή το 1.000.000. Ακόμη και η ινδονησιακή κυβέρνηση έχει απλά μια ”αόριστη ιδέα”»…
Μια έκθεση για τον Νοέμβρη του 1965 από τον αξιωματικό πολιτικών υποθέσεων της Πρεσβείας των ΗΠΑ, Έντουαρτ Μάστερς, ασχολήθηκε με το «πρόβλημα» της κράτησης και της διατροφής των φυλακισμένων που ήταν ύποπτοι ως μέλη του PKI. «Πολλές επαρχίες φαίνεται να ανταποκρίνονται επιτυχώς σε αυτό το πρόβλημα εκτελώντας τους φυλακισμένους που είναι μέλη του PKI ή σκοτώνοντάς τους πριν να συλληφθούν. Ένας στόχος στον οποίο μουσουλμανικές (σ.σ. ισλαμιστικές) ομάδες νεο- λαίας παρέχουν βοήθεια», έγραφε ο Μάστερς…
Ένα μήνα αργότερα ο πρόξενος των ΗΠΑ στην πρωτεύουσα της επαρχίας Βόρειας Σουμάτρας, Μεντάν, έγραφε ότι οι ιμάμηδες της μουσουλμανικής οργάνωσης Muhammadiyah κήρυτταν ότι όλοι οι κομμουνιστές πρέπει να δολοφονηθούν, χαρακτηρίζοντάς τους την «κατώτερη κάστα απίστων, το αιματοκύλισμα των οποίων είναι συγκρίσιμο με τη θανάτωση που λερικών»…
Η Βρετανία επίσης υποστήριξε την αντικομμουνιστική σφαγή στην Ινδονησία, όπως έχει τεκμηριώσει ο ιστορικός Μαρκ Κούρτις. Ο αντικομμουνισμός βρίσκεται σήμερα σε άνοδο στην Ινδονησία, όπου ακροδεξιοί και ισλαμιστές επιδίωξαν τον περασμένο μήνα να ματαιώσουν πρόσφατα μια ιστορική ημερίδα που θα ασχο λείτο με τη σφαγή.

Πηγή: Morning Star / Χαραυγή

ΚΕΡΚΥΡΑ-Στηρίζουμε τον αγώνα των συναδέλφων ναυτεργατών

Ο Κερκυραϊκός Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων στηρίζει των αγώνα των συναδέλφων ναυτεργατών για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς, για δουλειά με δικαιώματα.

Θυμίζουμε ότι μία ακόμα χρονιά κλείνει με αύξηση της κίνησης και στην πορθμειακή γραμμή Κέρκυρας-Ηγουμενίτσας. Μία αύξηση που αγγίζει το 40% με αντίστοιχη αύξηση της κερδοφορίας των εφοπλιστών. Μία αύξηση που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην σκληρή δουλειά των συναδέλφων ναυτεργατών. Την ίδια ώρα, οι εφοπλιστές αξιώνουν μείωση του ήδη πετσοκομμένου μισθού των συναδέλφων, σε μία προσπάθεια να συγκεντρώσουν στα χέρια τους ακόμα περισσότερο πλούτο για να κάνουν νέες «μπίζνες»! Το θράσος τους αυτό ενισχύεται από όλο το αντεργατικό-αντιλαϊκό οπλοστάσιο, που έχουν ψηφίσει όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις-και η σημερινή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ- κάτω από την καθοδήγηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Αυτή είναι η «ανάπτυξή» τους για την οποία μιλούν όλα τα τσιράκια των μεγάλων αφεντικών! Μία «ανάπτυξη» που ασχέτως επιθετικού προσδιορισμού («δίκαιη», «βιώσιμη» κ.λπ.) πατάει πάνω στα αποκαΐδια των δικαιωμάτων των εργαζομένων, πάνω στην ίδια μας τη ζωή! Μία ανάπτυξη βουτηγμένη κυριολεκτικά στο αίμα των εργαζόμενων από τα δεκάδες εργατικά ατυχήματα-εργοδοτικά εγκλήματα, σαν αυτά, που είχαμε και στο νησί μας τους τελευταίους μήνες σε εργοτάξιο, στην καθαριότητα του Δήμου και στο αεροδρόμιο, τις εκατοντάδες λιποθυμίες λόγω της εξάντλησης (όπως σε εργολαβικά συνεργεία καθαριότητας και στα ξενοδοχεία κ.ά.)

Δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση η προσπάθεια από τα τσιράκια των μεγάλων αφεντικών, να στοιχίσουν τους συναδέλφους ναυτεργάτες πίσω από επιχειρηματικά συμφέροντα. Δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση που πάλι οι υπηρέτες των μεγαλοεπιχειρηματιών αρχίζουν να λασπολογούν ενάντια στις κινητοποιήσεις των συναδέλφων ναυτεργατών, προσπαθώντας να στρέψουν αυτό που ονομάζουν κοινή γνώμη απέναντι από εργαζόμενους, που αγωνίζονται για την ζωή τους. Είναι οι ίδιοι που στρέφονται και ενάντια στους αγώνες που δίνει το Σωματείο μας, στους αγώνες που οργανώνουν τα Σωματεία που συσπειρωνόμαστε στο Π.Α.ΜΕ. Είναι οι ίδιοι που σε προηγούμενες κινητοποιήσεις των συναδέλφων ναυτεργατών τους χαρακτήρισαν «ρετιρέ» και προνομιούχους, σε μια προσπάθεια ενίσχυσης του κοινωνικού αυτοματισμού. Τους λέμε λοιπόν ότι τα «ρετιρέ» αυτά, που θαλασσοπνίγονται καθημερινά μακριά από τις οικογένειές τους, έχουν δει το εισόδημά τους, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι, να κατακρεουργείται χρονιά με τη χρονιά. Έχουν δει τα δικαιώματά τους να πετσοκόβονται ενώ είναι αναγκασμένα να βιώνουν την ανεργία για τουλάχιστον τρεισήμισι μήνες κάθε χρόνο κάνοντάς τους, επί της ουσίας, εποχιακούς εργαζόμενους…!

Εμείς, τα μέλη του Κερκυραϊκού Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπαλλήλων, βρισκόμαστε στο πλευρό των συναδέλφων ναυτεργατών! Είμαστε κι εμείς θύματα της ίδιας «ανάπτυξης», που μας θέλει σκυμμένους, με μισοδουλειά, μισοδικαιώματα, με μισοζωή!

Δηλώνουμε αλληλέγγυοι στον αγώνα των συναδέλφων ναυτεργατών για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που να καλύπτει τουλάχιστον τις απώλειες που είχαμε τα χρόνια της κρίσης. Διεκδικούμε την κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας και στον χώρο των μεταφορών! Αποκλειστικά δημόσιες μεταφορές που να εξυπηρετούν τις ανάγκες του λαού μας! Εξάλλου βλέπουμε πού οδηγεί η «ιδιωτική πρωτοβουλία» στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας, όπου η Fraport, εκτός των άλλων, ζητάει να σταματάει την λειτουργία του μετά τις 22:00 το βράδυ (γιατί έτσι θα κερδίζει περισσότερα), με ότι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό για τον λαό μας! Και αυτό το παράδειγμα δείχνει ότι η ικανοποίηση των συμφερόντων των μεγάλων αφεντικών είναι ασυμβίβαστη με την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού μας!

Καλούμε, όλους τους εργαζόμενους, όλον τον λαό του νησιού μας να στηρίξουν τον αγώνα των συναδέλφων ναυτεργατών! Ο αγώνας τους είναι και δικός μας αγώνας!

Οργανωνόμαστε στα Σωματεία μας, παλεύουμε με ταξικό προσανατολισμό, αγωνιζόμαστε για την ανάκτηση των απωλειών, που είχαμε τα χρόνια της κρίσης, περνάμε στην αντεπίθεση διεκδικώντας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας!

Τέλος, καλούμε ολόκληρο τον κερκυραϊκό λαό να απαντήσει αγωνιστικά στα νέα μέτρα που ετοιμάζουν εργοδοσία-κυβέρνηση-θεσμοί (που θα φέρουν και νέα δεινά σε όλους μας) στο σύνολο της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής. Να τους δώσουμε την απάντηση που ταιριάζει με μαζική συμμετοχή στο συλλαλητήριο που διοργανώνουμε εργατικά Σωματεία που συσπειρωνόμαστε στο Π.Α.ΜΕ. την Πέμπτη 9 Νοέμβρη στις 18:00 στο Σαρόκο!

Η «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΤΟΥΣ ΤΣΑΚΙΖΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ

H Γοητεία της κουκούλας στούς μικροαστούς

Ο Άρης κι ο Τσε γιατί ποτέ δεν φόρεσαν κουκούλα;

October 29, 2017rovespieros Rovespieros, Νέα

Φαίνεται πως έγινε πολύ της «μόδας» και πλασάρεται ολοένα και πιο συχνά στα αστικά ΜΜΕ ένα καινούργιο είδος «επαναστατών» που κύριο χαρακτηριστικό τους έχουν την άσκηση «ατομικής τρομοκρατίας» καλυμένη πίσω από κουκούλες.

Μια «οργάνωση» που εμφανίζεται πότε σαν «λαϊκός σωτήρας» κι άλλοτε σαν «αυτόκλητος τιμωρός» και εκθειάζεται ή «καταγγέλεται» (αναλόγως τον ρόλο που έχει αναλάβει το κάθε κανάλι) σαν μια «υπερεπαναστατική» ή «εξτρεμιστική» οργάνωση.

Ο σκοπός τους εκτός από πονηρός έχει διπλό στόχο:

• Από τη μια τονώνουν το «ηθικό» όσων έχουν επιλέξει τον δρόμο της υποταγής και χρειάζονται επειγόντως κάποιον «σούπερ ήρωα» που θα «καλύψει» τον μικροαστικό εγωϊσμό τους που έχει πληγωθεί από τις διαδοχικές καρπαζιές που τρώνε από αφεντικά και κράτος και από τη δειλία που τους κρατά στον καναπέ μακριά από τη φωτιά του ταξικού αγώνα.
• Κι από την άλλη να εμφανίσουν τους αληθινούς πρωταγωνιστές της ταξικής πάλης, που διεξάγεται σφοδρά και καθημερινά σε κάθε εργασιακό χώρο και μακριά από τα «φώτα» της δημοσιότητας, ως «συστημικούς» και «βολεμένους»!

Κι επειδή φέτος κλείσανε και 50 χρόνια από την στυγνή δολοφονία του Τσε και μόλις χτες ήταν η επέτειος της 28ης οκτωβρίου και γεμίσανε τα προφίλ στο facebook από εικόνες του Τσε και του Άρη, όπως και της εαμικής αντίστασης στην κατοχή, μπορείτε να μου πείτε ποιοι άλλοι ΕΚΤΟΣ από τους ΔΩΣΙΛΟΓΟΥΣ φορούσανε κουκούλες;

Όσοι λοιπόν νιώθετε – έστω μια κάποια – «συμπάθεια» σε τέτοιες ομάδες που έχουν τέτοιο προσανατολισμό στη δράση τους και διαφωνείτε με όσα γράφω, θα σας παρακαλέσω πριν προβείτε σε αφοριστικούς χαρακτηρισμούς, να αναρωτηθείτε:

Ο Άρης κι ο Τσε γιατί ποτέ δεν φόρεσαν κουκούλα;

Με αυτά τα ερωτήματα σας αφήνω να διαβάσετε τρία μικρά άρθρα που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στο Αγκίδα Press επισυνάπτοντας μόνο δύο φράσεις του Τσε:

«Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι μπορεί να απομακρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέεται ολοκληρωτικά με αυτούς που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.» [1]

«Η δολοφονία κι η τυφλή τρομοκρατία δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να γίνεται μαζική δουλειά, να εντυπώνεται το επαναστατικό ιδανικό, και να το κάνει να ωριμάσει για να μπορούν, στη δοσμένη στιγμή, να κινητοποιήσουν αυτές τις μάζες υποστηριζόμενες από τον επαναστατικό στρατό και να κάνουν να κλίνει η πλάστιγγα προς την πλευρά της Επανάστασης.» [2]

Ροβεσπιέρος

* * *

Θυμάστε τότε που οι Χρυσαυγίτες λάμβαναν καταγγελίες και πήγαιναν να «επιβάλουν την τάξη»;!

Θυμάστε τότε που οι Χρυσαυγίτες λειτουργούσαν σαν αυτόκλητοι φύλακες του νόμου και της τάξης;!

Θυμάστε τότε που οι Χρυσαυγίτες ασκούσαν ατομική βία για να αλλάξουν τα «κακώς κείμενα»;!

Την θέση των Χρυσαυγιτών πήραν οι Ρουβίκωνες οι οποίοι κοροϊδεύουν τον κόσμο πως μπορεί να κοπεί το «φακελάκι» με ατομικούς εκφοβισμούς και βιαιοπραγίες κατά γιατρών, οι οποίοι γιατροί μάλιστα δεν γνωρίζουμε εάν δικαίως ή αδίκως κατηγορούνται!

Αποπροσανατολισμός!

Οι Ρουβίκωνες έρχονται να αντικαταστήσουν στην συνείδηση του κόσμου τους «αριστερούς» που ήρθαν (υποτίθεται) για να γλιτώσουν τον λαό και τελικά γλιτώνουν την πλουτοκρατία.

Και τους χρυσαυγίτες που θα άλλαζαν την Ελλάδα με ξυλοδαρμούς αλλά τελικά τους μόνους που ξυλοφόρτωσαν ήταν οι αδύναμοι κι οι κατατρεγμένοι!

Οι κουκουλοφόροι Ρουβίκωνες είναι ένα ακόμα δημιούργημα του αστικού κράτους για να αποπροσανατολίσει τον λαό και να καθοδηγήσει την οργή του προς ανέξοδα για το σύστημα μονοπάτια.

Οι Ρουβίκωνες είναι μια βαλβίδα εκτόνωσης του καζανιού που βράζει προκειμένου να μην σκάσει!

Οι Ρουβίκωνες δεν είναι τίποτε άλλο παρά πέμπτη φάλαγγα στην πλάτη του μαζικού λαϊκού κινήματος το οποίο δεν πρέπει να παρασυρθεί για ακόμα μια φορά σε ανέξοδες για το σύστημα δράσεις αλλά πρέπει να οργανώσει την πάλη του για να πάρει στα χέρια του την εξουσία.

Τάκης Φ.

* * *

Επειδή μερικοί αφελείς έσπευσαν να χαρούν με τους τραμπουκισμούς του Ρουβίκωνα και με τους κουκουλοφόρους που κρυμμένοι πίσω από τις κουκούλες, τις οποίες φορούσαν και οι συνεργάτες των Ναζί, τραμπουκίζουν κόσμο, θα θέλαμε πριν παραχαρούν να τους ρωτήσουμε πώς θα τους φαινόταν εάν έβλεπαν αγωνιστές με κουκούλες;!

Θα θέλαμε να τους καλέσουμε να σκεφτούν πως θα αισθάνονταν εάν έβλεπαν τους αγωνιστές που έφραξαν τον δρόμο στα Νατοϊκά στρατεύματα στον Πολύμυλο της Κοζάνης να φορούν κουκούλες!

Πώς θα αισθάνονταν εάν έβλεπαν τους αγωνιστές που αντιπαρατέθηκαν με τα ΜΑΤ στα Κοίλα της Κοζάνης να φορούν κουκούλες!

Πώς θα αισθάνονταν εάν έβλεπαν τους κομμουνιστές με τις κόκκινες σημαίες και τα σφυροδρέπανα στα χέρια να φορούν κουκούλες!

Οι αγωνιστές, οι κομμουνιστές αρνήθηκαν να βάλουν κουκούλα ακόμα και μπροστά στην θέα του εκτελεστικού αποσπάσματος, αρνήθηκαν να κρύψουν το πρόσωπό τους ακόμα κι απέναντι σ’ εκείνην την αστραπή που θα τους έστελνε στην αιωνιότητα!

Οι αγωνιστές δεν φορούν κουκούλες!

Οι αγωνιστές δείχνουν το πρόσωπό τους για να ξέρει ο λαός ποιους πρέπει ν’ ακολουθεί, για να ξέρει ο λαός δίπλα σε ποιους πρέπει να σταθεί, για να ξέρει ο λαός δίπλα σε ποιους πρέπει να πολεμήσει! Οι κομμουνιστές δεν κρύβουν το πρόσωπό τους γιατί είναι περήφανοι για τις πράξεις τους!

Οι κομμουνιστές δεν κρύβονταν και δεν έκρυβαν το πρόσωπό τους ακόμα κι όταν τις συνέπειες της δράσης τους εκτός από τους ίδιους τις πλήρωναν και οι οικογένειές τους!

Οι κομμουνιστές δεν κρύβουν το πρόσωπό τους γιατί ξέρουν ότι ο αγώνας έχει τίμημα που πρέπει να πληρωθεί, γιατί αν δεν πληρωθεί δεν είναι αγώνας αλλά βίτσιο ή διασκέδαση!

Οι κομμουνιστές δεν κρύβουν το πρόσωπό τους γιατί δεν είναι σήμερα για σήμερα, γιατί έρχονται από το μέλλον και σκοπός τους δεν είναι να εκβιάσουν και να φοβίσουν κανέναν ατομικά!

Σκοπός τους είναι να τσακίσουν το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και να φέρουν την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κι αυτό οι κομμουνιστές ξέρουν ότι δεν γίνεται με κρυμμένα πρόσωπα παρά με πρόσωπα που να λάμπουν από την φλόγα της επανάστασης όχι μόνο στον ήλιο αλλά και στο απόλυτο σκοτάδι!

Νικολαΐδης Χρηστάκης

ΔΙΑΒΑΣΕ  ΤΟ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΕΣΥ ΠΟΥ ΒΓΑΖΕΙΣ ΦΛΥΚΤΑΙΝΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ  ΤΟΥ ΜΑΖΙΚΟΥ ΛΑΙΚΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ  ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ  ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΟΥ Σ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΕ ΓΛΥΤΩΣΕΙ  ΑΠ ΤΗΝ       ΤΑΞΙΚΗ ΜΙΖΕΡΙΑ ΣΟΥ                   

         

Αιδώς ΣΥΡΙΖαίοι: Απ’ το «ξέπλυμα» των Ναζί στον άσφαιρο αντιφασισμό

   

Από atexnos3

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Δεν έχουν ίχνος πολιτικής τσίπας και φροντίζουν να το αποδεικνύουν συνεχώς. Ο τυχοδιωκτισμός και η ξεδιαντροπιά διαπερνά κάθε «κύτταρο» της πολιτικής τους ύπαρξης. Ο λόγος για τους κυρίους του ΣΥΡΙΖΑ που, για ακόμη μια φορά, βρήκαν την ευκαιρία να πουλήσουν κάλπικο αντιφασισμό. Τόσο κάλπικο και υποκριτικό, όσο κάλπικη και υποκριτική είναι η υποτιθέμενη «αριστερά» που εκφράζουν.

Αυτήν τη φορά, με αφορμή τη θρασύδειλη επίθεση φασιστοειδών της Χρυσής Αυγής κατά τη διάρκεια της παρέλασης στην Σαντορίνη, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση σημειώνοντας, μεταξύ άλλων, πως «η νεοναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, ανήμερα της επετείου μνήμης για την αντίσταση του ελληνικού λαού ενάντια στο φασισμό, έδειξε και πάλι το αποκρουστικό της πρόσωπο». Η ανακοίνωση δε προσθέτει: «Η εκπαιδευτική κοινότητα θα υπερασπιστεί τις αξίες της δημοκρατίας απέναντι στο δηλητήριο του φασισμού και του ρατσισμού και τους εκπροσώπους του. Οι εγκληματικές ιδέες της Χρυσής Αυγής δεν έχουν θέση στην ελληνική κοινωνία».

Και που είναι το πρόβλημα, ενδεχομένως να αναρωτηθεί κάποιος. Το ζήτημα είναι πως η παραπάνω ανακοίνωση αποτελεί άλλο ένα δείγμα άσφαιρου αντιφασισμού της κυβερνητικής παράταξης. Με αφορμή τις αθλιότητες των Ναζί στην Σαντορίνη ο ΣΥΡΙΖΑ πουλάει, στην κυριολεξία, αντιφασισμό «εκ του ασφαλούς». Και εξηγούμαστε:

1. Έβγαλε κάποια ανακοίνωση το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την παρουσία του τραμπούκου χρυσαυγίτη Κασιδιάρη στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη; Είναι, ή δεν είναι, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που επέτρεψε την παρουσία του εν λόγω Ναζί στην παρέλαση; Είναι, ή δεν είναι, η κρατική ΕΡΤ που μετέδωσε, σε απευθείας σύνδεση, τις εμετικές δηλώσεις του κοστουμαρισμένου χιτλεροειδούς από το χώρο της παρέλασης;

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ που… «διαρρηγνύει τα ιμάτιά του» για τις «εγκληματικές ιδέες της Χρυσής Αυγής» και το «αποκρουστικό πρόσωπο» της ναζιστικής οργάνωσης, είναι το κόμμα εκείνο του οποίου βουλευτές φωτογραφίζονταν πλάι-πλάι με τους φασίστες χρυσαυγίτες στο Καστελόριζο τον περασμένο Δεκέμβρη. Υπουργός της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν ο Ν.Παρασκευόπουλος που, την ίδια περίοδο, μιλούσε για «σύγκλιση με τη Χρυσή Αυγή» και «υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας». Πόσο απέχει, άραγε, το χυδαίο «ξέπλυμα» των Ναζί από τις κάλπικες αντιφασιστικές κορώνες;

3. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα εκείνο του οποίου στελέχη – για ψηφοθηρικούς και άλλους λόγους- έχουν κατά καιρούς δείξει ανοχή απέναντι στο ναζιστικό χρυσαυγίτικο μόρφωμα. Άλλοτε δηλώνοντας αμφιβολίες για τον εγκληματικό χαρακτήρα της χρυσαυγίτικης συμμορίας και άλλοτε σφυρίζοντας αδιάφορα στις προτάσεις του ΚΚΕ να μη δοθεί καμία προεκλογική διευκόλυνση στα φασιστοειδή.

4. Η «Αυγή», η κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν αυτή στις σελίδες της οποίας τον περασμένο Ιούλη δημοσιεύονταν ανιστόρητα κείμενα περί «ακραίων ιδεολογιών» τα οποία, χωρίς ίχνος ντροπής, τσουβάλιαζαν την κομμουνιστική ιδεολογία με το ναζισμό. Αυτό για να μην ξεχνάμε ότι η χυδαία και αντεπιστημονική θεωρία των «δύο άκρων» επωάζεται σε όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού συστήματος, με πρωτοστατούσα την σοσιαλδημοκρατία.

5. Ποιά ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης του στο ζήτημα της δίωξης του κομμουνιστή δημάρχου Πατρέων Κώστα Πελετίδη, ο οποίος είχε αρνηθεί να διευκολύνει προεκλογικά τους Ναζί χρυσαυγίτες; Ήταν, ή δεν ήταν, οι μηχανισμοί του αστικού κράτους της «πρωτοδεύτερης φοράς αριστερά», της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που μέσω της αποκεντρωμένης διοίκησης παρέπεμπαν σε δίκη το δήμαρχο για «παράβαση καθήκοντος»;

Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για την στάση της σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο εγκληματικό-ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Ωστόσο, δεν πρέπει να προκαλεί καμία εντύπωση αυτή η στάση. Είναι άλλωστε ιστορικά επιβεβαιωμένο το γεγονός πως, ιδιαίτερα σε συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης, η σοσιαλδημοκρατία άλειφε με βούτυρο το σαπισμένο ψωμί του φασισμού-ναζισμού. Η ιστορία είναι γνωστή.

Το μόνο που μπορούμε να επαναλάβουμε, για πολλοστή φορά, χωρίς ασφαλώς να περιμένουμε καμιά απάντηση, είναι το εξής: «Αιδώς Συριζαίοι».

________________________________________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.