"Φωνάζει ο κλέφτης, να φοβηθεί ο νοικοκύρης"

 "Φωνάζει ο κλέφτης, να φοβηθεί ο νοικοκύρης"

Δεν είναι μακριά η εποχή που ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΛΑΟΣ , και ο ΣΥΡΙΖΑ με υπονοούμενα ,  έριξαν τόνους λάσπη στο ΚΚΕ  σχετικά με την υπόθεση "Γερμανός". Με μπροστάρη τον  Καρατζαφέρη που σήκωνε τη σημαία της... "κάθαρσης", ρίχτηκαν στο ΚΚΕ όλοι τους, υιοθετώντας άλλος λίγο άλλος πολύ της συκοφαντίες του. 

Σήμερα λοιπόν το δημοσίευμα της Realnews αποκαλύπτει κάποιες από τις δραστηριότητες του επικεφαλής της επίθεσης στο ΚΚΕ. 

Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο τι έλεγε ο Καρατζαφέρης, αλλά με πόση ευκολία διάφοροι ,ανάμεσα σε αυτούς και αρκετές "αριστερές ιστοσελίδες", αναμασούσαν τις προβοκάτσιες του Καρατζαφέρη. Μια και το έφερε η κουβέντα, ακόμα και σήμερα κάποιοι "αντικαπιταλιστές ριζοσπάστες" κριτικάρουν το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ με τα ιδεολογήματα των διάφορων Καρατζαφεροειδών της εποχής εκείνης , τύπου  Άδωνη, αναφέροντας περί "προστασίας της Βουλής από το ΠΑΜΕ". Ιδού λοιπόν ο αρχιερέας της εντιμότητας και της παραγωγής αντιΚΚΕ ιδεολογημάτων χρήσιμων σε ...πολλούς

Αν πρέπει να θυμηθείτε όλο το σκηνικό της υπόθεσης, διαβάστε το παρακάτω δημοσίευμα  του e-go.gr  με ημερομηνία δημοσίευσης 15 Ιουλίου 2010.

Σε νέα κόντρα οδηγήθηκε ο ΛΑΟΣ με το ΚΚΕ αυτή τη φορά για την υπόθεση ΓΕΡΜΑΝΟΣ.

Σε νέα κόντρα οδηγήθηκε ο ΛΑΟΣ με το ΚΚΕ αυτή τη φορά για την υπόθεση «ΓΕΡΜΑΝΟΣ».

Ο βουλευτής του κομμουνιστικού κόμματος μιλώντας στη Βουλή τόνισε ότι το κόμμα του «δέχτηκε και δέχεται χυδαίες και προβοκατόρικες επιθέσεις που στηρίζονται στη συκοφαντία» και επικαλέστηκε τη χθεσινή κατάθεση του πρώην υπουργού Χρήστου Βερελή στην Εξεταστική Επιτροπή για την υπόθεση της Siemens στην οποία ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ τόνισε ότι το ΚΚΕ δεν ήταν μέτοχος στην εταιρία «ΓΕΡΜΑΝΟΣ».

Ο Γ. Καρατζαφέρης ωστόσο χαρακτήρισε «απολογία τα όσα είπε ο κ. Τζέκης επισημαίνοντας ότι «είστε το κόμμα που αρνείται τον έλεγχο στα οικονομικά του. αν αύριο το πρωί γίνει έλεγχος να δούμε τι θα βγάλει. Και πληρώνετε στο ριζοσπάστη τα παιδιά με μισθούς κάτω από τη συλλογική σύμβαση εργασίας».

Ο βουλευτής του ΚΚΕ σήκωσε το γάντι και απευθυνόμενος στον Γ. Καρατζαφέρη είπε: «όταν πέφτουν οι μάσκες και αποδεικνύεται η προβοκάτσια τότε υπάρχει σύγχυση και αποδεικνύεται η προβοκάτσια του ΛΑΟΣ και του κυρίου Πάγκαλου». Ο κ. Τζεκης μάλιστα επισήμανε ότι χθες ο ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός σταθμός του ΚΚΕ 902, δέχτηκε έλεγχο από την επιθεώρηση εργασίας.

Ο κ. Καρατζαφερης τέλος κατηγόρησε εκ νέου το ΚΚΕ ότι αρνείται τον οποιοδήποτε έλεγχο στα οικονομικά του γιατί «φοβάται ποιοί είναι οι χορηγοί του» συμπληρώνοντας μάλιστα ότι «αν αύριο ερευνηθεί η υπόθεση «ΓΕΡΜΑΝΟΣ» θα γελάσει κάθε πικραμένος».

Δημήτρης Αλειφερόπουλος

Ε.Ε.Στήριξη και χρήμα με ουρά στην «κοινωνική επιχειρηματικότητα»

Η διαλογή απορριμμάτων είναι τομέας που ενδιαφέρει τις ΚΟΙΝΣΕΠ. Μια τέτοια επιχείρηση στο Βέλγιο, έχει 4.968 εργαζόμενους και περίπου 4,8 εκατομμύρια πελάτες!

Πριν από λίγες μέρες, πραγματοποιήθηκε το 2ο Συνέδριο για τη λεγόμενη «Κοινωνική Επιχειρηματικότητα», που στη χώρα μας εκφράζεται κυρίως μέσω των «Κοινωνικών Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων» (ΚοινΣΕπ, στο εξής ΚΕ).
Καθώς οι ΚΕ επιτελούν πολλαπλούς ρόλους, χρήσιμους για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, δεν πρέπει να θεωρηθεί διόλου τυχαίο ότι χορηγοί του συνεδρίου ήταν η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος «Ωνάση» και το Ιδρυμα «Μποδοσάκη». Επίσης, μεταξύ των χορηγών - με διάφορες μορφές - ήταν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, όπως η «Ιντεραμέρικαν», τα «Ελληνικά Πετρέλαια», η «Βιανέξ» κ.ά.
Οποιος παρακολούθησε το συνέδριο, μπορεί εύκολα να αντιληφθεί, πως, αν αφαιρέσουμε από τη συζήτηση τον όρο «κοινωνικό», τότε μένει ατόφια η ορολογία που περιγράφει τη λειτουργία των επιχειρήσεων στον καπιταλισμό: Χρηματοδότηση, επενδύσεις, ποσοστά κερδών, δάνεια, διαρθρωτικά ταμεία κ.ά.
Ο όρος «κοινωνικός» λειτουργεί παραπλανητικά. Δημιουργεί την αυταπάτη ότι είναι δυνατόν μέσα στον καπιταλισμό να υπάρχουν επιχειρήσεις, που στόχο έχουν την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και όχι το κέρδος. Οπως, όμως, καθαρά είπε ένας από τους βασικούς ομιλητές του συνεδρίου, «όπως κι αν ονομάζεται μια επιχείρηση, αν τα έσοδα είναι λιγότερα από τα έξοδα, τότε θα πτωχεύσει».
Ούτε αλλάζει το χαρακτήρα των επιχειρήσεων αυτών το γεγονός ότι τα κέρδη δεν πάνε στην ατομική κατανάλωση, αλλά επανεπενδύονται (πάγια αναφορά των υπερασπιστών των ΚΕ, για να αποδείξουν ότι δεν είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις). Γιατί, αυτό ακριβώς κάνει κάθε κεφαλαιοκρατική επιχείρηση, επενδύει ξανά ένα τμήμα των κερδών της.
Ωστόσο, ο όρος «κοινωνικός» εμπλέκεται σε αυτού του είδους τις επιχειρήσεις από την άποψη ότι δραστηριοποιούνται στην παραγωγή αγαθών και παροχή υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα. Αγαθών και υπηρεσιών που θα έπρεπε να παρέχονται δωρεάν και καθολικά, αλλά στον καπιταλισμό αποτελούν εμπόρευμα, γεγονός που επιβεβαιώνει και η ύπαρξη αυτών των επιχειρήσεων.

Τις αβαντάρουν με κάθε τρόπο

Οι ομιλίες στο συνέδριο αναπαρήγαγαν όλο τον προβληματισμό που έχει αναπτυχθεί σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης τα τελευταία 10-15 χρόνια. Ποιος είναι ο ρόλος των κοινωνικών επιχειρήσεων, πώς χρησιμεύουν δηλαδή στο καπιταλιστικό σύστημα, και πώς θα προωθηθεί η ανάπτυξή τους. Στο συνέδριο, οι τοποθετήσεις στελεχών της ΕΕ και του υπουργείου Εργασίας ήταν πανομοιότυπες σε ό,τι αφορά τους βασικούς άξονες.
Η Anita Vella, στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από το 2005, αναπληρώτρια γενικής διεύθυνσης απασχόλησης, κοινωνικών υποθέσεων και κοινωνικής ένταξης της ΕΕ, επισήμανε ότι δεν υπάρχει ακόμα επαρκής χρηματοδότηση για την προώθηση των Κοινωνικών Επιχειρήσεων, ούτε έχει γίνει η κατάλληλη ενημέρωση για την ευρεία αποδοχή τους. Μεταξύ των εμποδίων ανάπτυξης των ΚΕ, ανέφερε την ανυπαρξία επενδυτών, την ελλειπή κατανόηση των στόχων των ΚΕ, τη δυσκολία πρόσβασης στις αγορές, κ.ά.
Ανάλογος ήταν ο προβληματισμός της Αννας Δαλλαπόρτα, γενικής γραμματέα Διαχείρισης Κοινοτικών και Αλλων Πόρων του υπουργείου Εργασίας. Μίλησε για την ανάγκη παροχής κεφαλαίων εκκίνησης, εξασφάλισης επαρκούς χρηματοδοτικής υποστήριξης, άρσης γραφειοκρατικών εμποδίων, ενημέρωσης κ.ά.
Ο Henrik Morch, προϊστάμενος στη γενική διεύθυνση εσωτερικής Αγοράς και υπηρεσιών, στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από το 1992, μίλησε για τις δημόσιες προμήθειες. Είπε ότι το νομικό πλαίσιο έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε τα κράτη να μπορούν να κάνουν συμβάσεις και με ΚΕ.
Για να τροφοδοτήσει τις ΚΕ, η ΕΕ επεκτείνει τους πόρους και τις πηγές χρηματοδότησης. Σε φετινή μπροσούρα της Ευρωένωσης (http://ec.europa.eu/internal_market/publications/docs/sbi-brochure/sbi-brochure-web_en.pdf), αναφέρεται ότι έχει διατεθεί κονδύλι 85 εκ. ευρώ για τη διευκόλυνση της πρόσβασης των ΚΕ στη χρηματοδότηση, την περίοδο 2014 - 2020.
Για την ίδια περίοδο, έχουν αναμορφωθεί τα διαρθρωτικά ταμεία, για να μπορέσουν τα κράτη - μέλη να διαθέσουν κεφάλαια για τη χρηματοδότηση των κοινωνικών επιχειρήσεων, ενώ τον Ιούλη του 2013 θεσπίστηκε το Ευρωπαϊκό Ταμείο Κοινωνικής Επιχειρηματικότητας, που στόχο έχει να φέρει σε επαφή τις πηγές ιδιωτικής χρηματοδότησης με τις ΚΕ.
Ιδιαίτερη σημασία, για το ρόλο των ΚΕ, πρέπει να δώσουμε στην αναφορά της μπροσούρας για την ανάπτυξη Κοινωνικών Χρηματιστηρίων (!), δηλαδή «για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής πλατφόρμας που επιτρέπει τη διαπραγμάτευση των μετοχών των κοινωνικών επιχειρήσεων».
Τέλος, η ΕΕ θεωρεί τις ΚΕ εργαλείο για την επίτευξη των στόχων της στρατηγικής «Ευρώπη 2020». Δηλαδή, της γενικευμένης εφαρμογής της «ευελφάλειας» σε συνδυασμό με τη «διά βίου μάθηση», την «κινητικότητα» των εργαζομένων, την παραπέρα υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τη δραστική μείωση των μισθών και των συντάξεων, τις σαρωτικές αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Εκπαίδευση.

Ο πολλαπλός ρόλος τους

Οι ΚΕ έρχονται να παίξουν πολλαπλούς ρόλους: Ο πιο προφανής είναι η κάλυψη μέρους του κενού που δημιουργεί η σταδιακή απόσυρση του κράτους από τομείς και υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα, όπως είναι η Παιδεία, η Υγεία και η Πρόνοια. Οι ΚΕ αναλαμβάνουν να καλύπτουν μέρος αυτών των υπηρεσιών επί πληρωμή. Δρουν δίπλα και συμπληρωματικά στις μεγάλες επιχειρηματικές μονάδες και «τρέφονται» από την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών.
Πολλές ΚΕ δημιουργούνται από ανέργους, στη λογική της «αυτοδιαχείρισης», ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που προσφέρουν εθελοντικά δωρεάν υπηρεσίες στο όνομα της επίτευξης ενός «καλού» σκοπού. Καθόλου τυχαία, το 2011, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σημείωνε σε κείμενό της: «Οι επιχειρήσεις αυτές είναι παραγωγικότερες και ανταγωνιστικότερες από ό,τι πιστεύουμε. Αυτό οφείλεται στο πολύ υψηλό επίπεδο προσωπικής δέσμευσης των εργαζομένων τους και στις καλύτερες συνθήκες εργασίας που προσφέρουν».
Στο κείμενο αναφέρεται επίσης ότι στη Γαλλία οι απουσίες λόγω ασθένειας στις ΚΕ είναι 5,5%, ενώ στις άλλες επιχειρήσεις είναι 22%. Αναλόγως, στην μπροσούρα της ΕΕ σημειώνεται πως «οι μισθοί είναι περισσότερο συγκρατημένοι από ό,τι σε άλλους τύπους επιχειρήσεων». Στην Ελλάδα, από τη μέχρι σήμερα λειτουργία των ΚΕ έχει διαπιστωθεί ότι εφαρμόζεται κάθε μορφή προσωρινής και ευέλικτης σχέσης εργασίας, ενώ χρησιμοποιούνται ακόμα και ως μέσο για την εισφοροαποφυγή των εργοδοτών, όπως είχε αποκαλύψει πρόσφατα ο «Ριζοσπάστης».
Μπορεί από τους υπερασπιστές των ΚΕ να προβάλλεται κυρίως το παράδειγμα των άνεργων που συνεταιρίζονται για να βγάλουν ένα μεροκάματο, υπογράφοντας συμβάσεις με τους Δήμους, δικαίωμα όμως να ιδρύσει μια ΚΕ έχει ο κάθε ιδιώτης, που αναζητά μια κερδοφόρα δραστηριότητα. Στο συνέδριο, ένας από τους ομιλητές παρουσίασε την επιχείρηση που έχει δημιουργήσει και ανήγγειλε ότι προχωρά σε franchise (!) του αντικειμένου της! Η ομιλία του, όπως και άλλων, θύμισε διαφημιστική καμπάνια για την προώθηση της επιχείρησής του.

Εργαλεία διαχείρισης της φτώχειας

Αποστολή των ΚΕ είναι, επίσης, να συμβάλλουν στη διαχείριση της φτώχειας και της εξαθλίωσης που γεννά και αναπαράγει το σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης. Να τι λέει στο κείμενο που ήδη αναφέραμε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή: Ο λόγος ενασχόλησης με την κοινωνική οικονομία είναι «η αναζήτηση πρωτότυπων λύσεων για τα κοινωνικά προβλήματα και ιδίως της καταπολέμησης της φτώχειας και του αποκλεισμού».
Γύρω ακριβώς από αυτό το ρόλο των ΚΕ έχει αναπτυχθεί έντονος προβληματισμός σε διεθνές επίπεδο. Μέρος αυτού του προβληματισμού είναι οι επενδύσεις που πρέπει να γίνονται σε αυτόν τον τομέα με κριτήριο όχι την προσμονή άμεσων κερδών, τα οποία δεν αποκλείονται, αλλά του έμμεσου κέρδους, δηλαδή με κριτήριο την κοινωνική επίδραση που προκαλούν. «Πρωταρχικός στόχος - σημειώνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή - είναι η ύπαρξη θετικού κοινωνικού αντίκτυπου παρά η δημιουργία κερδών για τους ιδιοκτήτες ή τους εταίρους της».
Κάτω από αυτό το πρίσμα, πρέπει να ιδωθούν οι θέσεις που ανέπτυξε στο συνέδριο ο Paul Cheng, πρόεδρος της «Sharedimpact», εταιρεία παροχής συμβουλών σε ιδρύματα, φιλανθρωπικές οργανώσεις και κοινωνικές επιχειρήσεις, με στόχο την εξεύρεση κεφαλαίων από τον ιδιωτικό τομέα. Συγκεκριμένα, μίλησε για «στρατηγική φιλανθρωπία», δηλαδή για επενδυτές που δίνουν ένα ποσό χωρίς από αυτό να προσμένουν κάποια κέρδη, αλλά ενδιαφέρονται για την επίδραση που θα έχουν στην κοινωνία, προς όφελος των γενικότερων συμφερόντων τους...

Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ

Όλοι μαζί τα χτίσαμε

 Όλοι μαζί τα χτίσαμε

Την περασμένη τετάρτη η κε του μπλοκ παρακολούθησε στο περιστέρι την κομματική εκδήλωση για την αντιπλημμυρική προστασία και τις θέσεις του κκε, με αφορμή τη «θεομηνία» που έπληξε τις συνοικίες της δυτικής αθήνας στα τέλη του οκτώβρη. Βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη θεομηνία, γιατί προφανώς δεν πρόκειται για οργή θεού, που ξεσπάει πάνω μας, ούτε για ακραία καιρικά φαινόμενα, με εμάς να είμαστε έρμαια στο έλεός τους, αλλά για προμελετημένο έγκλημα με συγκεκριμένους ενόχους, που θα επαναληφθεί με μαθηματική ακρίβεια στην επόμενη σφοδρή καταιγίδα που θα πλήξει το λεκανοπέδιο.

Η μακρόστενη αίθουσα του κυβε περιστερίου γέμισε ασφυκτικά κι αν δε υπήρχε η τραγική ειρωνεία του πράγματος, θα έλεγε κανείς πως πλημμύρισε από κόσμο, που ήρθε να παρακολουθήσει τις πολύ μεστές εισηγήσεις του πρωτούλη και του κουτσούμπα και τις εξίσου ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις των εκλεγμένων δημοτικών συμβούλων (και δημάρχων) της λαϊκής συσπείρωσης στις όμορες πληγείσες περιοχές (έλειπε μόνο ο σίμος, δήμαρχος πετρούπολης, που μιλούσε την ίδια ώρα σε κάποια άλλη εκδήλωση). Την τραγική ειρωνεία ενίσχυαν οι ιστορικές συμπτώσεις, καθώς η πρόσφατη πλημμύρα συνέπεσε ακριβώς με τα είκοσι χρόνια από τη «θεομηνία» του 94’ που είχε πλήξει την αττική και μεταξύ άλλων την έδρα της κε στον περισσό και το ιστορικό αρχείο του κόμματος -και προφανώς δεν είναι αυτά τα μόνα χτυπήματα της τελευταίας εικοσαετίας. Ενώ η ημέρα της εκδήλωσης συνέπιπτε με την επέτειο της πλημμύρας του 61’ στο περιστέρι, όπου χάθηκαν 44 ψυχές. Μισό αιώνα αργότερα, η πρόοδος που έχει συντελεστεί είναι εμφανής: οι ανθρώπινες ζωές μπορεί να καταστρέφονται, αλλά τουλάχιστον δεν χάνονται –που και αυτό δεν ισχύει πάντα.

Μόνο ως τραγική ειρωνεία (και προκλητική κοροϊδΐα) μπορεί να εκληφθεί κι η πρώτη δόση ενίσχυσης των πληγέντων, που εκταμιεύτηκε την τετάρτη κι αγγίζει το ιλιγγιώδες ποσό των 586,9 ευρώ για κάθε κατεστραμμένο νοικοκυριό, αλλά μπορεί να φτάσει υπό προϋποθέσεις και το δεκαπλάσιο (μάξιμουμ), κατόπιν έγκρισης από την ειδική επιτροπή που αξιολογεί τις ζημιές. Τόσο κοστολογείται ο ανθρώπινος πόνος κι οι απώλειες των λαϊκών οικογενειών, που είδαν το βιος τους να καταστρέφεται. Εδώ μάλιστα υπολογίστηκε με ακρίβεια ψιλικατζή το δεκαδικό ψηφίο της οικονομικής ενίσχυσης, ενώ όταν πρόκειται να δοθεί στους μεγαλοεπιχειρηματίες ζεστό κρατικό παραδάκι, τα ποσά είναι στρόγγυλα και θεαματικά αυξημένα. 20 εκατομμύρια ευρώ στο μελισσανίδη για το γήπεδο της νέας φιλαδέλφειας, 7 εκατομμύρια ευρώ στον αλαφούζο για τη λεωφόρο και 18 εκατομμύρια ευρώ για το κλειστό του πανιώνιου στη νέα σμύρνη, από τον πρώτο «αριστερό προϋπολογισμό της περιφέρειας», όπως τον είχε προαναγγείλει η παράταξη της δούρου, πριν ψηφίσει τελικά, ουσιαστικά ίδιο κι απαράλλαχτο, τον προϋπολογισμό που είχε καταρτίσει η διοίκηση του μνημονιακού σγουρού –όπως τον αποκαλούσαν πάλι από την παράταξη της αντιμνημονιακής ρένας. Η οποία χαρακτήριζε επίσης ως «πλεόνασμα απραξίας» το θετικό ισοζύγιο που διαφήμιζε ο σγουρός αλλά δεν τόλμησε να το ξεκλειδώσει για την άμεση ανακούφιση και τις ανάγκες των πλημμυροπαθών. Όπως δε διέθεσε εξάλλου κι η κυβέρνηση το περίφημο «πρωτογενές πλεόνασμα» του κρατικού προϋπολογισμού, για το οποίο πανηγύριζε με διθυραμβικούς τόνους.

Το ελάχιστο που θα μπορούσε να γίνει, θα ήταν η απαλλαγή των πληγέντων από τα δημοτικά τέλη και την αποπληρωμή του εμφια. Ένα αντίστοιχο αίτημα, που κατατέθηκε όμως στο δήμο περιστερίου πχ (για μείωση των δημοτικών τελών), απορρίφθηκε λόγω.. «τεχνικής δυσκολίας» στο σύστημα του υπολογιστή. Προφανώς, όπως είπε αστειευόμενος ο δημοτικός σύμβουλος της λασυ, ο δήμος πετρούπολης που προχώρησε σε αυτή τη μείωση, διαθέτει καλύτερους υπολογιστές και τεχνογνωσία, που οφείλει να μοιραστεί με τους άλλους δήμους. Το ίδιο τεχνικό πρόβλημα όμως αντιμετώπιζε μάλλον κι η διορισμένη αποκεντρωμένη διοίκηση, που ακύρωσε την απόφαση του δήμου πετρούπολης και μια σειρά άλλες αποφάσεις κόκκινων δημοτικών αρχών, όπως αποκαλύπτει ο ριζοσπάστης της πέμπτης.

Εκτός από την αντιμετώπιση των συνεπειών βέβαια, βαλτώνει κι ο τομέας της πρόληψης και της αντιπλημμυρικής προστασίας. Υπάρχουν πολλές μελέτες ειδικών –αναφέρθηκε ενδεικτικά μια μελέτη του 10’ από το πανεπιστήμιο αθηνών- που υποδεικνύουν αναλυτικά τις επικίνδυνες περιοχές και τα έργα που απαιτούνται. Οι καθυστερήσεις κι η αδράνεια σε αυτό το κομμάτι δεν είναι αποτέλεσμα απλής κρατικής αδιαφορίας ή άγνοιας για τα προβλήματα, αλλά ζήτημα πολιτικής βούλησης, καθώς τα αντιπλημμυρικά έργα δεν είναι ανταποδοτικά για να αποφέρουν άμεσο κέρδος, να μπουν διόδια ή ενοίκιο και δεν είναι καν έργα βιτρίνας, για να τα βάζουν σε προτεραιότητα οι τοπικές αρχές. Είναι χαρακτηριστικό πως σε διάφορους προϋπολογισμούς της περιφέρειας και των δήμων που ήταν στο επίκεντρο της καταιγίδας, το κονδύλιο για αντιπλημμυρικά έργα δεν ξεπερνάει τα ποσά που δίνονται πχ για βιοκλιματικές αναπλάσεις πάρκων, ράμπες για ακροβάτες κι ισορροπιστές κι άλλους δευτερεύοντες, μη ζωτικής σημασίας σκοπούς. Έτσι οι τοπικές αρχές περιορίζονται σε άλλου είδους «έργα» και την χιλιοπαιγμένη παράσταση του διασώστη τοπάρχη με τις γαλότσες και τα συνεργεία, που σκίζεται για τους συμπολίτες του και δίνει σκληρή μάχη μπροστά στις κάμερες με τα στοιχεία της φύσης –με αποτέλεσμα να μην έχουμε απλούς, συμβατικούς εκλεγμένους άρχοντες, αλλά αγίους: Ο (άι) ανδρέας του περιστερίου, ο του ιλίου νικόλας, η της αττικής ρένα, κοκ.

Το χειρότερο όμως είναι η προκλητική στάση της κυβέρνησης, που δια στόματος ντινόπουλου υπολογίζει (πιθανότατα αυθαίρετα) το ύψος των συνολικών έργων στα 2 δις ευρώ κι ομολογεί κυνικά πως είναι υπέρογκο ποσό, κρύβοντας την απραξία της πίσω από αυτή τη δικαιολογία. Τα ίδια περίπου είχε απαντήσει ο ντινόπουλος δημόσια στον ενικό και στον χειμμαρώδη σταματόπουλο (δημοτικό σύμβουλο της λασυ στο ίλιο), που έθεσε συγκεκριμένα ζητήματα, στριμώχνοντας τον υπουργό στη γωνία. Και δε συνιστά λαϊκισμό να συγκρίνει κανείς την κυβερνητική αγωνία για τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών με ένα σκασμό δις, και τα σταθμά με τα οποία μετράει κι αξιολογεί τα προβλήματα και τις λαϊκές ανάγκες.

Παράλληλα πλασάρεται εκ του πονηρού η κυβερνητική ευαισθησία για ‘τα αμαρτήματα του παρελθόντος, την άναρχη δόμηση και τα μπαζωμένα ρεύματα με τις χτισμένες κατοικίες, που δεν μπορούν φυσικά να γκρεμιστούν’, υπονοώντας, κατά αναλογία με τη διάσημη παγκαλική ρήση, πως «όλοι μαζί τα χτίσαμε» κι ότι οι ευθύνες είναι μοιρασμένες. Αποφεύγουν επιδεικτικά βέβαια να απαντήσουν στο ερώτημα ποιος ώθησε το λαό σε αυτήν την κατεύθυνση, για να χτίσει το κεφάλαιο κοινωνικές συμμαχίες και να γίνει η αντιπαροχή ‘ατμομηχανή της οικονομικής ανάπτυξης’. Δεν εξετάζουν ιστορικά ποιον και τι ‘αναπτυξιακές ανάγκες’ υπηρετούσε η μαζική κατασκευή φτηνών εργατικών κατοικιών κατά μήκος του κηφισού και των βιομηχανιών του, που έφτασε μέχρι το ποικίλο όρος.

Ένα ακόμη παράδειγμα για τον χορό τω εκατομμυρίων που στήνεται για άλλους σκοπούς, μακριά από τις λαϊκές ανάγκες, είναι η πρόσφατη φιέστα στο μενίδι, που είχε ανακηρυχθεί και ολυμπιακός δήμος, για τη συμπλήρωση δέκα χρόνων από το αθήνα 04’. Κανείς όμως από τους επίσημους προσκεκλημένους που δήλωναν συγκινημένοι, δεν εμφανίστηκε να συγκινηθεί πριν δύο εβδομάδες, όταν πλημμύρισε η κεντρική πλατεία του μενιδίου –ενώ είναι χαρακτηριστικό πως η κεντρική λεωφόρος που οδηγούσε στο ολυμπιακό χωριό (λεωφόρος καραμανλή, αν σημείωσα καλά) δεν είχε καν φρεάτια!

Στις εισηγήσεις και τις παρεμβάσεις αναφέρθηκαν πολλά αντίστοιχα παραδείγμα προβλημάτων, κακοτεχνιών κι αδιαφορίας των αρχών για τις δυτικές συνοικίες. Γιατί μπορεί η Τσαλαβούτα να έχει το όνομα ως περιοχή, δεν είναι όμως κι η μόνη συνοικία που έχει την «χάρη». Τα προβλήματα αυτά συνδέονται με ευρύτερες παραμέτρους, όπως η έλλειψη του απαραίτητου προσωπικού στις αποδεκατισμένες δημοτικές υπηρεσίες (όπου οι αρχές μπαλώνουν τα κενά με voucher και πεντάμηνα), η πολιτική που καταστρέφει τα δάση που αποτελούν βασικό παράγοντα συγκράτησης των νερών, η εμπορευματοποίηση της γης, η ελλιπέστατη θωράκιση των δημόσιων κτιρίων, κ.ά. Δεν είναι όμως αποτέλεσμα ανικανότητας, κακοδιαχείρισης, αναβλητικότητας, του κακού του ριζικού μας και του θεού που μας μισεί, ούτε απλώς συνέπειες της εφαρμογής του μνημονίου (γενικά κι αόριστα), καθώς υπάρχουν πολλές χώρες χωρίς μνημόνιο που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα.

Η ρίζα τους είναι βαθύτερη κι εντοπίζεται στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, τον άναρχο χαρακτήρα του και τα κριτήρια με τα οποία λειτουργεί. Αυτό είναι το κλειδί για κάθε επιμέρους ερώτημα και καθιστά άκρως επίκαιρο έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό. Όσον αφορά το ερώτημα γιατί δεν επικρατεί η ίδια εικόνα και σε άλλες ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η απάντηση βρίσκεται στην ανισομετρία που διέπει την άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη και τις διακρίσεις που προκύπτουν σε αυτή τη βάση ακόμα και στο εσωτερικό μια χώρας ή εντός και του ίδιου του λεκανοπεδίου. Γιατί να κατηγορείται όμως η εκάστοτε κυβέρνηση, εφόσον έχουμε να κάνουμε με μια γενική συστημική τάση; Γιατί δε μιλάμε για κάποιο απλό τεχνοκρατικό ζήτημα, αλλά για ένα κατεξοχήν πολιτικό έγκλημα, όπως σημειώσαμε κι εισαγωγικά.

Ένα άλλο στοιχείο που ξεχώρισε από τις εισηγήσεις και τις παρεμβάσεις ήταν η αξιοποίηση στίχων από διάφορα γνωστά τραγούδια. Ο κουτσούμπας χρησιμοποίησε το «συνένοχο στο φόνο δε θα μας έχετε». Ο σελέκος στάθηκε στην προκλητική δήλωση του (δήμαρχου περιστερίου) παχατουρίδη, ότι δηλ στην πόλη εισέβαλε μια φουσκωμένη θάλασσα, –για να ρίξει την ευθύνη στη μητέρα φύση και τα ακραία καιρικά φαινόμενα, απαλλάσσοντας εαυτόν από τις δικές του- και απάντησε πως «μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο [πρέπει να γίνει] η οργή του λαού» απέναντί του. Και ο πρωτούλης θυμήθηκε εκείνο το προεκλογικό σύνθημα του σύριζα (25 ψηφίζουμε, 26 φεύγουν) και το τραγούδι «κι όμως είναι ακόμα εδώ». Που ισχύει στο ακέραιο και για την αντιμνημονιακή περιφέρεια της αττικής, όπου για παράδειγμα το ζήτημα των καταστροφών από τις πλημμύρες συζητήθηκε μόλις δέκατο στην ημερήσια διάταξη του περιφερειακού συμβουλίου, γιατί δεν μπορεί, λέει, να καθορίζεται από την εφήμερη επικαιρότητα!

Ο σελέκος έδωσε επίσης ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα για το ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας των καλλικρατικών δήμων, καθώς είναι υποχρεωμένοι να χρυσοπληρώσουν κάποια έργα, αναθέτοντάς τα σε εργολάβους, ενώ θα μπορούσαν να τα κάνουν πολύ φτηνότερα μόνοι τους, με επιστασία. Να ζήσουν κάπως κι οι εργολάβοι, όπως σχολίασε κι ο σταματόπουλος. Που είπε κι αρκετά άλλα πετυχημένα, όπως πχ ότι εκτός από τον χρήσιμο ηλίθιο, υπάρχει κι ο χρήσιμος οπορτουνιστής!

Το τελευταίο 48ωρο οι περιοχές αυτές ξαναβρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα, εν αναμονή της «υδάτινης βόμβας», όπως παρουσιάστηκε από τα κανάλια, που κυνηγούσαν με αυτόν το σμπάρο δύο τρυγόνια. Αφενός να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, γιατί αυτή είναι η βασική τους αποστολή εδώ και μερικά χρόνια και τους έχει γίνει δεύτερη φύση. Αφετέρου να αποδώσουν την όποια πιθανή καταστροφή στο φυσικό βομβαρδισμό κι όχι σε όσους άφησαν την πόλη ανοχύρωτη.

Έτσι τα λαϊκά χαμόσπιτα αναγκάζονταν να αυτοσχεδιάσουν και να εφεύρουν μόνα τους τρόπους για να προστατέψουν τα υπάρχοντά τους. Όπου φτωχός κι η μοίρα του, όπως λέει μια παροιμία. Μόνο που το θέμα δεν είναι να τη δεχτούν οι φτωχοί μοιρολατρικά, σαν τους μοιραίους του βάρναλη, αλλά να την πάρουν στα χέρια τους, για να την αλλάξουν.

Ψάξτο παραπάνω

Με την αγωνία μιας νέας πλημμύρας (αποσπάσματα της εισήγησης του πρωτούλη με τις θέσεις της κο αττικής, στο σημερινό ριζοσπάστη).

Τμήμα οικονομίας της κετουκε: Ο καπιταλιστικός σχεδιασμός για την περιφέρεια Αττικής. Το νέο ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας (στο τεύχος της κομμουνιστικής επιθεώρησης, που θα κυκλοφορήσει εντός των ημερών).

Πώς φτάσαμε στις δύο Γερμανίες;

 Πώς φτάσαμε στις δύο Γερμανίες;

Η

Στη ΓΛΔ, όλα τα παιδιά είχαν ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση

 ανευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας τη νύχτα της 8 προς 9 Μάη 1945 οριοθετεί το τέλος του πολέμου για τη Γερμανία. Λίγο αργότερα, συνθηκολόγησε και η Ιαπωνία. Στις 5 Ιούνη 1945 οι τέσσερις νικητές (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία) υπέγραψαν τη «Διακήρυξη σχετικά με την Ηττα της Γερμανίας και την Ανάληψη της Ανώτατης Αρχής», σύμφωνα με την οποία η Γερμανία χωρίστηκε σε τέσσερις ζώνες κατοχής και το Βερολίνο σε τέσσερις τομείς. Από τις 9 Ιούνη εγκαθιδρύονται οι στρατιωτικές κυβερνήσεις των ζωνών κατοχής. Κάθε ένα κράτος από τους νικητές είχε την ανώτατη εξουσία στο τμήμα της Γερμανίας που ήταν υπό τον έλεγχό του (βλ. τομέα) και στην αντίστοιχη ζώνη στο Βερολίνο μέχρι την επαναδημιουργία του ενιαίου γερμανικού κράτους.

Αυτό το οποίο πρέπει να ξεκαθαριστεί, γιατί αποκρύπτεται συστηματικά και δεν είναι ευρέως γνωστό, παρά την τεράστια σημασία του για τις μετέπειτα εξελίξεις, είναι ότι ολόκληρο το Βερολίνο βρισκόταν μέσα στην καρδιά της σοβιετικής ζώνης κατοχής και μετέπειτα της ΓΛΔ. Δηλαδή, το Δυτικό Βερολίνο ούτε ανήκε γεωγραφικά ούτε καν συνόρευε με την ΟΔΓ. Το Δυτικό Βερολίνο αποτελούσε ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του ιμπεριαλισμού, μία βραδυφλεγή βόμβα, ένα αντεπαναστατικό πολυβολείο μέσα στα σπλάχνα της σοσιαλιστικής ΓΛΔ και του σοσιαλιστικού συστήματος συνολικά. Αυτή η γεωγραφική διευκρίνιση είναι πολύ σημαντική, δεδομένου ότι η πόλη του Βερολίνου είχε μετατραπεί στην κυρίως σκηνή της διεθνούς αντιπαράθεσης μεταξύ δύο αντιτιθέμενων συστημάτων, της ανερχόμενης εργατικής εξουσίας και της έμπειρης εξουσίας του κεφαλαίου και φυσικά δύο αντιτιθέμενων στρατιωτικών συνασπισμών (Σύμφωνο Βαρσοβίας και ΝΑΤΟ). Με την αντίστοιχη εξέλιξη της διαμόρφωσης των δύο διαφορετικών γερμανικών κρατών αυτή η κυρίως σκηνή βρισκόταν στην καρδιά μιας σοσιαλιστικής χώρας, της ΓΛΔ.

Μετά από την παρένθεση για τη γεωγραφική θέση του Βερολίνου συνεχίζουμε την περιγραφή της μεταπολεμικής κατάστασης στη Γερμανία.

Με την «Διεθνή» (Internationale) ολοκληρώνονται 

οι διαδικασίες του 9ου Συνεδρίου του Ενιαίου 

Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας (18 - 22 Μάη 1976).

Για ζητήματα, τα οποία αφορούσαν ολόκληρη τη Γερμανία, αποφάσιζε το Συμμαχικό Συμβούλιο Ελέγχου, το οποίο αποτελούνταν από εκπροσώπους και των τεσσάρων δυνάμεων. Από τις 17 Ιούλη μέχρι τις 2 Αυγούστου 1945, έλαβε χώρα στο Πότσνταμ, 26 χλμ. νοτιοδυτικά του Βερολίνου, η γνωστή Διάσκεψη του Πότσνταμ, στην οποία πήραν μέρος οι ηγέτες της ΕΣΣΔ Ιωσήφ Στάλιν, της Αγγλίας Ουίνστον Τσόρτσιλ (ο οποίος στη συνέχεια έχασε τις εκλογές και αντικαταστάθηκε στις 28 Ιούλη στη Συνδιάσκεψη από το νέο πρωθυπουργό Κλέμεντ Ατλι) και των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Στη Συνδιάσκεψη αυτή (Πρωτόκολλο της Διάσκεψης του Πότσνταμ) πάρθηκαν μια σειρά αποφάσεις για την αποναζιστικοποίηση, την αποστρατικοποίηση, τις επανορθώσεις, την κατοχή και διοίκηση του γερμανικού κράτους και γενικά ζητήματα της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων στη Γερμανία. Ολα τα επιμέρους μέτρα υποτάσσονταν στον κεντρικό στόχο που έθεσε η Διάσκεψη, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τη δημιουργία ενός ενιαίου γερμανικού, αποστρατικοποιημένου, αποναζιστικοποιημένου, δημοκρατικά οργανωμένου κράτους. Οπως θα γίνει αντιληπτό πιο κάτω, τα αστικά κράτη δεν τήρησαν και από την αρχή δεν σκόπευαν να τηρήσουν ούτε λέξη από αυτά που υπέγραψαν στο Πότσνταμ. Στο μεταξύ, στις 21 Ιούλη, οι ΗΠΑ έκαναν την πρώτη επιτυχή δοκιμή της πυρηνικής βόμβας, την οποία λίγες μέρες μετά έριξαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, μόνο και μόνο για να απειλήσουν τους λαούς και την ΕΣΣΔ για τη μεταπολεμική τάξη πραγμάτων, αφού δεν υπήρχε καμία στρατιωτική αναγκαιότητα.

Από το 1946, οι καπιταλιστικές δυνάμεις κατοχής της Γερμανίας διακήρυσσαν ανοιχτά την πρόθεσή τους για δημιουργία δύο γερμανικών κρατών. Στη συνάντηση μεταξύ του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Ernest Bevin και του επικεφαλής της βρετανικής ζώνης κατοχής John Hynd στις 3 Απρίλη 1946 υπήρξε συμφωνία ότι δεν ήταν επιθυμητή η δημιουργία γερμανικής κεντρικής διοίκησης ή γερμανικής κυβέρνησης αν -όπως φοβόντουσαν- αυτές ήταν υπό κομμουνιστικό έλεγχο. Γι' αυτό καλούσαν σε δημιουργία κυβέρνησης στη βρετανική ζώνη, η οποία στην πορεία θα ενωνόταν με τις υπόλοιπες δυτικές ζώνες, δημιουργώντας ένα συμπαγές αντισοβιετικό μπλοκ.

Οι παραπάνω σκέψεις έγιναν πράξη λίγους μήνες αργότερα. Στις 2 Δεκέμβρη 1946 ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ J. Byrnes και ο Αγγλος ομόλογός του Ε. Bevin, παραβιάζοντας απροσχημάτιστα τις αποφάσεις του Πότσνταμ, υπέγραψαν συμφωνία υπέρ της ενοποίησης των δύο ζωνών κατοχής, της αμερικανικής και της αγγλικής, σε μία (την αποκαλούμενη και διζωνία). Αργότερα εισχώρησε και η γαλλική ζώνη, δημιουργώντας μία συμπαγή ιμπεριαλιστική ζώνη (την αποκαλούμενη και τριζωνία), η οποία αποτέλεσε το πρόπλασμα για τη δημιουργία της καπιταλιστικής Γερμανίας, δηλαδή της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.

Π

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πάνω απ' το 

60% των βιομηχανικών υποδομών του 

Βερολίνου είχαν υποστεί εκτεταμένες 

ζημιές ή είχαν καταστραφεί ολοκληρωτικά. 

Στη φωτογραφία απαθανατίζονται 

Βερολινέζοι στην προσπάθεια 

απομάκρυνσης κατεστραμμένων υλικών

ριν φτάσουμε όμως επίσημα στην ίδρυση της ΟΔΓ είχε δημιουργηθεί ένα άλλο πολύ σημαντικό γεγονός, το οποίο αποτέλεσε το πρώτο ξεκάθαρο βήμα από την πλευρά των ιμπεριαλιστών για τη διαίρεση της Γερμανίας. Αυτό το βήμα δεν είναι άλλο από τη νομισματική μεταρρύθμιση της 20ής Ιούνη 1948 στις δυτικές ζώνες (στην τριζωνία). Με το νόμο για την «Αναδιάταξη του Γερμανικού Νομισματικού Συστήματος» το παλιό μάρκο, το ράιχσμαρκ, αντικαταστάθηκε στις ζώνες κατοχής των καπιταλιστικών χωρών (στην τριζωνία) από το Γερμανικό Μάρκο (Deutsche Mark - DM), το οποίο καθιερωνόταν ως νέο νόμισμα. Οι Σοβιετικοί βρέθηκαν προ τετελεσμένων. Στις 23 Ιούνη, η Σοβιετική Στρατιωτική Διοίκηση (ΣΣΔ) προχώρησε και αυτή σε νομισματική μεταρρύθμιση, αντικαθιστώντας το ράιχσμαρκ με το ανατολικογερμανικό μάρκο. Στις 24 Ιούνη οι Δυτικοί επέβαλαν την εισαγωγή του δυτικογερμανικού μάρκου και στο Δυτικό Βερολίνο. Ωστόσο, στο Βερολίνο υπήρχε ελευθερία κίνησης προσώπων και οι καταναλωτές και οι επιχειρήσεις του Δυτικού Βερολίνου μπορούσαν ανενόχλητοι να αγοράζουν φθηνά προϊόντα από το Ανατολικό Βερολίνο. Είναι σαν να κυκλοφορούσαν στην Αθήνα δύο νομίσματα, η ελληνική δραχμή και η τουρκική λίρα ή στη Ν. Υόρκη το δολάριο και το ρούβλι. Είναι προφανές ότι αυτό το καθεστώς λειτουργούσε εντελώς αποδιαρθρωτικά στις προσπάθειες παραγωγικής ανοικοδόμησης της ΓΛΔ. Μία παρόμοια κατάσταση θα δημιουργούσε τεράστιο πρόβλημα ακόμα και αν προέκυπτε μεταξύ δύο καπιταλιστικών οικονομιών, πόσο μάλλον μεταξύ μιας αδρά στηριζόμενης από παντού καπιταλιστικής οικονομίας και μιας επιφορτισμένης με αποζημιώσεις σοσιαλιστικής, κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας.

Τα επόμενα χρόνια, οι κάτοικοι του Δυτικού Βερολίνου αλλά και αυτοί του Ανατολικού Βερολίνου, οι οποίοι όμως εργάζονταν στο Δυτικό, πληρώνονταν με το «σκληρό» δυτικογερμανικό μάρκο, το μετέτρεπαν στη μαύρη αγορά σε ανατολικογερμανικά μάρκα (το ανατολικογερμανικό μάρκο δεν ήταν μετατρέψιμο νόμισμα, δεν υπήρχε νόμιμη αγορά των δύο νομισμάτων) και αγόραζαν τα πολύ φθηνά και επιδοτούμενα από το κράτος ανατολικογερμανικά προϊόντα. Πολλοί από αυτούς απολάμβαναν όλες τις κατακτήσεις της ΓΛΔ, τη δωρεάν Παιδεία και Υγεία, την ελεύθερη πρόσβαση στα πολιτιστικά αγαθά κ.λπ. Επωφελούνταν, δηλαδή, από τα πλεονεκτήματα του σοσιαλιστικού συστήματος χωρίς να προσφέρουν τίποτα σε αυτό. Φυσικά, αυτοί οι εργαζόμενοι ήταν από τους πρώτους που εναντιώθηκαν στο Τείχος. Οι παραπάνω εξελίξεις ισοδυναμούσαν με μία σταθερή αφαίμαξη πόρων τεράστιου μεγέθους για τα δεδομένα της ΓΛΔ στα πρώτα της βήματα.

Επίσης, στο βαθμό που δεν είχε προχωρήσει η σοσιαλιστική αναδιάρθρωση της οικονομίας, ασκούνταν ισχυρές ανοδικές, πληθωριστικές πιέσεις και στις τιμές των προϊόντων. Αυτή η πληθωριστική τάση δημιουργούσε σημαντικά προβλήματα στη σχεδιασμένη οικονομία, η οποία, εκτός των άλλων, πρέπει να βασίζεται στον περιορισμό της εμπορευματικής παραγωγής και της αντίστοιχης διακύμανσης των τιμών των προϊόντων.

Τ

Κάτοικοι στο κέντρο του Βερολίνου 

απομακρύνουν τα ερείπια που άφησε

 ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος

η νομισματική μεταρρύθμιση ακολούθησε το δεύτερο και σημαντικότερο βήμα: Αυτό της δημιουργίας ξεχωριστού γερμανικού κράτους στις δυτικές ζώνες κατοχής. Στις 23 Μάη 1949 ιδρύθηκε η καπιταλιστική Γερμανία, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ). Επίσημα η δημιουργία ξεχωριστού κράτους από τις τρεις δυτικές ζώνες κατοχής είχε αποφασιστεί από το Δεκέμβρη του 1947 στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου.

Στις 7 Οκτώβρη 1949 ιδρύθηκε με τη σειρά της η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ). Στις 10 Οκτώβρη η εξουσία παραδόθηκε από την ΕΣΣΔ στην κυβέρνηση της ΓΛΔ. Στις 11 Οκτώβρη ο Βίλχελμ Πικ ψηφίζεται πρώτος Πρόεδρος της ΓΛΔ. Οι Σοβιετικοί και οι Ανατολικογερμανοί πιέζουν σταθερά για την εφαρμογή του Πότσνταμ και τη μη διαίρεση της Γερμανίας. Στις 23 Μάη 1948 διατυπώνουν επίσημα την πρόταση για δημοψήφισμα όλων των Γερμανών, έτσι ώστε να πουν οι Γερμανοί τη γνώμη τους γι' αυτό που ήδη είχε διακηρυχτεί στο Πότσνταμ, τη δημιουργία ενιαίας Γερμανίας. Οι ζώνες κατοχής των καπιταλιστικών κρατών αμέσως απαγόρευσαν το δημοψήφισμα στις δικές τους ζώνες. Από τη μεριά τους οι Ανατολικογερμανοί και οι Σοβιετικοί ακόμα και την ίδρυση της ΓΛΔ την έβλεπαν σαν πρώτο βήμα για τη δημιουργία της ενιαίας Γερμανίας. Για άλλη μια φορά το ΕΣΚΓ (Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας, το κόμμα που καθοδηγούσε τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, που ιδρύθηκε στις 21 Απρίλη 1946 μετά από συνένωση του Κομμουνιστικού και του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της ανατολικής ζώνης) ζήτησε το 1952 να εγκριθεί με δημοψήφισμα το αίτημα της ενιαίας Γερμανίας. Τα καπιταλιστικά κράτη όμως αντιστάθηκαν σθεναρά. Το 1952 ο Στάλιν απέστειλε στον καγκελάριο της ΟΔΓ Κόνραντ Αντενάουερ ένα σημείωμα, με το οποίο ζητούσε την επανένωση της Γερμανίας, σύμφωνα με τα υπογεγραμμένα στο Πότσνταμ, απόσυρση όλων των ξένων στρατευμάτων από το γερμανικό έδαφος, απόδοση δημοκρατικών δικαιωμάτων και δημιουργία εθνικού στρατού του ενιαίου κράτους. Ο μοναδικός όρος για όλα αυτά ήταν η δήλωση ουδετερότητας της ενιαίας Γερμανίας. Οι Σοβιετικοί προσπαθούσαν μόνοι τους να τηρήσουν τις αποφάσεις του Πότσνταμ.

Ο Αντενάουερ μαζί με τους Αμερικανούς, τους Βρετανούς και τους Γάλλους συνέχισαν στην ίδια γραμμή, απορρίπτοντας όλες αυτές τις προτάσεις. Ο ίδιος ο Αντενάουερ ανοιχτά είχε δηλώσει ότι προτιμούν να ελέγχουν εξολοκλήρου τη μισή Γερμανία παρά κατά το ήμισυ ολόκληρη τη Γερμανία.

Από τις 16 έως τις 19 Μάη του 1977, 

διεξήχθη το 9ο Συνέδριο της Συνομοσπονδίας 

Ελεύθερων Γερμανικών Συνδικάτων (FDGB) της ΓΛΔ.

Φυσικά όλοι, μεταξύ των οποίων και ο Αντενάουερ, ήξεραν ότι εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να υπάρχει μία Γερμανία και γενικά ένα κράτος κατά 50% καπιταλιστικό και κατά 50% σοσιαλιστικό. Το κράτος είναι η οργανωμένη, η θεσμοθετημένη βία της τάξης που κυριαρχεί και ασκεί την πολιτική εξουσία. `Η θα ήταν λοιπόν βία των εκμεταλλευτών πάνω στους εκμεταλλευόμενους ή, το αντίθετο, βία των εκμεταλλευόμενων στη μειοψηφία των εκμεταλλευτών. `Η θα ήταν κράτος του κεφαλαίου ή κράτος της εργατικής τάξης. Με λίγα λόγια ή θα ήταν κράτος καπιταλιστικό ή κράτος σοσιαλιστικό. Τρίτος δρόμος δεν υπήρχε. Αρα και αυτό το «ενιαίο γερμανικό, αποστρατικοποιημένο, αποναζιστικοποιημένο, δημοκρατικά οργανωμένο κράτος» του Πρωτοκόλλου του Πότσνταμ θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει τον ταξικό του χαρακτήρα. Σε αυτό το ζήτημα, οι Δυτικοί δεν έδειξαν καμία ταλάντευση, δεδομένου ότι η μεταπολεμική κατάσταση εμπεριείχε τη δυνατότητα να κινδυνέψει η εξουσία του κεφαλαίου σε πολλές περιοχές και των δυτικών ζωνών κατοχής. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Βρετανού αξιωματούχου Sir Orme ότι «αν παραμελήσουμε αυτό το καθήκον (σ.σ. τη δημιουργία αντισοβιετικού μπλοκ από τις δυτικές ζώνες κατοχής), η εναλλακτική θα μπορούσε να είναι κομμουνισμός μέχρι το Ρήνο».

Από την πλευρά των σοσιαλιστικών κρατών, η υπερεκτίμηση του μεταπολεμικού συσχετισμού δυνάμεων και αργότερα η κοινοβουλευτική αντίληψη για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό δημιούργησαν αυταπάτες για τη δυνατότητα να «τραβηχτεί» ειρηνικά η Δυτική Γερμανία στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Σε αυτό το πλαίσιο η δημιουργία της ΓΛΔ είχε περισσότερο μεταβατικό χαρακτήρα με σκοπό την ενιαία Γερμανία. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο πρώτο σύνταγμα της ΓΛΔ δεν ορίζεται ούτε ξεχωριστή σημαία ούτε εθνόσημο, αφού αυτά θα γίνονταν στην ενιαία Γερμανία. Η γνωστή σημαία της ΓΛΔ, με το έμβλημα με το σφυρί και το διαβήτη κυκλωμένα από στάχυ πάνω στη μαύρη, την κόκκινη και την κίτρινη ρίγα, καθιερώθηκε την 1η Οκτώβρη 1959, δέκα χρόνια ακριβώς μετά την ίδρυση της ΓΛΔ.

Στις 9 Μάη 1955, η ΟΔΓ μπήκε στο ΝΑΤΟ. Τα πράγματα πλέον ήταν ξεκάθαρα. Η ΟΔΓ ήταν πλέον προμαχώνας της αντιπαράθεσης του ιμπεριαλισμού με το σοσιαλισμό. Σε απάντηση στην προσχώρηση της ΟΔΓ στο ΝΑΤΟ και αφού η απειλή πλέον γιγαντώθηκε, ιδρύθηκε από 8 ευρωπαϊκές σοσιαλιστικές χώρες, στις 14 Μάη, η «Συνθήκη της Φιλίας, Συνεργασίας και Αμοιβαίας Βοήθειας», γνωστή και ως Σύμφωνο της Βαρσοβίας, στο οποίο προσχώρησε και η ΓΛΔ. Ενα χρόνο μετά την προσχώρηση της ΟΔΓ στο ΝΑΤΟ και δύο μήνες μετά την ίδρυση του στρατού της ΟΔΓ (Bundeswehr) ιδρύθηκε ο εθνικός λαϊκός στρατός της ΓΛΔ (Nationale Volksarmee).

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι δε χωράει η παραμικρή αμφισβήτηση του γεγονότος ότι η αθέτηση των αποφάσεων του Πότσνταμ για δημιουργία ενιαίου, αποστρατικοποιημένου, αποναζιστικοποιημένου, δημοκρατικά οργανωμένου γερμανικού κράτους βαραίνει αποκλειστικά τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τις ΗΠΑ, την Αγγλία και τη Γαλλία. Αφού το αποφάσισαν από το Δεκέμβρη του 1947 στο Λονδίνο, δεν το κούνησαν ρούπι από τη θέση τους. Διαχώρισαν το κομμάτι τους οικονομικά (νομισματική μεταρρύθμιση στις 20 Ιούνη 1948), κρατικά (ίδρυση της ΟΔΓ την 23 Ιούνη 1949) και στρατιωτικά (δημιουργία στρατού της ΟΔΓ και προσχώρηση στο ΝΑΤΟ το 1955). Αυτό που πρέπει να κατανοηθεί για να γίνουν αντιληπτές οι κινήσεις του κάθε κράτους είναι ότι οι αποφάσεις του Πότσνταμ βασίζονταν σε ένα συγκεκριμένο συσχετισμό δύναμης και δεν μπορούσαν παρά να εκφράζουν έναν προσωρινό συμβιβασμό.

″Ρ″

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Στη δίνη μιας σύγκρουσης ξένης προς τα λαϊκά συμφέροντα

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Στη δίνη μιας σύγκρουσης ξένης προς τα λαϊκά συμφέροντα

Ολα τα στοιχεία δείχνουν κλιμάκωση της στρατιωτικής αντιπαράθεσης σε Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ

Οι οικογένειες στο Ντονέτσκ έθαψαν την Παρασκευή τα βλαστάρια τους, θύματα της σκληρής σύγκρουσης στην Ουκρανία

Οπως όλα δείχνουν, η κατάσταση κλιμακώνεται και πάλι στην Ανατολική Ουκρανία, μετά τις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής στην περιοχή του Ντονμπάς (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ) που ανέδειξαν στην ηγεσία τους επικεφαλής των πολιτοφυλακών, τους Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο και Ιγκόρ Πλοτνίτσκι, αντίστοιχα. Η εκεχειρία που υπογράφτηκε με την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου στις 5 Σεπτέμβρη στο Μινσκ της Λευκορωσίας με τη σύμπραξη και της Ρωσίας και του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, ουσιαστικά είναι στα χαρτιά, αφού καθημερινές είναι οι συγκρούσεις και μάλιστα με χρήση πυρών πυροβολικού από την πλευρά των δυνάμεων του ουκρανικού στρατού. Την Τετάρτη το πρωί, μάλιστα, σε βομβαρδισμό σχολείου στη συνοικία Κουιμπισέβσκι στο Ντονέτσκ σκοτώθηκαν 2 παιδιά, την ώρα που έπαιζαν στο προαύλιο και τραυματίστηκαν 4 με τα δύο να βρίσκονται σε πολύ σοβαρή κατάσταση στην εντατική. Για την ενέργεια αυτή, ακόμα και η Υπηρεσία του ΟΗΕ για τα Παιδιά (UNICEF), εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά της, ενώ οι ουκρανικές αρχές διέταξαν έρευνα, ισχυριζόμενες ότι δεν έχουν την ευθύνη. Ωστόσο, αυτόπτες μάρτυρες αλλά και πολιτοφύλακες καταγγέλλουν ότι το χτύπημα έγινε από τις δυνάμεις του στρατού και της Εθνοφρουράς (που έχει επανδρωθεί από τους φασίστες του «Δεξιού Τομέα»). Μάχες, επίσης, σημειώνονταν στη διάρκεια όλης της βδομάδες και οι νεκροί και οι τραυματίες ξεπερνάνε τους 30.

«Αγριοκοιτάγματα» ΝΑΤΟ και Ρωσίας

Στις εξελίξεις που δείχνουν ότι υπάρχει στρατιωτική προετοιμασία για περαιτέρω ένταση της σύγκρουσης εντάσσεται και η σαφής τοποθέτηση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ ότι προετοιμάζεται για μεγάλα γυμνάσια στην Ανατολική Ευρώπη. Ο στρατηγός του ΝΑΤΟ Χανς - Λόταρ Ντομρόζε, μιλώντας σε γερμανική εφημερίδα θεωρεί πιθανό στο μέλλον να γίνει άσκηση από 25.000 μέχρι 40.000 στρατιώτες και την Ανατολική Ευρώπη, όπως έχει γίνει έως τώρα στη Δυτική. Εσπευσε να επισημάνει ότι το ΝΑΤΟ πρέπει να προετοιμάζεται για πόλεμο στον 21ο αιώνα και να είναι ταχύτερο και πιο ευέλικτο στη δράση του και γι' αυτό προχωράει στη συγκρότηση δύναμης ταχείας ανάπτυξης με 5.000 έως 7.000 άνδρες.
Επίσης, σε ανακοίνωσή του, το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας της Ουκρανίας μέσα στη βδομάδα σημείωνε ότι πολλές νέες (στρατιωτικές) μονάδες και ταξιαρχίες έχουν ήδη σχηματιστεί, για να αποτρέψουν, όπως ισχυρίστηκε, μια επίθεση των πολιτοφυλάκων στη Μαριούπολη (που είναι στον έλεγχο του ουκρανικού στρατού), στο Βόρειο Λουγκάνσκ ή στο Χάρκοβο. Το κλίμα πυροδοτεί επίσης το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Πέτρο Ποροσένκο σχεδιάζει να προχωρήσει στην κατάργηση του νόμου για το ειδικό καθεστώς στο Ντονμπάς, που περιλαμβανόταν και στη συμφωνία εκεχειρίας. Αμεση ήταν η αντίδραση των αρχών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, που ουσιαστικά ζήτησαν να υπάρχει νέα συνάντηση με βάση τα νέα δεδομένα για την κατάληξη νέου «ειρηνευτικού σχεδίου», πρόταση που φυσικά απορρίφθηκε από την άλλη πλευρά.
Η στάση της ρωσικής κυβέρνησης να ανακοινώσει ότι «σέβεται» τα αποτελέσματα των εκλογών, αλλά να διευκρινίζει ότι αυτό δε σημαίνει και «αναγνώριση», δείχνει ότι στο τραπέζι μπαίνουν διάφορες κινήσεις τακτικής. Πάντως, από την πλευρά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, είναι κάθετη η απόρριψη των εκλογών ως «παράνομων». Η μεν επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Ενωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας, Φεντερίκα Μογκερίνι, δήλωσε ότι αυτή η εξέλιξη «δημιουργεί κίνδυνο να χαθεί μια ευκαιρία για έναν εσωτερικό διάλογο, αλλά επίσης και για έναν διάλογο με τη Ρωσία», ο δε γενικός γραμματέας του NATO, Γενς Στόλτενμπεργκ, προχώρησε παραπέρα και κατηγόρησε τη Ρωσία ότι «συνεχίζει να υποστηρίζει τους αυτονομιστές εκπαιδεύοντάς τους, προσφέροντάς τους εξοπλισμό και υποστήριξη και επίσης στέλνοντας τις ρωσικές Ειδικές Δυνάμεις μέσα στο ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας».
Στην ίδια ρότα κινήθηκε και ο εκπρόσωπος Τύπου του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, Αντρίι Λισένκο, που κατήγγειλε ότι 32 τεθωρακισμένα, 16 συστοιχίες πυροβόλων Χόβιτσερ και 30 φορτηγά με πυρομαχικά και προσωπικό, πέρασαν τα σύνορα Ρωσίας - Ουκρανίας και εισήλθαν στις ανατολικές περιοχές της χώρας που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των πολιτοφυλάκων.
Εχει, όμως, ενδιαφέρον ότι ο Πρόεδρος της χώρας για το ίδιο θέμα ανέφερε και μάλιστα σε τηλεφωνική συνομιλία με την καγκελάριο της Γερμανίας, Αγκελα Μέρκελ ότι δεν επρόκειτο για ρωσική στρατιωτική οχηματοπομπή, αλλά για αυτοκινητοπομπή που μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια, που παρέκαμψε τους ελέγχους στα ουκρανικά σύνορα και τα τελωνεία, πράγμα που αποτελεί, όπως είπε, μια «κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου».
Ωστόσο, ο Ποροσένκο, σημείωσε ότι η «μη συμμόρφωση με το πρωτόκολλο του Μινσκ, οδηγεί σε περαιτέρω κλιμάκωση της σύγκρουσης». Επίσης, με την Α. Μέρκελ συζήτησαν για πιθανή αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας και για το συντονισμό ενόψει της Συνόδου Κορυφής του οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας - Ειρηνικού (ΑPEC), που πραγματοποιείται αύριο και μεθαύριο στο Πεκίνο.

Νέα πεδία ανταγωνισμού και συμβιβασμών

Αυτό το φόρουμ, που συμμετέχουν 21 χώρες ανάμεσά τους πολλές χώρες του ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Ρωσία, αναμένεται να εξελιχθεί σε ένα πεδίο έντονου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και ισορροπιών. Για χτες, εξάλλου, είχε προγραμματιστεί και συνάντηση των ΥΠΕΞ Ρωσίας και ΗΠΑ, Σ. Λαβρόφ και Τζ. Κέρι, ενώ δεν αποκλείεται και ανεπίσημη συνάντηση των Προέδρων Βλαντιμίρ Πούτιν και Μπαράκ Ομπάμα. Επίσης, επόμενο πεδίο σύγκρουσης αναμένεται να είναι και η συνάντηση της Ομάδας των Είκοσι (G20), των 20 πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών στις 15 και 16 Νοέμβρη στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας.
Ενόψει, πάντως, της συνάντησης στο Πεκίνο, ο Ρώσος Πρόεδρος, μιλώντας σε κινεζικά ΜΜΕ έριξε τα «καρφιά» του. Σημείωσε, χωρίς να κατονομάσει δυνάμεις, ότι «αρχίζει να δημιουργείται η αίσθηση πως είναι οι πολιτικές σκοπιμότητες αυτές που πρυτανεύουν στη διαμόρφωση των τιμών των ενεργειακών πόρων», αναφερόμενος στο γεγονός ότι η τιμή έχει πέσει στα 80 δολάρια το βαρέλι το πετρέλαιο. Επίσης, για την λεγόμενη Σύμπραξη της Περιοχής του Ειρηνικού (TPP), τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου που προτείνουν οι ΗΠΑ σε χώρες της Ασίας, σημείωσε με νόημα «είναι άλλη μια απόπειρα των ΗΠΑ να οικοδομήσουν μια αρχιτεκτονική οικονομικής συνεργασίας στην περιοχή αυτή, από την οποία θα επωφελούνται οι ίδιες» στηλιτεύοντας το γεγονός ότι δεν προσκαλούνται η Ρωσία και η Κίνα. Ταυτόχρονα, επαίνεσε τις καλές ρωσοκινεζικές σχέσεις, σημειώνοντας τις μεγάλες συμφωνίες που υπογράφτηκαν τον φετινό Μάη, για αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου, που θα ξεκινάνε από τη Ρωσία και θα καταλήγουν στη διψασμένη για Ενέργεια Κίνα, με διαδρομές και από τα ανατολικά και από τα δυτικά.
Ενδιαφέρουσα εξέλιξη είναι και το γεγονός ότι, όπως ανακοινώθηκε από την Προεδρία της Ουκρανίας, υπήρξε συνάντηση με τον πρέσβη της Ιαπωνίας στην χώρα όπου δηλώθηκε ότι η Ιαπωνία θα συμβάλει με «βοήθεια» ύψους 6 εκατομμυρίων δολαρίων, για τη λεγόμενη «ανοικοδόμηση» του Ντονμπάς και με ένα εκατομμύριο για «ιατρικές ανάγκες μέσω ενός προγράμματος ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών». Δηλώνει και αυτή την παρουσία της στο πεδίο της Ουκρανίας.
Παρά τη σύγκρουση στην Ουκρανία, που έχει το χαρακτήρα της ενδοαστικής και ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης των ΕΕ, ΗΠΑ με την καπιταλιστική Ρωσία, οι ανάγκες των μονοπωλιακών ομίλων δεν μπορούν να περιμένουν. Ετσι, με βάση το συμβιβασμό για την παροχή ρωσικού φυσικού αερίου στην Ουκρανία και την ΕΕ τουλάχιστον έως το Μάρτη του 2015, μέσα στη βδομάδα η ουκρανική ενεργειακή εταιρεία «Naftogaz» κατέθεσε προς τον ενεργειακό κολοσσό της ρωσικής «Γκάζπρομ» 1,45 δισ. δολάρια ως πρώτη δόση για το χρέος που έχει, ύψους 3,1 δισ. δολαρίων για παραδομένες ποσότητες 11,5 δισ. κυβικών μέτρων φυσικού αερίου στο διάστημα Νοέμβρη και Δεκέμβρη 2013 και Απρίλη - Μάη 2014. Η επόμενη δόση έχει συμφωνηθεί να καταβληθεί έως το τέλος του χρόνου, ενώ θα εκκρεμεί ένα υπόλοιπο 2,2 δισ. δολαρίων, ποσό που εκδικάζεται σε διαιτητικό δικαστήριο.
Αυτή είναι η αντιπαράθεση στο έδαφος του καπιταλισμού, για την εξυπηρέτηση μονοπωλιακών συμφερόντων, ανταγωνισμός που μπορεί να «ποτιστεί» από «ποταμούς» αίματος των λαών, και ταυτόχρονα επιδίωξη συμβιβασμών. Στα σίγουρα χαμένοι οι εργαζόμενοι, αυτοί που παράγουν τον πλούτο, όσο δεν αποφασίζουν να συγκρουστούν με τους δυνάστες τους καπιταλιστές σε κάθε χώρα. Η Ουκρανία αυτό το αποδεικνύει περίτρανα.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΥΠΟΤΡΟΧΙΑΚΟΥ ΣΚΑΦΟΥΣ ΤΗΣ VIRGIN GALACTIC

Αιματηρή συνέχεια στις επενδύσεις ιδιωτικού κεφαλαίου στο Διάστημα

To «SpaceShipTwo» λίγο μετά την αποκόλλησή του από το μητρικό σκάφος, στην πετυχημένη πτήση του Απρίλη του 2013

Δύο καταστροφές διαστημικών σκαφών μέσα σε μια βδομάδα, με τη δεύτερη να έχει ένα νεκρό και έναν τραυματία, μετράει η δραστηριότητα του ιδιωτικού κεφαλαίου των ΗΠΑ στο Διάστημα. Πρώτα ήταν η καταστροφή 6 δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευσή του από την «Orbital Sciences» («Ορμπιταλ Σάινσες») για λογαριασμό της NASA, του πυραύλου «Αντάρης» και του σκάφους «Κύκνος», στις 28 Οκτώβρη, που θα μετέφερε προμήθειες στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Μετά από 3 μέρες, στις 31 Οκτώβρη, ήρθε η καταστροφή του υποτροχιακού σκάφους «SpaceShipTwo» («ΣπέισιπΤου») που η «Scaled Composites» («Σκέιλντ Κομπόζιτς») εκτόξευσε δοκιμαστικά για λογαριασμό της «Virgin Galactic» («Βέρτζιν Γκαλάκτικ»), με αποτέλεσμα το θάνατο του συγκυβερνήτη Μάικλ Αλσμπουρι και το βαρύ τραυματισμό του πιλότου Πίτερ Σίμπολντ, διευθυντή Πτήσεων της «Scaled Composites».

Τα μονοπώλια «εκδημοκρατίζουν» και το Διάστημα!

Η πτήση του «SpaceShipTwo» ήταν ίσως η τελευταία γενική δοκιμή πριν την έναρξη των εμπορικών πτήσεων της «Virgin Galactic», που ο ιδρυτής της και μεγαλομέτοχος Ρίτσαρντ Μπράνσον πιθανολογούσε ότι θα αρχίσουν με το νέο έτος. Η εταιρεία, που πουλάει θέσεις σε πλούσιους αντί 250.000 δολαρίων για μια υποτροχιακή πτήση, μιλάει για εκδημοκρατισμό του Διαστήματος (!) και ελπίζει να γίνει η πρώτη εταιρεία διαστημογραμμών (κατά το «αερογραμμών»). Στις υποτροχιακές πτήσεις το σκάφος βγαίνει στο Διάστημα για λίγο, αλλά δεν μπαίνει σε τροχιά και επιστρέφει στη βάση του απευθείας, χωρίς να έχει κάνει πλήρη περιφορά σε ύψος μεγαλύτερο των 100 χιλιομέτρων, που έχει οριστεί χαλαρά ως όριο του Διαστήματος.

Συντρίμμια του σκάφους της «Virgin Galactic»

Τη διερεύνηση του δυστυχήματος έχει αναλάβει το Συμβούλιο Ασφάλειας Εθνικών Μεταφορών των ΗΠΑ. Στα συντρίμμια βρέθηκαν άθικτες τόσο οι δεξαμενές καυσίμων - οξειδωτικού, όσο και ο πυραυλοκινητήρας, οπότε αποκλείστηκε το ενδεχόμενο να έγινε έκρηξη σε κάποιο από αυτά τα εξαρτήματα που να οδήγησε στη διάλυση του σκάφους. Οπως ανακοινώθηκε, από τα δεδομένα τηλεμετρίας, που έχουν οι ειδικοί στα χέρια τους, προκύπτει ότι ο μοχλός απελευθέρωσης των φτερών, ώστε να ανέβουν σε όρθια θέση, ενεργοποιήθηκε πρόωρα, όταν ακόμα το σκάφος βρισκόταν σε σχετικά πυκνά στρώματα της ατμόσφαιρας και ενδέχεται η δύναμη αντίστασης του αέρα να έκανε τα φτερά να σηκωθούν, να ταλαντευτούν ισχυρά και τελικά να αποκολληθούν. Το πράγμα πηγαίνει δηλαδή σε ...λάθος του πιλότου, αν και ο λεβιές κάλλιστα θα μπορούσε να είχε απελευθερωθεί αυτόματα λόγω κατασκευαστικού λάθους και οπωσδήποτε θα έπρεπε να μην μπορεί να απελευθερωθεί εύκολα ή κατά λάθος, αν το σκάφος δεν έχει φτάσει στο κατάλληλο ύψος.

Πατέντες

Το «SpaceShipTwo», βασισμένο στην προηγούμενη γενιά των «SpaceShipOne», είναι κατασκευασμένο εξολοκλήρου από ανθρακονήματα και άλλα ελαφρά συνθετικά υλικά και χρησιμοποιεί ένα μητρικό σκάφος («WhiteKnightTwo») για να το ανεβάσει σε ύψος 15 χιλιομέτρων. Τότε αποκολλάται και πυροδοτεί τον πυραυλοκινητήρα υγρών καυσίμων που διαθέτει, για να αυξήσει την ταχύτητά του και να ανέβει έως τα 100 με 110 χιλιόμετρα. Η ελεύθερη πτήση του «SpaceShipTwo» διαρκεί γύρω στη μισή ώρα, ενώ η συνολική πτήση γύρω στις δύο ώρες. Οταν βρεθεί στο Διάστημα, έχοντας εξαντλήσει τα καύσιμά του και εξασφαλίζοντας στους 6 επιβάτες του μόλις μερικά λεπτά έλλειψης βαρύτητας, το «SpaceShipTwo» ανεβάζει τα φτερά του σε όρθια θέση (πατέντα της «Virgin Galactic»). Η αντίσταση του πολύ αραιού αέρα που υπάρχει εκεί το επαναφέρει τελικά σε τροχιά καθόδου. Σε ύψος 21 χιλιομέτρων ξαναφέρνει τα φτερά του στην κανονική τους θέση και ανεμοπορεί έως το αεροδρόμιο. Λόγω του μικρού βάρους και της εκτόξευσης από μεγάλο ύψος, τα καύσιμα που απαιτούνται είναι λίγα, ενώ επιπλέον το όλο σύστημα είναι επαναχρησιμοποιήσιμο.

Για την καταστροφή του «Αντάρης» - «Κύκνος» έως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν υπήρχε κάποια επίσημη ανακοίνωση σχετικά με τα αίτια. Ετσι παρέμεναν οι εντυπώσεις που διέδωσαν διάφοροι σχολιαστές, ότι για την έκρηξη ευθύνονταν οι ...Σοβιετικοί. Οτι έφταιγαν, δηλαδή, οι κινητήρες ηλικίας 40 και πλέον ετών, σοβιετικής κατασκευής, τους οποίους αγόρασε φτηνά και μετέτρεψε η «Orbital Sciences», για να «χτυπήσει» τη δουλειά και να πάρει τις μισές πτήσεις ανεφοδιασμού του ΔΔΣ από την ανταγωνίστριά της «SpaceX». Βέβαια, στο μισό αεροπλάνο - μισό διαστημόπλοιο της «Virgin Galactic», δεν υπήρχε κάποιο εξάρτημα σοβιετικής κατασκευής, οπότε η εταιρεία θυμήθηκε στο σχολιασμό της για το δυστύχημα μια αλήθεια: ότι από την αρχή των διαστημικών πτήσεων ήταν σαφές πως συνοδεύονται από σημαντικούς κινδύνους, αφού οι αστροναύτες κάθονται πάνω σε μια βόμβα (καύσιμα και οξειδωτικό) και το παραμικρό πράγμα να πάει στραβά (π.χ. ένα πλακάκι από τη θερμομόνωση που ξεκόλλησε, όπως στο «Κολούμπια») η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Βέβαια, έχει να κάνει και η ποιότητα κατασκευής, η βιασύνη να βγει το «προϊόν» στην αγορά, η σχεδίαση ουσίας και όχι εντυπωσιασμού και άλλοι παράγοντες.
Πάντως η «Virgin Galactic» ανακοίνωσε ότι δε θα κάνει πίσω από τους στόχους της για διαστημικό τουρισμό (έχει ήδη πληρωθεί 700 εισιτήρια), γρήγορες αερο-διαστημο-μεταφορές και τοποθετήσεις σε τροχιά μικρών δορυφόρων κι ότι θα συνεχιστεί κανονικά η κατασκευή του δεύτερου σκάφους «SpaceShipTwo», που την ημέρα της καταστροφής είχε ήδη ολοκληρωθεί κατά 65%.

Αριστερά το «SpaceShipTwo» μόλις έχει αποκολληθεί από το μητρικό σκάφος και έχει ενεργοποιήσει τον πυραυλοκινητήρα του, στο κέντρο ο κινητήρας είναι σε πλήρη ισχύ και το σκάφος απομακρύνεται, επιταχύνοντας και δεξιά έχει ήδη εμφανιστεί το πρόβλημα και το σκάφος διαλύεται

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: www.virgingalactic.com

Στο κλαρίνο του έκλεισε την ψυχή της Ρωμιοσύνης

Στο κλαρίνο του έκλεισε την ψυχή της Ρωμιοσύνης

Ενα βιβλίο - αφιέρωμα στον κλαρινίστα Τάσο Χαλκιά, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη

Ο αξέχαστος δεξιοτέχνης του κλαρίνου, μαζί με το γιο του Λάκη Χαλκιά

«...Οταν παίζω κλαρίνο, παίζω με την καρδιά μου κι ονειρεύομαι, και είναι στιγμές που επηρεάζομαι από την ατμόσφαιρα και από τον κόσμο που με ακούει και τότε τα δάχτυλά μου πάνω στο όργανο κινούνται μόνα τους και εντολές δίνει η ψυχή μου κι εγώ βρίσκομαι σε έναν κόσμο που δεν μπορώ να εξηγήσω, είναι μαγική στιγμή. Ε, τότε συγκινούμαι κι εγώ και κλαίω μέσα μου».

(Τάσος Χαλκιάς)
Στο κλαρίνο του έκλεισε όλη την ψυχή της Ρωμιοσύνης. Των ανθρώπων, που προσδοκούν, αγωνίζονται, ονειρεύονται, χαίρονται, μοχθούν. Πηγαίος, αυθεντικός, μοναδικός, ο Τάσος Χαλκιάς, υπήρξε το «καλύτερο κλαρίνο της Ελλάδας». Μουσικός με ξεχωριστό ταλέντο και ευαισθησία, ο μπάρμπα Τάσος αφουγκράστηκε τους παλμούς του λαού μας και «τραγούδησε» τις χαρές, τις πίκρες, τους καημούς, τα βάσανά του. Ο διάσημος Ηπειρώτης μουσικός κλαρινίστας ήταν ένας από τους στυλοβάτες της μουσικής μας παράδοσης και από τους σημαντικότερους δεξιοτέχνες στο κλαρίνο, που επί έξι δεκαετίες συνέβαλε στη διάδοση και στη διατήρηση της αυθεντικής παραδοσιακής μουσικής.

«Αγρυπνο, μερακλωμένο αηδόνι»

«Είσαι από εκείνους που μια σωστή πολιτεία θα έπρεπε να τους έχει στο Εθνικό Μουσείο των ζωντανών! Ολη η ψυχή της πολυβασανισμένης Ρωμιοσύνης βρίσκεται μέσα στο κλαρίνο σου», είχε γράψει ο Μίκης Θεοδωράκης, ενώ ο μεγάλος ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος έγραφε το 1985: «Στον ήχο του κλαρίνου του Τάσου Χαλκιά βογκάει, τινάζεται, χαμογελάει και χορεύει η Ελλάδα - θάλασσες και βουνά της, δεκαπεντασύλλαβα ποτάμια της, αρματολοί και κλέφτες, παλικαράκια στριφτομούστακα στη μάχη και στο τσάμικο, μαυροφορούσες ανταρτομανάδες και κοράσια πλεξουδοστεφάνωτα, πέντε κοτσύφια στον ελαιώνα και, στο βάθος βάθος, πάντα το άγρυπνο, μερακλωμένο αηδόνι».

Η ξεχωριστή ποιότητα της μουσικής του, όμως, άγγιξε και το ξένο ακροατήριο. Το 1979 ο καθηγητής μουσικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης Τραν Βαν Κε είχε πει: «Ημουν βέβαιος, ακούγοντάς τον, ότι είχα μπροστά μου έναν από τους μεγαλύτερους μουσικούς του κόσμου». Ενώ ο Μπενγκτ Χάλνκβιστ, Σουηδός φιλόσοφος και ιστορικός της λογοτεχνίας του 20ού αιώνα, έλεγε: «Ενιωσα με τη ζεστασιά της δύναμής του πως αυτή η μουσική, ερμηνευμένη από τον ασύγκριτο μαέστρο Τάσο Χαλκιά, ποτέ δε θα πεθάνει! Το κλαρίνο γι' αυτόν είναι κάτι το ιερό, όπως η παράδοση».
«...Το πάλκο είναι ιερό όπως το δικαστήριο. Οταν παίζεις ένα όργανο ή όταν τραγουδάς, επικοινωνείς με τα πιο ευαίσθητα και τα πιο δυνατά αισθήματα εκείνων που σε προσέχουν. Κι όσο πιο πολύ σε προσέχουν και καταλαβαίνουν τι παίζεις, τόσο κι εσύ δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό».
Ενα βιβλίο - αφιέρωμα στην προσωπικότητα, στο μουσικό προφίλ και το έργο του διάσημου Ηπειρώτη μουσικού κλαρινίστα Τάσου Χαλκιά, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη με τον τίτλο: «ΤΑΣΟΣ ΧΑΛΚΙΑΣ: Το φύσημα του Θεού». Μια μοναδική μελέτη, έρευνα και παρουσίαση της μεγάλης φυσιογνωμίας του αγαπημένου και διαπρεπή λαϊκού οργανοπαίκτη, που υπογράφει η γνωστή δημοσιογράφος Αννα Ι. Στεργίου.
Το μουσικό έργο, τη σταδιοδρομία του, αλλά και την επιβλητική προσωπικότητα και παρουσία του Τάσου Χαλκιά στα ελληνικά μουσικά και όχι μόνο δρώμενα, επιχειρεί να αποτυπώσει η συγγραφέας, αξιοποιώντας κατάλληλα όλες τις διαθέσιμες πηγές που υπάρχουν για τον καλλιτέχνη, μουσικό, παράλληλα όμως και με την βοήθεια του επίσης καταξιωμένου γιου του Λάκη Χαλκιά, λαϊκού και παραδοσιακού τραγουδιστή και ερμηνευτή.

Από μουσική οικογένεια

Ο Τάσος Χαλκιάς γεννήθηκε στη Γρανιτσοπούλα το 1914. Το 1917, πεθαίνει η αδερφή του Πολυξένη και λίγο αργότερα ο πατέρας του. Μέλος της οικογένειας των Χαλκιάδων με ιστορία 150 χρόνων, ο Τάσος Χαλκιάς μεγάλωσε στο Δεσποτικό της Ηπείρου, σε ένα σπίτι όπου η μουσική δε σταματούσε ποτέ. Ηταν μικρός ακόμη, μόλις τελείωνε το Δημοτικό, όταν πέρασε από το σπίτι του ένας τσιγγάνος. «Είχε ένα κλαρίνο βαμμένο, με κάτι πίσσες επάνω, σχισμένο και με τα κλειδιά γυαλισμένα με γυαλόχαρτο». Η μητέρα του έδωσε μετά από μεγάλη πίεση του γιου της «έξι γίδια για να το πάρει». Και ο τσιγγάνος «μας έδωσε ένα παλιοκλάρινο που δεν έλεγε τίποτε». Αυτή ήταν η αρχή για το νεαρό μουσικό Ηπειρώτη. «Ηταν το παιχνίδι μου», λέει ο Τάσος Χαλκιάς. «Και κάτι περισσότερο, ήτανε ο ερωτάς μου. Το είχα αγκαλιά. Παραμάσχαλα. Επαιζα χωρίς να παίζω».
Ωσπου άρχισε να παίρνει μαθήματα από τον ξάδερφό του τον Μάνθο και τον αδερφό του Μήτσο Χαλκιά. Στα 17 του, κατάλαβε ότι μπορεί να «δουλεύει» καλά το κλαρίνο και έτσι άρχισε να εμφανίζεται με τα αδέρφια του. Εποχή που σχημάτισαν με τα αδέρφια του, τον Μήτσο, τον Φώτη, και τον Κυριάκο το συγκρότημα «Τα μαύρα πουλιά». Πανηγύρια, γάμοι, μαγαζιά... «Εγώ το σέβομαι το κλαρίνο όταν το πιάσω στα χέρια μου. Κι όταν πρωτοξεκίνησα, είπα μέσα μου: Τάσο, θα παίξεις πραγματικά την παράδοση».
Δεκαετία του '50 πια και ο Τάσος Χαλκάς ηχογραφεί, πρώτη φορά, στην «Κολούμπια». Ακολουθούν ηχογραφήσεις για το Λαογραφικό Αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών και ύστερα τα ταξίδια στο εξωτερικό. Κάιρο, Αλεξάνδρεια, Νέα Υόρκη. Εκεί συνέβη και το γνωστό πια περιστατικό με τον Μπένι Γκούτμαν. Ηταν στο κέντρο «Αλί Μπαμπά» στη Νέα Υόρκη που δούλευε το 1962, εκεί πήγε ο μεγάλος Αμερικανός τζαζίστας, για να γνωρίσει από κοντά τον μουσικό που μπορούσε να του παίξει ένα μοιρολόι για τις ανάγκες της ταινίας «Αντί» του Ρίτσαρντ Σεραφιάν. «Να παίξω είπα - λέει ο ίδιος ο Χαλκιάς-. Αλλά επειδή με πληροφόρησαν πόσο μεγάλος μουσικός ήταν ο άνθρωπος αυτός, επήγα πρώτα στο μπαρ κι έσφιξα δυο τρία ουίσκι. Ανέβηκα στο πάλκο πήρα το κλαρίνο, και έπαιξα το μοιρολόι της ξενιτιάς. Μόλις τελείωσα το μοιρολόι, ήρθε κοντά, ανέβηκε στο πάλκο και με ρώτησε: Διαβάζεις νότες; Δεν διαβάζω κύριε του απάντησα. Και περνάς στο όργανο αυτό τόσα πράγματα; Αν ήμουνα εγώ, χωρίς να διαβάζω, δεν θα τα κατάφερνα ποτέ, μου λέει».
Ο Τάσος Χαλκιάς ο πιο εκφραστικός σολίστ, συνθέτης και στιχουργός «έφυγε» με ένα παράπονο. Οτι ποτέ δεν αναγνώρισε την αξία του η πολιτεία. «Του έλεγαν ότι έπρεπε να ήταν συνθέτης κλασικής μουσικής, και αγνοούσαν ότι ήταν συνθέτης της παραδοσιακής μουσικής με μεγάλες επιτυχίες, αλλά και ως μουσικός ένας από τους κορυφαίους εκφραστές της. Από τις καλύτερες στιγμές του, θυμάται ο γιος του Λάκης Χαλκιάς, ήταν όταν έκανε το μνημόσυνο, για τους χαμένους και αγαπημένους συναδέλφους του μουσικούς που «έφυγαν» και κανείς δεν τους είχε μνημονεύσει. Είχε συγκινηθεί πάρα πολύ, γιατί αυτή τη μέρα είχαν έρθει πάρα πολλοί μουσικοί, όπως και δικοί του συνάδελφοι λαϊκοί οργανοπαίχτες, πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, αλλά και πολλοί φίλοι. Και μου είπε: Γιε μου σήμερα ήταν η καλύτερη κηδεία που θα μπορούσαν να μου κάνουν. Γιατί είδα όλους τους παλιούς μου φίλους. Και να πεθάνω πια δεν με νοιάζει, δεν έχει και τόση σημασία. Με αναγνώρισαν αυτοί...».

Σύμβολο της αστείρευτης δύναμης

«Το βιβλίο αυτό γράφεται είκοσι χρόνια μετά το θάνατο του Τάσου Χαλκιά» - σημειώνει η συγγραφέας Αννα Ι. Στεργίου. «Ισχυρή προσωπικότητα, μουσικός που ξεχωρίζει στο διηνεκές και φωτεινό παράδειγμα απέναντι στην κενότητα και την απληστία, που κυριάρχησαν ως πρότυπο τις τελευταίες δεκαετίες, το αποτύπωμά του παραμένει ζωντανό κι επίκαιρο περισσότερο από ποτέ σε μια χρονική στιγμή που ο ελληνικός λαός δοκιμάζεται και η χώρα μας μοιάζει με κινούμενη άμμο. Ο Τάσος Χαλκιάς παραμένει διαχρονικό σύμβολο της αστείρευτης δύναμης του ανθρώπου να μεγαλουργήσει κάτω από εντελώς αντίξοες συνθήκες. Υψώνει σημαία αντίστασης στο ευτελές και το κακόγουστο. Το φύσημά του, η εκφραστική δύναμη και η γλυκύτητα του παιξίματός του είναι το αόρατο νήμα που με συνδέει με τη φλέβα μου απ' την Ηπειρο, με τον πατέρα μου, Γιάννη. Εκείνος με μπόλιασε από τα παιδικά μου χρόνια με το κλαρίνο του Τάσου Χαλκιά και το βιβλίο είναι σπονδή στη μνήμη του».
Ο αναγνώστης μπορεί να ξαφνιαστεί ψάχνοντας στο χάρτη ονομασίες των χωριών. Προτίμησα να κρατήσω τις παλιές, που ίσχυαν την περίοδο που γεννήθηκε ο Τάσος Χαλκιάς: Κρετσούνιστα (Δεσποτικό), Κοσόλιανη (Αητόπετρα), Ζελίστα (Φωτεινό), Μενίνα (Νεράιδα), Κούτσι (Πολυνέρι).
Ενα πραγματικά πολύ αποκαλυπτικό βιβλίο τόσο για τη φυσιογνωμία του αξεπέραστου αυτού παραδοσιακού μουσικού, όσο και για την ίδια την παραδοσιακή ελληνική μουσική και τους γνήσιους κορυφαίους εκφραστές της όπως υπήρξε ο Τάσος Χαλκιάς. Παρότι βασίστηκε σε δημοσιεύματα και συνεντεύξεις του Τάσου Χαλκιά και σε αληθινά περιστατικά, είναι γραμμένο σε μυθιστορηματική αφήγηση. To βιβλίο συνοδεύεται από ένα cd με έντεκα κομμάτια σόλο κλαρίνο του Τάσου Χαλκιά από τις πιο ωραίες στιγμές του, όπως και δυο συλλεκτικά κομμάτια που ηχογραφήθηκαν στην Αμερική συνεργαζόμενος με μεγάλους μουσικούς Αρμένιους, Τούρκους και Αραβες που την εποχή του '60 βρίσκονταν και αυτοί εκεί.

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ

Η αξιοποίηση των αθλητών ως εμπορεύματος

Η αξιοποίηση των αθλητών ως εμπορεύματος

Τα δικά τους παιχνίδια κέρδους κάνουν οι πολυεθνικές στον αθλητισμο

Eurokinissi

Τη Δευτέρα 3 Νοέμβρη σφραγίστηκε με κάθε επισημότητα η δυναμική και εν δυνάμει κυρίαρχη παρουσία των μεγαλοεπιχειρηματιών, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των ανθρώπων του τζόγου στο χώρο του αθλητισμού.
Διά στόματος τόσο προέδρου της ΕΟΕ (Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή) όσο και του υφυπουργού, Γ. Ανδριανού, ανακοινώθηκε η επί της ουσίας απεμπλοκή του κράτους από τη χρηματοδότηση ενός μεγάλου μέρους του αθλητισμού στη χώρα μας. Η έναρξη του προγράμματος «Υιοθετήστε έναν αθλητή στο δρόμο για το Ρίο 2016» αποτελεί την ουσία της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων στο χώρο του αθλητισμού. Το πρόγραμμα του οποίου εμπνευστής παρουσιάζεται ο ίδιος ο πρόεδρος της ΕΟΕ, Σπ. Καπράλος, αναφέρεται στην «υιοθεσία» αθλητών από επιχειρηματίες, οι οποίοι θα καλύψουν τη χρηματοδότηση της προετοιμασίας αλλά και την παρουσία των αθλητών της ελληνικής αποστολής στην Ολυμπιάδα του 2016 στο Ρίο της Βραζιλίας. Αξίζει όμως να ρίξουμε μια ματιά στις συνθήκες, που η συζήτηση για τις πηγές χρηματοδότησης του αθλητισμού έχει ανοίξει για τα καλά, αλλά και για το πού πάει το πράγμα με τους χορηγούς.
Στους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες οι αθλητές εξέφρασαν έντονα τη δυσαρέσκειά τους για τις συνθήκες που επικράτησαν τόσο κατά την προετοιμασία τους όσο και κατά τη διάρκεια των αγώνων.

Associated Press

Αθλητές χωρίς τα απαραίτητα αναλώσιμα για το άθλημά τους, αθλητές που προπονούνταν σε ακατάλληλες υποδομές και άλλοι που κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων από την τσέπη τους...
Εδώ και δύο χρόνια μια σειρά από Ομοσπονδίες αναστέλλουν τη λειτουργία τους και επαναλειτουργούν ανάλογα με τους οικονομικούς πόρους που κάθε φορά εξασφαλίζουν ή όχι. Η ανησυχία για το μέλλον των αθλητών των Ομοσπονδιών δεν φτάνει μόνο στην εκπροσώπηση στις μεγάλες αθλητικές οργανώσεις, για τις οποίες φτιάχτηκε το συγκεκριμένο πρόγραμμα, αλλά και στην ίδια την επιβίωσή τους και τη συνέχιση του έργου τους, κάτι που δεν απαντάται σήμερα ούτε από την κυβέρνηση ούτε από όσους διεκδικούν να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Σοβαρά ερωτήματα για το εγχείρημα

Εχει όμως αξία να δούμε το συγκεκριμένο πρόγραμμα από όλες τις πλευρές, αλλά και τι δρόμους ανοίγει για το μέλλον. Αρχικά τίθεται το θέμα της «υιοθεσίας» αυτής καθαυτής. Σε μια περίοδο που οι αθλητές γίνονται όλο και μεγαλύτερη πηγή εσόδων για τους επιχειρηματίες η ΕΟΕ κατάρτισε έναν κατάλογο αθλητών με τον οποίο απευθύνθηκε «πόρτα πόρτα» (όπως είπε ο Σπ. Καπράλος) στους επιχειρηματίες προκειμένου να διαλέξουν ποιον αθλητή θα σπονσοράρουν. Αλήθεια, οι κύριοι της ΕΟΕ δεν ξέρουν ότι οι αθλητές περνούν τα πάνδεινα από τους σπόνσορές τους στις μεγάλες εκδηλώσεις και τρέχουν διαρκώς δεξιά κι αριστερά για να διαφημίσουν το σπόνσορά τους; Δεν έχουν ακούσει τίποτα για την πίεση των χορηγών προς τους αθλητές για επιδόσεις και ρεκόρ που τελικά καταλήγει σε χρήση αναβολικών και σοβαρά προβλήματα υγείας; Με βάση ποια κριτήρια επέλεξε ο κάθε χορηγός τον αθλητή που θα χρηματοδοτήσει; Τελικά, η σωτηρία για όλους αυτούς τους αθλητές που τόσα χρόνια είχαν βασικό χορηγό το μεράκι τους, είναι η πλήρης μετατροπή των ίδιων σε εμπόρευμα; Δεν πιστεύουμε ότι δεν γνωρίζουν την κατάσταση - άλλωστε είναι γνωστή στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ - και είμαστε πεπεισμένοι ότι είναι καλά διαβασμένοι πάνω στα θέματα του αθλητικού μάρκετινγκ, τόσο οι ίδιοι, όσο και οι χορηγοί για τους οποίους δουλεύουν.
Επόμενο ζήτημα είναι αυτό της τροπής που παίρνουν τα πράγματα και μάλιστα με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Μετά και την περικοπή του ποσού προς τον αθλητισμό από τον κρατικό προϋπολογισμό κατά 50% τη χρονιά που μας πέρασε, η κυβέρνηση έρχεται και ενθαρρύνει μέσω του Γ. Ανδριανού τις πρωτοβουλίες που βάζουν για τα καλά στο παιχνίδι τους επιχειρηματίες, και μάλιστα σε χώρους όπου τα προηγούμενα χρόνια στη χώρα μας δεν μπορούμε να πούμε ότι είχαν τόσο έντονη παρουσία όσο σε πιο «δημοφιλή» αθλήματα, όπως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Πλέον ο χορηγός αποκτά ουσιαστικά δικαιώματα πάνω στον αθλητή και το κράτος απαλλάσσεται από τη χρηματοδότηση και πιθανόν και από την ευθύνη απέναντι στον αθλητή. Σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους αξιοποιούν και μεμονωμένες περιπτώσεις Ομοσπονδιών με χρέη και μιλάνε για εποχές «παχιών αγελάδων» όπου γινόταν σπατάλη του δημόσιου χρήματος. Ολα αυτά όμως τα έχουμε ξαναδεί, τα έχουμε ζήσει και τα έχουμε μάθει. Και κατά το παρελθόν από όσους τομείς το κράτος ήθελε να απεμπλακεί από τη χρηματοδότησή τους, τα ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιούσε, όλοι ήταν αμαρτωλοί, εκτός από τους ίδιους.
Το ΚΚΕ δεν υπερασπίστηκε ποτέ ούτε το πάρε-δώσε Ομοσπονδιών και παραγόντων με τη διαπλοκή, ούτε μπήκε σε παιχνίδια που θα απαξίωναν και θα υποβάθμιζαν τον αθλητισμό. Καθαρά και από θέση αρχής διατύπωνε τις προτάσεις του, τις επιφυλάξεις του, αλλά και τις διαφωνίες του όλα αυτά τα χρόνια. Πάει πολύ, όμως, όλοι εκείνοι που τόσα χρόνια εκμεταλλεύονται αυτή την κατάσταση, σήμερα, στο όνομα της δήθεν εξυγίανσης, να στέλνουν στα σπίτια τους τη νεολαία που σήμερα δεν αντέχει να πληρώνει άλλο για να αθληθεί. Δεν μας είπαν, βέβαια, πού ακούστηκε ξανά εξυγίανση με επίσημους και μπροστάρηδες χορηγούς, εταιρείες διαδικτυακού τζόγου.

Στον άλλο δρόμο η λύση

Το τελευταίο διάστημα και με αποκορύφωμα το πρόγραμμα της ΕΟΕ για τους αθλητές της Ολυμπιάδας του Ρίο βλέπουμε ότι σε όλα τα επίπεδα η χρηματοδότηση του αθλητισμού περνάει σε ιδιώτες - επιχειρηματίες. Η διαχείριση είτε γίνεται από το κράτος, είτε από τους δήμους, είτε από αθλητικούς παράγοντες, τελικά καταλήγει στην ίδια «λύση». Στην ίδια λύση καταλήγουν και οι μνημονιακοί και οι αντιμνημονιακοί. Είτε με τον έναν είτε με τον άλλον ο αθλητισμός γίνεται σούπερ μάρκετ, όποιος έχει χρήματα παίρνει, όποιος δεν έχει, δεν παίρνει.
Εδώ, λοιπόν, χρειάζεται σήμερα να προσδιορίσουμε ποια είναι η λύση που συμφέρει τη νεολαία και συνολικά το λαό μας. Είναι λύση σήμερα η ιδιωτικοποίηση των δομών από το κράτος και τους δήμους μπροστά στην «αδυναμία συντήρησής» τους; Είναι λύση η «υιοθεσία» αθλητών που σήμερα ανήκουν στον έναν χορηγό και του χρόνου θα πάρουν μεταγραφή στον άλλο; Το πείραμα έχει γίνει στα λεγόμενα «δημοφιλή» αγωνίσματα και το αποτέλεσμα είναι, μερικοί αθλητές βιτρίνας και μια μεγάλη μάζα νέων αποκλεισμένων. Είναι λύση ακόμα και τα ερασιτεχνικά σωματεία να βγαίνουν στο σεργιάνι για χορηγούς;
Για μας η λύση δεν βρίσκεται σε τίποτε από τα παραπάνω, αλλά στα χέρια του λαού, των νέων, των αθλητών. Οι αθλητές σήμερα πρέπει να διεκδικήσουν την κάλυψη των αναγκών τους αποκλειστικά από το κράτος και να είναι ψυλλιασμένοι για τις παγίδες που κρύβουν αυτές οι λύσεις, που σήμερα μπορεί φαινομενικά να τους «βοηθήσουν» και τελικά να συμμετάσχουν σε μια μεγάλη διοργάνωση, όμως χρειάζεται να προβληματιστούν για το αν αξίζει να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάποιους που θα θησαυρίσουν στις πλάτες τους, ή αν αξίζει περισσότερο να ενώσουν τις φωνές τους μαζί με τους υπόλοιπους νέους, αθλητές και μη, για έναν άλλο αθλητισμό, για μια άλλη κοινωνία. Οι νέοι σήμερα και οι οικογένειές τους χρειάζεται να απορρίψουν τις δοκιμασμένες και αποδεδειγμένα αποτυχημένες συνταγές, να διαλέξουν το δικό τους μετερίζι, αυτό του αγώνα και μαζί με τα σωματεία τους και όλους τους φορείς τους να διεκδικήσουν σήμερα να έχουν δωρεάν πρόσβαση στον αθλητισμό, στον πολιτισμό, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους σε όλα τα επίπεδα και τελικά να γίνουν εκείνοι που θα καθορίζουν τις τύχες τους, στη δική τους κοινωνία.

Β. ΓΕΙΤΟΝΑΣ
Μέλος του Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ