Καμία επανάπαυση, ούτε μία ψήφος χαμένη!!!

Μέχρι το βράδυ της Κυριακής οι ώρες είναι λίγες, είναι μετρημένες. Κάθε μία από αυτές τις ώρες πρέπει να είναι μια «κερδισμένη ώρα» για το ΚΚΕ, μια «κερδισμένη ώρα» για το λαό της χώρας και της Κέρκυρας, για να βγει πιο δυνατός την επόμενη μέρα.

Για όλους εμάς, τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ, είναι ώρες ευθύνης. Παρά την κόπωση των εκλογικών μαχών, παρά τα δύσκολα προγράμματα λόγω τουριστικής περιόδου, παρά τις δυσκολίες που προκύπτουν από την ίδια τη ζωή δε χωράει καμία επανάπαυση, κανένας εφησυχασμός.

Οι συγκεντρώσεις του κόμματος στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη μας γεμίζουν αισιοδοξία, μας δίνουν ορμή. Η συγκέντρωση στην Κέρκυρα δείχνει την ποιοτική διαφορά του ΚΚΕ με τα άλλα κόμματα.  Η μαζικότητα, η μαχητικότητα, η σύνθεση του κόσμου μας δίνει θάρρος. Το προεκλογικό video του ΚΚΕ, όπου Μικρούτσικος, Διγενή, Κιμούλης, Ορκόπουλος και Γερασιμίδου ζήτησαν 10 λεπτά από το χρόνο μας να μας πουν «γιατί ΚΚΕ» συγκινεί, αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις και μας ντοπάρει.

Όλα αυτά όμως δε φτάνουν. Δεν μας αρκούν. Ακόμη και αν τα έχουμε κάνει όλα καλά πρέπει να συνεχίσουμε. Το απαιτεί η στιγμή, η ανάγκη, η ιστορία μας να εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια για να κερδίσουμε έστω και τη μία ψήφο ακόμα.

Ξέρουμε ότι είναι πολλές οι υποχρεώσεις, πολλά τα μέτωπα. Όμως το κύριο είναι να φτάσουμε σε ακόμα περισσότερους και να τους πούμε «γι' αυτό ψηφίζω ΚΚΕ»! Ξέρουμε επίσης, ότι είναι πολλοί που αμφιταλαντεύονται, που το σκέφτονται, που δεν έχουν αποφασίσει. Τώρα πρέπει να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια για να μην πάει καμιά ψήφος χαμένη, από όλο αυτόν τον κόσμο που συναντάμε και που, αν και μέχρι πρόσφατα έκανε άλλες πολιτικές επιλογές, συμφωνεί ότι είναι αναγκαίο ένα ισχυρό ΚΚΕ.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φτάσει παντού το ψηφοδέλτιο του Κόμματος να μιλήσουμε με ακόμη περισσότερο κόσμο.

Τα διλλήματα θα αυξηθούν, ο «μονόδρομος» του δίπολου θα επιχειρήσει να εγκλωβίσει. Άρα, μέχρι την Κυριακή το βράδυ έχουμε πολύ δουλειά.

Είναι σχεδόν δεδομένο ότι η επόμενη Βουλή θα «σφύζει» από μνημονιακά κόμματα έτοιμα να τα βρουν με κάθε είδους συνδυασμό την επόμενη μέρα, ενώ έδρες διεκδικούν δύο ακροδεξιά - φασιστικά μορφώματα. Το ίδιο συμβαίνει και στην Κέρκυρα.

Επιπρόσθετα, στην Κέρκυρα, μαζί με την αύξηση του εκλογικού ποσοστού διεκδικούμε με αξιώσεις και την εκλογή κομμουνιστή βουλευτή. Του μοναδικού βουλευτή που η δράση του θα μετράει στην οργάνωση της λαϊκής πάλης, που θα επιστρέψει στους εργαζόμενους και τους συμμάχους τους.

Οπότε… καμία επανάπαυση, που σημαίνει ότι υπάρχουν ακόμα περιθώρια, αυτές τις τελευταίες ώρες ώστε να μην πάει ούτε μια ψήφος χαμένη.

Κάνουμε τη νύχτα μέρα, δεν εφησυχάζουμε, δίνουμε όλοι τον καλύτερό μας εαυτό για να πάει όσο πιο ψηλά γίνεται το ΚΚΕ, για να έχουμε και πάλι κομμουνιστή Βουλευτή στην Κέρκυρα.

Μπορμπότης Γιάννης

Γραμματέας της ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ

5/7/2019

Η γενεσιουργός αιτία του φασιστικού φαινομένου

 

Η έξαρση του φασιστικού φαινομένου και της ακροδεξιάς στην Ελλάδα και την Ευρώπη επανέφερε στην επικαιρότητα το ερώτημα για τις γενεσιουργές αιτίες εμφάνισής του που τέθηκε και στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Τι γεννά και αναγεννά το φασισμό, τον ολοκληρωτισμό και την ακροδεξιά;

Οι συνήθεις απαντήσεις εστιάζουν τη προσοχή τους στις αδυναμίες του πολιτικού συστήματος, στις αδυναμίες των κομμάτων και στο «έλλειμμα δημοκρατίας». Ορισμένες απαντήσεις «από τ΄ αριστερά» αναδείχνουν και τα κοινωνικά προβλήματα της ανισότητας, της ανεργίας, του αποκλεισμού, του ρατσισμού κλπ τα οποία «τρέφουν» την ακροδεξιά και κατ’ επέκταση το φασισμό.

Μια ανάλυση των αιτιών χωρίς ιεράρχηση του βασικού από το δευτερεύον θα μας οδηγούσε σε μια χωρίς τέλος παράθεση επιχειρημάτων άξια μεν να μελετηθούν όχι όμως και να λύσουν το πρόβλημα της γενεσιουργού αιτίας της ακροδεξιάς και του φασιστικού φαινομένου.


Ο φασισμός είναι στοιχείο του πολιτικού εποικοδομήματος αλλά δεν έχει ως αιτία εμφάνισης του τις αδυναμίες λειτουργίας της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Τόσο ο φασισμός όσο και η αστική δημοκρατία είναι πολιτικές μορφές διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος εδράζονται ευθέως στη βάση της εξουσίας του καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις - δικτατορία της αστικής τάξης, άσχετα από την απόλυτη εξωτερική αντίθεση που παρουσιάζουν μεταξύ τους ως μορφές.

Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής εμπεριέχει ένα σύστημα παραγωγικών σχέσεων που πυρήνας τους είναι το απόλυτο δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας και διαχείρισης των μέσων παραγωγής πάνω στα οποία εδράζεται το απόλυτο δικαίωμα διεύθυνσης των παραγωγικών δυνάμεων από το κεφάλαιο και το απόλυτο δικαίωμα ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής. Αυτός είναι ο πυρήνας της δικτατορίας της αστικής τάξης με την έννοια ότι τον επιβάλλει και τον υπερασπίζει μέχρι θανάτου αφού χωρίς αυτό το πυρήνα δεν υπάρχει καπιταλιστική εκμετάλλευση δηλαδή δεν υπάρχει κεφάλαιο άρα και η ίδια η αστική τάξη. Παρεμπιπτόντως, για αυτό και είναι γελοίο να ισχυρίζεται κάποιος ότι όταν υπάρχει αστική δημοκρατία δεν υπάρχει ταξική δικτατορία της αστικής τάξης. Η αστική δημοκρατία όπως και ο φασισμός είναι απλώς πολιτικές μορφές διαχείρισης αυτής της ταξικής δικτατορίας ή αλλιώς του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και όπως είναι γνωστό οι μορφές διαχείρισης εκφράζουν αλλά δεν καθορίζουν το περιεχόμενο.

Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα είχαμε σκληρά απολυταρχικά καθεστώτα αλλά όχι φασισμό. Ο φασισμός είναι πολιτικό προϊόν του ιμπεριαλισμού. Η εξήγηση είναι πως στην εποχή του καπιταλισμού του ελεύθερου ανταγωνισμού οι κυβερνήσεις οποιασδήποτε μορφής διαχειρίστηκαν για χάρη του κεφαλαίου με αμυντικό τρόπο, μια ιστορική διαδικασία περιορισμού των απολύτων δικαιωμάτων διαχείρισης και αυτοδιάθεσης του κεφαλαίου με αντάλλαγμα, έναντι της εργατικής τάξης, την επιβίωση και τη συνέχιση της ανάπτυξής του. Με άλλα λόγια μετά την αρχική καπιταλιστική συσσώρευση όπου το δικαίωμα της απόλυτης ιδιοκτησίας στο κεφάλαιο ταυτιζόταν με το απόλυτο δικαίωμα διαχείρισης του και κατ΄ επέκταση με τη διαχείριση όλων των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων, έγινε φανερό ότι παραπέρα ανάπτυξη ήταν δυνατή μόνο με περιορισμούς στο απόλυτο δικαίωμα διαχείρισης των παραγωγικών δυνάμεων χωρίς βέβαια να αγγίζεται το απόλυτο (και «ιερό») δικαίωμα ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Οι «περιορισμοί» αυτοί, δεν ήταν άλλο από τα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα των, εκτός αστικής τάξης, πολιτών ή αλλιώς των άμεσα και έμμεσα εκμεταλλευομένων. Αυτά τα δικαιώματα ήταν η (εξωτερική) προϋπόθεση παραπέρα ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και του κεφαλαίου.

Έτσι στη πράξη άρχισαν να αναπτύσσονται στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα τα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα (με αιματηρούς αγώνες βέβαια) τα οποία αυτόματα σήμαιναν περιορισμό του απόλυτου δικαιώματος διεύθυνσης και αυτοδιάθεσης της ιδιοκτησίας (του κεφαλαίου). Τα νέα εποικοδομήματα των καπιταλιστικών κρατών όλο και περισσότερο ενσωμάτωναν δημοκρατικά και εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις ως προϋπόθεση ομαλής και διευρυμένης αναπαραγωγής του συστήματος.

Μ’ άλλα λόγια η διεύρυνση και η ανάπτυξη του συστήματος στον 20ο αιώνα θα ήταν αδύνατη αν η αστική τάξη επέστρεφε στο αναχρονιστικό, απολυταρχικό μοντέλο μιας κοινωνίας χωρίς κανένα εργατικό και κοινωνικό δικαίωμα. Ο εργαζόμενος έπρεπε να διαχειρισθεί σύγχρονα ανεπτυγμένα και πολύπλοκα μέσα παραγωγής που απαιτούν γνώσεις, προσωπικότητα, ευθύνη και πρωτοβουλία. Αυτά είναι παράγωγα ενός ελάχιστου επιπέδου εργασιακών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων κάτω από το οποίο καταρρέει το σύστημα των παραγωγικών σχέσεων και των παραγωγικών δυνάμεων.

Η νέα αυτή ποιοτική κατάσταση στο καπιταλισμό συνδέθηκε με το πέρασμα του στο μονοπωλιακό καπιταλισμό στις αρχές του 20ου αιώνα. Για το σύστημα τώρα, δε χρειαζόταν αναχρονιστικές και απολυταρχικές εξουσίες που έχουν σαν όνειρο, μοντέλο και στόχο την επανάκτηση του απολύτου ανεξέλεγκτου δικαιώματος διεύθυνσης του κεφαλαίου και των παραγωγικών δυνάμεων από την μονοπωλιακή, πλέον, αστική τάξη αλλά η εισαγωγή ενός νέου μοντέλου που θα ελέγχει πλήρως και προς το συμφέρον της όλη την αναγκαία για τη διευρυμένη αναπαραγωγή του συστήματος δομή των παραγωγικών δυνάμεων. Το απόλυτο και ανεξέλεγκτο δικαίωμα διεύθυνσης και αυτοδιάθεσης του κεφαλαίου μετατράπηκε σε απαίτηση για απόλυτη και ανεξέλεγκτη ρύθμιση όλης της δομής των παραγωγικών σχέσεων και του εποικοδομήματος, των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Η παλιά απολυταρχική πολιτική για την άρνηση κάθε δικαιώματος στους εργαζόμενους έδινε τη θέση της στη πολιτική για οργανωμένη υποταγή και ενσωμάτωση των εργαζομένων και του λαού σε απολύτως ελεγχόμενες λειτουργικές δομές, για τους σκοπούς της σύγχρονης αναπαραγωγής του κεφαλαίου και της μονοπωλιακής αστικής τάξης. Ήταν μια μείξη του παλιού απολυταρχικού δικαιώματος με τις σύγχρονες ανάγκες λειτουργίας των παραγωγικών δυνάμεων σε ένα αμυντικό σύστημα διαχείρισης του συστήματος. 



Γεννήθηκε έτσι ο φασισμός.

ο Χιτλερ με τον Κρουπς 

Ο φασισμός αφορά τη διαχείρηση οργανωμένων κοινωνιών σε επίπεδο μονοπωλιακού καπιταλισμού (Γερμανία, Ιταλία, Χιλή, Ελλάδα, τάσεις παγκόσμιας φασιστικοποίησης από τις ΗΠΑ). Αντίθετα τα σκληρά αναχρονιστικά καθεστώτα τύπου Σαουδική Αραβία, Ιράκ, Λιβύη, Βιρμανία, Ταλιμπάν κ.α. δεν χαρακτηρίζονται ως τυπικά φασιστικά παρ’ ότι είναι εξ ίσου ή και περισσότερο ολοκληρωτικά, γιατί αναφέρονται σε διαχείριση κοινωνιών με αναχρονιστική, προ-μονοπωλιακή, κοινωνική οργάνωση και στην επιβολή της κλασσικής αστικής δικτατορίας (της ντόπιας σατικής τάξης με ιμπεριαλιστική στήριξη) για την επιτάχυνση της συσσώρευσης.

Ο φασισμός επιδιώκει να παρουσιάσει μια νέα οργάνωση της κοινωνίας όπου ο καθένας θα έχει «τη θέση που του αρμόζει». Κοινό ιδανικό θα είναι η υποταγή στο σύστημα εκμετάλλευσης και όλα τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα υπάρχουν μόνο στο μέτρο που αποτελούν απαραίτητο όρο για τη λειτουργία των παραγωγικών δυνάμεων και του συστήματος. Ο φασισμός εναρμονίζει το σύνολο της κοινωνίας στις λειτουργικές απαιτήσεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου και αποκαθιστά τα ανεξέλεγκτα δικαιώματα της αστικής τάξης πάνω στο κεφάλαιο και τη κοινωνία ως δικαιώματα της μονοπωλιακής αστικής τάξης, με μια πλήρως ελεγχόμενη πολιτικό-κοινωνική δομή. Αυτή η θέση δεν αφορά μόνο εθνικά επίπεδα διακυβέρνησης αλλά και σύγχρονα παγκοσμιοποιημένα επίπεδα με κυριαρχία των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Σε επίπεδο οικονομίας ο φασισμός σημαίνει αποκατάσταση της ανεξέλεγκτης εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στην εργασία και σε επίπεδο πολιτικής αυτονομείται ως απόλυτη και ανεξέλεγκτη πολιτική εξουσία πάνω στο λαό.

Στο βαθμό που αυτός ο έλεγχος εκτρέπονταν σε απόλυτη αφαίρεση δικαιωμάτων και σε επιστροφή στο απολυταρχικό καθεστώς του κεφαλαίου της πρωταρχικής συσσώρευσης στον ίδιο βαθμό αποδιοργανώνονταν η σύγχρονη παραγωγική διαδικασία και επιταχύνονταν η αποσύνθεση του φασισμού ως λύση στα αδιέξοδα του συστήματος. Πρακτικά δηλαδή ο φασισμός ήταν δέσμιος των ιστορικών εξελίξεων και αδυνατούσε να φέρει τα δικαιώματα κάτω από ένα ορισμένο επίπεδο γιατί το σύστημα το οποίο υποτίθεται ότι επεδίωκε να σώσει αποσυντίθονταν ταχύτερα από τη φυσιολογική αποσύνθεση που έτσι και αλλιώς φέρνει. 

Η αποκατάσταση των δικαιωμάτων της μονοπωλιακής αστικής τάξης γίνεται για να βελτιωθεί εθνικά και παγκόσμια το ποσοστό κέρδους και η αποδοτικότητα του κεφαλαίου τα οποία «επλήγησαν» από τα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα. Εξ’ ου και η μετά βδελυγμίας καταπάτηση αυτών των δικαιωμάτων από κάθε φασίζουσα τάση. 

Πηγή του φασισμού λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο παρά η τάση για αποκατάσταση του ανεξέλεγκτου δικαιώματος της μονοπωλιακής αστικής τάξης να διευθύνει τη κεφαλαιοκρατική οργάνωση της κοινωνίας σε ένα ανώτερο επίπεδο οργάνωσης των παραγωγικών δυνάμεων. Υπ’ αυτή την έννοια δεν είναι δυνατή η εξαφάνιση του φασισμού ως φαινόμενο με πολιτικά μέσα παρά μόνο με την εξαφάνιση του ίδιου του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Παρ’ ότι ο φασισμός αποτελεί πάντα τη πίσω λύση και το κρυφό όνειρο της μονοπωλιακής αστικής τάξης, εν τούτοις χρησιμοποιείται κατά κανόνα μόνο ως έσχατη λύση όταν τα άλλα μέσα, αστική δημοκρατία, μοναρχία, φασίζουσες αστικές δημοκρατίες, ταξική πίεση και ταξική συναίνεση αδυνατούν να διασφαλίσουν μια «αποδεκτή» αποδοτικότητα του μονοπωλιακού κεφαλαίου ή όταν κινδυνεύει ολοκληρωτικά το σύστημα πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου. 

Ο φασισμός παρ’ ότι βραχυπρόθεσμα φαίνεται να προσφέρει τη λύση της αποδοτικότητας του κεφαλαίου πολύ γρήγορα αποδεικνύεται τροχοπέδη του αφού η παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων μπορεί να επιτευχθεί μόνο με νέο, ανεπτυγμένο, εργατικό δυναμικό για το οποίο προϋπόθεση είναι τα στοιχεία ακριβώς που ο φασισμός στερεί από τη κοινωνία: εργατικά δικαιώματα, συμμετοχή, δημοκρατία, ατομικά δικαιώματα, δικαιώματα στη μόρφωση και το πολιτισμό, ελεύθερος χρόνος κλπ. Αυτή η εσωτερική αντίφαση του συστήματος παρεμποδίζει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και του ίδιου του κεφαλαίου και έτσι εξαναγκάζει τη μονοπωλιακή αστική τάξη να τον χρησιμοποιεί μόνο ως έσχατη λύση. Εννοείται βέβαια ότι σε κοινωνικό επίπεδο ο φασισμός οδηγεί τελικά όλο το λαό σε μαχητική αντίθεση με τις πολιτικές επιλογές της αστικής τάξης και οι αιματηροί, κατά κανόνα, αγώνες επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο τους όρους αξιοποίησης του κεφαλαίου και τους όρους διεύθυνσης της κοινωνίας.

Ο φασισμός αναδεικνύει με τη λειτουργία του το αδιέξοδο που έχει ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο. Χωρίς ανάπτυξη εργατικών, δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων είναι αδύνατο να αναπτυχθεί παραπέρα αλλά κάθε τέτοια ανάπτυξη αποτελεί αυτόματα ένα περιοριστικό στοιχείο στην ουσία της πραγμάτωσης του. Η εσωτερική αντίφαση παραγωγικών δυνάμεων – παραγωγικών σχέσεων είναι απόλυτη. Έτσι θεμελιώνεται και το αναγκαίο και αναπόφευκτο της κοινωνικοποίησης του κεφαλαίου ως μόνη λύση στην αντίφαση. Καταπολεμώντας αυτή τη νομοτελειακή τάση ο φασισμός, θέλει να αποτρέψει τη κοινωνικοποίηση του κεφαλαίου με τη κεφαλαιοκρατικοποίηση της κοινωνίας.

Σε πολιτικό επίπεδο βέβαια βλέπουμε τη φασιστική τάση να εκδηλώνεται ως ακροδεξιά τάση που λειτουργεί στα όρια του αστικού κοινοβουλευτισμού εν αναμονή κατάργησης του. Έτσι γίνεται πολιτική ζύμωση για να αποδεχθεί τμήμα του λαού τη φασιστική λύση, με ένα συνοθύλευμα συνθημάτων λαϊκισμού, αντικομουνισμού, ρατσισμού, εθνικισμού, πατριδοκαπηλίας, ξενοφοβίας, θρησκοληψίας κλπ Άλλοτε πάλι βλέπουμε έναν υφέρπον φασισμό μέσα από προσπάθειες απαξίωσης της πολιτικής, των κομμάτων, των θεσμών της αστικής δημοκρατίας κλπ με την «αθώα» συμβολή πολλών κομμάτων, μέσων μαζικής ενημέρωσης, «απολίτικων» δήθεν φορέων κλπ.

Το ότι ένα μέρος του λαού ακολουθεί την ακροδεξιά δεν είναι παράξενο. Ο φασισμός στηριζόμενος στη πιο επιθετική μερίδα του κεφαλαίου που διαθέτει τεράστια μέσα προκειμένου να κερδίσει πολλαπλάσια καταφέρνει να εξιδανικεύει τη πλήρη υποταγή του λαού στο κεφάλαιο ως τη νέα σταθερά διασφαλισμένη δομή και ιεραρχία της κοινωνίας όπου ο καθένας θα έχει διασφαλισμένη (!)τη «θέση του». Ο άνεργος, ο μικροαστός που απειλείται , ο αγρότης που ξεκληρίζεται, ο νέος που δεν έχει μέλλον, όλοι μπορούν να ονειρευτούν μια «νέα τάξη». Ακόμη κι αν σημαίνει υποταγή, μέρος από αυτούς δέχονται ν’ ανταλλάξουν αυτή την υποταγή με την υποτιθέμενη σταθερότητα, άσχετα τι συμβαίνει στο τέλος. Η ένταξη αυτή θυμίζει το δούλο που δεν αμφισβητεί το δικαίωμα του δουλοκτήτη να του αφαιρεί τη ζωή αλλά του το αναγνωρίζει επισήμως ελπίζοντας ότι θα το χρησιμοποιήσει για άλλους ή ότι θα το καθυστερήσει εν όσο είναι χρήσιμος…

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για τα μεσαία στρώματα που έχοντας θητεύσει ως μικροκαπιταλιστές έχουν γευθεί το απόλυτο δικαίωμα εξουσίας του κεφαλαίου το οποίο με κάθε κρίση χάνουν και έτσι παράγουν ακραίους και ένθερμους οπαδούς της αποκατάστασης αυτού του δικαιώματος ονειρευόμενοι μερίδιο της εξουσίας από τη μεγαλοαστική τάξη δια μέσου της υποταγής σ’ αυτή στο σύστημα του φασισμού. Αυτή η ταύτιση δια της υποταγής είναι μια από τις πιο επικίνδυνες πτυχές του φασισμού.

Σε κάθε περίπτωση η ιδεολογική και πολιτική υποδούλωση στα συμφέροντα της μονοπωλιακής αστικής τάξης ενός μέρους των μικροαστών, των εργαζομένων και του λαού γενικότερα, αποτελεί προϋπόθεση πολιτικής άνθισης του φασιστικού φαινομένου. Όταν δια μέσου της συνεχούς προπαγάνδας, πίεσης και δυναμικών ενεργειών μεταβληθεί αρνητικά για το λαό αλλά και για την αστική δημοκρατία ο πολιτικός και ταξικός συσχετισμός δυνάμεων, τότε αναπτύσσεται και δρομολογείται ο φασισμός. Εννοείται βέβαια ότι σ’ όλη αυτή τη διαδικασία υπάρχει η στήριξη μέρους ή όλης της μονοπωλιακής αστικής τάξης είτε άμεσα με οικονομικά μέσα είτε έμμεσα με «βοήθειες» από το κρατικό μηχανισμό και άλλα κέντρα ελέγχου και χειραγώγησης της κοινωνίας.

Ειδικά πρέπει να επισημάνουμε ότι η ακροδεξιά και ο φασισμός ενυπάρχουν πάντα στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος ως εν δυνάμει λύσεις και τίθενται σε ύπνωση ή εγρήγορση όταν η ανάγκη της κυρίαρχης τάξης το επιτάσσει. Γι’ αυτό και οι ανοδικές και πτωτικές πορείες αυτών των φαινομένων δεν εξηγούνται επαρκώς μόνο με αναλύσεις σε επίπεδο πολιτικών λειτουργιών και ακόμη περισσότερο βέβαια με ιδεολογικούς όρους αναλύσεων (έλξη στις ακραίες ιδέες κλπ)

Συμπέρασμα.
Συμπερασματικά διαπιστώνουμε ότι το φασιστικό φαινόμενο και η ευρύτερη ακροδεξιά τάση είναι ένα παράγωγο της καρδιάς του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στο μονοπωλιακό στάδιο ανάπτυξης και όχι ένα παράγωγο της ελλιπούς λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Το πολιτικό σύστημα αν λειτουργεί καλά μπορεί να το περιορίσει όχι όμως να το εξαλείψει. Ωστόσο όταν τα ζωτικά συμφέροντα της μονοπωλιακής αστικής τάξης το επιβάλλουν, το πολιτικό σύστημα λειτουργεί με τέτοιο τρόπο που να εκτρέφεται το φασιστικό φαινόμενο. Η μετάβαση στο φασισμό βίαια (Χιλή, απριλιανή δικτατορία) ή δια μέσου του κοινοβουλευτικού συστήματος( Χίτλερ, Μεταξάς) ενυπάρχει πάντα στο σύστημα καθ ότι αποτελεί εναλλακτική πολιτική μορφή διαχείρισης του. 

Ανάγοντας το φασιστικό φαινόμενο σε σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο επίπεδο με κυριαρχία πολυεθνικών επιχειρήσεων και ιμπεριαλιστική επικυριαρχία βλέπουμε ότι συντελούνται αναλογικά παρόμοιες κινήσεις με επιβολή παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής τάξης. Στη «τάξη» αυτή εντάσσεται η υποταγή των κρατών, οι επιμέρους εθνικές ακροδεξιές κινήσεις, ο γενικός περιορισμός εθνικών, δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων κλπ. Στο βαθμό που ανατρέπονται σε βάρος των λαών οι συσχετισμοί δυνάμεων και στο βαθμό που είναι αναγκαία η βίαιη διοικητική και εξωοικονομική παρέμβαση για αποκατάσταση της αποδοτικότητας του πολυεθνικού κεφαλαίου, στον ίδιο βαθμό θα έχουμε μια πορεία παγκόσμιας φασιστικοποίησης με άπειρες επί μέρους ειδικές τοπικές εθνικές και περιφερειακές μορφές. 
Ο νέος κίνδυνος είναι αδιαμφισβήτητος.


απο το ΑΡΙΣΤΕΡΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ 

Δημοσκόπηση- Εκλογές 2019: Στο 6% το ΚΚΕ, εκτός βουλής η ναζιστική Χρυσή Αυγή

Από atexnos2019 atexnos2019

Ποσοστό 5,9% δίνει στο ΚΚΕ η τελευταία δημοσκόπηση της εταιρείας Rass, για λογαριασμό του τηλεοπτικού σταθμού ACTION24, λίγες μόλις ώρες πριν τις εκλογές. 

Στην ίδια δημοσκόπηση η ναζιστική, εγκληματική Χρυσή Αυγή φαίνεται να τίθεται εκτός της επόμενης Βουλής, αποσπώντας 2,7%. Αντίθετα, οριακή είσοδο στη Βουλή δείχνουν να εξασφαλίζουν το ακροδεξιό μόρφωμα «Ελληνική Λύση» του Κ. Βελόπουλου και το ΜεΡΑ25 του Γ. Βαρουφάκη. 

Σύμφωνα με τη Rass η μέση τιμή στην Εκτίμηση Ψήφου η ΝΔ λαμβάνει 39,4%, ΣΥΡΙΖΑ 27,7%, Κίνημα Αλλαγής 8,2%, ΚΚΕ 5,9%, Ελληνική Λύση 3,2%, ΜέΡΑ25 3%, Χρυσή Αυγή 2,7, Ένωση Κεντρώων 2%, Πλεύση Ελευθερίας 1,8%. 

Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι συνταξιούχοι μπορούν και πρέπει να απομονώσουν τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, να μην πέσουν στην παγίδα συστημικών κομμάτων «μιας χρήσης» όπως του Βελόπουλου και του Βαρουφάκη και να ενισχύσουν μαζικά και αποφασιστικά το ΚΚΕ, τη μόνη λαϊκή αντιπολίτευση που και την επόμενη μέρα θα βρίσκεται στο πλευρό των συμφερόντων του λαού. 

Βαρουφάκης (ΜεΡΑ25): Η παρέλαση του παλιού καινούργιου

Εν αρχή ο «λιτός βίος»…

«Εί­μα­στε υπέρ του λιτού βίου», δή­λω­νε στις 28 Γε­νά­ρη 2015, κατά την τε­λε­τή πα­ρά­δο­σης-πα­ρα­λα­βής στο υπουρ­γείο Οι­κο­νο­μι­κών ο νέος υπουρ­γός της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ Γιά­νης Βα­ρου­φά­κης, συ­μπλη­ρώ­νο­ντας πως «οι Έλ­λη­νες δη­μιουρ­γού­σαν όταν ζού­σαν λιτά» και πως «ο λιτός βίος σε συν­δυα­σμό με την απο­κα­τά­στα­ση της δι­καιο­σύ­νης αρ­χί­ζει εδώ».

Σε ποιούς τα έλεγε αυτά ο κ. Βα­ρου­φά­κης; Μα στον ελ­λη­νι­κό λαό, στους ερ­γα­ζό­με­νους και τα λαϊκά στρώ­μα­τα που είχαν γο­να­τί­σει από την κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση. Σε αυ­τούς, ο κ. Βα­ρου­φά­κης έστελ­νε το μή­νυ­μα ότι πρέ­πει να αρ­κε­στούν στα λίγα ψί­χου­λα που τους έδινε η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ασφα­λώς, όπως απο­δεί­χθη­κε αρ­γό­τε­ρα, από τη θε­ω­ρία περί «λιτού βίου», ο κ. Βα­ρου­φά­κης εξαι­ρού­σε τον εαυτό του όταν εμ­φα­νί­ζο­νταν σε γκλα­μου­ρά­τες φω­το­γρα­φί­σεις (βλέπε Paris Match) με πα­νά­κρι­βα σερ­βί­τσια, θα­λασ­σι­νά και λευκό κρασί κάτω από την Ακρό­πο­λη.

Σύμ­φω­νος με το 70% του 2ου μνη­μο­νί­ου

«Σε αυτές τις με­ταρ­ρυθ­μί­σεις θα προ­σθέ­σου­με περί το 70% των με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων ή δε­σμεύ­σε­ων που υπάρ­χουν στο υπάρ­χων μνη­μό­νιο. Δε­σμεύ­σεις με τις οποί­ες ως σώ­φρο­νες άν­θρω­ποι δεν έχου­με καμία αντίρ­ρη­ση». Αυτά δή­λω­νε ο Γ. Βα­ρου­φά­κης στις 9 Φλε­βά­ρη 2015 κατά τη διάρ­κεια των προ­γραμ­μα­τι­κών δη­λώ­σε­ων της κυ­βέρ­νη­σης.

Πα­ρό­μοια δή­λω­ση, ότι συμ­φω­νεί με το 60%-70% του 2ου μνη­μο­νί­ου, ο τότε υπουρ­γός οι­κο­νο­μι­κών είχε κάνει λίγες μέρες πριν, στις 5 Φλε­βά­ρη 2015, κατά τη διάρ­κεια κοι­νής συ­νέ­ντευ­ξης τύπου με τον Βόλφ­γκανγκ Σόϊ­μπλε στο Βε­ρο­λί­νο.

Όσο για το υπό­λοι­πο 30%, ο κ. Βα­ρου­φά­κης επι­κα­λού­νταν την πε­ρί­φη­μη «ερ­γα­λειο­θή­κη» του ΟΟΣΑ (προ­νό­μια για το κε­φά­λαιο, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, άνοιγ­μα κλει­στών επαγ­γελ­μά­των και μια σειρά αντι­λαϊ­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις).

Κάτω το Μνη­μό­νιο. Ζήτω το «Master Financial Assistance Facility Agreement»!

Η συμ­φω­νία της 20ης Φλε­βά­ρη 2015, την οποία συ­νυ­πέ­γρα­ψε ως υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών ο κ.Βα­ρου­φά­κης, απο­τέ­λε­σε την κα­το­χύ­ρω­ση των αντι­λαϊ­κών μέ­τρων του 1ου και του 2ου μνη­μο­νί­ου, ενώ άνοι­ξε το δρόμο για το επό­με­νο, 3ο μνη­μό­νιο. Στο πλαί­σιο δε της… «δη­μιουρ­γι­κής ασά­φειας», η επέ­κτα­ση του 2ου μνη­μο­νί­ου με­τα­νο­μά­στη­κε σε «Master Financial Assistance Facility Agreement».

Στις 18 Φλε­βά­ρη, με επι­στο­λή του προς τον πρό­ε­δρο του Eurogroup Γέ­ρουν Ντάι­σε­μπλουμ ο Γ. Βα­ρου­φά­κης, αφού επα­να­λάμ­βα­νε τη δέ­σμευ­ση της νέας κυ­βέρ­νη­σης για «ευ­ρύ­τε­ρη και βα­θύ­τε­ρη με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κή δια­δι­κα­σία», ση­μεί­ω­νε με­τα­ξύ άλλων:

«Οι ελ­λη­νι­κές αρχές τι­μούν τις οι­κο­νο­μι­κές υπο­χρε­ώ­σεις της Ελ­λά­δας προς όλους τους πι­στω­τές, και δη­λώ­νουν την πρό­θε­σή μας να συ­νερ­γα­στού­με με τους εταί­ρους μας προ­κει­μέ­νου να απο­τρα­πούν τε­χνι­κές επι­πλο­κές στο πλαί­σιο της Κύ­ριας Σύμ­βα­σης Χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής Διευ­κό­λυν­σης την οποία ανα­γνω­ρί­ζου­με ως δε­σμευ­τι­κή ως προς το χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό και δια­δι­κα­στι­κό της πε­ριε­χο­μέ­νου.»

Τι έλεγε επί της ου­σί­ας ο κ. Βα­ρου­φά­κης; Δε­σμεύ­ο­νταν, εν ονό­μα­τι της κυ­βέρ­νη­σης, για την συ­νέ­χι­ση της πο­λι­τι­κής των με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων υπέρ της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας του κε­φα­λαί­ου σε βάρος των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων. Δε­σμεύ­ο­νταν για δη­μο­σιο­νο­μι­κή ισορ­ρο­πία, συ­νέ­χι­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και πα­ρο­χή κι­νή­τρων προς το κε­φά­λαιο – ότι δη­λα­δή πε­ριε­λάμ­βα­ναν και τα 2 πρώτα μνη­μό­νια.

«ΝΑΙ» στο 3ο μνη­μό­νιο δια επι­στο­λι­κής ψήφου

Στις 10 Ιούλη 2015 – αφό­του η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είχε δώσει ρε­σι­τάλ κο­ροϊ­δί­ας και εξα­πά­τη­σης με το «ΌΧΙ» που τε­λι­κά έγινε… «ΝΑΙ» – έφερε στη Βουλή προς επι­κύ­ρω­ση το νέο μνη­μό­νιο το οποίο έφερε τον τίτλο «Για τη δια­πραγ­μά­τευ­ση και σύ­να­ψη δα­νεια­κής σύμ­βα­σης με τον Ευ­ρω­παϊ­κό Μη­χα­νι­σμό Στα­θε­ρό­τη­τας (ESM)».

Τι έκανε ο κ.Βα­ρου­φά­κης που, έχο­ντας πα­ραι­τη­θεί από υπουρ­γός, δια­λα­λού­σε τη δια­φω­νία του σε μια επι­κεί­με­νη συμ­φω­νία της κυ­βέρ­νη­σης με τους θε­σμούς;

Ψή­φι­σε «ΝΑΙ», γνω­στο­ποιώ­ντας την επι­λο­γή του σε σχε­τι­κή επι­στο­λή ψήφο προς την πρό­ε­δρο της Βου­λής. Να τι έγρα­φε:

«Αξιό­τι­μη κυρία Πρό­ε­δρε,

Σας γνω­ρί­ζω ότι αδυ­να­τώ να πα­ρευ­ρε­θώ στη ση­με­ρι­νή ονο­μα­στι­κή ψη­φο­φο­ρία. Επι­θυ­μώ διά της πα­ρού­σης να δη­λώ­σω ότι εάν ήμουν σε θέση να ψη­φί­σω στη ση­με­ρι­νή ονο­μα­στι­κή ψη­φο­φο­ρία επί του σχε­δί­ου νόμου του υπουρ­γεί­ου Οι­κο­νο­μι­κών “Για τη δια­πραγ­μά­τευ­ση και σύ­να­ψη δα­νεια­κής σύμ­βα­σης με τον Ευ­ρω­παϊ­κό Μη­χα­νι­σμό Στα­θε­ρό­τη­τας (ESM)

θα ψή­φι­ζα ΝΑΙ»

Με τιμή, 
Βα­ρου­φά­κης Γιά­νης.
Βου­λευ­τής Β’ Αθη­νών»

(Η πηγή της επι­στο­λής είναι από πρό­σφα­το άρθρο του Κ. Πα­σα­κυ­ριά­κου στον «Ρι­ζο­σπά­στη», 20 Ιούνη 2019).

Γιατί βγαί­νει σή­με­ρα στα κε­ρα­μί­δια ο κ.Βα­ρου­φά­κης πα­ρι­στά­νο­ντας τον αντι­μνη­μο­νια­κό, μι­λώ­ντας για «απά­τες» και «ψέ­μα­τα»; Είναι απάτη ή ψέμα η επι­στο­λή προς την πρό­ε­δρο της Βου­λής; Ή, μήπως, οι απο­κα­λύ­ψεις του «Ρι­ζο­σπά­στη» χα­λά­νε το «αφθαρ­το» και «αντι­συ­στη­μι­κό» προ­φίλ που θέλει να πα­ρου­σιά­σει το Με­ΡΑ­25;

«Η πα­ρέ­λα­ση του πα­λιού και­νούρ­γιου»

Ο κύ­ριος αυτός – ο κ. Βα­ρου­φά­κης – ζητά την ψήφο του ελ­λη­νι­κού λαού στις 7 Ιούλη. Πρό­κει­ται για τον ίδιο κύριο που, μόλις λίγες μέρες πριν, δή­λω­νε πρό­θυ­μος να συ­νερ­γα­στεί «και με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και με τη ΝΔ». Δη­λα­δή έτοι­μος να «βάλει πλάτη» σε εν­δε­χό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας και να συμ­βάλ­λει, ως άλλος Κου­βέ­λης η Καμ­μέ­νος, στην υλο­ποί­η­ση βαθιά αντι­λαϊ­κών προ­γραμ­μά­των.

Ο κύ­ριος αυτός – ο κ.Βα­ρου­φά­κης – είναι ο ίδιος κύ­ριος που ενώ πα­ρου­σιά­ζε­ται ως δήθεν «αρι­στε­ρή» και «ρι­ζο­σπα­στι­κή» δύ­να­μη, εντού­τοις φι­λο­ξε­νεί στη λίστα υπο­ψη­φί­ων του κόμ­μα­τος του έναν ακραιφ­νή αντι­κομ­μου­νι­στή, κή­ρυ­κα του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και γνω­στό υμνη­τή των Να­τοϊ­κών σφα­γεί­ων (βλέπε Γιου­γκο­σλα­βία), τον Τάκη Μίχα. Για τον οποίο, μά­λι­στα, ο κ. Βα­ρου­φά­κης «νιώ­θει πε­ρή­φα­νος».

Ο κύ­ριος αυτός – ο κ. Βα­ρου­φά­κης – είναι τόσο «αρι­στε­ρός» και τόσο «ρι­ζο­σπά­στης» όσο και ο εξ Αμε­ρι­κής πο­λι­τι­κός του σύμ­μα­χος και φίλος, ο δη­μο­κρα­τι­κός γε­ρου­σια­στής (και υπο­ψή­φιος για το προ­ε­δρι­κό χρί­σμα) Μπέρ­νι Σά­ντερς. Για την ιστο­ρία, να θυ­μί­σου­με ότι ο «σο­σια­λι­στής» Σά­ντερς είχε, με­τα­ξύ άλλων, ψη­φί­σει υπέρ του Να­τοϊ­κού πο­λέ­μου στη Γιου­γκο­σλα­βία το 1999, στη Λιβύη το 2011, είχε εγκρί­νει την έκ­δο­ση κον­δυ­λί­ων για τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφ­γα­νι­στάν, όπως επί­σης και την έγκρι­ση κον­δυ­λί­ου ύψους 1 δις ευρώ για το πρα­ξι­κό­πη­μα στην Ου­κρα­νία.

Να, λοι­πόν, ποιο είναι το «και­νούρ­γιο» που εκ­προ­σω­πεί το ΜΕ­ΡΑ­25 του κ. Βα­ρου­φά­κη. Τόσο «νέο» και τόσο «και­νούρ­γιο», όπως το πε­ριέ­γρα­φε ο Μπρε­χτ το 1938: 

«Στε­κό­μουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλη­σιά­ζει, μα έρ­χο­νταν σα Νέο. Σερ­νό­ταν πάνω σε και­νούρ­για δε­κα­νί­κια που κα­νέ­νας δεν είχε ξα­να­δεί και βρω­μού­σε νέες μυ­ρω­διές σα­πί­λας που κα­νείς δεν είχε πριν ξα­να­μυ­ρί­σει» (Μπ. Μπρε­χτ, «Η πα­ρέ­λα­ση του πα­λιού και­νούρ­γιου»).

Είναι σαφές ότι το Μέ­Ρα­25 του κ. Βα­ρου­φά­κη απο­τε­λεί άλλο ένα κόμ­μα-ανά­χω­μα στη ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών μαζών. Ένα κόμμα «μιας χρή­σης»,  φτιαγ­μέ­νο με τα παλιά φθαρ­μέ­να υλικά της αμαρ­τω­λής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας έτοι­μο να απο­τε­λέ­σει το ανα­γκαίο πο­λι­τι­κό συ­μπλή­ρω­μα μιας αντι­λαϊ­κής κυ­βέρ­νη­σης συ­να­σπι­σμού.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι, η νε­ο­λαία, ο λαός έχουν πείρα. Τους «γνώ­ρι­σαν» τους «Βα­ρου­φά­κη­δες», τους είδαν, τους έζη­σαν. 

Η αξιο­ποί­η­ση αυτής της πεί­ρας μπο­ρεί και πρέ­πει να τους οδη­γή­σει να απο­φύ­γουν τη μπα­να­νό­φλου­δα, να μην πε­τά­ξουν την ψήφο τους σε μορ­φώ­μα­τα όπως το Με­ΡΑ­25. 

Κάθε άν­θρω­πος που αυ­το­προσ­δοιο­ρί­ζε­ται αρι­στε­ρός ή προ­ο­δευ­τι­κός κα­λεί­ται να σκε­φτεί, να ανα­λο­γι­στεί το συμ­φέ­ρον του και στις 7 Ιούλη να ψη­φί­σει το ΚΚΕ, τη μο­να­δι­κή στα­θε­ρή δύ­να­μη υπέρ των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων.

Νίκος Μότ­τας

ΑΡΙΣΤΕΡΑ vs ΔΕΞΙΑ

 Το παρόν γκρίζο και ομοιόμορφο. Η προνομιούχα τάξη έχει αναθαρρήσει, αφού κατάφερε χωρίς σοβαρές απώλειες να φορτώσει τις επιπτώσεις της κρίσης στους εργαζομένους, και χαίρεται κακομοίρικα τα καλά της, έχοντας ποδοπατήσει κι εξευτελίσει οράματα και προσδοκίες των υποτελών τάξεων. Η ρυπαρή καλοζωία της μακιγιαρισμένη με αναβιωμένους ιδεαλισμούς καπηλεύεται αγώνες και ελπίδες, χωρίς να διστάζει να προωθεί και φασιστικές εναλλακτικές, ολοένα εξωραϊζοντάς τες ή ενσωματώνοντας τες σε παραδοσιακά κόμματα όπως η Ν.Δ. Για να συνηθίζουμε, να τις κάνουμε αποδεκτές –έτσι να υπάρχουν, για κάθε ενδεχόμενο.

 Περιμένοντας αυτή τη δεκαετία της κρίσης να κατασταλάξουν τα πράγματα η κυρίαρχη τάξη  από τη μια απειλούσε με  πλήρη εξαθλίωση τους εργαζομένους και  τους  κατηγορούσε ως υπεύθυνους για την κρίση, ενώ από την άλλη έκανε συστάσεις για υπομονή και αγώνες δικαστικούς, θέλοντας να κρατά σχεδόν σε λήθαργο το εργατικό κίνημα,  μέχρι να ολοκληρωθούν οι καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις προς όφελος του κεφαλαίου.

               Και σ’ όλο αυτό τα διάστημα το επιβαλλόμενο μοντέλο επιδιώκει τη σταδιακή μείωση της πολιτικής αντιπαράθεσης που περιορίζεται στο επίπεδο ηγετών στα κόμματα εξουσίας. Οι ηγέτες τους επαίρονται πως δεν μιλούν ξύλινες γλώσσες, αλλά όμως δίνουν υποσχέσεις που ταυτίζονται σ’ όλα τα αστικά κόμματα με την έννοια της ανάπτυξης. Εστιάζοντας ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ στο ποσοστό της ανάπτυξης προσπαθούν να διαφοροποιηθούν αναφερόμενοι σε ισχυρή, με έμφαση στη δυναμική της, ή βιώσιμη, μ’ έμφαση στις περιβαλλοντικές ανησυχίες. Κι αυτή η κοινή τους ιδεολογία στηρίζεται σε κάποιες παραδοσιακές αρχές όπως κοινή προσπάθεια,  όλοι μαζί εργάτης και κεφάλαιο και στα δύο κόμματα, θέληση για ανάπτυξη της χώρας, αξιοκρατία, κοινωνική πειθαρχία, τάξη και ασφάλεια. Και όλοι επικεντρώνονται στη ηθική διάσταση. Η πείνα στον κόσμο, η βία ο ρατσισμός αντιμετωπίζονται με μια επίπλαστη, απολίτικη, φιλανθρωπικού τύπου ανησυχία, χωρίς πλέον αναφορά στην πιθανή επίλυση των ταξικών αντιθέσεων πάνω στις οποίες τα φαινόμενα αυτά θεμελιώνονται.  

Γι’ αυτό και ελάχιστη, μάλλον μόνο ως προς την ένταση, διαφοροποίηση υπήρξε στην καταδίκη για το κατάπτυστο μ’ εξυπνακίστικο ευφυολόγημα σχόλιο   της Athens Voice για τον θάνατο της αποκλειστικής νοσοκόμας, Γκαϊανέ Καζαρτιάν από την Αρμενία.  Μένοντας έτσι στο σκοτάδι η θέση των μεταναστών, οι συνθήκες εργασίας που με νομοθετικές ρυθμίσεις  έχουν διαμορφώσει εφιαλτικά περιβάλλοντα εργασίας, μένουμε στο μεμονωμένο συμβάν. Άνετα, όλα τα αστικά κόμματα δεν έχουν πρόβλημα να αποστασιοποιηθούν ή να καταδικάσουν με μια γενικευμένη ασάφεια, επιδεικνύοντας έναν αόριστο ανθρωπισμό.

Αυτός ο θάνατος έδωσε μια καλή ευκαιρία στο ΣΥΡΙΖΑ να υπογραμμίσει τον κυνισμό όσων στοιχίζονται με τη Ν.Δ σε αντιδιαστολή με τον δικό του ανθρωπισμό, που όμως ενώ δεν φείδεται ωραίων λόγων και συμβολικών κινήσεων, στην πράξη δεν νομοθετεί τίποτε διαφορετικό από αυτά που απαιτεί το κεφάλαιο για τους εργαζομένους. Και βέβαια και η Ν.Δ άδραξε την ευκαιρία για να επιτεθεί στην κυβέρνηση για το μεταναστευτικό ακόμα και για να αναδείξει τις ανεπάρκειες στα ξέφτια του κοινωνικού κράτους που έχουν απομείνει. Η ΝΔ δεν προτείνει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που εφαρμόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, απλά το εντάσσει στην ιδεολογία του φιλελευθερισμού, καμαρώνοντας για την αποτελεσματικότητά του,  χωρίς δικαιολογίες και προσχήματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που επιμένει πως ασκεί αριστερή πολιτική.

               Και μετά την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ πώς μπορεί κανείς να ξεχάσει ότι, σε μια χώρα όπου συνεχίζει ο καπιταλιστικός τρόπος  παραγωγής και φυσικά να  κυριαρχούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου  και μετά την ανάληψη της εξουσίας από ένα  αυτοπροσδιοριζόμενο αριστερό κόμμα, δεν μπορεί  να υπάρξει  αριστερός ή σοσιαλδημοκρατικός τρόπος  άσκησης της εξουσίας; Η ΝΔ σε όλους τους τόνους μιλά για την καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που συνέχισε και ολοκλήρωσε τη δική της πολιτική, χρεώνοντάς τη βέβαια στην αριστερά. Εν γνώσει της παραπλανεί για να απαξιώσει την αριστερά, περιλαμβάνοντας και τους κομμουνιστές, συμπίπτοντας στο αποτέλεσμα με τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται πως όσοι προωθούν την αφηρημένη ιδέα μιας κοινωνικής ομάδας που ονομάζεται «αριστερά», είναι τις πιο πολλές φορές εκείνοι που επωφελούνται από την μη ύπαρξη μιας αριστεράς κοντά στα εργατικά συμφέροντα. Μια τέτοια αριστερά έχει ακόμα λιγότερη αξία αν δεν μπορεί καν να προσδιορίσει τον ταξικό ανταγωνισμό ως το επίκεντρο του ζητήματος. Φαίνεται πως όσο πιο διαδεδομένη είναι τόσο λιγότερη σχέση έχει με την χειραφέτηση της εργατικής τάξης.

Τελικά νεκρανασταίνεται η αντίθεση "αριστερού vs δεξιού", γιατί επισκιάζει συγκεκριμένες υλικές σχέσεις της ταξικής διαίρεσης και επιβάλλει μια επιφανειακή ιδεολογική διχοτόμηση από πάνω σ’ αυτές. Μόνο που η κρίση αποκάλυψε πως αυτό το ασαφές ιδεώδες της αριστεράς καταφέρνοντας να περιορίσει τους εργαζομένους στην αστική κατανομή της εξουσίας μεταξύ της «Αριστεράς» προοδευτικής αστικής τάξης και της «Δεξιάς» συντηρητικής αστικής τάξης, αποτέλεσε εμπόδιο στην οργάνωση της εργατικής τάξης με το δικό τους κόμμα, το κομμουνιστικό, ωθώντας τους στη μια ή άλλη οργάνωση των καπιταλιστών.

Γι’ αυτό την Κυριακή των εκλογών η μοναδική επιλογή είναι ψήφος στο ΚΚΕ

Με τον νου και την καρδιά ψηφίζουμε ΚΚΕ

Ψηφίζουμε με τον νου γιατί θυμόμαστε ότι,

Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν, επέβαλαν και εφάρμοσαν Μνημόνια. Η πρώτη, μαζί με τους συνέταιρους της, έθεσαν την Ελλάδα υπό την δικαιοδοσία του Αγγλικού Δικαίου, δεσμεύοντας την μέσα από τη φράση «Η Ελλάδα δεν έχει καμία ασυλία επί των περιουσιακών της στοιχείων έναντι των δανειστών».

Ο ΣΥΡΙΖΑ ενεχυρίασε την Ελλάδα στο πλαίσιο του Υπερταμείου για 99 χρόνια.

Η ΝΔ στραγγάλισε τους συνταξιούχους, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ που θα τους επέστρεφε την «χαμένη τους αξιοπρέπεια» τους κατήργησε και το ΕΚΑΣ.

Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ μαζί ξεπούλησαν αεροδρόμια στους Γερμανούς, λιμάνια στους Κινέζους, τρένα στους Ιταλούς και χάρισαν δημόσιες εκτάσεις όπως το Ελληνικό και ο Ερημίτης.

 Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που χαράτσωναν μέσα από άγρια φορολόγηση στους εργαζόμενους, τους μικρούς επαγγελματίες και τους αγρότες, θέσπιζαν φόροελαφρύνσεις και φόροαπαλλαγές μέχρι και την οικιοθελή φορολόγηση σε εφοπλιστές, βιομήχανους και μεγάλοξενοδόχους.

Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ μαζί προσκυνούν το ΝΑΤΟ, τον αγγελικό Τραμπ και την ΕΕ, τα σχέδια των οποίων εξελίσσονται, και στο Ιόνιο, οδηγώντας σε επικίνδυνες καταστάσεις την περιοχή και τους λαούς.

Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ μαζί ανάκεφαλαιοποίησαν τους τραπεζίτες, την ίδια ώρα που επέβαλλαν μειώσεις, μισθών, συντάξεων, κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, την ίδια ώρα που τίναζαν στον αέρα τα ασφαλιστικά ταμεία με το P.S.I.

Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ μαζί μείωσαν τις κοινωνικές δαπάνες ,εμπορευματοποίησαν Υγεία και Παιδεία και κατήργησαν την Κυριακάτικη αργία. Και οι δύο μαζί ανέτρεψαν τη σταθερή και μόνιμη δουλειά κάνοντας τη ζωή των εργαζόμενων λάστιχο.

Το ΠΑΣΟΚ, του «Λεφτά υπάρχουν», το αναβαπτισμένο σήμερα ΚΙΝΑΛ, ήταν το κόμμα που μας επέβαλλε το πρώτο μνημόνιο το 2010 και μ’ αυτό άνοιξε τον δρόμο για την επέλαση των επόμενων δύο. Το ΠΑΣΟΚ έκοψε τη 13^η και 14^η σύνταξη, το δώρο Πάσχα, το επίδομα αδείας.

Και οι τρεις μαζί έχουν ψηφίσει και επιβάλλει μνημόνια, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για να είναι ο εργαζόμενος φθηνότερος και ευέλικτος, ικανοποιώντας έτσι τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων για μεγαλύτερη κερδοφορία. 

Όλα αυτά τα χρόνια, την ώρα που πουλάνε «φθηνή» σωτηρία, μετατρέπουν σε φθηνή τη ζωή του εργαζόμενου, σε φθηνό το μεροκάματο του εργάτη, σε φθηνή την αξία του δικού μας μέλλοντος.

Ψηφίζουμε με τον νου γιατί καταλαβαίνουμε ότι,

Τα κόμματα μιας χρήσης, τα χθεσινά όπως ήταν οι ΑΝΕΛ, το ΛΑΟΣ, το Ποτάμι, αντίστοιχα με τα σημερινά, όπως είναι το κόμμα του Βαρουφάκη, κινούνται στον ίδιο μονόδρομο.

Αυτοί ήταν που έβαλαν πλάτη, υποστήριξαν και τροφοδότησαν με νέο πολιτικό προσωπικό, τόσο τη Νέα Δημοκρατία, όσο και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το νέο δεκανίκι του πολιτικού συστήματος που είναι ο Βαρουφάκης, επιλέχθηκε το 2015 για να στρώσει τον δρόμο για το τρίτο Μνημόνιο. Αυτός, που κορόιδευε τον λαό παίζοντας με τις λέξεις, μετονομάζοντας την Τρόικα σε Θεσμούς. Αυτός που δήλωνε στις αρχές του 2015 ότι το 70% του Μνημονίου είναι θετικό και που με θράσος έστειλε την επιστολή της θετικής του ψήφου στο Κοινοβούλιο όταν ψηφίζονταν το τρίτο Μνημόνιο. Ο Βαρουφάκης του «λιτού βίου», απευθύνονταν σε έναν λαό που του έκλεβαν ολόκληρο τον βίο. Ο Βαρουφάκης της «ρεαλιστικής ανυπακοής» και της «δημιουργικής ασάφειας» που έφερε τα πιο σαφή αντεργατικά μέτρα, εκείνος που διατυμπάνιζε ότι ο λαός μας δεν μπορεί να κάνει μονομερείς ενέργειες.

Η ανάπτυξη που διαφημίζουν αφορά τα συμφέροντα και τα κέρδη λίγων και όχι τις ανάγκες των πολλών γι αυτό και την επόμενη μέρα θα είναι εδώ ακόμα πιο επιθετική η άγρια πολιτική που παραγγέλνει η Κομισιόν.

Είναι συνένοχοι για την κατάσταση στην Κέρκυρα ,τα διαπόντια και τους Παξούς. Τόσα χρόνια κυβέρνησαν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ και τα νησιά μας παραμένουν χωρίς νερό, χωρίς αθλητικές-πολιτιστικές υποδομές, χωρίς διαχείριση για τα απορρίμματα, με ακριβή ή ανύπαρκτη ακτοπλοϊκή σύνδεση, με απαράδεκτη σχολική στέγη, επικίνδυνο οδικό δίκτυο και εγκαταλελειμμένη αγροτική παραγωγή. Οι βουλευτές ,οι υποψήφιοι βουλευτές και τα στελέχη αυτών των κομμάτων ψήφισαν και υποστήριξαν αυτήν την πολιτική . Ούτε θέλουν ούτε μπορούν να υπερασπιστούν τα προβλήματά του Κερκυραϊκού λαού.

Ψηφίζουμε με τον νου γιατί αρνούμαστε,

Να αφήσουμε ανυπεράσπιστη την κοινωνία μας απέναντι στον ναζισμό της Χρυσής Αυγής, αρνούμαστε να μείνουμε άπραγοι μπροστά στην κοινοβουλευτική παρουσία κάθε εγκληματικής οργάνωσης.

Να δώσουμε χώρο σε ακροδεξιά μορφώματα που υποστηρίζουν τον «λιγότερο ναζισμό», όπως κάνει σήμερα το κόμμα του Βελόπουλου.

Ψηφίζουμε ΚΚΕ με την καρδιά γιατί,

Χιλιάδες είναι οι αγωνιστές αυτού του τόπου, αυτοί που πάλεψαν, αυτοί που άντεξαν, αυτοί που θυσιάστηκαν για το δίκιο του λαού μας. Έχουμε ευθύνη και χρέος απέναντι σε αυτούς τους δεκάδες χιλιάδες που θυσιάστηκαν για ένα ανθρώπινο μέλλον, να κάνουμε τα όνειρά τους πραγματικότητα. Είναι το χρέος μας απέναντι στη νέα γενιά.

Αγαπάμε τη ζωή, αγαπάμε την πρόοδο και την ευημερία των ανθρώπων γι’ αυτό και διεκδικούμε σταθερή και μόνιμη δουλειά, αξιοπρεπή και σταθερό μισθό. Διεκδικούμε δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία για όλους, αρνούμαστε την εμπορευματοποίηση του αθλητισμού και του πολιτισμού, παλεύουμε για τον  ελεύθερο χρόνο που χρειαζόμαστε για μας και τις οικογένειές μας.

Αγαπάμε την ειρήνη, γι’ αυτό είμαστε αντίθετοι με το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. που στα πλαίσια των ανταγωνισμών γεννούν τον πόλεμο, τη φτώχια και τα εκατομμύρια των προσφύγων και των θυμάτων.

Με νου και με καρδιά ψηφίζουμε ΚΚΕ, γιατί είναι το μοναδικό κόμμα που μπορεί να αντιπολιτευτεί. Με τις παρεμβάσεις και τις προτάσεις του μέσα στη Βουλή, αναδεικνύει και διεκδικεί τα αιτήματα του λαού μας, τα δικά μας αιτήματα για τις δικές μας ζωές.

Το ΚΚΕ είναι το κόμμα που μαζί με τον λαό, έξω από τη Βουλή δίνει όλες τους δυνάμεις για να οργανωθούν οι αγώνες των εργαζόμενων, να σηκώσει ανάστημα ο λαός, να διεκδικήσουμε αυτά που μας αξίζουν. Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που στέκεται απέναντι στη βαρβαρότητα και τον κυνισμό όλων των πολιτικών δυνάμεων που εφαρμόζουν αντιλαϊκές πολιτικές.

Το ΚΚΕ είναι το κόμμα, που την επόμενη μέρα θα είναι εδώ, στήριγμα και δύναμη του λαού, μπροστά στις νέες μάχες για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας έκλεψαν όλα όσα μας ανήκουν.

Με τον νου και την καρδιά  Ας  ψηφίσουμε ΚΚΕ.

                                                                                              Αλεξάνδρα Μπαλού

                                                                                    Υποψήφια βουλευτής με το ΚΚΕ

Συνελήφθη ο αρχηγός της ναζιστικής οργάνωσης «Κρυπτεία»

Σ

Από iraklis3

Συνελήφθη από Αστυνομικούς του Τμήματος Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας Αττικής ο φερόμενος ως αρχηγός της ρναζιστικής οργάνωσης «Κρυπτεία», ο οποίος οδηγείται το απόγευμα της Πέμπτης στον εισαγγελέα.
Πρόκειται για έναν 48χρονο καθηγητή, ο οποίος αντιμετώπιζει κατηγορίες για εμπρησμό, φθορές ξένης περιουσίας και απειλές κατ’ εξακολούθηση, καθώς επίσης και για οπλοφορία.
Η φασιστική οργάνωσης «Κρυπτεία», έγινε γνωστή το 2017 όταν επιτέθηκε στο σπίτι του Αμίρ, του 11χρονου μαθητή από το Αφγανιστάν, ο οποίος αν και είχε κληρωθεί να είναι σημαιοφόρος για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου τελικά παρέλασε με την ταμπέλα του σχολείου του.
Τότε, μέλη της «Κρυπτείας», είχαν πετάξει πέτρες και μπουκάλια στην οικεία που διέμενε η οικογένεια του 11χρονου Αμίρ, στην περιοχή της Δάφνης, ενώ είχαν αφήσει κι ένα χαρτόνι με το οποίο καλούσαν την οικογένεια να φύγει άμεσα από την Ελλάδα.
Η «Κρυπτεία», μεταξύ άλλων ενεργειών, είχε πραγματοποιήσει εμπρηστική επίθεση σε Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια τον Απρίλιο του 2018 -καταφέρνοντας μόνο μικρές υλικές ζημιές στην είσοδο-, ενώ κατέστρεψαν μνημείο για τους πρόσφυγες στη Λέσβο
Η ρατσιστική οργάνωση είχε αναλάβει την ευθύνη και για τον εμπρησμό του καταυλισμού μεταναστών – εργατών γης στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας, στις 7 Ιουνίου 2018 αλλά και για τη φασιστική επίθεση που σημειώθηκε την Κυριακή στην κατάληψη του πρώην ΠΙΚΠΑ Πετραλώνων.
Την είδηση έκανε γνωστή μέσω του λογαριασμού του στο Facebook, ο Μιχάλης Λώλης, αξιωματικός του Τμήματος Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας.

Η «δίκαιη» ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ και η «βιώσιμη» της ΝΔ προϋποθέτουν ξεζούμισμα των εργαζομένων

Eurokinissi

Την ώρα που τα δικαιώματα των εργαζομένων του ξηλώνονται ένα - ένα, ο ΟΛΠ πέτυχε την υψηλότερη ιστορικά επίδοση σε κερδοφορία, με αύξηση κερδών 100%

«

Θέλουμε μια Ελλάδα της ανάπτυξης για όλους. Περισσότερες και καλύτερες δουλειές για τις Ελληνίδες, τους Ελληνες», λέει και ξαναλέει στις προεκλογικές ομιλίες του ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, περιγράφοντας τη «δίκαιη» ανάπτυξη που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

«Θέλουμε να πηγαίνουν καλά οι επιχειρήσεις για να μπορούν να στηρίζουν τους εργαζόμενους», λέει και ξαναλέει ο πρόεδρος της ΝΔ Κυρ. Μητσοτάκης, διαφημίζοντας τη «βιώσιμη» ανάπτυξη της ΝΔ.
«Η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα πολιτική, η οποία έχει ως πρώτη μέριμνα την ανάκαμψη των επενδύσεων, της παραγωγής και της απασχόλησης», συμπληρώνει από κοντά και η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, Φ. Γεννηματά, ενώ πάνω - κάτω με διάφορες παραλλαγές τα ίδια λένε και οι άλλες νέες εφεδρείες, κόμματα μιας χρήσης τύπου Βαρουφάκη, Βελόπουλου κ.ο.κ.
Εν ολίγοις, όλοι αυτοί ζητάνε από το λαό να εναποθέσει τις ελπίδες του στην καπιταλιστική ανάπτυξη, στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των επιχειρήσεων, γιατί αυτό τάχα θα φέρει πολλές «καλοπληρωμένες», «ποιοτικές» θέσεις εργασίας, μείωση της ανεργίας και με δυο λόγια θα «φάνε» και οι εργαζόμενοι με χρυσά κουτάλια.
Τα όσα βιώνουν όμως οι εργαζόμενοι πίσω από τους μαντρότοιχους των χώρων δουλειάς και μάλιστα σε κλάδους που η ανάπτυξη και η κερδοφορία τους «σπάνε ρεκόρ», αποδεικνύουν ότι η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Οτι τα κέρδη των επιχειρηματιών προϋποθέτουν το όλο και μεγαλύτερο ξεζούμισμα των εργαζομένων και πως όσο κερδίζει το κεφάλαιο γίνεται και πιο επιθετικό για να διατηρήσει και να αυξήσει τα κέρδη του.

ΟΛΠ - COSCO: Μισθοί και δικαιώματα θυσία στη... «δίκαιη» ανάπτυξη

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΛΠ (ο οποίος έχει εξαγοραστεί από την COSCO), η διακίνηση των εμπορευματοκιβωτίων και στις τρεις προβλήτες για το 2018 έφτασε τα 4,908 εκατ. TEUs (μονάδα μέτρησης που ισοδυναμεί με ένα εμπορευματοκιβώτιο), κατατάσσοντας το λιμάνι του Πειραιά έκτο στην πανευρωπαϊκή κατάταξη και δεύτερο λιμάνι της Μεσογείου. Ο ΟΛΠ παρουσίασε τους υψηλότερους ρυθμούς αύξησης διακίνησης TEUs μεταξύ των 40 πρώτων λιμανιών του κόσμου και τον υψηλότερο ρυθμό διακίνησης εμπορευματοκιβωτίων στην Ευρώπη.
Για το 2019 «αναμένεται να ξεπεράσει τα 5 εκατ. TEUs. Ηδη για το πρώτο τρίμηνο του 2019 έχει σημειωθεί νέο ρεκόρ διακίνησης στις προβλήτες εμπορευματοκιβωτίων, καθώς και οι τρεις μαζί αθροιστικά ξεπέρασαν τα 1,33 εκατ. εμπορευματοκιβώτια, εκτινάσσοντας τον ρυθμό αύξησης διακίνησης εμπορευματοκιβωτίων στο 24,40%».
Ακόμα: «Ο ΟΛΠ πέτυχε την υψηλότερη ιστορικά επίδοση σε κερδοφορία. Τα κέρδη προ φόρων ανήλθαν σε 42,3 εκατ. ευρώ παρουσιάζοντας αύξηση 100%. Το καθαρό αποτέλεσμα ήταν βελτιωμένο κατά 147% και ανήλθε στα 27,9 εκατ. έναντι των 11,3 εκατ. ευρώ της χρήσης 2017».
Τι είδαν οι εργαζόμενοι από όλα αυτά τα κέρδη και την ανάπτυξη του επιχειρηματικού ομίλου;
Οι εργαζόμενοι στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ, οι οποίες έχουν παραχωρηθεί στην COSCO από το 2009, με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να κλείνει τη συμφωνία παραχώρησης και την κυβέρνηση της ΝΔ να την υλοποιεί, μέχρι και αυτήν τη στιγμή είναι εργολαβικοί, με εκ περιτροπής εργασία, ατομικές συμβάσεις εργασίας, άθλιες συνθήκες δουλειάς με σακαταμένους εργάτες από την εντατικοποίηση, εργατικά ατυχήματα που αποκρύβονται.
Οσον αφορά τους υποτίθεται «μόνιμους» υπαλλήλους του ΟΛΠ, με τη βοήθεια του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού των σωματείων του χώρου και τη ΣΣΕ που υπέγραψαν, η COSCO εν μέσω κερδοφορίας, δηλαδή στο τέλος του 2017, έβαλε τσεκούρι στις αποδοχές των εργαζομένων πάνω από το 40%, επιμήκυνε τον εργάσιμο χρόνο. Το 7,5ωρο - 37,5ωρο που ίσχυε έγινε 8ωρο - 40ωρο, ώστε οι εργαζόμενοι του ΟΛΠ να δουλεύουν πλέον παραπάνω και απλήρωτα! Επιπλέον, κατάργησε το σταθερό πενθήμερο (Δευτέρα - Παρασκευή) και η εργασία το Σαββατοκύριακο και αργίες δεν είναι υπερωρία. Επομένως, αυτό που ισχύει πλέον για τους εργαζόμενους στον ΟΛΠ είναι δουλειά 7 μέρες τη βδομάδα χωρίς υπερωριακή αμοιβή. Επέβαλε σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου, εισήγαγε τον ενεργό και ανενεργό χρόνο εργασίας, σύστημα αξιολόγησης με κριτήριο την παραγωγικότητα, «απλοποίησε» την απόλυση κ.ά.
Στις 12 Ιούνη του 2019, δηλαδή πριν λίγες μέρες, και ενώ η COSCO καταγράφει κερδοφορία ρεκόρ, υπογράφηκε η ΣΣΕ των λιμενεργατών του ΟΛΠ με το καθαρά εργοδοτικό σωματείο. Προβλέπονται συνοπτικά μείωση του βασικού ημερομίσθιου κατά 5,63 ευρώ, μείωση της εργατικής πόστας (ομάδας εργασίας) από 6 σε 5 άτομα, με ό,τι σημαίνει αυτό για τις συνθήκες εργασίας, κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου, του 5ήμερου, κατάργηση επιδομάτων, όπως χρονοεπίδομα, εντατικοποίηση της εργασίας, με αύξηση του τονάζ ανά εργαζόμενο, κατάργηση των ΒΑΕ, ενώ ορίζει ως ελάχιστο αριθμό λιμενεργατών που θα παραμείνουν στον ΟΛΠ τους 160, επιβεβαιώνοντας την πρόθεση της COSCO να μειώσει τους εργαζόμενους με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, ανοίγοντας το δρόμο για εργαζόμενους μέσω εργολαβικών εταιρειών με «κουρεμένα» εργασιακά δικαιώματα και χωρίς ΣΣΕ.
Παράλληλα, στον ΟΛΠ τρέχει και πρόγραμμα «εθελούσιων» αποχωρήσεων που όπως σημειώνεται στα οικονομικά αποτελέσματα του ΟΛΠ, «βοήθησε στη μείωση των αμοιβών προσωπικού το 2018 στα 55,4 εκατ. ευρώ από 57,8 εκατ.».
Σε αυτά να προστεθεί ότι οι συμβάσεις παραχώρησης του ΟΛΠ στην COSCO που έχουν διαμορφώσει οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, προβλέπουν πλήρη φοροαπαλλαγή, απαλλαγή ακόμα και από δημοτικά τέλη.

Πρώτοι οι εφοπλιστές, στον πάτο οι ναυτεργάτες

Στην πρώτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης, και μάλιστα αυξάνοντας το μερίδιό του, όπως και τη διαφορά από τον δεύτερο, δηλαδή την Ιαπωνία, παραμένει ο στόλος των Ελλήνων εφοπλιστών, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του διεθνούς νομοτελεστικού οίκου Clarkson's για το 2019. Ο στόλος τους αποτελείται από 5.211 πλοία με 195,9 εκατομμύρια gt και βρίσκεται στην πρώτη θέση, αυξάνοντας κατά 1,9% τη χωρητικότητά τους. Ελέγχουν πλέον ποσοστό 16% του παγκόσμιου στόλου με όρους χωρητικότητας, από 15%, ενώ η συνολική αξία του ελληνόκτητου στόλου άγγιξε τα 105 δισ. δολάρια! Μεγάλη είναι η κερδοφορία που καταγράφουν κάθε χρόνο οι εφοπλιστές όλων των κατηγοριών πλοίων.
Παρ' όλα αυτά, οι ποντοπόροι εφοπλιστές από το 2010 αρνούνται να υπογράψουν ΣΣΕ, στα πλοία τους οι ναυτεργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα είναι μέχρι 6 ανάλογα με τη χωρητικότητα και το υπόλοιπο πλήρωμα είναι χωρίς ΣΣΕ, Κοινωνική Ασφάλιση, συνδικαλιστική εκπροσώπηση, χαμηλόμισθοι. Τώρα αξιώνουν ακόμα και αυτοί οι 6 να μην έχουν κανένα δικαίωμα. Οι ακτοπλόοι εφοπλιστές για να ανανεώσουν τη ΣΣΕ θέτουν ως όρο να διαμορφώνουν αυτοί τις οργανικές συνθέσεις στα πλοία, δηλαδή ανάλογα με την κερδοφορία τους, γεγονός που ξεσήκωσε τους ναυτεργάτες, οι οποίοι αντέδρασαν με την 24ωρη προειδοποιητική απεργία της Τετάρτης.
Δεν θα σχολιάσουμε βέβαια τις 59 φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, την «εθελοντική» φορολόγησή τους με ό,τι έχουν ευχαρίστηση, τα αμέτρητα προνόμια, τις επιδοτήσεις με ζεστό χρήμα και πάει λέγοντας, που έχουν εξασφαλίσει όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις στους εφοπλιστές, τα οποία είναι μάλιστα και συνταγματικά κατοχυρωμένα όλα στο όνομα πάντα της ανάπτυξης.

«Ανάπτυξη» με... φιλοδωρήματα βιώνουν οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Σύρου

Μετά «βαΐων και κλάδων» υποδέχτηκαν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και οι λοιποί την είσοδο του αμερικανικού κολοσσού ΟΝΕΧ στο ναυπηγείο της Σύρου, τον οποίο παρουσίαζαν ως «σωτήρα» των εργαζομένων που θα φέρει την ανάπτυξη στο ναυπηγείο, συνολικά στη ναυπηγική βιομηχανία, αλλά και στην περιοχή.
Το πρώτο που απαίτησε ωστόσο ο όμιλος ήταν οι εργαζόμενοι να υπογράψουν τις απολύσεις τους και μάλιστα μεταχρονολογημένες, δηλαδή ότι είχαν απολυθεί ένα χρόνο πριν, και για την ακρίβεια από τον Μάρτη του 2017, προκειμένου να γλιτώσει την καταβολή δεδουλευμένων και αποζημιώσεων!
Αυτήν τη στιγμή, στο ναυπηγείο από τους περίπου 120 εργαζόμενους δουλεύουν οι 60 και αυτοί σε εργολάβο, οι οποίοι αμείβονται με 10 ευρώ την ώρα (!), δηλαδή τέρμα υπερωρίες, άδειες, αργίες, επιδόματα, παίρνουν 16 ένσημα όσο και αν δουλέψουν, ενώ είναι άγνωστο αν τηρούνται και τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς.
Το «σχέδιο εξυγίανσης» και «ανάπτυξης» του ναυπηγείου, που έθεσε η εταιρεία και επικυρώθηκε και δικαστικά, προβλέπει «διαγραφή 100% των τόκων, προστίμων, προσαυξήσεων και λοιπών επιβαρύνσεων προς τον ΕΦΚΑ και το Ελληνικό Δημόσιο και αποπληρωμή του υπόλοιπου ποσού σε 280 δόσεις», ενώ ορίζεται ρητά ότι στην εταιρεία «ONEX Ναυπηγεία Σύρου» «δεν θα μεταβιβαστούν οι συμβάσεις των πρώην εργαζομένων της υπό εξυγίανση εταιρείας»!
Αυτά που θα μεταβιβαστούν στην ΟΝΕΧ είναι: Υποχρεώσεις προς τον ΕΦΚΑ, ύψους 20,74 εκατ. ευρώ, οι οποίες προβλέπεται να αποπληρωθούν σε... 280 άτοκες μηνιαίες δόσεις, δηλαδή σε 23 χρόνια! Υποχρεώσεις προς το ελληνικό Δημόσιο, ύψους 5,7 εκατ. ευρώ, επίσης σε 280 άτοκες μηνιαίες δόσεις, ενώ προβλέπεται ότι από το σύνολο των υποχρεώσεων προς τους ΟΤΑ και τις πρώην ΔΕΚΟ διαγράφεται ποσοστό 85,67% και το υπόλοιπο θα εξοφληθεί σε 24 μηνιαίες δόσεις.
Παράλληλα, ρυθμίζονται και 418.000 ευρώ οφειλές προς τον δήμο. Με τη ρύθμιση που γίνεται, η εταιρεία θα καταβάλει - αν καταβάλει - 60.000 ευρώ κι αυτά σε δύο χρόνια κ.ο.κ.
Αξίζει δε να σημειωθεί ότι αυτό το «μοντέλο»... ανάπτυξης του ναυπηγείου Σύρου έχει χαρακτηριστεί από την κυβέρνηση πρότυπο «εξυγίανσης» και για τα Ναυπηγεία Ελευσίνας.

Ο λαός να στοχεύσει με την πάλη του και την ψήφο του τον πραγματικό αντίπαλο

ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και οι δορυφόροι τους, με τις διάφορες εκδοχές της καπιταλιστικής ανάπτυξης που λανσάρουν, προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους, το λαό ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και πως δεν μπορούν να ξεφύγουν από την άγρια εκμετάλλευση, τη φτώχεια, την ανεργία, απλά θα πρέπει κάθε φορά να επιλέγουν ανάμεσα στο «μικρότερο κακό», που τους οδηγεί κάθε φορά από το κακό στο χειρότερο.
Στον αντίποδα αυτών, το ΚΚΕ, που δίνει καθημερινά τη μάχη στους χώρους δουλειάς για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, με το ανατρεπτικό του μήνυμα και το Πρόγραμμά του φωτίζει τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, ότι υπάρχουν σήμερα οι δυνατότητες οι εργαζόμενοι να ζήσουν πολύ καλύτερα, να έχουν όλοι δουλειά χωρίς τον εφιάλτη της ανεργίας, να εργάζονται λιγότερες ώρες, να απολαμβάνουν υψηλού επιπέδου, δωρεάν, αποκλειστικά δημόσιες υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας.
Σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο του λαού, που είναι το κυνήγι του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων, η εξουσία τους, τα κόμματά τους, οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις τους, ΕΕ και ΝΑΤΟ. Γι' αυτό στις 8 Ιούλη όσο πιο δυνατό είναι το ΚΚΕ, τόσο πιο δυνατός θα είναι ο λαός να αποκρούσει την επίθεση του κεφαλαίου, τόσο πιο ορατός θα γίνεται ο δρόμος ανάπτυξης που τον συμφέρει.