ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ CIA: Ετοίμαζαν τον Αττίλα από το 1967 μόλις η χούντα απέσυρε τη Μεραρχία!

Είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν ότι η χούντα των συνταγματαρχών το 1967, έγινε για ένα κυρίως λόγο: να ξεπουληθεί η Κύπρος. Κύριος εκφραστής αυτής της άποψης ο Στρατηγός Αλευρομάγειρος, ο αξιωματικός που με το Τάγμα του κράτησαν την Λευκωσία. Το έγγραφο ντοκουμέντο της CIA, με ημερομηνία 20 Νοεμβρίου 1967, επιβεβαιώνει αυτές τις απόψεις και εκθέτει ανεπανόρθωτα όσους ακόμη και σήμερα υποστήριζαν και υποστηρίζουν  τους χουντκούς και την 21η Απριλίου. Υπενθυμίζουμε ότι στις 29 Νοεμβρίου 1967  η Ελληνική Μεραρχία αποσύρθηκε από την Κύπρο!

Το έγγραφο ντοκουμέντο είναι μια πλήρη περιγραφή ενός σεναρίου τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Σ΄ αυτό περιλαμβάνονται όλες οι πιθανές κινήσεις των τουρκικών ΕΔ και στην Ελλάδα. Αναφέρεται η πιθανότητα εισβολής στη Θράκη και περιγράφεται η πορεία που θα ακολουθούσαν σ΄ αυτή τη περίπτωση οι τουρκικές δυνάμεις! Αναφέρονται λεπτομέρειες για τις ελληνικές αμυντικές θέσεις, γίνεται σύγκριση δυνάμεων Ελλάδας-Τουρκίας και επισημαίνεται το πλεονέκτημα που ΄χει η δεύτερη στην Κύπρο, λόγω της εγγύτητάς της σε σχέση με την Ελλάδα.

Το έγγραφο είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό και δείχνει ότι τα σχέδια για τον Αττίλα είχαν αρχίσει να μπαίνουν σε εφαρμογή μαζί με το προδοτικό πραξικόπημα των επίορκων συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου 1967.

Η ανάλυση της CIA εκτιμά τις δυνάμεις και τον εξοπλισμό που μπορούν να μεταφέρουν οι Τούρκοι σε 12 ώρες στην Κύπρο μέσω θαλάσσης και αέρας. Όλα αυτά αφού έχουν εξασφαλίσει ότι η άμυνα της Κύπρου αποδυναμώθηκε με την απόσυρση της Μεραρχίας με τη πλήρη συνεργασία των χουντικών!

Διαβάστε ΕΔΩ ΟΛΟ ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ.

Αταξίες

 Αταξίες

Η ταξική πάλη ασφαλώς δεν είναι ανακάλυψη των μαρξιστών ή του Μαρξ. Αυτός το "μόνο" που έκανε ήταν να την οδηγήσει θεωρητικά ως τις τελικές πρακτικές της συνέπειες: τη δικτατορία του προλεταριάτου (η λέξη που δε λες). Την ύπαρξή της λοιπόν τη δέχονται (θεωρητικά -δηλ στα λόγια, αλλά ούτε καν αυτό εσχάτως) και αστοί αναλυτές. Ή μάλλον τη δέχονταν, μέχρι που εδραιώθηκε η κυριαρχία της τάξης τους, κι έπαψε να τους είναι χρήσιμη, οπότε έπεσε στο πυρ το εξώτερον (κι ας μην έχουμε θεωρητικά -δηλ υποτίθεται- Ιερά Εξέταση στις μέρες μας). Έκτοτε οι αστοί κηρύσσουν το τέλος της ιστορίας, δηλ της ταξικής πάλης που τη δημιουργεί. Κι απορρίπτουν με εντυπωσιακή εμμονή και μονομέρεια κάθε ταξική αναφορά, ακόμα και την ταξική συγκρότηση της κοινωνίας (γίνεται απλά λόγος για μερικές ανισότητες, που παρουσιάζονται σχεδόν ως ατύχημα ή παράπλευρη απώλεια-παρενέργεια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, χωρίς σχέση αιτίου-αιτιατού. Ενώ ακόμα και κάποιες "αντι-συστημικές αναφορές στη "νέα τάξη πραγμάτων" -που είναι φράση του Μπους αν δεν απατώμαι, την παρουσιάζουν ως κάτι κρυφό και σκοτεινό, που 'ναι καρπός συνωμοτικών σχεδίων ή μια λέσχη ισχυρών, χωρίς ταξικό περιεχόμενο -αν και τάξη).
Αυτά τα σχήματα θεωρούνται παρωχημένα, όπως άλλωστε κι η ταξική πάλη.

Το παραδέχτηκε εξάλλου κι η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Που προτάσσει ως σημαντικά κι επίκαιρα τα δικά της έξι δέλτα:
-Δραχμή; -Μπα... -Διαλεκτική; -Όχι... ΔΣΕ; -Ούτε... -Διεργασίες στο αστικό πολιτικό σκηνικό; -Μμ, ίσως... -Διαδήλωση; -Τσ, τσ, τσ, τρε μπανάλ... -Δικτατορία του προλεταριάτου; -Πώς είπατε;
Και τα δικά της προσωπικά, τηλεοπτικά (δημοσιογραφικά, δικηγορίστικα) σόου στα κάγκελα της ΕΡΤ, μπροστά στις κάμερες, όπου γεννήθηκε-ατσαλώθηκε το πολιτικό ειδύλλιο με τη Ραχήλ.

Πάλι καλά βέβαια που τα είπε αυτά τώρα, μετά το διαδικτυακό της ξεκατίνιασμα με προβεβλημένα στελέχη-αριστεροχωριανούς, κι όχι πριν που έφτιαχναν-ζύμωναν την επιτροπή λογιστικού ελέγχου για το χρέος, γιατί θα στενοχωρούσε-κακοκάρδιζε (ομπίντα) πολύ το αριστεροχώρι, που την έβλεπε τότε σαν Πασιονάρια-ηγέτιδα του no pasara(n) στο αντιμνημονιακό μέτωπο.

Η αταξική αποβλάκωση κι η αποθέωση του προσωπικού παράγοντα επεκτείνεται και στα πιο απλά ζητήματα, όπου η ουσία σκεπάζεται από τόνους εντυπώσεων, παραπολιτικών σχολίων, δηλώσεων κι υπερβολών, γενικά δευτερευόντων σημείων. Έτσι πχ στην ορκωμοσία του Τραμπ μένει επιδεικτικά στο απυρόβλητο η ταξική ουσία της πολιτικής και της κυβέρνησης του νέου προέδρου, που επιλέγει για το Υπουργείο Οικονομικών ένα παλιό στέλεχος της Γκόλντμαν Σακς, κι εξακολουθεί να υπηρετεί με συνέπεια τα ίδια ταξικά συμφέροντα.

Στο σκοτάδι μένει κι η ουσία της διαφοροποίησης που σηματοδοτεί η αλλαγή φρουράς στο Λευκό Οίκο, οι ενδοαστικές αντιθέσεις μερίδων της άρχουσας τάξης στις ΗΠΑ και το εναλλακτικό σχέδιο που φαίνεται να προωθεί ο Τραμπ με την ακύρωση κάποιων διεθνών εμπορικών συμφωνιών και τη στροφή στον προστατευτισμό, για την αποτελεσματικότερη ενίσχυση του αμερικάνικου κεφαλαίου, στα πλαίσια του ανταγωνισμού του πχ με τον ανερχόμενο κινέζικο καπιταλισμό.

Το ίδιο "αταξικό" σχήμα έχει κινηματικές προεκτάσεις, σχετικές με τις μαζικές διαδηλώσεις εναντίον του Τραμπ, το τελευταίο διάστημα. Αν αυτή η αυθόρμητη αντίδραση εγκλωβιστεί στο ποσοτικό (πχ είμαστε το 99%) ή το προσωπικό (με το αντι-Τραμπ μέτωπο, που θυμίζει πολύ τη δουλειά του ΣΕΚ με τα απαγορευτικά σηματάκια πχ για τη χούντα του Καραμανλή) στοιχείο, και δεν αρθρώνει ταξικό πολιτικό λόγο, είναι καταδικασμένη να βουλιάζει σε ρηχά νερά και αδιέξοδα, δείχνοντας πρωτίστως την ισχυρή επίδραση που της ασκεί η αταξική θεώρηση της αστικής τάξης. Κι αυτός είναι ο ορισμός του οπορτουνισμού: η επιρροή της αστικής τάξης στο εργατικό, λαϊκό κίνημα.

Αυτό που μένει να δίνει τον τόνο, εκφράζοντας (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αυτές τις αντιδράσεις είναι πχ η συναυλία της Μαντόνα, που υποσχόταν από σκηνής στοματικό έρωτα στους ψηφοφόρους της Χίλαρι, ενώ την ίδια στιγμή στην Ιταλία ένα άλλο μοντέλο που διψά για φήμη και δημοσιότητα, κι είχε ταχθεί με το "όχι" στο πρόσφατο δημοψήφισμα στη γείτονα, έχει αρχίσει ήδη να υλοποιεί την προεκλογική-προδημοψηφισματική της υπόσχεση, παρουσιάζοντας πάντως μεγαλύτερη αξιοπιστία, πχ σε σχέση με το Σύριζα, που έλεγε προεκλογικά πως θα έσκιζε τα μνημόνια.

Αυτό δεν είναι κάποιο αφ' υψηλού κήρυγμα σε όσους κατεβαίνουν για πρώτη φορά στο δρόμο, με αντιφάσεις στη συνείδησή τους, ούτε καν σε όσους έπεσαν (σχεδόν ηθελημένα) θύματα δημαγωγών και προεκλογικών υποσχέσεων. Είναι υπόμνηση του στοιχειώδους κι αυτονόητου: της σημασίας της ταξικής ανάλυσης, όχι μόνο για τον πολιτικό, επαναστατικό αγώνα, αλλά ακόμα και για τα πιο απλά, οικονομικά αιτήματα της εργατικής τάξης. Κι ένα σχόλιο για τον έσχατο ευτελισμό της αστικής πολιτικής, τις υποσχέσεις και τις... "θεωρητικές πίπες" των αστικών κομμάτων, που δεν πρόκειται να υλοποιηθούν ποτέ, ούτε κατά το ήμισυ (ποιος ξεχνάει αυτό το "έστω και τα μισά να κάνει..."), σε αντίθεση ακόμα και με τις σεξουαλικές υποσχέσεις.

Όποιος μιλάει σήμερα για ταξική πάλη λοιπόν, θεωρείται αυτομάτως μαρξιστής-κομμουνιστής (κι ας μην είναι ο Μαρξ που την ανακάλυψε). Ενώ όποιος την αποσιωπά (ή προτάσσει τεχνηέντως άλλους παράγοντες που την συμπληρώνουν ή την υποκαθιστούν, γιατί δεν μπορούν τα "απλοϊκά σχήματα", που ζωγραφίζουν τον άνθρωπο παύλα-τελεία) είναι ταγμένα σκυλιά στη διαιώνιση του συστήματος και της αστικής, ταξικής κυριαρχίας.

Η ταξική πάλη συνεχίζεται υπάρχει, κι όσο υπάρχουν τάξεις (με ανταγωνιστικά συμφέροντα) θα υπάρχει (σκλάβους μισθωτούς θα έχει, κτλ). Και θα συνεχίσει να διεξάγεται εις βάρος μας (δηλ να χάνουμε), όσο συνεχίζουμε να την αγνοούμε και να μην κατεβαίνουμε καν στο γήπεδο. Εμείς λοιπόν καλούμαστε να παλέψουμε για το αυτονόητο: την αναγνώριση της ταξικής πάλης, που δεν είναι καν δική μας ανακάλυψη. Και να βρούμε πώς θα φτάσει στις τελικές της συνέπειες. Δηλ τη δικτατορία του προλεταριάτου -η λέξη που δε λες. Αλλά για αυτό το τελευταίο, περισσότερα σε κάποιο επόμενο σημείωμα.

Το "αλάθητο" του Φρήντμαν

 Το "αλάθητο" του Φρήντμαν

Επειδή το χτεσινό σημείωμα έγινε αφορμή να ανοίξει μια καθόλου εύκολη κουβέντα, θα ήθελα να προσθέσω μερικές ακόμη σκέψεις.

Έχουμε πει στο παρελθόν ότι, καθώς παρακολουθούσαν και μελετούσαν το οικονομικό περιβάλλον, ο Μαρξ και ο Κέυνς έκαναν τις ίδιες διαπιστώσεις, κάτι που δεν ακούγεται παράλογο. Η διαφορά τους είναι στο σχέδιο λύσης των προβλημάτων που διαπίστωναν, ανάλογα με τον τελικό στόχο που είχε καθένας στο μυαλό του. Λογικό είναι, λοιπόν, να δεχτούμε ότι τις ίδιες διαπιστώσεις έκανε και ο ακραιφνής νεοφιλελεύθερος και μονεταριστής Μίλτον Φρήντμαν, τον οποίο ουδείς επιτρέπεται να αποκαλεί άσχετο ή ηλίθιο.

Το πρόβλημα με τον Φρήντμαν είναι η κατευθυνόμενη επιστημοσύνη του. Για να το πω απλά, ο Φρήντμαν δεν επικεντρωνόταν στην μελέτη για να καταλήξει σε συμπεράσματα αλλά είχε δεδομένα τα συμπεράσματα και προσπαθούσε να τα τεκμηριώσει θεωρητικά. Καταλάβαινε μεν ότι οι επιλογές τού Κέυνς δεν αποτρέπουν τις κρίσεις τού καπιταλισμού αλλά, παράλληλα, δεν δεχόταν να υιοθετήσει ως λύση τις επιλογές τού Μαρξ. Έτσι, επέλεξε έναν άλλο δρόμο, ο οποίος μέχρι τότε ανιχνευόταν μόνο στις θεωρίες τού Σούμπετερ, του Χάγιεκ κλπ. Μόνο που, ιστορικά, ο δρόμος τού Φρήντμαν αποδείχτηκε αδιέξοδος. Όπου εφαρμόστηκαν οι δοξασίες του, στο τέρμα τής διαδρομής περίμενε η αποτυχία, όπως δείξαμε τεκμηριωμένα στην Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού.

Μίλτον Φρήντμαν και Ρόναλντ Ρέηγκαν. Ο καθηγητής τού Σικάγου διετέλεσε ανεπίσημος
οικονομικός σύμβουλος του Ρέηγκαν και σ' αυτόν οφείλονταν τα καταστροφικά Reaganomics.

Αν και τις αποτυχίες αυτές τις διαπίστωνε και ο ίδιος ο Φρήντμαν, ποτέ μέχρι το τέλος τής ζωής του δεν παραδέχτηκε ότι οι δοξασίες του ήσαν εσφαλμένες. Αντίθετα, επέμενε ότι όλες οι αποτυχίες οφείλονταν στην μη πλήρη εφαρμογή τής θεωρίας του. Ακριβώς, δηλαδή, όπως κάνουν οι διάφορες θρησκείες, οι οποίες έχουν όλες έναν παράδεισο αλλά φταίμε εμείς που δεν καταφέρνουμε να εξασφαλίσουμε πρόσβαση σ' αυτόν επειδή δεν εφαρμόζουμε απόλυτα τις οδηγίες τους.

Πάμε παρακάτω. Μιλήσαμε χτες για "τραπεζικό χρήμα" και σημειώσαμε ότι μόνο μέσω αυτού αυξάνεται η κυκλοφορία. Πιθανώς, κάποιοι από τους αναγνώστες να θυμήθηκαν το παλιό ανέκδοτο, όπου ο ιάπωνας τουρίστας αφήνει πενήντα ευρώ "καπάρο" στον ξενοδόχο και πάει να δει αν το δωμάτιο είναι του γούστου του. Μέχρι να γυρίσει, ο ξενοδόχος έχει ξωφλήσει μ' αυτό το πενηντάρι την καμαριέρα, εκείνη έτρεξε αμέσως να ψωνίσει με αυτά τα λεφτά από τον μπακάλη, ο οποίος τα πήρε και πλήρωσε τον καθηγητή που έκανε φροντιστήριο στην κόρη του, εκείνος έδωσε αμέσως το πενηντάρι στον μάστορα που του είχε επισκευάσει το μηχανάκι και ο μάστορας έτρεξε να το δώσει στον φίλο του τον ξενοδόχο τα 50 ευρώ που του είχε πάρει δανεικά. Κάπου εκεί, ο ιάπωνας επιστρέφει, δηλώνει ότι δεν του αρέσει το δωμάτιο, παίρνει πίσω το πενηντάρι του και φεύγει. Δηλαδή, με έναν πενηντάρι που στο τέλος γύρισε στην τσέπη από την οποία βγήκε, υλοποιήθηκαν συναλλαγές συνολικού ύψους διακοσίων πενήντα ευρώ. Βάλτε τώρα στην θέση τού ιάπωνα μια τράπεζα και θα έχετε μια χοντροκομμένη αλλά σαφή εικόνα για το πώς δουλεύει το σύστημα.

Το άλυτο πρόβλημα του παραπάνω κυκλώματος λέγεται φορολογία. Αν υποθέσουμε ότι θέλω να πάω σ' έναν οδοντίατρο να κάνω μια απονεύρωση και ταυτόχρονα εκείνος ψάχνει λογιστή να του φτιάξει την δήλωση. Επειδή και οι δυο χρεώνουμε 100 ευρώ την δουλειά μας, εξυπηρετεί ο ένας τον άλλον και είμαστε πάτσι. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είμαστε και νόμιμοι, αφού πρέπει και οι δυο να κόψουμε αποδείξεις και, μάλιστα, να τις αλληλοεξοφλήσουμε με τις πιστωτικές μας κάρτες. Φυσικά, η νομιμότητα πληρώνεται: από κάθε απόδειξη 100 ευρώ, το κράτος θα εισπράξει για ΦΠΑ, φόρο εισοδήματος και εισφορά αλληλεγγύης περίπου 45 ευρώ. Δηλαδή, τα 90 ευρώ τού κατοστάρικου θα εξαφανιστούν κατά την βόλτα που θα κάνει το χαρτονόμισμα από εμένα στον οδοντίατρο και πάλι πίσω.

Θεωρητικά, αυτά τα 90 ευρώ θα πρέπει να μας αποδοθούν με άλλη μορφή, π.χ. ως σχολεία για τα παιδιά μας, ως νοσοκομεία, ως πλατείες και παιδικές χαρές, ως υποδομές, ως αντιπλημμυρικά και αντισεισμικά έργα κλπ. Ιδού, λοιπόν, το λαμπρό πεδίο δόξης που έχουν βάλει στο μάτι ο Φρήντμαν και οι θαυμαστές του. Αν τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι υποδομές και εν γένει τα πάντα (ακόμη και ο στρατός, γιατί όχι;) αποδοθούν προς εκμετάλλευση στο ιδιωτικό κεφάλαιο, αυτά τα 90 ευρώ θα κατευθύνονται προς τους εν λόγω επενδυτές. Βεβαίως, όχι με την μορφή φόρου αλλά με την μορφή εισιτηρίου ή τιμολογίου αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.

Το δυστύχημα δεν είναι ότι οι μονεταριστικές και νεοφιλελεύθερες δοξασίες έχουν αποτύχει διεθνώς και παταγωδώς. Είναι ότι όλο και περισσότεροι τις ενστερνίζονται, πιστεύοντας ότι θα πετύχουν αν τις εφαρμόσουν σωστά. Δείτε, για παράδειγμα, την "αριστερή" κυβερνητική φιλοδοξία να ιδιωτικοποιήσει το νερό ή τα σκουπίδια, παρ' ότι αυτό το μοντέλο απέτυχε οπουδήποτε στον πλανήτη κι αν εφαρμόστηκε και πλέον σημειώνεται ένα παγκόσμιο κύμα επιστροφής τής διαχείρισης του νερού και των απορριμμάτων στις τοπικές διοικήσεις.

Παρεμπιπτόντως, αν παρατηρήσετε ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να ιδιωτικοποιήσει το νερό αλλά υπακούει ακόντως στις μνημονιακές υποχρεώσεις της, θα σας δώσω άλλο παράδειγμα: τους παιδικούς σταθμούς. Μέχρι πέρυσι, το κράτος ενίσχυε τους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς ώστε να εξυπηρετούνται οι φτωχοί εργαζόμενοι. Από εφέτος, αντί γι' αυτή την ενίσχυση, το κράτος δίνει στους δικαιούχους επιταγές, τις οποίες μπορούν να χρησιμοποιήσουν είτε σε δημοτικούς είτε σε ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς. Μοιραία, αυτή η διαδικασία λειτουργεί ως ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και παράλληλα υποβαθμίζει την έννοια του κοινωνικού κράτους, μέχρι να καταλήξουμε στην ολοκληρωτική απαξίωση των δημοτικών παιδικών σταθμών και την οριστική κατάργησή τους. Μια κατάργηση που, κατά πάσα πιθανότητα, θα σημάνει και την πλήρη κατάργηση οποιασδήποτε ενίσχυσης με μετατόπιση του συνολικού βάρους στις πλάτες των γονιών.

Από τον Ρίτσαρντ Νίξον (αριστερά), ενυπόγραφα, "στον Δρ. Μίλτον Φρήντμαν (δεξιά) με εκτίμηση και τις
καλύτερες ευχές". Στην μέση ο τότε υπουργός οικονομικών -και επί Ρέηγκαν εξωτερικών- Τζωρτζ Σουλτς.

Ας τελειώνουμε. Η μόνη δοκιμασμένη ιστορικά διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση και ο μόνος ιστορικά διαπιστωμένος τρόπος να ξαναμπεί ο μηχανισμός σε πλήρη λειτουργία είναι αυτό που έχει παρατηρήσει ο Μαρξ αλλά αρνούνται να δουν οι σύγχρονοι μεγαλοσχήμονες: η καταστροφή ενός μεγάλου τμήματος του συσσωρευμένου κεφαλαίου. Και ο μόνος τρόπος για να γλιτώσουμε μια για πάντα από το χιλιοφθαρμένο καπιταλιστικό οικοδόμημα είναι να το γκρεμίσουμε. Με μονεταριστικά ή άλλα μερεμέτια δεν γίνεται δουλειά.

Τζερόνιμο, θρυλική μορφή της αντίστασης των Ινδιάνων

 Τζερόνιμο, θρυλική μορφή της αντίστασης των Ινδιάνων

Όταν παραδόθηκε το 1886, ο Τζερόνιμο ήταν 57 χρονών. Στις φωτογραφίες εκείνων των ηλεκτρισμένων ημερών, που φρόντισαν να αποκτήσουν οι διαπραγματευτές της κυβέρνησης των ΗΠΑ και ο στρατηγός Μάιλς, κοιτάζει βλοσυρά το κέντρο του φακού, και στο έντονο βλέμμα του μοιάζει να λάμπει η πρόκληση απέναντι στον ναρκισσισμό του δυτικού πολιτισμού.

Το στόμα του μια στενή γραμμή, η δυσπιστία του αποτυπωμένη στην αποφασιστική του έκφραση, η υπερηφάνεια της ψυχής του, ακλόνητη. Και μια λεπτομέρεια: τα χέρια του, νευρώδη και πολύ λεπτοκαμωμένα.

Ηταν ο «αρχηγός πολέμου» όλων των φυλών Απάτσι και δεν γνώριζε ακόμα ότι από κυνηγός θα εξαναγκαζόταν να γίνει αγρότης, ότι στο εξής η ασχολία του θα ήταν να καλλιεργεί καρπούζια και να εκτρέφει γουρούνια (που δεν τα έτρωγε η φυλή του), κότες ή αγελάδες κι ότι δεν θα επέστρεφε ποτέ στην ορεινή και δασώδη γη των προγόνων του, την Αριζόνα.

Δεν γνώριζε ότι μέχρι τον θάνατό του (1909) θα ήταν εκπατρισμένος στην άνυδρη και ανοίκεια Οκλαχόμα, σε μια περιοχή υποχρεωτικής εγκατάστασης, σαν καρικατούρα του λευκού ανθρώπου χωρίς να έχει τη δυνατότητα να μοιράζεται την κουλτούρα του.

Ηξερε όμως καλά ότι δεν είχε απομείνει τίποτα από την αλλοτινή ακμή των Ινδιάνων. Μέσα σε πενήντα χρόνια οι πολυπληθείς φυλές τους είχαν αποδεκατιστεί, τόσο στις απέραντες κεντροανατολικές πεδιάδες νότια του Καναδά όσο και δυτικά, στην Καλιφόρνια.

Ο πολιτισμός τους είχε συντριβεί από τον τεχνολογικά ανώτερο πολιτισμό «της προόδου». Οι πόροι διαβίωσής τους είχαν αφανιστεί με την οργανωμένη σφαγή των βισόνων και την πυρπόληση των λιβαδιών. Και ο λευκός άνθρωπος είχε αθετήσει όλες του τις υποσχέσεις προς τους αυτόχθονες. Δεν υπήρχε σπιθαμή γης που δεν ήταν έτοιμος να αρπάξει…

Είκοσι χρόνια αργότερα, o πρόεδρος των ΗΠΑ Θίοντορ Ρούσβελτ αγνόησε τις αρνητικές συστάσεις των στρατιωτικών αρχών και έδωσε άδεια στον επιθεωρητή Εκπαίδευσης της Οκλαχόμα S.M.Barrett να καταγράψει την κριτική εκδοχή του Τζερόνιμο για την «κατάκτηση της άγριας Δύσης» και για τις αιματηρές συγκρούσεις των Απάτσι με τον μεξικανικό και τον αμερικανικό στρατό.

Εδωσε μάλιστα εγγυήσεις ότι η δημοσίευση της μαρτυρίας του δεν θα έχει αρνητικές συνέπειες για τους Απάτσι αιχμάλωτους πολέμου, όπως εκείνος, που είχαν λευκούς επόπτες στις ειδικές περιοχές όπου διέμεναν.

 

Προφορική Ιστορία

Η εξαιρετική ελληνική έκδοση της Αυτοβιογραφίας του Τζερόνιμο σε επιμέλεια του Μπάρετ, με γλαφυρή εισαγωγή 60 σελίδων του Frederick W. Turner III και φάκελο σπάνιων φωτογραφιών (Αγρα, μτφρ. Παλμύρα Ισμυρίδου), είναι ένα πολύτιμο τεκμήριο προφορικής Ιστορίας. Σκάβει το προσωπικό βίωμα μιας θρυλικής μορφής της αντίστασης των Ινδιάνων, δίνοντας φωνή σε έναν κόσμο που δημοσίως δεν είχε δικαίωμα λόγου.

Οπως συμβαίνει πάντα με τις μαρτυρίες, η ματιά του Τζερόνιμο είναι επικαθορισμένη από τα γεγονότα στα οποία πρωταγωνίστησε. Ωστόσο οι κρυφές πτυχές της διαδρομής του και τα όσα αρνείται να πει στον ανιψιό του Εϊσα Ντακλούτζι (ο οποίος μετέφραζε επί τόπου τα λεγόμενά του στον Μπάρετ), φωτίζονται στο κείμενο και στις σημειώσεις του Τέρνερ.

Ο Τέρνερ κάνει μια ανθρωπολογική προσέγγιση της Ιστορίας των Ινδιάνων και της σχέσης τους με τους αποικιστές, και σχολιάζει τη μεγάλη εικόνα από τη σκοπιά του 1970 και της ριζοσπαστικής αμφισβήτησης του «αμερικανικού ονείρου».

Ο σημερινός αναγνώστης βουτάει λοιπόν στην περιπέτεια του 19ου αιώνα, ακούει τα συμπεράσματα του 20ού αιώνα και προβληματίζεται με όσα βλέπει στον 21ο αιώνα: με τον επιθετικό καπιταλισμό που καταστρέφει τα ζωογόνα δάση της Ινδίας, της Ν. Αμερικής κ.ά., με τις εκκαθαρίσεις, τις εκτοπίσεις, τη μαζική φυγή ασιατικών ή αφρικανικών πληθυσμών και, πιο ειδικά, με τους καταυλισμούς των μεταναστευτικών μουσουλμανικών πληθυσμών, τα στρατόπεδα ή τα «κέντρα φιλοξενίας», που δοκιμάζουν τις αρχές των Δυτικών Δημοκρατιών.

Η αφήγηση του Τζερόνιμο εστιάζει στους Απάτσι Τσιρικάουα, τη δυσκολότερη να δαμαστεί φυλή των Απάτσι, που ήταν και η πιο επιθετική σε σχέση με τις άλλες μεγάλες ινδιάνικες φυλές των Σαϊέν, των Νάβαχο ή των Σιου.

Παρουσιάζει την κοσμογονία, τις παραδόσεις, τα έθιμα, τις αξίες και την καθημερινότητά τους. Κορυφώνεται με έναν καταιγισμό από σκηνές δράσης στις αιφνιδιαστικές επιδρομές που μετά το 1858 οργάνωνε σε μεξικανικό κυρίως έδαφος (ο Τσε μελέτησε την τακτική του). Και συνεχίζεται με την πεισματική αντίστασή του στη στρατηγική της εξόντωσης των «αγρίων» που ανέπτυξαν οι «πολιτισμένοι» λευκοί, κλείνοντας με επεισόδια από τα γεράματά του.

Τότε πια είχε μάθει να εκμεταλλεύεται τους εκμεταλλευτές του, και όταν πήγε (με φρουρούς!) στην Παγκόσμια Εκθεση του Σεντ Λούις το 1904, πουλούσε προς 25 σεντς την υπογραφή του.

 

Τι ακριβώς σημαίνει πρόοδος;

«Κρυβόμαστε στα περάσματα του βουνού και κάθε φορά που Μεξικανοί έμποροι περνούσαν από εκεί, τους σκοτώναμε, παίρναμε όσα εφόδια χρειαζόμασταν και τα υπόλοιπα τα καταστρέφαμε.

»Αδιαφορούσαμε για τη ζωή μας επειδή νιώθαμε ότι όλοι ήταν εναντίον μας. Αν επιστρέφαμε στον καταυλισμό του φυλακίου θα μας φυλάκιζαν και θα μας σκότωναν. Αν μέναμε στο Μεξικό, θα συνέχιζαν να στέλνουν στρατιώτες. Ετσι δεν σπλαχνιζόμασταν κανέναν…».

Αυτή την ολοκληρωτική επέκταση της λευκής κυριαρχίας είχε βιώσει ο Τζερόνιμο πριν συναντήσει τον Μάιλς στο Σκέλετον Κάνιον το 1886: μια σαρωτική ορμή που την είχε ενθαρρύνει ο νόμος του 1830 «για τη μετατόπιση των Ινδιάνων δυτικά του ποταμού Μισισιπή». Είχε βιώσει μια κατάργηση των κωδίκων συμβίωσης, μια σειρά από προδοσίες.

Η μεγάλη νίκη των Σιου στο Λιτλ Μπιγκ Χορν το 1876, όπως και οι μικρές νίκες του «αντάρτικου» των Απάτσι που καθυστέρησαν την υποταγή τους για μια δεκαετία, δεν θα μπορούσαν να αλλάξουν τίποτα. Ο σιδηρόδρομος του δυτικού πολιτισμού που ένωσε τα δυο άκρα της ηπείρου, ήταν αυτός που τους απομάκρυνε από τη γη τους σαν να ήταν απόβλητα.

«Σήμερα δεν αντιλαμβανόμαστε τόσο καθαρά τι σήμαινε η κατάκτηση της Δύσης, επειδή δεν είναι πια σαφές τι σημαίνει πρόοδος», σχολιάζει στην Εισαγωγή του ο Τέρνερ.

Οι Ινδιάνοι, γράφει, «είχαν να μας διδάξουν ένα μάθημα σημαντικό για την απαραίτητη συνάφεια του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον, του οποίου αποτελεί κομμάτι στον πελώριο κύκλο της ζωής». Και παρότι εκείνοι έχουν πια σχεδόν εξαφανιστεί, οι ιστορίες τους είναι σημαντικές.

Ομως όχι επειδή μιλούν για βασανιστικές δοκιμασίες αντοχής, ούτε επειδή δικαιολογούν τις ζωοκλοπές ή εξαίρουν τη νομαδική ζωή και την αδιαφορία για το χρυσάφι. Αλλά επειδή μας καλούν «να ξαναμάθουμε τα όριά μας» και να διεκδικήσουμε ένα διαφορετικό είδος προόδου.

Μικέλα Χαρτουλάρη

efsyn.gr

ΕΞΩΡΑ΄Ί΄ΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΩΝ το νεο ΔΣ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ  ΣΠΑΤΑΛΑ ΦΙΟΡΕΤΑ
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ  ΑΝΘΗΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ  ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ ΠΛΑΤΩΝ
ΤΑΜΙΑΣ  ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ
ΔΗΜ.ΣΧΕΣΕΙΣ  ΡΙΖΟΣ ΚΩΣΤΑΣ

«Κανονική» χώρα...

«Κανονική» χώρα...

«Αν πέσουμε, δεν θα πέσουμε από το μνημόνιο (...) Εξάλλου, αν δεν τολμήσουμε να κάνουμε εμείς τις δομικές μεταρρυθμίσεις, που οι λαϊκές τάξεις και ο κόσμος προσβλέπει σε εμάς, δεν θα τις κάνει κανένας».
Οι παραπάνω κουβέντες, από συνέντευξη του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μ. Μπαλαούρα στην «Αυγή», όσο κι αν διανθίστηκαν από τις γνωστές ατάκες περί «ταξικής μάχης» που δίνει η κυβέρνηση, είναι αρκετά αποκαλυπτικές για τις στοχεύσεις τους. Η απαρέγκλιτη υλοποίηση του μνημονίου είναι «ένα το κρατούμενο» και σίγουρα σε πολλούς θυμίζουν παλιότερες τοποθετήσεις στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ότι μέτρα που προβλέπονταν στα μνημόνια έπρεπε έτσι κι αλλιώς να παρθούν «με θάρρος και αποφασιστικότητα» από τις κυβερνήσεις, πριν ακόμα ξεσπάσει η κρίση.

***

Για τους πιο δύσπιστους, βέβαια, και εκτός από τα δείγματα γραφής της συγκυβέρνησης μέχρι σήμερα, τα μέτρα που έχει αποφασίσει και μένει να υλοποιήσει το επόμενο διάστημα, αλλά και τον «εμπλουτισμό» τους από τις διαπραγματεύσεις σε κάθε «αξιολόγηση», υπάρχουν κι άλλες τοποθετήσεις, που καθιστούν ακόμα πιο σαφές ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να «τολμήσει»:
«Αφετηρία όλων των κινήσεών μας πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να είναι η συνειδητοποίηση μιας μεγάλης αλήθειας. Αυτό που μας οδήγησε στην κρίση είναι η χρεοκοπία ενός ολόκληρου μοντέλου ανάπτυξης, ενός ολόκληρου μοντέλου διαχείρισης των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων της χώρας», είπε ο Στ. Πιτσιόρλας, υφ. Οικονομίας & Ανάπτυξης, σε προχτεσινή συνέντευξή του στο ΑΜΠΕ. Και συμπλήρωσε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα δικαιωθεί μονάχα εάν καταφέρει να δημιουργήσει τις βάσεις ενός νέου μοντέλου βιώσιμης και δίκαιης ανάπτυξης. Και αυτό χρειάζεται πολιτική τόλμη και συγκρότηση ενός μπλοκ κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που πιστεύουν στην ανάγκη και την προοπτική αυτού του νέου μοντέλου».
Τώρα, γιατί μπορεί να χρειάζεται «πολιτική τόλμη» και μάλιστα συγκρότηση «μπλοκ δυνάμεων» για να φέρουν σε πέρας μια πολιτική με «ταξικό πρόσημο υπέρ των αδυνάμων», όπως είπε ο Μ. Μπαλαούρας, είναι απορίας άξιο.

***

Οι παραπάνω τοποθετήσεις δεν είναι αντιφατικές, αλλά συμπληρώνουν η μία την άλλη. Δείχνουν την απόλυτη ευθυγράμμιση της κυβέρνησης με την πολιτική που κάθε αστική κυβέρνηση είναι από τη φύση της προορισμένη να υπηρετήσει: Αυτή της διαμόρφωσης ευνοϊκού εδάφους για την αύξηση των κερδών των μονοπωλίων, κάτι που αντικειμενικά σημαίνει ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης με μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Αυτές τις προϋποθέσεις, όσες φιοριτούρες κι αν βάλει στην πολιτική της η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παλεύει να ικανοποιήσει και μάλιστα με το παραπάνω.
Τι άλλο είναι, άραγε, οι διευκολύνσεις της δράσης των δουλεμπορικών γραφείων, οι μειώσεις στις συντάξεις με την κατάργηση του ΕΚΑΣ, η αύξηση των φόρων για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, το «ποινολόγιο» του ΟΑΕΔ για τους ανέργους, το «κούρεμα» της πρόνοιας για τα ΑμΕΑ, αλλά και ο «αναπτυξιακός νόμος» με τις διάφορες γαλαντόμες επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο ώστε να «προσελκυστούν επενδύσεις»;
Οπως είπε άλλωστε ο Στ. Πιτσιόρλας, «τους επόμενους μήνες θα ξεδιπλωθούν, και με πρωτοβουλία του υπουργείου Οικονομίας, σημαντικές παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση διαμόρφωσης νέας αναπτυξιακής στρατηγικής και διαφορετικού τύπου αντιμετώπισης των προβλημάτων που σχετίζονται με τις επενδύσεις και την ανάπτυξη». Ενώ σε άλλο σημείο αναφέρεται στα «χρηματοδοτικά εργαλεία» για την ενίσχυση των επιχειρήσεων, τονίζοντας την υλοποίηση (μέσα στο 2017) επενδυτικών προγραμμάτων που υπερβαίνουν τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ!

***

Ειδικά τα τελευταία κάνουν σαφές ότι μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται η τοποθέτηση του Μ. Μπαλαούρα ότι «παλιές δυνάμεις» θέλουν να επανέλθει η «ελίτ που διαφέντευε την Ελλάδα τόσα χρόνια». Η αστική τάξη που έχει στην κατοχή της τα μέσα παραγωγής, που για λογαριασμό της εξουσίας της λειτουργεί το κράτος με όλους τους θεσμούς του, που απολαμβάνει όλα τα νομοθετικά εργαλεία των τελευταίων χρόνων, μήπως έπαψε να διαφεντεύει την Ελλάδα; Μήπως δεν στηρίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας ότι της κάνει τη βρώμικη δουλειά; Η ανησυχία των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών κι άλλων μερίδων της αστικής τάξης, που αποτελούν την πραγματική «ελίτ», πόσο απέχει από τις ανησυχίες του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων; Για το ίδιο πράγμα, δηλαδή για την καπιταλιστική ανάπτυξη, δεν λιβανίζουν μονότονα με κάθε ευκαιρία; Οπως είπε ο πρόεδρος των βιομηχάνων την περασμένη βδομάδα, «χωρίς σαφείς στόχους, μέσα και αποτελέσματα, δεν μπορούμε ούτε να σχεδιάσουμε, ούτε να αξιολογήσουμε την όποια πρόοδο της οικονομίας.(...) Χωρίς επενδύσεις, όμως, όλοι ξέρουμε πως δεν μπορεί να υπάρξει σταθερή ανάπτυξη». Πόσο απέχει αυτή η τοποθέτηση από την εκτίμηση του Στ. Πιτσιόρλα ότι τα επενδυτικά προγράμματα θα δημιουργήσουν διαφορετικό κλίμα στην οικονομία και αυτό το κλίμα με τη σειρά του θα τροφοδοτήσει την τάση για νέες επενδύσεις; `Η από την αισιοδοξία του Μ. Μπαλαούρα ότι θα υπάρξει θετική εξέλιξη για να προχωρήσουμε στην ποσοτική επέκταση και τελικά στον δρόμο να γίνουμε ξανά μια «κανονική» χώρα;
«Κανονική» χώρα για την εργατική τάξη και το λαό της δεν είναι αυτή που «αναπτύσσεται» με κριτήριο τα κέρδη του κεφαλαίου. Γιατί αυτή η ανάπτυξη μόνο φτώχεια, ανεργία και ανασφάλεια επιφυλάσσει, μέχρι να φέρει την επόμενη κρίση. «Κανονική» θα γίνει η χώρα με τους εργαζόμενους, τους παραγωγούς του πλούτου στο τιμόνι της, έξω από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, που θα καθορίζουν τι και πώς θα παράγεται με κριτήριο τη λαϊκή ευημερία, την ολόπλευρη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Να αξιοποιηθεί η πείρα

Να αξιοποιηθεί η πείρα

Η αναθέρμανση της διαπραγμάτευσης για την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης» συμπίπτει με τη συμπλήρωση (στις 25/1) δύο χρόνων από τις εκλογές του 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε για πρώτη φορά τη διακυβέρνηση. Απ' αυτήν τη σκοπιά, οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι. Αν κάτι επιβεβαιώθηκε αυτά τα δύο χρόνια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε το νήμα της αντιλαϊκής πολιτικής από εκεί που το άφησαν οι προηγούμενοι, φορτώνοντας στο λαό ένα ακόμα μνημόνιο και πολλά νέα μέτρα.
Η «πρώτη φορά Αριστερά», σύνθημα με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές, αποδείχτηκε το ίδιο αντιλαϊκή με τις κυβερνήσεις των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, κόμματα με τα οποία άλλωστε ψήφισαν μαζί το τρίτο μνημόνιο. Η κυβερνητική εναλλαγή, στην οποία επένδυσε μεγάλο μέρος του λαού το 2015, με την ελπίδα ότι θα απαλλαγεί από την πολιτική των μνημονίων και τα απανωτά μέτρα των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αποδείχτηκε ότι δεν μπορεί να αποτελεί λύση και διέξοδο από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων και αναγκών.
Ιδιαίτερα στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, το «άστρο» του ΣΥΡΙΖΑ έλαμψε κυριολεκτικά ως εφεδρεία για το κεφάλαιο, στο έδαφος της λαϊκής δυσαρέσκειας που κορυφώθηκε, εξαιτίας της επιτάχυνσης των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων με όχημα τα μνημόνια. Η γρήγορη προσαρμογή και εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, από οπορτουνιστικό κόμμα σε κυρίαρχο φορέα της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, ήταν το διαβατήριο για να κατοχυρωθεί ως εναλλακτική για το κεφάλαιο κυβερνητική δύναμη, μέσα από ευρύτερες διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος.
Στις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ σημειώνεται σχετικά: «Αυτό που αναγνωρίζει η αστική τάξη και οι ξένοι σύμμαχοί της δεν είναι μόνο η αντιλαϊκή νομοθετική αποφασιστικότητα της κυβέρνησης Τσίπρα στη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας (χαρακτηριστικό που είναι, άλλωστε, κοινό σε όλα τα αστικά κόμματα), αλλά η ικανότητά της να "βαφτίζει το κρέας ψάρι".
Αναγνωρίζουν την ικανότητά της να αμβλύνει τις λαϊκές αντιστάσεις, προβάλλοντας ιδεολογική διαφοροποίηση από τη ΝΔ, να ενσωματώνει στο σύστημα, να αποπροσανατολίζει, να εξαπατά μαζικά και επαναλαμβανόμενα τα λαϊκά στρώματα, κάτι που είχε γίνει μετά το 1981, με την ανάληψη της πρώτης διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι και το βασικό "χαρτί" που παίζει και αξιοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπαράθεσή της με τα άλλα αστικά κόμματα».
Ολα τα προηγούμενα χρόνια, το ΚΚΕ έδωσε μάχη για να αποκαλύψει τον πραγματικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν προειδοποίησε μόνο το λαό για τις συνέπειες από τον εγκλωβισμό στις φρούδες ελπίδες και τις αυταπάτες που μοίραζε αφειδώς ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από την πρώτη στιγμή μπήκε μπροστά και οργάνωσε αγώνες, προκειμένου να μην περάσουν τα νέα μνημόνια και μέτρα, να σπάσει στην πράξη το κλίμα ανοχής ή/και στήριξης που καλλιεργούσε το κεφάλαιο στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι τα πράγματα για το λαό και το κίνημα θα ήταν πολύ χειρότερα σήμερα, αν το ΚΚΕ είχε παρασυρθεί απ' το ρεύμα, αν είχε συνταχθεί στα «αντιμνημονιακά μέτωπα» του ΣΥΡΙΖΑ, αν είχε συμπράξει σε κυβερνητικές λύσεις εντός του συστήματος, εντός της εξουσίας του κεφαλαίου.
Σήμερα που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει δοκιμαστεί και έχει κριθεί στη συνείδηση της πλειοψηφίας του λαού ως «μια από τα ίδια», προβάλλει η αναγκαιότητα τα συμπεράσματα από το αδιέξοδο της κυβερνητικής εναλλαγής να μπουν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στη ζωή. Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, η ενίσχυση των αντικαπιταλιστικών αντιμονοπωλιακών χαρακτηριστικών της πάλης του λαού, το στέριωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας και η ενίσχυση του ΚΚΕ, είναι αυτά που μπορούν να δώσουν διέξοδο στο λαό, να ανοίξουν το δρόμο για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.