Η πηγάδα - 2. Η αποχώρηση των γερμανών

 Η πηγάδα - 2. Η αποχώρηση των γερμανών

 Στις 26 Αυγούστου 1944 ο ανώτατος γερμανός στρατιωτικός διοικητής Ελλάδας, ο στρατηγός Αλεξάντερ Λερ, παίρνει από το Βερολίνο διαταγή για αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων από την Ελλάδα. Η εκκένωση αρχίζει αμέσως. Σαράντα επτά ημέρες αργότερα, στις 12 Οκτωβρίου, η σημαία με την σβάστικα κατεβαίνει από την Ακρόπολη και η Αθήνα ελευθερώνεται. Στο μεταξύ, οι γερμανικές δυνάμεις έχουν αποσυρθεί τελείως από ολόκληρη την Πελοπόννησο και την Δυτική Ελλάδα.

Η αποχώρηση των γερμανών φαίνεται ότι δημιουργεί κενό εξουσίας, το οποίο υποτίθεται ότι θα δώσουν μάχη για να το καλύψουν οι αστικές δυνάμεις από την μια και το ΕΑΜ από την άλλη. Είναι όμως έτσι; Ο Βασίλης Ραφαηλίδης περιγράφει γλαφυρά την πραγματικότητα:

              Ο Γερμανός φρούραρχος της Αθήνας Φέλμυ (...) διαλύει το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι. Ξέρει πως οι Ες-Ες, τώρα που πνέουν τα λοίσθια, μπορούν να τους σφάξουν όλους εκεί μέσα. Και καλά τους κομουνιστές. Γιαυτούς δεν θα είχε αντίρρηση ούτε ο Φέλμυ. Όμως στο Χαϊδάρι βρίσκονται έγκλειστοι από τις 15 Μαρτίου 1944 και οι αστοί πολιτικοί Θεμιστοκλής Σοφούλης, Γεώργιος Καφαντάρης και Στυλιανός Γονατάς. Ο Φέλμυ, που έχει τις επαφές του με τους Άγγλους, ξέρει πως αυτοί οι πολιτικοί μπορεί να φανούν πολύ χρήσιμοι στην τάξη τους, όταν έρθουν με το καλό οι Άγγλοι κι αλλάξουν βάρδια με τους Γερμανούς. Ο Φέλμυ δεν είναι κανένας αγροίκος, σαν τους Ες-Ες, να μην ξέρει την χρησιμότητα των αστών πολιτικών. (...)
              Και μέσα σ' όλα, νάσου και ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, ο δικτάτορας της πλάκας. Είναι φιλογερμανός μέχρι τα μπούνια και ένας απ' τους βασικούς οργανωτές των Ταγμάτων Ασφαλείας. Πάει, λοιπόν, στον Φέλμυ και του λέει, ξέρεις φίλε, έχω σκοπό να αναλάβω την εξουσία και να γίνω δικτάτορας, τώρα που φεύγετε, για να αποτρέψω τον κομουνιστικό κίνδυνο. Ο Φέλμυ του λέει, άντε από δω ρε σαχλαμάρα, τους Άγγλους δηλαδή γιατί τους έχετε; Άστους, ξέρουν αυτοί. Και ο Πάγκαλος χάνει την ευκαιρία να σώσει την Ελλάδα από τους κομουνιστές. (...)

Αθήνα, 1944 - Φωτογραφία-ντοκουμέντο: γερμανοί αξιωματικοί στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρεττανία".
Καθιστός στο κέντρο ο φρούραχος, στρατηγός Χέλμουτ Φέλμυ. Καθιστός σε πρώτο πλάνο (με τα άσπρα),
ο υπολοχαγός υπασπιστής τού στρατηγού Λερ και αργότερα Γ.Γ. του ΟΗΕ Κουρτ Βαλντχάιμ.

Τον Απρίλιο του 1943, οι άγγλοι εκτέλεσαν με απόλυτη επιτυχία την Επιχείρηση Κιμάς (Operation Mincemeat), μια άψογα εκτελεσμένη παραπλανητική ενέργεια, η οποία θα "αποκάλυπτε" στους γερμανούς ότι οι σύμμαχοι σχεδίαζαν δίδυμη αποβατική επιχείρηση στην Σαρδηνία και στην Καλαμάτα. Οι γερμανοί "τσίμπησαν" και άρχισαν να ενισχύουν τις δυνάμεις τους στον Μοριά. Ίσως κάπου εδώ πρέπει να αναζητήσουμε τον λόγο που τα Τάγματα Ασφαλείας γνώρισαν τόση άνθιση στην Πελοπόννησο και, ειδικά, σε Μεσσηνία και Λακωνία.

Στις 23 Μαρτίου 1944, ο συνταγματάρχης Διονύσιος Παπαδόγγονας αναλαμβάνει την διοίκηση του "Β΄ Αρχηγείου Χωροφυλακής Πελοποννήσου", δηλαδή όλων των Τ.Α. του Μοριά. Λίγες μέρες αργότερα, συγκαλεί συγκέντρωση των αξιωματικών του στην Καλαμάτα και οργανώνει τα Τ.Α. σε μεγάλες μονάδες που εδρεύουν σε Τρίπολη, Καλαμάτα, Γαργαλιάνους, Μελιγαλά, Σπάρτη και Γύθειο. Μετά την απελευθέρωση, οι ταγματασφαλίτες υποστήριξαν ότι σκοπός τους ήταν να διευκολύνουν τους συμμάχους στην απόβασή τους και να στρώσουν τον δρόμο για την επάνοδο του βασιλιά και της εξόριστης κυβέρνησης. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δίπλα σε κάθε μονάδα Τ.Α. εγκαθίσταται και μια μεγάλη στρατιωτική μονάδα (τουλάχιστον τάγμα) γερμανών. Ένα τέτοιο γερμανικό τάγμα εγκαθίσταται και στον Μελιγαλά στις 30 Ιουνίου 1944.

Λίγες μέρες μετά την διαταγή για αποχώρηση, οι γερμανοί εκκενώνουν τους Γαργαλιάνους. Στις 4 Σεπτεμβρίου φεύγουν από τον Πύργο και από τον Μελιγαλά. Την επομένη εγκαταλείπουν και την Καλαμάτα. Αμέσως, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ, υπό την ηγεσία τού ίδιου του Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος βρίσκεται στην Πελοπόννησο από τον Απρίλιο (μόλις, δηλαδή, ανέλαβε δράση ο Παπαδόγγονας), καταλαμβάνουν την Καλαμάτα και τον Πύργο, συντρίβοντας την αντίσταση των Τ.Α, τα οποία προσπαθούσαν να διατηρήσουν τον έλεγχο. Μέχρι τις 9 του μηνός οι πρωτεύουσες της Μεσηνίας και της Ηλείας έχουν περάσει στον απόλυτο έλεγχο του ΕΛΑΣ.

Ο Παπαδόγγονας καταλαβαίνει τις διαθέσεις του Άρη και δίνει εντολή σε όλα τα Τ.Α. της δυτικής και νότιας Πελοποννήσου να συμπτυχθούν στον Μελιγαλά. Έτσι, μαζεύονται εκεί τα Τ.Α. από Δώριο, Κοπανάκι, Διαβολίτσι, Καλλιρρόη και Ζευγολατιό, μαζί με όσους κατάφεραν να ξεφύγουν από την Καλαμάτα. Οι ταγματασφαλίτες του ταγματάρχη Παναγιώτη Στούπα δεν κατάφεραν να φτάσουν από τους Γαργαλιάνους γιατί τους μπλόκαραν οι ελασίτες και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην βάση τους. Τελικά, στον Μελιγαλά συγκεντρώνονται 1.000-1.200 (κατ' άλλους 1.500) ταγματασφαλίτες, με αρκετό βαρύ οπλισμό που κληρονόμησαν από τους γερμανούς.

Σημειωτέον ότι, για να τονίσουν την "ανδρεία" τους, οι θαυμαστές των Τ.Α. υποστηρίζουν ότι οι γερμανοί δεν άφησαν τίποτε πίσω τους αλλ' αντιθέτως παρέδωσαν τον βαρύ οπλισμό τους στον ΕΛΑΣ, ως αντάλλαγμα για την ανεμπόδιστη αποχώρησή τους. Φυσικά, πρόκειται περί ψεύδους. Μετά την απόφαση των γερμανών για αποχώρηση, ο ΕΛΑΣ μπορεί να μην έχει ως προτεραιότητα τις -άσκοπες πλέον- συγκρούσεις αλλά έχει την υπεράσπιση των υποδομών της χώρας από δολιοφθορές (ανατινάξεις γεφυριών, καταστροφές εργοστασίων, πυρπολήσεις καλλιεργειών κλπ). Οι συγκρούσεις τού ΕΛΑΣ με τους οπισθοχωρούντες γερμανούς γι' αυτόν τον λόγο δεν ήσαν και λίγες, με κορυφαία την περίφημη "μάχη της Ηλεκτρικής" του Πειραιά αλλά και την εξ ίσου σημαντική μάχη για να μην ανατιναχτεί η γέφυρα στην διώρυγα της Κορίνθου (*). Για να μην αναφερθούμε στις εκτελέσεις που έκαναν οι γερμανοί "για την πλάκα τους" λίγο πριν φύγουν (όπως της Λέλας Καραγιάννη με άλλους 24 πατριώτες στον Υμηττό κι άλλους 9 στο Κατσιπόδι στις 2 Οκτωβρίου), οι οποίες κάθε άλλο παρά συμπάθεια προς τους αγωνιστές δείχνουν.

Βέβαια, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ διαθέτουν... κανόνι! Για την ακρίβεια, διαθέτουν μια κάννη από ένα κανόνι, που μάζεψε το ΕΛΑΝ από ένα ναυάγιο. Η χρήση της χωρίς κιλλίβαντα θυμίζει κωμωδία βωβού κινηματογράφου: "Για να ψευτοσταθεί στον τόπο της, ύστερα από κάθε βολή, φορτώνεται μ' έναν αρμακά πέτρες. Μα κι έτσι, πάλι κλοτσοπηδάει και τα φέρνει όλα γύρω της, άνω - κάτω. Και οι άντρες για σιγουριά έχουν δέσει από τη σκανδάλη της ένα καραβόσκοινο, κι αυτό τραβάνε από καμιά δεκαριά μέτρα μακριά κάθε φορά που θέλουν να πυροβολήσουν!". Τέτοια όπλα άφησαν οι γερμανοί στον ΕΛΑΣ.


Εκείνο που αποσιωπούν εντέχνως οι υπερασπιστές των Τ.Α. είναι ότι η δράση των ελεεινών αυτών ταγμάτων είχε καταδικαστεί από τους πάντες. Στο συνέδριο τού Λιβάνου (17-20/5/1944), όλες οι πλευρές (και οι άγγλοι) συμφώνησαν την διάλυση των Τ.Α. και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση (την οποία υποτίθεται ότι στήριζαν τα Τ.Α.) είχε στείλει σχετική παραγγελία στον Παπαδόγγονα. Αλλά και πριν απ' αυτό, τον Ιανουάριο του 1944, τα Τ.Α. καταδικάστηκαν ως προδοτικά με διάγγελμα της κυβέρνησης του Καΐρου. Παρόμοια απερίφραστη καταγγελία και καταδίκη του προδοτικού ρόλου των Τ.Α. εκδόθηκε αργότερα και στην Καζέρτα. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, μάλιστα, εξέδωσε σαφέστατο διάγγελμα στις 2 Σεπτεμβρίου ως πρωθυπουργός, όπου αναφέρει:

"Αλλά υπάρχουν και σκιαί. Υπάρχουν, πρώτον, τα Τάγματα Ασφαλείας. Έλληνες ετέθησαν εις την υπηρεσίαν των κατακτητών εναντίον των Ελλήνων. Το Εθνικόν Συνέδριον ττου Λιβάνου κατήγγειλε τα Τάγματα Ασφαλείας. Και η κυβέρνησις της Εθνικής Ενώσεως, σήμερον, επαναλαμβάνει την καταδίκην των. Η ύπαρξις ενόπλων σωμάτων υπό οιονδήποτε όνομα εις την υπηρεσίαν τού εχθρού αποτελεί έγκλημα κατά της Πατρίδος. Παραγγέλλομεν εις τους άνδρας των Ταγμάτων Ασφαλείας όπως εγκαταλείψουν αμέσως τας θέσεις των".

Ο Παπανδρέου ξέρει ότι οι ταγματασφαλίτες δεν θα υπακούσουν. Το ξέρει εδώ και πολύ καιρό. Όπως το ξέρουν όλοι. Με τόσα εγκλήματα που έχουν διαπράξει αυτά τα κατακάθια σε βάρος του λαού, είναι σίγουρο πως θα λυντσαριστούν αν τολμήσουν να πετάξουν τα όπλα κι εγκαταλείψουν την στρατιωτική τους δομή.

Καλαμάτα, 11/9/1944: Παρέλαση των ελασιτών που καθάρισαν την πόλη από τους ταγματασφαλίτες. Αξιοσημείωτος
ο χαιρετισμός προς τον τότε επίσκοπο Γυθείου και Οιτύλου (κατόπιν Μεσσηνίας) Χρυσόστομο Δασκαλάκη (**).

Μέσα στον Μελιγαλά, λοιπόν, έχουν μαζευτεί κάμποσες εκατοντάδες "εθνικόφρονες" οι οποίοι, με τους γερμανούς να έχουν φύγει και την επίσημη ελληνική εξουσία να τους έχει αποκηρύξει, νιώθουν απέραντη μοναξιά. Κι όταν το απογεματάκι της 11ης Σεπτεμβρίου 1944, το 8ο και το 9ο τάγμα τού ΕΛΑΣ αρχίζουν να κυκλώνουν την πολίχνη, έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για τα κεφάλια τους. Ανησυχούν όχι τόσο από τις δυνάμεις τού ΕΛΑΣ (τα δυο ελασίτικα τάγματα αριθμούν πάνω-κάτω τόσους άνδρες όσοι είναι οι περικυκλωμένοι ταγματασφαλίτες) όσο από το ότι δίπλα στους αντάρτες έχουν μαζευτεί κάπου 4.000 χωρικοί, οπλισμένοι με τσουγκράνες και κόσες...


----------------------------------------------------
(*) Η φαιδρότητα της "καταγγελίας" για συνεργασία του ΕΑΜ με τους γερμανούς φαίνεται και από ένα άλλο περιστατικό. Φοβούμενοι οι γερμανοί ότι ο ΕΛΑΣ θα τους χτυπούσε κατά την αποχώρησή τους, παγίδευσαν με μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών το φράγμα τού Μαραθώνα και, μέσω του φρούραρχου Χέλμουτ Φέλμυ, ενημέρωσαν σχετικά τον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, υποσχόμενοι ότι δεν θα πυροδοτήσουν τα εκρηκτικά αν αφεθούν να φύγουν δίχως ενόχληση. Ο Δαμασκηνός έσπευσε να ενημερώσει τον ΕΛΑΣ και να παρακαλέσει τους αντάρτες να μη πειράξουν τους γερμανούς που, έτσι κι αλλιώς, έφευγαν. Φυσικά, ο ΕΛΑΣ συμφώνησε με την έκκληση του Δαμασκηνού και ο Μαραθώνας γλίτωσε.

(**) Αν και ο Χρυσόστομος Δασκαλάκης δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως κομμουνιστής, σιχαινόταν τα Τάγματα Ασφαλείας. Ίσως η στάση του αυτή του στέρησε την ανάρρηση στον αρχιεπισκοπικό θρόνο στις εκλογές του 1956 και του 1957.

    Λυκοφιλίες εχθρικές για τους λαούς

"Το πέρασμα στην επόμενη μέρα για την Ελλάδα και την Ευρώπη δεν μπορεί να έρθει από τη μια στιγμή στην άλλη. Θα είναι αποτέλεσμα μιας διαρκούς μάχης, καθημερινών σκληρών αγώνων. Δεν πρόκειται για κατοστάρι, αλλά για μαραθώνιο. Με επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις. Με άλματα προς τα μπροστά, αλλά και με δυσκολίες. Πρόκειται για μια πορεία δύσκολη. Για έναν πόλεμο θέσεων, κινήσεων και ελιγμών, ώστε να ανατραπούν οι δυσμενείς συσχετισμοί για την κοινωνική πλειοψηφία. Ομως, ο αγώνας αυτός θα έχει θετικό αποτέλεσμα. Ο αγώνας μας θα αποδώσει. Εχει ήδη αρχίσει να αποδίδει. Η εικόνα της Ελλάδας αλλάζει. Και η 1η Ευρωμεσογειακή Σύνοδος που πραγματοποιήθηκε χθες στην Αθήνα, αποδεικνύει ακριβώς αυτή την αλλαγή που συντελείται. Η Ελλάδα δεν είναι πλέον χώρα - παρίας στην Ευρώπη. Μετασχηματίζεται σε πρωταγωνιστή των πολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη. Με συγκεκριμένες παρεμβάσεις όχι μόνο για το ελληνικό ζήτημα, αλλά και για τις στρατηγικές κατευθύνσεις της Ευρώπης. Για να υπερβούμε την οικονομική και διαρθρωτική ανισότητα που φαίνεται να παγιώνεται ανάμεσα στο Βορρά και στο Νότο. Για να μπει ένα τέλος στην αποτυχημένη πολιτική της λιτότητας, που γεννά μόνο φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό...".

Μία μέρα μετά τη σύνοδο των αρχηγών των μεσογειακών κρατών της ΕΕ, την Παρασκευή στην Αθήνα, ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε σ' αυτήν, μιλώντας στο Βελλίδειο, στο πλαίσιο της 81ης ΔΕΘ, με τρόπο που να ενισχύει την αυταπάτη που σερβίρουν στο λαό, ότι είναι εφικτή η αλλαγή της ΕΕ και μάλιστα σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, ταυτοχρόνως κλείνοντας το μάτι στο κεφάλαιο για τη διαμόρφωση μιας συμμαχίας ικανής να προωθήσει στην ΕΕ τις αξιώσεις του για μεγαλύτερα περιθώρια κρατικής στήριξης στην ανάκαμψη της κερδοφορίας του.

Θυμίζουμε ότι την περασμένη Παρασκευή στην Αθήνα, για να συμμετάσχουν στη σύνοδο, βρέθηκαν ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρ. Ολάντ, ο Ιταλός πρωθυπουργός, Μ. Ρέντσι, ο Πορτογάλος πρωθυπουργός, Α. Κόστα, ο Μαλτέζος πρωθυπουργός, Τζ. Μουσκάτ, ο Κύπριος Πρόεδρος, Ν. Αναστασιάδης, και ο αναπληρωτής υπουργός ΕΕ της Ισπανίας, Φ. Εγκιδάθου, εκπροσωπώντας τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό, Μ. Ραχόι, ο οποίος δήλωσε αδυναμία συμμετοχής λόγω της ρευστής πολιτικής κατάστασης στη χώρα του.

Οι κομπασμοί του Αλ. Τσίπρα περί πρωταγωνιστικού ρόλου της Ελλάδας στις εν λόγω διεργασίες δεν ακουμπάνε στην πραγματικότητα, αφού είναι φανερό ότι παρόλο που μπήκε μπροστά η ελληνική κυβέρνηση, η σύνοδος στηρίχτηκε από ισχυρά κράτη της ΕΕ και πρώτα απ' όλα τη Γαλλία και την Ιταλία. Εξίσου φανερό, κάτω απ' το «λούστρο» της κυβερνητικής προπαγάνδας, είναι πως εδώ τίποτα το νέο και το ελπιδοφόρο δεν γεννιέται για τους λαούς. Αντιθέτως, τέτοιου είδους αναδεύσεις είναι γεννήματα αντιθέσεων και ανταγωνισμών μεταξύ καπιταλιστικών κρατών και των αστικών τους τάξεων, πολλές φορές και στο εσωτερικό της ίδιας της αστικής τάξης κάποιου κράτους.

Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνουν οι αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν με αφορμή τη σύνοδο, π.χ. στη Γερμανία, και έκαναν λόγο για κίνηση που στοχεύει να αντιπαρατεθεί με την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική στο πλαίσιο της ΕΕ, διεκδικώντας τη «μεταφορά πόρων» στα κράτη του Νότου, ώστε να στηριχθούν επενδύσεις. Και ενώ ο Σόιμπλε απαξίωνε με ειρωνεία τη συνάθροιση, η «Die Welt» έγραφε ότι «οι ισορροπίες στην Ευρώπη μετατοπίζονται» και, αντανακλώντας αντιθέσεις και στο εσωτερικό της γερμανικής αστικής τάξης, σχολίαζε πως «πρόκειται για μια λαμπρή συνάθροιση. Το σύνθημα της συνάντησης το καθόρισε ο Τσίπρας "Ανάπτυξη ή λιτότητα". Πρόκειται για την κήρυξη πολέμου στην πολιτική της λιτότητας στην Ευρώπη. Η μίνι σύνοδος Κορυφής δεν είναι μια συνάντηση για ανταλλαγή απόψεων, αλλά μια συνάντηση για την οποία η καγκελάριος Μέρκελ πρέπει να τρέμει (...) Διαμορφώνονται νέες συμμαχίες. Η Γαλλία αναζητά άλλους εταίρους. Η σύνοδος Κορυφής της Αθήνας είναι μόνο μια πρόγευση».

Αυτά, άλλωστε, είναι τα συγκολλητικά στοιχεία τέτοιων διεργασιών, οι συγκλίνουσες επιδιώξεις του κεφαλαίου είναι που φέρνουν στο ίδιο τραπέζι το πολιτικό του προσωπικό, ανεξαρτήτως ιδεολογικών καταβολών. Κάτι που είναι ορατό και στο περιεχόμενο της Διακήρυξης των Αθηνών, όπου κυριαρχεί το αίτημα για περισσότερο χρήμα στο κεφάλαιο, καθώς και η ενεργότερη συμμετοχή σε επικίνδυνα πολεμικά σχέδια στο όνομα της «ασφάλειας».

Και πρόκειται για διεργασίες που τελικά ανάγονται στη συζήτηση για το ίδιο το μέλλον της ΕΕ και του ευρώ, σε μια περίοδο όπου η λυκοσυμμαχία φαίνεται να δονείται από την άμβλυνση της εσωτερικής της συνοχής και από τα πολλαπλά σενάρια για το μέλλον της. Στο εσωτερικό της δημιουργούνται μια σειρά ομαδοποιήσεις - παρά τους ισχυρισμούς των συμμετεχόντων στη σύνοδο των Αθηνών περί του αντιθέτου - κρατών και τμημάτων της αστικής τάξης. Υπάρχουν, για παράδειγμα, τα κράτη της «πρώτης ταχύτητας» υπό την ηγεμονία της Γερμανίας, τα κράτη που πιέζουν για πιο χαλαρή δημοσιονομική πολιτική υπό την ηγεμονία της Γαλλίας και της Ιταλίας (έχοντας κατά καιρούς και τη στήριξη των ΗΠΑ), τα λεγόμενα κράτη του «Βίσενγκραντ» στην Ανατολική Ευρώπη με επικεφαλής την Πολωνία που ζητούν «λιγότερη Ευρώπη» κ.λπ. Στο εσωτερικό του κάθε κράτους υπάρχουν τμήματα της αστικής τάξης, τα συμφέροντα των οποίων διασυνδέονται με αυτά άλλων τμημάτων σε άλλα κράτη ή ακόμα και άλλων κρατών.

Η δυναμική αυτών των αντιθέσεων δεν μπορεί να προβλεφτεί. Ηδη έχουμε κινητικότητα σε μια σειρά κατευθύνσεις, όπως οι συζητήσεις για νέο δημοψήφισμα ανεξαρτητοποίησης της Σκοτίας και ένταξής της στην ΕΕ, για αλλαγή συνόρων στη Βόρεια Ιρλανδία και ένωσή της με την Ιρλανδία, για το ζήτημα που έθεσε η Ισπανία, ζητώντας καθεστώς συγκυβέρνησης του Γιβραλτάρ, ενώ παραμένει ανοιχτή η δρομολόγηση των διαδικασιών αποχώρησης της Βρετανίας και το ποιες θα είναι οι μετέπειτα σχέσεις με την ΕΕ.

Μέσα σ' αυτό το ρευστό περιβάλλον, κινήσεις όπως η σύνοδος των Αθηνών, που θα επαναληφθεί στη Λισαβόνα, τίποτα το θετικό δεν εγκυμονούν για τους λαούς, πόσο μάλλον που οι σύμμαχοι της κυβέρνησης διαπρέπουν στην ισοπέδωση των λαϊκών δικαιωμάτων στις χώρες τους. Πρόκειται για λυκοφιλίες που χτίζονται και γκρεμίζονται αναλόγως των συμφερόντων του κεφαλαίου, που ωστόσο πάντα και παντού απαιτούν κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

   Το ρατσισμό βαθιά κατάλαβέ τον…

Από Σφυροδρέπανος 

Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //

“Κατόπιν απόφασης της έκτακτης γενικής συνέλευσης (…) με θέμα πρόσφυγες-σχολεία, αποφασίστηκε ομόφωνα η μη ένταξη-τοποθέτηση των παιδιών των προσφύγων στο χώρο του σχολείου μας. Σε αντίθετη περίπτωση θα προβούμε στην κατάληψη του σχολικού κτιρίου”.
Με αυτήν την ανακοίνωση το ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 5ου Δημοτικού Σχολείου του Ωραιόκαστρου Θεσσαλονίκης εκφράζει την ομόφωνη αντίθεση του Συλλόγου στην εγκατάσταση προσφυγόπουλων στο κτιριακό συγκρότημα της περιοχής τους.
Εκφράζουν όμως πολύ περισσότερα από μια “αθώα ανησυχία”.
Εκφράζουν το ρατσιστικό δηλητήριο που διαχέεται από όλους τους πόρους του συστήματος: από τους δηλωμένους φασίστες και τα καθεστωτικά ΜΜΕ, μέχρι τους παροιμιώδεις μέσους ανθρωπάκους-νοικοκυραίους.
Εκφράζει την μισάνθρωπη μικροψυχία αυτών των τελευταίων, την ψυχρή αδιαφορία απέναντι στο δράμα των προσφύγων, που προσιδιάζει σε λοβοτομημένους κι όχι σε έλλογα όντα, με συνείδηση κι ανθρώπινες ευαισθησίες.
Εκφράζει επίσης την κοντή (έως ανύπαρκτη) ιστορική μνήμη τους που αγνοεί προκλητικά τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες που έχει περάσει αυτός ο λαός στο (όχι και πολύ μακρινό) παρελθόν, όταν ξεριζώθηκε από τα μέρη του (λόγω πολέμων, διεθνών συνθηκών ή από “επιλογή” του ως μετανάστης-γκασταρμπάιτερ).
Εκφράζει τέλος τον πλήρη ταξικό αποπροσανατολισμό μιας μεγάλης αλλοτριωμένης μερίδας της κοινωνίας, που δεν ορθώνει ανάστημα απέναντι στους ισχυρούς και την εξουσία, ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, αλλά μόνο εκεί που “την παίρνει” να το κάνει. Ενάντια στους πρόσφυγες, τους φτωχοδιάβολους, της γης τους κολασμένους, λες και φταίνε οι ίδιοι για τα δεινά που τραβάνε.
Ο λαός -όπως και η κοινωνία- δεν είναι κάτι ενιαίο, για να μπούμε όλοι στο ίδιο τσουβάλι, και σίγουρα έχει δώσει και μερικά λαμπρά διαφορετικά δείγματα αλληλεγγύης κι ανθρώπινης συμπεριφοράς. Δε φτάνει όμως μόνο αυτό. Χρειάζεται και συνεχής, αδυσώπητος αγώνας ενάντια σε τέτοιες αντιλήψεις, ενάντια στο ρατσιστικό δηλητήριο και το σύστημα που το γεννάει, όπως το σύννεφο τη βροχή. Ο πραγματικός ουμανισμός δε χαρίζεται στο ρατσισμό και τη μισανθρωπιά.
Για να παραφράσουμε τον ποιητή-στιχουργό:
Το ρατσισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον…
Υγ: είναι αυτονόητο πως η (εξίσου) αυτονόητη καταδίκη της ανακοίνωσης δεν αθωώνει προφανώς στο παραμικρό τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης, που πετάει τους πρόσφυγες σε “αποθήκες ψυχών” και ξεμπερδεύει με μεσοβέζικες “λύσεις”-ημίμετρα, αντί να μεριμνήσει για την εγκατάσταση των προσφύγων σε καταλύματα με ανθρώπινες συνθήκες διαμονής και διαβίωσης.

Η εικόνα ολόκληρη

 Η εικόνα ολόκληρη

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που μπορούν με σιγουριά να πανηγυρίζουν για όσα άκουσαν από το στόμα των στελεχών της κυβέρνησης στη ΔΕΘ. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους οποίους ο υπουργός Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού, Γιώργος Σταθάκης, ενημέρωσε ότι μέχρι τα Χριστούγεννα θα διοχετευθούν στην ιδιωτική οικονομία 11,5 δισ. ευρώ. Μιλώντας στο Εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο (ΕΒΕΘ), ο Γ. Σταθάκης είπε ότι η «μερίδα του λέοντος αυτού του ποσού - 6,75 δισ. ευρώ - θα προέλθει από τους εθνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους του ΕΣΠΑ, τα 3,5 δισ. αφορούν την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου, τα 600 εκατ. τον αναπτυξιακό νόμο και τα υπόλοιπα θα προέλθουν από διάφορα προγράμματα». 

 

Βάλτε τώρα δίπλα σ' αυτά τα ποσά, που θα καταβροχθίσει το κεφάλαιο μέσα στον επόμενο χρόνο, τα 246 εκ. ευρώ που έκτακτα εξασφάλισε η κυβέρνηση για να διαχειριστεί την ακραία φτώχεια, και έχετε όλη την εικόνα των κυβερνητικών εξαγγελιών στη ΔΕΘ...

Με ημερομηνία λήξης

 

Στη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ, ο Αλ. Τσίπρας ρωτήθηκε για τα 246 εκ. που θα εισπράξει η κυβέρνηση από τις τηλεοπτικές άδειες και τον τρόπο που θα τα αξιοποιήσει. Η απάντηση ήταν αρκούντως αποκαλυπτική: «Εμείς, ακριβώς εξαιτίας του γεγονότος ότι πρόκειται για έκτακτα έσοδα που δεν είχαν συνυπολογιστεί, θα έχουμε τη δυνατότητα να τα διανείμουμε σε έκτακτες παρεμβάσεις. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε ένα μόνιμο μέτρο αξιοποιώντας αυτά τα έσοδα. Δηλαδή, δεν μπορούμε π.χ. να δώσουμε ένα επίδομα που θα είναι μόνιμο, γιατί πρέπει, όταν είναι μόνιμο το επίδομα, να βρούμε και τα αντίστοιχα χρήματα για την επόμενη χρονιά και τη μεθεπόμενη, αλλά έκτακτου χαρακτήρα δαπάνες μπορούμε να κάνουμε. Και όλα όσα εξήγγειλα χθες έχουν το χαρακτήρα μιας έκτακτης δαπάνης, όπου βεβαίως έχουμε την αισιοδοξία ότι θα μπορέσουμε να βρούμε τη δυνατότητα και την επόμενη χρονιά, κάποια από αυτά να τα διατηρήσουμε». Πράγματι, τα μέτρα που σκοπεύει να χρηματοδοτήσει η κυβέρνηση με αυτά τα «έκτακτα» λεφτά, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να «βουλώσουν» ορισμένες μόνο από τις τρύπες των οξυμένων λαϊκών αναγκών και αυτό μόνο προσωρινά, αφού θα έχουν ημερομηνία λήξης. 

Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, ότι και αυτά τα λεφτά θα πέσουν στη χοάνη της διαχείρισης της ακραίας φτώχεια, βλέποντας και τις δράσεις που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός (γεύματα στα σχολεία, προσωρινή επέκταση του αριθμού των παιδιών που θα πάνε σε βρεφονηπιακούς σταθμούς κ.ά.). «Μόνιμες» για την κυβέρνηση είναι μόνο οι περικοπές που κάνει σε μισθούς, δικαιώματα και κοινωνικά επιδόματα, για να μπορέσει η ανάπτυξη να αποκτήσει σταθερότητα, όπως είπε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ...

Υποδείξεις

 

Αποκαλυπτικός ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαδημούλης, με τις δηλώσεις του χτες στον ρ/σ «Real» επιβεβαίωσε πως είναι περισσότερα αυτά που ενώνουν το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου απ' αυτά που το χωρίζουν, λέγοντας: «Για παράδειγμα, η εξειδίκευση των μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους και τα χαμηλότερα, ρεαλιστικά πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2018 είναι στόχοι που ενώνουν την κυβέρνηση Τσίπρα με τη ΝΔ και τον κ. Στουρνάρα, διοικητή της ΤτΕ. Θα ήταν λάθος αν αυτή τη στιγμή εμείς αρχίζαμε να τους κατηγορούμε για τα λάθη ή τις υπερβολές του παρελθόντος. Ας προσπαθήσει ο καθένας εκεί που έχει δυνατότητα επιρροής, να "σπρώξει" αυτούς τους στόχους».

Με τα ίδια ακριβώς λόγια!

 

Σε μια αποστροφή του λόγου του, ο Αλ. Τσίπρας είπε στη συνέντευξη Τύπου από τη ΔΕΘ: «Για τα αυτονόητα πρέπει να δώσουμε μάχη σε αυτή τη χώρα. Να επενδύσουμε στην αγροτική παραγωγή. Οχι όμως μια λογική επένδυσης "όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά". Οχι οι αγρότες μας να είναι στη λογική και στη νοοτροπία "πόσα θα μας δώσεις". "Τι θα παράξεις", να είναι το ερώτημα, "τι θα παράξεις για να πάρεις". Να επενδύσουμε στα ποιοτικά αγροτικά προϊόντα». Τέτοια επιχειρήματα δεν είναι η πρώτη φορά που τα ακούνε οι μικρομεσαίοι αγρότες. Ολες οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τα ίδια ψέματα και τις ίδιες συκοφαντίες προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τα μέτρα σε βάρος τους και αντίστροφα τα μέτρα ενίσχυσης των καπιταλιστών αγροτών. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, η κυβέρνηση λέει στους μικρομεσαίους αγρότες, που αποκλείονται πλέον από επιδοτήσεις και ενισχύσεις, ότι τόσα χρόνια πληρώνονταν για να μην παράγουν, ότι κάθονταν και έπαιρναν τζάμπα λεφτά. Ενώ τώρα, ήρθε η ώρα να μπει τάξη και η ανάπτυξη του αγροτικού τομέα να στηριχθεί σε ποιοτικά προϊόντα. Κι όλα αυτά για να δικαιολογήσει η κυβέρνηση την εξόφθαλμη στήριξη που δίνει με την πολιτική της και την πολιτική της ΚΑΠ στους μεγαλοαγρότες και στους καπιταλιστές της μεταποίησης, που συγκεντρώνουν στα χέρια τους μεγαλύτερο κομμάτι της γης και της παραγωγής, σε βάρος των μικρών που εξαφανίζονται. Ας τα πάρουν υπόψη τους αυτά οι μικρομεσαίοι αγρότες μπροστά στον νέο γύρο των κινητοποιήσεων που ετοιμάζουν...

Δημοσιογραφία να σου πετύχει... 

 

Και ο τηλεοπτικός ΣΚΑΪ σήκωσε, με αφορμή τις τηλεοπτικές άδειες, κουρνιαχτό για αντικειμενική ενημέρωση, για τον πλουραλισμό στα ΜΜΕ και άλλα τέτοια, μάλιστα ως βασικό στοιχείο των υπηρεσιών ενημέρωσης στον κόσμο, όπως προπαγάνδιζε. Δείτε τώρα πώς τα υπηρετεί όλ' αυτά. Στο βραδινό του δελτίο ειδήσεων των 9, το Σάββατο, παρουσίασε ρεπορτάζ από τις κινητοποιήσεις στη ΔΕΘ. Αφού αναφέρθηκε εκτενώς στη ΓΣΕΕ, συνέχισε λέγοντας ότι συμμετείχε και το ΠΑΜΕ, που συναντήθηκε με τη ΛΑΕ, βγάζοντας τον Π. Λαφαζάνη να κάνει δηλώσεις λες και εκπροσωπούσε και το ΠΑΜΕ. Πλάνο εικόνας από την τεράστια συγκέντρωση και πορεία του ΠΑΜΕ δεν υπήρχε στο ρεπορτάζ τους. Στην προκειμένη περίπτωση δεν την εξαφάνισαν απλώς. Είναι άλλωστε παλιά η συγκεκριμένη τακτική, να προβάλλεις γεγονότα διαστρεβλώνοντάς τα με το να αφήνεις να εννοείται ή να γίνονται συνειρμοί, που καμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Αυτή είναι η δημοσιογραφία τους...

Ριζοσπάστης

“Άνθρωποι και ποντίκια” : Τα λησμονημένα παιδιά της Αμυγδαλέζας

 “Άνθρωποι και ποντίκια” : Τα λησμονημένα παιδιά της Αμυγδαλέζας

 

Η συνήθεια είναι αποτρόπαια κατάσταση. Ειδικά  η συνήθεια που γίνεται νοσηρή κανονικότητα. Κάπως έτσι εξελίσσεται η κατάσταση με τους πρόσφυγες, καθώς με γεωμετρική πρόοδο γίνεται η φτώχεια και η δυστυχία,  αναπόσπαστη πλευρά μιας αβίωτης ζωής.

Στην αρχή οι πρόσφυγες ήταν ένα σημαντικό ανθρωπιστικό ζήτημα, τότε που η Ελλάδα είχε ακόμη “ανθρωπιστική κρίση”, γιατί τώρα έχει “δίκαιη ανάπτυξη”. Στην συνέχεια έγιναν ένα σημαντικό οικονομικό ζήτημα και άρχισε η ακατάσχετη ροή κονδυλίων προς τις διάφορες ΜΚΟ που στηνόντουσαν με fast track διαδικασίες. Αμέσως μετά εξελίχθηκαν σε σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα μια νοσηρή κατάσταση να μετατραπεί έλλογα, σε νοσηρό εξάρτημα μιας νοσούσας ζωής.

‘Άμεσο αποτέλεσμα της επικράτησης και διαιώνισης μιας τέτοιας κατάστασης, είναι η λήθη. Η λήθη και η κυνική αδιαφορία.

Έτσι έχουν λησμονηθεί 40 παιδιά, 40 ανήλικοι πρόσφυγες στο hot spot της Αμυγδαλέζας. Σε ένα χώρο όπου ποντίκια, άνθρωποι και ανεκπλήρωτα όνειρα έχουν γίνει μια αδιαίρετη μάζα. Ένα κουβάρι με  γνωστή αρχή αλλά άγνωστο τέλος. Τι είναι άλλωστε 40 άνθρωποι μπροστά σε εκατομμύρια ξεριζωμένους, τι είναι άλλωστε 40 άνθρωποι μπροστά στους χιλιάδες που έχουν χάσει την ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν στην Ευρώπη, αφού έχουν πριν πληρώσει αδρά τους δουλεμπόρους ;

Είναι πάρα πολλοί 40 άνθρωποι. Είναι πάρα πολλοί 40 ανήλικα παιδιά κλεισμένα σε ένα περιφραγμένο οικόπεδο 30 λεπτά από το κέντρο της Αθήνας.

Ακριβώς γιατί είναι πολύ λίγοι για να ασχοληθεί μαζί τους το καπιταλιστικό κράτος της “κυβέρνησης της αριστεράς”. 

Ακριβώς γιατί είναι πολύ λίγοι, για να ασχοληθούν μαζί τους οι έμμισθοι φιλάνθρωποι των ΜΚΟ.

Ακριβώς γιατί είναι πολύ λίγοι, πολύ δυστυχισμένοι και εξαιρετικά ακίνδυνοι, για να ασχοληθεί μαζί τους η “μάχιμη δημοσιογραφία” που αναζητά εξιλαστήρια θύματα για την οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα.

Σαράντα ανήλικα παιδιά λησμονημένα, αλλά που μπορούν ακόμη να υπενθυμίζουν, πως είναι οι επιζήσαντες ενός πολέμου. Ενός πολέμου που χρηματοδοτείται από τις ίδιες καπιταλιστικές ελίτ , που χρηματοδοτούν τις ΜΚΟ που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα κανιβαλικά αποτελέσματα, που οι πράξεις των εργοδοτών τους έχουν προκαλέσει. Με το αζημίωτο φυσικά. Άλλωστε η φιλανθρωπία στον καπιταλισμό έχει μόνο ανταλλακτική αξία.

Μια σιδερόφραχτη περίφραξη, 30 λεπτά από το κέντρο της Αθήνας. Κατώφλι είτε προς την απόλυτη δυστυχία είτε προς την δυνητική ελευθερία. Έως τότε άνθρωποι και ποντίκια θα συνεχίσουν να συμβιώνουν.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης
αρχική πηγή πληροφοριών και φωτογραφιών Guardian

Πηγή viralmarxism.wordpress.com

 

 

Λυκοφιλίες εχθρικές για τους λαούς

Λυκοφιλίες εχθρικές για τους λαούς

«Το πέρασμα στην επόμενη μέρα για την Ελλάδα και την Ευρώπη δεν μπορεί να έρθει από τη μια στιγμή στην άλλη. Θα είναι αποτέλεσμα μιας διαρκούς μάχης, καθημερινών σκληρών αγώνων. Δεν πρόκειται για κατοστάρι, αλλά για μαραθώνιο. Με επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις. Με άλματα προς τα μπροστά, αλλά και με δυσκολίες. Πρόκειται για μια πορεία δύσκολη. Για έναν πόλεμο θέσεων, κινήσεων και ελιγμών, ώστε να ανατραπούν οι δυσμενείς συσχετισμοί για την κοινωνική πλειοψηφία. Ομως, ο αγώνας αυτός θα έχει θετικό αποτέλεσμα. Ο αγώνας μας θα αποδώσει. Εχει ήδη αρχίσει να αποδίδει. Η εικόνα της Ελλάδας αλλάζει. Και η 1η Ευρωμεσογειακή Σύνοδος που πραγματοποιήθηκε χθες στην Αθήνα, αποδεικνύει ακριβώς αυτή την αλλαγή που συντελείται. Η Ελλάδα δεν είναι πλέον χώρα - παρίας στην Ευρώπη. Μετασχηματίζεται σε πρωταγωνιστή των πολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη. Με συγκεκριμένες παρεμβάσεις όχι μόνο για το ελληνικό ζήτημα, αλλά και για τις στρατηγικές κατευθύνσεις της Ευρώπης. Για να υπερβούμε την οικονομική και διαρθρωτική ανισότητα που φαίνεται να παγιώνεται ανάμεσα στο Βορρά και στο Νότο. Για να μπει ένα τέλος στην αποτυχημένη πολιτική της λιτότητας, που γεννά μόνο φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό...».
Μία μέρα μετά τη σύνοδο των αρχηγών των μεσογειακών κρατών της ΕΕ, την Παρασκευή στην Αθήνα, ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε σ' αυτήν, μιλώντας στο Βελλίδειο, στο πλαίσιο της 81ης ΔΕΘ, με τρόπο που να ενισχύει την αυταπάτη που σερβίρουν στο λαό, ότι είναι εφικτή η αλλαγή της ΕΕ και μάλιστα σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, ταυτοχρόνως κλείνοντας το μάτι στο κεφάλαιο για τη διαμόρφωση μιας συμμαχίας ικανής να προωθήσει στην ΕΕ τις αξιώσεις του για μεγαλύτερα περιθώρια κρατικής στήριξης στην ανάκαμψη της κερδοφορίας του.

***

Θυμίζουμε ότι την περασμένη Παρασκευή στην Αθήνα, για να συμμετάσχουν στη σύνοδο, βρέθηκαν ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρ. Ολάντ, ο Ιταλός πρωθυπουργός, Μ. Ρέντσι, ο Πορτογάλος πρωθυπουργός, Α. Κόστα, ο Μαλτέζος πρωθυπουργός, Τζ. Μουσκάτ, ο Κύπριος Πρόεδρος, Ν. Αναστασιάδης, και ο αναπληρωτής υπουργός ΕΕ της Ισπανίας, Φ. Εγκιδάθου, εκπροσωπώντας τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό, Μ. Ραχόι, ο οποίος δήλωσε αδυναμία συμμετοχής λόγω της ρευστής πολιτικής κατάστασης στη χώρα του.
Οι κομπασμοί του Αλ. Τσίπρα περί πρωταγωνιστικού ρόλου της Ελλάδας στις εν λόγω διεργασίες δεν ακουμπάνε στην πραγματικότητα, αφού είναι φανερό ότι παρόλο που μπήκε μπροστά η ελληνική κυβέρνηση, η σύνοδος στηρίχτηκε από ισχυρά κράτη της ΕΕ και πρώτα απ' όλα τη Γαλλία και την Ιταλία. Εξίσου φανερό, κάτω απ' το «λούστρο» της κυβερνητικής προπαγάνδας, είναι πως εδώ τίποτα το νέο και το ελπιδοφόρο δεν γεννιέται για τους λαούς. Αντιθέτως, τέτοιου είδους αναδεύσεις είναι γεννήματα αντιθέσεων και ανταγωνισμών μεταξύ καπιταλιστικών κρατών και των αστικών τους τάξεων, πολλές φορές και στο εσωτερικό της ίδιας της αστικής τάξης κάποιου κράτους.
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνουν οι αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν με αφορμή τη σύνοδο, π.χ. στη Γερμανία, και έκαναν λόγο για κίνηση που στοχεύει να αντιπαρατεθεί με την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική στο πλαίσιο της ΕΕ, διεκδικώντας τη «μεταφορά πόρων» στα κράτη του Νότου, ώστε να στηριχθούν επενδύσεις. Και ενώ ο Σόιμπλε απαξίωνε με ειρωνεία τη συνάθροιση, η «Die Welt» έγραφε ότι «οι ισορροπίες στην Ευρώπη μετατοπίζονται» και, αντανακλώντας αντιθέσεις και στο εσωτερικό της γερμανικής αστικής τάξης, σχολίαζε πως «πρόκειται για μια λαμπρή συνάθροιση. Το σύνθημα της συνάντησης το καθόρισε ο Τσίπρας "Ανάπτυξη ή λιτότητα". Πρόκειται για την κήρυξη πολέμου στην πολιτική της λιτότητας στην Ευρώπη. Η μίνι σύνοδος Κορυφής δεν είναι μια συνάντηση για ανταλλαγή απόψεων, αλλά μια συνάντηση για την οποία η καγκελάριος Μέρκελ πρέπει να τρέμει (...) Διαμορφώνονται νέες συμμαχίες. Η Γαλλία αναζητά άλλους εταίρους. Η σύνοδος Κορυφής της Αθήνας είναι μόνο μια πρόγευση».
Αυτά, άλλωστε, είναι τα συγκολλητικά στοιχεία τέτοιων διεργασιών, οι συγκλίνουσες επιδιώξεις του κεφαλαίου είναι που φέρνουν στο ίδιο τραπέζι το πολιτικό του προσωπικό, ανεξαρτήτως ιδεολογικών καταβολών. Κάτι που είναι ορατό και στο περιεχόμενο της Διακήρυξης των Αθηνών, όπου κυριαρχεί το αίτημα για περισσότερο χρήμα στο κεφάλαιο, καθώς και η ενεργότερη συμμετοχή σε επικίνδυνα πολεμικά σχέδια στο όνομα της «ασφάλειας».

***

Και πρόκειται για διεργασίες που τελικά ανάγονται στη συζήτηση για το ίδιο το μέλλον της ΕΕ και του ευρώ, σε μια περίοδο όπου η λυκοσυμμαχία φαίνεται να δονείται από την άμβλυνση της εσωτερικής της συνοχής και από τα πολλαπλά σενάρια για το μέλλον της. Στο εσωτερικό της δημιουργούνται μια σειρά ομαδοποιήσεις - παρά τους ισχυρισμούς των συμμετεχόντων στη σύνοδο των Αθηνών περί του αντιθέτου - κρατών και τμημάτων της αστικής τάξης. Υπάρχουν, για παράδειγμα, τα κράτη της «πρώτης ταχύτητας» υπό την ηγεμονία της Γερμανίας, τα κράτη που πιέζουν για πιο χαλαρή δημοσιονομική πολιτική υπό την ηγεμονία της Γαλλίας και της Ιταλίας (έχοντας κατά καιρούς και τη στήριξη των ΗΠΑ), τα λεγόμενα κράτη του «Βίσενγκραντ» στην Ανατολική Ευρώπη με επικεφαλής την Πολωνία που ζητούν «λιγότερη Ευρώπη» κ.λπ. Στο εσωτερικό του κάθε κράτους υπάρχουν τμήματα της αστικής τάξης, τα συμφέροντα των οποίων διασυνδέονται με αυτά άλλων τμημάτων σε άλλα κράτη ή ακόμα και άλλων κρατών.
Η δυναμική αυτών των αντιθέσεων δεν μπορεί να προβλεφτεί. Ηδη έχουμε κινητικότητα σε μια σειρά κατευθύνσεις, όπως οι συζητήσεις για νέο δημοψήφισμα ανεξαρτητοποίησης της Σκοτίας και ένταξής της στην ΕΕ, για αλλαγή συνόρων στη Βόρεια Ιρλανδία και ένωσή της με την Ιρλανδία, για το ζήτημα που έθεσε η Ισπανία, ζητώντας καθεστώς συγκυβέρνησης του Γιβραλτάρ, ενώ παραμένει ανοιχτή η δρομολόγηση των διαδικασιών αποχώρησης της Βρετανίας και το ποιες θα είναι οι μετέπειτα σχέσεις με την ΕΕ.
Μέσα σ' αυτό το ρευστό περιβάλλον, κινήσεις όπως η σύνοδος των Αθηνών, που θα επαναληφθεί στη Λισαβόνα, τίποτα το θετικό δεν εγκυμονούν για τους λαούς, πόσο μάλλον που οι σύμμαχοι της κυβέρνησης διαπρέπουν στην ισοπέδωση των λαϊκών δικαιωμάτων στις χώρες τους. Πρόκειται για λυκοφιλίες που χτίζονται και γκρεμίζονται αναλόγως των συμφερόντων του κεφαλαίου, που ωστόσο πάντα και παντού απαιτούν κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Αντιλαϊκός «οδικός χάρτης»

Αντιλαϊκός «οδικός χάρτης»

Ο «ρεαλιστικός οδικός χάρτης για την ανάκαμψη της οικονομίας και την απομείωση των βαρών», που παρουσίασε από τη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός, είναι ένα σχέδιο προσαρμοσμένο στους στόχους του κεφαλαίου και περιγράφει τις βασικές επιδιώξεις του για τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Ταυτόχρονα, είναι μια παγίδα για το λαό, προκειμένου να στρατευθεί ή να τηρήσει στάση αναμονής απέναντι στο στόχο της ανάκαμψης, με τη φρούδα προσμονή ότι κάτι μπορεί να αλλάξει για τον ίδιο.
Σε κάθε περίπτωση, ο προγραμματισμός που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ έχει το ίδιο ταξικό - αντιλαϊκό πρόσημο με τον απολογισμό της πρώτης και δεύτερης θητείας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που έκανε στην ίδια ομιλία.
Ετσι, για το λαό, η πιο «εμβληματική» μεταρρύθμιση που παρουσίασε ήταν το πρόγραμμα για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, ενώ για το κεφάλαιο στέγνωσε κυριολεκτικά το στόμα του να αναλύει τη λίστα με όσα πρόσφερε έως τώρα η κυβέρνηση και όσα σχεδιάζει από εδώ και πέρα.
Στα «βήματα» που περιλαμβάνει ο «οδικός χάρτης» της κυβέρνησης, ο Αλ. Τσίπρας απαρίθμησε σαν πρώτο «να κλείσει σύντομα και με θετικό πρόσημο η 2η αξιολόγηση». Αυτό πρακτικά σημαίνει να δρομολογηθούν και να επιταχυνθούν όλες οι ανατροπές που προβλέπει για τους επόμενους μήνες το μνημόνιο, μεταξύ αυτών και η μεταρρύθμιση στα Εργασιακά.
Η κυβέρνηση ξέρει ότι σ' αυτό το μέτωπο, δεν θα ξεμπερδέψει εύκολα με τους εργαζόμενους. Ξέρει επίσης ότι στο 3ο μνημόνιο συμφώνησε να νομοθετήσει με τρόπον τέτοιο, που να μην υπάρχει επιστροφή σε προηγούμενο θεσμικό καθεστώς.
Επομένως, οι κορόνες του πρωθυπουργού ότι «η κατοχύρωση και η εφαρμογή στην πράξη των συλλογικών διαπραγματεύσεων αποτελούν θεμελιώδη προϋπόθεση για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στη χώρα μας» είναι κενό γράμμα και εμπαιγμός.
Πολύ περισσότερο, που η κυβέρνηση προβάλλει σαν «ακατάβλητο σύμμαχο» στη διαπραγμάτευση «το ευρωπαϊκό κεκτημένο», τη ζούγκλα δηλαδή στην αγορά εργασίας, που κυριαρχεί σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Δεύτερο βήμα είναι «να οριστικοποιηθούν τα μέτρα και οι τρόποι ελάφρυνσης του χρέους» και παράλληλα «να ενταχθεί η Ελλάδα στο πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων της ΕΚΤ, που θα αποτελέσει καταλυτικό γεγονός για τη μείωση του κόστους δανεισμού».
Η απομείωση του χρέους και η αποκατάσταση ενός χαμηλότερου κόστους δανεισμού για το κράτος δεν θα γίνει χωρίς νέα μέτρα για το λαό. Η επίτευξη των στόχων για τα «αιματοβαμμένα» πρωτογενή πλεονάσματα είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Αλλά και τότε, κανένα όφελος δεν πρόκειται να δει η εργατική - λαϊκή οικογένεια, αφού το όποιο «περίσσευμα» στον κρατικό προϋπολογισμό θα κατευθυνθεί στην ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων.
Σ' αυτούς απευθύνεται η κυβέρνηση, περιγράφοντας και το τέταρτο βήμα, που είναι «να καταφέρει η ελληνική οικονομία να καταγράψει τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που όλοι προβλέπουν για το 2017» και στη συνέχεια να κάνει «το άλμα σε μια βιώσιμη και διαρκή ανάπτυξη».
Η κατακλείδα στην ομιλία του Αλ. Τσίπρα ήταν η αναφορά του σε «ένα συνεκτικό εθνικό σχέδιο - κάλεσμα προς τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου (...) ένα σχέδιο που οικοδομεί πλατιές και σταθερές κοινωνικές συμμαχίες στην κοινή εθνική προσπάθεια». Κλείνει το μάτι στο κεφάλαιο και του λέει ότι αυτή η κυβέρνηση είναι η ικανότερη να διαχειριστεί τις υποθέσεις του, με τις μικρότερες δυνατές «αναταράξεις».
Στο χέρι του λαού είναι να χαράξει το δικό του σχέδιο, σε αντιπαράθεση με το κεφάλαιο, την ΕΕ, την κυβέρνηση και τα κόμματά τους. Οχι μόνο για να εμποδίσει τα νέα μέτρα, αλλά και να βγει στην αντεπίθεση.