Στη δικτατορία του κεφαλαίου καμιά υποταγή! Διδασκόμαστε - συνεχίζουμε για την ανατροπή!

 Στη δικτατορία του κεφαλαίου καμιά υποταγή! Διδασκόμαστε - συνεχίζουμε για την ανατροπή!

Η αφίσα της ΚΝΕ για την 43η επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Με τίτλο «Νοέμβρης 1973 - Νοέμβρης 2016: Στη δικτατορία του κεφαλαίου καμιά υποταγή! Διδασκόμαστε - συνεχίζουμε για την ανατροπή!» κυκλοφορεί η 4σέλιδη ανακοίνωση της ΚΝΕ, για την 43η επέτειο του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου.

Ολόκληρη η ανακοίνωση:

«Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, αποτελεί πολύτιμη πηγή πείρας για το σημερινό μας αγώνα. Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να καπηλευτεί τους αγώνες του λαού μας, παρά τις προσπάθειες και των άλλων αστικών δυνάμεων να τον φέρουν στα μέτρα τους, τα διδάγματα του Πολυτεχνείου εμπνέουν τις πρωτοπόρες δυνάμεις του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.

Ποιοι και γιατί επέβαλαν τη στρατιωτική δικτατορία;

Η διακυβέρνηση της χώρας, την 21η Απριλίου 1967, πέρασε από τα αστικά κόμματα σε τμήματα δυνάμεων του στρατού. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του υποτιθέμενου “κομμουνιστικού κινδύνου”. Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά πως ο αντικομμουνισμός είναι πάντοτε προπομπός συνολικότερων αντιλαϊκών σχεδίων, έχει στο στόχαστρο συνολικά το λαό, τη νεολαία, το κίνημα. Οι λόγοι που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η ανάγκη του αστικού πολιτικού συστήματος να υπερβεί τις αντιθέσεις του, αλλά και για να στηριχθούν οι επιδιώξεις του αμερικανο-ΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή.
Η εξουσία δεν άλλαξε χέρια, την κρατούσαν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, όπως και πριν τη δικτατορία, είτε ήταν στην κυβέρνηση η “Δεξιά” είτε το “Κέντρο” είτε οι λεγόμενοι αποστάτες. Αυτό που άλλαξε ήταν η μορφή άσκησής της. Τα μονοπώλια βγήκαν ενισχυμένα απ’ τη χουντική διακυβέρνηση. Τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών εκτινάχθηκαν, ενώ εντάθηκε η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, τσακίστηκε το εργατικό κίνημα με το βούρδουλα της καταστολής. Αυτό το καθεστώς υμνούν σήμερα οι ναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, που είχε στα όπα-όπα το μεγάλο κεφάλαιο και τα κέρδη του, και στο “γύψο” το λαό, τη νεολαία, τις ανάγκες και τους αγώνες τους.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ οργανώνουν τον αντιδικτατορικό αγώνα

Η αδυναμία του λαϊκού κινήματος να αντιτάξει αντίσταση για να αποτύχει το πραξικόπημα, παρότι τα σχέδια για επιβολή της δικτατορίας ήταν γνωστά, έβαλε τη σφραγίδα της στην αντιδικτατορική πάλη που αργοπόρησε να πάρει μαζικά χαρακτηριστικά. Επιβεβαιώνεται πως μονάχα ένα γερά οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα που αντιπαλεύει την εξουσία των μονοπωλίων, όντας οργανωμένο στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, με πολιτική επαγρύπνηση, μπορεί να είναι έτοιμο για να αντιμετωπίσει και τέτοια σχέδια σε βάρος του λαού. Βασική προϋπόθεση για να μπορέσει το εργατικό -λαϊκό κίνημα να ανασυνταχθεί και να οργανωθεί, όπως αποδείχτηκε και από την περίοδο του αγώνα ενάντια στη δικτατορία, είναι το δυνάμωμα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Το χρονικό του αγώνα

Το πρώτο διάστημα μετά την επιβολή της δικτατορίας, όταν κυριαρχούσε ακόμα ο φόβος και η ηττοπάθεια, καθοριστική σημασία για το σπάσιμο αυτού του κλίματος, για να πάρει κουράγιο ο λαός, είχε η αταλάντευτη στάση των κομμουνιστών απέναντι στους ανακριτές, τους δεσμοφύλακες, τους βασανιστές. Πολλοί φυλακισμένοι και εξόριστοι, κομμουνιστές και κομμουνίστριες, στην πρώτη γραμμή των αγωνιστών, έδωσαν τέτοιο παράδειγμα.

Το ΚΚΕ, μετά τη 12η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής το Φλεβάρη του 1968, άρχισε να ανασυγκροτεί τις παράνομες Οργανώσεις του, ξεκαθαρίζει τις γραμμές του απ’ τους οπορτουνιστές που ήθελαν να το διαλύσουν, στο όνομα της “ανανέωσής” του. Ξεκινά η κυκλοφορία του παράνομου “Ριζοσπάστη”. Το Σεπτέμβρη ιδρύεται η ΚΝΕ. Η απόφαση αυτή δημιουργεί νέα δεδομένα για την ανασυγκρότηση του νεολαιίστικου κινήματος. Ταυτόχρονα, ξεκινά και η έκδοση του παράνομου “Οδηγητή”.

Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και καθώς αναπτύσσονται οι Οργανώσεις τους, ιδρύονται οι αντιδικτατορικές Οργανώσεις: Η Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση - ΕΣΑΚ (τον Απρίλη του ’68), αργότερα η Αντιδικτατορική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας (Αντι-ΕΦΕΕ) και η Μαθητική Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας (ΜΟΔΝΕ).
Σε πρώτη φάση, ο αγώνας είχε διάφορες μορφές: Διαβήματα, υπομνήματα, διακίνηση του παράνομου Τύπου, προπαγανδιστική δουλειά με πέταγμα τρικ, αναγραφή συνθημάτων και μετάδοση ηχογραφημένων μηνυμάτων σε κεντρικά σημεία, κινητοποιήσεις οικογενειών κρατουμένων κατά των βασανιστηρίων.
Στα τέλη του 1971 και καθώς εξελίσσεται διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση (η λεγόμενη πετρελαϊκή), ο αντιδικτατορικός αγώνας αρχίζει να σημειώνει άνοδο. Ιδιαίτερα το 1973 υπάρχουν αντιδράσεις και από την εργατική τάξη. Στην πρώτη γραμμή μπαίνουν διεκδικήσεις για την ίδρυση σωματείων, για τα μεροκάματα, τα ωράρια, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οργανώνονται απεργίες στους τυπογράφους της Αθήνας, τους αλιεργάτες της Καβάλας, τους τεχνικούς της “Ολυμπιακής”, στη ΔΕΗ και αλλού. Κινητοποιήσεις οργανώνονται και απ’ τους φοιτητές - σπουδαστές. Απ’ το 1972 ξεκινούν κινητοποιήσεις με αιχμή το αίτημα της διεξαγωγής γνήσιων σπουδαστικών εκλογών. Το 1973, με αφορμή τον “καταστατικό χάρτη” της Ανώτατης Παιδείας που προωθούσε η Χούντα, οι αγώνες κλιμακώνονται. Το Φλεβάρη οι φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική για δύο μέρες. Μέσα στους μήνες Μάρτη - Απρίλη γίνονται καταλήψεις, ξανά στη Νομική και στην Ιατρική, διάφορες κινητοποιήσεις σε άλλες σχολές της Αθήνας, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης. Αγωνιστικές κινητοποιήσεις οργανώνονται και από αγρότες σε ορισμένους χώρους, γίνονται συλλαλητήρια εναντίον των απαλλοτριώσεων γης που εφαρμόζονταν για την εγκατάσταση μονοπωλιακών ομίλων (π.χ. ΠΕΤΡΟΛΑ).

Παράλληλα, πραγματοποιούνται και εκδηλώσεις με καθαρά πολιτικό – αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Τέτοιες μέρες κινητοποίησης του λαού ήταν η 28η Οκτώβρη του ’72, η επέτειος του πραξικοπήματος το ’73 και η Πρωτομαγιά του ’73. Η ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα, βέβαια, δεν προέκυψε μόνο απ’ το ανέβασμα των μορφών πάλης, αλλά και με την όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης. Είχε μεγάλη σημασία, για να προχωρήσει το κίνημα μπροστά, να ηττηθούν οι απόψεις που αποδέχονταν το λεγόμενο δημοκρατικό εγχείρημα της Χούντας, με σκοπό να το αξιοποιήσουν, όπως έλεγαν, εκφράζοντας τη λογική του μικρότερου κακού, του “ρεαλισμού”. Βασικοί φορείς αυτών των απόψεων ήταν δυνάμεις του αναθεωρητικού φραξιονιστικού τμήματος που αποχώρησε το 1968 από το ΚΚΕ, του λεγόμενου “ΚΚΕ Εσωτερικού”, καθώς και η ηγεσία της ΕΔΑ. Έτσι, φτάσαμε στο Νοέμβρη του ’73 και την κατάληψη του Πoλυτεχνείου, που δεν ήρθε σαν “κεραυνός εν αιθρία” αλλά ήταν η κορύφωση όλης της προηγούμενης αγωνιστικής πορείας του λαϊκού και του νεολαιίστικου κινήματος.

Τα σκάνδαλα της Χούντας

Ένα επιχείρημα των σημερινών θιασωτών της Χούντας, δηλαδή της Χρυσής Αυγής και άλλων είναι ότι "οι χουντικοί πέθαναν στην ψάθα" ή ότι η Χούντα αντιμετώπισε την “φαυλοκρατία” και τη “διαφθορά του πολιτικού συστήματος”. Στην πραγματικότητα στα χρόνια της δικτατορίας έγινε ένα πραγματικό “πάρτι” υπεξαίρεσης χρημάτων, ρουσφετιών και σκανδάλων. Οι χουντικοί έφτασαν δε σε τέτοιο σημείο, που μέχρι και ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, προπαγανδιστής της δικτατορίας, αναγκάστηκε να γράψει: "Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νεο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κ.ο.κ.)".
Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα αφορούσαν συμβάσεις με ντόπια και ξένα μονοπώλια, όπως η σύμβαση με την εταιρεία “Litton” και η σύμβαση της Εγνατίας. Εκατομμύρια αρπάχτηκαν επίσης απ’ τους χουντικούς για την κατασκευή του “Ναού του Σωτήρος”, το περιβόητο “Τάμα του Έθνους”. Για την κατασκευή του ναού, μαζεύτηκαν περίπου 450 εκατομμύρια δραχμές, με πολλά απ’ αυτά τα χρήματα να προέρχονται από υποχρεωτικές “εισφορές” των δημοσίων υπαλλήλων. Μετά τη Χούντα, στο ταμείο βρέθηκαν περίπου 47 εκατομμύρια. Πάνω από 400 εκατομμύρια δραχμές είχαν κάνει “φτερά”... Στο Δήμο της Αθήνας, επίσης, τα σκάνδαλα της Χούντας ξεπέρασαν το 1 δισεκατομμύριο δραχμές! Η Χούντα ήταν ένα διεφθαρμένο και σάπιο καθεστώς, όπως σάπιο είναι και το εκμεταλλευτικό - καπιταλιστικό σύστημα που υπηρέτησε.

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου

Το απόγευμα της Τετάρτης (14/11/1973) ξεκινά η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Φτιάχνεται ο πρώτος ραδιοφωνικός πομπός, αρκετός κόσμος μαζεύεται γύρω απ’ το Πολυτεχνείο ως το βράδυ.

Την επόμενη μέρα, η Κομματική Οργάνωση Αθήνας καλεί τους εργαζόμενους και τους νέους να κατέβουν μαζικά στο Πολυτεχνείο. Από εκείνη τη στιγμή, η κατάληψη του Πολυτεχνείου καθώς ενώνεται με το εργατικό - λαϊκό κίνημα αποκτά χαρακτήρα παλλαϊκού ξεσηκωμού. Δίπλα στο σύνθημα 'Ψωμί -Παιδεία - Ελευθερία», δυνάμωναν και τα "Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ" και "Κάτω η Χούντα". Το μήνυμα ήταν πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιιμπεριαλιστικό. Ο ρόλος του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και της ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ, παρά τις ελλείψεις που παρουσιάστηκαν, ήταν σημαντικός. Η 16η Νοέμβρη ήταν η μέρα της κορύφωσης της εξέγερσης. Οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας προχωρούν και αυτοί σε καταλήψεις. Στην Αθήνα, χιλιάδες λαού κατεβαίνουν με πυκνά και μεγάλα μπλοκ στο Πολυτεχνείο. Οι οικοδόμοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν τα μαχητικότερα μπλοκ. Περίπου 150.000 λαού είναι στους δρόμους. Η Αστυνομία χτυπά το λαό, χωρίς να μπορεί να διαλύσει τις διαδηλώσεις. Αργά το απόγευμα, πέφτουν οι πρώτοι νεκροί. Ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη, τα τανκ κυκλώνουν το Πολυτεχνείο. Στις 3 το πρωί, ένα απ’ τα τανκ πέφτει πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου. Η θυσία δεν πήγε χαμένη: Άνοιξε ο δρόμος για την κατάρρευση της δικτατορίας. Χιλιάδες νέοι και νέες απ’ το παράδειγμα του Πολυτεχνείου διαπαιδαγωγήθηκαν με τα ιδανικά του οργανωμένου αγώνα. Τελικά τον Ιούλη του 1974, κάτω από το βάρος της κυπριακής τραγωδίας, στην οποία η Χούντα πρωτοστάτησε και την τουρκική εισβολή και κατοχή που ακολούθησε, αλλά και λόγω των αναγκών του ίδιου του συστήματος, το στρατιωτικό καθεστώς κατέρρευσε, ως αποτέλεσμα του συμβιβασμού που επήλθε ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και του αστικού πολιτικού κόσμου από τη μία και τη χουντική διακυβέρνηση από την άλλη.

Οργανωνόμαστε για την ανατροπή!

Η μορφή άσκησης της εξουσίας το 1974 άλλαξε. Η εξουσία όμως παρέμεινε στα χέρια των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών. Όσες κυβερνήσεις αναδείχτηκαν από τότε υπηρετούν το κεφάλαιο και τις διεθνείς καπιταλιστικές ενώσεις, στις οποίες συμμετέχει.
Σήμερα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει πάρει τη σκυτάλη στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά και της εξαπάτησης της νεολαίας. Από τη μία εμφανίζεται να τιμάει τους λαϊκούς αγώνες και από την άλλη τους συκοφαντεί και τους καταστέλλει. Από τη μία εμφανίζεται σαν τιμητής του Πολυτεχνείου ή και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και από την άλλη συμμετέχει "στα γεμάτα" στους επικίνδυνους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. 

Προκλητικά μάλιστα τις μέρες του εορτασμού του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου ετοιμάζει φιέστες με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπ. Ομπάμα, που (και) στις μέρες του οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ εξαπέλυσαν δεκάδες πολέμους και σφαγές λαών για να εξασφαλίσουν νέες αγορές και κέρδη για τα αμερικανικά μονοπώλια. Στην Ουκρανία, τη Συρία, τη Λιβύη, την Υεμένη οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ, στην ΕΕ, στη Ρωσία, στην Κίνα και άλλα καπιταλιστικά κράτη έχουν ανάψει τη φωτιά του πολέμου, ενώ εύφλεκτα υλικά συγκεντρώνονται και στο Αιγαίο. Οι κόντρες μεταξύ των ιμπεριαλιστών και των αστικών τάξεων κάθε χώρας για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στις αγορές της περιοχής, στα πετρέλαια, το φυσικό αέρια και τους ενεργειακούς δρόμους μπορούν να οδηγήσουν σε γενίκευση του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Την όξυνση αυτών των ανταγωνισμών σηματοδοτούν η ενισχυμένη παρουσία της φονικής μηχανής του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, οι διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, αλλά και η επικίνδυνη πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Από τη μία μπλέκει και το λαό στα επικίνδυνα πολεμικά σχέδια στην περιοχή και από την άλλη καλλιεργεί τον εφησυχασμό, ότι "δεν τρέχει τίποτα", "το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι σύμμαχοί μας και μας προστατεύουν".

Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, οι καπιταλιστές ποτέ δεν λογάριασαν την προστασία του λαού. Μετράνε μόνο τα κέρδη τους, τους τζίρους και τα συμφέροντά τους. Στέλνουν τους λαούς να χύσουν το αίμα τους για ξένα προς τις ανάγκες τους συμφέροντα.
Δεν θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια των εκμεταλλευτών! Παλεύουμε με τη δική μας σημαία, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας. Κοινός αντίπαλος των λαών είναι ο καπιταλισμός, κοινή ανάγκη των λαών η ανατροπή του σάπιου συστήματος σε κάθε χώρα!

Διεκδικούμε τη ζωή που μας αξίζει!

Ο λαός, η νεολαία, όταν είμαστε οργανωμένοι και ενωμένοι, όταν ξέρουμε γιατί παλεύουμε, μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία. Μπορούμε να αποκτήσουμε τεράστια δύναμη όταν απορρίψουμε τις λογικές διαχείρισης του σημερινού σάπιου συστήματος, τις κυβερνήσεις της μιας ή της άλλης πολιτικής δύναμης, που τάχα θα μας λύσουν το πρόβλημα. Βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο: την εξουσία του κεφαλαίου, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τις κυβερνήσεις που τους υπηρετούν. Σήμερα έχουμε περισσότερες αποδείξεις. “Σωτήρες” και “εύκολες λύσεις” δεν υπάρχουν. Παίρνουμε τη ζωή μας στα δικά μας χέρια. Συμβάλλουμε αποφασιστικά με τη συμμετοχή και την πάλη μας στην αγωνιστική ανασυγκρότηση του κινήματος, μαζικοποιώντας τα σωματεία και τις Επιτροπές Αγώνα στους χώρους δουλειάς, δυναμώνοντας τις επιτροπές και τα συμβούλια στην επαγγελματική εκπαίδευση, συγκροτώντας Επιτροπές Ανέργων, στα σωματεία και στις λαϊκές γειτονιές, δυναμώνοντας τους Φοιτητικούς και Σπουδαστικούς Συλλόγους, κόντρα στον εκφυλισμό, δυναμώνοντας την αγωνιστική συλλογική δραστηριότητα μέσα στα σχολεία, με μαθητικά συμβούλια οργανωτές, κυψέλες του αγώνα, ενισχύοντας σε κάθε χώρο τον αγώνα διεκδίκησης των σύγχρονων αναγκών μας σε μόρφωση, δουλειά, ζωή με δικαιώματα. Παλεύουμε για μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς φασισμό, κρίσεις, πολέμους και προσφυγιά.

Συνεχίζουμε την πάλη για ανατρέψουμε τη δικτατορία των μονοπωλίων, για να κατακτήσει ο λαός την εξουσία και να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει!

Είμαστε αισιόδοξοι: Ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας νέων εξεγέρσεων και κοινωνικών επαναστάσεων, που θα οδηγήσουν ξανά την ανθρωπότητα στην πρόοδο! Η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο σοσιαλισμός, είναι το μέλλον!».

(Διαβάστε εδώ ολόκληρη την ανακοίνωση σε PDF)

 902.gr

Μετέωρη ζωή

 Μετέωρη ζωή

1. Η μαύρη αλήθεια είναι ότι πληθαίνουν οι γραμμές των παραιτημένων πολιτών. Καθήκον μας είναι να αναχαιτίσουμε αυτήν τη λαίλαπα. Αφού πρώτα διέλυσε τις ανθρώπινες σχέσεις, το κεφάλαιο κατάφερε να μας οδηγήσει κατά μόνας στην κατάθλιψη.

 

2. Στατιστικά η κατάθλιψη καλπάζει μαζί με την ανεργία. Και πώς θα γινόταν αλλιώς; Η ιδιοτελής σιωπή των δημοσιογράφων δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια. Αρκεί κάποιος να περπατήσει στο κέντρο της πόλης. Υπάρχουν ζώνες απομόνωσης, ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, που κατοικούνται από παρίες, με τους οποίους κανείς δεν θέλει να διασταυρώσει ούτε το βλέμμα. Και φυσικά κανείς δεν πλησιάζει κανέναν. Ενας κόσμος ακίνητος, αμίλητος, περιχαρακωμένος σε τρεις δρόμους, που δεν έχει πρόσβαση πουθενά. Οσοι ισχυρίζονται ότι μπορούν να αλλάξουν αυτήν τη συνθήκη μέσα στο πλαίσιο του αστικού κράτους είναι βολεμένοι ή αφελείς. Οι τελευταίοι βρίσκονται σε κατάσταση μόνιμης σύγχυσης ανάμεσα σε αυτά που νιώθουν και σε αυτά που βλέπουν.

 

3. Ούτε η χριστιανική πίστη ούτε οι βουδιστικές παραβολές περί αγάπης μπορούν να αναχαιτίσουν την αγανάκτηση. Ζούμε ένα μεσαίωνα στον οποίο προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Απώτερος σκοπός του συστήματος είναι η υποταγή εφ' όλης της ύλης, αρχής γενομένης από την αξιοπρέπειά μας.

 

4. Στα παλιά μου τα παπούτσια ο ανασχηματισμός και ο Μητσοτάκης και κάθε άλλη παραφυάδα. Προσβλέπω μόνο στο ΠΑΜΕ, στη επίμονη παρουσία του στις εστίες όπου τα αφεντικά αποθρασύνονται ενάντια στους εργαζομένους. Η απληστία είναι οδηγός τους, αλλά έχουν καταλάβει ότι δεν παίζουν πια στα ίδια.

 

5. Ενα μέρος της καλλιτεχνικής πιάτσας συνεχίζει την παράδοση της προσκόλλησης στην εξουσία. Είναι εκείνοι που χτίζουν την καριέρα τους, προσπαθώντας κάθε φορά να είναι αρεστοί στο σύστημα. Πολλά λόγια, πολλές δημόσιες εμφανίσεις και δηλώσεις όσων διεκδικούν μια θέση από την κυβέρνηση. Δεν γίνεται ωστόσο να κολυμπάς στην πραγματικότητα, μασώντας τσίχλα και κάνοντας τόση φασαρία. Προφανώς δεν αισθάνονται υπόλογοι και συνεχίζουν επηρμένοι μέσα σε αυτόν τον γενικευμένο κλονισμό, θυμίζοντας τον ήρωα του Κλάους Μαν, Μεφίστο.

 

6. Τι περιμένουμε από την εμφάνιση Ομπάμα; Τώρα που άλλαξαν τα πράγματα, άλλος θα εκπροσωπεί τις φυλές των αγρίων που στολίζουν την αστερόεσσα.

 

7. Η κατάθλιψη χτυπά όλα τα σπίτια. Είναι θαυμάσιο το βιβλίο του Ζορζ Μινουά Η ιστορία της κατάθλιψης (σε μετάφραση Βάλιας Σερέτη, εκδόσεις «Νάρκισσος»). Από την αυγή της ανθρωπότητας ο άνθρωπος δυσφορούσε για τη ζωή εφόσον οι ανεπίλυτες αντιφάσεις της τον ταλάνιζαν ασταμάτητα: «Κάθε τριάντα δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος, άντρας ή γυναίκα, αυτοκτονεί σε κάποιο μέρος του κόσμου. Δηλαδή κάθε χρόνο αυτοκτονούν ένα εκατομμύριο άνθρωποι - αριθμός επίσημος, πολύ κατώτερος του πραγματικού. Πρόσφατη αναφορά του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας εκτιμά ότι στις αναπτυσσόμενες χώρες ο ετήσιος αριθμός αυτοκτονιών, που ανέρχονταν το 1990 στα 593.000 άτομα, θα εκτοξευτεί στις 995.000 το έτος 2020».

 

8. Ο νέος υπουργός Οικονομίας Δημήτρης Παπαδημητρίου δήλωσε πως η μόνη σωτηρία μας είναι ένα σχέδιο Μάρσαλ. Δευτέρα βράδυ παρακολουθώ την πρώτη του συνέντευξη στην ΕΡΤ. Πιστεύει και το τονίζει με το ύφος της ακαδημαϊκής σιγουριάς ότι ήρθε η ώρα το Βερολίνο να αλλάξει και να μοιράσει τα αποθέματα της Γερμανίας στις χώρες της Ευρωζώνης που έχουν ανάγκη. Ως υπουργός, ο ακαδημαϊκός βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμης πνευματικής εξύψωσης, δηλαδή άγνοιας κινδύνου. Μας βεβαιώνει με φιλόστοργο βλέμμα ότι δεν πρόκειται να έλθει τέταρτο μνημόνιο. Φευγαλέες σκέψεις, αταραξίας διαλογισμοί οδηγούν τον υπουργό όχι στην κοινωνία αλλά στη νιρβάνα.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

 

Ριζοσπάστης

Οι ανταγωνισμοί ΗΠΑ - Κίνας στο φόντο αβεβαιότητας για τη διεθνή οικονομία

Οι ανταγωνισμοί ΗΠΑ - Κίνας στο φόντο αβεβαιότητας για τη διεθνή οικονομία

Οταν αστικά επιτελεία εκτιμούν ότι «η Δύση χάνει την κυριαρχία της στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων», ενώ οι οικονομίες ΗΠΑ - ΕΕ δεν ανακάμπτουν δυναμικά

Copyright 2016 The Associated

Ο Κινέζος Πρόεδρος, Σι Τζινπίνγκ, υποδέχεται τους Αμερικανούς υπουργούς, Οικονομικών, Τζακ Λιου, και Εξωτερικών, Τζον Κέρι, τον Ιούνη 2016

Σε πρόσφατη μελέτη του αμερικανικού ινστιτούτου «Stratfor» αναφερόταν: «Εν τω μεταξύ, υπάρχουν και οι ανήσυχοι σύμμαχοι των ΗΠΑ, που παρακολουθούν και περιμένουν να δουν αν μπορούν να συνεχίσουν να βασίζονται στις δεσμεύσεις των ΗΠΑ για προστασία τους από τους ισχυρότερους γείτονές τους. Με τη συμφωνία Trans-Pacific Partnership να έχει μπει "στον πάγο" και με την αξιοπιστία των ΗΠΑ να αμφισβητείται γενικότερα, οι εταίροι στη Νοτιοανατολική Ασία, όπως οι Φιλιππίνες και το Βιετνάμ, θα "στοιχηματίσουν" στη συνεργασία με το Πεκίνο σε οικονομικά ζητήματα, προκειμένου να αμβλύνουν τις εντάσεις στα ζητήματα ασφάλειας».

Η «συμφωνία σε πάγο»

Στη «Συμφωνία Συνεργασίας Χωρών του Ειρηνικού» (Trans-Pacific Partnership - ΤΡΡ) συμμετέχουν κράτη και από τις δύο ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού, τα εξής: ΗΠΑ, Ιαπωνία, Μαλαισία, Βιετνάμ, Σιγκαπούρη, Μπρουνέι, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Καναδάς, Μεξικό, Χιλή, Περού. Σύμφωνα με τα στοιχεία της κυβέρνησης Ομπάμα, η συμφωνία αφορά μια αγορά συνολικά 800 εκατομμυρίων ανθρώπων και οικονομίες που αθροιστικά αντιπροσωπεύουν το 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το αμερικανικό κεφάλαιο με την εφαρμογή της ΤΡΡ προσδοκά να αποκτήσει σοβαρά πλεονεκτήματα για την ενίσχυση της δράσης του σε μια περιοχή με καπιταλιστικές οικονομίες με ρυθμούς ανάπτυξης σε υψηλά επίπεδα. Και πάνω απ' όλα σε κρίσιμη γεωστρατηγική θέση, πολύ κοντά στην Κίνα, την περικυκλώνει, η οποία παραμένει ένας από τους σημαντικότερους εμπορικούς και όχι μόνο εταίρους των περισσότερων από τις 12 χώρες. Αρα, η εφαρμογή της ΤΡΡ σαφώς και επιδρά στην αναμέτρηση ΗΠΑ - Κίνας.
Ο Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε μετά την υπογραφή της: «Οταν πάνω από το 95% των πιθανών πελατών μας ζει εκτός συνόρων, δεν μπορούμε να αφήσουμε χώρες όπως η Κίνα να συγγράφουν τους κανόνες της παγκόσμιας οικονομίας (...) Εμείς θα πρέπει να συγγράφουμε αυτούς τους κανόνες, ανοίγοντας νέες αγορές για να μπουν τα αμερικανικά προϊόντα (...) Δυναμώνει (η ΤΡΡ) τις στρατηγικές μας σχέσεις με τους εταίρους και συμμάχους μας σε μια περιοχή που θα είναι ζωτικής σημασίας στον 21ο αιώνα (...) Η TPP θα δώσει ώθηση στην ηγετική μας θέση στο εξωτερικό».
Και ενώ αυτή η συμφωνία θα έδινε ώθηση στην ηγετική θέση των ΗΠΑ, ένα ινστιτούτο που εκφράζει κατεξοχήν αμερικανικούς κρατικούς μηχανισμούς, μιλά για «συμφωνία σε πάγο» και «αμφισβήτηση της αξιοπιστίας των ΗΠΑ από συμμάχους τους», άρα τα πράγματα γίνονται σοβαρά σε βάρος των ΗΠΑ, δείχνουν πρόσθετες δυσκολίες ανάπτυξης της οικονομίας τους και παραπέρα όξυνση των ανταγωνισμών μεταξύ ΗΠΑ - Κίνας. Ηδη το παράδειγμα των Φιλιππίνων, που υπέγραψαν συμφωνίες με την Κίνα, είναι ενδεικτικό. Η εκτίμηση του «Stratfor» δείχνει την αγωνία των ΗΠΑ για διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας του αμερικανικού κεφαλαίου έναντι της Κίνας. Ο Τραμπ έχει μιλήσει για επαναδιαπραγμάτευση τέτοιων συμφωνιών, για δασμούς στις εισαγωγές, για επιστροφή αμερικανικών επιχειρήσεων στις ΗΠΑ. Προστατευτισμός στον οποίο η Κίνα αντιδρά. Θα το κάνει και σε ποιο βαθμό; Ανταγωνισμοί που διαπλέκονται με οξύτατους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και βαθιές διαιρέσεις στις ΗΠΑ.

Κίνα αλλά και Ρωσία σε δράση

Στα παραπάνω να προσθέσουμε τη δράση της «Ευρασιατικής Οικονομικής Ενωσης» που ιδρύθηκε από τη Ρωσία (συμμετέχουν Ρωσία, Λευκορωσία, Καζαχστάν, Αρμενία) και της «Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης» (ΟΣΣ), όπου συμμετέχουν Ρωσία, Κίνα, Καζαχστάν, Κιργισία, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, ενώ καθεστώς «παρατηρητή» έχουν Ινδία, Μογγολία, Πακιστάν, Ιράν, με τις δύο τελευταίες χώρες να θέλουν να γίνουν πλήρη μέλη στην ΟΣΣ, οι Λευκορωσία και Σρι Λάνκα έχουν αποκτήσει το καθεστώς του «εταίρου», ενώ το Αφγανιστάν ζητά να γίνει παρατηρητής και η Τουρκία κατέθεσε αίτηση για να αποκτήσει το καθεστώς του «εταίρου».
Ακόμη, το φιλόδοξο σχέδιο της Κίνας για τους νέους, χερσαίους και θαλάσσιους, «Δρόμους του Μεταξιού». Είναι ένα τεράστιο σχέδιο διασύνδεσης αγορών, λιμανιών, ενεργειακών αγωγών, τηλεπικοινωνιών, εμπορίου σε μια ζώνη που αφορά 64 κράτη, 4,4 δισεκατομμύρια ανθρώπους και περίπου το 40% της παγκόσμιας οικονομίας. Η Ασιατική Τράπεζα Υποδομών (ιδρύθηκε με πρωτοβουλία της Κίνας) και η Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS θα εξασφαλίσουν μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης του σχεδίου, που θα ενισχύσει τη διεθνή θέση της Κίνας. Ενισχύει όμως τους ανταγωνισμούς με τις ΗΠΑ.
Στη Σύνοδο του G20 ο Κινέζος Πρόεδρος, Σι Τζινπίνγκ, είπε ότι «χρειάζεται να απαλλαγούν ορισμένοι από την ξεπερασμένη ψυχροπολεμική νοοτροπία», να οικοδομηθούν μια νέα αντίληψη περί «κοινής, πλήρους, συνεργατικής και βιώσιμης ασφάλειας» και νέες πρακτικές στην παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση. Αρα, αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στις διεθνείς διευθετήσεις.

Η παρέμβαση των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς»

Στις 17 Οκτώβρη 2016 δημοσιεύτηκε άρθρο των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» («Euro2day») με τίτλο «Η Δύση χάνει την κυριαρχία της στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων», όπου αναφέρονται τα εξής:
«Η άνοδος της Κίνας και τα προβλήματα σε ΗΠΑ και Ευρώπη ανακατεύουν την παγκόσμια τράπουλα (...)
Ηταν μόλις προχθές που οι πλούσιες δημοκρατίες φαντάζονταν μια παγκόσμια τάξη μετά τον ψυχρό πόλεμο βασισμένη στις δικές τους ιδέες. Τώρα τρέχουν μακριά από τον κόσμο (...)
Οι ΗΠΑ είναι ακόμα, με μικρή απόκλιση, η διαπρεπής δύναμη (...) Η Ευρώπη (...) βυθισμένη στις κρίσεις - την Ευρωζώνη, το Προσφυγικό και πρόσφατα το Brexit - είναι μια ήπειρος που έχασε την δυνατότητα να σκέφτεται στρατηγικά. Εν τω μεταξύ, Κίνα και Ρωσία δεν έχουν έφεση στο να δεχτούν τους κανόνες που έγραψαν οι ΗΠΑ (...)
Το ετήσιο forum ασφάλειας Xiangshan είναι το μέρος που η στρατιωτική και πολιτική ελίτ της Κίνας μιλά στον κόσμο (...) Το θέμα που επιλέχθηκε για το 2016 είναι η αναζήτηση ενός "νέου μοντέλου διεθνών σχέσεων". Το υποσυνείδητο μήνυμα ήταν ότι η Δύση πρέπει να αναγνωρίσει ότι η "παλαιά τάξη" έχει παρέλθει και είναι καιρός να συνεργαστεί με την Κίνα για την συνδιαμόρφωση του αντικαταστάτη της (...)
Πάνω απ' όλα οι ΗΠΑ, ως ξένος στην Ανατολική Ασία πρέπει να προσαρμοστεί σε νέες πραγματικότητες. Το σύστημα συμμαχιών του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα δεν χωρά στις γεωπολιτικές πραγματικότητες από την άνοδο της Κίνας (...) Η νέα τάξη πραγμάτων δεν μπορεί να μοιάζει με την παλαιά (...)
Η Μέση Ανατολή φλέγεται και η Ρωσία θέλει να ανατρέψει την μετά τον ψυχρό πόλεμο κατάσταση στην Ευρώπη (...) Δεν είναι δύσκολο να δεις τον ανταγωνισμό ΗΠΑ - Κίνας να μετατρέπεται σε αντιπαράθεση και χειρότερα.
Ο κόσμος είναι σε κρίσιμο σημείο. Η μετά τον ψυχρό πόλεμο διευθέτηση, οργανωμένη γύρω από την αδιαμφισβήτητη δύναμη των ΗΠΑ, δυτικά σχεδιασμένων παγκόσμιων θεσμών, πολυμερείς κανόνες και νόρμες, έχει διαβρωθεί (...)
Κάποιοι πιστεύουν ότι η απλή πραγματικότητα της οικονομικής αλληλεξάρτησης θα σώσει την κατάσταση, οι συγκρούσεις θα έχουν μόνο ηττημένους. Αλλά η δυναμική μπορεί να λειτουργήσει προς άλλη κατεύθυνση (...)».
Οι παραπάνω εκτιμήσεις δείχνουν ολοφάνερα ότι κλείνει η ψαλίδα ανάμεσα σε ΗΠΑ - Κίνα, τόσο που η Κίνα, δεύτερη στην πυραμίδα, έχει ελάχιστη διαφορά από την πρώτη, τις ΗΠΑ, που βρίσκονται «ακόμα» στην πρώτη θέση, λένε οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», άρα δεν την έχουν σίγουρη. Δείχνουν ακόμη ότι οι ΗΠΑ αδυνατούν να αυξήσουν τη διαφορά. Το «Stratfor» έχει εκτιμήσει ότι η Κίνα θα ξεπεράσει τις ΗΠΑ το 203Ο. Θα την αφήσουν οι ΗΠΑ; Δείχνουν ακόμη ότι η όξυνση των ανταγωνισμών δεν είναι σίγουρο ότι θα αντιμετωπιστεί με συμβιβασμούς. Αλλά αν δεν μπορέσει, τότε περνούν στην πολιτική με άλλα μέσα, τον πόλεμο.

Οι οικονομικές συνθήκες

Η παγκόσμια οικονομία επιβραδύνεται. Η οικονομία της Κίνας ενώ για πολλά χρόνια είχε ρυθμούς ανάπτυξης που έφτασαν έως και 20% του ΑΕΠ, σήμερα έχει ρυθμούς 6,5%, σταθεροποιήθηκε σ' αυτό το ποσοστό, μετά από πτώση το 2015 στο 6,2%, ενώ το ΔΝΤ εκτιμά ανάπτυξη 6,6% για το 2016. Οι ΗΠΑ αναπτύσσονται με 2,2%, ενώ το ΔΝΤ εκτιμά 1,6% για το 2016, η Γερμανία με 1,7%, η Ευρωζώνη με 1,6%, δηλαδή η ανάπτυξη στη Δύση δεν έχει δυναμική. Τα εταιρικά κέρδη στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την JP Morgan, μειώθηκαν 7% ετησίως, ενώ η πραγματική αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι ετησίως 1,4%, αρκετά πιο κάτω απ' ό,τι πριν από την κρίση το 2008 (Μάικλ Ρόμπριτς, «Εφημερίδα των Συντακτών», 8/11/2016). Φαίνεται ότι η καταστροφή κεφαλαίου στην περίοδο της οικονομικής κρίσης δεν έχει το βάθος που θα δημιουργήσει συνθήκες δυναμικής ανάπτυξης με επενδύσεις από τα πλεονάζοντα - λιμνάζοντα κεφάλαια. Και η Κίνα φάνηκε να «μπουκώνει» αφού επιβραδύνθηκε, αλλά, συγκριτικά με ΗΠΑ, Ευρωζώνη, έχει ακόμη περιθώρια ανάπτυξης. Αλλωστε, οι προβλέψεις του ΔΝΤ για ανάπτυξη, για την Κίνα μιλούν για άνοδο, σε ΗΠΑ και Ευρωζώνη για κάθοδο.
Τα βιομηχανικά κέρδη στην Κίνα αυξήθηκαν 19,5% σε ετήσια βάση τον Αύγουστο 2016, η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε 6,3% την ίδια περίοδο, σύμφωνα με τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας. Οι δε επενδύσεις αυξήθηκαν 8,1% σε ετήσια βάση την περίοδο Γενάρη - Αυγούστου 2016. Στο πρώτο 7μηνο του 2016, οι άμεσες ξένες επενδύσεις στην Κίνα αυξήθηκαν 4,3% σε ετήσια βάση. Η έκθεση προβλέπει ότι οι επενδύσεις από την Κίνα προς το εξωτερικό θα αυξηθούν περισσότερο από 20% στο δεύτερο εξάμηνο. Ακόμη, μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2016 ιδρύθηκαν 2,62 εκατ. εταιρείες, αριθμός αυξημένος κατά 28,6% σε σχέση με το πρώτο εξάμηνο του 2015, σύμφωνα με τον αναπληρωτή διευθυντή της Εθνικής Επιτροπής Ανάπτυξης και Μεταρρυθμίσεων, που δημιούργησαν 1,46 εκατ. θέσεις εργασίας.
Ακόμη, σύμφωνα με έρευνα της τράπεζας HSBC, η Κίνα «παίζει μεγαλύτερο ρόλο στην ενίσχυση της παγκόσμιας ανάπτυξης απ' ό,τι οι ΗΠΑ και η Ευρώπη μαζί. Το πρώτο τρίμηνο του 2016 το "μερίδιο" της κινεζικής οικονομίας στην αύξηση του παγκόσμιου ΑΕΠ υπολογίζεται στο 47%» («Καθημερινή» 29/5/2016).
Την ίδια ώρα, σε άρθρο των «New York Times» («Καθημερινή» 9/11/2016) αναφέρεται ότι «η οικονομία των ΗΠΑ είναι σήμερα πιο επιρρεπής σε μια ύφεση απ' όσο ήταν εδώ και πολλές δεκαετίες (...) Η ανάπτυξη είναι περίπου 2% ετησίως, κάτω από το 3% και το 4% που ήταν το σύνηθες το δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα. Αυτό σημαίνει πως δεν είναι αρκετά ισχυρό το μαξιλάρι της ανάπτυξης, που θα μπορούσε να την προστατεύσει. Αρκεί ένα μικρότερο εξωτερικό σοκ για να συμπαρασύρει την οικονομία σε νέα ύφεση».

Μια πορεία σε τροχιά ανακατατάξεων

Μετά από όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι οι εκτιμήσεις επιτελείων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της Δύσης πως «η Δύση χάνει την κυριαρχία της στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων», δείχνουν και την πορεία μιας πραγματικότητας, η οποία εξελίσσεται αντικειμενικά εν μέσω όξυνσης ανταγωνισμών ανάμεσα στο κεφάλαιο. Οι ΗΠΑ, αν και πρώτες στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, χάνουν έδαφος και υποβαθμίζονται, η Γερμανία επίσης ενώ ήταν δεύτερη και η Κίνα τρίτη τώρα έχει γίνει αντιστροφή. Θα είναι μια «αναίμακτη» πορεία και εξέλιξη; Θα το δείξει η ζωή. Το πραγματικό για την εργατική τάξη και τους λαούς πρόβλημα είναι πως ό,τι και αν γίνει θα το πληρώσουν με ένταση της εκμετάλλευσης, με τεράστια ανεργία και φτώχεια, αλλά ακόμη και με ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Γι' αυτό πρέπει, χειραφετημένοι από την αστική τάξη, να οργανώσουν το δικό τους αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Τραμπ: Ο «κατάλληλος άνθρωπος» στην κατάλληλη ώρα

Τραμπ: Ο «κατάλληλος άνθρωπος» στην κατάλληλη ώρα

Η δυνατότητα του κεφαλαίου να χειραγωγεί το λαό επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά

Με κόκκινο είναι οι πολιτείες που κέρδισε ο Τραμπ (παίρνοντας τους εκλέκτορες) και με μπλε αυτές που πήρε η Κλίντον

Η επόμενη μέρα των εκλογών βρίσκει την αστική τάξη των ΗΠΑ με βαθύ ρήγμα στο εσωτερικό της και τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο, τους εταίρους της να εκφράζουν ποικίλες αντιδράσεις για τις νέες διεργασίες που συντελούνται και τις γεωπολιτικές πιθανές τους προεκτάσεις μετά από την μη προβλεπόμενη, από τις περισσότερες δημοσκοπήσεις και μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου, νίκη του δισεκατομμυριούχου Ντόναλντ Τραμπ στις εκλογές της 8ης Νοέμβρη. Εντούτοις, η νίκη του δεν ήταν εντελώς απρόβλεπτη και σίγουρα όχι τυχαία!
Η επικράτηση του μεγιστάνα της αγοράς ακινήτων βασίστηκε στο εκλογικό σύστημα, όπου ο «νικητής τα παίρνει όλα» και πήρε από τους 538 εκλέκτορες τους 290 (απαιτούνταν 270, κάθε πολιτεία ανάλογα με τον πληθυσμό της εκλέγει διαφορετικό αριθμό εκλεκτόρων). Η Δημοκρατική αντίπαλός του, Χίλαρι Κλίντον, πήρε 232 εκλέκτορες. Υπολείπονταν έως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, 3 μέρες μετά τις εκλογές, η καταμέτρηση στο Μίσιγκαν για την απόδοση των 16 εκλεκτόρων. Η Κλίντον προηγούνταν κατά περίπου 400.000 ψήφους από τον Τραμπ (ανάλογο φαινόμενο είχε καταγραφεί στις εκλογές του 2000 μεταξύ του Δημοκρατικού Αλ Γκορ και του Ρεπουμπλικάνου Τζορτζ Ουόκερ Μπους, που κέρδισε ο δεύτερος, αν και με περίπου 500.000 ψήφους πίσω.
Σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή, παρά τις μεγάλες ουρές έξω από ορισμένα εκλογικά κέντρα κυρίως μεγάλων αστικών κέντρων, που παρατηρήθηκε την περασμένη Τρίτη, η συμμετοχή των ψηφοφόρων φαίνεται τελικά πως δεν αυξήθηκε σε σχέση με τις προηγούμενες προεδρικές εκλογές του 2012. Οι πρώτες εκτιμήσεις φέρνουν φέτος την προσέλευση στο 56,9% αντί του 58,6% που ήταν το 2012. Ψήφισαν κάτι παραπάνω από 120.000.000 από 231.000.000 Αμερικανούς με δικαίωμα ψήφου (όσοι από μόνοι τους γράφτηκαν στους εκλογικούς καταλόγους).
Τα πρώτα στοιχεία των εταιρειών ανάλυσης του εκλογικού αποτελέσματος δείχνουν πως αυτοί που απείχαν ήταν κυρίως νεαρότεροι σε ηλικία ψηφοφόροι, πιθανά δυσαρεστημένοι οπαδοί του άλλου διεκδικητή του χρίσματος των Δημοκρατικών σοσιαλδημοκράτη γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, που εμφανιζόταν ως «αριστερά» στην «εκπρόσωπο του κατεστημένου» Κλίντον. Το σίγουρο είναι ότι το κεφάλαιο κατάφερε να εγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις στη «Σκύλλα» και τη «Χάρυβδη», την δικαιολογημένη δυσαρέσκεια των εργαζομένων να την στρέψει σε κανάλια ανώδυνα για το ίδιο, κάτι που οφείλεται και στην τραγική απουσία, Κομμουνιστικού Κόμματος στις ΗΠΑ, με επαναστατική στρατηγική ρήξης με το κεφάλαιο.

Χειραγώγηση λαϊκών στρωμάτων

Ο Τραμπ αποδείχτηκε ο πιο ικανός στη χειραγώγηση του λαού. Οι Αμερικανοί μη πτυχιούχοι κολεγίου ή πανεπιστημίου (ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής) κατά πλειοψηφία 67% τον ψήφισαν. Οι περισσότεροι είναι λευκοί εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες και άνεργοι που δεν είδαν την αναιμική καπιταλιστική ανάκαμψη, την οποία πέτυχε η διακυβέρνηση Ομπάμα, που επίσης λανσαρόταν ως η «ελπίδα της αλλαγής» από το 2008, να τους επηρεάζει θετικά. Το αντίθετο, μάλλον επιδείνωσε τη θέση τους και ενίσχυσε αυτή των μονοπωλίων.
Τραμπ «δαγκωτό» ψήφισαν οι ψηφοφόροι σε πολλές, μικρές επαρχιακές κωμοπόλεις και αγροτικές περιφέρειες στις περισσότερες πολιτείες, ειδικά στην ενδοχώρα, όπου έχουν κλείσει βιομηχανίες και υπάρχει εξαθλίωση. Η Κλίντον κυριάρχησε κυρίως στα αστικά κέντρα των δυτικών και ανατολικών ακτών της χώρας, με εξαίρεση τη Φλόριντα, όπου ο Τραμπ την κέρδισε επικρατώντας στην πλειοψηφία των επαρχιών.
Επίσης, στις ηλικιακές κατηγορίες όσοι από τους νέους, ηλικίας 18 ως 29 ετών, ψήφισαν, επέλεξαν πλειοψηφικά την Κλίντον, αλλά από 45 ετών και άνω (που είναι το 55% των ψηφοφόρων) επέλεξαν τον Τραμπ, που επίσης είχε διείσδυση στο 1/3 των ψήφων νέων Αμερικανών.
Ο μεγαλοκαπιταλιστής Τραμπ αυτοδιαφημίστηκε ως «μη επαγγελματίας πολιτικός», «επιτυχημένος μπίζνεσμαν», δήθεν «αντισυστημικός», με βάση ότι η πλειοψηφία καταλαβαίνει ως σύστημα όχι τον καπιταλισμό, αλλά τους διεφθαρμένους πολιτικούς όπως η Κλίντον. Ο Τραμπ πουλάει φρούδες ελπίδες για γρήγορη καπιταλιστική ανάπτυξη, που θα έρθει μέσα από την τόνωση της εσωτερικής ζήτησης με επενδύσεις για υποδομές 550 δισ. δολαρίων, ή τον προστατευτισμό απέναντι σε προϊόντα άλλων ανταγωνιστών όπως η Κίνα, ή το διώξιμο των «κακών μεταναστών». Ολα αυτά σε ένα λαό με χαμηλό επίπεδο ταξικής συνείδησης ήταν εύκολο να πιάσουν. Μάλιστα, το όραμα του κεφαλαίου, που δήθεν θα ανακουφίσει και το λαό, το εμφανίζει ως «κίνημα», επιδιώκοντας και αναμόρφωση του Ρεπουμπλικάνικου Κόμματος, με πολλά στελέχη του οποίου συγκρούστηκε.
Είναι αξιοσημείωτο πως στην επινίκια ομιλία του, ο Τραμπ δεν ανέφερε ούτε μία φορά το όνομα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ευχαρίστησε τις μυστικές υπηρεσίες, την αστυνομία, την «Εθνική Ενωση Οπλων» και τους 200 στρατηγούς που τον στήριξαν προεκλογικά. Επίσης, εμφανίστηκε ενωτικός στις συναντήσεις με τον Ομπάμα και τους επικεφαλής των Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο.

Ανησυχία εταίρων

Αναλύσεις επί αναλύσεων γίνονται από την περασμένη Τρίτη για τα βήματα που θα ακολουθήσει η νέα κυβέρνηση Τραμπ (επίσημα αναλαμβάνει καθήκοντα στις 20/1/2017) και τις επιπτώσεις στις διεθνείς σχέσεις και τις ισορροπίες που υπάρχουν σήμερα. Βεβαίως, αυτό που καθορίζει την πολιτική μιας ιμπεριαλιστικής χώρας όπως οι ΗΠΑ δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων.
Ακόμα και μια πιθανή αποκλιμάκωση της έντασης στις σχέσεις ΗΠΑ - Ρωσίας όπως φαίνεται να επιθυμεί ο Τραμπ, ή ένας συμβιβασμός σε Συρία - Ιράκ ή την Ουκρανία, έχει σχέση ακριβώς με αυτό, πώς καλύτερα θα εξυπηρετηθούν τα αμερικανικά μονοπώλια. Ο Τραμπ και το επιτελείο του επίσης θέλει να τραβήξει τη Ρωσία από τις στενές σχέσεις της με την Κίνα.
Πάντως, και οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δείχνουν έντονη ανησυχία με τις εξαγγελίες Τραμπ για τις σχέσεις με τη Ρωσία, με το ζήτημα της Βρετανίας, με τη δήλωση ότι πρέπει οι Ευρωπαίοι να πληρώσουν περισσότερα στο ΝΑΤΟ, ή αυτά που έχει πει για την αναστολή των εμπορικών συμφωνιών και της Διατλαντικής την EE (TTIP). Επίσης, το ζήτημα της απόσυρσης από τις πληρωμές για τις κλιματικές αλλαγές δημιουργεί προβληματισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι αύριο στις Βρυξέλλες θα συνεδριάσουν οι υπουργοί Εξωτερικών και για να εξετάσουν την νέα κατάσταση με τον Τραμπ.
Η αλλαγή στο αστικό σκηνικό στις ΗΠΑ, επίσης, εμφανίζεται σε αναλύσεις ως ο «μπαμπούλας» και για την ΕΕ και τις εκλογές που έρχονται σε Γαλλία, Γερμανία και άλλες χώρες και μάλιστα από σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, γίνονται εκκλήσεις για «αριστερή στροφή των σοσιαλιστών πριν είναι αργά». Επιχειρούν να εμφανίσουν ως «εναλλακτική» το δικό τους μείγμα αντιλαϊκής διαχείρισης υπέρ του κεφαλαίου, για να μην τους πάρουν τα πρωτεία η Λεπέν ή οι λεγόμενοι εθνικιστές ευρωσκεπτικιστές. Και ο ελληνικός λαός και άλλοι λαοί δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» σε ψευτοδιλήμματα που τους βάζουν να διαλέξουν εκτελεστή. Αυτό που απαιτείται είναι οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα να συστρατευτούν με τα Κομμουνιστικά Κόμματα με επαναστατική στρατηγική όπου υπάρχουν, όπου δεν υπάρχουν να τα δημιουργήσουν, και να χαράξουν το δικό τους δρόμο ρήξης και ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου.