ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙ; Το κεφάλαιο, η συσσώρευση και οι εξαγορές

Αφού βασικός στόχος του κεφαλαίου είναι η αέναη μεγέθυνση της υπεραξίας και του κέρδους, η συνεχής συγκέντρωση κεφαλαίων και η συγκεντροποίηση της παραγωγής, πάντα οδηγούσαν και οδηγούν σε μαζικές ανακατατάξεις, που εκφράζονται και με τις εξαγορές ή συγχωνεύσεις επιχειρήσεων

Πολύς είναι ο ντόρος που δημιουργήθηκε τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τις κινήσεις τραπεζικών ομίλων να ...αποκτήσουν ο ένας τον άλλον. Το κεφάλαιο «εξαγορές και συγχωνεύσεις» δεν είναι καινούριο, αλλά η συγκεκριμένη περίπτωση προσφέρεται και για σεναριογραφία, αφού οι εμπλεκόμενες τράπεζες ακολούθησαν το δρόμο της δημοσιοποίησης των επιθετικών τους προθέσεων και την ανοιχτή αντιπαράθεση, ώστε να αποδείξουν η καθεμία για λογαριασμό της ότι η δική της πρόταση είναι πιο φερέγγυα.
Με δυο λόγια, το επιχειρησιακό μέρος της ιστορίας έχει ως εξής:

• Στις 10 του Γενάρη η διοίκηση της «MarfiFinancial Group ΑΕ Συμμετοχών» αποφασίζει την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του ομίλου κατά 5 δισεκατομμύρια ευρώ, ποσό που θεωρείται κάτι μεταξύ αστρονομικού και ...εξωπραγματικού, για τα ελληνικά δεδομένα. Το ποσό αγγίζει το 2,6% του ΑΕΠ της χώρας, αλλά στελέχη της Marfin αφήνουν να εννοηθεί ότι η αύξηση είναι στα μέτρα του ομίλου, καθώς αποτελεί επιθυμία του βασικού μετόχου των Σαουδαράβων της «Dubai Finance».
• Την επομένη, 11 Γενάρη, η Τράπεζα Πειραιώς ανακοίνωσε - αργά το βράδυ - ότι το ΔΣ της «σε έκτακτη συνεδρίαση έλαβε απόφαση να προχωρήσει σε υποβολή φιλικής εκούσιας δημόσιας πρότασης προς τους μετόχους της "MARFIN POPULAR BANK PUBLIC CO LTD"».
• Η Marfin, στις 12 του μήνα, εγκαλεί τον πρόεδρο της Πειραιώς ότι δεν παίζει τίμιο παιχνίδι. Ανακοινώνει μάλιστα τη δική της απόφαση - που υποστηρίζει ότι γνώριζε ο Μ. Σάλλας - «να καταθέσει δημόσιες προτάσεις για την εξαγορά της Τράπεζας Πειραιώς και της Τράπεζας Κύπρου με στόχο τη δημιουργία της μεγαλύτερης τράπεζας στον Ελληνοκυπριακό χώρο και μιας από τις μεγαλύτερες τράπεζες σε ευρωπαϊκό επίπεδο».

Το λόγο, από εκεί και πέρα, παίρνουν οι κεντρικές τράπεζες και οι Επιτροπές Κεφαλαιαγοράς της Ελλάδας και της Κύπρου. Και όλοι τώρα περιμένουν - περιμένουμε - να δούμε την έκβαση που θα έχει η όλη ιστορία.

Μια ιστορία από τα παλιά

Στην υπόθεση δεν υπάρχει κάτι το συγκλονιστικό. Οι αγοραπωλησίες και οι συγχωνεύσεις επιχειρήσεων - μαζί και τραπεζών - είναι μια υπόθεση που προηγείται όχι μόνο της μονοπωλιακής φάσης του καπιταλισμού, αλλά και του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Η συσσώρευση κεφαλαίων ανέκαθεν οδηγούσε σε ανακατατάξεις σε επίπεδο επιχειρήσεων και σε αναδιανομές μεριδίων στην αγορά. Ανέκαθεν, δηλαδή, παρατηρείται η τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Από την εποχή της μανιφατούρας, υπήρχαν μονάδες παραγωγής που συνενώθηκαν με άλλες και έγιναν μεγαλύτερες, πολλές εξαιτίας του ανταγωνισμού διέκοψαν τη λειτουργία τους και την ίδια στιγμή πραγματοποιούνταν σωρεία αγορών και πωλήσεων.
Μόνο που με την ανάπτυξη του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, το πέρασμά του στην εποχή της μονοπωλιακής του εξέλιξης και ειδικά στη φάση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, «κάτι» αλλάζει. Τι είναι αυτό; Η συνεχής αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, στα πλαίσια της διευρυμένης καπιταλιστικής αναπαραγωγής, δημιουργεί τις υλικές προϋποθέσεις για συσσώρευση του κεφαλαίου από ομάδες επιχειρηματιών και οι μεμονωμένες ή περιστασιακές μέχρι τότε αγοραπωλησίες και συγχωνεύσεις επιχειρήσεων, αποκτούν μαζικό χαρακτήρα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καπιταλιστική κοινωνία και τις παραγωγικές σχέσεις.
Η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, έχει σαν αποτέλεσμα τη συνεχή αύξηση της υπεραξίας που αποσπά ο επιχειρηματίας. Η αυξημένη σε όγκο υπεραξία, που αυξάνεται ακόμα περισσότερο αν - στην ιστορική εξέλιξη - συνυπολογιστούν τα καπιταλιστικά κέρδη από την ασύλληπτων διαστάσεων αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας ως αποτέλεσμα της μαζικής εισαγωγής των νέων τεχνολογιών στην παραγωγή, οδηγεί στην προοδευτικά όλο και μεγαλύτερη μεγέθυνση των κεφαλαίων. Το συνεχώς αυξανόμενο κεφάλαιο αναζητά, απαιτεί, αξιώνει νέους τομείς δράσης και νέα μεγέθη αγορών για την εξασφάλιση ακόμα μεγαλύτερων υπερκερδών. Τότε και χωρίς να είναι αναγκαίο να προσπαθούμε να οριοθετούμε με αυστηρότητα τα χρονικά όρια, ξεκινά μια νέα φάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και της παραγωγής. Βέβαια, με δεδομένο ότι η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας και των διαφόρων κλάδων της δεν είναι ευθύγραμμη, ο καθένας καταλαβαίνει πως οι διαδικασίες συγκέντρωσης κεφαλαίων δεν είναι ανάγκη και δεν μπορεί να αφορούν στο σύνολο της οικονομίας ταυτόχρονα. Μπορεί να αγγίζουν μόνο κάποιο κλάδο ή ορισμένους κλάδους της. Αυτή η κίνηση του κεφαλαίου έχει το χαρακτήρα του αέναου και θα διακοπεί οριστικά μόνο εφόσον ανατραπεί η εξουσία του κεφαλαίου.

Τα μεγέθη και ο χρόνος

Αν επιχειρήσουμε να συγκρίνουμε τις διαδικασίες συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης στο παρελθόν και στις μέρες μας, θα διαπιστώσουμε ότι ενώ στο ουσιαστικό μέρος της υπόθεσης δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές, η εικόνα εμφανίζεται αλλιώτικη. Η ...διαφορά αφορά κύρια δύο πλευρές του ζητήματος. Πρώτον, τα μεγέθη των υπό συγκέντρωση κεφαλαίων και δεύτερον το χρόνο, την περιοδικότητα, που απαιτείται για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις μαζικών αναδιαρθρώσεων - ανακατατάξεων στους διάφορους κλάδους της οικονομίας.
Ετσι, αν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα τα φαινόμενα των μαζικών αγοραπωλησιών και συγχωνεύσεων επιχειρήσεων εμφανίζονταν με συχνότητα εικοσαετίας και τριακονταετίας, οι χρόνοι μεταπολεμικά συμπτύχθηκαν στη δεκαετία - δεκαπενταετία. Στις σύγχρονες συνθήκες δημιουργίας νέων κλάδων, απελευθέρωσης των αγορών και «παγκοσμιοποίησης» της δράσης του κεφαλαίου, οι χρόνοι αυτοί έχουν περιοριστεί ακόμα περισσότερο. Παράλληλα, ενώ οι αγοραπωλησίες και οι συγχωνεύσεις του παρελθόντος κύρια αφορούσαν κάποια βιομηχανική μονάδα ή ακόμα και τμήμα κάποιας βιομηχανίας, ή κλάδο δραστηριότητας κάποιας επιχείρησης, σήμερα αγοράζονται, πωλούνται, συγχωνεύονται και απορροφούνται ολόκληροι επιχειρηματικοί όμιλοι με πολυεπίπεδη, πολυκλαδική και πολυεθνική δραστηριότητα.
Τα οφέλη και τα πλεονεκτήματα που εξασφαλίζει η οικονομική ολιγαρχία από την ολοένα και μεγαλύτερη συγκέντρωση του κεφαλαίου, δεν είναι του παρόντος. Ο καθένας μας όμως γνωρίζει - και απαραίτητο είναι να μη μας διαφεύγει - ότι πέρα από την αστική περί του ανταγωνισμού και της ...εξέλιξης φιλολογίας, οι εξαγορές και οι συγχωνεύσεις συνδέονται με την ενίσχυση της ισχύος του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του και στο όνομα των «οικονομιών κλίμακας», πάντα συνοδεύονται με παραπέρα ένταση της εκμετάλλευσης, μαζικές απολύσεις και ευρείας κλίμακας επιθέσεις σε όλο το φάσμα των εργασιακών δικαιωμάτων και καταχτήσεων.

Χρονιά ρεκόρ

Σύμφωνα με τα στοιχεία που μέχρι σήμερα έχουν δει τη δημοσιότητα, το 2006 ήδη θεωρείται ως η χρονιά ρεκόρ για τις συγχωνεύσεις και εξαγορές επιχειρήσεων. Αν μάλιστα πιστέψουμε την εφημερίδα «ΚΕΡΔΟΣ» (21/12/2006) «στοιχεία της εταιρείας Thomson Financial δείχνουν ότι μέσα στο 2006 οι συμφωνίες συγχωνεύσεων και εξαγορών άγγιξαν σε παγκόσμια κλίμακα τα 3,6 τρισ. δολάρια, ξεπερνώντας κατά πολύ τα 2,7 τρισ. του περασμένου έτους». Αλλωστε, υπάρχουν υπολογισμοί που βεβαιώνουν ότι στη δεκαετία που διανύουμε, πραγματοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρηματικές συμφωνίες, τόσες όσες δεν είχαν λάβει χώρα κατά τις τρεις προηγούμενες δεκαετίες.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, μετά την έξαρση που σημειώθηκε περί τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, από το 2005 παρατηρείται και πάλι ανοδική πορεία των επιχειρηματικών συμφωνιών για εξαγορές και συγχωνεύσεις. Οπως προκύπτει από τα αναλυτικά στοιχεία της PRICE WATER HAUSE COOPER» (Πράις Ούτερ Χάουζ Κούπερ) την περίοδο 2002 - 2005 πραγματοποιήθηκαν 916 εξαγορές και συγχωνεύσεις επιχειρήσεων, συνολικής αξίας περίπου 12 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ανά χρονιά η εικόνα είναι η εξής:

• Το 2002 έγιναν 325 συμφωνίες αξίας 2,5 δισ. ευρώ
• Το 2003 έγιναν 169 συμφωνίες αξίας 3 δισ. ευρώ
• Το 2004 έγιναν 205 συμφωνίες αξίας 2 δισ. ευρώ
• Το 2005 έγιναν 217 συμφωνίες αξίας 4 δισ. ευρώ

Ιδιαίτερη θέση, στις συγχωνεύσεις και εξαγορές επιχειρήσεων διεθνώς και στη χώρα μας, κατέχουν οι ανακατατάξεις στον κλάδο των τραπεζών. Ανακατατάξεις που έχουν σαν αποτέλεσμα λιγότεροι σε αριθμό τραπεζικοί όμιλοι να συγκεντρώνουν και να ελέγχουν απίστευτα περισσότερα κεφάλαια. Σε μελέτη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που επικαλείται η ICAP «αναφέρεται ότι την περίοδο 1995 - 2000 πραγματοποιήθηκαν στην Ευρώπη 2.153 συγχωνεύσεις και εξαγορές πιστωτικών ιδρυμάτων. Από τις συμφωνίες αυτές το 84% πραγματοποιήθηκε μεταξύ ιδρυμάτων από την ίδια χώρα, το 5% αφορά διασυνοριακές συμφωνίες μεταξύ πιστωτικών ιδρυμάτων που εδρεύουν σε χώρες της ΕΕ και το υπόλοιπο 11% αφορά διασυνοριακές συμφωνίες με πιστωτικά ιδρύματα από χώρες εκτός ΕΕ». Ενδεικτικό της χρονικής κατανομής των επιχειρηματικών συμφωνιών είναι ότι «από τις 246 πολύ μεγάλες συμφωνίες που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 1990 -1999, οι 197 πραγματοποιήθηκαν τη δεύτερη πενταετία».
Σε ό,τι αφορά το ουσιαστικό μέρος αυτής της διαδικασίας, ενδεικτική είναι η εκτίμηση που περιλαμβάνεται σε έκθεση της Κομισιόν, από το 2002 ακόμα, όπου στο κεφάλαιο «η συγκέντρωση των επιχειρήσεων στην τραπεζική αγορά της ΕΕ» με έμφαση διαπίστωνε: «Το μερίδιο των στοιχείων ενεργητικού των τραπεζών που κατέχονται από τις 20 μεγαλύτερες ευρωπαϊκές τράπεζες αυξήθηκε από το 35% το 1997 στο 41% στις αρχές του 1999. Οι συγχωνεύσεις και εξαγορές στην ΕΕ έχουν εγχώρια κυρίως διάσταση: σε 24 μόνο από τις 190 συγχωνεύσεις και εξαγορές τραπεζών στην ΕΕ στο πρώτο εξάμηνο του 1999 συμμετείχε μια ξένη τράπεζα».

Στα δικά μας

Τα παραπάνω μεγέθη που αφορούν στις εξαγορές και συγχωνεύσεις βεβαίως δεν μπορούν να έχουν αναλογίες στα ελληνικά δεδομένα, ωστόσο, και στη χώρα μας ένα είναι ολοφάνερο. Μετά την απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος την προηγούμενη δεκαετία, ενεργοποιήθηκαν ραγδαίες εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα για το μοίρασμα της αγοράς. Ετσι, σε μια αγορά όπου κυριαρχούσαν δύο τράπεζες (Εθνική και Εμπορική) μετά από 14 ιδιωτικοποιήσεις, εξαγορές, συγχωνεύσεις και επιθετικές αγορές τραπεζών, η εικόνα έχει αλλάξει άρδην. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι όχι μόνο η εξασφάλιση ισχύος, αλλά η κυριαρχία πλέον των ιδιωτικών τραπεζικών ομίλων, διαδικασία που επιτεύχθηκε μέσα από την επιταχυνόμενη μεταφορά καταθέσεων και συνολικού ενεργητικού, στους νέους ομίλους που δημιουργήθηκαν (Αλφα, Γιούρομπανκ, Πειραιώς).
Ενδεικτικό είναι ότι μέσα σε μια εφταετία, το 2004 σε σχέση με το 1997:

• Ο αριθμός των τραπεζών από 26 μειώθηκε σε 19
• Τα ίδια κεφάλαια αυξήθηκαν κατά 146%
• Το συνολικό ενεργητικό των τραπεζών αυξήθηκε κατά 60% και από 14,6 δισ. ευρώ διαμορφώθηκε στα 182,3 δισ. ευρώ
• Τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών από 5,2% του ΑΕΠ διαμορφώθηκαν στο 7,4% του ΑΕΠ.
• Ιδιαίτερα σημαντική αύξηση σημείωσαν οι δείκτες εσόδων ανά κατάστημα και ανά εργαζόμενο και οι διάφοροι δείκτες μέτρησης της λεγόμενης παραγωγικότητας.

Η σημαντική κερδοφορία και η συγκέντρωση κεφαλαίων, οι ρυθμίσεις που αφορούν στα συνταξιοδοτικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, η πολιτική ...εξωστρέφειας και εξασφάλισης θέσεων σε αγορές των γειτονικών χωρών, οι συμμετοχικές και άλλες συνεργασίες που φαίνεται να έχουν συμφωνηθεί με τράπεζες του εξωτερικού, μαζί με τον εντεινόμενο ανταγωνισμό, φαίνεται πως συνθέτουν τις υλικές προϋποθέσεις, για ακόμα ένα ξαναμοίρασμα της τράπουλας, μεταξύ τραπεζικών ομίλων που με την τωρινή τους μορφή υπάρχουν μόλις λίγα χρόνια στην αγορά.
Το κρίσιμο σε κάθε περίπτωση ζήτημα για το τι θα ακολουθήσει - κάτι που εδώ που τα λέμε αφορά αποκλειστικά τους τραπεζίτες και την άρχουσα τάξη και ποσώς ενδιαφέρει τους εργαζόμενους - είναι τα όρια που αντικειμενικά υπάρχουν για τη διεύρυνση και μεγέθυνση των τραπεζών στη χώρα. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τις αντικρουόμενες πολλές φορές εκτιμήσεις, όλοι οι παρατηρητές φαίνεται να συμφωνούν ότι τα όρια, λόγω μεγέθους της οικονομίας είναι περιορισμένα και γίνονται ακόμα πιο ασφυκτικά αν συνυπολογιστεί ο δείκτης συγκέντρωσης της αγοράς που ήδη έχει σημειωθεί. Οι πέντε μεγαλύτεροι τραπεζικοί όμιλοι ελέγχουν ήδη πάνω από το 70% των δανείων (το αντίστοιχο ποσοστό στην ΕΕ είναι περίπου στο 60%), ποσοστό που υποδηλώνει το περιορισμένο όφελος που θα έχει μια μεγάλη τράπεζα από την εξαγορά μιας μικρής. Αλλά και επειδή σύμφωνα με τους υπολογισμούς των τραπεζιτών με την πάροδο του χρόνου στενεύουν και τα περιθώρια για παραπέρα χρηματοδοτήσεις στον κλάδο της λιανεμπορικής, ο ορίζοντας στον κλάδο των τραπεζών δείχνει να μη χωράει και τους πέντε ομίλους που σήμερα ελέγχουν την αγορά.
Γι' αυτό και τα μαχαίρια που ακονίζονται εδώ και καιρό, φαίνεται τώρα να βγαίνουν και η κάθε πλευρά παίρνει τη θέση της...

Κείμενα:
Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Το 2009 πάνω από το 77% του ΑΕΠ κατέληξε κατευθείαν στις τσέπες των μεγαλοεργοδοτών

Πού πήγαν τα λεφτά; Εξανεμίζονται σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης ή η τελευταία αξιοποιείται για να «λουφάξουν» οι εργαζόμενοι και να μη διεκδικήσουν πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, σύμφωνα με τις ανάγκες τους και ανάλογα με τον παραγόμενο πλούτο; Ας μιλήσουμε με αριθμούς:
Μόλις πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έδωσε 10 δισ. ευρώ στις τράπεζες και ίδρυσε ταμείο «για τη στήριξη του τραπεζικού συστήματος». Αυτά που δίνονται τώρα προστίθενται στα 28 δισ. που είχε δώσει η κυβέρνηση της ΝΔ.
Το 2009 το ΑΕΠ της χώρας διαμορφώθηκε στα 237 δισ. ευρώ. Από αυτά - με πρόχειρους υπολογισμούς - αυτά που οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έδωσαν χέρι με χέρι στο μεγάλο κεφάλαιο έφτασαν τα 184,1 δισ. Μέσα στο 2009 πλήρωσαν οι εργαζόμενοι:

• 29,1 δισ. ευρώ, σε τράπεζες για την εξόφληση χρεών του Δημοσίου.
• 28 δισ. ευρώ, για το πρόγραμμα στήριξης των τραπεζών.
• 44 δισ. ευρώ, προς ξένους επιχειρηματικούς ομίλους για την κάλυψη του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου (στοιχεία 2008).
• 18,3 δισ. ευρώ, για το δηλωθέν προσωπικό εισόδημα των εμποροβιομηχάνων - εισοδηματιών, πέρα από τα κέρδη των επιχειρήσεών τους.
• 12,3 δισ. ευρώ, σε τράπεζες για την πληρωμή τόκων εξυπηρέτησης του χρέους.
• 14,3 δισ. ευρώ, που ήταν τα επίσημα καθαρά κέρδη 160 επιχειρηματικών ομίλων.
• 7,7 δισ. ευρώ, για επιδοτήσεις επιχειρήσεων μέσω των προγραμμάτων του ΤΕΜΠΜΕ, του «Σχεδίου Στήριξης της Απασχόλησης» και του προγράμματος «Επιχειρηματικότητα και ανταγωνιστικότητα».
• 7,2 δισ. ευρώ, για άλλα οικονομικά κίνητρα προς επιχειρηματίες.
• 6,7 δισ. ευρώ, για στρατιωτικές δαπάνες και δαπάνες συντήρησης του κατασταλτικού μηχανισμού.
• 6 δισ. ευρώ, για τις περιβόητες «Συμπράξεις» του Δημοσίου με το ιδιωτικό κεφάλαιο.
• 3 δισ. ευρώ, που ήταν οι βεβαιωμένοι, αλλά απλήρωτοι φόροι (στοιχεία 2008).
• 2,8 δισ. ευρώ, στο όνομα της ενίσχυσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ποσά που κατά κύριο λόγο ξεκοκαλίστηκαν από μεγάλες επιχειρήσεις.
• 2,5 δισ. ευρώ, για συνδρομές στην ΕΕ.
• 2,2 δισ. ευρώ, για την πληρωμή των φανερών εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Δηλαδή τουλάχιστον το 77% του ΑΕΠ, ο ιδρώτας του εργάτη, ο κόπος του αγρότη, τα δωδεκάωρα που «χτυπάει» ο αυτοαπασχολούμενος, ο μόχθος ενός ολόκληρου λαού δαπανήθηκε για να μεγαλώσουν τα καπιταλιστικά κέρδη. Μετά από μια τέτοια αφαίμαξη, λένε πως δεν υπάρχουν λεφτά για τους εργαζόμενους. Και μάλιστα τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που είναι «δεμένες» με τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών, προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι μελλοντικά πρέπει να στερούνται ακόμα περισσότερα.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

7/4/2011

 -- Λεφτά υπάρχουν αλλά τα ροκανίζει το κεφάλαιο

7/4/2011

 -- Λεφτά υπάρχουν αλλά τα ροκανίζει το κεφάλαιο

2/5/2010

 -- Ευκαιρία να πληρώσουν αυτοί που τα προκαλούν

21/2/2010

 -- «Τρελάθηκαν» στα λεφτά!

18/2/2010

 -- Νάτα τα λεφτά!

Οταν ανθίζουν όλα τα αντιΚΚΕ «φρουτάκια»...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ενα ένα σκάνε τα «μπουμπούκια» και τα «φρουτάκια» από τον αντικομμουνιστικό κήπο του ΛΑ.Ο.Σ. - που συγκυβερνά σήμερα μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ - στο πλαίσιο του ενδοκυβερνητικού καταμερισμού για τη συστηματική επίθεση στο ΚΚΕ. Σειρά είχε προχτές ο - από το ΠΑΣΟΚ προερχόμενος - βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. Α. Χρυσανθακόπουλος. Σε παρέμβασή του προχτές στη Βουλή, ύστερα από ομιλία του Κοινοβουλευτικού Εκπρόσωπου του ΚΚΕ, Θ. Παφίλη, είπε: «Ακούσαμε τον προλαλήσαντα να υπερασπίζεται ως μεγαλομέτοχος, ως αποκλειστικός νομέας και κάτοχος, μια χρεοκοπημένη επιχείρηση, τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Ο "Ριζοσπάστης" έπαψε (!) να επανεκδίδεται από την ημέρα που έφτασε στο τρίτο στάδιο του σοσιαλισμού - ως έγραφε τότε - και την επόμενη μέρα κατέρρευσε το Ανατολικό Μπλοκ». Αμεσα του απάντησε ο Θ. Παφίλης, υπενθυμίζοντάς ότι «ο "Ριζοσπάστης" δεν σταμάτησε να εκδίδεται, ούτε όταν μας σκότωναν οι πρόγονοί σας, ούτε όταν μας έριχναν ρετσινόλαδο», με τον βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. να ψελλίζει, «ό,τι γράφει (σ.σ. ο Ριζοσπάστης) από τότε και μετά είναι παπαγαλίες». Στη συνέχεια, φανέρωσε την πραγματική στόχευση της επίθεσης, η οποία αξίζει να καταγραφεί επί λέξει από τα επίσημα πρακτικά της Βουλής: «Μιλάτε με γόνο κάποιου που πολέμησε τους Γερμανούς, αλλά ήταν πάντα αντι-ΚΚΕ γιατί δεν ήταν σταλινικός». «Τους πολιτικούς προγόνους εννοώ», του ανταπάντησε ο Θ. Παφίλης, αλλά ο βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. συνέχισε: «Ο πατέρας μου πήγε εξορία, πάλεψε, πολέμησε τους Γερμανούς και πολέμησε και το ΚΚΕ προς τιμήν του γιατί ήταν η "σκουριά" των προοδευτικών ιδεών». «Ιδού η πραγματικότητα», είπε ο Θ. Παφίλης και το αντικομμουνιστικό φρούτο του ΛΑ.Ο.Σ. κατέληξε λέγοντας ότι «η πραγματικότητα είστε εσείς, η ιστορική κατάντια». Δε χρειάζονται πολλά για να καταλάβει τα κριτήρια με τα οποία στρατεύεται κανείς στο κόμμα του Καρατζαφέρη και το λόγο για τον οποίο το αστικό σύστημα αναβαθμίζει το ρόλο του σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης. Ο αντικομμουνισμός τους στρέφεται πρώτα και κύρια ενάντια στο λαό και την πάλη του. Σαν τέτοιος πρέπει να αποκρουστεί, με όποιον μανδύα και αν σερβίρεται για να περάσει στις λαϊκές συνειδήσεις.

    

ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. - ΔΗΣΥ Ακόμα 60 δισ. ευρώ πεσκέσι στις τράπεζες

Τη σχετική ρύθμιση στήριξε έμμεσα και το κόμμα του Κουβέλη, ψηφίζοντας «παρών»

Τρία «ναι» από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. στην Βουλή, προκειμένου να κυρωθεί η πράξη νομοθετικού περιεχομένου, με την οποία θα διατεθούν επιπλέον 60 δισεκατομμύρια για τα τραπεζικά ιδρύματα, ανεβάζοντας στα 168 δισεκατομμύρια ευρώ τον πακτωλό που χαρίζεται στο τραπεζικό κεφάλαιο. Την κύρωση - που συζητήθηκε την Τετάρτη - καταψήφισε το ΚΚΕ, με τους βουλευτές του να κάνουν λόγο για προκλητική ενίσχυση του τραπεζικού κεφαλαίου. Το νομοσχέδιο στήριξε η Δημοκρατική Συμμαχία, ενώ «παρών» ψήφισε η Δημοκρατική Αριστερά.

Δείχνοντας το μέγεθος της ληστείας σε βάρος του λαού, η βουλευτής του ΚΚΕ Βέρα Νικολαΐδου, σημείωσε ότι το νομοσχέδιο «προέβλεπε αρχικά την παροχή εγγύησης του δημοσίου στην Τράπεζα Ελλάδας 30 δισεκατομμυρίων για την κάλυψη πιστώσεων σε τράπεζες που εδρεύουν στην Ελλάδα και εν ριπή οφθαλμού το ποσό αυτό διπλασιάστηκε με πρόταση του υπουργού, για να γίνει 60 δισεκατομμύρια». Πρόσθεσε ότι το σύνολο των επιχορηγήσεων που έχουν δοθεί στο τραπεζικό σύστημα «είναι εννέα φορές περισσότερα από το σύνολο μισθών και συντάξεων που προβλέπει ο Προϋπολογισμός του 2012. Είναι δέκα φορές περισσότερα από αυτά που επίσης προβλέπει ο Προϋπολογισμός για τις ανάγκες των ασφαλιστικών ταμείων και τις δαπάνες στους τομείς πρόνοιας, παιδείας, υγείας και άλλων κοινωνικών δομών».

Αναφερόμενος στην κυβέρνηση και στα κόμματα που την στηρίζουν, καθώς και στις αναφορές τους περί «μοντέλου ανάπτυξης με δανεικά», ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης, σχολίασε παρεμβαίνοντας πως «πάνε να ενοχοποιήσουν τον ελληνικό λαό, ο οποίος δούλευε σαν σκυλί όλα αυτά τα χρόνια και οι τράπεζες είχαν δισεκατομμύρια κέρδη και όχι μόνο αυτές, αλλά και το μεγάλο κεφάλαιο. Τώρα, λοιπόν, στην κρίση το σύστημα και η κυβέρνηση παίρνει μέτρα για να διασώσει ό,τι μπορεί από το τραπεζικό σύστημα». Επίσης επισήμανε ότι «οι τραπεζίτες δεν είναι τίποτα άυλα, είναι συγκεκριμένοι: είναι εφοπλιστές, είναι βιομήχανοι, διαπλέκονται, είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, ο πυρήνας δηλαδή, η πλουτοκρατία που λέμε εμείς».

Εισηγούμενος την κύρωση, ο υφυπουργός Οικονομικών Φ. Σαχινίδης είπε ότι «οι τράπεζες διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στο οικονομικό μας σύστημα και αποτελούν πυλώνα στήριξης και ενίσχυσης της ανάπτυξης και της οικονομικής δραστηριότητας», αναφερόμενος στον«επείγοντα χαρακτήρα της ανάγκης των πιστωτικών ιδρυμάτων για ρευστότητα». Με την εκτίμηση αυτή συμφώνησαν τόσο ο εισηγητής της ΝΔ Μ. Κεφαλογιάννης, όσο και του ΛΑ.Ο.Σ. Ν. Χρυσανθακόπουλος. Εκ μέρους της Δημοκρατικής Αριστεράς ο Ν. Τσούκαλης ανέφερε: «εμείς ως Δημοκρατική Αριστερά θέλουμε να στηριχθεί ο τραπεζικός τομέας, ως το εργαλείο για την παροχή ρευστότητας στην αγορά», δηλώνοντας ότι θα ψηφίσει «παρών».

Η Συρία στο δρόμο της Λιβύης!

Η Συρία βρίσκεται πλέον σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου με χιλιάδες νεκρούς και αυξανόμενο αριθμό λιποτακτών να παίρνουν τα όπλα κατά των κυβερνητικών δυνάμεων, ανακοίνωσαν τα Ηνωμένα Έθνη. Το κεντρικό μέτωπο της συριακής αντιπολίτευσης συμφώνησε να συντονίσει τη δράση του με τους αποστάτες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA) κατόπιν συνάντησης στην Τουρκία. Την ίδια στιγμή, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ηνωμένες Πολιτείες επιβάλλουν πρόσθετες κυρώσεις σε βάρος του καθεστώτος Άσαντ.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί στη Λιβύη. Στο τέλος, οι «δυνάμεις της ελευθερίας» που καβαλάνε στο σβέρκο του εξεγερμένου λαού, δηλαδή οι δυνάμεις που θα παραδώσουν τη χώρα στον ιμπεριαλισμό, πιθανόν χωρίς να ρίξει τουφεκιά, θα νικήσουν και στη Συρία. Θα νικήσουν έναν εθνικιστικό ημιδικτατορικό καθεστώς παλιά κοπής που μένει σαν φάντασμα ακόμη θυμίζοντας εποχές «ισορροπίας τρόμου» του ψυχρού πολέμου. 

Το θέμα δεν είναι να κλάψεις για ένα αυταρχικό και ανελεύθερο καθεστώς της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Το θέμα είναι ότι άλλος ένας λαός, άλλη μια χώρα θα περάσει δια μέσου μιας λαϊκής εξέγερσης στο στρατόπεδο του δυτικού ιμπεριαλισμού, θύμα της νέας αναδιανομής του κόσμου με τους ανερχόμενους ιμπεριαλισμούς της Κίνας, της Ρωσίας και προσεχώς της Ινδίας.

Αντί δηλαδή ο λαός να γίνει κυρίαρχος της χώρας του, τελικά κυρίαρχοι θα είναι οι ξένοι ιμπεριαλιστές.


Δεν είναι πρόβλεψη Κασσάνδρας. Αυτό έγινε στην Λιβύη, αυτό γίνεται στην Αίγυπτο αυτό θα γίνει σε κάθε χώρα που δεν υπάρχει αριστερή εναλλακτική λύση εξουσίας του λαού. Η μονοπωλιακή αστική τάξη επανέρχεται με άλλο πρόσωπο, αναβαπτισμένη και εντελώς ξεπουλημένη, δίνοντας στον λαό «δημοκρατία» και «ελευθερία» και στους ιμπεριαλιστές τη χώρα.

Όποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ας δει τη «δημοκρατία» και την «ελευθερία» στη Λιβύη για να καταλάβει, για να μη πούμε για το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ο ιμπεριαλισμός δεν άλλαξε σε τίποτα από γεννησιμιού του, είτε λέει ότι υποστηρίζει τις λαϊκές εξεγέρσεις είτε τις τοπικές δικτατορίες. Ο σκοπός του πάντα ήταν η υποδούλωση των λαών και η αρπαγή του πλούτου.

Οι εξεγερμένοι της Συρίας είτε το ξέρουν είτε όχι, αν δεν έχουν ένα δικό τους κέντρο εξουσίας, με δικό τους πρόγραμμα και δικές τους δυνάμεις να στηριχθούν και να υπερασπίσουν τη χώρα και τον λαό από τη ντόπια δικατατορία και τον ιμπεριαλισμό, αργά ή γρήγορα η εξουσία της ίδιας τάξης θα επανέλθει μεταλλαγμένη και όπως είναι τα πράγματα, θα πέσουν στα νύχια του ιμπεριαλισμού. Πολύ δε περισσότερο αυτό γίνεται φανερό όταν δέχονται οι καθοδηγητές τους "στήριξη" από τους ιμπεριαλιστές και συνομολογούν συμφωνίες με τη στήριξή τους είτε στην Τουρκία είτε αλλού, ακόμη και στα, γνωστά πλέον για τον ρόλο τους, κέντρα του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου.

Στις 24 Απρίλη 2011, γράφαμε στην ανάρτηση «Συρία, ο επόμενος εμφύλιος»:

«Αυτά που γίνονται στη Συρία με την εξέγερση και την επέλαση του στρατού, προαναγγέλθηκαν ήδη από την Λιβύη. Η εξέγερση είχε προαναγγελθεί όπως προαναγγέλλεται και η επέμβαση των ιμπεριαλιστών με οποιαδήποτε μορφή, για να αξιοποιήσουν την κατάσταση προς όφελός τους.

Το αίμα ρέει στη Συρία από ένα δικτατορικό καθεστώς της ντόπιας αστικής τάξης που δεν κατάλαβε τις εξελίξεις και αντί να αλλάξει πολιτική αποφάσισε να έρθει σε κόντρα με το λαό αφήνοντας στο μεταξύ να οργιάζουν οι ξενοκίνητες οργανώσεις με χρήμα του εξωτερικού.

Τώρα που ο λαός βγήκε στους δρόμους ζητώντας έστω αστική δημοκρατία, το καθεστώς απομονωμένο στέλνει τα τανκς. Ο λαός είναι στους δρόμους και οι ιμπεριαλιστές αναμένουν την ευκαιρία και εδώ όπως στην Αίγυπτο, τη Λιβύη κ.α.να καπελώσουν την εξέγερση την οποία υποδαυλίζουν και εν μέρει καθοδηγούν.Καιροφυλακτούν και εδώ να στηρίξουν μια νεοφιλελεύθερη «δημοκρατία» που θα ξεπουλά των εθνικό πλούτο στο όνομα τη ελευθερίας.

Αν σε κάτι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί είναι να παρατηρούμε πως οι λαοί εξεγείρονται για δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη και πως οι δυτικοί πάνε να τους πάρουν και αυτά που έχουν. Το ενεργειακό κέντρο του κόσμου θα ελεγχθεί απόλυτα μέσω νεοφιλελεύθερων δήθεν δίκαιων κοινωνιών και δημοκρατιών. Αυτοί που υποκριτικά υποστηρίζουν τους εξεγερμένους, βαριές αλυσίδες τους ετοιμάζουν για να τους μετατρέψουν από λαούς που δεν χρωστάνε σε λαούς καταχρεωμένους. Η εξαγωγή της κρίσης σε όλο της το μεγαλείο με την αρπαγή του πλούτου των λαών».

Φοβόμαστε πως αυτά που λέγαμε τότε πέρα από το ότι επαληθεύτηκαν πλήρως στη Λιβύη και την Αίγυπτο, πάνε να επαληθευτούν τώρα και στην Συρία. Μόνη λύση είναι ο συριακός λαός να βρει τη δύναμη και να αποτινάξει τους ντόπιους δυνάστες και τους επίδοξους ιμπεριαλιστές αντικαταστάτες τους.

ΕΕ - ΕΥΡΩΖΩΝΗ - ΔΝΤ Νέα πεδία ανταγωνισμών στο φόντο της βαθιάς κρίσης

βαθιάς κρίσης

Κόντρες και αντεγκλήσεις καθ' οδόν προς τη Σύνοδο Κορυφής στις 8 - 9 Δεκέμβρη

Τα σενάρια για το μέλλον της Ευρωζώνης και της ΕΕ δίνουν και παίρνουν, καθώς βαθαίνουν η κρίση και οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί

Ολο και πιο έντονα, ενόψει και της Συνόδου Κορυφής στις 9 Δεκέμβρη, διαφαίνονται οι αντικρουόμενες απόψεις για το μέλλον της Ευρωζώνης, με αφορμή τους ανταγωνισμούς για τη διαχείριση της κρίσης υπέρ της μιας ή της άλλης μερίδας της πλουτοκρατίας.

Δείχνοντας ότι οι τριγμοί στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και της ΕΕ βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού, ο Ευρωενωσιακός επίτροπος για Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις, Ολι Ρεν, μιλώντας χτες στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, ξεκαθάρισε ότι «μπαίνουμε σε ένα κρίσιμο δεκαήμερο (...) Η οικονομική και νομισματική ένωση ή θα πρέπει να προχωρήσει προς την ολοκλήρωσή της, μέσω μιας πολύ βαθύτερης ενοποίησης, ή θα πρέπει να αποδεχτούμε τη σταδιακή διάλυση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος που λειτουργεί εδώ και πάνω από μισό αιώνα».

Ο Ολι Ρεν υποστήριξε ότι ένα κομμάτι αυτής της ολοκλήρωσης της Ευρωζώνης ενδεχομένως θα πρέπει να γίνει μέσω της αλλαγής των Συνθηκών, όπως προτείνει η Γερμανία, παρόλο που, όπως σημειώνει ο ίδιος, αυτό δε θα αποτελέσει άμεση απάντηση στην κρίση, αλλά «θα συμβάλει σε μια ένωση σταθερότητας», με τη φρούδα ελπίδα ότι θα αποτρέψει μελλοντικές κρίσεις.

Στο ίδιο πνεύμα, ο πρόεδρος της ΕΕ, Χέρμαν Βαν Ρομπάι, παραδέχτηκε ότι «σήμερα αγγίζουμε τον πυρήνα του προβλήματος. Η κρίση είναι συστημική και χρειάζεται συστημικές απαντήσεις. Χρειάζεται να κάνουμε γενναία βήματα προς μια πραγματική οικονομική ένωση». Μάλιστα, ξεκαθάρισε ότι η πορεία της «οικονομικής διακυβέρνησης» περνάει μέσα από την περαιτέρω παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών - μελών στην ευρωένωση, σημειώνοντας ότι «ανεξάρτητα από το αν θα υπάρξει αλλαγή ή όχι της Συνθήκης της ΕΕ, και τα δύο προϋποθέτουν ότι (οι χώρες) θα θυσιάσουν κυριαρχικά τους δικαιώματα, ως τίμημα για μια αξιόπιστη οικονομική και νομισματική ένωση».

Φανερές και υπόγειες κόντρες

Σε αυτό το πλαίσιο, παραμένουν στο «κόκκινο» οι ανταγωνισμοί μεταξύ των διαφόρων μερίδων της πλουτοκρατίας, όπως εκφράζονται μέσα από τις διαφωνίες των αστικών κυβερνήσεων των κρατών - μελών και ιδιαίτερα τις αντεγκλήσεις μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Φρανσουά Μπαρουάν, στο Γιούρογκρουπ της περασμένης Τρίτης, τάχθηκε εκ νέου υπέρ της αλλαγής του ρόλου της ΕΚΤ στην κατεύθυνση του ρόλου που παίζει η Fed στις ΗΠΑ και διευκρινίζει ότι η Γαλλία διαφωνεί με τη Γερμανία ως προς την απαίτηση για την καθιέρωση ενός αυτόματου μηχανισμού επιβολής κυρώσεων στα κράτη - μέλη που δε «συμμορφώνονται» με τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας.

Αντίθετα, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ξεκαθάρισε ότι προϋπόθεση για να συμφωνήσει η Γερμανία στην ενίσχυση του ρόλου της ΕΚΤ αποτελεί η εξασφάλιση της αυξημένης δημοσιονομικής πειθαρχίας. Παράλληλα, σημείωσε ότι «είμαστε προετοιμασμένοι να αυξήσουμε τους πόρους του ΔΝΤ μέσω διμερών δανείων (...) Βεβαίως, οι λεπτομέρειες των διαδικασιών αυτών θα συζητηθούν (...) και προϋποθέτουν την έγκριση της Bundesbank». Είπε, ακόμα, ότι η Γερμανία θα επιθυμούσε οι ευρωπαϊκές χώρες να συστήσουν ειδικά εθνικά ταμεία για το χρέος τους που ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ. «Τα ταμεία θα πρέπει να υποστηρίζονται από τα δικά τους δημόσια έσοδα και θα έχουν διάρκεια ζωής 20 ετών», εξήγησε ο Β. Σόιμπλε, σημειώνοντας ότι η Γερμανία θα προτείνει αυτό το μέτρο στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής.

Παράλληλα, σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα «Die Welt», ο αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, Φίλιπ Ρέσλερ, κατέθεσε ένα στρατηγικό σχέδιο τεσσάρων σημείων για την αναθεώρηση των ευρωπαϊκών Συνθηκών στο πλαίσιο της στενότερης οικονομικής διακυβέρνησης.

Στο σχέδιο, σύμφωνα με το δημοσίευμα, προβλέπεται: Μείωση του ανώτατου ορίου χρέους, σταδιακή μείωση του ανώτατου ορίου ελλείμματος που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας από το 3 στο 2%, πιο αυτοματοποιημένο μηχανισμό κυρώσεων για τους «δημοσιονομικούς παραβάτες» και σύσταση μιας «επιτροπής σταθερότητας ανεξάρτητων ειδικών», που θα αναλάβει να καταθέτει προτάσεις για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, να ελέγχει τα σχέδια των εθνικών προϋπολογισμών και να συμμετέχει στις ευρωπαϊκές διαδικασίες ελέγχου της ανταγωνιστικότητας και της δημοσιονομικής πολιτικής.

Κολεγιές για να σωθεί το κεφάλαιο

Σε αυτό το κλίμα, οι έξι μεγαλύτερες Κεντρικές Τράπεζες του καπιταλιστικού κόσμου, η Fedτων ΗΠΑ, η ΕΚΤ, η Τράπεζα της Αγγλίας, η Εθνική Ελβετική Τράπεζα, η Τράπεζα της Ιαπωνίας και η Τράπεζα του Καναδά, μετά από πρωτοβουλία των ΗΠΑ, ανακοίνωσαν συντονισμένες ενέργειες για την «ανακούφιση» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στο πλαίσιο αυτό, συμφώνησαν να διευκολύνουν και να επεκτείνουν μέχρι το Φλεβάρη του 2013 τις μεταξύ τους ανταλλαγές, ώστε να ενισχύουν με φθηνά δολαριακά δάνεια τη ρευστότητα των ευρωπαϊκών τραπεζών.

Τη δράση αυτή καλωσόρισε η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, σημειώνοντας ότι«όταν οι Κεντρικές Τράπεζες λαμβάνουν αποφασιστικά και συντονισμένα μέτρα, είναι συνήθως εξαιρετικά αποτελεσματικά, έχουν ικανοποιητική αποδοχή από τις αγορές, και έχουν άμεση επίδραση». Ακόμα, δήλωσε ότι το ΔΝΤ είναι έτοιμο να παράσχει στήριξη στην Ευρωζώνη, αλλά και στα άλλα κράτη - μέλη του και επανέλαβε ότι δε βρίσκεται σε συζητήσεις με την Ιταλία και την Ισπανία για τη χορήγηση κάποιου δανείου.

Ταυτόχρονα, ο Αμερικανός Πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, δήλωσε «συγκρατημένα αισιόδοξος» για την ικανότητα των Ευρωπαίων ηγετών να λάβουν «σωστές αποφάσεις» για την επίλυση της κρίσης στην Ευρωζώνη. «Αυτό που βλέπετε να συμβαίνει στην Ευρώπη, είτε σε τράπεζες είτε σε χώρες όπως η Ιταλία, η οποία χρειάζεται να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της, μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις σ' αυτό που συμβαίνει εδώ», επισήμανε ο Μπ. Ομπάμα μιλώντας σε συγκέντρωση του κόμματός του.

Το καμπανάκι του κινδύνου κρούει και η Τράπεζα της Αγγλίας, που στην εξαμηνιαία έκθεσή της υπογραμμίζει ότι η κρίση στην Ευρωζώνη έχει δημιουργήσει ένα «εξαιρετικά απειλητικό περιβάλλον» για τις βρετανικές τράπεζες, οι οποίες πρέπει τώρα να επισπεύσουν τις προσπάθειες για τη δημιουργία «μαξιλαριών» ρευστότητας, αλλιώς η βρετανική οικονομία διατρέχει τον κίνδυνο βύθισης σε νέα κρίση. Παράλληλα, τονίζει ότι οι τέσσερις μεγαλύτερες βρετανικές τράπεζες (Barclays, HSBC, Lloyds και Royal Bank of Scotland) είναι πολύ ευάλωτες σε ενδεχόμενη διάσπαση της Ευρωζώνης, καθώς διαθέτουν συνολική έκθεση στις πέντε πιο εκτεθειμένες χώρες της Ευρωζώνης ύψους 191,8 δισ. λιρών ή το 83% των βασικών τους κεφαλαίων.

Βάθεμα της κρίσης στην Ελλάδα

Από την πλευρά της η «Moody's» εκτίμησε ότι μετά το «κούρεμα» των ελληνικών κρατικών ομολόγων κατά 50% στο πλαίσιο του PSI, και παίρνοντας παράλληλα ως δεδομένο ότι η κρίση θα συνεχιστεί και θα ενταθεί τους επόμενους 12 - 18 μήνες, οι ελληνικές τράπεζες θα πρέπει να κρατικοποιηθούν. Σύμφωνα με τον οίκο αξιολόγησης, η μαζική έκθεση του τραπεζικού συστήματος σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου - που υπερβαίνει τα 50 δισ. ευρώ - θα προκαλέσει ζημιές που θα καταστήσουν τις περισσότερες ελληνικές τράπεζες οικονομικά αφερέγγυες και θα προκαλέσουν κεφαλαιακές ανάγκες της τάξης των 20 - 30 δισ. ευρώ που «ούτε οι μέτοχοι των τραπεζών, ούτε οι ελληνικές αρχές μπορούν να τις καλύψουν».

Την ίδια στιγμή, ο Χορστ Ράιχενμπαχ, επικεφαλής της «ομάδας δράσης» της Κομισιόν στην Ελλάδα, εκτιμά ότι η Ελλάδα πρέπει να επικεντρωθεί περισσότερο στη μείωση των δαπανών παρά στην αύξηση των φόρων, διατηρώντας αναλλοίωτο τον αντιλαϊκό χαρακτήρα είτε του ενός είτε του άλλου μέτρου.

Ακόμα, η «Standard & Poor's» εκτίμησε ότι η ΕΕ μπαίνει σε περαιτέρω βάθεμα της κρίσης, σημειώνοντας ότι «η ύφεση που προσεγγίζει στην Ευρώπη, έλαβε αρχικά χώρα στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και την Ελλάδα, και οι οικονομικές ανησυχίες πλέον εξαπλώνονται στον πυρήνα της Ευρωζώνης, στη Γαλλία και τη Γερμανία». Οπως σημειώνει ο επικεφαλής του οίκου αξιολόγησης στην Ευρώπη, Ζαν - Μισέλ Σιξ, «τώρα περιμένουμε μια ήπια ύφεση για το α΄ εξάμηνο του 2012 στην Ευρωζώνη, ενόψει της ήπιας ανάκαμψης στο δεύτερο μισό του έτους (...) Ωστόσο, επιμένουμε ότι το πτωτικό ρίσκο παραμένει πολύ σημαντικό. Εκτιμούμε ότι η βασική μας πρόβλεψη είναι 60% για μια ήπια ύφεση, ενώ στο 40% διαμορφώνεται η εκτίμηση για μια πιο βαθιά ύφεση».

Την ίδια στιγμή, ο πρώην Ευρωενωσιακός επίτροπος Φριτς Μπολκεστάιν, σε συνέντευξή του σε ολλανδικό κανάλι, υποστηρίζει ότι η διάσπαση της Ευρωζώνης είναι «αναπόφευκτη»,καθώς εκτιμά ότι «φτιάξαμε κάτι το οποίο δε λειτουργεί μακροπρόθεσμα».

Τέλος, δημοσίευμα του περιοδικού «Επίκαιρα» επικαλείται σχέδιο ομάδας εργασίας του Τμήματος Νομισματικής Πολιτικής της Fed των ΗΠΑ, σύμφωνα με το οποίο προβλέπεται ευθεία αντικατάσταση του ευρώ από το δολάριο ως εθνικού νομίσματος της Ελλάδας, μέσω«σχεδίου σύνδεσης» του δολαρίου με τη «νέα δραχμή» στην περίπτωση εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το σχέδιο προβλέπει ότι αν η Ελλάδα φύγει από την Ευρωζώνη, θα υιοθετήσει για πέντε χρόνια το δολάριο ως ντε φάκτο εθνικό νόμισμα και μετά από αυτήν την περίοδο θα κυκλοφορήσει η «νέα δραχμή», που μέχρι τότε θα είναι συνδεδεμένη με το δολάριο.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το πρώτο αποτέλεσμα μιας τέτοιας μετάβασης από το ευρώ στο δολάριο θα ήταν μια σημαντική υποτίμηση του ευρώ ως και 50%, ιδιαίτερα αν μαζί με την Ελλάδα έφευγαν και άλλα κράτη από την Ευρωζώνη και μια δεύτερη επίπτωση θα είναι ότι λόγω της υποτίμησης του ευρώ θα μειωθεί η δολαριακή αξία του οφειλόμενου σε ευρώ ελληνικού χρέους.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

29/11/2011

 -- Ισχυροί κλυδωνισμοί στη λυκοσυμμαχία

4/11/2011

 -- Ζόρια και αδιέξοδα στη διαχείριση της βαθιάς κρίσης

21/7/2011

 -- Παζάρια και αντεγκλήσεις για τον επιμερισμό της ζημιάς

21/5/2011

 -- Ασίγαστοι ανταγωνισμοί και νέα αντιλαϊκά μέτρα

1/4/2010

 -- Κολεγιές και ανταγωνισμοί σε βάρος των λαών

Σελίδα 14

Copyright © 

ΕΕ - ΕΥΡΩΖΩΝΗ - ΔΝΤ Νέα πεδία ανταγωνισμών στο φόντο της βαθιάς κρίσης

βαθιάς κρίσης

Κόντρες και αντεγκλήσεις καθ' οδόν προς τη Σύνοδο Κορυφής στις 8 - 9 Δεκέμβρη

Τα σενάρια για το μέλλον της Ευρωζώνης και της ΕΕ δίνουν και παίρνουν, καθώς βαθαίνουν η κρίση και οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί

Ολο και πιο έντονα, ενόψει και της Συνόδου Κορυφής στις 9 Δεκέμβρη, διαφαίνονται οι αντικρουόμενες απόψεις για το μέλλον της Ευρωζώνης, με αφορμή τους ανταγωνισμούς για τη διαχείριση της κρίσης υπέρ της μιας ή της άλλης μερίδας της πλουτοκρατίας.

Δείχνοντας ότι οι τριγμοί στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και της ΕΕ βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού, ο Ευρωενωσιακός επίτροπος για Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις, Ολι Ρεν, μιλώντας χτες στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, ξεκαθάρισε ότι «μπαίνουμε σε ένα κρίσιμο δεκαήμερο (...) Η οικονομική και νομισματική ένωση ή θα πρέπει να προχωρήσει προς την ολοκλήρωσή της, μέσω μιας πολύ βαθύτερης ενοποίησης, ή θα πρέπει να αποδεχτούμε τη σταδιακή διάλυση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος που λειτουργεί εδώ και πάνω από μισό αιώνα».

Ο Ολι Ρεν υποστήριξε ότι ένα κομμάτι αυτής της ολοκλήρωσης της Ευρωζώνης ενδεχομένως θα πρέπει να γίνει μέσω της αλλαγής των Συνθηκών, όπως προτείνει η Γερμανία, παρόλο που, όπως σημειώνει ο ίδιος, αυτό δε θα αποτελέσει άμεση απάντηση στην κρίση, αλλά «θα συμβάλει σε μια ένωση σταθερότητας», με τη φρούδα ελπίδα ότι θα αποτρέψει μελλοντικές κρίσεις.

Στο ίδιο πνεύμα, ο πρόεδρος της ΕΕ, Χέρμαν Βαν Ρομπάι, παραδέχτηκε ότι «σήμερα αγγίζουμε τον πυρήνα του προβλήματος. Η κρίση είναι συστημική και χρειάζεται συστημικές απαντήσεις. Χρειάζεται να κάνουμε γενναία βήματα προς μια πραγματική οικονομική ένωση». Μάλιστα, ξεκαθάρισε ότι η πορεία της «οικονομικής διακυβέρνησης» περνάει μέσα από την περαιτέρω παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών - μελών στην ευρωένωση, σημειώνοντας ότι «ανεξάρτητα από το αν θα υπάρξει αλλαγή ή όχι της Συνθήκης της ΕΕ, και τα δύο προϋποθέτουν ότι (οι χώρες) θα θυσιάσουν κυριαρχικά τους δικαιώματα, ως τίμημα για μια αξιόπιστη οικονομική και νομισματική ένωση».

Φανερές και υπόγειες κόντρες

Σε αυτό το πλαίσιο, παραμένουν στο «κόκκινο» οι ανταγωνισμοί μεταξύ των διαφόρων μερίδων της πλουτοκρατίας, όπως εκφράζονται μέσα από τις διαφωνίες των αστικών κυβερνήσεων των κρατών - μελών και ιδιαίτερα τις αντεγκλήσεις μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Φρανσουά Μπαρουάν, στο Γιούρογκρουπ της περασμένης Τρίτης, τάχθηκε εκ νέου υπέρ της αλλαγής του ρόλου της ΕΚΤ στην κατεύθυνση του ρόλου που παίζει η Fed στις ΗΠΑ και διευκρινίζει ότι η Γαλλία διαφωνεί με τη Γερμανία ως προς την απαίτηση για την καθιέρωση ενός αυτόματου μηχανισμού επιβολής κυρώσεων στα κράτη - μέλη που δε «συμμορφώνονται» με τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας.

Αντίθετα, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ξεκαθάρισε ότι προϋπόθεση για να συμφωνήσει η Γερμανία στην ενίσχυση του ρόλου της ΕΚΤ αποτελεί η εξασφάλιση της αυξημένης δημοσιονομικής πειθαρχίας. Παράλληλα, σημείωσε ότι «είμαστε προετοιμασμένοι να αυξήσουμε τους πόρους του ΔΝΤ μέσω διμερών δανείων (...) Βεβαίως, οι λεπτομέρειες των διαδικασιών αυτών θα συζητηθούν (...) και προϋποθέτουν την έγκριση της Bundesbank». Είπε, ακόμα, ότι η Γερμανία θα επιθυμούσε οι ευρωπαϊκές χώρες να συστήσουν ειδικά εθνικά ταμεία για το χρέος τους που ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ. «Τα ταμεία θα πρέπει να υποστηρίζονται από τα δικά τους δημόσια έσοδα και θα έχουν διάρκεια ζωής 20 ετών», εξήγησε ο Β. Σόιμπλε, σημειώνοντας ότι η Γερμανία θα προτείνει αυτό το μέτρο στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής.

Παράλληλα, σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα «Die Welt», ο αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, Φίλιπ Ρέσλερ, κατέθεσε ένα στρατηγικό σχέδιο τεσσάρων σημείων για την αναθεώρηση των ευρωπαϊκών Συνθηκών στο πλαίσιο της στενότερης οικονομικής διακυβέρνησης.

Στο σχέδιο, σύμφωνα με το δημοσίευμα, προβλέπεται: Μείωση του ανώτατου ορίου χρέους, σταδιακή μείωση του ανώτατου ορίου ελλείμματος που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας από το 3 στο 2%, πιο αυτοματοποιημένο μηχανισμό κυρώσεων για τους «δημοσιονομικούς παραβάτες» και σύσταση μιας «επιτροπής σταθερότητας ανεξάρτητων ειδικών», που θα αναλάβει να καταθέτει προτάσεις για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, να ελέγχει τα σχέδια των εθνικών προϋπολογισμών και να συμμετέχει στις ευρωπαϊκές διαδικασίες ελέγχου της ανταγωνιστικότητας και της δημοσιονομικής πολιτικής.

Κολεγιές για να σωθεί το κεφάλαιο

Σε αυτό το κλίμα, οι έξι μεγαλύτερες Κεντρικές Τράπεζες του καπιταλιστικού κόσμου, η Fedτων ΗΠΑ, η ΕΚΤ, η Τράπεζα της Αγγλίας, η Εθνική Ελβετική Τράπεζα, η Τράπεζα της Ιαπωνίας και η Τράπεζα του Καναδά, μετά από πρωτοβουλία των ΗΠΑ, ανακοίνωσαν συντονισμένες ενέργειες για την «ανακούφιση» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στο πλαίσιο αυτό, συμφώνησαν να διευκολύνουν και να επεκτείνουν μέχρι το Φλεβάρη του 2013 τις μεταξύ τους ανταλλαγές, ώστε να ενισχύουν με φθηνά δολαριακά δάνεια τη ρευστότητα των ευρωπαϊκών τραπεζών.

Τη δράση αυτή καλωσόρισε η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, σημειώνοντας ότι«όταν οι Κεντρικές Τράπεζες λαμβάνουν αποφασιστικά και συντονισμένα μέτρα, είναι συνήθως εξαιρετικά αποτελεσματικά, έχουν ικανοποιητική αποδοχή από τις αγορές, και έχουν άμεση επίδραση». Ακόμα, δήλωσε ότι το ΔΝΤ είναι έτοιμο να παράσχει στήριξη στην Ευρωζώνη, αλλά και στα άλλα κράτη - μέλη του και επανέλαβε ότι δε βρίσκεται σε συζητήσεις με την Ιταλία και την Ισπανία για τη χορήγηση κάποιου δανείου.

Ταυτόχρονα, ο Αμερικανός Πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, δήλωσε «συγκρατημένα αισιόδοξος» για την ικανότητα των Ευρωπαίων ηγετών να λάβουν «σωστές αποφάσεις» για την επίλυση της κρίσης στην Ευρωζώνη. «Αυτό που βλέπετε να συμβαίνει στην Ευρώπη, είτε σε τράπεζες είτε σε χώρες όπως η Ιταλία, η οποία χρειάζεται να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της, μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις σ' αυτό που συμβαίνει εδώ», επισήμανε ο Μπ. Ομπάμα μιλώντας σε συγκέντρωση του κόμματός του.

Το καμπανάκι του κινδύνου κρούει και η Τράπεζα της Αγγλίας, που στην εξαμηνιαία έκθεσή της υπογραμμίζει ότι η κρίση στην Ευρωζώνη έχει δημιουργήσει ένα «εξαιρετικά απειλητικό περιβάλλον» για τις βρετανικές τράπεζες, οι οποίες πρέπει τώρα να επισπεύσουν τις προσπάθειες για τη δημιουργία «μαξιλαριών» ρευστότητας, αλλιώς η βρετανική οικονομία διατρέχει τον κίνδυνο βύθισης σε νέα κρίση. Παράλληλα, τονίζει ότι οι τέσσερις μεγαλύτερες βρετανικές τράπεζες (Barclays, HSBC, Lloyds και Royal Bank of Scotland) είναι πολύ ευάλωτες σε ενδεχόμενη διάσπαση της Ευρωζώνης, καθώς διαθέτουν συνολική έκθεση στις πέντε πιο εκτεθειμένες χώρες της Ευρωζώνης ύψους 191,8 δισ. λιρών ή το 83% των βασικών τους κεφαλαίων.

Βάθεμα της κρίσης στην Ελλάδα

Από την πλευρά της η «Moody's» εκτίμησε ότι μετά το «κούρεμα» των ελληνικών κρατικών ομολόγων κατά 50% στο πλαίσιο του PSI, και παίρνοντας παράλληλα ως δεδομένο ότι η κρίση θα συνεχιστεί και θα ενταθεί τους επόμενους 12 - 18 μήνες, οι ελληνικές τράπεζες θα πρέπει να κρατικοποιηθούν. Σύμφωνα με τον οίκο αξιολόγησης, η μαζική έκθεση του τραπεζικού συστήματος σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου - που υπερβαίνει τα 50 δισ. ευρώ - θα προκαλέσει ζημιές που θα καταστήσουν τις περισσότερες ελληνικές τράπεζες οικονομικά αφερέγγυες και θα προκαλέσουν κεφαλαιακές ανάγκες της τάξης των 20 - 30 δισ. ευρώ που «ούτε οι μέτοχοι των τραπεζών, ούτε οι ελληνικές αρχές μπορούν να τις καλύψουν».

Την ίδια στιγμή, ο Χορστ Ράιχενμπαχ, επικεφαλής της «ομάδας δράσης» της Κομισιόν στην Ελλάδα, εκτιμά ότι η Ελλάδα πρέπει να επικεντρωθεί περισσότερο στη μείωση των δαπανών παρά στην αύξηση των φόρων, διατηρώντας αναλλοίωτο τον αντιλαϊκό χαρακτήρα είτε του ενός είτε του άλλου μέτρου.

Ακόμα, η «Standard & Poor's» εκτίμησε ότι η ΕΕ μπαίνει σε περαιτέρω βάθεμα της κρίσης, σημειώνοντας ότι «η ύφεση που προσεγγίζει στην Ευρώπη, έλαβε αρχικά χώρα στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και την Ελλάδα, και οι οικονομικές ανησυχίες πλέον εξαπλώνονται στον πυρήνα της Ευρωζώνης, στη Γαλλία και τη Γερμανία». Οπως σημειώνει ο επικεφαλής του οίκου αξιολόγησης στην Ευρώπη, Ζαν - Μισέλ Σιξ, «τώρα περιμένουμε μια ήπια ύφεση για το α΄ εξάμηνο του 2012 στην Ευρωζώνη, ενόψει της ήπιας ανάκαμψης στο δεύτερο μισό του έτους (...) Ωστόσο, επιμένουμε ότι το πτωτικό ρίσκο παραμένει πολύ σημαντικό. Εκτιμούμε ότι η βασική μας πρόβλεψη είναι 60% για μια ήπια ύφεση, ενώ στο 40% διαμορφώνεται η εκτίμηση για μια πιο βαθιά ύφεση».

Την ίδια στιγμή, ο πρώην Ευρωενωσιακός επίτροπος Φριτς Μπολκεστάιν, σε συνέντευξή του σε ολλανδικό κανάλι, υποστηρίζει ότι η διάσπαση της Ευρωζώνης είναι «αναπόφευκτη»,καθώς εκτιμά ότι «φτιάξαμε κάτι το οποίο δε λειτουργεί μακροπρόθεσμα».

Τέλος, δημοσίευμα του περιοδικού «Επίκαιρα» επικαλείται σχέδιο ομάδας εργασίας του Τμήματος Νομισματικής Πολιτικής της Fed των ΗΠΑ, σύμφωνα με το οποίο προβλέπεται ευθεία αντικατάσταση του ευρώ από το δολάριο ως εθνικού νομίσματος της Ελλάδας, μέσω«σχεδίου σύνδεσης» του δολαρίου με τη «νέα δραχμή» στην περίπτωση εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το σχέδιο προβλέπει ότι αν η Ελλάδα φύγει από την Ευρωζώνη, θα υιοθετήσει για πέντε χρόνια το δολάριο ως ντε φάκτο εθνικό νόμισμα και μετά από αυτήν την περίοδο θα κυκλοφορήσει η «νέα δραχμή», που μέχρι τότε θα είναι συνδεδεμένη με το δολάριο.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το πρώτο αποτέλεσμα μιας τέτοιας μετάβασης από το ευρώ στο δολάριο θα ήταν μια σημαντική υποτίμηση του ευρώ ως και 50%, ιδιαίτερα αν μαζί με την Ελλάδα έφευγαν και άλλα κράτη από την Ευρωζώνη και μια δεύτερη επίπτωση θα είναι ότι λόγω της υποτίμησης του ευρώ θα μειωθεί η δολαριακή αξία του οφειλόμενου σε ευρώ ελληνικού χρέους.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

29/11/2011

 -- Ισχυροί κλυδωνισμοί στη λυκοσυμμαχία

4/11/2011

 -- Ζόρια και αδιέξοδα στη διαχείριση της βαθιάς κρίσης

21/7/2011

 -- Παζάρια και αντεγκλήσεις για τον επιμερισμό της ζημιάς

21/5/2011

 -- Ασίγαστοι ανταγωνισμοί και νέα αντιλαϊκά μέτρα

1/4/2010

 -- Κολεγιές και ανταγωνισμοί σε βάρος των λαών

Σελίδα 14

Copyright © 

ΒΡΕΤΑΝΙΑ Δυναμικές απεργιακές συγκεντρώσεις

ΛΟΝΔΙΝΟ.--

Η οργή των Βρετανών εργαζομένων ξεχειλίζει και είναι απολύτως κατανοητή, και την Τετάρτη είχαν την ευκαιρία να την εκφράσουν δυναμικά με τη γενική απεργία που κήρυξαν τα συνδικάτα στο δημόσιο τομέα, όπου υπολογίζεται ότι πάνω από 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι έλαβαν μέρος. Τα βρετανικά συνδικάτα που έχουν δώσει παγκοσμίως το παράδειγμα, για το τι σημαίνει κυβερνητικός συνδικαλισμός εξαιτίας της αιώνιας σχέσης τους με το Εργατικό Κόμμα και της διαχειριστικής λογικής τους, ουσιαστικά αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις, σχεδόν 18 μήνες από την εκλογή της κυβέρνησης Κάμερον και τη λαίλαπα των μέτρων, εξαιτίας της αφόρητης πίεσης των εργαζομένων της βάσης.

Η απεργία της Τετάρτης με κύρια αιχμή τις περικοπές και τις αλλαγές στο ασφαλιστικό με αύξηση στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη κινητοποίηση από τη γενική απεργία του 1926, μεγαλύτερη ακόμη και από το «χειμώνα της ανυπακοής» το 1979 και συνολικά από τις κινητοποιήσεις που σημάδεψαν τη δεκαετία του 1980, όταν η τότε Συντηρητική πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ προχωρούσε σε ευρύτατο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Συμμετείχαν εργαζόμενοι από 30 συνδικάτα του δημόσιου τομέα, μεταξύ αυτών τα συνδικάτα TUC, Unison, Unite που γενικά ακολουθούν τη συμβιβαστική γραμμή της Συνομοσπονδίας Εργατικών Συνδικάτων (όπου συμμετέχουν η ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, και στηρίζει η σοσιαλδημοκρατία και ο οπορτουνισμός).

Στις συγκεντρώσεις συμμετείχαν και φοιτητές ενώ μεγάλες σε όγκο διαδηλώσεις έγιναν στο Λονδίνο, στο Μάντσεστερ, στο Λίβερπουλ και το Κάρντιφ και υπολογίζονται περισσότερες από 1.000 σε όλη τη χώρα και Β. Ιρλανδία. Οι εργαζόμενοι που βιώνουν τις βαριές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης - η επίσημη ανεργία έχει ξεπεράσει το 8,3% - αντέδρασαν δυναμικά, ωστόσο λόγω της ανυπαρξίας ταξικού προσανατολισμού στο κίνημά τους είναι φανερό ότι μπορούν να χειραγωγηθούν ειδικά από το Εργατικό Κόμμα, που εμφανίζει τώρα δήθεν με «αριστερή» τακτική. Οσο για εργατικό κίνημα που θα συγκρούεται με τη στρατηγική του κεφαλαίου αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο.

ΕΥΔΑΠ Αύξηση κερδοφορίας 75% παρά την κρίση!

Αποτελέσματα - πρόκληση για τα χειμαζόμενα λαϊκά νοικοκυριά

Η ΕΥΔΑΠ, σε περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης, με ανακοίνωσή της θριαμβολογεί ότι τα μετά από φόρους κέρδη της διαμορφώθηκαν στο εννιάμηνο του 2011 στο ποσό των 27,264 εκατ. ευρώ, παρουσιάζοντας αύξηση 75% σε σύγκριση με το περσινό εννιάμηνο, οπότε είχαν διαμορφωθεί στα 15,579 εκατ. ευρώ! Πρόκειται βέβαια για κέρδη που οφείλονται στο γεγονός ότι η λαϊκή οικογένεια, παρότι δέχεται το μπαράζ των αντεργατικών κυβερνητικών μέτρων και το φορομπηχτικό τσουνάμι, πληρώνει πανάκριβα το νερό και τα τέλη αποχέτευσης, ενώ ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι της επιχείρησης υποχρεώθηκαν σε δραστική μείωση των αποδοχών τους με όχημα τα αντιλαϊκά μνημόνια.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΕΥΔΑΠ, στο φετινό εννιάμηνο τα προ φόρων κέρδη της ανήλθαν σε 36,143 εκατ. ευρώ, έναντι 24,419 εκατ. ευρώ του αντίστοιχου περσινού (αύξηση 48%), τα κέρδη προ φόρων, χρηματοδοτικών και επενδυτικών αποτελεσμάτων σε 44,189 εκατ. ευρώ, έναντι 28,178 εκατ. ευρώ (αύξηση 56,82%) και τα κέρδη προ φόρων, χρηματοδοτικών επενδυτικών αποτελεσμάτων και συνολικών αποσβέσεων (EBITDA) σε 67,419 εκατ. ευρώ, έναντι 48,144 εκατ. ευρώ πέρυσι (αύξηση 40,04%).

Τα κέρδη μάλιστα αυτά διαμορφώθηκαν παρότι ο κύκλος εργασιών της ΕΥΔΑΠ στο εννιάμηνο του 2011 διαμορφώθηκε σε 271,659 εκατ. ευρώ, έναντι 288,451 εκατ. ευρώ του περυσινού εννιάμηνου, δηλαδή σημείωσε μείωση περίπου κατά 5,82%!

3 Δεκέμβρη 2011 ΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ
ΕΝΙΑΙΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΑΜΕΑ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΝΗΣΩΝ
Χαλκοκονδύλη 37, 2ος όροφος, τηλ. 210 52 21 411,www.goneisamea.gr, seaan@hotmail.gr

Ανάπηροι, γονείς και κηδεμόνες ΑΜΕΑ, χρονίως πάσχοντες, ξεσηκωμός!!

3 Δεκέμβρη 2011
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ
ΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ

ΟΛΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
11π.μ. στο υπουργείο εργασίας,
στην πλ. Κλαύθμωνος  και στη πορεία στο μέγαρο Μαξίμου.

Στο καιάδα ο ανταγωνισμός και όχι ΑΜΕΑ και εργαζόμενος.

Κάτω η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου και της πλουτοκρατίας.

 Οργανωμένα και συντεταγμένα

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΧΑΡΑΤΣΙ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΠΗΡΙΚΕΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΜΕΑ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑμεΑ στη ΚΕΡΚΥΡΑ

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ γιατί δεν πάει άλλο. Γιατί μόνο αν οργανωθούμε μπορούμε νααποκρούσουμε την επίθεση στα δικαιώματά μας.
Είμαστε σε μια περίοδο που έχει χειροτερεύσει η θέση μας σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Ζούμε στο πετσί μας εμείς, οι οικογένειές μας, τα παιδιά μας τις δραματικές επιπτώσεις που έχουν τα βάρβαρα μέτρα που εφαρμόζονται σε υγεία, πρόνοια, στην κοινωνική ασφάλιση, την παιδεία, τη φοροληστεία μέσω των αυξήσεων του ΦΠΑ, των τιμολογίων για την αναγκαία λειτουργία των νοικοκυριών (ΔΕΗ, νερό, τηλέφωνο κλπ),τα επιπρόσθετα χαράτσια στα ήδη λεηλατημένα εισοδήματά σας και τις κατοικίες που με κόπους, θυσίες καιβάσανα έχετε αποκτήσει και με την ανεργία που τσακίζει κόκαλα. Οι μισθοί των 500 ευρώ είναι καθεστώς, ενώ οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας καταργούνται, γεγονός που θα μειώσει τους μισθούς κι άλλο στον ιδιωτικό τομέα. Οι δυο τελευταίες προκηρύξεις του 2643 –έχουν μείνει στα χαρτιά, από το 2008.

Ετοιμάζονται να δώσουν ένα ισχυρό χτύπημα, με μαζικές περικοπές στις αναπηρικές συντάξειςκαι τα επιδόματα των ΑμΕΑ με το νέο κανονισμό εκτίμησης του βαθμού αναπηρίας (ΚΕΒΑ), που θατεθεί σε ισχύ άμεσα, σύμφωνα με τις κυβερνητικές ανακοινώσεις. Ενώ, τα ικριώματα για τις μαζικέςκαρατομήσεις των δικαιωμάτων μας έχουν ήδη στηθεί, με τα κέντρα πιστοποίησης αναπηρίας(ΚΕΠΑ), όπως ονόμασαν τις νέες υγειονομικές επιτροπές Ο νέος κανονισμός, δεν είναι τίποτε άλλο από την κάρτα αναπηρίας ή λειτουργικότητας που διαφήμιζαν τόσαχρόνια, το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, αλλά και η ΕΣΑΜΕΑ. Μέσω της λεγόμενης λειτουργικότητας δηλ. εισοδηματικάκριτήρια, κοινωνική & οικογενειακή κατάσταση του αναπήρου κ.ά. θα κρίνεται για το εάν ο ανάπηρος θα παίρνειαναπηρική σύνταξη, επίδομα ή θα έχει τις όποιες άλλες παροχές. Τόσα χρόνια οι επίσημες συνδικαλιστικέςηγεσίες των ΑμεΑ αποκρύπτουν από τους ανάπηρους το σφαγείο που ετοιμάζονται να τους οδηγήσουνκυβέρνηση & Ε.Ε. και τροϊκα. Οι ίδιοι να ζητούν την εφαρμογή του νέου κανονισμού!
Γι’ αυτό σήκωσαν όλο αυτό τον κουρνιαχτό περί των ανάπηρων μαϊμού που οι ίδιοι δημιούργησαν και τουςχρησιμοποίησαν για τις δικές τους ανάγκες. Τώρα τους ξαναχρησιμοποιούν για να πέσουν στα μαλακά οι μαζικέςπερικοπές των αναπηρικών συντάξεων και των επιδομάτων, προκειμένου να στηρίξουν την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Υπάρχει λυση  διέξοδος, υπάρχει
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Πλούτος υπάρχει και είναι τεράστιος. Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να ζούμε καλύτερα, με αξιοπρέπεια, μια ζωή με δικαιώματα. Πρέπει να επιβάλλουμε να επιστραφεί αυτός ο πλούτος στουςεργαζόμενους που τον παράγουν με τη δουλειά τους, τους βιοπαλαιστές, τους ανάπηρους και τιςοικογένειες τους και να αξιοποιηθεί ώστε να λυθούν όλα τα λαϊκά προβλήματα, για να μπορέσουννα αξιοποιηθούν η επιστήμη και η τεχνολογία που έχουν κάνει άλματα τα τελευταία χρόνια σε όλους τουςτομείς και ιδιαίτερα σε όλους τους κλάδους της ιατρικής για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των λαϊκώνοικογενειών & των αναπήρων και όχι όπως γίνεται σήμερα να είναι στην υπηρεσία στήριξης της κερδοφορίαςτων κερδών του κεφαλαίου.
Δεν θέλουμε ψίχουλα από το φαγοπότι της πλουτοκρατίας, ούτε λογικές μικροεξυπηρετήσεων και σουπερμάρκετ μίας χαμερπής ζωής με 2 κιλά μακαρόνια και 3 κιλά ρύζι. Κανένας τοπικός άρχοντας ή εκπρόσωπος των κομμάτων της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να μας κοροϊδέψει ότι θα μας λύσει τα προβλήματα πια. Κανένα “κοινωνικό παντοπωλείο” δεν είναι σε θέση να μας καλύψει τις πραγματικές μας ανάγκες. Δεν ζητάμε  φιλανθρωπία!
Συνειδητά σήμερα κάποιοι μπορεί να εξαπατούν προβάλλοντας ότι αγωνίζονται “να εξαιρεθούν οι ανάπηροι απότα μέτρα”, που σύμφωνα με κείμενά και τα λεγόμενά τους είναι αναγκαία.Οι ανάπηροι δεν μπορούν να εξαιρεθούν από τις επιπτώσεις των μέτρων, ακόμα κι αν γίνονταν λιγότερεςπερικοπές στους μισθούς, τις συντάξεις & τα επιδόματα. Γιατί, ο ανάπηρος από τα φτωχά λαϊκά στρώματαπλήττεται πρώτα απ’ όλα από την εμπορευματοποίηση της υγείας, της πρόνοιας, της παιδείας. Γιατί, οι πρώτεςθέσεις εργασίας που καταστράφηκαν με τις ιδιωτικοποιήσεις ήταν των αναπήρων.Γιατί, με τα μέτρα της κυβέρνησης τσακίζεται η εργατική λαϊκή οικογένεια, το μοναδικό ουσιαστικά στήριγμα τουανάπηρου στη χώρα μας. Πώς να μας στηρίξει, το παιδί μας, ο αδελφός μας, οι γονείς μας όταν θα είναι άνεργοι,απολυμένοι, μέσα στην ανέχεια και την ανασφάλεια; Είμαστε άνθρωποι και θέλουμε ζωή με δικαιώματα.
Μη δέχεσαι να σε απειλούν, να σε τρομοκρατούν. Βγάλε συμπεράσματα, εγκατέλειψε κόμματα τουκεφαλαίου και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που μας έφεραν ως εδώ.
Δεν φτάνουν σήμερα πια οι αμυντικοί και επιμέρους αγώνες, δεν μπορούν ν’ αποσπάσουνκατακτήσεις όπως παλιά, ούτε να εξασφαλίσουν μια στοιχειώδη άμυνα απέναντι στηνεπιθετικότητα του καπιταλισμού. Κανένας δεν μπορεί να διασωθεί μόνος του.Προϋπόθεση για να έχει αποτέλεσμα ο αγώνας μας είναι να είναι μακρόχρονος, οργανωμένος, με αλληλεγγύη,σε συμμαχία με τους εργαζόμενους, τα ταξικά σωματεία. Άλλωστε μακρόχρονη, οργανωμένη και με συμμαχίες είναι και η επίθεση που δεχόμαστε. Γι’ αυτό στηρίζουμετο αγωνιστικό πλαίσιο της ΣΕΑ